Drób.

Typy użytkowe, rasy,

żywienie, rozród, odchów.

Opracowały:
Grupa 2, Ekonomia
 Drób
Zbiorcze określenie udomowionych
ptaków hodowanych ze względu na mięso,
jaja, pierze oraz w celach dekoracyjnych.

Największe hodowle drobiu znajdują

się w Chinach, Stanach Zjednoczonych i w
Indonezji.
 Do drobiu zaliczamy między
innymi:
• kury,
• gęsi,
• indyki,
• kaczki,
• gołębie,
• perliczki.
 KURA DOMOWA:
Ptak hodowlany z rodziny
kurowatych, hodowlany na całym świecie.
Uważa się, że stanowi formę udomowioną
kuraka bankiwa, lecz nie wyklucza się
domieszki innych gatunków
południowoazjatyckich kuraków.
Udomowienie miało prawdopodobnie
miejsce w III tysiącleciu p.n.e. i Indiach.
KUR BANKIWA
 TYPY UŻYTKOWE KUR:
• Kury nieśne lekkie,
• Kury mięsne,
• Kury ogólnoużytkowe (nieśne średnio
ciężkie),
• Kury amatorskie.
 TYPY UŻYTKOWE KUR – kury
nieśne lekkie
* Są lekkie kształt sylwetki zbliżony do trójkąta.
• W wieku około 20 tygodni kury ważą 1,2-1,6kg
a koguty 1,7-2,3kg.
• Mają silnie rozwinięte przydatki na głowie.
• Wcześnie dojrzewają płciowo w wieku 140-
150dni rozpoczynają nieśność.
• Do 76 tygodnia życia znoszą ok. 300 jaj o
masie 54-66g. 
• Przedstawiciel Leghorn i Minorka.
 RASY KUR NIEŚNYCH LEKKICH:
Leghorn: to kura lekka -
zużywająca ok. 40% mniej
paszy niż kury innych ras.
Upierzenie Leghornów
jest białe, silnie przylegające do
ciała. Tułów wydłużony, linia
grzbietu nachylona ku ogonowi.
Grzbiet szeroki, pierś wysunięta
ku przodowi, tylna część ciała
dobrze rozwinięta. Głowa
średniej wielkości, oczy duże o
pomarańczowej tęczówce.
Dziób i skoki żółte, odbarwiające
się w okresie nieśności.
Grzebień pojedynczy, duży,
wycięty w 4-9 zębów, u samców
stojący u samic opadający na
bok.
 RASY KUR NIEŚNYCH LEKKICH:
Minorka:
macierzystym krajem
tych kur jest Hiszpania,
a nazwa rasy pochodzi
od wyspy Minorka.
Upierzenie ptaków jest
czarne. Ich grzebień jest
pojedynczy czerwony, a
zausznice białe, kształtu
migdałów.
Nieśność roczna wynosi
około 200 jaj o
kremowobiałej skorupie.
 TYPY UŻYTKOWE KUR – kury
mięsne
• Pochodzą z Azji.
• Kształt sylwetki zbliżony do kwadratu dobrze
umięśniona klatka piersiowa i uda, krótki, ale
szeroki grzbiet.
• W wieku 20 tygodni kura waży 2-3kg kogut 4 kg. 
• Barwa upierzenia biała.
• Kury późno dojrzewają płciowo w wieku ok.
200dni.
• Znoszą nie więcej niż 130 jaj a masie 52-60g.
• Przedstawicielem jest Dominant White Cornish
(DWC)
 RASY KUR MIĘSNYCH:
Dominant White
Cornish: charakteryzuje się
białym upierzeniem,
kanciastym tułowiem,
wydatną piersią i szeroko
rozstawionymi nogami. Głowa
płaska, ozdobiona
czerwonym, niskim,
groszkowatym grzebieniem,
policzki i zausznice
czerwone, nogi żółte.
 TYPY UŻYTKOWE KUR – kury
ogólnoużytkowe
• Kształt ciała zbliżony do prostokąta.
• Grzebień jest najczęściej pojedynczy, a zausznice
okrągławe, czerwonej barwy.
• Dojrzałość płciowa po ok. 160-180dniach.
• W wieku około 20 tygodni waży 1,5-2,6kg kury i 1,8-
3,3kg koguty.
• Do 76 tygodnia znoszą 160-200 jaj a masie 52-60g.
• Zabarwienie skorupy jaja od jasnej do brunatnej.
• Do ras tych należy m.in. Rhode Island Red (RIR) i
zielononóżka kuropatwiana.
 RASY KUR
OGÓLNOUŻYTKOWYCH:
Zielononóżka
kuropatwiana: cechuje ją dobrze
rozwinięty instynkt macierzysty i
samodzielność w zdobywaniu
pokarmu. Szybko adaptuje się do
nowych warunków bytowania.
Koguty mają czarne pióra o
zielonym, metalicznym połysku na
piersi, brzuchu i udach. Grzywa i
siodło pokryte są piórami o barwie
jaskrawopomarańczowej. Pióra
pokrywowe skrzydeł mają zielony
połysk, a lotki są czarne. Skoki
ptaków są nieopierzone, barwy
zielonkawej. Koguty i kury mają
grzebień pojedynczy, policzki i
zausznice czerwone, a oczy o
pomarańczowej tęczówce.
 RASY KUR
OGÓLNOUŻYTKOWYCH:
Rhode Island Red:
ptasie pióra są rdzawe często
z białymi smugami, jednak
ciemniejsze odcienie są także
znane. Ich oczy są czerwono-
pomarańczowe, nogi mają
żółte, a dzioby czerwonawo-
brązowy. Pisklęta są lekko
czerwonego bądź brązowego
koloru z dwoma
ciemnobrązowymi paskami
na plecach.
TYPY UŻYTKOWE KUR – kury
amatorskie
Bojowice - rasy hodowane ze względu na swoją
siłę i agresywność. Niektóre koguty mają po kilka ostróg
na nodze. Używane do walk kogutów.
Kury karłowate - jedyna prawdziwie karłowata
rasa to bantamki – masa 500 - 800 g, krótkie nogi,
bardzo duży ogon i bardzo niska nieśność, co sprawia,
że trudno je hodować. Ich pochodzenie nie jest pewne.
Ceni się je jako doskonałe nasiadki podsuwając im jaja
takich ptaków jak bażanty, przepiórki czy kuropatwy.
Kury zniekształcone - kury z utrwalonymi
zniekształceniami kośćca lub upierzenia. Zazwyczaj
hodowane w celach ozdobnych: kury bezogonowe, kury
czubate, kury krótkonogie, kury o anormalnym
upierzeniu.
 RASY KUR AMATORSKICH -
BOJOWCE:
Shamo – rasa kur wywodząca się z
Japonii. Shamo daje się oswoić przez
opiekuna. Waga koguta wynosi ok. 6 kg, a
kury ok. 4,5 kg.
Rasa charakteryzuje się krótkimi i
sztywnymi piórami, zapewniającymi
ptakowi ochronę i uniemożliwiając
przeciwnikowi chwytanie w czasie walki.
Pozycja ciała jest praktycznie pionowa.
Pierś jest szeroka, twarda i muskularna.
Szyja jest długa i nieco łukowato wygięta.
Głowa jest szeroka, a wypukłe brwi
doskonale chronią oczy. Na przedzie
głowy ptak posiada mały grzebień
orzeszkowy z trzema niskimi, podłużnymi
fałdami. Oczy mają perłową barwę. Ogon
jest noszony częściowo złożony, poniżej
linii poziomej. Tułów ptaka osadzony jest
bardzo wysoko, a nogi i skoki są długie.
 RASY KUR AMATORSKICH -
KARŁOWATYCH:
Bantamki, rasa
karłowatych kur ozdobnych. Dzięki
hodowcom japońskim i europejskim
rasa osiągnęła wysoki poziom
uszlachetnienia i doskonałości
estetycznej.
Bantamki są amatorsko
hodowane na całym świecie.
Charakteryzują się swobodnie
opuszczonymi skrzydłami i wypiętą
piersią, co nadaje im śmiały,
wyzywający wygląd. Kogut ma
krótki, zaokrąglony tułów i małą
głowę, ozdobioną czerwonym,
delikatnie ząbkowanym, pełnym
grzebieniem. Oczy od
ciemnobrunatnych do
pomarańczowych i czerwonych.
Ogon długi i szeroki, łukowato
wygięty.
PODSTAWY ŻYWIENIA KUR:
Podstawę żywienia drobiu stanowią
pasze roślinne, które muszą być uzupełniane
dodatkami pochodzenia zwierzęcego. Ziarno
zbóż jest głównym pokarmem drobiu, nie
może jednak być paszą wyłączną ze
względu na niską wartość biologiczną białka
oraz małą zawartość składników mineralnych
i witamin. Drób jest bardzo wrażliwy na
pasze zepsute, należy więc dobrze
sprawdzić jakość ziarna przed skarmieniem.
 PSZENICA:
Pszenica jest ziarnem najbogatszym
w białko, zawierającym mało włókna.
Charakteryzuje ją wysoka wartość
energetyczna. Jest to zboże najczęściej
stosowane w żywieniu kur.
 KUKURYDZA:
Kukurydza jest chętnie zjadana przez
kury, ma wysoką wartość energetyczną, w
związku z czym jest podstawowym
surowcem w mieszankach dla brojlerów.
Nadaje się na paszę dla kurcząt oraz
niosek. Żółte ziarno kukurydzy zawiera
dużo barwników roślinnych, które
przyczyniają się do intensywnego
zabarwienia żółtka jaj.
 OWIES:
Owies mniej chętnie zjadany
przez kury, które jednak po
pewnym czasie przyzwyczajają
się do niego. Ziarno owsa jest
bogate w energię, lecz zawiera
dużo włókna (ok. 10%). Mimo
to jest cenną paszą ze względu
na zawartość witaminy E.
Dodatek tego ziarna wpływa
korzystnie na nieśność oraz
na wylęgowość jaj.
 JĘCZMIEŃ:
Jęczmień szeroko stosuje się w
żywieniu kur, zawiera on jednak mniej
białka, a więcej włókna niż pszenica.
Jęczmień daje się nioskom, wchodzi on
także w skład mieszanek przeznaczonych
do tuczu ze względu na jego wysoką
wartość energetyczną.
 PSZENŻYTO:
Pszenżyto jest bogatsze w białko niż
inne zboża uprawiane w kraju i zawiera
więcej energii. Może więc być dobrym
zamiennikiem kukurydzy i pszenicy.
 ŻYTO:
Żyto jest najmniej chętnie zjadane,
dlatego lepiej dawać je kurom dorosłym w
połączeniu z innym ziarnem; u kurcząt
może ono wywoływać zaburzenia w
trawieniu. Żyto świeże, bezpośrednio po
sprzęcie, może powodować biegunki.
 OTRĘBY:
Otręby pszenne zawierają dużo
włókna, lecz są bogatsze w białko, związki
mineralne i witaminy niż całe ziarno. W
żywieniu kur zawartość włókna w dawkach
musi być bardzo ograniczona, dlatego nie
można dawać im dużo otrąb. Stosuje się
je w wyjątkowych wypadkach i w ilości nie
przekraczającej 10% dawki.
 MLEKO ODTŁUSZONE:
W żywieniu kur stosuje się mleko
odtłuszczone, pozbawione witamin A, D,
E. Ponieważ świeże mleko szybko
kwaśnieje, a nadkwaśniałe jest szkodliwe,
najlepiej podawać je jako zsiadłe. Kury
wypijają dziennie ok. 100 g mleka, a
można je zmusić do wypijania większych
ilości, ograniczając jednocześnie ilość
zadawanej wody.
 ODPADY MLECZARSKIE:
Wysoką wartość odżywczą mają
odpady mleczarskie - twaróg, maślanka,
serwatka. Szczególnie korzystny wpływ na
nieśność ma serwatka, do której
przechodzą rozpuszczalne w wodzie
witaminy, składniki mineralne oraz
rozpuszczalne białko (albumina). Płynne
produkty mleczne stosuje się w chowie
półintensywnym.
 DODATKI:
Do pasz jako dodatki można stosować m.in.:
• Ziemniaki,
• Marchewki,
• Płatki ziemniaczane,
• Zielonki,
• Sucha pokrzywa.
 MIESZANKI
PEŁNOPORCJOWE I
UZUPEŁNIAJĄCE:
• W racjonalnym żywieniu kur w chowie intensywnym i
półintensywnym niezbędne jest
podawanie przemysłowych mieszanek pasz
treściwych, pełnoporcjowych i uzupełniających, Krajowy
przemysł paszowy wytwarza kilka ich rodzajów. Ich skład
i sposób skarmiania podane są na opakowaniu.
• Ze względu na występujące często niedobory składników
mineralnych zwłaszcza wapnia, fosforu i manganu,
zaleca się stosowanie w żywieniu kur
dodatków mineralnych, takich jak mieszanka MM czy
dodatki witaminowo-mineralne.
 GŁÓWNE SYSTEMUY
KARMIENIA:
• System dawkowany — polega na ułożeniu dawki pokarmowej,
którą dzieli się na odpowiednią liczbę odpasów; każdorazowo
podaje się ściśle odmierzoną porcję karmy. System ten jest
rzadko stosowany, gdyż wymaga dużego nakładu pracy.
• System do woli — polega na podawaniu w automatach
mieszanki pełnoporcjowej, która jest stale dostępna, dla kur. Jest
to sposób nowoczesny i najmniej pracochłonny, stosowany w
chowie intensywnym.
• System kombinowany jest to sposób pośredni między obu
uprzednio opisanymi, a polega na tym, że obok odmierzonej
całodziennej dawki pokarmowej kury korzystają ze stale
dostępnej mieszanki przemysłowej.
 ŻYWIENIE BROJLERÓW
W produkcji brojlerów stosuje się
system karmienia do woli, oparty na
podawaniu pełnoporcjowych mieszanek,
przemysłowych.
Podstawowymi składnikami
mieszanek przeznaczanych dla brojlerów
są śruty zbożowe (kukurydziana,
pszenna, jęczmienna i z łuskanego
owsa), pasze białkowe pochodzenia i
zwierzęcego, pasze witaminowe, dodatki
witaminowo-mineralne, antybiotyki.
 ROZRÓD I ODCHÓW KUR:
Dojrzałość płciową kur określa się
liczbą dni od wyklucia się do zniesienia
pierwszego jaja. U kur ras lekkich
występuje ona między 150 a 180 dniem
życia, a u ras cięższych między 180 a 210
dniem.
 CECHY SAMCA GOTOWEGO DO
ROZPŁODU:
Koguty uzyskują dojrzałość płciową
już w wieku 110-140 dni, jednak do
rozpłodu używa się je mniej więcej w tym
samym wieku, co kury. Kury można
użytkować do rozpłodu przez 2 lata; koguty
przejawiają najwyższą płodność w
pierwszym roku życia. W stadkach kur ras
nieśnych na 1 koguta przeznacza się 15
kur, a w stadkach ras mięsnych 8-10 kur.
Przez 2 tyg. po pokryciu znoszą one
jeszcze jaja zapłodnione.
 UNASIENNIANIE DROBIU:
Jednym ze sposobów rozmnażania ptaków jest sztuczne
unasienianie, które może mieć zastosowanie u wszystkich gatunków
drobiu. sztuczne unasienianie znajduje zastosowanie przy:
• niewystarczającej liczbie samców potrzebnych do krycia naturalnego,
• konieczności uzyskania jak największej liczby potomstwa po cennym
rozpłodniku,
• celem uniezależnienia się od popędu płciowego występującego w
różnych okresach sezonu rozrodczego,
• krzyżowaniu międzygatunkowym .
Należy również nadmienić, że sztuczne unasienianie może
zapobiegać szerzeniu się chorób narządów rozrodczych w czasie krycia
naturalnego.
Sztuczne unasienianie obejmuje trzy fazy, tj.: pobieranie
nasienia, jego ocenę oraz unasienianie samic, które w głównej mierze
decydują o powodzeniu zastosowanego zabiegu i późniejszych
wskaźnikach zapłodnienia.
 SEKSOWANIE PISKLĄT:
Polega na ustaleniu
obecności prącia w steku samców lub jego
brak u samic przez oglądanie
rozchylonego steku lub badanie gruczołów
rozrodczych za pomocą endoskopu.
Samce rozpoznać też można po bębenku
rezonacyjnym, mieszczącym się w dolnej
części tchawicy, w miejscu, gdzie
rozgałęzia się ona na dwa osrzela; jest on
łatwo wyczuwalny poniżej krtani ptaka.
 KRYCIE NATURALNE
Koguty nie mają narządów
kopulacyjnych, a zapłodnienie następuje
przez zbliżenie steków samca i samicy
oraz wytrysk spermy z nasieniowodu do
jajowodu samicy. Wytwarzanie nasienia
trwa u nich cały rok. Plemniki zachowują
żywotność w jajowodzie przez dłuższy
czas (około 2 tyg.).
 ŻYWIENIE OSOBNIKÓW W
CZASIE WYCHOWU:
• Niezbędnym warunkiem prawidłowego wzrostu i
rozwoju jest dostarczenie w paszy
wysokowartościowego białka, zawierającego
wszystkie aminokwasy egzogenne, składników
mineralnych (głównie wapnia i fosforu), witamin
oraz energii.  
 Zapotrzebowanie na składniki pokarmowe
zmienia się wraz z wiekiem kurcząt. W związku
z tym w żywieniu kurcząt przeznaczonych do
dalszego chowu wyróżnia się dwa okresy:
• I od 1 dnia życia do 8 tyg.
• II od 8 tyg do 21 tyg
 I od 1 dnia życia do 8 tyg. 
Kurczęta są żywione do woli. Podstawą
żywienia powinny być mieszanki przemysłowe,
zawierające wszystkie potrzebne ptakom składni
ki odżywcze. W skład mieszanki wchodzą
takie surowce,
jak: śruta kukurydziana, śruta pszenna, śruta 
jęczmienna, śruta poekstrakcyjna
sojowa, mączka rybna, kreda pastewna,
fosforan pastewny oraz preparaty witaminowo-
mineralne.
 II od 8 tyg. do 21 tyg
Stosuje się żywienie ograniczone, które
przyczynia się do opóźnienia wieku dojrzewania
płciowego. Jest to istotne z tego względu, że
zbyt wczesne rozpoczynanie nieśności jest
szkodliwe, odbija się na ich zdrowotności i
przyszłej nieśności. Stosowanie
ograniczonego żywienia, zwłaszcza w stadzie ku
rcząt typu mięsnego, zapobiega zatuczaniu
się ptaków, stwarza korzystniejsze warunki dla
rozwoju całego organizmu, wpływa dodatnio na
zdrowotność stada. 
TYPY UŻYTKOWE KACZEK:
Kaczki, podobnie jak kury,
dzieli się na grupy ras według ich
użytkowości. Rozróżnia się więc:

• kaczki nieśne,
• ogólnoużytkowe,
• mięsne,
• amatorskie,
 RASY KACZEK NIEŚNYCH:
BIEGUS INDYJSKI:
   Kaczki te cechują się dużą żywotnością,
ruchliwością i żywym, pogodnym temperamentem.
Spionowany, smukły, wydłużony tułów w kształcie
butelki z długą szyją i prostokątnym ustawieniem
głowy nadaje jej charakterystyczną śmieszną
sylwetkę przypominającą pingwina. Krótkie,
szybko
poruszające się nogi i szczątkowe skrzydła
uniemożliwiające fruwanie uzupełniają całość.
Ciężar kaczora wynosi ok.2 kg, kaczki są
nieco lżejsze.
Kaczka składa od 150 do 230 jaj
 RASY KACZEK
OGÓLNOUŻYTKOWYCH:
KHAKI CAMPBELL:
Rasa ta została wyhodowana w Wielkiej Brytanii. Nazwa pochodzi od
upierzenia (khaki) i nazwiska hodowczyni (Campbell).
Tułów ptaków jest długi, szeroki z pełną i okrągławą piersią oraz
pełnym i harmonizującym z linią grzbietu brzuchem. Ptaki mają dziób
ciemnozielony, a skoki - ciemnopomarańczowe. Cały tułów ubarwiony jest na
żółtobrązowo.
Dorosłe kaczory ważą około 3 kg, a kaczki - 2,5 kg. Nieśność jest
wysoka i wynosi 160 - 220 jaj, o masie jaja 65 - 72 g i skorupie białej lub
zielonkawej
 RASY KACZEK MIĘSNYCH:
PEKIN:
Upierzenie pekinów jest gęste. Pióra są białe z lekkim odcieniem
kremowym, silniejszym u kaczek starych. Kaczory mają u nasady ogona
charakterystycznie zakręcone piórka; jest to jedna z cech rozpoznawczych,
na podstawie której można odróżnić kaczory od kaczek.
Kaczki młode, 10-tygodniowe, odpowiednio pielęgnowane i
żywione osiągają wagę żywą 2-2,5 kg. Pekiny rosną i tuczą się bardzo
szybko. Cechę tę wykorzystujemy do prowadzenia tuczu kaczek w wieku
około 10 tygodni. Po tym okresie przyrost jest już bardzo powolny, tak że
kaczka 6-miesięczna jesienią waży około 3 kg, a kaczor 3,5 kg.
 RASY KACZEK
AMATORSKICH:
MANDARYNKA:
Mandarynka jest jedną z najbardziej znanych, popularnych i
najmniej problemowych kaczek na świecie.
Są to jedne z najpiękniejszych ptaków.
Samiec kaczki mandarynki podczas okresu godowego zyskuje
przepiękną barwę, natomiast w okresie spoczynku barwami
przypomina samicę.
Na głowie widoczny czub składający się z piór w kolorach: zielonym,
fioletowym, brązowym, szarym oraz białym.
Samica madarynki jest brązowa, z elementami szarości.
Od ciemnego oka samicy ciągnie się białawy podłużny pasek,
sięgający aż do tyły głowy.
Dziób ciemny.
MANDARYNKA:
PODSTAWY ŻYWIENIA KACZEK:
Kaczki są w zasadzie wszystkożerne,
aczkolwiek w warunkach hodowlanych
zdecydowanie dominuje pokarm roślinny:
ziarno, śruta, otręby, ziemniaki itd. Kaczki
mające dostęp do naturalnych zbiorników
wodnych żywią się też roślinami wodnymi
oraz drobnymi bezkręgowcami.
 GĘŚ:
Dzikie gęsi zostały udomowione ok. 3000 lat temu. Gęsi różnią
się między sobą barwą upierzenia, wielkością ciała, nieśnością i
zdolnością do szybkiego wzrostu. Masa ciała gęsi wynosi 5 - 12
kg.
Nieśność jest sezonowa (styczeń - lipiec) i niska. U gęsi
dymorfizm płciowy jest słabo zaznaczony - przy czym gąsiory są
większe, cięższe i mają dłuższą szyję. Skoki gęsi są
stosunkowo krótkie i nieopierzone, a między palcami występuje
błona pławna. Gęsi chętnie trzymają się w gromadzie. Od gęsi
pozyskuje się nie tylko mięso i jaja, ale także pierze.
Rasy gęsi powszechne w Polsce to:
* pomorska,
* biała włoska,
* kubańska,
* szara landejska,
* słowacka.
 RASY GĘSI:
Gęś pomorska: wywodzi się z Pomorza.
Ma upierzenie białe, dziób koloru
pomarańczowoczerwonego, a oczy
jasnoniebieskie.
Tułów jest masywny,
długi o szerokiej piersi.
Skrzydła są długie
i dobrze przylegające
do tułowia. Skoki
stosunkowo krótkie,
barwy ciemniejszej
niż dziób.
 RASY GĘSI:
Gęś kubańska: pochodzi od
gęsi chińskiej. Do Polski
sprowadzona z Niziny
Kubańskiej (Rosja).
Na głowach ptaków tej rasy
występuje wyrostek czołowy o
ciemnej barwie. Upierzenie
ptaków jest szare z odcieniem
brunatnym. Mają one ciemny
dziób oraz ciemnobrunatną
pręgę biegnącą od czoła,
wzdłuż grzbietowej części szyi,
do tułowia.
Hoduje się je ze względu na
smaczne jaja i dobre mięso.
 INDYK:
Zostały udomowione w Ameryce
Północnej przez Indian około 1000 lat temu.
Z wielu ras wywodzących się od indyka
dzikiego, a różniących się masą ciała i barwą
upierzenia. Indyki są hodowane głównie na
mięso.
Ptaki hodowane są zarówno na skalę
masową w halach, jak i w gospodarstwach
rolnych.
TYPY UŻYTKOWE INDYKÓW:
* lekki,
* średni,
* ciężki.
 RASY INDYKÓW:
Bronz szerokopierśny: rasa
powstała w USA. Upierzenie
ptaków jest barwy ciemnej, prawie
czarnej, z zielonobrązowym
odcieniem i metalicznym
połyskiem, ale głowa i część szyi
nie są opierzone. Oczy ptaków są
koloru ciemnobrunatnego. U
nasady dzioba znajduje się
wyrostek skórny o długości 5 - 7
cm, tzw. wisior.
U samców na piersi widnieje
pęczek czarnych piór, zwany
pędzlem. Nieopierzone skoki są
barwy żółtej. Indyki te mają silną
budowę ciała. Szczególnie dobrze
rozwinięta jest u nich pierś. Tułów
jest długi i szeroki.
 RASY INDYKÓW:
Beltsville: rasa ta została
wyhodowana w USA w
miejscowości Beltsville. Pod
względem pokroju indyki te są
podobne do osobników rasy
bronz szerokopierśny, ale mają
mniejszą masę ciała i białe
ubarwienie.
Charakteryzują się krępą
budową ciała i dobrze
umięśnioną piersią. Barwa ich
skoków jest różowa lub
czerwonawa. Oczy są czarne.
Ptaki tej rasy wcześnie
dojrzewają.
 PODSTAWY ŻYWIENIA
INDYKÓW:
W intensywnym żywieniu indyków prawidłowo
zbilansowana mieszanka paszowa powinna charakteryzować
się odpowiednim poziomem energii, który umożliwia pełne
wykorzystanie białka i innych składników pokarmowych.
Podstawowym zbożem (źródło energii) stosowanym w
żywieniu indyków jest pszenica. Zwiększa się również
wykorzystanie pszenżyta. W celu poprawy dostępności energii
z surowców zbożowych w mieszankach dla indyków
powszechnie stosuje się enzymy paszowe. Najbardziej
skoncentrowanym źródłem energii jest tłuszcz. Dodatkowa
ilość tłuszczu, poza zawartym w podstawowych komponentach
mieszanek, może być wprowadzona w postaci tłuszczów
roślinnych (np. olej sojowy, rzepakowy), zwierzęcych (np.
smalec wieprzowy, łój wołowy, tłuszcz utylizacyjny),
koncentratów tłuszczowych lub nasion roślin oleistych (soja,
rzepak).
 ŹRÓDŁA:
• www.ppr.pl -> pierwszy portal rolny
• www.euroanimal.eu -> encyklopedia
zwierząt
• www.kuryozdobne.pl
• www.hodowle.eu
DZIĘKUJEMY
ZA
UWAGĘ 