Η εντολή ανάθεσης στον μεσίτη δεν είναι σύμβαση χρόνου, δεν είναι σύμβαση έργου ούτε φυσικά έπαινος καλής και φιλότιμης προσπάθειας αλλά είναι εντολή υπόδειξης ευκαιρίας. Δεν πληρώνεται λοιπόν, ο καλύτερος Μεσίτης ούτε εκείνος που προσπάθησε περισσότερο. Πληρώνεται τελικά εκείνος του οποίου η υπόδειξή ήταν ευκαιρία δυο οι περισσότεροι άνθρωποι, με φαινομενικά αντίθετα και αντικρουόμενα συμφέροντα, να συμφωνήσουν και να καταλήξουν σε σύμβαση. Απόδειξη δε του εύλογου και δίκαιου της μεσιτικής αμοιβής είναι ότι η αμοιβή, που συνηθίζεται ή συμφωνείται εξ αρχής, συνυπολογισμένη στο κόστος και από τις δυο πλευρές δεν ανατρέπει την κυριαρχία της επιλεγμένης συμφωνίας έναντι άλλων με αποτέλεσμα να καταλήγει σε συμβόλαιο.