Contents

கடவுள் வாழ்த்து ................................................................................................................................ 2

மந்திரப் படலம் ................................................................................................................................. 3
மந்தரர சூழ்ச்சிப் படலம் ............................................................................................................. 47
ரகககயி சூழ்விரைப் படலம் .................................................................................................... 97
நகர் நீங்கு படலம் ......................................................................................................................... 162
ரதலம் ஆட்டு படலம் ................................................................................................................ 277
கங்ரகப் படலம்............................................................................................................................ 324
குகப் படலம் .................................................................................................................................. 338
சித்திரகூடப் படலம் ..................................................................................................................... 391
பள்ளிபரடப் படலம் .................................................................................................................. 420
ஆறு செல் படலம் ......................................................................................................................... 489
கங்ரக காண் படலம் ................................................................................................................... 518
திருவடி சூட்டு படலம் ................................................................................................................ 567
மிரகப் பாடல்கள் ........................................................................................................................ 631
அறநிரலத் தரலவர் முன்னுரர .............................................................................................. 702
ஒரு சதய்வத் திருப்பணி.............................................................................................................. 704
இப்பதிப்பின் அரமப்பு .............................................................................................................. 708
நன்றி ................................................................................................................................................. 709
முன்னுரர ....................................................................................................................................... 710
இராமாயண அகயாத்தியா காண்டங்கள் - ஓர் ஒப்பியலாய்வு ........................................... 736
 கடவுள் வாழ்த்து
வான்நின்று இழிந்து, வரம்பு இகந்த
மா பூதத்தின் வவப்பு எங்கும்,
ஊனும் உயிரும் உணர்வும்ப ால்,
உள்ளும் புறத்தும் உளன் என் -
கூனும் சிறிய பகாத்தாயும்
ககாடுவம இழப் , பகால் துறந்து,
கானும் கடலும் கடந்து, இவமபயார்
இடுக்கண் தீர்த்த கழல் பவந்தன்.
கூனும் - கூனியாகிய மந்ரதயும்; சிறிய பகா தாயும் - இரைய பட்டத்து அரசியும்
தாயுமாகிய ரகககயியும்; ககாடுவம இவழப் - தைக்குப் சபால்லாங்கு செய்ய ;
பகால் துறந்து - அரொட்சிரய நீத்து; கானும்கடலும் கடந்து - காட்ரடயும் கடரலயும்
தாண்டிச் சென்று ; இவமபயார் இடுக்கண்தீர்த்த - (இராவணரைக் சகான்று)
கதவர்களின் துன்பத்ரத கிழங்சகடுத்த ; கழல்பவந்தன் - வீரக்கழரல அணிந்த
இராமபிராகை ; வரம்பு இகந்த - எல்ரலகடந்து பரந்த ; மா பூதத்தின் வவப்பு எங்கும் -
சபரிய பூதங்கள் ஐந்திைால்ஆகிய உலகத்தில் உள்ை சபாருள்கள் எல்லாவற்றிலும் ;
ஊனும் உயிரும் உணர்வும் ப ால் - உடலும் உயிரும் கபாலவும் உடலும் உணர்வும்
கபாலவும் ; உள்ளும் புறத்தும் உளன்என் - அகத்கதயும் புறத்கதயும்
நிரறந்திருக்கின்றான் என்று ஞானிகள் கூறுவர்.

இப்பாட்டு இராமாயணச் சுருக்காய் இருப்பது மூலப் பகுதியிலிருந்தும் கதான்றிய

உலகத்தில் உள்ை சபாருள்களின் உள்கையும் சவளிகயயும் நிரறந்திருக்கும்
பரம்சபாருகைஇராமைாக அவதரித்தான் என்பது கருத்து. இழிந்து என்னும்
விரைசயச்ெம் இகந்த என்னும் சபயசரச்ெவிரைசகாண்டு முடிந்தது. ‘வானின்று
இழிந்து வரம்பு இகந்த ரவப்பு’ என்றும், ‘மாபூதத்தின் ரவப்பு’என்றும் இரயத்துப்
சபாருள் சகாள்க. வானிலிருந்து காற்றும், காற்றிலிருந்து சநருப்பும்,சநருப்பிலிருந்து
நீரும், நீரிலிருந்து நிலமும் கதான்றியது என்னும் மரற
முடிபிரைசயாட்டி‘வானின்றிழிந்து....... ரவப்பு’ என்றார். உணர்வு -
 மந்திரப் டலம்
இ க் காண்டம் அகயாத்தியில் நடந்த நிகழ்ச்சிகரைக் கூறுவதால் இப் சபயர்
சபற்றது. இதில் மந்திரப் படலம் முதலாகத் திருவடி சூட்டு படலம் ஈறாக
சமாத்தம்பதின்மூன்று படலங்கள் உள்ைை. தயரதன் இராமபிரானுக்கு முடிசூட்டக்
கருதுவது சதாடங்கி, காடு சென்றஇராமரைப் பரதன் சென்று கண்டு திரும்புவது
வரரயிலாை கரத நிகழ்ச்சிகள் இதில் இடம் சபறுகின்றை. தாய் தந்ரதயர் சொல்
தட்டாத இராமன் பண்புச் சிறப்பும், அரசின்மீது சிறிதும்ஆரெயில்லாத பரதன்
சபருஞ்சிறப்பும், ரகககயியின் சகாடுரமயும், ஏரழ கவடன் குகன்
இராமன்மீதுகாட்டும் பரிவும் இக் காண்டத்தில் நன்கு சவளிப்படுகின்றை.

1. மந்திரப் டலம்
தயரதன் இராமனுக்கு முடிசூட்டுவது குறித்து அரமச்ெர்ககைாடு கூடி
ஆராய்ந்தசெய்தியிரைக் கூறுகிறது இப்படலம். மந்திரம் என்பதற்கு ஆகலாெரை
என்பது சபாருள். தயரதன்அரெரவரய அரடந்தான். தன் அரமச்ெர்கரை
அரழத்தான். வசிட்டன் முதலாை மாண்புகள் நிரறந்த அரமச்ெர்கள் வந்து
கெர்ந்தைர். தயரதன் தான் துறவு கமற்சகாள்ைவும், இராமனுக்கு
முடிசூட்டவும்விரும்புவதாகக் கூறிைான். அவன் கருத்திரை ஏற்று, வசிட்டன்
இரெவாகப் கபசிைான். அது ககட்டுத்தயரதன் மகிழ்ந்தான். ஏரைய அரமச்ெர்களின்
கருத்தும் அதுகவயாக இருத்தரலச் சுமந்திரன்சதரிவித்தான். தயரதன், சுமந்திரரை
இராமரை அரழத்துவரப் பணித்தான். அவனும் இராமன்திருமரைக்குச் சென்று
அவரைக் கண்டு செய்தி சதரிவித்தான். இராமன் கதர் ஏறித் தயரதனிடம்கெர்ந்தான்.
தயரதன் இராமரை அரகெற்க கவண்டிைான். இராமன் அதற்கு இரெந்தான்.
இருவரும் தத்தம் இருப்பிடம் கெர்ந்தைர். தயரதன் மன்ைர்களுக்கு ஓரல
கபாக்கிைான். பின்புமன்ைர்களிடம் தன் கருத்ரதத் சதரிவித்தான். அவர்களும்
அக்கருத்திரை ஏற்று, அதற்குரியகாரணங்கரை எடுத்துரரத்தைர். தயரதன் தன்
மகிழ்ச்சிரயப் புலப்படுத்திவிட்டு முடிபுரைய நாள்குறிக்கச் கொதிடகராடு தனி
மண்டபம் அரடந்தான்.

இச்செய்திககை இப்பகுதியில் கூறப்சபறுவை. தயரதன் மந்திராகலாெரை

மண்டபத்ரத அரடதல்
கலிவிருத்தம்

1314. மண்ணுறு முரசுஇனம் மவழயின் ஆர்ப்புற,

ண்ணுறு டர் சினப் ரும யாவனயான்,
கண்ணுறு கவரியின் கற்வற சுற்றுற,
எண்ணுறு சூழ்ச்சியின் இருக்வக எய்தினான்.
ண்உறு டர்சினம் ரும யாவனயான் - ஒப்பரை செய்யப்பட்ட
மிக்கசீற்றத்ரதயும் கழுத்து சமத்ரதரயயும் உரடய பட்டத்து யாரைரயயுரடய
தெரதன் ; மண்உறுமுரசு இனம் - மார்ச்ெரை அரமந்த முரெங்களின் சதாகுதி ;
மவழயின் ஆர்ப்பு உற- கமகங்கரைப் கபால முழங்கவும் ; கண் உறு கவரியின் கற்வற -
காண்பவர்கண்ணில் அழகிைால் நிற்கும் கவரிமானின் மயிர்க் கற்ரறயால் அரமந்த
ொமரர; சுற்று உற - சூழ்ந்து வரவும்; எண் உறு சூழ்ச்சியின் இருக்வக -ஆராய்வதற்குப்
சபாருத்தமாகிய மந்திராகலாெரை மண்டபத்ரத; எய்தினான் - அரடந்தான்.

கவரி - ெமரம் என்னும் மானின் வால் மயிரரக் சகாண்டு செய்யப்பட்டஅரெ

அரடயாைங்களுள் ஒன்று. பருமம் - யாரைகமல் அரெர் இருத்தற்கு அரமக்கப்படும்
இருக்ரக.இதரைக் கலரை என்றும் கல்லரண என்றும் கூறுவர். மண் - மார்ச்ெரை.
கண்உறு என்பதற்கு விைக்கம்சபாருந்திய என்றும் சபாருள் கூறலாம். 1

மந்திரக் கிழவரர வருவித்தல்

1315. புக்கபின், ‘நிரு ரும், க ாரு இல் சுற்றமும்,

க்கமும், க யர்க’ என, ரிவின் நீக்கினான்,
ஒக்க நின்று உலகு அளித்து, பயாகின் எய்திய
சக்கரத்தவன் எனத் தமியன் ஆயினான்.
புக்க பின் - தெரதன் மந்திராகலாெரை மண்டபத்தில் புகுந்த பிறகு ; நிருபரும் -
மன்ைர்களும் ; க ாருவு இல் சுற்றமும் - நிகரற்ற உறவிைர்களும் ; க்கமும் - தன்
அன்பிற்குரிய நண்பர்களும் ; க யர்க என - இவ்விடத்ரத விட்டு அகல்க என்று
சொல்லி; ரிவின் நீக்கினான் - அவர்கரை அன்புடன் நீங்குமாறு செய்து; ஒக்க நின்று
உலகு அளித்து - பின்பு அவன் யாவரிடமும் ெமமாக நின்று உலகத்ரதக் காத்து ;
பயாகின் எய்திய சக்கரத்தவன் என - அறிதுயிரல அரடந்த ெக்கரம் ஏந்திய
திருமாரலப் கபால ; தமியன் ஆயினான் - தனித்தவன் ஆயிைான். மன்ைர்கள்
முதலிகயார் அரெரை அரண்மரையிலிருந்து பின் சதாடர்ந்துவந்தவர். ெக்கரம்
உரடரம, உலகு அளித்தல், தனியைாய் இருத்தல் ஆகியவற்றால்
திருமால்தயரதனுக்கு உவரம ஆயிைான். கயாகு- அறிதுயில். மந்திராகலாெரை
ஆதலின் அன்புரடயராயினும்அவர்கரை அன்புடன் அகலச்செய்தான் என்க.
2

வசிட்டன் வருரக

1316. சந்திரற்கு உவவம கசய் தரள கவண்குவட

அந்தரத்தளவும் நின்று அளிக்கும் ஆவணயான்,
இந்திரற்கு இவமயவர் குருவவ ஏய்ந்த, தன்
மந்திரக் கிழவவர, ‘வருக’ என்று ஏவினான்.
சந்திரற்கு உவவம கசய் - ெந்திரனுக்கு உவரமயாக்குதற்கு உரிய ; தரளம்
கவண்குவட - முத்துகைால் அலங்கரிக்கப்பட்ட சவண்ணிறக் சகாற்றக் குரடயாைது ;
அந்தரத்து அளவு நின்று - விண்ணுலகம் வரர நிற்க ; அளிக்கும் ஆவணயான் - காவல்
புரியும் ஆரணச் சிறப்புரடய தெரதன் ; இந்திரற்கு இவமயவர் குருவவ ஏய்ந்த - கதவர்
தரலவைாை இந்திரனுக்கு வியாழ பகவாரை ஒத்த ; தன் மந்திரக் கிழவவர - தன்
ஆகலாெரைச் சுற்றத்தவரர ; வருக என்று ஏவினான் - வருக என்று
கட்டரையிட்டான்.
ெந்திரரைப் கபான்ற சவண்சகாற்றக்குரட என்று ெந்திரரை
உவரமயாகச்சொல்லாமல் ெந்திரனுக்கு உவரமயாகச் சொல்லத்தக்க சவண்சகாற்றக்
குரட என்றது குரடயின்ஏற்றத்ரதக் குறித்தது. இது “தீதிலா வடமீனின் திறம் இவள்
திறம்” என்பது கபான்றது ; எதிர்நிரல யுவரமயணி ஆகும். தயரதன் குரட அந்தரத்து
அைவு நின்று அளித்தரம. அவன் ெம்பராசுரரைசவன்று கதவகலாகத்ரத
இந்திரனுக்கு அளித்ததைால் விைங்கும். இரமயவர் குரு - வியாழபகவான் ;
பிருகஸ்பதி - மந்திரக் கிழவர் - அரமச்ெர், புகராகிதர் முதலாகைார். நின்று -
செய்சதைஎச்ெம் செயசவன் எச்ெமாகத் திரிந்தது. 3

1317. பூ வரு க ாலன் கழல் க ாரு இல் மன்னவன்

காவலின் ஆவணகசய் கடவுள் ஆம் என,
பதவரும், முனிவரும் உணரும், பதவர்கள்
மூவரின் நால்வர் ஆம், முனி வந்து எய்தினான்.
பூ வருக ாலன் கழல் - அழகு சபாருந்திய சபான்ைால் ஆை வீரக் கழரல அணிந்த ;
க ாரு இல் மன்னவன் காவலின் - நிகரில்லாத அரெைாை தயரதனின்ஆட்சியில் ;
ஆவண கசய் கடவுள் ஆம் என - கட்டரையிடும் கடவுைாக உள்ைான்என்னும்படி ;
பதவரும் முனிவரும் உணரும் - கதவர்களும் இருடிகளும் கதடி அறியும்; பதவர்கள்
மூவரின் - கதவர்கைாை நான்முகன், திருமால், சிவபிரான் என்றுசொல்லப்சபறும்
மூவர்ககைாடு கெர்த்து ; நால்வராம் முனி வந்து எய்தினான் - நால்வராக
எண்ணப்படுகின்ற வசிட்ட முனிவன்வந்து கெர்ந்தான்.
தயரதன் ஆட்சியில் அவனுக்கு ஆரணயிடும் ஆற்றல் உரடயவன் வசிட்டன்
என்றுவசிட்டனின் ஏற்றம் கூறப்பட்டது. அவன் அரமச்ெருள் முதல்வனும்,
புகராகிதனும், குலகுருவும் பிரமஇருடியுமாகத் திகழ்தலின் அவன் வரவு தனிகய
பிரித்துரரக்கப்பட்டது. சபாலன் கழல்-சபான்கழல். 4

அரமச்ெர் மாண்பு

1318. குலம் முதல் கதான்வமயும், கவலயின் குப்வ யும்,

ல முதல் பகள்வியும், யனும், எய்தினார் ;
நலம் முதல் நலியினும் நடுவு பநாக்குவார் ;
சலம் முதல் அறுத்து, அருந் தருமம் தாங்கினார்.
குலம் முதல் கதான்வமயும் - குடிப்பிறப்பிைது முதன்ரமயாை பழரமயும் ;
கவலயின் குப்வ யும் - கரல அறிவுகளின் சதாகுதிரயயும்; ல முதல் பகள்வியும் - பல
சிறந்த ககள்வியறிரவயும் ; யனும் - அவற்றால் உைதாகும் பயரையும் ; எய்தினார் -
சபற்றவர்கள் ; நலம் முதல் நலியினும் - தமக்கு வரும்நலன்கள் கவகராடு
சகடுவதாயினும் ; நடுவு பநாக்குவார் - நடுவு நிரலரமரயகயகாப்பவர்கள் ; சலம்
முதல் அறுத்து - சிைத்திற்கு மூலகாரணமாை அகந்ரதரயக்கிழங்ககாடு கரைந்து;
அருந்தருமம் தாங்கினார் - அரிய அறங்கரைப் கபாற்றுபவர்கள்.
அரமச்ெர்கள் குடிப்பிறப்பு, கல்பி, ககள்விச் சிறப்பு, நடுவு நிரலரம, சிைமின்ரம
ஆகிய பண்புககைாடு திகழ்ந்தைர் என்பது கூறப்பட்டது. குப்ரப - சதாகுதி,
மிகுதி.தாங்குதல் - கபாற்றிக் காத்தல். ெலம் - ககாபம்; வஞ்ெரையும் ஆம். முதல் -
முதன்ரம, சிறப்பு, கவர் என்னும் பல்கவறு சபாருளில் வந்தது.
5

அறுசீர் ஆசிரிய விருத்தம்

1319. உற்றது ககாண்டு, பமலவந்து

உறுக ாருள் உணரும் பகாளார் ;
மற்றுஅது விவனயின் வந்தது
ஆயினும், மாற்றல் ஆற்றும்
க ற்றியர் ; பிறப்பின் பமன்வமப்
க ரியவர் ; அரிய நூலும்
கற்றவர் ; மானம் பநாக்கின்,
கவரிமா அவனய நீரார்.
உற்றது ககாண்டு - நடந்தரதக் சகாண்டு ; பமல்வந்து உறு க ாருள் - எதிர்காலத்து
வந்து கநரத் தக்கவற்ரற; உணரும் பகாளார் - கணித்து அறியும் அறிவு
வன்ரமயுரடயவர்கள் ; அது விவனயின் வந்தது ஆயினும் -அந்த கவண்டாத ககடு
ஊழ்விரையிைால் ஒருகால் வந்தாலும்; மாற்றல் ஆற்றும்க ற்றியர் - அதரை
மாற்றவல்ல முயற்சித்திறம் உரடயவர்கள்; பிறப்பின்பமன்வமப் க ரியவர் - நற்குடிப்
பிறப்பிைால் வந்த சிறப்பிரையுரடய சபரியவர்கள் ; அரிய நூலும் கற்றவர் - கற்றற்கு
அரிய நுண்ணிய நூல்கரையும் கற்றுத் கதர்ந்தவர்கள்; மானம் பநாக்கின் - மாைத்ரத
கநாக்குமிடத்தில் ; கவரிமா அவனய நீரார் - கவரிமாரைப் கபான்ற
தன்ரமயுரடயவர்கள்.

இதைால் அரமச்ெர்களின் முன்ைறிவும் திறனும், தைராது முயலும்

திட்பமும்,குடிப்பிறப்பும், கல்விச் சிறப்பும், மாைமுரடரமயும் கூறப்பட்டை. மாைம்
- எந்நாளும்தன்னிரலயில் தாழாரமயும், ஊழால் தாழ்வு வந்துழி உயிர் வாழாரமயும்
ஆம். கவரிமான், இமயமரலகபாலும் குளிர் மிகுந்த மரலப்பகுதிகளில் வாழும்
ஒருவரக மான். அந்த மானின் உடலிலிருந்து மயிர் உதிர்ந்தால், அது குளிர் தாங்காது
மாண்டுகபாகும். அதுகபாலத் தம் புகழுக்கு இழுக்கு கநரும்காலம் வந்துழி உயிர்
வாழார் ; அழிவர் என்பதாம்.

மதிநுட் ம் நூபலா டுவடயார்க் கதிநுட் ம் யாவுள முன்நிற் வவ

மயிர்நீப்பின் வாழாக் கவரிமா அன்னார் உயிர்நீப் ர் மானம் வரின்

என்னும் குறட்பாக்கரை (636, 969) ஒப்பு கநாக்கலாம். 6

1320. காலமும் இடனும் ஏற்ற

கருவியும் கதரிந்து கற்ற
நூல் உற பநாக்கி, கதய்வம்
நுனித்து, அறம் குணித்த பமபலார் ;
சீலமும், புகழ்க்கு பவண்டும்
கசய்வகயும், கதரிந்துககாண்டு,
 ால்வரும் உறுதி யாவும்
தவலவற்குப் யக்கும் நீரார் ;
ஏற்ற காலமும் இடனும் கருவியும் கதரிந்து - விரை செய்தற்குத் தக்ககாலத்ரதயும்
இடத்ரதயும், அதற்குரிய கருவிகரையும் அறிந்து ; கற்ற நூல் உற பநாக்கி - தாம்
படித்த அரெ நீதி நூல்களின் கருத்துககைாடு ஒப்பிட்டுக் கண்டு ; கதய்வம்நுனித்து -
சதய்வத்ரதயும் தியானித்து ; அறம் குணித்த பமபலார் - அரசியல்அறத்ரதப்
சபருக்கிய கமகலார்கள்; சீலமும் புகழ்க்கு பவண்டும் கசய்வகயும் -ஒழுக்கத்ரத யும்
புகழ் அரடவதற்குரிய செயல்கரையும் ; கதரிந்துககாண்டு - ஆராய்ந்து
அறிந்துசகாண்டு ; ால் வரும் உறுதி யாவும் - அவ் வாராய்ச்சிகளின் பயைாக வரும்
நற்பயன்கள் யாவற்ரறயும் ; தவலவற்குப் யக்கும்நீரார் - தம் அரெனுக்குக்
சகாடுக்கின்ற தன்ரமயுரடயவர்கள்.

இதைால் அரமச்ெர்கள் பணிபுரியும் வரக உரரக்கப்பட்டது. இடன் -

கரடப்கபாலி. நுனிதல் - நுட்பமாக அறிதல். பால்வரும் உறுதி - அந்த அந்தப்
பகுதிகைால்விரையும் நன்ரம.
கருவியும் காலமும் கசய்வகயும் கசய்யும் அருவிவனயும் மாண்ட தவமச்சு
அருவிவன என் உளபவா கருவியான் காலம் அறிந்து கசயின் (குறள்,
631, 483) 7

1321. தம்உயிர்க்கு இறுதி எண்ணார் ;

தவலமகன் கவகுண்ட ப ாதும்,
கவம்வமவயத் தாங்கி, நீதி
விடாதுநின்று, உவரக்கும் வீரர் ;
கசம்வமயின் திறம் ல் கசல்லாத்
பதற்றத்தார் ; கதரியும் காலம்
மும்வமயும் உணர வல்லார் ;
ஒருவமபய கமாழியும் நீரார்.
தவலமகன் கவகுண்ட ப ாதும் - அரென் சீற்றங்சகாண்ட காலத்திலும் ; தம் உயிர்க்கு
இறுதி எண்ணார் - இதரைச் சொன்ைால் தம் உயிர்க்கு அழிவு விரையும்என்றுகூட
நிரையாதவராய் ; கவம்வமவயத் தாங்கி - அவைது சீற்றத்தின் சகாடுரமரய
ஏற்றுக்சகாண்டு ; விடாதுநின்று நீதி உரரக்கும் வீரர் - தம் கடரமரய
விட்டுவிடாமல்உறுதியாக நின்று உரிய நீதிகரை எடுத்துச்சொல்லும் துணிவு
மிக்கவர்கள் ; கசம்வமயில் திறம் ல் கசல்லாத் பதற்றத்தார் - நன்சைறியிலிருந்து
வழுவுதல் இல்லாதசதளிவுரடயவர்கள் ; கதரியும் மும்வமக் காலமும் - அறியத்தக்க
முக்காலநிகழ்வுகரையும் ; உணர வல்லார் - உணரத்தக்க ஆற்றல் சபாருந்தியவர்கள் ;
ஒருவமபய கமாழியும் நீரார் - உண்ரமரயகய கபசும் இயல்பிரையுரடயவர்கள்.
இறுதி - அழிவு ; ஆபத்து எண்ணார் - முற்சறச்ெம். தாம் சகாண்ட முடிவில்
ஊற்றமாய் நின்று எதிர்ப்புகரை வீழ்த்தி கமம்படுதலால் வீரர் என்று
புகழப்சபற்றைர்என்க. காலம் நிகழ்ச்சிரயச் சுட்டிற்று. ஒன்றல்லது இரண்டன்ரமயின்
ஒருரம என்பது உண்ரமரயச்சுட்டியது. ஒருரமகய சமாழியும் நீரார் என்பதற்கு
முன்னுக்குப்பின் மாறுபட்டுப் கபொமல் ஒருபடியாகப் கபசுபவர் என்றும் சபாருள்
சகாள்ைலாம். அரமச்ெர் பலராயினும் ஒருமிடராய்க் கருத்துரரப்பர்என்பதாம்.
8

கலிவிருத்தம்

1322. நல்லவும் தீயவும் நாடி, நாயகற்கு,

எல்வல இல் மருத்துவன் இயல்பின் எண்ணுவார் ;
ஒல்வல வந்து உறுவன உற்ற க ற்றியின்,
கதால்வல நல்விவன என உதவும் சூழ்ச்சியார்.
நாயகற்கு - தன் அரெனுக்கு ; நல்லவும் தீயவும் நாடி -நன்ரம தருவைவற்ரறயும்
தீரம பயப்பைவற்ரறயும் ஆராய்ந்து ; எல்வல - முடிவில்; மருத்துவர் இயல்பின் -
கநாயாளிகளின் விருப்பு சவறுப்புகரை கநாக்காது அவர்கைது நலத்ரதகநாக்கிச்
செயற்படும் மருத்துவர்களின் தன்ரமகபால ; எண்ணுவார் -
தரலவனுக்குநன்ரமரயகய கருதுவர் ; ஒல்வல வந்து உறுவன - அன்றியும் விரரவில்
வந்து கெரும்தீங்குகள் ; உற்ற க ற்றியின் - கநர்ந்த இடத்து ; கதால்வலநல்விவன என -
முன்ைர்ச் செய்த புண்ணியம் வந்து உதவுவது கபால; உதவும் சூழ்ச்சியார் -
அத்தீங்குகரைப் கபாக்கத் துரணபுரியும் சிந்தரைத்திறம் உரடயவர்களும் ஆவார்.

இங்கு அரமச்ெர்கள் மருத்துவர்கரைப் கபான்று இருந்தைர் என்று

சுட்டப்படுகிறது. கநாயற்றவன் உறுதிசபற ஊட்டம்தரும் மருந்திரை நாடியும்
கநாயுற்றவன் நலம்சபறகநாய் நாடி, அதன் காரணத்ரத நாடி, அதரைத் தணிக்கும்
வழிகரை நாடி, கநாயாளி கநாய்ஆகியவற்றின் தன்ரமக்ககற்பத் தக்கவாறு
செயற்படுபவர் மருத்துவர். அதுகபால அரமச்ெர்களும்அரென் ஆட்சி நலமுடன்
திகழச் செய்தற்குரியவற்ரறத் கதர்ந்து சதளிந்து செயற்படுத்தியும்,தீரம கநர்ந்துழி
அதரை ஆராய்ந்து காரணத்ரதக் கண்டறிந்து, நீக்குதற்குரிய வழிகரை
எண்ணித்தக்கது சகாண்டு துப்பரடதும் செய்தைர். 9

அரமச்ெர்கள் வருரக

1323. அறு தினாயிரர் எனினும், ஆண்தவகக்கு

உறுதியில் ஒன்று இவர்க்கு உணர்வு என்று உன்னலாம்
க றல் அருஞ் சூழ்ச்சியர் ; திருவின் க ட்பினர் ;-
மறி திவரக் கடல் என வந்து சுற்றினார்.
திருவின் க ட்பினர் - செல்வப் சபருக்கம் வாய்ந்தவர்கள் ; அறு தினாயிரர்
எனினும் - அறுபதிைாயிரம் கபர் என்றாலும் ; ஆண்தவகக்குஉறுதியின் - ஆண்ரமயிற்
சிறந்தவைாகிய தெரதனுக்கு நன்ரமரயக் கருதுவதில் ; இவர்க்கு உணர்வு ஒன்று
என்று - இவர்கள் எல்கலார்க்கும் அறிவு ஒன்கற என்று ; உன்னல்ஆம் - நிரைக்கத்தக்க;
க றல் அருஞ் சூழ்ச்சியர் - சபறுவதற்கு அரிய ஆராய்ச்சி நிரறந்த அரமச்ெர்கள்;
மறுதிவரக் கடல் என - மடங்கி விழும் அரலகரையுரடய கடல்கபால ; வந்து
சுற்றினார் - அரெரவக்கு வந்து நிரறந்தார்கள்.
 கம்பர், அரமச்ெர் மிகப் பலர் என்பதரைச் சுட்ட அறுபதிைாயிரம் என்னும்
எண்ரணக் குறிக்கிறார். இவ்வாகற தெரதன் ஆட்சிபுரிந்த காலம் அறுபதிைாயிரம்
ஆண்டு(182), அவன் மரைவியர் அறுபதிைாயிரவர் (1779), ெைகன் அரவக்கு
வில்ரலத் தூக்கிவந்த வீரர்அறுபதிைாயிரவர் (668) என்றும் குறிப்பர்.
சபருகவந்தர்களுக்கு எல்லாம் அறுபதிைாயிரம் என்று குறித்தல் சிலரது கபாக்கு.
சூழ்ச்சி - பலகால் எண்ணுதல் ; ஆராய்ச்சி. 10

1324. முவறவமயின் எய்தினர் முந்தி, அந்தம் இல்

அறிவவன வணங்கி, தம் அரவசக் வககதாழுது,
இவறயிவட வரன்முவற ஏறி, ஏற்ற கசால்
துவற அறி க ருவமயான் அருளும் சூடினார்.
முவறவமயின் எய்தினர் - அவ் அரமச்ெர்கள் அரெரவக்குச் செல்லுதற்குரிய
முரறப்படிகய அணுகி ; முந்தி அந்தம் இல் அறிவவன வணங்கி -முதலில்
முடிவில்லாத அறிவிரையுரடய வசிட்ட முனிவரைப் பணிந்து ; தம்
அரவசக்வககதாழுது - பின்ைர்த் தம் அரெைாகிய தெரதரைக் ரககூப்பிக் கும்பிட்டு ;
இவறயிவட வரன்முவற ஏறி - தம் இருக்ரககளில் வரிரெக்ககற்ப ஏறி ; ஏற்ற
கசால்துவற அறி க ருவமயான் - சூழ்நிரலக்குத் தக்கவாறு கபசும் முரறரம அறிந்த
சபருரமக்குரியமன்ைன் ; அருளும் சூடினார் - அருட்பார்ரவரயயும் சபற்றார்கள்.
அந்தம் இல் அறிவன் - கபரறிவு நிரறந்தவன் ; பிரம ஞாைம் வாய்க்கப் சபற்றவன்.
வணங்குதல் - குனிந்து நிலம் சதாட்டுப் பணிதல் ; தண்டன்ெமர்ப்பித்தல்.
ரகசதாழுதல் - நின்றவாகற ரககூப்பிப் பணிதல். இரற - தவிசு.
11

தயரதன் தன் உைக் கருத்ரத சவளியிடுதல்

1325. அன்னவர், அருள் அவமந்து இருந்த ஆண்வடயில்,

மன்னனும், அவர் முகம் மரபின் பநாக்கினான் ;
‘உன்னிய அரும் க றல் உறுதி ஒன்று உளது ;
என் உணர்வு அவனய நீர் இனிது பகட்டிரால் !
அன்னவர் - அந்த அரமச்ெர்கள் எல்கலாரும் ; அருள்அவமந்து இருந்த ஆண்வடயில்
- மன்ைன் அருரைப் சபற்று இருக்ரகயில் அமர்ந்திருந்தஅக்காலத்தில் ; மன்னனும்
அவர் முகம் - தயரதனும் அவர்கைது முகத்ரத ; மரபினன் பநாக்கினான் - முரறயாகப்
பார்த்தான் ; “உன்னிய - என்ைால் நிரைக்கப்பட்ட ; க றல் அரும்உறுதி ஒன்று உளது -
சபறுதற்கு அரிய உறுதிப் சபாருள் ஒன்று உள்ைது ; என் உணர்வுஅவனய நீர் -
(அதரை) என் உணர்ரவ ஒத்த நீவிர் ; இனிது பகட்டிரால் -நன்றாகக் ககட்பீர்கைாக”
என்றான்.

உறுதி - ஈண்டு உறுதிரயப் பயக்கும் சபாருரைக் குறித்தது. அஃதாவதுஇராமனுக்கு

முடிசூட்டித் தான் வீடுகபறு அரடதற்குரிய சநறியில் செல்லத் தயரதன்
நிரைத்தரதக்குறித்தது. யான் உணர்தற்குரியரத நீங்கள் உணர்ந்து கூறும்
தன்ரமயுரடயீர் என்னும் கருத்திைால்‘என் உணர்வு அரைய நீர்’ என்றான்.
12
1326. ‘கவய்யவன் குல முதல் பவந்தர், பமலவர்,
கசய்வகயின் ஒரு முவற திறம் ல் இன்றிபய,
வவயம் என் புயத்திவட, நுங்கள் மாட்சியால்,
ஐ-இரண்டு ஆயிரத்து ஆறு தாங்கிபனன்.
கவய்யவன் குலம் முதல் பவந்தர் - சூரிய குலத்தில் கதான்றிய முதன்ரமயாை
அரெர்கைாகிய ; பமலவர் - முன்கைார்களின் ; கசய்வகயின் - ஒழுக்கத்திலிருந்து ;
ஒருமுவற திறம் ல் இன்றிபய - ஒருசிறிதும் வழுவுதல் இல்லாமல் ; வவயம் -
உலகத்ரத ; ஐ-இரண்டு ஆயிரத்து ஆறு - அறுபதிைாயிரம் ஆண்டுகள் ; நுங்கள்
மாட்சியால் - உங்கைதுநற்குண நற்செயல்கைாகிய கபருதவியால் ; என் புயத்திவடத்
தாங்கிபனன் - என்கதாள்களில் சுமந்கதன்.

செய்ரக - ஒழுக்கம். முரறயும் என்னும் இழிவு சிறப்பும்ரம விகாரத்தால்சதாக்கது.

அரொட்சி பாரம் ஆதலின் கதாள்களில் தாங்குவதாகக் கூறப்பட்டது.
13

1327. ‘கன்னியர்க்கு அவமவரும் கற்பின், மா நிலம்-

தன்வன இத் தவகதரத் தருமம் வகதர,
மன்னுயிர்க்கு உறுவபத கசய்து வவகிபனன் ;
என் உயிர்க்கு உறுவதும் கசய்ய எண்ணிபனன்.
‘கன்னியர்க்கு - சபண்களுக்கு ; அவமவரும் - சபாருந்தும் ; கற்பின் - கற்பிரை
அவர்கள் காப்பது கபால ; மாநிலம் தன்வன - சபரிய உலகத்ரத ; இத் வகதர -
அறக்கடவுள்உதவியதைால் ; மன் உயிர்க்கு - நிரலசபற்ற உயிர்களுக்கு ;
உறுவபதகசய்து வவகிபனன் - சபாருந்தும் நன்ரமகரைகய இந்நாள்வரர செய்து
வாழ்ந்கதன் ; என் உயிர்க்கு உறுவதும் - இனி, என் உயிர்க்குப் சபாருந்தும்
நன்ரமரயயும்; கசய்ய எண்ணிபனன் - புரிவதற்கு நிரைந்கதன்.’
கன்னியர் - சபண்டிர் என்னும் சபாருளில் வந்தது. ரகப்பிடித்தான் ஒருவனுக்கக
உரியராய் இருத்தல் சபண்டிர்க்குக் கற்புரடரம ஆகும். அதுகபால முடிசூடி ஆைத்
சதாடங்கிய தைக்கக உரியதாகப் பிறர்க்குப் சபாதுவாகாது நாட்ரடக் காத்தல்
‘கற்பின்’ காத்தலாகும். ரகதர - உதவ ; ‘இச்சுரமரயத் தூக்க ஒரு ரகதா’ என்னும்
கபச்சு வழக்கிலும் இதற்கு இப்சபாருள் இருத்தல் காணலாம். பின்னும்,
“மறுஅறுகற்பினில் ரவயம் யாரவயும், அறுபதிைாயிரம் ஆண்டும் ஆண்டவன்”
(2446) எை வருதல் காணலாம். என் உயிர், இராகுத்தரல என்பதுகபால ஒற்றுரமக்
கிழரமப் சபாருளில் வந்த ஆறாம் கவற்றுரமசதாரக. என் உயிர்க்கு உறுவது என்றது
தவத்ரதக் குறித்தது ; உம்ரம, இறந்தது தழீஇயது. 14

1328. ‘விரும்பிய மூப்பு எனும் வீடு கண்ட யான்,

இரும் பியல் அனந்தனும், இவசந்த யாவனயும்,
க ரும் க யர்க் கிரிகளும் க யர, தாங்கிய
அரும் க ாவற இனிச் சிறிது ஆற்ற ஆற்றபலன்.
‘விரும்பிய மூப்பு எனும் வீடு - சநடுங்காலமாக விரும்பியிருந்த மூப்புப் பருவமாகிய
(அரெ பதவியிலிருந்து) விடுதரல சபறுதற்குரிய காலத்ரத ; கண்ட யான் - அரடந்த
யான்; இரும் பியல் அனந்தனும் - சபரிய பிடரிரையுரடய ஆதிகெடைாகியபாம்பும் ;
இவசந்த யாவனயும் - திக்குகளில் சபாருந்திய யாரைகளும் ; க ரும் க யர்க்
கிரிகளும் - மிக்க புகழ் வாய்ந்த எட்டுக் குல மரலகளும் ; க யர - (பூமிரயச் சுமக்கும்
சதாழிலிருந்து) நீங்க ; தாங்கிய அரும் க ாவற - யான் சுமந்த அரிய பாரத்ரத ; இனிச்
சிறிது ஆற்ற ஆற்றபலன் - இனிகமல் சிறிதைவும் சுமக்க வல்கலைல்கலன்.’

இரான் பிறந்தபின் தான் அரொட்சிரய விட்டுத் தவஞ் செய்யச் செல்ல கவண்டும்

என்ற விருப்பத்கதாடு இருந்தவைாதலின் ‘விரும்பிய மூப்பு எனும் வீடு’ என்றான்.
பியல்- பிடரி. திரெ யாரைகள் - ஐராவதம், புண்டரீகம், வாமைம், குமுதம், அஞ்ெைம்,
புட்ப தந்தம்,ொர்வ சபௌமம், சுப்பிரதீபம் என்பை. னுட்டுக் குலமரலகள் - இமயம்,
மந்தரம், ரகலாெம்,விந்தம், நிடதம், ஏமகூடம், நீலம், கந்தமாதைம் என்பை.

1329. ‘நம் குலக் குரவர்கள், நவவயின் நீங்கினார்,

தம் குலப் புதல்வபர தரணி தாங்கப் ப ாய்,
கவங் குலப் புலன் ககட, வீடு நண்ணினார் ;
எங்கு உலப்புறுவர், என்று எண்ணி, பநாக்குபகன்.
‘நவவயின் நீங்கினார் - குற்றங்களினின்று நீங்கியவர்கைாகிய ; நம் குலக் குரவர்கள் -
எம் குலத்தில் கதான்றிய சபரிகயார்கள் ; தம்குலப் புதல்வபர - தம் கமலாை
பிள்ரைககை ; தரணி தாங்க - நிலவுலரகப் கபாற்றிக் காக்க ; ப ாய் - தாம் காட்டிற்குச்
சென்று ; கவம்குலப்புலன் ககட - சகாடிய கூட்டமாகிய ஐம்புல ஆரெகள் அற்று
ஒழிய ; வீடு நண்ணிைார் -வீடுகபறு அரடந்தவர்கள் ; எங்கு உலப்பு உறுவர் என்று -
எங்கு எண்ணிக்ரகயில்முடிவு சபறுவர் என்று ; எண்ணி பநாக்குபகன் - எண்ணிப்
பார்க்கின்கறன்.’ எம் குலத்துப் சபரிகயார்கள் குற்றத்தின் நீங்கி ஆட்சிபுரிந்து மூப்பு
அரடந்த பின்ைர்த் தம் பிள்ரைகள் ஆட்சிப் சபாறுப்பிரை ஏற்கத் தாம் தவஞ் செய்து
வீடுகபறுசபற்றவர்கரை எண்ணிப் பார்த்தால், அவர்கள் எண்ணிறந்த பலராய்
இருக்கின்றார்கள் என்பதுகருத்து. நரவ - காமம், சவகுளி, மயக்கம் என்னும்
குற்றங்கள். ஐம்புலன் - சுரவ, ஒளி, ஊறு,ஓரெ, நாற்றம் என்பை. உலப்பு - முடிவு.
16
1330. ‘கவள்ள நீர் உலகினில், விண்ணில், நாகரில்,
தள்ள அரும் வக எலாம் தவிர்த்து நின்ற யான்,
கள்ளரின் கரந்து உவற காமம் ஆதி ஆம்
உள் உவற வகஞருக்கு ஒதுங்கி வாழ்கவபனா?
‘கவள்ள நீர் உலகில் - கடலால் சூழப்பட்ட இந்த உலகத்திலும் ; விண்ணில் -
வானுலகத்திலும்; நாகரில் - நாகர்கள் வாழும் கீழுலகத்திலும்; தள்ள அரு வகஎலாம்
- நீக்குதற்கு அரிய (புறப்) பரகவர்கரை எல்லாம் ; தவிர்த்து நின்ற யான் - ஒழித்து
சவன்றுநின்ற யான் ; கள்ளரின் -திருடர்கரைப் கபான்று ; கரந்துஉவற காமம் ஆதி ஆம்
- ஒளிந்து வாழும் காமம்முதலாை ; உள் உறு பரகஞருக்கு - உள்கை சபாருந்திய
பரகவர்களுக்கு ; ஒதுங்கிவாழ்கவபனா - அஞ்சி அடங்கி வாழ்கவகைா? (வாகழன்)
 புறப் பரகரய சவன்ற யான் அகப் பரகயினுக்கு அஞ்சி அடங்கமாட்கடன்என்பது
கருத்து. காமம் ஆதிப் பரகவர்கள் : காமம், குகராதம், கலாபம் (கடும்பற்றுள்ைம்)
கமாகம், மதம், மாற்ெரியம் என்பை ; இவற்ரற வடநூலார் அரிஷட்வர்க்கம்என்பர்.
இவ்வாறரையும் காமம், சவகுளி, மயக்கம் என்னும் மூன்றனுள் அடக்கிக் கூறுவது
தமிழ்மரபு.

தயரதன் மூவுலகும் சவன்றவன் என்பது, “ மாகமும் நாகமும் மண்ணும்

கவன்றவாளான்” (1515) என்று பின்ைரும் சுட்டப்படுவது காணலாம். ஓகாரம்
எதிர்மரற. 17

1331. ‘ ஞ்சி கமன்தளிர் அடிப்

ாவவ பகால் ககாள,
கவஞ் சினத்து அவுணர்
பதர் த்தும் கவன்றுபளற்கு,
எஞ்சல் இல் மனம்
எனும் இழுவத ஏறிய
அஞ்சு பதர் கவல்லும்
ஈது அருவம ஆவபதா?
‘ ஞ்சி கமன் தளிர் அடிப் ாவவ - செம்பஞ்சுக் குழம்பு பூெப்பட்ட சமன்ரமயாை
தளிர்கபாலும் பாதங்கரையுரடய ரகககயி ; பகால்ககாள - ொட்ரடசகாண்டு
கதாகராட்ட ; கவம் சினத்து அவுணர் பதர் த்தும் - சகாடிய ககாபத்ரதயுரடய
அசுரர்களின் பத்துத் கதர்கரையும் ; கவன்று உபளற்கு - சவன்றுள்ைவைாகிய எைக்கு
; எஞ்சல்இல் மனம் எனும் - குரறவு அற்ற மைம் என்னும் ; இழுவத ஏறிய - கபய்
ஏறிச்செலுத்துகிற ; அஞ்சு பதர் - சபாறியாகிய ஐந்து கதர்கரை ; கவல்லும்ஈது -
சவல்லும் சதாழிலாகிய இது ; அருவம ஆவபதா - அருரமப்பாடு
உரடயதுஆகுகமா? (ஆகாது)’

பஞ்சிசமன் தளிர்அடி - பஞ்சிரையும் தளிரிரையும் நிகர்த்த அடிகள் எைலும் ஆம்.

ககால் சகாள்ளுதலாகிய காரணம் கதரர ஓட்டுதலாகிய காரியத்ரத
உணர்த்தியதால்உபொர வழக்கு. இழுரத - கபய் ; “இழுரத சநஞ்சிகைான்” (2201).
பத்துத் கதர்கரைசவன்றவனுக்கு ஐந்து கதர்கரை சவல்லுவது அரிதாவகதா என்றது
நயம். 18

1332. ‘ஒட்டிய வகஞர் வந்து உருத்த ப ாரிவடப்

ட்டவர் அல்லபரல், ரம ஞானம் ப ாய்த்
கதட்டவர் அல்லபரல், “கசல்வம் ஈண்டு” என
விட்டவர் அல்லபரல், யாவர் வீடு உளார்?
‘ஒட்டிய வகஞர் வந்து - வஞ்சிைம் கூறிய பரகவர்கள் எதிர்த்து வந்து ; உருத்த
ப ாரிவட - சிைந்து செய்யும் கபார்க்கைத்தில் ; ட்டவர் அல்லபரல் - இறந்தவர்
அல்லராயின் ; ரம ஞானம் ப ாய்த்கதட்டவர்அல்லபரல் - கமலாை ஞாைம் ரகவரப்
சபற்றுத் சதளிந்கதார் அல்லராயின் ; ‘கசல்வம் ஈண்டு’ என - ‘சபாருள் பயன்படுவது
இவ்வுலகில் மட்டுகம’ என்று உணர்ந்து ; விட்டவர் அல்லபரல் - அதரை முற்றுத்
துறந்தவர் அல்லராயின் ; யாவர் விடு உளார் - யாவர் வீட்டுலகத்ரத அரடபவர்
ஆவார்? (ஒருவரும் ஆகார்).’

கபார்க்கைத்தில் வீழ்ந்த மறவரும், ஞாைம் மிக்கு சமய்யுணர்வு கூடப் சபற்றவரும்,

செல்வ நிரலயாரம உணர்ந்து துவரத் துறந்தவரும் வீடு சபறுவார் என்பது
கருத்து.உருத்தல் - சிைத்தல். பரமஞாைம் - எல்லாம் இரறவைாகக் காணும் கமலாை
ஞாைம். சதட்டவர் -சதளிந்தவர். தயரதனுக்குப் பரகயின்ரமயால் கபாரிரட
வீழ்தலும், பரம ஞாைம் கூடாரமயால்சதளிவும் வாய்த்தில. ஆதலால் செல்வ
நிரலயாரம உணர்ந்து துறவுசநறி கெர்தகல வீடு சபறற்குவழியாய் அரமந்தது
என்பது கபாதரும். 19

1333. ‘இறப்பு எனும் கமய்ம்வமவய,

இம்வம யாவர்க்கும்,
மறப்பு எனும் அதனின்பமல் பகடு
மற்று உண்படா?
துறப்பு எனும் கதப் பம
துவண கசய்யாவிடின்,
பிறப்பு எனும் க ருங் கடல்
பிவழக்கல் ஆகுபமா?
இம்வம யாவர்க்கும் - இப்பிறப்பிகல எவர்க்கும் ; இறப்பு எனும் கமய்ம்வமவய -
ொவு உண்டு என்னும் உண்ரமரய ; மறப்பு எனும் அதனின்பமல் - மறத்தல் என்னும்
அதற்கு கமற்பட ; பகடு மற்று உண்படா - சகடுதல் கவறு உண்கடா? (இல்ரல) ;
துறப்பு எனும் கதப் பம - துறத்தல் என்னும்மிதரவகய ; துவண கசய்யாவிடின் -
உதவி செய்யாவிட்டால் ; பிறப்புஎனும் க ருங்கடல் - பிறப்பு என்னும் சபரிய
கடலினின்று ; பிவழக்கல் ஆகுபமா - தப்புதல் இயலுகமடா? இயலாது.

யாக்ரக நிரலயாரமரய எஞ்ஞான்றும் மைத்துக் சகாண்டால் அது

பிறவிரயஒழித்தற்கு இன்றியரமயாத துறவிரை கமற்சகாள்ைச் செய்யும் ;
செய்யகவ, பிறவிப் சபருங்கடல்கடத்தலாகும் என்பது கருத்து. காரண காரியத்
சதாடர்ச்சியாய்க் கரரயின்றி வருதலின் பிறவிப் சபருங்கடல் என்றார். “பிறவிப்
சபருங்கடல்” (குறள், 10) என்பர் திருவள்ளுவரும். பிரழக்கல்- தப்புதல், உய்தல்.
20

1334. ‘அருஞ் சிறப்பு அவமவரும் துறவும், அவ் வழித்

கதரிஞ்சு உறவு என மிகும் கதளிவும் ஆய், வரும்
க ருஞ் சிவற உள எனின், பிறவி என்னும் இவ்
இருஞ் சிவற கடத்தலின் இனியது யாவபதா?
அருஞ் சிறப்பு அவமவரும் துறவும் - அரிய சிறப்புப் சபாருந்திய துறவும் ; அவ் வழி
கதரிஞ்சு - அந்த வழிரய அறிந்து ; உறபு என மிகும்கதளிவும் ஆய் - அதற்கு இைம்
என்று சிறந்துள்ை சமய்யுணர்வும் ஆகி ; வரும்க ருஞ் சிவற உள எனின் - வருகின்ற
சபரிய சிறகுகள் உண்டாைால் ; பிறவிஎன்னும் இவ் இருஞ் சிவற - பிறப்பு என்னும்
இந்தப் சபரிய சிரறச்ொரலரய ; கடத்தலின் இனியது யாவபதா - நீங்கிச்
செல்லுவதினும் இனிரமயாை சதான்று கவறு எதுகவா?(எதுவும் இல்ரல).

உயிராகிய பறரவக்குத் துறவு, சமய்யுணர்வு என்னும் இரு சிறகுகள்

முரைத்துவிட்டால் அது பிறவி ஆகிய கூண்ரட விட்டுப் பறந்துவிடும் என்பது
கருத்து. அருஞ் சிறப்புஅரமவரும் - அரடவதற்கு அரிய வீட்டிரை அரடதற்குக்
காரணமாை எைலும் சபாருந்தும். சதரிஞ்சு - சதரிந்து என்பதன் கபாலி. திருவள்ளுவர்
துறரவயும் சமய்யுணர்தரலயும் அடுத்தடுத்து ரவத்துள்ைமுரறரம துறந்தார்க்கக
சமய்யுணர்வு கதான்றும் எைத் சதரிவித்தல் ஈண்டுக் கருதத் தக்கது. 21

1335. ‘இனியது ப ாலும் இவ் அரவச எண்ணுபமா-

துனி வரு புலன் எனத் கதாடர்ந்து பதாற்கலா
நனி வரும் க ரும் வக நவவயின் நீங்கி, அத்
தனி அரசாட்சியில் தாழும் உள்ளபம?
‘துனி வரு - துன்பம் வருதற்குக் காரணமாகிய ; புலன் எனத் கதாடர்ந்து -
ஐம்புலன்கள் என்னும் சபயரரயுரடயைவாக உயிரரப் பற்றிக்சகாண்டு ; பதாற்கலா
- கதால்வியுறாத ; நனிவரும் க ரும் வக நவவயின் நீங்கி -மிகுதியாக வருகின்ற
சபரிய பரகயிைால் வரும் குற்றங்களினின்றும் விலகி ; அத் தனிஅரசாட்சியில் - அந்த
ஒப்பற்ற வீட்டரரெ ஆளுவதில் ; தாழும் உள்ளம் -ஈடுபடும் மைமாைது ; இனியது
ப ாலும் இவ் அரவச - இனியது கபாலத் கதாற்றும் இந்த உலகிரை ஆளும்
அரொட்சிரய ; எண்ணுபமா - ஒரு சபாருைாக மதிக்குகமா?(மதிக்காது)’

புலன் எைத் சதாடர்ந்து என்பது “நாள்எை ஒன்றுகபால் காட்டி” என்பது

கபாலவருவது. புறப்பரகயினும் அகப்பரக சகாடிதாதலின் சபரும்பரக
எைப்பட்டது. அரெ பதவி துன்பமின்றித்சதாழத்தக்கது அன்றாதலின் ‘இனியது
கபாலும் அரசு’ என்றார். கீழ் உள்ை பாடல்களில் துறவின்சபருரம கபசி, இதில்
அத்துறவில் தன்மைம் செல்வரதத் சதரிவிக்கிறான் தயரதன். 22

1336. ‘உம்வம யான் உவடவமயின், உலகம் யாவவயும்

கசம்வமயின் ஓம்பி, நல் அறமும் கசய்தகனன் ;
இம்வமயின் உதவி, நல் இவச நடாய நீர்,
அம்வமயும் உதவுதற்கு அவமயபவண்டுமால்.
‘யான் உம்வம உவடவமயின் - நான் உங்கரை மந்திரக் கிழவர்கைாகப்சபற்றதால் ;
உலகம் யாவவயும் - உலகம் முழுவரதயும்; கசம்வமயின்ஓம்பி - முரறயாகப் கபணிக்
காத்து ; நல் அறமும் கசய்தகனன் - சிறந்தஅறச் செயல்கரையும் செய்கதன் ;
இம்வமயின் உதவி - இவ்வாறு இவ்வாழ்வில்எைக்கு உதவி செய்து; நல் இவச நடாய
நீர் - எைது நல்ல புகரழ பரவச் செய்தநீங்கள்; அம்வமயும் உதவுதற்கு - அவ்வுலகப்
கபற்றுக்கும் உதவி செய்தவற்கு ; அவமய பவண்டும் - மைங்சகாள்ை கவண்டும்.’

ஆல் - அரெ. நல்லறமாவது தாைம், கவள்வி முதலிய புரிதலாகும். “ஈந்கதகடந்தான்

இரப்கபார் கடல்” (172) எை அரசியற் படலத்துள் தயரதன் செய்த
அறச்செயல்கபெப்பட்டுள்ைரம காணலாம். அம்ரம - மறுரம.
23

1337. ‘இவழத்த கதால் விவனவயயும் கடக்க எண்ணுதல்,

தவழத்த ப ர் அருளுவடத் தவத்தின் ஆகுபமல்,
குவழத்தது ஓர் அமுதுவடக் பகாரம் நீக்கி, பவறு
அவழத்த தீ விடத்திவன அருந்தல் ஆகுபமா?
‘இவழத்த கதால் விவனவயயும் - ஒருவன் செய்த பழரமயாை
விரைகளின்பயன்கரையும் ; கடக்க எண்ணுதல் - தாண்டிச்செல்லக் கருதுவது ;
தவழத்தப ர் அருள் உவடத் தவத்தின் ஆகுபமல் - மிகுந்த சபரிய அருரையுரடய
தவத்திைால்உண்டாகுமாைால், (அத்தவத் திரைச் செய்யாது) ; குவழத்தது ஓர்
அமுதுவடக் பகாரம் நீக்கி - இனியவற்ரறக் கூட்டிச் கெர்த்த அமுதத்ரதக் சகாண்ட
வட்டிரல ஒதுக்கி ; பவறுஅவழத்த தீ விடத்திவன - அதற்கு மாறாகச் சொல்லப் பட்ட
சகாடிய நஞ்சிரை ; அருந்தல் ஆகுபமா - நுகர்தல் தகுகமா? (தகாது)’
அமுத வட்டிரல ஒதுக்கிவிட்டுத் தீவிடத்திரை நுகர்தல் தகாதது
கபாலத்தவத்திரை விடுத்து அரெ வாழ்வில் மூழ்கியிருத்தல் தகாது என்பது கருத்து.
‘தவத்திரைச்செய்யாமல் அரெவாழ்ரவ கமற்சகாண்டிருத்தல்’ என்னும்
சபாருளிரைச் சொல்லாமல் உவரமரய மட்டும்கூறியதைால் இது ஒட்டணி ஆகும்.
ககாரம் - வட்டில். 24

1338. ‘கச்வச அம் கடக் கரிக் கழுத்தின்கண் உறப்

பிச்சமும் கவிவகயும் க ய்யும் இன் நிழல்
நிச்சயம் அன்றுஎனின், கநடிது நாள் உண்ட
எச்சிவல நுகருவது இன் ம் ஆகுபமா?
கச்வச அம் கடக்கரி - கயிறு பூண்ட அழகிய மத யாரையிைது ; கழுத்தின்கண் உற -
கழுத்தில் சபாருந்த ; பிச்சமும் கவிவகயும் க ய்யும் - பீலிக் குஞ்ெமும் சவண்
சகாற்றக் குரடயும் தருகின்ற ; இன் நிழல் - இனியநிழலின்கண் இருந்து ஆளும்
வாழ்வு ; நிச்ெயம் அன்று எனின் - என்றும் நிரலக்கக்கூடியதன்று என்றால் ; கநடிது
நாள் உண்ட எச்சிவல - சநடுங்காலமாக நுகர்ந்துவந்தஎச்சில் கபான்ற அதரை ;
நுகருவது - கமலும் துய்ப்பது ; இன் ம் ஆகுபமா - இன்பம் தருவதாகுகமா? (ஆகாது).’

நிரலயாத அரெ இன்பத்ரத விடுத்து நிரலத்த இன்பம் நல்கும் துறவிரைநாடுவது

சிறப்பு என்பது கருத்து.

“ஒரு நாயகமாய் ஓட உலகுடன் ஆண்டவர்

கருநாய் கவர்ந்த காலர் சிவதகிய ாவனயர்
க ருநாடு காண இம்வமயிபல பிச்வச தாம் ககாள்வர்
திருநாரணன் தாள் காலம் க றச் சிந்தித்து உய்ம்மிபனா”
(திருவாய்கமாழி, 4:1:1)
என்பர் நம்மாழ்வார்.
 பிச்ெமும் கவிரகயும் அரெ சின்ைங்கள். நிழல் - ஈண்டுக் குரடநிழலில் இருந்து
ஆளும் அரெ கபாகத்ரதக் குறித்தது. 25

1339. ‘வமந்தவர இன்வமயின் வரம்பு இல் காலமும்

கநாந்தகனன் ; இராமன் என் பநாவவ நீக்குவான்
வந்தனன் ; இனி, அவன் வருந்த, யான் பிவழத்து,
உய்ந்தகனன் ப ாவது ஓர் உறுதி எண்ணிபனன்.
‘வமந்தவர இன்வமயின் - பிள்ரைகள் இல்லாரமயால் ; வரம்பு இல் காலமும் -
எல்ரலயற்ற காலமும் ; கநாந்தகனன் - (மைம்) வருந்திகைன் ; என் பநாவவ
நீக்குவான் - என் வருத்தத்ரத நீக்குவதற்கு; இராமன் வந்தனன் - இராமன் எைக்கு
மகைாகப் பிறந்தான்; இனி அவன் வருந்த - இனி அந்த இராமன் அரொட்சிரயத்
தாங்கித் துன்பம் உற; யான் பிவழத்துஉய்ந்தகனன் ப ாவபதார் உறுதி - யான் தப்பி
ஈகடறிப் கபாவதாை ஒரு நன்ரமரயப் சபற ; எண்ணிபனன் - நிரைந்கதன்.’
இராமனிடம் ஆட்சிப் சபாறுப்ரப ஒப்பரடத்துவிட்டு யான் துறவு
கமற்சகாள்ைஎண்ணிகைன் என்பது கருத்து. இராமன் எைற் சபயர் மகிழச் செய்பவன்
என்னும் சபாருைது. ஆதலின்என் கநாரவ நீக்க என் தவத்திைாலன்றித் தாகை வந்து
கதான்றிைான் என்பான் ‘இராமன் வந்தைன்’ என்று கூறிைான். ‘அவன் வருந்த யான்
பிரழத்துய்ந்தைன் கபாவகதார் உறுதிஎண்ணிகைன்’ என்பது இராமன் நாடு துறந்து
காடு சென்று துன்புற, யான் இவ்வுடரலத் துறந்து துறக்கம்கபாவதாகிய ஓர் உறுதிரய
எண்ணிகைன் என்று கமல் விரைரயக் குறிப்பாகக் காட்டுவதாக
அரமந்தது.நீக்குவான் ‘வான்’ ஈற்று எதிர்கால விரைசயச்ெம். 26

1340. “இறந்திலன் கசருக் களத்து

இராமன் தாவத ; தான்,
அறம்தவல நிரம் , மூப்பு
அவடந்த பின்னரும்,
துறந்திலன்” என் து ஓர் கசால்
உண்டானபின்,
பிறந்திகலன் என் தின்
பிறிது உண்டாகுபமா?
இராமன் தாவத - இராமனுக்குத் தந்ரதயாை தயரதன் ; கசருக்களத்து இறந்திலன் -
கபார்க்கைத்தில் உயிர் விட்டானில்ரல ; தான்மூப்பு அவடந்த பின்னரும் - தான்
கிழத்தைத்ரத அரடந்த பிறகும் ; அறம் தவலநிரம் - அறம் முழுதும் நிரறயும்படி ;
துறந்திலன் - துறவு சநறிரயகமற்சகாண்டானில்ரல ; என் து ஓர் கசால் -
என்பதாகிய ஒரு பழிச்சொல் ; உண்டான பின் - கதான்றிய பின்பு ; பிறந்திகலன்
என் தின் -பிறந்திகலன் என்பதினும் ; பிறிது உண்டாகுபமா - கவறு உண்கடா?

முரைமுகத்து விழுப்புண் பட்டு வீரசுவர்க்கம் அரடவது மன்ைர்க்குச் சிறப்பு ;

அது வாய்க்காது கபாயின், மூப்புப் பருவத்தில் துறந்து அதன் பயன் ககாடல்தக்கதாம்.
இவ்விரண்டும் வாய்க்காது கபாயின் பிறந்தும் பயனில்ரல ; பழிச்சொல்உண்டாகும்
என்பது வற்புறுத்தப்பட்டது. பிறவிப் பயன் அரடயாதார் பிறந்தும் பிறவாதாகர
ஆவார்.‘இராமன் தாரத’ என்பது பிள்ரைரயப் சபற்ற பின்ைரும் துறந்திலன்
என்னும் குறிப்பிரை உட்சகாண்டது. 27 1341.
‘க ருமகன் என்வயின் பிறக்க, சீவத ஆம்
திருமகள் மணவிவன கதரியக் கண்ட யான்,
அரு மகன் நிவற குணத்து அவனி மாது எனும்
ஒருமகள் மணமும் கண்டு உவப் உன்னிபனன்.
‘க ருமகன் என்வயின் பிறக்க - ஆடவர் திலகமாகிய இராமன் எைக்குமகைாகத்
கதான்ற ; சீவத ஆம் திருமகள் மணவிவன - சீரதயாகிய திருமகளின்திருமணத்ரத ;
கதரியக் கண்ட யான் - கண்ணாரப் பார்த்து மகிழ்ந்த யான்; அரு மகன் - அந்த அரிய
மகைாகிய இராமன் ; நிவற குணத்து அவனி மாது எனும் - நிரறந்த குணத்ரதயுரடய
மண்மகள் என்கிற ; ஒரு மகள் மணமும் - ஒப்பற்ற சபண்ரண மணம்புரிந்து
சகாள்ளுதரலயும் ; கண்டு உவப் உன்னிபனன் - கண்ணாரக்கண்டு களிக்கக்
கருதிகைன்.’

தயரதன், “இராமனுக்குத் திருமணம் நடந்தரதக் கண்டு மகிழ்ந்த யான்,அரசுரிரம

ஏற்றரலயும் செய்விக்கப் கபரவாக் சகாள்கிகறன்” என்கிறான். சபருமகன்,
திருமகள்,அவனிமாது ஆகிய சொற்கள், “சபருமாளுக்குத் கதவியர் இருவருள்
திருமகள் கூடியரதக் கண்டு களித்கதன் ; இனி மண்மகள் கூடுவதரையும் காண
விரழகிகறன்” என்னும் சபாருளிரைத்சதரிவிப்பைவாக அரமந்துள்ைை.

இதுவரர தயரதன் தான் துறக்க விரும்பியதற்குக் காரணங் கூறி, இது

முதல்இராமனுக்கு அவன் முடிசூட்ட விரும்பியரதக் கூறுகிறான். 28

1342. ‘நிவப்புறு நிலன் எனும் நிரம்பு நங்வகயும்,

சிவப்புறு மலர்மிவசச் சிறந்த கசல்வியும்,
உவப்புறு கணவவன உயிரின் எய்திய
தவப் யன் தாழ்ப் து தருமம் அன்றுஅபரா.
‘நிவப்புறு - உயர்வு சபற்ற ; நிலன் எனும் நிரம்புநங்வகயும் - மண் என்னும்
சபண்ரமக் குணங்கள் நிரம்பிய கதவியும் ; சிவப்புறு மலர்மிவசச் சிறந்த கசல்வியும் -
செந்நிறத் தாமரர மலரின்மீது வீற்றிருக்கின்றசீகதவியும் ; உவப்புறு கணவவன -
விரும்பத்தக்க மணாைரை ; உயிரின்எய்திய - தம் உயிர்கபால அரடவதற்குக்
காரணமாை ; தவப் யன் -தவத்தின் பயரை ; தாழ்ப் து தருமம் அன்று - பிற்படச்
செய்வது அறம் ஆகாது.’

நிவப்புறு என்பதரை நங்ரகசயாடும் செல்விசயாடும் தனித்தனிக்

கூட்டுக.நிலமடந்ரதக்கு உயர்வாவது - எல்லாப் சபாருள்கரையும் தாங்கும்
ஆற்றலுரடரம, வைம்முதலியவற்றால் சிறந்திருத்தல். திருமகளுக்கு உயர்வாவது -
யாவர்க்கும் செல்வப் சபருக்ரகத்தந்து இம்ரம மறுரம இன்பங்கரை நுகரச்
செய்தல். அகரா - ஈற்றரெ.
முன் பாட்டின் கருத்ரதகய மறுமுரறயும் வற்புறுத்தி இராமனுக்கு
முடிசூட்டும்நாரைத் தள்ளிப் கபாடுவது அறம் ஆகாது என்றும் ஆதலின் விரரந்து
முடிசூட்டல் கவண்டும் என்றுகூறுகிறான். திருமடந்ரதயும் மண்மடந்ரதயும்
இராமரைத் தரலவைாக அரடந்தரம, “சபான்உயிர்த்த பூமடந்ரதயும் புவி எனும்
திருவும், இன் உயிர்த்துரண இவன் எை நிரைக்கின்ற இராமன்”(1350) எைப் பின்னும்
சுட்டப்படுகிறது. 29

1343. ‘ஆதலால், இராமனுக்கு அரவச நல்கி, இப்

ப வதவமத்தாய் வரும் பிறப்வ நீக்குறு
மா தவம் கதாடங்குவான் வனத்வத நண்ணுபவன் ;
யாது நும் கருத்து?’ என, இவனய கூறினான்.
‘ ஆதலால் - ஆரகயால் ; இராமனுக்கு அரவச நல்கி - இராமனுக்கு அரொட்சிரய
அளித்துவிட்டு ; இப் ப வதவமத்தாய் வரும் பிறப்வ -இந்த அறியாரமரய
உரடயதாக வரும் பிறவி கநாரய ; நீக்குறு மாதவம் கதாடங்குவான் - நீக்குகின்ற
சபரிய தவத்ரதத் சதாடங்குவதற்காக ; வனத்வத நண்ணுபவன் -காைகத்ரத
அரடயப் கபாகிகறன் ; நும் கருத்து யாது - உங்கள் எண்ணம் யாது ; என - என்று ;
இவனய கூறினான் - இத் தன்ரமயாைவற்ரறத் சதரிவித்தான்.

கபரதரம - அறியாரம ; அவிச்ரெ, அறியாரம நிரறந்தது மனிதப் பிறப்பு

என்பதரைத் திருவள்ளுவரும் “பிறப்சபன்னும் கபரதரம” (358) என்று
புலப்படுத்தியுள்ைார்.சதாடங்குவான் - ‘வான்’ ஈற்று எதிர்கால விரைசயச்ெம்.
இரைய - குறிப்பு விரையாலரணயும்சபயர். இராமனுக்கு இைவரசுப் பட்டம்
கட்டத் தயரதன் எண்ணியதாககவ முதல்நூல் கூறுகிறது. இங்ககாஅரசுரிரம ஏற்றகல
கபெப்படுகிறது. 30

மந்திரக் கிழவரின் மை நிரல

கலிநிரலத்துரற

1344. திரண்ட பதாளினன்

இப் டிச் கசப் லும், சிந்வத
புரண்டு மீதிடப்
க ாங்கிய உவவகயர், ஆங்பக
கவருண்டு, மன்னவன்
பிரிவு எனும் விம்முறு நிவலயால்,
இரண்டு கன்றினுக்கு
இரங்கும் ஓர் ஆ என இருந்தார்.
திரண்ட பதாளினன் - பருத்த கதாள்கரை உரடய தயரத மன்ைன்; இப் டிச்
கசப் லும் - இவ்வாறு கூறவும் ; சிந்வத புரண்டு மீதிடப் க ாங்கிய உவவகயர் -
(மந்திரக் கிழவர்) மைத்தினின்று சபாங்கி கமலிட வழிந்த
மகிழ்ச்சிரயஉரடயவர்கைாய் ; ஆங்பக - அகத கநரத்தில் ; மன்னவன் பிரிவு எனும் -
தயரதன் பிரிவு என்கிற ; விம்முறு நிவலயால் கவருண்டு -
இரங்குதற்குரியநிரலரமயால் மைம் கலங்கி ; இரண்டு கன்றினுக்கு - இரு
கன்றுக்குட்டிகளுக்காக ; இரங்கம் ஓர் ஆ என - மைம் இரங்கும் ஒரு பசுரவப்கபால ;
இருந்தார் - (ஒன்றும் சதளிய மாட்டாதவராக) இருந்தைர்.

இரு கன்றுகரை உரடய பசு இரண்டில் ஒன்ரற விடும் நிரல வந்தகபாது

எரதயும்பிரிய மைம் ஒருப்படாமல் இரண்டுக்கும் இரங்குவதுகபால, தயரதன்
துறத்தரலயும், இராமன்அரெைாகாமல் இருத்தரலயும் விரும்பாமல் இருவரரயும்
விட மைமின்றி இரங்கிைர் என்பது உவரமயாற்கபாந்த சபாருைாகும். விம்முறல் -
துன்பமுறுதல் ; இரங்குதல். 31

1345. அன்னர் ஆயினும், அரசனுக்கு, அது அலது உறுதி

பின்னர் இல் எனக் கருதியும், க ரு நில வவரப்பில்
மன்னும் மன்னுயிர்க்கு இராமனின் மன்னவர் இல்வல
என்ன உன்னியும், விதியது வலியினும், இவசந்தார்.
அன்னர் ஆயினும் - (மந்திரக் கிழவர்) அத்தன்ரமயராயினும் ; அரசனுக்கு -
தயரதனுக்கு ; அது அலது உறுதி பின்னர் இல் எனக் கருதியும் -அவ்வாறு செய்வதன்றி
நன்ரம கவறில்ரல என்று எண்ணியும்; க ரு நில வவரப்பில் - சபரிய நிலவுலகத்தில்;
மன்னும் மன்னுயிர்க்கு - தங்கியிருக்கின்றநிரலகபறுரடய உயிர்களுக்கு ; இராமனின்
மன்னவர் இல்வல - இராமரைப் கபாலச்சிறந்த அரெர் இல்ரல ; என்ன உன்னியும் -
என்று நிரைத்தும் ; விதியது வலியினும் - விதியின் வலிரமயாலும்; இவயந்தார் -
(அரென் கருத்துக்கு)உடன்பட்டைர்.

தயரதன் விருப்பத்திரை அரமச்ெர்கள் ஏற்றுக்சகாண்டதற்கு மூன்று காரணங்கள்

இருந்தை. அரவ : துறவு தயரதனுக்கு நன்ரம தரும் என்று எண்ணியரம,
இராமரைப்கபான்ற சிறந்த அரெர் இல்ரல என்று நிரைத்தரம, இராமன் காடு
செல்வதற்குரிய விதியின் வலிரமஎன்பை. 32

வசிட்டன் கபச்சு

1346. இருந்த மந்திரக் கிழவர்தம்

எண்ணமும், மகன் ால்
ரிந்த சிந்வத அம் மன்னவன்
கருதிய யனும்,
க ாருந்து மன்னுயிர்க்கு உறுதியும்,
க ாதுவுற பநாக்கி,
கதரிந்து, நான்மவறத் திவசமுகன்
திருமகன் கசப்பும் :
நான்முவறத் திவசமுகன் திருமகன் - நான்கு கவதங்கரையுரடய நான்முகனுக்கு
மகைாகிய வசிட்டன் ; இருந்த மந்திரக் கிழவர்தம் எண்ணமும் - அங்குக் கூடியிருந்த
அரமச்ெர்களின் கருத்ரதயும் ; மகன் ால் ரிந்த சிந்வத - மகன்மீது அன்புசகாண்ட ;
அம் மன்னவன் கருதிய யனும் - அந்தத் தயரதன் நிரைத்த நிரைப்ரபயும் ; மன்
உயிர்க்குப்க ாருந்தும் உறுதியும் - அவற்றால் நிரலசபற்ற உயிர்களுக்கு உண்டாகும்
நன்ரமரயயும் ; க ாது உற பநாக்கி - நடுவு நிரலரம சபாருந்த ஆராய்ந்து ; கசப்பும்
-பின்வருமாறு சொல்வபவைாைான்.

சபாதுவுற கநாக்கல் - விருப்பு சவறுப்பின்றிச் சீர்தூக்கல். வசிட்டன்

பிரமகதவனுக்கு மாைெ புத்திரைாதலின் அவரைத் ‘திரெமுகன் மகன்’ என்றார்.
33

1347. ‘நிரு ! நின் குல மன்னவர் பநமி ண்டு உருட்டிப்

க ருவம எய்தினர் ; யாவபர இராமவனப்க ற்றார்?
கருமமும் இது ; கற்று உணர்ந்பதாய்க்கு இனிக் கடவ
தருமமும் இது ; தக்கபத உவரத்தவன ; - தகபவாய் !
‘நிரு - மன்ைவகை! தகபவாய் - தகுதியுரடகயாகை! ண்டு - முற்காலத்தில் ;
நின் குல மன்னர் பநமி உருட்டி - உன்குலத்தில் கதான்றிய அரெர்கள் ஆரணச்
ெக்கரத்ரதச் செலுத்தி ; க ருவம க ற்றனர் - சபருரம அரடந்தார்கள் ; யாவபர
இராமவனப் க ற்றார் - அவர்களுள்இராமரைப் கபான்ற ரமந்தரைப் சபற்றவர்
எவர்? (ஒருவரும் இலர்) ; கற்று உணர்ந்பதாய்க்கு - கற்பதற்குரிய நூல்கரைக் கற்று
அவற்றின் சபாருரை உணர்ந்த உைக்கு ; கருமமும்இது - இப்சபாழுது
செய்தற்குரியதும் இதுகவ ; இனி கடவ தருமமும் இது - இனிச் செய்வதற்குரிய
அறச்செயலும் இதுகவ ; தக்கபத நிவனந்தவன - தகுதியுரடய செயரலகயபுரியக்
கருதிைாய்.’

மன்ைன் ஆரணரயச் ெக்கரம் என்றல் மரபு. ‘யாவகர இராமரைப்

சபற்றார்’என்பது இராமன் தனிச் சிறப்புகள் பல சபற்றவன் என்பதரைக் குறித்தது.
கருமம் தன் நலம்குறித்துச் செய்வது ; தருமம் - யாவர்க்கும் பயன் தரும்படி செய்வது.
34

1348. ‘புண்ணியம் கதாடர் பவள்விகள் யாவவயும் புரிந்த

அண்ணபல! இனி, அருந் தவம் இயற்றவும அடுக்கும்;
வண்ண பமகவல நிலமகள், மற்று, உவனப் பிரிந்து
கண் இழந்திலள் எனச் கசயும், நீ தந்த கழபலான்.

‘புண்ணியம் கதாடர் - நற்பயன் கதான்றக் காரணமாை; பவள்விகள் யாவவயும்

புரிந்த அண்ணபல - யாகங்கள் எல்லாவற்ரறயும் செய்த சபரிகயாகை ! இனி அரு
தவம் இயற்றவும் அடுக்கும் - நீ இனிகமல் செய்தற்கு அரிய தவத்ரதச் செய்தலும்தகும்;
வண்ண பமகவல நிலமகள்- அழகிய கமகரல என்னும் அணியிரைப் பூண்ட
பூமிகதவி ; உவனப் பிரிந்து - உன்ரைவிட்டுப்பிரிவதைால்; கண் இழந்திலள் என -
பற்றுக்ககாடு இழக்கவில்ரல என்றுசொல்லும்படி; நீ தந்த கழபலான் கசய்யும் - நீ
சபற்ற வீரக்கழரல அணிந்தஇராமன் செய்வான்.
‘புண்ணியம் சதாடர்’ என்னும் அரடசமாழி, பிறர்க்குத் தீங்கிரழக்கும்
கவள்விகளும் உண்டு என்பதரைக் காட்டியது. தயரதன் நிலமகளுக்குக் கண் கபான்று
இன்றியரமயாதவகையன்றிக் கண்ணாக ஆகான். ஆதலின் அவன் பிரிவால் நிலமகள்
பார்க்கும் கண்ரண இழப்பாள்என்பதனினும் பற்றுக்ககாடு இழப்பான் என்பகத
தகும். கண் - பற்றுக்ககாடு. 35

1349. ‘புறத்து, நாம் ஒரு க ாருள் இனிப்

புகல்கின்றது எவபனா,
அறத்தின் மூர்த்தி வந்து
அவதரித்தான் என் து அல்லால்?
பிறத்து, யாவவயும் காத்து, அவவ
பின் உறத் துவடக்கும்
திறத்து மூவரும் திருந்திடத்
திருத்தும், அத் திறபலான்.
‘அறத்தின் மூர்த்தி - அறத்தின் வடிவமாை பரம்சபாருகை! வந்து - தன்
திருவுள்ைத்தால் இவ்வுலகிற்கு வந்து ; அவதரித்தான் என் து அல்லால் - இராமைாகப்
பிறந்துள்ைான் என்பரதயன்றி ; புறத்து - அதனின் கவறாக ; நாம் புகல்கின்றது
ஒருக ாருள் எவன் - இனி நாம் உரரக்கத்தக்கது யாது?; அத் திறபலான் - அந்த ஆற்றல்
மிக்க இராமன்; யாவவயும் - எல்லாப் சபாருள்கரையும் ; பிறத்து - கதாற்றுவித்து ;
காத்து - காப்பாற்றி ; பின்அவவ உறத் துவடக்கும் திறத்து - இறுதியில் அவற்ரற
முற்றும் அழிக்கும் திறனுள்ை ; மூவரும் - பிரமன், திருமால், உருத்திரன் ஆகிய
மும்மூர்த்திகளின் செயல்களும் ; திருந்திடத் திருத்தும் - திருத்தமரடயத் திருத்துவான்.’

மும்மூர்த்திகளுக்கும் அப்பாற்பட்ட பரம்சபாருகை இராமைாகத் கதான்றியுள்ைான்

என்பது கூறப்பட்டது. பிறத்து - பிறந்து என்பதன் பிறவிரை.
36

1350. ‘க ான் உயிர்த்த பூ மடந்வதயும்,

புவி எனும் திருவும்,
“இன் உயிர்த் துவண இவன்” என,
நிவனக்கின்ற இராமன்,
“தன் உயிர்க்கு” என்வக புல்லிது ;
தற் யந்து எடுத்த
உன் உயிர்க்கு என நல்லன், மன்
உயிர்க்கு எலாம் ; - உரபவாய் !
‘உரபவாய் ! - வலிரம உரடகயாய் ; க ான் உயிர்த்த பூ மடந்வதயும் - அழகிரைத்
கதாற்றுவிக்கும் சீகதவியும் ; புவி எனும் திருவும் - மண்மடந்ரதயும் ; இன் உயிர்த்
துவண இவன் என நிவனக்கின்ற இராமன் - (தமக்கு)இனிய உயிர் கபான்ற துரணவன்
இவகை என்று கருதுகின்ற இராமன் ; தன் உயிர்க்கு(நல்லன்) என்வக புல்லிது - தன்
உயிர்க்கு இனியான் என்று சொல்லுவது புன்ரமயாைது ; தன் யந்து எடுத்த -
தன்ரைப் சபற்சறடுத்த ; உன் உயிர்க்கு என - உன்உயிர்க்கு எவ்வாறு நல்லைாக
இருக்கிறாகைா அவ்வாகற ; மன் உயிர்க்கு எலாம் -நிரலசபற்ற எல்லா உயிர்களுக்கும்
; நல்லன் - நல்லவைாய் இருக்கிறான்.’
 இப்பாட்டு, இராமன் தைக்சகை வாழாப் பிறர்க்குரியாைன் என்பதரைக்கூறுகிறது.
உயிர்த்துரணவன் உவமத்சதாரக. 37

1351. வாரம் என் இனிப் கர்வது?

வவகலும், அவனயான்
ப ரினால், வரும் இவடயூறு
க யர்கின்ற யத்தால்,
வீர, நின் குல வமந்தவன,
பவதியர் முதபலார்
யாரும், “யாம் கசய்த நல் அறப் யன்”
என, இருப் ார்.
‘வீர ! - வீரகை ; வவகலும் அவனயான் ப ரினால் -நாள் கதாறும் அந்த இராமன்
திருநாமத்ரதச் சொல்லுவதால் ; வரும் இடர் எலாம் - ஒருவர்க்கு உண்டாகின்ற
துன்பங்கள் எல்லாம் ; க யர்கின்ற யத்தால் -விலகிப் கபாகின்ற தன்ரமயால் ; நின்
குல வமந்தவன - உன் சிறந்த மகைாகியஇராமரை ; பவதியர் முதபலார் யாரும் -
கவதம் ஓதும் அந்தணர் முதலிகயார்எல்லாரும் ; யாம் கசய்த நல் அறப் யன் என -
நாம் செய்த புண்ணியத்தின்விரைவு என்று ; இருப் ார் - நிரைத்திருக்கிறார்கள் ;
வாரம் என்இனிப் கர்வது - (என்றால்) குடிமக்களுக்கு அவன்மீது உள்ை அன்ரபப்
பற்றி என்ை கூறுவது?

‘கபரிைால், வரும் இரடயூறு சபயர்கின்ற பயத்தால்’ என்பதால்

இராமரைக்காட்டிலும் இராம நாமம் ஆற்றல் மிக்கது என்பது குறிக்கப்பட்டது.

“இராம !” எை எல்லாம், மாறும், அதின் மாறு பிறிது இல்” எை வலித்தான் (4828)

என்று பின்னும் குறிக்கப்படுதல் காணலாம். பயம் - தன்ரம.
38 1352. ‘மண்ணினும் நல்லள் ;
மலர்மகள், கவலமகள், கவல ஊர்
க ண்ணினும் நல்லள் ;
க ரும் புகழ்ச் சனகிபயா நல்லள்-
கண்ணினும் நல்லன் ;
கற்றவர் கற்றிலா தவரும்,
உண்ணும் நீரினும்,
உயிரினும், அவவனபய உவப் ார்.
‘க ரும் புகழ்ச் சனகிபயா - சபரும் கீர்த்திரயயுரடய ொைகிகயா என்றால் ;
மண்ணிலும் நல்லள் - சபாறுரமயில் நிலமகளினும் சிறந்தவள்; மலர்மகள் கவலமகள்
கவலஊர் க ண்ணினும் நல்லள் - அழகில் திருமகரையும், அறிவில்கரலமகரையும்,
ஆற்றலில் கரலமாரை வாகைமாகக் சகாண்ட துர்க்ரகரயயும்விடச் சிறந்தவள் ;
கண்ணினும் நல்லன் - அவளுக்குக் கணவைாை இராமகைா கண்ரணவிடச் சிறந்தவன்;
அவவனபய - அவன் ஒருவரைகய ; கற்றவர் கற்றிலாதவரும் -
படித்தவர்களும்சிறிதும் படிக்காதவரும் ; உண்ணும் நீரினும் - உயிர் இருப்பதற்குக்
காரணமாைபருகும் நீரரவிடவும் ; உயிரினும் - உடம்பு இயங்குதற்குக்
காரணமாைஉயிரரவிடவும் ; உவப் ார் - விரும்புவர்.’ 39

1353. ‘மனிதர், வானவர்,

மற்றுபளார் அற்றம் காத்து அளிப் ார்
இனிய மன்னுயிர்க்கு
இராமனின் சிறந்தவர் இல்வல ;
அவனயது ஆதலின்,
அரச! நிற்கு உறு க ாருள் அறியின்,
புனித மா தவம்
அல்லது ஒன்று இல்’ எனப் புகன்றான்.
‘அரச ! - மன்ைகை ! ; மனிதர், வானவர், மற்றுபளார் - மக்களும், கதவரும், நரகரும்
ஆகிய ; இனிய மன் உயிர்க்கு - இனிரம நிரறந்த நிரலசபற்ற உயிர்களுக்கு ; அற்றம்
காத்து அளிப் ார் - ககடு வாராமல்பாதுகாத்து அருள்புரிபவர் ; இராமனின் சிறந்தவர்
இல்வல - இராமரைப் கபாலச்சிறந்தவர் மற்சறாருவர் இல்ரல ; அவனயது ஆதலின்
- இராமைது சிறப்புஅத்தன்ரமயதாக இருத்தலின் ; நிற்கு உறு க ாருள் அறியின் -
உைக்குச்செய்தற்குரிய செயரல ஆராய்ந்தால் ; புனித மாதவம் அல்லது -
சதய்வத்தன்ரமயுரடய துறவறம் அன்றி ; ஒன்று இல் - மற்சறாரு செயல் இல்ரல ;’
எனப் புகன்றான் - என்று சொன்ைான் (வசிட்ட முனிவன்).

‘இராமனின் சிறந்தவர்’ என்பதில் இன் ஒப்புப் சபாருளில் வந்தது. ஒப்பவர்

இன்ரம கூறகவ மிக்கவர் இன்ரம சபறப்படும். இயற்றுதற்கு அருரம பற்றித்
துறவறம் ‘மாதவம்’ எைக் குறிக்கப்பட்டது. 40

தயரதன் மகிழ்ச்சி உரர

1354. மற்று, அவன் கசான்ன

வாசகம் பகட்டலும், மகவனப்
க ற்ற அன்றினும்,
பிஞ்ஞகன் பிடித்த அப் க ரு வில்
இற்ற அன்றினும், எறி
மழுவாளவன் இழுக்கம்
உற்ற அன்றினும்,
க ரியது ஓர் உவவகயன் ஆனான்.
அவன் கசான்ன வாசகம் பகட்டலும் - வசிட்ட முனிவன் சொன்ை சொற்கரைக்
ககட்டவுடன் ; மகவனப் க ற்ற அன்றினும் - சநடுங்காலம் மகப்கபறுஇல்லாதிருந்து
கவள்வி செய்து இராமரை மகைாகப் சபற்ற அந்த நாளினும் ; பிஞ்ஞகன்பிடித்த அப்
க ரு வில் - தரலக்ககாலமுரடய சிவபிரான் ஏந்திய பிறரால் வரைத்தற்கு
அரியஅந்தப் சபரிய வில்லாைது ; இற்ற அன்றினும் - இராமன் ஆற்றலுக்குப்
கபாதாமல் கணத்தில் ஒடிந்த நாளினும் ; எறி மழுவாளவன் - அரெர்கரை சவட்டி
வீழ்த்திய மழுஎன்னும் பரட ஏந்திய பரசுராமன் ; இழுக்கம் உற்ற அன்றினும் -
கதால்வி அரடந்தநாளினும் ; க ரியது ஓர் உவவகயன் ஆனான் - மிகுந்த
ஒப்பற்றமகிழ்ச்சியுரடயவைாக ஆயிைான்.

இராமன் பிறந்த நாளில் தன் ஒருவன் துயரமும், வில் முரிந்த அன்று ெைகைாகிய
பிறன் ஒருவன் துயரமும், பரசுராமன் கதால்வியுற்ற நாளில் மன்ைர் குலமாகிய
பலரின்துயரமும் அகன்றை. ஆதலின், ஒன்றின் மற்சறான்று மிக்க மகிழ்ச்சிக்கு
அடியாய் அரமந்தது.இராமன் முடிசூடிைால் உயிர்க்குலம் அரைத்தும்
இன்புறுமாதலின் அவற்றினும் இன்று சபரியகதார் உவரகயன் ஆயிைான். ஈன்ற
சபாழுதினும் ொன்கறான் எைக் ககட்ட சபாழுது தாய் மகிழ்வாள்
என்பர்திருவள்ளுவர். தாகயயன்றித் தந்ரதயும் மகிழ்வான் என்பது இதைால்
கபாந்தது. பிஞ்ஞகன் : ெரட (தரலக்ககாலம்) சகாண்ட சிவபிரான் மழு - பரசு.
இழுக்கம் - இழிவு; ஈண்டுத்கதால்விரயக் குறித்தது. 41

1355. அவனயது ஆகிய உவவகயன்,

கண்கள் நீர் அரும் ,
முனிவன் மா மலர்ப் ாதங்கள்
முவறவமயின் இவறஞ்சி,
‘இனிய கசால்லிவன ; எம்க ருமான்
அருள் அன்பறா,
தனியன் நானிலம் தாங்கியது?
அவற்கு இது தகாபதா?
அவனயது ஆகிய உவவகயன் - அத்தன்ரமத்தாகிய மகிழ்ச்சி யரடந்த தயரதன் ;
கண்கள் நீர் அரும் - அம் மகிழ்ச்சிக்குப் கபாக்கு வீடாகக்கண்களில் நீர் துளிர்க்க ;
முனிவன் மாமலர்ப் ாதங்கள் - வசிட்ட முனிவனுரடயசிறந்த தாமரர மலர் கபான்ற
திருவடிகரை ; முவறவமயின் இவறஞ்சி -வணங்குதற்குரிய முரறப்படி வணங்கி ;
‘இனிய கசால்லிவன - செவிக்கும்சிந்ரதக்கும் இனிய கருத்திரைத் சதரிவித்தாய் ;
தனியன் நானிலம் தாங்கியது - தனிசயாருவைாக யான் மண்ணுலகிரைப் கபாற்றிக்
காத்தது; எம்க ருமான் அருள்அன்பறா - என் இரறவைாகிய நிைது அருைால்
அல்லவா? அவற்கு இது தகாபதா - அந்தஇராமனுக்கு இவ்வாறு அரசுபுரிதல்
தகுதியுரடயதாகாகதா? (ஆகும்).’ 42

1356. ‘எந்வத ! நீ உவந்து இதம் கசால,

எம் குலத்து அரசர்,
அந்தம் இல் அரும் க ரும் புகழ்
அவனியில் நிறுவி,
முந்து பவள்வியும் முடித்து, தம்
இரு விவன முடித்தார் ;
வந்தது, அவ் அருள் எனக்கும்’ என்று
உவரகசய்து மகிழ்ந்தான்.
‘எந்வத - என் தந்ரத கபான்றவகை ; நீ உவந்து இதம்கசால - நீ விரும்பி
நன்ரமயாைவற்ரற எடுத்துக் கூற ; எம் குலத்து அரசர் - எம்முரடய சூரிய குலத்தில்
 கதான்றிய மன்ைர்கள் ; அந்தம் இல் அரும் க ரும் புகழ் - அழிவு இல்லாத அரியதும்
மிக்கதுமாகிய புகழிரை ; அவனியில் நிறுவி -உலகில் நிரலசபறச் செய்து ; முந்து
பவள்வியும் முடித்து - சிறந்த யாகங்கரையும்நிரறகவற்றி ; தம் இருவிவன முடித்தார் -
தம் நல்விரை தீவிரையாகிய இருவிரைகரையும் சவன்றார்; அவ் அருள் எனக்கும்
வந்தது - அந்த அருட்கபறு எைக்கும் கிரடத்தது ;’ என்று உவர கசய்து மகிழ்ந்தான் -
என்று சொல்லி இன்புற்றான். 43

சுமந்திரன் கூற்று

1357. ழுது இல் மா தவன், பின் ஒன்றும்

ணித்திலன், இருந்தான் ;
முழுதும் எண்ணுறும் மந்திரக்
கிழவர் தம் முகத்தால்
எழுதி நீட்டிய இங்கிதம்,
இவற மகற்கு ஏற்க.
கதாழுத வகயினன், சுமந்திரன்
முன் நின்று, கசால்லும் :
ழுது இல் மா தவன் - குற்றம் இல்லாத சிறந்த தவத்ரதயுரட கயாைாகியவசிட்டன்
; பின் ஒன்றும் பணித்திலன் இருந்தான் - பிறகு கவறு யாதும் சொல்லாமல்இருந்தான் ;
முழுதும் எண்ணுறும் மந்திரக் கிழவர் - எதரையும் தீரச்சிந்திக்கின்ற அரமச்ெர்கள் ; தம்
முகத்தால் எழுதி நீட்டிய இங்கிதம் - தம்முகத்திைால் எழுதிக் சகாடுத்த குறிப்பிரை ;
இவற மகற்கு ஏற்க - தயரதனுக்குப்சபாருந்த ; சுமந்திரன் முன் நின்று - சுமந்திரன்
எதிரில் எழுந்து நின்று; கதாழுத வவகயினன் - கும்பிட்ட ரககரையுரடயவைாய் ;
கசால்லும் -சொல்வான். 44

1358. ‘ “உறத் தகும் அரசு இராமற்கு” என்று

உவக்கின்ற மனத்வதத்
“துறத்தி நீ” எனும் கசால் சுடும் ;
நின் குலத் கதால்பலார்
மறத்தல் கசய்கிலாத் தருமத்வத
மறப் தும் வழக்கு அன்று ;
அறத்தின் ஊங்கு இனிக் ககாடிது எனல்
ஆவது ஒன்று யாபதா?

‘அரசு இராமற்கு உறத் தகும் என்று - இராமனுக்கு அரசுரிரம சபாருந்துதல்தக்கது

என்று ; உவக்கின்ற மனத்வத - மகிழ்கின்ற மைத்ரத ; நீ துறத்திஎனும் கசால் சுடும் - நீ
எங்கரைப் பிரிகிறாய் என்னும் சொல்லாைது சுடுகிறது ; நின் குலத் கதால்பலார் - உன்
சூரிய குலத்தில் கதான்றிய முன்கைார்கள் ; மறத்தல் கசய்திலா தருமத்வத - மறவாமல்
கபாற்றிய அறத்ரத ; மறப் தும் வழக்குஅன்று - நீ மறந்து ரகவிடுதலும் முரறரம
அன்று ; இனி அறத்தின் ஊங்கு ககாடிது - (ஆதலால்) இனி அறத்ரதவிடக் சகாடியது ;
எனல் ஆவது ஒன்று யாபதா - என்று சொல்லத்தக்கது பிறிசதான்று எது? 45
1359. ‘புவரவச மாக் கரி நிரு ர்க்கும்,
புரத்து உவறபவார்க்கும்,
உவரகசய் மந்திரக் கிழவர்க்கும்,
முனிவர்க்கும், உள்ளம்
முவரசம் ஆர்ப் , நின் முதல் மணிப்
புதல்வவன, முவறயால்
அவரசன் ஆக்கி, பின்
அப் புறத்து அடுத்தது புரிவாய் !’
புவரவச மாக் கரி நிரு ர்க்கும் - கழுத்தில் இடப்படும் கயிற்ரறயுரடய சபரிய
யாரைப் பரடரயயுரடய அரெர்களுக்கும்; புரத்து உவறபவார்க்கும் - அகயாத்தி
நகரத்தில் வாழ்பவர்களுக்கும்; உவர கசய் மந்திரக் கிழவர்க்கும் - தம் கருத்ரத
எடுத்துரரத்த அரமச்ெர்களுக்கும்; முனிவர்க்கும் -வசிட்டன் சதாடக்கமாை
முனிவர்களுக்கும் ; உள்ைம் முரரெம் ஆர்ப்ப - மைம் மகிழ்ச்சியால்முரெடிக்க (ஒலிக்க)
; நின் முதல் மணிப் புதல்வவன - நினக்கு முதல் மகனும்நீலமணி கபாலும்
நிறத்ரதயுரடயவனுமாை இராமரை ; முவறயால் - செய்ய கவண்டிய முரறகயாடு ;
அரசன் ஆக்கி - அரெைாக முடிசூட்டி; பின் அப் புறத்து அடுத்தது - பிறகு உைக்குத்
தக்கதாை துறவு கமற்சகாள்ளுதரல ; புரிவாய் -செய்வாய்.
புரரரெ, முரரசு, அரரசு - இரடப் கபாலிகள். முதல் புதல்வன், மணிப்புதல்வன்
எைத் தனித்தனிக் கூட்டுக. தயரதன் துறவு கமற்சகாள்வது தைக்கு வருத்தம்
தருவதாயினும்அறம் கருதி அதுவும் செய்ய கவண்டுவதாய் இருத்தலால் கநகர
சொல்லாமல் ‘அப்புறத்து அடுத்தது புரிவாய்’ என்கிறான். 46

ராமரை அரழத்துவரச் சுமந்திரன் செல்லுதல்

1360. என்ற வாசகம், சுமந்திரன் இயம் லும், இவறவன்,

‘நன்று கசால்லிவன ; நம்பிவய நளி முடி சூட்டி-
நின்று, நின்றது கசய்வது ; விவரவினில், நீபய
கசன்று, ககாண்டு அவண, திருமகள் ககாழுநவன’
என்றான்.
என்ற வாசகம் - இவ்வாறாை சொற்கரை; சுமந்திரன்இயம் லும் - சுமந்திரன்
சமன்ரமயாகத் சதரிவித்தவுடன் ; இவறவன் - அரெைாகிய தயரதன் ; ‘நன்று
கசால்லிவன - நல்லரதகய சொன்ைாய் ; நம்பிவய நளிமுடி சூட்டிநின்று -
குணங்கைால் நிரறந்தவைாை இராமனுக்குப் சபருரம சபாருந்தியமகுடத்ரத
அணிவித்து ; நின்றது கசய்வது - கமகல செய்ய நின்றரதச்செய்கவாமாக ; நீபய
விவரவினில் கசன்று - நீகய விரரவாகப் கபாய் ; திருமகன் ககாழுநவன -
திருமகரைப்கபாலும் சீரதக்குக் கணவைாை இராமரை ; ககாண்டு அவண’
என்றான் - அரழத்துக்சகாண்டு வருவாய்’ என்றான்.
நளி - சபருரம ; மனு முதற்சகாண்டு சூடிய சிறப்பு. நின்றது - எஞ்சி நின்றது ;
ஈண்டுத் தவஞ்செய்தல். செய்வது - வியங்ககாள் விரைமுற்று.
47
 சுமந்திரன் இராமரைத் திருமரையில் கண்டு செய்தி சதரிவித்தல்.

1361. அலங்கல் மன்னவன அடிகதாழுது,

அவன் மனம் அவனயான்,
விலங்கல் மாளிவக வீதியில்
விவரகவாடு கசன்றான்,
தலங்கள் யாவவயும் க ற்றனன்
தான் எனத் தளிர்ப் ான்,
க ாலன் ககாள் பதகராடும்
இராகவன் திருமவன புக்கான்.
அலங்கல் மன்னவன அடிகதாழுது - மாரல அணிந்த தயரதரைத்
திருவடிகளில்வணங்கி ; அவன் மனம் அவனயான் - அத்தயரதைது மைத்ரத
ஒத்தவைாை சுமந்திரன் ; விலங்கல் மாளிவக வீதியில் - மரலகபாலும்
மாளிரககரையுரடய அரெ வீதியில் ; விவரகவாடு கசன்றான் - விரரவாகச் சென்று ;
தலங்கள் யாவவயும் -உலகங்கள் எல்லாவற்ரறயும் ; தான் க ற்றனன் எனத்
தளிர்ப் ான் - தாகை அரடந்தவன்கபால மைமகிழ்ச்சி யுரடயவைாய் ;
க ாலன்ககாள் பதகராடும் -சபான்மயமாை கதருடன்; இராகவன் திருமவன புக்கான்
- இராமபிராைதுதிருமாளிரகயில் புகுந்தான்.

‘அவன் மைம் அரையான்’ என்பது இராமன் திறத்தில் எல்லாரும்

தயரதரைப்கபாலும் அன்பு நிரறந்த மைத்தராய் இருந்தரம காட்டும். ‘அவ் ஊர்ச்,
ொதுரக மாந்தர் எல்லாம்தயரதன் தன்ரை ஒத்தார்’ (1560) எைப் பின்னும் வருதல்
கருதத்தக்கது. அரமச்ென் சுமந்திரன்அரென் குறிப்பறிந்து நடப்பவன் என்பார் ‘அவன்
மைம் அரையான்’ என்றார். இராகவன் - இரகுமரபில் கதான்றியவன் ; தத்திதாந்த
நாமம். 48

1362. க ண்ணின் இன் அமுது

அன்னவள் தன்கனாடும், பிரியா
வண்ண கவஞ் சிவலக் குரிசிலும்,
மருங்கு இனிது இருப் ,
அண்ணல் ஆண்டு இருந்தான் ;
அழகு அரு நறவு என, தன்
கண்ணும் உள்ளமும் வண்டு என,
களிப்புறக் கண்டான்.
அண்ணல் - தரலவைாை இராமபிரான் ; பிரியா வண்ண கவஞ்சிவலக் குரிசிலும் -
தன்ரை விட்டு என்றும் நீங்காத அழகியதும் சகாடியதுமாை வில்ரல ஏந்திய
இரைஞைாை இலக்குவனும் ; மருங்கு இனிது இருப் - பக்கத்தில் இனிதாகஇருக்க ;
க ண்ணின் இன் அமுது அன்னவள் தன்கனாடும் - சபண்டிர்களுக்குள் இனியஅமுதம்
கபான்றவைாை சீரதகயாடும் ; ஆண்டு இருந்தான் - அங்கு வீற்றிருந்தான் ; அழகு
அரு நறவு என - அச்கெர்த்தியின் அழகாைது அரிய கதைாக ; தன் கண்ணும்உள்ளமும்
வண்டு என - தன் கண்களும் உள்ைமும் வண்டாக ; களிப்புறக் கண்டான் - மகிழ்ச்சி
எய்தச் சுமந்திரன் கண்டான்.

இராமபிரான் சீரதகயாடும் தம்பி இலக்குவகைாடும் இருந்த காட்சி

யழரகப்பரிவில் மிக்க சுமந்திரன் கண்டு உவரக சகாண்ட திறம் இங்கு
உரரக்கப்பட்டது. பிரியா என்னும்அரடசமாழிரயப் சபண்ணின் இன் அமுசதாடும்
கூட்டி உரரத்தல் தகும். ஏசைனில் “அகலகில்கலன்இரறயும் என்று அலர் கமல்
மங்ரக உரற மார்பா !” என்பது நம்மாழ்வார் வாக்கு (திருவாய்சமாழி 6 :10:10).
49

1363. கண்டு, வககதாழுது, ‘ஐய, இக்

கடலிவடக் கிழபவான்,
“உண்டு ஒர் காரியம் ; வருக !” என,
உவரத்தனன்’ எனலும்,
புண்டரீகக் கண் புரவலன்
க ாருக்ககன எழுந்து, ஓர்
ககாண்டல்ப ால் அவன், ககாடி கநடுந்
பதர்மிவசக் ககாண்டான்.
கண்டு வககதாழுது - சுமந்திரன் இராமரைப் பார்த்துக் ரக கூப்பி வணங்கி ; ஐய -
ஐயகை ! இக் கடல்இவடக் கிழபவான் - இந்தக் கடலால் சூழப்பட்ட உலகுக்கு
உரியவைாை தயரத மன்ைன்; ‘ ஒர் காரியம் உண்டு -ஒரு காரியம் உள்ைது ; வருக என -
(ஆதலால்) இராமரை அரழத்து வருக என்று ; உவரத்தனன்’ எனலும் - சொன்ைான்
என்ற அைவில் ; புண்டரீகக் கண் புரவலன் - செந்தாமரரக் கண்ணைாகிய இராமன் ;
க ாருக்ககன எழுந்து - விரரவாகப்புறப்பட்டு ; ஓர் ககாண்டல்ப ால் - ஒரு கரிய
கமகம் கபால ; அவன்ககாடி கநடுந் பதர்மிவசக் ககாண்டான் - அந்தச் சுமந்திரைது
சகாடி பறக்கும் சநடிய கதரில்ஏறிக்சகாண்டான்.

கடலிரட - கடலால் சூழப்பட்ட இடம் ; உலகு. கிழகவான் - உரிரமயுரடயவன்.

50 கதரில் சென்ற இராமரைக் கண்ட சபண்டிர் செயல்

1364. முவறயின் கமாய்ம் முகில் என

முரசு ஆர்த்திட, மடவார்
இவற கழன்ற சங்கு ஆர்த்திட,
இவமயவர், ‘எங்கள்
குவற முடிந்தது’ என்று ஆர்த்திட,
குஞ்சிவயச் சூழ்ந்த
நவற அலங்கல் வண்டு ஆர்த்திட,
பதர்மிவச நடந்தான்.
முரசு - கபரிரககள் ; முவறயின் - வரிரெயாக ; கமாய்ம்முகில் என ஆர்த்திட -
ஒன்றுகெர்ந்த கமகம் கபால முழங்கவும் ; மடவார் இவற கழன்ற சங்கு ஆர்த்திட -
மடப்பம் சபாருந்திய சபண்களினுரடய முன்ைங்ரகயினின்று கழன்று விழுந்த
ெங்கு வரையல்கள் ஒலிக்கவும் ; இவமயவர் -கதவர்கள் ; எங்கள் குவற முடிந்தது
என்று ஆர்த்திட - எங்கள் வருத்தம்தீர்ந்தது என்று ஆரவாரிக்கவும் ; குஞ்சிவயச் சூழ்ந்த
- தன் திருமுடியில்சுற்றியிருந்த; நவற அலங்கல் வண்டு - கதன் சொரியும் கண்ணிகளில்
சமாய்த்தவண்டுகள் ; ஆர்த்திட - ஒலிக்கவும் ; பதர்மிவச நடந்தான் -கதரில் சென்றான்.

இரற - முன்ரக ; ெங்கு - வரை; ெங்கிைால் செய்யப்பட்டரமயின் இப் சபயர்

சபற்றது. மடவார் என்பது மடப்பம் சபாருந்திய சபண்கரைக் குறித்தது.
51

1365. வண நிரந்தன ;
ாட்டு ஒலி நிரந்தன ; அனங்கன்
சுவண நிரந்தன ;
நாண் ஒலி கறங்கின ; நிவறப்ப ர்
அவண நிரந்தன,
அறிவு எனும் க ரும் புனல் ; அவனயார்,
பிவண நிரந்கதனப்
ரந்தனர் ; நாணமும் பிரிந்தார்.
வண நிரந்தன - (இராமன் சதருவில் புக) வாத்தியங்களின் ஒலிகள் நிரம்பிை ; ாட்டு
ஒலி நிரந்தன - பாடல்களின் ஓரெகள் நிரறந்தை ; அனங்கன் கவண நிரந்தன -
மன்மதனின் மலரம்புகள் நிரம்பிை ; நாண் ஒலிகறங்கின - வில் நாணின் ஒலிகள்
ஒலித்தை; அறிவு எனும் க ரும் புனல் -இராமரைப் பற்றிய எண்ணம் என்னும் மிக்க
சவள்ைம் ; நிவற ப ர் அவண நிரந்தன - மைஅடக்கம் என்னும் சபரிய அரணரயக்
கடந்தை ; அவனயார் - அவ்வாறாைமகளிர்கள் ; நாணமும் பிரிந்தார் - நாணத்ரதயும்
விட்டவர்கைாய் ; பிவண நிரந்து என - சபண்மான்கள் நிரம்பிைகபால ; ரந்தனர் -
சதருவில் வந்து நிரறந்தார்கள்.
பரண - வாத்தியங்கள் ; முரசு என்பாரும் உைர் ; பரண - கருவியாற் பிறப்பதற்கும்,
பாட்டு - கண்டத்தாற் பிறப்பதற்கும் சகாள்க. நிரத்தல் -பரத்தல். அைங்கன் -
உருவமில்லாதவன். அறிரவப் புைல் என்றதற்கு ஏற்ப நிரறரய அரணஎன்றார் ;
உருவகம். நாணமும் என்றதில் உம்ரம இறந்தது தழுவியது. 52

1366. நீள் எழுத் கதாடர் வாயிலில்,

குவழகயாடு கநகிழ்ந்த
ஆளகத்திபனாடு அரமியத்
தலத்தினும் அலர்ந்த ;
வாள் அரத்த பவல்
வண்கடாடு ககண்வடகள் மயங்க,
சாளரத்தினும் பூத்தன.
தாமவர மலர்கள்.
நீள் எழுத் கதாடர் வாயிலில் - நீண்ட தூண்கள் அரமந்த மாளிரகவாயில்களிலும் ;
அரமியத் தலத்தினும் - அவற்றின் நிலா முற்றங்களிலும் ; குவழகயாடு -
குண்டலங்கசைாடும் ; கநகிழ்ந்த ஆளகத்திபனாடு - அவிழ்ந்தகூந்தசலாடும் ; தாமவர
மலர்கள் - சபண்களின் முகங்கைாகிய தாமரர மலர்கள் ; அலர்ந்தன - மலர்ந்தை ;
சாளரத்தினும் - அரவ அம் மாளிரககளின்பலகணிகளிலும் ; வாள் அரத்தம் பவல்
வண்கடாடு ககண்வடகள் மயங்க - வாசைாடும்குருதி கதாய்ந்த கவசலாடும்
வண்டுகசைாடும் சகண்ரடகள் கலந்து நிற்க ; பூத்தை -மலர்ந்தை.

வீதியில் வந்த சபண்ககை யன்றி, கவறு சிலர் மாளிரக வாயில்களிலும் நிலா

முற்றங்களிலும் இருந்து இராமரைக் கண்டைர் என்பது கருத்து. புருவம் வாைாகவும்,
செவ்வரிபடர்ந்த கண் குருதி படிந்த கவலாகவும், கருவிழி வண்டாகவும்,
புரடசபயரும் கண்கள் சகண்ரடயாகவும்கூறப்பட்டை. ஆைகம் - அைகம் என்பதன்
நீட்டல் விகாரம் ; அைகம் - கூந்தல். 53

1367. மண்டலம் தரு மதி ககழு,

மவழ முகில் அவனய,
அண்டர் நாயகன் வவர புவர
அகலத்துள் அலங்கல்,
கதாண்வட வாய்ச்சியர் நிவறகயாடும்,
நாகணாடும், கதாடர்ந்த
ககண்வடயும் உள ; கிவள யில்
வண்கடாடும் கிடந்த.
மண்டலம் தரு மதி ககழு - வட்ட வடிவமாகிய ெந்திரன் கபாலும் முகம் அரமந்த ;
மவழ முகில் அவனய - கரிய கமகத்ரதப் கபான்ற ; அண்டர் நாயகன் - கதவர்களுக்குத்
தரலவைாை இராமபிராைது ; வவரபுவர அகலத்துள்அலங்கல் - மரலரய நிகர்த்த
மார்பில் உள்ை மாரலயில் ; கதாண்வடவாய்ச்சியர் - சகாவ்ரவக் கனி கபான்ற
சிவந்த இதழ்கரைக் சகாண்ட மகளிரின்; நிவறகயாடுங் நாகணாடும் கதாடர்ந்த -
மைவடக்கமும் நாணமும் ஆகிய பண்புகள் முன்கைகபாகப் பின்கை சதாடர்ந்த;
ககண்வடயும் உள - விழிகைாகிய சகண்ரடகளும்உள்ைை; கிவள யில் வண்கடாடும்
கிடந்த - அரவ அந்த மாரலயில் முன்ைகர கதரைநாடிவந்து உள்ைைவாகிய கிரை
என்னும் இரெரயப் பழகிய வண்டுககைாடு தங்கிை.

மண்டலம் தருமதி என்பது முழுமதிரயக் குறித்தது. ஈண்டு மதி ஆகுசபயராய்.

அதுகபாலும் இராமபிராைது முகத்ரதச் சுட்டியது. இராமபிரான் திருமுகத்துக்குச்
ெந்திரனும்,திருகமனிக்கு மரழமுகிலும் ஒப்பு. கிரை - ரகக்கிரை என்னும் பண்.
54

1368. சரிந்த பூ உள, மவழகயாடு கவல உறத் தாழ்வ ;

ரிந்த பூ உள, னிக் கவட முத்துஇனம் வடப் ;
எரிந்த பூ உள, இள முவல இவழ இவட நுவழய ;
விரிந்த பூ உள, மீனுவட வானின்றும் வீழ்வ.
மவழகயாடு கவல உறத் தாழ்வ - கமகம் கபான்று வீழ்வைவாகிய கூந்தசலாடு
உரடகளும் நிலத்ரத அரடய ; சரிந்த பூ உள - சிந்திய பூக்கள்உள்ைை ; னிக் கவட
முத்து இனம் வடப் - குளிர்ச்சி சபாருந்தியகரடக்கண்கள் முத்துக் கூட்டங்கரைத்
கதாற்றுவிக்க ; ரிந்த பூ உள - அவர்கள்எடுத்சதறிந்த மலர்களும் உள்ைை; இளமுவல
இவழ இவட நுவழய - இைரமயாை மகளிர்தைங்களில் கிடந்த அணிகலன்களின்
ஊகட நுரழதலால் ; எரிந்த பூ உள - கருகிய பூக்களும் உள்ைை ; மீனுவட வானின்று
வீழ்வ - விண்மீன்கள் நிரறந்த வாைத்திலிருந்து கதவர்கள் வீசுதலால் வீழ்வைவாகிய ;
விரிந்த பூ உள - நன்றாகமலர்ந்த மலர்களும் உள்ைை.

இராமன் கதர் சென்ற வீதியில் மகளிர் விரகத்தால் ெரிந்தைவும், பரிந்தைவும்,

எரிந்தைவும் ஆகிய மலர்களும், விண்ணவர் மகிழ்ச்சியால் சொரிந்த
மலர்களும்கிடந்தை. தாழ்வ, வீழ்வ - விரையாலரணயும் சபயர்கள். இைமுரல
இரழ - ஏழாம் கவற்றுரம உருபும்பயனும் உடன்சதாக்க சதாரக. மகளிர் சூடிய
பூக்கள் வீழ்வது தீக்குறி (அபெகுைம்) ஆகும். இராமனுக்குத் துன்பம் கநரவிருப்பரதச்
சுட்டுவதாக அரமவை. 55

1369. வள் உவற கழித்து ஒளிர்வன

வாள் நிமிர் மதியம்
தள்ளுறச் சுமந்து, எழுதரும்
தமனியக் ககாம்பில், -
புள்ளி நுண் னி க ாடிப் ன,
க ான்னிவடப் க ாதிந்த,
எள்ளுவடப் க ாரி விரவின, -
உள சில இளநீர்.
வள் உவற கழித்து - (இராமரைக் கண்டவுடன்) வாரிைால் இயன்ற உரறகரை நீக்கி
; ஒளிர்வன வாள் - ஒளிவீசுகின்ற வாள்ககைாடு ; நிமிர் மதியம் தள்ளுறச் சுமந்து -
நிமிர்ந்த ெந்திரரைத் தள்ைாடியவாறு சுமந்து சகாண்டு ; எழுதரும் தமனியக்
ககாம்பில் - எழுகின்ற சபான்ைாலாகிய சகாம்புகளில் ; உளசிலஇளநீர் -
உள்ைைவாகிய இரண்டு இைநீர்கள் ; புள்ளி நுண்பனி சபாடிப்பை -புள்ளிகைாகிய
நுண்ணிய வியர்ரவ கதான்றுவைவும் ; க ான்னிவடப் க ாதிந்த -இரடயிரடகய
சபாற் சபாடி கலந்தைவுமாய் ; எள்ளுவடப் க ாரி விரவின - கதமலாகிய எள்ளின்
சபாரிகள் ஆங்காங்கு விரியப் சபற்றை.

மகளிரின் இரமகரை உரறகைாகவும், கண்கரை வாைாகவும், முகத்ரத

மதியாகவும், அவர்கரைக் சகாம்பாகவும், வியர்ரவரயப் புள்ளிகைாகவும்,
கதமரலப் சபான்ைாகவும்,பெரலரய எட்சபாரியாகவும், நகில்கரை இைநீராகவும்
உருவகித்தார். சில - ஈண்டு இரண்டு என்னும்சபாருளில் வந்தது.
56

இராமன் தயரதரைச் ெந்தித்தல்

1370. ஆயது, அவ்வழி நிகழ்தர, ஆடவர் எல்லாம்

தாவய முன்னிய கன்று என நின்று உயிர் தளிர்ப் ,
தூய தம்பியும், தானும், அச் சுமந்திரன் பதர்பமல்
ப ாய், அகம் குளிர் புரவலன் இருந்துழிப் புக்கான்.
 ஆயது அவ் வழி நிகழ்தர - அத்தரகய செயல் அவ்விடத்து நரடசபற ; ஆடவர்
எல்லாம் - இராமரைக் கண்ட ஆண்கள் எல்லாரும் ; தாவய முன்னிய கன்றுஎன நின்று
- தாய்ப்பசுரவ நிரைந்த கன்று கபால நின்று ; உயிர் தளிர்ப் - உயிர் மகிழ்ச்சியரடய;
தூய தம்பியும் தானும் - தூய்ரம நிரறந்த தம்பியாைஇலக்குவனும் தானும் ; அச்
சுமந்திரன் பதர்பமல் ப ாய் - அந்தச் சுமந்திரைது கதரில் ஏறிச் சென்று ; அகம் குளிர்
புரவலன் இருந்துழி - மைம் மகிழ்ந்திருக்கின்ற தயரதன் இருந்த மண்டபத்துள் ;
புக்கான் - புகுந்தான்.

உள்ைத்தின் தளிர்ப்பு உயிரின் தளிர்ப்பாகக் கூறப்பட்டது. தம்பியும் தானும் புக்கான்

- சிறப்பிைால் ஒருரம விரைக்சகாண்டு முடிந்தது, “கவயுயர் கானில்
தானும்தம்பியும் மிதிரலப் சபான்னும் கபாயிைன் என்றான்” என்பது கபால
(ரதலமாட்டுப் படலம், 60). இருந்தஉழி - இருந்துழி புக்கான் - புகு என்னும் பகுதி
இரட்டித்துக் காலம் காட்டிற்று. 57

தயரதன் இராமரைத் தழுவுதல்

1371. மாதவன்தவன வரன்முவற வணங்கி,

வாள் உழவன்
ாத ங்கயம் ணிந்தனன் ;
ணிதலும், அவனயான்,
காதல் க ாங்கிட, கண் னி உகுத்திட,
கனி வாய்ச்
சீவத ககாண்கவனத்
திரு உவற மார் கம் பசர்த்தான்.
வரன்முவற மாதவன்தவன வணங்கி - சதான்றுசதாட்டுவரும் முரறப்படி
சபரியதவமுனியாகிய வசிட்டரைத் சதாழுது ; வான் உழவன் ாத ங்கயம்
ணிந்தனன் -வாட்கபாரில் வல்லவைாை தயரத மன்ைன் திருவடியாகிய
தாமரரகரை வணங்கிைான் ; ணிதலும் - அவ்வாறு இராமன் வணங்கிய அைவில் ;
அவனயான் - அவ்வாறுவணங்கப்சபற்ற தயரதன் ; காதல் க ாங்கிட - இராமன் மீது
சகாண்ட பாெம்கமலிட ; கண் னி உகுத்திட - கண்கள் இன்பக் கண்ணீரரச் சொரிந்திட
; கனிவாய்ச் சீவத ககாண்கவன - கனிகபான்ற இதழ்கரையுரடய சீரதயின்
கணவைாகியஇராமரை ; திருஉவற மார் கம் பசர்த்தான் - திருத் தங்கிய தன்
மார்கபாடுஅரணத்துக் சகாண்டான்.

வாள் உழவர் - வாட்கபாரில் வல்லவர். வில்கலர் உழவர் என்று திருவள்ளுவர்

வீரர்கரைக் குறித்தல் கருதத்தக்கது (குறள். 872) திரு - அரெச் செல்வம்.
58

1372. ‘நலம் ககாள் வமந்தவனத் தழுவினன்’

என் து என்? நளி நீர்
நிலங்கள் தாங்குறு நிவலயிவன
நிவலயிட நிவனந்தான்,
விலங்கல் அன்ன திண் பதாவளயும்,
 கமய்த் திரு இருக்கும்
அலங்கல் மார்வ யும், தனது பதாள், மார்பு,
ககாண்டு அளந்தான்.
நலம்ககாள் வமந்தவன - நன்ரமகள் அரைத்ரதயும் சகாண்ட தன்மகைாகிய
இராமரை ; தழுவினன் என் து என் - தந்ரதயாகிய தயரதன்அரணத்துக்சகாண்டான்
என்று சொல்வது எதன்சபாருட்டு? ; நளிநீர் நிலங்கள் - சபரிய நீரரயுரடய கடலால்
சூழப்பட்டமண்ணுலரக ; தாங்குறு நிவலயிவன - கபாற்றிக் காத்தற்குரிய
இராமனுரடய நிரலரய ; நிவலயிட நிவனந்தான் - அைந்து பார்க்கக் கருதி ;
விலங்கல் அன்ன திண்பதாவளயும் - இராமனுரடய மரலகபான்ற திண்ரம வாய்ந்த
கதாள்கரையும் ; கமய்த்திரு இருக்கும் அலங்கல் மார்வ யும் - உண்ரமயாை
திருமகள் உரறயும் மாரலயணிந்தமார்ரபயும் ; தனது பதாள் மார்பு ககாண்டு -
தன்னுரடய கதாள்கரையும் மார்ரபயும் சகாண்டு ; அளந்தான் - அைவிட்டான்.

தயரதன் இராமரைத் தழுவியதற்குக் காப்பிய ஆசிரியர் ஒரு காரணம் கற்பித்துக்

கூறலின் இது தற்குறிப்கபற்ற அணி. நிரைந்தான் - முற்சறச்ெம். மன்ைன்
மார்பில்திருமகள் உரறவதாகச் சொல்வது மரபு. இராமன் திருமாகல ஆதலின் அவன்
மார்பில் உரறபவரை‘சமய்த்திரு’ என்றார். 59

தயரதன் இராமரை கவண்டுதல்

1373. ஆண்டு, தன் மருங்கு இரீஇ, உவந்து,

அன்புற பநாக்கி,
‘பூண்ட ப ார் மழு உவடயவன்
க ரும் புகழ் குறுக
நீண்ட பதாள் ஐய !
நிற் யந்கதடுத்த யான், நின்வன
பவண்டி, எய்திட விவழவது ஒன்று உளது’
என, விளம்பும்.
ஆண்டு - அங்கு ; தன் மருங்கு இரீஇ - தன்பக்கத்தில் இராமரை இருக்கச் செய்து ;
உவந்து - மைம் மகிழ்ந்து ; அன்புற பநாக்கி - அன்பு கதான்றுமாறு உற்றுப் பார்த்து ;
‘பூண்ட ப ார் மழு உவடயவன் - தாங்கிய கபார்க்கு உரிய மழுவாயுதத்ரத
உரடயவைாகிய பரசுராமைது ; க ரும்புகழ் குறுக - மிக்க புகழ் கதயும்படி ; நீண்ட
கதாள் ஐய ! - நீண்ட கதாள்கரைஉரடய ஐயகை ! ; நின் யந்து எடுத்த யான் -
நின்ரை மகைாகப் சபற்று வைர்த்தயான் ; நின்வன பவண்டி எய்திட விவழவது ஒன்று
உளது என - உன்ரைக் ககட்டுப் சபறவிரும்புவதாகிய ஒரு காரியம் உண்டு’ என்று
சொல்லி; விளம்பும் - அதரைவிரித்துச் சொல்வாைாைான்.

பூண்ட ப ார் மழு உவடயவன் - ரசுராமன். அவன் புகழ் பதய, இராமன் அவன்தந்த
வில்வல வவளத்த திறம் ால காண்டத்தின் இறுதியில் உள்ள ரசுராமப்
டலத்தில்கூறப் ட்டது. இராமன் அரச ாரம் ஏற்கபவண்டும் என்று பமபல
கூறுதலின் அதற்குரிய ஆற்றல் அவனிடம் உள்ளது என் தவனக் காட்டப்
ரசுராமவன கவன்ற கசய்தியிவன நிவனவு டுத்துகிறான். இரீஇ -அளக வட.
 விளம்புதல் - விரித்துக் கூறுதல். 60
1374. ‘ஐய ! சாலவும் அலசிகனன் ;
அரும் க ரு மூப்பும்
கமய்யது ஆயது ; வியல் இடப்
க ரும் ரம் விசித்த
கதாய்யல் மா நிலச் சுவம உறு
சிவற துறந்து, இனி யான்
உய்யல் ஆவது ஓர் கநறி புக,
உதவிட பவண்டும்.
‘ஐய - ஐயகை ! சாலவும் அலசிகனன் - மிகவும்தைர்ந்கதன் ; அரும் க ரு மூப்பும்
கமய்யது ஆயது - தாங்குதற்கு அரியதும் சபரியதுமாை வகயாதிகமும் என் உடம்பில்
கதான்றிவிட்டது ; வியல் இடப் க ரும் ரந்த விசித்த - அகன்ற இடத்ரதக் காக்கும்
சபரிய பாரமாைது கட்டப்பட்ட ; கதாய்யல் மா நிலச்சுவம - துன்பத்திற்குக்
காரணமாகிய சபரிய அரொட்சிரய நடத்தும்சபாறுப்பாகிய ; உறு சிவற துறந்து - மிக்க
சிரறரய விட்டுவிட்டு ; இனி யான் உய்யல் ஆவது - இனி நான் பிரழக்கலாவதாகிய ;
ஓர் கநறி புக - ஒப்பற்ற வழியில் செல்ல ; உதவிட பவண்டும் - உதவி செய்ய
கவண்டும்.’
சதாய்யல் - துன்பம் ; கொர்வும் ஆம். சுரம - சபாறுப்பு ; ‘என் தரலயில் இவரைக்
காக்கும் சுரம விழுந்தது’ என்னும் கபச்சுவழக்கில் இதற்கு இப்சபாருள் இருத்தரலக்
காணலாம். 61

1375. ‘ “உரிவம வமந்தவரப் க றுகின்றது,

உறு துயர் நீங்கி,
இருவமயும் க றற்கு” என் து
க ரியவர் இயற்வக ;
தருமம் அன்ன நின்-தந்த யான்,
தளர்வது தகபவா?
கருமம் என்வயின் கசய்யின், என்
கட்டுவர பகாடி.
‘உரிவம வமந்தவரப் க றுகின்றது - எல்லா உரிரமகரையும் உரடயபிள்ரைரய
ஒருவர் சபறுவது ; உறு துயர் நீங்கி - மிக்க துயரத்தினின்றும்விலகி ; இருவமயும்
க றற்கு என் து - இம்ரம மறுரம இன்பங்கரை அரடவதற்காகும்என்பது ;
க ரியவர் இயற்வக - சபரிகயாரது இயல்பாக உள்ைது ; தருமம்அன்ன நின் தந்த யான்
- அறகம கபான்ற நின்ரை மகைாகப் சபற்ற நான் ; தளர்வது தகபவா - மைத்
தைர்ச்சியரடதல் தக்ககதா? (அன்று) ; என்வயின் கருமம் கசய்யின் - (ஆதலால்)
என்மீது செய்தற்குரியது செய்ய விரும்பிைால் ; என் கட்டுவர பகாடி - என்
பயனுள்ைசொல்ரலக் சகாள்வாய்.’

உரிரம ரமந்தர் - அறநூல்கள் புத்திரர்களின் வரககள் சில கூறுகின்றை.அவர்களுள்

சிலர்க்குச் சில உரிரமகய உண்டு. ஒருவனுக்கு முரறப்படி பிறந்த மகனுக்கக
எல்லாஉரிரமகளும் உண்டு. அத்தரகய ரமந்தர் என்றவாறு. ரமந்தரைப்
சபறுவதன் பயன் துயரம் நீங்கிநன்ரம அரடவதாகும். இதரைப் பின்னும்,
“பராவரும் புதல்வரரப் பயக்க யாவரும், உராவரும்துயரரவிட்டு உறுதி காண்பரால்”
(1453) என்று குறிப்பர். 62

1376. ‘வமந்த ! நம் குல மரபினில் மணி முடி பவந்தர்,

தம்தம் மக்கபள கடன்முவற கநடு நிலம் தாங்க,
ஐந்கதாடு ஆகிய முப் வக மருங்கு அற அகற்றி,
உய்ந்து ப ாயினர்; ஊழி நின்று எண்ணினும் உலவார்.
‘வமந்த - மககை ! நம்குல மரபினில் மணிமுடி பவந்தர் - நமது சிறந்த குலத்தில்
கதான்றிய அழகிய முடிசூடி ஆண்ட கவந்தர்கள் ; தம் தம்மக்கபள - தம் தம்
பிள்ரைககை ; கடன்முவற கநடு நிலம் தாங்க - முரறப்படிசநடிய உலரக
அரெர்கைாகிக் காப்பாற்ற; ஐந்கதாடு ஆகிய முப் வக - ஐந்துசபாறிகைால் உண்டாகிய
மூன்று பரககரையும்; மருங்கு அற அகற்றி - கவகராடுநீக்கி ; உய்ந்து ப ாயினர் -
பிரழத்துப் கபாைார்கள் ; ஊழிநின்று எண்ணினும் - அவ்வாறு உய்ந்தவர்கரை
ஊழிக்காலம் இருந்து எண்ணிைாலும் ; உலவார் - குரறயார் (எண்ணற்றவர்
என்றவாறு)’

ஐந்சதாடு ஆகிய முப்பரக - ஐம்சபாறிகைாகிய சமய், வாய், கண், மூக்கு,செவி

ஆகியவற்றின் வாயிலாகப் புலப்படும் காமம், சவகுளி, மயக்கம் என்னும் பரககள்.
ஐந்சதாடு- ஒடு உருபு ஐந்தால் எைப் சபாருள்பட்டுக் கருத்தாப் சபாருளில் வந்தது.
‘ஊழி நின்று எண்ணினும்உலவார்’ என்றது எவ்வைவு காலம் நின்று எண்ணிைாலும்
எண்ணி முடிவுகாண முடியாதவாறு மிகப் பலராவர்என்பதரைக் காட்டிற்று.
63

1377. ‘முன்வன ஊழ்விவனப் யத்தினும்,

முற்றிய பவள்விப்
பின்வன எய்திய நலத்தினும்,
அரிதினின் க ற்பறன் ;
இன்னம், யான் இந்த அரசியல்
இடும்வ யின் நின்றால்,
நின்வன ஈன்றுள யத்தினின்
நிரம்புவது யாபதா?
‘முன்வன ஊழ்விவனப் யத்தினும் - முற்பிறப்பில் செய்த நல் விரையின்
விரைவாகவும் ; பின்வன முற்றிய பவள்வி எய்தி நலத் தினும் - பிறகு இப்பிறப்பில்
செய்து முடித்த கவள்வியால் அரடந்த நன்ரமயாலும் ; அரிதினின் க ற்பறன் -
உன்ரை அரிய கபறாகப் சபற்கறன் ; இன்னம் - இன்ைமும் ; யான் இந்த அரசியல்
இடும்வ யின் நின்றால் -நான் இந்த அரெ வாழ்க்ரகயாகிய துன்பத்தில் இருந்தால் ;
நின்வன ஈன்றுள யத்தினின் - உன்ரைப் சபற்றதால் அரடந்த பயைால் ;
நிரம்புவதுயாபதா - நிரறவது எவ்வாறு?
 முற்றிய கவள்வி - அசுவகமதம். புத்திரகாகமஷ்டி முதலியை.
‘சமய்யாயகவதத்துரற கவந்தருக்கு ஏய்ந்த யாரும் செய்யாத யாகம் இவன் செய்தும்
மறந்த மாகதா’ என்றுதயரதன் செய்த கவள்விகள் பற்றி முன்னும் சொன்ைார். (170)
64

1378. ‘ஒருத்தவலப் ரத்து

ஒருத்தவலப் ங்குவின் ஊர்தி
எருத்தின், ஈங்கு நின்று,
இயல்வரக் குவழந்து, இடர்உழக்கும்
வருத்தம் நீங்கி, அவ்
வரம்பு அறு திருவிவன மருவும்
அருந்தி உண்டு, எனக்கு ; ஐய !
ஈது அருளிடபவண்டும்.
ஒரு தவலப் ரத்து - ஒரு பக்கத்தில் பாரத்ரதயும் ; ஒருதவல - மற்சறாரு பக்கத்தில் ;
ங்குவின் - சநாண்டியாய் இருக்கும் தன்ரமரயயும் சகாண்ட ; ஊர்தி எருத்தின் -
மனிதன் ஊர்ந்து செல்லும் வண்டியில்பூட்டப்பட்ட சபாதிமாட்ரடப் கபால ; ஈங்கு
நின்று - இவ்வுலகிலிருந்து ; இயல்வரக் குவழந்து - தன்ரம சபாருந்த வருந்தி ; இடர்
உழக்கும் வருத்தம்நீங்கி - துன்பப்படும் அரெபாரமாகிய வருத்தத்தினின்றும் அகன்று ;
அவ்வரம்புஅறு திருவிவன - அந்த எல்ரலயில்லாத முத்திச் செல்வத்ரத; மருவும்
அருத்திஎனக்கு உண்டு - சபாருந்தும் ஆரெ எைக்கு உள்ைது ; ஐய! ஈது
அருளிடபவண்டும் - ஐயகை ! இதரை நீ சகாடுக்க கவண்டும்.’

ஒரு பக்கம் சுமக்கமுடியாத பாரமும், மற்சறாரு பக்கம் சநாண்டிக் காலும்சபற்ற

சபாதிமாடு படும் பாட்ரட ஆட்சிச் சுரமயாலும், வகயாதிகத்தாலும் தான்
படுவதாகத் தயரதன்அறிவிக்கிறான். ஒருத்தரல - ஒருதரல என்பதன் விகாரம். பரம் -
பாரம். ‘அந்தமில் இன்பம்’என்று சிலம்பும் ‘சென்றரடயாத திரு’ என்று கதவாரமும்
வீடுகபற்றிரைக் குறித்தரம இங்குஒப்புகநாக்கத்தக்கது. 65

1379. ‘ஆளும் நல் கநறிக்கு

அவமவரும் அவமதி இன்றாக
நாளும் நம் குல நாயகன்
நவற விரி கமலத்
தாளின் நல்கிய கங்வகவயத்
தந்து, தந்வதயவர
மீள்வு இலா உலகு ஏற்றினான் ஒருமகன்,
பமல்நாள்.
‘பமல்நாள் - முற்காலத்தில்; ஒருமகன் -ஒப்பற்றவைாகிய பகீரதன்; ஆளும்
நல்கநறிக்கு - தாம் நுகரக்கூடிய(வீட்டுக்குரிய) நல்ல வழிக்கு ; அவமவரும் அவமதி
இன்றாக - சபாருந்தும் தன்ரமதன் முன்கைார்களுக்கு இல்லாமற்கபாைதால் ; நாளும்
- (அவர்கள் உய்வின் சபாருட்டு) எந்நாளும் ; நம்குலம் நாயகன் - நமக்குக் குல
சதய்வமாகிய திருமாலின் ; நவற விரி கமலத் தாளின் - கதன் நிரறந்த தாமரர
கபாலும்திருவடிகளினின்றும் ; நல்கிய கங்வகவயத் தந்து - சவளிப்படுத்திய
கங்ரகயாற்ரறஇவ்வுலகில் சகாண்டுவந்து ; தந்வதயவர மீள்வு இலா உலகு - தன்
முன்கைார்கரை(ெகர புத்திரர்கரை) மீண்டு வாராத வீட்டுலகத்தில் ; ஏற்றினான் -
ஏறச்செய்தான்.’

மக்கட் கபற்றின் பயரை விைக்க ஓர் எடுத்துக்காட்டாகப் பகீரதன் வரலாற்றிரை

எடுத்துக் காட்டுகிறான். நம்குலம் - இக்குவாகு குலம். மீள்வு இலா உலகு - திருநாடு ;
வீடு. 66

1380. ‘மன்னர் ஆனவர் அல்லர் ;

பமல் வானவர்க்கு அரசு ஆம்
க ான்னின் வார் கழல்
புரந்தரன் ப ாலியர் அல்லர் ;
பின்னும், மா தவம் கதாடங்கி,
பநான்பு இவழத்தவர் அல்லர் ;
கசால் மறா மகப் க ற்றவர்
அருந்துயர் துறந்தார்.
‘அருந் துயர் துறந்தார் - இவ்வுலகில் அரிய துன்பத்திலிருந்து விடுபட்டவர்கள் ;
மன்னர் ஆனவர் அல்லவர் - அரெர்கைாக வாழ்கின்றவர்கள்அல்லர் ; பமல் - கமலுலகில்
உள்ை ; வானவர்க்கு அரசு ஆம் -கதவர்களுக்கு அரெைாகிய ; க ான்னின் வார்கழல்
புரந்தரன் ப ாலியன் அல்லர் -சபான்ைாலாை நீண்ட வீரக்கழல் அணிந்த இந்திரன்
கபான்றவரும் அல்லர் ; பின்னும் - அன்றியும் ; மா தவம் கதாடங்கி - சபருந்தவத்ரதச்
செய்யத் சதாடங்கி ; பநான்பு இழத்தவர் அல்லர் - பல விரதங்கரைச் செய்தவரும்
அல்லர் ; கசால் மறா மகப் க ற்றவர் - (பின்ைர் யார் என்று விைவின்) தம் சொல்ரலத்
தட்டாதமக்கரைப் சபற்றவகர ஆவர்.’

நல்ல மக்கவளப் க ற்றவபர துயரம் நீங்கியவர் என் து கருத்து. “ஏவா மக்கள் மூவா
மருந்து” என் து ஈண்டு நிவனத்தற்குரியது. 67
1381. ‘அவனயது ஆதலின்,
“அருந் துயர்ப் க ரும் ரம், அரசன்
விவனயின் என்வயின்
வவத்தனன்” எனக் ககாள பவண்டா;
புவனயும் மா முடி புவனந்து,
இந்த நல் அறம் புரக்க
நிவனயல் பவண்டும்; யான்
நின்வயின் க றுவது ஈது’ என்றான்.
‘அவனயது ஆதலின் -அவ்வாறு இருத்தலின்; அரசன் அருந்துயர்ப் க ரும் ரம் -
மன்ைன் அரிய துன்பத்ரதத் தரும் சபரிய அரெ பாரத்ரத; விவனயின் என்வயின்
வவத்தனன்- வஞ்ெகமாக என்மீது சுமத்திைான்; எனக் ககாள பவண்டா - என்று
நிரைத்துக்சகாள்ை கவண்டா; புவனயும் மாமுடி புவனந்து - அரெர் சூடும் சபருரம
மிக்க கிரீடத்ரத அணிந்து சகாண்டு; இந்த நல் அறம் புரக்க - இந்த அரொட்சியாகிய
நல்ல அறத்ரத வைர்க்க; நிவனயல்பவண்டும் - உைங்சகாை கவண்டும்; யான்
நின்வயின் க றுவது ஈது’ என்றான் - நான்உன்னிடம் கவண்டுவது இதுகவ என்றான்.
பரக கரைந்து தக்கவாறு அறம் வழுவாமல் ஆட்சி செய்தலின் கடுரம பற்றி,
‘சபரும்பரம்’ என்றான்.‘நின்ரை கவண்டி எய்திட விரழவது ஒன்று உண்டு’ (60)
என்பது முதல் இச்செய்யுள்வரர தயரதன்பலர் முன்னிரலயில் இராமரை
அரொட்சிரய ஏற்க கவண்டிய செய்தி சதரிவிக்கப்பட்டது. 68

இராமன் தயரதன் கட்டரைக்கு இரெதல்

1382. தாவத, அப் ரிசு உவரகசய,

தாமவரக் கண்ணன்
காதல் உற்றிலன்; இகழ்ந்திலன்;
‘கடன் இது’ என்று உணர்ந்தும்,
‘யாது ககாற்றவன் ஏவியது
அது கசயல் அன்பறா,
நீதி எற்கு?’ என நிவனந்தும்,
அப் ணி தவலநின்றான்.
தாவத அப் ரிச உவர கசய - தந்ரத அவ்வாறு சொல்ல; தாமவரக் கண்ணன் காதல்
உற்றிலன் - தாமரர கபான்ற கண்கரை யுரடய இராமன் அரொட்சி கிரடத்தது
என்றுவிரும்பிைான் அல்லன்; இகழ்ந்திலன் - அரொட்சி துன்பமாைது என்று
சவறுத்தான் அல்லன்; இது கடன் என்று உணர்ந்தும் - அரெ பதவிரய ஏற்கும்
இச்செயல் தைக்குரிய கடரம என்று உணர்ந்தும்; ககாற்றவன் யாது ஏவியது -
அரென் எதரைச் செய்யுமாறுஆரணயிட்டாகைா; அது கசயல் அன்பறா - அதரைச்
செய்வதல்லவா; எற்கு நீதி என நிவனந்தும்- எைக்கு நியாயம் என்று எண்ணியும்; அப்
ணி தவலநின்றான் - அரெ பதவி ஏற்றலாகிய அச்செயரல கமற்சகாண்டு நின்றான்.

இதைால் இராமன் ஆட்சியின்மீது விருப்கபா சவறுப்கபா இன்றி இருந்த

தன்ரமயும் அவன் தந்ரதயின்சொற்கரை மந்திரமாகக் கருதுபவன் என்னும்
உண்ரமயும் சுட்டப்பட்டுள்ைை. 69

தயரதன் மகிழ்ந்து, தன் அரண்மரைக்குப் கபாதல்

1383. குருசில் சிந்வதவய மனக்ககாண்ட

ககாற்ற கவண்குவடயான்,
‘தருதி இவ் வரம்’ எனச் கசாலி,.
உயிர் உறத் தழுவி,
சுருதி அன்ன தன் மந்திரச்
சுற்றமும் சுற்ற,
க ாரு இல் பமருவும் க ாரு அருங் பகாயில்
ப ாய்ப் புக்கான்.
 குருசில் சிந்வதவய - இராமைது மைக் கருத்ரத; மனம் ககாண்ட ககாற்ற
கவண்குவடயான் - உட்சகாண்ட சவற்றி சபாருந்திய சவண்குரடரய
யுரடயவைாகிய தயரதன்; ‘இவ் வரம் தருதி - இந்த வரத்ரதத் தருவாய்;’ எனச் கசாலி
- என்று சொல்லி; உயிர் உறத்தழுவி - அவரைத் தன் உயிகராடு சபாருந்தும்படி இறுக
அரணத்துக் சகாண்டு; சுருதி அன்ன - கவதத்ரதசயாத்த; தன் மந்திரச் சுற்றமும் சுற்ற -
தன்னுரடய அரமச்ெர்களின் கூட்டமும் தன்ரைக்சூழ்ந்துவர; க ாரு இல் பமருவும் -
ஒப்பு அற்ற கமரு மரலயும்; க ாரு அருங் பகாயில்- ஒப்பாவதற்கு அரிய தன்
அரண்மரையில்; ப ாய்ப் புக்கான் - கபாய்ச் கெர்ந்தான்.

நன்ரம தீரமகரை ஆராய்ந்து அரெனுக்குச் சொல்லி நீதி வழி நிறுத்துதல் பற்றி

அரமச்ெர்களுக்குச்சுருதிரய உவரமயாகக் கூறிைார். கமருவும் - உம்ரம. உயர்வு
சிறப்பு. 70

இராமன் தன் அரண்மரை கெர்தல்

1384. நிவந்த அந்தணர்,

கநடுந் தவக மன்னவர், நகரத்து
உவந்த வமந்தர்கள்,
மடந்வதயர், உவழஉவழ கதாடர,
சுமந்திரன் தடந் பதர்மிவச,
சுந்தரத் திரள் பதாள்
அவமந்த வமந்தனம், தன் கநடுங்
பகாயில் கசன்று அவடந்தான்.
நிவந்த அந்தணர் - உயர்ந்த கவதியரும்; கநடுந்தவக மன்னர் - சபருந்தன்ரம
சபாருந்திய அரெர்களும்; நகரத்து உவந்த வமந்தர்கள் - அகயாத்தி நகரத்தில் வாழும்
தன்ரைக் காணுதலில் சபருமகிழ்ச்சி யரடயும் இரைஞர்களும்; மடந்வதயர் -
சபண்களும்; உவழ உவழ கதாடர - பக்கங்களிகல சூழ்ந்துவர; சுந்தரத் திரள்பதாள்
அவமந்த வமந்தனும் - அழகிய திரண்ட கதாள்கரையுரடய இராமனும்; தன் கநடுங்
பகாயில் - தைது சபரிய மாளிரகரய; கசன்று அவடந்தான் - கபாய்ச் கெர்ந்தான்.

நிவப்பு - உயர்வு குலம், அறிவு, ஒழுக்கம் ஆகியவற்றால் உயர்ந்கதார் அந்தைர்

ஆவர். தாடரகரயக்சகான்று, சிவன் வில்ரல முறித்து, பரசுராமன் செருக்கிரை
அழித்தகதாடு கட்டழகும் நிரறந்திருப்பரவயாதலின் இராமன் கதாள்கள் ‘சுந்தரத்
திரள் கதாள்’ என்று சிறப்பிக்கப்பட்டை. ரமந்தனும் - உம்ரம இறந்தது தழுவியது;
தந்ரத கபாைபின் தையனும் கெர்ந்தான் என்பரத உணர்த்தியது. 71

தயரதன் அரெர்களுக்கு ஓரல கபாக்குதல்

1385. கவன்றி பவந்தவர, ‘வருக’ என்று,

உவணம் வீற்றிருந்த
க ான் திணிந்த பதாட்டு
அரும் க றல் இலச்சிவன ப ாக்கி,
‘நன்று சித்திர நளிர் முடி
 கவித்தற்கு, நல்பலாய்!
கசன்று, பவண்டுவ வரன்முவற
அவமக்க’ எனச் கசப் ,
கவன்றி பவந்தவர வருக என்று - தயரதன், சவற்றி சபாருந்திய அரெர்கரை
அகயாத்திக்கு வருக என்று; க ான் திணிந்த பதாட்டு - சபான்ைாலாகிய ஓரலயிகல;
உவணம் வீற்றிருந்த - கருடைது வடிவம் சபருரமகயாடு திகழ்ந்த; அரும் க றல்
இலச்சிவன ப ாக்கி - சபறுதற்கு அரிய தன் அரடயாை முத்திரரரயவிட்டு அனுப்பிி்;
‘நல்பலாய் - (பின்பு வசிட்டமுனிவரை கநாக்கி) சபரியீர்; கசன்று - நீர் சென்று;
சித்திர நளிர் முடி - சித்திர கவரலப்பாடரமந்த சபருரம தங்கிய முடிரய; நன்று
கவித்தற்கு - இராமனுக்கு நன்றாகச் சூட்டுதற்கு; பவண்டுவ வரன்முவற அவமக்க -
கவண்டுவைவற்ரற முரறப்படி அரமத்திடுக;’ எனச் கசப் - என்று சொல்ல.
இப்பாட்டு, குைகம். இராமனுக்கு முடிசூட்டுதற்கு அரமச்ெர்களின் இரெரவப்
சபற்ற தயரதன், கமற்சகாண்டு செய்யகவண்டுவைவற்ரறச் செய்யத் சதாடங்கி
அரெர்களுக்கு அரழப்பு விடுத்து, முரறப்படிஆவை செய்ய வசிட்டரை
கவண்டிைான். அரெர், பிறர்க்கு விடுக்கும் ஒரலயில் தன் முத்திரரரய இட்டு
அனுப்புதல் மரபு. 72

மன்ைர்களிடம் இராமன் முடிபுரைதரலத் தயரதன் சதரிவித்தல்

1386. உரிய மா தவன் ஒள்ளிது என்று

உவந்ததன், விவரந்து ஓர்
க ாரு இல் பதர்மிவச,
அந்தனர் குழாத்கதாடும் ப ாக,-
‘நிரு ர்! பகண்மின்கள்,
இராமற்கு கநறி முவறவமயினால்
திருவும் பூமியும்
சீவதயின் சிறுந்தன’ என்றான்.
உரிய மா தவன் - முடிசூட்டுதற்கு உரிய சபரிய தவத்ரதச் செய்தவைாை வசிட்ட
முனிவன்; ஒள்ளிது என்று உவந்தனன் - நல்லது என்று சொல்லி மகிழ்ந்தவைாய்;
விவரந்து - விரரவாக; ஓர் க ாரு இல் பதர்மிவச - ஒப்பற்ற ஒரு கதரில் ஏறி; அந்தணர்
குழாத்கதாடும் ப ாக - கவதியர் கூட்டத்கதாடும் செல்ல; ‘நிரு ர் பகண்மின்கள் -
(தயரதன் தன்அருகக இருந்த அரெர்கரைப் பார்த்து) அரெர்ககை! ககளுங்கள்; கநறி
முவறவமயினால் - அரெ நீதி முரறப்படி; இராமற்குத் திருவும் பூமியும் - இராமனுக்கு
அரெச்செல்வமும் நாடும்; சீவதயின் சிறந்தன - சீரதகபாலச் சிறந்தைவாய் உள்ைை;’
என்றான் - என்று சொன்ைான்.

இங்குக் குறிக்கப்படும் அரெர்கள் ஓரல சபற்று வந்தவர் அல்லர்; தயரதன் அருகில்

திரற செலுத்தவும், காணவும் வந்தவர்கள் ஆவர். நிருபர், அண்ரமவிளி. சீரதயின் -
‘இன்’ ஒப்புப்சபாருளில்வந்தது; உறழ்ச்சிப் சபாருளில் வந்ததாகவும் சகாள்ைலாம்.
73
மன்ைர்கள் தயரதன் கருத்ரத வரகவற்றல்
1387. இவறவன் கசால் எனும்
இன் நறவு அருந்தினர் யாரும்,
முவறயில் நின்றிலர்;
முந்துறு களியிவட மூழ்கி,
நிவறயும் கநங்சிவட உவவக ப ாய்
மயிர் விழி நிமிர,
உவறயும் விண்ணகம்
உடகலாடும் எய்தினர் ஒத்தார்.
இவறவன் கசால் எனும் இன் நறவு - அரெைாகிய தயரதன் சொன்ை சொல்லாகிய
இனியகள்ரை; அருந்தினர் யாரும் - பருகிய அரெர்கள் முதலிய அரைவரும்;
முவறயில் நின்றிலர் - முரறயில் நில்லாதவர்கைாய்; முந்துறு களியிட மூழ்கி -
எழுகின்ற களிப்பு என்னும் சவள்ைத்தில் மூழ்கி; கநஞ்சிவட நிவறயும் உவவக ப ாய்
- தங்கள் மைத்தில் நிரறந்தமகிழ்ச்சியாைது கரரகடந்து கபாய்; மயிர் வழி நிமிர -
மயிர்க்கால்களில் வழிகயசவளிப்பட; உவறயும் விண்ணகம் - உடல் நீங்கியபின்
நல்விரை புரிந்த உயிர்கள் சென்றுதங்கும் துறக்கத்ரத; உடகலாடும் எய்தினர் ஒத்தார் -
இவ்வுடம்புடகை அரடந்தவர் கபாலாயிைர்.
சொல் நறவு - உருவகம், அரென் சொல்ரலக் ககட்டவர் தம் நிரலமறந்து உவரக
சவளிப்படப்சபருமகிழ்ச்சியுற்றைர் என்பதாம். ‘உடசலாடும் துறக்கம் எய்திைர்
ஒத்தார்’ என்னும் உவரமமுன்னும் ‘உடம்சபாடு துறக்க நகர் உற்றவரர ஒத்தாதர்’
(1160) எை வருதல் காணலாம். உரறயும்விண்ணகம் - நல்விரை புரிந்த உயிர் சென்று
உரறயும் துறக்கம் 74

1388. ஒத்த சிந்வதயர் உவவகயின்

ஒருவரின் ஒருவர்
தத்தமக்கு உற்ற அரசு எனத்
தவழக்கின்ற மனத்தர்;
முத்த கவண்குவட மன்னவன
முவறமுவற கதாழுதார்
‘அத்த! நன்று’ என,
அன்பிபனாடு அறிவிப் து ஆனார்.
உவவகயின் ஓத்த சிந்வதயர் - (அவ்வரெர்கள்) மகிழ்ச்சியிைால்
இராமபிரான்முடிசூடுதலில் ஒத்த கருத்துரடயவர்கைாய்; ஒருவரின் ஒருவர் அரசு தம்
தமக்கு உற்ற என - ஒருவரரப் கபால ஒருவர் அரசு தத்தமக்குக் கிரடத்ததுகபால;
தவழக்கின்ற மனத்தர் - மகிழ்ச்சிமிகும் மைமுரடயவர்கள்; முத்த கவண்குவட
மன்னவன - முத்துகள் பதிக்கப்பட்ட சவண்சகாற்றக்குரடரயயுரடய தயரத
மன்ைரை; முவற முவற கதாழுதார் - வரிரெ வரிரெயாய் நின்று வணங்கிைார்கள்;
‘அத்த நன்று என - ஐயகை! தங்கல் கருத்து நல்லகத’ என்று அன்பிபனாடு
அறிவிப் துஆனார் - கனிகவாடு தங்கள் கருத்ரத அவனுக்குத் சதரிவிக்கலாயிைர்.
 இராமபிரான் மக்கசைாடு கலந்து பழகும் நீர்ரமயுரடயவைாதலின் அவனுக்கு
அரசு கிரடப்பரதத்தமக்குக் கிரடப்பது கபால யாவரும் பாராட்டுவராயிைர்.
சுமந்திரன் இத்தரகய எண்ணமுரடயவைாய்இருந்தரம, “தலங்கள் யாரவயும்
சபற்றைன் தான் எைத் தளிர்ப்பான்” (1361) என்று குறிக்கப்பட்டுள்ைது.
75 கலிவிருத்தம்
1389. ‘மூ - எழு முவறவம எம் குலங்கள் முற்றுறப்
பூ எழு மழுவினால் க ாருது ப ாக்கிய
பசவகன் பசவகம் கசகுத்த பசவகற்கு,
ஆவ இவ் உலகம்; ஈது அறன்’ என்றார் அபரா.
‘மூ எழு முவறவம - இருபத்சதாரு தரலமுரற; எம் குலங்கள் முற்றுற - எங்கள்அரெர்
குடிசயல்லாம் அழியுமாறு; பூ எழு மழுவினால் க ாருது ப ாக்கிய பசவகன் பசவகம் -
கூர்ரம சபாருந்திய மழுப்பரடயிைால் கபார் செய்து இல்லாமற் செய்த வீரைாகிய
பரசுராமைது வீரத்ரத; கசகுத்த பசவகற்கு - சகடுத்த வீரைாகிய இராமனுக்கு; இ
உலகம் ஆவ - இந்த உலகம்உரிரமயாவதாக! ஈது அறன் என்றார் - இச்செயல்
அறத்சதாடு சபாருந்தியகத’ என்றுசொன்ைார்கள்.
அகரா - அரெ. பரசுராமைது செருக்ரக அழித்தகபாகத இராமனுக்கு இவ்வுலகம்
தகுதியால் உரிரமயாயிற்று;இதரை சவளிப்படுத்தி முடிசூட்டுதல் மிகறவும்
ஏற்புரடத்கத எை அரெர் தம் எண்ணத்ரத உவரமகயாடு சதரிவித்தைர். பூ - கூர்ரம.
76
தயரதன் விைாவும் கவத்தரவயின் விரடயும்

1390. பவறு இலா மன்னரும் விரும்பி, இன்னது

கூறினார்; அது மனம் ககாண்ட ககாற்றவன்,
ஊறின உவவகவய ஒளிக்கும் சிந்வதயான்.
மாறும் ஓர் அளவவ சால் வாய்வம கூறினான்.
பவறு இலா மன்னரும் விரும்பி - கருத்து மாறுபாடில்லாத மன்ைரும் இராமன்
முடிசூடுதரல விரும்பி; இன்னது கூறினார் - இவ்வாறு கூறிைர்; அது மனம் ககாண்ட
ககாற்றவன் - அதரைக் கருத்தில் சகாண்ட தயரதன்; ஊறின உவவகவய ஒளிக்கும்
சிந்வதயான் - தன்னுள்கைசுரந்த மகிழ்ச்சிரய சவளிப்படாது மரறக்கும்
கருத்திைைாய்; மாறும் ஓர் - பிறிசதாரு; அளவவ சால்வாய்வம கூறினான் - (அவர்கள்
மைத்ரத) அைத்தற்குரிய ஒரு வாய்ச்சொல்ரலச்சொன்ைான்.

கவறிலா மன்ைர் - கருத்சதாருமித்த மன்ைர்கள். வாய்ரம - வாய்ச்சொல். அைரவ

ொல்வாய்ரம - அைந்தறியும் சொல். 77

1391. ‘மகன்வயின் அன்பினால் மயங்கி, யான் இது

புகல, நீர் புகன்ற இப் க ாம்மல் வாசகம்,
உகவவயின் கமாழிந்தபதா? உள்ளம் பநாக்கிபயா?
தகவு என நிவனந்தது எத் தன்வமயால்?’ என்றான்.
‘மகன்வயின் அன்பினால் மயங்கி - (தயரதன் அரெர்கரை கநாக்கி) என்மகன்மீது
சகாண்ட பாெத்திைால் அறிவு மயங்கி; யான் இது புகல - நான் இந்தக் கருத்ரதத்
சதரிவிக்க; நீர் புகன்ற இ க ாம்மல் வாசகம் - (அதற்கு இணங்கி) நீங்கள் சொன்ை
இந்தப்சபாலிவு சபற்ற வார்த்ரத; உகவவயின் கமாழிந்தபதா - மை மகிழ்ச்சியிைால்
புகன்றகதா?; தகவு என நிவனந்தது - தகுதி என்று கருதியது; எத் தன்வமயால் என்றான் -
எவ்வரகயிைால்’ என்று விைவிைான்.

உகரவ - மகழ்ச்சி; உகரவயான் சநஞ்ெம் உள்ளுருகி என்பது நம்மாழ்வார் வாக்கு

(திருவாய்சமாழி6.2.9). 78

1392. இவ்வவக உவரகசய இருந்த பவந்து அவவ.

‘கசவ்விபயாய்! நின் திருமகற்குத் பதயத்பதார்
அவ்வவர்க்கு, அவ்வவர் ஆற்ற ஆற்றும்
எவ்வம்இல் அன்பிவன, இனிது பகள்’ எனா,
இவ் வவக உவர கசய - (தயரதன் ) இவ்வாறு விைவ; இருந்த பவந்து அவவ - அங்கக
இருந்த அரெர் கூட்டம்; கசவ்விபயாய் - (தயரதரை கநாக்கி) செப்பமுரடகயாய்!; நின்
திருமகற்கு - உன் மகன்மீது; பதயத்பதார் அவ்வவர்க்கு - அங்கங்கக பற்பலநாட்டில்
உள்கைாரும்; அவ்வவர் ஆற்ற ஆற்றுறும் - அவரவர்களும் மிகவும் செய்கின்ற;
எவ்வம் இல் அன்பிவன - குரறவில்லாத அன்பிரை; இனிது பகள் எனா -
இன்பமாகக்ககட்பாய்’ என்று சொல்லி.

இது முதல் நான்கு பாக்களும் ஒரு சதாடர். திருமகற்கு - உருபு மயக்கம்; ‘கு’
ஏழனுருபில் வந்தது. 79

1393. ‘தானமும், தருமமும், தகவும், தன்வம பசர்

ஞானமும், நல்லவர்ப் ப ணும் நன்வமயும் -
மானவ! - வவயம், நின் மகற்கு; வவகலும்,
ஈனம் இல் கசல்வம் வந்து இவயக என்னபவ.
‘மானவ - மனுவின் குலத்தில் கதான்றியவகை!; நின் மகற்கு - உன் மகனிடத்தில்; ஈனம்
இல் கசல்வம் -தாழ்வில்லாத அரெச் செல்வம்; வந்து இவயக என்ன - வந்துசபாருந்தக்
கடவது என்று சொல்வது கபால; தானமும் - சகாரடத் தன்ரமயும்; தருமம் -
அறசநறியும்; தகவும் - ஒழுக்கமும்; தன்வம பசர் ஞானமும் - கமன்ரம சபாருந்திய
சமய்யுணர்வும்; நல்லவர்ப் ப ணும் நன்வமயும் - சபரிகயாரரப் கபாற்றிக் காக்கும்
நற்பண்பும்; நின்மகற்கு வவகலும் வவகும் - உன் மகனுக்கு என்றும் நிரலயாகத்
தங்கியுள்ைை.’

இதைால் இராமனுக்கு அரெைாதற்குரிய அரைத்துத் தகுதிகளும் உள்ைை என்றைர்

அரெர்கள் . தாைம்- அறசநறியால் வந்த சபாருரைத் தக்கார்க்கு. உவரகசயாடுங்
சகாடுத்தல். நல்லவர்ப் கபணும் நன்ரம - இரண்டன் சதாரக.
80
1394. ‘ஊருணி நிவறயவும், உதவும் மாடு உயர்
ார் ககழு யன்மரம் ழுத்தற்று ஆகவும்,
கார் மவழ க ாழியவும், கழனி ாய் நதி
வார் புனல் க ருகவும், மறுக்கின்றார்கள் யார்.?
‘ஊருணி நிவறயவும் - ஊராரால் உண்ணுதற்குரிய நீர்நிரல நீரால் நிரறயவும்;
உதவும் மாடு உயர் - பலர்க்கும் உதவத்தக்க இடத்தில் வைர்ந்துள்ை; ார்ககழு
யன்மரம் - உலகத்தார் விரழயும் பயன்படும் மரம்; ழுத்தற்று ஆகவும் -
பழுத்ததாகவும்; கார்மவழ க ாழியவும் - கமகங்கள் காலத்தில் மரழரயப்
சபய்யவும்; கழனி ாய் நதி - வயல்களில் பாய்கிற ஆறு; வார்புனல் க ருகவும் - மிக்க
நீர் சபருகவும்; மறுக்கின்றார்கள்யார் - கவண்டாம் என்று தடுப்பவர்கள் யார் உைர்?
(எவரும் இலர்.).’

இவ்சவடுத்துக்காட்டுகைால் இராமன் பிறர்க்கு நன்ரம செய்யும் ஒப்புரவாைன்

என்பது சதரிவிக்கப்பட்டது.“ ஊருணி நீர்நிரறந் தற்கற உலகவாம், கபரறி வாைன்
திரு” என்னும் குறளில் (215) வரும் உவரமயிரை ஊருணி நிரறயவும் என்றும்,
“பயன்மரம் உள்ளூர்ப் பழுத்தற்றால் செல்வம், நயனுரடயான்கண்படின்” (216)
மருந்தாகித் தப்பா மரத்தற்றால் செல்வம், சபருந்தரக யான்கண் படின்“(217) என்னும்
குறட்பாக்களில் வரும் மரங்கள் இரண்டிரையும் சுட்டும் வரகயில் “பார்
சகழுபயன்மரம்” என்றும் சுருங்கச் சொல்லியுள்ை திறம் எண்ணி மகிழ்தற்குரியது.
81

1395. ‘ வன அவாம் கநடுங் கரப் ரும யாவனயாய்!

நிவன அவாம் தன்வமவய நிமிர்ந்த மன்னுயிர்க்கு,
எவனயவாறு அன்பினன் இராமன், ஈண்டு, அவற்கு
அவனயவாறு அன்பின அவவயும்’ என்றனர்.
‘ வன அவாம் கநடுங் கரப் ரும யாவனயாய் - பரை மரம் கபான்ற நீண்ட
துதிக்ரகரயயும்,அம்பாரிரயயும் உரடய யாரைரய உரடய அரகெ!; நிவன அவாம்
தன்வமவய நிமிர்ந்த - உன்ரை விரும்பும் தன்ரமரய மிகுதியாகக் சகாண்டிருந்த;
மன் உயிர்க்கு - நிரலகபறுரடய உயிர்களிடத்தில்; ஈண்டு இராமன் எவனயவாறு
அன்பினன் - இங்கக இராமன் எவ்வாறு அன்புரடயவைாய் இருக்கின்றாகைா;
அவனயவாறு அவவயும் அவற்கு அன்பின - அவ்வாறு அவ்வுயிர்களும்
அவனிடத்தில்அன்புரடயைவாய் இருக்கின்றை; என்றனர் - என்று கூறிைர்.

இராமன் மக்களிடத்தும், மக்கள் அவனிடத்தும் காட்டிய அன்புத்திறன் இங்குச்

குறிக்கப்பட்டது.பாலகாண்டத்துள் 308 - 312 ஆத்ம பாடல்களில் இத்தன்ரம
குறிக்கப்பட்டுள்ைரம ஒப்புகநாக்கற்கு உரியது. மன்உயிர்க்கு, அவற்கு - கவற்றுரம
மயக்கங்கள்;‘கு’ உருபு ஏழாம் கவற்றுரமயில் மயங்கியது.
82

தயரதன் இராமரை மன்ைர்க்குக் ரகயரட ஆக்குதல்

1396. கமாழிந்தது பகட்டலும், கமாய்த்து கநஞ்சிவனப்
க ாழிந்த ப ர் உவவகயன், க ாங்கு காதலன்,
‘கழிந்தது என் துயர்’ எனக் களிக்கும் சிந்வதயன்,
வழிந்த கண்ணீரினன், மன்னன் கூறுவான்.
கமாழிந்தது பகட்டலும் - அவ்வாறு அரவயில் இருந்தவர் கூறியரதக் ககட்டவுடகை;
மன்னன் - அரெைாகிய தயரதன்; கநஞ்சிவன கமாய்த்து - மைத்தினில் முழுதும்
நிரம்பி; க ாழிந்த ப ர் உவவகயன் - சவளிப்பட்ட மிக்க மகிழ்ச்சிரயயுரடயவனும்;
க ாங்குகாதலன் - கமலிடுகின்ற அன்ரபயுரடயவனும்; கழிந்தது என்துயர் என -
‘துன்பம் நீங்கியவைாகைன்’என்று; களிக்கும் சிந்வதயன் - களிப்ரப சவளிப்படுத்தும்
மைத்ரத யுரடயவனும்; வழிந்தகண்ணீரினன் - மகிழ்ச்சியால் தாகை வழிந்த
கண்ணீரரயுரடயவனுமாகி; கூறுவான் - சொல்வான் ஆயிைான்.

சநஞ்சிரை - கவறுரம மயக்கம்; சநஞ்சில் எை ஏழாம் கவற்றுரம சபாருைது.

83

1397. ‘கசம்வமயின், தருமத்தின், கசயலின், தீங்கின் ால்

கவம்வமயின், ஒழுக்கத்தின் கமய்ம்வம பமவினீர்.
என் மகன் என் து என் ? கநறியின், ஈங்கு, இவன்
நும் மகன்; வகயவட; பநாக்கும் ஈங்கு’ என்றான்.
‘கசம்வமயின் - (தயரதன் அரெர்கரை கநாக்கி) நடுநிரலரமயிலும்; தருமத்தின் -
அரசியல் அறத்திலும்; கசயலின் - நற் செய்ரகயிலும்; தீங்கின் ால் கவம்வமயின் -
திச்செயல்களில் சகாண்ட சவறுப்பிலும்; ஒழுக்கத்தின் நடத்வதயிலும்; கமய்வம
பமவினீர்- உண்ரமயாக இருப்பவர்ககை!; இவன் ஈங்கு - இவ்விராமன் இனிகமல்;
என்மகன் என் து என் - என் பிள்ரை என்று சொல்லுவது ஏன்?; நும் மகன் -
உங்கள்பிள்ரையாவான்; வகயவட - அவரை உங்களிடம் அரடக்கலமாக்கிகைன்;
ஈங்கு பநாக்கும்என்றான் - இங்கக அவ்வாகற கருதிப்கபணுங்கள்’ என்றான்.

இவரை என்மகன் என்ை கவண்டா; உங்கள் மகைாகக் சகாண்டு கபாற்றுங்கள்

எைத் தயரதன் கூறிைான்.கநாக்கும் - கபணுங்கள்; முன்னிரல விரைமுற்று.
84 தயரதன் நல்ல நாள் பார்த்தல்
1398. அரசவவ விடுத்தபின், ஆவண மன்னவன்,
புவர தபு நாகளாடு க ாழுது பநாக்குவான்
உவர கதரி கணிதவர ஒருங்கு ககாண்டு, ஒரு
வவர க ாரு மண்ட ம் மருங்கு ப ாயினான்.
அரசவவ விடுத்த பின் - அரெர் கூட்டத்ரத அனுப்பிய பின்பு; ஆவண மன்னவன் -
ஆரணரயச் செலுத்தும் தயரத மன்ைன்; புவரதபு நாகளாடு க ாழுது - குற்றமற்ற
நாசைாடு கூடியமுகூர்த்தத்ரத; கநாக்குவான் - பார்ப்பதற்கு; உவர கதரி கணிதவர
ஒருங்கு ககாண்டு - கொதிட நூலாராய்ச்சியுரடய கொதிடரரத் தன்கைாடு அரழத்துக்
சகாண்டு; வவர க ாரு மண்ட ம்மருங்கு - மரலரய ஒத்த மண்டபத்தில்;
ப ாயினான் - கபாய்ப் புகுந்தான்.
 கொதிடம் பார்க்க அரமதியாை சூழல் கவண்டுமாதலின், கொதிடம்
வல்லாகராடும் தனியிடம்சென்றான். உரர - ஆகுசபயர்; கொதிட நூரலக் குறித்தது.
85
 மந்தவர சூழ்ச்சிப் டலம்
இராமனுக்கு முடிசூட்டுவிழா நடக்க இருப்பரத அறிந்த ரகககயியின் கதாழி
மந்தரர என்பாள் அவ்விழாநரடசபறாதவாறு செய்த சூழ்ச்சிரயச் சொல்லும்
படலம் என்பது சபாருள். மந்தரர - ரகககயியின்கதாழி. கககய நாட்டிலிருந்து
ரகககயியுடன் வந்தவள். கூைல் ஆக இருந்த காரணத்தால் ‘கூனி’ எைவும்
வழங்கப்சபறுபவன். மந்தரா - மைத்ரதக் கலக்குபவன். வடசமாழிச் சொல் மந்தரர
எை வந்தது- ரகககயியின் மைத்ரதக் கலக்குபவன் என்கின்ற காரணத்தால் வந்த
சபயர். சூழ்ச்சி - சூழ்தல், ஆராய்தல், ஆகலாெரை என்னும் சபாருளில் வரும்.
“சூழ்ச்சி முடிவு துணிசவய்தல்” (குறள் - 671) இங்கக சூழ்ச்சி - தீய ஆகலாெரை என்க.
இனி வஞ்ெரை, ெதி, சூது எைவும் அதன் தன்ரமப்பற்றிகூறுவதும் உண்டு.

இராமன் முடிசூட இருக்கும் செய்திரயக் ககாெரலயிடம் மங்ரகயர்

அறிவித்தலும், ககாெரலசுமித்திரரயுடன் மகிழ்ந்து திருமால் ககாயில் சென்று
வழிபட்டுக் ககாதாைம் புரிதலும், தயரதன் முடிசூட்டு விழாவிற்குரிய நல்நாள்
நாரைகய என்பது அறிந்து, வசிட்டரை வரவரழத்து இராமனுக்கு அறிவுரர
வழங்கும்படி கூறுதலும், வசிட்டன் இராமன் மரை புகுந்து அவனுக்கு அறிவுரர
கூறுதலும், இராமன்வசிட்டனுடன் திருமால் ககாயிரல அரடதலும், இராமனுக்குத்
தீர்த்த நீராட்டிச் ெடங்குகள் செய்யப்சபறுதலும், நகரமாந்தர் மகிழ்ச்சியும், நகர் அழகு
செய்தலும், அது கண்ட மந்தரரயின் சீற்றமும், இராமன்கமல்சகாண்ட ககாபத்கதாடு
ரகககயியின் அரண்மரை அரடந்து உறங்கும் ரகககயிரய அவள் எழுப்புதலும்,
ரகககயியிடம்இராம பட்டாபிகஷகச் செய்திரய மந்தரர கூறுதலும், அதுககட்டு
அவள் மகிழ்ந்து மாரல அளித்தலும், அளித்த சபான்மாரலரய அறத்து வீசி மந்தரர
பல மாற்றத்தால் ரகககயிரய மைமாற்றம் செய்தலும், மைம் மாறிய ரகககயி
மந்தரரரயப் பாராட்டி ஆகலாெரை ககட்டலும், உபாயம் கூறுதலும், உரரத்த
மந்தரரரயப்பாராட்டி மகிழ்ந்து சபரும்பரிசுகள் அளித்துக் ரகககயி அவ்வாகற
செய்கவன் எை உறுதியளித்தலும்ஆகிய செய்திகள் இப்பதியில் கூறப்சபறுகின்றை.
ககாெரலயிடம் மங்ரகயர் நால்வர் மகிழ்ச்சிகயாடு செய்தி சொல்லப்
கபாதல்
கலிவிருத்தம்

1399. ஆண்வட அந் நிவல ஆக - அறிந்தவர்,

பூண்ட காதலர், பூட்டு அவிழ் ககாங்வகயர்,
நீண்ட கூந்தலர், நீள் கவல தாங்கலர்,
ஈண்ட ஓடினர், இட்டு இவட இற்றிலர்.
ஆண்வட - அரெரவயில்; அந்நிவல ஆக - (தயரதன் மன்ைர் கருத்ரத
அறிந்துமகிழ்ச்சி அரடந்து இராமன் முடிபுரை நாள் குறித்தற்காகச் கொதிடரர
அரழத்துக்சகாண்டு மண்டபத்தில்புகுதலாகிய) அந்த நிரல நடந்துசகாண்டிருக்க,
(மங்ரகயர் நால்வர்); அறிந்தவர் - (இராமன்முடிபுரை ) செய்தி அறிந்து; பூண்ட
காதலர் - (இராமன்கமற்) சகாண்ட அன்கபாடு, (மகிழ்ச்சிப்சபருக்கால் பருத்து); பூட்டு
அவிழ் ககாங்வகயர் - வார்க்கச்சின் பூட்டு அவிழ்ந்தமார்பகங்ககைாடும்; நீண்ட
கூந்தலர் - அவிழ்ந்து நிரலகுரலந்து நீண்டு வீழ்ந்த கூந்தகலாடும்; நீள்கரல தாங்கலர் -
அவிழ்கின்ற ஆரடரயத் தாங்கிப் பிடிக்கலாம்; இட்டு இவட இற்றிலர்- நுண்ணிய
இரட ஒடிந்து விழப் சபறாது; ஈண்ட - விரரந்து (செய்தி சொல்ல); ஓடினர் -
ஓடிைார்கள்.
தயரதன் மன்ைர்ககைாடு கலந்து கபசி முடிபுரை நாள் குறிக்கச் செல்கிறான்;
அப்கபாது அச்செய்திஅறிந்த மங்ரகயர் நால்வர் ககாெரலபால் செய்திஅறிவிக்க
விரரந்து ஓடுகிறார்கள். ‘மங்ரகயர்நால்வர்’ என்பது அடுத்த பாடலில் வருகிறது.
இங்குக் சகாண்டு வந்து உரரக்கப்சபற்றது. இவர்கள்ககாெரலயின் கதாழியர் ஆதல்
கவண்டும். மகிழ்ச்சிச் செய்தி ஆதலின் அது ககட்டு இவர்கள் உடல்பூரிக்கிறது; உடல்
பருத்தலின் சகாங்ரக விம்முகிறது. அதைால் வார்க்கச்சு பூட்டறுதலும்,
கமகரலநிற்காது அவிழ்ந்து வீழ்தலும் நிகழ்கின்றை. நுண்ணிய இரடயிைராய்
இவர்கள் விரரந்து ஓடும்கபாது இரட ஒடிந்து விழாமல் இருக்கிறது என்று நயமாகக்
கவிஇயல்பால் குறிப்பிட்டார். சகாங்ரகவிம்மிப் புரடத்தலானும், விரரந்து
இவர்கள் ஓடுதலானும் நுண்ணிய இரட இற்றுப் கபாகாதது வியப்புஎன்று குறித்தார்,
‘பூண்ட காதல் அறிந்தவர்’ எை மாற்றிக் கூட்டி, இராமன்பால் அன்பு பூண்டஅறிந்த
மங்ரகயர் நால்வர் எைப் சபாருள் உரரத்து மகிழ்ச்சியால் விம்மலின் உடலில்
நிற்காது சநகிழ்கிறதாதலின் ‘தாங்கலர்’ என்று உரரத்தார் என்பதும் உண்டு;
ஏற்குகமல் சகாள்க. 1

1400. ஆடுகின்றனர்; ண் அவடவு இன்றிபய

ாடுகின்றனர்; ார்த்தவர்க்பக கரம்
சூடுகின்றனர்; கசால்லுவது ஒர்கிலர்;
மாடு கசன்றனர்; - மங்வகயர் நால்வபர.
மங்வகயர் நால்வர் - நான்கு மகளிர் (இராமன் முடிபுரை செய்திரய அறிந்த
மகிழ்ச்சியராய்அதைால்); ஆடுகின்றனர் - ஆடிக் சகாண்டு; ண் அவடவு இன்றிபய
ாடுகின்றனர் -இரெ முரறக்குச் சிறிதும் ஒழுங்கு இல்லாமல் பாடிக்சகாண்டு;
ார்த்தவர்க்குக் கரம் சூடுகின்றனர் - தம்ரமப் பார்த்தவர்கரைசயல்லாம் ரககரைத்
தரலகமல் சூடி வணங்கிக்சகாண்டு; கசால்வது ஓர்கிலர் - என்ை சொல்வது என்று
சிந்தியாதவர்கைாகி; மாடு கசன்றனர் - ககாெரல பக்கல் சென்று கெர்ந்தார்கள்.
கமற்பாட்டின் சதாடர்ச்சி இதுவாதலின் மங்ரகயர் நால்வர் ஓடிைர் எை உரரத்தார்.
ஆடி, பாடி, பார்த்தவர்க்குக் கரம் சூடி, சொல்லுவது ஓராது, ககாெரல பக்கலில்
சென்றைர்எை முடித்துக் காட்டுக. மகிழ்ச்சி மிகுதி உரடயவர்கள் எதிரிற்
கண்டவர்கரை எல்லாரரயும்கும்பிடுதலும், ஆடிப் பாடுதலும் சொல்லுவது
அறியாதிருத்தலும் இயல்பு. “கவதியர் தரமத்சதாழும்;கவந்தரரத் சதாழும்; தாதியர்
தரமத்சதாழும்; தன்ரைத் தான் சதாழும்; ஏதும் ஒன்று உணர்குறாதுஇருக்கும்;
நிற்குமால்: - காதல் என்றதுவும் ஓர் கள்ளின் கதான்றிற்கற” எைவும்,
“ஆடும்பாடுமால்”, எைவும் (கம்ப. 10202. 10201) பரதைது மகிழ்ப்சபருக்ரகக் கம்பர்
பின்ைர்க் காட்டியுள்ைரம கண்டும் அறிக. ‘ஏ’ இரண்டும் அரெகள். 2
மகிழ்ந்த மங்ரகயரரக் ககாெரல விைாவ, அவர் விரடயிறுத்தல்

1401. கண்ட மாதவரக் காதலின் பநாக்கினாள்,

ககாண்டல் வண்ணவன நல்கிய பகாசவல;
 ‘உண்டு ப ர் உவவகப் க ாருள்; அன்னது,
கதாண்வட வாயினிர்! கசால்லுமின் ஈண்டு!’ என்றான்.
ககாண்டல் வண்ணவன நல்கிய பகாசவல - மரழ கமகம் கபான்ற திருகமனி
உரடய இராமரைப்சபற்ற ககாெரல; கண்ட மாதவர - (ஆடிப்பாடிக் கரம்சூடிச்
சொல்லுவது ஓராது வந்து) தன்ரைக்கண்ட அந்நான்கு சபண்கரை; காதலின் -
அன்பிைால்; பநாக்கினாள் - பார்த்து; ‘கதாண்வட வாயினிர்! - ஆசதாண்ரடக்
கனிகபான்ற சிவந்த வாரய உரடய சபண்ககை! (உங்கரைக்காணுங்கால்); ப ர்
உவவகப் க ாருள் - சபரிய மகிழ்ச்சிச் செய்தி; உண்டு - இருக்கிறது (என்று
சதரிகிறது); அன்னது - அப்படிப்பட்ட மகிழ்ச்சிச் செய்திரய; ஈண்டுச் கசால்லுமின் -
இவ்விடத்தில் சொல்லுங்கள்;’ என்றாள் - என்று ககட்டாள்.

ககாெரல - ககாெல கதெத்தரென் மகள். ககாெலம் - இங்குத் சதன் ககாெலம். வந்த

மங்ரகயர்கருதிய செய்திரய அவர்கள் கூறாமகல குறிப்பால் அறிந்தாள், அதைால்
‘உண்டு கபர் உவரகப்சபாருள்’ என்றாள் எைலாம். தன் கதாழியர் ஆதலின்
அன்கபாடு கநாக்கிைாள். இனி ‘இராமன் தாய்’உலகின் தாய் ஆதலின் அரைவரரயும்
அன்கபாடு கநாக்கல் அவள் இயல்பு எனினும் அரமயும். 3

1402. ‘மன் கநடுங் கழல் வந்து வணங்கிட,

ல் கநடும் கல் ார் அளிப் ாய்!’ என,
நின் கநடும் புதல்வன்தவன, பநமியான்,
கதால் கநடும் முடி சூட்டுகின்றான்’ என்றார்.
பநமியான் - ெக்கரவர்தியாகிய தயரதன்; நின் கநடும் புதல் வன்தவன - உன்
சபருரமக்குரிய மகைாகிய இராமரை; மன் கநடுங் கழல் வந்து வணங்கிட -
எல்லாஅரெர்களும் உன் சபரிய வீரக்கழல் அணிந்த அடிகளில் வீழ்ந்து வணங்க; ல்
கநடும் கல் - பல நீண்ட நாள்கள்; ார் அளிப் ாய் - இந்நிலவுலகத்ரதக் காப்பாயாக;
என - என்று கூறி; கதால் கநடும்முடி - பழரமயாை நீண்ட திருமுடிரய;
சூட்டுகின்றான் - அணிவிக்கின்றான்; என்றார் - என்று சொன்ைார்.

நின் சநடும் புதல்வன் நின் மூத்த புதல்வன் என்றும் ஆம். நால்வரரயும் தன்
மக்கைாகக்கருதி அன்பு செய்பவள் ககாெரல ஆதலின், இராமரைக் குறிக்க
‘மூத்தபுதல்வன்’ என்னும்சபாருளில், ‘சநடும்புதல்வன்’ என்றாராம். சதால்முடி -
பாரம்பரியமாக வந்து சகாண்டிருக்கின்றமுடி. ‘மன் சநடுங்கழல் வந்து வணங்கிட’
தயரதன் சபாருந்திய தைது சநடிய வீரக்கழல் அணிந்த அடியில்இராமன் வந்து
வணங்கிட, அவனுக்கு முடிசூட்டுகின்றான் எைக் கூட்டிப் சபாருள் உரரத்தலும்
ஒன்று. 4

ககாெரலயின் மை நிரல

1403. ‘சிறக்கும், கசல்வம் மகற்கு’ என, சிந்வதயில்

பிறக்கும் ப ர் உவவகக் கடல் க ட்பு அற,
வறக்கும் மா வடவவக் கனல் ஆனதால் -
துறக்கும் மன்னவன் என்னும் துணுக்கபம.
 (அது ககட்ட ககாெரலக்கு) ‘மகற்குச் கசல்வம் சிறக்கும்’ என - தன் மகைாகிய
இராமனுக்குஅரெச் செல்வம் சிறக்க இருக்கிறது என்று; சிந்வதயில் - மைத்தில்;
பிறக்கும்ப ர் உவவகக் கடல் - கதான்றிய சபரிய மகிழ்ச்சிக் கடல்; க ட்பு அற-
சபருரமயற்றுப் கபாக; மன்னவன் - தன் நாயகைாகிய தயரதன்; துறக்கும் - துறந்து
செல்வான்; என்னும் துணுக்கம் - என்கின்ற அச்ெமாைது; வறக்கும் -
வறண்டுகபாகச்செய்யும்; மா - சபரிய; வடவவக்கனல் - வடரவத் தீரய; ஆனது -
ஒத்திருக்கிறது.

மகன் முடிசூடுவான் என்ற மகிழ்ச்சிரய, மன்ைன் துறப்பான் என்ற அச்ெம்

அடக்கிவிட்டது என்பரத இவ்வாறு கூறிைார். வடரவத்தீ - வடரவ முகத்கதாடு
கூடிய சநருப்பு; வடரவ - சபண் குதிரர. இந்சநருப்பு கடலின் இரடகய உள்ைது
எைவும், கடல் நீரர ஓரைவுக்கு மிகாது சுவறச் செய்யும் ஆற்றல்உரடயது எைவும்,
ஊழிக்காலத்தில் கமல எழும்பி கடல் நீர் அரைத்ரதயும் வற்றச் செய்துவிடும்எைவும்
புராணிகர் கூறுவர். உவரகக் கடல், வடரவக் கைல் என்பை உருவகம். “உறத்தகும்
அரசு இராமற்சகன்றுஉவக்கின்ற மைத்ரதத் துறத்தி நீ எனும் சொற்சுடும் ” (1358.)
என்ற சுமந்திரன் வார்த்ரதரய இங்குஒப்பு கநாக்குக. ‘ஆல்’ ஈற்றரெ. 5

ககாெரல சுமித்திரரயுடன் ககாயிலுக்குப் கபாதல்

1404. அன்னளாயும், அரும் க றல் ஆரமும்,

நல் நதிக் குவவயும், நனி நல்கி, தன்
துன்னு காதல் சுமித்திவரபயாடும் ப ாய்,
மின்னும் பநமியன் பமவு இடம் பமவினான்.
(ககாெரல) அன்னளாயும் - அத்தன்ரமயைாயும், (செய்தி சொன்ை
மங்ரகயர்களுக்கு); அரும்க றல் ஆரமும் - சபறுதற்கரிய முத்து வடமும்; நல்நிதிக்
குவவயும் - உயர்ந்தசெல்வக் குவியல்கரையும்; நனி நல்கி - மிகுதியாகக் சகாடுத்து;
தன் - தன்னிடத்தில்; துன்னு காதல் - சநருங்கிய அன்பிரை உரடய;
சுமித்திவரபயாடும் ப ாய் - சுமித்திரரயுடகை சென்று; மின்னும் பநமியன் - ஒளிவிடும்
ெக்கரப் பரடரய உரடயவைாகிய திருமால்; பமவு இடம் - வீற்றிருந்தருளும்
திருக்ககாயிரல; பமவினாள் - அரடந்தாள்.
‘தன் நாயகன் துறப்பான்’ என்று கதான்றுகிற அச்ெம் அவள் அநுபவிப்பகத யன்றி
மற்றவர்களுக்குசவளிக்காட்ட ஒண்ணாது ஆதலின், மகிழ்ச்சிரய சவளிக்காட்டி
ஆரமும் நிதியும் சிலதியர்க்குநல்கிைாள். ககாெரலயும் சுமித்திரரயும்
சநருங்கியவர்கள் என்பரதத் ‘துன்னு காதல்’ என்றஅரடகைால் அறியலாம். புதல்வன்
நன்ரமரய விரும்பித் திருமாரல வழிபடச் சென்றாள். சூரிய குலமன்ைன்
‘இட்சுவாகு’ காலம் சதாடங்கித் திருமால் இக் குலமன்ைர் குல சதய்வமாக
விைங்கிைர்ஆதலின் அவரர வழிபடல் கவண்டிச் சுமித்திரரயுடகை சென்றாள்.
இப்சபாழுகத ரகககயி இவ்விருவரின்கவறுபட்டுத் தனித்தன்ரமயுடன் இருத்தல்
அறிதற்பாலது. சுமித்திரர - நல்ல பண்பு நலன்கரை உரடயவள்என்ற சபாருள்
உரடய சபயர். 6

1405. பமவி, கமன் மலராள், நிலமாது எனும்

பதவிமாகராடும் பதவர்கள் யாவர்க்கும்
 ஆவியும், அறிவும், முதல் ஆயவன்
வாவி மா மலர்ப் ாதம் வணங்கினாள்.
பமவி - (திருமால் ககாயிரல) அரடந்து; கமன்மலராள் - சமன்ரமயாை
செந்தாமரர மலரில் வீற்றிருக்கும் திருமகள்; நிலமாது - பூகதவி; எனும் - என்கின்ற;
பதவிமாகராடும் - இரு கதவியசராடும்; பதவர்கள் யாவர்க்கும் - எல்லாத்
கதவர்களுக்கும்; ஆவியும் - உயிரும்; அறிவும் - ஞாைமும்; முதலும் - ஆதியும்;
ஆயவன் - ஆகிய திருமாலிைது; வாவி மாமலர் - சபாய்ரகயில் பூத்த சபருரம சபற்ற
தாமரரமலர் கபான்ற; ாதம் - திருவடிகரை; வணங்கினாள் - வழிபட்டாள்.
அன்றலர்ந்த செந்தாமரர மலர்கபால உள்ை திருவடி என்பார் ‘வாவி மா மலர்’
என்றார். மற்ரறத் கதவர்களுக்கு உயிராக இருக்கிறான் என்பது. உயிர்க்கு உயிராய்
நின்று உணர்த்துபவன்முதல்வைாகிய இரறவகை என்பதாம். அறிவாய் நின்று
உணர்த்துதலின் ‘அறிவும்’ ஆயவன் என்றார். ‘ஆவியும் அறிவும் முதலும் ஆயவன்’
என்ைாது, ‘முதலாயவன்’ என்றபடியால், ஆவி, அறிவு
முதலியரவகைாகஇருக்கின்றவன் என்று சபாருள் கூறி, ஆவி, அறிவு
முதலியரவகைாக இருக்கின்றவன் என்று சபாருள் கூறி, ஆவி, அறிவு ஆகிய
இரண்டும் ஆக உள்ைபடியால் அவகை முதலும் ஆவான் என்பது உணரப்படும்.
7
ககாெரல திருமாரல வணங்குதலும், ககாதாைம் புரிதலும்

1406. ‘என்வயின் தரும் வமந்தற்கு, இனி, அருள்

உன்வயத்தது’ என்றாள் - உலகு யாவவயும்
மன்வயிற்றின் அடக்கிய மாயவனத்
தன் வயிற்றின் அடக்கும் தவத்தினாள்.
உலகு யாவவயும் - எல்லா உலகங்கரையும்; மன் வயிற்றின் - சபருரம சபற்றதன்
திருவயிற்றின்கண்கண; அடக்கிய - அடக்கிக் சகாண்ட; மாயவன - திருநாராயணரை;
தன் வயிற்றில் - தன்னுரடய வயிற்றிகல; அடக்கும் - அடக்கிய; தவத்தினாள் - தவம்
சபற்றவைாகிய ககாெரல; ‘என் வயின் தரும் வமந்தற்கு - என்னிட மாகப் பிறந்திடநீ
தந்த ரமந்தைாகிய இராமனுக்கு; இனி - இப்சபாழுது; அருள் - அருளுவது; உன்
வயத்தது - உன்னிடத்துள்ைது; (அருள் செய்வாயாக) என்றாள் - என்று
பிரார்த்தரைசெய்தாள்.
ஆகதயமாகிய திருமால் உலகத்ரதத் தன்வயிற்றில் அடக்கியவன். ஆதாரமாகிய
ககாெரலஅவரைகய தன்வயிற்றில் அடக்கியவள் என்றார். ஊழிக்காலத்து
அப்சபருமான் உறங்கிக் கிடந்தஆலிரயப் கபாலாயிற்று இவள் வயிறு,
அவ்வாலிரலயில் தன்னிச்ரெயாகல உறங்கிைான் சபருமாள். ஆைால்,இவள்
தவத்தாகல இவள் வயிற்றிகல சிக்குண்டு கிடந்தான் என்பரத உணர்ந்த
“தவத்திைாள்”என்றார்.மாயன் - மாயம். உரடயவன். ‘கூடாதைவற்ரறக்
கூட்டுவிப்பது’ மாயமாம். இரத ‘அகடித கடநா ொமர்த்தியம்’- கூடாதரதயும்
கூட்டுவிக்கும் திறம் என்பர். இனி ‘மாயன்’ உலக காரணமாகிய ‘பிருகிருதி’(மாரய)
யாகத் தான் உள்ைவன் எைத் தத்துவப் சபாருள் கூறலும் ஒன்று. 8
1407. என்று இவறஞ்சி, அவ் இந்திவர பகள்வனுக்கு
ஒன்றும் நான்மவற ஒதிய பூசவன
நன்று இவழத்து, அவண், நல்ல தவர்க்கு எலாம்
கன்றுவடப் சுவின் கடல் நல்கினாள்.
என்று - என்று கவண்டி; இவறஞ்சி - வணங்கி; அவ் இந்திவர பகள்வனுக்கு - அந்த
இலக்குமி நாயகைாகிய நாராயணனுக்கு; ஒன்றும் நான்மவற ஓதிய பூசவன -
சபாருந்திய கவதங்களிற்சொல்லப் பட்ட முரறரமயில் ஆை வழிபாட்ரட; நன்று
இவழத்து - நன்றாகச் செய்து; அவண் -அவ்விடத்தில்; நல்ல தவர்க்கு எலாம் - நல்ல
தவத்கதார்களுக்சகல்லாம்; கன்றுவடப் சுவின் கடல் - கன்கறாடு கூடிய பசுவின்
கூட்டங்கரை; நல்கினாள் - தாைமாகக் சகாடுத்தாள்.

ஸ்ரீ நாராயணரை வழிபட்டு, வழிபாட்டின் முடிவில் ககாதாைம் செய்தாள்.

9

1408. ‘க ாருந்து நாள் நாவள, நின் புதல்வற்கு’ என்றனர்,

திருந்தினார்; அன்ன கசால் பகட்ட கசய் கழல்
க ருந் திண் மால் யாவனயான், ‘பிவழப்பு இல் கசய்
தவம்
வருந்தினான் வருக’ என, வசிட்டன் எய்தினான்.
திருந்தினார் - (நூல்களில்) கதறியவர்கைாகிய கணித நூல் அறிஞர்கள்;
‘நின்புதல்வற்கு - உன் மகனுக்கு, (முடி சூட்டுவதற்கு); க ாருந்தும் - சபாருத்தமாை;
நாள் - நல்ல நாள்; நாவள - நாரைக்ககயாகும்;’ என்றனர் - என்று சொன்ைார்கள்;
அன்ன கசால் பகட்ட - அந்த வார்த்ரதரயக் ககட்ட; கசய்கழல் - புரைந்த
வீரக்கழலணிந்த; க ருந்திண்மால் யாவனயான் - சபரிய வலிய மதமயக்கமுரடய
யாரைரயயுரடயதயரதன்; ‘பிவழப்பு இல் கசய்தவம் - தவறில்லாத தவத்ரதச்
செய்து; வருந்தினான் - வருத்திய கமனி உரடய வசிட்டன்; வருக என - வருக’ என்று
அரழக்க; வசிட்டன் - வசிட்ட முனிவன்; எய்தினான் - வந்து கெர்ந்தான்.
திருந்திைார் என்றது கற்றறிவில் முற்றத்துரறகபாய் அதன் பயைாய் வாழ்க்ரகரய
முரறப்படுத்திக் சகாண்டவர்கள். கடுரமயாை தவம் செய்தவன் என்பது கதான்ற
‘செய்தவம் வருந்திைான்’ என்று கூறிைார். 10

இராமனுக்கு உறுதி கூறும்படி தயரதன் வசிட்டரை கவண்டுதல்

1409. ‘நல் இயல் மங்கல நாளும் நாவள; அவ்

வில் இயல் பதாளவற்கு ஈண்டு, ‘பவண்டுவ
ஒல்வலயின் இயற்றி, நல் உறுதி வாய்வமயும்
கசால்லுதி க ரிது’ என, கதாழுது கசால்லினான்.
(தயரதன் வசிட்டரைப் பார்த்து) ‘நல் இயல் மங்கல நாளும் நாவள - நல்ல
இயல்புகரையுரடய( ககாள் நிரல உரடய ) முகூர்த்த நாளும் நாரைக்ககயாகும்;
(ஆதலால்) அவ் வில் இயல் பதாளவற்கு - அந்த வில்பழகிய கதாள் உரடயவைாகிய
இராமனுக்கு; ஈண்டு - இவ்விடத்தில்; பவண்டுவ- கவண்டியைவாய விரதம் முதலிய
ெடங்கு கரை; ஒல்வலயின் - விரரவாக; இயற்றி - செய்து; (அதன்கமல்) நல் உறுதி -
நல்ல அரசியல் அறமாகிய; வாய்வமயும் - உண்ரமகரையும்; க ரிது கசால்லுதி -
மிகவும் சொல்வாயாக; என - என்று கதாழுது - வணங்கி; கசால்லினான் -சொன்ைான்.

பட்டாபிகஷகம் செய்வதற்குரிய முகூர்த்த திைமும், திைசுத்தமும், ககாளும் நாளும்

நன்னிரலநிற்க அரமதலும் முதலியை கவண்டுதலின் அது மிக அரிதாககவ
அரமதலின், நாரைக்கக நல்லியல் மங்கலநாள் என்றைர் கணிதநூல் வல்கலார்.
உடகை செய்ய கவண்டிய முடிசூட்டு விழாவிற்கு முன்ைதாகிய
ெடங்குகரைவிரரவில் செய்ய கவண்டுதலின் ‘ஒல்ரலயின் இயற்றி’ என்றான்.
ஆசிரியைாக இருந்து கற்பித்தான்ஆதலின் அரசியல் உறுதிகரை எடுத்துரரக்க
வசிட்டரை கவண்டிைான் தயரதன். 11

இராமன் தன் திருமரையில் வசிட்டரை வரகவற்றல்

1410. முனிவனும், உவவகயும் தானும் முந்துவான்,

மனுகுல நாயகன் வாயில் முன்னினான்;
அவனயவன் வரவு பகட்டு, அலங்கல் வீரனும்,
இனிது எதிர்ககாண்டு, தன் இருக்வக எய்தினான்.
முனிவனும் - வசிட்டனும்; உவவகயும் தானும் முந்துவான் - தன் மகிழ்ச்சிக்குத்தான்
முற்பட்டுச் செல்வாைாய்; மனுகுல நாயகன் - ரவவஸ்வத மனுவின் வமிெத்தில்
கதான்றியஇராமைது; வாயில் - அரண்மரை வாயிரல; முன்னினான் - அரடந்தான்;
அவனயவன் - அந்த வசிட்டைது; வரவு பகட்டு - வருரகரயக் ககள்வியுற்று; அலங்கல்
வீரனும் - மாரலயணிந்த இராமனும்; இனிது - இனிரமயாக; எதிர்ககாண்டு -
வரகவற்று (அரழத்துக் சகாண்டு)தன் இருக்ரக - தன் இருப்பிடத்ரத; எய்தினான் -
அரடந்தான்.

மனு குலம் - மக்கள் குலம் என்றுமாம். உவரகயும் தானும் என்றது வசிட்டைது

மகிழ்ச்சிகயா,அவகைா முன்ைாற் சென்றைர் எை அறிய முடியா வண்ணம்
ஆர்வத்துடன் விரரவாகச் சென்றான் என்பதாம். சபரிகயாரர எதிர் சகாண்டு
அரழத்துச் சென்று இருக்ரகயில் அமர்த்தித் தாம் அமர்தல் என்பதுஆன்கறார் ஆொரம்.
முந்துவான் - முந்தி - முற்சறச்ெம், அலங்கல் - அரெதல் -
அத்சதாழிரலயுரடயமாரலக்கு ஆகுசபயர். 12

வசிட்டன் இராமனிடம் ‘உைக்கு நாரை முடிசூட்டு விழா’ எைல்

1411. ஒல்கல் இல் தவத்து உத்தமன், ஓது நூல்

மல்கு பகள்விய வள்ளவல பநாக்கினான்;
‘புல்கு காதல் புரவலன், ப ார் வலாய்!
நல்கும் நானிலம் நாவள நினக்கு’ என்றான்.
ஒல்கல் இல்தவத்து - தைர்ச்சி இல்லாத தவத்திற் சிறந்த; உத்தமன் -புண்ணியைாகிய
வசிட்டன்; ஓதும் நூல் - கற்றற்குரிய நூல்கரையும்; மல்குபகள்விய - நிரம்பிய
ககள்வியறிவிரையும் உரடய; வள்ளவல - இராமரை; பநாக்கினான் - பார்த்து;
ப ார்வலாய்! - கபாரில் வல்லவகை!; புல்கு காதல் புரவலன் - (உன்பால்) சநருங்கிய
பிரியத்ரத உரடய அரென் தயரதன்; நினக்கு - உைக்கு; நானிலம் - அரொட்சிரய;
நாவள - நாரைக்கு; நல்கும் - தருவான்; என்றான் - என்று சொன்ைான்.

ஒல்குதல் - வரைதல்; இங்கக தவத்துக்கு வரைதல் ஆவது தைர்ச்சியாதலின்

தைர்ச்சியில்லாததவம் என்று உரர ஆயிற்று. கற்றறிவாகிய நூற் கல்விரயக் ககள்வி
பின்னும் அகலப்படுத்தலான்ககள்விரயப் பின் ரவத்தார். ககள்வியாவது -
ககட்கப்படும் நூல்கரைக் கற்றறிந்தார் கூறக் ககட்டல்.கற்றவழி அதனின் ஆய
அறிரவ வலியுத்தலானும், கல்லாத வழியும் அதரை உண்டாக்குதலானும் இது
கல்வியின்பின்ரவக்கப்பட்டது என்ற பரிகமலழகர் உரரரய இங்குக் கருதுக. (குறள்.
42ஆம் அதிகாரம் முகவுரர). நானிலம் - நால் நிலம் - முல்ரல, குறிஞ்சி, மருதம்,
சநய்தல் எை உலகம் நான்காகப்பகுக்கப்படுதலின் உலகத்ரதக் குறிப்பதாயிற்று.
பண்புத்சதாரகப் புறத்துப் பிறந்த அன்சமாழித்சதாரக. அது ஈண்டு உலகத்ரத
ஆளும் அரொட்சியுரிரமரயக் குறித்தது. ஆகுசபயர். ககள்விய - ககள்விகரை உரடய
- குறிப்புப் சபயசரச்ெம். 13

வசிட்டன் இராமனுக்குக் கூறிய அறவுரர

1412. என்று, பின்னும் இராமவன பநாக்கி, ‘நான்

ஒன்று கூறுவது உண்டு, உறுதிப்க ாருள்;
நன்று பகட்டு, கவடப்பிடி நன்கு’ என,
துன்று தாரவற் கசால்லுதல் பமயினான்;
என்று - என்று சொல்லி; பின்னும் - கமலும்; இராமவன பநாக்கி - இராமரைப்
பார்த்து; ‘நான் கூறுவது உறுதிப்க ாருள் ஒன்று உண்டு - நான் (உைக்குச்)சொல்ல
கவண்டுவதாய் நன்ரமப் சபாருள் ஒன்று உள்ைது; நன்று பகட்டு - அரதக்
கவனித்துக்ககட்டு; நன்கு கவடப்பிடி - அழுத்தமாகப் பின்பற்றுவாயாக;’ எனா -
என்று; துன்று தாரவன்(ற்) - சநருங்கிய மாரல அணிந்த இராமனுக்கு; கசால்லுதல்
பமவினான் - சொல்லத் சதாடங்கிைான்;

உறுதிப்சபாருள் - நன்ரமதரும் செய்தி - அறவுரர என்றாகும். ‘ஒன்று’ என்று

கூறுவது சதாடங்குங்காற்கூறும் வழக்குப்பற்றி. பின்ைர்ப் பலவும் கூறினும்
அரவசயல்லாம் ‘உறுதிப்சபாருள்’ என்ற ஒன்றில் அடங்குதலின் அதுபற்றி ஒன்றும்
ஆகும் கரடப்பிடி உறுதியாகப் பற்றுதல் ஆகும். இறுதிவரர விடாதுஒழுகுதல்
கரடப்பிடியாம். ‘துன்றுதாரவன்’ எைச் ெந்தி பிரியாதது அங்ஙைம் பிரிப்பின்
எழுவாய்த்சதாடராய்ப் சபாருள்தந்து மயக்கமாம் ஆதலின் இது கவற்றுரமத்
சதாரகநிரலத்சதாடர் என்பது உணர்தற்குமஈறு சமய்திரிதலாகியபுணர்ச்சிசபற்ற
நிரலயில் ‘தாரவற்’ எைப் பிரித்துக்காட்டியரம கபாற்றி உணர்க. 14 1413.
‘கரிய மாலினும், கண்ணுத லானினும்,
உரிய தாமவர பமல் உவரவானினும்,
விரியும் பூதம் ஓர் ஐந்தினும், கமய்யினும்,
க ரியர் அந்தணர்; ப ணுதி உள்ளத்தால்.
 ‘அந்தணர் - கவதம் வல்ல கவதியர்; கரிய மாலினும் - கருநிற
உருவிைைாயதிருமாரலக் காட்டிலும்; கண்ணுதலானினும் - சநற்றிக் கண்ணுரடய
சிவசபருமாரைக் காட்டிலும்; உரிய தாமவரபமல் உவறவானினும் - தைக்கக உரிய
திருவுந்தித் தாமரர கமல் வீற்றிருந்தருளும் பிரமரைக் காட்டிலும்; விரியும் - பரந்து
விைங்கும்; ஓர் பூதம் ஐந்தினும் - ஒப்பற்ற பஞ்ெ பூதங்கரைக் காட்டிலும்; கமய்யினும்
- ெத்தியத்ரதக் காட்டிலும்; க ரியர் - கமம்பட்டவர் ஆவர்; (அவர்கரை) உள்ளத்தால் -
மைப்பூர்வமாக; ப ணுதி - புறந்தருவாயாக.’

மும்மூர்த்திகள் - உலகிற்கு நிமித்த காரணர் - பஞ்ெபூதம் உலகிற்கு முதற் காரணம்.

அவற்றின் கவறுபடாதது உலகம். அதைால், சபௌதிகம் எைப்சபயர் சபறும். சமய் -
உலகிற்கு அடிப்பரடயாகிய காரணமாயிருந்து உலகு இயங்கத் துரணபுரிவது
ஆதலின் துரணக்காரணம் எைவும் கூறலாம்- இரவ அரைத்தினும்அந்தணர்
உயர்ந்கதார். முத்கதவர் உயர்ந்தவர் என்பது அரைவரும் அறிந்தது; ஆகலின்
அவரரரவத்து அந்தணர் உயர்ரவ எடுத்துக் காட்டிைர். ‘உரிய தாமரர’ பலர்க்கு
உரியதாகாது அவனுக்ககஉரிய தாமரர. அது திருவுந்தித் தாமரர, சமய்யினும்
சபரியர் எைகவ அவர்க்கு சமய் இன்றியரமயாததுஎன்பதாம். ‘உள்ைத்தால்’ - ஆல்
‘ஒடு’ என்ற உடனிகழ்ச்சிப் சபாருளில் வந்துள்ைது. இவ்வுருபு இப்சபாருளில்
வருவது இலக்கணத்தில் பரழய வழக்கு. கபணுதி - புறந்தருக. அஃதாவது
பின்னின்றுகாத்தல்; குழந்ரதரயத் தாய் காக்குமாறு கபாலக் காத்தலாம். கவதியர்க்கு
இருந்த ெமுதாயச் செல்வாக்கிரைஉணர்க. இவ்வறவுரர இப்படலத்து முப்பதாம்
பாடலில் முடியும். 15

1414. அந்தணாளர் முனியவும், ஆங்கு அவர்

சிந்வதயால் அருள் கசய்யவும், பதவருள்
கநாந்து உளாவரயும், கநாய்து உயர்ந்தாவரயும்,
வமந்த! எண்ண, வரம்பும் உண்டாம்ககாபலா?
‘வமந்த! - மககை!; அந்தணாளர் முனியவும் - கவதியர்கள் சவகுைவும்; அவர் -
அவ்கவதியர்; சிந்வதயால் - மைத்கதாடு சபாருந்தி; அருள் கசய்யவும் - கருரண
புரியவும்; பதவருள் - கதவர்களுள்; கநாந்து உளாவரயும் -
வருத்தம்அரடந்தவர்கரையும்; கநாய்து உயர்ந்தாவரயும் - எளிதாக
கமம்பட்டவர்கரையும்; எண்ண - கணக்கிட; வரம்பும் உண்படா - அைவும்
இருக்கின்றகதா?’ (இல்ரல என்றபடி) கதவர்களில் அந்தணர் சீற்றத்தால் சநாந்கதார்
பலர்; அந்தணர் கருரணயால் கமம்பட்கடார் பலர். எைகவ கதவரினும் சபரியர்
அந்தணர். ‘நிரறசமாழி மாந்தர் சபருரம’ என்னும் குறள்(குறள்.28.) உரரயில்;
‘நிரறசமாழி - அருளிக்கூறினும், சவகுண்டு கூறினும் அவ்வப் பயன்கரைப் பயந்கத
விடும் சமாழி’ என்று பரிகமலழகர் எழுதிய உரரரய இங்குக் கருதுக. சநாந்துைார்.
அகத்தியர்ெபித்தலால் இந்திர பதவி சபற்ற நகுடன் பாம்பாயிைரம காண்க.
கமம்பட்டார் - சகௌசிக அரென்,பிரம முனிவைாகி விசுவாமித்திரைாய்ப்
புகழ்சபற்றரம வசிட்டன் அருைால் ஆயிைரம காண்க. ஆங்கு, ஆம், சகால் என்பை
அரெகள். 16

1415. அவனயர் ஆதலின், ஐய! இவ் கவய்ய தீ -

விவனயின் நீங்கிய பமலவர் தாள் இவண
 புவனயும் கசன்னிவயயாய்ப் புகழ்ந்து ஏத்துதி;
இனிய கூறி நின்று ஏயின கசய்தியால்.
‘ஐய! - இராமகை; அவனயர் ஆதலின் - (அந்தணர்) அத்தன்ரமயர் ஆரகயால்;
கவய்ய தீவிவனயின்நீங்கிய - சகாடிய தீவிரையிலிருந்து விலகிய; இம் பமலவர் -
இந்த அந்தணரின்; தாள் இவண - திருவடி இரணகரை; புவனயும் கசன்னிவயயாய் -
முடிகமல் சூடிக்சகாண்டு; புகழ்ந்து ஏத்துதி - புகழ்ந்து துதித்து; இனிய கூறி -
இன்சமாழிகரைக் கூறிஅவர்கரை உபெரித்து; ஏயின - அவர்கள் ஏவிய பணிகரை;
நின்று - இருந்து; கசய்தி - செய்வாயாக.

அந்தணரிடம் நடந்துசகாள்ைகவண்டிய முரறகரை இங்குக் கூறிைார் வசிட்டர்

என்க. ‘ஆல்’அரெ. 17

1416. ‘ஆவதற்கும், அழிவதற்கும், அவர்

ஏவ, நிற்கும் விதியும் என்றால், இனி
ஆவது எப்க ாருள், இம்வமயும் அம்வமயும்
பதவவரப் ரவும் துவண சீர்த்தபத?
‘அவர் ஏவ - அந்தணர் ஆரணயிட; ஆவதற்கும் - (ஒருவர்) கமம்படுவதற்கும்;
அழிவதற்கும் - அழிந்துகபாவதற்கும்; விதியும் நிற்கும் - விதியும் துரணயாக
நின்றுஉதவும்; என்றால்-; இனி -; இம்வமயும் - இவ்வுலகத்தும்; அம்வமயும் -
அவ்வுலகத்தும்; பதவவரப் ரவும்துவண- பூசுரராகிய அந்தணரரத் துதிக்கின்ற அைவு;
சீர்த்தது - சிறப்புரடயது; ஆவது - சபாருந்திய; எப்க ாருள் - எந்தப் சபாருள்?’
(எதுவும் இல்ரல.)

சதய்வங்களுக்கும் கட்டுப்படாது தன்வழியில் செயற்படும் விதியும் அந்தணர்க்கு

ஏவல் செய்யும் என்பதாம். ‘ஏ’ ஈற்றரெ. 18 1417. ‘உருளும் பநமியும்,
ஒண் கவர் எஃகமும்,
மருள் இல் வாணியும் வல்லவர் மூவர்க்கும்
கதருளும் நல் அறமும், மனச் கசம்வமயும்,
அருளும் நீத்தபின் ஆவது உண்டாகுபமா?
‘உருளும் - (வட்டவடிவாய் இருத்தலின்) உருண்டு செல்லும் ெக்கரத்ரதயும்; ஒண் -
ஒள்ளிய; கவர் எஃகமும் - முக்கிரையாய் உள்ை கவலாகிய சூலகவரலயும்; மருள்
இல் - மயக்கமற்ற; வாணியும் - சொல் மகரையும்; வல்லவர் - உரடரமயாகக்
சகாண்டுவல்லரம சபற்றவராய; மூவர்க்கும் - முக்கடவுைர்களுக்கும்; கதருளும் -
சதளிந்த; நல் அறமும்- நல்ல தருமமும்; மனச் கசம்வமயும் - ககாடுதல் இல்லாத
கநரியமைமும்; அருளும் - இரக்கமாய கருரணயும்; நீத்தபின் - விட்ட பிறகு; ஆவது-
நன்ரம; உண்டாகுபமா - உைதாகுகமா?’ (ஆகாது என்றபடி).

ஆற்றல் பரடத்த முத்கதவரும் தம் ஆற்றலால் அன்றி, அறம், நடுவு நிரலரம,

அருள் என்னும்நற்பண்புகரைக் சகாண்கட அரைத்ரதயும் ொதிக்க இயலும்
என்பரத உணர்ந்து, நீயும் இம்மூன்ரறயும் பற்றி இரு என்று வசிட்டன்
இராமனுக்குக் கூறிைன். திருவடி சூட்டு படலத்து வசிட்டன் கூறிய “சீலமும்
தருமமும், சிரதவில் செய்ரகயாய்! சூலமும், திகிரியும், சொல்லும் தாங்கிய -
மூவர்க்கு”என்பரத (2447) இங்கு ஒப்பு கநாக்குக. பிறர் கருவியாற் செய்யும் செயரல,
வாய்சமாழிரயக்சகாண்கட செய்தலின் ‘வாணியும் வல்லவர்’ என்று பிரமரைக்
கூறிைர். ‘கவலன்று சவன்றிதருவது மன்ைவன், ககால் அதூஉம் ககாடாது எனின்’
என்னும் குறள் (546.) இதகைாடு ஒத்துக்கருதத் தக்கது. 19

1418. ‘சூது முந்துறச் கசால்லிய மாத் துயர்,

நீதி வமந்த! நினக்கு இவல; ஆயினும்,
ஏதம் என் ன யாவவயும் எய்துதற்கு
ஓதும் மூலம் அவவ என ஓர்திபய.
‘நீதி வமந்த - கநர்ரமரய இயல்பாக உரடய மககை!; சூது முந்துற - சூதுமுற்பட;
கசால்லிய - சொல்லப்பட்ட; மாத்துயர் - சபருங்ககட்டிரை விரைக்கும்செயல்கள்;
நினக்கு இவல - உன்னிடத்தில் இல்ரல; ஆயினும் - ஆைாலும்; அவவ - அரவகள்;
ஏதம் என் ன யாவவயும் - குற்றம் என்று சொல்லப்பட்ட அரைத்ரதயும்; எய்துதற்கு -
ஒருவன் அரடவதற்கு; ஓதும் மூலம் - சொல்லப் சபறும் மூல காரணம்; எனஓர்தி -
என்று ஆய்ந்து அறிவாயாக.’
சூது முந்துறச் சொல்லிய மாத்துயர் ஆவை. இன்ைரவ என்பரத ‘கவட்டம்
கடுஞ்சொல், மிகுதண்டம், சூது, சபாருளீட்டம், கள் காமம் இரவ ஏழு’
என்பதைான் அறிக. இவற்ரற வடநூலார் ‘விதைங்கள்’ என்பர். “கடுஞ் சொல்லன்
கண்ணிலன் ஆயின், சநடுஞ்செல்வம், நீடு இன்றி ஆங்கக சகடும்” என்னும் குறள்
உரரயில் (566.) பரிகமலழகர் கூறியவாற்றான் அறிக. இனி சூதாடுதல்,
கவட்ரடயாடுதல்,பகலிற்றூங்குதல், வம்பைத்தல், சபண்பித்தைாதல், குடித்தல்,
பாட்டு, கூத்து, இரெப்பிரியைாதல், ஊர் சுற்றல் என்னும் காமத்திைால் உண்டாக
பத்துத் துக்கங்கள் என்பாரும் உைர். சொல்லிய -சொல்லப்பட்டரவ எைச்
செயப்பாட்டுவிரை. துயர் விரைக்கும் செயல்கரைத் துயர் என்றது ஆகுசபயர், ‘ஏ’
ஈற்றரெ. 20

1419. ‘யாகராடும் வக ககாள்ளலன் என்ற பின்,

ப ார் ஒடுங்கும்; புகழ் ஒடுங்காது; தன்
தார் ஒடுங்கல் கசல்லாது; அது தந்தபின்,
பவகராடும் ககடல் பவண்டல் உண்டாகுபமா?
‘(ஒருவன்) யாகராடும் - யார் ஒருவகராடும்; வக ககாள்ளலன் என்றபின் -
மாறுபாடு சகாள்வதிலன் என்றால்; (அவனுக்குப்) ப ார் ஒடுங்கும் - ெண்ரட
இல்லாமற்கபாகும்; புகழ் ஒடுங்காது - புகழ் குன்றாது நிரறயும்; தன் - அவனுரடய;
தார் - பரட; ஒடுங்கல் கசல்லாது - சகடாது; அது தந்தபின் - அவ்வாறு பரடசகடாது
வைருமாயின்; பவகராடும் ககடல் - (அவரைப் பரகக்கும் பரக) அடிகயாடு
அழிதரல; பவண்டல்உண்டாகுபமா? - மட கவண்டிப் சபருதல் உண்டாகுகமா’
(கவண்டாம் தாகை நடக்கும்.)

யாசராடும் பரகசகாள்ைாமல் இருந்தால் புகழ் சபருகும்; பரட அழியாது

வைரும். எைகவஅவரைப் பரகக்கப் பிறர் நிரைக்கினும் அது செய்யார்; அதைால்,
பரககய இல்லாது ஒழியும். தார்என்பது முன்ைணிப் பரடரயக் குறிக்கும். இங்குப்
சபாதுவாகப் பரட என்னும் கருத்தில் வந்துள்ைது. எல்லாரிடமும் அன்பு செய்தல்
ஆக்கம் தரும் என்ற கருத்திரை “பலத்தால் சவல்லப் பட்டபரகவன் ெமயம்
வாய்த்தகபாது ககடு செய்வான்; அன்பால் சவல்லப் பட்ட பரகவன் எப்கபாதும்
சகடுதல் செய்யான் ” ஒஎன்னும் புத்த பகவான் சமாழிகயாடு இரணத்துப்
பார்க்கலாம். “ஊருடன் பரகக்கின்கவருடன் சகடும்” என்னும் (சகான்ரற. 6.)
கருத்ரதயும் இங்குக் கருதுக. 21

1420. ‘பகாளும் ஐம்க ாறியும் குவறய, க ாருள்

நாளும் கண்டு, நடுக்குறு பநான்வமயின்
ஆளும் அவ் அரபச அரசு; அன்னது,
வாளின் பமல் வரு மா தவம், வமந்தபன!
‘வமந்தபன - மககை; பகாளும் ஐம்க ாறியும் - தத்தமக் ககற்ற
புலன்கரைக்சகாள்ளும் தன்ரமயில் வல்ல ஐந்து சபாறிகளும்; குவறய -
அடங்கியிருக்க; க ாருள்நாளும் கண்டு - அரசுக்கு வரும் வருவாரய நாள்கதாரும்
ஆராய்ந்து; நடுக்குறு பநான்வமயின் - பரகவர் அஞ்ெத்தகும் வலிரமகயாடு கூடி;
ஆளும் - ஆட்சிபுரிகின்ற; அவ் அரபச - அந்த அரொட்சிகய; அரசு - அரொகும்; அன்னது -
அத்தரகய அரொட்சி; வாளின் பமல் வரு மா தவம் - வாளின் கூரிய முரைகமல்
நின்றுசகாண்டு செய்யும் சபருந்தவம்எைலாகும்.’
நாள்கதாறும் வருவாய் சபருக்கி, ஐம்புலன்கரை அடக்கி, வலிரமயும் மை
உறுதியும் உரடயவராய்அரொளுகவார் தவம் செய்வர் ஆவர். அரெராவரும்
ஒருவரகயில் தவம் செய்கவாகர ஆவர், நல்லரெர்ஆவர். நல்லரெர் ஆக ஆட்சிபுரியின்
என்பது கருத்து. ‘ஏ’ காரம் விளி. 22

1421. ‘உவமக்கு நாதற்கும், ஓங்கு புள் ஊர்திக்கும்,

இவமப்பு இல் நாட்டம் ஓர் எட்டு உவடயானுக்கும்,
சவமத்த பதால் வலி தாங்கினர் ஆயினும்,
அவமச்சர் கசால்வழி ஆற்றுதல் ஆற்றபல,
‘உவமக்கு நாதற்கும் - உமாகதவியின் கணவைாகிய சிவசபருமானுக்கும்; ஓங்கு
புள்ஊர்திக்கும் - உயர்ந்த கருடரை வாகைமாக உரடய திருமாலுக்கும்; இவமப்பு இல்
நாட்டம் - இரமயாத கண்கள்; எட்டு உவடயானுக்கும் - எட்டு உரடய
நான்முகனுக்கும்; சவமத்த - சபாருந்திய; பதாள்வலி - கதாள் ஆற்றரல; தாங்கினர் -
சபற்றுரடயராக (அரெர்); ஆயினும் - இருந்தாலும்; அவமச்சர் கசால் வழி -
மந்திரியரது ஆகலாெரைவழியில்; ஆற்றுதல் - அரொட்சிரயச் செய்தல்; ஆற்றல் -
ஆண்ரமயாகும்.’

மும்மூர்த்திகரைப் கபாலத் கதாள்வலி சபற்ற அரெரும்அரமச்ெர் சொற்ககட்டு

ஆட்சி நடத்தல் கவண்டும் என்பதாம். நான்முகன் ஆதலால் எட்டுக்
கண்கள்உரடயான் ஆயிைன். ‘ஓர்’ அரெ. உ (அம்மா) மா. (கவண்டாம்) அம்மா
கவண்டாம் என்று சொல்லியபடியால்உமா என்று சபயராயிற்று என்பர். உமா, உரம
எை வந்தது, அரமச்ெர் - அமாத்தியர்; அருகிருந்து ஆவை சொல்வார்.
‘உரழயிருந்தான்’ எைப் சபயர் உரரப்பர் திருவள்ளுவர், (குறள். 638.) ‘ஏ’காரம்
ஈற்றரெ. 23

1422. ‘என்பு பதால் உவடயார்க்கும், இலார்க்கும், தம்

வன் வகப் புலன் மாசு அற மாய்ப் து என்?
முன்பு பின்பு இன்றி, மூ உலகத்தினும்,
அன்பின் நல்லது ஓர் ஆக்கம் உண்டாகுபமா?
‘என்பு பதால் உவடயார்க்கும் - எலும்பும் கதாலும் உரடயார் ஆகி உள்ை
முனிவர்களுக்கும்; இலார்க்கும் - அரவ இல்லாது கதவெரீரம் சபற்ற கதவர்களுக்கும்;
தம் வன் வகப் புலன் - தம்முரடய வலிய பரகயாகிய புலன்கரை; மாறசு அற -
குற்றம் இல்லாமல்; மாய்ப் து என்? - அழிப்பது என்ை பயரைத் தரும்; மூ
உலகத்தினும் - மூன்று உலகங்களிலும்; முன்புபின்பு இன்றி - தைக்கு கமம்பட்டதும்
பிற்பட்டதும் இல்லாமல் சிறந்து நிற்கிற; அன்பின் - அன்ரபவிட; நல்லது ஓர் ஆக்கம்
- நல்லதாகிய ஒரு செல்வம்; உண்டாகுபமா- உைதாகுகமா’ (இல்ரல என்றபடி.)
இந்திரிய வெம் செய்வரதவிட அன்புரடயராயிருத்தல் யார்க்கும் சபருஞ்
செல்வம் ஆகும் என்பதாம். “உரிரவ ரதஇய ஊன் சகடு மார்பின், என்பு எழுந்து
இயங்கும் யாக்ரகயர்” என்ற (முருகு 12 9 -130) அடிகரைசயாட்டி ‘என்பு கதால்
உரடயார்’ என்ற முனிவரரர அறிக. கதவர்கள்புண்ணிய ெரீரம் உரடயவர்,
பூதசபௌதிக உடம்பு உரடயவர் அல்லர் ஆதலின் ‘இலார்க்கும்’ என்றார். ‘முன்பு,
பின்பு இன்றி’ இறந்த காலத்தும், எதிர்காலத்தும் இல்லாமல் நிகழ்காலத்தும்
அன்பின்நல்ல ஆக்கம் இல்ரல எை உரரத்து, முக்காலத்திற்கும் ஒப்ப உயர்ந்த
ஆக்கம் அன்கப என்றார்எைலும் ஆம். 24

1423. ‘வவயம்ம மன் உயிர் ஆக, அம் மன் உயிர்

உய்யத் தாங்கும் உடல் அன்ன மன்னனுக்கு,
ஐயம் இன்றி, அறம் கடவாது, அருள்
கமய்யில் நின்றபின், பவள்வியும் பவண்டுபமா?
‘வவயம் - உலக மக்கள்; மன் உயிர் ஆக - நிரலத்த உயிராக; அம்மன் உயிர் - அந்த
நிரலத்த உயிர்கரை; உய்ய - வாழும்படி; தாங்கும் -சுமக்கின்ற; உடல் அன்ன
மன்னனுக்கு - உடம்ரப ஒத்த அரெனுக்கு; ஐயம் இன்றி - கமற்சகாண்ட சநறியின்
உறுதிபற்றிய ெந்கதகம் இல்லாமல்; அறம் கடவாது அருள் கமய்யில் நின்றபின் -
அறத்ரத விட்டு விலகாது அருளிலும், ெத்தியத்திலும் நிரலசபற்று நின்ற பிறகு;
பவள்வியும் பவண்டுபமா - யாகங்களும் செய்தல் கவண்டுகமா’ (கவண்டாம்
என்றபடி.)

அரெர்கள் சபரிய இராயசூயம், வாஜகபயம், அசுவகமதம் முதலிய யாகங்கரைச்

செய்தல் கவண்டும்என்பார். ஆயினும், அறம், அருள், ெத்தியம் என்ற மூன்றிலும்
நிரலத்து நின்று அரொட்சிசெய்யின் அதுகவ யாகமாம்; கவறு யாகம்
செய்யகவண்டுவது இல்ரல என்றாராம். “செயிர் இலாஉலகினில் சென்று நின்று
வாழ், உயிர்எலாம் உரறவகதார் உடம்பும் ஆயிைான்” 177) என்று தயரதரைப் பற்றி
முன்ைர்க் கூறியவாறு, மக்கரை உயிராகவும் மன்ைரை உடலாகவும் கூறுவது
கம்பரின்முடியரசில் குடியரசுக் சகாள்ரகயாம். ெங்ககாலத்தில் “சநல்லும் உயிரன்கற,
நீரும் உயிரன்கற, மன்ைன் உயிர்த்கத மலர்தரல உலகம், அதைால், யான் உயிர்
என்பது அறிரக, கவன்மிகுதாரைகவந்தற்குக் கடகை’ என்று மக்கரை உடலாகவும்,
மன்ைரை உயிராகவும் கருதிக் கூறும் சகாள்ரக நிரலசபற்றரதக்காணலாம். (புறநா.
186.) உயிர் இல்லாத வழி உடல் இயங்காரம கபால மக்கள் இல்லாதவழி
மன்ைனுக்குகவரல இல்ரல என்பது கம்பர் கருத்து. மக்களுக்காக மன்ைவகை அன்றி
மன்ைனுக்காக மக்கள் அல்லர்என்னும் இக்கருத்கத ொலப் சபாருத்தம் உரடயது
அறம், அருள் ெத்தியம் இல்லாதவன் யாகம் செய்வதுவீண் ஆரவாகமயன்றி கவறன்று.
25 1424. ‘இனிய கசால்லினன்; ஈவகயன்; எண்ணினன்;
விவனயன்; தூயன்; விழுமியன்; கவன்றியன்;
நிவனயும் நீதி கநறி கடவான் எனில்,
அவனய மன்னற்கு அழிவும் உண்டாம்ககாபலா?
‘(ஓர் அரென்) இனிய கசால்லினன் - (ககட்டார்க்கு) இனிரம சபாருந்தச்சொல்லும்
இன்சொல் உரடயவன்; ஈவகயன் - நல்ல சகாரடத்திறம் உள்ைவன்; எண்ணினன் -
ஆராய்ச்சி உரடயவன்; விவனயன் - முயற்சி உரடயவன்; தூயன் - தூய்ரமயாைவன்;
விழுமியன் - சிறந்தவன்; கவன்றியன் - சவற்றி உரடயவன்; நிவனயும் நீதிகநறி
கடவாதவன் - ஆராய்ந்து அறியும் கநர்ரமயில் சிறிதும் அகலாதவன்; எனில் -
என்றால்; அவனய மன்னற்கு - அப்படிப்பட்ட அரெனுக்கு; அழிவும்
உண்டாம்ககாபலா? - ககடும் உண்டாகுகமா?’ (உண்டாகாது).
“இன்சொலால் ஈத்தளிக்க வல்லாற்குத் தன்சொலாற் றான்கண் டரைத் திவ் வுலகு”,
“கடுஞ்சொல்லன் கண்ணிலன் ஆயின் சநடுஞ் செல்வம், நீடின்றி ஆங்கக சகடும்”
என்பைவற்ரற(குறள். 387, 566.) இதனுடன் ஒப்பிடுக. ஈரக - வறியராய் வந்து
ககட்பவர்களுக்கு இல்ரல என்ைாது சகாடுத்தல். எண் - தான் செய்யும் செயல்கரை
ஆராய்ந்து செய்தல்; காலமும், இடனும், வலியும்அறிதலும்; சகாடுத்தல், இன்சொல்
சொல்லுதல், கவறுபடுத்தல், ஒறுத்தல் என்னும் நால்வரகஉபாயமும் சதரிந்து
செயலும் இதனுள் அடங்கும். விரை என்பது அரெர்க்குரிய கபார்த்
சதாழிலின்கண்ஊக்கம். கமற்கெறல் அரண்முற்றல், ககாடல், சபாருதல், கவறல்
என்பைவாம். நட்பாக்கல், பரகயாக்கல், கமற்கெறல், இருத்தல், பிரித்தல், கூட்டல்
என்பைவும் ஆகும். எைகவ இவற்ரறஅறிதற்கும், செய்தற்கும் இரடவிடாத
சமய்ம்முயற்சி உரடயைாதல் கவண்டும் என்க. 26

1425. ‘சீலம் அல்லன நீக்கி, கசம்க ான் துவலத

தாலம் அன்ன தனி நிவல தாங்கிய
ஞால மன்னற்கு, நல்லவர் பநாக்கிய
காலம் அல்லது கண்ணும் உண்டாகுபமா?
சீலம் அல்லன நீக்கி - நல்சலாழுக்கத்திற்குப் படாதரவகரை நீக்கி;
கசம்க ான்துவலத் தாலம் அன்ன - சிவந்த சபான்ரை நிறுத்துகின்ற தராசிைது
நடுநாரவ ஒத்த; தனிநிவல - ஒப்பற்ற நடுவு நிரலரமரய; தாங்கிய - உரடய; ஞால
மன்னற்கு - உலரக ஆளும்அரெனுக்கு; நல்லவர் - அரமச்ெர்கள்; பநாக்கிய -
ஆராய்ந்துரரத்த; காலம்அல்லது - சபாழுது அல்லாமல்; கண்ணும் உண்டாகுபமா? -
கவறு கண்ணும் உண்டாகுகமா?’ (இல்ரல).
 நடுவு நிரலரம - பரக, சநாதுமல், நட்பு என்னும் மூன்று திறத்தார் கண்ணும்
அறத்தின் வழுவாதுஒப்ப நிற்கும் நிரலரம. தாலம் - தாலு - தாக்கு. துரலயின்
நடுமுள்ரை நாக்கு எைல் வழக்கு. நடுவு நிரலரமக்குத் துலாக்ககால்
உவரமயாதல்“ெமன் செய்து சீர்தூக்கும் ககால் கபால் அரமந்து ஒருபாற், ககாடாரம
ொன்கறார்க் கணி” என்பதிற் (குறல். 118) காண்க. சபான்சைரட என்பது மிகத்
துல்லியமாக நிறுக்கப்படுவது; ஆதலின் ‘செம்சபான் துரல’ என்றார். நல்லவர் -
இங்கு அரமச்ெர். ‘காலமறிதல்’ என்னும் திருக்குறள்அதிகாரத்தின்கண் ‘காலம்’
அரெர்க்கு இன்றியரமயாத சிறப்புரடயது எைல் காண்க. 27

1426. “ஒர்வின் நல் விவன ஊற்றத்தினார் உவர

ப ார் இல் கதால் விதி க ற்று உளது” என்று அபரா,
தீர்வு இல் அன்பு கசலுத்தலின், கசவ்விபயார்
ஆர்வம் மன்னவற்கு ஆயுதம் ஆவபத.
‘ஓர்வின் - ஆய்விரை உரடய; நல்விவன ஊற்றத்தினார் - நல்ல சதாழிலின்கண்
எப்சபாழுதும் முயலும் முயற்சிரய உரடய முனிவர்கைது; உவர - சமாழிரய;
ப ர்வுஇல் கதால்விதி - மாறு படுதல் இல்லாத பரழய விதி; க ற்று உளது - அரடந்து
(அவ்வுரரவழி) நடக்கின்றது; என்று - என்று கருதி; தீர்வுஇல் அன்பு கசலுத்தலின் -
அவர்களிடத்து நீங்காதஅன்ரபச் செலுத்துகின்ற காரணத்தால்; கசல்விபயார் ஆர்வம் -
நன்ரமயுரடய அப்சபரிகயார்தம்பால் செலுத்தும் விருப்பம்; மன்னவற்கு -
அரெனுக்கு; ஆயுதம் ஆவது - பரடக்கலம்ஆகும்.’
முன்ைர் (1416) ‘அவர் ஏவ நிற்கும் விதி’ என்றதும் காண்க. முனிவர்க்கு ஊழும்
கட்டுப்பட்டு நடக்கும். அதைால் அவர்கைது பிரியத்ரதக் ெம்பாதித்துக்சகாள்ளுதல்
மன்ைவற்குப் சபரும்பரடயாகும். ‘அன்பீனும் ஆர்வம் உரடரம அதுவீனும், நண்பு
என்னும் நாடாச் சிறப்பு” என்ற குறரைப்(குறள் - 74) பின்னிரண்டு வரிகளுடன்
ஒப்பிடுக. ‘அகரா’ ‘ஏ’ ஈற்றரெ. 28

1427. ‘தூமபகது புவிக்கு எனத் பதான்றிய

வாம பமகவல மங்வகயரால் வரும்
காமம் இல்வல எனின், கடுங் பகடு எனும்
நாமம் இல்வல; நரகமும் இல்வலபய.’
‘புவிக்கு - இந்த உலகில் உள்ைவர்க்குத் (தீரம விரைக்கத் கதான்றும்); தூமபகது
என - வால் நட்ெத்திரம் என்று சொல்லும்படி; பதான்றிய - பிறந்துள்ை, வாம பமகவல
மங்வகயரால் - அழகிய கமகலாபரணம் அணிந்த சபண்கைால்; வரும் -உண்டாகின்ற;
காமம் இல்வல எனின் - காம கநாய்மட்டும் இல்ரலயாைால்; கடும் - சகாடிய; பகடு
எனும் நாமம் இல்வல - சகடுதி என்னும் சொல்கல இல்ரலயாகும்; நரகமும்
இல்வலபய - நரகத் துன்பமும் இல்ரல.’ சபருங்ககடு விரைதற்கு உற்பாதம்
தூமககது. அதுகபால மங்ரகயரும் ககடு விரைப்பர் என்றவாறாம். காமம்
ககட்டிற்கும் நரகிற்கும் வாயில் என்றார். ‘காமத்தால் வருவை கநகர
பரகயல்லவாயினும் ஆக்கம் சிரதத்தல், அழிவு தரலத்தருதல் என்னும்
சதாழில்கைாற் பரககயாடு ஒத்தலின் பரகப்பாற்படுவைவாம்’ என்னும் திருக்குறள்
‘சபண்வழிச் கெறல்’ அதிகார முகவுரரயிற் பரிகமலழகர் உரரத்தைவற்ரற இங்குக்
கருதுக. இனிப் பின்ைர்க் கிட்கிந்தா காண்டம் அரசியற் படலத்து ‘இராமன்
வசிட்டன்பால் ககட்டறிந்தைவற்ரறச் சுக்கிரீவனுக்கு உரரத்தரம’ “மங்ரகயர்
சபாருட்டால் எய்தும் மாநதாக்கு மரணம் என்றல், ெங்ரக இன்று உணர்த்தி...அங்கவர்
தங்கைாகல அல்லலும் பழியும் ஆதல், எங்களின் காண்டி” (4127) என்ற பாடலாற்
கண்டு இதனுடன் இரணத்துக் கருதுக. ‘ஏ’ ஈற்றரெ; கதற்றம் எனினும் ஆம்.
29

வசிட்டன் இராமனுடன் திருமால் ககாயிரல அரடந்து ெடங்குகள் இயற்றல்

1428. ஏவன நீதி இவனயன, வவயகப்

ப ானதற்கு விளம்பி, புலன் ககாளீஇ,
ஆனவன்கனாடும் ஆயிர கமௌலியான்
தானம் நண்ணினன், தத்துவம் நண்ணினான்.
தத்துவம் நண்ணினான் - சமய்ப்சபாருள் உணர்வில் சநருங்கியவைாகிய வசிட்டன்;
வவயகப் ப ானகற்கு - உலகத்ரத உண்டு வயிற்றகத் தடக்கித் காக்கும் திருமாலின்
அம்ெமாை இராமனுக்கு; இவனயன ஏவன நீதியும் - இப்படிப்பட்ட ஏரைய
நீதிகரையும்; விைம்பி - சொல்லி; புலன்ககாளீஇ - அறிவு கற்பித்து; ஆனவன்கனாடும்
- அவனுடகை; ஆயிர கமௌலியான் - ஆயிர மணிமுடிகரை உரடய திருமாலிைது;
தானம் - திருக்ககாயிரல; நண்ணினான் - சென்றரடந்தான்.

ஊழியிறுதியில் உலகம் உண்ட சபருவாயன் ஆதலின் திருமாரல ‘ரவயகப்

கபாைகன்’ என்றார்; “உலகு யாரவயும் மன் வயிற்றின் அடக்கிய மாயரை” என்று
முன்ைர்க் (1406) கூறியது காண்க. இதுவரர 15 பாடல்கைால் கூறியைவற்ரறயும்,
இதுகபான்ற நீதிகரையும் உள்ைடக்கி “இரணயை ஏரை நீதி” என்று ஹஅடக்கிக்
கூறிைார். தத்துவம் என்பது சமய்யணர்வு. அஃதாவது, பிறப்பு வீடுகரையும் அவற்றின்
காரணங்கரையும் விபரீத ஐயங்கைான் அன்றி உண்ரமயான் உணர்தல்’ எை
திருக்குறள், சமய் உணர்தல் (அதி. 36) என்னும் அதிகாரத்து முகவுரரயில் பரிகமலழகர்
உரரத்தவாற்றான் அறிக. அங்ஙைம் உணர்ந்தவன் ஆதலின், வசிட்டன் இராமரையும்
பரம்சபாருள் எை உணர்ந்தவகை, ஆயினும், அவன் சகாண்ட கவடத்திற்கு ஏற்ப
உபகதசித்தான் என்று உணர்த்தகவ ஈண்டுத் “தத்துவம் நண்ணிைான்” என்றார். ஆயிரம்
சமௌலி என்றது அைவிறந்த திருமுடிகள் என்னுங் கருத்தில் கூறியது. 30
வசிட்டன் இராமனுக்கு உரிய ெடங்குகள் இயற்றல்

1429. நண்ணி, நாகவண வள்ளவல நான்மவறப்

புண்ணியப் புனல்ஆட்டி, புலவமபயார்
எண்ணும் நல்விவன முற்றுவித்து, எற்றினான்,
கவண் நிறத்த தருப்வ விரித்து அபரா.
நாகவண வள்ளவல நண்ணி - அரவரணயில் அறிதுயில் அமர்ந்த அண்ணரலச்
சென்றரடந்து;(வழிபட்டு அவைக்கு முன் இராமரை) நான்மவற - நால் கவத
முரறப்படி அரமந்த; புண்ணியப்புனல் ஆட்டி- நன்ரமயுரடய தீர்த்தங்கைால்
நீராட்டி; புலவமபயார் எண்ணும் - அறிவுரடகயார் எண்ணுகின்ற; நல்விவன - நல்ல
ெடங்குகரை; முற்றுவித்து - முடியச்செய்து; கவண்நிறத்த - சவண்ரமயாை; தருப்வ
விரித்து - தருப்ரபப் புல்ரலப் பரப்பி; ஏற்றினான் - அதன்கமல் எழுந்தருைச்
செய்தான்.

பட்டம் சபற்று முடிசூடுவார்க்கு முன்ைர் நிகழும் ெடங்குகளில் திருமால்

ககாயிலில் நீராட்டுதலும்ஒன்று கபாலும். முதல்நாள் விரதம் இருக்கச் செய்தலின்
தருப்ரபரயப் பரப்பி அதன்கமல் ஏறச்செய்தான். ‘ஆயிர சமௌலியான்’ தாைம்
அரடந்து; நாகரண வள்ைரல - இராமரை, புைல் ஆட்டி எை கநகர கூறலும்ஒன்று.
நண்ணிைான். எை கமல் முடிய இங்கு நண்ணி எைத் சதாடங்கியது
அந்தாதித்சதாரட. ‘அகரா’-ஈற்றரெ. 31
தயரதன் நகரர அழகுசெய்ய ஆரணயிடல்

1430. ஏற்றிட, ஆண்தவக இனிது இருந்துழி,

நூல் தட மார் னும், கநாய்தின் எய்தப்ப ாய்,
ஆற்றல் சால் அரசனுக்கு அறிவித்தான்; அவன்,
‘சாற்றுக, நகர் அணி சவமக்க’ என்றனன்.
ஏற்றிட - (தர்ப்பாெைத்தில்) இருக்கச்செய்ய; ஆண்தவக - இராமன்; இனிது
இருந்துழி - (விரதாதி ெடங்குகரைச் செய்து சகாண்டு) இனிரமயாக இருந்தசபாழுது;
நூல் தடமார் னும் - முப்புரி நூரலத் தரித்த அகன்ற மார்பிரை உரடய வசிட்டைம்;
கநாய்தின் எய்தப் ப ாய் - விரரவாக அரடயச் சென்று; ஆற்றல்சால் அரசனுக்கு -
வலிரம மிகுந்த ெக்கரவர்த்திக்கு; அறிவித்தான் - (செய்திரயத் ) சதரிவித்தான்; அவன் -
அம்மன்ைவன்; ‘நகர் அணி சவமக்க - நகரத்ரத அழகு செய்ய; சாற்றுக -
பரறயரறவிப்பீராக; என்றனன் - என்று சொன்ைான்.

இருந்த உழி - இருந்துழி, விகாரம். எய்த - அருகில், வசிட்டன் இராமனுக்கு உரிய

ெடங்குகள்நிரறகவற்றப்பட்ட செய்திரயத் சதரிவித்தான். அதன் பின்ைர் முரசு
அரறக என்றான் தயரதன். 32 1431. ஏவின வள்ளுவர், ‘இராமன்,
நாவளபய
பூமகள் ககாழுநனாய், புவனயும் கமௌலி; இக்
பகா நகர் அணிக!’ என, ககாட்டும் ப ரி அத்
பதவரும் களி ககாள, திரிந்து சாற்றினார்.
ஏவின வள்ளுவர் - (அரெைால்) ஏவப்பட்ட வள்ளுவர்; இராமன் -; நாவளபய -
நாரைக்கக; பூமகள் ககாழுநனாய் - நிலமகள் கணவைாய்; கமௌலி புவனயும் -
மகுடம்சூடுவான்; (ஆதலால்) இக்பகாநகர் - இந்தத் தரலரம நகரத்ரத; அணிக -
அலங்கரிக்க; என - என்று சொல்லி; ககாட்டும் - முழுக்குகின்ற; ப ரி - முரெத்ரத;
அத்பதவரும் களிககாள- விண்ணுலகத்துத் கதவரும் மகிழ்ச்சிசகாள்ை; திரிந்து - நகர்
எங்கும் சுற்றி; சாற்றினார் - அடித்து முழக்கிைார்கள்.

வள்ளுவர் பரறயரறந்து முடிசூட்டுவிழாச் செய்திரயத் சதரிவித்தைர். கதவர்

களிசகாள்ைல்அரக்கர் குலம் அழியச் ெமயம் அணுகியது என்பதால் ஆகும். கபரி -
சபருமுரசு. ககாநகர் -தரலநகர்; அரசு வீற்றிருக்கின்ற நகரம்.
33
 மக்கள் மகிழ்ந்து, நகரர அழகு செய்தல்

1432. ‘கவி அவம கீர்த்தி அக் காவள நாவளபய

புவி அவம மணி முடி புவனயும்’ என்ற கசால்,
கசவி அவம நுகர்ச்சியது எனினும், பதவர்தம்
அவி அமுது ஆனது, அந் நகர் உளார்க்கு எலாம்.
கவி அவம கீர்த்தி அக் காவள - கவிரதகளில் புரையப்படும் புகரழ உரடய அந்த
இராமன்; நாவளபய - நாரைக்கக; புவி அவம - அரசு புரிதற்குரிய; மணிமுடி -
அழகியமகுடத்ரத; புவனயும் - தரிப்பான்; என்ற கசால் - என்ற வள்ளுவர் வார்த்ரத;
கசவி அவம நுகர்ச்சியது எனினும் - காதுகைால் அணுபவிக்கப்படும் ஓரெ
இனிரமயைவிைதுதான் ஆைாலும்; அந்நகர் உபளார்க்கு எலாம் - அகயாத்தி நகரில்
உள்ைவர்களுக் சகல்லாம்; பதவர்தம் - கதவர்கைது; அவி அமுது ஆனது -
அவியுணரவயும் அமுதத்ரதயும் ஒத்திருந்தது.
செவி நுகர்ச்சிக்கு எட்டியது நிலவுலகச் சொல்கல; ஆயினும், கதவர்தம்
அமுதசமைச் சுரவப்பயன் தந்தது என்பது கருத்து கீர்த்தி என்பது சகாரடப்புகழ்
.“உரரப்பார் உரரப்பரவ எல்லாம் இரப்பார்க்கு ஒன்று, ஈவார்கமல் நிற்கும் புகழ்”
என்றார் வள்ளுவரும். (குறள். 232) அவி - கவள்வியில் சகாடுக்கப்சபறுவது.அமுதம்-
பாற்கடலில் இருந்து சபறப்பட்ட ொவா மருந்து. அவியமுது உம்ரமத்சதாரக.
‘நாரைகய’.‘ஏ’ கதற்றம். 34.

1433. ஆர்த்தனர்; களித்தனர்; ஆடிப் ாடினர்;

பவர்த்தனர்; தடித்தினர்; சிலிர்த்து கமய்ம் மயிர்
ப ார்த்தனர்; மன்னவனப் புகழ்ந்து வாழ்த்தினர்;
தூர்த்தனர் நீள் நிதி, கசால்லினார்க்கு எலாம்.*
(நகர மக்கள்) ஆர்த்தனர் - ஆரவாரித்தைர்; களித்தனர் - மகிழ்ந்தைர்; ஆடிப் ாடினர் -
; பவர்த்தனர் - உடல் வியர்க்கப் சபற்றைர்; தடித்தனர் - (மகிழ்ச்சியால்) உடல்
சபருத்தைர்; கமய் - உடம்பில்; மயிர் சிலிர்த்துப்ப ார்த்தனர் - மயிர்க்கூச்செறியப்
சபற்று மூடப் சபற்றைர்; மன்னவன - தயரதரை; புகழ்ந்து - துதித்து; வாழ்த்திைர் -;
கசால்லினார்க்கு எலாம் - இந் நற்செய்திரயச் சொன்ைவர்களுக்சகால்லாம்; நீள்நிதி -
சபருஞ்செல்வத்ரத; தூர்த்தனர்- நிரப்பிைார்கள்.

எல்லாம் என்பது இருதிரணப் சபாது. மகிழ்ச்சி மிகுதியால் புைகாங்கிதம்

அரடதல் என்பதரைகய‘சமய்ம்மயிர்ச் சிலிர்த்துப் கபார்த்தைர்’ என்றார்.
35

1434. திணி சுடர் இரவிவயத் திருத்துமாறுப ால்,

ணியிவடப் ள்ளியான் ரந்த மார்பிவட
மணியிவட பவகடம் வகுக்குமாறுப ால்,
அணி நகர் அணிந்தனர் - அருத்தி மாக்கபள.
 அருத்தி மாக்கள் - அன்புரடய அகயாத்தி நகர மக்கள்; திணி சுடர்
இரவிவயத்திருத்துமாறுப ால் - சநருங்கிய கதிர்கரையுரடய சூரியரைச் சீர்திருத்தும்
தன்ரமரயப்கபாலவும்; ணியிவடப் ள்ளியான்- பாம்பின் இரடகய படுத்துறங்கும்
திருமாலின்; ரந்தமார்பிவட - அகன்ற மார்பின் நடுவில் அரமந்த; மணியிவன -
சகௌஸ்துப மணியிரை; பவகடம் வகுக்குமாறுப ால் - ொரண பிடித்து மாசு
கபாக்குதரலப் கபாலவும்; அணிநகர்அணிந்தனர் - முன்கபா அழகுற உள்ை
அகயாத்திநகரர கமலும் அலங்கரித்தார்கள்.

இயல்பாககவ அழகாை அகயாத்திநகரர மீண்டும் அழகு செய்தரல இரண்டு

உவரமகைால்விைக்கிைார். ஒளியுரடய சூரியரை கமலும் திருத்து தரலயும்.
சகௌஸ்துப மணிரயப் பட்ரட தீட்டி ஒளிஊட்டுதரலயும் கபால என்பதால், அரவ
இரண்டும் கபால அகயாத்தியும் இயற்ரகயாககவ அழகுரடயது என்றாயிற்று,
கவகடம் - ொரணபிடித்தல். அருத்தி - அன்பு. ‘ஏ’ ஈற்றரெ. 36

1435. கவள்ளிய, கரியன, கசய்ய,

பவறு உள,
ககாள்வள வான் ககாடி நிவரக்
குழாங்கள் பதான்றுவ -
கள் அவிழ் பகாவதயான்
கசல்வம் காணிய,
புள்எலாம் திருநகர்
புகுந்த ப ான்றபவ.
கவள்ளிய - சவண்ரமயாைரவ; கரியன - கருரமயாைரவ; கசய்ய -
செம்ரமயாைரவ; பவறு உள - கவறு பல நிறமாைரவ ஆக; ககாள்வள-
மிகுதியாை; வான் - சபரிய; ககாடி நிவரக் குழாங்கள் - சகாடி வரிரெக் கூட்டங்கள்;
பதான்றுவ - நகரில் கதான்றுகின்றை(அரவ); கள் அவிழ் பகாவதயான்- மதுவிரியும்
மாரலயணிந்த இராமைது; கசல்வம் - முடிசூட்டு விழாச் செல்வத்ரத; காணிய - காண
விரும்பி; புள் எலாம் - பறரவகள் எல்லாம்; திருநகர் - அகயாத்தியில்; புகுந்த ப ான்ற -
நுரழந்தரவ கபான்றுள்ைை,

பலவரக நிறமுரடய சகாடிகள் கட்டப்சபற்றரதப் பறரவகள் நகரிற்

புகுந்தைகபால் எை வருணித்தார்.‘கதான்றுவ’ படுத்தல் ஓரெயாற் சபயராயிற்று. ‘ஏ’
காரம் ஈற்றரெ 37

1436. மங்வகயர் குறங்கு என வகுத்த, வாவழகள்;-

அங்கு - அவர் கழுத்து எனக் கமுகம் ஆர்ந்தன;
தங்கு ஒளி முறுவலின் தாமம் நான்றன;
ககாங்வகவய நிகர்த்தன, கனக கும் பம.
அங்கு - அகயாத்தியில்; மங்வகயர் குறங்கு என - மாதரது சதாரட கபால;
வாவழகள் - வாரழ மரங்கள்; வகுத்த - நிறுத்தப் பட்டை; அவர் கழுத்து எனக்கமுகம்
ஆர்ந்தன - அம்மகளிர் கழுத்துப் கபாலக் கமுக மரங்கள் நிரறந்தை; தங்கு ஒளி
முறுவலின் - (அவரிடத்கத) சவள்சைாளி நிரறந்த புன்சிரிப்புப் கபால; தாமம்
நான்றன - முத்துமாரலகள் சதாங்கிை; கனகக் கும் ம் - சபான்மயமாை பூர்ண
கும்பங்கள்; ககாங்வகவய நிகர்த்தன - மகளிரது தைங்கரை ஒத்து விைங்கிை.

வாரழ, கமுகு நிரறத்து, முத்துமாரலகள் சதாங்கவிட்டு, பூர்ண கும்பங்கள்

ரவத்து நகரரஅழுகுபடுத்திைர். சபண்கரைப் பற்றிய உவரமககை அரைத்துக்கும்
கூறியது நயம். வாரழ திரட்சிக்கும், கமுகு வரரக்கும் சமன்ரமக்கும், தாமம்
சவண்ரமக்கும் வரிரெக்கும், கும்பம் வடிவரமப்புக்கும், ஒளிக்கும்உவரமயாயிை,
இங்கக மரபுவழி உவரமகள் உவகமயங்கைாக வந்தரம காண்க. ‘ஏ’ காரம் ஈற்றரெ.
38

1437. முதிர் ஒளி உயிர்த்தன, முடுகிக் காவலயில்

கதிரவன் பவறு ஒரு கவின் ககாண்டான் என -
மதி கதாட நிவந்து உயர் மகர பதாரணம்
புதியன அலர்ந்தன புதவ ராசிபய.
புதவ ராசி - ககாபுர வாயிற் கதவுகளின் வரிரெத் சதாகுதிகள்; காவலயில் கதிரவன் -
காரலப்சபாழுதில் உள்ை இைஞ்சூரியன்; முடுகி - விரரந்து சென்று (நண்பகலில்);
பவறுஒரு கவின் ககாண்டான் - கவறுபட்ட ஒர் அழரகக் சகாண்டைன்; என -
என்றுசொல்லும்படி; மதி கதாட நிவந்து உயர் மகர பதாரணம் - ெந்திரரைத்
சதாடும்படி உயர்ந்த மகரமீன் வடிவமாகச் செய்யப்சபற்ற கதாரணங்கள்; முதிர்ஒளி
உயிர்த்தன- மிக்ககொரபரய வீசிைவாய்; புதியன - புதியைவாய்; அலர்ந்தன -
விைங்கப்சபற்றை.

ககாபுர வாயிற் கதவுகளில் மகரகதாரணங்கள் புதியைவாய்க் கட்டப் சபற்றரமரய

வருணித்தார்.புதவம் - கதவு. புதா என்பது புதவு எை ஆகி புதவம் எை அம் ொரிரய
சபற்றது. “குறியதன் கீழ் ஆக்குறுகலும் அதகைாடு உகரம் ஏற்றலும்” (நன். 172........)
என்பது இலக்கணவிதி செஞ் சூரியைாகியஉதய சூரியன் நண்பகலில் சவள்சைாலி
விரித்தல் சவளிப்பரட. ‘ஏ’காரம் ஈற்றரெ. 39

1438. துனி அறு கசம்மணித் தூணம் நீல் நிறம்

வனிவத - ஓர் - கூறினன் வடிவு காட்டின;
புவன துகில் உவறகதாறும் க ாலிந்து பதான்றின.
னி க ாதி கதிர் எனப் வளத் தூண்கபள.
புவன துகில் உவற கதாறும் க ாலிந்து பதான்றின - அழகிய (சவண்ரமயாை )
துணி உரறகளுக்குள்கை விைங்கித் கதான்றுவைவாகிய; துனி அறு - குற்றம் அற்ற;
கசம்மணித்தூணம் - சிவந்த மாணிக்கத்தால் ஆகிய தூண்கள்; நீல் நிற வனிவத - நீல
நிறம்உரடய பார்வதிரய; ஓர் கூறினன் - தன்னுரடய இடப்பாகத்தில் உரடயவன்
ஆகிய சிவசபருமாைது; வடிவு - (திருநீறு பூசிய செம்ரம) வடிவத்ரத; காட்டின -
காண்பித்தை; வளத் தூண்கள் - (சவள்ளுரறயில் சபாதிந்த) பவைத்தால் ஆகிய
தூண்கள்; னி க ாதிகதிர் என - பனியில் மரறந்த காரலச் செஞ்சூரியன் என்னும்படி
(சபாலிந்து கதான்றிை -விைங்கித் கதான்றிை.)
 செம்மணித் தூண்களும் பவைத் தூண்களும் சவண்ரமயாை துணி உரறயால்
மூடப்சபற்றுள்ை காட்சிரயச்சித்திரித்தார். திருநீறு சவண்ரமயாை உரறக்கும்,
உள்கை சபாதிந்த செம்கமனி செம்மணித் தூணத்துக்கும்உவரமயாம். அவ்வாகற
பனி சவள்ளுரறக்கும், உட்சபாதிந்த சிவந்த சூரியன் பவைத்தூணுக்கும்உவரமயாம்.
‘புரைதுகில் உரறசதாறும் சபாலிந்து கதான்றிை’ என்ற மூன்றாம் அடிரய முன்னும்
பின்னும்கூட்டிப் சபாருள் செய்க, இது இரட நிரலத் தீவக அணிகயாடு கலந்துவந்த
உவரமயணியாம். துகில் -சவண்ரமயாை ஆரட. ‘ஏ’ காரம் ஈற்றரெ. 40 1439.
முத்தினின் முழுநிலவு எறிப் , கமாய்ம் மணிப்
த்தியின் இள கவயில் ரப் , நீலத்தின்
கதாத்துஇனம் இருள் வரத் தூண்ட, பசாதிட
வித்தகர் விரித்த நாள் ஒத்த, வீதிபய,
வீதி - (அகயாத்தி நகரத்) சதருக்கள்; முத்தினின் - (அலங்கரித்த முத்து மாரலகளில்
உள்ை) முத்துக்கைால்; முழுநிலவு எறிப் - முழுரமயாை நிலசவாளிரய
எங்கும்விைங்கச் செய்ய; கமாய் - சநருங்கிய; மணிப் த்தியின் - மணிக்கற்கள்வரிரெ;
இளகவயில் ரப் - இைரமயாை சவயிரலப் பரவச் செய்ய; நீலத்தின் கதாத்துஇனம்
- (அழகுபடுத்திய) நீலமணிகளின் சதாகுதியாை கூட்டம்; இருள் வரத் தூண்ட - எங்கும்
இருள் உண்டாகச் செய்ய; (இவற்றால்) பசாதிட வித்தகர் - கொதிட நூல் அறிஞர்;
விரித்த - விைக்கிக் கூறுகின்ற; நாள் ஒத்த - நாரை ஒத்தை.

பகல், நிலவு, இருள் ஆகியவற்கறாடு கூடிய ஒருநாள் கபால, இவ்வீதிகள்

மணியால் இைசவயிலும்,முத்தால் நிலசவாளியும், நீலமணியால் இருளும் பரப்பிை
என்று வருணித்தார். ‘நீல மாரலத், தஞ்சுரடயஇருள் தரழப்பத் தரைம் ஆங்கக
தண்மதியின் நிலாக்காட்டப் பவைந் தன்ைால் செஞ்சுடர சவயில்விரிக்கும் அழகு’
என்ற திருமங்ரகயாழ்வார் வாக்கு (3.4.4) இக்கற்பரைக்கு மூலம்கபாலும். 41

1440. ஆடல் மான் பதர்க் குழாம், அவனி காணிய,

வீடு எனும் உலகின் வீழ் விமானம் ப ான்றன;
ஓவட மாக் கட களிறு, உதய மால் வவர
பதட அருங் கதிகராடும் திரிவ ப ான்றபவ.
ஆடல் மான் - பல்விதமாை செலவுகளிைால் நடைம் இடுவது கபான்ற குதிரரகள்
பூட்டப்சபற்ற; பதர்க் குழாம் - கதர்த் சதாகுதிகள்; அவனி காணிய -
மண்ணுலகிரைக்காணும் சபாருட்டு; வீடு எனும் உலகின் வீழ் - சுவர்க்கம் என்கின்ற
உலகத்திருந்தும்இறங்கிய; விமானம் ப ான்றன - விமாைத்ரத ஒத்தை; ஓவட மாக் கட
களிறு - முகபடாம் அணிந்த சபரிய மதம் உரடய யாரைகள்; உதய மால் வவர -
சபரிய உதயமரல; பதட அருங்கதிகராடும்- ஒப்புச் சொல்லுதற்கரிய சூரியகைாடும்;
திரிவ ப ான்ற - நகர வீதிகளில் திரிவைவற்ரற ஒத்திருந்தை.
வீதிகளில் குதிரர பூட்டிய கதர்கரையும், முகபடாம் அணிந்த யாரைகரையும்
விமாைம் ஆகவும்,உதய மரலயாகவும் வருணித்தார். ஐங்கதி உரடயரமயால்
ஆடல்மான் என்றார். ஐந்து கதியாவை; மல்ல கதி, மயூர கதி, வியாக்கிர கதி, வாைர
கதி, இடப கதி என்பை. பல்கவறு வரகயாை ஓட்டங்கரைஇங்கக ஆடல் என்றார்.
‘ஏ’ காரம் ஈற்றரெ. 42
1441. வளம் ககழு திரு நகர் - வவகும் வவகலும்,
ளிங்குவட கநடுஞ் சுவர் டுத்த ந்தியில்
கிளர்ந்து எறி சுடர் மணி இருவளக் கீறலால், -
வளர்ந்தில, பிறந்தில, கசக்கர் வானபம.
வளம் ககழு திருநகர் - வைம் சபாருந்திய அழகிய அகயாத்தி நகரில்; வவகும் -
சபாருந்திய; ளிங்குவட கநடுஞ்சுவர் - பளிங்குக் கற்கரையுரடய சபரிய
சுவர்களில்; டுத்த ந்தியில் கிளர்ந்து எறிசுடர்மணி - கெர்த்தரமத்த வரிரெயாய்
அரமந்துமிக்கு கமகலறிப் பிரகாசிக்கின்ற ஒளிபரடத்த செம்மணிகள்; வவகலும் -
நாள்கதாறும்; இருவளக் கீறலால் - மாரலப் சபாழுதில் கமல் எழும் இருரைப்
கபாக்குதலால்; கசக்கர்வானம் - செவ்வாைமாைது; (அங்கு) பிறந்தில - புதிதாகத்
கதான்றவில்ரல; வளர்ந்தில- வைரவும் இல்ரல.

பளிங்குச் சுவரில் பதித்த செம்மணிகள் இருள் கீற ஒளிர்கின்றை. செவ்வாைம்

கபால உள்ைை.மாரலயில் கதான்றி மரறயும் செவ்வாைம் இந்நகரில்
எப்சபாழுதும் ஒரு தன்ரமயாக இருந்தது; கதான்றவும் வைரவும் இல்ரல என்று
படியாம். ‘ஏ’ காரம் ஈற்றரெ. 43

1442. பூ மவழ, புனல் மவழ, புதுகமன் கண்ணத்தின்

தூ மவழ, தரளத்தின் பதாம் இல் கவண் மவழ.
தாம் இவழ கநரிதலின் தகர்ந்த க ான் மவழ.
மா மவழ நிகர்த்தன - மாட வீதிபய.
மாட வீதி - மாளிரககரையுரடய சதருக்களில்; பூ மவழ - மலர் மரழயும்; புனல்
மவழ - (நீர் சதளித்தலால்) நீர் மரழயும்; புதுகமன் கண்ணத்தின் தூ மவழ - புதிய
சமன்ரமயாை வாெரைப் சபாடியின் தூய்ரமயாை மரழயும்; தரளத்தின் பதாம் இல்
கவண்மவழ- முத்துக்கள் சிந்துதலால் குற்றமற்ற சவள்ளிய மரழயும்; இவழதாம்
கநரிதலின் - சபான்ைணிகள் சநருங்கி சநரிகின்ற காரணத்தால்; தகர்ந்த - (ஒன்றுடன்
ஒன்று கமாதி) உரடந்து பிதிர்ந்து சகாட்டிய; க ான் மவழ - கைக மரழயும் கூடி; மா
மவழ- சபரியமரழ சபாழிவரத; நிகர்த்தன- ஒத்தை.

நகரில் உள்ைவர் நீர் சதளித்து, மலர்கரையும், சுண்ணப் சபாடிகரையும் தூவி,

முத்துகரைச்சிந்தி வீதிரய அழகுபடுத்திைர், அப்கபாது அவர்தம் சநருக்கத்தால்
அணிந்திருந்த சபான்ைணிகள்கமாதிப் பிதிர்ந்து சபான்மரழயும் சபாழிவதாயிற்று.
இரவசயல்லாம் சபருமரழ சபாழிவது கபால் ஆயிற்று என்றார். ‘ஏ’ காரம் ஈற்றரெ.
‘தாம்’ உரரயரெ. 44

1443. காகராடு கதாடர் மதக் களிறு கசன்றன.

வாகராடு கதாடர் கழல் வமந்தர் ஆம் என;
தாகராடு நடந்தன பிடிகள், தாழ் கவலத்
பதகராடு நடக்கும் அத் கதரிவவமாரிபன.
வாகராடு கதாடர் கழல் வமந்தர் ஆம் என - வார்கயிற்றாற் கட்டிய வீரக்கழரல
உரடய வீரர் கபால; காகராடு கதாடர் மதக் களிறு கசன்றன - கமகத்கதாடு ஒப்புரம
பற்றுகின்ற மதநீர் உரடய யாரைகள் சென்றை; தாழ்கவலத் பதகராடு -
சதாங்கக்கூடிய கமகரல யணிந்த கதர் கபான்ற அல்குகலாடு; நடக்கும் -நடந்து
செல்லும்; அத் கதரிவவமாரின் - அந்நாட்டுப்சபண்கரைப் கபால; பிடிகள் - சபண்
யாரணகள்; தாகராடு நடந்தன - தம்கமல்கட்டிய கிண்கிணி மாரலயுடன் சென்றை.

அழகுபடுத்தப் சபற்ற களிறும் பிடியும் அந்நகரில் நடந்து சென்ற காட்சிரய

ரமந்தரும் மாதரும் கபால என்று வருணித்தார்; ‘வார்’ - கதாற்கயிறு; வீரக் கழரலக்
கட்டப் பயன்படுவது. தார் - கிண்கிணிச் ெதங்ரக ககாத்த மாரல. ‘கரலத்கதர்’
அல்குலுக்கு சவளிப்பரட. கரல - கமகரல, முதற்குரற, கமகரல யணிந்த கதர்
எைகவ அல்குலாயிற்று. இனி, இதரைகய அந்நகரில் ரமந்தர்களிறு கபாலச்
சென்றைர் என்றும், சதரிரவமார் பிடிகபால நடந்தைர் எைவும் சகாள்ை ரவத்தநயம்
அறிந்து மகிழற்பாலது, ‘ஏ’ காரம் ஈற்றரெ. 45

1444. ஏய்ந்து எழு கசல்வமும், அழகும், இன் மும்,

பதய்ந்தில; அவனயது கதரிந்திலாவமயால்,
ஆய்ந்தனர் க ருகவும் - அமரர், இம் ரில்
ப ாந்தவர், ‘ப ாந்திலம்’ என்னும் புந்தியால்.
ஏய்ந்து எழு கசல்வமும் - சபாருந்தி கமன்கமலும் வைர்கின்ற செல்வமும்; அழகும்
-; இன் மும் -; பதய்ந்தில - குரறந்திருக்க வில்ரல (சபான்ைகரிற் கபாலகவ
நிரறந்துள்ைை); அவனயது - அத்தன்ரமரய ஒத்தது; கதரிந்திலாவமயால் - முன்ைர்
அறியாதபடியால்; இம் ரில் ப ாந்தவர் அமரர் - (இராமைது முடிசூட்டுவிழாக் காண)
அகயாத்திக்கு வந்தவராகியகதவர்; ‘ப ாந்திலம்’ - இன்னும் அகயாத்திக்கு வந்கதாம்
இல்ரல; என்னும் புந்தியால் - என்கின்ற எண்ணத்தால் ; க ருகவும் ஆய்ந்தனர் -
மிகவும் ஆராய்ந்தைர்.

அகயாத்தி சபான்ைகரம் கபாலச் செல்வம், அழகு, இன்பங்கைால் குரற வின்றி

இருக்கிறது. அதைால் அகயாத்திக்கு வந்த கதவர்கள் ‘இன்னும் அகயாத்திக்கு
வந்கதாம் இல்ரலகய, நம் சபான்ைகரத்தில்தாகை இருக்கின்கறாம்’ என்று சபரிதும்
ஆகலாசிக்கத் சதாடங்கிைார்கள் என்பதால் அகயாத்திக்கும்சபான்ைகரத்திற்கும்
கவறுபாடில்ரல என்றார். 36 ஆம் பாடல் முதல் இதுவரர அகயாத்திநகரர
அலங்கரித்தவாறுகூறிைார். 46

கூனியின் ககாபம்

1445. அந் நகர் அணிவுறும் அமவல, வானவர்

க ான்னகர் இயல்பு எனப் க ாலியும் ஏல்வவயில்,
இன்னல் கசய் இராவணன் இவழத்த தீவமப ால்,
துன்ன அருங் ககாடு மனக் கூனி பதான்றினாள்.
அந் நகர் - அந்த அகயாத்தி நகரத்ரத; அணிவுறும் - அழகு படுத்துகின்ற; அமவல -
கபராரவாரத்தால்; வானவர் - கதவர்கைது; க ான்னகர் இயல்பு என - அமராவதி
நகரத்தின் தன்ரம எைச் சொல்லும்படி; க ாலியும் - விைங்குகின்ற; ஏல்வவயின் -
கநரத்தில்; இன்னல்கசய் - (உலகிற்குத்) துன்பம் செய்கின்ற; இராவணன் இவழத்த
தீவமப ால் - இராவணன் செய்த தீரம (அவரை அழிக்க இப்பிறப்பில் உரு எடுத்து
வந்தது) கபால; துன்ன அருங் ககாடு மன - அணுகுதற்கரிய சகாடிய மைம் பரடத்த;
கூனி - கூனிஎன்னும் மந்தரர; பதான்றினாள் - சவளியில் வந்து நகரரப் பார்த்தாள்.
கூனி அரெ மாளிரக உப்பரிரகயின் மீகதறி நகர் அலங்கரிக்கப் படுதற்கும் மக்கள்
மகிழ்ச்சியுடன்இருத்தற்கும் காரணம் என்ை என்று தன்ைருகக இருந்த இராமைது
செவிலித்தாரய விைாவி உணர்ந்து புறப்பட்டான் என்பது வான்மீகம். கூனி செய்த
சூழ்ச்சியால் இராமன் காடு சென்று இராவண வதம்நரடசபற இருத்தலின்,
‘இராவணன் இரழத்த தீரம கபால்’ என்று கூனிரயக் கூறிைார். இராவணன் -
அழுகிறவன் என்பது சபாருள். ரகலாய மரலரயத் தூக்கியகபாது அடியில்
அகப்பட்டுக் சகாண்டு கதறிைான்.ஆதலின் இரறவன் இராவணன் என்று சபயர்
சகாடுத்தான் என்பர். இராவண வதகநாக்கமாகத் கதவர்கள்அவரை அனுப்பிைர்.
ஆதலின், அத் கதவ ரகசியத்ரத உட்சகாண்டு ‘கூனி கதான்றிைாள்’ என்பாரும்உைர்.
ஏல்ரவ - சபாழுது, காலம் எைப் சபாருள்படும். 47

1446. பதான்றிய கூனியும், துடிக்கும் கநஞ்சினாள்;

ஊன்றிய கவகுளியாள்; உவளக்கும் உள்ளத்தாள்;
கான்று எரி நயனத்தாள்; கதிக்கும் கசால்லினாள்;
மூன்று உலகினுக்கும் ஓர் இடுக்கண் மூட்டுவாள்.
பதான்றிய கூனியும் - அவ்வாறு சவளியில் வந்த கூனியும்; (நகர் அணிசெயப்
சபறுவருகண்டு ஆத்திரம் அரடந்து) துடிக்கும் கநஞ்சினாள்- ககாபத்தால் துடிக்கின்ற
மைமுரடயவைாய்; ஊன்றிய கவகுளியாள் - கால்சகாண்டு நிரலநின்ற ககாபம்
உரடயவைாய்; உவளக்கும் உள்ளத்தாள் - கவதரைப்படும் மைம் உரடயவைாய்;
கான்று எரி நயனத்தாள் - சநருப்புக் கக்கி எரிகின்றகண்ணுரடயைாய்; கதிக்கும்
கசால்லினாள் - படபடப்பாகத் கதான்றும் சொல்லுரடயவைாய்; மூன்று
உலகினுக்கும் - மூவுலகங்களுக்கும்; ஓர் - ஒப்பற்ற; இடுக்கண் - (தீர்க்க முடியாத)
துன்பத்ரத; மூட்டுவாள் -செய்யத் சதாடங்குகிறவைாய்(ஆயிைள்)

இராமைது முடிசூட்டுவிழாச் செய்தி அறிந்த கூனி சபாறுக்கலாற்றாமல் மைம்

சவதும்பிச் சீறியபடிரயக் கவி இங்ஙைம் எடுத்துக்காட்டிைார். இரவ ககாபத்தின்
சமய்ப்பாடுகள். கமற்பாடலில்‘கதான்றிைாள்’ எை முடித்து, இங்குத் ‘கதான்றிய’
எைத் சதாடங்கியது அந்தாதித் சதாரட. இச்செய்யுள் சதாடர்ந்து சென்றுபின்ைர் 1448
ஆம் பாடலில் ‘விரரவின் எய்திைாள்’ என்பதில் முடியும். 48
கூனி ரகககயியின் அரண்மரை அரடந்து அவரை எழுப்புதல்

1447. கதாண்வடவாய்க் பககயன் பதாவக பகாயில்பமல்

மண்டினாள் - கவகுளியின் மடித்த வாயினாள்,
ண்வட நாள் இராகவன் ாணி வில் உமிழ்
உண்வட உண்டதவனத் தன் உள்ளத்து உள்ளுவாள்.
ண்வடநாள் - (இராமைது குழந்ரதப் பருவமாகிய) முன்ைாயில்; இராகவன் -
இராமைது; ாணி வில் - ரகயில் உள்ை வில்லிைால்; உமிழ்- சவளிப்படுத்தப்சபற்ற;
உண்வட - மண்ணுருண்ரட; உண்டதவன- (தன்கமல்) பட்டதரை; தன் உள்ளத்து -தன்
மைத்தின்கண்; உள்ளுவாள் - நிரைத்து; கவகுளியின் - ககாபத்தால்; மடித்த - கீழ்
உதட்ரட மடித்துக் கடித்த; வாயினாள் - வாரய உரடயவைாய்; கதாண்வட வாய் -
சகாவ்ரவக்கனி கபான்ற சிவந்த வாரய உரடய; பககயன் பதாவக - ரகககயியின்;
பகாயில் பமல் - மாளிரகயிடத்து; மண்டினாள் - சநருங்கி, (‘எய்திைாள்’எைகமல்
முடியும்)

இராமன் சிறுவைாய் இருந்தசபாழுது ரகயிற் சிறு வில்லும் மண்ணுருண்ரட

ககாத்த அம்பும் சகாண்டுகுைத்தருகக விரையாடி வருரகயில், இக்கூனி,
குடங்சகாண்டு நீர்சமாண்டு மகளிருடகை கலந்து வரும்கபாது, தன் அரண்மரைத்
தாதிதாகை என்ற சொந்தத்தால், மண்ணுருண்ரடரய வில்லிற்ககாத்து இவள்கமல்
அடித்தான். இவள் ரகசநகிழ்ந்து குடம் வீழ, மற்ற மகளிர் பரிகசிக்க, இவள்
கடுங்ககாபம் உற்று இராமரைத் துன்புறத்தச் ெமயம் கநாக்கி இருந்தாள் என்பகதார்
கரத, இக்கரத வான்மீகத்தில்இல்ரல; கம்பரும் விரிவாகக் கூறவில்ரல; ஆயினும்
“கூைகம் புகத் சதறித்த சகாற்றவில்லி”.“சகாண்ரட சகாண்ட ககாரத மீது
கதனுலாவு கூனி கூன் உண்ரட சகாண்டு அரங்க கவாட்டி உள் மகிழ்ந்தநாதன்”,
“கூகை சிரதய உண்ரடவில் நிறத்தில் சதறித்தாய்’ (திவ்யப். 780, 799, 2947)
என்னும்ஆழ்வார்கள் அருளிச் செயலால் விரிவாக அறியப்படுகிறது. சதாண்ரட -
சகாவ்ரவக் கனிரயக் குறித்தது.;சபாருைாகு சபயர். 49

1448. நாற் கடல் டு மணி நளினம் பூத்தது ஓர்

ாற்கடல் டு திவரப் வள வல்லிபய-
ப ால், கவடக் கண் அளி க ாழிய, க ாங்கு அவண-
பமல் கிடந்தாள் தவன விவரவின் எய்தினாள்.
நாற்கடல் டு மணி - நான்கு கடல்களிலும் உண்டாகிய சிறந்த மாணிக்கங்கைால்
ஆகிய; நளினம் - தாமரர மலர்கள்; பூத்தது - பூத்ததாகிய; ஓர் - ஒப்பற்ற; ாற்கடல்
டுதிவர - பாற்கடலின் அரலகமல் சபாருந்திக் கிடந்த; வள வல்லிபயப ால் -
பவைக் சகாடிகபால; கண் கவட அளி க ாழிய - கண்ணின் கரட அருரைச்சொரிய;
க ாங்கு அவண பமல் - (நுரர கபாலப்) சபாங்குகின்ற (சமத்சதன்ற சவள்ளிய)
படுக்ரகயின்கமகல; கிடந்தாள்தவன - உறங்குி்கின்றவரை; விவரவின் எய்தினாள் -
விரரவாகச் சென்றரடந்தாள்.

மணிகைால் ஆகிய தாமரரகள் பூத்த பவைக்சகாடி பாற்கடல் அரலகமல்

கிடத்தல்கபால, சவண்ரமயாை, தூய அரணகமல் செந்நிற கமனி உரடய அழகிய
தாமரரகபாலும் கண், ரக, கால், முகம் உரடய ரகககயிஉறங்கிைாள் என்பதாம்.
ரகககயி பவைக்சகாடி கபால்வாள்; சவள்ளிய சமத்ரத பாற்கடல் படு திரர,
ரகககயியின் உறுப்புகள் மணி நளிைம் எை உவரம காண்க. இது இல்சபாருள்
உவரமயாம், “பாற்கடன் முரைத்தகதார் பவைப் பூங்சகாடி, கபாற்சுடர்ந்
திலங்சகாளிப் சபான்செய் ககாரத”, “சபௌவ நீர்ப்பவைக் சகாடி கபால்பவள்”
(சிந்தா. 2413, 874.) எை முன்கைார் கூறியவற்ரற இங்கு ஒப்பிடுக. கரடக்கண்களில்
அருள்வழியக் கிடந்தாள் எை உறங்கும்கபாது இவரைக் கண்டு கூறியதைால் இவைது
உைத் தூய்ரமயும், தூய அன்பும், அகத்துள்ை கபரிரக்கமும் புலைாகும். இத்தரகய
கபரருள் உள்ைகமாவன்மைத்கதாடு தயரதன்பால் வரம் ககட்டது என்று
உணர்வார்க்கு உச்ெநிரல கதான்ற, இவன் உள்ை நிரலரய இங்குக் கூறிைாராம்.
இத்தரகய அருள் உள்ைமுரடயாரையும் திரித்தாள் எைப் பின்ைர்க்கூனியின்
சூழ்ச்சியாற்றரலப் புலப்படுத்தவும் இது கவண்டி நின்றது. இராமைது
நாயகத்தன்ரம, இலக்குவைதுஅடிரமத்திறம், பரதைது தியாக உள்ைம்,
ெத்துருக்கைைது அடியார்க்கடியவைாம் தரகரம, அனுமனின் பக்தி, சுக்கிரீவ
மகாராஜாவின் நட்பு, ெடாயுவின் தியாகம் ஆகிய இன்ை பிற
நற்குணங்கள்சவளிப்படவும், இராவணாதிகளின் சிறுரமயும் இழிவும் உலகம்
அறியவும், இரமகயார் துன்பம் தீரத்தக்க காலத்கத தன் மைத்ரதக் கன்மைம்
ஆக்கிக்சகாண்டு செய்த அருஞ்செயலுக்கு முதல் என்று கருதி, ‘அளிசபாழிய’ என்றார்
எைலும் ஆகும். 50

1449. எய்தி, அக் பககயன் மடந்வத, ஏடு அவிழ்

கநாய்து அலர் தாமவர பநாற்ற பநான்பினால்
கசய்த ப ர் உவவமசால் கசம் க ான், சீறடி.
வககளின் தீண்டினள் - காலக் பகாள் அனாள்.
காலக் பகாள் அனாள் -தீய காலத்கத கதான்றித் தீங்கு பயக்கும் ராகு, ககது என்னும்
கிரகங்கரை ஒத்த கூனி; எய்தி - ரகககயிரய அரடந்து; அக்பககயன் மடந்வத -அந்தக்
ரகககயிைது; ஏடு அவிழ்- இதழ் விரிந்த; கநாய்து அலர் - சமன்ரமயாகமலர்ந்த;
தாமரர - தாமரரயாைது; பநாற்ற பநான்பினால் - (நீரில் ஒரு காலில் நின்று) செய்த
அருந்தவத்தால்; ப ர் உவவம சால் கசய்த - சபரிய உவரமயாகஅரமயும்படி
சபாருந்திய; கசம்க ான் சீறடி - சிவந்த சபான்ைணி அணிந்த சிறிய பாதங்கரை;
வககளில் தீண்டினள் - தன் ரககைால் சதாட்டாள்.

தாமரர பல காலம் நீரில் நின்று செய்த தவத்தால் இவள் அடிக்கு உவரமயாகப்

சபற்றது என்றுஅடிரயப் புரைந்துரரத்தார். மகளிர்க்கு அடிசிறுத்திருத்தல்
கவண்டுசமன்பது உடற்கூற்றியல் நலம்உணர்ந்தார். கூற்று. கண், கதாள், அல்குல் எை
மூவழிப்சபருகியும், நுதல், நுகப்பு, அடி எைமூவழிச் சிறுகியும் இருத்தல் கவண்டும்,
“அகல் அல்குல், கதாள், கண் எை மூவழிப் சபருகி, ஆதல், அடி, நுகப்பு எை மூவழிச்
சிறுகி” (கலித் . 108: 2-3) என்றது காண்க. இதைால் ரகககயிகபரழகி என்பதும் உணர்க.
படுக்ரகயில் உறங்கியிருந்த ரகககயிரயத் துயிலுணர்த்த கவண்டித்
சதாட்டாள்என்பரதத் தீண்டிைள் என்றார். தீரம நிகழ்தற்காதாரமாகத் சதாடுகின்ற
சதாடுரகரயத் தீண்டல்என்பது வழக்கு, ‘பாம்பு தீண்டியது’ என்றாற்கபால இங்கு
கூனிரயக் காலக்ககாள்’ ஆகிய இராகு,ககது என்னும் பாம்பாகக் குறித்தாராதலின்,
அதற்ககற்பத் ‘தீண்டல்’ நயம் உரடய சொல்லாகிறது. ‘காலக் ககாள்’ எப்தற்கு,
உலகிற்குத் துன்பம் விரைக்கும் உற்பாதமாகிய ‘தூமககது’கபான்ற ககாள்கரைக்
குறிப்பினும் அரமயும் என்க. கூனிரயப் பின்ைர் ‘சவவ்விடம் அரையவள்’(1452)
என்றதும் இதுபற்றிகய என்க. 51

கூனியின் சதாடக்கவுரர

1450. தீண்டலும் உணர்ந்த அத் கதய்வக் கற்பினாள்,

நீண்ட கண் அனந்தரும் நீங்குகிற்றிலள்;
மூண்டு எழு க ரும் ழி முடிக்கும் கவவ் விவன
தூண்டிட, கட்டுவர கசால்லல் பமயினாள்.
 தீண்டலும் - (கூனி ) காரலத் தடவிய அைவில்; உணர்ந்த - துயிலுணர்ந்த;
அத்கதய்வக் கற்பினாள் - அந்தத் சதய்வத் தன்ரம சபாருந்திய கற்பிரை உரடய
ரகககயி; நீண்ட கண் - தன் நீண்டரமந்த கண்களில்; அனந்தரும் .- தூக்க மயக்கமும்;
நீங்குகிற்றிலள் - (முற்றாக) நீங்கப் சபற்றாளில்ரல; (ஆைால் அதற்குள்ைாககவ கூனி)
மூண்டு எழு க ரும் ழி - கமலும் கமலும் மிக்சகழுகின்ற சபரும்பழிரய; முடிக்கும் -
உண்டாக்கி முடிக்கப் கபாகின்ற; கவவ்விவன - சகாடிய விரையாைது; தூண்டிட -
(அவள்உள் நின்று அவரைப் கபசும்படி) ஏவுதல் செய்ய; கட்டுவர - கபச்ரெ;
கசால்லல் பமயினாள் - கபெத் சதாடங்கிைாள்.

கணவன் கருத்துக்கு மாறுபடாதிரெந்த உள்ைம் உரடயவள் என்பார் ‘சதய்வக்

கற்பிைாள்’ என்றார்;தன் நன்ரம கருதாது உலக நன்ரமகருதியவள் ஆதலின் எைலும்
ஆம். தூக்கம் நீங்கு முன்ைகர கபெத் சதாடங்கிைாள் என்றது கூனியின் உள்ைக்
சகாதிப்பின் விரரரவப் புலைாக்கும். ‘விரை தூண்டிட’ என்பது இராவணன்விரை,
ரகககயி விரை, கூனி விரை என்று பலவாறாகக் சகாள்ை நிற்கும் ஆதலின்
சபாதுவாகக் கூறிைார். 52

1451. ‘அணங்கு, வாள் விட அரா அணுகும் எல்வலயும்

குணம் ககடாது ஒளி விரி குளிர் கவண் திங்கள்ப ால்,
பிணங்கு வான் ப ர் இடர் பிணிக்க நண்ணவும்,
உணங்குவாய் அல்வல; நீ உறங்குவாய்’ என்றாள்.
‘அணங்கு - வருத்துகின்ற; வாள் - சகாடிய; விட அரா - விடப் பாம்பு ஆகிய இராகு;
அணுகும் எல்வலயும் - சநருங்கும் கநரத்திலும்; குணம் ககடாது - தன் தன்ரம சிறிதும்
மாறாமல்; ஒளி விரி - ஒளிரய எங்கும் வீசுகின்ற; குளிர்கவண்திங்கள் ப ால் -
குளிர்ச்சிரயயுரடய சவண்ரமயாை ெந்திரரைப் கபால; பிணங்கு - மாறுபடுகின்ற;
வான் ப ர் இடர் - மிகப் சபரிய துன்பம்; பிணிக்க - (உன்ரைவருத்திக் கட்ட;
நண்ணவும் - சநருங்கி வரவும்; நீ உணங்குவாய் அல்வல - நீ(அதற்கு) வருந்துபவைாக
இல்ரல; ‘உறங்குவாய்’ - (நிம்மதியாகத்) தூங்குகின்றாய்;’ என்றாள்.

“ஒருபுரட பாம்பு சபாளினும் ஒருபுரட, அங்கண்மா ஞாலம் விைக்குறூ உந்

திங்கள் கபால்” (நாலடி.148) என்றது கபால இங்கும் திங்கரைச் சொன்ைார். இராகு
திங்கரை விழுங்கும் என்பது புராணிகர் கூற்று ரகககயிக்கு வரும் கபர் இடர், அவள்
மாற்றாைாகிய ககாெரல செல்வம் சபறுதலாம். உணங்குவாய்,உறங்குவாய்
நிகழ்காலம் எதிர் காலமாயிற்று, கால வழுவரமதி. 53
ரகககயியின் மறு மாற்றம்

1452. கவவ் விடம் அவனயவள் விளம் , பவற்கணான்,

‘கதவ் அடு சிவலக் வக என் சிறுவர் கசவ்வியர்;
அவ் அவர் துவறககாறும் அறம் திறம் லர்;
எவ் இடர் எனக்கு வந்து அடுப் து ஈண்டு?’ எனா,
கவவ்விடம் அவனயவள் - சகாடிய நஞ்ரெசயாத்த கூனி; விளம் -
இவ்வாறுசொல்ல; பவற்கணாள் - கவரலசயாத்த கண்ரணயுரடய ரகககயி; ‘கதவ்
அடு சிவலக் வகஎன் சிறுவர் - பரகவரர அழிக்கும் வில்ரலப் பிடித்த ரகரக உரடய
என் புதல்வர்; கசல்வியர் - நலமாய் இருக்கின்றைர்; அவ் அவர் துவற கதாறும் -
அவரவர்களுரடய சதாழில்களில் எல்லாம்; அறம் திறம் வர் - தருமத்திலிருந்து
மாறுபடாதவர்கள்; (எைகவ) ஈண்டு - இப்சபாழுது; எனக்கு; வந்து அடுப் து - வந்து
கநர்வது; எவ் இடர்? - என்ை துன்பம்; எனா - என்று சொல்லி; (அடுத்த பாட்டில்
முடியும்)

பிறரால் தீங்கு வராது காக்கவல்லவர் ஆதலின் “சதவ்வடு சிரலக்ரக” யுரடயவர்;

தாம் தீங்குசநறிகளிற் செல்லாதவர் ஆதலின் ‘அறம் திறம்பலர்;’ அதுகவ துன்பம்
எப்படி வரும், என்ை துன்பம் வரும் என்றாள் ரகககயி. சிறுவர் என்பது நால்வரரயும்
குறித்தது. 54

1453. ‘ ராவ அரும் புதல்வவரப் யக்க, யாவரும்

உராவ அருந் துயவர விட்டு, உறுதி காண் ரால்;
விராவ அரும் புவிக்கு எலாம் பவதபம அன
இராமவனப் யந்த எற்கு இடர் உண்படா?’ என்றாள்.
‘ ராவ அரும் - புகழ்தற்கு அரிய; (நற்குணம் உள்ை) புதல்வவரப் யக்க - புத்திரரரப்
சபறலால்; யாவரும் - எல்கலாரும்; உராவ அருந் துயவரவிட்டு - பிறரால்நீங்குதற்கரிய
வலிய துன்பத்ரத விட்டு; உறுதி காண் ர் - நற்கதி அரடவர்; விராவ அரும் புவிக்கு
எலாம் - ஒன்கறாசடான்று கலவாத தனி கவறாை உலகங்களுக்கு எல்லாம்; பவதபம
அன - கவதத்ரதப் கபான்று விைங்குகின்ற; இராமவனப் யந்த எற்கு -
இராமரைப்சபற்சறடுத்த எைக்கு; இடர் உண்படா? - துன்பம் உைதாகுகமா?;’
என்றாள் - என்றும்கூறிைாள்.

புத்திரரரப் சபற்றவர்கள் பிறரால் நீக்குதற்கரிய ‘புத்’ என்னும் நரகத்

துன்பத்திலிருந்தும் நீங்குவார்கள்; நற்கதி அரடவார்கள் என்று அரைவரும் கூறுவர்;
எல்லா உலகங்களுக்கும் கவதகம கபால் விைங்கும் இராமரைப் சபற்ற எைக்குத்
துன்பம் உண்கடா என்று விைாவிைாள்; கமற்பாட்டில் சிறுவர் என்று நால்வரரயும்
சபாதுவாகச் சொன்ைவள் இப்பாட்டில் இராமரைப் பிரித்துப் பாராட்டி அன்பிைால்
சநகிழ்ந்தாைாம். ‘ஆல்’ ஈற்றரெ. 55

கூனி ‘வாழ்ந்தைள் ககாெரல’ எைலும், ரகககயின் விைாவும்

1454. ஆழ்ந்த ப ர் அன்பினாள் அவனய கூறலும்,

சூழ்ந்த தீவிவன நிகர் கூனி கசால்லுவாள்,
‘வீழ்ந்தது நின் நலம்; திருவும் வீந்தது;
வாழ்ந்தனள் பகாசவல, மதியினால்’ என்றாள்.
ஆழ்ந்த ப ர் அன்பினாள் - (இராமன் பால்) ஆழங்காற்பட்ட கபரன்பு உரடயவைாய
ரகககயி; அவனய கூறலும் - அத்தரகய வார்த்ரதகரைச் சொல்லுதலும்; சூழ்ந்த
தீவிவன நிகர் கூனி - (அவரைச்) சுற்றிக் சகாண்ட பாவத்ரத சயாத்த மந்தரர;
கசால்லுவாள் - கபெத் சதாடங்கி; ‘நின் நலம் வீழ்ந்தது - உைது நன்ரம அழிந்து
கபாைது; திருவும் - உன் செல்வமும்; வீந்தது - சகட்டது; பகாசவல - உன் மாற்றாைாய
ககாெரல; மதியினால் - புத்தித் திறரமயால்; வாழ்ந்தனள்’ - செல்வமும் நன்ரமயும்
சபற்று வாழ்ந்தாள்;’ என்றாள் - என்று கூறிைாள்.

இராமன்பால் அன்பு சபருகிய ரகககயி கூறவும், அவள் மைத்ரதத் திரிக்கக் கூனி

‘ககாெரலவாழ்ந்தைள்’ என்று சபண்ணுக்குப் சபண் சபாறாரமப்படும் உலகியல்பு
பற்றித் தூண்டிைாள். சூழ்ந்ததீவிரை ரகககயிரயச் சுற்றிை பாவம் என்றதைால் அது
தன் பயரைச் செய்கத தீரும் என்றாராம்.‘இனி வாழ்வாள்’ எை எதிர்காலத்தால் கூற
கவண்டுவரத ‘வாழ்ந்தைள்’ எை இறந்த காலத்தாற் கூறியது சதளிவுபற்றி வந்த கால
வழுவரமதி. ககாெரல தன் திறரமயால் தயரதனிடம் இதரைச் ொதித்துக்
சகாண்டாள்என்பதுபடக் கூறிக் ரகககயிரயத் தூண்டிைாைாம். 56

1455. அன்னவள் அவ் உவர உவரப் , ஆயிவழ,

‘மன்னவர் மன்னபனல் கணவன், வமந்தபனல்
ன்ன அரும் க ரும் புகழ்ப் ரதன்; ார்தனில்
என் இதன்பமல் அவட்கு எய்தும் வாழ்வு?’ என்றாள்.
அன்னவள் - மந்தரர; அவ் உவர உவரப் - (வாழ்ந்தைள் ககாெரல என்ற)அந்த
வார்த்ரதகரைச் சொல்ல; ஆயிவழ - ஆராய்ந்த அணிகரை அணிந்த ரகககயி;
‘கணவன் - நாயகன்; மன்னவர் மன்னபனல் - அரெர்களுக்கு அரெைாகிய
ெக்கரவர்த்திதயரதைாைால்; ன்ன அரும் - எடுத்துரரத்தற்கரிய; க ரும் புகழ்ப் ரதன்
- சபரிய புகரழ உரடய பரதன்; வமந்தபனல் - மகைாைால்; ார்தனில் - இவ்வுலகில்;
இதன்பமல் - இதற்கும் கமலாக; அவட்கு - ககாெரலக்கு; எய்தும் வாழ்வு -
கிரடக்கக்கூடிய புதிய வாழ்வு; என்?’ - என்ை இருக்கிறது;’ என்றாள் -
என்றுகூறிைாள்.

ககாெரலயின் நாயககைா ெக்கரவர்த்தி; மககைா புகழுரடய பரதன்; இதற்குகமல்

அவளுக்கு வரக்கடவதாகிய வாழ்வு என்ை? ஏற்சகைகவ மிகச் சிறப்பாக
வாழ்ந்துசகாண்டுதாகை உள்ைாள் என்று ரகககயி கூறிைாள். முன்பு ‘இராமரைப்
பயந்த எற்கு’ என்று இராமரைத் தன்கைாடு இரணத்துக் கூறிக்சகாண்டது
கபாலகவ, வைர்த்தரம பற்றிப் பரதரைக் ககாெரல மகன் என்று கூறிப்
பாராட்டிைாள். இனி இதரைக் ரகககயிகமற்றாககவ உரரப்பாரும் உைர். ‘என்
நாயகன் ெக்கரவர்த்தி; என் மகன் பரதன்’ என்றால் ககாெரலக்குஎன்ரைக் காட்டிலும்
என்ை புதுவாழ்வு வந்துவிடப் கபாகிறது’ என்றாள் என்பதாக விைக்குவர். முன்ைர்
இராமரைத் தன் மகன் என்று கூறியுள்ைாள் என்பரத கநாக்க அப்சபாருள் சிறவாது
இச்செய்யுளிலும்‘என்னின் கமல் அவட்கு எய்தும் வாழ்வு’என்ைாது, 'இதன்கமல்
அவட்கு எய்தும் வாழ்வு' என்று கூறியதும்அப்சபாருளுக்கு கநகர உதவாரம காண்க.
பரம் - பாரம் சுமப்பவன் பரதன். அரரெத் திருவடி நிரலயில்ரவத்து ஆள்பவன்
என்னும் சபாருளில் பரதன் எனும் சபயர் சபாருந்துமாறு அறிக. 57
‘நாரை இராமன் முடி சூடுவான்’ எை மந்தரர உரரத்தல்
1456. ‘ஆடவர் நவக உற, ஆண்வம மாசு உற,
தாடவக எனும் க யர்த் வதயலாள் ட,
பகாடிய வரி சிவல இராமன் பகாமுடி,
சூடுவன் நாவள; வாழ்வு இது’ எனச் கசால்லினாள்.
 (‘என் இதன் கமல் அவட்கு எய்தும் வாழ்வு’ என்று ககட்ட ரகககயிக்கு மந்தரர)
‘ஆடவர்நவக உற - ஆண்ரமயுரடய வீரர்கள் பரிகசிக்க; ஆண்வம மாசு உற -
ஆண்ரமத் தன்ரம குற்றம் அரடய; தாடவக எனும் க யர் - தாடரக என்ற சபயரர
உரடய; வதயலாள் ட - சபண் அழியும்படி; பகாடிய - வரைந்த; வரிசிவல -
கட்டரமந்த வில்லிரை உரடய; இராமன்-; நாவள-; பகாமுடி - அரெ மகுடத்ரத;
சூடுவன் - சூடிக்சகாள்வான்; இது வாழ்வு - இதுகவ (ககாெரலக்கு வரும்) வாழ்வு;’
என - என்று; கசால்லினாள் - சொன்ைாள்.

கபாரில் சபண்கரை எதிர்த்துக் சகால்லுதல் கத்த வீரர்க்கு அழகன்று. ஆதலின்,

‘ஆடவர்பரிகசிப்பர், ஆண்ரம மாசுற்றது’ என்றாள். ‘தாடரகரயக் சகால்ல வரைந்த
வில்ரலயுரடயவன்’ என்று சொல்லிய வார்த்ரதயிகலகய, சபண்ரணக் சகாரல
செய்தலால் ‘ககாடிய சிரல’ கநர்ரம தவறியது என்ற சதானிப் சபாருள் தந்து நயம்
செய்சிறது அத்சதாடர். கபார் முரற தவறி இன்று சபண்பாலார் பக்கல் இரக்கமின்றிக்
சகாரலபுரிந்த இராமன் உன் திறத்திலும் நாரை இரக்கமின்றி
நடந்துசகாள்வான்என்றாைாம். ‘பரட இழந்கதாரையும், ஒத்தபரட
எடாகதாரையும், மடிந்த உள்ைத்கதாரையும் மகப் சபறாகதாரையும், மயிர்
குரலந்கதாரையும், அடிபிறக்கிட்கடாரையும் சபண்சபயகராரையும் இன்கைா
ரன்கைாரரயும் சகால்லாது விடுதலும், கூறிப் சபாருதலும்’ (சதால் - சபாருள். புறத்.
65. நச். உரர) என்பரத இங்குக் கருதுக. சபண் சபயருரடயவர்கரைகய சகால்லுதல்
அறமன்சறனின் சபண்ரணகய சகால்லுதலும், எதிர்த்தலும்கபாரறம் அன்று என்பது
சொல்லாமகலகய முடிந்தது. ‘தாடரக எனும் சபயர்த் ரதயல்’ என்ைாது ‘ரதயல்
ஆள்’ என்றலின் அவள் சபண்ணுருவில் உள்ை ஆண் என்பது கபாலத் கதான்றக்
கூறியது கம்பர்சொற்றிறனுக்கு உரரக்கல்லாம். “யாசதன் சறண்ணுவது இக்
சகாடியாரையும், மாது என்று எண்ணுவகதா மணிப்பூணிைாய்” என்று
“சபண்சணை மைத்திரட சபருந்தரக நிரைத்த” சபாழுது கூறிய
விசுவாமித்திரர்கூற்ரறயும் இங்குக் கருதின், (376, 374.) இராமன் தாடரகரயக்
சகான்றதில் தவறு ஏதும் இல்ரலசயன்பது விைங்கும். கூனியின் உள்ைக் சகாதிப்பு
இராமன்பால் தவகறற்றக் காரணம் ஆதலின் இங்ஙைம்கூறிைாள் என்றார் கம்பர்.
58
ரகககயி மகிழ்ந்து மாரல பரிெளித்தல்

1457. மாற்றம் அஃது உவரகசய, மங்வக உள்ளமும்

ஆற்றல் சால் பகாசவல அறிவும் ஒத்தவால்;
பவற்றுவம உற்றிலள், வீரன் தாவத புக்கு
ஏற்று அவள் இருதயத்து இருக்கபவ ககாலாம்?
அஃது மாற்றம் உவர கசய - அந்த வார்த்ரதரய மந்தரர சொல்ல; மங்வக உள்ளமும்
- (அதுககட்ட) ரகககயியின் மைமும்; ஆற்றல் சால்- சபருரம அரமந்த; பகாசவல
அறிவும்- ககாெரலயின் புத்தியும்; ஒத்த - ஒத்திருந்தை; பவற்றுவம உற்றிலள் - (கூனி
கருதியது கபால) கவறுபாடு கருதிைாளில்ரல; (ஏசைனில்) வீரன் தாவத - இராமன்
தந்ரதயாகிய தயரதன்; அவள் இருதயத்து - அந்தக் ரகககயியின் இதயத்தில்; புக்கு
ஏற்று - புகுந்து இணங்கி; இருக்கபவ ககால் - இருந்ததைாற் கபாலும்.
 ககாெரல எவ்வாறு அறிந்தாகைா அவ்வாகற ரகககயி நிரைத்தாள் என்பதாகும்.
காரணம் இருவர்க்கும் நாயகன் தயரதன் என்பதைால் ‘எப்சபாழுதும் ரகககயியின்
மைத்தில் தயரதன் இணங்கிவீற்றிருத்தலின் தயரதன் மைகம ரகககயி மைமாயிைது
அன்றி கவறில்ரல யாதலின்’ எைக் கூறினும்சபாருந்தும். ஆற்றல் என்பது சபருரம;
மூவரகயாற்றல்களுள் சபருரமயும் ஒன்று. மூவரக ஆற்றலாவை -அறிவு, ஆண்ரம,
சபருரம என்பை. ‘ஆல்’, ‘ஆம்’ அரெ. 59

1458. ஆய ப ர் அன்பு எனும் அளக்கர் ஆர்த்து எழ,

பதய்வு இலா முக மதி விளங்கித் பதசுற,
தூயவள் உவவக ப ாய் மிக, சுடர்க்கு எலாம்
நாயகம் அவனயது ஒர் மாவல நல்கினாள்.
தூயவள் - தூய்ரமயாை ரகககயி; ஆய - உண்டாகிய; ப ர் அன்பு - சபரிய அன்பு;
எனும் - என்கின்ற; அளக்கர் - கடல்; ஆர்த்து எழ - ஆரவாரித்து கமல்கிைம்ப; பதய்வு
இலா - கைங்கம் இல்லாத; முகமதி - முகமாகியெந்திரன்; விளங்கி - பிரகாசித்து;
பதசுஉற - கமலும் ஒளியரடய; உவவக - மகிழ்ச்சி; ப ாய்மிக - எல்ரல கடக்க ;
சுடர்க்கு எலாம் - மூன்று சுடர்களுக்கும்; நாயகம் அவனயது - தரலரம சபற்றது
கபான்றதாகிய; ஓர் மாவல - ஒரு இரத்திைமாரலரய; நல்கினாள் - (மந்தரரக்குப்
பரிொக) அளித்தாள்.
மகிழ்ச்சியாை நற்செய்தி அறிவித்தரமக்குப் பரிொக மாரலரய அளித்தாள்.
‘முகமதி’ என்ற உருவகத்தில் குரற நீக்கி, ‘கதய்வுஇலா’ என்றார். அன்புக்கடல்
ரகககயி அகத்கத சபாங்கி கமல்எழுந்தது, அதன் சவளிப்பாடு முகத்தில் கதான்றியது
என்றார். மைமாற்றம் சிறிதும் எய்தப்சபறாதநிரலயில், இங்கும் ‘தூயவள்’ என்கற
ரகககயிரயக் குறித்தது காண்க. 60

மாரலரய எறிந்து, மந்தரர கூறுதல்

1459. கதழித்தனள்; உரப்பினள்; சிறு கண் தீ உக

விழித்தனள்; வவதனள்; கவய்து உயிர்த்தனள்;
அழித்தனள்; அழுதனள்; அம் க ான் மாவலயால்
குழித்தனள் நிலத்வத - அக் ககாடிய கூனிபய.
ககாடிய அக் கூனி - சகாடுரம பரடத்த அந்தக் கூனி; கதழித்தனள் - ெப்தமிட்டாள்;
உரப்பினள் - அதட்டிைாள்; சிறுகண் தீ உக விழித்தனள் - சிறிய கண்களிலிருந்து
சநருப்புப் சபாறி சிந்த விழித்துப் பார்த்தாள்; வவதனள் - திட்டிைாள்; கவய்து
உயிர்த்தனள் - சவப்பமாக மூச்சு விட்டாள்; அழித்தனள் - (தன்ககாலத்ரதக்)
சகடுத்துக்சகாண்டாள்; அழுதனள் - ; அம்க ான் மாவலயால் - (ரகககயி அளித்த)
அழகிய சபான் மாரலயிைால்; நிலத்வத - பூமிரய; குழித்தனள் - குழியாக்கிைாள்.
கூனியின் சகாடுரம - சபயரிலும், உடலிலும், சொல்லிலும், செயலிலும்,
குணத்திலும் உள்ைது.குழந்ரதயாய் இருக்கும்கபாது விரையாட்டாகச் செய்த
செயரல வஞ்ெம் ரவத்துக்சகாண்டு பழிதீர்க்கநிரைத்தாள். ஆதலின் சகாடியள்
ஆயிைாள். சபான்மாரலரய நிலத்தில் எறிந்தாள்; அது தாக்கி நிலம்பள்ைம் ஆயிற்று.
‘ஏ’ ஈற்றரெ. 61

1460. பவதவனக்கூனி, பின் கவகுண்டு பநாக்கிபய,

‘ப வத நீ பித்தி; நிற் - பிறந்த பசகயாடும்
நீ துயர்ப் டுக; நான் கநடிது உன் மாற்றவள்
தாதியர்க்கு ஆட்கசயத் தரிக்கிபலன்’ என்றாள்.
பவதவனக் கூனி - துன்பத்ரதச் செய்கின்ற கூனியாைவள்; பின் - பிறகு; கவகுண்டு
பநாக்கி - (ரகககயிரய) ககாபித்துப் பார்த்து; ‘நீ ப வத - நீ அறிவற்றவள்; பித்தி -
மைநிரல ெரியில்லாதவள்; நீ நிற்பிறந்த பசகயாடும்- நீ உன்னிடம் பிறந்த
பரதகைாடும்; துயர்ப் டுக - துன்பப்படுவாயாக; நான் - ; உன் மாற்றவள் - உன்
ெக்கைத்தி ககாெரலயின்; தாதியர்க்கு - தாதிகளுக்கு; கநடிது - நீண்ட காலம்; ஆட்கசய -
அடிச்சி கவரல செய்ய; தரிக்கிபலன்’ - சபாறுக்க மாட்கடன்;’ என்றாள் - என்று
சொன்ைாள்.
இராமன் அரெைாைால் ககாெரல அரென் தாயாவாள். ககாெரலயின் கதாழியர்
மற்றவர்கரைத்தமக்குப் பணிசெய்ய அதிகாரம் இடுவர் ஆதலின் ‘மாற்றவள்
தாதியர்க்கு ஆட்செயத் தரிக்கிகலன்’என்று மந்தரர உரரத்தாள். ‘சநடிது’ - இராமன்
அரசு வீற்றிருக்கும் காலம்வரர. ஆககவ, அது நீண்டதாயிற்று.எைகவ என் ஆயுள்
முழுக்கக் ககாெரலயின் அடிரமப் சபண்களுக்கு நான் அடிரம செய்து வாழ கவண்டி
வந்துவிடும்;அதற்கு நான் ெம்மதிக்கமாட்கடன் எைறாள் கூனி. தன்ரமயறியாமல்
தைக்கு வரும் ககட்ரட வரகவற்கிறாள்.ஆதலின், ரகககயிரயப் கபரத என்றும்
பித்தி என்றும் உரரத்தாள். இப்படிகய கபாைால் ரகககயியாகியநீயும் ககாெரலத்
தாதியர்க்கு ஆட்செய்ய கவண்டி வரும் என்பரதயும் கூனி குறிப்பால் அறிவித்தாைாம்.
62

1461. ‘சிவந்தவாய்ச் சீவதயும் கரிய கசம்மலும்

நிவந்த ஆசனத்து இனிது இருப் , நின் மகன்,
அவந்தனாய், கவறு நிலத்து இருக்கல் ஆன ப ாது,
உவந்தவாறு என்? இதற்கு உறுதி யாது ?’ என்றாள்.
‘சிவந்த வாய்ச் சீவதயும் - சிவந்த வாயிரை உரடய சீரதயும்; கரிய கசம்மலும்-
கருரமயாை கமனியுரடய இராமனும்; நிவந்த - உயர்ந்த; ஆசனத்து - சிங்காெைத்தில்;
இனிது இருப் - இனிரமயாக வீற்றிருப்ப; நின் மகன் - பரதன்; அவந்தனாய் -
ஒன்றுமற்றவைாய்; கவறு நிலத்து - தரரயில்; இருக்கல்ஆன ப ாது- இருக்கும்படி
கநரும் காலத்தில்; உவந்தவாறு என்? - (நீ)! மகிழ்ந்தகாரணம் யாது?; இதற்கு உறுதி
யாது’ - இம்மகிழ்ச்சி அரடவதற்கு (நீ சபற்ற) நன்ரம யாது?;' என்றாள் - என்று
கூறிைாள். ‘இராமனும் சீரதயும் சிங்காதைத்தில் வீற்றிருக்ரகயில் அவர்கள்
பாதத்தின் கீழ் சவறுந்தரரயில் பரதன் இருப்பாகை! இதற்கா மகிழ்ச்சி அரடகிறாய்?
நீ மகிழ்ச்சி அரடயும்படி உைக்குஉண்டாை நன்ரமதான் என்ை?’ என்று மந்தரர
ரகககயிரய விைவிைாள். தைக்கு வருகின்ற சதால்ரலரயகமற்பாட்டில்
கூறியபிறகு. இங்குப் பரதனுக்கு வருகின்ற துன்பத்ரதக் கூறிைாள் என்க. அவத்தன்-
அவந்தன் - வீணாைவன் - ஒன்றுக்கும் பயனின்றிப் கபாைவன். 63
1462. ‘மறந்திலள் பகாசவல, உறுதி; வமந்தனும்,
சிறந்த நல் திருவினில் திருவும் எய்தினான்,
இறந்திலன் இருந்தனன்; என் கசய்து ஆற்றுவான்?
பிறந்திலன் ரதன், நீ க ற்றதால்’ என்றாள்.
‘பகாசவல உறுதி மறந்திலள் - ககாெரல (தைக்குரிய) நன்ரமரய மறந்தாளில்ரல;
(அதைால்) வமந்தனும் - இராமனும்; சிறந்த - கமம்பட்ட; நல் - நல்ல;
திருவினில்திருவும் - செல்வங்களுக்சகல்லாம் கமம்பட்ட அரெச் செல்வத்ரதயும்;
எய்தினான் - அரடந்தான்; நீ க ற்றதால் - நீ பிள்ரையாகப் சபற்றதால்; ரதன் -;
இறந்திலன்- செத்தானில்ரல; என்கசய்து ஆற்றுவான் இருந்தனன் - என்ை காரியம்
செய்து முடிப்பதற்காக இருந்துசகாண்டுள்ைான்; பிறந்திலன் - ‘பிறந்தும்
பிறவாதவகை;’ என்றாள்- என்று கூறிைாள். அரகெற்று முடிசூடல் ஆகிய செயல்
இராமனுக்கு உண்டாைாற்கபாலப் பரதன் என் செயவாழ்கின்றான்; அவன் இருந்தும்
இறந்தவகை என்றான் கூனி. இதுவும் பரதனுக்கு வருகின்ற இழப்ரபக்காட்டி புலம்பி,
ரகககயியின் மைத்ரதத் திரிக்க முயன்றதாம். திருவினில் திரு - அரெச்செல்வம்;
எல்லாச் செல்வங்களிலும் கமம்பட்டது. 6

1463. ‘சரதம் இப் புவி எலாம், தம்பிபயாடும் இவ்

வரதபன காக்குபமல், வரம்பு இல் காலமும்,
ரதனும் இளவலும், தியின் நீங்கிப் ப ாய்,.
விரத மா தவம் கசய விடுதல் நன்று’ என்றாள்.
‘இப் புவிஎலாம் - இந்த உலகசமல்லாம்; சரதம் - சமய்யாக; இவ்வரதபன- இந்த
இராமகை; தம்பிபயாடும் - இலக்குமணகைாடும் (கெர்ந்து); காக்குபமல்- (அரசு
நடாத்திக்) காப்பாைாயின்; ரதனும் இளவலும் - பரதனும், ெத்துருக்கைனும்; வரம்பு
இக்காலமும் - (இராமன் அரசு செய்யும்) அைவற்ற காலங்கள்; தியின் நீங்கிப்ப ாய் -
அகயாத்தியிலிருந்து விலகிச் சென்று; மாதவ விரதம் கசயவிடுதல் - உயர்ந்ததவமாகிய
விரதத்ரதச் செய்யும்படி அனுப்பி விடுதல்; நன்று! - அவனுக்கு நன்ரம பயப்பதாம்;’
என்றாள் - என்று கூறிைாள்.
இராமன் ஆட்சியில் நகரவாெம் செய்வரதவிட, வைவாெம் சென்று தவம், விரதம்
செய்தால்மறுரமக்காவது பயன் என்றாைாம். இலக்குமணரை இராமன் தம்பி
என்றும், ெத்துருக்கைரைப் பரதன்தம்பி என்றும் கூறிைரம “பரதனும் இைவலும் ஒரு
சநாடி பகிராது ......வரதனும் இைவலும்" என்னும் முன்ரைய செய்யுைாலும் (307)
கதற்றமாதல் காண்க. இப்பாடலால் குறிப்பாக அரசு சபற்று ஆைாதவர் வைவாெம்
செய்தல் கவண்டும் எைக் காட்டி, அதரைகய பின்ைர் (இராமனுக்கு) வரமாக
கவண்ட வழிசெய்தாள்மந்தரர என்றும் கூறுலாம். 65

1464. ‘ ண்ணுறு கட கரிப் ரதன், ார் மகள்

கண்ணுறு கவினராய் இனிது காத்த அம்
மண்ணுறு முரசுவட மன்னர் மாவலயில்
எண்ணுறப் பிறந்திலன்; இறத்தல் நன்று’ என்றாள்.
 ‘ ண்உறு- அலங்கரித்தல் அரமந்த; கடகரி - மத யாரைரயயுரடய; ரதன்-;
ார்மகள் கண்ணுறு கவினராய் - நிலமகள் விரும்பத் தக்க அழகுரடயவராய்; இனிது
காத்த - இனிரமயாக அரொண்ட; அம்மண்ணுறு முரசுவட மன்னர் மாவலயில் - அந்த
மார்ச்ெரை செறிந்த முரெத்திரை உரடய அரெர் வரிரெயில் ரவத்து; எண்ணுற -
நிரைக்குமாறு(அரெைாக); பிறந்திலன் - பிறக்கவில்ரல; இறத்தல் நன்று - (எைகவ)
உயிர்வாழ்வதனினும்இறப்பகத கமல்;’ என்றாள் -

அரெைாகும் கபறு இல்லாதவன் அரெகுலத்தில் பிறந்து வாழ்வரதவிடச் ொவகத

கமல் என்றுபரதனுக்காக இரங்கிைாைாம். மன்ைர் மாரல - அரெ பரம்பரர வரிரெ.
அது குலமுரற கிைத்து படலத்திற்கூறியவாற்றான் உணர்க. மண் - மார்ச்ெரை -
அஃதாவது ஒலிச்செறிவு ஆகும். அது மண்பூெப் சபறுதலால்உைதாகும் என்பர்.
66

1465. ‘ ாக்கியம் புரிந்திலாப் ரதன்தன்வன, ண்டு

ஆக்கிய க ாலங் கழல் அரசன், ஆவணயால்,
பதக்கு உயர் கல் அதர், கடிது பசணிவடப்
ப ாக்கிய க ாருள் எனக்கு இன்று ப ாந்ததால்.’
‘ஆக்கிய க ாலங்கழல் அரசன் - சபான்ைாற் செய்த வீரக் கழரல அணிந்த தயரதன்;
ண்டு - முன்கப; ாக்கியம் புரிந்திலாப் ரதன் தன்வன - (அரொட்சி ஏற்கும்)பாக்கியம்
செய்யாத பரதரை; ஆவணயால்- கட்டரையால்; பதக்கு உயர் கல் அதர் - கதக்கு
மரங்கள் நிரம்பிய மரலவழியில்; பசணிவட - சவகுதூரத்தில் (கககய நாட்டுக்கு);
கடிது - விரரவாக; ப ாக்கிய - (செல்லும்படி) அனுப்பிரவத்த; க ாருள் - காரணம்;
இன்று எனக்கு -; ப ாந்தது - சதரியவந்தது.

பரதரைக் கககய நாட்டிற்கு அனுப்பியது, “ஆரணயின் நிைது மூதாரத, ஐய! நிற்

காணியவிரழவகதார் கருத்தன்; ஆதலால் .......கககயம் புக........கபாதி” என்றைன்’
(1309.)எை முன்ைர் வந்துள்ைது. கககய கதெத்தரெைாை பரதைது மாமன் யுதாசித்து
அரழக்கப் பரதரைத்தயரதன் அனுப்பிைான். யுதாசித்து அரழப்பின் கபரில்தான்
அனுப்பிைாகையன்றித் தாைாக அனுப்பவில்ரலதயரதன். ஆயினும் அச்செயரலத்
தன்கருத்திற் ககற்ப வரைத்துக்சகாண்ட மந்தரர ‘இராமனுக்கு முடிசூட்டப் பரதன்
தரடயாக இருப்பாகைா என்று கருதிகய தயரதன் பரதரைக் கககயத்திற்கு விரரவாக
அனுப்பிரவத்தான்’ என்று கூறிைாள். பரதன்பால் பிரிவு காட்டிைாள் கபான்று கபசிய
மந்தரர ‘ககாெரல வாழ்ந்தைள்’ என்றாற் கபால, தயரதனும் திட்டமிட்கட
இராமனுக்கு முடிசூடும் செயரல நடத்தத் சதாடங்கிைான்என்றும் கூறி,
ரகககயியின் மைத்தில் மாசு ஏற்றிைாள். கல்றவழியில் அனுப்பிைான்;
சவகுதூரத்தில்அனுப்பிைான்; விரரவாக அனுப்பிைான் என்சறல்லாம் சொற்கரை
அடுக்கிப் சபய்து மந்தரரயின் சொற் ொதுரியத்ரதக் கம்பர் காட்டிய அருரம அறிந்து
இன்புறத் தக்கது. 67

1466. மந்தவர, பின்னரும் வவகந்து கூறுவாள்;

‘அந்தரம் தீர்ந்து உலகு அளிக்கும் நீரினால்
தந்வதயும் ககாடியன்; நற்றாயும் தீயளால்;
எந்வதபய! ரதபன! என் கசய்வாய்?’ என்றான்.
மந்தவர -; பின்னரும் - மறுபடியும்; வவகந்து கூறுவாள் -
வரகப்படுத்திச்சொல்பவைாகி; ‘எந்வதபய! ரதபன! - என்தந்ரதகய! பரதகை!;
அந்தரம் தீர்ந்து- நடுவுநிரலரம விலகி; உலகு அளிக்கும் நீரினால் - அரரெ
இராமனுக்குக்சகாடுக்கும் தன்ரமயால்; தந்வதயும் ககாடியன் - தயரதனும்
சகாடியவன்; (அச்செயலுக்கு மகிழும்காரணத்தால்); நற்றாயும் தீயளால் - உன்ரைப்
சபற்ற ரகககயியும் சபாடியவள்; என்கசய்வாய்- (இவர்களுக்கிரடயில் நீ) யாது
செய்வாய்?;’ என்றாள் -

ரகககயிக்குக் கூறுவதைால் பயனில்ரல என்று கருதிப் பரதரை

கநாக்கிமுரறயிட்டாற் கபாலக் கூ.றுகிறாள் மந்தரர. ‘எந்ரதகய!’ என்பது
என்செல்வகய! என் அப்பா!’என்று பரிவு காட்டித் தன்கைாடு சநருக்கிக்சகாண்டாற்
கபாலப் கபசும் சமாழி. ரகககயிக்குத் தன்மகன்கமல் அன்பு இல்லாதது கபாலவும்,
இவளுக்குப் பரதன்கமல் அைவிறந்த பரிவு சபருகிவிட்டது கபாலவும் இல்
அரழப்புகள் காட்டும். ‘உலகு அளிக்கும்’ என்பதற்கு, உலரகக் காப்பாற்றும் என்று
சபாதுவாகப்சபாருள் உரரத்தலும் ஒன்று, ‘ஆல்’ கதற்றம். 68
1467. ‘அரசர் இல் பிறந்து, பின் அரசர் இல் வளர்ந்து,
அரசர் இல் புகுந்து, ப ர் அரசி ஆன நீ
கவர கசயற்கு அருந்துயர்க் கடலில் வீழ்கின்றாய்;
உவர கசயக் பகட்கிவல; உணர்திபயா?’ என்றாள்.
(மந்தரர மீண்டும்) ‘அரசர் இல் பிறந்து - அரெ குலத்தில் பிறந்து; பின்- பிறகு; அரசர்
இல் வளர்ந்து - அரசு குடும்பத்தில் வைர்ந்து; அரசர் இல்புகுந்து - அரெ குடும்பத்தில்
வாழ்க்ரகப்பட்டு; ப ர் அரசி ஆன நீ - (ெக்கரவர்த்தியின்)பட்டத்தரசியாக ஆை நீ;
கவரகசயற்கு அருந்துயர்க் கடலில் - கரர இடுவதற்கு முடியாத துன்பக்கடலில்;
வீழ்கின்றாய் - வீழ்ந்து சகாண்கடயிருக்கிறாய்; உவர கசய - (நான்) எடுத்துச்
சொல்லியும்; பகட்கிவல - ககட்கின்றாயில்ரல; உணர்த்திபயா?’ - பின் அனுபவத்தால்
உணர்வாகயா?;’ என்றாள் -

அரெ குலத்தில் பிறந்து வைர்ந்து பட்டத்தரசியாக இருக்கிற உைக்கு, உன்

அரெைாகாது மாற்றாள் மகன் அரென் ஆவரதச் ொதாரணமாக எடுத்துக் சகாள்ை
எப்படி கநர்ந்தது? என்று கூறிைாள்கூனி. உணர்திகயா- அறிவிைால் அறிந்து
சகாள்ைாத நீ அனுபவத்தால் எதிர்காலத்தில் ெக்கைத்தியிடம்துன்பப்பட்டுப்
புரிந்துசகாள்வாகயா என்பது சபாருள். இனி உைக்கு உணர்ச்சி யுள்ைகதா
என்பதுசபாருந்துகமற் சகாள்க. 69

1468. ‘கல்வியும், இளவமயும், கணக்கு இல் ஆற்றலும்,

வில் விவன உரிவமயும், அழகும், வீரமும்,
எல்வல இல் குணங்களும், ரதற்கு எய்திய;
புல்லிவட உகுந்த அமுது ஏயும்ப ால்’ என்றாள்.
ரதற்கு - பரதனுக்கு; கல்வியும் இளவமயும் -; கணக்கு இல் ஆற்றலும் -
அைவில்லாத வல்லரமயும்; வில்விவன உரிவமயும் - வில் சதாழிலில் திறரமயும்;
அழகும், வீரமும் -; எல்வல இல் குணங்களும் - அைவில்லாத நற்குணங்களும்; எய்திய -
வந்து சபாருந்தி உள்ைை; (அரென் ஆகாவிடின் அரவ அரைத்தும்) புல்லிவட உகுந்த
அமுது ஏயும் ப ால்- புல்தரரயில் சொரிந்த கதவர் அமுதம் கபாலப் பயைற்றதாக
ஆகும் கபாலும்;’ என்றாள் -

அரெைாயிருந்தால் குணச்சிறப்புகள் மக்களுக்குப் பயன்செய்யும்; அவனுக்குப் புகழ்

தரும். இல்லாவிடில் வீண் என்றால் மந்தரர. ரகககயிரய கநாக்கி ‘உன்
மகனுக்குஅரென் ஆவதற்கு என்ை குரறச்ெல்’ என்று ககட்டாைாம். இவ்வைவு
சிறப்புகள் உரடய உன் மகரை உன் அறியாரமயால் பாழாக்குகிறாகய என்று
இரங்கிக் கூறுவாள்கபாலப் கபசிைாள். ‘புல்லிரட உகுத்தல்’,“வில்லினும் வாளினும்
விரிந்த ஆண்சதாழில், புல்லிரட உகுத்தசைன்” என்று பின் (2214) வருவதும் காண்க.
“அங்கணத்துள் உக்க அமிழ்தற்றால்” என்று (குறள். 720) வள்ளுவர்கூறும் உவரம
இதற்கு ஒருபுரட ஒப்பு கநாக்கலாகும். 70

மந்தரர மாற்றத்தால் சீற்றமுற்ற ரகககயி கடிந்து உரரத்தல்

கலித்துரற

1469. வாய் கயப்புற மந்தவர வழங்கிய கவஞ் கசால்,

காய் கனல்தவல கநய் கசாரிந்கதன, கதம் கனற்ற,
பககயர்க்கு இவற திருமகள், கிளர் இள வரிகள்
பதாய், கயல் கண்கள் சிவப்புற பநாக்கினள், கசால்லும்;
வாய் கயப்புற - வாய் கெக்கும்படி; மந்தவர - கூனி; வழங்கிய - கூறிய; கவஞ்கசால் -
சகாடிய வார்த்ரத; காய் - எரிகின்ற, கனல்தவல - சநருப்பிடத்தில்; கநய்
கசாரிந்கதன - சநய் ஊற்றிைாற் கபால; கதம் - ககாபத்ரத; கனற்ற - கமலும் தூண்டி
எரியச்செய்ய; (அதைால்) . பககயர்க்கு இவறதிருமகள் - கககய நாட்டு அரெைது
அழகுப் சபண்ணாை ரகககயி; கிளர் இளவரிகள் பதாய் - எழுந்த இைங்ககாடுகள்
சபாருந்திய; கயல் கண்கள் - கயல் கபான்ற கண்கள்; சிவப்புற- (சிைத்தால்) செம்ரம
அரடய; பநாக்கினள் - பார்த்து; கசால்லும் - கபெத் சதாடங்கிைாள் (கமல் சதாடரும்)
சநய் விடவிட சநருப்பு எரிதல் கபால மந்தரர கபெப் கபெ ரகககயிக்குச் சிைம்
மூண்டது. இராமனிடம்சிைம் மிகுந்து கூறிய சொற்கள் ஆதலின் சொன்ை அவளுக்கும்
வாய் கெக்கும் என்றார். ‘ரகக்குகம, கதவகர தின்னினும் கவம்பு’ என்றது (நாலடி. 95)
கபால, இனி வருவை ரகககயி மாற்றமாம். 71

1470. ‘கவயில் முவறக் குலக் கதிரவன்

முதலிய பமபலார்,
உயிர் முதல் க ாருள் திறம்பினும்,
உவர திறம் ாபதார்;
மயில் முவறக் குலத்து உரிவமவய,
மனு முதல் மரவ ;
கசயிர் உற, புவலச் சிந்வதயால்,
என் கசானாய்? - தீபயாய்!
 ‘தீபயாய்! - சகாடியவகை!; கவயில்முவற - ஒளிவரிரெரய உரடய; குலக்கதிரவன் -
சிறந்த சூரியன்; முதலிய பமபலார் - முதலாகிய உயர்ந்கதார்கள்; உயிர் முதல் க ாருள் -
உயிர் முதலாகிய சபாருள்கள்; திறம்பினும் - கபாவதாயினும்; உவர திறம் ாபதார் -
ெத்தியத்தினின்றும் மாறுபடார்; (அத்தரகய) மயில்முவறக் குலத்துஉரிவமவய -
மயிலிைது முரறரமரயக் சகாண்ட அரெகுலத்து உரிரமரய உரடய; மனுமுதல்
மரவ - ரவவச்சுத மனுவின் வழித் கதான்றல்கைாக உள்ை அகயாத்தியின்அரெ
பரம்பரரரய; கசயிர் உற- குற்றம் சபாருந்தும்படி; புவலச் சிந்வதயால் - கீழ்ரமப்
புத்தியால்; என் கசானாய்?’ - யாது கபசிைாய்?’

குலத்தின் முதல்வன் சூரியன்; அவன் மகைாய் இருந்து முதலில் அகயாத்தியில்

அரொண்டவன்மனு. ஆதலால் இரண்ரடயும் கூறிைார். மயில்முரறக் குலத்து
உரிரமயாவது - மயிலின் குஞ்சுகளுள் முதற்பார்ப்புக்கககதாரகயின் பீலி
சபான்னிறம் சபறும். அதன் வழிப்பார்ப்புகளுக்கு அவ்வாறாகாது. அதுகபால்
மூத்தமகன்அரசுரிரம சபறுதலும், ஏரைகயார் சபறாசதாழிதலும் ஆம்.
அவ்வுரிரமரய உரடயமரபு ‘மனுமுதல் மரபு’ என்றார். எைகவ, மூத்த மகைாகிய
இராமன் அரசுரிரம சபறுதலும், பரதன், இலக்குவன், ெத்துருக்கைன் முதலிகயார்
சபறாசதாழிதலும் அம்மரபின் செய்திகய என்றாைாம். இனி, கககயம் என்பது
மயிரலக் குறிக்கும்சொல் ஆதலின், ‘கககய குலத்து உரிரமரய’ என்று சபாருள்கூறி,
ரகககயி தான் பிறந்த குலத்ரதச்சுட்டிைாள் எைலும் ஆம். ‘யான் பிறந்த கககய
குலத்துக்கு, புகுந்த மனுமுதன் மரபுக்கும் குற்றம் அரடய என்ை வார்த்ரத
சொன்ைாய்?’ என்று கூனிரயக் கடிந்தாள் எைலாம். சபண்டிர், புக்க
குலத்ரதயும்,பிறந்த குலத்ரதயும் ஒக்க நிரையும் வழக்கம் உண்டு என்பரத. “புக்க
வழிக்கும் கபாந்த வழிக்கும், புரக சவந்தீ, ஒக்க விரதப்பான் உற்றரை அன்கறா?”
என்ற (5224) பாடற் பகுதியிலும் காணலாம். முதற்சபாருகைாடு “பலாவம்
சபாழிலின் ஒரு தாய் உயிர்த்த பல மயிற்கும், கலாவம் புரைந்த களிமயில்மூத்தது
எைக் கருத” என்ற பின்னுள்கைார் பாடல் (தணிரகப். கைவு. 244)
சபாருந்துவதாகும்.புரல - கீழ்ரம. புல் என்பது அற்பம் என்றாகும். ஆதலின் அற்பத்
தன்ரம. எைகவ கீழ்ரம என்றாயிற்று.மந்தரர கூறியது அரெ குலத்து முரறரமக்கு
மாறுபடாமல் சபாருந்துகமல் ஏற்றுக்சகாள்ைலாம் என்பதுகபாலச்ெற்கற
ரகககயியின் மைத்தில் சமல்ல மாற்றம் ஏற்பட்டுள்ைரதயும் அறியலாம்.
72

1471. ‘எனக்கு நல்வலயும் அல்வல நீ;

என் மகன் ரதன் -
தனக்கு நல்வலயும் அல்வல; அத்
தருமபம பநாக்கின்,
உனக்கு நல்வலயும் அல்வல;
வந்து ஊழ்விவன தூண்ட,
மனக்கு நல்லன கசால்லிவன -
மதி இலா மனத்பதாய்!
‘மதி இலா மனத்பதாய் - அறிவில்லாத சநஞ்சிரை உரடயவகை!; நீ எனக்கு
நல்வலயும்அல்வல - நீ எைக்கு நன்ரமரயச் செய்பவள் அல்லள்; என்மகன் ரதன்
தனக்கு நல்வலயும்அல்வல - என் மகைாகிய பரதனுக்கு நன்ரமரயச் செய்பவளும்
அல்லள்; அத் தருமபம பநாக்கின்- அந்த அரெ தருமத்ரத ஆராய்ந்தால்; உனக்கு
நல்வலயும் அல்வல - உைக்கு நன்ரமரயச்செய்து சகாள்பவளும் அல்லள்; ஊழ் விவன
வந்து தூண்ட - (நீ) செய்த முன்ரைய விரை (விதிவழியாக) வந்து உன்ரைச் செலுத்த;
(அதனால்) மனக்கு நல்லன கசால்லிவன - உன் மைத்துக்கு
இதமாைவற்ரறச்சொன்ைாய்.’

மந்தரர சொல்லியபடி நடந்தால் பழி, பாவங்களுக்கு இடைாதலின் ‘எைக்கும்,

என் மகன்பரதனுக்கும் நன்ரமயன்று’ என்றாைாம். அன்றி, அரெ தருமத்ரத ஆராயின்
இது ஒரு ெதிகவரல எை எண்ணப்படுதலின் மந்தரரக்கக தீதாய் முடியும் என்றும்
கூறிைாள் ரகககயி. புத்தி பூர்வமாக இல்லாவிடினும் இத்தரகயமாறுபாடாை
செயல்கள் விதிவழியாககவ நிகழும் ஆதலின் ‘ஊழ் விரை தூண்ட’ என்ற
சொன்ைாள். மைக்கு- மைத்துக்கு அத்துக் சகட்டது. இதைாதல் முன்பு, “இராமரைப்
பயந்த எற்கிடருண்கடா” (1453) என்றுகூறிய ரகககயி, “என்மகன் பரதன்” என்று
பரதரைத் தன்மகன் என்று கட்டுகிற அைவுக்கு மந்தரரயின்கபாதரையால்
மைமாற்றம் அரடந்திருக்கிறாள் என்பது புைலாகும். 73

1472. ‘பிறந்து இறந்து ப ாய்ப் க றுவதும்,

இழப் தும், புகபழ;
நிறம் திறம்பினும், நியாயபம
திறம்பினும், கநறியின்
திறம் திறம்பினம், கசய் தவம்
திறம்பினும், கசயிர் தீர்
மறம் திறம்பினும், வரன்முவற
திறம்புதல் வழக்பகா?
‘பிறந்து இறந்து ப ாய் - (மக்கள்) பிறந்து இறந்து சென்று; க றுவதும்
இழப் தும்புகபழ - அரடவதும், இழந்துவிடுவதும் புககழ ஆகும்; நிறம் திறம்பினும் -
ஒளி மாறுபட்டாலும்; நியாயம் திறம் பினும் - கநர்ரம மாறுபடினும்; கநறியின் திறம்
திறம்பினும் - நல்வழியின் கூறு மாறுபடினும்; கசய் தவம் திறம்பினும் - செய்யும் நல்ல
தவம் மாறுபடினும்; கசயிர்தீர் மறம் திறம்பினும் - குற்றம் நீங்கிய வீரம் மாறுபடினும்;
வரன்முவற - தம் குலத்திைது மரபு முரறரம; திறம்புதல் - மாறுபடுதல்; வழக்பகா? -
நியாயகமா?’

எரத இழந்தாலும் புகரழ இழக்காமல் பார்த்துக்சகாள்ை கவண்டும். பாரம்பரிய

முரற தவறிநடந்தால் புகழுக்குக் ககடு உண்டாகும். ஆதலால் வழக்கன்று என்றாள்.
“கதான்றிற் புகசழாடு கதான்றுக” (குறள்) என்பதாம். நிறம் - ஒளி - “தாம் உை காலத்து
எல்லாரானும் நன்கு மதிக்கப் படுதல்”. (குறள். 653. பரி. உரர) ‘வரெ என்ப
ரவயத்தார்க்சகல்லாம் இரெ என்னும் எச்ெம் சபறா அவிடின்(குறள் 238) என்னும்
வாக்கு நிரையத்தக்கது. வரன்முரற திறம்பாரம’ பரதன் அரசு ஏற்பதில்
நியாயப்படுத்தப்பட்டால் மற்றரவ திறம் புதரலப் பற்றி நான்
கவரலப்படமாட்கடன் என்ற அைவில் ரகககயியின் மை மாற்றம்நமக்கு இங்கக
புலைாகும். இதுகவ கூனியின் முதல் முயற்சிக்குக் கிரடத்த சவற்றி எைலாம்.
செய்தவம் கமற்கதி, வீடுகபறுகரைக் கூட்டுவிப்பது இம்ரமப் புகரழ கநாக்க
அவற்ரறக் ரகவிடுனும் விடலாம்என்ற ரகககயியின் மைமாற்றம் இங்கக
சிந்தித்தற்குரியதாகும். 74 1473. ‘ப ாதி, என் எதிர்நின்று; நின்
புன்க ாறி நாவவச்
பசதியாது இது க ாறுத்தகனன்; புறம் சிலர் அறியின்,
நீதி அல்லவும், கநறி முவற அல்லவும், நிவனந்தாய்
ஆதி; ஆதலின், அறிவு இலி! அடங்குதி’ என்றாள்.
‘அறிவு இலி! - அறிவற்றவகை!; என் எதிர் நின்று ப ாதி - என்
எதிரிலிருந்துஅகலுவாயாக; நின் புன்க ாறி நாவவ - உன்னுரடய அற்ப உரரக்கிடன்
ஆகிய நாக்ரக; பசதியாது - துண்டித்துப் கபாக்காமல்; இது க ாறுத்தகனன் -
இக்குற்றத்ரதப் சபாறுத்கதன்; புறம் சிலர் அறியின் - புறத்கத உள்ை சில மனிதர்
அறிவாராயின்; நீதி அல்லவும் கநறிமுவற அல்லவும் - நீதிக்கும் சநறி முரறகளுக்கும்
மாறுபாடாக; நிவனந்தாய் ஆதி - ெதி செய்தாய் ஆவாய்; ஆதலின்-; அடங்குதி -
கபொமல் அடங்குவாய்’ என்றாள்.
நீ என் கதாழியாதலால் உன் நாரவத் துண்டிக்காமல் விட்கடன். இத்தரகய
கபச்சுசவளியார் காதில் விழுந்தால் நீ அரெருக்சகதிராகச் ெதி தீட்டியதாக அறிந்து அரெ
தண்டரை கிரடக்கும்.அதைால் வாரய மூடு’ என்றாள் ரகககயி. அற்பத்தைமாகப்
கபசியபடியால் நாக்ரகப் ‘புன்சபாறி’ என்றாள். 75

மந்தரர மீண்டும் கபசுதல்

1474. அஞ்சி மந்தவர அகன்றிலள்,

அம் கமாழி பகட்டும்.
நஞ்சு தீர்க்கினும் தீர்கிலாது
அது நலிந்கதன்ன,
‘தஞ்சபம! உனக்கு உறு க ாருள்
உணர்த்துவக தவிபரன்;
வஞ்சி ப ாலி!’ என்று,
அடிமிவச வீழ்ந்து, உவரவழங்கும்:
மந்தவர - கூனியாைவள்; அம்கமாழி பகட்கும் - ரகககயி கூறிய
அச்சொற்கரைக்ககட்கும்; நஞ்சு தீர்க்கினும் - விடத்ரத (மணி, மந்திரம், மருந்து
முதலியவற்றால்)தீர்த்தாலும்; தீர்கிலாது - நீங்காது; அது - அந்த விடம்; நலிந்கதன்ன-
(மீண்டும்) வருத்துதல் கபால; ‘வஞ்சி ப ாலி! - வஞ்சிக் சகாடி கபால்பவகை!;
தஞ்சபம! - (எைக்குப்) பற்றுக்ககாடாக இருப்பவகை!; உனக்கு உறுக ாருள் -
உைக்குநன்ரம தரும் செயல்; உணர்த்துவக - அளிவித்தலின்று; தவிபரன் -
நீங்கமாட்கடன்;’ என்று - என்று சொல்லி; அடிமிவச வீழ்ந்து - (ரகககயியின்)
கால்களில் விழுந்து வணங்கி; உவர வழங்கும் - மீண்டும் கபெலாைாள். மந்தரரயின்
கபச்சுகரைத் சதாடர்ந்து எட்டுச் செய்யுள்கள் கூறும். விடம் மருந்தாலும் தீராது
மீைவும் வருந்துதல் கபாலும், மந்தரர மீண்டும் ரகககயியின் மைத்ரதக் கரலக்க
முயல்வது என்றார். முன்பும் கூனிரய, ‘சவவ்விடம் அரையவள்’ (1452) என்றார்.
‘வஞ்சி கபாலி’ என்பரதப் சபயராக ஆக்காது, ‘வஞ்சிக்கப்பட்டாய் கபாலும்’ என்று
மந்தரர கூறியதாகவும் சகாள்ைலாம். அடி மிரெ வீழ்தல் காரியம் ொதிக்க விரும்புவார்
செய்யும் கபாலி ஆகாரம் ஆகும். 76
1475. ‘மூத்தவற்கு உரித்து அரசு எனும்
முவறவமயின் உலகம்
காத்த மன்னனின் இவளயன் அன்பறா
கடல்வண்ணன்?
ஏத்து நீள் முடி புவனவதற்கு
இவசந்தனன் என்றால்,
மீத் தரும் கசல்வம் ரதவன
விலக்குமாறு எவபனா?
‘மூத்தவற்கு அரசு உரித்து - வயதில் முதிர்ந்தவனுக்கு அரசு உரிரமயாைது;
எனும்முவறவமயின் - என்கின்ற முரறரய ரவத்துப் பார்த்தால்; உலகம் காத்த
மன்னனின் - உலகத்ரத ஆளுகின்ற தயரதரை விட; கடல் வண்ணன் - கடலின் நீல
நிறத்ரதயுரடய இராமன்; இவளயன் அன்பறா - வயதில் இரையவன் அல்லகைா?;
(தன்ரைவிட வயதில் இரைய இராமன்) ஏத்தும் நீள்முடி புவனவதற்கு - பாராட்டப்
சபறும் நீண்ட மகுடத்ரதச் சூடுதற்கு; இவசந்தனன்என்றான் - தயரதன் ெம்மதித்தான்
என்றால்; மீத்தரும் கசல்வம் - கமம்பாட்ரடத்தருகின்ற அரெச் செல்வம்; ரதவன
எவன் விலக்கு மாறு? - இராமனில் இரைய பரதரை (உரியைல்லன்என்று) நீக்குவது
எவ்வாறு?’
தயரதன், இராமன், பரதன் என்ற மூவருள் வயது முதிர்ந்த தயரதன்
இருக்கும்சபாழுது இராமன்அரொைலாம் என்றால், வயதில் மூத்த இராமன்
இருக்கும்சபாழுது பரதன் ஏன் அரொைக் கூடாது என்பதுகூனியின் வாதம். ரகககயி
‘முரறரமயன்று’ என்பதரைகய கூறி மந்தரரரயக் கடிந்தாள். ஆதலின்,அதரை
முதலில் தன் கபச்ொல் மறுத்துக் கூறி, இதில் முரறரம இருக்கிறது என்பரதக்
காட்டிக் ரகககயிரயமுழுரமயாக மைமாற்றம் செய்ய முற்பட்டான். ‘மூத்தவன்’
என்பது மூத்த பிள்ரை. அண்ணன் என்னும் சபாருள் உரடயது. அதுபற்றிகய
மூத்தவனுக்குப் பட்டம் என்னும் முரறரம நிகழ்கிறது - அவ்வாறுகாணுங்கால்
எவ்வாற்றானும் பரதரை அது பற்றாது. ஆைால், மந்தரர தன் சொற் ொதுர்யத்தால்
மூத்தவன்என்பதற்கு வயதில் முதிர்ந்தவன் என்று சபாருள் சகாண்டு நிறுவிக்
ரகககயிரய வரைத்தாள். நீள்முடி- உயர்ந்த மகுடம். 77

1476. ‘அறன் நிரம்பிய அருளுவட அருந் தவர்க்பகனும்,

க றல் அருந் திருப் க ற்றபின், சிந்தவன பிறிது ஆம்
மறம் நிவனந்து உவம வலிகிலர் ஆயினும், மனத்தால்
இறல் உறும் டி இயற்றுவர், இவடயறா இன்னல்.
‘அறன் நிரம்பிய - அறவாழ்வுக்குரிய நற்குணங்கைால் நிரறந்த; அருளுவட -
கருரணயுரடய; அருந்தவர்க்பகனும் - செய்தற்கு அரிய தவத்ரதச் செய்த
முனிவர்களுக்கும்; க றல் அருந்திருப் க ற்ற பின் - சபறுதற்கு அரிய செல்வத்ரதப்
சபற்ற பிறகு; சிந்தவனபிறிது ஆம் - எண்ணம் கவறுபடும்; (ஆதலால் இராமன்
ககாெரல முதகலார் அரெ பதவி சபற்றபிறகு) உவம - உங்கரை; மறம் நிவனந்து -
சகால்லுதல் கருதி; வலிகிலர்ஆயினும் - துன்புறுத்தாமல் விட்டாலும்; இறல் உறும் டி
- (நீங்கைாககவ)ொகும்படி; மனத்தால் இவடயறா இன்னல் இயற்றுவர் - மைத்தால்
கருதி இரடயறாத துன்பத்ரதச்செய்வார்கள்.
 ககாெரல முதலிகயார் இன்ரறக்கு உங்களிடும் நட்பாக இருப்பதுகபால் அரெபதவி
சபற்றபிறகும்இருப்பார்கள் என்று கருதாகத, கருவியால் கநகர சகால்லாவிடினும்,
மைத்தால் துன்பத்ரதச் செய்வர்; அது சபாறாமல் நீங்கைாககவ இறந்தபடுவீர்கள்.
செல்வம் சபற்றபின் சிந்ரத கவறாவது முனிவர்க்கும் உள்ைது என்றால்,
ொமானியர்கைாய இவர்கள் அதற்கு எம்மாத்திரம்? - என்பது கூனியின் வாதம், “என்
சிறுவர் அறந் திறம்பலர்” “இராமரைப் பயந்த எற்கு இடருண்கடா” (1452, 1453) என்று
ரகககயி கூறியரத அனுெரித்து, ‘இப்கபாது அப்படி நீ நிரைக்கலாம், அரென் ஆை
பிறகு எப்படிகயா’ என்றுமறுத்து தன் கருத்ரத வலியுறுத்திைாள். முன்னிரண்டு
வரிகளின் செய்திரயப் பின்னிரண்டு வரிகள்பாதுகாத்து நிற்கின்றை.
78

1477. ‘புரியும் தன் மகன் அரசு எனின்,

பூதலம் எல்லாம்
விரியும் சிந்தவனக் பகாசவலக்கு
உவடவமஆம்; என்றால்,
ரியும் நின் குலப்
புதல்வற்கும், நினக்கும், இப் ார்பமல்
உரியது என், அவள்
உதவிய ஒரு க ாருள் அல்லால்!
‘தன் மகன் அரசு புரியும் எனின் - தன் புதல்வன் அரொளுவான் ஆயின்;
பூதலம்எல்லாம் - இப்பூமி முழுவதும்; விரியும் சிந்தவன - (சபற்றது கபாதாது
என்றுகமலும் சபறகவண்டும் என்று) அகன்று செல்லும் மைத்ரத உரடய;
பகாசவலக்கு - ககாெலா கதவிக்கு; உவடவம ஆம் - சொந்தமாகிவிடும்; என்றால்-;
நின் ரியும் குலப் புதல்வற்கும் - உன்னிடத்து அன்புரடய சிறந்த புத்திர ைாகிய
பரதனுக்கும்; நினக்கும் - உைக்கும்; இப் ார் பமல் - இப்பூமியில்; அவள் உதவிய ஒரு
க ாருள் அல்லால் - அந்தக் ககாெரல சகாடுத்த செல்வம் அல்லாமல்; உரியது என்? -
சொந்தமாக இருப்பது என்ை?’
‘விரியும் சிந்தரை’ என்பது இயல்பாககவ கபராரெயால் விரிந்து செல்லும் மைம்
உரடயககாெரல உைக்கு என்ை சகாடுப்பாள் என்று ககட்பது கபாலப்
சபாருள்பட்டது. ‘பிறந்த கெசயாடும் நீதுயர்ப்படுக’, ‘கரர செயற்கு அருந் துயர்க்
கடலில் வீழ்கின்றாய்’ எை (1460,1467) கமல் கூறிய வற்ரற இனி விவரிக்கின்றாள்
எைலாம். இனி ஒரு சபாருளும் உன் விருப்பின் படி சபறமுடியாது என்றாைாம்.
79

1478. ‘தூண்டும் இன்னலும், வறுவமயும்,

கதாடர்தரத் துயரால்
ஈண்டு வந்து உவன இரந்தவர்க்கு,
இரு நிதி, அவவள
பவண்டி ஈதிபயா? கவள்குதிபயா?
விம்மல் பநாயால்
 மாண்டு ப ாதிபயா? மறுத்திபயா?
எங்ஙனம் வாழ்தி?
‘தூண்டும் - (தம்ரமப் பிச்ரெ எடுக்க) ஏவுகின்ற; இன்னலும் - துன்பமும்;
வறுவமயும் -; கதாடர்தர - தம்ரமப் பின்பற்றிவர; ஈண்டுவந்து - நின் மரைக்குவந்து;
உவன இரந்தவர்க்கு - உன்னிடம் யாசித்தவர்களுக்கு; இருநிதி - மிக்க செல்வத்ரத;
அவவள பவண்டி - அந்தக் ககாெரலரயக் ககட்டு; ஈதிபயா? -
(வாங்கிக்)சகாடுப்பாயா?; (அல்லது) கவள்குதிபயா? - (அவரைக்) ககட்க மைம்
இல்லாமல் நாணப்பட்டுநிற்பாயா?; விம்மல் பநாயால் - (இந்த அவல நிரல நமக்கு
உண்டாயிற்கற என்ற) துன்ப கநாயிைால்; மாண்டு ப ாதிபயா! - (இரதவிடச் ொவகத
கமல் என்று) தற்சகாரல செய்துசகாள்வாயா(அல்லது); மறுத்திபயா? -
(இரந்தவர்களிடகம கபாய்) இல்ரலசயன்று மறுப்பாயா?; எங்ஙனம்வாழ்தி? -
எவ்வாறு வாழப்கபாகிறாய்?’

‘புககழ’ சிறந்தது என்றாள் (1472) ரகககயி; அதரை இப்கபாது எடுத்துக்சகாண்டு நீ

புகழும்சபற இயலாது என்று ொடுகிறாள் கூனி, புகழ், சகாடுப்பதைால் வருவது
“உரரப்பார் உரரப்பரவ எல்லாம்இரப்பார்க்சகான் றீவார்கமல் நிற்கும் புகழ்”
(குறள் 232) அன்கறா? எைகவ, உன்னிடம் வந்து இரந்தவர்களுக்கு நீ எவ்வாறு
சகாடுப்பாய்? என்று ககட்டான். இராமன் அரென்; ககாெரல அவன் தாய்;உலகம்
அவருரடரம; உைக்கு ஏது சபாருள்? என்று ரகககயி மைத்ரதக் கலக்கிைாள்.
இரப்கபார்க்கு ஈய முடியாத வழி இறந்துபடிதகல தக்கது ஆம் ஆதலின், ‘மறுத்திகயா
மாண்டு கபாதிகயா’ என்றாைாம். “ொதலின்இன்ைாத தில்ரல இனிததூஉம் ஈதல்
இரயயாக் கரட” (குறள் 230) என்பரத இங்குக் கருதுக. “இன்ரம யுரரத்தார்க்கு அது
நிரறக்கல் ஆற்றாக்கால்.தன்சமய் துறப்பான் மரல” என்ற (கலி. 43: 26-27) கலித்
சதாரகயும்இதுகவ. 80
1479. ‘சிந்வத என் கசயத் திவகத்தவன?
இனி, சில நாளில்,
தம்தம் இன்வமயும், எளிவமயும்,
நிற்ககாண்டு தவிர்க்க,
உந்வத, உன் ஐ, உன் கிவளஞர், மற்ற
உன் குலத்து உள்பளார்,
வந்து காண் து உன் மாற்றவள்
கசல்வபமா? மதியாய்!
‘மதியாய்! - அறிவுரடயவகை!; என்கசய - என்ை செய்யலாம் என்று கருதி; சிந்வத -
(உன்) மைத்தில்; திவகத்தவன? - தடுமாற்றம் அரடந்தாய்; இனி- வருங்காலத்து; சில
நாளில் - சில நாள்களில்; உந்வத - உன் தந்ரத; உன் ஐ - உன் அண்ணன்; உன் கிவளஞர் -
உன் பிறந்த வீட்டுக்கு உறவிைர்கள்; மற்று - கமலும்; உன் குலத்து உள்பளார் - உன்
குலத்ரதச் கெர்ந்தவர்கள் (ஆகிகயார்); தம்தம் இன்வமயும் - தங்கள் தங்கைது
வறுரமரயயும்; எளிவமவயயும் - தாழ்ச்சிரயயும்; நிற்ககாண்டு - உன்ரைக்
சகாண்டு; தவிர்க்க - கபாக்கிக் சகாள்ைலாம் என்று; வந்து - இங்கக வந்து; காண் து -
(நீ அதற்கு முடியாமல் உள்ைபடியால்)பார்ப்பது; உன் மாற்றவள் கசல்வபமா - உன்
ெக்கைத்தியின் செல்வத்ரதகயா? 81
1480. ‘காதல் உன் க ருங் கணவவன அஞ்சி,
அக் கனி வாய்ச்
சீவத தந்வத, உன் தாவதவயத்
கதறுகிலன்; இராமன்
மாதுலன் அவன்; நுந்வதக்கு
வாழ்வு இனி உண்படா?
ப வத! உன்துவண யார் உளர்
ழி டப் பிறந்தார்?
‘ப வத! - அறிவில்லாதவகை!; காதல் உன் க ருங்கணவவன அஞ்சி -
உன்கமல்அைவிறந்த அன்புரடய உன் உயரிய நாயகைாை தயரதனுக்குப் பயந்து;
அக்கனி வாய்ச் சீவத தந்வத- அந்தக் சகாவ்ரவக் கனிகபாலச்சிவந்த வாரயயுரடய
சீரதயின் தந்ரதயாகிய ெைகன்; உன் தாவதவயத் கதறுகிலன் -
உன்னுரடயதந்ரதயாகிய கககய ராென் மீது பரடசயடுத்து அழித்திலன்; அவன்
இராமன் மாதுலன் - அந்தெைகன் இராமனுக்கு மாமன்; நுந்வதக்கு இனி வாழ்வு
உண்படா!? - (இராமன் ெக்கரவத்தியாைால்ெைகன் ரக ஓங்கிவிடும்) உன் தந்ரதயாகிய
கககயனுக்கு இனி வாழ்வு உண்டா? (அழிவுதான்); உன்துவண- உன்ைைவுக்கு;
ழி டப் பிறந்தார் யார் உளர்? - பழி உண்டாகும் படி பிறந்தவர்கள்யார்
இருக்கின்றார்கள்’ (ஒருவரும் இல்ரல).
புகழ் இல்லாமற் கபாைாலும் கபாகட்டும் என்றால், பழியல்லவா உண்டாகும்
கபால் உள்ைகதஎன்றாள் கூனி, தெரதனுக்குக் கட்டுப்பட்டு ெைகன் சும்மா
இருக்கிறான்; எதிர்காலத்தில் இராமன்அரெைாைால் ெைகன் சும்மா இரான் என்றாள்.
ெைகனுக்கும் கககயனுக்கும் இயற்ரகயில் பரக உண்டு என்பதும்இதைால்
விைங்கும். 82

1481. ‘மற்றும் நுந்வதக்கு வான்

வக க ரிது உள; மறத்தார்
கசற்றப ாது, இவர் கசன்று
உதவார் எனில், கசருவில்
ககாற்றம் என் து ஒன்று,
எவ் வழி உண்டு? அது கூறாய்!
சுற்றமும் ககட, சுடு துயர்க்
கடல் விழத் துணிந்தாய்!
‘மற்றும்- கமற்சொல்லியதன்கமலும்; நுந்வதக்கு - உன் தந்ரதயாகிய கககயனுக்கு;
வான் க ரிது வக உள - மிகப் சபரிய பரககள் இருக்கின்றை; மறத்தார் -
அப்பரகவர்கள்; கசற்ற ப ாது - (உன் தந்ரதரய அழிக்கப்) கபாரிட முரைந்தகபாது;
இவர்- ககாெல நாட்டார்; கசன்று உதவார் எனில் - (உன் தந்ரதக்கு உதவி யாகச்)
சென்றுகபாரில் உதவாவிட்டால்; கசருவில் - ெண்ரடயில்; ககாற்றம் என் து ஒன்று -
சவற்றி என்பதாகிய ஒன்று; எவ்வழி உண்டு? - எப்படி எவ்விதத்தில் (உன்
தந்ரதக்கு)உண்டாகும்; அது கூறாய் - அந்த வழிரயச் சொல்லு (ஆககவ); சுற்றமும்
ககட - உறவின்முரறயாரும் அழிய; சுடு துயர்க்கடல் விழ - சுடுகின்ற துன்பக் கடலில்
(நீயும்) விழுவதற்கு; துணிந்தாய் - உறுதி சகாண்டு விட்டாய் ( கபாலும்).’

இறுதி வரிரய விளியாகவும் சகாள்ைலாம். ெைகன் கபார் செய்யாவிடினும்கவறு

அரெர்கள் உன் தந்ரதகயாடு கபார்செய்ய வரின் இராமன் உதவ வருவாகைா? வாரான்.
எைகவ, நீஉன் குலத்ரதயும் அழிக்க வழி செய்து சகாண்டுள்ைாய் என்றாள் கூனி.
கககயனுக்குப் பரக மிகுதி உண்டு என்பதும் இதைால் கபாதரும். இவற்றால்உன்
சபற்கறாரரக் கருதியும் பரதரை அரெைாக்க கவண்டிய கட்டாயம் உைக்கு உைது
என்றாைாம். 83
1482. ‘ககடுத்து ஒழிந்தவன உனக்கு அரும்
புதலவவன; கிளர் நீர்
உடுத்த ாரகம் உவடயவன்
ஒரு மகற்கு எனபவ
ககாடுத்த ப ர் அரசு, அவன் குலக்
பகாவமந்தர்தமக்கும்.
அடுத்த தம்பிக்கும் ஆம்;
பிறர்க்கு ஆகுபமா?’ என்றாள்.
‘உனக்கு அரும் புதல்வவன - உன்னுரடய சபறுதற்கரிய மகைாகிய பரதரை;
ககடுத்துஒழிந்தவன - வீணாக்கி அழிந்தாய்; கிளர்நீர் - கமசலழும்புகின்ற
நீரரயுரடய கடரல; உடுத்த ாரகம் - ஆரடயாக உடுத்த நிலவுலகத்ரத;
உவடயவன் - தன்னுரடரமயாகப்சபற்ற ெக்கரவர்த்தி தயரதன்; ஒரு மகற்கு எனபவ -
ஒப்பற்றதன் இராமனுக்காக; ககாடுத்த ப ர் அரசு - ஆட்சியுரிரம சகாடுத்துவிட்ட
ககாெல அரசு; அவன் குலக் பகாவமந்தர்தமக்கும் - இராமன் குலத்தில் கதான்றும்
அரெகுமார்களுக்கும்; அடுத்த தம்பிக்கும் - இராமரை எப்சபாழுதும் ொர்ந்து
சிடக்கின்ற தம்பியாகிய இலக்குமணனுக்கும்; ஆம் - ஆகும்; பிறர்க்கு ஆகுபமா? -
(அப்படியல்லாது) கவறு பிறருக்கு (பரதனுக்கு) மீை வருகமா? (வராது);’ என்றாள் -
என்று கூறி முடித்தாள்.
இராமனுக்குப் பின் பரதன் ஆள்வான் என்று நிரைத்தாயாயின் அதுவும் இயலாது
என்றாள் கூனி. இப்சபாழுகத பரதரை அரெைாக்குவகத விகவகம்; இல்ரலகயல்
எப்கபாதும் பரதன் அரெைாக இயலாது என்றுகூறி முடித்தாள் கூனி. மகன்கமல் உள்ை
பாெம், பிறந்த வீட்டுப் பாெம் இவற்ரற அடியாக ரவத்து மந்தரர ரகககயியின்
மைத்ரதத் திரித்தாள் என்க. “பிறர்க்கும் ஆகுகமா” என்ற பாடம் ஓரெக்குஒத்து வராது
ஆதலின் சகாள்ைப் சபறவில்ரல. 84

ரகககயி மைம் மாறுதல்

1483. தீய மந்தவர இவ் உவர கசப் லும், பதவி

தூய சிந்வதயும் திரிந்தது - சூழ்ச்சியின் இவமபயார்
மாவயயும், அவர் க ற்ற நல் வரம் உண்வமயாலும்,
ஆய அந்தணர் இயற்றிய அருந் தவத்தாலும்.
 தீய மந்தவர - சகாடிய கூனி; இவ் உவர கசப் லும் - இவ் வார்த்ரதகரைச்சொன்ை
அைவிகல; சூழ்ச்சியின் இவமபயார் மாவயயும் - (எரத எவ்வாறு நடத்துவது என்ற)
ஆகலாெரையில் சிறந்த இரமகயார்கைது மாரயயிைாலும்; அவர் க ற்ற - கதவர்கள்
(திருமாலிடம்) சபற்றுக்சகாண்ட; நல்வரம் - நல்ல வரம்; உண்வமயாலும் -
இருக்கின்றபடியாலும்; ஆய அந்தணர் - அறகவார் ஆகிய கவதியர்; இயற்றிய - செய்த;
அருந் தவத்தாலும் - செய்தற்கு அரிய தவத்தாலும்; பதவி தூய சிந்வதயும் - ரகககயியின்
தூய மைமும்; திரிந்தது - மந்தரர வழியில் மாறியது.

‘சூழ்ச்சியின்’ என்பதற்கு மந்தரரயின் சூழ்ச்சியிைால் என்றும்சபாருள் உரரப்பர்.

கதவர்கள் மாரயகய கூனியாய் வந்தது என்பது ஒரு வழக்கு, இனி
இராமன்பால்அைவுகடந்த கபரன்புரடயவளும் தூயவளும் ஆகிய ரகககயித் தாய்
ககவலம் கூனியால் மைமாற்றம் அரடயக்கூடியஅைவுக்குச் சிறுரமயுரடய
ெக்கரவர்த்தினியல்லள்; அவள் மைம் திரிவதற்கு அகக்காரணம் ஆகத்
கதவர்மாரயயும் அவர் சபற்ற வரமும், முனிவர்கைது (இராவணாதிகள் அழிய
கவண்டும் என்று இயற்றிய)அருந் தவமுகம இருந்தை. அதைாகலகய மைமாற்றம்
அரடந்தாள் என்றார் என்க. ‘இவ்வுரர’ என்றது,‘மூத்தவர்க்குரித்து அரசு’ (1475)
என்பது சதாடங்கி, ‘சகடுத்சதாழிந்தரை’ (1482) என்பதுவரர உள்ை எட்டுச்
செய்யுள்களில் உள்ை அத்தரைரயயும் குறிப்பிடும். சபண்களுக்கக விடலாற்றாத
பிறந்தவீட்டுப் பாெம் கூனியால் சபரிதும் எடுத்துப் கபெப்பட்டது. ‘முரறரம அன்று’
என்ற ரகககயிக்கு‘முரறரம உண்டு’ எைக் கூனி விைங்கிைாள். காரிய
காரணங்ககைாடு இரயத்துக் கூனி தன் கருத்ரதக் ரகககயி ஏற்குமாற செய்தாைாம்.
இரமகயார் வரம் என்றது, பாற்கடலிற் கண்வைரும் பரந்தாமனிடம்இந்திராதி
கதவர்கள் கவண்டியதும், அப்பரமன் “வரை மதில் அகயாத்தியில் வருதும் தாரணி”
என்றும், “தெரதன் அரையவர் வரமும், வாழ்வும், ஓர், நிெரத கரணகைால் நீறு செய்ய
யாம், கெரத துரகமாக்கடல்சகாள் காவலன், தெரதன் மதரலயாய் வருதும் தாரணி”
என்றும், உரலவுறும் அமரருக் குரரத்தவார்த்ரதரய. (200, 201) ‘தூய சிந்ரதயும்
திரிந்தது” உம்ரம சிறப்பும்ரம. ‘திரியாத மைமும்’எை அதன் உயர்வு சிறப்பிரை
விைக்கி நின்றது. 85

1484. அரக்கர் ாவமும்,

அல்லவர் இயற்றிய அறமும்
துரக்க, நல் அருள் துறந்தனள்
தூ கமாழி மடமான்;
இரக்கம் இன்வம அன்பறா,
இன்று, இவ் உலகங்கள், இராமன்
ரக்கும் கதால் புகழ்
அமுதிவனப் ருகுகின்றதுபவ?
அரக்கர் ாவமும் - இராக்கதர் (செய்த) தீவிரையும்; அல்லவர் இயற்றியஅறமும் -
கதவரும் முனிவரும் செய்த நல்விரையும்; துரக்க - (மரறந்து) ஏவுதலால்; நல் அருள்
துறந்தனள் - நல்ல இரக்கத்ரதக் ரகவிட்டாள்; தூ கமாழி மடமான் - தூய
சமாழிகரைப் கபசும் இரைய மான் கபாலும் ரகககயியின்; இரக்கம் இன்வன
அன்பறா - கருரண இல்லாத தன்ரமயால்அல்லவா; இவ் உலகங்கள் - இந்த உலகம்
எல்லாம்; இன்று - இன்ரறக்கும்; இராமன் - இராமபிராைது; ரக்கும் - எங்கும் பரந்து
செல்லும்; கதால்புகழ்அமுதிவன - பழரமயாகிய புகழ் என்கின்ற அமுதத்ரத;
ருகுகின்றதுபவ - (செவிகைால்)உண்டு (ஆைந்தம் அரடகின்றது)!

ரகககயியின் மைமாற்றம் நிகழவில்ரலயாைால் இராமாயண காவியம்

தான்றாதாம்; இராமன்புகரழ அனுபவிக்க உலகத்திற்கு வாய்பு இல்ரலயாம்.
ரகககயி மைம் திரிந்ததும் நல்லதாயிற்று. இராமன் புகரழ உலகம் உண்டு பருகித்
கதக்சகறிய உதவி செய்தது என்றார். புகரழ அமுசதன்றார். ககட்கபார்க்குப் பிறவா
சநறியாகிய பரமபதம் தந்து அருளுதலின், இங்கும் ‘அரக்கர் பாவமும் அல்லவர்
இயற்றிய அறமும் ஆகிய சபரிய காரணங்ககை உள் நின்று தூசமாழி மடமாரை
இரக்கம் அற்றவைாகச் செய்தது என்றது காண்க. ரகககயியால் அல்லவா
சிரறயிருந்தவள் ஏற்றம் செப்பும் ஸ்ரீராமகரத கிரடத்தது என்று தீரமயிலும் நன்ரம
கதான்றக் கூறிைார். 86

மைமாற்றம் அரடந்த ரகககயி பரதன் முடிசூட உபாயம் ககட்டல்

1485. அவனய தன்வமயள் ஆகிய

பககயன் அன்னம்,
விவன நிரம்பிய கூனிவய
விரும்பினள், பநாக்கி,
‘எவன உவந்தவன; இனிவய என்
மகனுக்கும்; அவனயான்
புவனயும் நீள் முடி க றும் டி
புகலுதி’ என்றாள்.
அவனய தன்வமயள் ஆகிய - அப்படிப்பட்ட மைம் மாறிை தன்ரம உரடயைாகிய;
பககயன்அன்னம் - ரகககயி; விவன நிரம்பிய கூனிவய - சூழ்ச்சி நிரறந்தவைாகிய
மந்தரரரய; விரும்பினள் பநாக்கி - விரும்பிப் பார்த்து; ‘எவன உவந்தவன -
என்னிடம்பிரியம் ரவத்துள்ைாய்; (நீ) என் மகனுக்கும் இனிவய - நீ என்மகைாய
பரதனுக்கும் நல்லவகை; அவனயான் - அந்தப் பரதன்; புவனயும் நீள்முடி - அழகு
செய்யப் சபற்ற உயர்ந்தமுடிரய; க றும் டி - அரடயும் விதத்ரத; புகலுதி -
சொல்லுக;’ என்றாள்.

எடுத்த காரியத்ரத எப்படி முடிப்பது என்பதில் கதர்ந்தவள் கூனி, தன் முதுகில்

உண்ரடயடித்தான்என்பதைால் வஞ்ெம் சகாண்டு பழி வாங்கும் உணர்வுடன்
இராமரைக் காட்டுக்கு அனுப்புவகத அவள் கநாக்கம்; பரதரைப் பற்றி அவளுக்குக்
கவரல இல்ரல; ஆயினும் தன் கநாக்கம் நிரறகவறக் ரகககயிரயயும்பரதரையும்
கருவியாக அவள் பயன்படுத்திக்சகாண்டாள். இதரை முடிக்கச் ெதரப்பாடாை
சொற்றிறரமயும். ரகககயியின் பலவீைமும் எது என்பதறிந்து அவரைப் பயனுறுத்தி,
பயமுறுத்தி மைம் மாறித் தன் கருத்திற்கிரெயச் செய்து சகாண்டதும்ஆகிய இரவகய
அவரை ‘விரை நிரம்பிர கூனி’ எைச் சொல்வதற்குப் கபாதுமாைரவ.
இவ்விடத்தில், ‘தீவிரை நிரம்பிய கூனி’ என்ற சபாருள் சிறக்குகமற் சகாள்க. ‘முன்
என் மகன் பரதன்’(1471) என்றது கபால இங்கக ‘என் மகன்’ என்று ரகககயி கூறுவது
காண்க. இனி, பரதனுக்கு அரசு சபறுமாறுஎவ்வாறு? என்று அதற்குரிய வழி
(உபாயம்) கூறுமாறு கூனி ரயகய ககட்கிறாள் ரகககயி. கூனியின்கட்டுப்பாட்டில்
ரகககயி வந்துவிட்டாள் என்பரத இது காட்டுகிறது. 87

கூனியின் ஆரண

1486. மாவழ ஒண் கணி உவரகசய,

பகட்ட மந்தவர, ‘என்
பதாழி வல்லள்; என் துவண வல்லள்’
என்று, அடி கதாழுதாள்;
‘தாழும் மன் நிவல; என் உவர
தவலநிற்பின், உலகம்
ஏழும் ஏழும் உன் ஒரு மகற்கு
ஆக்குகவன்’ என்றாள்.
மாவழ ஒண் கணி - (பிைந்த) மாவடுரவப் கபாலும் ஒள்ளிய கண்கரையுரடய
ரகககயி; உவரகசய - (இவ்வாறு) சொல்ல; பகட்ட - அதுககட்ட; மந்தவர - கூனி;
‘என் பதாழி வல்லள் - என் கதாழி வல்லரமயுரடயவள்; என் துவண வல்லள்’ -
என்உதவியாய தரலவி திறரமக்காரிகய; என்று - எைச் சொல்லி; அடி கதாழுதாள் -
ரகககயி காலில் வணங்கிைாள்; (பிறகு) ‘மன் நிவல தாழும் - அரெைாகிய தயரதன்
சகாண்டுள்ை முடிவுதாழ்ச்சியரடயும்; என் உவரதவல நிற்பின் - என் சொல்ரல (நீ)
உன்னுரடய தரலகமற்சகாண்டுநிற்பதைால்; உன் ஒரு மகற்கு - உன்னுரடய
ஒப்பற்ற மகைாகிய பரதனுக்கு; உலகம்ஏழும் ஏழும் ஆக்குபவன்’ - பதிைான்கு
உலகங்கரையும் உரிரமயாகச் செய்கவன்;’ என்றாள்- என்று சொன்ைாள்.

தன் கருத்துக்குக் ரகககயி உடன்பட்டரமபற்றிப் பாராட்டிைாள். பிறகு தயரதரைக்

கண்கடாகவறு காரணத்தாகலா மைம் மாறிவிடக் கூடாது என்பதற்காக, ‘என் உரர
தரல நிற்பின்’ என்றுஆரணயிட்டாள். மைம் மாறாத சபாழுது சகஞ்சுவதும், மைம்
மாறித் தன் வெம் ஆைகபாது விஞ்சுவதும் இத்தரகய சூழ்ச்சியாைர் இயல்கபயாம்.
முழுரமயாகக் ரகககயிரயத் தன் கட்டுப்பாட்டின்கீழ் சகாண்டுவந்துகமற்
கூறுகின்றாள். 88 மந்தரர உரரத்த உபாயம்
1487. ‘நாடி ஒன்று உனக்கு உவரகசய்கவன்;
நளிர் மணி நவகயாய்!
பதாடு இவர்ந்த தார்ச் சம் ரன்
கதாவலவுற்ற பவவல
ஆடல் கவன்றியான் அருளிய வரம்
அவவ இரண்டும்
பகாடி’ என்றனள், உள்ளமும்
பகாடிய ககாடியாள்.
உள்ளமும் பகாடிய ககாடியாள் - உடம்பு வரைந்து கூனி யாைாற்கபால;
உள்ைமும் ககாணிப்கபாைசகாடியவைாய மந்தரர; ‘நளிர்மணி நவகயாய்! - குளிர்ந்த
முத்துமணிரயப் கபான்ற புன்சிரிப்ரப உரடயவகை!; உனக்கு -; ஒன்று நாடி
உவரகசய்கவன் - ஒரு செய்திரய ஆராய்ந்துசொல்லுகிகறன்; பதாடு இவர்ந்த தார்ச்
சம் ரன்- பூவிதழ் செறிந்த சவற்றிமாரல அணிந்தெம்பராசுரன்; கதாவலவுற்ற பவவல
- கபாரில் (தயரதன்பால்) கதால்வியுற்று அழிந்தகபாது; ஆடல் கவன்றியான் -
விரையாட்டாகப் கபாரில் சவற்றி சூடும் தயரதன்; அருளிய - உைக்குக் சகாடுத்த;
வரம் அவவ இரண்டும் - இரண்டு வரங்கைாகிய அவற்ரற; பகாடி’ - (இப்கபாது
அவனிடம்) சகாள்வாயாக;’ என்றனள் - என்று (உபாயம்) கூறிைாள்.

ெம்பராகர யுத்தத்தில் தயரதனுக்குத் கதர்ச்ொரதியாக இருந்தவள் ரகககயி.

அப்கபாது ஓர்அபாயத்தில் தயரதரை மீட்டதற்கு அவன் உவந்து அவளுக்கு இரு வரம்
சபறுக எைக் சகாடுத்தான். அவள்கவண்டும்கபாது சபறுவதாகச் சொல்லி அப்கபாது
சகாள்ைாது அவ்வரங்கரை விட்டாள்; அவற்ரற அவன்பால் இப்கபாது ககட்டுப்
சபறுக என்றாள் மந்தரர. ‘அருளிய’ என்றதைால் தயரதன் தாகை உள்ை முவந்துதந்த
வரங்கள், மறுக்க சவாண்ணாதரவ என்பது கபாதரும். ‘உள்ைமும்’ என்ற உம்ரம
எச்ெவும்ரம; உடகலயன்றி எைலின் இறந்தது தழீஇய எச்ெவும்ரமயாம்.
விரையாட்டுப் கபால் சவற்றி சபறுபவன்என்பதரை ஆடல் சவன்றியான் என்றார் -
கபார்த் சதாழில் எளிது என்பது கதான்ற. இனி ஆடல்- கபார்த் சதாழிலில்.
சவன்றியான் - சவற்றிசூடுபவன் எைவும் உரரக்கலாம். 89

1488. ‘இரு வரத்தினில், ஒன்றினால்

அரசு ககாண்டு, இராமன்
க ரு வனத்திவட ஏழ் - இரு
ருவங்கள் க யர்ந்து
திரிதரச் கசய்தி, ஒன்றினால்;
கசழு நிலம் எல்லாம்.
ஒருவழிப் டும் உன் மகற்கு;
உ ாயம் ஈது’ என்றாள்.
‘இரு வரத்தினில் - அவ்விரண்டு வரங்களுள்; ஒன்றினால் - ஒரு வரத்தால்; அரசு
ககாண்டு - அரொட்சிரய உன் மகைதாக ஆக்கிக்சகாண்டு; ஒன்றினால் -
மற்சறான்றிைால்; இராமன் -; க ருவனத்திவட - சபரிய காட்டின்கண்; ஏழ் -
இரு ருவங்கள் - பதிைான்கு ஆண்டுகள்; க யர்ந்து திரிதரச் கசய்தி -
(அகயாத்தியிலிருந்து)நீங்கி ஓரிடத்தில் இல்லாமல் சுற்றியரலயச் செய்வாயாக;
(செய்தால்) உன் மகற்கு - உன் மகைாகிய பரதனுக்கு; கசழுநிலம் எல்லாம் -
வைப்பமாை உலகமுழுதும்; ஒரு வழிப் டும்- அடங்கி கநர்படும்; ஈது உ ாயம் -
இதுகவ உபாயமாகும்; என்றாள் -

பருவம் என்பது இங்கு ஆண்ரடக் குறித்தது. கூனிக்கு இராமன்பால் உள்ை சீற்றம்

இங்குவிைங்குகிறது. ‘சபருவைம்’ என்பதும், ‘திரிதரச் செய்தி’ என்பதும் அரதக்
காட்டும், பரதனுக்குஅரசு கிரடப்பரதவிட, இராமன் காடு செல்வதிகலகய கூனிக்கு
நாட்டம். இராமன் ஏன் காடு செல்ல கவண்டும் என்று ரகககயி ககட்கக் கூடும் என்று
கருதி இராமன் இங்கககய இருந்தால் நாடு பரதன் வெப்படாது;ஆதலால், நாடு
முழுவதும் பரதன் வெப்படி கவண்டுமாயின் இராமன் ககாெலத்தில் இல்லாமல்
இருப்பதுதான்நல்லது என்றாள் கூனி. இராமன் காடு செல்ல வரம் ககட்டு அவரைக்
காட்டுக்கு அனுப்பிவிட்டால் இருப்பவருள் மூத்தவன் பரதன் நாடாள்வதில் சிக்கல்
இல்ரல; முரறயும் தவறாது என்று கருதிைாள்எைலும் ஆம். இம்முரறயில்
இராமரைக் காட்டுக்கு அனுப்ப ஒரு வரம் ககட்டகல கபாதும் ‘செழுநிலம் எல்லாம்
உன் மகற்கு வழிப்படும்’ என்றும் கூனி நிரைத்துரரத்தாள் எைலும் ஆம்.
90

கூனிரயக் ரகககயி மகிழ்ந்து பாராட்டுதல்

1489. உவரத்த கூனிவய உவந்தனள்,

உயிர் உறத் தழுவி,
நிவரத்த மா மணி ஆரமும்
நிதியமும் நீட்டி,
‘இவரத்த பவவல சூழ் உலகம் என் ஒரு
மகற்கு ஈந்தாய்;
தவரக்கு நாயகன் தாய் இனி நீ’
எனத் தணியா.
உவரத்த கூனிவய - (இவ்வுபாயம்) சொன்ை மந்தரரரய; (ரகககயி) உவந்தனள் -
மகிழ்ந்து; உயிர் உறத் தழுவி - இறுகத் தழுவிக் சகாண்டு; மாமணி நிவரத்த
ஆரமும்நிதியமும் நீட்டி - சிறந்த மணிக்கற்கள் வரிரெயாக ரவத்துச் செய்யப் சபற்ற
மாரலயும்,ஏரைய செல்வங்களும் அளித்து; ‘என் ஒரு மகற்கு - என் ஒப்பற்ற
புதல்வனுக்கு; இவரத்த பவவல சூழ் உலகம் - ஒலிக்கும் கடல் சூழ்ந்த உலகத்ரத;
ஈந்தாய் - சகாடுத்தாய்; (ஆதலால்) இனி நீ தவரக்கு நாயகன் தாய்’- இனிகமல்நீகய
பூமிக்கரெைாகிய பரதனின் தாய் ஆவாய்;’ என - என்று; தணியா - தாழ்ந்துபாராட்டி;
(சதாடரும்).

‘பரதனுக்கு நான் சபற்ற தாய்; இன்று அரரெ அவனுக்குப் சபற்றுத் தந்ததால் பரத
அரெனுக்குநீகய தாய்’ என்று கூனிரயப் பாராட்டிைாள். தழுவி, நீட்டி தணியா என்ற
விரைசயச்ெங்கள் அடுத்தபாட்டில் முடியும். தணிதல் - தாழ்தல். ‘தணியா’ என்பது
‘செய்யா’ என்னும் வாய்பாட்டில் வந்த விரைசயச்ெம். அது உடன்பாட்டுப்
சபாருைது. தணிந்து - தாழ்ந்து என்றாம். தன்ரைத் தாழ்த்திக்சகாண்டு தயால்லள்
என்று சொல்லி, அவரைத் தாய் என்று உயர்த்திப் பாராட்டிைாைாம்.
91

ரகககயியின் உறுதிசமாழி

1490. ‘நன்று கசால்லிவன; நம்பிவய

நளிர் முடி சூட்டல்,
துன்று கானத்தில் இராமவனத் துரத்தல்
இவ் இரண்டும்
அன்றது ஆம் எனில், அரசன் முன்
ஆர் உயிர் துறந்து
க ான்றி நீங்குதல் புரிகவன் யான்;
ப ாதி நீ ’ என்றாள்.
 ‘(நீ) நன்று கசால்லிவன - நீ நல்ல உபாயம் சொன்ைாய்; நம்பிவய நளிர்முடிசூட்டல் -
பரதரைச் செறிந்த மகுடத்தால் சூட்டுதலும்; இராமவனத் துன்று கானத்தில் துரத்தல்-
இராமரை சநருங்கிய காட்டில் ஓட்டுதலும்; இவ் இரண்டும் - இந்த இரண்டும்;
அன்றது ஆம் எனில் - அல்லாமல் கபாமாயின்; அரசன் முன் -
ெக்கரவர்த்தியாகியதயரதன் எதிரில்; யான் ஆர் உயிர் துறந்து - நான் என்னுரடய
சபறுதற்கரிய உயிரர விட்டு; க ான்றி - இறந்து; நீங்குதல் - இவ்வுலரக விட்டு
நீங்குதரல; புரிகவன் - செய்கவன்; நீ ப ாதி - நீ கபாவாயாக;’ என்றாள் - என்று
சொநீன்ைாள்.

இவ்வாறு ரகககயி உரரத்தபடியால் இனி இவள் சிறிதும் மாறமாட்டாள் என்ற

உறுதி மந்தரரக்குஉண்டாயிற்று. இவ் வாக்குறுதிரயப் சபறகவ ‘என் உரர தரல
நிற்பின்’ என்று (1486) முன்ைர்க்கூனி கூறிைாைாம். ‘இரண்டு வரங்கரையும்
சபறுகவன்; நாயகன் தராவிடின் நான் நமனுலகம் புகுகவன்’ என்று உறுதி உரரத்தாள்
ரகககயி. இனியும் கூனி தாமதிப்பின் அவைால்தான் நிகழ்ந்தது என்றுஐயுறும்
ஆதலின் அவரை ‘நீ கபாதி’ என்ற அப்புறப்படுத்திைாள். ‘தணியா’ என்ற
முன்பாட்டின் விரைசயச்ெம் ‘என்றாள்’ எை இங்கக முடிந்தது. 92
 வகபகயி சூழ்விவனப் டலம்
கூனியிைால் மைம் திரிந்த ரகககயி தன் அலங்காரத்ரத அழித்துக் சகாண்டு
தரரயில் கிடந்தாள். இராமன் முடிசூட இருப்பரத அவளுக்குத் சதரிவிக்க வந்த
தயரதன் அவரை எடுத்து அவைது துயரத்திற்குக் காரணம் ககட்டான். அவள்
அவனிடம் இரு வரங்கரைக் ககட்க. அவனும் தருகவன் என்றான். ரகககயி இரு
வரங்கரைக் ககட்டாள். தயரதன் சபருந்துயர் உற்றான். அவள் காலில் விழுந்து ஒரு
வரத்ரதப் சபற்று, இராமரைக் காட்டுக்கு அனுப்பும் மற்சறாரு வரத்ரதக்
ககட்காதிருக்குமாறு கவண்டிைான். அவள் அதற்கு இணங்க வில்ரல. அவன்
மண்ணில் விழுந்து புலம்பிைான். அவள் வரம் தர மறுத்தால் உயிர்விடுவதாகச்
சொன்ைாள். அவன் வரத்ரத நல்கி மூர்ச்ரெ அரடந்தான். அவள் செயல் முற்றித்
துயின்றாள். இரவு கழிந்தது; சபாழுது விடிந்தது. இராமன் முடிசூடுவரதக் குறித்து
நகர மக்கள் மகிழ்ந்தைர். முடிசூட்டு மண்டபத்துள் அரெர்கள், அந்தணர்கள்
முதலிகயார் நிரறந்தைர். வசிட்டன் முடி சூட்டுவதற்கு கவண்டுவை செய்தான்.
மன்ைரை அரழத்துவரச் சுமந்திரரை அனுப்பிைான். அவனிடம் இராமரை
அரழத்துவருமாறு சொன்ைாள் ரகககயி. அரண்மரைக்குச் செல்லும் இராமரைக்
கண்டு மக்கள் மகிழ்ந்தைர். இராமன் அரண்மரையில் அரெரைக் காணாமல்
ரகககயியின் அரண்மரை புகுந்தான். அவன் எதிகர ரகககயி வர, அவரை
வணங்கிைான். அவள், இராமன் காடு செல்ல கவண்டும் என்பது மன்ைன் கட்டரை
என்றாள். இராமன் மகிழ்ச்சிகயாடு அவளிடம் விரடசபற்றுக் ககாெரலயின்
மாளிரகக்குச் சென்றான்.
இப் படலத்தில் இடம் சபறும் விடியற் கால நிகழ்ச்சிகள் பற்றிய பாடல்கள்
தற்குறிப்கபற்றஅணி நயம் நிரறந்து கற்பரை வைம்செறிந்து உயர்ந்த கவிரதகைாய்த்
திகழ்கின்றை.

ரகககயி தன் ககாலம் அழித்தல்

1491. கூனி ப ான பின், குல மலர்க்

குப்வ நின்று இழிந்தாள்;
பசாவன வார் குழல் கற்வறயில்
கசாருகிய மாவல,
வாவள மா மவழ நுவழதரு மதி
பிதிர்ப் ாள்ப ால்,
பதன் அறவாவுறு வண்டினம்
அலமர, சிவதத்தாள்.
கூனி ப ான பின் - தன் பணிப்சபண்ணாகிய மந்தரர விரட சபற்றுச் சென்றபின்பு;
குல மலர்க் குப்வ நின்று இழிந்தாள் - ரகககயி சிறந்த மலர்களின் குவியலால்ஆகிய
படுக்ரகயிலிருந்து இறங்கி; பசாவன வார் குழல் கற்வறயில் - கருகமகம் கபான்றதன்
நீண்ட கூந்தல் சதாகுதியில்; கசாருகிய மாவல - சூடியிருந்த பூ மாரலரய; வான மா
மவழ நுவழதரு மதி - விண்ணிகல சபரிய கார்காலத்து கமகத்தில் நுரழந்திருக்கின்ற
ெந்திரரை; பிதிர்ப் ாள் ப ால் - இழுத்துச் சிதறவிப்பவள் கபால; பதன் அவாவுறு
வண்டு இனம்அலமர - பூவில் உள்ை கதரை விரும்பி சமாய்க்கின்ற வண்டுக் கூட்டம்
நிரலசகட்டுச் சுழலுமாறு; சிவதத்தாள் - கூந்தலிலிருந்து பிடுங்கிச் சிரதத்சதறிந்தாள்.

கூந்தலில் சொருகியிருந்த பூமாரலரயக் ரகககயி எடுத்சதறிந்தது கமகத்தில்

நுரழந்த ெந்திரரைப்பிதிர்ப்பது கபால இருந்தது; தன்ரமத் தற்குறிப்கபற்ற அணி.
குப்ரப - சதாகுதி. மலர்க்குப்ரப- ஆகுசபயராய்ப் படுக்ரகரயக் குறித்தது.
இழிந்தாள் - முற்சறச்ெம். கூந்தலிருந்து மாரலரய எடுத்சதறிந்ததுஅவளுக்கு கநர
இருக்கும் அமங்கலத்ரதக் குறிப்பாய்க் காட்டுகிறது. 1

1492. விவளயும் தன் புகழ் வல்லிவய

பவர் அறுத்கதன்ன,
கிவள ககாள் பமகவல சிந்தினள்;
கிண்கிணிபயாடும்
வவள துறந்தனள்; மதியினில் மறுத்
துவடப் ாள்ப ால்,
அளக வாள் நுதல் அரும் க றல்
திலகமும் அழித்தாள்.
விவளயும் தன் புகழ் வல்லிவய - வைரும் தன்புகழாகிய சகாடிரய; பவர்
அறுத்துஎன்ன - கவசராடு அறுத்தாற் கபால; கிவள ககாள் பமகவல - ஒளிரயக்
சகாண்ட கமகலாபரணத்ரத; சிந்தினாள் - அறுத்சதறிந்தாள்; கிண்கிணிபயாடும் வவள
துறந்தனள் - பாதக் கிண்கிணியுடகை ரக வரையல்கரையும் கழற்றி நீக்கிைாள்;
மதியினில் மறு - ெந்திரனிடத்தில்இருக்கும் கைங்கத்ரத; துவடப் ாள் ப ால -
அகற்றுபவரைப் கபால; அளக வாள் நுதல் - கூந்தரலச் ொர்ந்து அரமந்துள்ை
ஒளிசபாருந்தியசநற்றியில் உள்ை; க றல் அரும் திலகமும் - சபறுதற்கரிய
திலகத்ரதயும்; அழித்தாள்- துரடத்தாள்.

கமகரலரய அறுத்சதறிந்தது புகரழ கவசராடும் அறுத்தது கபாலும் எைவும்,

சநற்றியில் திலகத்ரதஅழித்தது மதியின் மறுரவத் துரடத்தது கபாலும் எைவும்
கூறிைார். இரவ தற்குறிப்கபற்றம். திலகத்தின்அருரம கநாக்கி ‘அரும் சபறல்’
என்னும் அரட சமாழி தந்தார். அறுத்சதன்ை - சதாகுத்தல் விகாரம்.கிண்கிணி -
காரணப் சபயர். கிண்கிண் எை ஒலித்தலான். 2

1493. தா இல் மா மணிக் கலன் மற்றும்

தனித் தனி சிதறி,
நாவி ஓதிவய நானிலம்
வதவரப் ரப்பி,
காவி உண் கண் அஞ்சனம்
கான்றிடக் கலுழா,
பூ உதிர்ந்தது ஓர் ககாம்பு எனப்
புவிமிவசப் புரண்டாள்.
 மற்றும் தா இல் மா மணிக் கலன் - பின்னும் குற்றமற்ற சபரிய மணிகைால்
ஆகியஅணிகரையும்; தனித்தனி சிதறி - கவறு கவறாகச் சிரதத்சதறிந்து; நாவி
ஓதிவய - புழுகுசநய் பூெப்பட்ட கூந்தரல; நால்நிலம் வதவரப் ரப்பி - தரரயிகல
புரளுமாறு பரப்பிக்சகாண்டு காவி உண்கண் - நீலமலர் கபான்ற ரமயுண்ட கண்கள்;
அஞ்சனம் கான்றிட - ரமகரரந்து சிந்தும்படி; கலுழா - கண்ணீர்விட்டு
அழுதுசகாண்டு; பூ உதிர்ந்தது ஒர்ககாம்பு என - மலர்கரை சயல்லாம் உதிர்த்துவிட்ட
ஒரு சவறுங்சகாம்புகபால; புவிமிவசப்புரண்டாள் - தரரகமல் விழுந்து உருண்டாள்.

மங்கலப் சபாருள்கள் எல்லாவற்ரறயும் கரைந்துவிட்டு அழுத

ரகககயியின்கதாற்றம் பின்கை தான் அரடயப் கபாகும் ரகம்ரம நிரலரய
இப்சபாழுகத அவள் கமற்சகாண்டரதக்குறிப்பாற் புலப்படுத்தியது நானிலம் -
ஈண்டு நால் வரக நிலத்ரதச் சுட்டாமல் தரரரயச்சுட்டியது. புவி - தரர.
அணிகலன்கள் நீங்கிய நிரலயில் மகளிர்க்குப் பூ உதிர்த்த சகாம்ரபஉவரம
கூறுவரத ஆறுசெல் படலத்தில்

“தாஅரு நாண் முதல் அணி அலால், தவக

பம வரு கலங்கவள கவறுத்த பமனியர்,
பதவரும் மருள்ககாளத் கதரியும் காட்சியர்,
பூ உதிர் ககாம்பு என, மகளிர் ப ாயினர்” (2277)
என்னும் பாட்டிலும் காணலாம். 3
1494. நவ்வி வீழ்ந்கதன, நாடக மயில்
துயின்கறன்ன,
‘கவ்வவ கூர்தரச் சனகி ஆம்
கடி கமழ் கமலத்து
அவ்வவ நீங்கும்’ என்று அபயாத்தி வந்து
அவடந்த அம் மடந்வத
தவ்வவ ஆம் என, கிடந்தனள்,
பககயன் தவனவய.
பககயன் தவனவய - கககயன் மகைாகிய ரகககயி; நவ்வி வீழ்ந்து என - மான்
விழுந்தாற் கபாலவும்; நாடகம் மயில் துயின்று என்ன - ஆடும் இயல்புரடய
மயில்ஆடல் ஒழிந்து தூங்கிைாற் கபாலவும்; ‘கவ்வவ கூர்தர - துன்பம் மிக; சனகி
ஆம்கடிகமழ் கமலத்து அவ்வவ - மணங்கமலும் செந்தாமரரயில் வீற்றிருக்கும்
தாயாகிய திருமகள்; நீங்கும் என்று - அகயாத்திரய விட்டு நீங்குவாள்’ என்று கருதி;
அபயாத்தி வந்து அவடந்த - அகயாத்தி நகரத்ரத வந்து கெர்ந்த; அம் மடந்வத தவ்வவ
ஆம் என - அத்திருமடந்ரதயின்தமக்ரகயாகிய மூகதவி என்னுமாறு; கிடந்தனள் -
கொர்ந்து கிடந்தாள்.

ஓடும் மாரையும் ஆடும் மயிரலயும் கககயன் மகளுக்கு உவரம கூறுவது இந்நாள்

வரர அவளிடம்இருந்த இனிய கதாற்றத்ரதக் காட்டியது. திருமகள் இருந்த
இடத்ரதக் ரகப்பற்றுகவாம் என்று கருதிமூகதவி அங்கு வந்து குடிபுகுந்ததுகபாலக்
கிடந்தாள் என்பது தற்குறிப்கபற்றம். அவ்ரவ - தாய்; தவ்ரவ - தமக்ரக.
4

தயரதன் ரகககயியின் மாளிரகக்கு வருதல்

1495. நாழிவக கங்குலின் நள் அவடந்த பின்வற,

யாழ் இவச அஞ்சிய அம் கசால் ஏவழ பகாயில்,
‘வாழிய’ என்று அயில் மன்னர் துன்ன, வந்தான் -
ஆழி கநடுங் வக மடங்கள் ஆளி அன்னான்.
ஆழி கநடுங் வக - ஆரணச் ெக்கரம் ஏந்தும் நீண்ட ரககரை யுரடய; ஆளி
மடங்கள்அன்னான் - சிங்க ஏறு கபான்றவைாை தயதன்; கங்குலின் நாழிவக நள்
அவடந்த பின்வற - இராப்சபாழுது நடுரவ அரடந்த பின்ைர்; வாழிய என்று அயில்
மன்னர் துன்ன - ‘வாழ்க’ என்று கூறிக்சகாண்டு கவகலந்திய அரெர்கள் பக்கத்தில்
சூழ்ந்துவர; யாழ் இவச அஞ்சிய அம்கசால்ஏவழ பகாயில் - யாழிைது ஒலியும்
அஞ்ெப்சபற்ற அழகிய சமாழிரயயுரடய ரகககயியின் மாளிரகக்கு; வந்தான் -
வந்தரடந்தான்.
மறுநாள் இராமனுக்கு முடிசூட்டுவதற்குரிய விழா எற்பாடுகரைச் செய்வதில்
காலம் கழிந்தரமயால்இரவில் காலந் தாழ்த்துக் ரகககயியின் இருப்பிடம் கநாக்கி
மகிழ்ச்சிகயாடு தயரதன் சென்றான். ஏரழ - சபண்; பிறர் கபச்ரெக் ககட்டு ஆராயாது
நடத்தலின் அறிவில்லாதவள் என்னும் குறிப்பும் புலப்பட ரவத்தார். மடங்கல் -
பிடரிமயிர் மடங்கியிருக்கப் சபற்றது; காரணப் சபயர். 5

1496. வாயிலில் மன்னர் வணங்கி நிற் , வந்து ஆங்கு,

ஏயின கசய்யும் மடந்வதமாகராடு ஏகி,
ாயல் துறந்த வடத் தடங்கண் கமன் பதாள்,
ஆயிவழதன்வன அவடந்த ஆழி மன்னன்.
மன்னர் வணங்கி வாயிலில் நிற் - தன்னுடன் வந்த அரெர்கள் சதாழுது
அந்தப்புரவாயிலில் நிற்க; ஆங்கு வந்து - அவ்விடத்தில் ஓடிவந்து; ஏயின கசய்யும்
மடந்வதமாகராடுஏகி - கட்டரையிட்ட வற்ரறச் செய்யும் பணிப்சபண்ககைாடு
சென்று; ாயல் துறந்த - படுக்ரகரயவிட்ட; வடத் தடங் கண் - கவல் கபாலும் கூரிய
சபரிய கண்கரையும்; கமல்பதாள்- சமன்ரமயாை கதாள்கரையும் உரடய; ஆய்
இவழதன்வன - ரகககயி; அவடந்த ஆழிமன்னன்- கெர்ந்த அந்தச் ெக்கரவர்த்தி
(எடுக்கலுற்றான் எை அடுத்த பாடகலாடு முடியும்)

தயரதன் மாளிரகயின் உள்கை சென்று, தரரயிகல அலங்ககாலமாகக் கிடந்த

ரகககயிரயக் கண்டான்என்பது கருத்து. அந்தப்புரத்தில் அயல் ஆடவர் செல்ல
இயலாதாகலின் மன்ைர் சவளிகய நின்றைர். ஆயிரழ - சபண் என்னும் சபாருட்டாய்
நின்றது, ரகககயி அணிகலன்கரைத் துறந்து கிடத்தலின். 6

ரகககயிரயத் தயரதன் எடுத்தலும், அவள் மண்ணில் வீழ்தலும்

1497. அவடந்து , அவண் பநாக்கி,
‘அரந்வத என்ககால் வந்து
கதாடர்ந்தது?’ எனத் துயர்ககாண்டு
பசாரும் கநஞ்சன்,
மடந்வதவய, மாவன எடுக்கும்
ஆவனபயப ால்,
தடங்வக கள் ககாண்டு தழீஇ,
எடுக்கலுற்றான்.
அவண் அவடந்து - அங்குச் சென்று; பநாக்கி - ரகககயியின் நிரலரயக்
கூர்ந்துபார்த்துத் (துணுக்கம் சகாண்டு); அரந்வத என் ககால் வந்து கதாடர்ந்தது என -
துன்பம்யாது வந்து கெர்ந்தது என்று எண்ணி; துயர்ககாண்டு பசாரும் கநஞ்சன் -
வருத்தமரடந்து வாடும் மைமுரடயவைாய்; மாவன எடுக்கும் ஆவனபய ப ால் -
சபண்மாரைத் துதிக்ரகயால் யாரைரயப்கபால; தடங்வககள் ககாண்டு - தன்
சபரிய ரககைால்; மடந்வதவயத் தழீஇ - அவரைக் கட்டித் தழுவி; எடுக்கல் உற்றான்
- தூக்கத் சதாடங்கிைான்.

1498. நின்று கதாடர்ந்த கநடுங் வகதம்வம நீக்கி,

மின் துவள்கின்றது ப ால, மண்ணில் வீழ்ந்தாள்.
ஒன்றும் இயம் லள்; நீடு உயிர்க்கலுற்றாள் -
மன்றல் அருந் கதாவட மன்னன் ஆவி அன்னாள்.
மன்றல் அருந் கதாவட மன்னன் - மணங் கமழும் அரிய மலர் மாரலரயச்
சூடியதயரதனுரடய; ஆவி அன்னாள் - உயிர் கபான்ற வைாை ரகககயி; நின்று - தன்
நிரலயில்மாறாது நின்று; கதாடர்ந்த - தன்ரைத் தழுவ நீண்ட; கநடுங் வக தம்வம
நீக்கி - (அரெனுரடய) நீண்ட ரககரை விலக்கி; மின் துவள்கின்றது ப ால - மின்ைற்
சகாடி துவண்டுவீழ்தல் கபால; மண்ணில் வீழ்ந்தாள் - தரரயில் வீழ்ந்து; ஒன்றும்
இயம் லள் - ஒன்றும் சொல்லாமல்; நீடு உயிர்க்கல் உற்றாள்- சபருமூச்சு விடத்
சதாடங்கிைாள்.

கதவியர் மூவரில் ரகககயிரய தயரதன் மிகவும் விரழந்தான் என்பது ‘மன்ைன்

ஆவி அன்ைாள்’என்னும் சதாடரால் விைங்குகிறது. மன்ைன் துயர் கண்டும் அவள்
சநஞ்றசு இைகாமல் இருந்தது கதான்ற‘நின்று’ என்றார். வீழ்ந்தாள், இயம்பலள் -
முற்சறச்ெங்கள். 8

தயரதன் ரகககயிரய நிகழ்ந்தது கூறப் பணித்தல்

1499. அன்னது கண்ட அலங்கல்

மன்னன் அஞ்சி,
‘என்வன நிகழ்ந்தது?’
இவ் ஏழு ஞாலம் வாழ்வார்,
உன்வன இகழ்ந்தவர் மாள்வர்;
உற்றது எல்லாம்
 கசான்னபின் என் கசயல் காண்டி;
கசால்லிடு’ என்றான்.
அன்னது கண்ட - ரகககயியின் அந்தச் செயரலப் பார்த்த; அலங்கள் மன்னன் -
மாரலரயப் பூண்ட அரென்; அஞ்சி - அச்ெம் உற்று; ‘நிகழ்ந்தது என்வன - நடந்தது
யாது; இஞ் ஞாலம் ஏழில் வாழ்வார் - இவ்கவழுலகங்களில் வாழ்பவர்களுள்;
உன்வனஇகழ்ந்தவர் மாள்வர் - உன்ரை இழிவுபடுத்தியவர் எவராயிருந்தாலும்
என்ைால் சகால்லப்பட்டுஅழிவர்; உற்றது எல்லாம் - நிகழ்ந்தது அரைத்ரதயும்;
கசான்ன பின் - நீகூறிய பிறகு; என் கசயல் காண்டி - என் செய்ரகரயப் பார்;
கசால்லிடு - காலந்தாழ்த்தாதுசொல்வாய்;’ என்றான்- என்று சொன்ைான்.

இப்பாட்டு, தயரதன் ரகககயியின் அலங்ககால நிரலயிரைக் கண்டு, சகாண்ட

துணுக்கத்திரையும்அவள்மீது சகாண்ட காதலால் அவரைத் கதற்ற முயலுதரலயும்
காட்டுகிறது. என்ைால் சகால்லப்படுவர்என்பான் மாள்வர் எைத் தன்விரையால்
கூறிைான். சொல்லிடு; இடு- துரணவிரை. 9

ரகககயி வரம் கவண்டுதல்

1500. வண்டு உளர் தாரவன் வாய்வம பகட்ட மங்வக,

ககாண்ட கநடுங் கணின் ஆலி ககாங்வக பகாப் ,
‘உண்டு ககாலாம் அருள் என்கண்? உன்கண் ஒக்கின்,
ண்வடய இன்று ரிந்து அளித்தி’ என்றாள்.
வண்டு உளர்த தாரவன் - வண்டுகள் ஒலிக்கும் மாரலரய அணிந்த அரெைது;
வாய்வம பகட்ட மங்வக - சொற்கரைச் செவியுற்ற ரகககயி; கநடுங் கணின் ககாண்ட
ஆலி- நீண்ட கண்களில் சகாண்ட நீர்த்துளிகள்; ககாங்வக பகாப் - மார்பில்
வீழ(அமுது சகாண்டு); ‘என்கண் அருள் உன்கண் ஒக்கின் - உன்னிடத்தில் உள்ை
தாைால்; ண்வடய - முன்கை எைக்குக் சகாடுத்தவற்ரற; ரிந்து அளித்தி -
அன்புசகாண்டுஅளிப்பாய்;’ என்றாள் - என்ற சொன்ைாள்.

இப் பாட்டில் ரகககயி நயமாகப் கபசித் தயரதைது சூளுரரரயப் சபறவரக

செய்கிறாள். ‘சநடுங்கணின் சகாண்ட ஆலி’ எை மாற்றில் கூட்டுக. பண்ரடய என்றது
- ெம்பரகைாடு கபார் நிகழ்ந்தகபாது ரகககயி உதவியதற்குத் தயரதன் மகிழ்ந்து
சகாடுத்த வரம் இரண்ரடயும் குறித்தது. பண்ரடய - பலவின்பால் சபயர். தன்
தருத்ரத அறிந்தபின்ைர் அரென் அதற்கு உடன்படுதல் அரிதாகலின் ‘பரிந்து அளித்தி’
என்றாள். 10

தயரதன் வாக்குறுதி அளித்தல்

1501. கள் அவிழ் பகாவத கருத்து உணராத மன்னன்,

கவள்ள கநடுஞ் சுடர் மின்னின் மின்ன நக்கான்;
‘உள்ளம் உவந்துள கசய்கவன்; ஒன்றும் பலாப ன்;
வள்ளல் இராமன் உன் வமந்தன் ஆவண’ என்றான்.
 கள் அவிழ் பகாவத- கதன் வழியும் கூந்தரலயுரடய ரகககயியிைது; கருத்து
உணராதமன்னன் - எண்ணத்ரத அறியாத தயரதன்; கவள்ள கநடுஞ் சுடர் மின்னின் -
மிகுந்தகபசராளிரயயுரடய மின்ைல்கபால; மின்ன நக்கான்- விைங்கும்படி சிரித்து;
‘உள்ளம்உவந்துள கசய்பவன்- உன் மைம் விரழந்தைவற்ரறச் செய்கவன்; ஒன்றும்
பலாப ன் - அதில் சிறிதும் உகலாபம் செய்கயன்; உன் வமந்தன் - நிைக்கு மகனும்;
வள்ளல் - சபருவள்ளுலுமாை; இராமன் ஆவண - இராமன்கமல் ெத்தியம்;’ என்றான் -.

ரகககயியின் உபாயம் பயன் தந்தது இதைால் கூறப்பட்டது. தயரதன் நரகபிறர்

கபரதரமயான்எழுந்தது. ரகககயி இந்நாள்வரர இராமனிடம் கபரன்புரடயவன்
என்னும் உறுதியால் ‘ உன் ரமந்தன்இராமன்’ என்றான்.

கள்ைவிழ் ககாரத; அரடயடுத்த ஆகுசபயர். கலாபம் - வடசொல்; ஈயாரம

என்பதுசபாருள். 11

ரகககயி பண்ரடய வரங்கரைத் தர கவண்டுதல்

1502. ஆன்றவன் அவ் உவர கூற, ஐயம் இல்லாள்,

‘பதான்றிய ப ர் அவலம் துவடத்தல் உண்படல்,
சான்று இவமபயார்குலம் ஆக, மன்ன! நீ அன்று
ஏன்ற வரங்கள் இரண்டும் ஈதி’ என்றாள்.
ஆன்றவன் - குணங்கைால் நிரறந்த தயரதன்; அவ் உவர கூற - அந்த
உறுதிசமாழிரயச்சொல்ல; ஐயம் இல்லாள் - தன் கருத்து நிரறகவறும் என்பதில் ஐயம்
நீங்கியவைாை ரகககயி; ‘மன்ன - அரெகை; பதான்றிய ப ர் அவலம் துவடத்தல்
உண்படல் - எைக்கு உண்டாகிய சபரிய துன்பத்ரதக் கரைவது உைதாைால்;
இவமபயார் குலம் சான்று ஆக - கதவர்கூட்டம் ொட்சியாக; நீ அன்று ஏன்ற வரங்கள்
இரண்டும் ஈதி- நீ ெம்பராசுரப்கபார்நிகழ்ந்த அந்நாளில் எைக்களிப்பதாக மைம்
இரெந்த இரு வரங்கரையும் இப்சபாழுதுசகாடுப்பாய்;’ என்றாள்-.
தயரதன் விருப்பத்திற்கு மாறாை வரங்கரைத் தான் ககட்கப்கபாவதால் அவன்
வாக்குத் தவறிைாலும் தவறலாம் என்பதால் அவரைக் கட்டுப்படுத்த எண்ணித் கதவர்
கூட்டம்ொன்றாக முன்பு தந்த வரங்கரைத் தருமாறு அவனிடம் கவண்டுகிறாள்.

ொன்று - ொட்சி. ஆக - விரைசயச்ெம். ஈதி - ஏவல் விரைமுற்று. 12

மன்ைன் வரமளிக்க இரெதல்

1503. ‘வரம் ககாள இத்துவண மம்மர் அல்லல் எய்தி

இரங்கிட பவண்டுவது இல்வல; ஈகவன்; என் ால்
ரம் ககட இப்க ாழுபத, கர்ந்திடு’ என்றான் -
உரம் ககாள் மனத்தவள் வஞ்சம் ஓர்கிலாதான்.
உரம் ககாள் மனத்தவள் - வன்ரம சகாண்ட சநஞ்ெத்ரதயுரடய ரகககயியின்;
வஞ்சம்ஒர்கிலாதான் - வஞ்ெரைரய ஆராய்ந்து அறியாத தயரதன்; ‘வரம் ககாள
இத்துவண - (யான் சகாடுப்பதாகச் சொன்ை) ‘வரங்கரைப் சபற்றுக்சகாள்ை
இவ்வைவு; மம்மர் அல்லல் எய்தி- தடுமாற்றம் தரும் துன்பம் அரடந்து; இரங்கிட
பவண்டுவது இல்வல - நீ வருந்த கவண்டுவது இல்ரல; என் ால் ரம் ககட -
என்னிடத்துள்ை மைச்சுரம நீங்கும்படி; இப்க ாழுபதஈகவன் - இப்சபாழுகத
தருகவன்; கர்ந்திடு - சொல்வாய்;’ என்றான் -.

இயம்பில் சமன்ரமயாை ரகககயியின் மைம் கூனியின் சொல்லால் மாறி

இப்சபாழுது வன்ரமசகாண்டிருப்பதால் ‘உரங்சகாள் மைத்தவள்’ என்றார்.
ரகககயியின் மீது சகாண்ட அதிக அன்பால்அவள் சொற்களில் உள்ை வஞ்ெத்ரத
ஆராய்ந்து அறியாதவைாகத் தயரதன் இருந்தரமயால் ‘ஓர்கிலாதான்’ என்றார். ஒர்தல்
- ஆராய்தல். 13

ரகககயி ககட்ட இரு வரங்கள்

1504. ‘ஏய வரங்கள் இரண்டின், ஒன்றினால், என்

பசய் அரசு ஆள்வது; சீவத பகள்வன் ஒன்றால்
ப ாய் வனம் ஆள்வது’ எனப் புகன்று, நின்றாள் -
தீயவவ யாவவயினும் சிறந்த தீயாள்.
தீயவவ யாவவயினும் சிறந்த தீயாள் - சகாடியரவ என்று சொல்லப்படும்
எல்லாவற்றிலும்கமம்பட்ட சகாடியவைாை ரகககயி; ‘ஏய வரங்கள் இரண்டின் - (நீ)
சகாடுத்த இரு வரங்களுள்; ஒன்றினால் - ஒரு வரத்திைால்; என் பசய் அரசு ஆள்வது -
என்மகன் பரதன் நாட்ரட ஆளுதல் கவண்டும்; ஒன்றால் - மற்சறான்றிைால்; சீவத
பகள்வன் ப ாய் வனம்ஆள்வது - சீரதக்குக் கணவைாகிய இராமன் (இந்நாட்ரட
விட்டுச்) சென்று காட்ரட ஆளுதல் கவண்டும்; எனப் புகன்று - என்று சொல்லி;
நின்றாள் - மைங் கலங்காமல் உறுதியாக நின்றாள்.

தீயரவ - சநருப்பு, கூற்றுவன், நஞ்சு, பாம்பு முதலியை ‘சிறந்த’ என்பது சகாடிய

என்னும்சபாருரைத் தரும், ‘நல்ல பாம்பு’ ‘நல்ல சவயில்’ என்பவற்றில் நல்ல
என்பது சகாடிய என்னும் சபாருரைத் தருவது கபால, இத்தரகய சகாடிய
சொற்கரை அஞ்ொது சொல்லி நிற்றல் இவரையன்றிப் பிறர்க்கு அரிது என்பதைால்
‘புகன்று நின்றாள்’ என்றார். ஆள்வது வியங்ககாள் விரைமுற்று.
14

தயரதன் உற்ற துயரம்

1505. நாகம் எனும் ககாடியாள், தன் நாவின் ஈந்த

பசாக விடம் கதாடர, துணுக்கம் எய்தா,
ஆகம் அடங்கலும் கவந்து அழிந்து, அராவின்
பவகம் அடங்கிய பவழம் என்ன வீழ்ந்தான்.
நாகம் எனும் ககாடியாள் - பாம்பு என்று சொல்லத்தக்க சகாடியவைாகிய ரகககயி;
தன் நாவின் ஈந்த - தைது நாக்கினின்றும் சவளியிட்ட; பசாக விடம் கதாடர -
துன்பத்ரதத் தரும் சொல்லாகிய நஞ்சு தன்ரைப் பற்றிக்சகாள்ை; துணுக்கம் எய்தா -
நடுக்கம் அரடந்து; ஆகம் அடங்கலும் கவந்து அழிந்து - தன் உடல் முழுவதும்
சவதும்பிச் கொர்ந்து; அராவின் பவகம் அடங்கிய - நச்சுப் பாம்பிைால் தன் ஊக்கம்
தணியப்சபற்ற; பவழம் என்ன - யாரை கபால; வீழ்ந்தான் - (தயரதன் கீகழ)
விழுந்தான்.

இதைால் ரகககயியின் சொற்களில் இருந்த சகாடுரம கூறப்பட்டது. கொக விடம் -

உருவகம்.துயர்க் காரணம் சொற்கைாதலால் ‘நாவின் வந்த விடம்’ என்று
கவற்றுரமயணியாகக் கூறிைார்.ஆகம் சவந்து வீழ்ந்தான்’ - சிரை விரை முதகலாடு
முடிந்தது. அராவின் - இன் ஏதுப் சபாருளில் வந்தது. 15

1506. பூதலம் உற்று, அதனில் புரண்ட மன்னன்

மா துயரத்திவன யாவர் கசால்ல வல்லார்?
பவதவன முற்றிட, கவந்து கவந்து, ககால்லன்
ஊது உவலயில் கனல் என்ன, கவய்து உயிர்த்தான்.
பூதலம் உற்று - தரரயில் விழுந்து; அதனில் புரண்ட மன்னன் - அதன்மீது
நிரலசகாள்ைாதுஉருண்ட அரெைாகிய தயரதைது; மாதுயரத்திவன -
சபருந்துன்பத்திரை; கசால்ல வல்லார்யாவர் - அைவிட்டுச் சொல்ல வல்லவர் யார்?
(ஒருவரும் இல்ரல); பவதவன முற்றிட - துன்பம் முதிர்ச்சி அரடய; கவந்து கவந்து -
மைம் மிக சவதும்பி; ககால்லன் ஊதுஉவலயில் கனல் என்ன - கருமான் (துருத்தியால்
ஊதுகின்ற உரலக்கைத்துத் தீரயப்கபால; கவய்து உயிர்த்தான் - சவப்பம் மிக்க
சபருமூச்சு விட்டான்.

இது கவிக்கூற்று, தயரதன் சநட்டுயிர்ப்பின் சவம்ரமக்குக் சகால்லைது

உரலக்கைம் உவரம. உரலத்தீ ஊதுந்சதாறும் கமசலழுந்து மீண்டும் அடங்குவது
கபால, மன்ைைது சவப்பம் மிக்க உயிர்ப்பு மிக்கும் அடங்கியும் நிகழ்ந்தது. சவந்து
சவந்து - அடுக்கு மிகுதிப்சபாருரைக் காட்டுவது. 16

1507. உலர்ந்தது நா; உயிர் ஓடலுற்றது; உள்ளம்

புலர்ந்தது; கண்கள் க ாடித்த, க ாங்கு பசாரி;
சலம் தவலமிக்கது; ‘தக்கது என்ககால்?’ என்று என்று
அலந்து அவலயுற்ற, அரும் புலன்கள் ஐந்தும்.
நா உலர்ந்தது - (தயரதனுக்கு) நாக்கு வறண்டது; உயிர் ஓடல் உற்றது - உயிர்கபாகத்
சதாடங்கியது; உள்ளம் புலர்ந்தது - மைம் வாடியது; கண்கள் க ாங்குபசாரிக ாடித்த
- கண்கள் மிகுதியாகக் குருதி சிந்திை; சலம் தவலமிக்கது - கவரல மிகுந்தது; அரும்
புலன்கள் ஐந்தும் - அரிய ஐந்து சபாறிகளும்; தக்கது என்ககால் என்று என்று -
செய்யத்தக்கது என்ை என்று எண்ணி எண்ணி; அலந்து அவலயுற்ற - கலங்கித்
தவித்தை.
இதில் தயரதன் அரடந்த அவல சமய்ப்பாடுகள் கட்டப்படுகின்றை. ககாபத்தால்
கண்கள் இரத்தம்சிந்திை. புலன் - ஈண்டுப் சபாறிகரைக் குறித்தது; ஆகுசபயர்.
‘அலந்து அரலயுற்ற’ என்பதரை ‘அலந்தரலஉற்ற’ என்று சகாள்வாரும் உண்டு.
அலந்தரல - ஒருசொல்; கலக்கம் என்பது சபாருள். ெலம் - ககாபமும்ஆம்.
17

1508. பமவி நிலத்தில் இருக்கும்; நிற்கும்; வீழும்;

ஓவியம் ஒப் உயிர்ப்பு அடங்கி ஓயும்;
ாவிவய உற்று எதிர் ற்றி எற்ற எண்ணும்;-
ஆவி வதப் , அலக்கண் எய்துகின்றான்.
ஆவி வதப் - உயிர் பரதக்கும்படி; அலக்கண் எய்துகின்றான்- சபருந்துன்பத்ரத
உறுகின்ற தயரதன்; நிலத்தில் பமவி இருக்கும் - தரரயில்(சிறிதுசபாழுது) சபாருந்தி
இருப்பான்; நிற்கும் - எழுந்து நிற்பான்; வீழும் - (மீண்டும்) விழுவான்; ஓவியம் ஒப் -
சித்திரம் கபால; உயிர்ப்பு அடங்கி ஓயும் - மூச்சு அடங்கி ஒய்வான்; ாவிவய எதிர்
உற்றுப் ற்றி - ரகககயிரய எதிகர சென்று பிடித்து; எற்ற - கமாத; எண்ணும் -
நிரைப்பான்.

இதைால் தயரதைது கலக்கநிரல உணர்த்தப்படுகிறது. இராமன்மீது இரக்கமின்றிக்

ககடு சூழ்ந்தாைாதலின்ரகககயி பாவி என்று குறிக்கப்பட்டாள்.
18

1509. க ண் என உட்கும்;
க ரும் ழிக்கு நாணும்;
உள் நிவற கவப்க ாடு உயிர்த்து,
உயிர்த்து, உலாவும்;
கண்ணினில் பநாக்கும் அயர்க்கும் -
வன் வகபவல் கவம்
புண் நுவழநிற்க உவழக்கும்
ஆவன ப ால்வான்.
வன் வக பவல் - வன்ரமயாை ரகயிைால் வீெப்பட்ட கவல்; கவம் புண்
நுவழநிற்க- சகாடிய புண்ணில் நுரழவதைால்; உவழக்கும் ஆவன ப ால்வான் -
வருந்தும் யாரைகபான்றமன்ைன்; க ண் என உட்கும் - சபண் என்று கருதிக்
சகால்ல அஞ்சும்; க ரும் ழிக்கு- (ரகககயிரயப் பற்றி எற்றுவதைால்) வரக்கூடிய
சபரிய பழிச்சொல்லுக்கு; நாணும் - நாணுவான்; உள் நிவற கவப்க ாடு - தன்னுள்கை
மிக்கிருந்த தாபத்கதாடு; உயிர்த்து உயிர்த்து - பலகால் சபருமூச்சு விட்டு; உலாவும் -
அங்கும் இங்குமாக அரலவான்; கண்ணினில் பநாக்கும் அயர்க்கும் - (ரகககயிரயக்)
கண்ணால் உற்றுப் பார்த்துப் பின்ைர்ச் கொர்வான்.

ரகககயிரயக் சகான்றுவிடலாமா என்ற கருதி தயரதன் அதைால் உண்டாகும்

பழிக்கு நாணிஅதரைச் செய்யாமல் விடுத்தான். நாணுதலாவது தைக்குப் சபாருந்தாத
இழிந்த செயலில் மைம் ஒடுங்குதல். முதல் வரம் சகாடும்புண் செய்ய, இரண்டாவது
வரம் அப்புண்ணில் கவரல எடுத்து நரழத்தாற்கபான்ற மிகுந்த துன்பம் விரைத்தது.
19
ரகககயியின் கலங்கா உள்ைம்
1510. கம் கநடுங் களி யாவன அன்ன மன்னன்
கவம்பி விழுந்து எழும் விம்மல் கண்டு, கவய்துற்று,
உம் ர் நடுங்கினர்; ஊழி ப ர்வது ஒத்தது;
அம்பு அன கண்ணவள் உள்ளம் அன்னபதயால்.
கம் கநடுங் களி யாவன அன்ன மன்னன் - கட்டுத்தறியில் கட்டுண்ட மிக்க
மதத்ரதயுரடயகளிற்ரற சயாத்த அரெைாகிய தயரதன்; கவம்பி விழுந்து எழும்
விம்மல் - மைம் சநாந்து கீகழ விழுந்து எழுகின்றதுன்ப நிரலயிரை; உம் ர் கண்டு -
கதவர்கள் பார்த்து; கவய்துற்று நடுங்கினர் - மைம் புழுங்கி நடுங்கிைார்கள்; ஊழி
ப ர்வது ஒத்தது - பிரைய காலம் வந்தது கபான்றிருந்தது; அம்பு அன கண்ணவள்
உள்ளம் - (அந்நிரலயிலும்) அம்பு கபான்ற கண்கரையுரடய ரகககயியிைது மைம்;
அன்னபத - முன்பு இருந்த அகத தன்ரமயில் இருந்தது.

தயரதன் ெம்பரரைத் சதாரலத்துத் தங்களுக்கு உதவியவன் ஆதலால் அவைது

துன்பத்ரதக் கண்டு கதவர்கள்வருந்திைர். உலகத்தவர் யாவரும் வருந்துதலால்
‘ஊழிகபர்வது ஒத்தது’ என்றார். அந்நிரலயிலும்ரகககயி சிறிதும் மைம் இைகாமல்
‘உறுதிகயாடு இருந்தாள் என்று அவைது சகாடுரம குறித்தார்.
கட்டுத்தறியில்கட்டப்பட்ட யாரை கபால என்றும் உவரம வரத்தால் பிணிப்புண்ட
தயரதன் நிரலயிரைக் காட்டுவது,‘ஏ, ஆல் அரெ. 20

1511. அஞ்சலள், ஐயனது அல்லல் கண்டும்; உள்ளம்

நஞ்சிலள்; ‘நாண் இலள்’ என்ன, நாணம் ஆமால்;
‘வஞ்சவன ண்டு மடந்வத பவடம்’ என்பற
தஞ்சு என மாதவர உள்ளலார்கள், தக்பகார்.
ஐயனது அல்லல் கண்டும் அஞ்சலள் - (தன்) கணவைது துன்பத்ரதக் கண்டும் அவள்
அச்ெம்சகாள்ைவில்ரல; உள்ளம் நஞ்சிலள்- மைம் இரங்கவில்ரல; ‘நாண் இலள்’
என்ன - ‘சவட்கப்படவும் இல்ரல’ என்று அவள் நிரலரயக் கூற; நாணம் ஆம் -
(சொல்லும்) நமக்கக சவட்கம் உண்டாகும்; தக்பகார் - ொல்புரடய சபரிகயார்; ‘ ண்டு
- சதான்றுசதாட்கட; வஞ்சவன - வஞ்ெரை என்பது; மடந்வத பவடம் -
சபண்ணுருவம்;’ என்பற - என்று எண்ணிகய; மாதவர - சபண்கரை; தஞ்சு என -
பற்றுக்ககாடு என்று; உள்ளலார்கள்- நிரையார்கள்.

சபண்ரமக் குணங்கள் யாதுமின்றி இருந்த ரகககயி நிரலபற்றிக் கூறுவது நாணம்

தருகிறது என்கிறார்கம்பர். ஐயன் - கணவன், தரலவன், நஞ்சிலள் - ரநந்திலள்
என்பதன்கபாலி. தஞ்சு - தஞ்ெம்என்பதன் விகாரம். ‘ஆல்’ அரெ.
21

தயரதன் மீண்டும் விைவுதல்

1512. இந் நிவல நின்றவள் தன்வன எய்த பநாக்கி,

கநய்ந் நிவல பவலவன், ‘நீ திவசத்தது உண்படா?
க ாய்ந் நிவலபயார்கள் புணர்த்த வஞ்சம் உண்படா?
உன் நிவல கசால்; எனது ஆவண உண்வம!’ என்றான்.
 இந் நிவல நின்றவள் தன்வன - இந்நிரலயில் நின்ற ரகககயிரய; எய்த பநாக்கி-
சபாருந்தப் பார்த்து; கநய்ந் நிவலபவலவன் - சநய் பூெப்பட்ட கவரலயுரடய
தயரதன்; ‘நீ திவசத்தது உண்படா - நீ மைம் பிரமித்தது உண்கடா?; க ாய்ந்
நிவலபயார்கள் புணர்த்த - வஞ்ெத் தன்ரமயுரடயவர்கள் எவகரைம் கட்டிச்சொன்ை;
வஞ்சம் உண்படா - வஞ்ெரைச் சொல் உள்ைகதா?; எனது ஆவண - என் கமல்
ஆரணயாக; உன் நிவல உண்வம கசால் - இந்த உைது நிரலயின் காரணத்ரத
உண்ரமயாகச் சொல்வாய்;’ என்றான் -.

தயரதனுக்குக் ரகககயியின் மாறுபட்ட நிரல வியப்பாக இருத்தலின், ‘நீ திரெத்தது

உண்கடாஅல்லது சபாய்ம்ரமயாைர்கள் எவகரனும் உன் மைத்ரதக் சகடுத்தைகரா?’
என்கிறான். முன்பு இராமன்மீதுஆரணயிட்டுக் கூறியவன் இப்சபாழுது அவைக்கு
அவன்பால் அன்பின்ரமரய உணர்ந்து தன்கமல் ஆரண என்றான். திரெத்தல் -
திரகத்தல்; பிரமித்தல். 22

ரகககயியின் சகாடுஞ் சொற்கள்

1513. ‘திவசத்ததும் இல்வல;

எனக்கு வந்து தீபயார்
இவசத்ததும் இல்வல; முன் ஈந்த
இவ் வரங்கள்,
குவசப் ரிபயாய்! தரின், இன்று
ககாள்கவன்; அன்பறல்,
வவசத் திறன் நின்வயின் நிற்க,
மாள்கவன்’ என்றாள்.
குவசப் ரிபயாய் - (மன்ைன் கூறக் ககட்ட ரகககயி அவனிடம்) ‘கடிவாைம் பூட்டிய
குதிரரகரைஉரடய அரகெ!; திவசத்ததும் இல்வல - நான் திரகத்ததும் இல்ரல;
தீபயார் எனக்குவந்து இவசத்ததும் இல்வல - சகாடிகயார் எவரும் என்னிடம் வந்து
வஞ்ெரையாகச் சொன்ைதும் இல்ரல; முன் ஈந்த இவ் வரங்கள் - முன்கை (வாயாற்)
சகாடுத்த இவ்விரண்டு வரங்கரை; இன்று தரின் ககாள்கவன் - இப்சபாழுது
சகாடுத்தால் சபற்றுக்சகாள்கவன்; அன்பறல்- அன்றிக் சகாடுக்காமல் கபாைால்;
வவசத்திறன் நின்வயின் நிற்க - பழியின் கூறுகள் நின்னிடம் நிரலயாக இருக்குமாறு ;
மாள்கவன் - இறப்கபன்;’ என்றாள் -.
தயரதன் சொற்கைால் அவனுக்குத் தான் ககட்ட வரங்கரைத் தர விருப்பமில்ரல
என்று உணர்ந்தரகககயி, ‘வரம்சகாடுத்தால் வாழ்கவன்; இன்கறல் ொகவன்’
என்கிறாள். குரெப்பரிகயாய் -கருத்துரட யரடசகாளி. யான் குதிரரரயச் செலுத்தித்
கதர் ஊர்ந்ததைால் அல்லவா நிைக்குப்புகழ் உைதாயிற்று என்று குறிப்பித்தவாறு.
கருத்துரட அரடசகாளி அணி. 23 தயரதன் உற்ற சபருந் துயர்

1514. இந்த கநடுஞ் கசால் அவ் ஏவழ கூறும் முன்பன,

கவந்த ககாடும் புணில் பவல் நுவழந்தது ஒப் ,
சிந்வத திரிந்து, திவகத்து, அயர்ந்து, வீழ்ந்தான்;-
வமந்தன் அலாது உயிர் பவறு இலாத மன்னன்.
 வமந்தன் அலாது - மகைாகிய இராமரைத் தவிர; உயிர் பவறு இலாத மன்னன் -
தன்னுயிர் என்று கவறு ஒன்று இல்லாத அரெைாகிய தயரதன்; அவ் ஏவழ - அந்த
அறிவற்றவைாைரகககயி; இந்த கநடுஞ் கசால் கூறும் முன்பன - இந்தப் சபரிய
வஞ்சிைத்ரதச்சொல்லிமுடிக்கு முன்கை; கவந்த ககாடும் புணில் - முன்கப தீயிைால்
சுட்ட சகாடிய புண்ணில்; பவல் நுவழந்தது ஒப் - கூரிய கவல் பாய்ந்தாற்கபால;
சிந்வத திரிந்து - மைம் தடுமாறி; திவகத்து - அறிவு மயங்கி; அயர்ந்து வீழ்ந்தான் -
கொர்ந்துதரரயில் ொய்ந்தான்.

1515. ‘ஆ ககாடியாய்! எனும்; ஆவி காலும்; ‘அந்பதா!

ஓ ககாடிபத அறம்!’ என்னும்; ‘உண்வம ஒன்றும்
சாக!’ எனா எழும்; கமய் தளாடி வீழும் -
மாகமும் நாகமும் மண்ணும் கவன்ற வாளான்.
மாகமும் நாகமும் மண்ணும் - கமலுலகத்ரதயும் கீழுலகத்ரதயும்
நிலவுலகத்ரதயும்; கவன்ற வாளான்- சவற்றி சகாண்ட வாட்பரடரயயுரடய
தயரதன்; ஆ ககாடியாய் எனும் - (ரகககயியிரபப் பார்த்து) ஐகயா, சகாடியவகை
என்பான்; ஆவி காலும் - சபருமூச்சுவிடுவான்; அந்பதா ஓ ககாடிபத அறம் என்னும் -
ஐகயா! தருமம் மிகவும் சகாடியகத என்பான்; உண்வம ஒன்றும் சாக எனா - ெத்தியம்
என்பசதான்று ொகட்டும் என்று சொல்லிக்சகாண்டு; எழும் - எழுந்திருப்பான்; கமய்
தளாடி வீழும் - உடம்பு நிற்க முடியாமல் தள்ைாடிவிழுவான்.

இப்பாட்டு ஒரு கொக சித்திரம்; மன்ைவன் துயரத்ரதப் படம்பிடித்துக் காட்டுகிறது.

ஆசகாடியாய் - ஆ - இரக்கக் குறிப்பு. தயரதன் அறமும் உண்ரமயும் நன்ரமக்குத்
துரண புரியாமல் இராமன்காடு புகுதலாகிய தீரமக்கு வழி வகுத்தலின் அவற்ரற
இகழ்கிறான். மாகம் - துறக்கம். நாகம்- பாதாைம். 25 1516.
‘ “நாரியர் இல்வல இஞ் ஞாலம் எங்கும்” என்ன,
கூரிய வாள்ககாடு ககான்று நீக்கி, யானும்,
பூரியர் எண்ணிவட வீழ்கவன்’ என்று, க ாங்கும் -
வீரியர் வீரம் விழுங்கி நின்ற பவலான்.
வீரியர் வீரம் விழுங்கி நின்ற பவலான் - சபருவீரர்கள் வீரத்ரதயும் சவன்று
தன்னுள்அடக்கி நிரலசபற்ற கவற்பரடரய உரடய தயரதன்; இஞ் ஞாலம் எங்கும் -
இவ்வுலக முழுவதிலும்; நாரியம் இல்வல என்ன - சபண்கள் இல்ரல என்னும்படி;
கூரிய வாள் ககாடு ககான்றுநீக்கி - கூர்ரம சபாருந்திய வாைால் சகாரல செய்து
கபாக்கி; யானும் பூரியர் எண்ணிவடவீழ்கவன் என்று - யானும் கீழ்மக்கள்
எண்ணிக்ரகயில் கெருகவன் என்று; க ாங்கும் - சிைம் மிகுவான்.

ரகககயியின் கமல் எழுந்த சீற்றத்தால் தயரதன் சபண்கள் கூட்டத்ரதகய

அழித்துவிட எண்ணிைான்.ஆைால், அச்செயல் தகாது என்று அடங்கிைான். இதைால்
அவன் சீற்ற மிகுதி சவளிப்படுகிறது. 26

1517. வககயாடு வகவயப் புவடக்கும்; வாய் கடிக்கும்;

‘கமய்யுவர குற்றம்’ எனப் புழுங்கி விம்மும்;
 கநய் எரி உற்கறன கநஞ்சு அழிந்து பசாரும் -
வவயகம் முற்றும் நடந்த வாய்வம மன்னன்.
வவயகம் முற்றும் நடந்த - உலகம் முழுவதும் சபருவழக்காய் அறியப் சபற்ற;
வாய்வம மன்னன் - ெத்தியம் தவறாத தயரதன்; வககயாடு வகவயப் புவடக்கும் -
ரகயுடன்மற்சறாரு ரகரய ஓங்கி அடிப்பான்; வாய் துடிக்கும் - உதட்ரடக் கடிப்பான்;
கமய்உவர குற்றம் என - உண்ரம சொல்லுதல் தீங்ரகத் தருவது என்று சொல்லி;
புழுங்கிவிம்மும்- மைம் சவந்து சபாருமுவான்; கநய் எரி உற்று என - சநய்யில்
சநருப்புப் பட்டாற்கபால; கநஞ்சு அழிந்து - மைம் உரடந்து; பசாரும் - வருந்துவான்.

வாய்ரம மன்ைைாகிய தயரதரை சமய்யுரர குற்றம் எை எண்ணச் செய்தது

அவனுக்கு இராமபிரான்பால்உள்ை கபரன்பு. ரகபுரடத்தல் வாய்கடித்தல் ஆகியரவ
சிைத்தால் நிகழும் சமய்ப்பாடுகள். 27

1518. ‘ஒறுப்பினும் அந்தரம், உண்வம ஒன்றும் ஓவா

மறுப்பினும் அந்தரம்’ என்று, வாய்வம மன்னன்,
‘க ாறுப்பினும் இந் நிவல ப ாகிலாவள வாளால்
இறுப்பினும் ஆவது இரப் து’ என்று எழுந்தான்.
வாய்வம மன்னன் - ெத்தியத்ரதப் கபணிக் காக்கும் தயரதன்; ‘ஒறுப்பினும்அந்தரம் -
இவரைத் தண்டித்தாலும் தீரம; உண்வம ஒன்றும் ஓவா - சமய்ரயச்சிறிதும்
காவாமல்; மறுப்பினும் அந்தரம் - சகாடுத்த வரங்கரைத் தர மறுத்தாலும்தீரம;’
என்று - என்று கருதி; ‘இந் நிவல ப ாகிலாவள - இந்நிரலயினின்றும்மாறாதவரை;
க ாறுப்பினும் - சபாறுத்து அடங்குவரதக் காட்டிலும்; வாளால் இறுப்பினும்-
வாைால் சகால்வரதக் காட்டிலும்; இரப் து ஆவது - இவரை கவண்டி யாசிப்பகத
சபாருத்தம்;’ என்று எழுந்தான் - என்று கருதி, அது செய்யப் புறப்பட்டான்.
பலவாறாகத் துன்பப்பட்ட தயரதன் இறுதியில் இரந்து கவண்டுதல் ஒருகவரை
பயன் தரலாம் என்றுகருதி அவ்வாறு செய்யத் துணிந்தான். சபாறுப்பு, இறுப்பு -
சதாழிற்சபயர்கள்; இன் - உறழ்ச்சிப்சபாருளில் வந்தது. 28

ரகககயியின் காலில் விழுந்து, தயரதன் இரத்தல்

கலிநிரலத்துரற

1519. ‘பகால் பமற்ககாண்டும் குற்றம்

அகற்றக் குறிககாண்டார் -
ப ால், பமல் உற்றது உண்டு எனின்
நன்று ஆம் க ாவற’ என்னா,
கால்பமல் வீழ்ந்தான் - கந்து ககால்
யாவனக் கழல் மன்னர்
பமல் பமல் வந்து முந்தி
வணங்கி மிவட தாளான்.
 கந்து ககால் யாவனக் கழல் மன்னர் - கட்டுத்தறிரய முறிக்கும்
யாரைப்பரடரயயுரடய வீரக்கழல் அணிந்த அரெர் பலரும்; பமல் பமல் முந்தி வந்து
- கமகல கமகல(ஒருவர்க் சகாருவர்) முற்பட்டு வந்து; வணங்கி மிவட தாளான் -
வழிபட்டு சநருங்குகின்றபாதங்கரையரடய தயரதன்; பகால் பமற்ககாண்டும்- தாம்
ஆட்சிரய கமற்சகாண்டிருந்தாலும்; குற்றம் அகற்றக் குறிக்ககாண்டார்ப ால் -
(அதில்வரும்) குற்றங்கரை நீக்கக்கருத்துக் சகாண்ட நல்ல அரெரரப் கபால; பமல்
உற்றது உண்டு எனின் - கமகல வரும் நன்ரமஉண்சடன்றால்; க ாவற நன்று ஆம்
என்னா - சபாறுரம நல்லதாகும் என்று எண்ணி; கால்பமல் வீழ்ந்தான்- ரகககயியின்
கால்களில் விழுந்து வணங்கிைான்.

தம் பதவிகய சபரிசதைக் கருதாமல் குற்றம் நிகழாது காக்க அரும் பாடுபடும்

அரெரரப் கபாலத்தன் சபருரம கநாக்காது ரகககயிரயச் சிைம் தணிவித்துக் குற்றம்
நிகழாது காக்க எண்ணிய தயரதன்அவள் காலில் விழுந்து வணங்கிைான். ரகககயி
மைம் மாறி வரங்கரைத் தருமாறு கவண்டுவது தவிர்ந்தால்.அவளுக்கு வரந்தர
மறுத்தலால் வரும் குற்றமும். இராமனுக்கு அரெளிப்பதாகச் சொன்ை வாக்குப்
சபாய்த்தலும் நீங்கி நன்ரம உண்டாகும் என்ற எண்ணிஅவ்வாறு செய்தான். உற்றது -
கால வழுவரமதி. 29
1520. ‘ககாள்ளான் நின் பசய் இவ் அரசு;
அன்னான் ககாண்டாலும்,
நள்ளாது இந்த நானிலம்;
ஞாலம்தனில் என்றும்
உள்ளார் எல்லாம்ஒத
உவக்கும் புகழ் ககாள்ளாய்;
எள்ளா நிற்கும் வன் வழி ககாண்டு
என் யன்?’ என்றான்.
‘இவ் அரசு நின் பசய் ககாள்ளான் - இந்த அரொட்சிரய நிைக்கு மகைாகிய
பரதன்ஏற்றுக்சகாள்ை மாட்டான்; அன்னான் ககாண்டாலும் - (ஒருகால்) அவன்
ஏற்றுக்சகாண்டாலும்; இந்த நானிலம் நள்ளாது - இவ்வுலகம் அதரை விரும்பாது;
ஞாலம்தனில் உள்ளார் எல்லாம்- உலகில் உள்ை எல்கலாரும்; என்றும் ஓத உவக்கும் -
எந்நாளும் புகழ்வரதவிரும்பும்; புகழ் ககாள்ளாய் - கீர்த்திரயப் சபறமாட்டாய்;
எள்ளா நிற்கும்வன் ழி ககாண்டு - என்றும் எல்கலாரும் இகழ்தற்குரிய வலிய பழிரய
ஏற்பதைால்; யன்என் - பயன் யாது?;’ என்றான் -.

தயரதன் பரதன் பண்புகள் அறிந்தவைாதலின் அவன் அரொட்சிரயக் சகாள்ைான்

என்றான்.சகாண்டாலும் - உம்ரம சகாள்ளுதலின் அருரம சுட்டியது. நானிலம் -
ஆகுசபயராய் மக்கரை உணர்த்திற்று.என்றும் என்பதரைப் பழிகயாடும் கூட்டி
உரரக்க. 30

1521. ‘வாபனார் ககாள்ளார்; மண்ணவர் உய்யார்;

இனி, மற்று என்
ஏபனார் கசய்வக? யாகராடு நீ
இவ் அரசு அள்வாய்
 யாபன கசால்ல, ககாள்ள
இவசந்தான்; முவறயாபல
தாபனநல்கும் உன் மகனுக்கும்
தவர’ என்றான்
‘வாபனார் ககாள்ளார் - ‘இராமரைக் காட்டுக்குத் துரத்தி விட்டுப் பரதன்
அரொள்வரதத்கதவர்களும் எற்றுக் சகாள்ைார்; மண்ணவர் உய்யார் -
மண்ணுலகத்தவர் எவரும் உயிர்வாழார்; இனி மற்று ஏபனார் கசய்வக என் -
இனிகமல் பிறர் செய்ரகரயப் பற்றிச் சொல்லகவண்டுவது என்ை?; நீ இவ் அரசு
யாகராடும் ஆள்வாய் - (அவ்வாறாயின்) நீஇந்த அரசிரை யாகராடிருந்து ஆட்சி
புரிவாய்?; யாபன கசால்ல - நாகை அவரை அரகெற்குமாறுசொல்ல; ககாள்ள
இவசந்தான் - ஏற்றுக்சகாள்ை உடன்பட்டான்; முவறயாபல - முரறப்படி; உன்
மகனுக்கும் தாபன தவர நல்கும் - உன் பிள்ரைக்கும் தாகை நாட்ரடக்சகாடுப்பான்;’
என்றான் -.
யான் வற்புறுத்த இராமக் அரசிரை ஏற்க இரெந்தான்; அவன் ஆரெ சகாண்டு
முயலவில்ரல.பரதன் நாட்ரடப் சபறுவதற்காக இராமரைக் காட்டிற்குத் துரத்த
கவண்டுவதில்ரல. நீ விரும்பிைால்தாைாககவ பரதனுக்கு நாட்ரட
அளித்துவிடுவான். அப்சபாழுது முரறககடு யாதும் கநராது என்றான்தயரதன்.
எங்ஙைமாவது இராமன் காடு செல்வரதத் தவிர்க்க கவண்டும் என்று கருதிைான்.
வாகைாரரயும்மண்ணில் வாழ்கவாரரயும் முற்கூறிைரமயின் ஏகைார் என்றது பிற
மக்கரையும் கீழுலகத்தவரரயும் குறித்தது. 31

1522. ‘ “கண்பண பவண்டும்” என்னினும்

ஈயக் கடபவன்; என்
உள் பநர் ஆவி பவண்டினும், இன்பற
உனது அன்பறா? -
க ண்பண! வண்வமக் பககயன் மாபன! -
க றுவாபயல்,
மண்பண ககாள் நீ; மற்வறயது ஒன்றும்
மற’ என்றான்.
‘க ண்பண - ‘சபண்ணாகப் பிறந்தவகை!; வண்வமக் பககயன் மாபன -
வள்ைன்ரமயுரடய கககய மன்ைன் மககை!; கண்பண பவண்டும் என்னினும் -
என்கண்கரைகய (நீ)கவண்டும் என்றாலும்; ஈயக் கடபவன் - சகாடுக்கக்
கடரமப்பட்டுள்கைன்; என் உள்பநர் ஆவி பவண்டினும் - எைது உடலின் உள்கை
நிலவும் உயிரர விரும்பிைாலும்; இன்பறஉனது அன்பறா - இப்சபாழுகத உன்
வெமுள்ை தல்லவா?; க றுவாபயல் - வரத்ரதப் சபறவிரும்புவாயாைால்; மண்பண
ககாள்நீ - நாட்ரட மட்டும் சபற்றுக் சகாள்வாய்; மற்வறயது ஒன்றும் மற - மற்சறாரு
வரத்ரத மட்டும் மறந்துவிடு;’ என்றான் -.

சபண்களுக்குரிய இரக்கம் உன்பால் இருக்க கவண்டுவதன்கறா என்னும்

குறிப்கபாடு ‘சபண்கண’ என்றும், உன் தந்ரதயின் வள்ைன்ரம உைக்கும் இருத்தல்
கவண்டுமன்கறா என்னும் கருத்கதாடு ‘வன்ரமக் கககயன் மாகை’ என்றும் கூறிைான்.
கண்ணிற் சிறந்த உறுப்பு இல்ரலயாதலின் அதரையும், அக்கண்ணிற் சிறந்தது
உயிராதலின் அதரையும் தருவதாகச் சொன்ைான். உைது - குறிப்பு விரைமுற்று.
மற்ரறயது- இராமரைக் காட்டிற்கு அனுப்புதல். அதரை வாயாற் சொல்லவும் அஞ்சி
இவ்வாறு கூறிைான். 32 1523. ‘வாய் தந்பதன் என்பற; இனி,
யாபனா அது மாற்பறன்;
பநாய் தந்து என்வன
பநாவன கசய்து நுவலாபத;
தாய் தந்கதன்ன, தன்வன இரந்தால்,
தழல் கவங் கண்
ப ய் தந்தீயும்; நீ இது தந்தால்
பிவழ ஆபமா?’
‘யாபனா வாய் தந்பதன் என்பறன் - யான் வாயால் வரங்கரைத் தந்கதன்
என்றசொல்லிவிட்கடன்; இனி அது மாற்பறன் - இனி அதரைத் தவறமாட்கடன்;
என்வன பநாய்தந்து - எைக்கு வருத்தத்ரதத் தந்து; பநாவன கசய்து - துன்புறத்
தக்கவற்ரறப் புரிந்து; நுவலாபத - (கமலும்) அத்தரகய சொற்கரைச் சொல்லாகத;
தன்வன இரந்தால் - தன்ரை ஒருவர் இரந்து கவண்டிைால்; தாய் தந்து என்ன - தாய்
மைம் இரங்கித் தருவதுகபால; தழல்கவம் கண் ப ய் - சநருப்புப் கபாலும் சகாடிய
கண்கரையுரடய கபயும்; தந்தீயும் - சகாடுக்கும்; நீ இது தந்தால் - நீ (யான் கவண்டும்)
இதரைத்தருவாயாைால்; பிவழ ஆபமா- தவறாகுகமா?’
இரந்து ககட்டால் கபயும் தாய்கபால இரெயும் என்றால் பரதனுக்குத் தாயாகிய நீ
இரெதல்தவறாகுகமா? என்றான். கபய் என்பதன்பின் இழிவு சிறப்பும்ரம
விகாரத்தால் சதாக்கது. தந்தீயும்- தரும்; விரைத் திரிசொல்.
33
ரகககயி மறுக்கத் தயரதன் மீண்டும் இரத்தல்

1524. இன்பன இன்பன ன்னி

இரந்தான் இகல் பவந்தன்;
தன் பநர் இல்லாத் தீயவள்
உள்ளம் தடுமாறாள்,
‘முன்பன தந்தாய் இவ் வரம்;
நல்காய்; முன்வாபயல்,
என்பன? மன்னா! யார் உளர்
வாய்வமக்கு இனி?’ என்றாள்.
இகல்பவந்தன் - சவற்றிரயயுரடய அரெர்க்கரெைாகிய தயரதன்; இன்பன
இன்பன ன்னி இரந்தான் - இவ்வாறாகப் பலமுரற சொல்லி கவண்டிைான்; தன் பநர்
இல்லாத்தீயவள் - தைக்கு நிகரில்லாத தீயவைாை ரகககயி; உள்ளம் தடுமாறாள் -
மைம்சிறிதும் இரங்கிைாள் அல்லள்; மன்னா - அரகெ; இவ் வரம் முன்பன தந்தாய் -
இந்த வரங்கரை முன்ைர் வாயால் தந்துவிட்டாய்; நல்காய் - இப்கபாது
செயற்படுத்தமாட்டாய்; முனிவாபயல் - ககாபிப்பாயாைால்; என்பன - என்ைாவது?;
வாய்வமக்கு இனி யார் உளர் - இனிகமல் வாய்ரமரயக் காப்பாற்றுதற்கு
யார்இருக்கின்றார்?;’ என்றாள் -.

தன் கணவன் எவ்வைவு இரந்து கவண்டியும் இரங்காரமயின் ‘தன் கநர் இல்லாத்

தீயவள்’ என்றார்.‘தீயரவ யாரவயினும் சிறந்த தீயாள்’ (1504) என்று முன்ைர்க்
குறித்தரம கருதத்தக்கது. நல்காய்என்பதரை முற்சறச்ெமாக்கிச் செயற்படுத்தாமல்
என்றும் சபாருள் சகாள்ைலாம். ‘மன்ைா? யார்உைர் வாய்ரமக்கு இனி’ என்பது
இகழ்ச்சிக் குறிப்பு. 34

1525. அச் கசால் பகளா, ஆவி புழுங்கா,

அயர்கிண்றான்,
க ாய்ச் கசால் ப ணா வாய்கமாழி மன்னன்,
க ாவற கூர,
‘நச்சுத் தீபய க ண் உரு அன்பறா?’
என, நாணா,
முச்சு அற்றார்ப ால், பின்னும் இரந்பத
கமாழிகின்றான்;
க ாய்ச் கசால் ப ணா - சபாய்யாை சொற்கரைப் கபாற்றாத; வாய்கமாழி மன்னன்-
உண்ரம சமாழிகரைப் கபாற்றும் தயரதன்; அச் கசால் பகளா - அந்தச்
சொற்கரைக்ககட்டு; ஆவி புழுங்கா - உயிர் சவதும்பி; அயர்கின்றான் - கொர்ந்து;
க ாவற கூர - முன்னிலும் சபாறுரம கமலிட; நச்சுத் தீபய க ண் உரு அன்பறா’ என -
‘(சகால்லும் தன்ரமயுள்ை) நஞ்சும், தீயுகம இப்சபண்ணின் கதாற்றமாக
வந்துள்ைைவன்கறா’ என்றுஎண்ணி; நாணா- சவட்கமுற்று; முச்சு அற்றார் ப ால் -
மூச்சு அடங்கியவரரப்கபால இருந்து; பின்னும் இரந்பத கமாழிகின்றான் - கமலும்
இரத்தரல கமற்சகாண்கடகபசுகின்றான்.

இது, ரகககயியின் இகழ்ச்சிக் சொல் ககட்ட தயரதன் உற்ற கொகத்ரதயும்

சதாடர்ந்து கவறுவழியின்றி அவனிடம் இரந்து நிற்றரலயும் கூறுகிறது. கபணா -
ஈறுசகட்ட எதிர்மரறப் சபயசரச்ெம்.ககைா, நாணா - செய்யா என்னும் வாய்பாட்டு
விரைசயச்ெங்கள். கூர்- உள்ைது சிறத்தலாகிய குறிப்புணர்த்தும் உரிச்சொல். மூச்சு -
மூச்சு என்பதன் குறுக்கல் விகாரம். 35

1526. ‘நின் மகன் ஆள்வான்; நீ, இனிது ஆள்வாய்;

நிலம் எல்லாம்.
உன் வயம் ஆபம; ஆளுதி; தந்பதன்;
உவர குன்பறன்;
என் மகன், என் கண், என் உயிர்,
எல்லா உயிர்கட்கும்
நன்மகன் இந்த நாடு இறவாவம
நய’ என்றான்.
 ‘நின்மகன் ஆள்வான்- ‘உைக்கு மகைாகிய பரதன் ஆட்சி புரிவான்; நீ
இனிதுஆள்வாய் - நீ இன்பமாக அதிகாரம் செலுத்துவாய்; நிலம் எல்லாம் -
மண்ணுலகம்முழுதும்; உன் வயம் ஆபம - உன் வழிப்பட்டதாக ஆகும்; ஆளுதி -
ஆட்சிபுரிவாய்; தந்பதன் - சகாடுத்கதன்; உவர குன்பறன் - கபச்சுத் தவறமாட்கடன்;
என்மகன் - எைக்கு மகனும் ; என் கண் - எைக்குக் கண்கபான்றவனும்; என் மகன் -
அரைத்து உயிர்களுக்கும் சிறந்த பிள்ரை கபான்றவனுமாை இராமன்; இந்த நாடு
இறவாவம - இந்த நாட்ரட விட்டு சவளிகயறாரம மட்டும்; நய - விரும்பிடுவாய்;’
என்றான் -.

இப்பாட்டின் பிற்பாதி தயரதன் இராமன்மீது சகாண்டிருந்த அன்பின் மிகுதிரயயும்,

இராமன்சிறப்ரபயும் சதரிவிக்கிறது. ‘உன் உயிர்க்கு எை நல்லன் மன்னுயிர்க்கு
எலாம்’ (1350) எைவசிட்டன் உரரத்தது ஒப்பு கநாக்கத்தக்கது.
36

1527. ‘கமய்பய; என்தன் பவர்

அற நூறம் விவன பநாக்கி
வநயாநின்பறன், நாவும்
உலர்ந்பதன்; நளினம்ப ால்
வகயான், இன்று, என்
கண் எதிர்நின்றும் கழிவாபனல்,
உய்பயன்; நங்காய்! உன் அ யம்
என் உயிர்’ என்றான்.
‘கமய்பய - ‘ெத்திகம; என்தன் பவர் அற நூறும் - எைது மூலம் சகடும்படிஅழிக்கும்;
விவனபநாக்கி - எைது தீவிரைரய எண்ணி; வநயா நின்பறன் - வருந்துகின்கறன்;
நாவும் உலர்ந்பதன் - (உன்கைாடு கபசிப் கபசி) நாக்கும் வறைப் சபற்கறன்; இன்று -
இந்நாளில்; நளினம் ப ால் வகயான் - தாமரர கபாலும் ரககரையுரடய இராமன்;
என் கண் எதிர்நின்றும் கழிவாபனல் - என் பார்ரவயினின்று நீங்கிக் காடு
செல்வான்என்றால்; உய்பயன் - யான் பிரழத்திருக்கமாட்கடன்; நங்காய் -
(ஆதலால்)சபண்கண!; என் உயிர் உன் அ யம் - என்னுரடய உயிர் உன் அரடக்கலம்
ஆகும்’; என்றான்-.

தயரதன் இராமன் காடு சென்றால் தன் உயிர் நீங்கிவிடும் என்பதரைத் சதரிவித்துத்

தன்ரைக்காத்திடுமாறு ரகககயிரய கவண்டிைான். 37 ரகககயி ‘வரத்ரதத்
தவிருமாறு கூறுதல் அறகமா?’ எைல்

1528. இரந்தான் கசால்லும் இன் உவர ககாள்ளான்.

முனிவு எஞ்சாள்,
மரம்தான் என்னும் கநஞ்சினள், நாணாள்,
வவச ாராள்,
‘சரம் தாழ் வில்லாய்! தந்த வரத்வதத்
“தவிர்க்” என்றல்,
 உரம்தான் அல்லால், நல் அறம் ஆபமா?
உவர’ என்றாள்.
இரந்தான் கசால்லும் இன் உவர ககாள்ளாள் - தயரதன் தன் பால்
குரறயிரந்துசொல்லும் இனிய சொற்கரைக் ககைாதவளும்; முனிவு எஞ்சாள் -
ககாபம் தணியாதவளும்; மரம்தான் என்னும் கநஞ்சினள் - மரம் என்று சொல்லத்தக்க
வன்ரமயாை மைத்ரதக் சகாண்டவளும்; நாணாள் - சவட்கம் இல்லாதவளும்; வவச
ாராள் - பழிரயப் பற்றிக் கவரலப்படாதவளுமாைரகககயி; ‘சரம் தாழ் வில்லாய் -
(தயரதரைத் பார்த்து) ‘அம்புகள் தங்கும் வலியவில்ரலயுரடகய அரகெ!; தந்த
வரத்வதத் ‘தவிர்க’ என்றல் - முன்பு சகாடுத்த வரத்ரத விட்டுவிடு என்று கவண்டுவது;
உரம்தான் அல்லால் - மை வலிரமகயயன்றி; நல் அறம் ஆபமா உவர - நல்ல தருமம்
ஆகுகமா சொல்லாய்;’ என்றாள்-.

ரகககயியின் வலிய சநஞ்சுக்கு மரத்ரத உவரமயாகச் சொன்ைார் - திருத்தற்கு

அரிதாதலின்.இரும்பாயின் சநருப்புக்கு இைகும்; மரகமா ொம்பலாகுகமா
தவிரசநகிழாது. ரகககயி சநகிழாமல் நின்றரம உணர்த்தப்பட்டது சகாள்ைாள்,
சநஞ்சிைள், நாணாள், பாராள் - விரையாலரணயும் சபயர்கள். 38

மண்ணில் விழுந்து, மன்ைன் புலம்புதல்

1529. ககாடியாள் இன்ன கூறினள்; கூற,

குல பவந்தன்,
‘முடி சூடாமல் கவம் ரல்
கமாய் கானிவட, கமய்பய
கநடியான் நீங்க, நீங்கும் என்
ஆவி இனி’ என்னா,
இடி ஏறுண்ட மால் வவரப ால்,
மண்ணிவட வீழ்ந்தான்.
ககாடியாள் - சகாடியவைாை ரகககயி; இன்ன கூறினள் -
இப்படிப்பட்டவற்ரறச்சொன்ைாள்; கூற - சொல்ல; குல பவந்தன் - சிறந்த மன்ைர்
மன்ைைாகிய தயரதன்; இனி - இனிகமல்; கநடியான் - இராமன்; முடிசூடாமல் -
மகுடம் சூட்டிக்சகாள்ைாமல்; கவம் ரல் கமாய் கானிவட நீங்க - சகாடிய பருக்ரகக்
கற்கள் நிரறந்த காட்டில் உரறயச்செல்ல; கமய்பய என் ஆவி நீங்கும் என்ன-
உண்ரமயாக என் உயிர் பிரியும் என்றும் சொல்லி; இடி ஏறுண்ட மால்வவர ப ால -
இடியிரை ஏற்ற சபரிய மரலரயப்கபால; மண்ணிவட - பூமியில்; வீழ்ந்தான் -
ொய்ந்தான்.

திருமாலாதலின் இராமன் சநடிகயான் என்று குறிக்கப்சபற்றான். ஏறுண்ட -

தாக்கப்பட்ட; ‘இடிஏறு உண்ட’ எைப் பிரித்தும் ‘கபரிடி வீழ்ந்த’ எைப் சபாருள்
உரரப்பாரும் உண்டு. ‘காத்தலும்’என்ற பாடத்தினும் ‘சவம்பரல்’ என்று பாடகம ெரி.
39
1530. வீழ்ந்தான்; வீழா, கவந் துயரத்தின்
கடல் கவள்ளத்து
ஆழ்ந்தான்; ஆழா, அக் கடலுக்கு
ஓர் கவர காணான்;
சூழ்ந்தாள் துன் ம் கசாற்
ககாடியாள், கசால்ககாடு கநஞ்சம்
ப ாழ்ந்தாள், உள்ளப் புன்வமவய
பநாக்கிப் புலர்கின்றான்.
வீழ்ந்தான் - (தயரதன்) மண்ணில் விழுந்தான்; வீழா - விழுந்து; கவம் துயரத்தின்
கடல் கவள்ளத்து - சகாடிய துயரமாகிய கடலின் சவள்ைத்தில்; ஆழ்ந்தான்-
அமுந்திைான்; ஆழா - அழுந்தி; அக்கடலுக்கு ஓர் கவர காணான் - அந்தக்கடலுக்கு ஒர்
எல்ரல காணாதவன் ஆைான்; துன் ம் சூழ்ந்தாள் - தைக்குப் சபருந்துன்பத்ரதச்
சூழ்ந்துசகாண்டவளும்; கசால் ககாடியாள் - சகாடிய சொற்கரையுரடயவளும்;
கசால்ககாடுகநஞ்சம் ப ாழ்ந்தாள் - தன் கபச்ொல் மைத்ரதப் பிைந்தவளுமாை
ரகககயியின்; உள்ளன்புன்வமவய பநாக்கிப் - மைத்தின் சிறுரமரய எண்ணி;
புலர்கின்றான் - வாடுகின்றான்.
துயரத்ரதக் கடலாக உருவகித்ததற்கு ஏற்பக் ‘கரர காணான்’ என்றார். வீழ்ந்தான் -
விரைமுற்று.சூழ்ந்தாள், சகாடியாள், கபாழ்ந்தாள் - விரையாலரணயும் சபயர்கள்.
40

1531. ‘ “ஒன்றாநின்ற ஆர் உயிபராடும்,

உயர் பகள்வர்
க ான்றா முன்னம் க ான்றினர்”
என்னும் புகழ் அல்லால்,
இன்று ஓர்காறும், எல் வவளயார்,
தம் இவறபயாவரச்
ககான்றார் இல்வல; ககால்லுதிபயா நீ? -
ககாடிபயாபள!
‘எல் வவளயார் - ஒளி சபாருந்திய வரையரலயுரடய மகளிர்; ஒன்றா நின்ற
ஆர்உயிபராடும் - உடகலாடு ஒன்று கெர்ந்த அரிய உயிருடகை; உயர் பகள்வர் -
தம்உயர்ந்த கணவர்; க ான்றா முன்னம் க ான்றினர் - இறப்பதற்கு முன்கை தாங்கள்
இறந்தைர்; என்னும் புகழ் அல்லால் - எைப்படும் கீர்த்திரயக் சகாண்டைகரயன்றி;
இன்றுகாறும்- இன்றுவரர; தம் இவறபயாவரக் ககான்றார் இல்வல - தம் கணவரரக்
சகாரல செய்தவர்இல்ரல; ககாடியாபள- சகாடுரமயுள்ைங் சகாண்டகவ!; நீ
ககால்லுதிபயா - (அவ்வுலகஇயல்புக்கு மாறாக) நீ (என்ரைக்) சகால்லுகின்றாகயா -’

இது முதல் ஐந்து பாடல்கள் ஒரு சதாடர். 45 ஆம் பாட்சடாடு முடியும். அப்பாட்டில்
வரும் கதாைான்என்பது இவற்றிற்கு எழுவாய். இன்று ஓர் காறும்; ஒர் - அரெ.
 இதுவரர கணவரைக் சகான்ற மகளிர் இல்ரல. நீ கணவைாகிய என்ரைக்
சகால்லுகின்றாய் ஆதலின்உன்கபாலக் சகாடியவர் உண்கடா என்று தயரதன்
ரகககயிரய இகழ்ந்தான். பத்தினிப் சபண்டிர்கணவன் இறந்தபின் உயிர்வாழா
இயல்பிைர் என்று நூல்கள் கூறும்.

“க ருந்பதாள் கணவன் மாய்ந்கதன அரும்பு அற

வள்இதழ் அவிழ்ந்த தாமவர
நள்இரும் க ாய்வகயும் தீயும் ஓர் அற்பற” (புறம் 246)

“தன் உயிர் ககாண்டு அவன் உயிர் பதடினள் ப ால்,

க ருங் பகாப்க ண்டும் ஒருங்கு உடன் மாய்ந்தனன்”
(சிலம்பு 3:25: 85 - 86)

“காதலர் இறப்பின் கவனஎரி க ாத்தி,

ஊது உவலக் குருகின் உயிர்த்து அகத்து அடங்காது
இன்உயிர் ஈவர்; ஈயார் ஆயின்,
நன்நீர்ப் க ாய்வகயின் நளிஎரி புகுவர்”
(மணிபமகவல; 2:42 - 48)

“தவரமகளும் தன்ககாழுநன் உடலம் தன்வனத்

தாங்காமல் தன்கரத்தால் தாங்கி விண்நாட்டு
அரமகளிர் அவ்வுயிவரப் புணரா முன்னம்
ஆவி ஒக்க விடுவாவளக் காண்மின் காண்மின்”
(கலிங்கத்துப் ரணி, 483)

“ப ாரில்,
விடன் ஏந்தும் பவலாற்கும் கவள்வவளயினாட்கும்
உடபன உலந்தது உயிர்”
(புறப்க ாருள் கவண் ா மாவல: (262)
ஆகியரவ காணத்தக்கை. 41 1532. ‘ஏவம் ாராய்; இல் முவற
பநாக்காய்;
அறம் எண்ணாய்;
“ஆ!” என் ாபயா அல்வல; மனத்தால்
அருள் ககான்றாய்;
நா அம் ால், என் ஆர் உயிர் உண்டாய்;
இனி, ஞாலம்
ாவம் ாராது, இன் உயிர்
ககாள்ளப் டுகின்றாய்!
‘ஏவம் ாராய் - (என்) துன்பத்ரதப் பார்க்கின்றாய் அல்ரல; இல் முவற பநாக்காய்-
நற்குடிப் பிறந்த சபண்ணின் நரடமுரறரயயும் கருதுவாய் அல்ரல; அறம்
எண்ணாய் - தருமத்ரதயும் நிரைக்க மாட்டாய்; ஆ என் ாபயா அல்வல - ஐகயா என்று
இரங்குவாயும் அல்ரல; மனத்தால் அருள் ககான்றாய் - உன் மைத்தில் அருள் என்னும்
பண்ரபகய சகான்றுவிட்டாய்; என் ஆர் உயிர் - என்னுரடய அரிய உயிரரயும்; நா
அம் ால் உண்டாய் - உன் நாக்காகியஅம்பிைால் சகான்றாய்; இனி ஞாலம் ாவம்
ாராது - இனி இவ் வுலகத்து மக்கைால் (சபண்சகாரல)பாவம் என்று பாராமல்; இன்
உயிர் ககாள்ளப் டுகின்றாய் - உன் இனிய உயிரரக்சகாள்ைப்படப் கபாகின்றாய்.

சபண்ணிற்குரிய எந்த நற்பண்பும் இல்லாத உன்ரை உலகத்தாகர

சகான்சறாழிப்பர் என்கிறான்.ஏவம் - எவ்வம் என்பதன் விகாரம் மைத்தால் அருள் -
உருபு மயக்கம். உண்டாய் - சதளிவு பற்றிவந்தகால வழுவரமதி.
42

1533. ‘ஏண் ால் ஓவா நாண்,

மடம், அச்சம், இவவபய தம்
பூண் ால் ஆகக் காண் வர் நல்லார்;
புகழ் ப ணி
நாண் ால் ஓரா நங்வகயர்
தம் ால் நணுகாபர;
ஆண் ாலாபர; க ண் ால்
ஆபராடு அவடவு அம்மா?
‘ஏண் ால் ஓவா - சபருரமயின் பகுதியிலிருந்து நீங்காத; நாண், மடம் அச்சம்-
நாணம், மடம், அச்ெம் முதலிய; இவவ தம் பூண் ால் ஆக - இவற்ரறத்
தம்முரடயஅணிகலன்கைாக; காண் வர் நல்லார் - கருதுபவர் நற்சபண்டிர் ஆவர்;
புகழ் ப ணி - புகரழ விரும்பி; நாண் ால் ஓரா நங்வகயர் - நாணத்தின் தன்ரமரய
அறியாத மகளிர்; தம் ால் நணுகாபர - தம் இைத்தில் கெர்ந்தவர் ஆகார்; ஆண் ாலாபர
- (அவர்கள்) ஆண்மக்ககை; க ண் ால் ஆபராடு அவடவு அம்மா - சபண்ணிைத்தில்
யாகராடுொர்ந்தவர் ஆவார்?’ (ஒருவகராடும் ொர்ந்தவர் அல்லர்)

சபண்களுக்குரிய சிறந்த பண்புகள் நாணம், மடம், அச்ெம், பயிர்ப்பு என்பை.

உபலட்ெணத்தால் பயிர்ப்பும் சகாள்ைத் தக்கது. நாணம் - தகாதவற்றின்கண்உள்ைம்
ஒடுங்குதல்; மடம் - அரைத்தும் அறிந்தும் அறியாதது கபால் இருத்தல்; அச்ெம் -
என்றும்காணாதரதக் கண்டவிடத்து அஞ்சுதல்; பயிர்ப்பு - தன் கணவன்
அல்லாதவரின் ரகமுதலியை கமற்படின் அருவருத்தல். ஆண்பாலாகர - ஏகாரம்
கதற்றம்; நணுகாகர - ஏகாரம் அரெ; அம்மா - வியப்பிரடச்சொல். 43

1534. ‘மண் ஆள்கின்றார் ஆகி,

வலத்தால் மதியால் வவத்து
எண்ணா நின்றார் யாவரயும்,
எல்லா இகலாலும்,
விண்பணார்காறும், கவன்ற எனக்கு,
என் மவன வாழும்
 க ண்ணால் வந்தது, அந்தரம்
என்னப் க றுபவபனா?’
‘மண் ஆள்கின்றார் ஆகி - நாட்ரட ஆளுகின்ற அரெர்கைாகப் பட்டம் ஏற்று;
வலத்தால் - வலிரமயாலும்; மதியால் - அறிவிைாலும்; வவத்து
எண்ணாநின்றார்யாவரயும் - கமலாக ரவத்துப் கபாற்றப்படுகின்ற அரெர்கள்
எல்லாரரயும்; விண்பணார்காறும்- கதவர்கள் வரரயிலும்; எல்லா இகலாலும் -
எல்லாப் கபாரிலும்; கவன்ற எனக்கு- சவற்றி சகாண்ட எைக்கு; என்மவன வாழும்
க ண்ணால் - என் அரண்மரையில் வாழும்சபண்ணிைால்; அந்தரம் வந்தது என்னப்
க றுபவபனா - முடிவு கநர்ந்தது என்று சொல்லத்தக்க நிரலரய அரடகவகைா!’

வலமும் மதியும் நிரறந்த மன்ைர்கரை சவன்ற எைக்கு அரவயில்லாத

மரைவியால்முடிவுவந்துவிடுகமா என்கிறான். மரை வாழும் சபண் - மரைவி
இகலால் - உருபுமயக்கம். 44

1535. என்று, என்று, உன்னும்;

ன்னி இரக்கும்; இடர் பதாயும்;
ஒன்று ஒன்று ஒவ்வா இன்னல்
உழக்கும்; ‘உயிர் உண்படா?
இன்று! இன்று! ’ என்னும்
வண்ணம் மயங்கும்; இவடயும் - க ான் -
குன்று ஒன்று ஒன்பறாடு
ஒன்றியது என்னக் குவி பதாளான்.
க ான்குன்று ஒன்று - சபான்மரல ஒன்று; ஒன்பறாடு ஒன்றியது என்ன -
மற்சறாருசபான்மரலகயாடு கூடியது என்னுமாறு; குவி பதாளான் - திரண்ட
கதாள்கரையுரடய தயரதன்; என்று என்று உன்னும் - முற்கூறியவாறு பலபடியாக
நிரைப்பான்; ன்னி இரங்கும் - வாயிைால் பல சொல்லி வருந்துவான்; இடர் பதாயும்-
துன்ப சவள்ைத்தில் அழுந்துவான்; ஒன்று ஒன்று ஒவ்வா - ஒன்கறாடு ஒன்று
சபாருந்தாத; இன்னல் உழக்கும் - பலவரகத்துன்பங்கைால் வருந்துவான்; உயிர்
உண்படா - மூச்சு இருக்கிறகதா; இன்று இன்று என்னும்வண்ணம் - இல்ரல இல்ரல
என்று கூறும்படி; மயங்கும் - மூர்ச்ரெயுறுவான்; இவடயும்- (சநஞ்ெம்) உரடவான்.

கதாய்தல் என்னும் விரைக்கு ஏற்றவாறு இடர் சவள்ைமாக உரரக்கப் பட்டது.

‘சபான் குன்றுஒன்று ஒன்கறாடு ஒன்றியது என்ை’ - இல்சபாருள் உவரம.
45

ரகககயி, ‘உரர மறுத்தால் உயிர் விடுகவன்’ எைல்

1536. ஆழிப் க ான் - பதர் மன்னவன்

இவ்வாறு அயர்வு எய்தி,
பூழிப் க ான் - பதாள் முற்றும் அடங்கப்
புரள் ப ாழ்தில்,
 “ஊழின் க ற்றாய்” என்று உவர; இன்பறல்,
உயிர் மாய்கவன்;
ாழிப் க ான் - தார் மன்னவ!’ என்றாள்,
வக அற்றாள்.
ஆழிப் க ான் பதர் மன்னவன் - ெக்கரங்கரையுரடய சபான்ைால் ஆகிய
கதரரயுரடயதயரதன்; இவ்வாறு அயர்வு எய்தி - இப்படித் தைர்ச்சி அரடந்து; க ான்
பதாள் முற்றும்பூழி அடங்க - அழகிய தன் கதாள்கள் முழுவதும் புழுதி கபார்க்க; புரள்
ப ாழ்தில் - (தரரயில்) உருளும்கபாது; வச அற்றாள் - சநஞ்சில் ஈரமில்லாத
ரகககயி; ‘ ாழி க ான் தார் மன்னவ - சபருரம சபாருந்திய சபான் மாரல அணிந்த
அரகெ; ஊழின் க ற்றாய்- முரறயாகப் சபற்றாய்; என்று உவர - என்று உன்வாயால்
சொல்; இன்பறல் - அவ்வாறு சொல்லாவிட்டால்; உயிர் மாய்கவன் - நான் உயிரரப்
கபாக்கிக்சகாள்கவன்;’ என்றாள் -.

இப்பாட்டு, ரகககயியின் கல்சநஞ்ரெக் காட்டுகிறது. ‘மன்ைவ’ என்னும் விளி

சொன்ைசொல்ரலக் காத்தலும், அறத்ரதப் கபாற்றுதலும் அரெைாகிய உன் கடரம
ஆகும். அதரைச் செய்க என்னும் கருத்ரதக் காட்டுகிறது. ஆழிப் சபான் கதர்
மன்ைவன்என்பதில் தெரதன் என்பதன் சபாருள் அடங்கியிருக்கிறது. பூழி - புழுதி.
பரெ - ஈரம், இரக்கம். 46

1537. ‘அரிந்தான், முன் ஓர் மன்னவன்

அன்பற அரு பமனி,
வரிந்து ஆர் வில்லாய்! வாய்வம வளர்ப் ான்!
வரம் நல்கி,
ரிந்தால், என் ஆம்?’ என்றனள் -
ாயும் கனபலப ால்,
எரிந்து ஆறாபத இன் உயிர் உண்ணும்
எரி அன்னாள்.
ாயும் கனபலப ால் - பரந்து எரியும் தீரயப்கபால; எரிந்து ஆறாபத -
எரிந்துதணியாமல்; இன்உயிர் உண்ணும் - இனிய உயிரர அழிக்கின்ற; எரி அன்னாள் -
சநருப்புப் கபான்ற ரகககயி; ‘வரிந்து ஆர் வில்லாய் - இறுக்கிக் கட்டப்பட்டவில்ரல
உரடயவகை!; முன் ஓர் மன்னவன் - உன் குலத்தில் முன்பு கதான்றிய ஓர் அரென்;
வாய்வம வளர்ப் ான் - ெத்தியத்ரதக் காப்பதற்காக; அருபமனி அரிந்தான் அன்பற-
அரிய தன் உடரல அரிந்து சகாடுத்தான் அல்லவா?; வரம் நல்கி - (அவ்வாறிக்க)நீ
முன்கை வரத்ரதத் தந்துவிட்டு; ரிந்தால் என் ஆம் - இப்கபாது வருந்திைால்
என்ைபயன் உண்டாகும்;’ என்றனள்-.

வாய்ரம காக்க அருகமனி அரிந்த மன்ைவன் சிபிச் ெக்கரவர்த்தி ஆவான். ஒரு

சபாருரைக்பற்றி எரித்த பின் தீயாைது தணிந்துவிடுவதாய் இருக்கக் ரகககயியாகிய
தீகயா உயிகராடு கூடியமன்ைவரைப் பற்றி எரித்தும் தணியாது அவன் உயிரரயும்
சகாள்ளுகிறது எை கவற்றுரமயணி கதான்ற, எரிந்து ஆறாகத இன் உயிர் உண்ணும்
எரி அன்ைால்’ என்றார். 47
 தயரதன் வரம் தருதல்

1538. ‘வீய்ந்தாபள இவ் கவய்யவள்’ என்னா,

மிடல் பவந்தன்
‘ஈந்பதன்! ஈந்பதன்! இவ் வரம்;
என் பசய் வனம் ஆள,
மாய்ந்பத நான் ப ாய் வான் உலகு
ஆள்கவன்; வவச கவள்ளம்
நீந்தாய், நீற்தாய், நின்
மகபனாடும் கநடிது!’ என்றான்.
மிடல் பவந்தன் - வலிரம சபாருந்திய தயரதன்; ‘இவ் கவய்யவன்
வீய்ந்தாபளஎன்னா - இந்தக் சகாடியவள் நாம் உடன்படாவிட்டால் இறுந்துவிடுவான்
என்று கருதி;’ இவ் வரம் ஈந்பதன் ஈந்பதன் - இந்த வரங்கரைக்
சகாடுத்கதன்,சகாடுத்கதன்; என் பசய் வனம் ஆள - என் மகன் இராமன் காட்ரட ஆை;
நான் மாய்ந்துப ாய் - யான் இறந்துகபாய்; வான் உலகு ஆள்கவன் - விண்ணுலரக
ஆள்கவன்; கநடிது- சநடுங்காலம்; நின் மகபனாடும் - (நீ) நின் பிள்ரையாகிய
பரதனுடன் கூடி; வவச கவள்ளம் - பழியாகிய கடரல; நீந்தாய் நீந்தாய் - கடக்க
முடியாமல் அதனுள்நீந்திக்சகாண்கட இருப்பாய்;’ என்றான் -.
தயரதன், வரம் தராவிட்டால் ரகககயி உயிரர விடுதல் உறுதி என்று அஞ்சி,
‘ஈந்கதன், ஈந்கதன்’ என்று விரரந்து கூறிைான். இவ் அடுக்கு - கதற்றத் ரதயும்
சவகுளிரயயும் காட்டுவது. வீய்ந்தாள்- துணிவு பற்றி இறந்த காலத்தில் கூளிைார்.
48

தயரதன் துயர் சகாள்ை, ரகககயி துயிர் சகாள்ைல்

1539. கூறா முன்னம், கூறு டுக்கும் ககாவல வாளின்

ஏறு ஆம் என்னும் வன் துயர் ஆகத்திவட மூழ்க,
பதறான் ஆகிச் கசய்வக மறந்தான்; கசயல் முற்றி,
ஊறா நின்ற சிந்வதயினாளும் துயிலுற்றாள்.
கூறா முன்னம் - (தயரதன் இவ்வரத்ரத ஈந்கதன் என்று, கூறி முடிப்பதற்குள்
முன்கை; கூறு டுக்கும் - இரு கூறாகப் பிைக்கின்ற; ககாவலவாளின் ஏறு ஆம் என்னும்
- சகாரலத் சதாழிரலயுரடய வாளின் தாக்குதகலாடு ஒத்ததாகும் என்று
சொல்லத்தக்க; வன் துயர் ஆகத்து இவட மூழ்க - சகாடிய துன்பம் மைத்தில் புக;
பதறான் ஆகி - உணர்வற்றவன்ஆகி; கசய்வக மறந்தான் - செயல்மறந்து மயங்கிைான்;
கசயல்முற்றி - (தன்காரியம்) முடிவுற்றதைால்; ஊறா நின்ற சிந்வதயினாளும் - மகிழ்ச்சி
ஊறுகின்ற மைமுரடயரகககயியும்; துயிலுற்றாள் - உறங்கிைாள்.
இப்பாட்டில், தயரதன் துயரிைால் செயலற்றுக் கிடக்க, ரகககயி மகிழ்ச்சியிைால்
சமய்ம்மறந்துதூங்கிைாள் எைக் துயருற்றார்க்கும் மகிழ்ச்சியரடந்தார்க்கும்
ஒகரநிரல நிகழ்ந்த தன்ரம கூறப்பட்டது.வாள் ஏறு - வாளின் தாக்குதல். இடிகயறு
என்பது கபால, செயல் முற்றலாவது - தான் கவண்டிய
வரங்கரைப்சபற்றுக்சகாண்டது. 49

இரவு கழிதல்

எழுசீர் ஆசிரிய விருத்தம்

1540. பசண் உலாவிய நாள் எலாம் உயிர்ஒன்று

ப ால்வன கசய்து, பின்
ஏண் உலாவிய பதாளினான் இடர் எய்த,
ஒன்றும் இரங்கிலா
வாள் நிலா நவக மாதராள் கசயல் கண்டு,
வமந்தர் முன் நிற்கவும்
நாணினாள் என ஏகினாள் -
நளிர் கங்குல் ஆகிய நங்வகபய.
பசண் உலாவிய நாள் எலாம் - நீட்சி சபாருந்திய மிகப் பல நாளும்; உயிர்ஒன்று
ப ால்வன கசய்து - இருவருக்கும் உயிர் ஒன்கற என்று சொல்லத்தக்க செயல்கரைப்
புரிந்து; பின் - பிறகு; ஏண் உலாவிய பதாளினான் - வலிரம சபாருந்திய
கதாள்கரையுரடயகணவன்; இடர் எய்த - துன்பத்ரத அரடய; ஒன்றும் இரங்கிலா -
அது கண்டுசிறிதும் மைம் சநகிழாத; வாள் நிலா நவக மாதராள் - ஒளிமிக்க
பற்கரையுரடய ரகககயியின்; கசயல்கண்டு - தீச்செயரலப் பார்த்து; நளிர் கங்குல்
ஆகிய நங்வக - குளிர்ந்தஇரவாகிய சபண்; வமந்தர்முன் நிற்கவும் நாணினாள் என -
ஆடவர் முன்கை நிற்பதற்கும்சவட்கமுற்றாள் என்னும்படி; ஏகினாள் - அகன்று
கபாைாள் (இரவு கழிந்தது)
கெண் உலாவிய நாள் எலாம் - நீண்ட காலமாக; பல ஆண்டுகைாக; அஃதாவது
திருமணம் ஆைதுமுதல்அதுவரர உள்ை நிண்ட காலம். இவ்வைவு காலமும்
ஈருடலும் ஓருயிரும் கபாலக் கணவனுடன் ஒன்றுபட்டு அவன் இன்பத்தில் தான்
இன்புற்றும், அவன் துன்பத்தில் தான் துன்புற்றும் வாழ்ந்தவள் இப்கபாதுமாறுபட்டு
இரக்கமின்றி அவன் சபருந் துயரத்திற்கும் காரணமாகிப் பழிகயற்றது கண்டு, அது
சபண்குலத்திற்ககஇழுக்க என்று கருதிக் கங்குலாகிய நங்ரக ஆடவர் முன் நின்றகவும்
நாணி அகன்றாள். தற்குறிப்கபற்றஅணி. வாள்நிலா - ஒரு சபாருட் பன்சமாழி.
நிற்கவும் - உம்ரம இழிவு சிறப்பு. 50

1541. எண் தரும் கவட கசன்ற

யாமம் இயம்புகின்றன - ஏவழயால்,
வண்டு தங்கிய கதாங்கல் மார் ன்
மயங்கி விம்மியவாறு எலாம்
கண்டு, கநஞ்சு கலங்கி, அம் சிவற ஆன
காமர் துவணக் கரம்
ககாண்டு, தம் வயிறு எற்றி எற்றி விளிப்
ப ான்றன - பகாழிபய.
 எண்தரும் கவட கசன்ற யாமம் - எண்ணப்படுகிற யாமங்களில் கரடசியாய் வந்த
யாமத்தில்; இயம்புகின்றன பகாழி - கூவுகின்றை வாகிய ககாழிகள்; ஏவழயால் -
அறிவற்றவைாைரகககயியால்; வண்டு தங்கிய கதாங்கல் மார் ன் -வண்டுகள்
சமாய்க்கின்ற மாரலரய அணிந்த மார்பிரையுரடய தயரதன்; மயங்கி - அறிவு
அழிந்து; விம்மியவாறு எலாம் கண்டு - புலம்பியவற்ரற எல்லாம் பார்த்து; கநஞ்சு
கலங்கி - மைம் கலங்கி; அம் சிவற ஆன - அழகிய சிறகுகைாகிய; காமர் துவணக்
கரம்ககாண்டு- அழகிய இரு ரககைால்; தம் வயிறு எற்றி எற்றி - தம் வயிற்றில்
பலமுரற அடித்துக்சகாண்டு; விளிப் ப ான்றன - அழுவை கபான்றிருந்தை.

இது முதல் பதிைாறு பாடல்களில் ரவகரறப் சபாழுதில் நிகழும் நிகழ்ச்சிகள்

புரைந்துரரக்கப்படுகின்றை. ரவகரறயில் இயல்பாகக் கூவும் ககாழிகள்
ரகககயியால் துன்புற்ற தயரதரைப் பார்த்து அடித்துக்சகாண்டு அழுவை
கபான்றிருந்தை என்பது தற்குறிப்கபற்ற அணி. இந்த அணிக்கு, ‘சிரற ஆை காமர்
துரணக்கரம் எை வரும் உருவக அணி அங்கமாய் அரமந்தது. ககாழி - பால்பகா
அஃறிரணப் சபயர். ஏ - ஈற்றரெ.

ஒப்பு: வதயல் துயர்க்குத் தரியாது தஞ்சிறகாம்

வகயால் வயிறவலத்துக் காரியருள்வாய் - கவய்பயாவன
வாவு ரித் பதபரறி வாகவன் றவழப் னப ால்
கூவினபவ பகாழிக் குலம் (நளகவண் ா 280) 51

1542. பதாய் கயத்தும், மரத்தும், கமன் சிவற துள்ளி,

மீது எழு புள் எலாம்
பதய்வக ஒத்த மருங்குல் மாதல் சிலம்பின்
நின்று சிலம்புவ -
பககயத்து அரசன் யந்த விடத்வத,
இன்னது ஓர் பகடு சூழ்
மா கயத்திவய, உள் ககாதித்து,
மனத்து வவவன ப ான்றபவ.
பதாய் கயத்தும் - நீராடும் குைங்களிலிருந்தும்; மரத்தும் - மரங்களிலிருந்தும்; கமன்
சிவற துள்ளி - சமல்லிய சிறகுகைால் குதித்துக்சகாண்டு; மீது எழு புள் எலாம் -
வாைத்தில் பறக்கின்ற பறரவகள் எல்லாம்; பதய்வக ஒத்த மருங்குல் - கதய்வு
சபாருந்திய சிற்றிரடரயயுரடய; மாதல் சிலம்பின் நின்று - சபண்களின் பாதச்
சிலம்புகள்கபாலிருந்து; சிலம்புவ - ஒவிப்பரவ; பககயத்து அரசன் யந்த விடத்வத -
ககககய மன்ைன் சபற்சறடுத்த விடம்கபான்றவரை; இன்னது ஓர்பகடு சூழ் -
இத்தரகய சகடுதிரயச்சூழ்ந்து செய்த; மா கயத்திவய - மிக்க கீழ்ரமயுரடயவரை;
உட்ககாதித்து - உள்ைம் புழுங்கி; மனத்து வவவன ப ான்ற - மைத்திற்குள்
ஏசுவைவற்ரற ஒத்திருந்தை; ஏ - அரெ.
பறரவகள் விடியற் காலத்தில் ஒலிப்பரதக் ரகககயி செயல்கண்டு அவரைத் தம்
மைத்தினுள் ரவவது கபாலும் என்றார். இது தற்குறிப்பற்ற அணி, கணவன் உயிரர
வாங்கக் காரணமாதலின்‘விடத்ரத’ என்றார். கயத்தி - கயவன் என்பதன் சபண்பால்;
கீழ்ரமயுரடயவள். அவள் செயலின் சகாடுரம கநாக்கி ‘மா கயத்தி’ என்றார். ஏ -
அரெ 52
யாரைகள் துயில் ஒழிந்து எழுதல்

1543. பசமம் என் ன ற்றி, அன்பு திருந்த

இன் துயில் கசய்தபின்,
‘வாம பமகவல மங்வககயாடு வனத்துள்,
யாரும் மறக்கிலா
நாம நம்பி, நடக்கும்’ என்று
நடுங்குகின்ற மனத்தவாய்,
‘யாமும் இம் மண் இறத்தும்’
என் னப ால் எழுந்தன - யாவனபய.
யாவன - யாரைகள்; பசமம் என் ன ற்றி - தமக்குப் பாதுகாப்பாை
கூடங்களில்சபாருந்தி; அன்பு திருந்த இன்துயில் கசய்தபின் - இராமபிரானிடத்து
அன்பு மிக இனிதுதூக்கத்ரதச் செய்த பின்பு; வாம பமகவல மங்வககயாடு - அழகிய
கமகரல அணிந்த சீரத கயாடு; யாரும் மறக்கிலா நாம நம்பி - எவரும் மறக்க முடியாத
திருப்சபயரர உரடய இராமபிரான்; வனத்துள் நடக்கும் என்று - காட்டிற்குச்
செல்வான் என்று; நடுங்குகின்ற மனத்தவாய்- வருந்துகின்ற
சநஞ்ரெயுரடயவைவாய்; ‘யாமும் இம் மண் இறத்தும் - நாமும் இந்த
நாட்ரடவிட்டுச் செல்கவாம்;’ என் ன ப ால் - என்று கூறுவை கபால; எழுந்தன -
கிைம்பிை.

யாரைகள் எழுந்தரத, இராமபிரான் நாட்ரட விட்டுக் காட்டுக்குச் செல்லப்

கபாவதைால் நாமும்இந்நாட்ரடவிட்டுச் செல்கவாம் எை எழுந்தது கபாலத்
கதான்றியது என்கிறார். இது தற்குறிப்கபற்றஅணி. கெமம் - கூட்டு மிடம்; கூடம்.
வாமம் - அழகு. கமகரல - எண்ககாரவ மணி. யாரை - பால்பகாஅஃறிரைப் சபயர்.
53

விண்மீன்கள் மரறதல்

1544. சிரித்த ங்கயம் ஒத்த கசங் கண் இராமவன,

திருமாவல, அக்
கரிக் கரம் க ாரு வகத்தலத்து, உயர் காப்பு
நாண் அணிதற்குமுன்
வரித்த தண் கதிர் முத்தது ஆகி,
இம்மண் அவனத்தும் நிழற்ற, பமல்
விரித்த ந்தர் பிரித்தது ஆம் என,
மீன் ஒளித்தது - வானபம.
 சிரித்த ங்கயம் ஒத்த - மலர்ந்த தாமரரப் பூக்கரைப் கபான்ற; கசங்கண்திருமாவல
இராமவன - சிவந்த கண்கரையுரடய திருமாலாகிய இராமபிராைது; கரிக் கரம்க ாரு
அக் வகத்தலத்து - யாரையிைது துதிக்ரகரய நிகர்ந்த அந்தக் ரகயில்; உயர்காப்பு
நாண் - சிறந்த மங்கல நாரண; அணிதற்கு முன் - பூண்பதற்கு முன்ைகம; இம் மண்
அவனத்தும் நிழற்ற - இவ்வுலகம் முழுவதும் நிழல் செய்யும் வண்ணம்; வரித்ததண்
கதிர் முத்தது ஆகி- கட்டிை குளிர்ந்த கிரணங்கரையுரடய முத்து
வரிரெகரையுரடயதாய்; பமல் விரித்த - வாைத்தில் பரப்பி கவயப்பட்டிருந்த; ந்தர்
- பந்தல்; பிரித்தது ஆம் என- பிரிக்கப்பட்டது கபால; வானம் - ஆகாயம்; மீன்
ஒளித்தது- விண்மீன்ககைாடு மரறந்தது.

வாைத்ரதகய பந்தலாகவும், விண்மீன்கரை முத்துச்ெரங்கைாகவும் சகாண்டு,

காரலயில் விண்மீன்கள்மரறவரதப் பந்தரலப் பிரிக்ரகயில் முத்துச்ெரங்கள்
அகற்றப்சபற்றை கபான்றிருந்தது என்றார்.இது தற்குறிப்கபற்றம். மங்கல
நிகழ்ச்சிகளுக்கு முன், அதற்குரிய தரலவன் வலங்ரகயில்காப்புக் கயிறு (இரட்ொ
பந்தைம்) கட்டுதல் மரபு. சிரித்த பங்கயம் - இல்சபாருள் உவரம. இராமரை -
இராமனுக்கு; கவற்றுரம மயக்கம். 54

மகளிர் எழுதல்

1545. ‘நாம விற் வக இராமவனத் கதாழும் நாள்

அவடந்த நமக்கு எலாம்,
காம விற்கு உவட கங்குல் மாவல கழிந்தது’
என் து கற்பியா,
தாம் ஒலித்தன ப ரி; அவ் ஒலி,
சாரல் மாரி தழங்கலால்,
மா மயில் குலம் என்ன, முன்னம்
மலர்ந்து எழுந்தனர், மாதபர,
நாம வில் வக இராமவன - பரகவர்க்கு அச்ெத்ரதத் தரும் ககாதண்டம் ஏந்திய
ரகரயயுரடயஇராமரை; கதாழும் நாள் அவடந்த நமக்கு எலாம் - வணங்கும் நல்ல
நாரைப் சபற்ற நம்அரைவர்க்கும்; காமன் விற்கு உவட கங்குல் மாவல - மன்மதைது
கரும்பு வில்லுக்குத் கதாற்றுத்துன்புறுதற்கு இடமாை இராப்சபாழுது; கரித்தது -
நீங்கியது; என் து கற்பியா - என்பரதத் சதரிவித்துக் சகாண்டு; ப ரி ஒலித்தன -
முரெங்கள் ஒலித்தை; அவ் ஒலி- அந்த ஓரெ; சாரல் மாரி தழங்கலால் - மரலப்
பக்கங்களில் தங்கிய கமகம்கபால முழங்கியதால்; மாமயில் குலம் என்ன - சபரிய
மயில்களின் கூட்டம் எழுந்தாற்கபால; மாதர் - மகளிர்; முன்னம் மலர்ந்து எழுந்தனர் -
தம் கணவர் எழுவதற்குமுன்கை முகம் மலர்ந்து துயிலினின்றும் எழுந்தைர்;

நாமம் - அச்ெம். கங்குல் மாரல - இருசபயசராட்டுப் பண்புத்சதாரக. ஏ - ஈற்றரெ.

55

1546. இன மலர்க் குலம்வாய் விரித்து,

இள வாச மாருதம் வீச, முன்
புவன துகிற்கவல பசார, கநஞ்சு
 புழுங்கினார் சில பூவவமார்;
மனம் அனுக்கம் விட, தனித்தனி, வள்ளவலப்
புணர் கள்ள வன்
கனவினுக்கு இவடயூறு அடுக்க, மயங்கினார்
சில கன்னிமார்.
சில பூவவமார் - சபண்கள் சிலர்; இன மலர் குலம் வாய் விரித்து-
பல்வரகயாைபூக்களின் கூட்டங்கள் வாய்விட்டு மலர; வாச இள மாருதம் வீச -
நறுமணம் கலந்த இைங்காற்றுவீசுதலிைால்; முன் புவன- முன்கை தாம் அரரயில்
உடுத்தியிருந்த; துகில் கவலபசார - அரடயும் கமகரலயும் குரலய; கநஞ்சு
புழுங்கினார் - மைம் வருந்திைார்கள்; சில கன்னிமார் - மணமாகா மகளிர் சிலர்; மனம்
அணுக்கம் விட - சநஞ்சில் உள்ை வருத்தம் தீர; தனித்தனி - தனித்தனிகய
(ஒவ்சவாருவரும்); வள்ளவலப்புணர்- இராமபிராரைச் கெர்வதாகக் கண்ட; கள்ளம்
வன் கனவுக்கு - மிக்க வஞ்ெரைரயயுரடயகைாவிற்கு; இவடயூறு அடுக்க -
காற்றிைால் தரட சபாருந்துதலிைால்; மயங்கினார் - திரகத்தைர்.
சதன்றல் வீசுவதைால் காம விருப்பம் மிகக் கணவரைப் பிரிந்த மாதர்கள்
புழுங்கிைர். திருமணமாகாதசபண் காற்றிைால் தூக்கம் கரலந்து கைவு நீங்க,
உண்ரமயறிந்து மயங்கிைர். விரித்து -விரிய; செய்சதன் எச்ெம் செயசவன்
எச்ெமாயிற்று; எச்ெத்திரிபு. 56

குமுதங்கள் குவிதல்

1547. சாய் அடங்க, நலம் கலந்து தயங்கு

தன் குல நன்வமயும்
ப ாய் அடங்க, கநடுங் ககாடுங் ழிககாண்டு,
அரும் புகழ் சிந்தும் அத்
தீ அடங்கிய சிந்வதயாள் கசயல்கண்டு,
சீரிய நங்வகயார்.
வாய் அடங்கின என்ன வந்து குவிந்த -
வண் குமுதங்கபள.
சாய் அடங்க - தன் சபருரம அழியவும்; நலம் கலந்து தயங்கு தன்குல நன்வமயும்-
நன்ரம சபாருந்தி விைங்குகின்ற தைது குலத்தின் சிறப்பும்; ப ாய் அடங்க -
சகட்டழியவும்; கநடுங் ககாடும் ழி ககாண்டு - சநடுங்காலம் நிற்பதாகிய சகாடிய
பழிரயகயற்றும்; அரும் புகழ் சிந்தும் - சபறுதற்கரிய புகரழச் சிதறுகின்ற; அத் தீ
அடங்கிய சிந்வதயாள்- அந்தக் சகாடுரம சபாருந்திய மைத்ரதயுரடய
ரகககயியிைது; கசயல் கண்டு - தகாத செயரலப்பார்த்து; சீரிய நங்வகமார் வாய் -
சிறந்த சபண்களின் வாய்கள்; அடங்கின என்ன- அடங்கி மூடிைாற்கபால; வண்
குமுதங்கள் - வைப்பத்ரதயுரடய செவ்வாம் பல் மலர்கள்; வந்து குவிந்த - (இதழ்கள்
கூடி) மூடிை.
ஆம்பல் மலர் காரலயில் குவிதல் இயற்ரக நிகழ்ச்சி. அது ரகககயியின் சகாடுரம
கண்டு குலப்சபண்டிர்வாயடங்கியிருந்தாற்கபான்று இருந்தது என்பது தற்குறிப்
கபற்றம். பழி சகாண்டு புகழ் சிந்திைாள்என்பது மாற்றுநிரல அணி
(பரிவர்த்தைாலங்காரம்). தீ - உலமவாகு சபயர்; தீப்கபாலும் சகாடுரமரயக்குறித்தது.
57

1548. கமாய் அராகம் நிரம் , ஆவச முருங்கு

தீயின் முழங்க, பமல்
வவ அராவிய மாரன் வாளியும், வான்
நிலா கநடு வாவடயும்,
கமய் அராவிட, ஆவி பசார கவதும்பு
மாதர்தம் கமன் கசவி,
வ அரா நுவழகின்ற ப ான்றன -
ண் கனிந்து எழு ாடபல.
கமாய் அராகம் நிரம் - அடர்ந்த காம கவட்ரக மைத்தில் நிரறயும்படியும்; ஆவச
முருங்கு தீயின் முழங்க - ஆரெ கிைர்ந்த எரியும் சநருப்ரபப் கபால மிகுந்திடுமாறும்;
பமல் - சவளிகய; வவ அராவிய மாரன் வாளியும்- கூர்ரம செய்யப்பட்ட
மன்மதன்அம்புகளும்; வான் நிலா கநடு வாவடயும்- விண்ணில் நிலவும் நீண்ட
வாரடக்காற்றும்; கமய் அராவிட - உடரல அறுத்தலால்; ஆவி பசார - உயிர் தைர;
கவதும்பும்மாதர்தம் கமன்கசவி - வாடுகின்ற மகளிருரடய சமல்லிய காதுகளில்;
ண் கனிந்து எழு ாடல் - இரெ முதிர்ந்து எழுகின்ற பாடல்கள்; வ அரா நுவழகின்ற
ப ான்றன - படத்ரதயுரடய பாம்புகள் நுரழவைவற்ரற ஒத்தை;

கணவரைப் பிரிந்த மாதரர மாரன் அம்புகளும், வாரடக் காற்றும் இரவில் வருத்த.

காரலயில்எழுந்த பாடல்கள் அவ் வருத்தத்ரத மிகுவித்துத் துன்புறுத்திை. அராகம் -
காதல்; சபாருளிடத்துத் கதான்றும் பற்றுள்ைம். ஆரெ - உள்ைம்விரும்பியரதப்
சபறகவண்டும் என்று கமலும் கமலும் நிகழ்வது. நிலா சநடுவாரட - நிலாவும்
சநடியவாரடக் காற்றும். பாடல் - பள்ளிசயழுச்சிப் பாடல். ஏ - ஈற்றரெ. 58

ஆடவர் பள்ளிசயழுச்சி

1549. ‘ஆழியான் முடி சூடும் நாள்,

இவட ஆன ாவிஇது ஓர் இரா
ஊழி ஆயினவாறு’ எனா, உயர்த
ப ாதின்பமல் உவற ப வதயும்,
ஏழு பலாகமும், எண் தவம் கசய்த
கண்ணும், எங்கள் மனங்களும்,
வாழும் நாள் இது’ எனா எழுந்தனர் -
மஞ்ச பதாய் புய மஞ்சபர.
மஞ்சு பதாய் புய மஞ்சர் - கமகத்ரத சயாத்த ரககரையுரடய ஆடவர்;
ஆழியான்முடிசூடும் நாள் - ெக்கரப்பரட ஏந்திய இராம பிரான் மகுடம்
சூடிக்சகாள்ளும் நாளுக்கு; இவட ஆன - நடுவிகல வந்த; ாவி இது ஓர் இரா -
பாவியாகிய இந்த ஓர் இரவு; ஊழி ஆயினவாறு எனா - ஊழிக்காலம் கபால சநடிதாய்
இருந்தது என்கைா என்று எண்ணியும்; உயர் ப ாதின்பமல் உவற ப வதயும் - சிறந்த
தாமரரமலரில் தங்கியுள்ை திருமகளும்; ஏழுபலாகமும் - ஏழு உலகத்தில்
வாழ்கவாரும்; எண் தவம் கசய்த கண்ணும் - முடி சூட்டுவிழாரவக் காணப்
சபருரமக்குரிய தவத்ரதப் புரிந்த எங்கள் கண்களும்; எங்கள் மனங்களும் - அத்தரகய
எங்கள் சநஞ்ெங்களும்; வாழும் நாள் இது எனா - வார்ச்சியுறும் காலம் இந்நாள்என்று
எண்ணியும்; எழுந்தனர் - படுக்ரகயிலிருந்து எழுந்தைர்.

இராமன் முடிசூடும் விடியலுக்குக் காத்திருந்தரமயால், இரவு நீண்டு செல்வதாகத்

கதான்றியது.எைகவ, ‘பாவி இரா’ என்று பழித்தைர். எனினும், ரகககயி சூழ்ச்சி
செய்த இரவாக அது அரமந்துஉண்ரமயிகலகய பாவி இரவாக ஆயிற்று. எண் தவம்
செய்த என்னும் அரடயிரை மைங்ககைாடும் கூட்டுக.வாழும் நாள் - தாம்
கதான்றியதற்குரிய பயரைஅரடயும் நாள். இரரவப் பாவி என்றது.‘அழுக்காறு
எைஒரு பாவி’ (குறள்.168) என்பது கபால. 59

மகளிர் எழுதல்

1550. ஐஉறும் சுடர் பமனியான் எழில் காண

மூளும் அவாவினால்,
ககாய்யுறும் குல மா மலர்க் குவவநின்று
எழுந்தனர் - கூர்வம கூர்
கநய் உறும்சுடர் பவல் கநடுங்கண் முகிழ்த்து,
கநஞ்சில் நிவனப்க ாடும்
க ாய் உறங்கும் மடந்வதமார் - குழல் வண்டு
க ாம்கமன விம்மபவ.
கூர்வம கூர் - கூர்ரம மிக்க; கநய்உறும் சுடர் பவல் - சநய் பூெப்பட்டஒளிசபாருந்திய
கவல் கபான்ற; கநடுங் கண் முகிழ்ந்து - நீண்ட கண்கரை மூடிக்சகாண்டு; கநஞ்சில்
நிவனப்க ாடும் - மைத்தில் இராமரைப் பற்றிய எண்ணத்கதாடு; க ாய்உறங்கும்
மடந்வதமார் - கள்ைத்துயில் சகாண்ட மகளிர்; ஐ உறும் சுடர் பமனியான் - வியப்ரபத்
தருகின்ற ஒளிவீசும் திருகமனிரயயுரடய இராமபிராைது; எழில் காண -
முடிசூடியபுதிய அழரகக் காண்பதற்கு; மூளும் அவாவினால் - கிைர்ந்சதழுகின்ற
ஆரெயிைால்; ககாய் உறும் குல மா மலர்க் குவவ நின்று - சகாய்யப்பட்ட சிறந்த
சபரிய மலர்த்சதாகுதியிைால்செய்யப்பட்ட படுக்ரகயிலிருந்து; குழல்வண்டு
க ாம்என விம்ம- இரெப்பாட்ரடயுரடய வண்டுகள் சபாம்சமன்று
ஆைத்திரவக்க; எழுந்தனர்-.

‘நாம விற்ரக’ (1545) என்று சதாடங்கும் பாடல் தத்தம் கணவகராடு கூடியிருந்த

சபண்கள்விழித்தரதத் சதரிவிப்பது; இப்பாடல் கன்னிப்சபண்கள்
விழித்சதழுந்தரதக் கூறுவது. இராமைது முடிசூட்டு விழாரவக் காணும் ஆரெ
சநஞ்சில் மூண்சடழுவதால் உறக்கம் வராதிருக்கவும் கண்மூடிக் கிடந்தைர். ஆதலின்
அது ‘சபாய் உறக்கம்’ ஆயிற்று. எழில் - கமலும் கமலும் வைர்ந்து சிறக்கும் அழகு.
குரவ - ஆகுசபயராய் மலர்கைால் ஆகிய படுக்ரகரய உணர்த்திற்று. குழல் வண்டு -
குழல்கபால இரெபாடும்வண்டு. “சபான் பால் சபாருவும் விரர அல்லி புல்லிப்
சபாலிந்த சபாலந்தாது, தன்பால் தழுவும்குழல்வண்டு, தமிழ்ப் பாட்டு இரெக்கும்
தாமரரகய” (3736) என்னும் இடத்தும் இப்சபாருளில்வருதல் காணலாம்.
சபாம்சமை - ஒலிக்குறிப்பு. 60

ஊடிய மகளிர் கூடல் புரியாது பிரிதல்

1551. ஆடகம் தரு பூண் முயங்கிட

அஞ்சி அஞ்சி, அனந்தரால்
ஏடு அகம் க ாதி தார் க ாருந்திட,
யாம ப ரி இவசத்தலால்,
பசடகம் புவன பகாவத மங்வகயர்
சிந்வதயில் கசறி திண்வமயால்,
ஊடல் கண்டவர் கூடல் கண்டிலர்,
வநயும் வமந்தர்கள் உய்யபவ.
பசடகம் புவன பகாவத மங்வகயர் - சிறப்புப் சபாருந்திய மலர்மாரலரய அணிந்த
மகளிர்; சிந்வதயில் கசறி திண்வமயால் - மைத்தில் சபாருந்திய வலிரமகயாடு;
ஊடல் கண்டவர் - தத்தம் கணவன் மாகராடு புலந்தவர்கள்; ஆடகம் தரு பூண் முயங்கிட
அஞ்சி அஞ்சி - (கணவன்மார்) தம் மார்பில் அணிந்தசபான்மாரலகயாடு
தழுவுவதற்கு (மகளிர் மார்பில் ) உறுத்துகம என்று மிகவும் அச்ெம் சகாண்டு;
அனந்தரால் - மைத்தடுமாற்றத்கதாடு; ஏடு அகம் க ாதி தார் புவனந்திட -
பூக்கைால்கட்டிய மாரலரய அணிந்துசகாள்ை; யாம ப ரி இவசத்தலால் -
அப்சபாழுது கரடயாமம் கழிந்தரதஅறிவிக்கும் முரெம் ஒலித்தலால்; வநயும்
வமந்தர்கள் உய்ய - மரைவியரின் ஊடலால்வருந்தும் கணவன்மார்
அத்துன்பத்தினின்றும் தப்பும்படி; கூடல் கண்டிலர் - கூடி
மகிழ்தரலப்சபற்றாரில்ரல.

மகளிரின் ஊடரலக் கணவன்மார் கபாக்குவதற்கு முன்கை யாமம் கழிந்ததால்

அம்மகளிர் கூடல்சபறாமல் பிரிந்தைர். ஊடல் - கணவனும் மரைவியும் ஓர்
அமளியில் இருக்கும்கபாது, கணவனிடத்துப்புலத்தற்கும் காரணம் இல்லாமல்
இருந்தும், மிகுந்த காதலால் ஒரு காரணத்ரதக் கற்பித்துக்சகாண்டுமரைவி மைம்
மாறுபட்டு நிற்றல். ரமந்தர் உய்யக் கூட்டம் நிகழாரமயால் மகளிரும் வாடிைர்
என்பது விைங்கும். 61

பல்வரக ஒலிகள்

1552. தவழ ஒலித்தன; வண்டு ஒலித்தன;

தார் ஒலித்தன; ப ரி ஆம்
முழவு ஒலித்தன; பதர் ஒலித்தன;
முத்து ஒலித்து எழும் அல்குலார்
இவழ ஒலித்தன; புள் ஒலித்தன;
யாழ் ஒலித்தன; - எங்கணும் -
மவழ ஒலித்தனப ால் கலித்த,
மனத்தின் முந்துறு வாசிபய.
 எங்கணும் - நகரின் எல்லா இடங்களிலும்; தவழ ஒலித்தன -
பீலிக்குஞ்ெங்கள்விைங்கிை; வண்டு ஒலித்தன - வண்டுகள் ஆரவாரம் செய்தை; தார்
ஒலித்தன - மலர்மாரலகள் விைங்கிை; ப ரி ஆம் முழவு ஒலித்தன - மலர்மாரலகள்
விைங்கிை; ப ரிஆம் முழவு ஒலித்தின - கபரிரக ஆகிய வாத்தியங்கள் ஒலித்தை; பதர்
ஒலித்தன - கதர்கள் சதருவில் ஓடும்கபாது ஒலி எழுப்பிை; முத்து ஒலித்து எழும்
அல்குலார் - முத்துவடங்கள்உராய்ந்து ஒலி சயழுப்பும் இரடயிரையுரடய
சபண்களுரடய; இவழ ஒலித்தன - அணிகலன்கள் ஒலித்தை; புள் ஒலித்தன -
பறரவகள் கூவிை; யாழ் ஒலித்தன - வீரணகள் இரெத்தை; மனத்தின் முந்துறு வாசி -
மைத்தின் கவகத்ரதக் காட்டிலும் விரரந்து ஓடும் குதிரரகள்; மவழ ஒலித்தன ப ால்
- கமகங்கள் முழங்கிைாற்கபால; கலித்தன - ஒலித்தை. ஒலித்தை என்னும் சொல்
பல்கவறு சபாருள்களில் அடுத்தடுத்து வந்தரமயால் சொற்பின்வருநிரல அணி.
62

விைக்குகள் ஒளி மழுங்குதல்

1553. வவயம் ஏழும் ஓர் ஏழும் ஆர் உயிபராடு

கூட வழங்கும் அம்
கமய்யன், வீரருள்வீரன், மா மகன்பமல்
விவளந்தது ஒர்காதலால்
வநய வநய, நல் ஐம்புலன்கள்
அவிந்து அடங்கி நடுங்குவான்
கதய்வ பமனி வடத்த பசகயாளி
ப ால் மழுங்கின - தீ பம.
வவயம் ஏழும் ஓர் ஏழும் - பதிைான்கு உலகங்கரையும்; ஆர் உயிபராடு கூட
வழங்கும்அம் கமய்யன் - தன் அரிய உயிருடகை கெர்த்துக் சகாடுக்கின்ற அந்த
சமய்ம்ரமயாைனும்; வீரருள் வீரன் - வீரர்களுக்குள் வீரைாய் இருப்பவனுமாகிய
தயரதன்; மா மகன்பமல் விவளந்தது ஓர் காதலாதல்- தன் மூத்த பிள்ரையிடத்து எழுந்த
ஒப்பற்ற பாெத்தால்; வநயவநய - மிகவும் வருந்த; நல் ஐம்புலன்கள் அவிந்து அடங்கி -
சிறந்த ஐந்து புலன்களும்சகட்டு அடங்கிப்கபாக; நடுங்குவான் கதய்வபமனி வடத்த
- நடுங்குகிி்ன்றவைாகிய தயரதைதுசதய்வத்தன்ரம சபாருந்திய உடலில் இருந்த;
பசய் ஒளிப ால் - செவ்விய ஒளி சமல்ல சமல்லமழுங்குவது கபால; தீ ம் மழுங்கின -
விைக்குகள் (சபாழுது விடிவதால்) ஒளி குரறந்தை.
தயரதன் கமனி ஒளியிழந்தது கபாலத் தீபங்களும் ஒளியிழந்தை. மா மகன் - மூத்த
மகன்,ஈண்டுப் பிறப்பானும் சிறப்பானும் முதல்வைாகிய இராமரைக் குறித்தது.
திருவுரட மன்ைன் திருமாலாகக்சகாள்ைப்படுதலின், அவன் கமனி ‘சதய்வகமனி’
எைச் சிறப்பிக்கப்பட்டது. உயிர்ப்பிரியும் காலம் அடுத்தகபாது, புலன்கள் கலங்கி
ஒடுங்குதலும், உடம்பின் ஒளி குன்றுதலும் நிகழ்வைவாகும். 63
பல்வரக இரெசயாலி

1554. வங்கியல் ல பதன் விளம்பின.;

வாணி முந்தின ாணியின்
 ங்கி அம் ரம் எங்கும் விம்மின;
ம்வ ம்பின; ல் வவகப்
க ாங்கு இயம் லவும் கறங்கின;
நூபுரங்கள் புலம் , கவண்
சங்கு இயம்பின; ககாம்பு அலம்பின,
சாம கீதம் நிரந்தபவ.
வங்கியம் ல - இரெக் குழல்கள் பலவும்; பதன் விளம்பின - கதன்கபாலும் இனிய
இரெரய ஒலித்தை; வாணி முந்தின ாணியின் ங்கி - சொற்கள் முற்பட்ட
இரெப்பாட்டின் வரககள்; அம் ரம் எங்கும் விம்மின - வாைம் எங்கும் நிரறந்தை;
ம்வ ம்பின - பம்ரப என்னும் வாத்தியங்கள் கபசராலி செய்தை; ல்வவக -
பலவரகயாை; க ாங்கு இயல் லவும் - மகளிரின் காற்சிலம்புகள் ஒலிக்க;
கவண்சங்குஇயம்பின - சவள்ளிய வரையல்கள் அவற்றிற்ககற்ப ஒலித்தை; ககாம்பு
அலம்பின - ஊது சகாம்புகள் ஒலித்தை; சாமகீதம் நிரந்த - ொமகவத இரெ நிரம்பிை.
அகயாத்தி நகரில் காரலயில் எழுந்த பல்கவறு ஒலிகள் குறிக்கப்பட்டை.
சகாட்டுவை, தட்டுவை, ஊதுவை முதலிய வாத்தியங்கள் பலவரக. நூபுரங்கள்
புலம்ப என்பதற்கு மகளிர் காற்சிலம்பு என்றுசபாருள் சகாண்டதற்கு ஏற்பச் ‘ெங்கு
இயம்பிை’ என்பதற்கு வரையல்கள் ஒலித்தை என்றுசபாருள்சகாள்ைப்பட்டது. ெங்கு
- ெங்கிைால் ஆகிய வரையல். ஏ - ஈற்றரெ. 64
கதிரவன் கதாற்றம்

1555. தூ ம் முற்றிய கார் இருட் வக

துள்ளி ஒடிட, உள் எழும்
தீ ம் முற்றவும் நீத்து அகன்கறன
பசயது ஆர் உயிர் பதய, கவம்
ா ம் முற்றிய ப வத கசய்த வகத்
திறத்தினில், கவய்யவன்
பகா ம் முற்றி மிகச் சிவந்தனன்
ஒத்தனன், குண குன்றிபல.
தூ ம் முற்றிய - புரககபால எங்கும் சூழ்ந்த; கார் இருள் வக துள்ளி ஓடிட- கரிய
இருைாகிய பரக குதித்து ஓடிப்கபாகவும்; உள் எழும் தீ ம் முற்றவும்-
வீடுகளின்உள்கை எரிகின்ற விைக்குகள் எல்லாம்; நீத்து அகன்கறன - ஒளிரயத் துறந்து
மழுங்கியகபால; பசயது ஆர் உயிர் பதய - தன் குலத்தில் பிறந்த தயரதைது அரிய உயிர்
சமலியும்படி; கவம் ா ம் முற்றிய ப வத கசய்த - தீவிரை முதிர்ந்த ரகககயி
புரிந்த; வகத் திறத்தினில்- பரகச் செயலால்; கவய்யவன் - சூரியன்; குண குன்றின் -
கிழக்கு மரலயில்; பகா ம் முற்றி மிகச் சிவந்தனன் ஒத்தனன் - சிைம் முதிர்ந்து
மிகவும் செந்நிறம்சகாண்டவன் கபாலக் காணப்பட்டான்.

சூரியன் கிழக்கு மரலயில் சிவந்து கதான்றியதரைத் தன் குலத்தில் பிறந்த

தயரதைது உயிர்ஒடுங்குமாறு ககடு சூழ்ந்த ரகககயியின்மீது ககாபம் சகாண்டவன்
கபாலத் கதான்றிைான் என்றது ஏதுத்தற்குறிப்கபற்ற அணி. குண குன்று - கதிரவன்
எழும் கிழக்கு மரல. குணக்கு - கிழக்கு 65 தாமரரகள் மலர்தல்
1556. மூவர் ஆய், முதல் ஆகி, மூலம்
அது ஆகி, ஞாலமும் ஆகிய
பதவ பதவர் பிடித்த ப ார் வில்
ஒடித்த பசவகன், பசண் நிலம்
காவல் மா மூடி சூடு ப ர் எழில்
காணலாம் எனும் ஆவச கூர்
ாவவமார் முகம் என்ன முன்னம்
மலர்ந்த - ங்கய ராசிபய.
மூவர் ஆய் - அயன், அரி, அரன் என்னும் மூன்று மூர்த்திகைாகி; முதல் ஆகி-
அம்மூவர்க்குள்ளும் திருமாலாகிய முதல்வைாகி; மூலம் அது ஆகி -
இரவசயல்லாவற்றிற்கும்அடியாய் ஆகி; ஞாலமும் ஆகி - உலகத்துள்ை எல்லாப்
சபாருள்களும் தாகை ஆகி; அத்பதவபதவர் பிடித்த ப ார் வில் - அந்த மகாகதவராகிய
சிவசபருமான் பிடித்த கபாரிற்குரியவில்ரல; ஒடித்த பசவகன் - (சீரதரய
மணத்தற்காக) ஒடித்த வீரன் ஆகிய இராமபிரான்; பசண் நிலம் காவல் - சபரிய மண்
முழுதும் காத்தற்குரிய; மாமுடிசூடுப ர் எழில் - சிறந்த மகுடத்ரதச் சூட்டிக்சகாள்ளும்
கபரழரக; காணலாம் எனும் ஆவச கூர்- பார்க்கலாம் என்னும் ஆவல் மிகுந்த;
ாவவமார் முகம் என்ன - சபண்களின் முகங்கள்கபால; ங்கயராசி முன்னம் மலர்ந்த
- தாமரரப் பூக்களின் கூட்டம் முந்தி மலர்ந்தை.
தாமரரப் சபண்களின் முகத்திற்கு உவரமயாகச் சொல்வகத வழக்கம். இங்குப்
சபண்களின் முகம்கபாலத்தாமரர மலர்ந்தை என்றார். இது எதிர் நிரல உவரம
அணி.

“முதலாவார் மூவபர; அம்மூவர் உள்ளும்

முதலாவான் மூரிநீர் வண்ணன்”
என்பது சபாய்ரகயாரின் முதல் திருவந்தாதி. 66

அகயாத்தி நகர மக்கள் நிரல

1557. இன்ன பவவலயின், ஏழு பவவலயும்

ஒத்த ப ால இவரத்து எழுந்து,
அன்ன மா நகர், ‘வமந்தன் மா முடி சூடும்
வவகல் இது ஆம்’ எனா,
துன்னு காதல் துரப் வந்தவவ
கசால்லல் ஆம் வவக எம்மபனார்க்கு
உன்னல் ஆவன அல்ல என்னினும்,
உற்றக ற்றி உணர்த்துவாம்.
 இன்ன பவவலயின் - இப்படிப்பட்டகவரையில்; ஏழு பவவலயும் ஒத்த
ப ாலஇவரத்து எழுந்து - ஏழு கடலும் ஒருகெர இரரத்து எழுந்தாற்கபால; அன்ன
மாநகர் - அந்தப் சபரிய நகரத்தில் உள்ைார்; இது வமந்தன் மாமுடி சூடும் வவகல் ஆம்
எனா - இந்நாள் இராமன் சபருரம சபாருந்திய மகுடம் சூடும் நாள் ஆகும் என்று
எண்ணி; துன்னு காதல்துரப் - நிரறந்த விருப்பம் தூண்டுதலால்; வந்தவவ - செய்து
வந்தவற்ரற; கசால்லல் ஆம் வவக - சொல்லுவதற்கு உரிய வரககள்; எம் அபனார்க்கு
- என்கபான்றவர்களுக்கு; உன்னல் ஆவன அல்ல என்னினும் - கருதுவதற்கும் தக்கரவ
அல்லைஎன்றாலும்; உற்ற க ற்றி உயர்த்துவாம் - முடிந்த அைவு சொல்லுகவாம்.

இராமன் எல்லார்க்கும் நன்மகைாதலால் சபாதுவாக ‘ரமந்தன்’ என்றார். உன்ைல்

ஆவை அல்ல- இழிவு சிறப்பும்ரம விகாரத்ததால் சதாக்கது. உணர்த்துவாம் -
தன்ரமப்பன்ரமவிரைமுற்று. 67

மங்ரகயர் செயல்

கலிவிருத்தம்

1558. குஞ்சரம் அவனயார் சிந்வத ககாள் இவளயார்,

ஞ்சிவன அணிவார்; ால் வவள கதரிவார்;
அஞ்சனம் என, வாள் அம்புகள் அவடபய.
நஞ்சிவன இடுவார்; நாள்மலர் புனவார். *
குஞ்சரம் அவனயார் - யாரைகபாலும் சபருமிதமுரடய ஆடவர் களின்;
சிந்வதககாள்இவளயார் - மைத்ரதக் கவர்கின்ற இரைய மங்ரகயர்; ஞ்சிவன
அணிவார் - செம்பஞ்சுக் குழம்ரபக் கால்களில் பூசுவர்; ால்வவள கதரிவார் -
பால்கபாலும்ெங்குவரையல் கரைத் கதர்ந்சதடுத்துக் ரககயில் அணிவர்; அஞ்சனம்
என - ரம என்று கபர் சொல்லிக்சகாண்டு; வாள் அம்புகள் இவடபய - வாளும் அம்பும்
கபான்ற சகாடிய கண்களில்; நஞ்சிவன இடுவார் - விடத்ரத இடுவர்; நாள்மலர்
புவனவார் - புதிய மலர்கரைத்தரலயில் சூடுவர்.
இரையார் என்பது மகளிரரக் குறித்தது. ‘இரையவர் தம்சமாடுஅவர் தரும்
கல்விகய கருதி ஓடிகைன்’என்னும் திருமங்ரகயாழ்வார் சபரிய திருசமாழியிலும் (1)
இச்சொல் இப்சபாருளில் வருதல்காணலாம். ‘பந்திரை இரையவர் பயில் இடம்’ (79)
என்னும் இடத்தும் இப்சபாருட்டாதல் கருதத்தக்கது. கண்ணில் இடும ரமயிரை
நஞ்சு எைக் கற்பரை செய்தல்த (1564) பின்னும்காணலாம். 68
குமரனின் மகிழ்ச்சி

அறுசீர் ஆசிரிய விருத்தம்

1559. க ாங்கிய உவவக கவள்ளம் க ாழிதர,

கமலம் பூத்த
சங்வக இல் முகத்தார், - நம்பி
தம்பியர் அவனயர் ஆனார் -
கசங் கயல் நறவம் மாந்திக் களிப் ன
 சிவனும் கண்ணார்
குங்குமச் சுவடு நீங்காக் குவவுத்
பதாற் குமரர் எல்லாம்.
க ாங்கிய உவவக கவள்ளம் க ாழிதர - கமசலழுந்த மகிழ்ச்சியால்
கதான்றியமகிழ்ச்சிப் சபருக்குப் சபருக; கமலம் பூத்த சங்வக இல் முகத்தார் -
தாமரரகபால்மலர்ந்த கைங்கமில்லாத முகத்ரத உரடயவராகிய; நறவம் மாந்தி -
கதரையுண்டு; களிப் ன கசங்கயல் சிவணும் கண்ணார் - களிப்பரவயாை செவ்விய
சகண்ரட மீன்கரை ஒத்தகண்கரையுரடய மகளிரது; குங்குமச் சுவடு நீங்கா -
(மார்பில் அப்பிய) குங்குமக்குழம்பிைது அரடயாைம் நீங்காத; குவவுத் பதாள் குமரர்
எல்லாம் - திரண்ட புயங்கரையுரடயஆடவர் அரைவரும்; நம்பி தம்பியர் அவனயர்
ஆனார் - இராமபிரானுரடய தம்பிமாரர ஒத்தவராக ஆயிைர்.

இராமபிராரைக் காட்டிலும் வயது குரறந்த இரைஞர்கள் தங்கள் தரமயனுக்கு

முடிசூட்டுவழாநடப்பதாக எண்ணி மகிி்ழ்ந்தைர். மதுரவக் குடித்துக் களித்திருக்கும்
செங்கயரலச் செவ்வரிபடர்ந்து களித்திருக்கும் மகளிர் கண்களுக்கு உவரம கூறிைார்.
கொக சவள்ைத்ரத நீக்குவதற்கு உவரக சவள்ைம் என்றார். ெங்ரக - குற்றம்,
கைங்கம், சிவணல் - நிகர்த்தல். 69
சபரும்பாகலார் மைநிரல

1560. மாதர்கள், கற்பின் மிக்கார்,

பகாசவல மனத்வத ஒத்தார்;
பவதியர் வசிட்டன் ஒத்தார்;
பவறு உள மகளிர் எல்லாம்
சீவதவய ஒத்தார்; அன்னாள் திருவிவன
ஒத்தாள்; அவ் ஊர்ச்
சாதுவக மாந்தர் எல்லாம் தயரதன்
தன்வன ஒத்தார்.
அவ் ஊர் - அந்த அகயாத்தி நகரத்தில் வாழும்; கற்பின் மிக்கார் மாதர்கள் - கற்பிற்
சிறந்த முதிய மகளிர்கள்; பகாசவல மனத்வத ஒத்தார் -இராமனுரடயதாய்
ககாெரலயின் மைம் கபான்ற மைம் உரடயவர் ஆயிைர்; பவறு உள மகளிர்எல்லாம் -
மற்ற இைம் சபண்கள் எல்லாம்; சீவதவய ஒத்தார் - மகிழ்ச்சியில்சீரதரயப்
கபான்றவர் ஆயிைர்; அன்னாள் திருவிவன ஒத்தாள் - அந்தச் சீரத இலக்குமிரய
ஒத்தவள்ஆயிைாள்; பவதியர் வசிட்டன் ஒத்தார் - மரறயவர்கள் வசிட்டமுனிவரரப்
கபான்றவர் ஆயிைர்; சாதுவக மாந்தர் எல்லாம் - ொதுக்கைாை முதிய
ஆடவர்எல்லாரும்; தயரதன் தன்வன ஒத்தார் - தயரத மன்ைரைப் கபான்றவர்
ஆயிைர்.
நகர மக்கள் அவரவர் தகுதிக்ககற்ப அரடந்த மகிழ்ச்சிசபாருந்திய மைநிரல
அழகுற எடுத்துக் காட்டப்படுகிறது. இராமன் முடுசூடுவது அரெத்
திருரவமைத்தலாதலால் அத்திருமகள் மகிழ்வதுகபாலச் சீரத மகிழ்ந்தாள் என்றார்.
70
 அரெர்கள் வருதல்

1561. இமிழ் திவரப் ரவவ ஞாலம்

எங்கணும் வறுவம கூர,
உமிழ்வது ஒத்து உதவு காதல்
உந்திட, வந்தது அன்பற -
குமிழ் முவலச் சீவத ககாண்கன்
பகாமுடி புவனதல் காண் ான்,
அமிழ்து உணக் குழுழுகின்ற அமரரின்.
அரச கவள்ளம்.
அரச கவள்ளம் - அரெர்களின் சபருந்திரள்; குமிழ் முவலச் சீவத ககாண்கன் -
குவிந்த நகில்கரையுரடய சீரதக்குக் கணவைாகிய இராமபிரான்; பகாமுடி புவனதல்
காண் ான்- அரசுக்குரிய மகுடம் சூட்டிக்சகாள்ளுவரதக் காண்பதற்கு; உமிழ்வது
ஒத்து உதவுகாதல் உந்திட - (உள்கை நிரறந்து) புறம்கப சவளிப்படுவது கபான்று
மிகுகின்ற விருப்பம்தம்ரமத்தூண்ட; அமிழ்து உணக் குழுமுகின்ற அமரரின் -
அமுதத்ரத உண்பதற்கு ஆவகலாடுதிரண்ட கதவர்கரைப் கபால; இமிழ்திவரப்
ரவவ ஞாலம் - ஒலிக்கும் அரலகரையுரடயகடலால் சூழப்பட்ட உலகம்;
எங்கணும் வறுவம கூர - எல்லா இடத்தும் சவறுரமயரடயும்படி; வந்தது - வந்து
கூடிற்று;

அரெர் கூட்டத்திற்குத் கதவர் கூட்டத்ரத உவரம கூறிைார். உவரம அணி. பரரவ

- பரவிஇருப்பது; ஐ - விரைமுதல் விகுதி. அன்று, ஏ - அரெகள்.
71 சதருக்களில் மக்கள் சநருக்கம்
1562. ாகு இயல் வளச் கசவ்வாய்,
வண முவல, ரவவ அல்குல்,
பதாவகயர் குழாமும், வமந்தர் சும்வமயும்
துவன்றி, எங்கும்,
‘ஏகுமின், ஏகும்’ என்று என்று,
இவட இவட நிற்றல் அல்லால்,
ப ாகில; மீளகில்லா -
க ான் நகர் வீதி எல்லாம்.
க ான் நகர் வீதி எல்லாம் - அந்த அழகிய நகரத்தின் சதருக்களில் எல்லாம்; ாக
இயல் வளச் கசவ்வாய் - கதன்பாகு கபான்ற இனிரமரயயும் பவைம்
கபான்றசெய்ரமரயயும் உரடய உதடுகரையும்; வண முவல - பருத்த
தைங்கரையும்; ரவவ அல்குல்- பரந்த அரரப் பகுதியிரையும் உரடய; பதாவகயர்
குழாமும் - மகளிரது கூட்டமும்; வமந்தர் சும்வமயும் - ஆடவர் கூட்டமும்; எங்கும்
துவன்றி - எல்லாஇடங்களிலும் சநருங்கி; ஏகுமின் ஏகும் என்று என்று - செல்லுங்கள்
செல்லுங்கள் என்றுபலமுரற சொல்லிக்சகாண்டு; இவட இவட நிற்றல் அல்லால் -
தாம் தாம் நின்றஇடங்களிகலகய நிற்பரத அன்றி; ப ாகில - முன்கைறிச்
செல்லவுமில்ரல; மீளகில்லா- திரும்பிச் செல்ல ஆற்றலற்றைவும் ஆயிை.
 இது நகரத்தில் உண்டாை கபாக்குவரத்து சநருக்கடிரயக் கூறுமுகமாகக்
கூட்டத்தின் மிகுதிரயப்புலப்படுத்தியது. கதாரகயர் - மயில்கபாலும்
ொயலுரடயவர். சும்ரம - கூட்டம். 72
கூட்டத்தின் சபருக்கம் பற்றிய கபச்சு

1563. ‘பவந்தபர க ரிது’ என் ாரும்,

‘பவதியர் க ரிது’ என் ாரும்,
‘மாந்தபர க ரிது’ என் ாரும்,
‘மகளிபர க ரிது’ என் ாரும்,
ப ாந்தபத க ரிது’ என் ாரும்,
‘புகுவபத க ரிது’ என் ாரும்,
பதர்ந்தபத பதரிந் அல்லால், யாவபர
கதரியக் கண்டார்?
பவந்தபர க ரிது என் ாரும் - (அந்தக் கூட்டத்தில்) அரெர்களின் சதாகுதிகயமிகுதி
என்பவரும்; பவதியர் க ரிது என் ாரும் - மரறயவர் சதாகுதிகய மிகுதிஎன்பவரும்;
மாந்தபர க ரிது என் ாரும் - ஆடவர் சதாகுதிகய மிகுதி என்பவரும்; மகளிபர க ரிது
என் ாரும் - சபண்டிர் சதாகுதிகயமிகுதி என்பவரும்; ப ாந்தபத க ரிது என் ாரும் -
வந்து கெர்ந்தவர் கூட்டகம மிகுதிஎன்பவரும்; புகுவபத க ரிது என் ாரும் -
வரப்கபாகும் கூட்டகம மிகுதியாக இருக்கும் என்பவரும் ஆக; பதர்ந்தபத பதரின்
அல்லால் - தாம் அறிந்தரதகய அறிந்ததன்றி; யாவபர கதரியக் கண்டார் - எவர்தாம்
முழுவதும் நன்றாய் அறிந்தவர்? (ஒருவருமில்ரலஎன்றபடி).

இதைால் ஒவ்சவாரு குழுவும் அைவிட முடியாதவாறு மிகுதியாய் இருந்தது

என்பது குறிக்கப்பட்டது. கவந்தர் முதலியவர் அவரவர் சதாகுதிக்கு ஆகிவந்தைர்;
ஆகுசபயர். சபரிது என்னும் ஒன்றன்பால் விரைமுடிபுக்கு ஏற்ப அவ்வாறு
சகாள்ைல் கவண்டும். மகளிரரப் பின்ைர்க் குறித்தரமயின்மாந்தர் என்பது
அவர்கரை நீக்கி ஆடவரர மட்டும் கூட்டியது. 73
மகளிர் கூட்டத்தின் வருரக

1564. குவவளயின் எழிலும், பவலின்

ககாடுவமயும், குவழத்துக் கூட்டி,
திவளும் அஞ்சனம் என்று ஏய்ந்த
நஞ்சிவனத் கதரியத் தீட்டி,
தவள ஒண் மதியுள் வவத்த
தன்வம சால் தடங் கண் நல்லார்,
துவளும் நுண் இவடயார், ஆடும்
பதாவக அம் குழாத்தின் கதாக்கார்.
குவவளயின் எழிலும் - கருங்குவரை மலரின் அழரகயும்; பவலின் ககாடுவமயும் -
கவற்பரடயின் சகாரலத் தன்ரமரயயும்; குவழத்துக் கூட்டி - ஒன்றாய்க் கலந்து
கெர்த்து; திவளும் அஞ்சனம் என்று ஏய்ந்த- விைங்குகின்ற ரம என்று
சபயர்சபாருந்திய; நஞ்சிவனத் கதரியத் தீட்டி - விடத்ரத விைங்கப் பூசி ;
தவளஒன்மதியுள் வவத்த தன்வம சால் - சவள்ளிய ஒளிமிக்க ெந்திரனிடத்தில்
ரவத்தாற்கபான்றதன்ரம அரமந்த; தடங் கண் நல்லார் - சபரிய கண்கரையுரடய
அழகியவரும்; துவளும் நுண் இவடயார்- துவளுகின்ற சமல்லிய
இரடயிரையுரடயவரும் ஆகிய மகளிர்; ஆடும் பதாவகஅம் குழாத்தின் -
நடைமாடும் ஆழகிய மயிற்கூட்டம் கபால; கதாக்கார் - வந்துகூடிைர்.

குவரையின் அழரகயும் கவலின் சகாடுரமரயயும் கெர்த்து, ரமயாகிய

நஞ்சிரைப்பூசி, மதியுள்ரவத்தை கபாலும் கண்கள் என்பது இல்சபாருள் உவரம.
‘அஞ்ெைம் என்று ஏய்ந்த நஞ்சு’ என்பது உருவகம். கதாரக - ஆகுசபயர்.
74 முடிசூட்டு விழாவுக்கு வருரக தாராதவர்
1565. நலம் கிளர் பூமி என்னும்
நங்வகவய நறுந் துழாயின்
அலங்கலான் புணரும் கசல்வம்
காண வந்து அவடந்திலாதார் -
இலங்வகயின் நிருதபர; இவ்
ஏழ் உலகத்து வாழும்
விலங்கலும், ஆவச நின்ற
விடா மத விலங்கபலயால்.
நறுந் துழாய் அலங்கலான் - மணம் சபாருந்திய துைசி மாரலரயச் சூடும்
திருமாலாைஇராமபிரான்; நலம் கிளர் பூமி என்னும் நங்வகவய - சிறப்பு மிக்க
மண்மகள் என்னும்பிராட்டிரய; புணரும் கசல்வம் காண - கெருகின்ற கபற்றிரைக்
காண்பதற்கு; வந்து அவடந்திலாதார் - வந்து கெராதவர்; இலங்வகயின் நிருதபர -
இலங்ரகயில் உள்ைஅரக்கர் மட்டுகம ஆவர்; இவ் ஏர் உலகத்து வாழும் விலங்கலும் -
அவகர யன்றி, இந்தஏழு உலகங்களிலும் உள்ை மரலகளும்; ஆவச நின்ற விடா மதம்
விலங்கள் - எட்டுத்திக்குகளிலும் நீங்காமல் நின்ற மதம் சபாழியும் யாரைகளுகம
ஆகும்.
அரக்கர்களும், அஃறிரணப் சபாருள்கைாை மரலகளும், திரெயாரைகளும்
மட்டுகம வரவில்ரலஎன்பதால் பிறர் எல்லாரும் வந்தைர் என்பதாம். அரக்கர்
பரகயானும், மரலகள்,அரெதலின்ரமயானும், திரெயாரைகள் திரெகரைச்
சுமத்தரலவிட்டு வரக்கூடாரமயானும் வரவில்ரல. நங்ரக - குணங்கைால்
நிரறந்தவள். ஆல் - அரெ. 75

மன்ைர்கள் முடிசூட்டு மண்டபம் புகுதல்

1566. சந்திரர் பகாடி என்னத் தரள

கவண் கவிவக ஓங்க,
அந்தரத்து அன்னம் எல்லாம்
ஆர்ந்கதனக் கவரி துன்ன,
இந்திரற்கு உவவம சாலும்
 இருநிலக் கிழவர் எல்லாம்
வந்தனர்; கமௌலி சூட்டும்
மண்ட ம் மரபின் புக்கார்.
இந்திரற்கு உவவம சாலும் - கதகவந்திரனுக்கு உவரமயாகத்தக்க; இரு நிலக்கிழவர்
எல்லாம் - சபரிய நாடுகளுக்குத் தரலவர்கைாை அரெர்கள் எல்லாரும்; சந்திரர்பகாடி
என்ன - ெந்திரர் எண்ணற்கறார் என்னும்படி; தரள கவண் கவிவக ஓங்க - முத்துகைால்
ஆகிய சவள்ளியகுரடகள் கமகலாங்கவும்; அந்தரத்து அன்னம் எல்லாம் ஆர்ந்கதனத-
வானில் அன்ைப்பறரவகள் எல்லாம் நிரறந்தை என்னும்படி; கவனி துன்ன -
சவண்ொமரங்கள் சநருங்கவும்; வந்தனர் - வந்து; கமௌலி சூட்டும் மண்ட ம் -
இராமபிரான் முடிபுரைதற்குரிய மண்டபத்துள்; மரபின் புக்கார் - முரறப்படி
புகுந்தைர்.

மன்ைர்கள் தம் வரிரெகயாடு மண்டபத்தில் முரறப்படி புகுந்தைர் என்பது கருத்து.

இன்பத்துய்ப்பில் இந்திரனுக்கு கமலாைவர் என்பார். ‘இந்திரற்கு உவரக ொலும்’
என்றார்.சவண்ொமரரகள் அரெவு, நிறம் ஆகியவற்றால் அன்ைம் கபால்வை.
வந்தைர் - முற்சறச்ெம். 76
கவதம் வல்லார் வருரக

1567. முன் யந்து எடுத்த காதல்

புதல்வவன முவறயிபனாடும்
இற் யன் சிறப்பிப் ாரின்.
ஈண்டிய உவவக தூண்ட,
அற்புதன் திருவவச் பசரும்
அரு மணம் காணப் புக்கார் -
நல் யன் தவத்தின் உய்க்கும்
நான்மவறக் கிழவர் எல்லாம்.
தவத்தின் நல் யன் உய்க்கும் - தம் தவத்தின் ஆற்றலால் நல்ல
பயன்கரைத்தருகின்ற; நால் மவற கிழவர் எல்லாம் - நான்கு கவதங்களுக்கும் உரிய
அந்தணர்எல்கலாரும்; முன் யந்து எடுத்த காதல் புதல்வவன - தாம் முற்படப்
சபற்சறடுத்தஅன்புக்குரிய பிள்ரைரய; முவறயிபனாடும் - முரறரமயுடன்; இல்
யன் சிறப்பிப் ாரின் - இல்வாழ்க்ரகப் பயனில் கமம்பட மணஞ்செய்விப்பவர்
கபால; ஈண்டிய உவவகதூண்ட- மிக்க மகிழ்ச்சி செலுத்த; அற்புதன் திருவவச் பசரும்-
இராமபிரான்அரெத் திருரவச் கெர்கின்ற; அருமணம் காணப் புக்கார் - அரிய
திருமணத்ரதக் காணமண்டபத்தினுள் புகுந்தைர்.

தம் மூத்த மகனுக்குத் திருமணம் செய்விக்கும்கபாது எவ்வைவு உவரக

சகாள்வாகரா அவ்வைவுஉவரககயாடு அந்தணர்கள் இராமபிரான்
முடிசூட்டுவிழாரவக் காண மண்டபத்தினுள் புகுந்தைர். அற்புதன் - மாய
விரையாட்டுரடயவன். 77
பலவரக நிகழ்ச்சிகள்
1568. விண்ணவர் விசும்பு தூர்த்தார்;
விரிதிவர உடுத்த பகால
மண்ணவர் திவசகள் தூர்த்தார்;
மங்கலம் இவசக்கும் சங்கம்,
கண் அகல் முரசின், ஓவத
கண்டவர் கசவிகள் தூர்த்த;
எண் அருங் கனக மாரி
எழு திவரக் கடல்கள் தூர்த்த.
விண்ணவர் விசும்பு தூர்த்தார் - (அவ் விழாரவக் காண வந்த) வாைவர்
ஆகாயத்ரதநிரப்பிைர்; விரிதிவர உடுத்த பகால மண்ணவர்- பரந்த கடரல ஆரடயாக
உடுத்த அழகியபூமியில் உரறகவார்; திவசகள் தூர்த்தார் - எட்டுத் திக்குகரையும்
நிரப்பிைர்; மங்கலம் இவசக்கும் சங்கம் ஓவத - மங்கைகரமாக ஒலிக்கும்
ெங்குகளிைரடய ஒலியும்; கண் அகல் முரசின் ஓவத- அகன்ற கண்ரணயுரடய
முரெவாத்தியங்களினுரடய ஒலியும்; கண்டவர் கசவிகள் தூர்த்த - விழாக்காண
வந்தவர் செவிகரை நிரப்பிை; எண் அருங்கனக மாரி - தாைமாகத் தரப்பட்ட
அைவிடற்கு அரிய சபான்மரழ; எழுதிவரக் கடலும்தூர்த்த - அரலகரையுரடய ஏழு
கடல்கரையும் நிரப்பிை.
மண்டபத்துள் ெங்க நாதமும், முரசின் ஒலியும் செவிகரை நிரறக்க.
சபான்மரழசபாழியப்பட்டது. செவிகள் தூர்த்த என்னும் பலவின்பால்
விரைமுற்றுக்ககற்ப, ஓரத என்பரதப்பிரித்துச் ெங்கத்கதாடும் முரகொடும் கூட்டிச்
ெங்கின் ஓரெயும் முரசின் ஓரெயும் தூர்த்தைஎைப் சபாருள் சகாள்க. தூர்த்தல் என்பது
பலமுரற ஒகர சபாருளில் வந்தது. சொற்சபாருட் பின்வரு நிரல அணி.
78
எங்கும் ஒளிசவள்ைம்

1569. விளக்கு ஒளி மவறத்த, மன்னர்

மின் ஒளி; மகுட பகாடி
துளக்கு ஒளி, விசும்பின் ஊரும்
சுடவரயும் மவறத்த; சூழ்ந்த
அளக்கர் வாய் முத்த மூரல்
முறுவலார் அணியின் பசாதி,
‘வவளக்கலாம்’ என்று, அவ் வாபனார்
கண்வணயும் மவறத்த அன்பற.
மன்னர் மின் ஒளி - மன்ைர்களின் உடம்பின் ஒளிக்கதிர்கள்; விளக்கு ஒளி மவறத்த -
விைக்கின் ஒளிரய மரறயச் செய்தை; மகுட பகாடி துளக்கு ஒளி - மகுடங்களின்
சதாகுதிகள் அரெதலால் உண்டாகும் ஒளிக்கற்ரறகள்; விசும்பின் ஊரும்
சுடவரயும்மவறக்கு - வாைத்தில் செல்லும் சூரியரையும் மரறந்தை; சூழ்ந்த அளக்கர்
வாய் முத்த மூரல் முறுவலார்- பூமிரயச் சூழ்ந்துள்ை கடலில் கதான்றிய முத்துப்
கபான்ற பற்கரையும் புன்ைரகரயயும் உரடயசபண்களுரடய; அணியின் பசாதி -
ஆபரணங்களின் ஒளிக்கதிர்கள்; வவளக்கலாம்என்று - கதவகலாகத்ரதயும்
வரைத்துக் சகாள்ைலாம் என்று கருதி; அவ் வாபனார் கண்வணயும் - அந்தக்
கதவர்களின் கண்கரையும்; மவறத்த - மரறத்தை;
ககாடி என்பது மிகுதி குறித்தது. ‘மரறத்த’ என்னும் பலவின்பால்
விரைமுற்றுக்ககற்ப ஒளி, கொதி என்பவற்ரற ஒளிக்கதிர்கள் என்று பன்ரமயாகக்
சகாள்ைல் கவண்டும். இன்கறல், ஒருரமபன்ரம மயக்கமாகும். அன்று, ஏ -
அரெகள். 79

வசிட்ட முனிவன் வருரக

1570. ஆயது ஓர் அவமதியின்கண்,

ஐயவன மகுடம் சூட்டற்கு
ஏயும் மங்கலங்கள் ஆன
யாவவயும் இவயயக் ககாண்டு,
தூய நான்மவறகள்
பவத ாரகர் கசால்ல, கதால்வல
வாயில்கள் கநருக்கம் நீங்க,
மா தவக் கிழவன் வந்தான்.
ஆயது ஓர் அவமதியின்கண் - அத்தரகய சூழலில்; மாதவக் கிழவன் - சபரிய
தவத்ரதச் செய்த வசிட்ட முனிவன்; ஐயவன மகுடம் சூட்டற்கு -
இராமபிராரைமுடிசூட்டுவதற்கு; ஏயும் மங்கலங்கள் ஆன யாவவயும் - சபாருந்திய
மங்கலப் சபாருள்கைாகியஎல்லாவற்ரறயும்; இவயயக் ககாண்டு - சபாருத்தமுற
எடுத்துக்சகாண்டு; பவத ாரகத் தூயநான்மவறகள் கசால்ல - கவதங்கரைக் கரர
கண்டவர்கைாை அந்தணர்கள் தூய்ரமயாை நான்குகவதங்கரை ஓதிவர; கதால்வல
வாயில்கள் கநருக்கம் நீங்க - பரழய வாயில்களில்உள்ைவர்கள் சநருக்கத்ரத நீங்கி
விலகிக்சகாள்ை; வந்தான் - முடிசூட்டு மண்டபத்துக்கு எழுந்தருளிைான்.

வசிட்ட முனிவன்மீது உள்ை மரியாரதயால் அங்கங்கக வாயில்களில் நின்றவர்கள்

விலகிவழிவிட்டைர். வாயில்கள் பரழயை எனினும் சநருக்கம் புதியது. கவத
பாரகர். - கவதத்ரதக்கரர கண்டவர்கள்; பாரம் - அக்கரர.
80
வசிட்ட முனிவன் செயல்

1571. கங்வகபய முதல ஆய கன்னி

ஈறு ஆன தீர்த்த
மங்கலப் புனலும், நாலு வாரியின்
நீரும் பூரித்து.
அங்கியின் விவனயிற்கு ஏற்ற
யாவவயும் அவமத்து, வீரச்
 சிங்க ஆசனமும் வவத்து,
கசய்வன விறவும் கசய்தான்.
கங்வக முதல் ஆய - கங்ரகயாறு முதலாக; கன்னி ஈறு ஆன - குமரியாறு
ஈறாகஉள்ை; தீர்த்த மங்கலப் புனலும் - புன்ணிய தீர்த்தங்களின் மங்கைகரமாை
நீரரயும்; நாலு வாரியின் நீரும் - நான்கு கடல்களில் நீரரயும்; பூரித்து -
குடங்களில்நிரறத்துரவத்து; அங்கியின் விவனயிற்கு - அக்கினியில் செய்யகவண்டும்
ஓமம் முதலியெடங்குகளுக்கு; ஏற்ற யாவவயும் அவமத்து - சபாருந்திய எல்லா
வற்ரறயும்தக்கவாறு செய்து; வீரச் சிங்க ஆதனமும் வவத்து - வீர சிம்மாெைத்ரதயும்
உரிய இடத்தில் அரமத்து; கசய்வன பிறவும் கசய்தான் - கமலும் செய்ய
கவண்டுவைவற்ரறயும்செய்தான்.

வசிட்ட முனிவன் ஒமத்திற்கும் நீராட்டத்திற்குத் கவண்டுவை எல்லா

வற்ரறயும்அரமத்துரவத்தான். அங்கியின் விரை - ஓமம்; அதற்குரியை அட்ெரத,
தருப்ரப, ெமித்து,சநய், அகப்ரப முதலியை. ‘பிறவும்’ என்பது ஓமத்திற்குரிய
புகராகிதர் முதலாயிகைாரரவரித்தல், அங்குரார்ப்பணம். சுமங்கலி அரமத்தல்,
யாரை, குதிரர, அத்திமரத்தால் செய்தபீடம் முதலிய வற்ரறக் குறித்தது.
81

தயரதரை அரழத்துவரச் சுமந்திரன் செல்லுதல்

1572. கணித நூல் உணர்ந்த மாந்தர்,

‘காலம் வந்து அடுத்தது’ என்ன,
பிணி அற பநாற்று நின்ற
க ரியவன், ‘விவரவின் ஏகி
மணி முடி பவந்தன் தன்வன
வல்வலயின் ககாணர்தி’ என்ன,
ணி தவலநின்ற காதல் சுமந்திரன்
ரிவின் கசன்றான்.
கணித நூல் உணர்ந்த மாந்தர் - கொதிட நூலில் துரறகபாய கொதிடர்கள்; ‘காலம்
வந்து அடுத்தது - முகூர்த்த கநரம் வந்து சநருங்கியது;’ என்ன -
என்றுசதரிவித்ததைால்; பிணி அற பநாற்று நின்ற க ரியவன் - பிறவிகநாய்
நீங்கும்படிதவஞ்செய்து அந்நிரலயில் வழுவாமல் நின்ற வசிட்ட முனிவன்;
விவரவின் ஏகி - கவகமாகச் சென்று; மணிமுடி பவந்தன் தன்வன - இரத்தின் கிரீடம்
அணிந்தெக்கரவத்திரய; வல்வலயின் ககாணர்தி - விரரவில் இங்குக் சகாண்டு
வருவாய்; என்ன - என்று பணிக்க; ணி தவலநின்ற காதல்சுமந்திரன் - அம்முனிவைது
கட்டரைரயத் தரலகமற் சகாண்டு நின்ற அன்பு நிரறந்தசுமந்திரன்; ரிவின்
கசன்றான் - அன்கபாடு விரரந்து சென்றான்.

வசிட்ட முனிவனுரடய தகுதிகரை கநாக்கிப் ‘சபரியவன்’என்றார் கநாற்றலினும்

அந்சநறி வழுவாது நிற்றல் அருரமத்தாதலின் ‘கநாற்று நின்ற’என்றார். ‘குணவாயிற்
ககாட்டத்து அரசு துறந்து இருந்த’ என்பதில் (சிலப்பதிகம் - 1)‘இருந்த’ என்பது
கபான்றது ‘நின்ற’ என்னும் இது. 82
 ரகககயி, ‘இராமரை அரழத்து வா’ எைல்

1573. வின் கதாட நிவந்த பகாயில், பவந்தர்தம்

பவந்தன் தன்வனக்
கண்டிலன்; வினவக் பகட்டான்;
வககயள் பகாயில் நண்ணி,
கதாண்வட வாய் மடந்வதமாரின் கசால்ல,
மற்று அவரும் கசால்ல,
க ண்டிரில் கூற்றம் அன்னாள்,
‘பிள்வளவயக் ககாணர்க’ என்றாள்.
விண்கதாட நிவந்த பகாயில் - வாரை அைாவி உயர்ந்து நின்ற அரண்மரையில்;
பவந்தர்தம் பவந்தன் தன்வன - அரெர்களுக்கு அரெைாகிய தயரதரை; கண்டிலன் -
காணாதவாைகி; வினவ - (அங்குள்ைாரரக்) ககட்க; பகட்டான் - (அவர்கள்)சொல்லக்
ககட்டு; வககயள் பகாயில் நண்ணி - ரகககயியின் அரண்மரைரய அரடந்து;
கதாண்வடவாய் மடந்வதமாரின் கசால்ல - சகாவ்ரவக் கனிகபான்ற
வாயிரையுரடயதாதியரித்தில் தன் வருரகரயத் சதரிவிக்க; அவரும் கசால்ல -
அத்தாதியரும்ரகககயியிடத்துத் சதரிவிக்க; க ண்டிரில் கூற்றம் அன்னாள் - மகளிருள்
யமரைப்கபான்ற அவள்; ‘பிள்வளவயக் ககாணர்க - இராமரை அரழத்து வருக;’
என்றாள் - என்று சுமத்திரரை கநாக்கிக் கூறிைாள்.

தயரதன், ரகககயியின் அரண்மரையில் இருத்தரலக் ககட்டுச் சுமந்திரன் அங்கக

செல்ல, அவன் ெக்கரவத்திரயக் காண்பதற்கு முன்கை ரகககயி அவரைப் பார்த்து
இராமரை அரழத்துவரப்பணிந்தாள். கணவரைக் சகால்லத் துணிந்தவாைாதலின்,
‘கூற்றம் அன்ைாள்’ என்றார். கண்டிலன், ககட்டான் - முற்சறச்ெங்கள். மற்று - அரெ.
83

சுமந்திரன் இராமரை அரழத்துவரச் செல்லுதல்

1574. ‘என்றனள்’ என்னக் பகட்டான்;

எழுந்த ப ர் உவவக க ாங்கப்
க ான் திணி மாட வீதி
க ாருக்ககன நீங்கி, புக்கான்;
தன் திரு உள்ளத்துள்பள
தன்வனபய நிவனயும் மற்று அக்
குன்று இவர் பதாளினாவனத்
கதாழுது, வாய் புவதத்து, கூறும்;
‘என்றனள்’ - ‘பிள்ரைரயக் சகாணர்க’ என்று ரகககயி சொன்ைாள்;
என்னபகட்டான் - என்று கூறக் ககட்டான் சுமந்திரன்; எழுந்த ப ர் உவவக க ாங்க -
உண்டாகிய மிக்க மகிழ்ச்சி கமலும் கமலும் சபருக; க ான் திணி மாட வீதி -
சபான்மயமாை மாடங்கரையுரடய சதருக்கரை; க ாருக்ககன நீங்கி - விரரவாகக்
கடந்து; புக்கான் - (இராமைது மாளிரகயினுள்) புகுந்தான்; தன் திரு உள்ளத்துள்பள -
(அங்குத்) தைது மைத்திற்குள்கை; தன்வனபய நிவனயும் அக்குன்று இவர்
பதாளினாவள- தன்ரைகய நிரைத்துக்சகாண்டிருக்கின்ற அந்தக் குன்று கபான்ற
புயங்கரையுரடய இராமபிராரை; கதாழுது வாய் புவதத்து - (கண்டு) வணங்கி
வாரய மூடிக்சகாண்டு; கூறும் - (பின்வருமாறு) சொல்லலாைான்.

இராமபிரான் தான் சகாண்ட மானிட கவடத்திற்கு ஏற்றவாறு, உண்ணாமல்

கநான்புகமற்சகாண்டு நாராயணரைத் தியானித்து நிற்றலின் ‘தன்ரைகய நிரையும்’
என்றார். இராமரைவாழ்த்தித் தயரதனுடன் கெர்த்து அனுப்பக் கருதிகய ரகககயி
இராமரை அங்ககஅரழத்திருப்பதாகச் சுமந்திரன் எண்ணியதால் எழுந்த
கபருவரகசபாங்குவதாயிற்று. 84

சுமந்திரன் இராமரை அரழத்தல்

1575. ‘ககாற்றவர், முனிவர், மற்றும்

குவலயத்து உள்ளார், உன்வனப்
க ற்றவன் தன்வனப் ப ாலப்
க ரும் ரிவு இயற்றி நின்றார்;
சிற்றவவதானும், “ஆங்பக ககாணர்க”
எனச் கசப்பினாள்; அப்
க ான் - தட மகுடம் சூடப்
ப ாதுதி, விவரவின்’ என்றான்.
‘ககாற்றவ - அரெர்களும்; முனிவர் - இருடிகளும்; மற்றும் குவலயத்துஉள்ளார் -
பின்னும் இந்நிலவுலகத்தில் உள்ை மக்களும்; உன்வனப் க ற்றவன்தன்வனப் ப ால -
உன்ரைப் சபற்ற தயரதரைப் கபால; க ரும் ரிவு இயற்றி நின்றார் - (உன்னிடம்)
மிகுந்த அன்ரபக் காட்டி நின்றார்; சிற்றவவதானும் - சிற்றன்ரை யாகிய ரகககயியும்;
ஆங்பக ககாணர்க எனச் கசப்பினாள் - அவனிடம் உன்ரை அரழத்து வருமாறு
சொன்ைாள்; அப் க ான்தட மகுடம் சூட- (ஆதலால்) அந்தப் சபான்ைால்
ஆகியசபரிய முடிரய (நீ) சூடுவதற்கு; விவரவின் ப ாதி - விரரவாக வருவாய்;’
என்றான் - என்று சுமந்திரன் சொன்ைான்.

சகாணர்சகை - சதாகுத்தல் விகாரம்; அகரம் சதாக்கது. அரவ - அவ்ரவ; தாய்;

இரடகுரறந்தது. 85
இராமன் கதரில் ஏறிச் செல்லுதல்

1576. ஐயனும், அச் கசால் பகளா,

ஆயிர கமளிலியாவனக்
வககதாழுது, அரச கவள்ளம்
கடல் எனத் கதாடர்ந்து சுற்ற,
கதய்வ கீதங்கள் ாட,
பதவரும் மகிழ்ந்து வாழ்த்த,
 வதயலார் இவரத்து பநாக்க,
தார் அணி பதரில் கசன்றான்.
ஐயனும் - இராமபிரானும்; அச் கசால்பகளா - அந்தச் சொற்கரைக் ககட்டு; ஆயிரம்
கமௌலியாவனக் வககதாழுது - ஆயிரம் திருமுடிகரையுரடய திருமாரல வணங்கி;
அரசகவள்ளம் - அரெர் கூட்டம்; கடல் எனத் கதாடர்ந்து சுற்ற - கடல் கபாலப்
பின்சதாடர்ந்து சூழவும்; கதய்வ கீதங்கள் ாட - கடவுரைப் கபாற்றும் இரெகரை
இரெவாணர்கள் பாடிவரவும்; பதவரும் மகிழ்ந்து வாழ்த்த - (வானில் கூடிய)
கதவர்களும்உவரகசகாண்டு வாழ்த்தவும்; வதயலார் இவரத்து பநாக்க - மகளிர்
ஆரவாரித்துத் தன்ரைவிரும்பிப் பார்க்கவும்; தார் அணி பதரில் கசன்றான் -
மாரலகைால் ஒப்பரைசெய்யப்பட்ட கதரில் கபாைான்.

இராமன் சுமந்திரன் சொற்ககட்டுத் தன் குலசதய்வமாை அரங்கநாதரைத் சதாழுது

கதரில் புறப்பட்டான். இரரத்தல் - மகிழ்ச்சியால் ஆரவாரித்தல்.
86

மகளிர் செயல்கள்

1577. திரு மணி மகுடம் சூடச் பசவகன்

கசல்கின்றான் என்று,
ஒருவரின் ஒருவர் முந்த,
காதபலாடு உவவக உந்த,
இரு வகயும் இவரத்து கமாய்த்தார்;
இன் உயிர் யார்க்கும் ஒன்றாய்ப்
க ாரு அரு பதரில் கசல்ல,
புறத்திவடக் கண்டார் ப ால்வார்.
பசவகன் திரு மணி மகுடம் சூட - (அப்சபண்கள்) வீரைாகிய இராமன் அழகிய
இரத்திைம் பதிக்கப்சபற்ற கிரீடம் சூட்டிக்சகாள்வதற்கு; கசல்கின்றான் என்று -
(கதரில்) கபாகின்றான் என்று அறிந்து; காதபலாடு உவவக முந்த - அன்பும்
மகிழ்ச்சியும் தூண்டுதலால்; ஒருவரின் ஒருவர் முந்த - ஒருவருக்சகாருவர் முற்பட்டு;
இருவகயும் இவரத்து கமாய்த்தார் - இரு பக்கங்களிலும் ஆரவாரித்துக்சகாண்டு
சநருங்கிைார்கள்; இன் உயிர் யார்க்கும் ஒன்றாய் - (அவர்கள்) இனிய உயிர்
எல்லார்க்கும் ஒன்றாகி; புறத்திவட க ாரு அருபதரில் கசல்ல - சவளியில் ஒப்பற்ற
கதரில் கபாக; கண்டார் ப ால்வார் - அதரைப் பார்த்தவரரப் கபால்பவராைார்.

மகளிர் தம் உயிசரல்லாம் திரண்டு இராமன் என்னும் ஒருவடிவம் சகாண்டு புறத்கத

கபாவரதக்கண்டவர் கபான்றவர் ஆயிைர் என்பது கருத்து. இரு ரக - சதருவின்
இருபக்கங்கள். 87

1578. துண்கணனும் கசால்லாள் கசால்ல,

சுடர் முடி துறந்து, தூய
மண் எனும் திருவவ நீங்கி
வழிக்ககாளா முன்னம், வள்ளல்
 ண் எனும் கசால்லினார்தம்
பதாள் எனும் வணத்த பவயும்,
கண் எனும் கால பவலும்,
மிவட கநடுங் கானம் புக்கான்.
துண்கணனும் கசால்லாள் கசால்ல - நடுங்கத்தக்க சொல்லிரையுரடய ரகககயி
சொல்லுதலால்; வள்ளல் - இராமபிரான்; சுடர் முடி துறந்து - ஒளி சபாருந்திய
முடிசூடுதரலத் தவிர்ந்து; தூய மண் எனும் திருவவ நீங்கி - தூய்ரமயுரடய நிலமகள்
என்னும் செல்விரயயும் பிரிந்து; வழிக் ககாளா முன்னம் - (காடு) செல்லுவதற்கு
முன்ைகர; ண் எனும் கசால்லினார்தம் - இரெப்பாட்டு என்று சொல்லத்தக்க
சொற்கரையுரடய சபண்களில்; பதாள் எனும் வணத்த பவயும் - கதாள்கைாகிய
பருத்த மூங்கில்களும்; கண் எனும் கால பவலும் - கண்கள் என்னும் யமரைப் கபான்ற
கவல்களும்; மிவட கநடுங்கானம் புக்கான் - செறிந்த சபருங்காட்டில் புகுந்தான்.

சபண்கள் கூட்டம் சமாய்த்து கநாக்க, இராமபிரான் கதரில் சென்றான்

என்பதாம்.பின்வரும் நிகழ்ச்சிரய முன்கை சபாருந்திக் கூறியுள்ை நயம் கருதத்தக்கது.
இவ்வாறு கம்பர்பாடுதரல 20, 2828, 3151, 4759 முதலிய பாடல்கைாலும் உணரலாம்.
88

1579. சுண்ணமும் மலரும் சாந்தும்

கனகமும் தூவ வந்து,
வண்ண பமகவலயும் நாணும்
வவளகளும் தூவுவாரும்;
புண் உற அனங்கன் வாளி
புவழத்ததம் புணர் கமன் ககாங்வக
கண் உறப் க ாழிந்த காம
கவம் புனல் கழுவுவாரும்.
சுண்ணமும் மலரும் சாந்தும் கனகமும் - (அப்சபண்கள்) நறுமணப்
சபாடிரயயும்,பூக்கரையும், ெந்தைத்ரதயும், சபான்ரையும்; தூவ வந்து -
இராமன்கமல் சிதறுவதற்குவந்து; வண்ண பமகவலயும் - (தங்கள்) அழகிய
கமகலாபரணங்கரையும்; நாணும் - நாணத்ரதயும்; வவளகளும் - வரையல்கரையும்;
தூவுவாரும் - சநகிழ விடுபவர்களும்; அனங்கள் வாளி புண் உறப் புவழத்த -
மன்மதனின் மலரம்புகள் புண் உண்டாகும்படிதுரைத்த; தம் புணர்கமன் ககாங்வக -
தம்முரடய சநருங்கிய சமன்ரமயாை தைங்கரை; கண் உறக ாழிந்த - தங்கள்
கண்கள் மிகுதியாகச் சிந்திய; காம கவம்புனல் - காமத்தால் கதான்றிய சவந்நீரால்;
கழுவுவாரும் - கழுவுகின்றவர்களும் (ஆகி எை ஒருசொல் வருவிக்க)

இது குைகம், அடுத்த பாட்டில் வரும் ரநவார் என்னும் விரைசகாண்டு முடியும்.

இராமன்கமல்மங்கலப் சபாருள்ரகரைத் தூவ வந்த மகளிர் அதரை மறந்து
இராமன்மீது உண்டாை காதலால்தடுமாறி, தங்கள் ஆபரணங்கரை சநகிழவிட்டைர்.
நாணகம மகளிர்க்குச் சிறந்த அணி; அதரையும் அணிகலன்களுடன் கெர்த்துச்
சிந்திைர். 89
1580. ‘ “அங்கணண் அவனி காத்தற்கு ஆம்
இவன்” என்னல் ஆபமா?
நம் கண் அன்பு இலன்’ என்று, உள்ளம்
தள்ளுற நடுங்கி வநவார்.
‘கசங் கணும், கரிய பகால
பமனியும், பதரும், ஆகி,
எங்கனும் பதான்றுகின்றான்;
எவனவபரா இராமன்?’ என் ார்.
‘அங்கணன் இவன் - அழகிய கண்கரையுரடய இந்த இராமன்; அவனி காத்தற்கு
ஆம்- இவ்வுலரகக் காப்பாற்றுவதற்குத் தக்கவன் ஆவான்; என்னல் ஆபமா- என்று
கூறுதல்சபாருந்துகமா? (சபாருந்தாது); நம் கண் அன்பு இலன் - நம்மீது அன்பு
இல்லாதவைாக. இருக்கின்றாகை;’ என்று - என்று எண்ணி; உள்ளம் தள்ளுற நடுங்கி
வநவார் - மைம் தடுமாறுவதால் உடல் நடுங்கித் துன்புறுவாராகி; ‘கசங்கணும் -
சிவந்தகண்களும்; கரிய பகால பமனியும் - கருநிறம் வாய்ந்த அழகிய திருகமனியும்;
பதரும்ஆகி - கதருமாகப் சபாருந்தி; எங்கணும் பதான்றுகின்றான் - (இராமன்)
எங்குப்பார்த்தாலும் காட்சி தருகின்றான்; இராமன் எவனவபரா - இராமன்
வடிவுரடகயார் எத்தரை கபகரா;’ என் ார் - என்று வியப்புடன் கூறுவார்.

நமக்கு அருள் புரியாதவன் எப்படி உலகத்திற்கு அருள்புரிந்து காப்பாற்றப்

கபாகிறான் என்றுமைம் தடுமாறிைார்கள் அவன்மீது காதல் சகாண்ட சபண்கள். காம
மிகுதியால் பார்க்குமிடம்எங்கும் இராமரைக் கண்டைர். இஃது
உருசவளித்கதாற்றம். 90

முனிவர் முதலிகயார் நிரைப்பும் கபச்சும்

1581. இவனயராய் மகளிர் எல்லாம்

இவரத்தனர், நிவரத்து கமாய்த்தார்;
முவனவரும், நகர மூதூர்
முதிஞரும் இவளஞர் தாமும்,
அவனயவன் பமனி கண்டார்,
அன்பினுக்கு எல்வல காணார்,
நிவனவன மனத்தால், வாயால்
நிகழ்த்தது, நிகழ்த்தலுற்றாம்;
மகளிர் எல்லாம் - சபண்கள் எல்லாரும்; இவனயராய் - இத் தன்ரமயிைராய்;
இரரத்தைர் ஆரவாரித்து; நிவரத்து கமாய்த்தார் - கூட்டமாகி(இராமபிராரை)
சநருங்கிைார்கள்; முவனவரும் - பற்றற்ற முனிவர்களும்; நகர மூதூர்முதிஞரும் -
அகயாத்தி நகரமாகிய அந்தப் பரழய ஊரில் வாழும் மூத்தவர்களும்;
இவளஞர்தாமும் - சிறியவர்களும்; அவனயவன் பமனி கண்டார் - இராமபிராைது
திருகமனி அழரகக் கண்டு; அன்பினுக்கு எல்வல காணார்- அவன் மீது சகாண்ட
அன்புக்கு வரம்பு காணாமல்; மனத்தால் நிவனவன - மைத்தால்
நிரைப்பைவற்ரறயும்; வாயால்நிகழ்ந்தது - வாயால் கூறியரதயும்; நிகழ்த்தலுற்றாம் -
சொல்லத்சதாடங்குகவாம்.

இராமபிரான் சிறப்புகள் அரைவரரயும் ஈர்க்க வல்லவைவாதலின், பற்றற்ற

முனிவர்களும்அவன் முடிசூட்டிக்சகாள்வரதக் காண விருப்பம் சகாண்டு வந்தைர்
என்பதாம். நிகழ்ந்தது -நிகழ்த்தியது; பிறவிரை விகுதி மரறந்துள்ைது. இதரை
அந்தர்ப்பாவிதணிச் என்பர் வடநூலார். கண்டார், காணார் - முற்சறச்ெங்கள்.
91

1582. ‘உய்ந்தது இவ் உலகம்’ என் ார்;

‘ஊழி காண்கிற் ாய்’ என் ார்;
‘வமந்பத! நீ பகாடி எங்கள்
வாழ்க்வக நாள் யாவும்’ என் ார்;
‘ஐந்து அவித்து அரிதின் கசய்த
தவம் உனக்கு ஆக’ என் ார்;
‘வ ந் துழாய்த் கதரியலாய்க்பக
நல்விவன யக்க’ என் ார்.
இவ் உலகம் உய்ந்தது என் ார் - (அவர்களுள்) இந் நிலவுலகம் கரரமரம்கெர்ந்தது
என்பார் சிலர்; ஊழி காண்கிற் ாய் என் ார் - நீ ஊழியின் முடிவு கண்டுவாழ்வாய்
என்பார் சிலர்; வமந்த - ஐயகை; எங்கள் வாழ்க்வக நாள் யாவும் நீபகாடி என் ார் -
எங்கள் ஆயுள் முழுவரதயும் நீ எடுத்துக்சகாள்வாய் என்பார் சிலர்; ஐந்து அவித்து
அரிதின் கசய்த தவம் - நாங்கள் ஐம்புலன்கரையும் அடக்கி அரிதாகச் செய்த தவத்தின்
பயன்; உனக்கு ஆக என் ார் - உைக்கு அரிதாகச் செய்த தவத்தின்பயன்; உனக்கு ஆக
என் ார் - உைக்கு உைதாகுக என்பார் சிலர்; வ ந் துழாய்த்கதரியலாய்க்பக - பசிய
துைசிமாரலரய அணிந்த உைக்கக; நல்விவன யக்க என் ார் - புண்ணியம்
உண்டாவதாக என்பார் சிலர்.

மக்கள் அரைவரும் தங்கள் ஆர்வம் கதான்ற இராமபிராரை சவவ்கவறு

முரறயில்வாழ்த்திைர். ‘எங்கள் வாழ்க்ரக நாள் யாவும் நீ ககாடி” என்பதகைாடு
“யான் வாழு நாளும்பண்ணன் வாழிய” (புறம். 173) என்பது ஒப்பு கநாக்கத் தக்கது.
ஐந்து என்னும் முற்றும்ரம விகாரத்தால் சதாக்கது. 92

1583. ‘உயர் அருள் ஒண் கண் ஒக்கும்

தாமவர, நிறத்வத ஒக்கும்
புயல் க ாழி பமகம், என்ன
புண்ணியம் கசய்த’ என் ார்;
‘கசயல் அருந் தவங்கள் கசய்து, இச்
கசம்மவலத் தந்த கசல்வத்
தயரதற்கு என்ன வகம்மாறு
உவடயம் யாம் தக்கது?’ என் ார்.
 ‘உயர் அருள் ஒண்கண் ஒக்கும் தாமவர - மிகுந்த கருரண நிரறந்த
ஒளிபரடத்தஇவன் கண்கரைப் கபான்ற தாமரர மலரும்; நிறத்வத ஒக்கும்
புயல்க ாழி பமகம் - திருகமனியின் நிறத்ரதப் கபான்ற நீரரப் சபாழியும் கார்
கமகமும்; என்ன புண்ணியம்கசய்த என் ார் - என்ை நல்விரை புரிந்தை’ என்று
கூறுவார் சிலர்; கசயல் அருந் தவங்கள் கசய்து - பிறரால் செய்வதற்கு முடியாத
தவங்கரைச் செய்து; இச் கசம்மவலத்தந்த - இந்த நம்பிரயப் சபற்று (நமக்குக்)
சகாடுத்த; கசல்வத் தயரதற்கு - கபற்றிரையுரடய ெக்கரவர்திக்கு; தக்கது - அவர்
செய்த நன்றிக்குத் தக்கதாை; என்ன வகம்மாறு யாம் உவடயம் - எந்த மறு உதவி
உரடயராய் இருக்கின்கறாம்?; என் ார் - என்று கூறுவர் சிலர்.

இராமன் கண்ணழகிலும் கமனியழகிலும் ஈடுபட்டு அவற்றிற்கு உவரமயாகும்

தகுதிசபற்ற தாமரரரயயும், கமகத்ரதயும் புகழ்ந்தைர் சிலர், இராமரைப் சபற்றுத்
தந்த தயரதன் தந்தசகாரடக்கு ஈடாக எந்தக் ரகம்மாறும் நம்மால் செய்ய இயலாது
நன்றியால் நிரறந்தைர் சிலர். புயல் - நீருக்கு இலக்கரண. 93

1584. ‘வாரணம் அரற்ற வந்து,

கரா உயிர் மாற்றும் பநமி
நாரணன் ஒக்கும், இந்த
நம்பிதன் கருவண’ என் ார்;
ஆரணம் அறிதல் பதற்றா
ஐயவன அணுகி பநாக்கி,
காரணம் இன்றிபயயும்,
கண்கள் நீர் கலுழ நிற் ார்.
இந்த நம்பிதன் கருவண - இந்தக் குணங்கைால் நிரறந்தவைாகிய
இராமபிராைதுதிருவருள்; வாரணம் அரற்ற வந்து - முதரல வாய்ப்பட்ட ககயந்திரன்
என்னும் யாரைஆதிமூலகம என்று கதற அங்குத் கதான்றி; கரா உயிர் மாற்றும் -
முதரலயின் உயிரரப்கபாக்கிய; பநமி நாரணன் (கருரண) ஒக்கும் - ெக்கரப்
பரடரயயுரடய திருமாலின்திருவருரை ஒத்ததாகும்; என் ார்- என்று கூறுவர் சிலர்;
ஆரணம் அறிதல் பதற்றா- மரறகளும் இரையன் என்று அறிய இயலாத; ஐயவன
அணுகி பநாக்கி- (திருமாலாகிய)இராமபிராரை சநருங்கி நன்கு பார்த்து; காரணம்
இன்றிபயயும் - (அன்பு தவிர கவறு) காரணம் இல்லாமகல; கண்கள் நீர் கலுழ நிற் ார் -
கண்களிலிருந்து நீர் சொரியநிற்பார் சிலர்.
நாரணன் - நாராயணன் என்பதன் சிரதவு. நாரணன் என்பதன் பின்னும் கருரண
என்பதரைப்பிரித்துக் கூட்டுக. காரணமின்றிக் கண்ணீர் சொரிந்தைர் என்பது
அவர்கைது பரவெநிரலயிரைக்காட்டும். 94

1585. ‘நீல மா முகில் அனான்தன்

நிவனயிபனாடு அறிவும் நிற்க.
சீலம் ஆர்க்கு உண்டு? ககட்படன்?
பதவரின் அடங்குவாபனா?
காலமாக் கணிக்கும் நுண்வமக்
கணக்வகயும் கடந்து நின்ற
 மூலம் ஆய், முடிவு இலாத
மூர்த்தி இம் முன் ன்’ என் ார்.
நீல மா முகில் அனான்தன் - கரிய சபரிய கமகத்ரதப் கபான்ற இராமபிராைது;
நிவறயிபனாடு அறிவு நிற்க - நிரறயும் கபரறிவும் ஒருபுறம் இருக்க; சீலம் ஆர்க்கு
உண்டு- அவைது நீர்ரமக்குணம் கவறு எவருக்கு உண்டு? (ஒருவர்க்கும் இல்ரல);
இம் முன் ன் - இந்த முன்ைவைாகிய இராமபிரான்; பதவரின் அடங்குவாபனா -
கதவர்களுள் ஒருவைாய் அரமவாகைா? (அரமயான்); காலமாக் கணிக்கும் - கால
அைவாகக் கணக்கிடப்படுகின்ற; நுண்வமக் கணக்வகயும் கடந்து நின்ற - நுட்பமாகிய
எண்கரையும் கடந்து அப்பால் நின்ற; மூலம் ஆய் - முதற்சபாருைாகி; முடிவிலாத
மூர்த்தி - அழிவில்லாத பரம்சபாருள் ஆவான்; ககட்படன் - (இதரை உணராமல் இது
காறும்) ‘சகட்கடன்’; என் ார் - என்று சொல்வர் சிலர்.

இராமனுரடய நிரறயும் அறிவும் அல்லாமல், நீர்ரமகய அவரைப் பரம் சபாருள்

என்பதரைக்காட்டிக்சகாடுக்கிறது. அதரை அறியாமல் நாரைப் பழுகத
கபாக்கிகைகை’ என்று தனித்தனிகயதன்னிரக்கம் சகாண்டைர் சிலர்.
நிரற - தன் சநஞ்ரெத் தடுத்து நிறுத்தும் திறன். சீலம் - உயர்த்தார்,
தாழ்ந்தார்என்னும் கவறுபாடின்றி நீகராடு நீர் கலந்தாற்கபால இரண்டறக் கலந்து
பழகுதல். இப்பாட்டின்பின்னிரண்டு அடிகளின் கருத்துப் பின்னும் “மூலமும் நடுவும்
ஈறும் இல்லது ஓர் மும்ரமத்து ஆய, காலமும் கணக்கும் நீத்த காரணன்” (1584) எை
இடம் சபறுதல்காணலாம். 95

1586. ‘ஆர்கலி அகழ்ந்பதார், கங்வக

அவனியில் ககாணர்ந்பதார், முந்வதப்
ப ார் ககழு புலவர்க்கு ஆகி
அசுரவரப் க ாருது கவன்பறார்.
ப ர்ககழு சிறப்பின் வந்த
க ரும் புகழ் நிற் து, ஐயன்
தார் ககழு திரள் பதாள் தந்த
புகழிவனத் தழுவி’ என் ார்.
ஆர்கலி அகழ்ந்பதார் - கடரலத் கதாண்டியவரும்; கங்வக
அவனியில்ககாணர்ந்பதார் - ஆகாய கங்ரகரய உலகத்திற்குக் சகாண்டுவந்தவரும்;
முந்வத - பழரமயாகிய; ப ார் ககழு புலவர்க்கு ஆகி - (அசுரகராடு) கபார்மிக்க
கதவர்களுக்குத்துரணயாகி; அகரவரப் க ாருது கவன்பறார்- அசுரர்கரைப் கபாரிட்டு
சவற்றிசபற்றவரும் (ஆகிய இக் குலத்து முன்கைார் பலருக்கும்); ப ர் ககழு
சிறப்பின் வந்த - விைங்குகின்ற கமன்ரமகயாடு உண்டாகிய; க ரும் புகழ் நிற் து -
மிக்க கீர்த்திநிரலத்து நிற்பது; ஐயன் தார் ககழு - இராமபிராைது சவற்றிமாரல
சபாருந்திய; திரள்பதாள்தந்த புகழிவன - திரண்ட கதாள்கள் உண்டாக்கிய கீர்த்திரய;
தழுவி - தழுவிகய யாம்; என் ார். ஆர்கலி அகழ்ந்தவர் ெகரர்; கங்ரக தந்கதான் -
பகீரதன்; அசுரரர சவன்கறார் -ககுத்தன், முசுகுந்தன் முதலிகயார். ஐயன் திரள்
கதாற்களுக்குத் தாடரகவதம், சிவைது வில்ரலமுறித்தது, பரசுராமரை அடக்கியது.
ஆகியவற்றால் புகழ் உண்டாயிற்று. புலவர் -அறிவிரையுரடய கதவர்கள். அசுரர் -
சுரர்க்குப் பரகவர். சுரர் - கதவர்; அமுதத்ரத (சுராரவ)உண்டவர்.
96

பலர் செயல்

கலிவிருத்தம்

1587. ‘சந்தம் இவவ; தா இல்மணி

ஆரம் இவவ; யாவும்
சிந்துரமும் இங்கு இவவ;
கசறிந்த மத பவழப்
ந்திகள், வயப் ரி,
சும் க ானின் கவறுக்வக,
வமந்த! வறிபயார் ககாள
வழக்கு’ என நிவரப் ார்.
வமந்த - வீரகை!; இவவ சத்தம் - இரவ ெந்தைக் கலரவகள்; இவவ தாஇல் மணி
ஆரம் - இரவ குற்றமில்லாத இரத்திை மாரலகள்; இங்கு இவவ - இவ்விடத்திலுள்ை
இரவ; சிந்துரமும் - திலகமும்; யாவும் - மற்ரற எல்லாஅணிகளும் ஆகும்; கசறிந்த
மதபவழப் ந்திகள் - சபாருந்திய மதயாரை வரிரெகள்; வயப் ரி -
சவற்றிரயயுரடய குதிரரகள்; சும் க ானின் கவறுக்வக - பசும்சபான்ைாலாகிய
செல்வங்கள்; வறிபயார் ககாள - (இவற்ரறசயல்லாம்) சபாருளில்லாத ஏரழகள்
சபற்றுக்சகாள்ளும்படி; வழக்கு - (உன்ரகயால்) எடுத்துக் சகாடு; எனநிவரப் ார் -
என்று வரிரெயாகக் சகாண்டுவந்து ரவப்பவர் சிலர்.

இராமனுக்கு முடிசூட்டுவிழா நிகழும் காலத்தில் அவனுக்கு நன்ரம விரைய

கவண்டும் என்று கருதிய சிலர் தம்முரடய சபாருைாை ெந்தைம் முதலியவற்ரற
அவன் ரகயில்சகாடுத்து வறியவர்களுக்கு வழங்க கவண்டும் என்று கவண்டிைர்.
வழங்குதல் - வரம்பு இல்லாமல் சகாடுத்தல். 97

1588. மின் க ாருவு பதரின்மிவச

வீரன் வரு ப ாழ்தில்,
தன் க ாருவு இல் கன்று தனி
தாவி வரல் கண்டாங்கு
அன்பு உருகு சிந்வதகயாடும்
ஆ உருகுமாப ால்,
என்பு உருகி, கநஞ்சு உருகி,
யார் உருககில்லார்?
வீரன் - வீரைாகிய இராமன்; மின் க ாருவு பதரின்மிவச - மின்ைரலசயாத்த
கதரின்மீது ஏறிவரும்கபாது; ஆ - பகவாைது; தன் க ாருவு இல் கன்று - தைது
ஒப்பற்ற கன்று; தனி தாவி வரல் கண்டாங்கு - தனிகய துள்ளிக் குதித்து
வருதரலப்பார்த்தகபாது; அன்பு உருகு சிந்வதகயாடும் - அன்பிைால் கரரகின்ற
மைத்கதாடு; உருகுமா ப ால் - உருகும் வரககபால; என்பு உருகி - உடம்பு சநகிழ்ந்து;
கநஞ்சு உருகி - மைம் உருகி (நிற்பதன்றி); உருககில்லார்யார் - உருகாமல்
வன்ரமகயாடுநின்றவர் யார்? (எவரும் இலர்).
இராமரைக் கண்ட எல்லாரும் தம்ரமயறியாமகல அவன்மீது அன்பு கதான்றி
உள்ைமும் உடலும்உருகி நிற்பர் என்றவாறு. கண்டாங்கு - சதாகுத்தல் விகாரம்,
அகரம் சதாக்கது. உருகுமா கபால்- உருகுமாறுகபார்ல; ஆ - ஆறு என்பதன் விகாரம்.
பின்னிரண்டு அடிகளில் உருகுதல் என்ற சொல் பலமுரற ஒகர சபாருளில் வந்தது
சொற்சபாருட் பின்வருநிரல அணி. 98

1589. ‘சத்திரம் நிழற்ற, நிமிர் தாவனகயாடு நானா

அத்திரம் நிழற்ற, அருகளாடு அவனி ஆள்வார்,
புத்திரர் இனிப் க றுதல் புல்லிது’ என, நல்பலார்.
சித்திரம் எனத் தனி திவகத்து, உருகி, நிற் ார்.
நல்பலார் - நற்பண்புரடயவர்; சத்திரம் நிழற்ற - சவண்சகாற்றக்குரடநிழரலச்
செய்யவும்; நிமிர் தாவனகயாடு - சபருகிய கெரையுடன்; நானா அத்திரம்நிழற்ற -
பல்வரகப் பரடகளும் ஒளிவீெவும்; அருபளாடு அவனி ஆள்வார் -
அருளுடன்பூமிரய ஆளும் அரெர்கள்; இனி - இராமபிரான் பிறந்த பின்பு; புத்திரர்
க றுதல் புல்லிது - ரமந்தர்கரைப் சபறுவது சிறுரமயுரடயது; என - என்று
சொல்லி; திவகத்து - திரகத்தும்; உருகி - மைம் உருகியும்; சித்திரம் என நிற் ார் -
ஓவியம்கபால் அரெவற்று நிற்பர்,

இராமரைப் கபான்ற பிள்ரைரய இனி எவரும் சபறல் அரிது என்பது கருத்து.

அத்திரங்கள்எய்வை, எறிவை, குத்துவை, சவட்டுவை எைப் பல வரகப்படுதலால்
‘நாைா அத்திரம்’ என்றார்.நிழல் - ொரய, ஒளி என்னும் இருசபாருள் தருவது.
99

1590. ‘கார் மிகனாடு உலாயது என

நூல் கஞலும் மார் ன்,
பதர்மிவச, நம் வாயில் கடிது
ஏகுதல் கசய்வாபனா?
கூர் கனக ராசிகயாடு
பகாடி மணியாலும்
தூர்மின், கநடு வீதியிவன’
என்று கசாரிவாரும்.
கார் மிகனாடு உலாயது என - கமகம் மின்ைசலாடு உலாவியது கபால; நூல்
கஞலும்மார் ன் - முப்புரி நூல் விைங்கும் மார்ரபயுரடய இராமபிரான்; நம் வாயில் -
நமது வீட்டு வாயில் வழியாக; பதர்மிவச - கதரின்கமல்; கடிது ஏகுதல் கசய்வாபனா-
கவகமாகக் கடந்து சென்றுவிடுவாகைா?; கூர் கனக ராசிகயாடு -
(அத்கதரரத்தடுப்பதற்காக) மிகுந்த சபாற்குவியகலாடு; பகாடி மணியாலும் -
அைவற்ற மைணிகைாலும்; கநடு வீதியிவனத் தூர்மின் - சபரிய சதருவிரை
நிரப்புங்கள்; என்று கசாரிவாரும் - என்று சொல்லிக்சகாண்டு அவற்ரறக்
சகாட்டுவாரும் சிலர்.

இராமன் வடிவழரகக் காண அவைது கதர் விரரந்து செல்லாதபடி சபான்ரையும்

மணிரயயும்வழியில் சகாட்டும்படி சொல்லிச் சிலர் அவற்ரறப்
சபாழிந்துரவத்தைர். கார் - இராமன்திருமார்பிற்கும், மின்ைல் முப்புரி நூலுக்கும்
உவரம. 100

1591. ‘தாய் வகயில் வளர்ந்திலன்;

வளர்த்தது, தவத்தால்
பககயன் மடந்வத; கிளர்
ஞாலம் இவன் ஆள,
ஈவகயில் உவந்த அவ்
இயற்வக இது என்றால்,
பதாவக அவள் ப ர் உவவக
கசால்லல் அரிது?’ என் ார்.
தாய் வகயில் வளர்ந்திலன் - இராமபிரான் ஈன்ற தாயாகிய ககாெரலயின்
ரகயில்வைர்ந்தானில்ரல; வளர்ந்தது - அவரை வைர்த்தது; தவத்தால் பககயன்
மடந்வத - முன்செய்த தவப்பயைால் கககயமன்ைன் மகைாகிய ரகககயிரய; கிளர்
ஞாலம் இவன் ஆள - (அதைால்) விைங்குகின்ற நாட்டிரை இவ் இராமன் ஆை;
ஈவகயில் உவந்த - சகாடுப்பதில்(சபற்ற தாய்கபால) மகிழ்ச்சியுற்ற ; இயற்வக இது
என்றால் - (அவைது) தன்ரமஇதுவாயின்; பதாவக அவள் ப ர் உவவக - அக்
ரகககயியிைது சபருங்களிப்பு; கசால்லல்அரிது - சொல்லுதல் முடியாது; என் ார் -
என்று கூறுவார்கள்.

இராமரை வைர்த்தவன் ரகககயியாதலின் அவளுக்கக மிக்க மகிழ்ச்சி உண்டு

என்றைர்சிலர். அவள் இந்நாள் வரர இராமனிடம் கபர்புன் சகாண்டவைாய்
இருந்தரமரய அரைவரும்அறிவராதலின் இவ்வாறு கூறிைர்.
101

1592. ‘ ாவமும் அருந் துயரும் பவர் றியும்’ என் ார்;

‘பூவலயம் இன்று தனி அன்று; க ாது’ என் ார்;
‘பதவர் வக உள்ளன இவ் வள்ளல் கதறும்’ என் ார்;
‘ஏவல் கசயும் மன்னர் தவம் யாவது ககால்?’ என் ார்.
ாவமும் அருந் துயரும்- இவன் ஆைப்கபாவதால் தீ விரைகளும்
தீர்த்தற்கரியதுன்பங்களும்; பவர் றியும் என் ார் - அடிகயாடு அழியும் என்பார்;
பூவலயம் - இந்தப் பூமண்டலம்; இன்று தனி அன்று - இப்சபாழுது இராமன்
ஒருவனுக்கக தனியுரிரம உரடயதுஅன்று; க ாது என் ார் - எல்லார்க்கும்
சபாதுவுரடரம ஆகும் என்பார்; பதவர் வக உள்ளன - கதவர்களுக்குப் பரகயாய்
உள்ை அரக்கர் கூட்டங்கரை; இவ் வள்ளல் கதரும் என் ார் - இவ் இராமன்
அழிப்பான் என்பார்; ஏவல் கசயும் மன்னர் - இவனுக்குஏவல் செய்யும் அரெர்கைது;
தவம் யாவது ககால் என் ார் - நல்விரை எத்தன்ரமயகதாஎன்பார்.
 இராமன் ஆட்சியில் தம் பாவமும் துயரும் தீரும் என்றார் சிலர். இராமன்
மக்கள்குரறகரைக் ககட்டறிந்து, அவர்கள் தாகம ஆட்சிபுரிந்தால் எவ்வாறு
நன்ரமரயப் சபறலாகமாஅவ்வாறு நன்ரமரயப் சபறச்செய்வான் என்னும்
உறுதிப்பாட்டால் ‘பூவலயம் இன்று தனி அன்று; சபாது’ என்றார் சிலர். இராமன்
ஆளும்கபாது தாங்ககை ஆளுவதாகக் கருதிைர் என்பதாம்.
102

1593. ஆண்டு, இவனயராய் இவனய கூற, அடல் வீரன்,

தூண்டு புரவிப் க ாரு இல் சுந்தர மணித் பதர்,
நீண்ட ககாடி மாட நிவர வீதி நிவறயப் ப ாய்,
பூண்ட புகழ் மன்னன் உவற பகாயில் புகபலாடும் -
ஆண்டு - (நகரமக்கள் வீதியாகிய) அவ்விடத்து; இவனயராய் - இத்தன்ரமயராகி;
இவனய கூற - இத்தன்ரமயைவற்ரறச் சொல்லிக்சகாண்டிருக்க; அடல்வீரன் - சவற்றி
வீரைாகிய இராமபிரான்; தூண்டு புரவி - (சுமந்திரைால்)செலுத்தப்பட்ட குதிரரகள்
பூட்டப்பட்ட; க ாரு இல் சுந்தர மணித் பதர் - ஒப்பற்றஅழகிய மணிகள் கட்டிய
கதரில்; நீண்ட ககாடி மாட நிவர வீதி - உயர்ந்தசகாடிகரையுரடய மாளிரக
வரிரெயிரையுரடய சதரு; நிவறயப் ப ாய் - நிரறவாக விைங்கும்படிசென்று;
புகழ்பூண்ட மன்னன் உவற பகாயில் - புகரழ ஆபரணமாக அணிந்துள்ை
தயரதன்தங்குகின்ற அரண்மரைரய; புகபலாடும் - அரடந்த அைவில்.

இவனயர், இவனய - குறிப்பு விரையாலரையும் சபயர். புகபலாடும் - உம்மீற்று

விரைசயச்ெம். 103

அரண்மரையில் இராமன் அரெரைக் காணாரம

1594. ஆங்க வந்து அவடந்த அண்ணல்,

ஆவசயின் கவரி வீச,
பூங் குழல் மகளிர் உள்ளம்
புதுக் களி ஆட, பநாக்கி,
வீங்கு இருங் காதல் காட்டி,
விரி அரி சுமந்த பீடத்து
ஓங்கிய மகுடம் சூடி,
உவவக வீற்றிருப் க் காணான்.
ஆங்கு வந்து அவடந்த அண்ணல் - தயரதனின் அரண்மரைக்கு வந்து
கெர்ந்தஇராமபிரான்; ஆவசயின் கவரி வீச - திரெகள் கதாறும் ொமரரகள் வீெ; பூங்
குழல்மகளிர் உள்ளம் - பூரவ அணிந்துள்ை குழரலயுரடய மங்ரகயர் மைம்; புதுக்
களி ஆட - புதிய மகிழ்ச்சியால் ஆடவும்; வீங்கு இருங் காதல் காட்டி - மிகுந்த
விருப்பத்ரத (தன்வருரகயில்) காட்டி; ஓங்கிய மகுடம் சூடி - சிறந்த கிரீடத்ரத
அணிந்த; அரசன் - தயரதன்; விரி அரி சுமந்த பீடத்து - விொலமாை சிங்கம்
தாங்கும்ஆெைத்தில்; உவவக வீற்றிருப் க் காணான் - மகிழ்வுடன்
வீற்றிருக்கவும்கண்டானில்ரல.
 மகளிர் உவரகயால் ஆடுதரலயும் தயரதன் காதல் காட்டி வீற்றிருத்தரலயும்
இராமன்காணவில்ரல அரண்மரை சபாலிவின்றி இருந்தது. என்றவாறு. ஆரெ -
திரெ. வீற்றிருத்தல் -மற்சறாருவர்க்கு இல்லாத சிறப்கபாடு விைங்கித் கதான்றுதல்.
104

1595. பவத்தவவ, முனிவபராடு,

விருப்க ாடு களிக்கும் கமய்ம்வம
ஏத்து அவவ இவசக்கும், கசம் க ான்
மண்ட ம் இனிதின் எய்தான்,
ஒத்து அவவ, உலகத்து எங்கும்
உள்ளவவ, உணர்ந்தார் உள்ளம்
பூத்தவவ, வடிவவ ஒப் ான், -
சிற்றவவ பகாயில் புக்கான்.
ஒத்து அவவ - மரறகரையும்; உலகத்து எங்கும் உள்ளவவ - உலகு
எங்கும்இருக்கும் அறிவு நூல்கரையும்; உணர்ந்தார் உள்ளம் பூத்தவவ - நன்கு
உணர்ந்தஞானிகளின் சநஞ்ெத்தில் கதான்றுவைவாகிய; இராமபிரான்; பவத்தவவ -
அரெர் கூட்டம்; முனிவபராடு - முனிவர்களுடகை கூடி; விருப்க ாடு களிக்கும் -
அன்புடன்மகிழ்கின்ற; கமய்ம்வம ஏத்து அவவ இவசக்கும் - உண்ரமயாை
கீர்த்திகரைப் பாடுகின்ற; கசம் க ான் மண்ட ம் - சிறந்த சபான்ைால் ஆகிய
மண்டபத்தினுள்கை; இனிதின் எய்தான் - இனிரமயாகப் புகாதவைாகி; சிற்றவவ
பகாயில் புக்கான் - சிறிய தாயாகிய ரகககயியினுரடய மாளிரகயில் புகுந்தான்.

அரெரும் முனிவரும் தன் கீர்த்திரயப் பாடிக்சகாண்டிருக்கும் விழாமண்டபத்தில்

நுரழயாமல்இராமன் ரகககயியின் மாளிரகயில் புகுந்தான். உலகத்து எங்கும்
உள்ைரவ - ஆறு அங்கங்கள், மீமாம்ரெ, புராணங்கள், தரும ொத்திரங்கள்முதலியை.
105

1596. புக்கவன் தன்வன பநாக்கி,

புரவலர், முனிவர், யாரும்,
‘தக்கபத நிவனந்தான்; தாவத
தாமவரச் சரணம் சூடி,
திக்கிவன நிமிர்ந்த பகாலச்
கசங்கதிர்ச் கசல்வன் ஏய்ந்த
மிக்கு உயர் மகுடம், சூட்டச்
சூடுதல் விழுமிது’ என்றார்.
புரவலர் முனிவர் யாரும் - அரெர்களும், முனிவர்களும் மற்றுள்ை எல்கலாரும்;
புக்கவன் தன்வன பநாக்கி - ரகககயியின் மாளிரகயில் எல்கலாரும்; புக்கவன்
தன்வனபநாக்கி - ரகககயின் மாளிரகயில் புகுந்த இராமபிராரைக் கண்டு;
‘தக்கபதநிவனந்தான் - இராமன் தகுதியாை செயரலகய எண்ணிைான்; தாவத
தாமவரச் சரணம் சூடி - தன் தந்ரதயின் தாமரர மலர் கபாலும் திருவடிகரை
முன்ைதாக வணங்கி; திக்கினில்நிமிர்ந்த பகாலச் கசங்கதிர் - எல்லாத் திரெகளிலும்
உயர்ந்து கதான்றுகிறதுவடிவுபரடத்த செந்நிறக் கதிர்கரைச் செல்வமாக உரடய
சூரியன் சதாடங்கி; ஏய்ந்த மிக்குஉயர் மகுடம் - அணிந்த மிக உயர்ந்த கிரீடத்ரத;
சூட்ட - நூல்முரறப்படி அணிவிக்க; சூடுதல் விழுமிது என்றார் - தான்
அணிந்துசகாள்வது சிறந்தது என்றார்.

விழா மண்டபத்தில் இருந்கதார் முடிசூடுவதற்கு முன்கை இராமன் தந்ரதரய

வணங்கி வாழ்த்துப்சபறப்கபாகிறான் என்று கருதி அவரைப் பாராட்டிைர். தாமரரச்
ெரணம் - உவமத்சதாரக. 106

இராமபிரான் ரகககயிரயச் ெந்தித்தல்

1597. ஆயன நிகழும் பவவல,

அண்ணலும் அயர்ந்து பதறாத்
தூயவன் இருந்த சூழல்
துருவினன் வருதல் பநாக்கி,
‘நாயகன் உவரயான் வாயால்;
நான் இது கர்கவன்’ என்னா,
தாய் என நிவனவான் முன்பன
கூற்று எனத் தமியள் வந்தாள்.
ஆயன நிகழும் பவவல - அப்படிப்பட்டரவ நடந்துசகாண்டிருக்கும் கவரையில்;
அண்ணலும் - இராமபிரானும்; அயர்ந்து பதறா - முதலில் மைம் கொர்ந்து பின்ைர்த்
சதளிவுற்று; தூயவன் இருந்த சூழல் - நல்லவைாைதயரதன் இருந்த இடத்ரத;
துருவினன் வருதல் பநாக்கி - கதடி வருவரதப் பார்த்து; நாயகன் வாயால் உவரயான் -
கணவன் தன் வாயால் சொல்ல மாட்டான்; நான் இது கர்பவன் என்னா- நாகை
இதரைச் சொல்லுகவன்’ என்று எண்ணிக் சகாண்டு; தாய் என நிவனவான் முன்பன -
தன்ரைத் தாய் என்று கருதும் இராமபிரான் முன்கை; கூற்று என - எமன் கபால;
தமியள் வந்தாள் - நிகரற்ற சகாடுரமக்காரியாை ரகககயி வந்தாள்.

அன்பு சபாழியும் தாய் என்று கருதுபவன் முன்கை துன்பு தரும் எமன் கபால
வந்தாள் என்க.‘வாயால்’ என்று கவண்டாது கூறிைார். இராமனுக்கு நன்ரம
பயப்பைவற்ரறகய சொல்லிப் பழகியவாய் என்று அறிவித்தற்கு. இது என்றது. அவள்
சபற்ற இருவரங்கரைத் சதரிவித்தரலச் சுட்டியது. 107

இராமபிரான் ரகககயிரய வணங்குதல்

1598. வந்தவள் தன்வனச் கசன்னி

மண் உற வணங்கி, வாசச்
சிந்துரப் வளச் கசவ்வாய்
கசங்வகயின் புவதத்து, மற்வறச்
சுந்தரத் தடக் வக தாவன
மடக்குறத் துவண்டு நின்றான்-
 அந்தி வந்து அவடந்த தாவயக்
கண்ட ஆன் கன்றின் அன்னான்.
அந்தி வந்து அவடந்த - மாரலப்சபாழுதில் வந்து கெர்ந்த; தாவயக் கண்ட
ஆன்கன்று அன்னான்- தாய்ப்பசுரவக் கண்ட பசுவின் கன்ரறப் கபான்ற இராபிரான்;
வந்தவள் தன்வன - தன் முன்கை வந்த அக்ரகககயிரய; கசன்னி மண் உற வணங்கி -
சநற்றி தரரயில் சபாருந்த விழுந்து வணங்கி; வாசச் சிந்துரப் வளச் கசவ்வாய்-
மணம் வீசுவதும் சிந்தூரத்ரதயும் பவைத்ரதயும் கபான்ற சிவந்த வாரய; கசங்
வகயின்புவதத்து - சிவந்த (வலக்) ரகயால் சபாத்திக்சகாண்டு; மற்வறச் சுந்தரத் தடக்
வக - மற்சறான்றாகிய அழகுசபாருந்திய சபரிய இடக் ரகயாைது; தாவன மடக்குற -
ஆரடரயமடக்கிக்சகாள்ை; துவண்டு நின்றான் - வணங்கி நின்றான்.

இப்பாட்டு இராமபிரானுரடய அடக்கத்ரதக் காட்டுகிறது. அடக்கம் என்பது

உயர்ந்கதார்முன்பணிந்த சமாழியும், தணிந்த நரடயும், தாரை மடக்கலும், வாய்
புரதத்தலும், தரலதாழ்த்திநிற்றலும் சகாண்டு அடங்கிசயாழுகுதலாம். இராமபிரான்
அடக்கத்திற்கு விைக்கம் தருவதுகபால நிற்றல் கபாற்றி மகிழத்தக்கது. சென்னி ஈண்டு
இலக்கரணயாய சநற்றிரயக் குறித்தது. இை உருபுசபாருளில் வந்தது.
108 கூற்றம் அன்ை ரகககயி கூற்று

1599. நின்றவன்தன்வன பநாக்கி,

இரும்பினால் இயன்ற கநஞ்சின்
ககான்று உழல் கூற்றம் என்னும்
க யர்இன்றிக் ககாடுவம பூண்டாள்,
‘இன்று எனக்கு உணர்த்தல் ஆவது
ஏயபத என்னின், ஆகும்:
ஒன்று உனக்கு உந்வத, வமந்த!
உவரப் து ஒர் உவர உண்டு’ என்றாள்.
இரும்பினால் இயன்ற கநஞ்சின்- இரும்பிைால் ஆகிய மைத்கதாடு; ககான்று
உழல்கூற்றம் என்னும் க யர் இன்றி - உயிர்கரைக் சகான்று திரியும் எமன்
என்னும்சபயர்மட்டும் இல்லாமல்; ககாடுவம பூண்டாள் - அவனுரடய
சகாடுந்தன்ரமரயகமற்சகாண்டவைாகிய ரகககயி; ‘வமந்த - மககை; உந்வத
உனக்கு உவரப் து - உன் தந்ரத உைக்குச் சொல்வதாகிய; ஓர் உவர ஒன்று உண்டு -
சொல் ஒன்று உள்ைது; இன்று எனக்கு உணர்த்தல் ஆவது ஏயது என்னில் - இப்சபாழுது
எைக்கு (உன்னிடம் அரதச்)சொல்வது சபாருத்தமாைது என்று நீ கருதிைால்; ஆகும்
என்றாள் - நான் அதரைத்சதரிவிக்கலாம் என்றாள்.

ரகககயி தான் சொல்லப்கபாவது இன்ைாத சொல்லாதலின் அதரை விரரயக்

கூறாது, இராமனுரடயஇரெவு சபற்றுத் சதரிவிக்க எண்ணி நயமாகப் கபசுகிறாள்.
இது ரகககயியின் வஞ்ெக மைத்ரதக்காட்டுகிறது. 109
இராமனின் பணிவுரர
1600. ‘எந்வதபய ஏவ, நீபர
உவரகசய இவயவது உண்படல்,
உய்ந்தகனன் அடிபயன்; என்னின்
பிறந்தவர் உளபரா? வாழி!
வந்தது, என் தவத்தின் ஆய
வரு யன்; மற்று ஒன்று உண்படா?
தந்வதயும், தாயும், நீபர;
தவலநின்பறன்; ணிமின்’ என்றான்.
‘எந்வதபய ஏவ - என் தந்ரதயாகர கட்டரைவிட; நீபர உவர கசய இவயவது
உண்படல்- (அதரை) நீகர சதரிவிக்க இரெவதாைால்; அடிபயன் உய்ந்தகனன் -
நான்ஈகடறிவிட்கடன்; என்னின் பிறந்தவர் உளபரா - என்ரைச் காட்டிலும்
(கமன்ரமஅரடயும்படி) பிறந்தவர் கவசறாருவர் இருக்கின்றாகரா? (இல்ரல); என்
தவத்தின் ஆய யன் வந்தது - என் முன்ரைத் தவத்தால் உண்டாகிய பயன்
வந்துவிட்டது; வரு யன் மற்று ஒன்று உண்படா? - இதனினும் சிறந்ததாக வரக்கூடிய
நற்பயன் பிறிசதான்று உள்ைகதா? (இல்ரல); தந்வதயும்தாயும் நீபர - எைக்கு
நன்ரமயாைவற்ரறச் செய்யும் தகப்பனும், இனிரமயாைவற்ரறச்செய்யும் தாயும்
நீகர ஆவீர்; தவலநின்பறன் ணிமின் என்றான் - நீர்சொல்லப்கபாவரதத் தரலகமற்
சகாண்டு நின்கறன் கட்டரையிடுங்கள்;’ என்றான் -.
இதைால் தாய் தந்ரதயரிடம் இராமன் காட்டிய மரியாரத புலப்படுகிறது. நீகர -
பிரிநிரலஏகாரம் . வாழி - முன்னிரல அரெ. தரலநின்கறன் - கால வழுவரமதி;
சதளிவுபற்றிஎதிர்காலம் இறந்த காலமாயிற்று. பயன் - இரடநிரல விைக்காக நின்று
முன்னும் பின்னும் இரயந்தது. 110

ரகககயி சதரிவித்த அரெ கட்டரை

1601. ‘ “ஆழி சூழ் உலகம் எல்லாம்

ரதபன ஆள, நீ ப ாய்த்
தாழ் இருஞ் சவடகள் தாங்கி,
தாங்க அருந் தவம் பமற்ககாண்டு,
பூழி கவங் கானம் நண்ணி,
புண்ணியத் துவறகள் ஆடி,
ஏழ் - இரண்டு ஆண்டின் வா” என்று,
இயம்பினன் அரசன்’ என்றாள்.
‘ஆழி சூழ் உலகம் எல்லாம் - கடலால் சூழப்பட்ட உலகம் முழுவரதயும்; ரதபன
ஆள- பரதகை முடிசூடி ஆண்டுசகாண்டிருக்க; நீப ாய் - நீ நாட்ரட விட்டுச் சென்று;
தாழ் இருஞ் சவடகள் தாங்கி - சதாங்குகின்ற சபரிய ெரடகரைத் தாங்கிக்சகாண்டு;
தாங்க அருந் தவம் பமற்ககாண்டு - தாங்குவதற்கரிய தவத்ரத ஏற்று; பூழி கவம் கானம்
நண்ணி - புழுதி நிரறந்த சகாடிய காட்ரட அரடந்து; புண்ணியத் துவறகள் ஆடி -
புண்ணியத் தீர்த்தங்களில் நீராடி; ஏழ் இரண்டு ஆண்டின் வா என்று -
பதிைான்குஆண்டுகள் கழித்த பின்பு திரும்பி வருவாய் என்று; அரசன் இயம்பினன்
என்றாள் - அரென்சகான்ைான் என்றாள்.

இது, ரகககயியின் மைத்ரதயும் அவள் கபச்சின் நயத்ரதயும் காட்டுகிறது. பரதகை

என்பதில்உள்ை பிரிநிரல ஏகாரம் அவள் ஆரெரயக் காட்டுகிறது. தாழ்இருஞ் ெரட
தாங்குதல், தவம் கமற்சகாள்ைல், காைம் கெர்தல், புண்ணியத் துரறகள் ஆடுதல்
முதலிய நற்பயன்கள் கிட்டகவஅரென் இவ்வாறு பணித்தான் என்று கூறித் தான்
வரங்ககட்டரத மரறத்தலின் அவைது வஞ்ெகம்சதரிகிறது. பதிைான்கு ஆண்டுகள்
என்ைாது ‘ஏழ் இரண்டு ஆண்டு’ என்று சுருக்கிக் கூறுதல் அவைது கரவுப் கபச்ரெப்
புலப்படுத்துகிறது. தான் பழியற்றவள் என்பரதக் காட்டுவதற்காக
‘இயம்பிைன்அரென்’ என்றாள். கமலும் தந்ரத என்ைாது அரென் கூறிைான் என்பதால்
அரசு ஆரண இது மீறுதற்கு அரிது என்பரதச் சுட்டிைாள். 111

இராமைது கதாற்றப் சபாலிவு

1602. இப் க ாழுது, எம்ம பனாரால்

இயம்புதற்கு எளிபத? - யாரும்
கசப் அருங் குணத்து இராமன்
திருமுகச் கசவ்வி பநாக்கின்;
ஒப் பத முன்பு பின்பு;
அவ் வாசகம் உணரக் பகட்ட
அப் க ாழுது அலர்ந்த கசந்தா
மவரயிவன கவன்றது அம்மா!
யாரும் கசப் அருங் குணத்து இராமன் - எவராலும்
சொல்லுதற்கரியநற்பண்புகரையுரடய இராமபிராைது; திருமுகச் கசவ்லி பநாக்கின்
- திருமுகத்தின் அழரகப்பார்த்தால்; எம்மபனாரால் இயம்புதற்கு எளிபத - (அது)
எம்ரமப் கபான்றவர்கைால்சொல்லுவதற்கு எளிகதா? (அன்று); முன்பு பின்பு ஒப் பத
- ரகககயி சொன்ைவற்ரறக் ககட்பதற்கு முன்பும் அவற்ரறக் ககட்டதற்குப் பின்பும்
செந்தாமரரரயப் கபான்றிருந்தது; அவ்வாசகம் உணரக் பகட்ட அப்க ாழுது - அந்தச்
சொற்கரைத் சதரியும்படி ககட்ட அந்தச்சொற்கரைத் சதரியும்படி ககட்ட அந்தச்
ெமயத்தில்; அலர்ந்த கசந்தாமவரயிவன - மலர்ந்த செந்தாமரர மலரிரை; கவன்றது -
சவன்றுவிட்டது.
ரகககயியின் சகாடி சொற்கள் இராமரைத் துன்புறுத்தாமல் இன்புறுத்தியதால்
அப்சபாழுது அவன்முகம் தாமரரயின் அழரக சவன்றது என்பதாம். எளிகத -
ஏகாரம் எதிர்மரற. அம்மா - வியப்புஇரடச்சொல். இதகைாடு, “சமய்த் திருப்பதம்
கமவு” என்ற கபாதிைம் “இத் திருக் துறத்துஏகு” என்ற கபாதினும், சித்திரத்தின்
அலர்ந்த செந்தாமரர, ஒத்திருக்கும் முகத்திரைஉன்னுவாள்” (5088) என்னும் சுந்தர
காண்டப் பாடல் ஒப்பு கநாக்கத்தக்கது. 112

1603. கதருளுவட மனத்து மன்ன

ஏவலின் திறம் அஞ்சி,
இருளுவட உலகம் தாங்கும்
 இன்னலுக்கு இவயந்து நின்றான்,
உருளுவடச் சகடம் பூண்ட,
உவடயவன் உய்த்த கார் ஏறு
அருளுவட ஒருவன் நீக்க
அப் பிணி அவிழ்ந்தது ஒத்தான்.
கதருள் உவட மனத்து - சதளிவு சபாருந்திய சநஞ்சிரையுரடய; மன்னன்
ஏவலின்திறம் அஞ்சி- தயரத மன்ைனின் கட்டரையிலிருந்து மாறுபடுவதற்குப்
பயந்து; இருள்உவட உலகம் தாங்கும் - துன்ப இருள் நிரறந்த உலகத்ரதத்
தாங்குகின்ற; இன்னலுக்குஇவயந்து நின்றான் - துன்பத்திற்கு ஒருப்பட்டு
நின்றவைாகிய இராமன்; உருள் உவடச்சகடம் பூண்ட - ெக்கரத்ரதயுரடய வண்டியில
பூட்டப்பட்ட; உவடயவன் உய்த்த கார் ஏறு - உரடயவைாகல செலுத்தப்பட்ட கரிய
காரையாைது; அருள் உவட ஒருவன் நீக்க - கருரணரயயுரடய ஒருவன் வண்டியிற்
பூட்டிய பூட்டிரை அவிழ்த்து விட; அப் பிணி அவிழ்ந்ததுஒத்தான் - அப்
பிணிப்பிலிருந்து விடுபட்டரதப் கபால ஆைான்.
அரெபாரத்ரத வண்டியாகவும், அதரைச் சுமப்பவரை வண்டியிற் பூட்டிய
காரையாகவும் கூறுதல்மரபாதலால், அரெச் சுரமரய நீங்கிய இராமன் வண்டிச்
சுரமரய நீங்கிய எருதுகபால வருத்தம்நீங்கி இருந்தைன் என்றவாறு. இஃது உவரம
அணி. ெகடம் - அரொட்சி; உரடயவன் - தயரதன்;கார் ஏறு - இராமன் இருள் - இடத்து
நிகழ் சபாருளின் தன்ரம இடத்தின்கமல் ஏற்றிஉரரக்கப்பட்டது. நின்றான் -
விரையாலரணயும் சபயர். 113

ரகககயியினிடம் இராமன் விரட சகாள்ளுதல்

1604. ‘மன்னவன் ணி அன்றாகின்,

நும் ணி மறுப்க பனா? என்
பின்னவன் க ற்ற கசல்வம்
அடியபனன் க ற்றது அன்பறா?
என் இனி உறுதி அப் ால்?
இப் ணி தவலபமல் ககாண்படன்;
மின் ஒளிர் கானம் இன்பற
ப ாகின்பறன்; விவடயும் ககாண்படன்.’
‘மன்னவன் ணி அன்று ஆகின் - அரென் கட்டரை அன்று என்றாலும்; நும்
ணிமறுப்க பனா - நமது கட்டரைரய யான் செய்யமாட்கடன் என்கபகைா?; என்
பின்னவன்க ற்ற கசல்வம் - என் தம்பி பரதன் அரடந்த கபறு; அடியபனன் க ற்றது
அன்பறா - நான் அரடந்தது அன்கறா?; அப் ால் என் இனி உறுதி - இதற்குப்
புறம்பாை நன்ரம கவறுயாது?; இப் ணி தவலபமல் ககாண்படன் -
இக்கட்டரைரயத் தரலயின்கமல்ஏற்றுக்சகாண்கடன்; மின் ஒளிர் கானம் - மின்ைல்
கபால சவயிசலாளி வீசும்காட்டிற்கு; இன்பற ப ாகின்பறன் - இப்சபாழுகத
கபாகின்கறன்; விவடயும்ககாண்படன் - நும்மிடம் விரடயும் சபற்றுக்சகாண்கடன்.
 அரென் கட்டரையிட கவண்டும் என்பதில்ரல; நமது கட்டரைகய கபாதும்.
காைகம் செல்கவன்என்றான் இராமன். ‘மன்ைவன் பணி அன்று ஆகின்’ என்பதில்
உம்ரம சதாக்கது. விரடயும் சகாண்கடன் - விரரவு பற்றி இறந்த
காலத்தால்கூறப்பட்டது; கால வழுவரமதி. 114

இராமன் ககாெரலயின் மாளிரக புகுதல்

1605. என்று ககாண்டு இவனய கூறி,

அடி இவண இவறஞ்சி, மீட்டும்,
தன் துவணத் தாவத ாதம் அத்
திவச பநாக்கித் தாழ்ந்து,
க ான் திணி ப ாதினாளும்,
பூமியும், புலம்பி வநய,
குன்றினும் உயர்ந்த பதாளான்
பகாசவல பகாயில் புக்கான்.
குன்றினும் உயர்ந்த பதாளான் - மரலயினும் சிறந்த கதாள்கரையுரடய
இராமபிரான்; என்று ககாண்டு இவனய கூறி - என்று விரடசகாண்டு
இத்தரகயவற்ரறச் சொல்லி; மீட்டும் அடி இவண இவறஞ்சி - மீண்டும் ரகககயியின்
கால்களில் விழுந்து வணங்கி; தன் தந்வத துவணப் ாதம் - தன் தகப்பைாராகிய
தயரதன் அடியிரணரய; அத் திவசபநாக்கிதாழ்ந்து - அத்திக்கு கநாக்கி வணக்கம்
செய்து; க ான்திணி ப ாதினாளும் - சபாற்றாரமரரப் பூவில் வீற்றிருக்கும்
திருமடந்ரதயும்; பூமியும் - மண்மடந்ரதயும்; புலம்பி வநய - தனிரமத் துயரால்
வருந்தி அழ; பகாசவல பகாயில் புக்கான் - (அங்கிருந்து புறப்பட்டுக்) ககாெரலயின்
மாளிரகரயச் கெர்ந்தான்.

சபரிகயார்கரைக் கண்டவுடன் வணங்குவகதயன்றிப் பிரியும்கபாதும் வணங்குதல்

முரறயாகலின்,இராமன் ரகககயிரய மீண்டும் வணங்கிச் சென்றான். தந்ரதரயக்
காண முடியாரமயின் அவன் இருக்கும்திரெ கநாக்கி வணங்கிைான். தான் வைம்
செல்வதரைத் சதரிவிக்கவும், அதைால் தயரதனுக்குஉண்டாகும் பிரிவுத் துயரரத்
துரடக்குமாறு கவண்டவும் தன் தாய் ககாெரல இல்லம் சென்றான்என்க. புலம்பு -
தனிரம. புக்கான் - ‘புகு’ என்னும் பகுதி இரட்டித்துக் காலங்காட்டிற்று. 115
 நகர் நீங்கு டலம்
தயரதன்பால் ரகககயி சகாண்ட வரத்தால் இராமன் காட்டிற்குச் செல்ல அகயாத்தி
நகரரவிட்டு நீங்கிச் செல்வரதச் சொல்லும் பகுதி ஆதலின் நகர் நீங்கு படலம் எைப்
சபயர்சபற்றது.

இனி, இராமன் காடு செல்லும்சபாழுது அகயாத்தி நகர மக்கள் அரைவரும்

அவனுடகை சென்றதாகக்கூறுதலின் நகரகம நீங்குகிற படலம் எை நயப்சபாருள்
உரரக்கவும் சபறும்.

ரகககயி வரத்தால் காடுசெல்லப் புக்க இராமன் தன் தாய் ககாெரலயிடம்

விரடசபறச்செல்கிறான். செய்தி அறிந்த ககாெரல வருத்தம் உற, அவரை இராமன்
கதற்றுகிறான்.‘வைத்திற்கு யானும் உடன் வருகவன்’ என்ற ககாெரலரயத் தடுத்துப்
கபசுகிறான். பின்ைர்இராமன் சுமித்திரர மாளிரகக்குச் செல்கிறான். ககாெரல
இராமன் வைம் புகுவரதத் தடுக்கத்தெரதன்பால் செல்கிறாள். தெரதன் கொகநிரல
கண்டு ககாெரல வருந்துகிறாள். ரகககயி மூலம்வசிட்டன் நிகழ்ந்தரத அறிகிறான்.
தயரதரைத் கதற்றி, வசிட்டன் ரகககயிக்கு அறிவுரர கூற, அவள் மறுத்து சமாழிய,
அவரைக் கடிந்து கபசுகிறான். தெரதன் ‘ரகககயி என் தாரம் அல்லள், பரதன்
உரிரமக்கு ஆகான்’ எைப் கபசுகிறான். தயரதன் கமலும் வருந்த, வசிட்டன்
அவரைத்கதற்றி அகல்கிறான். கணவன் நிரல கண்டு வருந்துகிற ககாெரலயிடம்
தயரதன் தன் பரழய ொபவரலாற்ரறக் கூறுகிறான்.

வசிட்டன் அரெரவ கெர்ந்து நிகழ்ந்தவற்ரறக் கூறுகிறான். இராமன் காடு செல்வது

ககட்டமக்கள் துயரம் அரடகிறார்கள். இலக்குவன் சீற்றம் அரடகிறான்;
கபார்க்ககாலம்பூணுகிறான். இலக்குவனுடன் இராமன் உரரயாடிச் சீற்றம்
தணிக்கிறான். இருவரும் சுமித்திரரஅரண்மரைரய அரடகின்றைர். அங்கக
ரகககயி மூலம் வந்த மரவுரிரய இலக்குவன் சபற்றுத் தன் தாரயவணங்க, அவளும்
அவனுக்கு அறிவுரர கூறுகிறாள். இராமன் தடுத்தும் வணங்க, அவளும் அவனுக்கு
அறிவுரரகூறுகிறாள். இராமன் தடுத்தும் ககைாது இலக்குவன் உடல் புறப்படுகிறான்.
வசிட்டன் இராமரைக்கான் ஏகாது தடுக்க முயல்கிறான். இராமன் மறுத்துப்
புறப்படுகிறான். மக்கள் துயரம்கமலிடப்சபறுகிறார்கள் அரென் கதவியர்
அழுகிறார்கள், இராமன் தன் அரண்மரை செல்கிறான். இராமரைக் கண்டார்
வருந்துகின்றைர். நகர் சபாலிவழிகிறது. இராமன் சீரதரயக் காண்கிறான். அவள்
நடுக்கம் அரடகிறாள். செய்தி அறிந்த சீரத ‘காைகத்துக்கு யானும் உடன்வருகவன்’
என்கிறாள். இராமன் தடுக்கவும் ககைாது மரவுரி உடுத்துப் புறப்படுகிறாள்.
இராமன்,சீரத, இலக்குவன் மூவரும் புறப்படுகிறார்கள், நகர மாந்தர் அரைவரும்
இராமரைப் பின் சதாடர்ந்து அகயாத்தி நகரர நீங்கிக் காடு கநாக்கிச் செல்கின்றைர்.
இராமன் தாயரரக்கும்பிட்டு மன்ைரைத் கதற்றுமாறு கூறி, அவர்கள் ஆசி சபற்றுத்
தம்பிகயாடும், மரைவிகயாடும் கதற் ஏறிச் செல்கிறான்.
இச்செய்திகள்இப்படலத்துக்கண் கூறப்சபறுகின்றை.
ககாெரல இராமன் உரரயாடல்

அறுசீர் ஆசிரிய விருத்தம்

1606. குவழக்கின்ற கவரி இன்றி,
ககாற்ற கவண்குவடயும் இன்றி,
இவழக்கின்ற விதி முன் கசல்ல,
தருமம் பின் இரங்கி ஏக,
‘மவழக்குன்றம் அவனயான் கமௌலி
கவித்தனன் வரும்’ என்று என்று
தவழக்கின்ற உள்ளத்து அன்னாள்முன்,
ஒரு தமியன் கசன்றான்.
‘மவழக்குன்றம் அவனயான் - கமகத்தால் மூடப்சபற்ற மரலரய ஒத்தவைாகிய
இராமன்; கமௌலி கவித்தனன் வரும்’ என்று என்று - மகுடம் சூடிக்சகாண்டு
வருவான் என்று நிரைத்துநிரைத்து; தவழக்கின்ற உள்ளத்து அன்னாள் முன் -
மகிழ்ச்சியால் செழித்தமைம் உரடயவைாகிய அக்ககாெரலயின் முன்பு;
குவழக்கின்ற கவரி இன்றி - பக்கங்களில்வீசுகின்ற சவண்ொமரர இல்லாமல்; ககாற்ற
கவண்குவடயும் இன்றி - சவண் சகாற்றக்குரடயும் இல்லாமல்; இவழக்கின்ற விதி
முன் கசல்ல - நன்ரம தீரமகரை சமல்ல சமல்லச்செல்லச் செல்லக் காட்டி
நடத்துகின்ற விதி முன்கை அரழத்துச் செல்ல; தருமம் பின்இரங்கி ஏக- அறக்கடவுள்
வருந்திப் பின்கை சதாடர்ந்து வர; ஒரு தமியன் கசன்றான்- தன்ைந் தனியைாய்ச்
சென்றான்.
அரெராவார் முன்ைர்ச் ொமரர வீெ, பின்ைர் சவண்சகாற்றக் குரடபிடிக்க வருவர்
ஆதலின் தன் மகனும் அவ்வாறு மகுடம் சூடி வருவான் என்று தாய்ககாெரல எண்ணி
மகிழ்ந்திருந்தாள். அவகைா அவள் கண்ணுக்குத் தன்ைந் தனியைாய் வருகிறான்.
ஆயினும், அவனுக்கு முன்ைால் விதி செல்கிறது. பின்ைால் தருமம் இரங்கி
அழுதுசகாண்கட வருகிறதுொமரரயும் குரடயும் கபால என்கிறார் கவிஞர்.
விதி நிகழ்வுகள் முன்சதரிவதில்ரல. நிகழ நிகழத்தான் சதரியும் ஆதலின்,
‘இரழக்கின்றவிதி’ என்றது அரிய சொல்லாட்சி. ககாலம் கபாடுகிற கபாது கபாடப்
கபாடகவ ககால வடிவுசபறுதல் கபாலகவ விதியும் தன் கவரலரய நிகர்த்தும்.
1

1607. ‘புவனந்திலன் கமௌலி; குஞ்சி

மஞ்சனப் புனித நீரால்
நவனந்திலன்; என்ககால்?’ என்னும்
ஐயத்தாள் நளின ாதம்.
வவனந்த க ான் கழற்கால் வீரன்
வணங்கலும், குவழந்து வாழ்த்தி,
‘நிவனந்தது என்? இவடயூறு உண்படா
கநடு முடி புவனதற்கு?’ என்றாள்.
‘கமௌலி புவனந்திலன் - மகுடம் சூடவில்ரல; குஞ்சி - தரலமுடி; மஞ்சனப் புனித
நீரால் நவனந்திலன் - அபிகடகமாகிய தூய நதிகளின் தண்ணீரால்
நரையப்சபற்றான்இல்ரல; என்ககால்?’ - என்ை காரணம்; என்னும் ஐயத்தாள் -
என்கின்ற ெந்கதகத்ரத உரடயவைாக இருக்கின்ற ககாெரலத்தாயின்; நளின ாதம் -
தாமரரயாகிய அடிகரை; வவனந்த க ான் கழற்கால் வீரன் வணங்கலும் -
சபான்ைாற்செய்யப்சபற்ற வீரக்கழல் அணிந்த இராமன் வணங்கிய அைவில்;
குவழந்து வாழ்த்தி - மைம் உருகி ஆசி கூறி; ‘நிவனந்தது என்?’ - ெக்கரவர்த்தி எண்ணிய
செயல்என்ைாயிற்று; கநடுமுடி புவனதற்கு இவடயூறு உண்படா? - உயர்ந்த
மகுடத்ரதச் சூடுதற்குஏகதனும் தரட உைகதா;’ என்றாள் - என்று ககட்டாள்.

குஞ்சி - ஆடவர் தரலமுடி. மகரை முதல் வாழ்த்திைாள், பின்ைர் விைவிைாள்

என்பதுஅறியற்பாலது. 2
கலிவிருத்தம்

1608. மங்வக அம் கமாழி கூறலும், மானவன்

கசங் வக கூப்பி, ‘நின் காதல் திரு மகன்,
ங்கம் இல் குணத்து எம்பி, ரதபன,
துங்க மா முடி சூடுகின்றான்’ என்றான்.
மங்வக - ககாெரல; அம்கமாழி கூறலும் - ‘சநடுமுடி புரைதற்கு
இரடயூறுஉண்கடா?’ என்ற அந்த வார்த்ரதரயச் சொல்லிய உடன்; மானவன் -
சபருரம குரறயாதஇராமன்; கசங்வக கூப்பி - (தாரயச்) சிவந்த ரககரைக் கூப்பித்
சதாழுது; ‘நின்காதல் திருமகன் - உன்னுரடய அன்பிற்குரிய சிறந்த புதல்வன்; ங்கம்
இல் குணத்து எம்பி - குற்றமற்ற குணநலன்கரை உரடய என் தம்பி; ரதபன -; துங்க
மாமுடி சூடுகின்றான்’ - பரிசுத்தமாை சிறந்த முடிரயச் சூடப்கபாகிறான்;’ என்றான்
தாயிடத்துக் கூறுகின்றான் ஆதலின், அவள் கவற்றுரம இன்றிஉணர கவண்டி
முன்ைதாககவ ‘நின்காதல் திருமகன்’ ‘பங்கம் இல் குணத்து எம்பி’
என்சறல்லாம்இராமன் எடுத்துக் கூறிைான். பரதன் என்ற சொல்லுக்கு நாட்ரடப்
பரிப்பவன்’ தாங்குபவன்என்பது சபாருள். அப்சபயர்க்ககற்ப அவன் ஆட்சி உரிரம
எய்தியது உணர்ந்து இன்புறற்குரியது. 3

1609. ‘முவறவம அன்று என் து ஒன்று

உண்டு; மும்வமயின்
நிவற குணத்தவன்;
நின்னினும் நல்லனால்;
குவறவு இலன்’ எனக்
கூறினள் - நால்வர்க்கும்
மறு இல் அன்பினில்,
பவற்றுவம மாற்றினாள்.
நால்வர்க்கும் - இராமலக்குமண பரத ெத்துருக்கைர்கைாகிய நால்வரிடத்தும்; மறு
இல் அன்பினில் - குற்றம் அற்ற அன்பு செலுத்துவதில்; பவற்றுவம மாற்றினாள் -
கவறுபாட்ரட நீக்கி ஒகர தன்ரமயைாய் உள்ை ககாெரல; ‘முவறவம அன்று என் து
ஒன்று உண்டு - மூத்தவன் இருக்கும் கபாது இரையவன் அரொளுவது முரறரம
அன்று என்ற ஒரு குரற உண்டு; மும்வமயின்நிவற குணத்தவன் - மூன்று மடங்கு
எல்லாரினும் கமம்பட்டு நிரறந்த குணத்திரை உரடயவன்; நின்னினும் நல்லன் -
உன்ரையும்விட நல்லவன்; குவறவு இலன் - கல்வி, இைரம, வீரம், குணம் முதலிய
யாவற்றாலும் யாசதாரு குரறவும் இல்லாதவன்;’ எனக்கூறினாள் - என்று
சொன்ைாள்.

ரகககயியின் அன்பு சபரிதும் இராமனுக்கும், ககாெரலயின் அன்பு சபரிதும்

பரதனுக்கும்அரமந்துள்ைரத இக்காவிய ஓட்டத்தில் காணலாகும். ‘நின்னினும்
நல்லன்’ என்பரதப் பின் வரும்எண்ணில் ககாடி இராமர்கள் என்னினும், அண்ணல்
நின் அருளுக்கு அருகாவகரா’ என்ற (10181.) ககாெரலக் கூற்ரற ஒப்பு கநாக்கி உணர்க.
4

1610. என்று, பின்னரும், ‘ மன்னவன் ஏவியது

அன்று எனாவம, மகபன! உனக்கு அறன்;
நன்று, நும்பிக்கு நானிலம் நீ ககாடுத்து,
ஒன்றி வாழுதி, ஊழி ல’ என்றாள்.
என்று - என்று கூறி; பின்னரும் - பிறகும்; ‘ மகபன! - இராமககை; மன்னவன்
ஏவியது - ெக்கரவர்த்தி ஆரணயிட்டது எதுவாயினும்; அன்றுஎனாவம - நீதியன்று
என்று மறுக்காமல் அப்படிகய ஏற்றுச் செய்வது; உனக்கு அறன் - உைக்குரிய தருமம்
ஆகும்; நன்று - நல்லது; நீ - ; நும்பிக்கு - உன்தம்பியாகிய பரதனுக்கு; நானிலம்
ககாடுத்து - இவ்வுலரக ஆளும் உரிரமரயத் தந்து; (அவனுடன்) ஊழி ல - பல
சநடுங்காலங்கள்; ஒன்றி வாழுதி - ஒன்றுபட்டுவாழ்வாயாக;’ என்றாள்-.

தந்ரத சொல்ரல மகன் மறுக்கவும் கூடுதல் உலகியல், ஆயினும் அரென் ஆரண

மீறமுடியாதது.ஆரகயால் அதுபற்றித் ‘தந்ரத ஏவியது’ என்று கூறாமல், ‘மன்ைவன்
ஏவியது’ என்று ககாெரல கூறிைாள் என்க. ‘ஏவிைன் அரென்’ (1601) எை
முன்னும்வந்தது. ‘மூத்தவனுக்கு அரசு உரியது’ என்ற கருத்தில் உள்ைவள் ககாெரல
ஆதலின், ‘நும்பிக்குநானிலம் நீ சகாடுத்து’ என்று கூறிைாள். ‘ஆல்’ உரரயரெ.
5
1611. தாய் உவரத்த கசால் பகட்டுத் தவழக்கின்ற
தூய சிந்வத அத் பதாம் இல் குணத்தினான்,
‘நாயகன், எவன நல் கநறி உய்ப் தற்கு
ஏயது உண்டு, ஒர் ணி’ என்று இயம்பினான்.
தாய் உவரத்த கசால் பகட்டு - தாயாகிய ககாெரல கூறிய சொற்கரைக் ககட்டு;
தவழக்கின்ற - மகிழ்ச்சி அரடகின்ற; தூய சிந்வத- தூய்ரமயாை மைம் உரடய; அத்
பதாம் இல் குணத்தினான் - அந்தக் குற்றம் இல்லாத குணத்ரத உரடய இராமன்;
(அவரைகநாக்கி) ‘நாயகன் - தயரதச் ெக்கரவர்த்தி; எவன நல்கநறி உய்ப் தற்கு -
என்ரை நல்ல வழியில் செலுத்துவதற்கு; ஏயது - ஏவிய; ஓர் ணி உண்டு’ - ஒரு
கட்டரை உள்ைது; என்று இயம்பினான் - என்று சொன்ைான்.
 காைகம் ஏகச் சொன்ைான் என்று முதலிற் கூறாமல் ‘நன்சைறி உய்ப்பதற்கு’ என்று
கூறியது தாயின் மைத்ரதத் திடப்படுத்தக் கூறியதாக அரமந்து அழகு செய்கிறது.
இங்கம் தந்ரதஎன்ைாமல் ‘ெக்கரவர்த்தி’ என்னும் சபாருளில் ‘நாயகன்’ என்றது
காண்க. பரதரைப் பற்றிக்ககாெரல கூறிய சொற்கள் இராமரை மகிழ்ச்சியில்
ஆழ்த்திை என்பது இராமனின் குண அழரககமலும் ஒளிவிடச் செய்வதாம்.
6

1612. “ஈண்டு உவரத்த ணி என்வன” என்றவட்கு.

‘ “ஆண்டு ஓர் ஏழிகனாடு ஏழ், அகன் கானிவட,
மாண்ட மா தவத்பதாருடன் வவகி, பின்,
மீண்டு நீ வரல் பவண்டும்” என்றான்’ என்றான்.
‘ஈண்டு - இவ்விடத்தில்; உவரத்த - (ெக்கரவர்த்தி உைக்குச்) சொல்லிய; ணி
என்வன’ - கட்டரை யாது; என்றவட்கு - என்று ககட்டககாெரலக்கு; ஓர் ஏழிபனாடு
ஏழ் ஆண்டு - ஒரு பதிைான்கு ஆண்டுக் காலம்; அகன்கானிவட - அகன்ற
காட்டிடத்தில்; மாண்ட - மாட்சிரம சபாருந்திய; மாதவத்பதாருடன் -
முனிவர்களுடன்; வவகி - தங்கி; பின் - பிறகு; நீ மீண்டு வரல் பவண்டும் - நீ திரும்பி
வருதல் கவண்டும்; என்றாள்’ - என்று கூறிைான்; என்றான் -.

ககாெரல வருந்தாதிருக்கக் ‘காட்டிற்கு அனுப்பி விட்டான்’என்று கூறாமல்,

முனிவர்களுடன் தங்கித் திரும்பிவருதல் கவண்டும் என்று நாயகன் பணித்தான்என்ற
இராமன் சொல்திறம் கபாற்றுதற்குரியது. ஈண்டு - முன்னிரலயிடத்தின் கண் வந்தது.
7 ககாெரல துயரம்

1613. ஆங்கு, அவ் வாசகம் என்னும் அனல், குவழ

தூங்கு தன் கசவியில் கதாடராமுனம்,
ஏங்கினாள்; இவளத்தாள்; திவகத்தாள்; மனம்
வீங்கினாள்; விம்மினாள்; விழுந்தாள் அபரா.
ஆங்கு - அப்சபாழுது; அவ் வாசகம் என்னும் அனல் - (இராமன் காடு
செல்லகவண்டும் என்று தயரதன் கூறிய) அந்த வார்த்ரத என்கிற சநருப்பு; குவழ
தூங்கு தன் கசவியில்கதாடராமுனம் - காதணி அரெகின்ற தன்னுரடய காதுகளில்
வந்து விழுதற்கு முன்ைகம (ககாெரல); ஏங்கினாள்; இவளத்தாள்; திவகத்தாள் -
இரங்கி, சமலிந்து, தடுமாறி; மனம்வீங்கினாள்; விம்மினாள்; விழுந்தாள் - மைம்
வீங்கி, வருந்தி, மயக்கமுற்றுக்கீகழ விழுந்தாள்.

‘வாெகம் என்னும் அைல்’ என்பது, ‘ஊர் எைப்படுவது உரறயூர்’ என்றார்கபால

வாெகத்தின்சகாடுரம உணர்த்தி நின்றது. சநருப்புச் கெர்த்தாரரச் சுடும், இவ்வாெகம்
கெராமுன்ைகம சுடும்தன்ரம பரடத்தது என்பதாம். தூங்குதல் - சதாங்கதல்; காதில்
இறுக அணிவது கதாடு; சதாங்க அணிவது குரழ; சதாங்கூட்டம் என்று
இவ்வணிரயக் கூறுவர். ‘அகரா’ ஈற்றரெ. 8

1614. ‘வஞ்சபமா, மகபன! உவன, “மா நிலம்

தஞ்சம் ஆக நீ தாங்கு” என்ற வாசம்?
 நஞ்சபமா! இனி, நான் உயிர் வாழ்கவபனா?
அஞ்சம்; அஞ்சும்; என் ஆர் உயிர் அஞ்சுமால்!’
‘மகபன! - ; உவன ‘மாநிலம் தஞ்சம் ஆக நீ தாங்கு’ என்ற வாசகம் - உன்ரைகநாக்கி
(தெரத ெக்கரவர்த்தி) நீ இந்தப் பூமிரயப் பற்றுக்ககாடாக இருந்து காப்பாற்றுவாயாக
என்று சொல்லிய வார்த்ரத; வஞ்சபமா? - வஞ்ெரைகயா?; நஞ்சபமா? - விடம்
கபாலக் சகாடியகதா?; நான் இனி உயிர் வாழ்கவபனா? - நான்இனிகமல் உயிர்வாழ
மாட்டுகவகைா?; என் ஆர் உயிர் அஞ்சும் அஞ்சும் அஞ்சும் - என் அரிய உயிர் மிகவும்
பயப்படும்.’

அரொைச் சொல்லியிராவிட்டால் காடு கபாகவும் கநர்ந்திராது என்ற கணிப்பால்

ககாெரல‘வாெகம் வஞ்ெகமா’ என்றாள். ‘தஞ்ெம் இவ் உலகம் நீ தாங்குவாய் எை’
இத்சதாடர் பரதரைகநாக்கி வசிட்டன் கூறியதாகப் பின்ைரும் வருதல் (2255.) அறிக.
முன் இனிதாகிடும்நஞ்சுகூடப் பின் சகால்லும், அதுகபால், ‘அரொள்க’ என்றது
இனிதாகிப் பின்ைர்க் ‘காடு ஏகு’எை முடிதலின் ‘நஞ்ெகமா’ எைக் கூறிைாள் - ‘ஆல்’
ஈற்றரெ. ‘அஞ்சும்’ என்பதுஅடுக்கு. 9

1615. வகவயக் வகயின் கநரிக்கும்; தன் காதலன்

வவகும் ஆல் இவல அன்ன வயிற்றிவன
க ய் வவளத் தளிரால் பிவசயும்; புவக
கவய்து உயிர்க்கும்; விழுங்கும், புழுங்குமால்.
(ககாெரல), வகவயக் வகயின் கநரிக்கும் - ரகரய மற்சறாரு ரகயால் சநரிப்பாள்;
தன்காதலன் வவகும் - தன் மகைாகிய இராமன் தங்கிய; ஆல் இவல அன்ன
வயிற்றிவனப்க ய் வவளத்தளிரால் பிவசயும் - ஆல் இரல கபான்ற தன் வயிற்ரறத்
தைது வரையல் அணிந்ததளிர் கபான்ற ரககைால் விரெவாள்; புவக கவய்து
உயிர்க்கும் - உள் சநருப்பால்புரககயாடு கூடிய சவப்ப மூச்சு விடுவாள்; விழுங்கும் -
அவ் உயிர்ப்ரப அடக்குவாள்; புழுங்கும் - சவம்பிப் கபாவாள்.
ககாெரலயின் துயரத் துடிப்பின் சமய்ப்பாடுகள் இங்கு அடுக்கியுள்ைை.
‘ஆல்’ஈற்றரெ. 10

1616. ‘நன்று மன்னன் கருவண’ எனா நகும்;

நின்ற வமந்தவன பநாக்கி, ‘கநடுஞ் சுரத்து
என்று ப ாவது? எனா எழும்; இன் உயிர்
க ான்றும் ப ாது உற்றது உற்றனள் ப ாலுபம.
‘மன்னன் கருவண நன்று’ எனா நகும் - ‘ெக்கரவர்த்தி உன்பால் காட்டிய இரக்கம்மிக
நன்றாய் இருந்தது’ என்று சிரிப்பாள்; நின்ற வமந்தவன பநாக்கி - தன் எதிகரநின்ற
இராமரைப் பார்த்து; ‘ கநடுஞ் சுரத்துப் ப ாவது என்று’ எனா எழும் - நீண்டகாட்டு
வழியில் கபாவது எப்கபாது என்று சொல்லி எழுந்திருப்பாள்; இன் உயிர்
க ான்றும்ப ாது உற்றது - இனிய உயிர் கபாகும்கபாது அரடகின்ற மரண
கவதரைரய; உற்றனள் ப ாலும் - தற்கபாது அரடந்தாள் கபால ஆைாள்.
 தானும் உடன் செல்வாள்கபால எழுவாைாயிைள் என்க. ொவுத்துயர் அரடந்தாள்
என்பதாம். ‘ஏ’ஈற்றரெ. 11

1617. ‘அன்பு இவழத்த மனத்து அரசற்கு, நீ

என் பிவழத்தவன?’ என்று, நின்று ஏங்குமால் -
முன்பு இவழத்த வறுவமயின் முற்றிபனார்,
க ான் பிவழக்கப் புலம்பினர் ப ாலபவ.
‘அன்பு இவழத்த மனத்து அரசற்கு - உன்னிடத்துப் கபரன்பு செய்துவந்து மைத்ரத
உரடயதயரத ெக்கரவர்த்திக்கு; நீ என் பிவழத்தவன’ - நீ என்ை தவறு செய்தாய்;’
என்றுநின்று - என்று சொல்லிக் சகாண்டு; முன்பு இவழத்த வறுவமயின் முற்றிபனார் -
முற்பிறவியிற் செய்த விரையால் இப்கபாது வறுரமயில் வாடியவர்கள்; க ான்
பிவழக்க - எதிர்பாராமல்கிரடத்த சபான்ைாைது தவறியதால்; புலம்பினர் ப ால-
புலம்பியவர்கரைப் கபால; ஏங்கும் - வருந்து வாள் ஆயிைள்.
சபறாது சபற்ற செல்வமாகிய புத்திரப் கபற்ரறப் இப்கபாது காட்டிற்கு அனுப்பி
இழக்ககநர்ந்தபடியால் வறுரமயில் வாடியவர் சபான்ரைப் சபற்று அதுவும்
ரகநழுவியகபாது வருந்துவது கபாலவருந்திைாள் எை உவரம கூறிைார் - சபான்
தவறிப்கபாக இருக்க அரதத் திரும்ப இறுக்க மூடிப்பிடிப்பவர் எைவும், சபான்
தவறிப் கபாகப் சபாதிந்தைர் - அதாவது முகத்ரத மூடிக்சகாண்டுஅழுபவர் கபால
எைவும், சபான் தவறிப்கபாகும்படி ரவத்திருந்தவர் கபால எைவும் சபாருள்
கூறுவது உண்டு, ஏற்பது சகாள்க. ‘ஆல்’, ‘ஏ’ அரெகள். 12

1618. ‘அறம் எனக்கு இவலபயா?’ எனும்; ‘ஆவி வநந்து

இறவு அடுத்தது என், கதய்வதங்காள்?’ எனும்;
பிற உவரப் து என்? கன்று பிரிந்துழிக்
கறவவ ஒப் க் கவரந்து கலங்கினாள்.
‘எனக்கு அறம் இவலபயா’ எனும் - எைக்குத் தருமம் துரணயாக இல்ரலகயா
என்பாள்; கதய்வதங்காள் - சதய்வங்ககை!; ஆவி வநந்து இறவு அடுத்தது என்? எனும் -
உயிர்கதய்ந்து ொகும்படி வந்து கநர்ந்தது என்ை காரணம் என்பாள்; பிற உவரப் து
என்? - ககாெரலயின் அப்கபாரதய மைநிரலக்கு கவறு உவரம சொல்வது என்ை
பயனுரடத்து; கன்று பிரிந்துழி கறவவ ஒப் க் கவரந்து கலங்கினாள் - தன் கன்று
பிரிந்த சபாழுது கறரவ ஒப்பக்பசு துடிப்பதுகபால மைம் உருகித் கலங்கித் துடித்தாள்.

‘இற அடுத்தது’ எை அரமத்து ‘வ’ கரத்ரத உடம்படுசமய்யாக்குதகல நன்று. ‘இற’

செயசவன்வாய்பாட்டு விரைசயச்ெம். மரத்துப் கபாை பகக்கன்று பிரிந்துழிக்
கலங்காது ஆதலின் ‘கறரவ’என்னும் சொல்லால் ஈன்றணிரம உணர்த்திைார் என்க.
13
இராமன் ககாெரலக்கு ஆறுதல் கூறுதல்

1619. இத் திறத்தின் இடர் உறுவாள்தவனக்

வகத்தலத்தின் எடுத்து, ‘அருங் கற்பிபனாய்
 க ாய்த் திறத்தினன் ஆக்குதிபயா? - புகல் -
கமய்த் திறத்து நம் பவந்தவன, நீ?’ என்றான்.
(இராமன்) இத் திறத்தின் இடர் உறுவாள்தவன - இவ்வாறு சொல்லிப்
புலம்பித்துன்பம் அரடகின்றவைாகிய ககாெரலத் தாரய; வகத்தலத்தின் - ரககைால்
தூக்கி; ‘அருங் கற்பிபனாய்! - சபண் டிர்க்கு அரிய கற்பிரை உரடயவகை;
கமய்த்திறத்துத நம் பவந்தவன- உண்ரமக் கூற்றில்ஒரு சிறிதும் பிறழாத நம்
ெக்கரவர்த்திரய; நீ க ாய்த் திறத்தினன் ஆக்குதிபயா? புகல்’ - சொன்ை சொல்ரல
மாற்றிக் சகாள்ளும் சபாய்த்தன்ரம உரடயவைாக நீசெய்துவிடுவாகயா,
சொல்வாயாக; என்றான் -.
சொன்ைரதச் சொன்ைவாகற நிரறகவற்றல் ெத்தியமாம். ‘வைம்கபாகு’ என்ற
பின்ைர் வைம்கபாகாமல் இருந்தால் அரென் ெத்தியம் பாழாகும் என்பரதத் தாய்க்கு
நிரைவுறுத்தி, நாயகரைச்ெத்தியத்தில் காப்பது நாயகியின் கற்புநலம் என்பரதக்
குறிப்பால் புலப்படுத்தி‘அருங்கற்பிகைாய்’ என்று தாரய விளித்தாைாம்.
14

1620. க ாற்புறுத்தன, கமய்ம்வம க ாதிந்தன,

கசாற்புறுத்தற்கு உரியன, கசால்லினான் -
கற்பு உறுத்திய கற்பு உவடயாள்தவன
வற்புறுத்தி, மனம் ககாளத் பதற்றுவான்.
கற்பு உறுத்திய கற்பு உவடயாள்தவன - கற்பு என்பது இப்படிப் பட்டது
என்பரதஉலகிற்கு உணர்த்தி நிறுத்திய சபருங் கற்பிரை உரடய ககாெரலரய;
வற்புறுத்தி - மைஉறுதிப்படுத்தி; மனம் ககாள - மைத்தில் படும்படி; பதற்றுவான் -
சதளியப்பண்ண கவண்டி; க ாற் உறுத்தன - அழகு சபாருந்தியைவும்; கமய்ம்வம
க ாதிந்தன - உண்ரம நிரம்பியைவும்; கசாற்புறுத்தற்கு உரியன - தாய்க்கு மகன்
சொல்லுதற்குத் தகுந்தைவுமாகிய சொற்கரைச்; கசால்லினான் - சொன்ைான்.
கல்லின் தன்ரம கபால உறுதிப்பாடுரடய கற்பு எை உரரப்பினும் அரமயும்.
கற்பின் தன்ரம உலகம் அறிய உணர்த்திய கற்பு என்பரதச் ‘சீலம் இன்ைது என்று
அருந்ததிக்கு அருளிய திருகவஎன்று (2061.) இராமன் சீரதரய அரழப்பது
சகாண்டும் அறிக. 15

1621. ‘சிறந்த தம்பி திரு உற, எந்வதவய

மறுந்தும் க ாய் இலன் ஆக்கி, வனத்திவட
உவறந்து தீரும் உறுதி க ற்பறன்; இதின்,
பிறந்து யான் க றும் ப று என் து யாவபதா?
‘சிறந்த தம்பி திரு உற - (என்னிலும்) சிறந்த தம்பியாகிய பரதன் அரெச்செல்வம்
சபற; எந்வதவய - என் தந்ரதயாகிய தயரதரை; மறந்தும் க ாய் இலன்ஆக்கி -
மறப்பிைாலும் சபாய் சொல்லாத ெத்திய வாக்கிைைாகச் செய்து; வனத்திவட -
காட்டில்; உவறந்து தீரும் உறுதி க ற்பறன் - வசித்துத் திரும்பி வருகின்ற
நன்ரமரயஅரடந்கதன்; இதின் - இரதக்காட்டிலும்; யான் பிறந்து க றும் ப று
என் து யாவபதா?’ - யான் பிறவி எடுத்துப் சபறுகின்ற பாக்கியம் என்பது கவறு
என்ை இருக்கிறது; (இல்ரல).

‘பங்கம் இல் குணத்து எம்பி’ என்றது (1608.) கபால இங்கும் ‘சிறந்த தம்பி’
என்றதுகாண்க. ‘யாவகதா’ ஓகாரம் விைாப் சபாருளில் வந்தது. இனி, யாவது
என்பகத விைாவாதலின்,‘ஓ’ காரம் எதிர்மரற குறித்தது எனினும் ஆம்.
16

1622. ‘விண்ணும் மண்ணும், இவ் பவவலயும், மற்றும் பவறு

எண்ணும் பூதம் எலாம் அழிந்து ஏகினும்,
அண்ணல் ஏவல் மறுக்க, அடியபனற்கு
ஒண்ணுபமா? இதற்கு உள் அழிபயல்’ என்றான்.
‘விண்ணும் - ஆகாயமும்; மண்ணும் - பூமியும்; இவ்பவவலயும் - இந்தக் கடல்களும்;
மற்றும் பவறு எண்ணும் பூதம் எலாம்- கவறாகிய தீ, காற்று முதலாகிய
மூலப்சபாருள்களும்; அழிந்து ஏகினும் - மாறுபட்டுக் சகட்டுப் கபாைாலும்;
அண்ணல் - தயரதைது; ஏவல் - கட்டரைரய; மறுக்க - மறுப்பதற்கு; அடியபனற்கு
ஒண்ணுபமா - அடிகயனுக்குத் தகுகமா; இதற்கு -; உன் அழிபயல்’ - (நீ) மைம்
வருந்தாகத;’ என்றான் -.

‘ஏகினும்’ என்பது அரவ நிரல சகடாரம உணர்த்தி நின்றது - தயரதன்

கட்டரைரய அவ்வாகறநிரறகவற்றுதகல தைக்குத் தகுதி என்றான் இராமன்.
17
ககாெரல கவண்டுககாள்

1623. ‘ஆகின், ஐய! அரசன்தன் ஆவணயால்

ஏகல் என் து யானும் உவரக்கிகலன்;
சாகலா உயிர் தாங்க வல்பலவனயும்,
ப ாகின் நின்கனாடும் ககாண்டவன ப ாகு’ என்றான்.
‘ஐய! - இராமகை!; ஆகின் - அப்படியாைால்; அரசன்தன் ஆவணயால் - அரென்
இட்ட கட்டரை என்பதால்; யானும் ஏகல் என் து உவரக்கிகலன் - நானும் நீ வைம்
கபாகாகத என்பரதச் சொல்லவில்ரல; ப ாகின் - (நீ) வைம் கபாவதாயின்; சாகலா
உயிர் தாங்க வல்பலவனயும் - ொகாத இவ்வியிரத் தூக்கமாட்டால் சுமக்கின்றவைாகிய
என்ரையும்; நின்கனாடும் ககாண்டவன ப ாகு’ - உன்கைாடு அரழத்துக்சகாண்டு
கபாவாயாக;’ என்றான் -.

‘அரென் கட்டரைரயக் குடிமகன் மறுத்தல் கூடாது; ஆரகயால், அரத நான்

மறுக்கவில்ரல,உன்ரைப் பிரிந்து உயிரரச் சுமந்து என்ைால் வாழ முடியாது;
உயிர்கபாகவும் கபாகாது; ஆரகயால்உன்கைாடு என்ரையும் காட்டிற்கு அரழத்துச்
செல்’ என்றாள் ககாெரல. ‘பரதன் அரெைாளுதல்,இராமன் வைம்கபாதல்’ என்ற
இரண்ரடயும் ககாெரல ஏற்றுக்சகாள்ைச் செய்வதில் இராமன் சவற்றிஅரடந்தான்
என்பது இதைால் கபாதரும். 18
 ககாெரல கவண்டுககாரை இராமன் மறுத்துரரத்தல்

1624. ‘என்வன நீங்கி இடர்க் கடல் வவகுறும்

மன்னர் மன்னவன வற்புறுத்தாது, உடன்
துன்னு கானம் கதாடரத் துணிவபதா?
அன்வனபய! அறம் ார்க்கிவல ஆம்’ என்றான்.
‘அன்வனபய! - தாகய; என்வன நீங்கி - என்ரைப் பிரிந்து; இடர்க்கடல் வவகுறும் -
துன்பக்கடலில் தங்கியுள்ை; மன்னர் மன்னவன -ெக்கரவர்த்திரய; வற்புறுத்தாது - மை
உறுதி செய்து ரதரியப்படுத்தாமல்; உடன் - என்கைாடு; துன்னு கானம் - சநருங்கிய
காட்டிற்கு; கதாடர - பின்பற்றிவர; துணிவபதா? - மைத்தில் நிச்ெயிப்பது தகுகமா;
அறம் ார்க்கிவல ஆம்! - மரைவிக்குள்ை தருமத்ரத ஆராய்ந்து கருதவில்ரல
கபாலும்;’ என்றான் -.

மரைவியின் தர்மம் கணவரைக் காத்தல். ‘தற்காத்துத் தற்சகாண்டான் கபணித்

தரகொன்ற,சொற்காத்துச் கொர்விலாள் சபண்’ என்றார் வள்ளுவரும். (குறள். 56)
இந்தப் பத்தினிதர்மத்ரத இராமன் தன் தாய்க்கு நிரைவு படுத்திைான்.
19

1625. ‘வரி வில் எம்பி இம் மண் அரசு ஆய், அவற்கு

உரிவம மா நிலம் உற்றபின், ககாற்றவன்
திருவின் நீங்கித் தவம் கசயும் நாள், உடன்,
அருவம பநான்புகள் ஆற்றுதி ஆம் அன்பற!
‘வரிவில் எம்பி - கட்டரமந்த வில்லிரை உரடய என்தம்பி பரதன்; இம் மண்அரசு
ஆய் - இந்தக் ககாெல நாட்டுக்கு அரென் ஆகி; அவற்கு - அந்தப் பரதனுக்கு; மாநிலம்
உரிவம உற்றபின் - சபரிய இராச்சியத்தின் உரிரம நிரலப்பட்ட பிறகு; ககாற்றவன் -
தயரதன்; திருவின் நீங்கி - அரெ கபாக வாழ்க்ரகயிலிருந்துவிலகி; தவம் கசய்யும் நாள்
- தவம் செய்கின்ற காலத்கத; உடன் - அவகைாடு கெர்ந்து; அருவம பநான்புகள் -
செயற்கரிய விரதங்கரை; ஆற்றுதி ஆம் - செய்வாயாக.’
வரத்தால் அரென் ஆயினும், மக்கள் அவன் வழிப்படவும் அவன் ஆட்சி உறுதி
சபறவும்சிலகாலம் செல்லுமாகலின், ‘மாநிலம் உரிரம உற்றபின்’ என்றான் இராமன்.
வாைப்பிரந்தநிரலயில் மரைவிரய உடன்சகாண்டு தவம் செய்தல் உண்டாதலின்
உடன்சென்று அரிய விரதங்கரைச்செய்க என்றாைாம். ‘அன்று’ , ‘ஏ’ அரெகள். 20

1626. ‘சித்தம் நீ திவகக்கின்றது என்? பதவரும்

ஒத்த மா தவம் கசய்து உயர்ந்தார் அன்பற?
எத்தவனக்கு உள ஆண்டுகள்? ஈண்டு, அவவ
த்தும் நாலும் கல் அலபவா?’ என்றான்.
‘நீ சித்தம் திவகக்கின்றது என்? - தாகய, நீ மைம் தடுமாறுவது எதைால்; பதவரும் -
கதவரும்; ஒத்த - தம் நிரலக்குப் சபாருந்திய; மாதவம் கசய்து - சிறந்த தவத்ரதச்
செய்து; உணர்ந்தார் அன்பற? - தம் நிரலக்கு கமலாகஉயர்ந்தார்கள் அல்லவா;
ஆண்டுகள் எத்தவனக்கு உள - (நான் பிரிந்து செல்கிற)ஆண்டுகள் எவ்வைவு உள்ைை;
அவவ த்தும் நாலும் கல் அல்லபவா? - அந்தப் பதிைான்குஆண்டுகளும், பதிைான்கு
நாள்கள் அல்லவா? (இதற்கு வருந்துவாகைன்.)
‘நான் காட்டிற் சென்று தவம் புரிந்து கமன்ரம அரடய அல்லவா கபாகிகறன்!
இதற்கு நீமைம் தடுமாறலாமா’ என்று தாரயத் கதற்றிைான். ஆண்டுகரை நாள்கள்
என்று குறுக்கியது கதறுதல்வார்த்ரத யாகும். “எண்ணிய சில நாளில் குறுகுதும்’
என்று பின் (1984) குகனிடமும் இவ்வாறு கூறுல் காண்க. 21

1627. ‘முன்னர், பகாசிகன் என்னும் முனிவரன் -

தன் அருள்தவல தாங்கிய விஞ்வசயும்,
பின்னர் எய்திய ப றும் பிவழத்தபவா?
இன்னம் நன்று அவர் ஏயின கசய்தபல.
‘முன்னர் - தந்ரதயார் விசுவாமித்திர முனிவனிடம் கவள்விகாக்க
அனுப்பிக்ரகயரட சகாடுத்த கபாது; பகாசிகன் என்னும் முனிவரன் -
விசுவாமித்திரைாகிய சகௌகிெமுனிவைது; அருள்தவல - கருரணயிைால்; தாங்கிய -
(நாங்கள்) சபற்ற; விஞ்வசயும் - மந்திர வித்ரதகளும்; பின்னர் எய்திய ப றும் - பிறகு
அரடந்ததிருமணப் கபறும்; பிவழத்தபவா? - தவறியகவா; அவர் ஏறிய கசய்தல் -
வைம்சென்று அத்தரகய முனிவர்கள் ஏவிய காரியங்கரைச் செய்து முடித்தல்;
இன்னம் நன்று - இன்ைமும் நல்லரதகய தரும்.

விசுவாமித்திரைால் கிரடத்த விஞ்ரெ பரல, அதிபரல என்ற இரண்டு

மந்திரங்கள். பின்புஎய்திய கபறு சீதா கல்யாணம், அடுத்துப் பரசுராமைது ஆற்றரல
ஒடுக்கியரதயும் சொல்லலாம்.கமலும், முனிவர்களுக்குத் சதாண்டு செய்து வைத்தில்
தங்குவதால் நலகம விரையும் என்றான்இராமன். ‘ஏ’ காரம் ஈற்றரெ.
22

1628. ‘மா தவர்க்கு வழி ாடு இவழத்து, அரும்

ப ாதம் முற்றி, க ாரு அரு விஞ்வசகள்
ஏதம் அற்றன தாங்கி, இவமயவர்
காதல் க ற்று, இந் நகர் வரக் காண்டியால்,
‘மாதவர்க்கு வழி ாடு இயற்றி - சிறந்த முனிவர்களுக்குப் பணி விரடகரைச்
செய்து; அரும் ப ாதம் முற்றி - (அவரால்) சபறுதற்கு அரிய ஞாைம் நிரம்பப் சபற்று;
க ாருஅரு விஞ்வசகள் - ஒப்பற்ற வித்ரதகள்; ஏதம் அற்றன - குற்றம்
இல்லாதைவற்ரற; தாங்கி - சபற்று; இவமயவர் காதல் க ற்று - கதவர்களின் அன்ரப
அரடந்து; இந்நகர் வரக் காண்டி- (யான்) இந்நகரத்துக்குத் திரும்பி வருதரலப்
பார்ப்பாயாக.’
கபாதம் என்பது வீடுகபற்றிற்குரியதாகிய பரமஞாைம். பின்ைர் அகத்தியர்
முதலியமுனிவர்கைால் இவ் அரும் கபாதம் இராமனுக்குக் கிரடக்கிறது.
இராமவணாதி வதத்தால்கதவர்களின் அன்ரபயும் இராமன் சபறுகிறான் என்பது
இங்கக குறிப்பிற் புலப்படும். ‘ஆல்’ஈற்றரெ. கதற்றம் என்பதும் சபாருந்தும்.
23

1629. ‘மகர பவவல மண் கதாட்ட, வண்டு ஆடு தார்ச்

சகரர் தாவத ணி தவலநின்று, தம்
புகர் இல் யாக்வகயின் இன் உயிர் ப ாக்கிய
நிகர் இல் மாப் புகழ் நின்றது அன்பறா?’ எனா.
‘மகர பவவல மண் கதாட்ட - சுறாமீன்கரை உரடய கடலாற் சூழப்சபற்ற
இப்பூமிரயத்கதாண்டிய; வண்டு ஆடு தார்ச் சகரர் - வண்டுகள் கதனுண்டு ஆடுகின்ற
மாரல அணிந்த ெகரபுத்திரர்கள்; தாவத ணிதவல நின்று - தம் தந்ரத சொல்ரலத் தம்
தரலமீது சகாண்டு சென்று; தம் புகர் இல் யாக்வகயின் இன் உயிர் ப ாக்கிய - தமது
குற்றமற்றஉடம்பின்கண் உள்ை இனிய உயிரர இழந்ததைால் உண்டாகிய; நிகர் இல்
மார்புகழ் - ெமாைம் இல்லாத சபரும்புகழ்; நின்றது அன்பறா - இவ் வுலகத்தில்
இன்றும் நிரலசபற்றுள்ைது அல்லவா;’ எனா - என்று சொல்லி.
ஒருகவரை தந்ரதயிைது கட்டரைரய கமற்சகாண்டு வைம் சென்று உயிர்
கபாமாயினும் அதுவும்சபரும்புகரழகய தைக்குத் தரும் என்றான். ெகரர் தந்ரத
கட்டரைப்படி கவள்விக் குதிரரரய நாடிச்சென்று அதைாகலகய ொம்பலாைார்கள்.
ஆயிைம், அதுகவ அவர்களுக்குப் சபரும் புகரழத் தந்தது என்பது கூறி, ‘என்
முன்கைார் தந்ரத பணி கடவாரம கபால யானும் அவ்வாகற நடத்தல் என்
குலதருமம் அன்கறா’ என்றான் இராமன். ‘மண்ணில் மகர கவரல சதாட்ட’ எை
இரயத்துப் பூமியின் கடரலத் கதாண்டிய எைப் சபாருள் கூறுலும் ஒன்று. ெகரரால்
கதாண்டப்பட்டது. ஆதலிி்ன் ‘ொகரம்’எைக் கடலுக்குப் சபயர் ஆயிற்று. ‘இவர்
குலத்கதார் உவர்நீர்க், கடல்சதாட்டார் எனின் கவறுஓர் கட்டுரரயும் கவண்டுகமா’
(644.) என்ற இடத்து இவ்வரலாற்ரறக்காண்க. 24

1630. ‘மான் மறிக் கரத்தான் மழு ஏந்துவான்,

தான் மறுத்திலன் தாவதகசால்; தாவயபய.
ஊன் அறக் குவறத்தான்; உரபவான் அருள்
யான் மறுப் து என்று எண்ணுவபதா?’ என்றான்.
‘மான் மறிக் கரத்தான் - மான் குட்டிரயக் ரகயிகல ஏந்திய சிவ சபருமாைரடய;
மழு - ககாடரிப் பரடரய; ஏந்துவான் தான் - சுமந்துள்ை பரசுராமன் ஆைவன்; தாவக
கசால் மறுத்திலன் - தந்ரதயாகிய ெமதக்கினியின் ஆரணரய மறுக்கவில்ரல;
தாவயபய. ஊன் அறக் குவறத்தான்- தன் தாயாகிய இகரணுரகரயத் தந்ரத
கட்டரைப்படி உடம்புதுண்டாகும்படி சவட்டிைான்; (அவ்வாகற) உரபவான் -
தெரதைது; அருள் - ஆரணரய; யான் மறுப் து என்று எண்ணுவபதா? - நான்
மறுப்பதாக நிரைத்தலும் தகுகமா;’ என்றான்-.
‘தாரயகய சவட்டும்படி கூறிய தந்ரதயின் ஆரணரய மீறாது அப்படிகய
ரமந்தன் பரசுராமன்நிரறகவற்றிைாைாக, அவ்வைவு சகாடிய ஆரண இடாது என்
நலன் குறித்த ஆரணரய இட்டுள்ை என் தந்ரதரய நான் மீறி நடத்தல் தகுதிகயா’
என்றான் இராமன். ‘ஊ’ என்பது தரெ. அது ‘ஊன்உைதுரண இங்கக ஆகசபயராய்
உடரல உணர்த்திற்று. குகப்படலத்து ‘ஊன் உைதுரண நாகயன் உயிர் உை’என்ற
இடத்தும் இவ்வாகற ‘உடல்’ எைப் சபாருள்படுதல் காண்க. (1981.) “ஊனில் வாழ்
உயிகர”என்ற திருவாய்சமாழி (திவ்ய. 3031) யிலும் ‘ஊன்’ உடம்பு என்னும் சபாருளில்
வருதல் காண்க. இவ் வரலாற்ரறப் பரசுராமப் படலம் சகாண்டு அறிக. கும்பகருணன்
வரதப் படலத்துள் (7415.)‘அறத்திரை கநாக்கி, ஈன்ற, தாய்விரை செய்ய அன்கறா
சகான்றைன் தவத்தின் மிக்கான்’ என்று பின்னும் இவ்வரலாறு கபெப்படுகிறது.
25

ககாெரல மகரைக் கான் ஏகாது தடுக்கத் தயரதனிடம் கெறல்

1631. இத் திறத்த எவனப் ல வாசம்

உய்த்து உவரத்த மகன் உவர உட்ககாளா,
‘எத் திறத்தும் இறக்கும் இந் நாடு’ எனா,
கமய்த் திறத்து விளங்கிவழ உன்னுவாள்.
கமய்த் திறத்து விளங்கிவழ - ெத்தியமாகிய அணிகலரை அணிந்த ககாெரல;
இத்திறத்து எவனப் ல வாசகம் உய்த்து உவரத்த மகன் உவர - கமற் கூறியவாறு
பலவார்த்ரதகரைக் சகாண்டு வந்து சொல்லித் கதற்றிய இராமைது சொற்கரை;
உட்ககாளா - மைத்தில் சகாண்டு; ‘எத் திறத்தும் இந்நாடு இறக்கும்’ எனா - எப்படியும்
இவன்இந்நாட்ரடக் கடந்து காடு செல்வான் என்று; உன்னுவாள் - மைத்தில்
கருதுபவைாகி,

தடுக்கத் தயரதன்பால் சென்றாள் என்று அடுத்த செய்யுளில் முடியும். உன்னுவாள் -

முற்சறச்ெம். காடு செல்லாமல் தயரதன் மூலம் ஆரணரய மாற்றலாம் என்பது
ககாெரலகருத்து. 26 1632. ‘அவனி காவல் ரதனது ஆகுக;
இவன் இஞ்ஞாலம் இறந்து, இருங் கானிவடத்
தவன் நிலாவவக காப்க ன், தகவினால்
புவனி நாதன்- கதாழுது’ என்று, ப ாயினாள்.
‘அவனி காவல் ரதனது ஆகுக - இந்த உலகத்ரத ஆளும் அரொட்சி
பரதனுரடயதுஆகட்டும்; இவன் - இராமன்; இஞ்ஞாலம் இறந்து - இக் ககாெல
நாட்ரடத்தாண்டி; இருங் கானிவட - சபரிய காட்டிடத்கத; தவன் நிலாவவக -
தவத்தில்நில்லாதபடி; தகவினால் - நடுவு நிரலரமயால்; புவனி நாதன் கதாழுது -
தயரதரைவணங்கி கவண்டி; காப்க ன் - ‘காப்பாற்றுகவன்; என்று ப ாயினாள் -
என்று (தயரதன் இருக்கும் ரகககயி அரண்மரைக்கு) சென்றாள்.

முரறப்படி அரென்பால் கவண்டி அவன் இட்ட ஆரணகய மாற்ற எண்ணுதலின்

‘தகவிைால்’என்றார். தவம், தவன் என்றரமந்தது ஈற்றுப் கபாலி.
27
இராமன் சுமித்திரர மாளிரக அரடதல்

1633. ப ாகின்றாவளத் கதாழுது, புரவலன்

ஆகம் மற்று அவள்தன்வனயும் ஆற்றி, இச்
 பசாகம் தீர்ப் வள்’ என்று, சுமித்திவர
பமகம் பதாய் தனிக் பகாயிவல பமயினான்.
(இராமன்) ப ாகின்றாவனத் கதாழுது - செல்கின்ற ககாெரலரய வணங்கி;
புரவலன்ஆகம் மற்று அவள் தன்வனயும் - தயரதைது உடம்ரபயும் ககாெரலரயயும்;
ஆற்றி - துன்பத்திலிருந்து ஆறுதல் அரடயச் செய்து; இச்பசாகம் தீர்ப் வள்’ - இந்தத்
துயரநிரலரய நீக்கக்கூடியவள்; என்று - எைக் கருதி; சுமித்திவர - சிற்றன்ரையாகிய
சுமித்திரரயின்; பமகம் பதாய் தனிக்பகாயிவல - கமகம்தங்குகின்ற உயர்ந்த ஒப்பற்ற
மாளிரகரய; பமயினான் - அரடந்தான்.

‘புரவலைது ஆகமாகிய மற்றவள்’ எைவும் உரரப்பர். ‘மன்ைன் உயிி்ர் அவள்

உடல்’என்றார். 28

ககாெரல தயரதன் நிரல கண்டு புலம்புதல்

1634. நடந்த பகாசவல, பககய நாட்டு இவற

மடந்வத பகாயிவல எய்தினள்; மன்னவன்
கிடந்த ார்மிவச வீழ்ந்தனள் - ககட்டு உயிர்
உவடத்த ப ாழ்தின் உடல் விழுந்கதன்னபவ.
நடந்த பகாசவல - தயரதன் இருக்கும் இடத்துக்கு நடந்து சென்ற ககாெரல;
பககயநாட்டு இவற மடந்வத - கககய நாட்டு மன்ைனுக்கு மகைாகிய ரகககயியின்;
பகாயிவல - மாளிரகரய; எய்தினள் - அரடந்தாள்; மன்னவன் கிடந்த ார்மிவச -
தயரதன்விழுந்து கிடக்கின்ற மண்ணில்; உயிர் ககட்டு உவடந்த ப ாழ்தின் - உயிர்
சகட்டுச்சிதறிய காலத்து; உடல் விழுந்து என்னபவ - உடலாைது கீகழ விழுந்தாற்
கபால; வீழ்ந்தனள் - விழுந்தாள். 29

அறுசீர் ஆசிரிய விருத்தம்

1635. ‘பிறியார் பிரிவு ஏது?’ என்னும்;

‘க ரிபயாய் தகபவா!’ என்னும்;
கநறிபயா, அடிபயன் நிவல?
நீ நிவனயா நிவனவு ஏது?’ என்னும்,
‘வறிபயார் தனபம!’ என்னும்;
‘தமிபயன் வலிபய!’ என்னும்;
‘அறிபவா; விவனபயா?’ என்னும்;
‘அரபச! அரபச!’ என்னும்.
(ககாெரல தயரதன் நிரல கண்டு) ‘பிறியார் பிரிவு எது?’ என்னும் -
பிரியக்கூடாதவர்களுரடய பிரிவுக்குக் காரணம் என்ை என்பாள்; க ரிபயாய்! தகபவ’
என்னும் - சபருரம உரடயவகை! இது உைக்குத் தகுதிகயா என்பாள்; கநறிபயா,
‘அடிபயன்நிவல - அடிகயாங்கைாகிய எங்கள் தற்கபாரதய நிரல நீதியாகுமா?; நீ
நிவனயா நிவனவுஏது’ என்னும் - இந்த நிரலரய நீ நிரையாமல் இருப்பது என்ை
காரணம் என்பாள்; ‘வறிபயார் தனபம!’ என்னும் - வறுரமயுற்றவர்களுக்குச்
செல்வமாைகவ என்பாள்; ‘தமிபயன் வலிபய!’ என்னும் - தனியைாை எைக்கு
வலிரமயாை துரணகய என்பாள்; ‘அறிபவா,விவனபயா’ என்னும் - இது உைக்கு
அறிவு தாகைா, அறிந்து செய்யாது ஊழ்விரையால்ஏற்பட்டகதா என்பாள்; ‘அரபச!
அரபச!’ என்னும் - மன்ைகை மன்ைகை என்றுபுலம்புவாள்.

‘பிரியார்’ என்பது எதுரக கநாக்கி ‘பிரியார்’ எை வல்லிைமாயிற்று

என்றும்பிரியாதவர்கைாகிய நாம் இன்று பிரிய கநருகமா என்று கூறிக் ககாெெரல
அஞ்சிைாள் ஆயிற்று.‘அறிவு ஒலிரைகயா’ என்ற ஆக்கி, அறிவு நீங்கிரைகயா என்று
சபாருள் உரரப்பதும் உண்டு, செய்யுளின் கபாக்கிற்குத் தனித்தனி
‘அறிகவா,விரைகயா’ எை உரரப்பகத சிறப்பாகும். 30
1636. ‘இருள் அற்றிட உற்று ஒளிரும்
இரவிக்கு எதிரும் திகிரி
உருளத் தனி உய்த்து, ஒரு பகால் நவடயின்
கவட காண் உலகம்
க ாருள் அற்றிட முற்றுறும்
அப் கலில் புகுதற்கு என்பறா,
அருளக் கருதிற்று இதுபவா?
அரசர்க்கு அரபச!’ என்னும்.
‘அரசர்க்கு அரபச!’ - ெக்கரவர்த்திகய; இருள் அற்றிட உற்று ஒளிரும்இரவிக்கு - இருள்
ஒழியும்படி சபாருந்தி விைங்குகின்ற சூரியனுக்கு; எதிரும் திகிரி - ஒப்பாகிய ஆரணச்
ெக்கரத்ரத; உருளத்தனி உய்த்து - உலசகங்கும் செல்லும்படி ஏகெக்ராதிபதியாகச்
செலுத்தி; ஒரு பகால் நவடயின் - ஒப்பற்ற செங்ககால் செலுத்தப் படுதலின்;
கவடகாண் உலகம் - யாசதாரு இரடயூரும் இன்றி முடிவு அழியும்படி; முற்றுறும்
அப் கலில் - முடிவரடகின்ற அந்த ஊழிக்காலத்தில்; புகுதற்கு என்பறா
அருளக்கருதிற்று - செல்லும்படி நுரழதற்காககவா நீ அருள்சகாண்டு செய்யக் கருதிய
செயல்; இதுபவா? - இதுதாகைா; என்னும் - என்பாள்.
மக்கைது வறுரம, அறியாரம இருைகல விைங்குதல், நாட்டின் எல்லா
இடங்களிலும் செல்லுதல்ஆகியவற்றால் சூரியனுக்கு ஒப்பாைது ஆரணச் ெக்கரம்
என்பதாம். உன் அரொட்சியில் நலம்சபற்றஉலகம் பிரையகாலத்து அழிரய அரடயக்
கருதிகயா இத்தரகய செயரலச் செய்யக் கருதியது என்றுதயரதரை கநாக்கிப்
புலம்பிைள் ககாெரல. 31

1637. ‘திவர ஆர் கடல் சூழ் உலகின்

தவபம! திருவின் திருபவ!
நிவர ஆர் கவலயின் கடபவ!
கநறி ஆர் மவறயின் நிவலபய!
கவரயா அயர்பவன்; எவன, நீ,
கருணாலயபன! “ என்?” என்று
உவரயா இதுதான் அழபகா?
உலகு ஏழ் உவடயாய்!’ என்னும்.
‘திவர ஆர் கடல்சூழ் உலகின் தவபம! - அரல சபாருந்திய கடலாற் சூழப்சபற்றஉலகம்
செய்த தவத்தின் பயகை; திருவின் திருபவ! - செல்வங்களுக்சகல்லாம் கமலாை
செல்வகம; நிவர ஆர் கவலயின் கடபவ! - ஒழுங்குசபாருந்திய கல்விக்கரலயில் கடல்
ஆைவகை; கநறி ஆர் மவறயின் நிவலபய! - நீதிசபாருந்திய கவதத்தின் உன்ரமப்
சபாருகை; கருணாலயபன! - அருட்ககாயிலாக உள்ைவகை; உலகு ஏழ் உவடயாய்! -
ஏழ் உலகங்கரையும் உரடயவகை; கவரயா அயர்பவன் எவன - மைம் உருகிச்
கொர்வரடகின்ற என்ரை; நீ என் என்று உவரயா இதுதான் அழபகா’ - நீஏன்
வருந்துகிறாய் என்று ஆறுதல் கூறாது இப்படிக் கிடப்பதுதான் அழகாகுகமா;
என்னும்-

தன் மரைவிபடும் துயரத்ரதக் கண்டுரவத்தும் எழுந்து அவளுக்கு ஆறுதல்

சொல்லாது கணவன்கிடக்கின்ற நிரல கண்டு மைம் வருந்திப் புலம்பிைாள்.
32

1638. ‘மின் நின்றவனய பமனி,

கவளிதாய்விட நின்றதுப ால்
உன்னும் தவகவமக்கு அவடயா உறு பநாய்
உறுகின்று உணரான்;
என் என்று உவரயான்; என்பன?
இதுதான் யாது என்று அறிபயன்;
மன்னன் தவகவம காண
வாராய்; மகபன!’ என்னும்.
‘மகபன! - இராமகை; மின் நின்றவனய பமனி - மின்ைல் மரறயாது ஒருபடித்தாக
நின்றால் ஒத்த ஒளிவீசும் உடம்பு; கவறிதாய் விட நின்றது ப ால் - உள்கை உயிரற்றுக்
கிடப்பது கபால; உன்னும் தவகவமக்கு அவடயா உறுபநாய் -
நிரைக்கும்தன்ரமக்கும் வாராத சபரும் பிணிரய; உறுகின்ற உணரான் -
அரடகின்றரதயும் உணர முடியாதவைாய்; என்என்று உவரயான் - அழுகின்ற
என்ரைப் பார்த்து ஏன் புலம்புகிறாய் என்றும் சொல்லாதவைாய்உள்ைான் உன்
தந்ரத; என்பன! - என்ை காரணகமா; இதுதான் யாது என்று அறிபயன் - இது எதைால்
ஆகியது என்று அறியாதவைாக இருக்கின்கறன்; மன்னன் தவகவம காண - அரெைாய்
தயரதைது நிரலரமரயப் பார்க்க; வாராய்’ - வருவாயாக; என்னும் -

உணர்வு இழந்து மூர்ச்சித்துக் கிடக்கிற மன்ைரைப் பார்த்து அவன் நிரல காண

வரும்படிமகரை அரழத்துப் புலம்பகிறாள் ககாெரல. 33

வசிட்டன் வருதல்

1639. இவ்வாறு அழுவாள் இரியல்

குரல் கசன்று இவசயாமுன்னம்,
‘ஒவ்வாது, ஒவ்வாது’ என்னா,
ஒளிவாள் நிரு ர், முனிவர்,
‘அவ் ஆறு அறிவாய்’ என்ன,
 வந்தான் முனிவன்; அவனும்,
கவவ் வாள் அரசன் நிவல கண்டு,
‘என் ஆம் விவளவு?’ என்று உன்னா.
இவ்வாறு அழுவாள் இரியல் குரல்கசன்று இவசயாமுன்னம் - இப்படிச்
சொல்லிப்புலம்புகிற ககாெரலயின் கூக்குரல் கபாய் மன்ைர்கள் கூடியிருக்கும்
அரவரய அரடந்த அைவில்; ஒளிவாள் நிரு ர், முனிவர்- ஒளி சபாருந்திய வாள்
உரடய அரெர்களும் முனிவர்களும்; ‘ஒவ்வாது ஒவ்வாது’ என்னா - இது இக்கால
இயல்புக்குப் சபாருந்தாது என்று தம்முள் கூறி;(வசிட்டரை கநாக்கி); அவ் ஆறு
அறிவாய் என்ன - இந்த அழுரகயின் காரணத்ரத உடகைசென்று அறிக என்று
சொல்ல; முனிவன் வந்தான் - வசிட்ட முனிவன் அங்கு வந்து கெர்ந்தான்; அவனும் -
வசிட்டனும்; கவவ்வாள் அரசன் நிவல கண்டு- சகாடியவாரை உரடய தெரதன்
நிரலரமரயப் பார்த்து; விவளவு என்னாம்’ என்று உன்னா - நடந்ததுஎன்ைகவா
என்று கருதி.
ரகககயி வரம் சபற்றது முதலிய நிகழ்வுரக அறியாதவன் வசிட்டன் ஆதலின்,
‘என்ைாம்விரைவு’ என்று கருதிைான். இதன் முடிவு என்ைாகுகமா? என்ற
அஞ்சியதாகவும் கூறலாம். முடிசூட்டுவிழாவுக்குக் கூடிய மன்ைர் முனிவர் காதில்
அழுரகக்குரல் விழுந்தபடியால் அவர்கள் பதற்றம் அரடந்து ‘ஒவ்வாது ஒவ்வாது’
என்றைர். இது விரரசொல் அடுக்கு. 34
வசிட்டன் கருதுதல்

1640. ‘இறந்தான் அல்லன் அரசன்;

இறவாது ஒழிவான் அல்லன்;
மறந்தான் உணர்வு’ என்று உன்னா,
‘வன் பககயர்பகான் மங்வக
துறந்தாள் துயரம் தன்வன;
துறவாது ஒழிவாள் இவபள;
பிறந்தார் க யரும் தன்வம
பிறரால் அறிதற்கு எளிபதா,
‘அரசன் இறந்தான் அல்லன் - தெரத மன்ைன் உண்ரமயில் இறப்பு அரடயவில்ரல;
இறவாது ஒழிவான் அல்லன் - இனிச் ொவாமல் இருப்பவனும் இல்ரல; உணர்வு
மறந்தான்’ - நிரைவு இழந்து மூர்ச்சித்தான்; என்று உன்னா - என்று தன் மைத்தில்
கருதி; ‘வன் பககயர் பகான் மங்வக துயரம் தன்வனத் துறந்தாள் - வலிய கககய நாட்டு
அரென் மகைாகிய ரகககயிகயா துன்பம் இல்லாமல் இருக்கிறாள்; இவபளதுறவாது
ஒளிவாள் - இக்ககாெரலகயா துன்பத்தால் விடாமல் அழுகிறாள்; பிறந்தார்க யரும்
தன்வம - உலகத்துப் பிறந்தவர்கள் நிரல கவறுபடுகின்ற இயல்பு; பிறரால்அறிதற்கு
எளிபதா?- மற்சறாருவரால் அறியக் கூடியகதா (இல்ரல என்றபடி).

ரகககயி துன்பமற்றிருப்பதால் அவள் மைம் மாறியபடி கண்டு வசிட்டன்

இவ்வாறு கூறிைான்என்க. அரென் பிரக்ரஞ இழந்திருப்பதும், இனி நிச்ெயம் இறந்து
படுவான் என்பதும் உணர்ந்தவசிட்டன், அவ்விடத்கத ரகககயி துக்கமின்றி
இருப்பதும், ககாெரல வருந்திப் புலம்புவதும்கண்டு ரகககயி இந்நிரலக்குக்
காரணமாயிருந்தல் கவண்டும் எை உய்த்துணர்ந்து உலகிற்பிறந்தார் மைம் கவறுபடல்
யாராலும் அறியமுடியாது. கநற்றுவரர மன்ைன்பால் சபருங்காதலுரடயரகககயி
இன்று அவன் மூர்ச்சிக்கவும் வருந்தாதுள்ைபடியால் யாருரடய மைம் எப்கபாது
எப்படிமாறுபடும் என்பரத அறிய இயலாது என்று கருதி கமலும் ரகககயிரய
விைாவச் செல்கிறான் என்று அடுத்தசெய்யுளில் சதாடருமி. அறுபதிைாயிரம்
ஆண்டுகளுக்கு கமலாக ஆட்சி நடத்திய மன்ைவன் இறந்துபடும்நிரல கிட்டியது
கண்டு ‘பிறந்தார் சபயருந்தன்ரம பிறரால் அறிதற்சகளிகதா’ என்றான் எைலும்ஆம்.
இங்கக பிறந்தார் சபயர்தல் என்பது பிறந்தவர் இறத்தலாம்.
35

ரகககயி வசிட்டனிடம் நிகழ்ந்தரவ கூறல்

1641. என்னா உன்னா, முனிவன்,

‘இடரால் அழிவாள் துயரம்
கசான்னாள் ஆகாள்’ என, முன்
கதாழு பககயர்பகான் மகவள,
‘அன்னாய்! உவரயாய்; அரசன்
அயர்வான் நிவல என்?’ என்ன,
தன்னால் நிகழ்ந்த தன்வம
தாபன கதரியச் கசான்னாள்.
முனிவன் என்னா உன்னா - வசிட்டன் இவ்வாறு கருதி; ‘இடரால் அழிவாள்துயரம்
கசான்னாள் ஆகாள்’ என - துன்பத்தால் வருந்துபவைாகிய ககாெரல
துயர்க்குரியகாரணத்ரதச் சொல்லுதற்கு இயலாள் எைக் கருதி; முன் கதாழு பககயர்
பகான் மகவள - தன்ரை முன்வந்து வணங்குகின்ற ரகககயிரய; ‘அன்னாய்! - தாகய;
அயர்வான் அரசன்நிவல என்? உவரயாய்’ என்ன - மூர்ச்சித்துச் கொர்ந்துள்ை வைாகிய
ெக்கரவ்ர்த்தியின்நிரலக்குக் காரணம் என்ை, சொல்வாயாக என்று ககட்க; தன்னால்
நிகழ்ந்த எல்லாம் தாபனகதரியச் கசான்னாள் - (அவள்) தன்ைால் உண்டாகிய
செயல்கள் எல்லாவற்ரறயும் தாகை (முனிவனுக்கு) நன்கு விைங்கும்படி சொன்ைாள்.
ககாெரலயால் சொல்ல இயலாது என்று கருதி, துயரற்றவைாக உள்ை ரகககயிரய
விைாவிைான்வசிட்டன் என்க. அரெைது நிரலக்குக் காரணம் ரகககயியாக
இருக்கலாம் என்னும் ஐயம் முனிவனுக்குஇருக்கலாம் அன்றி அவள்தான் என்னும்
உறுதி முன் இல்லாரமயால் அறிந்து விைாவிைான் ஆகாரமஅறிக.
36

வசிட்டன் மன்ைரைத் சதளிவித்தல்

1642. கசாற்றாள், கசால்லாமுன்னம்,

சுடர் வாள் அரசர்க்கு அரவச,
க ான் - தாமவர ப ால் வகயால்,
க ாடி சூழ் டிநின்று எழுவி,
‘கற்றாய், அயபரல்; அவபள
தரும், நின் காதற்கு அரசவச;
 எற்பற கசயல் இன்று ஒழி நீ
என்று என்று இரவாநின்றான்.
கசாற்றாள் - (ரகககயி) சொன்ைாள்; கசால்லாமுன்னம் - அவள் சொல்லிய
அைவிகல (வசிட்டன்); சுடர்வாள் அரசர்க்கு அரவச - ஒளி சபாருந்திய வாரைஉரடய
ெக்கரவர்த்திரய; க ான் தாமவர ப ால் வகயால் - தன்னுரடய சபாற்கமலம்
கபான்றரககைால்; க ாடி சூழ் டி நின்ற எழுவி - புழுதி சூழப்சபற்ற
மண்ணிலிருந்து தூக்கி; ‘கற்றாய்! அயபரல் - எண்ணில் பல்நூல் ஆய்ந்து கடந்த
அறிவாைகை, கொர்வரடயாகத; அவபள நின் காதற்கு அரவசத் தரும் - அந்தக்
ரகககயிரய நின் அன்பு மகைாகிய இராமனுக்குஅரொட்சிரயத் தருவாள்; கசயல்
எற்று? - வருந்தும் செயல் எத்தன்ரமத்து; நீ இன்றுஒழி’ - நீ இவ்வருத்தத்ரத
இப்சபாழுகத ஒழிப்பாயாக; என்று என்று இரவா நின்றான் - என்று பலமுரற
சொல்லி கவண்டி நின்றான்.

துன்பம் வந்துழி வருந்தல் கற்கறார்க்கு அழகன்று என்பதால் ‘கற்றாய்!

அயகரல்’என்றான். காதலுக்கு (அன்புக்கு) உரியவரைக் ‘காதல்’ என்கற குறித்த
ஆகுசபயர் நயம்உணர்க. 37

1643. சீதப் னி நீர் அளவி,

திண் கால் உக்கம் கமன் கால்
ப ாதத்து அளபவ தவழ்வித்து,
இன்கசால் புகலாநின்றான்;
ஓதக் கடல் நஞ்சு அவனயாள்
உவர நஞ்சு ஒருவாறு அவிய,
காதல் புதல்வன் கவயபர
புகல்வான் உயிரும் கண்டான்
(இவ்வாறு கவண்டி கமலும்) சீதப் னிநீர் அளவி - குளிர்ச்சிரய உரடய
பனிநீரரக்கலந்து; திண்கால் உக்கம் - வலிய ரகப்பிடி உரடய விசிறியிைது;
கமன்கால் - சமல்லிய காற்ரற; ப ாதத்து அளபவ தவழ்வித்து - மூர்ச்ரெ சதளிந்து
அறிவுண்டாகும்அைவில் நிகழச் செய்து; இன்கசால் புகலாநின்றான் - இனிய
சொற்கரைச்சொல்லுகின்றவன்; ஒதக் கடல் நஞ்சு அவனயாள் உவர நஞ்சு ஒரு வாறு
அவிய - கடலின்கண்எழுந்த விடம் கபான்ற ரகககயியின் வரம் என்னும்
வார்த்ரதயாகிய விடம் ஓரைவுக்கு நீங்க; காதற் புதல்வன் - அன்பு மகைாகிய
இராமைது; க யபர புகல்வான் - சபயரரகயசொல்லிக் சகாண்டிருக்கும் தயரதைது;
உயிரும் கண்டான் - உயிரரயும் பார்த்தான்.

முனிவன் சமன்காற்று வீசி, இன்சொல், கூறி, கொகம், தணிவிக்க, ெற்கற

மூர்ச்ரெசதளிந்து ‘இராமா, இராமா’ என்று பிதற்றுகின்ற தயரதனுக்கு உயிர்ப்பு நிரல
வந்தது; அதுகண்டான் என்பதாம். 38

1644. காணா, ‘ஐயா! இனி, நீ

ஒழிவாய் கழி ப ர் அவலம்;
ஆண் நாயகபன, இனி, நாடு
 ஆள்வான்; இவடயூறு உளபதா?
மாணா உவரயாள், தாபன
தரும்; மா மவழபய அவனயான்
பூணாது ஒழிவான் எனின், யாம்
உளபமா? க ான்பறல்’ என்றான்.
காணா - அரென் மூர்ச்ரெ சதளிந்தது கன்டு; ‘ஐயா! - ஐயகை; நீ இனிகழிப ார்
அவலம் ஒழிவாய் - நீ இனிகமல் இம்மிகப் சபரிய துன்பத்ரத நீக்கிக்சகாள்வாயாக;
ஆண் நாயகபன இனி நாடு ஆள்வான் - புருகஷாத்தமைாகிய இராமகை
இனிஇந்நாட்ரட ஆட்சி செய்வான்; இவடயூறு உளபதா? - அதற்கு கவறு இரடயூறு
ஏகதனும் இருக்கின்றதா, இல்ரல; மாணா உவரயாள் - மாட்சிரய இல்லாத
வார்த்ரதயாகியவரத்ரதக் ககட்ட ரகககயியாைவள்; தாபன தரும் - (அரரெத்) தாகை
இராமைக்குத்திருப்பித் தருவாள்; மாமவழபய அவனயான் - சபரிய கமகத்ரத
ஒத்தவைாகிய இராமன்; பூணாது ஒழிவான் எனின் - அரரெ மீண்டும் கமற் சகாள்ைாது
கபாவாைாயின்; யாம் உளபமா?- நாங்களும் இருக்கப் கபாகிகறாமா; க ான்பறல்! -
மைம் அழியாகத; என்றான் -
தன் சொற்ககட்டுக் ரகககயி மறுக்க மாட்டாள் என்னும் துணிபுபற்றி வசிட்டன்
‘ஆண்நாயககை இனி நாடு ஆள்வான்’ என்றான். ‘ஏ’ காரம் கதற்றம். ரகககயி
தந்துவிடுவாள்,ஒருகவரை இராமன் ஏற்காது கபாைால் என்று ஓர் ஐயத்ரத எழுப்பி,
அப்படியாயின், ‘யாம் உைகமா’ என்று அதற்கு ஒரு பதிலும் உரரத்தான் முனிவன்.
39

தயரதன் வசிட்டனிடம் கவண்டுதல்

1645. என்ற அம் முனிவன் தன்வன,

‘நிவனயா விவனபயன், இனி, யான்
க ான்றும் அளவில் அவவனப்
புவன மா மகுடம் புவனவித்து,
ஒன்றும் வனம் என்று உன்னா
வண்ணம் கசய்து, என்உவரயும்,
குன்றும் ழி பூணாமல்,
காவாய்; பகாபவ!’ என்றான்.
என்ற அம்முனிவன் தன்வன - என்று ஆறுதல் கூறிய அவ்வசிட்ட முனிவரை
கநாக்கி(தயரதன்); ‘பகாபவ! - ஆொர்யத் தரலவகை!; நிவனயா விவனபயன் யான்
இனிப்க ான்றும் அளவில் - நிரைக்க இயலாத சகாடிய விரையுரடய யாம் கமல்
இறந்துபடுவதற்குமுன்ைால்; அவவனப் புவனமா மகுடம் புவனவித்து - அந்த
இராமரை அணிதற்குரிய முடிரயச் சூடும்படி செய்து; ஒன்றும் வனம் என்று -
காட்டுக்குப் கபாகவாம் என்று; (அவன் தன்மனத்தில்) உன்னா வண்ணம் கசய்து -
நிரையாதபடி செய்து; என் உவரயும் - என் வாக்கும்; குன்றும் ழி பூணாமல் -
இழிவாகிய பழி கமற் சகாள்ைாதபடி; காவாய் - காப்பாற்றுவாயாக! என்றான் -
 ரகககயியால் இம்மாற்றம் நிகழ கவண்டும் என்பரத ‘என் உரரயும் குன்றும் பழி
பூணாமல்காவாய்’ என்ற தயரதன் கவண்டுககாைால் அறியலாம். தன் ெத்தியத்தில்
சிறிதும் தவறாததயரதன் சபருங் குணநலமும் இங்கக சவளிப்படுகிறது.
40

வசிட்டன் அறிவுரரரயக் ரகககயி மறுத்தல்

1646. முனியும், முனியும் கசய்வகக்

ககாடியாள் முகபம முன்னி,
‘இனி, உன் புதல்வற்கு அரசும்,
எவனபயார் உயிர்க்கு உயிரும்
மனுவின் வழி நின் கணவற்கு
உயிரும் உதவி, வவச தீர்
புனிதம் மருவும் புகபழ
புவனயாய்; க ான்பன!’ என்றான்.
முனியும் - வசிட்ட முனிவனும்; முனியும் கசய்வகக் ககாடியாள் -
சவறுக்கும்செயரலச் செய்த சகாடியவைாகிய ரகககயியின்; முகபம முன்னி -
முகத்ரத கநாக்கி; ‘க ான்பன! - சபான்சைைச் சிறந்தவகை; இனி - இப்சபாழுது;
உன் புதல்வற்குஅரசும் - உன் மகைாகிய இராமனுக்கு அரொட்சிரயயும்; எவனபயார்
உயிர்க்கு உயிரும் - மற்றவர்கைது உயிர்க்கு உயிர்ப்ரபயும்; மனுவின் வழி நின்
கணவற்கு உயிரும் - ரவவஸ்வத மனுவின் வமிெத்திற் பிறந்த உன்னுரடய
நாயகைாை தெரதனுக்கு உயிரரயும்; உதவி - சகாடுத்து; வவச தீர் - பழிநீங்கிய;
புனிதம் மருவும் - தூய்ரம சபாருந்திய; புகபழ புவனயாய்! - புகரழ அணிகலைாக
அணிந்து சகாள்வாய்; என்றான் -

இராமனுக்கு அரசு சகாடுத்தாலன்றி ஏரைய எதுவும் நிரல சபறாது ஆரகயால்

அதரை முதலிற்கூறிைான். இராமரைக் கான் ஏகாது தடுத்தல் கநாக்கம் ஆயினும்
இராமன் கான் ஏகாமல்அரண்மரையில் இருந்தால் அவகை அரகெற்க உரியவன்
ஆதலின் ‘அரெ உதவி’ என்றான். இராமரை ‘உன்புதல்வன்’ என்ற ரகககயி கூற்றும்,
“தாய் ரகயில் வைர்ந்திலன் வைர்த்தது தவத்தால்கககயன் மடந்ரத” என்ற நகர
மக்கள் கூற்றும் (1453, 1591) உறுதிப் படுத்தல்அறிக. 41

1647. கமாய்ம் மாண் விவன பவர் அற கவன்று

உயர்வான் கமாழியாமுன்னம்
விம்மா அழுவாள், ‘அரசன்
கமய்யின் திரிவான் என்னில்,
இம் மாண் உலகத்து உயிபராடு
இனி வாழ்வு உகபவன்; என் கசால்
க ாய்ம் மாணாமற்கு, இன்பற,
க ான்றாது ஒழிபயன்’ என்றாள்.
 கமாய்ம் மாண் விவன பவர் அற கவன்று உயர்வான் - சநருங்கிய ஆற்றல்
அரமந்தவிரைகரை அடிகயாடு கபாம்படி சவற்றி சகாண்டு தவத்தால் உயர்ந்த
வசிட்டன்; கமாழியாமுன்னம் - சொல்லிய அைவில் (ரகககயி); விம்மா அழுவாள் -
விம்மி அமுது; ‘அரசன் கமய்யின் திரிவான் என்னின் - ெக்கரவர்த்திதான்
சகாடுத்தவரமாகிய ெத்தியத்திலிருந்து மாறுபடுவாைாயின்; இம் மாண் உளகத்து
உயிபராடு இனி வாழ்வு உகபவன் - இந்தப் சபருரம சபாருந்திய உலகத்தில் உயிகராடு
இனிகமல் வாழ்தரல விரும்பமாட்கடன்; என்கசால் க ாய்ம் மாணாமற்கு - என்
வார்த்ரத சபாய்யாகாரமக்காக; இன்பற- இன்ரறக்கக; க ான்றாது ஒழிபயன் -
இறந்து படாமல் இருக்க மாட்கடன்; என்றாள்-. அரென் சொன்ை சொல்
தவறிைாலும், நான் சொல்லிய சொல்லிருந்து தவற மாட்கடன்,தவறிைால்
உயிர்துறப்கபன் என்றாள் ரகககயி. அழுவாள்- முற்சறச்ெம்.
42

ரகககயி வசிட்டன் நிந்தித்தல்

1648. ‘ககாழுநன் துஞ்சும் எனவும்,

ககாள்ளாது உலகம் எனவும்,
ழி நின்று உயரும் எனவும்,
ாவம் உளது ஆம் எனவும்,
ஒழிகின்றிவல; அன்றியும், ஒன்று
உணர்கின்றிவல; யான் இனிபமல்
கமாழிகின்றன என்?’ என்னா,
முனியும், ‘முவற அன்று’ என் ான்.
முனியும் - வசிட்டனும் (ரகககயிரய கநாக்கி); ‘ககாழுநன் துஞ்சும் எனவும் -
கணவன் இறந்துபடுவான் என்றும்; உலகம் ககாள்ளாது எனவும் - உலகம்
இக்கருத்ரதஏற்றுக்சகாள்ைாது என்றும்; ழி நின்று உயரும் - (இம்ரமயில்)
பழிச்சொல்நின்பால் தங்கி ஓங்கும் என்றும்; ாவம் உளது ஆம் எனவும் -
(மறுரமக்குப்) பாவமும்இதைால் உண்டாகும் என்றும்; ஒழிகின்றிவல - (கருதி உன்
கருத்ரத) நீக்கிக்சகாள்வாயல்ரல; அன்றியும் ஒன்று உணர்கின்றிவல - அதன் கமலும்
நான் சொல்லுகிற ஒன்ரறயும் உணர்வாய் அல்ரல; யான் இனிபமல் கமாழிகின்றன
என்?’ - நான்இனிகமல் உைக்குச் சொல்கின்ற வார்த்ரதகைால் என்ை பயன்;’ என்னா -
என்றுசொல்லி; ‘முவற அன்று’ என் ான் -‘நீ செய்யும் செயல் கநர்ரமயாைது
அல்ல’என்பாைாைான்.
‘ஏவவும் செய்கலான் தான் கதறான்’ என்பது கபால (குறள் 848.) உள்ைான் ரகககயி
என்பது முனிவன் கருத்து. இறுதியாக நீ செய்யும் செயல் தர்மத்துக்கும் நியாயத்துக்கும்
ஒத்தது அன்று என்று ரகககயிரய கநாக்கிக் கடிந்துரரத்தான் வசிட்டன்.
43

1649. ‘கண்பனாடாபத, கணவன்

உயிர் ஓடு இடர் காபணபத,
“புண்ணூடு ஓடும் கனபலா? விடபமா?”
என்னப் புகல்வாய்;
 க ண்பணா? தீபயா? மாயாப்
ப பயா? ககாடியாய்! நீ; இம்
மண்பணாடு உன்பனாடு என் ஆம்?
வவசபயா வலிபத!’ என்றான்.
‘கண்பணாடாபத - இரக்கம் இல்லாமல் கணவன் - தயரதைது; உயிர் ஓடு
இடர்காணாபத - உயிர் உடரலவிட்டுச் செல்லும் துன்பத்ரதயும் அறியாமல்;
‘புண்ணூடு ஓடும்கனபலா; விடபமா’ என்னப் புகல்வாய்- புண்ணிற் புகும் சநருப்கபா,
விடகமா என்று கருதும்படி கபசுகிறாய்; க ண்பணா? - அல்லது என்றும் அழியாத
கபகயா; நீககாடியாய்! - நீ சகாடியவள்; இம்மண்பணாடு உன்பனாடு என்னாம் - இந்த
மண்கணாடு உைக்கு என்ை உறவு இருக்கிறது; வவசபயா வலிது- உைக்கு வர
இருக்கும் பழிகயாமிகவலிது; என்றாள்-.

உலககார் கருத்தும், ஆன்கறார் கருத்தும், கணவன் உயிரும் கருதாமல்

செயலிரழக்கும் உைக்குஇந்த உலகத்கதாடு என்ை உறவு இருக்கிறது என்றான்
வசிட்டன். ‘சவந்த புண்ணில் கவல் செருகியது கபால' என்னும் பழசமாழிரய
ஒருபுரட கருதி, ‘புண்ணூடு ஓடும் கைகலா விடகமா' என்பது வந்தது. ‘வலிகத' ‘ஏ'
காரம் கதற்றம். 44

1650. ‘வாயால், மன்னன், மகவன,

"வனம் ஏகு" என்னா முன்னம்,
நீபயா கசான்னாய்; அவபனா,
நிமிர் கானிவட கவந் கநறியில்
ப ாபயா புகபலா தவிரான்;
புகபழாடு உயிவரச் சுடு கவந்
தீபயாய்! நின்ப ால் தீயார்
உளபரா? கசயல் என்?' என்றான்.
‘புகபழாடு உயிவரச் சுடு கவந்தீபயாய்! - புகரழயும் உயிரரயும் எரிக்கும்
சகாடுசநருப்பாைவகை; மன்னன் - தயரதன்; வாயால் - தன் வாயால்; மகவன -
இராமரை; ‘வனம் ஏகு' - காட்டிற்குச் செல்; என்னா முன்னம் - என்றுசொல்வதற்கு
முன்ைாகலகய; நீபயா கசான்னாய் - நீதான் சொன்ைாய்; அவபனா - அந்த இராமகைா;
நிமிர் கானிவட - உயர்ந்த காட்டில்; கவந் கநறியில் - சகாடிய வழியில்; ப ாபயா
புகபலா தவிரான் - கபாவரதகயா புகுவரதகயா ஒழியான்; நின்ப ால் தீயார் உளபரா?
- உன்ரைப் கபால் சகாடியவர்கள் இருக்கிறார்கைா?; கசயல் என்?' - இரதக்
காட்டிலும் சகாடிய செயல் கவறு என்ை இருக்கிறது;' என்றான் -.

அரென் கூறுவதற்கு முன் நீ கூறிவிட்டாய். ஆரகயால், இதில் அரென் ெத்தியம்

தவறுதல்எங்ஙைம்? என்று விைாரவ எழுப்பி, ‘அரென் சமய்யில் திரிவான் என்னின்'
என்று ரகககயிமுன்ைர்க் கூறியரத (1647) மறுத்தான் வசிட்டன் என்க. அரென்
இறப்பது உறுதி, இனி கவறுசெயல் என்ை இருக்கிறது என்றும் ‘செயல் என்'
என்பதற்குப் சபாருள்உரரக்கலாம். 45 1651. தா இல் முனிவன் புகல,
தளராநின்ற மன்னன்,
நாவில் நஞ்சம் உவடய
நங்வக தன்வன பநாக்கி,
‘ ாவி! நீபய, "கவங் கான்
டர்வாய்" என்று, என் உயிவர
ஏவினாபயா? அவனும்
ஏகினாபனா?' என்றான்.
தா இல் முனிவன் புகல - குற்றமற்ற வசிட்டமுனிவன்இவ்வாறு சொல்ல;
தளராநின்ற மன்னன் - வருத்தத்தால் தைர்கின்ற ெக்கரவர்த்தி; நாவில் நஞ்சம் உவடய
நங்வக தன்வன பநாக்கி - நாக்கிகல விடம் உரடய சபண்ணாகியரகககயிரயப்
பார்த்து; ‘ ாவி! நீ என் உயிவர கவங்கான் டர்வாய்' என்று- பாவியாகிய நீ என்
உயிராகிய இராமரைக் சகாடிய காட்டிற்குச் செல்க என்று; ஏவினாபயா! -
கட்டரையிட்டாகயா; அவனும் ஏகினாபனா?- அந்த இராமனும்
காட்டிற்குச்சென்றுவிட்டாகைா;' என்றான்-.
"நாகம் எனும் சகாடியாள்தன் நாவின் வந்த கொகவிடம்" எை முன்னும் (1505.)
வந்துள்ைரத‘நாவில் நஞ்ெம் உரடய நங்ரக' என்பதனுடன் ஒப்பிடுக. ‘நீகய' ‘ஏ'
காரம் பிரிநிரல. ‘ஓ'காரம் விைாப் சபாருட்டு. 46

1652. ‘கண்படன் கநஞ்சம்; கனிவாய்க்

கனி வாய் விடம் நான் கநடு நாள்
உண்படன்; அதனால், நீ என்
உயிவர முதபலாடு உண்டாய்;
ண்பட, எரிமுன், உன்வன,
ாவி! பதவி ஆகக்
ககாண்படன் அல்பலன்; பவறு ஓர்
கூற்றம் பதடிக் ககாண்படன்.
‘ ாவி! - பாவிகய; கநஞ்சம் கண்படன் - உன் மைக்கருத்ரத இப்கபாது அறிந்கதன்;
நான் கனிவாய்க் கனி வாய் விடம் கநடுநாள் உண்படன் - நான் அன்கபாடு
பழம்கபான்ற உன்னுரடய வாயிலிருந்த விடத்ரத நீண்ட நாள் ொப்பிட்டுவிட்கடன்;
அதனால்-; நீ என் உயிவர முதபலாடு உண்டாய் - நீ என்னுரடய உயிரர அடிகயாடு
ொப்பிட்டுவிட்டாய்; உன்வனப் ண்பட எரிமுன் பதவியாகக் ககாண்படன் அல்பலன் -
உன்ரை முன்பு கவள்வித் தீயின்முன் மரைவியாக (நான்) சகாள்ைவில்ரல; பவறு
ஓர் கூற்றம்பதடிக் ககாண்படன்'- (எைக்கு) கவறு ஒரு தனியாை யமரைத் கதடித்
திருமணம் என்ற சபயரில் செய்து சகாண்கடன்.'

‘நாவில் நஞ்ெம்' என்றது கபாலக் ‘கனிவாய் விடம்' என்றது காண்க.

‘நீமரைவியல்லள், என் உயிரரக் சகால்ல வந்த யமன்' என்றாள் தெரதன். "எரி
என்றுஎதிர்நிற்பாள் கூற்றம் சிறுகாரல, அட்டில் புகாதாள் அரும்பிணி அட்டதரை,
உண்டி உவவாதாள்இல்வாழ் கபய் இம்மூவர், சகாண்டாரைக் சகால்லும் பரட"
என்பது (நாலடி. 363.) நிரைத்தற்குரியது. 47
1653. ‘விழிக்கும் கண் பவறு இல்லா,
கவங்கான், என் கான்முவளவயச்
சுழிக்கும் விவனயால் ஏகச்
சூழ்வாய்; என்வனப் ப ாழ்வாய்;
ழிக்கும் நாணாய்; மாணாப்
ாவி! இனி, என் ல? உன்
கழத்தின் நாண், உன் மகற்குக்
காப்பின் நாண் ஆம்' என்றான்.
‘விழிக்கும் கண் பவறு இல்லா என் கான்முவளவய - விழித்துப் பார்க்கும்
கண்இராமரையன்றி கவறாகப் சபற்றிராத என்னுரடய மகைாகிய இராமரை;
கவங் கான் - சகாடியகாட்டிற்கு; சுழிக்கும் விவனயால் - சூழ்விரையால்; ஏக -
கபாகும்படி; சூழ்வாய்! - தீய ஆகலாெரை செய்தவகை; என்வனப் ப ாழ்வாய் -
என்ரைப் பிைப்பவகை; ழிக்கும் நாணாய் - வருகின்ற பழிக்குச் சிறிதும்
நாணமுறாதவகை; மாணாப் ாவி - மாட்சிரம இல்லாத பாவிகய; இனி என் ல? -
இனிப் பல கபசிப்பயன் என்ை; உன் கழுத்தின் நாண் - உன் கழுத்தில் நான் கட்டிய
மங்கலக் கயிறு; உன் மகற்கு - உன் பிள்ரையாகிய பரதனுக்கு; காப்பின் நாண் ஆம்! -
பட்டாபிகஷக காலத்தில் ரகயில் கட்டுகின்ற ரக்ஷாபந்தைமாகிய காப்புக் கயிறாக
ஆகும்;' என்றான் - .
"என் மகன் என்கண் என்னுயிர்" என்று முன் சொல்யது கபால(1526) விழிக்கும் கண்
இராமரையன்றி எைக்கு கவறில்ரல என்றான் தயரதன். வரத்ரதவலியுறுத்தலால்
உன் கணவைாகிய யான் இறப்கபன்; அப்கபாது நீ அறுத்சதறிகின்ற தாலிக்கயிறு
உன்மகனுக்குக் காப்புக் கயிறு ஆக உதவும் என்று கூறிைான். 48

ரகககயி, பரதன் இருவரரயும் தயரதன் துறத்தல்

1654. இன்பன லவும் கர்வான்,

இரங்காதாவள பநாக்கி,
‘கசான்பனன் இன்பற; இவள் என்
தாரம் அல்லள்; துறந்பதன்;
மன்பன ஆவான் வரும் அப்
ரதன் தவனயும் மகன் என்று
உன்பனன்; முனிவா! அவனும்
ஆகான் உரிவமக்கு' என்றான்.
இன்பன - இவ்வாறு; லவும் கர்வான் - பல சொற்கரையும்
சொல்பவைாயதயரதன்; இரங்காதாவள பநாக்கி - சிறிதும் மைம் இைகாத
ரகககயிரயப் பார்த்து; முனிவா! - முனிவகர; இன்பற கசான்பனன், இவள் என் தாரம்
அல்லள், துறந்பதன் - இப்சபாழுகத சொல்லிவிட்கடன்; இவள் இனி என் மவனவி
என்னும் தகுதிக்கு உரியவள்அல்லள் - இவரை நான் ரகவிட்கடன்; மன்பன ஆவான்
வரும் அப் ரதன்தவனயும் - அரெைாக முடி சூடுதற்கு வருகின்ற இவள் மகைாகிய
அந்தப் பரதரையும்; மகன் என்று உன்பனன் - என் மகன் என்ற கருகதன்; அவனும்
உரிவமக்கு ஆகான் - அப்பரதனும் எைக்குச் செய்யகவண்டிய இறுதிக்கடன்களுக்கு
உரியவைாகான்;' என்றான்-.

ரகககயிரய மரைவி அல்லள் எைவும், பரதரை மகன் அல்லன் எைவும்

துறந்தான் தயரதன். அரத முனிவன்பால் அறிவித்தான். பகர்வான், இரங்காதாள் -
விரையாலரணயும் சபயர்கள். சொன்கைன் - உறுதிபற்றிய கால வழுவரமதி.
49

ககாெரலயின் துயர்நிரல

1655. ‘என்வனக் கண்டும் ஏகாவண்ணம்

இவடயூறு உவடயான்
உன்வனக் கண்டும் இலபனா?'
என்றான், உயர் பகாசவலவய;
பின்வனக் கண்தான் அவனயான்
பிரியக் கண்ட துயரம்,
தன்வனக் கண்பட தவிர்வாள்;
தளர்வான் நிவலயில் தளர்வாள்.
(தயரதன்) உயர் பகாசவலவய - உயர்ந்த ககாெரலரயப் பார்த்து;' என்வனக்கண்டும்
ஏகாவண்ணம் இவடயூறு உவடயான் - என்ரைப் பார்த்துப் கபாகாதவாறு இரடயூறு
உரடயஇராமன்; உன்வனக் கண்டும் இலபனா? - உன்ரையும் பார்த்துப்
கபாகவில்ரலகயா;' என்றான் - ; பின்வன - பிறகு; கண்தான் அவனயான் - தெரதனின்
கண்ரண ஒத்த இராமன்; பிரியக் கண்ட துயரம்- தன்ரைப் பிரியஅதைால்
தயரதன்பால் ஏற்பட்ட துன்பத்ரத; கண்பட - பார்த்து; தவிர்வாள் - (இராமரைக் கான்
ஏகாதபடி தயரதன்பால் சொல்லித் தடுக்க கவண்டும் என்று எண்ணி வந்தகருத்ரத)
ஒழிவாைாைாள்; தளர்வான் நிவலயில் தளர்வாள் - கொர்கின்ற தயரதரைப்கபாலகவ
அவளும் கொர்வாைாைாள்.

தந்ரதரயப் பார்த்துச் சொல்லிவிட்டுக் காடு ஏகுவதாயின் முடியாது. அச்செயல்

இரடயூறுபடும்என்று கருதி இராமன் தயரதரைப் பார்த்துச் சொல்லிக்சகாள்ைாமல்
சென்றான் என்பதுபற்றி ‘இரடயூறு உரடயான்' என்றார். இராமரைக் கான் ஏகாது
தடுக்கும் தன்ரம தயரதன்பால் இல்ரல என்பதும், ரகககயி மாட்கட அது உள்ைது
என்பதும் நிகழ்வுகளின் மூலம் அறிந்தாள் ஆதலின்வந்த கருத்ரத ஒழித்துத் தயரதன்
கபாலகவ அவளும் தைர்வாைாைாள். 1632 ஆம் பாடல்காண்க. 50

1656. மாற்றாள் கசயல் ஆம் என்றும்,

கணவன் வரம் ஈந்து உள்ளம்
ஆற்றாது அயர்ந்தான் என்றும்,
அறிந்தாள்; அவளும், அவவனத்
பதற்றா நின்றாள்; மகவனத்
திரிவான் என்றாள்; ‘அரசன்
 பதாற்றான் கமய்' என்று, உலகம்
கசால்லும் ழிக்கும் பசார்வாள்.
மாற்றாள் கசயல் ஆம் என்றும்- (இது) மாற்றாைாகிய ரகககயியின் செயலாகும்
என்றும்; கணவன் வரம் ஈந்து உள்ளம் ஆற்றாது அயர்ந்தான் என்றும் - கணவைாய
தயரதன்ரகககயிக்கு வரம் சகாடுத்து அதைால் மைம் சபாறுக்கமாட்டாமல்
கொர்வரடந்தான் என்றும்; அறிந்தாள் - அறிந்துசகாண்ட; அவளும் - ககாெரலயும்;
அவவனத் பதற்றாநின்றாள் - தெரதரைத் சதளிவித்த வண்ணமிருந்தாள்; மகவனத்
திரிவான்என்றாள் - தன் மகைாகிய இராமரைப் பற்றி அவன் காட்டகத்கத திரிவான்
(கவறு வழிஇல்ரல)எைத் தன்னுள் சொல்லிக் சகாள்வாள்; ‘அரசன் கமய் பதாற்றான்'
என்று - தெரதன்ெத்தியத்தில் தவறிைான் என்று; உலகம் கசால்லும் ழிக்கும் பசார்வாள்
- உலகத்தார் சொல்லும் பழிச்சொல் கருதியும் மைம் கொர்கின்றவைாைாள்.

மகரைக் காட்டுக்குப் கபாக வரம் ஈந்து மன்ைன் இறந்துபடும் நிரலயில்

வருந்துகிறான். மகரைக் காட்டுக்குச் செல்ல கவண்டாம் என்றாகலா மன்ைன்
ெத்தியம்தவறிைான் என்று உலகம் பழி சொல்லும்; என்கின்ற அறச் ெங்கடத்தில்
அகப்பட்டுத்தவிக்கிறாள் ககாெரல என்றவாறாம்.

1657. ‘தள்ளா நிவல சால் கமய்ம்வம

தழுவா வழுவாவவக நின்று,
எள்ளா நிவல கூர் க ருவமக்கு
இழிவுஆம் என்றால், உரபவாய்!
விள்ளா நிவல பசர் அன் ால்
மகன்பமல் கமலியின், உலகம்
ககாள்ளாது அன்பறா' என்றாள்,
கணவன் குவறயக் குவறவாள்.
‘உரபவாய்! - வலியவகை; தள்ளா நிவல சால் கமய்ம்வம - தவறக் கூடாததன்ரம
சபாருந்திய ெத்தியத்ரத; தழுவா - ஏற்று; வழுவாவவக நின்று - அது சிறிதும்
தவறுபடாத வரகயில் நிரலத்து நின்று; என்னா நிவலகூர் க ருவமக்கு இழிவு
ஆம்என்றால் - இகழப்படாத தன்ரம சபாருந்திய நிைது சபருந்தன்ரமக்கு இழிரவ
உண்டாக்கும் என்றால்; விள்ளா நிவல பசர் அன் ால் - விண்டுரரக்க முடியாத தன்ரம
சபாருந்தியகாதலால்; மகன்பமல் கமலியின் - பிள்ரைரயக் கருதித் தைர்ந்தால்;
உலகம்ககாள்ளாது அன்பறா - உலககார் அதரை ஏற்றுக் சகாள்ைார்கள் அல்லவா;'
என்றாள் - என்று சொல்லி; கணவன் குவறயக் குவறவாள் - கணவைாகிய தயரதன்
சமலிவரடயத் தானும்சமலிவரடவாைாைாள்.

மகன்கமல் அன்பால் ெத்தியம் தவறுதல், ெத்தியம் தவறாமல் வரம் சகாடுத்த

பிறகுமைம் தைர்தல் என்ற இரண்டில் ஒன்கற செய்யத்தக்கது என்றாள் ககாெரல.
இதனுள் ெத்தியம்தவறாரமகய செய்யத்தக்கதாகலின், அதரைத் தைராது செய்தலால்
நாயகைது இழப்பு உண்டாகுகம என்று கருதிக் ககாெரல கமலும் அவன் கபாலகவ
தைர்வாைாைாள். 52
ககாெரலயின் சபருந்துயர்
1658. ‘ப ாவாது ஒழியான்' என்றாள்,
புதல்வன் தன்வன; கணவன்
சாவாது ஒழியான் என்று என்று,
உள்ளம் தள்ளுற்று அயர்வாள்;
‘காவாய்' என்னாள் மகவன;
கணவன் புகழுக்கு அழிவாள்;
ஆ! ஆ! உயர் பகாசவல ஆம்
அன்னம் என் உற்றனபள!
புதல்வன்தன்வன - மகைாகிய இராமரை; ‘ப ாவாது ஒழியான்' என்றாள் - வைம்
கபாகாமல் இருக்கமாட்டான் என்று சொன்ைாள்; கணவன் ‘சாவாது ஒழியான்' என்று
என்று- (அப்படி இராமன் காடு செல்லின்) கணவைாய தயரதன் ொகாமல் இருக்க
மாட்டான் என்று கருதி; உள்ளம் தள்ளுற்று அயர்வாள் - மைம் தடு மாறிச் கொர்வாள்;
‘மகவனக் காவாய்' என்னாள் - வைம் கபாகாமல் இருந்து தந்ரதயின் உயிரரக்
காப்பாற்றுவாய் என்று மகரைப் பார்த்துச் சொல்லமாட்டாள்; கணவன்புகழுக்கு
அழிவாள் - தயரதைது புகழுக்குக் ககடு வருகமா என்று மைம் வருந்துவாள்; ஆ! ஆ!- ;
உயர் பகாசவல ஆம் அன்னம் - உயர்ந்த ககாெரலயாகிய அன்ைம் கபால்வாள்; என்
உற்றனள் - என்ை துன்பப்பட்டாள்.
மகரைத் தடுத்தால் கணவன் புகழுக்கு அழிவு, மகரைத் தடுக்காது விட்டால்
கணவன் உயிர்க்குஅழிவு. இரண்டில் எதரையும் செய்ய இயலாது உள்ைம்
தடுமாறிைாள். ஆ! ஆ! இரக்கக் குறிப்பு.அந்கதா, ஐயககா என்னும் சபாருைது.
53

தயரதன் புலம்பல்

1659. உணர்வான், அவனயாள் உவரயால்,

‘உயர்ந்தான் உவரசால் குமரன்
புணரான் நிலபம, வனபம
ப ாவாபன ஆம்' என்னா; -
இணர் ஆர்தரு தார் அரசன் -
இடரால் அயர்வான்; ‘விவனபயன்
துவணவா! துவணவா' என்றான்;
‘பதான்றால், பதான்றாய்!' என்றான்.
இணர் ஆர்தரு தார் அரசன்- பூங்சகாத்துகள் சபாருந்திய மாரல அணிந்த
தயரதமன்ைன்; அவனயாள் உவரயால்- அந்தக் ககாெரலயின் வார்த்ரதயால்;
‘உயர்ந்தான் உவரசால் குமரன் - உயர்ந்தவைாகிய புகழ் சபற்ற இராமன்;
நிலபமபுணரான் - நிலத்ரத ஆை மாட்டான்; வனபம ப ாவாபன ஆம்! -
காட்டிற்குப்கபாபவகை ஆவான்; என்னா - எைக் கருதி; இடரால் அயர்வான் -
துன்பத்தால் கொர்கின்றவன்; ‘விவனபயன் துவணவா! துவணவா' என்றான் -
தீவிரைகயைாகிய என்னுரடய கதாழகை கதாழகை என்றான்; ‘பதான்றால்!
பதான்றாய் - மககை என்முன் வருவாயாக; என்றான் -.
 ‘துரணவா துரணவா' புலம்பலில் வந்த அடுக்கு. 54

1660. ‘கண்ணும் நீராய், உயிரும்

ஒழுக, கழியாநின்பறன்;
எண்ணும் நீர் நான்மவறபயார்,
எரிமுன் நின்பமல் கசாரிய,
மண்ணும் நீராய் வந்த
புனவல, மகபன! விவனபயற்கு
உண்ணும் நீராய் உதவி,
உயர் கான் அவடவாய்!' என்றான்.
‘மகபன! - இராமகை; கண்ணும் நீராய் - கண்கள் இரண்டும் நீராகி; உயிரும் ஒழுக -
உயிரும் உடரல விட்டு சவளியில் செல்ல; கழியாநின்பறன் -
இறந்துசகாண்டுள்கைன்; விவனபயற்கு - இப்படித் தீவிரையுரடய எைக்கு;
எண்ணும் நீர்நான் மவறபயார் - மதிக்கப்படும் தன்ரமயுரடய கவதம் வல்ல அந்தணர்;
எரி முன்நின்பமல் கசாரிய - மூடிசூட்டு விழாவிற்கு முன்ைர் உண்டாக்கப்பட்ட
கவள்வித்தீயின் முன்ைால் உன்கமல் அபிகடகம் செய்யகவண்டி; மண்ணும் நீராய்
வந்த புனவல - அபிகடகசுத்த நீராக வந்த தீர்த்த நீரர; (இனி அதற்குத் கதரவ
இன்ரமயால்) உண்ணும் நீராய்உதவி - நான் இறந்த பிறகு எைக்குச் செய்யப்சபறும்
பிகரத தாகொந்தி நீராகக் சகாடுத்து (பிறகு); உயர்கான் அவடவாய்' - உயர்ந்த காட்ரட
அரடவாயாக; என்றான்-

முடிபுரைந்து நீராட்டப் புண்ணிய தீர்த்தங்கள் சகாண்டுவருவர். அது ‘மண்ணு

மங்கலம்' எைப்படும். அதுகவ ‘மண்ணும் நீர்' எைப்பட்டது. இறந்த பின் பத்து
நாளும் வைர்ந்துஎழுகின்ற பிகரத பூதத்துக்குத் தாகொந்தி செய்ய நித்தியவதி என்னும்
சபயரால் நீர்க்கடன்இறுத்தல் மகைது கடன்; ஆதலால் அதரைத் தயரதன்
இராமரைச் செய்ய கவண்டிைான். 55

1661. ‘ வடமாண் அரவசப் ல கால்

ழுவாய் மழுவால் எறிவான்,
மிவட மா வலி தான் அவனயான்,
வில்லால் அடுமா வல்லாய்!
"உவடமா மகுடம் புவன" என்று
உவரயா, உடபன ககாடிபயன்
சவட மா மகுடம் புவனயத்
தந்பதன்; அந்பதா!" என்றான்.
வடமாண் அரவச - கெரைகளிைது மாட்சிரமயுரடய அரெர்கரை; ல கால் -
இருபத்சதாரு தரலமுரற; ழுவாய் மழுவால் - பழுக்கக் காய்ச்சிக்
கூர்ரமயாக்கப்பட்டமழுப்பரடயால்; எறிவான் - சவட்டி அழித்தவனும்; மிவட மா
வலி தான் அவனயான் - செருக்கிய மிக்க பலத்தில் தன்ரைத் தாகை ஒத்தவனும் ஆகிய
பரசுராமரை; வில்லால் அடுமாவல்லாய்! - வில்லாகல சவல்லும் ஆற்றல்
வல்லவகை; (உன்ரை) ‘உவடமா மகுடம் புவன' என்று உவரயா - உன்னுரடய சபரிய
முடிரயச் சூடிக்சகாள் என்று சொல்லி; உடபன- அப்சபாழுகத; சவட மா மகுடம்
புவனயத் தந்பதன் அந்பதா' - ெரடயாகிய சபரியமகுடத்ரத அணிந்துசகாள்ளும்படி
தந்துவிட்கடகை ஐயககா; என்றான்- ‘நிருபர்க்கு ஒரு பழிபற்றிட (1275) என்ற
பரசுராமப் படலப்பாடலில், ‘இருபத்சதாரு படிகால்' என்று இந்நிகழ்ச்சி
கூறப்சபறுதல் அறிக. ‘இருபத்சதாருகால்அரசு கரைகட்ட பரசுராமன், கமவரும்
ொந்திமத்தீ வரண் கருதி இருத்திி்ய செம்சபான் திருத்தகுமுடியும்' என்னும் முதலாம்
இராகெந்திரன் சமய்க்கீர்த்தியும் இதரைக் கூறும். அடுமா -அடுமாறு. 56

1662. "கறுத்தாய் உருவம்; மனமும்

கண்ணும் வகயும் கசய்யாய்;
க ாறுத்தாய் க ாவறபய; இவறவன்,
புரம் மூன்று எரித்த, ப ார் வில்
இறுத்தாய்; "தமிபயன்" என்னாது,
என்வன இம் மூப்பிவடபய
கவறுத்தாய்; இனி, நான் வாழ்நாள்
பவண்படன்! பவண்படன்! என்றான்.
‘உருவம் கறுத்தாய்! - திருகமனி கறுத்திருப்பவகை; மனமும் கண்ணும்
வகயும்கசய்யாய்! - உள்ைமும் கண்ணும் ரகயும் செம்ரமயாக இருப்பவகை;
க ாவறபயக ாறுத்தாய்! - சபாறுரமரயகய தரித்திருப்பவகை; இவறவன் -
சிவபிரான்; மூன்று புரம் எரித்த ப ார்வில் இறுத்தாய்! - முப்புரங்கரை எரித்த
காலத்துப் பிடித்த கபார்க்குரிய வில்ரல (சீதா கல்யாணத்துக்கு முன்) ஒடித்தவகை;
‘தமிபயன்' என்னாது -தனித்துத் துரணயின்றி உள்கைன் என்ற கருதாது; என்வன இம்
மூப்பிவடபய கவறுத்தாய் - என்ரை இம்முதுரமக் காலத்தில் சவறுத்திட்டாய்; இனி
நான் வாழ்நாள் பவண்படன்பவண்படன்' - இனிகமல் நான் வாழும் நாரை
விரும்பமாட்கடன்; என்றான் - .
இராமன் சிறப்புகரை எல்லாம் நிரைந்து ரநந்துருகுகிறான் தயரதன். ‘கவண்கடன்,
கவண்கடன்'புலம்பலில் வந்த அடுக்கு. உள்ைத்துக்குச் செம்ரம ககாட்ட
மின்ரமயாம். மற்றரவநிறம். 57

1663. ‘க ான்னின் முன்னம் ஒளிரும்

க ான்பன! புகழின் புகபழ!
மின்னின் மின்னும் வரிவில்
குமரா! கமய்யின் கமய்பய!
என்னின் முன்னம் வனம் நீ
அவடதற்கு, எளிபயன் அல்பலன்;
உன்னின் முன்னம் புகுபவன்,
உயர் வானகம், யான்' என்றான்.
‘க ான்னின் முன்னம் ஒளிரும் க ான்பன! - சபான்னுக்கு
கமற்பட்டுப்பிரகாசிக்கின்ற சபான் கபான்றவகை; புகழின் புகபழ! - புகழுக்குப்
புகழாைவகை!; மின்னில் மின்னும் வரிவில் குமரா! - மின்ைரலப் கபால் விட்டு
விைங்கும் கட்டரமந்தவில்ரல உரடய குமரகை; கமய்யின் கமய்பய! - உண்ரமயின்
நிரலகபகற; என்னின் முன்னம் - எைக்கு முற்பட்டு; நீ வனம் அவடதற்கு- நீ காடு
புகுவதற்கு; யான்எளிபயன் அல்பலன் - நான் எளிரம உரடயவன் அல்லன்; உன்னின்
முன்னம் - உைக்குமுன்ைால்; உயர் வானகம் புகுபவன்!- உயர்ந்த விண்ரண
அரடகவன்;' என்றான்-.

‘காைககம மிக விரும்பி நீ துறந்த வை நகரரத் துறந்து நானும், வாைககம மிக

விரும்பிப்கபாகின்கறன். மனுகுலத்தார் தங்கள் ககாகவ' என்ற (திவ்ய.738)
குலகெகராழ்வார் பாசுரமும்காண்க. 58

1664. ‘கநகுதற்கு ஒத்த கநஞ்சும்,

பநயத்தாபல ஆவி
உகுதற்கு ஒத்த உடலும்,
உவடபயன்; உன்ப ால் அல்பலன்;
தகுதற்கு ஒத்த சனகன்
வதயல் வகவயப் ற்றிப்
புகுதக் கண்ட கண்ணால்,
ப ாகக் காபணன்' என்றான்.
‘கநகுதற்கு ஒத்த கநஞ்சும் - உருகுதற்குப் சபாருந்திய மைமும்; பநயத்தாபல-
அன்பிைால்; ஆவி உகுதற்கு ஒத்த உடலும் உவடபயன்- உயிர் விடுதற்குப்
சபாருந்தியஉடரலயும் உரடயவன் யான்; உன்ப ால் அல்பலன் - உன்ரைப்கபால்
வன்மைமும், வலியஉடலும் உரடகயைல்கலன்; தகுதற்கு ஒத்த சனகன் வதயல்
வகவயப் ற்றி - தகுதிக்கு ஒத்தெைக ராெனுக்கு மகைாகிய ொைகியின் ரகரயப்
பிடித்துக் சகாண்டு; புகுதக் கண்ட கண்ணால் - அகயாத்தி நகருக்குள் (நீ) புகுவரதப்
பார்த்த கண்கைால்; ப ாகக் காபணன்'- (அகயாத்திரயவிட்டுக்) காடு செல்வரதக்
காண மாட்கடன்;' என்றான்-.

‘ஏ' காரம் அரெ. தன் நிரல இவ்வாறாகவும் இராமன் வைகமத் துணிந்தரம

பற்றி‘உன்கபால் அல்கலன்' என்று அவரை வன் மைமும் வல் உடலும்
உரடயவைாகக் குறித்தான்தயரதன். 59

1665. ‘எற்பற கர்பவன், இனி, யான்?

என்பன! உன்னின் பிரிய
வற்பற உலகம் எனினும்,
வாபன வருந்தாது எனினும்,
க ான் - பதர் அரபச! தமிபயன்
புகபழ! உயிபர! உன்வனப்
க ற்பறன்; அருவம அறிபவன்;
பிவழபயன்! பிவழபயன்!' என்றான்.
உன்னின் பிரியவற்பற உலகம் எனினும் - (இராமா!) உன்னிடத்திருந்து உலகம்
பிரியும் வல்லரம உரடயதாயினும்; வாபன வருந்தாது எனினும் - கதவர்களும்
மைம்வருந்தார் ஆைாலும்; க ான்பதர் அரபச! - சபான் மயமாை கதரில் ஏறி வரும்
அரெகை; தமிபயன் புகபழ! - துரணயில்லாத எைது புககழ; உயிபர! - என் உயிகர;
உன்வனப் க ற்பறன், அருவம அறிபவன் - உன்ரைப் சபற்று உன் அருரமரய
அறிந்துள்கைன்; இனி யான் எற்பற கர்பவன்- இனி கமல் நான் என்ை சொல்லுகவன்;
என்பன-; பிவழபயன் பிவழபயன் - பிரழக்க மாட்கடன்; என்றான்-

வானும் உலகமும் உன் பிரிரவ ஏற்கும் வல்லரம உரடயதாயினும் என்ைால் அது

இயலாதுஎன்றான். ‘பிரழகயன், பிரழகயன்' புலம்பலில் வந்த அடுக்கு.
60

1666. ‘அள்ளற் ள்ளப் புனல் சூழ்

அகல் மா நிலமும், அரசும்,
ககாள்ளக் குவறயா நிதியின்
குவவயும், முதலா எவவயும்,
கள்ளக் வகபகசிக்பக
உதவி, புகழ் வகக்ககாண்ட
வள்ளல்தனம் என் உயிவர
மாய்க்கும்! மாய்க்கும்! என்றான்.
அள்ளல் ள்ளப் புனல் சூழ் அகல் மா நிலமும் அரசும் - குரழந்த கெறுரடய
பள்ைங்கள் நிரறந்த நீரால் சூழப்சபற்ற அகன்ற ககாெல நாடும் ஆட்சியும்; ககாள்ளக்
குவறயாநிதியின் குவவயும் - சகாடுக்கக் குரறவுபடாத செல்வக் குவியலும்; முதலா
எவவயும்- மற்றுள்ை எல்லாவற்ரறயும்; கள்ளக் வகபகசிக்பக உதவி - வஞ்ெகமுள்ை
ரகககசிக்குக்சகாடுத்து; புகழ் வகக்ககாண்ட- புகரழப் சபற்றுக்சகாண்ட;
வள்ளல்தனம் - உன்னுரடய உதாரகுணம்; என் உயிவர மாய்க்கும் மாய்க்கும்' - என்
உயிரரப் கபாக்கடிக்கவல்லதாய் நின்றது; என்றான்- .

இராமைது வண்ரமக் குணம் சவளிப்பட்டு, அது கமலும் தயரதன் மைத்ரதப்

பலம் இழக்கச்செய்கிறபடி. ‘மாய்க்கும், மாய்க்கும்' புலம்பல் அடுக்கு. ‘ஏ' காரம்
கதற்றம். 61 1667. ‘ஒலி ஆர் கடல் சூழ் உலகத்து,
உயர் வானிவட, நாகரினும்,
க ாலியா நின்றார் உன்வனப்
ப ால்வார் உளபரா? க ான்பன!
வலி யார் உவடயார்?' என்றான்;
‘மழுவாள் உவடயான் வரவும்
சலியா நிவலயாய் என்றால்,
தவிர்வார் உளபரா' என்றான்.
‘க ான்பன! - சபான் கபாலச் சிறந்தவகை; ஒலிஆர் கடல்சூழ் உலகத்து -
ஒலிக்கின்ற கடலாற் சூழப்சபற்ற இப்பூமியில்; உயர் வானிவட -
உயர்ந்தவிண்ணுலகத்தில்; நாகரினும் - நாககலாகமாகிய பாதலத்திடத்தும்;
க ாலியாநின்றார் - சிறந்து நின்றவர்கள்; உன்வனப் ப ால்வார் உளபரா? -
உன்ரைஒத்தவர்கள் கவறு இருக்கின்றார்ககைா?; ‘வலி உவடயார் யார்' என்றான் -
வலிரமஉரடயவர்கள் யார் உைர் என்று சொல்லி; மழுவாள் உவடயான் வரவும் -
மழுப்பரடஉரடய பரசுராமன் வரவும்; (அது கண்டு) சலியா நிவலயாய் - (சிறிதும்)
தைராத நிரல உரடயவைாய் இருந்தாய்; என்றால்-; தவிர்வார் உளபரா? - (நீ ஒன்று
செய்தால்)உன்ரைச் செய்யாகத என்று தடுப்பார் இருக்கின்றார்கைா;’ என்றான்-.

மிக்க வலியுரடயவர்கள் தம் விருப்பம்கபாலச் செய்ய இயலும். அவர்கரைத்

தடுக்க வல்லவர்யாரும் இலர். ஆதலின், என் நிரல கருதி ‘இராமா! நீ வைம்
கபாகாதிருப்பின் உன்ரை யாரால்தடுக்க முடியும்' என்று குறிப்பால் விைாவிப்
புலம்பிைன் தயரதன். 62

1668. ‘பகட்பட இருந்பதன் எனினும்,

கிளர் வான் இன்பற அவடய
மாட்படன் ஆகில் அன்பறா,
வன்கண் என்கண்? வமந்தா!
காட்பட உவறவாய் நீ! இக்
வகபகசிவயயும் கண்டு, இந்
நாட்பட உவறபவன் என்றால்,
நன்று என் நன்வம!' என்றான்.
‘வமந்தா! - இராமா!; பகட்டு இருந்பதன் எனினும் - நீ காட்டுக்குச் செல்வரதக்
ககட்டுரவத்தும் இங்கிருந்கதன் ஆைாலும்; கிளர்வான் - ஒளிபரடத்தவானுலகத்ரத;
இன்பற அவடயமாட்படன் ஆகில் அன்பறா - இன்ரறக்கக சென்று கெராமல்இருந்தால்
அல்லவா; என்கண் வன்கண் - என்னிடம் சகாடுரமத்தன்ரம உை தாகும்; நீ காட்பட
உவறவாய் - நீ வைத்தில் வசிப்பாய்; இக் வகபகசிவயயும் கண்டு- இந்தக்
ரகககயிரயயும் பார்த்துக்சகாண்டு; இந்நாட்பட உவறபவன் என்றால்- இந்த
நாட்டிகலகய (நான்) வசிப்கபன் ஆைால்; என் நன்வம நன்று -
எைதியல்புநன்றாயிருந்தது;' என்றான்-

‘இன்கற' ‘ஏ'காரம் கதற்றம். ககட்கட ஏகாரம் சிறப்பு. காட்கட, நாட்கட

ஏகாரங்கள்அரெ. நன்று இகழ்ச்சிக் குறிப்பு. 63

1669. ‘கமய் ஆர் தவபம கசய்து, உன்

மிடல் மார்பு அரிதின் க ற்ற கசய்யாள்
என்னும் க ான்னும்,
நிலமாது என்னும் திருவும்,
உய்யார்! உய்யார்! ககடுபவன்;
உன்வனப் பிரியின், விவனபயன்,
ஐயா! வகபகசிவய
பநராபகபனா நான்? என்றான்.
ஐயா! - ஐயகை; கமய் ஆர் தவபம கசய்து- உண்ரம சபாருந்திய தவத்ரதச்செய்து;
உன் மிடல் மார்பு அரிதின் க ற்ற - உன்னுரடய வலிய மார்ரபக்
கிரடத்தற்கருரமயாகப் சபற்ற; கசய்யாள் என்னும் க ான்னும்- திருமகள் என்னும்
சபண்ணும்; நிலமாது என்னும் திருவும்- நிலமகள் என்னும் செல்வியும்; உய்யார்
உய்யார் - நீவைம் செல்லப் பிரழக்கமாட்டார்; ககடுபவன் - பாவியாகியவனும்;
விவனபயன் நான் - தீவிரை உரடயவனுமாகிய நான்; உன்வனப் பிரியின் - உன்ரைப்
பிரிந்து (உயிர்வாழ்ந்தால்); வகபகசிவய பநராபகபனா' - ரகககயிக்கு ஒப்பாகிவிட
மாட்கடைா;' என்றான்-

உன்ரைப் பிரிந்து உயிர்தரித்தால் ரகககயிக்கும் எைக்கும் என்ை கவறுபாடு?

நானும் அவள்கபால வன்கண்ரம உரடயவைாய்விடுகவன் அல்லவா - என்றான்.
64

1670. பூண் ஆர் அணியும், முடியும்,

க ான் ஆசனமும், குவடயும்,
பசண் ஆர் மார்பும், திருவும்,
கதரியக் காணக் கடபவன்,
மாணா மர வற்கவலயும்,
மானின் பதாலும் அவவ நான்
காணாது ஒழிந்பதன் என்றால்,
நன்று ஆய்த்து அன்பறா கருமம்?'
‘பூண் ஆர் அணியும் - அணிதற்குப் சபாருந்திய அணிகலன்களும்; க ான் ஆசனமும்-
சபான்மயமாை சிங்காதைமும்; குவடயும் - சவண்சகாற்றக் குரடயும்; பசண்
ஆர்மார்பும் - அகன்று சபாருந்திய மார்பும்; திருவும் - அங்கக
வீற்றிருக்கும்திருமகளும்; கதரியக் காணக் கடபவன் நான் - விைங்கப் பார்த்தற்குக்
கடரமப்பட்ட யான்; மாணா மர வற்கவலயும் - மாட்சிரம இல்லாத மரவுரியும்;
மானின் பதாலும் - கமனியில் கபார்த்துக்சகாள்ை மான் கதாலும்; அவவ - ஆகிய
அவற்ரற; காணாது ஒழிந்பதன் என்றால் - பாராமல் (விண்ணுலகு) சென்றுவிட்கடன்
என்றால்; கருமம் நன்றுஆய்த்து அன்பறா? - என் செயல் நல்லதாக ஆய்விடும்
அல்லவா?

அரெ ககாலத்ரதக் காணகவண்டிய நான் தவக்ககாலம் காண கநர்ந்தகத; இரதக்

காணாமல்கபாய்விட்டால் நல்லதல்லவா என்று புலம்பிைான். ‘பூ மருவு நறுங்குஞ்சி
புன்ெரடயாப் புரைந்து பூந்துகில்கெர் அல்குற், காமர் எழில் விழல் உடுத்துக் கலன்
அணியாது அங்கங்கள் அழகுமாறி, ஏ மருகதாள் என் புதல்வன் யான் இன்று
செலத்தக்க வைம் தான் கெர்தல், தூமரறயீர் இது தககவா, சுமந்திரகை வசிட்டகை
சொல்லீர் நீகர' என்ற குலகெகர ஆழ்வார் பாசுரம் (திவ்ய.735.) இங்கு ஒப்பு
கநாக்கத்தக்கது. தவம் செய்கவார் மரவுரி உடுத்து மான் கதால் கபார்த்தல் மரபு.
65

மன்ைரைத் கதற்றி வசிட்டன் சொல்லுதல்

1671. ஒன்பறாடு ஒன்று ஒன்று ஒவ்வா

உவர தந்து, அரசன், ‘உயிரும்
கசன்றான் இன்பறாடு’ என்னும்
தன்வம எய்தித் பதய்ந்தான்,
 கமன் பதால் மார்பின் முனிவன்.
‘பவந்பத! அயபரல்; அவவன,
இன்று ஏகாத வண்ணம்
தவககவன் உலபகாடு' என்னா.
அரசன் - தயரத மன்ைன்; ஒன்பறாடு ஒன்று ஒன்று ஒவ்வா உவர தந்து -
ஒன்றுக்சகான்று சதாடர்பில்லாமல் புலம்பி; ‘உயிரும் இன்பறாடு கசன்றான்’
என்னும்தன்வம எய்தித் பதய்ந்தான் - உயிரும் இன்கறாடு கபாகப் சபற்றான் என்கின்ற
நிரலஅரடந்து அழிந்தான்; பமன் பதால் மார்பின் முனிவன் - சமல்லிய கதால்
கபார்த்திய மார்பிரை உரடய வசிட்டன்; ‘பவந்பத - தெரத மன்ைகை; அயபரல் -
கொர்வரடயாகத; அவவன - இராமரை; இன்று - இன்ரறக்கு; ஏகாத வண்ணம் -
காடு செல்லாதபடி; உலபகாடு தவககவன்’ - நாட்டு மக்ககைாடு கெர்ந்து தடுப்கபன்;
என்னா - என்று.

தாகை சென்று சொன்ைால் இராமரைத் தடுத்தல் இயலாது என்பதால் ‘உலககாடு

சென்றுதரகசவன்’ என்றான். 66 தயரதன் நிரலயும் ககாெரல
புலம்பலும்

1672. முனிவன் கசால்லும் அளவில்,

‘முடியும்ககால்?’ என்று, அரசன்
தனி நின்று உழல் தன் உயிவரச்
சிறிபத தவகவான்; ‘இந்தப்
புனிதன் ப ானால், இவனால்
ப ாகாது ஒழிவான்’ என்னா,
மனிதன் வடிவம் ககாண்ட
மனுவும் தன்வன மறந்தான்.
முனிவன் கசால்லும் அளவில் - முனிவன் இவ்வாறு (இராமரை வைம்கபாகாது
தடுப்கபன்)என்று சொல்லுகின்ற கபாது; ‘முடியும் ககால’- (இது இவைால்)
முடியும்கபாலும்; என்று- எைக் கருதி; அரசன்- தயரதன்; தனி நின்று உழல் தன் உயிவரச்
சிறிபத தவகவான்- தனியாக நின்று (வருந்துகிற) கபாவது வருவதாய் உள்ை
தன்னுரடய உயிரரச் சிறிதைவு தடுத்து நிறுத்தி; இந்தப் புனிதன் ப ானால் - இந்த
வசிட்டன் கபாய்ச் சொன்ைால்; இவனால் ப ாகாது ஒழிவான்' என்னா - இவன்
சொற்ககட்டு இராமன்வைம் கபாகாமல் தங்குவான் என்று கருதி; மனிதன் வடிவம்
ககாண்ட மனுவும் - மானுடவடிவம் தாங்கியுள்ை ரவவஸ்வத மனுச்
ெக்கரவர்த்தியாகிய தயரதனும்; தன்வன மறந்தான் - நிரைவிழந்தான்.

வசிட்டன் வார்த்ரத ககட்டு நம்பிக்ரக எய்திப் கபாகிற உயிரரத் தடுத்து

நிறுத்திமூர்ச்ரெயாைான் தயரதன். ரவவஸ்வதமனு - சூரியன் மகன் - தயரதன் குலத்து
முன்கைான்.ஆட்சிச் சிறப்பாலும், ஆற்றல் முதலியவற்றாலும் அவரை ஒத்தவன்
என்றார். 67

1673. ‘மறந்தான் நிவனவும் உயிரும்,

மன்னன்’ என்ன மறுகா,
 ‘இறந்தான் ககால்பலா அரசன்?’
என்னா, இடர் உற்று அழிவாள்,
‘துறந்தான் மகன் முன் எவனயும்;
துறந்தாய் நீயும்; துவணவா!
அறம்தான் இதுபவா? ஐயா!
அரசர்க்கு அரபச!’ என்றாள்.
மன்னன் நிவனவும் உயிரும் மறந்தான்' என்ன மறுகா - அரென் ஞாபகமும்
உயிரும்மறக்கப்சபற்றான் என்ற கருதி மைம் கலங்கி; ‘அரசன் இறந்தான் ககால்பலா’
என்னா இடர் உற்று அழிவாள் - அரென் இறந்தான் கபாலும் என்று துன்பமுற்று
வருந்தும் ககாெரல;’ மகன் முன்எவனயும் துறந்தான்’ - மகைாகிய இராமனும்
முன்ைால் என்ரைக் ரகவிட்டான்; ‘நீயும்துறந்தாய்’ - கணவைாகிய நீயும் என்ரைக்
ரகவிட்டாய்; துவணவா! - என்துரணவகை!; ஐயா! - ஐயகை!; அரசர்க்கு அரபச! -
இராெ இராெகை!; அறம்தான் இதுபவா' - அறம் என்பது இதுதாகைா; என்றாள் -.

தாரய மகன் துறப்பதும், மரைவிரயக் கணவன் துறப்பதும்தான் தருமமா? என்று

விைாவிப்புலம்பிைாள் - ‘சகால’ ஐயம், ‘ஓ’ விைாப் சபாருளில் வந்தது. ‘எரையும்’
என்பதிலுள்ை உம்ரம‘மகன்’ என்பதகைாடு கூட்டிப் சபாருள் சகாள்ைப்பட்டது.
68

1647. ‘கமய்யின் கமய்பய! உலகின்

பவந்தர்க்கு எல்லாம் பவந்பத!
உய்யும்வவக நின் உயிவர
ஓம் ாது இங்ஙன் பதம்பில்,
வவயம் முழுதும் துயரால்
மறுகும்; முனிவனுடன் நம்
ஐயன் வரினும் வருமால்;
அயபரல்; அரபச!' என்றாள்.
‘கமய்யின் கமய்பய! - ெத்தியத்தின் ெத்தியகம; உலகின் பவந்தர்க் ககல்லாம் பவந்பத!
- உலகில் உள்ை அரெர்க்சகல்லாம் அரெகை; நின் உயிவர உய்யும் வவக ஓம் ாது -
உன்னுரடய உயிரரப் பிரழக்கும் வரகயில்பாதுகாக்காமல்; இங்ஙன் பதம்பில் -
இவ்வாறு வாடிைால்; வவயம் முழுதும் துயரால்மறுகும் - இவ்வுலகம் முழுதும்
துன்பத்தால் கலங்கிச் சுழலும்; அரபச! - ; நம் ஐயன் - நம் மகன்; முனிவனுடன் வரினும்
வரும் - வசிட்டனுடன் (கான் ஏகாது) திரும்பி வந்தாலும் வருவான்; அயபரல் -
கொர்வரடயாகத;’ என்றாள் -

உலகத்துக்காக வாழ்ந்த நீ துன்புற்றால் இப்சபாழுது உலகமும் துன்புறும்.

உைக்காகஇல்லாவிடினும் உலக மக்களுக்காகத் துன்பத்தில் துவைாமல் இருக்க எை
கவண்டிைாள் - ‘வரினும்வரும்’ என்பது ஐயம். வருவது உறுதியில்ரல என்பது அவள்
அறிந்தபடிரயப் புலப்படுத்தி நின்றது. ‘ஆல்’ அரெ. 69
தயரதன் ககாெரலபால் ‘இராமன் வருவாைா’ எைக் ககட்டு வருந்தல்
1675. என்று என்று, அரசன் கமய்யும்,
இரு தாள் இவணயும், முகனும்,
தன்தன் கசய்ய வகயால்
வதவந்திடு பகாசவலவய,
ஒன்றும் கதரியா மம்மர்
உள்ளத்து அரசன், கமள்ள,
‘வன் திண் சிவல நம் குரிசில்
வருபம? வருபம?’ என்றான்.
என்று என்று - எை இவ்வாறு கூறி; அரசன் கமய்யும் - அரெைது உடம்ரபயும்;
இருதாள் இவணயும் முகனும் தன்தன் கசய்ய வகயால் வதவந்திடு பகாசவலவய -
இரண்டு அடிகரையும் முகத்ரதயும் தன்னுரடய சிவந்த ரககைால் தடவிக்
சகாடுக்கின்ற ககாெரலரயப்பார்த்து; ஒன்றும் கதரியா மம்மர் உள்ளத்து அரசன் - ஒரு
செய்தியும் அறியாது மயங்கிய மைம் உரடய தெரதன்; கமள்ள - சமதுவாக; ‘வன்
திண் சிவல நம் குரிசில்வருபம? வருபம? - வலிய கட்டரமந்த வில்ரல உரடய
நம்முரடய இராமன் வருவாைா, வருவாைா;’ என்றான்-.

தன்தன் எதுரக கநாக்கிய அடுக்கு. ‘வருகம வருகம’ அடுக்கு. 70

1676. ‘வன் மாயக் வகபகசி,

வாக்கால், என்தன் உயிவர
முன் மாய்விப் த் துணிந்தா
பளனும், கூனி கமாழியால்,
தன் மா மகனும் தானும்
தரணி க றுமாறு அன்றி,
என் மா மகவன, “கான் ஏகு”
என்றாள்; என்றாள்’ என்றான்.
‘வன் மாயக் வகபகசி, வாக்கால் என்தன் உயிவர முன் மாய்விப் த் துணிந்தாபளனும்
- வலிய வஞ்ெரை உள்ை ரகககயி தன் சொல்லால் என் உயிரர முன்ைால் அழிக்கத்
துணிந்தாள்ஆைாலும்; கூனி கமாழியால் - கூனியின் துர்ப் கபாதரையால்; தன் மா
மகனும் தானும்தரணி க றுமாறன்றி - தன் சிறந்த மகைாகிய பரதனும், அவளும்
ஆட்சிரயப் சபறுவது அல்லாமல்; என் மா மகவன - என் சிறந்த மகைாகிய
இராமரை; ‘கான் ஏகு’ என்றாள்; என்றாள் - காட்டிற்குச் செல் என்று சொன்ைாள்;’
என்றான் -.

கூனி சமாழியால்தான் ரகககயி வரம் ககட்டாள் என்பரதத் தெரதன் உணர்ந்தரம

இதைால்புலப்படுகிறது. முன் ரகககசி சூழ்விரைப் படலத்து
‘சபாய்ந்நிரலகயார்கள் புணர்த்த வஞ்ெம்உண்கடா’ என்ற தெரதன் ககள்விக்கு,
‘எைக்கு வந்து தீகயார் இரெத்ததும் இல்ரல’ என்ற ரகககயி பதில் கூறிைாள்.
ஆயினும் (1512, 1513) தெரதன் கூனியால்தான் ரகககயி மைம் மாறிைாள்என்பரத
உணர்ந்தபடிரய அங்குக் கூறாது விட்ட கம்பர் இங்கக அவைால் அது
உணரப்பட்டபடிரயச்சொன்ைார் எைக் சகாள்க. 71 தெரதன் ககாெரலயிடம் தன்
பரழய ொப வரலாறு கூறல்
1677. ‘க ான் ஆர் வலயத் பதாளான்,
காபனா புகுதல் தவிரான்;
என் ஆர் உயிபரா அகலாது
ஒழியாது; இது, பகாசவல பகள்;
முன் நாள், ஒரு மா முனிவன்
கமாழியும் சா ம் உளது’ என்று,
அந் நாள் உற்றது எல்லாம்
அவளுக்கு அரசன் அவறவான்.
‘பகாசவல! - ககாெரலகய; க ான் ஆர் வலயத் பதாளான் - சபான்ைாற்செய்யப்
சபற்ற வாகுவலயம் அணிந்த கதாரை உரடய இராமன்; கான் புகுதல் தவிரான் -
காட்டிற் செல்லுதரலக் ரக விடான்; என் ஆர் உயிபரா அகலாது ஒழியாது -
என்னுரடயஅரிய உயிகரா கபாகாமல் நிற்காது; இது பகள் - இதரைக் ககட்பாயாக;
‘ஒருமா முனிவன் முன்நாள் கமாழியும் சா ம் உளது’ என்று - ஒரு சிறந்த தவசி
முன்சைாரு காலத்து(என்ரை கநாக்கிக்) கூறிய ொபம் உண்டு’ என்று; அந்நாள் உற்றது
எல்லாம் - அந்தநாளில் நடந்த நிகழ்ச்சிகள் எல்லாவற்ரறயும்; அவளுக்கு - அந்தக்
ககாெரலயிடம்; அரசன் - தயரதன்; அவறவான் - கூறுவான் ஆைான்.
இராமன் காடு செல்வதும் தயரதன் உயிர் கபாவதும் நிச்ெயம் நிகழ்ந்கத தீரும்
முன்ைாரையொப வரலாறு உறுதிப்படுத்துவது ஆதலின் அதரைக் ககாெரலக்குக்
கூறலாயிைன். ‘காகைா’ ‘ஓ’ காரம்சதரிநிரல. அகலாது ஒழியாது இரண்டு
எதிர்மரறகள் கூடி ‘அகலும்’ என்ற உடன்பாட்டுப் சபாருள்தந்தை. ‘உற்றது எல்லாம்’
ஒருரம பன்ரம மயக்கம். ‘உற்றரவ’ எை வரல் கவண்டும். “எல்லாம் என்னும்
சபயர் நிரலக் கிைவி, பல்வழி நுதலிய நிரலத் தாகும்கம” என்பது சதால்காப்பியம்.
(சதால். சொல். 188) ‘அவளுக்கு’ ‘அவளிடம்’ என்று ஏழாவதன்கண் நான்காவது வந்த
உருபு மயக்கம். முனிவன் - ெல கபாெைன் (நீரரகய ஆகாரமாக உரடயவன்).
72

1678. ‘கவய்ய கானத்திவடபய,

பவட்வட பவட்வக மிகபவ,
ஐய, கசன்று, கரிபயாடு
அரிகள் துருவித் திரிபவன்,
வகயும் சிவலயும் கவணயும்
ககாடு, கார் மிருகம் வரும் ஓர்
கசய்ய நதியின் கவரவாய்ச்
கசன்பற மவறய நின்பறன்.
‘பவட்வட பவட்வக மிக - கவட்ரடயாடுதலில் விருப்பம் கமற்செல்ல;
கவய்யகானத்திவடபய கசன்று - சகாடிய காட்டின்கண் கபாய்; ஐய கரிபயாடு அரிகள்
துருவித்திரிபவன் - அழகிய யாரைகயாடு சிங்கங்கரைத் கதடிச் சுற்றுகின்ற யான்; கார்
மிருகம்வரும்- கரிதாை விலங்காகிய யாரை முதலிய வருகின்ற; ஓர் கசய்ய நதியின்
கவரவாய் - ஒரு துரறசயாழுங்கு உரடய ஆற்றின் கரரக்கண்; வகயும் சிவலயும்
கவணயும் ககாடு - ரகயில் வில்லும் அம்பும் சகாண்டு; கசன்று மவறய நின்பறன் -
சென்று மரறவாகநின்கறன்.

ஐய - அழகாக எைப் சபாருள்படும், வைர்ச்சியாலும் வைப்பாலும் வியப்புத்தரும்

எைலுமாம்.கார் மிருகம் - யாரை, செய்ய நதி - துரற ஒழுங்கு இங்கக ஆற்றுக்குச்
செம்ரம. அதைால்மனிதரும் தண்ணீர் எடுக்க வெதியாை ஆறு எைல் ஆகும். ‘ஏ’
இரண்டும் அரெ. 73

1679. ‘ஒரு மா முனிவன் மவனபயாடு,

ஒளி ஒன்றிலவாய் நயனம்
திரு மா மகபன துவணயாய்,
தவபம புரி ப ாழ்தினின்வாய்,
அரு மா மகபன, புனல் ககாண்டு
அகல்வான் வருமாறு, அறிபயன்,
க ாரு மா கவண விட்டிடலும்,
புவிமீது அலறிப் புரள.
‘ஒரு மா முனிவன் - ஒப்பற்ற சிறந்த முனிவன்; மவனபயாடு - தன்மரைவிகயாடு;
நயனம் ஒளி ஒன்றிலவாய் - கண்கள் பார்ரவ ஒளி இழந்தைவாகி; திருமா மகபன -
அழகிய சிறந்த மககை; துவணயாய் - தைக்கு உதவியாகக் சகாண்டு; தவபம புரி
ப ாழ்தினின்வாய் - தவம் செய்துசகாண்டிருக்கின்ற காலத்தின்கண்; அரு மாமகபன -
அரிய சிறந்த அம்மககை; புனல் ககாண்டு அகல்வான் - நீர் எடுத்துக்சகாண்டு
செல்வதற்காக; வருமாறு அறிபயன் - வரும் தன்ரமரய அறியாதவைாய்; க ாரு மா
கவண விட்டிடலும் - அழிக்கின்ற சிறந்த அம்ரப விட்ட அைவில்; புவிமீது
அலறிப்புரள - (அம்பு பட்டு அம்மகன்) மண்ணின் மீது புரண்டு அலற.

மகன் - புகராெைன், மககை துரணயாய்த் தவம் செய்தைர் என்பதால் முனிவனும்

அவன் மரைவியும் இருவரும் பார்ரவ இழந்தவர்கள் என்பதாம். நீர் முகக்கும்ஓரெ
ககட்டு ஓரெயின்மூலம் அம்ரபவிடும் ‘ெப்த கவதி’ என்னும் முரறயில், யாரை
நீர்குடிப்பதாகக் கருதி அம்ரப எய்தான் ஆதலின் ‘அறிகயன்’ என்றான்.
இருமுதுகுரவர்க்கும் கடரமஆற்றும் சிறப்பு கநாக்கி, ‘திரு மா’, ‘அரு மா’ என்று
அம்மகரைச் சிறப்பித்தார். மககை‘ஏ’ காரம் பிரிநிரல. கவறு துரணயில்ரல
என்றவாறாம். 1680. ‘புக்குப் க ரு நீர் நுகரும்
க ாரு ப ாதகம் என்று, ஒலிபமல்
வகக்கண் கவண கசன்றது அலால்,
கண்ணின் கதரியக் காபணன்,
அக் வகக் கரியின் குரபல
அன்ற ஈது’ என்ன கவருவா,
‘மக்கள் - குரல்’ என்று அயர்பவன்,
மனம் கநாந்து, அவண் வந்தகனனால்.
 ‘(அது ககட்டு) புக்கு - ஆற்றில் நுரழந்து; க ரு நீர் நுகரும் - மிகுதியாைநீரரக்
குடிக்கும்; க ாரு ப ாதகம் என்று - கபாரிடும் யாரை என்று கருதி
(அவ்ஓரெவழிகய); வகக்கண் கவண கசன்றது அலால் - ரகயின்கண் இருந்த அம்பு
சென்றகதஅல்லாமல்; கண்ணின் கதரியக் காபணன் - கண்ணால் நன்கு விைங்கப்
பார்க்காத நான்; (அலறும் ஒலி வந்தவுடன்); ‘ஈது அக் வகக்கரியின் குரல் அன்று’ என்ன
கவருவா - இதுநாம் நிரைத்த துதிக்ரக உரடய யாரையின் ஒலி அன்று என்று கருதிப்
பயந்து; ‘மக்கள் குரல்’ என்று அயர்பவன் - மனிதக் குரல் என்று கருதிச் கொர்ந்து; மனம்
கநாந்து - மைம் வருந்தி; அவண் வந்தகனன் - நீர் முகக்கும் துரறக்கு வந்கதன்.’

விழுந்து அலறிய கபாதுதான் மனிதக் குரல் என்று கவறுபாடு அறிந்கதன்.

நடுங்கிகைன்என்றான். ‘ஆல்’ அரெ. 75

1681. ‘வகயும் கடனும் கநகிழக்

கவணபயாடு உருள்பவாற் காணா,
கமய்யும் தனுவும் மனனும்
கவறிது ஏகிட, பமல் வீழா,
‘ஐய! நீதான் யாவன்?
அந்பதா! அருள்க” என்று அயர,
க ாய் ஒன்று அறியா வமந்தன்,
“பகள் நீ ” என்னப் புகல்வான்.
‘வகயும் கடனும் கநகிழ - ரகயும் குடமும் சநகிழ்ந்து விலக;
கவணபயாடுஉருள்பவான் காணா - அம்கபாடு தரரயில் உருளுகின்ற முனிமகரைக்
கண்டு; கமய்யும் தனுவும்மனனும் கவறிது ஏகிட - (என்) உடலும் வில்லும் மைமும்
சவறுரமயாகிச் செல்ல; பமல்வீழா - கமகல விழுந்து; ‘அந்பதா! - ஐகயா; ஐய! -
ஐயகை; நீ தான்யாவன் - நீ யார்; அருள்க’ - சொல்வாயாக;’ என்று அயர -
என்றுககட்டுச் கொர்வரடய; க ாய் ஒன்று அறியா வமந்தன் - ெத்திய வாக்கிைன்
ஆகிய அம் முனி மகன்; ‘நீ பகள்’ எனப் புகல்வான் - நீஇதரைக் ககள் என்று தன்
வரலாற்ரறச் சொல்வாைாயிைன்.’
தான் செய்த தவறால் உள்ளீடற்று மைமும் உடலும் சவறுரமயாைது என்றாைாம்.
வில் கீகழவிழுந்து விட்டதாகலின் சவறுரமயாைது. கடம் - கடன் கபாலி; மைன் -
மைம்; இதுவும் கபாலி. 76

1682. ‘ “இரு கண்களும் இன்றிய தாய்

தந்வதக்கும், ஈங்கு, அவர்கள்
ருகம் புனல் ககாண்டு அகல்வான்
டர்ந்பதன்; ழுது ஆயினதால்; -
இரு குன்று அவனய புயத்தாய்! -
இ ம் என்று, உணராது எய்தாய்;
உருகும் துயரம் தவிர், நீ;
ஊழின் கசயல் ஈது!’ என்பற.
 ‘இரு குன்று அவனய புயத்தாய்! - இரண்டு மரலகரைப் கபான்ற கதாரை
உரடயவகை!; ‘ஈங்கு இரு கண்களும் இன்றிய தாய் தந்வதக்கும் - இப்சபாழுது இரு
கண்களும் இல்லாத தாய்தந்ரத இருவர்க்கும்; ருகும் புனல் ககாண்டு அகல்வான்
டர்ந்பதன் - உண்ணுகின்றநீரர முகந்து சகாண்டு செல்ல கவண்டி வந்கதன்; ழுது
ஆயினது - அச்செயல் பழுது ஆய்விட்டது; உணராது - அறியாமல்; இ ம் என்று
எய்தாய் - யாரை என்று கருதி(என்மீது) அம்பு சதாடுத்தாய்; ஈது ஊழின் கசயல் - இது
விதியிைது சதாழில் (என்று நிரைந்து); நீ உருகும் துயரம் தவிர்’ - நீ மைம் கரரகின்ற
துன்பத்ரத விடு; என்று- எைச் சொல்லி.

‘பழுது ஆயிைது’ எைக்கு இத்தீரம உண்டாயிற்று எைலும் ஆம். தைக்கு உண்டாை

தீரம கருதாதுசபற்கறார்களுக்கு நிர் சகாண்டு கபாம் செயல் குன்றி விட்டகத
என்பரத நிரைத்து வருந்துவதாகமுனிமகரைக் கூறல் அவைது பண்ரப கமலும்
சிறப்பிப்பது ஆகும். ‘ஆல்’ ‘ஏ’ அரெகள். 77

1683. ‘ “உண் நீர் பவட்வக மிகபவ

உயங்கும் எந்வதக்கு, ஒரு நீ,
தண்ணீர் ககாடு ப ாய் அளித்து, என்
சாவும் உவரத்து, உம் புதல்வன்
விண்மீது அவடவான் கதாழுதான்’
எனவும், அவர் ால் விளம்பு” என்று,
எண் நீர்வமயினான் விண்பணார்
எதிர்ககாண்டிட, ஏகினனால்.
‘நீர் உண் பவட்வக மிகபவ - நீர் உண்ணுகின்ற விருப்பம் மிகுதலால்; உயங்கும்
எந்வதக்கு - வருந்துகின்ற என் தந்ரதக்கு; ஒரு நீ - ஒப்பற்ற நீ; தண்ணீர் ககாடுப ாய்
அளித்து - குளிர்ந்த நீரரக் சகாண்டுகபாய்க் சகாடுத்து; என் சாவும் உவரத்து - என்
இறப்ரபயும் அவர்களுக்குத் சதரிவித்து; ‘உம் புதல்வன்விண்மீது அவடவான்
கதாழுவான்’ எனவும் விளம்பு - உம் மகன் இறந்து சுவர்க்கம் செல்கின்றவன் உம்ரம
வணங்கிைான் என்கின்ற செய்திரயயும் அறிவிப்பாயாக; என்று - எைச் சொல்லி;
எண் நீர்வமயினான் - புகழத்தக்க நற்குண நற் செயல்கைால்; விண்பணார்
எதிர்ககாண்டிட - கதவர்கள் வரகவற்க; ஏகினன் - (பரகலாகத்திற்குச்) சென்றான்.

‘எந்ரத’ எைகவ தாயும் அடங்கியது. ‘அவர்’ என்று பின்வரும் பன்ரமயும் - ‘உம்’

என்ற முன்னிரலயும் அதுபற்றி வந்தைகவ. செய்த குற்றத்ரத நிரைத்துக்கசிந்துருகித்
துடிக்கும் மைம் உரடயவைாயிைரம பற்றித் தயரதரை ‘ஒரு நீ’ என்றான்
முனிகுமரன்.‘ஆல்’ அரெ. 78

1684. ‘வமந்தன் வரபவ பநாக்கும்,

வள மாதவன் ால், மகபனாடு
அம் தண் புனல் ககாண்டு அணுக,
“ஐயா, இதுப ாது அளவாய்
வந்து இங்கு அணுகாய்; என்பனா
வந்தது? என்பற, கநாந்பதம்;
 சந்தம் கமழும் பதாளாய்,
தழுவிக் ககாள வா" எனபவ.
‘வமந்தன் வரபவ பநாக்கும் - மகைது வருரகரயகய எதிர்
பார்த்துக்சகாண்டிருக்கின்ற; வள மாதவன் ால் - மிக்க தவத்ரத உரடய
முனிவனிடம்; மகபனாடு - (இறந்த) மககைாடு; அம் தண்புனல் ககாண்டு அணுக -
அழகிய குளிர்ந்த நீரர எடுத்துக் சகாண்டு சநருங்கிச் செல்ல; ‘ஐயா! - மககை; இது
ப ாது அளவாய் - இவ்வைவு கநரமாய் ; வந்து இங்கு அணுகாய் - இங்கு வந்து
கெராரமயால்; என்பனா வந்தது? - உைக்கு என்ை கநர்ந்தகதா; என்பற - என்று
நிரைத்து; கநாந்பதம்- வருந்திகைாம்; சந்தம் கமழும் பதாளாய்! - ெந்தைம்
மணக்கின்ற கதாரைஉரடய மககை; தழுவிக் ககாள வா’ - நாங்கள் தழுவிக்
சகாள்ளும்படி (அருகில்) வா; என - என்று சொல்லி.

தசரதன் இறந்த மகன் உடவல எடுத்துக்ககாண்டு தண்ணீருடன் கண் இழந்த முனி

தம் திகவளஅணுக, அவர்கள் தம் மகன் வந்ததாகபவ கருதினர் என் து
இதனால் விளங்கும். ‘ஏ’ ஈற்றவச. 79
1685. ‘ “ஐயா! யான் ஓர் அரசன்;
அபயாத்தி நகரத்து உள்பளன்;
வம ஆர் கள ம் துருவி,
மவறந்பத வதிந்பதன், இருள்வாய்;
க ாய்யா வாய்வமப் புதல்வன்
புனல் கமாண்டிடும் ஓவதயின்பமல்,
வக ஆர் கவண கசன்றதுஅலால்,
கண்ணின் கதரியக் காபணன்.
‘ஐயா! - சுவாமி; யான் அபயாத்தி நகரத்து உள்பளன் ஓர் அரசன் -அகயாத்தி
நகரத்தில் உள்ை ஓர் அரெைாகவன்; வமஆர் கள ம் துருவி மவறந்து வதிந்பதன்-
கருரம சபாருந்திய யாரைரயத் கதடி மரறந்து தங்கியிருந்கதன்; இருள்வாய் -
இருட்டில்; க ாய்யா வாய்வமப் புதல்வன் - ெத்திய வாக்கிரை உரடய உங்கள் மகன்;
புனல் கமாண்டிடும் ஓவதயின்பமல் - நீரர முகக்கும் ஓரெயினிடமாக; வக ஆர்
கவணகசன்றது அலால் - ரகயில் உள்ை அம்பு சென்றகத அல்லாமல்; கண்ணில்
கதரியக்காபணன்’ - (நீர் முகப்பாரரக்) கண்ணில் விைங்கப் பார்த்தறிகயன்’ ஆயிகைன்.

ஓரெயின் மூலம் அம்பு எய்கதன். பார்த்து எய்கதனில்ரல என்பதால்

அறிவுபூர்வமாகநிகழ்ந்த சகாரல அன்று என்றாைாம். ‘மரறந்கத’ ‘ஏ’ காரம் கதற்றம்.
80

1686. ‘ “வீட்டுண்டு அலறும் குரலால்,

பவழக் குரல் அன்று எனபவ
ஓட்டந்து எதிரா, ‘ நீ யார்?’
என, உற்ற எலாம் உவரயா,
வாட்டம் தரும் கநஞ்சினன் ஆய்,
 நின்றான் வணங்கா, வாபனார்
ஈட்டம் எதிர் வந்திடபவ,
இறந்து ஏகினன் விண்ணிவடபய.
‘வீட்டு உண்டு - அம்பு விடுதலால் அடிபட்டு; அலறும் குரலால் -
கதறுகின்றெப்தத்தால்; பவழக் குரல் அன்று எனபவ - யாரையின் குரல் அன்று என்று
கருதி; ஓட்டந்து - ஓடி; எதிரா - (உங்கள் மகரைச்) ெந்தித்து; ‘நீ யார்’ என - நீ யார் என்று
(நான் ககட்க குமரன்); உற்ற எலாம் உவரயா - நடந்தரவ அரைத்ரதயும்சொல்லி;
வாட்டம் தரு கநஞ்சினனாய் - வாடிப் கபாை மைம் உரடயவைாகி; வணங்கா
நின்றான் - உங்களிருவருக்கும் வணக்கம் சதரிவித்து, கபச்சு அடங்கிைான்; வாபனார்
ஈட்டம் எதிர் வந்திட - கதவர்கள் கூட்டம் எதிர்வந்து வரகவற்க; இறந்து விண்ணிவட -
இறந்து கமல்உலகத்தின்கண்; ஏகினன் - சென்றான்:

வாட்டம் தரும் சநஞ்சு - தன்ரைப் பிரிந்தரமயால் கண் இழந்த சபற்கறார்

முதுரமயில்உதவுவாரின்றி வாடுவர் என்பது பற்றிய வாட்டம் என்க. இறுதி ‘ஏ’ காரம்
ஈற்றரெ. 81

1687. ‘ “அறுத்தாய் கவணயால் எனபவ,

அடிபயன்தன்வன, ஐயா!
கறுத்பத அருளாய், யாபனா
கண்ணின் கண்படன் அல்பலன்,
மறுத் தான் இல்லான் வனம்
கமாண்டிடும் ஓவதயின் எய்தது அலால்;
க ாறுத்பத அருள்வாய்!” என்னா,
இரு தாள் கசன்னி புவனந்பதன்.
‘ஐயா! - ஐயகை; கவணயால் அறுத்தாய் எனபவ - (என் மகரை) அம்பால்எய்து
அழித்தாய் என்று; அடிபயன் தன்வன - அடிகயரை; கறுத்பத அருளாய் - ககாபித்து
விடாமல் இருப்பாயாக; மறுத்தான் இல்லான் - கைங்கம் சிறிதும்
இல்லாதவைாயநின்மகன்; வனம் கமாண்டிடும் ஓவதயின் - நீரர முகக்கின்ற
ஓரெயிைால்; எய்தது அலால் - அம்பு எய்தது அல்லாமல்; யாபனா கண்ணில்
கண்படன் அல்பலன் - யான்கண்ணால் பார்த்து (அம்பு எய்கதன் அல்கலன்); க ாறுத்து
அருள்வாய்’ - (இந்த எைதுபிரழரயப்) சபாறுத்தருள்வாயாக; என்னா - என்று; இரு
தாள் - (அம்முனிவைது) இரு திருவடிகரையும்; கசன்னி புவனந்பதன் - (விழுந்து
வணங்கி) என் தரலகமல் சூடிக்சகாண்கடன்.

கறுத்தல்- ககாபித்தல். “கறுப்பும் சிவப்பும் சவகுளிப்சபாருள்” (சதால். சொல்.372.)

என்பது காண்க. அருளுதல் துரணவிரை. கறுத்தருைாய் எை ஒன்றாக்குக. சபரிகயார்
செயரலச்சொல்லும் இடத்து ‘அருைாய் ’ எனும் சொல் வரும். அருைாய் என்பதில்
ஆகாரம் எதிர்மரற. 82

1688. ‘வீழ்ந்தார்; அயர்ந்தார்; புரண்டார்;

“விழி ப ாயிற்று, இன்று” என்றார்;
ஆழ்ந்தார் துன் க் கடலுள்;
 “ஐயா! ஐயா!” என்றார்;
“ப ாழ்ந்தாய் கநஞ்வச” என்றார்;
“க ான்நாடு அதனில் ப ாய், நீ
வாழ்ந்பத இருப் த் தரிபயம்;
வந்பதம்! வந்பதம்! இனிபய.”
(மகன் இறந்தான் என்பது ககட்ட அவ் இரு முதுகுரவரும்) ‘வீழ்ந்தார்
அயர்ந்தார்புரண்டார் - தரரயில் விழுந்து கொர்வு அரடந்து புரண்டார்கள்; ‘இன்று
விழிப ாயிற்று’ என்றார் - இன்ரறக்கு எங்கள் கண்கள் கபாயிை என்றார்; துன் க்
கடலுள்ஆழ்ந்தார் - துன்பம் எனும் சபருங்கடலுள் மூழ்கிைர்; ‘ஐயா! ஐயா’ என்றார் -
(மகரை நிரைத்து) ஐயகை ஐயகை என்றார்; ‘கநஞ்வசப் ப ாழ்ந்தாய்’ என்றார் -
(எங்கள்) மைத்ரதப் பிைந்துவிட்டாய் என்றார்; ‘நீ க ான்நாடு அதனில் ப ாய்
வாழ்ந்பத இருப் த் தரிபயம்’ - நீ சபான்னுலகம் சென்று அங்கு வாழ்ந்து இருப்ப
நாங்கள்தனித்திருக்க மாட்கடம்; இனிபய வந்பதம், வந்பதம் - இப்சபாழுகத
வந்துவிட்கடாம், வந்து விட்கடாம் (என்ற புலம்பிைர்.)
இறந்த மகனின் சபற்கறார்கள் புலம்பிைர். இனி ஒரு செயலும் செய்ய
இயலாதவர்கைாகஆகைாம் என்பது கருத்து. 83

1689. ‘என்று என்று அயரும் தவவர,

இரு தாள் வணங்கி, “ யாபன
இன்று உம் புதல்வன்; இனி, நீர்
ஏவும் ணி கசய்திடுபவன்;
ஒன்றும் தளர்வுற்று அயரீர்;
ஒழிமின் இடர்” என்றிடலும்,
“வண் திண் சிவலயாய் பகண்பமா”
எனபவ, ஒரு கசால் வகுத்தான்:
‘என்று என்று - இவ்வாறு பலபடியாகப் புலம்பி; அயரும் - கொர்வரடகிற; தவவர
- முனிவரர; இருதாள் வணங்கி - திருவடிகளில் வணங்கி; யாபன இன்றுஉம் புதல்வன்
- நான் இன்று முதல் உங்கள் மகன் ஆகவன்; இனி நீர் ஏவும் ணிகசய்திடுபவன் - இனி
கமல் நீங்கள் இடும் கட்டரைரயச் செய்து முடிப்கபன்; ஒன்றும்தளர்வுற்று அயரீர் -
சிறிதும் கொர்வரடயாதீர்; இடர் ஒழிமின்’- துன்பம்நீங்குங்கள்; என்றிடலும் - என்று
சொல்லவும்; ‘வன் திண் சிவலயாய்! - வலிய கட்டரமந்த வில்ரல உரடயவகை;
பகண்பமா’ - ககட்பாயாக; எனபவ - என்று; ஒரு கசால் வகுத்தான் - (அம்முனிவன்)
ஒரு வார்த்ரத சொன்ைான்.

‘யாகை’ ‘ஏ’ காரம் கதற்றம். ஒழிமின் - முன்னிரலப் பன்ரம விரைமுற்று.

‘ககண்கமா’ -‘கமா’ முன்னிரல அரெச்சொல். காமம் செப்பாது கண்டது சமாழிகமா’
(குறுந்.2) என்புழிப் கபால. 84

1690. ‘ “கண்ணுள் மணிப ால் மகவவ

இழந்தும் உயிர் காதலியா,
 உண்ண எண்ணி இருந்தால்,
உலபகார் என் என்று உவரயார்?
விண்ணின்தவல பசருதும் யாம்;
எம்ப ால், விடவல பிரிய,
ண்ணும் ரி மா உவடயாய்;
அவடவாய், டர் வான்” என்னா.
‘கண் உள் மணி ப ால் மகவவ இழந்தும் - கண்ணிற்குள்கை உள்ை கருமணிப்
பாரவகபான்ற சிறந்த மகரை இழந்த பிறகும்; உயிர் காதலியா - உயிர்கமல் ஆரெ
ரவத்து; உண்ண எண்ணி இருந்தால் - உண்பதற்கு நிரைத்து (உலகில் வாழ்ந்து)
இருந்தால்; உலபகார் என் என்று உவரயார்? - உலகில் உள்ைவர்கள் (எங்கரை)
என்ைசவன்று பழியார்; யாம் விண்ணின்தவல பசருதும் - நாங்களும் (இறந்து) கமல்
உலகம் கெர்கிகறாம்; ண்ணும் ரிமா உவடயாய் - அலங்கரிக்கப் சபற்ற குதிரரரய
உரடய மன்ைகை; எம்ப ால் - எங்கரைப் கபால; விடவல பிரிய - மகன் பிரிந்து
செல்ல; டர்வான் அவடவாய்’ - அகன்ற வானுலரக அரடவாயாக; என்னா - என்று
சொல்லி.

உலககாரது பழிசமாழிக்கு அஞ்சி யாங்கள் வானுலகு கெர்கவாம் என்று

மரைவிரயயும்,உைப்படுத்தி முனிவன் கூறிைான் - ‘கண்ணிற் கருமணி’ என்றான்
மகரை; இதுவரர இவர்களுக்குப்பார்ரவயாக இருந்தவன் ஆதலின்.
85

1691. ‘ “ தாவாது ஒளிரும் குவடயாய்!

‘தவறு இங்கு இது; நின் சரணம்,
காவாய்’ என்றாய்; அதனால்,
கடிய சா ம் கருபதம்;
ஏவா மகவவப் பிரிந்து, இன்று
எம்ப ால் இடர் உற்றவன நீ
ப ாவாய், அகல் வான்” என்னா,
க ான் நாட்டிவட ப ாயினரால்.
‘தாவாது ஒளிரும் குவடயாய்! - சகடாது ஒளிவீசும் சவண்குரட கவந்கத;
‘இங்குஇது தவறு, நின் சரணம், காவாய்’ என்றாய் - இங்கு நான் செய்த இச்செயல் என்
தவகற,நின் திருவடிரயப் புகலாக அரடந்கதன், என்ரைக் காப்பாற்று என்று
சொன்ைாய்; அதனால் - (குற்றத்ரத ஒப்புக்சகாண்டு) ெரணம் அரடந்தரமயால்;
கடிய சா ம் கருபதம் - சகாடிய ொபம் சகாடுக்கக் கருதவில்ரல; ஏவா மகவவப்
பிரிந்து - கட்டரை இடகவண்டாது குறிப்பறிந்து செய்யும் நன்மகரைப் பிரிந்து;
இன்று எம்ப ால் - இன்று நாங்கள் துன்பப்படுவது கபால்; இடர் உற்றவன - துன்பம்
அரடந்தரையாய்; நீ அகல் வான்ப ாவாய் - நீ அகன்ற வாைத்ரத அரடவாய்;
என்னா - என்று ொபம் தந்து; க ான் நாட்டிவட ப ாயினர் - விண்ணுலகம்
சென்றார்கள்.
‘கடிய ொபம்’ என்பது ‘பிள்ரை இறக்க’ என்று சொல்லாமல், பிள்ரை பிரிய
என்றுசொல்லியது கருதி. ‘எம்கபால்’ என்றாலும், பிள்ரை இறப்பரத நீக்கிய
உவரம; நாங்கள் உயிர்துறப்பது கபால் நீயும் உயிரிழப்பாய் என்று சுட்டும் அைவில்
நின்றது. ‘ஆல்’ ஈற்றரெ. 86

1692. ‘சிந்வத தளர்வுற்று, அயர்தல்

சிறிதும் இகலனாய், “இன் கசால்
வமந்தன் உளன்’ என்றதனால்,
மகிழ்பவாடு இவண் வந்தகனனால்;
அந்த முனி கசாற்றவமயின்,
அண்ணல் வனம் ஏகுதலும்,
எம்தம் உயிர் வீகுதலும்,
இவறயும் தவறா’ என்றான்.
‘சிந்வத தளர்வுற்று அயர்தல் சிறிதும் இகலனாய் - மைம் தைர்ந்து
கொர்வரடதல்சிறிதும் இல்லாமல்; இன் கசால் வமந்தன் உளன்’ என்றதனால் - இனிய
சொற்கரைப்கபசும் மகன் பிறப்பான்’ என்பது அவன் ொபத்தால் ஏற்பட்டதைால்;
இவண் -நகரத்துக்கு; மகிழ்கவாடு வந்தசைன் - மகிழ்ச்சிகயாடு வந்து கெர்ந்கதன்;
அந்த முனி கசாற்றவமயின் - அந்த முனிவன் சொன்ைபடியால்; அண்ணல் வனம்
ப ாகுதலும் -இராமன் (என்ரைப்) பிரிந்து காடு செல்லுதலும்; எம்தம் உயிர் வீகுதலும்
- என்னுரடய உயிர் கபாவதும்; இவறயும் தவறா’ - சிறிதைவும் மாறா; என்றான் -

மகன் இன்றி இருந்த தயரதனுக்கு முனிவன் ொபம் மகன் உண்டு என்பரத

உணர்த்திற்று என்பதால் அப்கபாரதக்கு அது மகிழ்ச்சியாைதாககவ ஆயிற்று
என்றாைாம் - மகன் பிறப்பது முனிவன் ொபத்தால் உண்ரமயாகி
நிரறகவறியரமயின் மகன்பிரிவதும், தன்னுயிர் கபாவதும்கூட அச்ொபப்படி
நிரறகவறுவது உறுதி என்றான். ‘ஆல் ’ அரெ.‘என்றா ன்’ என்றரமயகவண்டியது
எதுரக கநாக்கி எந்தம் எை நின்றது. 87

வசிட்டன் அரெரவ அரடதல்

கலிவிருத்தம்

1693. உவர கசய் க ருவம உயர்

தவத்பதார் ஓங்கல்,
புவரவச மத களிற்றான்
க ாற் பகாயில்முன்னர்,
முவரசம் முழங்க, முடி சூட்ட
கமாய்த்து, ஆண்டு
அவரசர் இனிது இருந்த நல்
அவவயின் ஆயினான்.
உவரகசய் க ருவம - புகழப்படும் சபருரம உரடய; உயர் தவத்பதார் ஓங்கல் -
உயர்ந்த முனிவர்களுக்சகல்லாம் மரலகபால உயர்ந்த வசிட்டன்; புவரவச மத
களிற்றான்க ான் பகாயில் மன்னர் - மணிகட்டிய கயிற்ரற உரடய மத யாரைரய
உரடய மன்ைைது அரண்மரைமுன்றிலில்; முவரசம் முழங்க - முரெ வாத்தியம்
ஒலிக்க; முடி சூட்ட கமாய்த்து - இராமனுக்குப் பட்டாபிகடகம் செய்ய சநருங்கி;
ஆண்டு - அவ்விடத்கத; அவரசர் - மன்ைர்கள்; இனிது இருந்த நல் அவவயின்
ஆயினான் - இனிரமயாக வீற்றிருந்த நல்லெபாமண்டபத்ரத வந்து அரடந்தான்.

இராமைது முடிசூட்டு விழாரவ முன்னிட்டு மன்ைர்கள் சநருங்கியிருந்த

அத்தாணி மண்டபத்துக்குவசிட்டன் வந்து கெர்ந்தான். முன்கப அரெர்கள்
ககாெரலயின் புலம்பல் ககட்டு ‘அவ் ஆறுஅறிவாய் ’ என்ை முனிவன் வந்தவன்
ஆதலின், (1639.) அவர்களுக்குச் செய்தி அறிவிக்கச்சென்று கெர்ந்தான் என்க. புரரெ
என்பது எதுரக கநாக்கி‘ புரரரெ’ எை நின்றது. யாரைக்கழுத்தில் இடும் கயிறு
என்பது சபாருள். முரெம் - முரரெம் கபாலி. 88

அரெர் முனிவரைக் ககட்டல்

1694. வந்த முனிவய முகம் பநாக்கி,

வாள் பவந்தர்,
‘எந்வத! புகுதற்கு இவடயூறு
உண்டாயபதா?
அந்தம் இல் பசாகத்து அழுத
குரல்தான் என்ன?
சிந்வத கதளிந்பதாய்! கதரி எமக்கு ஈது’
என்று உவரத்தார்.
வாள் பவந்தர் - வாள் உரடய அரெர்; வந்த முனிவய முகம் பநாக்கி -வந்த
வசிட்டரைப் பார்த்து; ‘சிந்வத கதளிந்பதாய்! - மைம் சதளிந்த மாமுனிவகை;
எந்வத! - எம் தந்ரத கபால்பவகை; புகுதற்கு இவடயூறு உண்டாயபதா? -
இராமன்முடிசூட்டு விழாவிற்கு வருதற்கு ஏகதனும் தரட உண்டாகியதா; அந்தம் இல்
பசாகத்து அழுதகுரல்தான் என்ன? - முடிவில்லாத துன்பத்துடன் கூடிய அழுரகசயாலி
எதைால் ஆகியது; எமக்குஈது கதரி’ - எங்களுக்கு இதரைத் சதரிவிப்பாயாக;’ என்று
உவரத்தார் -. இங்கக ‘எந்ரத’ என்பரத முனிவரை கநாக்கிய விளியாக ஆக்காமல்,
தயரதன் என்கறா,‘இராமன் என்கறா சபாருள் உரரத்து, முடிசூட்டு விழாவிற்கு
தயரதன் வந்து கெர’ அல்லது ‘இராமன் வந்து கெர’ தரட உண்டாகியதா என்று அரெர்
விைாவியதாகக் சகாள்வதும் கநரிய உரரகயயாகும். முடி சூடிய பின்ைர் இராமன்
மன்ைர் மன்ைன் ஆகிவிடுவான் ஆதலின், அதுபற்றிஅரெர் இராமரை ‘எம் தரலவன்’
எனும் சபாருளில் ‘எந்ரத’ எை வழங்கல் முரறகய ஆகும். 89

வசிட்டன் நடந்தரவ உரரத்தல்

1695. ‘ககாண்டாள் வரம் இரண்டு,

பககயர்பகான் ககாம்பு; அவட்குத்
தண்டாத கசங்பகால்
தயரதனும்தான் அளித்தான்;
“ஓண் தார் முகிவல வனம் ப ாகு”
 என்று, ஒருப் டுத்தாள்;
எண்தானும் பவறு இல்வல;
ஈது அடுத்தவாறு’ என்றான்.
‘பககயர் பகான் ககாம்பு - கககய நாட்டு அரென் மகைாகிய ரகககயி; இரண்டுவரம்
ககாண்டாள் - இரண்டு வரங்கரைப் (தெரதன்பால்) சபற்றுக் சகாண்டாள்;
தண்டாதகசங்பகால் - தரடபடாத செங்ககாலாட்சியிற் சிறந்த; தயரதனும்தான் -
தயரதமன்ைனும்; அவட்கு - ரகககயிக்கு; அளித்தான் -
(அவ்வரங்கரைக்)சகாடுத்தான் (அவ்வரங்களில் ஒன்றால்); ‘ஒண்தார் முகிவல வனம்
ப ாகு’ என்று ஒருப் டுத்தாள் - ஒள்ளிய மாரல அணிந்த கமகம் கபான்ற இராமரைக்
காட்டிற்குச் செல்’ என்று சொல்ல (அரெரை) உடன்பட ரவத்தாள்; எண் தானும்
பவறு இல்வல - எண்ண கவண்டிய கவறு துன்பம் ஏதும் இல்ரல; அடுத்த ஆறு ஈது’ -
நடந்த நிகழ்ச்சி இதுகவ; என்றான் -

‘சகாம்பு’ உவரமயால் ரகககயிரய உணர்த்திற்று. இராமன் வைம் கபாகின்ற

வரத்ரத’முதலில் சகாண்டதாக முனிவன் அரெரவக்குக் குறிப்பிட்டதில் ஒரு நயம்
உண்டு. இராமன் காடுசென்று விடின் மிகுந்து நிற்கபாருள் மூத்தவன் பரதகை
ஆதலின், இயல்பாககவ அவனுக்கு நாடாளும்உரிரமரய உண்டாக்கிவிடுதலின்.
இதரைகய ரகககயி மைம் திரிக்க வந்த மந்தரரயும் முன்ைர், ‘மூத்தவற்கு உரித்து
அரசு எனும் முரறரமயின் உலகம், காத்த மன்ைனின் இரையன் அன்கறா கடல்
வண்ணன், ஏத்தும் நீள்முடி புரைவதற்கு இரெந்தைன் என்றால், மீத்தரும் செல்வம்
பரதரைவிலக்குமாறு எவகைா’ (1475) என்று ககட்டாள். தயரதன் முதியவன்,
மூத்தவன், அவன் தவம்செய்ய வைம் சென்றால், அவனிலும் இரையைாகிய
இராமன் ஆட்சி உரிரம அரடவான் எனில், இராமன் வைம் புகுமாறு
செய்யப்சபற்றால் பரதன் ஆட்சியுரிரம எய்து வதில் தரட என்ை என்பது
மந்தரரயின் வாதம். அரத ஒட்டிகய இங்கக வசிட்டனும் மன்ைர் கபரரவக்கு
இராமன் வைம் புகு வரத்ரத முன்ைர் அறிவித்ததாக அரமந்திருப்பது அறிந்து
இன்புறத்தக்கது. 90
1696. ‘பவந்தன் ணியினால்,
வகபகசி கமய்ப் புதல்வன்,
ாந்தள்மிவசக் கிடந்த
ார் அளிப் ான் ஆயினான்;
ஏந்து தடந் பதாள்
இராமன், திரு மடந்வத
காந்தன், ஒரு முவற ப ாய்க்
காடு உவறவான் ஆயினான்.’
‘பவந்தன் ணியினால் - ெக்கரவர்த்தியின் கட்டரையால்; வகபகசி கமய்ப்புதல்வன்
- ரகககயியின் ெத்திய ரமந்தைாகிய பரதன்; ாந்தள்மிவசக் கிடந்த ார் - ஆதிகெடன்
தரலகமல் தங்கிய இப்பூமிரய; அளிப் ான் ஆயினான் - காப்பாற்றும் அரசுரிரமரய
எய்தியவன் ஆைான்; ஏந்து தடந்பதாள் இராமன் திருமடந்வத காந்தன் - உயர்ந்த
அகன்ற கதாள்கரை உரடய இராமைாகிய திருமகள் கணவன்; ஒருமுவறகாடுப ாய்
உவறவான் ஆயினான் - ஒருமுரறயாகக் காடு சென்று தங்குவான் ஆைான்,
(என்றான்முனிவன்.)

கமல்பாட்டின் மூலமாககவ மன்ைர்களுக்கு இராமன் காடு செல்வதும், பரதன்

நாடாள்வதும்அறிய வந்துவிடுகிறது. ஆயினும், முனிவன் அரவக்குக் கருத்து
அறிவிக்க கவண்டியது முரற ஆதலின்முடிவு காட்டி இதரைக் கூறிைாைர்க்கக
கூறியதாக்குக. ஒருமுரற எைக்கு தயரதன் தந்த வரத்தின்படி இராமன் காடு செல்வதும்
ஒருவரகயில் முரறயாைகத என்பரதச் சுட்டிற்று. (முரற -நீதி) 91

இராமன் காடு செல்வது ககட்ட மக்கள் துயர்நிரல

1697. வார் ஆர் முவலயாரும்,

மற்று உள்ள மாந்தர்களும்,
ஆராத காதல்
அரசர்களும், அந்தணரும்,
ப ராத வாய்வமப்
க ரிபயான் உவர கசவியில்
சாராத முன்னம்,
தயரதவனப்ப ால் வீழ்ந்தார்.
ப ராத வாய்வமப் க ரிபயான் உவர - பிறழ்ந்து கபாகாத உண்ரமக்கு
உரறவிடமாை வசிட்ட முனிவைது வார்த்ரத; கசவியில் சாராத முன்னம் -(தங்கள்)
காதுகளில் கெர்வதற்கு முன்ைகம; ஆராத காதல் அரசர்களும் - (இராமைதுமுடிசூட்டு
விழாவில்) அடங்காத அன்ரப உரடய அரெர்களும்; அந்தணரும் - கவதியரும்; மற்று
உள்ள மாந்தர்களும் - கவறு உள்ை மனிதர்களும்; வார் ஆர் முவலயாரும் - கச்ெணிந்த
தைத்ரதயுரடய மகளிரும்; தயரதவனப் ப ால் வீழ்ந்தார் -

மற்றுள்ை மாந்தர்கள் - அரமச்ெர், கெரைத் தரலவர், தூதுவர் முதலியவர்.

சபண்டிர்துன்பம் சபரிதாய்த் கதான்றுமாதலின் செய்யுளில் முதற்கண்
உரரக்கப்பட்டது. தயரதன்தன்மகன் காரணமாகத் துன்பத்தில் ஆழ்ந்தது கபாலகவ
அத்தரகய அன்புரடயவர்கள் இவர்களும்ஆதலின் ‘தயரதரைப் கபால் ’ துன்புற்றார்
என்றார். அதரைகய ‘ஆராத காதல்’ எைவும் கூறிைார். 92

1698. புண் உற்ற தீயின்

புவக உற்று உயிர் வதப் ,
மண் உற்று அயர்ந்து
மறுகிற்று, உடம்பு எல்லாம்,;
கண் உற்ற வாரி
கடல் உற்றது; அந் நிவலபய,
விண் உற்றது, எம் மருங்கும்
விட்டு அழுத ப ர் ஓவச.
உடம்பு எல்லாம் -மக்கள் உடல்கள் எல்லாம்; புண் உற்ற தீயின் - புண்ணில் பட்ட
சநருப்புப் கபால; புவக உற்று - அைல் மூச்சு விட்டு; உயிர் வதப் - உயிர் துடிதுடிக்க
; மண் உற்று - நிலத்தில் சபாருந்தி; அயர்ந்து -கொர்ந்து; மறுகிற்று - சுழன்று புரண்டது;
கண் உற்ற வாரி - கண்ணிலிருந்து வந்தநீர்ப்சபருக்கு; கடல் உற்றது - கடலாகப்
சபருகியது; எம் மருங்கும் - எப்பக்கத்திருந்தும்; விட்டு அழுத ப பராவச -
(எல்கலாரும்) வாய்விட்டு அழுத குரல் ஒலி; விண் உற்றது - வாைத்ரத அரடந்தது.

‘உடம்பு எல்லாம் மறுகிற்று’ ஒருரம பன்ரம மயக்கம். சதாகுதி ஒருரம எைக் கூறி
வழாநிரலஎைலும் ஆம். கண்ணீர்ப் சபருக்கு கடரலச் சென்று அரடந்தது
எைலும்ஆம். 93

1699. மாதர் அருங் கலமும்

மங்கலமும் சிந்தி, தம்
பகாவத புவடக யர,
கூற்று அவனய கண் சிவப் ,
ாத மலர் சிவப் ,
தாம் வதத்துப் ார் பசர்ந்தார் -
ஊவத எறிய
ஒசி பூங் ககாடி ஒப் ார்.
மாதர்தாம் - மகளிர்; அருங்கலமும் மங்கலமும் சிந்தி - அரிய அணிகலன்களும்
மங்கலநாணும் கீகழ விழ; தம் பகாவத புவட க யர - தம்முரடய கூந்தல்பக்கத்தில்
குரலந்து விழ; கூற்று அவனய கண் சிவப் - யமரை ஒத்த கண்கள்சிவக்க; ாதமலர்
சிவப் - அடிமலர் சிவக்க; ஊவத எறிய - சபருங்காற்று வீசுவதைால்; ஒசி - ஒடிந்து
வீழ்கின்ற; பூங்பகாடி ஒப் ார் - பூங்சகாடிரயஒத்தவர்கைாய்; வதத்துப் ார் பசர்ந்தார்
- துடித்துப் பூமியில் விழுந்தார்கள்.

‘பூங்சகாடி’ இயல்பில் சமல்லிய மகளிர்க்கு உவரம. இங்கக ‘ஊரத எறிய’

என்றபடியால், துயர நிரலயில் துடித்துத் தரரயில் வீழும் சபண்களுக்கு உவரம
ஆயிற்று. 94

1700. ‘ஆ! ஆ! அரசன் அருள்

இலபன ஆம்’ என் ார்;
‘காவா, அறத்வத இனிக்
வகவிடுபவம் யாம்’ என் ார்; -
தாவாத மன்னர் -
தவலத்தவல வீழ்ந்து ஏங்கினார்;
மா வாதம் சாய்த்த
மராமரபம ப ால்கின்றார்.
தாவாத மன்னர் - (வலி) அழியாத அரெர்; ஆ! ஆ! - அந்கதா! அந்கதா; அரசன் -
தெரதன்; அருள் இலன்ஆம்’ - இரக்கம் இல்லாதவன்; என் ார்-; யாம் இனி அறத்வதக்
காவா வகவிடுபவம்’ - நாங்கள் இனிகமல் தருமத்ரதப்பாதுகாக்காமல் ரகவிட்டு
விடுகவாம்; என் ார்-; மா வாதம் சாய்த்த மராமரபமப ால்கின்றார் - சபருங் காற்றால்
வீழ்த்தப்பட்ட ஆச்ொ மரத்ரதப் கபான்றவராய்; தவலத் தவல - மண்கமல்; வீழ்ந்து
ஏங்கினார் - விழுந்து அழுதார். தயரதன் தருமம் காத்து அவலத்திற் பட்டதால், இனி
இத்தருமத்ரத யாமும் ரகவிடுகவாம் என்றார். ‘இலகை’ ‘ஏ’ காரம் கதற்றம். தரலத்
தரல- முதல்தரல இடப்சபயர். இராண்டாவது தரல ஏழன் உருபு - தாமிருந்த
இடத்தின்கண் விழுந்து அழுதார் ’என்பது சபாருள். 95

1701. கிள்வளகயாடு பூவவ

அழுத; கிளர் மாடத்து -
உள் உவறயும் பூவச
அழுத; உரு அறியாப்
பிள்வள அழுத;
க ரிபயாவர என் கசால்ல? -
‘வள்ளல் வனம் புகுவான் ’
என்று, உவரத்த மாற்றத்தால்.
வள்ளல் - இராமன்; ‘வனம் புகுவான் - காடு செல்வான்;’ என்று உவரத்த மாற்றத்தால் -
என்று சொல்லிய சொல்லால்; கிள்வளகயாடு பூவவ அழுத -கிளியும், நாகணவாய்ப்
பறரவயும் அழுதை; கிளர் மாடத்து உள் உவறயும் பூவச அழுத -விைங்குகின்ற
மாளிரகயின் உள்கை வசிக்கின்ற வீட்டுப் பூரைகள் அழுதை; உரு அறியாப்பிள்வள
அழுத - வடிவத்ரதப் பார்த்து அறிய மாட்டாத சிறு குழந்ரதகள் அழுதை;
க ரிபயாவர என் கசால்ல? - சபரிகயார்கள் அழுதரமரமயப் பற்றி என்ைசவன்று
சொல்வது?

அஃறிரணப் சபாருள்களும் இராமன் பிரிவால் துயர் உறுவைவாகச் சொல்கிறார். ‘

உரு அறியாப் பிள்ரை’ கருவில் இருக்கும் வடிவு காணாத குழந்ரதகளும் அழுதை
என்று துக்கத்தின் உச்ெநிரலரயக் காட்டிப் சபாருள் உரரப்பினும் அரமயும்.
இரவகய இவ்வாறாயிைரமயின் சபரிகயார்கள்அழுதரமபற்றிச் சொல்ல
கவண்டுவதில்ரல. 96

1702. பசதாம் ல் ப ாது அவனய

கசங் கனி வாய் கவண் தளவப்
ப ாது ஆம் ல் பதான்ற,
புணர் முவலபமல் பூந் தரளம்
மா தாம்பு அற்கறன்ன
மவழக் கண்ணீர் ஆலி உக,
நா தாம் ற்றா மழவல
நங்வகமார் ஏங்கினார்.
நா தாம் ற்றா மழவல நங்வகமார் - நாவின் கண் பிடிப்புப் சபாருந்தாத
மழரலச்சொற்கரைப் கபசுகின்ற இனிய இைமகளிர்; பசதாம் ல் ப ாது அவனய
கசங்கனிவாய் -செவ்வல்லிப் பூரவ ஒத்த சிவந்த பழம் கபான்ற வாயிலிருந்து; கவண்
தளவப் ப ாது ஆம் ல் பதான்ற - சவண்ரமயாை முல்ரலயின் மலர் அரும்பு ஆகிய
பல் சவளித் சதரிய; புணர்முவலபமல் - இரண்டாகச் கெர்ந்த மார்பகங்களின் கமல்;
மவழக் கண்ணீர் ஆலி -மரழ கபான்ற கண்ணீர்த் துளி; பூந்தரளம் - அழகிய முத்து; மா
தாம்பு அற்று என்ன - சிறந்த கயிறுஅறுந்து ஒவ்சவான்றாக விழுவது கபால; உக -
சிந்த; ஏங்கினார் - அழுதார்கள்.

எழுத்து விைங்காத மழரலப் கபச்சு என்பார் ‘நா தாம் பற்றா மழரல’ என்றார். ‘
வாயில்பல் சவளித் கதான்ற அழுதார்’ என்பது அவலத்தின் உச்ெம். இைமகளிர்
நாணத்தாற் சிறந்தவர்ஆதலின் பல் சவளித் கதான்ற நகுதலும் செய்யார், இன்று பல்
சவளித் கதான்ற அழுகின்றைர்என்பதாம். இதரை இவள் மன்னும் ஒள்நுதல்
ஆயத்தார் ஓராங்குத் திரைப்பினும்; முன்நுரைகதான்றாரம முறுவல் சகாண்டு
அடக்கித் தன், கண்ணினும் முகத்தினும் நகுபவள்; சபண் இன்றி, யாவரும் தண் குரல்
ககட்ப நிரர சவண்பல் மீயுயர் கதான்ற நகா அ நக்காங்கக, .....உண்கண்ஆயிதழ் மல்க
அழும ’்ி் என்னும் (கலித். 142. 6 -12) பாடற் பகுதி சகாண்டு விைங்க அறிக. கழுத்தில்
அணிந்த முத்துவடக் கயிறு அறுந்து ஒவ்சவாரு முத்தாக மார்பில் விழுவது
கபாலக்கண்ணீர்த் துளி முரலத்தரல வீழ்கிறது என்றார். 97

1703. ஆவும் அழுத; அதன் கன்று

அழுத; அன்று அலர்ந்த
பூவும் அழுத; புனல் புள்
அழுத; கள் ஒழுகும்
காவும் அழுத; களிறு அழுத;
கால் வயப் ப ார்
மாவும் அழுத; - அம்
மன்னவவன மானபவ.
அம் மன்னவவன மான - (இராமன் பிரிவால் துயர் உறும்) தெரதரை ஒப்ப;
ஆவும்அழுத - பசுக்கள் அழுதை; அதன் கன்று அழுத - அப் பசுக்களின் கன்றுகள்
அழுதை; அன்று அலர்ந்த பூவும் அழுத - அப்கபாது மலர்ந்த பூக்களும் அழுதை;
புனல் புள் அழுத - நீர்வாழ் பறரவ இைங்கள் அழுதை; கள் ஒழுகும் காவும் அழுத -
கதன் சிந்தும் மலர்ச்கொரலகள் அழுதை; களிறு அழுத - யாரைகள் அழுதை; கால்
வயப் ப ார் மாவும் அழுத - காற்ரற ஒத்த வலிய கபார் வல்ல குதிரரகளும் அழுதை.

ஓரறிவுயிர் முதலாக ஐயறிவுயிர் வரர அரைத்தும் இராமைது பிரிவால் அழுதை

என்பார் முதலும் முடிவும் கூறிைார். 98

1704. ஞானீயும் உய்கலான்

என்னாபத, நாயகவனக்
‘கான் ஈயும் ’ என்று உவரத்த
வகபகசியும், ககாடிய
கூனீயும் அல்லால்,
ககாடியார் பிறர் உளபரா? -
பமனீயும் இன்றி,
கவறு நீபர ஆயினார்.
 ‘ஞானீயும் உய்கலான் ’ என்னாபத - உலகில் பிறந்தார்க்குப் பிரிவும் சிறப்பும்
இயல்பாைரவ என்பரதத் சதளிய உணர்ந்த ஞானியும்கூட இராமன் பிரிவால்
பிரழக்க மாட்டான் என்று கருதாமல்; நாயகவனக் ‘கான் ஈயும்’ என்று உவரத்த
வகபகசியும் - தன் கணவரைப் பார்த்து (இராமனுக்குக்) காட்ரடக் சகாடும் என்று
சொல்லிய ரகககயியும்; ககாடிய கூனீயும் அல்லால் - அவளுக்குத் துர்ப்கபாதரை
செய்த கூனியும் தவிர; பிறர் ககாடியார் உளபரா? - கவறு யாகரனும் மிகக்
சகாடியவர்கள் இருக்கின்றார்ககைா (மற்றவர்கள் அரைவரும்); பமனீயும் இன்றி -
உடம்பும் இல்லாமல்; கவறு நீபர ஆயினார் - சவறுரமத் தன்ரம அரடந்தவர்
ஆயிைர்.

‘கான் ஈயும் ’ என்பதற்கு ஏற்ப, ஞானி, கூனி, கமனி என்ற இகரங்கள் நீண்டை
எதுரக நயம் பற்றி. ‘ஞானிகய உய்கலான்’ என்றால் மற்றவர் நிரல
சொல்லகவண்டுவதில்ரல என்றபடி.

1705. பதறாது அறிவு அழிந்தார்

எங்கு உலப் ார்? பதர் ஓட
நீறு ஆகி, சுண்ணம்
நிவறந்த கதரு எல்லாம்,
ஆறு ஆகி ஓடின
கண்ணீர்; அரு கநஞ்சம்
கூறு ஆகி ஓடாத
இத்துவணபய குற்றபம.
(இராமனது பிரிவால்) பதறாது - சதளியாமல்; அறிவு அழித்தார் - அறிவு நீங்கப்
சபற்றவர்கள்; எங்கு உலப் ார்? - எவ்விடத்து எந்நிரலரமயால் கணக்கில்
அடங்குவர்; பதர் ஓட நீறு ஆகிச் சுண்ணம் நிவறந்த கதரு எல்லாம் - கதர் ஓடுவதைால்
புழுதி ஆகி மண் சபாடி நிரறந்திருந்த சதருக்களில் எல்லாம்; கண்ணீர் - மக்கள் அழுத
கண்ணீர்; ஆறு ஆகி ஓடிை - ஆறு கபாலச் சென்று ஓடிை; அரு கநஞ்சம் - அவர்கைது
அரிய மைம்; கூறு ஆகி ஓடாத இத் துவணபய குற்றம் - பிைந்து பிரிந்து நீங்காத
இவ்வைகவ குற்றம்.

துயரத்தால் அறிவு மயங்கியவர்கள் கணக்கில் அடங்கார் என்பரத ‘எங்கு உலப்பார்’

என்று குறித்தார். புழுதி நிரறந்த சதரு ஆறாகிவிட்டது என்றால் கண்ணீரின்
சபருக்கத்ரத அறிய முடிகிறது. சநஞ்ெம் பிைந்து ஓடியரதப் பார்க்க
முடியவில்ரலகய தவிர மற்றரவ எல்லாம் நடந்து முடிந்துவிட்டை என்பார்
இத்துரணகய குற்றம் ’ என்றார். ‘ஏ’ காரம் ஈற்றரெ. 100 1706.
‘‘மண் கசய்த ாவம் உளது’
என் ார்; ‘மா மலர்பமல்
க ண் கசய்த ாவம் அதனின்
க ரிது ’ என் ார்;
‘புண் கசய்த கநஞ்வச, விதி’
என் ார்; ‘ பூதலத்பதார்
கண் கசய்த ாவம்
கடலின் க ரிது ’ என் ார்.
( நகர மாந்தர் ) ‘மண்கசய்த ாவம் உளது’ என் ார் - ‘நிலமகள் செய்த தீவிரை
மிகுதியாக உள்ைது’ என்பர்; ‘ மாமலர் பமல் க ண் கசய்த ாவம் அதனின் க ரிது’ -
சிறந்த தாமரர மலர்கமல் வீற்றிருக்கும் திருமகள் செய்த தீவிரை அரதக்காட்டிலும்
மிகுதி; ’ என் ார்-; ‘புண் கசய்த கநஞ்வச விதி - புண்பட்ட மைத்ரதப் பார்த்து இது
விதியால் விரைந்தது;’ என் ார் - ; பூதலத்பதார் கண் கசய்த ாவம் கடலின் க ரிது’ -
இப்பூமியில் உள்ைவர்களின் கண் செய்த தீவிரை கடரலக்காட்டிலும் மிகுதி;’
என் ார் - .

இராமைால் ஆைப் சபறாரமயால் பூமியும், அனுபவிக்கப் சபறாரமயால்

செல்வமகளும் பாவம் செய்தவர் ஆயிைர். மணி முடி தரித்துச் செல்லும் காட்சிரயக்
காணகவண்டிய கண்கள் மரவுரி தரித்துக் காடு செல்லும் காட்சிரயக் காண
கநரிட்டரமயின் கண் செய்த பாவம் மிகுதியாம். 101

1707. ‘ஆளான் ரதன் அரசு’

என் ார்; ‘ஐயன், இனி
மீளான்; நமக்கு விதி
ககாடிபதகாண்’ என் ார்;
‘பகாள் ஆகி வந்தவா,
ககாற்ற முடிதான்’ என் ார்;
‘மாளாத நம்மின் மனம்
வலியார் ஆர்?’ என் ார்.
‘ ரதன் அரசு ஆளான் - பரதன் அரொட்சிரய ஏற்கமாட்டான்;’ என் ார் - ; ‘ ஐயன்
இனி மீளான் - இராமன் இனிகமல் நாடு திரும்ப மாட்டான்; நமக்கு விதி ககாடிபத
காண்’ - நமக்கு ஊழ் விரை மிகவும் சகாடுரமயாைது;’ என் ார் - ; ‘ ககாற்ற முடிதான்
- சவற்றியுரடய மகுடம்; பகாள் ஆகி வந்தவா‘ - தீய இரடயூறாகி வந்து கெர்ந்தபடி
என்கை;’ என் ார் - ; மாளாத நம்மின் மனம் வலியார் ஆர்?’ - (இத்தரையும் ககட்டு
ரவத்தும் கண்டு ரவத்தும் ) இறந்துபடாத நம்ரமக் காட்டிலும் உலகில் சகாடுமைம்
உரடயவர்கள் யார் உைர்;’ என் ார் -.

முடிசூடுதல் என்ற கபச்சு வரவில்ரலயாைால் வைம் செல்லும் துயர்நிரல

இராமனுக்கு வந்திராகதஎன்னும் ஆதங்கத்தால் முடிகய இரடயூறாகித் தீங்கு செய்தது
என்பாராயிைர்.

1708. ‘ஆதி அரசன், அருங்

பககயன் மகள்பமல்
காதல் முதிர, கருத்து
அழிந்தான் ஆம்’ என் ார்;
‘சீவத மணவாளன்
தன்பனாடும் தீக் கானம்
 ப ாதும்; அது அன்பறல்,
புகுதும் எரி’ என் ார்.
‘ஆதி அரசன் - மூல முதல் கவந்தைாை தயரதன்; அருங்பககயன் மகள்பமல் -அரிய
ரகககயிமாட்டு; காதல் முதிர - அன்பு முற்றுதலால்; கருத்து அழிந்தான் ஆம் - மைம்
மயங்கி அறிவு தடுமாறிவிட்டான்கபாலும்;’ என் ார்-; ‘சீவத மணவாளன்தன்பனாடும்
தீக்கானம் ப ாதும் - (நாம்) சீரதக்கு நாயகைாை இராமகைாடு சகாடிய காட்டிற்குப்
கபாகவாம்; அது அன்பறல் - அது முடியாமற் கபாகுமாைால்; எரி புகுதும் - சநருப்பில்
வீழ்ந்து உயிர் விடுகவாம்;’ என் ார் - .

ஆதி அரசன் - தெரதன், பிரதாை மன்ைன் என்பதாம். “ஆதி மன்ைரை ஆற்றுமின்நீர்”

என்று (1837.) வருதல் காண்க. 103

1709. வகயால் நிலம் தடவி,

கண்ணீர் கமழுகுவார்
‘உய்யாள் ப ால் பகாசவல’ என்று,
ஓவாது கவய்து உயிர்ப் ார்;
‘ஐயா! இளங்பகாபவ!
ஆற்றுதிபயா நீ’ என் ார்;
கநய் ஆர் அழல் உற்றது
உற்றார், அந் நீள் நகரார்.
அந்நீள் நகரார் - அந்தப் சபரிய அகயாத்தி நகரத்தில் உள்ைவர்கள்; வகயால் நிலம்
தடவிக் கண்ணீர் கமழுகுவார் - ரகயால் தரரரயத் தடவித் தம் கண்ணீர்சகாண்டு
அதரை சமழுகுவாராயிைர்; ‘பகாசவல உய்யாள்’ என்று - ‘இனிக் ககாெரல
பிரழக்கமாட்டாள்’ என்று சொல்லி; ஓவாது கவய்து உயிர்ப் ார் - இரடவிடாமல்
சவப்பப் சபருமூச்சு விடுவார்கள்; ‘ஐயா! இளங்பகாபவ! நீ ஆற்றுதிபயா? - ‘ஐயகை
இரைய அரெ குமாரைாகிய இலக்குவகை நீ இதரைப் சபாறுத்துக் சகாள்வாகயா; ’
என் ார் -; கநய் ஆர் அழல் உற்றது உற்றார் - சநய் சபாருந்திய சநருப்பில் விழுந்தால்
ஒத்த தன்ரமரய அரடந்தார்கள்.

‘கபால் ’ என்பது உரரயரெ. ‘ஆங்க உரரயரெ’ ஒப்பில் கபாலியும்

அப்சபாருட்டாகும்’(சதால்.சொல். 279, 280) என்னும் நூற்பாக்கரைப் பார்த்து அறிக.
இராமன்பால் அன்பிற்செறிந்தவன் ஆதலின் இராமனுக்கு வந்த தீங்ரக இலக்குவன்
சபாறுத்துக்சகாண்டு சும்மா இரான்என்பது மக்கள் கணிப்பு.
104

1710. ‘தள்ளூறு பவறு இல்வல;

தன் மகற்குப் ார் ககாள்வான்,
எள்ளூறு தீக் கருமம்
பநர்ந்தாள் இவள்’ என்னா,
கள் ஊறு கசவ் வாய்க்
கணிவகயரும், ‘வகபகசி,
 உள் ஊறு காதல் இலள்ப ால்’
என்று, உள் அழிந்தார்.
கள் ஊறு கசவ்வாய்க் கணிவகயரும் - எப்சபாழுதும் குடிப்பதால் கள்
ஊறுகின்றசிவந்த வாரய உரடய பரத்ரதயரும்; ‘இவள் - இக்ரகககயி; தள்ளூறு
பவறு இல்வல -தள்ளுவதற்கு கவறு காரணம் இல்ரல; தன் மகற்குப் ார்ககாள்வான் -
தன் மகைாகியபரதனுக்கு அரசு சகாள்ை ஆரெப்பட்டு; எள்ளூறு தீக்கருமம்
பநர்ந்தாள் - உலகரால் இகழப்படுகின்ற தீச்செயரலச் செய்ய உடன்பட்டாள்; என்னா -
என்று சொல்லி; வகபகசி உள் ஊறு காதல் இலள் - மன்ைன் மாட்டு அகம் சபாருந்தி
எழும் அன்புரடயாள்இல்ரல; என்று - ; உள் அழிந்தார் - மைம் சகட்டு வருந்திைர்.
அந்நகரக் கணிரகயர் தம்ரமப்கபாலகவ ரகககயியும் தயரதைாகிய நாயகன்பால்
அன்பின்றிமண்ணாரெ யாகிய சபாருட்பற்றிைால் இத்தீய செயரலச்
செய்திருக்கிறாள் என்றைர் - கணவன்இறப்ரபப் சபாருட் படுத்தாது தன் மகனுக்கு
அரசு சபறுவதில் குறியாய் இருத்தலின் அன்பிைால்முயங்காது சபாருைாரெயால்
முயங்கும் கணிரகயார் நிரல ரகககயிமாட்டு உள்ைதாம். தீக்கருமம் -கணவன்
இறக்கவும், மகன் காடு செல்லவும் செய்தலாகிய செயற்கு முன்னிரலயாகிய வரம்.
இதுகாறும் இராமன்பாலும் தயரதன்பாலும் அன்புரடயான் ஆக இருந்தான் ஆதலின்
தள்ளுறுதற்கு அதாவது இராமரைஅகற்றி விடுவதற்கு கவறு காரணம் இல்ரல. தன்
மகைாகிய பரதனுக்குப் பார் சகாள்ை கவண்டிகயஎன்று முடிவு கட்டிைர். தள்ளுறு,
எள்ளுறு என்பை எதுரக கநாக்கி, தள்ளூறு, எள்ளூறு எை நீண்டை.‘இலள் கபால்’
கபால் உரரயரெ. தள், உள்: முதனிரலத் சதாழிற்சபயர்கள். 105

1711. ‘நின்று தவம் இயற்றித்

தான் தீர பநர்ந்தபதா?
அன்றி, உலகத்துள்
ஆர் உயிராய் வாழ்வாவரக்
ககான்று கவளயக்
குறித்த க ாருளதுபவா?
நன்று! வரம் ககாடுத்த
நாயகற்கு, நன்று!’ என் ார்.
‘தான் - ெக்கரவர்த்தி; தவம் இன்றி - (காடு சென்று) தவம் செய்து; தீர பநர்ந்தபதா? -
இவ்வுலகினின்று விடுதரல சபற உடன் பட்டகதா; அன்றி -அதுவல்லாமல்;
உலகத்துள் - இப்பூமியின்கண்; ஆர் உயிர் ஆய ்ி்- அரியஉயிகராடு கூடி; வாழ்வாவர -
வாழ்கின்ற மக்கரைசயல்லாம்; ககான்று கவளயக்குறித்த க ாருளதுபவா? -
சகான்று அடிகயாடு அழிக்க மைத்தில் கருதிய காரியகமா; நன்று! - நன்றாயிருந்தது;
வரம் ககாடுத்த நாயகற்கு - வரம் சகாடுத்த தயரதனுக்கு; நன்று! - வரம் சகாடுத்த
செயல் மிக நன்றாயிருந்தது;’ என் ார் -.
நன்று நன்று என்பது இகழ்ச்சிக் குறிப்பு. இவ்வரத்தால் இராமன் காடு செல்லின்
மக்கள்இறந்துபடுவர் என்பது அரென் அறியாததன்று. அறிந்கத மக்கரைக் சகான்று
தீர்க்க வரம்சகாடுத்தாகைா எைப் புலம்பிைர். ‘உலகத்துள்ைார் உயிராய் வாழ்வார்
இராமரை உயிராகக்சகாண்டு வாழ்பவர் ஆகிய உலகிைரர ’ எனினும் ஆம்.
106
1712. ‘க ற்றுவடய மண் அவளுக்கு
ஈந்து, பிறந்து உலகம்
முற்று உவடய பகாவவப்
பிரியாது கமாய்த்து ஈண்டி,
உற்று உவறதும்; யாரும்
உவறயபவ, சில் நாளில்.
புற்று உவடய காடு எல்லாம்
நாடாகிப் ப ாம்’ என் ார்.
‘க ற்றுவடய மண் அவளுக்கு ஈந்து - (வரத்தால்) சபற்றுத் தைக்குச்
சொந்தமாகிக்சகாண்ட இராச்சியத்ரதக் ரகககயிக்குக் சகாடுத்து; பிறந்து -
(மூத்தவைாகப்) பிறந்து; உலகம் முற்றுவடய பகாவவ - உலகம் முழுதும் தைக்கு
உரியதாகப்சபற்ற இராமரை; பிரியாது - பிரிந்து நகரத்தில் வாழாது; யாரும் கமாய்த்து
ஈண்டி உற்று உவறதும் - எல்லாரும் சநருங்கிச் சென்று (அவனுரடய) தங்கி
வசிப்கபாம்; உவறயபவ - (அவ்வாறு நாம் எல்லாம் சென்று தங்கி) வசிக்ககவ; புற்று
உவடய காடு எல்லாம் நாடு ஆகிப்ப ாம்’ - பாம்புப் புற்றுகரை உரடய காடுகள்
மக்கள்வசிக்கும் நாடாகிவிடும்;’ என் ார்-.
‘சபற்றுரடய மண்’, ‘பிறந்துரடய மண்’ என்பது அழகிய வாெகம். மக்கள் சென்று
உரறயக்காடு நாடாகும் என்பதால், இராமனின்றிக் ரகககயி சபற்றுரடய மண்ரண
ஆளும் சபாழுது மக்கள்இல்லாத நாடு காடாகிவிடும் என்றாராம். இராமன் சென்ற
காடும் நாடாம், ரகககயி ஆளும் நாடும் காடாகும் ஆதலின் இராமனுக்குக் ரகககயி
அளித்த காட்ரட நாம் அவளுக்கு அவள் இருக்கிறநகரத்திகலகய
உண்டாக்கிவிடுகவாம் என்பதும் நகரமாந்தர் குறிப்பாகக் சகாண்டு நயம்காணலாம்.
107

1713. ‘என்பன, நிரு ன் இயற்வக இருந்தவா!

தன் பநர் இலாத தவலமகற்குத் தாரணிவய
முன்ன ககாடுத்து, முவற திறம் த் தம்பிக்குப்
பின்பன ககாடுத்தால் பிவழயாபதா கமய்?’ என் ார்.
‘நிரு ன் - ெக்கரவர்த்தியின்; இயற்வக இருந்தவா என்பன! - இயல்பு இருந்த விதம்
என்ைவாய்உள்ைது; தன் பநர் இல்லாத தவலமகற்குத் தாரணிவய முன்பன ககாடுத்து -
தைக்குச்ெமாைமில்லாத மூத்த மகனுக்குப் பூமிரய முன்ைர் ஆைக் சகாடுப்பதாக
அரவயில் சொல்லிவிட்டு; முவற திறம் - அச் சொல் முரற மாறுி்படும்படி; பின்பன
- பிறகு (ரகககயியின்அந்தப்புரத்தில்); தம்பிக்குக் ககாடுத்தால்- பரதனுக்குக்
சகாடுத்தால்; கமய் பிவழயபதா?’ - ெத்தியம் தவறுபடாகதா;’ என் ார் -.

நகர மாந்தர் அவல மைநிரலயினும் இராமன்பால் சகாண்ட அன்பின்

மைநிரலயினும்எழுந்ததாயினும். இஃது ஓர் அரிய வாதம். வரம் சகாடுத்து மறுத்தால்
ெத்தியம் தவறுமாயின்,அரவயில் சொல்லிய வார்த்தரய அந்தப்புரத்தில் மாற்றிைால்
அச் ெத்தியம் தவறாகதா என்பது மக்கள் வாதம். கமம்கபாக்காகத் தயரதரை சமய்
பிறழ்ந்தவகை என்று காட்டும் இவ்வாதம்; ஆயினும் கூர்ந்து கநாக்குவார் உண்ரம
உணர்வார். ரகககயிக்கு வரம்அளிக்கப்சபற்றது மிகவும் முன்பாகும்; அரெரவயில்
இராமனுக்கு அரசு உரிரம அளிக்கப்சபறுதற்கு மிகசநடுங்காலம் முன்ைகர
ரகககயிக்கு அளித்த வரம்தான் இப்சபாழுது மீண்டும்
எடுத்துசமய்ப்பிக்கப்பட்டுள்ைது. ‘வரம் எது’ என்ற விைக்கம் இப்சபாழுது வந்தகத
அன்றி, வரம்முன்கப உள்ைது ஆதலின் அஃது எதுவாயினும் அதரை அளிப்பதுதான்
தெரதைது, வாய்ரமயாம். முதற்சொல்லிய சொல்லிற் பிறழாரமகய வாய்ரம
காத்தல் ஆதலின், அதரைக் காத்தற்குப்பின்ைர்க் கூறிய அரவயிரட நிகழ்ந்த
உரரரய மாற்றுதல் வாய்ரம தவறுதலாகாதாம் என்பதால்வாய்ரம காக்ககவ வரம்
சகாடுக்கிறான் தெரதன் - அரவயினில் கூறிய சொல் தவறாரமப்சபாருட்டுத் தன்
உயிரர இழக்கிறான்; இதைால் பின்ைால் ‘வாய்ரமயும் மரபும் காத்து
மன்னுயிர்துறந்த வள்ைல்’ என்று (4018) வாலியால் தயரதன் கபாற்றப்பட்டதாகக்
கம்பர்அரமத்தார் எைலாம். 108

1714. ‘ பகாவத வரி வில் குமரற் ககாடுத்த நில

மாவத ஒருவர் புணர்வாராம்? வஞ்சித்த
ப வத சிறுவவனப் பின் ார்த்து நிற்குபம,
சீவத பிரியினும் தீராத் திரு?’ என் ார்.
‘பகாவத வரிவிி்ல் குமரன் ககாடுத்த நிலமாவத - சவற்றி மாரல சூடிய
கட்டரமந்தககாதண்டத்ரத உரடய இராமனுக்குப் கபரரவயில் சகாடுக்கப் சபற்ற
நிலமகரை; ஒருவர்புணர்வார் - கவறு ஒருவர் (பரதன்) கூடுவார்; (அப்படிக் கூடிைால்);
சீவத பிரியினும் - சீதாபிராட்டி காடு சென்றாலும்; தீராத் திரு - தானும் காடு
செல்லாமல்தங்கிவிட்ட செல்வமகள்; வஞ்சித்த ப வத - வஞ்ெரை செய்த
ரகககயியின்; சிறுவவன- மகைாகிய பரதரை; ார்த்துப் பின் நிற்குபம?’ -
பார்த்துக்சகாண்டுஏற்றுக்சகாண்டு நிற்பாைா;’ என் ார்-.

‘ஆம்’ உரரயரெ. ‘சீரத பிரியினும் தீராத் திரு’ என்பது சீரத இந்நகரத்ரத

விட்டுப்பிரிந்த அைவில் செல்வ மகளும் இந்நகரர விட்டுப் கபாய்விடுவாள் என்பது
குறித்தது. 109

1715. உந்தாது, கநய் வார்த்து உதவாது, கால் எறிய

நந்தா விளக்கின் நடுங்குகின்ற நங்வகமார்,
“கசந்தாமவரத் தடங் கண் கசல்வி அருள் பநாக்கம்
அந்பதா! பிரிதுபமா? ஆ! விதிபய! ஓ!’ என் ார்.
‘உந்தாது - தூண்டப்படாமல்; கநய்வார்த்து உதவாது - சநய்ஊற்றி
உதவிசெய்யாமல்; கால் எறிய - காற்று வீசுதலால்; நந்தா விளக்கின் - (நடுங்குகின்ற)
சகடாத விைக்குப் கபால; நடுங்குகின்ற நங்வகமார் - துடிக்கின்றமகளிர்;
‘கசந்தாமவரத் தடங்கண் - (இராமரர) செந்தாமரர மலர் கபான்ற
விொலமாைகண்கைாற் சபறும்; கசல்வி அருள் பநாக்கம்- தக்க பருவத்கத விரையும்
அருள்பார்ரவரய; பிரிதுபமா? - பிரியப் கபாகிகறாகமா; அந்பதா! ஆ! விதிபய!
ஓ!’என் ார் -.

நந்தா விைக்காயினும் தூண்டுதல், சநய்வார்த்தல் முதலிய உதவியில்ரல மாறாகக்

காற்று எறிகிறது; எைகவ அரணயாமலும் இருக்கிறது, நடுங்கவும் எப்கபாது
அரணயுகமா என்பது கபால் உள்ைது. மகளிர் உயிர்விடவும் செய்யாது வாழவும்
இயலாமல் அவலத்தில் துடிக்கின்றைர் என்பதாம். ‘அந்கதா! ஆ! ஓ’ என்பை இரக்கக்
குறிப்புகள். 110 இலக்குவன் சிைம்
கலித்துரற

1716. பகட்டான் இவளபயான்;

‘கிளர் ஞாலம் வரத்தினாபல
மீட்டாள்; அளித்தாள் வனம்
தம்முவன, கவம்வம முற்றி;-
தீட்டாத பவல் கண் சிறு
தாய்’ என, யாவராலும்
மூட்டாத காலக்
கவடத் தீ என மூண்டு எழுந்தான்.
இவளபயான் - இரைய சபருமாைாகிய இலக்குமணன்; ‘தீட்டாத பவல் கண்சிறு
தாய் - (இயல்பில் கூர்ரம உரடய) தீட்டப் படாத கவல் கபான்ற கண்ரண
உரடயசிற்றன்ரையாகிய ரகககயி; சவம்ரம முற்றி - சகாடுரம மிகுந்து; கிளர்
ஞாலம் -விைங்குகின்ற பூமிரய; வரத்தினாபல மீட்டாள் - அரெனிடம் சபற்ற
வரத்தால்(தன்மகன் பரதன் பக்கமாக) திருப்பிக்சகாண்டாள்; தம்முவன - தன்
அண்ணைாகியஇராமனுக்கு; வனம் அளித்தாள்.’ காட்ரடக் சகாடுத்தாள்; என - என்று;
பகட்டான் - ககள்விப்பட்டு; யாவராலும் மூட்டாத - ஒருவராலும் உண்டாக்கப்படாத
(இயற்ரகச் சீற்றம் ஆகிய); காலக் கவடத்தீ என - ஊழி இறுதியில் உண்டாகும்
சபருசநருப்பு என்று சொல்லும்படி; மூண்டு எழுந்தான் - சீற்றம் மிகுந்து எழுந்தான்.

மீட்டல்- இராமனிடம் சென்ற அரொட்சிரயப் பரதனுக்குத் திருப்பியது. ‘தம்முரை

-உருபுமயக்கம் - நான்காவதன்கண் இரண்டாவது வந்தது. ‘தமன்முனுக்கு’ எை வரும்.
111

1717. கண்ணின் கவடத் தீ உக,

கநற்றியில் கற்வற நாற,
விண்ணில் சுடரும் சுடர் பதான்ற,
கமய்ந்நீர் விரிப் ,
உள் நிற்கும் உயிர்ப்பு எனும்
ஊவத பிறக்க, நின்ற
அண்ணல் க ரிபயான் தனது
ஆதியின் மூர்த்தி ஒத்தான்.
கணணின் கவடத் தீ உக - கண் முரையிலிருந்து சநருப்புப் சபாறி சிந்த; கநற்றியில்
கற்வற நாற - அந்சநருப்புப் பட்டு சநற்றி மயிர் சுருஏறி நாற; விண்ணில் சுடரும் சுடர்
பதான்ற - வாைத்தில் ஒளிவீசும் சூரியன்இலக்குமணனிடமாகித் கதான்ற; கமய்ந்நீர்
விரிப் - உடம்பு வியர்ரவத் துளிகரைஎங்கும் பரவச் செய்ய; உள் நிற்கும் உயிர்ப்பு
எனும் ஊவத பிறக்க - உடம்பின் உள்கை உள்ை சநடு மூச்சு என்னும் காற்று சவளித்
கதான்ற; நின்ற அண்ணல்க ரிபயான் - சீறி நின்ற தரலரமப்பாடு உரடய
இலக்குமணன்; தனது ஆதியின் மூர்த்தி ஒத்தான் - தைது பூர்வ வடிவமாகிய (ஆயிரம்
தரல உரடய) ஆதி கெடரைப் கபான்றிருந்தான்.
‘சநற்றியில் கற்ரற நாற’ என்பதற்கு சநற்றி கமல் புருவமயிர் சதாகுதி கதான்ற
எைஉரரக்கலாம். சீற்றம் மிக்குழிப் புருவம் சநரிந்து சநற்றிகமல் ஏறல்
சமய்ப்பாடாம்; இங்கக நாற என்பது கதான்ற என்னும் சபாருள். சபறும். ‘புன்புல
மயிரும் பூவாக் கட்புலம் புறத்து நாறா வன்பறழ்’ என்புழிப் (4746.) கபால இலக்குவன்
ஆதிகெடைது அவதாரம் ஆதலின்’ ஆதியின்மூர்த்தி’ என்றார். அரவின் சீற்றம்
கபான்றது இலக்குவன் சீற்றம் என்பதாம். சூரியன்சநற்றியில் கதான்றச் சிைசநருப்பு
ஒளிவீசுதல் சூரியன் கபாலுதலாகும். 112

ரகககயிகமல் சிைந்து இலக்குவன் கபார்க்ககாலம் கமற்சகாைல்

1718. ‘சிங்கக் குருவளக்கு இடு தீம்

சுவவ ஊவன, நாயின்
கவங் கண் சிறு குட்டவன
ஊட்ட விரும்பினாபள!
நங்வகக்கு அறிவின் திறம்!
நன்று, இது! நன்று, இது!’ என்னா,
கங்வகக்கு இவறவன்
கடகக் வக புவடத்து நக்கான்.
‘சிங்கக் குருரைக்கு இடு தீம்சுவவ ஊவன - சிங்கக் குட்டிக்குக் சகாடுத்தற்குரிய
இனிய சுரவயுரடய மாமிெத்ரத; சவங்கண்நாயின் சிறு குட்டரை - சகாடிய
கண்ரண உரடய நாயின் சிறு குட்டிக்கு; ஊட்ட விரும்பிைாகை! -உண்பிக்க
ஆரெப்பட்டாகை; நங்ரகக்கு - ரகககயிக்கு; அறிவின் திறம் நன்று இது!நன்று இது’ -
புத்தி வன்ரமயாகிய இது நன்றாயிருந்தது;’ என்னா - எைச் சொல்லி; கங்வகக்கு
இவறவன் - இலக்குவன்; கடகக் வக - கடகம் அணிந்ததன்னுரடய ரகரய; புவடத்து
- தட்டி; நக்கான் - சிரித்தான்.

சபாருத்தம் அற்ற செயல் செய்தாள் ரகககயி என்பரத இவ்வாறு கூறிைான்.

சிறுகுட்டரை -குட்டனுக்கு உருபுமயக்கம்; நான்காவதன்கண் இரண்டாவது வந்தது.
‘நன்று இது’ இகழ்ச்சிக்குறிப்பு - கங்ரகவரர உள்ை நாடு ககாெலம் ஆதலின்
இலக்குவன் ‘கங்வகக்கிவறவன்’ எைப்பட்டான். இனி ெரயு நதிக்கு ‘இராமகங்ரக’
எனும் சபயருண்ரமயின் அதுபற்றிக் ‘கங்ரகக் கிரறவன்’ எைப்பட்டான் என்பது
ஏற்குகமல் சகாள்க. 113
1719. சுற்று ஆர்ந்த கச்சில்
சுரிவக புவட பதான்ற ஆர்த்து,
வில் தாங்கி, வாளிப்
க ரும் புட்டில் புறத்து வீக்கி,
ற்று ஆர்ந்த கசம் க ான்
கவசம், னி பமரு ஆங்கு ஓர்
 புற்று ஆம் என ஓங்கிய
பதாகளாடு, மார்பு ப ார்க்க.
சுற்று ஆர்ந்த கச்சில்- இரடரயச் சுற்றி அரமந்த இரடக்கச்சிகல; கரிவக - வாரை;
புவட பதான்ற ஆர்த்து - சவளியில் சதரியும்படி கட்டி; வில் தாங்கி - வில்ரலச் சுமந்து;
வாளிப் க ரும்புட்டில் புறத்து வீக்கி - அம்புகள் அரமந்த சபரியதூணிரய
முதுகுப்புறத்தில் கட்டியரமத்து; ற்று ஆர்ந்த கசம்க ான் கவசம் -
நன்றாகப்பிடிப்புப் சபாருந்திய செம்சபான்ைாலாகிய கவெம்; னிபமரு ஆங்கு ஓர்
புற்று ஆம் என - குளிர்ந்த கமரு மரல ஒரு புற்று ஆகும் என்று சொல்லும்படி; ஓங்கிய
பதாகளாடு - உயர்ந்துள்ை கதாகைாடு; மார்பு ப ார்க்க - மார்ரபயும் மூடிக்சகாள்ை.

இடுப்ரபச் சுற்றியுள்ை கச்சில் வாரைச் செருகுதல் இயல்பு. கதாளின் சபருரம

கநாக்ககமருமரல ஒரு புற்றுப் கபாலத் கதான்றும் என்றார். 114

1720. அடியில் சுடர் க ான்

கழல் ஆர்கலி நாண ஆர்ப்
பிடியில் தடவும் சிவல
நாண் க ரும் பூசல் ஓவச,
இடியின் கதாடர,
கடல் ஏழும் மடுத்து, இஞ் ஞால
முடிவில் குமுறும்
மவழ மும்வமயின்பமல் முழங்க,
அடியில் சுடர் க ான் கழல் ஆர்கலி நாண ஆர்ப் - பாதங்களில்
ஓளிவீசும்சபான்ைால் ஆகிய வீரக்கழரல கடல் சவட்கமுறும் படி கபசராலி செய்ய;
பிடியில் தடவும் - ரகப்பிடியால் தடவப் சபறுகின்ற; சிரல நாண் சபரும் பூசல் ஓவச -
வில்லிைதுகயிற்ரறத் சதறிப்பதால் உைதாகும் சபரிய ஆரவார ஒலி; இஞ்ஞால
முடிவில் - இந்த உலக முடிவில்; கடல் ஏழும் மடுத்து - ஏழு கடல்கரையும் குடித்து;
இடியின் கதாடர - இடிககைாடு சதாடர்ந்து; குமுறும்- முழங்குகின்ற; மவழ -
மரழரயக்காட்டிலும்; மும்வமயின் பமல் முழங்க- மூன்று மடங்கு அதிகமாக ஒலிக்க.
வில்லில் நாண் ஏற்றிய பிறகு நாணின் இறுக்கத்ரதச் கொதித்துத்
சதறிப்பர்;சதறிக்கும்கபாது எழும் ஓரெ கபசராலியாக உண்டாகும். அரத
வருணிப்பது கவிமரபு. 115

1721. வானும் நிலனும் முதல் ஈறு இல்

வரம்பு இல் பூதம்
பமல்நின்று கீழ்காறும்
விரிந்தன வீழ்வப ால,
தானும், தன தம்முனும் அல்லது,
மும்வம ஞாலத்து
ஊனும் உயிரும் உவடயார்கள்
உவளந்து ஒதுங்க,
 தானும் தன தம் முனும் அல்லது - இலக்குமணனும், அவனுக்குத் தரமயைாகிய
இராமனும்அல்லாமல்; மும்வம ஞாலத்து - மூன்று உலகங்களிலும் உள்ை; ஊனும்
உயிரும்உவடயார்கள்- உடம்பும் உயிரும் உரடய அரைவரும்; வானும் நிலனும் முதல்
ஈறு இல் பமல்நின்று கீழ்காறும் விரிந்தன - வானும், நிலமும் முதலிய, அழிவற்ற,
கமலிருந்து கீழ்வரர விரிந்துள்ைைவாகிய; வரம்பில் பூதம் - கணக்கில்லாத பூதங்கள்;
வீழ்வ ப ால - விழுகின்றை கபாலக் கருதி; உவளந்து ஒதுங்க - வருந்தி விலக.

நிலம் நீர் தீ காற்று ஆகாயம் முதலிய ஐந்து சபரும் பூதங்களும் அழிவற்றரவ.

கமலிருந்துகீழ்வரர விரிந்துள்ைரவ. அப்பூதங்கள் விழுவைவாகக் கருதிைர்
அரைவரும் என்பதாம். ஐம்பூதங்களில் முதலதாை வானும் இறுதியதாை நிலனும்
கட்டி, ஐந்ரதயும்சபறரவத்தார். இலக்குவைது சீற்ற ஆகவெம் அப்படி இருந்தது
என்றார். 116

1722. ‘புவிப் ாவவ ரம் ககட,

ப ாரில் வந்பதாவர எல்லாம்
அவிப் ானும், அவித்து அவர்
ஆக்வகவய அண்டம் முற்றக்
குவிப் ானும், எனக்கு ஒரு
பகாவிவனக் ககாற்ற கமௌலி
கவிப் ானும், நின்பறன்; இது
காக்குநர் காமின்’ என்றான்.
‘புவிப் ாவவ ரம் ககட - உலகம் என்னும் மகள்தன் சுரம நீங்க; ப ாரில்
வந்பதாவர எல்லாம் - என்கைாடு கபார்க்கண் வந்தவர்கரைஎல்லாம்; அவிப்பானும் -
அழிப்பதற்காகவும்; அவித்து - அழித்து; அவர் ஆக்வகவய- அவர்களின் உடல்கரை;
அண்டம் முற்றக் குவிப் ானும்- உலகஅண்டசமல்லாம் நிரறயக் குவிப்பதற்காகவும்;
எனக்கு ஒரு பகாவிவன - எைக்கு ஒப்பற்றதரலவைாக உள்ை இராமனுக்கு; ககாற்ற
கமௌலி - சவற்றி சபாருந்திய மகுடத்ரத; கவிப் ானும் - சூட்டுதற்காகவும்; நின்பறன்
- (இப்கபாது ஆயத்தமாக) நிற்கின்கறன் ; இது காக்குநர் காமின்’ - இரதத் தடுத்துக்
காத்துக்சகாள்ைக் கூடியவர்கள் காப்பாற்றிக்சகாள்ளுங்கள்;’ என்றான்.
இது ரகககயிரயயும் அவரைச் ொர்ந்கதாரரயும் கநாக்கிக் கூறியதாகக் சகாள்க.
‘காக்குநர்- படர்க்ரக. காமின் - முன்னிரல இட வழுவரமதி. 117

1723. விண் நாட்டவர், மண்ணவர்,

விஞ்வசயர், நாகர், மற்றும்
எண் நாட்டவர், யாவரும்
நிற்க; ஓர் மூவர் ஆகி,
மண் நாட்டுநர், காட்டுநர்,
வீட்டுநர் வந்தப ாதும்,
க ண் நாட்டம் ஒட்படன். இனிப்
ப ர் உலகத்துள்’ என்னா.
‘விண் நாட்டவர் - கதவர் உலகத்துள்ைவர்; மண்ணவர் - மண்னுலகில் உள்ைவர்;
விஞ்ரெயர் - வித்தியாதரர்; நாகர் - பாதல உலகத்தில் வசிப்கபார்; மற்றும் - கவறாக;
எண் நாட்டவர் - எண்ணப்படும் நாட்டில் உள்ைவர்; யாவரும் - அரைவரும்; நிற்க -
கிடக்கட்டும்; (அவரினும் கமம்பட்டு) ஓர் மூவர்ஆகி - மூன்று கபராக இருந்து; மண்
நாட்டுநர் - உலகத்ரத நிரல நிறுத்திக்காக்கின்ற திருமாலும்; காட்டுநர் - பரடக்கின்ற
பிரமனும்; வீட்டுநர் - அழிக்கின்ற உருத்திரனும் ஆகிய மூவர் (துரணயாக); வந்த
ப ாதும் - வந்தாலும்; இனிப் ப ர் உலகத்துள் க ண் நாட்டம் - இனி இவ்வுலகில்
சபண்ணின் மைக்கருத்துக்கு; ஒட்படன் - உடன்பகடன்; என்னா - என்று சொல்லி.
யார் துரணயாக வரினும் ரகககயியின் மைக்கருத்து நிரறகவற விடமாட்கடன்
என்பான் இவ்வாறுகூறிைான். நாட்டுதல் - நிரலசபறுத்தல்- நிரலநிறுத்தல் அதாவது
காத்தலாம். “உலகம்யாரவயும் தாம் உைவாக்கலும், நிரல சபறுத்தலும், நீக்கலும்”
என்பது (1.) காண்க. 118

1724. காவலக் கதிபரான் நடு உற்றது ஓர்

கவம்வம காட்டி,
ஞாலத்தவர் பகா மகன், அந்
நகரத்து நாப் ண்,
மாவலச் சிகரத் தனி
மந்தர பமரு முந்வத
பவவலத் திரிகின்றதுப ால்,
திரிகின்ற பவவல,-
ஞாலத்தவர் பகா மகன் - ெக்கரவர்த்தியின் இரைய மகைாகிய இலக்குவன்; காவலக்
கதிபரான் - காரல இை ஞாயிறு; நடு உற்றது ஓர் கவம்வம காட்டி - உச்சிக்கு
வந்தாற்கபான்ற ஒரு சவப்பக் கடுரமரயக் காட்டி; முந்வத - முன்காலத்தில்;
மாவலச் சிகரத் தனி மந்தர பமரு - ஒழுங்காை குடுமிகரை உரடய ஒப்பற்ற மந்தர
மரல; பவவலத் திரிகின்றது ப ால - கடலின் கண் (மத்தாக) சுழல்கின்றது கபால;
அந்நகரத்து நாப் ண் - அவ் அகயாத்தி நகர நடுவில்; திரிகின்ற பவவல - சுழன்று
வருகின்ற கநரத்தில்.
பாற்கடரலக் கரடயும்கபாது மந்தர மரலரய மத்தாக்கிக் கரடந்த கபாது
‘மந்தரமாரலசுழன்றதுகபால’ எை அதரை இலக்குவன் திரிகின்றரமக்கு
உவரமயாக்கிைார். 119
இலக்குமணன் நாசணாலி ககட்டு இராமன் வருதல்

1725. பவற்றுக் ககாடியாள்

விவளவித்த விவனக்கு விம்மி,
பதற்றத் கதளியாது அயர்
சிற்றவவ ால் இருந்தான்,
ஆற்றல் துவணத் தம்பிதன்
வில் - புயல், அண்ட பகாளம்
 கீற்று ஒத்து உவடய, டும்
நாண் உரும் ஏறு பகளா.
பவற்றுக் ககாடியாள் - மைம் கவறுபட்ட சகாடியவைாை ரகககயி;
விவளவித்தவிவனக்கு - உண்டாக்கிய துன்பச் செயலுக்கு; விம்மி - கலங்கி; கதற்ற -
ஆறுதல் கூறவும்; கதளியாது - மைம் ெமாதாைம் அரடயாமல்; அயர் - கொர்கின்ற;
சிற்றவவ ால் இருந்தான் - சுமித்திரரயாகிய சிற்றன்ரையிடத்கத இருந்தவைாகிய
இராமன்; ஆற்றல்- வலியிற் சிறந்த; துவணத் தம்பிதன்- தைக்குத் துரணயாகிய
இலக்குவைது; வில்புயல் - வில் என்கிற கமகத் திருந்து; அண்ட பகாளம் - உலக
உருண்ரட; கீற்று ஒத்து உவடய - கீறு கீறாகப் பிைவுபட்டுத் தரும்படி; டும் -
உண்டாகிய; நாண் உரும் ஏற - நாசணாலியாகிய இடிகயற்சறாலிரய; பகளா -
ககட்டு.

இராமன் சுமித்திரர மாளிரக சென்றரத இப்படலத்து இருபத்சதட்டாம் பாடலிற்

காண்க.ககைா - செய்யா என்னும் வாய்ப்பாட்டு விரைசயச்ெம். அது ‘வந்தான்’ எை
அடுத்த பாட்டில் முடியும். 120

1726. வீறு ஆக்கிய க ாற் கலன்

வில்லிட, ஆரம் மின்ன,
மாறாத் தனிச் கசால் துளி
மாரி வழங்கி வந்தான்-
கால் தாக்க நிமிர்ந்து, புவகந்து
கனன்று, க ாங்கும்
ஆறாக் கனல் ஆற்றும் ஒர்
அஞ்சன பமகம் என்ன.
வீறு ஆக்கிய க ான் கலன் வில்லிட - அழகிற் சிறந்த சபான்ைால் ஆகிய
அணிகலன்ஒளி வீெ; ஆரம் மின்ன - (மார்பில்) முத்துவடம் ஒளிவிட்டு விைங்க;
கால்தாக்க - புயற்காற்று வீெ; நிமிர்ந்து - கமல்கநாக்கி; புவகந்து - புரகசபாங்கி;
கனன்று - எரிந்து; க ாங்கும் - கமலும் மிகுகின்ற; ஆறாக்கனல் - அரணயாத
சநருப்ரப; ஆற்றும் - அரணக்கின்ற; ஓர் அஞ்சன பமகம் என்ன - ஒரு ரம கபாலும்
கரிய கமகம் கபால; மாறா - மாறுபடாத; தனிச் கசால் மாரித்துளி - ஒப்பற்ற
சொல்லாகிய மரழத் துளிரய; வழங்கி - சொல்லிக்சகாண்டு; வந்தான் -

சநருப்பு. இலக்குவன் சீற்றம். அது தணிக்குஞ் சொல் மரழத்துளி வழங்கும்

அஞ்ெை கமகம்இராமன் எை உருவகம் சகாள்க. 121

இராமன் இலக்குவனுடன் உரரயாடுதல்

1727. மின் ஒத்த சீற்றக் கனல் விட்டு

விளங்க நின்ற,
க ான் ஒத்த பமனிப் புயல் ஒத்த
தடக் வகயாவன,
‘என் அத்த! என், நீ, இவமபயாவர
 முனிந்திலாதாய்,
சன்னத்தன் ஆகித் தனு ஏந்துதற்கு
ஏது?’ என்றான்.
மின் ஒத்த சீற்றக் கனல் விட்டு விளங்க நின்ற - மின்ைரலப் கபான்று ககாபசநருப்பு
விட்டுப் பிரகாசிக்கும்படி நின்றுசகாண்டிருந்த; க ான் ஒத்த பமனி -சபான்னிறமாை
திருகமனிரயயும்; புயல் ஒத்த தடக் வகயாவன - கமகம் கபான்றவாரிவழங்கும்
வண்ரமயுரடய சபரிய ரகயிரையும் உரடய இலக்குவரை (கநாக்கி); ‘என் அத்த -
என் தரலவகை!; இவமபயாவர முனிந்திலாதாய் - (இவ்வாறு நிகழ்தற்கு மூலமாகிய -
ஏதுவாகிய) கதவர்கரைக் ககாபிக்காதவைாகிய; நீ -; சன்னத்தன் ஆகி -
யுத்தமுரைப்புரடயவைாய்; தனு ஏந்துதற்கு ஏது என்?’ - வில்ரல ஏந்துதற்குக்
காரணம் என்ை; என்றான் -

அத்த என்பது அன்புபற்றி வந்த உயர்சொல் ‘இவ்வாறு எல்லாம் நிகழத்

கதவர்ககை மூலகாரணம். அவர்கரை சவறாத நீ இப்சபாழுது வில் ஏந்த என்ை
காரணம்’ என்று விைவியதாகக்சகாள்க. ‘இரறகயனும் முனிந்திலாதாய்’ என்ற
பாடம் இவ்விடத்தில் சிறப்புரடயது.சிறிதைகவனும் எப்சபாழுதும் ககாபம் வராத
ொந்தமூர்த்தியாக விைங்கும் நீ இன்று சிைம் மூண்டு வில் ஏந்தக் காரணம் என்ை என்று
ககட்டதாக உரரக்கப் சபாருள் சிறத்தல் காண்க. அது பின்ைர் ‘அறம் வற்றிட ஊழ்
வழுவுற்ற சீற்றம் விரையாத நிலத்து உைக்கு எங்ஙன்விரைந்தது?” (1730) எை
வருவதகைாடும் சபாருந்துமாறும் காண்க. இனித் கதவர்களிடம் சபரிய பக்தி உரடய
நீ - அவர்கரை முனியாத நீ இன்று வில் ஏந்தக் காரணம் என்ை என்று
கூறியதாகக்சகாண்டு முன்ைர் இப்படலத்து 118 ஆம் பாடலாற் கூறிய இலக்குவன்
வார்த்ரத செவிப்பட்டு இராமன் கூறுவதாகவும் சகாள்ைப் சபாருள் ஒன்றும்.
122

இலக்குவன் உரர

1728. ‘கமய்வயச் சிவதவித்து, நின்பமல்

முவற நீத்த கநஞ்சம்
வமயின் கரியாள் எதிர், நின்வன அம்
கமௌலி சூட்டல்
கசய்யக் கருதி, தவட கசய்குநர்
பதவபரனும்,
துய்வயச் சுடு கவங் கனலின்
சுடுவான் துணிந்பதன்.
‘கமய்வயச் சிவதவித்து - ெத்தியத்ரத அழியச் செய்து; நின் பமல் முவற -
உன்னுரடய சிறப்பாை அரசு முரறரமரய; நீத்த - நீக்கிை; கநஞ்சம் வமயின்கரியாள்
எதிர் - மைத்தால் ரம கபாலக் கரியவைாை ரகககயியின் எதிகர; நின்வன - உன்ரை;
அம் கமௌலி சூட்டல் கசய்யக் கருதி - அந்த மகுடத்ரத அணிந்து சகாள்ளுதல்செய்ய
நிரைத்து; தவட கசய்குநர் பதவபரனும் - தரட செய்பவர்கள் கதவராயினும்;
துய்வயச் சுடு - பஞ்ரெ எரிக்கின்ற; கவங் கனலின் - சகாடு சநருப்புப் கபால;
சுடுவான் - எரித்திட; துணிந்பதன் - உறுதிசெய்கதன்.’
 ‘நின் கமல் முரற’ - ‘உன் கமல் உள்ை மகன் என்கின்ற அன்பு முரறரமரய’
என்றும்சபாருள் உரரக்கலாம் - இது காறும் ரகககயியின் அன்பு மகன் எை இராமன்
வைர்ந்தரத அவனும்அறிவான் ஆதலின். ‘இரமகயாரர முனிந்திலாதாய்’ இன்று
முனிவாகைன் என்ற இராமன் விைாவிற்கு; தரட செய்குநர் கதவகரனும்’ என்பது
இலக்குவன் உரரத்த பதில் எைக்சகாள்ளின்; ‘இரமகயாரர’ என்னும் பாடம்
வன்ரம சபற இதுவும் ஒரு ொன்றாகும். 123

1729. ‘வலக் கார் முகம் என் வகயது ஆக,

அவ் வானுபளாரும்
விலக்கார்; பவர் வந்து விலக்கினும்,
என் வக வாளிக்கு
இலக்கா எரிவித்து, உலகு எழிபனாடு
ஏழும், மன்னர்
குலக் காவலும், இன்று, உனக்கு யான் தரக்
பகாடி’ என்றான்.
‘வலக் கார்முகம் - வலிரம பரடத்த வில்; என் வகயது ஆக - என்ரகயின்கண்
இருப்பதாக; அவ்வானுபளாரும் - அந்தத் கதவர்களும்; விலக்கார் -என்ரைத் துணிந்து
தடுக்கமாட்டார்; அவர் வந்து விலக்கினும் - (ஒருகவரை) அவர் வந்து தடுத்தாலும்;
என் வக வாளிக்கு - என் ரகயில் உள்ை அம்புக்கு; இலக்கா -குறியாகும்படி; எரிவித்து
- (அவர்கரை) எரியச் செய்து; உனக்கு -; உலகு ஏழிபனாடுஏழும் - பதிைான்கு
உலகங்களும்; மன்னர் குலக் காவலும் - அரெர் குலத்துக் காவல்சதாழிலாகிய
ெக்கரவர்த்தியாம் தன்ரமயும்; இன்று - இப்சபாழுகத; யான் தர - நான் சகாடுக்க;
பகாடி’ - சகாள்வாய்;’ என்றான்-

கார்முகம் - வில். தெரதன் மன்ைர் மன்ைன் ஆதலின் ‘மன்ைர் குலக்

காவலும்’இராமனுக் குரியதாக்குகவன் என்றான் இலக்குவன். 124

இராமன் உரர

1730. இவளயான் இது கூற,

இராமன், ‘இவயந்த நீதி
வவளயாவரும் நல் கநறி நின்
அறிவு ஆகும் அன்பற?
உவளயா அறம் வற்றிட,
ஊழ் வழுவுற்ற சீற்றம்,
விவளயாத நிலத்து, உனக்கு
எங்ஙன் விவளந்தது?’ என்றான்.
இவளயான் - இலக்குவன்; இது கூற - இதரைச் சொல்ல; இராமன்-; ‘இவயந்த நீதி
வவளயாவரும் நல்கநறி நின் அறிவு ஆகும் அன்பற? - அரெர்க்குப் சபாருந்தியநீதிக்குச்
சிறிதும் மாறுபடாத நல்ல வழியிற் செல்லுவது நின் அறிவாகும் அல்லவா; ஊழ்
வழுவுற்ற சீற்றம் - முரறரமக்கு மாறாக உள்ை ககாபம்; விவளயாத நிலத்து -
உண்டாகாத உன் மைத்தில்; அறம் உவளயா வற்றிட - தருமம் மைம் வருந்திக்
சகடும்படி; உனக்கு விவளந்தது எங்ஙன்? - உைக்கு உண்டாகியது எவ்வாறு;
’என்றான்-.
விரையாத நிலத்து - உண்டாகாத குடும்பத்தில் என்று சபாருள் உரரத்து,
‘வாய்ரமயும் நீதிமுரறரமயும் சிறிதும் தவறாத தயரத மன்ைன் வழிவில் வந்த
உைக்கு எப்படி முரற தவறிய சீற்றம்விரைத்து’ என்று ககட்டதாக உரரப்பதும் ஒரு
சபாருள் உண்டு. இராமைது பண்பு நலத்துக்கு அவன்அவ்வாறு கூறியதாகக் ககட்டு
சபாருந்தாரமயின் அவ்வுரரசிறவாதாம். 125
இலக்குவன் ககள்வி

1731. நீண்டான் அது உவரத்தலும்,

நித்திலம் பதான்ற நக்கு,
‘ “பசண்தான் கதாடர் மாநிலம்
நின்னது” என்று, உந்வத கசப் ப்
பூண்டாய்; “ வகயால் இழந்பத,
வனம் ப ாதி” என்றால்,
யாண்படா, அடிபயற்கு இனிச்சீற்றம்
அடுப் து?’ என்றான்.
நீண்டான் - சநடிகயாைாய இராமன்; அது உவரத்தலும் - அச்சொற் கூறுதலும்;
நித்திலம் பதான்ற நக்கு - (இலக்குவன்) பற்கள் சவளிி்த் கதான்றச்சிரித்து; ‘பசண்தான்
கதாடர் மாநிலம் நின்னது’ என்று உந்வத கசப் - சநடுந்தூரம்பற்றியுள்ை அகன்ற
சபரிய ககாெல அரசு உன்னுரடயது என்று உன் தந்ரத சொல்ல; பூண்டாய் - ெரி என்று
அதரை கமற்சகாண்டாய்; வகயால் - பரகவர்கைால்;’ இழந்து வனம் ப ாதி
என்றால் - அரரெ இழந்து காட்டிற்குச் செல்’ என்று சொன்ைால்; அடிபயற்கு -
அடிகயனுக்கு; சீற்றம் அடுப் து - ககாபம் உண்டாவது; இனி யாண்படா’ -இனி எந்த
இடத்திகலா;’ என்றான்- இராமரை வைம் கபாகச் சொன்ை ககாபம் சகாண்டு
எந்ரத என்ைாமல் தயரதரை ‘நுந்ரத’என்றான். சொன்ை சொல்ரலப் பரகயாைர்
கபச்ரெக் ககட்டு மாற்றிய இவ்விடத்தில் அல்லவாககாபம் வரகவண்டும். கவறு
எவ்விடத்தில் இனிக் ககாபம் விரைவது? என்றான் இலக்குவன் என்க. நித்திலம் -
முத்து, இங்கக பற்கரைக் குறித்தது. 126
1732. ‘நின்கண் ரிவு இல்லவர்
நீள் வனத்து உன்வன நீக்க,
புன்கண் க ாறி யாக்வக
க ாறுத்து, உயிர் ப ாற்றுபகபனா -
என் கட்புலமுன் உனக்கு
ஈந்துவவத்து, “இல்வல” என்ற
வன்கண் புலம் தாங்கிய
மன்னவன் காண்ககால்?’ என்றான்.
 ‘என் கண்புல முன் உனக்கு ஈந்து வவத்து - என் கண் எதிகர உைக்கு
அரரெக்சகாடுத்து; ‘இல்ரல’ என்ற- பிறகு உைக்கு அரசு இல்ரல என்று சொல்லிய;
வன் கண் புலம்தாங்கிய மன்னவன் காண்ககால்? - சகாடுந் தன்ரம உரடய தயரதகைா
யானும்; நின்கண் ரிவு இல்லவர்? - உன்னிடத்து அன்பு இல்லாதவர்கள்; நீள்வனத்து -
நீண்டகாட்டில்; உன்வன நீக்க - உன்ரை அனுப்ப (அதன் பிறகும்); புன்கண் ககாறி
யாக்வக க ாறுத்து - சபாலிவழிந்த ஐம்சபாறிகரை உரடய உடம்ரபச் சுமந்து; உயிர்
ப ாற்றுபகபனா?’ - உயிரரப் பாதுகாத்து (தயரதன் கபால்) வாழ்கவைா;’ என்றான். -

இராமரை வைம் அனுப்பித் தயரதன் உயிர் வாழ்வதாக நிரைத்தவன் ஆதலின்

நானும்அவ்வாறாைவன் அல்லன் என்று இங்ஙைம் கூறிைான் இலக்குவன். வன் -
சகாடிய, கண் புலம் -கண்ணாகிய புலம் எனினும் ஆம்.
127

இராமன் பதில்

1733. ‘ “பின், குற்றம் மன்னும் யக்கும்

அரசு” என்றல், ப பணன்;
முன், ககாற்ற மன்னன், “முடி
ககாள்க” எனக் ககாள்ள மூண்டது
என் குற்றம் அன்பறா? இகல்
மன்னவன் குற்றம் யாபதா? -
மின் குற்று ஒளிரும் கவயில்
தீக்ககாடு அவமந்த பவபலாய்!
மின் குற்று ஒளிரும் கவயில் தீக் ககாடு அவமந்த பவபலாய்!- மின்ைரல சவன்று
விைங்குகின்ற சவயிரலயும் சநருப்ரபயும் சகாண்டு செய்யப் சபற்ற கவரல
உரடய இலக்குவகை; ககாற்ற மன்னன் - சவற்றியுரடய தயரதன்; முன் -;
‘முடிககாள்க’ என - மகுடத்ரதச் சூடி அரசு ஏற்க எைச் சொல்ல; ‘அரசு பின்
மன்னும்குற்றம் யக்கும்’ என்றல் ப பணன் - அரொட்சி பிறகு மிகுதியும் நமக்குக்
குற்றங்கரை உண்டாக்கும் என்று கருதாமல்; ககாள்ள மூண்டது - ஏற்றுக்சகாள்ை
முயன்றது; என்குற்றம் அன்பறா? - (இதில்) பரகவன்ரம அழிக்கும் தயரதைாகிய
மன்ைவைது தவறு யாதுைது.’

ஆராயாமல் அரசு ஆை ஒப்புக்சகாண்டது என் தவறுதாகை அன்றி,

அளிி்த்தவன்கமல் தவறு இல்ரலஎன்றான் இராமன். அரசு பலர் ஆரெப்படக் கூடிய
ஒன்று. இதைாற் பின்ைர்ப் பல தீரமகள்விரையும் என்று நான் கருதாமல்
ஒப்புக்சகாண்டரமயால் என்ரைத்தான் தண்டிக்க கவண்டுகமஅன்றி, எந்ரதரயக்
குரறகூறல் ெரியன்று என்று ெமத்காரமாகக் கூறித் தம்பிரய அடக்கிைான்இராமன்
என்க. 128

1734. ‘நதியின் பிவழ அன்று

நறும் புனல் இன்வம; அற்பற,
தியின் பிவழ அன்று;
யந்து நவமப் புரந்தாள்
 மதியின் பிவழ அன்று;
மகன் பிவழ அன்று; வமந்த!
விதியின் பிவழ; நீ இதற்கு
என்வன கவகுண்டது?’ என்றான்.
‘வமந்த! - மககை!; நறும் புனல் இன்வம - (என்றும் நீர் உள்ை ஆற்றிகல ஒரு சில
காலங்களில்) நல்ல நீர் இல்லாமல் வற்றிப் கபாவது; நதியின் பிவழஅன்று -அவ்
ஆற்றின் குற்றம் அன்று; அற்பற - அது கபாலகவ; தியின் பிவழஅன்று - (என்ரைக்
காடு செல்லும்படி சொன்ைது) தந்ரதயின் குற்றம் அன்று; யந்துநவமப் புரந்தாள் -
(காடு செல்லும்படி வரம் வாங்கியது) சபற்று நம்ரமக்காப்பாற்றிவைர்த்தவள் ஆகிய
ரகககயியின்; மதியின் பிவழ அன்று - அறிவிைது குற்றமும் அன்று; மகன் பிவழ
அன்று - அவள் மகைாகிய பரதைது குற்றம் அன்று; விதியின் பிவழ - விதியால் (நமது
ஊழ்விரையால்) விரைந்த குற்றகம ஆகும். இங்ஙைம் இதரை ஆராயாது; நீஇதற்கு
கவகுண்டது என்வன?’ - நீ இந்தச் செயலுக்கு இவர்கரைக் காரணமாக்கிக் ககாபித்தது
ஏன்?’ என்றான் -.

ஊழ்விரை செலுத்தத் தாயும் தந்ரதயும் அவ்விரையின் கருவியாக இருந்து

செயல்பட்டைகரஅன்றி அவர்கைாக நம்கமல் பரக சகாண்டு செய்தாரில்ரல.
மரழநீர் வரத்து இன்ரமயால் சிலகாலம் ஆற்றில் நீர் வற்றுவது கபால்
விரைவலியால் சபற்கறார் அன்பின்ரம உரடயார் கபாலத் கதான்றுவர்,
அவ்வைகவஎன்றாைாம். மூவரரயும் தாயர் எை ஒப்பக் கருதல் பற்றிக்
‘ரகககயிரயப் பயந்து நரமப்புரந்தாள்’ என்றான் இராமன்.
129
இலக்குவன் பதில்

1735. உதிக்கும் உவலயுள் உறு தீ என

ஊவத க ாங்க,
‘ககாதிக்கும் மனம் எங்ஙனம்
ஆற்றுகவன்? பகாள் இவழத்தாள்
மதிக்கும் மதி ஆய், முதல்
வானவர்க்கும் வலீஇது ஆம்,
விதிக்கும் விதி ஆகும், என்
வில் - கதாழில் காண்டி’ என்றான்.
உவலயுள் உதிக்கும் உறு தீ என ஊவத க ாங்க - (சகால்லன்)
உரலக்கைத்துள்பிறக்கின்ற மிக்க சநருப்ரபப் கபால சவப்பமாை சபருமூச்சு கமகல
சபாங்கிவர; ‘ககாதிக்கும் மனம் - சவம்புகின்ற மைத்ரத; எங்ஙனம் ஆற்றுகவன் -
எவ்வாறுதணியச் செய்கவன்; பகாள் இவழத்தாள் - தீங்கு செய்தவைாகிய
ரகககயியின்; மதிக்கும் மதி ஆய் - அறிவுக்கும் அறிவு தருவதாய்; முதல் வானவர்க்கும்
- மும் மூர்த்திகைாய கதவர்களுக்கும்; வலிது ஆம் - வலிரமயாை; விதிக்கும் விதி
ஆகும் - (நீ சொல்லிய) ஊழ்விரைரயயும் சவன்று மாற்ற வல்ல ஊழ் ஆகிய; என்
வில் கதாழில்காண்டி’ - எைது வில்லின் செயரலப் பார்ப்பாயாக;’ என்றான் -.
 விதியால் விரைந்தது எை இராமன் சொல்ல, அந்த விதிரயயும் மாற்ற வல்ல விதி
என்வில் என்றான் இலக்குவன். துடிக்கின்ற மைத்ரத ஆற்ற முடியாமல்
திணறுகிகறன் என்ற அவதிரயமுதலில் சவளிப்படுத்துகிறான்; பின்ைர் இதற்கு
ஏதாவது முடிவு கண்டால்தான் என்மைம் ஆறும் என்பதாகப் கபசுகிறான்.
130

இராமன் தணிப்புரர

1736. ஆய்தந்து, அவன் அவ் உவர

கூறலும், ‘ஐய! நின்தன்
வாய் தந்தன கூறுதிபயா,
மவற தந்த நாவால்?
நீ தந்தது, அன்பற,
கநறிபயார்கண் நிலாதது? ஈன்ற
தாய் தந்வத என்றால், அவர்பமல்
சலிக்கின்றது என்பனா?’
அவன் - இலக்குவன்; ஆய்தந்து - ஆராய்ந்து; அவ் உவர கூறலும் -அந்தச் சொற்கரைச்
சொன்ை அைவில் (இராமன் அவரை கநாக்கி); ‘ஐய! - தம்பி; மவற தந்த நாவால் -
கவதங்கரைச் சொன்ை நாக்கிைால்; நின்தன் வாய்தந்தனகூறுதிபயா? - உன் வாயில்
வந்தரவகரைக் கூறுகின்றாகயா, நீ தந்தது - நீஇப்சபாழுது (உன் வாயால்) தந்த சொல்;
கநறிபயார்கண் நிலாதது அன்பற? -நல்சநறியில் நடப்பவர்கள் இடத்தில் நிற்கத்தகாத
சொல் அல்லவா; ஈன்ற தாய் தந்வத என்றால் - (உன் கருத்திற்கு மாயாக நடப்பவர்)
சபற்ற தாயும் தந்ரதயும் ஆைால்; அவர் பமல் சலிக்கின்றது - அவரிடத்தில்
ககாபிப்பது; என்பனா?’ - எப்படிப்சபாருந்தும்.

கவதத்ரதக் கற்றுணர்ந்த இலக்குமணன் ‘அன்ரையும் பிதாவும் முன்ைறி சதய்வம்’

என்றுஅறிந்துள்ைவன். ஆககவ, அன்ரைக்கும் தந்ரதக்கும் மாறாக வாய்தந்த
வார்த்ரதகரைப் கபசுதல்சநறியற்கறார் செயலாகும் என்பது இராமன்
சொல்லியதாகும். 131

இலக்குவன் பிடிவாதம்

1737. ‘நல் தாவதயும் நீ; தனி

நாயகம் நீ; வயிற்றில்
க ற்றாயும் நீபய; பிறர் இல்வல;
பிறர்க்கு நல்கக்
கற்றாய்! இது காணுதி இன்று’
என, வகம்மறித்தான் -
முற்றா மதியம் மிவலந்தான்
முனிந்தாவன அன்னான்.
முற்றா மதியம் மிவலந்தான் - இைம்பிரற அணிந்த சிவசபருமான்; முனிந்தாவன -
சிைங் சகாண்ட நிரலயரடந்தாரை; அன்னான் - ஒத்தவைாகிய இலக்குவன்
(இராமரைகநாக்கி); ‘நல்தாவதயும் நீ - (எைக்கு) நல்ல தந்ரதயும் நீ; தனி நாயகன் நீ -
ஒப்பற்ற தரலவனும் நீ; வயிற்றில் க ற்றாயும் பிறர் இல்வல நீபய - (என்ரைப்
)சபற்சறடுத்த தாயும் பிறர் யாரும் இல்ரல நீகய; பிறர்க்கு நல்கக் கற்றாய் -
(எல்லாவற்ரறயும்) மற்றவர்களுக்குக் சகாடுத்து விடக் கற்றவகை; இன்று இது
காணுதி -இன்று (நான் உைக்கு அரரெப் சபற்றுத் தருவதாகிய) இதரைப்
பார்ப்பாயாக;’ என -என்று சொல்லி; வகம் மறித்தான் - (இராமரைத் ) தடுத்தான்.

எைக்குத் தந்ரதயும் தாயும் நீகய, தயரதனும் ரகககயியும் அல்லர்; ஆரகயால்

உைக்குத்தீரம செய்த அவர்கரைத் தண்டிப்பது கவதம் கற்றறிந்தரமக்கு
முரணாகாது என்றான் இலக்குவன். இது என்பது ‘எைது வில் சதாழில்’ என்று அவன்
கூறியதாகக் சகாள்ளினும் அரமயும். 132

இராமன் மறுத்து உரரத்தல்

1738. வரதன் கர்வான்; ‘வரம்

க ற்றவள்தான் இவ் வவயம்
சரதம் உவடயாள்; அவள், என்
தனித் தாவத, கசப் ப்
ரதன் க றுவான்; இனி, யான்
வடக்கின்ற கசல்வம்
விரதம்; இதின் நல்லது
பவறு இனி யாவது?” என்றான்.
வரதன் - இராமன்; கர்வான் - கூறுவான்; ‘வரம் க ற்றவள் தான் - (அரெனுக்குச்
ொரதியாய் இருந்து ) வரம் வாங்கிக் சகாண்டவைாகிய ரகககயிரய; இவ்வவயம்
சரதம் உவடயாள் - இவ் வுலக ஆட்சிரய சமய்யாகப் சபறுதற்கு உரிரம
உரடயவைாவாள்; அவள், என் தனித் தாவத கசப் ப் ரதன் க றுவான் - அவளும்,
என்ஒப்பற்ற தந்ரதயாகிய தயரதனும் சொல்லப் பரதன் (இவ்வரொட்சிரயப் )
சபறுவான்; இனி - அடுத்து; யான் வடக்கின்ற கசல்வம் - நான் சபறுகின்ற செல்வம்;
விரதம் - தவம் ஆகும்; இதின் நல்லது - இத்தவத்தினும் நன்ரமயாைது; இனி பவறு
யாவது? - இனி கவறு என்ை உள்ைது;’ என்றான் -.
நான் இதரை நல்லது என்றும், இதற்கு கமலாக, நன்ரம கவறில்ரல
என்றும்எண்ணுகிறகபாது, என்ரைகய தாயும் தந்ரதயும் ஆகக் கருதும் நீ என்னுரடய
நன்ரமரயக் சகடுக்கமுயற்சிக்கலாமா? என்பது குறிப்பு.
133

1739. ஆன்றான் கர்வான் பினும்;

‘ஐய! இவ் வவய வமயல்
பதான்றா கநறி வாழ் துவணத்
தம்முவனப் ப ார் கதாவலத்பதா?
சான்பறார் புகழும் தனித்
 தாவதவய வாவக ககாண்படா?
ஈன்றாவள கவன்பறா, இனி,
இக் கதம் தீர்வது?’ என்றான்.
ஆன்றான் - குணங்கைால் உயர்ந்து அரமந்தவைாகிய இராமன்; பினும் கர்வான் -
கமலும் சொல்வான்; ‘ஐய! - ஐயகை; இவ் வவய வமயல் பதான்றா கநறிவாழ் - இந்த
உலக அரொட்சி என் கின்ற மயக்கம் அற்ற நன்சைறியில் இருந்து சகாண்டுள்ை;
துவணத் தம்முவனப் -உன்னுரடய துரணயாகிய அண்ணரைப் (பரதரை)ப்; ப ார்
கதாவலத்பதா? - ெண்ரடயில்கதால்வியரடயச் செய்கதா; சான்பறார் புகழும் தனித்
தாவதவய வாவக ககாண்படா? - சபரிகயார்கைாற் புகழப்சபறும் ஒப்பற்ற நம்
தந்ரதயாகிய தயரதரை சவற்றி சகாண்கடா; ஈன்றாவள கவன்பறா? - சபற்ற தாரய
(ரகககயிரய) சவற்றி சகாண்கடா; இக்கதம் -(உைக்கு வந்துள்ை) இக் ககாபம்;
இனித் தீர்வது?’ - இனி நீங்குவது;’ என்றான்-.

அரொட்சி பரதனுக்குக் கிரடத்திருப்பது என்பசதல்லாம் அகயாத்தியில் உள்ைார்

அறிந்தைகவ. கககய நாட்டில் உள்ை பரதனுக்கு அச்செய்தி இன்னும்சதரியாது
ஆகலின், ‘இவ் ரவயம் என்கிற ரமயல் அறியப்படாத கககய நாட்டில் வாழும்
உன்அண்ணைாகிய பரதரை’ என்றும் இராமன் கூறியதாகக் சகாள்க. ‘எள்ைரிய
குணத்தால்’ இராமரைகய அரையவன் பரதன் ஆரகயால், இராமனுக்கு அரசில்
ஆரெயின்றிச் ென்மார்க்கத்தில் ஆரெசெல்லுமாப் கபால; பரதனும் ரவய
ரமயலின்றி நன்சைறியில் வாழ்கின்றவன்’ என்பது உரரவிைக்கமாகும். 134
இலக்குவன் சிைம் அடங்கல்

1740. கசல்லும் கசால் வல்லான் எதிர்

தம்பியும், ‘கதவ்வர் கசால்லும்
கசால்லும் சுமந்பதன்; இரு
பதாள் எனச் பசாம்பி ஓங்கும்
கல்லும் சுமந்பதன்; கவணப்
புட்டிலும், கட்டு அவமந்த
வில்லும், சுமக்கப் பிறந்பதன்;
கவகுண்டு என்வன?’ என்றான்.
கசல்லும் கசால் வல்லான் எதிர் - (குறித்த செயரல) நிரறகவற்ற வல்லசொற்கரைக்
கூறுதல் வல்ல இராமன் எதிகர; தம்பியும் - இலக்குவனும்; ‘கதவ்வர்கசால்லும்
கசால்லும் சுமந்பதன் - உன் பரகவர்கைாகிய ரகககயி முதலியவர்கள்
சொல்கின்றசொல்ரலயும் தாங்கிகைன்; இரு பதாள் எனச் பசாம்பி ஏங்கும் கல்லும்
சுமத்பதன் - (அப் பரகவர்கரை அழிக்க முயலாது) இரண்டு கதாள்எைப் சபயர்சபற்று
கவரலயின்றி ஓய்ந்து கிடக்கும் மரலகரையும் தாங்கியுள்கைன்; கவணப் புட்டிலும்,
கட்டு அவமந்த வில்லும் -அம்பு அறாத் தூணியும், நன்கு கட்டிச் செய்யப்சபற்ற
வில்லும் ஆகியவற்ரறயும்; சுமக்கப்பிறந்பதன் - பயனின்றித் தூக்கிக்சகாண்டு
கிடக்கப் பிறவி எடுத்கதன் (இத்தரகய துர்ப்பாக்கியைாகிய யான்); கவகுண்டு
என்வன?’ - ககாபிப்பதால் என்ை பயன்;’ என்றான் -. ‘சதவ்வர் சொல்லும்
சொல்லும் சுமந்கதன்’ என்பதற்கு இதுவரர பரகவர்கைால் புகழப்படும் சொல்ரலச்
சுமந்தகைாகிய யான் என்று இலக்குவன் கூறியதாகப்சபாருள் ககாடலும் உண்டு.
ஆயினும், இங்கக இலக்குவன் கூற்றில் வரும் மூன்றும் சிைத்தாற்பயனில்ரல
என்கிற அவலநிரலயில் கூறுவதாக ஒரு சதாடராகப் சபாருள் ககாடகல சிறப்பாதல்
கூர்ந்து அறிக. ‘சொலல்வல்லன் கொர்விலன் அஞ்ொன் அவரை, இகல்சவல்லல்
யார்க்கும்அரிது’ சவகுண்டு என்ரை?’ என்றான். 135

இராமன் சவறுப்புரர

1741. ‘நன் கசாற்கள் தந்து ஆண்டு, எவன

நாளும் வளர்த்த தாவத
தன் கசால் கடந்து, எற்கு
அரசு ஆள்வது தக்கது அன்றால்;
என் கசால் கடந்தால், உனக்கு
யாது உளது ஊற்றம்?’ என்றான் -
பதன்கசால் கடந்தான்,
வடகசால் - கவலக்கு எல்வல பதர்ந்தான்.
கதன்கசால் கடந்தான் - தமிழ் சமாழியின் எல்ரல கண்டவைாம்;
வடகசால்கவலக்கு எல்வல பதர்ந்தான் - வடசமாழிச் ொத்திரங்களின் முடிவிடத்ரத
ஆராய்ந்து அறிந்தவனும் ஆகிய இராமன் (இலக்குணரை கநாக்கி); ‘நன் கசாற்கள்
தந்து ஆண்டு எவன நாளும்வளர்த்த தாவத தன் - இன் சமாழிகள் கபசி என்ரைப்
பாதுகாத்து என்ரை நாளும் வைர்த்துவந்த தந்ரத தயரதைது; கசால் கடந்து -
சொற்கரை மீறி; அரசு ஆள்வது - அரசு ஆட்சி செய்வது என்பது; எற்கு - எைக்கு;
தக்கது அன்று - தகுதியாைசெயல் அன்று; (ஆனால் உனக்பகா) என் கசால் கடந்தால் - (நீ
தந்ரதயும் தாயும் என்றகருதும் ) என்னுரடய சொல்ரல மீறிைால்; யாது உளது
ஊற்றம்?’ - என்ை நன்ரமவந்துவிடும் (ஒன்றும் வராது); என்றான் -

‘என்ரைத் தந்ரதயும் தாயும் என்று நீ கருதுவது உண்ரமயாயின் என் சொல்ரல

மீறுவது உைக்கும் தகாது’ என்று கூறுவதாகக் கருத்துக் சகாள்ைல் கவண்டும்.
‘ஆல்’அரெ. 136

இலக்குவன் சீற்றம் தணிதல்

1742. சீற்றம் துறந்தான்; எதிர்நின்று

கதரிந்து கசப்பும்
மாற்றம் துறந்தான்; மவற நான்கு
என வாங்கல் கசல்லா
நால் கதண் திவர பவவலயின்,
நம்பி தன் ஆவணயாபல,
ஏற்றம் கதாடங்காக் கடலின்,
தணிவு எய்தி நின்றான்.
 (இலக்குவன்) மவற நான்கு என வாங்கள் கசல்லா நால் கதண்திவர பவவலயின்
நம்பிதன்ஆவணயால் - கவதங்கள் நான்கு என்று என்றும் குரறவுபடாத நான்கு
கடல்கரை உரடய ஆடவர் திலகமாகிய இராமைது கட்டரையால்; சீற்றம் துறந்தான்
- சிைத்ரதக் ரகவிட்டான்; எதிர் நின்று - (இராமன் ) எதிரில் இருந்து; கதரிந்து -
ஆராய்ந்து; கசப்பும் - கூறுகின்ற; மாற்றம் - (தர்க்கவாத) வார்த்ரதகரை; துறந்தான் -
ரகவிட்டான்; ஏற்றம் கதாடங்காக் கடலின் - கரரரயக் கடவாத கடல் கபால; தணிவு
எய்தி நின்றான் - (சிைம்) அடங்கி நின்றான்.

‘என்றும் வற்றாத நாற்சபருங் கடல் கபான்ற நான்கு கவதங்கரை உரடய நம்பி’

எைஇரயக்க, சீற்றத் தணிவுக்குக் கடல் உவரம. அரல ஓயாது; ஆயினும் கட்டுக்குள்
நிற்கும்.இலக்குவன் உணர்ச்சி ஓயாது; ஆயினும், இராமபிரானின்
சொல்லுக்குக்கட்டுப்பட்டான். 137

இராமனும் இலக்குவனும் சுமித்திரர ககாயில் கெர்தல்

1743. அன்னான்தவன, ஐயனும்,

ஆதிகயாடு அந்தம் ஒன்றாம்
தன்னாலும் அளப் அருந்
தானும், தன் ாங்கர் நின்ற
க ான் மான் உரியானும்
தழீஇ எனப் புல்லி, பின்வன,
கசால் மாண்புவட அன்வன
சுமித்திவர பகாயில் புக்கான்.
ஐயனும் - இராமனும்; ஆதிகயாடு அந்தம் ஒன்றாம் தன்னாலும் அளப் அருந் தானும் -
முதலும் முடிவும் ஒன்றாக உள்ை தன்ைாலும் வரரயறுத்துக் கூறமுடியாதுள்ை
திருமாலாகிய தானும்; தன் பாங்கர் ***சபான்னிறமாை மான் கதாரல உரடய
சிவபிரானும்; தழீஇ என - தழுவிக் சகாண்டாற் கபால; அன்னான் தவன - அந்த
இலக்கு வரை; புல்லி - தழுவி; பின்வன - பிறகு; மாண்பு உவட கசால் அன்வன -
மாட்சிரம உரடய சொற்கரை உரடயைாகிய சுமித்திரரத் தாயின்; பகாயில் புக்கான்
-மாளிரகரய அரடந்தான்.
இராமன் இலக்குவரைத் தழுவிய காட்சி திருமால் சிவசபருமாரைத் தழுவி
நின்றது கபாலும் என்றார். இலக்குவன் சபான்னிற கமனியன் ஆதலின்
சபான்னிறமாை மான் உரி கபார்த்தசிவபிரான் கபால ஆயிைன். ஆதியும் அந்தமும்
இல்லாத என்பதரை ‘ஆதியும் அந்தமும் ஒன்றாகும்’ என்றார். ஆதிகவறு அந்தம்
கவறு என்றால் ஆதி அந்தம் இரண்டாகி உண்டு எை ஏற்படும்.‘ஆதியும் அந்தமும்
இல்லா அரும்சபரும் கொதி’ (திருவா. திருசவம்.1) என்று இரற இயல்புஇவ்வாகற
கபெப்படுதல் காண்க. ‘தன் சபருரம தான் அறியாத் தன்ரமயன்’ என்கிறபடி
உள்ைவன் ஆதலின் ‘தன்ைாலும் அைப்பருந் தானும்’ என்றார். ‘தானும் காண்கிலன்
இன்ைமும் தன் சபரும்தரலரம’ என்று (கந்த. சூரன் அரமச்சியல் - 128)
சிங்கமுகன் சூரபத்மனுக்கு முருகரைப்பற்றிக் கூறுவதும் காண்க. திருமாலும் சிவனும்
இரணந்துள்ை காட்சிரய ஆழ்வார்கள். அனுபவித்துக் கூறியுள்ைைர். ‘அரன் நாரணன்
நாமம் ஆன் விரட புள் ஊர்தி, உரர நூல் மரற உரறயும்ககாயில் - வரரநீர், கருமம்
அழிப்பு அளிப்புக் ரகயது கவல் கநமி, உருவம் எரி கார்கமனி ஒன்று’ (திவ்ய. 2086)
‘தாழ் ெரடயும் நீள் முடியும் ஒண் மழுவும் ெக்கரமும், துழாயும்சபான்ைாணும்
கதான்றுமால் - சூழம், திரண்டு அருவிபாயும் திருமரலகமல் எந்ரதக்கு இரண்டு
உருவும் ஒன்றாய் இரெந்து’ (திவ்ய. 2344.) என்ற முதலாழ்வார் பாசுரங்கரை
இங்கககாண்க. 138

இராமன் சுமித்திரர துயரர ஆற்றுதல்

1744. கண்டாள், மகனும் மகனும்

தன கண்கள் ப ால்வார்,
தண்டாவனம் கசல்வதற்பக
சவமந்தார்கள் தம்வம;
புண்தாங்கு கநஞ்சத்தனளாய்ப்
டிபமல் புரண்டாள்;
உண்டாய துன் க் கடற்கு
எல்வல உணர்ந்திலாதாள்.
(சுமித்திவர) தண்டா வனம் கசல்வதற்பக சவமந்தார்கள் - தரடபடாத
காட்டுக்குச்செல்வதற்கு உறுதி செய்தவர்கைாகிய; மகனும் மகனும் - இராமனும்
இலக்குவனும்; ஆகிய தன கண்கள் ப ால்வார் தம்வம - தன் இரண்டு கண்கரையும்
கபான்றவர்கரை; கண்டாள் - பார்த்தாள்; புண்தாங்கு கநஞ்சத்தனளாய் - புண்பட்ட
மைம் உரடயவைாய்; உண்டாய துன் க் கடற்கு எல்வல உணர்ந்திலாதாள் - கதான்றிய
துன்பம்எனும் கடலுக்கு முடிவு காண மாட்டாது; டிபமல் - மண்ணின் கமல்;
புரன்டாள் -விழுந்து புரண்டாள். தண்டா வைம் - எைப் பிரிக்காது ஒன்றாக்கித்
தண்டகாரணியம் என்பதாகவும்உரரக்கலாம். சுமித்திரர இந்நிரலயில் குறிப்பிட்டு
ஓர் இடத்ரதச் சுட்டுவது சபாருத்தமாய்இராது என்பதால் தண்டா வைம் என்பதாகப்
பிரித்துப் சபாருள் உரரக்கப் சபற்றது.தண்டகாரணியம் என்பது விந்திய மரலக்கும்
ரெவல மரலக்கும் இரடயில் உள்ை காடு. 139

1745. பசார்வாவள, ஓடித் கதாழுது

ஏந்தினன்; துன் ம் என்னும்
ஈர் வாவள வாங்கி, மனம்
பதறுதற்கு ஏற்ற கசய்வான்;
‘ப ார் வாள் அரசர்க்கு இவற
க ாய்த்தனன் ஆக்ககில்பலன்;
கார்வான்கநடுங் கான் இவற
கண்டு, இஙன் மீள்கவன்’ என்றான்.
பசார்வாவள - தைர்கின்ற சுமித்திரரரய; கதாழுது - (இராமன்) மத வணங்கி ஓடி
ஏந்திைன் - விரரந்து சென்று தாங்கிக்சகாண்டான்; துன் ம் என்னும் ஈர்வாவள வாங்கி
- (அவைது) துயர் என்கிற மைத்ரத அறுக்கும் வாரை சவளிகய எடுத்து;
மனம்பதறுதற்கு - மைம் சதளிவரடவதற்கு; ஏற்ற கசய்வான் - தக்க
செயல்கரைச்செய்பவைாய்; ‘ப ார் வாள் அரசர்க்கு இவற - கபார் செய்வதில்
வல்லவாரை உரடயெக்கரவர்த்திரய; க ாய்த்தனன் ஆக்ககில்பலன் - ெத்தியம்
தவறியவைாகச் செய்யமுடியாதவைாய் உள்கைன்; கார்வான் கநடுங்கானம் - கரிய
கமகம் சூழ்ந்த சபரியகாட்ரட; இவறகண்டு - சிறிது பார்த்துவிட்டு; இஙன் மீள்கவன்’
-இவ்விடத்கத திரும்புகவன்; என்றான் -.
‘இரற’ என்பது சிறிது கநரம் என்பதாம். அவள் மைம் கதறச் சொல்கின்றான்
ஆதலின் 14 ஆண்டுகரை ‘இரற’ எைக் கூறிைான். இஙன்- இங்ஙன் என்பதன்விகாரம்.
140

1746. ‘கான் புக்கிடினும்,

கடல் புக்கிடினும், கலிப் ப ர்
வான் புக்கிடினும்,
எனக்கு அன்னவவ மாண் அபயாத்தி
யான் புக்கது ஒக்கும்; எவன
யார் நலிகிற்கும் ஈட்டார்?
ஊன் புக்கு, உயிர் புக்கு,
உணர் புக்கு, உவலயற்க!’ என்றான்.
(அம்மா!) ‘கான் புக்கிடினும் - காட்டில் சென்றாலும்; கடல் புக்கிடினும் - கடலிற்
சென்றாலும்; கலிப் ப ர் வான் புக்கிடினும் - ஆரவாரத்ரதயும் சபருரமரயயும்
உரடய கதவகலாகத்ரத அரடந்தாலும்; எனக்கு -; அன்னவவ - அந்த இடங்கள்;
யான் மாண் அபயாத்தி புக்கது ஒக்கும் - யான் சிறந்தஅகயாத்தி நகரத்துக்குள்
இருப்பரதப் கபாலகவ ஆகும்; எவன நலிகிற்கும் ஈட்டார் யார்? - என்ரைத்
துன்புறுத்தும் ஆற்றல் உரடயவர் யார் உைர்; ஊன்புக்கு, உயிர்புக்கு, உணர்புக்கு
உவலயற்க’ - உடம்பு, உயிர், உணர்வு ஆகியவற்றுக்குள் (துயரம்) ஊடுருவித்தைரா
சதாழிக; என்றான் -.
எந்நிரலயில் இருந்தாலும் ஒகர தன்ரமயாை மைம் உரடயவன் ஆதலால்
எல்லாம் எைக்குஅகயாத்திகய என்றான். இத்தரகய சுத்த ொத்துவிக மைம்
உரடயாரைத் துன்புறுத்த வல்லார்யார்? ஆககவ, மைம் தைராதீர்கள் என்று
சுமித்திரரரயக் கதற்றிைான். உணர்பு உக்கு எைப் பிரித்து உணர்வழிந்து எை
உரரப்பினும் அரமயும். ‘ஊன் சகட்டு, உயிர் சகட்டு, உணர்வுசகட்டு, என்
உள்ைமும் கபாய் நான் சகட்டவா பாடி’ என்ற (திருவா. திருத்சதள்.18.) மணிவாெகர்
பாட்லில் இவ்வரிரெ அரமதல் காண்க. 141

ரகககயி மரவுரி அனுப்புதல்

1747. தாய், ஆற்றுகிலாள்தவன,

ஆற்றுகின்றார்கள் தம் ால்,
தீ ஆற்றுகிலார், தனிச்
சிந்வதயினின் கசற்ற
பநாய் ஆற்றுகில்லார் உயிர்
ப ால நுடங்கு இவடயார்
 மாயாப் ழியாள் தர,
வற்கவல ஏந்தி வந்தார்.
ஆற்றுகிலாள் தாய்தவன - துயரத்ரத ஆற்றமாட்டாதவைாய் உள்ை தாய்
சுமித்திரரரய; ஆற்றுகின்றார்கள் தம் ால் - கதற்றித் சதளிவிக்கின்ற அந்த
இராமலக்குவர்கள் இடத்தில்; தீ ஆற்றுகிலார் - பிரிவுத் தீரய அரணக்கமாட்டார்;
தனிச்சிந்வதயினின்று கசற்ற பநாய் - துரணயற்ற தனித்த மைத்திலிருந்து
சகால்லுகின்ற கவதரைரய ஆற்றுகில்லார் - ஆற்ற மாட்டாத; உயிர் ப ால நுடங்கு
இவடயார் - நுண்ணியதாகிய உயிர்கபாலத் துவளுகின்ற இரடரய உரடய மகளிர்;
மாயாப் ழியாள் தர -என்றும் அழியாத பழிரய உரடய ரகககயியாைவள்
சகாடுத்தனுப்ப; வற்கவல ஏந்தி வந்தார் - மரவுரிரயச் சுமந்து வந்தார்கள்.

ஏவர் மகளிர் ஆயினும் அவரும் இராமன் பிரிவுத் துயரத்தால் துடிக்கின்றைர்.

அவர்கள்ரகயில் மரவுரி சகாடுத்து அனுப்பிைாள் ரகககயி என்பதாம். முன்பும்
“ரகககசியும் சகாடியகூனியும் அல்லாமல் சகாடியார் பிறர் உைகரா” என்ற (1704.)
படியாள் இவ்விருவர் தவிரமற்றவர் அரைவரும். துயரால் துடிக்கின்றவர்ககை
என்பது கபாந்தது. ‘ மாயாப் பழியாள்’ ரகககயி பின்பும் பரதன்’ மாயா வன்பழி
தந்தீி்ர்’ (2177.) என்பது காண்க. வன் கரல - வலிய ஆரட, மாவுரி - ‘வற்கலா’ என்னும்
வடசொல் வற்கரல எைத்தமிழ்முடிபு சபற்றது எைலாம். 142

1748. கார் வானம் ஒப் ான்தவனக்

காண்கதாறும் காண்கதாறும் ப ாய்
நீர் ஆய் உக, கண்ணினும்
கநஞ்சு அழிகின்ற நீரார்,
‘ப ரா இடர்ப் ட்டு அயலார்
உறு பீவழ கண்டும்
தீரா மனத்தாள் தர,
‘வந்தன சீரம்’ என்றார்.
கார் வானம் ஒப் ான்தவன - மரழ கமகத்ரத ஒத்த கருரமயும் தண்ரமயும்
உரடயஇராமரை; காண்கதாறும் காண்கதாறும் - பார்க்கப் பார்க்க; கண்ணினும்
ப ாய் - பார்க்கின்ற கண்ரணக் காட்டிலும் கபாய்; நீர் ஆய் உக - நீராகிச் சிந்த; கநஞ்சு
அழிகின்ற நீரார் - மைம் சகட்டு வருந்துகின்ற தன்ரமயுரடய ஏவல்
மகளிர்(இராமரைப் பார்த்து) ‘ப ரா இடர்ப் ட்டு - நீங்க முடியாத துன்பப் பட்டு;
அயலார் உறு பீவழ கண்டும் - அயலார்கள் படுகின்ற துன்பத்ரதக் கண்டு ரவத்தும்;
தீரா மன்த்தாள் - தன் சகாள்ரகயிலிருந்து நீங்காத மைம் உரடய ரகககயி; தர -
சகாடுத்தனுப்ப; வந்தன சீரம் - வந்தைவாகிய மரவுரி இரவ; என்றார் -
கநரில் இராமரைக் காணும்கபாது கமலும் சநஞ்சு புண்ணாகிறது
அச்கெடியர்களுக்கு. கெடியரது உள்ைத் துயர் இப்பாடலில்ல சதள்ைத் சதளிவு ஆகும்.
143

இலக்குவன் மரவுரிரய ஏற்றுத் தாரயப் பணிதல்

1749. வாள் நித்தில கவண் நவகயார் தர,
வள்ளல் தம்பி,
‘யாணர்த் திருநாடு இழப்பித்தவர்
ஈந்த எல்லாம்
பூணப் பிறந்தானும் நின்றான்;
அவவ ப ார் விபலாடும்
காணப் பிறந்பதனும் நின்பறன்;
அவவ காட்டும் ’ என்றான்.
வாள் நித்தில கவண் நவகயார் தர - ஒளியுரடய முத்துப் கபாலும் சவள்ளிய
பற்கரை உரடயாராய ஏவல் மகளிர் சகாடுக்க; வள்ளல் - இராமன்
தம்பியாயஇலக்குவன்; ‘யாணர்த் திருநாடு இழப்பித்தவர் - புதிய வருவாய்கரைச்
சிறந்த ககாெல நாட்ரட இழக்கும்படி செய்த ரகககயி; ஈந்த எல்லாம் - சகாடுத்த
எல்லாப் சபாருரையும்; பூணப் பிறந்தானும் நின்றான் - அணிந்து சகாள்ைப்
பிறந்தவைாகிய என் தமயனும்இருக்கின்றான்; அவவ - அந்தக் காட்சிகரை; ப ார்
விபலாடும் - கபாரில்ஆற்றல் காட்டும் வில்ரலச் சுமந்து சகாண்கட; காணப்
பிறந்பதனும் நின்பறன் -காண்பதற்குப் பிறந்த நானும் இருக்கின்கறகை; அவவ
காட்டும்’ - அவற்ரறக்காண்பியுங்கள்; ‘என்றான் -

நாடு இழப்பித்த ரகககயிரய ஒன்றும் செய்ய இயலாத எைக்குப் ‘கபார் வில்’

எதற்காகஎன்ற தன்னிரக்கமாகக் கூறியது ‘கபார்விகலாடும்’ என்ற சதாடர்.
144

1750. அன்னான், அவர் தந்தன,

ஆதரத்பதாடும் ஏந்தி,
இன்னா இடர் தீர்ந்து, “உடன்
ஏகு” என, எம்பிராட்டி
கசான்னால், அதுபவ துவண ஆம்’
என, தூய நங்வக
க ான் ஆர் அடிபமல் ணிந்தான்;
அவளும் புகன்றாள்;
அன்னான் - அந்த இலக்குவன்; அவர் தந்தன - அவ் ஏவல் மகளிர் சகாடுத்தைவாகிய
மரவுரிரய; ஆதரத்பதாடும் ஏந்தி - அன்கபாடு சபற்றுக்சகாண்டு ; ‘இன்னா இடர்
தீர்ந்து - துன்பத் துயரம் நீங்கி; உடன் ஏகு’ என - இலக்குவ! இராமனுடன் நீயும்
துரணயாக வைம் செல்க என்று; எம்பிராட்டி கசான்னால் - என் தாய்சுமித்திரர
சொல்வாைாயின்; அதுபவ துவண ஆம்’ - அதுகவ எைக்குப் பற்றுக் ககாடாகஆகும்;
என - என்று நிரைத்து; ***தூய மைம் உரடய சுமித்திரரயின்; க ான் ஆர்அடி பமல்
- சபான் கபாலப் சபாலிந்த பாதத்தின் கமல்; ணிந்தான் -வணங்கிைான்; அவளும்
புகன்றாள் - அவளும் சில சொற்கள் சகான்ைாள்;

தாயின் உத்தரவு சபற்று இராமனுடன் செல்லும் ஆரெயால் அவள் வாயாகலகய

முதலில் அச்சொல்வரகவண்டும் எை எதிர்பார்த்துப் பணிகிறான் இலக்குவன்.
மரவுரிரம ஏற்ற இலக்குவன்குறிப்பறிந்து தாயும் அவரைப் பார்த்துச் சொன்ைாள்.
145

சுமித்திரர இலக்குவனுக்கு அறிவுரர கூறல்

1751. ‘ஆகாதது அன்றால் உனக்கு -

அவ் மனம் இவ் அபயாத்தி;
மா காதல் இராமன் நம்
மன்னவன்; வவயம் ஈந்தும்
ப ாகா உயிர்த் தாயர் நம்
பூங் குழல் சீவத - என்பற
ஏகாய்; இனி, இவ் வயின்
நிற்றலும் ஏதம்’ என்றாள்.
(இராமனுக்கு ஆகிய) அவ்வனம் - அந்தக் காடு; உனக்கு ஆகாதது அன்றால் -நீ
செல்லுதற்குத் தகாதது அன்று; இவ் அபயாத்தி - இந்த அகயாத்தி மாநகர்
கபான்றகதஆகும்; மா காதல் இராமன் நம் மன்னவன் - சிறந்த அன்பிரை உரடய
இராமகை (உைக்குஇனி) நம் மன்ைைாகிய தயரதன் ஆம்; நம் பூங்குழல் சீவத -
நம்முரடய பூக்கள் அணிந்தகூந்தரல உரடய சீரதகய; வவயம் ஈந்தும் - இராமன்
பூமிரயப் பரதனுக்குக் சகாடுத்துக்காடு செல்லத் துணிந்த பின்னும் ; ப ாகா உயிர்த்
தாயர் - கபாகாத உயிரரயுரடயதாய்மார்கள் ஆவர்; என்று - எைக் கருதி; ஏகாய் -
வைத்திற்கு இராமனுடன்செல்வாயாக; இனி இவ்வயின் நிற்றலும் ஏதம்’ - இனிகமல்
இங்கக நீ நின்றுதாமதிப்பதும் குற்றமாகும்; என்றாள் -

‘இராமன் இருக்கும் இடம் அகயாத்தி’ என்னும் உலக வழக்ரககய சுமித்திரர

மகனுக்குக்கூறிைாள். இராமரையும் சீரதரயயும் தந்ரத தாயாகவும், வைத்ரத
அகயாத்தியாகவும் கருதி இங்குள்ைது கபாலகவ வைத்தில்இரு என்றாைாம். ‘என்கற’
‘ஏ’ காரம் கதற்றம். 146

1752. பின்னும் கர்வாள், ‘மகபன!

இவன்பின் கசல்; தம்பி
என்னும் டி அன்று, அடியாரினின்
ஏவல் கசய்தி;
மன்னும் நகர்க்பக இவன்
வந்திடின், வா; அது அன்பறல்,
முன்னம் முடி’ என்றனள்,
வார் விழி பசார நின்றாள்.
பின்னும் - கமலும்; கர்வான் - கூறுவாள்; ‘மகபன! -; இவன்பின்கசல் - இந்த
இராமன் பின்ைால் செல்வாயாக; தம்பி என்னும் டி அன்று - இவன்தம்பி என்கின்ற
முரறயில் நடந்துசகாள்ை அன்று; அடியாரினின் ஏவல் கசய்தி -
இவன்சதாண்டர்கரைப் கபால இவன் இட்ட பணிகரைச் செய்; மன்னும் நகர்க்பக -
நிரலசபற்ற அகயாத்தி நகரத்துக்கு; இவன் வந்திடின் வா - இவன் திரும்பி
வருவாைாயின் நீயும்வருக; அது அன்பறல் - இவன் அகயாத்திக்கு வரமுடியாமல்
கபாகுமாைால்; முன்னம் முடி’ - இவனுக்கு முன்ைம் நீ உயிரரத் துறந்துவிடு;’
என்றன ள் - என்று கூறி வார் விழி பசார நின்றாள் - நீண்ட கண்களிலிருந்து நீர் சபருக
நின்றாள்.

சுமித்திரர தன் மகனுக்குத் தந்த இவ் அறிவுரர நிரைக்க நிரைக்கப் சபருமிதம்

தருவதாகும். இராமனுக்கு ஏகதனும் ஆபத்து வரின் அதரைத் தடுக்க உன் உயிரர
விடவும் தயங்காகதஎன்றாள், ‘முன்ைம் முடி’ என்ற சொல்லால். ‘இந் சநடுங்
சிரலவலானுக்கு ஏவல் செய அடியன்யாகை’ என்று (3778.) அனுமனிடம் இலக்குவன்
பின்ைர்த் தன்ரை அறிமுகப் படுத்திக்சகாள்வதும் காண்க. 147

இராம இலக்குவர் சுமித்திரரயிடம் விரடசபறல்

கலிவிருத்தம்

1753. இருவரும் கதாழுதனர்; இரண்டு கன்று ஒரீஇ

கவருவரும் ஆவினின் தாயும் விம்மினாள்;
க ாரு அருங் குமரரும் ப ாயினார் - புறம்
திரு அவரத் துகில் ஒரீஇ, சீவர சாத்திபய.
இருவரும் கதாழுதனர் - இராம இலக்குவர்கள் இருவரும் (தாரய) வணங்கிைர்;
தாயும் -சுமித்திரரயும்; இரண்டு கன்று ஒரீஇ கவருவரும் ஆவினின் - இரண்டு
கன்றுகரை நீங்கிஅஞ்சுகின்ற பசுப்கபால; விம்மினாள் - மைம் கலங்கித் துடித்தாள்;
க ாரு அரும்குமரரும் - ஒப்பற்ற ரமந்தர்களும்; புறம் திரு அவரத் துகில் ஒரீஇ,
சீவரசாத்திப் ப ாயினார் - உடம்பின் சவளிகய அழகிய இடுப்பில் அணிந்திருந்த
சமல்லிய ஆரடகரை நீக்கிமரவுரிரயத் தரித்துக் சகாண்டு சென்றார்கள்.
இரண்டு கன்றுகரைப் பிரிந்த பசுத் துடிக்குமாறு கபால இராமரையும்
இலக்குவரையும்பிரிகின்ற சுமித்திரர விம்முகிறாள். ‘திரு அரரத்துகில் ஓரீஇ புறம்
சீரர ொத்தி’ எைஇரயக்கலாம். ‘ஏ’ காரம் ஈற்றரெ. 148
இலக்குவரைப் சபற்கறாருடன் இருக்க இராமன் கூறுதல்

1754. தான் புவன சீவரவயத் தம்பி சாத்திட,

பதன் புவன கதரியலான் கசய்வக பநாக்கினான்;
‘வான் புவன இவசயினாய்! மறுக்கிலாது, நீ
யான் புகல் இவனயது ஓர் உறுதி பகள்’ எனா,
தான் புவன சீவரவய - (இராமன்) தான் அணிந்துள்ைது கபான்ற மரவுரிரய; தம்பி
சாத்திட - தம்பியாகிய இலக்குவனும் அணிந்துசகாள்ை; பதன் புவன
கதரியலான்கசய்வக பநாக்கினான் - கதன் நிரறந்த மாரல அணிந்த இலக்குவனின்
செயரல இராமன் பார்த்து; ‘வான்புவன இவசயினாய்! - கதவருலகம் புகழும்
புகழிரை உரடயாய்; நீ மறுக்கிலாது - நீ மறுக்காமல்; யான் புகழ் - நான்
சொல்லுகின்ற; இவனயது ஓர் உறுதி - இத்தரகய ஒரு நல்ல சொல்ரல; பகள்’ -
ககட்பாயாக; ’ எனா - என்று சொல்லி.

புரை சீரர என்றாகரனும் புரைந்தது கபாலும் சீரர என்றுசபாருள் சகாள்க.

‘தம்பியும் ொத்திட’ என்ற எச்ெவும்ரம வருவித்துரரக்கப்பட்டது. சதரியலான்
செய்ரக - இலக்குவன் செயல். பார்த்து; முற்சறச்ெம் இலக்குவன் செய்தரதப்பார்த்து
இராமன் ஒரு கருத்ரதக் கூறலாைான். 149

1755. ‘அன்வனயர் அவனவரும், ஆழி பவந்தனும்

முன்வனயர் அல்லர்; கவந் துயரின் மூழ்கினார்;
என்வனயும் பிரிந்தனர்; இடர் உறாவவக,
உன்வன நீ என்க ாருட்டு உதவுவாய்’ என்றான்.
‘அன்வனயர் அவனவரும் - (தம்பி!) தாய்மார்கள் எல்கலாரும்; ஆழி பவந்தனும் -
தயரதனும்; முன்வனயர் அல்லர் - முன்பிருந்த நிரலரமயில் இருக்கின்றாரல்லர்;
கவந் துயரின் மூழ்கினார் - சகாடிய துன்பத்தில் முழுகியிருக்கிறார்கள்; என்வனயும்
பிரிந்தனர் -(இந்நிரலயில்) என்ரையும் பிரிய உள்ைார்கள். இடர் உறா வவக -இவர்கள்
துன்பம் அரடயாதபடி; என்க ாருட்டு நீ உன்வன உதவுவாய்’ - எைக்காக நீ
உன்ரைகய உதவுவாயாக;’ என்றான் -.

அன்ரையர் அரைவரும் - ககாெரலயும் சுமித்திரரயும் ஏரைய உரிரம

மகளிரும். இராமன்கநாக்கில் ரகககயி விலக்கப்பட்டாள் ஆயினும் ‘சவந்துயரின்
மூழ்கிைார்’ என்னும் பின்வந்த விரையால் ரகககயி விலக்கப்பட்டாைாம்.
150

இலக்குவன் பதில்

1756. ஆண்தவக அம் கமாழி கர, அன் னும்,

தூண் தகு திரள் புயம் துளங்க, துண்கணனா,
மீண்டது ஒர் உயிர் இவட விம்ம விம்முவான்,
‘ஈண்டு, உனக்கு அடியபனன் பிவழத்தது யாது?’
என்றான்,
ஆண் தவக அம்கமாழி கர - ஆடவருள் சிறந்கதாைாகிய இராமன் அந்த
வார்த்ரதசொல்ல; அன் னும் - இலக்குவனும்; தூண்தரு திரள் புயம் -தூணுக்கு
ஒப்பாகியதிரண்ட கதாள்; துளங்க - நடுங்கும்படி; துண் எனா - திடுக்சகன்று அஞ்சி;
மீண்டது ஒர் உயிர் இவடவிம்ம விம்முவான் - திரும்பிவந்ததாகிய ஓர் உயிர் இரடயில்
மீண்டும் கலங்குமாறு துடிப்பவைாய் (இராமரை கநாக்கி ); ‘உனக்கு -; அடியபனன் -
யான்; ஈண்டுப் பிவழத்தது யாது?’ - இங்கக செய்த தவறு என்ை; என்றான் -

இராமனுடன் சீரர ொத்திய கபாது உயிர் திரும்பியது இலக்குவனுக்கு.

இப்கபாதுஅகயாத்தியில் சபற்கறார்க்கு உதவியாக இரு என்று இராமன் தைன்கைாடு
வராதபடி தடுத்தகபாது இரடகய இருப்பதா. கபாவதா என்று துடிக்கிறது எைக்
சகாள்க. 151
1757. ‘நீர் உளஎனின் உள, மீனும் நீலமும்;
ார் உளஎனின் உள, யாவும்; ார்ப்புறின்.
நாள் உள தனு உளாய்! நானும் சீவதயும்
ஆர் உளர்எனின் உளம்? அருளுவாய்!’ என்றான்.
‘நார் உள தனு உளாய்! - நாரண உரடய வில்ரல ஏந்தியவகை; பார்ப்புறின்
ஆராய்ந்து பார்த்தால்; நீர் உள எனின் - தண்ணீர் இருக்குமாைால்; மீனும்நீலமும் உள -
மீன்களும், கருங்குவரையும் உள்ைைவாம்; ார் உள எனின் - இந்தப்பூமி இருக்கும்
எனில்; யாவம் உள - எல்லாப் சபாருளும் உள்ைைவாம் (அரவ கபாலகவ); நானும்
சீவதயும் -; ஆர் உளர் எனின் உளம் - யார் இருந்தால் இருக்கின்றவர்கள்ஆகவாம்;
அருளுவாய் ’ - கூறுவாயாக; ’ என்றான்-.

தன்ணீர் உள்ை வரர மீனும் நீலமும் இருக்கும். அதுகபால, இராமன்

உள்ைதுரணயும்இலக்குவனும் சீரதயும் உைர் என்பதாம். மீன் நீர் உள்ை அைவும்
இருந்து நீர்வற்றிஇல்லாமற் கபாைால் இறந்துபட்சடாழியும். அது இலக்குவனுக்கு
உவரம. நீலம் நீர் உள்ை துரணயும்வாழும் நீர்வற்றி இல்லாமற் கபாைால் காய்ந்து
கிழங்காகக் கிடக்கும்; மீண்டும் நீர்வந்துழி முரைவிட்டுத் தளிர்த்து கமல் வந்து
பூக்கும். அது சீரதக்கு உவரம. பின்ைர்ச்சிலகாலம் இராமரைப் பிரித்து அகொக
வைத்தில் இருந்து வற்றிக் கிடந்து மீண்டும்இராமரைக் கண்டு கூடித் தளிர்த்தாள்
ஆதலின், சிறிதைவு கூடத் தன்ைால் பிரிந்து வாழ இயலாது என்பான் இலக்குவன்
தன்ரை மீைாகச் சொல்லிக்சகாண்டான் என்பது நயம், பூமி இருந்தால் எல்லாப்
சபாருளும் இருக்கும். அது கபால இராமன் இருந்தால் அரைவரும் வாழ்வர்.
‘அருளுவாய்’ என்றுஇராமரைகய பதில் கூறும்படி ரவத்த இலக்குவைது ொதுரியம்
ஈண்டுநுகரத்தக்கது. 152

1758. ‘வ ந்கதாடி ஒருத்தி கசால் ககாண்டு, ார்மகள்

வநந்து உயிர் நடுங்கவும், “நடத்தி கான்” எனா,
உய்ந்தனன் இருந்தனன் உண்வம காவலன்
வமந்தன் என்று, இவனய கசால் வழங்கினாய்?’ எனா.
‘வ ந்கதாடி ஒருத்தி கசால் ககாண்டு - பசிய சபான்ைால் ஆகிய வரையல்கரை
அணிந்த ஒரு ரகககயியின் வார்த்ரதரய ரவத்து; ார்மகள் -நிலமகள்; வநந்து உயிர்
நடுங்கவும் - கதய்ந்து உயிர் தடுமாறவும் (அது கருதாது); ‘கான் நடத்தி எனா’ -
காட்டிற்குச் செல் என்று (உன்ரை ஏவி); உய்ந்தனன்இருந்தனன் உண்வம காவலன் -
பிரழத்து உயிர்வாழும் ெத்தியத்ரதக் காக்கின்ற மன்ைை து; வமந்தன் என்று - மகன்
தாகை என்று கருதி; இவனய கசால்வழங்கினாய்?’ - (என்ரைப் பிரிந்து அகயாத்தியில்
இரு எை) இத்தரகய சகாடுஞ் சொல்ரலச் சொன்ைாய்; ’ எனா - என்று சொல்லி,

‘நின்கண் பரிவு இல்லவர்’ என்ற (1732) செய்யுகைாடு இதரை ஒப்பிட்டால்

இலக்குவன்கூற்றுத் சதளிவாகும். “தந்ரதயர் ஒப்பர் மக்கள் என்பதைால்” இவ்வாறு
கூறிைாகயா என்றான் இலக்குவன். ‘உண்ரம காவலன்’ இங்கு இலக்குவன் கநாக்கில்
இகழ்ச்சிக் குறிப்பாம். 153
1759. ‘ “மாறு இனி என்வன? நீ வனம் ககாள்வாய்” என
ஏறின கவகுளிவய, யாதும் முற்றுற
ஆறிவன, தவிர்க்க’ என, ‘ஐய! ஆவணயின்
கூறிய கமாழியினும் ககாடியது ஆம்’ என்றான்.
‘ஐய! - இராமகை; ‘நீ வனம் ககாள்வாய்’ என - நீ காடு செல்வாய் என்பது ககட்டு;
ஏறின கவகுளிவய - எைக்கு கமல் மிகுந்த சிைத்ரத; “யாதும் முற்றுற - சிறிதும்
இல்லாதபடி கபாக; ஆறிவன, தவிர்க்க’ - அடங்கிநீங்குக; ” என - என்று; ஆவணயின் -
கட்டரையாக; கூறிய கமாழியினும் - (நீ) முன்பு கூறிய சொல்ரலக் காட்டிலும்;
ககாடியது ஆம் - (இப்கபாது கூறியஇச்சொல்) சகாடுரம உரடயது ஆகும்; இனி மாறு
என்வன? - இனி இச்சொல்லுக்கு ஒப்பாகச்சொல்லத்தக்கது கவறு என்ை உள்ை;’
என்றான் -

‘சிைம் தவிர்க’ என்று சொன்ைரதவிட, ‘அகயாத்தியில் தங்குக’ என்ற சொல்

மிகக்சகாடிது என்றான் இலக்குவன். 154

1760. ‘கசய்துவடச் கசல்வபமா, யாதும் தீர்ந்து, எவம,

வக துவடத்து ஏகவும் கடவவபயா? - ஐயா!
கநய் துவடத்து, அவடயலர் பநய மாதர் கண்
வம துவடத்து, உவற புகும் வயம் ககாள் பவலினாய்!’
‘ஐயா! -; கநய் துவடத்து - சநய்யால் துரடக்கப்பட்டு; அவடயலர் - பரகவரது; பநய
மாதர் - அன்புரட மரைவியரது; கண் வம துவடத்து - கண்ணில்எழுதிய ரமரய
அழித்து; உவற புகும் - உரறயின்கண் தங்குகின்ற; வயம் ககாள் -வலிரம சகாண்ட;
பலலினாய்! - கவரல உரடயவகை; கசய்துவடச் கசல்வபமா - நின் முன்கைார்கைால்
கதடப்சபற்றுப் பரம்பரர முரறயால் நிைக்குரியதாகி உள்ைசெல்வமாகிய; யாதும்
தீர்ந்து - எல்லாவற்ரறயும் நீங்கி; எவமக் வக துவடத்து - எங்கரையும் ரகவிட்டு;
ஏகவும் கடவவபயா? - (காட்டிற்குப்) கபாவதற்கும் கடவாகயா.

துருப் பிடிக்காரமப் சபாருட்டு கவலுக்கு சநய் பூசுதல் வழக்கம் ஆதலின்,

‘சநய்யால்துரடத்து’ என்றார். பரகவரரப் கபாரில் சகால்லுதலின் அவர் காதலியர்
அழுத அழுரகயால்அவர்தம் கண் ரம கரரந்து அழியும் ஆதலின், ‘கண் ரம
துரடத்தது’ கவல் என்று எண்ணிகைன், எங்கரையும் ரகவிட்டுச் செல்லத் தயாராகி
விட்டாகயா? என்றான் - எரம என்றது சீரதரயயும் உைப்படுத்தியதாகும். 155
இராமன் உைம் சநகிழ்தல்

1761. உவரத்தபின், இராமன் ஒன்று

உவரக்க பநர்ந்திலன்;
வவரத் தடந் பதாளினான்
வதனம் பநாக்கினான்;
விவரத் தடந் தாமவரக்
கண்வண மிக்க நீர்
 நிவரத்து இவட இவட விழ,
கநடிது நிற்கின்றான்.
உவரத்தபின் - (இவ்வாறு இலக்குவன்) உரரத்த பிறகு; இராமன்-; ஒன்று உவரக்க
பநர்ந்திலன் - ஒரு வார்த்ரதயும் சொல்ல முடியடாதவைாகி; வவரத் தடந்பதாளினான்
வதனம் - மரல கபான்ற அகன்ற கதாள்கரை உரடய இலக்குவைது முகத்ரத
பநாக்கினான் - பார்த்து; விவரத் தடந் தாமவரக் கண்வண மிக்க நீர் - வரும்நீராைது;
நிவரந்து இவட இவட விழ - ஒழுங்காய் இரட இரடகய விழும்படி; கநடிது -நீண்ட
கநரம்; நிற்கின்றான் - நிற்பவன் ஆைான்.

மறு மாற்றம் சொல்ல இயலாது இராமன் உடன்பட்டபடி. இலக்குவன் முகம்

பார்த்த அைவில்மைம் உருகிக் கண்ணீர் சொரியலாைான் இராமன். இலக்குவன்
பரிவும் உரமும் இராமரைஅரெயாநிரலக்கு ஆைாக்கிை. 156

வசிட்டன் வருதலும் சிந்தித்தலும்

1762. அவ்வயின், அரசவவ நின்றும் அன்பினன்

எவ்வம் இல் இருந் தவ முனிவன் எய்தினான்;
கசவ்விய குமரரும் கசன்னி தாழ்ந்தனர்;
கவ்வவ அம் க ருங் கடல், முனியும் கால் வவத்தான்.
எவ்வம் இல் அருந்தவ முனிவன் - துன்பமற்ற அரிய தவத்ரதச் செய்த
முனிவைாயவசிட்டன்; அரசவவ நின்றும் - அரெ ெரப மண்டபத்திலிருந்தும்;
அன்பினன் -இராமனிடத்து அன்ரப உரடயைாய்; அவ்வயின் - அச் சுமித்திரர
மாளிரகயின்கண்; எய்தினன் - அரடந்தான்; கசவ்விய குமரரும் - கநரிய
ரமந்தர்கைாய இராமலக்குவர்களும்; கசன்னி தாழ்ந்தனர் - தரலயால்
வணங்கிைார்கள்; முனியும் - வசிட்டனும்; கவ்வவ அம் க ருங்கடல் - துன்பம்
என்னும் சபரிய கடலில்; கால்வவத்தான் - இறங்கத் சதாடங்கிைான்.

துன்பம் ஏதும் எய்தாது அருந்தவம் முடித்தவன் அன்பிைால் இப்கபாது துன்பக்

கடலில்கால்ரவத்தான் என்றது ஒரு நயம். ‘அன்ைமும் துயர்க்கடல் அடி ரவத்தாள்
அகரா’ (2461.) என்றுபின்வருவதும் காண்க. 157

1763. அன்னவர் முகத்தி பனாடு அகத்வத பநாக்கினான்;

க ான் அவரச் சீவரயின் க ாலிவு பநாக்கினான்;
என் இனி உணர்த்துவது? எடுத்த துன் த்தால்,
தன்வனயும் உணர்ந்திலன், உணரும் தன்வமயான்.
உணரும் தன்வமயான் - எல்லாவற்ரறயும் உணரும் மகா ஞானியாகிய வசிட்டன்;
அன்னவர் - இராமலக்குவர்களின்; முகத்திபனாடு அகத்வத பநாக்கினான் -
முகத்ரதயும் மைத்ரதயும் கண்ணாலும் சநஞ்ெத்தாலும் கநாக்கிைான்; க ான் அவரச்
சீவரயின்க ாலிவு பநாக்கினான் - அழகிய இரடயின்கண் அணிந்துள்ை மரவுரியின்
சபாலிரவயும்பார்த்தான். எடுத்த துன் த்தால் - கமல் ஏறிய துயரத்தால்; தன்வனயும்
உணர்ந்திலன் - தன்ரையும் மறந்தான்; இனி உணர்த்துவது என்? - இனி
அவன்துன்பத்ரதப்பற்றி சொல்வது எவ்வாறு?

கண்ணால் கநாக்குதல், மைத்தால் கநாக்குதல் என்ற கநாக்கம் இருவரகயாதலின்,

முகமும்அகமும் கநாக்கிைான் என்றார். இவர்கள் அணிந்த படியால் சீரர சபாலிவு
சபற்றது என்பார்‘சீரரயின் சபாலிவு’ என்றார். இதுவும் ஒரு நயம்.
158

1764. ‘ வாழ்விவன நுதலிய மங்கலத்து நாள்,

தாழ் விவன அது வர, சீவர சாத்தினான்;
சூழ் விவன நான்முகத்து ஒருவன் சூழினும்,
ஊழ்விவன ஒருவரால் ஒழிக்கற் ாலபதா!
‘வாழ்விவன நுதலிய மங்கலத்து நாள் - மகுடம் தரித்து அரெ வாழ்வு
வாழக்கருதப்சபற்ற அகத மங்கல நல் நாளிகல; தாழ்விவன அது வர -
தாழ்த்துகின்றவிரையாைது வருதலால்; சீவர சாத்தினான் ; - இராமன் மரவுரிரய
அணிந்தான்; சூழ்விவன நான்முகத்து ஒருவன் - விதிரய வகுத்து அளிக்கும் பிரம
கதவகை; சூழினும் - தவிர்க்கும் வழிரயஆகலாசித்தாலும்; ஊழ்விவன -
(செய்தவரைச் சென்று அரடயும்) அந்த ஊழ்விரை; ஒருவரால் -; ஒழிக்கற் ாலபதா?
- நீக்கிக்சகாள்ளும் தன்ரம உரடயகதா? இல்ரலஎன்றபடி.
“ஊழிற் சபருவலி யாவுை மற்சறான்று, சூழினும் தான் முந்துறும்” என்ற
திருக்குறரை இதகைாடுஒப்பிடுக. முன்ைர் நிகழ்ச்சியும், பின்ைர் உலசகாப்பிய ஒரு
கருத்தும் ஒத்து வருதலின்கவற்றுப் சபாருள் ரவப்பணி. விதிக் கடவுைாகிய பிரம
கதவைாகலகய ஊழ்விரைரயத் தடுக்க இயலாதாயின் கவறு ஒருவரலாலும்
இயலாது என்றபடி. திருமாலின் அவதாரமாகிய இராமனுக்கு விரைஎன்பது
ஒன்றில்ரல; ஆயினும், கதவர் கவண்டச் செய்துசகாண்ட ெங்கற்பம்தாகை
இம்மனிதவடிவ நிகழ்ச்சியில் விரையாயிற்சறை உய்த்து உணர்க. செய்த ெங்கற்பம்
அவ்வாகற இரறவற்கும்நிகழும்; அதுவும் மாற்ற ஒண்ணாததாம். ‘ஓ’
விைாப்சபாருட்டு. 159

1765. ‘கவவ் விவனயவள் தர விவளந்தபதயும் அன்று;

இவ் விவன இவன்வயின் எய்தற் ாற்றும் அன்று;
எவ் விவன நிகழ்ந்தபதா? ஏவர் எண்ணபமா?
கசவ்விதின், ஒருமுவற கதரியும் பின்’ என்றான்.
இவ்விவன - இச்சீரர சுற்றிக் காடுகபாதலாகிய செயல்; கவவ்விவனயவள்
தரவிவளந்தபதயும் அன்று - சகாடு விரை பரடத்த ரகககயி சகாடுக்க அவைால்
உண்டாகியதும்அன்று; இவன் வயின் எய்தற் ாற்றும் அன்று - கவசறாரு வரகயால்
ெத்துவகுண வடிவைாகிய இவன்பால் வரக்கடவதும் அன்று; எவ்விவன நிகழ்ந்தபதா?
- எந்தச் செயலால் இப்படிநரடசபற்றகதா?; ஏவர் எண்ணபமா? - யாருரடய
மைக்கருத்தால் நடந்தகதா; பின்ஒருமுவற - பிற்காலத்தில் ஒரு படியாக; கசவ்விதின்
கதரியும்’ - நன்குவிைங்கும்; என்றான் - எை மைத்துள் சொல்லிக்சகாண்டான்.
 சமய்யுணர் ஞானியாகிய வசிட்டன் முன்பு ‘ஈது முன் நிகழ்ந்த வண்ணம் எை
இதயத்து எண்ணி’(208.) யவன் ஆதலின், இந்நிகழ்ச்சியின் வித்து அவனுக்குத்
சதரியும். ஆயினும், அதுஅப்கபாது அவனுக்குத் சதரிந்தது; இப்கபாது மாரயயால்
ஒன்றும் அறிகிலன் ஆயிைன்; அறிவாைாயின் இராமரை கவண்டலும், ரகககயிரயக்
கடிந்துரரத்தலும் முதலியை அவைால்நரடசபறாவாம். அதைாகலகய ‘எவ்விரை
நிகழ்ந்தகதா ஏவர் எண்ணகமா’ எை இரறமாரயயால்முன்ைறிந்ததரைகய மறந்து
அறியாதவன் ஆயிைான் என்க. 160

வசிட்டன் இராமரைத் தடுத்தல்

1766. வில் தடந் தாமவரச் கசங் கண் வீரவன

உற்று அவடந்து, ‘ஐய! நீ ஒருவி, ஓங்கிய
கல் தடம் காணுதி என்னின், கண் அகல்
மல் தடந் தாவனயான் வாழ்கிலான்’ என்றான்.
(வசிட்டன்) வில் தடந் தாமவரக் கசங்கண் வீரவன - வில் ஏந்திய சபரிய
தாமரரமலராகிய சிவந்த கண்கரையுரடய இராமரை; உற்று அவடந்து - சநருங்கி
வந்து; ‘ஐய!-; நீ ஒருவி - அரண்மரைரய விட்டு நீங்கி; ஓங்கிய கல் தடம் காணுதி
என்னின் - உயர்ந்த மரல வழியில் செல்லக் காணுவாய் எனில்; கண் அகல் - இட
மகன்ற; மல் தடந் தாவனயான் - வலிமிக்க சபருஞ்கெரைரயயுரடய தெரதன்;
வாழ்கிலான்’ - வாழ மாட்டான்; (இறந்துபடுவான்); என்றான் -. 161

இராமன் வசிட்டனுக்கு உரரத்த மறுசமாழி

1767. ‘அன்னவன் ணி தவல ஏந்தி ஆற்றுதல்

என்னது கடன்; அவன் இடவர நீக்குதல்
நின்னது கடன்; இது கநறியும்’ என்றனன் -
ன்னகப் ாயலின் ள்ளி நீங்கினான்.
ன்னகப் ாயலின் ள்ளி நீங்கினான் - ஆதிகெடைாகிய படுக்ரகயில்
அறிதுயில்செய்தல் நீங்கி அகயாத்தி வந்த இராமன் (முனிவரை கநாக்கி); ‘அன்னவன்
-தயரதைது; ணி தவல ஏந்தி ஆற்றுதல் என்னது கடன் - கட்டரைரயச் சிரகமற்
சகாண்டுசெய்தல் எைது கடரமயாகும்; அவன் இடவர நீக்குதல் நின்னது கடன் -
அத்தயரதைது துன்பத்ரதப் கபாக்கி ஆற்றுவித்தல் உைது கடரமயாகும்; இது
கநறியும்’ - இது நீதியும்ஆகும்;’ என்றனன் -.

அவதார கநாக்கம் காைகம் செல்வது, அதற்காககவ வந்தவன் என்பரத அறிவிக்க,

‘பன்ைகப்பாயலின் பள்ளி நீங்கிைான்’ என்றார். 162

வசிட்டன் மறுசமாழி

1768. ‘ “ கவவ் வரம்வ இல் சுரம்

விரவு” என்றான் அலன்;
கதவ்வர் அம்பு அவனய கசால்
 தீட்டினாள்தனக்கு,
அவ் அரம் க ாருத பவல்
அரசன், ஆய்கிலாது,
“இவ் வரம் தருகவன்” என்று ஏன்றது
உண்டு’ என்றான்.
(அது ககட்ட வசிட்டன் இராமரை கநாக்கி) ‘கவவ் - சகாடிய; வரம்வ இல் -
எல்ரல இல்லாத; சுரம் - காட்ரட; விரவு’ - கெர்வாய்; என்றான்அலன்’ - என்று
உன்ரைப் பார்த்து அரென் சொன்ைானில்ரல; கதவ்வர் அம்பு அவனய கசால்
தீட்டினாள் தனக்கு - பரகவரது கரணரய ஒத்த சகாடிய வார்த்ரதரய கமலும்
சகாடுரமயாகச் சொன்ை ரகககயிக்கு; அவ் அரம் க ாருத பவல் அரசன் - அந்த
அரத்தால் அராவிக் கூர்ரம செய்யப்சபற்ற கவரல உரடய தெரதன்; ஆய்கிலாது -
ஆராயாமல்; ‘இவ் வரம் தருகவன்’ என்று ஏன்றது உண்டு - இந்த வரத்ரதத் தருகவன்
என்று ஒப்புக்சகாண்டது உண்டு அவ்வைகவ; என்றான்-

தயரதன் உன்ரைக் காட்டுக்கு ஏகும்படி கநராக ஆரணயிடவில்ரல. ரகககயிக்கு

வரம் தந்கதன் என்று ஒப்புக்சகாண்ட அைகவதான். ஆககவ, இதில் அரெைது
ஆரணரய மீறல் என்பது இல்ரல என்று இராமனுக்கு வசிட்டன் கூறிைான்.
வரம்ரப; வரம்பு; ஐகாரம் ொரிரய. 163
இராமன் தந்த விைக்கம்

1769. ‘ஏன்றனன் எந்வத இவ் வரங்கள்; ஏவினாள்

ஈன்றவள்; யான் அது கசன்னி ஏந்திபனன்;
சான்று என நின்ற நீ தடுத்திபயா?’ என்றான் -
பதான்றி நல் அறம் நிறுத்தத் பதான்றினான்.
பதான்றிய நல் அறம் நிறுத்தத் பதான்றினான் - விைங்கிய நல்ல தருமத்ரத உலகில்
நன்கு நிரலசபறுத்த அவதாரம் செய்த இராமன் (வசிட்டரை கநாக்கி); ‘எந்வத - என்
தந்ரதயாகிய தெரதன்; இவ்வரங்கள் - இந்த இரண்டு வரங்கரையும்; ஏன்றனன் -
தருவதாக - தந்ததாக ஒப்புக்சகாண்டான்; ஈன்றவள் - என் தாய்; ஏவினாள் - ஆரண
இட்டாள்; அது - அந்த உத்தரரவ; யான் -; கசன்னி ஏந்திபனன் - தரலகமல்
தாங்கிகைன்; சான்று என நின்ற நீ - இவற்றுக் சகல்லாம் ொட்சியாக இருந்த நீ;
தடுத்திபயா? - இதரை விலக்குகிறாகயா?’ என்றான் -.

வரம் சகாடுப்பதாக ஒப்புக்சகாண்ட பிறகு அரென் ‘என்ரை கநராகக் காட்டுக்குச்

செல்’ என்று பார்த்துச் சொல்லவில்ரல; ஆதலின், காடு செல்வது அரென்
ஆரணயன்று என்று வாதிடுவது சபாருந்துமா?’ என்கிறான் இராமன். ‘ெகல
ொத்திரங்களும் அறிந்தவைாகிய நீ இப்படிச் சொல்லலாமா’ என்பான் ‘ொன்று எை
நின்ற நீ’ என்றான் என்பதும் ஆம். 164

இராமன் புறப்பாடு
1770. என்றபின், முனிவன் ஒன்று இயம் பநர்ந்திலன்;
நின்றனன், கநடுங் கணீர் நிலத்து நீர்த்து உக;
குன்றன பதாளவன் கதாழுது, ககாற்றவன்
க ான் திணி கநடு மதில் வாயில் ப ாயினான்.
என்றபின் - இராமன் இவ்வாறு கூறிய பிறகு; முனிவன் - வசிட்டன்; ஒன்று இயம்
பநர்ந்திலன் - ஒரு வார்த்ரதயும் சொல்ல இயலாது; கநடுங்கண் நீர்நிலத்து நீர்த்து உக -
நீண்ட தன் கண் நீராைது நிலத்தில் ஈரம் செய்து சிந்த; நின்றனன்-; குன்றன பதாளவன் -
மரல கபான்ற கதாள்கரை உரடய இராமன்; கதாழுது - (முனிவரை) வணங்கி;
ககாற்றவன் க ான் திணி கநடுமதில் வாயில் - அரெைது சபான்ைாற செய்யப் சபற்ற
அரண்மரை மதிலின் வாயிலில்; ப ாயினான் - கபாய்ச் கெர்ந்தான்.

குன்றை கதாைவரைப் சதாழுது சகாற்றவைாய இராமன் சநடுமதில் வாயில்

கபாயிைான் என்பதும் ஓர் உரர ஆயினும், வசிட்டரைக் ‘குன்றை கதாைவன்’
எைல்ஏற்புரடத்தாகாரமயின் அவ்வுரர சபாருந்தாரம அறிக. நீர்த்து - நீரின் தன்ரம.
செய்து அதாவதுஈரம் செய்து என்பதாகும். 165

மக்கள் துயரம்

1771. சுற்றிய சீவரயன், கதாடரும் தம்பியன்.,

முற்றிய உவவகயன், முளரிப் ப ாதினும்
குற்றம் இல் முகத்தினன், ககாள்வக கண்டவர்
உற்றவத ஒருவவக உணர்த்துவாம் அபரா.
சுற்றிய சீவரயன் - இரடயில் கட்டிய மரவுரி உரடயைாய்; கதாடரும் தம்பியன் -
தன்ரைப் பின்பற்றிவரும் தம்பிகயாடு; முற்றிய உவவகயன் -
நிரம்பியமகிழ்ச்சியுடன்; முளரிப் ப ாதினும் - தாமரர மலரரவிட; குற்றம்
இல்முகத்தினன் - குற்றமற்ற முகமலர்ச்சி சகாண்டு செல்கின்ற இராமனின்;
ககாள்வக - மைக் கருத்ரத ; கண்டவர் - அறிந்த அந்நகர மக்கள்; உற்றவத -
அரடந்ததுன்பத்ரத; ஒருவவக - ஓரைவுக்கு; உணர்த்துவாம் - சொல்லுகவாம்.
கான் புகும் இராமைது முகமலர்ச்சி தாமரர மலரினும்சபாலிந்தது என்பதால்
அவைது மைத்தின் ெமநிரல அறியலாறிற்று. ‘அகரா’ ஈற்றரெ.
166

1772. ஐயவனக் காண்டலும், அணங்கு அனார்கள்தாம்,

கமாய் இளந் தளிர்களால் முளரிபமல் விழும்
வமயலின் மதுகரம் கடியுமாறு என,
வககளின் மதர் கநடுங் கண்கள் எற்றினார்.
அணங்கு அனார்கள் தாம் - சதய்வ மகளிரர ஒத்த அகயாத்தி நகர மகளிர்; ஐயவனக்
காண்டலும் - (வைம் புகும் மரவுரி அணிந்த) இராமரைக் கண்டவுடன்;
கமாய்இளந்தளிர்களால் - சநருங்கி இைரமயாை தளிர்கரைக் சகாண்டு; முளரிபமல்
விழும் -தாமரர மலர்கமல் வந்து விழுகின்ற; வமயலின் - கள்ளுண்ட மயக்கமுரடய;
மதுகரம் - வண்டுகரை; கடியுமாறு என - ஒட்டும் தன்ரம கபால; வககளின் - தம்
ரககைால்; மதல்கநடுங்கண்கள் - செருக்கிய நீண்ட கண்கரை; எற்றினார் -
கமாதிைார்கள்.
தளிர்கள் -ரககள், தாமரர - முகம். வண்டு - கண்கள்,.ஓட்டுதல் - ரக கைால்
கமாதுதல் எை உவரம காண்க. முடிசூட கவண்டிய அரெ மகன்மரவுரி தரித்தககாலம்
அவர்கள் கண்கைாற் பார்க்கப் சபாறுக்க முடியவில்ரல; ஆதலின் இப்படிச் செய்தைர்.
167

1773. தம்வமயும் உணர்ந்திலர் - தணிப்பு இல் அன்பினால்

அம்வமயின் இரு விவன அகற்றபவா? அன்பறல்,
விம்மிய ப ர் உயிர் மீண்டிலாவமககால்?-
கசம்மல்தன் தாவதயின் சிலவர் முந்தினார்.
சிலவர்த - சிலர்; தணிப்பு இல் அன்பினால் - அடக்க முடியாத அன்பால்; தம்வமயும்
உணர்ந்திலர் - தம் நிரலரயயும் அறியாதவர் கள் ஆயிைராய்; கசம்மல்தன் தாவதயின் -
இராமபிராைது தந்ரதயாகிய அயரதரைவிட ; முந்தினார் -முற்பட்டு இறந்து விண்
சென்றைர்; அம்வமயின் - வருகின்ற பிறப்பில்; இருவிவனஅறுக்கபவா? -
இருவிரைகரையும் இல்லாமல் நீக்கிக்சகாள்ைவா; அன்பறல் - அப்படி
இல்லாமற்கபாைால்; விம்மிய ப ர் உயிர் மீண்டிலாவம ககால் - பிரிவிைால்
துடித்தஅரிய உயிர் சவளிப் கபாைது திரும்ப மீைாரமயாகலா.

சென்ற உயிர் இனித் திரும்பாமல் மீைா உலகம் கெர்ந்ததுஆகலின், ‘இரு விரை

அகற்றகவா’ என்றார். இருவிரை அற்றவர் மீைா உலகம் கெர்வர்ஆதலின்.
168

1774. விழுந்தனர் சிலர்; சிலர் விம்மி விம்மி பமல்

எழுந்தனர்; சிலர் முகத்து இழி கண்ணீரிவட
அழுந்தினர்; சிலர் வதத்து, அளகவல்லியின்
ககாழுந்து எரி உற்கறன, துயரம் கூர்கின்றார்.
சிலர் விழுந்தனர் -; சிலர் பமல் விம்மி விம்மி எழுந்தனர் - சிலர் கமலும்கமலும்
அழுதழுது எழுந்தார்கள்; சிலர் -; முகத்து இழி கண்ணீரிவட அழுந்தினர் -
முகத்திலிருந்து இறங்குகின்ற கண்ணீரினிடத்து அழுந்திப் கபாைார்கள்; சிலர்-;
வதத்து - துடித்து; அனகவல்லியின் - மயிர்க் சகாடியின்; ககாழுந்து எரி உற்கறன -
நுனிதீப்பற்றியது கபால; துயரம் கூர்கின்றார் - துன்பம் மிகுகின்றார். அைகம் என்று
பாடங்சகாண்டு நீர் எைப் சபாரு படுமாதலின் தண்ணீரில் உள்ை சகாடியின்
சகாழுந்து தீப்பற்றியது கபால எை உரரப்பினும்அரமயும். 169

1775. கரும்பு அன கமாழியினர், கண் னிக்கிலர்,-

வரம்பு அறு துயரினால் மயங்கிபயககாலாம்.
இரும்பு அன மனத்தினர் என்ன நின்றனர்!-
க ரும் க ாருள் இழந்தவர் ப ாலும் க ற்றியார்.
 கரும்பு அன கமாழியினர் - கரும்பு கபான்ற கபச்சிரை உரடய மகளிர்;
கண் னிக்கிலர் - கண்ணீர் அரும்பாதவராய்; க ரும் க ாருள் இழந்தவர்
ப ாலும்க ற்றியர் - சபரிய செல்வத்ரத இழந்து விட்டவர்கைது தன்ரமரய
உரடயவராகி; இரும்புஅளமனத்தினர் என்ன நின்றனர் - இரும்ரப ஒத்த மைம்
உரடயவர் என்று கண்கடார் சொல்லும்படி நின்றார்கள்; வரம்பு அறு துயரினால்
மயங்கிபய ககால் - (இவ்வாறுஆைது) அைவற்ற துன்பத்தால் திரகத்ததாகலா?

சபருந்துன்பத்தில் மைம் இறுகிப் கபாதல் உலகியல்; அவ்வாறு ஒருசிலர்

இருந்தைர், ‘ஆம்’ அரெ. 170

1776. கநக்கன உடல்; உயிர் நிவலயில் நின்றில;

‘இக் கணம்! இக் கணம்!’ என்னும் தன்வமயும்
புக்கன; புறத்தன; புண்ணின் கண் மலர்
உக்கன, நீர் வறந்து, உதிர வாரிபய!
உடல் கநக்கன - (சிலர்) உடல்கள் உரடந்தை; உயிர் நிவலயில் நின்றில - உயிர்
இருப்பில் நிரலயாக இல்லாமல் கபாயிை; இக்கணம்! இக்கணம்!
என்னும்தன்வமயும் புக்கன, புறந்தன - இந்தக் கணம் கபாய்விடும் என்னும்
தன்ரமயும் உரடயவாய்உயிர்கள் உள்கை நுரழந்தை, சவளிகய கபாயிை; கண் மலர்
- மலர்க்கண்கள்; நீர்வறந்து - நீர்வற்றி; புண்ணின் - புண்ரணப் கபால; உதிர வாரி -
இரத்தப் சபருக்ரக; உக்கன - சிந்திை.

உடல் சநக்குவிட்டு உயிர் இகதா கபாய்விடும் என்கின்ற நிரலயில் உடலினுள்

நுரழவதும்கபாவதுமாய் ஒரு நிரலயில் நில்லாமல் இருந்தது என்பதாம். கண்கள்
குருதி சிந்திை புண்ரணப்கபால், ‘ஏ’ ஈற்றரெ. 171

1777. இரு வகயின் கரி நிகர் எண் இறந்தவர்,

க ருளகு ஐயில் க யர்த்தனர், தவலவயப் ப ணவர்.
ஒரு வகயில் ககாண்டனர், உருட்டுகின்றனர்;
கரிவகயின் கண் மலர் சூன்று நீக்கினார்.
இரு வகயின் கரி நிகர் எண் இறந்தவர் - இரண்டு ரககரை உரடய யாரைரய ஒத்த
கணக்கற்ற வீரர்கள்; க ருகு ஐயில் - சபரிய ரகவாளிைால்; தவலவயப் ப ணலர் -
தரலரய விரும்பாதவர்கைாய்; க யர்த்தனர் - கபர்த்து எடுத்து; ஒரு வகயில்
ககாண்டனர் - ஒரு ரகயில் ரவத்துக் சகாண்டு; உருட்டுகின்றனர் - உருை விடுகின்றார்
(கவறுசிலர்); சுரிவகயின் -குற்றுரடவாைால்; கண் மலர் ? - மலராகிய கண்ரண;
துன்று - குரடந்து; நீக்கினார் - கபாக்கிைார்.

ஆடல் வீரர்க்கு ‘இரு ரகயின் கரி’ எை உவரம கூறிைார். ‘இருரக கவழத்து

இராகவன்’ என்பது பாலகாண்டத்சதாடர். மகளிர் செயல் கூறியவர், இதைால் ஆடவ
வீரர்செயரலக் கூறிைார். ஐயில்; அயில்-முதற்கபாலி. 172

1778. சிந்தின அணி; மணி சிதறி வீழ்ந்தன;

வ ந் துணர் மாவலயின் ரிந்த, பமகவல;
 நந்தினர், நவக ஒளி விளக்கம்; நங்வகமார்
சுந்தர வதனமும், மதிக்குத் பதாற்றபவ.
நங்வகமார் - மகளிரின்; அணி சிந்தின - ஆபரணங்கள் எங்கும் சிதறிை; மணி சிதறி
வீழ்ந்தன - அவற்றில் சபாதிதந்த மணிகள் எங்கும் உதிர்ந்து விழுந்தை; பமகவல -
அவர் இரடயில் அணிந்த கமகலாபரணம்; வ ந்துணர் மாவலயின் ரிந்த - பசிய
பூங்சகாத்தால் ஆகிய மாரல அறுந்து விழுவது கபால அறுந்து விழுந்தை; நவகஒளி
விளக்கம் - புன்சிரிப்பாகிய முக ஒளி மலர்ச்சி; நந்தின - சகட்டை; சுந்தர வதனமும் -
அவர்கள் அழகிய முகமும்; மதிக்குத் பதாற்ற - நிலவுக்குத்கதாற்றை.

முன்பு மதிரய சவன்ற முகம் இப்கபாது துக்கத்தால்சபாலிவிழத்தலின் மதிக்குத்

கதாற்றது என்றவாறாம். ‘ஏ’ காரம் ஈற்றரெ. 173

அரென் கதவியர் துயரம்

1779. அறு தினாயிரர் அரசன் பதவியர்,

மறு அறு கற்பினர், மவழக் கண்ணீரினர்,
சிறுவவனத் கதாடர்ந்தனர்; திறந்த வாயினர்;
எறி திவரக் கடல் என இரங்கி ஏங்கினார்.
மறு அறு கற்பினர் - குற்றமற்ற கற்பிரை உரடய; அறு தினாயிரர் அரசன்பதவியர் -
அறுபதிைாயிரம் கபராகிய தெரதனுரடய மரைவியர்; மவழக் கண் நீரினர் - மரழ
கபான்ற கண்ணீரர உரடயவராய்; சிறுவவனத் கதாடர்ந்தனர் - இராமரைப்
பின்சதாடர்ந்து; திறந்த வாயினர் - வாய் திறந்து; எறி திவரக்கடல் என
இரங்கிஏங்கினார் - அரல வீசும் கடல் கபால அழுது வருந்திைார்கள். இவர் உரிரம
மகளிர் ஆவர். பரசுராமனிடம் இருந்து தன்ரைக் காத்துக் சகாள்ை
ஒவ்சவாருஆண்டும் மணக் ககாலத்துடன் இருக்க கவண்டிய; தயரதன்
அறுபதிைாயிரம் மகளிரர அறுபதிைாயிரம் ஆண்டுகளில் மணந்தான் என்று ஒரு கரத
உண்டு. இதுகவ வான்மீகத்தில் முந்நூற்ரறம்பதின்மர் எைப்கபெப்சபற்றுள்ைது.
மூவகர பட்டத்தரசியர் ஆவர். 174

1780. கன்னி நல் மயில்களும், குயில் கணங்களும்,

அன்னமும், சிவற இழந்து அவனி பசர்ந்தன
என்ன, வீழ்ந்து உழந்தனர் - இராமன் அல்லது,
மன் உயிர்ப் புதல்வவர மற்றும் க ற்றிலார்.
இராமன் அல்லது - இராமரை அல்லாமல்; மற்றும் - கவறு; மன் உயிர்ப் புதல்வவரப்
க ற்றிலார் - நிரலசபற்ற உயிராக உள்ை புத்திரர்கரைப்சபறாதவர்கைாகிய
அத்கதவியர்; கன்னி நல்மயில்களும் - இைரமயாை நல்ல மயில்களும்; குயில்
கணங்களும் - குயிற் கூட்டங்களும்; அன்னமும் - அன்ைப் பறரவகளும்; சிவற இழந்து
-இறக்ரககரை இழந்து; அவனி பசர்ந்தன என்ன - பூமிரய அரடந்தரவ கபால;
வீழ்ந்து உழந்தனர் .- தரரயில் விழுந்து வருந்திைார்கள்.
 பறரவகளுக்குச் சிறகுகள் வாழ்வின் ஆதாரம். அரத இழந்த பிறகு அரவ வாழ
இயலா. அதுகபாலகவ இராமகை இவர்கள் அரைவர்க்கும் உயிராவான். இராமரை
இழந்து உயிர் வாழஇயலாதவராக ஆயிைர். 175

1781. கிவளயினும், நரம்பினும், நிரம்பும் பகழன,

அளவு இறந்து உயிர்க்க விட்டு அரற்றும் தன்வமயால்,
கதாவள டு குழலிபனாடு, யாழ்க்குத் பதாற்றன -
இவளயவர் அழுதினும் இனிய கசாற்கபள.
இவளயவர் அமுதினும் இனிய கசாற்கள் - இரைய அத்கதவியரின் அமுதத்ரதக்
காட்டிலும்இனிரமயாை சொற்கள்; அளவு இறந்து உயிர்க்க விட்டு அரற்றும்
தன்வமயால் -அைவில்லாமல் சபருமூச்சு விட்டு அழுகின்ற காரணத்தால்;
கிவளயினும் நரம்பினும் நிரம்பும்பகழன - மூங்கிலாலும், நரம்பாலும் செய்யப்
சபற்றைவாகிய; கதாவள டு குழலிபனாடுயாழ்க்குத் பதாற்றன - உள்சதாரை
உரடய புல்லாங்குழகலாடு யாழிரெக்குத் தற்கபாது கதாற்றுப்கபாயிை.
கிரை - மூங்கில். ஆகுசபயராய்ப் புல்லாங்குழலின் இரெரயக் குறித்தது.
நரம்பும்அவ்வாகற யாழிரெரயக் குறித்தது. ககழை - சுரவ உரடயை முன்பு
அம்மகளிர் குரல் ஒலி குழரலயும்யாரழயும் சவன்றது. இப்கபாது அமுது அரற்றிய
காரணத்தால் கதாற்றது என்பதாம். 176

1782. ‘புகழ் இடம், ககாடு வனம் ப ாலும், என்று, தம்

மகன்வயின் இரங்குறும் மகளிர் வாய்களால்,
அகல் மதில் கநடு மவன, அரத்த ஆம் ல்கள்
கலிவட மலர்ந்தது ஓர் ழனம் ப ான்றபவ.
‘புகல் இடம் ககாடு வனம் ப ாலும் என்று’ - இராமனுக்கு இனித் தங்கும்
இடம்சகாடிய வைம் என்று சொல்லி; தம் மகன் வயின் - தம்முரடய மகைாகிய
இராமனிடம்; இரங்குறும் - அவலிக்கின்ற ; மகளிர் வாய்களால் - அத்கதவியரது அமுது
கமலும்சிவந்த வாய்கைால் ; அகல் மதில் கநடு மவன - அகன்ற மதிரல உரடய
சபரிய அரண்மரை; அரத்த ஆம் ல்கள் - செவ்வாம்பற் பூக்கள்; கலிவட -
பகற்காலத்தில்; மலர்ந்தது - மலர்ந்துள்ைதாை; ஓர் ழனம் ப ான்ற - ஒரு வயரலப்
கபான்று ஆயிை.
வாய்க்கு ஆம்பல் உவரம. அழுதலால் கமலும் சிவந்த வாய் செவ்வாம்பல்
மலர்ந்தாற் கபாலும், பல்லாயிரம் கதவியர் அழுதலால் பல செவ்வாம்பல்கள்பகலில்
மலர்ந்த வயல் கபான்றாயிற்று அரண்மரை என்றார். ‘ஏ’ காரம் ஈற்றரெ.
177

1783. திடருவடக் குங்குமச் பசறும், சாந்தமும்

இவட இவட வண்டல் இட்டு ஆரம் ஈர்த்தன;
மிவட முவலக் குவடு ஓரீஇ, பமகவலத் தடங்
கடலிவடப் புகுந்த, கண் கலுழி ஆறு அபரா.,
 கண் கலுழி ஆறு - (அம் மகளிரது) கண்ணீர்ப் சபருக்காகிய கலங்கிய
ஆற்றுசவள்ைம்; திடர் உவடக் குங்குமச் பசறும், சாந்தமும் இவட இவட வண்டல்
இட்டு -திட்டுத் திட்டாகப் சபாருந்திய (மார்பகத்தில் பூெப்சபற்ற) குங்குமச் கெறும்
செஞ்ொந்தமும்ஆகியவற்ரற நடுநடுகவ கெற்றுக் குழம்பாகக் சகாண்டு; ஆரம்
ஈர்த்தன - (அவர்கள் மார்பில் அணிந்துள்ை) முத்துமாரலரய இழத்துக்சகாண்டு;
மிவடமுவலக் குவடு ஒரீஇ -சநருங்கியுள்ை முரலச் சிகரங்களிலிருந்து கீழ் இறங்கி;
பமகவலத் தடங் கடலிவடப் புகுந்த - கமகரலயாகிய அகன்ற கடலுக்குள் நுரழந்து
பாய்ந்தை.

கலுழி - கலங்கிய நீர் ஆரம் - ஆற்ரற கநாக்கின்ெந்தைமாம். மகளிரர கநாக்க

முத்தாரமாம். இங்கு முத்துவடம் சிகலரடயாக அரமந்தது. மற்றரவஉருவகம்.
178

1784. தண்டவலக் பகாசலத் தவலவன் மாதவரக்

கண்டனன் இரவியும், கமல வாள் முகம் -
விண் தலத்து உவறயும் நல் பவந்தற்கு ஆயினும்,
உண்டு இடர் உற்ற ப ாது என் உறாதன?
தண்டவலக் பகாசலத் தவலவன் மாதவர - கொரல சூழ்ந்த ககாெல நாட்டுக்குத்
தரலவைாய தயரதன் கதவியரர; இரவியும் - சூரியனும் (இப்கபாது); கமல
வாள்முகம் கண்டனன் - தாமரர மலர் கபான்ற ஒளியுரடய முகத்ரத (இது காறும்
ஒருசபாழுதும் காணாதவன்) கண்டான்; விண் தலத்து உவறயும் நல்பவந்தற்கு
ஆயினும் - விண்ணின் கண் தங்கியுள்ை கதவ அரெனுக்கு ஆைாலும்; இடர் உற்றப ாது
- துன்பம் வந்தகபாது; உறாதன என் உண்டு? - எரவதாம் வராதரவ உண்டு.

கவற்றுப்சபாருள் ரவப்பணி. துன்பத்தில் இருப்பவர்களுக்கு எல்லா அவமாைமும்

வந்து கெரும் என்பது உலகியல்; அரண்மரைரய விட்டு சவளிகய வராதவர்
ஆதலின்இதுகாறும் சூரியைால் பார்க்கப்படாதது அவர் முகம் என்றாைாம்.
179

1785. தாயரும், கிவளஞரும், சார்ந்துளார்களும்,

பசயரும், அணியரும், சிறந்த மாதரும்,
காய் எரி உற்றனர் அவனய கவ்வவயர்;
வாயிலும் முன்றிலும் மவறய கமாய்த்தனர்.
தாயரும் - தாய்மார்களும்; கிவளஞரும் - உறவிைர்களும்; சார்ந்துளார்களும் - ொர்ந்து
பற்றுக்ககாடாய் எண்ணித் தங்கியுள்ைவர்களும்; பசயரும்அணியரும் - கெய்ரமயிலும்
அண்ரமயிலும் உள்ைாரும்; சிறந்த மாதரும் - அழகிற்சிறந்த மகளிரும்; காய் எரி
உற்றனர் அவனய - சீறும் சநருப்பில் விழுந்தாற்கபான்ற; கவ்வவயர் - துன்பமுற்று;
வாயிலும் முன்றிலும் மவறய - அரண்மரைவாயிலும் முற்றமும் மரறயும்படி;
கமாய்த்தனர் - சநருங்கிைார்கள்.

கவ்ரவ - அரற்றுதலுக்கு ஏதுவாகிய சபருந்துன்பம். 180

 இராமன் தன் மரைரய அரடதல்

1786. இவரத்தனர், இவரத்து

எழுந்து ஏங்கி, எங்கணும்,
திவரப் க ருங் கடல் எனத்
கதாடர்ந்து பின் கசல,
உவரப் வத உணர்கிலன்,
ஒழிப் து ஒர்கிலன்,
வவரப் புயத்து அண்ணல் தன்
மவனவய பநாக்கினான்.
(அரைவரும் ) இவரத்தனர் - அழுதைர்; இவரத்து எழுந்து ஏங்கி - அமுது சமல்ல
எழுந்து புலம்பி; எங்கணும் - எவ்விடத்தும்; திவரப் க ருங்கடல் என - அரல
வீசுகின்ற சபருங்கடல் (சதாடர்வது) கபால; கதாடர்ந்து பின் கசல -(இராமரைப்)
பின்பற்றித் சதாடர்ந்து செல்ல; வவரப்புயத்து அண்ணல் - மரலகபான்றகதாரை
உரடய தரலவைாகிய இராமன்; உவரப் வத உணர்கிலன் - (அவர்களுக்கு)
ஆறுதல்சொல்வரத அறியாமலும்; ஒழிப் து ஓர்கிலன் - (அவர்கரை) வராமல்
தடுப்பதுபற்றிஆராயாமலும்; தன் மவனவய பநாக்கினான் - தன் இல்லத்ரத கநாக்கிச்
சென்றான்.
பின்பற்றி வருவாரரத் தடுத்து நிறுத்தி ஆறுதல் கூறி அகற்ற இயலாமல் இராமன்
தன் மரைக்குச் சென்றான் என்பதாம். ‘உரரப்பரத’ என்பதற்கு அவர்கள்புலம்பிக்
கூறுவரத உணராதவைாய் எை உரரப்பினும் அரமயும். 181

1787. நல் கநடு நளிர் முடி சூட, நல் மணிப்

க ான் கநடுந் பதகராடும் வனி ப ானவன்,
துள் கநடுஞ் சீவரயும் சுற்றி, மீண்டும், அப்
க ான் கநடுந் கதருவிவடப் ப ாதல் பமயினான்.
நல் கநடு நளிர் முடி சூட - சிறந்த சபரிய சபருரம உரடய
மகுடத்ரதச்சூடிக்சகாள்ை; நல் மணிப் க ான் கநடுந் பதகராடும் வனி ப ானவன் -
நல்ல மணிகள்கட்டப்சபற்ற சபான்ைால் ஆகிய சபரிய கதரின்மீது உலாச் சென்ற
இராமன்; மீண்டும் - திரும்பவும்; அப் க ான் கநடுந் கதருவிவட - சபாலிவுசபற்ற
அகத சபருவீதியில்; துன் கநடுஞ் சீவரயும் சுற்றி - சநருங்கிய சபரிய மரவுரிரயச்
சுற்றிக் சகாண்டு; ப ாதல் பமயினான் - கபாவரதப் சபாருந்திைான்.

கதசராடு சென்றவன், சீரரசயாடு சகாண்டு வந்தான் என்பது ஒரு சொல் நயம்.

இரண்ரடயும் இரணத்துக் காட்டி அவலத்ரத கமலும் அதிகமாக்கிைார்
கம்பர்.‘கீழ்த்திரெ வாயில் கணவசைாடு புகுந்கதன், கமற்றிரெ வாயில் வறிகயன்
சபயர்க்கு’ (சிலப். 23:182 - 3) என்ற கண்ணகி நிரலரய ஒப்பிடுக.
182

இராமரை வீதியில் கண்டார் உற்ற வருத்தம்

1788. அந்தணர், அருந் தவர், அவனி காவலர்,
நந்தல் இல் நகருளார், நாட்டுளார்கள், தம்
சிந்வத என் புகல்வது? பதவர் உள்ளமும்
கவந்தனர், பமல் வரும் உறுதி பவண்டலர்.*
அருந்தணர்-; அருந்தவர் - அரிய முணிவர்கள்; அவனிகாவலர் - பூமிஅரெர்கள்; நந்தல்
இல் நகருளார் - சகடுதலில்லாத அகயாத்தி நகரில் உள்ைவர்கள்; நாட்டுளார்கள் -
ககாெல நாட்டில் உள்ைவர்கள்; தம் சிந்வத புகல்வது என்? - மைம்பட்ட துன்பத்ரதச்
சொல்வது எவ்வாறு; பமல்வரும் உறுதி பவண்டலர் - (இராமன்காடு செல்வதால்
தங்களுக்கு) எதிர்காலத்தில் வரும் நன்ரமயும் விரும்பாதவர்கைாய்; பதவர்உள்ளமும்
கவந்தனர் - (இராமைது மரவுரிக் ககாலம் கண்டும்) கதவர்களும் உள்ைம்
சவந்துகபாைார்கள்.

கதவர்களுக்காககவ இராமன் மரவுரி தரித்துக் காடு சென்றாைாகத் கதவர்ககை

அக்ககாலம் கண்டு தரியாதவர்கைாக மைம் சவந்தைர் ஆயின் மற்றவர்
நிரலரயச்சொல்வது எவ்வாறு? என்றாராம். 183

1789. ‘அஞ்சன பமனி இவ் அழகற்கு எய்திய

வஞ்சவன கண்டபின், வகிர்ந்து நீங்கலா
கநஞ்சினும் வலிது உயிர்; நிவனப் து என் சில?
நஞ்சினும் வலிய, நம் நலம்’ என்றார் - சிலர்.
சிலர்-; ‘அஞ்சன பமனி இவ் அழகற்கு எய்திய - ரம கபான்ற உடம்பிரை
உரடயஇந்த எழிரலயுரடய இராமனுக்குப் சபாருந்திய; வஞ்சவன -
சபால்லாங்ரக; கண்டபின் - பார்த்த பிறகும்; வகிர்ந்து நீங்கலா கநஞ்சினும் -
பிைவுண்டு கபாகாத மைத்ரதக்காட்டிலும்; உயிர் வலிது - நம் உயிர் வலிரமயாக
இருக்கிறது; சில நிவனப் து என்? - கவறு சில நிரைப்பதைால் பயன் என்ை; நம்
நலம் - நமது நன்ரம; நஞ்சினும் வலிய’ - விடத்தினும் வலியதாயிராநின்றது;’ என்றார்-.

இராமனுக்கு நிகழ்ந்த இக் சகாடுரம கண்ட பிறகும், நம்சநஞ்சு பிைக்க வில்ரல.

உயிர் கபாகவில்ரல, நமது நலம் அழகாயிருந்தது என்று தம்ரமத்தாகம
சநாந்துசகாள்கின்றைர். 184

1790. ‘ “மண்ககாடு வரும்” என, வழி இருந்தது, யாம்,

எண்ககாடு சுடர் வனத்து எய்தல் காணபவா?
க ண் ககாடுவிவன கசயப்க ற்ற நாட்டினில்
கண்ககாடு பிறத்தலும் கவட’ என்றார் - சிலர்.
சிலர்-; ‘மண் ககாடு வரும்’ என - இராமன் அரொட்சி சகாண்டு முடி
புரைந்துவருவான் எை (அக்காட்சி காண); யாம் வழியிருந்தது - வழியில்
காத்திருந்தது; எண் ககாடு சுடர் வனத்து எய்தல் காணபவா? - நிரைக்கக் சகாடிய
சவப்பமுள்ை காட்டில்செல்லுதரலப் பார்ப்பதற்ககா?; க ண் ககாடுவிவன
கசயப்க ற்ற நாட்டினில் - சபண்சகாடுந்சதாழில் செய்யப் சபாருந்திய நாட்டில்;
கண் ககாடு பிறத்தலும் கவட -(அந்தக் சகாடுரமகரைக் காண) கண்
உரடயவர்கைாகிப் பிறத்தலும் கீழ்த்தரமாைது;’ என்றார் -.

‘கண் செய்த பாவம் கடலிற் சபரிது’ என்று (1706.)முண்சொல்லியரத ஒத்தது இது.

185 1791. ‘முழுவபத பிறந்து உலகு உவடய கமாய்ம்பிபனான்,
“உழுவவ பசர் கானகத்து உவறகவன் யான்” என,
எழுவபத? எழுதல் கண்டு இருப் பத? இருந்து,
அழுவபத? அழகிது இவ் அன்பு!’ என்றார் - சிலர்.
சிலர் -; பிறந்து உலகு முழுவபத உவடய கமாய்ம்பிபனான் - மூத்தவைாகப்
பிறந்துஉலகம் முழுவரதயும் தைக்கு உரடரமயாகப் சபற்ற வலிரம உரடய
இராமன்; ‘உழுவவ பசர்கானகத்து உவறகவற் யான்’ என எழுவபத? - புலி உள்ை
காட்டில் தங்குகவன் யான் என்று சொல்லிப் புறப்படுவதா; எழுதல் கண்டு இருப் பத?
- அவன் புறப்படுவரதப் பார்த்தும்(உடன் செல்லாமல்) நாம் இங்கு சும்மா இருப்பதா;
இருந்து அழுவபத? -; இவ் அன்பு அழகிபத? - (நாம் இவனிடத்தில் ரவத்த அன்பு
அழகாயிருந்தது;’ என்றார்-.

‘எழுவகத? எழுதல் கண்டு இருப்பகத? இருந்து அழுவகத?’ இவ் வடியில் ஒரு

சொல்ரல இன்சைாருசொல் பற்றித் சதாடர்ந்து வந்துள்ை அழகு காண்க. ‘ஒற்ரறச் ெர
மாரல யணி’ எை இதரைக்கூறுவர்; வடசமாழியில்‘ஏகாவளி எைப்சபறும்.
186

1792. வலம் கடிந்து, ஏவழயர் ஆய மன்னவர

‘நலம் கடிந்து, அறம் ககட, நயக்கலீர்கள்; நும்
குலம் கடிந்தான் வலி ககாண்ட ககாண்டவல,
நிலம் கடிந்தாகளாடு நிகர்’ என்றார் - சிலர்.
சிலர் -; வலம் கடிந்து - வலிரம கபாக்கி; ஏவழயர் ஆய மன்னவர -(ஏதும்
செய்யாமல்) அறிவீைர்கைாய் இருக்கும் அரெரரப் பார்த்து; ‘நலம் கடிந்து அறம் ககட
நயக்கலீர்கள் - நன்ரம நீக்கி, தருமம் அழியும்படி செயல் செய்ய
விரும்பாதீர்கள்(அப்படிச் செய்தால்); நும் குலம் கடிந்தான் வலி ககாண்ட ககாண்டவல
- உம்முரடயஅரெர் குலத்ரத (இருபத்சதாரு தரலமுரற) கருவறுத்தவைாகிய
பரசுராமைது பலிரமரய சவற்றி சகாண்டகமகவண்ண இராமரை; நிலம்
கடிந்தாகனாடு - அரொட்சி நிலவுரிரமயிலிருந்து நீக்கியரகககயிகயாடு; நிகர்’ -
நீங்களும் ஒப்பாவீர்;’ என்றார் -.

அரெர்கரை கநாக்கி; ‘அறத்துக்குப் கபாராடுங்கள்; இராமரை மீண்டும்

ஆட்சியில்அமர்த்துங்கள்; இல்ரலகயல் நீங்களும் ரகககயிக்குச் ெமாைமாவீர்கள்
என்றைர் சிலர்என்க. 187

1793. ‘திரு அவர சுற்றிய

சீவர ஆவடயன்,
க ாரு அருந் துயரினன்,
கதாடர்ந்து ப ாகின்றான்.
 இருவவரப் யந்தவள்
ஈன்ற கான்முவள
ஒருவபனா, இவற்கு இவ்
ஊர் உறவு?’ என்றார் - சிலர்
சிலர் -; ‘திரு அவர சுற்றிய சீவர ஆவடயன் - அழகிய இடுப்பின்கண் கட்டிய மரவுரி
உரடரய உரடயவைாய்; க ாரு அருந்துயரினன் - ஒப்பற்ற சபரும் துன்பத்கதாடு;
கதாடர்ந்து ப ாகின்றான் - (இராமரைப் ) பின்பற்றித் துரணயாகச் செல்கின்ற;
இருவவரப் யந்தவள் - (இலக்குமண ெத்துருக்கைராகிய) இரு பிள்ரைகரைப்
சபற்றசுமித்திரரயாைவள்; ஈன்ற - சபற்சறடுத்த; கான்முவள - மகைாகிய
இலக்குவன்; ஒருவபனா? - ஒருவன் மட்டும்தாைா?; இவற்கு இவ்ஊர் உறவு’ -
இராமனுக்கு இந்தஊரில் உறவாக இருப்பவர் (கவறு யாரும் இலகரா);’ என்றார் -.

தாம் இவ்வைவு கபர் இருக்கவும் இலக்குவன் மட்டுி்கம பின் சதாடர்ந்து, செல்வது

கண்டு தம்ரமத் தாகம சநாந்துசகாண்டவர் கபசிய கபச்சுஇது.
188

1794. ‘முழுக் கலின் வலிய நம் மூரி கநஞ்சிவன,

மழுக்களின் பிளத்தும்’ என்று, ஓடுவார்; வழி
ஒழுங்கிய கண்ணின் நீர்க் கலுழி ஊற்றிவட
இழுக்கலில் வழுக்கி வீழ்ந்து, இடர் உற்றார் - சிலர்
சிலர் -; “முழுக் கலின் வலிய நம் மூரி கநஞ்சிவன - சபரிய கல்ரலப்
கபாலவலியதாக உள்ை நமது கடு மைத்ரத; மழுக்களின் பிளத்தும்’ -
ககாடரியால்இரண்டாக்குகவாம்;’ என்று ; ஓடுவார் - ஓடுகின்றார்கள்; வழி
ஒழுக்கியகண்ணின் நீர்க் கலுழி ஆற்றிவட - வழியில் ஒழுகவிடப்பட்ட கண்ணீராகிய
கலங்கியநீர்ப்சபருக்காகிய ஆற்றின்கண்; இழுக்கலில் - கெற்றில்; வழுக்கி வீழ்ந்து -
ெறுக்கி விழுந்து; இடர் உற்றார் - துன்பம் அரடந்தார்.

கலின் - கல்லின் என்பதன் விகாரம். மழு - ககாடரி. ஒடுகின்றவர் தமது கண்ணீர்

ஆற்றுச் கெற்றில் வழுக்கி, வீழ்ந்தார்கள் என்பதாம். இழுக்கல் - கெறு. “இழுக்கல்
உரடயுழி ஊற்றுக்ககால்’ என்னும் குறள் காண்க. (குறள். 415.)
189

1795. க ான் அணி, மணி அணி, கமய்யின் ப ாக்கினர்,

மின் என மீன் என விளங்கும் கமய் விவலப்
ல் நிறத் துகிலிவனப் றித்து நீக்கினர்,
சின்ன நுண் துகிலிவனச் கசறிக்கின்றார் - சிலர்.*
சிலர்-; கமய்யின் - தம் உடம்பிலிருந்து; க ான் அணி, மணி அணிப ாக்கினர் -
சபான்ைாலும் மணியாலும் இயன்ற அணிகலன் கரைக் கழற்றி எறிந்தைராகி; மின்
என விளங்கும் கமய் - மின்ைரலப் கபால விட்டுவிைங்கும் தமது உடம்பில்; மீன் என
விவலப் ல்நிறத் துகிலிவன - விண்மீரைப்கபான்ற சிறந்த விரல பரடத்த பல
நிறமுள்ை உயர்ந்த ஆரடகரைப்; றித்து நீக்கினர் - பிடித்திழுத்து அப்பால் வீசி
எறிந்து; சின்ன நுண்துகிலிவனச் கசறிக்கின்றார் -சிறிய நுண்ணிய ஆரடரய இறுகக்
கட்டுகின்றார்.

இராமன் அணிதுறந்து மரவுரி சகாண்டு செல்லும்கபாது தமக்கு அலங்ரயயும்,

மீன்எை -ஆரடரயயும் குறித்ததாகக் சகாள்க. 190

1796. ‘நிவற மக உவடயவர், கநறி கசல் ஐம்க ாறி

குவற மகக் குவறயினும், ககாடுப் ராம் உயிர்
முவற மகன் வனம் புக, கமாழிவயக் காக்கின்ற
இவறமகன் திருமனம் இரும்பு’ என்றார் - சிலர்.
சிலர்-; ‘நிவற மக உவடயவர் - பல பிள்ரைகரை உரடயவர்கள்; கநறி
கசல்ஐம்க ாறி குவற - மைத்தின் வழியில் செல்கின்ற ஐம்சபாறிகளில் ஒன்றிரண்டு
குரறந்து ஊைமுற்ற; மக - பிள்ரை; குவறயினும் - அழிந்தாலும்; உயிர் ககாடுப் ர் -
தங்கள் உயிரரப் கபாக்கிக்சகாள்வர் (இது உலக வழக்கமாகவும்); முவறமகன் வனம்
புக - அரெ உரிரமக்கு முரறயாக உரிய மூத்த பிள்ரை காடு செல்ல; கமாழிவயக்
காக்கின்ற இவறமகன் - வாய்ரமரயக் காத்து வரம் சகாடுத்துள்ை ெக்கரவர்த்தியின்;
திருமனம்இரும்பு’ - அழகிய மைம் இரும்பாகும்;’ என்றார் -

குரற மக - ஊரம, செவிடு, குருடு முதலிய குரற உரடய பிள்ரை. ‘ஆம்’

உரரயரெ. 191

1797. வாங்கிய மருங்குவல வருத்தும் ககாங்வகயர்,

பூங்ககாடி ஒதுங்குவப ால், ஒதுங்கினர்;
ஏங்கிய குரலினர்; இவணந்த காந்தளின்
தாங்கிய கசங் வக தம் தவலயின்பமல் உளார்.
வாங்கிய மருங்குவல - உள்வாங்கிய சமலிந்து வரையும் இரடரய;
வருத்தும்ககாங்வகயர் - தமது பாரத்தால் வருத்துகின்ற தைங்கரை உரடய அழகிய
மகளிர்; பூங்ககாடி ஒதுங்குவப ால் ஒதுங்கினர் - மலர் பூத்த சகாடி அரெவது கபால்
ஒதுங்கி; ஏங்கிய குரலினர் - அழுத குரல் உரடயதாய்; இவணந்த காந்தனின் -
இரட்ரடயாைகாந்தள் மலர்கபால்; கசங்வக - சிவந்த ரகரய; தம் தவலயின் பமல்
தாங்கியஉளார் - தம் தரலகளின் கமல் தாங்கியவராய் உள்ைைர். மகளிர் தம்
தரலமீது ரகரவத்து அழுதவண்ணம் உைர் என்றார். ‘ரக தரலயின்மீது உைார்
பூங்சகாடி ஒதுங்குவது கபால் ஒதுங்கிைர்’ எை முடிப்பினும்அரமயும்.
192

1798. தவலக் குவட்டு அயல் மதி தவழும் மாளிவக

நிவலக் குவட்டு இவட இவட நின்ற நங்வகமார்,
முவலக் குவட்டு இழி கணீர் ஆலி கமாய்த்து உக,
மவலக் குவட்டு அகவுறு மயிலின் மாழ்கினார்.
தவலக்குவட்டு அயல் - உச்சிச் சிகரத்துக்குப் பக்கத்தில்; மதிதவழும்மாளிவக - ெந்திரன்
தவழ்ந்து செல்லும் உயர்ந்த மாளிரகயிைது; நிவலக் குவட்டு இவடஇவட - கமல்
நிரல என்னும் உப்பரிரக இடங்கள்கதாறும்; நின்ற நங்வகமார் -நின்ற மகளிர்; இழி
கணீர். ஆலி முவலக் குவட்டு கமாய்த்து உக - இறங்குகின்ற கண்ணீி்ர்த் துளி தமது
முரலச் சிகரங்களில் சநருங்கிச் சிந்த; மவலக் குவட்டு -மரலச் சிகரத்தில்; அகவுறு
மயிலின் - அகவுகின்ற மயிரலப் கபால; மாழ்கினார் - மயங்கிைர்.

மயில் அகவுதல் - கூவுதலாம்; இங்கக மகளிர் அழுதலாம். நிரலக்குவட்டு இரட

இரட என்பது ‘பால்கனி’ என்று சொல்லப்படுவதாகவும்சகாள்ைலாம்.
193

1799. மஞ்சு என அகிற் புவக வழக்கு மாளிவக

எஞ்சல் இல் சாளரத்து, இரங்கும் இன் கசாலார்
அஞ்சனக் கண்ணீன் நீர் அருவி பசார்தர,
ஞ்சரத்து இருந்து அழும் கிளியின் ன்னினார்.
மஞ்சு என அகிற் புவக வழங்கும் மாளிவக - கமகம் கபாை அகிற் புரகயாைது
ெஞ்ெரிக்கும் மாளிரகயிைது; எஞ்சல் இல்சாளரத்து - குரறதல் இல்லாத (காற்று
வழங்கும்) பலகணி வழியாக (இராமரைக் கண்டு); இரங்கும் இன்கசாலார் - வருந்தும்
இனியசொல்லிரை உரடய மகளிர்; அஞ்சனக் கண்ணின் - ரம தீட்டப் சபற்ற
கண்ணிலிருந் து; நீர் அருவி பசார்தர - நீர் அருவியாக வழிய; ஞ்சரத்து இருந்து அழும்
கிளியின் - கூட்டின்கண் இருந்து அழுகின்ற கிளிரயப் கபால; ன்னினார் -
சொன்ைரதகய சொல்லிச் சொல்லிப் புலம்பிைார்.

பலகணி வழியாகத் தரலகாட்டி அழும் மகளிர் கூட்டில் இருந்து அழும் கிளி,

கபான்றைர்என்க. பன்னுதல் - திரும்பத் திரும்பச் சொல்லுதல், கிளி சொன்ைரதத்
திரும்பத் திரும்பச்சொல்லும் ஆதலின் இங்கக பன்னுதலுக்கும் உவரமயாயிற்று.
194 1800. நல் கநடுங் கண்களின் நான்ற நீர்த் துளி -
தன் கநடுந் தாவரகள் தளத்தின் வீழ்தலால்,
மன் கநடுங் குமரன்மாட்டு அழுங்கி, மாடமும்
க ான் கநடுங் கண் குழித்து, அழுவ ப ான்றபவ.
நல் கநடுங் கண்களின் நான் நீர்த்துளிதன்ற - (கமல்மாடத்திருந்து இராமரைக்கண்ட
மகளிர்) நல்ல நீண்ட கண்களிலிருந்து விழுந்த நீர்த்துளியிைது; கநடுந் தாவரகள் -
நீண்ட நீர்ப்சபருக்கு; தளத்தின் வீழ்தலால் - கமல் தைத்திலிருந்து கீகழவிழுகின்ற
தன்ரமயால்; மாடமும் - மாளிரகயும்; மன் கநடுங் குமரன் மாட்டு அழுங்கி - அரெ
குமாரனிடத்தில் வருந்தி; க ான் கநடுங் கண் குழித்து - அழகிய சபரிய இடத்ரதக்
குழி செய்து; அழுவ ப ான்றபவ - அழுகின்றை கபால்வை.

கமல் மாடியிலிருந்து காணும் மகளிர் கண்ணீர்த் தாரர மாடித் தைத்திலிருந்து கீகழ

விழும் காட்சி மாளிரககய அழுவதுகபால் என்பது தற்குறிப் கபற்றயிணயாம்- கண் -
இடம் (விழி) சிகலரட. 195

1801. மக்கவள மறந்தனர் மாதர்; தாயவரப்

புக்க இடம் அறிந்திலர் புதல்வர்; பூசலிட்டு
 உக்கனர்; உயங்கினர்; உருகிச் பசார்ந்தனர் -
துக்கம் நின்று அறிவிவனச் சூவறயாடபவ.
துக்கம் நின்று - துயரம் நிரலத்து நின்று; அறிவிவனச் சூவறயாட - அறிரவக்
சகாள்ரையிட்டுச் செல்ல (அதைால் உணர்வு மயங்கி); மாதர் - தாய்மார்கள்; மக்கவள
மறந்தனர் - தங்கள் பிள்ரைகரை மறந்துகபாைார்கள்; புதல்வர் - பிள்ரைகள்;
தாயவரப் புக்க இடம் அறிந்திலர் - தாய்மார்கள்புகுந்த இடத்ரத அறியாதவர் ஆயிைர்;
பூசல் இட்டு - அழுது ஆர்ப்பரித்து; உக்கனர் - மைம் உரடந்து; உயங்கினர் - வாடி;
உருகி - கரரந்து; பசார்ந்தனர் - கொர்வரடந்தார்கள்.

பிள்ரைகள் தாயரரத் கதடும் இயல்புரடயவர் ஆதலின், கதடிக் கிரடயாதவழி

பூெல் இட்டுஉயங்கி உருகிைர் என்க. இதற்குக் காரணம் தாயர் பிள்ரைகரை
மறந்தரமகய. அவர்கள் துக்கம்நின்று அறிவு சகாள்ரை கபாைதால் மறந்தைர்.
எைகவ, இராமன் காடு புகுவது நகரமாந்தரரப்படுத்திய விதம் அறிவித்தவாறு - ‘ஏ’
காரம் ஈற்றரெ. 196

1802. காமரம் கனிந்கதனக் கனிந்த கமன் கமாழி

மா மடந்வதயர் எலாம் மறுகு பசர்தலால்,
பத மரு நறுங் குழல் திருவின் நீங்கிய
தாமவர ஒத்தன - தவள மாடபம.
காமரம் கனிந்து என - காமரம் என்னும் பண் முற்றிப் பழுத்தாற்கபால; கனிந்த
கமன் கமாழி - இனிய சமன்ரமயாை கபச்சிரை உரடய; மா மடந்வதயர் எலாம் -
சபருமயுற்ற மகளிர் எல்லாரும்; மறுகு பசர்தலால் - வீதிரய அரடந்தபடியால்;
தவளமாடம் - சவண்ணிற மாளிரககள்; பத மரு நறுங்குழல் திருவின் நீங்கிய தாமவர
ஒத்தன - கதன் சபாருந்திய நறுமணம் வீசும் சுடர் தரல உரடய திருமகரை விட்டுப்
பிரிந்த தாமரரமலர்கபால் ஆயிை.
காமரம் என்பது பண் நிரம்பிைாற் கபான்ற கபச்சு. மகளிர் கபாைபடியால்
சவறுரமஅரடந்த மாளிரகரயத் திருமகள் நீங்கிய தாமரரகபால் என்றார். தவைம் -
சவண்ரம.“திருப்புறக் சகாடுத்த செம்சபான் தாமரர கபான்று ககாயில், புரிக்குழல
மடந்ரத கபாகப் புலம்சபாடு மடிந்த அன்கற” என்ற சிந்தாமணி (560) இங்கு ஒப்பு
கநாக்கற்குரியது. ‘ஏ’ காரம்ஈற்றரெ. 197

1803. மவழக் குலம் புவர குழல் விரிந்து மண் உற,

குவழக் குல முகத்தியர் குழாம் ககாண்டு ஏகினர் -
இவழக் குலம் சிதறிட, ஏவுண்டு ஓய்வுறும்
உவழக் குலம் உவழப் ன ஒத்து, ஓர் ால் எலாம்.
ஓர் ால் எலாம் - ஒரு பக்கத்தில் எல்லாம்; ஏ உண்டு - அம்பு பட்டு; ஒய்வுறும் -
கொர்வரடந்து இறக்கும் நிரல எய்திய; உவழக்குலம் - மான்கூட்டம்; உவழப் ன
ஒத்து - துடித்து வருந்துவை கபால்; இவழக்குலம் சிதறிட - அணிகலன்கள் கீகழ சிந்த;
மவழக்குலம் புவர குழல் - கமகக் கூட்டம் ஒத்த கூந்தல்; விரிந்து மண் உற - அவிழ்ந்து
தரரயில் புரை; குழாம் ககாண்டு - கூட்டமாகி; ஏகினார் - சென்றார்கள்.
 கதாடு எைப் சபாருள் கூறிகைாம் ஆயினும் குரழ என்பது சதாங்கலாக
இடப்சபற்ற காதணிரயக்குறிக்கும். கதாடு - செறித்த காதணியாம். ககாடு - பரை
கயாரல, குரழ - தளிர் எை இவற்ரற ஒப்பு கநரிக்கி அரமந்த சபயர்கள்.
198

நகரின் சபாலிவு அழிதல்

1804. ககாடி அடங்கின மவனக் குன்றம்; பகா முரசு

இடி அடங்கின; முழக்கு இழந்த ல் இயம்;
டி அடங்கலும், நிமிர் சுங் கண் மாரியால்,
க ாடி அடங்கின, மதில் புறத்து வீதிபய.,
மவனக்குன்றம் - மரைகைாகிய மரலகளில்; ககாடி அடங்கின - சகாடிகள்
அடங்கிப் கபாயிை; பகா முரசு - அரெ முரெம்; இடி அடங்கின - ஒலித்தல்இல்லாமற்
கபாயிை; ல் இயம் - பல வாத்தியங்கள்; முழக்கு இழந்த - ஒலிரயஇழந்தை; டி
அடங்கலும் - பூமி முழுவதிலும்; மதில்புறத்து வீதி - மதிலின் புறம்கப உள்ை வீதிகை;
நிமிர் சுங்கண் மாரியால் - சபருகுகின்ற கண்ணீர் மரழயால்; க ாடி அடங்கின -
புழுதிஅடங்கப் சபற்றை.
சகாடி கட்டப்சபற்ற மாடங்கள் சகாடி இன்றி இருத்தல் வாத்தியங்கள் ஒலியாரம
முதலியைதுயரச் சின்ைங்கைாம். அகயாத்தியின் துயரத்ரத உலகத்தின்கமல் ஏற்றிக்
கூறியது உயர்வுநவிற்சிகய; ஆயினும், உலககம கவதரைப்
படுதற்குரியநிகழ்ச்சிதாகை! 199

1805. அட்டிலும் இழந்தன புவக; அகிற் புவக

கநட்டிலும் இழந்தன; நிவறந்த ால், கிளி
வட்டிலும் இழந்தன; மகளிர் - கால் மணித்
கதாட்டிலும் இழந்தன, மகவும் - பசாரபவ.
அட்டிலும் புவக இழந்தன - ெரமயற்கட்டுகள் (ெரமத்தல் இல்லாரமயால்)
புரகரயஇழந்தை; கநட்டிலும்- உயர்ந்த கமல் மாடங்கள்; அகில் புவக இழந்தன -
(சபண்கள் கூந்தரலப் புரக செய்யாரமயால்) அகில் புரககரை இழந்தை; கிளி -
கிளிகள்; ால் நிவறந்த வட்டிலும் இழந்தன- (ஊட்டுவார் இன்ரமயால்) பால்நிரம்பிய
கிண்ணத்ரத இழந்தை; மகளிர் பசார - தாய்மார்கள் துயரத்தால்கொர்ந்தபடியால்;
மகவும் - பிள்ரைகளும்; கால் மணித் கதாட்டிலும் இழந்தன - கால் உரடய மணிகள்
அழத்திச் செய்யப்சபற்ற சதாட்டிரல இழந்தை.

துயர மிகுதியால் நகர் சதாழில் மறந்தபடிரயச் சொன்ைார். சநடு(ரம) + இல்

=சநட்டில். 200

1806. ஒளி துறந்தன முகம், உயிர் துறந்கதன;

துளி துறந்தன, முகில் கதாவகயும்; தூய நீர்த்
தளி துறந்தன ரி; தான யாவனயும்
களி துறந்தன, மலர்க் கள் உண் வண்டிபன.
 உயிர் துறந்கதன - உயிர் கபாைார் கபால; முகம் - எல்கலாருரடயமுகமும்; ஒளி
துறந்தன - ஒளி மழுங்கிை; முகில் கதாவகயும் - கமகக்கூட்டமும்; துளி துறந்தன -
மரழத் துளி துளிர்த்தரலக் ரகவிட்டை; ரி - குதிரரகள்; தூய நீர்த் தளி துறந்தன-
தூய்ரமயாை நீர்ச் ொரலகரை இழந்தை; தானயாவனயும் - மதப் சபருக்ரகயுரடய
யாரைகளும்; மலர்க் கள் உண் வண்டின் - மலரில் கதன் உண்ணும் வண்ரடப் கபால;
களி துறந்தன - களித்தரலக் ரக விட்டை. தளி - கூடம். வண்டுகள் கதன் உண்டால்
களிக்கும். இங்கக வண்டுகள் களிதுறந்தை என்றதால்இராமன் காடு ஏகும் துயரத்தால்
மலர்களில் கதன் இல்ரலயாயிற்று. 201

1807. நிழல் பிரிந்தன குவட; கநடுங் கண் ஏவழயர்

குழல் பிரிந்தன மலர்; குமரர் தாள் இவண
கழல் பிரிந்தன; சினக் காமன் வாளியும்
அழல் பிரிந்தன; துவண பிரிந்த, அன்றிபல.
குவட- குரடகள்; நிழல் பிரிந்தன- நிழல் செய்தரலக் ரகவிட்டை; கநடுங்கண்
ஏவழயர் குழல் - நீண்ட கண்ரண உரடய மகளிர் கூந்தல்கள்; மலர்பிரிந்தன - மலர்
சூடுதரல விட்டை; குமரர்தாள் இவண கழல் பிரிந்தன - வீரர்கைது அடிகள் கழல்
அணிதரலக் ரகவிட்டை; சினக் காமன் வாளியும் - ககாபம் உரடய மன்மதைது மலர்
அம்புகளும்; அழல் பிரிந்தன - காம சவப்பத்ரத உண்டாக்குதரல ஒழித்தை; அன்றில் -
(என்றும் பிரியாது ஒன்றியிருக்கும்) அன்றிற் பறரவகள்; துவண பிரிந்த- தம்
துரணரயப் பிரிந்து தனித்திருப்பவாயிை.
இராமைது பிரிவு உயிரிைங்கள் இன்பத்ரத இழக்கச்செய்தபடி. யாரும்
குரடபிடித்துச் செல்வது இல்ரல ஆதலின் குரட நிழல் பிரிந்தை என்றார்.யாரும்
கவட்ரக உற்றிலர் என்பதரை மன்மதன்வாளி சவப்பத்ரத விட்டது என்பதால்
உணர்த்திைார். ‘ஏ’ காரம் ஈற்றரெ. 202

1808. தார் ஒலி நீத்தன, புரவி; தண்ணுவம

வார் ஒலி நீத்தன, மவழயின் விம்முறும்;
பதர் ஒலி நீத்தன, கதருவும் - கதண் திவர
நீர் ஒலி நீத்தன நீத்தம் ப ாலபவ.
புரவி - குதிரரகள்; தார் ஒலி நீத்தன - கழுத்திற் கட்டிய கிண்கிணிமாரலயின்
ஓரெரயக் ரகயிட்டை; தண்ணுவம - மத்தைம்; வார் ஒலி நீத்தன - வாரர இழுத்துக்
கட்டலால் விரையும் ஓரெரயக் ரகவிட்டை; கதருவும் - வீதிகளும்; கதண்திவர நீர்
ஒலி நீத்தன நீத்தம் ப ால - சதளிந்த அரல நீர் ஒலிரய விட்ட கடல் கபால; மவழயின்
- கமகம் கபால; விம்முறும் பதர் ஒலி நீத்தன - ஒலிக்கின்ற கதர்களின் ஒலிரய
இழந்தை.

குதிரர ஒட்டுவாரில்ரல, மத்தைம் அடிப்பார் இலர், சதருவில் கதர்கள்

ஓடவில்ரலஎன்றார். அரல ஒழிந்த கடல் கதகராரெ இழந்த சதருவுக்கு உவரம
ஆயிற்று. ‘ஏ’ஈற்றரெ. 203
1809. முழவு எழும் ஒலி இல; முவறயின் யாழ் நரம்பு
எழ எழும் ஒலி இல; இவமப்பு இல் கண்ணினர்
விழவு எழும் ஒலி இல; பவறும் ஒன்று இல,
அழ எழும் ஒலி அலது - அரச வீதிபய.
அரச வீதி - அரெர்களுக்குரிய வீதிகள்; முழவு எழும் ஒலி இல - தண்ணுரமயிலிருந்து
உண்டாகும் ஒலிகள் இல; முவறயின் - இரெ முரறப்படி; யாழ் நரம்புஎழ - யாழின்
கண் நரம்பு எழுப்ப; எழும் ஒலி இல - எழுகின்ற ஒலிகள் இல; இவமப்பு இல்
கண்ணினர் - இரமயாக் கண்ணிைராய கதவர்கைது; விழவு - விழாவிற்காக; எழும் ஒலி
இல - உண்டாகின்ற ஒலிகளும் இல; அழ எழும் ஒலி அலது பவறும் ஒன்று இல -
அழுவதைால் உண்டாகின்ற கூக்குரல் ஓரெ அல்லாமல் கவறு ஓர் ஒலிஇலவாயிை.

முழவு - மத்தைம். தண்ணுரம குடமுழா என்பை ஒரு நிகரை. முரற என்பது

பண்ணாகும்.கதவர்களுக்குச் செய்யும் திருவிழாக்களும் நின்று கபாயிை. ககட்க
கவண்டிய ஓரெகள்ககட்கவில்ரல; ககட்கத் தகாத ஓரெ மட்டுகம ககட்டது.
204

1810. கதள் ஒளிச் சிலம்புகள் சிலம்பு க ான் மவன

நள் ஒலித்தில; நளிர் கவலயும் அன்னபவ;
புள் ஒலித்தில, புனல்; க ாழிலும் அன்னபவ;
கள் ஒலித்தில, மலர்; களிறும் அன்னபவ.*
கதன் ஒலிச் சிலம்புகள் சிலம்பு க ான்மவன - சதளிந்த ஒலிரயயுரடய
காற்சிலம்புகள் இரடயறாது ஒலிக்கின்ற அழகிய வீடுகள் (இப்கபாது); நள் ஒலித்தில
- நள்சைன்ற ஓரெ உரடயவாய் ஒலிக்கவில்ரல; நளிர் - செறிந்த; கவலயும் அன்ன -
கமகரல அணிகளும் ஒலிக்கா ஆயிை; புனல் - நீரில்; புள் ஒலித்தில - பறரவகள்
ஒலிக்கவில்ரல; க ாழிலும் - கொரலகளும்; அன்ன - அதுகபாலப் புள் ஒலிக்கா
ஆயிை; மலர் - பூக்களில்; கள் - வண்டுகள் ஒலித்தில; களிறும் - யாரைகளும் (மதநீர்
படாரமயால்); அன்ன - அதுகபால வண்டுகள் ஒலிக்காவாயிை.
சிலம்பு, கமகரல அணிவாரும் இயங்குவாரும் இல்ரல. பறரவகள் அடங்கிை.
வண்டுகளும்ஓடுங்கிை என்றார். ‘ஏ’ காரங்கள் அரெ. 205

1811. கசய்ம் மறந்தன புனல்; சிவந்த வாய்ச்சியர்

வகம் மறந்தன, சுங் குழவி; காந்து எரி
கநய்ம் மறந்தன; கநறி அறிஞர் யாவரும்
கமய்ம் மறந்தனர்; ஒலி மறந்த, பவதபம.
புனல் - நீரர; கசய்ம் மறந்தன - வயல்கரை மறந்து விட்டை; சுங்குழவி - இைங்
குழந்ரதகரை; சிவந்த வாய்ச்சியர் வக - சிவந்த வாயுரடயதாய் மகளிர் ரககள்;
மறந்தன்- மறந்து கபாயிை; காந்து எரி - விைங்கும்கவள்வித் தீ; கநய்ம் மறந்தன -
சநய்ரய மறந்து கபாயிை; கநறி அறிஞர் யாவரும்- ொத்திரம் அறிந்த ஞானிகள்
அரைவரும்; கமய்- தத்துவப் சபாருரை; மறந்தனர்- மறந்து கபாயிைர்; பவதம்-, ஒலி
மறந்த- ஒலித்தரல மறந்து கபாயிை.
 வயலுக்கு நீர் பாய்ச்சுவார் இல்ரல. குழந்ரதகள் பால் உண்ணவில்ரல. கவள்விகள்
நரடசபறவில்ரல. ொத்திர விொரரண செய்வாரில்ரல. கவதபாராயணங்கள்
நரடசபறவில்ரல என்பதாம். ‘ஏ’ காரம் ஈற்றரெ. 206

1812. ஆடினர் அழுதனர்; அழுத ஏழ் இவச

ாடினர் அழுதனர்; ரிந்த பகாவதயர்,
டினர் அழுதனர்; உயிரின் அன் வரக்
கூடினர் அழுதனர் - குழாம் குழாம்ககாபட.
குழாம் குழாம் ககாடு- கூட்டம் கூட்டமாகத் திரண்டு; ஆடினர்- நடைம்ஆடிக்
சகாண்டிருந்தவர்கள்; அழுதனர்-; அமுத ஏழ் இவச- அமுதம் கபான்ற இனியஏழு
சுரங்கரை; ாடினர் அமுதனர்- பாடிக்சகாண்டிருந்தவர்கள் அழுதைர்;
ரிந்தபகாவதயர் ஊடினர்- அறுத்து வீசிய மாரலயராய் ஊடிக்சகாண்டிருந்தவர்கள்;
அழுதனர்-; உயிரின் அன் வரக் கூடினர்- உயிர்கபாலச் சிறந்த காதலரரக் கூடிய மகளிர்;
அழுதனர்-.
சவவ்கவறு இன்பமாை சதாழிலில் ஈடுபட்டிருந்தவர்கள் அத்சதாழிரலக்
ரகவிட்டு அழுதைர்என்பதாம். ‘ஏ’ ஈற்றரெ. 207

1813. நீட்டில, களிறு வக நீரின்; வாய் புதல்

பூட்டில, புரவிகள்; புள்ளும், ார்ப்பினுக்கு
ட்டில இவர; புனிற்று ஈன்ற கன்வறயும்
ட்டில, கறவவ; வநந்து உருகிச் பசார்ந்தபவ.
களிறு- யாரைகள்; நீரின்- நீரில்; வக நீட்டில- துதிக்ரகரய நீட்டவில்ரல;
புரவிகள்- குதிரரகள்; வாய்- வாயில்; புதல்- புல்; பூட்டில- பூட்டப்சபறவில்ரல;
புள்ளும்- பறரவகளும்; ார்ப்பினுக்கு- தம் குஞ்சுகளுக்கு; இவர ஊட்டில- இரர
உண்பிக்கவில்ரல; கறவவ- பசுக்கள்; புனிற்று- ஈன்றணிரமயாை; ஈன்ற கன்வறயும்-
தாம்சபற்ற கன்ரறயும்; ஊட்டில- பால் ஊட்ட விடவில்ரல; வநந்து உருகிச் பசார்ந்த-
கதய்ந்து இரங்கிச் கொர்ந்தை.
யாரைகள் நீர்உண்ணவில்ரல என்பரத துதிக்ரகரயப் புைலின் நீட்டில என்றார்.
புதல்-புல். புல், சகாள் நிரறந்த ரபயிரைக் குதிரர வாயில் மாட்டித் தின்ைச்
செய்வது வழக்கம்.ஆதலின், ‘புதல் பூட்டில’ என்றார். ‘ஏ’ காரம் ஈற்றரெ.
208

1814. மாந்தர்தம் கமாய்ம்பினின், மகளிர் ககாங்வக ஆம்

ஏந்து இளநீர்களும் வறுவம எய்தின,
சாந்தம்; அம் மகிழ்நர்தம் முடியின், வதயலார்
கூந்தலும் வறுவமவய மலரின் கூலபம.*
மாந்தர்தம் கமாய்ம்பினின் - ஆடவர்கைது வலிய கதாளில்; சாந்தம் -பூெப்சபற்ற
ெந்தைத்ரத; மகளிர் ககாங்வக ஆம் ஏந்து இளநீர்களும் - சபண்கைது தைங்கைாகிய
உயர்ந்துள்ை இைநீர்களும்; வறுவம எய்தின - இல்லாரம அரடந்தை; அம்
மகிழ்நர்தம் முடியின்- அவ் ஆடவர்கைது முடியில் உள்ை; மலரின்கூலம் - பூக்களின்
திரட்சிரய; வதயலார் கூந்தலும் - மகளிரது கூந்தலும்; வறுவமய - இல்லாரம
அரடந்தை.
ஆடவர் கதாளில் பூெப்சபற்ற ெந்தைம் மகளிர் சகாங்ரகரயச் சென்றரடயும்.
இங்கக ஆடவர்ெந்தைம் பூொரமயாலும் மகளிரரத் தழுவாரமயாலும் மகளிர்
சகாங்ரக ெந்தைம் சபறாது வறுரம எய்திைவாம். ஆடவர்தம் தரலமுடியில் உள்ை
மலர், கூட்டத்தால் மகளிர் கூந்தரலச் சென்றரடயும். இங்கக ஆடவர் மலர்
சூடாரமயாலும், மகளிரரக் கூடாரமயாலும் மகளிர் கூந்தல்மலர் வறுரம
அரடந்தைவாம். ‘ஏ’ ஈற்றரெ. 209

கலித்துரற

1815. ஓவட நல் அணி முனிந்தன.

உயர் களிறு; உச்சிக்
சூவட நல் அணி முனிந்தன,
கதாடர் மவன; ககாடியின்
ஆவட நல் அணி முனிந்தன,
அம் க ான் கசய் இஞ்சி;
ப வட நல் அணி முனிந்தன.
கமன் நவடப் புறவம்.
உயர்களிறு - சபரிய யாரைகள்; ஓவட நல் அணி முனிந்தன - முகபடாம்ஆகிய நல்
அணிரய சவறுத்தை; கதாடர்மவன - வரிரெயாை மாளிரககள்; உச்சிச்
சூவடநல்லணி முனிந்தன - தம் சிகரத்தில் அணிதற்குரிய சூடா என்னும் நல்லணிகரை
அணியாமல்சவறுத்தை; அம்க ான் கசய் இஞ்சி - அழகிய சபான்ைாற் செய்த
மதில்கள்; ககாடியின் ஆவட நல் அணி முனிந்தன - சகாடிச் சீரல ஆகிய நல்ல
அழகிரை சவறுத்தை; கமன் நவடப் புறவம் - சமன்ரமயாை நரடயிரையுரடய
புறாக்கள்; ப வட நல்லணி முனிந்தன- கபரடசயாடு கூடிய நல்ல அணிரய
சவறுத்தை.‘முனிந்தை’ என்பது இங்கக புரையாரமரயக் குறித்ததாம். யாரைகள்
முகபடாம் அணிந்துஅலங்கரிக்கப் சபறவில்ரல. மாளிரகயின் ககாபுர உச்சிகள்
அழகு செய்யப் சபறவில்ரல.மதில்களில் சகாடிச் சிரல இல்ரல. புறாவும்
சபரடயும் கூடி அரணயும் அழகு இல்ரல என்பதாம். 210

1816. ‘திக்கு பநாக்கிய தீவிவனப்

யன்’ எனச் சிந்வத
கநக்கு பநாக்குபவார், ‘நல்விவனப்
யன்’ என பநர்பவார்,
க்கம் பநாக்கல் என்?
ருவரல் இன் ம் என்று இரண்டும்
ஒக்க பநாக்கிய பயாகரும்,
அருந் துயர் உழந்தார்.
 ருவரல் இன் ம் என்று இரண்டும் - துன்பம், இன்பம் என்ற இரண்ரடயும்; ஒக்க
பநாக்கிய பயாகரும் - ெமமாகப் பார்க்கின்ற ஞாை கயாகிகளும்; அருந்துயர்உழந்தார் -
அரிய துன்பத்தில் வருந்திைார் (என்றால்); ‘திக்கு பநாக்கிய தீவிவனப் யன்’ எனச்
சிந்வத கநக்கு பநாக்குபவார் - தம் இடத்ரத கநாக்கி வந்த தீவிரையின்பயன் இது
என்று மைம் உரடந்து துன்புற்றுப் பார்ப்பவர்; ‘நல்விவனப் யன்’ என பநர்பவார் -
இது நல்விரையால் விரைந்த பயைாகும் என்று உடன்பட்டு மகிழ்கவாராகிய;
க்கம் பநாக்கல் என் உலக மக்களிடத்து - ஆராய்ந்து கூற என்ை உள்ைது?

தீவிரையில் துவண்டு நல்விரையில் மகிழும் உலகிைர் பற்றிச் சொல்ல என்ை

உள்ைது?என்றார். ஏசைனின் ெமநிரல உரடய ஞானிககை துயர் வடித்தைர் ஆகலின்.
1762, 1763 ஆம்பாடல்களில் வசிட்டன் உணர்வு குறித்தரம இங்கு ஒப்பிட்டுணரத்
தக்கது. 211

1817. ஓவு இல் நல் உயிர் உயிர்ப்பிபனாடு

உடல் வதத்து உவலய,
பமவு கதால் அழகு எழில் ககட,
விம்மல் பநாய் விம்ம,
தாவு இல் ஐம்க ாறி மறுகுற,
தயரதன் என்ன
ஆவி நீக்கின்றது ஒத்தது - அவ்
அபயாத்தி மா நகரம்.
அவ் அபயாத்தி மா நகரம் -; ஓவு இல் நல் உயிர் - ஒழிதல் இல்லாத நல்ல உயிர்;
உயிர்ப்பிபனாடு - சபரு மூச்கொடு; உடல் வதத்து - உடலில் துடித்து; உவலய -
அங்கும் இங்குமாய் வருந்த; பமவு - சபாருந்திய; கதால் எழில்அழகு ககட - பரழய
வைரும் அழகு சகட; விம்மல் பநாய் விம்ம - அழுரககநாய் மிக; தாவு இல் ஐம்க ாறி
மறுகுற - சகடுதல் இல்லாத ஐம்சபாறிகள் சுழன்று கலங்க; தயரதன் என்ன -
தயரதரைப் கபால; ஆவி நீக்கின்றது ஒத்தது - உயிர் விடுவரதத்கபால் உள்ைது.
மன்ைன் எவ்வழி அவ்வழி மன்னுயிர் ஆதலின், அகயாத்தி நகரின் ஆவி நீக்குவார்
கபால்ஆயிைர் என்பரத நகரின்கமல் ஏற்றிக் கூறிைார். உயிர் உரலகிறது. துன்பம்
மிகுகிறது. அழகுசகடுகிறது, ஐம்சபாறி கலங்குகிறது இத் தரையும் உயிர் கபாவதற்கு
முன் நிகழ்வைவாம். 212

இராமன் சீரத இருக்குமிடம் கெறலும் அவள் திடுக்குறலும்

1818. உயங்கி அந் நகர்

உவலவுற, ஒருங்கு, உவழச்சுற்றம்
மயங்கி ஏங்கினர்; வயின்வயின்
வரம்பு இலர் கதாடர,
இயங்கு ல் உயிர்க்கு ஒர்
உயிர் என நின்ற இராமன்
தயங்கு பூண் முவலச் சானகி
இருந்துழிச் சார்ந்தான்.
 அந்நகர் - அந்த அகயாத்தி நகரம்; உயங்கி - வாடி; உவலவுற- வருந்த; ஒருங்கு -
ஒருகெர; உவழச் சுற்றம் - ஏவல் செய்கவார்; மயங்கிஏங்கினர் - அறிவு கலங்கி அழுது;
வயின் வயின்- அங்கங்கக; வரம்பிலர்கதாடர - அகநகர் பின்பற்றி வர; இயங்கு ல்
உயிர்க்கு ஓர் உயிர் என நின்றஇராமன் - ெஞ்ெரிக்கின்ற பல உயிர்கரையும் உடலாகக்
சகாண்டு அவற்றுக்கு ஒப்பற்ற உயிராக இருக்கின்ற இராமன்; தயங்கு - விைங்குகின்ற;
பூண் முவலச் சானகி - அணிகலன் அணிந்த தைங்கரை உரடய சீரத; இருந்துழிச்
சார்ந்தான் - இருந்த அரண்மரைரய அரடந்தான்.

உரழச் சுற்றம் அருகிருந்து கவரல செய்கவார். ‘உயிர்க்கு உயில் எை நின்ற

இராமன்’என்பதரைத் திருமாலாகிய பரம்சபாருள் தத்துவத்தில் உயிர்க்குயிராய்
உள்நின்று உணர்த்தும்தன்ரமரய கநாக்கித் கூறியதாகவும் சகாள்ைலாம்.
213

1819. அழுது, தாயபராடு அருந் தவர்,

அந்தணர், அரசர்,
புழுதி ஆடிய கமய்யினர்,
புவட வந்து க ாரும,
ழுது சீவரயின்
உவடயினன் வரும் டி ாரா,
எழுது ாவவ அன்னாள்,
மனத் துணுககமாடு எழுந்தாள்.
அந்தணர் - கவதியர்; அருந்தவர் - அரிய முனிவர்; அரசர் -; (ஆகிய அரைவரும்)
அழுது -; புழுதி ஆடிய கமய்யினர் - புழுதி படிந்த உடம்பு உரடயவராய்; புவட வந்து
க ாரும - பக்கத்தில் வந்து விம்மியழ; ழுது சீவரயின் உவடயினன் - அழகற்ற மரவுரி
உரட உரடயவைாய்; வரும் டி - (இராமன்) வரும்தன்ரமரய; ாரா - பார்த்து;
எழுது ாவவ அன்னாள் - சித்திரத்தில் எழுதப் சபற்ற பாரவரய ஒத்த சீரத;
துணுக்ககமாடு - மைத்தில்சவருவுதலுடகை; எழுந்தாள் -.

இதுகாறும் காணாததும் எதிர்பாராததுமாை காட்சிரயக் கண்டாள் ஆதலிை,

சீரதக்குத்திடுக்கீடு நிகழ்ந்தது. 214

சீரத இராமரை விைாவுதல்

1820. எழுந்த நங்வகவய, மாமியர்

தழுவினர்; ஏங்கிப்
க ாழிந்த உண் கண் நீர்ப்
புதுப் புனல் ஆட்டினர்; புலம் ,
அழிந்த சிந்வதயள் அன்னம்,
‘ஈது இன்னது’ என்று அறியாள்;
வழிந்த நீர் கநடுங் கண்ணினள்,
வள்ளவல பநாக்கி,
எழுந்த நங்வகவய - (கணவரை கநாக்கி) எழுந்த சீரதரய; மாமியர் -; தழுவினர் -
தழுவிக்சகாண்டு; ஏங்கி - அவலித்து; க ாழிந்த உண்கண் நீர்ப்புதுப்புனல் ஆட்டி -
சிந்திய ரமயுண்ட கண்களிலிருந்து வரும் நீராகிய புதிய நீரில்நீராட்டி; புலம் -
வருந்த; அழிந்த சிந்வதயள் அன்னம் - அதைால்சகட்டழிந்த மைம் உரடயைாய சீரத;
ஈது இன்னது என்று அறியாள் - இதற்குக்காரணம் இன்ைது என்று அறியாதவைாய்;
வழிந்த நீர் கநடுங் கண்ணினள் - வழிகின்ற நீரிரை உரடய நீண்ட கண்ககைாடு;
வள்ளவல பநாக்கி - இராமரைப் பார்த்து,

இதுகாறும் அழுரகரய அறியாதவர் அழுத கண்ணீராதலிை ‘புதுப்புைல்’ என்றார்.

இது குைகச்செய்யுள். 215

கலிவிருத்தம்

1821. ‘க ான்வன உற்ற

க ாலங் கழபலாய்! புகழ் -
மன்வன உற்றது உண்படா,
மற்று இவ் வன் துயர்
என்வன உற்றது? இயம்பு’
என்று இயம்பினாள் -
மின்வன உற்ற
நடுக்கத்து பமனியாள்.
மின்வன உற்ற நடுக்கத்து பமனியாள் - மின்ைரல ஒத்த நடுங்குகின்ற
உடம்பிரைஉரடயைாகிய சீரத; ‘க ான்வன உற்ற க ாலங்கழபலாய்! - சபான்ைால்
செய்த சபாலிவாைவீரக்கழரல அணிந்தவகை; புகழ் மன்வன - கீர்த்தி உரடய
ெக்கரவர்த்திரய; உற்றது உண்படா? - கநரிட்ட துன்பம் ஏகதனும் உைகதா; மற்று -
அப்படிஇல்ரலயாயின்; இவ் வன்துயர் உற்றது என்வன - இக் சகாடிய துன்பம் வந்தது
எதைால்; இயம்பு - சொல்லுக;' என்று இயம்பினாள் - என்று ககட்டாள்.

மாமியார் அழுதபடியால் ெக்கரவர்த்திக்கு ஏகதனும் தீங்கண்கடா என்று

விைாவிைாள்.மற்று, விரைமாற்று. 216

இராமன் பதில்

1822. ‘க ாரு இல் எம்பி புவி புரப் ான்; புகழ்

இருவர் ஆவணயும் ஏந்திகனன்; இன்று ப ாய்,
கருவி மா மவழக் கல் - கடம் கண்டு, நான்
வருகவன் ஈண்டு; வருந்தவல நீ என்றான்.
‘க ாரு இல் எம்பி புவி புரப் ான் - ஒப்பற்ற என் தம்பியாகிய பரதன்
பூமிரயக்காப்பாற்றி அரொள்வான்; புகழ் - புகழ்தற்குரிய; இருவர் ஆவணயும்
ஏந்திகனன் - தந்ரத, தாய் இருவரது கட்டரைரயயும் தரலகமல் தாங்கிகைன்; நான்
இன்று ப ாய் - நான் - இன்கற புறப்பட்டுச் சென்று; கருவி மாமவழக் கல்தடம் கண்டு -
சதாகுதியாை சிறந்த கமகம் நிரம்பிய மரல வழிகரை உரடய காட்ரடப் பார்த்து;
ஈண்டு வருகவன் - இங்கக வருசவன்; நீ வருந்தவல’ - நீ வருத்தமுறாகத; என்றான்-.

‘கருவி’ - இடி, மின்ைல் முதலியவற்ரற உரடய சதாகுதி என்று சபாருள். ‘கருவி

சதாகுதி’(சதால். சொல்.354) “கருவி வாைம்” (அகநா.4:6) என்பது காண்க. சீரதக்கு
வருத்தம்மிகாது இருக்க ‘இன்று கபாய்க் கண்டு வருசவன்’ என்றான்.
217

சீரதயின் துயர்

1823. நாயகன் வனம் நண்ணல் உற்றான் என்றும்,

பமய மண் இழந்தான் என்றும், விம்மலள்;
‘நீ வருந்தவல; நீங்ககவன் யான்’ என்ற
தீய கவஞ் கசால் கசவி சுடத் பதம்புவாள்.
(அது ககட்ட சீரத) நாயகன் வனம் நண்ணல் உற்றான் என்றும்- தன் கணவன்
இராமன்காடு செல்லப்கபாகிறான் என்றும்; பமய மண் இழந்தான் என்றும் -
தைக்குரிரமயாகப்சபாருந்திய இராச்சியத்ரத இழந்துவிட்டான் என்றும் (கருதி);
விம்மலள் - வருந்திைாள் அல்லள்; ‘யான் நீங்குகவன், நீ வருந்தவல’ என்ற தீய
கவஞ்கசால் - யான் காடு செல்கவன் நீ வருத்தமுறாகத என்று சொல்லிய மிகக்
சகாடிய சொல்; கசவி சுடத்பதம்புவாள் - தன் காதுகரைச் சுட்சடரிக்க அதைால்
வாடுவாள் ஆைாள்.
அவன் இழப்புக்கு வருந்தாமல், அவரைத் தான் பிரியும் பிரிவுக்கும், அதைால்
வருந்தாகதஎன்று சொல்லிய சொல்லுக்குகம வருந்திைாள் என்பதாம். எந்நிரலயிலும்
அவரைப் பிரியாரமகயஅவள் கருத்தாம். தன்ரைப் பிரிவதில் அவன் கவரல
உறவில்ரலகய என்பதும் அவள் ஏக்கமாகும். 218

1824. ‘துறந்து ப ாம்’ எனச் கசாற்ற கசால் பதறுபமா -

உவறந்த ாற்கடற் பசக்வக உடன் ஓரீஇ,
அறம் திறம்பும் என்று ஐயன் அபயாத்தியில்
பிறந்த பின்பும், பிரியலள் ஆயினாள்?
(நாமும் உடன் அவதரிக்காவிட்டால்) ‘அறம் திறம்பும்’ என்று - தருமம்
நிரலசகடுகம என்று கருதி; உவறந்த ாற்கடல் பசக்வக தாம்- வசித்த பாற்கடலில்
உள்ைஆதிகெடைாகிய படுக்ரகரய; உடன் ஓரீஇ - ஒன்றாக விட்டு நீங்கி; ஐயன்-
திருமால்; அபயாத்தியில் பிறந்தபின்பும் - அகயாத்தியில் அவதரித்த பிறகும்; பிரியலள்
ஆயினாள் - அவரைப் பிரியாது உடன் உரறய வந்தவள் ஆகிய சீரத; துறந்துப ாம்
எனச் கசாற்ற கசால் - தன்ரைப் பிரிந்து விட்டுப் கபாகவன்’ எைப்
சபாருள்படுமாறுஅவன் சொன்ை சொல் ககட்டு; பதறுபமா? - ஆற்றவகைா?

ஐயன் மட்டும் அவதாரம் செய்தால் ‘அறம் திறம்பும்’ என்று கருதி, அதற்காககவ

தானும்உடன் அவதரித்தவள், இப்கபாது பிரிவரதத் தாங்க இரெவகைா?
219
1825. அன்ன தன்வமயள், ‘ஐயனும், அன்வனயும்,
கசான்ன கசய்யத் துணிந்தது தூயபத;
என்வன, என்வன, “இருத்தி” என்றான்?’ எனா,
உன்ன, உன்ன, உயிர் உமிழா நின்றாள்.
அன்ன தன்வமயள் - அத்தரகய இயல்பிரை உரடய சிரத; ‘ஐயனும்
அன்வனயும்கசான்ன- தந்ரதயும் தாயும் இட்ட கட்டரைகரை; கசய்யத் துணிந்தது
தூயபத - நடந்த முடிவு செய்தது தூய்ரம உரடயகத (ஆயினும்); என்வன-; என்வன
இருத்தி என்றான்?’- எதைால் அரண்மரையிகலகய இரு என்று சொன்ைான்; எனா -
என்று; உன்னி உன்னி - நிரைத்து நிரைத்து; உயிர் உமிழா நின்றாள் - உயிர் துடிப்ப
இருந்தாள்.

குரவர் சொல் ககட்டல் அறகம ஆயினும் சகாண்ட மரைவிரயப் பிரிதல் எதைால்

என்றுஅறியாது வருந்துவன் ஆயிைாள். பாற்கடலிலிருந்து பிரியாமல் அகயாத்தி
வரர உடன்வந்தவள், அகயாத்தியிலிருந்து அருகில் உள்ை வைம் கபாகாமல்
தடுக்கப்சபறுவது கண்டுவருந்திைாைாம். 220

இராமன் ‘இருத்தி’ என்றதன் காரணம் கூறல்

1826. ‘வல் அரக்கரின் மால் வவர ப ாய் விழுந்து,

அல் அரக்கின் உருக்கு அழல் காட்டு அதர்க்
கல் அரக்கும் கடுவமய அல்லல - நின்
சில் அரக்குண்ட பசவடிப் ப ாது’ என்றான்.
(இராமன்) ‘நின் - (சீரதகய!) உைது; சில் அரக்கு உண்ட - குளிர்ந்தசெம்பஞ்சுக்
குழம்பு ஊட்டப்சபற்ற; பசவடிப் ப ாது - சிவந்த அடிமலர்கள்; வல்அரக்கரின் -
சகாடிய அரக்கர் கபாலத் (கதான்றும்); மால் வவர - சபரியமரலயில்; ப ாய் விழுந்து -
சென்று பரவி; அல் - இரவிலும்; அரக்கின் உருக்கு அழல் காட்டு அதர் - அரக்கிரை
உருக்கிைாற்கபால சவப்பத்ரதச்செய்கின்ற காட்டு வழியில் உள்ை; கல் - கற்கள்;
அரக்கும் - உராய்கின்ற; கடுவமய அல்ல’ - கடுரமயுரடயை அல்ல;’ என்றான் -.
மரலவழி, காட்டுவழி, இரவிலும் சவப்பம் செய்யும் வழி, கூரிய கற்கள் உற்ற
வழி எைகவசவப்பமாை - கூர்ங்கற்கள் உராய்வதைால் ஏற்படும் வலிரயத் தாங்கும்
கடுரமயுரடய பாதம் அல்ல உன் பாதம்; குளிர்ந்த செம்பஞ்சுக் குழம்பு ஊட்டிய
சமல்லிய மலரரைய பாதம். அதைால்தான்.‘இருத்தி’ என்கறகை அன்றி உன்ரைப்
பிரிதல் வல்லரமயால் சொன்கைன் என்று கருதாகதஎன்பது கபால இராமன்
கூறிைான். 221

சீரத தன் மை ஆற்றரல உரரத்தல்

1827. ‘ ரிவு இகந்த மனத்து ஒரு ற்று இலாது

ஒருவுகின்றவன; ஊழி அருக்கனும்
எரியும் என் து யாண்வடயது? ஈண்டு, நின்
பிரிவினும் சுடுபமா, க ருங் காடு?’ என்றாள்.
 ‘ ரிவு இகந்த மனத்து ஒரு ற்று இலாது - இரக்கம் அற்ற மைத்தில் ஒரு
சிறிதும்விருப்பம் இல்லாமல்; ஒருவுகின்றவன - என்ரை விட்டு விலகிச்
செல்கின்றாய்; ஊழி அருக்கனும் - பிரைய காலத்துச் சூரியனும்; எரியும் என் து -
கடுவான்என்பது; யாண்வடயது? - எவ்விடத்துள்ைது? ஈண்டு - இவ்விடத்து
(என்திறத்தில்); நின் பிரிவினும் - உன் பிரிவு சுடுவரதக் காட்டிலும்; க ருங்காடு -
உன்னுடன் நான் வரும் அப்சபரிய காடு; சுடுபமா?’ - என்ரைச் சுடுகமா;’ என்றாள் -.

உன்ைால் வரும் பிரிவுத் துயராகிய சவப்பத்துக்கு ஊழிக்காலத்துச் சூரிய

சவப்பமும்நிகராகாது; எைகவ, ‘பிரிவினும் சுடுகமா சபருங்காடு’ என்றாள்.
‘சபருங்காடு இன்ைாஎன்றீராயின். இனியகவா சபரும தமிகயற்கு மரைகய’
(குறுந். 124) என்பதும் காண்க. 222

1828. அண்ணல், அன்ன கசால் பகட்டனன்; அன்றியும்,

உள் நிவந்த கருத்தும் உணர்ந்தனன்;
கண்ணின் நீர்க் கடல் வகவிட பநர்கிலன்,
எண்ணுகின்றனன், என் கசயற் ாற்று?’ எனா,
அண்ணல் - இராமன்; அன்ன கசால் பகட்டனன் - அவள் சொன்ை
அத்தரகயவார்த்ரதரயக் ககட்டான்; அன்றியும் - அதன் கமலும் ; உள் நிவந்த
கருத்தும் உணர்ந்தனன் - அவள் மைத்தில் தரல எடுத்த நிரைரவயும்
உணர்ந்துசகாண்டான்; கண்ணின்நீர்க்கடல்- உடன்படாதவைாய்; ‘என்கசயற் ாற்று’
எனா - செய்தற்குத்தகுதியாைது யாது என்று; எண்ணுகின்றனன் - சிந்திப்பாைாைான்.

‘அகயாத்தியில் உள்ை கண்ணீர்க் கடலின் இரடகய அவரைக் ரகவிட

உடன்படாது’ என்றும்சபாருள் கூறலாம். சொல்லும் சிந்தரையும் ஒன்றாக இருப்பது
உணர்ந்து சிந்திப்பான் ஆயிைன்இராமன். 223

சீரத மரவுரி அணிந்து இராமன்பால் வந்து நிற்றல்

1829. அவனய பவவல, அக மவன எய்தினள்;

புவனயும் சீரம் துணிந்து புவனந்தனள்;
நிவனவின், வள்ளல் பின் வந்து, அயல் நின்றனள்-
வனயின் நீள் கரம் ற்றிய வகயினாள்.
அவனய பவவல - அப்சபாழுது; அகமவன எய்தினள் -
மாளிரகக்குள்கைசென்றாள்; புவனயும் சீரம் - உடுத்தற்குரிய மரவுரிரய; துணிந்து -
(செய்யத்தக்கது இதுதான் எை எண்ணி) உறுதிசெய்துசகாண்டு; புவனந்தனள் -
உடுத்திக் சகாண்டு; நிவனவின் - உடன் கபாம் கருத்கதாடு; வள்ளல் பின் வந்து -
இராமனுக்குப்பின்புறமாக வந்து; அயல் - அருகிகல; வனயின் நீள்கரம் ற்றிய
வகயினாள் - பரைகபான்று நீண்ட இராமைது ரகரயப் பற்றிக் சகாண்ட
செயலிைைாய்; நின்றனள்- ‘நிரைவின்’ என்பதற்கு நிரையும் மாத்திரத்து எைக்
கூறி, இராமன் சிந்திக்குமைவிகலகயஅவ்வைவு விரரவாக மரவுரி உடுத்தி அயல்
வந்து நின்றாள் எைலும் ஆம். ரகயிைள் - செயலிைள்(ரக - செய்ரக) எண்ணல்,
துணிதல், செய்தல் மூன்றும் பிராட்டியிடத்து விரரந்து நிகழ்ந்தை.
224
 சீரதரயக் கண்கடார் வருத்தம்

1830. ஏவழதன் கசயல் கண்டவர் யாவரும்

வீழும் மண்ணிவட வீழ்ந்தனர்; வீந்திலர்;
வாழும் நாள் உள என்றபின் மாள்வபரா? -
ஊழி ப ரினும் உய்குநர் உய்வபர!
ஏவழ தன் கசயல் - சீரதயின் மரவுரி உடுத்த செயரலக்; கண்டவர் யாவரும் -
பார்த்த எல்கலாரும்; வீழும் மண்ணிவட வீழ்ந்தனர் - இறத்தற்கு இடமாை
நிலத்தில்விழுந்தார்கள்; வீந்திலர் - இறக்கவில்ரல; வாழும் நாள் உள என்றபின் -
ஆயுள் நாள் இன்னும் இருக்குமாைால் அவர்கள்; மாள்வபரா? - இறப்பார்ககைா;
ஊழி ப ர்கினும் - பிரையகம கநரிட்டாலும்; உய்குநர் உய்வர் - பிரழக்கும் விதி
உள்ைவர் பிரழப்பர்.

மிக்க கொகமும் உயிர்த்துடிப்பும் நிகழ்ந்தது கண்டவர் வீழ்ந்து

இறக்காரமக்குக்காரணம் அவர்களுக்கு ஆயுள் உள்ைரமகய அன்றி கவறன்று
என்றார். கவற்றுப்சபாருள் ரவப்பணி. ‘ஏ’காரம் ஈற்றரெ. 225

1831. தாயர், தவ்வவயர், தன் துவணச் பசடியர்,

ஆயம் மன்னிய அன்பினர் என்று இவர்
தீயில் மூழ்கினர் ஒத்தனர்; கசங்கணான்
தூய வதயவல பநாக்கினன், கசால்லுவான்;
தாயர் -; தவ்வவயர் - தமக்ரகமார்கள்; தன்துவணச் பசடியர் - சீரதக்குத்
துரணயாகிய கதாழிப் சபண்கள்; ஆயம் மன்னிய அன்பினர்- கதாழியர்கூட்டமாக
உள்ை அன்பிரை உரடயவர்கள்; என்று இவர் -; தீயில் மூழ்கினர் ஒத்தனர் -
சநருப்பில் விழுந்து முழுகியவர்கரைப் கபான்று ஆைார்கள்; கசங்கணான் -
சிவந்தகண்கரை உரடய இராமன்; தூய வதயவல பநாக்கினன் கசால்லுவான் - கற்பிற்
சிறந்தசீரதரயப் பார்த்துச் சொல்லுகின்றான்;
ஆடவர்க்குச் செங்கண் கூறல் வழக்கு. கநாக்கிைன்-முற்சறச்ெம். 226

இராமன் சீரத உரரயாடல்

1832. ‘முல்வலயும் கடல் முத்தும் எதிர்ப்பினும்,

கவல்லும் கவண் நவகயாய்! விவளவு உன்னுவாய் -
அல்வல; ப ாத அவமந்தவன ஆதலின்,
எல்வல அற்ற இடர் தருவாய்’ என்றான்.
‘முல்வலயும் கடல் முத்தும் எதிர்ப்பினும் - முல்ரல அரும்பும், கடலில்
விரைந்தமுத்தும் கபாட்டியிட்டாலும்; கவல்லும் கவண்நவகயாய்! - அவற்ரற
சவல்லுகின்ற சவள்ளியபற்கரை உரடயவகை; விவளவு உன்னுவாய் அல்வல -
(உடன் வருதலால்) உண்டாகக் கூடியதீரமரயக் கருதுகின்றாயில்ரல; ப ாத
அவமந்தவன - உடன் வருதற்குச் சித்தமாய்விட்டாய்; ஆதலின் -; எல்வல அற்ற -
அைவற்ற; இடர் தருவாய்’ - துன்பங்கரை உண்டாக்குவாய்;’ என்றான் -.

எதிரது கநாக்கிக் கூறியது. உன் கால்கள் சமன்ரமயாைரவ என்று கூறிமுன்

மறுத்தவன்இப்கபாது ‘நீ காட்டிற்கு வருதலால் கணக்கற்ற தீங்கு விரையும்’ என்று
கூறி மறுக்கலாைான்.சபண்டிர் உடன்வரின் அவர்கரைக் காத்தல் முதலிய
முயற்சிகளில் பல தீரமகரைச் ெந்திக்க கநரும் என்பது இராமன் கணிப்பு.
227

1833. ககாற்றவன் அது கூறலும், பகாகிலம்

கசற்றது அன்ன குதவலயள் சீறுவாள்,
‘உற்ற நின்ற துயரம் இது ஒன்றுபம’
என்- துறந்தபின், இன் ம் ககாலாம்?’ என்றாள்.
ககாற்றவன் - அரெைாகிய இராமன்; அது கூறலும் - அச்சொல் சொல்லுதலும்;
பகாகிலம் கசற்றது அன்ன குதவலயள் - குயில் ககாபம் சகாண்டது கபான்றகுதரலப்
கபச்சிரை உரடய சீரத; சீறுவாள் - ககாபித்து; ‘உற்ற நின்ற துயரம் இது ஒன்றுபம? -
உம்ரம அரடந்து நின்ற துன்பம் நான் உடன் வருவதாகிய இது ஒன்றுதாகைா; என்
துறந்த பின் இன் ம் ககால்’ - என்ரை இங்கககய விட்டு விட்டுப் கபாைபிறகு
காட்டில் உங்களுக்கு இன்பகம உண்டாகும் கபாலும்;’ என்றாள் -.

குதரல - சபாருள் சதரிந்து சொல் சதரியாதது. ‘ஆம்’ உரரயரெ. ‘சகால்’ ஐயம்.

228
இராமன் புறப்பாடு

1834. பிறிது ஓர் மாற்றம் க ருந்தவக ப சலன்;

மறுகி வீழ்ந்து அழ வமந்தரும் மாதரும்
கசறுவின் வீழ்ந்த கநடுந் கதருச் கசன்றனன் -
கநறி க றாவம அரிதினின் நீங்குவான். 1
க ருந்தவக - இராமன்; பிறிது ஓர் மாற்றம் ப சலன் - கவறு ஒருவார்த்ரதயும்
கபொதவைாய்; வமந்தரும் மாதரும் மறுகி வீழ்ந்து அழ - ஆடவரும் மகளிரும்
மைங்கலங்கி விழுந்து அழுதலால்; (அவர் கண்ணீரால் கெறாகி) கசறுவின் வீழ்ந்த-
வயல் கபாலக் கிடக்கின்ற; கநடுந் கதரு - சபரிய சதருவின்கண்; கநறிக றாவம -
வழி கிரடக்கப் சபறாரமயால்; அரிதினின் - சிரமப்பட்டு; நீங்குவான் கசன்றனன் -
நீங்கிச் சென்றான்.

அழுதலால் கண்ணீர் சவள்ைம் வீழ்ந்து சதரு கெறு ஆகியது. அதைால், வயல்கபால

உள்ைது. இனி ‘செரு’ எை எதுரக கநாக்கி இரடயிைம் வல்லிைம் ஆைதாகக்
சகாண்டு’ கபார்க்கைம் கபாலரமந்தரும் மகளிரும் தாறுமாறாக வீழ்ந்து கிடக்கின்ற
சதருவில் சிரமப்பட்டுக் கடந்து சென்றான் - எை உரரத்தலும் ஒன்று. செறு -
சநருக்கம் என்று சபாருள் கூறி சநருக்கமாகவீழ்ந்த என்றும் ஆம். கூட்ட மிகுதியால்
சதருவில் நடத்தல் அரிதாயிற்று. 229
 மூவரும் கபாதல்

1835. சீவர சுற்றித் திருமகள் பின் கசல,

மூரி விற் வக இவளயவன் முன் கசல,
காவர ஒத்தவன் ப ாம் டி கண்ட, அவ்
ஊவர உற்றது உணர்த்தவும் ஒண்ணுபமா?
திருமகள் - சீரத; சீவர சுற்றி - மரவுரி அணிந்து; பின்கசல - பின்ைால் வர; மூரி
விற்வக - வலிய வில் ஏந்திய ரகரய உரடய; இவளயவன் - இலக்குவன் முன்கை
செல்ல; காவர ஒத்தவன் - கார் கமக வண்ணைாய இராமன்; ப ாம் டி - கபாகும்
தன்ரமரய; கண்ட - பார்த்த; அவ் ஊவர - அந்தநகரத்தவரர; உற்றவத - அரடந்த
துன்பத்ரத; உணர்த்தவும் ஒன்ணுபமா? - எடுத்துக் கூறவும் இயலுகமா (இயலாது
என்றபடி).

சீரத முன்செல, இரையவன் பின்செல என்று ஒரு பாடமும் உண்டு. மரைவி

முன்கபாகப் கபாதகலசபண்டிரரக் காத்துச் செல்வார்க் குரிய தாகலின் அப்பாடகம
சகாள்வாரும் உைர். 230
நகர மக்கள் இராமரைத் சதாடர்தல்

1836. ஆரும் பின்னர் அமுது அவலித்திலர்;

பசாரும் சிந்வதயர், யாவரும் சூழ்ந்தனர்;
‘வீரன்முன் வனம் பமவிதும் யாம்’ எனா,
ப ாகரன்று ஒல்கலாலி வகம்மிகப் ப ாயினார்.
ஆரும் - எவரும்; பின்னர் - பிறகு; அழுது அவலித்திலர் - அழுது துன்பம்
உறவில்ரல; பசாரும் சிந்வதயர் - தைர்ந்த மைத்கதாடு; யாவரும் சூழ்ந்தனர் -
அரைவரும் ஆகலாசித்து; ‘வீரன்முன் - இராமனுக்கு முன்கை; யாம் வனம் பமவுதும்’
- நாம் காட்டிற்குச் செல்கவாம்; எனா - என்று; ப ார் என்று ஒல்கலாலி வகம்மிக -
‘கபார்’ என்று ஒல்சலன்ற ஒலி அைவு கடக்க; ப ாயினார் - புறப்பட்டுச் சென்றார்கள்.

‘கபார்’ என்பது ஒலிக்குறிப்பு. ’கபார்’ கபால ஒலி மிகுதியாக எைலும் ஆம்.

இராமனுக்குமுன்கப காடு செல்வசதை முடிவு செய்தரமயால் அழுதலும்
அவலித்தலும் இல்ரல. 231

இராமன் தாயரர வணங்கி மன்ைரை ஆற்றக் கூறல்

1837. தாவத வாயில் குறுகினன் சார்தலும்,

பகாவத வில்லவன் தாயவரக் கும்பிடா,
‘ஆதி மன்னவன ஆற்றுமின் நீர்’ என்றான்;
மாதராரும் விழுந்து மயங்கினார்.
பகாவத வில்லவன் - மாரல அணிந்த வில்ரல உரடய இராமன்; தாவத -
தந்ரதயது; வாயில் - மாளிரக வாயிரல; குறுகினன் சார்தலும்-
அணுகிச்கெர்ந்தவுடன்; தாயவரக் கும்பிடா - உடன்வந்த தாய்மார்கரை வணங்கி;
‘ஆதி மன்னவன - ெக்கரவர்த்திரய; நீர் ஆற்றுமின் - நீங்கள் இங்ககயிருந்து
கதற்றுங்கள்;’ என்றான் -; மாதராரும் - அம் மகளிரும்; விழுந்து மயங்கினார் - தரரயில்
விழுந்து மயங்கிைார்கள்.

‘ஆதி மன்ைன்’ ெக்கரவர்த்தி தயரதன் - மூத்த முதல் அரென் ஆதலின். ‘ஆதி

அரென்’(1708) என்பது காண்க. தயரதரைக் காணாமகல காைகம்செல்வதாக
வான்மீகம் சொல்லவில்ரல; இதுகம்பர் மாற்றம். 232

தாய்மார் ஆசிகூறல்

1838. ஏத்தினார், தம் மகவன, மருகிவய;

வாழ்த்தினார், இவளபயாவன; வழுத்தினார்,
‘காத்து நல்குமின், கதய்வதங்காள்!’ என்றார்-
நாத் தழும் அரற்றி நடுங்குவார்.
நாத் தழும் - நா காய்ப்பு ஏறும்படி; அரற்றி - அழுது; நடுங்குவார் - நடுங்கும்
அத்தாயர்; தம் மகரை, மருகிவய - தம் மகைாகிய இராமரையும்
மருகியாகியசீரதரயயும் ; இவளபயாவன - இலக்குவரை; வாழ்த்தினார் -
வாழ்த்திைார்கள்; ஏத்தினார் - புகழ்ந்தார்கள்; வழுத்தினார் - துதித்தார்கள்; ‘காத்து
நல்குமின் கதய்வதங்காள்!’ - காப்பாற்றிக் சகாடுங்கள் சதய்வங்ககை;’ என்றார்-.
மூவரரயும் வாழ்த்திைர் எை இரயக்க - சதய்வங்கரை வழுத்திைார் எை இரயக்க.
தாைாக முன்வந்து வைம் செல்லும் இரைகயாரை வழுத்திைர் அல்லது ஏத்திைர்
எைல் சிறப்பு. 233

மூவரும் கதர் ஏறிச் கெறல்

1839. அன்ன தாயர் அரிதின் பிரிந்தபின்,

முன்னர் நின்ற முனிவவனக் வககதாழா,
தன்னது ஆர் உயிர்த் தம்பியும், தாமவரப்
க ான்னும், தானும், ஓர் பதர்மிவசப் ப ாயினான்.
அன்ன தாயர் - அத்தரகய தாய்மார்கள்; அரிதின் - சிரமப்பட்டு; பிரிந்த பின் - பிரிந்து
சென்ற பிறகு; முன்னர் நின்ற முனிவவனக் வககதாழா - முன்கை நின்ற வசிட்ட
முனிவரைக் ரககூட்பி வணங்கி; தன்னது ஆர் உயிர்த் தம்பியும்- தன்னுரடய அரிய
உயிர் கபாலச் சிறந்த தம்பியாகிய இலக்குவனும்; தாமவரப்க ான்னும் - தாமரரயில்
வீற்றிருக்கும் திருமகைாய சீரதயும்; தானும் - ஓர்பதர்மிவசப் ப ாயினான் - ஒரு
கதர்கமல் ஏறிச்சென்றான்.

தைது - தன்ைது விரித்தல் விகாரம் எதுரக கநாக்கியது. சபான் - திருமகள்,

இங்ககசீரத. 234
 வதலம் ஆட்டு டலம்
தயரதன் உடரலத் ரதலத்தில் மூழ்குவித்து ரவத்திருந்தரமரயக் கூறும் படலம்
என்பது சபாருள். இராமன் வைம் புகும் செய்தி ககட்டு இறந்துகபாை தெரதைது
உடம்ரப, கககய நாட்டுக்குச்சென்றுள்ை பரத ெத்துருக்கைர் வந்து ஈமக்கடன் செய்யும்
அைவும் சகடாமல் இருத்தற்சபாருட்டுத்ரதலத்தில் இட்டு ரவத்தரகக் கூறுவதைால்
ரதலம் ஆட்டு படலம் எைப்பட்டது. ஆட்டுதல் ‘நீர்ஆட்டுதல்’ என்பது கபால
அல்லாமல், ரதலத்தில் இடுதல் ஆட்டுதல் எைப் சபற்றது.
நகர மாந்தர் சதாடர இராமன் கதரில் வைம் கெறலும், இரவில் அரைவரும்
வைத்தில்துயில் சகாள்ளும்சபாழுது இராமன் சுமந்திரரைத் கதருடன் நகர் திரும்பச்
சொல்லுதலும்,சுமந்திரன் மறுத்து வருந்த, இராமன் கதற்ற, மூவரும் கூறிய
செய்திகளுடன் சுமந்திரன் கதரரஅகயாத்திக்குத் திருப்பிக்சகாண்டு கெறலும், இரவில்
மூவரும் வழிநடந்து இரண்டு கயாெரை தூரம்காட்டிற்குள் சென்றுவிடலும், நகர்
திரும்பிய சுமந்திரன் வசிட்டனிடம் செய்தி சொல்ல,வசிட்டன் சுமந்திரகைாடு
தெரதரை அணுக, தெரதன் மூர்ச்ரெ சதளிந்து முனிவரை விைவ, முனிவன்கபொது
அகல, சுமந்திரன் இராமன் வைம் புகுந்த செய்தி சொல்ல, தெரதன் உயிர் துறத்தலும்,
ககாெரல, ெமித்திரர, கதவிமார் புலம்பலும், சுமந்திரைால் செய்தி அறிந்த
வசிட்டன்வருந்திக் கககய நாடு சென்ற பரத ெத்துருக்கைர் திரும்ப வந்து ஈமக்கடன்
செய்யும் அைவும்சகடாமல் இருக்கத் தெரதைது உடரலத் ரதலத்தில் இடுதலும்,
பரதனுக்கு ஓரல அனுப்புதலும், இராமனுடன் காடு சென்ற நகர மக்கள் காரலயில்
விழித்து இராமரைக் காணாது கதர்ச் சுவடு அகயாத்தி செல்வது கநாக்கி இராமன்
அகயாத்தி செல்வது கநாக்கி இராமன் அகயாத்திதிரும்பியதாக மகிழ்ந்து நகர்
புகுதலும், இராமன் திரும்பாரமயும், தெரதன் இறப்பும் அறிந்து வருந்திய நகர
மாந்தரர வசிட்டன் கதற்றுதலும் ஆகிய செய்திகள் இதனுள் கூறப் சபற்றுள்ைை.

நகர மாந்தர் சதாடர இராமன் கதரில் கெறல்

கலிவிருத்தம்

1840. ஏவிய குரிசில்பின் யாவர் ஏகிலார்?

மா இயல் தாவன அம் மன்னவன நீங்கலாத்
பதவியர் ஒழிந்தனர்; கதய்வ மா நகர்
ஓவியம் ஒழிந்தன, உயிர் இலாவமயால்.
ஏவிய குரிசில்பின் - (தந்ரதயால்) ஏவப்சபற்றுக் காடு செல்லும்
இராமரைத்சதாடர்ந்து; ஏகிலார் - உடன் செல்லாதவர்கள்; யாவர்? - எவர் (ஒருவரும்
இல்ரல); மா இயல் தாவனயின் - சபருரம சபற்ற கெரைரய உரடய; மன்வன -
தெரதரை; நீங்கலா - விட்டுப் பிரியாத; பதவியர் - கதவிமார்கள்; ஒழிந்தனர் -
செல்லாது நீங்கிைர்; கதய்வ மாநகர் ஓவியம் - அகயாத்திநகர்ச் சித்திரங்கள்; உயிர்
இலாவமயால் - உயிர் இல்லாத காரணத்தால்; ஒழிந்தன - இராமனுடன் செல்லாமல்
நகரத்தில் தங்கிவிட்டை; (மற்ற அரைவரும்சென்றைர்.)
 கதவிமாரும், ஒவியமும் தவிர மற்ற அரைவரும் இராமன் பின் சென்றைர் எைச்
சுருங்கச்சொல்லி இராமன் உடன் சென்ற நகரமாந்தரர விைங்க ரவத்தார்.
1

1841. வககள் நீர் ரந்து, கால் கதாடர, கண் உகும்

கவய்ய நீர் கவள்ளத்து கமள்ளச் பசறலால்,
உய்ய, ஏழ் உலகும் ஒன்று ஆன நீர் உழல்
கதய்வ மீன் ஒத்தது - அச் கசம் க ான் பதர்அபரா!
அச்கசம்க ான் பதர் - அந்தச் செம்சபான்ைால் செய்த (இராமன் ஏறிச்சென்ற)கதர்;
வககள் நீர் ரந்து - பக்கம் எல்லாம் நீர் பரவி; கால் கதாடர - வாய்க்கால் கபாலப்
பின்பற்றி வர; கண் உகும் - மக்கள் கண்களில் இருந்து சபருகுகின்ற; கவய்ய நீர்
கவள்ளத்து - சகாடிய நீர்ப் சபருக்கினிரடகய; கமள்ளச்பசறலால் - சமதுவாகச்
செல்லுதலால்; ஏழ் உலகும் ஒன்றான நீர் - ஏழுலகங்களும்ஒன்றாகிப் கபாை உகாந்த
காலத்துப் பிரைய நீர்ப்சபருக்கில்; உய்ய - உலகம்பிரழக்க கவண்டி; உழல் - சமல்லச்
சுற்றித் திரிகிற; கதய்வ மீன் - திருமாலின் அவதாரமாகிய மீரை; ஒத்தது - ஒத்திருந்தது.

மக்கள் சவள்ைம், கண்ணீர் சவள்ைம் ஆகியவற்றிரடகய கதர் சமதுவாக

மீன்கபாலச்செல்லுகிறது. திருமாலிி்ன் முதல் அவதாரம் மீன்; உகாந்த காலத்து
சவள்ைத்தில் உலரகக்காக்க சமல்ல சமல்லச் சுற்றிய அம்மீரை இங்கக சமல்லச்
செல்லும் கதர்க்கு உவரமயாக்கிைார். பிரமனிடத்திருந்த கொமுகன் கவர்ந்து சென்ற
கவதங்கரை மீட்கத் திருமால் மீைாகத் கதான்றி, பிரைய சவள்ைத்தில் சுழன்று
திரிந்து கொமுக அசுரரைத்கதடிப் பிடித்துஅழித்து, அவன் கவர்ந்து சென்ற
கவதங்கரை மீட்டுக் சகாணர்ந்த கரதரயப் பாகவதத்தில்காண்க. ரக - பக்கம்
‘அகரா’ அரெ. 2

சூரியன் மரறதல்

1842. மீன் க ாலிதர, கவயில் ஒதுங்க, பமதிபயாடு

ஆன் புக, கதிரவன் அத்தம் புக்கனன் -
‘கான் புகக் காண்கிபலன்’ என்று, கலலதர்
தான் புக முடுகினன் என்னும் தன்வமயான்,
கதிரவன் - சூரியன்; ‘கான்புகக காண்கிபலன்’ என்று - (இராமன்) காடுசெல்வரதக்
காணச் ெகிகயன் என்கின்ற காரணத்தால்; கல்லதர் - கல்சபாருந்தியகாட்டு வழியில்;
தான்புக முடுகினன் - தானும் செல்லுதற்கு விரரந்தான்; என்னும்தன்வமயான் - என்று
சொலல்லும்படியாைவைாக; மீன் க ாலிதர - நட்ெத்திரங்கள்விைங்க; கவயில் ஒதுங்க
- சவயில் ஒளி விலக; பமதிபயாடு ஆன்புக - கமயச்சென்ற எருரமகயாடு பசுக்கள்
இல்லம் கெர; அத்தம் புக்கனன் - மாரல மரற மரலரயச்(அத்தமை கிரி) கெர்ந்தான்.
சூரியன் மரறதரல இராமன் கான்புகச் ெகியாமல் தானும் கல்லதர் புகவிரரந்தான்
என்றதுதற்குறிப்கபற்ற அணி, மாரலக் காலத்கத விண்மீன்கள் கதான்றல்; சவயில்
மரறதல்;மந்ரதயிலிருந்து ஆவிைங்கள் வீடு புகுதல் முதலிய இயற்ரக
நிகழ்ச்சிகளுக்குக் கவிஞர் தாம் ஒரு குறிப்கபற்றிக் கூறியதால் தற்குறிப்கபற்றமாகிறது.
3

தாமரர குவிதல்

1843. குத்த வான் மதி ககாடு துமத்து அண்ணபல

வகுத்த வாள் நுதலியர் வதன ராசிப ால்,
உகுத்த கண்ணீரினின் ஒளியும் நீங்கின,
முகிழ்த்து, அழகு இழந்தன, முளரி ஈட்டபம.
குத்த வான் மதிககாடு - பிைந்த வாைத்துச் ெந்திரரைக் சகாண்டு;
துமத்துஅண்ணல் - பிரமகதவன்; வகுத்த - செய்தரமத்த; வாள் நுதலியர் -
ஒளிபரடத்த, சநற்றிரய உரடய அகயாத்தி மகளிரது; வதன ராசி ப ால் -
முகங்களின்சதாகுதி கபால; முளரி ஈட்டம் - தாமரர மலர்க் கூட்டம்; உகுத்த -
சிந்திய; கள் நீரினில் - கள்ைாகிய நீகராடு; ஒளியும் நீங்கின - நிறத்ரதயும் இழந்து;
முகிழ்த்து - குவித்து; அழகு இழந்தன -.
பிரமன் பரடக்கும்கபாது ெந்திரரை இரண்டாகப் பிைந்து அரமத்தது கபால
உள்ைது சபண்கள்சநற்றி என்றார். சில மகளிரது சநற்றிரயப் பிரற ‘எைச் சொல்வர்.
சிலரது நுதரலப்‘பாதிமதி’ எைக் கூறுவது புலவர் கற்பரை மரபு. “மாக்கடல்
நடுவண் எண்ணாட் பக்கத்துப் பசுசவண்திங்கள் கதான்றியாங்குக், கதுப்பு அயல்
விைங்கும் சிறுநுதல்” (குறுந். 129.) என்பது காண்க.அட்டமிச் ெந்திரன் என்பது ‘அரர
நிலவு’ அன்கறா. அகயாத்திநகர மகளிர் முகம் இராமன்வைம் புகுந்தபடியால் அழுது
அழுது கண்ணீகராடு ஒளியிழந்து ொம்பி அழகு சகட்டுள்ைது கபால, தாமரரயும்
உள்ைது. கண்ணீர் என்பதரை மகளிர்க்குக் சகாள்ளுங்கால் ஒன்றாகவும்,
தாமரரக்குக்சகாள்ளுங்கால் ‘கள்+ நீர் எைப் பிரித்தும் சகாள்க. இது பிரிசமாழிச்
சிகலரட. ஒளிநீங்கல், முகிழ்த்தல், அழகு இழத்தல் ஆகியரவ செம்சமாழிச்
சிகலரட. இது சிகலரட உவரமயணி யாதலும் உணர்க. ‘அண்ணகல’ ‘ஏ’ கதற்றம்;
‘ஏ’ ஈற்றரெ. 4 1844. அந்தியில் கவயில் ஒளி அழிய, வானகம்,
நந்தல் இல் பககயன் யந்த நங்வகதன்,
மந்தவர உவர எனும் கடுவின் மட்சிய
சிந்வதயின் இருண்டது, கசம்வம நீங்கிபய.
வானகம் - ஆகாயம்; அந்தியில் - மாரலக் காலத்தில்; கவயில் ஒளி அழிய -
சூரியைது ஒளி இல்லாமற் கபாக; நந்தல் இல் - சகடுதல் இல்லாத; பககயன் யந்த
நங்வகதன் - கககய நாட்டரென் புதல்வியாகிய ரகககயியினுரடய; மந்தவர உவர
எனும் கடுவின்- மந்தரரக் கூனியின் வார்த்ரத என்னும் நஞ்ொல்; மட்கிய - மங்கிப்
கபாை (நிரல சகட்ட); சிந்வதயின் - மைம் கபால; கசம்வம நீங்கி - செம்ரமத்
தன்ரம கபாய்; இருண்டது - இருைரடந்தது.
கூனி வார்த்ரதயால் சநறிசகட்ட ரகககயியின் இருைரடந்த மைம் கபால வாைம்
செம்ரமநீங்கி, ஒளி குன்றி இருைரடந்தது என்றார். அங்கக இருள் - வஞ்ெரை,
செம்ரம - கநர்ரம. வாைத்தின் செம்ரம செவ்வாைத்தின் செம்ரம - எைக் சகாள்க.
‘ஏ’ காரம் ஈற்றரெ. 5
1845. ரந்து மீண் அரும்பிய சவல வானகம்,
அரந்வத இல் முனிவரன் அவறந்த சா த்தால்,
நிரந்தரம் இவமப்பு இலா கநடுங் கண் ஈண்டிய
புரந்தரன் உரு எனப் க ாலிந்தது எங்குபம.
மீன் - நட்ெத்திரங்கள்; ரந்து அரும்பிய - கதான்றி எங்கும் பரவியுள்ை; சவல
வானகம் - விைர்த்த ஆகாயம்; எங்கும் - எல்லாவிடத்தும்; அரந்வத இல் - துன்பம்
இல்லாத; முனிவரன் அவறந்த சா த்தால்- ககாதமன் என்னும் முனிவன் கூறிய ொப
சமாழியால்; நிரந்தரம் - எப்சபாழுதும்; இவமப்பு இலா கநடுங்கண் - இரமத்தல்
இல்லாத சபரிய கண்கள்; ஈண்டிய - சநருங்கி அரமந்த; புரந்தரன் உரு என -
இந்திரைது உடம்ரபப் கபால; க ாலிந்தது- விைங்கியது.

இந்திரன் ொபம் சபற்ற வரலாறு அகலிரகப் படலத்துக் கூறப் சபற்றது. வாைம்

இந்திரன்உடம்பு; விண்மீன்கள் இந்திரன் உடம்பில் உள்ை கண்கள் எை உவரம
காண்க. ‘ஏ’ஈற்றரெ. 6
முனிவர்ககைாடு இராமன் தங்கல்

1846. திரு நகர்க்கு ஓசவன இரண்டு கசன்று, ஒரு

விவர கசறி பசாவலவய விவரவின் எய்தினான்;
இரதம் நின்று இழிந்து, பின், இராமன், இன்புறும்
உவர கசறி முனிவபராடு உவறயும் காவலபய.
இராமன் -; திருநகர்க்கு - அகயாத்திக்கு; ஓசவன இரண்டு விவரவின் கசன்று -
இரண்டு கயாெரை தூரம் கவகமாகச் சென்று; ஒரு விவரகசறி பசாவலவய -
மணம்சபாருந்திய ஒரு கொரலரய; எய்தினான் - அரடந்து; இரதன் நின்று இழிந்து -
கதரிலிருந்து இறங்கி; பின் - பிறகு; இன்புறும் - தன் வரவால் மகிழ்ச்சிஅரடகின்ற;
உவர கசறி முனிவபராடு - மந்திரவுரரயால் நிரறந்த முனிவர்ககைாடு; உவறயும்
காவல - தங்கியிருக்கும் கநரத்தில்.
உரர செறி-புகழ் மிகுந்த என்றும் ஆம். அடுத்த பாட்டில்முடியும். 7

நகர மாந்தர் அங்கங்கக கொரலயில் தங்கல்

1847. வட்டம் ஓர் ஓசவன வவளவிற்றாய், நடு

எள்தவன இடவும் ஒர் இடம் இலாவவக,
புள் தகு பசாவலயின் புறத்துப் ப ார்த்கதன
விட்டது - குரிசிவல விடாத பசவனபய.
குரிசிவல விடாத பசவன - இராமரை விடாது அவரைப் பின் பற்றிச்
சென்றகெரையாைது; ஓர் ஓசவன வட்டம் வவளவிற்றாய் - ஓர் ஓெரை தூரம் உள்ை
வட்ட வடிவாகக்சூழ்ந்து; நடு - இரடயில்; எள்தவன இடவும் - எள்ரை இட
கவண்டும் என்றாலும்; ஓர் இடம் இலாவவக - ஒரு சிறிதும் இடம் இல்லாதபடி;
புள்தகுபசாவலயின் புறத்து - பறரவகள் தங்குதற்குத் தக்க கொரலயின் புறத்து;
ப ார்த்து என- மூடிக் சகாண்டது கபால; விட்டது - தங்கி அரமந்தது.

இராமரைச் சூழ்ந்து வட்டமாக உடன் சென்கறார் இரடசவளி இன்றித் தங்கிைர்

என்பதாம்.எள்ரைக் கூறிைார் துன்பத்தின்கண் நிகழ்வதாகலின். இராமன் பிரிவு,
தெரதன் இறப்பு ஆகியைமுன்னும் பின்னும் உள்ை துக்க நிகழ்ச்சி ஆதலின் அவற்றின்
தாக்கம் கவிஞனுக்கு எள்ரைக்சகாண்டு வந்தது என்க. ‘புள் தகு - புள் தங்கு’ ‘தங்கு’
என்பது இரடக்குரற ‘தகு’ என்று நின்றது எைலும் ஆம். ‘எண் என்னும் சொல் ‘எள்’
எை நின்றது. “கவற்றுரம அல்வழி எண் என் உணவுப்சபயர்” (சதால். எழுத்து .
புள்ளி) ‘ஏ’ ஈற்றரெ. 8

1848. குயின்றன குலமணி நதியின் கூலத்தில்,

யின்று உயர் வாலுகப் ரப்பில், வ ம் புலில்,
வயின்கதாறும் வயின்கதாறும் வவகினர்; ஒன்றும்
அயின்றிலர்; துயின்றிலர்; அழுது விம்மினார்.
(இராமனுடன் சென்ற அவர்கள்) ஒன்றும் - ஒரு சபாருரையும்; வாய்மடுத்து -
வாயில் இட்டு; அயின்றிலர் - உண்ணவில்ரல; துயின்றிலர் - தூங்கவில்ரல; அழுது
விம்மினார் - அழுது அழுது சபாருமுகிறவர்கைாய்; குலமணி குயின்றன நதியின்
கூலத்தில் - கூட்டமாை மணிகள்பதித்துள்ைை கபால உள்ை ஆற்றுக் கரரகளில்;
யின்று உயர் வாலுகப் ரப்பில் - திரண்டு உயர்ந்த சவண்மணற் பரப்பில்; வ ம்புலில்
- பசிய புல்தரரயில்; வயின்கதாறும் வயின் கதாறும் - தங்குதற்குரிய இடங்கள்
கதாறும்; வவகினர் - தங்கிைர்.

‘குயின்று + அை’ செய்தால் ஒத்த என்று சபாருள் காண்க. காட்டில் உள்ை

ஆற்றில்மணிகள் பதித்துக் கரர ஒழுங்கு செய்வார் இலராகலின். ஆற்றில்
அடித்துவரும் மணிக்கற்கள்கரரகயாரம் அங்கங்கக திரண்டு பதிந்த காட்சிரயப்
பதித்துச் செய்தது கபால என்றார் . கூலம் - கரர. ஒன்றும் - இழிவு சிறப்பும்ரம.
‘புல்லில்’ புலில் - குரற. 9

பலரும் உறங்குதல்

1849. வாவி விரி தாமவரயின் மா மலரின் வாசக்

காவி விரி நாள் மலர் முகிழ்த்தவனய கண்ணார்,
ஆவி விரி ால் நுவரயின் ஆவட அவண ஆக,
நாவி விரி கூவழ இள நவ்வியர் துயின்றார்.
வாவி விரி தாமவரயின் - குைத்தின்கண் மலர்ந்த தாமரரயாகிய; மா மலரின்- சிறந்த
மலரினுள்; வாசம் - வாெரை உள்ை; வீரி காவி நாள்மலர் - விரிந்த நீகலாற்பல மலர்;
முகிழ்த்து அவனய - குவிந்து கிடந்தாற் கபான்ற; கண்ணார் - கண்ரண உரடய
மாதரது; ஆவி விரி ால் நுவரயின் ஆவட - சவப்ப ஆவிசவளிப்படும் பால்
நுரரகபான்ற சமன்ரமயாை ஆரடரய அரணயாகக் சகாண்டு; நாவி விரி - கஸ்தூரி
மணம் வீெப்சபற்ற; கூவழ - முடிகூடாத கூந்தரல உரடய; இள நல்வியர்-
இைரமயாை சபண்மாரைப் கபாலும் சிறுமிகள்; துயின்றார் - உறங்கிைார்கள்.
 இை நவ்வியர் என்பதால் இவர்கள் சிறுமிகள் என்பதும், ‘கண்ணார்’
என்பவர்அச்சிறுமியரது தாய்மாரும். அவரரைய சபண்டிரும் என்பதும் கபாதரும்.
சிறுமியர் ஆதலின் தாயரதுஆரட அரணயாகக் சகாண்டு அவர்களிடகம. கபால
என்று என்க. தாமரரப் பூவிற்குள் நீகலாற்பலம் (கருங்குவரை) கபால என்று
முகத்தில் கிடந்த கண்கரைக் கூறிைார். இவர்களும் உறக்க அவெத்தில்கண்கரை
மூடிைர் ஆதலின் ‘கருங்குவரை முகிழ்த்து’ என்றார். முகிழ்த்து’ என்பது மலரும்
பருவத்து அரும்பாதுல் அறிக. இங்ஙைகம அடுத்த பாடலிலும் சபாருள் வருதல்
அறியலாம். 10

1850. க ரும் கல் வருந்தினர்

பிறங்கு முவல கதங்கின்
குரும்வ கள் க ாரும் கசவிலி
மங்வகயர் குறங்கில்.
அரும்பு அவனய ககாங்வக, அயில்
அம்பு அவனய உண் கண்,
கரும்பு அவனய கசங்கசால் நவில்,
கண்ணியர் துயின்றார்.
க ரும் கல் வருந்தினர் - சபரிய பகற் சபாழுதில் வழிநடந்து மிகவும் வருந்திய;
கதங்கின் குரும்வ கள் க ாரும் - சதன்ைங் குரும்ரபகரைத் கதால்வியுறச் செய்யும்;
பிறங்கு முவல - விைங்கிய முரலகரை உரடய; கசவிலி மங்வகயர் குறங்கில் -
தம்ரமவைர்க்கும் தாயரது துரடயில்; அரும்பு அவனய ககாங்வக - தாமரரமலர்
அரும்ரப ஒத்தமுரலரயயும்; அயில் அம்பு அவனய உண்கள் - கூரிய அம்ரப ஒத்த
ரம உண்ட கண்ரணயும் உரடய; கரும்பு அவனய கசஞ்கசால் நவில் - கரும்ரபப்
கபாலும் இன்ப செவ்வியசொற்கரைப் கபசுகின்ற; கன்னியர் - இை மகளிர்;
துயின்றார் - தூங்கிைர்.
செவில் மங்ரகயர் வயதின் மிக்ககார் என்பரதத் சதன்ைங் குரும்ரப கபாலும்
முரல என்பதைால் அறிவுறுத்தி; அவர் துரடயில் துயிலும் கன்னியர் இைவயதிைர்
என்பதரை அரும்ரபஒத்த முரல என்பதைாற் கூறிய திறம் அறிந்து மகிழத் தக்கது.
அரும்பு - தாமரர அரும்பு ஆம் ‘பூசவைப்படுவது சபாறி வாழ் பூகவ’ (நால்வர்
நான்மணி. 40) என்பவாதலின் யாண்டும் இன்ைமலர் என்ைாது மலர் என்றவழி
இடம்கநாக்கித் தாமரரகயசொல்லப்படும். 11

1851. பூ அகம் நிவறந்த புளினத் திரள்கள்பதாறும்,

மா வகிரின் உண்கணர் மடப் பிடியின் வவக,
பசவகம் அவமந்த சிறு கண் கரிகள் என்ன,
தூ அகல் இல் குந்த மற வமந்தர்கள் துயின்றார்.
அகம் பூ நிவறந்த புளினத் திரள்கள் பதாறும் - தம்மிடத்தில் மலர்கள்நிரறந்துள்ை
மணல் மரலகளிடசமல்லாம்; மா வகிரின் உண்கணர் மடப்பிடியின் வவக - பிைந்த
மாவடுப் கபான்ற ரம உண்ட கண்கரை உரடய மகளிர் இரைய சபண் யாரைரயப்
கபாலத்தூங்கித் தங்க; தூ அகல் இல் குந்த மறவமந்தர்கள் - தரெ எப்கபாதும்
அகலாமல்இருக்கப்சபற்ற குந்தப் பரடரய உரடய வீரமறவ இரைஞர்கள்; பசவகம்
அவமந்த சிறுகண் கரிகள்என்ன - பிடிரயப் பாதுகாப்புச் செய்யும் சதாழில் புரிகின்ற
சிறிய கண்ரண உரடய களிற்றியாரைகள் கபால; துயின்றார் - துங்கிைார்கள்.

தூ - என்பது தரெ. ஊன்தங்கிய குந்தம். கெவகம் - வீரச் செயல். ‘யாரைகட்கும்

கூடம்’என்றும் ஆம். கெவகம் - உறக்கம் என்பதும் ஒர் உரர “யாரை கெவகம்
அரமந்தது (7280)“தறிசபாரு களிநல்யாதரை கெவகம் கள்ளி” (8837) என்பை காண்க.
இனிச் கெவகம் என்பது பாதுகாவல்; வீர மறத்சதாழில் குறித்து வருதரல; ‘வீரச்
கெவகச் செய்ரக’ (7281) என்ற பாடற்பகுதியால் அறிக. குந்தம் - ஒரு பரடக்கலத்தின்
சபயர். கணர் - கண்ணர் - சதாகுத்தல்விகாரம். 12
1852. மாக மணி பவதிவகயில், மாதவி கசய் ந்தர்.
பககய கநடுங் குலம் எனச் சிலர் கிடந்தார்;
பூக வனம் ஊடு, டுகர்ப் புளின முன்றில்,
பதாவக இள அன்ன நிவரயின் சிலர் துயின்றார்.
சிலர் - சில மகளிர்; மாதவி கசய் ந்தர் - குருக்கத்திக் சகாடியால் அரமக்கப் சபற்ற
பந்தரில்; மாக மணி பவதிவகயில் - ஆகாயத்ரதப் கபான்ற நீலமணிகைால் அரமந்த
திண்ரணயில்; பககய கநடுங்குலம் என - மயிலின் சபருங்கூட்டம்கபால; கிடந்தார் -
உறங்கிைார்; சிலர் - சில மகளிர்; பூக வனம் ஊடு- கமுகங்காட்டின் இரடகய; டுகர் -
மடுவிடத்தில்; புளின முன்றில் - மணல்கமடுகளில்; பதாவக இள அன்ன நிவரயின் -
கதாரகயுரடய இரைய அன்ை வரிரெகரைப் கபால; துயின்றார் - தூங்கிைார்.

சிலர் மயில்கபால, சிலர் அன்ைம் கபால உறங்கிைர். நீலமணித்

திண்ரணயில்உறங்கியவர் நீல நிற மயில் கபான்றார் என்றும், சவண்ரமயாை மணல்
கமடுகளில்உறங்கியவர்கள் சவள்ரையாை அன்ைம் கபான்றார் என்றும் கூறியது.
ஒரு நயம். கவதிரக -திண்ரண. பூகம் - கமுகு. புளிைம் - மணல்கமடு.
13

1853. சம் க நறும் க ாழில்களில், தருண வஞ்சிக்

ககாம்பு அழுது ஒசிந்தன எனச் சிலர் குவழந்தார்;
வம்பு அளவு ககாங்வககயாடு வாலுகம் வளர்க்கும்
அம் வள வல்லிகள் எனச் சிலர் அவசந்தார்.
சிலர்-; சம் க நறும் க ாழில்களில் - நறுமணம் உள்ை ெண்பகச் கொரலகளில்;
தருண வஞ்சிக் ககாம்பு அழுது ஒசிந்தன என - இரைய வஞ்சிக் சகாடிகள் அழுது
முறிந்தைகபால; குவழந்தார் - கொர்ந்து தங்கிைார்கள்; சிலர்-; வம்பு
அளவுககாங்வககயாடு - கச்சு அணிந்த தைங்களுடன்; வாலுகம் வளர்க்கும் அம் வள
வல்லிகள்என - மணற்குன்றுகளில் வைர்கின்ற அழகியபவைக் சகாடிகள்கபால;
அவசந்தார் - கரைத்து உறங்கிைார்கள்.

வாலுகம் - மணல்கமடு, முரல. பவைவல்லி - மகளிர் எை உவரம காண்க.

14
1854. தகவும் மிகு தவமும் இவவ
தழுவ, உயர் ககாழுநர்
முகமும் அவர் அருளும்
நுகர்கிலர்கள், துயர் முடுக,
அகவும் இள மயில்கள்,
உயிர் அலசியன அவனயார்,
மகவு முவல வருட,
இள மகளிர்கள் துயின்றார்.
இள மகளிர்கள் - இரைய சபண்கள்; தகவும் - நற்குணமும்; மிகு தவமும்- சிறந்த
தவமும் (சகாண்டாரைத் சதய்வம் எைக் சகாள்ளுதலும் அவன் குறிப்பின்
வழிஒழுகலும்); இவவ தழுவ - இரவ சபாருந்தி இருப்ப; உயர் ககாழுநர் முகமும்
அவர்அருளும் - உயர்ந்த கணவரது முகத்ரதயும் அவர் கருரணரயயும்; நுகர்கிலர்கள்-
அனுபவியாதவர்கைாய்; துயர் முடுக - துன்பம் விரரந்து செலுத்த; அகவும்
இளமயில்கள் - ஆடுகின்ற இை மயில்கள்; உயிர் அலசியன அவனயார் - உயிர்
ஒடுங்கிப் கபாை தன்ரமரய ஒத்து; மகவு முவல வருட - குழந்ரத முரலரய
சநருடிக்சகாண்டிருக்க; துயின்றார் - தூங்கிைார்கள்.
பால் உண்ண முரலயில் பால் இல்லாரமயால் குழந்ரத முரல வருடுகிறது
எனினும் அரமயும். உண்டபின்னும், உண்ணும் கபாதும் குழந்ரத முரல வருடல்
இயல்பு. 15

1855. குங்கும மவலக் குளிர் னிக்

குழுமி என்னத்
துங்க முவலயில் துகள்
உறச் சிலர் துயின்றார்;
அங்வக அவணயில், க ாலிவு
அழுங்க, முகம் எல்லாம்
ங்கயம் முகிழ்த்தன எனச்
சிலர் டிந்தார்.
சிலர் -; குங்கும மவலக் குளிர் னிக் குழுமி என்ன - குங்கும மரலயிகலகுளிர்ந்த
பனி திரண்டது கபால; துங்க முவலயில் - தூய தைங்களில்; துகள் உற - மணற்சபாடி
பரவ; துயின்றார் - தூங்கிைர் ; சிலர்-; அங்வக அவணயில் - தமது அழகிய ரகயாகிற
அரணயிகல; முகம் எல்லாம் - தங்கள் முகம் எல்லாம்; க ாலிவுஅழுங்க - ஒளி
மலர்ச்சி வாட; ங்கயம் முகிழ்த்தன என - தாமரர மலர்கள் குவிந்துள்ைை என்று
கருதும்படி ; டிந்தார் - கிடந்து தூங்கிைார்கள். சிவந்த நகில்கள் சவண்மணல் துகள்
பரவியிருப்பது குங்கும மரலயில் பனி குழுமியது கபாலும்என்றார். சபரும்பாலும்
ஆடவரினும் மகளிகர. அதிகம் துன்பத்தில் துவளுவர் ஆதலின் அவர்கைது
துயரத்ரதகய மிகுதியாக இங்குக் காட்டிைார். 16

இராமன் சுமந்திரரைத் கதருடன் ஊர் திரும்பக் கூறல்

1856. ஏவனயரும் இன்னணம்
உறங்கினர்; உறங்கா
மானவனும், மந்திரி
சுமந்திரவன, ‘வா’ என்று,
‘ஊனம் இல் க ருங் குணம்
ஒருங்கு உவடய உன்னால்
பமல் நிகழ்வது உண்டு; அவ் உவர
பகள்’ என விளம்பும்;
ஏவனயரும் - மற்றவர்களும்; இன்னணம் - இவ்வாறு; உறங்கினர்- துயின்றார்கள்;
உறங்கா மானவனும் - தூங்காத சபருரம உரடய இராமனும்; மந்திரிசுமந்திரவன -
அரமச்ெைாகிய சுமந்திரரை; ‘வா’ என்று - வருக எை அரழத்து; ’ஊனம் இல்
க ருங்குணம் ஒருங்கு உவடய உன்னால் - குற்றம் அற்ற சபரிய நற்பண்புகள் ஒருகெரப்
சபற்றுள்ை உன்ைால்; பமல் நிகழ்வது உண்டு - இனிச் செய்ய இருப்பதாகிய
செயல்உள்ைது; அவ் உவர பகள்’ - அந்தச் சொற்கரைக் ககட்பாயாக; என விளம்பும் -
என்று சொல்லுவான்.

கதர் ஓட்டுபவைாகவும் தெரதனுக்கு முதல் அரமச்ெைாகவும் உள்ைவன் இச்

சுமந்திரன்.சுமந்திரன் என்பது மந்திரத் தரலரமயில் உள்ைார் அரைவரரயும்
சபாதுவாகக் குறிக்கவும்வரும். 17

அறுசீர் விருத்தம்

1857. ‘பூண்ட ப ர் அன்பினாவரப்

ப ாக்குவது அரிது; ப ாக்காது,
ஈண்டுநின்று ஏகல் க ால்லாது;
எந்வத! நீ இரதம் இன்பன
தூண்டிவன மீள்வது ஆக்கின், சுவட்வட
ஒர்ந்து, என்வன, ” அங்பக
மீண்டனன்’ என்ன மீள்வர்; இது
நின்வன பவண்டிற்று’ என்றான்.
பூண்ட ப ர் அன்பினாவர - (நம்மிடத்தில்) கபரன்புரடய இவர்கரை; ப ாக்குவது
அரிது - நம்ரம விட்டுப்பிரித்துப் கபாகச் செய்வது இயலாது; ப ாக்காது - இவர்கரை
அனுப்பாமல்; ஈண்டுநின்றுஏகல் - இங்கிருந்து கமலும் வைத்திற்குள் செல்வது;
க ால்லாது - நல்லதன்று (தீங்கு தரும்ஆரகயால்); ‘எந்வத! - என் தந்ரத கபான்ற
சுமந்திரகை நீ -; இன்பன - இப்சபாழுகத; இரதம் தூண்டிவன- கதரரச்
செலுத்திரையாகி மீள்வது ஆக்கின் - திரும்பிப்கபாவரதச் செய்தால்; சுவட்வட ஓர்ந்து
- கதர்ச்சுவட்ரட ஆராய்ந்து; என்வன ‘அங்பக மீண்டனன்’ என்ன - என்ரை அங்கக
அகயாத்திக்குத் திரும்பியவைாகக்கருதி; மீள்வர் - திரும்பிச் செல்வர்; இது-; நின்வன -
உன்ரை; பவண்டிற்று’- கவண்டிக் ககட்டுக்சகாள்கிற செயலாகும்; என்றான் -,
 நகர மாந்தர் அரைவரும் வைவாெம் செய்தல் ஆைது, ஆதலின் சுமந்திரன் கதரரத்
திருப்பிஊர் சென்றால், கதர்ச்சுவடு அகயாத்தி கபாவது கண்டு இராமன் திரும்பி ஊர்
சென்றுவிட்டான்எைக் கருதி நகர மாந்தரும் அகயாத்திக்கு திரும்புவராதலின்
அதரைச் செய்க என்று கவண்டிைன். 18

சுமந்திரன் வருந்தல்

1858. கசவ்விய குரிசில் கூற,

பதல் வலான் கசப்புவான், ‘அவ்
கவவ்விய தாயின், தீய
விதியினின் பமலன் ப ாலாம்;
இவ் வயின் நின்வன நீக்கி,
இன் உயிர் தீர்ந்து இன்று ஏகி,
அவ் வயின் அவனய காண்டற்கு
அவமதலால் அளியன்’ என்றான்.
கசவ்விய குரிசில் கூற - செம்ரம வாய்ந்த இராமன் இவ்வாறு சொல்ல; பதர்வலான் -
கதர் செலுத்துதலில் வல்லவைாகிய சுமந்திரன்; கசப்புவான் - சொல்வான்; ‘இவ்வயின்
நின்வன நீக்கி - இந்த இடத்தில் உன்ரைக் ரகவிட்டு; இன் உயிர் தீர்ந்து இன்று - இனிய
உயிர் நீங்க இன்ரறக்கக; ஏகி - புறப்பட்டுச்சென்று; அவ்வயின் - அந்த அகயத்தியிலும்;
அவனய - அதுகபாலகவ உள்ைகாட்சிகரை (உயிற்ற உடல்கரை); காண்டற்கு -
பார்ப்பதற்கு; அவமதலால் -மைம் சபாருந்திச் கெறலால்; அளியன் - இரங்கத்
தக்கவைாகிய யான்; அவ்கவவ்விய தாயின் - அந்தக் சகாடிய தாயாகிய ரகககயிரயக்
காட்டிலும்; தீய விதியினின்- சகாடிய விதிரயக் காட்டிலும்; பமலன் ப ால் ஆம் -
கமம்பட்டவன்ஆகவன்கபாலும்;’ என்றான் -, ‘இன் உயிர் தீர்ந்து’ உயிர் கபாகப்
சபற்று சவற்றுடகலாடு அகயாத்திக்கு இன்கற சென்று,இதுகபாலகவ
சவற்றுடகலாடு அகயாத்திக்கு இன்கற சென்று, இதுகபாலகவ சவற்றுடல்
காட்சிகரைகயஅங்கும் காண என்று சபாருள் செய்தகல சபாருந்தும். இனி,
‘தீர்ந்தின்று’ என்பரத ஒன்றாக்கி, உயிர் நீங்கப்சபறாமல் எைப் சபாருள் கூறின்,
‘அரைய’ என்கின்ற உவரம மாட்கடறு அகத கபான்ற‘உயிகராடு உள்ைவர்கரை’
எைகவ சபாருள்பட்டுச் சிறப்பின்றாகும் என்க. 19
கலிவிருத்தம்

1859. ‘பதவியும் இளவலும் கதாடர, கசல்வவனப்

பூ இயல் கானகம் புக உய்த்பதன் என்பகா?
பகாவிவன உடன் ககாடு குறுகிபனன் என்பகா?
யாவது கூறுபகன், இரும்பின் கநஞ்சிபனன்?
‘பதவியும் இளவலும் கதாடர - மரைவியாகிய சீரதயும் தம்பியாகிய
இலக்குவனும்சதாடர்ந்து வர; கசல்வவன - செல்வமகைாகிய இராமரை; பூ இயல்
கானகம் - மலர்கள் சபாருந்திய காட்டிடத்தில்; புக உய்த்பதன் என்பகா? -
செல்லும்படிவிட்டுவந்கதன் என்று சொல்கவகைா; பகாவிவன - இராமரை;
உடன்ககாடு - கூடஅரழத்துக்சகாண்டு; குறுகிபனன் என்பகா? - நகரத்ரத
அணுகிகைன் என்று சொல்கவகைா; இரும்பின் கநஞ்சிபனன் - இரும்பின் ஒத்து
வலிய சநஞ்சுரடய யான்; யாவது கூறுபகன் - யாது சொல்கவன்?’

‘பூவியல் காைகம்’ என்றது அதரையும் கடுரமயாகக் கூறாமல் சமன்ரமயாகக்

கூறல் கவண்டும்என்பதால். 20

1850. ‘ “தாருவட மலரினும் ஒதுங்கத் தக்கிலா

வாருவட முவலகயாடும், மதுவக வமந்தவரப்
ாரிவடச் கசலுத்திபனன், வழய நண்பிபனன்,
பதரிவட வந்தகனன், தீது இபலன்” என்பகா?
‘ வழய நண்பிபனன் - சநடுங்கால நண்பைாகிய யான்; தார் உவட
மலரினம்ஒதுங்கத் தக்கிலா - மாரலயாகத் சதாடுக்கும் மலரினும் நடப்பதற்குத்
தகுதியில்லாத; வாருவட முவலகயாடு - கச்ெணிந்த நகிலாைாகிய சீரதகயாடு; மதுவக
வமந்தவர - வலிரமயுரடய குமாரர்கரை; ாரிவட - காட்டு நிலத்தில்;
கசலுத்திபனன் - (நடந்து செல்லுமாறு) அனுப்பிவிட்கடன்; தீதிபலன் - ஒரு தீரமயும்
இல்லாதவைாய்; பதரிவட வந்தனன் என்பகா?’- கதர் கமகல ஏறி ஊர் வந்து கெர்ந்கதன்
என்றுசொல்கவகைா?

சீவதயின் கமன்வமத்தன்வமவய ‘மலரினும் நடத்தற்கு வருந்தும்’ என் தால்

கூறினார். ‘பதரிவட வந்தனன்’ என் து அவர்கவள நடக்க வவத்து’ என்னும்
குறிப்பு உணர்த்திற்று. 21
1861. ‘வன் புலக் கல் மன
மதி இல் வஞ்சபனன்,
என்பு உலப்புற உவடந்து
இரங்கும் மன்னன் ால்,
உன் புலக்கு உரிய கசால்
உணர்த்தச் கசல்ககபனா?
கதன்புலக் பகாமகன்
தூதின் கசல்ககபனா?
‘வன் புலக் கல் மன மதி இல் வஞ்சபனன்- வலிய புலன்கரையும்
கல்கபான்றமைத்ரதயும் உரடய அறிவற்ற வஞ்ெகைாகிய யான்; என்பு உலப்புற
உவடந்து இரங்கும்மன்னன் ால் - உடம்பு அழியும் படி மைம் முறிந்து வருந்தும்
தெரதனிடத்து; உன் புலக்குஉரிய கசால்கவள உணர்த்தச் கசல்ககபனா? - உைது
அறிவு வாய்ந்த சீரிய வார்த்ரதகரைஉணர்த்தப் கபாகின்கறகைா (அல்லது) ;
கதன்புலக் பகாமகன் தூதின் கசல்ககபனா? - ! இயமைது தூதுவன்கபாலச் செல்லக்
கடகவகைா’
செய்தி சொல்லு முன்ைகர தெரதன் இறந்துபடுவான் ஆதலின், ‘இயம தூதன்கபாலச்
செல்கவகைா’என்றான். 22

1862. ‘ “நால் திவச மாந்தரும்,

நகர மாக்களும்,
 பதற்றினர் ககாணர்வர் என்
சிறுவன் தன்வன” என்று
ஆற்றின அரசவன,
ஐய! கவய்ய என்
கூற்று உறழ் கசால்லினால்,
ககாவல கசய்பவன்ககாபலா?
‘ஐய! - இராமகை; ‘நால்திவச மாந்தரும் - நான்கு திரெகளிலும் உள்ைமனிதர்களும்;
நகர மாக்களும் - நகர மக்களும்; ‘உன் சிறுவன் தன்வன - (தெரதகை!) உன் மகரை;
பதற்றினர் ககாணர்வர்’- அரழத்து வருவர்’ என்று -; ஆற்றின அரசவன - (உயிர்
நீங்காதபடி) ஆறுதல் கூறிக் காத்த அரெரை; என் - என்னுரடய; கூற்று உறழ்
கசால்லினால்- இயமரை ஒத்த சகாடிய வார்த்ரதயால்; ககாவல
கசய்பவன்ககாபலா?! - உயிர் நீங்குமாறு செய்து விடுகவகைா.’ அரைவரும்
அரெரைத் கதற்றியிருப்ப நான் நீ காடு சென்ற செய்தி கூறி அவனுயிரரஅழிக்கின்றவ
ைாய்விடுகவகைா எை அஞ்சுகிறான். 23
1863. ‘ “அங்கிபமல் பவள்வி கசய்து
அரிதின் க ற்ற நின்
சிங்க ஏறு அகன்றது” என்று
உணர்த்தச் கசல்ககபனா?
எங்கள் பகாமகற்கு, இனி,
என்னின், பககயன்
நங்வகபய கவடமுவற
நல்லள் ப ாலுமால்!’
‘அங்கிபமல் பவள்வி கசய்து - சநருப்பின்கண் அசுவகமதம், புத்திர
காகமட்டிமுதலிய யாகங்கரைச் செய்து; அரிதின் க ற்ற - அருரமயாகப்
சபற்சறடுத்த; உன்சிங்க ஏறு அகன்றது’ - உன்னுரடய ஆண்சிங்கம் காடு
சென்றுவிட்டது; என்று -; உணர்த்த- சொல்ல; கசல்ககபனா? - செல்லக் கடகவகைா;
இனி-; எங்கள் பகாமகற்கு- தெரதனுக்கு; என்னின் - என்ரைக்காட்டிலும்; கவடமுவற
- இறுதியாகப் பார்க்குமிடத்து; பககயன் நங்வகபய - ரகககயிகய; நல்லள். ப ாலும் -
நல்லவைாவாள் கபாலும்.
என்ரைவிடக் ரகககயி நல்லவள் என்றான்! ரகககயி வார்த்ரத ககட்டும்
உயிகராடு இருந்ததெரதன் என்வார்த்ரத ககட்டவுடகைகய உயிரர விடுவான் என்று
சுமந்திரன் வருந்திைன். ‘ஆல்’ஈற்றரெ. 24

1864. முடிவுற, இன்னன கமாழிந்த பின்னரும்,

அடி உறத் தழுவினன், அழுங்கு ப ர் அரா
இடி உறத் துவளுவது என்னும் இன்னலன்;
டி உறப் புரண்டனன்; லவும் ன்னினான்.
 முடிவு உற - தன் கருத்து (இராமரை மீை அரழத்துச் கெறகல என்பது)
முடிவாகத்சதரியும்படி; இன்னன - இந்த வார்த்ரதகரை; கமாழிந்த பின்னரும் -
சொல்லியபிறகும்; இடி உற - இடி ஒலி ககட்டு; அழுங்கு ப ர் அரா - மைம்
வருந்தும்சபரும்பாம்பு; துவளுவது - துடித்துச் கொர்கின்றது; என்னும் -
என்றுசொல்லத்தக்க; இன்னலன் - துன்பம் உரடயவைாய்; அடி உறத் தழுவினன் -
இராமைது கால்கரை நன்கு பற்றிக்சகாண்டு; லவும் ன்னினான் -
பலவார்த்ரதகரையும் திரும்பத் திரும்பச் சொல்லிக் சகாண்டு; டிமிவசப்
புரண்டனன் - பூமியில் விழுந்து புரண்டான். இராமன் திரும்பி வருபவைாகத்
கதான்ற வில்ரல யாதலின் சுமந்திரன் வருத்தம்சபரிதாயிற்று. பன்னுதல் - ஒன்ரறகய
திரும்பத் திரும்பச் சொல்லுதல். 25

துயர் மிகுதியுற்ற சுமந்திரரை இராமன் எடுத்து அரணத்துப் கபசுதல்

1865. தடக் வகயால் எடுத்து,

அவன் - தழுவி, கண்ண நீர்
துவடத்து, பவறு இருத்தி,
மற்று இவனய கசால்லினான் -
அடக்கும் ஐம் க ாறிகயாடு
கரணத்து அப்புறம்
கடக்கும் வால் உணர்வினுக்கு
அணுகும் காட்சியான்.
அடக்கும் ஐம்க ாறிபயாடு - (புலன்வழிச் செல்லாது) அடக்கிய ஐம்சபாறிககைாடு;
கரணத்து அப்புறம் - அந்தக்கரணமாகிய மை முதலியவற்றுக்கு அப்பால்; கடக்கும் -
கடந்து செல்கின்ற; வால் உணர்வினுக்கு - தூய சமய்ஞ்ஞாைத்துக்கு; அணுகும்
காட்சியான் - சநருங்கிப் புலைாகின்ற கதாற்றம் உரடய பரம்சபாருைாகிய இராமன்;
அவன் - அந்தச் சுமந்திரரை; தடக்வகயால் எடுத்து - (தைது) சபரிய
ரககளிைால்தூக்கி; தழுவி -; கண்ணநீர் - கண்ணிலிருந்து வரும் நீரர; துவடத்து -;
பவறுஇருத்தி - தனியாக இருக்கரவத்து; இவனய - இத்தரகய (பின்வரும்)
சொற்கரை; கசால்லினான் - சொன்ைான்.

சபாறிபுலன்களுக்கு அப்பாற்பட்டு அந்தக்கரணங்கரையும் கடந்து நிற்பவைாய்

கயாகிகளின் சமய்யுணர்வுக்கக புலப்படுபவைாய் உள்ைவன் பரம்சபாருள் என்பது
கூறப்பட்டது. வைவாெத்ரத ஒப்புக்சகாள்ைாத கருத்திைன் சுமந்திரன் ஆதலால்,
அவரை இரெவித்துத் திருப்பி அனுப்பகவண்டித் தனிகய அரழத்துச் சென்று
கபசிைான் இராமன் என்க. 26

1866. ‘பிறத்தல் ஒன்று உற்றபின் க றுவ யாவவயும்

திறத்துளி உணர்வது ஓர் கசம்வம உள்ளத்தாய்!
புறத்துறு க றும் ழி க ாது இன்று எய்தலும்,
அறத்திவன மறத்திபயா, அவலம் உண்டு எனா?
‘பிறத்தல் என்று உற்ற பின் - இவ்வுலகில் பிறந்தாயிற்று என்ற பிறகு; க றுவ
யாவவயும்- கநரக்கடவ இன்ப துன்பங்கள் எல்லாவற்ரறயும்; திறத்துளி -
அவ்வவற்றின் கூறுபாட்கடாகட; உணர்வது ஓர் - அறிகின்றதாகிய ஒப்பற்ற;
கசம்வமஉள்ளத்தாய்! - கநர்ரமயாை மைம் உரடய சுமந்திரகை; அவலம்
உண்கடனா - துன்பம் உண்டாகின்றகத என்று கருதி; புறத்து உறு க ரும் ழி -
உலகரால் சொல்லப்படும் சபரியபழிரய; க ாது இன்று எய்தலும் - சிறப்பாக
அரடதரலயும் (உணராது); அறத்திவனமறத்திபயா?’ - தருமத்திரை மறந்தாகயா?’

துன்பத்திற்குப் பயந்து தருமத்ரத மறக்கலாகமா? தருமத்ரத மறந்தால் பழி வந்து

கெரும் அல்லவா? உலகத்தில் பிறந்த பிறகு இன்ப துன்பங்கரை ஏற்றுக்சகாள்ளும்
பக்குவம் சபற கவண்டுகம அன்றித் துன்பத்திற்குப் பயந்து அறத்ரத மறத்தல் கூடாது
என்றான். உள்ளி - உளி - சதாகுத்தல் விகாரம். 27

1867. ‘முன்பு நின்று இவச நிறீஇ, முடிவு முற்றிய

பின்பும் நின்று, உறுதிவயப் யக்கும் ப ரறம்,
இன் ம் வந்து உறும்எனின் இனிது; ஆயிவடத்
துன் ம் வந்து உறும்எனின், துறக்கல் ஆகுபமா?
‘ப ர் அறம் - சபருரம சபாருந்திய தருமம்; முன்பு நின்று இவச நிறீஇ - (தன்ரை
கமற்சகாள்பவனுக்கு இவ்வுலகில்) முன்ைதாகப் புகரழ நிரல நிறுத்தி; முடிவு
முற்றியபின்பும் நின்று - இந்த வாழ்வு முடிவுக்கு வந்தபிறகும் இருந்து (மறுரமயில்);
உறுதிவயப் யக்கும் - நன்ரமப் பயைாகிய கமல் உலகத்ரதத் தரும்; இன் ம் வந்து
உறும் எனின்இனிது - (வாழ்வில்) இன்பம் வந்து கநருமாயின் இனிரமயாைது;
ஆயிவட - அவ்விடத்து; துன் ம் வந்து உறும் எனின் - துன்பம் வந்து கநருமாயின்;
துறக்கல்ஆகுபமா?’ - அவ்வறத்ரதக் ரகவிட ஆகுகமா?

இன்ப துன்பங்கள் கலந்தகத வாழ்வு. அறவழி நடப்பார்க்கு இன்பகம வரும்.

ஆயினும்,ஒருகவரை துன்பம் வருமாயினும் அதுபற்றி அறத்ரதக் ரகவிடல் ஆகாது
என்பதாம். அறம் என்றசொல்லின் முழுப் சபாருளும் தருமம் என்பதன்கண்
அடங்காது. சபாருள் விைங்க கவண்டிய அைவுக்கக அறம் என்பதற்குத் தருமம் என்று
உரர காண்கிகறாம். ‘நன்றாங்கால் நல்லவாக் காண்பவர்அன்றாங்கால், அல்லல்
படுவது எவன்’ என்னும் குறரை (குறள். 379) இங்கு கநாக்குக. 28

1868. ‘நிறப் க ரும் வடக்கலம் நிறத்தின் பநர் உற,

மறப் யன் விவளக்குறும் வன்வம அன்று அபரா;
இறப்பினும், திரு எலாம் இழப் எய்தினும்,
துறப்பிலர் அறம் எனல் சூரர் ஆவபத.
‘சூரர் ஆவது - வீரத்திற் சிறந்த சூரர் என்று ஒருவர் சொல்லப் சபறுவது; நிறப்
க ரும் வடக்கலம் - ஒளி பரடத்த சபரிய ஆயுதம்; நிறத்தின் பநர் உற - மார்பிடத்து
கநகர வந்து சபாருந்த; மறப் யன் விவனக்குறும் வன்வம அன்று - வீரப்பயரை
விரைத்துக் காட்டும் வல்லரம அன்று; இறப்பினும் - இறந்தாலும்; திருஎலாம்
இழப் எய்தினும் - செல்வம் எல்லாம் இழக்கும்படி கநர்ந்தாலும்; அறம் துறப்பிலர்-
அறத்ரதக்ரகவிடாதவர்; எனல்- எைச் சொல்லப் சபறுவகத ஆகும்.’
 கபாரில் பரட ஏற்பது சூரத்தைம் அன்று. வாழ்வில் அறத்தின் வழி மைம் தைராது
நிற்றகல யாரும் என்றார்., ‘சிரதவிடத்து ஒல்கால் உரகவார்’ (குறள். 597.) காண்க.
‘அகரா’ , ‘ஏ’ அரெகள். 29

1869. ‘கான்புறம் பசறலில்

அருவம காண்டலால்,
வான் பிறங்கிய புகழ்
மன்னர் கதால் குலம்,
யான் பிறந்து, அறத்தினின்று
இழுக்கிற்று என்னபவா?-
ஊன் திறந்து உயிர் குடித்து
உழலும் பவலினாய்!
‘ஊன் திறந்து உயிர் குடித்து உழலும் பவலினாய்! - (பரகவரது) உடரலத்
திறந்துஉயிரரக் குடித்துத் திரியும் கவரல உரடயவகை!; கான் புறம் பசறலில்
அருவம காண்டலால் - காட்டின் புறத்கத செல்லுதலால் உண்டாகும் அருரமரய
(துன்பத்ரத) நிரைத்து (நான்)திரும்புதலால்; வான் பிறங்கிய புகழ் மன்னர் கதால்
குலம் - வாைைாவிய புகழ் சபற்ற மன்ைர்கைாற் சிறந்த பரழரமயாை நம் குலம்;
யான் பிறந்து அறத்தினின்று இழக்கிற்று - யான் பிறந்த படியால் அறத்திலிருந்து
தவறியது; என்னபவா?’ - என்று எல்லாராலும்சொல்லப்படகவா.’

வைவாெத்தின் அருரம கருதித் திரும்பிைால் பழி வரும், புகழ் சகடும் என்றாைாம்.

30

1870. ‘ “விவனக்கு அரு கமய்ம்வமயின்

வனத்து விட்டனன்,
மனக்கு அரும் புதல்வவன”
என்றல் மன்னவன் -
தனக்கு ‘அருந்தவம்; அது
தவலக்ககாண்டு ஏகுதல்
எனக்கு அருந் தவம்; இதற்கு
இரங்கள். எந்வத! நீ.
‘எந்வத -; விவனக்கு அரு கமய்ம்வமயன் - செய்தற்கு அரிய ெத்தியத்ரத
உரடயதயரதன்; “மவனக்கு அரும் புதல்வவன - தன் குடிக்கு அரிய மகரை; வனத்து
விட்டனன்” - காட்டிற்குச் செல்லுமாறு அனுப்பிைான்; என்றல் - என்று உலககாரால்
சொல்லப்படுதல்; மன்னவன் தனக்கு - அரெனுக்கு; அருந்தவம் - அருரமயாை
தவமாகும்; அது - அம்மன்ைவன் ஆரணரய; தவலக்ககாண்டு - சிரகமல் தாங்கி;
ஏகுதல்- வைம் செல்லுதல்; எனக்கு அருந்தவம் - எைக்குஅரிய தவமாகும்; இதற்கு நீ
இரங்கல் - இதற்கு நீ இரங்காகத.

அரிய மகரைக் காட்டிற்கு அனுப்புதல், அதுவும் அறத்ரதக் காப்பாற்ற கவண்டிய

அனுப்புதல் என்பது செயற்கரும் தவம் ஆதலின், அது ‘மன்ைவனுக்கு அருந்தவம்’
என்றான். அதரை மகன் நிரறகவற்றிைால் அன்றி அத் தவம் நிரல சபறாதாம்.
ஆககவ, அதன்படி நடந்து வைம் செல்லுதல் எைக்குத் தவம் என்றான் இராமன்.
இருவர் தவத்ரதயும் சகடுக்க எண்ணுதிகயா என்பது குறிப்பு. 31

1871. ‘முந்திவன முனிவவனக் குறுகி , முற்றும் என்

வந்தவன முதலிய மாற்றம் கூறிவன,
எந்வதவய அவகனாடும் எய்தி,“ ஈண்டு, என
சிந்தவன உணர்த்துதி” என்று, கசப்புவான்.
‘முனிவவன - வசிட்டரை; முந்திவன குறுகி - முற்பட்டுச் சென்று அணுகி; முற்றும்
- நிரம்பிய; என் வந்தவன முதலிய மாற்றம் கூறிவன- என் வணக்கம்முதலிய
வார்த்ரதகரைச் சொல்லி; அவகனாடும் எந்வதவய எய்தி - அவ்
வசிட்டமுனிவசைாடும் என் தந்ரதரய அரடந்து; ‘ஈண்டு - இங்கக; என் சிந்தவன -
என்மைக் கருத்ரத; உணர்த்துதி’ - சதரிவிப்பாய்; என்று -; கசப்புவான் -
சொல்கின்றான்.
முனிவகைாடுதான் தயரதனிடம் கபாககவன்டும் என்ற குறிப்பின் திறம் உணர்க.
32

1872. ‘முனிவவன, எம்பிவய, “முவறயில் நின்று, அரும்

புனித பவதியர்க்கும், பமல் உவற புத்பதளிர்க்கும்,
இனியன இவழத்தி” என்று இயம்பி, “எற் பிரி
தனிவமயும் தீர்த்தி” என்று உவரத்தி, தன்வமயால்.
முனிவவன - வசிட்ட முனிவரகக் சகாண்டு; ‘முவறயில் நின்று - சநறியில்நின்று;
அரும் புனித பவதியர்க்கும் - அருரமயாை தூய அந்தணர்களுக்கும்; பமல்
உவறபுத்பதளிர்க்கும்- கமல உலகில் வசிக்கும் கதவர்களுக்கும்; இனியன -
நன்ரமயாைசெயல்கரை; இவழத்தி’ - செய்வாயாக; என்று எம்பிவய இயம்பி - என்று
என்தம்பி பரதனுக்குச் சொல்லி; ‘என் பிரி - என்ரைப் பிரிதலால் உைதாகும்;
தனிவமயும் தீர்த்தி’ - தனிரமத் துன்பத்ரதயும் நீக்குக; என்று -; தன்வமயால் உவரத்தி -
இதமாகச் சொல்வாய்.

பரதனுக்கு இராமன் சுமந்திரன்பால் சொல்லி அனுப்பிய செய்திகள் இதனுட்

கூறப்சபற்றை. 33

1873. ‘ “கவவ்வியது, அன்வனயால்

விவளந்தது, ஈண்டு ஒரு
கவ்வவ என்று இவறயும் தன்
கருத்தின் பநாக்கலன்,
எவ் அருள் என்வயின்
வவத்தது, இன் கசாலால்,
அவ் அருள் அவன்வயின்
அருளுக!” என்றியால்.
 ‘ஈண்டு - இவ்விடத்து; அன்வனயால் விவளந்தது - ரகககயியால் உண்டாக்கியது;
கவவ்வியது ஒரு கவ்வவ - சகாடியதாகிய ஒரு துன்பம்; என்று-; இவறயும் -
சிறிதைவும்; தன் கருத்தின் - (பரதன்) தன்னுரடய மைத்தின்கண்; பநாக்கலன் -
கருதாதவைாய்; எவ் அருள் என் வயின் வவத்தது- எத்தரகயசதாரு அருரைஎன்னிடம்
(பரதன்) ரவத்துள்ைாகைா; அவ் அருள் - அத்தரகய அருரை; அவன் வயின் - அந்தத்
தயரத மன்ைனிடத்தும்; அருளுக’ - காட்டுவாைாக; என்றி - என்று சொல்லுவாய்.’

ரகககயிமாட்டும், தயரதன்மாட்டும் என்னிடம் உள்ை அன்பிற்சிறிதும் குரறயாது

அன்கபாடு நடந்துசகாள்ளுமாறு பரதன்பால் கூறவும் என்றான். “ஆயவன் முனியும்
என்று அஞ்சிகைன் அலால், தாய் எனும் சபயர் எரைத் தடுக்கற்பாலகதா” என்று
பரதன் கூறுவரதஇங்கக கருதுக. (2173.) 34

1874. ‘பவண்டிகனன் இவ் வரம் என்று, பமலவன்

ஈண்டு அருள் எம்பி ால் நிறுவி, ஏகிவன,
பூண்ட மா தவகனாடும் பகாயில் புக்கு, இனிது
ஆண் தவக பவந்தவன அவலம் ஆற்றி, பின்,
ஏகிவன - (நீ) இங்கிருந்து புறப்பட்டுச் சென்று; பூண்ட மாதவகனாடும் -
கமற்சகாண்ட சபருந்தவத்ரத உரடய வசிட்ட முனிவகைாடும்; பகாயில் புக்கு -
அரண்மரைஅரடந்து; ஆண்தவக பவந்தவன - ஆடவருள் சிறந்த தயரதரை; இனிது
அவலம் ஆற்றி - இனிரமயாக மைத்துயரத்ரதத் கதற்றி; இவ்வரம் பவண்டிகனன்
என்று - இந்த வரத்ரதத்தரகவண்டும் என்று கவண்டிக் சகாண்டு; ஈண்டு அருள்
எம்பி ால் நிறுவி - என்னிடத்து ரவத்துள்ை அருரை என் தம்பியாகிய பரதன்பாலும்
ரவக்க கவண்டும் என்று நிற்குமாறு செய்து; பின் - பிறகு....

அடுத்த செய்யுளில் முடியும் முதலில் வரத்ரத வாங்கிக்சகாண்டு பின்ைர் அவ்வரம்

இன்ைதுஎன்று கூறித் தம்பிபால் அருரை நிறுவுக என்றது ஒரு நயம்.
35

1875. ‘ “ஏழ் - இரண்டு ஆண்டும் நீத்து,

ஈண்ட வந்து உவனத்
தாழ்குகவன் திருவடி;
தப்பிபலன்” எனச்
சூழி கவங் களிற்று இவற
தனக்குச் பசார்வு இலா
வாழி மா தவன் கசாலால்
மனம் கதருட்டுவாய்.
‘ஏழ் இரண்டு ஆண்டும் நீத்து - பதிைான்னு ஆண்டுகளும் கழித்து; ஈண்ட வந்து -
விரரவாக வந்து; உவனத் திருவடி தாழ்குகவன் - உைது திருவடிகரை
வணங்குகவன்; தப்பிபலன் - தவற மாட்கடன்’; என - என்று; சூழி - முகபடாம்
அணிந்த; கவங்களிற்று இவற தனக்குக் - சகாடிய யாரைரய உரடய தயரத
மன்ைனுக்குச் சொல்லி; பசார்வு இலா - தைர்ச்சி இல்லாத; மாதவன் கசாலால் -
வசிட்ட முனிவன்சொல்லால்; மனம் கதருட்டுவாய் - மைத்ரதத் சதளிவிப்பாய்.’
 ‘வாழி’ அரெ. 36

1876. ‘முவறவமயால் எற் யந்

கதடுத்த மூவர்க்கும்
குவறவு இலா என் கநடு
வணக்கம் கூறி, பின்
இவறமகன் துயர் துவடத்து
இருத்தி, மாடு’ என்றான் -
மவறகவள மவறந்து ப ாய்
வனத்துள் வவகுவான்.
மவறகவள மவறந்து ப ாய் - கவதங்களுக்கு எட்டாமல் மரறந்து நின்று;
வனத்துள் வவகுவான் - எடுத்த அவதாரத்திற்ககற்ப வைத்தின்கண் வசிப்பவைாகிய
இராமன்; என் யந்து எடுத்த மூவர்க்கும் - என்ரைப் சபற்சறடுத்த தாயர்; மூவர்க்கும்
- மூன்று கபர்க்கும்; முவறவமயால் - முரறரமப்படி; குவறவு இலா - சிறிதும்
குரறவுபடாத; என் கநடு வணக்கம் கூறி - என்னுரடய சபரிய வணக்கத்ரதச்
சொல்லி; பின் - பிறகு; இவற மகன் துயர் துவடத்து - தயரதைது துன்பத்ரத நீக்கி;
மாடு- அவன் பக்கல்; இருத்தி’ - நீங்காது இருப்பாயாக; என்றான் -.
அன்ரையர்க்குச் சொல்ல கவண்டியரதச் சுமந்திரன்பால் கூறிைன்.
‘கவதம்.......சதரிகிலாஆதி கதவர்’ (2516). இப்படலத்து 26 ஆம் பாடலால் ‘தூய
சமய்யுணர்வால் அணுகும் காட்சியான்’என்று சொல்லி, இங்கக ‘மரறகரை
மரறந்து கபாய் வைத்துள் ரவகுவான்’ என்று முடித்துள்ை அருரமப்பாட்ரட
அறிந்து நுகர்க. 37

சுமந்திரனிடம் சீரத, செய்தி கூறல்

1877. ‘ ஆள்விவன, ஆவணயின் திறம் ல் அன்று’ எனா,

தாள்முதல் வணங்கிய தனித் திண் பதர் வலான்,
‘ஊழ்விவன வரும் துயர் நிவல’ என்று உன்னுவான்.
வாழ்விவன பநாக்கிவய வணங்கி பநாக்கினான்.
‘ஆள் விவன - பணியாைன் செய்ய கவண்டிய செயல்; ஆவணயின் திறம் ல் அன்று’-
தரலவைது கட்டரைக்கு மாறுபட்டு நடத்தல் அன்று; எனா - என்று கருதி
(இராமன்கட்டரைப்படி திரும்பிச் செல்வகத முரற என்று); தாள்முதல் வணங்கிய -
இராமைதுபாதங்களில் வணங்கி எழுந்த; தனித் திண் பதர் வலான் ? - ஒப்பற்ற வலிய
கதரரஓட்டுதலில் வல்லவைாய சுமந்திரன்; ‘ஊழ் விவன வரும் துயர் நிவல’ - ஊழ்
விரையால் வருகின்ற துன்பத்தின் நிரல இது; என்று உன்னுவான் - என்று கருதி;
வாழ்விவனபநாக்கிவய - உலக இன்ப வாழ்வுக்குச் காரணமாைவரை; வணங்கி -
பணிந்து; பநாக்கினான் - (செய்தி உைகதா என்ற குறிப்பில்) பார்த்தான்.

தரலவைது கட்டரைக்குச் கீழ்ப்படிதகல ஆளின் விரை ஆதலின் இராமன்

விருப்பப்படி நாடுதிரும்பிச் செல்ல முற்பட்ட சுமந்திரன், அரண்மரையில்
உள்ைார்க்குச் செய்தி ஏகதனும்உள்ைகதா என்று அறிவான் கபாலச் சீரதரயப்
பார்த்தான். சுமந்திரன் - அரமச்ென், கதர் வலான். பண்டு அரெர்களுக்கு
அரமச்ெர்ககை கதர் ஓட்டும் ொரதியாகவும் இருப்பர். அரெர்கைது மந்தணங்கரைப்
பாதுகாத்தல் அரமச்ெர் கடரம ஆதலின், கதர் வலான் - என்பது கதர்ஓட்டுதலில்
வல்லவன் என்றும், கதர்தலில் - ஆராய்வதில் வல்ல அரமச்ென் என்றும்
இருசபாருளுக்கு ஏற்ப அரமந்து நலம் செய்தல் அறிந்து இன்புறுக. தயரதனுக்கும்
அரமச்ெைாகியசுமந்திரன் தன்ரம ஆளும் அரெ குடும்பத்ரதச் ொர்ந்த இராமரையும்,
சீரதரயயும் பணிதல் முரற என்பதும் அறிக. ‘வாழ்விரை கநாக்கி’ என்பது அரிய
சொல்லாட்சி. எல்லாருரடய வாழ்ரவயும் கருதுபவன் திருமகள், ‘சபாருள்
இல்லார்க்கு இவ்வுலகம் இல்லாகி, யாங்கு (குறள். 247.) ஆதலின் உலக வாழ்வுக்கு
இன்றியரமயாத செல்வத்துக்குரிய திருமகளின் அவதாரம் ஆகிய சீரத‘வாழ்விரை
கநாக்கி’ எைப்பட்டாள். இனி அவதாரத்திலும், முனிவர் வாழ்ரவயும்,
கதவர்வாழ்ரவயும் கருதி அரக்கர்கரை வதம் செய்யும் சபருமாைது கநாக்கம் நிரற
கவற கவண்டித் தான் சிரற புகுந்து மற்றவர்கரை வாழ்விக்க வைம் செல்லத்
துணிந்தைள் ஆதலின் ‘வாழ்விரை கநாக்கி’ என்பதுசீரதக்குப் சபாருந்துமாறு
அறிந்து இன்புறலாம். 38
1878. அன்னவள் கூறுவாள்,
‘அரசர்க்கு, அத்வதயர்க்கு,
என்னுவடய வணக்கம் முன்
இயம்பி, யானுவடப்
க ான் நிறப் பூவவயும்,
கிளியும், ப ாற்றுக என்று
உன்னும் என் தங்வகயர்க்கு
உணர்த்துவாய்’ என்றாள்.
அன்னவள் - சிரத; கூறுவாள் - (சுமந்திரனிடம் செய்தி) சொல்லுவாைாகி;
‘அரசர்க்கு, அத்வதயர்க்கு - தெரதரிடத்தும் மாமியாரிடத்தும்; என்னுவட
வணக்கம்முன் இயம்பி - எைது வணக்கத்ரத முதலிற் சொல்லி (பிறகு); யான் உவட -
என்னுரடய; க ான் நிறப் பூவவயும் - சபான்னிறமாை நாகணவாய்ப் புள்ரையும்;
கிளியும் - கிளிரயயும்; ப ாற்றுக - பாதுகாக்க; என்று -; உன்னும் - என்ரை
நிரைக்கின்ற; என் தங்வகயர்க்கு - என் ெககாதரிகளிடம்; உணர்த்துவாய்’ -
சொல்லுவாய்;’ என்றாள் -.

சீரதயின் கபரதரமத் தன்ரமரய இவ் வார்த்ரதகள் விைக்கி நின்று இத்தரகய

குழந்ரதத்தன்ரமயுரடயாள் பின் வைம் புகுந்து எவ்வைவு உயர்ந்த மைவைர்ச்சியும்
குண வைர்ச்சியும்சபற்றுத் திகழ்கிறாள் என்பரத அறிந்துசகாள்ை உதவுகிறது.
தங்ரகயர் - ஊர்மிரை, மாண்டவி, சுருத கீர்த்தி ஆகிகயார் - இவர் ஜைகன் புதல்வியர்.
இலக்குவன், பரதன், ெத்துருக்கைன் மரைவியைர் ஆவர். 39

இராமன் கதற்றவும் சுமந்திரன் விம்முதல்

1879. பதர் வலான், அவ் உவர

பகட்டு, ‘தீங்கு உறின்
யார் வலார்? உயிர் துறப்பு
 எளிது அன்பற?’ எனாப்
ப ார் வலான் தடுக்கவும்,
க ாருமி விம்மினான் -
பசார்வு இலாள் அறிகிலாத்
துயர்க்குச் பசார்கின்றான்.
பதர் வலான் - சுமந்திரன்; அவ் உவர பகட்டு - சீரத சொன்ை அச் சொற்கரைக்
ககட்டு; பசார்வு இலாள் - சிறிதும் தைர்ச்சி இல்லாதவைாய சீரத; அறிகிலாத் துயர்க்கு -
(வைவாெத்தால் படக் கூடியதாக இப்கபாது அவள் அறியாம்இருக்கின்ற) துன்பத்ரதக்
குறித்து; பசார்கின்றான் - மைம் வருந்துகின்றவைாய்; ‘தீங்கு உறின் -
(ஊழ்விரையால்) தீரம உண்டாைால்; யார் வலார்? - தடுக்கவல்லவர்கள் யார்; உயிர்
துறப்பு - உயிரர விடுதல் என்பது; எளிது அன்பற’ - (அவ்வைவு ) சுலபமாைது
அல்லகவ;’ எனா - என்று; ப ார் வலான் - கபாரில் வல்ல இராமன் தடுக்கவும்;
க ாருமி விம்மினான் - மைத்தில் குரமந்துவாய்விட்டுப் சபாருமிைான்.

சீரத வைம் புகுந்தால் கநரக் கூடிய துன்பத்துக்குச் சிறிதும் கவரலயுறாது தான்

வைர்த்தகிளியும், பூரவயும் பற்றிக் கவரலப்படுகிறாகை என்று அவள் குழந்ரதத்
தன்ரமக்கு மைம் இரங்கிப்சபாருமுவான் ஆயிைன் சுமந்திரன். இராமனுடன்
செல்வதைாகலகய சிறிதும் கொர்வு இல்லாதவைாகச்சீரத இருக்கிறாள் ஆதலின்
‘கொர்விலாள்’ என்றார். உயிர் துறத்தல் என்பதும் எளிய செயல்அன்று; நான்
விரும்பிய கபாது உயிர் கபாகாது, அது கபாக கவண்டிய கநரத்தில்தான்
கபாகும்.ஆககவ, துன்பம் வரின் அனுபவிக்க கவண்டியிருக்குகம அன்றி அதிலிருந்து
தப்ப உயிர்துறப்பதும் நம்விருப்பப்படி நடக்கக் கூடிய தல்லகவ என்று கருதி
வருந்துகிறான் சுமந்திரன். 40

சுமந்திரன் இராமனிடம் விரடசபற்று இலக்குவரை விைாவல்

1880. ஆறினன்ப ால் சிறிது

அவலம், அவ் வழி,
பவறு இலா அன்பினான்,
‘விவட தந்தீக’ எனா
ஏறு பசவகன் - கதாழுது,
இவளய வமந்தவன,
‘கூறுவது யாது?’ என,
இவனய கூறினான்;
பவறு இலா அன்பினான்- (சிறிதும்) கவறுபடாத அன்புரடயவைாகிய சுமந்திரன்;
அவ் வழி- அவ்விடத்து; அவலம் சிறிது ஆறினன் ப ால்- துயரம் சிறிது சதளிந்தவன்
ஆகி; (இராமனிடம்), ‘விவட தந்தீக’ - விரட சகாடுத்தருளுக; எனா - என்று சொல்லி
(விரட சபற்று); ஏறு பசவகன் கதாழுது - வீரைாகிய இராமரை வணங்கி; இவளய
வமந்தவன - இலக்குவரை; ‘கூறுவது யாது - (அரண்மரை சென்று) சொல்ல
கவண்டுவது என்ை;’ என - என்று ககட்க; இவனய - (பின் வருவைவற்ரற)
இத்தரகயசொற்கரை; கூறினான் - அவன் சொன்ைான்.
 இராமன், சீரத இருவர்பாலும் செய்தி அறிந்த சுமந்திரன் இலக்குவரையும்
அதுகபால்விைாவிைான். 41 இலக்குவன் சொன்ை செய்தி
1881. ‘உவரகசய்து எம் பகாமகற்கு
உறுதி ஆக்கிய
தவரககழு கசல்வத்வதத்
தவிர, மற்று ஒரு
விவர கசறி குழலிமாட்டு
அளித்த கமய்யவன
அவரசன் என்று இன்னம் ஒன்று
அவறயற் ாலபதா?
‘எம் பகாமற்கு - எம் தரலவைாகிய இராமனுக்கு; உவர கசய்து - இவ்வரசுஉைக்கு
உரியது என்று சொல்லி; உறுதி ஆக்கிய - அரெரவயில் பலர் முன்னிரலயில்
உறுதிப்படுத்திய; தவர ககழு கசல்வத்வத - ககாெல நாட்சடாடு சபாருந்திய
அரொட்சிச்செல்வத்ரத; தவிர - இராமன் ஆைாமல் தவிரும்படி; மற்று ஒரு -
கவறாகிய ஒரு; விவர கசறி குழலி மாட்டு - மணம் சபாருந்திய கூத்தரல உரடய
ரகககயியிடம்; அளிி்த்த - சகாடுத்துவிட்ட; கமய்யவன - ெத்திய வாக்கிைைாய
தயரதரை; அவரசன் என்று - அரென் என்று; இன்னமும் அவறயற் ாலபதா?’ - இனியும்
சொல்லுதல் தகுதியுரடயது ஆகுகமா.’
அரெரவயில் உறுதிசெய்தரத அந்தப்புரத்தில் மாற்றியவன் ெத்திய ெந்தைா,
அரெைாஎன்று சவகுட்சியாகக் ககட்கிறான் இலக்குவன், ‘சமய்யரை’ என்பது
இகழ்ந்துரரத்த வார்த்ரத.‘அவன் அரெைாதற்குத் தகுதியுரடயவன் அல்லன்;
அவனுக்சகன்ை நான் செய்தி சொல்லியனுப்புவது’ என்கின்ற சிைசவறுப்புப்
புலைாதல் காண்க. 42

1882. ‘கானகம் ற்றி நல் புதல்வவன காய் உண,

ப ானகம் ற்றிய க ாய் இல் மன்னற்கு, இங்கு
ஊனகம் ற்றிய உயிர்ககாடு, இன்னும் ப ாய்
வானகம் ற்றிலா வலிவம கூறு’ என்றான்.
‘நல் புதல்வன் - (தன்னுரடய) நல்ல மகன்; கானகம் ற்றி - காட்ரட அரடந்து;
காய் உண - (காட்டில் கிரடக்கும்) காய் முதலியவற்ரற உண்ண; ப ானகம் ற்றிய -
(அரண்மரையில் இருந்து) அறுசுரவ உண்டி அருந்துகின்ற; க ாய் இல்மன்னர்க்கு -
ெத்திய கவந்தனுக்கு; இங்கு - இவ்வுலகில்; ஊன் அகம் ற்றிய உயிர்ககாடு -
உடம்பிடத்ரதப் பற்றியுள்ை உயிரரப் பிடித்துக்சகாண்டு (வாழ்ந்து சகாண்டிருந்து);
இன்னும் ப ாய் வானகம் ற்றிலா வலிவம - இன்ைமும் இறந்து கபாய் கமல்
உலகத்ரத அரடயாத வலிரமரய; கூறு’ - ஆற்றரலநிரைவூட்டிச் சொல்;’
என்றான் -.

கபாைகம் - அறுசுரவ உணவு. ‘சபாய்யில் மன்ைன்’ என்றது கமலது கபால்

இகழ்வுரர.‘அன்பற்ற மன்ைனுக்குச் ெத்தியம் ஒரு ககடா’ என்று ஆத்திரம் அரடகிற
இலக்குவனின்மைப்பாங்கு சவளிப்படுகிறது. இராமன்பால் சகாண்ட
கபரன்பிைால் கபசுகிறான் ஆதலின்,தெரதரை முழுரமயாக அறிந்திலன் என்க. ‘ஏன்
தெரதனும் இராமனுடன் காைகம் வந்திருக்கக் கூடாது’என்பது இலக்குவனின்
குறிப்பாக இப்பாடலில் கதான்றும். 43

1883. ‘மின்னுடன் பிறந்த வாள்

ரத பவந்தற்கு, “என்
மன்னுடன் பிறந்திகலன்;
மண்ககாண்டு ஆள்கின்றான் -
தன்னுடன் பிறந்திகலன்;
தம்பி முன் அகலன்;
என்னுடன் பிறந்த யான்
வலிகயன்” என்றியால்.
‘மின் உடன் பிறந்த வாள் ரத பவந்தற்கு - ஒளியுடன் கூடிய வாரை ஏந்திய
பரதெக்கரவர்த்திக்கு; ‘என் மன்னுடன் பிறந்திகலன் ககாண்டு ஆள்கின்றான்
தன்னுடன்பிறந்திகலன் - இராச்சியத்ரதக் சகாண்டு ஆளுகின்ற அரெைாகிய
பரதனுடன் பிறந்கதனும்அல்கலன்; தம்பி முன் அபலன் - தம்பியாகிய
ெத்துருக்கைனுக்கு அண்ணைாகவும் இல்கலன்;என்னுடன் பிறந்த நான்; வலியன்’ -
இன்ைமும் வலிரமகயாடுதான் இருக்கின்கறன்; என்றி - என்று சொல்லுக.’

பரதனுக்குச் சொல்லியனுப்பிய செய்தி. இலக்குவன் விரக்தி, ககாபம், இகழ்ச்சி,

அவலம் ஆகியவற்றின் உச்ெ நிரலயில் இருந்து கபசுகிற கபச்ொக இது உள்ைது.
தம்பியாகியெத்துருக்கைன் பரதனுடன் கெர்ந்திருத்தல்பற்றி அவரையும் சவறுத்தான்
ஆதல் அறிக. ‘ஆல்’ஈற்றரெ. 44

இராமன் இைவரல அடக்க, சுமந்திரன் புறப்படுதல்

1884. ஆரியன் இளவவல பநாக்கி, ‘ஐய! நீ

சீரிய அல்லன கசப் ல்’ என்றபின்,
ாரிவட வணங்கினன், வதக்கு கநஞ்சினன்;
பதரிவட வித்தகன் பசறல் பமயினான்.
ஆரியன் இளவவல பநாக்கி - இராமன் இலக்குவரைப் பார்த்து; ‘ஐய! - ஐயகை; நீ -;
சீரிய அல்லன கசப் ல்’ - சிறந்தை அல்லாத சொற்கரைச் சொல்லாகத;’ என்றபின் -
என்ற பிறகு; பதரிவடவித்தகன் - கதர்செலுத்தலில் திறரமயாைைாகிய சுமந்திரன்;
வதக்கும் கநஞ்சினன் - துடிக்கும்மைம் உரடயைாய்; ாரிவட வணங்கினன் -
நிலத்தில் விழுந்து வணங்கி; பசறல் பமயினான் - செல்லத்சதாடங்கிைான்.

வித்தகன் - திறரம உரடயவன். இங்குத் கதகராட்டும் திறரமயும், மந்திரித்

தன்ரமயும்ஆம். 45

1885. கூட்டினன் பதர்ப் க ாறி; கூட்டி, பகாள்முவற

பூட்டினன் புரவி; அப் புரவி ப ாம் கநறி
 காட்டினன்; காட்டி, தன் கல்வி மாட்சியால்
ஓட்டினன், ஒருவரும் உணர்வுறாமபல.
(சுமந்திரன்) பதர்ப் க ாறி - கதராகிய சபாறிரய; கூட்டினன் - தயார்செய்தான்;
கூட்டி - அவ்வாறு ஆயத்தம் செய்து; புரவி - குதிரரகரை; பகாள் முவற -
சகாள்ளுகின்ற முரறயிகல; பூட்டினன் - கதரில் பூட்டிைான்; அப் ரவி ப ாம்
கநறிகாட்டினன் - அந்தக் குதிரரகளுக்குப் கபாகும் வழிரயக்காண்பித்தான்;
ஒருவரும் உணர்வு உறாமல் - (உறங்குகின்ற உடன் வந்த நகர மாந்தர்)ஒருவரும் சிறிதும்
உணராதபடி; தன் கல்வி மாட்சியால் - தன் கதசராட்டும் கல்விச் சிறப்பால்; ஓட்டினன் -
(ஒலியில்லாமல்) ஓட்டிைான்.

குதிரரகரைத் கதரிற் பூட்டுங்கால் கெணம் இட்டுக் கண்ரண மரறப்பர் ஆதலின்,

‘கபாம்சநறி காட்டிைன்’ என்றார். இனி, கதர் சென்ற கவடுகரறக் காட்டிச் சென்றான்
என்றல் இங்குச்சிறப்பின்ரம அறிக. கூட்டிைன் - கூட்டி, காட்டிைன் - காட்டி, என்று
ஒன்ரற ஒன்று சொற்கள் சதாடர்தலின் ‘ஏகாவளி’ என்னும் அலங்காரமாம். ‘ககாள்
முரற’ என்பது குதிரரகள் வலம், இடம்பூட்டும் முரறயாகும். ‘ஏ’ காரம் ஈற்றரெ.
46

இராமன் முதலிய மூவரும் இரவில் செல்லுதல்

1886. வதயல்தன் கற்பும், தன் தகவும், தம்பியும்,

வம அறு கருவணயும் , உணர்வும், வாய்வமயும்,
கசய்ய தன் வில்லுபம, பசமமாகக் ககாண்டு,
ஐயனும் ப ாயினான், அல்லின் நாப் பண.
‘ஐயனும் - இராமனும்; அல்லின் நாப் ண் - நள்ளிரவில்; வதயல்தன்கற்பும் -
சீரதயின் கற்பும்; தன் தகவும் - தன் கமன்ரமப் பண்பும்; நம்பியும் - இலக்குவனும்;
வம அறு கருவணயும் - குற்றமற்ற அருளும்; உணர்வும் - ஞாைமும்; வாய்வமயும் -
ெக்தியமும்; கசய்ய தன் வில்லும் - கநரிய தைது வில்லும் (ஆகிய இவற்ரறகய); பசமம்
ஆகக் ககாண்டு - தைக்குப் பாதுகாவலாகக் சகாண்டு; ப ாயினான் - சென்றான்.
தகவும், கற்பும், கருரணயும், வாய்ரமயும் அருவப் சபாருள்கள். தம்பியும்,
வில்லும்உருவப்சபாருள்கள். இரண்ரடயும் உள்ளும் சவளியும் பாதுகாக்கும்
உதவிகைாகக் கூறியது ஒரு நயம்.‘வில்லுகம’ ‘ஏ’ காரம் சிறப்பு. ‘நாப்பகண’ ‘ஏ’ காரம்
ஈற்றரெ. 47

நிலசவாளி கதான்றல்

அறுசீர் விருத்தம்

1887. க ாய் விவனக்கு உதவும் வாழ்க்வக

அரக்கவரப் க ாருந்தி, அன்னார்
கசய் விவனக்கு உதவும் நட் ால்
கசல் வர்த் தடுப் து ஏய்க்கும்,
வம விளங்கியபத அன்ன
 வயங்கு, இருள் துரக்க, வானம்
வகவிளக்கு எடுத்தது என்ன,
வந்தது - கடவுள் திங்கள்.
க ாய் விவனக்கு உதவும் வாழ்க்வக அரக்கவர - வஞ்ெகத் சதாழிரலச்
செய்வதற்குஉதவியாயிருக்கும் வாழ்க்ரக உரடய இராக்கதரர; க ாருந்தி -
நட்பாகச்கெர்ந்திருந்து; அன்னார் - அந்த அரக்கரின்; கசய்விவனக்கு -
செய்கின்ற(சகாரல, கைவு, கள், காமம், சபாய் என்கின்ற) தீத் சதாழிலுக்கு; உதவும்
நட் ால் - உதவுகின்ற சிகநகத் தன்ரமயால்; கசல் வர் - அந்த அரக்கரர அழிக்கச்
செல்லுகின்ற இராமலக்குவரர; தடுப் து ஏய்க்கும் - செல்லாத படி தடுப்பரத
ஒத்திருக்கின்ற; வமவிளக்கியபத அன்ன - அஞ்ெைத்ரத கமலும் விைக்கிக் கருரம
ஆக்கியது கபால் உள்ை; வயங்கு இருள் - விைக்கிய இருட்ரட; துரக்க -
ஓட்டிவிடுமாறு; வானம் - ஆகாயம்; வகவிளக்கு - சிறு விைக்ரக; எடுத்தது என்ன -
எடுத்து நிற்கிறது என்று சொல்லும்படி; கடவுள் திங்கள்- சதய்வத்தன்ரம வாய்ந்த
ெந்திரன்; வந்தது- கதான்றியது
அரக்கர் கருநிறம் உரடயவர்; இருள் கருரமயாைது. அரக்கர் தீய சதாழில்
செய்பவர்; இருள் தீய சதாழில்கள் நிகழ்வதற்குப் சபாருந்தி உதவி செய்வது; இதைால்
அரக்கர்க்கு நட்பாக இருக்கிற இருள் என்றார். அரக்கரர அழிக்கச் செல்கிற
இராமலக்குவர்கள் வைத்தில் கமற்செல்லாதபடி அவ்விருள் தடுக்கிறது. அப்கபாது
வாைம் அவர்கள் செல்வதற்குதவியாகக் ரகவிைக்ரக எடுத்துக் காட்டுவது கபால்
நிலசவாளி கதான்றியது என்று ெந்திகராதயத்ரதத் தற்குறிப்கபற்றம் செய்தார்.
‘ஏறைாற் கிருரை நீங்கக் ரகவிைக் ககந்தி யாங்கு, வீறுயர் மதியம் கதான்ற’ (சீவக.
1542) என்ற திருத்தக்க கதவர் வாக்ரக இங்கு ஒப்பிடுக. 48

1888. மருமத்துத் தன்வன ஊன்றும்

மறக் ககாடும் ாவம் தீர்க்கும்
உரும் ஒத்த சிவலயிபனாவர
ஒருப் டுத்து உதவி நின்ற
கருமத்தின் விவளவவ எண்ணிக்
களிப்க ாடு காண வந்த
தருமத்தின் வதனம் என்னப்
க ாலிந்தது - தனி கவண் திங்கள்.
தன்வன - (தருமமாைது) தன்ரை; மருமத்து - உயிர் நிரலயில்; ஊன்றும் -
தாக்குகின்ற; மறக் ககாடும் ாவம் - சகாரலத் தன்ரம உரடய சகாடிய பாவத்ரத;
தீர்க்கும் - அழிக்கின்ற; உரும் ஒத்த சிவலயிபனாவர - இடிரயஒத்த வில்ரல
உரடயவர்கைாய இராம இலக்குவர்கரை; ஒருப் டுத்து - (காட்டிற்கு
வருமாறு)உடன்படுத்தி; உதவி நின்ற - தைக்கு உதவிசெய்து நின்ற; கருமத்தின்
விவளவவ எண்ணி - நல்விரைப் பயரை மைத்தின்கண் கருதி; களிப்க ாடு -
மகிழ்ச்சிகயாடு; காண வந்த - அவர்கரைப் பார்ப்பதற்கு வந்த; தருமத்தின் வதனம்
என்ன - தருமகதவரதயின் முகம் கபால; தனி கவண் திங்கள் - ஒப்பற்ற
சவண்ரமயாை ெந்திரன்; க ாலிந்தது - விைக்கியது.
 அரக்கரர அழித்துத் தன்ரைக் காக்க வந்த இராம இலக்குவர்கரைக் காண வந்த
தருமகதவரதயின் முகம் கபாலச் ெந்திரன் பிரகாசித்தான் என்றது
தற்குறிப்கபற்றவணி.அரக்கர்க்குப் பயந்து இதுகாறும் ஒளிந்திருந்த தரும கதவரத
தைக்கு உதவி செய்வார் வந்தபடியால்அவர்கரைக் காண முகம் காட்டியது என்றார்.
மருமம் - உயிர்நிரல - தருமத்தின் ஆணிகவரரகயஅழிக்கிறவர் அரக்கர் என்பதாம்.
49

நிலவில் மலர்கள்

1889. காம்பு உயர் கானம் கசல்லும்

கரியவன் வறுவம பநாக்கித்
பதம்பின குவிந்த ப ாலும்
கசங்கழு நீரும்; பசவரப்
ாம்பின தவலய ஆகிப்
ரிந்தன, குவிந்து சாய்ந்த,
ஆம் லும்; என்றப ாது,
நின்ற ப ாது அலர்வது உண்படா?
காம்பு உணர் கானம் கசல்லும் கரியவன் - மூங்கில்கள் உயர்ந்து வைர்ந்துள்ைகாட்டில்
செல்லுகின்ற இராமைது; வறுவம பநாக்கி - (அரெ அணிகள் எதுவும் இல்லாத)எளிய
வறிய நிரலரயப் பார்த்து; பதம்பின - மைம் வருந்தி; கசங்கழு நீரும் - செங்கழுநீர்ப்
பூக்களும்; குவிந்த ப ாலும் - குவிந்தவற்ரற ஒத்துள்ைை; ஆம் லும் - (இரவில்
மலர்ந்திருக்க கவண்டிய) ஆம்பற்பூக்களும்; பசவரப் ாம்பின தவலய ஆகி - ொரரப்
பாம்பின் தரலரயப்கபான்றரவயாய்; ரிந்தன - மைம் வருந்தி; குவிந்து சாய்ந்து -
வாய்குவிந்து ொய்ந்து கிடந்தை; என்ற ப ாது - என்றால்; நின்ற -
மிகுந்துள்ைமற்ரறய; ப ாது - மலர்கள்; அலர்வது உண்படா? - மலர்தல் உைதாகுகமா.

செங்கழுநீர் இரவில் குவிதல் இயல்பு. அதரை இராமன் வறுரம நிரல கநாக்கி

மைம்வருந்திக் குவிந்ததாகக் கூறியது கவிஞரின் தற்குறிப்கபற்றம். இனி இரவில்
மலர்ந்திருக்ககவண்டிய ஆம்பல் (குமுதம்) மலகர குவிந்து ொய்ந்தை என்றால் மற்ரற
மலர்கரைச் சொல்லகவ கவண்டாம் என்றார். ஒரறிவுயிர்கள் இராமன்பால் காட்டும்
அன்பின் செறிரவப்புலப்படுத்திைார். மாரல கநரத்தில் அதாவது முன்னிரவில்
குமுதம் மலராதிருத்தரல, ‘குண்டு நிர்ஆம்பலும் குவிந்தன் இனிகய, வந்தன்று
வாழிகயா மாரல’ (குறுந். 122.). என்பது சகாண்டுஅறிக. குவிந்த ஆம்பலுக்குச்
ொரரப் பாம்பின் தரல உவரம. படம் எடுக்காத பாம்பு ொரரஆதலின் அது
உவரமயாயிற்று. ொரர - கெரர ஒன்கற. என்ற கபாது - கபாது - காலப் சபயர் -நின்ற
கபாது - மலர். சபாழுது என்னும் காலப் சபயர். அக்காலத்கத மலரும்
மலருக்குப்சபயராய்ப் கபாது எைவந்தது. மலர் மலர்வரத ரவத்துக் காரல - உச்சி
மாரல முன்னிரவு, நள்ளிரவு, பின்னிரவு எைக்காலங்கரை அறிதல் பழக்கம். 50
மூவரும் நிலசவாளியில் செல்லுதல்

1890. அஞ்சனக் குன்றம் அன்ன

அழகனும், அழகன்தன்வன
 எஞ்சல் இல் க ான் ப ார்த்தன்ன
இளவலும், இந்து என் ான்
கவஞ்சிவலப் புருவத்தாள்தன்
கமல் அடிக்கு ஏற் , கவண் நூல்
ஞ்சு இவடப் டுத்தாலன்ன
கவண் நிலாப் ரப் , ப ானார்.
அஞ்சனக் குன்றம் அன்ன அழகனும்- ரம மரல ஒத்த இராமனும்; அழகன்தன்வன -
அவ்விராமரை; எஞ்சல் இல் - குரறதலில்லாத; க ான் ப ார்த்து அன்ன -
சபான்ைால் மூடிைாற் கபான்ற; இளவலும் - இலக்குவனும்; கவஞ்சிவலப்
புருவத்தாள் தன்கமல்லடிக்கு ஏற் - சகாடிய வில்ரல ஒத்த புருவத்ரத உரடய
சீரதயின் சமன்ரமயாை பாதத்திற்குப் சபாருந்தும்படி; கவண் நூல் ஞ்சு
இவடப் டுத்தால் அன்ன - சவண்ரமயாைநூரல உண்டாக்கும் பஞ்ரெ
வழிசயல்லாம் பரப்பி ரவத்தாற் கபால; இளநிலா - இரையநிலசவாளிரய; இந்து
என் ான் - ெந்திரன் என்கிறவன்; ரப் - எங்கும்பரவச் செய்ய; ப ானார் - காட்டில்
பரவிய நிலசவாளி சவண்பஞ்ரெப் பரப்பியது கபான்றுள்ைது. சீரதயின்
சமல்லியகால்களுக்குக் காட்டுவழி கூர்ங்கற்கைால் உறுத்துகம என்று கருதிச் ெந்திரன்
சவண்பஞ்ரெப்பரப்பியது கபால நிலசவாளி பரந்தது என்பது தற்குறிப்கபற்றம்.
இராம இலக்குவர்கள்நிறத்தால் கருரமயும். சபான்ரமயும் உரடயவர்ககை அன்றி
உருவத்தால் ஒகர வடிவம் உரடயவர்கள்என்பதால் ‘அழகன் தன்ரைப் சபான்
கபார்த்தன்ை இைவல்’ என்றார். பின் ெடாயு இவர்கரைக்காைகத்தில்முதலில்
கண்டகபாது ‘என் துரணவன் ஆழியான், ஒருவரை, இருவரும் ஒத்துள்ைார்’(2704.)
என்று கபசுவதாகக் கம்பர் கூறுவரத இங்குக் கருதுக. 51

சீரத செல்லுதல்

1891. சிறு நிவல மருங்குல் ககாங்வக

ஏந்திய கசல்வம் என்னும்
கநறி இருங் கூந்தல் நங்வக
சீறடி, நீர்க் ககாப்பூழின்
நறியன, கதாடர்ந்து கசன்று
நடத்தலின், ‘நவவயின் நீங்கும்
உறு வலி, அன்பின் ஊங்கு
ஒன்று உண்டு’ என உணர்வது உண்படா? 1
சிறுநிவல மருங்குல் - மிகவும் இரைத்த (சிறிய நிரலரம உரடய) இரடயுடன்;
ககாங்வக - (பருத்த) முரலகரை; ஏந்திய - தாங்கிய; கசல்வம் என்னும் - திரு என்று
சொல்லப்சபறும்; கநறி இருங்கூந்தல் நங்வக - சநறிப்புரடய கரிய கூந்தரலஉரடய
சீரதயின்; சீறடி - சிறிய பாதம்; நீர்க் ககாப்பூழின் நறியன - நீரின்கண் கதான்றும்
குமிழிரயக் காட்டிலும் சமன்ரமயாைரவ (ஆயினும்); கதாடர்ந்து கசன்று
நடத்தலின் - இராமரைப் பின்பற்றிச் சென்று நடக்கின்றபடியால்; ‘நவவயின்நீங்கும் -
துன்பத்தில் நீங்கிய; உறுவலி அன்பின் - மிக்க வலிரம உரடயஅன்ரபக் காட்டிலும்;
ஒன்று - வலியுரடய ஒரு சபாருள்; ஊங்கு உண்டு’ - இங்ககஉள்ைது; என உணர்வது
உண்படா - என்று அறிய முடியுமா (முடியாது என்றபடி).
 அன்பு எரதயும் ொதிக்கும். சீரதயின் சமல்லிய அடி இராமனுரடய கவகத்துக்கும்,
காட்டின்கடுரமக்கும் ஈடு சகாடுத்து நடக்கிறசதன்றால் இராமன்பால் அவள்
சகாண்ட அைப்பருங் காதகலஅதற்குக் காரணம் என்பதாம். அடிரய நீர்க்குமிழி
கபான்ற சமன்ரம உரடயது என்பது அரிய உவரம. 52

மூவரும் சதன்திரெ கநாக்கி இரண்டு கயாெரை தூரம் செல்லுதல்

1892. ரிதி வானவனும், கீழ் ால்

ரு வவர ற்றாமுன்னம்.,
திருவின் நாயகனும், கதன் ால்
பயாசவன இரண்டு ப ானான்;
அருவி ாய் கண்ணும், புண்ணாய்
அழிகின்ற மனமும், தானும்,
துரித மான் பதரில் ப ானான்
கசய்தது கசால்லலுற்றாம்.
ரிதி வானவனும் - சூரிய கதவனும்; கீழ் ால் ருவவர - கிழக்கக
உள்ைஉதயமரலயில்; ற்ற முன்னம் - பற்றித் கதான்றும் முன்ைர்; திருவின் நாயகனும்
- திருமகள் ககள்வாைாகிய இராமனும்; கதன் ால் - சதற்கக; இரண்டு பயாசவன
ப ானான்- இரண்டு கயாெரை அைவுள்ை தூரம் சென்றான்; அருவி ாய் கண்ணும் -
அருவி கபாலக்கண்ணீர் வழிகின்ற கண்ணும்; புண்ணாய் அழிகின்ற மனமும் -
புண்பட்டு வருந்துகின்ற மைமும்; தானும் - தானுமாகி; துரித மான் பதரில் -
கவகமாை குதிரரகள் பூட்டியகதரில்; ப ானான் - சென்ற சுமந்திரன்; கசய்தது - செய்த
செயல்கரை; கசப் லுற்றாம் - (இனிச்) சொல்லத் சதாடங்கிகைாம்.

கயாெரை என்பது நீட்டல் அைரவப் சபயர். துரிதம் - கவகம். 53

சுமந்திரன் வசிட்டரை காணுதல்

1893. கடிவக ஓர் இரண்டு மூன்றில்,

கடி மதில் அபயாத்தி கண்டான்;
அடி இவண கதாழுதான், ஆதி
முனிவவன; அவனும், உற்ற
டி எல்லாம் பகட்டு, கநஞ்சில்
ருவரல் உழந்தான்; முன்பன
முடிவு எலாம் உணர்ந்தான், ‘அந்பதா!
முடிந்தனன், மன்னன்’ என்றான்.
கடிவக ஓர் இரண்டு மூன்றில் - ஐந்து நாழிரகப் கபாதில்; கடிமதில்அபயாத்தி
கண்டான் - காப்பரமந்த மதிரலயுரடய அகயாத்தி நகரத்ரத அரடந்து;
ஆதிமுனிவவன - வசிட்டரை; அடி இவண கதாழுதான் - பாதத்தில் வணங்கிைான்;
அவனும்- வசிட்ட முனிவனும்; உற்ற டி எலாம் பகட்டு - வைத்தில்
நடந்தரவசயல்லாம்ககட்டறிந்து; கநஞ்சில் ருவரல் உழந்தான் - மைத்தில் துக்கம்
சகாண்டு வருந்தி; முன்பன முடிவு எலாம் உணர்ந்தான் - இனி வரப் கபாவரத எல்லாம்
உணர்ந்தவைாய்; ‘அந்பதா முடிந்தனன் மன்னன்’ என்றான் - ஐகயா! அரென் இறந்து
கபாைான் என்றான். இராமன் திரும்பாமல் வைம் சென்றுவிட்டான் என்ற
செய்திரயச் சுமந்திரன் மூலம் அறிந்த வசிட்டன் ‘இனி அரென் இறந்து கபாவது உறுதி’
என்கின்ற கருத்தில்‘முடிந்தைன் மன்ைன்’ என்றான். ‘சதளிவின்கண் எதிர்காலம்
இறந்தகாலம் ஆயிற்று; காலவழுவரமதி. ஐந்து நாழிரக இரண்டு மணி. கடிரக -
நாழிரக. 54

வசிட்டன் சுமந்திரகைாடு தயரதரை அரடதல்

1894. ‘நின்று உயர் ழிவய அஞ்சி

பநர்ந்திலன் தடுக்க, வள்ளல்;
ஒன்றும் நான் உவரத்தல் பநாக்கான்,
தருமத்திற்கு உறுதி ார்ப் ான்;
கவன்றவர் உளபரா பமவல
விதியிவன?’ என்று விம்மிப்
க ான் திணி மன்னன் பகாயில்
சுமந்திரபனாடும் ப ானான்.
‘வள்ளல் - தெரதை; நின்று உயர் ழிவய அஞ்சி - உலகத்தில் நிரலத்துநின்று
கமன்கமல் வரும் பழிக்குப் பயந்து; தடுக்க பநர்ந்திலன் - இராமன் காடுசெல்வரதத்
தடுக்க உடன்பட்டானில்ரல; தருமத்திற்கு உறுதி ார்ப் ான் - தருமம்நிரலசபறும்
தன்ரமரய எப்சபாழுதும் நாடுபவைாகிய இராமன்; நான் உவரத்தல்
ஒன்றும்பநாக்கான் - (வைம் கபாக கவண்டாம் என்று) நான் சொல்லியது ஒரு
வார்த்ரதயும் கருதான் ஆயிைன்; பமவல விதியிவன கவன்றவர் உளபரா?’ - பரழய
விரைரய சவற்றி சகாண்டவர் யாராவது இருக்கிறார்கைா?;’ என்று விம்மி - என்று
புலம்பிக்சகாண்டு; சுமந்திரபனாடும்-; மன்னன் க ான் திணி பகாயில் - தெரதைது
சபான்ைாற் செய்தஅரண்மரைக்குள்; ப ானான் -.

வசிட்டன் உரரத்தது ‘ஐய! நீ ஒரு ஓங்கிய, கல்தடம் காணுதி என்னின், கண் அகல்
மல் தடந்தாரையான் வாழ்கிலான்’ என்பது (1766). நகர் நீங்குபடலம்160 ஆம்
பாடலும் (1764.) இதனுடன் கருதத்தக்கதாகும். 55

1895. ‘பதர் ககாண்டு வள்ளல் வந்தான்’

என்று தம் சிந்வத உந்த,
ஊர் ககாண்ட திங்கள் என்ன
மன்னவன உவழயர் சுற்றிக்
கார்ககாண்ட பமனியாவனக்
கண்டிலர்; கண்ணில், வற்றா
நீர்ககாண்ட கநடுந் பதர்ப் ாகன்
நிவல கண்பட, நிவலயின் தீர்ந்தார்.
 உவழயர் - மந்திரிமார்; வள்ளல் பதர்ககாண்டு வந்தான் என்று தம் சிந்வதஉந்த -
இராமன் கதர்மீது ஏறித் திரும்பி வந்துவிட்டான் என்று தம் மைம் தூண்ட; மன்னவன -
தெரதரை; ஊர்ககாண்ட திங்கள் என்ன - பரிகவடத்தாற் சூழப்சபற்றெந்திரன் கபால;
சுற்றி -; கார் ககாண்ட பமனியாவனக் கண்டிலர் - கமகம் கபான்றகமனியுரடய
இராமரைக் காணாதவராய்; கண்ணில்-; வற்றா நீர் ககாண்ட - வறைாத
சபருக்சகடுக்கும் நீரரக் சகாண்ட; கநடும் பதர்ப் ாகன் நிவல கண்டு - சநடிய
கதரரச்செலுத்தும் சுமந்திரைது நிரலரமரயப் பார்த்து; நிவலயின் தீர்ந்தார் - தமது
நிரலசகட்டழிந்தார்கள்.

ஊர் - ஊர்ககாள். ெந்திரரைச் சுற்றிய ஒளி வட்டம். பரிகவடம் எைவும் சபறும்.

உரழயர்- அரமச்ெர் - “அறிசகான் றறியான் எனினும், உறுதி, உரழ இருந்தான் கூறுல்
கடன்’ (குறள்.638)என்பதனுள் அரமச்ெரை ‘உரழ இருந்தான்’ எைல் காண்க.
56

தயரதன் விைாதல்

1896. ‘இரதம் வந்து உற்றது’ என்று,

ஆங்க யாவரும் இயம் பலாடும்,
வரதன் வந்துற்றான் என்ன,
மன்னனும் மயக்கம் தீர்ந்தான்
புவர தபு கமல நாட்டம்
க ாருக்ககன விழித்து பநாக்கி,
விரம மா தவவனக் கண்டான்.
‘வீரன் வந்தனபனா? என்றான்.
‘இரதம் வந்து உற்றது’ என்று- (காடு சென்ற) கதர் வந்து கெர்ந்தது என்று; ஆங்கு
யாவரும் இயம் பலாடும் - அங்குள்ை அரைவரும் சொல்லியவுடன்; மன்னனும் -
தெரதனும்; ‘வரதன் வந்துற்றான்’ என்ன - இராமன் வந்து கெர்ந்தான் என்று கருதி;
மயக்கம் தீர்ந்தான் - மை மயக்கம் நீங்கிைவைாய்; புவரதபு கமல நாட்டம் - குற்றம்
அற்ற தாமரர மலர்கபாலும் கண்கள்; ‘க ாருக்’ என - ெடக்சகை; விழித்துபநாக்கி -
திறந்து பார்த்து; விரத மாதவவனக் கண்டான் - கநான்பு கமற்சகாண்ட சிறந்த வசிட்ட
முனிவரைக் கண்டு; ‘வீரன் வந்தனபனா’? - இராமன் திரும்பி வந்தாகைா; என்றான் -

‘சபாருக்’ விரரவுக் குறிப்பு சமாழி. வரதன் - இராமன்; கவண்டுவார் கவண்டுவை

தருபவன்என்னும் சபாருைது. 57 வசிட்டன் உரரயாது அகலுதல்
1867. ‘இல்வல’ என்று உவரக்லாற்றான்
ஏங்கினன், முனிவன் நின்றான்;
வல்லவன் முகபம, ‘நம்பி
வந்திலன்’ என்னும் மாற்றம்
கசால்லலும், அரசன் பசார்ந்தான்;
துயர் உறு முனிவன், ‘நான் இவ்
 அல்லல் காண்கில்பலன்’ என்னா,
ஆங்கு நின்று அகலப் ப ானான்.
முனிவன் - வசிட்ட முனிவன்; ‘இல்வல’ என்று உவரக்கலாற்றான் - (இராமன்)
வரவில்ரல என்று சொல்ல முடியாதவைாய்; ஏங்கினன் நின்றான் - மைம்வருந்திச்
சும்மா இருந்தான்; வல்லவன் முகபம - தவத்தால் வலிய வசிட்டைது முகந்தாகை;
‘நம்பி வந்திலன்’ - இராமன் மீை வரவில்ரல; என்னும் மாற்றம்கசால்லலும் - என்கின்ற
வார்த்ரதரயத் தெரதனுக்குக் கூறுதலும்; அரசன் பசார்ந்தான் - தெரதன் தைர்ந்தான்;
துயர் உறு முனிவன் - துன்பமுற்ற முனிவன்; ‘நான் இவ் அல்லல்காண்கில்பலன்’
என்னா - நான் இந்தத் துன்பத்ரதக் காணும் ஆற்றல் இல்கலன் என்றுசொல்லி; ஆங்கு
நின்று - அவ்விடத்திலிருந்து; அகலப் ப ானான் - அகன்றுஅப்பால் சென்றான்.

உள்ைக் கருத்ரத முகம் சதரிவிக்குமாதலின், முனிவன் முகத்ரதக் கண்டு அவன்

அகக்கருத்ரதத்தயரதன் அறிந்து கொர்ந்தாைாம். ‘அடுத்தது காட்டும் பளிங்குகபால்
சநஞ்ெம் கடுத்தது காட்டும் முகம்’ என்பது (குறள். 706.) இங்கக கநாக்கத் தக்கது.
ஆற்றல் ொன்ற சிறந்ததவமுனிவைாகிய வசிட்டன் பற்றும் பாெமும் அற்ற துறவி.
அவைாகலகய தெரதனின் துன்பம் காணஇயலவில்ரல என்றால், தெரதைது
துன்பத்தின் அைவு மிகுதியும், அவன் இராமன்பால்சகாண்டிருந்த அன்பின் மிகுதியும்
புலப்படும். யாரர கநாக்கி விைாவிைாகைா அவன் முகத்ரதகயகண்டான் என்றகல
சபாருந்தும். ஆதலின் வல்லவன் என்பது சுமந்திரரை அன்று. 58

தெரதன் சுமந்திரன் மூலம் செய்தி அறிந்து உயிர் நீத்தல்

1898. நாயகன், பின்னும், தன் பதர்ப்

ாகவன பநாக்கி, ‘நம்பி
பசயபனா? அணியபனா?’ என்று
உவரத்தலும், பதர் வலானும்,
‘பவய் உயர் கானம், தானும்,
தம்பியும், மிதிவலப் க ான்னும்,
ப ாயினன்’ என்றான்; என்ற
ப ாழ்தத்பத ஆவி ப ானான்.
நாயகன் - தெரதன்; பின்னும் - திரும்ப; தன் பதர்ப் ாகவன பநாக்கி - தன்னுரடய
ொரதியாகிய சுமந்திரரைப் பார்த்து; ‘நம்பி பசயபனா அணியபனா?’என்று உவரத்தலும்
- இராமன் சதாரலவில் உள்ைாகைா அண்ரமயில் உள்ைாகைா என்று ககட்க; பதர்
வலானும் - சுமந்திரனும்; தானும் - இராமனும்; தம்பியும் - இலக்குவனும்; மிதிவலப்
க ான்னும் - ரமதிலியுமாக; பவய் உயர் கானம் - மூங்கில்கள் உயர்ந்து வைர்ந்துள்ை
காட்டுக்கு; ப ாயினன் - சென்றான்:' என்றான்-; என்ற ப ாழ்தத்பத - என்று அவன்
கூறிய அப்சபாழுகத; ஆவி ப ானான் - (தெரதன்) உயிர் நீத்தான்.

தயரதன் தன்வாயால் காடு என்ற வார்த்ரதரயக் கூறுதற்கும் ஒவ்வாது அஞ்சி,

முன்பும் ‘வீரன்வந்தைகைா’ என்றதும், இங்கும் ‘கெயகைா அணியகைா’ என்றதும்
அறிந்து உணரத் தக்கை. முன்பும்‘மண்கண சகாள்நீ மற்ரறயது ஒன்றும் மற’ என்று
இரண்டாவது வரத்ரத மற்ரறயது என்று தெரதன்குறித்தரத இங்கக நிரைவுகூரலாம்.
59

1899. இந்திரன் முதல்வ ராய

கடவுளர் யாரும் ஈண்டி,
சந்திரன் அவனயது ஆங்கு ஒர்
மானத்தின் தவலயில் தாங்கி,
‘வந்தனன், எந்வத தந்வத!’
என மனம் களித்து, வள்ளல்
உந்தியான் உலகின் உம் ர்
மீள்கிலா உலகத்து உய்த்தார்..
இந்திரன் முதல்வராய கடவுளர் யாரும் ஈண்டி - இந்திரன் முதலாகிய
கதவர்கள்எல்லாரும் வந்து; சந்திரன் அவனயது - ெந்திரரை ஒத்ததாகிய; ஓர்
மானத்தின்தவலயில் தாங்கி - ஒரு விமாைத்திடத்தில் சுமந்து; ‘எந்வத தந்வத வந்தனன்’
எனமனம் களித்து - எம்முரடய தரலவைாகிய இராமனின் தந்ரதயாய தெரதன்
வந்துவிட்டான்’ என்று மைமகிழ்ச்சி அரடந்து; வள்ளல் - தெரதரை; உந்தியான்
உலகின் - திருவுந்தித் தாமரரயைாகிய பிரமகதவைது ெத்திய கலாகத்தின்; உம்பர் -
கமகல உள்ை; மீள்கிலா உலகத்து- தன்ரை அரடந்தவர் திரும்ப வாராத உலகத்தில்;
உய்த்தார் - சகாண்டு கெர்த்தார்கள்.

இராமபிரான் திருமாலின் அவதாரம் ஆதலின், அவனுரடய தந்ரதக்குப் பரமபதம்

கிரடத்தல் உறுதி என்பதைால் ெத்தி கலாகத்துக்கு கமற்பட்ட விஷ்ணுகலாகத்தில்
கெர்ந்தார்கள் என்று கம்பர் கூறிைார். ‘மீள்கிலா உலகம்’ என்பது
விரைவழிப்பிறந்திறந்து நலிசவய்தித் திரும்பி வராத உலகம் என்பகத சபாருள்.
பரமபதத்தில் நித்தியசூரிகைாய் உள்ைாரும் இரறவைது ெங்கற்பத்தால் பிறவாது வந்து
கபாதல் உைதாகலின் அதுபற்றிமீண்டும் மீட்சிப் படலத்து இராமரைக் காண தெரதன்
வந்து கபாதற்குத் தரடயில்ரல எை அறிக. அவ்வாறில்லாக்கால்ஆழ்வார்கள்,
ஆொர்கள் திரு அவதாரத்துக்குப் சபாருளின்றாய முடியும். ஆதலின், ஆங்கு -அரெ.
60

தயரதன் பிரிவால் ககாெரல புலம்பல்

1900. ‘உயிர்ப்புஇலன், துடிப்பும் இல்லன்’

என்று உணர்ந்து, உருவம் தீண்டி,
அயிர்த்தனள் பநாக்கி, மன்னற்கு
ஆர் உயிர் இன்வம பதறி,
மயில் குலம் அவனய நங்வக
பகாசவல மறுகி வீழ்ந்தாள் -
கவயில் சுடு பகாவடதன்னில்
என்பு இலா உயிரின் பவவாள்.
 குலம் மயில் அவனய நங்வக பகாசவல - சிறந்த மயிரல ஒத்த
சபண்ணாகியககாெரலயாைவள் ‘உயிர்ப்பு இலன்; துடிப்பும் இல்லன்’ என்றுி்
உணர்ந்து - தெரதனுக்குமூச்சு இல்ரல துடிப்பும் சதாட்டு; அயிர்த்தனள் பநாக்கி -
ஐயுற்றுப் பார்த்து; மன்னற்கு - தெரதைக்கு; ஆர் உயிர் இன்வம பதறி - அரிய உயிர்
இல்ரல என்பதுசதளிந்து; கவயில் சுடு பகாவடதன்னில்- சவள்ளில் சுடுகின்ற
ககாரடக் காலத்தில்; என்பு இலா உயிரின் - எலும்பு இல்லாத (புழு முதலிய)
பிராணிகள் கபால; பவவாள் - சவந்து; மறுகி - மைம் சுழன்று; வீழ்ந்தாள் - விழுந்தாள்.

இறுதியடியின் சொல்லாட்சிரய ‘என்பிலதரை சவயில் கபாலக் காயுகம

என்பதகைாடு(குறள்.77.) ஒப்பிடலாம். 61

1901. இருந்த அந்தணபனாடு எல்லாம்

ஈண்றவன் தன்வன ஈனப்
க ருந்த தவம் கசய்த நங்வக,
கணவனில் பிரிந்து, கதய்வ
மருந்து இழந்தவரின் விம்மி,
மணி பிரி அரவின் மாழ்கி,
அருந் துவண இழந்த அன்றிற்
க வட என, அரற்றலுற்றான்;
இருந்த அந்தணபனாடு - உந்தித் தாமரரயில் இருந்த பிரமகைாடு; எல்லாம்ஈன்றவன்
தன்வன ஈன - ெர்வகலாகங்கரையும் தந்தருளிய பரமாத்மாரவப் சபற்சறடுக்க;
க ருந்தவம் கசய்த நங்வக - சபரிய தவத்ரதச்செய்த சபருமாட்டியாகிய ககாெரல;
கணவனில் பிரிந்து - தயரதைாகிய நாயகரைப் பிரிந்து; கதய்வ மருந்து இழந்தவரின் -
கதவாமிர்தத்ரத இழந்தவர்கரைப் கபால; விம்மி - துடித்து; மணி பிரி அரவின்
மாழ்கி- (தைக்குக் கண்ணாகிய) மாணிக்கத்ரத இழந்தபாம்ரபப் கபால மயங்கி;
அருந்துவண இழந்த - அரிய ஆண்பறரவயாகிய துரணரய இழந்த; அன்றில் க வட
என - அன்றிற் சபண்பறரவ கபால; அரற்றலுற்றாள் - புலம்பத்சதாடங்கிைாள்.

பரமனுக்கக தாய்தான்; என்றாலும், ‘கணவரை இழந்கதார்க்குக் காட்டுவது

இல்’என்றவரகயில் ககாெரல அவலம் சகாடியது. ககாெரலயின் துயரத்ரதப் பல
உவரமகைால் விைக்கிைார்.கதவர்க்கு நிரலகபறு தருவது அமுதம்; கபரரசி என்ற
தகுதிப்பாடு தயரதைால் சபற்றவள் ககாெரல.பாம்பு முதிர்ச்சிக் காலத்தில் மணிரய
உமிழ்ந்து சவளிகய ரவத்து இரரகதடும் - மணி இழந்தால் துடித்து உயிர் நீக்கும்
என்பது இலக்கியங்களில் வரும் செய்தி ஆகும். அன்றில் இரைபிரியாதுவாழும்
பறரவ. இதைால் இரவ கணவரை இழந்து துயர் அரடயும் ககாெரலக்கு உவரம
ஆயிை. 62

கலிநிரலத்துரற

1902. ‘தாபன! தாபன! தஞ்சம்

இலாதான், தவகவு இல்லான்,
ப ானான்! ப ானான்! எங்கவள
நீத்து, இப்க ாழுது’ என்னா,
 வான் நிர் கண்டி மண் அற
வற்றி, மறுகுற்ற
மீபன என்ன, கமய்
தடுமாறி விழுகின்றாள்.
‘தஞ்சம் இலாதான் - எளிரம இல்லாதவனும்; தவகவு இல்லான் -
எவற்றாலும்தடுக்க முடியாத சபரு வலிரம பரடத்தவனும் ஆகிய தயரதன்; தாபன!
தாபன - தனியாக; எங்கவள நீத்து - எங்கரை சயல்லாமல் ரகவிட்டு; இப்க ாழுது
ப ானான்! ப ானான்!’ -;என்னா - என்று சொல்லி; வான் நீர் சுண்டி - மரழ நீர்
இல்லாமல்கபாய்; மண் அற வற்றி - மண்ணிலும் நீர் இல்லாமல் வறவி; மறுகுற்ற -
கலங்குதல் அரடந்த; மீபன என்ன - மீரைப் கபால (உயிர் ஊெலாட); கமய்
தடுமாறிவிழுகின்றாள் - உடம்பு நடுங்கி விழுகின்றாள்.

கமல் நீரும் கீழ் நீரும் இல்லாத சபாழுது மீன் உயிர்வாழ இயலாமல் தடுமாறுதல்
கபால,தெரதரை இழந்தும், இராமரைப் பிரிந்தும் ககாெரல தடுமாறிைான் என்றார்.
அடுக்குகள்அவலத்தின்கண் வந்தை. தஞ்ெம். - பற்றுக் ககாடு எைப் சபாருள்
சகாண்டு, பற்றுக்ககாடுஅற்றவைாய்ப் கபாைான் எைக் கூறி, இராமைாகிய
பற்றுக்ககாட்ரட இழந்தபடியால் என்பதும்ஒன்று. தஞ்ெம் எண்ரமப்
சபாருட்டாதரல. “தஞ்ெக் கிைவி எண்ரமப் சபாருட்கட” என்பதைால் (சதால்.
சொல். 268) அறிக. இஃது இரடச்சொல். 63
1903. ‘ஒன்பறா, நல் நாட்டு உய்க்குவர்;
இந் நாட்டு உயிர் காப் ார்
அன்பற? மக்கள் க ற்று உயிர்
வாழ்வார்க்கு அவம் உண்பட?
இன்பற வந்து, ஈண்டு, “அஞ்சல்”
எனாது, எம்மகன் என் ான்
ககான்றான் அன்பறா தந்வதபய?”
என்றாள் குவலகின்றாள்.
(மக்கள் தம்ரமப் சபற்கறாரர) ‘நல் நாட்டு உய்க்குவர் - மறுரமயில்நரகத்தினின்று
நீக்கி நற்கதியில் செலுத்துவர்; ஒன்பறா? - அம்மட்கடா; இந்நாட்டு உயிர் காப் ார்
அன்பற - இந்த நாட்டிகல வாழும் சபாழுதும் சபற்கறார்உயிரரப் பாதுகாப்பார்கள்
அல்லவா (ஆககவ); மக்கள் க ற்று உயிர் வாழ்வார்க்கு அவம்உண்பட? -
பிள்ரைகரைப் சபற்று உயிர் வாழ்கின்றவர்களுக்குத் தீங்கு உண்டாகுமா
(அப்படிஇருக்க); எம் மகன் என் ான் - எங்களுரடய மகைாகிய இராமன் என்பவன்;
ஈண்டு - இவ்விடத்தில்; இன்பற வந்து - இன்ரறக்கக வந்து; ‘அஞ்சல்’ எனாது -
பயப்படாகத என்று சொல்லி (உயிர் காத்து) ஆறுதல் அளிக்காமல்; தந்வதவய -
தன்தகப்பரை; ககான்றான் அன்பற?’ - சகான்றுவிட்டான் அல்லவா; என்றாள் -
என்று; குவலகின்றாள் - நடுங்குகிறாள்.

“இம்ரம உலகத்து இரெசயாடும் விைங்கி, மறுரம உலகமும் மறுவின்று

எய்துப, செறுநரும்விரழயும் செயிர்தீர் காட்சிச் சிறுவர்ப் பயந்த செம்மகலார்”
என்பதால் (அகதா. 66)புதல்வரரப் சபற்கறார்க்குப் புகழ், பாதுகாப்பு, மறுரமயில்
நற்கதி ஆகியரவ உண்டு என்பதுநூகலாரும், உலகமும் துணிந்த துணிவு ஆதல் அறிக.
‘மகள் என்பான்’ என்ற சதாடர் நயம்சிந்திக்கத் தக்கது. 64

1904. ‘பநாயும் இன்றி, பநான் கதிர்

வாள், பவல், இவவ இன்றி,
மாயும் கசல்வ மக்களின்
ஆக; மற மன்னன்
காயும் புள்ளிக் கர்க்கடம்,
நாகம், கனி வாவழ,
பவயும், ப ான்றான்’ என்று
மயங்கா விழுகின்றாள். 1
‘மறமன்னன் - வலிரம மிக்க தயரதன்; பநாயும் இன்றி - இறப்பிற்குக்காரணமாை
பிணி இல்லாமல்; பநான் - வலிய; கதிர், வாள், கவல்; இவவ இன்றி- ஒளியுரடய
வாள், கவல் முதலிய ஆயுதங்களும் இல்லாமல்; கசல்வ மக்களின் ஆக - அன்புக்குரிய
மக்களிைால் ஆக; மாயும்- இறந்துபட்டான்; காயும் புள்ளி - சவறுக்கின்ற
புள்ளிகரையுரடய; கர்க்கடம் - நண்டு; நாகம் - பாம்பு; கனிவாவழ - பழம் தரும்
வாரழ மரம்; பவய் உம் - மூங்கில் ஆகிய இவற்ரற; ப ான்றான்’ - ஒத்தான்; என்று
மயங்கா விழுகின்றாள் - என்று சொல்லிமயங்கி விழுந்தாள்.

தன் மகைாகலகய மன்ைன் இறந்துபட்டான். நண்டு கருவுயிர்க்கும் கபாது இறந்து

படும், நாகம் தன் முட்ரடயாகல இறந்து படும், வாரழ குரல ஈனும் கபாது இறந்து
படும், மூங்கில்தன்பக்கக் கிரைகள் கதான்றும் கபாது உராய்விைால் பற்றி அழியும்,
இவ்வாறு இரவ தன்வம்ெத்தாகலகய என்று அழுகிறாள் ககாெரல. “நண்டு சிப்பி
கவய் கதலி நாெமுறும் காலத்து, சகாண்ட கருவழிக்கும் சகாள்ரக கபால்” ‘சமல்லிய
வாரழக்குத் தான் ஈன்ற காய் கூற்றம்’ (நான்மணிக். 84.), “புத்தன்றாய் நண்டு இப்பி
வாரழ புன் மூங்கில், கத்தும் விரியன் கடுஞ்சிலத்தி- இத்தரையும், கவலாலும்
வாைாலும் அன்றிகய தாம் சகாண்ட, சூலாகல தம்முயிர்க்குச் கொர்வு”நீலககசி உரர
(கமற்ககாள் உகலாகவெைச் செய்யுள்) ஆகியவற்ரற இங்கக ஒப்பு கநாக்கி
உணரலாம்.நண்டும், பாம்பும் தன் கருவால் அழியும் என்பரத உயிர்நூலார்
உடன்படுவதில்ரல. 65

1905. ‘வடித் தாழ் கூந்தற் பககயன்

மாபத! மதியாபல
பிடித்தாய் வவயம்; க ற்றவன
ப ரா வரம்; இன்பன
முடித்தாய் அன்பற மந்திரம்?’
என்றாள் - முகில்வாய் மின்
துடித்தாகலன்ன, மன்னவன்
மார்பில் துவள்கின்றாள்.
முகில் வாய் - கமகத்திடத்து; மின் துடித்தால் என்ன - மின்ைல் துடித்தது கபால;
மன்னவன் மார்பில்- தெரதன் மார்பில்; துவள்கின்றாள்- துயரதத்தால் துவளும்
ககாெரல; ‘வடித்தாழ் கூந்தல் பககயன் மாபத! - ரக செய்துஅழகுற்றுத் சதாங்கி நீண்ட
கூந்தரலயுரடய ரகககயிகய! - மதியாபல - உன்புத்திவல்லரமயால்; வவயம்
பிடித்தாய்- அரொட்சிரயப் பிடித்துக் சகாண்டாய்; ப ராவரம் க ற்றவன - மாறுபட
முடியாத வரத்ரதப் சபற்றாய்; இன்பன - இப்கபாகத; மந்திரம் முடித்தாய் அன்பற’ -
உன் ஆகலாெரைரய நிரறகவற்றிக் சகாண்டாய் அல்லவா; என்றாள்- வடித்தல் -
வாரிச் சீவி ஒழுங்குறுத்தல். நிரைத்த காரியத்ரத அவ்வண்ணகம.
அப்சபாழுகதநிரறகவற்றிக்சகாண்ட ரகககயியின் புத்தி வன்ரமரயக் கூறி
அவலிக்கிறாள் ககாெரல. முகில்வாய் மின் - தெரதன் மார்பில் விழுந்து புரளும்
ககாெரல. தெரதரை இங்கக முகில் என்றபடியால் அவனும் இராமன் கபான்று கார்
கமனியன் ஆதல் கவண்டும் எை அறியலாம். 66
1906. ‘அருந் பதரான் அச் சம் ரவனப்
ண்டு அமர் கவன்றாய்;
இருந்தார், வாபனார், நின்
அருளாபல இனிது; அன்னார்
விருந்து ஆகின்றாய்’ என்றனள் -
பவழத்து அரசு ஒன்வறப்
க ருந் தாள் அன்பின் சூழ் பிடி
என்னப் பிணியுற்றாள்.
பவழத்து அரசு ஒன்வற - ஓர் அரெ யாரைரய; க ருந்தாள் - அன்பின்சூழ்பிடி என்ன
- சபரிய காலில் அன்பிைால் சுற்றிக் கிடக்கும் சபண் யாரை கபால; பிணி உற்றாள் -
கநாய் உற்றவைாகிய ககாெரல (தயரதரை கநாக்கி); ‘அருந் பதரான் அச்சம் ரவன -
சவல்லுதற்கரிய கதரில் வந்த ெம்பரரை; ண்டு - முற்காலத்து; அமர்கவன்றாய் -
கபாரில் சவற்றி சகாண்டாய்; வாபனார் - கதவர்கள்; நின் அருளாபல இனிது
இருந்தார் - உன் கருரணயால் இனிரமயாக இருந்தார்கள்; அன்னார் - அவர்கைது;
விருந்து ஆகின்றாய்’ - விருந்திைைாகத் தற்கபாது ஆகின்றாய்; என்றனள்-

கபார் செய்யச் சென்ற ெம்பரரைப் கபாரில் சவல்லமாட்டத இந்திரன் தெரதன்

துரணரயகவண்ட, அதன் சபாருட்டுத் தெரதன் சென்று சவன்று இந்திரனுக்கு
அமராவதி அரரெக் காத்தளித்தசெய்தி, பாலகாண்டம் ரகயரடப் படலத்து
விசுவாமித்திர முனிவன் தெரதரை கநாக்கிக் கூறும் ஒன்பதாம் பாடலால் அறியலாம்.
(322.) யாரைரயக் கால் தழுவி வருந்தும் பிடி தயரதன் காரலச்சூழ்ந்து வருந்தும்
ககாெரலக்கு உவரம. 67

1907. ‘பவள்விச் கசல்வம் துய்த்திககால்?

கமய்ம்வமத்துவண இன்வம
சூழ்வின் கசல்வம் துய்த்திககால்?
பதாலா மனு நூலின்
வாழ்வின் கசல்வம் துய்த்திககால்
மன்?’ என்றனள் - வாபனார்
பகள்விச் கசல்வம் துய்க்க
வயிற்று ஓர் கிவள தந்தாள்.
 வாபனார் - கதவர்கள்; பகள்விச் கசல்வம் - இராமன் புகழ் ககட்டல்ஆகிய
செல்வத்ரத; துய்க்க - அனுபவிக்க; வயிற்று ஓர்கிவள தந்தாள் - தன்வயிற்றிலிருந்து
ஒப்பற்ற புதல்வரைத் தந்தவைாகிய ககாெரல (தயரதரை கநாக்கி); ‘பவள்விச்
கசல்வம் துய்த்தி ககால்? - முன் செய்த கவள்களின் பயரை துய்த்திசகால் -
அனுபவிக்ெச் சென்றாகயா; கமய்ம்வம - ெத்தியம் என்கிற; துவண இன்வம - தைக்குச்
ெமாைம் இல்லாத; சூழ்வின் கசல்வம் - ஒன்ரற உறுதி யாகப் பற்றிய உன்
ஆகலாெரையின் பயரை; துய்த்திககால் - அனுபவிக்கச் சென்றாகயா; பதாலா -
கதால்வி அரடயாத; மனு நூலின் வாழ்வின் கசல்வம் - மனு முரறப்படி அரெ
வாழ்வுநடத்தியதால் ஆகிய பயரை; துய்த்திககால்’- அனுபவிக்கச் சென்றாகயா;
என்றனள் -

ககள்வி - ககட்டற்குரிய புகழ். ‘தீங்கவி செவிகள்ஆரத் கதவரும் பருகச் செய்தான்’

(32)என்ற கருத்து இங்கு நிரையத் தக்கது. கிரை - உறவு ககாெரலக்கு உறவாவது
புதல்வன் என்பகத. கவள்வி, ெத்தியம், செங்ககான்ரம இவற்ரறக் காத்சதாழுகிய
தெரதன் இவற்றின் பயரை அனுபவிக்கச் சென்றாகைா என்றாள். ‘சகால்’ ஐயவிைா.
‘மன்’ கழிவுப்சபாருள்; அவன் இப்கபாது இல்லாரமயின் கழிந்தது கழிந்தது
என்னும் சபாருளில் வந்தது.இரடச்சொல். 68

கதவிமார் அரைவரும் வந்து புலம்புதல்

அறுசீர் விருத்தம்

1908. ஆழி பவந்தன் க ருந்பதவி

அன்ன ன்னி அழுது அரற்ற,
பதாழி அன்ன சுமித்திவரயும்
துளங்கி ஏங்கி உயிர் பசார,
ஊழி திரிவது எனக் பகாயில்
உவலயும் பவவல, மற்று ஒழிந்த
மாவழ உண்கன் பதவியரும்,
மயிலின் குழாத்தின் வந்து இவரத்தார்.
ஆழிபவந்தன் க ருந்பதவி அன்ன ன்னி அழுது அரற்ற - ெக்கரவர்த்தியின்
மூத்தபட்டத்தரசியாகிய ககாெரல அப்படிப்பட்ட வார்த்ரதகரைத் திரும்பத்
திரும்பச் சொல்லி அழுதுபுலம்ப; பதாழி அன்ன சுமித்திவரயும் துளங்கி ஏங்கி
உயிர்பசார - அவளுரடய உயிர்த்கதாழியாகிய சுமித்ரரயாகிய இரைய
பட்டத்தரசியும் நிரலகுரலந்து புலம்பி உயிர் தைர; ஊழி திரிவது என - பிரைய
காலத்தில் உலகம் கழல்வது கபால; பகாயில் உவலயும்பவவல - அரண்மரை
நிரலதடுமாறுடம் கபாது ; மற்று -; ஒழிந்த மாவழ உண்கண் பதவியரும்- மிகுந்துள்ை
அறியாரம சகாண்ட ரம உண்ட கண்ரணயுரடய அறுபதிைாயிரம் கதவிமார்களும்;
மயிலின் குழாத்தின்- மயிற் கூட்டம் கபால; வந்து -; இவரத்தார் - கூச்ெலிட்டுப்
புலம்பிைர்.
மற்று - பிறிது என்னும் சபாருளில் வந்த இரடச்சொல். 69
1909. துஞ்சினாவன, தம் உயிரின் துவணவயக்
கண்டார்; துணுக்கத்தால்
நஞ்சு நுகர்ந்தார் என உடலம்
நடுங்காநின்றார்; என்றாலும்,
அஞ்சி அழுங்கி விழுந்திலரால்;-
அன்பின் தறுகண் பிறிது உண்படா? -
வஞ்சம் இல்லா மனத்தாவன
வானில் கதாடர்வான் மனம் வலித்தார்.
(அத்கதவியர்) துஞ்சினாவன - இறந்தவரை; தம் உயிரின் துவணவய - தம்உயிர்க்குத்
துரணயாக இருந்த நாயகரை; கண்டார் - பார்த்தார்கள்; துணுக்கத்தால்-
சவருவுதலால்; நஞ்சு நுகர்ந்தார் என - விடம் உண்டவர் கபால;
உடலம்நடுங்காநின்றார் - உடல் நடுக்க சமடுக்க இருந்தார்கள்; என்றாலும் -
இப்படிப்பட்ட துக்கம் வந்த கபாதிலும்; அஞ்சி அழுங்கி விழுந்திலர் - பயந்து மைம்
துயரம் மிக்கு விழவில்ரல; வஞ்சம் இல்லா மனத்தாவள- வஞ்ெரையற்ற மைம்
உரடய தெரதரை; வானில் கதாடர்வான் மனம் வலித்தார் - இறந்து பின்பற்றிச்
சென்றுவானுலகில் அரடய மைத்தின்கண் உறுதி கமற்சகாண்டார்; அன்பின் தறுகண்
பிறிது உண்படா? - அன்ரபக் காட்டிலும் வலியது கவறு உண்கடா? (இல்ரல
என்றபடி).
வானுலகில் தயரரை அரடய உறுதி பூண்டபடியால் இங்கக மைம் கொர்ந்து
கபாகவில்ரலகயதவிரத் துக்கம் இல்ரல என்பது சபாருள் இல்ரல - இறக்கத்
துணிந்தைர் என்பதாம். ‘ஆல்’அரெ. 70

1910. அனம் ககாள் அளக்கர் இரும் ரப்பில்,

அண்டர் உலகில், அப்புறத்தில்
விளங்கும் மாதர், ‘கற்பினார்,
இவரின் யாபரா!’ என, நின்றார்;
களங்கம் நீத்த மதி முகத்தார்;
கான கவள்ளம் கால் பகாப் ,
துளங்கல் இல்லாத் தனிக்குன்றில்
கதாக்க மயிலின் சூழ்ந்து இருந்தார்.
அளம் ககாள் அளக்கர் இரும் ரப்பில் - உப்பைத்ரதக் சகாண்ட
கடலாற்சூழப்சபற்ற நிலவுலகில்; அண்டர் உலகில் - கதவர் உலகில்; அப்புறத்தில் -
கவறு இடங்களில்; விளங்கும் மாதர் - கற்புடன் விைங்குகின்ற மாதர்கள்; ‘இவரின்
கற்பினார் யாபரா! என - இவர்கரைக்காட்டிலும் கற்பிற் சிறந்தவர் யார் உைகரா
என்னும்படி; நின்றார் - (அத்கதவிமார்)நின்றார்கள்; களங்கம் நீத்த மதிமுகத்தார் -
கைங்கம் இல்லாத மதிகபான்ற முகத்ரதஉரடயவர்கைாய அத்கதவிமார்; கான
கவள்ளம் கால் பகாப் - காட்டு நீர்ப் சபருக்கு தன் அடிரயச் சூழ உள்ை; துளங்கல்
இல்லாத் தனிக் குன்றில் - சிறிதும் அரெந்து சகாடுக்காத சபரிய மரலயில்; கதாக்க
மயிலின் - கெர்ந்து இருந்த மயில் கூட்டத்ரதப்கபால; சூழ்ந்திருந்தார் - அவ்
அரண்மரையில் திரண்டிருந்தைர்.
 அடியில் நீர் சூழ மரலயில் மயில் திரண்டது கபால் எை உவரமக்காண்க. கண்ணீர்
சவள்ைம்சூழ அரண்மரையில் கதவிமார் எைஉவரமக் ககற்பக் சகாள்ைலாம். இனி
காை சவள்ைம் என்பதற்கு அவரது அழகுரகவாரெயாகிய சவள்ைம் என்பாரும் உைர்;
சபாருந்துகமற் சகாள்க. 71

1911. வகத்த கசால்லால் உயிர் இழந்தும்,

புதல்வற் பிரிந்தும், கவட ஓட
கமய்த்த பவந்தன் திரு உடம்வ ப்
பிரியார் ற்றி விட்டிலரால்;
பித்த மயக்கு ஆம் சுறவு எறியும்
பிறவிப் க ரிய கடல் கடக்க.
உய்த்து மீண்ட நாவாயில்,
தாமும் ப ாவார் ஒக்கின்றார்.
புதல்வன் பிரிந்தும் - மகரைப் பிரிந்தும்; வகத்த கசால்லால் உயிர்இழந்தும் - மைம்
சவறுக்கத் தக்க (ரகககயி கூறிய) சகாடிய சொல்லால் தன் உயிகர நீங்கப்சபற்றும்;
கவட ஒட - இறுதிவரரயிலும்; கமய்த்த பவந்தன் - சமய்ரயகய பற்றிநின்ற தெரத
மன்ைனுரடய; திருவுடம்வ - திருகமனிரய; ற்றிப் பிரியார் விட்டிலர்- பிடித்துக்
சகாண்டு பிரியாதவர்கைாய் விடாதவர்கைாய் உள்ை கதவிமார்; பித்த மயக்கு ஆம்
சுறவு எறியும் - பித்துக் சகாள்வதற்குத் காரணமாய அவிச்ரெ என்னும் சுறா மீன்துள்ளிச்
ெஞ்ெரிக்கும்; பிறவிப் க ரிய கடல் கடக்க - பிறவி என்னும் சபரியகடரலத்
தாண்டுதற்கு; உய்த்து மீண்ட நாவாயில் - (முன்பு ஒருவரர) அக்கரர செலுத்தித்திரும்பி
வந்த மரக்கலத்திகல; தாமும் ப ாவார் ஒக்கின்றார் - தாமும் கபாக
இருக்கின்றவர்கரை ஒத்திருந்தார்கள்.

பிரிதற்கரிய மகன் பிரிந்தாலும், உயிகர, பிரிந்தாலும் இறுதிவரர

ெத்தியத்ரதவிடாமல் நின்றவன் தயரதன் என்றார். பித்த மயக்கு - மண், சபண், சபான்
என்னும்மூவாரெகரை உண்டாக்குகின்ற அவிச்ரெ, அவிச்ரெ எை ஒன்ரறமட்டும்
குறித்தாலும் அவிச்ரெ,அகங்காரம், அவா, விரழவு, சவறுப்பு என்னும் ஐந்திரையும்
சகாள்க. இவற்ரறப் ‘பஞ்ெக் கிகலெம்’ என்பர். இந்தச் சுறா மீன்கள் இயங்கும் கடல்
என்று பிறவிரய உருவகம் செய்தார். தெரதன் உடல் மரக்கலம். முதலில் தெரதன்
உயிரர அம்மரக்கலம் கமல் உலகு ஆய அக்கரரக்குச் செலுத்தியது. இப்கபாது
அவ்வுடலாகிய மரக்கலத்ரத இத்கதவிமார் பற்றியிருப்பது. தாமும் தெரதனின் உயிர்
சென்ற இடத்துக்குச் செல்வதற்குப் புரணயாகப் பற்றியது கபால் உள்ைது என்றார்.
‘ஆல்’ அரெ. 72

சுமந்திரைால் செய்தி அறிந்து வசிட்டன் வந்து வருந்தல்

1912. மாதரார்கள் அறு தினாயிரரும்

உள்ளம் வலித்து இருப் ,
பகாது இல் குணத்துக் பகாசவலயும்
இவளய மாதும் குவழந்து ஏங்க,
பசாதி மணித் பதர்ச் சுமந்திரன்
கசன்று, அரசன் தன்வம கசால, வந்த
 பவத முனிவன், விதி கசய்த
விவனவய பநாக்கி விம்முவான்.
மாதரார்கள் அறு தினாயிரரும் - (தெரதன்) மரைவியராய
அறுபதிைாயிரம்கதவிமார்களும்; உள்ளம் வலித்து இருப் - உடன் கட்ரட ஏறுவது
என்று மைத்தில் உறுதி செய்துசகாண்டு இருக்க; பகாது இல் குணத்துக் பகாசவலயும்
இவளயமாதும் குவழந்து ஏங்க- குற்றமற்ற குணத்ரத உரடய ககாெலாகதவியும்,
சுமித்திராகதவியும் மைம் இைகி வாட;(இந்நிரலயில்) பசாதி மணித்பதர்ச்
சுமந்திரன்கசன்று - ஒளிரய உரடய மணிகள்கட்டப்பட்ட கதரர உரடய சுமந்திரன்
கபாய்; அரசன் தன்வம கசால - தயரதன் இறப்ரபத்சதரிவிக்க; வந்த பவத முனிவன் -
அங்கக வந்த வசிட்ட முனிவன்; விதி கசய்தவிவனவய பநாக்கி - ஊழ்விரை செய்த
செயரல உள்ைத்தாலும் கண்ணாலும் கநாக்கி; விம்முவான் - வருந்துவான் ஆைான்.

அரென் துடிக்கும் காட்சிரயக் காணச் ெகியாமல் அப்பால் சென்ற வசிட்டன்

சுமந்திரைால்செய்தி அறிந்து வந்து வருந்திைன். 73

1913. வந்த முனிவன், ‘வரம் ககாடுத்து

மகவன நீத்த வன்கண்வம
எந்வத தீர்ந்தான்’ என உள்ளத்து
எண்ணி எண்ணி இரங்குவான்,
உந்து கடலில் க ருங் கலம் ஒன்று
உவடய நிற்கத் தனி நாய்கன்
வநந்து நீங்கச் கசயல் ஓரா
மீகாமவனப்ப ால், நலிவுற்றான்.
வந்த முனிவன் - அங்கக வந்த வசிட்டன்; வரம் ககாடுத்து மகவன நீத்தவன்கண்வம
- வரத்ரதக் சகாடுத்து மகரைப் பிரிந்த சகாடுரமரய; எந்வத - தயரதன்; தீர்ந்தான் -
நீங்கிைான்; என - என்று; உள்ளத்து - மைத்தில் ; எண்ணி எண்ணி இரங்குவான் -
நிரைத்து நிரைத்து மைம்தைர்பவைாய்; உந்து கடலில் - அரல கமாதும் கடலில்;
க ருங்கலம் ஒன்று உவடயாநிற்க - சபரிய கப்பல் ஒன்று உரடந்துவிட; தனி நாய்கன்
- தனிப்பட்ட கப்பல்தரலவன் இறந்துபட; கசயல் ஓரா மீகாமவனப் ப ால் - தான்
செய்வது இன்ைது எைத்சதரியாமல் திரகத்துத் தடுமாறுகின்ற மாலுமிரயப்கபால;
வநவுற்றான் - வருந்திைான்.

மன்ைவன் உடல் மரக்கலம் - மன்ைவன் மரக்கலத் தரலவன் - வசிட்டன் மாலுமி

எை உவரமசகாள்க. 74

தெரதன் உடரலத் ரதலத்தில் இடுதல்

1914. ‘கசய்யக் கடவ கசயற்கு உரிய

சிறுவர், ஈண்வடயார் அல்லர்;
எய்தக் கடவ க ாருள் எய்தாது
இகவா’ என்ன, இயல்பு எண்ணா,
 ‘வமயற் ககாடியாள் மகன் ஈண்டு
வந்தால் முடித்தும் மற்று, என்னத்
வதயற் கடல்நின்று எடுத்து, அவவனத்
தயிலக் கடலின்தவல உய்த்தான்.
‘கசய்யக் கடவ- (தெரதன் இறந்த பின்ைர் அவனுக்குச்) செய்தற்குரிய கடரமகரை;
கசயற்கு உரிய - செய்தற்கு உரிரம உரடய; சிறுவர் - குமாரர்கள்; ஈண்வடயார்
அல்லர் - இங்கக இல்ரல; எய்தக் கடவ க ாருள் எய்தாது இகவா’ -
வரகவண்டியரவகள் வராது கபாகா; என்ன - என்று; இயல்பு எண்ணா - உலக
இயல்பும் ஊழின் இயல்பும் கருதி; ‘வமயல் ககாடியாள் மகன்- மை மயக்கம் சகாண்ட
சகாடியவைாை ரகககயியின் மகைாகிய பரதன்; ஈண்டு வந்தால் - அகயாத்திக்கு வந்து
கெர்ந்தபிறகு; முடித்தும் - (அரெைது உத்திரிகிரிரயகரைச்) செய்து முடிப்கபாம்; என்ன
- என்று கருதி; வதயல் கடல் நின்று எடுத்து - ககாெரல சுமித்திரர ரகககயி
மற்றும்அறுபதிைாயிரம் மகளிர்கைாய சபருங்கடலில் இருந்து தெரதரை எடுத்து;
அவவன-; தயிலக்கடலின் தவல உய்த்தான் - கடல்கபால் மிகுந்த தயிலத்தினிடத்தில்
சகாண்டு கெர்த்தான். ‘மற்று’ அரெநிரல. பரதன் உரிரமக்கு ஆகான் என்று
வசிட்டனிடகம தெரதன் மறுத்திருப்பதும், அது வசிட்டனுக்குத் சதரிந்துண்ரமயும்,
பின்ைர்ப் பரதன் வந்து கடன் செய்ய முரைந்தகபாது ‘அரென் நின்ரையும் துறந்து
கபாயிைான்’ என்று பரதரை (2231) வசிட்டகை தடுப்பதுண்ரமயும் இருக்க, இங்கக
வசிட்டகை ‘ரமயல் சகாடியாள் மகன் ஈண்டு வந்தால் முடிந்தும்’ என்று கூறுவது
எங்ஙைம் சபாருந்தும் என்ற ஒரு சிலர்க்கு ஐயம் எழுவது உண்ரமகய. தற்கபாது
பரதகை ககாெல நாட்டுக்கு அதிபதி ஆதலின், ெக்கரவர்த்தி வராமல் அரொங்க
ெம்பந்தமாை எதுவும் கவறு யாரும் செய்ய இயலாது என்பதும். அடுத்துச்
செயற்குரிரம பரடத்தவன் ெத்ருக்கைன் ஆயினும் பரதன் வராமல் ெத்துருக்கைன்
வரமாட்டான் என்பதும் கருதிகய வசிட்டன் அவ்வாறு கூறிைான் என்பது
உய்த்துணரப்படுதலின் ஐயத்துக்கு இடமில்ரல எை அறிக. ‘ரதயற் கடல் நின்று
எடுத்து அவரைத் தயிலக் கடலின் தரல உய்த்தான்’ என்ற சொல்லழகு அறிந்து
இன்புறத் தக்கது. ‘உறற்பால நீக்கல் உறுவர்க்கும் ஆகா’ ‘உறற்பால தீண்டா விடுதல்
அரிது’ (நாலடி. 4,9.) என்பவற்ரற இங்கு ‘எய்தக் கடவ சபாருள் எய்தாது இகவா’
என்பதுடன் இரணத்துக் கருதுக. 75
கதவிமாரர அகற்றி அனுப்பி, பரதனுக்கு ஓரல அனுப்புதல்

1915. பதவிமாவர, ‘இவற்கு உரிவம

கசய்யும் நாளில், கசந் தீயின்
ஆவி நீத்திர்’ என நீக்கி,
அரிவவமார்கள் இருவவரயும்
தா இல் பகாயில்தவல இருத்தி,
‘தண் தார்ப் ரதற் ககாண்டு அவணக’ என்று
ஏவினான், மன்னவன் ஆவண
எழுது முடங்கல் ககாடுத்து, அவவர,
பதவிமாவர - அறுதிபதிைாயிரம் கதவியரரயும்; ‘இவற்கு உரிவம கசய்யும் நாளில் -
இவனுக்குஇறுதிக்கடன் செய்யும் நாளில்; கசந்தீயின் ஆவி நீத்திர் - சநருப்பில்
உடன்கட்ரட ஏறி உயிர்விடுவீராக;’ என நீக்கி - என்று கபாகச்செய்து;
அரிவவமார்கள்இருவவரயும் - பட்டத்தரசியர் இருவரரயும்; தாவில் பகாயில் தவல
இருத்தி - குற்றமற்ற அரண்மரையில் இருக்குமாறு செய்து; மன்னவன் ஆவண
எழுதும் முடங்கல் ககாடுத்து அவவர- அரென் ஆரணரய எழுதும் ஓரலரயக்
சகாடுத்துத் தூதுவரர; ‘தண்தார்ப் ரதன் ககாண்டுஅவணக’ என்று ஏவினான் -
குளிர்ந்த மாரல அணிந்த பரதரை அரழத்துக்சகாண்டு வருக என்றுசொல்லி
அனுப்பிைான்.

அவரர என்பது பண்டறி சுட்டு. ஓரல எடுத்துச் செல்லற்குரிய தூதுவர்

என்பதுஉணரப்பட்டது. 76

1916. ப ானார் அவரும், பககயர்பகான்

க ான் மா நகரம் புகஎய்த;
ஆனா அறிவின் அருந் தவனும்,
அறம் ஆர் ள்ளி அது பசர்ந்தான்;
பசனா தியின் சுமந்திரவன,
‘கசயற் ாற்கு உரிய கசய்க’ என்றான்;
பமல் நாம் கசான்ன மாந்தர்க்கு
விவளந்தது இனி நாம் விளம்புவாம்;
அவரும் - வசிட்டம் அனுப்பிய தூதுவரும்; பககயர் பகான் - கககயநாட்டரெைது;
க ான்மா நகரம் புக எய்த - சபாலிவுற்ற சபரிய நகரத்ரதப் கபாய் அரடய; ப ானார்
- கபாைார்கள்; ஆனா அறிவின் அருந்தவனும் - கபரறிவிைைாகியவசிட்டனும்; பசனா
தியின் சுமந்திரவன - கெைாபதியருள் ஒருவைாகிய சுமந்திரரை; ‘கசயற் ாற்கு உரிய
கசய்த’ என்றான் - இப்கபாது செய்தற்குத் தகுந்த செயல்கரைச் செய்து (நாட்ரட
உன்னிப்பாகக்) கவனித்துக் சகாள்க என்று சொல்லி; அறம் ஆர் ள்ளிஅது பசர்ந்தான் -
தைது தர்மத்ரத நடத்துதற்குப் சபாருந்திய தவச்ொரலரய அரடந்தான்; பமல் நாம்
கசான்ன மாந்தர்க்கு விவளந்தது இனி நாம் விளம்புவாம்- முன்பு இராமகைாடு சென்ற
நகரமாந்தர்களுக்கு நடந்தரத இனி நாம் சொல்லத் சதாடங்குகிகறாம்.
அரென் இல்லாக் காலத்து நாட்டில் கலவரமும், குழப்பமும் விரையக் கூடும்
ஆதலின், அத்தரகயகநரங்களில் நாட்ரடக் கவனிக்கும் சபாறுப்பு
கெைாதிபதிகளுக்குரியது. ஆககவ, வசிட்டனும்கெைாபதியாகிய ெமந்திரரை
அரழத்துச் ‘செய்ய கவண்டியவற்ரறச் செய்க’ என்றான். அரசியல் நடந்தவாற்ரற
இதன்மூலம் அறிந்து மகிழ்கிகறாம். மந்திரிமார்கள் பலர் பல துரறயிலும்இருப்பர்,
அவருள் கெைாபதியரும் அரமச்ெகர யாவர். சுமந்திரன் என்பது
நல்லமந்திராகலாெரையில் உள்ைவன் என்ற சபாதுப் சபாருளில் மந்திரியர்க்குள்ை
சொல்லாகும்.சென்ற அரெனுக்கும், வந்து கெர கவண்டிய அரெனுக்கும் இரடயில்
உள்ை காலத்தில் நாட்ரடக் குழப்பத்திலிருந்து மீட்கும் சபாறுப்பு கெைாபதியர்க்கு
உள்ைது. 77

சூரியன் உதயமாதல்
1917. மீன் நீர் பவவல முரசு இயம் ,
விண்பணார் ஏத்த, மண் இவறஞ்ச,
தூ நீர் ஒளி வாள் புவட இலங்க,
சடர்த் பதர் ஏறித் பதான்றினான் -
‘வாபன புக்கான் அரும் புதல்வன்’
மக்கள் அகன்றார்; வரும் அளவும்
யாபன காப்க ன், இவ் உலவக’
என் ான் ப ால, எறி கதிபரான்.
எறி கதிபரான் - சவயிசலாளிரய வீசுகின்ற சூரியன்; ‘அரும் புதல்வன் - நம் குலத்து
அரிய மகைாகிய தெரதன்; வாபன புக்கான் - கவர்க்க கலாகம் புகுந்தான்; மக்கள்
அகன்றார் - அவனுரடய மக்கள் காட்டிலும், கககய நாட்டிலும் ஆக அகன்று
கெய்ரமயில் உள்ைார்கள்; வரும் அளவும் - ஆட்சிக்குரிய அவர்கள்
வருகின்றவரரயிலும்; இவ் உலவக யாபன காப்க ன் - இந்த உலகத்ரத நாகை ஆட்சி
செய்து காப்பாற்றுகவன்;’ என் ான்ப ால் - என்று சொல்லுபவரைப் கபால; மீன் நீர்
பவவலமுரசு இயம் - மீன்கரையுரடய நிர் சபாருந்திய கடலாகிய முரெம் ஒலிக்க;
விண்பணார்ஏத்த - கதவர்கள் துதிக்க; மண் இவறஞ்ச- மண்ணுலகில் உள்ைார் காரல
வழிபாடுசெய்து வணங்க; தூநீர் ஒளிவாள் புவட இலங்க - தூய நீர்ரமயுரடய
ஒளியாகிய வாள்பக்கத்தில் விைங்க; சுடர்த் பதர் ஏறித் பதான்றினான்- சுடராகிய கதரில்
ஏறித் கதான்றிைான்.
தெரதன் சூரியகுலத்தவன் ஆதலின், சூரியனுக்கு அவன் ‘அரும் புதல்வன்’ ஆயிைன்,
தன்குலஆட்சியாைர் இறந்தும், அகன்றும் தடுமாறியபடியால் ெந்ததிகள் வந்து ஆட்சிப்
சபாறுப்பு ஏற்கும் வரரயிலும்தான் உலரக ஆைத் கதான்றியதாகத் தற்குறிப்கபற்றம்
செய்தார். அரென் வருங்கால்முரசு இயம்பல், கதவர் வாழ்த்தல், உலகர் வணங்கல்,
வாள் புரட இருத்தல், கதர் ஏறுதல்முதலிய உைவாதலின் அவற்ரறயும் சூரியன்
வருரகக்கு ஏற்பப் சபாருத்திைார். ‘ஒளி வாள்’ ஒளியுரடயவாள் என்று அரெனுக்கும்,
மிக்க ஒளி என்று சூரியனுக்கும் வரும், ‘வாள்’ என்றாலும் ‘ஒளி’என்பகத சபாருள்
ஆதலிி்ன், ‘ஒளிவாள்’ ஒருசபாருட் பன்சமாழியாம். ‘மிக்க ஒளி’ என்றாகும்.‘சுடர்த்கதர்’
என்பது சுடருரடய கதர் என்று அரெனுக்கும், சுடர்கைாகிய கதர் என்று
சூரியனுக்கும்வரும். மற்றரவ சவளிப்பரட. 78

காட்டில் விழித்த மக்கள் இராமரைக் காணாது கொர்தல்

1918. வருந்தா வண்ணம் வருந்தினார் -

மறந்தார் தம்வம - ‘வள்ளலும் ஆங்கு
இருந்தான் என்பற இருந்தார்கள்
எல்லாம் எழுந்தார்; அருள் இருக்கும்
க ருந் தாமவரக் கண் கரு முகிவலப்
க யர்ந்தார், காணார்; ப துற்றார்;
‘க ாருந்தா நயனம் க ாருந்தி, நவமப்
க ான்றச் சூழ்ந்த’ எனப் புரண்டார்.
 வருந்தாவண்ணம் வருந்தினார் - இதுவரர யாரும் வருந்தாத
முரறயில்வருந்திைவர்களும்; தம்வம மறந்தார் - தம்ரமகய மறந்தவர்களும் ஆகிய
(இராமனுடன் காடுசென்ற) நகரமாந்தர்கள்; ‘வள்ளலும் ஆங்கு இருந்தான் என்பற
இருந்தார்கள் எல்லாம் - இராமனும் அங்கக தான் இருக்கின்றான் என்று கருதி இருந்த
எல்கலாரும்; எழுந்தார் - புறப்பட்டு; க யர்ந்தார் - இராமன் தங்கியிருந்த இடத்துக்குச்
சென்று; அருள்இருக்கும் க ருந்தாமவரக்கண் ஒரு முகிவல - அருள் வீற்றிருக்கும்
சபரிய தாமரர மலர்கபான்ற கண்கரை உரடய கரு முகில் வண்ணைாகிய
இராமரை; காணார் - காணாது; ப துற்றார் - மயக்கம் அரடந்து; ‘க ாருந்தா நயனம்
க ாருந்தி - மூடாத கண்கள்மூடி; நவமப் க ான்றச் சூழ்ந்த - நம்ரம அழியும் படி
ஆகலாசித்துச் செய்தை;’ என - என்று சொல்லி; புரண்டார் - தரரயில் வீழ்ந்து புரைத்
சதாடங்கிைார்கள்.

துக்கத்தால் இதுவரர மூடாத கண்கள் ‘இராமனுடன் இருக்கிகறாம்.

இராமனுடகைகய காட்டிலும்இருக்கப் கபாகிகறாம்’ என்னும் களிப்பிைால்
உறங்கிவிட்டுைர். அதுகவ நமக்கு விபத்தாயிற்றுஎன்று வருந்திைர் நகரமாந்தர். அருள்
குடியிருக்கும் கண்கரை உரடயான் அவன் என்று இவ்விடத்தில்கூறியது
நகரமாந்தரர உறங்கச் செய்ததும் அவன் செய்த அருகை என்பரத உணர்த்தி நயம்
செய்கிறது.அவதார கநாக்கத்துக்கு இரடயூறு ஆக நகரமாந்தர் தன்னுடன்
வராரமப்சபாருட்டும், பின்ைர்த் தன்ரைய பரத குணாநுபவங்கரை நகர மாந்தர்
அனுபவித்தற்கும் ஆக அவர்கரை உறங்கச் செய்ததுஅருைாகல எை அறிக. 79

1919. எட்டுத் திவசயும் ஓடுவான்

எழுவார் விழுவார் இடர்க் கடலுள்;
‘விட்டு நீத்தான் நவம ’ என் ார்;
‘கவய்ய, ஐயன் விவன’ என் ார்;
‘ஒட்டிப் டர்ந்த தண்டகம், இவ்
உலகத்து உளது அன்பறா? உணர்வவச்
சுட்டுச் பசார்தல் ழுது அன்பறா?
கதாடர்ந்தும் பதரின் சுவடு’ என் ார்.
எட்டுத்திவசயும் ஓடுவான் எழுவார் - எண்திரெகளிலும் ஓடுவதற்காக
எழுந்திருப்பார்; விழுவார் இடர்க்கடலுள் - ஆற்றாரமயால் அது செய்யமாட்டாது
துன்பக்கடலுள் விழுவார்; ‘நவம விட்டு நீத்தான்’ என் ார் - நம்ரம விட்டுவிட்டுப்
பிரிந்துகபாய்விட்டான் என்று கதறுவார்; ‘ஐயன் விவன கவய்ய’ என் ார் - இராமன்
செய்தசெயல் சகாடியது என்பார்; ஒட்டிப் டர்ந்த தண்டகம் - சபாருந்திப் பரவியுள்ை
தண்டகவைம்; இவ் உலகத்து உளது அன்பறா? - இந்த உலகத்தில்தான் உள்ைது
அல்லவா, உணர்வவச் சுட்டுச் பசர்தல் ழுது அன்பறா? - அறிரவப் சபாசுக்கித்
தைர்வது குற்றம்அல்லவா; பதரின் சுவடு கதாடர்தும்’ - அவன் சென்ற கதரின் ெக்கரம்
அழுந்திய வடுரவத் சதாடர்ந்து சென்று அரடகவாம்;’ என் ார் -.

துக்கத்தால் நகரமாந்தர் துடித்தபடி இதைால் விைங்கும். 80 கதர்ச்சுவடு நகரம்

கநாக்கிச் செல்வது கண்டு மக்கள் மகிழ்தல்
1920. பதரின் சுவடு பநாக்குவார்;
திரு மா நகரின் மிவசத் திரிய
ஊரும் திகிரிக் குறி ஒற்றி
உணர்ந்தார்; எல்லாம் உயிர் வந்தார்;
‘ஆரும் அஞ்சல்; ஐயன் ப ாய்
அபயாத்தி அவடந்தான்’ என, அசனிக்
காரும், கடலும், ஒருவழிக் ககாண்டு
ஆர்த்த என்னக் கடிது ஆர்த்தார்.
எல்லாம் - எல்லாரும்; பதரின் சுவடு பநாக்குவார் - கதரின் ெக்கரத்தழும்ரபப்
பூமியில் பார்த்து; திருமாநகரின் மிவசத் திரிய ஊரும் திகிரிக் குறி ஒற்றி உணர்ந்தார் -
அழகிய சபரிய அகயாத்தி நகரின் கமல் திரும்பச் சுழன்று செல்லும்
ெக்கரஅரடயாைத்ரதப் சபாருத்திச் ொர்ந்து அறிந்து; உயிர் வந்தார் - உயிர்
வரப்சபற்று; ‘ஆரும் அஞ்சல்- யாரும் பயப்படாதீர்கள்; ஐயன் அபயாத்தி
ப ாய்அவடந்தான்’ - இராமன் அகயாத்திக்குப் கபாய்ச் கெர்ந்துவிட்டான்;’ என -
என்று; அசனிக் காரும் - இடி உரடய கமகமும்; கடலும் -; ஒரு வழிக் ககாண்டு -
ஓரிடத்தில் கெர்ந்து; ஆர்த்த என்ன - ஒலிி்த்தை என்னும்படி; கடிது - விரரவாக;
ஆர்த்தார் - மகிழ்ச்சியால் ஆரவாரம் செய்தார்கள்.
ஆர்ப்புக்கு கமகமும் கடலும் கெர்ந்த ஒலி உவரம. சுமந்திரன்சென்ற கதர்ச்
சுவட்ரட இராமன் திரும்பச் சென்றதாகக் கருதி மயங்கிைர். 81

1921. மான அரவின் வாய்த் தீய

வவள வான் கதாவள வாள் எயிற்றின்வழி
ஆன கடுவுக்கு, அரு மருந்தா
அருந்தும் அமுதம் க ற்று உய்ந்து,
ப ான க ாழுதில் புகுந்த உயிர்
க ாருந்தார் ஒத்தார் - க ாரு அரிய
பவனில் மதவன மதன் அழித்தான்
மீண்டான் என்ன ஆண்வடபயார்.
ஆண்வடபயார் - அங்ககயிருந்த அந்நகரத்தவர்; க ாரு அரிய பவனில் மதவன
மதன்அழித்தான் - ஒப்பற்ற வெந்தகாலத்துகுரிய மன்மதரை அழகால் செருக்கழித்த
இராமன்; மீண்டான் என்ன - அகயாத்திக்குத் திரும்பிவிட்டான் என்று கருதி; மான
அரவின் - சீற்றம் சபாருந்திய பாம்பின்; வாய்த் தீய வவள வான்கதாவள வாள்
எயிற்றின்வழி ஆன கடுவுக்கு- வாயில் உள்ை தீய வரைந்த சிறந்த விடப்பல்லின் ஆக
வரும் விடத்துக்கு; அரு மருந்தா - அரிய மருந்தாக; அருந்தும் அமுதம் க ற்று உய்ந்து -
உண்ணக்கூடிய ொவா மருந்ரதப் சபற்று உயிர் பிரழத்து; ப ான க ாழுதில்-
சவளிகய கபாை உடகைகய; புகுந்த உயிர்- திரும்ப உள்கை வந்து புகுந்த உயிரர;
க ாருத்தார் ஒத்தார் - தாங்கியவர்கரைப் கபான்றார்கள்.

பாம்பிைாற் கடியுண்ட உடகை சவளிகயறிய உயிர் அமுதம் சபற்று உய்ந்து

மீண்டும் உள்கைபுகுந்தாற் கபால முதல்நாள் இரவில் கொர்ந்திருந்த நகரிைர்
காரலகய கதரின் சுவடு கண்டுஅகயாத்தி நகர் கநாக்கி மகிழ்ந்தபடி. உள்ைது என்றார்.
அமுதம் - ொவாமருந்து. 82

1922. ஆறு கசல்லச் கசல்ல, பதர் ஆழி

கண்டார், அயற் ால
பவறு கசன்ற கநறி காணார்;
விம்மாநின்ற உவவகயராய்,
மாறி உலகம் வகுத்த நாள்
வரம்பு கடந்து மண் முழுதும்
ஏறி ஓடுங்கும் எறிகடல்ப ால்,
எயில் மா நகரம் எய்தினார்.
ஆறு கசல்லச் கசல்ல - வழி நடந்து கபாகப் கபாக; பதர் ஆழி கண்டார் - கதர்ச்
ெக்கரத்ரத (சுவட்ரட)ப் பார்த்து; அயற் ால பவறு கசன்ற கநறி காணார் - பக்கத்தில்
கவறாகச் சென்ற வழிகள் (சுவடுகள்) எதுவும் காணாது; விம்மாநின்ற - கமலும்கமலும்
தளும்புகின்ற; உவவகயராய் - மகிழ்ச்சிகயாடு; மாறி உலகம் வகுத்த நாள் - பிரையம்
நீங்கி மீண்டும் பரடப்பு நிகழ்ந்த காலத்தில்; வரம்பு கடந்து மண்முழுதும் ஏறி-
எல்ரல கடந்து பூமி முழுவதும் மூடி கமல் சென்று (பிறகு); ஒடுங்கும் எறிகடல் ப ால்
- தன் எல்ரலக்குள் ஒடுங்கி அடங்குகின்ற அரலவீசும் கடரலப் கபால; எயில்
மாநகரம்எய்தினார் - மதிலாற் சூழப் சபற்ற அகயாத்தி என்னும் சபரிய நகரத்ரத
அரடந்தார்கள்.

சபருந்திரைாகக் காடு சென்று மீண்டும் நகர் திரும்பிய மக்கள் சவள்ைத்துக்கு

‘ஏறிஒடுங்கி அடங்கும் கடல்’ உவரமயாம். உவரமயணி. 83

உண்ரம உணர்ந்த நகரிைர் வருத்தத்ரத வசிட்டன் ஆற்றுதல்

1923. புக்கார், ‘அரசன் க ான்னுலகம்

ப ானான்’ என்னும் க ாருள் பகட்டார்;
உக்கார், கநஞ்சம்; உயிர் உகுத்தார்;
உற்றது எம்மால் உவரப் அரிதால்;
‘தக்கான் ப ானான் வனம்’ என்னும்
தவகயும் உணர்ந்தார்; - மிவக ஆவி
அக் காலத்பத அகலுபமா,
அவதி என்று ஒன்று உளதானால்?
புக்கார் -. நகரிற் புகுந்த மக்கள்; ‘அரசன் க ான்னுலகம் ப ானான்’ என்னும்
க ாருள் பகட்டார் - தெரதன் கதவர் உலகம் சென்றான் என்கிற செய்திரயக்ககட்டு;
கநஞ்சம் உக்கார் - மைம் உரடந்து; உயிர் உகுந்தார் - உயிர்சிந்திைார்கள்; உற்றது
எம்மால் உவரப் அரிது - அவர்கள் அரடந்த துன்பம் எம்மால்சொல்லுதற்கு இயலாது;
‘தக்கான் வனம் ப ானான்’ - இராமன் வைம் சென்றான்; என்னும் தவகயும் உணர்ந்தார் -
என்கின்ற தன்ரமயும் அறிந்தார்கள்; மிவக ஆவி - எஞ்சி நின்ற உயிர்; அவதி என்று
ஒன்று உளதானால் - உயிர் கபாகும் கால எல்ரலஎன்று ஒன்று இருக்குமாைால்; அக்
காலத்பத அகலுபமா? - செய்தி ககட்ட அக்காலத்கதகயகபாகுமா? (கபாகாது).

உயிர் கபாவதற்கு வகுத்த கால எல்ரலயால் உயிர் தங்கியுள்ைகத அன்றி கவறன்று

எைநகரமாந்தர் துயரம் கூறியபடியாம். ‘ஆல் ’அரெ. அரென் இறந்து கபாை செய்தி
ககட்டு உகுந்தஉயிர் கபாக மிகுதி உயிர் இராமன் வைம் கபாைதறிந்தும்
கபாகாரமக்குக் காரணம் அது நீங்கும்கால எல்ரல என்ற ஒன்று விதியால்
வகுக்கப்பட்டிருப்பதைால் தான் என்று கூறிைார். 84

1924. மன்னற்கு அல்லார்; வனம் ப ான

வமந்தற்கு அல்லார், வாங்க அரிய
இன்னற் சிவறயின் இவடப் ட்டார்,
இருந்தார்; நின்ற அருந் தவனும்
‘உன்னற்கு அரிய ழிக்கு அஞ்சி
அன்பறா ஒழிந்தது யான்?’ என்று,
ன்னற்கு அரிய ல கநறியும் கர்ந்து,
வதப்வ நீக்கினான்.
(மீண்ட நகரிைர்), மன்னற்கு அல்லார் - (நகரில் இருந்து) இறந்துகபாைதயரதனுக்கும்
உதவாமல்; வனம் ப ான வமந்தற்கு அல்லார் - காடு சென்ற இராமனுடன்
கூடச்சென்று அவனுக்கும் உதவாமல்; வாங்க அரிய - நீக்க முடியாத; இன்னல்
சிவறயின் இவடப் ட்டார் - துன்பமாகிய சிரறயிகல அகப்பட்டுத் தவிப்பாராய்;
இருந்தார் -; நின்ற அருந்தவனும் - அவர்களிரடகய இருந்த வசிட்டனும்; ‘யான் -;
உன்னற்கு அரிய ழிக்கு அஞ்சி அன்பறா ஒழிந்தது என்று - நிரைத்தற்கும் அரிய பழி
வந்து கெரும் என்றுகருதி அல்லவா நகரில் தங்கியது என்று கூறி; ன்னற்கு அரிய ல
கநறியும் கர்ந்து - சொல்லுதற்கு முடியாத பல ெமாதாைங்கரையும் சொல்லி;
வதப்வ நீக்கினான் -அவர்கள் துடிப்ரபப் கபாக்கிைான்.

‘நகரில் தங்கியது’ என்றும், ‘வைம் கபாகாது ஒழிந்தது’என்றும், ‘இராமன் காடு

செல்வரதத் தடுக்காமல் ஒழிந்தது’ என்றும் பலவாறு சபாருள் சகாள்ைக்கிடக்கும்
எரதச் செய்தாலும் பழியாகும் ஆதலின் அரவ அரைத்தும் சபாருந்திய உரரககை.
85

1925. கவள்ளத்திவட வாழ் வட அனவல

அஞ்சி பவவல கடவாத
ள்ளக் கடலின், முனி ணியால்,
வ யுள் நகரம் வவகிட, பமல்
வள்ளல் தாவத ணி என்னும்
வாபனார் தவத்தால், வயங்கு இருளின்
நள்ளில் ப ான வரி சிவலக் வக
நம்பி கசய்வக நடத்துவாம்.
 முனி ணியால் - வசிட்டன் கட்டரையால்; கவள்ளத்து இவடவாழ் வட
அனவலஅஞ்சி - கடல்நீர்ப் சபருக்கின் இரடகய தங்கியுள்ை வடவாக்கினிக்குப்
பயந்து; பவவலகடவாத - தன் கரரரயக் கடந்து செல்லாத; ள்ளக் கடலின் -
ஆழமாை கடல் கபால; வ யுள் நகரம் வவகிட - துன்பமுரடய நகரமாந்தர் ஆற்றித்
தங்கியிருக்க; பமல் - அடுத்து; வள்ளல் தாவத ணி என்னும் வாபனார் தவத்தால் -
வள்ைன்ரம உரடய தயரதன்ஆரண என்கின்ற கதவர்கள் செய்த தவப்பயைால்;
வயங்கு இருளின் நள்ளில் - விைங்கும்நடு இரவில்; ப ான - காடு சென்ற; வரி
சிவலக்வக நம்பி - கட்டரமந்தவில்ரல உரடய இராமைது; கசய்வக - செயரல;
நடத்துவாம் - சொல்லுகவாம்.

தெரதன் பணியாயினும் அது வாகைார் தவகம ஆகும். ‘கூனும் சிறிய ககாத்தாயும்

சகாடுரமஇரழப்பக் ககால் துறந்து, இரமகயார் இடுக்கண் தீர்த்த கழல் கவந்து’
என்பதும் (1313)காண்க. வடரவ - சபண்குதிரர முகம் உரடயதாய்க் கடல் நடுவில்
இருந்து கடல் நீரரக்கட்டுப்படுத்தும் சநருப்பு. வசிட்டன் வடிரவக்கைல்- கடல்
நகரமாந்தர். அடங்கல் - அரமதி அரடதல் எை உவரம காண்க. கவரல - கரர.
86
 கங்வகப் டலம்
கங்ரகரயப் பற்றிய படலம் எைப்சபறும். காடு செல்லப் புறப்பட்ட இராமன்
சீரதகயாடும்இலக்குவகைாடும் வழிநடந்து, வழியில் உள்ை காட்சிகரைக் கண்டு
மகிழ்ந்து, கங்ரகக்கரர கெர்ந்து, அங்குள்ை முனிவர்கள் வர கவற்று உபெரிக்க,
அதரை ஏற்று, நீராடி, எரி ஓம்பி, அழுதுசெய்து தங்கரை மகிழ்விக்குமாறு முனிவர்
கவண்ட, சீரதகயாடு கங்ரகயில் நீராடி, முனிவர்அளித்த விருந்ரத ஏற்று அங்கக
இருத்தலாகிய செய்திகள் இப்படலத்தில் கூறப்படுகின்றை. இரவஅரைத்தும்
கங்ரகரயச் ொர்ந்து நிகழ்வை ஆதலின் இது கங்ரகப் படலம். எைப்சபற்றது.
இராமன் சீரதகயாடும் இலக்குவகைாடும் காைகத்தில் செல்லுதல்

ெந்தக் கலிவிருத்தம்

1926. கவய்பயான் ஒளி தன் பமனியின்

விரி பசாதியின் மவறய,
க ாய்பய எனும் இவடயாகளாடும்,
இவளயாகனாடும் ப ானான் -
‘வமபயா, மரகதபமா, மறி
கடபலா, மவழ முகிபலா,
ஐபயா, இவன் வடிவு!’ என் து ஓர்
அழியா அழகு உவடயான்.
வமபயா - (கண்ணுக்கு இடக்கூட்டிய) ரமகயா; மரகதபமா -
பச்ரெநிறஒளிக்கல்லாகிய மரகதகமா; மறிகடபலா - (கரரயின்கண் அரலகைால்)
மறிக்கின்றகடகலா; மவழ முகிபலா - சபய்யும் கார் கமசுகமா; ஐபயா - (உவரம
சொல்லமாட்டாத நிரலயாகிய) ஐகயா!; வடிவு என் து ஓர் அழியா அழகு உவடயான்
இவன்? - தன்உருவம் என்று சொல்லப்படுவதாகிய ஒப்பற்ற அழியாத அழகிரை
உரடயன் இந்த இராமன்; கவய்பயான் ஒளி தன் பமனியின் விரிபசாதியின் மவற -
சூரியைது ஒளியாைது தன்திருகமனியிலிருந்து சவளிப்படும் நீல ஒளியில்
இல்ரலயாய் மரறந்துவிடும்படி; க ாய்பயாஎனும் இவடயாகளாடும் - இல்ரலகயா
என்று சொல்லத்தக்க நுண்ணிய இரடயிரை உரடய சீரதகயாடும்;
இவளயாகனாடும் - தம்பியாகிய இலக்குவகைாடும்; ப ானான் - (காட்டு வழிகய)
நடந்து செல்லலாைான்.

ரம, அடர்ந்து கருநிறம் உரடயது; செறிவாை கருரமக்கு உவரமயாயிற்று,

மரகதம் பசுரமநிறம்பரடத்ததாய்க் குளிர்ச்சி தருவதாதலின் நிறத்கதாடு
தண்ரமக்கும் ஒப்பாயிற்று. மறிகடல்நீலநிறம் பரடத்ததாய் இரடயறாது
இயங்கிக்சகாண்டுள்ைது; ஆதலின், இயங்குகின்ற இவைது கொரபக்கு
உவரமயாயிற்று, மரழ முகில் - கருநிறம் பரடத்து நீர் என்னும் பயனும்
உரடயகாரணத்தால் உயிர்களுக்கு நலம் செய்வது ஆதலின் உவரமயாயிற்று.
கருரமயும், தண்ரமயும், இரடயறாஇயக்கமும், தண்ணளியாகிய கருரணயும்
இவற்றுள் தனித்தனி காணல் அன்றி இரவ நான்கும் ஒருங்ககயுரடய
இராமபிரானுக்கு ஒருங்கக உரடயசதாரு உவரம காண்டல் அரிதாயிைரம பற்றி
அதிெயித்து இனிஉவரம சொல்ல மாட்டாரமயாகிய இரக்கமும் கதான்றி ‘ஐகயா’
எை முடித்தார். ஆயினும், அதுகவ இராமபிராைது கபரழரக அவர் சொல்லி
முடித்ததாக ஆயிற்று - “அச்கொ ஐகயா என்கை எற்று எவன்எனுஞ்சொல் அதிெயம் உற
இரங்கல்” என்பது சூடாமணி நிகண்டு. திருக்ககாரவயாரில் (384.) கபராசிரியர்,
ஐகயா என்னும் சொல்ரலக் குறித்து இஃது உவரமக்கண் வந்தது’ என்று
கூறியுள்ைரமசகாண்டு ஈண்டும் உவரமக்கண் வந்ததாகக் சகாள்ைலாம். நீலநிறம்
தன்னுள் சகாண்ட எதரையும்சவளிவிடாது தன்ரைகய காட்டி நிற்கும் ஆதலின்,
நீலகமனியைாகிய இராமனிடத்திலிருந்து சவளிப்படும் ஒளியில் சூரியைது ஒளி
மரறந்துவிட்டது என்றார். ‘அழியா அழகு’ என்பது என்றும்மாயாத தூய அழகு
எைப்சபறும். அழித்தல் - பிறிசதான்றால் இல்ரல என்றாக்கப்படும்.இவ்வழகினும்
சிறந்தகதார் அழகு வந்தால் இது அழகில்ரல சயன்று அழிக்கப்சபறும். அவ்வாறு
ஒன்றுஇல்லகவ இல்ரல ஆதலின், இவன் அழகு ‘அழியா அழகு’ ஆயிற்று. ‘ஓ’ காரம்
நான்கும்ஐயப்சபாருளின்கண் வந்தை. 1

வழியிரடகய காட்சிகள் கண்டு மூவரும் மகிழ்ந்து செல்லுதல்

1927. அளி அன்னது ஓர் அறல் துன்னிய

குழலாள், கடல் அமுதின்
கதளிவு அன்னது ஓர் கமாழியாள்,
நிவற தவம் அன்னது ஓர் கசயலாள்
கவளி அன்னது ஓர் இவடயாகளாடும் -
விவட அன்னது ஓர் நவடயான் -
களி அன்னமும் மட அன்னமும்
நடம் ஆடுவ கண்டான்.
அளி அன்னது ஓர் அறல் துன்னிய குழலாள் - வண்ரடப் கபான்ற (கரிய)
ஒப்பற்றகருமணல் சநருங்கி இருப்பது கபான்ற கூந்தரல உரடயவறும்; கடல்
அமுதின் கதளிவு அன்னது ஓர்கமாழியாள் - கடலின்கண் கரடந்து எடுத்த கதவர்
அமிழ்தத்தின் சதளிவு கபான்றது எனும்படியாகிய ஒப்பற்ற கபச்சிரை
உரடயவளும்; நிவற தவம் அன்னது ஓர் கசயலாள் - நிரறந்த தவத்ரதப் கபான்ற
ஒப்பற்ற தூய செயரல உரடயவளும்; கவளி அன்னது ஓர்இவடயாகளாடும் -
ஆகாயம் கபான்றதாகிய இல்ரலயாை ஒப்பற்ற இரடயிரை
உரடயவளுமாகியசீரதகயாடும்; விவட அன்னது ஓர் நவடயான் - இடபத்ரத ஒத்த
ஒப்பற்ற நரடயிரை உரடயஇராமன்; களி அன்னமும் - செருக்கிரை உரடய ஆண்
அன்ைமும்; மட அன்னமும் - மடப்பத்ரத உரடய சபண் அன்ைமும்; நடம் ஆடுவ -
கெர்ந்து உலாவிடுவரத; கண்டான்-.

வண்டு கூந்தலின் கருரமக்கும், கருமணல் கருரமகயாடு சநறிப்புக்கும்

உவரமயாம். முனிவர் தவம்கபான்றது சபண்டிர் கற்சபாழுக்கம். இங்குச் செயல்
என்பது கற்பிரை. களி, மடம் என்பை ஆண்,சபண் என்பைவற்ரறக் காட்டும்
அரடயாைம், தானும் சீரதயும் நடப்பது கபான்ற குறிப்பிரை அவற்றின்பால்
கண்டான் இராமன் என்க. ‘நடமாடுதல்’ என்பது வழக்கின்கண் ‘உலாவிடுதல்’என்னும்
சபாருளில் வருதல் கண்கூடு. இனி அன்ைங்கள் நடப்பது நடைம் ஆடுதல் கபால
உள்ைது என்றலும் ஒன்று. 2
1928. அஞ்சு அம்வ யும் ஐயன்தனது
அலகு அம்வ யும் அளவா,
நஞ்சங்கவள கவல ஆகிய
நயனங்கவள உவடயாள்,
துஞ்சும் களி வரி வண்டுகள்
குழலின் டி சுழலும்
கஞ்சங்கவள மஞ்சன் கழல்
நகுகின்றது கண்டாள்.
அஞ்சு அம்வ யும் - மன்மதைது மலர் அம்புகள் ஐந்தரையும்; ஐயன்தனது -
இராமைது; அலகு - கூர்ரமயாை; அம்வ யும் - கரணரயயும்; அளவா -
அைந்து(தைக்குவரம யாகாசைன்று தள்ளி); நஞ்சங்கவள - சகாடிய விடங்கரை;
கவல ஆகிய - சவல்லும் தன்ரம பரடத்தைவாகிய; நயனங்கவள உவடயாள் -
அழகிய கண்கரை உரடய சீரத; துங்சும் களி வரி வண்டுகள் - உறங்கும்
செருக்குரடய அழகிய வண்டுகள்; குழலின் டி - கூந்தலிற் படியும் தன்ரமயில்;
சுழலும் - சுற்றியிருக்கப்சபற்ற; கஞ்சங்கவள - தாமரர மலர்கரை; மஞ்சன் கழல் -
ரமந்தைாகிய இராமைது திருவடிகள்; நகுகின்றது - உவரமயாகாசதன்று இகழ்ந்து
சிரிப்பதரை; கண்டாள்-.
தாமரர, முல்ரல, அகொகு, மா, நீலம், என்பை மன்மதைது மலர் அம்புகைாம்.
இங்கு மலர்கருதாது அம்பு என்பதுபற்றிக் கூறப்சபற்றது. கதனுண்டு உறங்கும்
செருக்குரடய வண்டுகள். குழலின்படி- கவய்ங்குழல் கபால ரீங்காரித்து என்றும்
சநய்குழல்கபால கபாவது வருவது ஆகி என்றும் ஆம்.இராமைது திருவடி அழகிற்குத்
தாமரர ஒப்பாகாரம கருதி மகிழ்ந்தாள் சீரதஎன்றவாறாம். 3

1929. மா கந்தமும், மகரந்தமும், அளகம் தரும் மதியின்

ாகம் தரும் நுதலாகளாடு, வளம் தரும் இதழான்,
பமகம் தனி வருகின்றது மின்கனாடு என, மிளிர் பூண்
நாகம் தனி வருகின்றது பிடிபயாடு என, நடவா.
மா கந்தமும் - மிக்க நறுமணத்ரதயும்; மகரந்தமும் - வாெரைப் சபாடியும் கலந்து
சபாருந்திய; அளகம் - கூந்தல்; தரும் - சபற்ற; மதியின் ாகம்தரும் நுதலாகளாடு -
அரரச்ெந்திரன் வடிவாயரமந்து சநற்றிரய உரடய சீரதகயாடு; வளம்தரும்
இதழான் - பவைத்துக்குச் செம்ரம தரும் திரு அதரத்ரத உரடய இராமன்;
பமகம்மின்கனாடு தனி வருகின்றது என்ன - கமகம் மின்ைகலாடு கெர்ந்து தனித்து
வருகின்றது கபாலவும்; மிளிர் பூண் - அழகிய அணி அணிந்த; நாகம் - ஆண்யாரை;
பிடிகயாடு தனி வருகின்றது என்ன - சபண் யாரைகயாடு தனித்து வருகின்றது
கபாலவும்; நடவா - நடந்து சென்று.
நறுமணப் சபாடிகரையும் மலர்களில் உள்ை மகரந்தங்கரையும் கூந்தலுக்கு இட்டு
மணம் ஊட்டல்வழக்கு. கூந்தலின் கீழ் உள்ை சநற்றிரய ‘அைகம் தரும் மதியின்
பாகம்’ என்றார். குைகச்செய்யுள். 4
1930. கதாவள கட்டிய கிவள முட்டிய
சுருதிச் சுவவ அமுதின்,
கிவள கட்டிய கருவிக் கிளர்
இவசயின், வச நறவின்,
விவள கட்டியின், மதுரித்து எழு
கிளவிக் கிளி விழிப ால்,
கவள கட்டவர் தவள விட்டு எறி
குவவளத் கதாவக கண்டான்.
கதாவள கட்டிய கிவள- சதாரை சபாருந்திய புல்லாங்குழலிலிருந்து; முட்டிய -
தாக்கி எழுப்பிய; சுருதி - காதால் ககட்டு அனுபவிக்கும் தன்ரமயதாை; சுவவ
அமுதின்- சுரவயுரடய இரெ அமுதம் கபாலவும்; கிவள கட்டிய கருவி - நரம்புகள்
இரணத்துக்கட்டப்சபற்ற யாழிலிருந்து; கிளர் இவசயின் - உண்டாகின்ற இரெரயப்
கபாலவும்; வச நறவின் - ொரமுள்ை கதரைப் கபாலவும்; விவள கட்டியின் - நன்றாக
விரைந்த பாகுக் கட்டி கபாலவும்; மதுரித்து எழு - இனிரம உரடயதாகி எழுகின்ற;
கிளவி - கபச்சிரை உரடய; கிளி - கிளி கபால்பவைாகிய சீரதயிைது; விழி ப ால் -
கண்கரைப் கபால; கவள கட்டவர் - கரை பறிப்பவர்; தவளவிட்டு எறி -
வயலிலிருந்து வீசி எறிகின்ற; குவவளத் கதாவக கண்டான் - குவரை
மலர்களின்கூட்டத்ரதப் பார்த்தான். சீரதயின் சொல்லினிரமக்குக் குழலிரெ,
யாழிரெ, கதன், கட்டி எை இரவ உவரமயாம்.கரை பிடுங்குவார் எறிந்த
கருங்குவரை மலர்கள் சீரதயின் கண்கபாலத் கதான்றிய இராமனுக்குஎன்பதாகும்.
5
1931. ‘அருப்பு ஏந்திய கலசத் துவண,
அழுது ஏந்திய மத மா
மருப்பு ஏந்திய’ எனல் ஆம் முவல,
மவழ ஏந்திய குழலாள்,
கருப்பு ஏந்திரம் முதலாயின
கண்டாள்; இடர் காணாள்;
க ாருப்பு ஏந்திய பதாளாகனாடு
விவளயாடினள், ப ானாள்.
‘அருப்பு ஏந்திய கலசத்துவண - அரும்ரபத் தன் உச்சியில சகாண்டுள்ை
இரண்டுசபாற்கலெங்கள்; அமுது ஏந்திய மதமா ஏந்திய மருப்பு’ - அமுரதத்
தன்னிடத்கத ரவத்துக்சகாண்டுள்ை மதச் செருக்குரடய ஆண் யாரையின் உயர்ந்த
தந்தங்கள்; எனல் ஆம் முவல - என்று சொல்லத்தக்கதாகிய முரலகரையும்; மவழ
ஏந்திய குழலாள் - கமகத்ரத ஒத்தகூந்தரலயும் உரடய சீரத; கருப்பு ஏந்திரம் -
கரும்பாரல; முதலாயின கண்டாள் - முதலியவற்ரற (அங்கங்கக) கண்டவைாய்;
க ாருப்பு ஏந்திய பதாளாகனாடு - மரலரய ஒத்த திண்ணிய கதாரை உரடய
இராமகைாடு; விவளயாடினாள் ப ானாள் - விரையாடிக்சகாண்டுசென்றாள்.

அரும்பு என்றது முரலக்காம்புகரை. அருப்பு - வலித்தல் விகாரம். எந்திரம் எனும்

சொல்செய்யுளிரெ கநாக்கி ஏந்திரம் எை நீண்டது. வழியிரடக் காட்சிகள் கண்டு சீரத
கவதரைசதரியாமல் மகிழ்ந்து சென்றாள் என்பதாம். ஏந்திய.....சொற்சபாருட்
பின்வரு நிரலயணி. 6

1932. ல் நந்து உகு தரளம் கதாகு

டர் ந்திகள் டு நீர்
அன்னம் துயில் வதி தண்டவல,
அயல் நந்து உவற புளினம்,
சின்னம் தரும் மலர் சிந்திய
கசறி நந்தனவனம், நன்
க ான் உந்திய நதி, கண்டு உளம்
மகிழ்தந்தனர், ப ானார்.
ல் நந்து உகு - பல ெங்குகள் சுக்கிய; கதாகு தரளம் டர் ந்திகள் டுநீர் - திரண்ட
முத்துகளின் சதாடர்ந்த வரிரெகள் சபாருந்திய நீர்த்துரறகரையும்; அன்னம் துயில்
வதி தண்டவல - அன்ைப் பறரவகள் தூங்குகின்ற கொரலகரையும்; அயல் நந்து
உவற புளினம் - அருககெங்குகள் தங்கியுள்ை மணல் கமடுகரையும்; சின்னம் தரும்
மலர் சிந்திய கசறி நந்தனவனம் - விடுபூவாக விழும் மலர்கரைச் சிதறிய சநருங்கிய
பூந்கதாட்டங்கரையும்; நன் க ான் உந்தியநதி - நல்ல சபாற்சபாடிகரைத்
தள்ளுகின்ற ஆறுகரையும்; கண்டு - பார்த்து; உளம் மகிழ்ந்தனர் ப ானார் - மைம்
மகிழ்ச்சி அரடந்தவர்கைாய்ச் சென்றார்கள்.

இராமன் கங்ரக கெரும் முன் தமொ நதிக் கரரயில் தங்கி, கதவ சுருதி, ககாமதி
என்னும்ஆறுகரைக் கடந்தான் என்று வால்மீகி கூறியது கருதி இங்கக ‘படு நீர்’
‘சபான் உந்திய நதி’என்றார் என்க. 7

1933. கால் ாய்வன முது பமதிகள்,

கதில் பமய்வன, கவடவாய்
ால் ாய்வன; நவற ாய்வன
மலர்வாய் அளி டரச்
பசல் ாய்வன; கயல் ாய்வன;
கசங் கால் மட அன்னம்
ப ால், ாய் புனல், மடவார் டி
கநடு நாடு அவவ ப ானார்.
முது பமதிகள் - கிழட்டு எருரமகள்; கதிர் பமய்வன - சநற்கதிர்கரைகமய்ந்து;
கவடவாய் ால் ாய்வன - தமது கரட வாயிலிருந்து (மணி பிடியாத
அந்சநற்கதிர்களின் அரிசிப்) பால் ஒழுகப் சபற்றரவயாய்; கால் ாய்வன - தமது
கால்கைால்(நீர்நிரலகளிற்) பாய்வைவாம்; நவற ாய்வன மலர்வாய் அளி டர - கதன்
ஒழுகப் சபற்றைவாய மலர்களிடத்து வண்டுகள் கமல் செல்லும்படி; பசல் ாய்வன
கயல் ாய்வன - கெலும் கயலும் துள்ளிப் பாய்வைவாம்; ாய் புனல் - பாய்ந்து
செல்லும் ஆற்றுநீரிகல; கசங்கால் மட அன்னம் ப ால் - சிவந்த காரல உரடய சபண்
அன்ைப் பறரவகள்கபால; மடவார் - சபண்கள்; டி - முழுகுகின்ற; கநடு நாடு
அவவ ப ானார் - நீண்ட ககாெல கதெத்ரதக் கடந்து சென்றார்கள்.
 ககாெல நாட்டின் நீர்வைம் குறித்ததாம். சநற்கதிர் முற்றாப் பசுங்கதிர் ஆதலின்,
அதரை உண்ட கமதிகளின் வாயில் பால் கொர்ந்தது. அத்துடன் அம்கமதிகள்
நீர்நிரலகளிற்பாய்கின்றை. வண்டுகள் கமல் எழுந்து செல்லும்படி மலர்களின் கமல்
கயலும் மீனும் துள்ளுவை.அன்ைப் பறரவகள் கபால் சபண்கள் நீரிி்ல்
மூழ்குகிறார்கள் என்று ககாெல நாடு நீர்வைத்தால்மிக்குள்ைரமரயப்
புலப்படுத்திைார் என்க. 8 மூவரும் கங்ரகக் கரர அரடய முனிவர்கள் காண
வருதல்

கலிவிருத்தம்

1934. ருதி ற்றிய ல் கலன் முற்றினர்,

மருத வவப்பின் வளம் ககழு நாடு ஒரீஇ.
சுருதி கற்று உயர் பதாமிலர் சுற்றுறும்
விரி திவரப் புனல் கங்வகவய பமவினார்.
ருதி ற்றிய - சூரியரைப் கபான்ற ஒளிபரடத்த; ல்கலன் - பல
அணிகலன்கரை; முற்றினர் - நிரறய அணிந்துள்ை மூவரும்; மருத வவப்பின் -
வயல்நிலங்கைாகிய செல்வமுரடய; வளம் ககழு நாடு ஒரீஇ - வைம் சபாருந்திய
நாடு கடந்து சென்று; சுருதி கற்று உயர் - கவதங்கரை (இரடயறாது) கற்று உயர்ந்த;
பதாம் இலர்- குற்றம் இல்லாத முனிவரர்; சுற்றுறும் - எப்சபாழுதும் சுற்றி இருக்கப்
சபற்ற; விரி திவரப்புனல் கங்வகவய - விரிந்த அரலகரையுரடய நீர் நிரம்பிய
கங்ரகயாற்ரற; பமவினார் - அரடந்தார்.

தாம் செய்ய கவண்டிய விரத நியமங்கரைச் செய்துசகாண்டு, இரணயாகத்

தங்குதற்கு ஏற்றஇடம் ஆதலாலும், தன்ரை அரடந்தாரது பாவத்ரதப்
கபாக்குதலானும் முனிவரர் கங்ரகரயச் சுற்றித்தங்கித் தவம் செய்வாராயிைர்.
9

1935. கங்வக என்னும் கடவுள் திரு நதி

தங்கி வவகும் தப ாதனர் யாவரும்,
‘எங்கள் கசல் கதி வந்தது’ என்று ஏமுறா,
அம் கண் நாயகற் காண, வந்து அண்மினார்.
கங்வக என்னும் கடவுள் திருநதி - கங்ரக என்று சொல்லப்படும்
சதய்வத்தன்ரமஉரடய அழகிய ஆற்றின் கரரயில்; தங்கி வவகும் தப ாதனர்
யாவரும் - தங்கிஇருக்கின்ற முனிவர்கள் எல்லாரும்; ‘எங்கள் கசல் கதி வந்தது’ என்று
ஏமுறா - எங்கள்கமாட்ெ மாகிய செல்லும் கபறு எதிர்ப்பட்டது என்று மைத்தின்கண்
இன்பம் அரடந்து; அம்கண் நாயகன் காண- அருளுரடய கண்கரை உரடய
இராமரைக் காண்பதற்கு; வந்து அண்மினார் - வந்து அணுகிைார்கள்.
பரம்சபாருகை இராமைாக அவதரித்துள்ைரம உணர்ந்தவர் ஆதலின், ‘எங்கள்
செல்கதி வந்தது’என்று முனிவரர் இன்புற்றைர் என்க. கண்ணுக்கு அழகு,
அருைாதலின் ‘அம்’- அழகு எைப்சபாருள்சகாண்டது. 10
1936. க ண்ணின் பநாக்கும் சுவவவய, பிறர் பிறர்க்கு
எண்ணி பநாக்கி இயம் அரும் இன் த்வத,
ண்ணின் பநாக்கும் ரா அமுவத, சுங்
கண்ணின் பநாக்கினர், உள்ளம் களிக்கின்றார்.
க ண்ணின் பநாக்கும் சுவவவய - சபண்ணிடத்துக் கருதப்படும் ஐம்புல
இன்பத்ரத; பிறர் பிறர்க்கு - ஒருவர் மற்சறாருவர்க்கு; எண்ணி - நிரைத்து; பநாக்கி -
பார்த்து; இயம் அரும் எடுத்துச் சொல்லமுடியாத; இன் த்வத - இன்பச்சுரவரய;
ண்ணில் பநாக்கும் ராவமுவத - இரெவடிவாை கவதத்திைால் அறியப்படும்
கமலாைஅமுத வடிவாை பரம்சபாருரை; சுங்கண்ணின் - குளிர்ந்த கண்கைால்;
பநாக்கினார் - பார்த்து; உள்ளம் களிக்கின்றார் - மைம் மகிழ்ச்சியரடவாராயிைர்.

“கண்டு ககட்டு உண்டு உயிர்த்து உற்றறியும் ஐம்புலனும், ஒண்சடாடி கண்கண

உை” என்னும்குறரை (குறள். 1101.) கநாக்கியது சபண்ணின் கநாக்கும் சுரவ என்பது.
“ கண்டு ககட்டு உற்றுகமாந்து உண்டு உழலும் ஐங்கருவி கண்ட இன்பம் சதரிவு அரிய
அைவு இல்லாச் சிற்றின்பம்...... கண்ட ெதிர் கண்சடாழிந்கதன், அரடந்கதன் உண்
திருவடிகய” (திவ்ய. 3328) என்னும்நம்மாழ்வார், பாசுரமும் காண்க. “ஐம்புலன்கள்
ஆர வந்து என்னுள்கை புகுந்த விரெமாலமுதப்சபருங்கடல்” என்றார் இரறவரை
மணிவாெகரும் (திருவா. திருச்ெதகம் - 26) “எவ்வாசறாருவர்க்கு இரெவிப்பது (கந்தர்
அநுபூதி 30) என்று அருணகிரியாரும், “இயம்பு அரும் இன்பத்ரத”என்பதகைாடு ஒப்பு
கநாக்கத்தக்கை. பண் என்பது இரெயாம், இங்கு இரெ வடிவாைகவதம்.
11

1937. எதிர்ககாடு ஏத்தினர்; இன் இவச ாடினர்;

கவதிர் ககாள் பகாலினர், ஆடினர்; வீரவன,
கதிர் ககாள் தாமவரக் கண்ணவன, கண்ணினால்,
மதுர வாரி அமுது என, மாந்துவார்.
கவதிர் ககாள் பகாலினர்- மூங்கிலால் ஆகிய தண்டத்ரத உரடய முனிவர்கள்;
வீரவன - இராமரை; கதிர் ககாள் தாமவரக் கண்ணவன- ஒளி பரடத்த
தாமரரக்கண்கரை உரடயவரை; கண்ணினால் - தங்கள் கண்கைால்; மதுர வாரி
அமுது என - இனிய பாற்கடல் தந்த அமுதம் கபால; மாந்துவார் - உண்டு; எதிர் ககாடு
- வரகவற்று; ஏத்தினர் - துதித்து; இன் இவச ாடினர் - இனிய இரெ பாடி; ஆடினர் -
(ஆைந்தக் களிப்பால்) ஆடிைர்.

மது ரவாரி - பாற்கடல். சவதிர் - மூங்கில் - ஏக தண்டம், திரி தண்டம்

ஏந்துதல்முனிவர் இயல்பு. “முக்ககால் சகாள் அந்தணர்” (கலித். 126:4) என்பது காண்க.
12

முனிவர் தவச் ொரலக்கு அரழத்துச் சென்று உபெரித்தல்

1938. மவனயின் நீங்கிய மக்கவள வவகலும்

நிவனயும் கநஞ்சினர் கண்டிலர் பநடுவார்,
 அவனயர் வந்துற, ஆண்ட எதிர்ந்தார்கள்ப ால்,
இனிய மா தவப் ள்ளிககாண்டு எய்தினார்.
மவனயின் நீங்கிய மக்கவள - வீட்ரட விட்டுப் பிரிந்து சென்ற பிள்ரைகரை;
வவகலும் - நாள்கதாறும்; நிவனயும் கநஞ்சினர் - நிரைகின்ற சநஞ்ெத்கதாடு;
கண்டிலர் பநடுவார் - காணாது கதடுகின்றவர்கள்; அவனயர் வந்துற - அப்பிள்ரைகள்
திரும்பத் தாகம வந்து கெர; ஆண்டு எதிர்ந்தார்கள் ப ால் - அங்கக(அப்பிள்ரைகரை)
எதிர்ப்பட்ட சபற்கறார்கரைப் கபால் (மகிழ்ச்சி சகாண்டு); இனியமாதவப் ள்ளி
ககாண்டு எய்தினார் - இனிரமயாை தம்முரடய தவச் ொரலக்கு
(மூவரரயும்)அரழத்துக்சகாண்டு சென்றார்கள்.

வீட்ரட விட்டுப் பிரிந்து சென்ற மக்கள் திரும்பவந்துழிப் சபற்கறார்

அரடயும்மகிழ்ச்சி. இங்கக இராமபிராரைக் கண்ட முனிவரர் மகிழ்ச்சிக்கு
உவரமயாயிற்று. 13

1939. க ாழியும் கண்ணின் புதுப் புனல் ஆட்டினர்;

கமாழியும் இன் கசாலின் கமாய்ம் மலர் சூட்டினர்;
அழிவு இல் அன்பு எனும் ஆர் அமிர்து ஊட்டினர்;
வழியில் வந்த வருத்தத்வத வீட்டினர்.
கண்ணின் க ாழியும் புதுப்புனல் ஆட்டினர் - முனிவர் கண்களில் சபாழிகின்ற
கண்ணீராகிய புதிய நீரால் ஆட்டி; கமாழியும் இன்கசாலின் கமாய்ம்மலர் சூட்டினர் -
கபசுகின்ற இன்சொல்லாகிய சநருங்கிய மலர்கரைச் சூட்டி; அழிவு இல் -
சகடுதல்இல்லாத; அன்பு எனும் ஆர் அமிர்து ஊட்டினர் - அன்பு எனும் அரிய
அமுதத்ரதக் உண்ணக் சகாடுத்து; (அம் முனிவர்), வழியில் வந்த வருத்தத்வத - (அம்
மூவரும்) வழிநரடயால் உரடயராய வருத்தத்ரத; வீட்டினர் - இல்லாதபடி
கபாக்கிைர்.
முனிவர்கள் இராமன் முதலிய மூவர்க்கும் உண்டாகிய வழிநரட வருத்தம்
கபாக்கியவாறு.கண்ணில் வழியும் நீரால் அவர்கரைக் குளிப்பாட்டி, இன்
சொற்கைாகிய மலர்கரைச் சூட்டி,அன்பாகிய அமுதூட்டிப் கபாக்கிைர். மூன்றும்
முரறகய செயல், சொல், மைம் மூன்றாலும் அவர்கள்இராமன்பால் சகாண்ட
அன்பின் சவளிப்பாடாயிை. “புரையும் கண்ணி எைதுரடய வாெகம்
சொல்மாரலகய” என்ற ஆழ்வார் பாசுரம் ‘இன்சொலின் சமாய்ம்மலர்’ என்பதகைாடு
ஒத்தது. “சபாழிந்த உண்கண் நீர்ப் புதுப் புைல் சூட்டிைார்” என்ற நகர்நீங்கு படல
அடிகரை (1820.) இங்குமுதலடிகயாடு ஒப்பு கநாக்குக. 14

நாட் கடன் செய்து அமுதுண்ண முனிவர் இராமரை கவண்டுதல்

1940. காயும், கானில் கிழங்கும், கனிகளும்,

தூய பதடிக் ககாணர்ந்தனர்; ‘பதான்றல்! நீ
ஆய கங்வக அரும் புனல் ஆடிவன,
தீவய ஓம்பிவன, கசய் அமுது’ என்றனர்.
 (அம் முனிவர்கள்), கானில் - காட்டிலிருந்து; காயும் கிழங்கும் கனிகளும் தூயபதடிக்
ககாணர்ந்தனர் - காய், கிழங்கு, பழம் ஆகியவற்ரறத் தூயரவயாய்த் கதடிக்
சகாண்டுவந்தவர்கைாய்; (இராமரை கநாக்கி) ‘பதான்றல்! - யாவரினும் சிறந்து
விைங்குபவகை!; நீ-; ஆய கங்வக அரும் புனல் ஆடிவன - அப்படிப்பட்டகங்ரகயின்
அரிய நீரில் முழுகியவைாய்; தீவய ஒம்பிவன - எரிரய வைர்த்து (வழிபாடு)முடித்து;
அமுது கசய் - உண்பாயாக;’ என்றனர் - என்று சொன்ைார்கள்.

கதான்றல் - பிறர் அறியுமாறு புகழுடன் விைங்கலாம். ஆய கங்ரக - தூயதாகிய

கங்ரகஎன்றவாறு. நீராடி, எரிகயாம்பி, அமுது செய்தல் நித்திய கரும சநறியாம்.
15

இராமன் சீரதகயாடு கங்ரகயில் நீராடுதல்

1941. மங்வகயர்க்கு விளக்கு அன்ன மாவனயும்,

கசங் வக ற்றினன், பதவரும் துன்பு அற,
ங்கயத்து அயன், ண்டு, தன் ாதத்தின்,
அம் வகயின் தரும் கங்வகயின் ஆடினான்.
மங்வகயர்க்கு விளக்கு அன்ன மாவனயும் - (இராமன்) சபண்களுக்குத்
தீபம்கபான்றவைாகிய சீரதரயயும்; பதவரும் துன்பு அற- கதவர்களும் துன்பம்
நீங்கும்படியாக; கசங்வக ற்றினன் - தன் சிவந்த ரககைாற் பிடித்துக் சகாண்டு;
ங்கயத்து அயன் - தாமரர மலரில் வீற்றிருக்கும் பிரம கதவன்; ண்டு -
முன்சைாருகால்; தன் ாதத்தின் - திருமாலாகிய தன் திருவடிகளில்; அம் வகயின் -
பிரமைாகிய தன்ரகயில் உண்டாகிய கமண்டல நீரால்; தரும் - உண்டாக்கிய;
கங்வகயின் - கங்ரக யாற்றில்; ஆடினான் - முழுகிைான்.

திருமால் திருவிக்கிரமைாக அவதாரம் எடுத்த சபாழுது அப் சபருமாைது திருவடி

ெத்தியகலாகம் செல்ல, அங்கிருந்த அவர்தம் மகைாகிய பிரம கதவன் தன்
தந்ரதயாரது திருவடி சயன்றுகருதித் தன் ரகயில் உள்ை கமண்டல நீரால் பாதங்கரை
விைக்கி வழிபாடு செய்ய, அத்திருவடிநீகர கங்ரகயாறாகப் சபருகியது என்பது
விஷ்ணு புராணம். தன்னிடத்துண்டாகிய கங்ரகயில் தாகைமூழ்கிைான் என்பதாம்.
16

1942. கன்னி நீக்க அருங் கங்வகயும் வககதாழா,

‘ ன்னி நீக்க அரும் ாதகம், ாருபளார்,
என்னின் நீக்குவர்; யானும், இன்று என் - தந்த
உன்னின் நீக்கிகனன்; உய்ந்தகனன் யான்’ என்றாள்.
கன்னி நீக்க அருங் கங்வகயும் - அழியாத் தன்ரம என்றும் நீங்குதல்
இல்லாதகங்ரகயும்; வககதாழா - ரககைால் (இராமன்) வணங்கி; ‘ ாருபளார் - இப்
பூமியில் உள்கைார்; ன்னி நீக்க அரும் ாதகம் - சொல்லிப் கபாக்க முடியாத
பாவங்கரை; என்னின் - என் மூலமாக; (முழுகி) நீக்குவர்- கபாக்கிக் சகாள்வார்கள்;
யானும் - நானும்; இன்று - இன்ரறக்கு; என்தந்த உன்னின்- என்ரைத் தந்த
திருமாலாகிய உன்ைால்; நீக்கிகனன் - (என்பாவங்கரைப்) கபாக்கிக் சகாண்கடன்;
யான் உய்ந்தகனன்’ - நானும் பிரழத்கதன்;’ என்றாள் - என்று சொன்ைாள்.
 பிறர் செய்த பாவங்கரைப் கபாக்கும் கங்ரக இன்று தன்ரைத் தந்த இரறவைாகிய
இராமகைமுழுகியதால் தன் பாவங்கரைப் கபாக்கிக் சகாண்டு
மகிழ்ந்தாைாகக்கூறிைாள். 17

1943. கவங் கண் நாகத் கரத்தினன், கவண் நிறக்

கங்வக வார் சவடக் கற்வறயன், கற்புவட
மங்வக காண நின்று ஆடுகின்றான், வகிர்த்
திங்கள் சூடிய கசல்வனின் பதான்றினான்.
கவங் கண் நாகத் கரத்தினன் - சகாடிய கண்ரண உரடய யாரையின் துதிக்ரக
கபான்றநீண்ட ரககரை உரடயவைாை இராமன்; கவண் நிறக் கங்வக வார் சவடக்
கற்வறயன் - சவண்ரமயாை நிறமுரடய கங்ரக ஒழுகப் சபறுகின்ற ெரடத்
சதாகுதிகரை உரடயவைாய்; கற்புவடமங்வக காண - கற்பிற் சிறந்த சீரத
காணும்படியாக; நின் ஆடுகின்றான் - (நீரில்) நின்று நீராடுகின்றான்; வகிர்த்திங்கள் -
பிைந்த ெந்திரரை; (பிரறரய) சூடிய - தரல கமல் சூடிய; கசல்வனின் - சிவ
சபருமாரைப் கபால; பதான்றினான் - கதாற்றமளித்தான்.

கங்ரக சயாழுகும் ெரடகயாடு பார்வதி காண ஆடுகின்ற பரம சிவரைப் கபால,

இராமனும் சீரதகாணக் கங்ரக நீர் ஒழுகுகின்ற ெரடகயாடு ஆடுகின்றாைாம். இங்கக
ஆடுதல் என்பது சொல் அைவுக்கு சிவசபருமாகைாடு இராமரை ஒப்புறுத்தி
இன்புறுத்துவதாம். அங்கக ஆடுதல் நடைம், இங்கக நீராடுதல்என்று சபாருைால்
கவறுபடும். மங்ரக காணல், கங்ரக நீர் ஒழுகும் ெரட உரடரம இருவர்க்கும்
சபாது. 18

1944. தள்ளும் நீர்ப் க ருங் கங்வகத் தரங்கத்தால்,

வள்ளி நுண் இவட மா மலராகளாடும்,
கவள்ளி கவண் நிறப் ாற் கடல், பமவலநாள்,
ள்ளி நீங்கிய ான்வமயின், பதான்றினான்.
தள்ளும் நீர்ப் க ருங் கங்வகத் தரங்கத்தால் - கமாதுகின்ற நீரர உரடய
சபரியகங்ரகயின் அரலகைால்; (அங்கக சீரதகயாடு முழுகி எழுகின்ற இராமன்)
வள்ளி நுண் இவட மாமலராகளாடும் - சகாடி கபான்ற நுண்ணிய இரடரய உரடய
தாமரரயில் வீற்றிருக்கும் திருமகளுடன்; கவள்ளி கவண்நிறப் ாற்கடல் - சவள்ளி
கபான்ற சவண்ரமயாை நிறத்ரத உரடய பாற்கடலில் கமல்; பமவலநாள் -
முன்சைாரு காலத்தில்; ள்ளி நீங்கிய ான்வமயில் - அைந்தெயைத்தில் அறிதுயில்
ஒழிந்து எழுந்து நின்ற தன்ரம கபால; பதான்றினான் - கதாற்றமளித்தான்.

கங்ரக அரலகள் சவண்ரமயாய் உள்ைை. அதன்கமல் இராமனும் சீரதயும்

கதான்றுதல் திருப்பாற்கடலில் துயிலும் திருமால் திருமககைாடு எழுந்து நின்றாற்
கபாலும்என்றார். 19

1945. வஞ்சி நாண இவடக்கு, மட நவடக்கு

அஞ்சி அன்னம் ஒதுங்க, அடி அன்ன
 கஞ்சம் நீரில் ஒளிப் , கயல் உக,
ஞ்சி கமல் அடிப் ாவவயும் ஆடினாள்.
ஞ்சின் கமல்லடிப் ாவவயும்- செம் பஞ்சு கபான்ற சமன்ரமயாை பாதங்கரை
உரடயசீரதயும்; இவடக்கு வஞ்சி நாண - தன்இரடக்கு வஞ்சிக் சகாடி
நாணப்பட்டுத்கதாற்சறாதுங்க; மடநவடக்கு அன்னம் அஞ்சி ஒதுங்க - அழகிய தன்
நரடக்கு அன்ைப் பறரவகதாற்றுப் பயந்து பின்னிட; அடி அன்ன கங்சம் நீரில்
ஒளிப் - தன் பாதம் கபான்ற தாமரர கதாற்றுத் தண்ணீரில் மரறந்துசகாள்ை; கயல்
உக - கயல் மீன்கள் (கண்ணுக்குத்கதாற்றுக்) சகட; ஆடினாள் - நீராடிைாள்.

வஞ்சி, அன்ைம், தாமரர, கயல் ஆகியரவ நீரில் உள்ைரவ. நீராடும்

சீரதயின்உறுப்புநலன் கண்டு அரவ கதாற்றதாகக் கற்பரை செய்தார். கயல்
என்பதைால் கண்ணுக்குத் கதாற்றுஎன்பது வருவிக்கப் சபற்றது. 20

1946. பதவபதவன் கசறி சவடக் கற்வறயுள்

பகாவச மாவல எருக்ககாடு ககான்வறயின்
பூவும் நாறவள்; பூங்குழல் கற்வறயின்
நாவி நாள்மலர் கங்வகயும் நாளினாள்.
கங்வகயும் - கங்கா கதவியாகிய நதியும்; பதவ பதவன் - சிவ பிராைது; கசறி சவடக்
கற்வறயுள் - செறிந்த ெரடக் கற்ரறக்குள்; (சநடுநாள் இருந்ததைால் உைதாை)
பகாவவ மாவல எருக்ககாடு - எருக்கம் பூமாரலச் ெரத்கதாடு; ககான்வறயின்பூவும் -
சகான்ரற மலர் மணமும்; நாறலள் - இப்சபாழுது வீெப் சபறாதவைாய் ; பூங்குழல்
கற்வறயின் - (சீரதயின்) அழகரமந்த கூந்தல் சதாகுதியில் உள்ை; நாவி - கத்தூரிப்
புனுகு எண்சணய் மணமும்; நாள்மலர் - அன்றலர்ந்த மலர்களின் மணமும்; நாளினள் -
வீெப் சபற்றாள். சிவபிரான் ெரடயில் சநடுநாைாக உள்ை கங்ரக அங்கக உள்ை
சகான்ரற, எருக்கு முதலிய மலர்மணம் வீெகவண்டியிருக்க, சீரத ஆடுதலால் அது
நீங்கி சீரதயின் கூந்தல் நாவி, மலர் மணம்வீெப் சபற்றவைாக ஆைாள் என்பது உயர்வு
நவிற்சியணி. இக் கற்பரை முன்னும் வந்தது (42). 21
1947. நுவரக் ககாழுந்து எழுந்து ஒங்கி நுடங்கலால்
நவரத்த கூந்தலின் நங்வக மந்தாகினி,
உவரத்த சீவத தனிவமவய உன்னுவாள்,
திவரக்வக நீட்டி, கசவிலியின் ஆட்டினாள்.
நுவரக் ககாழுந்து எழுந்து ஒங்கி நுடங்கலால் - நுரரகைாகிய
சவண்ரமயாைசகாழுந்துகள் நீரின்கமல் ஓங்கி எழுந்து வரைந்து சூழ்வதால்;
நவரத்த கூந்தலின் - நரர பாய்ந்த கூந்தரல உரடயாள் கபால உள்ை; நங்வக
மந்தாகினி - சபண்ணாகிய கங்ரக; உவரத்த - பாராட்டப் சபறுகின்ற; சீவத -
சீரதயிைது; தனிவமவய - சபண்டிர் துரண இல்லாத தனிரமரய; உன்னுவாள் -
கருதுபவைாய்; கசவிலியின் - செவிலித் தாய் கபால; திவரக் வக நீட்டி -
அரலகைாகிய ரககரை நீட்டி; ஆட்டினாள் - நீராட்டிைாள்.
 கங்ரக செவிலித்தாயாக இருந்து சீரதரய நீராட்டுவதாகக் கற்பரை
செய்தார்.செவிலித்தாய் என்பதற்கு ஏற்பக் கங்ரகக்கு நரரத்த கூந்தலாக
நுரரக்சகாழுத்ரதக் கூறிைார்.“நரர விராவுற்ற நறுசமன் கூந்தல் செம்முது
செவிலியர்” (அகநா. 254) என்பதும்காண்க. 22

1948. மங்வக வார் குழல் கற்வற மவழக் குலம்

தங்கு நீரிவடத் தாழ்ந்து குவழப் ன,
கங்வக யாற்றுடன் ஆடும் கரியவள்
க ாங்கு நீர்ச் சுழி ப ாவன ப ான்றபவ.
மங்வக வார் குழல் கற்வற மவழக்குலம் - சீரதயின் நீண்ட கூந்தல்
சதாகுதியாகியகமகக் கூட்டம்; தங்கும் நீரிவடத் தாழ்ந்து குவழப் ன - அவள்
குளிக்கின்றநீரிடத்து உள் தாழ்ந்து சுழலுவை (எது கபாலும் எனில்); கங்வகயாற்றுடன்
ஆடும் கரியவள் - கங்ரக யாற்றுடகை வந்து கலக்கின்ற யமுைா நதியின்; க ாங்கு
நீர்ச்சுழி - கமல்எழும்பிய கரிய நீர்ச்சுழிகள்; ப ாவன ப ான்ற - கபாகின்ற தன்ரம
கபாலும்.

கங்ரக சவண்ணிறமுரடயது. யமுரை கருநிறம் உரடயது. சீரதயின் கூந்தல்

முழுகுங்கால் நீரில்சுழலுதல் யமுரையின் சுழி கபால் கதான்றுவதாகக் கற்பரை.
கங்ரகயும் யமுரையும் கலக்கின்ற இடம் பிரயாரகயாம். 23

1949. சுழி ட்டு ஓங்கிய தூங்கு ஒலி ஆற்று, தன்

விழியின் பசல் உகள் வால் நிற கவள்ளத்து,
முழுகித் பதான்றுகின்றாள், முதல் ாற்கடல் -
அழுவத்து அன்று எழுவாள் எனல் ஆயினாள்.
சுழி ட்டு ஓங்கிய தூங்கு ஒலி ஆற்று - சுழிகள் உண்டாகப் சபற்று கமல்
எழும்பிஅரெகின்ற கபசராலி உரடய கங்ரக ஆற்றில்; தன் விழியின்பசல் உகள் -
தன்கண்கரைப் கபால் மீன்கள் துள்ளுகின்ற; வால் நிற கவள்ளத்து - சவண்ரமயாை
நிறமுரடயநீர்ப்சபருக்கில்; முழுகித் பதான்றுகின்றாள் - முழுகி எழும்புகின்ற சீரத;
முதல்- ஆதி நாள்; ாற்கடல் அழுவத்து - பாற்கடற் சபருக்கிகல; அன்று எழுவாள் -
அன்று கதான்றியவைாகிய திருமகள்; எனல் ஆயினாள் - என்று
சொல்லும்படிகதான்றிைாள்.
கங்ரகயின் சவண்ணீர்ப் சபருக்கில் முழுகி கமல் எழும் சீரத திருப்பாற்கடல்
கரடந்தகபாதுஅதன் பரப்பின் கமல் எழுந்த திருமகள் கபால் வாள் ஆயிைள் என்க.
24

1950. கசய்ய தாமவரத் தாள் ண்டு தீண்டலால்

கவய்ய ாதகம் தீர்த்து விளங்குவாள்
ஐயன் பமனி எலாம் அவளந்தாள், இனி,
வவயம் மா நரகத்திவட வவகுபம?
 கசய்ய தாமவரத் தாள் ண்டு தீண்டலால் - சிவந்த செந்தாமரர கபாலும்திருமாலின்
(இராமனின்) திருவடிகள் பண்டு சதாடப்சபறுதலால்; கவய்ய ாதகம் தீர்த்து
விளங்குவாள் - உலககாரது சகாடிய பாவங்கரை எல்லாம் கபாக்கி
விைங்குபவைாகிய கங்ரக; (இப்கபாது இராமைாகிய திருமால் நீராடலால்) ஐயன்
பமனி எல்லாம் அவளந்தாள் - இராமைது திருகமனி முழுதும் தீண்டப் சபற்றவைாக
ஆைாள்; இனி - இனிகமல்; வவயம்- கங்ரகயில் முழுகும் இவ் உலகம்; மா
நரகத்திவட வவகுபம - சகாடிய நரகத்திடத்துத் தங்ககமா (தங்காது).

திருவடி பட்டது திருவிக்கிரமன் ஆைகபாது. திருவடி அைவிகலகய சகாடிய

பாவங்கரைப்கபாக்குபவன் இப்கபாது திருகமனி முழுதும் பட்டபடியால்
ரவயத்ரத நரகத்திலிருந்து நீக்குவாள்என்பது சொல்லவும் கவண்டுகமா
என்றவாறாம். 25

இராமன் எரி வைர்த்து வழிபட்டு முனிவர் விருந்து ஏற்றல்

1951. துவற நறும் புனல் ஆடி, கருதிபயார்

உவறயுள் எய்தி, உணர்வுவடபயார் உணர்
இவறவற் வககதாழுது, ஏந்து எரி ஓம்பி, பின்
அறிஞர் காதற்கு அவம விருந்து ஆயினான்.
(இராமன்) துவற நறும் புனல் ஆடி - கங்ரகத் துரறயில் மணம் வீசும் நீரில்குளித்து;
கருதிபயார் உவறயுள் எய்தி - கவத முனிவரர் தவச்ொரலரய அரடந்து;
உணர்வுவடபயார் உணர் - ஞானிகைால் உணரப்படுகின்ற; இவறவவனக் வக கதாழுது
- பரம்சபாருரைக் ரக கூப்பி வணங்கி; ஏந்து எரி ஓம்பி - உயர்ந்துள்ை
யாகாக்கினிரயவழிபட்டு; பின் - பிறகு; அறிஞர் - ஞானியராய முனிவரது; காதற்கு -
அன்பினுக்கு; அவம விருந்து ஆயினான் - சபாருந்திய விருந்திைைாக ஆைான்-.

இராமனும் பரம்சபாருரை வழிபட்டான் என்பது நான் எடுத்துக்சகாண்ட

அவதாரத்துக்கு ஏற்ப, தன்ரை மனிதைாககவ கருதிப் பரம்சபாருரை வழிபட்டான்
என்க. 26

1952. வருந்தித் தான் தர வந்த அமுவதயும்,

‘அருந்தும் நீர்’ என்று, அமரவர ஊட்டினான்,
விருந்து கமல் அடகு உண்டு விளங்கினான் -
திருந்தினார் வயின் கசய்தன பதயுபமா?
வருந்தி - பாற்கடல் கரடந்து வருத்தமுற்று முயன்று; தான் தர வந்தஅமுதத்வதயும்
- தான் சகாடுக்க வந்த அமுதத்ரதயும்; அமரவர- கதவர்கரை; ‘நீர் அருந்தும் - நீங்கள்
உண்ணுங்கள்’ என்று; ஊட்டினான் - (தான் உண்ணாதுஅவர்கரை) உண்பித்தவைாகிய
இராமன்; விருந்து - முனிவர் இட்ட விருந்தாக; கமல்அடகு - சமன்ரமயாை
கீரரரய; உண்டு விளங்கினான் - உண்டான்; திருந்தினார்வயின் கசய்தன பதயுபமா -
மைம் செம்ரமப்பட்டவர்களிடத்துச் செய்த செயல்கள் உயர்வு தாழ்வுபற்றிக்
குரறபடுகமா? (படாது என்றபடி).
 கதவர் அமுதத்ரதயும் உண்ணாது கதவர்கரை உண்பித்த இராமன், முனிவர்கள்
இட்ட கீரரஉணரவ விரும்பு உண்டது எவ்வாறு என்பரத இறுதி அடி விைக்குகிறது.
மைம் செம்ரமப்பட்டவர்கள்சபாருளின் உயர்வு தாழ்வு கருத மாட்டார்கள்.
சபாருரைக் சகாடுத்தவர்களின் அன்ரபகய கருதி உயர்வாக ஏற்றுக்சகாள்வார்கள்.
இராமன் முனிவர்களின் அன்ரபக் கருதி அவர்கள் சகாடுத்தசீரர உணரவ அமுதிலும்
சிறந்ததாக ஏற்றுக்சகாண்டார். கவற்றுப் சபாருள்ரவப்பணி. 27
 குகப் டலம்
வைம் புகுந்த இராமன் குகரைத் கதாழரம சகாண்ட செய்திரய உணர்த்தும்
பகுதியாதலின் குகப்படலம் எைப் சபயர் சபற்றது.

குகன் ரகயுரற ஏந்தி இராமரைக் காண வருதலும், இலக்குவன் மூலம் இராமைது

அரழப்புப் சபற்று அவரைக் காணுதலும், ரகயுரறப் சபாருரைத் தருதலும்,
கதனும் மீனுமாகிய அவற்ரற அன்பிைால் இராமன் ஏற்றுக்ககாடலும், மறுநாள்
நாவாயுடன் வருக என்ற இராமன் வார்த்ரதரய அவைது தனிரமத் துன்பம் கநாக்கிக்
கசிந்த மைத்தைாய் மறுத்துக் குகன் அங்கககய இருத்தலும், அன்றிரசவல்லாம்
கண்விழித்து நின்ற குகன் காரலக் கடன் முடித்த இராமன் ஆரையின் வண்ணம்
நாவாய் சகாண்டு வராது இராமரைத் தன் சிருங்கிகபர நகரிகலகய தங்க
கவண்டுதலும், இராமன் மீண்டும் வரும்கபாது குகனிடத்திற்கு வருவதாகக் கூற,
அதரை ஏற்று, குகன் நாவாய சகாணர, மூவரும் ஏறிக்கங்ரகக் கரரரயக் கடத்தலும்,
சித்திரகூடத்திற்கு வழி விைாவிய இராமனுக்குத் தன்ரையும் உடன் சகாண்டு
செல்லக் குகன் கவண்ட, இராமன் குகரை அவன் குடிகளுடன் இருக்கப் பணிக்க,
குகன் விரடசபற, மூவரும் வைத்துள் செல்லுதலும் ஆகிய செய்திகள் இதனுள் கூறப்
சபறுகின்றை.

குகைது அறிமுகம்
கலிவிருத்தம்

1953. ஆய காவலயின், ஆயிரம் அம்பிக்கு

நாயகன், ப ார்க் குகன் எனும் நாமத்தான்,
தூய கங்வகத் துவற விடும் கதான்வமயான்,
காயும் வில்லினன், கல் திரள் பதாளினான்.
ஆய காவலயின் - அந் கநரத்தில்; ஆயிரம் அம்பிக்கு நாயகன்-
ஆயிரம்நாவாய்களுக்குத் தரலவனும்; தூய கங்வகத் துவற விடும் கதான்வமயான் -
தூய்ரமயாைகங்ரகத் கரரயில் சநடுங்காலமாகப் படகு விடும் தன்ரம
உரடயவனும்; காயும் வில்லினன் - பரகவரரச் சீறி அழிக்கும் வில்லுரடயவனும்;
கல் திரள் பதாளினாள் - மரல கபால் திரண்ட கதாரை உரடயவனும் ஆகிய; ப ார் -
கபார்த் சதாழிலில் வல்ல; குகன் எனும்நாமத்தான் - குகன் என்ற சபயரர உரடயவன்.
குைகச் செய்யுள். ‘இருந்த வள்ைரலக் காண வந்து எய்திைான்’ (1961) என்னும்
செய்யுள்அடியிற் சென்று முடியும். இனி வரும் செய்யுள்களில் குகரைப் பற்றிய
அறிமுகத்ரதத் சதாடர்கிறார்கவிஞர். 1
1954. துடியன், நாயினன், பதாற் கசருப்பு ஆர்த்த ப ர் -
அடியன், அல கசறிந்தன்ன நிறத்தினான்,
கநடிய தாவன கநருங்கலின், நீர் முகில்
இடியிபனாடு எழுந்தாலன்ன ஈட்டினான்.
(குகன் ) துடியன் - துடி என்னும் பரற உரடயவன்; நாயினன் - கவட்ரடநாய்கரை
உரடயவன்; பதாற் கசருப்பு ஆர்த்த ப ர் அடியன் - கதாலாற் செய்த மிதியடிஇறுக்கிய
சபரிய பாதங்கரை உரடயவன்; அல் கசற்நிதன்ன நிறத்தினான் - இருள்சநருங்கித்
திரண்டால் ஒத்த கருநிறம் உரடயவன்; கநடிய தாவன கநருங்கலின் -
தன்னுரடயமிகப்சபரிய கெரை சநருங்கிி் வருதலின்; நீர் முகில் - சபய்யும் கமகம்;
இடியிபனாடு எழுந்தால் அன்ன ஈட்டினான் - இடிகயாடு கூடி கமற் கிைம்பிைாற்
கபான்ற தன்ரமசகாண்டவன்.

கமகம் குகனுக்கும், இடி ஆர்ப்பரிப்பு அவன் கெரைக்கும் உவரமயாம்.

கவட்டுவராதலின் துடி, நாய் முதலியை கூறப்சபற்றை. 2

1955. ககாம்பு துத்தரி பகாடு அதிர் ப ரிவக

ம்வ ம்பு வடயினன், ல்லவத்து
அம் ன், அம்பிக்கு நாதன், அழி கவுள்
தும்பி ஈட்டம் புவர கிவள சுற்றத்தான்.
ககாம்பு - ஊது சகாம்பு; துத்தரி - துத்தரி என்னும் பரற; பகாடு- ெங்கு;
அதிர்ப ரிவக - ஒலிக்கின்ற சபருமுரசு; ம்வ - இருதரலப் பரற முதலிய; ம்பு
வடயினன் - வாத்தியங்கள் நிரம்பிய கெரைரய உரடயவன்; ல்லவத்து அம் ன்-
தளிர் கபாலச் சிவந்த நிறம் பரடத்த அம்பிரை உரடயவன்; அம்பிக்கு நாதன் -
நாவாய்களுக்குத் தரலவன்; அழிகவுள் தும்பி ஈட்டம் புவர கிவள சற்றத்தான் - மதநீர்
சபருகுகின்ற யாரைத் சதாகுதிரய ஒத்த உறவிைர்கைால் சுற்றப்பட்டவன்.

சகாம்பு முதலியை கவடரின் வாத்திய விகெடம், பல்லவம் என்பகத அம்பு

என்னும் சபாருள்உரடயது ஆதலின் பல்லவமாகிய அம்பு எைலும் ஆம். ‘கூர்ப்புறு
பல்லவம் சகாண்ட தூணி’ என்பது கந்தபுராைம். ‘ஆயிரம் அம்பிக்கு நாயகன்’ (1953.)
என்றவர் மீண்டும் அம்பிக்கு நாதன் என்றது இராமபிரானுக்குக் குகன் உதவும்
தன்ரமயில் அம்பி சிறப்பிடம் சபறுதலின் பலவிடங்களிலும்கூறுவர்.
3

1956. காழம் இட்ட குறங்கினன், கங்வகயின்

ஆழம் இட்ட கநடுவமயினான், அவர
தாழ விட்ட கசந் பதாலன், தயங்குறச்
சூழ விட்ட கதாடு புலி வாலினான்.
காழம் இட்ட குறங்கினன் - காழம் என்னும் ஒருவரக உரடரய இறுக அணிந்த
துரடரயஉரடயவன்; கங்வகயின் ஆழம் இட்ட கநடுவமயினான் - கங்ரகயின்
ஆழத்ரதக் கண்டறிந்தசபருரம பரடத்தவன்; அவர தாழ விட்ட கசந்பதாலன் -
இடுப்பிலிருந்து கீகழ சதாங்கவிடப்பட்ட சிவந்த வார்ப்பட்ரட உரடயவன்;
தயங்குற - விைங்கும்படி; சூழவிட்ட - இடுப்ரபச் சுற்றிக் கட்டிய; கதாடு புலி
வாலினான் - ஒன்கறாசடான்றகெர்த்துக் கட்டப் சபற்ற புவி வாரல உரடயவன்.
காழம் எைப்து இடுப்பிலிருந்து சதாரடவரர அணியும் சிறிய காற்ெட்ரட. காழகம்
எைவும்வரும. அரரயிலிருந்து சதாங்கவிடப்சபற்ற செந்திறத் கதாலாகிய வார்ப்
பட்ரட அம்பு முதலியைதீட்டுதற்காம் என்க. புலிவால்கரை ஒன்கறாசடான்று
பிரணத்து இடுப்ரபச் சுற்றிக் கட்டியுள்ைான். 4
1957. ல் கதாடுத்தன்ன ல் சூல் கவடியன்,
கல் கதாடுத்தன்ன ப ாலும் கழலினான்,
அல் கதாடுத்தன்ன குஞ்சியன், ஆளியின்
கநற்கறாடு ஒத்து கநரிந்த புருவத்தான்.
ல் கதாடுத்து அன்ன சூல் ல் கவடியன் - பற்கரைத் சதாடுத்தாற்
கபான்றஉட்குரடவாை பல பலகரறகரை அணிந்தவன்; கல் கதாடுத்து அன்ன
ப ாலும் கழலினான் - கற்கரை ஒன்று கெர ரவத்தாற் கபான்ற திண்ணிய வீரக்கழரல
உரடயவன்; அல் கதாடுத்தன்ன குஞ்சியன் - இருரைப் பின்னிைாற் கபான்ற கரிய
தரல மயிரர உரடயவன்; ஆளியின்கநற்கறாடு ஒத்து கதரிந்த புருவத்தான் - ஆளிச்
செடியின் வற்றி உலர்ந்த காரயப் கபான்றுசநறிப் புரடய புருவத்ரத உரடயவன்.

கவடி - பலகரற. கொழி எைவும் வழங்கும். தற்காலத்துக் குறவர்கள் இவ்வரக

மணிகரைச்ககாத்தணிதல் கண்கூடு. ஆடவர் தரலமயிரரக் குஞ்சி என்றல் வழக்கு.
ஆளி சநற்று புருவ சநரிப்புக்குஉவரமயாம். 5

1958. க ண்வண வன் கசறும்பின் பிறங்கிச் கசறி

வண்ண வன் மயிர் வார்ந்து உயர் முன் வகயன்,
கண் அகன் தட மார்பு எனும் கல்லினன்,
எண்கணய் உண்ட இருள் புவர பமனியான்.
க ண்வண வன் கசறும்பின் பிறங்கிச் கசறி - பரைமரத்திைது வலிய சிறாம்பு
கபாலவிைங்கி சநருங்கியுள்ை; வண்ண வன் மயிர் - கருநிறம் பரடத்த வலிய
மயிர்கள்; வார்ந்து உயர் முன் வகயன் - நீண்டு ஒழுகப்சபற்றுள்ை முன்ரகரய
உரடயவன்; கண் அகன்தடமார்பு எனும் கல்லினன் - இடமகன்ற விொலமாை மார்பு
என்கின்ற கல்லிரை உரடயவன்; என்கணய் உண்ட இருள்புவர பமனியன் -
எண்சணய் பூெப் சபற்ற இருரை ஒத்த கரிய பைபைப்பாைஉடம்ரப உரடயவன்.
பைஞ்செறும்பு கருரமக்கும், கமல் குத்தி நிற்கும் தன்ரமக்கும், முன்ரக
மயிர்க்கும்உவரமயாம். “இரும்பைஞ் செறும்பின் அன்ை பரூஉ மயிர்” “பைஞ்
செறும்பு அன்ை பன் மயிர்முன்ரக” என்பைவற்ரற கநாக்குக.
6

1959. கச்கசாடு ஆர்த்த கவறக் கதிர் வாளினன்,

நச்சு அராவின் நடுக்குறு பநாக்கினன்,
பிச்சராம் அன்ன ப ச்சினன், இந்திரன்
வச்சிராயுதம் ப ாலும் மருங்கினான்.
கச்கசாடு ஆர்த்த - அரரக்கச்சிகல கட்டிய; கவற கதிர் வாளினான் -இரத்தக் கரற
படிந்துள்ை ஒளிபரடத்த வாரை உரடயவன்; நச்சு அராவின் - விடம்சபாருந்திய
பாம்ரபப் கபால; நடுக்குறு பநாக்கினன் - பிறர் நடுக்கம் அரடகின்றசகாடிய கண்
பார்ரவ உரடயவன்; பிச்சாரம் அன்ன ப ச்சினன் - பித்தர்கரைப் கபாலஒன்றுக்
சகான்ற சதாடர்பில்லாமல் கபெக்கூடிய கபச்சிரை உரடயவன்; இந்திரன்
வச்சிராயுதம் ப ாலும் மருங்கினான் - கதகவந்தி ரைது வச்சிராயுதம் கபால மிகவும்
உறுதியாை இடுப்ரப உரடயவன்,

கவடர்கள் என்பதால் சதளிவற்ற கபச்ரெ உரடயவன் என்றார். நடுப்பகுதி சிறந்து

இரண்டுபக்கமும் சபருத்து இருப்பதைால் வச்சிரப்பரட கபாலும் இடுப்பு என்றார்.
7

1960. ஊற்றபம மிக ஊகனாடு மீன் நுகர்

நாற்றம் பமய நவக இல் முகத்தினான்,
சீற்றம் இன்றியும் தீ எழ பநாக்குவான்,
கூற்றம் அஞ்சக் குமுறும் குரலினான். 1
ஊற்றபம மிக - வலிரம மிகும்படி; ஊகனாடு மீன் நுகர் -
விலங்குகளின்இரறச்சிகயாடு மீரையும் தின்று; நாற்றம் பமய - புலால் நாற்றம்
சபாருந்திய; நவக இல் முகத்தினான் - சிரிப்பு என்பது சிறிதும் இல்லாத (கடு
கடுப்பாை) முகத்திரைஉரடயவன்; சீற்றம் இன்றியும் - ககாபம் இல்லாத கபாதும்; தீ
எழ பநாக்குவான் - கைல் கக்குமாறு பார்ப்பவன்; கூற்றம் அஞ்சக் குமுறும் குரலினான் -
இயமனும் பயப்படும்படிஅதிர்ந்து ஒலிக்கின்ற குரரல உரடயவன். புலால் நாறும்
வாய், சிரிப்பற்ற முகம், கைல் பார்ரவ, இடிக்குரல் என்று கவட்டுவச்ொதி இயல்புக்
ககற்பக் குகன் தன்ரமகரைக் கூறிைார். கூற்றம் - உம்ரமசதாக்கது.
8

1961. சிறுங்கிப ரம் எனத் திவரக் கங்வகயின்

மருங்கு பதான்றும் நகர் உவற வாழ்க்வகயன்,
ஒருங்கு பதகனாடு மீன் உ காரத்தன்,-
இருந்த வள்ளவலக் காண வந்து எய்தினான்.
சிருங்கி ப ரம் என - சிருங்கி கபரம் எைப் சபயர் சபற்று; திவரக் கங்வகயின் -
அரல வீசும் கங்ரக யாற்றின்; மருங்கு பதான்றும் நகர்- பக்கத்தில் கதான்றுகின்ற
நகரிகல; உவற வாழ்க்வகயன் - தங்கி வாழ்கின்ற வாழ்க்ரகரய உரடயவன் ஆகிய
அவன்; இருந்த வள்ளவல - (முனிவர் தவச்ொரலயில்)தங்கியிருந்த இராமபிராரை;
காண - காண்பதற்கு; ஒருங்கு பதகனாடு மீன்உ காரத்தன்- ஒரு கெரத் கதனும் மீனும்
என்ற ரகயுரறப் சபாருரை ஏந்தியவைாய்; வந்துஎய்தினான்- வந்து கெர்ந்தான்.
சிருங்கி கபர நகர் அரென் குகன், அகயாத்தி அரெைாகிய இராமரைக் ரகயுரறப்
சபாருைாகத்கதனும் மீனும் சகாண்டு காண வந்தான். “குகன் எனும் நாமத்தன்’ (1053.)
என்பது முதல் இதுவரரகுகைது தன்ரமயும் வடிவும் கூறி, அவன் இராமரைக்
காண வந்தான் எைமுடித்தார். 9

இராமன் இருந்த தவச்ொரலரயக் குகன் அரடதல்

1962. சுற்றம் அப் புறம் நிற்க, சுடு கவண

வில் துறந்து, அவர வீக்கிய வாள் ஒழித்து,
 அற்றம் நீத்த மனத்தினன், அன்பினன்,
நல் தவப் ள்ளி வாயிவல நண்ணினான்.
சுற்றம் அப்புறம் நிற்க - உடன் வந்த கவட்டுவச் சுற்றம் கவசறாரு
பக்கத்தில்ஒதுங்கிநிற்க; சுடு கவண வில் துறந்து - பரகவரர அழிக்கும் அம்ரபயும்
வில்ரலயும்விலக்கி ரவத்து; அவர வீக்கிய வாள் ஒழித்து- இரடக்கச்சில்
கட்டப்சபற்றவாரையும் நீக்கி; அற்றம் நீத்த மனத்தினன்- சபாய்யற்ற தூய மைம்
உரடயவைாய்; அன்பினன்- இராமன்பால் சகாண்ட சிறந்த பக்தி உரடயவைாய்; நல்
தவப் ள்ளிவாயிவல நண்ணினான் - நல்ல தவச்ொரலயின் வாயிரல அரடந்தான்.

முனிவர் வாழும் இடத்துக்கு அருகில் உள்ைவன் ஆதலின், குகன் முனிவரது

தவச்ொரலரயஅனுகும்கபாது எவ்வாறு அணுகல் கவண்டும் என்பது அறிந்தவன்.
அன்றியும் இராமபக்தியுடன்செல்கின்றவன் கவட்ரடக்குச் செல்வான் கபால வில்,
அம்பு, வாள் ஆகியவற்றுடனும், கெரையுடனும் செல்லல் ஆகாதன்கறா? ஆதலின்,
அவற்ரறசயல்லாம் ஒழித்து அடக்க ஒடுக்கத்துடன்சென்றான் என்றார். 10
குகன் இலக்குவனுக்குத் தன்ரை அறிவித்தல்
1963. கூவாமுன்னம், இவளபயான் குறுகி, ‘நீ
ஆவான் யார்?’ என, அன்பின் இவறஞ்சினான்;
‘பதவா! நின் கழல் பசவிக்க வந்தகனன்;
நாவாய் பவட்டுவன், நாய் அடிபயன்’ என்றான்.
கூவா முன்னம் - குகன் அரழப்பதற்கு முன்ைகம; இவளபயான் குறுகி -
இலக்குவன் அவரைச் சென்றரடந்து; ‘நீ ஆவான் யார்’ என - நீ யார்? என்று விைாவ;
அன்பின் இவறஞ்சினான் - அன்கபாடு குகன் அந்த இலக்குவரை வணங்கிைான்;
(முன் அறியாதவன் ஆதலின் அவரைகய இராமைாகக் கருதி) ‘பதவா! - அரெைாகிய
சதய்வகம!; நாய் அடிபயன் - நாய் கபாலக் கீழாை அடிரமயாகிய; நாவாய்
பவட்டுவன் - கங்ரகரயக்கடக்க ஓடங்கரை உரடய கவட்டுவச் ொதியிைைாகிய
குகைாகவன்; நின் கழல்பசவிக்க வந்தனன்- உைது திருவடிகரை வணங்கும்
சபாருட்டு வந்கதன்;’ என்றான்-.
குகன் அரழப்பதற்கும் இலக்குவன் அங்கக வருதற்கும் இரடகய கால
இரடசவறியின்ரமரயஅறிவிக்கக் ‘கூவா முன்ைம்’ என்றார். இராமரைச் கெவிக்க
வந்த குகன் இலக்குவரைகய இராமைாகநிரைத்துத் ‘கதவா! நின் கழல் கெவிக்க
வந்தைன்’ என்பது குழந்ரதத் தன்ரமயாை மாெற்றகுகைது அன்பின் சபாலிரவ
எடுத்துக் காட்டும். 11

இலக்குவன் குகன் வரரவ இராமனுக்கு அறிவித்தல்

அறுசீர் ஆசிரிய விருத்தம்

1964. ‘நிற்றி ஈண்டு’ என்று, புக்கு

கநடியவன் - கதாழுது, தம்பி,
‘ககாற்றவ! நின்வனக் காணக் குறுகினன்,
 நிமிர்ந்த கூட்டச்
சுற்றமும், தானும்; உள்ளம் தூயவன்;
தாயின் நல்லான்;
எற்று நீர்க் கங்வக நாவாய்க்கு இவற; குகன்
ஒருவன்’ என்றான்.
தம்பி - இராமைது தம்பியாகிய இலக்குவன்; ‘நிற்றி ஈண்டு’ என்று -குகரைப்
பார்த்து இங்கககய நில் என்று சொல்லி; புக்கு - (இராமன் இருந்ததவச்ொரலயில்
உள்கை) புகுந்து; கநடியவன் கதாழுது - சபருரமயிற் சிறந்துயர்ந்த
இராமரைவணங்கி; ‘ககாற்றவ - அரெகை!; உள்ளம் தூயவன் -
மைத்தால்பரிசுத்தமாைவன்; தாயின் நல்லான் - தாரயக் காட்டிலும் மிக்க
அன்ரபயுரடய நல்லவன்; எற்று நீர்க் கங்வக நாவாய்க்கு இவற - கமாதுகின்ற நீரர
உரடய கங்ரகயாற்றில் செல்லும் மரக்கலங்களுக்குத் தரலவன்; குகன் ஒருவன்-
குகன் என்ற சபயரர உரடய ஒருவன்; நிமிர்ந்த கூட்டச் சுற்றமும் தானும் -
சபருந்திரைாக உள்ை உறவிைரும் தானுமாக; நின்வனக் காணக் குறுகினன்! -
உன்ரைக் காணும் சபாருட்டு வந்துள்ைான்; என்றான்-.
அரெரரக் காணச் செவ்வியறிந்து செல்லல் முரற ஆதலின், குகரை சவளிகய
நிற்கச்செய்து, இராமன்பால் சதரிவிக்கச் சென்றான் இலக்குவன். பார்த்த அைவில்
தன்ரைகயஇராமைாக எண்ணும் குகைது சவள்ரை உள்ைத்ரத அறிந்தபடியால்
‘உள்ைம் தூயவன்’ என்று முதலிற்கூறிைான். உண்ணுதற்குரிய சபாருள்கரை என்றும்
எடுத்துவருதல் தாயின் தன்ரமயாதலின் ‘கதனும்மீனும் சகாண்டணுகிய குகைது
தாயன்ரபக் கருதித் ‘தாயின் நல்லான்’ என்றான். நாம்கங்ரகரயக் கடத்தல் கவண்டும்
ஆதலின், இவைது கதாழரம நமக்கு மிகவும் இன்றியரமயாதது என்பரதப்
புலப்படுத்த ‘நாவாய்க்கு இரற’ என்றான். இங்ஙைம் இராமன் ஏற்றுக்சகாள்ளும்
முன்ைகரஇலக்குவன் குகைது கதாழரமரய ஏற்று அங்கீகரித்தான் என்னும்படி
இவ்வறிமுகம் அரமந்துள்ைதுஅறிந்து இன்புறத்தக்கது. 12

குகன் இராமரைக் கண்டு பணிந்து ரகயுரறப் சபாருரை ஏற்க கவண்டுதல்

1965. அண்ணலும் விரும்பி, ‘என் ால்

அவழத்தி நீ அவவன’ என்ன,
ண்ணவன், ‘வருக’ என்ன,
ரிவினன் விவரவில் புக்கான்;
கண்ணவனக் கண்ணின் பநாக்கிக்
கனிந்தனன்; இருண்ட குஞ்சி
மண் உறப் ணிந்து, பமனி
வவளத்து, வாய் புவதத்து வின்றான்.
அண்ணலும் - இராமனும்; விரும்பி - குகரை மைத்தால் விரும்பி; ‘நீஅவவன
என் ால் அவழத்தி’ என்ன - இலக்குவா? நீ அக்குகரை என்னிடம் அரழத்து வருக
என்றுசொல்ல; ண்ணவன் - பண்பிற் சிறந்த இலக்குவன்; ‘வருக’ என்ன- (குககை)
வருக என்று அரழக்க; ரிவினன் - (அக்குகனும்) மைத்தில் அன்பு மிக்கவைாய்;
விவரவில் புக்கான் - கவகமாக உள்கை புகுந்து; கண்ணவன - கண்ணழகுரடய
இராமரை; கண்ணின் பநாக்கிக் களித்தனன் - தன் கண்கைால் பார்த்து மகிழ்ச்சி
அரடந்து; இருண்ட குஞ்சி - இருள் நிறமாை தரலமுடி; மண் உறப் ணிந்து - பூமியில்
விழுமாறுவிழுந்து வணங்கி; பமனி வவளத்து - உடம்ரபக் குறுக்கிக் சகாண்டு; வாய்
புவதத்து - வாயிரைக் ரககைால் மூடிக் சகாண்டு; நின்றான்-. சபரிகயாரரத்
தரிசிப்பார் அடக்க ஒடுக்கமாக நிற்கும்முரறயில் இராமைாகிய சதய்வத்தின்
முன்னிரலயில் குகன் நின்றரம அறியத் தக்கது. “அடக்கம்என்பது அடங்கி ஒழுகும்
ஒழுக்கம். அது பணிந்த சமாழியும் தணிந்த நரடயும் தரை மடக்கலும்
வாய்புரதத்தலும் முதலாயிை” என்னும் கபராசிரியர் உரர இங்கு அறியத் தக்கது
(சதால். சபாருள்.சமய்ப். 12) பண்ணவன் - வலிரம உரடயவன் எைலும் ஆம்.
13

இராமன் குகரை, ‘இரு’ எை, அவன் தான் சகாணர்ந்தரகயுரறப் சபாருரை

அறிவித்தல்

1966. ‘இருத்தி ஈண்டு’ என்னபலாடும்

இருந்திலன்; எல்வல நீத்த
அருந்தியன், ‘பதனும் மீனும்
அமுதினுக்கு அவமவது ஆகத்
திருத்திகனன் ககாணர்ந்பதன்; என்ககால்
திருஉளம்?’ என்ன, வீரன்
விருத்த மாதவவர பநாக்கி முறுவலன்,
விளம் லுற்றான்;
‘ஈண்டு இருத்தி’ என்னபலாடும் - இங்கக அமர்வாயாக என்று இராமன்
கூறியஅைவிலும்; இருந்திலன்- தன்ைடக்கத்தால் இருந்தானில்ரல; எல்வல
நீத்தஅருத்திலன் - அைவு கடந்த அன்புரடயைாய்; ‘அழுதினுக்கு அவமவதாகத்
பதனும் மீனும்திருத்திகனன் ககாணர்ந்பதன் - கதவரீருக்கு உணவாகப் சபாருந்தும்படி
கதரையும், மீரையும்தூய்ரம செய்து ஆராய்ந்து சகாண்டு வந்துள்கைன் ; திரு உளம்
என்ககால்? என்ன - தங்கள்மைக்கருத்து யாகதா?’ எைக் கூறி நிற்க; வீரன் - இராமன்;
விருத்த மாதவவரபநாக்கி - வயது முதிர்ந்த முனிவர்கரைப் பார்த்து; முறுவலன் -
இைஞ்சிரிப்புச் செய்தவைாய்; விளம் ல் உற்றான் - சொல்லத் சதாடங்கிைான்.

தவத்கதார் உண்ணத்தகாத கதரையும் மீரையும் அன்கபாடு குகன்

சகாடுக்கின்றான். அருககமுனிவர்கள் இராமன் என்செய்வாகைா என்று கருதும்
அகக்குறிப்பு உரடயவராக ஆயிைரம கண்டு,அவர்களுக்கும் குகைது அன்பின்
சபருக்ரக உணர்த்துமுகத்தான் இைநரக செய்து கூறுவாைாயிைன்என்க.
14

இராமன் குகைது அன்ரபப் பாராட்டுதல்

1967. ‘அரிய, தாம் உவப் , உள்ளத்து

அன்பினால் அவமந்த காதல்
கதரிதரக் ககாணர்ந்த என்றால்,
அமிழ்தினும் சீர்த்த அன்பற?
 ரிவினின் தழீஇய என்னின்
வித்திரம்; எம்மபனார்க்கும்
உரியன; இனிதின் நாமும்
உண்டகனம் அன்பறா?’ என்றான்.
‘அரிய - அருரமயாை சபாருள்கள்; தாம் உவப் - தாம் மகிழ்ச்சியரடதற்குத்
காரணமாைரவ; உள்ளத்து அன்பினால் அவமந்த காதல் கதரிதரச்ககாணர்ந்த -
மைத்துள்கை இருக்கின்ற அன்பின் முதிர்ச்சியாகிய பக்தி
அரைவர்க்கும்புவப்படுமாறு சகாண்டு வரப்பட்டரவ; என்றால் - என்று
ஆகுமாைால்; அமிழ்தினும்சீர்த்த அன்பற? - கதவர் அழுதத்ரதக் காட்டிலும்
சிறப்புரடயரவ அல்லவா; ரிவினில் தழீஇய என்னின் வித்திரம் - எப்சபாருளும்
அன்பிைால் சகாண்டு வரப்பட்டரவ என்றால்அரவ தூய சபாருள்ககை;
எம்மபனார்க்கும் - எம்கபான்ற தவம் கமற்சகாண்டவர்களுக்கும்; உரியன - ஏற்றுக்
ககாடற்குரியைகவ; இனிதின் நாமும் உண்டகனம் அன்பறா?’ - இனிரமயாக நாமும்
உண்டதற்குச் ெமாைம் ஆகும் அன்கறா;’ என்றான்-.

ரகயுரறப் சபாருள்கள் யாதாயினும் கிரடத்தற்கரியதாக, சகாணர்வார் தம்

மகிழ்ச்சிக்குரியதாக இருப்பினும் அன்பின் முதிர்வால் பக்தி புலப்பட அளிக்கப்
சபறுமாைால் அரவ அமுதினும்கமலாைரவ. தூய்ரமயும் தூய்ரமயின்ரமயும்
அன்பிரைப் சபாறுத்தகத ஆகும். அன்பிைால் குகன் சகாடுத்த சபாருள்கள்
தவத்கதார்க்காகாத கதனும் மீனும் ஆயினும் அன்பு கலத்தலால்தூய்ரமயுரடயதாய்
ஏற்றுக்சகாைற்பாலகவ யாகும் - என்றான் இராமன். முனிவர்கரையும் நிரறவு
செய்துகுகரையும் முழுரமயாை மைநிரறவுக்கு உரியவைாக ஆகும் வரகயில்
இராமைது உரர அரமந்தது அறிந்துஇன்புறுதறகுரியது. வாயால் உண்பரதவிட
மைத்தால் ஏற்றுக்ககாடல் அன்புரடயாரிடத்துஉயர்ந்துவிடுகிறது. 15

இராமன் குகரை கநாக்கி ‘நாரை விடியலில்நாவாய் சகாண்டு வருக’ எைல்

1968. சிங்க ஏறு அவனய வீரன்,

பின்னரும் கசப்புவான், ‘யாம்
இங்கு உவறந்து, எறி நீர்க் கங்வக
ஏறுதும் நாவள; யாணர்ப்
க ாங்கும் நின் சுற்றத்பதாடும்
ப ாய் உவந்து, இனிது உன் ஊரில்
தங்கி, நீ நாவாபயாடும்
சாருதி விடியல்’ என்றான்.
சிங்க ஏறு அவனய வீரன் பின்னரும் கசப்புவான் - ஆண்சிங்கத்ரத ஒத்த
இராமன்கமலும் கூறுவான்; ‘யாம் இங்கு உவறந்து நாவள எறி நீர்க் கங்வக ஏறுதும் -
நாங்கள்இத்தவச்ொரலயில் தங்கியிருந்து நாரைக்கு அரவவீசும் கங்ரகயாற்ரறக்
கடந்து செல்ல எண்ணியுள்கைாம் (ஆதலின்); நீ-; யாணர்ப் க ாங்கும் நின்
கற்றத்பதாடும் ப ாய்- புதுரம நிரம்பிய உன் உறவிைர்ககைாடும் சென்று; உன் ஊரில்
உவந்து இனிது தங்கி - உன்ைரடய நகரத்திகல மை மகிழ்ச்சிகயாடு இனிரமயாகத்
தங்கியிருந்து; விடியல் - நாரைவிடியலில்; நாவாபயாடும் சாருதி - மரக்கலங்ககைாடும்
வருவாயாக;’ என்றான்-.

குகரைத் சதாடர்ந்து புதிய புதிய உறவிைர்கள் கமலும் கமலும் வந்த வண்ணம்

இருத்தலின்,‘யாணர்ப் சபாங்கும் நின் சுற்றம்’ என்றான். புதியராய் வந்தாரரக் காணப்
பலரும் வருதல்உலகியல்பு. 16

குகைது விண்ணப்பம்

1969. கார் குலாம் நிறத்தான் கூற,

காதலன் உணர்த்துவான், ‘இப்
ார் குலாம் கசல்வ! நின்வன,
இங்ஙனம் ார்த்த கண்வண
ஈர்கிலாக் கள்வபனன் யான்,
இன்னலின் இருக்வக பநாக்கித்
தீர்கிபலன்; ஆனது, ஐய!
கசய்குகவன் அடிவம’ என்றான்.
கார் குலாம் நிறத்தான் கூற - கமகம் கபால் உள்ை கரு நிறம்
உரடயதிருகமனியைாகிய இராமன் இவ்வாறு கூற; காதலன் உணர்த்துவான் -
அவனிடத்தில் கபரன்புசகாண்ட குகன் சொல்வான்; ‘இப் ார் குலாம் கசல்வ! -
இந்தப் பூமி முழுவதும் ஆளும்செல்வத்துக் குரியவகை!’ நின்வன - உன்ரை;
இங்ஙனம் ார்த்த கண்வண - இவ்வாறு ெரடமுடிக் ககாலத்கதாடு பார்த்த கண்கரை;
ஈர்கிலாக் கள்வபனன் யான் - இதுகாறும் பிடுங்கி எறியாமல் உன்பால் அன்புரடயவன்
கபால நடிக்கின்ற திருடன் யான்; இன்னலின் இருக்வக பநாக்கி - இத்தரகய
துன்பத்தில் இருந்தபடிரயப் பார்த்து; தீர்க்கிபலன்- உன்ரைப் பிரிய மாட்டாதவைாக
இருக்கிகறன்; ஆனது - என்நிரலரம அவ்வாறாகியது; ஐய! - ஐயகை; அடிவம
கசய்குகவன்’ - (உன் அருகககயஇருந்து உைக்குரிய) சதாண்டுகரைச் செய்கவன்;
என்றான்-.
அரெ குமாரைாகிய இராமன் முடிபுரையாது ெரடமுடி தரித்த ககாலத்கதாடு வந்தது
கண்டு மைம் இரங்கித் தழுதழுத்த குகன் தன்ரைத் தாழ்ரமப் படுத்திக்சகாண்டு
‘இவ்வாறு பார்த்த கண்ரணப் பிடுங்கி எறியாமல் இன்னும் உயிகராடு வாழ்ந்து
சகாண்டிருக்கிகறகை, நான் ஒரு வஞ்ெகன்’ என்ற அவலித்த தாகக் சகாள்க.
இராமனுடகைகய இருந்து சதாண்டு செய்ய கவண்டிைான் குகன்.
17

குகன் கவண்டுககாரை இராமன் ஏற்றல்

1970. பகாவத வில் குரிசில், அன்னான்

கூறிய ககாள்வக பகட்டான்;
சீவதவய பநாக்கி, தம்பி
திருமுகம் பநாக்கி, ‘தீராக்
காதலன் ஆகும்’ என்ற,
 கருவணயின் மலர்ந்த கண்ணன்.
‘யாதினும் இனிய நண் !
இருத்தி ஈண்டு, எம்கமாடு’ என்றான்.
பகாவத வில் குரிசில் - சவற்றிமாரல அணிந்த வில்ரலயுரடய இராமன்;
அன்னான் கூறிய ககாள்வக பகட்டான் - அக் குகைது கபச்சில் சவளிப்பட்ட அவன்
மைக்கருத்ரதக் ககள்வி மூலம் அறிந்தான்; சீவதவய பநாக்கி - சீரதரயப் பார்த்து;
தம்பி திருமுகம் கநாக்கி - தம்பியாகிய இலக்குவைது அழகிய முகத்ரதப் பார்த்து
(இருவருக்கும் குகைது கதாழரமயில் உடன்பாடு என்பரதக் குறிப்பால் அறிந்து);
‘தீராக் காதலன் ஆகும்’என்று - நம்பால் என்றும் நீங்காத கபரன்புரடயவைாவான்
என்று சொல்லி; கருவணயின்மலர்ந்த கண்ணன் - கருரணயால் மலர்ச்சியரடந்த
கண்கரை உரடயவைாய்; ‘யாதினும் இனியநண் ! - எல்லாப் சபாருள்களினும்
இனிரமயாை நண்பகை; ஈண்டு எம்கமாடு இருத்தி’ - இங்கக எங்ககைாடு (இன்று)
தங்கி இருப்பாயாக;’ என்றான்-.
தம்பி முன்ைகர குகரை அறிமுகப்படுத்தும்கபாகத இராமன்பால் தன்
உள்ைக்கிடக்ரகரயப்புலப்படுத்திைன் ஆதலின், இங்கக கவண்டப்படுவது
சீரதயின் உடன்பாகட ஆதலின், அதரைமுதற்கண் கூறிைார் - ‘யாரினும் இனிய
நண்ப’ என்ைாது, ‘யாதினும்’ எை அஃறிரண வாெகத்தாற்‘சொல்லி மக்ககை அன்றி
அன்பு செய்தற்குரிய மற்றப் சபாருள்களும் அடங்கக் கூறிய நயம்அறிந்து
இன்புறத்தக்கது. 18

1971. அடி கதாழுது உவவக தூண்ட

அவழத்தனன், ஆழி அன்ன
துடியுவடச் பசவன கவள்ளம்,
ள்ளிவயச் சுற்ற ஏவி,
வடி சிவல பிடித்து, வாளும்
வீக்கி, வாய் அம்பு ற்றி
இடியுவட பமகம் என்ன
இவரத்து அவண் காத்து நின்றான்.
அடி கதாழுது - (இராமன் இன்று எம்சமாடு தங்குக என்று சொல்லக் ககட்ட
குகன்)இராமன் திருவடிகரை வணங்கி; உவவக தூண்ட - மகிழ்ச்சி கமல் கமல் மிக;
ஆழிஅன்ன துடியுவடச் பசவன கவள்ளம் அவழத்தனன் - கடரல ஒத்த
துடிப்பரறகயாடு கூடிய தைது கெரைப் சபருக்ரக அரழத்து; ள்ளிவயச் சுற்ற ஏவி -
(விலங்கு முதலியவற்றால் துன்பம்கநராவாறு) அவர்கள் தங்கியுள்ை தவச்ொரலரயச்
சுற்றிப் பாதுகாக்கக் கட்டரையிட்டு; வரிசிவல பிடித்து - (தானும்) கட்டரமந்த
வில்ரலப் பிடித்து; வாளும் வீக்கி - (முன்பு கழித்த) வாரையும் அரரக்கச்சிகல கட்டி;
வாய் அம்பு ற்றி - கூரிய அம்ரமப்பிடித்து; இடியுவட பமகம் என்ன இவரத்து -
இடிகயாடு கூடிய மரழ கமகம் கபால உரத்த ெத்தம்இட்டு; அவண் -
அத்தவச்ொரலயில்; காத்து நின்றான் - அம்மூவரரயும் காவல்செய்து நின்றான்.
இராமன் அனுமதி தந்த மகிழ்ச்சியால் அவரைக் காக்கும் சபாறுப்ரப மிகச்
சிறப்பாகச்செய்கிறான் குகன். 19
 இராமன் நகர் நீங்கிய காரணத்ரத உொவி அறிந்து குகன் வருந்துதல்

1972. ‘திரு நகர் தீர்ந்த வண்ணம்,

மானவ! கதரித்தி’ என்ன,
ருவரல் தம்பி கூற,
ரிந்தவன் வ யுள் எய்தி,
இரு கண் நீர் அருவி பசார,
குகனும் ஆண்டு இருந்தான், ‘என்பன!
க ரு நிலக் கிழத்தி பநாற்றும்,
க ற்றிலள் ப ாலும்’ என்னா,
‘மானவ - சபருரம பரடத்தவகை!; திரு நகர் தீர்த்த வண்ணம் கதரித்தி’ என்ன-
அகயாத்தி நகரர விட்டு நீங்கி வைம் புகுந்த காரணத்ரத விைக்கக் கூறுக என்று
குகன்ககட்க; ருவரல் தம்பி கூற - துன்பத்ரத உரடய இலக்குவன் எடுத்துச் சொல்ல;
குகனும் ரிந்த வன் வ யுள் எய்தி - குகனும் இரங்கியவைாய்த் துன்பமுற்று; இரு கண்
நீர் அருவிபசார - இரண்டு கண்களிலிருந்து நீர் அருவிகபாலக் கீகழ விழ;
‘என்பன!க ருநிலக்கிழத்தி பநாற்றும் - ஐயககா! சபருநிலமகள் இராமைால்
ஆைப்படுதற்கும் தவம்செய்திருத்தும்; க ற்றிலள் ப ாலும்- அந்தப் பாக்கியத்ரதப்
சபற்றாளில்ரலகய; என்ன - என்று சொல்லி; ஆண்டு இருந்தான் - அத்தவச்
ொரலக்குப் புறம்கபதங்கியிருந்தான். என்கை! என்பது இரக்கக் குறிப்பு;
பூமிகதவிக்கு கநர்ந்த பாக்கியம் இழப்பு என்றஇரண்ரடயும் ஒருகெர எண்ணியதைால்
ஏற்பட்டது. தெரத குமாரைாகியதால் இராமைால் ஆளும் பாக்கியம்சபற்ற பூகதவி,
அதரை வரத்தால் இழந்தபடிரய நிரைத்து இரங்கிைான் குகன். இராமரைக்
ககட்கும்இடங்களில் எல்லாம் இலக்குவன் பதில் உரரப்பது அறியத் தக்கது.
இராமகை அதரை விரிவாகக்கூறல் நாகரிகம் ஆகாரம அறிக. 20
சூரியன் மரறதல்

1973. விரி இருட் வகவய ஓட்டி,

திவசகவள கவன்று, பமல் நின்று,
ஒரு தனித் திகிரி உந்தி,
உயர் புகழ் நிறுவி, நாளும்
இரு நிலத்து எவர்க்கும் உள்ளத்து
இருந்து, அருள்புரிந்து வீந்த
கசரு வலி வீரன் என்னச்
கசங் கதிர்ச் கசல்வன் கசன்றான்.
விரி இருள் வகவய ஓட்டி - பரந்துள்ை இருள் கூட்டம் கபான்ற பரகரய
ஓடச்செய்து; திவசகவள கவன்று - திக்குகரை சயல்லாம் தன்னுரடயதாக சவற்றி
சகாண்டு; பமல் நின்று - கமலாை இடத்தில் இருந்து; ஒரு தனித் திகிரி உந்தி -
ஒப்பற்றஆரணச் ெக்கரத்ரதச் செலுத்தி; உயர் புகழ் நிறுவி - தன்னுரடய சிறந்த
புகரழநிரலநாட்டி; நாளும் - நாள்கதாறும்; இருநிலத்து எவர்க்கும் -
இவ்உலகில்உள்ை எல்லார்க்கும்; உள்ளத்து இருந்து - மைத்தின்கண் இருந்து; அருள்
புரிந்து - அருரைச் செய்து; வீந்த - இறந்து கபாை; கசருவலி வீரன் என்ன -
கபார்வலிரமஉரடய வீரைாகிய தெரத ெக்கரவர்த்தி கபால; கசங்கதிர்ச் கசல்வன் -
சூரியன்; கசன்றான் - மரறந்தான்.
இருரை ஓட்டி, திரெசயல்லாம் ஒளிபரவ, ஆகாயத்தில் இருந்து; ஒற்ரறச் ெக்கரத்
கதரரச்செலுத்தி, புகரழ நிறுத்தி, மக்கள் எல்லார் உள்ைத்கதயும் இருந்து நலம்
செய்து மரறதல்சூரியனுக்கும் உரியதாதரலப் சபாருத்திக் காண்க. சூரிய
குலத்தரெைாகிய தெரதரைச் சூரியகைாடு உவமித்ததாகும். 21

இராமனும் சீரதயும் உறங்க இலக்குவன் காத்து நிற்றல்

1974. மாவலவாய் நியமம் கசய்து

மரபுளி இயற்றி, வவகல்,
பவவலவாய் அமுது அன்னாளும்
வீரனும் விரித்த நாணல்
மாவலவாய்ப் ாரின் ாயல் வவகினர்;
வரி வில் ஏந்திக்
காவலவாய் அளவும், தம்பி
இவமப்பிலன், காத்து நின்றான்.
வவகல் மாவல வாய் - நாளின் மாரலக் காலத்கத; நியமம் கசய்து -செய்ய கவண்டிய
கடரமகரைச் செய்து; மரபுளி இயற்றி - செய்ய கவண்டிய கடரமகரைச்செய்து;
மரபுளி இயற்றி - செய்ய கவண்டிய முரறப்படிகய செய்து; பவவலவாய்
அமுதுஅன்னாளும் - பாற்கடலிலிருந்து கதான்றிய அமுதத்ரத ஒத்தவளும்; வீரனும் -
இராமபிரானும்; ாரின் - பூமியில்; மாவல விரிந்த நாணல் ாயல்வாய்- வரிரெயாக
விரிக்கப் சபற்ற நாணற்புல்லாகிய படுக்ரகயிகல; வவகினர் - உறங்கிைராக; தம்பி -
இலக்குவன்; காவலவாய் அளவும் - காரலப் சபாழுது வரும் வரர; வரி வில் ஏந்தி -
கட்டரமந்த வில்ரல ஏந்தி; இவமப்பிலன் - கண்இரமயாது; காத்து நின்றான் -
அவ்விருவரரயும் காவல் செய்து நின்றுசகாண்கடயிருந்தான்.
இராமனும் சீரதயும் உறங்க இலக்குவன் கண் உறங்காமல் நின்று சகாண்கட
காவல் செய்து சகாண்டிருந்தான் என்பதாம். ‘மாரல விரிந்த நாணல் பாயல்’ -
மாரலயாகவிரிந்த நாணற்புல் படுக்ரக என்றவாறாம். 22
குகன் இராம இலக்குவரர கநாக்கி இரவு முழுதும் கண்ணீர் கொர நிற்றல்

1975. தும்பியின் குழாத்தின் சுற்றும்

சுற்றத்தன், கதாடுத்த வில்லன்,
கவம்பி கவந்து அழியாநின்ற
கநஞ்சினன், விழித்த கண்ணன்
தம்பி நின்றாவன பநாக்கி,
தவலமகன் தன்வம பநாக்கி,
 அம்பியின் தவலவன் கண்ணீர்
அருவி பசார் குன்றின் நின்றான்.
அம்பியின் தவலவன் - நாவாய்களுக்குத் தரலவைாை குகன்; தும்பியின்சூழாத்தில்
சுற்றும் சுற்றத்தன் - யாரைக் கூட்டத்ரதப் கபாலச் சுற்றியிருக்கும்
கவட்டுவக்கூட்டத்ரத உரடயைாய்; கதாடுத்த வில்லன் - நாண் ஏற்றி அம்பு
சபாருத்திய தயார்நிரலயில் உள்ை வில்ரல உரடயைாய்; கவம்பி கவந்து அழியா
நின்ற கநஞ்சினன் - (இராமன் வைம் புகுந்த நிரல கருதி) புழுங்கி சநாந்து ரநந்த
மைத்தைாகி; விழித்த கண்ணன்- இரவு முழுதும் விழித்த கண்ணைாய்; தம்பி
நின்றாவன பநாக்கி - நின்றுசகாண்கட உறங்காது காவல் செய்யும்இலக்குவரைப்
பார்த்து; தவலமகன் தன்வம பநாக்கி - அரெ குமாரைாகிய இராமன் தரரயில்உறங்கும்
தன்ரமரயப் பார்த்து; கண்ணீர் அருவி பசார் குன்றின் - கண்ணீராகிய அருவிவிழும்
மரலகபால; நின்றான் -.

இதற்கு இலக்குவரைச் ெந்கதகித்துக் குகனும் குகரை ஐயுற்று அவைது சுற்றமும்

கண்ணுறங்காது காவல் செய்ததாகப் சபாருள் உரரத்து நயர் காண்பாருைர் ஆயினும்,
குகைாகிய தரலவரைகய ஐயுற்று அவரையும் கெர அழிக்கத் தயாராக அவைது
சுற்றமாகிய கெரை இருந்ததாகக் கூறல் குகைது நாயகத் தன்ரமக்குப் கபரிழப்பாக
முடியும். அன்றியும் குகரைகய இராமன்பால் அறிமுகப்படுத்தியவன் இலக்குவன்
என்பது குகனும் அறிந்தகத. குகைது கவண்டுககாரை ஏற்கும் இராமன் சீரதரய
கநாக்கித் தம்பி திருமுகம் கநாக்கியரத’ ஆண்டிருந்த குகனும் அறியாதிராைன்கற?
திருநகர் தீர்ந்த வண்ணத்ரதப் பருவரல் தம்பி கூறக் ககட்டான் அன்கற? அவ்வாறு
பல்கவறமயங்களில் இலக்குவைது சதாண்டுள்ைமும், அன்பும் நன்கு காணக்கிரடத்த
குகன் இலக்குவரை ஐயுற்றான் எைல் ெற்றும் சபாருந்தாது என்க. கங்ரக காண்
படலத்கத பரதன்பால் இலக்குவரைப் பற்றிச் சொல்ல கநரும்சபாழுது அழகனும்
அவளும் துஞ்ெ, வில்ரல ஊன்றிய ரககயாடும் சவய்துயிர்ப் கபாடும்... கண்கள்
நீர்சபாழிய... நின்றான்.... இரமப்பிலன் நயைம்’ (2344) என்று சொல்வான் எனில்,
முன்ைர் அவ்வாறு அவரை உணர்ந்ததைால் அன்கறா பின்ைர் அவ்வாறு
கூறமுடிந்தது! எைகவ, இலக்குவன் இராமன் பாற்சகாண்ட அன்பின் செறிரவயும்,
இலக்குவைது சதாண்டுள்ைத்ரதயும் அறிந்த குகன் இலக்குவரை ஐயுற்று வில்லும்
அம்புமாய்த் தான் காவல் செய்தான் எைல் சிறிதும் சபாருந்தாரமயும், குகனுக்குப்
சபருரமயாகாரமயும் அறிக. அன்றியும் ‘தம்பி நின்றாரை கநாக்கி....கண்ணீர் அருவி
கொர்குன்றின் நின்றான்’ எைச் சொல்லப்படுவதிலிருந்கத அரெகுமாரர்கள் இவ்வாறு
இருக்கலாம்படி ஆயிற்கற என்கிற அவலகம குகன்பால் கமகலாங்கி நின்றரமரயச்
கம்பர் புலப்படுத்திைார் ஆதல் காண்க. 23

சூரியன் கதான்றலும் தாமரர மலர்தலும்

1976. துறக்கபம முதல ஆய

தூயன யாவவ பயனும்
மறக்குமா நிவனயல் அம்மா! -
வரம்பு இல பதாற்றும் மாக்கள்
இறக்குமாறு இது என் ான்ப ால்
முன்வன நாள் இறந்தான், பின் நாள்,
 பிறக்குமாறு இது என் ான்ப ால்
பிறந்தனன் - பிறவா கவய்பயான்.
பிறவா கவய்பயான் - என்றும் பிறவாது ஒருபடித்தாககவ உள்ை சூரியன்;
வரம்புஇல பதாற்றும் மாக்கள் - எண்ணிலவாய் உலகில் கதான்றும் மக்கள்;
இறக்குமாறு இது என் ான்ப ால் முன்வன நாள் இறந்தான் - இறப்பது இவ்வாறு
என்று அவர்களுக்கு எடுத்துக் கூறுவாரைப் கபால முதல் நாள் மாரல அத்தமித்தான்;
பின் நாள் - மறுநாள் (காரலயில்); பிறக்குமாறு இது என் ான் ப ால் பிறந்தனன்-
பிறப்பது இவ்வாறு என்று எடுத்துக் கூறுவான் கபாலத் கதான்றிைான் (இறப்பும்
பிறப்பும் மாறிமாறி வருதரல உணர்வார்); துறக்கபம முதல ஆய தூயன
யாவவபயனும் - சுவர்க்காதிகபாகங்கைாகச் சொல்லப்படுகின்ற தூயைவாகிய
கமலாை எரவயும்; (நிவலயற்றவவ என் துஉணரப் டுதலின்) மறக்குமா நிவனயல்
அம்மா! - மறக்கும்படி நிரையல் கவண்டும்படியாயிை வாறுஎன்கை!

இறப்பும் பிறப்பும் மாறி மாறி வருதரலச் சூரியைால் உணர்ந்த மாக்கள் எவ்வைவு

உயர்ந்தசுவர்க்கம் முதலியைவும் நிரலயிலாதரவ எை உணர்த்தலின் மறப்பாராவர்
என்பதாம். அம்மா! வியப்பிரடச் சொல். இதைால் மக்கள் உண்ரம உணர்ந்து இறப்பு
பிறப்பு அற்று என்றும் மீைா உலகம் ஆகிய முத்திரயகய கவண்டுதற்குச் சூரியன்
உதவரல உணர்த்திைார். நிரையால் -உடன்பாட்டில் வந்த வியங்ககாள் விரைமுற்று.
24

1977. கசஞ்கசபவ பசற்றில் பதான்றும்

தாமவர, பதரில் பதான்றும்
கவஞ் சுடர்ச் கசல்வன் பமனி
பநாக்கின விரிந்த; பவறு ஓர்
அஞ்சன நாயிறு அன்ன
ஐயவன பநாக்கி, கசய்ய
வஞ்சி வாழ் வதனம் என்னும்
தாமவர மலர்ந்தது அன்பற.
கசஞ்கசபவ பசற்றில் பதான்றும் தாமவர - செக்கச் செகவல் என்று
கெற்றில்கதான்றிய செந்தாமரர மலர்; பதரில் பதான்றும் - ஒற்ரறச் ெக்கரத்
கதரில்உதயமாை; கவஞ்சுடர்ச் கசல்வன் பமனி பநாக்கின விரிந்த - சவம்ரமயாை
கதிர்கரைஉரடய சூரியைது வடிவத்ரதப் பார்த்து மலர்ந்தை; கசய்ய - சிவந்ததாகிய;
வஞ்சி - வஞ்சிக் சகாடிகபால்பவைாகிய சீரதயினிடத்தில்; வாழ் வதனம் என்னும்
தாமவர - உள்ைமுகம் என்னும் தாமரர; பவறு ஓர் அஞ்சன நாயிறு அன்ன ஐயவன
பநாக்கி - செஞ்சூரியனில் மாறுபட்டு கவசறான்றாை கருஞாயிற்ரற ஒத்த
இராமரைப் பார்த்து; மலர்ந்தது - மலர்ந்து விைங்கியது.
கருரம நிறம் உரடய இராமரை அஞ்ெை ஞாயிறு என்றார். தடாகத் தாமரர
செஞ்ஞாயிறு கண்டுமலர்ந்தது; முகத் தாமரர கருஞாயிறு கண்டு மலர்ந்தது.
25 இராமன் குகரை நாவாய் சகாணரக் கட்டரை இடல்
1978. நாள் முதற்கு அவமந்த யாவும்
நயந்தனன் இயற்றி, நாமத்
பதாள் முதற்கு அவமந்த வில்லான்,
மவறயவர் கதாடரப் ப ானான்,
ஆள் முதற்கு அவமந்த பகண்வம
அன் வன பநாக்கி, ‘ஐய!
பகாள் முதற்கு அவமந்த நாவாய்
ககாணருதி விவரவின்’ என்றான்.
நாமத் பதாள் முதற்கு அவமந்த வில்லான் - அச்ெந்தரும் கதாளிடத்திற்குப்சபாருந்திய
வில்ரல உரடய இராமன்; நாள் முதற்கு அவமந்த யாவும் நயந்தனன் இயற்றி -
ரவகரறக் காலத்தில் செய்ய கவண்டிய கடரமகள் எல்லாவற்ரறயும் விரும்பிச்
செய்து; மவறயவர் கதாடரப் ப ானான் - கவதியர்கள் தன்ரைத் சதாடர்ந்து வரச்
செல்கின்றவன்; ஆள் முதற்கு அவமந்த பகண்வம அன்பிவன பநாக்கி-
அடிரமத்தன்ரமக்குப் சபாருந்தியநட்புரிரம உரடய அன்புள்ைம் சகாண்ட
குகரைப் பார்த்து; ‘ஐய! - ஐயகை; பகாள்முதற்கு அவமந்த நாவாய் - சகாண்டு
செல்லுதற்குரிய தரம் வாய்ந்த மரக்கலங்கரை; விவரவின் ககாண்ருதி’ - விரரவாகக்
சகாண்டு வருவாயாக;’ என்றான் -.
கதாள் முதல் - முதல் - இடம் என்னும் சபாதுப் சபாருள். நாள் முதல்
ரவகரறயில்சதாடங்குமாதலின் ரவகரற சயன்றாம் - அது காரலச்ெந்தி
நிகழ்த்துதற்கு உரிய சபாழுதுஆகலின். 26

குகன் இராமரைத் தன் இருப்பிடத்திகல தங்க கவண்டுதல்

ெந்தக் கலிவிருத்தம்

1979. ஏவிய கமாழிபகளா,

இழி புனல் க ாழி கண்ணான்,
ஆவியும் உவலகின்றான்,
அடி இவண பிரிகல்லான்,
காவியின் மலர், காயா,
கடல், மவழ, அவனயாவனத்
பதவிகயாடு அடி தாழா,
சிந்தவன உவர கசய்வான்:
ஏவிய கமாழி பகளா - இராமன் நாவாய் சகாணரும்படி கட்டரையிட்ட
வார்த்ரதரயக்ககட்டு (எங்கக இராமன் தன்ரைப் பிரிந்து சென்றுவிடுவாகைா
என்னும் ஏக்கறவால்); இழிபுனல்க ாழி கண்ணான் - இறங்குகின்ற நீர் இரடயறாது
சொரிகின்ற கண்ணைாய்; ஆவியும் உவலகின்றான் - உயிர் துடிக்கப் சபறுபவைாய்;
அடி இவண பிரிகல்லான் - இராமைதுதிருவடிகரை விட்டுப் பிரிய மாட்டாதவைாய்;
கா வியின் மலர், காயா, கடல், மவழஅவனயாவன - நீகலாற்பல மலர், பூரவப் பூ,
கடல், கமகம் இவற்ரற ஒத்த கருநீல நிறம்பரடத்த இராமரை; பதவிகயாடு அடி
தாழா - சீரதகயாடு கெர்த்து அடியில் வீழ்ந்து வணங்கி; சிந்தவன - தன் எண்ணத்ரத;
உவர கசய்வான் - கூறத் சதாடங்கிைான்.

அன்பு மீக்கூர்ந்த அவலத்தின் சமய்ப்பாடுகள் புைல்சபாழிகண், உரலயும் ஆவி

என்பை.இராமனுரடய நிறத்துக்கு நான்கும் உவரம. இங்ஙைம் பல உவரமகரை
ஒருகெரக் கூறி இராமைது கபரழகிரை அனுபவித்தல் கம்பர் இயல்பு;
எடுத்துக்காட்டு: 1926. 27

1980. ‘க ாய்ம் முவற இலரால்; எம்

புகல் இடம் வனபமயால்;
ககாய்ம் முவற உறு தாராய்!
குவறவிகலம்; வலிபயமால்;
கசய்ம்முவற குற்பறவல்
கசய்குதும்; அடிபயாவம
இம் முவற உறவு என்னா
இனிது இரு கநடிது, எம் ஊர்:
‘ககாய்ம் முவற உறு தாராய்! - கத்திரிரகயால் ஒழுங்குசெய்யப் சபற்றுப்சபாருந்திய
மாரலரய அணிந்தவகை!; க ாய்ம் முவற இலரால் - எம் மக்கள்
வஞ்ெகம்அறியாதவர்கள்; எம் புகலிடம் வனபமயால்- எங்களுரடய இருப்பிடம்
இக்காகட ஆகும்; குவறவிகலம் - எவற்றாலும் குரறயுரடகயா மில்ரல;
வலிபயமால் - (பரகவரரஅழிக்கும்) வலிரமயும் உரடகயம்; கசய்ம் முவற
குற்பறவல் கசய்குதும் - செய்ய கவண்டிய முரறப்படி உைக்கு கவண்டிய சிறு
சதாண்டுகரைச் செய்கவாம்; அடிபயாவம - உன்சதாண்டர்கைாகிய எங்கரை; இம்
முவற உறவு என்னா - இந்த முரறயாை உறவிைர்கள் என்றுகருதி; எம் ஊர் -
எங்களுரடய ஊரிகல; கநடிது - நீண்ட காலம்; இனிது இரு’ - இனிரமயாக
இருப்பாயாக.’

உள்சைான்று புறம் ஒன்று அற்றவர் கவடுவர் என்பதரைப் ‘சபாய்ம் முரற இலர்’

என்றுகூறிைான். காட்டில் உள்ைவர்கள் ஆதலின் உணவு கிரடக்கும் இடம்,
பாதுகாப்பாை இடம், நீர்நிரலகளுக்குரிய வழிகள் அரைத்தும் எங்களுக்குப் பழக்கம்
ஆதலின் உைக்கு அடிரம செய்ய வெதியாகும் என்று நிரைப்பித்தான். எங்கரையும்
உைது உறவு முரறயாகக் கருதி எம் ஊரில் தங்க கவண்டும் எைகவண்டிைான் குகன்.
‘ஆல்’ உரரயரெ. 28

1981. ‘பதன் உள; திவன உண்டால்;

பதவரும் நுகர்தற்கு ஆம்
ஊன் உள; துவண நாபயம்
உயிர் உள; விவளயாடக்
கான் உள; புனல் ஆடக்
கங்வகயும் உளது அன்பறா?
நான் உளதவனயும் நீ
இனிது இரு; நட, எம் ால்;
 பதன் உள; திவன உண்டு - கதவர்களும் தூயது எைக் கருதி உண்ணுதற்குப்
சபாருத்தமாைகதனும், திரையும் எம்மிடம் உண்டு; பதவரும் நுகர்தற்கு ஆம் ஊன்
உள - கதவர்களும்அவியிற் சகாள்ளும் புலால் உண்டு; துவண நாபயம் உயிர் உள -
அடிகயங்களுரடய உயிர்உங்களுக்குத் சதாண்டு செய்ய உள்ைரவகய; விவளயாடக்
கான் உள - கதவிகயாடு விரையாடிப்சபாழுது கபாக்க இனிய காடுகள் உள்ைை;
புனல் ஆடக் கங்வகயும் உளது - நீரிகல முழுகிவிரையாடக் கங்ரகயாறும்
இருக்கிறது; நான் உளதவனயும் - நான் உடன் உள்ைவரரயும்; நீ எம் ால் நட இனிது
இரு - நீ எம்மிடத்துக்கு நடப்பாயாக, இனிது இருப்பாயாக.’

கதன் உை திரை உண்டால் என்பதரைத் தனிகய பிரித்து, கதவரும் நுகர்தற்கு ஆம்

ஊன் உை என்று உரரப்பதும் உண்டு. கவள்வியில் அவியாகச்சொரியப்படுதலின்
கதவரும் உண்ணுதற்குரிய ஊன் எைக் கூறியதாகக் சகாள்ைலாம். முன்பு
‘கதனும்மீனும் அமுதினுக் கரமவதாகத் திருத்திைன்; திருவுைம் என்சகால்’ (1966.)
என்று குகன்விைாவிய சபாழுது. இராமன் விருத்த மாதவரர கநாக்கி, முறுவலைாய்
‘பரிவினில் தழீஇய என்னில்பவித்திரம்’ என்று தர்மெங்கடத்ரதத் தவிர்க்கும்
நிரலயில் கூறியரமந்தரதயும் அதரை உண்ணாதுஉைத்தால் ஏற்றுக்சகாண்டரதயும்
அறிந்த குகன் மீண்டும் அகத சபாருள்கரைக் கூறுவதாக அரமயாமல் மீரைத் தள்ளி,
இராமன் முதலியவர்கள் உண்ணுதற்ககற்ற கதனும், திரையும் மட்டுகம
கூறிைான்என்க. குகைது பண்பு முதிர்ச்சிரயக் காட்டிக் கம்பருக்கும் ஏற்றம் தருவது
உணரத் தக்கது. பின்ைரும் “கனி காயும் நறவு இரவ தரவல்கலன்” என்று குகன்
கூறுதல் (1990.) காண்க. உயிர்இராமைது உரடரமயாயினும் உடம்பு உள்ைவரரதான்
பணி செய்ய இயலுமாதலின் ‘ஊன் உை துரண நாகயன்உயிர் உை’ எைக் குகன்
கூறியதாகக் சகாள்வதும் சபாருந்துவகத.

1982. ‘பதால் உள, துகில்ப ாலும்;

சுவவ உள; கதாடர் மஞ்சம்
ப ால் உள ரண்; வவகும்
புவர உள; கடிது ஓடும்
கால் உள; சிவல பூணும்
வக உள; கலி வானின் -
பமல் உள க ாருபளனும்,
விவரகவாடு ககாணர்பவமால்;
‘துகில் ப ாலும் பதால் உள - நூல் ஆரட கபால உள்ை சமன்ரமயாை கதால்கள்
உள்ைை; சுவவ உள - சுரவயுரடய இனிய சபாருள்கள் பல உள்ைை; கதாடர் மஞ்சம்
ப ால் - தூங்குதற்குக் கயிற்றால் பிணித்த சதாட்டிற் கட்டில் கபால்; ரண் உள -
பரண்கள் உள்ைை; வவகும் புவர உள - தங்குதற்குக் குடில்கள் உள்ைை; கடிது ஓடும்
கால் உள - விரரந்து சென்று எரதயும் சகாணர்ந்து தரவல்ல வலிய கால்கள் எமக்கு
உள்ைை; சிவல பூணும்வக உள - தடுப்பாரர அழிக்க வல்ல வில்ரல ஏந்திய ரககள்
எம்மிடம் உள்ைை; கலிவானின் பமல் உள க ாருபளனும் விவரகவாடு
ககாணர்பவம்’ - செருக்கிய ஆகாயத்தின் கமகலஉள்ை சபாருைாக இருந்தாலும்
விரரந்து சென்று சகாண்டு வருகவாம்.’
 ‘பட்டு நீக்கித் துகில் உடுத்தும்’ என்னும் பட்டிைப்பாரலயுள்(107) சமல்லிய
நூலாரடரயத் துகில் எைலின் இங்கும் அவ்வாகற சகாள்க. விரரந்து பணி
செய்யவும்துன்புறுத்துவாரர அழிக்கவும் வலிய காலும், ரகயும் இருத்தலின் நீங்கள்
நிம்மதியாக இங்ககதங்கலாம் என்றான் குகன். அகண்டாகாரமாக விரிந்து ஏரைய
நிலம், நீர், தீ, காற்று என்னும் நான்கிரையும் தன்னுள்கை அடக்கிக்ககாடலின்
‘செருக்கிய ஆகாயம்’ எைப் சபாருள் உரரத்தாம்.‘கலி’ என்பது ‘ஓரெ’ என்று சபாருள்
கூறி, ஓரெரயத் தன் குணமாக உரடய ஆகாயம் எைலும் ஒன்று.‘ஆல்’ அரெ. 30

1983. ‘ஐ - இரு த்பதாடு ஐந்து

ஆயிரர் உளர், ஆவண
கசய்குநர், சிவல பவடர் -
பதவரின் வலியாரால்;
உய்கதம் அடிபயம் - எம்
குடிலிவட, ஒரு நாள், நீ
வவகுதிஎனின் - பமல் ஓர்
வாழ்வு இவல பிறிது’ என்றான்.
‘ஆவண கசய்குநர்- நான் இட்ட கட்டரைரய நிரறகவற்றுபவராகிய;
பதவரின்வலியார்- கதவர்கரைக் காட்டிலும் வலிரம பரடத்தவர்கைாகிய;
சிவலபவடர் - வில் ஏந்திய கவடர்கள்; ஐ இரு த்பதாடு ஐந்து ஆயிரர் உளர் - ஐந்து
இலக்கம் கபர்இருக்கின்றார்கள்; நீ எம் குடிலிவட ஒருநாள் வவகுதி எனின் - இராமா!
நீ எம் குடிரெயிடத்துஒருநாள் தங்குவாயாைால்; பமல் ஓர் வாழ்வு பிறிது இவல -
எங்களுக்கு அரதக்காட்டிலும்கமலாை கவசறாரு வாழ்க்ரக இல்ரல; உய்குதும் -
நாங்கள் ஈகடறிவிடுகவாம்; என்றான்-.

ஐ இருபது - நூறு. அதகைாடு ஐந்ரதப் சபருக்க ஐந்நூறு ஆயிரவர் என்று முடியும்

‘நீஎம்......ரவகுதி எனின்’ - இரண்டிடத்தும் கூட்டப்பட்டது. ‘ஆல்’ அரெ.
31

இராமன் மீண்டும் வரும்கபாது குகனிடம் வருவதாகக் கூறல்

1984. அண்ணலும் அது பகளா,

அகம் நிவற அருள் மிக்கான்,
கவண் நிற நவககசய்தான்;
‘வீர! நின்னுவழ யாம் அப்
புண்ணிய நதி ஆடிப்
புனிதவர வழி ாடு உற்று
எண்ணிய சில நாளில்
குறுகுதும் இனிது’ என்றான்.
அண்ணலும் - இராமனும்; அது பகளா - அதரைக் ககட்டு; அகம் நிவற - மைம்
நிரறந்த; அருள் மிக்கான் - கருரண மிகுந்தவைாய்; கவண் நிற நவககசய்தான் -
(மகிழ்ச்சிரய சவளிக்காட்டி) சவண்ரமயாை ஒளிபரடத்த முறுவல் செய்தாைாய்;
‘வீர! யாம் - குககை! நாங்கள்; அப் புண்ணிய நதி ஆடி - அந்தப் புண்ணியநதிகளில்
நீராடி; புனிதவர வழி ாடு உற்று - (அங்கங்கக உள்ை) முனிவர்கரை வழிபாடுசெய்து;
எண்ணிய சில நாளில் - வைவாெத்துக்குக் குறித்த சில நாள்களில்; நின்னுவட -
உன்னிடத்துக்கு; இனிது குறுகுதும் - இனிரமயாக வந்து கெர்கவாம்;’ என்றான் -.

வைவாெம் பதிைான்கு ஆண்டுகள் ஆயினும், அன்பால் அரழக்கும் குகனுக்கு

ஆறுதலாகக் கூறகவண்டி,‘எண்ணிய சில நாள்’ என்றான் இராமன் என்க. முன்ைர்
ககாெரலரயத் கதற்ற கவண்டி இராமன், ‘எத்தரைக்கு உை ஆண்டுகள் ஈண்டு, அரவ
பத்தும் நாலும் பகல் அலகவா’ (1626) என்றுகூறியுள்ைரதயும் இங்குக் கருதுக.
பதிைான்கு ஆண்டுகரைப் பதிைான்கு நாள்கள் என்று அங்கக கூறியது கபாலக்
குகனிடம் ‘எண்ணிய சில நாள்’ என்றான் என்க. 32

குகன் நாவாய் சகாணர, மூவரும் கங்ரகரயக் கடத்தல்

1985. சிந்தவன உணர்கிற் ான்

கசன்றனன், விவரபவாடும்;
தந்தனன் கநடு நாவாய்;
தாமவர நயனத்தான்
அந்தணர்தவம எல்லாம்,
‘அருளுதிர் விவட’ என்னா,
இந்துவின் நுதலாபளாடு
இளவகலாடு இனிது ஏறா.
(குகன்) சிந்தவன உணர்கிற் ான் விவரபவாடும் கசன்றான் -
(இராமைது)மைக்கருத்ரத உணர்ந்தவைாய் விரரந்து சென்று; கநடுநாவாய் தந்தனன்-
சபரியமரக்கலங்கரைக் சகாணர்ந்தான்; தாமவர நயனத்தான்- தாமரர மலர்கபாலும்
கண்கரைஉரடய இராமன்; அந்தணர் தவம எல்லாம் - முனிவர்கள் எல்லாரரயும்;
‘விவடஅருளுதிர்’ என்னா - ‘எைக்குப் புறப்பட விரட சகாடுங்கள்’ என்று ககட்டுப்
சபற்று; இந்துவின் நுதலாபளாடு - பிரறமதி கபாலும் சநற்றிரய உரடய
சீரதகயாடும்; இளவகலாடு - இலக்குவகைாடும்; இனிது ஏறா - இனிரமயாக
அந்நாவாயில் ஏறி,

சென்றைன் முற்சறச்ெம். வடிவில் முற்றுவிரையாய் எச்ெப்சபாருள் தரும்

இத்தரகயை முன்னும்உை; பின்னும் வரும். சபாருள் கநாக்கி இலக்கணம் உணர்க.
33

1986. ‘விடு, நனி கடிது’ என்றான்;

கமய் உயிர் அவனயானும்,
முடுகினன், கநடு நாவாய்;
முரி திவர கநடு நீர்வாய்;
கடிதினின், மட அன்னக்
கதிஅது கசல, நின்றார்
 இடர் உற, மவறபயாரும்
எதி உறு கமழுகு ஆனார்.
(இராமனும்) ‘நனி கடிது விடு’ என்றான் - மிக கவகமாக நாவாய்கரைச் செலுத்து
என்றுகூற; கமய் உயிர் அவனயானும் - உடம்பும் உயிரும் ஒத்த நண்பிரை
இராமன்பால் உரடயகுகனும்; முரிதிவர கநடு நீர்வாய் - ஒடிகின்ற
அரலகரையுரடய நீண்ட கங்ரக நீரிடத்கத; கநடு நாவாய் - சபரிய ஓடத்ரத;
முடுகினன் - விரரந்து செலுத்த; அதுகடிதினின் மட அன்னக் கதிகசல - அந்நாவாய்
விரரவாக இரைய அன்ைப்பறரவ நீரிற்செல்லுமாறு கபாலச் செல்ல; நின்றார்
மவறபயாரும் - கரரயின்கண் நின்றவர்கைாகியகவதியரும்; இடர் உற -
துன்பமரடந்து; எரி உறு கமழுகு ஆனார் - சநருப்பில் பட்ட சமழுரகப் கபால மைம்
உருகி இரங்கிைார்கள். நட்புக்கு உடம்பும் உயிரும் கெர்ந்த கெர்க்ரகரயச் சொல்வது
வழக்கு. ஆதலின், ‘சமய்உயிர் அரையானும்’ என்று குகன் - இராமனுக்குள்ை நட்ரபச்
சொன்ைார். ‘உடம்சபாடு உயிரிரடஎன்ை மற்றன்ை, மடந்ரதசயாடு எம்மிரட நட்பு’
என்ற குறரையும் (குறள் 1122) காண்க. நாவாய்களின் செல்ரக அன்ைச்செலவு
கபாலும் என்றார்; பின்னும் அன்ைப் கபரட சிரற இலதாய்க்கரர,
துன்னிற்சறன்ைவும் வந்தது கதாணிகய’ என்றது (2372.)காண்க. 34

1987. ால் உவட கமாழியாளும்,

கலவன் அவனயானும்,
பசலுவட கநடு நல் நீர்
சிந்தினர், விவளயாட;
பதாலுவட நிமிர் பகாலின்
துழவிட, எழு நாவாய்,
காலுவட கநடு கஞண்டின்,
கசன்றது கடிது அம்மா!
ால் உவட கமாழியாளும் - பால்கபாலும் இன்சொல் உரடயவைாகிய சீரதயும்;
கலவன் அவனயானும் - சூரியரை ஒத்த இராமனும்; பசல் உவட கநடு நல் நீர்
சிந்தினர்விவளயாட - கயல் மீன்கரை உரடய நீண்ட புண்ணியக் கங்ரக நீரரச் சிதறி
எறிந்து விரையாடிக் சகாண்கட செல்ல; பதால் உவட நிமிர் பகாலின் துளவிட-
முன்ைர்த் கதால்பட்ரடரய உரடய நீரரத் தள்ளி கமல் உயரும் துடுப்புகைால் நீரரத்
தள்ை; எழு நாவாய் - செல்லுகின்ற கதாணி; காலுவட கநடு கஞண்டின் - கால்கரை
உரடய சபரிய நண்ரடப் கபால; கடிது கசன்றது - விரரந்து சென்றது.

படகிற் செல்வார் நீர் சிதறி விரையாடல் இயல்பு. துடுப்புகளின் முரையில்

இறக்ரககள்கபால் கதாரலத் ரதத்திருப்பர், நீரரத் தள்ளுவதற்கு வெதியாக.
துடுப்புகள் கால்கைாகவும்நாவாய் நண்டாகவும் காண்க. நண்டு செல்லுங்கால்
பக்கங்களில் ஒதுங்கி ஒதுங்கிச் செல்லும். அத்தன்ரம நாவாயின் செலவுக்கு ஒப்பாகும்
என்க. ‘அம்மா’ வியப்பிரடச்சொல். 35

1988. சாந்து அணி புளினத்தின்

தட முவல உயர் கங்வக,
காந்து இன மணி மின்ன,
 கடி கமழ் கமலத்தின்
பசந்து ஒளி விரியும் கதண்
திவர எனும் நிமிர் வகயால்,
ஏந்தினள்; ஒரு தாபன
ஏற்றினள்; இனிது அப் ால்.
சாந்து அணி - ெந்தைம் அணிந்த; புளினத்தின் தடமுவல- மணல் கமடுகைாகிய
சபரிய முரலகரை உரடய; உயர் கங்வக - உயர்ந்த கங்ரகயாைவள்; காந்துஇன
மணி மின்ன - எரிகின்ற கூட்டமாை இரத்திைங்கள் விட்டு விைங்க; கடி
கமழ்கமலத்தின் - மணம் வீசுகின்ற தாமரர மலரிைால்; பசந்து ஒளி விரியும் - சிவந்து
ஒளி பரவுகின்ற; கதண் திவர எனும் நிமிர் வகயால் - சதளிந்த அரலகள் என்று
கூறப்படும் நீண்ட ரககைால்; ஒரு தாபன ஏந்தினள் - தான் ஒருத்திகய அந்த
ஓடத்ரதச்சுமந்தவைாய்; இனிது அப் ால் ஏற்றினள் - இனிரமயாக அக்கரரயில்
சகாண்டுகெர்த்தாள்.

புளிைம் - மணல் திட்டு. நதிகளுக்கு இரடயில் உள்ைரவ. மணற்குன்று எைலும்

ஆம். அவற்ரறநகில்கைாக்கிக் கங்ரகரயப் சபண் ஆக்கிைார். நீரரலகளின் கமல்
நாவாய் செல்வது கங்ரகதான் சுமந்து அக்கரர சகாண்டு கெர்ப்பதுகபால் உள்ைது
என்றது தற்குறிப்கபற்றம். அரலரயக்ரகயாக்கியதற்கு ஏற்பக் ‘கடிகமழ் கலத்தின்
கெந்து ஒளிவிரியும்’ என்றார். 36

சித்திர கூடத்திற்குச் செல்லும் வழிரயக் குகனிடம் இராமன் விைாவல்

1989. அத் திவச உற்று, ஐயன்,

அன் வன முகம் பநாக்கி,
‘சித்திர கூடத்தின்
கசல் கநறி கர் என்ன,
த்தியின் உயிர் ஈயும்
ரிவினன் அடி தாழா,
‘உத்தம! அடி நாபயன்,
ஓதுவது உளது’ என்றான்.
ஐயன் - இராமன்; அத்திவச உற்று - கங்ரகயின் அக்கரரரய அரடந்து; அன் வன
முகம் பநாக்கி - குகரைப் பார்த்து; ‘சித்திர கூடத்தின் கசல் கநறி கர்’என்ன -
சித்திரகூடத்திற்குச் செல்லும் வழிரயக் கூறுக என்று ககட்க; (குகனும்) த்தியின் உயிர்
ஈயும் ரிவினன் - இராம பக்தியால் தன்னுயிரரயும் இராமனுக்கு ஈநதுவிடும்
அன்புரடயைாகி; அடி தாழா - இராமன் திருவடிகளில் வீழ்ந்து வணங்கி; ‘உத்தம!
அடிநாபயன் ஓதுவது உளது’ என்றான் - எல்கலாரிலும் கமம்பட்டவகை! நாய்கபால்
கரடப்பட்டஅடிரமயாகிய யான் சொல்லுவது உைது’ என்று சொன்ைான்.

“ஆணல்லன் சபண்ணல்லன்” என்னும் திருவாய்சமாழியில் ‘இவன் உலகத்துக்

காணும் ஆண்களுள்ஒருவன் அல்லன்; புருகஷாத்தமன் என்பதாயிற்று’ என்னும்
ஈட்டுரரரய இங்குக் கருதுக. (திவ்ய.3062) தன்ரைத் தாழ நிரைத்துக் கூறுவார் நாரய
 உவரமயாக் ககாடல் வழக்கு. குகன் பலஇடங்களிலும் தன்ரை ‘நாய்’ எைக் கூறல்
காண்க. 37 தானும் உடன்வர அனுமதிக்க இராமரைக் குகன் கவண்டுதல்

1990. ‘கநறி, இடு கநறி வல்பலன்;

பநடிபனன், வழுவாமல்,
நறியன கனி காயும்,
நறவு, இவவ தர வல்பலன்;
உவறவிடம் அவமவிப்ப ன்;
ஒரு கநாடி வவர உம்வமப்
பிறிகிபலன், உடன் ஏகப்
க றுகுகவன் எனில் நாபயன்;
‘நாபயன் - நாய்கபாற் கரடப்பட்டவைாகிய அடிகயன்; உடன் ஏகப்
க றுகுகவன்எனின்- உங்களுடகை வருகின்ற கபற்ரறப் சபறுகவைாைால்; கநறி -
நீங்கள்செல்லும் வழிரய; இடு கநறி வல்பலன்- அரமத்துத்தரும் வல்லரம
உரடகயன்; நறியனகனி காயும் நறவு இவவ வழுவாமல் பநடிகனன் தர வல்பலன் -
மிகவும் நல்லைவாகிய பழம், காய்கதன் முதலியவற்ரறச் சிறிதும் குரறவுபடாமல்
கதடிக் சகாண்டுவந்து தருதற்கு வலிரம உரடகயன்; உவறவிடம் அவமவிப்ப ன் -
செல்லும் வழியிடங்களில் தங்குதற்குரிய இடங்கரைஅரமத்துத்தருகவன்; ஒரு கநாடி
வவர உம்வமப் பிறிகிகலன் - ஒரு சநாடிக்கால அைவும் உங்கரைப் பிரியாமல்
பாதுகாப்கபன்.’

தான் உடன் வருவதால் அவர்களுக்குக் கிரடக்கக் கூடிய நன்ரமகரைச் சொல்லி,

தன்ரை உடன்சகாண்டு செல்ல கவண்டிைான் குகன் என்க. குகைது பண்பு
முதிர்ச்சிரய இங்கக கூனி, காய், நறவு, என்றுமட்டுகம கூறி, மீரைக் கூறாது
விட்டதிலும் காண்க. ‘சநாடி’ என்பது ஒரு கால அைவு கண்ணிரமப் சபாழுது
அதற்குச் ெமம். “கண்ணிரம சநாடி எை அவ்கவ மாத்திரர, நுண்ணிதின்உணர்ந்கதார்
கண்ட வாகற” என்பது (சதால். எழுத். நூன்.) காண்க. சநறி - சபருவழி, இடுசநறி -
ஒற்ரறயடிப்பாரத, குறுக்குப்பாரத எைவும் சகாள்ைலாம். 38

1991. ‘தீயன வவக யாவும்

திவச திவச கசல நூறி
தூயன உவற கானம்
துருவிகனன் வர வல்பலன்;
பமயின க ாருள் நாடித்
தருகுகவன்; விவன முற்றும்
எயின கசய வல்பலன்;
இருளினும் கநறி கசல்பவன்;
‘தீயன வவக யாவும் - சகாடிய தன்ரம பரடத்த எப்சபாருளும்; திவச திவச
கசலநூறி - நாலாதிரெகளிலும் ஓடி ஒளியும்படி அழித்து; தூயன உவறம கானம் - தூய
விலங்குமுதலியை வசிக்கும் காடுகரை; துருவிகனன் வரவல்பலன் - கதடித்
தருவதற்கு வல்லரமஉரடகயன்; பமயின க ாருள் நாடித் தருகுகவன் - நீங்கள்
விரும்பி சபாருரை எங்கிருப்பினும் கதடிக் சகாண்டுவந்து தருகவன்; ஏவின
விவனமுற்றும் கசயவல்பலன் - நீங்கள் ஏவிய எல்லா கவரலகரையும் செய்ய
வல்லரம உரடகயன்; இருளினும் கநறி கசல்பவன் - நள்ளிருள் சபாழுதும் காட்டு
வழியில் செல்லும் தீரம் உரடகயன்.

விலங்கு, பறரவ, மரம், செடி, சகாடி முதலியவற்றுள் ஊறிரழக்கும்

எப்சபாருளும் அடங்கத்‘தீயை வரகயாவும்’ என்றும். தூயை அரைத்தும் அடங்க,
‘தூயை உரறகாைம்’ என்றும் கூறிைான். காட்டில் பழகியவன் ஆகலின்
இருளிரடயிலும் செல்லுதல் தைக்கு எளிது என்றாைாம். 39

1992. ‘கல்லுகவன் மவல; பமலும்

கறவவலயின் முதல் யாவும்;
கசல்லுகவன் கநறி தூரம்;
கசறி புனல் தர வல்பலன்;
வில்இனம் உகளன்; ஒன்றும்
கவருவகலன்; இருப ாதும் -
மல்லினும் உயர் பதாளாய்! -
மலர் அடி பிரிபயனால்;
‘மல்லினும் உயர் பதாளாய்! - மற்கபார்த் திறரமயிலும்
கமன்ரமசபாருந்தியகதாள்கரை உரடய இராமகை!; மவல கல்லுகவன் - (செல்லும்
வழி) மரலயாயினும் கதாண்டிவழிசெய்கவன்; பமலும் கவவலயின் முதல் யாவும்
(கல்லுசவன்) - அதன்கமலும் கவரலக்கிழங்கு முதலிய (உணவு வரககரையும்)
கதாண்டி எடுப்கபன்; கநறி தூரம் கசல்லுகவன் - கெய்ரமயாை வழிகளிலும்
செல்கவன்; கசறி புனல் தர வல்பலன் - உயிர் செறிதற்குக்காரணமாை நீரர
எங்கிருந்தும் சகாண்டு தருதற்கு உரிய வல்லரம உரடகயன்; வில் இனம் உகளன்-
துரணக்கு வில் ஏந்திய கெரைரய உரடகயன்; ஒன்றும் கவருவகலன் - எதற்கும்
அஞ்ெமாட்கடன்; இருப ாதும் மலர் அடி பிரிபயன்- பகல், இரவு ஆகிய
இருசபாழுதுைகளிலும் உன்னுரடய மலர்கபான்ற அடிகரைப் பிரியாமல் உடைாகத்
தங்கியிருப்கபன்.

‘கல்லுசவன்’ என்பரத மரலக்கும், கவரலக் கிழங்குக்கும் கூட்டிம உரரக்க.

குறிஞ்சியும் முல்ரலயும்திரிந்து பாரலயாம் ஆதலின் காட்டில் நீரில்லாத
இடங்களில்‘நீர் சகாண்டுவந்து தருதற்கும்திறரம உரடயவர்கள் இருத்தல் கதரவ
ஆதலின் அதுவும் என்ைால் இயலும் என்றான் குகன். ‘ஆல்’ஈற்றரெ.
40

1993. திருஉளம்எனின், மற்று என்

பசவனயும் உடபன ககாண்டு,
ஒருவகலன் ஒருப ாதும்
உவறகுகவன்; உளர் ஆனார்
மருவலர்எனின், முன்பன
மாள்குகவன்; வவச இல்பலன்;
 க ாரு அரு மணி மார் ா!
ப ாதுகவன், உடன்’ என்றான்.
‘க ாரு அரு மணி மார் ா! - ஒப்பற்ற அழகிய மார்பிரை உரடயவகை!; திரு
உளம்எனின் - உன் மைத்திற்கு உடன்பாடாக இருக்குமாைால்; மற்று என் பசவனயும்
உடபன ககாண்டு- நான் வருவகதாடு அல்லாமல் என்னுரடய கெரைகரையும் கூட
அரழத்துக் சகாண்டு; ஒருப ாதும்- எல்லாக் காலத்தும்; ஒருவகலன்- நீங்காதவைாய்;
உவறகுகவன் - உன்னுடகைதங்குகவன்; மருவலர் உளர் ஆனார் எனின் - தீங்கு
செய்யும் பரகவர்கள் யாகரனும்வருவார்கள் ஆயின்; முன்பன மாள்குகவன் - உைக்கு
முன்கை அவர்களுடன் கபார்செய்து (அவர்கரை அழித்து) நானும் இறந்துபடுகவன்;
வவச இல்பலன் - (அரடக்கலம் புகுந்தவரரமாற்றானிடம் காட்டிக் சகாடுத்தான்
என்ற) பழிச் சொல்லுக்கு ஆைாகமாட்கடன்; உடன்ப ாதுகவன் என்றான் -
உன்னுடகைகய வருகவன் என்று கூறிைான்.

‘மற்று’ விரைமாற்று. நான் வருதல் அன்றிச் கெரையும் உடன் சகாண்டு வருகவன்

எைப் சபாருள் படுதலின். மருவலரர அழித்து மாள்தலும் அழியாது முன்கை
மாளுதலும்வரகக்கு இடைாகாரம உணர்க. 41

இராமன் குகரை அவன் இைத்தாருடன் இருக்கக் கட்டரையிடல்

1994. அன்னவன் உவர பகளா,

அமலனும் உவரபநர்வான்;
‘என் உயிர் அவனயாய் நீ’
இளவல் உன் இவளயான்; இந்
நன்னுதலவள் நின் பகள்;
நளிர் கடல் நிலம் எல்லாம்
உன்னுவடயது; நான் உன் கதாழில்
உரிவமயின் உள்பளன்.’
அமலனும்- குற்றமற்றவைாகிய இராமனும்; அன்னவன் உவரபகளா -
அந்தக்குகைது வார்த்ரதரயக் ககட்டு; உவர பநர்வான் - பதில் கூறுவாைாகி; ‘நீ என்
உயிர்அவனயாய் - (குககை!) நீ என் உயிரரப் கபாலச் சிறந்தவன்; இளவல் உன்
இவளயான் - தம்பி இலக்குவன் உன்தம்பியாவான்; இந் நன்னுதலவள் நின் பகள் - இவ்
அழகிய சநற்றிரய உரடயாைாகிய சீரதஉன் சகாழுந்தியாவாள்; நளிர் கடல் நிலம்
எல்லாம் - குளிர்ந்த கடலாற் சூழப்சபற்ற இவ் உலகம் எல்லாம்; உன்னுவடயது -
உைகத யாகும்; நான் உன் கதாழில் உரிவமயின் உள்பளன் - நான் உன்னுரடய ஏவல்
சதாழிலுக்குக் கட்டுப்படும் உரிரமயில்இருக்கின்றவைாகவன்.

குகரைத் தைது ெககாதரன் என்ற இராமன் அவ் உறரவ கமலும் இக் கூற்றால்
பலப்படுத்திைான் எைலாம். “ஏரழ ஏதலன் கீழ்மகன் என்ைாது இரங்கி மற்றவற்
கின்ைருள் சுரந்து, மாரழமான் மடகநாக்கு இன்கதாழி உம்பி எம்பி என்று ஒழிந்திரல
உகந்து, கதாழன் நீ எைக்கு இங்சகாழி என்ற சொற்கள் வந்து அடிகயன் மைத்து
இருந்தி “என்று இந்நிகழ்ச்சிரயத் திருமங்ரகயாழ்வார் கூறிய பாசுரம் சகாண்டு
(திவ்ய. 1418) அறிக. இதரைகய பின்ைர்ச் சீரத அகொகவைத்தில் ‘ஏரழ கவடனுக்கு’
எம்பி நின் தம்பி, நீ, கதாழன்; மங்ரக சகாழுந்தி, எைச் சொன்ை வாழி நண்பிரை
உன்னி மயங்குவாள் ஆயிைன் (5091.) என்று கம்பர் கூறியதும் காண்க. தாைாளும்
உலகம் எல்லாம் தன் ெககாதரனுக்கும் அப்படிகய உரியது என்று கருதுபவன்
அண்ணல் இராமன் ஆதலின் இப்கபாது நான் வைவாெம் செய்யகவண்டியிருத்தலின்
நீகய உலகம் ஆள்பவைாகவும் நின் ஏவல் சதாழில் உரிரமயில் நான் உள்கைைாகவும்
ஆயிற்று என்றாைாம். பகவான் - பாகவதரிரடகய ொதி ஏற்றத் தாழ்வுகள்
பாராட்டப்படுவை அல்ல. குகரைக் குகப்சபருமாள் எைப்கபாற்றும் ரவணவ மரபு
நிரைக. 42

1995. ‘துன்பு உளதுஎனின் அன்பறா

சுகம் உளது? அது அன்றிப்
பின்பு உளது; “இவட, மன்னும்
பிரிவு உளது” என, உன்பனல்;
முன்பு உகளம், ஒரு நால்பவம்;
முடிவு உளது என உன்னா
அன்பு உள, இனி, நாம் ஓர்
ஐவர்கள் உளர் ஆபனாம்;
‘துன்பு உளது எனின் அன்பறா சுகம் உளது? - துன்பம் உைதாைால் அல்லவா
சுகம்உண்டாகும்; அது அன்றிப் பின்பு உளது - அச்சுகம் இப்பிரிவாகிய துன்பத்துக்குப்
பின்புஉறுதியாக உைது; ‘இவட மன்னும் பிரிவு உளது’ என உன்பனல் - இரடகய
இப்படி நிரலயாை ஒருபிரிவு உண்டாகியுள்ைது என்று மைத்தில் கருதாகத; ஒரு
நால்பவம் முன்பு உகளம் - இராமஇலக்குவ பரத ெத்துருக்கைன் என்று ஒரு நான்கு
ெககாதரர்கள் முன்பிருந்கதாம்; முடிவு உளது எனஉன்னா அன்பு உள நாம் -
கரடகபாயிற்று என்று கருதமுடியாது வைர்ந்து சகாண்கட செல்லும் அன்பிரை
மிகவும் உரடய நாம்; இனி ஓர் ஐவர்கள் உளராபனாம் - இனிகமல் (உன்கைாடு) ஐந்து
ெககாதரர்கள் ஆக; ஆபனாம்-. தன்கைாடும் தம்பிகயாடும் சீரதகயாடும் குகரைப்
பணித்தகதாடன்றிப் பரதெத்துருக்கைர்ககைாடும் குகரைப் பணித்த கதாழரம
அறிந்து இன்புறத்தக்கது. துன்பத்திற்குப்பின்ைர் இன்பம்; இப்பிரிவின் பின் ஓர்
இன்பம் உண்டு ஆதலின் அவ் இன்பத்ரதத் தருவதாகஇதரை நிரைய கவண்டுகம
அன்றித் துன்பமாக நிரைத்தல் ஆகாது என்றாைாம் - அன்பிற்கு முடிவுஇல்ரல. அது
கமலும் வைர்ந்து சகாண்கட கபாகும்; எைகவ, இச் ெககாதரத்துவத்துக்கும்
முடிவில்ரலஎன்றாைாம். ‘ஓர்’ உரர அரெ. 43

1996. ‘ டர் உற உளன், உம்பி

கான் உவற கல் எல்லாம்;
இடர் உறு வக யா? ப ாய்,
யான் என உரியாய் நீ;
சுடர் உ று வடி பவலாய்!
கசால் முவற கடபவன் யான்;
வடி திவச வரும் அந் நாள்,
நின்னுவழ வருகின்பறன்.
 ‘சுடர் உறு வடிபவலாய்! - ஒளி பரடத்த கூரிய தீட்டப்சபற்ற கவரல உரடய
குககை; உம்பி கான் உவற கல் எல்லாம் - உன் தம்பியாகிய இலக்குவன்
வைத்தின்கண் நான்வசிக்கும் நாள்கள் எல்லாம்; டர் உற உளன் - (எைக்கு வருத்தம்
கநராமல்) தான்அந்த வருத்தத்ரதத் தாங்க என்னுடகை இருக்கின்றான்; நீ ப ாய் யான்
என உரியாய் - நீ உன் நாட்டிற்குச் சென்று நான் இருக்கும் ஆட்சி உரிரமயில் இருந்து
ஆட்சி புரிவாயாக; யான் வடதிவச வரும் அந்நாள் - நான் மீண்டு வடதிரெ கநாக்கி
அகயாத்திக்கு வரும்அக்காலத்தில்; நின்னுவழ வருகின்பறன் - உன் இருப்பிடத்திற்கு
வருகின்கறன்; கசால் முவற கடகவன் - சொல்லிய கபச்சிலிருந்து மாற மாட்கடன்.’

‘யான் எை உரியாய்’ நானிருக்குமிடத்தில் நீ இருக்க கவண்டும் என்பதற்காக நாகை

நீ,நீகய நான் என்றான் குகனிடம் இராமன். ‘பகல்’ என்றதாயினும் ஆண்டு என்பதாகக்
சகாள்க.‘எண்ணிய சில நாளில்’ (1984) என்பது கபால. 44

1997. ‘அங்கு உள கிவள காவற்கு

அவமதியின் உளன். உம்பி;
இங்கு உள கிவள காவற்கு
யார் உளர்? உவர கசய்யாய்;
உன் கிவள எனது அன்பறா?
உறு துயர் உறல் ஆபமா?
என் கிவள இது கா, என்
ஏவலின் இனிது’ என்றான்.
‘உம்பி - உன் தம்பியாகிய பரதன்; அங்கு உள கிவள காவற்கு அவமதியின் உளன்-
அகயாத்தியில் உள்ை குடிமக்கரையும் சுற்றத்ரதயும் காப்பாற்ற கவண்டி
அதற்குரியஆட்சிக் குணங்ககைாடு இருக்கின்றான்; (நீ என்னுடன் வந்துவிட்டால்)
இங்கு உள கிவள காவற்குயார் உளர்? உவர கசய்யாய் - சிருங்கிகபரத்தில் உள்ை
சுற்றத்ரதயும் குடிகரையும் காப்பாற்ற யார் இருக்கின்றார்கள், சொல்வாயாக; (நீயும்
நானும் ஒன்றாை பிறகு) உன்கிவள எனது அன்பறா - உன்னுரடய சுற்றம் என் சுற்றம்
அல்லவா?; உறு துயர் உறர் ஆபமா?- மிக்க துன்பத்ரத என் பிரிவால் எய்தலாகமா;
என் கிவள இது என் ஏவலின் இனிது கா’- என்னுரடய சுற்றமாகிய இவ்கவடுவர்கரை
என் கட்டரையால் இனிது காப்பாயாக;’ என்றான் -.

உன் ஏவலின் நான் இருக்கின்கறன் என்று கூறிய இராமன் அதரையும் மைம்

சகாள்ைாது குகன்படும் அவதி கண்டு, ‘நாகை தரலவன் நீ என் ஏவல் வழி என்
சுற்றமாகிய இவ்கவடுவர்கரைக் காப்பாற்றி ஆட்சி செய்து இங்கக தங்குவாயாக’
என்றான்; அவன் மறுக்கமாட்டாரமக்கு எடுத்துக்காட்டாகப் பரதரைக் கூறிைான்.
45

குகன் விரடசபற்றுச் செல்ல மூவரும் வைத்துள் கமலும் செல்லல்

1998. ணி கமாழி கடவாதான்,

ருவரல் இகவாதான்,
பிணி உவடயவன் என்னும்
பிரிவினன், விவடககாண்டான்;
 அணி இவழ மயிபலாடும்
ஐயனும் இவளபயானும்
திணி மரம், நிவற கானில்
பசணுறு கநறி கசன்றார்.
ணி கமாழி கடவாதான் - இராமன் இட்ட கட்டரை வார்த்ரதரய மீறாது;
ருவரல்இகவாதான் - இராமைது பிரிவிைால் ஏற்பட்ட துன்பமும் நீங்காது; பிணி
உவடயவன்என்னும் பிரிவினன் - கநாயுற்றான் என்று சொல்லும்படியாை பிரிவுத்
துன்பத்ரத உரடயைாய்; விவட ககாண்டான்- (குகன்) உத்தரவு சபற்றுச் சென்றான்;
அணி இவழ மயிபலாடும்ஐயனும் இவளபயானும்- அழகிய ஆபரணங்கரை அணிந்த
மயில் கபால்பவைாகிய சீரதகயாடும்இராமனும் தம்பி இலக்குவனும்; திணி மரம்
நிவற கானில்- வலிய சபரு மரங்கள்நிரறந்துள்ை காட்டில்; பசண் உறு கநறி - சநடுந்
சதாரலயாை வழியில்; கசன்றார்- சென்றார்கள். இராமன் ஆரணரய மீறாமல்
துன்பத்ரதத் தாங்கிக் குகன்செல்ல, மூவரும் காட்டில் சநடுந்சதாரல சென்றைர்.
காட்டின் உள்கை செல்லச் செல்லப்சபருமரங்கள் செறிந்திருக்கும் ஆதலின் ‘திணி
மரம் நிரற கானில்’ எைகவ, காட்டின் உள்பகுதியில் செல்வாராயிைர் என்பது
அறியப்படும். 46 வைம் புகு படலம்

குகன் துரணயால் கங்ரகரயக் கடந்து அதன் சதன் கரர அரடந்த இராமன், சீரத
இலக்குவன்ஆகிகயாருடன் வைத்திற் புகுந்த செய்திரயத் சதரிவிக்கும் பகுதி என்பது
சபாருள்.
கங்ரகரயக் கடந்தபின் இராமன் முதலிகயார் காட்டு வழியில் செல்லுதலும்,
இனிய காட்டுவழியில் இராமன் சீரதக்குப் பல வரகக் காட்சிகரைக்
காட்டிக்சகாண்டு செல்லுதலும், மாரலகநரத்தில் சித்திரகூட மரல கண்னுக்குத்
கதான்றலும், அவ் வைத்தின்கண் தவம் செய்கின்ற பரத்துவாெ முனிவன் இராமரை
எதிர்சகாள்ளுதலும், முனிவன் இராமரை வந்த காரணம் விைாவ - இராமன்கூறிய
பதிரலக் ககட்டு மைம் வருந்திக் கூறுதலும், பரத்துவாெ முனிவைது
விருந்கதாம்பரல இராமன் ஏற்றுக்சகாள்ளுதலும், முனிவன் தன்னுடன்
தங்கியிருக்குமாறு இராமரை கவண்ட - இராமன் தன்இயலாரமரயத்
சதரிவித்தலும், முனிவன் சித்திரகூட மரலக்குச் செல்லப் பணித்தலும்,
முனிவனிடம்விரடசபற்று யமுரைக்கரர அரடதலும், ஆற்றில் நீராடிக் கனி
கிழங்கு உண்டு நீர் அருந்தி இரைப்பாறலும், இலக்குவன் சதப்பம் அரமத்து
இருவரரயும் அக்கரர கெர்த்தலும், மூவரும் பாரலநிலம் புகுதலும், இராமன்
நிரைவால் பாரல சவப்பம் தணிந்து மாறுதலும், பின்ைர் மூவரும்சித்திரகூட
மரலரயக் காணுதலும் ஆகிய செய்திகள் இப் படலத்தின்கண் கூறப்சபறுகின்றை.

காட்டு வழியில் இராமன் சீரத இலக்குவகைாடு செல்லுதல்

ெந்தக் கலிவிருத்தம்

1999. பூரியர் புணர் மாதர்

க ாது மனம் என, மன்னும்
ஈரமும், ‘உளது, இல்’ என்று
 அறிவு அரும் இளபவனில்,
ஆரியன் வரபலாடும்,
அமுது அளவிய சீதக்
கார் உறு குறி மானக்
காட்டியது, அவண் எங்கும்.
பூரியர் - அறிவிலராய கீகழார்; புணர் - கெர்கின்ற; மாதர் - விரலமகளிரின்;
க ாதுமனம் என - எல்கலார்க்கும் சபாதுவாகிய மைம்கபால; மன்னும் ஈரமும்,
‘உளது இல்’ என்று அறிவு அரும் இளபவனில் - சபாருந்தியஈரப்பரெயும் உள்ைகதா
இல்லகதா என்று அறியமுடியாத (ககாரடயாகிய) இைகவனிற் காலத்கத; ஆரியன் -
இராமன்; வரபலாடும் - வை சநறியில் வந்து கெர்ந்த அைவில்; அவண் எங்கும் -
அவ்விடம் எல்லாவற்றிலும்; அமுது அளவிய - அமுதம் கலந்த; சீதம் - குளிர்ச்சியாை;
கார் உறு குறி - கமகம் வருகின்ற அரடயாைத்ரத; மாை- சபருரம உற; காட்டியது -
காண்பித்தது.

இராமன் காட்டுக்கு வந்ததைால் காட்டின் சவப்பம் தணிந்து மரழ

வருவதற்காைஅரடயாைங்கள்கதான்றத் சதாடங்கிை என்றவாறாம். சபாருட்
சபண்டிர் மைம் சவளிக்கு அன்புள்ைது கபால - அதாவது ஈரம் உள்ைது கபாலக்
காட்டி, உள்கை சபாருளின்கமல் ஆரெ தங்கி இருக்கும். அதுகபாலகவ இக் காடும்
முதுகவனில்கபால் வறட்சி உரடயதாகவும் இல்லாமல், துளிர்விட்டு ஈரம் உள்ைது
கபாலவும் உண்ரமயில் ஈரம் அற்றதாகவும் இைகவனிற் காலத்தில் உள்ைது
என்றவாறாகும்.“சபான் விரலப் பாரவயர் மைமும்கபால் பரெயும் அற்றகத” (353)
தாடரக வரதப் படலத்துப்பாரவயின் தன்ரமரய முன்ைரும் இவ் உவரமயால்
கூறிைார். 1

2000. கவயில், இள நிலபவப ால்,

விரி கதிர் இவட வீச,
யில் மரம் நிழல் ஈன,
னி புவர துளி பமகப்
புயல் தர, இள கமன் கால்
பூ அளவியது எய்த,
மயிலினம் நடம் ஆடும்
வழி இனியன ப ானார்.
கவயில் - சூரியன்; விரி கதிர் - பிரிந்த தன் கிரணங்கரை; இள நிலபவ ப ால்
இவடவீச - இைரமயாை நிலசவாளி கபாலத் தண்ரமயாக இரடயிரடகய வீெவும்;
யில் மரம் - (வைத்தில்) சநருங்கியுள்ை மரங்கள்; நிழல் ஈன - நிழரலத்தரவும்; பமகப்
புயல் - கமக மரழ; னி புவர துளிதர - பணிரய சயாத்தகுளிர்ந்த சிறிய துளிகரைத்
தரவும்; இளகமன் கால் - இரைய சமல்லிய சதன்றற்காற்று; பூ அளவியது எய்த -
பூக்களின் நறுமணங்ககைாடு கலந்து வந்து அரடயவும்; மயில் இனம்நடம் ஆடும் -
மயிற்கூட்டங்கள் நடைம் ஆடுகின்ற; இனியன வழி - இனிரமயாகிய வழிகளில்;
ப ானார் - மூவரும் சென்றார்கள்.
 சவயிசலாளி நிலசவாளிகபால வீசுதல், மரம் நிழல் தருதல்,கமகம் சிறுநீர்த்
திவரல சிந்தல், சதன்றல் பூமணத்கதாடு வீசுதல், மயில்கள் நடைம்
ஆடுதல்ஆகியவற்றால் இவர்கள் செல்லும் வழிகள் கரைப்புத் தராது
இனியைவாயிை. 2 இராமன் சீரதக்கு வழியில் இனிய
காட்சிகரைக் காட்டுதல்

2001. ‘மன்றலின் மலி பகாதாய்!

மயில் இயல் மட மாபன! -
இன் துயில் வதி பகா த்து
இனம் விரிவன எங்கும்,
ககான்வறகள் கசாரி ப ாதின்
குப்வ கள், குல மாவலப்
க ான் திணி மணி மானப்
க ாலிவன - ல - காணாய்!
மன்றலின் மலி பகாதாய்! - மைத்தால் நிரம்பிய மாரல அணிந்தவகை!; மயில்இயல்
மட மாபன! - மயில் கபான்ற ொயரல உரடய இரைய மான் அரையாகை!; இன்
துயில்வதி பகா த்து இனம் விரிவன எங்கும் - இனிய தூக்கத்தில் உள்ை
இந்திரககாபப்பூச்சிகளின் கூட்டங்கள் பரந்து கிடக்கும் எல்லா இடத்தும்;
ககான்வறகள் கசாரி ப ாதின்குப்வ கள் - சகான்ரற மரங்கள் சொரிந்த மலர்த்
சதாகுதிகள்; குல மாவலப் க ான்திணிமணி மானப் க ாலிவன ல - சிறந்த
மாரலகளின் சபான்னில் பதிக்கப்பட்ட மணிகரைப்கபால் அழகுரடயைவாகிய;
காட்சிகள் பலவற்ரறயும்; காணாய் - பார்ப்பாயாக.

இந்திரககாபப் பூச்சி செந்நிறம் உரடயது. இரத்திை மணிகபாலும்; அடுத்துக்

சகான்ரறமலர் மஞ்ெள் நிறம் உரடயது ஆதலின் சபான்சபறும். இரண்டும் விரவி
இருக்கின்ற வழிகள்இரத்திைக் கற்கள் அழுத்திய சபான் மாரல கிடப்பதுகபால
உள்ைை என்றார். குப்ரப என்பதுகுவியல்; இங்கு மலர்க் குவியல்.
3

2002. ‘ ாண், இள மிஞிறு ஆக,

டு மவழ வண ஆக,
நாணின கதாகு பீலி
பகாலின நடம் ஆடல்,
“பூணியல்! நின சாயல்
க ாலிவது ல கண்ணின்
காணிய” எனல் ஆகும்,
களி மயில் - இவவ காணாய்!
பூண் இயல் - அணிகரை இயல்பாக உரடயவகை!; களி மயில் - களிப்புநிரறந்த
மயில்கள்; இள மிஞிறு ாண் ஆக - இரைய வண்டு பாட்டுப் பாடும் பாணன்ஆகவும்;
டு மவழ - சபாழிகின்ற மரழயின் ஒலி; வண ஆக - பரற ஒலியாகவும்சகாண்டு;
நாணின - சவட்கமுற்றைவாய்; கதாகுபீலி - சுருக்கிக் சகாண்ட தம் கதாரக கரை;
பகாலின - விரித்து வரைத்தைவாய்; நடம் ஆடல் - நடைம் ஆடுதல்; நின சாயல்
க ாலிவது - உன்னுரடய ொயல் தம்மிடத்கத விைங்குவரத; ல கண்ணில் -
தம்முரடய கதாரகயில் உள்ைபல கண்கைால்; காணிய- காண்பதற்கு; எனல் ஆகும் -
என்று சொல்லாம்படியுள்ை; இவவ - இக் காட்சிகரை; காணாய் -.

கதாரக சுருங்கி இருக்குங்கால் அதில் உள்ை கண்கள் சவளித் கதான்றா;

விரித்தவழிகண்கள் கதான்றும் ஆதலின், ஆடும் மயில் தம் கதாரகக் கண்கைால்
பிராட்டியின் ொயல்தம்மிடத்கத சபாருந்தியுள்ைரமரயப் பார்ப்பது கபாலும் என்று
கூறிைார். 4

2003. ‘பசந்து ஒளி விரி கசவ் வாய்ப்

வ ங் கிளி, கசறி பகாலக்
காந்தளின் மலர் ஏறிக்
பகாதுவ, - கவின் ஆரும்
மாந் தளிர் நறு பமனி
மங்வக! - நின் மணி முன்வக
ஏந்தின எனல் ஆகும்
இயல்பின; இவவ காணாய்!
கவின் ஆரும்- அழகு சபாருந்திய; மாந்தளிர் நறுபமனி மங்வக- மாந்தளிர் கபான்ற
மணமும் நிறமும் கூடிய கமனிரய உரடய சீரதகய!; பசந்து ஒளி விரி - சிவந்து ஒளி
விரிக்கின்ற; கசவ்வாய் - சிவந்த வாயிரை உரடய; வ ங்கிளி - பசிய கிளி; பகாலம்
கசறி - அழகு சபாருந்திய; காந்தளின் மலர் ஏறிக் பகாதுவ - காந்தள் மலரின்கமல் ஏறி
அம் மலரரக் ககாதுகின்றரவ ; நின் மணி முன்வக ஏந்தின எனல் ஆகும் இயல்பின -
நின்னுரடய அழகிய முன்ரகயில் ஏந்திக் சகாண்டிருக்கின்றதாகச்சொல்லப்சபறும்
இயல்பிரை உரடய; இவவ - இக் காட்சிகரை; காணாய் -.

காந்தள் மலர் மகளிர் ரககபாலும் ஆதலின் அம்மலர்கமல் ஏறி அம் மலரரக்

ககாதுகின்றகிளி, பிராட்டியின் முன் ரககமல் ஏறி அமர்ந்துள்ைது கபால் காட்சி
அளிப்பதாயிற்று. 5

2004. ‘கநய்ஞ் ஞிவற கநடு பவலின்

நிறம் உறு திறம் முற்றிக்
வகஞ் ஞிவற நிமிர், கண்ணாய்! -
கருதின இனம் என்பற
கமய்ஞ் ஞிவற விரி சாயல்
கண்டு, நின் விழி கண்டு,
மஞ்வஞயும் மட மானும்
வருவன ல - காணாய்!
கநய்ஞ்ஞிவற கநடு பவலின் நிறம் உறுதிறம் முற்றி - சநய் பூெப்சபற்று
நிரம்பியநீண்ட கவற்பரடயின் தன்ரம நிரம்பிய ஆற்றல் சபாருந்தி; வகஞ் ஞிவற
நிமிர் கண்ணாய்!- ரக அைவில் அடங்காது கமற்பட்டுச் செல்கின்ற கண்ரண
உரடயவகை!; மஞ்வஞயும் மடமானும் - மயிலும் இரைய மானும்; கமய்ஞ் ஞிவற
விரிசாயல் கண்டும் - உன் கமனியில் நிரம்பியுள்ை விரிந்த சமன்ரமத் தன்ரமரயப்
பார்த்தும்; நின் விழி கண்டும்- உன் கண்கரைப் பார்த்தும்; இனம் என்று கருதின -
உன்ரைத் தம் இைம் என்றுகருதிைவாய்; வருவன ல - வருகின்றை வாகிய
பலவற்ரற; காணாய் -.

நிரற - ஞிரற. கபாலி; தம் ொயல் சீரதயிடம் இருத்தலால் மயில்கள் இைம்

என்றுவந்தை. விழிரயக் கண்டு தன் இைமாை மான் என்று கருதி மான்கள் வந்தை.
நிறம் உறு திறம் -மார்ரப ஊடுருவிச் செல்லும் கபராற்றல் எைலும் ஆம். இங்கு
ஆடவர்தம் சநஞ்ெத்ரத ஊடுருவிச் செல்லும் ஆற்றலாம். என்கற -ஏகாரம் கதற்றம்.
6

2005. ‘பூ அலர் குரபவாடும்

புவட தவழ் பிடவு ஈனும்
மா அலர் கசாரி சூழல்,
துயில் எழு மயில் ஒன்றின்
தூவியின்’ மணம் நாற,
துவண பிரி க வட, தான் அச்
பசவகலாடு உற ஊடித்
திரிவதன் இயல் காணாய்!
பூ அலர் குரபவாடும் - பூக்கல் மலர்ந்த குரா மரத்திகைாடும்; புவட தவழ் -
பக்கங்களில் பரவி வைர்கின்ற; பிடவு ஈனும் - பிடவ மரங்கள் உண்டாக்கிய; மாஅலர்
கசாரி சூழல் - சபரிய மலர்கள் விழுந்து கிடக்கின்ற சுற்றுப் புறங்களில்; துயில் எழும் -
தூங்கி எழுந்த; மயில் ஒன்றின் - ஓர் ஆண் மயிலின்; தூவி - கதாரக யாைது; இன்
மணம் நாற - இனிய மணம் வீெ; துவண பிரி க வட தான் - கெவரலப் பிரிந்த
சபண்மயிலாைது; அச்பசவகலாடு உற ஊடித் திரிவதன் இயல் - அந்த ஆண்மயிகலாடு
(கவறு சபண் மயில் உறவு சகாண்டதாகக் கருதி) மிகவும் ஊடல்சகாண்டு
மைம்மாறுபடும் தன்ரமரய; காணாய்-.
குரா, பிடவ மலர்கள் விழுந்த இடத்தில் உறங்கி எழுந்த ஆண்மயிலின் உடல்
மணத்ரதகவறாகக் கருதிப் சபண்மயில் ஊடியது. 7 2006. ‘அருந்ததி
அவனயாபள!
அமுதினும் இனியாபள! -
கசருந்தியின் மலர் தாங்கும்
கசறி இதழ் வன பசாகம்
க ாருந்தின களி வண்டின்
க ாலிவன, க ான் ஊதும்
இருந்வதயின் எழு தீ ஒத்து
எழுவன; - இயல் காணாய்!
அருந்ததி அவனயாபள! - அருந்ததிரய ஒத்தவகை!; அமுதினும் இனியாபள! -
அமிழ்தத்ரதக் காட்டிலும் இனியவகை!; கசருந்தியின் மலர் தாங்கும் -
செருந்திமலரரத் தாங்கிக்சகாண்டுள்ை; கசறி இதழ் - சநருங்கிய இதழ்கரை
உரடய; வனபசாகம் - காட்டின் கண் உள்ை அகொகம் ஆைது; க ாருந்தின களி
வண்டின் க ாலிவன - தம்மிடத்கத சபாருந்திைவாய களிப்பு நிரறந்த வண்டுகைாற்
சபாலிவைவாகிய அரவ; க ான்னூதும் இருந்வதயின் - சபான்ரை ரவத்து
ஊதுகின்ற சபாற்சகால்லைது கரியில்; எழுதீ ஒத்து எழுவது ஓர் இயல் - கமல் எழுந்து
எரிகின்ற சநருப்ரப ஒத்துத் கதான்றுகின்ற ஓர் தன்ரமரய; காணாய் -.

செருந்திப் பூ சபான்ைாகவும் அரதத் தாங்கிய அகொக மலர் சநருப்பாகவும்,

அதரைச்சுற்றியுள்ை வண்டுகள் கரியாகவும் உவரம சகாள்க. இருந்ரத - கரி.
8

2007. ‘ஏந்து இள முவலயாபள!

எழுத அரு எழிலாபள!
காந்தளின் முவக கண்ணின்
கண்டு, ஒரு களி மஞ்வஞ,
‘ ாந்தள் இது’ என உன்னிக்
கவ்விய டி ாரா,
பதம் தளவுகள் கசய்யும்
சிறு குறுநவக - காணாய்!
ஏந்து இளமுவலயாபள! - (ொயாது) கமல் நிமிர்ந்துள்ை இைரமயாை அழகிய
முரலயிரைஉரடயாகை!; எழுத அரு எழிலாபள - ஓவியத்தில் எழுதுதற்கரிய அழகு
பரடத்தவகை!; ஒருகளி மஞ்வஞ - மயங்கிய ஒரு மயில்; காந்தளின் முவக கண்ணில்
கண்டு - காந்தள்அரும்ரபத் தன் கண்ணால் பார்த்து; இது ாந்தள் என உன்னி - இது
பாம்பு என்று கருதி; கவ்விய டி ாரா - கல்விக் சகாண்ட தன்ரமரயப் பார்த்து; பதன்
தளவுகள்- கதன் சபாருந்திய முல்ரல அரும்புகள்; கசய்யும் சிறு குறு நவக -
செய்கின்றஎள்ளும் புண்சிரிப்பிரை; காணாய் -. காந்தள் முரகரயப் பாம்பு என்று
மயில் கவர, அது கண்டு முல்ரல சிரிப்பதாகக் கூறியது. முல்ரலஅரும்புகள்
பற்கரைப் கபாலும் ஆதலின் அம்முல்ரல அரும்புகள் கதான்றிய
காட்சிரயப்சிரிப்பதாகத் தற்குறிப்கபற்றம் செய்தார். சிறு குறு நரக - சிறு என்பது
இகழ்ச்சிரயயும், குறு என்பது புன் சிரிப்பு என்பதரையும் அறிவிக்க வந்தை. களி
மஞ்ரஞ என்றது கபாரத மிகுதியால்காந்தள் முரகரயப் பாம்சபை மயங்கியது
எைக் காரணம் கூறியவாறாம். 9

2008. ‘குன்று உவற வய மாவின்

குருவளயும், இருள் சிந்திப்
பின்றினது எனல் ஆகும்
பிடி தரு சிறு மாவும்,
அன்றில பிரிவு ஒல்லா;
அண்டர்தம் மவன ஆவின்
கன்கறாடு விவளயாடும்
களியன ல -. காணாய்!
குன்று உவற வயமாவின் குருவளயும் - மரலயில் வாழும் வலிரம உள்ை
புலியின்குட்டியும்; இருள் சிந்திப் பின்றினது எனல் ஆகும் பிடி தரு சிறு மாவும் - இருள்
கீகழசிதறிப் பின்னிக் சகாண்டது என்னும்படியுள்ை கரிய சபண் யாரை ஈன்ற சிறிய
யாரைக் குட்டியும்; அண்டர்தம் - இரடயர்கைது; மவன - வீட்டில் உள்ை; ஆவின்
கன்கறாடு - பசுக் கன்கறாடு; அன்றில - மாறுபடாதைவாய்; களியன -
களிப்புரடயைவாய்; விவளயாடும் ல - விரையாடுகின்ற பல உயிரிைங்கரையும்;
காணாய் -.

கரிய பிடி இருள் பின்னிப் பிரணந்திருத்தல் கபாலும். பிடி மண்ணில்

உள்ைதாதலின்வாைத்தில் பரவிய இருள் பூமியில் சிந்திப் பின்னியது கபால என்றார்.
முனிவர் உரறவிடம்ஆதலின் இரவ தம்முள் பரக இலவாய் விரையாடிை என்க.
10

2009. ‘அகில் புவன குழல் மாபத!

அணி இவழ எனல் ஆகும்
நகு மலர் நிவற மாவலக்
ககாம்புகள், நதிபதாறும்
துகில் புவர திவர நீரில்
பதாய்வன, துவற ஆடும்
முகில் இள முவலயாரின்
மூழ்குவ ல - காணாய்!
அகில் புவன குழல் மாபத! - அகிற் புரகயால் மணம் ஊட்டிப்
புலர்த்தப்சபற்றகூந்தரலயுரடய சபண்கண!; அணி இவழ எனல் ஆகும் -
அலங்காரமாகிய அணிகலன் என்று சொல்லும்படி சபாருந்திய; நகு மலர் - பூத்த
மலர்கள்; நிவற- நிரறந்த; மாவல- மலர்த் சதாகுதிரய உரடய; ககாம்புகள் ல -
பூங்சகாம்புகள் பல; துவற ஆடும் முகிழ் இள முவலயாரின் - நீர்த்துரறயில்
நீராடுகின்றஅரும்பிய இைமுரல உரடய மகளிர் கபால; நதிபதாறும் -
ஆற்றிடங்களில் எல்லாம்; துகில் புவர திவர நீரில் பதாய்வன - (சவண்) பட்டாரடரய
ஒத்த அரலகரை உரடய நீரில்படிந்து மூழ்குவைவற்ரற; காணாய் -
பூத்த மலர்த் சதாகுதியுரடய சகாம்புகள் அணி அணிந்த மகளிர் கபால உள்ைை.
இவற்ரறமாரலகள் என்றும் சபான் அணிகலன் என்றும் கூறல் கவிமரபு. “ககாங்கு
அலரும் சபாழில் மாலிருஞ்கொரலயின் சகான்ரறகள் கமல், தூங்கு சபான்
மாரலககைாடு உடைாய் நின்று தூங்குகின்கறன்”(திவ்ய. 594.) என்பது காண்க.
11

2010. ‘முற்றுறு முவக கிண்டி,

முரல்கில சில தும்பி,
வில் திரு நுதல் மாபத!
அம் மலர் விரி பகாங்கின்
சுற்று உறு மலர் ஏறித்
துயில்வன, சுடர் மின்னும்
 க ான் தகடு உறு நீலம்
புவரவன ல - காணாய்!
வில் திரு நுதல் மாபத! - வில்ரலப் கபான்ற அழகிய சநற்றிரய உரடய
சபண்கண!; சில தும்பி - சில வண்டுகள்; அம் மலர் விரி பகாங்கின் - அழகிய
மலர்கள்விரிந்துள்ை ககாங்க மரத்திைது; முற்றுறு முவக கிண்டி - முற்றிய
அரும்புகரைக் குரடந்து(கதன் உண்டு); முரல்கில - பாடாதைவாய்; சுற்று உறு மலர்
ஏறி - வட்டமாகப் சபாருந்திய மலரில் ஏறி; துயில்வன ல - உறங்குகின்றை பலவும்;
சுடர் மின்னும் - ஒளிவிட்டு விைங்குகின்ற; க ான் தகடு உறு- சபான் தகட்டில்
சபாருந்திய; நீலம் புவரவன- நீல மணிரய ஒத்துள்ைைவற்ரற; காணாய்-.

முற்றுறு முரக - மலரும் பருவத்தரும்பு. அதரைகய கதனீக்கள் குரடதல் இயல்பு.

ககாங்கமலர்சபான்னிறம் பரடத்தது. ககாங்க மலரில் உறங்கும் வண்டு சபான்னில்
பதித்த நீலமணிகபால் உள்ைது. 12

2011. ‘கூடிய நவற வாயில்

ககாண்டன, விழி ககாள்ளா
மூடிய களி மன்ன,
முடுகின கநறி காணா,
ஆடிய, சிவற மா வண்டு,
அந்தரின், இவச முன்னம்
ாடிய க வட கண்ணா
வருவன ல - காணாய்!
சிவற மா வண்டு- சிறகுகரை உரடய கரிய (ஆண்) வண்டு; கூடிய நவற
வாயில்ககாண்ட - மிக்க கதரை வாயிற் சகாண்டை வாய்; விழி ககாள்ளா -
(அம்மயக்கத்தால்) விழி திறந்து பார்க்க மாட்டாதரவயாய்; மூடிய களி மன்ன -
கண்ரண மூடிக்சகாள்ளுமாறு கபாரத சபாருந்த; முடுகின கநறி காணா - விரரந்து
(பறந்து)செல்லுதற்குரிய வழிரயக் காணமாட்டாதைவாய்; அந்தரின் -
குருடரரப்கபால; முன்னம்இவச ாடிய க வட கண்ணா வருவன ல- முன்ைால்
இரெபாடிச் செல்கின்ற சபண் வண்ரடக்கண்ணாகக் சகாண்டு வருவை பலவற்ரற;
காணாய்-.

குருடர் ஒலியின் மூலம் வழி அறிந்து கெறல் கபால, முன்ைால் சபண் வண்டுகள்
பாடும் ஒலிககட்டுத் கதன் குடித்து மயங்கிக் கண்திறவா ஆண் வண்டுகள் வழி அறிந்து
சென்றை வாதலின்‘சபரட கண்ணா’ என்றார். 13

2012. ‘கன்னியர் அணி பகாலம்

கற்று அறிகுநர் என்ன,
க ான் அணி நிற பவங்வக
பகாங்குகள், புகு கமன் பூ,
அன்ன கமன் நவடயாய்! நின்
அளக நல் நுதல் அப்பும்
 சின்ன கமன் மலர் மானச்
சிந்துவ ல - காணாய்!
அன்னம் கமன் நவடயாய்! - அன்ைப் பறரவ கபான்ற சமல்லிய நரடரய
உரடயவகை!; க ான் அணி நிற பவங்வக, பகாங்குகள் - சபான் கபான்ற அழகிய
நிறம்பரடத்த கவங்ரகமரமும் ககாங்க மரமும்; கன்னியர் அணிபகாலம் கற்று
அறிகுநர் என்ன - கன்னிப்சபண்கள் அணிகின்ற அழகுக் கரலரயக் கற்றுப்
பழகுபவர்கரைப் கபால; புது கமன் பூ - புதிய சமன்ரமயாை பூக்கரை; நின் அளக
நல் நுதல் அப்பும் - உன்னுரடய கூந்தகலாடு கூடிய நல்ல சநற்றியிகல அப்புகின்ற;
சின்னம் கமன் மலர்மான- விடு பூக்கைாகிய சமல்லியமலரர ஒப்ப; சிந்துவ ல-
சிதறுகின்ற பலவற்ரறயும்; காணாய் -.

ககாலம் செய்வாற் சநற்றியில் மலர் அப்புதல் வழக்கு.சின்ைம் - விடு பூ. (உதிரிப்

பூக்கள்.) ககாங்கு, கவங்ரக இரண்டும் சபான்னிறம் வாய்ந்த மலர்கரை உரடயரவ.
குழலில் கவங்ரகயும் ககாங்கும் அணிவர் என்பரத, “நின் குழல்
கவங்ரகயம்கபாசதாடு ககாங்கம் விராய்” என்பதனுள் (திருக்ககாரவயார்.
205)காண்க. 14
2013. ‘மணம் கிளர் மலர், வாச
மாருதம் வர வீச,
கணம் கிளர்தரு கண்ணம்,
கல்லிவடயன, கானத்து’
அணங்கினும் இனியாய்! உன்
அணி வட முவல முன்றில்
சுணங்கினம் அவவ மானத்
துறுவன - அவவ காணாய்!
அணங்கினும் இனியாய்! - சதய்வப் சபண்கரைக் காட்டிலும் இனியவகை; உன்
அணிவடமுவல முன்றில் கணங்கினம் அவவ மான - உன்னுரடய முத்துவடம்
அணிந்த முரலப் பரப்பில்உள்ை கதமல் திரரைப்கபால; வாச மாருதம் வர வீச -
வாெரைசபாருந்திய சதன்றற்காற்றுமிக வீெ; மணம் கிளர் மலர் - மைம் மிக்கு
விைங்கும் மலர்களின்; கணம்கிளர்தரு கண்ணம் - கூட்டமாக எழும்பிய மகரந்தப்
சபாடிகள்; கானத்து - காட்டில்; கல் இவடயன - பாரறகளின் இரடயில்
உள்ைைவாய்; துறுவன அவவ - சநருக்கமாகச் சிந்திக் கிடப்பைவற்ரற; காணாய் -.

மகரந்தப் சபாடிக்குத் கதமரல உவரம யாக்கிைார். முரலப்பரப்பில் கதமல்

கபாலப் பாரறப்பரப்பில் கண்ணம் சநருங்கிக் கிடப்பை என்று சகாள்க.
15

2014. ‘ “அடி இவண க ாவறகல்லா”

என்றுககால், அதர் எங்கும்,
இவட இவட மலர் சிந்தும்
இன மரம்? - இவவ காணாய்!
ககாடியிகனாடு இள வாசக்
 ககாம்புகள், குயிபல! உன்
துடி புவர இவட நாணித்
துவள்வன - அவவ காணாய்!
குயிபல! - குறில் கபான்ற குரல் உரடயாகை!; இனமரம் - கூட்டமாைமரங்கள்; ‘அடி
இவண க ாவறகல்லா’ என்று ககால் - (உன்) கால்கள் காட்டு வழியில்நடத்தரலப்
சபாறுக்கமாட்டா என்று கருதிப் கபாலும்; அதர் எங்கும் இவட இவட -
வழியிரடகளில் எல்லாம்; மலர்கரைச் சிதறும்; இவவ காணாய் -; ககாடியிகனாடு
இள வாசக் ககாம்புகள்- சகாடிககைாடு இரைய மலர் மணம் வீசும் பூங்சகாம்புகள்;
உன் துடி புவர இவட நாணி - உன்னுரடய துடிநடுரவ ஒத்தஇரடரயக் கண்டு
சவட்கம் உற்று; துவள்வன - ஒசிந்து அரெவை; அவவ காணாய் -.

சீரதயின் பாதங்கள் கல்லுறுத்தலிைால் தாங்கமாட்டா என்று மரங்கள் வழியிரட

மலர்சிந்துவதாகவும் - சீரதயின் இரட கண்டு நாணிக் சகாடிக் சகாம்பு
துவள்வதாகவும் கூறியதுதற்குறிப்கபற்றம். இரவயிரண்டும் இயல்பாகக் காட்டில்
நிகழும் நிகழ்ச்சிகைாம். சகாடி,பூங்சகாம்பு தனித்தனி இரடக்கு உவரமயாம். துடி -
உடுக்ரக. 16

2015. ‘வாள் புவர விழியாய்! உன்

மலர் அடி அணி மானத்
தாள் புவர தளிர் வவகும்
தவக ஞிமிறு - இவவ காணாய் -!
பகாள் புவர இருள் வாசக்
குழல் புவர மவழ - காணாய்!
பதாள் புவர இள பவயின்
கதாகுதிகள் -அவவ காணாய்!
வாள் புவர விழியாய்! - வாரை ஒத்த கண்கரை உரடயவகை!; உம் மலர் அடி
அணிமான - உன்னுரடய மர் கபான்ற பாதங்களில் அணிந்துள்ை அணிகலரை ஒப்ப;
தாள் புவரதளிர் வவகும் - உன் அடிரய ஒத்த தளிரிகல தங்கியுள்ை; தவக ஞிமிறு -
அழகுரடய வண்டுகைாகிய; இவவ காணாய் - ; பகாள் புவர இருள் வாசக் குழல் புவர
மவழ - சகாள்ளும்குற்றம் உரடய இருள் சகாண்டதும்வாெரை சபாருந்தியதுமாை
கூந்தரலப் கபால உள்ை மரழ கமகத்ரத; காணாய்-; பதாள் புவர இள பவயின்
கதாகுதிகள் அவவ - (உன்) கதாரை ஒத்த இைரமயாைமூங்கிலின் சதாகுதிகைாகிய
அவற்ரற; காணாய் -,

அடிகபான்ற தளிரில் அமர்ந்துள்ை வண்டுகள், மலர் கபான்ற அடியில் அணிந்த

அணிகலன்கபான்றைவாம். எல்லாவற்ரறயும் தன்னுள்கை சகாண்டு மரறக்கும்
தன்ரம உரடயது. ஆதலின், ‘ககாள்புரர இருள்’ என்றார். புரர - குற்றம். வாள் புரர
விழி, மலர் அடி - உவரமயணி. தாள் புரர தளிர், குழல் புரர மரழ, கதாள் புரர
கவய் - எதிர்நிரல யுவரமயணி. 17

2016. ‘பூ நவன சிவன துன்றி,

புள் இவட இவட ம்பி,
 நால் நிற நளிர் வல்லிக்
ககாடி நவவ இல ல்கி,
மான் இனம், மயில் மாவல,
குயில் இனம், வதி கானம் -
தீ நிகர் கதாழில் ஆவடத்
திவர க ாருவன - ாராய்!’
மான் இனம் - மான் கூட்டங்கள்; மயில் மாவல- மயில் வரிரெகள்; குயில் இனம் -
குயில் சதாகுதிகள்; வதி - ெஞ்ெரிக்கின்ற; கானம் - இந்தக் காடாைது; பூ நவன சிவன
துன்றி - பூவும் அரும்பும் உரடய கிரைகள்சநருங்கப்சபற்று; நால் நிற நளிர் வல்லிக்
ககாடி - பலவரக நிறமுள்ை குளிர்ந்தவல்லிசயன்னும் சகாடிகள்; நவவ இல ல்கி -
குற்றம் இல்லாதை நிரம்பப் சபற்று; தீ நிகர் - சநருப்ரப ஒத்த; கதாழில் - சித்திரத்
சதாழில் செய்யப் சபற்ற; ஆவடத் திவர - திரரச் சீரலரய; க ாருவன -
ஒத்திருப்பைவற்ரற; ாராய் -
பூங்சகாடி, பறரவ, பன்னிறக் சகாடிகள் நிரம்பியிருத்தலின் காடு வண்ண
கவரலப்பாடரமந்ததிரரச் சீரலரய ஒத்தது என்க. “வித்தகர் இயற்றிய விைங்கிய
ரகவிரைச், சித்திரச்செய்ரகப் படா அம் கபார்த்ததுகவ, ஒப்பத்கதான்றிய உவ
வைம்” (மணி. 3:167 -169) என்ற வரிகரை இதகைாடு ஒப்புகநாக்குக; ‘தீ’ என்பது புத்தி
என்னும் சபாருள்படும் வடசொல்லாகக்சகாண்டு கூறுவார் உைர். அது ‘நிகர்’ என்னும்
உவரமச் சொல்கலாடு ஏலாரம அறிக. சபரிதும்செந்றிறம் பரடத்த காைம் ‘தீ’
நிகர்ந்தது எைகல சபாருந்துவதாம். 18

இராமன் சித்திரகூட மரலரயச் சீரதக்குக் காட்டுதல்

2017. என்று, நல் மடவாபளாடு

இனிதினின் விவளயாடி,
க ான் திணி திரள் பதாளான்;
ப ாயினன் கநறி; ப ாதும்
கசன்றது குட ால்; ‘அத்
திரு மவல இது அன்பறா?’
என்றனன்; ‘விவன கவன்பறார்
பமவு இடம்’ எனபலாடும்,
க ான் திணி திரள் பதாளான் - சபான் அணிகள் சநருங்கியுள்ை திரண்ட
கதாளிரைஉரடயவைாகிய இராமன்; என்று - இவ்வாறு கூறி; நல் மடவாபனாடு -
நல்லசீரதகயாடு; இனிதினின் விவளயாடி - இனிரமயாக விரையாடி; கநறி
ப ாயினன் - காட்டு வழியில் சென்றான்; (அந் நிரலயில்) ப ாதும் - சூரியைம்;
குட ால்கசன்றது - கமற்குத் திரெரய அரடந்தது (மாரல கநரம் வந்தது); ‘விவன
கவன்பறார் பமவு இடம்’ - விரைகரை சவன்ற முனிவர்கள் தங்கியுள்ை இடமாகிய;
‘அத் திருமவல இதுஅன்பறா’ - அந்தச் சித்திரகூட மரல இதுவல்லவா; என்றனன் -
என்று (சீரதரயப் பார்த்துக்) கூறிைான்; எனபலாடும் - அப்படிக் கூறிக்சகாண்டிருந்த
அைவில்....
 ‘கபாது’ என்பது காலம் என்னும் சபாருள் உரடயது ஆயினும் இங்கக ‘குடபால்
சென்றது’ எைவருவதரை கநாக்கிக் காலக் கடவுைாகிய சூரியரைக் குறித்தாகக்
சகாள்க. மாரல கநரம் வரவும்சித்திரகூடமாரல கண்னுக்குத் கதான்றியது. அரதக்
கண்டு காட்டிக் கூறிக்சகாண்டிருந்தகபாது பரத்துவாெ முனி எதிர்ப்பட்டான் எை கமல்
முடியும். 19

பரத்துவாெ முனிவன் இராமரை எதிர்சகாள்ை வருதல்

2018. அருத்தியின் அகம் விம்மும்

அன்பினன், ‘கநடு நாளில்
திருத்திய விவன முற்றிற்று
இன்று’ எனல் கதரிகின்றான்,
ரத்துவன் எனும் நாமப்
ர முனி, ல பநாயின்
மருத்துவன் அவனயாவன,
வரவு எதிர்ககாள வந்தான்.
ரத்துவன் எனும் நாமப் ரமுனி - பரத்துவாென் என்னும் சபயரர உரடய
கமலாைமுனிவன்; அருத்தியின் அகம் விம்மும் அன்பினன் - மகிழ்ச்சியிைால்
மைம்பூரிக்கின்ற அன்புரடயவைாய்; ‘கநடு நாளில் திருத்திய விவன இன்று
முற்றிற்று’ எனல்கதரிகின்றான் - நீண்டநாைாக ஒழுங்குறச் செய்த தவம் இப்சபாழுது
பயரைத் தரும் நிரல அரடந்தது என்று நன்றாக ஆராய்ந்தறிகின்றவைாய்; ல
பநாயின் மருத்துவன் அவனயாவன - பிறவிப் பிணிக்கு மருத்துவைாக உள்ைவன்கபால
உள்ை இராமரை; வரவு எதிர் ககாள வந்தான் - வருரகரய வரகவற்க வந்தான்.

பரம் - கமல்; பரமுணி - கமலாை முனி; யாவரிைம் கமம்பட்ட முனிவன். ‘பவ

கநாயின்மருத்துவன்’ என்பதரை, ‘எருத்துக் சகாடி உரடயானும் பிரமனும்
இந்திரனும் மற்றும், ஒருத்தரும்இப்பிறவி சயன்னும் கநாய்க்கு மருந்து அறிவாரும்
இல்ரல, மருத்துவைாய் நின்ற மாமணி வண்ணாமறுபிறவி தவிரத், திருத்தி உன்
ககாயில் கரடபுகப் சபய்’ (திவ்ய. 457.) என்பரத ஒப்புகநாக்கி அறிக. இராமன்
தன்ரை அவதாரத்தால் மனிதைாக அறியினும் முனிவர்கள் அவரைப்பரம்சபாருைாக
உணர்தலின், ‘சநடுநாளில் திருத்திய விரை இன்று முற்றிற்று’ என்று பரத்துவாென்கூறி
மகிழ்ந்தாைாம். 20
பரத்துவாெ முனிவன் பண்பு நலன்

2019. குவடயினன்; நிமிர் பகாலன்;

குண்டிவகயினன்; மூரிச்
சவடயினன்; உரி மானின்
சருமன்; நல் மர நாரின்
உவடயினன்; மயிர் நாலும்
உருவினன்; கநறி ப ணும்
 நவடயினன்; மவற நாலும்
நடம் நவில்தரு நாவான்;
குவடயினன் - குரட உரடயவன்; நிமிர் பகாலன் - உயர்ந்த தண்டத்ரதஏந்தி
இருப்பவன்; குண்டிவகயினன் - கமண்டலம் உரடயவன்; மூரிச் சவடயினன் - மிகுந்த
ெரடமுடிரய உரடயவன்; உரிமானின் சருமன் - உரிக்கப்சபற்ற
மான்கதாரலப்கபார்த்திருப்பவன் ; நல் மர நாரின் உவடயினன் - அழகிய மரவுரி
ஆரடரய உரடவன் ; மயிர் நாலும் உருவினன் - மயிர் சதாங்குகின்ற வடிவத்ரத
உரடயவன்; கநறி ப ணும்நவடயினன் - நன்சைறிரயப் பாதுகாக்கும் ஒழுக்கத்ரத
உரடயவன்; மவற நாலும் உருவினன் - மயிர் சதாங்குகின்ற வடிவத்ரத உரடயவன்;
கநறி ப ணும் நவடயினன் - நன்சைறிரயப்பாதுகாக்கும் ஒழுக்கத்ரத உரடயவன்;
மவற நாலும் நடம் நவில்தரு நாவான் - நான்குகவதங்களும் எப்கபாதும் நடைம்
இடுகின்ற நாக்கிரை உரடயவன்.

பரத்துவாெ முனிவன் முந்நூறு வருஷ காலம் பிரமெரிய விரதம் பூண்டு வசித்தான்

என்று கவதங்கூறுதற்ககற்ப இங்ஙைம் கூறிைார். ‘நூகல கரகம் முக்ககால் மரணகய,
ஆயுங்காரல அந்தணர்க்குரிய’என்னும் சதால்காப்பியத்தின் படி (சதால். சபாருள்,
மரபு. 71) அந்தண முனிவைாகிய பரத்துவாெரை வருணித்தாராம். உடம்சபல்லாம்
மயிர் நிரறந்திருத்தரல ‘மயிர் நாலும் உருவிைன்’என்றார். கவதத்தில் நிரறந்த
பாண்டித்யமும், எப்கபாது எங்கக எரதக் ககட்டாலும்சொல்லத்தகும் ஆற்றலும்
உரடயான் என்பது கதான்ற, ‘மரறநாலும் நடம் நவில்தரு நாவான்’என்றார். 21

2020. கசந் தழல் புரி கசல்வன்;

திவசமுக முனி கசவ்பவ
தந்தன உயில் எல்லாம்
தன் உயிர் என நல்கும்
அந்தணன்; ‘உலகு ஏழும்
அவம’ எனின், அமபரசன்
உந்தியின் உதவாபம,
உதவிடு கதாழில் வல்லான்.
கசந்தழல் புரி கசல்வன்- செந்நிறமுள்ை முத்தீரய வைர்த்தரலகய
செல்வமாகஉரடயவன்; திவச முக முனி - பிரமகதவன்; கசவ்பவ தந்தன உயிர்
எல்லாம் - கநர்ரமயுறப் பரடத்த உயிர்கரை எல்லாம்; தன் உயிர் என நல்கும்
அந்தணன் - தன்உயிரரப் கபாலப் பாதுகாக்கின்ற அந்தணன்; ‘உலகு ஏழும் அவம’
எனின் - ஏழுலகங்கரையும் பரடக்க என்றாலும் ; அமபரசன் - கதவ கதவைாகிய
திருமால்; உந்தியின் உதவாபம - தைது திருநாபிக்கமலத்தின் மூலமாகப் பரடக்க
கவண்டாதபடி; உதவிடு - தைது ெங்கற்பத்தாகலகயபரடக்கும்; கதாழில் வல்லான் -
சதாழிலில் வல்லவன்.

பரத்துவாெ முனிவைது அருைாற்றலும் தவ ஆற்றலும் கூறியவாறு. எவ்வுயிர்க்கும்

செந்தண்ரமபூணுதகல அந்தணர் இயல் என்ற குறளிரைக் கம்பர் நிரைவுக்கூர்கிறார்.
22
 முனிவன், இராமன் வைம் வந்த காரணம் விைாவல்

2021. அம் முனி வரபலாடும்,

அழகனும், அலர் தூவி
மும் முவற கதாழுதான்; அம்
முதல்வனும், எதிர்புல்லி,
‘இம் முவற உருபவா நான்
காண்குவது?” என உள்ளம்
விம்மினன்; இழி கண்ணீர்
விழி வழி உக நின்றான்
அம் முனி வரபலாடும் - அத்தரகய பரத்துவாெ முனிவன் வந்த அைவில்; அழகனும் -
இராமனும்; அலர் தூவி - மலர்கரைத் தூவி; மும்முவற கதாழுதான் - மூன்று
முரறவணங்கிைான்; அம் முதல்வனும்- அந்தப் சபரிகயாைாகிய பரத்துவாெனும்;
எதிர்புல்லி - எதிகர தழுவி; இம்முவற உருபவா நான் காண்குவது என-
இப்படிப்பட்டகவடத்சதாடு கூடிய வடிவத்ரதகயா என் கண்ணால்
காணும்படியாைது என்று; உள்ளம் விம்மினன் - மைம் சபாருமிைைாய்; இழி கண்ணீர்
விழி வழி உக நின்றான் - கீழ்கநாக்கிஇறங்கும் கண்ணீர் கண்களின் வழிவந்து கீகழ
சிந்தும்படி நின்றான்.

அரெ குமாரனின் தவக் ககாலத்ரதக் கண்டாைாதலின் ‘இம்முரற உருகவா நான்

காண்பது’ என்றுஇரங்கிைான். 23

2022. ‘அகல் இடம் கநடிது ஆளும்

அவமதிவய; அது தீர,
புகல் இடம் எமது ஆகும்
புவரயிவட, இது நாளில்,
தகவு இல தவ பவடம்
தழுவிவன வருவான் என் -
இகல் அடு சிவல வீர! -
இவளயவகனாடும்?’ என்றான்.
‘இகல் அடு சிவல வீர! - பரகரய அழிக்கின்ற வில்ரல ஏந்திய
வீரைாகியஇராமகை!; அகல் இடம் கநடிது ஆளும் அவமதிவய- பரந்த இவ்வுலகம்
முழுரமயும் நீண்ட காலம்ஆைக்கூடிய தகுதிரய உரடயாய்; அது தீர - அத்தன்ரம
நீங்க; இது நாளில் - இப்கபாது; புகல் இடம் எமது ஆகும் புவர இவட - எம்கபான்ற
தவமுனிவர்கள் தங்கிவாழும் இடமாகிய குரககள் உள்ை வைத்திடத்து; தகவு இல
தவ பவடம் - உன் தன்ரமக்குப்சபாருந்தாத தவத்கதார் கவடத்ரத; இவளயவகனாடும்
- இலக்குவகைாடும்; தழுவிவன - கமற்சகாண்டவைாய்; வருவான் என்? ‘என்றான் -
வருவதற்கு என்ை காரணம்’ என்றுவிைவிைான்.

அரெ குமாரைாகிய இராமனுக்கு மரவுரியும் ெரடமுடியும் ஆகிய தவக்ககாலம்

சபாருந்தாது என்றுகருதி. ‘தகவு இல தவ கவடம்’ என்றார் என்பதாம். புரர - குரக.
முனிவர்கள் குரககளில் தங்கிவாழ்தல் பழக்கம். அரவ உள்ை இடம் காடு ஆகும்.
24

இராமன் பதில் உரரத்தலும் முனிவன் அது ககட்டு வருந்தலும்

2023. உற்று உள க ாருள் எல்லாம்

உணர்வுற உவரகசய்தான்;
நல் தவ முனி, ‘அந்பதா!
விதி தரு நவவ!’ என் ான்,
‘இற்றது கசயல் உண்படா
இனி?’ என, இடர் ககாண்டான்,
‘க ற்றிலள் தவம், அந்பதா!
க ரு நிலமகள்’ என்றான்.
உற்று உள க ாருள் எல்லாம் உணர்வுற உவர கசய்தான் - நடந்து முடிந்த
செய்திகள்எல்லாவற்ரறயும் நன்கு புரிந்துசகாள்ளும்படி முனிவனுக்கு இராமன்
பதில் கூறிைான் (அதுககட்ட); நல் தவ முனி- நல்ல தவசியாகிய பரத்துவாெனும்;
‘அந்பதா! விதிதரும் நவவ என் ான் - ஐயககா! விதி தந்த துன்பம்’ என்பாைாய்; ‘இனி
- இக்காலத்திலும்; இற்றது கசயல் உண்படா - இப்படிப்பட்ட செயல் நிகழுமா; ‘என -
என்று; இடர்ககாண்டான் - மிக்க துன்பம் சகாண்டு; ‘க ரு நிலமகள் - சபரிய
பூகதவியாைவள்; தவம் க ற்று இலள் அந்பதா! ‘என்றான் - உன்ரைப் சபறுதற்குத்
தவம் செய்து இருந்தும்உன்ைால் ஆைப்படுதற்கு அத்தவம் இல்லாதவள் ஆைாள்
ஐகயா!’ என்றான்.

‘விதி தரும் நரவ’ என்றது நடந்த நிகழ்ச்சிகளின் தவறு தெரதன். ரகககயி

மாட்டுஅன்று. விதியால் விரைந்தது என்றவாறாம். முன்ைர் ‘ரமந்த! விதியின்
பிரழ’ என்றுஇலக்குவனுக்கு இராமன் கூறியதரை (1734) இங்குக் கருதுக. அரசுக்
செல்வத்ரத நீத்துத் தவக்ககாலம் சகாண்டு வைம் புகுந்த இராமன் செயலில்
வியப்பிரைத்சதரிவித்தது ‘இற்றது செயல் உண்கடா’ என்பது. இராமன் வைம்
புகுந்ததால் உலகுக்கு ஏற்பட்டஇழப்ரபக் குறித்தது. ‘சபற்றிலள் தவம்
சபருநிலமகள்’ என்பது, ‘சபற்றிலள்’ என்பரத ஒரு சொல்லாகக் சகாண்டு ‘தவம்
செய்தாள் இல்ரல’ என்று உரரப்பினும் அரமயும். 25

2024. ‘ “ துப்பு உறழ் துவர் வாயின்

தூய் கமாழி மயிபலாடும்
அப்பு உறு கடல் ஞாலம்
ஆளுதி கடிது” என்னா,
ஒப்பு அறும் மகன் உன்வன,
“உயர் வனம் உற ஏகு” என்று,
எப் ரிசு உயிர் உய்ந்தான்
என் துவணயவன்? என்றான்.
 ‘என் துவணயவன் - என் நண்பைாகிய தயரதன்; ஒப்பு அறும் மகன் உன்வன-
உவரம சொல்ல முடியாத மகைாகிய உன்ரை; துப்பு உறழ் துவர் வாயின்
தூய்கமாழிமயிபலாடும் - பவைத்ரத ஒத்த செந்நிறமாை வாயிரை உரடய தூய
சமாழிகரைப் கபசும் மயிலரைய ொயரல உரடய சீரதகயாடும்; அப்பு உறு கடல்
ஞாலம் - நீர் சபாருந்திய கடலாற் சூழப்சபற்ற உலகத்ரத; கடிது ஆளுதி - விரரவாக
ஆள்வாயாக; என்னா - என்று கூறி; ‘உயர் வனம் உற ஏகு’ என்று - (உடகை) மரங்கள்
உயர்ந்துள்ை காட்டுக்குச் கெரச்செல்என்று கூறி; எப் ரிசு - எவ்வாறு; உயிர் உய்ந்தான் -
உயிருடன் வாழ்பவன்ஆைான்;’ என்றான்-.

நாரைகய பட்டாபிகஷகம் என்று கூறி, உடகை ‘கான் ஏகு’ என்றரத நிரைத்து

இவ்வாறுகூறப்பட்டது. இவ்வாறு உன்ரை வைம் அனுப்பிய பிறகும் தயரதைால்
எவ்வாறு உயிர் வாழமுடிந்தது? என்றாைாம் - தயரதன் இறந்த செய்தி இராமன்
அறியாததாதலின் பரத்துவாென் அதரை அறிந்திலன் ஆயினும் தன்துரணயவரைப்
பற்றிய பரத்துவாெைது அனுமாைம் சபாய்யாகாரம ‘எப் பரிசுஉயிர் உய்ந்தான்’
என்னும் கூற்றில் புலைாதல்காண்க. 26

முனிவைது ஆசிரமத்திற்கு இராமன் முதலிகயார் செல்லுதல்

2025. ‘அல்லலும் உள’ இன் ம்

அணுகலும் உள அன்பறா?
நல்லவும் உள; கசய்யும்
நவவகளும் உள; அந்பதா!
இல்வல ஒர் யன் நான்
இன்று இடர் உறும் இதின்’ என்னா,
புல்லினன், உடபன ககாண்டு
இனிது உவற புவர புக்கான்.
‘அல்லலும் உள இன் ம் அணுகலும் உள அன்பறா? - துன்பமும் இன்பமும்
வாழ்க்ரகயில் மாறி மாறி வந்து கெருதல் உண்டு அல்லவா?; நல்லவும் உள கசய்யும்
நவவகளும்உள; அந்பதா! - நாம்செய்யும் நல்விரைகளும் உள்ைை; தீவிரைகளும்
உள்ைை. ஐகயா!(அவற்றின் பயகை இன்ப துன்பங்கள்) ஆககவ; நான் இன்று இடர்
உறும் இதின் ஓர் யன்இல்வல - நான் இன்று துன்பப்படுகின்ற இதைால் ஒரு பயனும்
இல்ரல;’ என்னா - என்றுமுனிவன் கூறி; புல்லினன் - இராமரைத் தழுவியவைாய்;
உடபன ககாண்டு - கெரஅரழத்துக் சகாண்டு; இனிது உவற புவர புக்கான் - தான்
இனிதாகத் தங்கி யுள்ைதாகிய தவச்ொரலயிற் புகுந்தான்.

அவரவர் செய்யும் நல்விரை தீவிரைகளுக்ககற்ப விதிவழி இன்ப துன்பங்கள்

விரையும். ஆதலின், இராமா! நீ வைம் புகுந்தது கருதி நான் வருந்துவதில் பயன் ஏதும்
இல்ரல என்றுபரத்துவாென் கூறிைான். 27
முனிவன் விருந்கதாம்புதுல்

2026. புக்கு, உவறவிடம் நல்கி,

பூசவன முவற ப ணி,
 தக்கன கனி காயும்
தந்து, உவரதரும் அன் ால்
கதாக்க நல்முவற கூறி,
தூயவன் உயிர்ப ாலம்
மக்களின் அருள் உற்றான்;
வமந்தரும் மகிழ்வு உற்றார்.
புக்கு - தவச்ொரலயில் புகுந்து; உவறவிடம் நல்கி - அவர்கள் தங்குதற்குரிய
இடத்ரதத் தந்து உபெரித்து; தக்கன கனி காயும் தந்து - உண்ணத்தக்கைவாகிய காய்
கனிகரையும் சகாடுத்து; உவரதரும் அன் ால் -பாராட்டத்தகுந்த அன்கபாடு; கதாக்க
நல் முவற கூறி - கூடிய நல்ல உபொரவார்த்ரதகரைச் சொல்லி; தூயவன் - தயரதைது;
உயிர் ப ாலும் - உயிர்கபாலச் சிறந்த; மக்களின் - பிள்ரைகளினிடத்து; அருள் உற்றான்
- அருரைச்செய்தான்; வமந்தரும் மகிழ்வு உற்றார் - முனிவைது உபெரிப்பில்
இராமலக்குவர்களும் மகிழ்ச்சி அரடந்தார்கள்.
சீரத இராமனுள் அடங்கியவள் ஆதலின் ரமந்தர் என்றார். தூயவன்
பரத்துவாெனும்ஆம். 28 முனிவன் தன்னுடன் தங்கியிருக்குமாறு
இராமரை கவண்டுதல்

2027. வவகினர் கதிர் நாறும்

அளவவயின் மவறபயானும்,
‘உய்குகவம் இவபனாடு யாம்
உடன் உவறதலின்’ என் ான்,
கசய்தனன் இனிது எல்லாம்;
கசல்வவன முகம் முன்னா,
‘ககாய் குல மலர் மார் !
கூறுவது உளது’ என்றான்;
வவகினர் - (மூவரும்) தங்கிைர்; கதிர் நாறும் அளவவயின் - சூரியன்கதான்றும்
ரவகரறப் கபாதின்கண்; மவறபயானும் - பரத்துவாெ முனிவனும்; ‘இவபனாடுயாம்
உடன் உவறதலின் உய்குகவம்’ என் ான் - ‘இவ் இராமகைாடு யாம் கெரத்
தங்கப்சபறுதலின் நற்கதி சபறுகவாம்’ என்று கருதுபவைாய்; எல்லாம் இனிது
கசய்தனன் - இராமனுக்கு கவண்டுவ எல்லாம் இனிரமயாகச் செய்து; கசல்வவன
முகம் முன்னா - இராமரைமுகம் கநாக்கி; ‘ககாய் குல மலர் மார் ! - சகாய்த
கூட்டமாை மலர்கரை அணிந்தமார்பிரை உரடயாய்!; கூறுவது உளது’ -
(உன்னிடத்தில்) யான் கூற கவண்டுவது உைது; என்றான் -.

முன்னுதல் - கருதுதல் என்னும் சபாருள் சபறும். இங்க ‘கநாக்கி’ என்றதாம்.

29
கலிநிரலத்துரற
2028. ‘நிவறயும், நீர், மலர், கநடுங் கனி,
கிழங்கு, காய் கிடந்த’
குவறயும் தீயவவ; தூயவவ
குவறவு இல; எம்பமாடு
உவறயும் இவ் வழி, ஒருங்கினில்
உயர் தவம் முயல்வார்க்கு
இவறயும், ஈது அலாது இனியது ஓர்
இடம் அரிது; இன்னும்,
‘நிவறயும் நீர் - நீர் நிரம்பியுள்ைது; மலர், கநடுங்களி, கிழங்கு, காய் கிடந்த -
பூக்களும், சபரும்பழங்களும், கிழங்குகளும், காய்களும் உள்ைை; தீயவவ குவறயும் -
தீவிரைகளும் கபாய்விடும்; தூயவவ குவறவு இல - நற் செயல்களுக்குயாசதாரு
குரறவும் இல்ரல; இவ் வழி - இவ்விடத்தில்; எம்கமாடு உவறயும் - எம்கமாடு
நீங்களும் வசியுங்கள்; ஒருங்கினில் உயர்தவம் முயல்வார்க்கு - மை ஒருரமயால் மிக
உயர்ந்த தவத்ரதச் செய்கிறவர்களுக்கு; இவறயும் - தங்குதற்கு இடம்; ஈது அலாது
இனியது ஓர் இடம் அரிது’ - இது வல்லாமல் இனிரமயாை கவறு ஓர் இடம்
கிரடத்தல்அரிதாகும்; இன்னும் - கமலும்....
தவம் செய்வார்க்கு உணவு வரககள், மலர், நீர் முதலியை
நிரம்பியிருத்தல்,தீச்செயல்களுக்கு இடமின்ரம, நற்செயல் விரைதல், மை
ஒருரமக்கு கவண்டிய அரமதிச் சூழல்இத்தரையும் கூடியிருத்தலின் இது மிகச்
சிறந்த இடம் என்றான் முனிவன். இறுத்தல் - தங்குதல்; இரண - தங்கும் இடம்.
30

2029. ‘கங்வகயாகளாடு கரியவள்,

நாமகள், கலந்த
சங்கம் ஆதலின், பிரியகலன்;
தாமவரச் கசங்கண்
அம் கண் நாயக! அயனுக்கும்,
அரும் க றல் தீர்த்தம்;
எங்கள் ப ாலியர் தரத்தது அன்று;
இருத்திர் ஈண்டு’ என்றான்.
‘கங்வகயாகளாடு - கங்கா நதியுடகை; கரியவள் - யமுரையும்; நாமகள்- ெரஸ்வதி
நதியும்; கலந்த - கூடிய; சங்கம் - கூடல் (பிரயாரக); ஆதலின் - ஆரகயால்;
பிரியகலன் - இரத விட்டு நீங்காமல் இருக்கின்கறன்; தாமவரச் கசங்கண் அம் கண்
நாயக! - தாமரர கபாலும் சிவந்த கண்கரைப் சபற்றுள்ை அருளுரடயஇராமகை;
அயனுக்கும் - பிரம கதவனுக்கும்; அரும் க றல் தீர்த்தம் - கிரடத்தற்கரிய (புண்ணிய)
தீர்த்தமாகும்; எங்கள் ப ாலியர் தரத்தது அன்று - எம்கபான்ற முனிவர்கைது
தன்ரமயில் அடங்குவது அன்று இதன் சபருரம; ஈண்டு இருத்திர்’ - இங்கககய
நீங்களும் இருப்பீர்கைாக;’ என்றான் -.
 கங்ரகயும் யமுரையும் கட்புலனுக்கு எட்டாமல் ெரசுவதி நதியும் கூடிய திரிகவணி
ெங்கமம் என்னும் பிரயாரக விகெட தீர்த்தமாகும். தீர்த்த மகிரம கூறிஇராமரைத்
தங்க கவண்டிைான்.
இராமன் அங்குத் தங்க இயலாரம கூறுதல்

2030. பூண்ட மா தவன், அம் கமாழி

விரும்பினன் புகல,
‘நீண்டது அன்று இது நிவற புனல்
நாட்டுக்கு’ கநடு நாள்,
மாண்ட சிந்வதய! இவ் வழி
வவகுகவன் என்றால்,
ஈண்ட யாவரும் கநருங்குவர்‘
என்றனன் இராமன்.
பூண்ட மாதவன் - கமற்சகாண்ட தவத்ரத உரடய பரத்து வாென்; அம்கமாழி -
கமற் சொல்லிய வார்த்ரதகரை; விரும்பினன் புகல - அன்சபாடு கூற; இராமன்-;
கநடுநாள் மாண்ட சிந்வதய! - நீண்ட நாைாகத் தவத்தின் கமற்சென்ற’ சபருரம
சபற்றமைத்திரை உரடய முனிவ!; இது - இந்த இடம்; நிவற புனல் நாட்டுக்கு -
நிரறந்த நீர்வைம் உரடய எைது ககாெல நாட்டுக்கு; நீண்டது அன்று -
சநடுந்சதாரலவில் உள்ைது அன்று; இவ் வழி - இவ் விடத்தில்; வவகுகவன்
என்றால் - தங்கியிருப்கபைாயின்; யாவரும் - ககாெல நாட்டு மக்கள் யாவரும்; ஈண்ட -
விரரவாக; கநருங்குவர் - என்ரை வந்து அரடந்துவிடுவார்கள்;’ என்றனன் -.

நாட்டுக்கு மிக அருகில் தங்கிைால் நாட்டு மக்கள் அடிக்கடி வருவர்; ஆதலின் அது
தன்தவத்திற்கும் இரடயூறாகும்; முனிவர்களின் கடரமகளுக்கும் இரடயூறாகும்
என்று புலப்படுத்திமறுத்தான் இராமன். 32
முனிவன் கூறிய அறிவுரர

2031. ‘ஆவது உள்ளபத; ஐய! பகள்;

ஐ - இரண்டு அவமந்த
காவதப் க ாழிற்கு அப் புறம்
கழிந்தபின், காண்டி;
பமவு காதலின் வவகுதிர் -
விண்ணினும் இனிதால்;
பதவர் வககதாழும் சித்திர
கூடம் என்று உளபத.’
‘ஐய! - இராமகை!; பகள் - ககட்பாயாக; ஆவது உள்ளபத - நீ சொல்லியது
உண்ரமகய ஆகும்; ஐ இரண்டு அவமந்த காவதப் க ாழிற்கு? - பத்துக் காததூரம்
உள்ை இச் கொரலக்கு; அப்புறம் கழிந்தபின் - அப்பால் சென்ற பிறகு; பதவர்
வககதாழும் சித்திர கூடம் என்று உளது - கதவர்களும் வணங்கக்கூடிய சித்திர
கூடம்என்று சபயர் சபற்ற மரல உள்ைது; விண்ணினும் இனிது - கதவர் உலகத்தினும்
இனிரமயாைது; பமவு காதலின் வவகுதிர் - சபாருந்திய அன்கபாடு அவ்விடத்தில்
தங்கியிருப்பீர்.’
இராமன் கூறியது உண்ரமகய என்பரத ‘ஆவது உள்ைகத’ என்று கூறி முனிவன்
ஏற்றுக் சகாண்டான்.அதைால், கமலும் வற்புறுத்தவில்ரல. ‘ஏ’ இரண்டும் கதற்றம்.
33 முனிவன் பால் விரடசபற்று மூவரும் யமுரைக்கரர கெர்தல்
2032. என்று காதலின் ஏயினன்
அடி கதாழுது ஏத்தி,
ககான்வற பவய்ங் குழல்
பகாவலர் முல்வல, அம் குடுமி
கசன்று கசங் கதிர்ச்
கசல்வனும் நடு உற, சிறு மான்
கன்று நீர் நுகர்
காளிந்தீ எனும் நதி கண்டார்.
என்று காதலின் ஏயினன் - என்று கூறி அன்கபாடு (அவர்கரை வழியனுப்பிை
முனிவைரடய; அடி கதாழுது ஏத்தி - திருவடிகரை வணங்கித் துதித்து; (மூவரும்
வழிக் சகாண்டு); ககான்வற பவய்ங் குழல் பகாவலர் முல்வல - சகான்ரற; மூங்கில்
ஆகியவற்றால் ஆகிய குழரல உரடய இரடயர்கைது முல்ரல நிலத்ரதயும்; அம்
குடுமி - அழகிய மரலச் சிகரத்ரதயும்; கசன்று - கடந்து கபாய்; கசங்கதிர்ச்
கசல்வனும் நடு உற - செந்நிறமாைகதிர்கரை உரடய சூரியனும் உச்சிரய அரடய
(நண்பகற் கபாதில்); சிறுமான் கன்று - சிறிய மான்குட்டி; நீர் நுகர் - தண்ணீர்
அருந்துகின்ற; காளிந்தி எனும் நதிகண்டார் - யமுரை என்னும் நதியிரைக்
கண்டார்கள்.
‘அம் குடுமி சென்று செங்கதிர்ச் செல்வனும் நடுஉற’ என்பதரை, சூரியனும்
அழகிய உச்சிநடுரவச் சென்று அரடய எைப்சபாருள் உரரத்தலும் ஒன்று. ககாவலர்
சகான்ரற, மூங்கில்முதலியவற்றால் குழல் செய்து ஊதுவர். நீண்ட சகான்ரறப்
பழத்ரதத் துருவித் துரையிட்டுக் குழல்செய்தல் வழக்கமாம். காளிந்தி - யமுரையின்
மறுசபயர், கருரம நிறம் உரடயது என்பதாம். 34

யமுரையில் மூவரும் நீராடி உணவு அருந்தல்

2033. ஆறு கண்டனர்; அகம் மகிழ்ந்து

இவறஞ்சினர்; அறிந்து,
நீறு பதாய் மணி பமனியர்
கநடும் புனல் டிந்தார்;
ஊறும் கமன் கனி கிழங்கிபனாடு
உண்டு, நீர் உண்டார்;
‘ஏறி ஏகுவது எங்ஙனம்?’
என்றலும், இவளபயான்,
 நீறு பதாய் மணிபமனியர் - வழி நடந்ததால் புழுதி படிந்த அழகிய
உடம்பிரைஉரடயவர்; ஆறு கண்டனர் - யமுரை யாற்ரறக் கண்டு; அகம் மகிழ்ந்து -
மை மகிழ்ச்சி அரடந்து; இவறஞ்சினர் - வணங்கி; அறிந்து - செய்ய கவண்டிய கடன்
முரறகரை உணர்ந்து; கநடும்புனல் டிந்தார்- மிக்க நீரிகல மூழ்கி எழுந்து;
கிழங்கிபனாடு ஊறு கமன்களி உண்டு - கிழங்குடகைசுரவ மிகுதியுள்ை சமல்லிய
பழங்கரையும் உண்டு; நீர் உண்டார் - தண்ணீர் பருகிைர்; ‘ஏறி ஏகுவது எங்ஙனம்’
என்றலும் - ‘யாற்ரறக் கடந்து அக்கரர செல்வது எவ்வாறு?’ என்று இராமன்
கூறுதலும்; இவளபயான் - இலக்குவன்

யமுரை யாற்றில் நண்பகல் நீர்மூழ்கி வழிபாடு செய்து உணவு சகாண்டு நீர்

உண்டவர்யாற்ரறக் கடந்து அக்கரர செல்வது எவ்வாறு என்று சிந்தித்த அைவில்
இலக்குவன் பின்வருமாறுசெய்தான் எை அடுத்த பாட்டில் முடியும்.
35

இலக்குவன் சதப்பம் அரமத்து இருவரரயும் அக்கரர கெர்த்தல்

2034. வாங்கு பவய்ங் கவழ துணித்தனன்;

மாவணயின் ககாடியால்,
ஓங்கு கதப் ம் ஒன்று அவமத்து,
அதன் உம் ரின், உலம்ப ால்
வீங்கு பதாள் அண்ணல்
பதவிபயாடு இனிது வீற்றிருப் ,
நீங்கினான், அந்த கநடு நதி,
இரு வகயால் நீந்தி,.
(இரைகயான்) வாங்கு பவய்ங்கவழ துணித்தனன் - வரையும் தன்ரமயுள்ை
மூங்கிற்கழிகரை சவட்டி; மாவணயின் ககாடியால் - மாரைக் சகாடிகரைக்
சகாண்டு; ஒங்குகதப் ம் ஒன்று அவமத்து - உயர்ந்த சதப்பம் ஒன்ரறக் கட்டி; அதன்
உம் ரில் - அதன்கமல்; உலம் ப ால் வீங்க பதாள் அண்ணல் - திரண்டு உருண்ட
கல்ரலப் கபாலப் பருத்த கதாள்கரை உரடய இராமன்; பதவிகயாடு இனிது
வீற்றிருப் - சீதாபிராட்டியுடகைஇனிரமயாகத் தங்கியிருப்ப; அந்த கநடு நதி -
அந்தப் சபரிய யமுரை நதிரய; இருவகயால் நீந்தி - தன் இரு ரகயாலும் நீந்தி;
நீங்கினான் - கடந்தான்.
சதப்பத்ரதத் தள்ை கவண்டும் ஆதலின் இலக்குவன் அது செய்தான் என்பார்
நீந்திக்கடந்தான் என்றார். 36

2035. ஆவல ாய் வயல் அபயாத்தியர்

ஆண்தவகக்கு இவளயான்
மாவல மால் வவரத் பதாள்
எனும் மந்தரம் திரிய,
காவல பவவலவயக் கடந்தது,
கழிந்த நீர் கடிதின்;
 பமவல பவவலயில் ாய்ந்தது,
மீண்ட நீர் கவள்ளம்.
ஆவல ாய் வயல் - கரும்பாரலயிலிருந்து கருப்பஞ்ொறு பாய்கின்ற வயல்கரை
உரடய; அபயாத்தியர் ஆண்தவகக்கு இவளயான் - அகயாத்திநகரத்தில் உள்ைார்க்கு
ஆண்களிற்சிறந்தவைாகிய இராமனுக்குத் தம்பியாய இலக்குவன்; மாவல மால்வவரத்
பதாள் எனும் மந்தரம் திரிய - மாரல அணிந்த சபரிய மரல கபான்ற கதாைாகிய
மந்தரமரலயாைது மாறி மாறிநீரரத்தள்ை; கழிந்த நீர் - ரகயால் தள்ைப்பட்ட
நீராைது; காவல பவவலவயக்கடிதின் கடந்தது - சூரியன் உதிக்கும் காரலக் கடலாகிய
கீழ்க்கடரல விரரவாகக் கடந்து அப்பால் சென்றது; மீண்ட நீர் கவள்ளம் -
சதப்பத்தால் மீண்டுசென்ற நீர்ப்சபருக்கு; கடிதின் பமவல பவவலயின் ாய்ந்தது -
விரரவாக கமற்குத் திரெயில் உள்ை கடலிற்பாய்ந்து சென்றது.

ரகயால் தள்ளிய நீர் கீழ்க்கடரலக் கடக்க, சதப்பத்தால் விடுபட்ட நீர் கமற்

கடரலஅரடந்தது என்றவாறாம். ‘கடிதின்’ என்பதரை இரண்டுக்கும் கூட்டுக.
37
பின்ைர் ஒரு பாரல நிலத்ரத அரடதல்

2036. அவனயர், அப் புனல் ஏறினர்;

அக்கவர அவணந்தார்;
புவனயும் வற்கவலப் க ாற்பினர்
கநடு கநறி ப ானார்;
சிவனயும் மூலமும் முகடும்
கவந்து, இரு நிலம் தீய்ந்து,
நிவனயும் கநஞ்சமும் சுடுவது ஓர்
கநடுஞ் சுரம் பநர்ந்தார்.
புவனயும் வற்கவலப் க ாற்பினர் - அணிந்து. சகாண்டுள்ை மரவுரியாலாகிய
அழகியஆரடயுரடய அவர்கள்; அவனயர் - அப்படிப்பட்டவர்கைாய்; ஆப்புனல்
ஏறினர் - அந்த யமுரை நீரரக் கடந்தார்; அக்கவர அவணந்தார் -
எதிர்க்கரரரயச்சென்றரடந்தார்கள்; கநடு கநறி ப ானார் - நீண்ட வழிரயக் கடந்து
சென்று; சிவனயும் மூலமும் முகடும் கவந்து - கிரைகளும் கவறும், உச்சியும் தீய்ந்து;
இரு நிலம்தீய்ந்து - சபரிய நிலம் கருகி; நிவனயும் கநஞ்சமும் சுடுவது ஓர் கநடுஞ் சுரம் -
நிரைக்கின்ற மைமும் சுடுவதாகிய ஒரு சபரிய பாரல நிலத்ரத; பதர்ந்தார் -
அரடந்தார்கள். ‘வற்கரலப் சபாற்பிைர் அரையர்’ - எைக் கூட்டினும் அரமயும்.
மூலம் என்பது கிழங்கு, அது கவரின்கண் உள்ைது; ஆதலின் கவர் எை
உரரக்கப்பட்டது. முகடு - மரத்திைது உச்சி, பூ, தளிர், காய், கனி இரவ உள்ை பகுதி
யாம். 38

இராமன் நிரைவால் பாரல மாறிக் குளிர்தல்

2037. ‘நீங்கல் ஆற்றலள் சனகி’ என்று,

அண்ணலும் நிவனந்தான்;
 ஓங்க கவய்யவன், உடு தி
எனக் கதிர் உகுத்தான்;
தாங்கு கவங் கடத்து உலவவகள்
தவழ ககாண்டு தவழத்த
ாங்கு கவங் கனல்; ங்கய
வனங்களாய்ப் ரந்த;
அண்ணலும் - இராமனும்; ‘சனகி - சீரத; நீங்கல் - இந்தக் காட்ரடக் கடத்தற்கு;
ஆற்றலள்’ - வல்லரம உரடயவைல்லள்; என்று-; நிவனந்தான் - (நிரைந்த
அைவிகலகய); ஓங்கு கவய்யவன் - சவப்பத்தால் உயர்ந்தசூரியன்; உடு தி என -
விண்மீன்களுக்குத் தரலவைாை ெந்திரகை என்னும்படி; கதிர்உகுத்தான் - தன்
ஒளிரயத் தண்ரமயாகச் சிந்திைான்; கவம் தாங்கு கடந்து - சவம்ரமரயத்
தாங்கியுள்ை காட்டில்; உலவவகள் - காய்ந்து கபாை மரங்கள்; தவழ ககாண்டு
தவழத்து - தரழ உரடயவாய்த் தரழத்தை; கவங்கனல் ாங்கு - சகாடியசநருப்புப்
கபான்ற பக்கங்கள் எல்லாம்; ங்கய வனங்களாய்ப் ரந்த - தாமரரக்காடாகப்
பரவிை.

பிராட்டியின் சமன்ரம கருதியும் பாரலயின் சவம்ரம கருதியும் இராமன்

நிரைத்தாைாக, பாரல கொரலயாக மாறியது என்றார். இது முன்ைர்த் தாடரக
வரதப்படலத்துக் ககாசிக முனிவன்இராமலக்குவர்கள் பாரல சவம்ரமரயத்
தாங்கும் சபாருட்டு இரு மந்திரங்கரை அவர்களுக்கு உபகதசித்தான் என்று
கூறவாலும், நிரைத்த அைவில் அங்கும் ‘சகாழுங்கைல் எரியும் சவஞ்சுரம்,சதள்ளு
தண் புைலிரடச் கெறல் ஒத்தது’ (357.) என்று கூறலானும்அறிக. 39

2038. வறுத்து வித்திய அவனயன

வல் அயில் ரல்கள்,
றித்து வித்திய மலர் எனக்
குளிர்ந்தன; வசந்த;
இறுத்து எறிந்தன வல்லிகள்
இளந் தளிர் ஈன்ற;
கறுத்த வாள் அரவு எயிற்றினூடு
அமுது உகக் களித்த;
வறுத்த வித்திய அவனயன வல் அயில் ரல்கள் - சநருப்பில் வறுத்து
விரதக்கப்பட்டை கபான்ற சகாடிய கூர்ரமயாை பரற்கற்கள்; றித்து வித்திய மலர்
எனக்குளிர்ந்தன - பிடுங்கி விரதத்த மலர்கரைப் கபாலக் குளிர்ச்சி அரடந்தை;
வசந்த- ஈரம் உரடயவாயிை; இறுத்து எறிந்தன வல்லிகள் - ஓடிக்கப்பட்டு
எறியப்பட்ட சகாடிகள்; இளந் தளிர் ஈன்ற - இைரமயாை தளிரரத் தந்தை; கறுத்த
வாள் அரவு - சீறிய சகாடிய பாம்பு; எயிற்றினூடு அமுது உகக் களித்த - பற்களின்
இரடகய இருந்துஅமுதம் சிந்தச் சீற்றம் நீங்கி மகிழ்ச்சி அரடந்தை.

பரற்கற்கள் மலராக, காய்ந்த சகாடிகள் தளிர் ஈை, பாம்பு நஞ்சு தராமல் அழுதம்
சித்தஇவ்வாறு பாரல மாறியது என்பதாம். 40
2039. குழுமி பமகங்கள் குமுறின,
குளிர் துளி ககாணர்ந்த;
முழு வில் பவடரும், முனிவரின்
முனிகிலர், உயிவர;
தழுவி நின்றன, சி இல,
வக இல், தணிந்த,
உழுவவயின் முவல மான் இளங்
கன்றுகள் உண்ட;
பமகங்கள் குழுமிக் குமுறின - கமகங்கள் கூட்டமாய் வந்து ெப்தமிட்டு; குளிர்துளி
ககாணர்ந்த - குளிர்ந்த மரழத்துளிரய மண்ணுக்குக் சகாண்டு தந்தை;
முழுவில்பவடரும் - இலக்கணத்தால் நிரம்பிய வில்ரல உரடய கவடர்களும்;
முனிவரின் உயிவரமுனிகிலர் - தவத்கதார்களின் உயிரரக் ககாபித்துத் தீங்கு
செய்தாரில்ரல; மான்இளங் கன்றுகள் - மானின் இரைய குட்டிகள்; தழுவி நின்றன.
சி இல, வக இல தணிந்தஉழுவவயின் முவல- தம்ரமத் தழுவி நின்றவைாகிய
பசியும் பரகயும் இல்லாது தணிந்த புலிகளின்முரலரய; உண்ட - உண்டை.

பரக நீங்கி உயிரிைங்கள் நட்பாயிை என்பதாம். 41

2040. கல் அவளக் கிடந்து அகடு கவந்து

அயர்கின்ற கதழ் ாம்பு,
அல்லல் உற்றில, அவல புனல்
கிடந்தன அவனய;
வல்வல உற்ற பவய், புற்கறாடும்
எரிவன, மணி வாழ்
புல் எயிற்று இளங் கன்னியர்
பதாள் எனப் க ாலிந்த;
கல் அவளக்கிடந்து - மரலக்குரகயிகல தங்கி; அகடு கவந்து - வயிறுதீய்ந்து;
அயர்கின்ற - கொர்கின்ற; கதழ் ாம்பு - சீற்றம் உரடய பாம்பு; அல்லல் உற்றில -
(இப்சபாழுது) துன்பம் அரடய வில்ரல; அவல புனல் கிடந்தன அவனய- அரல
வீசும் தண்ணீரில் கிடப்பரதப் கபால உள்ைை வாயிை; வல்வல உற்ற பவய் -
சபருங்காட்டில் முரைத்த மூங்கில்; புற்கறாடும் எரிவன - தாம் இருந்த
புற்கறாடும்எரிந்து கபாயிை (இப்கபாது); மணி வாழ் புல் எயிற்று இளம் கன்னியர் -
முத்துமணி வாழ்கின்ற சிறிய பற்கரை உரடய கவட்டுவப் சபண்களின்; பதாள் எனப்
க ாலிந்த - கதாள்கரைப் கபாலச் செழிப்புரடய வாயிை.

வல்ரல - காடு . மணி என்பது இங்கு முத்து. முத்துப் கபால் தங்கியுள்ை பற்கரை
உரடய எைஉரரக்க. 42

2041. டர்ந்து எழுந்த புல்,

சு நிறக் கம் ளம் ரப்பிக்
கிடந்த ப ான்றன; பககயம்
 பதாவககள் கிளர,
மடந்வதமார் என, நாடகம்
வயின்பதாறும் நவின்ற;
கதாடர்ந்து ாணரின் ாங்கு இவச
முரன்றன தும்பி;
டர்ந்து எழுந்த புல் - தரரமீது பரவித் கதான்றிய புற்கள், சுநிறக்கம் ளம் ரப்பிக்
கிடந்த ப ான்றன - பச்ரெ நிறக் கம்பைம் ஒன்ரற விரித்துப்கபாட்டாற் கபால
இருந்தை; பககயம் - மயில்கள்; பதாவககள் கிளர - பீலிகல்அரெய; மடந்வதமார் என -
சபண்கரைப் கபால; வயின் கதாறும் - பக்கங்களில்எல்லாம்; நாடகம் நவின்ற -
நடைம் பழகிை; தும்பி - வண்டுகள்; கதாடர்ந்து - (மயிலின் நடைத்ரதத்) சதாடர்ந்து;
ாணரின் - இரெப் பாணர்கரைப் கபால; ாங்கு இவச முரன்றன - இதமாை
இரெரய ஒலித்தை.
பச்ரெக் கம்பைம் பரப்பிைதுகபால் புற்கள் படந்துள்ைை. மயில் நடைம் ஆட,
வண்டுஇரெபாட வழி இனிதாயிற்று என்பதாம். 43 2042. காலம் இன்றியும்
கனிந்தன
கனி; கநடுங் கந்தம்,
மூலம் இன்றியும் முகிழ்த்தன,
நிலன் உற முழுதும்;
பகால மங்வகயர் ஒத்தன,
ககாம் ர்கள்; - இன் ச்
சீலம் அன்றியும், கசய் தவம்
பவறும் ஒன்று உளபதா?
கனி - பழங்கள்; காலம் இன்றியும் - தாம் பழுக்க கவண்டிய காலம் இல்லாத
கபாதும்; கனிந்தன - பழுத்தை; கநடுங் கந்தம் - சபரிய கிழங்குகள்; மூலம் இன்றியும் -
தாம் கதான்றுதற்குரிய கவர் இல்லாமலும்; நிலன் உற முழுதும்முகிழ்த்தன - மண்ணில்
சபாருந்த ழுமுதும் கதான்றிை; ககாம் ர்கள் - பூங்சகாம்புகள்; பகால மங்வகயர்
ஒத்தன - அழகுரடய சபண்கரை ஒத்தரவயாய்ப் பூத்துவிைங்கிை; இன் ச் சீலம்
அன்றியும் கசய்தவம் பவறும் ஒன்று உளபதா? - இன்பத்ரதத் தருதற்குரிய
நல்ஒழுக்ககம அல்லாமல் செய்யக் கூடிய தவம் கவறு ஒன்றும் இருக்கின்றதா?

மாரல சவம்ரம மாறியதற்குக் காரணம் இராமலக்குவர்கைது சீலகம அன்றி

கவறில்ரல.நல்சலாழுக்கம் உரடயார்க்கு எல்லாம் வாய்க்கும் என்பது கருத்து.
44

2043. எயினர் தங்கு இடம் இருடிகள்

இருப்பிடம் ஏய்ந்த;
வயின் வயின்கதாறும், மணி நிறக்
பகா ங்கள் மலர்ந்த;
யில் மரம்கதாறும், ரிந்தன
ப வடவயப் யிலும்
 குயில் இரங்கின; குருந்தம் நின்று
அரும்பின முருந்தம்.
எயினர் தங்கு இடம் - கவடர்கள் தங்கும் குறிச்சிகள்; இருடிகள் இருப்பிடம்ஏய்ந்த -
தவமுனிவர்கைது தவச்ொரலரயப் கபால ஆயிை; வயின் வயின்கதாறும் - பக்க
இடங்களில் எல்லாம்; மணி நிறக் பகா ங்கள் மலர்ந்த - செம்மணி கபான்றநிறமுரடய
இந்திர ககாபப் பூச்சிகள் கதான்றிை; யில் மரம் கதாறும் - சநருங்கியுள்ைமரங்களில்
எல்லாம்; ரிந்தன ப வடவயப் யிலும் - தம்ரமப் பிரிந்து
இரங்கிைவாயசபண்குயில்கரை அரழக்கின்ற; குயில் - ஆண்குயில்கள்; இரங்கின -
இரங்கிக்கூவிை; குருந்தம் - குருந்த மரங்கள்; முருந்தம் - மயிலிறகின் அடிகபால;
நின்று அரும்பின - அரும்புகரைத்தந்தை.

முருந்து - மயிலிறகின் அடி. அது குருந்த மரத்து அரும்புக்கு உவரம. பயிரும்

என்றிருத்தல் சிறப்பு; ெங்க நூல்களில் இதுகவ சொல். 45

2044. ந்த ஞாட்புறு ாசவற,

க ாருள்வயின், ருவம்
தந்த பகள்வவர உயிர் உறத்
தழுவினர், பிரிந்த
கந்த ஓதியர் சிந்வதயின்
ககாதிப் து -அக் கழபலார்
வந்த ப ாது, அவர் மனம் எனக்
குளிர்ந்தது - அவ் வனபம!
அவ்வனம் - அந்தக் காடு; ந்த ஞாட்பு உறு - பிணிப்புரடய கபார்க்கைத்தில்
சபாருந்திய; ாசவற - பாெரறக் கண்ணும்; க ாருள் வயின் - சபாருரைத் கதடும்
இடத்தும்; ருவம் தந்த - பிரிந்து சென்று ‘இன்ை காலத்தில்வருகவன்’ என்று காலம்
குறித்துச் சென்ற; பகள்வவர - தம் கணவரர; உயிர் உறத்தழுவினர் பிரிந்த - முன்பு
உயிர் சபாருந்தத் தழுவியவராய்ப் பிரிந்து இருக்கின்ற; கந்த ஓதியர் - மணம் வீசும்
கூந்தரல உரடய மகளிர்; சிந்வதயின் - மைம்கபாலக்; ககாதிப் து - சகாதிக்கும்
தன்ரம வாய்ந்தது; (இப்கபாது) அக் கழபலார் வந்த ப ாது- அந்த வீரக் கழரல
அணிந்த (பிரிந்து சென்ற) காதலர் மீண்டு வந்த கபாது; அவர் மனம் எனக் குளிர்ந்தது -
அந்த மகளிர் மைம் கபாலக் குளிர்ச்சி அரடந்தது.

பாரலயின் சவம்ரமக்குப் பரிந்த மகளிரின் உள்ைக் சகாதிப்ரபயும், குளிர்ச்சிக்குச்

கூடிய மகளிரின் உள்ைத் தண்ரமரயயும் உவரமப்படுத்திைார். சவப்பக்
சகாடுரமயால் முல்ரலதிரிந்து பாரலயாகும் என்ற புலசைறி, இங்கக பாரல
திரிந்து முல்ரலயாைதாக வடிவுசகாண்டது. 46

மூவரும் சித்திரகூட மரலரயக் காணுதல்

2045. கவளிறு நீங்கிய ாவலவய

கமல்கலனப் ப ானார்,
குளிரும் வான் மதிக் குழவி, தன்
 சூல் வயிற்று ஒளிப் ,
பிளிறு பமகத்வதப் பிடி எனப்
க ரும் வளத் தடக் வக
களிறு நீட்டும் அச் சித்திர
கூடத்வதக் கண்டார்.
கவளிறு நீங்கிய ாவலவய - (அம் மூவரும்) குற்றம் நீங்கிய அப்பாரல நிலத்ரத;
கமல்கலனப் ப ானார் - சமல்லக் கடந்து சென்றார்கள்; குளிறும் வான் - ஒலிக்கின்ற
விண்ணிகல உள்ை; மதிக் குழவி - ெந்திரைாகிய குழந்ரத(இைஞ்ெந்திரன்); தன் சூல்
வயிற்று ஒளிப் - தன்னுரடய நீர்க்கருப்பம் உற்றவயிற்றிகல மரறந்து சகாள்ை;
பிளிறு பமகத்வத - இடிக்கின்ற கமகத்ரத; பிடி என- சபண் யாரை எைக் கருதி;
களிறு - ஆண் யாரையாைது; க றும் வனத் தடக்வக - தன்னுரடய சபரிய
பரைமரம் கபான்ற நீண்ட ரகரய; நீட்டும் - (வாைத்ரத கநாக்கி)நீட்டுகின்றதாகிய;
சித்திர கூடத்வதக் கண்டார் - சித்திரகூட மரலரயக்கண்டார்கள்.

பாரலயின் குற்றம் சவம்ரமயாம். அஃது இப்கபாது இல்ரல ஆதலின்

‘சவளிறுி்நீி்ங்கியபாரல’ ஆயிற்று. பிரறமதி மரறந்த கார் கமகத்ரதத் தன் சூலுற்ற
பிடி என்று கருதி ஆண் யாரை ரகநீட்டும் என்று சித்திரகூட மரலயின் வைமும்
உயர்ச்சியும் கூறிைார். 47
 சித்திரகூடப் டலம்

சித்திரகூட மரலயில் இராமபிரான் தங்கியிருந்து கநான்பு செய்தரலத் சதரிவிக்கும்

பகுதிஎன்பது சபாருள்.
இராமன் இலக்குவகைாடும் சீரதகயாடும் சித்திரகூடத்துக்கு வந்து
கெர்கிறான்.சித்திரகூடத்தின் இயற்ரக வைங்கரைச் சீரதக்குக் கண்டு காட்டி
மகிழ்கின்றான். அம்மரலயில்உள்ை அருந்தவ கவதியர் இராமரைக் காண
வருகிறார்கள். அவர்கரை வணங்கி அவர்தம் விருந்திைன்ஆகிறான். கதிரவன்
மரறய, மாரல கநரம் வருகிறது, மாரல வழிபாடுகரைச் சீரதகயாடு
இராமன்குடிபுகுகின்றான். ொரல அரமத்த இலக்குவைது கபரன்பும் திறரமயும்
கண்டு இராமன் மைம்சநகிழ்ந்து வருந்திப் பாராட்டுகிறான். அதற்குப் பதில்
கூறுகின்ற இலக்கு வரை இராமன்கதற்றுகிறான். சித்திரகூடத்தில் விரதம் ஏற்று
இனிது இருக்கின்றான் என்கின்ற செய்திகள்இப்படலத்துள் கூறப்சபறுகின்றை.

இராமன் சீரதக்குச் சித்திரகூட மரலயின் இயற்ரக அழகுகரைக் காட்டி மகிழ்தல்

கலிநிரலத்துரற

2046. நிவனயும் பதவர்க்கும் நமக்கும் ஒத்து,

ஒரு கநறி நின்ற
அனகன், அம் கணன், ஆயிரம்
க யருவட அமலன்,
சனகன் மா மடமயிற்கு அந்தச்
சந்தனம் கசறிந்த
கனக மால் வவர இயல்பு எலாம்
கதரிவுறக் காட்டும்.
நிவனயும் - (எல்லாராலும்) நன்கு மதிக்கப்படுகின்ற; பதவர்க்கும் - கதவர்களுக்கும்;
நமக்கும் - ொமானியர்கைாகிய நமக்கும்; ஒத்து - ஒரு தன்ரமப்பட்டு; ஒரு கநறி நின்ற
- ெம நிரலயில் நிற்கின்ற; அனகன் - குற்றம் இல்லாதவனும்; அம்கணன் - அழகிய
(அருைால் நிரறந்த) கண்கரை உரடயவனும்; ஆயிரம் க யர் உவட அமலன் -
ஆயிரம் திருநாமங்கரைப் சபற்றுள்ை இயல்பாககவ பாெங்களில்நீங்கியவனும் ஆகிய
இராமன்; சனகன் மா மடமயிற்கு - ெைகன் மகைாகிய சபருரமயுரடய இைரம
வாய்ந்த மயில் கபாலும் ொயலள் ஆகிய சீரதக்கு; சந்தனம் கசறிந்த - ெந்தை மரங்கள்
சநருங்கியுள்ை; அந்தக் கனக மால் வவர - அந்தப் சபான் மயமாை சபரிய சித்திரகூட
மரலயிைது; இயல்பு எலாம் - தன்ரம நலங்கள் எல்லாவற்ரறயும்; கதரிவு உற -
விைங்கும்படி; காட்டும் - காண்பிப்பான் ஆயிைன்.

‘நிரையும்’ என்பதற்கு எப்சபாழுதும் தன்ரைகய நிரைந்து சகாண்டுள்ை என்று

சபாருள் ககாடல் சிறப்பு. தன்ரை இரடயறாது நிரையும் நித்யசூரிகைாய
கதவர்களுக்கும், எப்சபாழுதும் நிரையாது ஒகராவழி நிரையும் மக்கைாகிய நமக்கும்
தைது சில குணத்தாகல ஒரு நீர்ரமயுரடயவைாய் நித்ய விபூதியிலும் லீலா
விபூதியிலும் இன்பம் ஆர்ந்து இருக்கச் செய்கின்ற சபருநிரல கநாக்கி, ‘நிரையும்
கதவர்க்கும் நமக்கும் ஒத்து’ என்றார். ‘நிரையும் கதவர்’ என்றது நித்ய சூரிகரை ஆம்,
எப்சபாழுதும் இரறவரை நிரைதகல தமது வாழ்வாக உரடயர் அவராதலின்,
“என்னும் நம்மாழ்வார் திருவிருத்தத்துள் (21) விண்கணார்கள் என்றவிடத்து ‘நித்ய
சூரிகள்’ என்று சபாருள் உரரத்தவாறும் காண்க. இவ்வுலகத்துத் திருவவதாரத்தில்
மனிதர்கரைப் கபால இன்ப துன்பம் உரடயவைாய் இயங்கினும் என்றும் எங்கும்
எவற்றாலும் பற்றப்படாத அவைது பரத்துவத்ரத விைக்ககவ ‘அைகன்’, ‘அமலன்’
என்று கூறிைார். அம்கண் - அழகிய கண். அருளுரடய கண் என்றவாறாம். ‘கண்ணிற்கு
அணிகலம் கண்கணாட்டம்’ என்றார் வள்ளுவரும். (குறள். 575.) 1

2047. ‘வாளும் பவலும் விட்டு அளாயின

அவனய கண் மயிபல!
தாளின் ஏலமும் தமாலமும்
கதாடர்தரு சாரல்,
நீள மாவலய துயில்வன
நீர் உண்ட கமஞ் சூல்
காளபமகமும் நாகமும்
கதரிகில - காணாய்!
வாளும் பவலும் விட்டு அளாயின அவனய கண் மயிபல! - வாரையும் கவரலயும்
ஒன்றுகெர்த்து ஒன்றனுள் ஒன்ரறக் கலந்து ரவத்தாற் கபான்ற கண்கரை உரடய
மயில் கபான்ற ொயரல உரடயவகை!’ தாளின் - அடிப் பகுதியில்; ஏலமும் தமாலமும்
கதாடர்தரு சாரல் - ஏலக் சகாடியும் மைம் உள்ை பச்சிரலக் சகாடியும் பற்றிக்
கிடக்கின்ற மரலப் பக்கத்கத; நீள மாவலய - நீண்ட இயல்பிரை உரடயவாய்;
துயில்வன - உறங்குகின்றைவாகிய; நீர் உண்ட கமம் சூல் - நீரர உண்ட நிரறந்த
கருப்பத்ரத உரடய; காள பமகமும் - கரிய கமகமும்; நாகமும் - யாரைகளும்;
கதரிகில - கவற்றுரம உணரமுடியாது ஒன்றுகபாலகவ உள்ைை; காணாய் -
இவற்ரறப் பார்ப்பாயாக. மரலச்ொரலில் படிந்துள்ை நீருண்ட கரிய கமகங்களும்,
அங்கக உறங்கும் யாரைகளும் கவற்றுரம சதரியா வண்ணம் கிடக்கின்ற
வியப்பிரைச் சீரதக்குக் காட்டிக்கூறிைான் இராமன். அைாயிை - கலந்த.
‘அைவைாவுதல்’ என்னும் வழக்கும் இப்சபாருளிைகத. ஏலம்,தமாலம் சகாடி
வரககள். 2

2048. ‘குருதி வாள் எனச் கசவ் அரி

ரந்த கண் குயிபல!
மருவி மால் வவர உம் ரில்
குதிக்கின்ற வருவட,
சுருதிப ால் கதளி மரகதக்
ககாழுஞ் சுடர் சுற்ற,
ருதி வானவன் சும் ரி
புவரவன - ாராய்!
 குருதி வாள் எனச் கசவ் அரி ரந்த கண் குயிபல! - இரத்தம் கதாய்ந்த வாள்கபாலச்
சிவந்த இகரரககள் படரப் சபற்ற கண்கரையுரடய குயில் கபாலும்
குரலுரடயாகை!; மால்வவர உம் ரில் மருவி - சபரிய மரலயின் உச்சியில் சபாருந்தி;
குதிக்கின்ற வருவட - குதிக்கின்ற மரல ஆடு; சுருதி ப ால் கதளி மரகதக் ககாழும்
சுடர் சுற்ற - கவதம் கபாலத் சதளிந்து விைங்குகின்ற மரகதக் கல்லின் சகாழுவிய
கபசராளி கலக்கப் சபறுதலால்; ருதி வானவன் - சூரிய கதவைது; சும் ரி புவரவன
- பச்ரெ நிறக் குதிரரகரைஒப்பை; ாராய்! - காண்பாயாக.

மரல கமல் உள்ை மரகத மணிகளின் ஒளி சுற்றப்சபற்ற மரல ஆடுகள் சூரியனின்
பச்ரெ நிறக்குதிரரகரைப் கபாலத் கதாற்றம் அளிக்கின்றை. சுருதி கபால் சதளி
மரகதம் என்றது கவதம்சதளிந்த ஒளி உரடய மரகதக்கல் என்றவாறாம். இனி, மரகத
நிறம் உரடய திருமாரல கவதம்உணர்த்துதல் கபால மரகதக் கல்லும் அத்திருமாரல
நிரைப்பூட்டுகிறது என்பாரும்உைர். 3

2049. ‘வடம் ககாள் பூண் முவல மட மயிபல!

மதக் கதமா
அடங்கு ப ழ் வயிற்று அரவு உரி
அவமகதாறும் கதாடக்கி,
தடங்கள்பதாறும் நின்று ஆடுவ,
தண்டவல அபயாத்தி
நுடங்கு மாளிவகத் துகிற்ககாடி
நிகர்ப் ன - பநாக்காய்!
வடம் ககாண் பூண் முவல மயிபல! - முத்துவடமாகக் சகாள்ைப் சபற்ற அணிரய
அணிந்ததைங்கரையுரடய இரைய மயில் கபான்றவகை!; மதம் கத மா - மதம்
பிடித்த சீற்றமுள்ை யாரைகள்; அடங்கு ப ழ் வயிற்றுஅரவு உரி - உள்கை அடங்கிய
சபரிய வயிற்ரற உரடய மரலப்பாம்புகள் உரித்த கதால்கள்; தடங்கள் பதாறும் -
மரலயின் தாழ் வரரகளில் எல்லாம் உள்ை; அவமகதாறும் - மூங்கில்கள் கதாறும்;
கதாடக்கி - பிணித்து; நின்று ஆடுவ - அங்கககயஇருந்து ஆடுகின்றை; தண்டவல
அபயாத்தி - கொரல சூழ்ந்த அகயாத்தி மாநகரத்தில்; நுடங்கு - ஆடுகின்ற; மாளிவகத்
துகில் ககாடி நிகர்ப் ன - மாளிரககள் கமல்கட்டப்சபற்ற சவண்ரமயாை நிறமுள்ை
துணிக் சகாடிகரை ஒத்துள்ைை; பநாக்காய் - காண்பாயாக.

யாரைகரையும் விழுங்கும் வயிற்ரற உரடய மரலப்பாம்புகள் உரித்த கதால்கள்

மிகப்சபரிதாக இருக்கும் ஆதலால், அரவ துகில் சகாடிகரை ஒத்துள்ைை என்றாராம்-
‘குஞ்ெரம் ககாள்இரழக்கும் பாம்பு’ (திருக்ககாரவ யார். 21.)
4

2050. ‘உவரிவாய் அன்றிப் ாற்கடல்

உதவிய அமுபத!
துவரின் நீள் மணித் தடம்கதாறும்
இடம்கதாறும் துவன்றி,
கவரி மால் நிற வால் புவட
க யர்வன, கடிதின்
 வள மால் வவர அருவிவயப்
க ாருவிய - ாராய்!
உவரி வாய் அன்றிப் ாற்கடல் உதவிய அமுபத!- உப்புக் கடல் அல்லாமல்
சுரவஇனிதாகிய திருப்பாற்கடல் தந்த அமுதம் கபான்றவகை!; துவரின் நீள் மணித்
தடந் கதாறும்இடம் கதாறும் துவன்றி - பவை மணியால் ஆகிய மரலத்
தாழ்வரரகளிலும் மற்றும் உள்ைஇடங்களிலும் சநருங்கி; கவரி மான் -
கவரிமான்களின்; நிறவால் - சவண்ணிறம் உரடய வால்கள்; புவட க யர்வன - அரெ
கின்றைவாகிய அரவ; கடிதில் - கவகமாக ஓடுகின்ற; வள மால் வவர அருவிவயப்
க ாருவிய - பவை மாரலயின் கமலிருந்துவீழ்கின்ற சவண்ணிற அருவிகரைப்
கபான்றுள்ைை; ாராய் - காண்பாயாக.

கவிஞர்கள் பாற்கடரலயும் உவர்க்கடரலயும் கடல் என்னும் ொதி பற்றி

ஒன்றாககவ சகாண்டு‘கடலில் கதான்றியவள்’ என்று சபாதுவாகத் திருமகரைக்
கூறுவராதலின், இங்கு ‘உவரி வாயன்றிப்பாற்கடல் உதவிய அமுகத’ என்றாராம்.
‘துவரின் நீள்மணி’ என்பதற்குத் துவர் கபால நீண்ட மணிஎன்றும், துவரினும்
ஒளியுரடய மணி என்றும் சபாருள் உரரக்கலாம். துவர் -பவைம்.
5

2051. ‘சலம் தவலக்ககாண்ட சீயத்தால்,

தனி மதக் கத மா
உலந்து வீழ்தலின் சிந்தின
உதிரத்தில், மடவார்
புலந்த காவல அற்று உக்கன
குங்குமப் க ாதியில்
கலந்த முத்து என, பவழ முது
இவமப் ன - காணாய்! 1
சலம் தவலக் ககாண்ட சீயத்தால் - ககாபத்ரதத் தன்னிடத்கத சகாண்ட சிங்கத்தால்
(தாக்குண்டு); தனி மதக் கத மா - ஒப்பற்ற மதநீர்ப்சபருக்ரகயும்ககாபத்ரதயும்
உரடய யாரை; உலந்து வீழ்தலின் - உயிரற்றுக் கீகழ விழுகின்ற கபாது; உதிரத்தில்
சிந்தின- அவ் யாரையின் இரத்தத்தில் சிந்திைவாகிய; பவழ முத்து- யாரையின்
முத்துக்கள்; மடவார் புலந்த காவல - மகளிர் தம் காதலகராடு ஊடல்சகாண்ட காலத்து;
அற்று - அறுபட்டு; உக்கன - கீகழ சிதறியைவாய்; குங்குமப் க ாதியில் - (அம் மகளிர்)
குங்குமக் குழம்பில்; கலந்த- கதாய்ந்த; முத்து என - முத்துப் கபால; இவமப் ன -
ஒளிவிடுவைவற்ரற; காணாய் - பார்ப்பாயாக.
கவழம் என்பதரை மரலக்கண் உள்ை மூங்கில் என்று சகாண்டு மூங்கிலிற் பிறந்த
முத்துகள்எைவும், கரும்பு என்று சகாண்டு கரும்பிற் பிறந்த முத்துக்கள் எைவும்
கூறுதல் ஆமாயினும், சிங்கத்தால் தாக்குண்ட யாரை விழும் கபாது உதிரத்தில் சிந்திய
அவ்யாரை முத்துககை எைல் இவ்விடத்துக்குப் சபரிதும் சபாருந்துமாறு அறிக -
அல்லாக்கால், சிங்கத்தால் இறந்த யாரைஎன்று கூறுதலால் சபரும்பயன் இன்று
ஆதலின், முத்துப் பிறக்கும் இடங்கள், மூங்கில், கரும்பு, யாரை முதலியை வருமாறு
திருச்செந்தூர்ப்பிள்ரைத்தமிழிற் கூறுமாற்றான் உணர்க. 6

2025. ‘நீண்ட மால் வவர மதி உற,

கநடு முடி நிவந்த
தூண்டு மா மணிச் சுடர் சவடக்
கற்வறயின் பதான்ற,
மாண்ட வால் நிற அருவி அம்
மழ விவடப் ாகன்
காண் தகும் சவடக் கங்வகவய
நிகர்ப் ன - காணாய்! 1
நீண்ட மால் வவர - மிக உயர்ந்த சபரிய மரலயிகல; மதி உற - ெந்திரன் வந்து
சபாருந்த; நிவந்த கநடுமுடி - மிக உயர்ந்த அம் மரல உச்சியிகல; தூண்டும் மாமணிச்
சுடர் - தூண்டி எரியவிடப்பட்டது கபாலப் பிரகாசிக்கின்ற சபரிய மணிக் கற்களின்
ஒளியாைது; சவடக் கற்வறயின்பதான்ற - சிவபிராைது ெரடத் சதாகுதிரயப் கபால
விைங்க; மாண்ட வால் நிற அருவி - (அம் மரல உச்சியிலிருந்து விழும்) மாட்சிரம
சபாருந்திய சவண்ணிறம் பரடத்த அருவியாைது; அம் மழவிவடப் ாகன் - அந்த
இைரமயாை இடபத்ரத ஏறிச் செலுத்துபவன் ஆகிய சிவபிராைது; காண்தகும்- அழகு
சபாருந்திய; சவடக் கங்வகவய- ெரட முடியில் உள்ைகங்ரகரய; நிகர்ப் ன -
ஒத்திருப்பைவற்ரற; காணாய் - பார்ப்பாயாக.
மரல சிவபிரான். மதி சபாருந்தல் சிவபிரான் பிரற சூடியது கபாலத்
கதான்றல்.செம்மணிச்சுடர் - செஞ்ெரடக்கற்ரற. வால்நிற அருவி - ெரடயில் உள்ை
கங்ரக எை உவரமகாண்க. 7

2053. ‘கதாட்ட வார் சுவன, சுடர் ஒளி

மணிகயாடும் தூவி
விட்ட கசன்றன, விடா மத
மவழ அன பவழம்
வட்ட பவங்வகயின் மலகராடும்
தவதந்தன, வயங்கும்
ட்டம் கநற்றியில் சுற்றிய
ப ால்வன - ாராய்!
கதாட்ட - (யாரை) ரகக்சகாண்ட; வார்சுவன - நீண்ட சுரை நீர்; சுடர் ஒளி
மணிகயாடும் தூவி விட்ட கசன்றன- (தம்கமல்) தூவிவிட்ட ஒளி மிக்கமணிகசைாடும்
சென்றைவாகிய; விடா மத மவழ அன பவழம் - விடாத மதநீர்ப் சபருக்கால்மரழகயா
எைக் கருதத் தக்க யாரைகள்; வட்ட - பாரற வட்டத்தில் உள்ை; பவங்வகயின்
மலகராடும் தவதந்தன - கவங்ரகப் பூவின் சபான்னிற மலர்கசைாடும் கூடி
சநருங்கியரமயால்; வயங்கும் - விைங்கும்; ட்டம் - சபான்ைாலும்
மணியாலும்இயன்ற பட்டம்; கநற்றியில் சுற்றிய ப ால்வன - சநற்றியில்
சுற்றப்பட்டைகபால்வைவாய் உள்ைை; ாராய் - பார்ப்பாயாக.
 கரையின்கண் ஆடிய யாரைகள் சுரை நீர் தூவிய மணிகரைத் தம் சநற்றியில்
சகாண்டை; பின்ைர்ப் பாரற வட்டத்தில் உள்ை சபான்னிறமாை கவங்ரக மலர்கள்
அந்சநற்றியில்சநருங்கிச் கெர்ந்தை. அதைால் சநற்றிப் பட்டம் அணிந்தரவ கபாலத்
கதான்றிை என்றது தற்குறிப்கபற்றவணியாம். 8

2054. ‘இவழந்த நூல் இவண மணிக் குடம்

சுமக்கின்றது என்னக்
குவழந்த நுண் இவடக் குவி இள
வன முவலக் ககாம்ப !
தவழந்த சந்தனச் பசாவல தன்
கசலவிவனத் தடுப் ,
நுவழந்து ப ாகின்றது ஒக்கின்ற
மதியிவன பநாக்காய்!
இவழந்த நூல் - ஓர் இரழயாக அரமந்த நூலாைது; இவணமணிக் குடம்
சுமக்கின்றதுஎன்ன - இரண்டு மணிக்கற்கள் அழுத்திய குடத்ரதச் சுமக்கின்றது என்று
சொல்லுமாறு; குவழந்த - ஒல்கித் தைருகின்ற; நுண் இவட - நுண்ணிய இரடரயயும்;
குவி இள வனமுவலக் ககாம்ப ! - திரண்ட இைரமயாை அழகிய தைங்கரையும்
உரடய பூங்சகாம்பு கபான்றவகை!; தவழந்த சந்தனச் பசாவல - தரழத்து மிகுந்துள்ை
ெந்தைமரச் கொரலயாைது; தன்கசலவிவனத் தடுப் - (மதியாகிய) தன்னுரடய
வாைத்திற் செல்லும் செலவிரைத் தடுத்தலான்; நுவழந்து ப ாகின்றது ஒக்கின்ற -
அந்தச் கொரலக்குள் புகுந்து கபாவரத ஒத்திருக்கின்ற; மதியிவன - ெந்திரரை;
பநாக்காய் - பார்ப்பாயாக.

காம்புரடய நகில்கள் உச்சியில் நீலமணி அழுத்திய குடம் கபான்றைவாதலின்

‘மணிக்குடம்’என்றார். வாைத்திற் செல்லும் ெந்திரன் அடர்த்தியாகவுள்ை ெந்தைச்
கொரலயில் உள்புகுந்துசெல்வரதப் கபான்றுள்ைது என்றது
தற்குறிப்கபற்றவணியாம். தரழத்த என்பது தரழந்த எைசமலிந்தது.
9

2055. ‘உருகு காதலின் தவழககாண்டு

மழவல வண்டு ஓச்சி,
முருகு நாறு கசந் பதனிவன
முவழநின்றும் வாங்கி,
க ருகு சூல் இளம் பிடிக்கு ஒரு
பிவற மருப்பு யாவன,
ருக, வாயினில், வகயின்நின்று
அளிப் து - ாராய்!
பிவற மருப்பு ஒரு யாவன - பிரறமதி கபான்ற தந்தத்ரத உரடய ஒரு களிற்றியாரை;
க ருகு சூல் இளம் பிடிக்கு - முதிர்ந்த கருப்பத்ரதயுரடய இரைய (தன் சபண்
யாரைக்கு; உருகு காதலின் - மைம் உருகுதற்குக் காரணமாை அன்பிைால்; தவழ
ககாண்டு மழவல வண்டுஓச்சி - தரழகரைக் சகாண்டு இனிய குரல் உரடய
வண்டுகரை ஓட்டி; முருகு நாறு - மணம்வீசுகின்ற; கசந்பதனிவன - ; முவழ நின்றும்
வாங்கி - மரலக் குரகயிலிருந்தும்எடுத்து; வாயினில் ருக - வாயால் பருகும்படி;
வகயின் நின்று - தைது ரகயிலிருந்து; அளிப் து - சகாடுப்பதரை; ாராய் -
காண்பாயாக.

சிறிகத வரைந்த தந்தம் பிரற மதி கபாலும், யாரை இைங்களின்

அன்புச்செறிரவஇப்பாடல் மூலம் அறியலாம். “சபருகு மதகவழம் மாப்பிடிக்கு முன்
நின்று, இரு கண் இைமூங்கில்வாங்கி - அருகிருந்த, கதன் கலந்து நீட்டும்
திருகவங்கடம்”, “வரர செய் மாக்களிறு இை சவதிர வைர்முரை அரைமிகுகதன்
கதாய்த்துப், பிரெவாரி தன்னிைம் பிடிக்கு அருள் செய்யும் பிரிதி(திவ்ய. 2256, 962.)
என்னும் ஆழ்வார் திருசமாழிகள் இங்கு ஒப்பு கநாக்கத்தக்கை. 10

2056. ‘அளிக்கும் நாயகன் மாவய புக்கு

அடங்கினன் எனினும்,
களிப்பு இல் இந்தியத்து பயாகிவயக்
கரக்கிலன்; அதுப ால்,
ஒளித்து நின்றுளர் ஆயினும்
உருத் கதரிகின்ற
ளிக்கு அவறச் சில ரிமுக
மாக்கவளப் - ாராய்!
அளிக்கும் நாயகன் - (உலகிரைக்) காக்கும் சதய்வமாகிய திருமால்; மாவயபுக்கு
அடங்கினன் எனினும் - மாரயயில் புகுந்து (தன் தன்ரம பிறர்க்கு அறிய
முடியாதபடி)மரறந்து அடங்கி நின்றான் என்றாலும்; களிப்பு இல் இந்தியத்து - புலன்
வழி சென்றுகளித்தல் இல்லாத சபாறிகரை உரடய; பயாகிவய - கயாக சித்தியால்
சிறந்ததவத்தரர; சுரக்கிலன் - ஒளிக்க மாட்டான்; அதுப ால் - அதுகபாலகவ; ஒளித்து
நின்றுளர் ஆயினும் - உலகத்தார்க்குத் தம்ரமக் காட்டாது ஒளித்து நின்றிருக்கின்றார்கள்
ஆைாலும்; உருத்கதரிகின்ற ளிக்கு அவற - தம்மிடத்கதஉள்ைவற்றின் உருவத்ரதத்
சதளிவாகக் காட்டுகின்ற பளிங்குப்பாரறயிகல (காணத் கதான்றும்); சில ரிமுக
மாக்கவள - சில குதிரர முகம் உரடய கின்ைரர்கரை; ாராய் - பார்ப்பாயாக.

திருமால் மாரயயால் மரறந்து நின்று பிறரால் அறிய சவாண்ணா விடினும்,

கயாகியர்க்குஅவன் தன்ரை மரறயான். பரமன் மாரயயால் ஒளித்தவன் என்பரதக்
கருடன் துதியால் (8252 - 62)உணர்க. பரிமுக மாக்கள் - குதிரர முகம் உரடயவர்
கின்ைரர் ஆவர். உலககார்க்குத் தம்ரமக்காட்டாது மரறப்பர். ஆயினும், பளிங்குப்
பாரறயில் அவர் உரு சவளித்கதான்றும் என்க.பளிங்கில் மரறந்த உருத்
கதான்றுதரல மணிகமகரல பளிக்கரற புக்க காரத யான்உணர்க. 11

2057. ‘ஆடுகின்ற மா மயிலினும்

அழகிய குயிபல!
கூடுகின்றிலர், ககாடிச்சியர்
தம் மனம் ககாதிப்
ஊடுகின்றனர், ககாழுநவர
 உருகினர் பநாக்கப்
ாடுகின்றன, கின்னர
மிதுனங்கள் - ாராய்!
ஆடுகின்ற மா மயிலினம் அழகிய குயிபல! - (கார் கண்டு களிப்புற்றுத் கதாரகவிரித்து)
ஆடுகின்ற சிறந்த மயிரலக்காட்டிலும் (ொயலால்) அழகுரடய குயில்கபாலும்
குரல்உரடயவகை!; ககாடிச் சியர்- குற மகளிர்; தம்மனம் ககாதிப் ஊடுகின்றனர் -
தம் மைம் சகாதிக்கின்றபடியால் (கணவர் கமல்) ஊடல் சகாண்டவராய்; கூடுகின்றிலர்
-(கணவரரக்) கூடாமல் இருக்கின்ற அவர்; ககாழுநவர - தம் கணவரர; உருகினர் -
(தாகம) அன்பிைால் உருகியவர்கைாய்க் (கூடுதற்குறிப்பிைால்); பநாக்க -
பார்க்கும்படி; கின்னர மிதுனங்கள் - ஆணும் சபண்ணுமாய் இரணந்திருக்கும்
கின்ைரமிதுைங்கள்; ாடுகின்றன-; ாராய்-.

ஊடலாற் பிரிந்த குறத்தியரரக் கணவர்பால் தம் பாடலாற் கின்ைர மிதுைங்கள்

கெர்த்துரவப்பைவாயிை என்பது கருத்து. கின்ைர மிதுைம் - மனித முகமும் குதிரர
உடலும் புரடத்து ஆனும்சபண்ணுமாய் இரணந்கத இருந்து கின்ைரம் என்னும்
இரெக்கருவி சகாண்டு பாடும் தன்ரம உள்ை கதவொதியிைர்.
12

2058. ‘வில்லி’ வாங்கிய சிவல எனப்

க ாலி நுதல் விளக்பக!
வல்லிதாம் கவழ தாக்கலின்
வழிந்து இழி பிரசம்,
ககால்லி வாங்கிய குன்றவர்
ககாடி கநடுங் கவவல
கல்லி வாங்கிய குழிகவள
நிவறப் ன - காணாய்.
வில்லி வாங்கிய சிவல எனப் க ாலிநுதல் விளக்பக! - வில்லுரடய வீரன்
வரைத்தவில்கபான்ற புருவத்தால் விைங்குகின்ற சநற்றிரய உரடய விைக்குப்
கபான்றவகை!; வல்லிதாம் - சகாடிகள்; கவழ கவழ தாக்கலின் - மூங்கில்
கமாதுவதால்; வழிந்து இழி பிரசம் - தம்மிடத்துள்ை கதைரட சகட்டு இழிகின்ற
கதைாைது; ககால்லிவாங்கிய குன்றவர் - சகால்லிப் பண்ரணக் ககட்கிி்ன்ற
குறவர்கள்; கநடுங் ககாடிக் கவவல - நீண்ட சகாடிகரை உரடய கவரலக் கிழங்ரக;
கல்லி - கதாண்டி; வாங்கிய - எடுத்த; குழிகவள - பள்ைங்கரை; நிவறப் ன -
நிரறக்கும் தன்ரமரய; காணாய் - பார்ப்பாயாக.

வில்லி - கவட்டுவருள் ஒரு ொதியிைர் எைலும் ஆம். சகாடிகளில் கட்டப்சபற்ற

கதைரடரய மூங்கில்கள் கமாதித் தாக்க அத்கதைரட சகட்டுத் கதன்வழிந்து
கவரலக் கிழங்கு அகழ்ந்த குழிரயத் தூர்த்து நிரப்பும் என்க.
சகால்லிப்பண்மருதயாழ்த் திறமாதலின் மரல நிலத்தவர்க்கு ஏலாதாயினும் இங்கக
அப்பண் ககட்ட எைப்சபாருள்படுத லன்றி ‘எழுப்பிய’ எைப் சபாருள் படுதல் இன்று
ஆதலின் அரமயும் என்க. சகாடி சநடுங்கவரல - சநடுங் சகாடிக் கவரல எைக்
சகாள்ைப்பட்டது. 13
2059. ‘ஒருவு இல் க ண்வம என்று உவரக்கின்ற
உடலினுக்கு உயிபர!
மருவு காதலின் இனிது உடன்
ஆடிய மந்தி
அருவி நீர்ககாடு வீச, தான்
அப் புறத்து ஏறி,
கருவி மா மவழ உதிர்ப் து ஓர்
கடுவவனக் - காணாய்!
ஒருவு இல் க ண்வம என்று உவரக்கின்ற உடலினுக்கு உயிபர- நீங்காத சபண்ரம
என்று சொல்லப்படும் ஓர் உடலுக்கு உயிர் கபாலச் சிறந்தவகை! மருவு காதலின் -
மிகுந்தஅன்புடன்; இனிது - இன்பமாக; உடன் ஆடிய மந்தி- ஆண் குரங்காகிய
தன்கைாடுநீராடிய சபண்குரங்கு; அருவி நீர் ககாடு வீச - அருவி நீரரக் சகாண்டு
(தன்கமல்) தூவ; தான்- (ஆண் குரங்கு); அப்புறத்து ஏறி - மரலயின் மற்சறாரு
பக்கத்தில் கமல் ஏறி; கருவி மாமவழ - சதாகுதி சகாண்ட சபரிய கமகத்ரத;
உதிர்ப் து - நீரரச் சிந்தச் செய்வதாகிய; ஓர் கடுவவன - ஓர் ஆண்குரங்ரக; காணாய் -.

நீராடுகிற கபாது மந்தி அருவி நீரரத் தூவ, கடுவன் மரலகமல் ஏறி கமக நீரர
அம்மந்திகமல் வீசி ஆண்ரம காட்டியசதன்க. கருவி - சதாகுதி எைப் சபாருள்படும்
உரிச்சொல் ‘கருவிசதாகுதி’ (சதால். சொல். உரி. 56.) இங்குத் சதாகுதியாவது இடி
மின்ைல் முதலியவற்றின்கூட்டம், சபய்யும் கமகம் என்றவாறாம். கடுவன் - ஆண்
குரங்கு. மந்தி - சபண் குரங்கு.இக்காலத்துப் கபர் உருவுரடய ஆண் குரங்ரக ‘மந்தி’ -
எை வழங்கல் உலகவழக்கு, 14

2060. ‘வீறு ஞ்சினில் அமிழ்த கநய்

மாட்டிய விளக்பக!
சீறு கவங் கதிர் கசறிந்தன
ப ார்கல, திரியா
மாறு இல் மண்டிலம் நிரம்பிய
மாணிக்க மணிக்கல் -
ாவற மற்று ஒரு ரிதியின்
க ாலிவது - ாராய்!
வீறு ஞ்சினில் அமிழ்த கநய் மாட்டிய விளக்பக! - மிகச் சிறந்த பஞ்சிைால்ஆகிய
திரியில் கதவர் அமிழ்தமாகிய சநய்ரய ஊற்றி ஏற்றப்பட்ட விைக்குப் கபான்றவகை;
சீறு கவம் கதிர் கசறிந்தன - இருரைச் சீறி அழிக்கின்ற சவம்ரமயாை ஒளி
செறிந்தைவும்; ப ாகல - (தம் இடத்ரத விட்டு எப்சபாழுதும்) நீங்காதைவும்; திரியா -
சுற்றி இயங்காதைவும் ஆகிய; மாறு இல் மண்டிலம் நிரம்பிய - கவறுபடுதல் இல்லாத
வட்டமாக நிரம்பிய; மாணிக்க மணிக்கல் ாவற - மாணிக்க மணியால் ஆகிய
கற்பாரறகள்; மற்று ஒரு ரிதியின் க ாலிவது - கவறு ஒரு சூரியன் கபால
விைங்குவரத; ாராய்-.
 ‘அமுத சநய்’ என்றது பிராட்டியின் சிறப்புக் கருதி. பிராட்டிரயச் சிறப்பித்துக்
கூறும்இடங்களில் அமுதத்ரத எடுத்துக் காட்டல் கம்பர் வழக்கு. “ஆதரித்து அமுதில்
ககால் கதாய்த்து”“கதவு சதண்கடல் அமிழ்து சகாண்டு” (483, 5079.) என்பை ஒப்பு
கநாக்கத் தக்கை. சூரியனுக்கும், மாணிக்க மணிக் கற்பாரறக்கம் ஒற்றுரம கூறியவர்,
சபயர்ந்து திரியும் சூரியன் கபால்அன்றி, சபயர்ந்து திரியாது மாணிக்க மணிக்கல்
பாரற என்று கவறுபாடும் கூறிைார்.கவற்றுரமயணி. 15

2061. ‘சீலம் இன்னது என்று அருந்ததிக்கு

அருளிய திருபவ!
நீல வண்டினம் டிந்து எழ,
வவளந்து உடன் நிமிர்வ
பகால பவங்வகயின் ககாம் ர்கள்.
க ான் மலர் தூவிக்
காலினில் கதாழுது எழுவன
நிகர்ப் ன - காணாய்!
சீலம் இன்னது என்று அருந்ததிக்கு அருளிய திருபவ! - (கற்புரடய
மடந்ரதயரின்)நல்சலாழுக்கம் இவ்வாறாைது என்று அருந்ததிக்குக் காட்டிய
திருமககை!; பகால பவங்வகயின்ககாம் ர்கள்- அழகிய கவங்ரக மரத்தின்
பூங்கிரைகள்; நீல வண்டினம் டிந்து எழ- நீல நிறமாை வண்டுக் கூட்டங்கள் தம்கமல்
உட்கார்ந்து எழுதலிைால்; வவளந்து உடன்நிமிர்வ - கீகழ வரைந்து பிறகு கமகல
நிமிர்வை; க ான்மலர் தூவி - சபான்னிறமலர்கரைத் தூவி; காலினில் - பாதங்களில்;
கதாழுது எழுவன - வணங்கிஎழுகின்றவற்ரற; நிகர்ப் ன- ஒத்திருக்கும் அவற்ரற;
காணாய்-. பிராட்டியின் திருவடிகளில் சபான்னிறமாை கவங்ரக மலர்கரைத் தூவி
வழிபட்டு எழுவைஎன்றதைால் இது தற்குறிப்கபற்றவணியாம். 16
2062. ‘வில் ககாள் வாள் நுதல், விளங்கு இவழ,
இளந் தளிர்க் ககாழுந்பத!
எல் ககாள் மால் வவர உம் ரின்,
இரும் புனம் காக்கும்
ககால் ககாள் பவல் கணார் குரீஇ இனத்து
எறி குருவிந்தக்
கற்கள், வானிவட மீன் என
வீழ்வன - காணாய்.!
வில் ககாள் வாள் நுதல் விளங்கு இவழ, இளம் தளிர்க் ககாழுந்பத! -
வில்லாகியபுருவத்ரதக் சகாண்ட ஒளிபரடத்த சநற்றிரயயும், விைங்கிய
அணிகலன்கரையும் உரடய, இரையதளிரின் சகாழுந்து கபான்றவகை!; எல்
ககாள் மால் வவர உம் ரின் - சூரியரைக்சகாண்ட சபரிய மரலயின் உச்சியில்;
இரும் புனம் காக்கும்- சபரிய திரைப்புைத்ரதக் காக்கின்ற; ககால்ககாள் பவல்
கணார் - சகாரலத்சதரிழில் சகாண்ட கவல்கபான்ற கண்கரை உரடயவர்கைாய
குறமகளிர்; குரீஇ இனத்து எறி - (திரைரயக் கவரவருகின்ற) குருவிக்
கூட்டத்தின்கமல் வீசி எறிகின்ற; குருவிந்தக் கற்கள் - (செந்நிறம் உரடய) குருவிந்த
மணிக் கற்கள்; வானிவட - ஆகாயத்தில்; மீன் என - நட்ெத்திரம் கபால; வீழ்வன -
விழுவைவற்ரற; காணாய் -.

குருவிந்தம் - ஒருவரக மாணிக்கக் கல்; செந்நிறம் உரடயது. “பதுமமும் நீலமும்

விந்தமும்படிதமும்” என்ற சிலப்பதிகார (மதுரரக். ஊர்காண். 186 -7.) அடிகளுக்கு,
‘விந்தம் -குருவிந்தம்’ இரத்தவிந்து என்பதும் அது;...... ‘திலகமுகலாத்திரம்
செம்பருத்திப்பூக்களின்மலர் குன்றி முயலுதிரமகம, சிந்துரம் குக்கில் கண் எை
எட்டும், எண்ணிய குருவிந்தம் கண்ணியநிறகம’ என்ற அடியார்க்கு நல்லார்
உரரயானும் உணரலாம். 17

2063. ‘வரி ககாள் ஒண் சிவல வயவர்தம்

கணிச்சியின் மறித்த
ரிய கால் அகில் சுட, நிமிர்
சும் புவகப் டலம்,
அரிய பவதியர், ஆகுதிப்
புவககயாடும் அளவி,
கரிய மால் வவரக் ககாழுந்து எனப்
டர்வன - காணாய்!
வரிககாள் ஒண்சிவல வயவர் - கட்டரமந்த ஒள்ளிய வில்ரல உரடய வீரர்கள்; தம்
கணிச்சியின் மறித்த - தம்முரடய ககாடாலிப் பரடயால் சவட்டி வீழ்த்திய;
ரியகால் அகில் கூட - பருத்த கரிய நிறமுள்ை அகில் கட்ரடரயச் சுடுதலால்; நிமிர்
சும்புவகப் டலம் - கமல் செல்லுகின்ற அடர்ந்த புரகத் சதாகுதி; அரிய பவதியர்
ஆகுதிப் புவககயாடும் அளவி - சொல்லுதற்கரிய புகழ் பரடத்த அந்தணர்கைது ஓம
குண்டத்திலிருந்து எழுகின்ற புரககயாடும் கலந்து; கரிய மால்வவரக் ககாழுந்து
எனப் டர்வன - கரியநிறமுள்ை சபரிய மரலச்சிகரங்கரைப் கபால வாைத்தில்
படர்ந்து செல்லுகின்றவற்ரற; காணாய் -.

கவடுவர் அகில் சுட்ட புரகம், கவதியர் கவள்விப் புரகயும், ஒன்று கலந்து

மரலச்சிகரம் கபால் உள்ைது என்பதால் மறமும் அறமும் கலந்து
விைங்குவரதக்குறிப்பிட்டார். 18

2064. ‘நானம், நாள்மலர், நவற, அகில்,

நாவி, பதன், நாறும்
பசாவன வார் குழற் சுவம க ாறாது
இறும் இவடத் பதாகாய்!
வான யாறு மீன் மலர்ந்தன
எனப் புனல் வறந்த
கான யாறுகள் கதிர் மணி
இவமப் ன - காணாய்!
நானம், நாள்மலர், நவற, அகில், நாவி, பதன், நாறும் பசாவன வார் குழல்சுவம க ாறாது
- புழுகு, அன்றலர்ந்த மலர், மணப் சபாருள், அகிற்புரக, கத்தூரி, கதன்இவற்ரறப்
சபற்று மணம் வீசும் திரண்ட நீண்ட கூந்தல் பாரத்ரதத் தாங்க மாட்டாமல்; இறும்
இவடத்பதாகாய் - ஓடிகின்ற இரடயிரை உரடய மயில் கபான்றவகை!; வான யாறு -
வாை வழியில்; மின் மலர்ந்து என - நட்ெத்திரங்கள் கதான்றிை என்னும்படி; புனல்
வறந்த கான யாறுகள் - நீர் வற்றிப் கபாை காட்டாறுகளில்; கதிர் மணி இவமப் ன-
ஒளியுரடய மணிகள் விட்டு விைங்குகின்றவற்ரற; காணாய் -.

நாைம் முதலியை கூந்தலுக்கு ஊட்டும் மண விகெடமாம். வாை யாறு- கதவகங்ரக

எை உரரத்து அதில் வண்ண மீன்கள் கபால எைலும் ஆம். 19

2065. ‘மஞ்சு அளாவிய மாணிக்கப்

ாவறயில் மவறவ,
கசஞ்கசபவ கநடு மரகதப்
ாவறயில் கதரிவ.
விஞ்வச நாடியர் ககாழுநபராடு
ஊடிய விமலப்
ஞ்றசு அளாவிய சீறடிச்
சுவடுகள் - ாராய்!
விஞ்வச நாடியர் ககாழுநபராடு ஊடிய - வித்தியாதர உலகத்தில் உள்ை மகளிர்
தம்கணவகராடு ஊடல் சகாண்டதைால்; விமலப் ஞ்சு அளாவிய சீறடிச் சுவடுகள் -
(ககாபத்தில்நடந்த) அவர்கைது குற்றமற்ற செம்பஞ்சுக் குழம்பு தீட்டப் சபற்ற சிறிய
பாதங்களின் சுவடுகள்; மஞ்சு அளாவிய மாணிக்கப் ாவறயில் மவறவ - கமகங்கள்
சநருங்கியுள்ை மரலகமல் உள்ைமாணிக்கப் பாரறகளில் மரறகின்றை;
கசஞ்கசபவ கநடு மரகதப் ாவறயில் கதரிவ - செம்ரம யாக நீண்ட பச்ரெ நிறமுள்ை
மரகதப் பாரறகளில் நன்கு கதான்றுகின்றை; காணாய் -.

செம்பஞ்சுக் குழம்பு பூசிய அடிச்சுவடுகள் நடந்து சென்று வழியில் செந்நிறமுள்ை

மாணிக்கப்பாரறயில் நிறகவற்றுரம இன்ரமயால் மரறந்து விடுகின்றை; அகத
சுவடுகள் பச்ரெநிறகவற்றரமயால் மரகதப் பாரறயில் நன்றாகத் சதரிகின்றை
என்றவாறாகும். ஊடல் சகாண்ட மகளிர்கணவரர சவறுத்தாற் கபான்ற குறிப்புடன்
பாரறகமல் நடந்து சென்றைர். ஆதலின் செம்பஞ்சுதீட்டிய அவர்கைது பாதச்
சுவடுகள் பாரறயில் சதரிவைவும் மரறவைவும் ஆயிை. செஞ்செகவ - கநராக.
20

2066. ‘கழித்த கசம்க ானின் கதாவளபுவர

உந்தியின் துவணபய!
ககாழித்த மா மணி அருவிகயாடு
இழிவன, பகாலம்
அழித்து பமவிய அரம்வ யர்
அறல் புவர கூந்தல்
கழித்து நீக்கிய கற் க
நறு மலர் - காணாய்!
 அழித்த கசம்க ானின் கதாவளபுவர உந்தியின் துவணபய! - கழியாகச்
செய்யப்சபற்றசெம்சபான்ைால் ஆகிய சதாரைரய ஒத்திருக்கின்ற சதாப்புரை
உரடய இனிய வாழ்க்ரகத்துரணவிகய!; பகாலம் அழித்து பமவிய அரம்வ யர் -
(அருவியில் நீராட வந்து)தம்முரடய பரழய ககாலத்ரதக் கரைத்து நீராடிய
அரம்ரப மாதர்கள்; அறல்புவர கூந்தல் கழித்து நீக்கிய - தமதுத கருமணரல ஒத்த
கூந்தலிலிருந்து எடுத்து எறிந்த; கற் கநறுமலர் - கற்பக மரத்தின் மணமுள்ை மலர்கள்;
மாமணி ககாழித்த அருவிகயாடு இழிவன - சிறந்த இரத்திைங்கரைக்
சகாழித்துக்சகாண்டு வருகின்ற மரல அருவிகயாடு இறங்கிவருவைவற்ரற;
காணாய் -. கழியும் சதாரையுமாகச் செம்சபான்ைால் செய்தரவ சகாப்பூழுக்கு
உவரமயாம். கதவஉலகத்தில் உள்ை மாதர் கழற்றி எறிந்த மாரலகரை வானுற ஓங்கி
வைர்ந்திருக்கின்ற மரலஅருவிகள் அடித்துக்சகாண்டு வருகின்றை என்பது கருத்து.
21

2067. ‘அவற கழல் சிவலக் குன்றவர்

அகன் புனம் காவல்
வற எடுத்து, ஒரு கடுவன் நின்று
அடிப் து - ாராய்!
பிவறவய எட்டினள் பிடித்து, “இதற்கு
இது பிவழ” என்னா,
கவற துவடக்குறும் ப வத ஓர்
ககாடிச்சிவயக் - காணாய்!
ஒரு கடுவன் - ஓர் ஆண் குரங்கு; அவற கழல் சிவலக் குன்றவர் அகன் புனம்காவல்
வற எடுத்து நின்று அடிப் து - ஒலிக்கின்ற வீரக்கழரல அணிந்த வில்ரல
உரடயமரலவாழ்நர்கைது அகன்ற புைத்ரதக் காவல் செய்ய ரவத்திருக்கின்ற
பரறரய எடுத்துக் சகாண்டு அடிப்பதரை; ாராய் -; பிவறவய - இைம்பிரறரய;
எட்டினள் பிடித்து -கிட்டிப் பிடித்து; ‘இதற்கு இது பிவழ’ என்னா - இப்பிரற மதிக்கு
இக்கைங்கம்இருப்பது தவறு என்று கருதி; கவற - கைங்கத்ரத; துவடக்குறும் -
துரடத்துவிடுகின்ற; ப வத - சிறுமியாகிய; ஓர் ககாடிச்சிவய - ஒரு குறமகரை;
காணாய் -.
திரைப்புைத்துத் திரை கவர வரும் பறரவகரை ஓட்டக் குன்றவர் பரற
ரவத்திருப்பர். அப்பரறரய ஓர் ஆண்குரங்கு எடுத்து அடிக்கிறது. அடுத்து ஒரு சிறிய
குறமகள் பிரறரயப் பிடித்துஅதன் கைங்கத்ரதத் துரடக்கின்றாைாம். இதைால்
பிரறமதிரய ஒட்டி மரல உயர்ந்துள்ைது என்றுசிறப்பித்தவாறு.
22

2068. ‘அடுத்த ல் கல் அன் ரின்

பிரிந்தவர் என் து
எடுத்து நம்தமக்கு இயம்புவ எனக்.
கரிந்து இருண்ட
கதாடுத்த மாதவிச் சூழலில்,
சூர் அரமகளிர்
 டுத்து வவகிய ல்லவ
சயனங்கள் - ாராய்!
கதாடுத்த மாதவிச் சூழலில் - அடர்த்தியாக உள்ை குருக்கத்திக் சகாடியால்
ஆகியபந்தரில்; சூர் அரமகளிர் டுத்து வவகிய - (தரலவரரப் பிரிந்த) சதய்வத்தன்ரம
உரடயஅரமகளிர் உறங்கியைவும்; அன் வர அடுத்த ல் கல் பிரிந்தவர் என் து
நம்தமக்கு எடுத்து இயம்புவது என - தம் இனிய காதலரரத் சதாடர்ந்து பற்பல
நாள்கள் பிரிந்தவர்கள் என்பதரை நமக்கு எடுத்துச்சொல்லுவது கபால; கரிந்து
இருண்ட - (பிரிவிைால் ஆகிய விரகத் தீயால்) தீய்ந்துஇருள் நிறமாகிய; ல்லவச்
சயனங்கள் - தளிர்ப் படுக்ரககரை; ாராய் -.
மாதவி - குருக்கத்தி (ஒருவரகக் சகாடி); தரலவரரப் பிரிந்த மகளிர் உடல்
சவப்பத்ரதஆற்ற சமன்ரமயாை தளிர்ப் படுக்ரகயில் படுத்தைர். பிரிவு நீண்ட நாள்
ஆதலின்அப்படுக்ரககளும் கரிந்து தீய்ந்துள்ைை என்றதாம்.
23

2069. ‘நிவனந்த ப ாதினும் அமிழ்து ஒக்கும்

பநரிவழ! நிவற பதன்
வவனந்த பவங்வகயில், பகாங்கினில்,
வயின்கதாறும் கதாடுத்துக்
குனிந்த ஊசலில், ககாடிச்சியர்
எடுத்த இன் குறிஞ்சி
கனிந்த ாடல் பகட்டு
அகணமா வருவன - காணாய்!
நிவனந்த ப ாதினும் அமிழ்து ஒக்கும் பநர் இவழ! - (மைத்தால்) நிரைக்கும்கபாதும்
அமுதத்ரத உண்டாற்கபால மகிழ்ச்சி யூட்டுகின்ற கநரிய அணிகரை அணிந்தவகை!;
நிவறபதன் வவனந்த பவங்வகயில் - மிகுந்த கதைால் நிரறந்த கவங்ரக மரத்தினிலும்;
பகாங்கினில் - ககாங்க மரத்தினிலும்; வயின் கதாறும் கதாடுத்துக் குனிந்த ஊசலில்-
பக்கங்கள் கதாறும் கட்டி வரைத்து ஆடுகின்ற ஊஞ்ெலில்; ககாடிச்சியர் எடுத்த
இன்குறிஞ்சி கனிந்த ாடல் பகட்டு - குறமகளிர் பாடிய இனிய குறிஞ்சிப் புண்ணால்
பதம்நிரறந்த பாடல் ஓரெ ககட்டு; அசுண மா - (இரெ விரும்பும்) அசுண மாக்கள்;
வருவன - ஓடி வருவைவற்ரற; காணாய் -.

‘நிரைந்த கபாதினும் அமிழ்து ஒக்கும்’ - ‘உள்ைக் களித்தலும்’ என்ற குறள் (1281)

ஒப்புகநாக்குக. அகணம் - இனிய இரெரய நுகர வரும் விலங்கு. ஒருவரகப் பறரவ
என்பாரும் உைர்(பிங்கலந்ரத); இன்கைாரெரய முதற்கண் எழுப்பி இவ்விலங்கிரை
வரவரழத்து. அது இனிய இரெயில்சொக்கித் தன்ரை மறந்து நின்றவழி வலிய
ஓரெரய எழுப்பி அதரை இறந்துபடச் செய்து பிடிப்பது குன்றவர் வழக்கம். பரற
பட வாழா அகணமா (நான்மணி. 2.) என்பது காண்க.

அகணம் ஒருவவகத மான் என் ர். அது இவ்வியல்பினது என் தவன ‘மவறயின் தன்
யாழ்பகட்டமாவன அருளாது அவறககான்று மற்றதன் ஆர் உயிர் எஞ்ச. வற
அவறந்தாங்கு (கலித்.143: 10-12) என்ற ாடற் குதியால் அறிக.
 24
2070. ‘இலவும் இந்திரபகா மும்
புவர இதழ் இனிபயாய்!
அலவும் நுண் துளி அருவி நீர்,
அரம்வ யர் ஆட,
கலவவ, சாந்து, கசங் குங்குமம்,
கற் கம் ககாடுத்த
லவும் பதாய்தலின் ரிமளம்
கமழ்வன - ாராய்!
இலவும் - முருக்க மலரும்; இந்திரபகா மும் - இந்திர ககாபப் பூச்சியும்; புவர இதழ் -
ஒத்திருக்கின்ற (செந்நிறமாை) உதட்ரட உரடய; இனிபயாய்! - இனியவகை!;
அலவும் நுண் துளி அருவி நீர் - அரல வீசி வருகின்ற நுண்ணிய துளி சிதறும்அருவியின்
நீராைது; அரம்வ யர் ஆட - வானுலக மகளிர் ஆடுகின்ற காரணத்தால்; கலவவ, சாந்து,
கசங் குங்குமம், கற் கம், ககாடுத்த லவும் - வாெரைப் சபாருள்கள், ெந்தைம், சிவந்த
குங்குமம், இன்னும் கற்பகமரம் சகாடுத்த மணப்சபாருள்கள் பலவும்; பதாய்தலின் -
(அருவிநீரில்) கதாயப் சபறுதலால்; ரிமளம் கமழ்வன - நறுமணம்வீெப்சபறுகின்றை;
ாராய் -.
அருவிநீர் தன் தன்ரம இழந்து அரம்ரபயர் ஆடிய காரணத்தால் அவருடம்பில்
பூசியிருந்த மணப்சபாருள்கள் தம்மிடத்கத கலக்கப்சபற அதைால் பரிமைம் வீசுகிறது
என்பதைால் கதவருலகத்ரதத்சதாடும் மரல உச்சி அருவிகளின் சிறப்பு
உரரத்தவாறாம். இந்திர ககாபம் - செந்நிறமுள்ை ஒரு வரகப் பூச்சி, மரழக்காலத்து
வரும் - ‘செம்மூதாய்’ எைவும் சபயர் கூறுவர். 25

2071. ‘கசம் க ானால் கசய்து, குலிகம் இட்டு

எழுதிய கசப்பு ஓர்
ககாம்பு தாங்கியது எனப் க ாலி
வன முவலக் ககாடிபய!
அம் க ான் மால் வவர, அலர் கதிர்
உச்சி கசன்று அணுகப்
வ ம் க ான் மா முடி மிவலச்சியது
ஒப் து - ாராய்!
கசம் க ானால் கசய்து - சிவந்த சபான்ைால் செய்து; குலிகம் இட்டு எழுதிய -
ொதிலிங்கக் குழம்பிைால் சதாய்யிலாகப் படம் வரரந்து எழுதிய; கசப்பு - சிமிரழ;
ஓர் ககாம்பு தாங்கியது - ஒரு சகாம்பு தாங்குகின்றது; எனப் க ாலி -
என்றுசொல்லுமாறு விைங்குகின்ற; வனமுவலக் ககாடிபய - அழகிய முரலகரை
உரடய சகாடி கபால்பவகை!; அலர்கதிர் - ஒளி விைங்குகின்ற சூரியன்; அம்
க ான்மால்வவர உச்சி கசன்று அணுக - அழகிய சபான் மயமாை சபரிய மரலயின்
உச்சியில் சென்றுகெர; வ ம்க ான் மாமுடி மிவலச்சியது ஒப் து - அம்மரலக்குப்
பசிய சபான்ைால் சபரியமகுடம் சூட்டியது கபால் உள்ைதரை; ாராய் -.
 சூரியன் உச்சிப் கபாதில் மரல உச்சிரய வந்து அரடகிறகபாது மரலக்குப் சபான்
மகுடம்சூட்டியதுகபால் கதாற்றம் அளிக்கிறது. செப்பின் கமல் வண்ணக்ககாலம்
எழுதுதல் உண்டாதலின் அதுசதாய்யில் எழுதிய முரலக்கு ஒப்பாயிற்று. வைம் -
அழகு. 26

2072. ‘மடந்வதமார்களில் திலதபம!

மணி நிறத் திணி கல்
கதாடர்ந்த ாவறயில், பவயினம்
கசாரி கதிர் முத்தம்
இடம்கதாறும் கிடந்து இவமப் ன,
எக்கு இளஞ் கசக்கர்
டர்ந்த வானிவட, தாரவக
நிகர்ப் ன - ாராய்! 1
மடந்வதமார்களில் திலதபம! - சபண்களில் திலகம் கபாலச் சிறந்தவகை!; மணி
நிறத்திணி கல் கதாடர்ந்த ாவறயில் - செம்மணியால் ஆகிய (சிவந்த) நிறத்ரதஉரடய
திணிந்த கல் பரவியிருக்கின்ற மரலப் பாரறயில்; பவய் இனம் கசாரிகதிர் முத்தம்-
மூங்கில் கூட்டம் சொரிந்த ஒளிபரடத்த முத்துகள்; இடம் கதாறும் கிடந்து
இவழப் ன- அங்கங்கக (பாரறகளின் இரட இரடகய) கிடந்து ஒளி வீசி
விைங்குகின்றை; எக்குஇளஞ்கசக்கர் வானிவட - கமகலறிப் படர்ந்த இரைய
செவ்வாைத்திடத்து; தாரவகநிகர்ப் ன - நட்ெத்திரங்கரை ஒத்து விைங்குகின்றை;
ாராய்-.

செம்மணிக் கற்பாரறயில் இரடயிரட பரவிச் சிதறிக் கிடக்கும் மூங்கில்

முத்துக்கள்செவ்வாைத்து விண்மீண்கரைப் கபால் உள்ைை. எக்குதல் - கமல் ஏறுதல் -
இனி மிகுதல் என்னும்சபாருள் உரடய சதலுங்குச் சொல் என்பது ஒன்று.
27

2073. ‘குழவு நுண் கதாவள பவயினும்,

குறி நரம்பு எறிவுற்று
எழுவு தண் தமிழ் யாழினும்
இனிய கசால் கிளிபய!
முழுவதும் மலர் விரிந்த தாள்
முருக்கு இவட மிவடந்த
ழுவம், கவங் கனல் கதுவியது
ஒப் ன - ாராய்!
நுண் கதாவள குழுவும் பவயினும் - நுண்ணிய சதாரை நிரம்பப் சபற்ற
புல்லாங்குழல்ஓரெயினும்; குறி நரம்பு எறிவு உற்று எழுவு தண்தமிழ் யாழினும் -
ஓரெரயக் குறித்து(எழுப்பவல்ல) நரம்புகரை (ரக விரல்கைால்) தடவி
எழுப்பப்படுகின்ற குளிர்ந்த இனிய யாழ்ஓரெயினும்; இனிய - இனிரமயாை; கசால்
கிளிபய - சொற்கரைப் கபசுகின்ற கிளிகபால்பவகை!; முழுவதும் மலர் விரிந்த தாள்
முருக்கு - முற்றிலும் பூக்கள் பூத்துள்ைஅடிமரத்ரத உரடய முருக்க மரம்; இவட
மிவடந்த ழுவம் - இரடகய சநருங்கி உள்ை காடு; கவங் கனல் கதுவியது ஒப் ன -
சகாடிய சநருப்பிைால் பற்றப்படுள்ைது கபான்றவற்ரற; ாராய்-.

முருக்கமலர் செந்நிறம் உரடயது ஆதலின், முழுதும் மலர் பூத்த முருக்க மரம்

நிரம்பியுள்ைகாடு தீப்பிடித்தது கபாலத் கதான்றுவது இயற்ரகயாகும்.
28

2074. ‘வவளகள் காந்தளில் க ய்தன

அவனய வகம் மயிபல!
கதாவள ககாள் தாழ் தடக்
வகந் கநடுந் துருத்தியில் தூக்கி,
அளவு இல் மூப்பினர் அருந்தவர்க்கு,
அருவி நீர் ககாணர்ந்து,
கள மால் கரி குண்டிவகச்
கசாரிவன - காணாய்
வவளகள் காந்தளில் க ய்தன அவனய வக மயிபல! - வரையல்கரைக் காந்தள்
மலரில்இட்டு ரவத்தாற் கபான்ற ரககரை உரடய மயில் கபால்பவகை!; மால் கரிக்
கள ம் - சபரிய யாரைக் குட்டிகள்; அளவு இல் மூப்பினர் அருந்தவர்க்கு -
அைவுபடாத முதுரம உரடயவர்கைாய அரிய தவ முனிவர்களுக்கு; அருவி நீர் -
அருவியில் உள்ை நீரர; கதாவள ககாள் தாழ் தடக்வக கநடுந்துருத்தியில் -
துவாரத்ரதக் சகாண்ட சதாங்குகிற சபரியதமது ரகயாகிய நீண்ட கதால்ரபயிகல;
தூக்கிக் ககாணர்ந்து - முகந்து சகாண்டு வந்து; குண்டிவக - (அம்முனிவர்கைது )
கமண்டலத்தில்; கசாரிவன - ஊற்றுவைவற்ரற; காணாய் -.

காந்தள்- ரககபாலும் அஃறிரைப் சபாருைாகிய யாரைக் குட்டிகளும்

முனிவர்கைது முதுரம கருதிஅவர்களுக்கு அருவி நீர் சகாணர்ந்து கமண்டலத்தில்
ஊற்றுகின்றை என்று சித்திரகூட மரலயின்பண்பு நலம் கூறியதாம். கைபம் -
யாரைக்கன்று. முப்பது வயதுரடய யாரைரயக் குறிக்கும் என்பர். துருத்தி -
கதால்ரப. (தண்ணீர் முகக்க உதவும்.) 29 2075. ‘வடுவின் மா வகிர் இவவ
எனப்
க ாலிந்த கண் மயிபல!
இடுகு கண்ணினர், இடர் உறு
மூப்பினர் ஏக,
கநடுகு கூனல் வால் நீட்டின,
உருகுறு கநஞ்சக்
கடுவன், மா தவர்க்கு அரு கநறி
காட்டுவ - காணாய்! 1
இவவ மா வடுவின் வகிர் எனப் க ாலிந்த கண் மயிபல! - இரவ மாம்
பிஞ்சுகளின்பிைப்பு என்று சொல்லும்படியாகப் சபாலிந்த கண்கரை உரடய மயில்
கபால்பவகை!; இடுகுகண்ணினர் - இடுங்கிப் கபாை கண்கரை உரடயவரும்; இடர்
உறுகநஞ்சினர் - துன்பம்உறுகின்ற சநஞ்ெத்ரத உரடயவரும் ஆகிய முனிவர்கள்;
ஏக- செல்ல; மாதவர்க்கு - அம்முனிவர்களுக்கு; கநடுகு கூனல் வால் நீட்டின - நீண்டு
வரைந்த வாரல நீட்டியரவயாய்; உருகு உறு கநஞ்சக் கடுவன் - உருகுகின்ற மைம்
உரடய ஆண்குரங்கு; அரு கநறிகாட்டுவ - மரலயிடத்து அரிய வழியிரைக்
காட்டுகின்றவற்ரற; காணாய். -.

மூப்பரடந்து, கண் இடுகி, வழியறிந்து செல்ல இயலாது வருந்துகிற மாதவர்களுக்கு

மரலயில்உள்ை ஆண் குரங்குகள் இரங்கி அன்பு சகாண்டு வழிகாட்டிச் செல்கின்றை
என்பது சித்திரகூடமரலயில் உள்ை உயிரிைங்களின் கருரண இயல்பிரைக் கூறிய
வாறாகும். 30

2076. ‘ ாந்தள், பதர் இவவ ழி டப்

ரந்த ப ர் அல்குல்!
ஏந்து நூல் அணி மார்பினர்
ஆகுதிக்கு இவயயக்
கூந்தல் கமன் மயில் குறுகின
கநடுஞ் சிவற பகாலி,
காந்து குண்டத்தில் அடங்கு எரி
எழுப்புவ - காணாய்! 1
ாந்தன் பதர் இவவ ழி டப் ரந்த ப ர் அல்குல் - பாம்பின் படமும், கதர்த்தட்டும்
என்ற இரவ உவரம ஆகாமல் பழிப்ரப அரடயும்படி அகன்ற சபரிய அல்குரல
உரடயவகை!; கூந்தல் கமன்மயில் - கதாரகரய உரடய சமல்லிய மயிற்பறரவகள்;
குறுகின - அணுகிைவாய்; நூல் ஏந்து அணி மார்பினர் ஆகுதிக்கு இவயய - பூணூரலத்
தாங்கிய அழகியமார்பிரை உரடய அந்தணர்கைது கவள்விக்குப் சபாருந்த;
கநடுஞ்சிவற பகாலி - நீண்டதம் சிறகுகரை வரைத்து; காந்து குண்டத்தில் -
சவம்ரமயுள்ை ஓமகுண்டத்தில்; அடங்கு எரி - அடங்கிய சநருப்ரப; எழுப்புவ -
எரியச் செய்கின்றை; காணாய் -

இச்சித்திரகூட மரலயில் உள்ை மயில்கள் அந்தணர் ஓமகுண்டத்தில் சநருப்ரபத்

தம் சிறகால் விசிறி எரியச் செய்து உதவுகின்றை. 31

2077. ‘அலம்பு வார் குழர் ஆய் மயில்

க ண் அருங்கலபம!
நலம் க ய் பவதியர் மார்பினுக்கு
இவயவுற நாடி,
சிலம்பி, ஞ்சினில், சிக்கு அறத்
கதரிந்த நூல், பத மாம் -
லம் க ய் மந்திகள் உடன் வந்து
ககாடுப் ன - ாராய்!
அலம்பு வார் குழல் ஆய் மயில் க ண் அருங்கலபம! - அரெகின்ற நீண்ட
கூந்தரலஉரடய அழகிய மயில் கபான்ற சபண்களுக்கு அணிகலமாய்
விைங்குகின்றவகை!; நலம் க ய்பவதியர் - நன்ரமரயச் செய்கின்ற அந்தணர்கள்;
மார்பினுக்கு - மார்பில்அணிவதற்கு; இவயவு உற - சபாருந்த; நாடி - ஆராய்ந்து;
பதமாம் லம்க ய்மந்திகள் - கதமா மரத்திலிருந்து பழங்கரைக் கீகழ சிதறுகின்ற
இயல்ரப உரடய குரங்குகள்; சிலம்பி ஞ்சினில் - பட்டுப் பூச்சி, பஞ்சு இவற்றால்
ஆகிய; சிக்கு அறத் கதரிந்த நூல் - சிக்கில்லாதபடி ஆராய்ந்து சகாண்டுவந்த நூரல;
உடன் வந்து- விரரந்து வந்து; ககாடுப் ன - சகாடுக்கின்றவற்ரற; ாராய் -.

அந்தணர் முப்புரிநூல் அணிதற்கு மந்திகள் பட்டுப்பூச்சி பஞ்சு ஆகியவற்றில்

இருந்துசிக்கில்லாத நூரலத் கதர்ந்து சகாடுத்து உதவி செய்கின்றை என்பதும் கமலது
கபான்றகத. 32

2078. ‘கதரிவவமார்க்கு ஒரு கட்டவள

எனச் கசய்த திருபவ!
க ரிய மாக் கனி, லாக் கனி,
பிறங்கிய வாவழ
அரிய மாக் களி, கடுவன்கள்
அன்பு ககாண்டு அளிப் ன,
கரிய மா கிழங்குஅகழ்ந்தன
ககாணர்வன - காணாய்!
கதரிவவமார்க்கு - மகளிர்க்கு; ஒரு கட்டவள எனச் கசய்த திருபவ - ஓர்உரரகல்
கபாலச் செய்த திருகவ!; கடுவன்கள் - ஆண் குரங்குகள்; அன்பு
சகாண்டு(முனிவர்பால்) அன்பு சகாண்டு; க ரிய மாக் கனி - சபரிய மாம் பழம்;
லாக்கனி - பலாப் பழம்; பிறங்கிய வாவழ அரிய மாக் கனி - விைங்கிய வாரழயிைது
அரிய சபரும் பழம் ஆகியவற்ரற; அளிப் - சகாடுக்க; கரி மா - கரியவிலங்காகிய
பன்றிகள்; அகழ்ந்தன - (தாம்) கதாண்டி எடுத்தைவாகிய; கிழங்கு - கிழங்குகரை;
ககாணர்வன - சகாண்டுவந்து தருவைவற்ரறக்; காணாய் -.

ஆண் குரங்குகள் மா, பலா, வாரழ என்னும் பழங்கரைத் தருகின்றை. பன்றிகள்

கிழங்குகைத்தருகின்றை என்பதாம் மகளிரரப் பரடத்தற்கு முன்மாதிரியாகச்
செய்தரமத்துக் சகாள்ளும் வடிவம்கட்டரை எைப்படும். அத்தரகய அழகு
வடிவகம பிராட்டி என்றாைாம். ‘கமலத்துக் கடவுள் தாகை, .....உருவினுக்கு உலகம்
மூன்றின் இருதிறத்தார்க்கும் செய்தவரம்பு இவர் இருவர்’ (2792) என்கிற சூர்ப்பணரக
இங்கு ஒத்துக் கருதுக. 33

2079. ‘ஐவனக் குரல், ஏனலின்

கதிர், இறுங்கு, அவவர
கமய் வணக்குறு பவய் இனம்
ஈன்ற கமல் அரிசி,
க ாய் வணங்கிய மா தவர்
புவரகதாறும் புகுந்து, உன்
வக வணத்த வாய்க் கிள்வள தந்து
அளிப் ன - காணாய்!
 உன் வக வணத்த வாய்க் கிள்வள - (சீரதகய!) உன் ரக கபான்ற
செந்நிறவாயிரையுரடய கிளிகள்; ஐவனக் குரல் - மல சநல் கதிர்; ஏனலின் கதிர் -
திரைக் கதிர்; இறுங்கு - கொைக் கதிர்; அவவர - அவரரகள்; கமய்வணக்குறு பவய்
இனம் ஈன்ற கமல் அரிசி - உடலால் வரைவு சபாருந்திய மூங்கிலிற்
பிறந்தசமன்ரமயாை அரிசி ஆகியவற்ரற; க ாய் வணங்கிய மாதவர் - சபாய்ரய
ஓட்டிய முனிவர்கைது; புவரகதாறும் - ஆசிரமக் குடில்கள் கதாறும்; புகுந்து -
நுரழந்து; தந்து அளிப் ன- சகாடுத்து அன்பு செய்வைவற்ரற; காணாய்-.

வணங்கி - வணங்கச் செய்த - இங்குத் கதால்விரயக் குறித்தது; சபாய்ரயத்

கதாற்கடித்தமுனிவர்கள். கிளிகள் முனிவர்களுக்கு உணவு சகாண்டுவந்து அன்புடன்
சகாடுத்து உதவுகின்றைஎன்றாராம். 34

2080. ‘இடி ககாள் பவழத்வத எயிற்கறாடும்

எடுத்து உடன் விழுங்கும்.
கடிய மாசுணம், கற்று
அறிந்தவர் என அடங்கிச்
சவட ககாள் கசன்னியர், தாழ்வு
இலர் தாம் மிதித்து ஏறப்
டிகளாம் எனத் தாழ்வவர
கிடப் ன - ாராய்!
இடி ககாள் பவழத்வத - இடி கபாலப் பிளிறுதல் சகாண்ட யாரைரய;
எறிற்கறாடும் எடுத்து உடன் விழுங்கும் கடிய மாசுணம் - தந்தத்கதாடு ஒருகெரத்
தூக்கிவிழுங்கி விடக்கூடிய சகாடிய மரலப் பாம்பு; கற்று அறிந்தவர் -
நூற்சபாருரைக் கற்றுத்சதளிந்தவர்; என - கபால; அடங்கி - அடக்கம் உரடயதாய்
(தம் ஆற்றரலஒடுக்கிக் சகாண்டு); சவட ககாள் கசன்னியர் - ெடா முடிரய உரடய
முனிவர்கள்; தாழ்வு இலர் - ெரிதல் இல்லாதவராய்; தாம் மிதித்து ஏற - தாகம
மரலயின் கமல் மிதித்து ஏறிச் செல்லும்படி; டிகளாம் என - படிக்கற்கரைப் கபால;
தாழ்வவர- மரல அடிவாரங்களில்; கிடப் ன - கிடக்கின்றவற்ரறப்; ாராய் -.
ஆற்றல் ொன்ற மரலப்பாம்புகள் அடங்கி இருத்தலுக்குக் கற்றுணர்ந்தவர்
அடக்கம்உவரமயாகும். ‘கதர்ந்த நூல் கல்விகெர் மாந்தரின் இரறஞ்சி’ என்ற
சிந்தாமணிரய இங்குக்(நாமகள் - 53) கருதுக. மரலப் பாம்புகளும் படிகைாகக்
கிடந்து முனிவர்கள் தாழாது மரலகயற உதவுகின்றை என்றவாறாம்.
35

2018. ‘அசும்பு ாய் வவர அருந் தவம்

முடித்தவர், துவணக் கண்
தசும்பு பவய்ந்தவர் ஒத்தவர்
தமக்கு, விண் தருவான்
விசும்பு தூர்ப் ன ஆம் என,
கவயில் உக விளங்கும்
 சும் க ான் மானங்கள் ப ாவன
வருவன - ாராய்!’
அசும்பு ாய் வவர - ஊற்சறடுத்து நீர்பாயும் மரலயிகல; அரும் தவம்முடித்தவர் -
செய்தற்கு அரிய தவத்ரதச் செய்து முடித்தவர்கள் ஆகிய; துவணக்கண்தசும்பு
பவயந்தவர் ஒத்தவர் தமக்கு - தம் இரண்டு கண்களிலும் நீர்க்குடம் கவிழ்த்தாற்கபால
அன்பிைால் நீர் சபருக விடுகின்றவர்கரை ஒத்தவர்கைாய நல்கலார்களுக்கு;
விண்தருவான் - வீடு கபறாகிய விண்ணுலக வாழ்விரைத் தர கவண்டி; விசும்பு
தூர்ப் ன ஆம் என - ஆகாயத்ரத மூடிக் சகாள்வைவாகும் என்று சொல்லும்படி;
கவயில் உக விளங்கும்- ஒளி சிந்தும்படி விைங்குகின்ற; சும்க ான் மானங்கள்- பசிய
சபான்ைால் ஆகிய விமாைங்கள்; ப ாவன வருவன - கபாகின்றவற்ரறயும், மீை
வருகின்றவற்ரறயும்; ாராய் -.

சித்திரகூட மரல கதவர்கள் ெஞ்ெரிக்கும் இடம், ஆதலின், அவர்கள் விமாைத்தில்

ஏறிப்கபாவதும் வருவதுமாயிருத்தலின் வாைசமங்கும் விமாைத்தால்
கபார்த்தப்பட்டது கபால் உள்ைது.அதுகவ அருந்தவம் முடித்தவர்களுக்கு வீடுகபறு
தருதற்கு விண்ணுலகு சகாண்டு செல்ல வந்த விமாைங்கள்கபாலவும் கதாற்றம்
அளித்தை. தசும்பு - குடம்; புறம் சபாசிகின்ற மண்குடத்ரதக்குறிக்கும்.
36
இராமன் அந்தணரின் விருந்திைன் ஆதல்

2082. இவனய யாவவயும் ஏந்திவழக்கு

இயம்பினன் காட்டி,
அவனய மால் வவர அருந் தவர்
எதிர்வர, வணங்கி,
விவனயின் நீங்கிய பவதியர்
விருந்தினன் ஆனான் -
மவனயில் கமய் எனும் மா தவம்
புரிந்தவன் வமந்தன்.
மவனயில் - அரண்மரையில்; கமய் எனும் மாதவம் புரிந்தவன் வமந்தன் - ெத்தியம்
என்னும் சபரிய தவத்ரதச் செய்தவைாகிய தயரதனுரடய மகைாகிய இராமன்;
இவனயயாவவயும் - இப்படிப்பட்ட சித்திரகூட மரலயின் பண்பு நலங்கரை
சயல்லாம்; ஏந்து இவழக்கு - உயர்ந்த அணிகலக்கரை உரடயாைாய சீரதக்கு;
இயம்பினன் காட்டி - சொல்லிக் காண்பித்து; அவனய மால் வவர - அந்தப் சபரிய
சித்திரகூட மரலயின்; அருந்தவர் - அரிய முனிவர்கள்; எதிர்வர - (தன்ரை) எதிர்வந்து
வரகவற்க; வணங்கி - (அவர்கரை) வழிபட்டு; விவனயின் நீங்கிய - தவத்தால் இரு
விரையில்இருந்து நீங்கியவர்கைாகிய; பவதியர் - அந்த கவதியர்களுக்கு;
விருந்தினன்ஆனான் -.

வைம் சென்று தவம் செய்வாரினும் தயரதன் கமம்பட்டவன் என்பது காட்ட

‘மரையின் சமய்எனும் மாதவம் புரிந்தவன்’ என்றார். 37
 சூரியன் மரறய, அந்தி கநரம் வருதல்

கலிவிருத்தம்

2083. மா இயல் உதயம் ஆம் துள வானவள்,

பமவிய வக இருள் அவுணர் வீந்து உக,
கா இயல் குட வவர, கால பநமிபமல்,
ஏவிய திகிரிப ால், இரவி ஏகினான்.
மா இயல் உதயம் ஆம் துள வானவன் - சபருரம சபாருந்திய இயல்பிரை உரடய
உதயகிரிஆகிய துைசி மாரல அணிந்த திருமால்; பமவிய வக இருள் அவுணர் வீந்து
உக - (கதவர்க்குப் பரகயாகப்) சபாருந்திய பரகரம சகாண்ட இருள் நிறம் உரடய
அசுரர்கள் சகட்டு அழிய; கா இயல் குடவவர கால பநமி பமல் - கொரல சூழ்ந்த
அத்தமைகிரி ஆகிய (அசுரருள்மிகக் சகாடியன் ஆகிய) கால கநமி என்பவன் மீது;
ஏவிய திகிரி ப ால் - செலுத்தியெக்கரப் பரடரயப் கபால; இரவி ஏகினான் - சூரியன்
கெர்ந்தான்.
உதய மரலயாகிய திருமால் அங்கிருந்து அத்தமை மரல ஆகிய கால கநமிகமல்
அனுப்பியெக்கரம் கபால கமற்குத் திரெயில் சூரியன் கெர்ந்தான். குட வரரரயக்
கால கநமியாகவும்அங்கக சென்று கெர்ந்த சூரியரைச் ெக்கரப் பரடயாகவும்
சகாண்டரமயால் எதிர்த் திரெயாக உதய மரலரயச் ெக்கரம் அனுப்பிய திருமாலாகச்
சொன்ைார்.
நரசிங்க அவதாரம் செய்து திருமாலாற் சகால்லப்பட்டஇரணியன் புத்திரன்
காலகநமி. நூறு தரலகரையும் நூறு ரககரையும் உரடயவன். அசுரர்கரைச் ொர்ந்து
கதவர்கள் அரைவரரயும் சவற்றி சகாண்டு ெத்தியகலாகம் சென்றான். தன்ரை
அரைவரும் வணங்கித்துதிக்க வீற்றிருந்தான். கமலும் செருக்குற்றுத் தன் தந்ரதரயக்
சகான்ற திருமாரலப், கபாருக்கரழத்தான். திருமாலின் ெக்கரத்தால் அழிந்தான்.
38

2084. சக்கரம் தானவன் உடலில் தாக்குற,

எக்கிய பசாரியின் ரந்தது, எங்கணும்
கசக்கர்; அத் தீயவன் வாயின் தீர்ந்து, பவறு
உக்க வான் தனி எயிறு ஒத்தது. இந்துபவ!
சக்கரம் தானவன் உடலில் தாக்குற - (திருமாலின்) ெக்கரப் பரட கால
கநமியாகியஅசுரன் உடலில் சென்று தாக்கிய அைவில்; எக்கிய பகாரியின் - கமல்
எழுந்த அவைது இரத்தம் கபால; எங்கணும் கசக்கர் ரந்தது - எல்லா இடங்களிலும்
செவ்வாைம்பரவியது; அத் தீயவன் வாயின் தீர்ந்து - அக் சகாடிய காலகநமியின்
வாயிலிருந்துகழன்று; பவறு உக்க வான் தனி எயிறு - தனியாகச் சிந்திய
சவண்ரமயாை ஒற்ரறக்ககாரரப் பல்ரல; இந்து ஒத்தது - ெந்திரன் ஒத்திருந்தது.

செவ்வாைம் இரத்தமாகவும், ெந்திரன் அசுரைது சிந்திய ககாரரப்

பல்லாகவும்உவமிக்கப்சபற்றை. 39
2085. ஆனனம் மகளிருக்கு அளித்த தாமவரப்
பூ நனி முகிழ்த்தன, புலரி ப ான பின்.
மீன் என விளங்கிய கவள்ளி ஆம் ல் வீ,
வான் எனும் மணித் தடம், மலர்ந்த எங்குபம!
புலரி ப ானபின் - சூரியன் மரறந்த பிறகு; மகளிருக்கு ஆனனம் அளித்ததாமவரப்
பூ - இதுகாறும் சபண்களுக்கு முகத்ரதச் செய்தைவாகிய மலர்ந்த தாமரரப்
பூக்கள்;(இப்கபாது) நனி முகிழ்த்தன - மிகவும் குவிந்தை; வான் எனும் மணித்தடம் -
வாைம் கபால உள்ை அழகிய நீர்நிரலயில்; மீன் என விளங்கிய - நட்ெத்திரம் கபால
விைங்கிய; கவள்ளி ஆம் ல் வீ - சவண்ணிறம் உள்ை ஆம்பல் மலர்கள்; எங்கும்
மலர்ந்த - எவ்விடத்தும் மலர்ந்தை.

மலர்ந்த தாமரர சபண்கள் முகம் கபாலும் ஆதலின், மலர்ந்த தாமரர என்று

சொல்வார்‘மகளிருக்கு ஆைைம் அளித்த தாமரர’ என்றார். இரவில் தாமரர
குவிதலும் ஆம்பல் மலர்தலும்இயல்பு. 40

2086. மந்தியும் கடுவனும் மரங்கள் பநாக்கின;

தந்தியும் பிடிகளும் தடங்கள் பநாக்கின;
நிந்வத இல் சகுந்தங்கள் நீளம் பநாக்கின;
அந்திவய பநாக்கினான், அறிவவ பநாக்கினான்.
மந்தியும் கடுவனும் மரங்கள் பநாக்கின - (இரவு கநரம் வருதலின் ஏறி உறங்க)சபண்
குரங்கும் ஆண் குரங்கும் மரங்கரைப் பார்த்தை; தந்தியும் பிடிகளும்
தடங்கள்பநாக்கின - ஆண் யாரையும் சபண் யாரையும் தம் இருப்பிடத்துக்குச்
சென்று கெரும்வழிகரைப் பார்த்தை; நிந்வத இல் சகுந்தங்கள் நீளம் பநாக்கின-
பழிப்பு இல்லாதபறரவகள் தம் கூடுகள் உள்ை நீண்ட வழிரயப் பார்த்தை; அறிவவ
பநாக்கினான் - சமய்ப்சபாருரை கநாக்கி அறிதற்கு உரிய இராமன்; அந்திவய
பநாக்கினான் - மாரலக்காலத்தில் செய்தற்கு உரிய கடரமகரைச் செய்யத்
சதாடங்கிைன்.
குரங்குகள் இரவில் மரத்தின்கண் உறங்கல் இயல்பு; பறரவகள் தம் கூட்ரட
அரடதலும், யாரைமுதலியை தம் இருப்பிடத்ரத நாடிச் கெறலும் மாரல கநரத்தில்
நிகழ்வை. தடம் -வழி. 41
இராமன் முதலிய மூவரும் மாரல வழிபாடு செய்தல்

2087. கமாய் உறு நறு மலர் முகிழ்த்தவாம் சில;

வம அரு நறு மலர் மலர்ந்தவாம் சில;
ஐயபனாடு, இளவற்கும் அமுதனாளுக்கும்
வககளும், கண்களும், கமலம் ப ான்றபவ.
கமாய் உறு நறு மலர் சில முகிழ்த்தவாம்- (மாரலயில்) சநருங்கிப்
சபாருந்தியமணமுள்ை மலர்கள் சில குவிந்தை; வம அறு நறு மலர் சில மலர்ந்தவாம்-
குற்றமற்றமணமுள்ை மலர்கள் சில மலர்ந்தை; ஐயபனாடு - இராமகைாடு;
இளவற்கும் - இலக்குவனுக்கும்; அமுதனாளுக்கும் - அமுதத்ரத ஒத்த சீரதக்கும்;
வககளும் கண்களும் கமலம்ப ான்ற - ரககளும், கண்களும் மாரலக் காலத்துத்
தாமரரகள் குவிந்திருப்பது கபால்குவிந்து மூடிக்சகாண்டை.
மாரலயிற் சில மலர் குவிதலும், கவறுசில மலர்தலும் இயல்பு - வழிபாடு செய்வார்
கண்கரைமூடிக் ரககரைக் குவிப்பர் ஆதலின், இங்கு மாரலக்காலத்துத் தாமரர
குவிந்திரப்பது கபாலக்ரககளும், கண்களும் ஆயிை என்று குறிப்பால் அதரைப்
புலப்படுத்திைர். ஏகாரம் ஈற்றரெ. 42

இலக்குவன் அரமந்த குடிலில் இராமன் சீரதகயாடு குடிபுகுதல்

2088. மாவல வந்து அகன்றபின், மருங்கு இலாகளாடும்,

பவவல வந்து உவறவிடம் பமயது ஆம் என,
பகாவல வந்து உமிழ் சிவலத் தம்பி பகாலிய
சாவல வந்து எய்தினான், தவத்தின் எய்தினான்.
தவத்தின் எய்தினான் - தவம் காரணமாகக் காடு கநாக்கி வந்த இராமன்; மாவலவந்து
அகன்றபின் - மாரலப் சபாழுது வந்து சென்ற பிறகு (இரவில்); பவவல
உவறவிடம்வந்து பமயது ஆம் என - கடலாைது தான் தங்கும் இடத்ரத வந்து கெர்ந்தது
என்று சொல்லும்படியாக; மருங்கிலாகளாடும் - இரடயில்லாத சீரதகயாடும்;
பகாவல வந்து உமிழ் சிவலத் தம்பி - அம்ரப உமிழுகின்ற வில்ரல உரடய
தம்பியாகிய இலக்குவன்; பகாலிய - செய்தரமத்த; சாவல வந்து எய்தினான் - ொரல
இருக்கும் இடத்ரதவந்தரடந்தான்.
நீலக்கடல் கபான்ற நிறம் உரடயவன் இராமன் ஆதலின், கடல் தன் உரறவிடம்
கபாைதுகபால என்று உவரமப்படுத்திைார். 43
இலக்குவன் அரமத்த ொரல

2089. கநடுங் கவழக் குறுந் துணி நிறுவி, பமல் நிவரத்து,

ஒடுங்கல் இல்கநடு முகடு ஒழுக்கி, ஊழுற
இடுங்கல் இல் வக விசித்து ஏற்றி, எங்கணும்
முடங்கல் இல் வரிச்சு பமல் விரிச்சு மூட்டிபய.
கநடுங் கவழக் குறுந்துணி நிறுவி பமல் நிவரத்து - நீண்ட மூங்கில்களின்
சிறியதுண்டுகரை நிறுத்தி கமகல வரிரெயாக அரமத்து; ஒடுங்கல் இல் கநடு முகடு
ஒழுக்கி- வரைதல் இல்லாத நீண்ட தூலத்ரத கநராக நிறுத்தி; ஊழ் உற இடுங்கல் இல்
வக ஏற்றிவிசித்து - முரறயாகப் சபாருந்தக் கீகழ தாழ்தல் இல்லாத பக்கக் கழிகரை
கமல் ஏற்றி நன்கு இறுக்கிக் கட்டி; முடங்கல் இல் வரிச்சுபமல் - வரைதல் இல்லாத
அந்தக் கட்டியவரிச்சுக்களின் கமகல; எங்கணும் - எவ்விடத்தும்; விரிச்சு மூட்டி -
விரித்து மூடு செய்து. நீைக்கழி, குறுக்குக் கழிகள், தூலம் முதலியை கூரர
கவய்வதற்கு முன் கட்டப் சபறுவை. விரிச்சு - விரித்து. ஏகாரம் ஈற்றரெ. 44
2090. பதக்கு அவடப் டவலயின் கசறிவு கசய்து, பின்,
பூக் கிளர் நாணலின் புல்லு பவய்ந்து, கீழ்த்
தூக்கிய பவய்களின் கவரும் சுற்றுறப்
ப ாக்கி, மண் எறிந்து, அவவ புனலின் தீற்றிபய.
பதக்கு அவடப் டவலயின் கசயிவு கசய்து - கதக்க இரல சகாண்டு கமல்
கூரரரயச்செறிய மூடி; பின் - பிறகு; பூக் கிளர் நாணலின் புல் பவய்ந்து-
பூத்துவிைங்கும் நாணற் புல்ரல கமகல பரப்பி; கீழ்த் தூக்கிய பவய்களின் -
கீகழநிறுத்தப் சபற்ற மூங்கில் கழிகைால்; சுற்றுறச் சுவரும் ப ாக்கி -
சுற்றுப்பக்கசமல்லாம் சுவரரச் செய்து; மண் எறிந்து - அதன்கமல் மண்ரண அடித்து;
அவவ - அச்சுவரர; புனலின் தீற்றி - தண்ணீரால் சமழுகிப் பூசி.

முதலில் இரலகரை கவய்ந்து அதன் கமல் நாணற் புல்ரலப் பரப்பிைான் என்க.

இரலகள்நாணற்புல் விழாமல் தாங்குவை. மூங்கிற் பிைாச்சுகளின் கமல் மண்பூசித்
தண்ணீரால் சமழுகிச்சுற்றுச் சுவர் அரமத்தாைாம். ஏகாரம் ஈற்றரெ. 45

2091. பவறு இடம், இயற்றினன் மிதிவல நாடிக்கும்,

கூறின கநறி முவற குயிற்றி, குங்குமச்
பசறு ககாண்டு அழகுறத் திருத்தி, திண் சுவர்
ஆறு இடு மணிகயாடு தரளம் அப்பிபய.
மிதிவல நாடிக்கும் - சீரதக்கும்; பவறும் இடம் இயற்றினன் - தனி இடத்ரதச் செய்து
அரமத்தான் (எவ்வாறு எனில்); கூறின கநறி முவற குயிற்றி - கமகல சொன்ை
முரறப்படி செய்து அதன்கமல்; குங்குமச் பசறு ககாண்டு அழகுறத் திருத்தி - குங்குமக்
குழம்ரபக் சகாண்டு அழகாகச் சுவர்கரை ஒழுங்கு செய்து; திண்சுவர் - வலிய
சுவரிகல; ஆறு இடு மணிகயாடு தரளம அப்பி - ஆற்றிலிருந்து கிரடத்த
மணிக்கற்ககைாடு முத்துகரையும் சபாருத்தி.
பிராட்டியின் தனி இடத்ரதக் குங்குமக் குழம்பால் பூசி, மணியும் முத்தும்
சுவர்களிகல அப்பி அழகு செய்தரம கூறிைார், ஏகாரம் ஈற்றரெ.
46

2092. மயிலுவடப் பீலியின் விதானம் பமல் வகுத்து,

அயிலுவடச் சுரிவகயால் அருகு தூக்கு அறுத்து,
எயில் இளங் கவழகளால் இயற்றி, ஆறு இடு
கசயலுவடப் புது மலர் க ாற் ச் சிந்திபய.
மயிலுவடப் பீலியின் பமல் விதானம் வகுத்து - மயிலின் கதாரக சகாண்டு
கமல்கட்டிரயச் செய்தரமத்து; அயில் உவடச் கரிவகயால் - கூர்ரம உரடய வாைால்;
அருகுதூக்கு அறுத்து - பக்கங்களிகல சதாங்கல் சதாங்கவிட்டு; எயில் - மதிரல;
இளங்கவழகளால் இயற்றி - இரைய மூங்கில்கைால் செய்தரமத்து; ஆறு இடு கசயல்
உவடப்புதுமலர் க ாற் ச் சிந்தி - ஆற்றின் அருகக இருந்து சகாணர்ந்த நல்ல புதிய
மலர்கரை அழகுறஅங்கங்கக சிதறி.
 மகளிர் இருக்கும் இடம் ஆதலின் மயில் கதாரகயால் விதாைம் அரமத்தான்.
பக்கங்களில்மாரலகரைத் சதாங்க விடுதல் அழகு கநாக்கி. ஏகாரம் ஈற்றரெ.
47
இராமன் ொரலயில் சீரதகயாடு குடி புகுதல்

2093. இன்னணம் இவளயவன் இவழத்த சாவலயில்,

க ான் நிறத் திருகவாடும் குடி புக்கான் அபரா! -
நல் கநடுந் திவசமுகன் அகத்தும், நம்மபனார்க்கு
உன்ன அரும் உயிருளும், ஒக்க வவகுவான்.
இன்னணம் - இவ்வாறு; இவளயவன் இவழத்த சாவலயில் - இலக்குவன்
செய்துஅரமத்த ொரலயில்; நல் கநடும் திவச முகன் அகத்தும் - நல்ல சபரிய
பிரமகதவைதுசநஞ்ெத்திடத்தும்; நம்மபனார்க்கு - நம்ரம ஒத்தவர்களுக்கு; உன்ன
அரும்உயிருளும் - நிரைத்தற்கரிய உயிரினுக்குள்ளும்; ஒப் - ஒரு தன்ரமயாக;
வவகுவான்- என்றும் நீங்காது உடன் உரறகின்ற பரம்சபாருைாகிய இராமன்;
க ான்நிறத்திருகவாடும் குடி புக்கான் - சபான்னிறம் பரடத்த இலக்குமியின்
அவதாரம் ஆகியசீரதகயாடும் குடி புகுந்தான்.

பிரமன் சநஞ்சிலும், உயிரிலும் உரறபவன் இச் சிறிய ொரலயில் அவதார நிமித்தம்

குடிபுகுந்தான் என்றது அரியைாய் எளியைாம் அவைது செௌலப்பயத்ரதக் காட்டியது.
‘அகரா’அரெ. 48
இராமன் ொரலயில் உவந்திருத்தல்

2094. மாயம் நீங்கிய, சிந்தவன, மா மவற,

தூய ாற்கடல், வவகுந்தம், கசால்லல் ஆம்
ஆய சாவல, அரும் க றல் அன்பினன்,
பநய கநஞ்சின் விரும்பி, நிரம்பினான்.
மாயம் நீங்கிய சிந்தவன - உலக மாரயயிலிருந்து விடுபட்ட ஞானிகைது
சதளிந்தமைம்; மா மவற - சபரிய கவதம்; தூய ாற்கடல்- (வியூகத்தில்
தான்எழுந்தருளி இருப்பதாகிய) தூய்ரமயாை திருப்பாற்கடல்; வவகுந்தம் - (நித்ய
சூரிகள் என்றும் வாழ்வுக்கும் இருப்பாகிய)ரவகுந்தம்; என்று கசால்லல் ஆம் ஆய -
என்று சொல்லுதற்குப் சபாருந்தியதாகிய; சாவல - ொரலக்கண்; அரும் க றல்
அன்பினன் - சபறலரும் அன்புரடயைாகியஇராமபிரான்; பநய கநஞ்சின் - தைது
அன்புள்ைத்தால்; விரும்பி - மகிழ்ச்சி அரடந்து; நிரம்பினான் - நிரறவரடந்தான்.

இராமன் குடிபுகுந்த காரணத்தால் திருமாலாகிய பரம் சபாருள் வீற்றிருக்கும்

இடங்கைாக அச்ொரல ஆகியது. 49

ொரல அரமத்த இலக்குவரை நிரைந்து இராமன் சநகிழ்ந்து கூறுதல்

2095. பமவு கானம், மதிவலயர்பகான் மகள்
பூவின் கமல்லிய ாதமும் ப ாந்தன;
தா இல் எம்பி வக சாவல சவமத்தன-
யாவவ, யாதும் இலார்க்கு இவயயாதபவ?
மிதிவலயர் பகான் மகள் - மிதிலா நகரத்து அரெைாகிய ெைகன் மகைாகியசீரதயின்;
பூவின் கமல்லிய ாதமும் - பூரவக் காட்டிலும் மிக சமல்லியவாகியபாதங்களும்;
பமவு கானம் ப ாந்தன - சகாடிய காட்டில் நடந்து வந்தை; தா இல்எம்பி வக - குற்றம்
அற்ற என் தம்பியின் ரககள்; சாவல சவமத்தன - குடிரலஅரமத்துத் தந்தை; யாதும்
இல்லார்க்கு - எந்தத் துரணயும் இல்லாதவர்களுக்கு; இவயயாத - வந்து கெராதை;
யாவவ - எரவ (ஒன்றும் இல்ரல.)

‘பாதமும்’ என்ற உம்ரம சிறப்பும்ரம; சமன்ரமத் தன்ரமரய கநாக்கியது.

சபாதுப்சபாருள்குறித்த இறுதி அடியமடால் இது கவற்றுப்சபாருள் ரவப்பணியாம்.
‘ஏ’ காரம் ஈற்றரெ. 50

2096. என்று சிந்தித்து, இவளயவற் ார்த்து, ‘இரு

குன்று ப ாலக் குவவிய பதாளினாய்!
என்று கற்றவன நீ இதுப ால்?’ என்றான் -
துன்று தாமவரக் கண் னி பசார்கின்றான்.
என்று சிந்தித்து- என்று இவ்வாறு நிரைத்து; இவளயவற் ார்த்து - இலக்குவரைப்
பார்த்து; ‘இரு குன்று ப ாலக் குவவிய பதாளினாய்! - இரு மரலகரைப்கபாலப்
சபாருந்திய கதாள்கரை உரடயவகை!; நீ இது ப ால் என்று கற்றவன? - நீஇவ்வாறு
குடில் அரமப்பதற்கு எப்சபாழுது கற்றுக் சகாண்டாய்?;’ என்றான் -
என்றுககட்டவைாய்; துன்று தாமவரக் கண் னி பசார்கின்றான் - சநருங்கிய தாமரர
கபாலும்கண்கள் நீர் சிந்தப் சபறுகின்றவைாக ஆைான். இருவரும் ஒன்றாக
வசிட்டர் பால் பயிலுதலின் இக்குடிரெ அரமக்கும் கரலரய என்று கற்றாய்?என்று
இலக்குவரைப் பார்த்து மைம் சநகிழ்ந்து கூறிைான் என்க. 51

2097. ‘அடரும் கசல்வம் அளித்தவன் ஆவணயால்,

டரும் நல் அறம் ாலித்து, இரவியின்
சுடரும் கமய்ப் புகழ் சூடிகனன் என் து என்?
இடர் உனக்கு இவழத்பதன் கநடு நாள்’ என்றான்.
‘அடரும் கசல்வம் அளித்தவன் - சநருங்கிய அரெச் செல்வத்ரத
எைக்குஅளித்தவைாகிய தயரதைது; ஆவணயால்- கட்டரையால்; டரும் நல் அறம்
ாலித்து - கமலும் கமலும் பரவிச் சென்று பிறவிகதாறும் விரைவதாகிய நல்ல
தருமத்ரதப் பாதுகாத்து (வைம்புகுத்து); இரவியின் சுடரும் - சூரியரைப் கபால
ஒளிவீசி விைங்கும்; கமய்ப் புகழ்- உண்ரமயாை புகரழ; சூடிகனன் என் து என்?-
நான் கமற்சகாண்கடன் என்பதைால் யாது பயன்?; உனக்கு-; கநடுநாள் இடர்
இவழத்பதன் - பல நாள் துன்பத்ரதச் செய்கதன்; என்றான் - என்று மைம் வருந்திக்
கூறிைான்.
 ‘தயரைது ெத்தியவாக்ரகக் காப்பாற்ற வைம் புகுந்து புகழ் சூடிகைன் ஆயினும், ஒரு
பாவமும்அறியாத தம்பியாை உைக்கு வைத்தில் என்கைாடு அரலவதாகிய
துன்பத்ரத சநடுநாைாக இரழத்துள்கைகை’என்று இராமன் இரங்கியதாகக் சகாள்க.
பிறருக்குத் துன்பம் செய்து தைக்குப் புகழ் உண்டாக நடப்பது அறசநறி ஆகுமா
என்றான் இராமன். 52

இலக்குவன் மறுசமாழி

2098. அந்த வாய்கமாழி ஐயன் இயம் லும்

கநாந்த சிந்வத இவளயவன் பநாக்கினான்.
‘எந்வத! காண்டி, இடரினுக்கு அங்குரம்
முந்து வந்து முவளத்தது அன்பறா’ என்றான்
ஐயன் - இராமன்; அந்த வாய்கமாழி இயம் லும் - அந்த உள்ைம் கலந்தசொற்கரைக்
கூறிய அைவில்; கநாந்த சிந்வத இவளயவன் பநாக்கினான் - வருந்தியமைத்ரத
உரடய இலக்குவன் (அச்சொற்களின் சபாருரை) மைத்தின் கருதி; ‘எந்வத! - என்
தந்ரத கபால்பவகை?; காண்டி - நான் சொல்வரத ஆராய்ந்து பார்ப்பாயாக;
இடரினுக்கு - உன் துன்பத்துக்கு; அங்குரம் - முரையாைது; முந்தி வந்து முவளத்தது
அன்பறா’ - நீ மூத்தவைாகப் பிறந்து கதான்றியதைால் உண்டாகியதல்லவா? என்றான் -
என்று வருந்திக் கூறிைான். இராமன் வருந்திக் கூறியது ககட்ட இலக்குவன் ‘நீ
மூத்தவைாகப் பிறந்ததைாகலகய வைவாெமாகிய துன்பத்ரத அனுபவிக்க
கவண்டியவைாக ஆகிவிட, உைக்குப் பணிவிரட செய்வதில் உவப்பாய் இருக்கும்
எைக்குத் துன்பம் இரழத்ததாக நீ சொல்வது ெரியாகுமா?’ என்று ககட்பது கபால
இலக்குவன் மறுசமாழி கூறிைான். ‘எைக்கு இது மகிழ்ச்சி தருவது’ உன் துன்பகம
சபரிது’ என்றாைாம். இனி, இவ்வாறன்றி ‘உன்ைால் எைக்குத் துன்பம் சபரிது
உண்டாகவில்ரல; துன்பத்துக்கு முரை முன்ைாகலகய ரகககயியாகிய என் தாய்
சபற்ற வரத்தால் வந்து கதான்றிவிட்டது அல்லவா? இதைால் நீ சநடுநாள் எைக்குத்
துன்பம் இரழத்ததாகக் கருதி வருந்துதல் ெரியன்று’ என்றாைாகக் கூறுதல் சபாருந்தும்.
ஆயினும், அது இலக்குவன் தான் துன்பம் உறுவதாகக் கூறுவதாகப் சபாருள் படும்.
ஆதலின், சபாருந்துமாறு அறிக. சபாதுவாக இத்துன்பத்துக்சகல்லாம் காரணம்
நின்ைால் ஆகியதன்று; முன்ைகர தயரதன் ரகககயிக்கு வரம் தந்ததைால்
உண்டாகியகத. இதற்கு நீ வருந்துதல் தகாது’ என்றாைாகவும் கூறலாம்.
53

இலக்குவனுக்கு இராமன் ஆறுதல் கூறல்

2099. ‘ஆக, கசய்தக்கது இல்வல’ அறத்தினின்று

ஏகல் என் து அரிது’ என்றும் எண்ணினான்
ஓவக ககாண்டவன் உள் இடர் பநாக்கினான்
‘பசாக ங்கம் துவடப்பு அரிதால்’ எனா,
ஆக - அப்படிகய இருக்கட்டும்; கசய்தக்கது இல்வல - (துன்பத்துக்குப்பரிகாரமாகச்)
செய்யக்கூடியது எதுவும் இல்ரல; அறத்தினின்று ஏகல் என் து அரிது -
தருமத்திலிருந்து விலகிச் செல்வது என்பது நம் கபான்றார்க்கு இயலாது; என்று
எண்ணினான்- என்று தன் மைத்தில் (இராமன்) கருதிைான்; ஓவக ககாண்டவன் -
(தைக்குத்சதாண்டு செய்தலில்) மகிழ்ச்சி சகாண்ட இலக்குவனின்; உள் இடர் -
மைத்துன்பத்ரத; பநாக்கினான் - பார்த்து; பசாக ங்கம் - இவ் இரையவைது
துன்பத்தால்ஏற்பட்ட மைச் கொர்வு; துவடப்பு அரிதால்’ - கபாக்குவது இயலாது;
எனா - என்று கருதி.

‘ஆக’ என்பது உரரயரெ. ‘ஆல்’ அரெ. 54

2100. பின்னும், தம்பிவய பநாக்கி, க ரியவன்,

‘மன்னும் கசல்வத்திற்கு உண்டு வரம்பு’ இதற்கு
என்ன பகடு உண்டு? இவ் எல்வல இல் இன் த்வத
உன்னு, பமல் வரும் ஊதியத்பதாடு’ என்றான்.
க ரியவன் - இராமன்; பின்னும் - மறுபடியும்; தம்பிவய பநாக்கி- இலக்குவரைப்
பார்த்து; ‘மன்னும் கசல்வத்திற்கு - (உலகில்) சபறும் சபாருட்செல்வத்திற்கு; வரம்பு
உண்டு - இவ் வைவு என்று ஒரு எல்ரல உண்டு; இதற்கு - இந்த வைவாெத் தவம்
ஆகிய செல்வத்துக்கு; என்ன பகடு உண்டு?- என்ை அழிவு உண்டு; இவ் எல்வல
இல்இன் த்வத பமல் வரும் ஊதியத்பதாடு உன்னு’ - இந்த அைவுபடாத அழிவுபடாத
இன்பவாழ்க்ரகரயமறுரமயில் இத்தவத்தால் சபறும் நற்கதியாகிய இலாபத்கதாடு
கெர்த்து நிரைப்பாயாக;’ என்றான்-.

அரெச் செல்வம் அழிவுரடயது; அைவு உரடயது. ஆைால், தவச் செல்வகமா

அழிவற்றது;அைவற்றது; மறுரமக்கும் பயன் தரவல்லது. ஆககவ அரெ
கபாகத்ரதவிட, வைவாெகம எைக்கு மகிழ்ச்சி தருவது ஆதலின், எைக்குத் துன்பம்
விரைந்ததாககவ நான் கருதவில்ரல; அதரை நிரைத்து நீதுன்புறுவாகைன்’
என்றாைாம் - இது ‘இடரினுக்கு அங்குரம் முந்தி வந்து முரைத்தது அன்கறா’
என்றுஇலக்குவன் கூறிய சொற்களுக்குப் பதில் கபால் அரமந்து ஆறுதல்
தருவதாயிற்று. 55

இராமன் கநான்பு செய்து இனிரமயாக இருத்தல்

2101. பதற்றித் தம்பிவய, பதவரும் வககதாழ,

பநாற்று இருந்தனன், பநான் சிவலபயான்; இப் ால்,
ஆற்றல் மா தவன் ஆவணயின் ப ானவர்
கூற்றின் உற்றது கூறலுற்றாம் அபரா.
பநான் சிவலபயான் - வலிய வில்ரல உரடய இராமபிரான் (இவ்வாறு கூறி);
தம்பிவயத் பதற்றி-; பதவரும் வககதாழ - கதவர்ளும் வணங்கும்படியாக; பநாற்று
இருந்தனன் - தவம் செய்து இருந்தான்; இப் ால் - இனி; ஆற்றல் மாதவன்ஆவணயின்
ப ானவர் கூற்றின் - வலிரமமிக்க முனிவராய வசிட்டருரடய கட்டரைரய
கமற்சகாண்டுசென்ற தூதுவர் செய்தியில்; உற்றது - நடந்த செய்திரய; கூறல் உற்றாம்
- சொல்லத் சதாடங்கிகைாம்.

வசிட்டன் அனுப்பப் பரதன்பால் கககய நாட்டுக்குச் சென்ற தூதுவர் செய்தி இனி

வருவதாம் -‘அகரா’ அரெ. 56
 ள்ளி வடப் டலம்
தயரத மன்ைரை ஈமப் பள்ளியில் கெர்த்த செய்திரயக் கூறுவது ஆதலின்
பள்ளிபரடப்படலம் எைப்சபற்றது. பள்ளி என்பது ஈமப்பள்ளி ஆகும்.
கல்சவட்டுகளில் இது ‘பள்ளிபரட’எை வருகின்றது.

வசிட்ட முனிவைால் அனுப்பப் சபற்ற, இராமன் முடிசூட்டு விழாச் செய்திரயத்

தாங்கியதூதர் பரதன் தங்கியுள்ை கககய நாட்ரட அரடந்தைர். ஒரலரயக்
சகாடுத்தைர். அது கண்ட பரதன்மகிழ்ந்து ககாெல நாடு அரடகின்றான். அவலத்தில்
ஆட்பட்டுப் சபாலிவழிந்த ககாெல நாட்ரடயும்அகயாத்திரயயும் கண்டு
திரகக்கின்றான்.

ரகககயி மூலமாக நடந்த நிகழ்ச்சிகரை அறிந்து மைங் கலங்குகிறான்;

தாரயசவறுக்கின்றான்; தன்ரைகய சநாந்துசகாள்கிறான்; ககாெரல திருவடியில்
பணிகிறான். வசிட்ட முனிவைால் தன்ரைத் தந்ரத ‘மகைல்லன்’ எை நீக்கியது
அறிந்து மைம் மாழ்கிறான். முனிவன்கருத்துப்படி ெத்ருக்கைைால் தந்ரதக்குரிய
ஈமக்கடன்கரை நிரறகவற்றுகிறான்.
பத்து நாள் கிரிரயகள் முற்றிய பின்ைர் முனிவனும் பிறரும் மந்திரக் கிழவரும்
மன்ைரின்றி நாடு இருத்தல் தகாது என்று கருதிப் பரதனிடம் வந்து கூடுகின்றார்கள்
என்பதுவரரஉள்ை செய்திகள் இப்படலத்திற் கூறப்சபறுகின்றை.
தூதுவர் பரதனிடம் தம் வருரகரய அறிவித்தல்

கலிவிருத்தம்

2102. க ாரு இல் தூதுவர் ப ாயினர், க ாய் இலார்;

இரவும் நன் கலும் கடிது ஏகினார்;
ரதன் பகாயில் உற்றார், ‘ டிகாரிர்! எம்
வரவு கசால்லுதிர் மன்னவற்பக!’ என்றார்.
க ாற் இலார், க ாரு இல் தூதுவர் - உண்ரம உள்ைவர்களும் தமக்கு கவறு
ஒப்புஇல்லாதவர்களும் ஆகிய தூதர்; ப ாயினர் - (அகயாத்தியிலிருந்து) சென்றார்கள்;
இரவும் நன் கலும் - இரவிலும் நல்ல பகலிலும்; கடிது - (ஓய்வில்லாமல்) விரரந்து;
ஏகினார் - சென்றார்கள்; ரதன் பகாயில் உற்றார் - பரதன் தங்கியுள்ை (கககய
நாட்டு)அரண்மரைரய அரடந்தார்கள்; ‘ டிகாரிர்! - வாயில் காவலர்ககை!;
மன்னவற்கு - பரதனுக்கு; எம் வரவு கசால்லுதிர் - (அகயாத்தியிலிருந்து
வந்திருக்கின்ற) எம்வருரகரயத் சதரிவியுங்கள்;’ என்றார் - என்று சொன்ைார்கள்.
உள்ைரத உள்ைவாகற சொல்லுதல், ஏவியவர் கூறியரத, அனுப்பிய செய்திரய
மாற்றாது உரரத்தல் என்பை தூதர் இயல்பு, ஆதலின், ‘சபாய் இலார்’ என்றார்.
‘படிகாரிர்’ என்பது‘பரதீஹாரர்’ என்னும் வடசொல் திரிந்து ஆகிய சொல். ‘காரர்’
என்பது ‘காரிர்’ எைவிளிகயற்றது. ‘ஏ’ பிரிநிரல; பரதனுக்கக சதரிவிக்க கவண்டும்
ஏரைகயார்க்கன்று எைலின்,. 1
 தூதுவரிடம் பரதன் நலம் விொரித்தல்

2103. ‘தூதர் வந்தனர், உந்வத கசால்பலாடு’ என,

காதல் முந்திக் களிக்கின்ற சிந்வதயான்,
‘ப ாதுக ஈங்கு’ என, புக்கு, அவர் வககதாழ,
‘தீது இலன்ககால் திரு முடிபயான்’ என்றான்.
‘உந்வத கசால்பலாடு தூதர் வந்தனர்’ என் - உன் தந்ரதயாகிய தயரதன் சொல்லி
அ.னுப்பியசெய்திகயாடு தூதுவர் வந்துள்ைார் என்று (வாயில்காவலர்) கூற;
களிக்கின்ற சிந்வதயான் - மகிழ்ச்சி அரடகிி்ன்ற மைம் உரடய பரதன்; காதல் முந்தி -
தந்ரதயின் சொற்கரை அறியும் ஆரெ முற்பட்டு; ஈங்குப் ப ாதுக’ என - (அவர்கள்)
உள்கை வருக என்று கூற; அவர் - அத்தூதுவர்; புக்கு - உள்நுரழந்து; வககதாழ -
ரககரைக் குவித்து வணங்கி நிற்க; ‘திரு முடிபயான் - மாமுடி கவித்த மன்ைர்
மன்ைைாகிய தயரதன்; தீது இலன் ககால்’ - யாசதாரு தீரமயும் இல்லாமல் நலமாக
இருக்கின்றாைா?; என்றான் - என்று (தன் தந்ரதயாருரடய நலத்ரத)விொரித்தான்,.
தந்ரதயின் உடல் நலனும் அவைால் ஆைப்சபறும் நாட்டின் நலனும் அடங்கத் ‘தீது
இலன்சகால்’ என்று விொரித்தான். பரதரைத் தூதுவர் காணும் கபாது அகயாத்தியில்
தயரதன்இறந்துபட்டுள்ைான் ஆதலின், அது அவரை அறியாமல் அவன் வாக்கில்
‘நலமாய் உைகைா’ என்றுவராமல் ‘தீது இலன் சகரல்’ என்று வந்ததாகக் கவிஞன்
காட்டுவது குறிப்புசமாழி எைப்சபறும். 2

தூதுவர் பதிலும் பரதன் விொரிப்பும்

2104. ‘வலியன்’ என்று அவர் கூற மகிழ்ந்தனன்;

‘இவல ககாள் பூண் இளங்பகான் எம்பிராகனாடும்
உவலவு இல் கசல்வத்தபனா?’ என, ‘உண்டு’ என,
தவலயின் ஏந்தினன், தாழ் தடக் வககபள.
அவர் - அத் தூதுவா; ‘வலியன்’ என்று கூற - (தயரதன்) நலமாக உள்ைான் என்று கூற;
மகிழ்ந்தனன் - (அது ககட்டுப் பரதன்) மகிழ்ச்சி அரடந்தான்; (பின்ைர்ப் பரதன்)
‘எம்பிராகனாடும் - எம் தரலவைாகிய இராமபிராசைாடும்’ இரலசகாள் பூண்
இைங்ககான் -இரலத்சதாழிலாற் சிறப்புற்ற அணிகரை அணிந்த இரைய
சபருமாைாகிய இலக்குவன்; உவலவு இல்கசல்வத்தபனா’ - தைர்ச்சியும் தடுமாற்றமும்
இல்லாத செல்வம் உரடயவைாய் இருக்கின்றாகைாஎன்று ககட்க; ‘உண்டு’ என -
(அத் தூதுவர் அங்ஙைகம அவர்களும் குரறயின்றி) நலமாய்இருக்கின்றார்கள் என்று
கூறு; தாழ்தடக் வககள் - தாள் அைவாக நீண்ட ரககரை; தவலயில்ஏந்தினன் - (இராம
லக்குவர்கள் உள்ை திரெ கநாக்கிப் பரதன்) தரலகமல் ரவத்து வணங்கிைான்.

‘வலியன்’ என்றது நிகழ்ரவ கநாக்கப் சபாய்தான்; எனினும் யாசதான்றும் தீரம

இலாதசொல்லும் வாய்ரம எை உணர்க. இராமரை உடன் காத்து இரணபிரியாது
இருத்தலின் ‘இைங்ககாரை’முதலிற் கூறிைார். ‘ஓடு’ உருபு இங்கக உயர்ந்த இராமன்
கமல் வந்தது; “ஒருவிரை ஒடுச்சொல்உயர்பின் வழித்கத” என்பவாகலின். (சதால்.
சொல். கவற். மயங். 8) மைக்குரறவும், உடல்தைர்வும் இல்லாமல் இருப்பகத
செல்வம் ஆகும். “செல்வம் என்பது சிந்ரதயின் நிரறகவ” (குமர -திரட்டு - 475) ‘கநாய்
அற்ற வாழ்கவ குரறவற்ற செல்வம்’ என்பவாதலின், ‘உரலயில் செல்வத்தகைா’
என்பதனுள் எல்லாம் விொரித்தாைாக ஆயிற்று. முன் பாட்டிற்கபால் ‘இராமன்அரகச்
செல்வத்ரதப் சபற்றுத் தற்கபாது இழந்துள்ைான்’ என்பது பரதன்
சொல்வழிஅவரையறியாமகல வந்தரத ‘உரலவு இல் செல்வத்தகைா’ என்பது
குறிப்பிடும். இது குறிப்புசமாழி.

தூதுவர் திருமுகம் சகாடுத்தல்

2105. மற்றும் சுற்றத் துளார்க்கும் வரன்முவற

உற்ற தன்வம வினாவி உவந்தபின்,
‘இற்றது ஆகும், எழுது அரு பமனியாய்!
ககாற்றவன்தன் திருமுகம் ககாள்க’ என்றார்.
மற்றும் - அதன்கமலும்; சுற்றத்து உள்ளார்க்கும் - உறவின் முரறயின்
உள்ைவர்களுக்கும்; வரல் முவற - (ககட்க கவண்டிய) மரபு முரறப்படி; உற்ற தன்வம
- நிகழ்ந்துள்ை நன்ரமகரை; விைாவி விொரித்து (அறிந்து); உவந்த பின் - (பரதன்)
மகிழ்ச்சி அரடந்த பிறகு; ‘எழுதுஅரு பமனியாய் - (அத் தூதுவர்) ஓவியத்தில்
எழுதுதற்கு இயலாத அழகிய திருகமனிரய உரடய பரதகை!; ககாற்றவன் தன் -
மன்ைனுரடய; திருமுகம்-; இற்றது ஆகும் - இத் தன்ரமயுரடயது ஆகும்; ககாள்க’ -
இதரைப் சபற்றுக்சகாள்க; என்றார் -

முன்ைர் விொரிக்கப்படுபவர், பின்ைர் விொரிக்கப்படுபவர் என்றும்,

இன்ைாரரஇவ்வாறு விொரித்தல் கவண்டும். என்றும் உலக வழக்கில் உள்ை
முரறப்படி விொரித்தரல ‘வரல் முரற’ என்றார். இத் தூதுவர் ஓரல சகாடுத்து
நிற்பார் என்னும் வரகரயச் ொர்ந்த தூதுவர். தான் வகுத்துக் கூறுவான். கூறியது
கூறுவான், ஓரல சகாடுத்து நிற்பான் என்னும் மூவரகயிைர் தூதுவர் இவரர
முரறகய தரல, இரட, கரட எை வழங்கல் நூல் வழக்கு. (குறள். பரி. உரர. 687)
4

பரதன் திருமுகம் சபற்று மகிழ்தல்

2106. என்று கூறலும், ஏத்தி இவறஞ்சினான்,

க ான் திணிந்த க ாரு இல் தடக் வகயால்,
நின்று வாங்கி, உருகிய கநஞ்சினான்
துன்று நாள்மலர்ச் கசன்னியில் சூடினான்.
என்று கூறலும் - என்று தூதுவர் கூறிய உடகை; ஏத்தி - (பரதன் அத்
திருமுகத்தக்)சகாண்டாடி வணங்கி; க ான் திணிந்த க ாரு இல் தடக்வகயால் -
சபான்ைாற் செய்த அணிகரைஅணிந்த ஒப்பற்ற நீண்ட ரககைால்; நின்று - எழுந்து
நின்று; வாங்கி - வாங்கிக்சகாண்டு; உருகிய கநஞ்சினான் - (அன்பிைால்) கரரந்த
மைம் உரடயைாய்; நாள் மலர் துன்று கசன்னியில் - அன்றவர்ந்த மலர்கள் சநருங்கச்
சூடப்சபற்ற தன்தரல மீது; சூடினான் - (அத்திருமுகத்ரத)அணிந்துசகாண்டான்.
 சபான்ைாற் செய்த அணி சநருக்கமாகச் ரககளில் இருத்தலின் ரகரயப் ‘சபான்
திணிந்த’என்றார், ஏத்துதல், நின்று வாங்குதல், தரலகமற் சகாள்ளுதல் பரதன்
அன்ரபயும், மன்ைன்ொர்பில் வந்த திருமுகத்தின் பால் காட்டும் மதிப்ரபயும்
காட்டும். 5

திருமுகம் சகாணர்ந்த தூதர்க்குப் பரதன் பரிசு அளித்தல்

217. சூடி, சந்தனம் பதாய்த்துவடச் சுற்று மண்

மூடு பதாட்டின் முடங்கல் நிமிர்த்தனன்;
ஈடு பநாக்கி வந்து எய்திய தூதர்க்குக்
பகாடி பமலும் நிதியம் ககாடுத்தனன். 1
சூடி - (திருமுகத்ரதத்) தரலயிற் சூடிய பின்ைர்; சந்தனம் பதாய்த்து - (கமகல)
ெந்தைம்பூசி; சுற்று மண் மூடு உவட - சுருட்டப்சபற்று அரக்குமண் ரவத்து (முத்திரர
இட்டு) மூடுதல் உரடய; பதாட்டின் முடங்கல் - பரை ஓரலயால் ஆகிய கடிதத்ரத;
நிமிர்த்தனன் - நீட்டிப் (பிரித்து)பார்த்தான்; ஈடு - (அத் திரு முகத்தில்) இடப்சபற்ற
செய்திரய; பநாக்கி - பார்த்து(வாசித்து); வந்து எய்திய தூதர்க்கு - (அத் திருமுகத்ரத)
சகாண்டு வந்து தன்ரைச் ெந்தித்து தூதுவர்க்கு; பகாடி பமலும் நிதியம் - ககாடி
அைவிற்கு கமற்பட்ட செல்வங்கரை; ககாடுத்தனன் - (பரதன்) பரிொக அளித்தான்.

நல்ல செய்திரயத் தாங்கிய கதாற்றம் காட்டுதற்குச் ெந்தைம் பூெப்சபற்றது.

பரைஓரலரயச் சுருட்டி முத்திரர இட்டு அனுப்புதல் வழக்கம். சுருட்டுதலின்
‘முடங்கல்’ என்றுதிருமுகத்துக்கு ஒரு சபயர், வாசிப்பார் முதலில் சுருரைப் பிரித்து
நீட்ட கவண்டுதலின்‘நிமிர்த்தைன்’ என்றார். இடப்சபற்றது ‘ஈடு’. ஓரலயில்
இடப்சபற்ற செய்தி என்பது சபாருள்.

ககாெல நாட்டில் நிகழ்ந்த அவலச்செய்தி எதுவும் இல்லாத திருமுககவ

அனுப்பப்பட்டது.முடிசூட்டு விழாவாகிய நற்செய்தியும் அதில் இல்ரல. வசிட்டரின்
ராஜதந்திரம் எவ்வாறு சொல்அரமத்தது என்ற குறிப்பிரைக் கவிஞர் தரவில்ரல.
துயர் ஊட்டாமல் பரதரை வரவரழக்ககவண்டும் என்பசதான்கற மன்ைன் ொர்பில்
செயல்பட்ட முனிவரின் கநாக்கம். 6

பரதன் ெத்துருக்கைகைாடு அகயாத்திக்குச் செல்லுதல்

2108. வாள் நிலா நவக பதான்ற, மயிர் புறம்

பூண, வான் உயர் காதலின் க ாங்கினான்,
தாள் நிலாம் மலர் தூவினன் - தம்முவனக்
காணலாம் எனும் ஆவச கடாவபவ.
தம் முவனக் காணலாம் எனும் ஆவச - (பரதன்) தன் முன்ைவைாகிய இராமரைக்
காணப்கபாகிகறாம் என்னும் ஆர்வம்; கடாவ - (கமன்கமலும் மிகுந்து) உள்ைத்ரதத்
தூண்டுதலிைால்; வாள்நிலா நவக பதான்ற - ஒளி நிலாப்கபான்ற மகிழ்ச்சிச் சிரிப்புத்
கதான்றவும்; புறம் மயிர்பூண - உடம்பின் சவளிப்பகுதிசயல்லாம் மயிர்க்கூச் செறிந்து
அழகுறத் கதான்றவும்; வான் உயர் காதலின் - மிக உயர்ந்த அன்பிைால்; க ாங்கினான் -
நிரம்பி வழியப்சபற்றவைாய்; தாள் - (மைத்தால்) இராமபிரான் திருவடிகளில்; நிலாம்
மலர் - சபாருந்திய மலர்கரை; தூவினன் - பாவரையால் தூவி வழிபட்டான்.

மகிழ்ச்சி மிகப் சபற்றவர்க்குச் சிரிப்புத் கதான்றல் மயிர்க்கூச் செறிதல்

இயல்பு.“ஒன்றன் மதுரச் சுரவக்கு அதிெயங் கூறுவார் ‘மயிரிரைச் செவ்வன் நின்றை’
என்பது கபாலக்சகாள்க.” (சதால். சபாருள். சமய்ப். கபரா. உரர 14) என்பதும் காண்க.

தம் முன்ரைக் காணும் சபருவிருப்புத் தரலதூக்குதலின் இராமன் திருவடிகரைப்

பாவரையால்கண்டு மலர் தூவித் சதாழுதான் என்க. இராமபிரான் மாட்டுப்
பரதனுக்குள்ை சபருங் காதலும், பக்தியும் இங்கக சொல்லப்சபறுவது கரதயின்
பின்கைாட்டத்தில் பரதன் உைப்பாங்ரகப் சபரிதும் சித்திரிக்கப்பயன்படும்.
நிலாம்மலர் - விைக்கம் சிறந்த மலர் எைப் சபாருள்கூறுலும் ஒன்று. முடங்கலின்மீது
மலர் தூவிைாை எைல் ஏற்புரடத்தாயின் சகாள்க. ‘ஏ’ ஈற்றரெ. 7

பரதன் ெத்ருக்கைகைாடு கபாதல்

2109. ‘எழுக பசவன’ என்று ஏவினன்; எய்தினன்

கதாழுது, பககயர் பகாமகன் கசால்கலாடும்,
தழுவு பதரிவடத் தம்பிகயாடு ஏறினான்;
க ாழுதும் நாளும் குறித்திலன் ப ாயினான்.
(உடபன ரதன்) எய்தினன் - அரண்மரைரய அரடந்து; ‘எழுக’ என்று ஏவினன் -
(தன்னுடன்வந்த) கெரைகள் அகயாத்திக்குப் புறப்படுக என்று கட்டரை இட்டு;
பககயர் பகாமகன் கதாழுது -கககய கதெத்தரெனும் தன் பாட்டனும் ஆகிய யுதாசித்ரத
வணங்கி; கசால்கலாடும் - அவன்சொல்லிய செய்தியுடகை; தம்பிகயாடு - தம்பியாகிய
ெத்ருக்கைகைாடு; தழுவு கதரிரட -குதிரரகள் பூட்டப் சபற்ற கதரிடத்தில்; நாளும்
க ாழுதும் குறித்திலன் - புறப்பட கவண்டியநல்ல நாரையும், நல்ல கநரத்ரதயும்
பற்றிச் சித்தியாது; ஏறினான் ப ாயினான் - ஏறிச் சென்றான்.
இராமரைக் காண்பதில் உள்ை கபரார்வம் உள்கை உந்துகின்ற படியால் உடகை
புறப்பட்டான் என்க. ரகககயியின் தந்ரத கககயர் ககாமகைாகிய ‘யுதாசித்து’
என்பான். அவன் அகயாத்தியில் உள்ை மருமகன் மகள் முதலிகயாரர விொரித்து
அனுப்பிய செய்தி ‘சொல்’ எைப்சபற்றது. ‘தம்பிசயாடு’ என்பது ‘ரகப்சபாருசைாடு’
சென்றான் என்புழிப் கபாலத் தைக்ககார் முதன்ரமயில் வழி வந்தது ‘ஓடு ’ உருபு எைக்
சகாள்க. ‘நாளும் சபாழுதும்’ என்பது மாறிநின்றது. நாள் என்பது விண்மீன் வழியும்,
சபாழுது என்பது ஒரு நாளின் அறுபது நாழிரகயும் ஓரர வழியும் நிகழும் காலம்
என்க. சதய்வத்ரதக் காணலுறுவார் நாள் சபாழுது குறியார்; இராமன் பரதனுக்குத்
சதய்வமாதலின் இவனும் அவ்வாறு புறப்பட்டான். பின்ைர்ப் சபாழுதும் நாளும்
இவனுக்கு அகயாதியில் தீய செய்திரய அறிவிி்க்கும் நிமித்தம் ஆயிை என்பது
குறிப்பாதலின் இங்கக குறித்திலன் என்பது தீய நாளிலும் தீய சபாழுதிலும் அவன்
எண்ணாமகல புறப்பட்டான் என்பது சபாருள். 8

பரதகைாடு சென்ற கெரையின் எழுச்சி

2110. யாவன சுற்றின; பதர் இவரத்து ஈண்டின;
மான பவந்தர் குழுவினர்; வாளுவடத்
தாவன சூழ்ந்தன; சங்கம் முரன்றன;
மீன பவவலயின் விம்மின, ப ரிபய.
( ரதன் கசன்ற ப ாது) யாவன சுற்றின - யாரைகள் சூழ்ந்து சென்றை; பதர்
இவரத்துஈண்டின - கதர்கள் மணி ஒலித்து சநருங்கிச் சென்றை; மான பவந்தர்
குழுமினர் - சபருரமயுரடய அரெர்கள் திரண்டு சென்றைர்; வாள் உவடத் தாவன
சூழ்ந்தன - வாள் முதலிய கருவிகரை ஏந்தியகெைா வீரர்கள் சுற்றிச் சென்றைர்; சங்கம்
முரன்றன - ெங்குகள் ஒலித்தை; ப ரி மீன பவவலயின் விம்மின - சபருமுரசுகள்
மீனுரடய கடல் ஒலிகபால முழங்கிை.

ெக்கரவர்த்தியின் குமாரர்கள் ஆதலின் எங்குச் செல்லினும் கெரைகயாடு

செல்லுதல்அவர்க்கு இயல்பு ஆதலின் பரட எழுச்சியும் கூறற்பாலதாம். சுற்றிை,
ஈண்டிை, சூழ்ந்தைஎைவும், முரன்றை, விம்மிை எைவும் சொற்கரை மாற்றியரமத்த
அழகு இன்பம் பயப்பது. 9

2111. ககாடி கநருங்கின; கதாங்கல் குழீஇயின;

வடி கநடுங் கண் மடந்வதயர் ஊர் மடப்
பிடி துவன்றின; பூண் ஒளி ப ர்ந்தன,
இடி துவன்றின மின் என, எங்குபம.
(அச்பசவன எழுச்சி எங்கும்) ககாடி கநருங்கின - சகாடிகள் சநருங்கி வந்தை;
கதாங்கல்குழீஇயின - பீலிக்குஞ்ெம் எைப்படும் சதாங்கல் திரண்டு வந்தை; வடி
கநடுங்கண் மடந்வதயர் -மாவடுப் கபான்ற நீண்ட கண்கரையுரடய மகளிர்; ஊர்
மடப்பிடி - ஏறிச் செலுத்துகின்ற இரையசபண் யாரைகள்; துவன்றின - சநருங்கிச்
சென்றை; பூண் ஒளி - (அம்மகளிர் அணிந்த)கலன்களின் ஒளி; இடி துவன்றின மின் என
- இடிசயாடு சநருங்கிய மின்ைரலப்கபால; எங்கும்ப ர்ந்தன - எல்லா இடங்களிலும்
விட்டு விைங்கிை.

இம் மகளிர் அரெ மகளிர்; கபார்க்குச் செல்லாத கெரைகள் ஆதலின், வடி - மாவடு;
கூர்ரம எைப் சபாருள்கூறலும் ஒன்று. அணிகள் ஒளியும், ஒலியும் விட்டு விட்டு
நிகழ்தலின் ‘இடிதுவன்றிை மிை’ எை உவரம கூறப் சபற்றது எைலாம். சதாங்கல் -
பிச்ெம் எைப்சபறும், ‘ஏ’ஈற்றரெ. 10

2112. ண்டி எங்கும் ரந்தன; ல் இயம்

ககாண்டு இயம்பின ககாண்டலின்; பகாவதயில்
வண்டு இயம்பின; வாளியின் வாவுறும்,
கசண்டு இயங்கு ரியும் கசறிந்தபவ.
ண்டி - வண்டிகள்; எங்கும் ரந்தன - எல்லாவிடங்களிலும் பரவிச் சென்றை;
ல்இயம் - பலவரகயாை வாத்தியங்கள்; ககாண்டலின் ககாண்டு இயம்பின - கமக
முழக்கத்ரதப்கபால ஒலிசகான்டு ஒலித்தை; பகாவதயில் - ரமந்தரும் மகளிரும்
சூடிய மாரலயில்; வண்டு இயம்பின - வண்டுகள் ஒலித்தை; கசண்டு இயங்கு -
ரவயாளி வீதியில் உலாவுகின்; வாளியின் வாவுறும் ரியும் - அம்ரபப்கபால
விரரந்து செல்கின்ற குதிரரயும்; செறிந்த - சநருங்கிச் சென்றை.

கெரைகள் செல்லுதலின் உணவு முதலிய உடன் சகாண்டு செல்லும் வண்டிகள்

எங்கும்பரந்தைவாம். செண்டு வட்ட வடிவமாக அரமத்த ரமதாைம். இதரைச்
செண்டு சவளி என்பது அக்காலவழக்கு. 11

2113. துவளமுகத்தின் சுருதி விளம்பின;

உவள முகத்தின உம் ரின் ஏகிட,
விவள முகத்தன பவவலயின் மீது கசல்
வவள முகத்தன வாசியும் வந்தபவ.
சுருதி - கவத ஒலி; துவள முகத்தின் - உள் துரையுரடய குழலின் மூலமாக;
விளம்பின - ஒலிக்கப்சபற்றை; உவள முகத்தின - தரலயாட்டம் சபாருந்தியைவும்;
உம் ரின் ஏகிட -ஆகாயத்தில் செல்வதற்கு; விவளமுகத்தன - வல்ல
செலவிரையுரடயவும்; பவவலயின் மீது கசல் - கடலின் மீது, செல்லும் ஆற்றல்
உரடயைவும் (ஆகிய); வவள முகத்தன - வரைந்த முகத்திரைஉரடய; வாசியும் -
குதிரரகளும்; வந்த - இப்பரடக்குழுவில் வந்தை.

“குழுவு நுண் சதாரை கவய்” என்றார் முன்னும். (2073.) குதிரரப் பரட

வருணரையில் குழலிரெபற்றிய குறிப்பு ஏன் - விைங்கவில்ரல. 12

2114. வில்லின் பவதியர், வாள் கசறி வித்தகர்,

மல்லின் வல்லர், கரிவகயின் வல்லவர்,
ககால்லும் பவல் குந்தம் கற்று உயர் ககாற்றவர்,
கதால்வல வாரணப் ாகரும், சுற்றினார்.
வில்லின் பவதியர் - வில் வித்ரதக்குரிய நூலில் கதர்ச்சியரடந்தவர்களும்;
வாள்கசறி வித்தகர் - வாட்கபார் புரிவதில் திறரம உரடயவரும்; மல்லின் வல்லார் -
மல்ெண்ரடயில் வலிரம பரடத்தவரும்; கரிவகயின் வல்லவர் - குற்றுரடவாரை
வீசுதலில் வல்லவர்களும்; ககால்லும் - (பிறரர) அழிக்கின்ற; பவல் குந்தம் சுற்று உயர்
ககாற்றவர் -கவல் ஈட்டி ஆகிய பரடகரை வீெக் கற்று உயர்ந்த சவற்றியாைர்களும்;
கதால்வல - பழரமயாை(அனுபவம் மிக்க); வாரணப் ாகரும் - யாரை ஓட்டுநரும்;
சுற்றினார் - சூழ்ந்து வந்தார்கள்.

கவதம் வல்லவர் கவதியர். இங்கு வில் கவதம்; தனுர் கவதம் என்று

வடிசமாழியிற்குறிப்பிடுவர். சகால்லும் கவல் உபொர வழக்கு. 13

2115. எறி கட்டினம், ஆடுகள், ஏற்வற மா,

குறி ககாள் பகாழி, சிவல், குறும்பூழ், கநடும்
க ாறி மயிர்க் கவுதாரிகள், ப ாற்றுறு
கநறியின் மாக்களும் முந்தி கநருங்கினார்.
 எறி - ஒன்ரற ஒன்று எறிகின்ற; கட்டினம் - எருதுகளின் கூட்டம்; ஆடுகள்-; ஏற்வற
மா - ஆண் விலங்குகள்; குறிககாள் பகாழி - (தம்ரம ஏவுவாரது) குறிப்பிரைக்
சகாண்டு சபாருதல் செய்யும் ககாழிகள்; சிவல் -; குறும்பூழ் -; க ாறி கநடுமயிர்க்
கவுதாரிகள் -(உடலிற்) புள்ளியுரடய நீண்ட மயிர் உரடயதாகிய கவுதாரிப் பறரவயும்
(எை இவற்ரறப்); ப ாற்றுறு - பாதுகாத்து ரவத்துப் கபாரிடச் செய்யும்; கநறியின் -
துரறயில் சிறந்த; மாக்களும் - மக்களும் ; முந்தி கநருங்கினர் -.

47,48 இப்பாடல்கரை இங்கு ஒப்பு கநாக்குக. பறரவயும், விலங்கும்

ஆகியவற்ரறப்கபாரிடவிட்டுக் காண்டல் அக்கால அரெர்க்குரிய சபாழுது
கபாக்குகளுள் ஒன்றாதலின் அத்துரறவல்லவர் உடன் சென்றைர். ‘சநறி இல் மாக்கள்’
விலங்ரகயும் பறரவரயயும் தம்முன்கமாதவிடுவார் நன்சைறியில்லாத
அறிவற்றவர் ஆதலின் மாக்கள் எைப்சபற்றார் என்பதும் சபாருள். ஈண்டு மக்கரை
‘மாக்கள்’ என்று கூறியது செய்யுள் ஓரெ நிரறத்தற் சபாருட்டு, 14

2116. நிவறந்த மாந்தர் கநருங்கினர் கநஞ்சினில்,

‘ றந்து ப ாதும்ககால்’ என்று, வதக்கின்றார்,
பிறந்த, பதவர், உணர்ந்து, க யர்ந்து முன்
உவறந்த வான் உறுவார்கவள ஒக்கின்றார்.
கநருங்கினர் நிவறந்த மாந்தர் - ஒருவகராடு ஒருவர் சநருங்கிய அறிவால் நிரறந்த
மக்கள்; கநஞ்சினில் - தம் மைத்தில்; ‘ றந்து ப ாதும் ககால்’ என்று - பறந்து சென்று
விடுகவாமா (அகயாத்திக்கு) என்று கருதி; வதக்கின்றார் - துடிக்கின்றார்; (இவர்கள்)
பதவர் - கதவர்கள்; பிறந்து - ொபத்தால் மண்ணிற் பிறந்து; உணர்ந்து - பாெ நீக்கத்தால்
(அறிவுணர்ந்து) தாம் கதவர் எை அறிந்து; க யர்ந்து - இம்மண்ணுலரக விட்டு நீங்கி;
முன் உவறந்த வான் - தாம் முன்பு வாழ்ந்த கதவருலரக; உறுவார்கவள - அரடய
விரரகின்றவர்கரை; ஒக்கின்றார் - ஒப்பவராய் உள்ைார்கள்.

ொப நீக்கம் கதவர்கள் தம் வான் உலகு செல்லத் துடித்தலும் விரரதலும் பரதன்
உடன் செல்வார் அகயாத்திக்கு விரரந்து செல்லத் துடித்தலுக்கு உவரம. இவர்களின்
பரதப்ரபயும் விரரரவயும் ‘பறந்து கபாதும்’ என்பது விைக்கும். ‘சகால்’ ஐயம்.
15

2117. ஊன் அவளந்த உடற்கு உயிர் ஆம் எனத்

தான் அவளந்த தழுவின, தண்ணுவம,
பதன் அவளந்து கசவி உற வார்த்கதன,
வான் அவளந்தது, மாகதர் ாடபல.
மாகதர் - மாகதர்களின் பாடல்; பதன் அவளந்து - கதகைாடு கலந்து; கசவி உற
வார்த்கன - செவியிற் சபாருந்தும்படி (செவித் கினிரமயாக) சொரிந்தாற்
கபான்றைவாகி; வான் அவளந்தது - வானுலகு வவர கசன்று ரவியது;
தண்ணுவமதான் - மத்தை சவாலிதான்; ஊன் அவளந்த உடற்கு - ஊசைாடு கலந்த
உடலுக்கு; உயிர் ஆம் என - சபாருந்திய உயிர் கபால (உடல் முழுவதும் உயிர்
பரவியிருப்பது கபால); அவளந்து - அப்பாடல் ஒலிகயாடு இரண்டறக் கலந்து;
தழுவின - இரணந்து நின்றை.
 மாகதர் - இருந்து ஏத்துவார். அரெரர ஏத்திப்பாடும் இயல்பு உரடயாடர் மூவர்.
சூதர், மாகதர், கவதாளிகர் என்பார். இவரர முரறகய நின்கறத்துவார், இருந்து
ஏத்துவார், கிடந்து ஏத்துவார் என்பது வழக்கம். அவருள் இவர் மாகதர் ஆதலின்
இருந்து ஏத்துவார். தண்ணுரம ஒலியும், பாடல் ஒலியும் ஒன்ரறசயான்று
இரணதலுக்கு உடல் - உயிர் இரணப்ரப உவரமயாகிைார் - தண்ணுரம என்பது
இங்கு அதன் ஒலிரயக் குறித்து நின்றது. ‘ஏ’ ஈற்றரெ. 16

2118. ஊறு ககாண்ட முரசு உமிழ் ஓவதவய

வீறு ககாண்டன, பவதியர் வாழ்த்து ஒலி;
ஏறு ககாண்டு எழும் மல்லர் இடிப்பிவன
மாறு ககாண்டன, வந்திகர் வாழ்த்து அபரா!
ஊறு ககாண்ட - (குறுந்தடியால்) அடிக்கப்படுகின்ற; முரசு உமிழ் ஓவதவய - முரெம்
சவளிவிடும் கபசராலிரய; பவதியர் - கவதம் வல்ல அந்தணர் (கூறும்); வாழ்த்து ஒலி -
வாழ்த்தும் ஒலியாைது; வீறு ககாண்டன - (கீழ்ப்படுத்தி) கமம்பட்டு ஒலித்தை;
வந்நிகர் வாழ்த்து - (அரெரைத்) துதிக்கும் பாடல் ஒலி; ஏறு ககாண்டு எழு மல்லர் -
ஏற்றின் தன்ரம பரடத்து (வீரத்கதாடு) எழுகின்ற வீர மற்றவர்களின்; இடிப்பிவன -
வீர முழக்கத்ரத; மாறு ககாண்டன - பரகத்தைவாய்ப் கபசராலியாயிை.

சமன்ரமயாை கவதியர் வாழ்த்தும், வந்நிகர் வாழ்த்தும் வன்ரமயாை

முரசொலிரயயும், மல்லர் முழக்கத்ரதயும் கீழ்ப்படுத்திை என்பதால் அவற்றின்
மிகுதி கூறியவாறு. ‘அகரா’ அரெ. 17

பரதனும் பரடகளும் ககாெல நாடு அரடதல்

2119. ஆறும் கானும் அகல் மவலயும் கடந்து

ஏறி, ஏழ் கல் நீந்தி, பின், எந்திரத்து
ஊறு ாகு மவட உவடத்து ஒண் முவள
நாறு ாய் வயல் பகாசலம் நண்ணினாள்.
( ரதன்) ஏழ் கல் - ஏழு நாள்கள்; நீந்தி - வழி நடந்து சென்று; ஆறும் கானம் அகல்
மவலயும் ஏறிக் கடந்து - ஆறும், காடும், அகன்ற மரலயும் ஏறித் தாண்டிச் சென்று; பின்
- பிறகு; எந்திரத்து ஊறு ாகு - கரும்பாரலகளில் ஊறுகின்ற சவல்லப்பாகு; மவட
உவடத்து - (வயல்களில் நீர்பாய்ச்ெஉள்ை வாய்க்கால் வழிச் சென்று) மரடகரை
உரடத்துக்சகாண்டு; ஒள் முவள நாறு வயல் ாய் - சிறந்த முரையுரடய நாற்றுகள்
சபாருந்திய வயலிகல பாய்வதற்கு இடைாக உள்ை; பகாசலம் - ககாெல நாட்ரட;
நண்ணிைான் - கெர்ந்தான்.

அகயாத்தியிலிருந்து சென்ற பரதன் கககய நாட்ரட ஏழு நாளில் நண்ணிைான்

என்று முன்ைர்ச் சொன்ைரத (1311.) ஈண்டு நிரைவு கூர்க. கான் கடந்து, மரலஏறி,
ஆறு நீந்தி எைற் ககற்ப, ‘ஆறும் கானும் மரலயும்’ எைவும், ‘கடந்து, ஏறி,
நீந்தி’எைவும் அரழத்த அழகு அறிந்து இன்புறத்தக்கது. 18
ககாெல நாட்டின் அழகிழந்த காட்சி
2120. ஏர் துறந்த வயல்; இள வமந்தர் பதாள்
தார் துறந்தன; தண் தவல கநல்லினும்,
நீர் துறந்தன; தாமவர நீத்கதனப்
ார் துறந்தனள், ங்கயச் கசல்விபய.
வயல் - வயல்கள்; ஏர் துறந்த - கலப்ரபரயத் துறந்திருந்தை; இள வமந்தர் பதாள் -
இரைய ஆடவர்களின் கதாள்; தார் துறந்தன - (இன்பச்சிறப்பிற்குக் காரணமாை)
பூமாரலகரை நீங்கியிருந்தை; நீர்-; தண் தவல -குளிர்ந்த இடமாகிய வயல்;
கநல்லினும் - சநற்பயிரின்கண்ணும்; துறந்தன -இல்லாமல் இருந்தை; தாமவர
நீத்கதன - (நீர் இல்லாரமயால்) தாமரர (அந்நாட்டில்)இல்லாமல் சென்றுவிட்டதாக;
ங்கயச் கசல்வி - தாமரரயில் வீற்றிருக்கின்ற திருமகள்; பார் துறந்தைள் - (தான்
வாழ்கின்ற மரையாகிய தாமரர இல்லாரமயால்) ககாெலநாட்ரட விட்டு
நீங்கிைாள்.

வயரல உழுவார் இன்ரமயால் ஏர் துறந்தை. ஏர் - அழகு என்றும் சகாள்ைலாம்.

கொகம்நாட்ரடக் கவ்வுதலின் ஆடவர் தார் அணியவில்ரல. சநற்பயிரும், தாமரரயும்
இன்றி வயல்கள்சபாலிவழிந்தை. மன்ைன் இறப்பவும், இராமன் காடு செல்லவும்
நாடு சபாலிவிழந்ததாம். “எவ்வழி நல்லவர் ஆடவர், அவ்வழி நல்ரல வாழிய
நிலகை” (புறநா. 187) என்றது ஒப்புகநாக்கத்தக்கது. 19

2121. பிதிர்ந்து சாறு க ருந் துவற மண்டிடச்

சிதர்ந்து சிந்தி அழிந்தன பதம் கனி;
முதிர்ந்து, ககாய்யுநர் இன்வமயின், மூக்கு அவிழ்ந்து
உதிர்ந்து உலர்ந்தன, ஓண் மலர் ஈட்டபம.
பதம் கனி - இனிய பழங்கள்; (சகாய்யுநர் இன்ரமயின்) சாறு பிதிர்ந்து -
பறித்துண்பார் இல்லாரமயால் ொறு சவளிப்பட்டு; க ருந்துவற மண்டிட - சபரிய
நீர்த்துரறகளில் சநருங்கிப் பாய; சிதர்ந்து சிந்தி அழிந்தன -சிதறிக் சகட்டு வீணாகிை;
ஒள் மலர் ஈட்டம் - ஒளி பரடத்த (அழகிய)மலர்த்சதாகுதி; ககாய்யுநர் இன்வமயின் -
பறித்துச் சூடுவார் இல்லாரமயால்; மூக்குஅவிழ்ந்து - தம் காம்பு கழலப்சபற்று;
உதிர்ந்து உலர்ந்தன - (கீகழ) உதிர்ந்து காய்ந்து கபாயிை.

நாட்டில் உள்ைார் துயர மிகுதியால் கனி உண்ணுதரலயும், மலர் சூடுதரலயும்

துறந்தைர்.இப்பாடலில் “சகாய்யுநர் இன்ரமயின்” என்பதரை இரடநிரலத்
தீவகவணி எைக் சகாண்டு ‘கதம்கனி’, ‘மலர் ஈட்டம்’ என்ற இரண்டகைாடும்
முன்னும் பின்னும் கூட்டுக. இது ஊெற் சபாருள்ககாள் எைவும் சபறும். ‘ஏ’ ஈற்றரெ.
20

2122. ‘ஏய்ந்த காலம் இது இதற்கு ஆம்’ என

ஆய்ந்து, மள்ளர் அரிகுநர் இன்வமயால்,
ாய்ந்த சூதப் சு நறுந் பதறலால்
சாய்ந்து, ஒசிந்து, முவளத்தன சாலிபய.
சாலி - செந்சநற் பயிர்கள்; ‘இதற்கு ஏய்ந்த காலம் இது ஆம்’ என ஆய்ந்து - இப்பயிரர
விரைத்தற்கும், அறுத்தற்கும் சபாருத்தமாை காலம் இதுவாகும் என்று ஆராய்ந்து;
அரிகுநர் - அரிகின்றவர்கைாகிய; மள்ளர் இன்வமயால் - உழவர்கள்
அத்சதாழில்புரிபவராய் இல்லாரமயால்; ாய்ந்த - (பறிப்பார் இல்லாரமயால்) சிந்தி
அழிந்த; சூதப் சு நறுந் பதறலால் - மாம்பழத்தின் நல்ல இனிய ொற்றிைால்; சாய்ந்து -
தரல ொய்ந்து; ஒசிந்து - வரைந்து அடி முறிந்து; முவளத்தன - (தம் தானியங்கள் கீகழ
விழ மீண்டும்) முரைத்தை.

கதறல் - மது, இங்கு அது கபான்ற மாம்பழச் ொற்ரற உணர்த்தியது. காலம் கருதிப்
பயிரரஅறுக்காத கபாது அரவ மீண்டும் நிலத்திற் சிந்தி முரைத்ததாகக் கூறிைார்.
மள்ைர்கொதித்தலின் அறுத்திலர் என்க. ‘ஏ’ ஈற்றரெ. 21

2123. எள் குலா மலர் ஏசிய நாசியர்,

புள் குலா வயல் பூசல் கவடசியர்,
கட்கிலார் கவள; காதல் ககாழுநபராடு
உள் கலாம் உவடயாரின், உயங்கினார்.
எள் குலா மலர் - என் அழகு விைங்கும் மலரர; ஏசிய - (தன் அழகால்) பழித்த; நாசியர்
- மூக்ரக உரடயவராகிய; புள்குலா வயல் - பறரவகள்மகிழ்ந்து திரிகின்ற
வயலிகல; பூெல் - சதாழில் செய்கின்ற; கவடசியர் -உழத்தியர்; காதல் ககாழுநபராடு -
தம்மால் அன்பு செய்யப்சபற்ற கணவகராஈடு; உள்கலாம் உவடயாரின் - உள்கை
பிணக்கு உரடயாரரப்கபால்; கவளகட்கிலார் - கரை பறிக்காதவர்கைாய்;
உயங்கினார் - வாடிக்கிடந்தார்.

கணவகராடு ஊடிய மகளிர் சதாழில் செய்ய விருப்பமின்றி இருத்தல் கபாலக்

கரைபறியாமல்இருந்தைர் கரடசியர். எள்மலர் - மூக்கிற்கு உவரம. பூெல் - ஒலி -
ஈண்டு ஒலிக்கு இடைாகியசதாழிரலக் குறித்தது; இலக்கரண என்பர்.
22

2124. ஒதுகின்றில கிள்வளயும்; ஓதியர்

தூது கசன்றில, வந்தில, பதாழர் ால்;
பமாதுகின்றில ப ரி, முழா; விழாப்
ப ாதுகின்றில, க ான் அணி வீதிபய.
கிள்வளயும் - கிளிகளும்; ஓதுகின்றில - கபசுதல் ஒழிந்தை; ஓதியர் -
கூந்தரலயுரடய மகளிர்; பதாழர் ால் - காதல் கதாழர்கள் இடத்தில்; தூது கசன்றில -
(அப்பறரவகள்) தூது செல்லவில்ரல; வந்தில - (அவர் சொல்லுடன்) மீண்டு
வருதரலயும் செய்யவில்ரல; ப ரி - சபரு முரசும்; முழா - முழவும்; பமாதுகின்றில -
அடித்து முழக்கப்படாசதாழிந்தை; க ான் அணி வீதி -சபான்ைால் அழகு
செய்யப்சபற்ற வீதிகளில் விழாப் ப ாதுகின்றில - விழாஊர்வலங்கள் செல்லவில்ரல.
ஒதுகின்றில - கவதம் சொல்லுதரல ஒழிந்தை என்றும் சபாருள். கவதம் ஓதும்
சிறார்உரரப்பது ககட்டுக் கிளிகளும் கவதம் ஓதும். “ வரைவாய்க் கிள்ரை மரற
விளி பயிற்றும்”(சபரும்பாண்......300) என்பது காண்க. இராமன் பிரிவால்
“கிள்ரைசயாடு பூரவ அழுத” (1701) எை முன்ைர்க் கூறிைார் ஆதலின் அதற்ககற்ப
இங்கக ‘கிள்ரையும் ஒதுகின்றில’ என்றார்.பறரவகள் காதலர் இரடகய தூது
செல்லும் ஆதலின், அச்செயல் நிகழவில்ரல. எைகவ இன்பம்இழந்தது நாடு என்றார்.
‘ஏ’ ஈற்றரெ. 23

2125. ாடல் நீத்தன, ண் கதாடர் ாண் குழல்;

ஆடல் நீத்த, அரங்ககாடு அகன் புனல்;
சூடல் நீத்தன, சூடிவக; சூளிவக
மாடம் நீத்தன, மங்கல வள்வளபய.
ண் கதாடர் - இரெசயாடு சதாடர்ந்த; ாண் குழல் - இரெக்கின்ற
கவய்ங்குழல்கள்; ாடல் நீத்தன - இரெ பாடுதரல ஒழிந்தை; அரங்ககாடு அகன்
புனல் - நாட்டிய அரங்குககைாடு அகன்ற நீர்நிரலகள்; ஆடல் நீத்த - ஆடுதரல
ஓழிந்தை; சூடிரக- தரல உச்சி; சூடல் நீத்தை - மலர் சூடுதரல ஒழிந்தை; சூளிவக
மாடம் -நிலாமுற்றத்ரத உரடய மாளிரககள்; மங்கல வள்வள நீத்தன - மங்கலப்
பாடல்கள் பாடப் சபறுதரல ஒழிந்தை. ஆடல் - சிகலரடயால் இருசபாருள்
தந்தது. நடைமாடல், நீராடல் என்பை முரறகயஅரங்கிற்கும் நீர்நிரலக்கும் ஆயிை.
‘புைல்’ என்பது யாற்று நீரரக் குறிக்கும். சூடிரக -உச்சி, ‘சூடா’ என்னும் வடசொல்
‘சூடி’ என்றாகி ‘க’ ப்ரத்யயம் சபற்று ‘சூடிரக’ என்றாகியது.வள்ரைப்பாட்டு -
உரற்பாட்டு. தம்தரலவரைப் புகழ்ந்தும் மற்றவரரக் குரறத்தும் பாடுதலின்
ஏற்றிழிவுரடய உரற்பாட்டாகும். ‘சகாற்ற வள்ரை’ என்று புறத்திரணயில் வரும்
துரறயும்இக்கருத்திைகத. குரறத்துப்படாது புகழ்ந்து பாடுதல் மட்டும் வருதலின்
‘மங்கை வள்ரை’என்பர். இப்சபயரில் ஒரு சிறு பிரபந்தம் உண்டு. ‘ஏ’ ஈற்றரெ.
24

2126. நவக இழந்தன, வாள் முகம்; நாறு அகிற்

புவக இழந்தன, மாளிவக; க ாங்கு அழல்
சிவக இழந்தன, தீவிவக; பத மலர்த்
கதாவக இழந்தன, பதாவகயர் ஓதிபய
வாள்முகம் - (ககாெல நாட்டவரது) ஒளி பரடத்த முகங்கள்; நவக இழந்தன -
மகிழ்ச்சிச் சிரிப்ரப இழந்தை; மாளிவக - (அந்நாட்டு) மரைகள்; நாறு அகில்புவக
இழந்தன - மணம் வீசுகின்ற அகிற்புரக இழந்தை; தீவிவக - (ஏற்றிய) தீபவிைக்குத்
தண்டுகள்; சபாங்கு அழல் சிரக இழந்தை - கமல் கநாக்கி எரியும் சநருப்புச் சுடரர
இழந்தை; பதாவகயர் ஓதி - மகளிி்ரின் கூந்தல்; கத மலர்த் கதாவக இழந்தன - கதன்
சபாருந்திய மலர்த் சதாகுதிகரை இழந்தை.

‘இழந்தை’ என்பது நான்கு முரற ஒரு சபாருளிகலகய வருதலின் ‘சொற்சபாருட்

பின்வருநிரலயணி’. தீவிரக என்பது ‘தீபிகா’ என்னும் வட சொல்லின் தமிழ் வடிவம்.
சபண்கள்கூந்தலில் மலர் சூடவில்ரல என்பரத ‘ஓதி மலர்த்சதாரக இழந்தை’
என்றார். ‘ஏ’ ஈற்றரெ. 25

2127. அலர்ந்த வ ங் கூழ், அகன் குளக் கீழன,

மலர்ந்த வாயில் புனல் வழங்காவமயால்,
 உலர்ந்த - வன்கண் உபலா ர் கவடத்தவலப்
புலர்ந்து நிற்கம் ரிசிலர் ப ாலபவ.
அகன் குளக் கீழன - அகன்ற குைத்தின் தரல மரடக்கீழ் உள்ைை வாகிய; அலர்ந்த
வ ஞ்கூழ் - வைமாை பசிய சநற்பயிர்; மலர்ந்த வாயில் - விரிந்துள்ைமதகு வழியாக;
புனல் வழங்காவமயால் - ஓடி வந்து விழும் நீர் வராதபடியால்; வன்கண் -
(இரப்கபார்க்குச் சிறிதும் சகாடாத) சகாடுரமயுரடய; உபலா ர் -கருமிகள்;
கவடத்தவல - வாயில் முகப்பிகல; புலர்ந்து நிற்கும் ரிசிலர் ப ால - (ஒன்றும்
சபறாரமயால்) கருமிகபால - (ஒன்றும் சபறாரமயால்) வாடி நிற்கும்
இரவலர்கரைப் கபால; உலர்ந்த - காய்ந்துகபாயிை.

சபரும் சபாருள் இருந்தும் கருமிகள் மைம் இன்ரமயால் சபாருள் தராரமயால்

இரவலர் அவர்வாயில்முன் வாடிக் கிடப்பர். அது குைத்தில் நீர் நிரறய இருந்தும் மதகு
வழிகய நீர் பாய்ச்சுவார் ‘இல்லாரமயால் தரலமரடப் பயிர்கள் காய்ந்துகிடத்தலுக்கு
உவரமயாயிற்று. தரலக்கரட என்பதரைக் கரடத்தரல எைல் இலக்கணப்கபாலி;
அஃதாவது சொற்கள் முன்பின்ைாக மாறி நிற்றலாதலின். ‘ஏ’ ஈற்றரெ. 26
2128. நாவின் நீத்து அரு நல் வளம் துன்னிய,
பூவின் நீத்கதன, நாடு, க ாலிவு ஓரீஇ,
பதவி நீத்து அருஞ் பசண் கநறி கசன்றிட,
ஆவி நீத்த உடல் எனல் ஆயபத.
நாவின் நீத்து அரு நல் வளம் துன்னிய - நாவிைால் சொல்ல இயலாத நல்ல வைங்கள்
சநருங்கியிருக்கப்சபற்ற; நாடு - ககாெலநாடு; பூவின் நீத்கதன - தாமரரப்பூரவ
இழந்ததாக; பதவி - அத்தாமரரப் பூவில் உரறபவைாகிய திருமகள்; நீத்து -
(அந்நாட்ரட விட்டு) நீங்கி; அருஞ்பசண் கநறி - பின்பற்றிச் செல்லுதற்கரிய
சநடுந்சதாரலவாகிய வழியிகல; கசன்றிட -சென்றிடுதலான்; க ாலிவு ஒரீஇ - தன்
அழகும் கவர்ச்சியும் நீங்கி; ஆவி நீத்த உடல் - உயிர் கபாை உடல்; எனல் - என்று
சொல்லுமாறு; ஆயது -ஆகிவிட்டது.
“தாமரர நீத்சதைப் பார் துறந்தைள் பங்கயச் செல்விகய” (2120) என்பரத
ஒப்புகநாக்குக. ‘உயிர் கபாை உடல்’ சுற்றியிருப்பார்க்கு அச்ெம் தருதல் கபால
இந்நாடும்காண்பார் அஞ்சுமாறு சபாலிவிழந்ததாம். “மன்ைன் உயிர்த்கத மலர்தரல
உலகம்” (புறநா.186) என்பவாதலின் மன்ைரை இழந்த நாடு உயிரற்ற உடல் கபால
ஆயிற்று என்றார். ‘ஏ’ ஈற்றரெ. 27

சபாலிவழிந்த நாட்ரடக் கண்ட பரதன் துன்புறுதல்

2129. என்ற நாட்டிவன பநாக்கி, இடர் உழந்து,

ஒன்றம் உற்றது உணர்ந்திலன், உன்னுவான்,
‘கசன்று பகட் து ஓர் தீங்கு உளது ஆம்’ எனா,
நின்று நின்று, கநடிது உயிர்த்தான்அபரா!
 என்ற - முன் கூறியவாறு உள்ை; நாட்டிவன - ககாெல நாட்ரட; பநாக்கி - (பரதன்)
பார்த்து; இடர் உழந்து - சபருந்துன்பத்தாற் கலங்கி; உற்றது ஒன்றும் உணர்ந்திலன் -
நிகழ்ந்த செய்திகள் ஒன்றும் உணராதவைாய்; ‘கசன்றுபகட் து ஓர் தீங்கு’ - நாம்
கபாய்க் ககட்கப் கபாகின்ற தீய செய்தி ஒன்று; உளதுஆம்’ எனா - இப்சபாழுது
கநர்ந்துள்ைதாகும் என்று; உன்னுவான் - கருதியவைாய்; நின்று நின்று - தயங்கிச்
கொர்ந்து; கநடிது உயிர்த்தான் - சபருமூச்சுவிட்டான். நாட்ரடக் கண்ட அைவிகல
தீய செய்திரயக் ககட்கப்கபாகிகறாம் என்னும் நிரைவுஉண்டாயிற்று என்பதாகும்.
துன்ப மிகுதியில் சபரு மூச்சு எறிதல் வழக்கு. ‘அகரா’ஈற்றரெ. 28

பரதன் அழகு அழிந்த நகரின் நிரலரயப் பார்த்தல்

2130. மீண்டும் ஏகி, அம் கமய் எனும் நல் அணி

பூண்ட பவந்தன் திரு மகன், புந்திதான்
தூண்டு பதரினம் முந்துறத் தூண்டுவான்,
நீண்ட வாயில் கநடு நகர் பநாக்கினான்.
கமய் எனும் நல் அணி பூண்ட அவ் பவந்தன் - வாய்ரம என்ைப் சபறுகின்ற
சிறந்தஅணிரய அணிந்துசகாண்ட அந்தத் தயரதனுரடய; திருமகன் - சிறந்த
மகைாகிய பரதன்; மீண்டும் ஏகி - கமலும் சென்று; புந்திதான் - அறிவாைது; தூண்டு
பதரினும் -விரரவாகச் செலுத்தப்படுகின்ற கதரரக் காட்டிலும்; முந்துற - முற்படடுச்
செல்லும்படி; தூண்டுவான் -அறிரவ முற்படச் செலுத்தி ஆராய்பவைாகி; நீண்ட
வாயில் -சநடிதுயர்ந்த வாயிரல உரடய; சநடுநகர் - சிறந்த அகயாத்தி நகரர;
பநாக்கினான் -உள்உணர்கவாடு பார்த்தான்.

நாடு சபாலிவிழந்த நிரல கண்ட உண்டாகிய துன்பம் அவன் புத்திரய

விரரவாகச்செலுத்தியது. ஆதலின் விரரந்து நகர்வாயிரல அரடந்தான்.

அகயாத்தியின் ‘ரவசஜயந்தம்’ என்ற சபயருரடய கமற்கு வாயிரலப் பரதன்

அரடந்தான் என்றுவான்மிகம் கூறும். 29
சகாடி இழந்த நகர் காணல்

2131. ‘அண்டம் முற்றும் திரிந்து அயர்ந்தாய்’ அமுது

உண்டு ப ாதி’ என்று, ஒண் கதிர்ச் கசல்வவன.
விண் கதாடர்ந்து விலக்குவ ப ால்வன,
கண்டிலன், ககாடியின் கநடுங் கானபம,
ஒண் கதிர்ச் கசல்வவன - ஒளி பரடத்த ஆயிரம் கதிர்கரைத் தன் செல்வமாக உரடய
கதிரவரை (கநாக்கி); ‘அண்டம்முற்றும் - எல்லா உலகங்களும் அடங்க; திரிந்து
அயர்ந்தாய் - (நீ) சுற்றிஅரலந்து கொர்ந்து கபாைாய்; அமுது உண்டு ப ாதி - (எங்கள்
நகரிகல) தங்கி உணவுஅருந்திச் செல்வாயாக; என்று -; விண்கதாடர்ந்து - (அக்
கதிரவன் ) செல்லும் வான்அைாவித் சதாடர்ந்து சென்று; விலக்குவ ப ால்வன -
(அப்பரிதிரயத்) தடுப்பைகபால்வவாகிய; ககாடியின் - (அகயாத்தி நகரக்)
சகாடிகளின்; சநடுங்காைம் - சபரியகாட்ரட; கண்டிலன் - (பரதன்) காணப்சபறாதன்
ஆைான். அந்நகரத்துப் பலவிடங்களிலும் முன்பு சகாடிகள் இருந்தரமயும்
இப்கபாது இல்லாரமயும் கூறப்பட்டை. வாைைாவக் சகாடிகள் உயர்ந்திருப்பதும்
தடுத்தாற்கபாலஅரெவதும், சூரியன் செலரவத் தவிர்த்துச் கொர்வு நீக்கி உண்டு
இரைப்பாறிச் செல்ல நகர்க்கு அரழப்பதாகக் கற்பரை செய்யப்சபற்றது. இது
தற்குறிப்கபற்றவணி. காைம் - சகாடிகளின் மிகுதி- ‘காடு’ என்னும் சபாருள் இங்கக
சதாகுதி எைப் சபாருள்பட்டது, மரங்களில் சதாகுதி காடு, ஆதலின் ‘ஏ’ ஈற்றரெ.
30

சகாரடமுரெ ஒலி அவிந்த நகர் காணல்

2132. ‘ஈட்டு நல் புகழ்க்கு ஈட்டிய யாவவயும்,

பவட்ட, பவட்டவர் ககாண்மின், விவரந்து’ எனக்,
பகாட்டி மாக்கவளக் கூவுவ ப ால்வன,
பகட்டிலன், முரசின் கிளர் ஓவதபய.
‘ஈட்டிய யாவவயும் - கதடித் சதாகுத்த எல்லாச் செல்வங்கரையும்; நல்புகழ் ஈட்டுக்கு
- நல்ல புகரழப்சபறுதற்கு; கவட்ட - தாம் விரும்பியவற்ரற; பவட்டவர் -
விரும்பியவர்கள்; விவரந்து ககாண்மின்’ - விரரவாக வந்து வாங்கிக்சகாள்ளுங்கள்;
எை - என்று; பகாட்டி மாக்கவள - கூட்டமாக உள்ை மக்கரை; கூவுவப ால்வன - கூவி
அரழப்பை கபால்வைவாகிய; முரசின் கிளர் ஓவத - சகாரட முரசின் செருக்கிய
ஒலிரய; பகட்டிலன் - (பரதன்) ககட்கப் சபற்றிலன்.

சகாரட முரசு ஒலித்தரல இரவலர்கரைக் கூவி அரழத்தல் கபாலும் என்றது

தன்ரமத்தற்குறிப்கபற்ற அணி. ககாட்டி - அரவ, மக்கள் கூட்டம் உள்ை இடம்.
இங்கக மக்கள் திரள்என்பதாயிற்று. “என்னும் குறளில் ‘ககாட்டி’ என்பது அரவ
என்னும் சபாருள்படல் அறிக. (குறள் 401). 31

பரிசிலர் பரிசில் சபறாதுள்ை நகரின் நிரல காணல்

2133. கள்வள, மா, கவர் கண்ணியன் கண்டிலன்-

பிள்வள மாக் களிறும், பிடி ஈட்டமும்,
வள்வளமாக்கள், நிதியும், வயிரியர்,
ககாள்டிள மாக்களின் ககாண்டனர் ஏகபவ,
மா - வண்டுகள்; கள்வள கவர் கண்ணியன் - கதரை உண்கின்ற மலர்
மாரலரயஅணிந்தவைாகிய பரதன்; வள்வள மாக்கள் - (அரெரை வாழ்த்திப் பாடும்)
மங்கலவள்ரைப் பாடகரும்; வயிரியர் - யாழ் முதலிய இயங்கைாற்
பாடுகின்றவர்களும்; பிடி ஈட்டமும் - சபண்யாரைத் திரரையும்; நிதியும் -
செல்வத்ரதயும்; ககாள்வள மாக்களின் - சகாள்ரையடித்துக் சகாண்டு கபாகின்ற
திருடர்கவளப் ப ால; ககாண்டனர் ஏக - பரிசிலாகப் சபற்றுக் சகாண்டு செல்ல;
கண்டிலன் -.

பிள்ரை, மா களிறும், பிடியும் என்று பிரித்துக் கன்றும், யாரையும், பிடியும்

எைவும்சபாருள் உரரக்கலாம். வயிரியர் - பாணர் - வாத்திய இரெஞர் என்பது
சபாருள். அைவறியாதுவாரிக்சகாண்டு செல்வது திருடர் இயல்பு. அதரை ஈண்டுப்
பரிசிலர்க்கு உவரம ஆக்கிைார். 32

அந்தணர் தாைம் சபறாத நிரல கண்டு இரங்குதல்

2134. காவல் மன்னவன் கான்முவள கண்டிலன் -

ஆவும், மாவும், அழி கவுள் பவழமும்,
பமவு காதல் நிதியின் கவறுக்வகயும்,
பூவின் வானவர் ககாண்டனர் ப ாகபவ.
காவல் மன்னவன் - (உலகத்ரதக் ) காத்தரலச் செய்கிற தயரத மன்ைவைது;
கான்முவள - வழித் கதான்றலாகிய பரதன்; பூவின் வானவர் - மண்ணுலகத்
கதவர்கள்ஆகிய பூசுரர் எைப் சபறும் கவதியர்; ஆவும் - பசுக்களும்; மாவும் -
குதிரரகளும்; கவுள் அழிப் பவழமும் - கன்ைத்தில் மதம் சபருகுகின்ற யாரையும்;
காதல் பமவு -ஆரெ சபருகுகின்ற; நிதியின் கவறுக்வகயும் - செல்வத்தின் மிகுதியும்;
ககாண்டனர்ப ாக - தாைமாகப் சபற்றுக்சகாண்டு செல்ல; கண்டிலன் -.
கான்முரை - மகரைக் குறிக்கும் சொல்; தந்ரதயின் காலில் முரைத்தவன் என்பது
சபாருள்ஆதலின் வழித்கதான்றல் எை உரர கூறப்பட்டது. அழிதல் - சபருகுதல்
என்னும் சபாருட்டு “அழியும்புைல் அஞ்ெை மா நதிகய” என்னும் சிந்தாமணியில்
அப்சபாருைாதல் (சீவக. 1193) காண்க. ‘ஏ’ஈற்றரெ. 33
இரெயில்லாத அகயாத்தி நகரம்

2135. சூழ் அவமந்த சுரும்பும், நரம்பும், தம்

ஏழ் அவமந்த இவச இவசயாவமயால்,
மாவழ உண் கண் மயில் எனும் சாயலார்
கூவழ ப ான்ற, க ாருநர் குழாங்கபள.
க ாருநர் குழாங்கள் - பாடி ஆடுகின்ற சபாருநர் கூட்டங்களில் உள்ை; சூழ் அவமந்த
கரும்பும் - (மணம்உள்ைவிடத்கத) சுற்றுதல் சபாருந்திய வண்டுகளும்; நரம்பும் -
நரம்பிைால் இரெக்கும்யாழ் முதலிய கருவிகளும்; ஏழ் அவமந்த - ஏழாகப்
சபாருந்திய; தம் இவச இவசயாவமயால் - தமக்குரிய இரெரய ஒலிக்காமல்
சவறுமகை கிடக்கிறபடியால்; மாவழஉண்கண் மயில் எனும் சாயலார் - இைரமத்
தன்ரமயாகிய அறியாரமயுரடய ரமயுண்ட பார்ரவயுரடயவரும் மயிரலப்
கபாலும் ொயலுரடயவரும் ஆயமகளிர்; கூவழ - தரலக் கூந்தரல; ப ான்ற -
கபான்றை.

கூந்தல் கருநிறம் உரடயது. நரம்பு கபாலும் கதாற்றம் உரடயது. இரெ

இரெக்காது - இரெஇரெயாத கருநிறம் உரடய வண்டுகளும், நரம்புரடய யாழும்
அது கபான்றை என்றார். ஏழ் அரமந்தஇரெ, குரல், துத்தம், ரகக்கிரை, உரழ, இளி,
விைரி, தாரம் என்னும் எழுவரகச் சுரத்தாைங்கள், ெ ரி க ம ப த நி எைலும் ஆம்.
மாரழ - இைரம என்னும் சபாருட்டு. அது இைரமத்தன்ரமயாகிய அறியாரமரயக்
குறித்தது. “மாரழ மான் மட கநாக்கி உன் கதாழி” (திவ்வியப்.1418) என்பது இங்கு
ஒப்பு கநாக்கத் தக்கது. ‘ஏ’ ஈற்றரெ. 34
 இயக்கம் இன்ரமயால் அழகு இழந்த வீதிகள்

2136. பதரும், மாவும், களிறும், சிவிவகயும்,

ஊரும் ண்டியும் ஊருநர் இன்வமயால்,
யாரும் இன்றி, எழில் இல; வீதிகள்,
வாரி இன்றிய வாலுக ஆற்றிபன,
பதரும் - கதர்களும்; மாவும் - குதிரரகளும்; களிறும் - யாரைகளும்; சிவிரகயும் -
பல்லக்குகளும்; ஊரும் ண்டியும் - (மக்கள்) ஏறிச்செல்லுகின்ற வண்டிகளும்; ஊருநர்
இன்வமயால் - ஏறிச் செல்பவரும் செலுத்துபவரும் இன்ரமயால்; வீதிகள் -
(அகயாத்திநகரின் ) சதருக்கள்; வாரி இன்றிய -நீர்வருவாய் இல்லாது கபாை; வாலுக
ஆற்றிபன - சவண்மணற் பரப்ரபயுரடய ஆற்ரறப் கபால; யாரும் இன்றி -
இயங்குபவர் எவரும் இல்லாமல்; எழில் இல - அழகு இழந்தை.

நீரற்ற சவறுமணல் பரவிய நதி - இயக்கம் அற்ற வீதிகளுக்கு உவரம ஆயிற்று;

உவரமயணி.வாலுகம்- சவண்மணல். வாரி - வருவாய். யாற்றுக்கு வருவாய் நீர்
ஆதலின் நீர் எைப் சபாருள்உரரத்தாம். வீதிக்கு அழகு மக்கள் இயங்குதல் ஆகலின்
யாரும் இயங்காத வீதிகள் அழகிழந்தை என்றார். ‘ஏ’ ஈற்றரெ. 35

நகரர கநாக்கிய பரதன் விைா

2137. அன்ன தன்வம அக நகர் பநாக்கினள்,

பின்வன, அப் க ரிபயார்தம் க ருந்தவக,
‘மன்னன் வவகும் வளநகர் ப ாலும் ஈது?
என்ன தன்வம? இவளயவபன!’ என்றான்.
அப் க ரிபயார்தம் க ருந்தவக - அறிவு ஒழுக்கங்கைாற் சிறந்த சபரிகயார்கைாற்
கபாற்றப்படும் சபருரமயுரடய குணத்தாற் சிறந்த பரதன்; அன்ன தன்வம -
கமற்கண்ட தன்ரமயுரடய; அகநகர் - நிரலசகட்டநகரின் உட்பகுதிகய; கநாக்கிைன்
- பார்த்தான் (சிந்தித்தான்); பின்வன - பிறகு;(ெத்துருக்கைரை கநாக்கி) இவளயவபன! -
தம்பிகய; ஈது - இவ் அகயாத்தி; மன்னன்வவகும் வளநகர் ப ாலும் - தயரத மன்ைன்
வீற்றிருந்த ஆட்சி செய்யும் வைமாை நகராகவாஉள்ைது?. என்ன தன்வம - எந்தத்
தன்ரமரய உரடயதாய் உள்ைது; என்றான் -.
நகர் அகம் என்பது அகநகர் எை மாறியது. அரென் இல்லாத நகரம் கபால உள்ைது
என்றான்.‘கபாலும்’ என்றது ஐய விைா? முன் ஏழு பாடல்கைாற் சொல்லிய நகரின்
அழகிழந்த கதாற்றத்ரதஇச்செய்யுளில் ‘அன்ை தன்ரம’ என்பது குறிப்பிடும்.
36

நகரின் சபாலிவு அழிரவக் காட்டுதல்

2138. ‘பவற்று அடங்கலர் ஊர் என கமல்லிதால்;

சூல் தடங் கருங்கார் புவர பதாற்றத்தான்
 பசல் தடங் கண் திருகவாடும் நீங்கிய
ால்தடங் கடல் ஒத்தது, ார்’ என்றான்.
‘ ார் - அகயாத்தி; பவற்று அடங்கலர் ஊர் என சமல்லிதால் - மைம்கவறுபட்ட
பரகவரது ஊர் கபால அற்பமாக அழகிழந்துள்ைது; சூல் தடங் கருங்கார்புவர -
சூல்சகாண்ட சபரிய கரிய கமகம் கபான்ற; பதாற்றத்தான் - வடிவம் உரடய
திருமால்; பசல் தடங்கண் திருகவாடும் - கயல்மீன் கபான்ற அகன்ற கண்கரை உரடய
திருமகசைாடும்; நீங்கிய - நீங்கிச் செல்லுதலால்; (வறிதாகிப் கபாை) ால் தடங்கடல்
ஒத்தது’ - சபரிய திருப்பாற்கடரல ஒத்ததாக ஆயிற்று; என்றான் -.

அடங்கலர் - பரகவர் ‘அடங்கார்’ எை அரழப்பது இலக்கிய வழக்கு. ‘சமல்லிது’ -

அற்பமாைதுஎன்பது சபாருள். அழகிழந்து அவலம் உறுதலின் அற்பமாயிற்று.
திருமால் திருமகசைாடும் நீங்கியதிருப்பாற்கடரல அகயாத்தி நகர்க்கு
உவரமயாக்கிைான். அவரை அறியாமகல அவன் உள்ளுணர்வு இராமனும் சீரதயும்
நீங்கிய அகயாத்திரய நிரைந்து கூறிைாற் கபாலத் ‘திருசவாடும்’
என்றஉடனிகழ்ச்சிக்குப் பிறிசதாரு சபாருள் (திருமால்) கவண்டுதலின் ‘கார்புரர
கதாற்றத்தான்’திருமால் எைல் சபாருந்துவதாயிற்று. பார் என்பது உலகம் என்னும்
சபாதுப்சபாருள் உரடயது ஆயினும்இடம் கநாக்கி அகயாத்திரயக் குறித்ததாம்.
37
ெத்துருக்கைன் மறுசமாழி

2139. குரு மணிப் பூண் அரசிளங் பகாளரி

இரு வக கூப்பி இவறஞ்சினன், ‘எய்தியது
ஒரு வவகத்து அன்று உறு துயர்; ஊழி வாழ்
திரு நகர்த் திரு தீர்ந்தனள் ஆம்’ என்றான்.
குரு மணிப் பூண் - நிறம் அரமந்த மணிக் கற்கள் அழுத்திய அணிகரை (அணிந்த);
அரசு இளங் பகாளரி - அரசிைஞ் சிங்கம் ஆகிய ெத்துருக்கைன்; இரு வக
கூப்பிஇவறஞ்சினன் - தன் இரண்டு ரககரையும் குவித்து (ப் பரதரை) வணங்கி;
(இப்கபாது இந்நகரின் நிரலரயப் பார்த்தால்) ‘எய்தியது உறு துயர் - கநர்ந்துள்ை
மிக்கதுயரம்; ஒரு வவகத்து அன்று - ஒரு தன்ரமப்பட்டது அன்று; (அன்றியும்) ஊழி
வாழ் - கற்ப முடிவுக்காலம் வரரயும் வாழக்கூடிய; திருநகர் திரு - சிறந்த இந்த
நகரத்துச்சீகதவி (திருமகள்); தீர்ந்தனள் ஆம்’ - நகரத்ரத விட்டு அடிகயாடு
கபாய்விட்டான்ஆகும்; என்றான் -.

எல்லாரினும் இரையவனும், தயரத மாமன்ைனின் மகனும் ஆதலின்

ெத்துருக்கைன் ‘அரசிைங்ககாைரி’ எைப் சபற்றான். மூத்கதார்பால் ஒன்று சொல்லும்
கபாது வணங்கிக் கூறல் மரபு. உறு -மிகுதி. “அரவதாம், உறு, தவ, நனி எை வரூவும்
மூன்றும், மிகுதி செய்யும் சபாருை என்ப” (சதால்- சொல் உரி. 3) என்பது காண்க. ஊழி
வாழ்தரல நகர்க்கும், திருவுக்கும் ஏற்புழிஏற்றிக் சகாள்க. 38

பரதன் தயரதன் வாழுமிடத்ரத அரடதல்

2140. அவனய பவவலயில், அக் கவடத் பதாரண
மவனயின் நீள் கநடு மங்கல வீதிகள்
நிவனயும் மாத்திரத்து ஏகிய பநமியான்
தவனயனும், தந்வத சார்விடம் பமவினான்.
அவனய பவவலயில் - இவ்வாறு உரரயாட்டு நிகழும் சபாழுதில்; அக்கவடத்
பதாரணமவனயின் - அந்த வாயிலிற் கட்டிய கதாரணக் சகாடிகரையுரடய
மாளிரககைால்; நீள் கநடுமங்கல வீதிகள் - சநடிதுயர்ந்த மங்கலம் சபாருந்திய
சதருக்கரை; நிவனயும்மாத்திரத்து - நிரைக்கும் சபாழுதிற்குள் (கணப் சபாழுதில்);
ஏகிய - கடந்து சென்ற; பநமியான் தவனயனும் - ெக்கரவர்த்தி தயரதன் குமாரைாகிய
பரதனும்; தந்வத - தன்தந்ரதயாகிய தயரதன்; சார்வு இடம் - வழக்கமாகத் தங்கியுள்ை
அரண்மரைரய; பமவினான் - சென்று அரடந்தான்.

கநமி - ெக்கரம். கநமியான் - ஆரணச் ெக்கரம் உரடய அரென்; இங்குத்

தயரதன்.பரதன் தான் கண்ட காட்சிகைால் முன்கப “மன்ைன் ரவகும் வைநகர்
கபாலும் ஈது?” என்று (2137)ஐயப்பட்டான் ஆதலின், அரெரை முதலிற் பார்க்க
விரும்பிைான். சநடுந் சதருக்கள் பல கடந்து அரெ மாளிரகரய அரடந்தான் என்க.
39

தந்ரதரய அவன் மாளிரகயிற் காணாது பரதன் ஐயுறுதல்

2141. விருப்பின், எய்தினன், கவந் திறல் பவந்தவன,

இருப்பு நல் இடம் எங்கணும் கண்டிலன்;
‘அருப் ம் அன்று இது’ என்று, ஐயுறவு எய்தினான் -
க ாருப்பு நாண உயர்ந்த புயத்தினான்.
க ாருப்பு - மரலகள்; நாண - சவட்கம் உறும்படி; உயர்ந்த - உயர்ந்திருக்கின்ற;
புயத்தினான் - கதாள்கரையுரடய பரதன்; விருப்பின் எய்திைன் -(தந்ரதயாகிய தயரத
கவந்தரைக் காண கவண்டும் என்னும்) ஆரெயால் (விரரந்து) அரடந்து; கவந்திறல் -
சபருவலி பரடத்த; பவந்தவன - தயரத மன்ைரை; இருப்பு நல் இடம்எங்கணும் -
அவன் வாழக் கூடிய நல்ல இடங்கள் எல்லாவற்றினும்; கண்டிலன் - கதடிக் காணாது;
அருப் ம் அன்று இது - அற்பமாை செய்தி அன்று இது; என்று ஐயுறவு எய்தினான் -
என்று ஐயமுற்று மைத்துன்பம் அரடந்தான்.
அரெரைப் பற்றிய கவரலகயாடு அரண்மரைக்குள் வந்து எங்கும்
கதடிக்காணாரமயால் அரென்பாதுகாப்பற்றவைாகத் துன்புற்றாகைா என்ற ஐயம்
பரதன் மைத்தில் நிகழ்ந்ததாகவும் கூறலாம்.அருப்பம் - அரண் - அருப்பம் அன்று -
அரண் அன்று - பாதுகாப்பு அற்றது எைவும் சபாருள்படும்.‘அல்பம்’ என்னும்
வடசொல்லின் திரிபாகக் சகாண்டு ‘இது அற்பமாை காரணம் உரடயது
அன்று’இவ்வாறு இருப்பதற்கு ஏகதா சபரிய காரணம் இருக்க கவண்டும் என்ற
பரதன் நிரைத்தான். இப்சபாருளில் அருப்பம் என்பது “அருப்பம் என்று
பரகரயயும் ஆர் அழல், சநருப்ரபயும்இகழ்ந்தால் அது நீதிகயா” (7108) என்று
பின்னும் வந்துள்ைரமகாண்க. 40
 பரதரைக் ரகககயி அரழத்தல்

2142. ஆய காவலயில், ஐயவன நாடித் தன்

தூய வகயின் கதாழல் உறுவான்தவன,
‘கூயள் அன்வன; குறுகுதிர் ஈண்டு’ என,
பவய் ககாள் பதாளி ஒருத்தி விளம்பினாள்.
ஆய காவலயில் - அந்தச் ெமயத்தில்; ஐயவன நாடி - தந்ரதரயத் கதடி; தன் தூய
வகயின் - தன் தூய்ரமயாை ரககைால்; கதாழல் உறுவான்தவன -
சதாழுதற்குவிரரந்துசகாண்டிருக்கும் பரதரை கநாக்கி; பவய்ககாள் பதாளி ஒருத்தி -
மூங்கில் அரையகதாள் உரடய (ரகககயியின்) ஏவல் மகள் ஒருத்தி; ‘அன்வன கூயன் -
‘உங்கள் தாய் ரகககயி கூப்பிட்டாள்; ஈண்டுக் குறுகுதிர்’ - இங்கு வருக; என
விளம்பினாள் -என்று கூறிைாள்.

இராமபிராரைத் சதாழுங் ரகயாதலின் தூய ரக என்றார் எைலாம். குறுகுதிர் -

உயர்சவாருரம. 41 பரதன் ரகககயிரய வணங்க அவள் உொவுதல்
2143. வந்து, தாவய அடியில் வணங்கலும்,
சிந்வத ஆரத் தழுவினள், ‘தீது இலர்
எந்வத, என்வனயர், எங்வகயர்?’ என்றனள்;
அந்தம் இல் குணத்தானும், ‘அது ஆம்’ என்றான்.
(பரதன்) வந்து - (தாய் இருக்குமிடம்) வந்து; தாவய - ரகககயிரய; அடியில் -
திருவடிகளில்; வணங்கலும் - வணங்கிய உடகை; (அவள்) சிந்வத ஆரத்தழுவினள் -
மைத்திற் சபாருந்த அரணத்து நின்று; ‘எந்வத என்வனயர், எங்வகயர் தீதிலர்’
என்றனள் - என் தந்ரதயும், என் தமயன்மாரும், என் தங்ரகயரும்தீரமயின்றி நலமாக
உள்ைைகரா என்று விொரித்தாள்; அந்தம் இல் குணத்தானும் -அைவுபடாத நற்குண
நிரலயமாகிய பரதனும்; ‘அது ஆம்’ என்றான் - நலமாக உள்ை அத்தன்ரமஅவ்வாகற
உைதாம் என்று மறுசமாழி கூறிைான்.

அகயாத்தியில் நிகழ்ந்த தீய நிகழ்ச்சிகளின் பாதிப்பு ரகககயியின்

உள்ைத்திலும்உண்டாதலின் சநஞ்சுமிக்கது வாய் கொர்ந்து ‘நலமாக உள்ைைகரா’
என்ற விொரிப்ரபத் ‘தீதுஇலர்’ என்று விொரிக்கச் செய்தது எைலாம். சூழரலப்
சபாறுத்துச் சொல்வரவு அரமதல் இதைால்விைங்கும். அந்தம் இல் குணம் -
அைவுபடாத குணம். எல்ரல இல்லாத (கணக்கிட முடியாத) குணம்“எல்ரலயில்
குணங்களும் பரதற்கு எய்திய” (1468) என்றார் முன்னும். பரதரைக்
குண்ங்கைாற்சிறப்பித்தல் யாண்டும் கம்பர்க்கு இயல்பு. 42

பரதன் ‘தந்ரத எங்குைார்’ என்று ககட்டல்

2144. ‘மூண்டு எழு காதலால், முளரித் தாள் கதாழ

பவண்டிகனன், எய்திகனன், உள்ளம் விம்முமால்’
ஆண் தவக கநடு முடி அரசர் பகாமகன்
யாண்வடயான்? ணித்திர்’ என்று, இரு வக கூப்பினான்.
 (பரதன் ரகககயிரயப் பார்த்து) ‘மூண்டு எழு காதலால் - என் உள்ைத்திலிருந்து கமல்
எழும்புகின்ற சபரு விருப்பத்தால்; முளரித் தாள் கதாழ - (தயரத
மன்ைைது)தாமரரயாகிய திருவடிகரை வழிபட; பவண்டிகனன் - விரும்பி;
எய்திகனன் -வந்துள்கைன்; உள்ைம் விம்மும்- (தந்ரதரயக் காண) மைம் துடிக்கிறது;
ஆண்தவக கநடுமுடிஅரசர் பகாமகன் - ஆடவர் திலகமாய அருங்குணம் உரடய
நீண்ட மகுடம் அணிந்த மன்ைர்மன்ைைாகிய தயரதன்; யாண்வடயான்? -
எவ்விடத்தான்?; பணித்திர்’ -சொல்லுங்கள்;’ என்று -; இரு வக கூப்பினான் - இரண்டு
ரககரையும் குவித்துத் தாரயவணங்கிைான். பணித்திர் - உயர்சவாருரம.
அறுபதிைாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு கமலாக அரசு வீற்றிருந்தவன்ஆதலின் ‘சநடுமுடி’
என்றார். தயரதரைத் கதடிக் கண்டிலன்; நகருட் புகுந்தவுடன் ‘அருப்பம்’அன்று இது’
என்று ஐயம் உற்றைன். ஆதலான். தந்ரதரயக் காண மூண்டு எழு காதல் அவன்பால்
உண்டாகியது; உள்ைம் விம்மியது எை அறிக. ‘ஆல்’ அரெ நிரல. 43

ரகககயியின் மறுசமாழி

2145. ஆனவன் உவரகசய, அழிவு இல் சிந்வதயாள்,

‘தானவர் வலி தவ நிமிர்ந்த தாவன அத்
பதன் அமர் கதரியலான், பதவர் வககதாழ,
வானகம் எய்தினான்; வருந்தல் நீ என்றாள்.
ஆனவன் - அப்பரதன்; உவரகசய - விைாவ; அழிவு இல் சிந்வதயாள் - எதற்கும்
கலங்காத திட சித்தம் உரடய ரகககயி; ‘தானவர் வலி தவ நிமிர்ந்த தாவன - அசுரரது
வலிரம சகடும்படி அவர்கமற் சென்ற கெரைரய உரடய; அத் பதன் அமர்
கதரியலான் - அந்தத் கதன் சபாருந்திய மலர்மாரலரய அணிந்த தயரதன்; பதவர்
வககதாழ - (தமக்குவாழ்வளித்தவன் வருகின்றான் என்று கருதி) கதவர்கள் ரககூப்பி
வணங்க; வானகம் எய்தினான் - விண்ணுலகத்ரத அரடந்தான்; நீ வருந்தல்’ - நீ
துன்புறாகத;’ என்றான் -.
மன்ைர் மன்ைைாகிய தன் கணவன் இறப்பவும் மைங்கலங்காது அச்செய்திரயத்
தாகை தன்மகனிடகம சொல்லும் துணிவும் உரடயைாய்ப் பின்னும் மகரை கநாக்கி
‘நீ வருந்தாகத’என்றுரரக்கும் சநஞ்சுரமும் சபற்றவைாதலின் ‘அழிவு இல்
சிந்ரதயாள்’ என்றார். கணவன் இறந்த செய்திரயச் சொல்லும் கபாது ‘தாைவர்
வலிதவ நிமிர்ந்த தாரைத் சதரியலான்’ எைத் தன்கணவரைப் பற்றிய சபருமிதம்
ரகககயியின் சொற்களில் இருத்தல் அறிந்து இன்புறுக. இனி தன்மகனுக்கு அரசு
சபறுதற்கு உதவிய இருவரங்கரைத் தான் சபற ஏதுவாகிய ெம்பராசுரப் கபாரர
நிரைவுகூர்ந்து ‘தாைவர் வலிதவ நிமிர்ந்த தாரை’ என்றான் என்றுமாம்.
44

தாயுரர ககட்ட பரதன் மூர்ச்சித்தல்

2146. எறிந்தன கடிய கசால் கசவியுற் எய்தலும்,

கநறிந்து அலர் குஞ்சியான், கநடிது வீழ்ந்தனன்;
அறிந்திலன்; உயிர்த்திலன் ;- அசனி ஏற்றினால்
மறிந்து உயர் மராமரம் மண் உற்கறன்னபவ.
 எறிந்தன - கவல் எறிந்தாற் கபான்ற; கடிய கசால் - (ரகககயியின்) சகாடுஞ்சொல்;
கசவியுள் எய்தலும் - காதிற்குள் நுரழந்தவுடன்; கநறிந்து அலர் குஞ்சியான் -
படிப்படியாக சநறிப்புரடத்தாய் விரிந்த தரலமயிரர உரடய பரதன்;
அசனிஏற்றினால் - கபரிடியால்; உயர் மராமரம் - ஓங்கி வைர்ந்த மராமரமாைது; மறிந்து
மண் உற்கறன்ன - ஒடிந்து மண்ணிகல விழுந்ததுகபால; கநடிது வீழ்ந்தனன் - நீண்டு
விழுந்த; அறிந்திலன் - அறிவு சகட்டு; உயிர்த்திலன் - மூச்ெற்றவைாய்க் கிடந்தான்.

இடிகயறுண்ட மராமரம் ரகககயி சொற்ககட்டு வீழ்ந்த பரதனுக்கு உவரம

ஆயிற்று, அெனி -இடி-இடிஏறு என்பது ஆண்ரம மிக்க இடி எைப்சபறும்; அஃதாவது
கபரிடி. ‘ஏ’ ஈற்றரெ. 45

பரதன் தாரயக் கடிந்து கபசுதல்

2147. வாய் ஒளி மழுங்க, தன் மலர்ந்த தாமவர

ஆய் மலர் நயனங்கள் அருவி பசார்தர,
‘தீ எரி கசவியில் வவத்தவனய தீய கசால்,
நீ அலது உவரகசய நிவனப் ார்கபளா?;’ என்றான்
(பரதன் கதறி) தன் வாய் ஒளி மழுங்க - தன் முகசவாளி மங்கிப் கபாகவும்; மலர்ந்த
தாமவர ஆய் மலர் நயனங்கள் - அன்றலர்ந்த தாமரரயின் ஆராய்ந்த அழகுமலர்
ஆகியகண்கள்; அருவி பசார்தர - நீரர அருவியாகச் சொரியவும்; (தாரய கநாக்கி)
‘கசவியில் - காதுகளில்; எரிதீ வவத்த அவனய தீய கசால் - எரிகின்ற
சநருப்ரபரவத்தது கபான்ற சகாடுஞ் சொற்கரை; உவரகசய - கபசுதற்கு; நீ அலது -
நீ அல்லாமல்; நிவனப் பரா? - (பிறர்) நிரைப்பார்ககைா?;’ என்றான்-.

ரகககயியின் கல்சநஞ்சு ‘வருத்தல் நீ’ என்ற (2145) உரரயால் சவளிப்படுதலின், நீ

அலதுபிறர் உரரசெய்ய நிரையவும் மாட்டார்; கபசுவது எங்ஙைம் என்றான்.
ரகககயிநிரைத்தகதாடன்றிப் கபெவும் செய்தைள் என்ற அவள் சகாடுரமரய
‘நிரைப்பகரா’ என்ற பரதன்விைா புலப்படுத்தியது. ‘ஓ’ விைாப்சபாருட்டு;
‘நிரையார்’ என்பது விரட. 46
துயர் மிகுதியால் பரதன் புலம்புதல்

2148. எழுந்தனன், ஏங்கினன்; இரங்கிப் பின்னரும்

விழுந்தனன்; விம்மினன்; கவய்து உயிர்த்தனன்;
அழிந்தனன்; அரற்றினன்; அரற்றி, இன்னன
கமாழிந்தனன், பின்னரும் - முருகன் கசவ்வியான்;
முருகன் கசவ்வியான் - முருகரை ஒத்த கபரழகு உரடய பரதன்; ஏங்கினன்
எழுந்தனன் - (விழுந்து கிடந்ததரரயில் இருந்தும்) ஏக்க முற்று எழுந்து; இரங்கி -
மைம் வருந்தி; பின்னரும் விழுந்தனன் - மீண்டும் கீழ்விழுந்து; விம்மினன் - மைம்
சபாருமித் துடித்து; கவய்து உயிர்த்தனன் சவப்பமாகப் சபருமூச்சு விட்டு;
அழிந்தனன் - மைம் சகட்டு; அரற்றினன் - பல படியாகப் பிதற்றலாைான்; அரற்றி -
புலம்பி; பின்னரும் - பிறகு; இன்னன கமாழிந்தனன் - இவ்வாறு கபெலாைான்.
 முருகன் - அழகன். முருகு என்னும் சொற்கு அழகு, மணம், இைரம, கடவுள்
தன்ரம என்னும்நான்கு சபாருள் உண்டு. முருகன் மணம் கமழ் சதய்வத்து இை
நலம்“ (திருமுருகு 290) உரடயன்ஆதலின் பரதனுக்கு உவரமயாயிைன், ‘இன்ைன்’
என்பதரைப் பின்வரும் ஒன்பது செய்யுள்கள் விரிக்கும் . 47

பரதன் தயரதரை நிரைத்து முன்னிரலப்படுத்தி அரற்றுதல்

2149. ‘அறம்தவன பவர் அறுத்து, அருவளக் ககான்றவன,

சிறந்த நின் தண்ணளித் திருவவத் பதசு அழித்து,
இறத்வன ஆம் எனின், இவறவ! நீதிவய
மறந்தவன; உனக்கு, இதின் மாசு பமல் உண்படா?
‘இவறவ! - தயரத மன்ைகை!; அறம்தவன பவர் அறுத்து - தருமத்ரத
கவகராகடஅழித்து; அருவளக் ககான்றவன - அருரை உயிர் கபாக்கி; சிறந்த நின் தண்
அளித்திருவவத் பதசு அழித்து - உயர்ந்து சிறந்த நின் குளிர்ந்த கருரணச் செல்வத்ரத
ஒளிசகடுத்து; இறந்தவன ஆம் எனின் - இறந்து பட்டாய் என்றால்; நீதிவய மறந்தவன -
நீதிரய மறந்துவிட்டாய் ஆைாய்; உனக்கு -; இதின் - இதரைக் காட்டிலும்; மாசு-
குற்றம்; பமல் உண்படா - கமம்பட்ட துண்கடா?’

தயரதன் இறந்தபடியால் உலகில் அறம்காப்பார் இல்லாரமயால் அறம் சகட்டது.

தயரதன்இறப்கப அறம், அருள், ஒளி இவற்ரற உலகில் நில்லாதபடி செய்துவிட்டது
என்பது இதைாற்கூறியது. எைகவ, தயரதன் ஆட்சிச் சிறப்புப் புலப்படுகிறது.
“திருவுரட மன்ைரரக் காணில்திருமாரலக் கண்கடகை” (திவ்வியப்-3271)
என்பராதலின் அரெரை ‘இரறவ!’ என்றான். வள்ளுவரும் ‘இரறமாட்சி’ என்றது
காண்க. தயரதன் இறவாதிருந்து இவற்ரறசயல்லாம் பழித்தாற்கபாலப் புகரழகய
கூறிைாைாம். 48

2150. ‘சினக் குறும்பு எறிந்து, எழு காமத் தீ அவித்து,

இனக் குறும்பு யாவவயும் எற்றி, யாவர்க்கும்
மனக்கு உறு கநறி கசலும் வள்ளிபயாய்! மறந்து
உனக்கு உறு கநறி கசலல் ஒழுக்கின் ாலபதா?
‘சினக்குறும்பு எறிந்து - சவகுளியாகிய பரகரய சவட்டி அழித்து; எழு காமத் தீ
அவித்து - மைத்தில்கதான்றகின்ற காமம் ஆகிய சநருப்ரப அரணத்து; இனக் குறும்பு
யாவவயும் எற்றி - கூட்டமாக உள்ை குற்றப் பரககைாகிய உகலாபம் முதலிய
அரைத்ரதயும் அடித்துப் கபாட்டு; யாவர்க்கும் - எல்லா மக்களுரடய மைத்துக்கும்;
உறுகநறி - ஏற்ற வழியிகல; கசலும் வள்ளிபயாய்! - நடக்கின்ற வள்ைகல!; மறந்து -
(தற்கபாது அதரை) மறந்து; உனக்கு உறு கநறி கசலல் -உைக்கு ஏற்ற வழியில்
நடப்பது; ஒழுக்கின்ற ாலபதா? - நல்சலாழுக்கத்திற் கெர்ந்ததாகுமா?

திரும்பத் திரும்பத் சதால்ரல சகாடுக்கும் பரகரயக் ‘குறும்பு’ என்பது வழக்கம்.

காமம், சவகுளி, கடும்பற்றுள்ைம், மாைம், உவரக, மதம் எைப்பட்ட குற்றங்கள்
ஆறனுள் காமமும், சவகுளியும், ‘சிைக்குறும்பு’ ‘காமத்தீ’ எை முன்ைடியிற் கூறப்
சபறுதலின் ‘இைக்குறும்பு’ என்பது ஏரைய நான்ரகயும் குறிக்கும். அகத்கத
மரறந்திருந்து சதால்ரல சகாடுப்பை ஆதலின் ‘குறும்பு’எைப்சபற்றை. பிறர்க்கு
நன்ரம செய்துவந்த தயரதன் இறந்து தைக்கு நன்ரம கதடியவைாக ஆைான்என்பது
பரதன் புலம்பல் - “மன்னுயிர்க்கு உறுவகத செய்து ரவகிகைன், என்னுயிர்க்கு
உறுவதும்செய்ய எண்ணிகைன்” (1327) என்ற தயரதன் கூற்ரற ஈண்டுக் கருதுக. துறந்து
செய்வதாகத் தயரதன்கூறியரத இறந்து செய்தாைாகப் பரதன் புலம்பிைன் எை அறிக.
‘ஓ’ விைாப்சபாருட்டு. 49

2151. ‘முதலவன் முதலிய முந்வதபயார் ழங்

கவதவயயும் புதுக்கிய தவலவன்! கண்ணுவட
நுதலவன் சிவல விலின் பநான்வம நூறிய
புதல்வவன, எங்ஙனம் பிரிந்து ப ாயினாய்?
‘முதலவன் முதலிய - சூரிய குலத்து முன்கைாைாகிய ஆதித்தன், மனு, மாந்தாதா,
சிபி, முசுகுந்தன்முதலிய; முந்வதபயார் - முற்பட்ட அரெர்கைது; ழங்கவதவயயும் -
சநடுநாட்பட்டவீர வரலாறுகரையும்; புதுக்கிய - உன் வீரச் செயல்கைால் உண்ரம
என்று உலகறியச்செய்த; தவலவன்! - தரலவைாகிய தயரதகை!; நுதல்கண் உவடயவன்
- சநற்றியிற்கண் உரடயவைாகிய சிவபிராைது; சிரலவிலின் - கமருமரலயாகிய
வில்லின்; பநான்வம -வலிரமரய; நூறிய - சபாடியாகும்படி செய்த; புதல்வவன -
சபருவீரைாகிய இராமரை; எங்ஙனம் பிரிந்து ப ாயினாய் - எவ்வாறு பிரிந்து
சென்றாய்?
முன்கைார் கரதகரைத் தம் காலத்தவர் நம்ப கவண்டுதற்குத் தாமும்
வீரச்செயல்கரைச்செய்து சமய்ப்பித்தல் கவண்டும். அதைால், இவ்வீர வரலாறுகள்
இக்குலத்திைர்க்கு இயல்பு,இயலாததன்று என்று உலகம் உணருமாதலின் ‘புதுக்கிய’
என்றார். சிரல - -மரல; இங்கு கமருமரல; ‘இமயம்’ எைலும் ஒன்கற. “இமயவில்
வாங்கிய ஈர்ஞ்ெரட அந்தணன்” (கலித்.38) என்றதும்காண்க. இனி, வில் செய்தற்குரிய
சிரல என்னும் மரத்திைாற் செய்யப்பட்ட வில் எைப் சபாருள்உரரத்தல் சிவன்
வில்லுக்கு ஏற்புரடத்தாகாரம அறிக. ‘தரலவன்’ சநஞ்சிற்கு சநருக்கமாதரிலன்
அண்ரமவிளி, இயல்பாய் நின்றது. இராமனிடத்திற் சபருங்காதல் உரடய தயரதன்,
கமலும் அவன்வீரச் செயல்கள் கண்டு அவனிடத்திற் கவரப் சபற்றவன். அவரை
எங்ஙைம் பிரிந்து செல்லவன்ரம சபற்றான் என்ற பரதன் புலம்பல் ‘இராமரைப்
பிரிந்ததைால் தயரதன் இறந்தான்’ என்னும் கருத்துக்கும் அடி அரமத்து நிற்றல்
காண்க. 50

2152. ‘கசவ் வழி உருட்டிய திகிரி மன்னவ!-

எவ் வழி மருங்கினும் இரவலாளர்தாம்,
இவ் வழி உலகின் இல்; இன்வம நண்பிபனார்
அவ் வழி உலகினும் உளர்ககாபலா? - ஐயா!
‘ஐயா! - ஐயகை!; கசவ்வழி திகிரி உருட்டிய மன்னவ! - (நீதி தவறாத)கநரிய வழியில்
ஆரணச் ெக்கரத்ரதச் செலுத்திய மன்ைவகை; இவ்வழி உலகின் எவ்வழிமருங்கினும் -
இவ்விடத்துள்ை உலகத்தின் எந்த இடப்பகுதியிலும்; இரவலாளர் தாம் - இல்ரல
என்று சொல்லி இரப்பவர்கள்; இல் - இல்ரல; (நின் சகாரடக்கு இரவலரரத்கதடிச்
சென்றாகயா) இன்வம நண்பிபனார் - வறுரமரயத் தமக்கு நட்பாக்கிக்
சகாண்டவர்கள்; அவ்வழி உலகினும் - அவ்விடத்ததாகிய விண்ணுலகின்கண்ணும்;
உளர்ககாபலா? - இருக்கின்றார்ககைா? (அவர்கள் வறுரமரய நீக்கச் சென்றாகயா)

“சமாய் ஆர் கலிசூழ் முதுபாரில், முகந்து தாைக், ரக ஆர் புைலால் நரையாதை

ரகயும்இல்ரல”, “ஈந்கத கடந்தான் இரப்கபார் கடல்”, “சகாள்வார் இலாரம” எை
(165, 170, 172) முன்கூறியவற்றால் தயரதனுக்கு அகயாத்தியிலும், ககாெலத்திலும்,
மண்ணுலகிலும் இரவலர் இன்ரம சபறப்படும். சகாரடயிற் சிறந்த மன்ைன்
விண்ணுலகில் இரவலரரத் கதடிப் புறப்பட்டதாக அவன்இறப்பிரைத்
தற்குறிப்கபற்றம் செய்தான். இனி, ‘இவ்வழி உலகினில்’ என்பதரை, ‘உலகின்இல்’
எைப் பிரியாது ஒரு சொல்லாகக் சகாண்டு, ‘இவ்வுலகத்தின்கண்
எவ்விடத்தும்இரவலாைர்தாம் உள்ைைர். உன்கைாடு ஒத்த வரகயில் பழகுதற்குரிய
நண்பிகைார் இன்ரமயால்,அவ்வழி உலகாகிய விண்ணுலகத்தில் உைக்சகாத்த
நண்பர்கரைத் கதடிச் சென்றாகயா! எைப் பரதன்புலம்பியதாகக் கூறுதல் முன்ரைய
கம்பர் கூற்றுக்கு முரண்படுதலின் சிறப்பின்ரமஅறிக. 51

2153. ‘ ல் கல் நிழற்றும் நின் கவிவகப் ாய் நிழல்

நிற் ன ல் உயிர் உணங்க, நீ கநடுங்
கற் க நறு நிழல் காதலித்திபயா? -
மல் க மலர்ந்த பதாள் மன்னர் மன்னபன!
மல் க மலர்ந்த பதாள் - மல் சதாழில் சதாரலயும்படி அகன்று பரந்த கதாள்கரை
உரடய; மன்னர் மன்னபன! -ெக்கரவர்த்திகய!; ல் கல் நிழற்றும் - பல காலமாக
(உலகுக்கு) நிழரலத் தரும்; நின் கவிவகப் ாய்நிழல் - நிைது சவண்குரடயின்
பரந்துபட்ட நிழற்கீழ்; நிற் ன ல் உயிர் - வாழ்வைவாகிய அரைத்துயிர்களும்;
உணங்க - (நின்குரட நிழல்இன்ரமயால்) வாடி வற்ற; நீ -; கநடுங் கற் க நறு நிழல் -
(விண்ணுலகின்கண் உள்ை)சநடிய கற்பக மரத்தின் நறுமணம் வீசும் நிழரல;
காதலித்திபயா - விரும்பிைாகயா? பிறருக்கு நிழல் செய்த நீ இப்கபாது ஒரு
நிழலின்கண் இருக்க விரும்பியது சிறந்ததாகுமாஎன்பது பரதன் விைாவாகும்.
உணங்கல் - சவயிலிற் காய்தல். குரடநிழல் என்பதால் ‘உணங்க’
எைஉபெரிக்கப்சபற்றது. அறமும் தண்ணளியும் இன்றிக் குடிமக்கள் அல்லற்படுவரத
‘உணங்க’ லாகக் சகாள்க. ‘பல்பகல்’ என்றரத முன் கூறிய “அறுபதிைாயிரம் ஆண்டு”
(182) என்றதைால் அறிக. “காதலித்திகயா” என்றது அக்கற்பக நிழலும் ெம்பரரைத்
சதாரலத்து நீ அளித்த நிழலன்கறாஎன்னும் குறிப்பிரை உள்ைடக்கியது.
‘மன்ைகை!’விளி. 52
2154. ‘இம் ர் நின்று ஏகிவன; இருக்கும் சார்பு இழந்து,
உம் ர் வந்து உன் கழல் ஒதுங்கினார்கபளா?
சம் ரன் அவனய அத் தாவனத் தானவர்,
அம் ரத்து இன்னமும் உளர்ககாலாம்? - ஐயா!
ஐயா! - ஐயகை!; சம் ரன் அவனய - ெம்பராசுரரைப் கபான்ற அத்தரகய; தாவனத்
தானவர் - கவரைரய உரடய அசுரர்கள்; அம்பரத்து - விண்ணுலகத்து; இன்னமும்
உளர் ககாலாம் - இப்கபாதும் இருக்கின்றார்கள் கபாலும்; (அதைால்) உம் ர் -
கதவர்கள்; இருக்கும் சார்பு இழத்து - (அசுரர்கள் சதால்ரலயால்) தாம்
இருக்கும்விண்ணுலக இடத்ரத அவர்கள்பால் இழந்து; வந்து - மண்ணுலகத்தில்
அகயாத்திக்கு வந்து; உன்கழல்- உன்னுரடய கழல் அணிந்த திருவடிக் கீழ்;
ஒதுங்கினார்ககால் - ெரணரடந்து தங்கிைார்ககைா?; (அதைால்தான்) இம் ர் நின்று -
இவ்வுலகத்திருந்து; ஏகிவன - விண்ணுலகம் சென்றரைகயா?
கதவர்களுக்குப் பரகவர் அசுரர்; அசுரர்கள் வலியுரடயராயின் அவர்கரை
அழிக்கவலியுரடயாரரச் ெரணரடதல் கதவர் வழக்கம். முன்ைம் ெம்பராசுரரை
ஒழித்துத் கதவருலரகஇந்திரனுக்கு மீட்டுக் சகாடுத்தான் தயரதன். இப்கபாதும்
விண்ணுலகம் சென்றது அப்படித் கதவர்களுக்கு உதவி செய்தற்காகப் கபாலும் என்று
சொல்லிப் புலம்பிைான் பரதன். 53

2155. ‘இயம் ககழு தாவனயர் இறுத்த மாத் திவற,

உயங்கல் இல் மவறயவர்க்கு உதவி, உம் ரின்,
அயம் ககழு பவள்விபயாடு, அமரர்க்கு ஆக்கிய,
வயங்கு எரி வளர்க்கவல, வவக வல்வலபயா?
(ஐயா!) இயம் ககழு தாவனயர் - வாத்தியங்கள் சநருக்கி இருக்கின்ற
கெரைரயஉரடயவர்; இறுத்த - (உைக்குத் கதாற்று) கப்பமாகக் கட்டிய; மா திவற -
சபரிய திரறப் சபாருரை; உயங்கல் இல் - அ வருந்துதல் இல்லாத; மவறயவர்க்கு -
கவதம் வல்ல அந்தணார்க்கு; உதவி - சகாடுத்து; உம் ரின் - விண்ணுலகில் உள்ை
கதவர்கள் நலத்தின் (சபாருட்டாகச் செய்யப் சபறும்); அயம் ககழு பவள்விபயாடு -
குதிரரரயக் சகாண்டு செயப்சபறும் அசுவகமத யாகத்துடகை; அமரர்க்கு ஆக்கிய -
கதவர்களுக்காக விதித்த; வயங்கு எரி - விைங்குகின்ற (காருகபத்தியம் முதலிய)
யாகஅக்கினி காரியங்கரையும்; வைர்க்கரல - (முன்பு இரடயறாது செய்து வந்தாய்;
இப்கபாதுஅவற்ரறச்) செய்யாமல்; வவக வல்வலபயா - கொம்பித் தங்கியிருக்க
மாட்டுரவகயா.

மரறயவர்க்கு உதவலும், யாகங்கள் செய்தலும், பூசுரரரயும், சுரரரயும் காத்தற்

சபாருட்டு, இரண்டரையும் இரடயறாது செய்த தயரதன் விண்ணுலகில் எதுவும்
செய்யாமல் எவ்வாறு இருக்க இயலும்என்று எண்ணிப் புலம்பிைான் என்க. அயம் -
அஜம் என்னும் வடசொல். குதிரர. ‘வாம்பரிகவள்வி’ (271) என்று முன்னும் கூறியது
காண்க. 54

2156. ‘ஏழ் உயர் மத களிற்று இவறவ! ஏகிவன -

வாழிய கரியவன், வறியன் வக என,
ாழி அம் புயத்து நின் ணியின் நீங்கலா
ஆழிவய, இனி, அவற்கு அளிக்க எண்ணிபயா?
ஏழ் உயர் - ஏழ் உறுப்புகள் உயர்ந்து விைங்கும்; மத களிற்று - மதங்சகாண்ட
யாரைரய உரடய; இவறவ! - தரலவகை!; ாழி அம் புயத்து நின் - வலிய அழகிய
கதாள்கரை உரடயஉைது; பணியின் - கட்டரையின்; நீங்கலா - (சிறிதும்) வழுவாத;
ஆழிரய - ஆரணச் ெக்கரத்ரத; கரியவன் வக வறியன் என - இராமபிரான்
சவறுங்ரகயைாய் இருக்கின்றான் என்பது கருதி; இனி அவற்கு அளிக்க எண்ணிபயா -
இனிகமல் அவனுக்கு (அச்ெக்கரத்ரதக்)சகாடுக்கக் கருதிகயா ஏகிவன - விண்ணுலகு
சென்றாய்?
 தான் இருக்கும்வரர இராமன் அரெைாதல் இயலாது. ஆதலின், தைது ஆழிரய
அவைக்கு அளிக்கஎண்ணித் தயரதன் விண்ணுலகு சென்றான் என்று தற்குறிப்கபற்றம்
செய்தான் பரதன். கரியவன் -கரியவைாகிய திருமால் எைப் சபாருள் உரரத்து அவன்
ரகயில் ஒன்றுமில்லாமல் வறியைாயிருத்தல்கருதிக் தன் ெக்கரத்ரத அவன்பால்
சகாடுத்து விண்ணுலகு சென்றான் தயரதன் எனினும் அரமயும். கால்கள் நான்கும்,
மருப்பு இரண்டும், துதிக்ரகயும் ஆக ஏழ் உறுப்புகள் உயர்ந்து இருத்தல் உத்தம
அரசுவாவின் இலக்கணம். “தாழிருந்தடக்ரகயும் மருப்பும் தம்பியர், கதாழர்
தன்தாள்கைாச் சொரியும் மும்மதம், ஆழ்கடற் சுற்றமா அழன்று சீவக, ஏழுயர் கபாதகம்
இைத்சதாகடற்றகத” (சீவக. 775) என்பது காண்க. இனி ஏழு முழம் உயர்ந்திருப்பது
அரசுவாவின் இலக்கணம்என்பதும் ஒன்று, “ஏழுயர் கபாதகம்” (சீவக. 775) “ஏழுயர்
களிற்று மன்ைர்” (பாகவதம்3353) என்பைவற்ரறக் காண்க. 55

2157. ‘ ற்று இவல, தவத்தினின் யந்த வமந்தற்கு

முற்று உலகு அளித்து, அது முவறயின் எய்திய
ககாற்றவன் முடி மணக் பகாலம் காணவும்
க ற்றிவல ப ாலும், நின் க ரிய கண்களால்?’
ற்று இவல - ஆரெ யற்றவன் (நீ) (பந்த பாெங்கரை விலக்கியவன்); தவத்தினின்
யந்த வமந்தற்கு - தவம் முயன்று அரிதின் சபற்ற ரமந்தைாகிய இராமனுக்கு; உலகு
முற்று அளித்து - உலகம்முழுவரதயும் சகாடுத்து; அது - அவ்வுலரக; முவறயின்
எய்திய - அரெ பரம்பரர முரறப்படி அரடந்த; ககாற்றவன் - இராமைது; முடி மணக்
பகாலம் - முடிசூட்டுவிழாக் காட்சி அழரக; நின் சபரிய கண்கைால் - உைது அகன்ற
கண்கைால்; காணவும் க ற்றிவலப ாலும் - கண்டு மகிலும் கபற்ரறயும் அரடயாமல்
விட்டாய் கபாலும்.

பற்றற்றவைாய் விண்ணுலகு சென்றான் தயரதன் என்பரத இதைாற் குறித்தான்.

இனி, ‘பற்றிரலதவத்தினின்’ என்று இரணத்து, தயரத மன்ைகை! நீ தவத்தினில்
பற்றுள்ைவைாயிருந்திருந்தால்இறவாமகல இராமனுக்கு முடி சூட்டு விழாச் செய்து.
அக்காட்சி கண்டு மகிழ்ந்து, பின்ைர்த் தவம்செய்யச் சென்றிருக்கலாம். அவ்வாறு
தவத்திற் பற்றில்லாதவைாயிருந்ததால் இறந்து இராமன்முடிசூட கவண்டியதாக,
அம்முடிசூட்டு விழாக் காணும் கபறு சபறாதவைாக ஆய்விட்டாகய என்று
புலம்பிைன் என்க. 56

பரதன் தன்ரைத் தாகை கதற்றிக்சகாள்ளுதல்

2158. ஆற்றலன், இன்னன ன்னி ஆவலித்து,

ஊற்று உறு கண்ணினன், உருகுவான்; தவனத்
பதற்றினன் ஒரு வவக; சிறிது பதறிய,
கூற்று உறழ் வரி சிவலக் குரிசில் கூறுவான்.
ஆற்றலன் - (தந்ரத இறந்த துயரரப்) சபாறுக்க மாட்டாதவைாய்; இன்னன -
இவ்வாறரமந்த சொற்கரை; ன்னி - பலமுரற சொல்லி; ஆவலித்து -அழுதிரங்கி;
ஊற்று உறு கண்ணினன் - ஊற்றுப் கபால கமலும் கமலும் சபருகுகின்ற
கண்ணீரரயுரடயவைாய்; உருகுவான் - மைம் கரரந்து உருகும் பரதன்; தவன
ஒருவவகபதற்றினன் - தன்ரைத் (தாகை) ஒருவரகயாகத் கதற்றிக் சகாண்டான்; சிறிது
பதறிய - ஓரைவு மைத்சதளிவு அரடந்த; கூற்று உறழ் வரிசிவலக் குரிசில் - யமரை
ஒத்தகட்டரமந்த வில்லிரை உரடய பரதன்; கூறுவான் - சொல்லுவான் ஆைான்.
அவலித்து - அவலப்பட்டு (அழுரக அரடந்து) என்பது ஆவலித்து எை முதல்
நீண்டதுதுக்கமிகுதிரயக் காட்டியது. ஊற்று உறு கண் - ஊற்றில் நீர் சபருகுவது கபால
கண்ணிலிருந்துதுன்பத்தால் நீர் சபருகுகிறது என்பதாம். ‘கூற்று உறழ்’ என்பதரைக்
குரிசில் என்பதகைாடுகூட்டுக. யமரை ஒத்த கட்டரமந்த வில் எைலும் ஆம்.
57 இராமரை வணங்கிைாலன்றித் துயர் கபாகாது எைல்

2159. ‘எந்வதயும், யாயும், எம் பிரானும், எம் முனும்,

அந்தம் இல் க ருங் குணத்து இராமன்; ஆதலால்,
வந்தவன அவன் கழல் வவத்தப ாது அலால்,
சிந்வத கவங் ககாடுந் துயர் தீர்கலாது’ என்றான்.
எந்வதயும் - என் தந்ரதயும்; யாயும் - என் தாயும்; எம்பிரானும் - என் கடவுளும்;
எம்முனும் - என் அண்ணனும்; அந்தம் இல் க ருங்குணத்து இராமன் -
எல்ரலயில்லாத சபருங்குணங்கரை யுரடய இராமபிராகை யாவன்; ஆதலால்-;
அவன் கழல் - அவனுரடய திருவடிகரை; வந்தரை ரவத்த கபாது அலால் -
வணங்குதல் செய்தகபாது அல்லாமல்; சிந்வத - என் மைத்து; கவங்ககாடுத்துயர் -
(தந்ரதயின் இறப்பிைால் உண்டாகிய) மிகக் சகாடிய துன்பம்; தீர்கலாது - நீங்காது;
என்றான்-.

மகன், அடியான், தம்பி என்னும் மூன்று நிரலகளில் தன்ரை இராமனுக்கு

ஆட்படுத்திக்சகாண்டஅன்பு ொன்ற பரதரை இங்கக காண்கிகறாம். ‘அந்தம் இல்
சபருங்குணம்’ (2143) ஒப்பு கநாக்குக. “தைக்குவரம இல்லாதான் தாள் கெர்ந்தார்க்
கல்லால், மைக்கவரல மாற்றல் அரிது” என்னும்குறரை (குறள் 7) இச்செய்யுளின்
பின்னிரண்டு அடிகசைாடும் ஒப்புகநாக்குக. 58

ரகககயி இராமை காைகம் சென்றரமரயக் கூறுதல்

2160. அவ் உவர பகட்டலும், அசனிஏறு என,

கவவ் உவர வல்லவள், மீட்டும் கூறுவாள்;
‘கதவ் அடு சிவலயினாய்! பதவி, தம்பி, என்று
இவ் இருபவாகராடும் கானத்தான்’ என்றாள்.
அவ் உவர பகட்டலும் - (பரதன் கூறிய) அவ் வார்த்ரதகரைக் ககட்டவுடகை; அசனி
ஏறு என - கபரிடிகபால; கவவ் உவர வல்லவள் - சகாடுஞ்சொற்கரைச் சொல்லும்
ஆற்றல் பரடத்தவைாய ரகககயி; மீட்டும் கூறுவாள் - மறுபடியும் கூறத் சதாடங்கி;
‘கதவ் அடு சிவலயினாய்! - பரகவரரக் சகால்லும் வில்லுரடய பரதகை! (இராமன்)
கதவி; தம்பி என்று இவ் இருபவாகராடும் - தன் மரைவியும், தம்பியும் ஆகிய சீரத,
இலக்குவன் ஆகிய இந்த இரண்டு கபகராடும்; கானத்தான் - காட்டின்கண் உள்ைான்;’
என்றாள்-.
 ‘அெனி ஏறு’ கபாலக் சகாடுஞ்சொல் கூற வல்லவள் ரகககயி என்றார். இது
இப்படலத்து 45ஆம் பாடலிலும் வந்துள்ைது. இராமன் ஒருவகை காடு செல்ல
கவண்டியவன் ஆதலின் ‘காைத்தான்’ என்றுகூறி, இருவரும் தம் விருப்பத்தால் தாகம
உடன் சென்றைர் என்பது கதாற்ற, ‘இவ் இருகவாசராடும்’ என்று அவர்கள்
இருவரரயும் குறித்தாள். 59 பரதன் துன்பத்தில் ஆழ்தல்
2161. ‘வனத்தினன்’ என்று, அவள் இவசந்த மாற்றத்வத
நிவனத்தனன்; இருந்தனன், கநருப்புண்டான் என;
‘விவனத் திறம் யாது இனி விவளப் து? இன்னமும்
எவனத்து உள பகட் ன துன் ம், யான்?’ என்றான்.
‘வனத்தினன்’ - (இராமன்) காட்டில் உள்ைான்; என்று -; அவள் இவசத்தமாற்றத்வத -
ரகககயி சொன்ை சொல்ரல; நிவனத்தனன் - (மைத்தில்) எண்ணிஎண்ணிப் பார்த்து;
கநருப்பு உண்டான் என - சநருப்ரப விழுங்கியவரைப் கபால; இருந்தனன் -
(செயலற்று, மயக்குற்று) இருந்து; (தைக்குத் தாகை) ‘விவனத்திறம் -என் தீவிரையின்
கூறுபாடு; இனி விவளப் து யாது - இனிகமலும் எைக்கு உண்டாக்க இருப்பது
எத்தரகய தீரமகயா?; இன்னமும் - கமலும்; யான் பகட் ன துன் ம் - யான்
ககட்ககவண்டுவைவாகிய துன்பங்கள்; எவனத்து உள - எத்துரண உள்ைைகவா;’
என்றான் -.
மிகக் சகாடிய செய்திகள் (தந்ரத இறந்தரம, இராமன் காடு சென்றரம) இரண்ரட
முதற்கண்ககட்டதைால் உண்டாகிய அதிர்ச்சியும், துயரமும் பரதரைத் தாக்கிை,
அதைால், அவன் பயந்து இதனினும் சகாடிய துன்பங்கள் எரவ ககட்க கநருகமா
என்று கூறிைான். ககட்ட செய்தியினும் சகாடியை கவறில்ரலயாயினும்
ஒவ்சவான்றாக அறிதலின் பரதனின் அச்ெம் மிகுவதாயிற்று. ‘இரெத்த’என்றது
இனிரமபடச் சொன்ைாள் என்றாகும். 60
இராமன் வைம் கபாய காரணத்ரதப் பரதன் விைாவுதல்

2162. ஏங்கினன் விம்மபலாடு இருந்த ஏந்தல், ‘அப்

பூங் கழல் காலவன் வனத்துப் ப ாயது,
தீங்க இவழத்த - அதனிபனா? கதய்வம் சீறிபயா?
ஓங்கிய விதியிபனா? யாதிபனா?’ எனா.
விம்மபலாடு - அமுரககயாடு; ஏங்கினன் - ஏக்கம் சகாண்டு; இருந்தஏந்தல் - இருந்த
பரதன் (ரகககயிரய கநாக்கி); ‘அப்பூங்கழல் காலவன் - அந்தப்சபாலிவரமந்த
வீரக்கழரல அணிந்த கால்கரை உரடயவைாகிய இராமன்; வனத்துப் ப ாயது -
காட்டிற்குச் சென்றது; தீங்கு இவழத்த அதனிபனா? - பிறர்க்குத் தீரம
செய்தஅதைாலா?; கதய்வம் சீறிபயா! - சதய்வங்கள் ககாபித்ததைாகலயா?; ஓங்கிய
விதியிபனா - (இரவ எல்லாவற்றினும்) கமம்பட்டதாகிய விதியின் விரைவாகலயா?;
யாதிபனா - கவறு எந்தக் காரணத்திைாகலா?; எைா - என்று ககட்டு..... (அடுத்த
பாட்டில்முடியும்)
இராமைது திருகமனி நலங்களுள் வைம் கபாயது திருவடி ஆதலின், அதன்
சிறப்ரபப் ‘பூங்கழற்காலவன்’ என்று பரதன் எண்ணியது அவன் மைநிரலரயப்
புலப்படுத்தி அழகு செய்கிறது. எல்லாம் விதியின் விரைவாகவும் தைக்குத்
சதரிந்தசிலவற்ரற எடுத்துச் சொல்லி விைாவி, சொல்லாதவற்ரற விதியில்
அடக்கிைான் எைக் சகாள்க.செருக்கிைால் தன்ைைவறியாது சகாடுரம செய்யத்
தூண்டுவது ‘விதி’ என்றார் எைலும் ஆம்.தீத்சதாழில் செய்யும் அரெகுமாரரரக்
காட்டிற்கு ஓட்டுதல் சூரிய குல வழக்கம். அெமஞ்ென் என்ற அரெகுமாரன் தீய
செய்தரமயாற் காட்டிற்கு விரட்டப்பட்டான். அது கருதிகய! ‘தீங்கு
இரழத்தஅதனிகைா’ என்றான் பரதன். 61

2163. ‘தீயன இராமபன கசய்யுபமல், அவவ

தாய் கசயல் அல்லபவா, தலத்துபளார்க்கு எலாம்?
ப ாயது தாவத விண் புக்க பின்னபரா?
ஆயதன் முன்னபரா? அருளுவீர்’ என்றான்.
‘இராமபன - இராமபிராகை; தீயன கசய்யுபமல் - தீய செயல்கரைச் செய்வாைாயின்;
அவவ - அச் செயல்கள்; தலத்து உபளார்க்கு எல்லாம் -இப்பூமியின்கண் உள்ை
எல்லார்க்கும்; தாய் செயல் அல்லபவா - தாய் (தன்குழந்ரதயின் உடல்நலம்
கபணும்சபாருட்டுச் செய்யும்) செயல் கபான்றது அல்லவா? (இனி); ப ாயது -
(இராமன் வைம்) சென்றது; தாவத விண் புக்க பின்னபரா? - தந்ரதயாகியதயரதன்
விண்ணுலகு சென்ற பிறகா (இறந்த பிறகா); ஆயதன் முன்னபரா? - அவன்
விண்ணுலகுகெறற்கு முன்ைகமயா (உயிருடன் இருக்கும் கபாகதயா); அருளுவீர் -
சொல்லி அருளுக;’ என்றான் -.
இராமன் தீரம செய்ததைால் வைம் கபாயிருக்க மாட்டான். இராமன் செய்கிற
தீரமகள்தாய்செய்யும் தீரமகள் கபாலப் பார்ரவக்குத் தீரமகபால் கதான்றி
உண்ரமயில் நலம்செய்வதாகும். தாய் தன் குழந்ரதரயக் காலில் இட்டு சநருக்கிக்,
ரககரைப் பிடித்து, வாரயசநருக்கி, அழ அழப் பால் ஊட்டுவாள். காண்பார்க்குக்
சகாடுரம கபால் கதான்றும்; உண்ரமயில் பாரல உண்பித்தலாகிய நற்செயல் அது
ஆகும். அதுகபான்றகத இராமன் செயலும்; ஆதலின் ‘தீங்குஇரழத்த அதனிகைா’
என்று இராமன் திறத்து நிரைத்தலும் தகாது என்றாைாம். அருளுவீர்’ என்றது
இகழ்ச்சிக் குறிப்பு. இரு சகாடுரமகரைக் கவல்வின்றி இரெத்தது அறிந்தான்
ஆதலின்இவ்வாறு கூறிைான். 62
ரகககயியின் மறுசமாழி

2164. ‘குருக்கவள இகழ்தலின் அன்று; கூறிய

கசருக்கினால் அன்று; ஒரு கதய்வத்தாலும் அன்று;
அருக்கபன அவனய அவ் அரசர் பகாமகன்
இருக்கபவ, வனத்து அவன் ஏகினான்’ என்றான்.
‘(இராமன் காடு கபாயது) ‘குருக்கவள - சபரிகயாரர; இகழ்தலின் அன்று -
பழித்ததைால் அன்று; கூறிய - முன்பு நீ கூறிய; கசருக்கினால் - அைவின்மிக்க கர்வச்
செயலாலும் அன்று; ஒரு கதய்வத்தானும் அன்று - ஓர் சதய்வக்குற்றத்தால்
அத்சதய்வம் சீறியதாலும் அன்று; அருக்கபன அவனய -சூரியரைகய ஒத்த (கநர்ரம
தவறாத); அவ் அரசர் பகாமகன் - அந்தச்ெக்கரவர்த்தியாகிய தயரதன்; இருக்ககவ -
உயிருடன் இருக்கின்ற கபாகத; அவன் வனத்துஏகினான்’ - இராமன் காட்டுக்குச்
சென்றான்;’ என்றாள் -.

முன்பு பரதன் விைாவில் வந்த மூன்று காரணங்கரையும் அன்று எை மறுத்தாள்

ரகககயி. ‘குருக்கரை இகழ்தல்’ -‘தீங்கு இரழத்த அதனிகைா’ என்பதுடுனும்,
‘ஒருசதய்வத்தால்’ என்பது ‘சதய்வம் சீறிகயா’ என்பதுடனும், ‘செருக்கிைால்’ என்பது
‘ஓங்கியவிதியிகைா’ என்பதுடனும் சபாருந்துமாறு அறிக.

வாய்ரம தவறாதவன் தயரதன்; தன் உயிர் கபாய்விடும் என்பது சதரிந்தும்

ரகககயிக்குவாக்குத் தவறாமல் வரம் சகாடுத்தவன் ஆதலால், ‘அருக்ககை அரைய’
என்று தயரதரை இங்குக்கூறிைாள். பரதன் ககட்ட விைாக்களின் அைகவ ரகககயி
பதில் உரரக்கிறாள்; கமற்சகாண்டுதாைாக எதுவும் சொல்லாதில்ரல; ஏன்?
பரதன்பால் தான் செய்த செயரல உடன் சதரிவிப்பதில்எழுந்த அச்ெகம ஆகும்.
63

பரதன் மறுபடியும் ரகககயிரய விைாவுதல்

2165. ‘குற்றம் ஒன்று இல்வலபயல், ககாதித்து பவறு உபளார்

கசற்றதும் இல்வலபயல், கதய்வத்தால் அன்பறல்
க ற்றவன் இருக்கபவ, பிள்வள கான்புக
உற்றது என்? கதரிதர உவரகசய்வீர்.’ என்றான்.
‘குற்றம் ஒன்று இல்வலபயல் - இராமன் பிறருக்குச் செய்த தீங்கு
ஒன்றும்இல்ரலயாக இருக்குமாைால்; பவறு உபளார் ககாதித்து கசற்றதும்
இல்வலபயல் - இராமனுக்குகவறாக உள்ை பரகவர் மைம் சவம்பி வலிரய
அழித்ததும் இல்ரலயாைால்; கதய்வத்தான் அன்பறல் - சதய்வக் குற்றத்திைாலும்
விரைந்தது இல்ரலயாைால்; க ற்றவன் இருக்கபவ - தன்ரைப்சபற்ற தந்ரத
தயரதன் உயிகராடிருக்கும் சபாழுகத; பிள்வள கான் புக உற்றது என் -
அவன்மகைாகிய இராமன் காடு செல்லும்படி கநர்ந்ததற்குக் காரணம் யாது?; சதரிதர -
நன்கு விைங்கும்படி; உவரகசய்வீர்! - சொல்வீராக;’ என்றான் -.
கவறு எக்காரணமும் இல்ரல என்னும்கபாது தந்ரத இருக்கும்கபாது மகன்
காடுசென்றதைால் பரதன்காரணம் ககட்டு விைாவ கவண்டுவதாயிற்று. ‘பின் அவன்
உலந்தது என்’ என்று ஒரு பாடம் ‘சதரிதரஉரர செய்வீர்’ என்ற பகுதிக்கு உண்டு. மகன்
காடு சென்ற பின் தந்ரதயாகிய தயரதன் இறந்ததற்குக் காரணம் என்ை? என்று பரதன்
விைாவிைன் என்பர். மகன் காடு சென்றகததந்ரதயின் இறப்புக்குக்
காரணமாகிவிடுதலின், கவறு காரணம் விைாவி அறிய கவண்டுவதின்று என்க.
64 ரகககயி தான் வரம் சபற்றரம கூறல்

2166. ‘வாக்கினால் வரம் தரக் ககாண்டு, வமந்தவனப்

ப ாக்கிபனன், வனத்திவட; ப ாக்கி, ார் உனக்கு
ஆக்கிபனன்; அவன் அது க ாறுக்கலாவமயால்,
நீக்கினான் தன் உயிர், பநமி பவந்து’ என்றாள்.
 ‘வாக்கினால் - (தயரதன் தன்) வாய்சமாழியால்; வரம்தர - (இரண்டு) வரங்கரை
(எைக்குத்) தர; ககாண்டு - அவற்ரறப் சபற்று; வமந்தவன வனத்திவட ப ாக்கிபனன் -
(ஒரு வரத்தால்) மகைாகிய இராமரைக் காட்டிற்குச் செல்லச்செய்கதன்; ப ாக்கி -
(அவரை) அனுப்பிவிட்டு; உனக்குப் ார் ஆக்கிபனன் -மற்சறாரு வரத்தால்
(பரதைாகிய) உைக்கு உலக ஆட்சிரயச் செய்துரவத்கதன்; பநமி பவந்துஅவன் -
ஆரணச் ெக்கரம் உரடய கவந்தைாகிய அத்தயரதன்; அது க ாறுக்கலாவமயால் -
(மகரைப் பிரிந்த) துயரம் சபாறுக்கமாட்டாரமயால்; தன் உயிர் நீக்கினான் -
தன்னுயிரரப் கபாக்கிக் சகாண்டான்;’ என்றாள் -.

தன் செயல் எதுவும் இல்ரல. முன்பு வரம் தந்தவன் தயரதன். அவன் இப்கபாது
வரத்ரதநிரறகவற்றித் தரப் சபற்றுக் சகாண்கடன். தயரதன் தந்த வரத்தால்
இவ்விரண்டு செயல்களும்நடந்தை. தாகை வரம் தந்து சபாறுக்காது தன் உயிரரப்
கபாக்கிக் சகாண்டான் என்று தன்கமல்பரதன் ககாபப்படாதவாறு செய்திரயக்
கூறிைாள். ஆயினும், ‘கபாக்கிகைன்’, ‘ஆக்கிகைன்’ என்றஇரண்டும் அவள்
அகங்காரத்ரதக் காட்டி ‘நாகை செய்கதன்’ என்று அவரைப்பரதனுக்கு இைம்
காட்டிை.‘அது’ என்னும் கட்டு இரண்டில் முன்ரையதாகிய இராமன் வைம் புகுந்த
செய்திரயக் குறித்து நின்றது. 65

பரதன் சகாண்ட சீற்றம்

2167. சூடின மலர்க் கரம், கசால்லின் முன், கசவி

கூடின; புருவங்கள் குனித்துக் கூத்து நின்று
ஆடின; உயிர்ப்பிபனாடு, அழல் ககாழுந்துகள்
ஓடின; உமிழ்ந்தன, உதிரம் கண்கபள!
சூடின மலர்க்கரம் - தாய்முன் தரலகமற் குவித்திருந்த பரதன் கரமலர்கள்;
கசால்லின்முன் - ரகககயி கூறிய வார்த்ரத செவிரய அரடதற்கு முன்ைால்; கசவி
கூடின - காதுகரைப் சபாத்திக் சகாண்டை; புருவங்கள் குறித்து நின்று கூத்து ஆடின -
(பரதன்) புருவங்கள் வரைந்து நின்று கமகல ஏறியும் கீகழ இறங்கியும்
நடைமிடுவைவாயிை; உயிர்ப்பிபனாடு - அவன் மூச்சுக் காற்றுடகை; அழல்
ககாழுந்துகள் - சநருப்புச்சுவாரலகள்; ஓடிை - சவளிவந்தை; கண்கள் உதிரம்
உமிழ்ந்தன - கண்கள் இரத்தரதக்கக்கிை. ரகககயியின் கடுஞ்சொல் ககட்கப்
பிடிக்காமல் பரதன் செவிகரைப் சபாத்திைன். புருவம்வரைதல் கமலும் கீழுமாதல்,
மூச்சுக்காற்று சவப்பமாய் சவளிப்படுதல், கண் ககாரவப்பழம் கபால்சிவத்தல்
(உதிரம் கான்றல்) இரவ சிைத்தின் சமய்ப்பாடுகைாம். ‘ஏ’ ஈற்றரெ. 65
2168. துடித்தன கப ாலங்கள்; சுற்றும் தீச் சுடர்
க ாடித்தன மயிர்த் கதாவள; புவகயும் ப ார்த்தது;
மடித்தது வாய்; கநடு மவழக் வக, மண் க
அடித்தன, ஒன்கறாடு ஒன்ற அசனி அஞ்சபவ.
சுப ாலங்கள் - கன்ைங்கள்; துடித்தன - துடித்துக்சகாண்டிருந்தை; மயிர்த் கதாவள -
மயிர்க்கால் கண்களில்; சுற்றும் - எப்பக்கமும்; தீச்சுடர் - சநருப்புப் சபாறிகள்;
க ாடித்தன - அரும்பிை; புவகயும் ப ார்த்தது - புரக கிைம்பி (நாற்புறமும்) மூடிற்று;
வாய் மடித்தது - வாய் மடித்துக்சகாண்டது; மவழ கநடுங்வக - மரழ கபான்ற
வள்ைன்ரமயுரடய நீண்ட ரககள்; அசனி அஞ்ச - இடியும் அஞ்சும்படி (சபரிய ஒலி
உண்டாகும்படி); மண்பக ஒன்கறாடு ஒன்றுஅடித்தன - பூமி சவடிக்கும்படி ஒரு
ரககயாடு ஒரு ரக கமாதி அடித்தை.
கன்ைம் துடித்தல், மயிர்க்கால் மூலம் சவப்பம் பரவல், வாய் மடித்தல், ரகரய
அடித்தல் சிைத்தின் அறிகுறிகைாம். ‘ஏ’ ஈற்றரெ. 67

2169. ாதங்கள் க யர்கதாறும், ாரும் பமருவும்,

ப ாதம் ககாள் கநடுந் தனிப் க ாரு இல் கூம்க ாடு,
மாதங்கம் வரு கலம் மறுகி, கால் க ார,
ஓதம் ககாள் கடலினின்று உவலவ ப ான்றபவ.
ாதங்கள் - (சிைங்சகாண்ட பரதைது) கால்கள்; க யர்கதாறும் - தரரயில்
மாறிமாறி ரவக்கப்படுந்கதாறும்; ாரும் பமருவும் - மண்ணும் கமரு மரலயும்;
மாதங்கம் வரு கலம் -யாரைரய ஏற்றிவருகிற மரக்கலம்; கால் க ார - (கழற்)காற்று
கமாத; ப ாதம் ககாள் - கலத்ரதச் செலுத்தும் அறிரவத் தன்பாற் சகாண்ட; தனி
கநடும் க ாரு இல் கூம்க ாடு - தனித்த நீண்ட ஒப்பற்ற பாய்மரத்துடகை; மறுகி -
சுழன்று; ஓதம் ககாள் கடலினின்று - நீர்ப்சபருக்ரகக் சகாண்ட கடலிலிருந்து;
உவலவ ப ான்ற - தடுமாறி வருந்துவ கபான்ற.

யாரை கயற்றிய கலம் பாய்மரத்கதாடு காற்றால் கடலில் நிரலதடுமாறல்,

கமருமரலகயாடும கூடியபூமி பரதன் பாதம் சபயர நிரலதடுமாறலுக்கு உவரம
ஆயிற்று. யாரை - கமரு, மரக்கலம் - பூமி, பரதன் பாதம் - பாய்மரம் எை ஒப்புரரக்க.
கப்பரலத் திரெயறிந்து காற்றின் கபாக்கறிந்து செலுத்துவது பாய்மரம் ஆதலின்
“கபாதங் சகாள் கூம்பு” என்றார். 68

2170. அஞ்சினர் வானவர்; அவுணர் அச்சத்தால்

துஞ்சினர் எவனப் லர்; கசாரி மதத் கதாவள
எஞ்சின, திவசக் கரி; இரவி மீண்டனன்;
கவஞ் சினக் கூற்றும், தன் விழி புவதத்தபத!
(பரதன் சபருங் ககாபம் கண்டு) வானவர் அஞ்சினர் - கதவர்கள் பயந்தார்கள்;
எவனப் லர் அவுணர் அச்சத்தால் துஞ்சினர் - எத்துரணகயா பலராய அசுரர்கள்
பயத்தால்இறந்தைர்; திவசக் கரி - திக்கு யாரைகள்; மதம் கசாரிகதாவள -
மதம்சொரிகின்ற மிகப் பல சதாரைகள்; எஞ்சின - தூர்ந்துகபாகப் சபற்றை; இரவி -
சூரியன்; மீண்டனன் - மரறந்து கபாைான்; கவஞ்சினக் கூற்றும் - இயல்பிகலகய
சகாடுஞ்சிைம் உரடய யமனும்; தன் விழி புவதத்தது - தன்னுரடய கண்கரை
(பரதரைக் காணஅஞ்சி) மூடிக் சகாண்டான்.

அமுதுண்ட வாைவர் அஞ்சிைர்; அமுதுண்ணாத அவுணர் பயத்தால் துஞ்சிைர்;

அமரர் - மரிக்கும்தன்ரம அற்றவர். பரதன் சீற்றத்ரத உயர்வு நவிற்சியாக வருணித்தார்.
‘ஏ’ஈற்றரெ. 69
பரதன் இராமனுக்கு அஞ்சித் தாரயக் சகால்லாது விடுதல்
2171. ககாடிய கவங் பகா த்தால் ககாதித்த பகாளரி,
கடியவள் தாய் எனக் கருதுகின்றிலன்;
‘கநடியவன் முனியும்’ என்று அஞ்சி நின்றனன்;
இடிஉரும் அவனய கவம் கமாழி இயம்புவான்;
ககாடிய கவங் பகா த்தால் - (சபாங்கிப் புறப்பட்ட) மிகக் சகாடிய சவகுளியால்;
ககாதித்த - (மைம்) சூகடறிய; பகாளரி - சிங்கமாகிய பரதன்; கடியவள் - கடும்செயல்
செய்தவைாகியரகககயிரய; ‘தாய்’ எனக் கருதுகின்றிலன் - (தன்னுரடய) தாய்
என்றுநிரைக்கவில்ரல (ஆயினும் இவரைக் சகான்றால்); கநடியவன் முனியும் -
மூத்கதாைாகியஇராமன் ககாபிப்பான்; என்று அஞ்சி நின்றனன் - என்று கருதிப் பயந்து
சகால்லாமல்(தரடப்பட்டு) நின்றான்; இடி உரும் அரைய - கபரிடிரய ஒத்த; கவம்
கமாழி - சகாடியசொற்கரை; இயம்புவான் - சொல்லத் சதாடங்கிைான்.

தன் மகனுக்குப் பழிவரும் செயரலச் செய்தவள் ஆதலின் தாய் அல்லள்;

சகாடுஞ்செயல்செய்தாள் ஆதலின் சகால்ல கவண்டும். ஆைால், சகான்றாலும் அது
இராமனுக்கு உவப்பாகாது என்பதுகருதிக் சகால்லாமல் விட்டான் என்றார். பரதன்
தாயாகிய ரகககயிரயக் சகால்லநிரைத்ததற்கும். சகால்லாமல் விட்டதற்கும்
இராமன்மாட்டுக் சகாண்ட பக்திகய காரணமாதல் அறிக. இடி உரும்-ஒரு சபாருட்
பன்சமாழி. 2298, 2325-ஒப்பிட்டுணர்க. 70 பரதன் ரகககயிரயக் கடிந்து
பழித்துரரத்தல்
2172. ‘மாண்டனன் எந்வத, என் தம்முன் மா தவம்
பூண்டனன், நின் ககாடும் புணர்ப்பினால்; என்றால்,
கீண்டிகலன் வாய்; அது பகட்டும், நின்ற யான்
ஆண்டகனபன அன்பறா அரவச ஆவசயால்?
‘நின் ககாடும் புணர்ப்பினால் - உன்னுரடய சகாடிய சூழ்ச்சியால்; எந்வத
மாண்டனன் - என் தந்ரத தயரதன் இறந்தான்; என் தம்முன் மாதவம் பூண்டனன் - என்
தரமயன் சபருந்தவத்ரத கமற்சகாண்டான் (காட்டுச்குச் சென்றான்); என்றால் -
(இத்தரகய சகாடிய நிகழ்ச்சிகள் நின் வாயால்விரைந்தை) என்றால்; வாய்
கீண்டிகலன் - (சகாடி வரம் ககட்ட உன்னுரடய) வாரயக்கிழித்கதனில்ரல; அது
பகட்கும் - (வரம்சபற்கறன் என்ற) உன் சொல் ககட்கும்; நின்ற - இறவாது நின்ற; யான்
-; அரவச - (நீ வாங்கிய) இராச்சியத்ரத; ஆவசயால் ஆண்டகனபன அன்பறா -
கபராரெயால் ஆட்சிபுரிந்தவன் ஆவகை யல்லவா?’
மறுக்காதது உடன்பட்டதாகும் என்னும் வழக்குப்படி வரம் ககட்ட தாயின்
வாரயக்கிழிக்காரமயால் தாைம் அதற்கு உடன்பட்டதாக உலகம் நிரைக்க
இடம்தரும் என்பதால்,‘ஆண்டசைகை அன்கறா அரரெ” என்றான். தான்
உடன்பட்டதாக உலகம் கருத நின்றதாகத் தன்ரைப் பழித்துக் கூறிக்சகாண்டு தாரயப்
பழித்தான். புணர்ப்பு - சூழ்ச்சி. ‘ஆண்டசைகை’ என்பதில்உள்ை ‘ஏ’ சதளிவுப்
சபாருட்டு. 71

2173. ‘நீ இனம் இருந்தவன; யானும், நின்றகனன்;

“ஏ” எனும் மாத்திரத்து எற்றுகிற்றிகலன்;
 ஆயவன் முனியும் என்று அஞ்சிபனன் அலால்,
“தாய்” எனும் க யர் எவனத் தடுக்கற் ாலபதா?
நீ - (வரம் சகாண்ட) நீயும்; இனம் இருந்தவன - இன்ைமும் உயிகராடுஇருந்தாய்;
யானும் நின்றகனன் - யானும் உன்சைதிரில் சும்மா நின்று சகாண்டுள்கைன்; ‘ஏ’
எனும் மாத்திரத்து - ‘ஏ’ என்று சொல்லக்கூடிய கால அைவுக்குள்; எற்றுகிற்றிகலன் -
(உன்ரை) அடித்து வீழ்த்தவில்ரல; (இதற்குக் காரணம்) ஆயவன்முனியும் என்று
அஞ்சிபனன் - (உலகுக்சகல்லாம்) தாய் கபான்ற இராமன் ககாபிப்பான் என்றுகருதிப்
பயந்கதன்; அலால் - அல்லாமல்; ‘தாய்’ எனும் க யர் - உைக்கு என்னுரடய தாய்
என்று ஒரு சபயர் உள்ைகத அது; எவனத் தடுக்கற் ாலபதா - என்ரை(உன்ரை
அடித்து வீழ்த்தாமல்) தடுக்க வல்லரம உரடயகதா?’

நீ பிரழ செய்தாய்; உன்ரைத் தண்டிக்க கவண்டியவன் யான்; அப்படியிருந்தும்

உன்ரைத்தண்டியாதது ‘தாய்’ என்பதால் அன்று, இராமனுக்கு அஞ்சிகய ஆகும்;
ஆககவ, எந்த இராமரைக் காட்டிற்கு அனுப்பிைாகயா அவைால் தான் இன்று
நீஉயிகராடிருக்கின்றாய் என்றான் பரதன். ‘தாய் எனும் சபயர்’ என்றது தாய் என்பது
உைக்குப்சபயரைவில்தான் சபாருந்தும்; சபாருள் அைவில் அச்சொல்லுக்கு நீ சிறிதும்
தகுதியற்றவள்.சொற்கள் சபாருள் உணர்த்தும் வழிதான் ஆற்றல் உரடயை; சபாருள்
உணர்த்தாத வழி ஆற்றல்அற்றை. எைகவ, உைக்குரிய ‘தாய்’ என்பதும் எரைத்
தடுக்கும் ஆற்றல் உரடயதன்று என்பதும் ஒருகருத்து. ‘ஓ’ விைாப்சபாருட்டு. 72

2174. ‘மாளவும் உளன், ஒரு மன்னன் வன் கசாலால்;

மீளவும் உளன் ஒரு வீரன்; பமய ார்
ஆளவும் உளன் ஒரு ரதன்; ஆயினால்,
பகாள் இல அறகநறி! குவற உண்டாகுபமா?
‘ஒரு மன்னன் - ஓர் அரென் (தயரதன்); வன் கசாலால் - (ரகககயியின்வரம் என்ற)
சகாடுஞ்சொல்லால்; மாளவும் உளன் - தன் உயிரர விடவும் இருக்கிறான்; ஒரு வீரன் -
ஓர் ஆண்மகன் (இராமன்); மீளவும் உளன் - தான் ஆை கவண்டிய அரரெவிட்டுக் காடு)
செல்லவும் இருக்கிறான்; பமய ார் - (இவ்வாறு வந்து கெர்ந்த)பூமிரய; ஆைவும் -
ஆட்சிபுரியவும்; ஒரு ரதன் - பரதன் என்ற ஒருவன்; உைன்- இருக்கிறான்; ஆயினால் -
இவ்வாறாைால்; அறகநறி பகாள் இல - தரும வழிகுற்றம் உரடயதன்று; சிறந்தகத;
குவற உண்டாகுபமா - ஒரு குரறயும் உரடயதாகுமா?’

இகழ்ச்சிக் குறிப்பாைகக் சகாள்க. நடந்தவற்ரறக் கூறி நன்று! நன்று! என்று

தன்ரைத்தாகை நரகயாடிக்சகாண்டான் பரதன். “ரகககயி! தாகய! அம்மா உன்
ஏற்பாடு அறசநறிக்குக் ககாகைஇல்லாத ஏற்பாடு; இனி அறசநறிக்குக் குரற
உண்டாகுகமா” என்று ககட்டாைாம். 73

2175. ‘ “சுழியுவடத் தாயுவடக் ககாடிய சூழ்ச்சியால்,

வழியுவடத்தாய் வரும் மரவ மாய்த்து, ஒரு
ழி உவடத்து ஆக்கினன், ரதன் ண்டு” எனும்,
கமாழி உவடத்து ஆக்கலின் முவறவம பவறு உண்படா?
 ‘சுழி உரட- வஞ்ெரை உள்ை; தாயுவட - தாயாகிய ரகககயினுரடய; ககாடிய
சூழ்ச்சியால் -தீய புணர்ப்பிைால்; வழியுவடத்தாய் வரும் மரவ மாய்த்து -
சதான்றுசதாட்டு வரும்சூரிய குலப்பரம்பரர வழக்ரக மாறுபடுத்தி; ரதன் -; ஒரு
ழி உவடத்து - ஒருபழிரய உரடயதாக; ண்டு - முன்பு; ஆக்கினன்’ - செய்திட்டான்;
எனும்கமாழி - என்கின்ற கபச்ரெ; உவடத்து ஆக்கலின் -
(பிற்காலத்தில்)கபசும்படியாகச் செய்திடுவரதக் காட்டிலும்; பவறு முவறவம - கவறு
ஒழுங்கு (ஏகதனும்); உண்படா - (நீ செய்த செயலில்) இருக்கிறதா?’ ‘மூத்தவற்கு
உரித்து அரசு’ என்பது சூரிய குல மரபு. மூத்தவன் இருக்க, இரையவைாய
பரதன்அரசுபுரிய வரம் வாங்கிய காரணத்தால் அம்மரரபச் சிரதத்தாள் ரகககயி
என்றான் பரதன். “மயின்முரறக் குலத் துரிரமரய மனுமுதல் மரரபச் செயிர் உற”
(1470) என்பதரைம இங்குக் கருதுக. நின்ைால் மரபு மாய்ந்தது என்றாைாம்.
‘ஓ’விைாப்சபாருட்டு. 74
2176. ‘கவ்வு அரவு இது என இருந்திர்; கற்பு எனும்
அவ் வரம்பு அழித்து, உவம அகத்துபள வவத்த
கவவ் அரம் க ாருத பவல் அரவச பவர் அறுத்து,
இவ் வரம் ககாண்ட நீர் இனி என் பகாடிபரா?
‘கற்பு எனும் அவ் வரம்பு அழித்து - கற்பு என்று சொல்லப்படுகின்ற சபண்களுக்குரிய
அறசநறிய்ன் வரம்ரப அழித்து’ உரம அகத்துஉகை ரவத்த - உம்ரம (காதலியாகத்)
தன் சநஞ்ெத்துள்கை நிரல நிறுத்திக்சகாண்ட; கவவ்அரம் க ாருத பவல் அரவச -
சகாடிய அரத்தால் அராவப் சபற்ற கவற்பரடரய உரடய அரெரை; பவர் அறுத்து -
அடிகயாடு சகடுத்து; இவ்வரம் ககாண்ட நீர் - இந்த வரங்கரைப்சபற்றுக்சகாண்ட
நீர்; கவ்வு அரவு இது என இருத்திர் - அகப்பட்டவரரக் கவ்விஅடிகயாடு அழிக்கும்
பாம்பு இது எைச் சொல்லும்படியாக இருந்துசகாண்டுள்ளீர்!; இனி என்பகாடிபரா -
இனிகமல் எரதக் சகாள்ைப் கபாகிறீகரா?’

கணவன் உரரக்கு மாறுபடலின் கற்ரப அழித்தாள் என்றான். அன்புரடய கணவன்

உயிர்கபாதற்குக் காரணம் ஆகி, பின்ைர் வரும் பிள்ரைக்கும் சபருந் துன்பம் செய்தாள்
ஆதலின்‘கல்வு அரவு’ என்றான். அகப்பட்கடாரர எல்லாம் பற்றிக் சகால்லும் அரவு’
என்றான் -தயரதன், இராமன், அகயாத்திவாழ்வார், பரதன் என்று அரைவர்க்கும் தீங்கு
செய்தலின். 75

கலித்துரற

2177. பநாயீர் அல்லீர்; நும் கணவன்தன் உயிர் உண்டீர்;

ப யீபர நீர்! இன்னம் இருக்கப் க றுவீபர?
மாயீர்! மாயா வன் ழி தந்தீர்! முவல தந்தீர்!
தாயீபர நீர்! இன்னும் எனக்கு என் தருவீபர!
‘நும் கணவன் தன் உயிர் உண்டீர் - உம் கணவைது உயிரரக் குடித்தீர்; (ஆயினும்)
பநாயீர் அல்லீர் - கநாய் கபான்றவர்அல்லீர்; நீர் ப யீபர - நீர் கபய் கபான்றவகர;
(இத்தரகய நீர்) இன்னம்இருக்கப் க றுவீபர - (கணவன் இறந்த பிறகும்) இன்ைமும்
உயிருடன் வாழ்வதற்குரியவர்ஆவீகர? (உரியரல்லீர்); மாயீர் - இறந்து கபாக மாட்டீர்;
முவல தந்தீர் -(குழந்ரதயாய் இருந்தசபாழுது) பால் சகாடுத்த வைர்த்தீர்; தாயீபர நீர் -
(ஆரகயால்)நீர் என் தாயார்தான்; மாயா வன் ழி தந்தீர் - (இரைஞைாய்
இருக்கும்சபாழுது) அழியாத சகாடும்பழி சகாடுத்து என்ரைக் சகடுத்தீர்; இன்னம்
- எதிர்காலத்தில்; எனக்கு -; என் தருவீர் - என்ை தரப்கபாகின்றீர்?’
கநாய் சிலநாள், இருந்து உயிர் சகால்லும், கணவன் உயிரர உடகை சகான்றாள்
ஆதலின்கபய் கபான்றாள் என்றான். பழி தந்தீர்; முரல தந்தீர்; இன்ைம் என் தருவீர்!
என்பதுஇகழ்ச்சி செய்து விைாயது. ‘மாயீர்’ என்பதற்குச் ொகமாட்டீர்; மற்றவர்கள்
எல்லாம்ொரவத் தழுவ நீர்மட்டும் ொகாமல் இருப்பீர் என்று அவைது சகாடுரமயின்
மிகுதிரயக்காட்டிைான். ‘ஏ’ ஈற்றரெ. 76

2178. ‘ஒன்றும் க ாய்யா மன்னவன வாயால், உயிபராடும்

தின்றும், தீரா வன் ழி ககாண்டீர்; திரு எய்தி
என்றும் நீபர வாழ உவந்தீர்; அவன் ஏக,
கன்றும் தாயும் ப ால்வன கண்டும் கழியீபர!
‘ஒன்றும் க ாய்யா மன்னவன - சிறிதைவும் வாய்ரமயில் தவறாத தயரத மன்ைரை;
வாயால் - (வரமாய) வாய்ச்சொல்லால்; உயிபராடும் தின்றும் - உயிகராடு
தின்றுரவத்தும்; தீரா வன் ழி ககாண்டீர் - உலகுள்ைவும் விட்டு நீங்காத சகாடும்
பழிரயத்கதடிக்சகாண்டீர்; அவன் ஏக - அந்த மன்ைன் இறந்துபட; திரு எய்தி -
அவனுக்குரிய அரசுச் செல்வத்ரத அரடந்து; நீபர என்றும் வாழ உவந்தீர் - நீகர
என்ரறக்கும் வாழ கவண்டும்எை மகிழ்ந்தீர்!; கன்றும் தாயும் ப ால்வன கண்டும் -
தாயும் கன்றும் கபாலஒன்றியிருந்து அன்பு செய்யும் சபாருள்கரைக் கண்டு ரவத்தும்
(கன்றாகிய இராமரைப் பிரிந்துவாழத் தாயாகிய உம்மால் எவ்வாறு இயன்றது);
கழியீபர - உம் மைக்கருத்ரதமாற்றிக்சகாள்ளீகர!’

‘யார் எப்படிப் கபாைால் என்ை; நான் வாழ்ந்தால், கபாதும்’ எைக் ரகககயி

நிரைத்தரதப் பரதன் சுட்டிப் பழித்தான். ‘கழியீகர’ என்பது கழிதல் - பரழயை
நீங்குதல் - கழியீகர - எதிர்மரற. நீங்க மாட்டீகர - பரழய உம் கருத்ரத
மாற்றிக்சகாள்ை மாட்டீகர என்றான். அதற்குக் ‘கன்றும் தாயும் கபால்வை கண்டும்’
என்பது ொன்று.உலகில் கன்றும் தாயும் பாெத்தால் சநருங்கி வாழ்வதுகபால்
இராமனிடத்தில் உங்கள்தாய்ப்பாெம் சிறந்திருந்தால் அவன் காடு கபாக கநர்ந்திராது
என்றாைாம். இனி இவ்வடிகளுக்குஇராமன் வைம் ஏகிய கபாது, நாட்டில் உள்ை
மக்கள் எல்லாம் கன்ரறத் சதாடரும் தாய் கபாலஅவன் பிரிவால் துயருற்றுப் பின்
சதாடர்ந்தும் அவலித்தும் சென்ற நிகழ்ச்சிரயக்கண்டுரவத்தும் உமது கருத்ரதக்
கழியீகர என்று சபாருள் உரரப்பதும் உண்டு. நாட்டார் அரைவரும் இராமன்பால்
அன்புரடயராய் இருப்பரதக் கண்டும் இராமரைக் காட்டிற்குச் செல்லச் செய்து
நீர்யாரர ஆைப் கபாகிறீர் என்று சொன்ைான் எைக் கருதலாம். இப்சபாருளில்
அகயாத்தியில் இராமன் காகடகிய கபாது நாசடல்லாம் உடன் சதாடர்ந்து சென்ற
செய்தி பரதன் செவிப்பட்டதாகக்சகாள்ை கவண்டிவரும். அங்ஙைம் சகாண்டால்
இதுவரர பரதன் ரகககயிரய விைாவிய விைாக்கள்சபாருைற்றுப் கபாகும் என்னும்
குரறயுண்டு. ஏற்பை அறிக. இனி இப்பாட்டில், அவன் ஏக - அந்தஇராமன் காைகம்
செல்ல என்றும் உரரக்கலாம். ‘அவன் ஏக’ என்பதரை முன்மாற்றாது கநகர
சகாண்டு‘அவன் ஏக, கன்றும் தாயும் கபால்வை கண்டும் கழியீகர’ எைக் கூட்டி,
இராமன் வைம் செல்ல, கன்றும்தாய்ப் பசுவும் கபான்ற அஃறிரணப் சபாருள்களின்
பிரியாது சதாடரும் தன்ரம கண்டு ரவத்தும் உம்சகாடுரம நீங்கப் சபறீர்’
என்றாைாம். 77
2179. ‘இறந்தான் தந்வத,
“ஈந்த வரத்துக்கு இழிவு” என்னா,
“அறந்தான் ஈது” என்று,
அன்னவன் வமந்தன், அரசு எல்லாம்
துறந்தான்; “தாயின் சூழ்ச்சியின்,
ஞாலம், அவபனாடும்
பிறந்தான், ஆண்டான்” என்னும்
இது, என்னால் க றலாபம?
‘தந்வத - தயரதன் என்கிற தகப்பன்; “ஈந்தவரத்துக்கு இழிவு” என்னா - தான் முன்
சகாடுத்த வரத்துக்கு இழிவு கநர்ந்து விடுகமா (உயிகராடு இருந்தால்) என்று கருதி;
இறந்தான் - உயிசராழிந்தான்; அன்ைவன் ரமந்தன்- அந்தத் தந்ரதயின் புதல்வன்; ஈது
அறந்தான் என்று - இதுகவ அறசநறியாகும் என்றுகருதி; அரசு எல்லாம் துறந்தான் -
அரரெ முற்றும் கவண்டாம் என்று காடு சென்றான்;(இவ்வாறு இருவரும் உலகம்
கபாற்றும் செயலில் தரலநிற்க); அவபனாடும் பிறந்தான் -அந்த இராமகைாடு உடன்
பிறந்தவைாகிய பரதன்; தாயின் சூழ்ச்சியின் - தன் தாய்செய்த சூழ்ச்சியால்; ஞாலம்
ஆண்டான் என்னும் இது - உலகத்ரத எல்லாம் ஆண்டான்என்கின்ற இப்பழிச்சொல்;
என்னால் க றல் ஆபம - என்ைால் சபறுதற்குப்சபாருந்துகமா?’
சகாடுத்த வரத்ரத நிரலநிறுத்த இறந்தான் தந்ரத; தந்ரத சொல்ரலக் காப்பாற்ற
அரசுதுறந்து வைம் புகுந்தான் மகன். உடன் பிறந்தவன் அரரெக் ரகப்பற்றி ஆண்டான்
என்னும் பழிநான் சபறுதற்குரியகதா? அரதயன்கறா நீ செய்தாய் என்றாைாம்.
78

2180. ‘“மாளும்” என்பற தந்வதவய உன்னான்;

வவச ககாண்டாள்
பகாளும் என்னாபல எனல்
ககாண்டான்; அது அன்பறல்.
மீளும் அன்பற? என்வனயும்,
“கமய்பய உலகு எல்லாம்
ஆளும்” என்பற ப ாயினன் அன்பறா?-
அரசு ஆள்வான்.
‘அரசு ஆள்வான் - அரொட்சிரயச் செய்தற்கு உரிய முரறயுரடய இராமன்;
“மாளும்” என்பற தந்வதவய உன்னான் - (தான் காட்டிற்குச் சென்றால்) இறந்துபடுவான்
தந்ரத என்று கருதவில்ரல; வவசககாண்டாள் -பழிச்சொல்ரலக் சகாண்டவைாய
ரகககயியின்; ககாளும் - மாறுபட்ட எண்ணமும்; என்னாபல - பரதைாகிய என்
தூண்டுதலிைாகலகய விரைந்தது; எனல் - என்று கருதுதரல; ககாண்டான் -
உரடயன் ஆைான்; என்வனயும் -; “கமய்பய - உண்ரமயாக (உறுதியாக) உலகு
எல்லாம்ஆளும்” - உலரகசயல்லாம் (இப்பரதன்) ஆள்வான்; என்பற ப ாயினன்
அன்பறா - என்றுகருதிகய (தந்ரத இறப்பவும் சபாருட்படுத்தாது) காட்டிற்குப்
கபாைான் அல்லவா?; அது அன்பறல் - அப்படி இராமன் கருதவில்ரலகயல்; மீளும்
அன்கற - அந்ரத இறந்தவுடன் திரும்பி வந்திருப்பான்அல்லவா?;’
தந்ரதயின் வாக்ரகக் காப்பாற்றக் காடு சென்ற இராமரைப் பரதன்
ெந்கதகிக்கிறான்என்பதன்று; தன்னுரடய துன்ப மிகுதியால் “இப்படிகயா,
அப்படிகயா” என்று தன்கமல் பழிரயப்கபாட்டுக்சகாண்டு பலவாறு
நிரைக்கின்றான் என்பகத இத்தரகய இடங்களில் சபாருைாகும். அரசுக்கு
உரியவனும், இனி எதிர்காலத்தில் ஆள்பவனும், இராமன் என்பதில் பரதனுக்கு மாறாத
உறுதிஇருப்பதால் ‘அரசு ஆள்வான்” என்கற இராமரைக் கூறிைான்பரதன்.
79

2181. ‘ஓதா நின்ற கதால் குல

மன்னன் உணர்வு அப் ால்
யாதானும் தான் ஆக;
“எனக்பக ணி கசய்வான்,
தீதா நின்ற சிந்தவன கசய்தான்
அவன்” என்னப்
ப ாதாபதா, என் தாய் இவள்
ககாண்ட க ாருள் அம்மா?
‘ஓதா நின்ற கதால்குல மன்னன் - (யாவராலும் பாராட்டிப் கபெப்படாநின்ற
பழரமயாை சூரியகுல மன்ைைாகிய தயரதன்; உணர்வு - எண்ணம்; அப் ால் - பிறகு;
யாதானும் தான் ஆக - எதுவாகவாவது இருக்கட்டும்,(அதுகிடக்க); ”எனக்பக ணி
கசய்வான் அவன் - எைக்கக சதாண்டுகள் செய்துசகாண்டிருப்பவைாகிய பரதன்; தீதா
நின்ற சிந்தவன கசய்தான் - (என்ரை வைம்அனுப்பித் தான் அரசு ஆளும்)
சகாடியதாை எண்ணத்ரதக் சகாண்டான்; என்ன - என்று அந்தஇராமன் கருதுதற்கு;
என் தாய் இவள் ககாண்ட க ாருள் - என் தாயாகிய இக்ரகககயி வரத்தின் மூலம்
சபற்ற சபாருைாகிய இவ்வரசு; ப ாதாபதா -;’
ரகககயி பரதனுக்காக அரசு சபற்றபடியால், அதுகவ பரதரை இராமன்தவறாகக்
கருதுதற்குக் காரணம் ஆகிவிடும். அது ஒன்கற கபாதும் பரதன் கமல் இராமன்
வருத்தம்சகாள்ைக் காரணம். ‘தந்ரத எவ்வாறியிருப்பினும் நம் சதாண்டைாக
இருந்த இந்தப் பரதன் தீய எண்ணம் சகாண்டிருப்பவைாக இருந்திருக்கிறாகை’ என்று
இராமன்நிரைத்துவிடப் கபாதிய காரணம் இந்த அரகெ என்றான் பரதன். அம்மா -
ஐகயா பாவம்என்றார்கபால் இரக்கக் குறிப்பு. 80
2182. ‘உய்யா நின்பறன் இன்னமும்;
என்முன் உடன் வந்தான்,
வக ஆர் கல்வலப் புல் அடகு
உண்ண, கலம் ஏந்தி,
கவய்பயான் நான் இன் சாலியின்
கவண் பசாறு, அமுது என்ன,
 கநய்பயாடு உண்ண நின்றது,
நின்றார் நிவனயாபரா?
‘என்முன் உடன் வந்தான் - எைக்கு மூத்தவனும் உடன் பிறந்த ெககாதரனும் ஆகிய
இராமன்; வக ஆர் கல்வல -ரகயில் சபாருந்திய இரலயாகிய கலத்தில்; புல் அடகு
உண்ண - அற்பமாை இரல உணரவ உண்டுசகாண்டிருக்க; இன்னமும்-; கவய்பயான்
நான் - சகாடியவைாகிய நான்; உய்யாநின்பறன் - உயிர் பிரழத்திருக்கின்கறன்;
(அம்மட்கடா) கலம் - நல்ல பாத்திரத்திகல(உண்கலத்திகல) இன் சாலியின்
கவண்பசாறு - இனிய உயர்ந்த சநல்லின் சவள்ளியகொற்ரற; சநய்கயாடு-
சநய்யுடன்; அமுசதன்ை - கதவரமுதம் என்னும்படி; ஏந்தி - சுமந்து; உண்ண நின்றது -
உண்ணும்படி இருந்து சகாண்டுள்ைரத; நின்றார் - அருகில் காண நிற்கும் உலககார்;
நிவனயாபரா? - என்ரை இழிவாகக் கருதமாட்டாகரா?’

உயிருடன் இருப்பகத உலகம் தூற்றப் கபாதும்; அதன்கமல் உண்கலத்தில் கொறும்

சநய்யும் அமுசதை உண்ண நிற்றல் உலககார் பழி தூற்ற கமலும்வாய்ப்பன்கறா
என்று தன்ரைத் தாகை சநாந்துசகாள்கிறான். ‘ஓ’ விைாப்சபாருள். ரக ஆர்கல்ரல -
ரகயாகிய பாத்திரம் எைவும் ஆம். கல்ரல - இரல முதலியவற்ரறக் குழித்து
உண்னுதற்காகச் செய்த பாத்திரம்; சதான்ரை. இராமன் காட்டிகல இரல
முதலியவற்ரற உண்டுசகாண்டு எப்படியிருக்கிறாகைா என்று அவன்பால் சகாண்ட
அன்பிரக்கமும் காண்க. 2391:

2183. ‘ “வில் ஆர் பதாளான் பமவினன்,

கவங் கானகம்” என்ன,
நல்லான் அன்பற துஞ்சினன்;
நஞ்பச அவனயாவளக்
ககால்பலன், மாபயன்; வன்
ழியாபல குவறவு அற்பறன் -
அல்பலபனா யான்! அன்பு
உவடயார்ப ால் அழுகின்பறன்.
‘நல்லான் - நல்கலாைாகிய தயரதன்; “வில் ஆர் பதாளான் - வில் அரமந்தகதாரை
உரடயவைாகிய இராமன்; கவங்கானகம் பமவினன்” என்ன - சகாடிய காட்ரட
அரடந்தான், என்று சொல்லிய அைவிகலகய; அன்பற துஞ்சினன் - அன்ரறக்கக
இறந்துபட்டான்; யான் -; நஞ்பச அவனயாவளக் ககால்பலன் - விடத்ரத
ஒத்தவைாகியரகககயிரயக் சகால்லவில்ரல; மாபயன் - (நடந்த நிகழ்ச்சிகளுக்கு
நானும் ஒருவரகயில் காரணமாைரத அறிந்தும்) இறந்து ஒழிகயன்; அன்பு
உவடயார்ப ால் அழுகின்பறன் -தயரதனிடத்தும், இராமனிடத்தும்
அன்புரடயவர்கபாலப் சபரிதாகத் துக்கப்படுகின்கறன்; வன்பழியால் குரறவு
அற்கறன் அல்கலகைா - சகாடும் பழியால் ஒரு சிறிதும் குரறவு இல்லாதவன்
அல்லவா? (சபரும்பழி நிரம்பப் சபற்றவன்.)’

தன்ரைத் தாகை இகழ்ந்துசகாள்வது இப்பாடலில் பரதன் கூற்று. ‘வன் பழியால்

குரறவுஇல்லாதவைவல்லவா’ என்று கூறுவதுகபாலத் கதான்றி, யான் எல்லாப்
பழியும் நிரம்ப உரடயன்என்பரதக் குறிப்பாகச் சொல்கிறது. அவலத்தின்
உயர்நிரலயில் இங்ஙைம் கூறுவதுண்டு. ‘நல்லான்’ என்று தயரதரைக்
குறிப்பிட்டபடியால், இவன் ‘தீயான்’ என்று தன்ரைக் கருதியதாகக்சகாள்ைலாம்.
82

2184. ‘ ாபரார் ககாள்ளார்; யான் உயிர்

ப ணிப் ழி பூபணன்;
தீராது ஒன்றால் நின் ழி;
ஊரில் திரு நில்லாள்;
ஆபராடு எண்ணிற்று? ஆர்
உவரதந்தார்? அறம் எல்லாம்
பவகராடும் பகடு ஆக முடித்து,
என் விவளவித்தாய்?
‘(யான் அரசு நடத்துவரத) ாபரார் ககாள்ளார் - இந்த நாட்டில்
உள்ைவர்கள்ஏற்றுக்சகாள்ைமாட்டார்’ யான் உயிர் ப ணிப் ழி பூபணன் - யான்
உயிரரப்பாதுகாத்துப் பழிரய அணிந்துசகாள்ை மாட்கடன்; ஒன்றால் நின் ழி தீராது
- இனிஎந்தக் காரியம் செய்தாலும் நீ உண்டாக்கிய பழி விலகாது; திரு ஊரில் நில்லாள் -
(முரற திரும்பியதால்) இனித் திருமகள் இவ்வூரில் இருக்கமாட்டாள்; ஆபராடு
எண்ணிற்று - (இச்செயரலச் செய்ய) யாகராடு ஆகலாசித்தாய்?; உவர தந்தார் ஆர் -
(உைக்குஆகலாெரை சொல்லியவர் யாவர்?; அறம் எல்லாம் பவகராடும் பகடு ஆக
முடித்து என்விவளவித்தாய் - அறம் அரைத்தும் அடிகயாடு அழியும்படியாை
செயரலச் செய்து நிரறகவற்றி என்ை சகாடுரமகரை சயல்லாம் செய்துவிட்டாய்?’

தைக்கு அரசில் சிறிதும் விருப்பம் இல்ரல என்பரத முன்ைர்க் கூறியுள்ைான்

ஆதலின், அப்படிச் கட்டாயப்படுத்தி என்ரை அரகெற்க நீ செய்தாலும் உலககார்
ஒப்புக்சகாள்ைமாட்டார் என்றான். ரகககயியின் இயல்புக்கு இத்தரகய
செயல்செய்யும் துணிவு ஒத்துவராது என்பரத உணர்ந்த மகன் பரதன் “ஆகராடு
எண்ணிற்று, உரரத்தார்ஆர்” என்று இங்கக விைாவிைான். யாகரா தன் தாயின்
மைத்ரதக் சகடுத்துள்ைார் என்று இப்கபாதுபரதன் நிரைக்கத் சதாடங்கியுள்ைான்
என்பது சதரிகிறது. ‘யார்’ என்பது செய்யுளின்பம்கநாக்கி ‘ஆர்’ என்று நின்றது.
83
2185. ‘ககான்பறன், நான் என் தந்வதவய,
மற்று உன் ககாவல வாயால் -
ஒன்பறா? கானத்து அண்ணவல
உய்த்பதன்; உலகு ஆள்வான்
நின்பறன்; என்றால், நின் பிவழ
உண்படா? ழி உண்படா?
என்பறனும் தான் என் ழி
மாயும் இடம் உண்படா?
‘நான்-; உன் ககாவல வாயால் - உன்னுரடய சகாரலத் தன்ரம பரடத்த வாய்ச்
சொல்ரலக் சகாண்டு; என் தந்வதவயக்ககான்பறன் - என் தந்ரதயாகிய தயரதரைக்
சகான்றுவிட்கடன்; ஒன்பறா? -அம்மட்கடா; மற்று - கமலும்; அண்ணவல -
தரலரமயும் சபருரமயும் சிறந்த இராமரை; கானத்து உய்த்பதன் - காட்டின் கண்
அனுப்பிவிட்கடன், (இவ்வைரவயும் உன்வாய்ச்சொல் மூலம் செய்துவிட்டு); உலகு
ஆள்வான் நின்பறன் - இவ்வகயாத்திஅரரெ ஆள்வதற்குத் தயாராக இருக்கின்கறன்;
என்றால்-; நின் பிவழ உண்படா - உன்குற்றம் ஏகதனும் உள்ைகதா?; ழி உண்படா -
உன்கமல் பழி ஏகதனும் உள்ைகதா? (எல்லாக் குற்றமும், எல்லாப் பிரழயும்
என்கமல்தான்); என் ழி மாயும் இடம் - என்பழி அழிந்து கபாகுமிடம்; என்பறனும்
தான் உண்படா? - என்ரறக்காவது உண்டா? (என்றும்இல்ரல.)’

ரகககயி செய்தை அரைத்தும் தான் செய்தைவாகக் கூறிைான்; செய்ததால்

விரைந்த பயைாயஅரரெ இவன் ஏற்பவைாக இருக்கும் நிரலபற்றி, தன்ரை
கநாக்கித்தான் இவ்வைவும் நடந்ததாகஉலகம் அறிந்து தூற்றும் என்று பரதன்
வருந்துவது இப்பாட்டில் கூறியவற்றின் கருத்தாகும். ‘என்பழி’ என்றது. ‘என்பிரழ
என்பதற்கும் சபாருந்தும். 84

2186. ‘கண்ணாபல, என் கசய் விவன,

இன்னும் சில காண் ார்’
மண்பணார் ாராது எள்ளுவர்;
வாளா ழி பூண்டாய்;
“உண்ணா நஞ்சம் ககாலிகிலது’ என்னும்
உவர உண்டு” என்று
எண்ணாநின்பறன்; அன்றி
இபரன், என் உயிபராபட.
‘என் கசய் விவன - ‘இனி யான் செய்ய இருக்கும் செயல்திறத்ரத; இன்னும்சிலர்
கண்ணாபல காண் ார் - என்ரை அறியாத கவறுசிலரும் தம்
கண்ணாகலகயகாணப்கபாகிறார்கள்; மண்பணார் ாராது எள்ளுவர் - மண்ணிலுள்ைவர்
எதிர்காலத்தில்நடப்பரத எண்ணிப் பாராது தற்கபாது இகழ்வர். (அது இயல்கப);
வாைா - ஒரு பயனும் இன்றி; ழி பூண்டாய் - பழிரயமட்டும் கமலிட்டுக் சகாண்டாய்;
“உண்ணா நஞ்சம் ககால்கிலது” - தான் உண்ணாத விடம் அவரைக் சகால்லாது;
என்னும் உவர உண்டு - என்கின்ற பழசமாழிஉலகில் உள்ைது; என்று எண்ணா - எைக்
கருதி; நின்பறன் - (உயிகராடு)இருக்கின்கறன்; அன்றி - (அப்படி நான்
செய்யாதவற்றுக்கும் என்கமல் பழிவரும்என்று ஆகுமாைால்); என் உயிபராபட இபரன்
- என் உயிகராடு நான் இதுகாறும் இருந்திருக்க மாட்கடன், இறந்து கபாயிருப்கபன்.
ரகககயி எதிர்பார்த்தவாறு பரதன் அரசு ஏற்கப்கபாவது இல்ரல என்பது
திடமாய்விடலின், ‘வீணாகப் பழிபூண்டாய்’ என்றான். பழிதான் மிச்ெம்; பயன்சிறிதும்
இல்ரல. தற்கபாது என்ரைப்பற்றிய உண்ரம அறியாது இகழ்கிற
சிலரும்எதிர்காலத்தில் கண்ணால் என் செய்விரை கண்டு புரிந்துசகாள்வர்
என்றாைாகவும் சகாள்க.‘உண்ணா நஞ்ெம் சகால்கிலது’ பழசமாழி. “உண்ணாகத
உயிர் உண்ணாது ஒரு நஞ்சு” (9921.) என்றஇடத்திலும் இப்பழசமாழி
எடுத்தாைப்சபற்றது காண்க. ‘என் பழி எதிர்காலத்தில்நீங்கிவிடும். உன் பழி என்றும்
நீங்காது’ என்றான் ரகககயியிடம் பரதன். இதுவரர தன்கமல்பழிரய ஏறட்டுப்
கபசியவன் இப்கபாது சிறிது சதளிந்து கபசுவதாகக் சகாள்ைலாம். ‘ஏ’ஈற்றரெ. 85
 பரதன் இனிச் செய்யவுள்ை தன் செயல் கூறுதல்

2187. ‘ஏன்று, உன் ாவிக் கும்பி வயிற்றினிவட வவகித்

பதான்றும் தீராப் ாதகம் அற்று, என் துயர் தீர,
சான்றும்தாபன நல் அறம் ஆக, தவக ஞாலம்
மூன்றும் காண, மா தவம் யாபன முயல்கின்பறன்.
‘ ாவி உன் கும்பி வயிற்றினிவட - பாவியாகிய உன்னுரடய வயிற்றிடத்தில்; ஏன்று
வவகித் பதான்றும் - உடன்பட்டுத்தங்கிப் பிறந்ததைால் உண்டாகிய; தீராப் ாதகம் -
நீங்காத அரிய பாவம்; அற்று - அடிகயாடு இல்ரலயாகி; என் துயர் தீர - (தந்ரத
இறந்தது; இராமன் காடு சென்றது ஆகிய நிகழ்ச்சிகைால் ஆய) என் துயரசமல்லாம்
தீரும்படி; நல் அறம் தாபனசான்றும் ஆக - நன்றாகிய அறக்கடவுகை ொட்சி ஆகப்
சபாருந்த; தவக ஞாலம் மூன்றும் - கமம்பாடுரடய கமல், கீழ், நடு என்னும்
மூவுலகமும்; காண - (என் நிரல) காணும்படி; யாகை மாதவம் முயல்கின்கறன் -
நாகை சபருந்தவம் செய்ய இருக்கின்கறன்.’
பரதனுக்கு அரசுரிரம ரகககயி வயிற்றில் இருந்து பிறந்ததைால் உண்டாயது;
ஆககவ. அதரைப்பாதகம் என்றான். ‘ொன்றும்’ ‘உம்’ இரெநிரற. ‘பழிதீர்தற்குரிய
என் செய்விரை’ என்றுகமற்பாட்டிற் கூறிைான். அது இன்ைது என்பது ‘மாதவம்’
எை இப்பாட்டிற் கூறிைாள் ஆயிற்று. கும்பி வயிறு - இரு சபயசராட்டு; கும்பி - கெறு
என்றும் சபாருள்படும். அப்சபாருள் சகாண்டால்கெறு கபான்ற பாவம் நிரறந்த
வயிறு என்றாகும். 86
பரதன் ரகககயிக்கு இறுதியாகக் கூறிய அறிவுரர

2188. ‘சிறந்தார் கசால்லும்நல் உவர

கசான்பனன்; கசயல் எல்லாம்
மறந்தாய் கசய்தாய் ஆகுதி;
மாயா உயிர் தன்வனத்
துறந்தாய் ஆகின் தூவயயும்
ஆதி; உலகத்பத
பிறந்தாய் ஆதி; ஈது அலது இல்வலப்
பிறிது’ என்றான்.
‘சிறந்தார் -அறிவாற் சிறந்த ொன்கறார்; சொல்லும் நல் உரர கசான்பனன் -
சொல்லுகின்றநல்ல சமாழிகரை உைக்கு எடுத்துச் சொன்கைன்; கசயல் எல்லாம் -
(இதுகாறும் நீ செய்த)செயல்கள் எல்லாவற்ரறயும்; மறந்தாய் கசய்தாய் ஆகுதி -
(புத்தித் சதளிகவாடு அன்றி)நிரைவின்றிச் செய்தவைாவாயாக; (இவ்வாறு கருதுவது
மன்னிப்புப் சபற வாய்ப்பாகும்); மாயாஉயிர்தன்வன - அழியாதிருக்கின்ற
உன்னுரடய உயிரர; துறந்தாய் ஆகில் -விட்டுவிட்டாயாைால்; தூவயயும் ஆதி -
தூய்ரம உரடயவைாகவும் உலகால் கருதப் படுவாய்; உலகத்பத பிறந்தாய் ஆதி -
உலகிற் பிறந்ததைால் வரும் பயரைப் சபற்றவைாகவும்ஆவாய்; ஈது அலது பிறிது
இல்வல - இது வல்லது உன் பழி தீர கவறு வழி எதுவும் இல்ரல;’ என்றான் - என்று
கூறி முடித்தான். (பரதன்).
 ‘நான் புத்தியில்லாமல் செய்துவிட்கடன்’ என்று சொல். எைகவ, இனிகமல் உன்
எண்ணம்புத்திகயாடு மாறகவண்டும் என்றான். இறந்து கபாைால் சபரிதும்
பாராட்டடப்படுவாய்; நீபிறந்ததற்கும் ஒரு சபாருள் இருக்கும். இரண்டு வழிகளில்
ஏகதனும் ஒன்ரறத் கதர்ந்துசகாண்டு அதன்படி செய்த என்றான் பரதன். ஒருகவரை
பரதன் அறிவுரர ரகககயியால் ஏற்றுக்சகாள்ைப்சபற்றது எைக் கருதலாம். இதன்
பின்ைர்க் ரகககயி காவியத்தில் உரர நிகழ்த்தவில்ரல என்பது காண்க. 87 பரதன்
ககாெரலயின் திருவடி வணங்கச் செல்லுதல்

கலிவிருத்தம்

2189. இன்னணம், இவனயன இயம்பி, ‘யானும், இப்

ன்ன அருங் ககாடு மனப் ாவி ாடு இபரன்;
துன்ன அருந் துயர் ககட, தூய பகாசவல
க ான் அடி கதாழுபவன்’ என்று, எழுந்து ப ாயினான்.
இவனயன - இத்தரகய சொற்கரை (பரதன்); இன்னணம் இயம்பி -
இவ்வாறுவிைங்கவுரரத்து; ‘யானும் -; இப் ன்ன அருங் ககாடு மனப் ாவி ாடு
இபரன் - இந்தப்கபசுதற்கு முடியாத சகாடிய மைம்பரடத்த பாவியாகிய
ரகககயியின் பக்கலில் இனி இருக்க மாட்கடன்; துன்ன அருந்துயர் ககட -
சநருங்குதற்கரிய துன்பம் நீங்க; தூய பகாசவல - நன்மைம் பரடத்த ககாெரலத்
தாயின்; க ான் அடி கதாழுபவன் - சபாலிவு நிரறந்ததிருவடிகரை வணங்குகவன்;’
என்று - என்ற சொல்லி; எழுந்து ப ாயினான் -ரகககயியின் இடத்திலிருந்த
புறப்பட்டுச் சென்றான்.

வான்மீகத்தில் - பரதைது புலம்பல் ஒலிரயக் ககட்டுக் ககாெரல, சுமித்திரரபால்

‘மகா’புத்திமாைாகிய பரதன் வந்திருத்தலால் அவரைக் காண விரும்புகிகறன்’ என்று
சொல்லிச்சுமித்திரரயுடன் பரதன் இருக்குமிடத்திற்குப் புறப்பட்டைன். அப்கபாது
பரதன் ெத்துருக்கைனுடன் ககாெரல இருக்கும் வீட்டிற்கு வந்தான் என்றுள்ைது.
88

ககாெரலயின் அடியில் பரதன் வீழ்ந்து வணங்கல்

2190. ஆண்தவக, பகாசவல அருகர் எய்தினன்;

மீண்டும், மண் கிழிதர வீழ்ந்து, பகழ் கிளர்
காண் தகு தடக் வகயின் கமலச் சீறடி
பூண்டனன்; கிடந்தனன்; புலம்பினான் அபரா!
ஆண்தவக - ஆடவருள் சிறந்த பரதன்; மீண்டு - ரகககயி இருப்பிடத்திருந்துசென்று;
பகாசவல அருகர் எய்தினன் - ககாெரலத் தாயின் அருகில் சென்று; மண்கிழிதர வீழ்ந்து -
தரர பிைவுபடும்படி (தடாசலைக்) கீகழ வீழ்ந்து வணங்கி; ககழ்கிைர்- நிறம் மிக்கு
விைங்குகின்ற; காண்தகு தடக்வகயின் - காண்பதற்குப் சபாருந்திய நீண்டரககைால்;
கமலச் சீறடி - (ககாெரலயின்) தாமரரகபான்ற சிறிய பாதங்கரை;
பூண்டனன்கிடந்தனன் புலம்பினான் - பிடித்துக் சகாண்டு (கீகழவிழுந்து) கிடந்தபடிகய
அழத்சதாடங்கிைான். ‘அகரா’ ஈற்றரெ. ‘மீண்டு’ என்பரத மாறிச் கெர்க்காது. கநகர
கெர்த்துத் திரும்பவும்மண்கிழிதர வீழ்ந்தான் என்றும் சபாருள் கூறலாம்.
இப்சபாருளில் வரும்கபாது பரதன் வந்தவுடன்வீழ்ந்து வணங்கிைான், திரும்பவும்
ககாெரல திருவடியில் வீழ்ந்தான் என்று உரரத்தல்கவண்டும். அருகர் - ஈற்றுப் கபாலி.
89
பரதனின் இரங்கல் உரர

2191. ‘எந்வத எவ் உலகு உளான்? எம் முன் யாண்வடயான்?

வந்தது, தமிகயன், இம் மயக்கம் காணபவா?
சிந்வதயின் உறு துயர் தீர்த்திரால் எனும்,
அந்தரத்து அமரரும் அழுது பசாரபவ.
அந்தரத்து அமரரும் - வானுலகில் உள்ை கதவர்களும்; அமுது பசாரபவ -(இவன்
புலம்ரபக் ககட்டும் இவரைக் கண்டும் தம்மாலும் ஆற்றமுடியாமல் தாமும்) அழுது
கொரும்படி; ‘எந்வத எவ் உலகு உளான்? - என் தந்ரதயாகிய தயரதன் இப்கபாது
எந்தஉலகத்தில் இருக்கிறான்?; எம்முன் யாண்வடயான் - என் தரமயைாகிய இராமன்
எவ்விடத்தில் இருக்கிறான்?; தமிகயன் - ஆதரவற்ற தனியைாகிய யான்; வந்தது -
அகயாத்திக்கு வந்தது; இம் மறுக்கம் காணபவா? - இந்தத் துன்ப
நிரலரயக்காண்பதற்காககவா?; சிந்வதயின் - (என்) மைத்தில்; உறு துயர் -
சபாருந்தியதுன்பத்ரதத்; தீர்த்திர் - கபாக்குங்கள்;’ எனும் - என்பான்.

இறந்தபின் கவறு உலகம் செல்வர் ஆதலான் ‘எந்ரத எவ் உலகு உைான்’ என்றான்.
இராமன்காடு சென்றபடியால் ‘யாண்ரடயான்’ அதாவது காட்டில் எவ்விடத்தில்
உள்ைான் என்றான்.தந்ரதகயாடும் தரமயகைாடும் இருக்கின்ற கபறு சபறாரமயால்
தன்ரைத் ‘தமிசயன்’ என்றுகுறிப்பிட்டான். ‘ஆல்’, ‘ஏ’ அரெகள்.
90

2192. ‘அடித்தலம் கண்டிகலன் யான், என் ஐயவன;

டித்தலம் காவலன், க யரற் ாலபனா?
பிடித்திலிர் ப ாலும் நீர்; பிவழத்திரால்’ எனும் -
க ாடித் தலம் பதாற் உறப் புரண்டு பசார்கின்றாள்.
தலம் க ாடி பதாள் உறப் புரண்டு பசார்கின்றான் - மண்ணில் உள்ை புழுதிதன்கதாளிற்
படும்படி நிலத்திற் புரண்டு மைம் கொர்ந்தவைாகி; ‘யான் -; என் ஐயவன - என்
தரலவைாகிய இராமைது; அடித்தலம் - திருவடிரய; கண்டிகலன் -
காணப்சபறவில்ரல; டித்தலம் காவலன் - இப்பூமியாகிய இடத்துக்கு அரெைாகிய
இராமன்; க யரற் ாலபனா? - இக்ககாெல நாட்ரடவிட்டுப் சபயர்ந்து செல்லும்
தன்ரம உரடயகைா; நீர் - (அன்ரையாகிய) நீர் (ஆற்றாரமயால்); பிடித்திலிர் ப ாலும்
- (அவன் காைகம்செல்லும்கபாது) தடுத்தல் செய்து பிடித்து ரவத்துக் சகாள்கிலிர்;
பிவழத்திர் - பிரழ செய்துவிட்டீர்;’ எனும் - என்று சொல்வாைாயிைன்.
இராமகை அரென் என்பரதக் ககாெரலக்கு உறுதிப்படுத்தம் முகமாக, ‘படித்தலம்
காவலன்’ என்றுஇராமரைக் குறிப்பிட்டான். ‘பிரழத்திர்’ என்பதற்கு ‘உம்மால் இனி
உயிர் வாழ இயலுகமா’என்று ககாெரலரயக் ககட்டதாகவும் சகாள்ைலாம். ‘ஆல்’
அரெ. 91
2193. ‘ககாடியவர் யாவரும் குலங்கள் பவர்அற
கநாடிகுகவன் யான்; அது நுவல்வது எங்ஙனம்?
கடியவள் வயிற்றினில் பிறந்த கள்வபனன்,
முடிகுகவன், அருந் துயர் முடிய’ என்னுமால்,
‘யான்-; ககாடியவர் யாவரும் - (இராமரைக் காடு செல்லச் செய்த)
சகாடியவர்கள்எல்கலாரும்; குலங்கள் பவர் அற - தம் குலங்ககைாடு கவர் அற்றுப்
கபாகும்படி; கநாடிகுகவன் - அழித்து விடுகவன்; அது நுவல்வது எங்ஙனம்? -
அதுபற்றிச் சொல்வது என்ைபயன் உரடயது; (செயலின்தான் அறிய கவண்டும்);
கடியவள் வயிற்றினில் பிறந்த கள்வபனன் - (எல்கலாரரயும் அழித்துவிட்டு
இறுதியில்) சகாடிய ரகககயி வயிற்றில் பிறந்தவஞ்ெகைாகிய யானும்; அருந்துயர்
முடிய முடிகுகவன்’ - என்னுரடய சபாறுத்தற்கரிய துன்பம்இல்ரலயாம்படி
இறந்துபடுகவன்;’ என்னும் - என்று சொல்வான்.

மிகுதியாை துன்பத்தால் கபசுகிறான் ஆதலின், ‘சகாடியவர்கரையும் அழித்து,

நானும்இறந்துபடிகவன்’ என்றான். ‘ஆல்’ ஈற்றரெ. 92

2194. ‘இரதம் ஒன்று ஊர்ந்து, ார் இருவள நீக்கும் அவ்

வரதனில் ஒளி க ற மலர்ந்த கதால் குலம்,
“ ரதன்” என்று ஒரு ழி வடத்தது’ என்னுமால் -
மரதக மவல என வளர்ந்த பதாளினான்.
மரகத மவல என வளர்ந்த பதாளினான் - மரகத மரல கபால வைர்ந்த பச்ரெ
வண்ணமாை கதாரை உரடய பரதன்; ‘ ார் இருவள இரதம்ஒன்று ஊர்ந்து நீக்கும்
அவ்வரதனில் - இந்த மண்ணில் உள்ை இருட்ரட ஒரு கதரிரை ஊர்ந்து சென்று
அடிகயாடு கபாக்கும் அந்த கமன்ரமயுரடய சூரியைால்; ஒளிக ற மலர்ந்த
கதால்குலம் - ஒளிசபற்றுப் பாரம்பரியமாக மலர்ந்து சிறந்த இப்பழரமயாை
அரெகுலம்; ‘ ரதன்’ என்று ஒரு ழி வடத்தது; - இப்கபாது பரதன் என்ற சபயரர
உரடய ஒரு பழிரயயும் உண்டாக்கியது;’ என்னும் - என்று சொல்வான்.
சூரியகுலமாதலின் இங்ஙைம் கூறிைான். தன்ரைத் தாகை சநாந்து சகாள்வது பரதன்
இயல்பு.‘புகழ் பரடத்த சூரியகுலம் பழிரயயும் பரடத்தது என்ைால்’ என்பது பரதன்
துயர் சமாழி.‘மரகத’ என்பது செய்யும் எதுரக கநாக்கி ‘மரதக’ எை எழுந்து முன்பின்
ஆயது. ‘ஆல்’ அரெ. 93
2195. ‘வாள்கதாடு தாவனயான் வானில் வவகிட,
காடு ஒரு தவலமகன் எய்த, கண் இலா
நாடு ஒரு துயரிவட வநவபத’ எனும் -
தாள் கதாடு தடக் வக அத் தருமபம அனான்.
தாள்கதாடு தடக்வக அத்தருமபம அனான் - முழந்தாரைத் சதாடுமாறு நீண்ட
ரககரை உரடய முழுமுதலாகிய அறத்திரைப் கபான்ற பரதன்; ‘வாள் கதாடு
தாவனயான் - வாள் ஏந்திய கெரைகரை உரடய தயரதன்; வானில் வவகிட -
வானுலகத்தில் தங்கியிருக்க; ஒரு தவலமகன் - அவைது (அரசுக்குரிய); ஒப் ற்றமூத்த
மகன்; காடு எய்த - காட்ரட அரடய, (அரசு புரிவார் இன்ரமயால்); கண்இலா நாடு -
துன்பம் நீக்குதற்குரிய கரைகண் ஆைவரரப் சபறாத நாடு; துயரிவட -
துன்பத்தில்பட்டு; வநவபத - வருந்துவகத; எனும் - என்று சொல்லிப் புலம்பும்.

தயரதனும் இராமனும் நாட்டிற்குக் கண் கபால்வார் ஆதலின் அவரர இழந்த நாடு

‘கண் இலாநாடு’ ஆம். முழந்தாள் அைவு நீண்ட ரக அரெர்க்குரிய உத்தம இலக்கணம்.
‘தாழ்தடக் ரகககை’(2104) என்றரத இங்கு ஒப்புகநாக்குக. 94

ககாெரல, பரதன் தூயன் எை அறிந்து உரர சதாடங்குதல்

2196. புலம்புறு குரிசில்தன் புலர்வு பநாக்கினாள்,

குலம் க ாவற கற்பு இவவ சுமந்த பகாசவல;
‘நிலம் க ாவற ஆற்றலன், கநஞ்சம் தூய்து’ எனா,
சலம் பிறிது உற, மனம் தளர்ந்து, கூறுவாள்;
குலம், க ாவற, கற்பு இவவ சுமந்த பகாசவல - உயர்ந்த குடிப் பிறப்பும்,சபாறுரமயும்,
கற்பும் ஆய இவற்ரற நல் அணிகலன்கைாகச் சுமந்துசகாண்டுள்ை ககாெரல;
புலம்புஉறுகுரிசில்தன் - துயரதம் அரடகின்ற பரதைது; புலர்வு - துயர்ச்கொர்விரை;
பநாக்கினாள் - மைத்தால் ஆராய்ந்தாள்; ‘நிலம் க ாவற - (இந்தக்), ககாெலஅரரெச்
சுமக்கின்ற ஆட்சி உரிரமரய; ஆற்றலன் - விரும்பியவன் அல்லன்; கநஞ்சம் தூய்து -
இவன் மைம் தூய்ரமயாைது; எைா - என்று கருதி; சலம் -(இதுகாறும்
அவரைப்பற்றித் தான்சகாண்டிருந்த) தவறாை கருத்து; பிறிது உற -
(இப்கபாது)கவறுபட்டுப் கபாக; மனம் தளர்ந்து - (இப்படிப்பட்ட நல்லவரை
மாறாகக் கருதிகைாகம என்பதைால்) மைம் கொர்ந்து; கூறுவாள் - சொல்பவள்
ஆைாள்.

ரகககயி கபாலப் பரதனும் அதற்கு உடன்பட்டவன் என்றுமுன்ைர்க் கருதியவள்

ஆதலின், அக்கருத்ரதச் ‘ெலம்’ என்று குறித்தார். ‘ெலம்’ தீது, வஞ்ெரை, சபாய் என்று
சபாருள்படும். புலர்வு - வாடிக்காய்தல். ககாெரலக்குப் பரதன் நிரல
கண்டுமைத்தைர்வு ஏற்பட்டது எைலாம். 95
ககாெரல பரதரை விைாவுதல்

2197. ‘வம அறு மனத்து ஒரு மாசு உளான் அலன்;

கசய்யபன’ என் து பதறும் சிந்வதயாள்,
‘வககயர் பகாமகள் இவழத்த வகதவம்,
ஐய! நீ அறிந்திவல ப ாலுமால்?’ என்றாள்.
(இவன்) வம அறு - இயல்பாககவ குற்றம் அற்ற மைத்தின்கண்; ஒரு மாசுஉளான்
அலன் - (ரகககயியால் ஏற்பட்ட ஒரு குற்றமும் உரடயவன் அல்லன்; கசய்யன் -
கவர்ரமயாைவன்; என் து பதறும் சிந்வதயாள் - என்பது சதளிந்த
மைத்திைன்ஆைாள், (பின்ைர்ப் பரதரைப் பார்த்து); ‘ஐய! - ஐயகை; நீ வககயர்
பகாமகள் - கககய நாட்டு அரெமன் மகைாகிய ரகககயி; இவழத்த வகதவம் - செய்த
வஞ்ெரை; அறிந்திவல ப ாலும்’ - (முன்ைகம) அறியாய் கபாலும்; என்றாள். -.
 முன்பு மாசு உள்ைாகைா என்று ககாெரல ஐயுற்றாள் என்பரத கமற்பாட்டில் (2196)
‘ெலம் ’என்று குறித்துள்ைார். இங்கக ‘செய்யகை’ என் து சதளிந்தாைாம். ‘ஐய’
என்பதுஉள்ைன்பிைால் ‘தரலவ’ எை அரழத்தாைாம். ரகககயி அல்லது உன் தாய்
என்ைாமல் ரககயர்ககாமகள் என்றரழத்தது அவள் அரசின்கண் ஆரெப்பட்டதற்குக்
காரணம் சொன்ைது கபாலத்கதாற்றிநயம் செய்கிறது. ‘ஆல்’ அரெ. ‘செய்யகை’ ‘ஏ’
காரம் கதற்றம். 96

ககாெரல சொல்லால் மைப்புண் உற்ற பரதன் சூள் உரரக்கத் சதாடங்குதல்

2198. தாள் உறு குரிசில், அத் தாய் கசால் பகட்டலும்,

பகாள் உறு மடங்களில் குமுறி விம்முவான்,
நாள் உறு நல் அறம் நடுங்க, நாவினால்
`சூளுறு கட்டுவர கசால்லல் பமயினான்;
தாள் உறு குரிசில் - கொெரலயின் திருவடிகளில் வீழ்ந்த பரதன்; அத் தாய்
சொல்ககட்டலும் - அந்தத் தாயின் (ரகககயி செய்த வஞ்ெரை அறியாகயா என்ற)
சொல்ரலக் ககட்டஅைவில்; ககாள் உறு மடங்கலின் - சிரறபிடிக்கப்பட்ட சிங்கம்
கபால; குமுறி விம்முவான் - மைக்குமுறல் அரடந்துஅழுவான்; நாள்உறு நல் அறம்
நடுங்க - காலக் கடவுசைாடும் சபாருந்தி அவர் அவர்க்குப்பயன் செய்யும் நல்ல
அறக்கடவுளும் நடுங்கும்படியாக; நாவினால் - தைது வாயால்; சூளுறு கட்டுவர -
ெபதமாக ஏற்றுக்சகாள்ைப்படும் உறுதி சமாழிகரை; கசால்லல் பமயினான் -
சொல்லத் சதாடங்கிைான்.
பரதனின் மைகவதரைரயத் தட்டி எழுப்பியது ககாெரல ககட்ட வார்த்ரத.
அதைால், புண்பட்டமைம் குமுறிப் சபாங்கியது; ெபதம் சொல்லத் சதாடங்கிைான்.
அது ககட்டு அறகம நடுங்குகிறதுஎன்றார். ‘நாவிைால்’ என்றது ெத்திய வாக்கிைன்
என்ற அவன் சொல் தூய்ரமரயச் சிறப்பித்து நின்றது. இதரை வடிசமாழியில்
‘தாற்பரியம்’ என்ப. ‘ஒழுக்கம் உரடயவர்க்கு ஒல்லாகவ தீய,வழுக்கியும் வாயாற்
சொலல்” என்னும் குறளில் (139) ‘வாயால்’ என்பது கபால் வந்தது.‘அன்பிலதரை
அறம்” (குறள் 77) காய்தல் வழக்கு, தண்டம் செயும் ஆற்றல் உரடய அறமும்நல்கலாந்
செய்யும் சூளுரரக்கு நடுங்குகிறது என்றார். அறக்கடவுளின் தண்டம் காலத்கதாடு
பட்டுநிகழும் ஆதலின் ‘நாள் உறு நல்லறம்’ எைப்சபற்றது. நாள் என்றது காலத்ரதக்
குறிக்கும்ஆகுசபயர். 97

பரதன் செய்த சூளுரர

2199. ‘அறம்ககட முயன்றவன், அருள் இல் கநஞ்சினன்,

பிறன்கவடநின்றவன், பிறவரச் சீறிபனான்,
மறம்ககாடு மன்னுயிர் ககான்று வாழ்ந்தவன்,
துறந்த மா தவர்க்கு அருந் துயரம் சூழ்ந்துபளான்,
‘அறம் ககட முயன்றவன் - (பிறர் செய்த) அறச் செயல் சகடும் படி முயற்சிசெய்தவன்;
அருள் இல் கநஞ்சினன் - இரக்கம் அற்ற மைம் உரடயவன்; பிறன் கவடநின்றவன் -
சதாழில் செய்து சபாருள்கதடாது அயலார் வீட்டு வாயிற்படியில்
எளிவரவாய்நின்றவன்; பிறவரச் சீறிபனான் - (ஒரு காரணமும் இல்லாமல்) பிறரரக்
ககாபித்துக்சகடுதி செய்தவன்; மறம் ககாடு மன்னுயிர் ககான்று வாழ்ந்தவன் -
இரக்கமற்ற மறக்சகாடுரம சகாண்டு நிரலத்த உயிர்கரைக் சகான்று அதைால் தன்
வாழ்க்ரக நடத்தியவன்; துறந்த மாதவர்க்கு அருந்துயரம் சூழ்ந்துபளான் - துறவிகைாய
சபரிய முனிவர்களுக்குப்சபாறுத்தற்கரிய துயரத்ரத கவண்டுசமன்கற செய்தவன்......

ஆகிய இவர்கள் ‘நண்ணும் அத் தீ எரி நரகத்துக் கடிது செல்கயான்’ எைப் பரதன்
உரரப்பதாக இது முதல் நான்கு செய்யுள்கள் ஒரு சதாடராக இருந்து. இப்படலத்து101
ஆம் பாடலின் இறுதி அடியில் (2202) முடிகின்றை. ‘எைக்குத் சதரிந்து ரகககயி
செய்தவஞ்ெரை நடந்திருக்குமாயின் யான் இத்தரககயார் செல்லும் நரகு
செல்கவைாக’ என்று மைத்தின்அடித்தைத்தில் இருந்து இச்ெபதங்கள் குமுறி
எழுகின்றை. பிறன்கரட நின்றவன் - பிறன் மரைவிரய நயந்து அந்த வீட்டவாயிலின்
அருகக சென்று நின்றவன் எைவும் உரரக்கலாம். ‘அறன் கரடநின்றாருள் எல்லாம்
பிறள்கரட, நின்றாரிற் கபரதயார் இல்’ (குறள். 142) என்னும் குறரையும் கருதுக.
‘நட்பிரடக் குய்யம் ரவத்தான்பிறர்மரை நலத்ரதச் ொர்ந்தான்,.......அட்டுகுடலம்
தின்றான்....குட்டகநராய் நரகம்தன்னுட் குளிப்பவர் இவர்கள் கண்டாய்’ என்னும்
சிந்தா மணிப்பாடரல இங்கு ஒப்பு கநாக்குக.முற்றும் துறந்த முனிவர்க்குச் சீற்றமும்
இல்ரலயாதலின் ொபத்தில் தப்புவர் ஆயினும் நரகத்தில் தப்பார் என்க.
98

2200. ‘குரவவர, மகளிவர, வாளின் ககான்றுபளான்,

புரவலன் தன்கனாடும் அமரில் புக்கு உடன்
விரவலர் கவரிநிவட விழிக்க, மீண்டுபளான்,
இரவலர் அரு நிதி எறிந்து கவௌவிபனான்,
குரவவர - ஐம்சபருங் குரவரர; மகளிவர - சபண்கரை; வாளின் சகான்றுகைான் -
வாைால் சகாரலசெய்தவன்; புரவலன் தன்கனாடும் - அரெகைாடும்; அமரில் புக்கு-
கபார்க்கைத்துக்குச் சென்று; உடன்- உடகை; விரவலர் கவரிநிவட விழிக்க -
பரகவர்கள் தன்முதுகிடத்ரதக் காண; மீண்டுபளான் - திரும்பி ஓடிவந்தவன்; இரவலர்
-ஏற்றுண்பாரது; அருநிதி - அரிதாகச் கெமித்த செல்வத்ரத; எறிந்து கவௌவிபனன் -
அவர்கரை அடித்துக் ரகப்பற்றிக் சகாண்டவன்...
ஐம்சபருங்குரவர் ஆவார் - தந்ரத, தாய், தம்முன், அரென் ஆசிரியன்
என்கபார்.(ஆொரக். 16) குரவர் - ஆசிரியர் என்று ‘குரு’ ரவ மட்டும் கூறுதலும் உண்டு.
கபார்க்கு அரெனுடன்சென்று புறமுதுகிட்டு ஓடிவந்து அரெரைக் ரகவிட்டவன்.
இவரை வள்ளுவர் ‘அமரகத்து ஆற்றறுக்கும்கல்லாமா அன்ைார்’ என்று சொல்வர்
(குறள். 814.). 99

2201. “தவழத்த தண் துளவிபனான்

தவலவன் அல்லன்” என்று
அவழத்தவன், அறகநறி
அந்தணாளரில்
பிவழத்தவன், பிவழப்பு இலா
மவறவயப் ப ணலாது,
 ”இவழத்த வன் க ாய்” எனும்
இழுவத கநஞ்சிபனான்.
“தவழத்த - செழித்துள்ை; தண் துளவிபனான் - குளிர்ச்சி சபாருந்திய திருத்துழாய்
மாரலரயச்சூடியுள்ை திருமால்; தவலவன் அல்லன்” - பரம்சபாருள் அல்லன்; என்று
அவழத்தவன் - என்று சொல்லியவன்; அறகநறி - தரும வழியில் நடக்கின்ற;
அந்தணாளரில்பிவழத்தவன் - அந்தணாைர் திறத்தில் பிரழசெய்தவன்; பிவழப்பு இலா
இவறவயப் ப ணலாது - ஒரு சிறிதும் குற்றம் இல்லாத இரறவன் அருளிய கவதத்ரத
நன்கு வழிபட்டுப் பாதுகாவாது; “இவழத்த வன் க ாய்” - ஒருவர் செய்துரவத்த
சபாய்யுரர; எனும் இழுரத கநஞ்சிபனான் - என்று சொல்லும்கபய்மைம்
பரடத்தவன்....

‘திருமாகல பரம்சபாருள்’ என்னும் கருத்ரத நிரலநிறுத்தப் பரதன் ெபதத்தில்

அதரையும்ஒன்றாக்கிைார் கபாலும். கவதம் ஒருவைால் உண்டாக்கப்பட்டதன்று;
‘அசபௌருகஷயம்’ என்பர்வடநூலார்; இரறகவ அருளியது. அரதப் சபாய் என்பவன்
கபய் என்றார். “உலகத்தார் உண்சடன்பதில்சலன்பான் ரவயத்தலரகயா
ரவக்கப்படும்” (குறள் 850) என்பதும் இக்கருத்திைதாதல் அறிக. 100

2202. ‘தாய் சி உழந்து உயிர் தளரத், தான் தனி,

ாய் க ரும் ாழ் வயிறு அளிக்கும் ாவியும்,
நாயகன் ட நடந்தவனும், நண்ணும் அத்
தீ எரி நரகத்துக் கடிது கசல்க, யான்.
‘தாய் சி உழந்து உயிர்தளர - தன் தாய் பசியால் வருந்தி உயிர் கொரவும்; தான் -;
தனி ாய் க ரும் ாழ் வயிறு - ஒப்பற்ற பரந்த சபரிய பாழ்வயிற்ரற; அளிக்கும்
ாவியும் - (கொறிட்டுப்) பாதுகாக்கின்ற பாவி; நாயகன் ட நடந்தவன் - தன் தரலவன்
கபார்க்கைத்திகல இறந்துபட அவரைக் ரகவிட்டுத் தன்னுயிரரக் காத்துக் சகாண்டு
சென்றவன்; (ஆகிய இப்பதிைான்கு கபரும்); நண்ணும் அத் தீ எரி நரகத்து -
எந்தநரகத்துக்குச் செல்வார்ககைா அந்த சநருப்பு எரிகின்ற நரகத்துக்கு; யான் கடிது
கசல்க - யான் (அவரினும்) விரரந்து முற்படச் செல்கவைாக.
தாய் பசி நீக்க எரதயும் செய்யலாம் என்று சொல்லக்கூடிய அைவுக்கு உடன் கரைய
கவண்டுவது தாய் பசி ஆகும். ‘ஈன்றான் பசி காண்பான் ஆயினும்” (குறள். 656.) என்றது
காண்க. “தாயர்பசி கண்டு நனி தன் பசி தணிக்கும், நாயரைய புல்லர் உறு நாகில்
உறுகவன்” (வில்லி. 41.182.) என்றதும் இக் கருத்திைகத.

‘தீ எரி நரகம்’ ஒருவரக நரக விகெடம். நான்கு பாடல்கைால் பதிைான்கு கபரரச்
சுட்டி‘அவர்கள் செல்கின்ற நரகத்துக்கு யானும் செல்க - ரகககயி எைக்குத் சதரிந்து
வரம்ககட்டாைாயின்’ என்று பரதன் கூறிைான். பின்வரும் பாடல்களும் இவ்வாகற
ஆகும். 101

2203. ‘தாளினில் அவடந்தவர்தம்வம, தற்கு ஒரு

பகாள் உற, அஞ்சினன் ககாடுத்த ப வதயும்,
 நாளினும் அறம் மறந்தவனும், நண்ணுறும்.
மீள அரு நரகிவடக் கடிது வீழ்க, யான்.
‘தாளினில் அவடந்தவர் தம்வம - (என்ரைப் பாதுகாக்க கவண்டும் என்று சொல்லித்)
தன்ைடியில் அரடக்கலமாக - வந்து கெர்ந்தவர்கரை; தற்கு ஒரு பகாள் உற -
(அவர்கைக்கு அரடக்கலம் அளித்ததைால்) தைக்கு ஒரு தீங்கு உறலாயிருக்க அதற்கு
அஞ்சியவைாய் எதிரி ரகயில் காட்டிக்சகாடுத்துத் தான் உயிர் தப்பிய அறிவிலியும்;
நாளினும் அறம் மறந்தவனும் -சிறந்த நாளினும் கூடத் தருமவழியில் செல்லாது
மறந்தவனும்; நண்ணுறும் - சென்று அரடகின்ற; மீள அரு நரகிவட - திரும்ப
வரமுடியாத அரிய நரகத்திடத்து; யான் கடிது வீழ்க -யான் விரரந்து வீழ்கவைாக.’

அரடக்கலம் சகாடுத்கதாரரக் காத்தல் கபர் அறம் ஆகும். “உய்ய, “நிற்கு

அபயம்”என்றான் உயிரரத் தன் உயிரின் ஓம்பாகக் ரகயன்......மீள்கிலா நரகின்
வீழ்வார்” (6478.) என்பரத ஈண்டு ஒப்பு கநாக்குக. “தஞ்செை அரடந்தவர் தமக்கு
இடர் நிரைக்கும்,நஞ்ெரைய பாதகர் நடக்கும் சநறி கெர்கவன்” (வில்லி. 41 - 183.)
என்ற பாரதமும் இதரைப்பின்பற்றியகத ஆகும். ‘நாளினும்’ எந்நாளினும் எைவும்
உரரக்கலாம். 102

2204. ‘க ாய்க் கரி கூறிபனான்,

ப ாருக்கு அஞ்சிபனான்.
வகக் ககாளும் அவடக்கலம்
சுரந்து வவ்விபனான்.
எய்த்த இடத்து இடர் கசய்பதான்,
என்று இன்பனார் புகும்
கமய்க் ககாடு நரகிவட
விவரவின் வீழ்க, யான்.
‘க ாய்க் கரி கூறிபனான் - (நீதி மன்றத்தில்) சபாய்ச்ொன்று கூறியவன்; கபாருக்கு
அஞ்சிகைான் - கபாருக்கு வீரமாகப்புறப்பட்டுச் சென்று பயந்து திரும்பியவன்;
வகக்ககாளும் அவடக்கலம் சுரந்து வவ்விபனான் - பாதுகாப்பதாகப் பற்றிய
அரடக்கலப் சபாருரை (உரடயவரை ஏமாற்றி) மரறத்துத்
(தான்)எடுத்துக்சகாண்டவன்; எய்த்த இடத்து இடர் கசய்பதான் - (ஒருவரர அவர்)
இரைத்துஇடத்திகல கமலும் துன்பம் செய்கதான்; என்று இன்பனார் புகும் -
என்றிவ்வாறு சொல்லப்சபறும் இந்நால்வரும் சென்றுபடும்; சமய்க் சகாடு நரகிரட -
உண்ரமயாை சகாடியநரகத்திடத்து; யான் விவரவின் வீழ்க - யான் விரரந்து
வீழ்கவாைாக.’

‘கபாருக்கு அஞ்சிகைான்’ - முன் பாடல்களில் உள்ை ‘புரவலன் தன்சைாடும்

அமரில் புக்குஉடன் விரவலர் சவரிநிரட விழிக்க மீண்டுகைான்’ என்பதும் (2200)
“நாயகன் பட நடந்தவனும்”(2202) என்ற இரண்டும் இதனின் கவறுபட்டரவ.
அரெகைாடு புகுந்து அவரைவிட்டு ஓடிவருதல், அரென்இறக்கக் கவரல இன்றித் தான்
உயிர்பிரழத்துவருதல் என்பை அரவ, இது கபாருக்கு வீரம் கபசிச்சென்று
கைங்கண்டவழி அஞ்சுகிற கபடித் தன்ரமயாலும். இந்நால்வரும் செல்லும் நரகத்தில்
நான் புகுக என்றான் பரதன். 103
2205. ‘அந்தணர் உவறயுவள
அனலி ஊட்டிபனான்.
வமந்தவரக் ககான்றுபளான்,
வழக்கில் க ாய்த்துபளான்,
நிந்தவன பதவவர
நிகழ்த்திபனான், புகும்
கவந் துயர் நரகத்து
வீழ்க, யானுபம.
‘அந்தணர் உவறயுவள அனலி ஊட்டிபனான் - கவதம் வல்ல மரறகயார் வசிக்கின்ற
இடத்ரத சநருப்ரப உண்ணும்படி செய்தவன் (தீ ரவத்தவன்); வமந்தவரக்
ககான்றுபளான் - சிறுவரரக் சகான்றவன்; வழக்கில் சபாய்த்துகைான் -(இருவர்
வழக்குத் தம்மிடம் நியாயத்துக்கு வந்தவழி) வழக்கில் சபாய்த்தீர்ப்புச் செய்தவன்;
பதவவர நிந்தவன நிகழ்த்திபனான் - சதய்வங்கரை ரவது உரரத்தவன் (ஆகிய
இவர்); புகும் கவந்துயர் நரகத்து யான் வீழ்க - செல்லும் அக் சகாடிய துன்பத்ரதத்
தரும்நரகத்தில் யான் வீழ்கவைாக.’

வாழும் இடத்துக்குத் தீரவத்தகல பாதகம். அதன் கமலும்அந்தணர் வசிக்கும்

இடத்துக்கும் தீ ரவத்தல்மாபாதகம். சிறுவரரக் சகால்லுதல்; சபற்றபிள்ரைகரைக்
சகால்லுதலும் ஆம்..சபாய்க்கரி கூறிகைான் என்று முன்ைர் வந்ததுொட்சியாைர்க்கு;
இது நடுவர்க்கு; இனி வாதி, பிரதிவாதி இருவருள் ஒருவர் சபாத்தலும் இங்கக
சகாள்ைலாம். ‘யானும்’ என்ற உம்ரம எச்ெ உம்ரம. 104

2206. ‘கன்று உயிர் ஓய்ந்து உகக் கறந்து ால் உண்படான்,

மன்றிவடப் பிறப் க ாருள் மவறத்து வவ்விபனான்,
நன்றிவய மறந்திடும் நயம் இல் நாவிபனான்,
என்று இவர் உறு நரகு என்னது ஆகபவ.*
‘கன்று உயிர் ஓய்ந்து உகப் ால் கறந்து உண்படான் - (பால் விடாரமயால்)கன்றுக்குட்டி
உயிர் இல்ரலயாய்ப் கபாக (பசுவினிடத்து) எல்லாப் பாரலயும் (தாகை) கறந்து
உண்டவன்; மன்றிவடப் பிறர் க ாருள் மவறத்து வவ்விபனான் - மன்றத்தில்
பிறரதுசபாருரை (அவர் அறியாதபடி) மரறத்துக் ரகப்பற்றிக் சகாண்டவன்;
நன்றிவய மறந்திடும் நயம்இல் நாவிபனான் - (ஒருவன்) செய்த நன்றிரய மறந்து
(அவரைப் பழித்துரர செய்யும்)இனிரமயற்ற நாக்ரக உரடயவன்; என்று இவர்
உறு நரகு என்னது ஆக - என்று கூறப்சபறுகின்றஇந்த மூவரும் சென்றரடயும் நரகம்
எைக்கும் சொந்தமாகட்டும்.’

தைக்கும் கன்றக்கும் பயன்படும்படி பசுவினிடத்தில் நிரறயப்பாரல இரறவன்

அளித்திருப்பவும் கன்றுக்குச் சிறிதும் பால் விடாமல் தாகை கறந்து
அநுபவித்தல்பாதகம் ஆயிற்று. பலர் கூடியுள்ை இடத்தில் பிறர் சபாருரை மரறத்துக்
ரகப்பற்றல் அறமற்றசெயல். நயமில் நாவிகைான் தைக்கு நன்ரம செய்தவர்கரைத்
தூற்றுகின்றவன். ‘ஏ’ காரம்ஈற்றரெ. 105
2207. ‘ஆறு தன்னுடன் வரும்
அம் கசால் மாதவர
ஊறு ககாண்டு அவலக்க, தன்
உயிர் ககாண்டு ஒடிபனான்.
பசாறு தன் அயலுபளார்
சிக்கத் துய்த்துபளான்,
ஏறும் அக் கதியிவட
யானும் ஏறபவ.
‘தன்னுடன் ஆறு வரும் அம் கசால் மாதவர - தன்னுடகை (தன் பாதுகாப்பில்)
வழியில் வந்துசகாண்டுள்ை அழகிய கபச்சுகரை உரடய சபண்கரை; ஊறு ககாண்டு
அவலப் - வழிப்பறிக் சகாள்ரையர் புண்படுத்தித் துன்புறுத்த; தன்உயிர் ககாண்டு
ஓடிபனான் - (அவர்கரைக் காப்பாற்றாமல் ரகவிட்டுத்) தன்னுரடய உயிரரப்
பாதுகாத்துக் சகாண்டு ஓடிவிட்டவன்; தன் அயலுபளார் சிக்கச் பசாறு துய்த்துபளான்
-தன் பக்கத்தில் உள்ைவர்கள் பசியால் வருந்த (அவர்களுக்குச் கொறு சகாடாது)
கொற்றிரைத்தாகை உண்டு முடித்தவன்; ஏறும் அக்கதியிவட யானும் ஏற - (இவ்
இருவரும்) செல்லுகின்றஅந்த நரகக் கதியிடத்து யானும் செல்கவைாக.’
வழியில் உடன்வரும் மகளிரரப் பாதுகாக்க உயிரரக்கூட இழப்பது சபரும்
புண்ணியச் செயல்.அவர்கரைக் ரகவிட்டுத் தன்னுயிரரப் பாதுகாத்துக் சகாண்டு
ஓடிவிடுகின்றவன் மாபாதகன். கதிகள்கதவகதி, மக்கள் கதி, விலங்கு கதி, நரககதி
என்னும் நான்கு. அதனுள் இவர் செல்கிற கதிநரககதி ‘ஏ’ ஈற்றரெ.
106

2208. ‘எஃகு எறி கசருமுகத்து ஏற்ற கதவ்வருக்கு

ஒஃகினன், உயிர் வளர்த்து உண்ணும் ஆவசயான்,
அஃகல் இல் அறகநறி ஆக்கிபயான் க ாருள்
கவஃகிய மன்னன், வீழ் நரகின் வீழ்க, யான்.
‘எஃகு எறி கசருமுகத்து - ஆயுதங்கரை வீசிப் கபார்செய்யும் கபார்க்கைத்து’ ஏற்ற
கதவ்வருக்கு ஒஃகினன் - எதிர்த்துப் கபார் புரியும் பரகவர்களுக்கு எதிகர
(தானும்கபார் செய்யாமல் உயிராரெயால்) வணங்கியவன்; உயிர் வளர்த்து உண்ணும்
ஆவசயால் - உயிரர உடலில் நிரலசபறச்செய்து சநடுநாள் வாழ்ந்து அனுபவிக்க
கவண்டும் என்கின்ற ஆரெயாகல; அஃகம் இல் அறகநறி ஆக்கிபயான் க ாருள்
கவஃகிய மன்னன் - சுருங்குதல் இல்லாத சபரியஅறவழியில் சபாருள் கெர்த்தவைது
சபாருரைப் (கபராரெப்பட்டு) ரகப்பற்றிக் சகாண்ட அரென்; வீழ் நரகின் யான் வீழ்க
- விழுகின்ற நரகத்தில் யானும் வீழ்கவைாக.’ ‘உயிர் வைர்த்து உண்ணும்
ஆரெயால்’ என்பதரை இரடநிரலத் தீவகமாகக் சகாண்டு, ‘எஃகு எறி செருமுகத்து’
என்பதன் முன்னும் கூட்டிப் சபாருள் செய்யலாம். -இது இரடநிரல விைக்கணி
என்றும், தாப்பிரெப் சபாருள்ககாள் என்றும் கூறப்சபறும்.‘சகாள்சபாருள் சவஃகிக்
குடி அரலக்கும் கவந்தன்” (திரிகடுகம் 50) எைக் கூறுவர் இம்மன்ைரை. 107
2209. ‘அழிவு அரும் அரசியல் எய்தி, ஆகும் என்று,
இழி வரு சிறு கதாழில் இயற்றி, ஆண்டு, தன்
 வழி வரு தருமத்வத மறந்து, மற்று ஒரு
ழி வரு கநறி டர் தகன் ஆக, யான்.
‘அழிவு அரும் அரசியல் எய்தி - சகடுதல் இல்லாத அரொட்சிரய அரடந்து’ ஆகும்
என்று - (எைக்கு) எதுவும் செய்ய இயலும்என்று கருதி; ஆண்டு - அரொட்சி நடத்தி; தன்
வழிவரு தருமத்வத மறந்து - தன்னுரடய பாரம்பரியமாை குலதருமத்ரத மறந்து (ரக
விட்டு); மற்று - கவறாகிய; ஒரு ழிவரு கநறி - தைக்குப் பழி வந்து கெரக் கூடிய
வழியில்; டர் - விரித்துசெல்கின்ற; தகன் - பாவியாக; யான் ஆக - யான் ஆகவைாக.’

அரகெற்றவன் அறவழியில் நடக்க கவண்டும்; கவறு வழியில் சென்றால்

பாவியாகிறான்; அவரைப்கபால நானும் ஆகவைாக என்று பரதன் சூளுரர
செய்தான். 108

2210. ‘தஞ்சு என ஒதுங்கினர் தனது ார் உபளார்

எஞ்சல் இல் மறுக்கிபனாடு இரியல் ப ாயுற,
வஞ்சி கசன்று இறுத்தவன் வாவக மீக் ககாள
அஞ்சின மன்னவன் ஆக யானுபம.
யான் -; தஞ்சு என ஒதுங்கினர் தனது ார் உபளார் - (நீகய எமது)
அரடக்கலம்எம்ரமப் பாதுகாக்க என்ற தன்னிடத்தில் வந்து அரடந்த தன்
குடிமக்கள்; எஞ்சல் இல்மறுக்கிபனாடு - குரறதல் இல்லாத (அதிக) மைக்
கலக்கத்கதாடு; இரியல் ப ாய் உற - சகட்டு ஓடும்படியாக; வஞ்சி சென்று இறுத்தவன்
- வஞ்சி மாரல புரைந்து மண்ணாரெ காரணமாகப்பரட எடுத்துத் (தன் எல்ரலயில்)
தங்கிய பரக அரென்; வாவக மீக் ககாள - சவற்றிகமற்சகாண்டு ஆரவாரம் செய்ய;
அஞ்சின மன்னவன் - அப்பரகவகைாடு தன் உயிர் உள்ைதுரணயும் தன் மக்கரைக்
காப்பாற்றப் கபார் செய்யாமல் பயந்த அரென்; ஆக - (செல்லுகின்ற தீய கதியில்)
செல்கவைாக.
வஞ்சி - மண்ணாரெ காரணமாகப் பரட எடுத்துச் சென்று பரகவர் நாட்டு
எல்ரலயில் தங்கிச் செய்யும் கபார்ப் பகுதி. வஞ்சி என்பது கமற்கெறல்
எைப்சபறும்.அதற்கு வஞ்சிப்பூச் சூடுதல் உரித்து. வாரக - சவற்றி; சவற்றி சபற்கறார்
வாரகப்பூச் சூடுவர் - ‘வாரகப்பூரவ கமல்சூடிக்சகாள்ை’ எைலும் ஆம். யானும்,
‘உம்’ எச்ெவும்ரம. சிறப்பும்ரம ஆகலும் ஆம். 109

2211. ‘கன்னிவய அழி கசயக் கருதிபனான், குரு

ன்னிவய பநாக்கிபனான், ருகிபனான் நவற,
க ான் இகழ் களவினில் க ாருந்திபனான் எனும்
இன்னவர் உறு கதி என்னது ஆகபவ.
‘கன்னிவய - திருமணம் ஆகாத கன்னிப்சபண்ரண; அழிசெயக் கருதிபனான் -
கற்பழித்துக் சகடுத்தல்செய்ய நிரைத்தவன்; குரு ன்னிவய பநாக்கிபனான் - ஆொன்
மரைவிரயத் தீய கருத்துடன் பார்த்தவன்; நவற ருகிபனான் - கள் உண்டவன்; இகழ்
களவினில் - (எல்லாராலும்) இகழப்படுகின்ற கைவிைால்; க ான் க ாருத்திபனான் -
சபான்ரைச்கெர்த்தவன்; எனும் இன்னவர் - என்கின்ற (நால்வராய) இவர்கள்; உறு -
அரடகின்ற; கதி - (நரக) கதி; என்னது ஆக - எைக்குரியது ஆகுக.’

‘கன்னி’ என்பதற்குப் பூப்பு எய்தாத சபண் எைலும் ஆம். சபண்கரைப் பூப்பு

எய்தும் முன்ைகரதிருமணம் செய்வித்தல் அக்கால வழக்கம். ‘ஏ’ ஈற்றரெ.
110

2212. ‘ஊண் அல உண் வழி நாயின் உண்டவன்,

“ஆண் அலன், க ண் அலன், ஆர்ககாலாம்?” என
நாணலன், நரகம் உண்டு என்னும் நல் உவர
ப ணலன், பிறர் ழி பிதற்றி, ஆக யான்,
‘யான்-; உண்வழி ஊண் அல நாயின் உண்டவன் - உண்ணுகின்ற சபாழுது
உண்ணுதற்குஉரியது அல்லாதைவற்ரற நாய்கபால உண்டவன்; ஆண் அலன் -
ஆண்ரமத் தன்ரம உரடயைல்லன்; க ண் அலன் - (பிறப்பிைால் ஆண் உருவத்தில்
உள்ைபடியால்) சபண்ணும் அல்லன்; என - என்று (உலகம் ககவலமாகப்) கபசும்படி;
நாண் அலன் - அதற்குச் சிறிதும் சவட்கப்படாதவைா யுள்ைவன்; நரகம் உண்டு
என்னும் நல் உவர ப ணலன் - ‘(தீயைசெய்தால்) நல்ல அறிவுரரகரைச் சிறிதும்
மதியாதவன்; பிறர் ழி பிதற்றி -(எப்சபாழுதும்) பிறரது பழிகரைகய (பலரும் அறியப்)
பிதற்றிக் சகாண்டு திரிபவன்; ஆக - (இந் நால்வரும் செல்லும் நரக கதியில் கெர்கவன்)
ஆக.’

‘நாய் கபால’ என்பது, உண்ணத் தகாதை உண்ணுதல், தாகை பிறரர அடித்து

விரட்டி உண்ணுதல்ஆகியவற்றுக்கு உவரமயாகக் சகாள்க. பிறர் நரகப்புக்கிடமாக
வீரம், அஞ்ொரம, ஆண்ரமசிறிதும் அற்றவன் ‘நாணலன்’ எைப்சபற்றான். ‘அலன்’
எை ‘ை’ கர ஈற்றுச் சொல்லின் முடிதலின் ஆணாயிருந்து ஆண்தன்ரமஅற்றவன் எைப்
சபாருள்சகாள்க. 111
2213. ‘மறு இல் கதால் குலங்கவள மாசு இட்டு ஏற்றிபனான்,
சிறு விவல எளியவர் உணவு சிந்திபனான்,
நறியன அயலவர் நாவில் நீர் வர
உறு தம் நுங்கிய ஒருவன், ஆக யான்.*
‘யான் -; மறு இல் சதால் குலங்கரை - குற்றம் சிறிதும் அற்ற பழரமயாை
குலங்கரை; மாசு இட்டு ஏற்றிபனான் - குற்றம் உள்ைரவ என்று குற்றம் கற்பித்து
(அதரை உலகம் நம்புமாறுசெய்து குலக்) ககடு சூழ்ந்தவன்; சிறுவிவல - பஞ்ெ
காலத்தில்; எளியவர் -ஏரழ எளிய மக்கைது; உணவு - அற்ப உணரவ; சிந்திபனான் -
சிதறப் பண்ணியவன்; அயலவர் நாவில் நீர்வர - பார்த்துக் சகாண்டிருக்கின்ற பக்கல்
உள்ைவர் நாக்கில்நீர்ஊறும்படி; (அவர்களுக்குக் சகாடாமல்) நறியன உறு தம் -
நறுமணம் உள்ை நல்லசிறந்த உணரவ; நுங்கிய - தாகை விழுங்கிய; ஒருவன் -; ஆக -
(இம் மூவரும்செல்லும் தீய கதியில்) செல்கவைாக.’

விரல மிகுந்து சபாருள் குரறவது பஞ்ெகாலத்தில். அதைால், சிறு விரலக் காலம்

என்று பஞ்ெகாலத்ரதச் சொல்வர். உணரவச் சிந்துவகத பாவம்; அதனினும்
எளியவர்உணரவச் சிதறுதல் சபரும்பாவம் ஆகும். 112
2214. ‘வில்லினும் வாளினும் விரிந்த ஆண் கதாழில்
புல்லிவட உகுத்தகனன், க ாய்ம்வம யாக்வகவயச்
சில் கல் ஓம்புவான் கசறுநல் சீறிய
இல்லிவட இடு தம் ஏற்க, என் வகயால்.
‘(யான்) வில்லினும் வாளினும் விரிந்த ஆண்கதாழில் - வில்லாலும்
வாைாலும்செய்யத் தகும் விரிவாை தீரச்செயரல; புல்லிவட உகுத்தனன் - பயைற்ற
வழியில்கபாக்கியவைாய்; க ாய்ம்வம யாக்வகவய - சபாய்த்தன்ரம உரடய
உடம்ரப; சில் கல் ஓம்பு வான் - சிலநாள் பாதுகாக்க (உயிர்வாழ கவண்டி); சீறிய
கசறுநர் இல்லிவட - தன்ரைக் ககர்பித்துப் பரகத்தவர்கள் வீட்டில்; இடு தம் -
அவர்கள் இடுகின்ற உணரவ; என் வகயால் ஏற்க - என் ரமயால் ஏற்று உண்பவைாக
(நான் ஆகவைாக.)’

இதுவரர தீயவர்கள் செல்லும் கதி என்று சொன்ை பரதன், தன்ரைகய

அக்ககவலமாைதீயவர்கள் நிரலக்கு ஆைாக்கிச் சூளுரர இப்பாட்டில்
சொல்லியுள்ைான். உயிர்வாழ ஆரெப்பட்டுப்பரகவர் கபாடும் பிச்ரெச் கொற்ரறத்
தின்று வாழ்தல் மிகக் ககவலமாம். சபருவீரம் உரடயவைாய் இருந்தும் அவ்வாறு
இருத்தல் அதனினும் மிகக் ககவலம். 113

2215. ‘ஏற்றவற்கு, ஒரு க ாருள் உள்ளது, இன்று என்று

மாற்றலன், உதவலன், வரம்பு இல் ல் கல்
ஆற்றினன் உழற்றும் ஓர் ஆதன் எய்தும் அக்
கூற்று உறு நரகின் ஒர்கூறு ககாள்க, யான்.
‘யான்-; ஏற்றவற்கு - தன்னிடம் வந்து யாசித்தவனுக்கு; ஒரு சபாருள்- ஒரு
சபாருரை; உள்ளது என்று உதவலன் -இருக்கிறது என்று சொல்லிக் சகாடுக்காமலும்;
இன்று என்று மாற்றலன் - இல்ரல என்றுசொல்லி (அவர்கரைத் தம்பால் வருதரலப்)
கபாக்காமலும்; வரம்பில் ல் கல் ஆற்றினன்உழற்றும் ஓர் ஆதன் - கணக்கில்லாத பல
நாள்கள் செய்து அவரை அங்கும் இங்குமாக உழல(திரிய)ச் செய்யும் ஒரு சகாடிய
பாவி; எய்தும் அக்கூற்று உறு நரகின் - அரடகிி்ன்றஅந்த யமவாதரை நிரம்பிய
நரகத்தில்; ஓர் கூறு ககாள்க - ஒரு பங்கிரை நானும் சபறுகவைாக.’

‘ஒல்லுவது ஒல்லும் என்றலும் யார்க்கும், ஒல்லாது இல்சலை மறுத்தலும்

இரண்டும் ஆள்விரைமருங்கிற் ககண்ரமப் பால; ஒல்லாது ஒல்லும் என்றலும்
யார்க்கும், ஒல்லுவது இல்சலை மறுத்தலும்வல்கல, இரப்கபார் வாட்டல் அன்றியும்
புரப்கபார் புகழ்குரற படூஉம் வாயில்” (புறநா.196.) என்பதும் “இரெயா ஒரு சபாருள்
இல் என்றல் யார்க்கும் வரெ அன்று; ரவயத் தியற்ரக; நரெ அழுங்நின்று ஓடிப்
சபாய்த்தல்.....குற்றம் உரடத்து” (நாலடி. 111.) என்பதும் இங்கு ஒப்பு கநாக்குக.ஆதன் -
மூடன், அறிவீைன், பசுப் கபான்றவன் என்றும் சபாருள்கூறுலாம். 114

2216. ‘பிணிக்கு உறு முவட உடல் ப ணி, ப ணலார்த்

துணிக் குறு வயிர வாள் தடக் வக தூக்கிப் ப ாய்,
மணிக் குறு நவக இள மங்வகமார்கள் முன்,
தணிக்குறு வகஞவரத் தாழ்க, என் தவல.
 ‘ப ணலார்த் துணி - பரகவர்கரைத் துண்டு படுத்துகின்ற; குறுவயிரவாள்- சிறிய
வலிரமயாை வாரை; தடக்ரக தூக்கிப்கபாய்- நீண்ட ரககளில்
(வீரபராக்கிரமத்கதாடு) தூக்கிச்சென்ற; (பின்மாட்டாரமயால்) பிணிக்கு உறு முவட
உடல் ப ணி - கநாய்களுக்கு இடமாக(நின்று ொவதாக) உள்ை நாற்றம் பிடித்த
உடரலப் பாதுகாத்து (உயிர் வாழ விரும்பி); மணிகுறு இள நவக மங்வகமார்கள் முன் -
முத்துமணி கபான்ற இரைய புன் சிரிப்பிரையுரடய மகளிர்முன்ைால்; தணிக்குறு
வகஞவர - நம்மால் தாழச் செய்யப்பட கவண்டிய பரகவர்கரை; என் தவல தாழ்க -
என்தரல வணங்குவதாகுக.

கபாரில் இறவாமல் பாதுகாத்தாலும் இந்த உடல் நிரலயற்றது; கநாயால் இறந்து

படக்கூடியகத, அதரைப் பாதுகாத்து மாைம் சகட்டு உயிர்வாழ்வரத விட,
உயிரரப்கபாரில்விட்டு வீரைாக இறப்பகத கமல் என்றான். தாழ்க்க. கவண்டிய
பரகவர் முன் தாழ்தகல ககவலம்; அதுவும் மகளிர் முன் ஆடவன் இவ்வாறு
மாைக்குரறஅரடதல் மிகக் ககவலமாகும் என்பதாம். 115
2217. ‘கரும்பு அலர் கசந் கநல் அம் கழனிக் கான நாடு
அரும் வக கவர்ந்து உண, ஆவி ப ணிகனன்,
இரும்பு அலர் கநடுந் தவள ஈர்த்த காகலாடும்,
விரும் லர் முகத்து, எதிர் விழித்து நிற்க, யான்.’
‘யான் -; அலர் கரும்பு கசந்கநல் அம்கழனிக் கான நாடு - விரிந்த
கரும்ரபயும்செந்சநல்ரலயும் உரடய அழகிய வயல்கைாற் சூழ்ந்த காடுகரை
உரடய என் நாட்டிரை; அரும் வககவர்ந்து உண - (சவல்லுதற்கு) அரிய பரகவன்
ரகப்பற்றிக்சகாண்டு அநுபவிக்க; ஆவி ப ணிகனன் - உயிரரக் காப்பாற்றிக்
சகாண்டவைாய்; இரும்பு அலர் கநடுந்தவள -இரும்பாற் செய்யப்சபற்ற நீண்ட
விலங்கு; ஈர்த்த காகலாடும் - இழுக்கும்கால்ககைாடும்; விரும் லர் முகத்து எதிர் -
என்ரை விரும்பாத பரகவர் முன்ைால்; விழித்து நிற்க - விழித்து நிற்கபைாக.’
விலங்ரகப் பூட்டிக் சகாண்கடனும் உயிரரக் காத்துக் சகாள்ை ஆரெப்படுதல்
அரெகுலுத்கதார்க்கு மிகவும் இழுக்கு. ஆதலின் இங்ஙைம் கூறிைான். இதுவரர உள்ை
பாடல்கள் பரதன்சொன்ை சூளுரரகைாகும். “தீயை சகாடியவள் செய்த செய்ரகரய,
நாயிகைன் உணர்ந்து” அதற்கு உடன்பட்டு வரம்சபறுதலும், இராமன் காகடறச்
செய்ததும் நடந்திருக்குமாயின் இத்தரகய தன்ரமகரையான் அரடகவைாக என்று
பரதன் ெபதம் செய்தான் என்க - பரதன் சூளுரரரய ஒரு காரணமாக்கி நல்லறங்கள்
பலவற்ரற ஒரு கெரக் கூறிைார் கம்பர். என்று சகாள்க. அரொட்சியும், கபாரும்பற்றிய
பந்துச் செய்திகரைப் பரதன் கூறிைான்; அவன் அரெகுமாரண் ஆகலின்
அத்தரகயசெய்திகள் அவன் சூளுரரயில் மிகுதியும் பயிலுதல் இயல்பு.
116

ககாெரல பரதரைத் தழுவி அழுதல்

2218. தூய வாசகம் கசான்ன பதான்றவல,

தீய கானகம் திருவின் நீங்கி முன்
ப ாயினான் வரக் கண்ட க ாம்மலாள்
ஆய காதலால், அழுது புல்லினாள்.
 (ககாெரல), தூய வாசகம் - (தன் மைத்) தூய்ரமரய அறிவிக்கும் சூளுரரகரை;
கசான்ன பதான்றவல - சொல்லிய பரதரை; திருவின் நீங்கி - அரசுச்
செல்வத்ரதவிட்டுவிலகி; தீய கானகம் - சகாடிய காட்டின் கண்; முன் ப ாயினான் -
முன்புசென்றவைாகிய இராமன்; வரக்கண்ட - திரும்பிவரப் பார்த்தாற்கபான்ற;
சபாம்மலாள் -மகிழ்ச்சிரய உரடயவைாய்; ஆய காதலால் - அந்த இராமனிடத்து
ரவத்த அத்தரகயஅன்கபாடு; புல்லி அழுதாள் - தழுவிக் சகாண்டு அழுதாள்.
குணங்கைால் இராமனுக்கும் பரதனுக்கும் கவற்றுரம இல்ரல என்பரத
உணர்ந்தைள். ஆதலால்,கபாைவன் வந்தரதப் பார்த்தாற் கபான்ற
மகிழ்ச்சியரடந்தாழ் எைவும், அவனிடத்து ரவத்தஅத்தரகய அன்கபாடு புல்லிைாள்
எைவும் கூறிைார். அழுதலும் புல்லுதலும் ஒகர ெமயத்தில் நிகழ்தலின் ‘அழுது
புல்லிைாள்’ என்றாராயினும் ‘புல்லுதல்’ முதற்கண் சவளிப்பாடாதலின்‘புல்லி
அழுதாள்’ எை மாற்றி உரரக்கப்பட்டது. 117

பரதரைத் சதளிந்து கமலும் ககாெரல அழுதல்

2219. கசம்வம நல் மனத்து அண்ணல் கசய்வகயும்,

அம்வம தீவமயும், அறிதல் பதற்றினாள்;
ககாம்வம கவம் முவல குமுறு ால் உக,
விம்மி விம்மி நின்று, இவவ விளம்புவாள்:*
கசம்வம - கநர்ரமயாை; நல் மனத்து - நல்ல மைத்ரத உரடய; அண்ணல் - பரதைது;
கசய்வகயும் - செயரலயும்; அம்ரம - அவன் தாயாகிய ரகககயியின்; தீவமயும் -
தீக்குணத்ரதயும் (அதைால் விரைந்த தீய செயல்கரையும்); அறிதல்பதற்றினாள் -
(பரதன் சொல்லிய சூளுரரயால்) அறிந்து சதளிந்த ககாெரல; ககாம்வமகவம்முவல -
பருத்த சூடுரடய தைங்களில் இருந்து; குமுறு ால் உக - உள்கை சபாங்கும்பால்
சிந்த; விம்மி விம்மி நின்று - அழுது அழுது; இவவ விளம்புவாள் - இவற்ரறக்
கூறுலாைாள்.
முன்ைகர கதர்ந்தாள் ஆயினும் “ரககயர் ககாமகள் இரழத்த ரகதவம், ஐய நீ
அறிந்திரல கபாலும்” (2197) என்று ககாெரல பரதரைச் ககட்ட கபாது, அவன்தாய்
ககாெரலயும் ெந்கதகித்துத்தான் ‘கபாலும்’ என்றாைாகக் கருதிச் சூளுரர செய்தான்.
அதைால்ஐயம் நீங்கி நன்கு சதளிந்தாள் ஆயிற்று. தாய்ப் பாெம் மிக்க வழி
முரலப்பால் பீறிட்டுச் சிந்துவது தாய்ரமக்கு இயல்பு. பல்கால் விம்முதல் -
நிகழ்ந்தரவக்காக மட்டுமன்றித், தன்விைாவால் அவன் சூளுரரக்க கநர்ந்தது
பற்றியும் ஆம். ‘அண்ணல் செய்ரக’ என்பதற்குத் ‘தெரதன்செய்ரக’ என்பார் உைர்.
‘அண்ணல் செய்ரக’ என்பதன்பின், ‘ரகககயி தீரமயும்’ என்று வராமல் ‘அம்ரம’
எை வருதலின் அவ் அம்ரமக்கு மகைாகிய பரத அண்ணகல சபாருைாகும் எைஅறிக.
118

ககாெரல பரதரை வாழ்த்துதல்

2220. ‘முன்வன நும் குல முதலுபளார்கள்தாம்,

நின்வன யாவபர நிகர்க்கும் நீர்வமயார்?
 மன்னர் மன்னவா!’ என்று, வாழ்த்தினாள் -
உன்ன உன்ன வநந்து உருகி விம்முவாள்.
உன்ன உன்ன - நிரைக்க நிரைக்க; வநந்து - மைம் இற்றுப் கபாய்; உருகி - கரரந்து;
விம்முவாள் - அகின்றவைாகிய ககாெரல; ‘மன்னர் மன்னவா! - இராெ ராெகை!;
முன்வன - உைக்கு முன்பாக அரொண்ட; நும் குல முதலுபளார்கள் தாம் - நும்குலத்து
முன்கைார்களுள்; யாவர் - எவர்; நின்வன நிகர்க்கும் நீர்வமயார்! - உன்ரை ஒத்த
தன்ரம உரடயவர்கள்;’ என்று வாழ்த்தினாள் - பாராட்டி வாழ்த்துரரத்தாள்.
‘யாவகர’ ஏகாரம் விைாப்சபாருட்டு. வரத்தால் அரசு கதடிவரவும் கவண்டாம்
என்றுசவறுத்சதாதுக்கும் இராமைது குணம் பரதன் மாட்டும் கண்டைள் ஆதலின்,
பாராட்டி “மன்ைர்மன்ைவா” என்றாள். 119

ெத்துருக்கைன் ககாெரலரய வீழ்ந்து வணங்கலும் வசிட்டன் வருதலும்

2221. உன்ன வநந்து வநந்து, உருகும் அன்புகூர்

அன்வன தாளில் வீழ்ந்து, இவளய அண்ணலும்,
கசான்ன நீர்வமயால் கதாழுது மாழ்கினான்;
இன்ன பவவலவாய், முனிவன் எய்தினான்.*
இவனய அண்ணலும் - (பரதன்) தம்பியாகிய ெத்துருக்கைனும்; உன்ன வநந்து வநந்து
உருகும் அன்புகூர் அன்வனதாளில் - நிரைக்க மைம் கரரந்து கரரந்து, அன்பு மிகுந்த
தாயாகிய ககாெரலயின்திருவடிகளில்; வீழ்ந்து - விழுந்து; கசான்ன நீர்வமயால் -
பரதன் சொல்லியதன்ரம கபாலகவ சதாழுது அழுது சொல்லி மயங்கிைான்; இன்ன
பவவலவாய் - இத்தரகயெமயத்தின் கண்; முனிவன் - வசிட்ட முனிவன்; எய்தினான் -
அந்த இடத்துக்குவந்து கெர்ந்தான்.
‘சொன்ை நீர்ரமயால்’ என்பதைால் பரதன் புலம்பிய கபாகத இரையவனும்
புலம்பிைான்என்க. இருவர்க்கும் இராமரைப் பிரிந்த துக்கமும், தந்ரதரய இழந்த
துக்கமும்ஒன்கற. 120

பரதன் வசிட்டரை வணங்கலும் வசிட்டன் தழுவி அழுதலும்

2222. வந்த மாதவன் தாளில், வள்ளல் வீழ்ந்து,

‘எந்வத யாண்வடயான்? இயம்புவீர்?’ எனா,
கநாந்து மாழ்கினான்; நுவல்வது ஓர்கிலா
அந்த மா தவன் அழுது புல்லினான். *
வள்ளல் - பரதன்; வந்த மா தவன் தாளில் வீழ்ந்து - அங்கக வந்தவசிட்ட முனிவன்
திருவடிகளில் விழுந்து; ‘எந்வத யாண்வடயான் - என் தந்ரதயாகியதெரதன்,
எவ்விடத்தான்?; இயம்புவீர் - சொல்வீராக?;’ எனா - என்று; கநாந்து மாழ்கினான் -
மைம் சகட்டு மயங்கிைான்; நுவல்வது ஓர்கிலா அந்த மாதவன் - சொல்வதற்கு
வரகயறியாத அந்த வசிட்டனும்; அழுது புல்லினான் - பரதரைத் தழுவி அழுதான்.
 “எந்ரத யாண்ரடயான்” தெரதரைப் பற்றிய விைாவாதல் அன்றி இராமரைப்
பற்றியவிைாவாகவும் அரமயும். “எந்ரதயும்...இராமன்” (2159) என்று பரதன்
முற்கூறிைைாதலின் ‘இராமன்எவ்விடத்தான்’ எை விைாவிைன் எைலும் ஆகும்.
அதற்கும் முனிவன் பதில் உரரக்கமாட்டுகின்றிலன். 121

ககாெரல பரதரை கநாக்கி இறுதிக்கடன் செய் எைல்

2223. ‘மறு இல் வமந்தபன! வள்ளல், உந்வதயார்,

இறுதி எய்தி நாள் ஏழ் - இரண்டின;
சிறுவர் கசய் கடன் கசய்து தீர்த்தி’ என்று,
உறுவல் பமயினாள் உவரயின் பமயினாள்.
‘மறு இல் வமந்தபன! - கைங்கம் இல்லாத மககை! (பரதகை); வள்ளல் உந்வதயார் -
வண்ரமயுரடயராகிய உன்தந்ரதயார்; இறுதி எய்தி - மரணம் அரடந்து; நாள் ஏழ்
இரண்டின - பதிைான்கு நாள்கள் ஆயிை; சிறுவர் கசய்கடன் - சபற்கறார்களுக்குப்
புதல்வர் செய்யகவண்டிய இறுதிக்கடன்கரை; கசய்து தீர்த்தி’ - செய்து முடிப்பாயாக;’
என்று உறுவல் பமயினாள்உவரயின் பமயினாள் - என்று துன்பத்தில் சபாருந்தியவைாய
ககாெரலத தன் சொல்லால்பரதனுக்கு அனுமதி தந்தாள்

‘நாள் ஏழ் இறந்தை’ என்று பாடம் கூறி, ‘ஏழ் நாள்கள் ஆயிை; இன்று எட்டாவது
நாள்’எைல் உண்டு, தூதுவர் செய்தி தாங்கிச் சென்று பரதனிடம் சொல்ல, அவன்
மீண்டும் அகயாத்திஎய்த இரடப்பயணம் ஏழு, ஏழு நாள்கள் ஆதலின் பதிைான்கு
எைகலகநரிதாதல் அறிக. ககாெலத்துக்கும்கககயத்துககும் ஏழு நாள் வழிப்பயைம்
என்பது முன்ைர்க் கூறினும். “ஏழு நாளிரட, நளிர்புைல்கககய நாடு நண்ணிைான்”
எைவும், “ஏழ் பகல் நீந்தி, “ககாெலம் நண்ணிைான்” எைவும் (1311,2118)
வருவைவற்ரறக் காண்க. 122

பரதன் வசிட்ட முனிவகைாடு சென்று தந்ரதயின் திருவுருரவ கநாக்கல்

2224. அன்வன ஏவினாள், அடி இவறஞ்சினான்;

க ான்னின் வார் சவடப் புனிதபனாடும் ப ாய்,
தன்வன நல்கி, அத் தருமம் நல்கினான்
ன்னு கதால் அறப் டிவம் பநாக்கினான்.
ஏவினாள் - (தந்ரதக்கு நீர்க்கடன் செய்யச் செல்க) என்று ஏவிய; அன்வன அடி
இவறஞ்சினான் -தாயின் திருவடிகரை வணங்கி; க ான்னின் வார்சவடப்
புனிதபனாடும் ப ாய் - சபான்சைாத்த சிவந்த நீண்டெரடயிரை உரடய தூய
மாமுனிவைாகிய வசிட்டகைாடும் சென்று; தன்வன நல்கி அத் தருமம்நல்கினான் -
தன்ரை (தன் உயிரர) அர்ப்பணித்து அந்தத் தருமத்ரதக் காப்பாற்றியதயரதைது;
ன்னு - (பலராலும்) பல முரற பாராட்டப் சபறுகின்ற; கதால் அறப் டிவம் -
பழரமயாை அறத்தின் திருவுருவத்ரத; பநாக்கினான் - பார்த்தான்.

செம்சபான்கபாலச் சிவந்திருத்தலின் ‘சபான்ெரட’ என்றார். ‘தன் உயிர் தந்து

தருமம்காத்தவன்’ தயரதன் என்பதரைப் பின்வரும் “வாய்ரமயும் மரபும் காத்து
மன்னுயிர் துறந்தவள்ைல்” எை வரும் (4018) வாலி கூற்றானும் சதளிக. ரதலக்
கடாரத்துள் இடப்பட்டிருந்த கமனிரயஎடுத்துக் கட்டிலிற் கிடந்தப் பரதன் கண்டைன்
என்க. 123

பரதன் தந்ரதயின் திருகமனி கண்டு புலம்பல்

2225. மண்ணின்பமல் விழுந்து அலறி மாழ்குவான்,

அண்ணல், ஆழியான், அவனி காவலான்,
எண்கணய் உண்ட க ான் எழில் ககாள் பமனிவய,
கண்ண நீரினால் கழுவி ஆட்டினான்.
(பரதன் ) மண்ணின் பமல் விழுந்து அலறி மாழ்குவான் - பூமியின் கமகல
விழுந்துபுலம்பி மயங்குபவைாகி; அண்ணல் - சபருரம சபாருந்திய; ஆழியான் -
ஆரணச்ெக்கரத்ரத உரடய; அவனி காவலன் - உலக கவந்தைாய தயரதைது;
எண்சணய் உண்ட -ரதலத்திற் கிடந்த; சபான் எழில் சகாள் கமனிரய - சபான்
மயமாை அழகு சகாண்ட திருகமனிரய; கண்ண நீரினால் - (தன்) கண்களிலிந்து
சபருக்சகடுத்து வரும் கண்ணீரிைால்; கழுவி - தூய்ரம செய்து; ஆட்டினான் - மூழ்கச்
செய்தான்.
எண்சணயில் மூழ்கிக் கிடந்த கமனி இப்கபாது பரதன் கண்ணீரில் மூழ்கியது எை
நயம்காண்க. எண்சணயாட்டியதால் கமனி சபான்னிறம் சபற்றது என்பது
வான்மீகத்திற் கண்டது. 124
தயரதன் உடரல விமாைத்தில் ரவத்து, யாரைகமல் சகாண்டு செல்லுதல்

2226. ற்றி, அவ்வயின் ரிவின் வாங்கினார்,

சுற்றும் நான்மவறத் துவற கசய் பகள்வியார்;
ககாள்ள மண்கவண குமுற, மன்னவன,
மற்று ஓர் க ான்னின் மா மானம் எற்றினார்.
நான் மவறத்துவற கசய் பகள்வியார் - நான்கு கவதங்களின் துரறகளிலும் பரந்து
சென்ற ககள்வியறிவிரை உரடயவராய அந்தணர்; ரிவின் - (மைத்தின்கண் நிகழும்)
அன்பிரக்கத்கதாடு; மன்னவன -தயரத மன்ைைது உடரல; அவ்வயின் - அஃதுள்ை
இடத்தினின்றும்; சுற்றும் ற்றிவாங்கினார் - நாற்பக்கமும் இருந்து தம் ரகயாற் பற்றி
எடுத்து; ககாற்ற மண்கவண குமுற - சவற்றி தரும் வீரமுரெம் கபசராலி செய்ய; மற்று
ஓர் க ான்னின் மா மானம் ஏற்றினார் - கவசறாரு சபான்ைாலியன்ற சபரிய
விமாைத்தில் எற்றிைர்.

கவதம் எழுதாக் கிைவியாதலின் கற்றார் என்ைாது ககள்வியார் என்றார். உடரல

எடுத்தல், ஏற்றுதல் ஆகிய அரைத்திற்கும் மந்திரமும், தந்திரமும் உண்டாதலின்
விமாைம் ஏற்றுதரலஅந்தணர் கமற்றாக்கிைார். 125

2227. கவர கசய் பவவலப ால், நகரி, வக எடுத்து,

உவர கசய் பூசலிட்டு, உயிர் துளங்குற,
 அரச பவவல சூழ்ந்து, அழுது, வககதாழ,
புரவச யாவனயில் ககாண்டு ப ாயினார்.
நகரி - நகரத்திள் உள்ைார்; கவர கசய் பவவல ப ால் - தைக்குரிய கரரரயத் தாகை
செய்துசகாள்ளும் கடரலப் கபால்; வககயடுத்து உவர கசய் பூசலிட்டு - மிகவும்
கூக்குரசலடுத்துஆரவாரித்து; உயிர் - தம்முயிர் நிரலகுரலயவும்; அரச பவவல -
அரெர்கைாகிய கடல்; சூழ்ந்து - சுற்றிவந்து; அழுது வககதாழ- புலம்பி வணங்கவும்;
புரவச யாவனயின் - மணிகட்டப்பட்ட கயிற்றிரைப் பிடரியின் கண் உரடய யாரை
கமல்; ககாண்டு ப ாயினார் - சகாண்டு சென்றார்கள்.

விமாைத்ரத யாரைகமற் சகாண்டு சென்றார் என்க. சகாண்டு சென்றார்

‘ககள்வியர்’ எைகமற்வாட்டின்கண் உள்ை எழுவாய் வருவித்து முடிக்க.
126

ொப்பரற முதலியை ஒலித்தல்

2228. சங்கு ப ரியும், தழுவி சின்னமும்

எங்கும் எங்கும் நின்று இரங்கி ஏங்குவ,
மங்குல் பதாய் நகர் மகளிர் ஆம் எனப்
க ாங்கு கண் புவடத்து அழுவ ப ான்றபவ.
சங்கு - ெங்குகளும்; ப ரியும் - ொப்பரறயும்; தழுவு சின்னமும் - இறப்பின்
கண்ஊதப்படுகின்ற சகாம்புகளும்; எங்கும் எங்கும் நின்று இரங்கி ஏங்குவ
எல்லாப்பக்கங்களிலும் இருந்து ககட்பவர்க்குத் துன்பமுண்டாம்படி அமுதாற்கபால
ஒலிக்கின்றரவ; மங்குல்பநாய் நகர் - கமகங்கள் வந்து படியப் சபறுகின்ற நகரம்;
மகளிராம் என -(தாகை) சபண்கரைப் கபாலிருந்து; க ாங்கு கண் புவடத்து - துன்ப
மிகுதியுரடய கண்கரைஅடித்துக்சகாண்டு; அழுவ ப ான் அழுகின்றரவ கபான்றை.
பரற முதலியை ஒலித்தல் நகரகம கண்புரடத்து அழுதல் கபாலும், கண் புரடத்து
அழுதல்‘மகளிர்கபால’ என்று கூறிைார். கபரி - சபருமுரசு. இங்குச் ொப்பரற ஆம்.
127

தயரதன் உடலம் ெரயு நதி அரடதல்

2229. மாவும், யாவனயும், வயங்கு பதர்களும்,

பகாவும், நான் மவறக் குழுவும், முன் கசல,
பதவிமாகராடும் ககாண்டு, கதண் திவர
தாவு வார் புனல் சரயு எய்தினார்.
மாவும் - குதிரரகளும்; யாவனயும் - யாரைகளும்; வயங்கு - விைங்குகின்ற;
பதர்களும் -; பகாவும் - அரெர்களும்; நான்மரறக் குழுவும் -நான்மரறயாைர்
கூட்டமும்; முன்கசல - முன்கை செல்ல; ககாண்டு - (தயரதைதுபிகரதத்ரதக்)
சகாண்டுசென்று; பதவிமாகராடும் - (தயரதன்) மரைவிமாருடகை; சதண்திரரதாவு -
சதள்ளிய அரலகள் தாவுகின்ற; வார் புனல் - மிக்க தண்ணீரர உரடய; சரயுஎய்தினார்
- ெரயு நதிரய அரடந்தார்கள்.
 கதவிமார் அறுபதிைாயிரவர். “கதவிமாரர இவற்குரிரம செய்யும் நாளில்
செந்தழலில், ஆவிநீத்திர் எை இருத்தி” (1915.) என்பது காண்க. 128

தயரதரை ஈமப்பள்ளி ஏற்றி, பரதரை இறுதிக்கடன் செய்ய அரழத்தல்

2230. எய்தி, நூலுபளார் கமாழிந்த யாவவயும்

கசய்து, தீக் கலம் திருத்தி, கசல்வவன,
கவய்தின் ஏற்றினார்; ‘வீர! நுந்வத ால்
க ாய் இல் மாக் கடன் கழித்தி ப ாந்து’ என்றார்.
(நான்மரறக் ககள்வியார்) எய்தி - (ெரயு நதிரய) அரடந்து; நூல் உபளார்கமாழிந்த
யாவவயும் கசய்து - (ஸ்மிருதி) நூல்கரை உரடகயார் சொல்லிய விதிகள்
எல்லாம்செய்து முடித்து; தீக்கலம் திருத்தி - தீச்ெட்டிரய ஒழுங்குபடுத்தி; கசல்வவன -
தயரதரை; சவய்தின் - விரரவாக; ஏற்றினார் - (ஈமப்பள்ளியில்)
ஏற்றிரவத்து;(பரதரை கநாக்கி) ‘வீர! - வீரகை!; நுந்வத ால் - உன்தந்ரதயிடத்து;
க ாய்இல் மாக்கடன் - (நீ செய்ய கவண்டிய ) கவதவழி பிறழாத சபருங்கடரமரய;
ப ாந்து கழித்தி - வந்து செய்வாயாக;’ என்றார் -.
பிறப்பு, இறப்புச் ெடங்குகள் பற்றிக் கூறுவை ‘ஸ்மிருதி நூல்கள்’ எைப்படுதலின்,
அவற்ரறஅறிந்தவரரகய இங்கு ‘நூலுகைார்’ என்றார் என்க.
129
கடன் செய்ய எழுந்த பரதரை வசிட்டன் தடுத்துக்கூறல்

2231. என்னும் பவவலயில் எழுந்த வீரவன,

‘அன்வன தீவமயால் அரசன் நின்வனயும்,
துன்னு துன் த்தால், துறந்து ப ாயினான்,
முன்னபர’ என முனிவன் கூறினான்.
என்னும் பவவலயில் - என்று (அவர்கள்) ககட்டுக்சகாண்ட ெமயத்தில்; எழுந்த
வீரவன - கடன் செய்ய எழுந்தபரதரை; முனிவன் - வசிட்ட முனிவன்; (தடுத்து)
‘அரசன் - தயரதன்’ அன்வனதீவமயால் - நின் அன்ரை செய்த தீரமயால்; துன்னு
துன் த்தால் - சநருங்கியதுன்பத்தால்; நின்ரையும் - (மகைாகிய) நின்ரையும்;
முன்னபர - உயிகராடிருந்த அப்கபாகத; துறந்து - மகன் அல்லன் எைக் ரகவிட்டு;
ப ாயினான் - இறந்தான்;’ என - என்று (அதைால் நீ உரிரமக்கு ஆகாய் என்று);
கூறினான் -.

“மன்கை ஆவான் வரும் அப்பரதன் தரையும் மகன் என்று உன்கைன்; முனிவா

அவனும் ஆகான்உரிரமக்கு” (1654) எைத் தயரதன் கூறலின் வசிட்டன் இங்குத்
தடுத்தான் என்க; அது அவன்மட்டுகமஅறிந்த செய்தி. 130

பரதனின் துயர் மிகுதி

2232. ‘துறந்து ப ாயினான் நந்வத; பதான்றல்! நீ
பிறந்து, ப ர் அறம் பிவழத்தது’ என்றப ாது,
இறந்து ப ாயினான்; இருந்தது, ஆண்டு, அது
மறந்து பவறு ஒரு வமந்தன் ஆம் ககாலாம்.
(வசிட்டன்) ‘பதான்றல்! - பரதகை!; நீ பிறந்து ப ர் அறம் பிரழத்தது- நீ பிறந்ததைால்
சபரிதாகிய (அரெகுலத்து) அறம் தவறிவிட்டது (மூத்தவன் இருக்க இரையவைாகியநீ
வரத்தால் அரசு சபற்றரமயால்); நுந்வத துறந்து ப ாயினான் -
(அதைால்)உன்தந்ரதயாகிய தயரதன் உன்ரை (மகைல்லன் என்று) துறந்து இறந்தான்;
என்ற கபாது - என்று சொல்லிய கபாது; இறந்து ப ாயினான் - (பரதன்) இறந்து
கபாைான்; ஆண்டு இருந்ததுஅது - அவ்விடத்தில் (பரதன்) இருப்பதாகிய அத்கதாற்றம்
காண்பது; மறந்து - தன்தன்ரம சகட்டு; பவகறாரு வமந்தன் ஆம் ககாலாம் - கவறு ஒரு
மகைாக இருக்கும் கபாலும்.

வசிட்டன் சொற்ககட்ட அைவில் பரதன் இறந்து கபாைான்; இருக்கின்றவன் பரதன்

அன்கறாஎனின்? அன்று; இவன் கவறு ஒரு மகன்; அவனும் தன் தன்ரம திரிந்து
பரதரைப்கபால உருவம்சகாண்டுள்ைான் கபாலும் என்றவாறாயிற்று. பரதைது துயர்
மிகுதி பற்றி இங்ஙைம் கூறிைார். ‘சகால்’ ஐயப்சபாருளில் வந்தது.
131 பரதன் துயரதத்தால் அழுதல்
2233. இடிக்கண் வாள் அரா இவடவது ஆம் எனா,
டிக்கண் வீழ்ந்து அகம் வதக்கும் கநஞ்சினான்,
தடுக்கல் ஆகலாத் துயரம் தன்னுபள
துடிக்க, விம்மி நின்று அழுது கசால்லுவான்;
(பரதன்) வாள் அரா - சகாடி பாம்பாைது; இடிக்கண் - இடி இடிக்கின்றகாலத்திடத்து;
இவடவது ஆம் எனா - அஞ்சி நடுங்கிப் பின்ைரடவு அரடதல் கபால
என்றுசொல்லும்படி; டிக்கண் வீழ்ந்து - மண்ணிடத்து விழுந்து; அகம்
துடிக்கும்கநஞ்சினான் - உள்கை துடிக்கின்ற மைம் உரடயைாய்; தடுக்கல் ஆகலாத்
துயரம் -பிறரால் நிறுத்த சவாண்ணாத துன்பம்; தன்னுபள துடிக்க - தன்னுள்கைகய
தன்ரைப்பரதபரதக்கச் செய்ய; விம்மி நின்று அழுது கசால்லுவான் -.
இடிசயாலி ககட்டவழி பாம்பு அஞ்சி உயிர்விடும். அதுகபாலப் பரதனும்
வசிட்டன்சொற்ககட்ட துரணயான் அஞ்சி நடுங்கி மூர்ச்சித்தான் என்க. பரதன்
துயரதம் பிறரால்ஆற்றுதற்கரியது. 132

பரதன் புலம்பிக் கூறுதல்

2234. ‘உவர கசய் மன்னர் மற்று என்னில் யாவபர?

இரவிதன் குலத்து, எந்வத முந்வதபயார்
பிரத பூசவனக்கு உரிய ப று இபலன்;
அரசு கசய்யபவா ஆவது ஆயிபனன்!
 ‘ ‘இரவி தன் குலத்து - சூரிய வம்ெத்தில்; எந்வத முந்வதபயார் - என் தந்ரத, மற்றும்
முன்கைார்கைது; பிரத பூெரைக்கு - பிகரத வழிபாடு செய்வதற்கு; உரிய-; ப று
இபலன் - பாக்கியம்சபறாதவைாக உள்கைன்; (ஆைால்) அரசு கசய்யபவா - (அந்தத்
தந்ரத முன்கைார்கைது) அரசிரைப் சபற்று நடத்தகவா; ஆவது ஆயிபனன் -
சபாருந்துவதாகைன்; உவரகசய் மன்னர் - புகழ்சபற்ற அரெர்கள்; என்னில் -
என்ரைக்காட்டிலும்; மற்று யாவர் - கவறுயார் உைர்?’

தைக்குத் தாகை சநாந்து கூறிக்சகாண்டு, தன்ரை இகழ்ந்து புலம்புகிறான். ‘இரவி

தன்குலத்துஎந்ரத, முந்ரதகயார்களில், உரரசெய் மன்ைர் என்னில் மற்று யாவர்’
எைவும் கூட்டிப் சபாருள்உரரக்கலாம். பிகரத பூெரை செய்யுங்கால், தந்ரதசயாடு
முன்கைார்கரையும் இரணத்கத செய்யகவண்டுதலின் ‘எந்ரத முந்ரதகயார் பிகரத
பூெரை’ என்று கூட்டுவதில் தவறில்ரல. ‘முன்கைார்க்குக்கடன்செய்யும் தகுதியற்ற
யான் அவர்கைது உரிரமரயப் சபறுவது’ எவ்வாறு சபாருந்தும்’ என்பது பரதன்
அவலவுரரயாம். ‘ஏ’ காரம் விைாப் சபாருளில் வந்துள்ைது. 133

2235. ‘பூவில் நான்முகன் புதல்வன் ஆதி ஆம்

தா இல் மன்னர், தம் தரும நீதியால்
பதவர் ஆயினார்; சிறுவன் ஆகிபய,
ஆவ! நான் பிறந்து அவத்தன் ஆனவா?
‘பூவில் நான்முகன் புதல்வன்! - (திருமாலின் திருவுந்தித்) தாமரரயில் கதான்றிய
பிரமகதவைது புதல்வைாகிய வசிட்டகை!; ஆதி ஆம் தாஇல் மன்னர் - சூரிய குலத்து
முன்கைார்கைாகிய குற்றமற்ற அரெர்கள்; தம்தரும நீதியால் - தாம் செய்த அறத்தின்
முரறரமயால்; கதவர் ஆயிைார் - (அரைவராலும்சதாழப்படுகின்ற) கதவர்கைாக
ஆயிைார்; நான் -; பிறந்து சிறுவன் ஆகிபய - பிறந்துசிறுவைாக இருக்கும் சபாழுகத;
அவத்தன் ஆனவா! - வீணாகப் கபாய்விட்டபடி என்கை!; ஆவ - ஐகயா!’

நான்முகன் புதல்வன் - பிரமபுத்திரைாகிய வசிட்டன் என்று அண்ரமவிளியாகக்

சகாள்க. “வரெகராருகன் மகன்” (184) என்பது ஒப்புகநாக்குக. இனி, காசிபன் எனின்
காசிபன் முனிவன் ஆதல்அன்றி அரென் ஆதல் இல்ரல; அன்றியும் அவன் பரதன்
குலத்து முன்கைான் எைப்படுதற்கும்இரயபின்ரம உணர்க. ‘ஆவ’ என்பது இரக்கக்
குறிப்புச் சொல். “ொவ முன்ைாள் தக்கன்கவள்வித் தகர் தின்று நஞ்ெம் அஞ்சி, ‘ஆவ’
என்று அவிதா இடும் நம்மவர் அவகர” என்னும்திருவாெகப் பாடரலயும் இங்குக்
(திருவா. திருச்.4) கருதுக. 134

2236. ‘துன்னு தாள் வளம் சுமந்த தாவழயில்

ன்னு வான் குவலப் தடி ஆயிபனன்;
என்வன! என்வனபய ஈன்று காத்த என்
அன்வனயார் எனக்கு அழகு கசய்தவா!’
துன்னு தாள் வளம் சுமந்த தாவழயில் - சநருங்கிய வைப்பமாை அடிமரத்ரத உரடய
சதன்ரையின்; ன்னு வான்குவல - பலராலும் பாராட்டப் சபறுகின்ற இறந்த
குரலயில்; தடி ஆயிபனன் - உள்சைான்றும் இல்லாத சவறுங்காயாக ஆகைன்;
என்வனபய ஈன்று காத்த என் அன்வனயார் - என்ரைச் சுமந்து சபற்றுவைர்த்த என்
தாயார்; எனக்கு அழகு கசய்தவா - எைக்கு நன்ரம செய்தவாறு; என்வனபய - என்ை
அழகாயிருக்கிறது கண்டீர்ககைா?’

தாரழ என்பதற்குத் சதன்ரை என்பது கநர்சபாருள் ‘பதடி’ என்பது மக்களுக்குப்

பயன்படும்சபாருள் அற்ற சநல், கதங்காய் முதலியவற்ரறக் குறிக்கும் உள்ளீடு
இல்லாத கதங்காரயஊரமக்காய் என்பர். 135 வசிட்டன் ெத்துருக்கைரைக்
சகாண்டு இறுதிக்கடன் செய்வித்தல்.
2237. என்று கூறி கநாந்து இடரின் மூழ்கும் அத்
துன்று தாரவற்கு இவளய பதான்றலால்,
அன்று பநர் கடன் அவமவது ஆக்கினான் -
நின்று நான்மவற கநறி கசய் நீர்வமயான்.
நான்மவற கநறி நின்று - நால் கவத வழியில் தான் நிரல சபற்று நின்று; கசய்
நீர்வமயான் - (அவ்கவதவழியிகல) எல்லாவற்ரறயும் (குரறயறச்) செய்கின்ற தன்ரம
உரடயவைாகிய வசிட்டன்; என்றுகூறி -; கநாந்து இடரின் மூழ்குறும் - மைம் வருந்தித்
துயரில் மூழ்கியுள்ை; அத்துன்றுதாரவற்கு - அந்த சநருங்கிய மாரல அணிந்துள்ை
பரதனுக்கு; இவளய பதான்றலால் -பின்பிறத்த தம்பியாகிய ெத்துக்கைைால்; அன்று -
அப்சபாழுது; பநர் -தயரதனுக்குச் செய்ய கவண்டிய; கடன் - இறுதிச் ெடங்குகரை;
அவமவது ஆக்கினான் - சபாருந்துவதாகச் செய்து முடித்தான்.
‘தாரவன்’ - என்பது அரெகுலத்தான் என்பதால் சொல்லப்சபற்றது. இங்குத்
தார்அணிந்திருந்தான் எைல் கவண்டுவதின்று; துக்கச் செயல்கள் நிகழ்கிறதாகலின்;
அணிந்திருந்ததாரரக் கழற்றி எறிவதும், எறியாரமயும் ஆகிய எவற்ரறயும் சிந்திக்காத
மைநிரல பரதைதுஅப்கபாதரய நிரல. 136

தயரதன் கதவிமார் தீக்குளித்து நற்கதி சபறுதல்

2238. இவழயும் ஆரமும் இவடயும் மின்னிட,

குவழயும் மா மலர்க் ககாம்பு அனார்கள்தாம்
தவழ இல் முண்டகம் தழுவு கானிவட
முவழயில் மஞ்வஞப ால், எரியில் மூழ்கினார்.
குவழயும் - ஒல்கித் தைரும்; மா மலர்க் ககாம்பு அனார்கள்தாம் - சிறந்த மலர் பூத்த
சகாம்பிரை ஒத்தவர்கைாகிய கதவியர்கள்; இவழயும் ஆரமும் இவடயும்மின்னிட -
சபான் வடமும், முத்துவடமும், இடுப்பும் மாறிமாறி மின்சைாளி செய்ய; தவழஇல்
முண்டகம் தழுவு காளிவட - தரழயற்ற (செந்)தாமரர மலர்ககை
நிரம்பியுள்ைகாட்டினிடத்து; முவழயில் மஞ்வஞ ப ால் - மரலயிடத்து வாழும் மயில்
கூட்டம்மூழ்குவதுகபால; எரியில் மூழ்கினார் - சநருப்பில் மூழ்கி விண்ணுலகு
சென்றைர்.
செந்தாரரக் காட்டினுள் மயில்கல் புகுவதுகபால் சநருப்பிரடகய கதவி
மார்மூழ்கிைர்என்பதாம் தாமரர மலர் நீரிரட ஆகவும் ‘கானிரட’ என்றது இடம்
கநாக்கியன்று; தாமரரப் பூவின்சநருக்கமும் மிகுதியும் கநாக்கிக் கூறப்சபற்றது.
இங்ஙைம் கூறுவது “தாமரரக் காடு அரைய கமனித்தனிச் சுடகர” (திருவா. திருச். 26)
என்ற இடத்திலும் காண்க. புதல்வர்ப் சபறாத அறுபதிைாயிரம் கதவிமார் இவ்வாறு
சநருப்பில் மூழ்கி நற்கதி சபற்றைர் என்க. ‘முரழயில்மஞ்ரஞ’ வாழும் இடம்
கட்டியது. 137

2239. அங்கி நீரினும் குளிர, அம்புயத்

திங்கள் வாள் முகம் திரு விளங்குற,
சங்வக தீர்ந்து, தம் கணவர் பின் கசலும்
நங்வகமார்புகும் உலகம் நண்ணினார்.
அம்புயத் திங்கள் வாள்முகம் திரு விவளங்குற - தாமரரயும், ெந்திரனும் கபாலும்
ஒளிபரடத்த திருமுகம் கமலும் திருமகளின் மலர்ச்சி சபாருந்தியதாக; அங்கி நீரினும்
குளிர - (தம் கணவன் கமனிரயத் தழுவியதாகியபாவரையால் தாம் தழுவிய)
சநருப்பு நீரரக்காட்டிலும் குளிர்ந்து கதான்ற; சங்வக தீர்ந்து - மைத்துயர் நீங்கி; தம்
கணவர் பின் கசலும் நங்வகமார் புகும் உலகம் - தம்கணவருடன் இறந்து பின் செல்லும்
கற்புரட மகளிர் எய்தும் நல்லுலகத்ரத; நண்ணினார் -இவர்களும் அரடந்தார்கள்.
அங்கி குளிர்தல் கற்புரட இவர்களுக்கக; அன்றி சநருப்பின் சுடுதல்
தன்ரமமாறியதன்று. 138

ஈமக்கடன் முடித்த பரதன் மரை கெர்தல்

2240. அவனய மா தவன், அரசர் பகாமகற்கு

இவனய தன்வமயால் இவயவ கசய்த பின்,
மவனயின் எய்தினான் - மரபின் வாழ்விவன
விவனயின் எய்தும் ஓர் பிணியின் பவவலயான்.
அவனய மா தவன் - அப்பபடிப்பட்ட சபரிய தவத்திற் சிறந்தவைாகிய வசிட்டன்;
அரசர் பகாமகற்கு -ெக்கரவர்த்தியாகிய தயரதனுக்கு; இவனய தன்வமயால் -
(நான்மரற வழியில்ெத்துருக்கைன் மூலமாக) இப்படி; இவயவ கசய்தபின் - செய்ய
கவண்டிய ஈமச் ெடங்குகரைச்செய்து முடித்த பிறகு; மரபின் வாழ்விவன -
அரெகுலத்துக் குரிய அரெச் செல்வத்ரத; விவனயின் எய்தும் - (தாய் செய்த ) தீய
செயலால் சபற்ற (தைால் உண்டாகிய); ஓர்பிணியின் பவவலயான் - ஒரு கநாய்க்
கடலில் கிடக்கின்ற பரதன்; மவனயின் எய்தினான் - அரண்மரைக்கண் வந்து
கெர்ந்தான்.

வசிட்டன் செய்து முடித்தபிறகு, பரதன் அரண்மரை அரடந்தான் எை முடிக்க.

மரபு -பரம்பரர; இங்கக அரெ பரம்பரர - அதற்குரிய வாழ்வு அரசுச் செல்வம்-
‘விரை’ என்பது நன்ரம தீரம இரண்ரடயும் குறிக்கும். ஆயினும்,
தீரமரயகயசபரும்பாலும் குறித்துநிற்றல் வழக்கு கநாக்கி உணர்க. ‘ஈன்ற தாய்விரை
செய்ய அன்கறாசகான்றைன் தவத்தின் மிக்கான்’ என்று (7415) பின்னும்
இப்சபாருளில் பயின்றுள்ைது காண்க. 139

பத்து நாள்கள் ெடங்குகள் நரடசபறல்

2241. ஐந்தும் ஐந்தும் நாள் ஊழி ஆம் என,
வமந்தன், கவந் துயர்க் கடலின் வவகினான்;
தந்வத தன்வயின் தருமம் யாவவயும்,
முந்வத நூலுபளார் முவறயின் முற்றினான்.
வமந்தன் - பரதன்; ஐந்தும் ஐந்தும் நாள் - பத்து நாள்களும்; ஊழி ஆம் எை - ஒரு
யுகக்காலம் கபாலத் கதான்ற; கவம் துயர்க் கடலின் வவகினான் - சகாடியதுன்பக்
கடலில் கிடந்து; தந்ரத தன்வயின் - தந்ரதயிடத்து; தருமம் யாவவயும் -செய்யக்
கவண்டிய இயல்புகள் (ெடங்குகள்) எல்லாவற்ரறயும்; முந்வத நூலுபளார் முவறயின் -
முன்கைார் கூறிய ஒழுக்க நூல்களிற் கண்டுள்ை முரறப்படிகய; முற்றினான் - செய்து
முடித்தான்.

ெத்துருக்கைரைக் சகாண்டு செய்து முடித்தான் என்பது கருத்து. தரலரம பரதன்

கமற்றாதலின்ரமந்தன் என்றது பரதரைகய குறிக்கும்; தந்ரதக்குரிய கடன்கரைச்
ெத்துருக்கைன் செய்தான்ஆயினும், பரதன் தாகை தன்சபாருட்டு ஆற்றகவண்டிய
நீர்க்கடன் முதலியவற்ரற ஆற்றிைான்என்றலும் ஒன்று. 140

வசிட்டனும் மந்திரக்கிழவரும் பரதரை வந்து அரடதல்

2242. முற்றும் முற்றுவித்து உதவி, மும்வம நூல்

சுற்றம் யாவவயும் கதாடரத் பதான்றினான்,
கவற்றி மா தவன் - விவன முடித்த அக்
ககாற்ற பவல் கநடுங் குமரற் கூறுவான்;
கவற்றி மா தவன் - எய்தை எய்தற்பாலதாய சிறந்த சபருந்தவத்ரதச் செய்து முடித்த
வசிட்டன்; முற்றும் - தயரதனுக்குரிய ெடங்குகள் முழுதும்; முற்றுவித்து உதவி -
நிரம்புமாறு செய்துதவி; (பிறகு) மும்வம நூல் சுற்றம் யாவவயும் கதாடர - முப்புரிநூல்
அணிந்த கவதியர் அரைவரும் தன்ரைத் சதாடர்ந்து வர; பதான்றினான் - பரதன்
அரண்மரையில் கதான்றிைான்; விவன முடித்த - தயரதனுக்குச் செய்யகவண்டிய
இறுதிச் செயல்கரைச் செய்து நிரறகவற்றிய; அக் ககாற்ற பவல் கநடுங் குமரன் -
அந்த சவற்றி சபாருந்திய கவரல ஏந்திய உயர்ந்தகுமரைாகிய பரதனுக்கு; கூறுவான் -
எடுத்துச் சொல்லலாைான். முன்பாடலிற் கபாலகவ ெடங்குகரைப் பரதன்
முடித்தாக இப்பாடலிலும் கூறிைான். முன் பாடலிற்கபாலகவ தரலரமபற்றிப்
பரதரைக் குறித்த தாகக் சகாள்க

வான்மீகம் பதிைான்காம் நாள் ரவகரறயில் அரெரை நியமிப்பவர்கள் பரதரைச்

கெர்ந்துசொல்லத் சதாடங்கிைர் என்று கூறும். ‘சவற்றி மாதவன்’ சகௌசிக
மகாராஜாரவ சவற்றிசகாண்டுவிசுவாமித்திரைாக்கியது குறித்தது; ‘மும்ரம நூல்
சுற்றம்’ என்றது அந்தணரரக் குறித்தது; இவர்வசிட்டனுடன் வந்கதார் என்க.
141

2243. ‘மன்னர் இன்றிபய வவயம் வவகல்தான்

கதான்வம அன்று’ எனத் துணியும் கநஞ்சினார்,
 அன்ன மா நிலத்து அறிஞர் தம்கமாடும்,
முன்வன மந்திரக் கிழவர் முந்தினார்.
முன்வன மந்திரக் கிழவர் - சதான்ரமயான் ஆகலாெரைக்குரிய அரமச்ெர்; அன்ன
மாநிலத்து - அந்தக் ககாெலநாட்டு; அறிஞர் தம்கமாடும் - அறிவுரடப்
சபருமக்ககைாடு; ‘வவயம் - இந்த உலகம்; மன்னர் இன்றிபய வவகல்தான் - அரெர்
இல்லாமல் இருப்பது; கதான்வம அன்று’ -பழரமயாை (மரபு) நிரல அல்ல; எனத்
துணியும் கநஞ்சினார் - என்று உறுதி செய்த மைம்உரடயராய்; முந்தினார் - முற்பட்டு
வந்து (பரதரைக்) கூடிைர்.

மதி அரமச்ெர் அறிஞர்களுடன் பரதரை வந்தரடந்தைர் என்பதும். முன் பாட்டில்

வசிட்டன்வருதல் கூறப்சபற்றதாதலின் ஏரைகயார் வருரக இப்பாடலில் வந்தது.

‘அரெனில்லாமல் நாடு இருத்தல் மரபன்று’ அது பல தீங்குகள் ஏற்பட வழியாகும்

என்றுகருதிக் கூடிைர் என்பதாம்.

வான்மீகம் இவ்விடத்தில் அரென் இல்லாரமயால் நாட்டுக்கு ஏற்படும் தீங்குகரை

ஒருெருக்கத்தால் விரிவாகக் கூறியுள்ைது. 142
 ஆறு கசல் டலம்
இராமன் காட்டிற்குப் பயணப்பட்டுச் சென்ற வழியில் பரதனும் அவரைச்
ொர்ந்தவர்களும்செல்வரதச் சொல்கிற படலம் என்பது ஆறு செல் படலம் என்பதன்
சபாருைாகும். ஆறு - வழி.

வசிட்டன் பரதன் மருங்குள்ைான் என்றறிந்த மந்திரத் தரலவர்கள் அங்கு

வந்துகெர்கிறார்கள். மூத்த அரமச்ெைாகிய சுமந்திரன் குறிப்ரப உணர்ந்த வசிட்டர்
பரதரைகநாக்கி ‘அரசு ஏற்று உலரகக் காப்பாற்றக்’ ககாருகிறார். பரதன் அது ககட்டு
உைம் நடுங்கிமைம் சவதும்பி ‘இந்நாட்டுக்கு இனி இராமகை அரென்; அவரைக்
சகாண்டுவந்து முடிசூட்டிக் காண்பகதமுரற; அது இயலாவிடின் அவகைாடு
காட்டில் தவம் செய்கவன்; கவறு கூறின் உயிரர விடுகவன்’என்கிறான். அது ககட்ட
அரெரவகயார் மகிழ்ச்சி அரடந்து பரதரைப் பாராட்டுகிறார்கள். இராமரை
அரழத்துவரச் ெத்துருக்கைன் மூலம் முரசு அரறவிக்கிறான் பரதன், முரசொலி ககட்டு
மக்கள்மகிழ்ச்சியுடன் புறப்படுகிறான். இரடயில் உடன்வந்த கூனிரயச்
ெத்துருக்கைன் பற்றிக்சகால்ல முயல, பரதன் தடுக்கிறான். பரத ெத்துருக்கைர்களும்
உடன் வந்கதாரும் இராமன் முன்பு தங்கிய கொரலயில் (1846) தங்குகிறார்கள். இரவு
தங்கிப் பின்ைர் ஊர்திகளில் செல்லாமல்இராமன் நடந்து சென்ற வழியில் கெரைகள்
சதாடரப் பரதன் நடந்து செல்கிறான் என்னும்செய்திகள் இங்குக் கூறப்படுகின்றை.
மந்திரக் கிழவர் முதலிகயார் அரெரவ அரடதல்

கலிவிருத்தம்

2244. வரன்முவற கதரிந்து உணர் மவறயின் மா தவத்து

அரு மவற முனிவனும், ஆண்வடயான், என,
விவரவின் வந்து ஈண்டினர்; விரகின் எய்தினர்;
ரதவன வணங்கினர்; ரியும் கநஞ்சினர்.
வரன்முவற கதரிந்து உணர் - அரெ குலத்தின் மரபு முரறகரை ஆராய்ந்து உணர்ந்த;
மவறயின் மாதவத்து - கவதவழியில் செய்யப்படும் தவங்கரைச் செய்துள்ை;
அருமவற முனிவனும் - கவதத்திற்சிறந்தவசிட்ட முனிவனும்; ஆண்வடயான் என -
(பரதன் உள்ை) அவ்விடத்தில் இருக்கின்றான் என்றறிந்து; விரகின் எய்தினர் - (மந்திரக்
கிழவர்கள்) ஆகலாெரைக்குரிய சூழ்ச்சிகயாடு; விவரவின் வந்து -
விரரந்துஅரெரவக்கு வந்து; ஈண்டினர் - சநருங்கி; ரியும் கநஞ்சினர் ரதவன
வணங்கினர் - அன்பிைால் இரங்கும் மைம் உரடயவராய்ப் பரதரை வணங்கிைார்கள்.

கமற் படலத்து இறுதிச் செய்யுளில் (2243.) ‘மந்திரக்கிழவர்’ என்பதரை இங்குத்

சதாடர்க. ‘விரகு’ என்பது இங்கு ஆகலாெரை. இனி, நடக்ககவண்டியசெய்திபற்றிய
ஆகலாசிப்கபாடு வந்தார்கள் எை அறிக. ‘பரிதல்’ துன்பச் சூழலில் பரதன் அரசுஏற்க
கநர்ந்துள்ை இக்கட்டாை நிரலயால் மைம் கசிந்து இரங்கலாம். மந்திரக்
கிழவர்பரதனினும் மூத்கதார் ஆயினும் இப்கபாது பரதன் ெக்கரவர்த்தி ஆதலின்
‘வணங்கிைர்’ என்க. ‘அருமரற முனிவன்’ என்பதனுள் ‘அருமரற’ சபயரரட
ஆதலின் கூறியது கூறுல் ஆகாரம உணர்க.
2245. மந்திரக் கிழவரும், நகர மாந்தரும்,
தந்திரத் தவலவரும், தரணி ாலரும்,
அந்தர முனிவபராடு அறிஞர் யாவரும்,
சந்தரக் குரிசிவல மரபின் சுற்றினார்.
அந்தர முனிவபராடு - ஆகாய வழியில் இயங்கவல்ல முனிவர்ககைாடு; மந்திரக்
கிழவரும் - மந்திராகலாெரைக்குஉரிரம உரடய அரமச்ெர்களும்; நகர மாந்தரும் -
நகரத்தில் உள்ை மக்களின் பிரதிநிதிகைாய் உள்ைவர்களும்; தந்திரத் தவலவரும் -
கெரைத் தரலவர்களும்; தரணிபாலரும் - அரெர்களும்; அறிஞர் யாவரும் - அவ்வத்
துரறயில் முரறகபாகிய வல்லார்களும்ஆகிய அரைவரும்; சுந்தரக் குரிசிவல -
அழகிற் சிறந்த பரதரை; மரபின் -அவரவர்க் குள்ை வரிரெ முரறயின்படி; சுற்றினார் -
(சநருங்கிச்) சூழ்ந்து சகாண்டார்கள்.

‘அறிஞர் யாவரும்’ என்பதரை “அன்ை மாநிலத் தறிஞர் தம்சமாடும்’ (2243)

என்பதனுடன்ஒப்புகநாக்குக. அரமச்ெர், புகராகிதர், கெரைத் தரலவர், தூதுவர்,
ொரணர் என்னும் ஐம்சபருங்குழுவின் உள்ைாரர இங்கு மந்திரக் கிழவர், தந்திரத்
தரலவர் என்று குறிப்பிட்டார் என்க. புகராகிதர் - வசிட்டன் முதலிய ஆொரியர்.
தூதுவர், ொரணர் என்பார் அரமச்ெருள் அடங்குவர்.என்கபராயத்துள்ளும் ஒருசிலர்
மந்திராகலாெரைக் குரியர். “கரணத்தியலவர், கருமவிதிகள், கைகச்சுற்றம்,
கரடகாப்பாைர், நகரமாந்தர், நளிபரடத்தரலவர், யாரைவீரர், இவுளி
மறவர்இரையர் எண் கபராயம் என்ப’ என்னும் அரெச் சுற்றத்திைருள் நகர மாந்தர்
என்பார் காண்க. இதரைச் சிலம்பு ‘ஐம்சபருங் குழுவும் எண்கபராயசமாடு........
அரசுவிைங்கு அரவயம் முரறயின்புகுதர” (சிலப். வஞ்சிக். 26.38 - 47) எைக் கூறுமாறு
காண்க. மந்திராகலாெரைச் ெரபயில் அவரவர் தகுதிக்கும் பதவிக்கும் ஏற்ப
அமர்தற்குரிய இடங்கள் முரறப்படி வரரயறுக்கப்படும்.ஆதலின், ‘மரபின்’ என்று
ஒரு சொல் அரமத்தார். மன்ைராட்சியாயினும் மக்கள் ஆட்சிஎன்னும்படி அக்கால
அரசு முரறகள் நடந்தை. ஆதலின், ‘நகர மாந்தர்களும்’ ஆகலாெரைச் ெரபயில்
இடம்சபற்றைர் எைக் கருதலாம். 2 சுமந்திரன் குறிப்பாக முனிவரை
கநாக்குதல்
2246. சுற்றினர் இருந்துழி, சுமந்திரப் க யர்ப்
க ான் தடந் பதர் வலான், புலவம உள்ளத்தான்,
ககாற்றவர்க்கு உறு க ாருள் குறித்த ககாள்வகயான்,
முற்று உணர் முனிவவன முகத்து பநாக்கினான்.
சுற்றினர் இருந்துழி - (வசிட்ட முனிவனும், மந்திரக் கிழவரும், அறிஞரும்) சூழ
இருந்தகபாது; ககாற்றவர்க்குஉறுக ாருள் அரெர்க்குரிய சிறந்த சபாருள்கரை; குறித்த
ககாள்வகயான் - நன்குஉணர்ந்து நிரறகவற்றம் சகாள்ரகப் பிடிப்பு உரடய; புலவம
உள்ளத்தான் - அறிவால்நிரறந்த மைம் உரடய; சுமந்திரப் க யர்ப் க ான் தடந்
பதர்வலான் - சபான்ைால்இயன்ற சபரிய கதரரச் செலுத்துதலின் திறன் வாய்ந்த
சுமந்திரன் என்னும் சபயருரடய (அரமச்ெர்தரல)வன்; முற்று உணர் முனிவவன -
எல்லாம் முழுதுணர்ந்த வசிட்ட முனிவரை; முகத்து பநாக்கினான் - (தன்
மைக்கருத்ரத வாயால் உரரக்க கவண்டாது அது கதான்றும்படி) கநகரபார்த்தான்.
 பரதரை அரசு ஏற்கச்செய்யும் தன் கருத்ரதக் குறிப்பால் பார்ரவயால்
அறிவித்தான்சுமந்திரைாதல் கமல் சபறப்படும். இவன் அரமச்ெர்களுள் தரலவன்.
முன்ைர்த் தயரதன் இராமரைஅரசு ஏற்க அரழத்ததும் (1360) இவன் மூலகம.
முடிசூட்டு விழாவிற்கு இராமரை அரழத்ததும்,ரகககயியின் அரழப்ரப
இராமனுக்கு அறிவித்ததும் (1572-1575). இராமன் காடு செல்லுங்கால்கதர் ஓட்டிச்
சென்றதும் இவைாதலும் (1856 -1885) நகர் நீங்கு படலத்துள் வருதலின் இவன்
கதர்ஓட்டுதலின் வல்லவன் ஆதல் அறிக; ‘கதர்வலான்’ என்பது (1858) முன்னும்
வந்தது. ‘மந்திரிசுமந்திரரை’ (1856) என்பதைால் இவன் அரமச்ெைாதலும்
அறியப்படும். இவன் தயரதனுக்குத் கதர்ஓட்டியாக இருந்தான் என்பது (1898). முன்
கூறப்சபற்றுள்ைது. பண்ரடய அரெர்கள்மதியரமச்ெர்களுள் தமக்கு மிகவும்
அணுக்கமாைவர்கரைத் கதர் ஒட்டுநர்கைாகக் சகாள்வர்.‘கதர்வலான்’ என்பது
கதர்தலில் வல்லான் - ஆராய்ந்து உறுதிகூற வல்லவன் எைவும் சபாருள்சபற்று
அரமச்ெர்க்கும் சபயராதல் அறிக. 3

சுமந்திரன் குறிப்ரப முனிவன் உணர்தல்

2247. பநாக்கினால் சுமந்திரன் நுவலலுற்றவத,

வாக்கினால் அன்றிபய உண்ர்ந்த மா தவன்,
‘காக்குதி உலகம்; நின் கடன் அது ஆம்’ எனக்
பகாக் குமரனுக்கு அது கதரியக் கூறுவான்;
சுமந்திரன் -; பநாக்கினால் - மைத்சதாடு பட்ட பார்ரவக் குறிப்பிைால்;
நுவலலுற்றவத - சொல்லியரத; வாக்கினால் அன்றிபய - (அவன்)
வாயிைாற்சொல்லாமகல; உணர்ந்த - சதரிந்துசகாண்ட; மா தவன் - சபருந்தவம்
செய்த வசிட்டமுனிவன்; ‘உலகம் காக்குதி - இந்த அரொட்சிரயப்பாதுகாப்பாய்; இது -
இத்தரணி தாங்குதல்; நின் கடன் ஆம் - நீ (எற்றுச்)செய்யகவண்டிய கடரமயாகும்; எை
-; பகாக் குமரனுக்கு - அரெ குமாரைாகிய பரதனுக்கு; அது - அரசின் சிறப்பும்
இன்றியரமயாரமயும; கதரிய - விைங்கும்படி; கூறுவான் - எடுத்துரரக்கலாைான்.

‘கநாக்கு’ என்பது சவறும் பார்ரவயன்று; ‘மைத்தால் கநாக்குத’ லாகும். இதரை

‘இரண்டன்மருங்கின் கநாக்கல் கநாக்கம்’ என்னும் சதால்காப்பியச் சூத்திரத்துக்குச்
கெைாவரரயர்எழுதிய உரரயான் உணர்க். (சதால். சொல். கவற். மயங்.)
மந்திராகலாெரையில் முதற்கண்அரமச்ெர் சதாடங்ககல முரற என்பது இதைால்
அறியப்சபறும். 4
வசிட்ட முனிவன் பரதனுக்கு அரசின் சிறப்ரப உரரத்தல்

2248. ‘பவதியர், அருந் தவர், விருத்தர், பவந்தர்கள்

ஆதியர் நின்வயின் அவடந்த காரியம்,
நீதியும் தருமமும் நிறுவ; நீ இது,
பகாது அறு குணத்தினாய்! மனத்துக் பகாடியால்
‘பகாதறு குணத்தினாய்! - குற்றமற்ற குணத்ரத உரடய (பரதகை) வகை!; பவதியர் -
அந்தைர்; அருந்தவர் - அரியதவம் செய்த முனிவர்; விருத்தர் - (அநுபவத்தால்) முதிர்ந்த
சபரிகயார்; பவந்தர்கள் - அரெர்கள்; ஆதியர் - முதலாகைார்; நின்வயின் -உன்னிடத்து;
அவடந்த காரியம் - வந்து கெர்ந்த செயல்; நீதியும் -(மக்களுக்கு நன்ரம செய்ய உள்ை)
அரெ நீதிரயயும்; தருமமும் - (அவரவர் செயரல அவரவர்செய்தற்குத் தரடயிலாத)
அரெ தர்மத்ரதயும்; நிறுவ - (அரென் இல்லாரமயால் சிரதயாவண்ணம்)நிரல
நிறுத்தகவ; நீ-; இது - இச்செயரல; மனத்துக் பகாடி - மைத்தின் கண்நிரைத்துக்
சகாள்வாயாக.’

அரெ நீதியாவது எளியரர வலியர் வாட்டாது பாதுகாத்தலாகும்.

“மாநிலங்காவலைாவான்மன்னுயிர் காக்கும் காரலத்; தான் அதனுக்கு இரடயூறு
தன்ைால் தன் பரிெைத்தால்; ஊைமிகுபரகத்திறத்தால் கள்வரால் உயிர்தம்மால்,
ஆைபயம் ஐந்தும் தீர்த்து அறங்காப்பான்அல்லகைா?” என்னும் (சபரிய. திருந. 36)
சபரிய புராணச் செய்யுைான் அறிக. அரெ தருமம் -குரறகவண்டுவார்க்கு அது
நிரப்புதலாம். முரற கவண்டுநர்க்கும், குரற கவண்டுநர்க்கும்
அரென்காட்சிக்சகளியைாய் அது தீர்த்தரலகய (குறள் 386. பரி. உரர) நீதியும் தருமமும்
எைஇரண்டாகக் கம்பர் வசிட்டன் வாக்கால் கூறிைார். 5

2249. ‘தருமம் என்று ஒரு க ாருள் தந்து நாட்டுதல்

அருவம என் து க ரிது அறிதி ஐய! நீ
இருவமயும் தருவதற்கு இவயவது; ஈண்டு, இது,
கதருள் மனத்தார் கசய்யும் கசயல் இது ஆகுமால்.
‘ஐய! நீ-; தருமம் என்று ஒரு க ாருள் - அறம் என்று சொல்லப் படுகின்ற ஒப்பற்ற
ஒரு சபாருரை; தந்து - உலகிற்குத் தந்து (மக்கள் அரைவரரயும் கமற்சகாள்ளுமாறு
செய்து); நாட்டுதல்-நிரலநிறுத்துதல்; அருவம என் து - மிகவும் அருரமயாை செயல்
என்பதரை; க ரிது அறிதி - நன்கு அறிவாய்; ஈண்டு - இவ்விடத்தில்; இது -
இவ்வறம்; இருவமயும் -இம்ரம, மறுரம ஆகிய இரண்ரடயும்; தருவதற்கு -;
இவயவது - சபாருந்தியதாகும்; இது -இவ்வறம்; கதருள்மனத்தார் - சதளிவுசபற்ற
மைம் உரடய கமகலார்; கசயும் கசயல்ஆகும் - செய்யும் செயலாகும்.

அறத்தின் சிறப்பும்; அது கமகலார்கைால் கமற்சகாள்ைப்சபற்றது என்பதும்

கூறியதாகும்.“இருரம வரக சதரிந்து ஈண்டு அறம் பூண்டார், சபருரம பிறங்கிற்று
உலகு” (குறள். 23) என்பதரைஒப்பு கநாக்குக. ‘ஆல்’ அரெ.
6

2250. ‘வள் உறு வயிர வாள் அரசு இல் வவயகம்,

நள் உறு கதிர் இலாப் கலும், நாகளாடும்
கதள்ளுறு மதி இலா இரவும், பதர்தரின்,
உள் உவற உயிர் இலா உடலும், ஒக்குபம.
‘பதர்தரின் - ஆராயும்சபாழுது; வள்உறு வயிரவாள் அரசு - வைரம சபாருந்திய
வன்ரமயாை வாரையுரடயஅரெரை; இல்ரவயகம் - சபறாத உலகம்; நள் உறு கதிர்
இலாப் கலும் - (எல்கலாராலும்) விரும்பப்படுகின்ற சூரியன் இல்லாத பகரலயும்;
நாகளாடும் - விண்மீன்ககைாடும்; கதள்ளுறு மதி இலா இரவும் - சதளிந்த
சவண்ரமயாை ெந்திரன் இல்லாத இரரவயும்; உள்உவறஉயிர் இலா உடலும் - உள்கை
சபாருந்திய உயிர் இல்லாத உடரலயும்; ஒக்கும் - கபாலும்.’

வன் - கூர்ரம என்றுமாம். சூரியன் அழிக்கும் ஆற்றல், ெந்திரன் தண்ரமயால்

காக்கும்ஆற்றல், உயிர் உடரல இயக்கும் ஆற்றல், உயிர் உடரல இயக்கும் ஆற்றல்
இம்மூன்ரறயும் அரென்உரடயைாதலின் அவற்ரற இவ்வுவரமகைால் விைக்கிைார்.
பரகவரர அழித்து, நல்கலாரரக் காத்து,மக்கரை இயங்கச்செய்ய மன்ைவன் கதரவ.
சதறலும், தண்ணளியும் உரடயைாய் உல்ரக நல்வழியில்இயங்கச் செய்பவன்
மன்ைன் என்பது இதைால் உணரப்சபறும். மன்ைர், மக்கள் - உயிர், உடல்-
இக்கருத்ரத 177, 1423 ஆம் பாடல்ககைாடு ஒப்பிடுக. 7

2251. ‘பதவர்தம் உலகினும், தீவம கசய்து உழல்

மா வலி அவுணர்கள் வவகும் நாட்டினும்,
ஏகவவவ உலகம் என்று இவசக்கும் அன்னவவ
காவல் கசய் தவலவவர இன்வம கண்டிலம்.
‘பதவர்தம் உலகினும் - கதவகலாகத்திலும்; தீவம கசய்து உழல் - பிறர்க்குத் தீரமகய
செய்து திரிகின்ற; மா வலி அவுணர்கள் வவகும் நாட்டினும் - சபருவலி பரடத்த
அசுரர்கள் தங்கியுள்ை நாடுகளிலும்; ஏ எவவ உலகம் என்று இவசக்கும்அன்னவவ -
எரவ எரவகள் உலகம் என்று சபயர்சபறுகமா அரவகள் எல்லாம்; காவல் கசய்
தவலவவர இன்வம - தம்ரமக் காக்கின்ற அரெர்கள் இல்லாமல் இருத்தரல; கண்டிலம்
- (யாம்) பார்த்திகலாம்.’

நல்கலாராயினும், அல்கலாராயினும் நாட்டிற்கு ஆள்கவார் இன்றியரமயாதவர்

என்பது இதைாற்கூறியதாம். உலகம் என்றாகல அரென் கவண்டும் என்றார்.
8

2252. ‘முவற கதரிந்து ஒரு வவக முடிய பநாக்குறின்,

மவறயவன் வகுத்தன, மண்ணில், வானிவட,
நிவற க ருந் தன்வமயின் நிற் , கசல்வன,
இவறவவர இல்லன யாவும் காண்கிலம்,
‘முவற கதரிந்து - முரறரமரய நன்கு ஆராய்ந்து; ஒருவரக முடிய பநாக்குறின் -
ஒருபடித்தாக இறுதிவரர பார்த்தால்; மரறயவன் வகுத்தை - பிரமைால்
பரடக்கப்பட்டைவாகிய;மண்ணில் வானிரட - நிலத்திலும், விண்ணிலும்; நிவற
க ருந்தன்வமயின் - நிரறந்துவிைங்கும் கபரியல்கபாடு; நிற்ப -நிரலத்து நிற்பை;
செல்வை - இயங்குவை (வாகிய சபாருள்களில்); இவறவவர இல்லன - தரலவரரப்
சபற்றிராத சபாருள்கள்; யாவும் எரவயும்; காண்கிலம் - காண்கின்றிகலாம். (யாம்)’

உலகிற்கு - மன்ைர் இன்றியரமயாரம கமல் கூறியது. இங்குச் ெரம், அசுரம் ஆகிய

இயங்கும்,இயங்காப் சபாருள்களுக்கும் தரலவர் இன்றியரமயாரம
உணர்த்தப்சபற்றது. ‘நிற்ப’ என்பை மரல,மரம் முதலியை. ‘செல்வ’ என்பை மக்கள்,
விலங்கு, பறரவ முதலிய உயிர்கைாம். அவற்றிரடகயகூடஒரு தரலரம என்பது
உண்டு என்பது அறியப்படும். 9
2253. ‘பூத்த, நாள்மலர் அயன் முதல புண்ணியர்
ஏத்து, வான் புகழினர், இன்றுகாறும் கூக்
காத்தனர்; பின், ஒரு கவளகண் இன்வமயால்,
நீத்த நீர் உவட கல நீரது ஆகுமால்.
‘பூத்த - (திருமாலின் திருஉத்தியில்) உண்டாை; நாள்மலர் - அன்றலர்ந்தாற் கபான்ற
தாமரர மலரில் கதான்றிய; அயன் முதல புண்ணியர் - பிரமகதவன்முதலிய
கமகலார்கைால்; ஏத்து - பாராட்டப் சபறுகின்ற; வான் புகழினர் -சிறந்த புகரழப்
சபற்ற (உன்) முன்கைார்கள்; இன்றுகாறும் - இன்று வரரயிலும்; கூ -(இந்தப் )
பூமிரய; காத்தனர் - (அரசு நடத்திக்) காத்தார்கள்; பின் -இப்கபாது; ஒரு கவளகண்
இன்வமயால் - (நீ அரென் ஆகாதபடியால்) தமக்சகாரு துன்பம் நீக்கிப் பாதுகாப்பாரர
இல்லாரமயால்; (இவ்வுலகம்) நீத்த நீர் - கடலின்கண்; உவடகல நீரது - உரடந்த
கப்பல் தத்தளிப்பது கபான்றது; ஆகும் -.’

‘நீத்த’ம் என்பது சவள்ைம் ஆதலின், நீர் நீத்தம் எைகவ ‘கடல்’ என்று

சபாருள்ஆயிற்று. கடலின்கண் உரடந்த கப்பல் தவிப்பரதப்கபால அரென் இல்லாத
நாடு அலமரும் என்றதாம்.‘ஆல்’ அரெ. 10

2254. ‘உந்வதபயா இறந்தனன்; உம்முன் நீத்தனன்;

வந்ததும், அன்வனதன் வரத்தில்; வமந்த! நீ
அந்தம் இல் ப ர் அரசு அளித்தி; அன்னது
சிந்தவன எமக்கு’ எனத் கதரிந்து கூறினான்.
‘வமந்த! - பரதகை!; உந்வதபயா இறந்தனன் - உன் தந்ரதயாகிய
தயரதகைாஇறந்துபட்டான்; உம் முன் - உன் தமயைாகிய இராமகைா (தந்ரத
சொற்ககட்டு); நீத்தனன் - (அரரெக்) ரகவிட்டுக் காைகம் புகுந்தான்; வந்ததும் - (இந்த
அரசுஉைக்குக்) கிரடத்திருப்பதும்; அன்வன தன் வரத்தில் - உன் தாயாகிய
ரகககயியின்வரத்தால் ஆகும்; நீ அந்தம் இல் ப ரரசு அளித்தி - நீ அழிவற்றதாகிய
இந்தக்ககாெலத் தரரெ ஏற்று நடத்துக; அன்னது - (அவ்வாறு) நீ அரசு ஏற்பது; எமக்குச்
சிந்தவன - எங்களுக்கு எண்ணம்;’ எை - என்று; கதரிந்து கூறினான் - ஆராய்ந்து
சொன்ைான்.
மரபு வழித் சதான்றுசதாட்டு வந்த அரசு என்பான், ‘அந்தம் இல் கபரரசு’ என்றான்
எனினும்அரமயும். 11
வசிட்டன் சொற் ககட்ட பரதன் அவல நிரல அரடதல்

2255. ‘தஞ்சம் இவ் உலகம், நீ தாங்குவாய்’ எனச்

கசஞ்பசபவ முனிவரன் கசப் க் பகட்டலும்,
‘நஞ்சிவன நுகர்’ என, நடுங்குவாரினும்
அஞ்சினன் அயர்ந்தனன் - அருவிக் கண்ணினான்.
‘இவ் உலகம் - இந்த உலகம்; தஞ்சம் - (உைக்கு) அரடக்கலம்; நீ தாங்குவாய் - நீ
(அரெைாக இருந்து) பாதுகாப்பாய்; என - என்று; முனிவரன் -முனிவர்களில் கமலாை
வசிட்டன்; கசஞ்கசபவ - செம்ரமயாக; கசப் க் பகட்டலும் - சொல்லக்
ககட்டவைவில்; அருவிக் கண்ணினான் - அருவிகபாலக் கண்ணின் நீர் ஒழுகும்பரதன்;
‘நஞ்சிவன நுகர்’ என - விடத்ரத உண்பாயாக என்று ஒருவர் சொல்ல; (அதுககட்டு)
நடுங்குவாரினும் - நடுங்குகின்றவர்கரைவிட; அஞ்சினன் அயர்ந்தனன்த - பயந்து
கொர்ந்தான். ‘மககை! உரை, மாநிலம் தஞ்ெமாக நீ தாங்கு’ என்ற வாெகம் (1614.)
என்ற ககாெரல கூற்றுஇங்கு முதலடிகயாடு ஒப்பு கநாக்கத்தக்கது. அகயாத்திக்கு
வந்தது முதல் அமுத வண்ணமாக இருக்கின்றபரதனுக்கு ‘அருவிக் கண்ணிைான்’
என்பது ஒரு சபயராகக் சகாள்க. 12

2256. நடுங்கினன்; நாத் தடுமாறி, நாட்டமும்

இடுங்கினன்; மகளிரின் இரங்கும் கநஞ்சினன்;
ஒடுங்கிய உயிரினன்; உணர்வு வகதர,
கதாடங்கினன், அரசவவக்கு உள்ளம் கசால்லுவான்;
(பரதன்), நடுங்கினன் - (முனிவன் சொன்ைரதக் ககட்டு) நடுங்கி; நாத்தடுமாறி -
(கபசுதற்கியலாமல்) நாக் குழறி; நாட்டமும் இடுங்கினன் - கண்கள்(குழிவிழுந்து )
உள்செல்லப் சபற்று; மகளிரின் - சபண்கரைப் கபால; இரங்கும் கநஞ்சினன் -
சநஞ்சிைாற் புலம்பிக் சகாண்டு; ஒடுங்கிய உயிரிைன்- மூச்சு
ஓடுங்கப்சபற்று(மூர்ச்சித்து); உணர்வு வகதர - (பின்ைர்) மூச்சு எழும்பி உணர்வு
வரப்சபற; அரெரவக்கு- அரெரவயில் உள்ைவர்க்கு; உள்ைம் - தன் மைக்கருத்ரத;
கசால்லுவான் கதாடங்கினன் - சொல்லத் சதாடங்கிைான்.
துக்கம் வந்தவுடன் அறிவழிந்து புலம்பல் மகளிர் இயல்பு - “சபட்ரடப்
புலம்பல்பிறர்க்குத் துரணயாகமா’ (பாஞ்ொலி ெபதம் 62. 22.) என்ற பாரதி பாடல்
காண்க. 13

பரதன் தன் மைக் கருத்ரத அரெரவக்கு எடுத்துச் சொல்லுதல்

2257. ‘மூன்று உலகினுக்கும் ஓர் முதல்வன் ஆய், முதல்

பதான்றினன் இருக்க, யான் மகுடம் சூடுதல்,
சான்றவர் உவரகசயத் தருமம் ஆதலால்,
ஈன்றவன் கசய்வகயில் இழுக்கு உண்டாகுபமா?
‘மூன்று உலகினுக்கும் - கமல், நடு, கீழ் என்னும் மூன்று இடங்களில் உள்ை மூன்று
உலகங்களுக்கும்; ஓர் முதல்வன்ஆய் - ஒப்பற்ற முதற்சபாருைாகி; முதல் பதான்றினன்
இருக்க - (எைக்கு) முன்கை பிறந்தவைாகிய இராமன் இருக்கின்ற கபாகத; யான்
மகுடம் சூடுதல் - யான் அரெைாக அரசுகட்டில் ஏறி மணிமகுடத்ரதச்
சூடிக்சகாள்ளுதல்; சான்றவர் உவரகசய - சபரிகயார்கள்தக்ககத என்ற தம் வாயால்
எடுத்துரரக்க; தருமம் ஆதலால் - அறம் என்று கருதப்படுகின்றது ஆதலாம்; ஈன்றவள்
கசய்வகயில் - (இகத செயரலச் செய்த) என்ரைப் சபற்றதாயாகிய ரகககயியின்
செயற்பாட்டில்; இழுக்கு உண்டாகுபமா - தவறு உைதாகுமா?’

‘மூத்தவன் இருக்க இரையவைாகிய நான் அரசு புரிவது தருமம் என்று வசிட்டகர

கூறிைால்கூறிைால் என்தாய் கூறியதில் என்ை தவறு? என்கிறான் பரதன்.
சபரிகயார்கள் வார்த்ரதயும் தர்மவிகராதமாக இருக்கின்றகத என் திறத்தில்
என்றுபுலம்பிைாைாம். ‘ஓ’ காரம் விைாப்சபாருட்டு. 14
2258. ‘அவடவு அருங் ககாடுவம என் அன்வன கசய்வகவய,
நவடவரும் தன்வம நீர், “நன்று இது” என்றிபரல்,
இவட வரும் காலம் ஈண்டு இரண்டும் நீத்து, இது
கவட வரும் நீ கநறிி்க் கிலியின் ஆட்சிபயா!
‘நவட வரும் தன்வம நீர் - உயரிய ஒழுக்கத்திற் செல்லும் தன்ரம உரடய
ொன்கறார்கைாய நீவிர்; அவடவு அருங்ககாடுவமஎன் அன்வன கசய்வகவய -
ஓரிடத்திலும் சென்று அரடதற்கு அரிய சபருங்சகாடுரம உரடய என்தாய்
ரகககயியின் செயரல; ‘இது நன்று’ -; என்றிபரல் - என்று சொல்வீராயின்; இது-
இக்காலம்; ஈண்டு - இவ்விடத்தில்; இவடவரும் காலம் இரண்டும் நீத்து -திகரதாயுகம்,
துவாபரயுகம் என்னும் இரண்டு காலமும் கடந்து சென்று; கவடவரும் -
நான்குயுகங்களில் இறுதியில் உள்ை; தீ கநறி - தீயவழியில் (மக்கரைச்) செலுத்துகின்ற;
கலியின் ஆட்சிபயா! - கலிபுருடனின் ஆட்சிக்காலமாகிய கலியுககமா?’

இராமாயண காலம் கிகரதாயுகம் என்ற முதல்யுகம் ஆதலின் அது அறம் கமல்

ஓங்கியிருந்தகாலமாம். அடுத்த இரண்டு யுகங்களும் ‘இரடவரும் காலம் இரண்டும்’
என்பதைால் சகாள்ைப்பட்டை.கலியுகத்தில் அறத்தின் மூன்று கால்கள் சிரதந்து ஒரு
கால்மட்டும் இருப்பதாகச் சொல்வது வழக்கு. “ஒலி கடல் உலகம் தன்னில் ஊர்தரு
குரங்கின் மாகட, கலியது காலம் வந்து பரந்தகதா”எைப் (4022) பின்வருவரத ஈண்டுக்
கருதுக. அறத்தின் ஆட்சி மங்கிக் சகாடுரம மலிந்திருப்பது கலியின் இயல்பு
என்பதரைப் ‘சபாலிக. கலியும் சகடும் கண்டு சகாண்டீர்” (திவ்யப். 3352.) “கலியிருள்
பரந்த காரல”(கலிங்கத். அவதாரம். 30 ) “தருமந் தவிர்ந்து சபாரறசகட்டுச்ெத்தியஞ்
ொய்ந்து தரய, சதருமந்து தண்பூெரை முழுதுஞ் சிரதயக், கலிகய சபாருமந்தக்
காலம்”(திரு அரங்கத்துமாரல. 75.) எை வருவை சகாண்டு அறியலாம்.
15

2259. ‘பவத்தவவ இருந்த நீர், விமலன் உந்தியில்

பூர்தவன் முதலினர் புவியுள் பதான்றினார்,
மூத்தவர் இருக்கபவ, முவறவமயால் நிலம்
காத்தவர் உளர்எனின், காட்டிக் காண்டிரால்.
‘பவத்தவவ இருந்த நீர் - அரெரவயில் அமர்ந்துள்ை நீவிர்; விமலன் உந்தியில்
பூத்தவன் முதலினர் -திருமாலின் திருவுந்தித் தாமரரயில் கதான்றிய பிரமகதவன்
முதலிய; புவியுள் பதான்றினர் - மண்ணுலகத்தில் கதான்றிய (அரசு புரிந்த) அரெ
குலத்திைருள்; மூத்தவர் இருக்கபவ -உடன் பிறந்தவர்களுள் வயதால் முதிர்ந்தவர்
இருக்க; நிலம் முரறரமயால் காத்தவர் - உலகத்ரதமுரறப்படி (அரசு நடத்திக்)
காத்தவர்கள்; உளர் எனின் - இருப்பார்கள் ஆயின்; காட்டி - அவர்கரைச் ொன்றாகக்
காட்டி; காண்டிர் - உம் கருத்ரதயும் ஒப்புக் காண்பீர்கைாக.

காட்டிக் காண்டல் என்பது ொன்றுரரத்து உறுதிசெய்தலாகும். ‘ஆல்’ அரெ.

16
2260. ‘நல் கநறி என்னினும், நான் இந் நானில
மன் உயிர்ப் க ாவற சுமந்து இருந்து வாழ்கிபலன்;
அன்னவன்தவனக் ககாணர்ந்து, அலங்கல் மா முடி
கதால் கநறி முவறவமயின் சூட்டிக் காண்டிரால்.
‘நான் -; நல் கநறி என்னினும் - (அரசு புரிவது) தரும சநறிகய என்று
நீங்கள்ொன்றுகைால் நிரூபித்த வழியும்; இந் நானில மன் உயிர்ப்க ாவற -
இப்பூமியில்உயிர்கரைப் பாதுகாக்கும் சுரமரய; சுமந்து இருந்து வாழ்கிபலன் - தூக்கி
அரெைாக இருந்துவாழ உடன் படமாட்கடன்; அன்னவன்தவனக் ககாணர்ந்து - அந்த
(அரொட்சிக்குரிய) இராமரைக் சகாண்டு வந்து; அலங்கல் மாமுடி - மலர்
மாரலகயாடு கூடிய மகுடத்ரத; சதால்சநறி முரறரமயின் - சதான்று சதாட்டு
வரும் மரபு வழிப்படி; சூட்டிக் கண்டிர் -(அவன் தரலயில்) அணிவிக்கக் காணுங்கள்.’

நாவாற்றலால் எதுவும் நியாயமாக்கப்பட்டுவிடும் என்பது கருதி ‘நல்சநறி

என்னினும்’என்றான். ‘எது எப்படி ஆயினும் என் கருத்து இராமரை அரழத்துக்
சகாண்டுவந்து அரென் ஆக்குதகல’என்றாைாம். அதுகவ மரபும் ஆகும் என்பதரை
மீண்டும் ‘சதால்சநறி முரறரமயின்’ என்றதைால்குறிப்பித்து, யான் சூடுதல்
சதால்சநறி முரறரமயன்று என்று வற்புறுத்திைாைாம். ‘உயிர்ப்சபாரற’ என்றது
மன்ைர் தம்மைத்து எப்கபாதும் தம் மக்கரை இருத்தி அவர் நலம்
நிரைத்துக்காத்தாளுதல் பற்றியாம். ‘ஆல்’ அரெ. 17

2261. ‘அன்று எனின், அவகனாடும் அரிய கானிவட

நின்று, இனிது இருந் தவம், கநறியின் ஆற்றுகவன்;
ஒன்று இனி உவரக்கின், என் உயிவர நீக்குகவன்’
என்றனன்; என்றப ாது; இருந்த ப ர் அவவ,
‘அன்று எனின் - (இராமரைக் காட்டிலிருந்து அரழத்து வந்து முடி சூட்டல்)
இயலாதுஆயின்; அவகனாடும் - அந்த இராமகைாடும்; அரிய கானிவட -
வாழ்தற்கரியகாட்டிடத்து; நின்று - வாழ்ந்து; இருந்தவம் - சபரிய தவத்ரத; இனிது -
இனிரமயாக; சநறியின் - செய்தற்குரிய முரறப்படி; ஆற்றுகவன் - செய்கவன்; இனி
-இதற்குகமல்; ஒன்று உவரக்கின் - (மாறாக) ஒன்ரற நீங்கள் சொன்ைால் (என்ரை
ஏற்றுநடத்த வற்புறுத்திைால்); என் உயிவர நீக்கு கவன் - என் உயிரர அழித்துக்
சகாள்கவன்; என்றனன் - என்று சொன்ைான்; என்றப ாது - என்று பரதன்
சொல்லியகபாது; இருந்த ப ர் அவவ -அங்கக அமர்ந்திருந்த அரெரவயில் உள்ைார்......
அரெரவயில் உள்ைார்....‘வாழ்த்திைார்’ (2263) எைப் பின்வரும் கவியிற்
சென்றுமுடியும். வாழ்த்திைார் எை முடிதலின் அரெரவ என்பதற்கு அரெரவயில்
உள்ைார் எைஉரரத்தாம். ஒன்று இராமரைக் சகாணர்ந்து முடிசூட்டல், இரண்டு
இராமகைாடு காட்டில் தவம்செய்தல், மூன்று தன்னுயிரர மாய்த்துக்சகாள்ளுதல்
என்றாைாம் பரதன். 18
அரெரவகயார் பரதரைப் புகழ்தல்
2262. ‘ஆன்ற ப ர் அரசனும் இருப் , ஐயனும்
ஏன்றனன், மணி முடி ஏந்த; ஏந்தல் நீ,
வான் கதாடர் திருவிவன மறுத்தி; மன் இளந்
பதான்றல்கள் யார் உளர் நின்னின் பதான்றினார்?
ஆன்ற - குணங்கைான் அரமந்த; ப ர் அரசனும் - சபருரம மிக்க
தயரதனும்;இருப்ப - உயிகராடு இருக்கின்றகபாகத; ஐயனும் - இராமனும்; மணிமுடி
ஏந்த -மணிகள் அழுத்திச் செய்யப்சபற்ற மகுடத்ரதத் (தரலயில்) தாங்க; ஏன்றனன் -
உடன்பட்டான்; ஏந்தல் நீ - சபருரமயின் உயர்ந்த பரதகை! நீ; வான் கதாடர்திருவிவன
- மிக உயர்ந்த பாரம்பரியமாக வருகின்ற அரெச்செல்வத்ரத; மறுத்தி -கவண்டாம்
என்கிறாய்; மன் இளந்பதான்றல்கள் - அரெகுலத்தில் கதான்றிய இரைய குமாரர்களில்;
நின்னின் பதான்றினார்? - உன்ரைப் கபாலப் புகழுடன் கதான்றிகயார்; யார் உளர் -
யார் இருக்கின்றார்கள்?’ (எவரும் இல்ரல என்றபடி)

“யாது சகாற்றவன் ஏவியது அதுசெயல் அன்கறா, நீதி எற்கு” (1382.) “மைத்து

மன்ைன்ஏவலின் திறம்ப அஞ்சி, இருளுரட உலகம் தாங்கம் இன்ைலுக்கு இரயந்து
நின்றான்” (1603.) என்றசொற்கைால் இராமன் மைநிரல கபாதரும். மன்ைவன்
இருக்கின்றகபாது அவன் ஆரண கமற் சகாண்டுஅரகெற்க உடன்பட்ட
இராமரையும், மன்ைவன் இல்லாத கபாதும் அவன் ஆரணயாலும்
(வரத்தாலும்)அரகெற்க உடன்படாத பரதரையும் ஒப்பிட்டுப் கபாற்றிைர் என்க.
19

2263. ‘ஆழிவய உருட்டியும், அறங்கள் ப ாற்றியும்,

பவள்விவய இயற்றியும், வளர்க்க பவண்டுபமா?
ஏழிபனாடு ஏழ் எனும் உலகம் எஞ்சினும்,
வாழிய நின் புகழ்!’ என்று வாழ்த்தினார்.
‘ஆழிவய உருட்டியும் - (அரகெற்று நடத்தி) ஆரைச்ெக்கரத்ரதச் செலுத்தியும்;
அறங்கள் ப ாற்றியும் -பல்வரகயாை அறச்செயல்கரைப் பாதுகாத்தும்; பவள்விவய
இயற்றியும் - (அரெர்க்குரியபரி கமதம், இராயசூயம் முதலிய) யாகங்கரைச் செய்தும்;
வைர்க்க பவண்டுபமா? - (நின்புகரழஇனி நீ) வைர்க்க கவண்டியதில்ரல; நின்புகழ் -
(இத்தரகய நற்குண நற்செயல்கைால்இப்கபாது சபற்றுள்ை) நின்புககழ; ஏழிபனாடு
ஏழ்எனும் உலகம் எஞ்சினும் - பதிைான்கு உலகமும் அழிந்திட்டாலும்; வாழிய -
வாழ்வதாக;’ என்று வாழ்த்தினார் -.

வாழ்த்திைார் ‘அரெரவகயார்’ எை (2261.) முன்ரைய பாடலின் இறுதிச் சொற்

சகாண்டுமுடிக்க. செயற்ரகயால் பிறர்புகழ் கதடகவண்டும்; ஆைால், பரதனுக்கு
இயற்ரகயாகிய குணம்செயல்ககை சபரும்புகழுக்குக்காரணமாயிை என்று
பாராட்டுதல் அரெரவகயார் கருத்தாகக் சகாள்க. 20
இராமரை அரழத்துவருதல் பற்றி முரசு அரறவிக்கச் ெத்துருக்கைனிடம் பரதன்
கூறுதல்
2264. குரிசிலும், தம்பிவயக் கூவி, ‘ககாண்டலின்
முரசு அவறந்து, “ இந் நகர் முவறவம பவந்தவனத்
தருதும் ஈண்டு” என் து சாற்றி, தாவனவய,
“விவரவினில் எழுக!” என, விளம்புவாய்’ என்றான்.
குரிசிலும் - பரதனும்; தம்பிவயக் கூவி - (தன்) இைவலாை
ெத்துருக்கைரைஅரழத்து; ககாண்டலின் - கமகம் கபால; முரசு அவறந்து - இடிசயை
ஒலிக்கும்முரசிரை அடித்து; இந் நகர் முவறவம பவந்தவன - இந்நகரத்திற்கு மரபு
வழிப்படி அரெைாககவண்டிய இராமரை; ஈண்டுத் தருதும்’ - காட்டிலிருந்து
அகயாத்திக்கு அரழத்து வரப்கபாகிகறாம்; என் து சாற்றி - என்னும் செய்திரய
அறிவித்து; தாரைரய - நம்கெரைகரை; ‘விவரவினில் எழுக’ என - (இராமரை
அரழத்து வர) விரரவாகப் புறப்படுக என்று;விைம்புவாய்’ - சொல்லுவாயாக;’
என்றான் - என்று கட்டரை இட்டான்.

இராமகை அகயாத்தியரென் என்பதில் மாறாத கருத்துரடயவன் பரதன் ஆதலால்,

அரெரைஅரழக்கச் செல்லும் முரறப்படி கெரைகள் வரும்படி பணித்தான் என்க.
தனிமனிதரர அரழத்தற்கும்,அரெர்கரை அரழத்தற்கும் கவறுபாடு உண்டு. இனி,
தாசைாருவகை சென்று அரழத்தால் இராமன் வராதிருக்கவும் கூடும். தன் பிரிவிைால்
வருந்திக் கண்ணும், நீருமாய் இருக்கும் இவ்வைவுகபரரயும் கண்டால் மைம் இரங்கி
வருவான் என்று கருதி, கெரைகரையும், மக்கரையும் உடன்வரப்பரறயரறந்து
சதரிவித்தான் என்பதும் ஒன்று; ஏற்பை அறிக. 21
ெத்துருக்கைன் உரர ககட்ட மக்கள் மகிழ்ச்சி

2265. நல்லவன் உவரகசய, நம்பி கூறலும்

அல்லலின் அழுங்கிய அன்பின் மா நகர்
ஒல்கலன இவரத்தலால் - உயிர் இல் யாக்வக அச்
கசால் எனும் அமிழ்தினால் துளிர்த்தது என்னபவ.
நல்லவன் உவர கசய - நற்குணத்தாற் சிறந்த பரதன் பணிக்க; நம்பி- ெத்துருக்கைன்;
கூறலும் - (இராமரைஅரழத்து வரும் செய்திரயச்) சொல்லுதலும்; அல்லலின் -
துன்பத்தால்; அழுங்கிய - இரங்கிக்சகட்ட; அன்பின் மாநகர் - இராமன்பால் அயரா
அன்பிரை உரடய; அகயாத்தி மாநகர மக்கள்; உயிர் இல் யாக்வக - உயிர் இல்லாத
உடம்புகள் எல்லாம்; அச்கசால் எனும் அமிழ்தினால் - அந்த வார்த்ரத என்னும்
அமுதத்தால்; துளிர்த்தது -(மீண்டும் உயிர் சபற்றுத்) துளிர்விட்டது; என்ன - என்று
சொல்லும்படி; ஒல்சலை -கபராலி உண்டாகுமாறு; இவரத்தது - மகிழ்ச்சி ஆரவாரம்
செய்தைர்.

அழுங்கிய - இரங்கிக் சகட்ட “அழுங்கல் இரக்கமும் ககடும் ஆகும்” (சதால். சொல்,

உரி.52.) என்பது காண்க; இரண்டினுள் ஒன்று உரரக்கவும் சபறும். உயிரற்ற உடம்பு
துளிர்த்தாற்கபாலஎன்றது பட்ட மரம் துளிர்விடம் பிரழத்தலாகும் ஆதலின்
இங்ககயும் உயிர் வந்ததாக ஆகும்என்க. துளிர்த்தல் என்பதால் உருவக அணியும்,
‘என்ை’ என்ற உவம உருபால் பின்ைர் உவரமயணியும்வந்துள்ைரம காண்க.
இவ்வாறு வருவைவற்ரறக் கலரவயணி என்பர் அணிநூலார்.
“சமாழியப்பட்டஅணிபல தம்முள் தழுவ உரரப்பது ெங்கீரணகம” (தண்டி). ெஞ்சீரண
அணி என்பது கலரவயணியாம். ‘ஆல்’ அரெ. 22

2266. அவித்த ஐம் புலத்தவர் ஆதியாய் உள

புவித்தவல உயிர் எலாம், ‘இராமன் க ான் முடி
கவிக்கும்’ என்று உவரக்கபவ, களித்ததால் - அது
கசவிப் புலம் நுகர்வது ஓர் கதய்வத் பதன்ககாலாம்?
அவித்த ஐம்புலத்தவர் ஆதியாய் - ஐம்புலன்கரை அடக்கியவர்கைாகிய முனிவர்கள்
முதலாக; புவித்தவல உள உயிர் எலாம் -உலகத்திடத்து உள்ை உயிர்கள் எல்லாம்;
‘இராமன் க ான்முடி கவிக்கும்’ - இராமன்சபான்மயமாை மகுடம் சூடப்கபாகிறான்;
என்று உவரக்கபவ என்று (முரசொலி மூலம்ெத்துருக்கைன்) சொல்லகவ; களித்தது -
சபரு மகிழ்ச்சி அரடந்தை; அது - அந்தச் சொல்; கசவிப்புலம் நுகர்வது ஓர் கதய்வத்
பதன்ககால் - செவி சயன்னும் சபாறி,ககள்வி என்னும் புலம் அனுபவிக்கும்படியாை
ஒப்பற்ற சதய்வத்தன்ரம வாய்ந்த கதகைா?
உயிர்களின் மகிழ்ச்சிக்குக் காரணமாகிய சொல்ரலச் செவிநுகர் கதைாகக்
கற்பரைசெய்தது தற்குறிி்ப்கபற்ற வணியாகும். சபாறிகரை அவித்தவர் என்பதற்குப்
புலன்கரைஅவித்தவர் என்பது இலக்கரண. சபாறிகளின்வழி புலநுகர்ச்சிக்கு
மைத்ரதச் செல்லவிடாதுஅடக்கியவர்கள் என்பது கருத்து. ‘உயிர் எலாம்......களித்தது’
என்பது ஒருரம பன்ரம மயக்கம்; சதாகுதி ஒருரம என்றும் சகாள்ைலாம். ஆல், ஆம்
- அரெகள். சகால் -விைாப்சபாருட்டு. 23

2267. டு முரசு அவறந்தனர், ‘ ரதன் தம்முவனக்

ககாடி நகர்த் தரும்; அவற் ககாணரச் பசவனயும்
முடுகுக’ என்ற கசால் மூரி மா நகர்,
உடு தி பவவலயின் உதயம் ப ான்றபத!
‘ ரதன் - ; தம் முவன - தன் அண்ணைாகிய இராமரை; சகாடி நகர் - சகாடிகள்
கட்டப்சபற்றுள்ை அகயாத்தி மாநகர்க்கு;தரும் - அரழத்துவரப் கபாகிறான்; அவன்
ககாணர - அந்த இராமரை அரழத்துவர; பசவனயும் முடுகுக’ - கெரைகளும்
புறப்படுவதற்கு விரரவாக; என்ற டுமுரசு அவறந்தனர் கசால் - என்றிவ்வாறு
ஒலிக்கும் முரசிரை அடித்தவர்கள் கூறிய சொல்லாைது; மூரி மா நகர் -சபருரமயும்
சிறப்பும் உரடய அகயாத்தி நகரமாகிய; பவவலயின் - ெமுத்திரத்திகல; உடு தி -
விண்மீன்களுக்குத் தரலவைாகிய ெந்திரனின்; உதயம் ப ான்றது -கதாற்றம் கபான்றது.

மூரிமாநகர் என்றது நகரமக்கரைக் குறித்தது. முழுநிலவின் உதயம் கண்ட கடல்

சபாங்கிஆர்ப்பரிப்பது கபால அகயாத்தி நகர மக்கள் மகிழ்ச்சியால் ஆரவாரித்தார்கள்
என்பதாம்.கமற்பாட்டில் தனித்தனி ஒவ்சவாரு உயிரும் மகிழ்ச்சியரடந்தரமரய
விைக்கச் ‘செவியுள்நுரழந்த சதய்வத்கதன்’ என்றார். இங்கு எல்லாரும் கெர்ந்து
அரடந்த மகிழ்ச்சி ஆரவாரத்ரதக் “கடலின்கண் ெந்திர உதயம்” என்று
உவரமப்படுத்திைார். ‘ஏ’ காரம்ஈற்றரெ. 24
2268. எழுந்தது க ரும் வட - ஏழு பவவலயின்,
கமாழிந்த ப ர் ஊழியின் முழங்கி, முந்து எழ,
அழிந்தது பககயன் மடந்வத ஆவச; ப ாய்க்
கழிந்தது துயர், கநடுங் காதல் தூண்டபவ.
க ரும் வட - சபரிய (அந்தச்) கெரை; கமாழிந்த ப ர் ஊழியின் -(எல்கலாராலும்)
கபெப்படுகின்ற உலக இறுதிக் காலத்தில்; ஏழு பவவலயின் - ஏழுகடல்களும் சபாங்கி
எழுந்தது கபால; முழங்கி - கபசராலி செய்து; முந்து எழ -முற்பட்டுப் புறப்பட;
(அதைால்) பககயன் மடந்வத ஆவச - ரகககயியின் (தன் மகன்அரொை கவண்டும்
என்னும்) ஆரெ; அழிந்தது - சகட்டழிந்தது; பாைது உள் நின்றுசெலுத்திவிட; துயர் -
(இராமரைப் பிரிந்ததைாலும், பிரித்ததைாலும்) உண்டாகியதுன்பம்; ப ாய்க் கழிந்தது
- மிகவும் அதிகமாகியது.

ஊழிக் காலத்துக் கடல்களின் ஆரவாரத்தில் அழிவை பல; அதுகபால் கெரைகள்

செய்தகபராரவாரத்தில் ரகககயியின் ஆரெ கபாை திரெ சதரியவில்ரல காதல்
சபருக்கின் மிகுதியால் எழுந்த ஆரவாரத்தால் அவளும் மைம் மாறிைாள் என்று
கூறுவாரும் உைர். அவ்வாறாயின், துயர் என்பது ஈண்டு இவ்வளுவு துன்பங்களுக்குக்
காரணம் ஆகைாகம என்பதைால் ஏற்பட்ட கழிவிரக்கம் ஆகும்.

யுகாந்த காலத்தில் ஏழு கடல்களும் ஒன்றாகச் கெர்ந்து சபாங்கி எழும்

என்பராதலின்அப்கபாரதய கபசராலி கபான்றது கெரைகளின் புறப்பாட்டிைால்
உண்டாகிய ஒலி என்றுஉவரமயாயிற்று.

‘கபாய்க் கழிந்தது துயர்’ என்பதற்குக் ரகககயியின் துயர் கபாய்க் கழிந்தது

என்பாரும்உைர். வான்மீகத்தில் இப்படி ஒரு கருத்து உண்டு. ‘ஏ’ காரம் ஈற்றரெ.
25

கெரைகளின் எழுச்சி

2269. ண்ணின புரவி, பதர், கடு, ண்டியும்,

மண்ணிவன மவறத்தன; மலிந்த மாக் ககாடி
விண்ணிவன மவறத்தன; விரிந்த மாத் துகள்,
கண்ணிவன மவறத்தன, கமலத் பதாவனபய
ண்ணின - அலங்கரிக்கப்சபற்றைவாகிய; புரவி, பதர், கடு, ண்டியும் - குதிரர,
கதர், யாரை, வண்டி ஆகியரவ; மண்ணிவன மவறத்தன - (சவற்றிடம்இல்லாமல்
பரந்திருத்தலின்) மண்ரண மரறத்துவிட்டை; மலிந்த மாக் ககாடி -(கெரைகளில்
அங்கங்கக) நிரம்பியுள்ை சபரிய சகாடிகள்; விண்ணிரை மரறத்தை -
(ஆகாயம்எங்கும் கட்புலன் ஆகாதபடி பரந்திருத்தலின்) ஆகாயத்ரத மரறத்து
விட்டை; விரிந்த மாத்துகள் - கெரைகள் செல்வதால் கமல் எழுந்து விரிந்த சபரிய
புழுதித் துகள்கள்; கமலத்கதாரை - (ெத்திய கலாகத்தில் உள்ை) பிரமகதவைது;
கண்ணிவன மவறத்தன -கண்கரை மரறத்துவிட்டை.
 கெரைகளின் மிகுதி கூறியவாறாகும். பண்டியும் என்ற உம்ரமரய, புரவி, கதர்,
பகடு,என்பைவற்கறாடும் பிரித்துக் கூட்டுக. ‘கமலத்கதாரைக் கண்ணிரை
மரறத்தை’ என்பதனுள் இரண்டன்பாலும் வந்துள்ை ஐயுருபிரை, ‘கமலத்கதாைது
கண்ணிரை’ என்கறனும், ‘கமலத்கதாரைக் கண்ணின்கண்’என்கறனும் திரித்துப்
சபாருள் சகாள்க. கவற்றுரமப் சபாருள் மயக்கம் என்பர்
இலக்கணநூலார்.“முதற்சிரைக் கிைவிக்கு ‘அது சவன் கவற்றுரம, முதற்கண் வரிகை
சிரைக்கு ஐவருகம’, “முதல் முன்‘ஐ’ வரின், ‘கண்’ என்கவற்றுரம, சிரைமுன்
வருதல் சதள்ளிது என்ப” என்னும் (சதால். சொல்.கவற். மயங். 4, 5.) நூற்பாக்கரைக்
காண்க. இதனுள் ஏகதனும் ஒன்றில் சிறப்பும்ரமசதாக்கதாகவும் சகாள்க. ‘ஏ’ ஈற்றரெ.
26

2270. ஈசன் இவ் உலகிவன அழிக்கும் நாள் எழும்

ஓவசயின் நிமிர்ந்துளது, ஒல்கலன் ப ர் ஒலி;
காவசயின் கரியவற் காண மூண்டு எழும்
ஆவசயின் நிமிர்ந்தது அவ் அனிக ராசிபய.
‘ஒல்’ என் ப ர் ஒலி - (கெரைகளின் எழுச்சியால் உண்டாகிய) ‘ஒல்’ என்றசபரிய
ஆரவாரம்; ஈசன் - (அழித்தற் கடவுைாகிய) சிவன்; இவ் உலகிவன அழிக்கும்நாள் -
இந்த உலகிரை அழித்துச் (ெர்வ ெங்காரம்) செய்யும் காலத்தில்; எழும்ஓவசயின் -
எழுகின்ற கபகராரெரயவிட; நிமிர்ந்துளது - கமற்சென்றுைது; அவ்அனிகராசி -
அந்தச் கெரைத் சதாகுதி; காவசயின் கரியவன் - காயாம்பூப் கபாலும் கருநிறமுரடய
இராமரை; காண மூண்டு எழும் ஆவசயின் - காண்பதற்காக உள்கை கிைர்ந்து
எழுகின்ற ஆரெரயக் காட்டிலும்; நிமிர்ந்தது - கமற்சென்றுவிட்டது (அதிகமாய்
உள்ைது.)

ஈென் என்பது சிவனுக்குரிய சிறப்புப் சபயர். “ஈென் ஆண்டிருந்த கபர் இலங்கு

மால்வரர”(3360.) என்பது காண்க. காரெ - காயாம்பூ. “நீல சநடுங்கிரியும்
மரழமுகிலும் பவ்வ சநடு நீரும்காயாவும் நிகர்க்கும் கமனிக், ககாலமும்” (வில்லி. 45.
247.) என்பது திருமாலின் திருகமனிநிறத்துக்குக் காயாம்பூரவ உவரம கூறிற்றாம்.
காசு- குற்றம் என்பார் உைர். ‘காரெ’ எை வருதலின் அது சபாருந்தாது. ‘காசில்’ என்று
வரின் சபாருந்தும். ‘காசில் சகாற்றத் திராமன்’என்பது (4) கபால, காசு - ஐ எைப் பரித்து
‘ஐ’ ொரிரய என்றாகலா எனின், அவ்வாறு ொரிரயகூறுவது ஓர் மரபின்ரமகய அன்றி
கவறின்றி. ஏற்குகமற் சகாள்க. ‘ஓரெயின்’, ‘ஆரெயின்’இரண்டிடங்களிலும் ‘இன்’
உறழ்ச்சிப் சபாருட்டு. ‘காரெயின்’ ‘இன்’ உவமப் சபாருட்டு. ‘ஏ’ காரம் ஈற்றரெ.
27

2271. டிகயாடு திரு நகர் துறந்து, ல் மரம்

கசடிபயாடு கதாடர் வனம் பநாக்கி, சீவத ஆம்
ககாடிகயாடு நடந்த அக் ககாண்டல் ஆம் எனப்
பிடிகயாடு நடந்தன - க ருங் வக பவழபம.
க ருங்வக பவழம்- (கெரையில் உள்ை) சபரிய துதிக்ரகரயயுரடய களிற்று
யாரைகள்; பிடிகயாடு - (தம்) சபண் யாரணகளுடகை; டிகயாடு திருநகர் துறந்து -
பூவுலகஆட்சிகயாடு அழகிய அகயாத்தி நகரத்ரதயும் விட்டு; கசடிகயாடு ல்மரம்
கதாடர் வனம்பநாக்கி - செடிககைாடு பல மரங்கள் ஒன்ரற ஒன்று பற்றி
சநருங்கியுள்ை காட்ரட கநாக்கி; சீவத ஆம் ககாடிகயாடு - சீதாபிராட்டி சயன்கின்ற
சகாடியுடகை; நடந்த - நடந்து சென்ற; அக் ககாண்டல் ஆம் என - அந்த கமெ
நிறைாகிய இராமன் கபால; நடந்தன - நடந்து சென்றை.

யாரைக்கு இராமனும், பிடிக்கும் பிராட்டியும் சகாள்க. ‘ஏ’ காரம் ஈற்றரெ.

‘சகாண்டல்’என்பது இராமனுக்கு உருவகம். நிறத்திைால் அன்றிப் பயைாலும் (தன்
அரடந்கதார்க்குத் தண்ணளிவிரைத்தலால்) இராமனுக்கு கமகம் கநராகும் ‘உருவும்
பயனும்’ பற்றிய உருவகம் ஆகும். ‘கவழமுமபிடியும்’, ‘மரமும் செடியும்சதாடர்
வைம்’ ‘சீரதயாம் சகாடிசயாடு நடந்த சகாண்டல்’ என்று இவற்ரற இரணத்துக்
காட்டியது இன்புற கவண்டிய கவிநயம் ஆகும். 28
2272. பசற்று இள மவர மலர் சிறந்தவாம் எனக்
கால் தளம் க ாலிதரு கன்னிமா கராடும் -
ஏற்று இளம் பிடிக்குலம் - இகலி, இன் நவட
பதாற்று, இள மகளிவரச் சுமப் ப ான்றபவ.
பசற்று இள மவர மலர் - கெற்றின்கண் கதான்றுவை ஆகிய இைரமயாை தாமரர
மலர்; சிறந்தவாம் என - எம்ரமக் காட்டிலும் சிறந்தைகவா; என - என்று ககட்பது
கபால; கால்தளம் - பாதமாகிய மலரிதழ்; க ாலிதரு - விைங்குகின்ற;
கன்னிமாகராடும் - இைம் சபண்களுடகை; இளம் பிடிக்குலம் - இரைய
சபண்யாரைக்கூட்டம்; இன் நவட இகலி - இனிய நரடயால் பரகத்து; ஏற்று - (எதிர்)
ஏற்று; பதாற்று - நரட அழகில் அவர்கள் விஞ்சியபடியால்) கதால்வியரடந்து;
(அதற்குத்தண்டரையாக) இள மகளிவரச் சுமப் ப ான்ற - இைம்சபண்கரை
(இப்கபாது) சுமந்து திரிவைகபான்றை.

சவன்கறாரரத் கதாற்கறார் சுமத்தல் இயல்பாதலின், இங்ஙைம் கற்பரை

செய்தார்நரடயழகில் கமாதிப் பார்த்துத் கதால்வியரடந்த சபண் யாரைகள்
மகளிரரச் சுமத்தல்கபாலஉள்ைது இச் கெரைகளின் இரடகய இைம் சபண்கள்
பிடிகளில் ஏறிச் செல்லும் காட்சி என்றுதற்குறிப்கபற்றம் செய்தார். ‘எம்மினும்
தாமரர மலர் சிறந்தைகவா’ எை எள்ளி நரகயாடுவது கபாலக் கால்தைம்
சபாலிகின்ற கன்னியர் என்பதும் தற்குறிப்கபற்ற வணி, மரரமலர்
என்பதுமுதற்குரற. ‘ஏ’ ஈற்றரெ. 29

2273. பவதவன கவயிற்கதிர் தணிக்க, கமன் மவழச்

சீதநீர் கதாடு கநடுங் ககாடியும் கசன்றன;
பகாவத கவஞ்சிவலயவன் பகாலம் காண்கிலா
மாதரிி்ன் நுடங்குவ, வரம்பு இல் பகாடிபய.
பவதவன - வருத்தத்ரதத் தரும்; கவயிற்கதிர் தணிக்க - சூரியைால்
ஆகியசவம்ரமரய (இராமரை அரழத்து வரச் செல்லும் கெரைகளுக்கு)
இல்லாதவாறு கபாக்க; (வாைைாவிநின்று) கமன்மவழச் சீதநீர் கதாடு - சமல்லிய
கமகங்கைது குளிர்ச்சி சபாருந்தியநீரரத் சதாட்டுக் சகாண்டு (கீழ்த் துளித்து);
கசன்றன - (கெரைகளின் இரடகய) சென்றை வாகிய; வரம்பு இல் பகாடி - கணக்கற்ற
ககாடியைவாை; கநடுங்ககாடியும் - நீண்ட சகாடிகளும்; பகாவத - ரகயுரற அணிந்த;
கவஞ்சிவலயவன் - சகாடிய(ககாதண்டம் எைப்சபறும்) வில்ரல ஏந்திய இராமைது;
பகாலம் - பட்டாபிகடகக் ககாலத்ரத; காண்கிலா - காணப்சபறாத; மாதரின் -
சபண்கள் கபால; நுடங்குவ - அரெகின்றைவாயிை.
சகாடிகள் வாைைாவி கமகத்ரதத் சதாடுவதும், அரெவதும் கெரைகளின் சவயில்
சவம்ரம தணிக்ககமகத்தின் குளிர்நீர் சதளிப்பதாகவும், இராமன் முடிசூடும் ககாலம்
காணாத மகளிர் எை அரெவதாகவும் கற்பரை செய்யப்சபற்றை.
தற்குறிப்கபற்றவணி, உவரமயணி எை முரறகய காண்க. ககாரத- ரகயுரற.
விற்கபார் செய்வார் ரககளுக்குத் கதாலாற் செய்த உரற அணிவர். ‘ஏ’ காரம்ஈற்றரெ.
30

2274. கவண் மதி மீச்கசல பமகம் ஊர்ந்கதன,

அண்ணல் கவங்கதிரவன், அளவுஇல் மூர்த்தி ஆய்,
மண்ணிவட இழிந்து ஒரு வழிக்ககாண்டாகலன,
எண்ண அரு மன்னவர் களிற்றின் ஏகினார்.
எண்ண அரு மன்னவர் - கணக்கிட முடியாத அரெர்கள்; அண்ணல் கவங் கதிரவன் -
சபருரம சபாருந்திய சவப்பமுள்ை ஒளிக்கதிர்கரை உரடய சூரியன்; அளவு இல்
மூர்த்திஆய் - அைவுபடாத பல வடிவங்கரை எடுத்துக்சகாண்டு; மீ கவண்மதி கசல -
தன்கமகல சவண்மதியாைது சென்றுசகாண்டிருக்க; பமகம் ஊர்ந்து - (தான்)
கமகத்தின் கமல்ஊர்தியாக ஏறி; மண்ணிவட இழிந்து - பூமியில் இறங்கி; ஒரு வழிக்
ககாண்டால் என- ஒகரவழியில் பயணம் செய்தாற் கபால; களிற்றின் ஏகினார் -
(சவண்குரடநீழலில்) யாரைகமல் சென்றார்கள்.

பலவடிவு சகாண்ட சூரியன் பல மன்ைர்களுக்கும், கமல் செல்லும் சவண்மதி

மன்ைர்கமல்நிழற்றிய சவண்குரடக்கும், கமகம் ஏற்றிச் செல்லும் யாரைக்கும்
உவரமயாயிை, சூரியன்மண்ணில் இறங்கல் இல்ரலயாதலின் இது
அற்புதஉவரமயணியாகும். 31

2275. பதர்மிவசச் கசன்றது ஓர் ரவவ; கசம்முகக்

கார்மிவசச் கசன்றது ஓர் உவரி; கார்க்கடல்,
ஏர்முகப் ரிமிவச ஏகிற்று; எங்கணும்
ார்மிவசப் டர்ந்திது, தாதிப் க ௌவபம.
ஓர் ரவவ - (கெரை வீரர்கைாகிய) ஒரு கடல்; பதர் மிவசச் கசன்றது -கதர்கமல்
சென்றது; ஓர் உவரி - (யாரை வீரர்கைாகிய) ஒரு ெமுத்திரம்; கசம்முகக் கார் மிவசக்
கசன்றது - சிவந்த (புள்ளிகரை உரடய) முகத்ரத உரடய கமகம்(கபான்ற யாரை)
கமல் சென்றது; கார்க்கடல் - கரிய (குதிரர வீரர்கைாகிய) கடல்; ஏர்முகப் ரிமிவச
ஏகிற்று - அழகிய முகத்ரத உரடய குதிரரகளின் கமல் சென்றது; தாதிப் க ௌவம் -
காலாட் பரட வீரர்கைாகிய கடல்; ார்மிவசஎங்கணும் டர்ந்தது - மண்ணில் கமல்
எல்லா இடங்களிலும் படர்ந்து சென்றது.

வாைத்திலிருந்து பூமிவரர கநாக்குவார்க்கு, கமகல கதர் வீரர் கடலும், அடுத்து

யாரை வீரர் கடலும், அதன்கீழ்க் குதிரர வீரர் கடலும், மண்ணில் காலாள் வீரர்
கடலும் எைநாற்சபருங்கடல்கள் படிப்படியாய்த் கதான்றிை என்பதாம் - கெரையின்
மிகுதி கூறியவாறு. உருவகஉயர்வு நவிற்சி அணி. ‘ஏ’ காரம் ஈற்றரெ. 32

2276. தாவரயும் சங்கமும், தாளம் ககாம்க ாடு

ார்மிவசப் ம்வ யும், துடியும், மற்றவும்,
ப ரியும், இயம் ல கசன்ற - ப வதவமப்
பூரியர் குழாத்திவட அறிஞர் ப ாலபவ.
தாவரயும் - தாரர என்ற நீண்ட ஊது சகாம்பும்; சங்கமும் -; தாளம் -; ககாம்பு -
வரைந்த ஊது கருவியும்; ம்வ யும் - பம்ரப என்னும் பரறயும்; துடியும் -; ப ரியும் -
சபருமுரசும்; மற்றவும் - ஏரைய வாத்தியங்களும்; ார்மிவச - மண்ணின் கமல்;
ப வதவமப் பூரியர் குழாத்திவட - அறியாரமயுரடயபுல்லர்கள் கூட்டத்தின்கண்;
அறிஞர் ப ால - (கற்றுத் துரறகபாகிய) நல்லறிவாைர்ஒன்றும் கபொமல் சமௌைமாக
இருத்தல் கபால; இயம் ல கசன்ற - ஒலிக்காமல் சென்றை.
தயரதன் இறந்த நிரலயிலும், இராமன் வைம் புகுந்துள்ை நிரலயிலும்
செல்கின்றை வாதலின்மகிழ்ச்சியும் மங்கலமும் உரடய காலங்களில் இயக்கப்படும்
இரெக்கருவிகள் இப்கபாது ஒலியாமல்சென்றை. “புல்லரவயுள் சபாச்ொந்தும்
சொல்லற்க நல்லரவயுள் நன்கு செலச் சொல்லுவார்”என்றபடி (குறள். 719.) கற்கறார்
மற்கறார் அரவக்கண் வாய்திறவார் ஆதலின் அதரைகய ‘பூரியர்குழாத்திரட அறிஞர்
கபால’ எை ஒலியாமற் சென்ற வாத்தியங்களின் நிரலக்கு உவரம ஆக்கிைார். இனி,
முன்ைர் (2270) “ஓரெயின் நிமிர்த்தது ஒல்சலன் கபர் ஒலி” என்பது கபால
வந்தைசபருங் கூட்டத்தின் புறப்பாட்டால் எழும்பிய ஒலிகய அன்றி, இயக்கப்படும்
வாத்திய ஒலிஅன்ரமயான் முரண் ஆகாரம உணர்க. ‘ஏ’ ஈற்றரெ. 33

2277. தா அரு நாண் முதல் அணி அலால், தவக

பம வரு கலங்கவள கவறுத்த பமனியர்,
பதவரும் மருள்ககாளத் கதரியும் காட்சியர்,
பூ உதிர் ககாம்பு என மகளிர் ப ாயினார்.
பதவரும் மருள்ககாளத் கதரியும் காட்சியர் - கதவர்களும் திரகக்கும்
ஒளிர்கின்றகதாற்றமுரடய; மகளிர் - சபண்கள்; தா அரு- குற்றம் அற்ற; நாண் முதல்-
நாணம், அச்ெம், மடம், பயிர்ப்பு எைப்சபறும்; அணி அலால் - அணிகலன்கள்
அல்லாமல்; தவக பமவரு - அழகு சபாருந்திய(சபான்ைாலும் மணியாலும் புரைந்த);
கலன்கவள - அணிகரை; கவறுத்த பமனியர் - கவண்டாம் என்று நீக்கிய உடம்கபாடு;
பூ உதிர் ககாம்பு என - பூக்கரை உதிர்த்துவிட்டபூங்சகாம்பு கபால; ப ாயினார் -
(அக்கூடத்தில்) சென்றார்கள்.

அரெர்க்கு வந்த துன்பம் தமக்சகை நிரையும் மக்கள் ஆதலின் அணி அணியாமல்

சென்றைர்என்க. “நரவ அறு குணங்கள் என்னும் பூண்” எைப் பின்னும் (7653)
அணிகலன் என்பார் குணங்கரை. “ஏண்பால் ஓவா நாண் மடம் அச்ெம் இரவகய தம்,
பூண் பாலாகக் காண்பவர் நல்கலார்” (1533) எை முன்னும் கூறியது காண்க. “பூ உதிர்
சகாம்பு ‘உவரமயணி. அணிகலன் நீத்த ரகககயிரய, ”பூஉதிர்ந்தது ஓர் சகாம்பு எைப்
புவிமிரெப் புரண்டாள்” (1493.) என்றார்முன்னும். 34
2278. அதிர் கடல் வவயகம் அவனத்தும் காத்தவன்
விதி வரும் தனிக்குவட மீது இலாப் வட
க ாதி ல கவிவக மீன் பூத்தது ஆகிலும்
கதிர் மதி நீங்கிய கங்குல் ப ான்றபத.
அதிர் கடல் - ஒலிக்கின்ற கடலாற் சூழப்சபற்ற; வவயகம் அவனத்தும் - உலகம்
முழுவரதயும்; காத்தவன் - (நீதி வழுவாது) காப்பாற்றிய தயரதெக்கரவர்த்தியின்;
விதிவரு - மரபுவழியில் பாரம்பரியமாக வருகின்ற; தனிக்குவட - ஒப்பற்ற
சவண்சகாற்றக்குரட; மீது இலா - கமகல பிடிக்கப்படாது உள்ை; வட -
அச்கெரை; க ாதி ல கவிவக மீன் - சநருங்கிய பலவாகிய (மற்ரற மன்ைர்களின்)
சவண்குரடகைாகிய விண்மீன்கள்; பூத்தது ஆகிலும் - வாைம் எங்கும்
நிரம்பித்கதான்றிை ஆயினும்; கதிர் மதி - ஒளியுரடய ெந்திரன்; நீங்கிய கங்குல் -
இல்லாத இரரவ; ப ான்றது -.

மன்ைர்கள் குரடக்குத் தாரரககளும், ெக்கரவர்த்தியின் சவண்சகாற்றக்

குரடக்குச்ெந்திரனும் உவரமயாம். விண்மீன்கள் பூத்திருப்பினும் ெந்திரன் இல்லாத
ஆகாயம்சபாலிவழிந்திருத்தல் கபால, சவண்குரடகள் பல நடுகவ கதான்றினும்,
ெக்கரவர்த்தியின்சவண்சகாற்றக் குரட இல்லாரமயால் கெரை சபாலிவழிந்து
கதான்றிய சதன்க. விதி - முரறரம.இங்கக மரபு வழியில் சூரிய குலத்தார்க்கு
உரியதாய் வருவது. ‘கவிரக மீன்’ உருவகம். ‘ஏ’காரம்ஈற்றரெ. 35

2279. கசல்லிய கசலவினால், ‘சிறிய திக்கு’ எனச்

கசால்லிய பசவனவயச் சுமந்தபத எனில்,
ஒல்கலாலி பவவல நீர் உடுத்த ாவர, ‘ஓர்
கமல்லியல்’ என்றவர் கமலியபரககாலாம்.?
கசல்லிய கசலவினால் - பரந்து செல்கின்ற செல்ரகயால்; ‘திக்கு சிறிய’ - திரெகள்
இடம் கபாதாமல் சிறியை; எனச் கசால்லிய பசவனவய - என்று
பிறரரச்சொல்லச்செய்கின்ற (கபரைவுள்ை) இந்தச் கெரைரய; சுமந்தது எனில் -
(இந்தப் பூமி)சுமந்து சகாண்டுள்ைது என்றால்; ஒல் ஒலி பவவல நீர் உடுத்த ாவர -
ஒல்சலன்றுஒலிக்கின்ற கடல் நீரர ஆரடயாகச் சுற்றி உடுத்துக் சகாண்டுள்ை
பூமிரய; கமல்லியல் - சமன்ரமத் தன்ரம உரடய சபண் என்று சொன்ைவர்கள்;
கமலியர் ககால் - சமலியர்கபாலும்.

‘பூகதவி - நிலமகள்’ என்று சொல்லும் வழக்குப் பற்றியது. “நிலம் என்னும்

நல்லாள்”என்றார் (குறள்.1040.) வள்ளுவரும். சமல்லியல் சபருஞ்சுரமரயத் தாங்க
மாட்டாள் ஆதலின்,பூமிரய சமல்லியல் என்றல் சபாருந்தாது என்று ெமத்காரமாகக்
கூறிச் கெரையின் மிகுதிரயப் புலப்படுத்திைார். ‘ஏ’ காரங்கள் அரெ. ‘சகால்’
ஐயப்சபாருட்டு. 36

2280. தங்கு கசஞ் சாந்து அகில் கலவவ சார்கில,

குங்குமம் ககாட்டில, பகாவவ முத்து இல, -
க ாங்கு இளங் ககாங்வககள் - புதுவம பவறு இல
கதங்கு இளநீர் எனத் கதரிந்த காட்சிய.
 க ாங்கு இளங் ககாங்வககள் - (மகளிரது) பருத்துக் சகாண்டுள்ை
இைரமயாைதைங்கள்; தங்கு கசஞ்சாந்து அகில் கலவவ சார்கில - (தம்மிடம்
பூெப்சபற்று எப்சபாழுதும்) தங்கியிருக்கப்சபற்ற செஞ்ெந்தைம், அகில் குழம்பு,
கலரவச் ொந்து இரவ(இப்கபாது) ொரப் சபறாமல்; குங்குமம் ககாட்டில - குங்குமக்
குழம்பு பூெப்சபறாமல்; பகாவவ முத்து இல - முத்துவடம் அணியாமல்; பவறு புதுவம
இல - கவறு புதிய செயற்ரக நலன்கள் இல்லாமல் (இருப்பதால்); கதங்கு -
சதன்ரையின்; இளநீர்எனத் கதரிந்த காட்சிய - இைநீர்க் காய்கள் கபாலத் கதாற்றம்
உரடயவாயிை.

ொந்து முதலியை அணியாமல் இருக்கிறபடியால், இைநீர்க் காய்களின் கதாற்றம்

அவ்வாகறசபாருந்தியுள்ைது என்று கற்பரை செய்தார். 37

2281. இன் துவணயவர் முவல எழுது சாந்தினும்

மன்றல் அம் தாரினும் மவறந்திலாவமயால்
துன்று இளங் ககாடி முதல் தூறு நீங்கிய
குன்று எனப் க ாலிந்தன - குலவுத் பதாள்கபள.
குலவுத் பதாள்கள் - (ஆண்களின்) திரண்ட கதாள்கள்; இன் துவணவர் -
(அவர்களுரடய) இனிய மரைவியரது; முவல எழுது சாந்தினும் - முரல கமல்
சதாய்யில்எழுதப்சபற்ற ொந்திைால்; மன்றல் அம் தாரினும் - (தாகம அணியும்) மணம்
வீசும்மாரலயால்; மவறந்திலாவமயால் - இப்சபாழுது மரறயாமல் (இயற்ரகயாக
உள்ைபடி) விைங்கித் கதான்றுதலால்; துன்று இளங்ககாடி முதல் - சநருங்கிய இரைய
சகாடிமுதலாகிய; தூறு நீங்கிய - புதர்கள் இல்லாமற் கபாை; குன்று என -
மரலகபால; க ாலிந்தன - கதான்றிை.

மகளிர் ககாலம் செய்யாரம கபால ஆடவரும் உள்ைைர் என்பதாம்.

இன்துரணயவர் என்றது காதலியராகிய மரைவியரர. ‘ஏ’ ஈற்றரெ. 38

2282. நவற அறு பகாவதயர் நாள் கசய் பகாலத்தின்

துவற அற, அஞ்சனம் துறந்த நாட்டங்கள்
குவற அற நிகர்த்தன - ககாற்றம் முற்றுவான்.
கவற அறக் கழுவிய கால பவவலபய.
நவற அறு பகாவதயர் - வாெரைப் புரக ஊட்டாத கூந்தரல உரடய மகளிர்;
நாள்கசய் பகாலத்தின் துவற அற - நாள்கதாறும் செய்யப்படுகின்ற அலங்காரத்தின்
தன்ரமகள்நீங்கிைரமயால்; அஞ்சனம் துறந்த - ரம தீட்டப் சபறாத (இயற்ரகயாை
கதாற்றத்கதாடுஉள்ை) கண்கள்; ககாற்றம் முற்றுவான் - (கபார்செய்து) சவற்றிரய
முடித்த ஒருவன்; கவற அறக் கழுவிய - கபார்காலத்துப் படித்த கபான்ற
கவற்பரடரய; குவற அற நிகர்ந்தன - குரறவில்லாமல் ஒத்திருக்கின்ற ஆயிை.
ரம எழுதாத கண்கள் இரத்தக்கரற கழுவிய கவரலப் கபான்றை. ‘ஏ’
காரம்ஈற்றரெ. 39
2283. விரி மணி பமகவல விரவி ஆர்க்கில
கதரிவவயர் அல்குல், தார் ஒலி இல்பதர் என
ரிபுரம் ஆர்க்கில வளச் சீறடி,
அரிஇனம் ஆர்க்கிலாக் கமலம் என்னபவ.
கதரிவவயர் அல்குல் - மகளிரது இரடப்பகுதி; தார் ஒலி இல் பதர் என - மணி ஒலி
இல்லாத (அலங்கரிக்கப்சபறாத) கதர் கபால; மணி விரி பமகவல விரவி ஆர்க்கில-
மணிகள் பதிக்கப் சபற்ற கமகரல அணியப்சபற்றிலாமல் ஒலி யற்றரவயாய்
இருந்தை; வளச் சீறடி - பவைம் கபான்ற சிவந்த நிறம் வாய்ந்த சிறிய அடி; அரி இனம்
ஆர்க்கிலாக் கமலம் என்ன - வண்டுக் கூட்டங்கள் ஒலிக்காத தாமரர மலர் கபால;
ரிபுரம் ஆர்க்கில - சிலம்புகள் ஒலிக்கப்சபறாமல், உள்ைை.

இரண்டும் உவரமயணி. ‘ஏ’ காரம் ஈற்றரெ. 40 2284. மல்கிய பககயன்

மடந்வத வாசகம்
நல்கியது அரிவவயர் நடுவிற்பக ககாலாம்!
புல்கிய மணிவடம் பூண்கிலாவமயால்,
ஒல்கிய ஒரு வவகப் க ாவற உயிர்த்தபவ.
ஒல்கிய - (மகளிரது ) வரையும் தன்ரம உள்ைைவாகிய இரடகள்; புல்கிய -
(எப்சபாழுதும் தம்ரமத்) தழுவிக் கிடக்கும்; மணிவடம் - மணிகள்
பதிக்கப்சபற்றவடங்கரை; பூண்கிலாவமயால் - (இப்சபாழுது) அணியாரமயால்;
ஒருவவகப் க ாவறஉயிர்த்த - ஒருபடியாகப் பாரம் நீங்கி இரைப்பாறிை; (எைகவ)
பககயன் மடந்வதமல்கிய வாசகம் - ரகககயியின் வைமாை வரம்; நல்கியது - அருள்
செய்தது; அரிவவயர் நடுவிற்பக ககால் - மகளிரது இரடக்கு மட்டும் கபாலும்.

ரகககயி ககட்ட வரத்தால் நலம் சபற்றது சபண்கள் இரட ஒன்றுதான்;

இத்துரணக் காலம் பல மணிவடச் சுரமகரைத் தாங்கியிருந்த இரட இப்கபாது
சுரமநீங்கி ஆறுதல் சபற்றை என்றார்.
இரடயில் அணியும் மணிவடங்கள். விரிசிரக, கலாபம், பருமம், கமகரல, காஞ்சி
எைஐந்து வரகயாகி 32, 21, 14, 8, 2 காசுகள் ககாக்கப்சபற்று இருக்கும் என்ற
செய்திகரை

“எண்ணிரண்டு இரட்டி பகாத்த விரிசிவக இரு த் கதான்றில்

ண்ணிய கலா ம் ஈபரழ் ருமநா லிரண்டிற் கசய்த
வண்ணபம கவல யிரண்டிற் காஞ்சி இவ் வவக ஓர் ஐந்தும்
புண்ணியக் ககாடி வண்டு ஆர்ப் ப் பூத்த ப ாற்
புலம் ப் பூட்டி”
என்னும் திருவிரையாடற் புராணச் செய்யுைால் (திருவிரை. மதுரரக் திருமணப்.
158)அறியலாம். ‘ஏ’ காரம் ஈற்றரெ. 41
2285. ‘பகாமகன் பிரிதலின், பகாலம் நீத்துள
தாமவரச் கசல்வியும், தவத்வத பமவினாள்’
காமனும், அருந்துயர்க் கடலில் மூழ்கினான்
ஆம்’ என, நிகழ்ந்தது - அவ் அளவு இல் பசவனபய.
அவ் அளவு இல் பசவன - அந்த அைவற்ற கெரையாைது; பகாமகன் பிரிதலின் -அரெ
குமாரைாகிய இராமன் நாடு விட்டுக் காடு சென்றபடியால்; பகாலம் நீத்துள -
தன்அலங்காரத்ரதத் துறந்துள்ை; தாமவரச் கசல்வியும் - இலக்குமியும்;
தவத்வதபமவினாள் - (தானும்) தவம் செய்ய விரும்பிச் சென்று விட்டாள்; காமனும் -
மன்மதனும்; அருந்துயர்க் கடலில் மூழ்கினான் ஆம் - (இன்பம் நுகர்வார் எவரும்
இன்ரமயின் தன்சதாழில் இறந்தது என்று) அரிய துன்பக் கடலில்
மூழ்கிவிட்டாைாகும்; எனநிகழ்ந்தது - என்று சொல்லுமாறு சபாலிவும் மகிழ்ச்சியும்
இன்றிச் சென்றது. சதாழில் செய்தல் மகிழ்ச்சியாம்; சதாழில் செய்யாமல் சும்மா
இருத்தல் துன்பமாம்;மன்மதன் தைக்கு கவரலயின்ரம கருதித் துயர்க்கடலில்
மூழ்கிைான் ஆம். ‘ஏ’ காரம்ஈற்றரெ. 42

2286. மண்வணயும், வாவனயும், வயங்கு திக்வகயும்

உண்ணிய நிமிர் கடல் ஒக்கும் என் து என்?
கண்ணினும் மனத்தினும் , கமலத்து அண்ணல்தன்
எண்ணினும், கநடிது - அவண் எழுந்த பசவனபய.
அவண் எழுந்த பசவன - அகயாத்தியில் (அப்கபாது) புறப்பட்ட கெரை ;
மண்வணயும், வாவனயும், வயங்கு திக்வகயும் - பூமி, ஆகாயம், திரெகள்
ஆகியவற்ரறசயல்லாம் ஒருகெர; உண்ணிய நிமிர் கடல் - உண்ணுதற்கு எழுந்த யுகாந்த
காலக் கடரல; ஒக்கும் என் து என் - ஒத்திருக்கும் என்று சொல்வது நிரம்பாதாகும்;
கமலத்து அண்ணல் தன் - (பரடப்புக் கடவுைாகிய) பிரமகதவைது; கண்ணினும்,
மனத்தினும், எண்ணினும் கநடிது - (பரடத்த சபாருரைக் காணும்) கண்ரணயும்,
நிரைக்கும்) மைத்ரதயும்,(நிரைக்கின்ற) நிரைப்ரபயும் கடந்து நீண்டதாகும்.

‘உண்ணிய’ ‘செய்யிய’ என்னும் வாய்ப்பாட்டு விரைசயச்ெம்; ‘நிமிர்’

என்னும்விரைசகாண்டு முடிந்தது. ‘ஏ’ காரம் ஈற்றரெ. 43

2287. அவல கநடும் புனல் அறக் குடித்தலால், அகம்

நிவல க ற நிவல கநறி நிறுத்தலால், கநடு
மவலயிவன மண் உற அழுத்தலால், தமிழ்த்
தவலவவன நிகர்த்தது - அத் தயங்கு தாவனபய. 1
அத் தயங்கு தாவன - விைங்குகின்ற அந்தச் கெரை; அவல கநடும் புனல்
அறக்குடித்தலால் - கடந் நீரர முற்றும் வற்றக் குடித்தலாலும்; அகம் நிவலக ற
நிவலகநறிநிறுத்தலால் - பூமி இடம் (ஒரு புறம் ொயாது) நிரலசபறும்படி நிரலயாை
முரறயில் நிற்கச் செய்வதாலும்; கநடு மவலயிவன மண் உற அழுத்தலால் -
சபருமரலகரை மண்ணிற் புகும்படிஅழுத்திவிடுதலாலும்; தமிழ்த் தவலவவன -
தமிழன் தரலவைாகிய அகத்திய முனிவரை; நிகர்ந்தது - ஒத்துள்ைது.
 கடரலக் குடித்தல், பூமிரய ஒருபாற் ொயாது நிறுத்தல், மரலரய அழத்தல்
மூன்றும்அகத்தியன் செய்த செயல்கள், கெரைகள் கடரலக் குடிக்கின்றை. பூமி
எங்கும் இடமின்றிப்பரந்துள்ைபடியால் ஒருபால் ொயாது நிறுத்துகின்றை. மரலகள்
கமகலறிச் செல்லும்கபாது கெரைப்பாரம் தாங்காமல் மரலகள் உள்கை
அழுந்துகின்றை; ஆதலால் மரலகரை அழுத்துகின்றை; எைகவ, தமிழ்த் தரலவரை
நிகர்த்தது கெரை என்றார். அகத்தியன் தமிழ்த் தரலவன் என்பது சதால்கலார் வழக்கு
கநாக்கி உணர்க. இந்திரன் பரகவைாகிய விருத்திராசுரன் கடலிற் புக்கு
ஒளிி்ந்துசகாள்ை இந்திரன் முதலிய கதவர்கள் கவண்ட அகத்தியர் அக்கடல் நீரர
உழுந்தைவாக்கி அகங்ரகயில் இட்டுக் குடித்துக் கடரல வற்றச் செய்தைர் என்னும்
வரலாற்ரறத் திருவிரையாடற் புராணம் இந்திரன் பழிதீர்த்த படலத்துட்
கண்டுணர்க(திருவிரை. மதுரரக். இந்திரன்பழி. 49 - 53)

கமரு மரலயில் பார்வதி கதவியார் திருமணத்தின்கபாது கதவசரல்லாரும் கூடிச்

கெர இருத்தலின் வடதிரெ தாழ்ந்து சதன்திரெ உயர்ந்துவிடச் சிவசபருமான் இரதச்
ெமப்படுத்தத் தக்கவர் அகத்தியகர என்பது கருதி. அவரரத் சதற்கக அனுப்ப, அவர்
வந்து சபாதியமரலக்கண் இருத்தலின் பூமி கநராயிற்று என்னும் வரலாற்ரறயும்,
அவ்வாறு வருங்கால் இரடயில் விந்தியமரல செருக்கரடந்து பிற மரலகளிலும்
கமல் உயர்ந்துவிட, கதவர்கள் கவண்டுககாளுக்கிணங்க, சதன்திரெவரும் அகத்தியர்
விந்தி மரலயின் உச்சியில் தம் ரகரய ரவத்து அழுத்த அம்மரல பாதலத்
தழுந்தியது என்னும் வரலாற்ரறயும் கந்த புராணத்தால் அறியலாம்.
அகம் - பூமி “மைமும் உள்ளும் மரையும் பாவமும், புவியும் மரப்சபாதுப்
சபயரும் அககம” என்பது (பிங்கலந்ரத.) காண்க. ‘ஏ’ ஈற்றரெ. 44

2288. அறிஞரும், சிறியரும் ஆதி அந்தமா

கசறி க ருந் தாவனயும் திருவும் நீங்கலால்
குறியவன் புனல் எலாம் வயிற்றில் ககாண்டநாள்
மறிகடல் ஒத்தது - அவ் அபயாத்தி மாநகர்.
அவ் அபயாத்தி மாநகர் - அந்த அகயாத்தி மா நகரமாைது; அறிஞரும்,சிறியரும் ஆதி
அந்தமா - அறிவாைரமந்த சபரிகயார் முதல் சிறியவர் வரர (அரைவரும்); கசறி
க ருந் தாவனயும் - சநருங்கியுள்ை சபரிய கெரையும்; திருவும் -செல்வமகளும்;
நீங்கலால் - நீங்கிக் காடு கநாக்கிச் சென்றுவிட்டபடியால்; குறியவன் - அகத்திய
முனிவன்; புனல் எலாம் வயிற்றில் ககாண்ட நாள் - (தன்)நீரர சயல்லாம் வயிற்றில்
அடக்கிய அந்நாளில்; மறிகடல் ஒத்தது - அரலவீசும் கடல்வறிதாைாற் கபான்றது.
சவறுரம அரடந்த அகயாத்திக்கு அகத்தியர் உண்ட கடல் உவரமயாயிற்று.
”அறந்துறந்து ஈட்டுவார்தம் அருள்சபற்ற செல்வம் கபால, வறந்தை படுநீர்ப்
சபௌவம்” என்பதைால் (திருவிரை. மதுரரக். இந்திரன்பழி. 54) அகத்தியர் உண்ட
கடலின் இயல்பிரை அறிக. இறுகாறும் கெரைஎன்று கூறிைாகரனும், அகயாத்தி நகர
ஆடவர் மகளிர் அரைவரரயும் உள்ைடக்கிகய அவ்வாறு கூறிச் செல்கின்றார்
என்பரதக் கவிப் கபாக்கால் காணலாம். 45

2289. க ருந் திவர நதிகளம், வயலும், க ட்புறு

மரங்களும், மவலகளும், மண்ணும், கண்ணுறத்
 திருந்தல் இல் அபயாத்தி ஆம் கதய்வ மா நகர்
அருந்கதரு ஒத்தது - அப் வட கசல் ஆறு அபரா.
அப் வட கசல் ஆறு - அந்தப் பரடகள் செல்கின்ற வழி; க ருந்திவர நதிகளும் -
கபரரலகரைக் சகாண்ட நதிகளும்; வயலும் -; க ட்புறு - விரும்புதல் அரமந்த;
மரங்களும் -; மவலகளும் -; மண்ணும் -; கண்ணுற - பக்கங்களில் கட் புலைாகத் கதான்ற,
(அதைால்); அபயாத்தி ஆம் கதய்வ மா நகர் - அகயாத்தியாகிய சதய்வத் தன்ரம
வாய்ந்த சபரு நகரத்தின்; திருந்தல் இல் அருந்கதரு ஒத்தது - திருத்தமற்ற
அரியசதருரவப் கபான்றது.

பரடகள் செல்கிற வழியில் நதி, வயல், மரம், மரல, மண் காணப்படுவதால்

‘திருந்தல்இல் சதரு’ என்று உவரமப்படுத்திைர். பரடகள் வீதியில் செய்வது
வழக்கமாதலின் பரடகள்செல்கின்ற இடத்ரத வீதி கபான்றது என்றார்.
கமற்செய்யுளில் அகயாத்திநகர் சவறுரமயாைரதக் காட்டியது. இது பரடசெல்லும்
இடம் அகயாத்தி நகரத் சதருப் கபால மக்கள் கூட்டம் நிரம்பிவழிவதாயிற்று
என்கிறது. ‘அகரா’ அரெ. 46

2290. ‘தார்கள் தாம், பகாவததாம், தாமம்தாம், தவக

ஏர்கள்தாம், கலவவ தாம், கமழ்ந்தின்று என் ரால் -
கார்கள்தாம் என மிகக் கடுத்த வகம்மவல
வார் கடாம் அல்லது, அம் மன்னன் பசவனபய.
அம் மன்னன் பசவன - (அந்தப் ) பரதன் ஏவிய கெரையில்; கார்கள்தாம் என -
கமகங்ககை என்று சொல்லும்படி; மி கக் கடுத்த வகம்மவல - மிகவும் சபாருந்த
அரமந்தயாரைகள்; வார்கடாம் அல்லது - சபருகவிடும் மதெலம் அல்லது; ‘தார்கள்
தாம், பகாவத தாம், தாமம் தாம், ஏர்கள் தாம், கலவவ தாம் - தார், ககாரத, தாமம்,
பல்வரெச் சிறப்பாை அழகுப்சபாருள்கள், கலரவச் ொந்து (இவற்றின்); கமழ்ந்தின்று’
- மணம் வீெப் சபறவில்ரல; என் ர் - என்று சொல்லுவர்.
தார் முதலிய அணியாரமயின் அவற்றின் மணம் இல்ரல என்றார். தார்- சநடுக
ஆடவர்அணியும் மாரல, ககாரத - மகளிர் தரலயிற் சூடும் மாரல, தாமம் -
வட்டமாரல எை இரவ மாரலவிகெடங்கள். ஒகராவழிப் சபாதுப் சபயராகவும்
இரவ வழங்கும். கடுத்த என்பரத உவரமச் சொல்லாக்குக - ககாபித்த யாரை
என்பதும் ஒன்று. ‘ஏ’ காரம்ஈற்றரெ. 47

2291. ஆள் உலாம் கடலினும் அகன்ற அக்கடல்,

பதாள் உலாம் குண்டலம் முதல கதால் அணி
பகள் உலாம் மின் ஒளி கிளர்ந்தது இல்வலயால் -
வாள் உலாம் நுதலியர் மருங்குல் அல்லபத.
ஆள் உலாம் கடலினும் - மக்கள் மரக்கலத்தில் ஏறி உலாவுதற் கிடைாக
உள்ைகடரலக்காட்டிலும்; அகன்ற அக்கடல் - விரிந்து பரந்துள்ை அச்
கெரைக்கடலில்; வாள் உலாம் நுதலியர் - ஒளி பரந்த சநற்றியுரடயமகளிரது;
மருங்குல் அல்லது - (மின்ைல் கபான்ற) இரடகய அல்லாமல்; (கவறாகிய) பதாள்
உலாம் குண்டலம் முதல கதால் அணி - கதாளின்கண் தவழ்கின்ற காதணியாகிய
குண்டலம்முதலாகிய பழரமயாக அணியும் அணிகளின்; பகழ் உலாம் மின் ஒளி
கிளர்ந்தது இல்வல - நிறம் விைங்குகின்ற மின்ைல் ஒளி மிக்கு ஒளிர்வது இல்ரல.
சபண்கள் இரடமின்ைல் ஒளி அன்றி, கவறு அணிகளின் மின்சைாளி இல்ரல
என்றபடி. ககழ் -நிறம்; எதுரக கநாக்கிக் ககள் எை நின்றது. ‘சகழு’ என்னும்
உரிச்சொல் ‘ககழ்’ எைநின்றது. “குருவும் சகழுவும் நிறன் ஆகும்கம” (சதால். - சொல்.
உரி. 5) என்பது காண்க.அக்கடல் என்றது கெரைரய; உருவகம். ‘ஏ’ காரம் ஈற்றரெ.
48

2292. மத்தளம் முதலிய வயங்கு ல் இயம்

ஒத்தன பசறலின், உவர இலாவமயின்,
சித்திரச் சுவர் கநடுஞ் பசவன தீட்டிய
த்திவய நிகர்த்தது - அப் வடயின் ஈட்டபம.
அப் வடயின் ஈட்டம் -அந்தச் கெரைத் சதாகுதி; மத்தளம் முதலிய வயங்கு
ல்இயம் - மத்தைம் முதலாகிய விைங்குகின்ற பல வாத்தியங்கள்; உவர இலாவமயின்
ஒத்தனபசறலின் - ஒலிக்காமல் சபாருந்திச் செல்கின்ற படியால் (ஒலியவிந்த
பரடச்செலவு); கநடுஞ் சுவர் - நீண்ட சுவரில்; சித்திரம் தீட்டிய - சித்திரமாக வரரந்த;
பசவனப் த்திவய நிகர்த்தது - கெரை வரிரெரய ஒத்துள்ைது.

கெரை வரிரெப் படம் ஒன்று சுவரில் தீட்டப்சபற்றாற்கபால ஒலியவிந்த

பரடவரிரெ செல்வதுஉள்ைது என்றார். ஒலிக்காமல் இரெக்கருவிகரைச் கெரை
சுமந்து செல்வாகைன் என்னில், இராமரை அரழத்து வரும்கபாது இரெத்தற்கு
கவண்டுதலின் இப்கபாது உடன் சகாண்டு சென்றார்என்க. 49

2293. ஏடு அறு பகாவதயர் விழியின் எய்த பகால்

ஊடு உற உரம் கதாவளத்து, உயிர் உணாவவக.
ஆடவர்க்கு அரும் க ருங் கவசம் ஆயது -
காடு உவற வாழ்க்வகவயக் கண்ணன் நண்ணபவ.
கண்ணன் - கண்ணாற் செய்யப்படும் அருளிற் சிறந்தவைாகிய இராமன்; காடு
உறவாழ்க்வகவய நண்ண - காட்டின்கண் வசிக்கும் வாழ்க்ரகரய கமற்சகாள்ை,
(அச்செயல்); ஆடவர்க்கு - ஆண்களுக்கு எல்லாம்; ஏடு அறு பகாவதயர் - புறவிதழ்
நீக்கிய மலர் சகாண்டு சதாடுத்த மாரல அணிந்த மகிளிர்; விழியின் எய்த பகால் -
கண்ணிலிருந்து எய்த காதற் பார்ரவ அம்பாைது; உரம் ஊடு உறத் கதாவளத்து உயிர்
உணா வவக - மார்பிரை ஊடுருவிச் சென்று அவர்கள் உயிரரப் கபாக்காதபடி;
அரும்க ரும் கவசம் ஆயது - அரிய சபரிய கவெம் அணிதல் கபான்றதாய்ப்
பாதுகாப்பாைது.
இராமன் வைம் கபாய துயரால், சபண்டிரும் காதற் பார்ரவ இழந்தைர்,
ஆடவரும்அப்பார்ரவயால் துன்புறுதல் இலர் என்று இருவர்க்குகம இதரைக்
சகாள்க. ‘ஏ’ காரம்ஈற்றரெ. 50
2294. கனங் குவழக் பககயன் மகளின் கண்ணிய
சினம் கிடந்து எரிதலின், தீர்ந்தபவ ககாலாம் -
அனங்கன் ஐங் ககாடுங் கவண அடரும் ஆடவர்
மனம் கிடந்து உண்கில, மகளில் ககாங்வகபய?
அனங்கன் ஐங்ககாடுங்கவண அடரும் ஆடவர் மனம் - மன் மதைது (பிறரர
வருத்தும்)ஐந்து சகாடிய கரணயால் சநருக்கப்படும் ஆண்கைது மணம் ; மகளிர்
ககாங்வக - சபண்கைது முரலகளில்; கிடந்து உண்கில - இருந்து தங்கி அநுபவியாமல்
கபாயிை; கனம் குவழ பககய மகளின் கண்ணிய சினம் - கைமாை காதணி அணிந்த
ரகககயியின்கமல் (மகளிர்) கருதியசிைம்; கிடந்து - சபண்கள் இடத்கத தங்கி;
எரிதலின் - எரிகின்றகாரணத்தால்; தீர்ந்தபவ ககால் - (சகாங்ரககள் கடும் என்று
கருதித்)தவிர்ந்தைகவா?

ரகககயி ஒருத்தியால் எல்லா மகளிரரயும் தயரதன் சவறுத்தான் என்பதரை

முன்ைர்க் (1516) கூறிைார். ரகககயிகமல் உண்டாகிய சநருப்பு அரைத்து
மகளிரிடத்திலும் தங்கியிருப்பதாகக் கருதி ஐங்கரண அடரவும் ஆடவர் சகாங்ரகரய
அநுபவியாது விட்டைர். ஐங்கரண - மலர் அம்பு ஐந்து, தாமரர, முல்ரல, மா,
அகொகு, நீகலாற்பலம்ஆகிய ஐந்து மலர்களும் மன்மதன் அம்புகைாகும். “சகால்”
ஐயம். ‘ஏ’ காரம் ஈற்றரெ. 51
பரதன் மரவுரி அணிந்து ெத்துருக்கைனுடன் கதரில் கெறல்

2295. இன்னணம் கநடும் வட ஏக, ஏந்தலும்,

தன்னுவடத் திரு அவரச் சீவர சாத்தினான்;
பின் இவளயவகனாடும், பிறந்த துன்க ாடும்,
நல் கநடுந் பதர்மிவச நடத்தல் பமயினான்.
இன்னணம் - இவ்வாறு; கநடும் வட ஏக - சபருஞ்கெரை செல்ல; ஏந்தலும் -
பரதனும்; தன்னுவடத் திரு அவர - தன்னுரடய அழகிய இடுப்பிகல; சீவரசாத்தினான்
- மரவுரிரயத் தரித்து; பின் இவளயவகனாடும் - பின்கை சதாடர்ந்துவரும் தம்பியாய
ெத்துருக்கைசைாடும்; பிறந்த துன்க ாடும் - (மைத்துள்) கதான்றியதுக்கத் கதாடும்;
நல்கநடுந் பதர்மிவச - நல்ல சபரிய கதர்மீது ஏறி; நடத்தல் பமயினான் - (வைத்துக்குச்)
செல்லத் சதாடங்கிைான். ‘திருஅரர சீரர ொத்திைான்’ என்றது இதுகாறும் சிறப்பு
மிக்க சபான்ைாரடகரை அணிந்தது எை அதன் சிறப்பு உணர்த்தற்கு. கமலும் கமலும்
பரதனுக்குத் துக்கம் சபாங்குதரலப் ‘பிறந்ததுன்சபாடும்’ எைக் குறித்தார்.
52

தாயர் முதலிகயார் பரதனுடன் வருதல்

2296. தாயரும், அருந் தவத்தவரும், தந்வதயின்

ஆய மந்திரியரும், அளவு இல் சுற்றமும்,
தூய அந்தணர்களும், கதாடர்ந்து சூழ்வரப்
ப ாயினன் - திரு நகர்ப் புரிவச வாயிபல.
 தாயரும் - (ககாெரல, ரகககயி, சுமித்திரர முதலிய) தாய்மார்களும்;
அருந்தவத்தவரும் - செய்தற்கரிய தவத்ரதச் செய்த முனிவர்களும்; தந்வதயின்
ஆயமத்திரியரும் - தன் தந்ரதயாகிய தயரதன் கண் சபாருந்திய மந்திரிமார்களும்;
அளவுஇல் சுற்றமும் - அைவிட முடியாத பலவாகிய சுற்றத்தார்களும்; தூய
அந்தணர்களும் -தூய்ரமயாை கவதியர்களும்; கதாடர்ந்து சூழ்வர - தன்ரைப்
பின்பற்றிச் சுற்றிவர; திருநகர்ப் புரிவச வாயில் ப ாயினன் - அழகிய அகயாத்தி நகரத்து
மதிலின் (முதன்ரமயாை)வாயிரலச் சென்றரடந்தான்.

தந்ரத கபாலப் பாராட்டத் தகும் மந்திரியர் என்றும் ஆம். அைவில் சுற்றம் -

உறவிைர்கரையும், அரெச் சுற்றத்ரதயும் குறிப்பிடும். இராமரை அரழத்து
வருதலில்அரைவர்க்கும் உள்ை ஆர்வ மிகுதி இதைால் புலப்படும். ‘ஏ’ காரம்
ஈற்றரெ. 53

ெத்துருக்கைன் கூனிரயத் துன்புறுத்தப் பற்றகவ, பரதன் விலக்கல்

2297. மந்தவரக் கூற்றமும், வழிச் கசல்வாகராடும்

உந்திபய ப ாதல் கண்டு, இளவல் ஓடி, ஆர்த்து
அந்தரத்து எற்றுவான் அழன்று ற்றலும்,
சுந்தரத் பதாளவன் விலக்கிச் கசால்லுவான்;
இளவல் - நால்வரினும் இரையவைாகிய ெத்துருக்கைன்; வழிச் கசல்வாகராடும் -
(இராமரைக் கண்டு அரழக்கக் காடு கநாக்கி) வழிச்செல்லும் அவர்ககைாடு;
மந்தவரக் கூற்றமும் - மந்தரரயாகியயமனும்; உந்திபய ப ாதல் கண்டு -
மற்றவர்கரைத் தள்ளிக்சகாண்டுமுந்திச் செல்லுதல் கண்டு; ஓடி - விரரந்து சென்று;
ஆர்த்து - கபசராலிசெய்து; அழன்று - ககாபித்து; அந்தரத்து எற்றுவான் - ஆகாயத்தில்
கமகல வீசுமாறு; ற்றலும் - (ரகயாற்) பற்றிக் சகாள்ளுதலும்; சுந்தரத் பதாளவன் -
அழகிய திருத் கதாள்கரை உரடய பரதன்; விலக்கி - (அவ்விடத்திலிருந்த
மந்தரரரய); விடுவித்துச் கசால்லுவான் - (தம்பிக்குச்) சொல்லலாைான். தயரதன்
உயிர் கபாதற்கு மூலகாரணம் மந்தரர ஆதலின், ‘மந்தரரக் கூற்றம்’ என்றார்.
நம்செயல் தரடபட்டுவிடுகமா; இனி நடப்பை காண்கபாம் என்னும் ஆரெயால்
மந்தரர உடன் செல்லவிரரந்தாள் என்க. கண்டு, ஓடி, ஆர்த்து, எற்றுவான் பற்றலும்
எைமுடிக்க. 54

2298. ‘முன்வனயர் முவற ககட

முடித்த ாவிவயச்
சின்னபின்னம் கசய்து, என்
சினத்வதத் தீர்கவபனல்,
“என்வன இன்று என் ஐயன் துறக்கும்”
என்று அலால்,
“அன்வன” என்று, உணர்ந்திகலன்,
ஐய! நான்’ என்றான்.
ஐய! - ெத்துருக்கைகை!; ‘முன்வனயர் முவறககட - (நம் குலத்து) முன்கைார்களின்
முரறரம சிரதய; முடித்த ாவிவய - (வரத்தின் மூலமாகத்) தன்
ஆரெரயநிரறகவற்றிக் சகாண்ட (என் தாயாகிய) பாவிரய; சின்ன பின்னம் கசய்து -
கண்டதுண்டம் செய்து; என் சினத்வதத் தீர்கவபனல் - என் ககாபத்ரதத்
தீர்த்துக்சகாள்கவைாைால்; என் ஐயன் - என் தரலவைாகிய இராமன்; இன்று
என்வனத் துறக்கும்- இன்கற என்ரைத் தம்பியல்லன் என்று துறந்துவிடுவான்; என்று
அலால் - என்றுகருதி அதைால் அரமதியாக இருந்கதகை அல்லாமல்; (இவரை)
‘அன்வன’ என்று நான் உணர்ந்திகலன் - ‘தாய்’ என்று கருதி நான் அரமதியாக
இருந்கதனில்ரல; என்றான் -.

“ஆயவன் முனியும் என்று அஞ்சிகைன் அலால், தாய் எனும் சபயர் எரைத்

தடுக்கற் பாலகதா”என்ற பரதன் கூற்ரற (2173) இங்கு ஒப்பிடுக. கூனிரயப்
கபாலன்றித் தன்தாய் ரகககயி, நடந்தஅவலங்களுக்கு கநரடிக் காரணம் ஆகவும்
அவரைக் சகால்லாது இதுகாறும் நின்றது இராமன் மைத்துக்குஉவப்பாய் இராது
அச்செயல் என்பதைாகலகய ஆம் என்றான் பரதன். 55

2299. ‘ஆதலால், முனியும் என்று ஐயன், அந்தம் இல்

பவதவனக் கூனிவய கவகுண்டும் என்னினும்,
பகாது இலா அரு மவற குலவும் நூல் வலாய்!
ப ாதும் நாம்’ என்று ககாண்டு, அரிதின் ப ாயினான்.
‘பகாது இலா அருமவற குலவும் நூல்வலாய்! - குற்றம் இல்லாத அரிய மரற
சபாருள்கரைத்தன்னிடத்கத சகாண்டுள்ை கவத நூலில் கதர்ச்சி சபற்றவகை!; அந்தம்
இல் பவதவனக் கூனிவய - முடிவில்லாத கவதரைகரை அரைவர்க்கும் உண்டாக்கிய
கூனிரய; கவகுண்டும் என்னினும் - மிகவும் (சவறுத்துக்) ககாபிக்கிகறாம் ஆைாலும்;
ஐயன் முனியும் ஆதலால் -இராமபிரான் சவறுப்பான் என்ற காரணத்தால்; என்று -
என்று கருதி; நாம் ப ாதும் - நாம் அவரை விட்டுப் கபாகவாம்; என்று அரிதின்
ககாண்டு - என்று சொல்லிச்சிரமப்பட்டு (அவரைத் தடுத்து) அரழத்துக்சகாண்டு;
ப ாயினான் - சென்றான்.
சவகுண்டும் - ககாபித்கதாம்; தன்ரமப் பன்ரம விரைமுற்று. கவதம் வல்ல நீ
ஓர்அடிச்சியின் சபாருட்டுச் சிைம் ககாடல் தகுதி அன்று என்று குறிப்பித்தாைாம்;
என்றது பரதன்தாரயச் சீறாது விட்டதற்கு கமற்குறித்த காரணத்ரதச் சுட்டியது
எைலும் ஆம். 56
பரதன் இராமன் தங்கிய கொரலயில் தங்குதல்

2300. கமாய் க ருஞ் பசவனயும் மூரி ஞாலமும்

வககலந்து அயல் ஒரு கடலின் சுற்றிட,
ஐயனும் பதவியும் இவளய ஆளியும்
வவகிய பசாவலயில் தானும் வவகினான்.
கமாய் க ருஞ் பசவனயும் - சநருங்கிய சபரிய கெரையும்; மூரி ஞாலமும் -
சபருரம சபாருந்திய அகயாத்தி மக்களும்; வககலந்து - ஒன்று திரண்டு; அயல்
ஒருகடலின் சுற்றிட - பரதனின் பக்கல் ஒரு கடல் கபாலச் சுற்றியிருப்ப; ஐயனும்
பதவியும்இவளய ஆளியும் வவகிய பசாவலயில் - இராமனும், சீரதயும், இரைய
யாளிகபால்வாைாகிய இலக்குவனும் தங்கியிருந்த அந்தச் கொரலயிகலகய; தானும் -
(பரதன்) தானும்; வவகினான் - (அன்று) தங்கிைான்.

பரதன் இராமன் முதலில் தங்கியிருந்த கொரலயில் தங்கிைன் - அன்பு கலந்துறவு

சகாண்டசநஞ்ெம் உரடயவர்களுக்குப் பயின்ற சபாருள்கரைக் கண்ட வழி
பயின்றாரரகய கண்டாற் கபாலும்ஆதலின் இராமன் தங்கிய கொரல பரதனுக்குத்
துயராற்றும் மருந்தாயிற்று. ஆளி - உவரமயாகுசபயர். 57

இராமன் தங்கிய புல்லரை அருகில் மண்ணில் பரதன் இருத்தல்

2301. அல் அவண கநடுங் கணீர் அருவி ஆடினன்,

கல் அவண கிழங்ககாடு கனியும் உண்டிலன்,
வில் அவணந்து உயர்ந்த பதாள் வீரன் வவகிய
புல் அவண மருங்கில், தான் க ாடியின் வவகினான்.
(பரதன்) அல் - இரவில்; கநடுங்கண் அவன நீர் அருவி ஆடினன்- (தன்)நீண்ட
கண்களிலிருந்து வருகின்ற நீராகிய அருவியில் மூழ்கி; கல் அவண கிழங்ககாடு
கனியும்உண்டிலன் - மரலயில் விரையும் கிழங்குககைாடு பழங்கரையும் புசியாது;
வில் அவணத்து உயர்ந்த பதாள் வீரன் வவகிய - வில்ரலத் தழுவியிருக்கும் உயர்ந்த
கதாள்கரை உரடய இராமன் தங்கியிருந்த; புல்லவணமருங்கில் - புல்லாலாகிய
படுக்ரகயின் பக்கத்தில்; தான் -; க ாடியின் - மண்புழுதியின்கண்; வவகினான் -
தங்கியிருந்தான்.
இராமரைப் கபாலகவ தன்ரையும் அத்தரகய துன்பங்களுக்கு
ஆட்படுத்திக்சகாள்ளும் மைநிரலயில்பரதன் உண்ணாமல் உறங்காமல் புல்லரணப்
பக்கலில் மண்ணில் தங்கிைான் ஆம். இராமன் புல்அரணயில் தங்கரை ‘எம்பிரான்
புல் அரண ரவக’ என்ற (4276) இலக்குவன் கூற்றாலும் உணர்க. இரவில் கண்ணீர்
அருவி ஆடிைன் என்பதால் உறங்காமலும் இருந்தான்என்பதாம். 58
பரதன் நடந்து செல்லுதல்

2302. ‘ஆண்டு நின்று, ஆண்தவக அடியின் ஏகினான்

ஈண்டிய கநறி’ என, தானும் ஏகினான் -
தூண்டிடு பதர்களும் துரக ராசியும்
காண்தகு கரிகளும் கதாடர, காலிபன,.
‘ஆண்டு நின்று - அங்கிருந்து; ஆண்தவக - ஆடவர் திலகைாய இராமன்; ஈண்டிய
கநறி - சநருங்கிய வழியிகல; அடியின் ஏகினான் - காலால் நடந்துசென்றான்; என -
என்று (அறிந்து); தானும் - பரதனும்; தூண்டிடு பதர்களும் - செலுத்தப்படும் கதர்களும்;
துரகராசியும் - குதிரரத் சதாகுதிகளும்; காண்தகுகரிகளும் - காட்சிக்குப் சபாருந்திய
யாரைகளும்; கதாடர - (தன்ரைப்)பின்பற்றிவர; காலின் ஏகினான் - காலால் நடந்து
சென்றான்.
 இராமன் நடந்து சென்ற பாரதயில் தானும் நடந்கத செல்லகவண்டும் எை
நிரைத்தது அவன்அன்பு மிகுதிரயப் புலப்படுத்தும். “காண்தகு கரிகள்” என்பதரை,
“யாரையுரடய பரட காண்டல் மிகஇனிகத” என்பதனுடன் (இனியரவ. 4)
ஒப்பிடுக. “பரட தைக்கு யாரை வைப்பாகும்” என்பதும்(சிறுபஞ்ெ. 5) இக்கருத்ரத
வலியுறுத்தும். ‘ஏ’ காரம்ஈற்றரெ. 59
 கங்வக காண் டலம்
பரதன் கங்ரகரயக் காண்கின்ற படலம் எைப் சபாருள்படும். இராமன்
கங்ரகரயச் சென்றரடந்த பகுதி முன்ைர் (6)க் கங்ரகப் படலம் எைப் சபற்றது
கபாலகவ பரதன் கங்ரகரயக் காணும் பகுதியும் கங்ரக காண் படலம் என்றாயிற்று.
இராமன் காடு செல்கிறகபாது வழியில் கங்ரகக் கரர அரடகிறான் ஆதலின்,
கங்ரகப் படலம் எைப்சபற்றது; ஆைால், பரதகைா இராமரைக் காண கவண்டும்
என்னும் காட்சி கநாக்கத்தின் முரைப்பில் கங்ரகரய அரடதலின் கங்ரகப் படலம்
என்ைாது கங்ரக காண் படலம் என்றாயிற்று.
பரதன் நடந்து சென்று கங்ரகக் கரர அரடகிறான். கெரைககைாடு வரும்
பரதரைக் கண்டு குகன் ஐயமுற்றுக் கங்ரகயின் சதன்கரர நின்று தன்
கெரைகளுக்குத் தயார் நிரலயில் இருக்க அரறகூலிக் கட்டரை இட்டுப் பரதரைக்
காண வடகரரக்குத் தனி நாவாயில் வருகிறான். சுமந்திரைால் இராம ெககாதரன் குகன்
என்பரத அறிந்த பரதனும் ஆர்வத்கதாடு அவரை எதிர்கநாக்குகிறான். பரதன் நிரல
கண்டு திடுக்குற்ற குகன் ஐயம் நீங்கி ஐயப்பட்டதற்கு அவலப்படுகிறான். பரதரைப்
பாராட்டி இராமன் உரறந்த, உறங்கிய இடங்கரைக் காட்டி, இலக்குவன் செய்த
செயரலயும் ‘எடுத்துச் சொல்ல, அது ககட்ட பரதன் சபரிதும் வருந்துகிறான். குகன்
ஆரணயால் நாவாய்கள் வரப் பரதனும், இைவலும், தாயரும், உடன்வந்கதாரும்,
கெரைகளும் கங்ரகயின் சதன்கரர அரடகிறார்கள். இரடகய நாவாயில்
தாய்மார்கரைப் பரதன் குகனுக்கு அறிமுகப்படுத்தக் குகன் வணங்குகிறான்.
சதன்கரர கெர்ந்து தாயர்பல்லக்கில் வர, நடந்து வரும் பரதரைப் பரத்துவாெ முனிவர்
வரகவற்கிறார் என்பதுவரர உள்ை செய்திகள் இப்படலத்திற் கூறப்சபறுகின்றை.

பரதன் கங்ரகக் கரர அரடதல்

கலிவிருத்தம்

2303. பூ விரி க ாலன் கழல், க ாரு இல் தாவனயான்,

காவிரி நாடு அன்ன கழனி நாடு ஒரீஇ,
தாவர சங்கமம் என்னும் தன்வமய
யாவவயும் இரங்கிட, கங்வக எய்தினான்.
பூவிரி - பூத் சதாழிலாற் சிறப்புற்ற; க ாலன்கழல் - சபான்ைாற் செய்யப்சபற்ற
வீரக்கழரல அணிந்த; க ாருஇல் தாவனயான் - ஒப்பற்ற கெரைரய உரடயபரதன்;
காவிரி நாடு அன்ன - காவிரி நதியால் வைம்சபறும் (தமிழகத்துச்) கொழ நாட்ரட ஒத்த;
கழனி நாடு ஒரீஇ - வயல்வைம் சபாருந்திய ககாெல நாட்ரட விட்டு நீங்கி; தாவர
சங்கமம் என்னும் தன்வமயயாவவயும் - நிரலத்திரண; இயங்கு திரண எை
இரண்டாகப் பிரிக்கப்சபறும் எல்லாஉயிர்களும்; இரங்கிட - (தன் நிரல கண்டு)
வருந்த; கங்வக எய்தினான் -கங்ரகக் கரரரய அரடந்தான்.

பூ - சபாலிவு என்றும் ஆம். அரெகுமாரன் மரவுரி தரித்துத்துயரக் ககாலத்கதாடு

வருதல் கண்டு மைம் தாைாமல் எல்லா உயிர்களும் இரங்கிை. ஏழு வரகயாைஉயிர்
வர்க்கங்கரைத் தாவரம், ெங்கமம் என்ற இரண்டில் அடக்கிைார். ஒகர
இடத்தில்நிரலயாக இருப்பை நிரலத்திரணயாகிய மரம், செடி முதலிய
தாவரங்கைாம். இடம் விட்டுப்சபயர்ந்து செல்லும் தன்ரம பரடத்த ஊர்வை. நீர்
வாழ்வை, பறரவ, விலங்கு, மனிதர், கதவர் முதலியரவ இயங்கு திரணயாகிய
ெங்கமம் ஆகும்.
கம்பர் தம்முரடய நாடாகிய கொழநாட்ரடக் ககாெல நாட்டுக்கு
உவரமயாக்கிைார். உவரமசபாருளினும்உயர்ந்ததாக இருக்ககவண்டும் என்பது
இலக்கணம். “உயர்ந்ததன் கமற்கற உள்ளுங்காரல”(சதால். சபாருள். உவம. 3)
என்பதைால் இங்குக் ககாெல நாட்டினும் கொழ நாடு உயர்ந்தது என்றாயிற்று
இங்ஙைம் தம் நாட்ரட மீக்கூறியது கம்பரது தாய்நாட்டுப் பற்ரறக் காட்டும்.
கொழநாடு கபாலகவ ககாெல நாட்டிலும் பயிரில்லாத சவற்றிடம் இல்ரல என்பதாம்.

கங்ரகக் கரர அரடந்த கெரையின் சிறப்பும் மிகுதியும்

2304. எண்ண அருஞ் சுரும்பு தம் இனத்துக்கு அல்லது,

கண் அகன் க ரும் புனல் கங்வக எங்கணும்
அண்ணல் கவங் கரி மதத்து அருவி ாய்தலால்,
உண்ணவும், குவடயவும், உரித்து அன்று ஆயபத.
கண் அகன் - இடம் அகன்ற; க ரும் புனல் - மிக்க நீரர உரடய; கங்வக - கங்ரகயாறு;
அண்ணல் - சபருரமயுரடய; கவங்கரி - சகாடிய யாரைகளின்; மதத்து அருவி - மத
நீர்ப் சபருக்காகிய அருவி; எங்கணும் ாய்தலால் - எல்லா இடங்களிலும் பாயப்
சபறுதலால்; எண்ண அரும் சுரும்பு தம் இனத்துக்கல்லது - கணக்கிட முடியாத வண்டுக்
கூட்டங்களுக்சகல்லாமல் (ஏரைய உயிர்களுக்கு); உண்ணவும் - குடிக்கவும்;
குவடயவும் - குளித்து மூழ்கவும்; உரித்தன்று ஆயது - உரிரமயுரடயதல்லாததாக
ஆயிற்று.

கங்ரக நீரினும் யாரைகளின் மதநீர்ப் சபருக்கு மிகுதி என்றதாம். எைகவ,

யாரைகளின்மிகுதி கூறியவாறு. வண்டுகள் மதநீரிற் படிந்து குரடந்து உண்ணும்
இயல்பிை ஆதலின் அவற்றுக்குஇப்கபாது கங்ரக நீர் உரியதாயிற்று. மதம் பிடித்த
யாரையின் உடல் சவப்பம் அதிகமாகஇருக்கும் ஆதலின், சவம்ரமயுரடய கரி
என்றும் சபாருள்படும். ‘ஏ’ காரம்ஈற்றரெ. 2 2305. அடிமிவசத் தூளி புக்கு,
அவடந்த பதவர்தம்
முடி உறப் ரந்தது ஓர் முவறவம பதர்ந்திகலம்;
கநடிது உயிர்த்து உண்டவும், நீந்தி நின்றவும்
க ாடிமிவசப் புரண்டவும், புரவி ஈட்டபம.
அடிமிவசத் தூளி புக்கு - (குதிரரகளின்) அடியின் கமல் எழுந்த
தூசி(அமரருலகத்தில்) புகுந்து; அவடந்த பதவர்தம் - அங்கக உள்ை கதவர்கைது; முடி
உற - தரலமீது படும்படி; ரந்தது - (கதவருலகு முழுரமயும்) பரவியது (ஆகிய); ஓர்
முவறவமபதர்ந்திகலம் - ஒரு தன்ரமரய (அனுமானிக்க முடிகிறதன்றி) மனிதராகிய
(எம்மால்) ஆராய்ந்தறிய இயலவில்ரல; கநடிது உயிர்த்து உண்டவும் - சபருமூச்சு
விட்டு (நீரரப்)பருகியரவயும்; நீந்தி நின்றவும் - (நீரில்) நீந்திக்சகாண்டு
இருந்தரவயும்; க ாடிமிவசப் புரண்டவும் - மண்ணில் விழுந்து புரண்டரவயும்;
(எல்லாம்) புரவி ஈட்டபம - குதிரரத் சதாகுதிககை. (கவறில்ரல)
 புழுதி, கமல் படர்ந்து சென்று வானுலகத்தில் கதவர்கரை முழுக்காட்டிய செய்தி
நாம்அறிகயாம். ஆயினும், இங்கக நீரிலும் நிலத்திலும் நின்றரவ சயல்லாம்
குதிரரககை என்றதுகுதிரரப் பரடயின் மிகுதி கூறியவாறு. ‘ஏ’ காரம் ஈற்றரெ.
3

2306. ாவல ஏய் நிறத்கதாடு, ண்டு தான் டர்

ஓவல ஏய் கநடுங் கடல், ஓடிற்று இல்வலயால்;-
மாவல ஏய் கநடு முடி மன்னன் பசவன ஆம்
பவவலவய மடுத்தது, அக் கங்வக கவள்ளபம.
அக் கங்வக கவள்ளம் - அந்தக் கங்ரகயாற்றின் நீர்ப் சபருக்கு; ாவல
ஏய்நிறத்கதாடு - பால் ஒத்த சவண்ரம நிறத்துடன்; தான் ண்டு டர் - தான்
முன்புசென்று கெர்கின்ற; ஓவல ஏய் கநடுங்கடல் - ஆரவாரம் சபாருந்திய நீண்ட
கடலின்கண்; ஓடிற்று இல்வல - சென்று கலந்தது இல்ரல; (ஏன் எனில்) மாவல ஏய்
கநடுமுடி -பூமாரல சபாருந்திய நீண்ட மகுடத்ரத உரடய; மன்னன் பசவன ஆம்
பவவலபய - பரதைது கெரையாகிய கடகல; மடுத்தது - உண்டு விட்டது.

பரதைது கெரைக்கடல் வழிவந்த இரைப்பிைால் கங்ரக நீரரப் பருகிய படியால்

கங்ரகயில் நீகர இல்ரலயாகிவிட்டது; எைகவ, கடலில் கங்ரக கலக்கவில்ரல
எைஉயர்வு நவிற்சியாகக் கூறிச் கெரை மிகுதிரயக் காட்டிைார். ‘ஓல்’-ஒலி மிகுதி.
“பாரல ஏய்நிறத்சதாடு....ஓடிற்றில்ரல” எை உரரத்து மதநீர்ப் சபருக்குி்க்
கலந்தலாலும், கெரை மிகுதிஉழக்கலாலும் கங்ரகயின் கங்ரகயின் சவண்ணிறம்
மாறிக் கடலில் கலந்தது என்பாருைர். பின்ைர்ச் கெரையாம் கவரலகய மடுத்தது எை
வருதலின் அது ஒவ்வாரம அறிக. கடலினும் கெரைமிகுதி என்பது கூறியதாம்,
யாரை, குதிரர மிகுதி கூறிைார்; இப்பாடலால் காலாட்பரடயின் மிகுதி கூறிைார்
என்றலும் ஒன்று. ‘ஆல்’, ‘ஏ’ அரெகள். 4

கெரையின் எண்ணிக்ரக

2307. கான்தவல நண்ணிய காவளபின் டர்

பதான்றவல, அவ் வழித் கதாடர்ந்து கசன்றன -
ஆன்றவர் உணர்த்திய அக்குபராணிகள்
மூன்று த்து ஆயிரத்து இரட்டி முற்றுபம.
கான் தவல நண்ணிய - காட்டிடத்திற் சென்ற; காவள பின் டர் - இராமன்பின்கை
(இராமரை நாடிச்) சென்ற; பதான்றவல - இராமன் பின்கை (இராமரை நாடிச்)சென்ற;
பதான்றவல - பரதரை; அவ்வழி - அந்த வழியிகல; கதாடர்ந்து கசன்றன - பின்பற்றிச்
சென்ற கெரைகள்; முற்றும் -; ஆன்றவர் உணர்த்திய -சபரிகயார்கைால் கணக்கிட்டு
உணர்த்தப்சபற்ற; மூன்று த்து ஆயிரத்து இரட்டி -அறுபதிைாயிரம்; அக்குபராணிகள்
- அக் குகராணிகள் ஆகும்.

அக்குகரானி என்பது ஓர் எண்ணம். யாரை இருபத்கதாராயிரத்

சதண்ணூற்சறழுபது (21870), கதர்இருபத்கதாராயிரத் சதண்ணூற் சறழுபது (21870).
குதிரர அறுபத்ரதயாயிரத்து அறுநூற்றுப் பத்து (65610), காலாள் இலக்கத்
சதான்பதிைாயிரத்து முந்நூற்ரறம்பது (190350) ஆக இரண்டு இலட்ெத்துப்
பதிசைண்ணாயிரத் சதழுநூறு சகாண்டது (218700) ஓர் அக்குகராணி.
இப்படிஅறுபதிைாயிரம் அக்குகராணி கெரைகள் உடன் சென்றை என்க.
மகாெக்கரவர்த்திகளுக்கு எல்லாம்அறுபதிைாயிரம் என்றல் நூல் மரபு என்பர்
அக்குகராணி - அசகௌஹிணீ என்னும் வடிசொற் சிரதவு என்பர். ‘ஏ’ ஈற்றரெ.
5

பரதன் கெரையுடன் வருதல் கண்டு குகன் ஐயுற்றுச் சீற்றமுறுதல்

2308. அப் வட கங்வகவய அவடந்த ஆயிவட,

‘துப்புவடக் கடலின் நீர் சுமந்த பமகத்வத
ஒப்புவட அண்ணபலாடு உடற்றபவ ககாலாம்
இப் வட எடுத்தது?’ என்று, எடுத்த சீற்றத்தான்.
அப் வட - அந்தச் கெரை; கங்வகவய அவடந்த ஆயிவட - கங்ரகக்
கரரரயசநருங்கிய அச்ெமயத்தில் (அது கண்டு) ‘குகன் எைப் சபயரிய கூற்றின்
ஆற்றலான்’ (2309); இப் வட எடுத்தது - இந்தச் கெரை புறப்பட்டது; துப்பு உவடக்
கடலின் நீர் சுமந்தபமகத்வத - பவைம் உரடய கடலிலிருந்து நீரர முகந்து சூல்
சகாண்ட கரு கமகத்ரத; ஒப்பு உவட அண்ணபலாடு - உவரமயாகப் சபற்ற கரிய
திருகமனியுரடய இராமபிராகைாடு; உடற்றபவககால் - கபர் செய்வதற்காககவகயா;
என்று - எைக் கருதி; எடுத்த சீற்றத்தான் - கமல் எழுந்த ககாபம் உரடயவைாய்
சதன்கரர வந்து கதான்றிைான் (2313.)
பரதன் கெரைகயாடு வடகரர அரடந்தான். குகன் சதன்கரரயில் கதான்றிைான்.
பரதரையும்கெரைரயயும் கண்டு ஐயப்பட்டுச் சீறுகிறான். அடுத்த செய்யுளின்
முதற்கண் ‘குகன் எைப் சபயரியகூற்றின் ஆற்றலான்’ என்பதரை இங்குக் சகாண்டு
சபாருள் முடிக்க. இதுமுதல் ஆறு பாடல்கள் சதாடர்ந்து (2313) ‘சதன்கரர வந்து
கதான்றிைான்’ என்கின்ற இப்படலத்துப் பதிசைாராம்பாடலில் முடியும். ‘ஏ’ விைா?
‘சகால்’- ஐயம். ‘ஆம்’அரெ 6

2309. குகன் எனப் க யரிய கூற்றின் ஆற்றலான்

கதாவக முரண் பசவனவயத் துகளின் பநாக்குவான் -
நவக மிக, கண்கள் தீ நாற, நாசியில்
புவக உற, குனிப்புறும் புருவப் ப ார்விலான்.
குகன் எனப் க யரிய - குகன் என்ற சபயரர உரடய; கூற்றின் ஆற்றலான் -
யமரை ஒத்த பராக்கிரமத்ரத உரடய கவடர் தரலவன்; கதாவக முரண் பசவனவய -
கூட்டமாகஉள்ை வலிரம பரடத்த (பரதன்) கெரைரய; துகளின் பநாக்குவான் - ஒரு
தூசி கபாலப்பார்ப்பவைாய்; நவக மிக - (இகழ்ச்சிச்) சிரிப்பு அதிகமாக; கண்கள் தீ நாற
- கண்களிலிருந்து சநருப்புத் கதான்ற; நாசியில் புவக உற - (உள்கை எரியும்
ககாபசநருப்பால்) மூக்கிலிருந்து புரக சவறிவர; குனிப்புறும் - (ககாபத்தால்)
கமகலறிவரைந்த; புருவப் ப ார்விலான் - புருவமாகிய கபார்க்குரிய வில்ரல
உரடயைாைான்.
 கமல் பாட்டில் ‘எடுத்த சீற்றத்தான்’ என்றார். குகனுக்கு வந்த
சீற்றத்தின்சமய்ப்பாடுகரை இங்கக கூறிைார். கெரை வருவரத முன்ைவர் வந்த
‘துகளிைால்’ பார்த்தறிந்தான்என்றலும் ஒன்று. ‘புருவப் கபார்வில்’ என்றது உருவகம்.
புருவத்துக்கு வில் உவரம. வரைதல்தன்ரமயால்; கபார்க்கு கமலும் வரைப்பர்.
அதுகபால இங்கக ககாபத்தால் புருவம் கமகலறி கமலும்வரைந்தது. அதைால்,
‘கபார்விலான்’ என்றார். இனி அவன் சீற்றம் சதாடர்வரதத்சதாடர்ந்து கூறுகிறார்.
7

2310. வம உற உயிர் எலாம் இறுதி வாங்குவான்

வக உறு கவர் அயில் பிடித்த காலன்தான்
ஐ - ஐந் நூறாயிரம் உருவம் ஆயின
கமய் உறு தாவனயான், வில்லின் கல்வியான்.
வம உற - தீரம உண்டாக; இறுதி உயிர் எலாம் வாங்குவான் - இறுதிநாள்வந்த
சபாழுது உயிர்கள் எல்லாவற்ரறயும் (அவற்றின் உடலிலிருந்து) வாங்குகின்ற; வக
உறுகவர் அயில் பிடித்த காலன் தான்- ரகயிற் சபாருந்தி முக்கிரையாகப் பிரியும்
சூலத்ரதஏந்தியயமகை; ஐ - அழகிய; ஐ நூறாயிரம் உருவம் ஆயின - ஐந்து இலட்ெம்
வடிவம் எடுத்தாற் கபான்ற; உறு கமய் தாவனயான் - வலிய உடம்புரடய கெரைரய
உரடயவன்; வில்லின் கல்வியான் - வில்வித்ரதயில் கதர்ந்தவன்.
‘ஐ - இருபத்கதாடு ஐந்து ஆயிரர் உைர்’ எை (1983) முன்ைர்க் கூறியது, இருபகதாடு
ஐந்துரவத்துப் சபருக்க நூறு ஆகும். நூறு ஆயிரவர் எைக் கூட்ட இலட்ெம் ஆகும்.
முன்ைர் உள்ை ‘ஐ என்றஐந்தால் முரண ‘ஐந்துலட்ெம் கெரை’ எை வரும். அது
கநாக்கி, இங்கும் ‘ஐந்நூறாயிரவர்’என்பதற்குப் சபாருள் உரரத்தாம். முன்ைர் உள்ை
‘ஐ’ அழகு, வியப்பு என்னும் சபாருள் பற்றிவந்தது. எண் பற்றி வந்ததன்று. எண்ணாகக்
சகாள்ளின் முன்பாடற் சறாரககயாடு மாறுபடும் ஆதலின் என்க. குகைது கெரை
வீரர்கள் காலரை ஒத்தவர்கள் என்று அவைது கெரைப் சபருரம கூறிைார்.
8

2311. கட்டிய கரிவகயன், கடித்த வாயினன்,

கவட்டிய கமாழியினன், விழிக்கும் தீயினன்,
ககாட்டிய துடியினன், குறிக்கும் ககாம்பினன்,
‘கிட்டியது அமர்’ எனக் கிளரும் பதாளினான்.
கட்டிய - (இரடக்கச்சில்) கட்டப்சபற்றுள்ை; கரிவகயன் - உரடயவாரை
உரடயவன்; கடித்த வாயினன் - (பற்கைால்) உதட்ரடக் கடித்துக் சகாண்டிருப்பவன்;
கவட்டிய கமாழியினன்- கடுரமயாகப் கபசும் சொற்கரை உரடயவன்; விழிக்கும்
தீயினன் - (கண்கள்) விழித்துப் பார்க்கும் சநருப்புத் தன்ரம உரடயவன்; ககாட்டிய
துடியினன் - அடிக்கப் சபரும் உடுக்ரகரய உரடயவன்; குறிக்கும் ககாம்பினன் -
(கபார்) குறித்து ஒலிக்கப் சபறும் ஊது சகாம்பிரை உரடயவன்; ‘அமர் கிட்டியது’ -
‘கபார் அருகில்வந்துவிட்டது;’ எனக் கிளரும் பதாளினான்- என்று கருதி மகிழ்ச்சியால்
கமல் எழும்பும்கதாள்கரை உரடயவன் (ஆகி..) (வரும் பாடலில் முடியும்).
 உதட்ரடப் பற்கைால் கடித்தலும், உரத்த ெத்தமிட்டுக் கடுரமயாகப் கபசுதலும்,
கண்கள்கைல் சிந்தச் சிவந்து பார்த்தலும் ககாபத்தின் சமய்ப்பாடுகைாம். கபார்
கிரடத்தால்வீரர்கைாயிருப்பார் மகிழ்தல் இயல்பு. ‘கிட்டியது அமர்’ என்றதால்
குகைது கதாள்கள்கிைர்ச்சியுற்றை எைற்்ார். “கபாசரனில் புகலும் புரைகழல்
மறவர்” (புறம் 31) என்பதும் காண்க. துடியும், சகாம்பும் கபார்க்காலத்து வீரர்களுக்கு
உற்ொகமூட்ட எழுப்பப்படும்வாத்தியங்கைாகும். எைகவ, இப்பாடலால் குகன்
கபாருக்குச் சித்தமாைான் என்பரதக்கூறிைார். 9

2312. ‘எலி எலாம் இப் வட; அரவம், யான்’ என,

ஒலி உலாம் பசவனவய உவந்து கூவினான் -
வலி உலாம் உலகினில் வாழும் வள் உகிர்ப்
புலி எலாம் ஒரு வழிப் புகுந்த ப ாலபவ.
‘இப் வட எலாம் எலி - இந்தச் (பரதன்) கெரை முழுவதும் எலிகைாகும்;
யான்அரவம் - யான் இந்த எலிகரைத் தின்சறாழிக்கும் பாம்பாகவன்;’ என - என்று
வீரவார்த்ரத கபசி; வலி உலாம் - வலிரம நிரம்பிய; உலகினில் வாழும் -உலகத்தில்
வசிக்கின்ற; வள் உகிர்ப் புலி எலாம் - வைவிய நகத்ரத உரடய புலிகள்எல்லாம்; ஒரு
வழிப் புகுந்த ப ால - ஒகர இடத்தில் வந்து கெர்ந்தை என்று சொல்லும்படி உள்ை; ஒலி
உலாம் பசவனவய - (தைது) ஆர்ப் சபாலி மிகுந்த(கவட்டுவச்) கெரைரய; உவந்து
கூவினான் - மகிழ்ச்சியால் (கபாகுக்கு) அரழத்தை.(ஆகி).

‘இப்பரட’ என்றது பரதன் கெரைரய. பரடகரை எலியாகவும், தன்ரைப்

பாம்பாகவும் உருவகித்தது எலிக்கு நாகம் பரக என்பதுபற்றி. “ஒலித்தக்கால் என்ைாம்
உவரி எலிப்பரக, நாகம் உயிர்ப்பக் சகடும்” (குறள் 763) என்பதரை ஈண்டு ஒப்பு
கநாக்குக. “அரவின் நாமத்ரத எலி இருந்து ஓதிைால் அதற்கு, விரவும் நன்ரம என்”,
“புற்றில் நின்று வல் அரவிைம் புறப்படப் சபாருமி, இற்றது எம்வலி எை விரரந்து
இரிதரும் எலி” (6238, 9325) எைக் கம்பர் பின்னும் கூறுவர். “ரபரிவி நாகத் ரதவாய்ப்
பிறந்த, ஒலிப்புயிர் சபற்ற எலிக்கணம் கபால, ஒழிந்கதார் ஒழிய” எை (சபருங். 1.56:
273 - 5) வருவதும் இக்கருத்திைதாதல் அறிக. நகத்துக்கு வைமாவது கூர்ரமயாம்.
வாளுரடய வீரரரக் கூரிய நகம் உரடய புலியாக்கிைார் என்க. உருவகம்,
உவரமயாம். ‘வலிரம நிரம்பிய உலகம் என்றது உலகில் உள்ை ஆற்றரல கநாக்கி.
இனி ‘வளி உலாம் உலகு’ என்பாரும் உைர். அது சபாருந்துகமற்சகாள்க. ‘ஏ’ காரம்
ஈற்றரெ. 10

2313. மருங்கு அவட கதன் கவர வந்து பதான்றினான் -

ஒருங்கு அவடகநடும் வட ஒல்கலன் ஆர்ப்பிபனாடு
அருங் கவடயுகம்தனில், அசனி மா மவழ
கருங் கடல் கிளர்ந்கதனக் கலந்து சூழபவ,
ஒருங்கு அவட கநடும் வட - ஒன்று கெர்ந்து வந்த சபரிய (கவட்டுவச்) கெரை;
அருங் கவட உகம்தனில் - அரிய கரடயூழிக் கூாலத்தில்; அசனி மா மவழ -
இடிகயாடுகூடிய கமகமும்; கருங்கடல் - கரிய கடலும்; கிளர்ந்து என - (ஒலித்து)
மிக்குஎழுந்தார் கபால; கலந்து சூழ - ஒன்று கெர்ந்து தன்ரைச் சுற்றிவர; மருங்கு
அவட- பக்கத்தில் உள்ை; கதன்கவர - (கங்ரகயாற்றின்) சதற்குக் கரரயில்; வந்து
பதான்றினான் - (குகன் எை முடிக்க)

பரடகளின் மிகுதியும், ஆரவாரம் சூழ்தலும் பற்றி ஊழிக்காலத்து இடிகமகமும்,

சபாங்குங்கடலும் கெர்ந்தது கபால என்று உவரம கூறிைார். வந்து கெர்ந்தான்
என்ைாது ‘கதான்றிைான்’என்றது, பரதனும் அவன் கெரையில் உள்ைாரும், பிறரும்
தைது கபராற்றலும் வீராகவெமும் காணும்படி வந்தரடந்தான் என்பதுபற்றி.
வடகரரயில் பரதனும், சதன்கரரயில் குகனும் நின்றார் ஆதலின்‘கதான்றிைான்’
என்றார் எைலும் ஆம். ‘ஏ’ காரம் ஈற்றரெ. 11
குகன் தன் கெரைக்குக் கட்டரை இடுதல்

2314. பதான்றிய புளிஞவர பநாக்கி, ‘சூழ்ச்சியின்

ஊன்றிய பசவனவய உம் ர் ஏற்றுதற்கு
ஏன்றகனன், என் உயிர்த் துவணவற்கு ஈகுவான்
ஆன்ற ப ர் அரசு; நீர் அவமதிர் ஆம்’ என்றான்.
(சதன்கரர வந்து கெர்ந்த குகன்) பதான்றிய புளிஞவர பநாக்கி -
(சதன்கரரயில்தன்ைால் அரழக்கப்பட்டுத் தன்முன் வந்து) கதான்றிய கவடர்கரைப்
பார்த்து; ‘ஆன்ற ப ர்அரசு - நிரம்பிய சபரிய அரொட்சிரய; என் உயிர்த் துவணவற்கு -
என் உயிர்கபாலச் சிறந்த கதாழைாகிய இராமனுக்கு; ஈகுவான் - தருவதற்காக;
சூழ்ச்சியின்ஊன்றிய பசவனவய - (அதரை அவன் சபறாமல் தடுக்கும்)
ஆகலாெரைகயாடு எதிரில் (வடகரரயில்)கால் ஊன்றி நிற்கும் (இப்பரதைது)
கெரைரய; உம் ர் ஏற்றுதற்கு - (கபாரில்சதாரலத்து) வீரசுவர்க்கத்கத செல்ல
விடுதற்கு; ஏன்றகனன் - சதாடங்கியுள்கைன்; நீர் அவமதி ஆம்’ - நீங்களும் இதற்கு
உடன்படுவீர்கைாக; என்றான் - என்றுசொன்ைான்.

அரென் கீழது கெரையாயினும், தன் கருத்ரத அவர்கள்பால் சதரிவித்து அவர்கள்

உடன்பாடுகவண்டல் பண்பாட்டின் சிறப்பிரைத் சதரிவிக்கும். கபாரில் இறந்தார்
வீரசுவர்க்கம்சபறுதல் நூல் முடிபு ஆதலின் ‘உம்பர் ஏற்றுதல்’ என்று அதரைக்
கூறிைான். ‘ஈகுவான்’ என்னும் விரைசயச்ெம், ‘ஏற்றுதற்கு’ என்னும் விரைசயாடு
முடிந்தது. 12

2315. ‘துடி எறி; கநறிகளும், துவறயும், சுற்றுற

ஓடிகயறி; அம்பிகள் யாதும் ஓட்டலிர்;
கடி எறி கங்வகயின் கவர வந்பதார்கவளப்
பிடி; எறி, ட’ எனா, க யர்த்தும் கூறுவான்.
‘துடி எறி - கபார்ப் பரறகரை அடியுங்கள்; கநறிகளும் துவறயும்- வருவதற்குரிய
வழிகரையும் (சதன்கரரயில்) ஏறுதற்குரிய துரறகரையும்; ஓடிகயறி - அழித்துநீக்கி,
இல்லாமல் செய்யுங்கள்; அம்பிகள் யாதும் ஒட்டலிர் - கதாணிகளுள்ஒன்ரறயும்
(கங்ரகயில்) ஓட்டாதீர்கள்; கடி எறி கங்வகயின் - விரரந்து அரலவீசிவருகின்ற
கங்ரகயாற்றின்; கவர வந்பதார்கவள - சதன்கரரக்கு (தரமாக முயன்று)வந்தவர்கரை;
பிடி - பிடியுங்கள்; ட எறி’ - இறக்கும்படி அழியுங்கள்; எனா - என்று (குகன்) கூறி;
க யர்த்தும் - கமலும்; கூறுவான் - சில வீரவார்த்ரதகரையும் சொல்லுவான் ஆைான்.
 ‘துடி’ என்பது ஈண்டுப் கபார்ப்பரறகளுக்கு உபலக்கணம். துடிசயான்று கூறகவ
மற்றப் பரறகளும் சகாள்ைப்பட்டை. பரதைது கெரை இராமன்கமல் பரடசயடுத்து
வந்துள்ைதாகக் குகன் கருதிைான் ஆதலின், அச்கெரை சதன்கரர அரடயாதபடி
எச்ெரிக்ரகயாகத் தன் கெரைகளுக்குக் கட்டரை இடுகிறான் என்க. கமலும், அச்
கெரை வீரர்கள் உற்ொகம் அரடவதற்காகச் சில வார்த்ரதகள் கமல் கூறுகிறான். ‘கடி
எறி’ காவலாக ரவ என்றுரரப்பதும் உண்டு; அது பிடி என்பதற்குப் பின் உரரப்பின்
சபாருந்தும். ‘கதாணிகள் ஓட்டாதீர்’ என்றான் ஆதலின் ‘விரரந்து அரலவீசி ஓடும்’
கங்ரகயில் கதாணிகள் உதவியின்றித் சதன்கரர அரடதல் இயலாது என்பரதப்
பின்ைர்க் கூறிைான். அதரையும் மீறித் தம் ஆற்றலால் வருவாரரப் ‘பிடி’, ‘பட எறி’
என்பது அதன்பின் கூறப்பட்டது. குகைது ஆற்சறாழுக்காை சிந்தரை கயாட்டத்ரத
இப்பாடல் சுட்டிச் செல்கிற அழகு காண்க. ‘எறி’, ‘பிடி’ எை வீரரரத் தனித்தனி கநாக்கி
ஒருரமயிலும், ‘ஓட்டலிர்’ எைக் கூட்டமாக பார்த்துப் பன்ரமயிலும் கூறிைான் என்க.
இனி ஒருரம பன்ரம மயக்கம் எனினும் அரமயும். 13

குகன் தன் கெரைகளுக்குக் கூறிய வீர வார்த்ரத

கலித்துரற

2316. ‘அஞ்சன வண்ணன், என் ஆர்

உயிர் நாயகன், ஆளாபம,
வஞ்சவனயால் அரசு எய்திய
மன்னரும் வந்தாபர!
கசஞ் சரம் என் ன தீ
உமிழ்கின்றன, கசல்லாபவா?
உஞ்சு இவர் ப ாய்விடின், “நாய்க்குகன்”
என்று, எவன ஓதாபரா?
‘என் ஆருயிர் நாயகன் - என் அரிய உயிர்த் துரணவைாகிய; அஞ்சனவண்ணன் - ரம
கபாலும் கரிய நிறமாை திருகமனி அழகைாகிய இராமபிரான்; அரசு ஆளாபம -
ஆட்சிஉரிரம எய்தாதபடி; வஞ்சவனயால் - சூழ்ச்சியால்; எய்திய -(அவ்வரொட்சிரயக்
ரகப்பற்றி) அரடந்த; மன்னரும் - அரெரும் (பரதரும்); வந்தாபர - (இகதா என்ைருகில்)
வந்துள்ைார்கள் அன்கறா!; தீ உமிழ்கின்றனகசஞ்சரம் - சநருப்ரபக் கக்குகின்றைவாை
(என்) சிவந்த அம்புகள்; கசல்லாபவா - (இவர்கள் கமற்) செல்லாமல் கபாய்விடுகமா?-
; இவர் உஞ்சு ப ாய்விடின் - இவர்கள்(என் அம்புக்குத் தப்பிப்) பிரழத்து (இராமன்
இருக்கும் இடத்துக்குப்) கபாய்விட்டால்; ‘நாய்க்குகன்’ என்று - (உலககார்) குகன் றாய்
கபான்ற கீழ்த்தன்ரம உரடயவன் என்று; எவன - என்ரைப் பற்றி; ஓதாபரா’ -
சொல்லாமல் இருப்பார்கைா? (சதாடரும்) இவன் ஈடுபட்டது அவன் திருகமனி
அழகில் ஆதலின், அது தைக்கும் அவனுக்கும் ஒன்றாயிருத்தலின் ‘அஞ்ெை வண்ணன்’
என்று இது கமலிட்டு வந்தது என்க. இராமன் சபற கவண்டிய அரரெப் பரதன்
சபற்றது பற்றியது சீற்றம் என்பரதத் சதரிவித்தான். ‘நாய்’ என்பது ஒருவரரக்
கீழ்ரமப்படுத்திப் கபசுதற்குப் பயன்படுவது ஆதலின் இங்கக ‘நாய்க்குகன்’ என்று
உலகம் தன்ரை இழித்துப் கபசும் என்றான். பரதன் பரடகரைப் கபாகவிடில்
இராமன்பால் காட்டும் நன்றியுணர்வுக்கு மாறாைது; அச்செயரலச் செய்யும் குகனுக்கு
நன்றியுணர்விி்ல் சிறந்த நாரயக் கூறலாகமா எனின், அற்றன்று, நாய் நன்றியுணர்விற்
சிறந்ததாயினும் தன் வீட்டுக்குரடயவன்பால் காட்டும் நன்றியுணர்ரவத் தன் வீட்டில்
திருட வரும் திருடன் தைக்ககார் உணவு சகாடுத்த வழி அவன்பாலும் நன்றி காட்டிக்
குரரக்காது ஒகராவழி இருந்துவிடல் பற்றி அதன் நன்றியுணர்வும் சிறப்பின்ரம
கண்டு உலகம் அதரைக் கீழ்ரமப்படுத்திக் கூறுதல் சதளிவாம். ‘குகன் நாய்’ என்று
சொல்வதினும் ‘நாய்க் குகன்’ எைல் கமலும் இளிவரலாம். உரரயினும் ‘பாவத்துக்கக’
கம்பர் இது கபான்ற இடங்களில் முதன்ரம தருதல் சவள்ளிரட. ஏகார, ஓகாரங்கள்
ஐய, விைாப் சபாருளில் வந்துள்ைை. ‘மன்ைர்’ என்பது இகழ்ச்சிக் குறிப்பு.
உயர்சொல்தாகை குறிப்பு நிரலயால் இழிபு விைக்கிற்று (சதால். சொல். சிைவி.
கெைா. 27). 14

2317. ‘ஆழ கநடுந் திவர ஆறு கடந்து

இவர் ப ாவாபரா?
பவழ கநடும் வட கண்டு
விலங்கிடும் வில்லாபளா?
‘‘‘பதாழவம” என்று, அவர்
கசால்லிய கசால் ஒரு கசால் அன்பறா?
ஏவழவம பவடன் இறந்திலன்” என்று
எவன ஏசாபரா?
‘இவர் -; ஆழம் - ஆழத்ரதயும்; கநடுந் திவர - நீண்ட சபரிய அரலகரையும்
உரடய; ஆறு - கங்ரகயாற்ரற; கடந்து - தாண்டி; ப ாவாபரா - அப்பால் ( சதன்கரரப்
பகுதிக்குச் ) செல்வார்கைா? (மாட்டார்); பவழ கநடும் வட - யாரைகரை உரடய
நீண்ட சபரிய கெரைரய; கண்டு - பார்த்து (பயந்து); விலங்கிடும்- புறமுதுகு காட்டி
விலகிச் செல்லுகின்ற; வில் ஆபளா - வில் வீரகைா (நான்); ‘பதாழவம’ என்று-
(உைக்கும் எைக்கும்) நட்பு என்பதாக; அவர் கசால்லிய கசால்- அந்த இராமபிரான்
சொல்லிய வார்த்ரத; ஒரு கசால் அன்பறா - (காப்பாற்ற,மதிக்கப்பட கவண்டிய)
ஒப்பற்ற வார்த்ரத அல்லவா? (அந்நட்புக்கு மாறாக இவர்கரைப்கபாகவிட்டால்);
ஏவழவம பவடன் - அற்பைாகிய இந்த கவடன்; இறந்திலன் -(இவ்வாறு இராமகைாடு
நட்புச் செய்து, இப்சபாழுது கெரைக்குப் பயந்து இராமரை எதிர்க்கும்பரதகைாடு
நட்பாய் மாைங்சகட்டு வாழ்தரலவிட) இறக்கலாகம, அது தானும் செய்தானிலகை;
என்றுஎவன ஏசாபரா - என்றிவ்வாறு உலகத்தார் என்ரைப் பழியாமல் விடுவார்கைா -
(பழிப்பர்)(சதாடரும்) ‘கபாவாகரா’, ‘ஏொகரா’ என்பைவற்றுள் எதிர்மரற
இறுதியில் ஓகாரங்கள் ஐயவிைாப் சபாருளில் வந்துள்ைை. இனி இரண்டு எதிர்மரற
உடன் பாட்டுப் சபாருள் என்ற கருத்தில் ‘ஆ’ ‘ஓ’ என்ற இரண்ரடயும் எதிர்மரற எைக்
சகாண்டு கூறலும் ஒன்று. இவ்வாகற முன்னுள்ைவற்றிற்கும், பின்வருவைவற்றிற்கும்
காண்க. “ கதாழரம என்று அவர் சொல்லிய சொல்ரலக்’ குகன் ‘செய்குசவன்
அடிரம’ (1969) என்றசபாழுது அவன்கூறிய சகாள்ரக (சதாண்டன்) ககட்ட
அண்ணல், அதரை விலக்கி “யாதினும் இனிய நண்ப” (1970) என்றும், “என் உயிர்
அரையார் நீ, இைவல் உன் இரையான், இந் நன்றுதலவள் நின்ககள்” (1988) என்றும்,
“முன்பு உசைம் ஒரு நால்கவம்.....இனி, நாம் ஓர் ஐவர்கள் உைர் ஆகைாம்” என்றும்
(1988) இராமன் கூறிவற்ரறக் சகாண்டு அறிக. “ ஏரழ ஏதலன் கீழ்மகன்
என்ைாது.....கதாழன் நீ எைக்கு” (திவ்யப். 1418) எை ஆழ்வார் கூறியதும் இங்கு ஒப்பு
கநாக்கத்தக்கது. “ஏரழ கவடனுக்கு, ‘எம்பி நின் தம்பி, நீ கதாழன்; மங்ரக சகாழுந்தி
எைச் சொன்ை, வாழி நண்பு” (5091) என்று இவகர பிற்கூறியது சகாண்டும் அறியலாம்.
‘கதாழரம’ என்றது பண்பாகு சபயராய்த் கதாழன் என்பரதக் குறித்தது. காட்டிகல
வாழும் கவடுவராகிய தமக்கு “கவழ சநடும்பரட” ஒரு சபாருட்டல்ல என்பது கருதி
அதரைக் கூறிைான். “யாரை உரடய பரட காண்டல் முன்னினிகத” (இனியரவ 5)
என்பதும் காண்க. ‘ஏரழரம’ என்பது அறியாரமப் சபாருைதாயினும் ஈண்டு
எளிரம, அற்பம் எை இகழ்சபாருளில் வந்தது. 15
2318. “முன்னவன்” என்று நிவனந்திலன்;
‘கமாய் புலி அன்னான் ஓர்
பின்னவன் நின்றனன்” என்றிலன்;
அன்னவவ ப சாபனல்,
என் இவன் என்வன இகழ்ந்தது?
இவ் எல்வல கடந்து அன்பறா?
மன்னவர் கநஞ்சினில்,
பவடர் விடும் சரம் வாயாபவா?
‘இவன் - இப் பரதன்; “முன்னவன்” என்று நிவனந்திலன் - (இராமபிராரைக்குறித்து)
தன் அண்ணன் என்று நிரைந்தானில்ரல; “கமாய் புலி அன்னான் ஓர்
பின்னவன்நின்றனன்” - வலிரம சநருங்கிய புலிரய ஒத்த இைவலாகிய இலக்குவன்
இராமனுக்குத் துரணயாக உடன் உள்ைான்; என்றிலன் - என்று கருதிைானும்
இல்ரல; அன்னவவ ப சாபனல் -அந்த (இராம இலக்குவர்கைாகிய) இரண்ரடயும்
பற்றி நிரைக்காமல் விட்டாலும்; என்வனஇகழ்ந்தது என் - (இரடகய கங்ரகக் கரர
யுரடய) என்ரையும் (ஒரு சபாருைாக மதியாமல்)இகழ்ந்தது எை கருதி?; இவ் எல்வல
கடந்து அன்பறா - (இவன் இராமன்பால் கபார்செய்வது)இந்த எைது எல்ரலரயக்
கடந்து சென்றால் அல்லவா?; பவடர் விடும் சரம் - கவடர்கள்விடுகின்ற அம்புகள்;
மன்னவர் கநஞ்சினில் - அரெர்கள் மார்பில்; வாயாபவா’ - ரதத்து உள் நுரழய
மாட்டாகவா? இராமரைத் தரமயன் என்று கருதியிருந்தால் அரரெ அவன்பால்
சகாடுத்திருப்பான், புலி அன்ைஇலக்குவன் இராமன் உடன் உள்ைான் என்று
கருதிைால் கபாருக்கு வராமல் இருந்திருப்பான் என்றான்.என் ஆற்றரலயும்
உணராதவைாய் உள்ைாகை என்று இகழ்ந்தாைாம் - இறுதியடி இகழ்ச்சிக்குறிப்பாகப்
கபசிய வீரவெைம். ‘அன்ைரவ கபொகைல்’ கபசுதல் எண்ணுதல் என்ற
சபாருளில்வந்துள்ைது. எண்ணுதரலப் கபசுதல் என்றது உபொர வழக்குஆகும்.
16

2319. ‘ ாவமும் நின்ற க ரும் ழியும்,

வக நண்ப ாடும்,
ஏவமும், என் வவ மண்
உலகு ஆள் வர் எண்ணாபரா?
ஆவது ப ாக, என் ஆர்
உயிர்த் பதாழவம தந்தான்பமல்
ப ாவது, பசவனயும ஆர் உயிரும்
ககாடு ப ாய் அன்பறா?
 மண் உலகு ஆள் வர் - (இப்) பூவுலகத்ரத ஆள்கின்ற அரெர்கள்; ாவமும் -(தாம் ஒரு
செயரலச் செய்கிறகபாது அதைால் விரையும்) பாவத்ரதயும்; நின்ற க ரும் ழியும்
- (செயல்முடிந்த பிறகு அதைால்) தம்கமல் நின்ற சபரும் பழிரயயும்; வக
நண்ப ாடும் -பரகவர் இன்ைார், நண்பர்கள் இன்ைார் என்பவற்ரறயும்; ஏவமும் -
விரையும்குற்றங்கரையும்; என் வவ - என்று இதுகபாலச்
சொல்லப்படுபரவகரையும்; எண்ணாபரா - நிரைக்கமாட்டார்ககைா?; ஆவது ப ாக
- அது கிடக்கட்டும்; என் ஆருயிர்த்பதாழவம தந்தான் பமல் ப ாவது - எைக்கு அரிய
உயிகராசடாத்த நட்புறரவத் தந்தஇராமன்கமல் பரடசயடுத்துச் செல்வது; ஆர்
உயிரும் பசவனயும் ககாடு ப ாயன்பறா - தம்முரடய அரிய உயிரரயும்
கெரைகரையும் (எைக்குத் தப்பி) உடன் சகாண்டு சென்ற பிறகல்லவா(முடியும்)?

இங்கக அண்ணரைக் சகால்வதால் ஏற்படும் பழி, பாவம் முதலியவற்ரறக்

கருதுகின்றானில்ரல என்னும் கருத்தால் இவ்வாறு கூறிைான். பரக நண்பு என்பை
கபார்க்குச் செல்கிறவர் தம் எதிரிகளுக்குத் தற்கபாது பரகவர் யார்? நண்பர் யார்?
என்பரத அறிந்து கெறல் கவண்டும் என்பது. அவ்வாறு அறியின் இராமனுக்கு நண்பன்
குகன் எை அறிந்து கெறல் கவண்டும் என்பது. அவ்வாறு அறியின் இராமனுக்கு
நண்பன் குகன் எை அறிந்து பரடசயடுத்துச் செல்வரதத் தவிர்ப்பான் பரதன்
என்றாைாம். “விரைவலியும் தன்வலியும் மாற்றான் வலியும் துரணவலியும் தூக்கிச்
செயல்” (குறள் 471) என்பதனுள் ‘துரணவலி’ என்றதரை இதன்கண் ரவத்து அறிக.
“செல்வம் வந்துற்ற காரலத் சதய்வமும் சிறிது கபணார், சொல்வை நிரைந்து
சொல்லார் சுற்றமும் துரணயும் விரைவும் எண்ணார் மண்ணின் கமல் வாழும்
மாந்தர்” (வில்லி பாரதம் 27. 141) என்னும் பாடற் கருத்ரதக் குகண் கூற்கறாடு ஒப்புக்
காணலாம். ஏவம் - எவ்வம் என்பதன் திரிபு. குற்றம் அல்லது தீரம எைப்
சபாருள்படும். “ஏவம் பாராய்” (1532) என்பது காண்க......‘ஆ அது கபாக’ - அந்த அது
கபாகட்டும் ‘கமகல சொல்லியரவகரைஇவன் சிந்திக்காமல் விட்டாலும்
விடட்டும்’ என்றாைாம் குகன். நான் இவரையும் கெரைரயயும் உயிகராடு
கபாகவிட்டால்தாகை இராமன் இருக்கும் இடம்வரர சென்று இவன் கபார்செய்
இயலும் என்றுகூறிைான். ஓகாரங்கள் விைாப் சபாருைை. 17
2320. ‘அருந் தவம் என் துவண ஆள,
இவன் புவி ஆள்வாபனா?
மருந்து எனின் அன்று உயிர்?
வண் புகழ் ககாண்டு, பின் மாபயபனா?
க ாருந்திய பகண்வம
உகந்தவர்தம்கமாடு ப ாகாபத
இருந்தது நன்று; கழிக்குகவன்,
என் கடன் இன்பறாபட.
என் துவண - எைக்கு நண்பைாகிய இராமன்; அருந் தவம் ஆள- அரியதவத்ரதச்
செய்துசகாண்டிருக்க; இவன் - இந்தப் பரதன்; புவி ஆள்வாபனா? -உலகத்ரத ஆட்சி
செய்வாகைா? (அரதயும் பார்த்துவிடுகவாம்); உயிர் - என்னுரடயஉயிர்; மருந்து
எனின் - (கிரடத்தற்கரிய) கதவர் அமுதகமா என்றால்; அன்று - அல்ல (நான் அப்படி
அரத அரிதாக எண்ணிப் பாதுகாக்க நிரைக்க வில்ரல); வண்புகழ்ககாண்டு -
(இராமனுக்காகப் பரதரை எதிர்த்து) அதைால் சிறந்த புகரழப் சபற்று; பின்
மாபயபனா - அதன் பிறகு உயிர் துறக்க மாட்கடகைா?; க ாருந்திய பகண்வம -
மிகவும் ஒட்டியஉறரவ; உகந்தவர் தம்கமாடு - என்பால் சகாண்டு மகிழ்ந்த இராம
இலக்குவர்ககைாடு; ப ாகாபத - உடன் செல்லாமல்; இருந்தது நன்று - (நான்)
இங்கககய தங்கியது நல்லதாய்ப் கபாயிற்று; என்கடன் - (நான்) இராமனுக்குச் செய்ய
கவண்டிய கடரமரய; இன்பறாடு கழிக்குகவன் - இன்ரறக்கக செய்து முடிப்கபன்.

என் துரண - என் அண்ணன் எைலும் ஆகும். ‘முன்பு உசைம், ஒரு நால்கவம்;
முடிவு உைது எை உன்ைா, அன்பு உை, இனி, நாம் ஓர் ஐவர்கள் உசைர் ஆகைாம்”
(1995) என்பது சகாண்டு இராமன் குகன் அண்ணன் தம்பி முரறயாதல் அறியலாம் .
‘உயிர் மருந்து எனின் அன்று’ என்பதற்கு, “மருந்கதா மற்று ஊன் ஒம்பும் வாழ்க்ரக,
சபருந்தரகரம, பீடு அழிய வந்த இடத்து” (குறள் 968) என்பது பற்றி உரர காண்க.
மருந்து - உயிரரக் காப்பாற்றி நிறுத்தவல்ல ெஞ்சீவினி கபான்ற மருந்தும் ஆகும்.
‘நன்று’ என்பதற்கு ‘நன்றாயிருந்தது’ எைத் தன்னிகழ்ச்சியாகப் சபாருள் கூறி, நான்
அவர்களுடகைகய கபாயிருக்க கவண்டும், கபாகாமல் தங்கியது நன்று என்று கூறுதல்
உண்டு. அப்சபாருள் இங்கு ஏற்குகமல் சகாள்க. இராமனுக்குப் பரகவராய்
உள்ைாரர அழித்தரலப் தன் கடரம செய்தலாகக் குகன் கருதிைன் என்க. ‘ஏ’காரம்
ஈற்றரெ. 18

2321. ‘தும்பியும் மாவும் மிவடந்த

க ரும் வட சூழ்வு ஆரும்,
வம்பு இயல் தார் இவர்
வாள் வலி கங்வக கடந்து அன்பறா?
கவம்பிய பவடர் உளீர்!
துவற ஓடம் விலக்கீபரா?
நம்பி முன்பன, இனி நாம்
உயிர் மாய்வது நன்று அன்பறா?
தும்பியும் - யாரைகளும்; மாவும் - குதிரரகளும்; மிவடந்த - சநருங்கிய; க ரும் வட
- சபரிய கெரையால்; சூழ்வு ஆரும் - சுற்றப்படுதல்சபாருந்திய; வம்பு இயல் தார்
இவர் - மணம் வீசுகின்ற மாரலயணிந்துள்ை இவர்கள்; வாள்வலி - பரடயின்
ஆற்றல்; கங்வக கடந்து அன்பறா - இக் கங்ரகயாற்ரறக்கடந்து கபாை பிறகு
அல்லவா (காட்டமுடியும்?); கவம்பிய பவடர் உளீர்! - (இவர்கரைக்கண்டு) மைப்
புழுக்கம் அரடந்துள்ை கவடர்கைாய் உள்ைவர்ககை!; துவற ஓடம் விலக்கீபரா -
நீர்த்துரறயிகல இவர்களுக்கு ஓடம் விடுவரத நிறுத்திவிடுங்கள். (ஒருகவரை இவர்
நம்ரமத்தடுத்து கமற்செல்லும் ஆற்றல் உரடயவராயினும் இவகராடு கபாரிட்டு);
நம்பி முன்பன - இராமபிரானுக்கு முன்ைாகலகய; நம் உயிர் மாய்வது - நமது உயிர்
அழிந்து கபாவது; இனி நன்று அன்பறா? - இனிகமல் நல்லது அல்லவா?

“ஆழ சநடுந்திரர ஆறு கடந்து இவர் கபாவாகரா”, “இவ் எல்ரல கடந்து

அன்கறா”, “கெரையும்ஆர் உயிரும் சகாடு கபாய் அன்கறா” என்பதரை ஒப்புக்
காண்க. மணம் வீசும் மாரலரயப்பரதனுக்குக் குகன்தாகை இட்டான் எைக் சகாள்க;
அவன் பரட எடுத்து வந்தான் எை நிரைத்தலின், தந்ரத இறந்தகதாடு தரமயன் காடு
செல்லவும் தான் காரணமாக இருத்தலின் பழிசுமந்கதன் என்று காடுகநாக்கிக்
கண்ணீகராடு வருகின்ற பரதன், மணம் வீசும் மாரல அணிந்து வந்தான் என்றல்
சபாருந்தாதாதலின், ‘நீங்கள் ஓடம் ஓட்டாவிடினும் அவர்ககை ஓடத்ரதப்
பயன்படுத்தி அக்கரரசெல்லக்கூடும். ஆதலின், கங்ரகயில் ஓடங்கரை
அப்புறப்படுத்துங்கள்’ என்று தன் கெரைவீரர்களுக்குக் குகன் கட்டரை இட்டான்.
கபாரில் சவற்றி கதால்வி உறுதி அல்ல ஆதலின், ‘நம்பி முன்கை இனி நம் உயிர்
மாய்வது நன்று’ என்றாைாம். ‘ஓ’காரம் விைாப் சபாருட்டு. 19

2322. ‘ப ான வடத் தவல வீரர்தமக்கு

இவர ப ாதா இச்
பசவன கிடக்கிடு; பதவர் வரின்,
சிவல மா பமகம்
பசாவன ட, குடர் சூவற ட,
சுடர் வாகளாடும்
தாவன ட, தன் யாவன ட,
திரள் சாபயபனா?
ப ான - (நம்முடன்) வந்துள்ை; வடத்தவல வீரர் தமக்கு - கெரையின்கண் உள்ை
வீரர்களுக்கு; இவர ப ாதா - (ஒருகவரைப்) கபார்க்கும் பற்றாத; இச்பசவன - இந்தப்
(பரதைது) கெரை; கிடக்கிடு- கிடக்கட்டும்; பதவர்வரின் - கதவர்ககை
(பரடசயடுத்து) வந்தாலும்; சிவல மா பமகம் - என் வில்லாகியகரிய கமகம்; பசாவன
ட - அம்பு மரழரயச் சொரிய; குடர் சூவற ட -எதிரிகைது குடர்கள் சிரதந்து
அரலய; தாவன சுடர்வாபளாடும் ட - எதிரிச் கெரைகள்தம்ரகயிற் பிடித்த
பரடக்கலங்ககைாடும் இறக்க; தனி யாவன ட - ஒப்பற்ற யாரைகள்அழிய; திரள்
சாபயபனா - (அப்பரடக்) கூட்டத்ரத நிரலகுரலக்காமல் விடுகவகைா?

இரர என்பது உணவு. இங்கக வீரர்களுக்கு உணவாவது கபார் ஆதலின்,

‘ஒருகவரலப் கபார்’ எைப்சபாருள் உரரத்தாம். ‘கபாை பரடத்தரல வீரர்’ இராம
இலக்குவைர் என்றலும் ஒன்று. நம்ரமத்தப்பிச் சென்றாலும் இராம
இலக்குவர்ககைாடு இரர கபாதா இச்கெரை என்றாைாம். ‘கதவர் வரின்’- வரினும்
என்ற சிறப்பும்ரம விகாரத்தால் சதாக்கது. ‘ஓ’ விைாப்சபாருட்டு.
20

2323. ‘நின்ற ககாவடக் வக என்

அன் ன் உடுக்க கநடுஞ் சீவர
அன்று ககாடுத்தவன் வமந்தர் லத்வத,
என் அம் ாபல
ககான்று குவித்த நிணம்ககாள் பிணக் குவவ
ககாண்டு ஓடி,
துன்று திவரக் கடல்,
கங்வக மடுத்து இவட தூராபதா?
அன்று - (முடிசூட்டு விழா நிகழ இருந்த) அந்நாள்; ககாவட நின்ற வக -
(முடிசூட்டுவதற்கு முன்பு செய்யகவண்டிய தாைம் முதலியவற்ரறச் செய்து) நின்ற
திருக்கரங்கரை உரடய; என் அன் ன் - என் அன்பிற்குரிய இராமன்; கநடுஞ் சீவர
உடுக்க - சபரியமரவுரிரய உடுக்குமாறு; சகாடுத்தவள் - (அவனுக்குக்)
சகாடுத்தவைாகிய ரகககயியின்; வமந்தர் லத்வத - மகைார் ஆை பரதன் கெரைரய;
என் அம் ால் ககான்று குவித்த - என்னுரடயஅம்பிைால் சகான்று குவியல் செய்த;
நிணம்ககாள் பிணக்குவவ - சகாழுப்பு மிகுதிசகாண்ட பிணங்களின் திரட்சிரய;
கங்வக - இந்தக் கங்கா நதி; ககாண்டு ஓடி - இழுத்துக் சகாண்டு விரரந்து சென்று;
துன்று திவரக்கடல் - சநருங்கிய அரலகரை உரடய கடலில்; மடுத்து - அவற்ரறச்
கெர்த்து; இவட தூராபதா? - அக்கடல் இடத்ரதத் தூர்த்து விடாகதா? (தூர்த்துவிடும்)

‘நின்ற சகாரடக் ரக’ என்பதற்கு என்றும் வள்ைலாக நின்ற எைவும் சபாருள்

உரரக்கலாம்.சீரர - மரவுரி. அதன் சபால்லாங்கு கருதி சநடுஞ் சீரர என்றான். குகன்
தன் ஆற்றாரமயால்.‘ரமந்தா’ என்றது பரத ெத்துருக் கைர்கரையும் ஆம்.
ெத்துருக்கைன் ரகககயியின் மகைல்லன்ஆயினும் பரதன் துரணயாதலின் ‘ரமந்தர்’
எை ஒன்றாக்கிக் குறித்தான் குகன் எைல் அரமயும்என்க. ‘பலம்’ என்றது கெரைரய.
21

2324. ‘ “ஆடு ககாடிப் வட சாடி,

அறத்தவபர ஆள
பவடு ககாடுத்தது, ார்” எனும் இப்
புகழ் பமவீபரா?
நாடு ககாடுத்த என் நாயகனுக்கு
இவர், நாம் ஆளும்
காடு ககாடுக்கிலர் ஆகி,
எடுத்தது காணீபரா?
ஆடு - அரெயும்; ககாடி - சகாடிகரை உரடய; வட - கெரைகரை; சாடி -
சகான்றழித்து; அறத்தவர் ஆள - தருமத்தின் துரணவர்கைாய இராமஇலக்குவர்கள்
ஆளும்படி; பவடு - கவடர்கள்; ார் ககாடுத்தது - (இந்தப்)பூமிரய மீட்டுக்
சகாடுத்தைர்; எனும் இப்புகழ் பமவீர் - என்கின்ற இந்தப் புகரழஅரடயுங்கள்; நாடு
ககாடுத்த என் நாயகனுக்கு - (இவர்கள் ஆளும்படி) தான் ஆட்சியுரியகவண்டிய
நாட்ரடக் சகாடுத்துவிட்டு வந்த என் தரலவைாகிய இராமனுக்கு; இவர் -
இந்தப்பரதர்; நாம் ஆளும் காடு - நாம் ஆட்சி செயும் நமக்கு உரிரமயாகிய
இந்தக்காட்ரடயும்; ககாடுக்கிலர் ஆகி - ஆட்சி செய்ய மைம் சபாறாதவராய;
எடுத்தது - பரட எடுத்து வந்த படிரய; காணீர் - காணுங்கள்.
கபார் வீரர்கரை கநாக்கி இதனுள் உள்ை நியாய அநியாயங்கரை அவர்களுக்கு
விைக்கி,அவரவரது மகைாநிரலக்கு ஏற்பத் தூண்டிப் கபார்க்கு அவர்கரைத் தயார்
செய்வது அறிந்துஇன்புறத்தக்கது. கபார் என்றால் திைவும் கதாள்கரை
உரடயவர்கரைப் பார்த்து, “ஆடு சகாடிப் பரடொடி” என்றான். அறத்தின்
சபாருட்டுத் தம்முயிரரயும் சகாடுக்கும் மைம் உரடய வீரர்கரைகநாக்கி,
“அறத்தவகர ஆை” என்றான். புகழ் ஆரெ உரடயாரரப் பார்த்து, “கவடு சகாடுத்தது
பார் எனும் இப்புகழ் கமவீர்” என்றான். தம்முரடரமரயப் பறிப்பாரரப் சபாறாத
குணம் உரடய வீரரரப் பார்த்து நாம ஆளும் காடு சகாடுக்கிலர் ஆகி” என்றான்.
இவ்வாறு பல்கவறு மைநிரலரய வீரர்கரையும் அவரவர்க்கு ஏற்பப் கபசிப்
கபார்க்குத் தயார் செய்வதாகக் குகரைப்கபெ ரவத்த கம்பர் கவி இனிரம
கதரும்சதாறும் இனிதாம் தமிழ்க்கு எடுத்துக் காட்டாகும். ‘ஏ’கதற்றம். ஓகாரம் விைாப்
சபாருட்டு. 22
2325. ‘ “ மா முனிவர்க்கு உறவாகி
வனத்திவரடபயவாழும்
பகா முனியத் தகும்” என்று,
மனத்து இவற ககாள்ளாபத,
ஏ முவன உற்றிடில், ஏழு கடற்
வட என்றாலும்,
ஆ முவனயின் சிறு கூழ்
என இப்க ாழுது ஆகாபதா?’
‘மா முனிவர்க்கு - சபரிய தவசிகளுக்கு; உறவாகி - இனிய சுற்றமாகி; வனத்திவடபய
வாழும் - காட்டிடத்தில் வாழும்; பகா - இராமன்; முனியத் தகும்’ - (தன் தம்பியாை
பரதரை எதிர்த்தால் என்ரை) சவறுத்துக் ககாபிப்பான்; என்று -; மனத்துஇவற
ககாள்ளாது - மைத்தின்கண் சிறிதும் நிரையாமல்; ஏ முவன உற்றிடில் -
கபார்முரையில் சென்று (பரதரைச்) ெந்தித்துப் கபாரிட்டால்; இப்க ாழுது -
இந்கநரத்தில்; ஏழு கடற் வட என்றாலும் - ஏழு கடல் அைவு கெரை என்றாலும்; ஆ
முவனயின் சிறு கூழ் என - பசு தின்பதற்கு முரைந்தவழி அதன் எதிரில் கிடந்த சிறிய
புல்என்று சொல்லும்படி; ஆகாபதா - அரைத்தும் அழிந்து கபாகாகதா (கபாகும்.)
இராமைது குணங்கரைக் குகன் நன்குணர்ந்தவன் ஆதலின், இராமனுக்கு
உதவுவதாக, நன்றிக்கடன்செய்வதாக இதுகாறும் கூறிப் பரதரை எதிர்க்கத்
துணிந்தவன், அச்செயல் இராமனுக்கு உகப்பாகாது என்பரதயும் அறிந்து
ரவத்துள்ைான் என்க. அது இரடப்புகுந்த வழி கபாரின் கவகம் குரறயும்தைர்ச்சி
வரும் ஆதலின், மைத்திற் சிறிதும் அக்கருத்திற்கு இடம் சகாடுக்காது
கபார்செய்தல்கவண்டும் என்றாைாம். பசித்த பசுவின் பசுவின் முன் சிறிய பயிர்
உண்ணப்பட்டுமாய்ந்து கபாதல் கபால என்முன் இச்கெரை கணத்தில் அழியும்
என்றாள். ‘சகாள்ைாகத’ ‘ஏ’காரம் அரெ. 23

2326. என் ன கசால்லி, இரும்பு அன

பமனியர் ஏபனார்முன்,
வன் வண வில்லினன், மல் உயர்
பதாளினன், வாள் வீரற்கு
அன் னும், நின்றனன்; நின்றது
கண்டு, அரிஏறு அன்ன
முன் னில் வந்து, கமாழிந்தனன்.
மூரிய பதர் வல்லான்;
வன் வன வில்லினன் - வலிய கட்டரமந்த பருத்த வில்ரல உரடயவனும்; மல்உயர்
பதாளினன் - மல் சதாழிலால் சிறப்புற்ற கதாரை உரடயவனும்; வாள்
வீரற்குஅன் னும் - வாைாற் சிறந்த வீரைாகிய இராமனுக்கு அன்பு பூண்டவனும் ஆய
குகன்; இரும்பு அனபமனியர் ஏபனார்முன் - இரும்ரப ஒத்த வலிய உடம்ரப உரடய
கவடுவ வீரர்களுக்கு முன்ைால்; என் ன கசால்லி - என்ற இச் சொற்கரைச் சொல்லி;
நின்றனன் -; நின்றது கண்டு - (குகன்) நின்ற படிரயப் பார்த்து; மூரிய பதர்வல்லான் -
வலிய கதரரஓட்டுதலில் வல்லவைாகிய சுமந்திரன்; அரி ஏறு அன்ன முன் னில் -
ஆண் சிங்கத்ரதஒத்த வலிரம பரடத்த பரதனுக்கு முன்ைால்; வந்து கமாழிந்தனன் -
வந்து சிலசொற்கரைக் கூறுவாைாைான்.

இதன்முன் பத்துப் பாடல்கைால் குகன் தன் பரடவீரர்கரை கநாக்கிக் கூறிய

வீரவாெகங்கரைக் கூறி, அவற்ரற “என்பை சொல்லி” எை இச்செய்யுளில்
வாங்கிைார். கமற்செயல்கருதி நின்றான் ஆதலின், ‘நின்றைன்’ எைப் சபற்றது. இனிப்
பரதைது உண்ரம நிரலரயத்சதரிவது கருதிப்கபார்க்கு விரரயாது நின்றான்
எைலும் ஆம். மூரிய - சதான்ரமயாை எைலும்ஆம். சுமந்திரன் சூரியகுலத்து
அரெர்க்குத் சதான்றுசதாட்டுத் கதர்வல்லான் ஆதலின்,அப்சபாருளும் சபாருந்தும்,
குகன் கூறிய அரைத்தும் பரதரை அழிப்பதாகக் கூறிைவும் இராமன்பாற் சகாண்ட
கபரன்பாற் கூறியைகவயன்றி கவறன்று என்பதரை உணர்த்துதற்காக, ‘வாள்
வீரற்குஅன்பனும்’ என்று பாடலில் குகரைக் கம்பர் குறிப்பிட்டார் என்ைலாம்.
24

சுமந்திரன் குகரைப்பற்றிப் பரதனுக்கு விைக்குதல்

2327. ‘கங்வக இரு கவர உவடயான்;

கணக்கு இறந்த நாவாயான்;
உங்கள் குலத் தனி நாதற்கு
உயிர்த் துவணவன்; உயர் பதாளான்;
கவங்கரியின் ஏறு அவனயான்;
வில் பிடித்த பவவலயினான்;
ககாங்கு அலரும் நறுந் தண் தார்க்
குகன் என்னும் குறி உவடயான்.
‘கங்வக - கங்ரகயாற்றின்; இருகவர - இரண்டு கரரப் பகுதியில் உள்ைநிலங்கரையும்;
உவடயான் - தைக்குச் சொந்தமாக உரடயவன்; கணக்கு இறந்த -அைவில்லாத;
நாவாயான் - படகுகரை உரடயவன்; உங்கள் குலத் தனி நாதற்கு -உங்கள் சூரிய
வம்ெத்தில் திருவவதாரம் செய்தருளிய ஒப்பற்ற தரலவைாை இராமனுக்கு; உயிர்த்
துவணவன் - ஆத்ம நண்பன்; உணர் பதாளான் - உயர்ந்த கதாள்கரைஉரடயவன்;
கவங்கரியின் ஏறு அவனயான் - (மதம் பிடித்த) சகாடிய ஆண் யாரைரயஒத்தவன்;
வில் பிடித்த பவவலயினான் - வில்ரலக் ரகயில் பிடித்துக் சகாண்டுள்ை
(கவட்டுவவீரராகிய) கெரைக் கடரல உரடயவன்; ககாங்கு அலரும் நறுந் தண்தார் -
மணம் வீசித் கதன் பிலிற்றும் குளிர்ந்த மாரலரயஅணிந்துள்ை; குகன் என்னும் குறி
உவடயான் - குகன் என்கின்ற சபயரர உரடயவன்;’ (அடுத்த பாட்டில் முடியும்)

இராமரைக் காணும் விரரவில் நிற்கின்ற பரதனுக்கு முதலில் கதரவப்படுவது

கங்ரகரயக் கடந்து அக்கரர செல்வகத ஆதலால் எடுத்த எடுப்பில் “கங்ரக இரு கரர
உரடயான், கணக்கு இறந்த நாவாயான்” என்று அவற்ரற முதலிற் கூறிைான்.
இராமன்பால் அன்புரடயார் எல்லாம் பரதைால் அன்பு செய்யப்படுவார் ஆதலின்
‘தனி நாதற்கு உயிர்த் துரணவன்’ என்று அதரை அடுத்துக் கூறி, நின் அன்புக்குப்
சபரிதும் உகந்தவன், இராமரை மீண்டும் அரழத்து வரும் உைது குறிக்ககாரைக்
கங்ரகரயக் கடத்திவிடுவகதாடு அன்றித் சதாடர்ந்து வந்தும் முடிக்கவல்லவன்
என்பது கதான்றக் கூறிைான். அடுத்து, குகைது கபராற்றலும், அவன்
பரடப்சபருரமயும், அவைது சபயரும் கூறுகிறான். ‘கதர்வலான்’ ஆகிய சுமந்திரன்
மதியரமச்ெனும் ஆதலின் சொல்வன்ரம விைங்கப் கபசிைன் எைலாம். இங்கும்
இராம நண்பன் என்கின்ற காரணத்தால் குகனுக்குத் கதர்வலான் ‘சகாங்கலரும் நறுந்
தண் தாரர’ அணிவித்தான் என்க. இனி, இத் கதர்வலான் ஆகிய சுமந்திரன் மந்திரி
என்பதரை ‘மந்திரி சுமந்திரரை’ (1856) என்பதால் அறிக. குகன் இராமகைாடு நட்புக்
ககாடற்கு மிக முன்ைகர இராமரைக் காைகத்கத விட்டுச் சென்ற சுமந்திரன் ‘உங்கள்
குலத்தனிநாதற் குயிர்த்துரணவன்’ என்று பரதன்பால் கூறியது எப்படி என்னும் விைா
எழுதல் இயல்கப. அரமச்ெராவார் அரைத்ரதயும் உணர்தல் கவண்டும் ஆதலின்
இராமைது பயணவழியில் கங்ரகரயக் கடக்கின்றவரர நிகழ்ந்த நிகழ்ச்சி கரையும்
அவன் முன்ைகர அறிந்திருத்தலில் வியப்பு இல்ரல எை அறிக. வான் மீகம்.
‘குககைாடு சுமந்திரன் சிலநாள் உடனிருந்து பிறகக சவறுந்கதருடன் மீண்டான்’ என்று
கூறுதல் காண்க. 25

2328. ‘கல் காணும் திண்வமயான்;

கவர காணாக் காதலான்;
அற்கு ஆணி கண்டவனய
அழகு அவமந்த பமனியான்;-
மல் காணும் மணி நிறத்தாய்!-
மவழ காணும் மணி நிறத்தாய்!-
‘நிற் காணும் உள்ளத்தான்,
கநறி எதிர் நின்றனன்’ என்றான்.
‘மல் காணும் திரு கநடுந்பதாள் - மற்கபாரில் எல்ரல கண்ட அழகிய சநடிய
கதாரைஉரடய; மவழ காணும் மணி நிறத்தாய் - கார்மரழரயக் கண்டால் கபான்ற
நீலமணி கபாலும்நிறம் வாய்ந்த திருகமனி அழககை!; கல்காணும் திண்வமயான் -
மரலரயக் கண்டாற் கபான்ற வலிரம உரடயவன்; கவர காணாக் காதலான் -
(இராமன் பால்) எல்ரல காணமுடியாத கபரன்ரப உரடயவன்; காணில் -
வடிவத்ரதப் பார்த்தால்; அல் கண்டு அவனய அழகு அவமந்த பமனியான் - இருரைக்
கண்டாற்கபான்ற அழகு சபாருந்திய உடம்ரப உரடயவன் (ஆகிய இத்தரகய
குகன்); கநறி எதிர் - நீசெல்கின்ற வழியின் எதிரில்; நின்காணும் உள்ளத்தான் -
உன்ரைப் பார்க்கும் மைம் உரடயவைாய்; நின்றனன் ‘என்றான் - நின்று
சகாண்டுள்ைான்’ என்று சொன்ைான்சுமந்திரன்.

குகன் பரதரை எதிர்க்க நின்றவகை ஆயினும் இராமன்பால் கபரன்புரடயவைாக

அச்சுமந்திரைால்அறியப்பட்டவன் ஆதலால் இராமரை வரகவற்கச் செல்லும்
பரதரை எதிர்பார்த்துக் கண்டு மகிழகவ நின்றதாகச் சுமந்திரன் தன் கபாக்கில்
கருதிைான் என்க. பரதன் கங்ரகயின் வடகரரப்பகுதியில் கங்ரகக் கரரகயாரமாக
நில்லாமல் உள்கை தள்ளி நிலப்பகுதியில் சிறிது சதாரலவில் நிற்றலின்
காண்பார்க்குக் குகைது சீற்றத் கதாற்றம் புலைாகாரமயும் சபாதுத்கதாற்றகம
அறியப்படுதலும் உண்டாயிற்று. கமனி அழகாலும், நிறத்தாலும் இராமன், குகன்,
பரதன் மூவரும் ஓர் அணியாதல் சபறப்படும். 26
 குகரைக் காணப் பரதன் கங்ரகயின் வடகரர அருகில் விரரதல்

2329. தன் முன்பன, அவன் தன்வம,

தந்வத துவண முந்து உவரத்த
கசால் முன்பன உவக்கின்ற
துரிசு இலாத் திரு மனத்தான்,
‘மன் முன்பன தழீஇக்
ககாண்ட மனக்கு இனிய துவணவபனல்,
என் முன்பன அவற் காண்க ன்,
யாபன கசன்று’ என எழுந்தான்.
தன்முன்பன - தன் எதிரில்; அவன் தன்வம - அந்தக் குகைது நல்லியல்புகரை; தந்வத
துவண - தன் தந்ரதயாகிய தயரதனின் நண்பைாை சுமந்திரன்; முந்து உவரத்த -
முற்பட்டுச் சொல்லிய; கசால்முன்பன - சொல்லுக்கும் முன்பாக; உவக்கின்ற -
மகிழ்ச்சி அரடகின்ற; துரிசு இலாத் திரு மனத்தான் - குற்றம்சிறிதும் இல்லாத நல்ல
மைத்ரத உரடயவைாகிய பரதன்; ‘மன் முன்பன தழீஇக் ககாண்ட -நம் அரெைாகிய
இராமன் வைம் புகுந்த முன்ைகம (அன்பு செய்து) தழுவிக் சகாண்டுள்ை;
மனக்குஇனிய துவணவபனல் - அவன் மைத்துக்கு இனிய துரணவன் ஆைால்; என்
முன்பன - என்ரை(அவன் வந்து பார்ப்பதற்கு) முன்ைகம; யாபன கசன்று அவற்
காண்க ன்’ - நாகை(முற்பட்டு) சென்று அவரைக் காணுகவன்;’ என - என்று
சொல்லி; எழுந்தான் -புறப்பட்டான்.

இராமன்பால் அன்புரடயான் குகன் ஆதலின் அவரை முற்பட்டுச் சென்று காணப்

பரதன்விரரந்தான். ‘இராமன் அன்பிைால் குகரைத் துரணவைாகத் தழுவிக்
சகாண்டான்’ என்ற சொல் செவிப்படும் முன்ைகமகய பரதைது உள்ைம் உவரகயால்
நிரறந்தது என்பது பரதன் இராமன்பால் சகாண்ட கபரன்ரப எடுத்துக்காட்டும்.
பாகவதர்கைாய் உள்ைார் ஒருவர் ஒருவரினும் முற்படுதல் இயல்பு. ‘என் முன்கை’
என்பதற்கு, அந்தக் குகன் இராமைால் தழுவிக் சகாள்ைப்சபற்ற துரணவகைல்
என்னுரடய முன் பிறந்த தரமயகை ஆவான் எைப் சபாருள்படுதல் இங்கு மிகவும்
சபாருந்தும். தரமயரைத் தம்பி சென்று காணுதல் சபாருந்தும் அன்றித் தம்பிரயத்
தரமயன் வந்து பார்த்தல் சபாருந்தாது ஆதலின் யாகை சென்று காண்பன் என்றாைாம்.
‘என் முன்கை’ என்று குகன் பரதனின் தரமயன் ஆதரல, ‘இன் துரணவன்
இராகவனுக்கும்; இலக்குவற்கும், இரையவற்கும், எைக்கும் மூத்தான்’ (2367) என்று
ககாெலா கதவியிடத்துக் குகரைப் பரதன் அறிமுகப்படுத்தியவாற்றான் அறிக.
சுமந்திரன் தயரதைது மந்திரி ஆதலின் ‘தந்ரத துரண’ ஆயிைன். பின்ைர்ப் பரதன்
“எந்ரத இத்தாரை தன்ரை ஏற்றுதி” (2349) எை அவரைத் தந்ரதயாககவ கூறுமாறும்
இதைால் அறிக. பரதன்மாட்டுக் குகன் ‘துரிசு’ நிரைத்தான் ஆதலின், அக்குறிப்புப்
சபாருள் பற்றித் ‘துரிசு இலாத் திரு மைத்தான்’ என்றது இங்கு மிகவும் சபாருந்தும்.
27

பரதன் நிரல கண்டு, குகன் திடுக்கிடுதல்

2330. என்று எழுந்த தம்பிகயாடும்,

எழுகின்ற காதகலாடும்,
 குன்று எழுந்து கசன்றது எனக்
குளிர் கங்வகக் கவர குறுகி
நின்றவவன பநாக்கினான், திரு பமனி
நிவல உணர்ந்தான்,
துன்று கரு நறுங் குஞ்சி எயினர் பகான்;
துண்கணன்றான்.
(பரதன்) என்று - இவ்வாறு சொல்லி; எழுந்த தம்பிகயாடும் - தன்னுடன்புறப்பட்ட
ெத்துருக்கைசைாடும்; எழுகின்ற காதகலாடும் - (இராமனிடத்தில்அன்புரடயவனும்,
இராமைால் அன்பு செய்யப் சபற்றவனும் ஆகிய குகரைப் பார்க்கப்
கபாகிகறாம்என்று) உள்கை கமலும் கமலும் உண்டாகின்ற கபரன்கபாடும்; குன்று
எழுந்து கசன்றது என - ஒருமரல புறப்பட்டுச் சென்றது என்று சொல்லுமாறு; குளிர்
கங்வகக் கவர குறுகி- குளிர்ச்சி மிகுந்த கங்ரகயின் வடகரரரய அணுகி; நின்றவவன
- நின்ற பரதரை; துன்று கரு நறுங் குஞ்சி எயினர் பகான் - சநருங்கிய கருரமயாை
மணம் வீசும் தரலமுடி உரடயகவடர் தரலவைாய குகன்; பநாக்கினான் - கண்ணால்
(மைக் கருத்கதாடு) பார்த்தான்; திருபமனி நிவல - வாடிச் கொர்ந்துள்ை பரதைது
திருகமனியின் வாட்டமாை உணர்ந்து சகாண்டான்; துண் என்றான் - திடுக்குற்றான்.
பரதரைத்பற்றித் தான் எண்ணியதற்கும், அவன் நிரலக்கும் மிகவும் மாறுபாடாக
இருந்தது கண்டு துணுக்குற்றான் என்க. இராம இலக்குவர் கபாகல பரத ெத்துருக்கணர்
ஆதலின், ‘எழுந்த தம்பி’என்று பரதன் கட்டரை இட கவண்டாது அவன்
குறிப்புணர்ந்து ெத்துருக்கைன் புறப்பட்டான். 28

2331. வற்கவலயின் உவடயாவன,

மாசு அவடந்த கமய்யாவன,
நற் கவல இல் மதி என்ன
நவக இழந்த முகத்தாவன,
கல் கனியக் கனிகின்ற துயராவனக்
கண்ணுற்றான்;
வில் வகயினின்று இவட வீழ,
விம்முற்று, நின்று ஒழிந்தான்.
வற்கவலயின் உவடயாவன - மரவுரியாலாகிய ஆரடரய உடுத்துள்ை; மாசு
அவடந்தகமய்யாவன - புழுதி படிந்த உடம்ரப உரடய; நற் கவல இல் மதி என்ன -
நல்லகரலகளில்லாத (ஒளியற்ற) ெந்திரன் கபால; நவக இழந்த முகத்தாவன - ஒளி
இழந்தமுகத்ரத உரடய; பரதரை; கண்ணுற்றான் - (குகன்) கண்ணால் ெந்தித்துப்
பார்த்து; வகயினின்று வில்இவட வீழ - தன் ரகயிலிருந்து வில்லாைது தாகை கொர்ந்து
நிலத்தின்கீழ் விழும்படி; விம்முற்று - துன்பத்தால் கலக்கமுற்று; நின்று ஒழிந்தான் -ஒரு
செயலும் இன்றி நின்றவாகற இருந்தான்.

பரதன் திருகமனி நிரல எவ்வாறு இருந்தது என்பரத இச் செய்யுள் விவரிக்கிறது.

பரதைது நிரல இராமன் வைத்தின்கண் சென்றதைால் அவனுக்கு ஏற்பட்ட
துக்கத்ரதக் காட்டுவதாக இருந்ததுஆதலின், இப்படிப்பட்டவரை எப்படி
நிரைத்துவிட்கடாம் என்ற தன்னிரக்கமும் கெர்ந்து ரகயறுநிரலரயக் குகனுக்கு
உண்டாக்கியது ஆதலின் நின்றவன் நின்றவாகற உள்ைான் என்ற வாறாம்.மதிக்குக்
கரலயால் ஒளி கூடுதலின் ஒளி குரறந்த முகத்ரதக் கரல இழந்த மதிகயாடு
உவமித்தார். எப்சபாழுதும் தன்னிடத்திருந்து நீங்காது உறுதியாகப் பிடித்திருக்கும்
வில்லும் தன்ரை மறந்ததுயரநிரலயில் குகன் ரகயிலிருந்து நழுவிக் கீகழ தாகை
விழுந்தது என்பது குகைது நிரலரயத்சதளிவாகக் காட்டும். அதைாகலகய.
‘நின்றான்’ என்ைாது ‘நன்சைாழிந்தான் என்றார்; ஒரு சொல்லாக்குக.
29

2332. ‘நம்பியும் என் நாயகவன ஒக்கின்றான்;

அயல் நின்றான்
தம்பிவயயும் ஒக்கின்றான்; தவ பவடம்
தவலநின்றான்;
துன் ம் ஒரு முடிவு இல்வல;
திவச பநாக்கித் கதாழுகின்றான்;
எம்க ருமான் பின் பிறந்தார்
இவழப் பரா பிவழப்பு?’ என்றான்.
‘நம்பியும் - ஆடவரிற் சிறந்த இப்பரதனும்; என் நாயகவன - என்
தரலவைாகியஇராமரை; ஒக்கின்றான் - ஒத்திருக்கிறான்; அயல் நின்றான் -
அருகில்இருக்கின்றவன் (ஆகிய ெத்துருக்கைன்); தம்பிவயயும் ஒக்கின்றான் -
இராமைது உடன்பிரியாத் தம்பியாகிய இலக்குவரை ஒத்திருக்கின்றான்; தவ பவடம்
தவல நின்றான் - (இப்பரதன்) தவத்துக்குரிய கவடத்ரத கமற்சகாண்டுள்ைான்; துன் ம்
ஒரு முடிவு இல்வல -(இப் பரதன்) படுகிற துன்பத்துக்ககா ஓர் அைகவ இல்ரல; திவச
பநாக்கித் கதாழுகின்றான் - இராமன் சென்ற திரெயாகிய சதன்திரெரயப் பார்த்து
அவ்வப்கபாது வணங்குகிறான்; (இவற்றால்இவன் துயர்நிரல விைங்குதலின்)
எம்க ருமான் - எம்கடவுைாகிய இராமனுக்கு; பின்பிறந்தார் - தம்பிகள்; பிவழப்பு
இவழப் பரா’ - (தவறு செய்வார்கைா)’தவறு செய்வர் என்று நான் எண்ணியது சபரும்
தவறு); என்றான் - என்று நிரைத்தான்.
பரத ெத்துருக்கைர்கள் இராம இலக்குவர்கரைப் கபான்றைர் என்றான். தவ
கவடமும் அவ்வாகறஒத்தது. துயர்நிரல இராமனுக்கு இல்லாதது. இராமரைப்
பிரிந்ததைால் பரதனுக்கு உைதாயது. திரெகநாக்கித் சதாழுதல் இராமபக்திக்கு
அரடயாைம். மூத்கதார்பால் இரையார் காட்டும் ஒரு மரபு எைலாம். “மன் சபரிய
மாமைடி மகிழ்ந்து திரெ வணங்கி” (சிந்தா. 849) காண்க. இராமனுக்குப்பரதன் தீங்கு
செய்ய வந்துள்ைதாகக் கருதிய தைது கபரதரமரயக் குகன் தைக்குள்கை
விொரித்தான்.ஆதலின், “எம்சபருமான் பின் பிறந்தார் இரழப்பகரா பிரழப்பு”
என்றான். பரதரைச்ெந்கதகித்தற்குக் குகன் வருத்தம் உறுதல்சவளிப்பரட.
30

குகன் நாவாயில் தனிகய கங்ரகயின் வடகரர வந்து கெர்தல்

2333. ‘உண்டு இடுக்கண் ஒன்று

உவடயான், உவலயாத அன்பு உவடயான்,
ககாண்ட தவ பவடபம ககாண்டிருந்தான்
 குறிப்பு எல்லாம்
கண்டு, உணர்ந்து, க யர்கின்பறன்’
காமின்கள் கநறி’ என்னா,
தண் துவற, ஒர் நாவாயில், ஒரு
தனிபய தான் வந்தான்.
‘உண்டு இடுக்கண் ஒன்று உவடயான் - புதிதாக உண்டாகிய துன்பம் ஒன்ரற
உரடயவனும்; உவலயாத அன்பு உவடயான் - இராமன்பால் சிறிதும் தைர்ச்சியுறாத
அன்பு சகாண்டவனும்; சகாண்ட தவ பவடபம - (அந்த இராமன்) சகாண்டிருந்த தவ
கவடத்ரதகய; ககாண்டிருந்தான் - தானும்சகாண்டுள்ைவனும் ஆகிய இப்பரதைது;
குறிப்பு எல்லாம் - மைக் கருத்து எல்லாம்; கண்டு- கநரில் பார்த்து அறிந்து; உணர்ந்து -
அதரை என் அநுபவத்தாலும் நுகர்ந்து; சபயர்கின்கறன் - திரும்பி வருகின்கறன்; கநறி
காமின்கள் - (அதுவரர) வழிரயப்பாதுகாத்திருங்கள்;’ என்னா - என்று சொல்லி;
தண்துரற - (கங்ரகயின்) குளிர்ந்தநீர்த்துரறயில்; தான் ஓர் நாவாயில் ஓரு தனிபய
வந்தான்- (குகன்) தான் ஒருபடகில் கவறு யாரும் இன்றித் தனிகய வந்து கெர்ந்தான்.
கதாற்றத்தால் விைங்காத பல செய்திகள் சநருக்கத்தால் விைங்கக்கூடும் ஆதலின்
பரதன் மைக்கருத்து எல்லாம் ‘கண்டு உணர்ந்து சபயர்கின்கறன்’ என்று குகன்
கூறிைான். இங்கக ‘அறிந்து’ என்ைாது ‘உணர்ந்து’ என்றது சிறப்பு. துக்காநுபவம் ஆகிய
அன்பின் செறிவு உணர்ச்சிசயாத்தவரிரடகய அநுபவம் ஆதல் அன்றி, அறிவிைால்
ஆராய்ந்தறியும் சபாருள் அன்று ஆதலின், இடுக்கணும், உரலயாத அன்பும் உரடய
பரதரை, அதுகபாலகவ இடுக்கணும், உரலயாத அன்பும் உரடய குகன்
உணர்ச்சிசயாத்தலால் உணர்ந்து சபயர்கின்கறன் என்கிறான்; இந்நயம் அறிந்து
உணரத் தக்கது.‘ஒரு தனிகய தான் வந்தான்’ என்றது இதுகாறும் பரதரை மாறாகக்
கருதித் தன் பரட வீரர்களிடம் கபசியவன் ஆதலின், தன் கருத்து மாற்றம் அவர்க்குப்
புலப்படாரம கருதியும், அவர்கைால் கவறு சதால்ரலகள் உண்டாகாரம கருதியும்,
அவர்களுள் யாரரயும் உடன் சகாள்ைாது தனிகய வந்தான் என்க. அதுபற்றிகய
கம்பரும் ‘தனிகய’ என்ைாது ‘தான்’ என்றும், ‘ஒரு தனிகய’ என்றும் அழுத்தம்
சகாடுத்துக் கூறிைார். அரெராவார் தம் கருத்ரதயும் தம் மை மாற்றத்ரதயும் தம்கீழ்
வாழ்வார் அறியாதவாறு கபாற்றிக் காத்தல் கவண்டும் என்னும் மரபறிந்து மதிப்பவர்
கம்பர் என்க. ‘துன்பம் ஒரு முடிவு இல்ரல’ என்றவர், ‘உண்டு இடுக்கண் ஒன்று
உரடயான்’ என்று மீண்டும் கூறியது, இராமன் வைம் கபாவதால் ஏற்பட்ட துன்பம்
இராமரைக் கண்டு மீண்டு கபாம்கபாது குரறதல் கூடும் ஆயிைம்
இவற்றுக்சகல்லாம் ‘தான் காரணமாகைாம்’ என்று கருதும் பழிபடப் பிறந்கதன்’ என்ற
இடுக்கண் என்றும் மாறாது கிடத்தலின்’ உண்டு இடுக்கண் ஒன்று உரடயான்’ என்று
அதரையும் கருதிப் பரதைது புறத் கதாற்றத்ரதயும் அகத் கதாற்றத்ரதயும்
புலப்படுத்தியதாக அரமகிறது. உரலயாத அன்பு - கவறு காரணங்கைால்
நிரலகுரலயாமல், என்றும் ஒருபடித்தாக இருக்கும் தைர்ச்சியில்லாத அன்பு
என்றவாறாம். 31

குகனும் பரதனும் ஒருவரர ஒருவர் வணங்கித் தழுவுதல்

2334. வந்து எதிபர கதாழுதாவன

வணங்கினான்; மலர் இருந்த
 அந்தணனும் தவன வணங்கும் அவனும்,
அவன்த அடிவீழ்ந்தான்.
தந்வதயினும் களிகூரத் தழுவினான் -
தகவு உவடபயார்
சிந்வதயினும் கசன்னியினும் வீற்றிறுக்கும்
சீர்த்தியான்.
வந்து - (கங்ரகயின் வடகரரக்கு) வந்து; எதிபர கதாழுதாவன - தன்ரைஎதிரிகல
கும்பிட்ட பரதரை; வணங்கினான் - (குகன்) தானும் வணங்கிைான்; மலர்இருந்த
அந்தணனும் தவன வணங்கும் அவனும் - (திருமாலின் திருவுந்தித்)
தாமரரயில்வீற்றிருக்கும் கவதியைாகிய பிரமனும் தன்ரை வணங்கும் சிறப்புப்
சபற்ற பரதனும்; அவன் அடிவீழ்ந்தான் - அந்தக் குகைது அடித்தலத்தில் விழுந்து
வணங்கிைான்; (அதுகண்டு) தகவு உவடபயார் சிந்வதயினும் கசன்னி யினும்
வீற்றிருக்கும் சீர்த்தியான் - நடுவுநிரலரமயிற்சிறந்த கமகலார்கைது மைத்திலும்,
தரலயிலும் ஏற்றிப் கபாற்றப்படும் புகழ் உரடய பண்பு நலம்செநிந்த உத்தமைாகிய
குகனும்; தந்வதயினும் களிகூர - சபற்ற தந்ரதயினும் மகிழ்ச்சிமிக; தழுவினான் -
(அந்த அடி வீழ்ந்த பரதரை எடுத்து) மார்கபாடு அரணத்துக்சகாண்டான் (சதாடரும்)

குகனும் பரதனும் மிகச் சிறந்த பாகவத உத்தமர்கள்; இராமன்பால் ஆழங்காற்பட்ட

அன்பிரைஉரடயவர்கள்; ஒருவரர ஒருவர் தம்மிற் சபரியராக நிரைப்பவர்கள்.
இப்பண்பு நலன்கரை உரடயஇருவர் ெந்திப்பில் அைவு கடந்த அன்பின் சபருக்கால்
நிகழும் நிகழ்ச்சிககை இப்பாடலில்வருகின்றை. இப்பாடலில் வணங்கிைான்,
அடிவீழ்ந்தான், தழுவிைான் என்று மூன்று நிகழ்ச்சிகள்முக்கிய இடம் சபறுகின்றை.
முன்ரைய பாடலில் படகில் தனிகய வந்தான்’ எைக் குகன் வந்ததாக
முடித்திருப்பதும், குககை பரதரைத் ‘திரெ கநாக்கித் சதாழுகின்றாைாகக்’ கண்டு
கூறுவதும்இப்பாடற் சபாருரைத் சதளிவு செய்கின்றை. எதிகர சதாழுதாரை என்பது
பரதரை எைவும்,வணங்கிைான் குகன் எைவும் ஆகிறது. வணங்குதலாகிய குகன்
செயரல அடுத்து நிகழ்வது பரதன் செயலாகும் அன்கறா. ‘மலர் இருந்த அந்தணனும்
தரை வணங்கும் அவனும்’ என்பது பரதரைக் குறித்தது.அப்பரதன் அவன் (குகன்)
அடியில் வீழ்ந்தான் எை ஆற்சறாழுக்காக முடிந்தது. பரதன் ‘மன் முன்கைதழீஇக்
சகாண்ட மைக் கினிய துரணவன்’ எைக் குகரைக் குறித்து ‘என் முன்கை’ என்று
தைக்குத்தரமயைாகவும் சகாண்டான்; அதுவும் அன்றி, ‘இலக்குவற்கும்
இரையவற்கும் எைக்கும் மூத்தான்’(2367) என்று பின்ைால் தாயருக்கும் அவ்வாகற
அறிமுகம் செய்விக்கிறான். ஆககவ, அண்ணன் காலில் தம்பி விழுவகத முரற எைக்
கருதி அடி வீழ்ந்தான் பரதன் என்க. தன்ைடியில் வீழ்ந்தபரதரைக் குகன் குகரைத்
‘தகவுரடகயார் சிந்ரதயினும் சென்னியினும் வீற்றிருக்கும்சீர்த்தியான்’ என்று கம்பர்
கூறுவது சிந்திக்கத்தக்கது. பிறப்பால் கவடைாகிய குகன் தன்ைடிவீழும் பரதரைத்
தந்ரதநிரலயில் இருந்து தழுவிைான் என்பரத ஏற்புரடத் தாக்ககவ
சிறப்பால்கமலாகைார் மைத்திலும், தரலயிலும் ஏற்றிப் கபாற்றும் குணங்கைால்
உயர்ந்த புகழ் உரடயவன்என்று குகரை நமக்குக் காட்டிைார் கம்பர். இனி,
இதரையும் பரதன் கமற்றாககவ சகாண்டு கூறுவாரும் உைர். அது
ஏற்புரடத்தாகுகமல் அறிந்து சகாள்க. 32 குகன் பரதனிடம் வந்த காரணம்
ககட்டல்
அறுசீர் ஆசிரிய விருத்தம்
2335. தழுவின புளிஞர் பவந்தன்
தாமவரச் கசங்கணாவன,
‘எழுவினும் உயர்ந்த பதாளாய்!
எய்தியது என்வன?’ என்ன,
‘முழுது உலகு அளித்த தந்வத
முந்வதபயார் முவறயினின்றும்
வழுவினன்; அதவன நீக்க, மன்னவனக்
ககாணர்வான்’ என்றான்.
தழுவின புளிஞர் பவந்தன் - (அவ்வாறு பரதரைத்) தழுவிக் சகாண்ட கவடர்
தரலவைாை குகன்; தாமவரச் கசங்கணாவன - செந்தாமரர கபாலும் கண்கரை
உரடய பரதரைப் (பார்த்து); ‘எழுவினும் உயர்ந்த பதாளாய்! - கரணய மரத்தினும்
வன்ரமமிக்குயர்ந்த கதாள்கரை உரடய பரதகை!; எய்தியது என்வன’ என்ன -
(கங்ரகக் கரரக் காட்டிற்கு) நீ வந்த காரணம் என்ை என்று விைாவ; (பரதன்) உலகு
முழுது அளித்த தந்வத - உலகம் முழுவரதயும் ஒரு குரட நீழலில் ஆட்சி செய்த
ெக்கரவர்த்தியாகியஎன் தந்ரத தயரதன்; முந்ரதகயார் முரறயினின்றும் வழுவிைன் -
தன் மரபில் முன்னுள்ைாரது நீதிமுரறயிலிருந்தும் தவறிவிட்டான்; அதவன நீக்க -
அந்த அநீதிரய நீக்கும் சபாருட்டு; மன்னவனக் ககாணர்வான்’ - முரறப்படி அடுத்து
அரெைாகிய இராமரைத் திரும்ப அரழத்துக்சகாண்டு செல்வதற்காக (வந்கதன்);
என்றான் - என்று சொன்ைான்.
தந்ரத என்ற நிரலயிலிருந்து முந்ரதகயார் முரறயில் தயரதன் வழுவிைாகை
அன்றி மன்ைன்என்ற நிரலயில் இருந்து அன்று என்பது கபால் கூறியது ஒரு நயம்.
பின்ைரும் ‘அண்ணரைக்சகாணர்வான்’ ‘இராமரைக்சகாணர்வான்’ என்று கூறாமல்
‘மன்ைரைக் சகாணர்வான்’ என்றது காட்டில்இருப்பினும், நாட்டில் இருப்பினும்
இராமகை அகயாத்திக்கு அரென் என்பதில் பரதனுக்குள்ை உறுதிவிைங்குகிறது.
இராமன் திரும்ப அகயாத்திக்குச் செல்கிற அைவிகலகய முந்ரதகயார்
முரறெரியாகிவிடும் என்று பரதன் கூறியது சிந்திக்கத்தக்கது. இப்பாடலில் ‘தழுவிை’
என்பதற்குத் ‘தழுவப்பட்ட எைப் சபாருள் பட்டவன், தழுவியவன் இருவருள்
தழுவியவகை முதலில் கபெ இயலும் என்பது தழுவப்பட்டவன் உரரயாற்ற முடியும்
என்பதும் அறிந்தகத. குகரைத் தன் அண்ணைாகக் கருதும் பரதன் முற்பட்டுக்
குகரைத் தழுவுதல் எங்ஙைம்? எங்கும் தழுவல் கம்பர் வழக்கிலும்
இல்ரலசயன்பதுமுன்னும் பின்னும் வரும் கம்பர் கூற்றுகைாலும் உணரப்படும்.
33 பரதரைக் குகன் வணங்கிப் பாராட்டி சநகிழ்தல்
2336. பகட்டனன், கிராதர் பவந்தன்;
கிளர்ந்து எழும் உயிர்ப் ன் ஆகி,
மீட்டுி்ம், மண் அதனில் வீழ்ந்தான்;
விம்மினன், உவவக வீங்க;
தீட்ட அரு பமனி வமந்தன்
பசவடிக் கமலப் பூவில்
பூட்டிய வகயன், க ாய் இல்
உள்ளத்தன், புகலலுற்றான்;
 கிராதர் பவந்தன் - கவடர் தரலவைாய குகன்; பகட்டனன் - (பரதன் சொல்லிய
வார்த்ரதகரைக்) ககட்டு; கிளர்ந்து எழும் உயிர்ப் ன் ஆகி - கமல் எழுந்து மிகும்
சபருமூச்சு உரடயவைாகி; மீட்டும் - (முன் வணங்கியகதாடு அன்றித்) திரும்பவும்;
மண் அதனில் வீழ்ந்தான் - பூமியில் விழுந்து வணங்கி; உவவக வீங்க - மை மகிழ்ச்சி
கமல் சபருக; விம்மினன் - உடம்பு பூரித்து; தீட்ட அரு பமனி வமந்தன் -
எழுதலாகாததிருகமனிரயயுரடய பரதைது; பசவடிக் கமலப் பூவில் - திருவடிகைாகிய
தாமரர மலரில்; பூட்டிய ரகயன் - இறுக அரணத்த ரகயுடகை; க ாய்யில்
உள்ளத்தன் - சபாய்யற்ற புரரதீர்ந்த மைத்தால்; புகலல் உற்றான் - சில வார்த்ரதகள்
சொல்லலாைான்.

‘மீட்டும்’ - என்பதற்குத் ‘திரும்பவும் மண்ணில் விழுந்து வணங்கிைான்’ எைப்

சபாருள்உரரத்து, உம்ரமயால் முன்சபாருமுரற ‘அடி வீழ்ந்தகதாடன்றி’
என்றுரரத்து 2334 ஆம் பாடலில் ‘அடிவீழ்ந்தான்’ என்பது குகன் செயகல என்பார்
உைர். ‘மீட்டும்’ என்பதில் ‘ம்’ எை மகர ஒற்றுக் சகாள்ளுதலும் சகாள்ைாரமயும்
உண்டு. இருவரகப் பாடத்தினும் மகர ஒற்றுக் இன்றிமீட்டு’ என்ற பாடகம
சிறந்ததாகும். ஓரெ நயம் உணர்வார்க்கு ‘மீட்டு மண்’ எை நிற்றகலஏற்புரடத்சதை
அறிவர். ‘மீட்டு’ என்பது உயிர்ப்ரப மீட்டு எை உரர சபறும். பரதன் கூறிய
வார்த்ரதகரைக் ககட்டுக் கிைர்ந்சதழும் உயிர்ப்ரபப் சபற்ற குகன், அவ்வுயிர்ப்ரப
மீட்டுஇயல்பு நிரலக்குத் திரும்பிய பின்ைகர கவறு செயல் செய்யமுடியும். ஆதலின்,
அவ்வுயிர்ப்ரபமீட்டு (10161, 10162 பாடல்கரை இங்கு கநாக்குக). மண்ணதனில்
வீழ்ந்தான் என்றதுசபாருந்தும். ‘மீட்டும்’ என்று இருப்பினும் முன்பு வணங்கிைான்
இப்கபாது ‘மண்ணதனில் வீழ்ந்தான்’ என்று அதன் கவறுபாட்ரட உணர்த்துகம
அன்றி கவறன்று. மூத்தவைாகிய குகன் இப்கபாதுமண்ணில் வீழ்ந்து வணங்குதல்
தகுகமா எனின், இருவர் இரணயும்கபாது முதற்கண் இரைகயார் மூத்கதாரர
வணங்குதலும், அவ்வாறு வணங்கிய இரைகயாரர மூத்கதாரர வணங்குதலும்,
அவ்வாறு வணங்கிய இரைகயாரர மூத்கதார் எடுத்துத் தழுவி விொரித்தலும் இயல்பு.
இங்கு, தான் வந்த கநாக்கத்ரதப் பரதன் கூறக் ககட்ட குகனுக்குப் பரதன்
பரதைாககவ காட்சி அளிக்கவில்ரல. அவன் தம்பி முரறயும்புலைாகவில்ரல.
அவரை ஆயிரம் இராமர்களுக்கும் கமலாககவ கருதுகிறான். அதைால் ‘ஆயிரம்
இராமர்நின்ககழ் ஆவகரா சதரியின் அம்மா’ என்று வியந்து கபசுகிறான். ஆககவ,
ஆயிரம் இராமர்களுக்கும் கமம்பட்டவைாகப் பரதரை எண்ணிய குகன், இராமன்
காலில் விழுந்து பணிவது முரறயாைாற் கபால, பரதன் காலிலும் விழுந்து பணிந்தான்
ஆதலின் தகும் என்க. இதரை விைக்ககவ கம்பர் கவிக் கூற்றாகப் “புளிஞர்ககான்
சபாருஇல் காதல் அரையவற்கு அரமவின் செய்தான்; ஆர் அவற்கு அன்பிலாதார்?
நிரைவு அருங்குணங்சகாடு அன்கறா இராமன் கமல் நிமிர்ந்த காதல்” (2339) என்று
தாகம முன்வந்து கபசுவாராயிைர். பரதைது குணங்களில் ஈடுபட்டு அவரைப்
பணிந்தான்; இராமகுணங்கள் எங்கிருந்தாலும் அங்குப் பணிதல் இராமரைப்
பணிதகல அன்கறா? ஆககவ, அது தகாதது செய்ததாகாது; அரமவிற் செய்ததாககவ
ஆகும். விரட சகாடுத்த படலத்துத் தன் அடியைாய அனுமரை இராமன் “கபார்
உதவிய திண் கதாைாய் சபாருந்துறப் புல்லுக” (10351) என்று தன்ரைத் தழுவிக்
சகாள்ைச் சொல்லியரதயும் இங்குக் கருதுக. சபாது நிரலயில் முதற்காட்சியில்
அண்ணைாகிய குகரைப் பரதன் வணங்கிைான் என்றும், சிறப்பு நிரலயில் இராம
குணாநுபவத்தின் எல்ரலரயப் பரதன்பால் கண்ட குகன் இராமனிலும்
கமம்பட்டவைாகக் கருதி கவறு எதுவும் கநாக்காது அன்பிைான் அடியற்ற மரம்கபால்
வீழ்ந்து ரககரைத் திருவடியிற் பூட்டி சநடிது கிடந்தான் என்றும் சகாள்க. அங்ஙைம்
கிடந்த குகரைப் பரதன் எடுத்துத் தழுவியதாகக் கம்பர் கூறாரமயும் காண்க.
“நம்பியும் என் நாயகரை ஒக்கின்றான்” (2332) எைக் குகன் முன்ைகர கூறுதலின்,
இராமன் “எழுதரிய திருகமனி” (656) உரடயவைாைாற்கபால, “எள்ைரிய
குணத்தாலும் எழிலாலும்.....வள்ைரலகய, அரையா’ைா (657) கிய பரதனும், ‘தீட்டரு
கமனி ரமந்தன்’ ஆயிைன். “எழுது அரு கமனியாய்” (2105) என்று பள்ளி பரடப்
படலத்தின்கண் கூறியரத ஈண்டு ஒப்பு கநாக்குக. 34

2337. ‘தாய் உவரககாண்டு தாவத உதவிய

தரணிதன்வன,
‘‘தீவிவன” என்ன நீத்து,
சிந்தவன முகத்தில் பதக்கி,
ப ாயிவன என்றப ாழ்து, புகழிபனாய்!
தன்வம கண்டால்,
ஆயிரம் இராமர் நின் பகழ் ஆவபரா,
கதரியன் அம்மா!
‘புகழிபனாய்! - புகழ் உரடயவகை!; தாய் உவர ககாண்டு - (உன்)
தாயாகியரகககயியின் ‘வரம்’ என்கின்ற வார்த்ரதரயக் சகாண்டு; தாவத உதவிய -
(உன்)தந்ரதயாகிய தயரதன் அளித்த; தரணி தன்வன - (ககாெல நாட்டு) அரொட்சிரய;
தீவிரைஎன்ை நீத்து - தீயவிரை வந்து கெர்ந்தது கபாலக் கருதிக் ரகவிட்டு; முகத்தில்
சிந்தவன பதக்கி - முகத்தில் கவரல கதங்கியவைாய்; கபாயிரை - (வைத்துக்கு)
வந்தாய்; என்ற ப ாழ்து - என்ற காலத்தில்; தன்வம கண்டால் - (உைது)
நல்லியல்புகரைஅறியுமிடத்து; கதரியின் - ஆராய்ந்தால்; ஆயிரம் இராமர்
நின்பகழ்ஆவபரா - ஆயிரம் இராமர்கள் உைராைாலும் நின் ஒருவனுக்குச் ெமாைம்
ஆவகரா; அம்மா! -. தந்ரதமட்டுகம அளித்த அரரெ சவறுத்து வந்த இராமனிலும்,
தாயும் தந்ரதயும் இரணந்து அளித்த அரரெ சவறுத்த பரதன் கமன்ரம புலப்பட
இவ்வாறு கூறிைான். “தாமரரக் கண்ணன், காதல் உற்றிலன் இகழ்ந்திலன்“ (1382)
என்ற இராமைது மைநிரலயும், ‘தீவிரை என்ை நீத்து’ என்ற பரதைது மைநிரலயும்
ஒப்பிடுக. இரவசயல்லாம் இராமபிராரைக் குரறத்துக் கூறுகவண்டும் என்று குகன்
கருதியதன்று; பரதைது கமன்ரமக் குணத்ரதப் பாராட்டும் முகமாகக் கூறியதாம்;
எங்ஙைசமனின் இத்தரகய குணச்சிறப்புகைால் உயர்ந்த பரதரைப்
பாராட்டப்படும்சபாழுதும் “ஆயிரம் இராமர்” என்று குகனுக்கு இராமகை அைக்கும்
சபாருைாய் வந்து நிற்பது சகாண்டு அறியலாம். “உள்ைத்தின் உள்ைரத உரரயின்
முத்துற, சமள்ைத் தம் முகங்ககை விைம்பும்” (6452) “அடுத்தது காட்டும்
பளிங்குகபால் சநஞ்ெம், கடுத்தது காட்டும் முகம்” (குறள். 706) ஆதலின், பரதைது
உள்ைத் துன்பம் அவைது முகத்தில் நின்றபடிரயச் ‘சிந்தரை முகத்தில் கதக்கி’
என்றுரரத்தார். ‘அம்மா’ என்பது வியப்பிரடச் சொல். 35
2338. ‘என் புகழ்கின்றது, ஏவழ
எயினபனன்? இரவி என் ான்-
தன் புகழ்க் கற்வற,
மற்வற ஒளிகவளத் தவிர்க்குமாப ால்,
மன் புகழ் க ருவம நுங்கள்
மரபிபனார் புகழ்கள் எல்லாம்.
 உன் புகழ் ஆக்கிக்ககாண்டாய் -
உயர் குணத்து உரவுத் பதாளாய்!
‘உயர் குணத்து உரவுத் பதாளாய்! - உயர்த்த உத்தமக் குணங்கரையும், வலிரமயாை
கதாரையும் உரடய பரதகை!; ஏவழ எயின பனன் - அறிவில்லாத கவடைாகிய யான்;
என் புகழ்கின்றது? - எவ்வாறு புகழ முடியும்; இரவிஎன் ான் தன் - சூரியன் என்று
சொல்லப்படுகிறவைது; புகழ்க் கற்வற - புகழாகியஒளித்சதாகுதி; மற்ரற ஒளிகவளத்
தவிர்க்குமா ப ால் - மற்ரறக் ககாள்கள், உடுக்களின் ஒளிகரைசயல்லாம் அடக்கிக்
கீழ்ப்படுத்தித் தான் கமற் சென்றுள்ைவாறு கபால; மன் புகழ் க ருவம நுங்கள்
மரபிபனார் புகழ்கள் எல்லாம் - எல்லா அரெர்கைாலும் பாராட்டப்சபறும் சபருரம
பரடத்த உங்கள் சூரிய வம்ெத்து முன்ரைய அரெர்கைது எல்லாப்புகழ்கரையும்; உன்
புகழ் ஆக்கிக்ககாண்டாய் - உைது புகழுக்கும் அடங்குமாறு செய்துசகாண்டுவிட்டாய்.

‘ஏரழ எயிைன்’ - குகன் தன்ைடக்கமாகக் கூறிக்சகாண்டான். சூரியனுக்குப் புகழ்

என்பது ஆதலின் அதரைப் ‘புகழ்க்கற்ரற’ என்றார். மரபிகைார் புகழ்கள் முன்பு
கபெப்பட்டை; இனி, பரதன் புககழ கபெப்படும் என்பதாகும்.
36 குகன் பரதனிடத்துக் சகாண்ட கபரன்பு

2339. என இவவ அன்ன மாற்றம்

இவயவன லவும் கூறி,
புவன கழல், புலவு பவற் வக,
புளிஞர்பகான் க ாரு இல் காதல்
அவனயவற்கு அவமவின் கசய்தான்;
ஆ அவற்கு அன்பு இலாதார்?-
இராமன்பமல் நிமிர்ந்த காதல்?
புவன கழல் - அலங்கரிக்கப் சபற்ற வீரக்கழரல அணிந்த; புலவு பவற்வக - புலால்
மணம் வீசும்கவரலப் பிடித்த ரகரய உரடய; புளிஞர் பகான் - கவடர்
தரலவைாகிய குகன்; என இவவஅன்ன மாற்றம் இவயவன புலவும் கூறி - என்று
இதுகபான்ற சபாருந்திய சொற்கள் பலவற்ரறயும்சொல்லி; க ாரு இல் காதல்
அவனயவற்கு - இராமன்பாலும் அதைால் தன்பாலும் ஒப்பற்றகபரன்பிரை
உரடயைாகிய பரதனுக்கு; அவமவின் கசய்தான் - சபாருந்தியநல்லுபெரிப்புகரைத்
தகுதியாகச் செய்தான்; அவற்கு அன்பு இலாதார் யார் -அப்பரதனிடத்தில் அன்பு
செலுத்தாதவர் யார்உைர்?; இராமன் பமல் நிமிர்ந்த காதல் - இராமனிடத்து கமல்
சென்று உயர்ந்த அன்பு (அவன் ெக்கரவர்த்தித் திருமகள் என்பதாலா?அன்று); நிவனவு
அருங் குணம்ககாடு அன்பறா - நிரைக்கவும் முடியாத நற்குணங்களின்நிரலயமாக
அவன் இருந்தான் என்பதைால் அல்லவா? (அக்குணங்கள் இவன்பாலும் இருத்தலால்
இவனிடமும் அன்பு நிமிர்ந்தது.)
‘அரமவின் செய்தான்’ என்பது பரதன் தகுதிக்கும், அவன் குணநலத்துக்கும்,
அப்கபாரதயதுக்கத்துக்கும் ஏற்ற வரகயில் வழுவாது உபெரித்தான் குகன் என்பரதக்
காட்டும். இராமனிடத்துஎந்தக் குணங்கரைக் கண்டு குகன் அன்பு செலுத்திைாகைா
அகத குணங்கள் இவன்பாலும் இருத்தலின்இவனிடத்தும் அந்த அன்பு கண்ட
அைவிகல உண்டாயிற்று என்றார். இங்கு ‘எள்ைரிய குணத்தாலும்எழிலாலும்
இவ்விருந்த வள்ைரலகய அரையாரைக் கககயர் ககான் மகள் பயந்தாள்” (657.)
என்பதரைக் கருதுக. ‘சபாரு இல் காதல்’ என்பதரைக் குகன்கமல் ஏற்றி
உரரப்பதும்உண்டு. 37
இராமன் தங்கிய இடம் எது? எைப் பரதன் குகரைக் ககட்டல்

2340. அவ் வழி அவவன பநாக்கி,

அருள் தரு வாரி அன்ன
கசவ் வழி உள்ளத்து அண்ணல்,
கதன் திவசச் கசங் வக கூப்பி,
‘எவ் வழி உவறந்தான் நம்முன்?’
என்றலும், எயினர் பவந்தன்,
‘இவ் வழி , வீர! யாபன காட்டுவல்;
எழுக!’ என்றான்.
அருள் தரு வாரி அன்ன - கருரணப் சபருங்கடரல ஒத்த; கசவ்வழி உள்ளத்து
அண்ணல் - கநரிய வழியிற் செல்லும்மைத்ரத உரடய பரதன்; அவ் வழி - அப்கபாது;
அவவன பநாக்கி - குகரைப் பார்த்து; கதன்திவசச் கசங்வக கூப்பி - இராமன்
சென்றுள்ை சதன்திரெரயப் பார்த்துத்தன் சிவந்த ரககரைக் குவித்து வணங்கி;
‘நம்முன் - நம்முரடய அண்ணன்; எவ்வழிஉவறந்தான்?’ - எந்த இடத்தில்
தங்கியிருந்தான்?; என்றலும் - என்றுககட்டவுடகை; எயினர் பவந்தன் - கவட
அரெைாகிய குகன்; ‘வீர! - வீரகை!; இவ் வழி - இவ்விடத்தில்; யாபன காட்டுவல் -
நாகை (அவ்விடத்ரத உைக்குக்) காண்பிப்கபன்; எழுக’ - என்னுடன்
புறப்படுவாயாக; என்றான் -.

‘சதன் திரெச் செங்ரக கூப்பி’ - ‘திரெ கநாக்கித் சதாழுகின்றான்’ (2332.)

எைமுன்ைர் வந்ததும் காண்க. ‘இவ்வழி’ என்பதற்கு ‘இந்த இடமாகும்’ என்று குகன்
அவ்விடத்ரதயும்காட்டிச் சுட்டிச் சொல்லியதாக முடித்துக் காட்டலும் ஒன்று.
38
இராமன் ரவகிய இடம் கண்ட பரதன் நிரலயும் நிரைவும்

2341. கார் எனக் கடிது கசன்றான்;

கல்லிவடப் டுத்த புல்லின்,
வார் சிவலத் தடக் வக வள்ளல்,
வவகிய ள்ளி கண்டான்;
ார்மிவசப் வதத்து வீழ்ந்தான்;
ருவரற் ரவவ புக்கான்-
வார் மணிப் புனலால் மண்வண
மண்ணுநீர் ஆட்டும் கண்ணான்.
(குகன் காட்டிய இடத்துக்குப் பரதன்) கார் எனக் கடிது கசன்றான் - கமகம்
கபாலவிரரவாகச் சென்று; வார் சிவலத் தடக்வக வள்ளல் - கட்டரமந்த வில்கலந்திய
நீண்டரககரை உரடய இராமன்; ரவகிய - தங்கியிருந்த; கல்லிவடப் டுத்த புல்லின்
ள்ளி -கற்களின் இரடகய பரப்பப்சபற்ற புல்லால் ஆகிய படுக்ரகரய; கண்டான் -
பார்த்து; பார்மிரெ - பூமியின் கமல்; வதத்து - துடித்து; வீழ்ந்தான் - விழுந்து; ருவரல்
ரவவ புக்கான் - துன்பம் எனும் கடலில் புகுந்து; வார் மணிப் புனலால் - சபருகுகின்ற
முத்துமணி கபான்ற கண்ணீரிைால்; மண்வண - பூமிரய; மண்ணு நீர் ஆட்டும் -
திருமஞ்ெைத் தண்ணீரால் குளிப்பாட்டுகின்ற; கண்ணான் - கண்ணுரடயவைாக
ஆைான்.

பரதன் மைத்தின் பரதபரதப்பும், அதைால் ஏற்பட்ட துன்பமும், அதன்வழி

உண்டாகின்ற கண்ணீர்ப்சபருக்கும் மிகுந்த படிரயக் கூறிைார். இராமபிரான்
ரவகியஇடத்ரதத் திருமஞ்ெைம் ஆடடிைான் என்பது கபாலக் கூறியது கவிநயம் - “
மண்ணக மடந்ரதரய மண்ணுநீர் ஆட்டி (சபருங். 1-49-89) என்பது கபால. ‘கார் எை’
என்கின்ற உவரம பரதைது திருகமனிநிறம், அவன் விரரந்து கெறல், பின்
நீர்சபாழிதல் (கண்ணீர்) ஆகிய அரைத்துக்கும்சபாருந்துதல் அறிந்து மகிழத்தக்கது.

2342. ‘இயன்றது, என் க ாருட்டினால்,

இவ் இடர் உனக்கு என்ற ப ாழ்தும்,
அயின்றவன, கிழங்கும் காயும்
அழுது என; அரிய புல்லில்
துயின்றவன எனவும், ஆவி துறந்திகலன்;
சுடரும் காசு
குயின்று உயர் மகுடம் சூடும்கசல்வமும்
ககாள்கவன் யாபன!”
உனக்கு இவ் இடர் என்க ாருட்டினால் இயன்றது என்ற ப ாழ்தும் - (இராம!) உைக்கு
இவ் வைவாெமாகிய துன்பம் என்காரணமாக உண்டாகியது என்று அறிந்த
அந்தகநரத்திலும்; (அதன் பிறகு) கிழங்கும் காயும் அழுது என அயின்றவன - கிழங்கு,
காய்முதலியவற்ரற (அரண்மரையில் இருந்து உண்ணும்) அமுது கபால உண்டாய்;
அரிய புல்லில்துயின்றவன - உறங்குதற்கு இயலாத புற்படுக்ரகயில் உறங்கிைாய்;
எனவும் - என்றுஅறிந்த இந்த கநரத்திலும்; யான் ஆவி துறந்திகலன் - யான் உயிர்
கபாகப் சபற்கறன்இல்ரல, (அம்மட்கடா); சுடரும் காசு குயின்று உயர் மகுடம் - ஒளி
விடும் சபான்ைாற்செய்யப்சபற்று உயர்ந்த திருமுடிரய; சூடும் கசல்வமும்
ககாள்பவன் - சூட்டிக்சகாள்ளும்அரெச் செல்வத்ரதயும் ஏற்றுக் சகாள்கவன் கபாலும்.
பரதன் தன்ரைத் தாகை சநாந்து உரரத்துக்சகாள்வதாகக் சகாள்க.
தன்ைால்தான்இத்தரகய துன்பங்கள் இராமனுக்கு உண்டாகிை என்று ரநகிறான்.
அரண்மரையில் உண்பது அமுது ஆதலின்வைத்தில் உண்ணும் கிழங்கும் காயும்
அமுதாயிை. இன்னும் உயிர் ரவத்திருப்பதும் உயிர் கபாகாமல் இருப்பதும் அரசுச்
செல்வத்ரதயும் அநுபவிக்ககவா என்று சநாந்து உரரத்தாைாம். ‘ஏ’காரம் ஈற்றரெ.
40 இலக்குவன் யாது செய்தைன் எைப் பரதன் குகரை விைாவுதல்
2343. தூண்தர நிவந்த பதாளான்
பின்னரும் கசால்லுவான்! ‘அந்
நீண்டவன் துயின்ற சூழல்
 இதுஎனின், நிமிர்ந்த பநயம்
பூண்டவன், கதாடர்ந்து பின்பன
ப ாந்தவன், க ாழுது நீத்தது
யான்டு?’ என, இனிது பகட்டான்;
எயினர்பகான், இதவனச் கசான்னான்;
தூண்தர - தூரண ஒப்பாக; நிவந்த பதாளான் - உயர்ந்த கதாள்கரை உரடயபரதன்;
பின்னரும் கசால்லுவான் - மீண்டும் குகரைப் பார்த்துப் கபசுவான்; ‘அந்நீண்டவன்
துயின்ற சூழல் இது எனின் - அந்த சநடியவைாகிய இராமன் உறங்கிய இடம்இது
என்றால்; நிமிர்ந்த பநயம் பூண்டவன் கதாடர்ந்து பின்பன ப ாந்தவன் - (அவ்
இராமனிடத்தில்) கமற்சென்ற மிகுந்த அன்பு சகாண்டு அவரைத் சதாடர்ந்து அவன்
பின்கைகயவந்தவைாகிய இலக்குவன்; க ாழுது நீத்தது - இரவுப் சபாழுரதக்
கழித்தது; யாண்டு?’ - எவ்விடத்தில்?; என - என்று; இனிது பகட்டான் - இனிரமயாக
விைாவிைான்;எயிைர்ககான் - கவட கவந்தைாய குகன்; இதவனச் கசான்னான் - இந்த
விரடரயக்கூறிைான்.
சநடிகயான் என்று இராமரைப் பலவிடங்களிலும் கம்பர் குறிப்பர். அதைால்
நீண்டவன்என்றார். நிமிர்தல் கமல் செல்லுதல் ஆதலின் உயர்ந்த அன்பு என்றாகும்.
இலக்குவரைப்பற்றிவிைாவுகிறகபாது பரதனுக்கு ஏற்படும் உள்ை சநகிழ்ரவப்
புலப்படுத்தகவ ‘இனிது ககட்டான்’என்றார். 41

இலக்குவன் செயல்பற்றிக் குகைது விரட

2344. ‘அல்வல ஆண்டு அவமந்த பமனி

அழகனும் அவளும் துஞ்ச,
வில்வல ஊன்றிய வகபயாடும்,
கவய்து உயிர்ப்ப ாடும், வீரன்,
கல்வல ஆண்டு உயர்ந்த பதாளாய்!-
கண்கள் நீர் கசாரிய, கங்குல்
எல்வல காண்பு அளவும் நின்றான்;
இவமப்பிலன் நயனம்’ என்றான்.
‘கல்வல ஆண்டு உயர்ந்த பதாளாய்! - மரலரயக் கீழ்ப்படுத்தி உயர்ந்தகதாள்கரை
உரடயவகை!; அல்வல ஆண்டு அவமந்த பமனி அழகனும் - இருரைப் பயன்படுத்தி
அரமத்தால் ஒத்த கரிய திருகமனியுரடய அழகிற் சிறந்த இராமனும்; அவளும் -
அந்தப் பிராட்டியும்; துஞ்ெ - உறங்க; வீரன் - இலக்குவன்; வில்வல ஊன்றிய
வகபயாடும் - வில்லின் கமல் ரவத்த ரகயுடன்; கவய்து உயிர்ப்ப ாடும் - சவப்பமாை
மூச்சுரடயவைாய்; கண்கள் நீர் கசாரிய - தன்னிரண்டு கண்களும் நீரரச்சொரிய;
கங்குல் எல்வல காண் ளவும் - இரவு தன் முடிவாை விடியரலப் பார்க்குமைவும்;
நயனம் இவமப்பிலன் - கண்கள் இரமசகாட்டாமல் (உறங்காமல்); நின்றான்’ -
நின்றுசகாண்கட (காவல் செய்து) இருந்தான்; என்றான் -
அவள் - சநஞ்ெறிசுட்டு. அஃதாவது சொல்லும் குகனுக்கும், ககட்கும் பரதனுக்கும்
ககட்டஅைவிகல அது யாரரச்சுட்டுவது என்பது அவர்கள் மைத்தால்
அறியப்படுதலின், ‘வில்ரல ஊன்றிய ரக’என்றது சநடுகநரம் நிற்பதற்கு
ஊன்றுககாலாக வில்லக் சகாண்டரக என்பதாம். ‘நயைம் இரமப்புஇலன்’
சிரைவிரை முதசலாடு முடிந்தது “சிரைவிரை சிரைசயாடும் முதசலாடும்
செறியும்” ஆதலின்.(நன். 345.) ‘கண்கள் நீர் சகாரிய’ என்றவர், மீண்டும் ‘இரமப்பிலன்
நயைம்’ என்றது இலக்குவன் உறங்காதிருந்து காத்த கபரன்பில் குகைது ஈடுபாட்ரட
உணர்த்தியது. இலக்குவன்உறங்காது காத்தரமரயக் கங்குல் எல்ரல காண்பைவும்
கண்டு குகன் கூறிைான். ஆககவ, குகனும்உறங்காதிருந்தரம தாகை சபறப்படுதல்
காண்க. “வரிவில் ஏந்திக் காரலவாய் அைவும் தம்பிஇரமப்பிலன் காத்து நின்றான்”
“துஞ்ெலில் நயைத் ரதய சூட்டுதி மகுடம்” எை (1974, 6505.) வருவைவற்ரறயும்
இங்கு ஒப்பிட்டுக் காண்க. பிராட்டிரய இங்கக குகன் ‘அவள்’ என்ற
கெய்ரமச்சுட்டால் கட்டியது கதருந்சதாறும் இன்பம் பயப்பது. ஐந்து
வார்த்ரதகைால் இராமரைக் கூறியவன்பிராட்டிரய எட்டியும் கட்டியம் சொல்ல
இயலாது எட்ட நின்கற கபசுகிறான். - கம்பர் இராமரை‘ரமகயா மரகதகதா
மறிகடகலா மரழமுகிகலா” (1926.) என்று சொல்லிப் பார்த்துப் பிறகு ‘ஐகயா’எை
ஆற்றாரம கமலிட்டார் - ஆைால், பிராட்டிரயச் சொல்லமாட்டாமகல “ஒப்பு எங்கக
கண்டுஎவ்வுரர நாடி உரரசெய்ககன்” என்று நாத் தழுதழுக்கக் (503) காண்கிகறாம்.
ஆககவ, வரம்பில்லாப் கபரழகிைாரை எதைால் எவ்வாறு சொல்வது என்றறியாத
ஏரழரம கவடன் ‘அவள்’ என்ற வார்த்ரதயால் சொல்லி அரமத்தான் என்ைகல
கபாதுமாைது. 42

பரதன் தன்ரை சநாந்து உரரத்தல்

2345. என் த்வதக் பகட்ட வமந்தன்,

‘இராமனுக்கு இவளயார் என்று
முன்பு ஒத்த பதாற்றத்பதமில்,
யான் என்றும் முடிவு இலாத
துன் த்துக்கு ஏது ஆபனன்; அவன்,
அது துவடக்க நின்றான்;
அன் த்துக்கு எல்வல உண்படா? அழகிது,
என் அடிவம!; என்றான்.
என் த்வத - என்று (குகன் ) சொன்ைரத; பகட்ட வமந்தன் - ககட்ட பரதன்;
இராமனுக்குஇவளயார் என்று - இராமனுக்குத் தம்பிகள் என்று சொல்லும்படி; முன்பு
ஒத்தபதாற்றத்பதமில் - பிறக்கும்சபாழுது ஒத்த தன்ரமயாை பிறப்ரபப் சபற்ற
எங்கள்இருவரிலும்; யான் - பரதைாகிய யான்; என்றும் முடிவு இலாத துன் த்துக்கு ஏது
ஆபனன் - எக்காலத்தும் கரரகாணாத சபருந்துன்பத்ரத இராமன் அரடதற்குக்
காரணமாக ஆய்விட்கடன்; அவன் -அந்த இலக்குவன்; அது - அத்துன்பத்ரத;
துவடக்க நின்றான் - இராமனிடமிருந்து நீக்கத் துரணயாக இராமனுடன் நின்றான்;
அன்புக்கு எல்வல உண்படா? - அன்புக்கு ஒரு வரரயரற உள்ைகதா; என் அடிவம
அழகிது’ - நான் இராமனுக்குச் செய்யும் அடிரமத்திறம்நன்றாயிருந்தது; என்றான் -
என்று கூறிைான்.

“அன்பத்துக்கு எல்ரல உண்கடா” இலக்குவன் செயல் குறிதத்து. ‘என்பது’

‘என்பத்து’ எைவிரித்தல் விகாரம் செய்யுள் கநாக்கி வந்தது. அன்புக்கு என்பது
அன்பத்துக்கு எை அத்துச்ொரிரய சபற்றது. பிறப்பால் இருவரும் ஒரு தன்ரமயர்
ஆயினும் அவன் சிறப்பாகிய அன்பிைால் எல்ரலயின்றி உயர்ந்தான்; யான்
அடிரமயில் தாழ்ந்கதன் என்று பரதன் தன்ரை சநாந்துகூறிைான்.
43

கங்ரகயின் சதன்கரர கெர்க்கக் குகரைப் பரதன் கவண்டல்

2346. அவ் இவட, அண்ணல்தானும், அன்று,

அரும் க ாடியின் வவகி,
கதவ் இவடதர நின்று ஆர்க்கும்
கசறி கழல் புளிஞர் பகாமா அன்!
இவ் இவட, கங்வக ஆற்றின்
ஏற்றிவன ஆயின், எம்வம
கவவ் இடர்க் கடல் நின்று ஏற்றி,
பவந்தன் ால் விடுத்தது’ என்றான்.
அண்ணல் தானும் - பரதனும்; அவ் இவட - அந்த இடத்தில்; அன்று - அன்ரறயிரவு;
அரும்க ாடியின் வவகி - தற்குதற்கியலாத புழுதி மண்ணில் தங்கியிருந்த,
(சபாழுதுவிடிந்ததும்); ‘கதவ் இவட தர - பரகவர்கள் கதாற்கறாடும்படி; நின்று
ஆர்க்கும்செறிகழல்- தங்கி ஒலிக்கும் கட்டப்பட்ட வீரக்கழல் அணிந்த; புளிஞர்
பகாமாஅன்! -கவடர்களுக்கு அரெைாகிய குககை!; இவ் இவட - இந்த கநரத்தில்;
கங்வக ஆற்றின் - கங்ரக ஆற்றிலிருந்து; எம்வம ஏற்றிவன ஆயின் - எம்ரமப்
கரரகயற்றிச் (சதன்கரர)கெரச் செய்தால்; கவவ இடர்க்கடல் நின்று ஏற்றி - சகாடிய
துயரக் கடலிலிருந்துகரரகயற்றி; பவந்தன் ால் விடுத்தது’ - இராமன்பால்
அனுப்பியது ஆகும்;’ என்றான் - என்று சொன்ைான். இவ் இரட என்பது காலம்
இடமாயிற்று. இராமன் ரவகிய இடம் கண்ட பரதன் அந்த இடத்திகலகய புழுதி
மண்ணில் தங்கிைாைாம். கங்ரக ஆற்ரறத் தாண்டித் சதன்கரர விடுதல் - துன்பக்
கடரலத் தாண்டி இராமனிடம் கெர்பித்ததாகும் என்றாைாம் இராமரை கவந்தன்,
மன்ைன் என்கற குறித்துச் செல்லும் பரதைது உைப்பாங்ரக இங்கு அறிக. ஆற்றின்
ஏற்றுதல் என்பது ஆற்றிலிருந்து கரர கயற்றுதல் என்பதரைக் குறித்தவாறாம்.
44

குகன் கட்டரையிட, நாவாய்கள் வருதல்

2347. ‘நன்று’ எனப் புளிஞர் பவந்தன்

நண்ணினன் தமவர; ‘நாவாய்
கசன்று இனித் தருதிர்’ என்ன, வந்தன-
சிவன் பசர் கவள்ளிக்
குன்று என, குனிக்கும் அம் க ான் குவடு என,
குப ரன் மானம்
ஒன்று என, நாணிப் ல் பவறு
உருவு ககாண்டவனய ஆன,
 (பரதன் கூறியது ககட்டு) புளிஞர் பவந்தன் - கவடர் கவந்தைாய குகன்; ‘நன்று’ -
நல்லது (அவ்வாகற செய்கவன்) என்று சொல்லி; தமவர நண்ணினன் - தன்
இைத்தவரரஅரடந்து; ‘கசன்று இனி நாவாய் தருதிர்’ என்ன - (நீங்கள்) சென்று
இனிகமல்படகுகரைக் சகாண்டு வருக என்று சொல்லிவிட; (நாவாய்கள்) சிவன் பசர்
கவள்ளிக் குன்று என - சிவசபருமான் வீற்றிருந்து அருளும் (திருக்கயிலாயம்
எைப்சபறும்) சவள்ளிமரல கபால; குனிக்கும் அம்க ான் குவடு என -
(அச்சிவசபருமான் திரிபுர சமரித்த காலத்தில்) வரைத்த(மகா கமரு மரலயாகிய)
சபான்மரல கபால; குப ரன் மானம் என - (வடதிரெக்கு அதிபைாகிய) குகபரைது
புஷ்பக விமாைம் கபால; ஒன்று என நாணி - (இரவசயல்லாம்) தாம்ஒன்றாய்
இருப்பதற்கு சவட்கமுற்று; ல்பவறு உருவு ககாண்டவனய ஆன - அரவ
தாகமஒவ்சவான்றும் பல்கவறு வடிவங்கரை எடுத்துக்
சகாண்டாற்கபான்றரவயாகிய நாவாய்கள்; வந்தன - (கங்ரகயின் கண்) வந்து
கெர்ந்தை.

பல்கவறு வடிவும் நிறமும் பருரமயும் உரடய படகுகரை சவள்ளிமரல,

சபான்மரல, புஷ்பக விமாைம் பல்கவறு வடிவுசகாண்டு வந்துள்ைதாகக் கற்பரை
செய்தார்; இது தற்குறிப்கபற்றம் உவரமயணியுடன் வந்தது. ‘குகபரன் மாைம் எை’
என்று ‘எை’ ரவப் பிரித்துக் கூட்டுக. 45
நாவாய்களின் கதாற்றப் சபாலிவு

2348. நங்வகயர் நவடயின் அன்னம்

நாண் உறு கசலவின் நாவாய்.
கங்வகயும் இடம் இலாவம மிவடந்தன -
கலந்த எங்கும், -
அங்ககாடு, இங்கு, இழித்தி ஏற்றும் அவமதியின்,
அமரர் வவயத்து
இங்ககாடு அங்கு இழித்தி ஏற்றும்
இருவிவன என்னல் ஆன,-
நங்வகயர் நவடயின் - சபண்கள் நரடகபான்ற நரடரயயும்; அன்னம் நாணுறு
கசலவின் - அன்ைப் பறரவகள்நாணப்படும் படியாை நீரிற் செல்லுதலும் உரடய,
நாவாய்; அங்ககாடு இங்கு - அக்கரரயில் உள்ைாரர இக்கரரயிலும்; இழித்தி ஏற்றும்
அவமதியின் - ஏற்றி இறக்கும்தன்ரமயிைால்; அமரர் ரவயத்து அங்சகாடு -
கதவருலகமாகிய அவ்வுலகத்கதாடு; இங்கு - இவ்வுலகில்உள்ைாரர; இழித்தி ஏற்றும்
- ஏற்றி இறக்கும்; இருவிவன - புண்ணியம், பாவம்என்னும் இருவிரை; என்னல் ஆன
- என்று சொல்லும்படியாக இருந்தைவாய்; கங்வகயும் இடம் இலாவம மிவடந்தன -
கங்கா நதியிலும் இடம் இல்ரல என்னும்படி சநருங்கிை; எங்கும் கலந்தன - எல்லா
இடங்களிலும் கெர்ந்தை.
‘அங்சகாடு இங்கு’ என்று சபாதுவாகக் குறிப்பிடினும், கங்ரகயின் வடகரர நின்று
சதன்கரரக்குச் கெறகல இங்கு கவண்டப்படுதலின் வடகரரயில் ஏற்றித்
சதன்கரரயில்இறக்குதகல இங்கு உண்டு; சதன்கரரயில் ஏறுவார் இலர் ஆதலின்,
புண்ணியம் மிக்கார் பூவுலகில் நின்று அமரருலகு ஏறலும், புண்ணியம் அநுபவித்துத்
சதாரலத்த பிறகு மீண்டும் பாவத்ரத அநுபவிக்கமண்ணுலகு கெறலும்
ஆகியவற்றுக்கு இருவிரை காரணமாக ஆதலின் இருவிரைககை கமலும் கீழும் ஏற்றி
இறக்குவ என்பது சகாண்டு அவற்ரற நாவாய்களுக்கு உவரம ஆக்கிைார். ‘இழித்தி
ஏற்றும்’ என்பது‘ஏற்றி இழித்து’ எை மாற்றி உரரக்கப்சபற்றது. இனி சதன்கரரயில்
நின்று வடிகரரயில்இறங்குவார் உைராயின் இருதரலயும் சகாள்ளுத்லும் ஒன்று. அது
உவரமகயாடு முழுதும் சபாருந்திற்றாம். நாவாய்களின் நரட நங்ரகயர் நரட
கபான்றது. செல்ரக அன்ைம் நாணப்படும்படி உள்ைது என்க;சமல்ல சமல்ல,
அரெந்து செல்லுதலால். “அன்ைப்கபட்ரட சிரற இலதாய்க் கரர,
துன்னிற்சறன்ைவும் வந்தது கதாணிகய” (2372.) என்றதும் கநாக்குக. 46

பரதன் கெரைகள் கங்ரகரயக் கடத்தல்

2349. ‘வந்தன, வரம்பு இல் நாவாய்;

வரி சிவலக் குரிசில் வமந்த!
சிந்தவன யாவது?’ என்று,
சிருங்கிப ரியர்பகான் கசப் ,
சுந்தர வரி விலானும்
சமந்திரன்தன்வன பநாக்கி,
‘எந்வத! இத் தாவனதன்வன ஏற்றுதி,
விவரவின்’ என்றான்.
சிருங்கி ப ரியர் பகான் - சிருங்கிகபரம் என்னும் நகரில் உள்ைார்க்கு அரென் ஆகிய
குகன்; (பரதரை கநாக்கி) ‘வரிசிவலக் குரிசில் வமந்த - கட்டரமந்த வில் சதாழிலிற்
சிறந்த தயரத குமாரைாகி பரதகை!; வரம்பு இல் நாவாய் வந்தன - கணக்கில்லாத
படகுகள் வந்துள்ைை; சிந்தவனயாவது’ - (உன்) மைக்கருத்து என்ை?; என்று செப்ப -
என்று சொல்ல; சுந்தரவரிவில்லானும் - அழகிய கட்டரமந்த வில்லாைாகிய பரதனும்;
சுமந்திரன் தன்வனபநாக்கி - (மதியரமச்ெருள் மூத்கதாைாகிய) சுமந்திரரைப் பார்த்து;
‘எந்ரத - என்தந்ரதகய!; இத்தாவன தன்வன - இச்கெரைகரை; விவரவின் ஏற்றுதி’ -
விரரவாகப் படகில் ஏற்றுக; என்றான் - என்று சொன்ைான்.
சிருங்கி கபரன் என்பது குகைது நாட்டின் தரலநகரம். ‘வரிசிரலக் குரிசில்’ என்று
தயரதரைக் கூறியதற்ககற்பச் ‘சுந்தர வரிவிலானும்’ என்று இப் பாடலிகலகய
பரதரைக் குறிப்பிட்டது ஒரு நயம். சுமந்திரன் கதர் ஒட்டுதலில் வல்லவன்;
அரமச்ென்; தயரதனுக்கு மிகவும் அணுக்கமாைவன். ஆதலின், அவரைத் தன்
தந்ரதசயைகவ சகாண்டு கூறிைான் பரதன். எந்ரத - அண்ரமவிளி.
47

2350. குரிசிலது ஏவலால், அக்

குரகதத் பதர் வலானும்,
வரிவசயின் வழாவம பநாக்கி, மரபுளி
வவகயின் ஏற்ற,
கரி, ரி, இரதம், காலாள்,
கணக்கு அறு கவர இல் பவவல,
 எரி மணி திவரயின் வீசும் கங்வக யாறு
ஏறிற்று அன்பற!
குரிசிலது ஏவலால் - பரதைது கட்டரையால்; அக் குரகதத் பதர்வலானும் -
குதிரரகள் பூட்டிய கதரரச்செலுத்தலில் வல்ல அச்சுமத்திரனும்; வரிவசயின் வழாவம
பநாக்கி - முரறப்படி தவறாமல் பார்த்து; மரபுளி வவகயின் ஏற்ற - அவரவர்க்குள்ை
மரபுகளின்படி (படகுகளில்)ஏற்றியனுப்ப; கரி, ரி, இரதம், காலாள் - யாரை, குதிரர,
கதர், வீரர் என்றுசொல்லப்சபறும்; கணக்கு அறு - எண்ணிக்ரகயில் அைவுபடாத;
கரர இல் கவரல - கரரயற்றகெரைக் கடல்; எரிமணி திவரயின் வீசும் - ஒளிவீசும்
மணிகரை அரலகைால் (கரரக்கண்)எறிகின்ற; கங்வக யாறு - கங்ரகயாற்ரற;
ஏறிற்று - கடந்து அக்கரர சென்றுஏறியது.

முன்செல்வார், பின்செல்வார் என்ற முரறயும், நாவாயில் முன் அமர்கவார், பின்

அமர்கவார், இருப்கபார், நிற்கபார், தனித்து ஏற்றப்படுகவார், குழுவாக
ஏற்றப்படுகவார் எை உள்ை எல்லாம் அடங்க, ‘வரிரெயின் வழாரம’ என்றும்,
‘மரபுளி வரகயின்’ என்றும் கூறிைார். கெரைக்கடல் யாறு ஏறிற்று என்றது ஒரு நயம்.
அன்கற என்றது வியப்புக் குறித்து வந்தது. ‘அன்று’, ‘ஏ’ அரெகள்.
48
2351. இடி டு முழக்கம் க ாங்க,
இன மவழ மகர நீவர
முடிவு உற முகப் , ஊழி
இறுதியின் கமாய்ப் ப ாலக்
ககாடிபயாடு வங்கம் பவவல
கூம்க ாடு டர்வ ப ால
கநடிய வக எடுத்து நீட்டி நீந்தின,
கநடுங் வக பவழம்.
இன மவழ - கூட்டமாை கமகங்கள்; இடி டு முழக்கம் க ாங்க - ஒன்றுடன்
ஒன்றுகமாதுவதால் உண்டாகிய முழக்க ஒலி அதிகரிப்ப; ஊழி இறுதியின் -
யுகப்பிரையகாலத்கத; மகர நீவர - கடல் நீரர; முடிவுஉற முகப் - அடிகயாடு
வற்றும்படிசமாண்டு உண்பதற்காக; கமாய்ப் ப ால - சநருங்கி யுள்ைரவ
கபாலவும்; ககாடிபயாடுவங்கம் - சகாடிகயாடு கூடிய கப்பல்; பவவல - கடலின்கண்;
கூம்சபாடு - பாய்மரத்கதாடு; டர்வ ப ால - செல்வை கபாலவும்; சநடுங்ரக கவழம்
- நீண்டதுதிக்ரகரய உரடய யாரைகள்; சநடிய வக எடுத்து நீட்டி - தமது நீண்ட
துதிக்ரகரய உயரத்தூக்கி; நீந்தின - (கங்ரகயில்) நீந்திச் சென்றை.

மகரம் என்பது கறாரவக் குறிக்கும். அதரை உரடய நீர் எைகவ கடல் ஆயிற்று.
கங்ரகயில் நீந்திச் செல்லும் யாரைகளுக்கு இரண்டு உவரமகள் கூறிைார் -
ஊழிக்காலத்து கமகங்கள் ஒன்றாய்க் கடல்நீரர வற்றக் குடிப்பை கபாலவும், கப்பல்
பாய்மரத்துடன் கடலில் செல்வது கபாலவும் எை. 49

2352. சங்கமும் மகர மீனும்,

தரளமும் மணியும் தள்ளி,
 வங்க நீர்க் கடலும் வந்து
தன் வழிப் டர, மானப்
க ாங்கு கவங் களிறு நூக்க,
கவர ஒரீஇப் ப ாயிற்று அம்மா -
கங்வகயும் இராமற் காணும்
காதலது என்ன மாபதா!
மானம் - சபருரம சபாருந்திய; சபாங்கு - கமல்கிைம்பிய; கவங்களிறு -சகாடிய
யாரைகள்; நூக்க - தள்ளுதலால்; சங்கமும் மகரமீனும் தரைமும் மணியும்தள்ளி - ெங்கு,
சுறாமீன், முத்து, மணிக்கற்கள் ஆகியவற்ரறத் தள்ளி; வங்க நீர்க் கடலும் -
மரக்கலங்கரையுரடயநீர்மிகுந்த கடலும்; தன்வழி வந்து டர - தன்னிடத்து வந்து
பரவும்படி; கங்ரக -கங்கா நதியும்; இராமன் காணும் காதலது என்ன - இராமரைக்
காணும் அன்பு மீக்கூர்ந்தது என்னும்படி; கவர ஒரீஇப் ப ாயிற்று - கரர கடந்து
சென்றது.
யாரைகள் கங்ரகயில் நீந்தித் சதன்கரர செல்லும்கபாது, கங்ரகத்
தண்ணீர்தள்ைப்பட்டுக் கரரக்கு கமகல பரவி யாரைகளுக்கு முற்பட்டுத் சதன் கரர
அரடவது, கங்ரககயஇராமரைக் காணும் காதலால் செல்வது கபான்றது என்று
தற்குறிப்கபற்றம் செய்தார்.தற்குறிப்கபற்றவணி. அம்மா வியப்பிரடச் சொல். மாது,
ஓ - அரெ. 50

2353. ாங்கின் உத்தரியம் மானப்

டர் திவர தவழ, ாரின்
வீங்கு நீர் அழுவம்தன்னுள்,
விழு மதக் கலுழி கவள்ளத்து
ஓங்கல்கள் தவலகள் பதான்ற,
ஒளித்து அவன் உயர்ந்த கும் ம்,
பூங் குழற் கங்வக நங்வக முவல எனப்
க ாலிந்த மாபதா!
ாங்கின் -அருகில்; உத்தரியம் மான - சபண்கள் அணிந்துள்ை கமலாரடகபால;
டர் திவர தவழ - கரரகமல் சென்று தவழும் அரலகள் செல்ல; ாரின் வீங்குநீர்
அழுவம் தன்னுள் - உலகில் மிகுந்த நீர்ப்பரப்ரபயுரடய யாற்றுப் பள்ைத்துள்; விழும்
மதக் கலுழி கவள்ளத்து ஓங்கல்கள் - விழுகின்ற மதநீர்ப்சபருக்காகிய கலங்கள்
சவள்ைத்ரத உரடய மரலகபான்ற யாரைகள்; ஒளித்துத் தவலகள் பதான்ற - உடல்
முழுவதும்நீரால் மரறக்கப்பட்டுத் தரலகள்மட்டும் கமல் கதான்ற; அவண் உயர்ந்த
கும் ம் -அங்கக கங்ரகப் பரப்பின் கமல் உயர்ந்து கதான்றுகின்ற மத்தகங்கள்
(தரலகமடுகள்); பூங்குழல் கங்வக நங்வக முவல எனப் க ாலிந்த - அழகிய கூந்தரல
உரடய கங்ரக மகளின்தைங்கரைப்கபால விைங்கிை.

கங்ரகயாற்றில் நீந்திச் செல்லும் யாரைகளின் உடல்கள் நீரில் மரறய கமல்

சதரியும்தரலகமடுகள், அவற்றின் அருகக புரளும் அரலகள் இரண்ரடயும் கங்கா
நதியின் தைங்கைாகவும்,அதன்கமல் அணிந்து நழுவிச் செல்லும் கமலாரடயாகவும்
கற்பரை செய்தார். மாது, ஓஅரெ. 51
2354. ககாடிஞ்கசாடு தட்டும், அச்சும், ஆழியும்,
பகாத்த கமாட்டும்,
கநடுஞ் சுவர்க் ககாடியும்; யாவும்,
கநறி வரு முவறயின் நீக்கி,
விடும் சுவல் புரவிபயாடும்
பவறு பவறு ஏற்றிச் கசன்ற -
மடிஞ்சபின் உடம்பு கூட்டும் விவன என -
வயிரத் பதர்கள்.
வயிரத் பதர்கள் - வலிய இரதங்கள்; ககாடிஞ்கசாடு - சகாடிஞ்சியுடன்; தட்டும் -
கதர்த்தட்டும்; ஆழியும் - ெக்கரமும்; பகாத்த கமாட்டும் - இரணத்தசமாட்டும்;
கநடுஞ்சுவர்க் ககாடியும் - நீண்ட இருபக்கச் சுவர்களின் கமல் கட்டியசகாடியும்;
யாவும் - பிறவற்ரறயும்; சநறிவரு முரறயின் நீக்கி - முரறப்படியாை
வரகயில்தனித்தனியாகப் பிரித்து; விடும் சுவல் புரவிபயாடும் - (கத்தரியாது) விட்டு
வைர்ந்த பிடரிரய உரடய குதிரரகயாடும்; பவறு பவறு - தனித் தனியாகப்
படகுகளில் எற்றி அக்கரர சகாண்டுசெல்லப்பட்டை. (எவ்வாறு உைது எனில்);
மடிஞ்ெபின் - இறந்த பிறகு (அவ்வுயிர்க்கு); உடம்பு கூட்டும் விவன என - கவறு
உடம்பிரைக் கூட்டுகின்ற விரைகபால; ஏற்றிச் கசன்ற - ஏற்றிச் செல்லப்பட்டை.
சகாடிஞ்சி - கதர் முன்கை தாமரர வடிவாக நடப்படும் உறுப்பு. கதரில்
அமர்வார்ரகப்பிடித்தற்குப் பயன்படும் என்க. “சநடுந்கதர்க் சகாடிஞ்சி பற்றி” (புறநா.
77) என்பதுகாண்க. தட்டு - கதர்த்தட்டு இருக்ரக என்க. அச்சும், ஆழியும் கதரின்கீழ்
உள்ைரவ. ககாத்த சமாட்டும் கதர்க் கால்கரை ஒன்கறாசடான்று இறுக்கிப்
பிடிப்பரவ. சநடுஞ்சுவர் - கதர்ப்பலரககள். சகாடி - கமல் உள்ைது. கதர்கரை
அவ்வாகற சகாண்டு செல்ல முடியாது. ஆரகயால், பிரித்துப் படகுகளில் ஏற்றி
அக்கரர சென்று மீண்டும் இரணத்து உருவாக்கிைர் என்க. உடம்பிலிருந்து உயிரரப்
பிரித்து கவசறாரு உடம்பில் அதரைச் கெர்க்கும் விரை கபால என்றார்.உயிர்
கபாைபிறகு ரக கால் முதலிய உறுப்புகள் பிரிந்தவழி அவற்ரற மீண்டும் ஒன்று
கெர்ந்துஉடம்பிரைச் செய்யும் ஸந்தாைகரணிசயன்னும் வித்ரதரயகய ஈண்டு
விரை என்பாரும் உைர். ‘சென்ற’என்பது கதர்கள் என்பதற்கு ஏற்பச்
‘செல்லப்பட்டை’ எைச் செயப்பாட்டு விரையாகப் சபாருள்உரரக்கப்பட்டது.
52

2355. நால் - இரண்டு ஆய பகாடி, நவவ இல்

நாவாய்கள் மீதா,
பசல் திரண்டவனய ஆய கதிகயாடும்,
நிமிரச் கசன்ற -
ாலி திரண்டவனய கமய்ய,
யம் திரண்டவனய கநஞ்ச,
கால் திரண்டவனய கால,
கடு நவடக் கலினப் ாய் மா.
 ால் திரண்டவனய கமய்ய - பால் திரண்டாற்கபான்ற (சவள்ளிய) உடம்ரப
உரடயை; யம் திரண்டவனய கநஞ்ச -அச்ெம் திரண்டாற் கபான்ற (திடுக்கிடும்)
மைம் உரடயை; கால் திரண்டவனய கால - காற்று ஒன்றுகூடிைாற்கபான்ற
(கவகமாகச் செல்லும்) காலிரை உரடயை; கடுநவட - விரரந்து செல்லும்நரடரய
உரடய; கலினம் - கெணம் அணிந்த; ாய்மா - பாயும் குதிரரகள்; நால் இரண்டு ஆய
பகாடி - எட்டுக்ககாடியாைரவ; பசல் திரண்டவனய ஆய கதிகயாடும் - கெல்மீன்கள்
கூடிச் சென்றாற்கபான்ற செலகவாடும்; நவவ இல் நாவாய்கள் மீது -குற்றமற்ற
படகுகளின் கமலாக; நிமிரச் கசன்ற - நிமிர்ந்து சென்றை.

“ஆயிரம் அம்பிக்கு நாயகன்” (1953.) எை வருதலின் நால் இரண்டாய ககாடி

பாய்மாக்கள் எை உரரக்க. புதிய இடம் கண்டால் மருளுதல் குதிரரகளுக்கு இயல்பு
ஆதலின், ‘பயம் திரண்டரையசநஞ்ெ’ என்றார். ஓடுகின்ற சபருசவள்ை நீரில்
யாரைகள்கபால நிரலத்து நீந்தல் குதிரரகைால்இயலாது என்பது கருதி நாவாய்கள்
மீதாச் சென்றைஎன்றார். 53

மகளிர் ஓடத்தில் செல்லுதல்

2356. ஊடு உற கநருக்கி, ஓடத்து,

ஒருவர்முன் ஒருவர் கிட்டி,
சூடகத் தளிர்க் வகம் மாதர்
குழமினர் துவன்றித் பதான்ற,
ாடு இயல் களி நல் யாவனப் ந்தி அம்
கவடயின் குத்தக்
பகாடுகள் மிவடந்த என்ன,
மிவடந்தன குரவுக் ககாங்வக.
சூடகம் - வரையல் (அணிந்த); தளிர்க் வகம் மாதர் - தளிர் கபான்ற(சமன்ரமயாை)
ரகயிரை உரடய மகளிர்; ஊடு உற கநருக்கி - இரடகய புகுந்து சநருங்கிசநருக்கி;
ஒடத்து - நாவாய்களில்; ஒருவர் முன் ஒருவர் கிட்டி - ஒருவர்க்குமுன்ைால் ஒருவர்
அண்மி; குழுமினர் துவன்றித் பதான்ற - திரண்டு சநருங்கித்கதான்றுதலால்; ாடு இயல்
- சபருரம சபாருந்திய; களி நல் யாவன -மதமகிழ்வுரடய உத்தம யாரை; ந்தி -
வரிரெயில்; அம் கவடயின் குத்த -அழகிய முரைகைால் குத்துமாறு; பகாடுகள்
மிவடந்த அன்ன - சகாம்புகள் சநருங்கிை என்று சொல்லும்படி; குவவுக் ககாங்வக -
(அம்மகளிரின்) திரண்ட முரலகள்; மிவடந்தன - சநருங்கிை.

யாரை வரிரெகளில் எதிர் எதிர் யாரைத் தந்தங்களின் முரைகள் ஒன்கறாடு ஒன்று

குத்திசநருங்குதல், கூட்டமாை சபண்கள் வரிரெ வரிரகயாக சநருக்க அவர்தம்
முரலகள் சநருங்கிசநருக்குதல் இங்கக ஒன்றுக்சகான்று உவரமயாம்.
54 2357. க ாலங் குவழ மகளிர், நாவாய்ப்
ப ாக்கின் ஒன்று ஒன்று தாக்க,
மலங்கினர்; இரண்டு ாலும்
மறுகினர் கவருவி பநாக்க,
அலங்கு நீர் கவள்ளம் தள்ளி
அழிதர, அங்கம் இங்கும்
கலங்கலின், கவருவிப் ாயும்
கயற்குலம் நிகர்த்த, கண்கள்.
நாவாய் - (மகளிர் ஏறிச் செல்லும்) மரக்கலங்கள்; கபாக்கின் - செல்லும் கவகத்தில்;
ஒன்று ஒன்று தாக்க - ஒன்று மற்சறான்கறாடு கமாத; க ாலங்குவழ மகளிர் -
(அக்கலத்தில்உள்ை) சபான்ைாலியன்ற குரழ அணிந்த மகளிர்; மலங்கினர் - மைம்
கலங்கி; மறுகினர் - மயங்கி; கவருவி - அச்ெமுற்று; இரண்டு பாலும் கநாக்க -
இரண்டுபக்கமும் பார்க்க; கண்கள் - (இவ்வாறு மிரண்டு பார்க்கு அவர்களின்)
கண்கள்; அலங்கும் நீர் கவள்ளம் தள்ளி அழிதர - அரெகின்ற நீர்ப்சபருக்குத் தள்ளி
நிரலசகட; அங்கும் இங்கும் கலங்கலின் - ஆற்று நீர் அங்கும் இங்குமாகக்
கலங்குவதைால்; கவருவிப் ாயும் - பயந்து துள்ளுகின்ற; கயற்குலம் நிகர்த்த - மீன்
கூட்டத்ரதஒத்துள்ைை.

கலத்தின் கமாதலால் பயந்து மிரளும் மகளிர் கண்களுக்கு, கலம் செல்லும்

கவகத்தால்தள்ைப்படும் நீரில் பயந்து துள்ளும் கயல்மீன்கள் உவரமயாயிை.
திடுக்சகைத் கதான்றும்அச்ெத்ரத சவரூஉதல் என்னும் சமய்பபாடு என்பர்.
55

2358. இயல்வு உறு கசலவின் நாவாய்,

இரு வகயும் எயினர் தூண்ட,
துயல்வன துடிப்பு வீசும்
துவவலகள், மகளிர் கமன் தூசு
உயல்வு உறு ரவவ அல்குல் ஒளிப்பு
அறத் தளிப் , உள்ளத்து
அயர்வுறும் மதுவக வமந்தர்க்கு
அயாவுயிர்ப்பு அளித்தது அம்மா!
இயல்பு உறு கசல்வின் நாவாய் - இயல்பாகப் சபாருந்திய செலவிரை உரடய
மரக்கலங்கள்; இரு வகயும் எயினர் தூண்ட - இருபக்கத்தும் கவடர்கள் உந்துதலால்;
துயல்வன துடுப்பு - அரெவைவாகிய துடுப்புகள்; வீசும் துவவலகள் - வீசுகின்ற
நீர்த்துளிகள்; மகளிர் - (கலத்தில் உள்ை) மகளிரது; கமன்தூசு - சமல்லிய ஆரட;
உயல்வு உறு - மரறந்து சபாருந்திய; ரவவ அல்குல் - பரந்த அல்குரல; ஒளிப்பு அற
தளிப் - மரறவு நீங்க சவளித் கதான்றச் செய்ய; உள்ளத்து அயர்வுறும் - (இராமன்
வைம் புகுந்த நாள்முதலாகப் கபாகம் இழத்தலின்) மைச்கொர்வுஅரடந்த; மதுவக
வமந்தார்க்கு - மைவலிரம உரடய வீரர்களுக்கு; அயா வுயிர்ப்பு - வருத்தத்திலிருந்து
நீங்குதரல; அளித்தது - உண்டாக்கி (உற்ொகப்படுத்தி)யது.

துடுப்பு வீசும் துளிகைால் மகளிர் ஆரட நரைந்தது; அல்குல் சவளித்கதான்றியது;

ரமந்தர்க்குமகிழ்ச்சி விரைந்தது என்க. ககாெல நாட்டு வீரர்கள் இராமன் வைம்
புகுந்தது முதல் கொகத்தில்மூழ்கிைர். அவர்கள் மகளிரும் கொகத்தில் இருந்தைர்.
ஆதலின், கபாகம் இன்றி இருத்தலால் அயர்வு உண்டாயிற்று. கபாக உறுப்புகள்
காணப்பட்டபடியால் ரமந்தர்க்கு அயர் நீங்கியதுஎன்றார். துக்கம் பரதன்
முதலாகைார்க்கு இருக்கும் அன்றி இராமரை அரழத்து வரச் செல்கிகறாம்என்று
கருதிச் செல்லும் வீரர்களுக்கும் இருக்ககவண்டும் என்பது இல்ரல யாதலின் அவ்வீரர்
கபாகவாய்ப்ரப நாடிைர் என்று சிருங்காரெம் படக் கூறிைார்; உலகியல் அறிந்தவர்
கம்பர்என்பரத இது விைக்கும. ‘அம்மா’ வியப்பிரடச் சொல். ‘ஒளிப் புறத்து அளிப்ப’
என்று பாடம்தந்து பிரித்து அல்குலின் ஒளிரயப் புறத்து அளிப்ப என்று உரர
கூறலாம் எனில் அல்குலுக்கு ஒலிஇல்ரல; இருப்பதாகக் கூறிய மரபும் இல்ரல
ஆதலின், கூறலாகாரம உணர்க. 56

மரக்கலங்கள் சென்று சென்று மீளும் காட்சி

2359. இக் கவர இவரத்த பசவன

எறி கடல் முகந்து, கவஃகி,
அக் கவர அவடய வீசி, வறியன
அணுகும் நாவாய்-
புக்கு அவல ஆழி நல் நீர் க ாறுத்தன
ப ாக்கிப் ப ாக்கி,
அக் கணத்து உவரி மீளும்
அகல் மவழ நிகர்த்த அம்மா!
இக் கவர - (கங்ரகயின்) வடகரரயில் உள்ை; இவரத்த பசவன எறிகடல் -
ஒலித்துக்சகாண்டுள்ை கெரையாகிய அரலகடரல; கவஃகி முகந்து -
விரும்பிஏற்றுக்சகாண்டு; அக்கவர - சதன்கரரயில்; அரடய வீசி - முழுவதும்
இறக்கிவிட்டு; வறியன - ஒன்றும் இல்லாதைவாய்; அணுகும் - (வடகரர வந்து)
கெரும்; நாவாய் - மரக்கலம்; அவல ஆழி புக்கு - அரல வீசும் கடலின் கண் புகுந்து; நல்
நீர் -மிகுதியாை நீரர; சபாறுத்தை - சுமந்தைவாய்ப் (புறப்பட்டு); ப ாக்கிப் ப ாக்கி -
(மரழப்சபய்து) கழித்துக் கழித்து; அக்கணத்து - அடுத்த கணத்திகலகய; உவரிமீளும் -
(மீண்டும் முகப்பதற்காகக்) கடலுக்குத் திரும்புகின்ற; அகல் மவழ - அகன்ற கமகத்ரத;
நிகர்த்த - ஒத்திருக்கின்றை. உவரமயணி. விரரவாக இறக்குதலின் ‘வீசி’ என்றார்.
“கதர்வீசு இருக்ரக” (புறநா. 69)என்பது காண்க. ‘நல்நீர்’ என்றது மிகுதியாை நீர் எைப்
சபாருள்படும் - “நல்ல பாம்பு, நல்ல சவயில்” என்றார்கபால. “நன்று சபரிதாகும்”
என்பது (சதால். சொல். உரி. 45) காண்க.சபரிது மிகுதியாம். கடல் நீரர கமகம் முகந்து
நன்னீராக்குதலின் நன்ரமயாை நீர் என்ைாகமாஎனின், சபாறுத்தைவாகிய நீர்
ஆதலின், அது உவர்நீகர யாம் என்க. ‘அம்மா’வியப்பிரடச்சொல். 57
2360. அகில் இடு தூ ம் அன்ன
ஆய் மயிர் பீலி ஆர்த்த
முகிழுவட முரண் மாத் தண்டு
கூம்பு என, முகிலின் வண்ணத்
துகிகலாடு கதாடுத்த கசம் க ான்
தகட்டிவட கதாடுத்த முத்தின்
நகு ககாடி கநடிய ாயா,
நவ் எனச் கசன்ற நாவாய்
நாவாய் - மரக்கலங்கள்; அகில் இடு தூ ம் அன்ன ஆய் மயில் பீலி ஆர்த்த -
அகிற்கட்ரடகைால் உண்டாக்கப்சபற்ற புரகரயப் கபான்ற அழகிய மயில்
கதாரககள்கட்டப்சபற்ற; முகிழுரட முரண்மாத் தண்டு - அரும்புகபான்ற
உறுப்ரபத் தரலயிற் சகாண்ட(கதரிலிருந்து பிரித்த) தண்டுகள்; கூம்பு என -
பாய்மரமாகத் கதான்ற; முகிலின் வண்ணத் துகிகலாடு கதாடுத்த - கமகநிறமாை
துணிசயாடு கட்டப்சபற்ற; செம்சபான் தகட்டிரடசதாடுத்த - செம்சபான்ைால்
ஆகிய தகட்டின் இரடகய அழகுறத் ரதத்த; முகத்தின் நகுசகாடி -முத்துக்கைால்
விைங்கும் சகாடிகள்; சநடிய பாயா - நீண்ட பாயாகத் கதான்ற; நவ் எனச்கசன்ற -
சபரிய பாய்மரக் கப்பல்கள் கபாலச் சென்றை.

கதரரப் பிரித்துப் படகில் ஏற்றிைர் ஆதலின், கதர்த்தண்டும் சகாடியும் இங்கக

பாயும்,பாய்மரமும் கபால் கதான்றிை. சிறிய மரக்கலங்கள் சபரிய பாய்மரக்
கப்பல்கள் கபாலத்கதான்றிை. தற்குறிப்கபற்ற உவரமயணி. 58

2361. ஆனனம் கமலத்து அன்ன,

மின்அன்ன, அமுதச் கசவ் வாய்
பதன் நவன, குழலார் ஏறும்
அம்பிகள் சிந்து முத்தம்
மீன் என, விரிந்த கங்வக
விண் என, ண்வண முற்றி
வானவர் மகளிர் ஊறும்
மானபம நிகர்த்த மாபதா!
விரிந்த கங்வக - அகன்ற கங்காநதி; விண் என - ஆகாயம் ஆக; சிந்து முத்தம் மீன் என -
(கங்ரகயாறு) சிந்துகின்ற முத்துகள் விண்மீன்கைாக; கமலத்து அன்ன ஆனனம் -
தாமரர மலர் கபான்ற முகம்; அமுதச் செவ்வாய் - அமுதமூறும் சிவந்தவாய்
ஆகியவற்ரற உரடய; மின் அன்ன பதன் நவன குழலார் - கதன் சிந்தும் கூந்தரல
உரடய மின்ைரல ஒத்த மகளிர்; ஏறும் அம்பிகள் - ஏறிச் செலுத்தும் ஒடங்கள்;
வானவர் மகளிர் ண்வண முற்றி - கதவ மகளிர்கள் நீர் விரையாட்ரட முடித்து;
ஊறும்மானபம நிகர்த்த - கமகலறிச் செல்லுகின்ற விமாைங்கரை ஒத்தை.

கங்ரக நீர்ப்பரப்புக்கு ஆகாயம், கங்ரக சிந்தும் முத்துகளுக்கு

நட்ெத்திரங்கள்,மகளிர்க்குத் கதவமாதர், ஓடங்களுக்கு விமாைங்கள் உவரமயாயிை.
பண்ரண - விரையாட்டு.“சகடவரல் பண்ரண ஆயிரண்டும் விரையாட்டு” (சதால்.
சொல். உரி. 21) என்பது காண்க. ‘மாது’ ‘ஓ’ அரெ. அணிந்துள்ை மலர்களின் கதைால்
நரைந்த கூந்தல் என்க. 59

2362. துளி டத் துழாவு திண் பகால்

துடிப்பு இரு காலின் பதான்ற,
நளிர் புனல் கங்வக ஆற்றில்
நண்டு எனச் கசல்லும் நாவாய்,
களியுவட மஞ்வஞ அன்ன,
கனங் குவழ, கயல் கண், மாதர்
ஒளிர் அடிக் கமலம் தீண்ட,
உயிர் வடத்தனபவ ஒத்த.
துளி ட - துளிகள் உண்டாகும்படி; துழாவு - (நீரரத்) துழாவுகின்ற; திண்பகாள் - வலிய
ககாரல உரடய; துடுப்பு - துடுப்புகள்; இரு காலின் பதான்ற -இரண்டு கால்கரைப்
கபாலத் கதான்ற; நளிர் புனல் கங்வக ஆற்றில் - குளிர்ந்த நீரரஉரடய கங்கா நதியில்;
நண்டு எனச் கசல்லும் நாவாய் - நண்டு என்று சொல்லும்படிசெல்கின்ற மரக்கலம்; களி
உரடய மஞ்ரஞ அன்ை - களிப்ரப உரடய மயிரல ஒத்த; கணங்குவழ -
சபாற்கறாடு அணிந்த; கயல்கண் - மீன் கபான்ற கண்ரண உரடய; மாதர் -மகளிரது;
ஒளிர் அடிக் கமலம் தீண்ட - விைங்குகின்ற அடித் தாமரரகள் படுதலால்; உயிர்
வடத்தனபவ ஒத்த - உயிர் சபற்றைகவ கபான்றிருந்தை

மகளிர் பாதம் பட்டத்தால் நாவாய்கள் உயிர்சபற்றை கபான்றை என்று

தற்குறிப்கபற்றஉவரமயாக்கிைார். துடுப்புக் கம்புகள் இருபுறமும் இருத்தல் கால்கள்
கபாலத் கதான்றிை. நண்டுஒதுங்கிச் செல்லும் இயல்பிைது ஆதலின் நீகராட்டத்துக்கு
ஏற்ப ஒதுங்கிச் கெறலின் நண்டு கபாலும் நாவாய் என்றார். 60
முனிவர் வான் வழியாகக் கங்ரகரயக் கடத்தல்
2363. வம அறு விசும்பில், மண்ணில்,
மற்றும் ஓர் உலகில், முற்றும்
கமய் விவன தவபம அன்றி
பமலும் ஒன்று உளபதா? கீபழார்
கசய் விவன நாவாய் ஏறித் தீண்டலர்;
மனத்தின் கசல்லும்
கமாய் விசும்பு ஓடம் ஆக,
பதவரின் முனிவர் ப ானார்.
(இவ்வாறு நாவாய் ஏறிப் பலரும் செல்ல) முனிவர் - முனிவர்கள்;
கீபழார்கசய்விவன நாவாய் - கீழாை மனிதச் ொதியிைரால் செய்யப்சபற்ற
சதாழிலரமந்தமரக்கலத்ரத; ஏறித் தீண்டலர் - தீண்டி ஏறாதவர்கைாய்; மனத்தில்
கசல்லும்கமாய்விசும்பு ஓடமாக - மைத்தால் நிரைத்த மாத்திரரயில் செல்லும்
ஆகாயகம தாம் ஏறிச்செல்லும் ஓடமாகக் கருதி; பதவரின் - கதவர்கரைப் கபால;
கபாைார் - வான் வழிகயசென்றார்கள்; வம அறு விசும்பில் - குற்றமற்ற
விண்ணுலகிலும்; மண்ணில் - மண்ணுலகிலும்; மற்றும் ஓர் உலகில் - கவகறார்
உலகிலும்; சமய்விரை - உண்ரமயாைசதாழில்; தவபம அன்றி பமலும் ஒன்று
உளபதா - தவகம அல்லாமல் அதற்கு கமற்பட்டதாககவறு ஒரு சதாழில் உள்ைதா?
இல்ரல என்றபடி,

“கவண்டிய கவண்டியாங்கு எய்தலால் செய்தவம் ஈண்டு முயலப் படும்” (குறள் 265)

என்றவள்ளுவர் கூற்றும் காண்க! ‘முனிவர்கள் வான்வழிகய சென்றார்கள்’ என்ற
சிறப்புப் சபாருரைத்“தவத்திற் சிறந்தது எவ்வுலக்திலும் இல்ரல” என்ற உலகறிந்த
சபாதுப் சபாருைால் முடித்தரமயின்இது கவற்றுப் சபாருள் ரவப்பணி.
“முன்சைான்று சதாடங்கி மற்றது முடித்தற்குப், பின்சைாடுசபாருரை உலகறி
சபற்றி, ஏற்றி ரவத்து உரரப்பது கவற்றுப் சபாருள் ரவப்கப” (தண்டி. 47)
என்பவாதலின், மற்றும் ஒர் உலகு - கீழ் உலகுமாம். “தவம் செய்வார் தம்கருமம்
செய்வார்”(குறள் 266) என்பது கருதி “சமய் விரை தவகம” என்றார்.
61
 கெரைமுதல் அரைவரும் கங்ரகரயப் கடத்தல்

கலிவிருத்தம்

2364. ‘அறு தினாயிரம் அக்குபராணி’ என்று

இறுதி கசய் பசவனயும், எல்வல தீர் நகர்
மறு அறு மாந்தரும், மகளிர் கவள்ளமும்,
கசறி திவரக் கங்வக, பின் கிடக்கச் கசன்றபவ.
‘அறு தினாயிரம் அக்குபராணி’ என்று இறுதிகசய் பசவனயும் - அறுபதாயிரம்
அசகௌஹிணிகள் என்று (கணக்கு) முடிவு செய்யப்பட்ட கெரைகளும்; எல்வலதீர் நகர்
- அைவுகடந்த அகயாத்தி நகரத்து; மறு அறு மாந்தரும் - குற்றம் அற்ற மக்களும்; மகளிர்
கவள்ளமும் - சபண்கள் கூட்டமும்; செறி திரரக் கங்ரக - சநருங்கிய அரலவீசுகின்ற
கங்ரக; பின் கிடக்கச் கசன்ற - கங்ரகயாறு பின்னிடும்படி கபாயிை.
“அக்குகராணிகள் மூன்று பத்து ஆயிரத்தி இரட்டி” என்று முன்பும் (2307) கூறிைார்
ஆதலின்,இங்கக ‘இறுதிசெய் கெரை’ என்று கணக்கு வரரயரர செய்யப்பட்ட
கெரை எைக் கூறிைார். அக்குகராணிஎன்னும் கணக்கு அப்பாடற் பகுதியுரரயால்
(2307) அறிக. சபரு நகரங்கள் கமலும் கமலும் விரிந்துவைர்ச்சி சபறுவை ஆதலின்,
‘எல்ரல தீர் நகர்’ என்றாராம். மகளிர் சவள்ைம் கூறுதலின்மாந்தர் ஆடவகரயாம். ‘ஏ’
ஈற்றரெ. 62
பரதன் நாவாயில் ஏறுதல்

2365. சுழித்து நீர் வரு துவற ஆற்வற, சூழ் வட

கழித்து நீங்கியது என, கள்ள ஆவசவய
அழித்து, பவறு அவனி ண்டு ஆண்ட பவந்தவர
இழித்து, பமல் ஏறினான்தானும் ஏறினான்.
சூழ் வட - (பரதன்) தன்ரைச் சுற்றியுள்ை கெரை; நீர் கழித்து வருதுவறயாற்வற - நீர்
கழியுண்டாக்கிப் சபருகும் கரரயரமந்த கங்ரகயாற்ரற; கழித்து நீங்கியது என -
கடந்து சென்றதாக; கள்ள ஆவசவய அழித்து - வஞ்ெகமாைமண்ணாரெரயப் கபாக்கி;
அவனி ண்டு ஆண்ட பவறு பவந்தவர இழித்து - (இம்) மண்ணுலரகமுன்பு ஆட்சி
புரிந்த மற்ற அரெர்கரைசயல்லாம் கீழ்ப்படுத்தி; கமல் ஏறிைான்தானும் -
கமற்சென்றவைாை பரதனும்; ஏறினான் - (நாவாயின் கண்) ஏறிைான்.

துரறயின்கண் கழிக்கும் கங்ரகயாறு என்றார். ஆழமும் நீர்வரவும் கழரல

அதிகப்படுத்தும்.மண்ணாரெரய சவற்றி சகாண்ட பரதன் மற்ற அரெர்களுக்கு
கமம்பட்டான் ஆயிைன். குணத்தால், பற்றற்ற தன்ரமயால் கமல் ஏறிைான் இப்கபாது
படகில் ஏறிைான் என்று இருமுரற கூறியது ஒரு நயம். 63

பரதன் குகனுக்குக் ககாெரலரய அறிமுகம் செய்தல்

அறுசீர் ஆசிரிய விருத்தம்
2366. சுற்றத்தார், பதவகராடும் கதாழ நின்ற
பகாசவலவயத் கதாழுது பநாக்கி,
‘ககாற்றத் தார்க் குரிசில்! இவர் ஆர்?’ என்று
குகன் வினவ, ‘பகாக்கள் வவகும்
முற்றத்தான் முதல் பதவி; மூன்று
உலகும் ஈன்றாவன முன் ஈன்றாவனப்
க ற்றத்தால் க றும் கசல்வம், யான்
பிறத்தலால், துறந்த க ரியாள்’ என்றான்.
குகன்-; சுற்றத்தார் - உறவிைர்கள்; பதவகராடும் - கதவர்ககைாடு; சதாழ -
வணங்குமாறு; நின்றபகாசவலவயத் கதாழுது பநாக்கி - இருந்த ககாெரலப்
பிராட்டிரய வணங்கிப் பார்த்து; ‘ககாற்றத்தார்க் குரிசில்! - சவற்றிமாரல சூடிய
பரதகை!; இவர் ஆர்? என்று வினவ - இவர் யாராவார் என்று ககட்க; (அதற்குப் பரதன்)
‘பகாக்கள் வவகும் முற்றத்தான் -அரெர்கள் (திரற தரக் குழுமித்) தங்கியிருக்கும்
முன்றிரல உரடய தயரதைது; முதல் பதவி - முதல் பட்டத்தரசி; மூன்று உலகும்
ஈன்றாவன -மூவுலகங்களும் (முன்பு) உண்டாக்கியபிரமகதவரை; முன் ஈன்றாவன -
முன்ைால் (தைது திருஉந்திக் கமலத்தில்)கதாற்றுவித்தருளிய (ஸ்ரீ நாராயணன் திரு
அவதாரமாகிய) இராமரை; க ற்றதால் க றுஞ் கசல்வம் - (தன் மகைாகப்) சபற்ற
காரணத்தால் சபறகவண்டிய அரெச் செல்வத்ரத; யான் பிறத்தலால் - நான் (ரகககயி
மகைாகப் பின்கை) பிறந்த காரணத்தால்; துறந்த - இழந்த; க ரியாள்’ -
சபருரமயுரடயாள்; என்றான் -.
ககாெரலயின் முன்ரைய ‘அரென் தாய்’ என்ற நிரலயும், இப்கபாரதய நிரலயும்
தன்மைத்ரதத் துன்புறுத்தத் தன்ரை சநாந்து பரதன் குகனுக்கு விரட கூறிைன் என்க.
ெக்கரவர்த்திதயரதன் ஆதலின் அரெர்கள் அவரைக் கண்டு வணங்கவும் திரற
செலுத்தவும் எப்கபாதும் திருமுற்றத்கத காத்திருப்பர். ‘சபற்றதால்’ எதுரக கநாக்கி,
‘சபற்றத்தால்’ எை விரித்தல் விகாரம்ஆயிற்று; செய்யுள் விகாரம் ஆறனுள் ஒன்று.
சதாழுது கநாக்கி ‘இவர் யார்?’ என்று விைாயிைன்குகன். 64
பரதன் ககாெரலக்குக் குகரை அறிமுகம் செய்தல்

2367. என்றலுபம, அடியின்மிவச கநடிது வீழ்ந்து

அழுவாவன, ‘இவன் யார்?’ என்று,
கன்று பிரி காராவின் துயர் உவடய
ககாடி வினவ, கழல் கால் வமந்தன்,
‘இன் துவணவன் இராகவனுக்கு; இலக்குவற்கும்,
இவளயவற்கும், எனக்கும், மூத்தான்;
குன்று அவனய திரு கநடுந் பதாள் குகன்
என் ான், இந் நின்ற குரிசில்’ என்றான்.
என்றலுபம - என்று பரதன் கூறிய - அைவிகலகய; அடியின் மிவச -ககாெரலயின்
திருவடிகமல்; கநடிது - சநடுகநரம்; வீழ்ந்து - நிலம்சதாட்டு வீழ்ந்து; அழுவாவன -
அழுகின்ற குகரை; கன்று பிரி காராவின் துயர் உவடய ககாடி - கன்ரறப்பிரிந்த காராம்
பசுவின் (துன்பம் கபான்று மகரைப் பிரிந்த) துன்பத்ரத உரடய சகாடி
கபால்பவைாகிய ககாெரல; ‘இவன் யார்?’ என்று வினவ - (இகதா காலில்
விழுந்துகிடக்கிற) இவன் யார்? என்று ககட்க; கழல் கால் வமந்தன் - வீரக் கழலணிந்த
கால்உரடய பரதன்; ‘இந் நின்ற குரிசில் - இகதா சதாழுது நிற்கின்ற ஆண்மகன்;
இராகவனுக்கு இன்துவணவன் - இராமனுக்கு இனிய ெககாதரன்; இலக்குவற்கும்
இவளயவற்கும்எனக்கும் மூத்தான் - இலக்குவனுக்கும் ெத்துருக்கைனுக்கும், எைக்கும்
அண்ணன்; குன்றுஅவனய திருகநடுந் பதாள் குகன் என் ான்’ - மரலசயாத்த திரண்ட
அழகிய சநடிய கதாள்கரைஉரடய குகன் என்ற சபயரர உரடயவன்; என்றான் -

“கன்று பிரிந்துழிக் கறரவ ஒப்பக் கரரந்து கலங்கிைாள்”(1618) என்று முன்பும்

இராமன் காடு கெறல் ககட்ட அைவில் துயருற்ற ககாெரலக்கு இவ்வுவரமகூறிைார்
ஆதலின், காடு கபாை பிறகு இங்கக அதரைகய வாங்கிக் கூறிைார். காரா - காராம் பசு.
தூய்ரமயும் சிறப்பும் கநாக்கிக் காராரவக் கூறிைார். இனி, பிற பசுக்களின் பால்
மனிதர்உண்ணுதற்காதலின் அரவ மனிதர்க்கும் கன்றுக்கும் பால் தருவை; ஆைால்,
காராவின் பால் மனிதர் உண்ணுதற்காகாது ஆதலின், கன்றுக்கக முழுதும்
பயன்படுதலின் அன்பின் செறிவு ஆண்டுமிகுதியாம் என்பது கருதிக் கூறிைார்
எைலாம். இராமனுக்கு அடுத்த தம்பி குகன் என்று கூற, பின்ைர்த் தங்கள் மூவரரயும்
பரதன் வரிரெப் படுத்திைான். ககாெலாகதவி ககட்கும்கபாதுவீழ்ந்து
அழுவாைாயிருந்தான் என்றும், பரதன் பதில் உரரக்கத் சதாடங்கும்கபாது அருகில்
எழுந்துநின்றான் என்றும் குகரைக் கருதலாம். அதுபற்றி ‘இந்நின்ற குரிசில்’
என்றாைாம். 65

ககாெரல குகரை அவர்களுக்குச் ெககாதரைாக்கி உரரத்தல்

2368. ‘வநவீர் அலீர் வமந்தீர்! இனித் துயரால்;

நாடு இறந்து காடு பநாக்கி,
கமய் வீரர் க யர்ந்ததுவும் நலம் ஆயிற்று
ஆம் அன்பற! விலங்கல் திண்பதாள்
வக வீரக் களிறு அவனய காவள இவன்
தன்கனாடும் கலந்து, நீவிர்
ஐவீரும் ஒருவீர் ஆய், அகல் இடத்வத கநடுங்
காலம் அளித்திர்’ என்றாள்.
(அதுககட்ட ககாெரல அவர்கரைப் பார்த்து); ‘வமந்தீர்’ - என் பிள்ரைககை!; இனித்
துயரால் வநவீர் அலீர் - இனிகமல் நீங்கள் துன்பத்தால் வருந்தாமல்இருப்பீர்கைாக;
கமய்வீரர் - சுத்த வீரர்கைாகிய இராம இலக்குவர்கள்; நாடு இறந்து - ககாெல நாடு
கடந்து; காடு பநாக்கி -வைத்ரத கநாக்கி; க யர்ந்ததுவும் - புறப்பட்டுச் சென்றதுவும்;
நலம் ஆயிற்று ஆம்அன்பற! - (இத்தரகய சிறந்த ெககாதரரைத் தருதலால்)
நன்ரமக்குக் காரணமாயிற்றல்லவா!; விலங்கல் திண்பதாள் வக வீரக் களிறு அவனய
காவள - மரல கபான்ற வலிய கதாரைஉரடய துதிக்ரகயாற் செய்யும் வீரச் செயரல
உரடய ஆண் யாரைரய ஒத்த ஆண் மகைாகிய; இவன்தன்கைாடும் - இந்தக்
குககைாடும்; கலந்து - ஒன்றுபட்டு; நீவிர் ஐவீரும் -நீங்கள் ஐந்து கபரும்; அகல்
இடத்வத - அகன்ற பூமிரய; கநடுங்காலம் -நீண்டகாலம்; அளித்தீர்’ - அரொட்சி செய்து
காப்பாற்றுவீர்கைாக; என்றாள் - என்று சொன்ைாள்.

‘ரமந்தீர்’! என்ற விளி பரத ெத்துருக்கைர்கரை கநாக்கியது; குகரையும்

உள்ைடக்கிக்கூறலும் ஒன்று, இதுகாறும் இராமன் வைம் புகுந்தது சகாடிது என்று
அரைவரும் கருதிைர். ஆதலால், குகன் என்கின்ற சிறந்த துரணவரை அச்செயல்
தந்தபடியால் (ரகககயி செய்த அச்) செயலும் நல்லதாயிற்று அன்கறா என்றாைாம்.
இது குகரைப் பாராட்டி உரரத்தது. “ஐவீரும் ஒருவீராய்” என்றதுகுகரை ஆசி
கூறியதாக அரமயும். ‘ஐவீரும் என்று குகனுக்கக ககாெரலயால் இவ்வாசி கிரடத்தது
என்பதுஉணரற்பாலது. இராமரைக் காட்டுக்கு அனுப்பியதில் ரகககயிமாட்டுக்
குகனுக்கு இருந்த சீற்றத்ரதயும்ககாெரல இதைால் மாற்றித் கதற்றிைள் என்ைலாம்.
66

சுமித்திரரரயப் பரதன் குகனுக்கு அறிமுகம் செய்தல்

2369. அறம் தாபன என்கின்ற அயல் நின்றாள்தவன

பநாக்கி, ‘ஐய! அன்பின்
நிவறந்தாவள உவர’ என்ன, ‘கநறி திறம் ாத்
தன் கமய்வய நிற் து ஆக்கி
இறந்தான்தன் இளந் பதவி; யாவர்க்கும்
கதாழு குலம் ஆம் இராமன் பின்பு
பிறந்தானும் உளன் என்னப் பிரியாதான் தவனப்
யந்த க ரியாள்’ என்றான்.
அறம் தாபன என்கின்ற அயல் நின்றாள் தவன - அறக்கடவுகை என்று சொல்லத்
தக்கவைாய்ப் பக்கத்தில் நின்ற சுமித்திரா கதவிரய; பநாக்கி - (குகன்) பார்த்து; ‘ஐய! -
பரதகை!; அன்பின் நிவறந்தாவள - அன்பால் நிரறந்த சகாள்கலமாகிய இப்
சபருமாட்டிரய; உவர’ - (யார் என்று எைக்குச்)சொல்; என்ன - என்று ககட்க; (பரதன்)
‘கநறி திறம் ா - ெத்திய வழியில்சிறிதும் மாறுபடாத; தன் சமய்ரய - தன்
வாய்ரமரய; நிற்பது ஆக்கி - என்றும் நிரலசபறுவதாகச்செய்து; இறந்தான்தன் - தன்
(சமய் எனும் சபாய்யுடரலக் ரகவிட்டு) இறந்தவைாகியதயரதைது; இளந்பதவி -
இரைய பட்டதரசியாவாள்; (அதன் கமலும் இவள்) யாவர்க்கும் - எல்லா மக்களுக்கும்;
கதாழுகுலம் ஆம் இராமன் -வணங்கத்தக்க குல சதய்வமாகிய இராமனுக்கு; பின்பு
பிறந்தானும் உளன் என்ன - பின்கைபிறந்த தம்பியும் (ஒருவன்) உைம் என்று
அரைவரும் அறிந்து சொல்லுமாறு; பிரியாதான் தவன - (இராமரை விட்டு) நீங்காத
இலக்குவரை; யந்த - சபற்சறடுத்த; க ரியாள்’ -சபருரம உரடயவள்; என்றான் -
என்று சொன்ைான். சொன்ைான்.

சுமித்திரர இலக்குவனுக்கு “ஆகாததன்றால் உைக்கு அவ்வைம் இவ்வகயாத்தி,

மாகாதல் இராமன்அம் மன்ைவன்....தாயர் சீரத என்கற ஏகாய்” என்றும், “மககை
இவன்பின் செல் தம்பிஎன்னும்படி அன்று; அடியாரின் ஏவல் செய்தி” (1751, 1752)
என்றும் அறவுரரகரை அறிந்து கூறியவள் ஆதலின் அறத்தின் வடிவம் எைப்பட்டாள்.
பின்பு பிறந்தார் மூவாராயினும் பரதனும்ெத்துருக்கைனுமாகிய தாம் இராமனுக்குத்
துன்பம் உண்டாகக் காரணமாகைாகம என்ற ஏக்கறவால்,‘பின்பு பிறந்தானும் உைன்
என்ைப் பிரியாதான்” என்று இலக்குவரைச் சிறப்பித்தான். குகன் இலக்குவரை
அறிந்து. அவரைகய இராமைாகக் கருதி, ‘கதவா நின்கழல் கெவிக்க வந்தைன்’
(1963)ன்று முன்ைர்க் கூறியவன் ஆதலின் அவரை ரவத்துச் சுமித்திரரரய
அறிமுகப்படுத்திைான் பரதன்.அருகிருக்கும் ெத்ருக்கைனும் அவள் மகன் ஆயினும்
அவன் தன்ரைச் ொர்ந்திருந்துவிட்டபடியால்இலக்குவரைப் சபற்றரதகய அவள்
சபருரமயாகக் குறித்தாைாம். இரவயரைத்துகம பரதன் சொல்லிலும் செயலிலும்
தன்னிரக்கத்ரதப் சபரிதும் காட்டுவைவாய் அரமகின்றை. ‘சபரியாள்’
என்றுககாெரலக்குக் கூறிய சபயரரகய இங்கும் கூறியது சகாண்டு கம்பர் வாக்கின்
அருரம அறிந்து மகிழலாம். 67

குகன் ரகககயிரய யார் எை விைவுதல்

2370. சுடு மயானத்திவட தன் துவண ஏக,

பதான்றல் துயர்க் கடலின் ஏக,
கடுவம ஆர் கானகத்துக் கருவண ஆர்கலி
ஏக, கழல் கால் மாயன்
கநடுவமயால் அன்று அளந்த உலகு எல்லாம்,
தன் மனத்பத நிவனந்து கசய்யும்
ககாடுவமயால், அளந்தாவள, ‘“ஆர் இவர்?”
என்று உவர’ என்ன, குரிசில் கூறும்;
(பின்ைர்க் குகன்) தன் துவண கடு மயானத்திவட ஏக - தன் கணவைாய
தயரதன்(இறந்தாரரச்) சுடுகின்ற சுடுகாட்டிடத்கத செல்ல; பதான்றல் - (தன் மகைாகிய)
பரதன்; துயர்க் கடலின் ஏக - துன்ப சவள்ைத்தினிரடகய செல்ல; கருவண ஆர்கலி -
அருட்கடலாகிய இராமன்; கடுவம ஆர் கானகத்து ஏக - சகாடுரம சபாருந்திய
காட்டிடத்கத செல்ல;(இவ்வாறு செய்து) கழல்கால் மாயன் - கழலணிந்த
காரலயுரடய திருமால்; சநடுரமயால் -(வாமைைாக வந்த மாவலி) பால் மூவடி
மண் ககட்டுப் பின்ைர் எடுத்த) சநடிய திருவுருவத்தால்; அன்று -முற்காலத்கத; அளந்த
உலகு எல்லாம் - மூவடியில் ஈரடியால் அைந்த எல்லா உலகங்கரையும்; (திருமால்
கபால அவதாரம் எடுத்துச் சிரமப்படாது) தன் மனத்பத நிவனந்து
கசய்யும்ககாடுவமயால் அளந்தாவள - தன் மைத்தின்கண் தாகை எண்ணிச் செய்கிற
சகாடுரமயிைால்(எளிதாக) அைவு செய்தவைாகிய ரகககயிரய; “ஆர் இவர்” என்று
உவர’ என்ன- இவர் யார்என்று சொல்லுக என்று ககட்க; குரிசில் - பரதன்; கூறும் -
சொல்வான்ஆயிைன்.

“சுற்றத்தார் கதவசராடும் சதாழ நின்ற ககாெரல” என்று ககாெரலரயயும்,

“அறந்தாகைஎன்கின்ற அயல் நின்றாள்” என்று சுமித்திரரரயயும் கூறிய கம்பர், ஒரு
பாடல் முழுதுமாகக்ரகககயியின் சகாடு மைத்ரதக் கூறிப் பரதனுக்கும் கமலாகத் தன்
ஆற்றாரமரயப் புலப்படுத்திைார்எைலாம். ‘இவர் யார்’ என்று ககாெரலரய
விைாவி, ‘அன்பின் நிரறந்தாரை உரர’ என்றுசுமித்திரரரய விைாவிய குகரை ‘ஆர்
இவர்’ என்று சுட்டின்முன் விைாரவ ரவத்து விைாவச் செய்த கம்பரின் சொல்நயம்
உணரத்தக்கது. மற்றவகராடு அவள் இரெசவாட்டாது நின்றபடிரயக்
குகன்கண்டுசகாண்டரத இந்த விைா கவறு பாடு காட்டி நிற்கும். திருமால் மிக அரிது
முயன்று செய்தசெயரல இவள் எளிதாகச் செய்தாள் என்றார் கம்பர். இராமாவதார
கநாக்கத்ரத நிரறகவற்றியவன் அவள் அன்கறா என்பரத நிரைத்தார் கபாலும்.
68

பரதன் ரகககயிரயக் குகனுக்கு அறிமுகம் செய்தல்

2371. ‘ டர் எலாம் வடத்தாவள, ழி வளர்க்கும்

கசவிலிவய, தன் ாழ்த்த ாவிக்
குடரிபல கநடுங் காலம் கிடந்பதற்கும்
உயிர்ப் ாரம் குவறந்து பதய,
உடர் எலாம் உயிர் இலா எனத் பதான்றும்
உலகத்பத, ஒருத்தி அன்பற,
இடர் இலா முகத்தாவள, அறிந்திவலபயல்,
இந் நின்றாள் என்வன ஈன்றாள்.’
‘ டர் எலாம் வடத்தாவள - துன்பங்கரை எல்லாம் உண்டாக்கிைவரை;
ழிவளர்க்கும் கசவிலிவய - உலக நிந்ரத என்கின்ற பழியாகிய குழந்ரதக்கு
வைர்ப்புத் தாரய; தன் ாழ்த்த ாவிக் குடரிபல - தைது பாழாை தீவிரையுரடய
வயிற்றில்; கநடுங்காலம் கிடந்பதற்கும் -நீண்டநாள் (பத்துத் திங்கள்) தங்கியிருந்த
எைக்கும்; உயிர்ப் ாரம் குவறந்து பதய - உயிர் என்கின்ற சுரம குரறந்து கதயும்படி;
உடர் எலாம் உயிரிலாஎனத் பதான்றும் உலகத்பத - உடல்கள் எல்லாம் உயிரில்லாதை
என்று கதான்றும்படி உள்ை உலகத்தின்கண்; ஒருத்தி அன்பற இடரிலா முகத்தாவள -
இவ் ஒருத்தி மட்டும் அல்லவாதுன்பகம இல்லாத முகம் உரடயவள்; இவரை,
அறிந்திவலபயல் - (இவ்வைவு கநரம் முகத்ரதக் கண்கட அறிந்து
சகாண்டிருக்ககவண்டும், அப்படி) அறியவில்ரலயாைால்; இந் நின்றாள் - இகதா
இருக்கின்றவள்; என்வனஈன்றாள் - என்ரைப்சபற்ற ரகககயி யாவாள்,’

பரதன் தன் மைத்துள்கை தன் தாரயப் பற்றிக் சகாண்டிருந்த துக்கம் அரைத்ரதயும்

தன்மைத்திற்கு இனிய ெககாதரைாகிய குகன்பால் சகாட்டித் தீர்த்த அற்புதமாை
பாடல் இது. உயிர்அன்ரப வைர்க்கும்; உடகலாடு கெர்ந்து அன்ரப அறுத்தபடியால்
பிரிவுத் துயர்க்சகாடுரமயால் உடல் உயிரில்லாதரவயாப் ஆயிை. தான் செய்த
சகாடுரமரய நிரைத்து இரக்கப்படாதபடியால் பழிக்குப்சபற்ற தாயாக ஆைகதாடு
அன்றிச் செவிலியும் ஆைாள் ரகககயி. ‘சநடுங் காலம்’ என்பதரைவான்மீகத்ரத
ஒட்டிப் பன்னிரண்டு திங்கள் எைலும் ஆம். 69
குகன் ரகககயிரய வணங்கலும் கதாணி கரர கெர்தலும்

கலிவிருத்தம்

2372. என்னக் பகட்டு, அவ் இரக்கம் இலாவளயும்

தன் நல் வகயின் வணங்கினன் தாய் என;
அன்னப் ப வட சிவற இலது ஆய்க் கவர
துன்னிற்று என்னவும் வந்தது, பதாணிபய.
 என்னக் பகட்டு - (குகன்) பரதன் இவ்வாறு சொல்லக் ககட்டு; அவ் இரக்கம்
இலாவளயும் - அந்தஇரக்கமற்றவைாகிய ரகககயிரயயும்; தன் நல் ரகயின் - தன்
நல்ல ரககைால்; தாய் எனவணங்கினன் - தைக்குத் தாய் எைக் கருதி வணங்கிைான்;
பதாணி - மரக்கலம்; அன்னப் ப வட - சபண் அன்ைம்; சிரற இலது ஆய் - சிறகுகள்
இல்லாமல்; கவர துன்னிற்றுஎன்னவும் - கரரரய வந்து அரடந்தது என்று
சொல்லலாம்படி; வந்தது - கரரரய வந்தரடந்து.

“மடமான் இரக்கம் இன்ரமயன்கறா இன்று இவ் உலகங்கள்இராமன், பரக்கும்

சதால்புகழ் அமுதிரைப் பருகுகின்றதுகவ” என்று முன்பும் கூறியவர் (1484)ஆதலால்
இங்ககயும் ‘இரக்கம் இலாரை’ என்றார். மற்றத் தாயரரத் தாயர் எை
நிரைத்துவணங்கிைான் என்ைாது வாைா கூறியவர் இங்கக ரகககயிரயத் தாய் எை
வணங்கிைான் எைக் கூறியதுகுகனுக்குக் ரகககயி சிறப்பு வரகயிலும் தாயாதல் பற்றி;
அதரை உணர்ந்கத குகன் தாய் எைவணங்கிைன். அங்ஙைம் தன் தாரய வணங்கக்
கிரடத்த அவன் ரககரை ‘நல் ரக’ என்றதும் அறிக.ரகககயி வரம் வாங்கி
இராமரை வைத்துக்கு அனுப்பாமல் இருந்திருப்பின் குகன் எப்படி
இராமெககாதரைாக முடியும்; ஆககவ, குகரை இராம குடும்பத்தில் ஒரு
ெககாதரைாகச் கெர்த்தவள் ரகககயிரயஅன்றிக் ககாெரலயும் சுமித்திரரயும் அல்லர்
என்பரதக் குறிப்பாகத் ‘தாய் எை’ என்ற சொற்கைால் சபற ரவத்தார்.
கதாணிகளுக்குச் சிறகுகள் இல்ரலயாதலின் சபண்ணன்ைம் சிரறஇல்லாமல்
கரரக்கு வந்தாற் கபான்றது என்றாராம். ‘ஏ’ ஈற்றரெ. 70 தாயர் பல்லக்கில் வர,
பரதன் முதலியவர் நடந்து செல்லுதல்
2373 . இழிந்த தாயர் சிவிவகயின் ஏற, தான்,
க ாழிந்த கண்ணின் புதுப் புனல் ப ாயினான்-
ஒழிந்திலன் குகனும் உடன் ஏகினான் -
கழிந்தனன், ல காவதம் காலிபன.
(கதாணியிலிருந்து) இழிந்த - இறங்கிய; தாயார் - தாய்மார்கள்; சிவிரகயின் ஏற-
பல்லக்கில் ஏறி உடன்வர; (பரதன்) கண்ணின் க ாழிந்த புதுப் புனல்ப ாயினான் -
கண்ணிலிருந்து சபாழிந்த புதிய கண்ணீரில் நடந்து சென்றான்; குகனும்ஒழிந்திலன்
உடன் ஏகினான் - குகனும் தன் நாட்டில் தங்காமல் பரதனுடன் சென்றான்; காலில் ல
காவதம் கழிந்தனன் - (இங்ஙைம் பரதன்) காலால் பல காவத வழிகரை நடந்து
கடந்தான்.

கண்ணிலிருந்து நீர் சிந்த. அதன் கமல் நடந்து பல காவதம் கடந்து சென்றான்

என்பரதப்புதுப்புைல் கபாயிைான் என்றார். ‘ஏ’ ஈற்றரெ. 71

பரதரைப் பரத்துவாெ முனிவர் எதிர்சகாள்ைல்

2374. ரத்தின் நீங்கும் ரத்துவன் என்னும் ப ர்

வரத்தின் மிக்கு உயர் மாதவன் வவகு இடம்,
அருத்தி கூர, அணுகினன்; ஆண்டு, அவன்
விருத்தி பவதியபராடு எதிர் பமவினான்.
 (பின்பு பரதன்) ரத்தின் நீங்கும் - விரைச் சுரமயிலிருந்து விலகிய; ரத்துவன் -
பரத்துவாென்; என்னும் ப ர் வரத்தின் மிக்கு உயர் மாதவன் வவகு இடம் - என்கின்ற
கபரர உரடய கமன்ரமயிற் சிறந்த உயர்ந்த முனிவன் தங்கிய ஆச்சிரமத்ரத; அருத்தி
கூர - அன்பு மிக; அணுகிைன் - கெர்ந்தான்; அவன் - அப்பரத்துவாென்; ஆண்டு -
அவ்விடத்தில்; விருத்தி பவதியபராடு - அறுசதாழில் உரடய அந்தணகராடு;
எதிர்பமவினான் - எதிர்சகாண்டு வந்தான்.

விருத்தி - சதாழில். இங்கு ‘ஓதல், ஒதுவித்தல், கவட்டல், கவட்பித்தல் ஈதல், ஏற்றல்

என்ற ஆறும் ஆம்.’ 72
 திருவடி சூட்டு டலம்
‘இராமரைக் காட்டிலிருந்து அகயாத்திக்கு அரழத்து வந்து அரென் ஆக்குகவன்’
என்று சொல்லிப் பரதன், தாயர், அரெச் சுற்றத்திைர், நகரமடாந்தர்ஆகியகயாருடன்
கங்ரக கடந்து சென்று இராமரைக் கண்டு அரழக்கிறான். அவன் மறுக்ககவ அவைது
திருவடிநிரலகரை கவண்டிப் சபற்றுத் தன் தரலக்கணியாகச் சூட்டிக்சகாள்கிறான்.
அகயாத்திஅரசுக்குத் திருவடிரயச் சூடடுகிறான் ஆதலின், திருவடி சூட்டு படலம்
எைப்சபற்றது.
பரதன் தன் முடியில் திருவடிரயச் சூட்டிக் சகாளும் படலம் என்பதினும்,
அகயாத்திக்குஇராமபிரான் திருவடிரயச் சூட்டுகிற படலம் என்பது சிறப்புரடயது.
திருவடிநிரலயாகிய பாதுரகரயத்திருவடி எைகவ வழங்கல் உபொர வழக்கம் ஆம்.
ஆன்கறார் வழக்கு எனினும் அரமயும். ஆன்கறார்வழக்கக ெம்பிரதாயம் எைவும்
சபறும்.
பரதன் பரத்துவாெ முனிவரைக் காணுதலும், அவன் வந்த செய்தி ககட்டு மைம்
மகிழ்தலும்,அரைவரும் அங்கக விருந்து அயர்தலும், பரதன் காய், கனி உண்டு
சவறுநிலத் துறங்கலும், மீண்டும்புறப்பட்டுச் சித்திரக்கூடத்ரதச் கெர்தலும், பரதன்
வருரகரய இலக்குவன் ஐயுற்றுச் சீற்றம்அரடதலும், கபார்ககாலம் பூண்ட
இலக்குவரை மறுத்து இராமன் சதளிவித்தலும், தன்ரை அணுகியபரதன் திருகமனி
நிரல கண்டு அவன் நிரலரய இராமன் இலக்குவற்குக் காட்டுதலும்,
இலக்குவன்சநஞ்ெழிந்து வருந்தலும், தந்ரத இறந்தரம ககட்டு இராமன்
புலம்பலும், வசிட்டன் கதற்றுதலும், இராமன் தந்ரதக்கு நீர்க்கடன் செய்தலும்,
பரதன் சீரதயின் பாதங்களில் வீழ்ந்து புலம்பலும், தந்ரத தயரதன் இறந்தரம
இராமைால் அறிந்த சீரத வருந்தலும், அவள் நீராடிஇராமரை அரடதலும், தாயரும்
இராமனும் ெந்தித்து வருந்தலும், மறுநாற் யாவரும் ‘சூழ்ந்திருக்கஇராமன் பரதரை
விரதகவடம்’ பூண்டரம பற்றி விைாவலும், பரதன் இராமகை அரெைாக
கவண்டும்என்ற தன்கருத்ரத விைக்கி உரரத்தலும், பரதன் கவண்டுககாரை இராமன்
மறுத்துரரத்தலும், பரதரைஅரொை இராமன் ஆரணயிடலும், பரதரைத் தடுத்து
வசிட்டன்இராமனிடம் அரகெற்க சமாழிதலும், அதரையும் இராமன் மறுத்தலும்,
பரதன் காடுரறவதாகக் கூறலும், அவ்வைவில் இரமயவல் பரதரை
நாடாைகவண்டும் எை சமாழிதலும், பின்ைர் கவறு செயலின்றிப் பரதன் இராமைது
திருவடிநிரலகரை கவண்டிப்சபற்று ‘மீளுதலும், நந்திக் கிராமத்தில் இராமன்
திருவடிநிரல அரசுசெலுத்த விரததவகவடத்துடன் புலன்கரை அவித்துப் பரதன்
இருத்தலும், இராமன் சீரதகயாடும் இலக்குவகைாடும் சதன்திரெ வழிக்சகாண்டு
கெறலும் இப்படலக் செய்திகள் ஆகும். பரதன் வணங்க பரத்துவாெத முனிவர் ஆசி
கூறி விைாவுதல்

கலிவிருத்தம்

2375. வந்த மா தவத்பதாவன, அம் வமந்தனும்

தந்வத ஆம் எனத் தாழ்ந்த, வணங்கினான்;
இந்து பமாலி அன்னானும் இரங்கினான்,
அந்தம் இல் நலத்து ஆசிகல் கூறினான்.
 அம் வமந்தனும் - அந்தப் பரதைாகிய மகனும்; வந்த மா தவத்பதாவன - (தன்ரை
எதிர்சகாை) வந்த சபரியதவசியாகிய பரத்துவாெ முனிவரை; தந்வத ஆம் என - (தன்)
தந்ரதரயப் கபாலக் கருதி; தாழ்ந்து - (பணிவுடன்) விழுந்து; வணங்கினான் -
வணக்கம் செய்தான்; இந்துபமாலி அன்னானும் - ெந்திரரைச் ெடாமுடியில் தரித்த
சிவபிராரை ஒத்த அம் முனிவனும்; இரங்கினான் - (பரதனிடம்) பிரிவு
சகாண்டவைாய்; அந்தம் இல் நலத்து ஆசிகள் -முடிவில்லாத நன்ரமகரைத் தரவல்ல
ஆசிசமாழிகரை; கூறினான் - சமாழிந்தான்.

இந்து - ெந்திரன், கமாலி - ெடாமுடி. சமௌலி என்பது கமாலி எை வந்தது.

தவச்சீலமும்,ெடாமுடியும், காமரைக் காய்தலும் உரடரமயால் பரத்து வாெ
முனிவனுக்குச் சிவபிரான் உவரமஆயிைார். 1

2376. ‘எடுத்த மா முடி சூடி, நிண் ால் இவயந்து

அடுத்த ப ர் அரசு ஆண்டிவல; ஐய! நீ
முடித்த வார் சவடக் கற்வறவய, மூசு தூசு
உடுத்து நண்ணுதற்கு உற்றளது யாது?’ என்றான்.
(பின்பு முனிவன்) ‘ஐய! - பரதகை!; நின் ால் இவயந்து அடுத்த கபர்அரசு -
உன்னிடம் வந்து தாகை கெர்ந்த ககாெல ராச்சியத்ரத; நீ எடுத்த மாமுடி சூடி - நீ உயர்ந்த
திருமுடிரயச் சூடிக்சகாண்டு; ஆண்டிவல - ஆைாமல்; மூசு தூசு உடுத்து -உடம்ரபப்
கபார்த்து மரவுரிரய உடுத்துக்சகாண்டு; முடித்து - திரித்துக் கட்டிை; வார்
சவடக்கற்வறவய - நீண்ட ெரடத்சதாகுதிரய உரடயவைாய்; நண்ணுதற்கு-
வைத்தின்கன் வந்து சபாருந்துதற்கு; உற்றுளது யாது?’ - கநர்ந்த காரணம் என்ை?;
என்றான் - என்றுககட்டான்.

எடுத்து - உயர்த்திய, உைக்சகன்று உன் தாயால் எடுத்து ரவக்கப்சபற்ற என்றும்

ஆம்,மரவுரி உடம்பில் ஒட்டிப் சபாருந்தாது ஆதலின் கபார்த்தாற்கபால் உள்ைது
என்னும் சபாருளில்‘மூசு’ என்று உரரத்தார். உற்றுைது என்பது இரடவந்து கதர்ந்தது
என்னும் சபாருளில் வந்துள்ைது. 2 பரதன் பதில் ககட்டு,
பரத்துவாென் மகிழ்தல்

2377. சினக் ககாடுந் திறல் சீற்ற கவந் தீயினான்,

மனக் கடுப்பினன், மா தவத்து ஓங்கவல,
‘“எனக்கு அடுத்தது இயம்பிவன நீ” என்றான்;
‘உனக்கு அடுப் து அன்றால், உரபவாய்!’ என்றான்.
(அது ககட்ட பரதன்) சினம் ககாடுந் திறல் சீற்ற கவந்தீயினான் - ககாபமாகியமிக்க
வலிபரடத்த எழுச்சியுரடய சகாடிய சநருப்ரப உரடயவைாகி; மனக்கடுப்பினன் -
மைம்சகாதித்து; மா தவத்து ஒங்கவல - சபரிய தவமரலயாகிய பரத்துவாெரை
(கநாக்கி); ‘உரபவாய்! - கபரறிரவ உரடயவகை!; நீ-; ‘எனக்கு அடுத்தது இயல்பிவல’ -
எைக்குப் சபாருந்திய சொற்கரைச் சொல்லவில்ரல; என்றான்-; (கமலும் நீ இவ்வாறு
கூறியது); ‘உனக்கு அடுப் து அன்றால்’ - உன் தநிரலரமக்குப் சபாருத்தமாைது
அன்று; என்றான்-.
 எந்தச் சொல்ரலக் ககட்டுத் துன்பமும் துடிப்பும் உரடயவைாய்க் காடு கநாக்கி
வந்தாகைாஅதரைகய முனிவன் கூறக் ககட்டலின் பரதனுக்குச் சிைத்தீ சீறி எழுந்தது.
‘நின்பால் இரயந்துஅடுத்த கபர் அரசு’ என்றான் பரத்துவாென். தவவலிரம
உரடயவைாகவும், அறிகவாைாகவும் இருக்கின்றவன் நியாய அநியாயங்கரை
உணர்ந்து கூறாமல் மூத்தவன் இருக்க இரையவன் அரசு புரிதரலக்கூறுதலின் ‘உைக்கு
அடுப்பது அன்றால்’ என்று கூறிைான். சீற்றத்தால் இரடவிட்டுத் துடித்துப்கபெதலுக்
ககற்ப என்றான் என்று இருமுரற இக் கவியிற் கூறியது ஒரு நயம். உரம் - அறிவு
“உரசமாருவற்குள்ை சவறுக்ரக” (குறள்.600) 3

2378. மவறயின் பகள்வற்கு மன் இளந் பதான்றல், ‘பின்,

முவறயின் நீங்கி, முது நிலம் ககாள்கிபலன்;
இவறவன் ககாள்கிலன் ஆம்எனின், யாண்டு எலாம்
உவறகவன் கானத்து ஒருங்கு உடபன’ என்றான்.
மவறயின் பகள்வற்கு - கவத நாயகைாை இராமனுக்கு; மன் இளந்பதான்றல் -
சபாருந்திய தம்பியாை பரதன்; ‘பின் முவறயின் நீங்கி - இராமனுக்குத் தம்பி என்கின்ற
முரறயிலிருந்து விலகி; முதுநிலம் ககாள்கிபலன் -சதான்றுசதாட்டு வந்த ககாெல
அரரெ எற்றுக்சகாள்கைன்; இவறவன் ககாள்கிலன் ஆம் எனின் - இராமன் அரரெ
ஏற்றுக்சகாள்ைாைாயின்; யாண்டு எலாம் - அவன் வைத்தில் வசிக்கும் பதிைான்கு
யாண்டுகளும்; கானத்து ஒருங்கு உடபன உவறகவன்’ - காட்டில் அவகைாடு
கெர்ந்துஅவனுடகைகய தங்குகவன்; என்றான் - என்று கூறிைான்.
மரறயின் ககள்வன் - கவத நாயகன். ககள்வன் என்றால்நாயகன் எைப் சபாருைாம்
ஆதலின், கவத நாயகன் என்றாம். “கவத நாயககை உன்ரைக் கருரணயால்
கவண்டி,விட்டான்” (7424.) என்பதும் காண்க. இனி, மரறயின் ககள்வன் என்பது
பரத்துவாெ முனிவரைக்குறித்துக் கூறியதாகக் ககாடலும் ஆம். அப்சபாழுது ‘மன்’
என்பதற்கு இராமன் எை உரரக்க.இராமகைாடு வைத்துரறதல், இராமரை
இரணபிரியாது கெர்ந்துரறதல் இரண்டும் அடங்க ஒருங்கு, உடன்என்று
இருசொற்கள் சபற்தார். 4
2379. உவரத்த வாசகம் பகட்டலும், உள் எழுந்து
இவரத்த காதல் இருந் தவத்பதார்க்கு எலாம்,
குவரத்த பமனிபயாடு உள்ளம் குளிர்ந்ததால் -
அவரத்த சாந்து ககாடு அப்பியது என்னபவ.
உவரத்த - (இவ்வாறு பரதன்) கூறிய; வாசகம் பகட்டலும் - மைத்திறந்தசொற்கரைக்
ககட்ட அைவில்; உள் எழுந்து இவரத்த காதல் - (இராமனிடத்தில்)உள்கையிருந்து
புறப்பட்டுப் சபாங்கிய அன்பிரை உரடய; இருந்தவத்பதார்க்கு எலாம் - சபரிய
தவமுனிவர்களுக்கு எல்லாம்; அவரத்த சாந்து ககாடு அப்பியது என்ன -
நன்றாகஅரரத்த ெந்தைத்ரதத் சகாண்டுவந்து பூசியதுகபால; குவரத்த பமனிகயாடு
உள்ளம் -பூரித்தஉடம்கபாடு மைமும்; குளிர்ந்தது - குளிர்ச்சி அரடந்தது.

தவத்கதார் - பரத்துவாெகைாடு உடன் இருந்த முனிவரரரயும் கூட்டி, முன்கப

இராமன்பால் கழிசபருங்காதலுரடயராய் அவன் வைம் புகுந்ததற்கு இரங்கிய
உள்ைம் உரடயவராதலின் பரதன் சொற்கள்அவர்கரை கமலும் குளிர்வித்தை.
மகிழ்ச்சியால் உடம்பு பூரித்தல் வழக்கு. ஆல் - ஏ, ஈற்றரெகள்.
5

பரதன் கெரைக்கும் உடன் வந்கதார்க்கும் பரத்துவாென் விருந்து அளித்தல்

2380. ஆய காதபலாடு ஐயவனக் ககாண்டு, தன்

தூய சாவல உவறவிடம் துன்னினான்;
‘பமய பசவனக்கு அவமப்க ன் விருந்து’ எனா,
தீயின் ஆகுதிச் கசல்வனும் சிந்தித்தான்.
தீயின் - (ஓம கவள்வியின் ஆக்கிய) சநருப்பில்; ஆகுதிச் செல்வனும் -ஆகுதிகரை
இட்டுச் செய்கின்ற கவள்விச் செல்வைாகிய பரத்துவாெனும்; ஆய காதபலாடு -
கமலிட்சடழுந்து உள்ைம் குளிர்ந்த அன்கபாடு; ஐயவனக் ககாண்டு - பரதரை
அரழத்துக்சகாண்டு; தன் - தன்னுரடய; தூய சாவல உவறவிடம் - தூய்ரமயாை
தங்கும் இடமாகிய தவச் ொரலரய; துன்னினான் - சென்றரடந்தான்; ‘பமய
பசவனக்கு - பரதனுடன்வந்துள்ை கெரைகளுக்கு; விருந்து அவமப்க ன்’ எனாச்
சிந்தித்தான் - விருந்து செய்கவன் என்று தை மைத்தில் கருதிைான்.
கவள்விச் செல்வன் ஆதலின் கதவர்கரையும், பிறவற்ரறயும் வருவித்து விருந்து
செய்யஇயன்றது எை அறிக. ‘கெரைக் கரமப்சபண் விருந்து’ என்பது பரதரையும்
உள்ைடக்கியகதயாம்;அன்றி, பரதன் விருந்து அருந்தாரமயின் அவன் தவக்ககாலம்
கண்டு அவரை விடுத்துச் கெரைரய மட்டுகம பரத்துவாென் கருதிைன் எைலும் ஆம்.
கெரை என்று கூறினும் உடன்வந்தார், தாயர்,பரிெைங்கள் அரைவரரயும் கருதும்
என்க. 6

2381. துறந்த கசல்வன் நிவனய, துறக்கம்தான்

றந்து வந்து டிந்தது; ல் சனம்,
பிறந்து பவறு ஓர் உலகு கவற்றாகரன,
மறந்து வவகினர், முன்வனத் தம் வாழ்வு எலாம்.
துறந்த கசல்வன் - (யான் எைது என்னும் அகப் புறப் பற்றுகரைக்) ரகவிட்டு
தவச்செல்வத்ரதயுரடய பரத்துவாென்; நிவனய - விருந்திட நிரைத்த அைவில்;
துறக்கம் - சுவர்க்க உலகம்; றந்து வந்து டிந்தது - விண்ணிழிந்து வந்து காட்டில்
தங்கியது; ல் சனம் -(கெரையின் உள்ை) பல மக்கள் கூட்டமும்; பிறந்து பவறு ஓர்
உலகு க ற்றார் என - மறுபிறப்பு எடுத்து கவறு உலகத்ரத அரடந்தவர்கரைப்கபால;
முன்வனத் தம் வாழ்வு எலாம் -முன்ரைய தம்முரடய வாழ்க்ரககரை எல்லாம்;
மறந்து வவகினர் - மறந்து இன்பமார்ந்து இருந்தார்கள்.

சீரிய தவம் உரடகயார் நிரைத்த மாத்திரரயாகை அரைத்தும் நடக்கும்

‘கவண்டியகவண்டியாங்கு எய்தலான் செய்தவம், ஈண்டு முயலப் படும்” (குறள் 265.)
என்றார் வள்ளுவரும்.கவறுலகு என்றது ஈண்டுச் சுவர்க்கமாகும். முன்ரைய வாழ்வு
என்றது அகயாத்தியில் வாழ்ந்தரத. இராமரைப் பிரிந்த கொகமும் சதாடர்ந்து
வழிநடந்து வந்து பட்ட வருத்தமும் மறந்தபடி. ‘தான்’உரரயரெ. 7
2382. நந்தல் இல் அறம் நந்தினர் ஆம் என,
அந்தரத்தின் அரம்வ யர், அன்பினர்,
வந்து உவந்து எதிர் ஏத்தினர்; வமந்தவர,
இந்துவின் சுடர் பகாயில் ககாண்டு ஏகினார்.
நந்தல் இல் அறம் - எஞ்ஞான்றும் சகடுதல் இல்லாத அறத்ரத; நன்தினர் ஆம் என -
சபருகச் செய்து அதன் பயைாய சுவர்க்காதி இன்பங்கரைத் துய்ப்பார் இவர் ஆம்
என்று கருதி; அந்தரத்தின் அரம்வ யர் - கதவருலகத்தில் உள்ை அரம்ரப மாதர்;
அன்பினர் - அன்புரடயராய்; உவந்து வந்து - மகிழ்ச்சியுடன் வந்து; வமந்தவர -
ஆடவர்கரை; எதிர் ஏத்தினர் - வரகவற்றுக் சகாண்டாடி; இந்துவின் சுடர் பகாயில் -
நிலாரவப்கபால ஒளி விைங்கும் அரண்மரைக்குள்; ககாண்டு ஏகினார் -
அரழத்துக்சகாண்டு சென்றார்கள்.

நந்து என்னும் சொல் வைர்ச்சி, ககடு என்னும் இருசபாருள் உரடயது. - நந்தல் -

சகடுதல் - நந்திைர் - வைர்ச்சிசபற்றார் எைப் சபாருள் காண்க. ‘அறம் செய்து சுவர்க்கம்
புக்கான்’ (சதால், சொல். கெைா. கிைவி. 58.) என்பவாதலின் இங்ஙைம் கூறிைார். ‘ஆம்’
என்பரத அரெ எைலும் ஆம். 8

2383. நானம் நன்கு உவரத்தார்; நளிர் வானிவட

ஆன கங்வக அரும் புனல் ஆட்டினார்;
தான மாமணிக் கற் கம் தாங்கிய
ஊனம் இல் மலர் ஆவட உடுத்தினார்.
(அரம்ரபயர் ரமந்தர்க்கு) நானம் - (கஸ்தூரி முதலியவற்றாலாய)
வாெரைப்சபாடிரய; நன்கு உவரத்தார் - நன்றாக உடம்பில் பூசிைர்; நளிர் வானிரட
ஆை -குளிர்ந்த ஆகாயத்திடத்தில் உள்ை; கங்வக அரும்புனல் ஆட்டினார் .
கங்ரகநதியின் அரிய நீரால் முழுக்காட்டி; தான மா மணிக் கற் கம் - கதவருலகத்தில்
உள்ைசபரிய அழகிய கற்பக மரங்கள்; தாங்கிய - சுமந்த; ஊனம் இல் மலர் ஆவட -
குரறவு இல்லாத மலர்கைால் ஆகிய ஆரடரய; உடுத்தினார் - அணிவித்தார்கள்.

நாைம் - கஸ்தூரி. இங்கு அதுமுதலாகிய, கூட்டுப் சபாருைாகிய கண்ணம் குறித்தது.

மலர் ஆரட -மலகர ஆரடயாம்; பூத்சதாழில் சபாதிந்த ஆரடயும் ஆம். தாை -
வண்ரமக்குணம் உரடய (கற்பகம்)எை உரரத்தலும் ஒன்று. 9

2384. ககாம்பின் நின்று நுடங்குறு ககாள்வகயார்,

கசம்க ானின் கல ராசி திருத்தினார்;
அம் ரத்தின் அரம்வ யர், அன்க ாடும்,
உம் ர்பகான் நுகர் இன் அமுது ஊட்டினார்.
சகாம்பின்- பூங்சகாம்பு கபால; நின்று - வரைந்து நின்று; நுடங்குறு-
ஒல்கிஅரெகின்ற; சகாள்ரகயார் - பண்புரடய; அம்பரத்தின் அரம்ரபயர் - வானுலக
அரம்ரப மாதர்;(ரமந்தர்க்கு) கசம்க ானின் கல ராசி - செம்சபான்ைால் ஆகிய
அணிகரை; திருந்தினார் - நன்கு அணிவித்து; அன்க ாடும் - பிரியத்கதாடும்;
உம் ர்பகான் நுகர் இன் அழுது - கதகவந்திரன் உண்ணக் கூடிய இனிய அமுத
உணவிரை; ஊட்டினார் - உண்பித்தார்.

ககாம்பின் - ‘இன்’ உவம உருபு. கல ராசி - அணிகலன்களின் கதாகுதி; ல்பவறு

அணிகள்.இந்திரன் உண்ணும் அமுதத்வத இவ்வாடவர்களுக்கு அரம்வ யர்
ஊட்டினார் ஆம். உவரத்து, ஆட்டி, உடுத்தி, திருத்தி, அழுது ஊட்டினார் என்க.
பமல் முடியும். 10
2385. அஞ்சு அடுத்த அமளி, அலத்தகப்
ஞ்சு அடுத்த ரிபுரப் ல்லவ
நஞ்சு அடுத்த நயனியர், நவ்வியின்
துஞ்ச, அத்தவன வமந்தரும் துஞ்சினார்.
அலத்தகப் ஞ்சு அடுத்த - செம்பஞ்சுக் குழம்பு பூெப்சபற்ற; ரிபுர -சிலம்பு
அணிந்த; ல்லவ - தளிரரைய பாதங்கரையும்; நஞ்சு அடுத்த - விடம்தீட்டப்சபற்ற;
நயனியர் - கண்கரையும் உரடய அரம்ரபயர்; அஞ்சு அடுத்த அமளி -
ஐந்துசபாருள்கரை உள்ைடக்கிய சமத்ரதயின் கமல்; நல்வியின் துஞ்ச -
சபண்மான்கள் கபால(அருகில்) உறங்க; அத்தவன வமந்தரும் - (பரதனுடன் வந்து)
எல்லா இரைஞரும்; துஞ்சினார் - தூங்கிைார்கள்.

அமுதூட்டியபின் அம்மகளிர் படுத்துக்கிடக்க ரமந்தரும் தூங்கிைார் என்க.

நயனியர் துஞ்ெஎன்றது ஈண்டுப் கபாகத்தின்பின் நிகழும் அவெ உறக்கமாகும் என்பது
குறிப்பு. அஞ்சு - ஐந்துஎன்பதன் வழக்குச் சொல்லாகிய கபாலி. அஞ்சு அடுத்த அமளி -
அன்ைத்தூவி, இலவம் பஞ்சு, செம்பஞ்சு, மயில்தூவி சவண்பஞ்சு என்னும் ஐந்து
சபாருள்கைாற் செய்யப்சபற்ற சமத்ரத.இதரைச் “சிறு பூரை செம்பஞ்சு
சவண்பஞ்சு கெணம், உறுதூவி கெக்ரககயாரரந்து” என்பதைான் அறிக.‘ஐந்து மூன்று
அடுத்த செல்வத்து அமளி” (சிந்தா. நச். உரர. 838.) அஞ்சு அடுத்த அமளி - பஞ்ெெயைம்
ஆம். “சமத்சதன்ற பஞ்ெ ெயைத்தின் கமல் ஏறி” (திவ்ய. திருப்பாரவ 491)
என்பதன்உரரயுள் பஞ்ெ ெயைமாவது, அழகு, குளிர்ச்சி, மிருது, மணம், சவண்ரம ஆக
இரவ; அஞ்சு உருவிட்டுச்செய்த படுக்ரக என்றுமாம் என்ற சபரியவாச்ொன்பிள்ரை
உரரரய ஈண்டுக் கருதுதல் நலம் தரும்அலத்தகம் - செம்ரம. அலத்தகப் பஞ்சு
எைலின் செம்பஞ்ொம். நஞ்சு அடுத்த - விடத்ரத ஒத்தஎன்றுமாம். 11

2386. ஏந்து கசல்வத்து இவமயவர் ஆம் என,

கூந்தல் கதய்வ மகளிர் ககாண்டாடினார் -
பவந்தர் ஆகி, சிவிவகயின் வீங்கு பதாள்
மாந்தர்காறும், வரிவச வழாமபல,
பவந்தர் ஆதி - (பரதன் கெரையில் உள்ை) அரெர் முதலாக; சிவிவகயின் வீங்கு பதாள்
மாந்தர்காறும் - பல்லக்குத் தூக்குதலால் பருத்த கதாரை உரடய மனிதர்கள்வரர;
வரிவச வழாமல் - அவரவர்க்குரிய முரறரமயில் சிறிதும் குரறவுபடாமல்; கூந்தல்
கதய்வ மகளிர் -கூந்தலழரகயுரடய சதய்வப் சபண்கள்; ஏந்து கசல்வத்து இவமயவர்
ஆம் என - மிக்கசெல்வத்ரத உரடய கதவர்கரைக் சகாண்டாடுவதுகபால;
ககாண்டாடினார் - பாராட்டி உபெரித்தார்கள்.
 கமகலார் முதல் கீகழார்காறும் ஒரு நிகராக இரமயர் கபால இன்பம்
நுகர்ந்தபடிரயக்கூறிைார். ‘கவந்தர் சிவிரகயின் வீங்குகதாள் மாந்தர்’ என்பது கமல்,
கீழ் நிரலகரைச் சுட்டி நின்றது - “சிவிரக சபாறுத்தாகைாடு ஊர்ந்தானிரட” (குறள்
37.) என்பது காண்க. கூந்தல் அழகு பிற அழகுகளுக்கும் உபலக்கரணயாம்.“குஞ்சி
அழகும்” “மயிர் வைப்பும்” என்பை (நாலடி. 131. சிறுபஞ்ெ. 35) காண்க. “ஏந்துசெல்வத்
திரமயவர்” என்றது உலகில் மனிதர் செல்வத்ரத ஏந்துவர்; ஆைால் இரமயவரரச்
செல்வம் ஏந்துகிறது என்ற நயம் பற்றி ‘ஏ’ ஈற்றரெ. 12
2387. மாதர் யாவரும், வானவர் பதவியர்
பகாது இல் கசல்வத்து வவகினர் - ககாவ்வவ வாய்த்
தீது இல் கதய்வ மடந்வதயர், பசடியர்,
தாதிமார் எனத் தம் ணி பகட் பவ.
மாதர் யாவரும் - (பரதனுடன் வந்த) மகளிர் எல்லாரும்; ககாவ்வவ வாய்த்தீது இல்
கதய்வ மடந்வதயர் - சகாவ்ரவக் கனி கபாலச் சிவந்த வாயிரை உரடய
தீரமயற்றகதவ மகளிர்; பசடியர் தாதிமார் என - கதாழிப் சபண்களும், குற்கறவல்
மகளிரும்கபால்; தம் ணி பகட் - தாம் இட்ட கவரலகரை நிரறகவற்ற; வானவர்
பதவியர் பகாது இல் கசல்வத்து - வானுலகத்துத் கதவர் மகளிரது குற்றமற்ற
செல்வத்தில்; வவகினர்- இன்புற்றிருந்தைர்.
ஆடவர் அரம்ரப மகளிர் இன்பம் துய்த்தலால் மகிழ்ந்தைர். மகளிகரா மற்றுத்
கதவப்சபண்கரைப் பணிககாடலால் மகிழ்ந்தைர் என்றவாறாம். சதய்வமடந்ரதயர்
வாைவர் கதவியரின்கவறுபட்டவர் ஆவர். ‘ஏ’ ஈற்றரெ. 13

2388. நந்து அம் நந்தவனங்களில், நாள் மலர்க்

கந்தம் உந்திய கற் கக் காவினின்று,
அந்தர் வந்கதன, அந்தி தன் வக தர,
மந்த மந்த நடந்தது வாவடபய.
நந்து அம் நந்த வனங்களில் - (அங்குள்ை) வைர்ச்சி சபற்ற
அழகியபூந்கதாட்டங்களில்; நாள் மலர்க் கந்தம் உந்திய கற்ப்கக் காவின் நின்று -
அன்றலர்ந்த மலர்களின் நறுமணம் சபருக வரும் கற்பகச் கொரலகளிலிருந்து; அந்தி
தன் வக தர - மாரலப்சபாழுது ரக சகாடுத்துவ; அந்தர் வந்து என - குருடர்
நடந்ததுகபால; வாவட - வாரடக் காற்று; மந்த மந்த நடந்தது - சமல்ல சமல்ல
மணம் வீசி வந்தது.

கற் கச் பசாவலகளிலிருந்து வந்த வாவடக் காற்று அங்குள்ள பூந்பதாட்டங்களின்

நறுமணம்க ருக வருதலால் கமல்ல கமல்லக் குருடர் ப ால நடந்தது என்றார்.
அதிரக் குளிர் கசய்து வரும்வாவடயும் மந்த மாருதமாக ஆயினது மலர்களின்
நறுமணம் கலத்தலான் என்க. வாவட - வடக்கிருந்து வரும் குளிர் காற்று. அது
கதன்றல் ஆகாவம உணர்க, திவசப்க யராதலின். கதன்றல் - மந்தமாருதம்.
இங்கு வாவடயும் மந்த மாருதமாயிற்று என்றது நயம் மந்த மந்த - அடுக்கு
‘ஏ’ஈற்றவச. 14
2389. மான்று, அளிக் குலம் மா மதம் வந்து உண, -
 பதன் தளிர்த்த கவளமும், கசங் கதிர்
கான்ற கநல் தவழக் கற்வறயும், கற் கம்
ஈன்று அளிக்க, நுகர்ந்தன - யாவனபய.
யாவன - (அச்கெரையில் உள்ை) யாரைகள்; அளிக்குலம் - வண்டுக் கூட்டங்கள்; மா
மதம் - (தம்முரடய) சபரிய மதநீர்ப் சபருக்ரக; வந்து மான்றுஉண - வந்து உண்டு
மயங்க; (தாம்) கற் கம் - கற்பக மரங்கள்; பதன்தளிர்த்த கவளமும் - கதன் மிகுதியாகக்
கலக்கப்சபற்ற உணவுருண்ரடரயயும்; கசங்கதிர்கான்ற கநல்தவழக் கற்வறயும் -
சிவந்த கதிர்கரை யீன்ற சநற்பயிரின்கதிர்க்கட்டுகரையும்; ஈன்று அளிக்க - சபற்று
உண்ணத் தர; நுகர்ந்தன -அவற்ரற உண்டு இன்புற்றை.

யாரைகள் உண்டபடி கூறிைார். மதநீரர வண்டுகள் உண்ண. தாம் கற்பகம் தந்த

கவைமும்தரழயும் உண்டை என்றார். சநய்மிதி கவைம் தரல் யாரைக்கு வழக்கம்.
இங்குத் கதன் மிதிகவைம் என்றது கதவருலகத்துச் சிறப்பாம். ‘ஏ’ ஈற்றரெ.
15

2590. நரகதர்க்கு அறம் நல்கும் நலத்த நீர்;

கர கதக் கரி கால் நிமிர்த்து உண்டன;
மரகதத்தின் ககாழுந்து என வார்த்த புல்
குரகதத்தின் குழாங்களும் ககாண்டபவ.
கர கதக் கரி - துதிக்ரகரய உரடய ககாபமுற்ற யாரைகள்; நரகதர்க்கு -நரகத்ரத
அரடய வல்ல பாவிகளுக்கும்; அறம் நல்கும் - புண்ணியப் பயரைத் தந்து
(அந்நரகத்திலிருந்து) அவரர மீட்க வல்ல; உண்டன - கால்கரை நிமிர ரவத்துப்
பருகிை; குரகத்தின் குழாங்கள் - குதிரரக் கூட்டங்கள்; மரகதத்தின் ககாழுந்து என
வார்ந்தபுல் - மரகத மணியின் ஒளிக்சகாழுந்துகபால் பசிய நீண்ட புல்ரல; ககாண்ட -
உட்சகாண்டை.

யாரைகள் நீர் உண்டதும், குதிரரகள் புல் உண்டதும் கூறியபடி. நரகு அதர்க்கு

‘எைப்பிரித்து, நரக வழிக்கு அறம் நல்கும் எைப் சபாருள் உரரத்தலும் ஒன்று. நீர்
கதவகங்ரகநீர். தீர்த்த விகெடம் ஆதலின் பாவத்ரத மாற்றும் தன்ரம பரடத்தது
என்றாராம். ‘ஏ’ஈற்றரெ. 16

பரதன் காய் கிழங்கு உண்டு, புழுதியில் தங்குதல்

2391. இன்னர், இன்னணம் யாவரும், இந்திரன்

துன்னு ப ாகங்கள் துய்த்தனர்; பதான்றல்தான்,
அன்ன காயும், கிழங்கும், உண்டு, அப் கல்
க ான்னின் பமனி க ாடி உறப் ப ாக்கினான்.
யாவரும் - எல்கலாரும்; இன்னர் - இத்தன்ரமயராய்; இன்னணம் - இவ்வாறு;
இந்திரன் துன்னு ப ாகங்கள் - இந்திரன் அனுபவிக்கின்ற இன்பங்கரை; துய்த்தனர் -
அனுபவித்தார்கள்; பதான்றல் - பரதன்; அன்ன காயும் கிழங்கும்உண்டு - அத்தரகய
காயும், கிழங்கும் ஆகியவற்ரற உண்டு; க ான்னின் பமனி -சபான்மயமாை
தன்னுடம்பு; க ாடி உற - புழுதி படும்படி; அப் கல் -அந்நாரை; ப ாக்கினான் -
கடத்திைான்.

அரைவரும் இனிது உறங்கப் பரதன் விரதசவாழுக்கத்கதாடு நாரைக் கடத்திைன்

என்றவாறாம்.‘அன்ை காயும்’ என்பதில் ‘அன்ை’ உரரயரெயாக வந்ததாகக் சகாள்க.
இனி ‘கற்பகமரத்திலிருந்து கிரடத்த’ என்பாரும் உைர். ஆயின் அது உலக
இன்பத்துக்கு முரணாைதாக ஆகிப்பரதைது விரதசவாழுக்கத்துக்குப் பங்கமாதலின்
அவ்வாறுரரத்தல் ஏலாதாம். ‘தான்’ என்பதும்உரரயரெ. 17

கதிரவன் கதான்றுதல்

2392. நீல வல் இருள் நீங்களும், நீங்குறும்

மூலம் இல் கனவின் திரு முற்றுற,
ஏலும் நல் விவன துய்ப் வர்க்கு ஈறு கசல்
காலம் என்னக் கதிரவன் பதான்றினான்.
நீலம் - நீல நிறம் உள்ை; வல் இருள் - திணிந்த இருைாைது; நீங்களும் - நீங்கிய
அைவில்; நீங்குறும் - தாறும் இல்லாமல் கபாகி விடுகிற; மூலம் இல் - அடித்தைம்
அற்ற; கனவின் - கைவு கபால; திருமுற்றுற -கெரைகள் அனுபவித்த செல்வ கபாகம்
முடிவரடயும் படி; ஏலும் நல்விவன துய்ப் வர்க்கு -சபாருந்திய புண்ணியப் பயரை
அனுபவிப்பவர்க்கு; ஈறுகசல் காலம் என்ன - அது முடிவரடயும் காலம்கபால;
கதிரவன் - சூரியன்; பதான்றினான் -.
கங்குற் சபாழுது நீங்கியது; கதிரவன் கதான்றிைான்; முன்பு பரதனுடன்
வந்கதார்அனுபவித்த கபாகமும் முடிவுக்கு வந்தது. இதரைக் கைாப்கபால என்றார்.
புண்ணியம் முடிந்த பின்ைர்மீண்டும் சுவர்க்கத்திலிருந்து மண்ணுலகிற்கு
வருவார்கபால அவர்கள் நிரல ஆகிறது ஆகலின் “ஈறு செல் காலம் என்ை” என்று
கதிரவன் கதாற்றத்ரதவருணித்தார். 18
பரதன் பரடகள் தம் நிரல அரடதல்

2393. ஆறி நின்று அறம் ஆற்றலர் வாழ்வு என

ாறி வீந்தது கசல்வம்; ரிந்திலர்,
பதறி முந்வதத் தம் சிந்வதயர் ஆயினார்,
மாறி வந்து பிறந்தன்ன மாட்சியார்.
ஆறி நின்று - (மைம், சமாழி, சமய்கைால்) அடங்கி; அறம் ஆற்றலர் -அறத்ரதத்
செய்யாதவர்கைது; வாழ்வு என - செல்வகபாகம் (இரடயில் அழிதல்) கபால;
கசல்வம் - (பரதனுடன் வந்தார் அனுபவித்த) செல்வம்; ாறி வீந்தது -சிதறிக் சகட்டது;
மாறி வந்து பிறந்தன்ன மாட்சியார் - விண்ணுலகத்திலிருந்து மண்ணுலகிற்கு வந்து
பிறந்தது கபான்ற தன்ரம அரடந்தவராய அவர்கள்; ரிந்திலர் -தாம் இழந்துவிட்ட
ஒருநாள் கபாகத்துக்காக இரங்க வில்ரல; பதறி - சதளிந்து; முந்வதத் தம் சிந்வதயர்
ஆயினார் - முன்பு தமக்குள்ை நிரைவுகரை உரடயவர்கைாக ஆைார்கள்.
 அறம் உள்ை துரணயும் செல்வம் இருந்து அறம் நீங்கியதுகபாது செல்வமும்
நீங்கும் ஆதலின், அறம் ஆற்றலர் வாழ்வு எைக் செல்வம் பாறி வீந்தது. வீந்தது
என்ைாது ‘பாறி’ என்றது பிறர்க்குக் சகாடுத்தலால் செல்வம் வீதலும் உண்டு ஆதலின்,
அவ்வாறின்றிச் சிதறிக் சகட்டது என்றதாம். அறம் ஆற்றலர் வாழ்வு நல்வழியில்
சகடாது தீவழியில் சகடும். 19

பரதன் கெரை பாரல நிலத்ரத அரடதல்

2394. காவல என்று எழுந்தது கண்டு, வானவர்,

‘பவவல அன்று; அனிகபம’ என்று விம்முற,
பசாவலயும் கிரிகளும் சுண்ணமாய் எழ,
ாவல கசன்று அவடந்தது - ரதன் பசவனபய.
ரதன் பசவன -; காவல என்று எழுந்தது கண்டு - காரலப் சபாழுது வந்துவிட்டது
என்றுகருதிப் புறப்பட்டது கண்டு; வானவர் - கதவர்; ‘கவரல அன்று; அனிகபம’
என்றுவிம்முற - இது கடல் அன்று, கெரைதான் எைக் கருதித் தமது ஐயம் நீங்கி
மைக்களிப்புஅரடய; (அச்கெரை) பசாவலயும் கிரிகளும் சுண்ணமாய் எழ - (தாம்
செல்லும் வழியில்உள்ை) கொரலயும், மரலகளும் புழுதியாகி கமகல புறப்பட;
ாவல கசன்று அவடந்தது - பாரலநிலத்ரதச் சென்று கெர்ந்தது.

இதுகாறும் இருளில் கடல் என்று கருதியிருந்த வாைவர் பகற்சபாழுது வந்து

புறப்பட்ட அைவிகலகெரை என்று துணிந்தைர் என்பதால் ‘ஏ’ ஈற்றரெ.
20

2395. எழுந்தது துகள்; அதின், எரியும் கவய்யவன்

அழுந்தினன்; அவிப் அரும் கவம்வ ஆறினான்;
க ாழிந்தன கரி மதம், க ாடி கவங் கானகம்
இழிந்தன, வழி நடந்து ஏற ஓணாவமபய.
(கெரைகள் கெறலான்) துகள் - புழுதிப்படலம்; எழுந்தது - கமல் கிைம்பியது;
எரியும் கவய்யவன் - தகிக்கும் சூரியன்; அதின் அழுந்தினன் -அப்புழுதியில் அழுந்திப்
கபாைான்; அவிப் அரும் கவம்வம ஆறினான் - பிறிசதான்றால்அரணத்தற்கு
முடியாத தைது சவம்ரம நீங்கப் சபற்றான்; கரி க ாழிந்தன மதம் -யாரைகள்
சபாழிந்தைவாகிய மதநீர்; க ாடிகவங்கானகம் வழிநடந்து ஏற ஒணாவம -
புழுதியுரடய சகாடிய காட்டுவழியில் நடந்து கமற்கெற முடியாதபடி (வழுக்கும்
கெறு செய்து); இழிந்தன - (எங்கும்) சபருகிை.

பாரல நிலத்தின் சகாடுரமயும் யாரைகளின் மிகுதியும் கூறியவாறு. ‘ஏ’ ஈற்றரெ.

21

2396. வடியுவட அயிற் வட மன்னர் கவண்குவட,

கசடியுவட கநடு நிழல் கசய்ய, தீப் க ாதி
டியுவடப் ரல் உவடப் ாவல, பமல உயர்
ககாடியுவடப் ந்தரின், குளிர்ந்தது எங்குபம.
 தீப்க ாறி டியுவட - சநருப்பு உள் தங்கிய இடத்ரத உரடய; ரல் உவடப் ாவல -
பருக்ரகக் கற்கரை உரடய பாரலநிலம்; வடி உவட - கூர்ரம சபாருந்திய;
அயிற் வட - கவற்பரடய உரடய; மன்னர் - அரெர்கைது; கவண்குவட -
சவண்குரடயாைது; கசடி உவட கநடு நிழல் கசய்ய - அடர்ந்துள்ை நீண்ட
நிழரலச்செய்தலான்; பமல் உயர் ககாடி உவடப் ந்தரின் - கமகல உயர்ந்துள்ை
சகாடிகள் படர்ந்துள்ை பந்தல்கபால; எங்கும் - எவ்விடமும்; குளிர்ந்தது - குளிர்ச்சி
உரடயதாக ஆயிற்று.

செடித்தன்ரமயாவது அடத்தியாகவும் குட்ரடயாகவும் இருத்தல்; அதனுள்

குட்ரடரய விலக்ககவண்டி‘சநடுநிழல்’ என்றாராதலின், அடர்ந்து நீண்ட நிழல்
என்று சபாருள் ஆயிற்று. மன்ைர் குரடயின்மிகுதியும் உயர்ச்சியும் குறித்தது. பந்தர்
நிழல் தருதலும் அதன் கமலும் சகாடி குளிர்ச்சிதருதலும் உண்டாதலின், மன்ைர் தம்
குரடயின் நிழலுக்கும் குளிர்ச்சிக்கும் ஏற்புரடயஉவரமயாயிற்று. சகாடிப்பந்தர்
என்னும் ஆம். ‘ஏ’ ஈற்றரெ. 22

2397. ‘க ருகிய கசல்வம் நீ பிடி’ என்றாள்வயின்

திருகிய சீற்றத்தால் கசம்வமயான், நிறம்
கருகிய அண்ணவலக் கண்டு, காதலின்
உருகிய தளிர்த்தன - உலவக ஈட்டபம.
‘க ருகிய கசல்வம் நீ பிடி’ - மிக்க அரெச் செல்வத்ரதப் பரதா! நீ ஏற்றுக்சகாள்;
என்றாள்வயின் - என்று சொல்லிய ரகககயியிடத்கத; திருகியசீற்றத்தால் - கழன்று
எழுந்த ககாபத்தால்; கசம்வமயான் - முகம் சிவந்த; கருகிய அண்ணவலக் கண்டு -
(இயல்பாய்க்) கருத்த திருகமனியுரடய பரதரைக் கண்டு; காதலின் - அவன்பாற்
சகாண்டஅன்பிைால்; உலவவ ஈட்டம் - (பாரல நிலத்திற்) பட்ட மரக்கூட்டம்;
உருகிய - மைம் இரங்கி; தளிர்த்தன - தளிர் விட்டு உயிர்சபற்றவாயிை.

பட்ட மரங்கள் தளிர்த்துச் செழித்துப் பரதன் செல்லும் வழி இனிதாயிற்று

என்றார்.‘ஏ’ ஈற்றரெ. 23

பரதன் பரடகள் சித்திரகூடத்ரத அரடதல்

2398. வன் கதறு ாவலவய மருதம் ஆம் எனச்

கசன்றது; சித்திரவடம் பசர்த்ததால் -
ஒன்ற உவரத்து, ‘உயிரினம் ஒழுக்கம் நன்று’ எனப்
க ான்றிய புரவலன் க ாரு இல் பசவனபய.
‘உயிரினம் ஒழுக்கம் நன்று’ என ஒன்று உவரத்து - உயிரரவிட
நல்சலாழுக்ககமசிறந்து விைங்குவது எைக் கருதிச் ெத்தியம் ஒன்ரறகய உரரத்து;
க ான்றிய புரவலன் -உயிர்விட்ட ெக்கரவர்த்தியாகிய தயரதைது; க ாரு இல் பசவன -
ஒப்பற்ற கெரையாைது; வன்கதறு ாவலவய - சகாடிய அழிக்கவல்ல பாரல
நிலத்ரத; மருதம் ஆம் எனச் கசன்றது - (முன்கூறியவாறு நீரும் நிழலும் சபற்றுக்
குளிர்ந்தரமயால்) மருதநிலம் ஆகும் என்று கருதிஎளிதாகக் கடந்து சென்று;
சித்திரகூடம் பசர்ந்தது- சித்திரகூட மரலரய அரடந்தது.
 பாரல மருதமாயிைது. யாரைகளின் மதநீர்ப் சபருக்கால் வழி வழுக்கிச்
கெறாைதாலும், மன்ைர் குரட நிழலாற் குளிர்ச்சியாைதாலும் ஆம் எை கமற்
கூறிைார்.உயிரர இம்ரம மறுரம வீடு என்னும் மூன்று இடத்தும் பயன்சகாள்ை
ரவப்பது ஒழுக்கம் ஆதலின்,‘உயிரினும் ஒழுக்கம் நன்று’ எைப்பட்டது. “ஒழுக்கம்
விழுப்பந் தரலான் ஒழுக்கம், உயிரினும்ஓம்பப் படும்” (குறள்131.) என்பதரை ஒப்பு
கநாக்குக. ‘ஏ’ ஈற்றரெ. ‘ஆல்’ அரெ. 24

2399. தூளியின் டவலயும், துரகம், பதகராடு,

மூள் இருஞ் சினக் கரி முழங்கும் ஓவதயும்,
ஆள் இருங் குழுவினர் ஆரவாரமும்,
‘பகாள்இரும் வட இது’ என்று, உணரக் கூறபவ,
(கெரை செல்கிறகபாது எழுந்த) தூளியின் டவலயும் - கெைாபராகம்
எைப்சபறும்புழுதித் திரளும்; துரகம், பதகராடு, மூள் இருஞ் சினக்கரி முழங்கும்
ஓவதயும் - குதிரர,கதர், கமலும் கமலும் உண்டாகிற சபரிய ககாபத்ரதயுரடய
யாரை ஆகியரவ ஆர்ப்பரிக்கும் ெப்தமும்; ஆள் இருங் குழுவினர் - காலாட்
பரடயாகிய சபரிய கூட்டத்திைரின்; ஆரவாரமும் -கபசராலியும்; ‘பகாள் இரும் வட
இது’ என்று - பிறரரக் சகால்ல வரும் சபரும்பரட இது என்று; உணரக் கூற - பலரும்
அறிய எடுத்துச்சொல்ல....(கமல் முடியும்).
புழுதியும், ஒலியும் பரடயின் சபருரம, வலி ஆகியவற்ரற முன்னுணர்த்திை; அது
கண்டு ககட்டுச்சீறி எழுந்தான் இலக்குவன் என்று அடுத்த பாட்டில் முடிகிறது. ககாள் -
சகாரல சூழ்தல் ஆகும்.வலிய என்றும் ஆகும். ‘ஏ’ ஈற்றரெ. 25

பரதன் கெரை எழுச்சி கண்டு இலக்குவன் சீற்றம் அரடதல்

2400. எழுந்தனன், இவளயவன்; ஏறினான், நிலம்

ககாழுந்து உயர்ந்தவனயது ஓர் கநடிய குன்றின்பமல்;
கசழுந் திவரப் ரவவவயச் சிறுவம கசய்த அக்
கழுந்துவட வரி சிவலக் கடவல பநாக்கினான்.
(பரதன் கெரைகள் வரும் நிரலரயத் தன் குறிப்பால் உணர்ந்து) இவளயவன் -
இலக்குவன்; எழுந்தனன் - எழுந்து; நிலம் ககாழுந்து உயர்ந்தவனயது ஓர்
கநடியகுன்றின்பமல் ஏறினான் - நிலவுலகம் சகாழுந்துவிட்டு உயர்ந்தாற் கபான்றதாை
ஒருநீண்டுயர்ந்த மரலயின் கமல் ஏறி; கசழுந்திவரப் ரவவவய - வைவிய
அரலகரையுரடயகடரல; சிறுவம கசய்த - சிறியது எைக் கருதும்படி செய்த; அக்
கழுந்து உவட வரிசிவலக் கடவல - அந்த வலிரம மிக்க கட்டரமந்த வில்ரல ஏந்திய
கெரைக் கடரல; பநாக்கினான் - பார்த்தான்.

நலத்தின் கமல் உள்ை சநடிய மரல, நிலம் சகாழுந்துவிட்டு உயர்ந்தது கபால்

உள்ைதுஎன்றார். தற்குறிப்கபற்றம். கெரைக் கடலின் சபருரம கநாக்கியவழி கடல்
சிறியதாக உள்ைது.கழுந்து - வலிரம. “கழுந்கதாடும் வரிசிரலக்ரகக் கடற்றாரை”
(237.) எைப் பாலகாண்டத்து வருதல்காண்க. கழுந்து - வில்லின் கழிப் பகுதியாகும்
என்பதும் ஒன்று. வில்ரல இரடயறாது ரகயிற்பிடித்தலால் கதய்ந்து
வழுவழுப்பாதரலக் ‘கழுந்து’ எைக் கூறுவதாகவும் சபாருள் உரரப்பர்.இரையவன்
எழுந்து, ஏறி, கநாக்கிைான் எை முடிக்க. 26

2401. ‘ ரதன், இப் வடககாடு,

ார்ககாண்டவன், மறம்
கருதி, உள் கிடந்தது
ஓர் கறுவு காதலால்,
விரதம் உற்று இருந்தவன் பமல்
வந்தான்; இது
சரதம்; மற்று இலது’ எனத் தழங்கு
சீற்றத்தான்.
‘ ார் ககாண்டவன் ரதன் - நிலத்ரதக் ரகக்சகாண்டு ஆள்பவைாகிய பரதன்;
இப் வட ககாடு - இந்தச் கெரைரயக் சகாண்டு; மறம் கருதி - கபார்த்
சதாழிரலக்கருதி; உள் கிடந்தது ஓர் கறுவு காதலால் - தன் மைத்தகத்கத தங்கிய
வஞ்ெரைகயாடுகூடிய கபராரெயால்; விரதம் உற்று இருந்தவன்பமல் வந்தான் - தவ
விரதம் கமற்சகாண்டுள்ை இராமன்கமல் பிரடசயடுத்து வந்துள்ைான்; இது சரதம் -
இதுகவ உண்ரம; மற்று இலது’ - கவறு ஒன்றும் இல்ரல; எனத் தழங்கு சீற்றத்தான் -
என்று எண்ணிமிக்க ககாபம் உரடயவைாய்.....(கமல் முடியும்).

பதிைான்கு ஆண்டு முடிந்த பின்ைர் மீண்டு வந்து தன் அரரெக் கவர்ந்து

சகாள்வாகைஎன்கின்ற கருத்தால் பரடசயடுத்து வந்துள்ைான் எை நிரைக்கும்
இலக்குவன் அதரைகய ‘உள்கிடந்தது ஒரு கறுவு காதல்’ என்றான்.
27

இலக்குவன் சீற்றத்துடன் இராமரை அரடந்து கூறத் சதாடங்குதல்

2402. குதித்தனன் ாரிவட; குவடு நீறு எழ

மதித்ததனன்; இராமவன விவரவின் எய்தினான்;
‘மதித்திலன் ரதன், நின்பமல் வந்தான், மதில்
திப் க ருஞ் பசவனயின் ரப்பினான்’ என்றான்.
(இலக்குவன் சீற்றத்தாைாய்) குவடு நீறு எழ மிதித்தனன், ாரிவடக் குதித்தனன் -
மரல உச்சி சபாடுபடும்படி (மிகுந்த கவகத்கதாடு) மிதித்துத் தரரயிகல குதித்து;
விவரவின் - கவகமாக; இராமவன எய்தினான் - இராமரை வந்தரடந்து; ‘ ரதன்
மதித்திலன் -பரதன் நின்ரை ஒரு சபாருைாகக் கருதாமல்; மதில் திப் க ருஞ்
பசவனயின் ரப்பினான்- மதில் சூழ்ந்த அகயாத்தி நகரத்துப் சபருஞ் கெரைப்
பரப்பிரை உரடயவைாய்; நின்பமல்வந்தான் - உன்கமல் கபார்க்கு வந்தான்;’ எனா -
என்று கூறி......(கமல்முடியும்).

இராமரை மதியாது பரதன் கபார்க்கு வந்தான் என்றான் -‘மதில் பதி’ என்றது

அகயாத்திரய. கெரை உடன் வந்தகத இலக்குவைது ஐயத்ரத உறுதிப்
படுத்துவதாகஅரமந்தது என்பது இதைால் சவளியாம். 28
 இலக்குவன் கபார்க் ககாலம் பூண்டு, வீர உரர பகர்தல்

2403. கட்டினன் கரிவகயும் கழலும்; ல் கவணப்

புட்டிலும் க ாறுத்தனன்; கவசம் பூட்டு அவமத்து
இட்டனன்; எடுத்தனன் வரி வில்; ஏந்தவலத்
கதாட்டு, அடி வணங்கி நின்று, இவனய கசால்லினான்.
சுரிவகயும் சுழலும் கட்டினன் - (இரடயில்) உரடவாரையும், (காலில்)
வீரக்கழரலயும் கட்டிக்சகாண்டு; ல்கவணப் புட்டிலும் க ாறுத்தனன் -
பல்வரகஅம்புகரையுரடய தூணிரயத் (கதாளில்) சுமந்து; கவசம் பூட்டு அவமத்து
இட்டனன் -கபார்க் கவெத்ரத (உடம்பிற்) பூட்டிக்சகாண்டு; வரிவில் எடுத்தனன் -
கட்டரமந்தவில்ரலக் (ரகயில்) எடுத்துக்சகாண்டு; ஏந்தவல அடிகதாட்டு வணங்கி
நின்று - இராமரைத்திருவடி சதாட்டு வணக்கம் செய்து எழுந்து நின்று; இவனய
கசால்லினான் - இவ்வார்த்ரதகரைச் சொன்ைான்.

கபார்க்குச் ென்ைத்தைாைான் என்றார். ஏந்தல் - இராமன்; உயர்ந்கதான்

என்னும்சபாருளிி்ல் வந்தது. திருவடி சதாட்டு வணங்குதல் என்பது ஒரு மரபு.
29
இலக்குவன் வீர உரர

2404. ‘இருவமயும் இழந்த அப் ரதன் ஏந்து பதாள்

ருவமயும், அன்னவன் வடத்த பசவனயின்
க ருவமயும், நின் ஒரு பின்பு வந்த என்
ஒருவமயும், கண்டு, இனி உவத்தி, உள்ளம் நீ.
‘இருவமயும் இழந்த - இம்ரம, மறுரம இரண்ரடயும் கெர இழந்த; அப் ரதன்
ஏந்துபதாள் ருவமயும் - அந்தப் பரதைது உயர்ந்த கதாளின் பருத்த தன்ரமயும்;
அன்னவன் - அப் பரதன்; வடத்த பசவனயின் - சபற்றுள்ை கெரையின்; க ருவமயும்
-சபருரமரயயும்; நின்பின்பு வந்த - உைது பின்ைாகல வந்த; ஒரு என் - தனியாை
என்னுரடய; ஒருவமயும் - ஒப்பற்ற தன்ரமரயயும்; கண்டு - (இப்கபாது) பார்த்து;
இனி நீ உள்ளம் உவத்தி - இனிகமல் நீ மைமகிழ்ச்சி அரடவாயாக......

அண்ணன் கமல் கபார்சதாடுத்து வந்தான் எைகவ அறத்துக்கு மாறுபட்டான்;

இருரமயும் இழந்தான்என்றாைாம். யான் ஒருவகை அத்துரணச் கெரைகரையும்
அழிப்பரதப் பார் என்றாைாம். 30

2405. ‘ டர் எலாம் டப் டும் ரும யாவனயின்

திடர் எலாம் உருட்டின, பதரும் ஈர்த்தன,
குடர் எலாம் திவரத்தன, குருதி ஆறுகள்,
கடர் எலாம் மடுப் ன, லவும் காண்டியால்.
‘ டல் எலாம் ட - பல வரகத் துன்பங்களும் அரடந்து; டும் - இறக்கிற; ரும
யாவனயின் - அணி அணிந்த யாரையிைது; திடர் எலாம் உருட்டின - உடல்கைாகிய
கமடுகரைசயல்லாம் உருட்டி; பதரும் ஈர்த்தன - கதர்கரைஇழுத்துக்சகாண்டு; குடர்
எலாம் திவரத்தன - குடல்கரைசயல்லாம் அரலத்துத் தள்ளி; குருதி ஆறுகள் - இரத்த
நதிகள்; லவும் கடர் எலாம் மடுப் ன - பலவும் கடல் முழுவதும் பாய்ந்து
கலப்பைவற்ரற; காண்டி - பார்ப்பாயாக...

உருட்டி, ஈர்த்து, திரரத்துக் குருதி ஆறு கடலில் மடுத்தல் காண்டி எை முடிக்க.

குடல்,குடர் என்றார்கபாலக் கடல், கடர் எை நின்றது செய்யுட்கபாலி. ‘ஆல்’ ஈற்றரெ.
31

2406. ‘கருவியும், வககளும், கவச மார் மும்,

உருவின; உயிரிபனாடு உதிரம் பதாய்வு இல
திரிவன - சுடர்க் கவண - திவசக் வக யாவனகள்
கவருவரச் கசய்வன; காண்டி, வீர! நீ.
‘வீர! நீ - இராமகை ! நீ; கருவியும் வககளும் கவச மார் மும் உருவின -எதிரிகைது
ஆயுதங்கரையும், கரங்கரையும், கவெமணிந்த மார்பகத்ரதயும் உருவிக்சகாண்டு;
உயிரிபனாடு - அவர்கள் உயிரரயும் உடன்பற்றி; உதிரம் பதாய்வு இல -இரத்தத்தில்
சிறிதும் கதாயாமல்; சுடர்க்கவண - என்னுரடய ஒளிபரடத்த அம்புகள்; திவசக்வக
யாவனகள் - எட்டுத் திரெப் பக்கத்திலும் உள்ை யாரைகளும்; கவருவர - அஞ்சும்படி;
திரிவன கசய்வன - சுற்றித் திரிதல் செய்வைவற்ரற; காண்டி -பார்ப்பாயாக....

அம்புகள் உடலிற் பாய்ந்து உருவியும் உதிரம் கதாயாமல் இருத்தலின் அவற்ரறக்

கண்டுதிரெயாரைகள் சவருவிை. ரக திரெசயாடு வருதலின் பக்கமாம்.
32

2407. ‘பகாடகத் பதர், டு குதிவர தாவிய,

ஆடகத் தட்டிவட, அலவக அற்று உகு
பகடகத் தடக் வககள் கவ்வி, கீதத்தின்
நாடகம் நடிப் ன - காண்டி; நாத! நீ.’
‘நாத! நீ -; தாவிய குதிவர டு பகடகத் பதர் - தாவிச் செல்லும் குதிரரகள்இறந்து
கபாை வரைந்து அழகிதாய கதரிைது; ஆடகத் தட்டிவட -
சபான்மயமாைநடுப்பீடத்தின்கண்; அலவக - கபய்கள்; அற்று உகு பகடகத் தடக்
வககள் கவ்வி - கபார்க்கைத்துத் துண்டாகி விழுந்த ககடகத்கதாடு கூடிய நீண்ட
ரககரைத் தம் ரகயாற் பற்றி (தாைமிட்டுக்சகாண்டு); கீதத்தின் - இரெ
பாடிக்சகாண்டு; நாடகம் நடிப் ன -கூத்தாடுவைவற்ரற; காண்டி - பார்ப்பாயாக..

பலரக எைப்படும் ககடயத்கதாடு அற்று விழுந்த ரககரைப் கபய்கள் தாம்

எடுத்துக்சகாண்டைகாைம் இட்டு ஆடுதல் கபாலும். ககாடகம் என்பது கதர் உறுப்பு
எைலும்ஆம். 33 2408. ‘ ண் முதிர் களிற்கறாடு ரந்த
பசவனயின்
எண் முதல் அறுத்து, நான் இவமப்பின் நீக்கலால்,
வின் முதுகு உளுக்கவும், பவவல ஆவடயின்
மண் முதுகு ஆற்றவும் காண்டி - வள்ளல்! நீ
 ‘வள்ளல் - இராமகை; நீ -; ண் முதிர் - அழகு மிக்க; களிற்கறாடு - யாரைககைாடு;
ரந்த பசவனயின் எண் - பரந்துபட்ட பரடகளின்கணக்ரக; முதல் அறுத்து -
அடிகயாடு கபாக்கி; நான் இவமப்பில் நீக்கலால் -நான் கணகநரத்தில் அழித்தலால்,
(இரவ அரைத்தும் வீர சுவர்க்கம் அரடந்து விண்ணில்ஏறலாம்); விண் முதுகு
உளுக்கவும் - விண்ணுலகம் முதுகு சநளிக்கவும்; மண் -மண்ணுலகம் (பாரம்
நீங்குதலின்); முதுகு ஆற்றவும் - முதுகு வலி நீங்கப் சபறவும்; காண்டி - பார்ப்பாயாக....

பண் -அலங்காரம். பண்ணுதல். ரக செய்தல், அலங்கரித்தலாம். எண் முதல்

அறுத்தல் -இல்லாதபடி செய்தல் ஆகும். கபாரில் இறந்கதார் வீரசுவர்க்கம் சபறுவர்
ஆதலின், எல்லாச்கெரைகளும் இறந்து விண்ணுலகு சபற்றதைால் விண் முதுகுவலி
எடுத்து சநளிக்கலாயிற்று. இனி -உளுக்க’ என்பதற்கு இற்று உளுத்துப் கபாய் விழ’
எைவும் உரரக்கலாம். பூபாரம் நீங்கலின்மண் முதுகு ஆற்றியது என்றாைாம்.
34

2409. ‘நிவந்த வான் குருதியின் நீத்தம் நீந்தி கமய்

சிவந்த சாதககராடு சிறு கண் கூளியும்,
கவந்தமும், “உலகம் நின் வகயது ஆயது” என்று
உவந்தன குனிப் ன காண்டி, உம் ர்ப ால்.
‘நிவந்த - உயர்ந்து வழிந்து ஒழுகிய; வான் குருதியின் நீத்தம் - சபரிய இரத்த
சவள்ைத்திகல; நீந்தி - நீந்திச் கெறலால்; கமய் சிவந்த - உடம்பு செந்நிறமாகப் சபற்ற;
சாதககராடு - பூத கணங்ககைாடு; சிறுகண் கூனியும் - (உடம்பிற்கு ஒவ்வாத) சிறிய
கண்ரண உரடய கபய்களும்; கவந்தமும் - தரலயற்றஉடற்குரறயும்; “உலகம்
நினவகயது ஆயது” என்று - உலகமரைத்தும் இராமைாகிய உன் வெம்ஆய்விட்டது
என்று; உம் ர் ப ால் - கதவர்கள் (மகிழ்தல்) கபால; உவந்தன - மகிழ்ந்தைவாய்;
குளிப் ன - நடைம் ஆடுவை; காண்டி - பார்ப்பாயாக....

சாதககராடு ‘கூனியும் கவந்தமும் குளிப் ன’ என முடியும் ‘‘ லவயினானும் எண்ணுத்

திவண விரவுப்க யர், அஃறிவண முடிபின கசய்யுளுள்பள” (கதால். கசால்.
கிளவி. 51.) என் வாதலின்‘குனிப் ன’ என அஃறிவணயாய் முடிந்தது. பதவர்கள்
மகிழ்தல் இயல்பு. ப ய்கள் மகிழ்ந்து ஆடுதலாகக் கூறியது தற்குறிப்ப ற்றமாம்.
35
2410. ‘சூழி கவங் கட கரி, துரக ராசிகள்,
ாழி வன் புயத்து இகல் வயவர், ட்டு அற,
வீழி கவங் குருதியால் அவலந்த பவவலகள்
ஏழும் ஒன்றாகி நின்று இவரப் க் காண்டியால்.
‘சூழி - முகபடாம் அணிந்த; கவங் கடகரி - சகாடிய மதம் உரடய யாரைகள்; துரக
ராசிகள் - குதிரரத் சதாகுதிகள்; ாழி - பருத்த; வன் - வலிய; புயத்து - கதாரை
உரடய; இகல் வயவர் - பரகத்த வீரர்கள்; ட்டு அற - செத்து விழ; வீழி - வீழ்ந்த;
கவங்குருதியால் - சகாடிய இரத்தப் சபருக்கால்; அவலந்த பவவலகள் ஏழும் - அரல
வீசும் ஏழு கடல்களும்; ஒன்றாகி நின்று - ஒரு கடலாகியிருந்து; இவரப் - ஒலிசெய்ய;
காண்டி -பார்ப்பாயாக... நால்வரகச் கெரைகளும் அடிகயாடு அழிதலால் உண்டாை
குருதியாறு கூடுதலால் ஏழுகடல்களும்ஒன்றாகி இரரரத்தை. வீழி - வீழிப் பழம்
கபான்று சிவந்த குருதி என்றும் ஆம். அரலந்தஎன்பது கவரலகளுக்கு அரட. இனி,
குருதியால் அரலவீசிய கவரலகள் ஏழும் ஒன்றாகிை எனினும்அரமயும். ‘ஆல்’
ஈற்றரெ. 36

2411. ‘ஆள் அற; அலங்க பதர் அழிய; ஆடவர்

வாள் அற; வரி சிவல துணிய; மாக் கரி
தாள் அற, தவல அற; புரவி தாகளாடும்
பதாள் அற - வடிக் கவண கதாடுப் - காண்டியால்.
‘ஆள் அற - கபார் வீரர்கள் அறுபட; அலங்க பதர் அழிய - அரெகின்றகதர்கள் அழிய;
ஆடவர் வாள் அற - வாள்வீரர்கள் வாசைாடு அற்று விழ; வரிசிவலதுணிய -
கட்டரமந்த வில்கள் துண்டுபட; மாக் கரி - சபரிய யாரைகள்; தாள்அற தவல அற -
தாளும் தரலயும் துண்டபட்டு விழ; புரவி - குதிரரகள்; தாகளாடும் பதாள் அற -
கால்ககைாடு கதாள்கள் துண்டுபட; வடிக் கவண - கூரிய அம்புகரை; கதாடுப் -
யான் செலுத்த; காண்டி - பார்ப்பாயாக... ஆள் என்றது கதர்கமல் நின்ற ஆளும் ஆம்.
‘ஆல்’ ஈற்றரெ. 37

2412. ‘தவழத்த வான் சிவறயன, தவசயும் கவ்வின,

அவழத்த வான் றவவகள், அலங்கு க ான் வடிம்பு
இவழத்த வான் கழி புக்கு இருவர் மார்பிவடப்
புவழத்த வான் க ரு வழி ப ாக - காண்டியால்.
தவழத்த வாய் சிவறயன - வைமாை சிறந்த இறக்ரககரை உரடயைவாய்;
அவழத்த - தம் இைத்ரதக் கூவி அரழத்த; வான் றவவகள் - உயர்ந்த கழுகு, பருந்து
முதலிய பறரவகள்; க ான்வடிம்பு இவழத்த - சபான்ைால் விளிம்பு கட்டப்சபற்றுச்
செய்த; வான் கழி - (என்) சிறந்த அம்புகள்; இருவர் மார்பிவடப் புக்குப் புவழத்த -
பரத ெத்துருக்கைர்கைாகிய இருவரது மார்பின் நடுகவ நுரழந்து துவாரம் இட்டதைால்
ஆகிய; வான்க ருவழி - சீரிய சபரிய வழியிகல; தவசயும் கவ்வின -
தரெகரைக்கவ்விக்சகாண்டை வாய்; ப ாக - கபாவரத; காண்டி - பார்ப்பாயாக...
இருவர் - பரத ெத்துருக்கைர்கள். வான் பறரவ - சபரிய பறரவகள்; கழுகு,
பருந்துமுதலியை, அம்புகளின் முரையில் பைபைப்பாை விளிம்புகள் அரமத்தல்
வழக்கம். ‘ஆல்’ ஈற்றரெ. 38
2413. ‘ஒரு மகள் காதலின் உலவக பநாய் கசய்த
க ருமகன் ஏவலின் ரதன் தான் க றும்
இரு நிலம் ஆள்வகவிட்டு, இன்று,என் ஏ வலால்
அரு நரகு ஆள்வது காண்டி - ஆழியாய்!
‘ஆழியாய்! - இராமகை!; ஒருமகள் காதலின் - ரகககயி என்னும் ஒருசபண்ணின்கமற்
சகாண்ட அன்பிைால்; உலவக பநாய் கசய்த - உலகம் முழுவரதயும்துன்பத்தில்
துடிக்கச் செய்த; க ருமகன் - ெக்கரவர்த்தியாகிய தயரதன்; ஏவலின் - ஆரணயால்;
ரதன் தான் க றும் இருநிலம் - பரதன் தான் சபற்ற ககாெல அரரெ; ஆள்வக விட்டு -
ஆட்சி செய்தரலக் ரகவிட்டு; இன்று - இந்நாள்; என் ஏ வலால் - என் அம்பின்
வலிரமயால்; அரு நரகு ஆள்வது - சகாடிய நரகத்ரதஅனுபவிப்பரத; காண்டி -
பார்ப்பாயாக... பரதன் அண்ணனுக்குத் துகராகம் செய்தவன் என்று இலக்குவன்
கருதுவதைால், கபார்க்கைத்தில்இறப்பினும் அவனுக்கு வீர சுவர்க்கம் இல்ரல;
அருநரககம வாய்க்கும் என்று கூறிைான். ‘ஒரு மகள்காதலின் உலரக கநாய் செய்த’
என்பது நயமாை சதாடர். சிைத்திலும் தயரதரைப் ‘சபருமகன்’ என்றது காண்க. ‘என்
ஏவலால்’ என்பதரை ‘ஏ’ வலால் என்று பிரியாது ‘ஏவலால்’ என்று ஒன்றாககவ
சகாண்டு கட்டரையால் என்று சபாருள் உரரத்தல் சிறக்கு கமல் சகாள்க.
39

2414. ‘ “வவயகம் துறந்து வந்து அடவி வவகுதல்

எய்தியது உனக்கு” என, நின்வன ஈன்றவள்
வநதல் கண்டு உவந்தவள், நவவயின் ஓங்கிய
வககயன் மகள், விழுந்து அரற்றக் காண்டியால்.
“வவயகம் துறந்து - நிலவுலக அரொட்சிரயக் ரகவிட்டு; வந்து -; அடவி வவகுதல் -
காட்டில் தங்கியிருத்தல்; உனக்கு எய்தியது” - உைக்கு வந்து கெர்ந்தது; என - என்று;
நின்வன ஈன்றவள் - உன்ரைப் சபற்றவைாய ககாெரல; வநதல் கண்டு -
வருந்துதரலப் பார்த்து; உவந்தவள் - மகிழ்ச்சி அரடந்தவைாகிய; நவவயின் ஓங்கிய -
(பிறர்க்குத்) துன்பம் செய்வதில் உயர்ந்து விைங்கும்; வககயன் மகள் - ரகககயி;
விழுந்து அரற்ற - (பரதரை இழந்து) தரரயில் விழுந்து புலம்ப; காண்டி -
பார்ப்பாயாக...

கூனியின் கபாதரை அவ்வாறு ஆதலின் ‘ரநதல் கண்டு உவந்தவன்’ என்று இங்கக

கூறிைான்.‘ஆல்’ ஈற்றரெ. 40

2415. ‘அரம் சுட அழல் நிமிர் அலங்கல் பவலினாய்!

விவரஞ்சு ஒரு கநாடியில், இவ் அனிக பவவலவய
உரம் சுடு வடிக் கவண ஒன்றில் கவன்று, முப்
புரம் சுடும் ஒருவனின் க ாலிகவன் யான்’ என்றான்.
‘அரம் சுட - அரம் என்னும் கருவியால் கதய்க்க; அழல் நிமிர் - தீரயக்கக்கும்; அலங்கல்
- மாரல அணிந்த; பவலினாய்! - கவற்பரடரய உரடயவகை! ; யான் -; இவ் அனிக
பவவலவய - இந்த கெரைக் கடரல; உரம் சுடு - வலிரமரயஅழித்துச் சுடுகிற;
வடிக்கவண ஒன்றில் - கூரிய ஓர் அம்பிைாகல; ஒரு கநாடியில்விவரஞ்சு - ஒரு சநாடிப்
சபாழுதில் விரரவாக; கவன்று - (அழித்து) சவற்றிசகாண்டு; முப்புரம் சுடும்
ஒருவனின் - திரிபுரங்கரை அழித்த சிவபிராரைப் கபால; க ாலிகவன்’ -
விைங்குகவன்;’ என்றான் - என்று கூறிைான்.

ஓரம்பால் ஒருசநாடியில் அழித்தல் பற்றித் திரிபுரத்ரத அழித்த சிவன் கபால

என்றுஉவரம கூறிைான் இலக்குவன். ‘விரரந்து’ என்பது செய்யுள் எதுரக கநாக்கி
‘விரரஞ்சு’ எைநின்றது. ‘கபாலி’ எனினும் ஆம். திரிபுரம் எரித்த கரத; தாரகாசுரைது
மக்கைாகியதாரகாட்ென், கமலாட்ென், வித்யுன்மாலி என்னும் மூவரும் தவம் செய்து
வரம் சபற்றுப்சபான், சவள்ளி, இரும்பால் ஆகிய ககாட்ரடகரைப் சபற்றுக்
ககாட்ரடயுடகை பறந்து சென்று தங்கி அழித்து அரைவரரயும் வருந்திைர்.
சிவபூரெயில் தவறாது இருத்தலின் அழிக்கப்படாதவர்ஆயிைர். இந்திரனும்
திருமாலும், உகலாகாயதனும், புத்தனும் ஆகி அவர்பால் சென்றுஅம்மார்க்கங்கரைப்
கபசி அவரரத் திரித்துச் சிவபூரெ இல்லாதவர் ஆக்கிைர். பின்ைர்ச் சிவசபருமான்
மரல வில்லாக, வாசுகி நாணாக, பூமி கதராக, சூரிய ெந்திரர்கள் ெக்கரங்கைாக,கவதம்
குதிரரயாக, பிரமன் ொரதியாக, திருமால் அம்பாக, அக்கினி அம்பின்
முரையாக,கதவர்கள் கதர் உறுப்புகைாகக் சகாண்டு அவர் முன் சென்ற அைவில்
கதவர்கள் முதலிகயார்தம்மால்தான் சிவபிரான் அவர்கரை சவல்லமுடிகிறது என்று
நிரைத்து அகங்கரித்தாராக, அதரைஉணர்ந்த சிவபிரான் சிரித்தாராக, அக்கணகம
அசுரரும் ககாட்ரடயும் ொம்பராயிைர் என்பதுசிவபுராண ெரித்திரமாம். 41

இராமன் இலக்குவனுக்குப் பரதரைத் சதளிவுறுத்தல்

2416. “இலக்குவ! உலகம் ஓர் ஏழும், ஏழும், நீ,

“கலக்குகவன்” என் து கருதினால் அது,
விலக்குவது அரிது அது விளம் ல் பவண்டுபமா?-
புலக்கு உரித்து ஒரு க ாருள், புகலக் பகட்டியால்.
‘இலக்குவ’ - இலக்குவகை!; நீ உலகம் ஓர் ஏழும் ஏழும் “கலக்கும்” என் து
கருதினால் - நீ பதிைான்கு உலகங்கரையும் நிரல கலங்கச் செய்கவன் என்பரதக்
கருதிச்செயற்பட்டால்; அது - அச்செயல்; விலக்குவது அரிது - யாராலும்
தடுத்தற்கரியது; அது விளம் ல் பவண்டுபமா? - அரதச் சொல்லித் சதரிய
கவண்டுவதில்ரல (உலகப்பிரசித்தமாய் அரைவரும் முன்பு அறிந்துள்ைகத); புலக்கு
உரித்து - (அது கிடக்க,இப்கபாது) அறிவுக்கு உரிய; ஒரு க ாருள் - ஒரு செய்திரய;
புகல - (நான்உைக்குச்) சொல்ல; பகட்டி - ககட்பாயாக...

சபருத்த வீர வார்த்ரதகரைப் கபசிச் சிைத்துடன் சீறி நிற்கும் இலக்குவன்

பால்,பரதரைப் பற்றித் சதளிவுறுத்தத் சதாடங்கும் இராமன் முதலில் உபகதெத்ரதத்
சதாடங்காது, அவைதுசிைத்ரதயும் கபராற்றரலயும் மதித்துப் பாராட்டிப் கபசியது
மனித இயல்புக்கு ஒத்து அரமந்தது பாராட்டத்தக்கது. புலக்கு - புலத்துக்கு - ‘அத்து’
சகட்டது. “கல்லார்ப் பிணிக்கும்” என்றகுறளில், ‘நிலத்துக்கு’ என்பது ‘நிலக்கு’ என்று
நின்றாற் கபால. (குறள். 570.) செய்யுள்விகாரம் என்பர் பரிகமலழகர் - புலம் என்பது
அறிவு. சிைம் மிக்குழி அறிவு எழாது ஆதலின் -சிைத்ரத அடக்கி அறிவிைால்
சிந்தித்தல் கவண்டும் என்பது உணர்த்திைாைாம். ‘ஆல்’ஈற்றரெ.
42

2417. ‘நம் குலத்து உதித்தவர், நவவயின் நீங்கினர்

எங்கு உலப்புறுவர்கள் ? எண்ணின், யாவபர
தம் குலத்து ஒருவ அரும் தருமம் நீங்கினர்?-
க ாங்கு உலத் திரகளாடும் க ாருத பதாளினாய்!
க ாங்கு - வைர்ச்சியரடந்து; திரள் உலத்திரகளாடும் - திரண்ட கல்தூணுடகை;
க ாருத - மாறுபட்ட (அதனினும் சிறந்த); பதாளினாய்! - கதாளிரைஉரடயவகை!;
நம் குலத்து உதித்தவர் - நம்முரடய சூரிய குலத்தில்கதான்றியவர்கைாகிய; நவவயுள்
நீங்கினர் - குற்றத் திலிருந்து நீங்கிய அரெர்கள்; எங்கு உலப்புறுவர்கள்? - எவ்வாறு
அைவிடப்படக்கூடியவர் (அைவிடமுடியாதவர்); எண்ணின் - கயாசிக்கும் இடத்து;
தம் குலத்து ஒருவ அரும் - தம் குலத்தில்விட்டு விலக முடியாத; தருமம் நீங்கினன் -
அறத்திலிருந்து நீங்கியவர்கள்; யாவபர - யார்?...... (ஒருவரும் இல்ரல என்றபடி)

அளவிடல் என் து எண்ணிக்வகயான் அன்று; அறிவு, ஆண்வம, க ருவம என்னும்

மூவவக ஆற்றலால்அளவு டாதவர் என்றவாறாம். க ாங்கு உலத்திரள் -
க ரியதாகிய கற்றூண் எனலும் ஆம். 43
2418. ‘எவனத்து உள மவற அவவ இயம் ற் ாலன,
வனத் திரள் கரக் கரிப் ரதன் கசய்வகபய;
அவனத் திறம் அல்லன அல்ல; அன்னது
நிவனத்திவல, என் வயின் பநய கநஞ்சினால்.
‘ வனத் திரள் கரக் கரிப் ரதன் - பரைமரம் கபாலத் திரண்ட ரகரய
உரடயயாரைரய யுரடய பரதைது; கசய்வகபய - ஒழுக்கங்ககை; மவற எவனத்து
உள அவவ -கவதங்கள் எத்தரை உள்ைை அத்தரை கவதங்களும்; இயம் ற் ாலன -
சொல்லுந்தன்ரமயஆவை; அவன அல்லன திறம் அல்ல - அத்தன்ரமயவாக நீ கூறும்
அறமல்லாதை அல்ல (அவன்செய்ரக); அன்னது - அவ்வுண்ரமரய (பரதைது சீரிய
ஒழுக்க உயர்விரை); என் வயின் - என்னிடத்துண்டாகிய; பநய கநஞ்சினால் - அன்பு
மீக்கூர்ந்த மைத்தால்; நிவனத்திவல - நீ அறிந்து நிரைத்தாயில்ரல...

கவதங்கைாற் சொல்லப்படும் ஒழுக்கம் அரைத்தும் பரதன் ஒழுக்ககம என்றாைாம்.

பரதைதுசிறப்பின் உண்ரமத்தன்ரமரய இலக்குவன் அறிந்துணராரமக்குக் காரணம்
அவன் இராமன்பாற் சகாண்டமிக்க அன்கபயன்றிப் பரதனிடம் எந்த மாறுபாடும்
இல்ரல என்ற இராமன் கூற்று இலக்குவரையும்குரறகாணாது ொந்தப்படுத்திய
தாயிற்று. ‘அரை’ என்றது ‘அ’ என்ற கட்டின் சபாருைது.“அரைநிரலவரக” (சதால்.
சபாருள். நச்.) என்றவிடத்து ‘அரை’ ‘கூட்டுநிரல’ என்றார்நச்சிைார்க்கினியரும்.
‘செயற்ரககய’ என்ற ‘ஏ’ காரம் கதற்றப் சபாருளில் வந்தது. 44

2419. ‘ “க ருமகன் என்வயின் பிறந்த காதலின்

வரும் என நிவனவகயும், மண்வண என்வயின்
தரும் என நிவனவகயும்” தவிர, “தாவனயால்
க ாரும்” என நிவனவகயும் புலவமப் ாலபதா?
“க ருமகன் - பரதன்; என்வயின் பிறந்த காதலின் - என்னிடத்து உண்டாகிய
அன்பிைால்; வரும் என நிவனவகயும் - (காடு கநாக்கி) வருகின்றான்
என்றுநிரைப்பதும்; மண்வண - ககாெல அரரெ; என்வயின் - என்னிடம்; தரும்
எனநிவனவகயும்” - தருவான் எை நிரைப்பதும்; தவிர - நீங்க; “தாரையால் -
கெரைகைால்; க ாரும் - கபார் செய்வான்; என நிவனவகயும்” - என்றுநிரைப்பதும்;
புலவமப் ாலபதா? - அறிவின்பாற் பட்டது ஆகுகமா?... (அன்று என்றபடி)

அன்பு முதிர்ந்தவழி அறிவு சதாழிற்படாது ஆதலின், என் வயின் கநயம்

மீதூர்ந்ததால்பரதரை அறிவால் அறிய இயலாதவன் ஆைாய் என்று இதற்கும் ஓர்
அரமதிரய இலக்குவனுக்கு முன்கபகூறியது காண்க. “காதல் மிக்குழிக்கற்றவும்
ரகசகாடா” (சிந்தா- 1632.) என்பது ஈண்டுநிரைக்கத் தருவது, பரதன் வருவதன்
உண்ரம இராமைால் சதளிவாக இலக்குவற்கு உணர்த்தப்பட்டது.
45 2420. ‘க ான்கனாடும், க ாரு கழல் ரதன் ப ாந்தனன்,
நல் கநரும் க ரும் வட நல்கல் அன்றிபய,
என்கனாடும் க ாரும் என இயம் ற் ாலபதா?-
மின்கனாடும் க ாருவுற விளங்கு பவலினாய்!
‘மின்கனாடும் க ாரு உற - மின்ைகலாடும் ஒப்புக் சகாள்ளுமாறு; விளங்குபவலினாய்
- விைங்குகின்ற கவலிரை உரடய இலக்குவகை!; க ான்பனாடும் க ாருகழல் -
சபான்ைானியன்று சபான்கைாடு கமாதுகின்ற கழரல அணிந்த; ரதன் -;
ப ாந்தனன் -வந்துள்ைான்; (எதற்கு) நல் கநடும் க ரும் வட நல்கல் அன்றிபய -
(என்ரை அரெைாக்கி எைக்கு) நல்ல சநடிய சபரிய கெரைரயத் தருதற்காக
அல்லாமல்; என்கனாடும்க ாரும் - என்கைாடு ெண்ரடயிடுவான்; என இயம் ற்
ாலபதா? - என்றுசொல்லலாமா?... (கூடாது என்றபடி)

கழல், சபான்ைாற் செய்யப்படுதலின் ‘சபான்சைாடும் சபாருகழல்’

ஆயிற்று.‘சபான்சைாடும்’ என்பரதத் தனிகய சகாண்டு சபான்சைாடும் பிரட
நல்கல் எைக் கூட்டிப்சபாருள் உரரப்பதும் உண்டு. சபான் தருதல்- அரெச்
செல்வத்ரதத் தருதல் என்று சபாருள் படுதல்வழக்காற்றின் இன்ரமயும் இரடயீடு
இன்றிப் சபாருகழல் என்பதகைாடு அது மாறி முடிதலும் அரமதலின்
அவ்வாறுரரக்க இயலாரமயறிக. அரெர்கள்வெம் கெரைரயத் தருதல் முரற ஆதலின்
இராமரைஅரென் எைக் கருதும் பரதன், அவன்பால் கெரைகரைத் தர
வருகின்றாைாதல் கவண்டும் என்றான்இராமன். 46

2421. ‘பசண் உயர் தருமத்தின் பதவவ கசம்வமயின்

ஆணிவய, அன்னது நிவனக்கல் ஆகுபமா?
பூண் இயல் கமாய்ம்பினாய்! ப ாந்தது ஈண்டு, எவனக்
காணிய; நீ இது பின்னும் காண்டியால்.’
‘பூண் இயல் கமாய்ம்பினாய்! - அணி அணிந்த கதாள்கரை உரடயவகை!; பசண்உயர்
தருமத்தின் பதவவ - மிக உயர்ந்த தருமத்தின் சதய்வ வடிவமாை;
கசம்வமயின்ஆணிவய - நல்சலாழுக்கமாகிய செம்ரமயின் உரரகல்லாக
விைங்குகின்ற உத்தம பரதரை; அன்னது - (நீ நிரைத்தாற் கபால) அப்படித் தவறுபட;
நிவனக்கல் ஆகுபமா? -கருதலாமா?; ஈண்டுப் ப ாந்தது - (பரதன்) இங்கக வந்தது;
எவனக் காணிய -என்ரைக் காண்பதற்காக; இது - இக்கருத்திரை; நீ - இலக்குவ நீ!;
பின்னும் - (அவன் சநருங்கிய) பிறகும்; காண்டி - (அவன்பால் கநரில்) பார்த்து
அறிவாயாக.

அறக் கடவுள், செம்ரமயின் ஆணி பரதன். செம்ரம - மைக் ககாட்டம்

இன்ரமயாம்.நடுவுநிரலரம என்பதாம். எைகவ, அரசின்பால் பற்று ரவத்து
ஒருபாற் ககாடும் தன்ரம அவனுக்கில்ரல என்பதாம். ஆணி என்பதற்கு ‘அச்ொணி’
எை உரர தந்து செம்ரமத் கதரர நிரலநிறுத்தும் அச்ொணி என்று உரர ககாடலும்
ஏற்றுகமல்சகாள்க. பூண் இயல் சமாய்ம்பு - அணிகலைாகப் சபாருந்திய வலிரம
என்றும் ஆம். ‘ஆல்’ஈற்றரெ. 47
பரதன் கெரைரயத் தவிர்த்துத் தம்பிகயாடு இராமரை சநருங்குதல்
2422. என்றனன், இளவவல பநாக்கி, ஏந்தலும்
நின்றனன்; ரதனும், நிமிர்ந்த பசவனவய,
‘பின் தருக’ என்று , தன் பிரிவு இல் காதலின்,
தன் துவணத் தம்பியும் தானும் முந்தினான்.
ஏந்தலும்- இராமனும்; இளவவல பநாக்கி - இலக்குவரைப் பார்த்து; என்றனன் -
என்று (இவ்வாறு) சொல்லி; நின்றனன் - ; ரதனும் -; நிமிர்ந்த பசவனவய - மிகுந்த
(தன்) பரடகரை; ‘பின் தருக’ என்று - பிறகு அரழத்து வருக என்று (சுமந்திரன்பால்)
சொல்லி; தன் பிரிவு இல் காதலின் தன் துவணத்தம்பியும் -தன்ரைப் பிரிதல் இல்லாத
அன்புரடய தன் துரணவைாை தம்பியாகிய ெத்துருக்கைனும்; தானும் - தானுமாக;
முந்தினான் - முற்பட்டு (இராமன் பால்) வந்தான்.

உடன் வந்தான் அரமச்ென் சுமந்திரன் ஆதலின் பரடப் சபாறுப்ரப அவன்பால்

ொர்த்திைான்எைலாம். ‘தம்பியும் தானும் முந்திைான்’ என்பது தரலரமப்சபாருட்கு
விரைசகாடுப்பகவ தரலரமயில்சபாருளும் முடிந்தை வாவகதார் முரறபற்றி
வந்தது. இனி பால் விரவாது எண்ணிச் சிறப்பிைால் ஒருரம முடிபு சபற்றது எைலும்
ஆம். தம்பியாதல் அன்றி எப்சபாழுதும் தன்ரைப் பிரியாது தைக்குத் துரணயாக
இருத்தல் பற்றிச் ெத்துருக்கைரைத் ‘தன் துரணத் தம்பி’ என்று பரதன்கூறிைான்.
48
பரதன் நிரர கநாக்கிய இராமன் இலக்குவனிடம் கூறுதல்

2423. கதாழுது உயர் வகயினன்; துவண்ட பமனியன்

அழுது அழி கண்ணினன்; ‘அவலம் ஈது’ என
எழுதிய டிவம் ஒத்து எய்துவான் தவன
முழுது உணர் சிந்வதயான், முடிய பநாக்கினான்.
முழுது உணர் சிந்வதயான் - எல்லாவற்ரறயும் எப்சபாழுதும் அறிந்தவாகற
அறியும்திருவுள்ைமுரடய இராமன்; கதாழுது உயர்வகயினன் - சதாழுதபடி
உயர்த்திய (உச்சிகமல்கூப்பிய) ரகரய உரடய; துவண்ட பமனியன் - (துன்பத்தால்
துடித்து) வாடிய உடம்ரப உரடய; அழுது அழி கண்ணினன் - (இரடயறாது)
புலம்புதலால் (நீர் வழிந்து, சபாலிவழிந்த கண்கரைஉரடய; ‘அவலம் ஈது’ என
எழுதிய டிவம் ஒத்து - அழுரக என்பது இதுதான் என்று எழுதிய வடிவம் கபால;
எய்துவான் தவன - வருகின்ற பரதரை; முடிய பநாக்கினான் -
முடிமுதல்அடிவரரயிலும் நன்றாகப் பார்த்தான்.

‘அவலம்’ என்ற அழுரகசயன்ற சமய்ப்பாட்டுக்கு ஒரு படம் வரரந்து அது

பரதைாகும் என்பதாம்.அம்சமய்ப்பாட்டின் தன்ரம - துவண்ட கமனி, அழுதழி கண்
முதலவாம். ‘துன்பசமாரு முடிவில்ரலதிரெகநாக்கித் சதாழுகின்றான்’ எை (2332.)
முன்ைர்க் கூறியதரை ஈண்டுக்கருதுக. 49

2424. கார்ப் க ாரு பமனி அக் கண்ணன் காட்டினான்,

‘ஆர்ப்பு உறு வரி சிவல இவளய ஐய! நீ,
 பதர்ப் க ருந் தாவனயால் ரதன் சீறிய
ப ார்ப் க ருங் பகாலத்வதப் க ாருத்த பநாக்கு’ எனா.
கார்ப் க ாரு பமனி அக் கண்ணன் - கருகமகத்ரத ஒத்த திரு கமனிரய உரடய
அவ்இராமன்; (இலக்குவரை கநாக்கி) ‘ஆர்ப்பு உறு - ஆரவாரம் செய்கின்ற; வரி சிவல
- கட்டரமந்த வில்ரல ஏந்திய; இவளய ஐய! - தம்பியாகிய இலக்குவகை !; நீ-;
ரதன்-; பதர்ப் க ருந் தாவனயால் சீறிய - கதர்கரை உரடய சபரிய கெரைகயாடு
சீற்றம் சகாண்டு எடுத்த; க ரும்ப ார்க் பகாலத்வத - சபரிய கபார்க்ககாலத்ரத;
க ாருந்தபநாக்கு - நன்கு பார்ப்பாயாக;’ எனா - என்று; காட்டினான் - காண்பித்தான்.

இத்தரகய துன்பத்கதாடு வந்துள்ைவரை இவ்வாறு நிரைத்தாகை என்பது

கதான்றக் காட்டிைான்என்க. சொற்கபாக்கு இருப்பினும் இலக்குவரை இராமன்
பரிகசித்தான் எைல் இங்குக் கவியின்கருத்துக்கு முரணாகும். முன்ைர் ‘என்வயின்
கநயசநஞ்சிைால் அன்ைது நிரைத்திரல” என்று (2418) இராமன் கூறியதாகக் கவிஞர்
கூறுதலின், இலக்குவனுரடய ஆர்ப்பரிப்பும், ஐயமும், சீற்றமும்பரதன் இயல்பிரை
அறியாதாயினும் இராமன்பால் அன்பிற் சிறிதும் குரறந்ததில்ரல என்பதுசபருதலின்.
50

இலக்குவன் சநஞ்ெழிந்து நிற்றல்

2425. எல் ஒடுங்கிய முகத்து இளவல் நின்றனன் -

மல் ஒடுங்கிய புயத்தவவன வவது எழும்
கசால்கலாடும் சினத்கதாடும் உணர்வு பசார்தர,
வில்கலாடும் கண்ண நீர் நிலத்து வீழபவ.
(இவ்வாறு இராமன் பரதரைக் காட்டிக் கூறிய அைவில்) இளவல் - இலக்குவன்;
மல் ஓடுங்கிய புயத்தவவன - மற்சறாழில் (இவன் கதாளின் சபருரமயால்
உலகில்)இல்லாசதாழிந்த ஆற்றல் மிக்க கதாள் உரடய பரதரை; வவது எழும் -
நிந்தரை செய்துகூறிய; கசால்கலாடும் - சொற்ககைாடும்; சினத்பதாடும் -
அவற்றுக்குக் காரணமாகத் தன் மைத்துண்டாகிய ககாபத்கதாடும்; உணர்வு - தன்
உணர்ச்சிகளும்; பசார்தர - தைர்ந்சதாழிய; வில்கலாடும் - (தன்
ரகயிற்பிடித்த)வில்கலாடும்; கண்ண நீர் - (சிறந்த பரதரைத் தவறாகக் கருதிகைாகம
என்றகழிவிரக்கத்தால் ஏற்படும்) கண்ணீரும்; நிலத்து வீழ - பூமியில் விழவும்;
எல்ஒடுங்கிய முகத்து - ஒளி குன்றிப் சபாலிவழிந்த முகத்துடகை; நின்றனன் -
நின்றான்.

மல் ஒடுங்கிய - உலகத்து மல்சதாழில் வலிரம எல்லாம் தன்பால் வந்து

தங்கிி்விட்டது எனினும் அரமயும். இனி விரதசவாழுக்கத்தால் வலிரம குன்றிய
கதாள் எைல் ஈண்டுப் சபாருந்தாரமயும், அரெர்க்கு அங்ஙைம் கூறுவது
மரபாகாரமயும் உணர்க. பரதன் திறத்துத் தான் நிரைந்தை அரைத்தும்
பிரழபட்டரமயானும், உத்தமரை அதமைாகக் கருதிய அதைால் எற்பட்ட
மைச்கொர்வும் இலக்குவரை ‘எல் ஒடுங்கிய முகம்’ உரடயவைாக ஆக்கியது.
51

பரதன் இராமனின் திருவடி வணங்குதல்

2426. பகாது அறத் தவம் கசய்து குறிப்பின் எய்திய
நாதவனப் பிரிந்தனள், நலத்தின் நீங்கினாள்,
பவதவனத் திருமகள் கமலிகின்றாள், விடு
தூது எனப் ரதனும் கதாழுது பதான்றினான்.
பகாது அறத் தவம் கசய்து - குற்றமில்லாமல் நல்ல தவத்ரதச் செய்து; குறிப்பின்
எய்திய - தன் மைக்கருத்தின் வண்ணம் சபற்ற; நாதவன - தன்நாயகரை; பிரிந்தனள் -
பிரிந்து; நலத்தின் நீங்கினான் - எல்லாநன்ரமகளிலிருந்தும் நீங்கிய; பவதவன
கமலிகின்றாள் - துன்பத்தால் சமலிகின்ற; திருமகள் - இராச்சிய லட்சுமி; விடு தூது
என - (இராமநாயகன் பால்) அனுப்பிய தூது கபால; ரதனும்-; கதாழுது - வணங்கி;
பதான்றினான்-.

பன்சைடுங்காலம் செய்த நற்றவத்தால் இராமரை அரெைாகப் சபறும் பாக்கியம்

ககாெல அரசுக்குக் கிரடத்தது. அது உடகை இழக்கப்சபற்றபடியால் இவ்வாறு
கூறிைார். மீண்டும் ககாெல அரரெ இராமன் ஏற்க கவண்டுதற்கு வந்தவன் பரதன்
ஆதலின் ‘விடு தூது’ எைப் சபற்றான். தற்குறிப்கபற்றவணி. 52

2427. ‘அறம்தவன நிவனந்திவல; அருவள நீத்தவன;

துறந்தவன முவறவமவய’ என்னும் கசால்லினான்,
மறந்தனன், மலர்அடி வந்து வீந்தனன் -
இறந்தனன் தாவதவய எதிர்கண்கடன்னபவ.
வந்து - (பரதன் இராமன் அருகில்) வந்து; இறந்தனன் தாவதவய - இறந்து கபாை
தந்ரதயாய தயரதரை; எதிர் - தன் எதிகர; கண்டு என்னபவ - மீண்டும்கண்டாற்கபால;
(இராமரைக் கண்டு) ‘அறம் தவன நிவனந்திவல - அரெ ஏற்றல் அறம்தான்என்பரத
நிரையவில்ரல; அருவள நீத்தவன - இரக்கம் அற்றவைாக ஆயிைாய்; முவறவமவயத்
துறந்தவன” - மூத்தவன் அரொளுதல் என்கின்ற முரறரமயயும் ரகவிட்டாய்;’
என்னும் கசால்லினான் -என்கின்ற சொற்கரைக் கூறியவைாய்; மறந்தனன் - தன்
உணர்வு சகட்டு; மலர் அடி - (இராமைது) மலர் கபான்ற பாதங்களில்; வீழ்ந்தனன் -
விழுந்தான்.
அறம் - அரொளுதல் அரெ தர்மம் என்பது. பரதன்பால் காட்டகவண்டிய இரக்கம் -
தான் அரொைாது பரதன் அரகெற்க விரும்பமாட்டான் என்று உணராது அவன்பால்
அரரெத் தள்ளிவிட்டு வந்தது இரக்கமின்ரமயாம். மூத்தவைாகிய தான்
அரொைகவண்டியது முரறரம யாதலின், முரறரமரயத் துறந்தரை என்றான்.
இவ்வைவும் பரதைது ஆற்றாரமரயப் புலப்படுத்துவைவாகக் சகாள்க. ‘ஏ’ ஈற்றரெ.
53

இராமன் மைம் கலங்கிப் பரதரைத் தழுவுதல்

2428. ‘உண்டுககால் உயிர்?’ என ஒடுங்கினான் உருக்

கண்டனன்; நின்றனன் - கண்ணன் கண்எனும்
புண்டரீகம் க ாழி புனல், அவன் சடா
மண்டலம் நிவறந்து ப ாய் வழிந்து பசாரபவ.
 கண்ணன் - அருட்கண்ணுரடயவைாகிய இராமன்; ‘உண்டு ககால் உயிர்’ என
ஒடுங்கினான் - உயிர் உண்கடா இல்ரலகயா என்று காண்பார் ஐயுறுமாறு சமலிந்து
நின்றபரதைது; உரு - வடிவத்ரத; கண்டனன் - பார்த்து; கண் எனும் புண்டரீகம் - (தன்)
கண் என்கின்ற தாமரரகள்; க ாழி புனல் - இரக்கத்தாற் சொரிகின்றகண்ணீர்; அவன்
சடாமண்டலம் நிவறந்து ப ாய் - அப்பரதைது ெரடமுடியிற் கபாய்நிரம்பி
கமற்சென்று; வழிந்து பசார - சபருகி வழிந்சதாழுக; நின்றனன் -நின்றான்.

பரதன் உருவ சமலிவு இராமைது உள்ைத்ரத உருக்கியது; கண்ணீர் சபருகியது;

அதைால் காலில் விழுந்த பரதைது ெரடமுடிரயக் கண்ணீர் நிரறத்தது. ‘சகால்’ -
ஐயம். மண்டலம் - வட்டம், ெடாமண்டலம் - வட்டமாகச் ெரடரயச் சுழித்துக்
கட்டுதலாம். 54

2429. அயாவுயிர்த்து, அழு கணீர் அருவி மார்பிவட,

உயாவுற, திருஉளம் உருக, புல்லினான் -
நியாயம் அத்தவனக்கும் ஒர் நிலயம் ஆயினான் -
தயா முதல் அறத்திவனத் தழீஇயது என்னபவ.
நியாயம் அத்தவனக்கும் ஒர் நிலயம் ஆயினான் - எல்லா கநர்ரமகளுக்கும்
ஒப்பற்றஇருப்பிடமாக உள்ை இராமன்; தயாமுதல் - அருள் சதய்வம்; அறத்திவனத்
தழீஇயது என்ன - தருமகதவரதரயத் தழுவிக்சகாண்டாற் கபால; அயா உயிர்த்து -
சபருமூச்சு விட்டு; அழு கண் நீர் - அழுகின்ற கண்களிலிருந்து வரும் நீர்; மார்பிவட -
மார்பிடத்தில்; அருவிஉயாவுற - அருவிகபாலத் தழுவிப்சபருக; திரு உளம் உருக -
உள்கை அழகிய மைம்கரரந்துருக; புல்லினான் - (பரதரைத்) தழுவிைான்.

கருரணக் கடவுள் - இராமன், அறக்கடவுள் - பரதன். இராமன் பரதரைத் தழுவியது

கருரண அறத்ரதத் தழுவியது கபாலாகும். அறம் செயற்பாடு - கருரண - பயன்பாடு.
காரணமின்றிப் பிறவுயிர் படும் துன்பம் கண்டு சபருகி வரும் இரக்கம் தயாவாகும்.
இரறவரைத் ‘தயாமூல தன்மம்’ என்பர் அப்பர் திருநா. 6-20: 6) இங்கக தயாமுதல்
எைப்சபற்றது. புறத்கதயும் அகத்கதயும் உருகியது கண்ணீராலும், திருவுைம் உருக
அயாவுயிர்த்ததாலும் புலைாயிற்று. ‘ஏ’ காரம் - ஈற்றரெ. 55

இராமன் தந்ரத இறந்தரம ககட்டு அறிந்து கலங்குதல்

2430. புல்லினன் நின்று, அவன் புவனந்த பவடத்வதப்

ல்முவற பநாக்கினான்; லவும் உன்னினான்;
‘அல்லலின் அழுங்கிவன; ஐய! ஆளுவட
மல் உயர் பதாளினான் வலியபனா?’ என்றான்.
புல்லினன் நின்று - தழுவி நின்று; அவன் புவனந்த பவடத்வத -
அப்பரதன்அணிந்திருந்த மரவுரியாகிய தவகவடத்ரத; ல் முவற - பலமுரற;
பநாக்கினான் - உற்றுப் பார்த்து; லவும் உன்னினான் - பலபடியாகக் கருதி; ‘ஐய! -
பரதகை; அல்லலின் அழுங்கிவன - துன்பத்தால் மிகவும் கொர்ந்துள்ைாய்; ஆளுவட
மல்உயர் பதாளினான் - ஆளுதலுரடய மற்கபாரிற் சிறந்த கதாள் உரடயவைாகிய
தயரதன்; வலியபனா? - திடமாக இருக்கின்றாைா?; என்றான் - என்று விைாவிைான்.
 பன் முரற கநாக்கல், பலவும் உன்னுதல் என்பது பரதைது கவடம், துக்கம்,
வந்துள்ை கநரம் இரவபற்றி இராமனுக்கு எழுந்த சிந்தரைகைாம். ‘வலியகைா’
என்பது ‘நலமாக உள்ைாைா’ என்ற விொரிப்பு. இப்சபாருளில் இது வருதரல, “வலிய
என்றவர் கூற மகிழ்ந்தைன்” (2104) என்பது சகாண்டு அறிக.
56

2431. அரியவன் உவரகசய, ரதன், ‘ஐய! நின்

பிரிவு எனும் பிணியினால், என்வனப் க ற்ற அக்
கரியவள் வரம் எனும் காலனால், தனக்கு
உரிய கமய்ந் நிறுவிப் ப ாய், உம் ரான்’ என்றான்.
அரியவன் - அறிதற் கரியவைாய இராமன்; உவர கசய - விைாவ; ரதன்-; ‘ஐய! -
இராமகை!; நின் பிரிவு என்னும் பிணியினால் - நின்ரைப் பிரிந்த பிரிவு என்னும்
கநாயிைாலும்; என்வனப் க ற்ற அக் கரியவள் -என்ரை ஈன்சறடுத்த அந்தக்
சகாடியவைாய ரகககயியின்; வரம் எனும் காலனால் - வரம்என்கின்ற யமைாலும்;
தனக்கு உரிய கமய் நிறுவிப்ப ாய் - தைக்குரிய ெத்தியத்ரதஉலகில் நிரலநிறுத்திச்
சென்று; உம் ரான்” - (இப்கபாது) கதவர் உலகத்தில் உள்ைான்; என்றான் -
இறப்பிற்குக் காரணம் கவண்டும்; அது இராமரைப் பிரிந்த பிரிவு என்னும் கநாய்
ஆயிற்று. யமன் - ரகககயி சபற்ற வரம். தயரதன் வாய்ரமரயக் காப்பாற்றி உயிர்
துறந்தான் என்பரத இங்ஙைம் கூறிைான் பரதன். 57

2432. ‘விண்ணிவட அவடந்தனன்’ என்ற கவய்ய கசால்,

புண்ணிவட அயில் எனச் கசவி புகாமுனம்,
கண்கணாடு மனம், கழல் கறங்கு ப ால ஆய்,
மண்ணிவட விழுந்தனன் - வானின் உம் ரான்.
வானின் உம் ரான் - விண்ணுலகத்துக்கும் கமல் உள்ை வீட்டிற்கு
உரியவைாகியஇராமன்; ‘விண்ணிவட அவடந்தனன்’ என்ற கவய்ய கசால் - தயரதன்
விண்ணுலகு அரடந்தான்என்ற சகாடிய வார்த்ரத; புண்ணிவட அயில் எனச் கசவி
புகா முனம் - புண்ணில் கவல் சொருகிைாற் கபாலத் தன் காதில் நுரழயும் முன்கப;
கண்கணாடு மனம் - கண்ணும்மைமும்; கழல் கறங்கு ப ால ஆய் - கழல்கிற காற்றாடி
கபாலச் சுழன்று; மன்னிவடவீழ்ந்தனன் - பூமியில் விழுந்தான்.

பரதன் சகாண்டிருந்த தவ கவடத்தாலும், அவைது வாடிய கமனி வருதத்தாலும்

புண்ணுற்ற இராமன் மைத்தில் தயரதன் இறந்த செய்தி கவல் இட்டாற் கபான்று
ஆயிி்ற்று. வானின் உம்பரான் ஆயினும் தான் சகாண்ட அவதார கவடத்திற் ககற்பத்
துன்பத்திற் கலங்கிைன் என்க. 58

2433. இரு நிலம் பசர்ந்தனன்; இவற உயிர்த்திலன்;

‘உரும் இவன அரவு’ என, உணர்வு நீங்கினான்;
அருவமயின் உயிர் வர, அயாவுயிர்த்து, அகம்
க ாருமினன்; ல் முவறப் புலம்பினான் அபரா;
 (இராமன்) இரு நிலம் பசர்ந்தனன் - மண்ணில் விழுந்து; இவற - சிறிதைவும்;
உயிர்த்திலன் - மூச்சுவிட்டானில்ரல; ‘உரும் இவன அரவு’ என -இடியால் வருந்தும்
பாம்பு கபால; உணர்வு நீங்கினான் - உணர்ச்சி நீங்கப் சபற்றான்; அருவமயின் - மிகச்
சிரமமாக; உயிர் - உயிர்ப்பு உைதாக; அயாவுயிர்த்து - சபருமூச்சுவிட்டு; அகம்
க ாருமினன் - உள்கை கலங்கி; ல் முவற புலம்பினான் - பலபடியாகச் சொல்லிப்
புலம்பலாைான். இடிகயறுண்ட நாகம் கபால வருந்திைான் என்றல் வழக்கு.
அடிகயாடு உயிர்ப்பற்ற இராமன் சிறிதைவு அருரமயாக உயிர்ப்பு வந்து, ஆற்றாரம
நீங்கப் சபருமூச்சு விட்டுப் பின்ைர் உள்கலங்கிப் புலம்பிைாைாம். ‘அகரா’ ஈற்றரெ.
59

இராமன் தயரதரை நிரைத்துப் புலம்புதல்

சகாச்ெகக் கலி

2434. ‘நந்தா விளக்கு அவனய

நாயகபன! நானிலத்பதார்
தந்தாய்! தனி அறத்தின்
தாபய! தயா நிவலபய!
எந்தாய்! இகல் பவந்தர்
ஏபற! இறந்தவனபய!
அந்பதா! இனி, வாய்வமக்கு
ஆள் உளபர மற்று?’ என்றான்.
‘நந்தா விளக்கு அவனய நாயகபன!’ - அரணயாத விைக்ரகப் கபால (இரவும்
பகலும்புககழாடு விைங்கிய) தரலவகை!; நானிலத்பதார் - இம் மண்ணுலகில்
உள்ைார்க்கு; தந்தாய்! - தந்ரதசயாப்பவகை!; தனி அறத்தின் - ஒப்பற்ற அறம்
என்னும்குழந்ரதக்கு; தாபய! - (சபற்று வைர்த்த) தாகய!; தயா நிவலபய! -
கபரருளுக்குஇருப்பிடம் ஆைவகை!; எந்தாய் - என் தந்ரதகய!; இகல் பவந்தர் ஏபற! -
பரகயரெர்கைாகிய யாரைகளுக்குச் சிங்கம் கபான்றவகை!; இறந்தவனபய - இறந்து
கபாய் விட்டாகய; இனி வாய்வமக்கு மற்று யார் உளர்? - இனிகமல் ெத்தியத்ரதக்
காப்பதற்குகவறு யார் இருக்கின்றார்கள்; அந்பதா’ - ஐகயா;’ என்றான்-.

நந்தா விைக்கு - தூண்டா விைக்கு. பிறர் தூண்ட கவண்டாது எரியும் விைக்குப்

கபால, தன்ைால் தாகை புகழுரடயைாய் விைங்கியவன் தயரதன். நால் நிலம் -
முல்ரல, குறிஞ்சி, மருதம், சநய்தல் - உலகம் இப்பகுதிக்குள் அடங்குதலின் நானிலம்
எைகவ உலகம் என்றாம். ஏகாரங்கள் இரக்கப் சபாருளில் வந்துள்ைை.
60

2435. ‘கசால் க ற்ற பநான்பின்

துவறபயான் அருள் பவண்டி,
நல் க ற்ற பவள்வி நவவ
நீங்க நீ இயற்றி,
எற் க ற்று, நீ க ற்றது
இன் உயிர் ப ாய் நீங்கபலா?-
 ககால் க ற்ற கவற்றிக்
ககாவல க ற்ற கூர் பவபலாய்!
‘ககான் க ற்ற - அச்ெம் தருதரல உரடய; கவற்றிக் ககாவல க ற்ற -தமக்கு
சவற்றி உண்டாகும் சகாரலத் சதாழிரல உரடய; கூர் பவபலாய் - கூரிய
கவற்பரடரயஉரடய தயரதகை; கசால்க ற்ற - புகழ் உரடய; பநான்பின்
துவறபயான் -தவத்துரறயில் சிறந்த கரலக்ககாட்டு முனிவைது; அருள் பவண்டி -
கருரணரய கவண்டிப்சபற்று; நல் க ற்ற பவள்வி - நல்ல புத்திர காகமஷ்டிகயாடு
கூடிய பரிகமத கவள்விரய; நவவ நீங்க - பிள்ரை இல்லாக் குரற தீர ; நீ இயற்றி - நீ
செய்து; என்க ற்று - என்ரை மகைாகப் சபற்று; நீ க ற்றது - நீ அரடந்த பயன்தான்;
இன்உயிர் ப ாய் நீங்கபலா? - இனிய உயிர் கபாய் இறக்கப் சபறுதல்தாகைா?

சொல் - புகழ். கரலக்ககாட்டு முனிவரர அரிதின் சகாண்டுவந்து கவள்வி இயற்றி

இராமரைப் சபற்றாைாதலின் இங்ஙைம் கூறப்சபற்றான். மக்கரைப் சபற்று மகிழ
எண்ணியவன் அம்மக்கரைப் பிரிந்த துன்பத்தாகல உயிர் கபாகப் சபறுதலால்
இரக்கம் சபரிதாயிற்று. தயரதன் இறப்புக்குத் தாகை காரணமாகைாம் என்று இராமன்
இரங்கிைன். சகான் - அச்ெம், சபருரம எைப் சபாருள்படும். உரிச்சொல் - இனி,
சகால் சபற்ற எனில் சகாரலயாம், பின்ைரும் சகாரலசபற்ற எை வருதலின்
அங்ஙைம் பிரித்தல் ஏலாதாம். கவள்வியால் மக்கள் நால்வர் தயரதனுக்கு உைர்
ஆயினும் தயரதன் இறப்புக்கு இராமன் பிரிவு ஒன்கற காரணம் ஆதலின் ‘எைப்சபற்று’
என்று கூறியதாகக் கருதுக. 61

2436. ‘மன் உயிர்க்கு நல்கு

உரிவம மண் ாரம் நான் சுமக்க,
க ான் உயிர்க்கும் தாபராய்!-
க ாவற உயிர்த்த ஆறு இதுபவா?
உன் உயிர்க்குக் கூற்றாய்
உலகு ஆள உற்பறபனா?-
மின் உயிர்க்கும் தீ வாய்
கவயில் உயிர்க்கும் கவள் பவபலாய்!
‘க ான் உயிர்க்கும் தாபராய்! - சபான் மயமாை தாதுக்கரை உதிர்க்கும் பூமாரலரய
அணிந்தவகை!; மின் உயிர்க்கும் - ஒளி வீசுகிற; தீ வாய் -சநருப்பு சிந்தும் வாயிரை
உரடய; கவயில் விரிக்கும் - சூரியன் ஒளி சிந்துகிற; கவள் - சவண்ரமயாை;
பவபலாய்! - கவரல உரடய தயரதகை; மன் உயிர்க்கு - நிரல சபற்ற எல்லா
உயிர்களுக்கும்; நல்கு உரிவம - அருள் செய்கிற உரிரமயுரடய; மண் ாரம் - (உன்)
அரொட்சி என்கிற சுரமரய; நான் சுமக்க - நான்ஏற்றுக்சகாள்ை; க ாவற - அப்பூமி
பாரம்; (நீ நீங்கி) உயிர்த்த ஆறு இதுபவா? - இரைப்பாறிய விதம் இது தாகைா?; உன்
உயிர்க்குக் கூற்றாய் - உன் உயிர்க்குயமைாக; உலகு ஆள உற்பறபனா - உலகத்ரத ஆைப்
பிறந்கதகைா? “அரும்சபாரற இனிச் சிறிது ஆற்ற ஆற்றகலன்” எைவும், “வியல்
இடப் சபரும் பரம் விசித்த சதாய்யல் மாநிலச் சுரம உறு சிரற துறந்து” எைவும்,
(1328, 1374) முன்ைர் உரரத்தலின் “சபாரற உயிர்த்த ஆறு இதுகவா” என்று இங்கு
இராமன் புலம்பியதாகக் கூறிைார். இராமரை அரெைாக அறிவித்த பிறகக தயரதன்
இறப்பு முதலிய இவ்வைவும் ஆயிற்றாதலின், ‘உன் உயிர்க்குக் கூற்றாய் உலகு ஆை
உள்கைகைா’ என்று இராமன் புலம்பிைன். இராமனுக்கு வந்த துயரங்களுக்குப் பரதன்,
தாகை காரணம் என்று வருந்தியது கபால, தயரதன் இறப்புக்குத் தாகை காரணம் என்று
இராமன் வருந்திைைாதல் கண்கூடு. “ஓ” இரக்கக் குறிப்பு. 62

2437. ‘எம் ரத்தது ஆக்கி

அரசு உரிவம, இந்தியங்கள்
கவம் வத்தின் வீய,
தவம் இவழத்தவாறு ஈபதா?-
சம் ரப் ப ர்த் தானவவனத் தள்ளி,
சதமகற்கு, அன்று,
அம் ரத்தின் நீங்கா
அரசு அளித்த ஆழியாய்.!
‘சம் ரப் ப ர்த் தானவவன - ெம்பரன் என்னும் சபயரர உரடய அசுரரை; தள்ளி -
அழித்து; சதமகற்கு - இந்திரனுக்கு; அன்று - முன்பு; அம் ரத்தின் -
விண்ணுலகத்தின்கண்; நீங்கா அரசு அளித்த - நீங்காத அரொட்சிரயக் சகாடுத்த;
ஆழியாய்! - ெக்கர வர்த்திகய!; அரசு உரிவம - உைது அரொளும் உரிரமரய; எம்
ரத்தது ஆக்கி - எம் வெமாகச் செய்துவிட்டு; இந்தியங்கள் - ஐம்சபாறிகளும்;
கவம் வத்தின் - சகாடிய பிறவி சகடுமாறு கபால; வீய - சகட; தவம் இவழத்தவாறு -
தவம் செய்தவாறு; ஈபதா - இவ்வாறுஇறப்பது தாகைா?

இந்திரியம் - இந்தியம். சமய், வாய், கண், மூக்கு, செவி என்பைவற்ரறப் புலன்வழி

செல்லாது அடக்கி கநான்பு செய்தல். தவத்தால் பிறவி சகடுமாறு; தவம்
செய்யும்கபாகத சபாறிகள் வெமாகின்றை என்பதாம். “எஞ்ெல் இல் மைம் எனும்
இழுரத ஏறிய, அஞ்சு கதர் சவல்லும் ஈது அருரம ஆவகத” எை (1331) தயரதன்
முன்ைர்க் கூறியரத ஈண்டுக் கருதுக. “ெம்பரரைக் குலத்கதாடும் சதாரலத்து, நீ
சகாண்டு, அன்று அளித்த அரசு அன்கறா, புரந்தரன் இன்று ஆள்கின்றது” (322)
என்பதனுள் ெம்பரரை அழித்து, இந்திரனுக்குத் தயரதன் அரசு அளித்த கரத
வந்துள்ைது அறிக. ெதமகன் - நூறு யாகங்கரைச் செய்தவன். நூறு அசுவகமத
யாகங்கரைச் செய்தவன் இந்திரைாவான் ஆதலின் இந்திரனுக்குச் ெதமகன் என்பது
ஒரு சபயர். ‘ஓ’ இரக்கக் குறிப்பு. காசிபர் மரைவியருள் தநுவின் மகன் - தாைவன்.
63

2438. ‘பவண்டும் திறந்தாரும் பவண்டா அரசாட்சி

பூண்டு, இவ் உலருக்கு இடர் ககாடுத்த புல்லபலன்.
மாண்டு முடிவது அல்லால், மாயா உடம்பு இது ககாண்டு
ஆண்டு வருவது, இனி, யார் முகத்பத பநாக்கபவா?
‘பவண்டும் திறத்தாரும் - எல்லாவற்ரறயும் விரும்பும் தன்ரம உரடயவர்களும்;
பவண்டா - (துன்பம் தருவது என்று கருதி) விரும்பாத; அரசாட்சி - அரசு
ஆளும்சதாழிரல; பூண்டு - (நீ அளித்த அைவிகலகய ஆராயாது) கமற்சகாண்டு; இவ்
உலகுக்கு - இந்த உலகத்துக்கு; இடர் ககாடுத்த - துன்பத்ரதக் சகாடுத்த; புல்லபனன் -
அற்பைாகிய யான்; (இனிச் செய்யத் தகுவது) மாண்டு முடிவது அல்லால் -
இறந்சதாழிவது அல்லாமல்; மாயா உடம்பு இது ககாண்டு - இப்கபாதும் அழியாத
உடம்பிரைக் சகாண்டு; ஆண்டு வருவது - அரொட்சி செய்ய எண்ணுவது; இனி, யார்
முகத்பத பநாக்கபவா -இனிகமல் யார் முகத்ரதப் பார்ப்பதற்காககவா?

யார் முகத்ரதயும் பார்க்க இயலாது என்றபடி. தன்ரைத்தாகை புல்லன் என்று

இராமன் வருந்திக் கூறிைான். எல்லால் விரும்புல் தன்ரம உரடயவரும்
அரொளுவரத விரும்பாரமக்கு அரசு துன்பம் தரும் என்பகத காரணமாதரல “மரழ
வைம் கரப்பின் வான் கபரச்ெம், பிரழயுயிர் எய்தின் சபரும் கபரச்ெம், குடிபுரவுண்டும்
சகாடுங்ககால் அஞ்சி, மன்பரத காக்கும் நன்குடிப் பிறத்தல், துன்பம் அல்லது
சதாழுதகவு இல்” என்னும் (சிவப். வஞ்சி. 25:100 - 104) சிலப்பதிகார அடிகைான் அறிக.
இராமன் அரொட்சிரய ஏற்க இரெயாமல் இருந்தால் சதாடர்ந்த துன்பங்கள் உலகுக்கு
வந்திராது என்று கருதி “உலகுக்கு இடர் சகாடுத்த” என்றான். 64

2439. ‘பதன் அவடந்த பசாவலத்

திரு நாடு வகவிட்டுக்
கான் அவடந்பதன் என்னத்
தரியாது, காவல! நீ
வான் அவடந்தாய்; இன்னம் இருந்பதன்
நான், வாழ்வு உகந்பத!-
ஊன் அவடந்த கதவ்வர்
உயிர் அவடந்த ஒள் பவபலாய்!
‘காவல! - அரெகை!; ஊன் அவடந்த கதவ்வர் - உடற் சகாழுப்பு மிக்க
பரகவர்கைது; உயிர் அவடந்த - உயிர்கள் தாகம வந்து புகலரடந்த; ஒள் பவபலாய்! -
ஒளி பரடத்த கவரல உரடயவகை!; (யான்) பதன் அவடந்த பசாவலத் திருநாடு -
கதன்சபாருந்திய கொரலகள் மிகுந்த ககாெல நாட்ரட; வகவிட்டு - நீங்கி;
கான்அவடந்பதன் என்ன - வைம் புகுந்கதன் என்று சொல்லக் ககட்டு; தரியாது -
ஆற்றாமல்; நீ வான் அவடந்தாய் - நீ இறந்த விண்ணுலகம் புகுந்தாய்; நான்இன்னம்
வாழ்வு உகந்து இருந்பதன் - நாகைா இன்ைமும் (உயிர்விடாது) வாழ ஆரெப்பட்டு
இருக்கின்கறன்.
பரகவரிடத்திருந்தால் அவ்வப்கபாது நீங்கி ஓட கவண்டியிருத்தலின்; தயரதன் ரக
கவரல அரடந்தால் என்றும் நீங்காது நிரலயாகப் பாதுகாப்பாக இருக்கலாம் என்று
கருதித் சதவ்வர் உயிர் அரடந்தது என்றது ஒரு நயம். பிரிந்த அைவிகல தாங்காது உயிர்
விட்ட உைக்கும். நீ இறந்தும் உயிர் விடாத எைக்கும் அன்பில் உள்ை ஏற்றத்தாழ்வு
எத்தரகயது! அன்பிற் சிறந்த நீ அன்பு சிறிதும் அற்ற என்பால் அன்பு ரவத்தாகய
என்பதுகபாலச் சொல்லி இரங்கிைான் இராமன் என்க. ‘ஏ’ கதற்றம். 65

2440. ‘வண்வமஇயும், மானமும்,

பமல் வானவர்க்கும் ப ர்க்ககிலாத்
திண்வமஇயும், கசங்பகால்
கநறியும், திறம் ாத
உண்வமஇயும், எல்லாம்
உடபன ககாண்டு ஏகிவனபய!-
 தன்வனஇ தவக மதிக்கும்
ஈந்த தனிக் குவடபயாய்!’
‘தவக மதிக்கும் - சபருரம உரடய முழு நிலவுக்கும்; தண்வம இ - குளிர்ச்சிரய;
ஈந்த - சகாடுத்த (சகாடுக்கும்படியாை); தனிக் குவடபயாய்! - ஒப்பற்ற சவண்சகாற்றக்
குரடரய உரடய தயரதகை!; வண்வமஇயும் - சகாரடத்திறத்ரதயும்; மானமும் -
மாைத்ரதயும்; பமல் வானவர்க்கும் - கமல் உலகில்உள்ை கதவர்கைாலும்;
ப ர்க்ககிலா - மாற்ற முடியாத; திண்வமஇயும் -வலிரமரயயும்; கசங்பகால் கநறியும்
- கநர்ரமயாை அரொட்சி வழிரயயும்; திறம் ாதஉண்வமஇயும் - என்றம் எதைாலும்
மாறுபடாத ெத்தியத்ரதயும்; எல்லாம் - கூறப்படாதஏரைய நல்லியல்புகரையும்;
உடபன ககாண்டு - உன்னுடகைகய கெர்த்து எடுத்துக்சகாண்டு; ஏகிவனபய - (இறந்து)
சென்றுவிட்டாகய.’

இரவ அரைத்தும் இனி இவ்வுலகில் தம்ரமத் தாங்குவாரரப்

சபற்றில்ரலயாயிை என்பதாகும்.மாைம் - தம் நிரலயில் தாழாரமயும் தாழ்வு
வந்துழி உயிர் வாழாரமயும் ஆம். உயிரைசபரடகள்ஓரெ இன்பம் பயக்க வந்தை.
அைசபரட இன்றியும் வரும், இரவ சகாச்ெகக் கலி ஆதலின்.
66

இராமரைப் பலரும் பரிகரித்தலும் முனிவர் சநருங்குதலும்

2441. என்று எடுத்துப் ற் லவும்

ன்னி, இடர் உழக்கும்
குன்று எடுத்த ப ாலும்
குவவுத் பதாள் பகாளரிவய,
வன் தடக் வகத் தம்பியரும்,
வந்து அவடந்த மன்னவரும்,
கசன்று எடுத்துத் தாங்கினார்;
மா வதிட்டன் பதற்றினான்.
என்று எடுத்துப் ற் லவும் ன்னி - என்று மிகுந்த குரலாற் பல
பலவார்த்ரதகரையும் திரும்பத் திரும்பப் பலமுரற சொல்லி; இடர் உழக்கும் -
துன்பத்தில் மூழ்கியுள்ை; குன்று எடுத்த ப ாலும் குலவுத் பதாள் பகாளரிவய -
மரலரயத்தூக்கி நிறுத்திைாற் கபாலும் திரண்ட கதாள்கரையுரடய சிங்கம் கபான்ற
இராமரை; வன்தடக்வகக் தம்பியரும் - வலிய சபரிய ரககரை உரடய தம்பிமார்
மூவரும்; வந்து அவடந்தமன்னவரும் - (அங்கு) வந்து கெர்ந்த அரெர்களும்; கசன்று -
சநருங்கி; எடுத்து - தூக்கி அரணத்து; தாங்கினார் - பரிகரித்தார்கள்; மா வதிட்டன் -
சபருரமயுரடய வசிட்ட முனிவன்; பதற்றினான் - கதறுதல் வார்த்ரதகரைக்
கூறிைான்.

வசிட்டன் - இந்திரியங்கரை வெப்படுத்தியவன், ஞாைத்திற் குடி சகாண்டவன்,

பிரம ஒளி மிக்கவன் என்று சபாருள். மன்ைர்கள் பின் வந்து கெர்ந்தைர் என்பரத
‘வந்து அரடந்த மன்ைவர்’ என்பதைால் அறியலாம். 67
2442. ன்ன அரிய பநான்பின்
ரத்துவபன ஆதி ஆம்
பின்னு சவடபயாரும்,
ப ர் உலகம் ஓர் ஏழின்
மன்னவரும், மந்திரியர்
எல்லாரும், வந்து அவடந்தார்;
தன் உரிவமச் பசவனத்
தவலபவாரும்தாம் அவடந்தார்.
ன்ன அரிய - சொல்லுதற்கு அரிய; பநான்பின் - தவத்ரத உரடய; ரத்துவபன
ஆதி ஆம் - பரத்துவாென் முதலாக உள்ை; பின்னு சவடபயாரும் -திரித்துவிட்ட
ெரடரய உரடய முனிவர்களும்; ப ர் உலகம் ஓர் ஏழின் மன்னவரும் - ஓர்ஏழு
உலகங்களின் அரெர்களும்; மந்திரியர் எல்லாரும் - அரமச்ெர்கள் எல்லாரும்; வந்து
அவடந்தார் - வந்து கெர்ந்தார்கள்; தன் உரிவமச் பசவனத் தவலபவாரும்
தாம்அவடந்தார் - ெக்கரவர்த்திகளுக்குரிய கெரையின் தரலவர்களும் வந்து
கெர்ந்தார்கள்.

பரதனுடன் வந்கதார் பலரும் பின்ைர் வந்து கெர்ந்தைர். ஆதலின், அவர்கள்

எல்லாம்இராமரை சநருங்கிைபடிரய இதைாற் கூறிைார் ‘தாம்’ என்பது உரரயரெ.
68 வசிட்டன் இராமரை கநாக்கிக் கூறுதல்

2443. மற்றும் வரற் ாலர் எல்லாரும் வந்து அவடந்து,

சுற்றும் இருந்த அவமதியினில், துன்பு உழக்கும்
ககாற்றக் குரிசில் முகம் பநாக்கி, பகா மலபரான்
க ற்ற க ருவமத் தவ முனிவன் ப சுவான்.
மற்றும் - கமலும்; வரற் ாலர் எல்லாரும் - வரகவண்டியவர்கள் எல்லாரும்; வந்து
அவடந்து - வந்து கெர்ந்து; சுற்றும் இருந்த அவமதியினில் - இராமரைச் சுற்றி இருந்த
சபாழுதில்; துன்பு உழக்கும் ககாற்றக் குரிசில் முகம் பநாக்கி - துன்பத்தில் அழுந்திய
சவற்றி நம்பியாகிய இராமைது முகத்ரதப் பார்த்து; பகாமலபரான் - சபருரமயுரடய
தாமரர மலரில் வீற்றிருக்கும் பிரம கதவன்; க ற்ற - புதல்வன் ஆை; க ருவமத் தவ
முனிவன் - சபருரமயுரடய தவ முனிவைாகிய வசிட்டம்; ப சுவான் -.
பிரமைது நகத்திற் பிறந்தவன் வசிட்டன் என்னும் பாகவதம். ‘வதிட்டன்
கதற்றிைான்’ எை முன்ைர்க் (2441.) கூறியது சதாரக. இது விரி. இனி விரிவாக
வதிட்டன் கதற்றுதரலக் கூறுவார். 69

கலிவிருத்தம்

2444. துறத்தலும் நல் அறத்

துவறயும் அல்லது
புறத்து ஒரு துவண இவல,
க ாருந்தும் மன்னுயிர்க்கு;
 “இறத்தலும் பிறத்தலும்
இயற்வக” என் வத
மறத்திபயா, மவறகளின்
வரம்பு கண்ட நீ?
‘மவறகளின் வரம்பு கண்ட நீ - கவதங்களின் எல்ரலரய அைவிட்டறிந்த நீ;
க ாருந்தும் மன்னுயிர்க்கு - (உலகத்திற்) சபாருந்திய நிரலசபற்ற உயிர்களுக்கு;
“இறத்தலும் பிறத்தலும் இயற்வக” - மரணம், ெைைம் இரண்டும் இயல்கப; துறத்தலும்
- துறவற சநறியில் கெர்தலும்; நல் அறத் துவறயும் - அறத்தாற்றின்
இல்வாழ்க்ரகநடத்தலும்; அல்லது - அல்லாமல்; புறத்து - சவளிகய; ஒரு துவண
இல்வல - கவறு ஒரு துரணயும் இல்ரல; என் வத - என்கின்ற செய்திரய;
மறத்திபயா - மறந்துவிட்டாகயா.

பிறத்தல் இறத்தல் இயற்ரக ஆதலின், தயரதன் இறந்ததுபற்றி வருந்தல் கவண்டா.

உயிர்க்குத் துரண அறவழியில் இல்லறம் ஆற்றல், அல்லது துறவறம் ஆதலின்
அறவழியில் அரொட்சி நடத்தி விண்ணுலகு சென்று இன்பம் துய்க்கும்
‘தயரதன்பற்றிவருந்தல் கவதங்கரை நன்குணர்ந்த உைக்குக் கூடாது என்று வசிட்டன்
இராமனுக்கு எடுத்துக்கூறிைான். வீடுகபற்றுக்குச் சிறந்த வழியாதலின் துறவு
முற்கூறப்பட்டது. ‘ஓ’ காரம்விைாப்சபாருட்டு. 70
2445. ‘ “உண்வம இல் பிறவிகள்,
உலப்பு இல் பகாடிகள்,
தண்வமயில் கவம்வமயில்
தழுவின” எனும்
வண்வமவய பநாக்கிய,
அரிய கூற்றின் ால்,
கண்வமயும் உளது எனக்
கருதல் ஆகுபமா?
‘(உயிர்களுக்கு), “உண்வம இல் பிறவிகள் - நிரலயில்லாதைவாகிய பிறப்புகள்;
உலப்பு இல் பகாடிகள் - அைவில்லாத ககாடிக் கணக்காைரவ; (அரவ)
தண்வமயில்கவம்வமயில் தழுவின” - இன்பத்தாலும் துன்பத்தாலும்
உண்டாகப்சபற்றரவ; எனும் -என்ற; வண்வமவய - வைமாக நூல்களில்
கூறப்சபற்றவற்ரற; பநாக்கிய - நன்குபார்த்து அறிந்தபின்பு; அரிய கூற்றின் ால் -
சகாடிய யமனிடத்தில்; கண்வமயும் உளது என - கண்கணாட்டமும் இருக்கின்றது
என்று; கருதல் ஆகுபமா - நிரைக்கக்கூடுகமா? (கூடாது)

இன்ப துன்பங்கட்ககற்பப் பல பிறவிகள் எடுக்கும் உயிர்கல் அரவ தீர்ந்த பிறகு

இறக்கின்றை. இதில் யமன் கண்கணாட்டம் உரடயவைாதல் கவண்டும் எைக் கருதல்
எற்றுக்கு என்பதாம். கண்ரமயாவது கண்ணின் தன்ரம; அது கண்கணாட்டம். பிறர்
துன்பம் கண்டு அவர்மாட்டுக் கண் ஓடியவழிச் செய்யப்படுவது ஆதலின், கண்ரம
எைப்சபற்றது. 71
2446. ‘க ருவதன் முன் உயிர் பிரிதல் காண்டியால்?
மறு அறு கற்பினில் வவயம் யாவவயும்
அறு தினாயிரம் ஆண்டும் ஆண்டவன்
இறுவது கண்டு அவற்கு, இரங்கல் பவண்டுபமா?
‘க றுவதன் முன் - தாய் ஈனுவதற்கு முன்பாககவ; உயிர்பிரிதல் - சிலஉயிர்கள் உடல்
விட்டு நீங்கி இறப்பரத; காண்டி - பார்க்கின்றாய்; (அங்ஙைமாக) வவயம் யாவவயும்
மறு அறு கற்பினில் - இந்த உலகம் எல்லாவற்ரறயும் குற்றமற்றகற்பிைால்;
அறு தினாயிரம் ஆண்டும் ஆண்டவன் - அறுபதிைாயிரம் ஆண்டுகள்
அரொண்டெக்கரவர்த்தி; இறுவது கண்டு - இறத்தரலப் பார்த்து; அவற்கு -
அவன்சபாருட்டு; இரங்கல் பவண்டுபமா - மைம் வருந்த கவண்டுகமா? (கவண்டாம்
என்றபடி) பிறக்கும்கபாகத இறக்கும் தன்ரம உரடய உயிர் அறுபதாயிரம்
ஆண்டுகள் புககழாடு ஆண்டு பின்ைர் இறப்பதற்கு மகிழ கவண்டுகம அன்றி
வருந்துதலா செய்வது என்றான். ‘ஆல்’ கதற்றப்சபாருள். “பீட்பிதுக்கிப் பிள்ரைரயத்
தாய் அலறக் ககாடலான்” என்று (நாலடி. 20.) வருவது காண்க. ரவயத்ரதக் கற்பிைால்
ஆளுதலாவது பிற கவந்தர்க்கும் பூமி சபாதுவாகாமல் தன்சைாருவனுக்கக உரியதாக
ஆளுதலாம். ‘ஓ’விைா. 72

2447. சீலமும், தருமமும், சிவதவு இல் கசய்வகயாய்!

சூலமும், திகிரியும், கசால்லும், தாங்கிய
மூலம் வந்து உதவிய மூவர்க்கு ஆயினும்
காலம் என்று ஒரு வவல கடக்கல் ஆகுபமா?
‘சீலமும் - நல்சலாழுக்கமும்; தருமமும் - அறமும்; சிவதவு இல் - சிரததல்
இல்லாத; கசய்வகயாய்! - செயரல உரடய இராமகை; சூலமும், திகிரியும்,
கசால்லும் தாங்கிய - சூலத்ரதயும், ெக்கரத்ரதயும், கவதத்ரதயும் தரித்திருக்கிற;
மூலம் வந்து உதவிய மூவர்க்கு ஆயினும் - எல்லாவற்றுக்கும் மூலப்சபாருைாய் வந்து
அருளுகின்றமுப்பரம் சபாருளுக்கு ஆைாலும்; காலம் என்று ஒரு வவல - காலத்
தத்துவம் என்கின்ற ஒருவரலரய; கடக்கல் ஆகுபமா - கடத்தல் இயலுமா? (இயலாது
என்றபடி).

காலமும் கணக்கும் நீத்த காரணன் முத்சதாழில் செய்கிறகபாது காலவரலக்

குட்பட்டவைாககவ செய்கிறான் ஆதலின் காலத்ரதக் கடத்தல் இயலாது என்றதாம்.
செயல் என்பது காலத்கதாடு கூடியது ஆகலான் பரடத்தல், காத்தல், அழித்தல்
என்னும் செயல் செய்வார் மூவரும் காலத்திற்குட்பட்டவகரயாம் என்க. சூலம்
சிவரையும், திகிரி திருமாரலயும், சொல் எனும் கவதம் பிரமரையும் காட்டியது.
முன்ைர் ‘உருளும் கநமியும் ஒண்கவர் எஃகமும், மருள் இல்வாணியும் வல்லவர்
மூவர்க்கும்’ என்றதும், (1417) காண்க. ‘மூலம் வந்து உதவிய’ என்பதற்கு மூலமாகிய
பரம்சபாருள் உள்புகுந்து உதவிய மூன்று கதவர்கள் எைப் சபாருள் உரரத்தலும்
ஒன்று. ‘சொல்’ என்பது கவதம். நாமகள் என்று சபாருள்படும். இரண்டுக்கும்
உரியவன் பிரமன் ஆதலின். 73

2448. ‘கண் முதல் காட்சிய, கவர இல் நீளத்த,

உள் முதல் க ாருட்டு எலாம் ஊற்றம் ஆவன,
 மண் முதல் பூதங்கள் மாயும் என்றப ாது,
எண்முதல் உயிர்க்கு நீ இரங்கள் பவண்டுபமா?
‘கண் முதல் - கண்முதலிய சபாறிகளின்; காட்சிய - காட்சி முதலிய புலன்களுக்குக்
காரணமாைரவ; கவர இல் நீளத்த - எல்ரல இல்லாத நீைத்ரத உரடயரவ; உள்
முதல் க ாருட்டு எலாம் ஊற்றம் ஆவன - உலகத்தில் உள்ை
மூலப்சபாருள்களுக்சகல்லாம்கதாற்றுதற் காரணம் ஆகியிருப்பரவயாகிய;
மண்முதல் பூதங்கள் - நிலம், நீர், தீ,காற்று, ஆகாயம் என்ற ஐந்து பூதங்களுகம; மாயும் -
அழியும்; என்றப ாது - என்றால்; எண் முதல் உயிர்க்கு -இவற்ரறவிட எளிய
முதற்சபாருைாகிய; உயிர்க்கு - உயிர் அழிந்துபடுவதற்கு; நீஇரங்கல் பவண்டுபமா? - நீ
வருந்துதல் தகுதியாகுகமா? (தகுதியன்று என்றபடி).

ஐம்பூதங்களின் கெர்க்ரகயால் அரைத்துப் சபாருள்களும் உண்டாவை ஆதலின்,

“சபாருட்கு எலாம் ஊற்றம் ஆவை” பூதங்ககை அழிகிறகபாது பூதங்கைால் ஆகிய
சபௌதிகமாய உடல் அழிந்து உயிர் பிரிதல் எளிதன்கறா என்றதாம். ‘எண்முதல்’
நிரைத்தற்குரிய முதலாகிய உயிர் எைவும் அரமயும். நிரைத்தற்குரிய பூதங்ககை
அழிகின்ற சதனின் நிரைத்தற்குரிய உயிர் பிரிதற்கு வருந்த கவண்டுகமா என்றாராம்.
74

2449. ‘புண்ணிய நறு கநயில், க ாரு இல் காலம் ஆம்

திண்ணிய திரியினில், விதி என் தீயினில்,
எண்ணிய விளக்கு அவவ இரண்டும் எஞ்சினால்,
அண்ணபல! அவிவதற்கு, ஐயம் யாவபதா?
‘அண்ணபல! - தரலரம சபாருந்தியவகை!; புண்ணிய நறுகநய்யில் -
புண்ணியம்என்கின்ற நல்ல சநய்யில்; க ாரு இல் - ஒப்பற்ற; காலம் ஆம்
திண்ணியதிரியினில் - காலமாகிய வலிய திரியில்; விதி என் தீயினில் - விதிஎன்கின்ற
சநருப்பிைால்; எண்ணிய - கருத்கதாடு ஏற்றப்சபற்ற; விளக்கு -உயிர் வாழ்க்ரக
என்கிற தீபம்; அவவ இரண்டும் எஞ்சினால் - (சநய்யும் திரியுமாகிய)புண்ணியமும்
விதியும் ஒழிந்தால்; அவிவதற்கு - அரணந்து கபாவதற்கு; ஐயம் - ெந்கதகம்;
யாவபதா? - ஏகைா? (இல்ரல என்றபடி).

நல்விரையும் விதியும் முடிந்தசபாழுது உயிர்வாழ்க்ரக முடிந்துகபாகும். காலத்

திரி விதி சநருப்பில் கரரந்து எரிந்து கபாகும். புண்ணியம் அனுபவித்து வற்றும். உயிர்
உடரலப் பிரியும்; இது இயற்ரக நியதி என்றார். 75

2450. ‘இவ் உலகத்தினும் இடருபள கிடந்த,

அவ் உலகத்தினும் நரகின் ஆழ்ந்து, பின்
கவவ் விவன துய்ப் ன விரிந்த பயானிகள்,
எவ் அளவில் கசல எண்ணல் ஆகுபமா?
‘(உயிர்) இவ் உலகத்தினும் - இம்ரமக்கண்ணும்; இடருபள கிடந்து - துன்பத்திற்
கிடந்து உழன்று; அவ் உலகத்தினம் - மறுரமக் கண்ணும்; நரகின்ஆழ்ந்து - நரகத்தில்
அழுந்தித் துன்புற்று; பின் - பிறகு; கசல்விவனதுய்ப் ன - சகாடிய விரைப்பயரை
அனுபவித்தற் குரியவாய; விரிந்த பயானிகள் -பல்கவறு வரகயாை பிறவிவரககள்;
எவ் அளவில் கசல - எந்தக் கணக்கில் அடங்க; எண்ணல் ஆகுபமா? - என்ைக்
கூடுகமா? (கூடாது என்றபடி) உயிர் எடுக்கும் பல்கவறு வரகயாை பிறவிகள்
கணக்கில் அடங்காதை. “உரர கெரும் எண்பத்து நான்கு நூறாயிரமாம் கயானி கபதம்”
(திருஞா. கதவா: 1-132.4) என்றார் விரைவழியில் உயிர் இவ்வாசறல்லாம் ஆதலின்
அதுபற்றி இரங்ககவண்டா என்றார். 76

2451. ‘உண்டுககால் இது அலது உதவி நீ கசய்வது?

என் தகு குணத்தினாய்! தாவத என்றலால்,
புண்டரீகத் தனி முதற்கம் ப ாக்கு அரு
விண்டுவின் உலகிவட விளங்கினான்அபரா!
‘எண் தகு குணத்தினாய்! - எல்லாராலும் நன்கு மதிக்கப்படுகின்ற
குணங்கரைஉரடயவகை!; தாவத என்றலால் - (தயரதன் உைக்குத்) தந்ரத என்ற
காரணத்தால்; புண்டரீகத் தனி முதற்கும் - தாமரர மலரில் வீற்றிருக்கும் ஒப்பற்ற
பரடத்தற் கடவுைாைபிரமனுக்கும்; ப ாக்கு அரு - செல்லுதற்கு அரிய; விண்டுவின்
உலகிவட -திருமால் உலகத்தில்; விளங்கினான் - சென்று கெர்ந்து ஒளி சபற்றான்;
நீகசய்வது உதவி - மகைாகிய நீ தந்ரதக்குச் செய்வதாகிய உதவி; இது அலது
உண்டுககால் - இதுவல்லது இதன்கமல் கவறு உண்கடா? (இல்ரல என்றபடி).
நிரைக்கப்படுகிற குணங்கள் என்றுமாம். எட்டுக் குணங்கள் என்பாரும் உைர்.
தந்ரதரய நற்கதியில் கெர்த்தல் மகன் கடரமயாதலின், விண்டு கலாகத்தில்
தயரதரை விைங்கரவத்தலின் மகைாற் சபறகவண்டியரதத் தயரதன் சபற்றுச்
சிறந்தான் என்றார். விைங்குதல் - ஒளியுடல் சபறுதல். பிரமனுக்கும் செல்லமுடியாத
விண்டு உலகத்தில் விைங்கிைான் என்று கூறிைார் ஏனும், பின்ைர் மீட்சிப்படலத்து,
“புண்டரீகத்துப் புராதைன் தன்சைாடும் சபாருந்தி, அண்டமூலத்து ஓர் ஆெைத்து
இருத்திரை, அழக!” என்று (10070) தயரதன் கூறுமாறு சகாண்டு ஏற்பப் சபாருள்
செய்க. 77

தந்ரதக்கு நீர்க்கடன் செய்யுமாறு வசிட்டன் கூறுதல்

2452. ‘ஐய! நீ யாது ஒன்றும் அவலிப் ாய் அவல;

உய் திறம் அவற்கு இனி இதனின் ஊங்கு உண்படா?
கசய்வன வரன் முவற திருத்தி, பசந்த நின்
வகயினால் ஒழுக்குதி கடன் எலாம்’ என்றான்.
‘ஐய! - இராமகை; நீ யாது ஒன்றும் அவலிப் ாய் அவல - நீ சிறிதைவும்துன்பப்பட
கவண்டா; அவற்கு - அத்தயரதனுக்கு; உய்திறம் - உய்தி சபரும்தன்ரம; இதனின்
ஊங்கு - இந்த விஷ்ணு கலாகத்ரத அரடவரதக் காட்டிலும்; இனிஉண்படா? -
இனிகமல் கவறு இருக்கிறகதா? (இல்ரல) ஆதலின்; கசய்வன -(தந்ரதக்குச்)
செய்யகவண்டுவைவாகிய அந்திமக் கிரிரயகரை; வரன்முவற - நூல்களிற்சொல்லிய
முரறயாகை; திருத்தி - ஒழுங்குறச் செய்து; பசந்த நின் வகயினால் - சிவந்த நின்
ரககைால்; கடன் எலாம் - நீர்க்கடன் எலாம்; ஒழுக்குதி -செலுத்துவாயாக;’ என்றான்-.
 இறந்கதாரரக் கருதிச் செய்யும் கிரிரயகளின் பலன், பித்ரு கதவரதகரைச்
ொர்கிறபடியால், உத்தமகதிரய அரடந்தவர்களுக்கும் கிரிரயகளும், நீர்க்கடன்களும்
செய்ய கவண்டுதலின் அவற்ரறச் செய்க என்றான் வசிட்டன். நீர்க்கடன் தருப்பணம்.
78

2453. ‘விண்ணு நிர் கமாக்குகளின் விளியும் யாக்வகவய

எண்ணி, நீ அழுங்குதல் இழுவதப் ாலதால்;
கண்ணின் நீர் உகுத்தலின் கண்டது இல்வல; ப ாய்
மண்ணு நீர் உகுத்தி, நீ மலர்க்வகயால்’ என்றான்.
‘நீ-; விண்ணு நீர் கமாக்குளின் - ஆகாயத்திலிருந்து சபய்யும் மரழயில்
எழுந்தநீர்க்குமிழி கபால்; விளியும் - (நிரலயில்லாமல்) அழிகிற; யாக்வகவய -
உடம்ரபக் குறித்து; எண்ணி அழுங்குதல் - சிந்தித்து வருந்துதல்; இழுவதப் ாலது -
கபரதரமயின்பாற் படுவதாகும்; கண்ணின் நிர் உகுத்தலின் கண்டது இல்வல -
கண்ணீர்சொரிதலால் அரடயும் பயன் ஒன்றும் இல்ரல; நீ மலர்க்வகயால் - நீ தாமரர
மலர்கபான்ற ரககைால்; மண்ணு நீர் உகுத்தி - (பாவத்ரதப் கபாக்கித்) தூய்ரம
செய்யும் தருப்பண நீரரச் சொரிவாயாக;’ என்றான் - என்று வசிட்டன் கூறிைான்.
துக்க மிகுதியால் கூறியும் இராமன் நீர்க்கடன் செய்ய எழாரமயால் மீண்டும் -
வசிட்டன் கூறகவண்டியதாயிற்று. மண்ணு நீர் - மண்ணில் நீர் உகுத்து என்னும்
சபாருள் சபரும். இழுரதப்பாலதால் - ‘ஆல்’ அரெ. 79

இராமன் நீர்க்கடன் செய்து மீளுதல்

2454. என்றபின், ஏந்தவல ஏந்தி பவந்தரும்,

க ான் திணிந்தன சவடப் புனிதபனாடும் ப ாய்ச்
கசன்றனர், கசறி திவரப் புனலில்; ‘கசய்க’ என,
நின்றனர்; இராமனும் கநறிவய பநாக்கினான்.
என்றபின் - என்று முனிவன் கூறிய பிறகு; ஏந்தவல ஏந்தி - இராமரைக்சகாண்டாடி;
பவந்தரும் - அரெர்களும்; க ான் திணிந்தன சவடப் புணிதபனாடும் ப ாய் -
சபான்ரைத் திணித்து ரவத்தாற்கபான்ற ெரடகரை உரடய தவத்கதாைாகிய
வசிட்டகைாடும் கபாகி; கசறிதிவரப் புனலில் - சநருங்கிய அரலகரையுரடய
நதிநீரில்; கசன்றனர் -சென்று கெர்ந்தைர்; ‘கசய்க’ என நின்றனர் - (இராமன் நீர்க்கடன்)
செய்க என்று நின்றார்கள்; இராமனும் கநறிவய பநாக்கினான் - இராமனும்
செய்யகவண்டிய வழிமுரறகரைச்சிந்தரையால் கநாக்கிைான்.. வசிட்டரும்
கவந்தரும் நதிப்புைலில் சென்று நிற்க, இராமனும் நீர்க்கடன் செய்யும் கிரிரய
முரறகரை கநாக்கிைாைாம். 80

2455. புக்கனன் புனலிவட, முழுகிப் ப ாந்தனன்,

தக்க நல் மவறயவன் சடங்கு காட்ட, தான்,
முக் வகயின் நீர் விதி முவறயின் ஈந்தனன் -
ஒக்க நின்று உயிர்கதாறும் உணர்வு நல்குவான்.
 உயிர்கதாரும் - எல்லா உயிர்களிடத்தும்; ஒக்க நின்று - ஒரு தன்ரமயாகஉள்ளிருந்து;
உணர்வு நல்குவான் - அவற்றிற்கு உணரும் தன்ரமரய
அருளுபவைாகிய(பரம்சபாருள்) இராமன்; புனலிவட புக்கனன் - நதிநீரிற் புகுந்து;
முழுகி -நீராடி; ப ாந்தனன் - சவளிகயறி; தக்க நல் மவறயவன் - சிறந்த
நல்லகவதங்கரை உணர்ந்தவைாகிய வசிட்டன்; சடங்கு காட்ட - செய்ய கவண்டிய
சிறந்தகிரிரயகரை வழிப்படுத்த; தான்-; முக்வகயின் நீர் - ரகயிைால் மூன்றுமுரற
முகந்து எடுத்துவிடும் தருப்பண நீரர; விதிமுவறயின் - நூல்களில் விதித்த முரறப்படி;
ஈந்தனன் - (தன் தந்ரதரய நிரைத்து) சகாடுத்தான்.

எல்லா உயிர்களுக்கும் உள்ளுரறந்து உணர்வு தரும் பரம்சபாருள், இராமன் எை

இப்கபாது மானுட கவடத்தில் வந்தான் ஆதலின் அதற்ககற்ப கவதவிதிப்படி
ெடங்குகள் காட்டத் தருப்பணம் செய்த தந்ரதரய வழிபட்டான் என்பதாம்.
81

2456. ஆனவன் பிற உள யாவும் ஆற்றி, பின்,

மான மந்திரத்தவர், மன்னர், மா தவர்
ஏவனயர் பிறர்களும், சுற்ற ஏகினன்;
சானகி இருந்த அச் சாவல எய்தினான்.
ஆனவன் - தருப்பணம் செய்தவைாை இராமன்; பிறஉளயாவும் ஆற்றி -
கவறுபிண்டம் அளித்தல் முதலாக உள்ை ெடங்குகரையும் செய்து முடித்து; பின் -
பிறகு; மான மந்திரத்தவர் - சபருரம பரடத்த மந்திரிகளும்; மன்னர் - அரெரும்; மா
தவர் - சபரிய முனிவர்களும்; ஏவனயர் பிறர்களும் - மற்றும் உள்ைவர்களும்; சுற்ற -
தன்ரைச் சுற்றிவர; ஏகினன் - சென்று; சானகி இருந்த அச்சாவல - சீதா பிராட்டி இருந்த
அந்தக் குடிரல; எய்தினான் - அரடந்தான்.

‘பிற உை’ என்பது நீர்க்கடன் செய்த பின்ைர்அளிக்கப்படுவதாகிய பிண்டம்

முதலியவற்ரறக் குறிக்கும். இராமன் தயரதனின் மூத்த மகைாதலின் இறந்த முதல்
நாள் சதாட்டுப் பதின்மூன்றாம் நாள்வரர செய்யத் தகும் கருமங்கள்
அரைத்தும்செய்ய கவண்டியவைாவான் என்பதுபற்றி இவ்வாறு கூறிைார். மாை -
சபருரம “மாைம் கநாக்கின் கவரிமா அரைய நீரார்” என்று (1319) மந்திரப்
படலத்துள் அரமச்ெரரக் கூறியது காண்க. ஏரையர் என்பது தன்கைாடு
சதாடர்புரடயாரரயும், பிறர்களும் என்பது சதாடர்பில்லாதவர்கரையும்
குறித்ததாகக் சகாள்க; பலரும் கற்ற என்பது கருத்து. நீர்க்கடன் முதலிய செய்த
பின்ைகர சீரத இருந்த இடத்துக்குச் செல்கின்றான் என்று கம்பர் கூறியது ஈண்டுக்
கருதி உணரத்தக்கது. 82

சீரதயின் பாதங்களில் பரதன் வீழ்ந்து புலம்புதல்

2457. எய்திய பவவலயில், தமியள் எய்திய

வதயவல பநாக்கினன்; சாவல பநாக்கினான்;
வககளின் கண்மலளிளிர் புவடத்து, கால்மிவச,
ஐயன், அப் ரதன் வீழ்ந்து அரற்றினான் அபரா!
 எய்திய பவவலயில் - அந்தக் குடிரல அரடந்தசபாழுது; ஐயன் அப் ரதன் -
ஐயைாகிய அந்தப் பரதன்; தமியள் எய்திய வதயவல - தனியைாய் வைம் புகுந்த
சீரதரய; பநாக்கினன் - பார்த்து; சாவல பநாக்கினான் - அவள் இருந்த
குடிரலயும்பார்த்து; கண்மலர் வககளின் புவடத்து - மலர்கபான்ற கண்களில்
ரககைால்அடித்துக்சகாண்டு; கால்மிவச - அப்பிராட்டியின் திருவடிகளில்; வீழ்ந்து -
விழுந்து; அரற்றினான் - புலம்பிைான்.

தமியள் எய்திய - குடிலில் தனியைாயிருந்த என்றும் ஆம். துக்க மிகுதிக்கண்

கண்களில்அடித்துக்ககாடல் வழக்கு. ‘அகரா’ ஈற்றரெ. 83

2458. கவந் துயர் கதாடர்தர விம்மி விம்மி, நீர்

உந்திய நிரந்தரம்; ஊற்று மாற்றில;
சிந்திய - குரிசில் அச் கசம்மல் பசந்த கண் -
இந்தியங்களில் எறி கடல் உண்டு என்னபவ!
குரிசில் அச்கசம்மல் - குரிசிலாகிய அந்தப் பரதைது; பசந்த கண்- சிவந்த கண்கள்;
இந்தியங்களில் - (கண் முதலாகிய) சபாறிகளில்; எறிகடல் உண்டுஎன்ன - அரல
வீசுகிற கடல் இருக்கிறது என்று சொல்லும்படி; கவந் துயர் கதாடர்தர - சகாடிய
கொகம் பீடித்தலால்; விம்மி விம்மி-; நீர் - நீரர; உந்திய - சவறிச் செலுத்திை; நிரந்தரம் -
எப்சபாழுதும்; ஊற்று - சபருகுதல்; மாற்றில - நீங்காதரவயாய்; சிந்திய - (நீரரச்)
சொரிந்து சகாண்கடயிருந்தை.

பூமியிற் கடல்கபால இந்திரியங்களிலும் கடல் உண்டு கபாலும் என்று கண்டார்

நிரைக்கும்படிஇருந்தது பரதன் கண்களில் நீர் சபருகும் தன்ரம என்பதாம்.
இந்திரியம் எைப்து ஐம்சபாறிகரையும் குறிக்குகமனும் சிறப்பு வரகயால் இங்குக்
கண்கரைமட்டும் சகாள்க. ‘ஏ’ஈற்றரெ. 84 இராமன் சீரதக்குத் தந்ரத இறந்தரம
கூறுதல்

2459. அந் கநடுந் துயர் உறும் அரிய வீரவனத்

தன் கநடுந் தடக் வகயால் இராமன் தாங்கினான்;
நல் கநடுங் கூந்தவல பநாக்கி, ‘நாயகன்,
என் கநடும் பிரிவினால், துஞ்சினான்’ என்றான்.
இராமன் -; அந் கநடுந் துயர் உறும் அரிய வீரவன - அத்தரகய
நீண்டசபருந்துயரமரடந்த சிறந்த பரதரை; தன் கநடுந் தடக் வகயால் - தன் நீண்ட
சபரியரககைால்; தாங்கினான் - எடுத்து அரணத்து; நல் கநடுங் கூந்தவல -
நல்லநீண்ட கூந்தரல உரடயாைாகிய சீரதரய; பநாக்கி - பார்த்து; ‘நாயகன், என்
கநடும் பிரிவினால், துஞ்சினான்’ என்றான் - தயரதன் என் நீண்ட பிரிரவத் தாங்க
மாட்டாமல்இறந்துபட்டான் என்று சதரிவித்தான்.
பரதரை இராமன் அரணத்துத் கதற்றிைான். பதிைான்கு ஆண்டுகள் இராமன்
வைம் உரறவாைாதலின் அது ‘சநருட்பிரிவு’ எைப்பட்டது. சநடுந்துயர், சநடுங்ரக,
சநடுங்கூந்தல், சநடும்பிரிவு எை இச்செய்யுளில் சநடுரம சதாடர்ந்து வருவது ஒரு
நயம். நன்சைடுங் கூந்தல் - அன்சமாழித்சதாரக. 85
 சீரதயின் துக்கம்

2460. துண்கணனும் கநஞ்சினான்; துளங்கினாள்; துவணக்

கண் எனும் கடல் கநடுங் கலுழி கான்றிட,
மண் எனும் கசவிலிபமல் வவத்த வகயினாள்,
ண் எனும் கிளவியால் ன்னி, ஏங்கினாள்.
(அதுககட்ட சீரத) துண்கணனும் கநஞ்சினாள் - திடுக்கிட்ட மைம் உரடயவைாய்;
துளங்கினாள் - நடுங்கி; துவணக் கண் எனும் கடல் - இரண்டாகிய கண்கள்
எனும்கடல்; கநடுங் கலுழி கான்றிட - நீண்ட கண்ணீர் சவள்ைத்ரதக் கக்க; மண்
எனும்கசவிலி பமல் வவத்த வகயினாள் - பூமி என்கிற செவிலித்தாயின்கமல் ரவத்த
ரககரை உரடயவைாய்; ண் எனும் கிளவியால் - இரெப்பாடல் என்று
சொல்லத்தக்க சொற்கைால்; ன்னி - பலபடியாகப் புலம்பி; ஏங்கினாள் -
வருந்திைாள்.
இதுவரர துயரம் என்பது இன்ைசதை அறியாதவள் ஆதலின், தயரதன் இறந்த
செய்தி ககட்டுத் திடுக்குற்றாள் என்க. கண்ரணக் கடல் எைவும் கண்ணீரரக் கலங்கல்
எைவும் உருவகித்தார். நிலத்தில் ரகயூன்றி வருந்திைாள் என்பதரை நிலம் என்னும்
செவிலித்தாய்கமல் ரவத்த ரகயிைாள் எைத் தற்குறிப்கபற்றமாகக் கூறிைார்.
86 2461. கல் நகு திரள புயக் கணவன் பின் கசல,
நல் நகர் ஒத்தது, நடந்த கானமும்;
‘மன்னவன் துஞ்சினன்’ என்ற மாற்றத்தால்
அன்னமும் துயர்க் கடல் அடிவவத்தாள் அபரா!
கல் நகு - கல்ரல இகழ்கிற; திரள் புயக் கணவன் - திரண்ட கதாரை உரடய
கணவைாகிய இராமன்; பின் கசல - பின்கை செல்லுதலால்; நடந்த கானமும் - சீரத
நடந்து சென்ற காடும்; நல் நகர் ஒத்தது - (அவளுக்குத் துயரரத் தராமல்) நல்ல
அகயாத்தி நகரரப் கபாலகவ இருந்தது; (இப்கபாது) ‘மன்னவன் துஞ்சினன்’ என்ற
மாற்றத்தால் - தயரதன் இறந்தான் என்ற வார்த்ரதயால்; அன்னமும் - சீரதயும்;
துயர்க்கடல் - துக்கம் என்ற கடலில்; அடி வவத்தாள் - கால் ரவத்து
நடக்கத்சதாடங்கியவள் ஆைாள்.

இராமனுடன் சென்ற காரணத்தால் காடு புகுந்தும் துயரர அறியாமல் இருந்தவள்,

தயரதன் இறந்தான் என்று ககட்டகபாது முதன்முதலில் துன்பம் என்பது இன்ைசதை
அறிந்தாள் என்பரத இவ்வாறு கூறிைார். ‘அகரா’ - அரெ.
87

முனி பத்தினியர் சீரதரய நீராட்டி இராமனிடம் கெர்தல்

2462. ஆயவள்தன்வன பநர்ந்து அங்வக ஏந்தினர்,

தாயரின், முனிவர்தம் தருமப் ன்னியர்;
தூய நீர் ஆட்டினர்; துயரம் நீக்கினர்;
நாயகற் பசர்த்தினர்; நவவயுள் நீங்கினார்.
 நவவயுள் நீங்கினார் - குற்றங்களிலிருந்து நீங்கியவராகிய; முனிவர் தம்தருமப்
ன்னியர் - முனிவர்களுரடய மரைவியர்; ஆயவள் தன்வன - துன்பக்
கடலில்கதாய்ந்த சீரதரய; தாயரின் - தாய்மார்கள் கபால; பநர்ந்து - அணுகி; அங்வக
ஏந்தினர் - தமது அழகிய ரககைால் அவரைத் தாங்கி அரழத்துச் சென்று; தூய
நீர்ஆட்டினர் - தூய்ரமயாை கங்ரக நீரிகல முழுக்காட்டி; துயரம் நீக்கினர் -
அவள்துக்கத்ரதத் தணித்து; நாயக் பசர்த்தினர் - சகாழுநைாை இராமனிடத்தில்
அரடவித்தார்கள்.

தருமப் பன்னி - தருமபத்தினி - முனிவர்தம் மரைவியர். நாயகன் கெர்த்தித் துயரம்

நீக்கிைர் எனினும் அரமயும். நாயகன் கெர்த்தி நரவயுள் நீங்கிைார் எை கநகர கூட்டி,
சீரதரய இராமன்பால் கெர்ப்பித்துத் துன்பத்திலிருந்து நீங்கிைார் எை உரரத்து,
தருமபத்திையர் சீரத படும் துன்பம் பார்த்துத் தாம் படும் துன்பம் நீங்கியதாகப்
சபாருள்படுத்தலும் சபாருந்தும் 88 தாயகராடு சுமந்திரன்
வருதல்

2463. பதன் தரும் கதரியல் அச் கசம்மல் நால்வவர

ஈன்றவர் மூவபராடு, இருவம பநாக்குறும்
சான்றவர் குழாத்கதாடும், தருமன் பநாக்கிய
பதான்றல் ால், சுமந்திரன் கதாழுது பதான்றினான்.
பதன் தரும் கதரியல் - கதரைச் சொரிகின்ற பூமாரல அணிந்த;
அச்கசம்மல்நால்வவர - அத்தரலரமப்பாடு உரடய இராமன், இலக்குவன்; பரதன்,
ெத்துருக்கைன் என்றநான்கு பிள்ரைகரையும்; ஈன்றவர் மூவபராடு - சபற்ற தாயராகிய
ககாெரல, சுமித்திரர, ரகககயி என்ற மூவகராடும்; இருவம பநாக்குறும் - இம்ரம
மறுரம என்னும் இரண்ரடயும்ஆராய்ந்து அறிகின்ற; சான்றவர் குழாத்கதாடும் -
சபரிகயார் கூட்டத்கதாடும்; தருமம் பநாக்கிய பதான்றல் ால் - எப்சபாழுதும்
தருமத்ரதகய சிந்தித்துப்பார்த்திருக்கும் இராமன் இருக்குமிடத்தில்; சமந்திரன்-;
கதாழுது பதான்றினான் -வந்து வணங்கிைான்.

‘இருரம வரக சதரிந்து ஈண்டு அறம் பூண்டார்” என்பதனுள், (குறள். 23.)

பரிகமலழகர் உரரத்தவாறு ‘பிறப்பு வீடு என்னும் இரண்டைது துன்ப வின்பத்
தன்ரமகரை ஆராய்ந்து அறிகிற’ எைப் சபாருள் உரரப்பினும் அரமயும். சுமந்திரன்
தயரதனுக்கு முதல் அரமச்ெைாய் இருந்து மூத்கதான் ஆயினும் இராமன் அரென்
ஆதலின் சதாழுதல் முரற என்க. நால்வரர, மூவர், இருரம எை நான்கு, மூன்று
இரண்டு என்ற எண்கள் சதாடாந்து வந்தது ஒரு நயம். 89
இராமனும் தாயரும் அழ, யாவரும் அழுதல்

2464. ‘எந்வத யாண்வடயான் இயம்புவீர்?’ எனா,

வந்த தாயர்தம் வயங்கு பசவடிச்
சிந்தி நின்றனன், பசந்த கண்ண நீர்-
முந்வத நான்முகத்தவற்கும் முந்வதயான்.
 முந்வத நான்முகத்தவற்கும் முந்வதயான் - எல்லாவற்றிற்கும்
முற்பட்டநான்முகைாகிய பிரமனுக்கும் முற்பட்டவைாகிய இராமன்; ‘எந்வத
யாண்வடயான் இயம்புவீர்’ எனா - என் தந்ரத தயரதன் எங்குள்ைான் சொல்லுங்கள்
என்று; வந்த தாயர்தம் வயங்கு பசவடி - தன்ரை வந்தரடந்த தாய்மார்கைது விைங்கிய
திருவடிகளில்; பசந்த கண்ணநீர் - சிவந்த தன் கண்களிலிருந்து நீரர; சிந்தி நின்றனன் -
சொரிந்து நின்றான்.

திரு உந்தியில் பிரமரைப் சபற்ற திருமாலின் அமிெமாைவன் இராமன் ஆதலின்,

நான்முகத்தவற்கும் முந்ரதயான் ஆயிைன், உலகியலில் இறந்கதாரரப் பற்றி
விொரிக்கும் முரற இதுவாகலின் இங்ஙைம் தாயரர இராமன் விொரித்தான்.
90 2465. தாயரும் தவலப்க ய்து தாம் தழீஇ,
ஒய்வு இல் துன்பினால் உரறல் ஓங்கினார்;
ஆய பசவனயும், அணங்கனார்களும்,
தீயில் வீழ்ந்து தீ கமழுகின் பதம்பினார்.
தாயரும் - தாய்மார்களும்; தவலப்க ய்து - ஒன்று கெர்ந்து; தாம் தழீஇ - தாங்கள்
இராமரைத் தழுவிக்சகாண்டு; ஓய்வு இல் துன்பினால் - ஒழிதல்இல்லாத
துக்கத்கதாடு; உரறல் ஓங்கினார் - கதறத் சதாடங்கிைார்; ஆய பசவனயும் - உடன் வந்த
கெரைகளும்; அணங்கனார்களும் - சபண்களும்; தீயில் வீழ்ந்து தீகமழுகின் - தீயின்
விழுந்து தீகின்ற சமழுகு கபால; பதம்பினார் - மைம் உருகிஅழுதார்கள்.

தீ சமழுகு - விரைத்சதாரக உரறல் - கதறல், கபசராலி செய்தலாம். உரறு - பகுதி.

துயரில் ரகககயியும் இரணந்தது காண்க. 91

தாயர், ொைகிரயத் தழுவிக்சகாண்டு வருந்துதல்

2466. பின்னர் வீரவரப் க ற்ற க ற்றி அப்

க ான் அனார்களும், சனகன் பூவவவயத்
துன்னி, மார்பு உறத் கதாடர்ந்து புல்லினார்;
இன்னல் பவவல புக்கு இழிந்து அழுந்துவார்.
பின்னர் - பிறது; வீரவரப் க ற்ற க ற்றி அப்க ான் அனார்களும் -இராமன் முதலிய
நால்வரரயும் சபற்ற தன்ரமயுரடய அந்தப் சபான்கபான்ற அரெமாகதவியர்
மூவரும்; சனகன் பூவவவய - ெைகன் மகைாகிய ொைகிரய; துன்னி - சநருங்கி;
மார்புஉறத்கதாடர்ந்து புல்லினார் - பற்றிக்சகாண்டு மார்பிற் கட்டியரணத்து; இன்னல்
பவவல புக்கு - துன்பக் கடலிற் புகுந்து; இழிந்து - உள்கை இறங்கி; அழுந்துவார் -
அமிழ்பவராக ஆைார்கள்.

ெைகன் மகள் ொைகி, பூரவ - உவமவாகுசபயர். சபான் கபான்றார் - கதவியர்;

கபாற்றிப் பாதுகாக்கப்படுபவர் என்னும் சபாருளில், தழுவிய அைவில் துயரம்
மீக்கூர்ந்தபடிரய இவ்வாறு உரரத்தார். 92

யாவரும் இராமரை வந்து அரடதல்

2467. பசவன வீரரும், திரு நல் மா நகர்
மான மாந்தரும், மற்றுபளார்களும்,
ஏவன பவந்தரும், பிறரும், யாவரும்,-
பகாவன எய்தினார் - குவறயும் சிந்வதயார்.
பசவன வீரரும் - பரடவீரர்களும்; திருநல் மாநகர் - செல்வம் நிரறந்தநல்ல சபரிய
அகயாத்தி நகரில் உள்ை; மான மாந்தரும் - சபருரம பரடத்தவர்களும்;
மற்றுபளார்களும் - கவறுள்ைவரும்; ஏவன பவந்தரும் - பிற அரெர்களும்;
பிறரும்யாவரும்-; பகாவன - இராமரை; குவறயும் சிந்வதயார் - அழிந்து வருந்தும்
மைம்உரடயவராய்; எய்தினார் - வந்தரடந்தார்கள்.

மாை மாந்தர் என்பதற்கு முன்பு கூறியாங்கு அரமச்ெர்கள் எனினும் அரமயும்.

அரைவரும் துக்கத்தில் மூழ்கியவராய் இராமரை சநருங்கிவந்து கெர்ந்தார்கள் என்க.
93
சூரியன் மரறதல்

2468. டம் கசய் நாகவணப் ள்ளி நீங்கினான்

இடம் கசய் கதால் குலத்து இவறவன் ஆதலால்,
தடம் கசய் பதரினான், தானும் நீரினால்
கடம் கசய்வான் என, கடலில் மூழ்கினான்.
டம் கசய் நாகவணப் ள்ளி - ஆயிரம் படங்கரை விரிக்கும்
தன்ரமயுள்ைஆதிகெடைாய படுக்ரகரய; நீங்கினான் - நீங்கி அகயாத்தியில் வந்து
அவதாரம் செய்த(திருமால் ஆகிய) இராமன்; இடம் கசய் - அவதரிப்பதற்கு இடமாகக்
சகாண்ட; கதால் குலத்து - பழரமயாை சூரிய குலத்துக்கு; இவறவன் ஆதலால் - தான்
முதல்வன்ஆைபடியால்; தடம் கசய் பதரினான் - சபரிய வழியில் செல்லும்
சபருந்கதரரயுரடய சூரியன்; தானும் நீரினால் கடம் கசய்வான் என - தானும்
(தயரதன் இறந்தரமக்கு)நீரிைால் கடன் செய்பவரைப் கபால; கடலில் மூழ்கினான் -
அத்தமைக் கடலில் முழுகிமரறந்தான்.
தயரதன் சூரிய குலத்தவன் ஆதலால் தன் குலத்தவன் இறந்தரம பற்றிச் சூரியன்
தானும் நீரில் கடன் செய்ய முழுகுவதுகபால மரறந்தான் என்று தற்குறிப்கபற்றமாகக்
கூறிைார். திருமால் நாகரணப் பள்ளி நீங்கி அவதரிக்க இடம் தந்த குலம் சூரிய குலம்
எை உரரக்க. நாக அரண - நாகரண; விகாரம் “நஞ்சுபதி சகாண்ட வை
நாகரணயிைான்” (சிந்தா. 287.) காண்க. கடம் - கடன்- கபாலி. 94

மறு நாள் யாவரும் சூழ இருக்க, இராமன் பரதரை, விைாவுதல்

2469. அன்று தீர்ந்தபின், அரச பவவலயும்,

துன்று கசஞ் சவடத் தவரும், சுற்றமும்,
தன் துவணத் திருத் தம்பிமார்களும்,
கசன்று சூழ ஆண்டு இருந்த கசம்மல்தான்
 அன்று தீர்ந்தபின் - அன்ரறயநாள் கழிந்தபிறகு (மறுநாள்); அரச பவவலயும் - அரெர்
கூட்டமும்; துன்று கசஞ்சவடத் தவரும் - சநருங்கிய சிவந்த ெரடயிரை
உரடயமுனிவர்களும்; சுற்றமும் - சுற்றத்திைரும்; தன் துவணத் திருத் தம்பிமார்களும் -
தன்னுரடய இரணபிரியாத சீரிய இைவல்களும்; கசன்று சூழ - சென்று ெற்றிலும்
இருக்க; ஆண்டு இருந்த - அங்கக வீற்றிருந்த; கசம்மல் - தரலரமகயாைாய
இராமன்...(கமல் முடியும்)

அரெ கவரல - அரெர் கவரல. ஈறுசகட்டது. கவரல - கடல் என்பது ஈண்டுக்

கூட்டத்ரத உணர்த்தியது. உருவகம். மூவரரயும் ஒருகெரத் தம்பிமார்கள் என்றார்.
செம்மல்தான் ‘பரிந்து கூறிைான்’ (2470) எை முடியும். 95

2470. ‘வரதன் துஞ்சினான்; வவயம் ஆவணயால்,

சரதன் நின்னபத; மகுடம் தாங்கலாய்,
விரத பவடம், நீ என்ககால் பவண்டுவான்?
ரத! கூறு’ எனாப் ரிந்து கூறினான்.
‘ ரத!-; வரதன் துஞ்சினான் - கமலாைவைாய தயரதன் இறந்தான்; வவயம் -
நிலவுலகம்; ஆவணயால் - (அவைது ) கட்டரையால்; சரதம் - உண்ரமயாக; நின்னபத -
நின்னுரடயகத; (அவ்வாறிருக்க) நீ மகுடம் தாங்கலாய் - நீ மணிமுடிசூடாமல்; விரத
பவடம் - தவ கவடத்ரத; பவண்டுவான் - விரும்பி அணிந்தது; என்ககால்? - எதைால்’;
கூறு’ - சொல்வாய்; எனா - என்று; ரிந்து - அன்பு சகாண்டு; கூறினான் - ககட்டு
சமாழிந்தான்.

வரதன் - கவண்டுவார்க்கு கவண்டுவை சகாடுப்பவன் எைலும் ஆம். “ஈந்கத

கடந்தான் இரப்கபார்க் கடல்” (172.) என்றார் முன்னும். கவண்டுவான் எதிர்கால
விரைசயச்ெம்; இங்குத் சதாழிற்சபயர்த் தன்ரமயாய் வந்தது. ‘கவண்டுதல் என்
சொல்’ எை உரரக்க. 96

பரதன் தன் கருத்ரத விைக்கி உரரத்தல்

2471. என்றலும், வதத்து எழுந்து, வககதாழா

நின்று, பதான்றவல கநடிது பநாக்கி, ‘ நீ
அன்றி யாவபர அறத்து உபளார்? அதில்
பின்றுவாய் ககாலாம்?’ என்னப் ப சுவான்;
என்றலும் - என்று இராமன் ககட்டவைவில் (பரதன்); வதத்து - துடித்து; எழுந்து -;
வக கதாழா நின்று - ரககூப்பி வணங்கி; பதான்றவல கநடிது பநாக்கி - இராமரை
சநடுகநரம் பார்த்து; நீ அன்றி - நீ யல்லாமல்; அறத்து உபளார் - தருமவழியில்
பிறழாமல் நிற்பார்; யாவர் - யார் இருக்கிறார்கள்; அதில் - அவ்வறவழியில்;
பின்றுவாய் ககால்’ - நீயும் பின்னிடுவாகயா; என்ன - என்று; ப சுவான் - கமலும்
கூறுவான் ஆயிைன்.
 இராமனும் இப்படிக் ககட்டுவிட்டாகை என்பது பரதப்புக்கும், சநடிது
கநாக்கியரமக்கும் காரணம், அறவழியில் கமற்சொல்ல முடியாமல் பின்தங்கி
விடுதரலப் ‘பின்றுவாய்’ என்றான். ‘சகால்’ ஐயவிைா.‘ஆம்’ ‘ஏ’ அரெகள். 97

2472. ‘மனக்கு ஒன்றாதன வரத்தின் நின்வனயும்,

நினக்கு ஒன்றா நிவல நிறுவி, பநமியான் -
தவனக் ககான்றாள் தரும் தவனயன் ஆதலால்,
எனக்கு ஒன்றா, தவம் அடுப் து எண்ணினால்?
‘மனக்கு ஒன்றாதன - (ொன்கறார்) மைத்துக்குப் சபாருத்தம் இல்லாதைவாகிய;
வரத்தின் - வரத்திைால்; நின்வனயும் நினக்கு ஒன்றாநிவல நிறுவி -
உன்ரையும்உைக்குப் சபாருந்தாத நிரலரமயில் நிறுத்தி; பநமியான்தவன -
ெக்கரவத்தியாகியதயரதரை; ககான்றாள் - சகான்ற ரகககயி; தரும் - சபற்ற;
தவனயன் -மகன்; ஆதலால் -; எனக்கு-; எண்ணினான் - நிரைத்தால்; தவம் -
விரதசவாழுக்கத்ரத; அடுப் து - கமற்சகாள்ளுவது; ஒன்றா - சபாருந்தாது.
‘ஒன்றா’ என்பது ‘ஒன்றாது’ என்பதன் விகாரம். நான் தவம் கமற் சகாள்வது
சபாருந்தாது என்று கருதிகயா இவ்வாறு என்ரை விைாவிைாய் என்பது குறிப்பு.
முரறரம தவறியரதக் ககட்ட வரம் ஆதலின் ‘மைக்கு ஒன்றாதை வரம்’ என்றான்.
98

2473. ‘பநாவது ஆக இவ் உலவக பநாய் கசய்த

ாவகாரியின் பிறந்த ாவிபயன்,
சாவது ஒர்கிபலன்; தவம் கசய்பவன் அபலன்;
யாவன் ஆகி, இப் ழிநின்று ஏறுபவன்?
பநாவது ஆக - வருந்துவதாக; இவ் உலவக - இந்த உலகத்ரத; பநாய்கசய்த -
துன்புறுத்திய; ாவகாரியின் - பாவத்ரதச் செய்தவனிடத்தில்; பிறந்த -; ாவிபயன் -
பாவியாகிய யான்; சாவது ஒர்கிபலன் - ொகத்துணிந்கதனில்ரல; தவம் கசய்பவன்
அபலன் - தவம் செய்வதற்குத் தக்கவனும் அல்கலன்; யாவன் ஆகி இப் ழி நின்று
ஏறுபவன்? - (அப்படியாைால்) எத்தன்ரமயாைாகி இந்தப்பழியிலிருந்து நீங்குகவன்?

பழிநீங்குவது இறப்பிைாகலா பிராயச்சித்தமாகத் தவம் செய்வதைாகலா

ஆககவண்டும்.இரண்டும் இல்ரலயாைால் என் பழிரய எவ்வாறுதான் கபாக்கிக்
சொள்கவன் எைப் பரதன் மைம்கலங்கிைான். பாவகாரி - பாவி.
99 2474. ‘நிவறயின் நீங்கிய மகளிர் நீர்வமயும்,
க ாவறயின் நீங்கிய தவமும், க ாங்கு அருள்
துவறயின் நீங்கிய அறமும், கதால்வலபயார்
முவறயின் நீங்கிய அரசின் முந்துபமா?
‘நிவறயின் நீங்கிய - கற்பு சநறிவிலகிய; மகளிர் நீர்வமயும் - சபண்களின்
தன்ரமயும்; க ாவறயின் நீங்கிய தவமும் - சபாறுரமயினின்று விலகிய
தவசவாழுக்கமும்; க ாங்கு அருள் துவறயின் நீங்கிய - விைங்குகின்ற
கருரணவழியிலிருந்து விலகிய; அறமும் - தருமமும்; கதால்வலபயார் -
முன்கைார்கைது; முவறயின் நீங்கிய - முரறரமயிலிருந்து விலகிய; அரசின் -
அரொட்சிரயக்காட்டிலும்; முந்துபமா - (சகாடுரமயில் முற்படுகமா? (முற்படாது
என்றபடி)
அரசு முரறரமயில் தவறுதல் மற்றவற்ரறக் காட்டிலும் சபருங்ககடு
பயப்பசதன்றான்;பிறவற்ரறயும் சநறிவழி நிற்கச் செய்வது அரசின் பாற்பட்ட
தாதலால். “மாதவர் கநான்பும் மடவார் கற்பும், காவலன் இல்வழி இன்றாம்”மணி - 22
- 208- 9,) என்பரத ஈண்டுக்கருதுக.அறத்தின் பயன்அருகை. அருளில்லான்
அறம்செய்தல் என்பது நரைப்புக்கிடம் தருவது. “அருைால் அறம் வைரும்” (அறசநறி.
142) என்பரதயும் காண்க. 100

2475. ‘பிறந்து நீயுவடப் பிரிவு இல் கதால் தம்

துறந்து, மா தவம் கதாடங்குவாய் என்றால்,
மறந்து, நீதியின் திறம்பி, வாளின் ககான்று
அறம் தின்றான் என, அரசுஅது ஆள்கவபனா?
‘பிறந்து - (ெக்கரவர்த்திக்கு மூத்த மகைாகப் ) பிறந்து; நீயுவடப் பிரிவு இல் கதால்
தம் - நீ உரிரமயாகப் சபற்றுரட உன்ரைப் பிரிதல் இல்லாத பரழயதாகிய
அரெபதவிரய ; துறந்து - ரகவிட்டு; மாதவம் கதாடங்குவாய் என்றால் - நீகயசபரிய
தவத்ரதச் செய்யத் சதாடங்குவாசயனின்; மறந்து - அறிவு சகட்டு; நீதியின்திறம்பி -
நீதிக்கு மாறுபட்டு; வாளின் ககான்று - வாைால் சகாரல செய்து; அறம் தின்றான் என
- அறத்ரத அழித்தவன் என்று சொல்லுமாறு; அரசு அது ஆள்கவபனா? -
உரிரமயில்லாத அரரெ ஆள்கவகைா? (ஆகைன் என்றாைாம்)

உரிரமயும் உறவும் உரடய நீகய அரெ பதவி ரகவிட்டுத் தவம் செய்வாய் ஆைால்,
அஃதில்லாத யான் ஆைத் சதாடங்குதல் வலிந்து ரகப்பற்றி முரற தவறி ஆள்வதாக
அன்கறா முடியும் என்றாைாம். வாளின் சகான்று - வாைால் மிரட்டி என்னும்
சபாருளில் வந்துள்ைது. அறம் தின்றல் - தருமத்ரத அடிகயாடழித்துவிடல்.
101

2476. ‘கதாவக இல் அன்பினால் இவறவன் துஞ்ச, நீ

புவகயும் கவஞ் சுரம் புகுத, புந்தியால்
வவக இல் வஞ்சனாய் அரசு வவ்வ, யான்
வகவபனககாலாம்? இறவு ார்க்கிபறன்!
‘கதாவக இல் அன்பினால் - (உன்னிடத்தில்) எண்ணமுடியாத அன்பினால்
இவறவன்துஞ்ச - தயரதன் இறக்க; நீ புவகஇல் கவஞ்சுரம் புகுத - நீ புரகயில்லாமல்
எரியும்சகாடுங்சுரத்தில் கெர்ந்திட; புந்தியால் - புத்தியிைால்; வவக இல் வஞ்சனாய் -
வகுத்தற்கு முடியாத வஞ்ெரை உரடயைாய்; அரசு வவ்வ - உன்
அரரெக்கவாந்துசகாள்வதற்கு; யான் இறவு ார்க்கின்பறன் - நான் கொர்கின்ற
ெமயம்பார்த்துக் காத்திருக்கிறவன் ஆகிகறன்; வகவபன ககால் - பரகவகைகயா?
 தந்ரதயும் உரிரம ரமந்தனும் இல்லாதசபாழுது அரரெக் ரகப்பற்றி தல் பரகவர்
செயகலயாம். கொர்ந்த ெமயம் பார்த்து இருந்து அரசு ரகப்பற்றுவார் அவகர என்றான்.
இறவு பார்த்தல் - கொர்ச்சியறிதல். 102

2477. ‘உந்வத தீவமயும், உலகு உறாத பநாய்

தந்த தீவிவனத் தாய் கசய் தீவமயும்,
எந்வத ! நீங்க, மீண்டு அரசு கசய்க’ எனா,
சிந்வத யாவதும் கதரியக் கூறினான்.
‘எந்வத - எம் தரலவகை!; உந்வத - உைக்குத் தந்ரதயாகிய தெரதன்; தீவமயும் -
(செய்த) தீரமயும்; உலகு - உலகத்துக்கு; உறாத பநாய் -இதுவரர வராத துன்பத்ரத;
தந்த - சகாடுத்த; தீவிவனத் தாய் - பாவ வடிவமாை என்தாய் ரகககயி; கசய் தீவமயும்
- செய்த தீரமயும்; நீங்க - எல்லாம்கபாக; மீண்டு - நாட்டுக்குத் திரும்பிவந்து; அரசு
கசய்க’ - அரொட்சிசெய்வாயாக; எனா - என்று; சிந்வத யாவதும் கதரிய -
தன்மைக்கருத்து முழுதும் விைங்கும்படி; கூறினான் - சொன்ைான்.
இராமன் பிரிவிைால் உலரகத் துன்புறச் செய்தது தயரதன் செய்த தீரம. தயரதரை
‘உந்ரத’ என்றான். இங்கு இராமரை மீை அரழப்பதற்கு ஒரு காரணம் காட்ட
விரும்புகின்றவன் ஆதலின், ‘உலக்குத் தந்ரத செய்த தீரம’ என்று அவகைாடு
சநருங்கிச் சொன்ைான் என்க. இனி “மன்கையாவான் வரும் அப்பரதன் தரையும்
மகன் என்று உன்கைன்” எைத் துறந்தான். ஆதலால், அதுபற்றி உந்ரத என்றான்
எைலும் ஆம். இராமன் மீண்டு வந்து அரகெற்றலால் விரையும் நலம் இது எைக்
கூறிைான். 103

பரதன் கவண்டுககாரை இராமன் மறுத்துரரத்தல்

2478. கசாற்ற வாசகத் துணிவு உணர்ந்த பின்,

‘இற்றபதா இவன் மனம்?’ என்று எண்ணுவான்,
‘கவற்றி வீர! யான் விளம் க் பகள்’ எனா,
முற்ற பநாக்கினான் கமாழிதல் பமயினான்.;
கசாற்ற - (இவ்வாறு பரதன்) சொன்ை; வாசகம் - சொற்களின்; துணிவு - உறுதிரய;
உணர்ந்த பின் - அறிந்த பிறகு (இராமன்); ‘இவன் மனம் - இப்பரதைது மைம்;
‘இற்றபதா’ - இன்ைத்தன்ரம உரடயகதா; என்று எண்ணுவான் - என்று கருதுபவைாகி
(அவரை கநாக்கி); ‘கவற்றி வீர! - சவற்றியுரடய வீரகை; யான்விளம் க் பகள்’ எனா
- யான் சில வார்த்ரதகள் சொல்லக் ககட்பாயாக என்று சொல்லி; முற்ற பநாக்கினான்
கமாழிதல் பமயினான் - முழுவதும் நன்கு பார்த்துச் சொல்லத் சதாடங்கிைான்.

‘முற்ற கநாக்கிைான்’ என்பதரை இராமனுக்கு ஒரு சபயர் ஆக்கினும் அரமயும்.

“மண்ரண என் வயின் தரும்” (2419) என்று இராமன் முன்ைர்க் கூறிைாைாயினும்,
பரதன் தான் அரொளுதல் அறத்திற்கு விகராதம் என்று கருதும் எண்ணம்
உரடயவைாயிருக்கின்றான் என்பது பரதன் கூற்றால் இப்கபாது இராமனுக்கு
விைங்கியது ஆதலின், பரதன் அரொளுவது அறகம என்றறிய உணர்த்திச் சில
வார்த்ரதகள் இராமன் கூறத் சதாடங்கிைான். அது இதன் பின்வரும் ஏழு
செய்யுள்களில் கூறப்சபரும். 106

2479. ‘முவறயும், வாய்வமயும், முயலும் நீதியும்,

அவறயும் பமன்வமபயாடு அறனும் ஆதி ஆம்
துவறயுள் யாவவயும், கருதி நூல் விடா
இவறவர் ஏவலால் இவயவ காண்டியால்.
முவறயும் - நல்சலாழுக்கமும்; வாய்வமயும் - ெத்தியமும்; முயலும் நீதியும் -
எல்கலாரும் அரடய முயலும் நியாயமும்; அவறயும் - சிறப்பித்துச்சொல்லப்சபறும்;
பமன்வமபயாடு - கமன்ரமயும்; அறனும் - தருமமும்; ஆதிஆம் - இரவ முதலாகிய;
துவறயுள் யாவவயும் - அறத்துரறயுள் கெர்ந்த எல்லாம்; கருதி நூல் விடா இவறவர் -
கவத வழியிற் சிறிதும் பிறழாத அரெர்கைது; ஏவலால் -கட்டரையாகல; இவயவ-
உண்டாவை என்பரத; காண்டி - அறிவாயாக.
இரறவர் கருதிவழி பிறழாதவர் ஆயின் அவர் ஏவுவைகவ அறத் துரறயாம்
ஆதலின் தயரதன் ஏவல்வழி பரதன் அரொளுவது அறகம என்று பரதனுக்கு இராமன்
உணர்த்திைான் 105

2480. ‘ ரவு பகள்வியும், ழுது இல் ஞானமும்,

விரவு சீலமும், விவனயின் பமன்வமயும் -
உர விபலாய்! - கதாழற்கு உரிய பதவரும்,
“குரவபர”எனப் க ரிது பகாடியால்.
‘உர விபலாய் - வலிரம சபாருந்திய வில்ரல உரடயவகை!; ரவு பகள்வியும் -
புகழ்ந்து சொல்லப்படும் நூற்ககள்வியும்; ழுது இல் ஞானமும் -
குற்றமற்றநல்லுணர்வும்; விரவு சீலமும் - உடன் சகாள்ைத்தக்க ஒழுக்கமும்;
விவனயின்பமன்வமயும் - செய்சதாழிலின் சிறப்பும்; கதாழற்கு உரிய பதவரும் -
வணங்குதற்குி்உரிய கதவர்களும்; “குரவபர” - சபரிகயார்ககை; என - என்று; க ரிது
பகாடி - மிகவும் மைத்திற் சகாள்வாய்.
ககள்வி, ஞாைம், சீலம், விரை கமன்ரம என்பைவற்ரறக் ‘குரவர்’ என்றது
உபொரவழக்கு. பழுது - ஐயம், திரிபு. ஒன்கறா, மற்சறான்கறா எைல் ஐயம்; ஒன்ரறப்
பிறிதாக உணர்தல் திரிபு; இரவ இரண்டும் இல்லாத சமய்புணர்கவ ஞாைமாம்.
குரவர் இவர் என்பரதப் பின் கூறுவர். 106

2481. ‘அந்த நல் க ருங் குரவர் ஆர் எனச்

சிந்வத பதர்வுறத் கதரிய பநாக்கினால்,
“தந்வத தாயர்” என்று இவர்கள்தாம் அலால்,
எந்வத! கூற பவறு எவரும் இல்வலயால்.
‘எந்வத - என் அன்பிற் சிறந்த பரதகை!; அந்த நல்க ருங் குரவர் - நான் கூறிய சிறந்த
சபருரமயுரடய குரவர்கள்; ஆர் என - யார் என்று; சிந்வதபதர்வுறத் கதரிய
பநாக்கினால் - மைத்தால் மிக ஆராய்ந்து விைக்கப் பார்த்தால்; “தந்வத தாயர்” என்று
இவர்கள் தாம் அலால் - தந்ரதயும் தாயுகம அல்லாமல்; கூற - சிறப்பித்துக் கூற ; பவறு
எவரும் இல்வல - கவறு ஒருவரும் இல்ரல.

‘தந்ரத தாயர்’ - ‘உயர்திரண மருங்கின் உம்ரமத் சதாரககய பலர் சொல்

நரடத்து’ என்பதைால் (சதால். சொல். எச்ெ. 25.) சபாதுத்திரணயாயினும் முடிந்தது.
தம்பிரய எந்ரத என்றது அன்புபற்றி வந்த மரபு வழுவரமதி. குரவர் ஐவர் ஆயினும்
(தாய், தந்ரத, தம்முன், ஆொன், அரென்) முன்ைறியப் படுதலின், தாய் தந்ரத அைவுக்கு
ஏரைகயார் சிறப்பிலர் என்பது கருத்து. அதுகவ ‘கதர்வுறத் சதரிய கநாக்கிைால்’
என்பதற்கும் கருத்தாம் என்க. ‘அரென் உவாத்தியான் தாய்தந்ரத தம்முன், நிகரில்
குரவர் இவ் ஐவர் இவர் இவரரத், கதவரரப் கபாலத் சதாழுது எழுக என்பகத,
யாவரும் கண்ட சநறி” (ஆொரக்.16.) என்பது சகாண்டு குரவர் ஆவார் இவர் எை
உணர்க. ‘ஆல்’ ஈற்றரெ. 107

2482. ‘தாய் வரம் ககாள, தந்வத ஏவலால்,

பமய நம் குலத் தருமம் பமவிபனன்;
நீ வரம் ககாளத் தவிர்தல் நீர்வமபயா? -
ஆய்வு அரும் புலத்து அறிவு பமவினாய்!
ஆய்வு அரும் - ஆராய்தற்கு அரிய; புலத்து - நூற்புலன்கைான் ஆகிய; அறிவு -
அறிவுணர்ரவ; பமவினாய் - அரடந்த பரதகை!; தாய் வரம் ககாள - தாயாகிய
ரகககயி வரம் சபற்றுக்சகாள்ை; தந்வத ஏவலால் - தந்ரதயாகிய
தயரதன்கட்டரையாகல; பமய - (தாய், தந்ரதயராகிய குரவர் சொற்படி நடத்தல்
என்கிற)சபாருந்திய; நம் குலத் தருமம் பமவிபனன் - நம் குலத்திற்குரிய தருமத்ரத
கமற்சகாண்கடன்; நீ வரம் ககாள - நீ கவண்டிக்சகாள்ை; தவிர்தல் -
(அவ்அறசநறிரய) விலக்கி ஒழுகுதல்; நீர்வமபயா - நற்பண்பு ஆகுகமா? (நீகய கூறுக)

குரவர் சொற் ககட்டல் அறைாதல் நூன்முடிபு ஆதலின் நான் கமற் சகாண்டது

அறகை.நின்சொற் ககட்டல் எவ்வாறு அறைாகும் என்று மறுத்தான் இராமன். இனிப்
பரதனுக்கும் தாய்வரங்சகாைத் தந்ரத ஏவலால் அரொளுதல் அறகம என்றும்
கூறிைாைாம். நுண்ணுணர்வாற் கற்றறிந்து நுல்கைாற் சபற்ற ஞாைம் ரகவரப்சபற்ற நீ
அறத்தின் கூறு இதுகவ என்பரத அறியாது இராய்என்றானுமாம். 108

2783. ‘தவனயர் ஆயினார் தந்வத தாயவர

விவனயின் நல்லது ஓர் இவசவய பவய்தபலா?
நிவனயல் ஓவிடா கநடிய வன் ழி
புவனதபலா? - ஐய! புதல்வர் ஆதல்தான்.
‘ஐய! - பரதகை; தவனயர் ஆயினார் - மகைாகப் பிறந்தவர்கள்; புதல்வர் ஆதல்தான் -
புதல்வர் என்னும் சிறப்பிரைப் சபறுவது; தந்வத தாயவர -தம் தந்ரதரய, தாரய;
விவனயின் - தாம்செய்யும் செயல்கைால்; நல்லது ஓர்இவசவய பவய்தபலா -
நல்லதாகிய ஒரு புகரழ அரடயும்படி செய்தலாலா? (அல்லது); நிவனயல்ஓவிடா -
என்றும் மைத்ரத விட்டு நீங்காத; கநடிய வன் வழி புவனதபலா - நீண்டசகாடிய
பழிரய அணிவிப்பதைாலா? எதைால்?
 புதல்வர் ஆதல் சபற்கறார்க்கு இரெ கவய்தலால்தான் எனின் சபற்கறார் சொல்வழி
நின்று செயல் ஆற்றுதகல அதரை உண்டாக்கும்; அவர் சொல்லுக்கு மாறுபடுவது
அதரை உண்டாக்காது, பழிரய ஆக்கும் என்பதாம். ‘தான்’ உரரயரெ. பிறப்பால்
தரையர் ஆயினும் செயல்சிறப்பால் புதல்வர் ஆவர் என்பது கருத்து.
109

2484. ‘இம்வம, க ாய் உவரத்து, இவறி, எந்வதயார்

அம்வம கவம்வம பசர் நரகம் ஆள, யான்,
ககாம்வம கவம் முவலக் குவவயின் வவகி வாழ்
கசம்வம பசர் நிலத்து அரசு கசய்பவபனா?
எந்வதயர் - என் தந்ரதயார்; இவறி - அரசு ஆரெப்பட்டு; இம்வம - இப்பிறப்பிகல;
க ாய் உவரத்து - (ரகககயிக்கு வரம் சகாடுத்தரத மறுத்துப்) சபாய் சொல்லி; அம்வம
- மறுரமயில்; கவம்வமபசர் - சகாடுரம சபாருந்திய; நரகம் ஆள - நரகத்ரத
அனுபவிக்க; யான்-; ககாம்வம - திரண்ட; கவம் முவலக் குவவயின் வவகி -
விரும்பப்படும் முரலக்குவட்டின்கமல்தங்கி; வாழ் - வாழ்ந்து; கசம்வம பசர் நிலத்து -
(இதுகாறும்) செம்ரமசபாருந்திய நாட்டின்கண்; அரசு கசய்பவபனா - அரசு
செய்துசகாண்டிருப்கபகைா? (இகரன்).

இவறுதல் - ரகககயிக்கு சகாடுத்த வரத்ரத நிரறகவற்றாது உகலாபம் செய்தல்.

நான் அரொை முற்பட்டால் எந்ரதயார் சபாய்யுரரத்தாராய் நரகம் கெர்வர். தந்ரதரய
நரகுக்கனுப்பித் தரையர் அரொளுதல் தக்ககதா? புதல்வர் செய்யும் கடகைா? என்றான்
இராமன். அரொட்சிரய இன்பம் அனுபவித்தல் என்னும் கருத்தில் “சகாம்ரம
சவம்முரலக் குரவயின் ரவகி வாழ் அரசு” என்றான் என்க. 110

2485. ‘வரன் நில் உந்வத கசால் மரவினால், உவடத்

தரணி நின்னது என்று இவயந்த தன்வமயால்,
உரனின் நீ பிறந்து உரிவம ஆதலால்,
அரசு நின்னபத; ஆள்க” என்னபவ,-
‘வரன் - (ரகககயிக்குக் சகாடுத்த) வரத்திகல; நில் - நிற்கின்ற; உந்வத கசால்
மரபினால் - உன் தந்ரதயாகிய தயரதன் சொன்ை சொல் முரறப்படி; உவடத்தரணி -
அவனுரடயதாை உலகம்; நின்னது என்ற இவயந்த தன்வமயால் -
பரதைாகியஉன்னுரடயது என்று வந்து சபாருந்திய தன்ரமயாலும்; நீ-; உரனின் -
வலிரமகயாடு; பிறந்து - (எைக்கு அடுத்த தம்பியாகப்) பிறந்து; உரிவம ஆதலால் -
ஆட்சிஉரிரம சபறுதலாலும்; அரசு - அரொட்சி; நின்னது - நின்னுரடயது; ஆள்க’ -
ஆள்வாயாக; என்ன - என்று இராமன் சொல்ல...

இராமன், பரதன் ஆை கவண்டும் என்பதற்கு இங்கு இரண்டு காரணங்கள் கூறிைான்

எைலாம். வரத்தால் பரதனுக்கு அரசு கெர்ந்தது என்பது ஒன்று, வரத்தால் இராமன் காடு
செல்ல அடுத்த தம்பியாகப் பிறத்தலின் ஆட்சியுரிரம இயல்பாககவ அவரை
வந்தரடகிறது என்பது மற்சறான்று. ஆககவ, ‘அரசு நின்ைகத ஆள்க’ என்றைன்,
இதரை மறுத்தல் தந்ரதக்கும் தாய்க்கும் மாறுபட்டு அறத்தின் வழுவுதலாகும்
என்பரதயும் புலப்படுதிைான். ‘ஏ’ காரம் கதற்றம். 111
 பரதன் ‘யான் தர நீ முடிசூட்டு’ எை இராமரை கவண்டல்

2486. ‘முன்னர் வந்து உதித்து, உலகம் மூன்றினும்

நின்வன ஒப்பு இலா நீ, பிறந்த ார்
என்னது ஆகில், யான் இன்று தந்தகனன்’
மன்ன! ப ாந்து நீ மகுடம் சூடு’ எனா,
‘மன்ன! - அரெகை!; முன்னர் வந்து உதித்து - எைக்கு முன்கை வந்து பிறந்து; உலகம்
மூன்றிலும் - மூன்றுலகத்தும்; நின்வன ஒப்பு இலா நீ - நின்ரை ஒப்பாவாரரப்
சபற்றிலாத நீ; பிறந்த-; ார் - இப்பூமி; என்னது ஆகில் - (நீ சொன்ைபடி) என்னுரடய
தாயின்; யான் இன்று தந்தகனன் - நான்இப்சபாழுது அதரை உைக்குக்
சகாடுத்துவிட்கடன்; நீ ப ாந்து மகுடம் சூடு’ - நீ வந்துமுடிசூடுவாயாக; எனா - என்று
சொல்லி... (கமல் முடியும்).

‘நீ பிறந்த பார்’ என்று சொல்லி, ‘முதலில் இந்தப் பூமியில் நீ பிறந்தபடியால் இது
உைக்கக உரிரம; பின்ைகர எைக்கு உரிரமயாம்’ என்பது பரதன் குறிப்பு. மன்ை!
என்று பலமுரறயும்பரதன் இப்பகுதியில் இராமரை அரழப்பது
குறிக்சகாைத்தக்கது. 112

2487. ‘மலங்கி வவயகம் வருந்தி வவக, நீ,

உலம் ககாள் பதாற் உனக்கு உறுவ கசய்திபயா?
கலங்குறாவணம் காத்தி ப ாந்து’ எனா,
க ாலம் குலாவு தாள் பூண்டு, பவண்டினான்.
‘வவயகம் - நிலவுலகம்; மலங்கி - வருந்தி நிற்க; நீ-; உலம்ககாள் பதாள் உனக்கு
உறுவ கசய்திபயா? - கற்றூரணப் கபான்ற கதாள்கரை உரடய
உைக்குரியதகுதியாைவற்ரறச் செய்வாகயா?; கலங்குறாவணம் - (உலகம்)
கலங்காதபடி; ப ாந்து காத்தி’ - வந்து காப்பாற்றுவாயாக; எனா- என்று; க ாலம்
குலாவு தாள் - சபான் மயமாை அழகு விைங்குகிற திருவடிகரை; பூண்டு - பிடித்துக்
சகாண்டு; பவண்டினான்-.
‘உலம் சகாள் கதாள்’ உலரகத் துன்பம் நீக்கித் காத்தற்கக அன்றித்
தவம்செய்தற்கன்று எைக் குறிப்பால் உணர்த்திைாைாம். 113
பரதரை அரொட்சி ஏற்குமாறு இராமன் ஆரணயிடல்

2488. ‘ வசந்த சிந்வத நீ ரிவின் வவயம் என்

வசம் கசய்தால், அது முவறவமபயா? வவசக்கு
அவசந்த எந்வதயார் அருள, அன்று நான்
இவசந்த ஆண்டு எலாம் இன்கறாடு ஏறுபமா?
‘ வசந்த சிந்வத நீ - (என்பால்) அன்புற்ற மைத்ரத உரடய நீ; ரிவின் - (உன்)
அன்பிைால்; வவயம் - உலகத்ரத; என் வசம் கசய்தால் - என்னுரடயதாகச் செய்தால்;
அது முவறவமபயா? - அது நீதியாகுகமா?; வவசக்கு அவசந்த - பழிக்கு அஞ்சிய;
எந்வத யார்- எம் தந்ரதயார்; அருள - (ரகககயிக்கு)வரம் அளித்தருை; அன்று நான்
இவசந்த ஆண்டு எலாம் - அன்று அதற்குஉடன்பட்டுக் (காடு புகுவதாக)
ஏற்றுக்சகாண்ட பதிைான்கு ஆண்டுகளும்; இன்கறாடு ஏறுபமா? - இன்கறாடு
முடிந்துகபாய்விடுகமா?

ஏற்றுக்சகாண்டரத யான் நிரறகவற்ற நீ உதவி செய்தல் கவண்டும் என்று

பரதனிடம் சதரிவித்தான் இராமன். அப்படியில்ரலகயல் தந்ரதயார் கமல் பிழிவந்து
கெரும். அவகர ‘வரெக்கு அரெந்த’ எந்ரதயார் - பழிக்கு அஞ்சுகிறவர் என்றும்
குறிப்பித்தான். 114

2489. ‘வாய்வம என்னும் ஈது அன்றி, வவயகம்,

“தூய்வம” என்றும் ஒன்று உண்வம கசால்லுபமா?
தீவமதான், அதின் தீர்தல் அன்றிபய,
ஆய் கமய்யாக; பவறு அவறயல் ஆவபத?
‘வவயகம் - உலகம்; வாய்வம என்னும் ஈது அன்றி - ெத்தியம் என்கிற
இதுசவான்றில்லாமல்; “தூய்வம என்றும் ஒன்று உண்வம கசால்லுபமா? - “தூய்ரம
என்கின்றஒன்று தனிகய இருப்பதாகச் சொல்லுமா?; தீவமதான் - தீய குணம் என்பது;
அதின்தீர்தல் அன்றிபய - அந்தச் ெத்தியத்ரத விட்டு நீங்குதல்தாகை அல்லாமல்; ஆய் -
ஆராய்கின்ற; கமய ஆக - உண்ரமயாக; பவறு அவறயல் ஆவபத - ெத்தியமன்றிகவறு
ஒன்ரறச் சொல்ல இயலுமா ? (இயலாது என்றபடி.)

‘வாய்ரமகய தூய்ரமயாம்; வாய்ரமதவிரத் தூய்ரம தனிகவறில்ரல; தீரம

என்பது வாய்ரமயின் தவறுவகத அன்றி கவறன்று; ெத்தியத்துக்கு இரணயாக,
மாற்றாக கவசறான்ரறச் சொல்ல இயலாது. ஆககவ, தந்ரதயார் உரரரய,
ெத்தியத்ரதக் காப்பதுதான் என்க தூய்ரமயாகும். கவறு இல்ரல’ என்றான் இராமன்.
‘புறத்தூய்ரம நீரான் அரமயும் அகந்தூய்ரம வாய்ரமயாற் காணப்படும்’ (குறள். 298)
என்பது இங்கு ஒப்பு கநாக்கத்தக்கது. 115

2490. ‘எந்வத ஏவ, ஆண்டு ஏகழாடு ஏழ் எனா

வந்த காலம் நான் வனத்துள் வவக, நீ
தந்த ாரகம் தன்வன, கமய்ம்வமயால்
அந்த நாள் எலாம் ஆள், என் ஆவணயால்.
‘எந்வத ஏவ - என் தந்ரத கட்டரை இட்டவாறு; ஆண்டு ஏகழாடு ஏழ் எனா -
பதிைான்கு ஆண்டுகள் என்று; வந்த காலம் - அரமந்த காலம்வரர; நான் வணத்துள்
வவக - நான் காட்டில்தங்கியிருக்க; நீ -; தந்த ாரகம் தன்வன - தந்ரத அளித்த அரரெ;
கமய்ம்வமயால் - (தந்ரதயின்) ெத்தியம் தவறாமல்; அந்த நாள் எலாம் - அந்தப்
பதிைான்கு ஆண்டுகளும்; என் ஆவணயால் - என் கட்டரையால்; ஆள் - ஆள்வாயாக.
‘நீ தந்த பாரகம் - எைக்கு நீ சகாடுத்த அரசு’ எனினும் ஆம். இருவருமாக
இரணந்துதந்ரதயின் வாய்ரம தவறாது காத்தகல அறமாம் எை இராமன் பரதன்பால்
கூறியதாகக்சகாள்க. 116
அறுசீர் ஆசிரிய விருத்தம்
2491. ‘மன்னவன் இருக்கபவயும்,
“மணி அணி மகுடம் சூடுக”
என்ன, யான் இவயந்தது
அன்னான் ஏயது மறுக்க அஞ்சி;
அன்னது நிவனந்தும்,
நீ என் ஆவணவய மறுக்கலாபமா?
கசான்னது கசய்தி; ஐய!
துயர் உழந்து அயரல்’ என்றான்.
‘ஐய! - பரதகை!; மன்னவன் இருக்கபவயும் - தயரதன் உயிகராடு
இருக்கின்றசபாழுதிகலயும்; “மணி அணி மகுடம் சூடுக” என்ன - (என்ரை)
மணிகைால் அழகிய திருமுடிரயச்சூடி அரொள்க என்று தயரதன் பணிக்க; யான்
இவயந்தது - நான் உடன் பட்டது; (எதைால்?) அன்னான் ஏயது மறுக்க அஞ்சி -
(தந்ரதயும், மன்ைனும் ஆகிய) அவன் ஏவிய ஒன்ரறமறுத்தற்குப் பயந்கத
(அல்லவா?); அன்னது நிவனந்தும் - அதன் உட்கருத்ரத நிரைந்தபிறகும்; நீ என்
ஆவணவய - நீ என்னுரடய கட்டரைரய; மறுக்கலாபமா - மறுத்தல்செய்யலாகமா?;
துயர் உழந்து அயரல் - துன்பத்திற் கலங்கிச் கொர்வு அரடயாகத; கசான்னது கசய்தி’ -
நான் சொன்ைரதச் செய்வாயாக; என்றான் - என்றுசொன்ைான்.
‘தாரத அப்பரிசு உரர செய’ (1382.) என்று முன்ைர்க் கூறியரத இங்கு நிரைவுகூர்க.
தந்ரதயின் இடத்தில் என்ரைப் பார்க்கின்ற நீ என் ஆரணரய மறுக்கலாகுகமா என்ற
பரதரை இராமன் விைாவி அறிவுறுத்திைன். ‘என்ரைப் கபால உன்ரை
ஆக்கிக்சகாள்’ என்று குறிப்பாற் கூறிைான். எைலும் ஆம். 117

பதில் உரரக்கத் சதாடங்கிய பரதரை விலக்கி வசிட்டன் சமாழிதல்

2492. ஒள்ளிபயான் இவனய எல்லாம்

உவரத்தலும், உவரக்கலுற்ற
ள்ள நீர் கவள்ளம் அன்ன
ரதவன விலிக்கி, ‘ ண்டு
கதள்ளிய குலத்பதார் கசய்வக
சிக்கு அறச் சிந்வத பநாக்கி,
‘வள்ளிபயாய்! பகட்டி’ என்னா,
வசிட்ட மாமுனிவன் கசான்னான்;
ஒள்ளிபயான் - சீறிய அறிவாைைாகிய இராமன்; இவனய எல்லாம் உவரத்தலும் -
இத்தரகய சொற்கரைசயல்லாம் எடுத்துக் கூறுதலும்; உவரக்கலுற்ற -
அவனுக்குப்பதில் கூறுதற்குத் சதாடங்கிய; ள்ள நீர் கவள்ளம் அன்ன ரதவன -
பள்ைத்தில்தங்கிய நீர்ப் சபருக்ரக கபான்ற (குணக்கடலாகிய) பரதரை; விலக்கி -
(கபெசவாண்ணாமல்) தடுத்து நிறுத்தி; வசிட்ட மாமுனிவன் - வசிட்டைாகிய
சபருரமயுற்றமுனிவன்; ‘வள்ளிபயாய் - வள்ைல் தன்ரம உரடய இராமகை!;
பகட்டி’ - ககட்பாயாக; என்னா - என்று அவரை அரழத்து; ‘ ண்டு கதள்ளிய
குலத்பதார் கசய்வக - முன்ரைய (சூரிய) குலத்தார்களுரடய செயல்கரை எல்லாம்;
சிக்கு அற - ஐயம்திரிபின்றி; சிந்வத பநாக்கி - அகத்கத உணர்ந்து; கசான்னான் -
சொல்லத் சதாடங்கிைான்.

“தள்ைரிய சபருநீதித் தனியாறு புக மண்டும், பள்ைம் எனும் தரகயாரை” (657)

என்று முன்னும் பரதரைக் கூறிைார் ஆதலின், ‘பள்ை நீர் சவள்ைம் அன்ை பரதன்’
என்றார். ஒள்ளிகயான்; ஒண்ரம - அறிவுரடரம; நுண்மாண் நுரழபுலம் எைலாம்.
“ஒளியார்முன் ஒள்ளியர் ஆதல்” “உலகம் தழீஇயது ஒட்பம்” (குறள். 425, 714.) என்பை
காண்க. 118

கலிவிருத்தம்

2493. ‘கிளர் அகன் புனலுள் நின்று, அரி, ஓர் பகழல் ஆய்,

இவள எனும் திருவிவன ஏந்தினான் அபரா -
உவளவு அரும் க ருவம ஓர் எயிற்றின் உள்புவர
வளர் இளம் பிவறயிவட மறுவின் பதான்றபவ.
‘அரி - திருமால்; ஒர் பகழல் ஆய் - ஒப்பற்ற ஆதிவராக மூர்த்தியாய்; உவளவு அரும் -
வருந்துதல் இல்லாத; க ருவம ஓர் எயிற்றின் உள்புவர - சபருரமயுரடய ஒப்பற்ற
தந்தத்தின் உள்ளிடத்தில்; வளர் இளம் பிவறயிவட - வைரும்தன்ரம உரடய
இைம்பிரறச் ெந்திரனிடத்தில்; மறுவின் பதான்ற - கைங்கம் கபாலத்கதான்றும்படி;
கிளர் அகன் புனலுள் நின்று - மிக்கு எழுகின்ற அகன்ற பிரைய கால சவள்ை நீரிி்ல்
இருந்து; இவள எனும் திருவிவன - பூமி என்கின்ற சபண்ரண; ஏந்தினான் -
எடுத்தருளிைான்.
பிரையத்தின் இறுதியில் ஸ்ரீமத் நாராயணன் ஊழிக்கடலில் மூழ்கியிருந்த
பூகதவிரய கமகல எடுக்க வராக அவதாரத்ரதச் செய்தருளி, தன் சகாம்பின்
நுனியாகல பூமிரய கமல் எடுத்து நிருத்தி யருளிைான் என்கின்ற கரத இதனுள்
கூறப்பட்டது இதைால் இப்கபாது நடப்பது ஆதிவராக கல்பம் ஆயிற்று. இரை - பூமி;
திரு என்கின்ற சொல் சபண் என்னும் சபாதுப் சபாருளில் நின்றது. இரை எனும் திரு,
பூகதவியாம். ககாடு பிரறயும் பூமி அதில் உள்ை கைங்கமும் கபாலும் என்று
உவமித்தார். ‘நிறக்கும் செழுஞ்சுடர்க் ககாடும், இப்பாரும், நிொமுகத்துச், சிறக்கும்
பிரறயும், கைங்கமும் கபாலும் எனில், சிறுகண், மறக்குஞ்ெரம் செற்றமாகயான்,
அரங்கன் வராகம். - அது ஆய்ப், பிறக்கும் பிறப்பின் சபருரம எவ்வாறு இனிப்
கபசுவகத” எைப் (திருவரங்கத்து மாரல. 28) பின்னுள்கைாரும் இவ்வுவரமரய
இவ்வாகற அனுபவிப்பரத ஒர்ந்துணர்க. ‘அகரா’ அரெ. 119
2494. 'ஆதிய அவமதியின் இறுதி, ஐம் க ரும்
பூதமும் கவளி ஒழித்து எவவயும் புக்கபின்,
நாதன் அவ் அகன் புனல் நல்கி, நண்ண அருஞ்
பசாதி ஆம் தன்வமயின் துயிறல் பமயினான்.
ஆதிய - அதற்குமுைைாை; அவமதியின் இறுதி - அக்கல்ப காலத்தின் முடிவிகல;
ஐம்க ரும் பூதமும் - நிலம், நீர், தீ, காற்று, ஆகாயம் என்னும் ஐம் பூதங்களும்; கவளி
ஒழித்து - சவளியாம் தன்ரம நீங்கி; எவவயும் - எல்லாத் தத்துவங்களும்; புக்கபின் -
இரறவனுக்குள் ஒடுங்கியபிறகு; நாதன் - திருமால்; அவ் அகன் புனல் நல்கி - அந்தப்
பரந்த நீரிரை உண்டாக்கி; (அதனிரடகய) நண்ண அருஞ் பசாதிஆம் தன்வமயின் -
பிறராற் கிட்டுதற்கரிய ஒளிவடிவாம் தன்ரமகயாடு; துயிறல் பமயினான் - அறிதுயில்
செய்யத் சதாடங்கிைான்.
உலகம் அரைத்தும் அழிந்து கபாக ஊழிநீரில் திருமால் கயாக நித்திரர செய்வது
இங்குக் குறப்பட்டது. சிருஷ்டியில் கமலிருந்து கீழ் இறங்கும் தத்துவங்கள்,
ஒடுங்குகிைகபாது கீழிருந்து கமகலறி ஒன்சறான்றாக ஒடுங்கி நின்ற பிரகிருதியும்
புருஷனும் பரமாத்மாவினிடத்தில் ஒடுங்கும் ஆதலின், பூதத்ரத ஒடுக்க முரறயில்
முதலில் சொல்லிப் பின்ைர் எரவயும் புக்கபின் என்று பிறவற்ரற அவற்றின்பின்
ஒடுங்கியதாகக் குறிப்பிட்டார். ஆதிய அரமதியின் என்பதற்கு முன்பு உண்டாை
முரறப்படிகய என்று சபாருள் உரரப்பாரும் உைர். 120

2495. ‘ஏற்றஇத் தன்வமயின், அமரர்க்கு இன் அமுது

ஊற்றுவடக் கடல்வணண் உந்தி உந்திய
நூற்று இதழ்க் கமலத்தில், கநாய்தின் யாவவயும்
பதாற்றுவித்து உதவிட, முதல்வன் பதான்றினான்.
ஏற்ற - அறிதுயில் செய்தரல ஏற்றுக்சகாண்ட; இத் தன்வமயின் -
இத்தன்ரமயிைாகல; அமரர்க்கு இன் அமுது ஊற்றுவடக் கடல்வணன் - கதவர்களுக்கு
இனியஅமுதத்ரதச் சொரிதலுரடய கடல் கபாலும் கரு நிறமுரடய திருமால்; உந்தி -
தன்திருநாபியிைாகல; உந்திய - கதாற்றுவித்த; நூற்று இதழ்க் கமலத்தில் -
நூறுஇதழ்கரை உரடய தாமரர மலரிலிருந்து; முதல்வன் - எல்லாப்
சபாருள்களுக்கும் மூலமாைவைாகிய பிரமன்; கநாய்தின் யாவவயும் பதாற்றுவித்து
உதவிட - எளிதில் எல்லாம் சபாருள்கரையும் உண்டாக்கி உலகிற்கு உதவ கவண்டி;
பதான்றினான் - சவளிப்பட்டருளிைான்.

பிரைய காலத்து ஓடுங்கிய பிரமன் தான் ஒடுங்கிய நாபிக் கமலத்தில் இருந்து

மீண்டும்சவளிப்படுவான் என்பது பரடப்புக் சகாள்ரக. திருமாலின் நாபிக்
கமலத்தில் பிரமன்சவளிப்பட்டுப் பரடப்புத் சதாழிரல நடத்தத் சதாடங்கிைான்
என்றவாறாம். 121

2496. ‘அன்று அவன் உலகிவன அளிக்க ஆகியது

உன் தனிக் குலம்; முதல் உள்ள பவந்தர்கள்
இன்று அளவினும் முவற இகந்துளார் இவல;
ஒன்று உளது உவர இனம்; உணரக் பகட்டியால்.
அவன் - அத்திரெமுகன்; அன்று - அக்காலத்து; உலகிவன அளிக்க - உலகத்ரதப்
பரடக்க; முதல் ஆகியது - முதலில் உண்டாகியது; உன் தனிக் குலம் - உன்னுரடய
ஒப்பற்ற சூரிய குலம்; உள்ள பவந்தர்கள் - இந்தக் குலத்தில் கதான்றியஅரெர்களும்;
முவற இகந்து உளார் - முரறரம தவறியவர்; இன்று அளவினும் - இன்றுவரரயிலும்;
இவல - இல்ரல; இனம் ஒன்று உவர உளது - இன்னும் ஒரு வார்த்ரதஇருக்கிறது;
உணரக் பகட்டி - சதரியக் ககட்பாயாக.
 “ஆதிமால் அமலன் நாபிக்கமலத் தயனுதித்தயன் மரீசிசயனும் அண்ணரல அளித்த
பரிசும், காதல் கூர்தரு மரீஇசி மகைாகி வைரும் காசிபன் கதிர் அருக்கரை அளித்த
பரிசும் “எைக் (கலிங்கத்துப். இராெ. 9) கூறுமாறு திருமால் - அயன் - மரீஇசி, காசிபன் -
சூரியன் எைக் குலமுரற காணுதலின் முதற்கறான்றிய குலமாதல் அறிக. நீ
மூத்தவைாதலின் முரற இகவாமல் நீகய அரசு புரிதல் கவண்டும் என்பது வசிட்டன்
கூற்றாகும்.

2497. ‘ “இத இயல் இயற்றிய குரவர் யாரினும்,

மத இயல் களிற்றினாய்! மறுஇல் விஞ்வசகள்
தவிய இருவமயும் யக்க, ண்பினால்
உதவிய ஒருவபன, உயரும்” என ரால்.
‘மத இயல் களிற்றினாய்’ - செருக்குன்ற இயல்பிரை உரடய ஆண்
யாரைரயஉரடயவகை!; மறுவில் விஞ்வசகள் - குற்றமற்ற கல்விகரை; தவிய
இருவமயும் யக்க - பக்குவப்பட இம்ரம மறுரம இரண்டிலும் பயன்
சகாள்ளுமாறு; ண்பினால் உதவிய -அன்கபாடு கற்பித்துக் சகாடுத்த; ஒருவபன -
ஆசிரியகை; இத இயல் இயற்றிய -(ஒருவனுக்கு) நன்ரமதரும் இயல்பிரைச் செய்த;
குரவர்யாரினும் உயரும்’ - எல்லாரினும் கமம்படுவான்; என் ர் - என்று கூறுவார்கள்.
இராமன் தந்ரத தாயர் குரவர் யாரினும் உயர்ந்தவர் எை முன் கூறியவதைால்,
இங்ககஆசிரியகர குரவர் யாரினும் உயர்ந்தவர் எை வசிட்டன் கூறி, ஆசிரியராகிய தம்
வார்த்ரதரயமறுத்தல்வடாது என்பார் ஆயிைார். “எழுத்தறிவித்தவன் இரறவன்
ஆகும்” (சவற்றிகவற்ரக. 1) என்பதும் கருதுக. பதவிய - பதவியாக உள்ை என்றுமாம்.
123
2498. ‘என்றலால், யான் உவன எடுத்து விஞ்வசகள்
ஒன்று அலாதன ல உதவிற்று உண்வமயால்,
“அன்று” எனாது, இன்று எனது ஆவண; ஐய! நீ
நன்று ப ாந்து அளி, உனக்கு உரிய நாடு’ என்றான்.
‘என்றலால் - (ஆசிரியகர கமம்பட்ட குரவர்) என்று கூறுவதால்; ஐய! -இராமகை;
யான் உவன எடுத்து - நான் உன்ரை வைர்த்து; விஞ்வசகள் -கல்விகள்; ஒன்று அலாதன
ல - மிகப் பல; உதவிற்று - கற்பித்தது; உண்வம -; (ஆககவ) ‘இன்று எனது ஆவண’ -
இன்று என்னுரடய கட்டரைரய; அன்று எனாது” - அல்ல என்று மறுக்காமல்;
உனக்குரிய நாடு - உைக்கு உரிரமயுள்ைநாட்டிரை; ப ாந்து - அரடந்து; நன்று அளி’ -
நன்றாகக் காப்பாற்று; என்றான் - என்று கூறிைான்.

குரவர் யாரினும் ஆசிரியகர கமகலார், அவர் வார்த்ரதரய மறுத்தல் கூடாது,

மறுத்தல் அறசநறியன்று. யான் உன் ஆசிரியன் என்பது உண்ரம. என் வார்த்ரத மறாது
அரொள்க என்றான் வசிட்டன். ‘மரற ஒதுவித்து இவரர வைர்த்தானும் வசிட்டன்
காண்’ (660) என்பரத ஈண்டு நிரைக.

வசிட்டரை வணங்கி இராமன் தன்நிரல விைக்கல்

2499. கூறிய முனிவவனக் குவிந்த தாமவர
சீறிய வககளால் கதாழுது, கசங்கணான்,
‘ஆறிய சிந்தவன அறிஞ! ஒன்று உவர
கூறுவது உளது’ எனக் கூறல் பமயினான்:
கூறிய - (இவ்வாறு) சொன்ை; முனிவவன - வசிட்டரை(ப்) பார்த்து); கசங்கணான் -
சிவந்த கண்கரை உரடயவைாகிய இராமன்; குவிந்த தாமவர சீறிய
வககளால்கதாழுது - குவிந்திருக்கின்ற தாமரரரயத் தன் அழகால் சீறி சவன்ற
ரககைால் வணங்கி; ‘ஆறிய சிந்தவன அறிஞ! - அடங்கிய மைத்ரத உரடய
அறிஞகை!; உவர ஒன்று கூறுவது உளது’ - வார்த்ரத ஒன்று சொல்ல கவண்டுவது
உள்ைது; என - என்று; கூறல் பமயினான் - சொல்லத் சதாடங்கிைான்.

குவித்த ரககளுக்குக் குவிந்த தாமரரரய உவரமயாக்கிக்கூறிைார். ‘செங்கண்’ கண்

சிவந்திருத்தல் சிறந்த ஆடவர்க்குரிய இலக்கணம். “செங்கண் சிறுச்சிறுகத எம்கமல்
விழியாகவா” (திவ்யப் 494.) என்னும் திருப்பாரவரயக் காண்க. ‘ஆறிய சிந்தரை’
என்பது, ஆன்று அவிந்து அடங்கிய சகாள்ரகச் ொன்கறார்’ என்பது கபாலக் கூறியது.
(புறநா.191) ஆசிரியைாதலின் முதலில் வணங்கிப் பின் கூறுவான் என்றார்.
125

2500 . ‘சான்றவர் ஆக; தன் குரவர் ஆக; தாய்

ப ான்றவர் ஆக; கமய்ப் புதல்வர் ஆக; தான் -
பதன் தரு மலருளான் சிறுவ! -“ கசய்பவன்” என்று
ஏன்றபின், அவ் உவர மறுக்கும் ஈட்டபதா?
‘பதன் தரு மலருளான் சிறுவ! - கதரைத் தருகின்ற தாமரர மலரில்
வீற்றிருக்கும்பிரமகதவனின் புதல்வ!; சான்றவர் ஆக - சபரிகயார்ககை ஆகுக; தன்
குரவர் ஆக - தன் ஆசிரியகர ஆகுக; தாய் ப ான்றவர் ஆகுக - தாய் முதலியவகர ஆகுக;
கமய்ப்புதல்வர் ஆக - ெத்தியத்திற் பிறழாத தன் புதல்வர்ககை ஆகுக; தான் - ஒருவன்;
“கசய்பவன்” என்று ஏன்றபின் - (இவர்களிடத்தில்) செய்கவன் என்று ெம்மதித்தபின்;
அவ் உவர மறுக்கும் ஈட்டபதா? - அந்த வார்த்ரத முடியாது என்று மறுக்கத்தக்கதன்ரம
யுரடயகதா? (அன்று என்றபடி)

தாய் கபான்றவர் எைகவ தந்ரத, தம்முன், அரென் முதலிய நான்கு குரவர்கரைக்

குறிப்பிடாராயிற்று, ஒருவரிடம் ஒப்புக்சகாண்டால் செய்கத ஆககவண்டும்; ெத்தியம்
பிறழ்தல் கூடாது என்றான். 126

2501. ‘தாய் ணித்து உவந்தன, தந்வத, “கசய்க” என

ஏய எப் க ாருள்களும் இவறஞ்சி பமற்ககாளாத்
தீய அப் புவலயனின், கசய்வக பதர்கிலா
நாய் எனத் திரிவது நல்லது அல்லபதா?
தாய் ணிந்து உவந்தன - தாய் கட்டரையிட்டு மகிழ்ச்சியரடந்தரவயும்; தந்வத
“கசய்க” என ஏய - தந்ரத செய்க எைக் கட்டரையிட்டரவயும் ஆகிய;
எப்க ாருள்களும் - எச் செயல்கரையும்; இவறஞ்சி - வணங்கி; பமற்ககாளா -
தரலகமற் சகாண்டு நிரறகவற்றாத; தீய அப்புவலயனின் - சகாடிய அந்தக்
கீழ்மகரைவிட; கசய்வக பதர்கிலா - நல்லது, தீயது அறியாத; நாய் எனத் திரிவது -
நாயாகத் திரிவது; நல்லது அல்லபதா? - நல்லது அல்லாதகதா? (நல்லகத).
தக்கது, தகாதது அறியம் மக்கட் பிறப்பில் பிறந்துரவத்தும் தாய் தந்ரத
பணிரயநிரறகவற்றாத கீழ்மகைாக இருப்பரதவிட நாய்ப் பிறவிகய கமல்
என்பதாகும் ‘ஓ’காரம்கதற்றம். 127 2502. ‘முன் உறப் ணித்தவர்
கமாழிவய யான் என
கசன்னியில், ககாண்டு, “அது
கசய்பவன்” என்றதன்
பின்னுறப் ணித்தவன;
க ருவமபயாய்! எனக்கு
என் இனிச் கசய்வவக?
உவரகசய் ஈங்கு’ என்றான்
‘க ருவமபயாய் - சபருரமயுரடய குருகவ; முன் உற - முற்பட; ணித்தவர் -
கட்டரையிட்ட தாய் தந்ரதயர்; கமாழிவய-; யான் என கசன்னியில் ககாண்டு -யான்
எைது தரலகமல் சகாண்டு; “அது கசய்பவன்” என்றதன் பின்னுற - அதரைச்
செய்துமுடிப்கபன் என்று ஏற்றுக்சகாண்டதன் பின்ைால்; ணித்தவன - (நீ) கட்டரை
இட்டாய்; இனிச் கசய்வவக - இனிச் செயலாற்றும் வரக; எனக்கு என - எைக்கு யாது;
ஈங்கு உவரகசய்’ - இப்சபாழுது சொல்லியருளுக; என்றான் - என்று கூறிைான்.

குரவராகிய தாய் தந்ரதயர் ஆசிரியர் என்ற மூவருள் யாருரடய ஆரணரய

நிரறகவற்றுவது என்று பார்க்குமிடத்து, தாய் தந்ரத கமலாைவர் என்பது இராமன்
கருத்து; ஆசிரியகர கமலாைவர் என்பது வசிட்டன் கருத்தாக, வசிட்டன் ஆரணரய
இராமன் கமற்சகாள்ை இயலாரமக்கு கவறு காரணம் கவண்டி நின்றது. மூவரும்
ஆரணயிடவும் ஆரண சபற்றால். அதரை நிரறகவற்றவும் செய்யவரும்கபாது -
யாருரடய ஆரண முற்படுகிறகதா, முதலில் ஏற்றுக் சகாள்ைப்படுகிறகதா அரத
நிரறகவற்றிகய தீரல் கவண்டும். ஆதலின், ெத்தியம், பிறழாரமக்கு வாயிலா
முற்பட்ட தாய் தந்ரதயர் ஆரணரய நிரறகவற்ற கவண்டியவைாகிறான் இராமன்
என்பது கருத்து. ஆசிரியைாதலின் மிகப்பக்குவமாக கமல் வற்புறுத்தாதபடி தைக்கக
உரிய ொதுர்யத்கதாடு இராமன் கபசி வசிட்டரை மறுசமாழி சொல்ல இயலாதபடி
ஆக்கிைன் என்பரத இங்குக் கருதல் கவண்டும். இதைாைன்கறா கம்பர், இராமரைச்
“சொல்லும் சொல் வல்லான்” (1740) என்றார் முன்னும். 128
பரதன் தானும் காடு உரறவதாகக் கூறுதல்

2503. முனிவனும், ‘உவரப் து ஓர்

முவறவம கண்டிகலம்
இனி’ என இருந்தனன்;
இவளய வமந்தனும்,
‘அவனயபதல் ஆள் வர்
ஆள்க நாடு’ நான்
 னி டர் காடு உடன்
டர்தல் கமய்’ என்றான்.
(அது ககட்டு) முனிவனும் - வசிட்டனும்; ‘இனி உவரப் து ஓர்
முவறவமகண்டிகலம்’ என இருந்தனன் - இனிகமல் சொல்வதற்குரிய ஒரு நீதிரய
அறிந்கதாமில்ரல என்றுகருதிப் கபொதிருந்தான்; இவளய வமந்தனும் - பரதனும்;
‘அவனயபதல் -அப்பபடியாைால் (இராமன் அரொைமாட்டாைாைால்); ஆள் வர் நாடு
ஆள்க - இராச்சியத்ரத ஆளுபவர் ஆைட்டும்; நான் னி டர் காடு உடன் டர்தல்
கமய்’ - நான் பனிமிக்ககாட்டில் இராமனுடன் செல்லுதல் ெத்தியம் என்றான்.

‘யார் ஆண்டால் எைக்சகன்ை’ என்றான் பரதன். பனி, துன்பமும் ஆகும்.

பரதனுக்காகப் கபசிய முனிவகை கபெ இயலாமல்கபாை பிறகு இனிச் செயல்
இல்ரல என்று பரதன் காடுரறயும் முடிவிற்கு வந்தான் என்க. 129

கதவர்கள் கூறுதல்

2504. அவ் வழி, இவமயவர் அறிந்து கூடினார்,

‘இவ் வழி இராமவன இவன் ககாண்டு ஏகுபமல்,
கசவ் வழித்து அன்று நம் கசயல்’ என்று எண்ணினார்.
கவ்வவயர், விசும்பிவடக் கழறல் பமயினார்;
அவ்வழி - அச்ெமயத்தில்; இவமயவர் - கதவர்கள்; அறிந்து - உணர்ந்து; கூடினார் -
ஒன்று கெர்ந்து ‘இவ்வழி - இப்சபாழுது; இராமவன-; இவன் - இந்தப் பரதன்;
ககாண்டு ஏகு பமல் - உடைரழத்துக்சகாண்டு அகயாத்திக்குப்கபாய்விடுவாைாயின்;
நம் கசயல் - (அரக்கரர அழிக்க கவண்டுவதாய) நம் காரியம்; கசவ்வழித்து அன்று’ -
ஒழுங்குற இயல்வது அன்று; என்று எண்ணினார் - என்றுகருதி; கவ்வவயர் -
துன்பமுற்று; விசும்பிவட - விண்ணிடத்து; கழறல்பமயினார் - கபெத் சதாடங்கிைார்கள்.

அவதார கநாக்கம் இராவண வதம் ஆதலின், இராமன் அகயாத்திக்குச் சென்றுவிடின்

அது இயலாது கபாகும் என்று’ கதவர்கள் அஞ்சித் தடுக்கக் கூடிைர் என்பதாம். கவ்ரவ
- ஆரவாரமும் ஆம். கழறல் - சபாருள் புரியாத உரத்த கூச்ெலாம். 130

2505. ‘ஏத்த அரும் க ருங் குணத்து இராமன் இவ் வழிப்

ப ாத்து அரும் தாவத கசால் புரக்கும் பூட்சியான்;
ஆத்த ஆண்டு ஏழிகனாடு ஏழும் அந் நிலம்
காத்தல் உன் கடன்; இவவ கடவம’ என்றனர்.
‘ஏத்த அரும் - புகழ்தற்கு அரிய; க ருங் குணத்து இராமன் - சபரியகுணங்கரை
உரடய இராமன்; தாவத கசால் - தந்ரதயின் வார்த்ரதரய; புரக்கும் -
காப்பாற்றுகின்ற; பூட்சியான் -கமற்ககாளுரடயவன்; இவ்வழி ப ாத்தரும் -
இக்காட்டிடத்கத செல்வான்; ஆத்த ஆண்டு - (தந்ரதயால்) நியமிக்கப்பட்ட
ஆண்டுகள்; ஏழிபனாடு ஏழும் - பதிைான்கும்; அந்நிலம் - அவ்வரரெ; காத்தல் -
காப்பாற்றுதல்; உன் கடன் - உன் முரறயாகும்; இவவ கடவம’ - இரவ, இருவராலும்
தவறாது நிரறகவற்றி ரவக்கப்பட்டகவண்டியரவ; என்றனர் - என்று
சொன்ைார்கள்.

கபாத்து அரும் எைப் பிரித்து, சபாத்து எைக் குறுக்கமாக்கி, மைக்குற்றம் எைப்

சபாருள் தந்து, ‘மைக் குற்றமில்லாத தயரதன் சொல்ரல’ எைக் கூட்டிப் சபாருள்
செய்தலும் ஒன்று. இனி, கபாற்று அரும் என்பது எதுரக கநாக்கிப் ‘கபாத்தரும்’ எை
நின்றதாகக் சகாண்டு, கபாற்றுதற்கரிய தந்ரத எனினும் ஆம். யாத்த - கட்டப்பட்ட
என்பது ஆத்த எை நின்றது முதற்குரற. நிரறகவற்றிகய தீர கவண்டியது கடரம
எைப்படும். 131
வாைவர் உரரப்படி பரதரை இராமன் அரொை ஆரணயிடுதல்

2506. வானவர் உவரத்தலும், ‘மறுக்கற் ாலது அன்று’

யான் உவன இரந்தகனன்; இனி என் ஆவணயால்
ஆனது ஓர் அவமதியின் அளத்தி, ார்’ எனா,
தான் அவன் துவண மலர்த்த தடக் வக ற்றினான்.
வானவர் உவரத்தலும் - கதவர் இவ்வாறு கூறிய வைவிகல; ‘மறுக்கற் ாலது அன்று -
(கதவர்கள் உரர) மறுக்கும் தன்ரம உரடயது அன்று; யான் உவன இரந்தனன் -
நான்உன்ரை கவண்டிக்சகாண்கடன்; இனி-; என் ஆவணயால் - என் கட்டரையால்;
ஆனது ஒர் அவமதியின் - (உைக்குப்) சபாருந்தியதாை ஒரு தகுதிமுரறரமயின்; ார்
அளித்தி’ - இவ்வுலரகக் காப்பாற்றுக; எனா - என்று சொல்லி; தான் - இராமன்; அவன்
- அப்பரதைது; துவண மலர்த் தடக்வக - இரண்டு தாமரர மலர் கபான்ற
சபரியரககரை; ற்றினான் - பிடித்துக்சகாண்டான்.

வாைவர் உரரயும் உள்ைது; யானும் ஆரணயிடுகிகறன் நீ அரசு புரிசு என்று

இராமன் பரதரை கவண்டிைான். சபரியவன் ஆதலாற் ரககரைப்
பற்றிக்சகாண்டான். ‘ஆைது ஓர் அரமதியின்’ என்பதற்கு நான் காட்டில் உரறவதற்கு
நியமித்த காலம் வரர எைப் சபாருள் ககாடலும் ஒன்று. 132
பரதன் உடன்படுதல்

2507. ‘ஆம் எனில், ஏழ் - இரண்டு ஆண்டில் ஐய! நீ

நாம நீர் கநடு நகர் நண்ணி, நானிலம்
பகா முவற புரிகிவல என்னின், கூர் எரி
சாம் இது சரதம்; நின் ஆவண சாற்றிபனன்.’
‘ஆம் எனில் - அப்படியாைால்; ஐய! - தரலவகை; ஏழ் இரண்டு ஆண்டில் -
பதிைான்கும ஆண்டுகள் கழிந்தவுடன்; நீ -; நாம நீர் கநடுநகர் நண்ணி -
(பரகவர்)அஞ்ெம்படியாை அகழி நீர் சூழ்ந்த சபரிய அகயாத்தி நகரர அரடந்து;
நானிலம் - பூமிரய; பகாமுவற புரிகிவல என்னின் - அரொட்சி செய்திடாயாைால்;
(யான்) கூர் எரி சாம் - மிக்க சநருப்பில் (வீழ்ந்து) இறந்து படுகவன்; இ து சரதம் - இது
உண்ரம; நின் ஆவண சாற்றிபனன் - உன்கமல் ஆரணயிட்டுக் கூறிகைன்.
 நாமம் - அச்ெம், சபருரம என்னும்சபாருள்கள். ‘ககாவாகி முரற புரிகிரல
என்னின்’ எைப் பிரித்தலும் ஒன்று. 133

பரதன் கருத்திற்கு இராமன் இரெதல்

2508. என் து கசால்லிய ரதன் யாதும் ஓர்

துன்பு இலன்; அவனது துணிவவ பநாக்கினான்
அன்பினன், உருகினன்; ‘அன்னது ஆக’ என்றான்-
தன் புகழ் தன்னினும் க ரிய தன்வமயான்.
என் து - என்ற இச் சொற்கரை; கசால்லிய - கூறிய; ரதன்-; யாதும் ஓர் துன்பு இலன்
- யாசதாரு துன்பமும் இல்லாதவைாக ஆைான்; தன் புகழ் தன்னினும்
க ரியதன்வமயான் - தைது புகழ் தன்ரைவிடப் சபரிதாகப் சபற்ற தன்ரமயுரடய
இராமன்; அவனதுதுணிவவ பநாக்கினான் - பரதைது உறுதிரயப் பார்த்து; அன்பினன்
உருகினன் - அன்பிைால் உருகி; ‘அன்னது ஆக’ என்றான் - அப்படிகய ஆகட்டும் என்று
கூறி அதரைஉடன்பட்டான்.
புகழினும் தான் சபரியவன் எைவும் உரரப்பதுண்டு. 134

பரதன், இராமன் திருவடிகரை கவண்டிப் சபற்று முடிகமற் சூடிச் செல்லுதல்

2509. விம்மினன் ரதனும், பவறு கசய்வது ஒன்று

இன்வமயின், ‘அரிது’ என எண்ணி, ஏங்குவான்,
‘கசம்வமயின் திருவடித்தலம் தந்தீக’ என,
எம்வமயும் தருவன இரண்டும் நல்கினான்.
ரதனும் -; பவறு கசய்வது ஒன்று இன்வமயின் - கவறு செய்யக் கூடியது
ஒன்றும்இல்லதரமயால்; ‘அரிது’ என எண்ணி - (இராமரைப் பிரித்து இருத்தல்)
இயலாது என்றுகருதி; விம்மினன் ஏங்குறவான் - அழுது இரைத்து; ‘திருவடித்தலம்
கசம்வமயின்தந்தீக’ என - உன் திருவடிநிரலகள் இரண்ரடயும் செப்பமாக எைக்கு
அளித்தருளுக எைக் ககட்க; (இராமனும்) எம்வமயும் தருவன இரண்டும் நல்கினான் -
எல்லா உலக இன்பங்கரையும் தருவைவாகிய தன் இரண்டு திருவடிம நிரலகரையும்
நிரலகரையும் சகாடுத்தருளிைான்.

இம்ரம, மறுரம என்றாற் கபால எம்ரம என்பதற்கு எப்பிறவியினும் (எல்லா

வின்பங்களும்தருவை) எைப் சபாருள் உரரத்தலும் ஒன்று. 135

2510. அடித்தலம் இரண்வடயும், அழுத கண்ணினான்,

‘முடித்தலம் இவவ’ என, முவறயின் சூடினான்;
டித்தலத்து இவறஞ்சினன், ரதன் ப ாயினான் -
க ாடித் தலம் இலங்குறு க ாலம் ககாள் பமனியான்.
தலம் க ாடி இலங்குறு க ாலம்ககாள் பமனியான் ரதன் - மண்ணின் புழுதி
படிந்துவிைங்குகிற சபான்மயமாை திருகமனியுரடயம பரதன்; அழுத கண்ணினான் -
அழுத கண்ணுரடயைாய்; அடித்தலம் இரண்வடயும் - இராமனின் இரண்டு
திருவடிநிரலகரையும்; ‘முடித்தலம் இவவ’ எனமுவறயிற் சூடினான் - எைக்கு முடிகள்
இரவகய என்று சகாண்டு முரறரமப்படி தரலயின்கமற்சூடிக்சகாண்டு;
டித்தலத்து இவறஞ்சினான் - மண்ணில் விழுந்து; வணங்கிப் ப ாயினான் - மீண்டு
(அகயாத்திக்குச்) சென்றான்.

இராமன் திருவடிநிரலகரைகய தைக்கு. மகுடமாகச் சூடிக் சகாண்டான்.

136

யாவரும் மீளுதல்

2511. ஈன்றவர் முதலிய எண் இல் சுற்றமும்,

சான்றவர் குழுகவாடு தவத்துபளார்களும்,
வான் தரு பசவனயும், மற்றும் சுற்றுற,
மூன்று நூல் கிடந்த பதாற் முனியும் ப ாயினான்,
ஈன்றவர் முதலிய எண் இல் சுற்றமும் - சபற்ற தாயர் முதலாகிய கணக்கிட
முடியாதசுற்றத்திைரும்; சான்றவர் குழுகவாடு - சபரிகயார்களும்; தவத்துபளார்களும் -
தவமுனிவர்களும்; வான்தரு பசவனயும் - சபருரம சபாருந்திய கெரையும்; மற்றும் -
ஏரைய பிறரும்; சுற்றுற - (பரதரைச்) சூழ்ந்து செல்ல; மூன்று நூல் கிடந்த
பதாள்முனியும் - முப்புரி நூல் அணிந்த கதாள்கரை உரடய வசிட்ட முனிவனும்
(உடன்வர); ப ாயினான் - மீண்டு சென்றான்.
வடமும், வடத்திற் புரியும், புரியில் நூலும் மும் மூன்றாகபவ அவமதலின் ‘மூன்று
நூல்என்றார். ஒன் து ககாண்ட மூன்று புரி நுண் ஞாண்” (திரு முருகு 183.)
என் து காண்க. வான் -உயர்வு, அரசர்க்கு உயர்வு தருகின்ற பசவன என் தாம்.
137
2512. ண்வட நூல் கதரி ரத்துவனும் ப ாயினான்;
மண்டு நீர் கநடு நகர் மாந்தர் ப ாயினார்;
விண்டு உவற பதவரும் விலகிப் ப ாயினார்;
ககாண்டல்தன் ஆவணயால் குகனும் ப ாயினான்.
ண்வட நூல் கதரி ரத்துவனும் ப ாயினான் - பழரமயாை கவதங்கரை
ஆராய்தறிந்தபரத்துவாெ முனிவனும் (தன்னிடத்திற்குச் சென்றான்; மண்டு நீர்
கநடுநகர் மாந்தர்ப ாயினார் - நிரறந்த அகழி நீராற் சூழப்சபற்ற சபரிய அகயாத்தி
நகரவாசிகைாயமணிதர்களும் புறப்பட்டுச் சென்றார்கள்; விண்டு உவற பதவரும்
விலகிப் ப ாயினார் - சவளிப்பட்டு விண்ணிற் கூடிய கதவர்களும் அங்கிருந்து நீங்கித்
தத்தம் இடம் கெர்ந்தார்கள்; ககாண்டல்தன் - இராமபிராைது; ஆவணயால் -
கட்டரையால்; குகனும்ப ாயினான் - குகனும் தன் இடமாகிய சிருங்கி கபரத்துக்குச்
சென்றான்.

குகன் ெற்றுப் பின்தங்கி இராமைது ஆரண சபற்றுச்சென்றாைாதல் கவண்டும்.

விண்டு - சவளிப்பட்டு. மரறந்துள்ை கதவர்கள், தம் காரியசித்திக்காக இராமரை
அகயாத்தி செல்லசவாட்டாது தடுக்க சவளிப்பட்டுக் கூடிைார் ஆதலின்‘விண்டு உரர
கதவர்’என்று கூறிைார். 138

இராமன் பாதுரக ஆட்சி நடத்தப் பரதன் நந்தியம் பதியிரட வதிதல்

2513. ாதுகம் தவலக்ககாடு, ரதன் வ ம் புனல்

பமாது கங்வகயின் கவர கடந்து முந்தினான்;
ப ாது உகும் கடி க ாழில் அபயாத்தி புக்கிலன்;
ஒது கங்குலில் கநடிது உறக்கம் நீங்கினான்.
ரதன் -; ாதுகம் தவலக்ககாடு - இராமைது திருவடி நிரலரயச் சிரகமற் சகாண்டு;
வ ம்புனல் பமாது கங்வகயின் கவர கடந்து - (பசிய) குளிர்ந்த நீர்
கமாதுகின்றகங்ரகயின் கரரகரைக் கடந்து; முந்தினான் - முற்பட்டு; ப ாது உகும்
கடிக ாழில்அபயாத்தி புக்கிலன் - மலர்கள் சிந்துகிற மணம் வீசும் கொரல சூழ்ந்த
அகயாத்திநகருக்குள் நுரழயாமல்; ஓது கங்குலின் - சொல்லப்படுகிற இரவில்;
கநடிது உறக்கம் நீங்கினான் - மிகவும் தூக்கம் ஒழிந்து... (கமல் முடியும்)
முற்சென்ற பரதன் அகயாத்திக்குள் செல்லவில்ரல என்றார். 139

2514. நந்தியம் தியிவட, நாதன் ாதுகம்

கசந் தனிக் பகால் முவற கசலுத்த, சிந்வதயான்
இந்தியங்கவள அவித்து இருத்தல் பமயினான்,
அந்தியும் கலும் நீர் அறாத கண்ணினான்.
அந்தியும் கலும் நீர் அறாத கண்ணினான் - இரவும் பகலும் ஓயாமல்
அழுதுசகாண்டுள்ைநீர் நீங்காத கண்ரண உரடயைாய் (பரதன்); நந்தியம் தியிவட -
நந்திக்கிராமத்திடத்கத; நாதன் ாதுகம் - இராமன் திருவடிநிரல; கசந்தனிக் பகால்
முவறகசலுத்த - செங்ககால் முரறரயச் செய்ய; சிந்வதயான் - மைத்திைால்;
இந்தியங்கவள - ஐம்சபாறிகரையும்; அவித்து - புலனின்பம் நுகராதவாறு அடக்கி;
இருத்தல் பமயினான் - அங்கககய தங்கியிருத்தரலப் சபாருந்திைான்.

நந்தியம்பதி - அகயாத்திக்குப் புறம்கப அண்ரமயில் உள்ை ஊர். நந்திப் பதி -

‘அம்’ொரிரய. 140
இராமன் சதன்திரெ கநாக்கி வழிக் சகாள்ளுதல்

2515. ‘ “குன்றினில் இருந்தனன்” என்னும் ககாள்வகயால்,

நின்றவர் நலிவரால், பநயத்தால்” எனா,
தன் துவணத் தம்பியும் தானும் வதயலும்
கதன் திவச கநறியிவனச் பசறல் பமயினான்.
‘குன்றினின் இருந்தனன் என்னும் ககாள்வகயால் - (இராமன்) சித்திரகூட பருவத்தில்
உள்ைான் என்பரத அறிந்தபடியால்; நின்றவர் - (அகயாத்தி
நகரத்தில்)இருக்கின்றவர்கள்; பநயத்தால் - அன்பிைால்; நலிவர் - (அடிக்கடி
வந்து)வருத்துவர்; எனா - என்று கருதி; (இராமன்) தானும் -; தன் துவணத் தம்பியும் -
தன்ரைப் பிரியாத இலக்குவனும்; வதயலும் - சீரதயும்; (ஆகிகயாருடன்)
கதன்திவசயில் கநறியிவன - சதன்திரெயில் உள்ை வழியின்கண்; பசறல் பமயினான் -
நடந்து செல்லுதரலப் சபாருந்திைான்.

அரைவரும் அறிந்த இச்சித்திரகூட பருவதத்கத இருந்தால் மீண்டும் மீண்டும்

அவர்கள் அடிக்கடி வந்து அன்பால் சதால்ரல சகாடுப்பர் என்பது கருதி இராமன்
சித்திரகூட மரலக்குத் சதற்கக காட்டின் உள்கை ஊடுருவிச் சென்று கெய்ரமயில்
தங்கித் தவம் இயற்ற விரும்பித் சதன்திரெ வழிக்சகாண்டான் என்றார். ‘தம்பியும்
தானும் ரதயலும்’ என்று எண்ணி, கமயிைான் என்று ஒரு முடிபு சபற்றது. “தானும்
கதரும் பாகனும் வந்து என் நலனுண்டான்” என்றாற் கபாலத் தரலரமப் சபாருட்கு
விரை சகாடுப்பகவ தரலரமயில் சபாருளும் முடித்தை ஆவகதார் முரறபற்றி
வந்தை எைச் கெைாவரரயர் (சதால். சொல். கிைவி. 51) கூறுமாறுபற்றி உணர்க.
“தானும் தன் ரதயலும் தாழ்ெரடகயான் ஆண்டிலகைல்” என்பதும். (திருவா.
திருக்ககாத். 15) அதுகவ. 141
 மிவகப் ாடல்கள்
1. மந்திரப் படலம்

188. ‘மன்னபன! அவனிவய

மகனுக்கு ஈந்து, நீ
ன்ன அருந்தவம்
புரி ருவம் ஈது’ என,
கன்ன மூலத்தினில்
கழற வந்கதன,
மின் எனக் கருவம ப ாய்
கவளுத்தது - ஓர் மயிர்.
அவனி - பூமி; கன்ன மூலம் - காதின் அடியில், காது அடியில் தரலமயில்நரரத்தல்
முதுரமக்கு அரடயாைம் ஆகும்; சுழறல் - இடித்துரரத்தல்.

189. தீங்கு இவழ இராவணன்

கசய்த தீவமதான்
ஆங்கு ஒரு நவரயது
ஆய் அணுகிற்றாம் என,
ாங்கில் வந்திடு நவர
டிமக் கண்ணடி
ஆங்கு அதில் கண்டனன் -
அவனி காவலன்.
டிமம் - பிரதிமா என்னும் வடசொல் திரிபு. தன்னுரடய உருவம்.

(இந்த இரண்டு செய்யுட்களும், ‘மண்ணுறு முரசு இைம்’ எைத் சதாடங்கும் முதற்

பாடலின்முன், படலத்தின் சதாடக்கத்தில் உள்ைை.)
190. எய்திய முனிவரன்
இவணககாள் தாமவர
கசய்ய பூங் கழலவன்
கசன்னி பசர்த்த பின்,
‘வவயகத்து அரசரும்
மதி வல்லாளரும்
கவய்தினில் வருக’ என
பமயினான் அபரா.
முனிவரன் - வசிட்டன்; கசய்ய பூங்கழலவன் - தயரதன்; மதிவல்லாளர் - அறிவின்
வலிரம பரடத்தவர், இங்கக அரமச்ெர்; கவய்து - விரரவாக; அபரா - அரெ.
4-1
191. ஆளும் நல் கநறிக்கு அவமவரும்
அவமவினன் ஆகி,
நாளும் நல் தவம் புரிந்து,
நல் நளிர் மதிச் சவடபயான்
தாளில் பூவசயின் கங்வகவயத்
தந்து, தந்வதயவர
மீள்வு இல் இன் உலகு
ஏற்றினன் ஒரு மகன், பமல்நாள்.
நளிர் மதிச் சவடபயான் - சிவபிரான். சிவரை வழிபட்டுக் கங்ரகரயக்சகாணர்ந்து
தன் முன்கைார்கள் ஆய ெகரர்கரை நல்லுலகு கெர்ப்பித்தவன்பகீரதன்.
66-1

192. ‘நவறக் குழற் சீவதயும்

ஞால நங்வகயும்,
மறுத்தும், இங்கு ஒருவற்கு
மணத்தின் ாலபரா -
கறுத்த மா மிடறுவடக்
கடவுல் கால வில்
இறுத்தவற்கு அன்றி?’ என்று
இரட்டர் கூறினார்.
மறுத்தும் - மீட்டும் - இங்பக ‘பவறும்’ என் து க ாருள்; கடவுள் -
சிவன்; இரட்டர் - இரட்டபதயத்து அரசர். 76-1 193. ‘ஏத்த
வந்து உலகு எலாம்
ஈன்ற பவந்தவனப்
பூத்தவன் அல்லபனல்,
புனித பவள்விவயக்
காத்தவன் உலகிவனக்
காத்தல் நன்று’ என,
பவத்தவவ வியப்புற,
விதர்ப் ர் கூறினார்.
பூத்தவன் - திருமால்; பவள்விவயக் காத்தவன் - விசுவாமித்திரைது கவள்விரயக்
காத்தளித்த இராமன். 76-2

194. ‘க ருவமயால் உலகிவனப்

பின்னும் முன்னும் நின்று
உரிவமபயாடு ஒம்புதற்கு
உரிவம பூண்ட அத்
தருமபம தாங்கலில்
 தக்கது; ஈண்டு ஒரு
கருமம் பவறு இலது’ எனக்
கலிங்கர் கூறினார்.
‘தருமகம தாங்கல்’ என்பது இராமரை நிரைத்துக் கூறியதாம். 76-3

195. ‘பகடு அகல் டியிவனக்

ககடுத்து, பகட இலாத்
தாடவக வலிக்கு ஒரு
சரம் அன்று ஏவிய
ஆடக வில்லிக்பக
ஆக, ார்!’ எனாத்
பதாடு அவிழ் மலர் முடித்
துருக்கர் கசால்லினார்.
டி - பூமி; ஆடக வில்லி - சபான் வில்ரல உரடய இராமன்; ஆடகம் - சபான்
வரககளுள் ஒன்று. ஆடகம், ொம்பூநதம், கிளிச் சிரற, ொதரூபம் என்பரவ
சபான்னின்நான்கு வரககள். இவற்ரறச் செம்சபான், கரும்சபான், பசும்சபான்,
சவண்சபான்என்பர். 76-4
196. ‘கற்ற நான்மவறயவர்
கண்வண, மன்னுயிர்
க ற்ற தாய் என அருள்
பிறக்கும் வாரிவய,
உற்றபதல் உலகினில்
உறுதி யாது?’ என,
ககாற்றபவல் கவன கழல்
குருக்கள் கூறினார்.
வாரி - கடல்; கவன - செருக்கிய; குருக்கள் - குரு கதெத்தவர்கள்.
76-5

197. ‘வாய் நனி புரந்த மா

மனுவின் நூல் முவறத்
தாய் நனி புரந்தவன,
தரும பவலினாய்,!
நீ நனி புரத்தலின்
கநடிது காலம் நின்
பசய் நநி புரக்க!’ எனத்
கதலுங்கர் கூறினார்.
வாய் - இடம்; முவறத்தாய் - முரறப்படி; நின் பசய் - இராமன். 76-6
198. ‘வவயமும் வானமும்
மதியும் ஞாயிறும்
எய்திய எய்து ; திகழும்
யாண்டு எலாம்,
கநய் தவழ் பவலினாய்!
நிற்கும் வாசகம்;
கசய் தவம் க ரிது!; எனச்
பசரர் கூறினார்.
நிற்கும் வாசகம் - புகழ். 76-7

199. ‘ப ர் இவச க ற்றவன;

க றாதது என், இனி?
சீரியது எண்ணிவன;
கசப்புகின்றது என்?
ஆரிய! நம் குடிக்கு
அதி ! நீயும் ஓர்
சூரியன் ஆம்’ எனச்
பசாழர் கசால்லினார்.
ஆரிய - தெரதரை கநாக்கிய விளி. கமகலாகை என்பதாம். கொழர் சூரிய
குலத்தவர்ஆதலின் ‘நம் குடிக்கு’ என்றார். 76-8

200. ஒன்றிய உவவகயர்;

ஒருங்கு சிந்வதயர்,
கதன் தமிழ் பசண் உற
வளர்த்த கதன்னரும்,
‘என்றும் நின் புககழாடு
தருமம் ஏமுற,
நின்றது நிவல’ என
நிவனந்து கூறினார்.
கதன்னர் - பாண்டியர்; ஏமுற - ஏமம்; உற - பாதுகாப்பு அரடய. 76-9

201. ‘வாள் கதாழில் உழவ! நீ

உலவக வவகலும்
ஊட்டிவன அருள் அமுது;
உரிவம வமந்தவனப்
பூட்டிவன ஆதலின்,
க ாரு இல் நல் கநறி
 காட்டிவன; நன்று’ எனக்
கங்கர் கூறினார்.
வாள் கதாழில் உழவ! - தயரதரை கநாக்கிய விளி. “வில்கலர் உழவர்” என்பது
கபால. 76-10

202. ‘கதாழு கழல் பவந்த! நின்

கதால் குலத்துபளார்
முழு முதல் இழித்தவக
முவறவம ஆக்கி, ஈண்டு
எழு முகில் வண்ணனுக்கு
அளித்த இச் கசல்வம்
விழுமிது, க ரிது!’ என
மிபலச்சர் கூறினார்.

முகில் வண்ணன் - இராமன்; இச்கசல்வம் - அரசுச் செல்வம். 76-11

203 . ‘ககாங்கு அலர் நறு விவரக்

பகாவத பமாலியாய்!
சங்க நீர் உலகத்துள்,
தவத்தின் தன்வமயால்,
அங்கணன் அரசு
கசய்தருளும் ஆயிடின்’-
சிங்களர் - ‘இங்கு இதில்
சிறந்தது இல்’ என்றார்.
பகாவத - மாரல; பமாலி - சமௌலி, அதாவது மகுடம்; அங்கணன் -அருள்
கண்ரணயுரடய இராமன். 76-12

204. ஆதியின் மனுவும் நின்

அரிய வமந்தற்குப்
ாதியும் ஆகிலன்;
ரிந்து வாழ்த்தும் நல்
பவதியர் தவப் யன்
விவளந்ததாம்’ என,
பசதியர் சிந்தவன
கதரியச் கசப்பினார்.
ஆதியின் மனு - ரவவஸ்வத மனு, சூரிய குல முன்கைான்; ரிந்து - அன்புசகாண்டு;
பசதியர் - கெதி நாட்டவர். 76-13
205. ‘அளம் டு குவர கடல்
அகழி ஏழுவட
வளம் டு கநடு நில
மன்னர் மன்னபன!
உளம் டிந்து உயிர் எலாம்
உவப் து ஓர் க ாருள்
விளம்பிவன க ரிது!’ என
விராடர் கூறினார்.
அளம் - வயல், உப்பைம் என்பது கபால. 76-14 2. மந்தரர சூழ்ச்சிப் படலம்

206. க ான்னும், மா மணியும்.

புவன சாந்தமும்,
கன்னி மாகராடும்
காசினி ஈட்டமும்,
இன்ன யாவவயும்
ஈந்தனள், அந்தணர்க்கு,
அன்னமும் தளிர்
ஆவடயும் நல்கினான்.
அந்தணர்க்கு ஈந்தைள் எை முடிக்க. நல்கிைாள். ககாெரல. 9-1

207. நல்கி, நாயகன்

நாள்மலர்ப் ாதத்வதப்
புல்லிப் ப ாற்றி,
வணங்கி, புவர இலா
மல்லல் மாளிவகக்
பகாயில் வலங்ககாளா,
கதால்வல பநான்புகள்
யாவும் கதாடங்கினாள்.
புவர - குற்றம். உயர்ச்சி என்பதும் ஆம்; தைக்கு கமல் உயர்ச்சி இல்லாத எைஉரரக்க.
பநான்பு - விரதம். 9-2

208. கடி கமழ் தாரினான்,

கணித மாக்கவள
முடிவ உற பநாக்கி, ஓர்
முகமன் கூறி, பின்,
‘வடி மழுவாளவற்
கடந்த வமந்தற்கு
 முடி புவன முதன்வம நாள்
கமாழிமின்’ என்றனன்.
கணித மாக்கள் - கொதிடர்; வடி மழுவாளவன் - பரசு ராமன். 9-3
3. ரகககயி சூழ்விரைப் படலம்

209. வந்து மன் நகரில் தம்தம்

வவகப் டும் உருவம் மாற்றி,
சுந்தரத் தடந்பதாள் மாந்தர்
கதால் உருச் சுமந்து பதான்றாது,
அந்தரத்து அமரர், சித்தர்,
அரம்வ யர், ஆதி ஆக
இந்திவர ககாழுநற் ப ாற்றி
இவரத்துபம எய்தி நின்றார்
மன் நகர் - அரெ நகரம், அகயாத்தி. அமரர், சித்தர், அரம்ரபயர் முதலிகயார் வடிவம்
மரறத்து மனித வடிவில் அகயாத்தியில் வந்து நின்றார் என்பதாம்; இந்திவர -
திருமகள். 75-1

4. நகர் நீங்கு படலம்

210. விழுந்து ார்மிவச,

கவய்து உயிர்த்து, ஆவி பசார்ந்து,
எழுந்து, ‘என் நாயகபன!
துயர் ஏது எனாத்
கதளிந்திபலன்; இது
கசப்புதி நீ’ எனா,
அழுந்தினாள்; பின்னர்
அரற்றத் கதாடங்கினாள்.
கவய்து உயிர்த்து - சவப்பமாக மூச்சு விட்டு, சபருமூச்சு விடுதலாம்; அழுந்தினாள்
- துன்பத்தில் மூழ்கிைாள். 29-1

211. அன்னாள் இன்ன ன்னி

அழியத் துயரால், மன்னர்
மன்னானவனும் இடரின்
மயங்கி, ‘வமந்தா! வமந்தா!
முன்பன வனம் ஏகிடல் நீ
முவறபயா? முதல்வா! முவறபயா?
என்பன, யான் கசய் குவறதான்?’
என்பற இரங்கி கமாழிவான்;
 ன்னி - லமுவற கசால்லி; மன்னர் மன் ஆனவனும் -
தயரதனும். 53-1 212. உணர்வு ஏதும்
இலாள் உவரயால்
உவர சால் குமரன் கநடு நாள்
புணரான் நிலம்; மா வனபம
ப ாவாபனயாம்; என்னில்,
இணபர க ாலி தார் நிரு ா;
இடரால் அயர்வாய்; இதுவும்
துவணபயா? - துவணவா!’ என்றாள்;
‘துயபரல் ! துயபரல்!’ என்றாள்.
குமரன் - இராமன்; இணர் - பூங்சகாத்து. 53-2

213. ‘ “பசல் ஆகிய மா முதல்வன்

திரு உந்தியின் நீள் மலரின்-
பமல் ஆகிய நான்முகனால்,
பவதங்களின் மா முவறயின்-
ால் ஆகிய பயானிகளின்
ல ஆம் வருணம் தருவான்,
நால் ஆகியது ஆம் வருணம்தனின்,
முன் எவம நல்கினனால்.
பசல் ஆகிய மா முதல்வன் - மீைாக அவதாரம் செய்த திருமால்; முன் -முதல்
வருணம், அந்தணர் பிறப்பில். 76-1

214. ‘ “அந் நான்மவறபயான் வழியில்,

அருள் காசி ன் நல் வமந்தன்,
மின் ஆர் புரி நூல் மார் ன்,
விருந்பதசனன் கமய்ப் புதல்வன்,
நல் நான்மவற நூல் கதரியும்
நாவான் சலப ாசன் எனச்
கசான்னான் முனிவன் தரு
சுபராசனன் யான்” என்றான்.
பிரமன் - காசிபன், விருத்கதெைன், ெலகபாென், சுகராெைன் எைக் குல
முரறக்காண்க. 76-2

215 . ‘தாவாத அருந்தவர் கசால்

தவறாததானால், தமிபயன்
சாவாதவரும் உளபரா? தண்டா
மகவு உண்டு’ என்பற
 ஓவாதவர் முன் நின்றபறன்;
ஒரு கசால் உவடயாது அவரும்,
பூவார் அனலுள்க ான்றி,
க ான் - நாடு அதனின் புக்கார்.’
தவறாது அதனால் - எைப் பிரிக்க; ஒரு கசால் உவடயாது - ஒன்றும் கபொது.
86-1

216. இம் மா கமாழி தந்து அரசன்

இடர் உற்றிடுப ாழ்தினில், அச்
கசம் மா மயில் பகாசவலயும்,
திவகயா, உணர்வு ஓவினளால்;
கமய்ம்மாண் கநறியும், விதியின்
விவளவும், தளர்வின்றி உணரும்
அம்மா தவனும் விவரபவாடு
அவலம் தரு கநஞ்சினனாய்.
ஓவினள் - ஒழிந்தாள்; மாதவன் - வசிட்டன் 87-1

217. என்று என்று சீற்றத்து

இவளபயான் இது இயம்பிடாமுன்,
கன்று ஒன்றும் ஆவின்
ல பயானியும் காத்த பநமி
வன் திண் சிவலக் வகம்
மனு என்னும் வயங்கு சீர்த்திக்
குன்று ஒன்று பதாளான்
மருமான் இவவ கூறலுற்றான்;
மருமான் - பரம்பரரயில் வந்தவன். இராமன். 127-1

218. ஆய் தந்த கமன் சீவர அணிந்து

அடி தாழ்ந்து நின்ற
பசய் உந்து நிவல பநாக்கினள்,
பசய் அரிக் கண்கள் பதம் ,
பவண் தந்த கமன் பதாளி தன்
கமன் முவல ால் உகுப் -
தாய், ‘நிந்வத இன்றிப் ல ஊழி
தவழத்தி!’ என்றாள்.
 ஆய் - தாய், வகபகயி; தாய் - சுமித்திவர. 147-1 219. ‘வானபம
அவனயது ஓர்
கருவண மாண்பு அலால்
ஊனம் பவறு இலானுடன்,
உலகம், யாவவயும்,
கானபம புகும்எனின்,
காதல் வமந்தனும்
தானுபம ஆளும்ககால் தவர?’
என்றார் சிலர்.
ஊனம் பவறு இலான் - இராமன். இராமனுடன் அரைவரும் காடு சென்றால்
ரகககயியும்,பரதனுகம ஆள்வார்ககைா இப்பூமிரய என்பது மக்கள் கூற்று,.
191-1

220. ப ாயினான் நகர்

நீங்கி - க ாலிதரு
தூய ப ர் ஒளி ஆகி,
துலங்கு அருள்
ஆய மூவரும் ஆகி,
உயிர்த் கதாவகக்கு
ஆயும் ஆகி,
அளித்தருள் ஆதியான்.
கபசராளி ஆகி, மும்மூர்த்திகள் ஆகிய பிரமன், திருமால், சிவன் ஆகி;
உயிர்த்கதாவகக்கு ஆயும் ஆகி - உயிர்களுக்குத் தாயும் ஆகி உள்ை இராமன்.
234-1

5. ரதலம் ஆட்டு படலம்

221. கதாடுத்த கலிவடச் சிலர்

துவண்டனர், துயின்றார்;
அடுத்த அவடயில் சிலர்
அழிந்தனர் அயர்ந்தார்;
உடுத்த துகில் சுற்று
ஒரு தவலச் சிலர் உவறத்தார்;
டுத்த தளிரில் சிலர்
வசந்தனர் அவசந்தார்.
கல் இவட - கல்லிடத்து; அவட - இரல; வசந்தனர் - அன்பு சகாண்டவராய்.
16-1
222. ஒரு திறத்து உயிர் எலாம்
புரந்து, மற்று அவண்
இரு திறத்து உள விவன
இயற்றும் எம்பிரான்
தரு திறத்து ஏவவலத்
தாங்கி, தாழ்வு இலாப்
க ாரு திறல் சுமந்திரன்
ப ாய பின்னபர.
இரு திறத்து உை விரை - நல்விரை, தீவிரை. 46-1

223. துந்துமி முழங்க, பதவர்

தூய் மலர் க ாழிந்த வாழ்த்த,
சந்திர வதனத்து ஏயும்
அரம்வ யர் தழுவ, தங்கள்
முந்து கதால் குலத்துபளாரும்
முக்கணான் கணமும் சூழ,
அந்தரத்து அரசன் கசன்றான்,
ஆன பதர்ப் ாகன் கசால்லால்.
அரசன் - தயரதன். 59-1

6. கங்ரகப் படலம்

224 . அன்ன காரணத்து

ஐயனும், ஆங்கு அவர்
உன்னு பூசவன
யாவும் உவந்தபின்,
மின்னு கசஞ் சவட
கமய்த் தவர் பவண்டிட,
ன்ன சாவலயின்
ாடு இருந்தான் அபரா.
ன்ன சாவல - தவத்கதார் தங்கும் குடில்; ர்ண சாவல - பன்ை ொரல ஆயிற்று;
இரல, தரழகைால் கவயப்சபற்றது. ‘அகரா’ அரெ. 27-1
7. குகப் படலம்

225. நின்றான் கநஞ்சில்

நிரம்புறும் அன் ால்,
‘இன்பற நின் ணி
கசய்திட, இவறவா!
 நன்பற வந்தகனன்;
நாய் அடிபயன் யான்’
எயினரின் இவறபயான்.
எயினர் - கவடர்; இவறவா - இராமகை; கூவினன் - அரழத்தான். 10-1

226. கவயில் விரி கனகக் குன்றத்து

எழில் ககட விலகு பசாதிக்
கயில் விரி வயிரப் வ ம் பூண்
கடுந் திறல் மடங்கல் அன்னான்
துணில் எனும் அணங்கு வந்து
பதான்றலும், அவவள, ‘நாபம
எயிலுவட அபயாத்தி மூதூர்
எய்து நாள் எய்துக!’ என்றான்.
கனகக் குன்றத்து....பசாதி என்றது இலக்குவன் திருகமனிரய; கயில் - மூட்டு;
மடங்கல் - சிங்கம். சிங்கம் அன்ைான் இலக்குவன். தூக்கம் என்னும் மகள்அங்கக
வந்தாள். அவரை நாம் அகயாத்திக்கு வருகின்ற நாளில் எம்பால் வருக
என்றான்இலக்குவன்; பதிைான்கு ஆண்டுகளும் உறங்காமல் இருந்தான் ஆதலின்
‘உறங்காவில்லி’ என்பது அவனுக்கு ஒரு சபயர். 22-1

227. மறக் கண் வாள் இவளய வீரன்

ஆவணவய மறுத்தல் கசல்லா
உறக்க மா மாதும், அண்ணல்
உ ய ங்கயங்கள் ப ாற்றி,
‘துறக்கமாம், என்னல் ஆய
தூய மதில் அபயாத்தி எய்தி
இறுக்கும்நாள், எந்வத ாதம்
எய்துவல்’ என்னப் ப ானாள்.
உ ய ங்கயம் - இரண்டாகிய தாமரர - இங்கக திருவடிக்கு உருவகம். துயில்
மடந்ரதஇலக்குவரைத் தீண்டாது சென்றாைாம். 22-2

228. மற்றவள் இவறஞ்சி ஏக,

மா மலர்த் தவிசின் நீங்காப்

க ாற்கறாடி பயாடும் ஐயன்

துயில்தரும் புன்வம பநாக்கி,
இற்றது ஓர் கநஞ்சன் ஆகி,
இரு கண் நீர் அருவி பசார,
 உற்ற ஓவியம்அது என்ன,
ஒரு சிவல அதனின் நின்றான்.
ஒரு சிவல - ஒரு கல். இனி ஒரு வில் எைலும் ஆம் ‘வில்ரல ஊன்றிய
ரககயாடும்நின்றான்’ எை வருதலின். 22-3
9. சித்திரகூடப் படலம்

229. ‘கநய் ககாள் நீர் உண்டு,

கநருப்பு உண்டு, நீண்டு, வமந் நிவறந்த
வவ ககாள் பவல் எனக்
காலனும் மறுகுறும் கண்ணாய்!
கமய்கள் பநாகின்ற பிடிகவள
விரும்பிய பவழம்
வககள் பநாகில தாங்கின
நிற் ன காணாய்!’
சமய் கநாவுற்ற சபண்யாரைகரை ஆண் யாரைகள் தம் ரக கநாவு கருதாது
தாங்கிக்சகாண்டுநிற்பைவாம். 36-1

230. ‘விடம் ககாள் பநாக்கி! நின்

இவடயின் மின் என கவருவி,
டம் ககாள் நாகங்கள் முவழ
புகப் வதப் ன ாராய்!
மடங்கள் ஆளிகன் எனக்
ககாடு மவழஇனம் முழங்க,
கடம் ககாள் கார் மதக்
வமம்மவல இரிவன காணாய்!
மின்ைரலக் கண்டு பாம்பு அஞ்சும். இடிககட்டு சவருளும் நாகம். இடி, மின்ைல்
இரண்டும்ஒன்கற. சிங்கம் கபால கமகம் முழங்க யாரைகள் ஓடுகின்றை.
36-2

221. ‘எய்த இன்னல் வந்த ப ாது

யாவபரனம் யாவவயும்
கசய்ய வல்லர் என்று ககாள்க;
பசண் கநறிக்கண் நீங்கிட,
வமய கண்ணி கசய்ய ாதம்
வல்ல ஆய; எம்பிதன்
வககள் இன்று ன்னசாவல
கட்ட வல்ல ஆயபவ.’
 ‘துன்பம் வந்த கபாது யாரும் எரவயும் செய்ய வல்லவர்’ என்ற உலக நீதி
இங்குக்கூறப்படுகிறது. 50-1

232. ‘திவனத் துவண வயிறு

அலாச் சிற்கறறும்புகள்
வனத்திவடக் கரிகவள
வருத்தி வாழ்வன;
அவனத்து உள உயிர்களும்
யாவும் அங்ஙபன;
மனத்து இடர் நீங்கினார்
இல்வல. மன்னபன!’
எறும்பும் யாரைரய வருத்துகிறது. எல்லா உயிர்களும் ஒன்ரறசயான்று
வருத்துகின்றை. துன்பம்அற்றவர் யாரும் இல்ரல என்றபடி. 55-1
10. பள்ளிபரடப் படலம்

233 . ஆய காதல்
தவனயவனத் தந்த அத்
தூய வதயல்
கதாழிலுறுவார், ‘உவனக்
கூயள் அன்வன’ என்பற
கசன்று கூறலும்,
ஏய அன்பினன்தானும்,
கசன்று எய்தினான்.
கதாழில் உறுவார் - ஏவல் மகளிர்; அன்பினன் - இராமன். 41-1

234 . ‘தீ அன ககாடியவள்

கசய்த கசய்வகவய
நாயிபனன் உணரின், நல்
கநறியின் நீங்கலாத்

தூயவர்க்கு இடர் இவழத்து

உழலும் பதாமுவட
ஆயவர் வீழ் கதி
அதனின் வீழ்க, யான்’
பதாம் - குற்றம். நல்லவர்க்குத் தீங்கு செய்யும் கயவர்கள் செல்லும் நரககதியில் நான்
செல்கவைாக. 116-1
235 . உந்து க ான்
தடந் பதர் வலாகனாடும்,
மந்திரப் க ருந்
தவலவர், மற்றுபளார்,
தந்திரத் தனித்
தவலவர், நண்பிபனார்,
வந்து சுற்றும் உற்று,
அழுது மாழ்கினார்.
பதர் வலான் - சுமந்திரன்; மாழ்கினார் - மயங்கிைார், 125-1

236. என்று ககாண்டு மா

தவன் இயம் லும்,-
நின்று நின்று தான்
கநடிது உயிர்த்தனன்;
‘நன்று, நன்று!’ எனா
நவக முகிழ்த்தனன்;-
குன்று குன்றுறக்
குலவு பதாளினான்.
மா தவன் - வசிட்டன்; முகிழ்த்தல் - சமாக்குவிட்டு மலர்தல், அங்குச் சிரித்தான்
என்பது சபாருள்; பதாளினான் - பரதன். 131-1

237. அன்னதாக, அங்கு,

ஆறு த்து எனச்
கசான்ன ஆயிரம்
பதாவகமார்களும்,
துன்னி வந்தனர்-
பசார்வு இலாது, அவர்
மின்னும் வாள்
எரிமீது வீழபவ.
அறுபதிைாயிரம் மரைவியர்களும் தீக்குளித்தைர். 136-1

11. கங்ரக காண் படலம்

238. வந்து எதிபர விழுந்தவனும்

வணங்கினான்; வணங்காமுன்,
சந்த கநடுந் திரள்
புயத்தான் தழுவினான்; தழுவியபின்,
இந்த இடர் வடிவுடன் நீ
 எங்கு எழுந்தாய் - இவமபயார்தம்
சிந்வதயினும் கசன்னியினும்
வீற்றிருக்கும் சீர்த்தியாய்!
2334 ஆம் பாடலின் மாற்றுருவம் இப்பாடல். 32-1

239. ஏறினர் இளவபலாடு,

இரங்கு கநஞ்சு ககாண்டு
ஊறிய தாயரும்
உரிய சுற்றமும்;
ப று உள க ரு நதி
நீங்கி, க ட்ப ாடும்
கூறு கதன் கவரயிவடக்
குழீஇய ப ாதிபல.
ப று உள க ருநதி - புண்ணியப் பயன் உரடய கங்ரக. 63-1

240. தன் அன தம்பியும்,

தாயர் மூவரும்,
கசான்ன பதர் வலவனும்,
தூய பதாழனும்,
துன்னினர் ஏறலும்,
துழா துடுப்பு எனும்
நல்நயக் காலினால்
நடத்தல் பமயினான்.
தம்பி - ெத்துருக்கைன்; பதர் வலவன் - சுமந்திரன்; பதாழன் - குகன்; துழா துடுப்பு -
துழாவுகின்ற துடுப்பு. இனி துழாவும், துடுப்பும் என்னும் இரண்டுகால்கைால் படரக
நடத்துதல் என்றும் ஆம். துழா என்பது நீரரத் துழாவும் நீண்ட ககால் ஆகும். துடுப்பு -
மட்ரட ஆகும். 63-2
241. அன்ன காதல்
அருந் தவர், ‘ஆண் தவக!
நின்வன ஒப் வர் யார்
உளர், நீ அலால்?’
என்ன வாழ்த்திடும்
ஏல்வவயில், இரவியும்
க ான்னின் பமருவில்
ப ாய் மவறந்திட்டபத.
ஏல்வவ - சபாழுது. 5-1
242. இன்ன ஆய
எறி கடல் பசவனயும்,
மன்னர் யாவரும்,
மன் இளந் பதான்றலும்,
அன்ன மா முனிபயாடு
எழுந்து, ஆண்தவக
துன்னு நீள் வவரக்கு
ஏகிய கசால்லுவாம்.
ஆண்தவக துன்னு - இராமன் தங்கியுள்ை. 19-1

243. ‘ஐய! நின்னுவடய

அன்வன மூவரும்,
வவய மன்னரும்,
மற்றும் மாக்களும்.
துய்ய நாடு ஒரீஇத்
பதான்றினார்; அவர்க்கு
உய்ய நல் அருள்
உதவுவாய்’ என்றான்.
ஒரீஇ - நீங்கி. 89-1

244. கங்குல் வந்திடக்

கண்டு, யாவரும்
அங்கபண துயில்
அவமய, ஆர் இருள்
க ாங்கு கவம் வக,
ப ாக, மற்வற நாள்,
கசங் கதிர் குண
திவசயில் பதான்றினான்.
அங்கபண - அவ்விடத்கத. 94-1

245. ‘வானின் நுந்வத கசால்

மரபினால் உவடத்
தானம் நின்னது என்று
இவயந்த தன்வமயால்,
ஊனினில் பிறந்து
உரிவமயாவகயின்
யான் அது ஆள்கிபலன்’ என,
அவன் கசால்வான்.
 2485 ஆம் பாடலின் மாற்றுவரும் இது. இராமன் கூறும் பாட்ரடத் திருப்பிப் பரதன்
கூற்றாகமாற்றியதாகும். தயரதன் ெரபயில் கூறிய சொல்லால் அரசு நின்ைதாயிற்று;
ஊனினில் பிறந்து - தயரதனிடத்தில் பிறந்து; நீ உரிவமயாவகயின் - நீ மூத்தவைாய்
உரிரமசபற்றபடியால். யான் அது ஆள்கிகலன் என்றான் பரதன் என்க. இரத இராமன்
கூற்றாகவும்உரரக்கலாம். 111-1 729

“இராமன் தந்ரத சொல் காப்பான். எைகவ, அவன் அகயாத்தி மீளும் வரரநாட்ரடக்

காக்கும் கடரம உரடயவன் பரதன்” என்று அெரீரியாகக் கூறிைர். இதரைச்
செவியுற்றஇராமன் பரதரை நாடாளுமாறு சதரிவிக்கப் பரதனும் இரெந்து,
இராமனின் திருவடித்தலம் இரண்ரடயும்சபற்று, ‘நீ வைவாெம் முடிந்து உரிய நாளில்
மீைாவிடின் தீப்பாய்ந்து மாய்கவன். இது உறுதி’என்று ெபதம் செய்து, எம்ரமயும்
தரும் இரண்ரடயும் தன் திருமுடித்தலத்திருத்தியவாகற அகயாத்திமீண்டான்.

கதாகுப்புவர

தாயும் தந்ரதயும் விரைவித்த அறச்சிக்கலால் கநர்ந்த தீரமரயப் கபாக்க

அகயாத்திக்கு வந்து அரொளுமாறு இராமரைப் பரதன் கவண்டுகிறான். தாயும்
தந்ரதயும்அறத்திற்கு முரணாகச் செயல்படவில்ரல; தந்ரத வாக்களித்த வரத்ரதத்
தாய் ககட்க, வாய்ரமயறம் வழுவாத தந்ரத அவற்ரற அவளுக்கு அளிக்கிறார்.
அதன்படி, தான் காடுரற வாழ்க்ரக சபற்றதாகவும், பரதன் நாடாளும் உரிரம
சபற்றதாகவும், அரென் ஆரணரய ஏற்றுத் தான் நடக்கப்பரதன் அரென் ஆரணரய
மறுத்து அறச்சிக்கரல ஏற்படுத்தியதாகவும் இராமன் அவனுக்குப் பதில்உரரக்கிறான்.

மூத்தவன் இருக்க இரையவன் அரொை ஏற்பாடு செய்வதும் அதரை

ஏற்பதும்குலமரபிற்கும் அறத்திற்கும் முரண்பட்டரவ என்னும் பரதன் வாதமும்,
வசிட்டன் கூற்றும் ொதாரணச்சூழ்நிரலயில் ஏற்கத் தக்கைவாயினும், முன்ைகர
அளித்த வரங்கைால் அம்முரற மாற்றம் சபறுவதுசபரிய குற்றம் ஆகாது ;
முரறககடும் ஆகாது என்னும் இராமனின் வாதம் ஏற்கக் கூடியதாகவிைங்குகிறது.
இந்த கநாக்கில் பார்க்குமிடத்துக் ரகககயியின் மீகதா தெரதன்மீகதா குற்றம்ஏற்பட
வழியில்ரல. பண்புகளிற் சிறந்து, வீரத்தில் நிரறந்து மக்கைன்பில் மீதூர்ந்து நிற்கும்
இராமன் அரெைாகவில்ரலகய என்ற ஒரு நியாயமாை வருத்தம் இச் சூழலில்
எல்கலார்க்கும்ஏற்படுவது இயற்ரககய. எனினும், அதற்காக அறத்தின் ஆரணகரை
எதிர்ப்பகதா, ஏற்க மறுப்பகதாஅறமாகாது ; நல்சலாழுக்கமும் ஆகாது என்ற
இராமனின் வாதத்ரத யாரும் மறுக்க முடியாத சூழல்சித்திரகூடத்தில் நிலவுகிறது.

கம்பன் பரடத்த பரதன், இராமன் வாதத்ரத ஏற்றுக்சகாண்டு தாயுரர

சகாண்டுதாரத உதவிய தரணி தன்ரை இராமனுக்கக சகாடுத்துவிட்டால் இராமன்
அரெைாவதில் அறச்சிக்கல்ஏதும் விரையாது என்று கருதி, ‘அன்ைதாகில் யான் தரக்
சகாள் நீ’ என்று இராமனுக்குத் தர முன்வருகிறான். அவ்வாறு அரரெ ஏற்றுக்
சகாண்டால் வைவாெம் என்னும் வரத்தின் மற்சறாரு கூறு சிரதயும் என்பரத
இராமன் எடுத்துக்காட்டுகிறான். இப்கபாது இங்கும் பரதன் மாற்றம் கூற இயலாத
சூழ்நிரலஏற்படுகிறது.

இந்நிரலயில் கமற்சகாண்டு கரதரய நகர்த்துவது எவ்வாறு என்னும் சிக்கரலத்

தீர்க்க இராமாயண நூல்கள் பலவரகயில் முயன்றுள்ைை. கமற்சகாண்டு விவாதம்
எதுவும்செய்யாமல் இராமனின் பாதம் பதிந்த பாதுரககரைப் சபற்றுப் பரதன்
அகயாத்தி மீள்வதாகவால்மீகி கூறுகிறார். வசிட்டன் மூலமாை இராமனின் அவதார
கநாக்கத்ரத அறிந்து பரதன் அகயாத்திக்குத் திரும்ப இரெகிறான் என்று
அத்யாத்மமும் அதரைப் பின்பற்றும் நூல்களும்கூறுகின்றை. கம்பகைா அெரீரி
கூற்ரறப் பரடத்துப் பரதரை இணங்கச் செய்கிறான். துைசியில்கதவர்களின்
மாரயயால் பரதன் உண்ரமரய உணர்கிறான். மானுட நிரலயில் தீர்க்கப்
சபறாதசிக்கல்கரை இவ்வாறு மீமானுட உத்திகள் சகாண்டு (dues ex machine) தீர்த்துக்
காட்டுவது உலக இலக்கியங்களில் காணப்சபறும் ஒரு சபாதுவாை மரபு. இதரை
இந்தியக் கவிஞர்களும்பயன்படுத்தியுள்ைைர் எைலாம்.

ராஜ்ய கல்கம் ற்றிய கருத்து பவறு ாடுகள்

இனிக் ரகககயியின் மீது வீண்பழி சுமத்தி இராமாயணப்

பாத்திரங்களில்இராமரைத் தவிர அரைவரும் அவரை நிந்திக்கின்ற நிரலரயக்
காணுற்ற அறிஞர்கள் சிலர், ரகககயிதைக்கு உரியரதத்தான் ககட்கிறாள் ; அதிலும்
தன் கணவன் வாய்ரம தவறியவன் என்னும்பழிக்கு உட்படலாகாது என்னும்
கற்பாண்ரம காரணமாகத் தைக்கு கவண்டியரதக் ககட்கிறாள் ; எைகவ அவரை
நிந்திப்பது அடிப்பரடயில்லாத திறைாய்வு என்று கருதுகின்றைர். ரகககயி
தெரதன்முன்ைகர தைக்குக் சகாடுத்திருந்த வரத்ரதத் தான் ககட்கிறாள். அரத
இப்கபாது தருவதால்தெரதனுக்குத் தர்ம ெங்கடம் ஏற்படுவது உண்ரமகய. ஆயினும்,
வாய்ரம சிரதயுமாகலின், அவன்கவதரைப்பட்டாலும் அவன் புகரழக் காக்கும்
எண்ணத்தால் ரகககயி இவ்வாறு வற்புறுத்தி இரண்டுவரங்கரைச்
செயல்படுத்திைாள் என்பது இவர்களின் வாதம். இவ்வாதம் ெரிசயன்கற
கதான்றுகிறது.
இக் கருத்ரத கமலும் வற்புறுத்தக் கருதிய இக்சகாள்ரகயிைர்,
இராமன்சித்திரகூடத்தில் ரகககயியின் மகனுக்குத் தன் அரரெத் தருவதாகத்
திருமணத்தின்கபாது தெரதன்வாக்களித்திருந்தரமரயச் சுட்டிக்காட்டி, அரசு
பரதனுக்கக உரியது என்று கூறும் கருத்ரதஅடிப்பரடயாகக் சகாண்டு, ரகககயிக்கு
வாக்களித்த நாட்ரடத் தெரதன் இராமனுக்குத் தரமுற்பட்டகத தவறு. 731
எைகவ, ரகககயி நிரறயுரடயவள் ; தெரதகை குரறயுரடயவன் என்று
வாதிடுகின்றைர்.
வான்மீகத்தில் 107ஆம் ெருக்கத்தில் உள்ை மூன்றாவது சுகலாகம் இவ்விவாதத்திற்கு
அடிப்பரடயாக அரமந்து உள்ைது. 54 இம் முதனூல் கருத்ரதக்
கம்பன்சவளிப்பரடயாகக் கூறவில்ரல கயனும் சித்திரகூடத்தில் இராமன் கூறுவதாக
அரமந்த ‘வரனில் உந்ரதசொல் மரபிைால்’ எைத் சதாடங்கும் பாடலில் வரும், ‘நீ
பிறந்து உரிரமயாதலால் அரசுநின்ைகத’ என்னும் சதாடர் வான்மீகி கூறும் ராஜ்ய
சுல்கத்ரதக் குறிப்பிடுகிறது என்று கம்பராமாயண அறிஞர் சபருமக்கள் கருதி
இவ்வாதத்ரத ஆதரிக்கின்றைர். தெரதன் மறந்துவிட்டஅல்லது தன் மகன் இராமன்மீது
ரவத்த சபருங் காதலால் மரறத்துவிட்ட இவ் அடிப்பரடவாக்குறுதிரயக்
காப்பாற்றித் தெரதன்மீது பழி வராமல், எல்லாப் பழிகரையும் தாகைஏற்றுக்சகாண்ட
கற்பின் செல்வி என்று ரகககயிரயப் புகழ்வது இத் திறைாய்வுப்
பார்ரவயின்உட்ககாள். இந்த ராஜ்ய சுல்க வாக்குறுதிரயக் காட்டாமகலகய
ரகககயியின் நியாயத்ரதஏற்றுக்சகாள்ைலாம் என்பது கமகல காட்டப்பட்டது.
 வான்மீகியின் கமற்குறிப்பிட்ட சுகலாகத்ரத ஏற்றுக்சகாள்வதில் சில தரடகள்
எழுகின்றை. கககயனுக்குத் தெரதன் ராஜ்ய சுல்க வாக்குறுதிரயத்
தந்திருப்பதுஉண்ரமயாைால், இக்கூற்று வான்மீகியில், நாரத வாக்கியமாககவா
வால்மீகி வாக்கியமாககவா,தெரத வாக்கியமாககவா, ரகககயி வாக்கியமாககவா,
மந்தரரயின் வாக்கியமாககவா, வசிட்ட வாக்கியமாககவா
சவளிப்பட்டிருக்ககவண்டும். இத்தரகய அடிப்பரட வாக்குறுதி சபற்ற ரகககயி
இரண்டுவரங்கரைப் பற்றிக் கவரலப்பட கவண்டிய அவசியகம இல்ரல.
ரகககயிரயப் பற்றிய எல்லா உண்ரமகரையும் அறிந்தவைாகவும், அவள் நலனில்
அக்கரர சகாண்டவைாகவும் உள்ை மந்தரரயாவது இச்செய்திரயக் ரகககயிக்கு
நிரைவு படுத்தியிருக்கலாம். அல்லது இராமனுக்கு முடிசூட்டக் கருதி அரவகயார்
கருத்தறிய தெரதன் முற்பட்டகபாது எல்லாம் அறிந்த, ரகககயியின்
திருமணத்ரதமுன்னின்று நடத்தும் சபாறுப்புரடய வசிட்டைாவது இச்செய்திரயத்
தெரதனுக்கு எடுத்துக் கூறிப்பரதனுக்கக முடிசூட்டுமாறு அறிவுரர
வழங்கியிருக்கலாம். இவ்வாறு ராஜ்யசுல்கச் செய்தியுடன்சதாடர்புரடய யாருரடய
கூற்றாகவும் வான்மீகி இதரைக் கூறாமல் இராமன் கூற்றாகமட்டும் காட்டுவது

54. காண்க : அடிக்குறிப்பு எண். 52. ஏன் என்ற விைா எழுகிறது. 55 இராமனுக்கு
இச்செய்திரய அறிவித்தவர் யார் என்னும் குறிப்பும் வான்மீகத்தில் இல்ரல.
இனி, இந்தச் சுகலாகத்ரதச் சித்திரகூடத்தில் கூறிப் பரதரைத் சதளிவிக்க விரும்பும்
இராமகை, தெரதன் தைக்கு முடிசூட்டுவதாகக் கூறியதும் இச்செய்திரயக்
கூறிப்“பரதனுக்கக அரரெக் சகாடுங்கள் அதுதான் முரற” என்று ஏன்
சொல்லவில்ரல? சதரிந்திருந்தும்,முடிசூட்டிக் சகாள்ை இராமன் இரெந்தது
அறக்ககடில்ரலயா என்னும் விைா எழுகிறது. அரெனின்கட்டரைரய மறுக்க அஞ்சி,
அவன் முடிவுக்கு இராமன் இரெந்தான் என்னும் வாதம்சபாருத்தமாகப்படவில்ரல.
ஏசைனில், பின்ைர்க் ரகககயியின் அரண்மரையில் அவள் வரத்தால்தாக்குண்டு
வருந்தியிருக்கும்கபாது ‘இராம, என் ஆரணரய மறுத்துவிட்டு, நீகய
முடிசூட்டிக்சகாள்.இதைால் உைக்கு ஒரு பழியும் கநராது’ என்று தெரதன் கூறியகபாது
அதரை ஏன் இராமன் ஏற்கவில்ரல?எைகவ சதரிந்திருந்த செய்திரய மரறத்துவிட்டு
முடிசூட்டிக்சகாள்ை இரெந்தது இராமரைப் சபரும்பழிக்கு உள்ைாக்குகிறது.
ரகககயி வரம் ககட்காமகல இருந்திருந்தால் என்ை ஆகியிருக்கும்?பரதனுக்குரியது
என்று அறிந்திருந்தும் அவன் நாட்ரட அபகரித்துக் சகாண்டான் என்ற
சபரும்பழிஇராமன் மீது விழாதா?

இப்படித் தெரதன், இராமன், வசிட்டன் என்னும் மூவர் மீதும் தீராப் பழிரய

உண்டாக்கக்கூடிய இந்த கருத்து ரகககயிரயயும் வஞ்ெரையுரடயவள் என்னும்
பழியிலிருந்துவிலக்காரம கண்கூடு; தெரதன் பழிரய அவள் துரடக்கக்
கருதியதாகவும் சகாள்வது சபாருத்தமாகப் படவில்ரல. கணவன் தன்ரை
இரந்தவாறும், பழித்தவாறும் தன்முன்ரைகய உயிர்விடுவரதக்
கண்டுகலங்காதிருக்கும் ரகககயியின் கற்புரடரமரய இந்தக் காரணத்ரத
முன்னிட்டுப் புகழ்வதும்சபாருத்தமாகப்படவில்ரல. பாத்திரங்கரைப் பரடத்து
உலவ விடும் இராமாயணக் கவிஞர்கள் யாரும், வால்மீகி, கம்பன் உட்பட,
ரகககயியின் இச்செயரலக் கவிக்கூற்றாகப் புகழ்ந்து கபெவில்ரலஎன்பதும் இங்கக
சிந்திக்கத்தக்கது. கூர்தலறக் ககாட்பாட்டின்படி பின்முரறச் ெந்ததியிைர்தம்
மூதாரதயரினும் அறிவுக் கூர்ரம மிக்குரடயவராகத் திகழ்வர் என்பது
உண்ரமகயயாயினும், முன்ரைய இராமாயணக் கவிஞர்கள் அரைவருகம, இந்தச்
சுகலாகத்ரதச் செய்த வான்மீகியுட்பட,

55. சீதாராம ொஸ்திரிகள், வால்மீகி முநிஹ்ருதய தத்துவசார பிரகாசிகா, (திருச்சி :

யுசைட்சடட் பிரிண்டர்ஸ் லிமிசடட், 1943) பக். 155-173. 733

இவ்வரகயில் சிந்திக்காமல் ரகககயியின்மீது வீண்பழி சுமத்திவிட்டைர் என்று

கருதத் கதான்றவில்ரல.

இவ்வாறு கருத்து கவறுபாட்டிற்கு அடிப்பரடயாக அரமந்து விட்ட

ராஜ்யசுல்கம்பற்றிய செய்தி இலக்கிய நூல்களில் எங்கும் காணப் சபறவில்ரல.
சத்திபயா ாக்கியானம், அல்லது இராம ரகசியம் என்னும் ெமஸ்கிருத நூலின் நான்காம்
இயலில், நாரதன்வழியாகக் ரகககயியின் அழரகப் பற்றிக் ககள்வியுற்ற தெரதன்
அவரை மணந்து சகாண்ட செய்தி கபெப்படுகிறது ; ஐந்தாவது இயலில் மந்தரர -
ரகககயி உரரயாடலுக்குப் பின்ைர்க் ரகககயிராஜ்யசுல்க வாக்குறுதி பற்றித்
தெரதனுக்கு நிரைவுபடுத்தியதாகக் கூறப்படுகிறது.56 இந்த இருகுறிப்புகளும்
அடங்கிய மூலத்ரதப் பார்க்கும் வாய்ப்பு எவ்வைகவா முயன்றும் இதுவரர
கிரடக்கவில்ரல. கமலும் இந்நூலின் காலம், ஆசிரியர் முதலியை பற்றிய வரலாறு
அறியஇயலவில்ரல. ஸ்சடயின் (Stein) என்னும் அறிஞரால் திரட்டப்சபற்றுத்
தற்கபாது ஜம்முஅருங்காட்சியகத்தில் பாதுகாக்கப் பட்டுள்ை ஏட்டுச் சுவடியில் இந்தச்
ெத்திகயாபாக்கியாைம்பிரம்மாண்ட புராணத்தின் ஒரு பகுதி என்றும் (ப. 207)
பத்மபுராணத்தின் ஒரு பகுதி என்றும் (ப.204) இருகவறாகக் குறிக்கப்பட்டுள்ைது.
எைகவ, இது ஒரு முழு நூலா அன்றி கவசறாரு நூலின் பகுதியாஎைவும் அறிய
இயலவில்ரல. 57

எைகவ சுவடியிலுள்ை இந்நூல் முழுவதுமாகப் பதிப்பிக்கப் பட்டாலன்றி

அல்லதுஅறிஞர்களின் பயன்பாட்டிற்கு வந்தாலன்றி இராமன் கூற்றாக வரும்
‘ராஜ்யசுல்கம்’ பற்றிதிட்டவட்டமாக எதுவும் கூற இயலாத நிரலயில் உள்கைாம்.
பிரதிமா நாடகம் என்னும் பிற்காலநாடகநூரல மட்டும்சகாண்டு இச்சிக்கலுக்குத்
தீர்வுகாண இயலவில்ரல. வான்மீகத்தின் இருவரக வழக்குகளிலும் (சதன்புல,
வடபுல) காணப்படும் இச்சுகலாகம் வால்மீகியின் கூற்றுத்தாைா
எைவும்ஐயப்படக்கூடிய நிரலயில் இவ் ஆய்வு நிரறவுறுகிறது.
இராமன் அகயாத்திக்குத் திரும்பி அரகெற்றல் என்னும் சபாருரை
ரமயமிட்டுநிகழும் இராமன் - பரதன் ெந்திப்ரபப் பரடத்துக் காட்டுவதில்
இராமாயண நூல்கள் சபரும்பாலும்ஒத்துச் செல்கின்றை. எல்லா இராமாயண
நூல்களுக்கும் முத

56. Purana Bulletin (Ayodhya Special issue) P. 153. 57. சென்ரைப் பல்கரலக் கழகச்
ெமக்கிருதத் துரற இரணப் கபராசிரியர் டாக்டர் கங்காதரன் அவர்களின் கருத்து.
னூல் வான்மீககமயாயினும், கருத்தைவிலும் பாத்திரப் பரடப்பைவிலும்
முதனூலுடன் மிகுதியும் ஒத்துச் செவ்து கம்ப ராமாயணம்தான் என்று சகாள்வதற்குச்
ொன்றுகள் பலஉை. வடநாட்டு சமாழிகள் பலவற்றிலும் கதான்றியிருக்கம்
இராமாயண நூல்கள் தாந்திரிகக்ககாட்பாட்டாலும், அத்ரவதம் முதலிய தத்துவக்
ககாட்பாட்டாலும் தாக்கமுற்று, புஷு ண்டி, அத்யாத்மம், துைசி ராமாயணங்கைாகப்
பரிணாமப்பட்டுள்ைை ; பிறசவல்லாம் இம்மூன்றனுள்ஒன்றாகலா, பலவாகலா
தாக்கமுற்றள்ைரமயின் வான்மீகத்திலிருந்து ெற்று அதிகமாக விலகிச்சென்றிருக்கக்
காண்கிகறாம்.

கருத்தில் மிகுதியாக கவறுபடாவிடினும், கற்பரைத் திறத்திலும்

கவித்துவப்பண்பிலும் முதனூரலயும் விஞ்சி நிற்கும் கம்பராமாயணம்,
தாந்திரிகத்ரதகயா, தத்துவத்ரதகயாொராமல், ஆத்திக கநாக்குரடயதாயினும்
நாத்திகரும் நாத்தழும்கபறப் படித்துச் சுரவக்கும் பயன்மரமாகத் தமிழில்
பழுத்துள்ைது. பக்தி இயக்கத்தின் அந்திம காலக் காப்பியமாகிய துைசிராமாயணம்
இராம பக்தி எனும் அைப்பரும் அமுதத்ரதக் கற்றார்க்கும் கல்லார்க்கும்
வாரிவழங்கும் கநாக்கமுரடயதாகலின் முதனூலிலிருந்து கருத்தாலும்
பாத்திரப்பரடப்பாலும் சபரிதும்கவறுபட்டிருக்கக் காண்கிகறாம்.

இராம காரதயின் வாயிலாகப் பண்பாட்டு வரலாற்றுப் சபட்டகமாக வால்மீகியும்,

கற்கறார் களிக்கும் கவிரதச் சுரங்கமாகக் கம்பனும், பக்திப் பரவெக்கடலாகத்
துைசியும் இந்திய மக்களிரடகய முப்சபரும் காப்பிய மும்மூர்த்திகைாக
விைங்குகின்றைர்என்று கூறி இக் கட்டுரரரய நிரறவு செய்யலாம்.
நன்றியுவர

இச்சிறிய கட்டுரரரய எழுதுவதற்குப் பல்லாற்றானும் உதவி புரிந்த

கீழ்க்குறிப்பிடப்சபறும் அருளுக்கும் அறிஞர் சபருமக்கட்கும் சநஞ்ொர்ந்த
நன்றியுரடகயன்.

ஸ்ரீராமன்

திரு.ஜி.கக. சுந்தரம் திரு. E. சவங்ககடெலு திரு. R. சவங்ககடெலு கபராசிரியர் அ.ெ.

ஞாைெம்பந்தன் கபராசிரியர் ம.ரா.கபா. குருொமி கபராசிரியர் பிரபாகர வாரியர்
(மரலயாைம்) கபராசிரியர் E.K. புருகஷாத்தமன் (மரலயாைம்) 735
முரைவர் ஸ்ரீகிருஷ்ணபட் (கன்ைடம்) முரைவர் எஸ். பத்மநாபன் (ெமஸ்கிருதம்)
செல்வி வி.என். மங்கா கதவி (சதலுகு) செல்வி ந. கதவி (தமிழ்)
மற்றும் அடிக்குறிப்பில் இடம்சபறும் பல்கவறு இராமாயணக் காப்பிய அறிஞர்கள்.
துைசியின் இராம ெரித மாைெத்ரத மாைெ அமுதம் என்னும் சபயரில் மிக விரிவாை
உரரவைத்துடன்பதிப்பித்த ஸ்ரீ அஞ்ெனிநந்தன் ெரண் என்னும் திறைாய்வாைர்
இவ்விைாரவ எழுப்பி அதற்கு விைக்கம்காண முயன்றுள்ைார். ரகககயிக்குப் சபாது
மக்கள் செய்தி அறிவிக்காரமக்கு அவர் இரு காரணங்கரைத்தருகிறார்: ஒன்று
ரகககயி இராமனிடம் கபரன்புரடயவள். அவளுக்கு இச்செய்தி
அறிவிக்கப்பட்டால்அவளும் கபராைந்தம் அரடந்து ககாெரல, சுமித்திரரரயப்
கபாலத் தாை தருமங்கள் செய்துககாயிலுக்குச் சென்று வழிபாடுகள் நடத்துவாள்;
நடத்தகவ, பட்டாபிகஷகம் இனிது நிரறகவறிவிடும், நிரறகவறிவிட்டால் அவதார
கநாக்கம் நிரறகவறாது. எைகவ, ரகககயிக்குப் சபாதுமக்கள் செய்தி
அறிவிப்பதாகக் கவிஞர் பரடக்கவில்ரல.
இரண்டாவது காரணம்: திருமணத்தின்கபாது ரகககயிக்குத் தந்திருந்த ராஜ்ய சுல்கச்
(கன்யாசுல்கம்) செய்திரயத் தெரதன் எவ்வைவுதான் மரறத்து ரவத்திருந்தகபாதிலும்,
இராமன்மீது அைவு கடந்த பற்றும் பக்தியும் ரவத்திருந்த அரண்மரைவாசிகள்
அதரை அறியாமல் இருக்கமாட்டார்கள். எைகவ, ரகககயி இராமனிடத்துப்
கபரன்பு உரடயவைாயினும், அரசியல் சதாடர்பாை செய்திகளில்அவள்மீது
அவர்களுக்கு நம்பிக்ரக இல்ரல. எைகவ தான், அவர்கள் கவண்டுசமன்கற
ரகககயிக்குச் செய்திரயக்கூறவில்ரல. இல்ரலசயன்றால், அரென் முடிசூடுதல்
கபான்ற ஒரு தரலரமச் செய்திரய அரண்மரைப் சபண்டிரும், நகர மக்களும்
அறிந்திருக்கத் தெரதனின் இரைய மரைவியும், அவனுரடய தனியன்பிற்கு
உரியவளுமாை ரகககயிக்குஇச்செய்தி எட்டவில்ரல என்பதும் முதன் முதலாக
மந்தரரதான் இதரை அவளுக்குக் கூறுகிறாள் என்பதும் நம்பகத்தன்ரம யிழந்து
சபாருந்தாக் கூற்றாகி விடும். 8

அவதார கநாக்கம், யதார்த்தப் பார்ரவ என்னும் இருககாணங்களிலும்

பார்க்குமிடத்து ஸ்ரீஅஞ்ெனிநந்தன் ெரண் அவர்களின் கருத்து சபாருத்தமுரடயதாய்த்
கதான்றுகிறது. மூலமும் வழி நூல்களுமாைஎல்லா இராமாயணங்களும்
இவ்விஷயத்தில் சமௌைம் காப்பதன் கநாக்கமும் ஓரைவு சதளிவாகிறது.

துைசி ராமாயணத்தில் ககாெரலக்கும் சுமித்திரரக்கும் செய்தி அறிவித்த தெரதன்

ரகககயிக்குஇச்செய்திரயக் கூறாது விட்டான் என்ற ஒரு குற்றச்ொட்ரட ஓம்கார்
சகால் என்னும்
8. மாைெம்- பிரியூெகி அகயாத்தியாகாண்டம், II.84, P. 55. 737

அறிஞர் துைசி மீது சுமத்துகிறார். 9 துைசி ராமாயணத்தில் (II. 8) இந்தச் செய்தி

காணப்படவில்ரல. துைசி மட்டுமல்ல, கவசறந்தக் கவிஞருகம தெரதன்
இச்செய்திரயக் ககாெரலக்கும் சுமித்திரரக்கும் கூறியதாகக் காட்டவில்ரல. எைகவ,
டாக்டர் சகௌல் அவர்களின் குற்றச்ொட்டு சபாருத்தமாகப் படவில்ரல.

1.2.3. இராமனுக்கு அறிவுவர

முடிசூடும் முன்ைர் அரொளுதல் குறித்த அறிவுரரகரைத் தெரதன்

அரெரவயிகலகய கூறுவதாக வான்மீகம் கூறுகிறது. (II. 3.42 - 46) பட்டாபிகஷகத்திற்கு
முன்ைாள் இராமன் கமற்சகாள்ை கவண்டிய விரதம் முதலியவற்ரற வசிட்டன்
கூறுகிறான். (II. 5.10 -12)

கம் னில் இருவரக அறிவுரரகரையும் வசிட்டகை கூறுமாறு

பணிக்கப்படுகிறான். (II.2.14-19) தமிழில் கதான்றிய இராம நாடகம் வான்மீகத்ரதப்
பின்பற்றித் தெரதகை அறிவுரரகூறுவதாகக் காட்டுகிறது. (அங்கம் 1. கைம் 1).

கதலுகு ரங்கநாத ராமாயணமும் பாஸ்கர ராமாயணமும் விரத முரறகரை மட்டும்

வசிட்டன்கூறுவதாகக் குறிப்பிடுகின்றை. அரசியல் சநறிகரை யாரும் கற்பிப்பதாகக்
குறிப்பு இல்ரல. சமால்ல ராமாயணத்திலும் கன்னட சதாரசவ ராமாயணத்திலும்
மரலயாை கன்ைெ ராமாயணத்திலும் எத்தரகய அறிவுரரரயயும் யாருகம
இராமனுக்குக் கூறவில்ரல.
 அத்யாத்ம ராமாயணத்ரதப் பின்பற்றும் துளசி ராமாயணமும் எழுத்தச்சனின்
ராமாயணமும் வசிட்டன் இராமனுக்கு விரத முரறகரைக் கற்பிப்பரத மிகச்
சுருக்கமாகக் கூறுகின்றை.
கதாகுப்புவர

இராமனுக்கு அளிக்கப்படும் அறிவுரரகளில் அரசியல் சநறிகரைக் கற்பிப்பதுதான்

முக்கியமாைதாகத்கதான்றுகிறது. இதரை வான்மீகம், கம்ப ராமாயணம் ஆகிய
இரண்டு மட்டுகம கூறுகின்றை.
இராம, நீ இயல்பாககவ நற்குண நற்செய்ரககரை உரடயவன். எனினும்
குணவான்களுக்கும் நன்ரமதரக்கூடிய சில அறிவுரரகரை நான் உைக்குக்
கூறுகிகறன்.

9. கஸ்மீரி மற்றும் ஹின்தி ராமகதா காவ்ய ம் துலைாதமக் அத்யாயம், பிரதி . 73.155.

எப்கபாதும் ஐம்புலன்கரை சவன்றவைாய் இரு காமக் குகராதங்கைால்
அரெர்களிடத்து உண்டாகும் எழுவரகக் குற்றங்கள் 10 உன்ரை அணுகாமல்
பார்த்துக்சகாள்.
அரடக்கலமாைவர்கரைக் காத்தல், ஏரழகளுக்கிரங்கி உதவுதல் கபான்ற ெமூக
ஒழுக்கங்கரை எப்கபாதும் ரகவிடாமல் ஒழுகுவாயாக. அரமச்ெர்கள்
முதலாகைாரர அநுெரித்து நடந்து அவர்கரை மகிழ்விப்பாயாக.
கருவூலங்கள், பரடக்கலக் சகாட்டில்கள், தானியக் கிடங்குகள் ஆகியவற்ரற நன்கு
பாதுகாத்து நாட்ரடநன்கு பரிபாலைம் செய்பவன் பிற அரெர்கைால் நன்கு
மதிக்கப்படுவான். நீயும் அத்தரகயவைாக இருக்க முயற்சி செய்வாயாக.
என்று தெரதன் அறிவுரர கூறுவதாக வான்மீகம் காட்டுகிறது. (II.3.42-46)

கம்ப ராமாயணத்தில் வசிட்டன் கூறும் அறிவுரர மிகவும் விரிவாக அரமகிறது.

(II.2.14-19). வான்மீகம் கூறும் புலைடக்கம், காமநீக்கம், சூதுவிலக்கல், அரமச்ெரரச்
ொர்ந்சதாழுகல்,பிற மன்ைர்களுடன் நட்புறவு, மக்கரை உயிராகக் கருதிக்
காப்பாற்றுதல், செல்வம் முதலியவற்ரறப் கபணுதல் ஆகியை பற்றிய அறிவுரரகள்
கம்பனிலும் காணப்படுகின்றை. கருத்துகள் சபாதுவாகஇருநூல்களிலும்
காணப்பட்டாலும், கம்பனிடம் அரவ கவித்துவம் சபற்றுக்
கவிச்ெக்கரவர்த்தியின்தனி முத்திரரயுடன் விைங்கி இலக்கிய இன்பத்ரத
மிகுவிக்கின்றரமரய வாெகர்கள் எளிதின் உணரலாம்.

இனி, வான்மீகம் கூறாத ஒரு கருத்ரத மிகவும் அழுத்தம் தந்து கம்பன் கூறுவது நம்
சிந்தரைக்குஉரியதாகிறது. அதாவது, அறிவுரரகள் கூறும் பதிரைந்து பாடல்களில்
நான்கு பாடல்கள் அந்தண வணக்கத்ரதச் சிறப்பித்துப் பாடுகின்றை. அந்தணர்கள்
எை இங்குக் குறிப்பிடப்படுபவர்கள் துறவிககை; எனினும்அவர்கரைக் குறித்து
இவ்வைவு மீயுயர்வாகக் கம்பன் பாடுவது சவறும் வழிநூல் மரபாகத்
கதான்றவில்ரல. வான்மீகியின் காலத்தில் முனிவர்களுக்கிருந்த செல்வாக்ரக அவகர
விதந்து கபாற்றாதிருக்ரகயில் அத்தரகய முனிவர்கள் ெமுதாயத்கத அருகிய
காலத்திலிருந்த கம்பன் முனிவர்கரைப் கபாற்றுகிறாைா, அந்தண அறி
10. எழுவரகக் குற்றங்கைாவை: பிறன்மரை நயத்தல், சூது, விதி மீறி
கவட்ரடயாடுதல், மது, சவள்ரைக் ககாட்டி, குற்றத்ரத விஞ்சிய தண்டரை,
வீண்செலவு ஆகியை. 739
ஞர்கரைப் கபாற்றுகிறாைா என்பது சிந்தரைக்குரியதாக அரமகிறது.

ார்ப் ார்க் கல்லது ணி றியவலபய ( திற்.63.1)

எைவும்,

இவறஞ்சுக க ரும நின் கசன்னி சிறந்த நான்மவற முனிவர் ஏந்துவக எதிபர

(புறம். 6.19.20)

எைவும் வரும் பண்ரடய தமிழ் மரபு கம்பனுக்கு இவ்வரகயில் உதவியிருக்குமா

என்பதும் ஆராய்தற்குரியது.கம்பனில் அறிவுரர கூறுவது வசிட்டன் என்பதும் தன்
காப்பிய அரங்ககற்றத்தின் கபாது கம்பன் பட்ட இடர்கைாகச் செவிவழிச் செய்தியால்
அறியக் கிடப்பதும் இத்சதாடர்பில் இரணத்துச் சிந்திக்கப்படகவண்டியைவாய்
உள்ைை.
1.3. மந்தவரயால் வகபகயி மனம் திரிதல் 1.3.1. மந்தவர யார்?
தாய் தகப்பன் இன்ைாசரைவாவது எந்தவிடத்தில் பிறந்தாள் என்றாவது
அறியப்படாதவள் மந்தரர. ரகககயின் தகப்பைாரால் அனுப்பப்பட்டு எப்கபாதும்
ரகககயியுடன் இருப்பவள் என்பது வான்மீகம் (II. 7.1-3). துந்துபி என்னும்
காந்தருவப் சபண்கண மந்தரரயாக அவதரித்தாள் என்று மகா ாரதம் (வைபர்வம்.
277) கூறுகிறது. 11 பிறர்க்கு இடுக்கண் தருவரதகய இயற்ரகயாகக்சகாண்ட
இராவணன் இரழத்த தீரமகய உருக்சகாண்டாற் கபான்று கூனி கதான்றிைாள்
என்பது கம் ராமாயணம் (II. 2.47). த்ம புராண த்தின்படி கதவர்கள் தங்கள் அப்ெர
மகளிருள் ஒருத்திரய மந்தரரயாக நிலவுலகில் அவதரிக்குமாறு செய்தைர். மகாபலிச்
ெக்கரவர்த்தியின் தந்ரதயாகியவிகராெைன் மகள் மந்தரர தன் ெரீரத்தில்
திரிககாணமுரடய காரணத்ரதக் சகாண்டு கூனிசயன்று காரணப்சபயர் சபற்றுக்
ரகககயின் அரண்மரையில் வசிக்கிறாள் என்று அத்யாத்ம ராமாயணம்கூறுகிறது. 12

இராமரைக் காட்டிற்கு அனுப்பி இராவண வதம் செய்யும் கநாக்கத்துடன்

திருமாலின் ஆரணயின்படிமாரய மந்தரரயாக

11. A.N. Jani, "Different versions of Valmiki's Ramayana, in sanskrit" Asisan Variations in
Ramayana P.30 12. நகடெ ொஸ்திரியார், ப. 59. அவதாரம் எடுத்துத் தெரதன்
அரண்மரைரய அரடந்தாள் என்றும் (பாலகாண்டம் ெந்தி - 8) அரெரவயில் பணிப்
சபண்ணாக இருந்த மாரயயாகிய மந்தரர இராமன் நாரை முடிசூடுவான் என்று
தெரதன் அறிவித்தரதக் ககட்டு ரகககயின் அரண்மரை கநாக்கி ஓடிைாள்
(அகயாத்யா ெந்தி. 1) என்றும்கன்ைட கதாரபவ ராமாயணம் கூறுகிறது.

தெரதன் தன் ராஜ்யத்தின் மூன்று திக்கு நாடுகரையும் மூன்று மக்களுக்குச் ெமமாகப்

பங்கிட்டுக்சகாடுத்தபின் தரலநகரரச் கெர்ந்த நாட்ரட இராமனுக்குப்
பட்டாபிகஷகம் செய்ய ஏற்பாடு செய்யும்கபாது பிரம்மாவின் ஆரணயால் மந்தரர
என்னும் சபயருரடய ஒரு கந்தர்வப் சபண் ரகககயிரய அரடந்துஇருவரங்கள்
ககட்குமாறு தூண்டிைாள் என்று பகாவிந்த ராமாயணம் கூறுகிறது. 13

கதாகுப்புவர

மந்தரரயின் ஊர், சபற்கறார் கபான்ற விவரங்கள் யாருக்கும் சதரியாது; கககயன்

அரண்மரையில்தாதியாக இருந்து பின்ைர்க் ரகககயியின் துரணயாக அகயாத்தி
வந்தாள் என்று மூலநூல் கூறிவிடகவ, பின்ைர் வந்த வழிநூல்கள் எல்லாம் மந்தரர
பிறப்பு வைர்ப்பு குறித்துப் பல்கவறு கற்பரை வரலாறுகரைத்தத்தம் காப்பிய
கநாக்கத்துக் ககற்பப் பரடத்துக் காட்டுகின்றை.
மகாபாரதம், பத்மபுராணம், அத்யாத்ம ராமாயணம், சதாரசவ ராமாயணம்,
ககாவிந்தராமாயணம் ஆகியை மந்தரரரய அவதாரப் பிறப்பாகக் கூறுகின்றை.
அவதாரம் என்பது தீரமகரை ஒழிக்கஉயர்ந்கதார் கமற்சகாள்ளும் பிறப்பு கவறுபாடு
என்பது சபாதுவாை கருத்து. இங்கு மந்தரரயின் சூழ்ச்சிஇராமன் முடிசூடரலத்
தடுத்துக் காட்டிற்கு ஓட்டுதல் என்னும் தீரமயில் முடிதலின், மந்தரரரய
அவதாரப்பிறப்சபன்றல் சபாருந்துமா என்னும் விைா எழுகிறது. எனினும்,
மந்தரரயின் சூழ்ச்சியால் விரையும் இராம வைவாெம் இராவணவதம் என்னும்
சபருநன்ரமயில் முடிவதால் மந்தரரயும் அவதாரப் பிறப்பிைள்என்று சகாள்வதில்
சபருந்தவறு எதுவும் இல்ரல. மானுடப் பார்ரவயும் மீமானுடப் பார்ரவயும்
கலந்துநிற்கும் காரணத்தால் இத்தரகய கருத்துக் குழப்பம் ஏற்பட ஏதுவாயிற்று
எைலாம்.

இதைால்தான் கவிச்ெக்கரவர்த்தியாகிய கம்பன் மந்தரரரய அவதாரமாகக்

காட்டாமல் இராவணனின்தீரமகய உருக்சகாண்

13. ஓங்கார ரகல, பிரதி 74 741

டாசலைக் சகாடுமைக் கூனி கதான்றிைாள் என்று தற்குறிப்கபற்றம் படக்

கூறிவிட்டாகைா என்றுகருதத் கதான்றுகிறது.
தூய சிந்ரதயைாகிய ரகககயியின் உள்ைத்ரதத் சதருட்டித் தன் கணவன் உயிர்
துறக்கவும், தைக்கு உயிர்க்குயிராை இராமரை முடிதுறந்து காகடகவும்,
செய்யுமைவுக்கு அவள் சிந்ரதரயத் திரித்தல்ஒரு செயற்கரிய செயல். பின்ைர்ப் பலர்
முயன்றும் ரகககயியின் மைத்ரத மீண்டும் மாற்ற இயலவில்ரலஎன்பகத மந்தரர
செயற்கரிய செய்தவள் என்பரத எதிர்மரறயில் சமய்ப்பிக்கிறது. இவ்வாறு
பிறரால்செய்யவியலாத அருஞ்செயல் புரிகவாரர மானுட நிரலயில் இருந்து (ஊர்,
சபயர், பிறப்பு கபான்றைசதரிந்தாலும்) விலக்கி அவர்க்கு மீமானுடப் பண்பு
கற்பித்தல் என்பது உலக இலக்கியங்கள்பலவற்றிலும் காணப்படும் இரடக்காலப்
பண்பாட்டுக் கூறாகக் காணப்படுவரத இங்கக நிரைந்துபார்க்கலாம்.

1.3.2. மந்தவரயின் வகவம

மந்தரரயாகிய கூனி இராமனின் பட்டாபிகஷகச் செய்திரயக் ககள்வியுற்றதும்

அரதத் தடுக்கக்கருதிக் ரகககயியிடம் செல்லுகிறாள். இராமன்மீது அவள் சகாண்ட
பரகரமக்குப் பல்கவறு காரணங்கரை இராமாயண நூல்கள் கூறக் காண்கிகறாம்.
வான்மீகம்

தீவிவனகளில் ஆர்வமுவடய மந்தவர ( ா தர்ஷிணி-II. 7-13)

ப ச்சில் மிகவும் வல்லவமயுவடயவளான மந்தவர (வாக்கிய

விஷாரதா-II. 7.18)

இராமனது நன்வமக்கு இவடயூறாயிருக்கின்றவள் (II. 9.4, 10)

சம் ராசூரனிடத்தில் இருந்த மாவயகவள விட அதிகமான மாவயகளில் வல்லவள்.

இராஜ்ய விவகாரங்களில் நுட் மும் ஞானமும் உவடயவள். இவவபய அவளுவடய
கூனாக உருகவடுத்து நீண்டு ருத்துத் பதரின் பகாணம் ப ான்று விளங்குகிறது.
(II. 9.45, 46)

கூனியாகிய க ரிய முதவல. (II. 59) அக்கினி புராணம்

மந்தரரக்கு இரழத்த அநீதி அல்லது அன்பற்ற சகாடுரம ஒன்றின் காரணமாக

இராமன் காட்டுக்குப்கபாக கநர்ந்தது. 14
கம் ராமாயணம்

சகாடுமைக் கூனி (II. 2.47) இடுக்கண் மூட்டுவாள் (48), காலக்ககாள் அைாள் (51),
தீய மந்தரர (85), விரை நிரம்பிய கூனி (87), உள்ைமும் ககாடிய சகாடியாள் (89),
ண்வட நாள் இராகவன் ாணி வில் உமிழ் உண்வட உண்டதவனத் தன்னுள்ளத்து
உள்ளுவாள். (II. 2.49)

சிறியர் என்று இகழ்ந்து பநாவு கசய்வன கசய்யல் மற்றிந் கநறியிகழ்ந்து யான் ஓர்
தீவம இவழத்தலால் உணர்ச்சி நீண்டு சிறியதாம் பமனியாய கூனியால் குவவுத்
பதாளாய் கவறியன எய்தி கநாய்தின் கவந்துயர்க் கடலின் வீழ்ந்பதன்.
(IV. 8.12)
....அன்னான் அந்தக் கூனி கூன்ப ாக உண்வட கதறித்த ப ாது ஒத்தன்றி சினம்
உண்வம கதரிந்ததில்வல. (VI. 1.17)
தக்வக ராமாயணம்

ககாடியான் அரக்கன்கசய் விவனப் யனால் கூனி அதுகண்டு பகா முற்றாள்

கநடிபயான் சிறுப ாதில் கதறித்த உண்வட கநஞ்சில் சுடக் வகவக இடத்திற்
கசன்றாள். (II. 2.8)

இராம நாடகம்: பாதுகா பட்டாபிகஷகம்

அவனுக்கு (இராமனுக்கு) அரெ காரியங்கள் என்ை சதரியும்? என்ரைப்கபால் ஒரு

கூன் விழுந்தகிழவியகப்பட்டால் அவரை வில்லுண்ரடயால் அடித்துப் பரிகசிக்கத்
சதரியும். அவன் வில்லாண்ரமகசைல்லாம்சபண்களிடத்தில்தான்: தாதியாகிய
என்ரை வில்லாலடித்தான்; தாடரக என்னும் ஒரு சபண்ரணவில் வரைத்து
அம்சபய்து சகான்றான்; சிவன் தைக்கு உபகயாகமில்ரலசயன்று
14. A.N. Jani, P. 32 743

எறிந்த சொத்ரத வில்ரலப் பக்குவமாய் வரைக்கத் சதரியாமல் முறித்சதறிந்தான்...

இவனுக்குப் பட்டம் ஒரு ககடா? (I. 3. 26)

புசுண்டி ராமாயணம்

கதவர்களின் கவண்டுககாைால் ெரஸ்வதி மந்தரரயின் மைத்துள் புகுந்து

இராமரைக் காட்டிற்குஅனுப்புமாறு ரகககயிரயத் தூண்டுகிறாள். 15

அத்யாத்ம ராமாயணம்

ெரஸ்வதி கதவி யிப்கபாகத அகயாத்திக்குச் சென்று, அவள் மைதில் பிரகவசித்து

அவரைக்சகாண்டு ரகககயி கதவிக்குப் கபாதிக்கச் செய்து, ரகககயியிடத்திலும்
அந்தரியாமியாக வசித்து. இராமரைப் பதிைான்கு வருடம் காட்டுக்குச்
செல்லும்படிக்கும், பரதன் பதிைான்கு வருடம் நாடாளும்படிக்கும்செய்விக்க
கவண்டும், என்று கூறி, கரலவாணிரய கநாக்கி, "தாகய! தற்காலம்
எங்கரைக்காப்பாற்றி யருைகவண்டும்", என்று கதறிப் பிரம்மாரவயும்
ெரஸ்வதிரயயும் கவண்டிக் சகாண்டைர்.(ப.59)

அசாமி ராமாயணம்

பரதன் தன் தாய்மாமன் வீட்டிலிருந்து திரும்பி வருகிறான் என்ற செய்திரயக்

ககட்டதும், அவரைக் கண்டு தன் காதலுணர்ரவ சவளிப்படுத்தக் கருதிய கூனியாகிய
குஞ்சி முப்பது வரகயாைநரககரையும் மணமிக்க சபாருள்கரையும் தன்மீது
அணிந்துசகாண்டு அவரைச் ெந்திக்க ஓடுகிறாள். அப்கபாது, "நான் பரதரைவிட
மூத்தவள்; எனினும் அதைாசலன்ை? வயது கவறுபாடு காதலர்களுக்கு ஒருதரடயா
என்ை? சவளிப்பரடயாக என்ரைக் காதலியாக ஏற்றுக் சகாள்ைப் பரதன்
சவட்கப்படலாம். இருந்தாலும் பிறரறியாதவாறு நான் அவனுக்கு ஆரெ நாயகியாக
இருப்கபன்" என்றவாறு சிந்தரை செய்துசகாண்டுபரதரை கநாக்கிக் குஞ்சி
விரரகிறாள். 16

ரங்கநாத ராமாயணம்

இராமன் சிறிய ரபயைாக இருந்தகபாது தன்காரல ஒடித்து விட்டான் என்ற

காரணத்தால் மந்தரரஅவள் மீது பரகரம சகாண்டிருந்தாள்.

15. Bhagwati Prasad Singh, "Bhusundi Ramayana and its influence on themedieval Ramayana
Literature," The Ramayana Tradition in Asia. pp. 500- 501. 16. Biswanarayan, shastri,
"Ramayana in Assamese Literature," The RamayanaTradition in Asia, p. 587 ாஸ்கர
ராமாயணம்
 இதுவும் கமற்கண்டவாகற கூறுகிறது.

கதாரகவ ராமாயணம்

திருமாலின் ஆரணயால் மந்தரரயாக அவதரித்த மாரய அவைது அவதார

கநாக்கம் கருதி இராமனுக்குஎதிராகச் செயற்படுகிறாள்.

எழுத்தச்சன் ராமாயணம்

கதவர்களின் கவண்டுககாளின்படி ெரஸ்வதியால் மைம் திரிந்த மந்தரர இராமன்

முடி சூடாதவாறுதடுக்கக் கருதிக் ரகககயிரயத் தூண்டுகிறாள்.

துளசி ராமாயணம்

ெரஸ்வதி கதவியின் தூண்டலால் மந்தரர சிந்ரத திரிந்தவைாய்க் ரகககயிரய

இராமனுக்குஎதிராகத் தூண்டுகிறாள். (II. 13)

இராம்கிபயன்

இராமன் மீது சகாண்டிருந்த பழம்பரக காரணமாக மந்தரரயாகிய கூனி (குசி)

ரகககயியிடம் சென்றுஇராம பட்டாபிகஷகத்ரதத் தடுக்குமாறு தூண்டுகிறாள் (ப. 34)
இராம வத்து
இயற்ரகயிகலகய தீய எண்ணமும் அழுக்காறும் சகாண்ட கூனி (குப்பசி)
ரகககயிரய இராமனுக்குஎதிராகச் செயல்படுமாறு தூண்டுகிறாள் (5ஆவது
காண்டம்)
கதாகுப்புவர

இராமகாரதயின் கரதக் கருவிற்கு அகயாத்தியா காண்டம் ஒரு திருப்புமுரையாக

அரமகிறது எனின்அத் திருப்புமுரைக்குக் காரணகர்த்தாவாக விைங்குபவள்
மந்தரரயாகிய கூனிதான் என்பது சதளிவு. இக்கூனிஇராமன் மீது பரகரம
பாராட்டியரமக்குரிய காரணங்கைாக இராமாயண நூல்கள் கூறுவைவற்ரறத்
சதாகுத்துகநாக்கின் நான்கு வரகக் காரணங்கள் புலப்படுகின்றை. அரவயாவை:

1. மந்தரரயின் இயற்ரகப் பண்புகள் 2. இராமன் சிறுவைாக இருந்தகபாது

கூனிக்கு இரழத்த பிள்ரைரமக் குறும்புகள். 745

3. கதவர்களின் தூண்டலால் மைந்திரிந்து இராமனுக்கு எதிராகச்

செயற்படுதல். 4. பரதன்மீது ஏற்பட்ட காதலால் இராமனுக்கு எதிராகச்
செயற்படுதல்.

1. இவற்றுள் முதற் காரணத்ரத ஆதி காவியமாகிய வான்மீகம் குறிப்பாகச்

சுட்டுகிறது. 'பாபதர்ஷினி' 'வாக்கிய விஷாரதா' என்னும் அரடசமாழிகளும்,
மாரயகளில் வல்லவள், முதரலகபான்ற இயல்புரடயவள் என்னும் குறிப்புகளும்
அவளுரடய மானுட இயற்ரககய செப்பமற்றது; பிறர்க்குத்தீங்கு நிரைக்கும்
தன்ரமயது என்னும் குறிப்ரப நமக்குத் தருகின்றை. எைகவ, தன் தரலவியாகிய
ரகககயியின்நலனுக்கு எதிராைது என்று தான் கருதுவரதத் தடுக்கும் இயல்பிைள்
மந்தரர என்பது சபறப்படுகிறது. இவ்வாறு மந்தரரயின் இயற்ரகப் பண்புககை
இராமனுக்கு இரடயூறு நிரைக்கக் காரணமாயிை என்னும்கருத்திைராக வான்மீகி
காணப்படுகிறார்.

கி.பி. 17ஆம் நூற்றாண்டில் கதான்றிய இராமவத்து என்னும் பர்மிய ராமாயணமும்

கூனியின்இயற்ரகப் பண்புகரை அவளுரடய பரகரமக்குக் காரணமாய்க்
காட்டுகிறது.

2. கூனிக்கு இராமன் இரழத்த தீங்குகைால் அவள் இராமன் மீது பரகரம

பாராட்டிைாள் என்னும்செய்திரய முதன்முதலாக அக்கினி புராணம் (கி.பி.8 ஆம்
நூற்றாண்டின்பின்) கூறுகிறது. ஆைால், என்ை தீங்கு இரழத்தான் என்று அது
விைக்கவில்ரல. காப்பியக் கவிஞர்களில் கம்பன்தான் முதன்முதலாக இக்
காரணத்ரத விைக்குகிறான். பண்ரடய நாளில் தன் வில்லுண்ரடயால் அடித்துக்
கூனிரயஇகழ்ந்த காரணத்தால் மந்தரர பரகரம சகாண்டாள் என்பரதக் கம்பன்
தன் கூற்றாகவும் இராமன் கூற்றாகவும் கூறுகிறான். இக் கருத்ரதக் கம்பன்,
பதனகம் கசய் தண்ணறு மலர்த்துழாய் நன்மாவலயாய் கூனகம் புகத்கதறித்த
ககாற்றவில்லி அல்வலபய. (திருச்சந்த விருத்தம் 30)

ககாண்வட ககாண்ட பகாவதமீது பதனுலாவு கூனி கூன் உண்வட ககாண்டு

அரங்கபவாட்டி உள்மகிழ்ந்த நாதன். (திருச்சந்த விருத்தம் 49)

எைவரும் திருமழிரெயாழ்வாரின் பாசுரங்களிலிருந்து சபற்றிருக்கலாம் எைக் கருத

வாய்ப்புண்டு. ஆழ்வார்கருத்துக்கு எது மூலம் என்று அறிய இயலவில்ரல. ஒருகால்
அவகர கற்பித்துப் பாடி யிருக்கலாம். தக்ரக ராமாயணம், கம்பரைப் பின்பற்றி இகத
காரணத்ரதக் கூறுகிறது. சபரும்பாலும் வான்மீகத்ரதத் தழுவிச் செல்லும் இராம
நாடகம்கூட இந்தச் செய்தியில் கம்பரைப் பின்பற்றிச் செல்லக் காண்கிகறாம்.

சதலுகு ராமாயணமாகிய ரங்கநாத ராமாயணம் 'இராமன் சிறுவைாயிருந்தகபாது

விரையாட்டாகக்கூனியின் காரல ஒடித்து விட்டான். அந்தக் ககாபத்தால் மந்தரர
அவன்மீது வஞ்ெம் சகாண்டாள்' என்று கூறி இகத காரணத்ரதக் காட்டுகிறது. இச்
செய்திரயப் பின் வந்த பாஸ்கர ராமாயணமும்கூறுகிறது. ரங்கநாத ராமாயணக்
கூற்றிற்கு மூலம் எதுசவை அறிய இயலவில்ரல. இனி, தாய்லாந்துராமாயணமாகிய
இராம்கிகயன், மந்தரர இராமன் மீது பழம்பரக சகாண்டிருந்தாள் என்று கூறுகிறது.
இன்ைசதை விரித்துரரக்க வில்ரலகயனும் பழம்பரகரம என்னும் காரணத்ரத
இக்காப்பியம் சுட்டுகிறதுஎன்பது சதளிவாகிறது.

3. கதவர்களின் கவண்டுககாைால் ெரஸ்வதி நிலவுலகிற்கு வந்து மந்தரரயின்

மைதில் புகுந்துரகககயியின் உள்ைத்ரதத் திரித்து இராமனுக்கு எதிராகச் செயல்படச்
செய்தாள் என்னும் கருத்ரத முதன்முதலில் புசுண்டி 'Bhusundi' ராமாயணம் கூறுகிறது.
வடநாட்ரடப் சபாறுத்தவரர வான்மீகத்ரதஅடுத்துத் கதான்றிய (கி.பி. 12 ஆம்
நூற்றாண்டு) இந்நூலின் தாக்கத்ரத இரடக்கால இராமாயணநூல்கள் பலவற்றிலும்
காணலாம். புசுண்டி ராமாயணத்ரதப் பின்பற்றி அத்யாத்ம ராமாயணம், துைசி
ராமாயணம் ஆகிய இரண்டும் இகத கருத்ரதக் கூறுகின்றை. கன்ைட சதாரகவ
ராமாயணம் இதரைச்ெற்று மாற்றித், திருமாலின் ஆரணயால் மாரயகய
மந்தரரயாக அவதரித்து அவதாரப் பயன்கருதிக் ரகககயியின் மைத்ரத இராமனுக்கு
எதிராக மாற்றிைாள் என்று கூறுகிறது. மாரயயின் அவதாரம் எைக்கூறிைரமயால்
கககயன் அரண்மரைக்கக வந்து பணிப்சபண்ணாக அமர்ந்தாள் என்று ெற்று மாற்றிக்
கூறுகிறது. மந்தரர இயற்ரகயில் குற்றமற்றவள், கதவர்கள் தங்கள் காரிய சித்திக்காக
அவரைத்திரித்துப் பணி சகாண்டைர் என்பது இக்கருத்தின் அடிப்பரடயாக
அரமகிறது.

4. மாதவ் கந்தலியின் அொமி ராமாயணம் பரதன் மீது காதல் வயப்பட்டவைாக

மந்தரரரயக்காட்டுகிறது. இதைால் பரதனின் நலனில் மிக்க ஆர்வமுரடயவைாகி,
இராமனுக்காக ஏற்பாடு செய்யப்பட்ட பட்டாபிகஷகத்ரதப் பரதனுக்குச் செய்ய
கவண்டும் என்னும் கருத்தில் ரகககயியின் மைத்ரத இராமனுக்குஎதிராக
மாற்றுகிறாள். இங்கக பழம் பரகரமகயா, அவதார 747

கநாக்ககமா காரணமாகக் காட்டப்படாமல் மந்தரரயின் காதலாகிய தன்ைலம் அவள்

சூழ்ச்சிக்குக் காரணமாகக் காட்டப்படுகிறது. கவசறந்த இராமாயண நூலும்
மந்தரரரய இக்ககாணத்தில் பரடத்துக் காட்டவில்ரல.
1.3.3. மந்தவரயின் சூழ்ச்சி

ரகககயியின் மைத்ரத இராமனுக்கு எதிராகத் திரிக்க விரும்பிய மந்தரர

அவளுக்குக் கூறும்தீய அறிவுரரகரை எல்லா ராமாயண நூல்களும் ஏறக்குரறய ஒகர
மாதிரியாகக் கூறுகின்றை. இராமன் முடிசூடுவதால்பரதனுக்கு ஏற்படும்
இழப்ரபயும் இழிரவயும் ரகககயிக்கு ஏற்படவிருக்கும் இழிவுகரையும்
மந்தரரபலபட விரித்துரரப்பதாகப் சபாதுவாக எல்லா இராமாயண நூல்களும்
கூறுகின்றை.

ககாெரல அரெனின் தாய் என்னும் சபருரம சபற்று உன்ரையும் உன்

தாதியரரயும் அடிரமகைாக நடத்துவாள்.ஏசைனில், தெரதன் பிற மரைவியரரவிட
உன்னிடத்தில் அதிக ஆரெ சகாண்டவைாக இருக்கிறான் என்ற காரணத்திைால்
செருக்கரடந்து இராமன் தாயாகிய ககாெரலரய நீகய பலமுரற
அவமதித்திருக்கிறாய்.அவ்வாறு அவமதிக்கப்பட்டவள் வாய்ப்கபற்பட்டால்
உன்ரைப் பழிவாங்காதிருப்பாைா என்று மந்தரர கூறியதும் ரகககயியின் மைம்
மாறியதாக வான்மீகம் காட்டுகிறது. (II. 8.37, 38) தைக்குமறுநாள்
முடிசூட்டப்கபாவதாகத் தெரதன் முடிவு செய்துள்ைான் என்னும் செய்திரய இராமன்
சொல்லக்ககட்டவுடன் ககாெரல இதுதான் நானும் சவகு நாைாக உள்ைத்கத
கருதியிருந்த மகைாரதம் எைக் கூறி ஆைந்தக் கண்ணீர் சொரிய நின்று தன்மகரைப்
பார்த்துக், "குழந்தாய், நீ நீடூழி வாழ்க, உைக்கு இரடயூறு செய்ய விரும்புபவர்களின்
மகைாரதம் நிரறகவறாமற் கபாகட்டும். நீ ராஜ்யலட்சுமியுடன்புகழ்சபற்று விைங்கி
எப்கபாதும் என் உறவிைர்கரையும் சுமித்திரரயின் சுற்றத்தார்கரையும்
மகிழ்ச்சியுடன்இருக்கச் செய்வாயாக" (II. 4.38, 39) எை வான்மீகம் கூறுவது
மந்தரரயின் வாதத்கதாடு இரணத்துச்சிந்திக்கத்தக்கதாக உள்ைது.
மகனுக்கு வரும் இழப்ரபயும் இழிரவயும் கூறியகபாதும் இராமனிடத்திலுள்ை
நல்சலண்ணத்ரதக் ரகவிடாதரகககயி தன் மாற்றாள் ‘அரெமாதா' என்னும் சபரும்
பதவியரடவாள் என்றும் தன்ரைப் பழிவாங்குவாள்என்றும் கூறப்சபற்றதும் உடகை
மைமாற்றம் அரடந்துவிடுகிறாள் என்று காட்டி உைவியல் நுட்பம்
அறிந்துசெயல்பட்ட மந்தரரயின் அறிவுக்கூர்ரமரயக் கவிஞர் நன்கு
சவளிப்படுத்துகிறார். மாற்றாளின் ஏற்றத்ரதயும் அதைால் ஏற்படும் ரகககயியின்
இழிரவயும் எடுத்துரரக்கும் நிரலயில் சில கவிஞர்கள் கவறுபடக் காண்கிகறாம்.

காதல் உன்க ருங் கணவவன அஞ்சிஅக் கனிவாய்ச் சீவத தந்வதஉன் தாவதவயத்

கதறுகிலன்; இராமன் மாதுலன் அவன்; நுந்வதக்கு வாழ்வுஇனி உண்படா? ப வத
உன்துவண யாருளர் ழி டப் பிறந்தார்? (II. 2.82)
மற்றும் நுந்வதக்கு வான் வக க ரிதுள; மறத்தார் கசற்ற ப ாதுஇவர் கசன்று
உதவார்எனில் கசருவில் ககாற்றம் என் து ஒன்று எவ் வழிஉண்டு அதுகூறாய் சுற்ற
மும்ககடச் சுடுதுயர்க் கடல்விழத் துணிந்தாய். (83)

என்னும் கம்பன் வாக்கில் கூனி ரகககயியின் வரப்கபாகும் இழிரவ மட்டும்

குறிப்பிடவில்ரல. அவளுரடய மதியிலாத் தைத்தால் ரகககயியின் தந்ரதக்கு
வரப்கபாகும் ஆபத்ரதயும் குறிப்பிட்டுக்காட்டுகிறாள். மரைவியர் தம்ரம
இகழ்ந்தாலும் சபாறுத்துக் சகாள்வர். ஆைால், தம் சபற்கறார், தரமயன்மார் பற்றித்
தம் புகுந்த வீட்டார் ஒரு சிறுகுரற கூறிைாலும் சபாறுக்காமல் சவகுண்டுஎழுவர்
என்னும் உைவியல் நுட்பத்ரதக் ரகயாண்டு, ரகககயியின் சமத்தைத்தால்
அவளுரடய தந்ரதயின்வாழ்கவ முடியப் கபாகிறது என்று மந்தரர எடுத்துக்
காட்டுவதாகக் கம்பன் காட்டுவது உன்னி உன்னிமகிழத்தக்கது. இரதக் ககட்ட
பிறகுதான் ‘கதவியின் தூய சிந்ரதயும் திரிந்தது’ என்று வருந்துகிறான் கவிஞன்.

அத்யாத்ம ராமாயணம், ரங்கநாதம், பாஸ்கரம் என்னும் இரு சதலுங்கு

ராமாயணங்கள், கன்ைடசதாரகவ ராமாயணம், துைசி ராமாயணம் ஆகிய யாவும்
இவ்வரகயில் வான்மீகத்ரத ஒத்கத செல்கின்றை.

இனிப் பரதன் இச்ெமயத்தில் அகயாத்தியில் இல்லாரம குறித்து வான்மீக மந்தரர

கூறும் ஒருமுரண்பட்ட கருத்து ஆய்வுக்குரியதாக அரமகிறது.

துஷ்டாத்மாவாகிய தெரதர் பரதரை உன் தாய்வீட்டிற்கு அனுப்பிவிட்டு

இரடயீறில்லாதஅரெபதவியில் இராமரை நிரலயாக அமர்த்தப் கபாகிறார் என்று
முதலில் கூறியவள் (II. 7.26) பின்ைர்ப் பரதகைா கைங்கமில்லாத சிறுவன்; நீ தான்
அவரை மாமன் வீட்டிற்கு அனுப்பிருக்கிறாய் (II. 8.28) என்று ரகககயிகய பரதரைக்
கககய நாட்டிற்கு அனுப்பியதாக மந்தரர கூறுகிறாள். 749

பால காண்ட இறுதியில் கககய மன்ைன் பரதரை அரழத்து வருமாறு தூதர்கரை

அனுப்பியதால், தெரதன் அவரைப் பாட்டன் வீட்டிற்கு மாமனுடன் அனுப்பியதாக
வான்மீகி கூறுகிறார். இதரை உள்கநாக்கத்துடன் தெரதன் செய்தான் என்று முதலிற்
கூறிய மந்தரர ெற்று கநரம் சபாறுத்து, ‘நீகய அவரை அனுப்பி ரவத்தாய்’என்று
ரகககயி மீகத ஏற்றிக் கூறுவதன் சபாருத்தமும் சபாருளும் விைங்கவில்ரல.
மந்தரரயின் வஞ்ெரைப்சபாய்ம்ரமரயக் காட்ட கவிஞர் இவ்வாறு கூறுகிறாரா
அன்றிப் பாடகபதமா என்று அறிய இயலவில்ரல.
 மிதிரலயிலிருந்து அகயாத்தி மீண்ட பின்ைர் ஒருநாள் தெரதன் பரதரை அரழத்து,
‘ஐய நிைது மூதாரத நின்ரைக் காணிய விருப்பிைன் என்று ஆரண வந்துள்ைது.
ஆதலால், நீ கககயம் கபாவாயாக என்று கூறகவ (I.23.47) அவனும் இராமனிடம்
விரடசபற்று உதாசித்து என்னும் மாமனுடன் கககய நாடு சென்றரடந்தான் என்று
(I.23.49) கம்ப ராமாயணம் கூறுகிறது. இச்செய்திரயகய, ‘அன்ரறக்கு,
அரென்ஆரணயால், பரதரை அவெரமாக சநடுந்தூரத்தில் உள்ை கககய நாட்டிற்கு
அனுப்பியதன் சபாருள் இன்றுதான்எைக்கு விைங்குகிறது என்று மந்தரர தெரதகை
பரதரை கவண்டுசமன்கற அனுப்பிரவத்தான் என்று திரித்துக்கூறுகிறாள் (II. 2.67).
வான்மீகத்துடன் ஒத்திருக்கும் இக்கருத்ரதகய அத்யாத்மம், ரங்கநாதம், பாஸ்கரம்,
எழுத்தச்ென் ராமாயணம், சதாரசவ ராமாயணம் ஆகிய காப்பியங்களும் கூறுகின்றை.

பட்டாபிகஷகத்திற்காை பணிகள் சென்ற பதிரைந்து நாட்கைாக நடந்து

வருகின்றை. ஆைால், நான் வந்து இன்று சொல்லும் வரரக்கும் உைக்குத்
சதரியவில்ரலகய. நீ அறியாத கவறு ஒன்ரறயும்நான் உைக்கு இப்கபாது
கூறுகிகறன். இராமனின் தாய் ககாெரலயின் ஆகலாெரைப்படிதான் தெரதன்
பரதரைக் கககய நாட்டுக்கு அனுப்பி ரவத்துள்ைான் என்று துைசி தாெரின் மந்தரர
கூறுகிறாள் (II.18.1). இங்கக பரதரைப் பாட்டைார் வீட்டிற்கு அனுப்பிய பழிரயக்
ககாெரல மீது ஏற்றிக் கூறுகிறாள்மந்தரர. அத்துடன் நிற்காமல் ெக்கைத்தியரால்
மரைவியர் பட்ட துன்பங்கரை விைக்க நூற்றுக் கணக்காை கரதகரைக் கூறிக்
ரகககயியின் சபாறாரமத் தீரய சநய்யூற்றி வைர்த்தாள் என்றும்(II.18) கூறுவதால்
துைசிதாெர் ெக்கைத்தியரின் உைவியல் உணர்ந்து ரகககயியின்
மைமாற்றத்ரதவிரரவுபடுத்தவும், உறுதிப்படுத்தவும் கருதி இம்மாற்றத்ரதச்
செய்திருக்கலாம் என்று கதான்றுகிறது.

ஆகப் பரதனின் பாட்டைாரது விருப்பத்தின் கபரில் தெரதன் அவரை

அனுப்பிைான் எைவும், இராமனின்பட்டாபிகஷகம் தரடப்படாமல் இருக்கத்
தெரதகை அனுப்பிைான் எைவும், ரகககயிகய தன் விருப்பத்தால்
அனுப்பிரவத்தாள்எைவும், ககாெரலயின் தூண்டுதலால் தெரதன் அனுப்பிரவத்தான்
எைவும் பரதன் கககயம் சென்றரமக்காை நான்கு வரகக் காரணங்கரை இராமாயண
நூல்கள் தந்துள்ைை எை அறிகிகறாம்.

சதலுகு சமால்ல ராமாயணம் மந்தரர வரலாற்ரறகயா, அவைது சூழ்ச்சிரயகயா,

குறிப்பிடகவ இல்ரல.இந்தக் காப்பியத்தில் தெரதகை, தான் எடுத்த முடிரவக்
ரகககயிக்கு அறிவிக்கிறான். இகதகபான்று துைசி ராமாயணத்தின் உடன்கால இந்திக்
காப்பியமாகிய இராமச்சந்திரிகா வும் மந்தரர சூழ்ச்சிரயப் பாடாமல் விட்டுள்ைது
என்பதும் இவ்விரு ராமாயணங்களும் வான்மீகத்ரதகயமுதனூலாகக் சகாண்டரவ
என்பதும் சிந்திக்கத் தக்கை.

1.3.4. இவளயவளா இவடயவளா?

வான்மீகத் தில் ககாெரல மூத்த அரசி என்பது சதளிவாகத் தெரதன் வாயிலாககவ

கூறப்படுகிறது.ஆைால், ரகககயி இரண்டாமவைா, மூன்றாவது அரசியா என்னும்
செய்தி சவளிப்பரடயாகக் குறிக்கப்படவில்ரல. எனினும், ககாெரல சுமித்திரர
ஆகிய இருவரின் சநருக்கமாை உறரவக் ககாெரலகய குறிப்பிடுவதாலும்,
பாலகாண்ட முன்னுரரயில் இடம் சபற்றுள்ை ஒப்பியலாய்வில் காட்டப்சபற்ற
காரணங்கைாலும், 17 ரகககயி மூன்றாவது மரைவியாக இருக்கலாம் என்னும் கருத்து
வலுப்சபறுகிறது. வான்மீகிக்கு அடுத்தமுழு இராமாயண நூலாகிய கம்ப ராமாயணம்
சுமித்திரரரய இரையவள் என்று குறிப்பிடுகிறது. (I.5.105) வான்மீகத்ரத ஒட்டிகய
செல்லும் கம்பன், ககாெரல-சுமித்திரர இருவரின் உறவு சநருக்கத்ரதக் குறிப்பாகக்
காட்டுகிறான். (II. 2.2 - 7).

இராமனுக்கு கநர் இரையவன் பரதைாரகயாலும் இலக்குவனும்,

ெத்துருக்கைனும் இவர்கள்இருவர்க்கும் இரையவர்கைாதலாலும் இவர்தம்
தாயரரயும் இதற்ககற்பக் ககாெரல - ரகககயி - சுமித்திரரஎன்னும் வரிரெயில்
ரவத்துப் பார்க்கும் சபாது கநாக்கம் வாெகர்களிரடகய பரவியருக்கக் காண்கிகறாம்.
சில பிற்கால நூல்களும் இக்கருத்துரடயைவாய்க் காணப்படுகின்றை. காட்டாகச்
ெங்கதாெரின் வாசுபதவஹிண்டி (கி.பி. 5ஆம் நூற்றாண்டு) கபான்ற ரஜை
ராமாயணங்களும் கி.பி.16ஆம் நூற்

17. ககாரவகம்பன் அறநிரல பதிப்பு: கம்ப ராமாயணம் - பாலகாண்டம்

முன்னுரர பக்கம் 75-76. 751
றாண்டில் கதான்றிய சந்திராவதி என்னும் வங்காைக் காப்பியமும் ரகககயிரய
இரண்டாம்மரைவி என்று காட்டுவரதச் சுட்டலாம். 18

வியாெரின் மகாபாரதம் ரகககயி தெரதனின் மூன்றாம் மரைவி என்றும், பரதனின்

தாய் என்றும்முதன் முதலாகத் சதளிவாகக் ரகககயி இரையவள் என்று கூறுகிறது.
(வைபர்வம் 274 - 75). கமலும் இந்தி ராமாயணங்களிலும், காஷ்மீரி
ராமாயணங்களிலும் ரகககயி மூன்றாமவைாகவும், சிறிய
ராணியாகவும்குறிக்கப்படுகிறாள். 19 தக்க ொன்றுகள் காட்டவில்ரலகயனும்
இக்கருத்ரத சஜகவீர பாண்டியைார் ஐம்பதாண்டுகட்கு முன்ைகர
சவளிப்படுத்தியிருப்பதும் இங்கக நிரைவு கூர்தற்குரியது. 20

சில இராமாயண நூல்கள் தெரதன் - ரகககயி உறவிரை மாற்றியும் கூறுகின்றை.

காட்டா ஹிகாயத் கசரீராம (Hikayat seri Rama) என்னும் மகலசிய ராமாயணம்
தெரதனுக்குப் பால்யாதரிஎன்னும் ஆரெ நாயகியினிடத்துப் பிறந்தவள் ரகககயி
என்று ரகககயிரயத் தெரதனின் மகைாகக் காட்டுகிறது. 21 இத்தரகய உறவு
கவறுபாட்ரட இந்திய ராமாயணங்கள் எரவயும் காட்டவில்ரல.

1.3.5. வகபகயியின் ண்புகள்

மந்தரரயின் தீயுரரகைால் தூண்டப்படுவதற்கு முன்னும் பின்னும் ரகககயி

எத்தரகய பண்புரடயவைாகஇருந்தாள் என்பரத இராமாயண நூல்கள் நன்கு
பரடத்துக் காட்டியுள்ைை. குறிப்பாக வான்மீகமும், கம்ப ராமாயணமும், இராமெரித
மாைெமும் இப்பாத்திர விகெடத்ரத மிகச் சிறப்பாகப் பரடத்துள்ைைஎைலாம்.

வான்மீகம்

அரெர் குலத்தில் கதான்றி அரெருக்கு மரைவியாக வாழ்பவள் ரகககயி,

மகைாகவும், மரைவியாகவும்அரெ குடும்பத்கதாடு சதாடர்புரடயவள் அரெனுக்குத்
தாயாகவும் ஆககவண்டும்
18. D. sen The Bengali Ramayanas (Calcutta, 1920) pp. 196-197), quotedby S.Singaravelu, "The
Literary version of the Rama story in Malay", Asisanvariations in Ramayana, p. 293, n. 38. 19.
ஓங்கார ரகரல 20. புலவர் உலகம்: (கம்பன் கரல நிரல) சதாகுதி நான்கு (மதுரர:
வரதராஜுலு நாயுடு பிரஸ், 1945) ப. 1349. 21. S. Singaravelu, p . 284. என்னும் குறிப்புத்
கதான்ற மந்தரர இச்செய்திரயக்கூறுகிறாள். (II. 7.2, 3) மந்தரரயின் மூலம்
இராமபட்டாபிகஷகம் பற்றிக் ககள்விப்பட்ட ரகககயி, இராமன் - பரதன்
இருவரிரடகய தைக்கு கவறுபாடு இல்ரல என்றும், இராம பட்டாபிகஷகத்ரத விட
மகிழ்ச்சியாைகவசறாரு செய்திரயத் தைக்கு அவள் சொல்ல முடியாது என்றும் கூறி
மகிழ்கிறாள். (7.35, 36)கமலும் அவள்,

இராமன் தர்மசநறி தவறாதவன்; சபரிகயாரால் பண்படுத்தப் சபற்றவன்; செய்ந்நன்றி

அறிபவன்;பிறர்க்குரியரத விரும்பாத உள்ைத்தன்; ெத்திய ெந்தன்; நால்வருள்
மூத்தவன்; எைகவ அரெநீதியின்படிபட்டத்திற்குரியவன்; உடன் பிரிந்தவர்கரைத்
தந்ரதரயப் கபால் பாதுகாப்பவன்; ககாெரலரய விடஎன்னிடம் மிக அதிகமாை
தாயன்புரடயவன்; பரதன் எைக்குப் பிரிய மாைவன்; எனினும் இராமன்
அவனிலும்கமம்பட்டவன்; தம்பியரரத் தன்னுயிராகக் கருதுபவன். எைகவ
பட்டாபிகஷகம் ராமனுக்குரியதாயினும்அரசு பரதனுரடயதாககவ இருக்கும்.
என்று இராமனின் புகரழப் பலபட விரித்துரரக்கிறாள். (II. 8.14, 18, 19)

நற்குண நற்செய்ரககைால் சபரும்புகழ் சபற்றவைாை ரகககயி கூனியின்

தீயுரரயால் நன்ரமயிதுதீரமயிது என்று விதந்து அறியும் ஆற்றலற்ற ஒரு சிறுமி
கபாலாகிவிட்டாள். துர்ப்கபாதரையால் கர்வம் தரலக்ககறிய ரகககயி மந்தரரயின்
அறிவுக் கூர்ரமயிரையும் ககொதிபாத அழகிரையும்பலபடப் புகழ்ந்து கூறுகிறாள்
(II. 9.36, 37). கூனியின் தூண்டலால் இராம பட்டாபிகஷகத்ரதத்தடுக்க முடிவு செய்து
விட்டாைாயினும் தன் மைச்ொட்சிக்கு ஒவ்வாத எண்ணமாதலின் உள்ைம்
தடுமாறப்சபற்றவைாய்ப் சபருமூச்செறிந்து தான் செய்யவிருக்கும் காரியத்திற்ககற்ற
உபாயம் குறித்து ஆகலாெரைசெய்யலாைாள் (II. 10.3).
கம்பன், துைசிதாஸ் ஆகிய இருவர்தம் காப்பியங்களும் ஏறக்குரறய இகத
கருத்கதாட்டத்துடன்ரகககயின் மைமாற்றத்ரதப் படிப்படியாக விவரிக்கின்றை.
ரஜைராமாயணங்கள் சபரும்பாலும் ரகககயிரய நற்குண நற்செய்ரககள்
உரடயவைாகப் பரடத்துக்காட்டியுள்ைை. தெரதரைப் பின்பற்றித் துறவு
கமற்சகாள்ை முரைந்த பரதரைத் தடுத்து நிறுத்துவதன் சபாருட்டு அவரை அரெ
பதவியில் அமர்த்த விரும்பிைாள் என்றும், பரதன் மீதுள்ை அன்பின்
காரணமாகஇராமன் தாகை காகடக முடிசவடுத்துச் சென்றான் என்றும் 753

ரஜைராமாயணம் கூறுகிறது. 22 காட்டாக விமலசூரியின் சபௌம ெரிதம் என்னும்

இராமாயண நூல் ரகககயி தன் மகன் மீது அைவு கடந்த பற்றுரடயவள் என்றும், தன்
கணவன் துறவு கமற்சகாள்வரதஏற்றுக் சகாள்பவள் என்றும், கணவசைாடும்,
மககைாடும் நல்லிணக்கம் உரடயவைாகப் பரடத்துக் காட்டுகிறது. கமலும் இந்த
இராமாயணத்தில் வரும் ரகககயி இராமன் காகடக கவண்டுசமன்று
கவண்டவில்ரல. 23
1.3.6. வகபகயி வரங்கள் க ற்ற சூழல்
வான்மீகம்

கதவர்களுக்கும் அசுரர்களுக்கும் இரடகய ஏற்பட்ட கபாரில் எதிரியின்

அம்புகைால் மூர்ச்ரெயரடந்துவீழ்ந்த தெரதரைக் ரகககயி விழிப்பாக இருந்து
காப்பாற்றிைாள். அந்த உதவியால் மைமுவந்ததரெதன் அவளுக்கு இரண்டு
வரங்கரைத் தந்திருந்தான். கவண்டும்கபாது ககட்டுப் சபற்றுக்
சகாள்வதாகக்ரகககயி கூறிைாள். (II. 11.18, 25; II. 18.32)

வாசுபதவஹிண்டி
முன்சபாரு காலத்தில் தன் உறவிைர்கரை உபெரிப்பதில் ரகககயி காட்டிய
ஆர்வத்ரதயும் திறரமரயயும்பார்த்து மகிழ்ந்த தெரதன் அவளுக்கு ஒரு வரம்
சகாடுத்தான். பிறகு சபற்றுக் சகாள்வதாகக் ரகககயி கூறியிருந்தாள். பின்சபாருகால்,
எல்ரலப் புற அரென் ஒருவனுடன் நடந்த கபாரில்தெரதன் ரகது செய்யப்பட்டான்.
அப்கபாது ரகககயி துணிந்து பரடகளுக்குத் தாகை தரலரம தாங்கிஎதிரியுடன்
கபாரிட்டு சவன்று தெரதரை விடுதரல செய்து சகாண்டு வந்தாள். அவளுரடய
வீரச் செய்ரகயால்மகிழ்ந்த தெரதன் மற்சறாரு வரத்ரத அவளுக்குக் சகாடுத்தான்.
அதரையும் கவண்டும்கபாது சபற்றுக்சகாள்வதாகக்ரகககயி கூறியிருந்தாள். 24

வடஇந்திய நாட்டுப்புறப் ாடல்

சீரத வீடு சபருக்கிய குப்ரபரய ஓரிடத்தில் சகாட்டிவந்தாள். அந்தக் குப்ரப

கமட்டில்மூங்கில் புதர் ஒன்று செழித்து
22. H.C. Bhayani "The Prakrit and Apabhramsa Ramayana's" AsianVariations in Ramayana
P.81. 23. U.P. SHAH. "Ramayana in Jaina Tradition", Asian Variations inRamayana, P. 68 24.
U.P. Shah, P. 64. வைர்ந்தது. அதிலிருந்த மூங்கில் கழிரய சவட்டச் சென்ற தெரதன்,
விரலில் முள் குத்தி வலியால் துடிதுடித்தான். அப்கபாது உடன் சென்றிருந்த ரகககயி
அந்த முள்ரை எடுத்து அவன் வலிரயப்கபாக்கிைாள். அதைால் சபரிதும்
மகிழ்ச்சியரடந்த தெரதன் அவளுக்கு ஒரு வரம் தந்தான். அதன்படி "பரதனுக்கு
இைவரசுப் பட்டம் கட்டி இராமரைக் காட்டிற்கு அனுப்புங்கள்" என்று ரகககயி
கவண்டிைாள். அரதக் ககட்டுத் துணுக்குற்ற தெரதன், "என்ை வரம் ககட்டாய் நீ, ஒரு
சிறு முள்ரை என் விரலில் இருந்து பிடுங்கிவிட்டுக் கூர்ரமயாை அம்சபான்ரற என்
சநஞ்சில் பாய்ச்சி விட்டாகய" என்றுகதறி அழுதான். 25

ெம்பரா சூரனுடன் சபாருது சவன்றகபாது தெரதன் உைக்கு அருளிய இரண்டு

வரங்கரை இப்கபாது ககள்என்று கூனி உபாயம் செப்பியதாகக் கம்பராமாயணம்
கூறுகிறது. (II. 2.89)

உந்தன் மணவாளரும் பகாசவலயும் உகந்து ரதம் ஏறி வரும்ப ாது பதர்வண்டி

அச்சுதான் முறிய சிறப் ாய் உன் கரத்தினால் ஏந்திக்ககாண்டாய் அப்ப ாது உன்
கணவன் தான் ார்த்து ஆயிவழபய உனக்ககன்ன வரம் பகளும் என்றார்.
பகளுகமன்று ராசன் உவரத்த ப ாது ககம்பீரமா யுன் மகன் ரதாள் வார்க்கு எந்தன்
மகன் ரதாள் வானுக்கு பயத்த முதப் ட்டங் கட்டபவணும் கயன்று நீவரங்
பகட்ட டி யிவசந்து வரமது தந்து விட்டார் அந்த வரம் சற்றும் நிவனயாமல்
ஆயிவழ வகபகசி மறந்து விட்டாய். 26
அத்யாத்ம ராமாயணம்

தெரதன், கதவர்களுக்குத் துரணயாக அரக்கர்களுடன் கபார் புரியும் கபாது,

பரகவர்கள் தன் கதரின் கரடயாணி இற்று விழும்படி செய்தரத அறியவில்ரல.
கூர்ரமயாை புத்தியுரடய நீ மிக்கரதரியத்துடன் ஆணிக்குப் பதிலாக உன்னுரடய
இடக்ரகரய

25. Vidya Nivas Misra "The Rama story in Indian Folklore" Asisanvariations in Ramayana. P.
104. 26. அபயாத்தி கவத (நாட்டுப்புறக் கரதக்காவியம்), (ப.ஆ) ரவ.தி. நடராென்,
நாகர்ககாவில்: இராகஜஸ்வரி சவளியீடு, 1987, ப. 152. 755
மாட்டி வலக் ரகயால் கதரரயும் செலுத்திைாய். கபாரில் சவற்றி சபற்ற தெரதன்
உன்னுரடயரதரியத்ரதயும், புத்திக் கூர்ரமரயயும் கண்டு மகிழ்ந்து இரண்டு
வரங்கள் அளித்தார்; நீயும்காலம் வரும்கபாது அதரைப் சபற்றுக் சகாள்கிகறன்
என்றாய் என்று ரகககயியிடம் மந்தரர கூறுவதாக அத்யாத்ம ராமாயணம்
கூறுகிறது. 27
ெம்பரா சூரனுடன் செய்த கபாரில் உதவியரமக்காகத் தெரதன் மகிழ்ந்து
ரகககயிக்கு இரண்டு வரங்கரைத் தந்திருந்தான் என்று ரங்கநாத ராமாயணமும்
ாஸ்கர ராமாயணமும்கூறுகின்றை இவ்வரங்கரைக் கூனி ரகககயிக்கு
நிரைவுபடுத்தியதாக இவ்விரு இராமாயணங்களும் குறிப்பிடுகின்றை. கமால்ல
ராமாயணம் மந்தரர என்ற பாத்திரத்ரதப் பரடத்துக் காட்டவில்ரல. எைகவ,
ரகககயிகய இரண்டு வரங்கரைத் தெரதனிடம் ககட்பதாக இந்த இராமாயணம்
கூறுகிறது. கன்ைட கதாரகவ ராமாயண மந்தரர தெரதன் சகாடுத்திருந்த இரண்டு
வரங்கரைக் ரகககயிக்கு நிரைவுபடுத்துகிறாள். ெம்பராசூரனுடன் நிகழ்த்திய
கபாரில் உதவியரமக்காகத் தெரதன் ரகககயிக்கு இருவரங்கரைக்சகாடுத்திருந்த
செய்திரயக் கூனி ரகககயிக்கு நிரைவுபடுத்திைாள் என்று கன்னச ராமாயணமும்
எழுத்தச்சன் ராமாயணமும் காட்டுகின்றை.

துைசி ராமாயணக் கூனி, ‘தெரதன் உைக்களித்த இரண்டு வரங்கரை

மறந்துவிட்டாயா? அவற்ரறஇப்கபாது சபற்று உன் புண்பட்ட உள்ைத்ரத ஆற்றிக்
சகாள்’ என்று ரகககயியிடம் கூறுகிறாள். வரங்கள் சப்றப்பட்ட சூழரலத்
துைசிதாெர் இங்கு விவரிக்கவில்ரல. (II. 22.3) 28

27. நகடெ ொஸ்திரி ப. 62. 28. ரகககயி சபற்ற வரங்களின் எண்ணிக்ரக தெரதன்
ரகககயிக்கு இரண்டு வரங்கள் சகாடுத்தான் என்று வான்மீகம்கூறுகிறது. (II. 9.17,
18) அத்யாத்ம ராமாயணம், கம்ப ராமாயணம், சதலுகு, கன்ைட, மரலயாை
ராமாயணங்கள், துைசிராமாயணம் என்பைசவல்லாம் ரகககயி இரண்டு வரங்கள்
சபற்றாள் என்று வான்மீகத்துடன் ஒத்துச் செல்லுகின்றை. தெரதன் ரகககயிக்கு
ஒரு வரம் சகாடுத்ததாகத் தெரதஜாதகமும், மகா பாரதமும் திகபத்திய
ராமாயணமும்கூறுகின்றை. மூன்று வரங்கள் தந்ததாகப் பிரம்மபுராணம்
கூறுகின்றது. (A.N.Jani, PP.30, 33) கதவாசுர யுத்தத்தில் கலந்து சகாண்ட தெரதனின்
கதர் அச்சு முறிந்துவிட அவனுரடய இரையமரைவி தன்ரகயால் அச்சு கழன்று
விழாதவாறு சகட்டியாகப் பிடித்துக் சகாண்டாள். கபாரில் சவற்றி சபற்றுத் திரும்பிய
தெரதன் தன் மரைவியின் ரககள் இரத்தக் காயமுற்றிருப்பது கண்டு காரணம்
ககட்கஅவள் நடந்தரத விவரிக்கிறாள். அவள் உதவிக்கு மகிழ்ந்த அரென் அவளுக்கு
ஒரு வரம்தருகிறான். கவண்டும் கபாது வாங்கிக் சகாள்வதாக அவள் கூறுகிறாள்
என்று கி.பி. 1429 இல் எழுதப்பட்ட ஒரு திகபத்திய ராமாயணம் கூறுகிறது. 29

கதவாசுரப் கபாரில் ஈடுபட்ட தெரதன் அசுரர்களின் ஆயுதங்கைால் புண்படுத்தப்

சபற்றான். அகயாத்தி திரும்பியதும் அவனுரடய இரைய மரைவி ககககயா
என்பவள் அப்புண்கரைக் குணப்படுத்திைாள்.அந்த உதவியால் சபரிதும் மகிழ்ந்த
தெரதன் அவளுக்கு ஒரு வரம் தந்தான் என்று கி.பி. 1586இல் இயற்றப்சபற்ற மற்சறாரு
திகபத்திய இராமாயணக் கரத கூறுகிறது. 30

1.4. தசரதன் சா ம் க ற்ற வரலாறு

தெரதன் தான் இறப்பதற்கு முன்ைர்க் ககாெரலயிடம் தான் சபற்றிருந்த
ொபசமான்ரற விவரித்துக்கூறுகிறான்: ககாெரலரய மணப்பதற்குமுன்
இைவரெைாக இருந்தகபாது ஒருநாள் கவட்ரடக்குச் சென்றிருந்ததெரதன் யாரை நீர்
அருந்துவதாகக் ககட்ட ஒலிரயக் குறியாகக் சகாண்டு அம்சபய்தான். அம்புபட்டு
அலமறும் யாரைக் குரலுக்கு மாறாக ஒரு மனிதக்குரல் அலறுவரதக் ககட்டு மைம்
நடுங்கி அருகில் சென்றுபார்க்க ஒரு முனிபுத்திரன் அம்பு துரைத்துத்
துடித்துக்சகாண்டிருக்கக் கண்டான். கண்டதும் யாசரன்றுவிைவப் பார்ரவயற்ற
சபற்கறார்க்கு நீர் கவண்டி வந்ததாகவும், அம்சபய்யப்சபற்ற நிரலயில்தான்
பிரழக்க இயலாரமயின் தன் சபற்கறார்க்குத் தன்னிரல கூறி நீர் சகாடுத்து
உதவுமாறும் கவண்டியவாகற இறந்தான். சகாரலப் பழிக்கு அஞ்சிய தயரதன்
நீர்க்குடத்துடன் முனிதம்பதியரர அரடந்து தான்யாசரன்பரதயும், நடந்த
விவரத்ரதயும் கூறித் தன்ரை மன்னிக்குமாறு கவண்டி நிற்க, மீைாத் துயரத்தாழ்ந்த
அவ்விருவரும் இறந்த தம் மகரைத் தெரதன் உதவியால் கண்டு பலவாறு புலம்பி,
‘எம்ரமப்கபான்கற நீயும் புத்திரகொகத்தால் இறந்து படுவாயாக’ எைச்

29. J.W. De. Jong, "The Story of Rama in Tibet" Asian Variations inRamayana PP. 173-174. 30.
J.W. De. Jong, P. 178. 757

ொபம் இட்டவாகற உயிர் நீத்தைர். இவ்வாறு தான் சபற்ற முனிவரின் ொபத்ரத

விவரித்த தெரதன் தைக்கு இறுதி கநர்வது உறுதி என்று கூறி இராமரை
நிரைந்தவாகற உயிர்நீத்தான் என்பது இராமகாரதயால் சபறப்படும் செய்தி.

இந்த நிகழ்ச்சிரய எல்லா இராமாயண நூல்களும் கூறுகின்றை சவனினும்

இந்நிகழ்ச்சி காப்பியத்தில் குறிக்கப்சபறும் சூழல், முனிகுமாரனின் சபயர், குலம்,
நிகழ்ச்சியின்முடிவு என்னும் விவரங்களில் பின்வருமாறு கவறுபடக் காண்கிகறாம்.

1.4.1. வரலாறு இடம்க றும் சூழல்

இராமன், சீரத, இலக்குவன் ஆகிகயாரரக் காட்டில் விட்டுத் திரும்பிய சுமந்திரன்

தெரதரைக் கண்டு இராமன் முதலாகைார் திரும்பி வரவில்ரல என்று கூறியதும்
கொர்ந்து விழுந்ததெரதன் ககாெரலயிடம் இவ்வரலாற்ரறக் கூறுவதாக வான்மீகம்
கூறுகிறது. (II. 63-64). இதரைப் பின்பற்றி அத்யாத்ம ராமாயணம் (II. 7), ரங்கநாதம்,
பாஸ்கரம், கன்ைெம், எழுத்தச்ென் ராமாயணம், துைசியின் இராமெரித மாைெம் (II.
155.2) ஆகிய இராமாயண நூல்களும் இராமன்காடு சென்ற ஆறாம் நாளிரவு சுமந்திரன்
அகயாத்தி மீண்ட பின்ைர்த் தெரதன் இவ்வாறு உரரப்பதாகக் காட்டுகின்றை.
பஞ்ொபியில் எழுந்த ககாவிந்த ராமாயணம் மட்டும் காப்பியத்
சதாடக்கத்தில்தெரதனின் ஆட்சிச் சிறப்ரப விவரிக்குமிடத்திகலகய
இவ்வரலாற்ரறக் கூறுகிறது. சதலுகுசமால்ல ராமாயணம் இவ்வரலாற்ரறக்
குறிப்பிடகவ இல்ரல. ரகககயின் மூலம் தெரதன் ஆரணரயக்ககள்வியுற்ற இராமன்,
இலக்குவனுடனும் சீரதயுடனும் வைஞ்செல்லத் தயாராகும் நிரலயில்
அகயாத்தியில்இருக்கும் கபாகத தெரதன் இந்த வரலாற்ரறக் ககாெரலக்கு
கூறுவதாகக் கம்பராமாயணம் கூறுகிறது.(II. 4.72 - 87)

தன் கண்சணதிரிகலகய இராமன், சீரதயும் இலக்குவனும் உடன்வரத் கதகரறிச்

செல்லுவரதத்தெரதன் கண்டு சுமந்திரரை கநாக்கி ‘நிறுத்து’ என்கிறான். இராமன்
‘செலுத்து’ என்று கூறத்கதர் விரரந்து மரறவரதக் கலங்கிய கண்களுடன் கண்ட
தெரதன் மயங்கி வீழ்ந்தான். எனினும், வசிட்டன், சுமந்திரன், நகர மக்கள் என்னும்
பல திறத்தாரின் அறிவுரரகட்கும் கவண்டுதலுக்கும்இணங்கி இராமன் காட்டிற்குச்
செல்லாமல் மீண்டு வருவான் என்று ஓர் அவல எதிர்பார்ப்பு வான்மீகத்தெரதனிடம்
இருந்தது. எைகவ, தைக்கு இறுதி கநரும் என்பரத உறுதியாகக் கருதாத
நிரலயில்தெரதன் சுமந்திரன் வரரவ எதிர் கநாக்கியிருந்தான். அவன் வந்து இராமன்
திரும்பவில்ரலஎைக் கூறியதும் தன் இறுதி குறித்து கமலும் உறுதிப்பட்ட நிரலயில்
முனிவரின் ொபம் நிரைவுக்கு வரகவ தெரதன் ககாெரலயிடம் இவ்வரலாற்ரறக்
கூறுகிறான்.

மன்ைவன் ஆரணசயைக் ரகககயி கூறியரதக் ககட்ட கம்பராமன் அப்கபாகத

அவளிடம் விரடசபற்றுக்காடு செல்லப் புறப்பட்ட நிரலயில் தெரதரைக்
காணவுமில்ரல; தெரதன் இதரை அறியவுமில்ரல. எைகவ, இராமன் காடு
சென்றான் என்பரதக் ரகககயி மூலம் அறிந்ததும் தெரதன் அவரைப் பலவாறு
இழித்துக் கூறிப் புலம்பிச் கொர்ந்த நிரலயில் "ஐயன் வரினும் வருமால், அயகரல்
அரகெ" என்று ஆறுதல் கூறிய ககாெரலயிடம் தெரதன் இவ்வரலாறு கூறி,
அந்த முனிகசாற் றவமயின் அண்ணல்வனம் ஏகுதலும் எந்தம் உயிர்வீகுதலும்
இவறயும் தவறா (87)
என்று முனிவரின் ொபம் பழுதுபடாது எைவும் இராமன் வைம் செல்வதும் தான்
உயிர்நீப்பதும் ஒருதரலயாக நிகழும் எைவும் அவரைத் சதளிவிக்கிறான். சுமந்திரன்
மீண்டு வரும் வரர உணர்வு, மயங்கியிருந்த தெரதன் அவன் வந்து இராமன்
வரவில்ரல எை அறிவித்த உடகை உயிர்துறந்தான் என்பதுகம்பன் காட்டும் காட்சி.
(II. 5.59)
காகடகிய இராமன் மீைவில்ரல என்று அறிந்த பின்ைர் தன் ொப வரலாற்ரற
விைங்க உரரக்குமைவுக்குத்தெரதன் உணர்வுடன் இருந்தான் எை வான்மீகம் காட்ட,
"கபாயிைான் என்ற கபாழ்தத்கத ஆவிகபாைாள்" (II. 5.59) என்று கம்பராமாயணம்
காட்டுகிறது. தன் உயிரரையான் எைத் தெரதன் இராமரைக்கருதியரமயும்
உயிர்நீங்கியவிடத்து உடலும் நீங்கியரமயும் உடன் புலப்படுமாறு பரடத்துக்
காட்டவிரும்பிய கவிச்ெக்கரவர்த்தி இம்மாறுதரலச் செய்தான் எைக் சகாள்ைலாம்.
நீண்டு நடக்கும்இக்காப்பிய நிகழ்ச்சிரய நாடகப்படுத்தின் கம்பனின் ரகவண்ணமும்
கரல முதிர்ச்சியும் எளிதில்புலப்படும்.
1.4.2. முனிகுமாரனின் க யரும் குலமும்
 தெரதைால் மாண்ட முனிகுமாரனின் சபயரரகயா, முனிவரின் சபயரரகயா
வான்மீகம் குறிப்பிடவில்ரல. அத்யாத்ம ராமாயணமும், துைசி ராமாயணமும்,
ரங்கநாதம் முதலாை பிற இராமாயணங்களும் இதரைக் குறிப்பிடவில்ரல. கம்பன்
கழகப் பதிப்பின்படி கம்ப ராமாயணமும் இதரைக் குறிப்பிடவில்ரல. எனினும் சில
அச்சுப் பிரதிகளிலும், ஓரலச்சுவடிகளிலும் காணப் 759

படுவதாக இரண்டு பாடல்கரை அண்ணாமரல, உ.கவ.ொ. பதிப்புகள்காட்டி

மிரகப்பாடல்கைாகஇவற்ரறத் தருகின்றை. கம்பன் கழகமும் அவ்வாகற தருகிறது.
இத்தரகய குறிப்சபதுவுமின்றி ரவ.மு.ககா. இவற்ரற நூலுள்கைகய
பதிப்பித்துள்ைார். இந்த இரு பாடல்களுள் ‘அந்நான் மரறகயான்’ எைத் சதாடங்கும்
பாடல் காசிய முனியின் வழியில் வந்த ெலகபாெைன் என்னும் முனிவரின்
மகன்ெகராெைன் என்று முனிகுமாரரைச் சுட்டுகிறது. ககாவிந்த ராமாயணம்
முனிகுமாரனின் சபயர் ெரவணகுமரன் என்று கூறிகிறது. 31 டாக்டர் ெங்கர ராஜு
நாயுடு தமது கம்பன் - துைசி ஒப்பாய்வில், கம்பராமாயணம், அத்யாத்மம், துைசி
ராமாயணம் கபான்ற எல்லா நூல்களிலும் முனிகுமாரன் ெரவணகுமரன் என்று
குறிக்கப்படுவதாகக் கூறுகிறார். ஆைால், இவற்றுள் எந்த நூலிலும் இப்சபயர்
காணப்சபறவில்ரல. எதன் அடிப்பரடயில் இவர் இவ்வாறு கூறுகிறார் எை அறிய
இயலவில்ரல. 32
முனிகுமாரனின் குலம்
தன்ரைக் சகான்றரமக்காகப் பிரமகத்திக் குற்றம் உண்டாகுகமா என்று தெரதன்
ஐயுறுவதாகக்கருதிய முனிகுமாரன், தான் ரவசிய முனிக்குச் சூத்திர ஸ்திரீயினிடத்தில்
பிறந்தவன்; எைகவ, பிரமகத்தி பீடிக்கும் என்று அஞ்ெ கவண்டாம் என்று அவனுக்கு
ஆறுதல் கூறுகிறான் என்பது வான்மீகம். (II.63). அத்யாத்ம ராமாயணமும்
முனிகுமாரரை ரவசியன் என்று காட்டுகிறது. (II.7) துைசிராமாயணம்
இவ்வரலாற்ரற ஒகர கதாகாவில் சுருக்கிக் கூறுதலின் இத்தரகய விவரங்கள் இடம்
சபறவில்ரல. ஏரைய இராமாயண நூல்கள் இரத மிகுதியும் விதந்து கூறவில்ரல.
கம்பராமாயண மிரகப்பாடல்கைாக கமகல குறித்த இரண்டும் முனிகுமாரரைக்
காசிப முனியின்வழிவந்த நான்மரறகயான் எைக் குறிப்பிட்டு அந்தணர்
குலத்தவைாகக் கூறுகின்றை. கவசறந்த இராமாயண நூல்களும் இவ்வாறு
குறிப்பிடாரமயாலும், சுகராெைன் ெலகபாென் என்னும் சபயர்கரையும் பிற
இராமாயணநூல்கள் கூறாரமயாலும், இரவ செருகுகவிகள் என்னும் கருத்து
வலியுறுகிறது. எைகவ, அண்ணாமரல முதலாை
31. ககாவின்ந்த ராமாயைம்,பிரதி. 5-8, ஓங்காரரகரல,பிரதி. 78 32. Kambaramayana
and Tulasi Ramayan, P.143. பதிப்புகள் இவற்ரற மிரகப்பாடல்கைாகக் காட்டியரம
சபாருத்தமாககவ கதான்றுகிறது.

1.4.3. ஜப் ானிய ராமாயணமும் சா வரலாறும்

வான்மீகி ராமாயணத்தில் வரும் தெரதன் ொப வரலாற்று நிகழ்ச்சி ஜப்பானிய
ராமாயணசமான்றில்பல்கவறு மாற்றங்களுடன் பரடக்கப் பட்டுள்ைது. கி.பி.
பத்தாம் நூற்றாண்டில் கதான்றியொம்கபா - எககாகடாபா (Sambo-ekotoba) என்னும்
புகழ்சபற்ற ஜப்பானியக் கரதக்சகாத்தில்இவ்வரலாறு ஒரு தனிக் கரதயாகத்
தரப்படுகிறது. 33 இக்கரதக்கு வான்மீகி ராமாயணகம மூலமாகக்கருதப்படினும்
சபௌத்தர்கைால் இடம் சபயர்ந்து பரவிய காரணத்தால் புத்தமதக்
கருத்துகளுக்ககற்பஇக்கரத பல மாற்றங்களுடன் ஐப்பானில் வழங்கி வருகிறது.
அம்மாற்றங்களுள் சில பின்வருமாறு:

1. முனிகுமாரன் இதில் செமு என்றரழக்கப்படுகிறான். சில ஜப்பானியக்

கரதகளில் ொமா, சியாமகா, சென் என்று பல்கவறு சபயர்கள் இவனுக்கு
வழங்கப்பட்டுள்ைை.
2. இக்கரதயின் முடிவில் முனிகுமாரன் கதகவந்திரனின் அருைால்
உயிர்த்சதழுகிறான். அவனுரடய சபற்கறாராகியமுனி தம்பதியரும் கண்பார்ரவ
சபற்றுத் தம் மகரைக் கண்டு களிக்கின்றைர்.
33. வான்மீகத்தில் வரும் இவ்வரலாறு பாலிசமாழியில் அரமந்த ொம
ஜாதகத்திலும், மகாவஸ்து அவதாைாவில் வரும் சியாமக ஜாதகத்திலும்
காணப்படுகிறது. இக்கரத பின்ைர் சீைதிரிபிடகத்தில் புத்தமத அறிஞர்கைால்
சமாழிசபயர்க்கப்பட்டு வழங்கி வந்தது. பின்ைர்ப் சபௌத்த மதம்
ஜப்பானில்பரவியகபாது இவ்வரலாறும் ஜப்பானிய சமாழியில் சமாழியாக்கம்
சபற்றது. இராமகரதரயக் கூறும்ஜப்பானிய நூல்களுள் ொம்கபா எககாகடாபாதான்
முந்தியது. இதனுள் இராமகாரத முழுவதும் இடம் சபறவில்ரல. இராமகாரதரய
முழுவதுமாகக்கூறும் சஹாபுட் சுஷு (Hobutsushu) கி.பி. 12 ஆம் நூற்றாண்டில்
கதான்றியது. இந்நூற் சபாருண்ரமக்குரிய மூலம் சீைசமாழிக்கரதகள் என்று
கருதப்படினும் இந்தியா அல்லது சதன்கிழக்காசிய நாடுகள் வழியாக வான்மீக
மூலகம ஜப்பானுக்குச் சென்றிருக்கக் கூடும் எை அறிஞர்கள் கருதுகின்றைர். கமலும்,
கி.பி. 750இல் ஜப்பானின் தரலநகரமாகிய ராராவில் (NARA) நிறுவப்பட்ட மிகப்
சபரியபுத்தர் சிரலரயத் திறப்பதற்காகப் பரத்வாஜ கபாதிகெைர் என்னும் இந்தியப்
பிராமண அறிஞர்தம் குழுவுடன் ஜப்பான் சென்றிருந்தார் என்று ஜப்பானின்
பழம்சபரு இலக்கியமாகிய மன்கயாஷு (Manyoushu)குறிப்பிடுகிறது. எைகவ,
எட்டாம் நூற்றாண்டு முதகல இராமகாரத ஜப்பான் நாட்டில் பரவத்
சதாடங்கியரமவரலாற்று உண்ரமயாகிறது. காண்க:
Minoru Hara, "Rama Stories in China and Japan: A Camparison," Asisanvariations in Ramayana,
PP.340-456.
761
3. சபற்கறார்ப் கபணும் ஒழுக்கத்ரத வற்புறுத்தும் கநாக்கத்துடனும்
சகால்லாரமரய வற்புறுத்தும் கநாக்கத்துடனும் இக்கரத பரடக்கப்பட்டுள்ைது.
அதாவது, காப்பியமாகஅரமயாமல் நீதிக் கரதயாக அரமந்துள்ைது.
4. நிகழ்ச்சி முடிவில் அரென் ொபத்துக்குள்ைாகவில்ரல. கதகவந்திரன் அருைால்
முனிகுமாரன்உயிர்த்சதழுந்தரமரயக் கண்ட அரென் தானும் துறவறகமற்று
அவனுடன் வாழ விரும்பியகபாது, தன்ைாடுதிரும்பி அன்பும், கருரணயும் சகாண்டு
அரொைவும், கவட்ரடத் சதாழிரல விட்சடாழிக்கவும்அறிவுறுத்தப் சபறுகிறான்.
அரெனும் நாடு மீண்டதும் அவ்வாகற ஒழுகிப் சபற்கறார்ப் கபணும் அறத்ரத
மக்களுக்குப் கபாதிக்கிறான். 34

முற்பகல் செய்யின் பிற்பகல் விரையும்; தன்விரை தன்ரைகய சுடும் என்னும்

கருத்துரடய இராமாயணக்கிரைக் கரத ஒன்று சபௌத்த மதக் ககாட்பாடுகைாை
சகால்லாரம, சபற்கறார்ப்கபணல், ஆள்விரையுரடரம என்னும் உண்ரமகரை
விைக்கும் நீதிக் கரதகைாகப் பரிணமித்துச் சீைா, ஜப்பான் எைப் பல்கவறுநாடுகளில்
பல்லுருவம் சபற்று வழங்கி வரும் பண்பாட்டுப் பரிமாற்றப் பாங்கிரை இவ்வரலாறு
நமக்குஉணர்த்துகிறது.

2. இராமனின் ஏற்புநிவல

அரெைாக முடிசூட்டிக்சகாண்டு தைக்கு அரெ பாரத்திலிருந்து விடுதரல

அளிக்ககவண்டுசமன்று தெரதன்கூறியரதக் ககட்ட இராமன் அச்செய்திரய
ஏற்றுக்சகாண்டநிரல, பின்ைர்க் ரகககயியின்தரலயீட்டால் வைம் கபாக கநரிட்ட
சூழ்நிரலயில், இராமனின் மகைாநிரல, ககாெரல முதலாைவர்கள் வருந்தியகபாது
இராமன் கூறிய ெமாதைங்கைால் சவளிப்படும் இராமனின் பண்புகள் ஆகிய
ஆளுரமக்கூறுகள்இராமனின் மைமுதிர்ச்சிரயக் காட்டுவைவாய் அரமகின்றை.
இக்கூறுகரை இராமகாரத பாடவந்த நூல்கள் தத்தம் காலப் பண்பாட்டுக்ககற்றவாறு
பரடத்துக் காட்டியுள்ைை.
2.1. ட்டாபிபஷகச் கசய்தியறிந்த இராமனின் மனநிவல
இராமனுக்கு முடிசூட்டக் கருதிய முடிவிரைத் தெரதன் அரெரவயிகலகய
இராமனுக்குக் கூறுகிறான்.அதரைக் ககட்ட

34. Minoru Hara. PP. 353-354. இராமன் எந்தவித மாற்றமும் தராமல் அரென் கட்டரை
என்று கருதித் தன் அரண்மரைக்குத் திரும்புகிறான்என்பது வான்மீகம். (II.3.)
"மாமுடி புரைந்து நல்லறம் புரக்க, யான் நின்வயின் கவண்டுவது" என்று தெரதன்
அரெரவயிகலகயஇராமனிடம் கூறுகிறான். இதரைக் ககட்ட இராமன்,
காதல் உற்றிலன்; இகழ்ந்திலன்; கடன் இது என்று உணர்ந்தும் யாது சகாற்றவன்
ஏவியது அதுசெயல் அன்கறா நீதி எற்கு எை நிவனந்தும் அப்பணிதரல நின்றான்.
(2.1.69)

என்று கம் ன் காட்டுகிறான்.

அத்யாத்ம ராமாயணத்தில் வசிட்டன் இராமனிடம் வந்து, ‘தெரதன் நாரைய
திைம்உைக்குப் பட்டாபிகஷகம் செய்யப்கபாவதாக அறிவிக்கும்படி உன்னிடம்
என்ரை அனுப்பிைான்’ என்றுகூறுகிறான். (II.2) இதரைக்ககட்ட இராமன்
புன்முறுவல் பூத்தவைாய் அருகிலிருந்த இலக்குவரைப்பார்த்து,

இலக்குவ, நாரையதிைம் காரல எைக்கு இராஜ்ய பட்டாபிகடகம் நடக்கப்

கபாகிறதாம்; நான் காரணமாக மட்டிலும் இருப்பவன், அனுபவிக்கிறவன் நீதான்.
ஏசைனில் நீ எைக்கு சவளியில் ெஞ்ெரிக்கும் பிராணன் 35
என்று கூறி வசிட்டன் ஆரணப்படி கநான்புகளியற்றத் சதாடங்கிைான்.
நாரை அரென் உைக்கு இைவரசுப் பட்டம் கட்ட விரும்புகிறான். இந்த நிகழ்ச்சி
இனிது நிரறகவறத்தக்க கநான்புகரை நீ இன்று கமற்சகாள்ை கவண்டும் எை
வசிட்டன் இராமனிடம் கூறுகிறான். அதரைக்ககட்ட இராமன் மைச் ெஞ்ெலம்
அரடந்தவைாய்ப் பின்வருமாறு சிந்திக்கலாைான்:

நாங்கள் நால்வரும் ஒன்றாகப் பிறந்கதாம்; ஒன்றாககவ உண்கடாம்;

உறங்கிகைாம்;விரையாடிகைாம்; ஒன்றாகத் திருமணம் செய்துசகாண்கடாம். காதணி
விழா, பூணூல் அணிதல் கபான்ற எல்லாச் ெடங்குகளும் ஒன்றாககவ நடந்தை
இப்படிப்பட்ட குற்றமற்ற குலத்தில், மூத்கதான் என்பதால்உடன்பிறந்கதாரரத்
தவிர்த்துவிட்டு, நான் மட்டும் முடிசூட்டிக் சகாள்ளும் தகாத காரியம் நடக்கப்
கபாகிறது.
35. நகடெ ொஸ்திரி, ப. 58 763

இராமன் கூற்றாகத் துைசிதாெர் இவ்வாறு கூறிய பின்ைர்க் கவிக் கூற்றாக,உடன்

பிறந்கதாருக்காக இரங்கி வருந்தும் இராமபிரானின் இக்கூற்று பக்தர்களின் உள்ைத்கத
வஞ்ெகஎண்ணத்ரத அகற்றிவிடும் 36
என்று கூறுகிறார்.

சதலுகு ராமாயணங்கள் இச்சூழரல வருணிக்குமிடத்து வான்மீகிரயப் பின்பற்றிச்

செல்கின்றை.எழுத்தச்ென் ராமாயணம், அத்யாத்ம ராமாயணத்ரதயும், பிற காஷ்மீர,
வங்காளி இராமாயணங்கள்துைசிரயயும் பின்பற்றிச் செல்கின்றை.
கதாகுப்புவர

பட்டாபிகடகச் செய்திரயக் ககட்ட வான்மீக இராமன் எதுவும் சொல்லாது

திரும்புகிறான்.அப்கபாரதய அவன் மைநிரல குறித்து வால்மீகி எதுவும்
கூறவில்ரல. அரெைாசகைத் தெரதன் கூறியதும்அரசின்பால் விருப்பு சவறுப்பின்றி
அரென் ஆரணயாதலின் ஏற்க கவண்டியதாயிற்று எை இராமன் கருதியதாகக்கம்பன்
தன் கூற்றாகக் கூறுகிறான். வான்மீக இராமனின் சமௌை ஏற்புக்குக் கம்பன் காரணம்
காட்டிவிைக்குகிறான் எைத் கதாற்றுகிறது.

அத்யாத்மம் காட்டும் இராமனும் ஏறக்குரறய இகத மைநிரல யுரடயவைாகக்

காட்டப்படினும், இலக்குவரைகநாக்கிப் புன்முறுவல் பூக்கும் குறிப்பு ெற்றுச்
சிந்திக்கத் தக்கது. கமலும் பட்டாபிகஷகம் நடக்கப்கபாகிறதாம் என்னும் ஆர்வமற்ற,
‘நடக்கும் என்று நம்புகிறார்கள்’ என்னும் இகழ்ச்சிக்குறிப்பும் இதில் சதானிக்கக்
காண்கிகறாம். இனி "நான் சவறும் கருவி, இதன் பயரை நுகரப்கபாகிறவன், ‘நீதான்"
என்று இலக்குவனிடம் கூறுமிடத்து, ‘இது நடக்கப்கபாவதில்ரல; இதைால்
விரையும் பயரை நீதான் அனுபவிக்கப்கபாகிறாய்’ என்னும் குறிப்பும் அடங்கி
நிற்கக் காண்கிகறாம். வான்மீகியின் சமௌைத்ரதக் கம்பன் விைக்கியது கபால்,
அத்யாத்மத்ரத அடிசயாற்றிச் செல்லும்துைசிதாெர் இக்குறிப்பால் சபறப்படும்
கருத்ரத விரிவுபடுத்தி இராமனின் விருப்பின்ரமரயயும் வருத்தத்ரதயும்
சவளிப்படுத்திக் காட்டுகிறார். அரென் கட்டரைரய மறுக்க சவாண்ணாரமயின்,
இராமன் ஏற்க நிரைந்தான்; எைகவ இராமன் வஞ்ெக எண்ணம்
36. அன்ஜனிைன்தன்ெரைம், 10-4-8 இல்லாதவன் என்று வாெகர்களும் பக்தர்களும்
உணர்வார்கைாக எை உணர்த்துவது துைசியின் உட்கிடக்ரகயாகத் கதான்றுகிறது.
 வான்மீகியும் கம்பனும் பரடத்த இராமன், அரரெ ஏற்பதில் கவண்டுதல்
கவண்டாரம அற்றவைாய்க்கடரம உணர்ச்சியால் கட்டுப்பட்டவைாகக்
காணப்படுகிறான். அத்யாமத்தில் குறிப்பாக விருப்பமின்ரமரயக்காட்டிய இராமன்,
துைசியில் விருப்பின்ரமரய சவளிப்பரடயாககவ காட்டி, நிகழ்ச்சியின்
தகவின்ரமரயயும் சவளிப்படுத்தித் தன்ைால் அரதத் தடுக்க இயலாரமக்கு
வருந்தவும் செய்கிறான்.

2.2 வகபகயியின் கட்டவளயும் இராமனின் மனநிவலயும்

வான்மீகம்
பட்டாபிகடகத் திைத்தன்று காரலயில் சுமந்திரைால் அரழக்கப்பட்ட இராமன்
சீரதயிடம் ரகககயியின்நல்ல பண்புகரைப் புகழ்ந்து கூறியவைாய் இலக்குவனுடன்
அரண்மரைரய அரடந்தான். அங்கக தெரதன்,ரகககயி, அரமச்ெர் முதலாகைார்
குழுமியிருந்தைர். தெரதன் தன்ரை வரகவற்காது உணர்வு மழுங்கியநிரலயில்
இருக்கக் கண்ட இராமன் ரகககயிரய கநாக்கியகபாது அவள், "இராம, அரெர் கபசும்
நிரலயில்இல்ரல. முன்சபாருகால் அவர் எைக்கு அளித்திருந்த இருவரங்கரை நான்
இப்கபாது ககட்கடன். அதைால்வருத்தமரடந்தவராக உள்ைார். நான் ககட்ட
வரங்களின்படி நீ தண்ட காரணியம் சென்று 14 ஆண்டுகள்துறவியாய் வாழகவண்டும்.
உைக்காக ஏற்பாடு செய்யப்சபற்ற இைவரசுப் பட்டத்ரத என் மகன்
பரதனுக்குஅளிக்க கவண்டும். இரத உன்னிடம் கூற முடியாமல் உன் தந்ரத
வருந்துகிறார். அரெனின் ஆரணரய ஏற்றுநடப்பது உைக்கு அழகு. நீ ஏற்று நடக்கும்
வரர அரெர் உண்ணவும், உடுத்தவும் செய்யார்" என்றுகூறுகிறான். (II. 18.28 - 41)

இதரைக் ககட்ட இராமன் சிறிதும் மைக் கலக்கமின்றிக் ரகககயிரயப் பார்த்து,

"தங்கள்திருவுள்ைப்படிகய நடக்கட்டும். அரென் ஆரணரய கமற்சகாண்டு இகதா
இங்கிருந்கத காட்டிற்குச் செல்கிகறன். பரதன் மிகவும் நல்லவன். அவனுக்காக நான்
எரதயும் தருகவன். உங்கள் மகைாதரம் நிரறகவறும், நீங்கள்
கவரலப்படகவண்டாம். பரதரை அரழத்து வரச் சீக்கிரம் தூதர்கரை அனுப்புங்கள்.
ஆைால், மன்ைர் ஏன் என்கைாடு கபெவில்ரல? எைக்கு ஏன் அவர்
ஆரணயிடவில்ரல? நான் என்ை தவறு செய்கதன்?அவர் என்னுடன் கபொததுதான்
என் மைக்குரற. அரெைால் கட்டரை சபறாதவைாக இருப்பினும் 765

உங்கள் ஆரணயின்படிகய காட்டிற்குப் கபாகவன். கககய ராஜகுமாரிகய, எைக்கு

நீங்ககை கட்டரையிட உரிரமயிருந்தும், என்னிடம் சபருந்தன்ரம
உண்சடன்பரதக் சகாஞ்ெகமனும் எதிர்பாராதிருந்து விட்டீர். அதைால்தான் இச்சிறு
காரியத்திற்காக அரெரை நீங்கள் கவண்டியுள்ளீர். என் தாயாரிடம் விரட சபற்றுச்
சீரதக்குச் ெமாதாைம் சொல்லி இருக்கச் செய்துவிட்டு உடகை இன்ரறக்கக
காட்டிற்குப் கபாகின்கறன்" என்று கூறி மயங்கிய நிரலயில் இருந்த தெரதரையும்
கலக்கமின்றியிருந்த ரகககயிரயயும் சதாழுது வணங்கிவிட்டு இலக்குவனுடன்
சவளிகயறிைான். (II. 19.2-31)
பட்டமிழப்ரப ஒரு சபாருட்டாக மதியாத இராமன் சிந்தரைக் கலக்கமின்றி
அங்கிருந்து சவளிகயறிைான். நிலவின் ஒளி கபான்ற முகமண்டலமுரடயவைாய்
மைதில் விகாரம் எதுவும் இன்றி ஒரு துறவிரயப்கபான்று, தன் தாய்க்கு ஏற்படும்
மைவருத்தத்ரதச் சிந்தித்தவைாய், குரட, கவதி,கதர், பரிவாரம்
என்பைவற்ரறசயல்லாம் விலக்கிவிட்டுத் தன் திருமாளிரக கநாக்கி நடக்கலாைான்.
(1, 19, 36-37)

திருமுகமண்டலம் ஒளிகுரறந்தும் திருகமனி வியர்ரவயில் நரைந்தும் தன்

மாளிரகயுட் புகுந்தஇராமரைக் கண்ட சீரத துணுக்குற்றவைாய், "இராகவ, பல
ெலாரககரையுரடயதாய், நீர் நுரரகபால் சவண்ணிறமுரடயதாய் இருக்கும்
சகாற்றக் குரடயின்றி, இரு சவண்ொமரரகளின்றி வந்திப்பவர்கள், பரிவாரங்கள்
இன்றி, புனித நீரால் நரையாத தரலரயயுரடயவராய், தங்களுரடய புஷ்யரதம்
என்னும்கதர் இன்றிப் பட்டத்து யாரையும் இன்றி, நானிதுவரர கண்டிராத
முகவாட்டத்துடன் தாங்கள்வருவதன் காரணசமன்ை" என்று விைவிைாள். (II. 26.8-18)

இலக்குவ, என்ரை என் தந்ரத ரகவிட்டதுகபால் எந்த மூட மனிதன் தன்

இஷ்டப்படி நடக்கும்புதல்வரை ஒரு ஸ்திரியின் சபாருட்டுக் ரகவிடுவான்?
ரகககயியின் புதல்வைாை பரதன் ககாெல நாட்ரட மகாராஜாரவப் கபால் தான்
ஒருவைாய்ச் சுகமாக அனுபவிக்கப் கபாகிறாகை... எவன்
தருமார்த்தங்கரைக்ரகவிட்டுக் காமத்ரதப் பற்றுகிறாகைா அவன் தெரத மன்ைரரப்
கபால் விரரவில் ஆபத்ரதயரடகிறான்.தெரதருரடய மரணத் திற்கும் என்ரைக்
காட்டுக்கு ஓட்டுதற்கும் பரதனுக்கு அரரெக் சகாடுப்பதற்குகம ரகககயி
கதான்றிைார் என்று எண்ணுகிகறன். செல்வச் செருக்கிைால் கமாகமரடந்த ரகககயி
என் சபாருட்டுக் ககாெரலரயயும் சுமித்திி்ரரரயயும் வருத்தாதிருப்பாகரா? என்
சபாருட்டுச் சுமித்திரா கதவியார் துயரப்படகவண்டாம். நீ இங்கிருந்து
அகயாத்திக்குக் காரலயிகலகய புறப்படு. நானும் சீரதயும் மட்டும் தண்ட காரணியம்
செல்கிகறாம். அற்பத் சதாழிரலயுரடய ரகககயியார் பரகரமயால் அநியாயம்
செய்வாரன்கறா? ஆரகயால், தருமத்ரத யுணர்ந்தவைாை பரதனிடத்தில்
என்னுரடய தாரய அரடக்கலமாகக் சகாடுப்பாய்.... இலக்குவகை ககாபங்
சகாண்டுவிட்டால் நாசைாருவகை பாணங்கைால் அகயாத்திரயயும் உலக
முழுவரதயும் ஆக்கிரமிப்கபன்; ஆயினும் தருமமல்லாத சதாழிலில்
பராக்கிரமத்ரதச் ொதைமாகக் சகாள்ைக் கூடாதன்கறா? (II.53, நகடெ ொஸ்திரி, 228 -
29)

கம் ராமாயணம்
‘பிள்ரைரயக் சகாணர்க’ என்ற ரகககயியின் ஏவலால் சுமந்திரன் வந்து அரழக்க
அரண்மரைசென்ற இராமன் அரெரைத் கதடிக் ரகககயி ககாயில்புக, ‘அரென்
வாய்திறந்து கூறான், நான் இது பகர்சவன்’ என்று எண்ணிய ரகககயி தன்முன் வந்து
பணிந்து நின்ற இராமரைக் கண்டு, ‘ரமந்த, உன் தந்ரத உைக்கு உரரப்பகதார் உரர
உண்டு’ என்றாள். இதரைக் ககட்டதும் இராமன்,

எந்வதபய ஏவ, நீபர உவரகசய இவயவதுண்படல் உய்ந்தனன் அடிபயன்...

தந்வதயும் தாயும் நீபர, தவலநின்பறன் ணிமின் (II.3.110)

என்று பணிந்து விரடயிறுத்தான். உடகை ரகககயி, "உலகம் எல்லாம் பரதகை ஆை,

நீ 14 ஆண்டுகள்காட்டில் வாழ்ந்து திரும்பி வரகவண்டும் என்று அரென் இயம்பிைான்"
என்றாள் ரகககயியின்ஆரணரயக் ககட்டகபாது இராமன் அரடந்த மைநிரலரய,
 இப்க ாழுது எம்மபனாரால் இயம்புவதற்கு எளிபதா யாரும் கசப் ருங் குணத்து
இராமன் திருமுகச் கசவ்விபநாக்கின் ஒப் பத முன்பு பின்பு; அவ்வாசகம் உணரக்
பகட்ட அப்க ாழுது அலர்ந்த கசந்தாமவரயிவன கவன்றதம்மா.
கதருளுவட மனத்து மன்னன் ஏவலின் திறம் அஞ்சி இருளுவடய உலகம்
தாங்கும் இன்னலுக்கு இவளந்து நின்றான் 767

உருளுவடச் சகடம் பூண்ட உவடயவன் உய்த்த காபரறு அருளுவட ஒருவன் நீக்க

அப்பிணி அவிழ்ந்தது ஒத்தான் (II.3 . 112 - 13)
என்று உயர்வு நவிற்சியின்றிக் கம்பன் படம்பிடித்துக் காட்டுகிறான். அரெனிட்ட
கட்டரையாகக்ரகககயி கூறியரதக் ககட்டதும்,

மன்னவன் ணியன்றாகில் நும் ணி மறுப் பனாஎன் பின்னவன் க ற்ற கசல்வம்

அடியபனன் க ற்றதன்பறா என்இனி உறுதி யப் ால் இப் ணி தவலபமற்
ககாண்படன் மின்கனாளிர் கானம் இன்பற ப ாகின்பறன் விவடயும்
ககாண்படன்(II.3.114)

என்று கூறிய இராமன் மீட்டும் அவரை வணங்கித் தன்தந்ரதயாகிய தெரதன் இருந்த

திரெகநாக்கித் சதாழுது ககாெரலயின் அரண்மரை கநாக்கிச் சென்றான். தன் தாரயக்
கண்டு வணங்கியதும், ‘சநடுமுடி புரைதற்கு உண்கடா இரடயூறு’ என்று அவள்
விைவ, ‘பங்கமில்குணத்து எம்பி பரதகை துங்க மாமுடி சூடுகின்றான்’ என்றான்.
பின்ைர் வைஞ்செல்லுமாறு தான் சபற்றஆரணரயக் கூறியதும் மிகவும் துயருற்று
வருந்திய ககாெரலரயச்

சிறந்த தம்பி திருவுற, எந்வதவய மறந்தும் க ாய்யிலன் ஆக்கி, வனத்திவட

உவறந்து தீரும் உறுதிக ற்பறன் இதின் பிறந்து யான் க றும் ப று என் து யாவபதா
விண்ணும் மண்ணும் இவ்கவவலயும் மற்றும்பவறு எண்ணும் பூதம் எலாம் அழிந்து
ஏகினும் அண்ணல் ஏவல் மறுக்க அடியபனற்கு ஒண்ணுபமா இதற்கு உள் அழிபயல்
(II. 4.16-17)
என்று கூறித் கதற்றித் சதளிவிக்கிறான் கம்ப இராமன்.

அத்யாத்ம ராமாயணம்
தெரதன் கட்டரைப்படி இராமனும் இலக்குவனும் சுமந்திரனுடன் அரெரைக்
காணவந்ததும் தெரதன்இராமரைத் தழுவியவாகற ‘இராமா’ எைக் கூறி
மூர்ச்ரெயாைார். அப்கபாது ரகககயி, இராம, அரென் உன்ைால்தான் இந்த நிரலக்கு
ஆைாைார். அவர் வாக்குப்படி நடப்பதாைால் அவர் மகிழ்ச்சிஅரடவார், என்று
கூறிைாள். அரதக் ககட்ட இராமன் "தந்ரதக்காக நாடு, தாய், தாரம்எரதயும் தியாகம்
செய்கவன். செய்யகவண்டியரதக் கட்டரை இடுங்கள்" என்று கவண்டிைான்.
இரதக் ககட்டுத் திருப்தி அரடந்த ரகககயி, அரெனிடம் தான் சபற்ற
இருவரங்கரைக் கூறிைாள். வரங்களின் வரலாறும் விவரமும் ககட்ட இராமன்,
‘அம்ரமகய, பரதகை நாடாைட்டும்; நான் தண்டகாரணியம் செல்கிகறன். தந்ரத
இரத என்னிடம் சொன்ைால் உடகை செய்திருப்கபகை, ஏன் என்னிடம்
சொல்லவில்ரல?" என்றான்.

இராமன் குரல்ககட்டு உணர்வு திரும்பிய தெரத மன்ைன், "இரகு நந்தை, நான்

சபண்ணால் சவல்லப்பட்டவன்;தீய வழியில் நடப்பவன். எைகவ என்ரை
அடக்கிவிட்டு நீ இந்த நாட்ரடக் ரகப்பற்றிஆள்வாயாக. உைக்கு அதைால்
பாவமில்ரல. என்ரை மட்டுகம வாய்ரம தவறிய குற்றம் சதாடரும், என்ரை
விட்டுப் பிரிந்து பயங்கரமாை காடு செல்ல நீ விரும்புவது ஏன்" என்று
வாய்விட்டுப்புலம்பிக் கதறிைார். இதரைக் ககட்டு மைம் சநாந்த இராமன்,
"பிதாகவ, பரதன் நாடாைட்டும். நான் 14 ஆண்டுகள் காட்டில் வாழ்வதால் பல்கவறு
நன்ரமகள் உண்டாகும். கமலும், தங்களுரடய ெத்தியத்ரதக் காப்பாற்றியதுமாகும்"
என்று ஆறுதல் கூறிவிட்டு இலக்குவனுடன் ககாெரல ககாயில் கநாக்கிச் சென்றான்.(II.
3. நகடெ ொஸ்திரி, பக். 70-71).

கதலுகு ராமாயணங்கைாை ரங்கநாதமும், பாஸ்கரமும் வான்மீகத்ரதப்

பின்பற்றிச்செல்கின்றை. சமால்ல ராமாயணத்தில் ரகககயியின் ஆரணரயச்
சுமந்திரன் இராமனுக்குக் கூறுகிறான். இராமன் பதிகலதும் கூறாமல் அவன்
கட்டரைப்படி காட்டிற்குச் செல்லப் புறப்படுகிறான்.
கன்னட சதாசரசவ இராமாயணத்தில் சுமந்திரைால் அரழக்கப்சபற்ற
இராமன்சீரதயுடனும், இலக்குவனுடனும் முடிசூடுவதற்குரிய அலங்காரத்துடன்
அரெனிருக்கும் இடம் சென்றான். அங்கக இருந்த கொகச் சூழரல உணர்ந்த இராமன்
தந்ரதக்கு ஏகதா கநர்ந்தது என்று கருதி அவரைக்கண்டு வணங்கிைான். அப்கபாது
தெரதன், ‘இராமா, ககள் நான் ஒன்று நிரைக்கத் சதய்வம் ஒன்றுநிரைத்தது. இந்த
நிரலக்குக் ரகககயிதான் காரணம்’ என்று கூறி கமகல கபெ இயலாமல் மூர்ச்ரெ
அரடந்தான். பின்ைர் ஒருவாறு சதளிந்து சுமந்திரரைப் பார்த்துச் "ெம்பராசூரன்
ெண்ரடயில்சகாடுத்த இரண்டு வரங்கைாகிய இரு கத்திகரைக் சகாண்டு என்
கழுத்ரத அறுத்துவிட்டாள் ரகககயி"என்றான். இரதக் ககட்ட ரகககயி ‘முன்பு
சகாடுத்த வரங்கரைக் ககட்டதால் தெரதன் வருந்துகிறார். வரம் ஒன்றால் பரதனுக்கு
நாட்டு அரசு; மற்சறான்றால் இராமனுக்குக் காட்டுஅரசு தர கவண்டும் என்று
கவண்டிகைன். இரதக் ககட்டதால் எைக்கு அபகீர்த்தி வந்தது’ என்றாள். (II. 39, 40)
769
ரகககயி கமலும் சதாடர்ந்து, "மனுவழி வந்கதார் வாய்ரம தவறார் என்று நான்
நிரைத்கதன். இப்கபாது அரெர் மைம் வருந்துவதால் ெத்தியத்ரத மீறி நடக்க
விரும்புகிறார் என்பது சதளிவாகிறது. நீங்கள் எல்கலாரும் கெர்ந்து ரகுராமனுக்கக
பட்டம் கட்டுங்கள். ததீசி, சிபி கபான்ற அரெைல்லான் தெரதன், மந்திரியாகர சவறும்
கபச்ொல் என்ை பயன்? எைக்கு எதற்கு அரசு? தெரதரை எழுப்பி இராமனுக்கக முடி
சூட்டுங்கள்" என்று கூறிைாள். (II-41, 42)

அப்கபாது இராமன் ரகககயிரய கநாக்கி, "நீங்கள் ககட்டது ஒன்றும் மிகப்சபரிய

விஷயமில்ரல.தந்ரதயார் சமாழிப்படிகய நான் நடந்து சகாள்கவன் என்று
வாக்குறுதி தருகிகறன். நம் இரகுவம்ெஅரெர்கள் எல்லாம் ெத்தியம் தவறாதவர்கள்
என்ற கூற்ரற நீங்கள் சமய்ப்பித்துவிட்டீர்கள். பரதன் அரொைட்டும். நான் காடு
செல்கிகறன். உரிய காலம் ஆைதும் நான் திரும்பி வருகிகறன்” என்று வாக்குறுதி
செய்தான். (II. 49, 50)
 மவலயாள கன்ைெ ராமாயணத்தில் தெரதன் முதலிகயார் குழுமியிருந்த அரவக்குச்
சென்றஇராமரை கநாக்கிக் ரகககயி தான் சபற்ற வரங்கள் பற்றிக் கூறுகிறாள்.
வருத்தம் என்பகத இல்லாதமுகத்தைாய இராமன், "நான் இதுபற்றி வருந்தவில்ரல.
பரதன் நாடாைட்டும்; நான் இப்கபாகத காடு செல்கிகறன். ஆைால், தந்ரதயார் ஏன்
இரத என்னிடம் கூறவில்ரல? அவர் என்ைசொன்ைாலும் நான் அதன்படி நடக்கத்
தயாராக உள்கைன்" என்று கூறக் ரகககயி, "மன்ைர் மிகவும்விெைமுற்று உள்ைதால்,
உன்முகம் பார்த்து இரதக் கூறும் துணிவில்லாமல் இருக்கிறார்."
என்றுவிரடயிறுத்தாள். உடகை ெற்றும் தயக்கமில்லாத மைத்தைாகிய இராமன்
"அப்படியாைால் ெரி; அரெர் ஆரணயிடாவிட்டாலும் உங்கள் நன்ரமக்காக நான்
இப்கபாகத காடு செல்கிகறன்" என்றுகூறிைான். எழுத்தச்ென் இராமாயணம்
அத்யாத்மத்ரதசயாட்டி இந்நிகழ்ச்சிரயக் கூறுகிறது.

மன்ைவன் பணியாகக் ரகககயி தான் சபற்ற வரங்கரைக் கூறக் ககட்டதும்,

மின்னு த்மம் ப ாலுமுகம் கவன்றது அப்ப ாது அம்மலவர வன்னுகப் பூண்

கழற்றிவிட்ட வல்பலறுப ால் மகிழ்ந்தான் என்னதன்பறா தம்பிகசல்வம்
என்றுவகவக தவனப் ணிந்து மன்னவனயும் திவசபநாக்கி வணங்கி நற்றாய் பகாயில்
புக்கான்.
என்று இராமன் மைநிரலரயக் கம்பன் வழிநின்று காட்டுகிறது தக்ரக ராமாயணம்
(II. 3.25). சுமந்திரகைாடு அரெனிடம் சென்ற இராமன் தெரதன் சபரும்
பீதியுரடயவைாய் மயங்கிக் கிடக்கவும்ககாபமுற்ற நிரலயில் ரகககயி
அருகிருக்கவும் கண்டு அவளிடம் தந்ரதயின் நிரலக்குக் காரணம் ககட்டான். அரென்
முன்பு எைக்களித்த வரங்கரை நான் இப்கபாது ககட்டதால் சிைமுற்றவைாய்
உன்மீதுள்ை பற்றால்உள்ைம் சநாந்திருக்கிறான். நான் கூறுவதுகபால் நடந்தால்
அவன் சதளிவுற்று முன்ரைய உணர்வுக்குத் திரும்புவான் என்று கூறித் தான் சபற்ற
வரங்கரையும் கூறிைாள் (II. 39, 40). அந்நிரலயில்உணர்வு திரும்பி விழித்துப் பார்த்த
தெரதரை கநாக்கித், "தந்ரதகய, ஒரு சிறு விஷயத்திற்காகத்தாங்கள் மிகவும் மைம்
தைர்ந்துவிட்டீர்கள். எைக்கு இதுபற்றி முன்ைகம எவரும் சொல்லவில்ரல.இங்கு
வந்ததும், தாயார் ரகககயி கூறியரதக் ககட்டு நான் மிகவும் மகிழ்ச்சியரடந்கதன்.
தாங்கள் வருந்த கவண்டாம்; மகிழ்ச்சியுடன் ஆரணயிடுங்கள்" என்றான் இராமன் (II
45).
இவ்வாறு ரகககயியின் வரங்கரைப் பற்றி அறிந்த இராமரைச் சித்திரித்த
துளசிதாசர் இராமன் அந்நிரலயில் அரடந்த மைமகிழ்ச்சிரயக் கீழ்வருமாறு
வருணிக்கிறார்.
தெரதனுக்குத் ரதரியமூட்டும் வார்த்ரதகரை கமற்கண்டவாறு கூறியகபாது
இராமனின் உடல்முழுதும்மகிழ்ச்சியால் புல்லரித்து நின்றது. அவன் சபற்ற மகிழ்ச்சி
முன்ரையினும் நான்கு மடங்காகப்சபருகியது.(II.51.8). அரெபாரம் என்னும்
அருங்கயிற்றால் பிரணக்கப்பட்டிருந்த ஓர் இரைய யாரை, வைவாெம் என்னும்
அருைால் விடுவிக்கப்பட்டவுடன் எல்ரலயற்ற மகிழ்ச்சியில் துள்ளித்திரைப்பரதப்
கபால் இராமனின் உள்ைம் ரகககயியின் கட்டரையால் ஏற்பட்ட மகிழ்ச்சி
சவள்ைத்தில்ஊறித் திரைத்தது. (II.51)
 தசரத ஜாதகத்தின் படி தெரதன் ரகககயிக்கு ஒருவரம் தருகிறான். தன் மகன்
பரதனுக்குஏழாண்டுகள் நிரம்பியதும் ரகககயி அவரை அரெைாக்குமாறு தெரதரைக்
ககட்கிறாள். தெரதன் அவள்கவண்டுககாரை மறுத்துவிடுகிறான் அவள் மீண்டும்
வற்புறுத்தகவ தன்னிரு மூத்த புதல்வர்கைாை இராமரையும் இலக்குவரையும் கவறு
நாட்டுக்காவது காட்டுக்காவது கபாய்விடுமாறும் பன்னிரண்டு ஆண்டுகள்
கழித்துத்தான் இறந்த பின்ைர்த் திரும்பி வருமாறும் கூறுகிறான். இராமனும்
இலக்குவனும் அரென் கட்டரைப்படி நாட்ரடவிட்டு சவளிகயறுகின்றைர்.
இந்நிகழ்ச்சியால் இராமனின் மைம் வருந்தவுமில்ரல; மகிழவுமில்ரல;
அவனுள்ைத்கத எந்தச் ெலைமும் கதான்றவில்ரல. 37

37. Shankar Raju Naidu Kamba Ramayana and Tulasi Ramayan P. 17. 771

வாசுபதவ ஷிண்டி என்னும் ரஜை ராமாயணத்தில் தெரதன் ரகககயிக்குக் சகாடுத்த

இருவரங்களிைால் இராமன் பன்னிரண்டு ஆண்டுகள் காடு செல்லுமாறு
பணிக்கப்படுகிறான். தந்ரதயின்வாக்குறுதிரயக் காப்பாற்றுவதற்காககவ இராமன்
காடு செல்வதாக இந்நூல் குறிப்பிடுகிறது. 38
ெங்கஸ்ரீ என்பவரால் இயற்றப்சபற்ற திசபத்திய ராமாயணத்தின்படி தான் சகாடுத்த
ஒரு வரத்ரதவற்புறுத்திய ரகககயியின் விருப்பத்திற்ககற்பத் தெரதன் இராமரை
அரழத்து, "நீ மூத்த அரசியின்மகைாகவும், வல்லவைாகவும் இருப்பினும் உன்ரை
அரெைாக்க இயலவில்ரல. பரதனுக்கு அரரெக் சகாடுப்பதாகவாக்களித்துவிட்ட
காரணத்தால் நீ சீரதயுடன் காட்டிற்குச் சென்று பன்னிரண்டு ஆண்டுகள்வாழ்வாயாக"
என்று ஆரணயிடுகிறான். மிக்க சபருந்தன்ரமயும் சபருள்ைமும் உரடய இராமன்
மகிழ்ச்சியுடன்அரென் ஆரணப்படி சீரதயுடன் காடு செல்கிறான். கி.பி. 1586இல்
எழுந்த மற்சறாரு திகபத்திய இராமகாரதயும்ரகககயியிைால் இராமன் பன்னிரண்டு
ஆண்டுகள் வைவாெம் செல்ல கநர்ந்தரத கமற்கண்டவாகற தெரதன்கூற்றாகக்
கூறுகிறது. 39
பால்யாதரி என்னும் தன் ஆரெநாயகிக்குத் தெரதன் சகாடுத்திருந்த இரண்டு
வரங்களின்படிஅவளுரடய மகனுக்கு அரசுரிரம தரக் கடரமப் பட்டிருத்தலால்
இராமரை அரசுரிரமயினின்றும் விலக்கிவிடுவதாக ஹிகாயத் செரீ ராம் என்னும்
மகலசிய ராமாயணம் கூறுகிறது. 40
சஹாபுட் சுஷூ என்னும் ஜப்பானிய இராமாயணத்தின் கரதத் தரலவைாகிய
ததாகத ொக்கியமுனி(இராமன்) தந்ரத ஆகிய தெரதைால் காட்டிற்கு
அனுப்பப்படவில்ரல. பரக அரெனுடன் கபாரிட்டு நூற்றுக்கணக்காைமக்களின்
உயிரர அழிக்க விரும்பாத காரணத்தால் தாகை தன் அரசியுடன் நாட்ரடக் துறந்து
மரலகைடர்ந்த காட்டிற்குச் சென்று விடுகிறான். சகால்லாரம கநான்ரபக் காக்கும்
சபாருட்டுத்தன் நாட்ரடத் துறந்து விடுவதாக இந்த இராமாயணம் காட்டுகிறது. 41

38. U.P. Shah, p. 64. 39. J.W. De Jong pp. 174 and 178 40. S. Singaravelu, "The literary version
of the Rama Story in Malay" Asian Variations In Ramayana , p. 284 41. Minoru Hara, p. 344
கதாகுப்புவர
வான்மீகத்தில் ரகககயி இராமனுக்கு அரென் கட்டரைரயக் கூறும்கபாது தெரதன்,
சுமந்திரன்இலக்குவன் முதலாைவர்களும் குழுமியிருக்கின்றைர். தெரதன்
உணர்விழந்த நிரலயில் இருப்பரத இராமன் கண்டு வருந்துகிறான். ரகககயிரய
மறுத்துக் கூறும் சநஞ்சுரம் இல்லாதவைாகத் தெரதன் மயங்கிக்
கிடத்தரலயும்இராமன் காணவும் கலங்கவும் கநர்கிறது. ரகககயி கட்டரைரயச்
சிரகமற் சகாண்டு இலக்குவனுடனும்சீரதயுடனும் கதரில் புறப்படுவரதத் தெரதன்
கண்டுரகயற்று வருந்துகிறான். கதரர ஓட்டச் சுமந்திரன்முற்படுரகயில் தெரதன்
அவரை ‘நில்’ எைக் கூற, இராமன் ‘செல்’ என்று கூறுவதாக வால்மீகி காட்டுகிறார்.
அத்யாத்மமும், ரங்கநாத, பாஸ்கர, கன்ைெ, துைசி, எழுத்தச்ென் இராமாயணங்களும்
சபரும்பாலும் வான்மீகத்ரதஓட்டிச் செல்கின்றை.

கமால்ல ராமாயணத்தில் சுமந்திரகை ரகககயியின் கட்டரைரய இராமனுக்குக்

கூற இராமன்தெரதரைப் பார்க்காமகலகய காடு செல்லப் புறப்படுகிறான்.

அத்யாத்ம ராமாயணத்திலும் சதாரசவ ராமாயணத்திலும் தெரதன் இராமரைப்

பார்த்துப் கபசுமிடத்துத் தன் ரகயற்ற நிரலரயப் புலப்படுத்தும் அவலக்காட்சி
இடம்சபறுகிறது.
தெரத ஜாதகம், வாசுகதவ ஹிண்டி, திகபத்திய ராமாயாணம், மகலசிய ராமாயணம்
ஆகியைவற்றில்தெரதகை இராமனுக்குக் காடு செல்லக் கட்டரையிடுகிறான்.
கமற்கண்ட இந்துமதம் ொராத இராமாயண நூல்களில் இராமனுக்குப்
பன்னிரண்டாண்டுகள் காடுரற வாழ்க்ரக விதிக்கப்படுவதாகக் கூறப்படுகிறது.

கி.பி. பன்னிரண்டாம் நூற்றாண்டில் கதான்றிய சஹாபுட்சுஷூ என்னும்

ஜப்பானிய ராமாயணம் இராமன் வைவாெம் சென்ற ரமக்குப் புதுக்காரணத்ரதக்
கூறுகிறது. இதில் வரங்கள் பற்றியகுறிப்கப இல்ரல. தெரதகைா ரகககயிகயா
ஆரணயிடவில்ரல; இராமகை சகால்லாரம கநான்பு காக்கத்தன் மரைவியுடன்
காடு செல்கிறான். இந்தியாவிலிருந்து சபௌத்த அறிஞர்களின் மூலமாகக்
குடிசபயர்ந்தஇராமகாரத ஜப்பான் நாட்டுப் பண்பாட்டிற்ககற்ப இம்மாற்றத்ரத
அரடந்துள்ைது கபாலும்.

சபரும்பாலும் வான்மீகத்ரத ஓட்டிச்செல்லும் கம்பன் ரகககயி இராமனுக்குக்

கட்டரையிடும்சூழரலப் சபரிதும் மாற்றிப் பரடத்திருக்கக் காண்கிகறாம். இங்கக
இராமன் தனியாக அரண்மரைக்குவருகிறான். இலக்குவன் உடன் செல்லவில்ரல.
அவன் 773

உள்கை வந்து தெரதன் முதலிகயார் உரறயும் பகுதிக்கு வரும் முன்ைகர ரகககயி

முந்திச் சென்றுஅவரைச் ெந்திக்கிறாள். ரகககயி இராமன் இருவரிரட மட்டுகம
உரரயாடல் நரடசபறுகிறது. தெரதனின்ரகயற்ற அவலநிரலரய இராமன் அறியாத
நிரலயிகல அவன் கட்டரையாகக் ரகககயி கூறுவரதக் ககட்டுத்தெரதரைக்
காணாமகல திரும்புகிறான். மின்சைாளிர் காைம்இன்கற கபாகின்கறன் விரடயும்
சகாண்கடன் என்று கூறியவன் மீண்டும் ரகககயிரயகயா தெரதரைகயா
ெந்திக்காமகல காடுசெல்வதாகக்கம்பன் பரடத்துக் காட்டுகிறான். ஏறக்குரறய
வான்மீகியின் இருபது ெருக்கங்கரைக் கம்பன் ஒன்பதுபாடல்கைாகக் சுருக்கி
அரமத்து விடுகிறான். வான்மீகியின் காப்பியம் ஆதிகாவியமாக (primaryepic) அரமய,
கம்பனின் காப்பியம் கரலக் காப்பியமாக (secondany or scholar epic)
அரமந்துள்ைரமரயக் காட்டும் பகுதிகளில் இச்சுருக்கம் மிக இன்றியரமயாத
இடத்ரதவகிக்கிறது. கம்பனுக்குப்பின்ைர்த் கதான்றிய இந்திய இராமாயணங்கள் இக்
கரலமுதிர்ச்சிரயக் ரகயாண்டுள்ைதாகத் சதரியவில்ரல. இக் சுருக்கத்தால் காப்பியக்
கட்டுக்ககாப்பு செறிவரடந்து முருகியலின்பம் சிறந்து நிற்பதுஒருபுறமிருக்க,
இராமைது மைஉறுதி, ரகககயி மாட்டுள்ை நம்பிக்ரக, அறச்சிக்கலால்
தெரதனுக்குஉண்டாகும் மை உரைச்ெரலத் தவிர்க்க விரும்பிய அருளுள்ைம் கபான்ற
இராமனின் பல்கவறு ஆளுரமக்கூறுகள் சவளிப்படும் வாய்ப்பு ஏற்பட்டுள்ைரதக்
காணலாம். கூர்தலறப் பான்ரமயால் வழிநூல்கள்இத்தரகய கரலமுதிர்ச்சியரடந்து
முதனூலினும் சிறந்து நிற்றல் இலக்கிய உலகில் இயற்ரககய யாயினும்,இந்தியக்
காப்பியங்களில் கம்பனுக்கு முன்பும் பின்பும் இத்தரகய முதிர்ச்சி
காணப்படாரமயின், இதரைக் கம்பனின் தனிச் சிறப்பாககவ சகாள்ைக்கிடப்பரத
அறிஞர்கள் எளிதின் உணரலாம்.

இனி இராமனின் கூற்றாலும் செய்ரகயாலும், சவளிப்படும் அவைது பண்புச்

சிறப்புகரைக் கவிஞர்கள்கவிக்கூற்றாகக் கூறும் இடங்களும் ஆய்வுக்குரியரவகைாய்
அரமகின்றை. ரகககயியின் கட்டரைரயக்ககட்ட இராமனின் மைநிரலரயப்
சபரும்பாலும் எல்லாக் கவிஞர்களும் சவளிப்படுத்த
முயன்றுள்ைைகரனும்,வால்மீகி, கம்பர், துைசி என்னும் முப்சபருங் கவிஞர்களும்
இவ்வரகயில் சிறப்பாகக் குறிப்பிடத்தக்கவர்கள் எைலாம்.

பரதன் முடிசூடத் தான் காகடக கவண்டும் என்னும் ரகககயியின் வரத்ரத அரென்

கட்டரையாகக்கருதிய இராமன் மைம் வருந்தவில்ரல என்று காட்டுகிறார் வால்மீகி.
ெரத்காலச் ெந்திரன்கபான்று தன் இயற்ரகயாை மைமகிழ்ச்சிரயயும் முகமலர்ச்சிரய
யும் இராமன் எந்தச் சூழ்நிரலயிலும் இழக்கவில்ரல என்று நகர மக்கள் கண்டு
கூறுவதாகவும் கவிஞர்கூறுகிறார். எைகவ, இராமனின் ‘ெமநிரல’ப் பண்ரபக்
(equanimity) கவிஞர் உறுதிப்படுத்துகிறார்எை அறிகிகறாம்.

இனி, அரண்மரையிலிருந்து திரும்பி வந்த இராமனின் முகம் ஒளி குரறந்து

வாட்டமுற்றும் கமனிவியர்ரவயால் நரைந்தும் இருப்பரதக் கண்ட சீரத
துணுக்குற்றாள் என்றும், தமொ நதிக்கரரயில், இராமன் இலக்குவனுடன்
கபசுமிடத்துக் ரகககயியின் மீது வருத்தமுற்றான் என்றும் வால்மீகிகூறுவரதக்
சகாண்டு அரசிழப்பால் இராமன் வருந்திைான் என்று சிலர் கருதுகின்றைர்.
தன் மாளிரக கநாக்கி வரும் இராமன் சிந்தரையில் மூழ்கிய வைாய்க்
காணப்படுதல் உண்ரமதான்.ஒளி குன்றிய முகமுரடயவைாய் இருப்பதும்
உண்ரமகய. ஆைால், இம் மாறுதல்களுக்குக் காரணம் அரசிழப்புஎன்று
சகாள்வரதவிடச் சீரதரய எவ்வாறு ெமாதாைப்படுத்துவது, அவரைப் பிரிந்து
எவ்வாறு பதிைான்குஆண்டுகள் வாழ்வது, அல்லது அவரையும் அரழத்துச்
செல்வதால் என்சைன்ை இரடயூறுகள் கதான்றும் என்சறல்லாம் சிந்தித்தவாகற
வருதலின் தன்ைலமற்ற சிந்ரதயின் சவளிப்பாடாக முகமலர்ச்சி குன்றியது
எைக்சகாள்ளுதல் சபாருத்தமுரடயதாகத் கதான்றுகிறது.

எனினும் தமொ நதிக்கரரயில் தங்கிய முதல் இரவன்று ரகககயியின் அன்பின்ரம

குறித்து இராமன் இலக்குவனிடம் கூறும் சொற்களில் தந்ரதயின் மரணம், பரதன்
ஒருவகை அரெைாதல், தான்வைகமகல் என்னும் மூன்று செய்திகளுக்காகவும்
இராமன் சவளிப்பரடயாக வருந்துவரதக் காண்கிகறாம். ரகககயியின் அன்பு
குறித்தும், விதியின் வலிரம குறித்தும் விைக்கமாக இலக்குவனிடம் கபசிய
இராமன்இங்கக இவ்வாறு அவரைநிந்திக்குமாறு வான்மீகத்தில்
பரடக்கப்பட்டிருப்பது ஏன் என்று விைங்கவில்ரல.

கம்பராமன் ரகககயிரய ஐயுற்றுக் கூறுவதாக எங்கும் செய்திஇல்ரல. இராமனின்

முகவாட்டத்ரதச்சீரத கண்டு வருந்திைாள் என்ற குறிப்பும் கம்பனில் இல்ரல.
ரகககயியின் கட்டரைரயக் ககட்டஇராமனின் முகம் ெஞ்ெலமின்றி இருந்ததாகவும்,
இயல்பாை முகமலர்ச்சியும் மகிழ்ச்சியும் ஒரு சிறிதும் மாறவில்ரல என்றும்
வான்மீகி கூறுகிறார்.

ரகககயியின் ஆரணரயக் ககட்டதும் இராமன் அரடந்த மகிழ்ச்சிரயக் கம்பன்

வருணிக்கும் பாடல்வாெகர்கள் அரை 775

வரும் அறிந்த ஒன்று. தன்னியல்பாை மகிழ்ச்சியினும் மிக்க கபருவரகரய இராமன்

அரடந்தான் என்று காட்ட விரும்பிய கவிஞன் தாமரர மலரினும் ஒளிமிக்க
முகத்திைன் ஆைான் என்று கூறுகிறான். இவ்வாறு இயற்ரகயாை மகிழ்ச்சியினும்
மீதூர்ந்த கபராைந்தத்துடன் சீரதரயக் காணச் சென்றான் இராமன். அதைால்தான்
கம்பன் காட்டும் சீரத வான்மீகியின் சீரதரயப் கபான்று இராமனின்
முகமாற்றத்ரதக் கண்டு வருந்தவில்ரல. அகொகவைத்கத தனித்திருந்த சீரத இராமன்
நிரைவாக வருந்தியிருந்த கபாது, இராமனின் இந்த முகமலர்ச்சிரய,

‘கதவ் மடங்கிய பசண் நிலம்’ - பககயர் - தம் மடந்வத - ‘உன் தம்பியது ஆம்’ என,
மும் மடங்கு க ாலிந்த முகத்தினன் கவம் மடங்கவல உன்னி, கவதும்புவாள்.

‘கமய்த் திருப் தம் பமவு’ என்ற ப ாதினும் ‘இத் திருத் துறந்து ஏகு’ என்ற
ப ாதினும் சித்திரத்தின் அலர்ந்த கசந்தாமவர ஒத்திருக்கும் முகத்திவன
உன்னுவாள் (v. 3.19.20)

என்று நிரைவுகூர்வதாகக் கம்பன் காட்டுவரத கநாக்க இராமனின் மகிழ்ச்சியும்

கம்பனின்குறிப்பும் இனிது சவளிப்படுகின்றை.
‘காகடகு’ என்னும் ரகககயியின் கட்டரைரயப் சபற்ற இராமனின் முகம்
முன்ரையினும் நான்குமடங்கு ஒளிர்ந்து விைங்கியது என்று துைசிதாெர் கூறுவது
கம்பன் கருத்கதாடு சபாருந்தியிருக்கக்காண்கிகறாம்.

கமலும் அரெ பாரத்திலிருந்து விடுதரல சபற்றதாக உணர்ந்த இராமனின்

மைநிரலரய வண்டியில்பூட்டப்சபற்றுப் பின்ைர் விடுவிக்கப்சபற்ற நல்கலற்றின்
மை மகிழ்ச்சிகயாடு கம்பன் ஒப்பிட்டுக் காட்டுகிறான். சிரறப்படுத்தப்சபற்ற இைம்
யாரை ஒன்று விடுவிக்கப் சபற்றதும் அரடந்த மகிழ்ச்சிரயப்கபான்று அரெ
பாரத்தினின்று ரகககயியால் விடுவிக்கப்சபற்ற இராமன் சபருமகிழ்ச்சி அரடந்தான்
என்னும் துைசிதாெரின் உவரமகம்பன் காட்டும் உவரமகயாடு ஒப்பிட்டு
மகிழத்தக்கதாக அரமகிறது. வான்மீகிக்குப் பிறகு கதான்றிய இந்திய இராமாயணக்
கவிஞர்களுள் தரலசிறந்த இவ்விருவரும் ஏறக்குரறயஒகர தன்ரமயில் இராமனின்
ெமநிரலப் பண்ரப சவளிப்பிடுத்தியிருப்பரத கநாக்குமிடத்துப்
சபருங்கவிஞர்கள்இருவரும் எவ்வைவு தூரம் இராமாம்ருதத்தில் திரைத்திருந்தைர்
எை அறியமுடிகிறது. இனிக் ககாெரலரயயும் இலக்குவரையும்
ெமாதாைப்படுத்து மிடத்தும் இராமனுரடய ெமநிரலப் பண்புசவளிப்படுவரதக்
காணலாம். "காட்டிற்குப் கபாககவண்டாம், என் ஆரணரய விடச்
ெக்கைத்தியின்ஆரணக்கு அடங்கி நடக்க நீ ஏன் விருப்பப்படுகிறாய்" என்று ககட்ட
ககாெரலரய கநாக்கித் "தந்ரதயாரின்ஆரணரயப் புறக்கணிக்கும் அதிகாரம்
எைக்குக் கிரடயாது. நான் காட்டிற்குப் கபாகத் தயாராகிவிட்கடன். தாங்கள் என்ரை
வாழ்த்தி விரட சகாடுங்கள்" (ii. 21 - 31) என்று வான்மீக இராமன் கூறுகிறான்.
உைக்குரிய அரரெப் பறித்த ரகககயிரயயும் அதற்கு உடந்ரதயாயிருந்த தெரதன்
முதலாைவர்கரையும்உடகை சகான்று உைக்குப் பட்டாபிகெகம் செய்து ரவக்கிகறன்
என்று சீறி நின்ற இலக்குவனுக்குப் பலவரகயாகச் ெமாதாைம் கூறுகிறான் இராமன்.

இலக்குவ, உைது பராக்கிரமம் யாவரும் நன்கறிந்தகத. மூவுலரகயும் ஒருங்கு

சவல்ல வல்லவன்நீ என்பரத நான் நன்கறிகவன். அறங்களுட் சிறந்தது சொன்ை
சொல் தவறாரமயாகிய வாய்ரமகய.இரதக் காப்பாற்ற விரும்பும் தந்ரதயின்
ஆரணரய மீறலாமா? தந்ரதயாரின் உத்திரவிைால்தான் ரகககயிஆரணயிட்டாள்.
இதில் அவளுரடய குற்றம் என்ை இருக்கிறது? ஆரகயால், அறத்திற்கு எதிராகப்
பராகிரமத்ரதப் பயன்படுத்தக் கருதும் எண்ணத்ரதத் தவிர்ப்பாயாக. அறகம
தரலயாயது, வீரமன்று என்று உணர்வாயாக(ii.21. 40 - 45)

இப்சபாழுது நமக்ககற்பட்டிருக்கும் நிரல விதியால் விரைந்தது. இன்கறல்

எைக்கு இரடயூறுவிரைவிக்கக் ரகககயி கருதுவாகைன்? இதற்கு முன்ைர்ப்
பரதனுக்கும் எைக்கும் இரடயில் அவள் அன்பில் கவறுபாடு கண்டதுண்டா?
இயற்ரகயாககவ நற்குண நற்செய்ரககரை உரடயவைாய், யாவராலும்
சகாண்டாடத்தக்க உத்தம குணங்கரை உரடயவைாய் இருந்த ரகககயி,
தன்னியல்பினின்றும் முற்றிலும் மாறுபட்டவைாய்க்கல்வியறிவற்ற ஒரு ொதாரணப்
சபண்ரணப் கபாலாகித் தன் கணவன் முன்னிரலயில் என்ரைப்
பாதிக்கும்வரகயில் கபசியது என்ை காரணத்தால் என்று எண்ணுகிறாய்? (ii.22. 16 - 20)

எந்த ஒரு இன்பத்திற்ககா துன்பத்திற்ககா, வியாதிக்ககா, ககாபத்திற்ககா,

லாபத்திற்ககா, நஷ்டத்திற்ககா, பிறப்பிற்ககா, இறப்பிற்ககா காரணம் இன்ைசதைக்
சகாஞ்ெமும் அறிய முடியவில்ரலகயாஅதுதான் இரறவனின் திருவுைப்பயன்.
சதாடங்கப் சபற்ற ஒரு செயல் தரடயுற்றுச் ெற்றும் எதிர்பாராதஒரு செயல்
தன்னியல்பில் நிகழுமாயின் அது சதய்வத்தின் செயலன்றி கவறில்ரல. எைகவ,
பட்டாபிகடகம் தரடப்பட்டதற்குக் ரகககயி 777
தான் காரணம் என்று கருதாகத. ஏசைனில் விதியால் உந்தப் பட்ட அவள்
தன்னிச்ரெயின்றித் தைக்கு விருப்பமற்றரதச் செய்துள்ைாள். விதியின் இத்தரகய
வலிரமரய நீ அறியாகயா?
இலக்குவகை, நான் அரசு துறக்க கநர்ந்ததற்கு வருந்தாகத. அரெ பாரம் தாங்குதல்,
கவரலயின்றிக்கடரமகளின்றித் கதெங்கள் கதாறும் திரிந்து மகிழும் துறவியாகக்
காட்டில் வாழ்தல் ஆகிய இவ்விரண்டில் பின்ைகத கமலாைது. இதுவரர எடுத்துக்
கூறிய அறங்கரையும், விதியின் வலிரமரயயும் நன்கு
அறிந்துள்ைரமயாலும்,இயற்ரகயாை மகைாபாவத்தாலும் பக்குவப்பட்டுள்ை
எைக்கு அரசுரிரம சபறாமற் கபாைதால் மைச் ெஞ்ெலம்என்பகத
உண்டாகாரமகயாடு, அதிக உற்ொகமுரடயவைாகவும் நான் இப்கபாது
விைங்குகிகறன். (ii.22. 20-30)
 ஏறக்குரறய இகத கருத்துரடயவைாகக் கம்பராமனும் விைங்குகிறான்.
‘அருங்கற்பிகைாய், சமய்த்திறத்துநம் கவந்தரைப் சபாய்த்திைன் ஆக்குதிகயா’
என்று கூறிக் ககாெரலரயத் கதற்றிய இராமன், "நின்ரை சமௌலி சூட்டத் தரட
செய்பவர் கதவகரனும் சுடுவான் துணிந்கதன். உலகு ஏழிகைாடு ஏழும் உைக்கு யான்
தரக்ககாடி" என்று உருத்சதழுந்த இலக்குவரை கநாக்கி

முன்ககாற்ற மன்னன் "முடிககாள்க" எனக் ககாள்ள மூண்டது என் குற்றம்

அன்பறா? இகல் மன்னவன் குற்றம் யாபதா?

வரம் க ற்றவள்தான் இவ்வவயம் சரதம் உவடயாள்...........இனி யான் வடக்கின்ற

கசல்வம் விரதம்; இதின் நல்லது பவறு இனியாவது?
என்று தெரதனும் குற்றம் செய்யவில்ரல; ரகககயியும் பிரழ செய்யவில்ரல எைத்
சதளிவித்தபின்ைர்,

நதியின் பிவழயன்று நறும்புனல் இன்வம; அற்பற, தியின் பிவழயன்று; யந்து

நவமப் புரந்தாள் மதியின் பிவழயன்று; மகன் பிவழ அன்று; வமந்த! விதியின்
பிவழ; நீ இதற்கு என்வன கவகுண்டது? என்றான்
என்று நடந்த நிகழ்ச்சிகளுக்சகல்லாம் விதிகய காரணம் எை ஒரு சுருக்கம்
(ii.22)முழுக்க விைக்கிய வால்மீகியின் கருத்ரத இர்த்திைச் சுருக்கமாக ஒரு பாட்டில்
கம்பன்விைக்குகிறான்.
ககாெரலரயயும் இலக்குவரையும் ெமாதாைப்படுத்துவதுகபால் இப்பகுதி
கதாற்றமளிப்பினும், ரகககயியின்வரத்தால் இராமனின் ெமநிரலயாகிய மைநிரல
சிறிதும் பாதிக்கப்பட

வில்ரல என்பரதக் காட்டுவகத இங்கு இவ் இரு மகா கவிஞர்களின் கநாக்கம்

என்பது சதள்ளிதின்புலைாகக் காணலாம்.
2.3. சீவதயும் இலக்குவனும் இராமனுடன் காடுகசல்லல்

தந்ரதயின் கட்டரைப்படி காடு செல்லத் துணிந்த இராமரைத் தங்கரையும்

அரழத்துச் செல்லுமாறுசீரதயும் இலக்குவனும் வற்புறுத்துகின்றைர். இந்நிரலயில்
அவர்கள் இராமனுடன் விவாதிக்கும் கருத்துக்கள் இராமாயணத்கதாறும்
கவறுபடுவதால் அரவ சிந்தரைக்கு விருந்தாகின்றை. சில
முக்கியமாைகவறுபாடுகரைக் கீகழ காணலாம்.

2.3.1. சீவத இராமனுடன் கசல்லத் துணிதல்

வான்மீகம்
தன் தாய் ககாெரலயிடம் விரடசபற்றுக் சகாண்ட இராமன் கநராகச் சீரதயிடம்
வந்து,
 "ெைகனின் திருமககை, ரகககயின் கவண்டுககாளுக்கு இணங்க என் தந்ரதயார்
பரதனுக்குஇைவரசுப் பட்டம் கட்டவும், நான் பதிைான்கு ஆண்டுகள்
தண்டகாரண்யத்தில் வாழவும் கட்டரையிட்டிருக்கிறார். அதன்படி நான் இப்கபாது
காட்டிற்குப் புறப்படுகிகறன். நீ நல்லறங்கரைப் பின்பற்றி என் சபற்கறாருக்குஉரிய
சதாண்டுகரைச் செய்துசகாண்டிரு. பரதன் அரெைாைதும் அவனுக்குப் பணிந்து நட.
என்னுரடயசபருரமகரைப் பற்றிஅவனிடம் புகழ்ந்து கபொகத . அரெர்கள் இதரை
விரும்பார். அவன் ககாபப்படுமாறுநடந்துசகாள்ைாகத" என்று கூறுகிறான் (ெருக்கம்
26). இதரைக் ககட்டு மைம் வருந்திய சீரத இராமரைகநாக்கி,

"புருகடாத்தம, மகளிர்க்குக் கணவன்தான் இம்ரமயிலும் மறுரமயிலும்

எக்காலத்திலும் துரண.தந்ரத, மகன், தாய், கதாழியர் கபான்கறார் துரணயாகார்.
தங்களுடன் நான் இப்கபாகத காட்டிற்குவருகவன். நான் என் தந்ரதயார்
அரண்மரையில் வாழ்ந்தகபாது, "காட்டில் சில காலம் வாழ கவண்டியகிரக அரமப்பு
உைக்கு உண்சடன்று." கொதிட வல்லுநர்கள் கூறியதிலிருந்கத வைவாெத்தில்
எைக்குப்சபருவிருப்பு உண்டாயிற்று. இப்பிறவியில் கணவைாகப் சபற்றவரைகய
பரகலாகத்திலும் 779

கணவைாகப் சபறுவாள் என்று கவதம் கூறுவதாகப் புகழ்சபற்றரவதிகப்

பிராமணர்கள்கூறுகிறார்கள். அப்படியிருக்க என்ரைத் தங்களுடன் அரழத்துப் கபாக
விரும்பாரமக்குக் காரணசமன்ை? இப்படி உள்ைம் உருகி கவண்டிக்சகாள்ளும்
என்ரைத் தாங்கள் அரழத்துப்கபாகவில்ரல என்றால், நான் இப்கபாகத நஞ்சுண்டு
ொகவன். நஞ்சும் கவண்டாம், பிரிந்த உடகை மைகவதரையால் இறந்து படுகவன்"
என்று கூறிக் கண்ணீர் சொரிந்து நின்றாள். (ெருக். 27 - 30)
இவ்வாறு சீரத சநாந்து கூறியரதக் ககட்ட இராமன், "என்நிழல் கபான்றவகை,
உன் உள்ைக்கருத்ரதயும், மை உறுதிரயயும் அறிந்து சகாள்வதற்காககவ நான்
இதுவரர மறுத்து வந்கதன். என்னுடன்காட்டில் வாழ்வதற்காககவ
பரடக்கப்பட்டவள் நீ. ஆரகயால், என்ரைத் சதாடர்ந்து காட்டிற்குவந்து நான்
இயற்றும் அறங்களுக்குத் துரண செய்வாயாக" என்று கூறி மகிழ்வித்தான். (ெருக். 30)
கம் ராமாயணம்
"பரதன் நாடாள்வான். நான் வைம் செல்ல ஆரண சபற்றுள்கைன்; மீண்டு வரும்
வரர வருந்தாதிரு"எைக் கம்ப இராமன் கூறக் ககட்ட சீரதயின் துயர நிரலரய

நாயகன் வனம் நண்ணல் உற்றான் என்றும் பமயமண் இழந்தான் என்றும் விம்மலள்

நீ வருந்தவல நீங்குகவன் யான் என்ற தீய கவஞ்கசால் கசவிசுடத் பதம்புவாள்.
(ii. 4.218)

என்வன என்வன இருத்தி என்றான் எனா உன்ன உன்ன உயிர் உமிழா நின்றாள்.
(219)
என்று கவிஞன் பாடுகிறான். "அரக்ரக உருக்கி ஊற்றிைாற் கபான்ற சகாடிய
சவம்ரமயுரடய காட்டில்நடக்கும் தன்ரமயகதா நின் சமல்லடி" என்று இராமன்
கூற ‘நின் பிரிவினும் சுடுகமா சபருங்காடு’ என்று சீரத கவக மறுசமாழி கூறி
சவதும்பிைாள். சீரதயின் சொற்கரையும் அவற்றின் உட்சபாருரையும்உணர்ந்த
இராமன் கண்களில் நீர் ததும்பியவைாய் ‘இனி என்ை செய்வது?’ என்று
சிந்திக்கலாைான். அதற்குள் விரரந்து அரண்மரை சென்ற சீரத மரவுரிரய உடுத்திக்
சகாண்டு இராமன் பக்கம் வந்துஅவன் ரகரயப் பற்றிக்சகாண்டு நடக்கத்
தயாராைான். அப்கபாது, "கமல்வரும் விரைவுகரை எண்ணாது, காட்டிற்கு வரத்
துணிந்துவிட்டாய், எைகவ, எைக்கு எல்ரலயற்ற இடர் தரப் கபாகிறாய்"
என்றுஇராமன் வருந்திக் கூறியதும், உற்றுநின்ற துயரம்இது ஒன்றுபம? என்
துறந்தபின் இன் ம் ககாலாம். (228)

என்று சீறிைாள் குயில்கபான்ற இனிய குரரல உரடயவைாை சீரத.

இரதக்ககட்டதும்.

பிறிது ஓர் மாற்றம் க ருந்தவக ப சலன் கசறுவின் வீழ்ந்த கநடுந்கதருச்

கசன்றனன். (229)

என்று, சீரதரயத் கதற்ற கவறுவழியறியாத இராமன் மறுவார்த்ரத கபொமல்

சதருவில் நடந்தான் என்றுகம்பன் சீரதசயாடு வைம்புக கநர்ந்தரதப் பாடுகிறான்.
அத்யாத்ம ராமாயணம்
காட்டில் வாழ்வதால் கநரும் இன்ைல்கரையும், இரடயூறுகரையும் இராமன்
விவரித்துக் கூறக்ககட்ட சீரத, உங்ககைாடு இருக்கும் கபாது எைக்கு எந்த
இரடயூறும் கநராது. பிரிந்திருப்பது தான்கஷ்டம் . என்ைால் உங்களுக்கு ஒரு
சதால்ரலயும் வராமல் நடந்து சகாள்கவன்.
கமலும், நான் குழந்ரதயாய் இருக்கும்கபாது கொதிட அறிஞர் ஒருவர், "நீ உன்
கணவனுடன்சில காலம் காட்டில் வாழ்வாய்" என்று கூறியுள்ைார். அவர் வாக்கு
பலிக்கட்டும் . என்ரைத்தடுத்தால் இப்கபாகத உயிரர விட்டுவிடுகவன், 42 என்று
கூறுகிறாள்.
"ஐய, தாங்கள் பல பிராமணர்கள் மூலம் பல இராமாயணங்கரைக்
ககட்டிருப்பீர்கள். அவற்றுள்எதிலாவது சீரதயில்லாமல் இராமன் காட்டிற்குச்
சென்றதாகக் கூறப்பட்டுள்ைகதா?" 43 (II.4.77 - 78) என்றும் சீரத விவாதிக்ககவ
கவறுவழியற்ற இராமன் அவளுடன் காைகம் செல்லத் தீர்மானிக்கிறான்.

கதலுகு ராமாயணங்கள்

ரங்கநாதம், பாஸ்கரம் ஆகிய இரு சதலுகு ராமாயணங்களும் சபரும்பாலும்

வான்மீகத்ரதப்பின்பற்றிச் சீரதயின் விவாதத்ரதக் கூறுகின்றை. பாஸ்கர ராமாயண
சீரத, "நின்ரைப் பிரிந்திருப்பரதவிட இறப்பகத கமலாைது. அகயாத்தியில்
ரகககயிக்கும் பரதனுக்கும் அடிரமயாக என்ைால் வாழமுடியாது" என்று உறுதியாகக்
கூறுகிறாள்.

42. நகடெ ொஸ்திரி, பக். 78-79. 43. அம்பாபிரொத். பிரதி . 121 781
கதாரகவ ராமாயணம்
 நான் காடு சென்று 14 ஆண்டுகள் வாழும் ஆரண சபற்றுள்கைன் என்று இராமன்
கூறியதும், அவன்பாதங்களில் விழுந்து வணங்கிய சீரத.

"நீ உடல், நான் நிழல்; உடலும் நிழலும், பூவும் மணமும், திங்களும் ஒளியும்,
அறமும் புகழும் என்றும் பிரிக்க முடியாதை" என்று கூறிைாள். இராமகைா,
"உன்ைால் சகாடிய வைத்தில்வாழ முடியாது . உன்ரை அரழத்துக்சகாண்டு
கபாைால் உன்னுரடய உறவிைர் எங்கரைப் பழித்துப் கபசுவர். இனி இரதப்
பற்றிப் கபெ கவண்டாம். என் தாய் ககாெரலக்குத் சதாண்டு
செய்துசகாண்டுஇங்கககய இரு. நீ உடன் வருகவன் என்று சொன்ைகத கபாதும்"
என்றான்.

‘உன்னுடன் இருக்கும்கபாது எல்லாத் துன்பங்களும் இன்பமாக மாறிவிடும்’ என்று

கூறிய சீரதகமலும் இராமனின் பதிலுக்காகக் காத்திராமல் அவன் ரகயில் இருந்த
மரவுரிரயப் பிடுங்கி அணிந்துசகாண்டாள்.கவறு எதுவும் கூறவியலாத இராமன்
அவரையும் அரழத்துக்சகாண்டு சென்றான்.
மவலயாள இராமாயணங்கள்
கன்ைெ ராமாயணத்தில் இராமன் சீரத வாக்குவாதம் விரிவாகக் கூறப்படவில்ரல.
சீரதயின்பிடிவாதத்ரத உணர்ந்த இராமன் அவரை உடன் அரழத்துச் செல்ல
இணங்குகிறான். எழுத்தச்ென் இப்பகுதிரய அத்யாத்ம ராமாயணத்ரதப் பின்பற்றிப்
பரடத்துக்காட்டுகிறார்.

ஜப் ான் ராமாயணம்

கபாரிைால் விரையும் வீண் சகாரலகரைத் தவிர்ப்பதற்காகத், தான் அரெ துறந்து

துறவறம்கமற்சகாண்டு காடு செல்கிகறன் என்று அரென் ொக்கிய முனி கூறியதும்,
‘பல்லாண்டுகள் உடன்வாழ்ந்த நான் தங்கரைப் பிரிந்து வாழ முடியாது’ என்று கூறி
அரசி உடன் செல்ல ஆயத்தமாகிறாள். அப்கபாது அரென், "பரகவர்கள் நம் நாட்டின்
மீது பரடசயடுத்து வரினும் நீ இங்கககய அரண்மரையில்பாதுகாப்பாக இரு’ என்று
கூறுகிறான். அரென் சொல்வரத ஏற்காமல் அரசி பிடிவாதமாகக் காடு செல்கிறாள். 44
44. minoru Hara, p. 342. அசாமி ராமாயணம்

இராமன் காடு செல்ல விதிக்கப்பட்டரத அறிந்ததும், "இது வரர என் உடல் ெண்பக
சமாட்டுப்கபால் இருந்தது. ஒரு கருவண்ரடப் கபால நீ என்ரைச் ெற்றிச் சுற்றி
வந்துசகாண்டிருந்தாய். அம்சமாட்டுநன்கு மலர்ந்து ஒளி வீசும் பருவத்ரத அரடந்து
நிற்கும் இச்ெமயத்தில் அரத அனுபவிக்காமல் தியாகம்செய்யவும் என்
வாழ்க்ரகரயப் பயைற்றதாகச் செய்யவும் நீ ஏன் முயல்கிறாய்?" என்று இராமரை
கநாக்கிக்ககட்கிறாள் சீரத. 45

உதார ராகவம்

இராமன் தான் காடு செல்ல கநர்ந்தரத விைக்கி, "நீ இங்கககய இரு; நான்
வைவாெம் முடிந்ததும்விரரந்து வருகவன்" என்று கூறியவுடகை அவரைச் சிைந்து
கநாக்கிய சீரத, "இது வரர நான் அறிந்தஎந்த இராமாயணத்திலும், இராமனுடன்
காடுசெல்லாத சீரதரயப் பற்றிக் ககள்விப்பட்டகத இல்ரல"என்று கூறித்
தன்ரையும் அரழத்துப் கபாக வற்புறுத்துகிறாள். 46

துளசி ராமாயணம்

இராமன் ககாெரலயிடம் தான்அரென் கட்டரைப்படி, காடு செல்ல இருப்பரதக்

கூறும்கபாது அங்கிருந்தசீரத தானும் உடன் வருவதாகக் கூறுகிறாள். அப்கபாது
ககாெரல முதலாகைார்க்குச் கெரவ செய்யத்தக்க அவைது கடரமரய எடுத்துக் கூறிக்
காட்டு வாழ்க்ரகயின் இரடயூறுகரையும் விைக்கிக் கூறுகிறான்இராமன். அரதக்
ககட்ட சீரத.
ககாழுநவனப் பிரிவதினும் ககாடிய துன் ம் இவ்வுலகில் பவகறதுவும் இல்வல;
நீங்கள் இல்லாத கசார்க்கமும் எனக்கு நரகபம. கணவவனப் பிரிந்த மவனவி
உயிரற்ற உடலுக்கும், நீரற்ற ஆற்றுக்கும் சமம்.....நீங்கள் திரும்பி வரும் வவரயில்
நான் உயிபராடு இருப்ப ன் என்று நீங்கள் நம்பினால், நீங்கள் என்வன
47
அபயாத்தியில் விட்டுவிட்டுச் கசல்லலாம். (II. 65-69)
45. Biswanarayan. "Ramayana in Assamese Literature" Ramayana Tradition inAsia. p.589 46.
Shankar Raju Naidu. p. 34 47. ibid, p.149. 783

என்று கூறகவ இராமன், "நான் பிரியின் இவள் உயிர் தரியாள்" என்று நிரைத்துச்
சீரதரயயும்உடன் அரழத்துச் செல்ல உடன் பட்டான்.
2.3.2. இலக்குவனும் உடன்வர இராமன் இவசதல்

வான்மீகம்
இலக்குவனும் தன்னுடன் வைவாெத்திற்கு வர அனுமதி ககட்ட கபாது இராமன்
அவரை கநாக்கி, "நம்தாயர் இருவரரயும் காப்பாற்றும் சபாறுப்ரப நீ
செய்துசகாண்டிரு. தெரதகரா ரகககயியின் மயக்கத்தில் உள்ைார். அவகைா அரசு
கிரடத்த சவற்றிப் கபாரதயில் உள்ைாள். பரதன் ரகககயி வயப்பட்டவைாய்நம்
தாயரர நிரைக்கவும் மாட்டான். எைகவ, நீ இங்கிருந்து அவர் களுக்குச் கெரவ
செய்வகத சிறந்தது" என்றான். இதரைக் ககட்ட இலக்குவன், "வீரத்திற் சிறந்தவகர,
பரதன் அறம் திறம்பாத சநஞ்சிைன்; ககாெரலக்கும், சுமித்திரரக்கும் தக்க மரியாரத
செய்வான். இந்த விஷயத்தில் தங்களுக்குச்ெந்கதககம கவண்டாம். நான் உங்களுடன்
கூடகவ இருந்து காட்டில் தக்க கெரவ செய்கவன். உங்கரையும்சீரதரயயும் நன்கும
பாதுகாப்கபன்" என்று இரறஞ்சிக் கூறிைான். இராமனும் கமற்சகாண்டு எதுவும்
கூறுஇயலாதவைாய் இலக்குவனும் உடன்வரப் பணித்தான். (II. 31. 7,8, 13, 14, 26,27).

பின்ைர்த் தமொ நதிக்கரரயில் மூவர் மட்டுகமத தங்கிய முதல் நாளிரவில்

இராமன்ககாெரல, சுமித்திரர இருவருக்கும் பாதுகாப்பாக இருந்து கெரவ
செய்வதற்காக இலக்குவரை அகயாத்திக்குப்கபாகச் சொல்லுகிறான். அப்கபாது
இலக்குவன், ‘இராகவ, நானும் சீரதயும் தங்கரை விட்டுப் பிரிந்து உயிர்
வாழமாட்கடாம். குைத்திலிருந்து எடுக்கப்பட்ட மீன்கரைப் கபாலப் பிரிந்த சிறிது
கநரத்தில்உயிர் விட்டு விடுகவாம். உங்கரை விட்டுப் பிரிந்து சுவர்க்கத்துக்கும் கபாக
மாட்கடன்’ என்று உறுதியாகக் கூறிவிடுகிறான். (II. 53)
கம் ராமாயணம்

சபற்கறார்க்குத் துரணயாக அகயாத்திகலகய இருக்குமாறு கவண்டிக்

சகாள்ைப்சபற்ற இலக்குவன்இராமரை கநாக்கி, "நான் உைக்கு இரழத்த பிரழ
என்ை? நீ அரசிழந்தகபாது சபாங்கிசயழுந்தஎன்ரை ‘அடக்கு’ எை அடக்கிய சுடு
சொல்லினும் சகாடிய சொல்லாகிய ‘இரு’ என்னும் ஆரணய இடுகிறாய். நீர் உள
எனின் உள, மீனும் நீலமும், ார் உள எனின் உள யாவும்;..... நானும் சீவதயும் ஆர்
உளர் எனின் உளம்? அருளுவாய். (II. 4.152)

என்னும் இலக்குவனின் வாதத்ரதக் ககட்ட இராமன் ஒன்றும் உரரக்க கநர்ந்திலன்.

2.3.3. சுமித்திவரயின் அறிவுவர

வான்மீகம்

காடு செல்ல ஆயத்தமாை இராமன், சீரதயும் இலக்குவனும் உடன்வரத்

தெரதரையும் ககாெரலரயயும்வணங்கி விரடசபற்றுக் சகாண்டு சுமித்திரரயிடம்
வந்து அவரைத் சதாழுது நின்றான். அவர்களுக்குஆசி வழங்கிய பின்ைர்ச் சுமித்திரர
இலக்குவரை கநாக்கிக்
குழந்தாய், நீ வைவாெம் செய்வதற்காககவ பிறந்தவன்; இராமனிடத்தில்
பக்திபூண்டவைாய் இருஅரெைாகப் சபாலிந்தாலும் தவசியாக சமலிந்தாலும் உலகில்
இராமன் ஒருவகை உைக்குக் கதி. இராமரைத்தெரதைாகவும், ொைகிரய நாைாகவும்
வைத்ரத அகயாத்தியாகவும் கருதிக் சகாண்டு, மைக்குரறயற்றவைாகப்கபாய் வா.
(II. 40 . 5, 6, 10).

என்று அறிவுரர கூறி வாழ்த்தி வழியனுப்புகிறாள். 48

கம் ராமாயணம்

இலக்குவனின் சீற்றம் தணிந்த பின், இராம இலக்குவர் இருவரும்

சுமித்திரரககாயில்புக்கு அவள் இரணயடிம இரறஞ்சி விரடசபறாநிற்ரகயில்
சுமித்திரர.

ஆகாதது அன்றால் உனக்கு; அவ்வனம் இவ் அபயாத்தி மாகாதல் இராமன் நம்

மன்னவன்; வவயம் ஈந்தும் ப ாகா உயிர்த் தாயர் நம் பூங்குழல் சீவத என்பற ஏகாய்
இனி இவ்வயின் நிற்றலும் ஏதம்......

பின்னும் கர்வாள் மகபன இவன்பின் கசல், தம்பி என்னும் டி அன்று,

அடியாரின் ஏவல் கசய்தி; மன்னும் நகர்க்பக இவன் வந்திடின் வா, அஃது அன்பறல்
முன்னம் முடி.......

48. 785
என்று தன் மகன் இலக்குவனுக்கு அறிவுரர வழங்கி இராமனுடன் காட்டிற்கு
வழியனுப்புகிறாள்.
துளசி ராமாயணம்

இராமனுடன் காடு செல்ல அவனுரடய அனுமதி சபற்றதும், இராமனின்

ஆரணயின்படி இலக்குவன் தன்தாய் சுமித்திரரயின் இரெவு சபறச் சென்றான்.
அவளும் இராமரைத் தந்ரதயாகவும், சீரதரயத் தாைாகவும், வைத்ரத
அகயாத்தியாகவும் கருதிக் சகாண்டு அவனுடன் செல்ல ஆரணயிடுகிறாள். (II. 69 -1,2).

கதாகுப்புவர

சீவத

இராமனுடன் வைவாெம் சென்கற தீருகவன் என்று சீரத பிடிவாதமாகக் கூறி

இராமனின் இரெரவப்சபறுவதாக வான்மீகம் முதலாை எல்லா இராமாயணங்களும்
கூறுகின்றை. காட்டிற்கு வரகவண்டாம் எைச் சீரதரயத் தடுப்பதற்காக இராமன்
கூறும் கருத்துகளும், வந்கத தீருகவன்; இன்கறல் இறந்து படுகவன்எைத் தன்
முடிரவ வற்புறுத்துவதற்காகச் சீரத காட்டும் காரணங்களும் எல்லா
இராமாயணங்களிலும்ஏறக் குரறய ஒகர தன்ரமயைவாய்க் கூறப்படுகின்றை.
எந்நிரலயிலும் கணவரைப் பிரியாதிருத்தல் என்னும் இந்திய இல்லறப் சபாதுப்
பண்பாட்டுக் கருத்து சீரதயால் வற்புறுத்தப்சபறுகிறது. இதரைச்
சிலஇராமாயணங்கள் தத்தம் இலக்கியப் பண்பாட்டிற்ககற்ப எடுத்துரரக்கின்றை.
காட்டு வாழ்க்ரக துன்பங்கள் பலவற்ரறயுரடயது. சமல்லியல் வாய்ந்த சீரதயால்
தாங்க இயலாதது என்னும் இராமனின்கருத்ரத மறுக்குமிடத்து.

நின் பிரிவினும் சுடுபமா க ருங்காடு?

என்று சீரத கூறுவதாகக் கம்பன் பரடத்துக் காட்டுகிறான். இனி, நீ உடன் வருவதால்

எைக்குப்பல இரடயூறுகள் விரையும் என்ற இராமன் கூற்றுக்கு, "உங்களுக்கு
என்ைால் இரடயூறு வராமல் பார்த்துக்சகாள்கவன்,நீங்கள் இருக்கும்கபாது எைக்கு
என்ை இரடயூறு வர முடியும்" என்று சீரத ககட்பதாக வான்மீகம் முதலாைபல
இராமாயணங்கள் காட்ட,
என் துறந்த பின் இன் ம் ககாலாம்

என்று கம்ப ராமாயணச் சீரத கூறுகிறாள். தமிழ் அகப்சபாருள் மரபுகைாை

பாரலயும், மருதமும் இங்ககரக சகாடுத்திருப்பரதக் காண்கிகறாம்.
வான்மீகத்தில் இராமன் சீரத இருவரின் உடன்காலச் ெமுதாயத்திற்ககற்ற வாதப்
பிரதிவாதங்கள்நம்ரம இன்புறுத்துகின்றை. எனினும், இவ் இன்புறுத்தலில் கால,
இடப் பண்பாட்டு கவறுபாடுகைால் விரையும் இரடசவளி நிலவுவரத
உணர்கிகறாம். கம்ப ராமனும் சீரதயும், கால கவறுபாட்டால்இரடசவளி
உண்டாகாத அகப்சபாருள் மரபிரைசயாட்டிப் பரடக்கப்பட்டிருப்பதால், சீரதயின்
வாதங்கள் நம்முரடய வாதங்கைாக உணரப்பட்டு நம்ரம ஈர்த்தின்புறுத்தும்
தன்ரமயவாய் அரமந்துள்ைை. துைசிதாெரின்சீரதயும் சபாதுமானுட உணர்வுகரை
உரடயவைாகப் பரடக்கப்பட்டிருப்பதால் வாெகர்கள் அவளுடன்
ஒன்றியஉணர்விைராய் இன்புறும் தன்ரமரய அரடகிறார்கள்.
 "இல்லற இன்பத்ரதத் துய்ப்பதற்குரிய பருவம் வாய்த்திருக்கும் இந்தச் ெமயத்தில்
என்ரைத்துறந்து செல்ல முயல்வது ஏன்?" என்று மாதவ கந்தலியின் அொமிய சீரத
விைவுமிடத்து ரீதி இலக்கியப்பண்பாட்டின் எதிசராலியும், பாகவத இலக்கியத்தின்
செல்வாக்கும் (krishna cult), அொமி ராமாயணத்ரத ஆக்குவித்கதாைாகி ய
மகாமாணிக்கியன் என்னும் வராக அரெரின் சிருங்காரப் பிரியமும்சவளிப்படக்
காண்கிகறாம்.

தான் கணவனுடன் காடுரற வாழ்க்ரக சபறும் கிரக நிரலயுரடயவன் என்று

சிறுவயதிகலகய கொதிடர்கள்கூறக் ககட்டிருப்பதாக வான்மீகச் சீரத கூறுகிறாள்.
பின்ைர் எழுந்த அத்யாத்ம ராமாயணமும், எழுத்தச்ென் ராமாயணமும் வான்மீகத்ரதப்
பின்பற்றி இகத செய்திரயக் கூறுகின்றை. கம்பராமாயணமும் சதலுகு
ராமாயணங்களும், கன்ைட சதாரசவ ராமாயணமும், மரலயாை கன்ைெ
ராமாயணமும், துைசி ராமாயணமும் இச்செய்திரயக் குறிப்பிடவில்ரல.
இராமாயண நூல்களில் சீரதரயப் பற்றி நாம்ககள்விப்படும் இந்த இரண்டாவது
கொதிடக் கருத்து சமய்ம்ரம யாகிச் செயல்வடிவம் சபறுவரதஅகயாத்தியா
காண்டத்திகல காண்கிகறாம். முதல் கொதிடக் கருத்து (சீரதயின் காரணமாக
இராவணன்அழிவான்) யுத்தகாண்டத்தில் செயலாக்கம் சபறுவரதப் பின்ைர்க்
காணலாம்.
இனி எந்த இராமாயணத்திலும் சீரதரய விட்டுவிட்டு இராமன் தனியாகக் காடு
சென்றதாகக்கூறப்படவில்ரல என்னும் குறிப்ரபத் தைக்குச் ொதகமாை வாதமாகச்
சீரத உரரப்பதாக அத்யாத்மராமாயணம் கூறுகிறது. இவ்வாகற ொகல்யமல்லரின்
உதார ராகவம் என்னும் காவியமும், எழுத்தச்ெை ராமாயணமும் கூறுகின்றை. இங்கு
ஆய்வுக்கு உட்பட்ட கவசறந்த இராமாயண 787

நூலும் இச்செய்திரயக் குறிப்பிடவில்ரல. இச்செய்தி பல்கவறு சிக்கல்கரைத்

கதாற்றுவிக்கிறது. முதலாவதாக, "இராமாயணப் பாத்திரங்கள் தம் காப்பிய
நிகழ்ச்சிரய விட்டு சவளிகயறி வாெகர் நிரலரய அரடந்து விடுகின்ற காலவழு
(Anachronism) மற்றும் பாத்திர மரபு வழு என்னும் பரடப்புக் குற்றங்களுக்கு இச்செய்தி
எடுத்துக்காட்டாக அரமந்துவிடுகிறது. இவற்றுள் காலவழு என்னும் குற்றம் நாடகம்
கபான்ற இலக்கிய வரககளுள் ஏற்றுக் சகாள்ைக்கூடிய ஒன்றாகத் திறைாய்வு உலகம்
கருதுகிறது. ஆைால், பாத்திரங்கள் கரதப் பின்ைரல விட்டுப் புறம் கபாந்து
வாெகர்நிரல எய்தித் தம்ரமப் பற்றிகய விவாதிப்பதாக அரமந்துள்ை இத்தரகய
மாற்றம், உலகக் காப்பிய வழக்கில் கவசறங்கும் செய்யப்பட்டுள்ைதாகத்
சதரியவில்ரல.

இரண்டாவதாக, இராமகை தன் கரதரயப் பிறர்பாடக் ககட்டதாகக் கூறப்படும்

செய்தி இப்கபாதுள்ைவான்மீகி ராமாயணத்தின் முற்பகுதியில் காணப்படுகிறது.
இப்கபாது வழங்கிவரும் வான்மீகத்தின் மூலத்தன்ரம (originality) குறித்துப் பல்கவறு
முரண்பட்ட கருத்துகள் இராமாயண அறிஞர்களிரடகய நிலவி வருகின்றை. 49
இப்கபாதுள்ை பாலகாண்டத்ரத வால்மீகி எழுதவில்ரல. அகயாத்தியாகாண்டகம
காப்பியத் சதாடக்கமாக இருந்தது. பின்ைர்ப் பாலகாண்டத்ரதப் பிறர் இயற்றிச்
கெர்த்துவிட்டைர் என்று ஒரு கருத்து நிலவுகிறது. இக் கருத்தின்படி காளி தாென்
காலத்துப் புலவர் ஒருவர் அல்லது அவனுக்குச் ெற்றுப் பிற்பட்டு வந்த புலவர் ஒருவர்
இதரை இயற்றிச் கெர்த்திருக்கலாம்.இராமன் தன் கரதரயத் தாகை ககட்கும்
இப்பகுதிரய மைத்திற் சகாண்டு அத்யாத்ம இராமாயணம் கமற்கண்டசெய்திரயப்
பரடத்திருக்கலாம் என்று அறிஞர்கள் கருதுகின்றைர். அத்யாத்ம
ராமாயணத்தின்ஆசிரியர் இராமெர்மா என்று அம்பா பிரொத் கபான்ற அறிஞர்கள்
குறிப்பிடினும் இந்நூலின் காலத்ரதகயா, ஆசிரியர் சபயரரகயா ஐயத்திற்கிடமின்றி
அறிய இயலவில்ரல என்றும், இது பல்கவறு முந்ரதய நூல்களிற்காணப்படும்
செய்திகளின் சதாகுப்பு என்றும் அறிஞர்கள் பலர் கருத்துரரத்துள்ைைர். 50

இனித் தற்கபாதுள்ை வான்மீக பாலகாண்டம், மூலம், பிற்கெர்க்ரக என்னும்

இரண்டு அடுக்குகரைஉரடய கலரவப் பகுதியாக விைங்குகிறது என்று கூறுவாரும்
உைர்.

49. “kanda structure of Ramayana", Purana sullefin Ayodhya specialissue, vol XXXIII, no.2
(Varanasi july 1991), pp. 103-107. 50. A.N. jani, pp. 40 - 41 இதைாலும் பாலகாண்டப்
பகுதியின் சமய்ம்ரமத் தன்ரம ஐயுறத் தக்கதாக அரமந்துள்ைது
என்பதுஉறுதியாகிறது. இச்செய்திக்குப் புதுக்கிச் கெர்த்த வான்மீகி ராமாயணப்
பாலகாண்டத்ரதத்தவிர கவறு ஏகதனும் ஆதாரம் இருக்குமா என்பதும்
ஆராய்தற்குரியது. இரடக்கால இராமகாரத நூல்களுக்சகல்லாம் அடிப்ரடயாக
அரமந்த புஷுண்டி ராமாயணத்தில் இச்செய்தி குறிப்பிடப்படுகிறதா என்று அறிய
இயலவில்ரல. இவ்வாறு புதியசதாரு சுரவ பயக்கும் எைக் கருதிச் கெர்க்கப்சபற்ற
இச்செய்தி பல விைாக்களுக்குவித்திட்டுள்ைதாகத் கதான்றுகிறது.
கணவரை விட்டுப் பிரியாமல் இருக்கக் கருதி அகயாத்தியில்,
தன்ைரண்மரையில், உறவிைர்களுடன், உரிரமயாக வாழும் நிரலரயத் துறந்து
காட்டு வாழ்க்ரகரய வலிந்து கமற்சகாண்ட சீரத, பல மாதங்கள்தன்இன்னுயிர்க்
கணவனிடமிருந்து பிரிந்து, இலங்ரகயின் ஒரு கொரலயில் அரக்கரிரடகய,
சிரறப்பட்டுவாழ கநர்ந்தது என்ற காப்பியப் கபாக்கிரைக், காப்பிய முரண்குறிப்ரப
கநாக்குமிடத்து உலகவாழ்க்ரகயில் விதியின் வலிரமரய (destiny) அல்லது மானுட
நிகழ்ச்சிகளின் முரண்பாட்ரட (irony of events) உணரும் வாய்ப்பு நமக்கு ஏற்படுகிறது.
சிரறசயடுத்துச் செல்லப்சபற்ற ஒரு சபண்ணிற்காகப்சபரும்கபாரில் (பத்தாண்டுப்
கபார்)ஈடுபட்ட வீரயுகத் தரலவர்கள் கவசறாரு சபண்ணின் சபாருட்டுப்
பிைவுபட்டு நின்று, இறுதியில் பரகவரர முற்றிலும் அழித்த பின்ைர், தாம் வந்த
கநாக்கமாகியசிரறமீட்ரபச் செய்யமாமல் மீளுதரலயும், அப்சபண்கண வர
விரும்பாத நிரலயிரையும் கஹாமரின்தரலக் காப்பியமாகிய இலியதம்
காட்டுகிறது. முடியரெர் ஆட்சி மரரப அதாவது, எகதச்ெதிகாரமரரப அழித்து
மக்கைாட்சி மலரச் செய்யகவண்டும் என்னும் கநாக்கத்துடன்
சதாடங்கப்சபற்றபிரஞ்சுப் புரட்சி முடிவில் சநப்கபாலியன் என்னும் ஓர்
எகதச்ெதிகாரியின் ஏற்றத்தில் முடிந்தரதஅரைவரும் அறிவர். இவ்வாகற கதாற்றமும்
விரைவும், கநாக்கமும் முடிவும்ம முரண்பட்டு நிகழும் மானுடநிகழ்ச்சிகள்
பலவாகத் சதாடர்ந்து நிகழும் இவ் உலகியல் தன்ரம.

"என்வனபய என்வனபய இவ் உலகியல் இருந்த வண்ணம்"

என்னும் கம்ப இராமனின் வியப்பில் எதிசராலிக்கிறது.

இலக்குவன்
 இலக்குவன் அகயாத்திகலகய இருக்க கவண்டும் என்பதற்கு இராமன் தரும்
காரணங்களும் அவற்றிற்கு எதிராகஇலக்குவன் 789

கூறும் வாதங்களும் சபரும்பாலாை இராமாயண நூல்களில் ஒகர மாதிரியாகக்

கூறப்பட்டுள்ைை. வான்மீகம்இதரை மிக விரிவாகவும் கம்பராமாயணம் இரத மிகச்
சுருக்கமாகவும் கூறுகின்றை. எனினும், கம்பனின்ஒருபாடகல இலக்குவனின்
கருத்ரதத் சதளிவாகவும் உறுதியாகவும் கூறிவிடுகிறது. அதற்கு கமல்
இராமன்கூறுவதற்கு ஒன்றுமில்ரல என்னும் நிரலயில் இலக்குவன் கூற்ரறப்
பரடத்திருக்கும் கம்பனின் கவித்திறம் வியத்தற்குரியது. இப்பாடலுக்குரிய
உயிர்க்கருத்தாய மீன் உவரம வான்மீகத்திகலகய காணப்படினும்,அதரைக்
கவிரதயாக்கிய அழகில் (rhetorical question) கம்பனின் கவித்துவம் மிளிர்வரதஎவரும்
எளிதிற் காணலாம்.

சுமித்திவர

அறத்திற்கு அன்பு ொர்பு என்பரதக் ககாெரலயும், மறத்திற்கும் அஃகத துரண

என்பரதக் ரகககயியும்காட்டி நிற்க, மிகுதியும் பாத்திரப்படுத்தப் சபறாத சுமித்ரர
தைக்குக் கிரடத்த மிகக் குரறந்த வாய்ப்பிகலகய அவ்விருவர்தம் அன்பிரையும்
விஞ்சும் அைவுக்குத் தன் கபருள்ைப் சபருரமரயக் காட்டிவிடுகிறாள். மிகுதியும்
கபொத பாத்திரம், கபெப்படாத பாத்திரம், சுமித்திரர; எனினும் அவள்
இலக்குவனுக்கு விரடதரும் முகமாகப் கபசிய ஒரு சிறு குறிப்பு இராம காரதயின்
முழுப் சபாருண்ரமரய யும் நமக்கு உணர்த்திவிடுகிறது.மானுட நிரலயில்,
"ஆரணியம் சென்றாலும் அரென் (தெரதன்) இராமகை; அவன் இருப்பிடகம
அகயாத்தி;சீரதகய தாய். நீ அனுபவிக்கப்கபாவதுதான் இராமராஜ்யம்" என்னும்
சவளிப்பரடப் சபாருளும், "செம்ரமதிறம்பிய இவ் அகயாத்திதான் காடு;
ஆரணயிடும் ஆற்றலுரடய அரென் இங்கு யாருமில்ரல. மகசைாடு காடு செல்ல
அல்லது காடு செல்வரதத் தடுக்குமைவுக்கு அன்கபா ஆற்றகலா உரடயதாயர்
இங்கில்ரல. இங்கு நரடசபறுவது அரொட்சியுமன்று" என்னும் குறிப்புப் சபாருளும்
தருவதாகச் சுமித்திரரயின் கபச்சுஅரமந்திருப்பரதக் காணலாம். அவதார நிரலயில்,
"உயிர்கட்குத் தாயும் தந்ரதயுமாக அவளும் அவனும்விைங்குகின்றைர். அவர்களின்
இருப்பிடகம திருத்தலம் (அர்ச்ொவதாரம்). அங்கு நரடசபறுவகத அருைாட்சி. அவ்
ஆட்சிக்கு ஆட்பட எழாது இங்குக் காலம் கழித்தல் உயிர்க் குற்றம்"
என்னும்சபாருளும் சுமித்திரரயின் கூற்றில் சதானிக்கக் காணலாம்.

இனி வான்மீகம் கூறாத மற்சறாரு கருத்ரதயும் கம்பன் பரடத்த சுமித்திரர

கூறுகிறாள். "அண்ணன்என்ற உரிரம உறகவாடு நீ இராமனுடன் செல்லாகத.
அவனுக்குத் சதாண்டு செய் யும் அடியவைாகச் செல்" என்னும் சுமித்திரரயின்
அறிவுரர கமற்கூரிய இருவரக நிரலகட்கும்சபாருந்தி நிற்பதாகக் சகாள்ைலாம்.

2.4. இராமன் - குகன் சந்திப்பு

வான்மீகம்

இராமன் சுமந்திரனுடன் கங்ரகக் கரரரயச் சென்றரடந்ததும் இராமனின்

கதாழனும்சிருங்கிபுரத்து அரெனுமாை குகன் என்னும் கவடர் தரலவன் அவரைக்
காண வந்தான். இராமன் இலக்குவனுடன் சென்று அவரை எதிர்சகாண்டு
வரகவற்றுத் தழுவிக் சகாண்டான். மரவுரி உடுத்திய இராம இலக்குவர்கரைக்கண்டு
வருந்திய குகன் அவர்களுக்குப் பலவரகயாை சபாருட்கரைக் சகாண்டுவந்து தர,
அவற்ரற அன்புடன் கநாக்கிய இராமன் துறவற வாழ்க்ரகயிைர்க்கு அரவ
கவண்டாம் என்று விலக்கி நீரரயுண்டு அன்றிரவுஉறங்கிைான். இலக்குவனுடன்
கெர்ந்து குகனும் இரவில் விழித்திருந்து காவல் செய்தான். மறுநாள்குகன் சகாணர்ந்த
ஒடத்தில் ஏறி மூவரும் கங்ரகரயக் கடந்தைர். (ii/50-52)

கம் ராமாயணம்

கங்ரகக் கரரரய அரடந்ததும் இராமரைக் காண விரும்பிய குகன் இலக்குவன்

உதவியால் இராமரைக்கண்டு களிகூர்ந்து தான் சகாணர்ந்த கதரையும் மீரையும்
அவனுக்களித்தான், அவன் உபெரிப்பில்மகிழ்ந்த இராமன், அன்பினில் தந்த
சபாருள்கசைல்லாம் தூய்ரமயாைரவ என்று கூறி மறுநாள் காரல
ஆற்ரறக்கடக்கஓடம் தருமாறு கவண்டிைான். இராமரைப் பார்த்த கண்ரண மாற்ற
விரும்பாத குகன் இராமனின் இரெகவாடு இரவு முழுவதும் இலக்குவனுடன் இருந்து
காவல் புரிந்தான். மறுநாள் மூவரரயும் நாவாயில் ஏற்றிக்கரர கெர்த்துத் தானும்
அவர்களுடன் வருவதாகக் கூறிைான். அப்கபாது இராமன்.
என்னுயிர் அவனயாய் நீ, இளவல் உன் இவளயான், இந் நன்னுதலவள்
நின்பகள்.........

முன்புளம் ஒரு நால்பவம் முடிவுளது என உன்னா அன்புள இனி நாம் ஓர் ஐவர்கள்
உளர் ஆபனாம். (ii. 7. 42-43)
என்று அவரை உடன்பிறந்தவைாக ஏற்றுக்சகாண்டு ‘வடதிரெ வரும் அந்நாள்
நின்னுரழ வருகின்கறன்’என்று கூறி விரடசபற்றான். 791
அத்யாத்ம ராமாயணம்

வான்மீகத்துடன் சபரும்பாலும் ஒத்துச் செல்கிறது (ெருக்..6)

துளசி ராமாயணம்
குகனுடன் நட்புக் சகாண்டதும் சுமந்திரரை அகயாத்தி செல்லுமாறு
அனுப்பிவிட்டுக் கங்ரகக்கரரரய அரடந்து நாவாய் கவட்டுவன் ஒருவரை அணுகி
நாவாயில் ஏற முற்படுரகயில் தடுத்த அவன், "இராமன் தன் திருப்பாதங்கரை நீரால்
கழுவித் தூய்ரம செய்தாலன்றி அவரை ஓடத்தில் ஏற்றமாட்கடன்; ஏசைனில்,
கல்ரலகய சபண்ணாக்கிய அவனுரடய திருவடிகள் மரமாகிய என் ஓடத்ரதப்
சபண்ணாக்கிவிட்டால்என் பிரழப்பு சகட்டுவிடும்" என்று கூற, புன்முறுவல் பூத்த
இராமன் அவன் விருப்பத்திற்கு இணங்க,மூவரும் குகனுடன் கரரரயக்
கடக்கின்றைர் பின்ைர்ப் பரத்துவாெரின் ஆசிரமம் அரடந்ததும் குகரைத்திருப்பி
அனுப்பிவிட்டு கமகல வான்மீகி ஆசிரமம் கநாக்கி நடக்க லாயிைர்.

கதாகுப்புவர
 ஏரைய இராமாயணங்கள் இப்பகுதிரயச் சிறப்பித்துக் கூறவில்ரல; கூறுமிடத்தும்
வான்மீகத்ரதகயாஅத்யாத்மத்ரதகயா பின்பற்றிச் செல்கின்றை. வான்மீகம்,
அத்யாத்மம், மாைெம் ஆகிய மூன்றிலும் குகன் சிறுங்கிகபரச் சிற்றரெைாகவும்,
இராமனுக்கு உற்ற உயிர்த் கதாழைாகவும் கூறப்படுகிறான்.குழந்ரதப் பருவத்தில்
இருந்கத இராமனும்குகனும் நண்பர்கைாக இருந்து வந்தைர் என்று கீர்த்திவாகனின்
வங்காை ராமாயணம் குறிப்பிடுகிறது. 51 ஆைால், கம்பஇராமன் குகரை
முதன்முதலாகக் கங்ரகக்கரரயில் வைவாெத்தின்கபாதுதான்ெந்திக்கிறான். "புணர்ச்சி
பழகுதல் கவண்டா; உணர்ச்சிதான் நட்பாம் கிழரம தரும்"
என்னும்நட்பிலக்கணத்ரத இலக்கிய மரபாக உரடய கம்பன்,முன்பின் அறியாமல்
உழுவலன் பிைராதல் சிறப்புரடத்துஎைக் காட்ட விரும்பி அவர்கைது நட்பின்
உணர்ச்சிரய விைக்க அவர்கரை உடன்பிறந்தவர்கைாககவபரடத்துக்காட்டுகிறான்.
இராமன்பால் குகன் சகாண்டிருந்த நட்பு கங்ரகயினும் ஆழமாைது என்பரதக்கம்பன்
காப்பியம் மிக அழகாக உணர்ச்சிசபாங்கக் காட்டுகிறது. முன்ைகர அறிமுகமாை
நண்பர்கைாகக்காட்டும் பிற காப்பியங்களில் இத்தரகய உணர்ச்சிசயாத்த பக்திரயப்
51. shankar Raju naidu. p 44 கபான்றசதாரு நட்பிரைக் குகனிடம் காண இயலவில்ரல.
தம்பியாக்கிக் சகாள்ளும் தகவுரடயவைாகப் பிற இராமாயணங்கள் தம்
இராமரைவும் காட்டவில்ரல, இங்கு
ஏவழ ஏதலன் கீழ் மகன்என்னாது இரங்கி மற்றவற் கின்னருள் சுரந்து மாவழமான்
மடபநாக்கி உன்பதாழி உம்பி எம்பிகயன்று ஒழிந்திவல உகந்து பதாழன் நீகயனக்கு
இங்ககாழிகயன்ற கசாற்கள் வந்தடிபயன் மனத்திருந்திட ஆழிவண்ண நின்
அடியிவண அவடந்பதன் அணிக ாழில் திருவரங்கத்து அம்மாபன.
(க ரிய திருகமாழி 5.8.1)

எைவரும் திருமங்ரக ஆழ்வாரின் திருப்பாசுரம் கம்பனுக்கு வழி காட்டியாய்

இருந்திருக்கக் காண்கிகறாம். ஈண்டு ஆழ்வார் கருத்துக்கு எது மூலம் எை அறிய
இயலவில்ரல.
3. ரதனின் ஏற்புநிவல

கககயத்தினின்று வசிட்டைால் வரவரழக்கப்சபற்ற பரதன் அகயாத்தியில்

நிகழ்ந்தவற்ரறக்ககட்டு கமற்சகாண்ட நடவடிக்ரககரைப் பரதன் ரகககயிரய
நிந்தித்து அரகெற்க மறுத்தல், பரதன் -குகன் ெந்திப்பு, பரதன் - இராமன் ெந்திப்பு
என்னும் படிநிரலகளில் ஆராயலாம்.
3.1 ரதன் அரபசற்க மறுத்தல்

கககயத்தினின்று மீண்ட பரதன் ரகககயியால் விரைந்த

விபரீதங்கரைக்ககள்வியுற்று அவரைப் பலவாறு நிந்தித்துக் ககாெரலயிடம்,
தைக்ககற்பட்ட நிரலரயக் கூறிப்புலம்பி நிரைவிழந்தான். பின்ைர் வசிட்டனின்
ஆறுதலால் ஒருவாறு சதளிந்து தெரதனின் ஈமக்கடன்கரைச் செய்த பின்ைர்,
அரகெற்குமாறு கூறிய வசிட்டன் முதலாகைாரின் அறிவுரரகரை ஏற்காமல்
இராமரைத்கதடிக் சகாணர்ந்து அவரைகய அரெைாக்க எண்ணி அரமச்ெர்
முதலாகைாருடன் காடு கநாக்கிப் புறப்பட்டான்.
 இச்செய்திரய எல்லா இராமாயண நூல்களும் ஏறக்குரறய ஒகர
மாதிரியாகக்கூறுகின்றை. பரதன் ககாெரலரயக் கண்டதும் அவள் கூறிய சில
கடுஞ்சொற்கைால் மைம் புண்பட்டபரதன் தன் மீது எந்தத் தவறும் இல்ரல என்று
கூறி ஊனுருகப் புலம்பி அழும் காட்சிரய வான்மீகம்மிக விரிவாகப் கபசுகிறது.
(ெருக்கம் 7 5) 793

பரதன் ெபதமிடுவதாக வரும் இப்பகுதி பிற நூல்களில் இவ்வைவு விரிவாகக்

காணப்சபறவில்ரல. அரெ ஒழுகலாறு, நீதிநூற் கருத்துகள், நம்பிக்ரககள் கபான்ற
பல்கவறு உடன்காலச்ெமுதாயச் செய்திகரை அறிந்துசகாள்ை இப்பகுதி மிகவும்
பயன்படுகிறது. மண்ரணவிட்டு விலகாத மக்கள்வாெரை இச் ெருக்கத்தில் மீதூர்ந்து
நிற்கக் காண்கிகறாம்.

பரதன் தெரதனுக்கு ஈமக் கடன்கரைச் செய்வதாக வான்மீகம் கூறுகிறது.

அதரைஅடிசயாற்றி எல்லாசமாழி இராமாயணங்களும் இச்செய்திரயக்
கூறுகின்றை. கம்ப ராமாயணம் மட்டும்தெரதன் ஆரண காரணமாகப் பரதன்
ஈமக்கடன்கள் செய்வதிலிருந்து விலக்கப்பட்டுச் ெத்துருக்கைன் அவற்ரறச்
செய்வதாகக் கூறுகிறது. வான்மீக தெரதன், “இராமன் வைம் புகுதல் முரறசயன்று
பரதன் ஏற்றுக்சகாண்டால்,அவன் எைக்கு ஈமக்கடன்கரைச் செய்தல் ஆகாது (II 12.94)”
என்று கூறுகிறான். தெரதன் எதிர்பார்த்தபடிகயபரதன் இராமன் காடு சென்றரதகயா
தைக்கு முடிசூட்டப்படுவரதகயா ஏற்காதது மட்டுமல்ல; எதிர்க்கிறான்.எைகவ,
ஈமக்கடன்கள் செய்வதிலிருந்து அவரை விலக்க கவண்டிய அவசியம் இல்ரல
என்றுணர்ந்த வசிட்டன்அவரைகய செய்யுமாறு பணிக்கிறான். பின்ைர் வால்மீகிகய,
“இராமைது பட்டாபிகடகத்ரதத் தடுத்தரையாகில், நீயும் பரதனும் எைக்கு
ஈமக்கிரிரயகள் செய்யகவண்டாம்” (II 14.17) என்றும் கூறுகிறார்.இங்குப்
பட்டாபிகடகத்ரதத் தடுப்பது ரகககயி, பரதன் அதற்குப் சபாறுப்பாகான். எைகவ,
இராமனுக்குப்பதிலாகப் பரதன் முடிசூட்டிக்சகாண்டால் அவன் எைக்கு ஈமக்கடன்
செய்யக்கூடாது என்பது தெரதன்கருத்து. அதைாலும் பரதன் விலக்கப்படவில்ரல
என்பரத வான்மீகம் காட்டுகிறது.

கம்ப ராமாயணத்தில் தெரதன் வசிட்டரை கநாக்கி இச் செய்திரயக் கூறுமிடத்து,

மன்பன ஆவான் அப் ரதன்தவனயும் மகன்என்று உன்பனன், முனிவா, அவனும் ஆகான்
உரிவமக்கு (II 4.51)

எைக் கூறுவதால் இங்கும் ‘அரெைாக முடிசூட்டிக் சகாள்ைவரும் பரதன்’

தைக்குஉரிரம செய்யலாகாது என்னும் சபாருள் கதான்றி நிற்கிறது. வால்மீகியின்
தடுமாற்றத்ரத உணர்ந்தகம்பன், தானும் குறிப்புப்சபாருள் கதான்றக் கூறுகிறான்.
எனினும், வசிட்டன் பின்ைர்ப்பரதரைத் தடுத்து விடுவதாகக் கம்பன் காட்டுகிறான்.

அத்யாத்மம் முதலாை பிற இராமாயணங்கள் எல்லாம் வான்மீகியின் முதல்கூற்ரற

மட்டும் ஆதாரமாகக் சகாண்டு பரதகை ஈமக்கடன்கள் செய்வதாகக் காட்டுகின்றை. 3.2
ரதன் - குகன் சந்திப்பு

பரடயுடன் கங்ரகக் கரரரய அரடந்த பரதரைக் கண்டு குகன் முதன்முதலில்

ஐயுற்றுப்பின்ைர்ப் பரதன் இராமனிடம் அன்பு பூண்டவைாய் வந்துள்ைான் எை
அறிந்ததும் மகிழ்ந்து, இராமன்தங்கியிருந்த இடம், இலக்குவனின் அரும்பண்புகள்
கபான்றவற்ரறப்பற்றி அவனுக்கு விைக்கிக் கூறி,பரதனும் அவன் பரடகளும்
தாயருடன் கங்ரகக் கரரரயக் கடந்து செல்ல உதவுகிறான்.
இந்நிகழ்ச்சிரயவான்மீகிகயாடு சபரும்பாலும் ஒத்து ஏரைய இராமாயணங்களும்
விைக்குகின்றை.

பரதனின் வரவுக்காை எண்ணம் பற்றிக் குகன் ஐயுற்றுக் கூறும்

செய்திகள்வான்மீகத்திலும். அத்யாத்மத்திலும், துைசியிலும், பிற சதலுகு, கன்ைட
ராமாயணங்களிலும் சுருக்கமாகவும்கம்பனில் மிக விரிவாகவும் கபெப்படுகின்றை.
மரலயாைக் கன்ைெ ராமாயணம் இரதப் பற்றிக்குறிப்பாக எதுவும் கூறவில்ரல.
திகபத்திய ராமாயணத்தில் பரதரைப் பற்றிய குறிப்கப எதுவுமில்ரல.தாய், மகலசிய,
லாகவாஸ் கபான்ற சதன்கிழக்காசிய நாட்டு ராமாயணங்களில்
இந்நிகழ்ச்சிகள்சிறிதும் இடம்சபறவில்ரல.

பரதனும் குகனும் ெந்திக்கும் முதல் நிகழ்ச்சிரயப் பரடப்பதில் கம்பன் மிகவும்

கவைஞ் செலுத்தியிருக்கக் காண்கிகறாம். குகரைப் பற்றிச் சுமந்திரன் மூலம் ஓரைவு
அறிந்திருந்தபரதன், அவன் தன்ரைக் காண வந்திருக்கிறான் என்று
அறிவிக்கப்பட்டதும், ‘தன்ரை வந்துபார்க்கட்டும்’ என்று அதிகார மரபில் கூறுகிறான்.
பின்ைர்க் காணிக்ரககளுடன் குகன் வந்ததும், “பரத்துவாஜர் இருப்பிடம் செல்லும்
வழி சதரியகவண்டும். அதற்கு முன்ைர் நாங்கள் கங்ரகரயக்கடக்ககவண்டும்” என்று
கூறுகிறான். குகன் மறுசமாழியாகத், “தாங்கள் கரலப்படகவண்டாம்; நாங்கள்
உதவுகிகறாம். அதற்கு முன்ைர் நாைறிய விரும்புது ஒன்று உண்டு. தாங்கள் இராமர்மீது
அன்புள்ைவராய்வந்துள்ளீரா? தாங்கள் சபரிய கெரையுடன் வந்திருப்பதால் எைக்கு
ஐயமுண்டாகிறது” என்றுவிைவுகிறான் என்பது வான்மீகம் (ெருக்கம் 85). பரதனின்
கெரைரயக் கண்டு ஐயுற்ற குகன் தன் பரடகரைத் தயார் நிரலயில் சதன்கரரயில்
இருக்கச் செய்து, தவகவடம் சகாண்டிருந்த பரதனின்குறிப்பறிய தான் மட்டும்
நாவாயில் வடகரர வந்தரடந்தான். சுமந்திரைால் குகரைப் பற்றி அறிந்தபரதனும்
ெத்துருக்கைனும் கங்ரகக் கரரக்கு வந்து குகரை வரகவற்கக் காத்திருந்தைர்.
கரரகயறிய குகன்உடகை பரதன் கால்களில் வீழ்ந்து வணங்க, பரதனும் குகைடியில்
வீழ்ந்து வணங்கி ஒருவரர 795

சயாருவர் தழுவிக் சகாண்டைர். தழுவிை குகன், ‘எய்தியது என்ரை’ என்று

ககட்க,‘தந்ரத முன்ரைகயார் முரறயினின்றும் தவறிைன். அதரை நீக்கவும்,
மன்ைரை அரழத்துப் கபாகவும்வந்கதன்’ என்று பரதன் விரடயிறுத்தான் என்பது
கம்ப ராமாயணம் ( II 12.31-33).

வடகரரயில் தன்ரை வரகவற்க நின்றிருந்த பரதரையும் ெத்துருக்கைரையும்

கண்டமாத்திரத்திகலகய குகன் பரதரை முழுவதுமாகப் புரிந்து சகாண்டான்
என்பரத

நம்பியும் என் நாயகவன ஒக்கின்றான் அயல் நின்றான் தம்பிவயயும் ஒக்கின்றான் ; தவ

பவடம் தவல நின்றான் துன் ம் ஒரு முடிவில்வல ; திவச பநாக்கித் கதாழுகின்றான்
எம்க ருமான் பின்பிறந்தார் இவழப் பரா பிவழப்பு என்றான் (II
12.30)
என்னும் ஒகர பாடலில் மிக அழகாக, மிக உருக்கமாகக் கம்பன் சித்திரித்துக்
காட்டியிருக்கும் திறம் நிரைந்து நிரைந்து மகிழத்தக்கதாக அரமகிறது.
வான்மீகத்தில் செய்தியாகக்கூறப்படும் கருத்துகள் கம்பன் ரகயில்
சொல்கலாவியங்கைாக மலர்ந்திருக்கக் காண்கிகறாம்.பரதனின் கவடகம குகனுக்கு
எல்லாவற்ரறயும் உணர்த்தி விடுகிறது. வான்மீக பரதன் இராமன்
உறங்கியஇடத்ரதயும் பட்டதுயர்கரையும் குகன்வழி அறிந்த பின்ைகர தானும்
மரவுரியணிந்து துறவுக்ககாலம்பூணுகிறான். இதரைச் ெற்று முன்ைாக நகர்த்தி ஓர்
உணர்ச்சி சவள்ைத்ரதகய குகன் உள்ைத்தில்பாயவிட்ட கம்பனின் கரல முதிர்ச்சிரய
என்சைன்பது?

இவ்வாகற பரதரைக் குகன் புகழுமிடத்தும், தாயரரப் பரதன் குகனுக்கு

அறிமுகப்படுத்துமிடத்தும்,ககாெரல குகனுக்கும் பரதனுக்கும் சதளிவுரர
கூறுமிடத்தும் சவளிப்படும் கம்பனின் தனிப்பட்ட கவித்திறம்விரிவஞ்சி இங்கு
விைக்கப்படவில்ரல.

3.3 ரதன் - இராமன் சந்திப்பு

வான்மீகம்
கெரையுடன் வரும் பரதரைக் கண்டு சவகுண்டு கபார்க் ககாலம்
பூண்சடழுந்தஇலக்குவனுக்கு இராமன் பலவாறு அறிவுரர கூறி இறுதியாக,

உடன்பிறந்தவன், தைக்கு உயிராை உடன்பிறந்தவரை எவ்வாறு சகால்லுவான்? நீ

இராச்சியத்தின் சபாருட்டு இவ்வாறு கூறுவாயாைால் நான் பரதரைக் கண்டவுடன்
இராச்சி
யத்ரத உைக்குக் சகாடு’ என்று கூறுகவன். பரதனும் ெரிசயன்கற சொல்லுவான்
(ெருக்கம் 97).

என்று கூறியதும் இலக்குவன் சீற்றம் தணிந்து ெமாதாைமாைான். பின்ைர்ப் பரதனும்

ெத்துருக்கைனும் வந்து இராமரைத் சதாழ அவனும் அவர்கரை அன்புடன் தழுவி
அரணத்துக் சகாண்டுபரதனுக்கு அரெ நீதிரய மிக விைக்கமாகப் கபாதிக்கிறான்.
அதன் பின்ைர்த் தெரதன் மரறவு ககட்டு இராமனும் சீரதயும் வருந்திப் புலம்பி
ஈமக்கடன்கரைச் செய்கின்றைர். பின்ைர் இராமன் ஒருவாறுமைந்சதளிந்து வசிட்டன்
முதலாகைாரரச் ெந்தித்துப் கபசுகிறான். அப்கபாது இராமரை
அகயாத்திக்குத்திரும்பி அரரெ ஏற்றுக்சகாள்ளுமாறு பரதன் கவண்ட, தந்ரதயின்
கட்டரைரய மறுத்தல் அறமாகாது ; எைகவ, நான் இங்கிருத்தகல ெரி ; நீ அரெைாக
இரு என்று இராமன் கூறுகிறான். இதரை ஏற்றுக்சகாள்ைாதபரதன், தெரதன்
பிரழரயயும், ரகககயியின் பிரழரயயும் நீக்கி அவர்கரை அறம்
பிரழயாதவர்கைாகச்செய்யகவண்டுமாைால், நீ மீண்டு வந்து அரெைாதகல தக்கது
என்று இராமரை வற்புறுத்துகிறான் (ெருக்கம்104-105). இதரைக் ககட்ட இராமன்,
“உத்தம குணமுரடயவகை, இதில் தந்ரதயின் பிரழயுமில்ரல ; தாய் ரகககயியின்
பிரழயுமில்ரல ; நம் தந்ரதயார் உம் தாயாை ரகககயிரய
மணஞ்செய்துசகாள்ளும்கபாது, “தங்கள் சபண்வயிற்றிற் பிறக்கும் புதல்வனுக்கு
இராச்சியத்ரதக் சகாடுக்கிகறன்” எை உன் பாட்டைாருக்கு வாக்களித்திருக்கிறார். 52
பின்ைர் ஒரு ெமயம் யுத்த கெரவக்கு மகிழ்ந்துஉன் தாயாருக்கு நம் தந்ரதயார் இரண்டு
வரங்கள் தந்துள்ைார். அவற்றின்படிதான் நான் காட்டுக்குவந்துள்கைன். உைக்கு
அரொட்சியும் விதிக்கப்பட்டுள்ைது. எைகவ, இருவர் மீதும் பிரழயில்ரல.மூத்தவன்
என்னும் வாதத்ரத விட்டுவிட்டு அகயாத்தி சென்று தம்பி ெத்துருக்கைனின்
உதவியுடன் நல்லாட்சிநடத்துவாயாக என்று இராமன் இறுதியாக் கூறுகிறான் (ெருக்கம்
107). மூத்கதான் அரொள்வகத முரறஎன்று கூறி வற்புறுத்திய வசிட்டன் கூற்ரறயும்
இராமன் ஏற்றுக்சகாள்ைவில்ரல. இறுதியாகப் பரதனின்கவண்டுககாட்கு இணங்கித்
தன் திருவடிகரைப் சபாற்பாதுரககளில் பதித்துக் சகாடுக்ககவ, பரதன்அவற்ரறப்
சபற்றுக்சகாண்டு அவற்றின் பிரதிநிதியாக ஆள்கவன் என்று கூறிவிட்டு வைவாெம்
முடிந்ததும்அகயாத்திக்கு இராமன் திரும்பவில்ரலயாயின் தீப்

52. **** (Baroda edition II. 99.3; Dharmalaya edition II. 107.3) 797

பாய்ந்து உயிர்விடுகவன் என்று ெபதமுரரத்து அகயாத்திக்குத்திரும்பிைான் (ெருக்கம்

III, 112) என்று வான்மீகம் காட்டுகிறது.
அத்யாத்ம ராமாயணம்

பரதனின் கவண்டுககாரைக் ககட்ட இராமன், ‘பரதகை, நம்

தந்ரதயார்ரகககயியின் வார்த்ரதகளில் மயங்கிகயா, உணர்வு அற்ற நிரலயிகலா
நமக்குக் கட்டரைஇடவில்ரல. தன் வாக்ரகக் காப்பாற்றுவதன் சபாருட்டு எைக்கு
வைவாெமும் உைக்கு நாட்டரசும்சகாடுத்தார். நான் தந்ரதயின் கட்டரைக்கு
அடிபணிந்து நடக்ரகயில் நீ மட்டும் அவர் கட்டரைரயமறுக்கலாகுமா?” என்றான்.
உடகை பரதன், “அப்படியாைால் நானும் தங்களுடன் வைவாெம்
செய்துஇலக்குவரைப் கபால் சதாண்டு செய்கவன். இல்ரலகயல் உபவாெம் இருந்து
உயிரர விடுகவன்” என்று கூறித் தருப்ரபப் புல்ரலப் பரப்பிக் கிழக்குமுகமாக
உட்கார்ந்துவிட்டான். பரதனின் உறுதிரயக்கண்டு பிரமித்த இராமன் வியப்பு
கமலிட்டு அருகிலிருந்த வசிட்டரை கநாக்கிைார். அவரும்பரதனுக்கு இராமனுரடய
அவதார கநாக்ரக விவரித்துக் கூறிைார். வசிட்டன் கூறியவற்ரறக் ககட்ட பரதன்
வாைவர் கநாக்கத்ரத அறிந்து சகாண்டாலும் இராமரை கநாக்கி, “வைவாெ காலம்
முடிந்ததும்அகயாத்தி வந்து முடிசூட்டிக் சகாள்வதாக வாக்களிக்க கவண்டும்” எை
இரந்து சபற்றதும்சபான்ைாலாகிய இரத்திைங்கள் அழுந்தப்சபற்ற பாதுரககளில்
இராமனின் திருவடிகரைப் பதித்துவாங்கிக்சகாண்டு அவற்றின் பிரதிநிதியாய்
ஆள்வதாகக் கூறி அகயாத்தி திரும்பிைான். 53

மவலயாள ராமாயணங்கள்

கன்ைெ இராமாயண இராமன், தந்ரதரயப் சபாய்யைாக்கி நரகம்

புகுவித்தல்அவனுரடய மக்கைாகிய நமக்கழகாகுகமா? எைகவ, அவராரணப்படி நீ
நாடாள்வதும் நான் காட்டில்வாழ்வதுகம நமக்கு அறமாகும் என்று கூறியதும் கவறு
விவாதம் எதுவுமின்றிப் பரதன் ஒருப்பட்டுபாதுரககரைப் சபற்று அகயாத்தி
மீண்டான். எழுத்தச்ென் ராமாயணம் அத்யாத்மத்ரதப்பின்பற்றிச் செல்கிறது.

கதாரகவ இராமாயணம்

குமார வான்மீகியின் பரடப்பில், இலக்குவன் பரதன் மீது சகாண்ட சிைத்ரத

மாற்றும் வரகயில் இராமன் அவரை கநாக்கி,
53. நகடெ ொஸ்திரி, பக். 122-125 “தம்பி, சூரியன் கமற்கில் உதித்தாலும் உதிக்கலாம்.
ஆைாலும், பரதன் நமக்குப் பரகயாகமாட்டான். உன் ககாபத்ரத அடக்கு” என்று
அறிவுறுத்த அவனும் அடங்கிைான்.இந்நிரலயில் பரதன் தம்பிசயாடும் தாயசராடும்
அங்கு வந்து இராமன் காலடியில் வீழ்ந்துவணங்கிைான். கண்ணீர் சொரிய நின்ற
தாயரரக் கண்ட இராமன் உங்களுரடய ஓரல பாக்கியம் கழிந்தகதா?” என்று
விைவித் தந்ரதயின் மரறவுக்காக அழுது புலம்பிைான்.
ஈமக்கடன்கள்நிரறகவறியதும் பரதன் இராமரை வணங்கித் “தந்ரதயும் தாயும் நீகர,
உடகை அகயாத்திக்கு வந்துஅரரெ ஏற்றுக் சகாண்டு எங்கரை மகிழ்வித்தருள்க.
இல்ரலகயல் உன் தம்பியருள் ஒருவன் இல்லாமற்கபாவான்” என்று கூறிைான்.
வசிட்டன், சுமந்திரன் முதலாகைார் பரதன் கவண்டுககாரை ஏற்றுக்சகாள்ளுமாறு
வற்புறுத்தியும் இராமன் இணங்கவில்ரல. அப்கபாது ரகககயி கண்ணீர்
சொரிந்தவண்ணம் கைங்கமற்ற மைத்திைைாய் இராமரைப் பார்த்து, “நான்
அறியாமல் செய்த குற்றத்ரதமறந்து அரரெ ஏற்றுக்சகாள் ; நாட்ரடக் காப்பாற்று
மககை” என்று கவண்டியவாகற இராமரைத்தழுவிக் சகாண்டாள். இராமன்
ரகககயிரய கநாக்கி, “நான் தங்கள் கட்டரைரய எப்கபாதும் மறுத்ததில்ரல.
ஆைால், இப்கபாது தங்கள் கவண்டுககாரை ஏற்றுக் சகாண்டால் தம்
சொல்ரலக்கடந்ததாகத் தந்ரதயார் வருந்துவார். நம்மரெர் வாய்ரமயாைர் அல்லவா”
என்று பதிலிறுத்தான்.பின்ைர்ப் பரதன் இராமனின் பாதுரககரைப் சபற்று அகயாத்தி
மீண்டான். (II 6.30)

துளசி ராமாயணம்

இராமனுக்கும் பரதனுக்கும் இரடயில் நடக்கும் விவாதத்ரதத் துைசி ராமாயணம்

வான்மீகத்ரதப் கபாலகவ சபரும்பாலும் கூறுகிறது. இந்திரன், விசுவாமித்திரன்,
ெைகன்முதலாகைார் வருரகரயத் துைசிதாெர் இவ்விடத்கத குறிப்பிடுகிறார். பரதன்
மாரயயின் செயலால்அவதார கநாக்கமறிந்து இராமரை கமலும் வற்புறுத்தாமல்
இராமனின் திருவடித் தலத்ரதப்சபாற்பாதுரககளில் பதியப்சபற்று அகயாத்தி
மீள்கிறான்.
கம் ராமாயணம்
பரதனின் கெரைரயக் கண்டு இலக்குவன் அரடந்த சீற்றத்ரதப்
பலவரகயாைஅறிவுரரகைால் தணித்த இராமன் முடிவாக,
என்வயின் பநய கநஞ்சினால்...........தருமத்தின் பதவவ கசம்வமயின் ஆணிவய அன்னது
நிவனக்கல்ஆகுபமா (II 13.44,57)
799
என்று கூறி ஆற்றுவித்தான். இதற்குள் தன்ரை வந்தரடந்து வணங்கிய பரதரைத்
தழுவிக்சகாண்ட இராமன் பரதரை கநாக்கி, ‘ஆளுரட ஐயன் வலியகைா?’ எைத்
தந்ரதயின்நலம் விொரிக்கிறான். தெரதன் இறப்பிரை அறிந்ததும் பலவாறு புலம்பி
அழுதுப் பின் கதறிஈமக்கடன்கள் ஆற்றித் துயரத்கத ஆழ்ந்திருந்தான். மறுநாள்
பரதரை கநாக்கி, “அரொள்வரத விடுத்துத் தவகவடம் தாங்கி வந்தது ஏன்?” என்று
விைவ,

உந்வத தீவமயும் உலகு உறாத பநாய் தந்த தீவிவனத் தாய் கசய் தீவமயும்... நீங்க மீண்டு
அரசு கசய்க (103)
என்று பரதன் கவண்டுகிறான். அப்கபாது இராமன் தாய் சபற்ற வரத்தால் தந்ரதயிட்ட
ஆரணயின்படி நான் வைம் நண்ணிகைன். நீ அண்ணல் ஏவலின் திறம்பி இங்கு
வந்ததுஅறமாகுமா என்று விைவி,
வரன் நில் உந்வத கசால் மரபினால் உவடத் தரணி நின்னது என்று இவயந்த
தன்வமயால் உரனின் நீ பிறந்து உரிவம யாதலால் அரசு நின்னபத ஆள்க
(111)
என்று பணித்தான். அதற்குப் பரதன்,

முன்னர் வந்து உதித்து, உலகம் மூன்றினும் நின்வன ஒப்பிலா நீ பிறந்த ார் என்னதாகில்
யான் இன்று தந்தனன் மன்ன ப ாந்து நீ மகுடன் சூடு (112)

எை மாற்று விரட கூறிைான். அரதக் ககட்ட இராமன், அரசு நீ தர என்ைதாயினும்,

நான் ஏற்ற ஆண்டுகள் ஏழிசைாடு ஏழும் காட்டில் வாழ்ந்து கழிக்காமல்
தீருகமா?யானிருக்ககவ நீ ஆைலாமா என்று சிந்திக்காகத. மன்ைவன் இருக்கும்கபாகத
மகுடன் சூடு என்றஆரணரயக் கடக்க அஞ்சி நான் ஏற்றுக்சகாள்ைவில்ரலயா?
அதுகபால் நீயும் என் ஆரணரய மறுக்காமல்நான் வரும்வரர
நாட்ரடயாண்டுசகாண்டிரு என்று முடிவாகக் கூறிப் பரதரை ஒருப்படுத்தான்.
அப்கபாதுவசிட்டன், “எைது ஆரணசயைக் கருதி, உைக்குரிய நாட்ரட வந்து
ஆள்வாயாக” என்று கூறியும் இராமன்ஏற்க மறுத்துவிடுகிறான். அந்நிரலயில்
செய்வது அறியாது வசிட்டன் திரகத்துநிற்க, ‘அன்ைகதல்,ஆள்பவர் ஆள்க நாடு. நான்
உன்னுடன் வைத்தில் வாழ்கவன்’ என்று கூறி விவாதத்திற்குமாற்றில்லாத
முடிவிரைக் கூறிைான் பரதன். அப்கபாது தம் செயல் நிரறகவறாத
சூழரலயுணர்ந்தஇரமயவர்
 அறநிவலத் தவலவர் முன்னுவர
ஒரு தரலமுரறக்கு கமலாக ஒப்பற்ற இக் காப்பியத்துக்கு விைக்கமாை உரரப்
பதிப்புகள்விற்பரைக்குக் கிரடப்பதில்ரல. ஆரகயால், ககாரவக் கம்பன் டிரஸ்ட்
இத் திருப்பணிரய கமற்சகாண்டது.

கம்ப ராமாயண விைக்க உரர நிர்வாகக் குழுவிலும் நிதிக் குழுவிலும் பங்ககற்று,

இவ்வுரரசவளிவரக் கம்பன் அறநிரலக்கு உறுதுரண புரிந்த நண்பர்களுக்கு நன்றி.

இந்த உரரத்திட்டம் உருப்சபறுவதற்குக் கரடகாலிட்ட செந்தமிழருட் செம்மல்

டாக்டர் பி.எஸ்.ஜி.ஜி. ககாவிந்தொமி அவர்கள் இத்திட்டத்தின் சதாடக்கத்திகலகய
இரறவன் திருவடிஅரடந்துவிட்டார். அவருரடய வாழ்க்ரகத் துரணவியார்
திருமதி பிகரமா ககாவிந்தொமி அவர்கள்தம் கணவரின் ஆத்மார்த்தமாை இந்தத்
திருப்பணிக்கு மிகவும் ஆதரவாக இருந்து, நிதிக் குழுஉறுப்பிைர் கரைப் கபாலகவ
சபருங்சகாரட வழங்கிைார்கள் செந்மிழருட் செம்மலின் ஆத்ம
ொந்திக்குஇரதவிடச் சிறந்த ரகங்கரியம் கவறு இல்ரல. திருமதி பிகரமா
ககாவிந்தொமி அவர்களுக்கு உைமார்ந்தநன்றி
இந்தத் திட்டத்தின் வரலாறு முதலிய விவரங்கள் பாலகாண்டப் பதிப்பிகலகய
விரிவாகத்தரப்பட்டுள்ைை.

ஆயிரம் பக்கங்களுக்கு கமலாக உள்ை நூரல ஒகர சதாகுதியாக சவளியிட்டால்

மிகப் சபரியதாகவும்கைமாகவும் இருப்பதால் ரகயாள்வதற்குக் கடிைமாக உள்ைது.
எைகவ, இக்காண்டம் இரண்டு பகுதிகைாகக் கட்டுகவரல செய்யப்பட்டுள்ைது.
இதைால் விரலகயற்றம் தவிர்க்க முடியாததாயிற்று. தவிர்க்கமுடியாத காரணங்கைால்
அச்சிடும் பிரதிகளின் எண்ணிக்ரகரயயும் குரறக்க கநர்ந்தது.
இதைாலும்விரலகயற்றம் ஏற்பட்டது. முன் பதிவு செய்தவர்களுக்கு மட்டும்
முன்ைகம ஏற்றுக் சகாண்ட விரலக்குஅகயாத்தியா காண்டமும் ஆரண்ய
காண்டமும் வழங்கப்படும்.
உரரயாசிரியர்களின் ஒத்துரழப்கப இச்சீரிய பணிக்கு ஆதாரம். பதிப்பாசிரியர்
கபராசிரியர் அ.ெ. ஞாைெம்பந்தன் அவர்களுக்கும் சிறப்பாக அச்சுப் பணிபுரிகின்ற
காந்தைகத்தாருக்கும்நன்றி சதரிவித்துக் சகாள்கிகறன்.

1994, பிப்ரவரி ஜி.பக. சுந்தரம் தரலவர்

கம்பன் டிரஸ்ட், ககாரவ 801
 கம் ராமாயணம்

இராமாவதாரம்

அபயாத்தியா காண்டம் உவரயுடன்

கம் ன் அறநிவல மணி கமல்நிரலப் பள்ளி வைாகம் 88, கநதாஜி ொரல

பாப்பநாயக்கன் பாரையம் ககாயமுத்தூர் - 641 037 (c) உரிரம செறிவு கம்பன்
அறநிரல ககாரவ - 641 037

1994 ரத

விவல: ரூ 175/- (ஒரு குதிக்கு)

ஒளி அச்சுக்பகாப்பு: பா. செல்வராஜ் பி.எஸ்ஸி., வி. ொந்தி, அ.சஜயராஜசிங்கம், இரா.சு.

ெரஸ்வதி, காந்தளகம், சென்ரை: க்கமாக்கல்; ஓவியர் சஜ. பூவரசு, கலா.
பாலமுருகன், காத்தளகம், சென்ரை; கமய்ப்பு; டாக்டர் மா.ரா.கபா. குருொமி,
டாக்டர் க. சவள்ளிமரல, புலவர் கவ. சிவசுப்பிரமணியன் புலவர் சவற்றியழகன், நா.
ெந்திரகெகரன்; எதிர்மவற டச்சுருள்; ெக்தி வண்ண ஆய்வகம், சிந்தாதிரிப்கபட்ரட,
சென்ரை; மறுபதான்றிஅச்சு; உதயம் மறுகதான்றி அச்ெகம், சிந்தாதிரிப்கபட்ரட,
சென்ரை; தாள்; 18.6 கி.கி மாப்லித்கதா, அமராவதி ஸ்ரீ சவங்ககடஸ்வரா காகித
ஆரல, உடுமரலப்கபட்ரட; தங்கமுலாம்அச்சு: விைாயகா தங்கமுலாம் அச்ெகம்,
ராயப்கபட்ரட, சென்ரை: கட்டாளர்: பாலாஜி கட்டாைரகம், ராயப்கபட்ரட,
சென்ரை; அலுவலக உதவி: செ.ரா.கஷாபைா, கி. ெரவணன், அ. எட்வின், சென்ரை;
அச்சிடல் தயாரிப்பு: மறவன்புலவு க. ெச்சிதாைந்தன்,

காந்தளகம், 4 முதல்மாடி, 834, அண்ணாொரல, சென்ரை - 600 002. சதாரலகபசி

834505 சதாரலநகல் 834728 805
 ஒரு கதய்வத் திருப் ணி
‘தமிழ்த் தாய் செய்த அருந்தவப் பயைாய்ப் பிறந்த கவிஞர்’ என்ற சபருரமக்கு
முற்றிலும் தகுதியுரடயார் எைத் தக்கவருள் கவிச்ெக்கரவர்த்தி கம்பர் தரலயாயவர்.
இது மிரகப்பட்டகணிப்பு அன்று; உண்ரம, சவறும் புகழ்ச்சி இல்ரல.

‘புவியினுக்கு அணியாய்’ எைத் சதாடங்கும் பாடலில் (2732) சிறந்த கவிரதயின்

இயல்புகூறுவார் கம்பர். அவ்வியல்பின் சகாள்கலைாய் இராமவதாரப் பாக்கள்
சபாலிவரதப் பயில்கவார்எவரும் உணர்வர். நவில்கதாறும் நயங்கனிந்து காட்டும்
கம்பர் பரடப்பில் ஆழங்காற்பட்ட ஒருபுலவர் ‘கம்பநாடன் கவிரதயிற் கபால்
கற்கறார்க்கு இதயம் களியாகத’ என்று கபாற்றிைார்.

தமிழுக்குக் ‘கதி’ ஆவார் இருவர் என்ற வாக்கிகல ‘க்’ கம்பரரக் குறித்தது.

தமிழச்ொதிஅமரத்தன்ரம வாய்ந்தது என்ற நம்பிக்ரகரயப் பாரதியார்க்கு நல்கிய
நூல்கள் மூன்றுள் கம்பராமாயணம்ஒன்று,
இந்த அருரமப் சபருமித நூலுக்கு உரர வரரவித்து சவளியிடக் கிரடத்த
சபருரம பல்பிறவிகளில்செய்த தவத்தின் விரைவு என்பது உறுதி. இப்பணி சதய்வத்
திருவருள் கூட்டுவித்தது என்பரத இம் முயற்சியின் ஒவ்சவாரு கட்டத்திலும்
உணரமுடிந்தது.

குன்னூர்க் குன்றம்
கடந்த கால் நூற்றாண்டுக்கு கமலாகக் கம்பராமாயண உரரநூல்கள் முழுரமயாகக்
கிரடப்பதில்ரல.சிறந்த கல்வி நிரலயங்களிலும் நூலகங்களிலும் கூடக்
கம்பராமாயண உரர நூல்கள் காண்பது அரிதாகிவிட்டது.இந்த நிரைப்பிகல
கதாய்ந்து கவரலப் பட்டுக் சகாண்டிருந்த சிலர் கடந்த 1992 ஏப்ரலில்
குன்னூர்க்குன்றிகல கூடிைர்.
கெவாரத்ை டாக்டர் ஆர். கவங்ககடெலு நாயுடு அவர்களின் மாளிரகயில்
செவ்வாய்கதாறும் காரலயில் நாலாயிரத்திவ்யப் பிரபந்தப் பாசுரங்கரையும்
மாரலயில் கம்பராமாயணத்ரதயும் அனுபவிக்க ஒரு குழு கூடிவருகிறது. இந்த
மங்கை வாரக் குழு சில நாள்கள் சதாடர்ந்து குன்னூரில் கூடி அைவைாவியது. 809

காரலயிலும் மாரலயிலும் குறிஞ்சிக் குன்னூரிகல உலாப் கபாவது இக்குழுவின்

வழக்கம். ஒரு நாள்காரலயில் உலாவின்கபாது ‘கம்பராமாயண உரர சவளியிடுவார்
இல்ரலகய’ என்று ஒருவர் இரங்கிைார். அவர் வாய் மூடுமுன்ைகர நல்லாசிரியர் இ.
கவங்ககடெலு அவர்கள். "இந்தக் கணகம நான் என் சபற்கறார்கள்எல்லப்பா -
சரங்கம்மாள் நிரைவாக ஒரு லட்ெ ரூபாய் தருகிகறன். கமலும், கவண்டியை
எல்லாம் செய்கவாம்"என்று உறுதியாகக் கூறிைார்.
இப்படிக் குன்னூர் மரலயிகல பிறந்தது இந்தத் திருப்பணி.

அந்தக் குழுவின் தீவிர உறுப்பிைராக செந்தமிழ் அருட்செம்மல் டாக்டர்

பி.எஸ்.ஜி.ஜி.ககாவிந்தொமி நாயுடு அவர்கள் இந்தத் திட்டத்துக்குப் கபரூக்கம் தந்தார்.
உடகை செயல்படத்தூண்டிைார். கம்பராமாயண விைக்கவுரர முயற்சி இவ்வாறு
கருக்சகாண்டது.

கரு வளர்ந்தது

குன்னூர்க் குழு ககாரவ வந்ததுகம செயல்படலாயிற்று.

கபராசிரியர் அர.சு. நாராயணொமி அவர்கள் நிரைவு நிதியிலிருந்து ஒரு லட்ெ

ரூபாய் இப்பணிக்குப்பயன்பட வழி வகுத்தார் நல்லாசிரியர் கவங்ககடெலு.

செந்தமிழ் அருட்செம்மல் கம்பராமாயண உரரக் குழுரவ அரமப்பதற்கு உரிய

பணிகரைத் சதாடங்கிைார்.கபராசிரியர் அ.ெ. ஞாைெம்பந்தம், கம்பன் அறசநறிச்
செம்மல் ஜி.கக. சுந்தரம் உள்ளிட்ட கம்பன் ஆர்வலர் பலரரயும் ஒரு கூட்டத்துக்கு
அரழத்தார். 16.5.1992 இல் அந்தக் கூட்டம் கூடிற்று. தமிழகத்தின் பல்கவறு
பகுதிகளிலிருந்து இருபது கபர்க்குகமல் வந்து கூடிைர். ஆைால், அந்கதா,அன்று
அதிகாரலயில் செந்தமிழருட்செம்மல் இரறவன் திருவடி அரடந்துவிட்டார்.
கூட்டம் நடத்துவதா என்ற ஐயம் எழுந்தகபாது, செந்தமிழருட் செம்மலின் ஆன்மா
அரமதி சபறுவதற்கககூட்டத்ரத நடத்தி அவருரடய ஆவரல நிரறகவற்ற
கவண்டும் என்று ஜி.கக.எஸ். உறுதியாகக் கூறிைார். கூறியகதாடு மட்டுமின்றி, அன்று
ஆறு மணி கநரத்துக்கு கமலாகக் கம்பராமாயண உரரக்குழு அரமப்பதிலும்,அதன்
விவாதங்களிலும் கலந்துசகாண்டார்.
கம்பராமாயண ஆர்வலர்களும் நூல் சவளியீட்டாைர்களும் சநடிய விவாதங்களின்
பின்ைர் உரரயாக்கம், சவளியீடு பற்றி முடிவு செய்தைர். செந்தமிழருட்செம்மலின்
முதலாண்டு நிரைரவசயாட்டி முதற்காண்ட உரர சவளிவர கவண்டும்எைவும்
சதாடர்ந்து 1993 க்குள் கம்பராமாயண உரரப்பணிரய நிரறவுசெய்ய கவண்டும்
எைவும்முடிவுகள் செய்யப்சபற்றை.
கம் ன் அறநிவலயம் ஏற்றது

கம்பராமாயண உரர சவளியிடுதல், அதன்பின் அது சதாடர்பாை ஆய்வுகள்

சவளியிடுதல் கபான்றபணிகரைக் ககாரவ, கம்பன் டிரஸ்டிடம் ஒப்பரடப்பது
என்று முடிவு செய்யப்சபற்றது. திருமிகு ஜி.கக.எஸ். அவர்களின் அன்பாதரவால்
கம்பன் அறநிரலயின் ஒரு பணியாக இத் திருப்பணி ஏற்கப்சபற்றது.

கம்பராமாயண உரரக்குழு, கம்பராமாயண உரர நிதிக்குழு, உரரயாசிரியர் குழு

எை மூன்றுகுழுக்கள் 2.10.92 இல் நரடசபற்ற கம்பன் அறநிரலக் கூட்டத்தில்
அரமக்கப்சபற்றை. இந்தத்திட்டத்திரை ஆர்வத்கதாடு ஏற்றுக்சகாண்டகதாடு,
இதைால் வரக்கூடிய சபாறுப்புகளின் சுரம அறிந்து மிகவும் கவைமாக ஜி.கக.எஸ்.
அவர்கள் செயல்கரை நடத்திவருகிறார்.

தமிழர்களின் நல்விரைப் பயைாய் இன்று கம்பராமாயண விைக்கவுரரரயக்

கம்பன் அறநிரலயம்சவளியிடுகின்றது.
களப் ணி
 கம்பன் அறநிரல, கம்பராமாயண உரர (நிர்வாக)க் குழு, கம்பராமாயண நிதிக்குழு
- இவற்றின்உறுப்பிைர்கள் தஞ்ரெப் சபரிய ககாவிரல உருவாக்கிய மாமன்ைன்
இராெராென் கபான்றவர்கள்.
ஏவுதற் கருத்தாவின் கருத்து வழி நின்று இயற்றுதற் கருத்தாக்கைாக எத்துரணகயா
தச்ெர்களும்சகாத்தைார்களும் சபருங்ககாவிரல எழுப்பிைர். அவர்கரைப் கபால
உரரயாசிரியர் குழுவிைர் கம்பராமாயணவிைக்க உரரரயக் கண்ணும் கருத்துமாக
இருந்து உருவாக்கிைர்.

இந்தக் குழுவிைரர சநறிப்படுத்திடச் செந்தமிழ் வித்தகர் கபராசிரியர் அ.ெ.

ஞாைெம்பந்தம்வாய்த்தார். கம்பர் பணிக்கு இவ்வாய்ப்பு ஒரு சபறலரும் கபறு.
உரரயாசிரியர்கரை சநறிப்படுத்தியகதாடு, முதன்ரமப் பதிப்பாசிரியராகவும்
அரமந்து இவ்விைக்க உரரப் பதிப்ரபச் செம்ரமப் படுத்தியுள்ைஅவருக்குப்
சபாதுவாகத் தமிழர்களும் குறிப்பாகக் கம்பர் ஆர்வலர்களும் நன்றி செலுத்தக்
கடரமப்பட்டவர்கைாவர். 811
உரர எவ்சவவ்வாறு அரமயகவண்டும் என்பது 16.5.1992 இல் நடந்த அரமப்புக்
கூட்டத்தில்முடிவு செய்யப்சபற்றது. அந்த வழி காட்டரல மைங்சகாண்டு
உரராசிரியர் ஒவ்சவாருவரும் அவரவர்க்குஒதுக்கப்பட்ட பகுதிகளிலிருந்து
பப்பத்துப் பாடல்களுக்கு உரர எழுதி அனுப்புமாறு ககட்டுக்சகாள்ைப்சபற்றைர்.

1992 ஜூன் மாதம் 27, 28 ஆகிய இரண்டு நாள்களில் உரரயாசிரியர்கள் இரண்டாம்

முரறயாகக்கூடிைர். அவர்கள் எழுதிய உரரப் பகுதிகரைப் கபராசிரியர் அ.ெ.ஞா.
முதலிகலகய படித்து வந்தார்; கூட்டத்தில் ஒவ்சவாருவர் உரரயும் வரிவரியாகப்
படித்துத் திறைாய்வு செய்தார். இந்தத் திறைாய்வுவிவாதத்திைால் விைக்கவுரரயின்
அரமப்பு எவ்வாறு இருக்க கவண்டும் என்பது சதளிவாயிற்று.

அதன்பின்ைர் உரரயாசிரியர்கள் பணிரயத் சதாடர்ந்து செய்தைர். முடிவு

நிரலயில் மீண்டும் கபரா. அ.ெ.ஞா. வரிவரியாகப் படிக்கக் ககட்டு, கவண்டிய
மாற்றங்கள் திருத்தங்கள்செய்தார்.

செந்தமிழ் வித்தகர் - திறைாய்வு கவந்தர் - கம்பன் கரல நிரல கண்டவராகிய

அ.ெ.ஞா.வின் சநறிகாட்டலிலும் பதிப்புப் பணியிலும் முடிவாை வடிரவப் சபற்றகத
இந்தக் கம்பராமாயணவிைக்க உரர.

உரரயாசிரியர்களின் உரிரமக்கு ஊறு இல்லாமல் கவிச் ெக்கரவர்த்தியின்

கருத்துவைம் புலப்படும் வரகயில் பதிப்புப் பணிரய கமற்சகாண்டது அ.ெ.ஞா.வின்
சிறப்பு.

முன்பனாடிகள்

ககாரவ, கம்பன் அறநிரல சவளியிடும் இந்தப் பதிப்புக்கு முன்னும் பல உரரப்

பதிப்புகள்சவளிவந்துள்ைை; மூலப் பதிப்புகளும் பல உண்டு. முன்கைார் செய்த
பணிகரை நன்றியுணர்கவாடுகபாற்றும் உரரயாசிரியர்கள், தங்கள் தனித்தன்ரம
சகடாமலும் விைக்க உரரரய வகுத்திருக்கிறார்கள். பல வரககளிலும் இவ் விைக்க
உரரக்குத் தனிச் சிறப்புகள் உண்டு என்பது உறுதி. கமகலார்களின்காட்சிகரையும்
கண்டு, காலமும் சூழலும் தரும் புதுக் காட்சி விைக்கங்கரையும் சகாண்டது
இந்தப்பதிப்பு.

யாப்பிலக்கண விதிப்படி சீர்கள் பிரிக்கப்சபறாமல், ஓரைவு தமிழ்ப் பயிற்சி

உரடயவர்களும் எளிதில் மூலத்ரதப் படித்துணருமாறு சொற் - சபாருள் சதளிவுக்கு
ஏற்பச் சீர்கள் பிரிக்கப் சபற் றுள்ைை. இவ்வரகயில் மர்கர கம்சபனியார் வகுத்துக்
சகாண்ட விதிமுரறகள் இப்பதிப்பிகல பின்பற்றப்சபற்றுள்ைை.

ஆயினும், யாப்பிலக்கண சநறிரயயும் கபணி, பாடல்கள் யாப்பு வரகயில்

இன்னின்ை பா அல்லதுபாவிைத்துக்கு உரியை என்ற செய்தியும் இப்பதிப்பில்
தரப்சபறுகிறது.
 இப் திப்பின் அவமப்பு
காண்டத்ரதத் திறைாய்வு முரறயில் அறிமுகப்படுத்தும் முன்னுரர முதலில்
காணலாம். இதரைவரரந்தவர் கபரா. அ.ெ.ஞா. அடுத்து, வான்மீகம், இராம ெரித
மாைெம் கபான்றவற்கறாடு ஒப்பிட்டும்உறழ்ந்தும் காட்டுகின்ற ஒப்பிலக்கியக்
கட்டுரரரயக் காணலாம். இதரை எழுதியுதவியவர் கபரா. டாக்டர் அ.அ.
மணவாைன்.

படலந்கதாறும் சுருக்கமாை முன்னுரர உண்டு. சொற் - சபாருள் கநாக்கிய

வரகயில் சீர் பிரித்த செய்யுள், பதவுரர, விைக்கவுரர, இன்றியரமயாத இலக்கணக்
குறிப்பு, ஒப்புரமப் பகுதிஆகியரவ சகாண்டது இவ் விைக்கவுரரப் பதிப்பு.
இறுதியில் செய்யுள் முதற்குறிப்பு அகராதியும் அருஞ்சொல்லகராதியும் காணலாம்.
இரடச் செருகலாககவா பிற வரகயாகலா நூலுள் இடம் சபற
இயலாதரவயாயினும்,ஏடுகளில் இடம் சபற்றுவிட்ட மிரகப் பாடல்கரையும்
புறக்கணிக்க விருப்பமில்ரல. ஆராய்ச்சியாைர்க்கு அம் மிரகப் பாடல்களும்
காண்டத்திறுதியில் தரப்சபற்றுள்ைை. பல்கரலச் செல்வர் சத.சபா.மீ. பதிப்பு
நாயகம் கபரா. மு. ெண்முகம்பிள்ரை, கபரா. அ.ெ.ஞா. ஆகிகயார் ஏற்சகைகவ
வரரயுறுத்துள்ைபடிசவளிவந்த சென்ரைக் கம்பன் கழகப் பதிப்பு இவ்வரகயில்
ஓரைவு உதவியது. சென்ரைக் கம்பன் கழகப் பதிப்பிலுள்ை பாடங்கரை அப்படிகய
எற்காமல், உரரயாசிரியர்களின் ஆய்வுணர்வுக்குப்சபாருத்தம் என்று பட்ட
பாடங்ககை இப்பதிப்பில் இடம் சபறுகின்றை.

சமாத்தத்தில் இப்பதிப்பு ஏரைய பதிப்புகளினின்றும் கவறுபட்ட முத்திரர

பதித்த தனிப்பதிப்புஎன்றால், மிரகயாகாது.
 நன்றி
இத்திருப்பணியில் நாட்டத்ரத ஏற்படுத்தி வழிநடத்திவரும் அலகிலா
விரையாட்டுரடய தரலவர்க்கு முதலில் நன்றி செலுத்த கவண்டும். ‘அலகிலா
விரையாட்டுரடயார்’ என்பரத இம்முயற்சியின் ஒவ்சவாரு கட்டத்திலும்
உணரமுடிந்தது, உண்ரம; சவறுஞ்சொல் அலங்காரம் அன்று.

செந்தமிழருட் செம்மல் டாக்டர் ககாவிந்தொமி இட்ட கரடகால், அந்த அைவிகல

நின்றுவிடாமல், கமல் சதாடர்ந்து கவிச்ெக்கரவர்த்தியின் கவிரதத் திருவுள்ைம்
எழுந்தருளியுள்ை இம்மாசபரும்ஆலயத்ரத உருவாக்கும் கம்பன் அறசநறிச் செம்மல்
திருமிகு ஜி.கக. சுந்தரம் அவர்களின் தைராஊக்கம் மறக்கக் கூடியதன்று;ஒவ்சவாரு
கட்டத்திலும் எழக்கூடிய சிக்கல்கரை முன்னிறுத்திக் காட்டி, அவற்ரற நீக்க வழியும்
வகுப்பவர் அவகர.

அடுத்து, இம்முயற்சிக்குப் பிள்ரையார் சுழி இட்ட நல்லாசிரியர் இ.

கவங்ககடெலுவுக்குவணக்கம் செறித்த நன்றி உரியது. பரமபாகவதராகிய திரு. ஆர்.
துரரொமி நாயுடு, கெவாரத்திைடாக்டர் ஆர். கவங்ககடெலு நாயுடு இைரமப்
சபாலிவுக்கு ஆக்கமாை முயற்சிசகாண்ட திரு. கிருஷ்ணராஜ் வாணவராயர் - இவர்கள்
இயக்ககவ இயங்குவது இத்திட்டம். செந்தமிழருட் செம்மல் மரறந்தாலும், அவர்
வழிரய மறவாத திருமதி பிகரமா ககாவிந்தொமி, மற்றும் உடுமரலப்கபட்ரட ஸ்ரீ
கவங்ககடொகாகித ஆரல நிர்வாகத் தரலவர் திரு. சகங்குொமி நாயுடு கபான்றவர்கள்
மைமுவந்து இந்தத் திருப்பணியில்பங்கு சகாள்கின்றைர். "உைதாகும் ொக்காடு"
என்று வள்ளுவர் சொன்ைவாறு புறத்கத மரறந்தும் அகத்கத மரறயாது நிலவும்
கபரா. அர.சு. நாராயண ொமி நிரைவு நிதியும் இப்பணிக்கு உதவியது. நிதி மிகுந்தவர்
அந்நிதி நற்பணிக்கக உரியசதன்று சதளிவுற்று உதவுதலாலன்கறா இவ்வுலகம்
தரழக்கின்றது!

கபரா. அ.ெ. ஞா. வுக்குக் கண்ணும் கரமுமாக அரமந்து திருப்பணி புரியும் திரு. நா.
ெந்திரகெகரன்இப்பணி இயந்திரத்தின் ஒரு பல் - ெக்கரம்.

உரரயாசிரியர்கள் இலசரனில் இந்தக் காப்பிய மாளிரக மதுரர மீைாட்சி

ககாவில்கபால் - அரங்கன் ககாவில்கபால் காட்சியளித்திருக்குமா!

ஊர்க்கூடி இழுத்த கதர் - தமிழ் சநஞ்ெங்களின் நிரைவு வீதிகளில் உலா வருகிறது.

சதய்வமாக்கவி தரிெைம் சபற்று, அலகிலா விரையாட்டுரடய ஆதிமூர்த்தியின்
அருரைப் சபற்றிடத் தமிழறிந்கதார் யாவரரயும் ‘கெர வாரும்’ எைக் கரம் கூப்பி
வரகவற்கிகறாம்.
ம. ரா. ப ா. குருசாமி ஒருங்கிவணப் ாளர்.
 முன்னுவர
ப ரா. அ.ச. ஞானசம் ந்தன்

கம்பனுரடய இராம காரதயில் இரண்டாவதாக அரமந்துள்ைது அகயாத்தியா

காண்டமாகும். இராமகாரதயின் வைர்ச்சி முழுவதற்கும் உள்ை கருரவத் தாங்கி
நிற்பது அகயாத்தியா காண்டமாகும்.

இந்தக் காண்டம் ‘மந்திரப் படல’த்தில் சதாடங்கி, ‘திருவடி சூட்டு

படல’த்தில்முடிகின்றது. கரதப் கபாக்கில் இந்தப் சபயர்கள் அரமந்திருந்தாலும்,
கரதரய மறந்துவிட்டுப் சபயர்கரைமட்டும் எடுத்துக் சகாண்டால்கூட, ஒரு
புதுரமயாை சிந்தரைரயத் கதாற்றுவிக்கின்றது. ‘மந்திரத்தில்சதாடங்கிைால்
திருவடி சூடலில் முடியும்’ என்ற எண்ணத்ரத நம்முரடய மைத்தில்கதாற்றுவிப்பது
கபால இந்தப் படலங்களின் சபயர்கள் அரமந்திருக்கின்றை.
அகயாத்தியா காண்டத்தில் ‘பாத்திரங்கள்’ என்று சொல்லப்படுபரவ மிகக்
குரறவாைரவகயயாகும்.‘தெரதன், கூனி, ரகககயி, பரதன்’ என்ற நான்கு
பாத்திரங்கள்தாம் இக் காண்டம் முழுவதும்அரடத்துக் சகாண்டிருக்கின்றை.
இரடயில் ‘குகன்’ வருகின்றான். அவனும் மிக முக்கியமாை பாத்திரம்தான்என்பதில்
ஐயமில்ரல. ஆக இந்த ஐந்து பாத்திரங்கரை மட்டும் ரவத்துக்சகாண்டு மிகப்
சபரியஅகயாத்தியா காண்டம் நரடசபறுகின்றது.
கம்பரைப் சபாறுத்தமட்டில் மூலநூலிலுள்ை ‘கன்யா சுல்கக் கரதரய
முழுவதுமாக மரறத்துவிட்டான்.தெரதன் ரகககயிரயத் திருமணம்
செய்துசகாள்ளும்சபாழுது, ‘உன்னுரடய வயிற்றில் பிறக்கும் மகனுக்குப்
பட்டத்ரதத் தருகிகறன்’ என்று அவளிடம் அப்கபாது சொல்லியிருக்கிறான். அதரை
இப்கபாது ரககயகி நிரைவூட்டுகின்ற நிரலயில் இருக்கிறாள். அவன் வாய்ரம
தவறி விடாதிருக்க, ‘ஏற்சகைகவ நீ அப்படிச் சொல்லியிருக்கிறாகய’, என்று
சொல்லிக் காட்டாமல், வரமாகப் சபற்றுக்சகாள்ளுகின்ற முரறயில், தெரதரை ஒரு
சபரிய இக்கட்டில் இருந்து ரகககயி காப்பாற்றுகிறாள் என்றுதான் நிரைக்க
கவண்டியுள்ைது. 815

வாய்ரமயுரடயவன் தெரதன் என்றால் அந்த வாய்ரமரயக் காப்பதற்கு அவகை

முயன்றிருக்க கவண்டும்.அவ்வாறு முயல வில்ரல என்றால், அவனுரடய
மரைவியாகிய ரகககயி அதரை எவ்வாற்றானும் நிரைவூட்டி நிரறகவற்ற
கவண்டும் என்ற முரறயில் அவள் கபசிைாகைா என்று நிரைக்கத் கதான்றுகிறது.
இனி, மந்திரப் படலத்தின் சதாடக்கத்ரதப் பார்ப்கபாகம யாைால் தெரதனுரடய
பாத்திரப்பரடப்ரப அறிந்து சகாள்ை முடிகின்றது. நான்கு பிள்ரைகரைப்
சபற்றான் தெரதன். என்றாலும் இராமரைத்தவிர, ஏரைய மூன்று பிள்ரைகரை
அவன்நிரைவில் சகாண்டிருப்பதாககவ சதரியவில்ரல. பால காண்டத்திகலகய
இந்தக் குறிப்ரப ரவத்துக் காட்டுகிறான் கம்பன். பிள்ரைகரைக் ககட்க வந்த
விஸ்வாமித்திரன்.
"நின் சிறுவர் நால்வரினும் கரிய கசம்மல் ஒருவவனத் தந்திடுதி" (324)
என்றுதான் கூறிைாகை தவிர, ‘இராமன்’ என்று சபயரிட்டுச் சொல்லவில்ரல. ‘கரிய
செம்மல்’என்றால் பரதனும் கரிய செம்மல்தான் என்பரத மறந்துவிடக் கூடாது.
அப்படியிருக்க ‘கரிய செம்மல்’என்று விஸ்வாமித்திரன் கூறியவுடன்,
இராமரைத்தான் தெரதன் நிரைத்தாகை தவிர, பரதரைப் பற்றி நிரைத்ததாககவ
சதரியவில்ரல. இந்த எண்ணம் அவனுரடய மைத்தில் கவரூன்றி நாைாவட்டத்தில்
சபரியமரமாக வைர்ந்துவிட்டது என்றுதான் நிரைக்க கவண்டியுள்ைது.

"வமந்தவன அலாது உயிர் பவறு இலாத மன்னன்" (1514)

என்று அகயாத்தியா காண்டத்தில் கம்பன் இதரை நிரைவூட்டுவான். நான்கு

பிள்ரைகரையுரடயதெரதன், ஒரு பிள்ரையிடத்தில் மட்டும் அன்பு செலுத்தி,
ஏரைய மூன்று கபரரத் தன் பிள்ரைகைாககவ கருதவில்ரல என்றால் இந்த
மாசபரும் குற்றத்திற்கு அவன் தண்டரை அநுபவித்கத தீரகவண்டிய சூழ்நிரல
உருவாகின்றது.

இனி, அகயாத்தியா காண்டத்தின் சதாடக்கத்தில் ஒரு சபரிய காரியம்

நரடசபறுகின்றது. மந்திரக் கிழவர் அரைவரரயும் கூட்டி ‘இராமனுக்கு முடிசூட்ட
கவண்டும்’ என்ற தன்னுரடய எண்ணத்ரத தெரதன் சவளிப்படுத்துகின்றான்.
இதற்கு முன்ைகர ஒரு காரியத்ரதச் செய்துவிடுகிறான் அவன். அதாவது, பரதரை
அவனுரடய பாட்டன் வீட்டுக்கு அனுப்பிவிடுகிறான். இந்தச் செயல்தான்
சகாஞ்ெம்விந்ரதயாக இருக்கின்றது. இத்தரை நாளும் பரதரை அவனுரடய
பாட்டன் வீட்டிற்கு அனுப்பி ரவக்காத தெரதன், - அவன் திருமணம்
செய்துசகாண்டுஅப்கபாது தான் திரும்பியிருக்கிறான், ‘மரைவிரய விட்டுவிட்டுப்
பாட்டன் வீட்டிற்குப் கபாய்வா’ எை அவரை அனுப்பி ரவக்க கவண்டிய சூழ்நிரல
என்ை ஏற்பட்டது என்ற சிந்தரை ஓடத்தான்செய்கிறது. நம்முரடய மைத்தில்
கதான்றுகின்ற இந்த ஐயத்திரைக் கூனி சவளிப்படுத்துகின்றாள்.
" ாக்கியம் புரிந்திலாப் ரதன்தன்வன ண்டு ஆக்கிய க ாலங் கழல் அரசன்,
ஆவணயால் பதக்கு உயர் கல் அதர் கடிது பசணிவடப் ப ாக்கிய க ாருள் எனக்கு
இன்று ப ாந்ததால்" (1465)

‘ஏன் பரதரைப் பாட்டன் வீட்டிற்கு அனுப்பிைான் தெரதன் என்பது எைக்கு இப்கபாது

புரிந்துவிட்டது. இராமனுரடய பட்டாபிகஷகம் பற்றிப் கபசுகின்ற கநரத்தில் பரதன்
இங்கிருந்தால் அது பிரச்ெரைக்குஇடமாகும் என்று கருதித்தான் கககய நாட்டிற்கு
அனுப்பிைான் என்று சூழ்ச்சிக்காரியாகிய கூனி கபசுகிறாள். அவள் கபசுவதிலும்
ஓரைவு நியாயம் இருக்கிறது. ஆககவ மந்திரப் படலத்தில், தன்எண்ணத்திற்குத்
தரடயாக இருக்கக்கூடியவன் யார் என்று சிந்தித்து, பரதரை அப்புறப்படுத்திவிட்டு
தெரதன் மந்திராகலாெரை நடத்துகின்றான். மந்திராகலாெரையின் முடிவில்
தெரதனுரடய மைக்கருத்ரதஅரைவரும் ஏற்றுக் சகாள்கிறார்கள். எைகவ,
மந்திரப்படலத்ரதப் சபாறுத்தமட்டில் கரதசுமுகமாகத்தான் கபாகின்றது.

இனி ‘மந்தரர சூழ்ச்சிப் படலம்’ என்பது அடுத்து நிற்பதாகும். இந்த மந்தரர என்ற
பாத்திரம்ஒரு விகநாதமாை பாத்திரமாகும். அவளுரடய நிரல என்ைசவன்றால்,
ரகககயியுடன்கூட அவைது பிறந்தகத்தில்இருந்து வந்த பணிப் சபண்தான் அவள்.
பணிப்சபண்ணாக இருக்கின்ற ஒருத்தி ஒரு மாசபரும் சூழ்ச்சிரயச் செய்து, இராம
காரதரயகய திரெ மாற்றம் செய்கின்ற அைவுக்கு, ஒரு சபரிய
காரியத்ரதச்ொதிக்கின்றான் என்றால் அது நம்முரடய மைத்தில் ஏற்றுக்சகாள்ைக்
கூடியதாக இல்ரல.

அதுமட்டுமல்ல

"அரசரில் பிறந்து, பின் அரசரில் வளர்ந்து அரசரில் புகுந்து, ப ர் அரசி"

(1467)
யாக இருக்கின்ற ரகககயியின் மைத்ரதக் ககவலம் ஒரு பணிப் சபண்
மாற்றிவிட்டாள் என்றுசொல்வரத, கம்பனும்கூட ஏற்றுக்சகாள்வதாகத்
சதரியவில்ரல. ‘மந்தரர துரணக் காரண 817

மாக இருந்தாள். இந்த மாசபரும் காரியம் நரடசபறுவதற்கு அடிப்பரடயாக

இருந்தாள்’ என்பது தவிர, ரகககயியின் மைமாற்றம் ககவலம் கூனியிைால்
ஏற்பட்டதல்ல என்பரத அறுதியிட்டுக் கூறுபவன்கபால, கம்பன் கபசுவான்.

"அரக்கர் ாவமும், அல்லவர் இயற்றிய அறமும் துரக்க, நல் அருள் துறந்தனள் தூ

கமாழி மடமான்." (1484)
என்பதாக
ஆக ரகககயியின் மைம் திரிந்தது என்றால் அது ககவலம் கூனியினுரடய
சூழ்ச்சியால் அன்று. அரக்கருரடய பாவமும், அல்லவர்களுரடய தவமும் கெர்ந்து
ரகககயியின் மைத்ரத மாற்றிை என்று சொல்லுகின்ற முரறயில் ரகககயினுரடய
பாத்திரப் பரடப்ரப மிக உயர்த்தி விடுகின்றான் கம்பநாடன்.

கூனிரயப் சபாறுத்தமட்டில் ஒன்ரறச் சிந்தித்துப் பார்க்க முடிகின்றது. ஒரு சிலர்

எக்காரணமும்இல்லாமல் பிறருக்குக் சகடுதல் செய்ய முற்படுகின்றரதக்
காணுகின்கறாம். தங்களுக்குத் தீங்கு இரழக்கப்பட்டால் அதற்குப் பழி வாங்க
கவண்டுசமன்ற எண்ணத்தில் தீங்கு செய்வது ஒரு முரற. அதன் மறுதரலயாக
எவ்விதக் காரணமும் இல்லாமல் பிறருக்குத் தீங்கு செய்தல் என்பது ஒரு
சிலரின்பரடப்பு ரகசியமாகும். கஷக்ஸ்பியருரடய மிகப் பிரசித்திசபற்ற
‘ஒசதல்கலா’ நாடகத்தில் வருகின்ற ‘அயாககாரவ’ ப் கபால,

உள்ளமும் பகாடிய ககாடியாள் (1487)

ஆகிய கூனி ‘தன் மைத்கத நிரைந்து செய்யும் சகாடுரம உரடயவள்’ என்று
சகாள்வதில் தவறுஇல்ரல. இவள் இந்தக் காண்டத்திகலயுள்ை 2வது படலமாகிய
‘மந்தரர சூழ்ச்சிப் படலத்தில்’காணப்படுகிறாள். இந்தப்பாத்திரப் பரடப்பு
உலகத்திலுள்ை மக்களுள் இப்படியும் ஒரு சிலர் உண்டுஎன்பதற்கு ஓர் ஒப்பற்ற
எடுத்துக்காட்டாக அரமவது தவிர, கவறு ஒன்றும் இல்ரல. இவள் ரகககயினிடம்
சென்று, மிக சமன்ரமயாகப் கபசி, அவள் மைத்ரதக் கரலத்து, அவள்
இராமன்மாட்டுக் சகாண்டிருந்தஆழ்ந்த அன்ரபத் திரித்து, வரங்களின் மூலமாக,
இராமன் காட்டாட்சியும், பரதன் நாட்டாட்சியும்சபறுமாறு செய்துவிடுகிறாள்
என்பகதாடு இந்தப் படலம் முடிந்துவிடுகின்றது.
 இந்தப் பாத்திரம், இந்தக் காரியத்ரதச் செய்தது தவிர, இராம காரத முழுவதிலும்
ஒகரஒரு இடத்தில் தான் தரல காட்டுகிறது. ‘இராமரை அரழத்துவர பரதன்
காட்டுக்குப்கபாகும்கபாது அரைவரும் அவனுடன் செல்கிறார்கள்.கூனியும்
செல்கிறாள். ெத்துருக்கைன் அவரைத் தண்டிக்கப் புறப்படுகின்றான். ஆைால்,
பரதன்தடுத்து நிறுத்திவிடுகிறாை’ என்ற அைவிகல கூனிப் பாத்திரம் கதான்றி
மரறந்து விடுகின்றது.

இனி கதாநாயகனுரடய தந்ரதயாகிய தெரதன் இறுதியாக இந்தக் காண்டத்தில்

காட்சியளிக்கின்றான்.‘அவன் செய்த செயல்கள் அவனுரடய வாழ்வுக்கு
ஒருமுடிரவத் தந்துவிட்டை’ என்று கம்பன்கபசுகின்றான்.

"வமந்தன் அலாது உயிர் பவறு இலாத மன்னன்" (1514)

ஆக வைர்ந்துவிட்ட காரணத்தால், அவன் உயிர் கபான்று இருக்கின்றவைாகிய

இராமன் காட்டுக்குப்கபாகிறான் என்று அறிந்தவுடகைகய மயக்கமரடகின்றான்.
எப்படியாவது திரும்பி வந்து விடுவான் என்ற நிரைவிகல உயிரரத் தாங்கிப்
பிடித்துக்சகாண்டு இருக்கின்றான். கதகராட்டிச் சென்றசுமந்திரன் ‘இராமன், சீரத
இலக்குவன்’ ஆகிய மூவரரயும் விட்டுவிட்டு நகருக்குத் திரும்பி வந்துவிடுகின்றான்.
ரதம் திரும்பி வந்தது என்று ககள்விப்பட்டவுடன் தெரதன் மூர்ச்ரெ சதளிகின்றான்.
‘ஒருகவரை இராமன் வந்து விட்டாகைா’ என்று சுமந்திரைாகிய கதகராட்டிரய
அரழத்து,

‘வீரன் வந்தனபனா’ (1896)

என்று ககட்கின்றான்.

கதர்வலானும்,
"பவய் உயர் கானம் தானும் தம்பியும் மிதிவலப் க ான்னும் ப ாயினன் என்றான்."
(1898)

அவ்வைவுதான்.
"ப ாயினன் என்றான் என்ற ப ாழ்தத்பத ஆவி ப ானான்" (1898)

என்று கம்பன் முடிப்பான். இராமன் காைம் கபாய்விட்டான் என்று

சொன்ைவுடகைகய தெரதனுரடய ஆவி பிரிந்துவிட்டது என்று கபசுகிறான்.

தன்ைால் கபரன்பு செய்யப்பட்ட இராமன் எத்தரகயவன், எத்தரகய பண்பு

நலமுரடயவன், என்ை குறிக்ககாளுரடயவன் என்பரத எல்லாம் தெரதன் நன்கு
அறிந்திருந்தாைா என்பது 819

ஐயத்திற்குரியது. அறிந்திருப்பாகையாைால் இராமன் மீண்டு வருவான் என்ற

எண்ணத்திற்குஇடகம சகாடுத்திருக்கமாட்டான். எைகவ, தெரதன் இராமரை
முழுவதுமாக அறிந்தான் என்று சொல்வதற்கில்ரல.பரதரைப் பற்றியாவது தெரதன்
அறிந்திருத்தாைா என்றால் அதுவும் இல்ரல.
 பரதரை நன்கு அறியாத காரணத்தால் எல்லாவிதத்திலும் இராமரை
ஒத்தவைாகிய பரதைால்தைக்கு நீர்க்கடன்கூட, செய்யப்பட முடியாத ஒரு நிரலரய,
தெரகை ஏற்படுத்திக் சகாண்டு விட்டான். வசிட்டரை கநாக்கி,
"கசான்பனன் இன்பற இவள் என் தாரம் அல்லள் துறந்பதன் மன்னபன ஆவான்
வரும் அப் ரதன் தவனயும் மகன் என்று உன்பனன் முனிவா அவனும் ஆகான்
உரிவமக்கு" (1654)

என்று தெரதன் கூறிவிட்ட காரணத்தால் இறுதியாக நீர்க்கடன் செய்வதற்குக்கூட,

பரதனுக்குவாய்ப்பு இல்லாமல் கபாய்விட்டது. தெரதனுக்கு நீர்க்கடன் செய்ய
பரதனுக்கு வாய்ப்பில்ரல என்றுகூறுவரதக் காட்டிலும், பரதன் ரகயிைால் நீர்க்கடன்
சபறுகின்ற வாய்ப்ரப தெரதன் இழந்துவிட்டான் என்று கூறுவது முற்றிலும்
சபாருத்தமாகும்.

ஆககவ, தெரதனுரடய வாழ்க்ரக அகயாத்தியா காண்டத்தில் முடிந்து விடுகின்றது.

ஒப்பற்ற.
"தள்ள அரிய க ரு நீதித் தனி ஆறு புக மண்டும் ள்ளம் எனும் தவகயான்"
(657)

ஆை பரதரை தெரதன் நன்கு அறியாத காரணத்தால்

"நம்பியும் என் நாயகவன ஒக்கின்றான்" (2332)

என்ற இராமனுக்கு எந்தவிதத்திலும் குரறந்தவன் என்று கூற முடியாத அைவிற்கு,

இராமகைாடுெமநிரலயுரடயவைாகிய பரதன் ரகயிைால் நீர்க்கடன் கூடப் சபற
முடியாத நிரலரயத்தெரதன் அரடந்தான்என்றால் இந்தப் பாத்திரப் பரடப்பின்
அரமப்பில் கம்பன் சில உத்திகரைக் ரகயாளுகின்றான். எல்ரல மீறிய பாெம்
என்பது யாரிடத்தில் ரவக்கப்பட்டாலும் அது இறுதியில் சபருந்துன்பத்ரதத்தரும்,
என்பதற்குத் தெரதரைகய எடுத்துக்காட்டாக அரமத்துவிடுகின்றான்.

மூலநூலிலுள்ை கன்யா சுல்கக் கரதரய மரறத்து விட்டாைாயினும் முழுவதுமாக

மரறக்க முடியவில்ரலகம்பைால். ஆககவ, கவறு வழிகய இல்லாத நிரலயில்
தெரதன் வரம் சகாடுக்க ஒத்துக்சகாண்டான் என்று கரதரயக் சகாண்டு சென்றான்
கம்பன்.

இனி வசிட்டன் முக்காலத்ரதயும் உணர்ந்தவைாயிற்கற, அப்படியிருக்க ரகககயி

செய்த இந்தக்காரியத்திற்காக ஏன் அவரை ஏசிைான்? என்று ஒரு சிலருரடய
மைத்தில் ஐயம் எழலாம். வசிட்டரைப்சபாறுத்தமட்டில் இதுதான் நரடசபற
கவண்டியது என்பரத நன்கு அறிந்தவன். ஆதலால், ரகககயிரயஅவன் குரற
கூறுவதற்கு இடகம இல்ரல. என்றாலும், தன்னுரடய முக்கிய சீடைாகிய தெரதன்
படும் பாட்ரடப் பார்த்து, எவ்வாறாயினும் அவனுரடய துயரத்ரதப் கபாக்க
கவண்டுசமன்ற ஒகர கநாக்கத்தில்வசிட்டன் ரகககயியிடம் ககட்கின்றான், ‘நீ இந்த
வரத்ரதத் திருப்பித் தந்துவிடு’ என்று. உறுதியாகக் ரகககயி மறுத்துவிட்டாள்.
ஆககவ, அவரை ஒரு வரகயாகப் பார்த்துவிட்டு வசிட்டனும் நீங்கி விடுகின்றான்
என்று கரதரய அரமத்துச் செல்கிறான் கவிச்ெக்கரவர்த்தி.
 இந்தக் காண்டத்தின் முற்பகுதியில் மந்தரர வருகின்றாள். மாசபரும் சூழ்ச்சி
செய்கின்றாள். அகதாடு மரறந்து விடுகின்றாள். கரதத் தரலவைாகிய இராமரைப்
சபற்ற தெரதன் நான்கு பிள்ரைகரைப்சபற்றும், அவைால் விரும்பப்பட்ட
இராமைாகலா அல்லது இராமரைகய ஒத்த பரதைாகலா நீர்க்கடன்
செய்யப்சபறமுடியாத நிரலயில் பரிதாபமாக உயிரர விட்டுவிடுகின்றான். ஆககவ,
இந்த இரண்டு பாத்திரங்களும்கபாக எஞ்சி இருப்பரவ ரகககயி, கங்ரகத்
தரலவைாகிய குகன், பரதன் ஆகிய மூவருகமயாவர்.

ரகககயி என்ற பாத்திரத்ரத ஒரு புதிய கண்கணாட்டத்துடன் பார்ப்பது

சபாருத்தமாகும் என்றுநிரைக்கின்கறன். இது வரரயில் ரகககயிரயப் சபருங்
சகாடுரமக்காரியாக, கருரணயற்றவைாக, பண்பற்றவைாககவ கண்கடாம். தான்
சகாண்ட கருத்ரத நிரறகவற்ற கவண்டுசமன்ற ஒகர காரணத்திற்காகக்
கணவரைஇழப்பரதக்கூடப் சபரிதாகக் கருதவில்ரல என்று தான் கூறிக்
சகாண்டிருந்கதாம். ஆைால், கம்பனுரடய பாத்திரப் பரடப்ரப ஆழ்ந்து
சிந்திக்கும்சபாழுது ரகககயிரய அவன் கவறு வரகயில் அரமத்தாகைாஎன்று
நிரைக்கத் கதான்றுகிறது. இராமன் எப்படி ஸ்திரிப்ரக்ஞைாக
அரமக்கப்படுகின்றாகைாஅதுகபால் ஒரு ஸ்திதப்ரக்ஞ மகைா நிரலயுரடயவைாகக்
ரகககயியும் பரடக்கப்பட்டிருக்கின்றாகைா என்று நிரைக்கத் கதான்றுகிறது.
நன்ரம எது, தீரம எது என்பரத நன்கு அறிந்துசகாண்டாள் ரகககயி.
கூனியினுரடய சூழ்ச்சி,அவள் அந்த அடிப்பரடரய 821
அறிவதற்கு ஓரைவு துரண செய்தது; அந்த அைகவாடு அது நின்று விட்டது.

தெரதரைப் சபாறுத்தமட்டில் ஒரு மாசபரும் தவற்ரறச் செய்ய முற்பட்டு

விட்டான். இராமனுக்குப்பட்டம் சூட்ட கவண்டும் என்று முடிவு செய்துவிட்டதால்,
அந்தத் தவறாை முடிரவ அவன் ரக விட்டாசலாழிய அவனுரடய சபயருக்குப்
சபருங்கைங்கமும் பாவமும் வந்து கெரும். தான் முன்பு சொல்லிய சொல்ரல மறந்து
இப்கபாது புதிய ஒன்றிரைத் சதாடங்கி விட்டான் தெரதன். ஆககவ, அவரை வழி
திருப்பகவண்டும்.

இதற்கு ஒகர வழி - கன்யா கல்கத்ரத அவனுக்கு நிரைவூட்டியிருக்கலாம்.

அவ்வாறு செய்தால்தெரதன் அது வரரயில் செய்தசதல்லாம் சபருஞ் சூழ்ச்சிகைாக
முடிந்துவிடும். சபரும் பழி தன்கபரில் ஏற்றப்பட்டுவிடும். அப்படியுமில்லாமல்,
(கன்யா கல்கத்ரதகய நிரைவூட்டாமல்) என்ை காரியத்ரதத்தெரதன் செய்ய
கவண்டுகமா? அரதத் தான் சபற்ற வரத்தின் மூலமாகச் செய்து சகாண்டவைாகக்
ரகககயிரயக் கம்பன் பரடத்துக் காட்டுகிறான்.

இவ்வாறு செய்ததால் தெரதனுரடய சபயர், குற்றத்திலிருந்து விடுவிக்கப்படுகிறது.

அகத கநரத்தில்எவ்விதக் குற்றமும் செய்யாத ரகககயியின் சபயர் மண்ணில்
ஆழ்த்தப்படுகிறது. இதரை நன்கு அறிந்திருக்கின்றான்ரகககயி என்பதில் ஐயகம
இல்ரல.

இறதியாகத் தெரதன் ‘நீ உன்னுரடய முடிவிலிருந்து மாறவில்ரலயாைால் நான்

இறந்துவிடுகவன்’.
 "உன் கழுத்தின் நாண், உன் மகற்கு காப்பின் நாண் ஆம்"
(1653)

‘உன் கழுத்தில் அணிந்திருக்கும் மங்கல நாண், உன் மகன் ரகக்குக் காப்பு நாண்
ஆகக்கடவது’ என்று தெரதன் கூறிய சபாழுதும்கூட, ஒருத்தி பிடிவாதமாகத் தான்
சகாண்ட சகாள்ரகயில் உறுதியாக நிற்கின்றாள் என்றால் இது சவறுந் தாய்
அன்பிைாகலா அல்லது தன் மகனுக்குப் பட்டம் சூட்ட கவண்டுசமன்ற
எண்ணத்திைாகலா எடுத்த முடிவாகச் சிந்திப்பதற்கில்ரல. ‘பரதனுக்குப்
பட்டம்சூட்ட கவண்டுசமன்றால் உன் கழுத்திலுள்ை திருமாங்கல்யச் ெரகட அவன்
ரகக்குக் காப்பாகக் கடவது என்று கணவைாகிய தெரதன் சொல்லிவிட்டான் என்றால்
இரதவிடப் சபரிய ொபத்ரதப் சபற்றுக்சகாண்டு, பரதனுக்குப் பட்டம் சூட்ட
கவண்டுசமன்று ரகககயி நிரைத்தாள் என்று நிரைப்பது அவளுரடய அறிவுக்கும்,
பண்புக்கும் சபாருத்தமில்லாததாகப்படுகின்றது. ஆககவ, கவறு ஏகதா ஒரு
காரணம் இருந்திருக்க கவண்டும். அந்தக் காரணத்ரதத் தன்
அடிமைத்தில்ரவத்துக்சகாண்டு, அதரை சவளியில் சொல்ல முடியாத நிரலயில்,
தன்னுரடய கணவைாகிய தெரதரைப்சபருங் குற்றத்திலிருந்து காப்பாற்ற
கவண்டுசமன்று நிரைக்கின்றாள் ரகககயி என்று நிரைப்பதுசபாருத்தமுரடயகதா
என்று கதான்றுகிறது.
இராமைது அவதார கநாக்கத்ரத அவள் அறிந்திருந்தாள் என்று சொல்வதற்கில்ரல.
‘இராகவன்காட்டிற்கு செல்வதுதான் அவன் பிறந்ததனுரடய கநாக்கம்’. என்பரதக்
ரகககயி அறிந்திருந்தாள்என்று சொல்வதற்கில்ரல. ‘இராகவன் காட்டிற்கு
செல்வதுதான் அவன் பிறந்ததனுரடய கநாக்கம்’. என்பரதக் ரகககயி
அறிந்திருந்தாள் என்று சொல்வது கரதப் கபாக்கில் இரடயூறுவிரைவிக்கும்.
ஆககவ, அந்தக் கருத்ரத விட்டு விடலாம்.

அவரைப் சபாறுத்தமட்டில் தெரதன் தன்னுரடய திருமணத்திற்கு முன்ைால்

சகாடுத்த வாக்ரகமீறி (கன்யா கல்கம்) இப்சபாழுது அதற்கு மாறுபட்ட ஒரு
காரியத்ரதச் செய்யத் சதாடங்குகிறான். இதரைச் செய்து முடிப்பாகையாைால்
உலகமுள்ைவும் தெரதனுரடய சபயர் சபரும் பழிக்கு உள்ைாகும். அது மட்டுமல்ல,
சபரும் பாவத்திற்கும் அவன் ஆைாவான், பரம் சபாருரை மகைாகப் சபற்றுங்கூட
இத்தரகய குற்றத்திலிருந்து அவன் விடுபட முடியாத ஒரு சூழ்நிரல
உருவாகியிருக்கும்.

ஆககவ, இப்சபாழுது ஒன்று, தெரதரை அவனுரடய வழிப்படி விட்டு அதைால்

வருகின்ற சபருங்குற்றத்திரையும், பழி பாவங்கரையும் அவகை ஏற்றுக்சகாள்ைச்
செய்ய கவண்டும். இல்ரலயாைால்அவன் செய்ய முரைந்த காரியத்ரதச்
செய்யவிடாமல் தடுத்து அதைால் வருகின்ற பழி பாவங்கள், குற்றங்கள், சகட்ட
சபயர் அரைத்ரதயும் ரகககயி தாகை ஏற்றுக்சகாண்டு, தெரதரைக்
காப்பாற்றகவண்டும். இந்த இரண்டின் இரடப்பட்டு, ‘இருதரலக் சகாள்ளி
எறும்பாக’ இருந்த ரகககயி, ஆழ்ந்த சிந்தரைக்குப் பிறகு ஒரு முடிவுக்கு
வருகின்றாள் என்று நிரைக்க கவண்டியுள்ைது.

மந்தரர சொல்லிவிட்டுப் கபாைபிறகு தெரதன் வருவதற்கு இரடப்பட்ட

கநரத்தில் ரகககயினுரடயமைத்திரரயில் இந்த எண்ண ஓட்டங்கள் நன்கு
பதிந்திருக்க கவண்டும். எவ்வாறாவது தன்கணவரைக் காப்பாற்ற கவண்டும்.
‘வாய்ரமயும் மரபும் காத்தவைாக’ அவரை ஆக்க கவண்டும். ‘சபாய்உரரயாத
புண்ணியைாக’ அவரை ஆக்க கவண்டும் என்று ரகககயி முடிவுக்கு வந்துவிட்டாள்.
கற்புரடய மரைவியின் கடரம அது என்பதில் எவ்வித ஐயப்பாடும் இல்ரல.
‘தற்காத்துத் தற்சகாண்டாரை’ப் கபண கவண்டிய கடப்பாடு அவளுரடயதாக
ஆகிறது. 823

ஆககவ, தான் எந்த நிரலரய அரடந்தாலும், தைக்கு எத்தரகய அவப்சபயர்

வந்தாலும், தான்எந்தப் பாவத்திற்குப் கபாவதாக இருந்தாலும் அது பற்றிக்
கவரலப்படாமல், தன்ரைக் ரகப்பிடித்தவைாகியகணவனுரடய குற்றங்கரை
நீக்கி, அவனுக்குப் பழி வராமல் செய்து அவன் நரகத்ரத அரடயாமல்
செய்யகவண்டியது தன்னுரடய கடரம என்று ரகககயி முடிவு செய்திருத்தல்
கவண்டும்.

இந்த முடிரவ அவன் கமற்சகாண்ட பிறகு, அந்த முடிரவக்

சகாண்டுசெலுத்துகின்ற முரறயில் அவள்ஒப்பற்ற சிதப்ரக்ஞ நிரலயில் நின்று
செயலாற்றுகின்றாள். இவ்வாறு செய்வதைால் கணவன் உயிர் கபாய்விடும் என்று
முதலில் அவள் நிரையாமல் இருந்திருக்கலாம். ஆைால், கணவன் அரத
எடுத்துக்காட்டிய பிறகு, ‘கணவனுரடய உயிரா? அல்லது அவன் பழிக்கு ஆைாகாமல்
இருப்பதா?’ என்ற ஒருவிைா ரகககயியின் மைத்தில் கதான்றியிருத்தல் கவண்டும்.
தெரதன் அறுபதிைாயிரம் ஆண்டுகள் வாழ்ந்தவன். இன்னும் சில ஆண்டுகள்
வாழ்வதில் அவனுக்குஎந்த விதமாை சிறப்பும், சபருரமயும் இருக்கப் கபாதில்ரல.
ஆைால், இத்தரை ஆண்டுகள் வாழ்ந்தும், அவன் இராமனுக்குப் பட்டம் கட்டிவிட்டு
உயிர் துறப்பாகையாைால் வார்த்ரத தவறிய சபரும் பழிஅவரைச் சூழத்தான்
செய்யும். ஆககவ, இந்தப் பழியிலிருந்து நீங்க கவண்டுமாைால், அவன்
உயிர்கபாவதாக இருந்தாலும் ெரி அரதப் பற்றிக் கவரலயில்ரல. இந்தப் பழி
பாவங்கள் அவரை அரடயாதிருத்தல்கவண்டும் என்ற ஒகர குறிக்ககாகைாடு
ரகககயி செயல்பட்டாள் என்று நிரைக்க கவண்டியிருக்கிறது.
ஆரகயிைால்தான் தெரதன் எவ்வைவு எடுத்துக் கூறியும் வசிட்டன் வந்து கூறியும்,
ககாெரல வந்துஅழுதும் ரகககயி எதற்கம் அரெயாமல், தான் சகாண்ட
சகாள்ரகயில் உறுதிப்பாட்கடாடு நின்று விட்டாள். ஆககவ, இந்த அடிப்பரடரய
ரவத்துக்சகாண்டு பார்ப்கபாகமயாைால் ரகககயி செய்த தியாகம்மாசபரும்
தியாகமாகும். இந்த மாசபரும் தியாகத்தில் தன்ரைச் சூடமாக ஆக்கி
எரித்துக்சகாண்டுகணவரைக் காப்பாற்றுகின்றாள் என்று நிரைக்கத் கதான்றுகிறது.
ரகககயி இவ்வாறு நிரைந்துதான், ஆழ்ந்த சிந்தரைக்குப் பிறகு இந்த முடிவிற்கு
வந்துகணவரைக் காப்பாற்றுவதற்காகத் தன்ரைகய ெர்வ பரித்தியாகம்
செய்துசகாண்டாள் என்ற முடிவுக்குஅரண் செய்கின்ற முரறயில் பின்ைர் நடந்த
நிகழ்ச்சிகள் அரமகின்றை. பரதன் வருகிறான். தாயிடம் கபசுகிறான், ‘தந்ரத
வாைத்தான். அண்ணன் காைத்தான்’ என்று அவள் கபசுகிறாள். அதரைக் ககட்ட
பரதன் துணுக்குறுகின்றான். சிறிதும் உணர்ச்சியில்லாமல், ‘ஒருவன் காைத்தான்,
ஒருவன் வாைத்தான்’ என்று சொல்கிறாகை என்று நடுங்குகின்றான் பரதன். உடகை
காரணங்கள் ககட்டறிந்தவுடன்
 "ஆயவன் முனியும் என்று அஞ்சிபனன் அலால் தாய் எனும் க யர் எவனத்
தடுக்கற் ாலபதா" (2173)

‘தாய் எனும் சபயர் என்ரைத் தடுக்கவில்ரல. அண்ணன் இராமன் ககாபித்துக்

சகாள்வாகைஎை அஞ்சுகிகறன். அதைால் தான் உன்ரைக் சகால்லாமல் விட்டு
விடுகிகறன்’ என்று கபசுகிறான்பரதன். அந்த நிரலயிலும் ரகககயி வாய் திறக்ககவ
யில்ரல.

இனி அரைவரும் இராமரை அரழத்து வருவதற்காகச் செல்லும்கபாது

ரகககயியும் செல்கிறாள்.குகனிடம் தன் தாய் மார்கரை அறிமுகம் செய்து ரவக்கின்ற
பரதன், ரகககயிரய அறிமுகம் செய்துரவக்கும்சபாழுது
" டல் எலாம் வடத்தாவள ழி வளர்க்கும் கசவிலிவய தன் ாழ்த்த ாவிக்
குடரிபல கநடுங்காலம் கிடந்பதற்கும் உயிர் ாரம் குவறந்து பதய உடர் எலாம் உயிர்
இலா எனத் பதான்றும் உலகத்பத ஒருத்தி அன்பற இடல் இலா முகத்தாவள
அறிந்திவலபயல் இந் நின்றாள் என்வன ஈன்றாள்" (2371)
என்சறல்லாம் கபசுகின்றான். இந்த நிரலயிலும் ரகககயி வாரயத்
திறக்ககவயில்ரல. இறுதியாகஅவள் கபசிய கபச்சு பரதனிடம் ‘வாைத்தான்,
காைத்தான்’ என்று சொன்ைாகை அது தான். அதன்பிறகு அவள் வாகய
திறக்கவில்ரல என்பரத அறியும் கபாது சகாஞ்ெம் வியப்புத் கதான்றுகிறது.
மிக எளிதாை முரறயில் தன் கணவன், சகாடுத்த வாக்ரக மறந்து செய்ய இருந்த
தவற்றிலிருந்துஅவரைக் காப்பதற்காகத் தான் அதரைச் செய்கதன் என்று அவள்
சொல்லியிருக்கலாம். சொல்லியிருந்தால் பரதகைா, ககாெரலகயா யாருகம அவரைக்
குற்றம் சொல்வதற்கில்ரல. அந்த நிரலயில், ‘அவள் ஏன் அதரைச் சொல்லித்
தப்பித்துக் சகாண்டிருக்கக்கூடாது’ என்று நிரைக்கும் 825
சபாழுதுதான் அவளுரடய சபருரம நமக்குத் சதற்சறை விைங்குகிறது.
இதரை அவள் சொல்லியிருப்பாகையாைால் தன் பழியிலிருந்து
விலகிக்சகாள்ைலாகம தவிர, தெரதனுரடய புகழ் மங்கியிருக்கும். அந்த நிரல
வரக்கூடாது என்பதற்காகத்தான் ரகககயி இவ்வைவுசபரிய தியாகத்ரதச் செய்தாள்.
ஆககவ, வாய் திறந்து, ‘கவண்டுசமன்கற தான் செய்கதன். இதரை நான் செய்யாமல்
இருந்திருப்கபகையாைால் தெரதன் வாய்ரமயும், மரபும் காத்தவைாகஇருந்திருக்க
மாட்டான்’ என்று சொல்லியிருப்பாகையாைால் மறுபடியும் தெரதனுக்குப் பழி
ஏற்பட வழிசெய்தவள் ஆகிவிடுவாள். ஆககவ, ஒரு கடுகைவு கூடக் கணவனுக்குப்
பழிவராத முரறயில் அவரைப்பாதுகாத்து அதன் காரணமாகத் தன்ரைகய தியாகம்
செய்து சகாண்டு வாய் திறவாமல் கரடசிவரர இருந்தபாத்திரமாக அரமகின்றாள்
ரகககயி. இவளுரடய இந்த மாசபரும் தியாகத்ரதப் பரதன் உணர்ச்சிவெப்பட்ட
காரணத்தால் அறிந்துசகாள்ைவில்ரல. ஏரைகயாரரப் பற்றிக் கவரலகய யில்ரல.
ஆைால்,இராகவரைப் சபாறுத்தமட்டில் நன்கு அறிந்து இருந்தான் என்றுதான்
நிரைக்க கவண்டியிருக்கிறது.
 இராகவரைப் பிள்ரையாகப் சபற்றுங்கூட, தெரதன் வீடு கபற்ரற அரடயக்கூடிய
நிரலரயப் சபறவில்ரல.கதவர் உலகத்தில்தான் சென்று தங்குகின்றான். இராகவன்
காைகம்
"ப ாயினன் என்றான்: என்ற ப ாழ்தத்பத ஆவி ப ானான்"
(1898)

என்றுதான் கம்பன் கூறுகின்றாகை தவிர, ‘வீடுகபற்ரற அரடந்தான்’ என்று

சொல்லவில்ரல.ஏன் சதரியுமா? மைத்திகல ரகககயி மாட்டுக் சகாண்ட
காழ்ப்புணர்ச்சிகயாடு இறுதி வரரயிலும்தெரதன் இருந்துவிட்டான்.
ரகககயிமாட்டுக்சகாண்ட காழ்ப்புணர்ச்சியும், பரதன்மாட்டுக் சகாண்ட
கெப்புணர்ச்சியும் அவனுரடய மைத்தில் நிரறந்திருந்த காரணத்தால்தான் அவன்
வீடுகபற்ரற அரடதல்முடியவில்ரல. ஆககவ, இந்தக் காழ்ப்புணர்ச்சி
அவனிடமிருந்து நீங்கிைாசலாழிய அவன் வீடுகபற்ரற அரடய முடியாது என்ற
இந்த நாட்டுக் சகாள்ரகரய வலியுறுத்துவதற்காக, மூல நூலில் இல்லாத ஒரு
பகுதிரயப்புகுத்துகிறான் கவிச்ெக்கரவர்த்தி கம்பநாடன். அரைத்தும் முடிந்து
சவற்றிவாரக சூடிய இராமனிடம்தெரதன் வருவதாக ஒரு புதிய காட்சிரய
உண்டாக்குகின்றான். தெரதன் வந்து, "அன்று பககயன் மகள் ககாண்ட வரம் எனும்
அயில் பவல் இன்றுகாறும் என் இதயத்தினிவட நின்றது. என்வனக்ககான்று
நீங்கலது. இப்க ாழுது அகன்றது உன் குலப்பூண் மன்றல் ஆகம் ஆம் காந்தமா மணி
இன்று வாங்க" (10068)
என்று சொல்லி, ‘நீ வரத்ரதக் ககள்’ என்று சொல்லுகின்றான். அப்கபாது இராமன்
ககட்கின்றவரம் வியப்ரப உண்டாக்குவதாக அரமகின்றது. ‘ஐயா,

"தீயள் என்று நீ துறந்த என் கதய்வமும், மகனும் தாயும் தம்பியும் ஆம் வரம் தருக"
(10079)

என்று ககட்கின்றான்.
"தீயள் என்று நீ துறந்த என்கதய்வம்" (10079)
என்ற வார்த்ரதகள் ஆழ்ந்து சிந்திப்பதற்குரியை. சதய்வத்ரதப் கபால, தன்னுரடய
நலத்ரதக்கருதாமல், பிறருக்காககவ மாசபரும் காரியத்ரதச் செய்தவள் ரகககயி
என்பரத இராகவன் உணர்ந்தகாரணத்தால்தான்
"என் கதய்வம்"

என்று கபசுகின்றான்.

அந்தத் சதய்வத்ரத உள்ைவாறு உணராமல் ஏசி, காழ்ப்புணர்ச்சிகயாடு

இறந்துவிட்ட காரணத்தால், தெரதரைச் சுட்டிக் காட்டுபவன் கபால,

"தீயள் என்று நீ துறந்த என் கதய்வமும் மகனும் தாயும் தம்பியும் ஆம் வரம் தருக"
(10079)
என்று ககட்பதன் மூலம், ரகககயி என்ற பாத்திரத்ரதக் கவிச் ெக்கரவர்த்தி என்ை
அடிப்பரடயில்பரடத்தான் என்பரதப் புரிந்துசகாள்ை முடிகின்றது.

இராகவரைப் சபாறுத்தமட்டில் ரகககயின் தியாகத்ரத நன்கு அறிந்திருந்தான்

ஆதலால் அவரைத்சதய்வம் என்று கூறுகின்றான். அந்தத் சதய்வம் தன்னுரடய
கடரமரய நிரறகவற்றுகின்ற முரறயில்கபெ கவண்டியசபாழுது கபசிற்று.
சகாண்ட சகாள்ரகயில் உறுதிப்பாட்கடாடு இருந்தது. சகாள்ரகரய
நிரறகவற்றும்சபாழுதுதைக்கு வருகின்றபழி பாவம் முதலிய அரைத்ரதயும்
ஏற்றுக்சகாள்ைத் தயாராக இருந்தது. எந்தச் சூழ்நிரலயிலும்வாய் திறந்து கபசி
தன்னுரடய பழிரயப் கபாக்கிக் சகாள்ை கவண்டுசமன்று அந்தப் பாத்திரம்கருதகவ
இல்ரல. அதற்குரிய ெந்தர்ப்பங்கள் பலமுரற கிரடத்தும் வாய் திறவாமல் 827

இருந்துவிட்ட ஒகர காரணத்தால் இறுதி வரரயில் தன்னுரடய கணவரை மாசு

மருவு அற்றவைாகஆக்க கவண்டுசமன்ற தன்னுரடய குறிக்ககாளில் சவற்றி
சபற்றவைாக ஆகி விடுகின்றாள் ரகககயி.ஆககவதான், ஏரைகயார் யாருக்கும் தராத
அந்தப் பட்டத்ரத, இராகவன் கூற்றாககவ அரமக்கின்றான் கவிச்ெக்கரவர்த்தி
"என் கதய்வம்"

என்று.

ஆககவ, ரகககயி என்ற பாத்திரப் பரடப்ரப எந்த அைவுக்குக் கவிஞன் புதிய

முரறயிகல பரடத்திருக்கின்றான் என்பரத இந்தக் கண்கணாட்டத்துடன்
பார்ப்கபாகமயாைால் சகாஞ்ெம் வியப்ரபத் தருவதாககவ அரமகின்றது. மூல
நூலில் அரமந்துள்ை முரறரய விட்டுவிட்டுப் புதிய முரறயில் கன்யாசுல்கத்ரத
ஓரைவு மரறத்து, அகத கநரத்தில் ரகககயிரய ஒரு மாசபரும் தியாகியாக,
ஸ்த்தப்ரக்ரஞயாக, கடரமரய நிரறகவற்றுவதற்காகப் பழி பாவங்கரை ஏற்றுக்
சகாள்ளுகின்ற ஒரு பாத்திரமாக அரமத்துவிடுகின்றான் கவிச்ெக்கரவர்த்தி
கம்பநாடன்.
ஆககவ, ‘இந்த அடிப்பரடயில்தான் அந்தப் பாத்திரத்ரத அரமக்கின்கறன்’
என்பரதச்சுட்டிக் காட்டுபவன் கபால, அப்பாத்திரத்ரத அறிமுகம் செய்கின்றகபாகத
மிக அற்புதமாை முரறயில்அறிமுகம் செய்து ரகக்கின்றான். மந்தரர வந்த சபாழுது
ரகககயி உறங்கிக்சகாண்டிருக்கிறாள்.

"கவடக்கண் அளி க ாழிய க ாங்கு அவண பமல் கிடந்தாள்"

(1448)

என்று ரகககயிரய முதன் முதலாக அறிமுகம் செய்வான் கம்பநாடன்.

உறங்கும்சபாழுது ஒருவருரடய அக மைத்தில் என்ை எண்ணம் நிரறந்திருக்கிறகதா
அதுதான் அவரது முகத்தில் சவளிப்படும். ரகககயி உறங்கிக்சகாண்டிருந்தகபாது
அவள் கரடக்கண் வழி அருள் சுரந்து சகாண்டிருந்தது என்றால்அவளுரடய
அகமைம், ஆழ்மைம், சிந்ரத ஆகிய அரைத்திலும் அருள் நிரம்பி இருக்கின்றது
என்பரதச்சொல்லாமல் சொல்லுகின்றான் கவிச்ெக்கரவர்த்தி. இப்படி மைம், புத்தி,
சித்தம், அகங்காரம் ஆகிய அந்தக்கரணங்கள் நான்கிலும் அருள்
நிரறந்திருப்பவைாகிய ஒருத்தி, எவ்வாறு சகாடுரமயாைகாரியத்ரதச் செய்ய
முடியும் என்று சிந்திப்கபாகமயாைால் உண்ரமரய விைங்கிக்சகாள்ை
முடியும்.சகாடுரம என்பது நாம் பார்க்கும் பார்ரவயில் இருக்கின்றகத தவிர,
செயலில் இல்ரல. இப்சபாழுதுஅவள் வாய் திறவாமல் இருந்திருப்பாகையாைால்
தெரதன் பழிக்கு ஆைாவான். வாய் திறந்து கபசியதைால் பழிரய அவள்
ஏற்றுக்சகாள்கிறாள். ஆககவ, தன்னுரடய அருள் நிரம்பிய உள்ைத்தால், ஆழ்ந்த
சிந்தரைக்குப் பிறகு, கணவரைக் காப்பாற்றுவதுதான் தன்னுரடய கடரம,
தற்சகாண்டாரைப் கபணுவதுதான் தன்னுரடய கடரம, கற்புரடய மரைவியின்
கடரம என்ற முடிவுக்கு வந்து ஒப்பற்ற தியாகத்ரதச் செய்பவைாக, ஓர்
உறுதிப்பாட்கடாடு செயல்பட்டவைாகத்தான் - இந்தப் பாத்திரத்ரத
அரமத்திருக்கிறான் கம்பன் என்பரத அறிந்துசகாள்ை முடிகிறது.

கன்யா சுல்கக் கரத சவளிப்பரடயாகக் கம்பைால் கபெப் படாவிட்டாலும்,

அகயாத்தியா காண்டம்முழுவரதயும் பார்க்கும்கபாது இதரை ஏற்றுக் சகாண்டுதான்
அவன் கபசுகின்றான் என்பரத அறிய முடிகின்றது.

கன்யா சுல்க நிகழ்ச்சிரயத் தெரதன், ரகககயி என்ற இருவர் மட்டும் அறிந்தகதாடு

அல்லாமல்இராகவனும் அறிந்திருந்தான் என்பரதச் ெந்தர்ப்பம் வரும்கபாது அவன்
கூற்றாககவ ரவத்துப் கபெரவக்கின்றான் கவிச்ெக்கரவர்த்தி கம்பநாடன். மூல
நூலாகிய வால்மீகத்தில் இந்நிகழ்ச்சி இராமனும் பரதனும் காட்டில் ெந்திக்கின்ற
காலத்தில் பரதனிடம் இராமகை கூறுவதாக அரமந்துள்ைது. பரதன் கூட அரத
ஓரைவு அறிந்திருந்தான் என்பரதயும் அந்தப் பாடலின் மூலகம
சதரிவிக்கின்றான்.ஆழ்ந்து சிந்தித்தால் மந்திரப் படலத்தில் வருகின்ற பாடல் இந்தக்
கருத்ரத வலியுறுத்துவதாகஅரமந்திருப்பரதக் காணமுடியும்.
ரமந்தரை அரழத்து ‘நீ இந்த அரரெ ஏற்றுக்சகாள்ை கவண்டும். நான்’ தவம்
செய்யப்கபாகிகறன்’ என்று 14 பாடல்களில் தெரதன் கபசுகிறான். மூத்த
பிள்ரையாகிய இராகவகை பட்டத்ரதஏற்கக் கடப்பாடுரடயவன்; இரத உலகம்
அறியும். ‘மயில் குலம் முரற’என்று சொல்லப்படுகின்ற முரறயில்தந்ரதக்குப் பின்
மூத்த ரமந்தன் என்பது மரபு பற்றி வருவகதயாகும். இந்த அடிப்பரட
அரைவரும்ஏற்றுக்சகாண்ட ஒன்றுதான் என்பதில் ஐயகத இல்ரல.
அப்படியிருந்தும் மூத்த ரமந்தைாகிய இராகவரை அரழத்துப் பதிைான்கு
பாடல்களில்

"கசால் மறா மகப் க ற்றவர் அருந்துயர் துறந்தார்" (1380)

‘தந்ரத சொல் மிக்க மந்திரமில்ரல என்று ஏற்றுக்சகாள்ைக்கூடிய பிள்ரைகரைப்
சபற்றவர்கள்தாம்உயர்ந்தவர்கள்,’ என்சறல் 829

லாம் மிகப் சபரிதாக ஒரு முன்னுரர கபசிவிட்டு, ‘இந்தப் பட்டத்ரத ஏற்றுக்சகாள்’

என்றுசொல்லுகிறான் தெரதன்.
இவ்வாறு சொல்வதற்குத் கதரவ என்ை ஏற்பட்டது?
 இராகவன் தன் கவண்டுககாரை ஒருகவரை மறுத்துவிடுவாகைா என்ற
அச்ெத்திைால்தான் தெரதன் இவ்வைவுசபரிய முன்னுரர கபசுகிறான். அப்படியும்
அச்ெம் நீங்காமல் இறுதியாக,
இந்தப் பதிைான்கு பாடல்களில், ‘ரமந்தர்கள் என்பவர்கள் தந்ரதமார்கள் என்ை
ஆரணயிடுகின்றார்ககைாஅரதச் செய்ய கவண்டிய கடப்பாடு உரடயவர்கள்’ என்று
கூறுவகதாடு "நான் இவ்வைவு காலம் வாைப்பிரஸ்தம்செல்லாமல் இல்லறத்தில்
தங்கிவிட்டது சபருந்தவறு. ஐந்து சபாறி புலன்கரை அடக்கியாை கவண்டியதவ
வாழ்க்ரகரய கமற்சகாள்ை கவண்டும். அதற்குரிய காலம் இப்கபாது வந்துவிட்டது"
என்சறல்லாம்விரிவாகப்கபசி, இறுதியாக,

"அருந் துயர்ப் க ரும் ரம், அரசன் விவனயின் என்வயின் வவத்தனன்"

எனக்ககாள பவண்டா; புவனயும் மா முடி புவனந்து, இந்த நல் அறம் புரக்க
நிவனயல் பவண்டும்; யான் நின்வயின் க றுவது ஈது (1381)

என்று சொல்லுகின்றான் தெரதன். இந்த வார்த்ரதகள் ஆழ்ந்து கநாக்கற் குரியை.

ரமந்தரை அரழத்து,
"நின்வன பவண்டி, எய்திட விவழவது ஒன்று உளது" (1373)
எைவும்,

"ஓர் கநறிபுக உதவிட பவண்டும்" (1374)

எைவும் சகஞ்சி, ‘நான் வாைப்பிரஸ்தம் செல்ல கவண்டும், நீ பட்டத்ரத

ஏற்றுக்சகாள்’
"யான் நின்வயின் க றுவது ஈது" (1381)
என்று ககட்க கவண்டிய கதரவ என்ை வந்தது? ஆககவதான் இதில் ஆழமாை
சபாருள் ஏகதா புரதந்திருக்ககவண்டும்.

"இராகவன் கன்யா சுல்க அடிப்பரடரய அறிந்திருந்தான். எைகவ, ராஜ்யத்ரத

மறுத்துவிடுவான்"எை அஞ்சிய தெரதன்., அவன் மறுப்பதற்கு வாய்திறக்கும் முன்ைகர
இரத வரமாகக் ககட்கின்றான். "யான் நின்வயின் க றுவது ஈது" (1381)

என்று சொல்வாகையாைால் ரமந்தன் வாய் திறப்பதற்கு வழிகய இல்லாமல்

கபாய்விடுகிறது.

இந்த நிரலயில் இராகவனுரடய மைநிரல என்ை என்பரதச் சொல்ல வருகின்ற

கம்பன் மிக அற்புதமாைஒருபாடரலப் பாடுகின்றான். அரைவரும் அறிந்ததுதான்
அந்தப் பாடல். என்றாலும் அதிலுள்ைஒருசில சொற்கள் ஆழ்ந்து
சிந்திப்பதற்குரியைவாகும்.
‘தாவத அப் ரிசு உவரகசய தாமவரக் கண்ணன்’ (1382)
தந்ரதயாகிய தெரதன் பதிைான்கு பாடல்களில் விரிவாகப் கபசி, ‘நீ இந்த
வரத்ரதத்தருவாயா’என்றவுடன் , தாமரரக் கண்ணன் - இராகவன்

‘காதல் உற்றிலன் இகழ்ந்திலன்’ (1382)

பட்டம் வருகிறது என்பதற்காக அரத விரும்பவும் இல்ரல. அரத இகழ்ந்து

கநாக்கவும் இல்ரல.
"கடன் இது என்று உணர்ந்தும் யாது ககாற்றவன் ஏவியது அது கசயல் அன்பறா
நீதி எற்கு? என நிவனந்தும் அப் ணி தவலநின்றான்." (1382)

என்கிறார்.

"கடன் இது என்று உணர்ந்து" (1382)

என்ற சொல்லுக்கு ‘பட்டத்ரத ஏற்றுக்சகாள்ை கவண்டியதுதான் தைக்குக் கடரம
என்று நிரைத்து’என்று பலரும் சபாருள் எழுதியிருக்கிறார்கள். ஆைால், அவ்வாறு
சபாருள் செய்வதிலுள்ை இடர்ப்பாட்ரடச்ெந்திக்க கவண்டும். ‘இதுதான் தன்னுரடய
கடரம என்று உணர்ந்துவிட்டான் இராகவன், ’ என்று கூறிைால்
"யாது ககாற்றவன் ஏவியது அது கசயல் அன்பறா ‘நீதி எற்கு’ என நிவனந்து"
(1382)

‘ெக்கரவர்த்தியின் ஆரண எதுகவா அதன் வழி நிற்பது நீதி’, என்று கூறுவது ‘நின்று
வற்றுவதாக’முடிந்துவிடும். கடரம என்ற முடிவுக்கு வந்துவிட்ட பிற்பாடு, ‘அரென்
என்ை ஆரணயிட்டாகைா அதரைச்செய்வதுதான் தைக்கு முரற, நீதியாகும்
முடிவுக்கு வந்துவிட்ட பின்ைர், அரென் என்ை ஆரணயிட் 831
என்று ஏற்றுக்சகாண்டான் என்று சொல்வது அர்த்தமற்றதாகி விடும். ஆககவ,

"கடன் இது என்று உணர்ந்தும்" (1382)

என்ற சொல்லுக்கு கவறு சபாருள் காண்டல் கதரவப்படுகிறது. ‘கடன் இது என்று
உணர்ந்தும்’ என்றால் ‘தெரதன் செய்தது அவ்வைவு ெரியில்ரல. பரதனுக்குத்தான்
இப்பட்டம் உரியது என்று உணர்ந்தான்.உணர்ந்தும் - உணர்ந்துவிட்ட பிறகு இரண்டு
வரகயில் இராகவன் செயல்படக்கூடும்.

ஒன்று, தந்ரத என்ற முரறயிகல உறவு ரவத்துக்சகாண்டு, தந்ரதரயப் பார்த்து,

"தாங்கள்செய்வது அவ்வைவு ெரியாக இல்ரல. இப்பட்டம் பரதனுக்கக உரியது"
என்று கூறி மறுத்திருக்கலாம். அது ஒருவரக. இராகவன் அவ்வாறு செய்யவில்ரல.
மறுத்துப் கபசுவதற்கும் தெரதன் வாய்ப்கப சகாடுக்கவில்ரல. எைகவ, அடுத்த வழி
என்ை?" ெக்ரவர்த்தியின் ஆரண எதுகவா அதரைக் ககள்வி ககட்காத முரறயில்
,.........yoursis not to question why?but todo and die' என்று ஏற்றுக்சகாள்வதுதான் மற்சறாரு
வரகயாகும்.
 "யாது ககாற்றவன் ஏவியது அது கசயல் அன்பறா நீதிஎற்கு"
(1382)

என்ற இந்த இரண்டாவது வழிரய கமற்சகாள்கிறான்.

"யான் நின் வயின் க றுவது ஈது" (1381)

என்று தந்ரதகயா சகஞ்சுகிறான். மககைா ‘ சகாற்றவன் ஏவியது’ என்று

சொல்லுகின்றான்.இந்த இரண்டுக்குமுள்ை மாறுபாட்ரட நன்கு சிந்தித்தல் கவண்டும்.

"யாது ககாற்றவன் ஏவியது அதுகசயல் அன்பறா நீதி எற்கு"

(1382)

என்று நிரைக்கின்றான் இராகவன். ஆககவ, தெரதன் வரம் சகாடு என்று

சகஞ்சிைாலும், அரத அப்படிகய எடுத்துக்சகாள்ைாமல் ‘ெக்கரவர்த்தி தைக்கு
ஆரணயிட்டதாககவ நிரைக்கின்றான்தெரத குமாரன். ஆககவ, சகாற்றவனுரடய
ஆரணரய மீறுதல் என்பது யாருக்கும் இயலாத காரியம். அந்தமுரறயில் ‘அது
ெரிகயா, தவகறா அரதப்பற்றிக் கவரலப்படாமல் ‘இது
ெக்கரவர்த்தியினுரடயஆரண. அரத நிரறகவற்றுவரத தன்னுரடய கடரம,
அதுகவ தர்மம்’ என்ற கருத்தில் இருந்தான்’என்றுகம்பன் மிக அற்புதமாகச்
சொல்வான். ‘அப் ணி தவலநின்றான்’ (1382)
அவன் இட்ட பணிரய கமற்சகாண்டான்’ என்று கபசுவதைால் இந்தக் கன்யா கரத
எந்த அடிப்பரடயில்இராகவனுரடய மைத்தில் கவரல செய்கிறது என்பரத நாம்
அறிந்துசகாள்ை முடியும்.

இதற்கு இதுதான் சபாருள் என்று அரண் செய்கின்ற முரறயில் பின்ைர்

இராகவனுரடய கூற்றுஅரமந்திருத்தல் காண்டல் கூடும். சித்திரகூடத்தில் இராகவன்
தங்கியிருக்கிறான். அவரைஅரழத்துப் கபாவதற்காகப் பரடககைாடும், நகர
மக்ககைாடும் வந்த பரதன், நிமிர்ந்த கெரைரயப் பின்வருக என்று கூறி அவர்கரை
நிறுத்துவிட்டு, முன்கை தனியாக வந்து இராகவரை வணங்குகிறான்.
பரதனுரடய மாசு படிந்த கமனிரயயும், தவக்ககாலத்ரதயும் பார்த்து
அெந்துகபாைவைாகிய இராகவன்,அவனிடம் பல ககள்விகரைக் ககட்டு,
தந்ரதயினுரடய இறப்பு முதலாைவற்ரறசயல்லாம் சதரிந்துவருந்திய பிறகு, ‘நீ
வந்து ஆட்சிரய கமற்சகாள்ை கவண்டும்’ என்று பரதன் கூற அதற்கு
இராகவன்கூறுவதாக உள்ை பாடல் ஆழ்ந்து சிந்திப்பதற்குரிய தாகும்.

‘வரன் நில் உந்ரத சொல் மரபிைால் உரடத்தரணி நின்ைது என்று இரயந்த

தன்ரமயால் உரனின் நீ பிறந்து உரிரம ஆதலால் அரசு நின்ைகத ஆள்க (கம்பன் 2485)
எை அந்தப் பாடலில்சொல்கிறான் இராகவன். ‘நீ பிறந்து விட்டதைாகல இந்த ராஜ்யம்
உன்னுரடயது ஆகிறது’ என்று இராகவன்கபசுகிறான் என்றால் என்ை சபாருள்.?
கன்யா சுல்கக் கரதரய கவறு முகமாக, கவறு விதமாக இங்ககபுகுத்துகிறான்
கவிச்ெக்கரவர்த்தி. அரத நன்கு அறிந்திருந்தவைாகிய இராகவன் கபசுகின்றான்.
 "பரதா, நீ பிறவாமல் இருந்திருந்தால் இந்த ராஜ்யம் எைக்கு உரியதாக
இருந்திருக்கலாம்.ஆைால், ரகககயியின் வயிற்றில் நீ பிறந்துவிட்ட காரணத்தால்
இந்தப் பூமி உைக்குச் சொந்தமாகஆகிவிட்டது. அதரை நீகய ஆள்வாயக’
"நீ பிறந்து உரிவம ஆதலால் அரசு நின்னபத ஆள்க" (2485)

என்று இராகவன் கூறியதாக மிக அற்புதமாை முரறயில் அந்தக் கரதரய மறுபடியும்

நிரைவூட்டுகிறான் கவிச்ெக்கரவர்த்தி.இத் 833

தரகய ஒரு பாடரலக் கம்பன் மூல நூலாகிய வான்மீகத்ரத நிரைவில் சகாண்டு

பாடுகிறான். வான்மீகத்தில்இகத இடத்தில் கன்யா சுல்க வரலாற்ரற மிக விரிவாகப்
பரதனுக்கு இராகவன் எடுத்துக் கூறுவதாகப்பல பாடல்கள் அரமந்துள்ைை.
வான்மீகம், அகயாத்தியா காண்டம்.

தெரத குமாரன் அவ்வாறு கபசியவுடன் ‘அது எப்படி?’ என்று பரதன் ககட்டதாக

இல்லகவ இல்ரல.அதற்குப் பதிலாக ‘நீ பிறந்துவிட்ட காரணத்தால் இந்த அரசு
உைக்குச் சொந்த மாைது’ என்றுஇராகவன் சொன்ைரத ஏற்றுக்சகாள்கிறான் பரதன்.
அது தான் ஆச்ெரியம். முன்ைர் வந்து உதித்து உலகம் மூன்றிலும் நின்ரை ஒப்பு
இலா நீ பிறந்த பார் என்ைது ஆகில் யான் இன்று தந்தசைன்மன்ை! கபாந்து நீ மகுடம்
சூடு (2486). இராகவன் சொன்ைரத ஏற்றுக்சகாண்டு, "நான் அரென்தான். இப்கபாது
நான் ஆரணயிடுகின்கறன். நீ கபாய் ராஜ்யத்ரத ஆள்வாயாக" என்று பரதன்
கூறும்கபாது இராமன், பரதன் ஆகிய இருவருகம இந்தக் கன்யா சுல்கக் கரதரய
ஏற்றுக்சகாண்டு அதற்கு வழி செய்கின்றார்கள் என்பரத அறிய முடிகின்றது. இப்படி
சவளிப்பரடயாகச் சொல்லாமல் அதரை யார் யார் அறிந்திருக்ககவண்டுகமா
அவர்கள் எல்லாம் அறிந்திருந்தார்கள் என்று குறிப்பாகக் கவிச்ெக்கரவர்த்திகரதரயக்
சகாண்டு செல்லுகின்ற முரறயில் பற்பல சவற்றிகரைப் சபற்றுவிட்டான் என்று
தான் சொல்லகவண்டும். தெரதரைப் பழிக்கு ஆைாக்காமல், ‘வாய்ரமயும் மரபும்
காத்த மன்னுயிர் துறந்தவைாகச் செய்து விட்டாள் ரகககயி.

" டர் எலாம் வடத்தாவள ழி வளர்க்கும் கசவிலிவய" (2371)

என்று பரதன் கூறிைாலும் உண்ரமயில் அத்தரகயவள் அல்லள் அவள். மாசபருந்

தியாகத்ரதச் செய்தஸ்திதப்பிரக்ஞ மகைா நிரலயில் உள்ை ஞானியாக அவரை
ஆக்கிப் பரடத்துவிட்டான். ஆககவ, அந்த அடிப்பரடயில் அவள் மைமாற்றத்ரதக்
குறிக்க வந்த கவிஞன்,
"அரக்கர் ாவமும் அல்லவர் இயற்றிய அறமும் துரக்க நல் அருள் துறந்தனள்
தூகமாழி மடமான்" (1484)

என்று மட்டும் கூறி நிறுத்தாமல்

"தூகமாழி மடமான்" (1484) என்று அவளுக்கு அற்புதமாை

அரடசமாழி சூட்டுகின்றான் கவிச்ெக்ரவர்த்தி.
 எைகவ, அவள் கூறிய கடுஞ்சொற்கள் எல்லாம் கமகலாட்டமாகப் பார்ப்பதற்குக்
கடுஞ்சொல்லாகஅரமந்தைகவ தவிர, உண்ரமயில் அரவ மாசபரும் தியாகத்ரத
அடிப்பரடயாகக் சகாண்ட ‘தூசமாழிகள்’ என்பரத
"தூ கமாழி மடமான்" (1484)

என்ற சொல்லின் மூலம் சபற ரவத்துவிடுகின்றான். ஆக இந்தக் கன்யா சுல்கக்

கரதரயசவளிப்பரடயாகச் சொல்லாமல், மரறமுகமாககவ சகாண்டு செல்வதில்
இத்தரை பல சவற்றிகரைக்கவிச்ெக்கரவர்த்தி சபறுகின்றான் என்பரத நாம் அறிய
முடிகின்றது.
இனி அடுத்தபடியாக அகயாத்தியா காண்டத்தில் வருகின்ற ஒப்பற்ற பாத்திரம்
குகன் என்றபாத்திரமாகும். இந்தப் பாத்திரத்ரத வால்மீகி அடிசயாற்றிப்
பரடத்திருந்தாலும், ஈடு இரணயற்றமுரறயில் உலக இலக்கியத்தில் காணமுடியாத
அைவுக்கு அற்புதமாை ஒரு பரடப்பாகக் குகரைப்
பரடத்துவிடுகிறான்கவிச்ெக்கரவர்த்தி.
குகன் அன்கப வடிவாக இருக்கின்ற ஒரு பாத்திரம். உச்ெந்தரல முதல் உள்ைங்கால்
வரரயில்அன்ரபத் தவிர, கவறு ஒன்றும் இல்லாத ஒரு பாத்திரம்.

ொதாரணமாக உலகத்தில் புறத் கதாற்றத்ரதக் சகாண்டு அகத்ரத அைவிடலாம்

என்றுசொல்வார்கள். அந்த ஒரு பழசமாழிக்கு கநர் எதிராகப் பார்ப்பதற்கு
முரட்டுத்தைமாை உடம்பும், கடுரமயாை பார்ரவயுரடயவனுமாகிய குகன்,
அகத்ரதப் சபாறுத்தமட்டில் அன்கப வடிவாக அரமந்திருக்கிறான்என்பரத ஒப்பற்ற
முரறயிகல பரடத்துக் காட்டுகிறான் கவிச்ெக்கரவர்த்தி.

இப்படி ஓர் அன்பின் வடிவாகவுள்ை பாத்திரத்ரதப் பரடத்ததன் மூலம் அன்பு வழி

செல்கிறவர்களுக்குகல்வி, ககள்வி, முதலிய கரலயுணர்வு கதரவயில்ரல
என்பரதயும் ரவத்துக்காட்டுகிறான் கவிச்ெக்கரவர்த்தி.ஆகத் தாயினும் நல்லாைாக
ஒரு பாத்திரத்ரதப் பரடத்துக் காட்டுவதன் மூலம் அகயாத்தியா காண்டத்தில்ஒரு
சிறந்த பாத்திரமாக அரமந்துவிடுகிறான் குகன்.
அதுமட்டுமல்ல. ஆழ்வார்கள் பாடலில் ஆழங்கால்பட்டவைாகிய
கவிச்ெக்கரவர்த்தி வால்மீகத்தில்இல்லாத சில பகுதி 835

கரைக் புகுத்தும்கபாது ஆழ்வார் பாடலில் காணப்பட்ட ஒன்ரற தைக்கு

முன்கைாடியாக எடுத்துக்சகாள்கிறான்.

ஏவழ ஏதலன் கீழ் மகன் என்னாது இரங்கி மற்று அவற்கு இன்னருள் சுரந்து,
‘மாவழ மான் மடபநாக்கி உன் பதாழி; உம்பி எம்பி’ என்று ஒழிந்திவல உகந்து,
பதாழன் நீ எனக்கு இங்கு ஒழி, என்ற கசாற்கள் வந்து அடிபயன் மனத்து இருந்திட,
ஆழி வண்ண! நின் அடியிவன அவடந்பதன் அணி க ாழில் திரு அரங்கத்து
அம்மாபன! (நாலாயிரம் 1418)
என்ற ஆழ்வாரின் பாசுரத்ரத மைத்தில் ரவத்துக்சகாண்டு, பிராட்டிரய குகனுக்கு
அறிமுகம்செய்து ரவக்கிறான் இராகவன் என்ற ஒரு நிகழ்ச்சிரய உண்டாக்கி,
படகிகல சென்றகபாது சீரதரயக் காட்டி ‘இவர் உன் சகாழுந்தி’, எைவும்,
இலக்குவரைக் காட்டி ‘இவன் உன்தம்பி,’ எைவும் இராமன் அறிமுகம் செய்து
ரவப்பதாக ஒரு நிகழ்ச்சிரயக் கம்பன் பரடக்கிறான்.
"இளவல் உன் இவளயான்இந் நன்னுதலவள் நின் பகள்" (1994)

என்பதாக பிராட்டிரய அறிமுகம் செய்து ரவக்கப்படுகின்ற, அரெ குடும்பத்ரத

அல்லாத பாத்திரங்களில்தன்ைந்தனியாக நிற்பவன் குகப்சபருமான்.

இந்த நிகழ்ச்சிரயப் பின்ைர் ககள்விப்பட்டவைாகிய பரதனும் கூட,

"இன் துவணவன் இராகவனுக்கு; இலக்குவற்கும், இவளயவற்கும், எனக்கும்

மூத்தான்" (2367)

என்று குகரைக் ககாெரலக்கு அறிமுகம் செய்து ரவக்கின்றகபாது அன்பின்

வடிவாககவஇருக்கின்ற பாத்திரம் எவ்வைவு எளிதாக ெக்கரவர்த்தி குடும்பத்தில் உறவு
ரவத்துக்சகாள்கிறது என்பரத எடுத்துக் காட்டுகின்ற முரறயிகல
அரமத்துவிடுகிறான்.
குகன் இராமரை முதன்முதலிகல காண வருகின்றகபாது கதனும் மீனும் திருத்திக்
சகாணருகிற காட்சிவால்மீகத்தில் இல்லாத முரறயில் இங்கக கம்பன் புகுத்துகிறான்.
அவரைப் சபாறுத்த மட்டில்உணவு என்பதுகதனில் ஊறரவத்த மீைாகும்.
ஆககவ,அந்த உணரவக் சகாண்டுவரும்கபாது இராகவன் அரத
உண்பாைா.மாட்டாைா என்ற ஆராய்ச்சிக்கக இடமில்ரல. அங்கக தன்னுரடய
எல்ரலயில் நின்று தான் உண்ணுகின்றரத இரறவனுக்குப் பரடப்பதுகபால
அவன்ரகயிகல சகாண்டு வருகின்றான்.
"பதனும் மீனும் அமுதினுக்கு அவமவது ஆகத் திருத்திகனன் ககாணர்ந்பதன்;
என்ககால் திருவுளம்?" (1966)

என்று கபசுகின்றான் குகன். ‘நான் சகாண்டு வந்திருக்கிகறன். உன்னுரடய விருப்பம்

எதுகவாஅதன்படி செய்வாயாக’ என்று அந்த உரிரமரய இராகவனுக்கக
சகாடுக்கிறான்.

ஏரைகயார் அதரைப் பார்த்து முகம் சுளிக்கிறார்கள். இராகவரைப் சபாறுத்த

மட்டில் அரதமுழு அன்பின் வடிவாக வந்ததாக ஏற்றுக்சகாள்கிறான்.

ெர்க்கரரயால் செய்யப்பட்ட மிைகாய் எப்படி உரறக்காமல் இனிக்குகமா

அதுகபால "நீ சகாண்டுவந்த இந்தத் கதனும் மீனும் அன்பு என்ற ஒன்றிைாகல
முற்றிலும் ெரமக்கப்பட்டுவிட்டது." ஆககவ,

" ரிவினின் தழீஇய என்னின் வித்திரம்" (1967)

யாக குண்டத்தில் சொரியப்படுகின்ற அவிஸ் மிக உயர்ந்ததாகும் என்று

இராகவன்கபசும்கபாது குகனுரடய அன்ரப பரிபூரணமாக அறிந்து
ஏற்றுக்சகாண்டவைாகிறான். ஆககவ, இப்படி ஒருபாத்திரத்ரத
 "தன் ரிசும் விவன இரண்டும் சாரும்மலம் மூன்றும்அற அன்புபிழம் ாய்த்
திரிவார்" (க . . 803)

என்று கண்ணப்பரரப்பற்றி கெக்கிழார் பின்கை 12 ஆம் நூற்றாண்டில் பாடுவார்.

அந்தப்பாடலுக்கு முழு இலக்கணமாக முன்ைர் குகரை வகுத்துவிட்டான்
கவிச்ெக்கரவர்த்தி கம்பநாடன்.

குகன் என்ற பாத்திரம் மறுபடியும் விரடசகாடுத்த படலத்தில் தான்

காணப்படுகிறது என்றாலும்,மறக்க முடியாத பாத்திரமாக தெரதனுரடய பிள்ரைகள்
நால்வரும் வைர்ச்சி அரடந்து ஐவராக வைர்வதற்குமுதல் இடம் சகாடுத்தவைாக
அரமகின்றான். ஆககவ, குகனுரடய பாத்திரம் அகயாத்தியா
காண்டத்தில்அரமந்துள்ை அற்புதமாை ஒரு பரடப்பு ஆகும்.

கல்வி ககள்வி அரசியல் நுணுக்கங்கள் ஆகியவற்ரற அறியாதவைாகிய குகன்

பரதனுரடய கெரைவருகிறது என்று ககள்விப்பட்டவுடன் 837
"ஆழ கநடுந் திவர ஆறு கடந்து இவர் ப ாவாபரா?" (2317)

என்று சிைக்கின்றான்.
இப்படி முன்பின் சதரியாத ஒருவனிடம் பரக சகாள்ைக் காரணம் யாது என்று
சிந்தித்தல் கவண்டும்.

குகரைப் சபாறுத்தமட்டில் பரதரை முன்பின் அறியாதவன். ஆைால், பரதன்

என்ற சபயருரடயஒருத்தன் சூழ்ச்சியின் காரணமாக அரரெப் பிடுங்கிக்சகாண்டு
இராகவரைக் காட்டிற்கு அனுப்பிவிட்டான் என்ற எண்ணத்தில் குகன் இருக்கிறான்.
‘இந்த எண்ணம் அவனுரடய மைத்தில் எப்படித் கதான்றிற்று?இதற்கு யார்
காரணம்?’ என்று ஆராய்கவாகமயாைால் கம்பநாடன் அகயாத்தியா காண்டத்தில்
அதற்குஇடம் வகுத்துத் தருகின்றான்.

இராகவனும், சபருமாட்டியும் உள்கை உறங்க சவளிகய இரைய சபருமாள்

காவல் காத்துக்சகாண்டுநிற்கின்றான். அவகைாடு உடன் நிற்கின்றான் குகன். அந்த
நிரலயில் இராகவன் எப்படி அரரெத்துறந்து வந்தான் என்று ககட்க இலக்குவன்
சொல்கிறான்.
முன்ககாபக்காரைாகிய இலக்குவன் பரதரை இன்ைார் என்று புரிந்து
சகாள்ைவில்ரல. புரிந்துசகாள்ைமுயலவும் இல்ரல. அதற்குப் பதிலாகக்
ரகககயியின் சூழ்ச்சியில் அவனும் ஒரு பங்குதாரன்என்றுதான் நிரைத்திருந்தான்.
ஆககவ, தன் னுரடய மைத்தில் கதான்றிய கெப்புணர்ச்சிரயப்பரதன்
மாட்டுக்சகாண்ட காழ்ப்புணர்ச்சிரய, ககாபத்ரத முழுவதுமாகக் குகனிடம்
விைக்கிவிட்டான்.ஆககவ, பரதரைப் பற்றி முன்பின் அறியாதவைாகிய குகன்,
இந்தப் படத்ரதத்தான் மைத்தில் ரவத்துக்சகாண்டிருக்கிறான்.ஆககவ,

"ஆழ கநடுந் திவர ஆறு கடந்து இவர் ப ாவாபரா" (2317)

என்று சிைக்கின்ற சூழ்நிரல உருவாகின்றது.
 ஆயினும் தன்ரைக் காண வருகின்ற பரதரைத் தூரத்தில் இருந்து பார்த்தகபாது,
பரதன் அணிந்திருக்கிறதவக் ககாலத்ரதயும், அவன் முகத்தில் கதங்கியிருக்கின்ற
துக்கத்ரதயும் பார்த்த கபாகத
"நம்பியும் என் நாயகவன ஒக்கின்றான், அயல். நின்றான் தம்பிவயயும்
ஒக்கின்றான்" (2332) எை ஓரைவு பரதரை அரடயாைம் காணக்கூடிய
சூழ்நிரலக்கு வந்து விடுகின்றான்.

பரதரைப் பற்றி அவன் ககள்விப்பட்டரத ரவத்துக்சகாண்டு பரதன்

எத்தரகயவைாக இருந்திருத்தல்கவண்டும்என்று நிரைத்திருந்த நிரைவுக்கும்,
கநரிரடயாகத் தான் பரதரைக் காணும் கபாது மைத்தில் கதான்றியநிரைவுக்குமுள்ை
மாறுபாட்ரட நன்கு உணர்ந்துவிட்டவைாகிய குகன் உடகை

"எம்க ருமான் பின் பிறந்தார் இவழப் பரா பிவழப்பு" (2332)

என்று கபசுகின்றான்.
அதுமட்டுமல்ல. பின்ைர்ப் பரதகைாடு உரரயாடிக்சகாண்டிருந்த கநரத்தில்,
அவனுடன் இருந்துபரதனுரடய பண்பு நலன்கரை எல்லாம் அறிந்துசகாண்டவைாக,
தன்னுரடய நுண்மாண் நுரழபுலம் காரணமாக அற்புதமாக எரடகபாட்டு
"ஆயிரம் இராமர் நின் பகழ் ஆவபரா, கதரியின் அம்மா!" (2337)

என்று சொல்லுகின்ற அைவுக்குப் பரதரை உயர்த்திவிடுகின்றான் என்பரத அறிய

முடிகின்றது.

ஆக அகயாத்தியாகாண்டத்தில் - வால்மீகத்திலிருந்து சகாஞ்ெம் மாறுபட்ட

முரறயில், ஈடு இரணயில்லாப் பாத்திரமாக தமிழகத்தில் முதன் முதலாகக்
காணப்பட்ட பக்தி இயக்கத்தின்அல்லது அன்புவழி இரறவழிபாட்டின்
அடிப்பரடயில் குகன் என்ற ஒரு பாத்திரத்ரதப் பரடத்துக் கம்பன்அதில் முழு
சவற்றி அரடகின்றான் என்பரத அறிய முடிகின்றது.
இனி அடுத்தபடியாக அகயாத்தியா காண்டத்தில் எஞ்சி நிற்கின்ற பாத்திரம்
பரதைாவான்.முதல் மூன்று நான்கு படலங்கள் தாண்டி பள்ளிபரடப் படலத்தில்தான்
பரதரைச் ெந்திக்கின்கறாம்.பாட்டன் வீட்டில் இருந்த அவரைத் தூதுவர்கள் சென்று
அரழத்து வருகின்றார்கள். அகயாத்திக்குள்நுரழகின்ற வரரயில் தவறு ஏதும்
நிகழ்ந்ததாகப் பரதனுக்குத் சதரியகவயில்ரல. ஊருக்குள் நுரழந்ததும்ஒளி இழந்து
நிற்கும் ஊர் நிரல கண்டு ஆச்ெரியப்பட்டு, கநகர தெரதரைக் காணச் செல்கின்றான்.
தெரதன் இல்லாதகபாது தாரயக் கண்டு விொரிக்கின்றான். அப்கபாது - தான் தந்ரத
‘வாைத்தான்’ என்றும் அண்ணன் ‘காைத்தான்’ என்றும் அறிந்துசகாள்ளுகின்றான்.
இந்த நிரலயில் பரதனிடம் 839

இருந்து வருகின்ற ஆகவெமாை சொற்கள் அவனுரடய இயல்புக்கு மாறுபட்டரவ.

அதற்குரிய காரணம்கவறு எதுவும் இல்ரல. தாய், தந்ரத, குரு, சதய்வம் ஆகிய
அரைத்தும் இராமகை என்று நிரைக்கின்றபரதனுக்கு இராமன் காைம் கபாயிைான்
என்று ககள்விப்பட்டவுடன் எல்ரலயில்லாத சிைம் வருவது
நியாயமாைதாகும்.அதுமட்டுமல்ல.

‘வரம் சகாண்டு அவரைக் காட்டுக்குப் கபாக்கிகைன்’ என்று ரகககயி கபசுவரதக்

ககட்டகபாதுஅவனுரடய சிைம் எல்ரலயில்லாமல் வைர்கிறது. ஆககவ, இயல்பாக
எல்ரலயற்ற பண்புரடயவைாய் அடக்கத்தின்உரறவிடமாக இருக்கின்ற பரதன்
இப்கபாது இவ்வைவு சிைம் சகாள்ளும்கபாது நம்ரமயும் அறியாமல் ஒருகுறள்
நிரைவுக்கு வருகின்றது.

"குணம் என்னும் குன்பறறி நின்றார் கவகுளி கணபமயும் காத்த லரிது"

(திருக்குறள் 29)
தன் எதிகர நின்று, மைத்தில் சிறிதும் கலக்கம் இல்லாமல், ‘நான் தான்
இராமரைக்காட்டுக்குப் கபாக்கிகைன். தந்ரத ‘வாைத்தான் ஆைான்’ என்று
சொல்லுகின்ற ஒருத்திரயக்சகான்று விட கவண்டுசமன்று பரதன் நிரைப்பதில்
தவறு இல்ரல. ஆைால், அந்த நிரலயில்கூடத் "தாய்என்னும் சபயருக்காக உன்ரைக்
சகால்லாமல் விடவில்ரல. என்னுரடய முன்ைவைாகிய இராகவன் முனியும்என்று
அஞ்சிை காரணத்தால்தான் உன்ரைக் சகால்லாமல் விடுகின்கறன்" என்று கூறுகிறான்
- தன்சிைம் எல்ரல மீறிப் கபாகாதபடி, எல்ரல கடந்துகபாய் ஊறு விரைக்காதபடி
அவன் இராமனிடத்கதசகாண்டிருந்த அன்பு, பக்தி, பண்பாடு குறுக்கக நின்று
காக்கின்றது.

ஆககவ, பரதரை முதன்முதலாக நாம் பார்க்கின்றகபாது அைவுகடந்த சிைத்தின்

எல்ரலயிகல நிற்கின்றபாத்திரமாகத்தான் கம்பன் பரடத்துக் காட்டுகிறான்.

தன் தாயாகிய ரகககயிரயக் காணும்கபாது சிைத்தின் எல்ரலயிகல நிற்கின்ற

பரதன், அடுத்துப்சபரிய தாயாராகிய ககாெரலரயப் பார்க்கும்கபாது ககாபம்
சகாஞ்ெம் சகாஞ்ெமாகத் தணிந்துவிட,கொகத்தின் எல்ரலக்கக சென்று விடுகின்றான்.

"வககயர் பகாமகள் இவழத்த வகதவம், ஐய! நீ அறிந்திவல ப ாலுமால்?"

(2197)
என்று ககாெரல கபசியது அவனுரடய மைத்ரதப் புண்ணாக்கிவிட்டது.
பாட்டனுரடய ஊருக்குச் சென்று பலநாள் தங்கியிருந்த தன்ரைப் பார்த்து, ‘ரகககயி
செய்தகாரியத்தில் உைக்குப் பங்கு இல்ரலகயா என்று ககாெரல ககட்டது அவனிடம்
மாசபரும் துயரத்ரதத் கதாற்றுவித்துவிட்டது.

ஆககவ, பல பாடல்கள் வஞ்சிைம் கூறுவது கபால, ‘அதரை நான்

அறிந்திருப்கபகையாைால் இன்ைஇன்ை பாவத்ரதச் செய்தவர்கள் கபாகின்ற
நரகத்திற்குப் கபாகவைாகவும், ’ எைப் பரதன்கபசும்கபாது ககாெரல
பதறிவிடுகின்றாள். ‘இவ்வைவு தூய மைம் பரடத்தவரையா நாம்
ெந்கதகப்பட்டுவிட்கடாம்’ என்று நிரைக்கின்றாள்.

எைகவ, பரதரைப் சபாறுத்தமட்டில் ஒரு புதுரம என்ைசவன்றால் சபற்ற

தந்ரதயாகிய தெரதன்பரதரை அறியவில்ரல; சபற்ற தாயாகிய ரகககயி அவரை
அறியவில்ரல; வைர்த்ததாயாகிய ககாெரலகூடமுதலில் அவரை நன்கு
அறிந்துசகாள்ைவில்ரல; உடன்விைந்தவைாகிய இலக்குவனும் அவரை அறிந்து
சகாள்ைவில்ரல. இலக்குவரைப் சபாறுத்தமட்டிலும் எல்ரலயற்ற ககாபம்
உரடயவைாய், பரதரை சவறுக்கின்றவைாய், குகனுரடய மைத்தில்கூட
தன்னுரடய முரண்பட்ட கருத்ரதப் புகுத்துபவைாகத்தான் இருக்கின்றான்.
இந்தநிரலயில் கூட்டுக்குள் வாழும் பறரவ கபான்று பரதன் வாழ்கிறான். ஆக
புதிராை அந்தப் பாத்திரத்ரத உள்ைபடி எரடகபாட்டவர்கள் விசுவாமித்திரனும்
இராகவனும் ஆவர்.

இனி அரெரவரயக் கூட்டிய முரறயில் வசிட்டன், ‘நீ பட்டத்ரத ஏற்றுக்சகாள்ை

கவண்டும்’ என்று சொல்லும்கபாது பரதன் துடித்துவிடுகின்றான்.

‘மாசபரும் தவறு இரழத்துவிட்டார் தந்ரத. அரதப் கபாக்கி மன்ைரரக்

சகாணர்வதற்காக நான்காைம் கபாகின்கறான்’ என்று சொல்லும்கபாது பரதனிடத்தில்
இதுவரரயிலும் யாரும் எதிர்பார்க்காத புதுரம கதான்றுவரதக் கண்டு அரைவரும்
வியப்பரடகின்றைர்.
பரதன் பட்டத்ரத ஏற்றுக்சகாள்வாைா, மாட்டாைா என்ற ஐயத்தில்தான் மக்கள்
இருந்தார்ககைதவிர, இப்படி ஒரு வழியில் ‘நான் காைகம் சென்று அண்ணரை
அரழத்துவரப் கபாகின்கறன். "எல்கலாரும் புறப்படுக" என்று ஆரணயிடுகின்ற
அைவுக்கு அவன் கபாவான் என்று யாரும் நிரைத்ததாகத் சதரியவில்ரல. ஆககவ,
அவன் இந்த முடிவுக்கு வந்தகபாது அகயாத் 841

தியா நகரம் முழுவதும் அவன் மாட்டு எல்ரலயற்ற மதிப்பும், மரியாரதயும்

சகாண்டதாகப் புலப்படுவரதக் காணுகின்கறாம்.

பரதன் புறப்பட்டுச் செல்கின்றான். குகரைச் ெந்திக்கின்றான் அந்தச் ெந்திப்பு

எவ்வாறுநிகழ்ந்தது என்பரத முன்ைரும் பார்த்கதாம். குகன் இவரை
அறிந்துசகாள்வதற்கு வாய்ப்புகள் கிரடத்தகபாது

"ஆயிரம் இராமர் நின் பகழ் ஆவபரா?" (2337)

என்று குகைால் பாராட்டப்படுகின்ற அைவுக்குப் பரதனுரடய பண்பாடு
சவளிப்படுகின்றது.

இனி பரத்துவாெனுரடய ஆசிரமத்தில் பரடகள் எல்லாம் விருந்துண்ண காயும்,

கனியும், கிழங்கும்அருந்தித் தரரயிகல படுத்துத் தன்னுரடய அண்ணன்
கமற்சகாண்ட தவத்ரதத் தானும் கமற்சகாண்டவைாகப்பரதன் காட்சியளிக்கின்றான்.

சித்திரகூடத்ரத சநருங்குகின்ற காலத்தில் அங்கக பரடகள் வரும்

தூசிப்படலத்ரதப் பார்த்துஇலக்குவன், பரதன் கபாருக்கு வருகிறான் என்று சொல்லி
யுத்த ென்ைத்தைாகிறான். அப்கபாதுபரடகரை எல்லாம் ஓர் எல்ரலயில்
நிறுத்திவிட்டு, தவக்ககாலத்கதாடு நடந்து வருகின்ற பரதரைப் பார்த்தகபாது
இலக்குவன் ஆடிப்கபாகிறான்.
சநருங்கி வந்த பரதனுக்கும், இராமனுக்கும் நரடசபறுகின்ற உரரயாடலில்
இருவரரப் பற்றியும்அறிந்துசகாள்ை முடிகின்றது. அன்பின் எல்ரலயில்
நிற்கின்றவனும், மாசபரும் தவற்ரறத் தெரதன்இரழத்துவிட்டான், அரத
எப்படியாவது கபாக்க கவண்டுசமன்கிற முடிகவாடு இருக்கின்றவனும் அது
முடியாவிட்டால்இராமரைப் கபாலத் தவக்ககாலம் பூண்டு காட்டிகல தங்கிவிட
கவண்டும் என்ற முடிகவாடு வந்தவனுமாகியபரதன் ஒரு புறம் அரமதிகய வடிவாக
நடப்பைவற்ரறசயல்லாம் ொட்சி மாத்திரரயாகப் பார்த்துக்சகாண்டு, இரடகய
வருவைவற்றுக்கு எவ்விதத்தரடயும் செய்யாமல் ‘ஆருயிர் முரறவழிப்படூஉம்’
என்று கருதும்இராமரையும் ஒரு கெரக் காணுகின்கறாம்.

தெரதன் இறந்தது முதலாை செய்திகரை எல்லாம் ககட்டு ஒருவாறு ஆறுதல்

அரடகிறான் இராகவன்.அடுத்துப் பரதரை கநாக்கி" இந்தத் தவக்ககாலம் பூண்டு நீ
ஏன் வந்தாய்? நீ அரொை கவண்டியவன் அல்லகவா?" என்று ககட்கின்ற ககள்வியும்
அதற்குப் பரதன் தருகின்ற விரடயும்,அந்த விரடயில் இராகவகை
சிக்கிக்சகாள்வரதயும் காண்கின்கறாம்.

‘நீ பிறந்ததைால் இந்தப் பூமி உைக்குச் சொந்தம். ஆககவ, இதரை ஆள்வாயாக’

என்றுஇராகவன் சொல்லியவுடன், அதரை அப்படிகய ஏற்றுக்சகாள்கிறான் பரதன்.
‘ஆம், இப்கபாது நான் ெக்கரவர்த்தி. ெக்கரவர்த்தியாகிய நான் உன்ரைக்
ககட்டுக்சகாள்கிகறன்.நீ வந்து ஆட்சி செய்வாயாக’ என்று தாகை அரென் என்ற
முரறயிகல ஆரணயிடும் பரதரைப் பார்த்துஇராகவன் சநகிழ்ந்துவிடுகிறான்.

"ஐயா! ெரி, உன்னுரடய ராஜ்யத்ரத இப்கபாது நீ எைக்குத் தந்துவிட்டாய்

அல்லவா. நான்இப்கபாது ெக்கரவர்த்தியாகிவிட்கடன். இப்கபாது நான் சொல்வரத
நீ ககட்பாயாக. பதிைான்குஆண்டுகள் முடிந்து நான் திரும்புகிற வரரயில் எைக்காக நீ
இருந்து ஆட்சி செய்வாயாக" என்று சொல்லுகின்ற அந்த உரரயாடரலப்
பார்க்கும்கபாது கெக்கிழார் கூறும்,

"அளவிலாப் ரிவினால் வந்த இடுக்கண்" (க .பு.எறி த்தர்-47)

என்ற சதாடர் நிரைவிற்கு வருகிறது. எல்ரலயில்லாப் பரிவிைால் இவர்களின்

இரடகயநரடசபறுகின்ற உரரயாடல், கற்பவர் மைத்ரதக் கரரத்துவிடுவரதக்
காண்கின்கறாம்.
கதவர்கள் குறுக்கிட்டுப் பரதரைப் பார்த்து, ‘நீ நாட்ரடச் சென்று ஆள்வாயாக.
இதுதான்எங்களுரடய விருப்பம்’ என்று சொல்லுகின்ற வரரயில் பரதரை
அரமதிபடுத்த முடியவில்ரல. அந்த நிரலயில்கவறு வழியில்லாமல் அரரெ
ஏற்றுக்சகாள்ளுகிற பரதன், இராமரைப் பார்த்து, "நான் உன்
ஆரணயின்படிசெல்லுகிகறன். நீ உன் திருவடிரயத் தரகவண்டும். உன் திருவடி தான்
ஆட்சி செய்யும். அதன் பிரதிநிதியாக நான் இருந்து 14 ஆண்டுகள் ஆட்சிப்
சபாறுப்ரப நடத்துகிகறன்" என்று சொல்லும்கபாது பரதைது புதியபரிமாணத்ரதக்
காணமுடிகின்றது.
ஆககவ, அகயாத்தியா காண்டத்தினிரடகய காட்சி தருகிற பரதன் எல்ரலயற்ற
கவகத்கதாடுவைர்வரதயும், வைர்ந்து இறுதியாக ஆயிரம் இராமரும், அவனுக்குச்
ெமமில்ரல என்று சொல்லுகின்றபுதிய பரிமாணத்ரத அரடகின்றரதயும்
அகயாத்தியா காண்டத்திகலகய பார்த்துவிடுகின்கறாம். ஆககவ, பரதனின்
முழுவைர்ச்சிரயக் காட்டுவது அகயாத்தியா காண்டமாகும். இவ்வைவு 843

வைர்ச்சி சபற்று வருபவரைப் பின்கை வரும் காண்டங்களில் காட்டாமல்

இறுதிவரரயில் கம்பன்சகாண்டு செலுத்துகிறான் என்றால் அது மிகமிகக் கடிைமாை
ஒன்றாகும். இந்த வைர்ச்சி - நந்திக்கிராமத்தில்சென்று, ஆரமகபால்
எல்லாவற்ரறயும் தன்னுள் அடக்கிக்சகாண்டு, ெர்வபரித்தியாகம் செய்து, இராகவன்
ஆரணரயச் சிரகமற் சகாண்டு வாழ்கின்ற தீவிர பக்தைாக விருப்பு, சவறுப்பு
அற்றவைாக, கடரமரயச் செய்பவைாக இருக்கின்ற பரதைாகப் பரிணமிக்குமாறு
கம்பன் பரடக்கின்றான். இக்கருத்துக்குஅரண்செய்கின்ற முரறயில் பரதரைப்பற்றி
விசுவாமித்திரன் கூறும்,

"தள்ள அரிய க ரு நீதித் தனி ஆறு புக மண்டும் ள்ளம்"

(கம் ன் 657)

எனும் சொற்கள் அரமந்துள்ைை. அது முற்றிலும் சபாருத்தமாைது என்பரத நாம்

அறியமுடிகின்றது. அத்தரகய ஒரு சிறப்ரப அகயாத்தியா காண்டத்தில் ரவத்துக்
காட்டிவிடுகின்றான் கவிச்ெக்கரவர்த்திகம்பநாடன்.

இந்தப் பாத்திரங்கள் தவிர, இலக்குவரையும் ஓரைவு உணர்ந்து சகாள்வதற்கு

அகயாத்தியாகாண்டம் சபரிதும் உதவுகின்றது.
பட்டம் இராமனுக்கு இல்ரல என்றகபாது, இலக்குவன் சீறுகின்ற சீற்றம்,
துடிக்கின்றதுடிப்பு, எப்படியாவது பரதரையும், ரகககயிரயயும் சவன்று பட்டத்ரத
இராமனுக்கு வாங்கித் தருகிகறன்என்று அவன் செய்கின்ற ஆர்ப்பாட்டம், அதன்
எதிகர இராகவன் அவரைச் ெமாதாைப்படுத்த முயல்வதுஎல்லாவற்ரறயும்
அகயாத்தியா காண்டத்தில் காண்கிகறாம்.
"நதியின் பிவழ அன்று நறும் புனல் இன்வம அற்பற தியின் பிவழ அன்று யந்து
நவமப் புரந்தாள் மதியின் பிவழ அன்று மகன் பிவழ அன்று வமந்த! விதியின்
பிவழ நீ இதற்கு என்வன கவகுண்டது?"(கம் ன் 1734)
‘ஐய! ரகககயி, பரதன் இருவரும் எந்தவிதமாை பிரழயும் செய்யவில்ரல.
விதியின்விரையாட்டு இது’ என்று இராகவன் சொல்கின்றான். அப்கபாதும்கூட
இராகவனுக்கு எதிகர இலக்குவன்கபசுகின்றான்.
"விதிக்கும் விதியாகும் என் வில் கதாழில் காண்டி" (1735) என்று. இரதக் ககட்டு
என்ை செய்வது என்று சதரியாமல் தவிக்கின்றான் இராகவன்.

எல்ரலயற்ற அன்பிைால் மூண்டதுதான் இந்தச் சிைம். இரத யாரும்

மறுப்பதற்கில்ரல. ஆைால், நரடசபற்றுவிட்ட செயலின் அடித்தைம் எங்கக
இருக்கிறது. அதனுரடய ஆணிகவர் எங்கக இருக்கிறது என்பரதத்தன் முன்ககாபம்
காரணமாக இலக்குவன் அறிந்துசகாள்ை மறுக்கிறான். இந்த அைவில்
கமகலஇருக்கின்ற நிகழ்ச்சிகரைப் பார்த்து அதரைச் செய்கின்றவர் கமல்
சிைங்சகாள்கிறான். எய்தவன்இருக்க அம்ரப கநாவது கபால், ரகககயி, பரதன்
ஆகிய இருவர் மீதும் சீற்றம் சகாள்கிறான். இதன் மூலக்காரணம் எங்கக உள்ைது
என்பரதப்பற்றி அவன் கவரலப்படகவயில்ரல. இராகவன் தன் கூர்த்தமதியால்
அதரை எடுத்துச் சொன்ைகபாதும் இலக்குவன் ஏற்றுக்சகாள்ைத்தயாராய் இல்ரல.

ஆககவ, இறுதியாக இலக்குவரை அடக்குவதற்கு இராகவன் ஏவுகின்ற

பிரம்மாஸ்திரம் வியப்புக்குரியதாகும்.

"நன் கசாற்கள் தந்து ஆண்டு எவன நாளும் வளர்த்த தாவத தன் கசால் கடந்து
எற்கு அரசு ஆள்வது தக்கது அன்றால் என் கசால் கடந்தால் உனக்கு யாது உளது
ஈனம்"(கம் ன் 1741)
‘தந்ரதயின் சொல்ரலக் ககட்பது எைது கடரம. என் சொல்ரலக் ககட்பது உைது
கடரம. என்சொல்ரல மீறிைால் அதைால் உைக்கு வரப்கபாகின்ற இலாபம் என்ை?"
என்று சொன்ைவுடகை சகாதித்துப்சபாங்கி வருகின்ற பாலில் ஒருசொட்டுத் தண்ணீர்
விட்டவுடன் எப்படி அடங்கிவிடுகின்றகதா அதுகபால இலக்குவன் சீற்றம் எல்லாம்
அடங்கிவிடுவரதக் காண்கின்கறாம்.
ஆககவ, இராகவனுரடய ஒரு சொல்லுக்கு, இலக்குவன் தன் வாழ்க்ரகரயகய,
தன் எண்ணத்ரதகய,தான் சகாண்டிருந்த குறிக்ககாரைகய பலியாக்கிவிடுகிறான்
என்றால் இராமன் மாட்டு அவன் சகாண்டிருந்த மாசபரும் அன்ரப எடுத்துக்காட்ட
கவிச்ெக்கரவர்த்தி இதரைப் பயன்படுத்துகின்றார்.

இத்துரண கபராற்றலும், சபருஞ்சிைமும் உரடயவைாகிய இலக்குவன்

இராமனின் நிழல்கபால்உரறந்தவன் என்பரத அரைவரும் அறிவர். என்றாலும்
யமுரை ஆற்றில், குகன் முதலாைவர்களுரடய உதவிஎதுவும் இல்லாத நிரலயில்,
மூங்கில் கழிகரை எல்லாம் ஒன்றாகச் கெர்த்து, மாரணக்சகாடியால், 845

சதப்பமாகக் கட்டி அதில் பிராட்டிரயயும், சபருமாரையும் ஏற்றிரவத்து

அக்கரரக்குத் தன்னிருரகயால் இழுத்துக்சகாண்டு நீந்திப் கபாகிறான். அரதப்
பார்த்து இராகவன் தழுதழுத்துவிடுகின்றான்.
அக்கரரக்குச் சென்றால் அங்கக ஒரு தவச்ொரல, பிராட்டியும் சபருமானும்
தங்குவதற்குத் தயாராய்இருக்கிறது. இலக்குவைால் கட்டப்பட்டிருந்த அந்தத்
தவச்ொரலரயப் பார்த்த இராகவன் தம்பிரயஏற இறங்கப் பார்த்து,

"என்று கற்றவன நீ இதுப ால்" (2096)

"தம்பி, ஒரு விைாடிகூட என்ரை விட்டுப் பிரிந்தவன் இல்ரலகய நீ. எங்குக்

கற்றாய்இதரை" என்று இராகவன் தழுதழுத்துப் கபசுகின்றகபாது அண்ணன்
தம்பியிரடகய இருக்கின்ற எல்ரலயற்றஅன்பின் பரிமாணத்ரதக் காணமுடிகின்றது.

மிதிரலயர் ககான் மகள் பாதம் காட்டில் நடந்தை; குற்றகம இல்லாத

என்தம்பியின் ரகஇந்தத் தவச்ொரலரய அரமத்தை. ஒன்றுகம இல்லாதவற்கு
கிட்டாத சபாருள் இல்ரல என்று இராகவன்கபசுகின்றான்.
 ‘பமவு கானம் மிதிவலயர் பகான் மகள் பூவின் கமல்லிய ாதமும் ப ாந்தன தா
இல் எம்பி வக சாவல சவமத்தன யாவவ யாதும் இலார்க்கு இவயயாதபவ’
(2095)
இராமானுஜைாகிய இலக்குவன் பற்றி இராமன் என்ை நிரைக்கிறான் என்பரத
அகயாத்தியா காண்டத்தில்நன்கு அறிய முடிகிறது.

ஆககவ, எப்படிப் பார்த்தாலும் இராம காரதயின்கருமுழுவதும் அகயாத்தியா

காண்டத்தில் அடங்கியிருக்கிறது என்பதும் அதில் வருகின்ற பாத்திரங்கள்அரைத்தும்
ஈடு இரணயற்ற முரறயில் பரடக்கப்பட்டுள்ைை என்பதும் காணக் கிடக்கின்றை.
இந்தக் காண்டத்திகலகய உயிர்நீத்துவிடுகின்ற தெரதன், தன்செயரல
முடித்துக்சகாண்டுமரறந்துவிடுகின்ற கூனி, யாரும் எதிர் பாராத முரறயில் புதிய
திருப்பங்கரை உண்டாக்கி உலகம்முழுவதும் பழி சொல்லும் எை அறிந்திருந்தும்,
பழிகரை எல்லாம் வாங்கித் கதாளில் கபாட்டுக்சகாண்டு தான் எது நியாயம் என்று
நிரைத்தாகைா அந்த நியாயத்திற்காகப் கபாராடி இறதிவரர கல்தூண்கபால்நிற்கின்ற
ஞானியாகிய ரகககயி, அவள் ரமந்தைாகிய பரதன், ஆயிரம் இராமனுரடய
வைர்ச்சிரய அரடகின்ற பரிமாணம், அன்பின்வடிவாக இருக்கின்ற குகன் ஆகிய
பாத்திரங்கரை எல்லாம் காண்பதற்கு அகயாத்தியா காண்டம்உதவுகிறது.

ஆககவ, மந்திரப் படலத்தில் சதாடங்கி, திருவடி சூட்டு படலத்தில் முடிகின்ற

அகயாத்தியாகாண்டம் கம்பனுரடய கபராற்றலுக்கு ஒப்பற்ற எடுத்துக்காட்டாக
இருப்பரதயும், பாத்திரப்பரடப்பில்உலகக் காப்பியங்களுள், இப்படிப் பாத்திரப்
பரடப்ரபச் செய்தவர் யாரும் இல்ரல என்று சொல்லத்தக்கஅைவில்
பாத்திரங்கரைக் கவிச்ெக்கரவர்த்தி அரமத்திருக்கிறான் என்பரதயும்
அறியும்கபாதுஅகயாத்தியா காண்டம் உண்ரமயிகலகய ஆறுகாண்டங்களில் மிகச்
சிறந்த ஒரு காண்டம் என்பரத உணரமுடிகின்றது. 847
 இராமாயண அபயாத்தியா காண்டங்கள் - ஓர் ஒப்பியலாய்வு
(முரைவர் அ.அ. மணவாளன், கபராசிரியர், தமிழ் சமாழித்துரற, சென்ரைப்
பல்கரலக் கழகம்)

குறிப்பு
இக்கட்டுரரரயப் படிக்க கநரும் அறிஞர் சபருமக்கள் இதற்குமுன் சவளிவந்த
பாலகாண்ட ஒப்பியலாய்வுக்கட்டுரரயிரையும் ஒருமுரற படித்துக்சகாள்ளுமாறு
கவண்டுகின்கறன்.

அபயாத்தியா காண்டக் கவதக்கரு

இராம காரதயின் முதற்காண்டமாகிய பாலகாண்டத்தில் கரதத் தரலவனின்

பிறப்பு, வைர்ச்சி, ஒழுகலாறு, திருமணம், வீரம் ஆகிய செய்திகள் ஆற்சறாழுக்காகப்
கபெப்பட்டை. அறத்தின் காவலைாக, நாயகைாகப் பரிணமித்தற்குரிய
அடிப்பரடக்கூறுகள் பாகம்பட்டு நிற்கும் பக்குவநிரலரய
இலக்கியப்படுத்திக்காட்டிய தன்ரமரயப் பாலகாண்ட முன்னுரரப் பகுதியில்
கண்கடாம்.
அகயாத்தியா காண்டத்தில் கரதத்தரலவனின் அறங்கரடக் கூட்டுதற்குரிய
ஒழுகலாறுகள் கொதரைக்குள்ைாகும்நிகழ்ச்சிகள் இடம்சபறுகின்றை. அதாவது,
இராமகாரதயின் கரதகயாட்டம் முதல் திருப்புமுரைரயச்ெந்திக்கின்ற கட்டமாக
அகயாத்தியா காண்டம் நிகழ்ச்சிகள் அரமகின்ற பாங்கிரைக் காண்கிகறாம்.இலக்கிய
முருகியலின்படி அகயாத்தியா காண்ட நிகழ்ச்சிகள் இராமகாரதயின்
கதாற்றுவாயாகக் கருதப்சபறும். இக்காப்பியம் 849
நாடகப் படுத்தப்பட கநரின், நாடக இலக்கண அரமதியின்படியும் அகயாத்தியா
காண்டகம சதாடக்கமாக அரமயும். அவல நாடகம், இன்பியல் நாடகம் என்னும்
இருவரக நாடகப் பாங்கிற்கும் இக்கூற்று சபாருந்தும். சிக்கலில் சதாடங்கி அதன்
முறுகலிகலா, தீர்விகலா நாடகம் முடியுமாதலின், இக்காண்டம் காப்பியச் சிக்கரலத்
சதாடங்கி ரவக்கும் சதாடக்கமாக அரமயும் தன்ரமயது.

இனிக் கரதத் தரலவனின் முழுரம சபற்ற ஆளுரம (absolute personality)

எத்தரகயதாகஅரமயும் என்பரத அறிவிக்கும் ஒரு முன்கைாடியாக இக்காண்ட
நிகழ்ச்சிகள் அரமதலின், காப்பியமுழுரமக்கும் உரிய கட்டுக்ககாப்பிற்கும்
பாவிகத்திற்கும் அகயாத்தியா காண்ட நிகழ்ச்சிகள் பாகம்படும் பாங்கும் இனிது
விைங்கும்.

இவ்வாறு காப்பியப் பாங்கிலும் , நாடகப் பாங்கிலும் கரதக்கருவின்

இன்றியரமயாத கட்டத்தில்அரமந்திருக்கும் அகயாத்தியா காண்ட நிகழ்ச்சிகரை
அவற்றிற்குக் காரணமாகும் பாத்திரங்களின்அடிப்பரடயில் மூன்று பரகயாகப்
பகுத்து உணரலாம். அரவயாவை: தெரதன் விரழவும் விரைவும், இராமனின்ஏற்பு
நிரல, பரதனின் ஏற்பு நிரல என்பை. அதாவது, தெரதன் எடுத்த ஓர் அரசியல் முடிவு
அதைால்விரைந்த சிக்கல்கள், அந்த முடிவிரை இராமன் ஏற்றுக்சகாண்ட பாங்கும்
சிக்கல்களின் தற்காலிகத்தீர்வும், இராமன் முடிவிரைப் பரதன் ஏற்றுக்சகாண்ட
பாங்கும் அரசியல் சிக்கலின் முற்றியமுடிவும் என்னும் முத்திறப்பாகுபாட்டில்
அகயாத்தியா காண்ட நிகழ்ச்சிகள் யாவும் அடங்கும் என்பதுகருத்து.
இம்மூன்று நிகழ்ச்சி ரமயங்களில் ஒவ்சவான்றும் சிற்சில காரணக் கூறுகரையும்
காரியவிரைவுகரையும் உரடயதாக அரமந்திருக்கும். இவற்ரறயும் இவற்றுக்குரிய
துரணப் பாத்திரங்களின்செயற்பாடுகரையும் அவ்வந் நிகழ்ச்சி ரமயங்களின்கீழ்
பகுத்து ஆராயலாம். வான்மீகம் முதலாை இராமாயண நூல்கள் இந்நிகழ்ச்சிகரை
இலக்கியப்படுத்தியிருக்கும் தன்ரமயிரைக் கூடுமாை வரரயில்வரலாற்று நிரலில்
இனிக் காணலாம்.

இராமகாரத நிகழ்ச்சிகரை வான்மீகம் முதலாை இராமாயண நூல்களிற் சில

மானுட நிரலயிலும்,சில மீமானுட நிரலயிலும், சில இருநிரலகளிலும்
விவரிக்கின்றை. சிக்கல்களின் கதாற்றத்திற்கும்அவற்றின் தீர்வுக்கும் மானுடப்
பாத்திரங்களும் காரணமாய் இருப்பரத இந்நூல்கள் பல்கவறு உத்திகளின் மூலம்
சவளிப்படுத்துகின்றை. இந்த ஆய்வில் இரவ ஆங்காங்கக நிகழ்ச்சிகளுக்ககற்ப
விதந்துபிைக்கப்படுகின்றை. 1. தசரதன் விவழவும் விவளவும்
இராமனுக்கு முடிசூட்ட கவண்டும் எைத் தெரதன் விரும்பி அதற்குரிய
ஏற்பாடுகரைச் செய்தலும், ரகககயி தான் முன்ைகர சபற்றிருந்த வரங்கரைப்
பயன்படுத்தித் தெரதன் விரழரவச் செயற்படாமல்தடுத்தலும் ஆகிய இருதிற
நிகழ்ச்சிகள் இப்சபருந்தரலப்பின்கீழ் அடங்கும். இவற்ரறத் தெரதன் முடிதுறக்கக்
கருதுதல், அரெரவ அம்முடிரப வரகவற்றல், இராமனுக்குத் தக்க அறிவுரர
வழங்கல், மந்தரரதெரதன் விரழரவ அறிந்து ரகககயியின் மைத்ரதத் திரித்தல்,
வாய்ரமயிற் கட்டுண்ட தெரதன் ரகயற்றுஉயிர்நீத்தல், தெரதன் ொபம் சபற்ற வரலாறு
என்னும் சிறு தரலப்புகளின்கீழ் ஆராயலாம்.
2. இராமனின் ஏற்புநிவல

ரகககயியின் ஆரணரயக் ககட்ட இராமனின் மைநிரல, இலக்குவனுக்கும்

ககாெரலக்கும் ஆறுதல்கூறல், இலக்குவகைாடும் சீரதகயாடும் வைம் புகல், இராமன்
- குகன் ெந்திப்பு என்னும் உள்தரலப்புகளில்இராமனின் ஏற்புநிரல பற்றிய
நிகழ்ச்சிகரை ஆராயலாம்.

3. ரதனின் ஏற்புநிவல
கககய நாட்டினின்றும் வந்த பரதன் ரகககயியின் வரம்பற்றிக் ககள்வியுற்றதும்
கமற்சகாண்டசெயல்களும், இராமரை அகயாத்திக்கு அரழத்து வருவதற்காக அவன்
கமற்சகாண்ட முயற்சிகளும் இத்தரலப்பின்கீழ்அடங்கும். இவற்ரறக் ரகககயியின்
வரத்ரத அறிந்த பரதனின் உணர்ச்சியும் செயலும், பரதன் -குகன் ெந்திப்பு, பரதன் -
இராமன் என்னும் உள்தரலப்புகளில் ஆராயலாம்.
வான்மீகம்
மிக்க நுண்ணறிவுரடய தெரதமன்ைன் தன் உடல் மூப்பு கமலிட்டு உரங்குன்றி
வருவரத உணர்ந்துசிந்தரை வயப்பட்டவைாைான். (II. 1. 43) 851
 தன்ைால் வரவரழக்கப்பட்ட அரெர், அரமச்ெர், அந்தணர் முதலாகைாரர
கநாக்கி, "என்வாழ் நாள்களில் பல்லாயிரம் ஆண்டுகைாக அரரெப் புரந்து வந்த
காரணத்தால் என் உடல் மூப்புற்றுஇயலாரம உண்டாகியிருப்பரத உணர்கிகறன்.
எைகவ, என் மூத்த மகன் இராமரை இைவரென் ஆக்கிவிட்டுஓய்வு சபற
விரும்புகிகறன்" என்று தெரதன் தன் உள்ைக் கருத்ரத சவளியிட்டான். (II. 2.7,
8, 10)

இரகுவம்சம்

தன் காதருகக கதான்றிய நரரரயக் கவனித்த தெரதன் தைக்கு மூப்பு வந்துற்றது எை

உணர்ந்துஉடகை இராமனுக்கு முடிசூட்ட விரும்புகிறான். 1
கம் ராமாயணம்

"அறுபதாயிரம் ஆண்டுகள் இந்நாட்ரட உங்கள் உதவியால் ஆண்ட நான் மூப்புப்

பருவம் அரடந்துவிட்கடன்.நிரம்ப மூப்பரடந்த பின்ைரும் நாகை அரொள்வது
சபாருந்துமா" என்று அரவகயாரிடமும் (II.1.13,15,27), "ஐய, அரும்சபரு மூப்பும்
சமய்யது ஆயது, இனி மாநிலச் சுரமயுறு சிரற துறந்து யான்உய்யலாவகதார்
சநறிபுக உதவிட கவண்டும்" (II. 1.61) என்று இராமனிடமும் தான்
மூப்புற்றுத்தைர்ந்தரம கூறி இராமனுக்கு முடிசூட்டி ஓய்வுசபற விரும்புவதாகத்
தெரதன் கூறுகிறான்.
அத்யாத்ம ராமாயணம்
இராம ெர்மாவின் அத்யாத்ம ராமாயணத்தின்படி அறுபதிைாயிரம் ஆண்டுகள் ஆட்சி
செய்து அதைால்தான்மிகவும் கரைத்துவிட்டதாகவும், மிக்க முதுரமயரடந்த
காரணத்தால் இராமனுக்கு முடி சூட்டி அரரெ அவனிடம்ஒப்புவிக்க
விரும்புவதாகவும் தெரதன் வசிட்டனிடம் கூறுகிறான். 2
1. ??? 2. நகடெ ொஸ்திரியார், (சமா.சப) ஸ்ரீமத் அத்யாத்ம ராமாயணம் சென்ரை:
பாலாஜி அண்டு கம்சபனி,இரண்டாம் பதிப்பு 1914, பக். 52 - 53. கதலுகு ரங்கநாத
ராமாயணமும் கன்னட சதாரகவ ராமாயணமும், மவலயாள கன்ைெ ராமாயணமும்,
எழுத்தச்ென் இராமாயணமும், இராம்கிகயன் என்னும் தாய்லாந்து ராமாயணமும்
தெரதன் தான் மூப்பு அரடந்தரத உணர்ந்து இராமனுக்கு முடி சூட்டக் கருதிைான்
என்று கூறுகின்றை.
துளசி ராமாயணம்

அரென் மூப்பரடந்த செய்திரய அவன் காதருகக வந்து குறிப்பின் உணர்த்திய

கன்ைமூல நரர, "அரகெ,விரரவில் இராமனுக்கு முடிசூட்டி இப்பிறவியின் பயரை
அரடவாயாக" என்று தெரதனுக்கு அறிவுறுத்தியதாகத் துைசிதாெரின் இராம ெரித
மாைெம் கூறுகிறது. (II 2.7, 8)

1.1.2. தசரதனின் கனவும் கிரக நிவலயும்

 வான்மீகி ராமாயணம் மட்டும் தெரதனின் கிரகநிரல பற்றியும், அவன் கண்ட
தீக்கைா பற்றியும்இராமனிடம் கூறுவதாகக் குறிப்பிடுகிறது.:

இராம, ஆகாயத்திலிருந்து சகாள்ளிக் கட்ரடசயான்று இடிகயாரெயுடன்

வீழ்வதாகக் கைவு கண்கடன்.கமலும் எைது ஜன்ம நட்ெத்திரத்தில் சூரியன்,
செவ்வாய், இராகு என்னும் மூன்று கிரகங்களும் ஒருங்கு வந்து கூடியிருப்பதாகச்
கொதிடர்கள் கூறுகின்றைர். இவற்றின் காரணமாய் அரெனுக்கு
மரணம்கநரலாம்; அல்லது அவனுக்கு மிகப் சபரிய தீங்கு உண்டாகலாம்
என்பது கொதிட நூற் சகாள்ரக. கமலும் மனிதர்களின் எண்ணங்கள்
நிரலயாைரவ அல்ல. ஆரகயால், எைக்கு இறுதி கநர்வதற்கு முன்ைகர, என்
மைம் உறுதியாக இருக்கும்சபாழுகத உைக்கு முடிசூட்டி மகிழ விரும்புகிகறன்.
(II4.17-20)

1.1.3. தசரதன் துறவு பமற்ககாள்ள விரும்புதல்

கம் ராமாயணம்
உயிர்க்கு உறுதி பயக்கும் துறவற சநறிரய கமற்சகாள்ை விரும்புவதாக வான்மீகம்
கூறுவில்ரல.கம்பன் பரடத்த தெரதன் இக்கருத்துரடயவைாக இருந்தான் என்பரத,

மன்னுயிர்க்கு உறுவபத கசய்து வவகிபனன் என்னுயிர்க்கு உறுவதும் கசய்ய

எண்ணிபனன். (II.1.14) 853
துறப்க னும் கதப் பம துவணகசய் யாவிடின் பிறப்க னும் க ருங்கடல்
பிவழக்கல் ஆகுபமா? (1.20)

இம்வமயின் உதவிநல் இவசந டாயநீர் அம்வமயும் உதவுதற்கு அவமய பவண்டுமால்

(1.23)

.......இராமன் தாவததான் அறம்தவல நிரம் மூப்பு அவடந்த பின்னரும்

துறந்திலன் என் பதார் கசால்லுண் டானபின் பிறந்திலன் என் தின்
பிறிதுண்டாகுபமா? (1.27)
ஆதலால் இராமனுக்கு அரவச நல்கியிப் ப வதவமத் தாய்வரும் பிறப்வ நீக்குறு
மாதவம் கதாடங்குவான் வனத்வத நண்ணுபவன் யாதுநும் கருத்து?.....
(1.30)

எை வரும் கம்ப ராமாயணப் பாடல்கள் விைக்குகின்றை.

அத்யாத்ம ராமாயணம்
"உலகத்தில் புகழுக்குரிய காரியத்ரதச் செய்கதகையல்லாது, ஆத்மலாபமாை
காரியத்ரத நான்செய்யவில்ரல... ஆரகயால், ஸ்ரீராமனுக்கு இராஜ்ய பட்டாபிகஷகம்
செய்து இராஜாங்க காரியத்ரதஅவனிடம் ஒப்புவித்துவிட்டு, நான் இனி கமலாவது,
ஆத்மார்த்தமாை புண்ணிய கருமங்கரைச் செய்யவிரும்புகிகறன்", என்று தெரதன்
வசிட்டனிடம் கூறுவதாக அத்யாத்ம ராமாயணம் காட்டுகிறது. (பக்.52- 53).
கதாகுப்புவர

தெரதன் இராமனுக்கு முடிசூட்டகவண்டும் என்று முடிசவடுத்தரம அகயாத்தியா

காண்டக் கரதப் பின்ைலின்முதல் முக்கியமாை நிகழ்ச்சியாக அரமகிறது. தெரதன்
இம்முடிவுக்கு வந்தரமக்கு மூப்பரடந்தரம, கிரக நிரல, துறவறத்தின்கமல்
விருப்பு என்னும் மூன்றுவரகக் காரணங்கள் கூறப்படுகின்றை.

முதுவம

தான் முதுரமயுற்றரதத் தெரதன் உணர்ந்து அரவகயார்க்கு அதரை எடுத்துக்

கூறுவதாக வான்மீகம்முதலாை சபரும்பாலாை இராமாயண நூல்கள் கூறுகின்றை.
சதலுகு இராமாயணங்கைாை பாஸ்கர ராமாயணமும், சமால்ல ராமாயணமும்
இதுபற்றிக் குறிப் பிடாமல் நீண்டகாலம் அரொண்டு மைநிரறவரடந்த காரணத்தால்
இராமரை அரெைாக்கத் தெரதன்விரும்பிைான் என்று குறிப்பிடுகின்றை.

தான் முதுரமயுற்றரதத் தெரதன் எவ்வாறு உணர்ந்தான் எை வான்மீகம் விதந்து

கூறவில்ரல; பல்லாயிரம்ஆண்டுகைாகத் தான் அரொண்டு கரைத்துப் கபாைதாகத்
தெரதன் கூறுகிறான். அத்யாத்மமும் அறுபதாயிரம்ஆண்டுகள் அரொண்டு அதைால்
தெரதன் மிகவும் கரைத்துவிட்டதாகக் கூறுகிறது. இருபதிைாயிரம்
ஆண்டுகள்இந்நிலவுலரக யாண்டு முதுரம சயய்தி விட்டதாக ரங்கநாத ராமாயணம்
கூறுகிறது. இவ்வாறு ஆண்டுகளின்எண்ணிக்ரக சகாண்டு சநடுங்காலம்
சென்றரமயால் அரென் முதுரம எய்திைான் என்னும் கருத்து
சவளிப்படுத்தப்பட்டுள்ைது.
தன் காதருகக கதான்றிய நரரயின் மூலம் தான் மூப்புற்றரமரயத் தரெதன்
அறிந்தான் என்றுஇரகுவம்ெம் கூறுகிறது. இகத கருத்ரதத் துைசி ராமாயணமும்
கூறுகிறது. காளிதாெரைப் பின் பற்றித் துைசிதாெர் இவ்வாறு கூறி இருக்கலாம் என்று
அறிஞர்கள் கருதுகின்றைர். 3

கன்ைமூல நரரயின் கதாற்றத்தால் தான் முதுரமயுற்றரமரயத் தெரதன்

உணர்ந்ததாகக் கூறும்இரண்டு பாடல்கள் 4 கம்பராமாயணப் பதிப்புகள் சிலவற்றில்
காணப்படுகின்றை. இரகுவம்ெத்ரதக் கற்ற அறிஞர்கள்நரரயின் கதாற்றத்ரத
வருணிக்கும் இப்பாடல்கரைக் கம்பன் கருத்திற்கு இரயய இயற்றிச்
கெர்த்திருக்கலாம்எை அண்ணாமரலப் பல்கரலக் கழகப் பதிப்புக் குழுவும், உ.கவ.
ொமிநாரதயர் நூல்நிரலயப் பதிப்பும்சுட்டுகின்றை. 5 கி.பி. 1840இல் கவங்கடாெல
முதலியார் அவர்கைால் பதிப்பிக்கப்சபற்றகம்ப ராமா

3. Anjani Nanadan Sharan, (ed). ??????? ?????? (Gorakhpur: Geetha Press, 4th edn, 1967),
p.27.

4.1 மன்ைகை அவனிரய மகனுக்கு ஈந்துநீ பன்ைரும் தவம்புரி பருவம் ஈசதை

கன்ைமூ லத்தினில் கழற வந்சதை மின்எைக் கருரமகபாய் சவளுத்தது ஓர்மயிர்.

4.2. தீங்கு இரழ இராவணன் செய்த தீரமதான் ஆங்கு ஒரு நரரயதாய் அணுகிற்று
ஆம் எை பாங்கில்வந் திடுநரர படிமக் கண்ணடி ஆங்கதில் கண்டைன் அவனி
காவலன். 855
யணத்தில் இப்பாடல்கள் இடம்சபறவில்ரல என்பரதக் காரணமாகக் காட்டி
இவற்ரற இரடச்செருகல்கள் என்று கமற்குறிப்பிட்ட பதிப்புகள் கூறுகின்றை.
கம்பன் கழகப் பதிப்பும் இவற்ரற மிரகப் பாடல்கைாகக் காட்டுகிறது. ஆைால், ரவ.
மு.ககா. பதிப்பு எந்தக் குறிப்பும் இன்றி இவற்ரற நூலுள்கைகய ரவத்துப்
பதிப்பித்துள்ைது.

நரர முடியால் முதுரமயுணர்த்தும் மூன்று கவிஞர்களின் (கம்பனின் பாடல்கைாக

கமற்குறிப்பிட்டஇரண்ரடயும் ஏற்றுக் சகாண்டால்) கூற்ரறச் ெற்று ஆழ்ந்து
கநாக்கலாம். மூவரும் நரர முடி கதான்றிற்று என்று வாைா கூறாமல் ஒவ்சவாருவரும்
ஒவ்சவாரு கற்பரைக் கூற்ரற இரணத்துத் தற்குறிப்கபற்றமாகப்பாடுகின்றைர்.

தெரதரை வந்தரடந்த முதுரம அவனுக்கு ஒரு செய்தி கூற விரும்பியது. ஆைால்,

அச்செய்தி ரகககயிக்குஎட்டிவிடுகமா என்று அஞ்சியது. எைகவ, நரரமுடியாக
உருசவடுத்து அவன் காகதாரமாகச் சென்று, ‘அரகெ இராமனுக்கு அரொட்சிரயக்
சகாடுத்துவிடு’ என்று மிக ரகசியமாகக் கூறிற்று என்பது காளிதாெனின்கற்பரை.
‘அரெகை, அரொட்சிரய உன் மகனுக்குக் சகாடுத்துவிட்டு நீ தவம் செய்வதற்குரிய
பருவம் உன்ரைவந்தரடந்து உள்ைது’ என்பரத அறிவுறுத்துவது கபால்
கன்ைமூலத்தில் ஒரு நரரமயிர் கதான்றியது என்றும், இராவணன் செய்த
தீரமகசைல்லாம் ஒன்று கெர்ந்து ஒரு நரரமுடியாக உருசவடுத்தது கபான்று
காதருகக கதான்றியநரரமயிர் ஒன்றிரை அரென் கண்ணாடி வழியாகக் கண்டான்
என்றும் கம்பன் கூறுகிறான்.

முதுரம அரெனுக்கு ஒரு உபகதெம் செய்யக் கருதியது. எைகவ, அவன் காதருகக

ஒரு சவள்ரை முடியாகத்கதான்றி, ‘அரகெ, விரரவில் இராமனுக்கு முடிசூட்டி
இப்பிறவியின் பயரை அரடவாயாக’ என்று அறிவுறுத்தியதாகத்துைசிதாெர்
கூறுகிறார்.

இம்மூன்றனுள், காளிதாெனின் கற்பரை அரசியல் பாங்கு உரடயதாகக்

காணப்படுகிறது. அரென்விரழவுக்குக் ரகககயி

5. (a) கம்பர் இயற்றிய இராமாயணம்: அகயாத்தியா காண்டம் (முதற் பகுதி)

அண்ணாமரலநகர்:அண்ணாமரலப் பல்கரலக் கழகம், 1959, ப.7. (b) ஸ்ரீமத்
கம்பராமாயணம்: அகயாத்தியா காண்டம் (முதற்பகுதி), சென்ரை: டாக்டர்
உ.கவ. ொ. நூல்நிரலயம், 1972, ப. 4 இரடயூறு செய்யலாம் என்னும் ஐயக்குறிப்பு
‘ஷங்ரககய’ என்னும் கவிஞனின் சொல்லாட்சியால் சவளிப்படுகிறது.
இக்குறிப்பினுள் குறிப்பாக மற்சறாரு செய்தியும் புலப்படுகிறது. அதாவது, இராமன்
முடிசூடுவரதக் ரகககயி தடுக்கக்கூடிய வாய்ப்பு இருப்பதாகக் கவிஞன் மிக
நுட்பமாக உணர்த்துகிறான்.

கம்பன் பாடல்களில் ஒன்று அவதார கநாக்கம் உரடயதாகக் காணப்படுகிறது.

இராவணனின்தீரமதான் தெரதனின் முடிவுக்குக் காரணமாயிற்று என்று கவிஞன்
தற்குறிப்கபற்றமாகக் கூறுகிறான்.
இராமனுக்கு எதிர்ப்பு வருமிடத் சதல்லாம் இராவணரைத் சதாடர்புபடுத்திக்
கூறுவரதக் கம்பன்ஓர் உத்தியாககவ பயன்படுத்துகிறான். தாடரகரய
இராவணனின் பாட்டியாகக் குறிப்பிடுவதும்(VI.13.32) தாடரக வீழ்ச்சிக்கு இராவணன்
சகாடி வீழ்வரத உவரமயாக்குவதும் (I. 7.52) இங்கக கருதத்தக்கை. இங்கும்
இராமன் முடிசூடுவது தரடப்படும் என்ற குறிப்பு சதானிப்பரத உணரலாம்.
எனினும், யாரால் தரடப்படும் என்பதிகலா, அத்தரட அறத்திற்குட்பட்டதா
என்பதிகலா கம்பனுக்குக்கருத்தில்ரல. எைகவதான், இராவணனின் வீழ்ச்சிரய
கநாக்கிய இப்பாடல் அவதார கநாக்கம்சகாண்டது என்று துணிய கவண்டியுள்ைது.

மகனுக்கு அரரெ யளித்துவிட்டுத் தவம் செய்வதற்குரிய பருவம் வந்தும் அங்ஙைம்

செய்யாதிருக்கும்தெரதரைக் கழறுவதற்காக (இடித்துரரப்பதற்காக) வந்ததுகபால்
அவனுரடய காதருகக ஒரு நரரமயிர் கதான்றியதுஎன்னும் கருத்துரடய கம்பனின்
மற்சறாரு பாடல் ெமய கநாக்கம் உரடயது. அதாவது, உறுதிப் சபாருள்நான்கனுள்
முன்ரைய மூன்றும் துய்த்து நின்ற அரென் பிறப்பறுக்கும் வீடுகபறு சபறுவரத
வற்புறுத்துவதாகஇப்பாடல் அரமந்துள்ைது.

இராமனுக்குப் பட்டம் கட்டிவிட்டுப் பிறவியின் பயரை அரடவாயாக என்று

நரரமயிர் உபகதெம்செய்வதாகத் துைசிதாெர் கூறுகிறார். இராமனுக்கு
முடிசூட்டுவதைால் தெரதன் எப்படிப் பிறவிப் பயன்அரடவான் என்று கூறவதால்,
பிரபன்ை பக்திரய கநாக்கியதாக இதரைக் கருதலாம்.
கமகல காட்டிய மூன்று கவிஞர்களும் தத்தம் காலத்துச் ெமுதாய, உலகியற்
பார்ரவக்ககற்பத்தெரதனின் முதுரமரயக் குறிக்கும் நரரமயிர் கதாற்றத்திற்குக்
காரணம் கற்பித்துள்ைைர் 857

எைக் கருத கவண்டியுள்ைது. அவதாரக் கருத்துகள் இலக்கியப் படுத்தப்சபறாத

காலத்துக்குரியகவிஞன் காளிதாென் (கி.பி. 4 ஆம் நூற்றாண்டு); எைகவ ஒரு வரலாற்று
அரசியல் பார்ரவகயாடுகாளிதாெனின் கவி செல்கிறது. ஆழ்வார்களுக்குப் பின் வந்த
கம்பன், தன் காப்பியத்திற்கு இராமாவதாரம் என்கற சபயர் சூட்டிய கம்பன், அவதார
கநாக்கத்தில் இதரை விைக்குகிறான். பரம்சபாருரைஅனுபவிப்பரதகய
கநாக்கமாகக் சகாண்ட பக்தி இயக்கம் பின்ைர்த் தத்துவ ஆொரியர்களின் இயக்கமாகச்
செறிவரடந்து இறுதியில் பஜரை இயக்கமாக நீர்த்துவிட்ட காலத்கத கதான்றியவர்
துைசிதாெர். எைகவ, அவர் கருத்து வரலாற்ரறகயா,
அரசியரலகயா,அவதாரத்ரதகயா, தத்துவத்ரதகயா குறியாகக் சகாள்ைாமல்,
பிரபன்ை பக்தியின் பிரதிபலிப்பாகஅரமந்திருக்கக் காண்கிகறாம்.

கனவும் கிரகநிவலயும்
தான் கண்ட கைவின் உற்பாதங்களுக்கு அஞ்சியும், தன்னுரடய ொதகத்தில்
கிரகநிரலகள்தைக்கு இறுதிபயக்கும் நிரலயில் அரமந்துள்ைை என்று கவன்றும்
தெரதன் இராமனுக்கு விரரவில் முடிசூட்டவிரும்பிைான் என்று ஆதி காப்பியமாகிய
வான்மீகம் கூறுகிறது. கிரகநிரல பற்றிக் கூறும் சுகலாகங்கள்வான்மீகி
ராமாயணத்தின் இருவரக (வடபுல, சதன்புல) வழக்குகளிலும் காணப்படுகின்றை.
இராம காரதரயப் பாடும் பிற இராமாயண நூல்களில் இக்கருத்து
காணப்சபறவில்ரல.

துறவு பநாக்கம்
 வீடுகபறு விரும்பித் துறவு கமற்சகாள்ை கவண்டும் என்னும் ஏதீட்டின் காரணமாகத்
தெரதன்அரசு துறக்க விரும்பிைான் என்னும் கருத்ரத வான்மீகம் கூறவில்ரல.
கம்பராமாயணம் அத்யாத்மராமாயணம் ஆகிய இருநூல்கள் மட்டும் இக்கருத்ரதக்
கூறுகின்றை. இவற்றுள்ளும் கம்ப ராமாயணகமஇக்கருத்ரத மிக விரிவாகப் பல
பாடல்களில் கபசுகிறது. வசிட்டன் முதலாை அரவயிைகராடு கபசுமிடத்தும்,
இராமனிடத்துத் தன் முடிரவக் கூறுமிடத்தும் தெரதன் தன் துறவு விருப்பத்ரதத்
சதளிவாககவ கூறுகிறான். அத்யாத்ம ராமாயணம் சுருக்கமாக, "ஆத்மார்த்தமாை
புண்ணிய கருமங்கரைச் செய்ய விரும்புகிகறன்" என்று மட்டும் கூறுகிறது. வைம்
சென்று தவம் செய்ய கவண்டும் என்னும் குறிப்பும் இதில் காணப்சபறவில்ரல.
கம்பன் பரடத்த தயரதன் இவ்விருப்பத்ரதப், ப வதவமத் தாய்வரும் பிறப்வ
நீக்குறு மாதவம் கதாடங்குவான் வனத்வத நண்ணுபவன்

என்று சதளிவாகக் கூறுகிறான்.

பிரம்மச்ெரியம் முதலாை நால்வரக நிரலகரைக் குறித்த கருத்துகளுக்குத்

தாயகமாை வடபுலத்கத கதான்றிய இராமாயண நூல்கள் இக்கருத்ரத
சவளியிடவில்ரல என்பதுசிந்தித்தற்குரியது. சதன்ைாட்டுச் செல்வாக்கால் ரவணவ
பரமாை நூல்களுடன் கம்ப ராமாயணமும்வடக்கக பரவியிருந்த காரணத்தால்
அத்யாத்ம ராமாயணம் இதரைக் குறிப்பாககவனும் கூறுகிறது என்றுசகாள்ைலாம்.
இராமாநுெரின் செல்வாக்ரக அத்யாத்ம ராமாயணம் முழுவதிலும் காணலாம்
என்னும் அம்பாபிரொத்அவர்களின் கூற்றும் இதரை வலியுறுத்தக் காண்கிகறாம். 6
இனிக் கம்பரைப் சபாறுத்தவரர,

காமஞ் சான்ற கவடக்பகாட் காவல... அறம்புரி சுற்றபமாடு கிழவனும் கிழத்தியும்

சிறந்தது யிற்றல் இறந்ததன் யபன. (கதால். க ாருள். 190)

என்னும் இலக்கண வரம்பும், வள்ளுவரின் துறவற இயலும், சிலப்பதிகாரத் தாபதர்

பள்ளியும்,சிந்தாமணியின் த்தி இலம்பகமும் இக் கருத்துக்கு வழிகாட்டிகைாய்
அரமந்திருக்கலாம் என்றுகருதத் கதான்றுகிறது.

1.2. தசரதன் முடிவும் அரசவவ ஏற்பும் வான்மீகம்

தெரதனின் முடிரவக் ககட்ட வசிட்டன் முதலாை முனிவர்களும்,
அரெரவகயாரும், நகர பிரதானிகளும்,பிற அரெர்களும் சபருமகிழ்ச்சியுற்றைர்.
இராமனின் பண்பு நலன்கரைப் பலபடப் பாராட்டி விரரவில்இராமனுக்கு
முடிசூட்டி மகிழ்விக்குமாறு கவண்டுகின்றைர் (II.2.26 - 55).

கம் ராமாயணம்

வசிட்டன் உள்ளிட்ட அரவகயாரும், கவத்தரெர்களும், தெரதன் முடிரவ அறிந்து

கபருவரகசகாள்கின்றைர். தெரதன்

6. துைசி காவ்யம் - ஜின்தன், பிரதி 112 859

துறக்கும் என்பதாலும் இராமன் முடிசூட்டப் சபறுவான் என்பதாலும் இரு
கன்றினுக்கு இரங்கும் ஓர்ஆசவை இருந்தைர். கமலும் இராமன் அரெைாவதால் தாம்
சபறும் மகிழ்ச்சிரயப் பலவாறு புலப்படுத்திைர்.
ரங்கநாத ராமாயணம்

அரெரவ தெரதன் முடிரவ மகிழ்ச்சியுடன் வரகவற்று, "இராமன் மூவுலரகயும்

ஆளும் அருந்திறல்பரடத்கதான்; இந்தப் பூவுலரக ஆள்வது அவனுக்கு ஒரு
விரையாட்கட" என்று கூறி வணங்கியது.
ாஸ்கர ராமாயணம்

இராமன் முடி சூடுவான் என்ற தெரதனின் அறிவிப்பால் மகிழ்ச்சியரடந்த

அரவகயார், தெரதன்அரசு துறப்பரதவிட இராமன் இைவரெைாகவும், தெரதகை
மன்ைைாகவும் நீடிப்பகத தங்களுக்குப் கபருவரகதருவது என்றைர். அப்கபாது
தெரதன், "நான் உங்கள் கருத்தறியகவ இவ்வாறு ககட்கடன்; அரொளும்திறம்
இன்னும் எைக்கு உண்டு" என்று அவர்கரைத் கதற்றுகிறான்.

கமால்ல ராமாயணம்
ஆதுகூரி சமால்ல தன் காப்பியத்தில் அரெரவக் காட்சிரயகய அரமக்கவில்ரல.
தெரதன் தன்முடிரவ வசிட்டனுக்குக் கூறுகிறான். வசிட்டன் அதற்ககற்ப முடிசூட்டு
விழாவிற்காை ஏற்பாடுகரைச் செய்கிறான்.

கதாரகவ ராமாயணம்

குமார வான்மீகியின் காப்பியத்தில் வசிட்டன் முதலாை அரெரவப் சபருமக்கள்

தெரதன் முடிரவப்புகழ்ந்து வரகவற்கின்றைர். மரலயாை சமாழி
இராமாயணங்கைாகிய கன்ைெ ராமாயணமும் எழுத்தச்ெனின்அத்யாத்ம ராமாயணமும்
அரெரவ ஆகலாெரைக் காட்சிரயப் பரடத்துக் காட்டவில்ரல.
கதாகுப்புவர

அரெரவ ஆகலாெரைரயப் பரடத்துக் காட்டியுள்ை இராமாயணங்கள் எல்லாம்

தெரதன் முடிரவ அரவகயார்கபாற்றிப் புகழ்ந்து வரகவற்பதாகக் காட்டுகின்றைர்.
இதில் கவறுபாடு காணப்சபறவில்ரல. சதலுகு பாஸ்கர ராமாயணம் மட்டும் ஒரு
சிறு மாறுதரலக் குறிப்பிடுகிறது. அதாவது, தெரதன் அரொட்சியில் இருந்து முற்றிலும்
விலகாமல் இராமரை இைவரெைாக்கித் தானும் உடனிருந்து ஆைகவண்டும் எை
மக்கள் விரும்புவதாகக் காட்டுகிறது. கம்பன் முதலாை கவிஞர்கள், தெரதன் அரசு
துறத்தலுக்காக அரவகயார் வருந்திைாலும், இராமன் அரெைாகின்றான் என்னும்
சபரு மகிழ்ச்சியால் அவ்வருத்தத்ரத மறக்கின்றைர் என்று பரடத்துக்
காட்டுகின்றைர்.

இவ்கவறுபாட்டுக்குக் காரணம், வான்மீகத்தில் இராமனுக்கு இைவரசுப் பட்டம்

கட்டுவதாகத்தான் தெரதன் முடிசவடுக்கிறான் (II. 2.12, 54; 3.2, 4; 4.22). துைசி
ராமாயணமும் இகத கருத்ரதக் கூறுகிறது. (II. 2.8; 4.2; 5.3)
 ஆைால், கம்ப ராமாயணம், அத்யாத்ம ராமாயணம் முதலாை காப்பியங்கள் தெரதன்
இராமரை அரெைாக்க முடிவு செய்வதாகக் காட்டுகின்றை. முதுரமரயக் காட்டி
ஓய்வு கவண்டித் தெரதன் இராமனுக்கு முடிசூட்டக் கருதுவதால் அரென், இைவரென்
என்னும் பட்டங்களில் அதிகார கவறுபாடு இல்ரல எைக் கருதிக் கம்பன் முதலாை
கவிஞர்கள் இராமரை அரெைாக்க முடிவு செய்வதாகக் குறிக்கின்றை கபாலும்.

1.2.1. பவற்றரசர்களுக்கு அவழப்பு

வான்மீகம்
அருகிலுள்ை அரெர்கரையும் தரலரமயாைவர்கரையும் அரழத்து வருமாறு
அரென் ஆரணயிட்டான். கால தாமதம் ஆகுசமன்று கருதிக் கககய நாட்டரெரரயும்
ெைக மன்ைரரயும் அரழத்து வரச் சொல்லவில்ரல. விழா நிரறகவறிய பின்ைர்
அவ்விருவரும் நல்ல செய்திரயக் ககள்விப்பட்டு மகிழ்ச்சியரடவார்கள் என்றான். (II.
1.47)
பரதன் நம் நகரிலிருந்து சவகு தூரத்தில் இருக்கிறான். ொஸ்திர விதிகளுக்ககற்ற
முகூர்த்த திைமாய் இதுதான் (நாரை) இருக்கிறது. இந்த ஒரு காரணத்துக்காககவ
இப்கபாகத உன் பட்டாபிகஷகத்ரதச் செய்ய நான் அனுமதிக்கிகறன். (II. 4.25)

நான் ஐயமறத் சதளிந்த கவசறாரு செய்தியும் உண்டு. உைது தம்பியாகிய பரதன்

ொன்கறார்களின் விதிமுரறகளில் அரெயாத பக்தியுரடயவன். மூத்கதார் மைம்
ககாணாமல் நடப்பவன். புலன்கரை சவன்றவன்; தர்ம சிந்ரதயுரடயவன்.
இராமகை, இத்தரகய 861

உத்தமர்களின் மைம் பிறர் அரடயும் நன்ரமகரை அறிந்து இயற்ரகயாககவ

மகிழ்ச்சி அரடயும்இயல்பிைது. (II. 4.26, 27)
கம் ராமாயணம்

தெரதன் வசிட்டன் மூலம் அரெர்களுக்கு ஓரல அனுப்பக் கட்டரையிடுகிறான்.

துளசி ராமாயணம்

அரெர்களுக்கு ஓரல கபாக்கியதாகச் செய்திகய இல்ரல. இராம

பட்டாபிகஷகத்ரதக்ககள்வியுள்ை மக்கள் கபருவரகயுடன் அதற்காை காரியங்கரைச்
செய்யத் சதாடங்கிைர் என்று மட்டும்கூறுகிறது. (II. 8).

பிரகாஷ் ராமாயணம்

எல்லா நாட்டு அரெர்களுக்கும் ஏழு தீவுகளுக்கும் இராம பட்டாபிகஷகச் செய்தி

தெரதன் ஆரணயால்அறிவிக்கப்படுகிறது. பரதரையும் ெத்துருக்கைரையும்
அரழத்து வருமாறு தெரதன் கட்டரையிடுகிறான். 7 (பக். 19, 21)
கதாகுப்புவர
 இராமனுக்கு முடிசூட்ட எண்ணிய தெரதன் கவற்றரெர்கட்கு ஓரல அனுப்பும்கபாது
ெைகனுக்கும் கககயஅரெனுக்கும் அனுப்பவில்ரல. முடி சூட்டு விழா அடுத்த நாகை
நடக்க இருப்பதால் சநடுந்சதாரலவில்உள்ை அவர்கள் வர இயலாது என்பது
காரணமாக வான்மீகத்தில் கூறப்படுகிறது. பரதன் முடிசூட்டுவிழாவின் கபாது
இல்ரலகய என்ற சிந்தரையும் தெரதனுக்கு ஏற்படுகிறது. எனினும், பண்பின்
சிகரமாகியபரதன் இதரைத் தவறாக எடுத்துக் சகாள்ை மாட்டான் என்று தெரதன்
இராமனிடம் சொல்லுவதாகவும்வான்மீகம் குறிப்பிடுகிறது.

கம்ப ராமாயணம் இது பற்றி விதந்து எதுவும் கூறவில்ரல. அரெர்கட்கு மன்ைன்

ஆரணயால் ஓரலகபாக்கிைர் என்று மட்டுகம காணப்படுகிறது. கம்பன் காட்டும்
தெரதன் பரதன் இல்லாரம குறித்துஎதுவும் கூறவில்ரல. சமாத்தத்தில் கம்பன் இந்தச்
சிக்கலில் சமௌைம் ொதிப்பதாகத் சதரிகிறது.

7. ஓங்கார ரகரல, கஸ்மீர் மற்றும் ஹின்தி ராமகரத காவ்யத்தின் துல்ைாத்மக்

அத்யாயம்,பிரதி 7 துைசி தாெரும் அரெர்க்குச் செய்தி அனுப்புவது குறித்து எதுவும்
கபெவில்ரல. நகர மக்கள்இராமன் முடி சூடப்கபாவது அறிந்து சபரிதும் மகிழ்ந்தைர்
என்று மட்டும் சபாதுப்பரடயாகக்கூறுகிறார்.
இராமனுக்கு இைவரசுப் பட்டம் கட்டுவசதன்பது ஒரு ொதாரணமாை,
புறக்கணிக்கக் கூடிய செய்தியன்று.இவ்வைவு இன்றியரமயாத செய்தியிரை
கவற்றரெர்க்கு அறிவிக்கக் கட்டரையிட்ட தெரதன், சதாரலவுஎன்ற ஒகர
காரணத்தால் விழா நாயகைாை இராமனின் மாமைாராகிய ெைகனுக்கும் தன்னுரடய
மாமைாரும், தைக்கு மிகவும் பிரியமாைவைாகிய ரகககயியின் தந்ரதயாரும் ஆகிய
கககய அரெனுக்கும் அறிவிக்காமல்விட்டது ஏற்றுக் சகாள்ைக்கூடிய ெமாதாைமாகத்
கதான்றவில்ரல. கமலும், தன் அன்பிற்கும் நம்பிக்ரகக்கும்உரிய பரதன்
கலந்துசகாள்ை இயலாத நிரலரய உணர்ந்தும் சதாரலவில் இருப்பதால் அவரைத்
தருவிக்கஇயலவில்ரல என்பதும் சபாருத்தமாகப் படவில்ரல. கொதிடர்கைால்
குறிக்கப்பட்ட அந்த நாளிகலகய பட்டாபிகஷகம் நரடசபற கவண்டும் என்பதால்
இந்த நிரல ஏற்பட்டது என்பரதக் காப்பியம் காட்டுகிறது.வரகவண்டியவர்களின்
தகுதியும் இன்றியரமயாரமயும் கருதித் தெரதன் கவகறார் நாரைக் குறிக்கச்
சொல்லியிருக்கலாம். அப்படியிருந்தும் கொதிடர்கள் சொன்ை நாளில்
பட்டாபிகஷகம் நடக்ககவயில்ரல; இராமன் காடு செல்வதுதான் நடக்கிறது
என்பரதயும் காப்பியம் காட்டுகிறது. தெரதனின் ஆளுரமயில்காணப்படும் இக்குரற
நிரலத்துவிடுகிறது.

கம்பன் இந்தச் சிக்கரலப் புலப்படுத்தாமகல விட்டது ஏன் என்று சதரியவில்ரல.

துைசிதாெர் இரதக் கண்டும் காணாமல் இருந்துவிட்டாகரா எைத் கதான்றுகிறது.
ஏசைனில், தெரதன் பட்டாபிகஷகத்திற்குரிய நாரைக் குறிக்குமாறு ககட்டகபாது,
வசிட்டன் எந்த ஒரு நாரையும்குறிப்பிட்டுச் சொல்லாமல், இராமன் என்று
பட்டாபிகஷகம் செய்து சகாள்ளுகிறாகைா அந்த நாள்தான்நல்ல நாள் என்று
கூறுகிறான். எைகவ, தெரதன் செய்ரக பற்றிய வான்மீகக் கருத்ரதத்
துைசிதாெர்உடன்படவில்ரல என்று சதரிகிறது.
காஷ்மீர சமாழியில் கதான்றிய பிரகாஷ் ராமாயணம் ெைகன், கககயன் உட்பட
எல்லாஅரெர்கட்கும் ஓரல அனுப்பப்பட்டதாகக் கூறுகிறது. பரதரையும்
ெத்துருக்கைரையும் அரழத்து வருமாறும்தரெதன் ஆள் அனுப்புகிறான் எைவும்
கூறுகிறது. இங்கக தெரதன் மீது குற்றம் வராதவாறு காக்கக் கவிஞர்முயன்றுள்ைார்;
எனினும், சிக்கல் இதைால் தீரவில்ரல. அதாவது, பட்டாபிகஷகத் 863
திற்கு அவர்கள் யாரும் வந்ததாகக் காப்பியம் கூறவில்ரல. மூலநூற் சிக்கரல வழி
நூல்ககை தீர்க்க இயலாதகபாது ொர்பு நூல் என்ை செய்ய இயலும்?

1.2.2. அரசியர்க்கு அறிவிப்பு

இராமனுக்கு நாரை முடிசூட்டுவிழா நடத்தப்படும் என்ற தெரதன் முடிரவ

இராமனின் நண்பர்கள்ககாெரலக்கு அறிவிக்கின்றைர். ககாெரல
சபருமகிழ்ச்சியுற்றவைாய்ச் சுமித்திரர, சீரத, இலக்குவன் ஆகிகயார் வந்து சூழ
ஐைார்த்தைரை வணங்கிைாள் என்றும், பின்ைர் இராமகை கநரில் வந்து இந்தச்
செய்திரயத் தன் தாய்க்குக் கூறிைான் என்றும் வான்மீகம் கூறுகிறது. (II.3.47; 31, 33, 35)
அரெரவயில் செய்யப் சபற்ற முடிரவக் ககட்டதும் மங்ரகயர் நால்வர் ஓடிச்சென்று
ககாெரலக்கு இச்செய்திரயக் கூறிைர் என்றும், கபராைந்தம் அரடந்த ககாெரல
சுமித்திரரயுடன் நாரணன் ககாயிலுக்குச் சென்று வழிபட்டாள் என்றும் கம்ப
ராமாயணம் கூறுகிறது. (ii. 2. 2-7) இராமன் முடி சூடும் செய்திரய அறிந்த
சுமித்திரரயும் ககாெரலயும் கபராைந்த முற்றைர் என்று துைசி
ராமாயணம்கூறுகிறது.(II. 8.2)

வான்மீகம் இராமனின் நண்பர்கள் ககாெரலக்குச் செய்தி கூறுவதாகக் கூறுகிறது.

இராம ெரிதமாைெம் ககாெரலக்குச் செய்தி அறிவித்தவர் யார் எை விதந்து
கூறவில்ரல. கம்பன் மட்டும் மங்ரகயர்நால்வர் உவரக மீதூரலால் ஓடிவந்து
ககாெரலக்குக் கூறிைர் என்று கூறுகிறான். இவற்றுள் எந்த
இராமாயணமும்ரகககயிக்கு இச்செய்தி கூறப்பட்டதாகத் சதரிவிக்கவில்ரல. எல்லா
நூல்களிலும் ரகககயி முதன்முதலாக மந்தரர மூலமாகத்தான் செய்தி அறிகிறாள்.

தெரதகைா, அரெ அலுவலர்ககைா இச்செய்திரய அரசியர்க்குத் தனித் தனிகய

அறிவிக்கவில்ரல.நகர் முழுவதும் முரெரறந்து செய்தி அறிவிக்கப்பட்டதாகக் கம்ப
ராமாயணம் கூறுகிறது. வசிட்டன்மூலமாக இவ் ஆரண பிறப்பிக்கப்பட்டதாக
வான்மீகம் கூறுகிறது. துைசி ராமாயணம் இந்தச் செய்திரயவிதந்து கூறவில்ரல.

இனி, ககாெரலக்கும் சுமித்திரரக்கும் முதன்முதலில் செய்தி அறிவித்தது

சபாதுமக்ககைஎன்று ரவத்துக் சகாண்டாலும் அவர்கள் ஏன் ரகககயிக்கு இரத
அறிவிக்கவில்ரல என்னும் விைா எழுகிறது. வான்மீகம் முதலாை எல்லா
இராமாயணங்களும் இது பற்றி சமௌைம் ொதிக்கின்றை.