C

Nos desertos hai tribos

REBECA BACEIREDO

Rebeca Baceiredo (Ourense, 1979) licenciada en Ciencias da Comunicacin e doutora en Filosofa coa tese "Achegas onto-ticas para a liberacin do suxeito. Unha aproximacin a partir da filosofa de Gilles Deleuze". Publicou O suxeito posmoderno. Entre a esttica e o consumo (Premio Ramn Pieiro 2005) e (repeat to fade) (2011).

Volvo empezar: a mia vida a experiencia do meu tempo. Coezo o que vai suceder, pero vivo como se non o soubese. Fago feridas nas enxivas constantemente. Debo humedecer moito (para poder mastigar), as que fago hipermovementos coa mandbula. O sacrificio cruento da vida exctame e marame: vomito o sangue do Cristo. A gravidade arrstrame ao chan. Eu son cinzas. Como todo o rebentado polo aire. As partculas caendo con lentitude, o seu peso non d para mis. a visin paralizada, e o que hai que facer , precisamente, paralizarse. Que o rebentado no aire caia suavemente: eu son a responsable da desintegracin. Que o meu corpo coece como nico mtodo para alterar a orde de cousas. breme o iris: quero ver o orgn. Crtame o peito: quero sentilo. Arrncame a lingua: quero comelo. Mtame o corpo: quero vivilo! Ignorante: borra as palabras, para saber dicilo, Insolente: mata o esprito, para selo.

Voltil, arranxndome e s sos acoplndose en engrenaxes, facendo formas, mudando as posturas. Kamasutra csmico. Conducimos detrs do sol. A dor da alma vaporosa, e cristaliza s s veces, estalactitas de lava quente. Sobrevoamos a ferida existencial, e s s veces nos permitimos pousarnos nela.

A cabicha mal apagada guame no escuro. E os ollos tentando as rbitas. As lias da man da adivia marcadas pola terra. Tinta dos nferos. Naveguei ocanos nos que todo o acervo cartogrfico papel queimado. Naveguei os infernos. De momento s sinto o sangue a borborotos que a ferida vomita (a ferida vomtame). Lanzas todo o teu potencial contra un muro. E apunto, tomo notas dos deberes. Bailei, bruxa, invocando as mans abrindo os ceos. Visito, de cando en vez, a tumba do pai: en cada morto chranse todos os mortos. Que vai pasar agora? Que a vida se impor, como sabe, sobre ns, micropartculas. Todo vai suceder lonxe da nosa vontade. E as estrelas caern. Unha, e outra vez. Cavando atopei o verme que me comer.

Quero escribir nun estado extremo, ntimo, de tensin coa vida. Quero deslizarme nese espazo onde as letras se desfn pingando en cido. E que risas diferidas se escoiten ao fondo e eu impertrrita. Non sei amar. Tampouco sei a Deus. Quero aprehender algo fra de min e iso o erro: porque son eu buscando un espello que traspasar. Teo que calar e non quero. E como como, expulso. De repente, todo o universo en caos da boca para fra. E mastrbome en espellismos de Narciso. Remxome. Pensar provoca o berro do chan. Escribo a dor das unllas esgazadas na parede. O xiz riscando o encerado. Saco auga do pozo, saco auga do pozo, saco auga do pozo... cunha culler. Tarareei a mia forza: a solicitude do real timbra na porta. A tinta, como a auga, busca o seu camio. Bend, seor, os alimentos que teo, (pois) mastrbome no fractal.

Escribo unha apocalipse nunha noite de luz oblicua, azul en negativo. Unha radiografa deus. As follas caen e a terra ntrese, as. Estou correndo cara ao nada! E lvame o vento. E xa non aturo mis malas palabras, mis golpes no silencio sacro que quero seguir escoitando chegando en halos o son de deus. Mira como esculpo no baleiro. Mira como esculpo o baleiro. un xogo: a vida liberada lucidamente ldica. Somos o resultado da daga de Deus que se clava en Deus: a inmanencia prgase sobre si mesma. E eu tamn, eu tamn me repregarei en min mesma e formas sofisticadas de papiroflexia se presentarn nas ras. E as ras non van tocarme o corazn vendado. Momificado. Sen vida e sen poder morrer. A que saben as nubes, como se escoita a Deus?

Son moitos os instantes que compoen un segundo. Bauticeime, hoxe, na ducha, como filla do tempo. Estn golpeando o tempo. O tempo golpendose. Non: o golpe golpendose, parindo o tempo. Vou comer o tempo. A sa fugacidade pusilnime vai tirando todas as estatuas do xardn e dche as runas como instrumento. Como compensar? As.

Unha mosca no caf foi o signo. E unha gota entre os beizos. Ese da eu souben moitas cousas. Pero ese da eu tamn aprendn moitas cousas. Estou aqu. Pero tes que aprender a achegarte.

Son unha muller co seu vulo: os meus ollos acarician a natureza do engano. Por favor, colle a mia chave e breme. Aqu, no peito. Lbrame de todas as mortes. Amn n