3.

0 Perbandingan Tamadun Melayu, India dan Cina Dari Segi Sosio Budaya, Ekonomi
dan Pendidikan.

Perbezaan kebudayaan dalam budaya pemakanan juga berlaku pada sebahagian

tamadun mengikut agama mereka. Contohnya, dalam tamadun cina, masyarakat cina boleh
makan khinzir, manakala masyarkat dalam tamadun melayu ada konsep halal dan haram.
Tamadun Islam membenarkan memakan apa saja selagi bukan makanan dan minuman
yang haram seperti daging khinzir dan arak. Bagi tamadun India pula, penganut agama
Hindu tidak dibenarkan untuk memakan daging lembu.

Insititusi kekeluargaan adalah unit asas yang penting bagi semua tamadun.
Persamaan yang ada pada semua tamadun ialah semua tamadun menekankan pembinaan
nilai dan etika yang baik, ia adalah penting dalam sesebuah masyarakatyang bertamadun.

Tamadun Cina meletakkan lima hubungan asas antara manusia dengan manusia
(konsep li), iaitu anak patuh pada ibu bapa, adik patuh pada abang, isteri patuh pada suami,
murid patuh pada guru dan rakyat patuh pada raja. Tamadun melayu pula menyeru perkara
yang hampir sama iaitu mementigkan kekeluargaan berdasarkan al-Quran. Mereka
menegaskan bahawa hubungan anak dan ibu bapa berdasarkan hak dan
tanggungungjawab. Tamadun India juga mementingkan institusi kekeluargaan, pembinaan
keluarga India mempunyai matlamat untuk membentuk sistem sokongan yang berbentuk
fizikal dan kerohanian serta penerus keturunan. Dari segi kebudayaan pula, setiap tamadun
mempunyai pakaian traditional masing masing. Pakaian traditional bagi orang melayu ialah,
baju kurung bagi kaum wanita dan baju melayu bagi kaum lelaki. Manakala, pakaian
traditional yang dipakai oleh wanita berketurunan Cina ialah, Cheongsam dan Samfu
merupakan pakaian kaum Cina bagi kaum lelaki. Dalam tamadun India, sari merupakan
pakaian untuk kaum perempuan India dan ia adalah pakaian seharian dan turut dipakai
pada musim perayaan. Kurta dan Dhoti ialah pakaian tradisional bagi lelaki kaum india.
Kurta Kemeja panjang yang sampai ke lutut yang diperbuat daripada kain kapas atau lime
dan sutera.

Perbezaan seterusnya ialah dari segi aspek pendidikan. Pendidikan dapat

membentuk peribadi insan yang diharapkan dapat menyebarkan ilmu pengetahuan kepada
orang lain. Pendidikan bertujuan untuk membentuk peribadi seseorang individu. Dalam
tamadun melayu, isu pendidikan begitu ketara apabila orang melayu menerima islam. Wujud
dua institusi pendidikan islam terawal dalam kalangan orang melayu iaitu rumah alim ulam,
tuan rumah dan juga istana. Institusi ini memainkan peranan penting dalam pembentukan
budaya ilmu masyarakat melayu. Berikutan daripada itu, institusi pendidikan lebih beroperasi

8
di tempat yang disediakan khusus untuk melaksanakan pendidikan masyarakat melayu iaitu,
di madrash, surau, pondok, pesantren dan dayah. Bagi tamadun india dan china, agama
mereka menekankan aspek pendidikan yang berlaku melalui proses ‘mencari diri
sendiri’(self-discovery). Ilmu dan amalan kerohanian juga merupakan elemen penting dalam
melahirkan seseorang individu yang baik dan murni.

Kegiatan ekonomi dalam tamadun-tamadun awal berlangsung dalam konteks moral

semesta. Oleh itu muncul konsep hak-hak kehidupan dalam ajaran Buddha sebagaimana
yang termaktub dalam salah satu daripada ajaran jalan lapan lapis. Setiap tamadun
menekankan pentingnya etika dalam menjalankan perniagaan. Dalam tamadun melayu,
prinsip yang berkaitan dengan halal dan haram mempunyai hubungan yang rapat dengan
persoalan akhlak. Hakikat ini menjelaskan bahawa wujud kegiatan ekonomi yang boleh
mempertingkatkan tahap moral manusia. Konsep wang, laba, ganjaran, pasaran dan
sebagainya sangat dipengaruhi oleh pertimbangan-pertimbangan moral. Penipuan, riba,
rasuah dan bentuk-bentuk penyelewengan lain amat ditegah dalam tamadun ini. Sementara
Tamadun Cina pula kuat dipengaruhi oleh falsafah konfusianisme. Ajaran ini mengajar untuk
memberi perhatian kepada kepentingan golongan petani. Tamadun Cina memandang
rendah kepada golongan pedagang kerana golongan ini dikatakan sentiasa terlibat dengan
penipuan dan untung yang merupakan elemen-elemen yang buruk. Sistem ekonomi
tamadun india pula terbahagi kepada dua. Yang pertamanya ialah system ekonomi sara
diri. Menjelang akhir zaman Vedik (1000-600 SM), pertanian dan penternakan menjadi
sumber makanan yang penting. Antara tanaman yang ditanam ialah barli, gandum, padi dan
tebu. Barli dan gandum merupakan makanan utama manakala padi adalah makanan
sekunder. Sistem ekonomi yang kedua pula ialah dari segi sistem ekonomi komersial. Padi,
tebu dan kapas telah ditanam secara meluas.

Kesimpulannya, interaksi antara tamadun meninggalkan pelbagai kesan ke atas

masyarkat. Terdapat banyak kesan positif dan juga kesan kesan yang negatif.
Walaubagaimanapun, apa yang dapat dirumuskan ialah, pertembungan interaksi antara
tamadun ini mewujudkan banyak perkara perkara baru seperti percambahan ilmu
pengetahuan, hubungan perdagangan dan banyak lagi. Tamadun tamadun ini juga
mempunyai persamaan dan perbezaan yang tertentu. Kita harus menghormati setiap
persamaan yang ada dan menerima perbezaan yang wujud supaya keadaan kekal harmoni
dan aman.