Mga Hudyat ng Bagong Kabihasnan Ni Simon A.

Marcelo
Walang mangyayari sa balat ng lupa, Di may kagalingang iyong ninanasa. Noon naman unang sa buway lumunsad Ang dalawang bunying astronauts na tanyag; Subalit hindi pa lubos na matiyak Kumislap ang isip ng pantas na malay At ang sandaigdig ay naliwanagan Nagsipamulaklak ng dunong na yaman Ang nangagpunyaging paham na isipan; At tayoy nagising sa bagong kandungan Ng pagkakasulong ng sandaigdigan! Sa niyanig yanig ng mundong mabilog Kapag may malaking bombang sinusubok, Ang ehe ng mundo, ay baka mahutok At saka malihis sa kanyang pag-ikot, Pag itoy nangyari, mundoy matatapos Natuklas ng dunog na kahanga-hanga Ang Atom na siyang panggunaw sa lupa; Tila niloob ng Poong Bathala Na tayoy matapos sa sariling nasa; Nakapabingit na sa pagkariwara Ang ating daigdig na lutang sa luha! Hindi lamang iyan, may panganib pa ring Ang mundoy matapos hindi man mithiin, Sa dalawa kayang malakas ay alin Ang hindi magnasang ang isay linlangin? Mundoy matatapos, dapat na tantuin, Sa bagong liwanag ng pagkakasulong Ay nangatuklasan ang lihim kahapon; Ang mundoy kumitid sa lipad ng dunong, Nalakbay ang langit ng bakal na ibon, Nasisid ang mga dagat na maalon Ng taong palakang nagwagi sa layon! Sa bilis ng bagong nilikhang panuklas Walang mabubuhay sa buong sinukob! Narating ang buwan ng bakal na limbas; May panganib pa rin sa bawat pagsubok Ng bombang may lasong buga sa fallout; Ito kung pumuksa sa taoy kilabot Higit na mabangis sa alinmang salot; Pag itoy kumalat ay katakut-takot, Sa sandaling biglang ang isay magtaksil! Dahils sa paghinto ng kanyang pag-inog! Kung ang buhay rito dooy magluluwat.

Ang Arabya, Jordan, Israel, Ehipto, Sa ngayon, sa hanging ating nilalanghap Cambodiat Vietnam, nag-iipu-ipo; Ay may kahalo nang maruruming sangkap; Ang hihip ng hangin kapag di nagbago Kapag itoy hindi nalunasan agad Sa apoy ng digmay masusunog tayo; Ay sa lason tayo mapupuksang lahat; Lalo pag ang Tsinay nagtaas ng ulo Kung bakit ang taoy habang umuunlad At saka ang Rusyay gumamit ng Maso! Saka nalalapit na lalo sa wakas! Nais na lamugin ng Maso at Karit Nang ang Hiroshimat Nagasakiy minsang Kung magagawa lang, ang lupa at langit; Bagsakan ng bombang karaniwan lamang, Ang Agila naman sa pagpupumilit Sa dalawang pook na pinaghulugan Na siyang maunay hindi matahimik; Ay napakaraming nakitlan ng buhay; Bakit ba kung sino ang sa yamay labis Kung ang ibabagsak ay bombang panggunaw Siyang mapangamkam, siyang mapanlupig? Dagat na ang Hapon sa kasalukuyan! Wala pang sanggol sa kasalukuyan Pag bombang agawton ang siyang ginamit Sa pagbombang higit ang bilis sa ingay, Sa Luson, Bisaya, Mindanaw, karatig, Kaya kapag tayoy biglang sinalakay Dahilan sa lakas na napakalabis Di makahanda nais mang lumaban; Ang sangkapuluay lulubog sa tubig; Dahil dito kaya dapat pagsikapan Huwag nawa sanang loobing ng langit Na mapagkasundo ang sangkatauhan! Na ang Santinakpay maglaho sa titig! Hindi nga masamang ang Taoy Ang pag-uunahan ng dalawang lakas Lalo kung may mithing dakila at tapat, Na sa kalawakan ay magharing ganap, Pagkat likas lamang sa taong maghangad Ay nagbababalang di na magluluwat Kung nasa ibaba, na siyay mataas, At tayo sa digmay muling magsisiklab; Ngunit ang masamay ang magpakapantas Maanong loobin ng nasa Itaas Upang ang mabuting binuoy iwasak! Na huwag na sanang dumating ang wakas!

Di dapat gumamit ng mga sandatang Ang siyang nagtanggol sa aping katwiran, Bukod sa pangwakas, may lasong kasama; Hindi maglalaot ang sangkatauhan ay Idalangin nating magkaisa sana makakandon sa ang kalwalhatian; Ang sangkatauhan sa mithi at pita; Saka ang ligalig na sandaigdigan Pag tayoy nabubuklod na gintong panata Ay mahihimbing na sa katahimikan. Ang sandaigdigay wala nang balisa!

Kapag nagkaroon ng lason sa tubig Gayon din ang hangin na dating malinis, Lahat ng may buhay sa Silong ng langit Ay matatapos nang parang panaginip; Saka lamang naman magiging tahimik Kung ditoy wala nang mga manlulupig

Dahil dito kaya kinakailangang Iwasabn ang imbot at mga hidwaan; Pagsikapan nating tuparing lubusan Ang aral na tayo ay mangan-ibigan; Sapagkat ang Eden ay naglaho lamang Nang si Adat Evay lumabag sa aral!

Agawin sa kamay ng imbot at inggit Ang kapayapaan nitong sandaigdig; Sugpuin ang dahas at lakas ng lupit Sa pamamagitan ng Santong Matuwid; Ang Diyos ay gising, di ipagkakait Ang Kanyang saklolo sa api at amis!

Kapag ang Ama nang Makapangyarihan