Habang sumusulong tayo sa buhay, alam natin na magkakaroon ng higit pang mga

sakit at pandemya na dapat labanan, at dapat nating tiyakin na ang komunidad ng

pangangalagang pangkalusugan ay dapat patuloy na maghatid ng mataas na kalidad na
pangangalaga sa lahat ng mga pasyente. Bilang mga propesyonal at siyentipiko sa
pangangalagang pangkalusugan, naiintindihan namin na walang madaling sagot. Marami pa
tayong dapat matutunan, at mas marami pang tanong na hindi nasasagot. Napakahalaga ng
pangangalagang pangkalusugan sa buong mundo at sa gayon, dapat itong maging
pangunahing priyoridad ng anumang bansa. Alinmang bansa na may pambihirang
pangangalagang pangkalusugan ay uunlad at magagawa sa pinakadakilang kakayahan nito
kung ang bawat miyembro ng lipunan ay malakas, malusog at protektado mula sa anumang
sakit. Ngayon, higit na tututukan natin ang kasalukuyang kalagayan ng pangangalagang
pangkalusugan sa Pilipinas.
Sa pangkalahatan, ang sistema ng pangangalagang pangkalusugan sa Pilipinas ay may
mataas na kalidad. Ang mga medikal na kawani sa Pilipinas ay lubos na kwalipikado,
bagama't ang mga pasilidad na kanilang pinagtatrabahuhan ay may mas mababang kalidad
kaysa sa mga nasa high-end na US o European healthcare na institusyon. Bagama't ang
pampublikong pangangalagang pangkalusugan na pinondohan ng estado ng Pilipinas ay
pangkalahatang nasa isang mahusay na pamantayan, malaki ang pagkakaiba nito sa mga
lokasyon sa kanayunan at urban. Sa Pilipinas, mas pare-pareho ang pribadong
pangangalagang pangkalusugan; Ang mga pribadong pasilidad sa pangkalahatan ay may mas
mahusay na kagamitan kaysa sa mga pampubliko. Bagama't ang mga kawani ng
pampublikong ospital ay may mataas na kasanayan, ang pampublikong pangangalagang
pangkalusugan sa Pilipinas ay mayroon pa ring malaking pagkakaiba sa heograpiya.
Maraming mga pampublikong ospital, lalo na ang mga nasa malalaking lungsod, ay
nagbibigay ng mahusay na pangangalaga at mga diagnostic na serbisyo. Napakalaking bilang
ng mga Pilipino ang umaasa sa pampublikong pangangalagang pangkalusugan. Gayunpaman,
may kalakaran para sa mga kawani ng medikal na Pilipino na lumipat sa mga bansa sa
Kanluran, na naglalagay sa sistema sa ilalim ng hirap. Bilang resulta, ang ilang partikular na
ospital ay kulang sa kawani, at ang mga pasyente ay maaaring makakita ng pagkaantala sa
paggamot. Ang sistema ng pangangalagang pangkalusugan ng Pilipinas ay nahaharap sa mga
mahahalagang isyu at narito ang ilan sa mga pinakamalalaki. Kakulangan ng mga
kwalipikadong medikal na propesyonal, maraming mahuhusay na Pilipinong doktor ang
nakakahanap ng trabaho sa ibang mga bansa, na nag-iiwan sa industriya ng medikal na
kulang sa kawani. Mayroon lamang isang manggagamot para sa bawat 33,000 katao sa bansa,
na mas mababa kaysa sa ibang mga bansa. Higit pa rito, ang isyu ay hindi lamang
nakakaapekto sa mga doktor. Mula sa mga dentista hanggang sa mga midwife, ang average
na ratio ng practitioner-to-patient ay hindi maganda at hindi nagpapakita ng senyales ng
pagpapabuti. Mabagal na pagtugon sa panahon ng mga emerhensiya, ito ay makikita sa
panahon ng krisis at mga aksidente kung saan ang buhay ng biktima ay maaaring mailigtas
kung ang ambulansya ay dumating nang maaga at ang paggamot ay naibigay. Mayroon ding
kakulangan ng de-kalidad na kagamitan sa maraming pampublikong ospital, ito ay
nagreresulta sa mga pasyente na hindi makaranas ng ganap na pangangalaga at paggamot na
iniaalok ng ospital. Ang katiwalian sa sektor ng kalusugan ay nakakaimpluwensya rin sa
kalagayan ng pangangalagang pangkalusugan sa buong Pilipinas, isang halimbawa nito ay
ang isyu tungkol sa pagbulsa ng ilang opisyal ng PhilHealth ng tinatayang halagang P15
Bilyon sa pondo ng publiko. Nangangahulugan ito na ang pera na dapat ay gagamitin sa
pagbibigay ng pangangalagang pangkalusugan sa mga nangangailangan nito, sa halip ay
napunta sa bulsa ng mga opisyal na nanumpa na unahin ang kalusugan ng mamamayang
Pilipino. Kahit na ito ay napatunayang mali, nag-iwan ito ng pagdududa sa mga puso ng mga
taong nagtiwala sa ahensya.
Bagama't medyo may problema ang pangangalagang pangkalusugan sa Pilipinas,
paulit-ulit itong napatunayan na maaasahan pa rin ito ng mamamayang Pilipino. Maliwanag
na kakailanganin ng oras upang lubos na mapabuti ang kasalukuyang kalagayan ng
pangangalagang pangkalusugan ng ating bansa, ngunit tulad ng kung paano nakipaglaban ang
ating mga ninuno sa maraming paghihirap at digmaan upang makamit ang ating kalayaan at
kalayaan, gayon din tayo ay magpupursige at sa huli ay makakamit natin ang ating layunin. at
makakuha ng mas mabuting pangangalagang pangkalusugan sa ating bansa.