Kakulangan ng doktor sa Pilipinas: Isang pagtatasa

Kung inaasahan ng Pilipinas na gamitin ang sistema ng kalusugan ng Cuban, ang unang bagay
na kailangang matugunan ay ang kakulangan sa doktor. Ang kasalukuyang doktor-populasyon
ratio ng 1: 33,000 ay isang malayo sumisigaw mula sa 1: 1,000 sa Cuba, karamihan ng kanino
ay pangunahing pag-aalaga physicians. Sinabi ng Philippine Medical Association na mayroong
130,000 licensed physicians sa bansa, ngunit 70,000 lamang ang aktibo sa propesyon. Ang isang
mahusay na bilang ay talagang naka-on sa nursing at magtrabaho bilang mga nars sa ibang
bansa. Hindi pangkaraniwan sa mga residente sa malalayong mga nayon ng Pilipinas na hindi
nakita ang isang doktor mula sa kapanganakan hanggang sa kamatayan. Ang mga
kapanganakan sa bahay ay ang pamantayan sa mga rural na lugar. At dahil ang mga tao ay
ginagamit upang hindi magkaroon ng isang doktor sa kanilang komunidad, ang pagkonsulta para
sa isang sakit ay kadalasang nalalayo hanggang sa ang mga kondisyon ay lumala at ang
paggamot ay huli na. Sa ngayon, ang layunin ng pamahalaan ay upang magbigay ng isang doktor
sa bawat barangay [village] upang mapabuti ang kasalukuyang sitwasyon kung saan ang isang
doktor ay naglilingkod sa isang munisipalidad, na kadalasan ay binubuo ng 20-30 barangay.
Kinakailangan din na pagbutihin ang 2,300 bagong mga doktor na ginagawang taun-taon. Sa
kasalukuyan, mayroon lamang 30 hanggang 40 porsiyento ng mga medikal na nagtapos na
pumasa sa mga pagsusulit sa board, daan sa ibaba ng 98 porsyento sa Cuba, ayon kay Health
Secretary Paulyn Ubial. Samantala, anong mga salik ang nakakatulong sa kakulangan ng mga
doktor na maglingkod sa karamihan ng populasyon ng Pilipinas?

Pagbabawas ng mga gastusin sa medikal na paaralan

Ang kompensasyon ay isang malaking isyu sa mga doktor. At naiintindihan ito. Mayroon lamang
limang pampublikong mga medikal na paaralan sa bansa, at ang matrikula ay binibigyan lamang
ng subsidized, hindi ganap na baluktot ng pamahalaan (hindi katulad sa Cuba kung saan libre
ang medikal na edukasyon). Ang mga pribadong medikal na paaralan ay nagkakahalaga ng hindi
bababa sa tatlong beses ng mga institusyon na pinondohan ng pamahalaan. Ang mga gastos sa
pagiging isang doktor ay sapat na mapaghamong, at ang pagnanais na kumita kung ano ang
ginugol sa mga taon ng pag-aaral at pagsasanay ay lohikal. Kahit na pagkatapos, kinakailangan
ng kaunting oras para sa isang doktor upang simulan ang pagbuo ng kanyang karera sa pagitan
ng mga medikal na paaralan at karagdagang mga pag-aaral upang magpakadalubhasa. Ito rin
ang nagtutulak sa maraming mga medikal na nagtapos upang maghanap ng karagdagang
pagsasanay sa ibang bansa at sa kalaunan ay magsanay doon, nag-iiwan ng kakulangan sa mga
medikal na propesyonal sa panloob na harap, lalo na sa lugar ng pampublikong kalusugan.
Sapat na suweldo
Ang suweldo ay isang mahalagang kadahilanan kung bakit maraming mga lugar sa paligid ng
kapuluan ay walang mga doktor na maglingkod sa mga komunidad. Ang kakulangan ng mga
doktor ng gobyerno ay nangangahulugan na ang mga taong nakatalaga sa mga post na ito ay
naglilingkod sa mga pasyente na malayo at malawak. Si Dr. Kester Maniaul, isang katutubo ng
Cagayan de Oro sa timog Pilipinas, ay nag-ulat ng pamamahala ng 12 na nayon sa kanyang 5
taon bilang isang doktor sa komunidad. Habang tinulungan siya ng mga nars at iba pang mga
manggagawa sa pangangalagang pangkalusugan ng komunidad, si Dr. Maniaul ay
kinakailangang regular na dumalaw sa lahat ng 12 na lugar upang dumalo sa mga pasyente.
Ito ay hindi isang kabuuang kahirapan para sa kanya upang italaga doon dahil siya ay mula sa
lalawigan. Ngunit para sa iba na nakuha sa ilalim ng programa ng doktor sa pag-deploy ng doktor,
ang isang pagtatalaga sa isang rural ay maaaring maging mahirap, lalo na kung ang kalawakan
ng mga lugar na nangangailangan ng serbisyong medikal.

Si Dr. Francis Paul Jagolino, na nagtrabaho nang isang taon sa isang provincial hospital sa
lalawigan ng Kalinga, hilagang Pilipinas, ay nagsabi na responsable siya sa mga komunidad sa
loob ng isang 200 kilometrong radius mula sa pasilidad ng kalusugan na itinalaga niya.

Kumportable, hindi mayaman

Ayon kay Dr. Malou Palmero, isang pediatric dermatologist, ang mga medikal na propesyonal ay
kailangang praktikal lalo na kung mayroon silang isang pamilya upang suportahan at ang mga
bata ay magpapadala sa paaralan. Ito ay hindi kinakailangan dahil sila ay naghahanap upang
maging mayaman ngunit sa halip, nais na mabuhay ng isang kumportable na buhay.

Sa kabilang panig, ang suweldo ay hindi sapat para sa maraming mga Pilipinong doktor dahil ang
bansa ay nakatuon sa kita, ayon kay Bise Mayor Marikina Jose Fabian Cadiz, na isang doktor sa
pamamagitan ng propesyon.

Siya mismo ay inamin na kumukuha ng gamot dahil gusto niyang maging mayaman. Ang mga
kasanayan, tiyaga at pagsusumikap ay nakapagtanto sa kanya ng panaginip na iyon, pagkatapos
niyang magtaguyod ng apat na klinika sa lungsod kung saan siya ngayon ay isang opisyal na
pampubliko.

Ang sistemang pangkalusugan ng Pilipinas, itinuro ni Dr. Cadiz, ay lubhang pribado. Kaya ang
inaasahan ay ang mga doktor ay dapat gumawa ng maraming pera. Sa katunayan, ang kaisipan
na ito ay sumasabog sa mga lalawigan upang sa tingin ng mga tao ang lahat ng mga doktor ay,
o dapat, mayaman.

Katotohanan ng Suweldo
Mga totoo na suweldo

Sa kasamaang palad, hindi ito ang palaging kaso para sa mga manggagamot na nagtatrabaho
sa mga pampubliko o pribadong ospital. Ang mga manggagawang medikal [mga residente] na
pinagtatrabahuhan ng mga ospital ay hindi kinakailangang mabayaran ang malaking suweldo.
Ang mga doktor ng gobyerno ay nakikipaglaban upang makakuha ng higit sa 30,000 pesos na
suweldo na kanilang natanggap.

Habang ang mga doktor sa mga pampublikong ospital ay maaaring makakuha ng higit pa kaysa
sa kanilang mga katapat sa mga pribadong institusyong pangkalusugan, gumawa sila ng mas
maraming trabaho. Sa kabilang banda, kung ang isang manggagamot ay nagsisilbi bilang isang
consultant sa isang pribadong ospital at mayroong klinika doon nang regular, siya ay naniningil
sa bawat batayan ng pasyente at maaaring magdikta kung gaano siya kumikita.
Ang kawalan ng katarungan sa pag-setup ay isang doktor ng gobyerno ay maaaring mabayaran
nang mas mataas kaysa sa mga pribadong kawani ng medisina ngunit ang kanyang suweldo ay
hindi magtataas kahit na nakikita niya ang 50 o higit pang mga pasyente sa isang araw.

Ang isang medikal na consultant, samantala, ay maaaring magkaroon ng klinika 3 hanggang 4

na oras sa isang araw, tatlong beses sa isang linggo at gumawa ng higit pa, lalo na kung siya ay
in-demand bilang isang manggagamot o espesyalista. Mayroon din siyang opsyon na magkaroon
ng klinika sa maraming lugar na lalong nagpapalawak sa kanyang pasyente base.

Ang isa pang dahilan na nag-aambag sa kakulangan ng doktor ay ang konsentrasyon ng medikal
na pool. Ayon kay Dr. Rosalind Vianzon, pinuno ng Department of Health's Intensified Disease
Prevention and Control Division, ang pool ng mga physicians ay lubhang napokus sa urban areas.

Gusto ng karamihan sa mga manggagamot na mag-set up ng pagsasanay sa malalaking lungsod,

hindi alam ang pangangailangan at merkado sa kanayunan na nangangailangan ng mga
serbisyong pangkalusugan tulad ng marami.

Sa katunayan, ang dating Punong Pangkalusugan na si Dr. Enrique Ona ay tumanggi na tawagin
ito ng kakulangan ng mga doktor na nagsasabi na may isang maldistribution lamang. Karamihan
sa mga manggagamot, sabi niya, ay nakabatay sa National Capital Region at mas gustong
pumunta sa pribadong pagsasanay sa halip na kalusugan ng komunidad.

Idinagdag ni Dr. Palmero na maraming mga doktor na sa katunayan ay nakuha ang panganib na
mag-set up ng pagsasanay sa mga lalawigan ay mahusay at maunlad. Gayunpaman, ang mga
ito ay nasa mga sentro ng lunsod at hindi mga lugar sa kanayunan kung saan sila ang pinaka
kailangan.
Ang isa pang hadlang na humantong sa kakulangan ng mga doktor na nakatalaga sa mga
komunidad ay ang 1991 Local Government Code. Ito ay isang batas na nag-uutos sa paglusaw
ng mga serbisyo, kabilang ang kalusugan, sa mga lokal na yunit ng gubyerno tulad ng mga
lalawigan, lungsod at munisipalidad.

Ipinaliwanag ni Dr. Vianzon na ang mga programa ng DOH na nagpapatupad ng mga doktor at
iba pang mga propesyonal sa pangangalagang pangkalusugan sa mga lugar na
nangangailangan nito ay kadalasang maikli ang buhay - karaniwan ay sa pagitan ng dalawa
hanggang tatlong taon.

"Ang angkop na intensyon ay bagaman maikli ang buhay, sinumang itinalaga sa mga lugar na
iyon ay dapat na mahuhuli sa pamamagitan ng mga lokal na pamahalaan [kung saan
pinaglilingkuran nila] kung nakita nila ito bilang isang pangangailangan," paliwanag niya.

Gayunpaman, ang problema ay kadalasang sinasabi ng mga LGU na hindi nila kayang makuha
ang mga doktor, pa. "Ano ang nakakalito," dagdag niya, "kung nakita nila ito bilang isang
pangangailangan, bakit wala silang ginagawa para sa mga propesyonal sa pangangalagang
pangkalusugan."
Para sa mga hinihigop ng mga LGUs, ngunit hindi binibigyan ng permanenteng o taniman ng
taniman, kung minsan ay pinipili nila na hindi magpatuloy dahil sa kawalan ng seguridad ng
panunungkulan.
Para sa 2017, malapit sa 7,000 mga doktor, nars at dentista sa ilalim ng programang pag-deploy
ng mga tao sa kalunsuran ang tinatawag na Rural Health Practice Program (RHPP) ay
mawawalan ng trabaho.

Ang pagbabawas sa bilang ng mga tauhan ay dahil sa suweldo ng suweldo na ipinataw sa

departamento na binigyan ng pagpapatupad ng susunod na hakbang ng Batas sa Pamantayan
sa Pamantayan.

Ang DOH ay nagdudulot ng bilang ng mga kawani ng healthcare sa mga mahihirap na bayan sa
buong bansa sa pamamagitan ng RHPP. Ngunit sa susunod na pagtaas ng suweldo, kailangan
ng pagpapaalam ng libu-libong upang hindi lumampas sa badyet para sa suweldo ng
departamento.

Ang mga posisyon na gagawing account para sa 2 bilyong piso sa mga suweldo at sahod na
kailangang isama sa badyet ng DOH.

Ang mga opisyal ng kalusugan at mga gumagawa ng patakaran ay umaasa na ang problema sa
kakulangan sa doktor ay hihilingin sa huli. Sa ngayon, ang bansa ay kailangang gawin sa kung
ano ang magagamit at maghatid ng mga serbisyo sa pangangalagang pangkalusugan sa
pinakamahusay na paraan na magagawa nito.

Sanggunian:
https://www.google.com.ph/search?q=english+to+filipino&oq=english+to+&aqs=chrome.2.69i57j
69i60j35i39j0l3.5397j0j7&sourceid=chrome&ie=UTF-8

Hindi lang bilang ng doktor ang problema

AYON sa Philippine Medical Association, malaki na ang kakulangan ng doktor sa bansa. Ayon
sa Professional Regulation Commission, may pitong doktor para sa 10,000 mamamayan sa
Pilipinas. Ang tamang bilang sana ay isang doktor sa bawat 1,000 tao. Napakalaki nga ng
pagkukulang, lalo na sa mga kabukiran at lugar na malalayo sa mga pangunahing siyudad. Ito rin
ang pahayag ni Dr. Eric Tayag ng DOH. Marami raw doktor sa bansa, hindi lang pantay-pantay
ang bilang sa lahat ng lugar. Problema na raw ito kahit sa panahon ni dating DOH Sec. Juan
Flavier, na naglunsad ng programang Doctors to the Barrios. Hinikayat ang mga doktor na
magbigay serbisyo sa mga barrio, imbis na umalis ng bansa.

Natatandaan ko ang isang kuwento ng isang doktor na pumasok sa Doctors to the Barrios.
Nagreklamo siya na napupulitika pati ang kanyang serbisyo sa komunidad, kaya nagpasya na
lang na umalis at baka makabangga pa ang mga malalakas na pamilya sa lugar. Isa ito sa mga
dahilan kung bakit hindi nagiging matagumpay ang programa. Dahilan din ito kung bakit ilag ang
mga doktor na magtrabaho sa lalawigan.

Isang malaking konsiderasyon ang pera. Mahal ang mag-aral para maging doktor . Kapag
nakatapos makalipas ang ilang taon, kailangan nang bawiin ang ginastos sa matrikula. Kaya
marami ang nagsusubok magtrabaho sa ibang bansa, dahil na rin sa laki ng perang matatanggap
kumpara kung dito nagtrabaho. At kung dito sa bansa naman gustong magtrabaho, mas
gugustuhing magtrabaho sa Metro Manila kaysa sa barrio.
Ang problema naman ng kalusugan sa bansa ay hindi lang dahil sa kakulangan ng doktor.
Nandyan din ang mahal na gamot at ospital. Marami pang kailangang gawin sa health program
sa bansa. Sa ngayon, mga mayayaman lang ang nakasisigurong makatatanggap ng serbisyong
medikal. Dapat para sa lahat ng mamamayan dahil isang karapatan ang kalusugan. Hindi lang
sa bilang ng doktor ang problema, kundi sa lahat ng aspeto, pati pulitikal. Kung hindi, wala na
sanang umaalis na mga doktor, nurse, mga therapists at technician para maghanapbuhay sa
ibang bansa.

Sanggunian: http://www.philstar.com/psn-opinyon/2014/02/14/1290164/hindi-lang-bilang-ng-
doktor-ang-problema

Matrikula sa kursong medisina sa walong SUCs sa bansa, libre na

Manila, Philippines – Wala ng bayad ang tuition fee ng mga medical students sa walong State
Universities and Colleges (SUCs) sa buong Pilipinas.

Ito ay batay sa joint memorandum circular na inilabas ng Commission on Higher Education at

Department of Budget and Management.

Ayon kay CHED Commissioner Prospero “Popoy” De Vera, P317.1 million ang nailaang pondo
para sa libreng matrikula ng medical students para sa school year 2017-2018 kung saan humigit-
kumulang sa P40 milyon ang ibibigay na pondo sa bawat piling unibersidad.

Ang SUCs na sakop ng Cash Grants to Medical Students Enrolled In State Universities And
Colleges (CGMS-SUCS) program ay ang University of Northern Philippines sa Ilocos Sur,
Mariano Marcos State University, Cagayan State University, Bicol University, West Visayas State
University, University of the Philippines-Leyte, Mindanao State University at University of the
Philippines-Manila.

Ayon kay De Vera, walang grade requirement sa libreng tuiton basta’t regular ang estudyante at
pasado ang lahat ng grades.
Nilinaw naman ni De Vera na kapag nagtapos na ang isang benepisyaryo ay kailangan niyang
magsilbi sa mga ospital sa bansa na tatagal base sa kung ilan taon itong naging benepisyaryo.

Sanggunian: https://rmn.ph/matrikula-sa-kursong-medisina-sa-walong-sucs-sa-bansa-libre-na-2/