Ang Kuneho at ang Pagong

Masayang namumuhay sa kagubatan ang ibat-ibang mga hayop na may

kanya-kanyang natatanging kakayahan.

Isang araw habang naglalakad si Kuneho ay nakasalubong niya si Pagong.

Palibhasa makupad maglakad ang pagong kaya pinagtawanan ito ng kuneho
at nilibak.

"Napakaiksi ng mga paa mo Pagong, kaya ubod ka ng bagal maglakad, wala

kang mararating niyan. Hahaha" At sinundan iyon ng malulutong na tawa. Labis
na nainsulto ang Pagong sa mga sinabi ng Kuneho. Para patunayan na
nagkakamali ito ng akala ay hinamon nya ang Kuneho.

"Maaaring mabagal nga akong maglakad, subalit matibay ang katawan ko,
hindi mo ako matatalo." Lalo lamang siyang pinagtawanan.

"Nabibigla ka yata Pagong, baka mapahiya ka lamang," wika ni Kuneho.

"Para magkasubukan tayo, magkarera tayo patungo sa tuktok ng

bulubunduking iyon." Itinuro ni Pagong ang abot-tanaw na bundok.

Ganoon na lamang ang katuwaan ng mayabang na Kuneho sa hamon na

iyon ni Pagong. Nagtawag pa ito ng mga kaibigan para manood sa gagawin
nilang karera. Gusto niyang lalong libakin si Pagong sa harap ng kanyang mga
kaibigan oras na matalo niya ito. Nakapaligid sa kanila ang mga kaibigang
hayop. Si matsing ang nagbilang para sa pag-uumpisa ng paligsahan.

"Handa na ba kayo". Magkasabay na tumugon sina pagong at kuneho.

"Handa na kami!".

"Isa..Dalawa..Tatlo.!.takbooo", sigaw ni matsing.

Magkasabay ngang humakbang ang dalawa mula sa lugar ng pag-

uumpisahan. Mabilis na nagpalundag-lundag si Kuneho. Halos sandaling minuto
lamang ay naroroon na siya sa paanan ng bundok. Ng lumingon siya ay nakita
niyang malayung- malayo ang agwat niya kay pagong.

Patuloy sa kanyang mabagal na paglakad si pagong, habang

pinagtatawanan siya ng mga nakapaligid na hayop. Hindi pinansin ni Pagong
ang panunuya ng mga ito. Patuloy siya sa paglakad, walang lingun-lingon.

Samantala, si Kuneho ay halos mainip na sa paghihintay na makita si pagong

sa kanyang likuran. Ilang ulit na ba siyang nagpahinto-hinto, pero wala ni anino
ni pagong. Palibhasa malaki ang tiwala niya sa sarili, alam niya ang kakayahan
tumakbo ng mabilis, ipinasya niyang maidlip muna ng makarating siya sa
kalagitnaan ng bundok. Tutal nakatitiyak naman siya na siya ang panalo.
ZzZzzZzzZzzZ

Patuloy naman sa kanyang mabagal na paglakad si pagong paakyat,

hanggang sa marating niya ang kalagitnaan ng bundok, naraanan pa niya si
kuneho na mahimbing na natutulog at malakas na naghihilik. ZzzZzZzZzZzZ
Nilampasan niya ito at nagpatuloy siya sa paglakad hanggang sa marating
niya ang hangganan ng kanilang karera.

Ng magising naman si kuneho ay muli itong tumingin sa ibaba ng bundok,

subalit hindi pa din makita si pagong.

Hahaha. Nakatulog na akot lahat, wala parin si pagong. Ang bagal talaga
nun maglakad. Humanda na siyang maglakad muli paakyat ng bundok,
subalit ganoon na lamang ang gulat niya ng matanaw si pagong na naroroon
na sa tuktok ng bundok. Naunahan na pala siya. Naghiyawan ang mga hayop.
Lahat sila ay bumati kay pagong.

Binabati ka namin pagong! Naunahan mo pa si kuneho!

Ang galing mo pagong!

Si kuneho naman ay hiyang-hiya sa pangayayari. Humingi siya ng paumanhin

kay Pagong sa ginawa niyang pang-iinsulto. Masyado siyang naging
kampante. Simula noon ay naging halimbawa na ng mga hayop na hindi
dapat maliitin ang kanilang kapwa. Ang determinado at hindi sumusuko ang
palaging nanalo.