Bala
Kung ako’y isang bala, pilit ba
akong lalapit o lilihis na lamang
para walang matamaan?
Sana lahat ng bagay sa mundo ay
kayang mapigilan
Mga oras ay pwedeng balikan
Mga araw ay pwedeng simulan
Mga pagkakatao’y pwedeng
subukan
Pa’no kaya kung sa isang iglap
Pa’no kaya kung sa isang kurap
Pa’no kaya kung sa isang langhap
ang tahanan ay gumuho
haligi ay sumuko
dahil sa isang balang gumugulo?
Araw-araw ganito ang eksena
na pumapasok sa’king isipan sa
tuwina
habang hinahatid ako ng aking
ama sa paaralan.
Araw-araw rin akong umaasa
at nananalangin na sana
ang eksenang ito ay hanggang sa
guni-guni ko na lamang.
Maraming tanong ang bumabalong
sa aking isipan
Mga tanong na bumabagabag sa
aking kasiyahan
Bakit ang mga mabubuting tao ang
palaging nauuna?
Sa pag-ibig, sa opurtunidad
Nauuna rin sa kapahamakan.
Kailangan ba talagang maunang
lumaban
ang mga malalakas at
matatapang?
Bakit sa lahat ng tao, ang aking
ama pa?
Oo, hindi ko madalas ipinapakita sa
aking ama
ang pag-aaruga na nararapat sa
kanya.
Oo, awkward nga.
‘Di ko alam kung pasasalamatan ko
ba
ang mga tulisang nanutok ng baril
sa aking ama
dahil ang pangyayaring ito ang
nagpamulat sa akin
na ang bawat oras ay
napakahalaga.
Oo, dahil sa pangyayaring ito
ipinadama ko na nang husto
sa aking ama
ang pagmamahal na dapat ay
noon ko pa ipinadama.
Ika nga, ang masamang mga araw
ay lumilikha ng mabuting bukas.
Mabuti naman at ang aking mga
guni-guni’y nanatiling guni-guni
lamang
Meron talagang mga bagay na
hindi na maibabalik at nasasayang
Kaya’t sa bawat oras na ang
aming haligi’y naririto pa
kahit hindi karaniwan
ipadarama ko sa kanya na
ipinagmamalaki ko siya.
Walang bala ang makakawasak sa
haliging matibay.
Ika nga, hindi matutularan ang
haligi ng tahanan
sapagkat ang buhay nila’y sa
pamilya nakalaan.