Hllljhfddcvbn?

mm;mmmmmmm

Edukasyon ng Isa: Kinabukasan ng Marami

Tanggap na nating lahat na naghihirap ang Pilipinas. Malungkot

man isipin ngunit alam na natin na minamata ang mga Pilipino.
Marami na akong mga pelikulang napanood kung saan mga Pilipino
ang nagsisilbing mga kasambahay lamang ng mga mayayamang
banyaga. Marami rin akong napanood na halatang mababa ang tingin
sa Pilipinas.

Tunay na masakit pakinggan ang mga ganito, ngunit bakit nga ba

ganito ang tingin sa mga Pilipino? Saan ba tayo nagkukulang?
Hirap na hirap na ang Pilipinas at pinaganda lamang ang tawag
dito kaya sinabing “developing country” raw tayo. Isipin natin,
totoo nga bang umuunlad tayo sa kalagayang ito? Sinasabi nila na
marami nang pagkukulang sa Pilipinas maging sa ekonomiya,
teknolohiya pati na rin sa edukasyon. Unti-unting bumababa ang
kalidad ng edukasyon sa Pilipinas at lumalaki ang porsiyento ng
mga hindi nakakapagpasok sa paaralan lalo na sa mga lalawigan na
hindi pa ganap na nakakaunlad.

Marami sa mga kabataang nasa namumuhay sa ilalim ng poverty line

ang hindi nakakapagpasok sa paaralan dahil wala silang pambayad
sa matrikula. Napipilitan silang magtrabaho na lang bilang
tagabenta ng Sampaguita o mga basahan sa kalsada. Mayroon namang
mga mas mapalad na nakakapasok sa paaralan ngunit dahil sa
kahirapan, hindi sila nakakapasok araw-araw. Marahil mahirap
makarating sa paaralan o paminsan-minsan ay kailangan nilang
tumulong sa trabaho ng kanilang mga magulang. Siguro noong
panahong bago tuluyang humina ang ekonomiya ng Pilipinas, bihira
lamang makarinig ng mga kuwento tungkol sa kawalan ng edukasyon
nang dahil sa kahirapan. Ngunit sa panahon ngayon, nagiging
normal na lamang ang mga sitwasyon na ito.
Kung minsan ay napapaisip na lamang ako kung wala na bang pag-
asa ang kalidad ng edukasyon ng karamihan sa mga pilipino?
Siyempre mayroon pa ring mga iilang porsiyento ng kabataan ang
mapalad na nakakapasok sa paaralan na walang katingting na tunay
na hirap. Ngunit mas marami pa rin ang mga gustong mag-aral
ngunit walang pagkakataon na makamit ito. Mabilis na ang takbo
ng mundo ngayon, marami na ang mga napapag-aralan at marami nang
mga bansang umuunlad ng lubos. Ayon sa mga ideyal na pag-iisip,
nakakahabol rin tayo sa takbo ng mundo ngayon ngunit alam nating
hindi ito nangyayari. Dapat na lang ba nating hayaan ang patuloy
na pamumulok ng mga potensiyal ng mga Pilipino? Mayroon pa ba
tayong magagawa para naman hindi na mababa ang tingin sa mga
Pilipino? Ang sagot diyan ay isang malaking oo at ipinakita ni
Efren Penaflorida ang halaga ng edukasyon bilang isang bahagi ng
kultura ng isang bayan.

Si Efren Penaflorida ay isang guro at social worker sa

Pilipinas. Ang kanyang ama ay isang tricycle driver at ang
kanyang pamilya ay may isang maliit na pansiterya. Nakatira sila
malapit sa isang dump site sa may Cavite. Nakapagtapos siya ng
elementarya at hayskul sa pamamagitan ng mga financial aids at
scholarships. Kungbaga, si Efren ay isang tipikal na Pilipinong
naghihirap. Sa kalagayang iyon, paano ba naging bayani si Efren
hanggang sa nakilala na siya bilang CNN HERO OF THE YEAR para sa
taong 2009?

Mabisang naipakita ni Efren ang kanyang tungkuling makatulong sa

pagpapaaral ng mga naghihirap na kabataan. Siya ang namuno at
nagpatayo ng Dynamic Teen Company (DTC), isang organisasyong
kung saan tinuturuan nila ang kabataan maging mga responsableng
mamamayan. Sinimulan rin niya ang kanyang pushcart classroom
kung saan nakakapagturo siya sa iba’t ibang mahihirap na lugar
sa pamamagitan ng isang kariton. Ang mga pangkaraniwang gamit sa
silid-aralan ay inilagay niya sa kariton at dinala sa mga batang
nangangailangan ng edukasyon. Hindi naging kumbensiyonal ang mga
lugar na pinuntahan niya tulad ng mga tambakan ng basurahan at
sementeryo. Dahil sa kanyang determinasyon at pagpapahalaga sa
edukasyon ng mga Pilipino, tunay na nakatulong siya sa mga
kabataang Pilipino.

Sinasabi nilang isang mahalagang pundansiyon ang kabataan.

Naniniwala ako sa kasabihang ito. Naniniwala rin ako na upang
makapagtayo ng matatag na pundasyon ang isang bayan, dapat ay
sikapin ng mga mamamayan ang makapag-aral at gamitin ang mga
natutunan. Si Efren ay isang simpleng Pilipino na may malaking
pangarap. Tularan natin siya at ihandog ang kahit kaunting
panahon at sipag upang maangat ang kalagayan ng Pilipinas. Hindi
natin kailangan maging isang mayaman o may malaking
impluwensiyang Pilipino. Kailangan lang natin ng pusong tunay na
may pagmamahal sa bayan. Dapat rin nating maunawaan na ang
edukasyon ng isa ay kinabukasan ng buong bayan.

Ang edukasyon ng bayan ay kasali na rin sa kultura nito. Kung

gusto nating magbago ang tingin ng mga ibang bansa sa Pilipinas,
hindi tayo dapat simpleng umaangal na lamang at nagagalit sa mga
panlalait nila. Sikapin nating magkapagsimula ng pagbabago upang
maitaguyod muli ang mga maaaring ipagmalaki ng Pilipinas.
Sikapin nating tumulong sa pagpapatayo ng bayang may kalidad at
bayang nagtatagumpay.