Valediction sa

Hillcrest by Rolando
S. Tinio
Pagkacollect ng Railway Express sa
aking things
(Deretso na iyon sa barko while I take
the plane.)
Inakyat kong muli ang N-311, at dahil
dead of winter,
Nakatopcoat at galoshes akong
Nagright-turn sa N wing ng mahabang
dilim
(Tunnel yatang aabot hanggang
Tundo.)
Kinapa ko ang switch sa hall.
Sa isang pitik, nagshrink ang
imaginary tunnel,
Nagparang ataol.
Or catacomb.
Strangely absolute ang impression
Ng hilera ng mga pintong
nagpuprusisyon:
Individual identification, parang
mummy cases,
De-nameplate, de-numero, dehometown address.
Antiseptic ang atmosphere,
streamlined yet.
Kung hindi catacomb, at least
E filing cabinet.
Filing, hindi naman deaths, ha.
Remembrances, oo. Yung medyo
malapot
Dahil alam mo na, Im quitting the
place
After two and a half years.
After two and a half years,
Di man nagkatiyempong mag-ugat,
ika nga,
Siyemprey nagging attached, parang
morning gloryng
Mahirap mapaknit sa alambreng
trellis.

At pagkabukas ko sa kuwarto,
Hubot hubad na ang mattresses,
Wala nang kutson sa easy chair,
Mga drawer ng bureauy nakanganga,
Sabay-sabay nag-ooration,
Nagkahiyaan, nabara.
Of course, tuloy ang radiator sa
paggaralgal:
Nasa New York na si Bob and the two
Allans,
Yung mga quarterbacks across the
hall
Pihadong panay ang display sa Des
Moines.
Don ang Cosntance arent coming
back at all.
Gusto ko nang magpaalam
to whom?
The drapes? The washbowl? Sa
double-decker
Na pinaikot-ikot naming ni
Kandaswamy
To create space, hopeless, talagang
impossible.
Of course, tuloy ang radiator sa
paglagutok.
(And the stone silence,
nakakaiyak kung sumagot.)
Bueno, lets get it over with.
Its a long walk to the depot.
Tama na ang sophisticationsophistication.
Sa steep incline, pababa sa highway
Where all things level, sabi nga,
Theres a flurry, ang gentle-gentle.
Pagwhoosh-whoosh ng paa ko,
The snow melts right under:
Nagtutubig parang asukal,
Humuhulas,
nagsesentimental.