ARPAN Batay mismo sa estadistika ng gobyerno, may
kakulangan ng 49, 000 na klasrom at may 2,381, 943
Ang Sistema ng Edukasyon sa Pilipinas
Ang sistema ng edukasyon ng Pilipinas ay
gingagamit lamang bilang instrumento ng estado sa
paghubog ng kamalayan at kakayahan ng mga
kabataang Pilipino upang sila ay manilbihan para
sa iilang naghaharing uri sa ating lipunan at
palaganapin ang mga kaugalian at pamaraan ng
pamumuhay ng mga uring ito.
Ang namamayaning uri sa Pilipinas, ang komprador
na burgesya at panginoong may-lupa ay
pangunahing tinatangkilik ang interes ng kanilang
padrono, ang imperyalistang Estados Unidos. Sa
kontekstong ito natin mauunawan lamang ang
kalikasan ng edukasyon na pinapairal ng gobyerno
sa ating lipunan.
Ang Edukasyon ay Instrumento ng Uri na Hawak
ang Estado
Dahil ang edukasyon ay isa lamang instrumento ng
ating estado na kontrolado ng imperyalistang EU at
dahil ang pinakamahalagang instrumento ng
pananatili ng kasalukuyang sistema ay ang paggamit
ng dahas laban sa lumalaking rebelyon sa
kanayunan, ang edukasyon ay binibigyan ng mas
maliit na prayoridad sa badyet ng gobyerno kung
ikukumpara sa militar.
Ngunit, higit sa lahat, ang nangunguna sa badyet
ng gobyerno ay ang pagbayad nito ng utang
panlabas sa mga dahuyang institusyon, kagaya ng
IMF-WB at sa mga bangko ng imperyalismong EU at
kanyang mga kapitalistang kaalyado. Habang
tumatakbo ang panahon, bumababa ang paglaan ng
badyet sa edukasyon, samantalang ang pagbayad
naman sa utang panlabas at pondo para sa militar
ay tumataas.
Ang Kalunos-lunos na Kalagayan ng mga
Estudyante at Gurong Pilipino
Dahil sa palagay ng imperyalismo EU sa kanyang
direktang pagsusuperbisa sa sistemang eduskasyon
ng Pilipinas sa pamamagitan ng WB na ang mga
paaralan ng estado ay mahigpit na hawak na niya,
bale wala dito ang kapakanan ng mga estudyante at
mga gurong Pilipino. Ganito din ang paninindigan ng
estado ng Pilipinas hinggil sa katayuan ng mga mag-
aaral at guro ng bayan. Ang interes lamang ng
estado sa edukasyon sa Pilipinas ay gumawa ng mga
kurikulum na palalaganapin ang tubo ng mga
imperyalistang TNC at kanyang mga kakamping
Pilipino.
Kaya, bahala nang maghigpit ng sentoron ang mga
guro at magsiksikan ang mga estudyante sa mga
klasrom. Kalunos-lunos ang kalagayan ng mga
estudyante at guro sa mga pambublikong paaralan.
na mga desks/armchairs sa ating mga paaralan. Ang
ratio ng bilang ng libro sa mga estudyante ay 0.33
sa mga pampublikong paaralang pang-elementarya
at 0.6 sa hayskul. Kaya ang kalidad ng edukasyon ay
pababa ng pababa. Halimbawa, sa 1999 Third
International Math and Science Study, ang Pilipinas
ay pumuesto ng 36th sa kabuuang 38 na bansang
sumali.
Nananatili din ang kababaan ng sahod ng mga
500,000 guro sa elementarya at sekundaryong
paaralang pambuliko mula P4,000 hanggang P6,000
bawat buwan (sa karaniwan) na take-home pay
pagkatapos ng mga deductions at bayad sa utang.
(Datos ng Alliance of Concerned Teachers) Kaya di
kataka-taka libo-libong guro ang nabibiktima ng
mga utangang 5-6 at nagsasyadline bilang mga
tindera ng mga kendi, siopao, at iba pa sa kanilang
mga paaralan.
Ang Pangangailangan ng Isang Rebolusyong
Kultural
Upang tunay na palayain ang kaisipan ng
mga Pilipino sa mga maling kamalayan na
pinapalaganap ng mga kapitalista, nararapat
pukawin muli ang diwa ng nasyonalismo sa ating
mga kabataan. Kailangan palaganapin ang maka-
masa at siyentipikong pamamaraan ng pagaaral ng
ating kasaysayan at lipunan at itakwil ang mga
teorya na nagpapanggap na siyentipiko na kinakalat
ng mga kapitalista kagaya ng ideyalistang pananaw
na “ceteris paribus” sa economics.
Nararapat labanan din ng mga mulat na kabataan
ang mga bahid ng pyudalismo sa ating kultura, ang
mga pamahiin at iba pang atrasadong ideya na
pinapalaganap ng mga relihiyon kung saan ang mga
lider nito ay kakampi din ng mga nagsasamantalang
uri na nais kontrolin ang masang Pilipino.