Tulang malungkot para sa Giant tortoise

sa pamamagitan ng Margaret Atwood

Hayaan ang iba na manalangin para sa mga pasahero kalapati

ang tanga, ang whooping tagak, ang Eskimo:

Dapat magpakadalubhasa sa lahat ng tao

Ako ay nakaratay sa banig ang aking sarili sa isang pagmumuni-muni

sa mga higanteng tortoise

nalalanta sa wakas sa isang remote na isla.

Magsama-sama ko sa terminal istasyon,

sa mga parke, hindi ko pa nakikita ang mga ito,

ilipat ang mga ito sa peripheries ng aking mga mata

ngunit sa huling araw sila ay magiging doon;

na ang kaganapan

tulad ng isang wave Naglalakbay hugis pangitain:

sa kalsada kung saan tumayo ako sila ay maging totoo

pakaladkad nakaraan ako sa isang tumatakas linya

mahirap nang walang tubig

ang kanilang maliit na ulo pondering

mula sa gilid sa gilid, ang kanilang walang silbi baluti

sadder kaysa sa tank at kasaysayan,

sa kanilang mga nakasarang tumitig ng karagatan at sikat ng araw paralisado

magaspang na kilos ang hakbang na ito, sa ilalim ng archways

patungo sa square glass altars

kung saan ang malutong diyos ay pinanatiling,

ang labi ng kung ano na sinisira namin,

ang aming banal at lipas na mga simbolo.