Ang ngiti ay isa sa mga magagandang tanawin na makikita natin mula sa

mukha ng isang tao. Mga mapupulang labing humuhugis arko sa bawat

pagkakataon na magkakausap kami at mga matang nagpapahayag ng mga
kaaya-aya at masasayang karanasan na tila nag-uutos sa akingmga labi na
gantihan rin ito ng matatamis na ngiti. Ngunit sa likod pala ng
nakahahawang ngiting ito ay may kumukubling kalungkutan at kahirapan
na nadarama ang aking ina.
Sa pagbungad pa lamang sa pintong binabalutan ng
putting pinta ng aming tahanan ay masisilayan na rito ang aming sala. Sa
gitna nito ay naroon nakapwesto ang malaking telebisyon napinaliligiran
ng tatlong malalambot na sofa. Ito ang lugar sa loob ng aming bahay kung
saan kami ay sama-samang nanunuod at nagkukwentuhan tungkol sa mga
nangyari sa amin sa buong araw. Dito rin naming paulit-ulit na
pinakikinggan ang kwento ng aking ina. Musmos pa lamang ako nang
simulang marinig ito ng aking mga tenga. Sabi nito, simula pa lamang
nang malaman niyang dinadala niya ang panganayna anak nila ni Papa ay
labis na kagalakan na ang kanilang nadama, at labis pa itong nadagdagan
nang kaming mga sumunod pang mga anak ay ibiniyaya sa kanila ng
Panginoon. Bakas sa mga mata nito na tunay ang bawat salitang kaniyang
sinasambit. Hindi lamang iyon kundi marami pang ibang masasayang
pangyayari ang ikinikwento sa amin na hindi ko na lubos matandaan
sapagkat ako’y napakabata pa nang mga panahong iyon.
Sa loob ng ilang taon simula nang iluwal ako sa
sinapupunan ng aking ina, kailanma’y hindi ko naramdaman na nagkaroon
kami ng kahit isa man lang na problema. Ito ay sa kadahilanang sa bawat
pag-uwi naming magkakapatid mula sa aming pribadong paaralan ay
sinasalubong kami ng isang babaeng mula sa malayo ay amin ng
natatanaw. Ito ay may tama lang na tangkad, medyo matabang katawan,
maikling mga buhok na nagbibigay hugis sakanyang mukha na nakatayo sa
tapat ng aming trangkahan na may galak at ngiti sa kaniyang mga labi.
Sapagbaba ng sasakyang humahatid-sundo sa amin ay magiliw siyang
lalapit upang halikan kami isa-isa sa aming mga noo at matapos ay
sasabayan kaming lalakad papasok sa aming tahanan. Hindi mababakas sa
mga mukha nito ang pagod resulta sa buong araw na paglilinis ng bahay.
Akala ko maayos anglahat, akala ko walang problema, akala
ko kami na ang pinakaperpektong pamilya, ngunit ang lahat ng ito ay
isang maling akala lang pala. Isang beses nang mapaaga ang aking pag-
uwi, hindi ko inaasahan ang aking madadatnan. Papalapit pa lang ako ng
pinto, narinig ko na ang hagulgol ng aking ina. Nabalot ng tanong ang
aking isipan. Hindi ko alam ang aking gagawin. Binuksan ko ang kahoy na
humahadlang upang makita ko ang hinagpis na nadarama ng aking ina.
Bawat hikbi, bawat patak ng mga luhang sumisimbolo ng kalungkutan na
dumadaloy sa maputing pisngi nito ay siya rin ang bawat kirot na
nadarama ng aking puso. Halata sa kaniyang mukha ang pagkagulat nang
Makita niya ako. Dali-dali niyang pinunasan ang likido sa kanyang mukha
at sa muling pagkakataon ay nagkaroon na naman ng hugis ang kanyang
mga labi. Muli itong ngumiti na tila wala siyang sakit na nadarama. Ngunit
hindi maitatago ng kanyang bilugang mga mata ang hinagpis sa mga ito.
Dito ko nalaman ang balita na nagpabago ng amingbuhay. Ilang taon na
pala nang malaman niya ito at ilang taon na rin siyang nagdudusa dahil
dito. Ni isang beses hindi pumasok sa aking isipan ang ganitong pangyayari
sa aming buhay dahil sa bawat ngiting ibinibigay saamin ng aming ina.
Labis akong nasasaktan ng mga oras na iyon kaya’t siya’y aking hinagkan.
Sa mga pangyayaring iyon ay natauhan ako. Natutunan ko na
hindi lahat ng ngiti ay saya, hindi lahat ng tawa ay tuwa at hindi lahat ng
nakikita ng ating mata ay totoo, sapagkat may pagkakataon na puso
lamang ang makakadama nito. Simula noon ay hindi na ako muling
nagpalinlang pa sa mga ngiting ipinapakita ng aking ina. Hanggang ngayon
ay ikinukubli niya pa rin ang lungkot sa kanyang mga ngiti ngunit bago ako
maniwalang muli ay tinititigan ko muna ito sa kanyang mga mata. Marahil
ito ay kaniya lamang paraan upang patuloy na maging matatag, ang
makita kamingmasaya. Kaya’t para sakaniya, kami ay magpapakatatag
rin.
Tumutulo ang luha ng siya ay paalis, nalulungkot, walang kibot, walang imik.
Habang paglipad ng eroplano’y papalapit, sobrang sakit ng damdamin kanyang
impit.

Mga unang araw ng kanyang trabaho ay kayhirap, Nangungulila sa anak, laging

hinahanap, sa kanyang pagtulog, luha’y pumapatak, kailan kaya muli anak ay
mayayakap. Di nya inalintana ang puyat at pagod, Mga anak lamang ay kanyang
maitaguyod. Mapapag-aral at konting luho ay masunod, kahit napapagal ang
katawan sige pa rin ang kayod.

Marinig lang ang tinig ng anak sa telepono, pananabik niya unti-unting

naglalaho, masaya kahit na may kirot sa puso, Sapagkat namimiss ng sobra ang
anak nito. Lilipas ang mga araw, buwan, at taon, maraming mga nalampasang
okasyon at pagkakataon, ngunit umaasa at hindi maglalaon, Makakasama muli
sila sa darating na panahon.

Malaking sakripisyo ng isang Inang OFW, Ang paglayo niya ay hindi niya gusto,
Pero dahil sap mahal na anak at kinabukasan nito, Ang lahat ay titiisin niya
habang nasa malayo. Dakila ang mga Inang OFW, nasa ibang bansa.
Ang ating mga magulang ay ang pinakamahalagang tao sa buhay natin. Simula
pagmulat ng ating mga mata hanggang sa panahong mayroon na tayong tama at sapat
na isipan ay kasama natin sila. Sila yung nagpapakahirap makaraos lamang ang
pamilya sa pang-araw-araw na mga pangangailangan. Ang ating mga magulang,
gagawin lahat maibigay lamang yung mga bagay na makapag-papasaya sa atin. Ang
mga magulang ang siyang sumusuporta sa atin ano man ang maging desisyon nating
sa mga bagay-bagay at iba’t ibang aspeto ng buhay. Sila rin ang gumagabay sa atin,
parating nariyan matiyak lamang ang ating kaayusan. Ang ating mga magulang ang
gumagawa ng paraan makapagtapos lamang tayo ng pag-aaral. Kahit anong hirap,
titiisin nila para lamang sa atin. Sila rin yung unang taong parati nating karamay sa
mga oras na mayroon tayong problema na hindi nating magawang solusyonan ng tayo
lang. Ang ating mga magulang ang siyang lahat-lahat sa atin. Kung kaya’t mapalad
yung mga nabiyayaan ng kumpleto at masayang pamilya. Isang buong pamilya na
magkakasama sa hirap at ginhawa, lungkot at kasiyahan.

Ako, lumaki ng walang kinikilalang ina. Dalawang araw pa lamang ako dito sa mundo
noong ako’y kanyang iniwanan. Wala e, kinuha agad siya ng Panginoon. Ang
nakakalungkot, hindi man lamang ako nabigyan ng pagkakataon na masilayan ang
babaing nagluwal at nagbigay buhay sa akin. Hindi ko man lamang nakita ang
maganda at maamong mukha ng pinakamamahal kong ina. Hindi man lamang ako
nabigyan ng pagkakataon na maiparamdam sa kanya kung gaano ko siya kamahal.
Hindi rin ako nakapag-pasalamat para sa siyam na buwan niyang paghihirap, pagtitiis
at pag-aalaga sa akin sa loob ng kanyang sinapupunan. Nakakalungkot!! Sobra.
Napakaraming oportunidad sa buhay kasama siya ang agad ng nawala sa akin. Kahit
ano pa ang gawin ko, hindi ko na maibabalik ang mga pangyayaring nakalipas na.
Hindi ko rin maibabalik ang buhay ng yumao kong ina. Ngayon, ang kailangan ko na
lang gawin ay harapin ang bukas ng buong tapang at maluwag na tanggapin sa aking
puso at isipan ang katotohanang kahit kailang ay hindi na mabubuo pa ang aming
pamilya. Kahit na pagbali-baligtarin ko pa ang mundo, ang nakaraan ay tapos na at
kailangan ng kalimutan. Ang dapat ko na lang pagtuunan ng pansin ay kung anong
meron ako ngayon. Ang aking ama! Siya na lang ang nag-iisa at dapat kong ingatan.
Oo, masasabi ko na hindi ako perpektong anak para sa kanya. Nakagagawa ako ng
mga kamalian ng buong puso ko namang inaamin. Minsan pa ay nasasagot ko siya.
Nakakalimutang igalang. Ano pa man ang mangyari at kahit sino pa man sa amin ang
tama sa mga bagay na aming pinagtatalunan, siya pa rin ang aking ama. Kailangang
irespeto at hindi na dapat akong sumagot pa. Unawaan na lang kumbaga para
magkasundo at wala ng pagtatalo pa. Sa napakaraming beses nang ako’y nagkamali sa
mga desisyon na aking ginawa, siya lang ang nakapag-tama! Siya lang ang
nakatulong.
Ang aking ama na mag-isang nagtaguyod sa akin ay lubos kong hinahangaan. Lahat
ng hirap na pinagdaanan niya masigurado lamang ang aking magandang kinabukasan
ay lubos kong pinasasalamatan. Sa ngayon, ako ay nag-aaral at nagsusumikap hindi
lamang para sa aking sarili kundi para rin sa aking ama na umaasa at nagtitiwala sa
aking kakayahan. Siyempre, para rin sa aking ina na siyang nagsilbing inspirasyon ko
sa buhay. Ano man ang aking marating sa hinaharap ay alay ko sa aking ama at ina.
Sa aking mga magulang.

Lahat kayo, lahat tayo! Pahalagahan natin ang ating mga magulang. Dahil hindi sa
lahat ng pagkakataon ay nariyan sila. Lalong hindi buong buhay ay kasama natin
silang malakas at masigla. Mahalin, alagaan, ingatan at iparamdam natin sa ating mga
magulang na mahalaga sila. Huwag nating sayangin ang bawat oras at pagkakataon.
Sulitin natin ang bawat minutong kasama natin sila. Dahilika’ngani Kuya Kim, ang
buhay nating mga tao ay “Weather, Weather lang!”