Με ποιο τρόπο μπορεί να αντιμετωπιστεί η υπολειμματική δυσχέρεια ;

Η υπολειμματική δυσχέρεια μπορεί να αντιμετωπιστεί με την εκτίμηση των αναγκών

του ασθενούς στο περιβάλλον του και το σχεδιασμό άλλων στρατηγικών και
βοηθημάτων για την ελαχιστοποίηση της δυσχέρειας . Στην περίπτωση όμως που το
άτομο δεν μπορεί να επιτύχει το προνοσηρό επίπεδο λειτουργικότητας , πιθανόν να
απαιτηθούν επιπλέον ευθύνες εκ μέρους της οικογένειας και υποστήριξη από τις
κοινωνικές υπηρεσίες και στο πλαίσιο αυτό , μπορεί να κριθεί αναγκαία η
υποστήριξη για την ψυχολογική προσαρμογή του ατόμου στις νέες συνθήκες . Το
σημαντικότερο όμως , είναι να δημιουργηθεί ένα θετικό μαθησιακό περιβάλλον , που
θα δημιουργεί ασφάλεια , σεβασμό και υποστήριξη με παράλληλη καθοδήγηση των
εκπαιδευομένων από τους εκπαιδευτές , στο πλαίσιο των μαθησιακών
δραστηριοτήτων . Αναφορικά με το περιβάλλον αυτό , είναι απαραίτητη η χρήση
πολυαισθητηριακών μεθόδων και φυσικά η ίδια η συμμετοχή του ατόμου . Πρέπει να
διερευνηθεί η προϋπάρχουσα γνώση των οικείων του ατόμου και του ιδίου σε σχέση
με το προς ανάπτυξη θέμα . Είναι απαραίτητο να τονισθούν οι σημαντικότερες
απόψεις για το θέμα και αν γίνει αποφυγή ιατρικής ορολογίας . Το περιεχόμενο της
διδασκαλίας να προσαρμοστεί στις πολιτισμικές αξίες του ατόμου , αλλά και της
οικογένειάς του . Κρίνεται απαραίτητη η χρήση της επανάληψης , της
ανακεφαλαίωσης (όπου παρατηρούνται σημεία κόπωσης ) καθώς και η σημασία
στην κατανόηση των πληροφοριών που παρέχονται από τον διδάσκοντα και των
αποριών που προκύπτουν από το άτομο . Τέλος , οι πληροφορίες είναι σκόπιμο να
συνδέονται με τις ανάγκες , τα ενδιαφέροντα του ασθενούς και των οικογενειών τους.
Οι στρατηγικές που ακολουθούνται είναι με τη χρήση μέσων όπως η συζήτηση , η
υποβολή ερωτήσεων ( ανοικτού , διερευνητικού και αξιολογικού χαρακτήρα)
αφηγηματική παιδαγωγική και άλλες που στόχο έχουν τη διευκόλυνση του ασθενούς .