‫آﻗﺎ ﺧﺮه ‪ -‬ﺑﺎﺑﺎ ﺟﺎن ‪ -‬ﻗﺴﻤﺖ اول‬ ‫‪Page 1 of 1‬‬

‫ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻠﺮخ ﺳﯿﺴﺘﺎﻧﯽ‬

‫اﺳﺘﺎد ﮐﺎﻣﻞ زﻣﺎن ﺧﻮد ‪ -‬ﻗﺴﻤﺖ اول‬

‫در ﺣﺪود ﺳﺎل ‪ 1802‬ﻣﯿﻼدي در ﻳﻜﻲ از ﺧﺎﻧﻮادهھﺎي اﺷﺮاﻓﻲ ﺑﻠﻮ ‪.‬ﭼﺴﺘﺎن ﺟﺸـﻦ ﺑﺎﺷـﻜﻮه ﻋﺮوﺳـﻲ دﺧـﺘﺮي‬
‫‪ 12‬ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﮔﻠﺮخ ﺑﺮﭘﺎ ﺑﻮد ‪ .‬آھﻨﮕﮫﺎي ﺑﻠﻮﭼﻲ ﺑﺎ اﺷﻌﺎري دﻟﭙﺴﻨـﺪ ﻓﻀـﺎي ﺧﺎﻧــﻪ را در ﺧـﻮد ﻓﺮو ﺑـﺮده ﺑـﻮد و‬
‫ﺟﻮﻧﺎن ﻣﺤﻠﻲ ﻛﻪ ھﻤﮕﻲ ﻋﺎﺷﻖ دﻟﺨﺴﺘﻪ ﻛﻠﺮخ زﻳﺒـﺎ و دﻟﺮﺑـﺎ ﺷـﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ‪ ،‬ﻧﺴﺒـﺖ ﺑــﻪ ﺳـﻌﺎدت داﻣـﺎد ﻏﺒﻄـﻪ‬
‫ﻣﻲورزﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺎ آن زﻣﺎن ﭼﮫﺮهاي زﻳﺒﺎﺗﺮ و روﺷﻦﺗـﺮ و ﻣﻠﻜﻮﺗـﻲﺗـﺮ از رﺧﺴـﺎر ﺑﮫﺸــﺘﻲ ﮔﻠـﺮخ ﻛ ﺴﻲ ﺑﯿـﺎد ﻧﺪاﺷـﺖ وﻟـﻲ روح‬
‫ﺳﺮﻛﺶ ﮔﻠﺮخ از اﻳﻦ ﻣﺠﻠﺲ ﺟﺸﻦ و ﻋﺮوﺳﻲ اﺟﺒﺎري ﻧﻔﺮت داﺷﺖ ‪.‬‬
‫او ھﻨﻮز از ﻧﻈﺮ ﺳﻦ ﻛﻮﭼﻚ و ﻓﻜﺮ ﺑﺰرگ او ﺑﻪ اﻧﺪازهاي در ذات ﺧﺪاوﻧﺪ ﻏﺮق ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ اﻣﻜﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﻪ اﻣـﺮ‬
‫ازدواج ﺗﻦ دردھﺪ ‪ .‬او ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺟﺰ ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﺎ دﻳﮕﺮي ﭘﯿﻮﻧﺪ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﺨﻮاھﺪ ﺑﺴﺖ‪.‬‬
‫ھﻨﻮز آزادي ﺧﻮد را داﺷﺖ و ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ از آن اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﭼﺮا ﻣﻌﻄﻞ ﺑﻮد؟ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺧﻮد را ﺟﻤﻊ ﻛﺮد ‪ .‬ﻣﺤﯿﻂ ﺧﻮد را ﺧﻮب در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺖ ‪ .‬ﺑﻪ ﻓﺮداي ازدواج اﻧﺪﻳﺸﯿـﺪ و‬
‫ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺧﻮد را ﮔﺮﻓﺖ ‪ .‬دو راه را در ﭘﯿﺶ ﭘﺎي ﺧﻮد ﻳﺎﻓﺖ ‪ .‬ﻳﻜﻲ اﻳﻨﻜـﻪ ﺗﺴﻠﯿـﻢ ﭘــﺪر ﺧـﻮﻳﺶ ﺷـﻮد و ﻃــﻮق ازدواج‬
‫ﻧﺎھﻤﺎھﻨﮓ را ﮔﺮدن ﻧﮫﺪ و دﻳﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ راه ﻓﺮار درﭘﯿﺶ ﮔـﯿﺮد و از ﻣـﺎل و ﻣﻜﻨـﺖ ﭘـﺪري درﮔـﺬرد و در ﭘــﻲ ﻋﺸــﻖ‬
‫ﺧﺪاﻳﻲ ﺧﻮﻳﺶ رھﺴﭙﺎر ﮔﺮدد‪.‬‬
‫راه دوم را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ‪ .‬ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺷﺐ را وﺳﯿﻠﻪ ﻗﺮار داد و از ﻻﻧﻪ و آﺷﯿﺎﻧﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﻓﺮار ﻛﺮد‪ .‬ﻣﺪﺗﻲ در ﻛـﻮه و ﺑﯿﺎﺑﺎﻧﮫـﺎ‬
‫ﺳﺮﮔﺮدان ﺑﻮد‪ .‬از ﻣﯿـﻮه درﺧﺘـﺎن و ﺳـﺎﻗﻪ ﮔﯿﺎھـﺎن ﺗﻐﺬﻳــﻪ ﻣـﻲﻛـﺮد و اوﻗـﺎت ﺧــﻮد را ﺑــﻪ اﻧﺪﻳﺸـﻪ و ﺗﻔﻜـﺮ و دﻋـﺎ‬
‫ﻣﻲ ﮔﺬراﻧﯿﺪ ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﮫﺎ ﺟﺴﺘﺠﻮ در »راوﻟﭙﻨﺪي« ﺑﻪ ﻣﺮﺷﺪي ﻛﺎﻣـﻞ رﺳـﯿﺪ و ﺟـﺎم ﻣـﻲ رﺑّـﺎﻧﻲ را از دﺳـﺖ وي ﻧﻮﺷـﯿﺪ و‬
‫ﻣﺴﺖ ﻋﺸﻖ ﻳﺰداﻧﻲ و ﻓﻨﺎ ﻓﻲ اﷲ ﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺮﺷﺪ اول او ھﻨﺪو ﻣﺮﺷﺪ دوم او ﺷﺨﺼﻲ ﭼﻮن ﺧﻮد او ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﻮد و ﺑﻪ او راه و رﺳﻢ ﭼـﻮن ﺧـﺪا زﻳﺴﺘـﻦ را‬
‫ﻳﺎد داد ‪ .‬ﺳﺎﻟﮫﺎي دﻳﮕﺮ در ﻏﺎر و ﻛﻮھﮫﺎ و ﺟﻨﮕﻠﮫﺎي ھﻨﺪوﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﺗﻔﻜﺮ و رﻳﺎﺿﺖ ﭘﺮداﺧﺖ و ﭼﻮن ﺧــﺪاﻳﻲ از ﺗـﻦ‬
‫اﻧﺴﺎﻧﻲ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻲ ﺧﺒﺮ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ در و آن در ﻣﯿﺰد ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﻦ و ﺑﺎل‪ ،‬ﺟـﺎن او ﺑـﻮد و از ﭘـﺮواز ﻣــﺮغ دل ﭼﻮن ﻗﻔﺴــﻲ‬
‫آھﻨﯿﻦ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮي ﻣﻲ ﻛﺮد ﺗﺎ در ﺳﻦ ‪ 65‬ﺳﺎﻟﮕﻲ ھﺸﯿﺎري ﺟﺴﻤﻲ ﺧﻮد را ﻧﯿﺰ ﺑﺎزﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫در اﻳﻦ وﻗﺖ ھﻢ ھﺸﯿﺎري ﺧﺪاوﻧﺪي را داﺷﺖ و ھﻢ ﺑﺎﺧﺒﺮي اﻧﺴﺎﻧﻲ را ‪.‬‬
‫» در اﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﺮﻳﺎد زد ‪» :‬ﻣﻦ ﺧﺪا ھﺴﺘﻢ« ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ زاﺋﯿﺪه اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻣﻦ اﺳﺖ ھﺮﭼﻪ ھﺴﺖ و ﻧﯿﺴﺖ از‬
‫ﻣﻦ ﺑﻮﺟﻮد ﻣﻲآﻳﺪ و در ﻣﻦ ﻓﻨﺎ ﻣﻲﮔﺮدد«‬
‫ﮔﻠﺮخ زﻳﺒﺎ و ﺟﻮان در ﺳﻦ ‪ 65‬ﺳﺎﻟﮕﻲ ﻛﻪ ﺑﺼﻮرت اﺳﺘﺎدي ﻛﺎﻣﻞ و واﺻﻞ ﺑﻪ ﺣﻖ درآ ﻣﺪه ﺑـﻮد و در ﺑﯿـﻦ ﭘــﯿﺮوان‬
‫ﺧﻮد ﺑﻪ ﻧﺎم ﺑﺎﺑﺎﺟﺎن ﻣﺸﮫﻮر ﮔﺸﺖ و روزاﻧﻪ ھﺰاران ﻧﻔﺮ از ھﻨﺪو و ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﺮاي زﻳﺎرت و ﻛﺴﺐ ﻓﯿﺾ ﺑﻪ ﻧﺰد او‬
‫ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ ‪.‬‬
‫ھﺮ زﻣﺎن ﻛﻪ از ﺧﻮد ﺑﻲ ﺧﻮد ﻣﻲﮔﺸﺖ و زﻧﺪﮔﻲ ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ را ﻧﺎدﻳﺪه ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻛﻮس اﻧﺎ اﻟﺤﻖ ﻣﯿﺰد و ﺧـﻮد را‬
‫ﺧﺪاي ﻛﻮن و ﻣﻜﺎن ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﺗـﺎ روزﻳﻜــﻪ اﻓﺴــﺮي ﺑﻠـﻮچ از ﮔﻔﺘــﺎر ﮔﺴﺘﺎﺧﺎﻧـﻪ او ﺑـﻪ ھﯿﺠـﺎن آﻣـﺪه دﺳـﺘﻮر داد‬
‫ﮔﻮداﻟﻲ ﺑﻪ ﻋﻤﻖ ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺮ ﻛﻨﺪدﻧﺪ و ﭘﯿﺮزن ﺑﻲﭘﻨﺎه را در آن ﭼﺎه اﻓﻜﻨﺪﻧﺪ روي او را ﮔﻞ اﻧﺪود ﻛﺮدﻧﺪ ‪.‬‬

‫‪http://agha-khare.blogfa.com/post-259.aspx‬‬ ‫‪11/2/2007‬‬
‫‪PDF created with pdfFactory Pro trial version www.pdffactory.com‬‬