Kakayahang Pangkomunikatibo

Sa pagtuturo at pagkatuto ng wika, hindi sapat na matutuhan lang ang mga

tuntuning panggramatika. Ang pangunahing layunin sa pagtuturo ng wika ay magamit
ito nang wasto sa mga angkop na sitwasyon upang maging maayos ang komunikasyon,
maipahatid ang tamang mensahe, at magkaunawaan nang lubos ang dalawang
taong nag-uusap. Kapag umabot na rito, masasabing ang taong ito ay nagtataglay na
ng kakayahang pangkomunikatibo o communicative competence at hindi na lang
basta kakayahang lingguwistiko o gramatikal kayâ naman, siya ay maituturing na isa
nang mabisang komyunikeytor.

Ang terminong kakayahang pangkomunikatibo o communicative competence

ay nagmula sa linguist, sociolinguist, anthropologist, at folklorist mula sa Portland Oregon
na si Dell Hymes noong 1966. Nilinang nila ng kasamahan niyang si John J. Gumperz ang
konseptong ito bilang reaksiyon sa kakayahang lingguwistika (lingguistic competence)
na ipinakikilala naman ni Noam Chomsky noong 1965. Ayon sa orihinal na ideya ni
Hymes, ang nagsasalita ng wika ay hindi lang dapat magkaroon ng kakayahang
lingguwistika o gramatikal upang epektibong makipagtalastasan gamit ang wika.
Nararapat din niyang maláman ang paraan ng paggamit ng wika ng lingguwistikang
komunidad na gumagamit nito upang matugunan at maisagawa ito nang naaayon sa
kanyang layunin.

Simula nang maipakilala sa diskursong panlingguwistika ang konsepto ng

kakayahang komunikatibo, maraming pag-aaral at mga mungkahi na ang inilabas ng
mga dalubwika patungkol dito. May ilang nagsasalungatang ideya, gayumpaman, sa
huli’y nagkaisa silá na ang isang taong may kakayahan sa wika ay dapat magtaglay
hindi lang ng kaalaman tungkol dito kundi ng kahusayan, kasanayan, at galíng sa
paggamit ng wikang naaangkop sa mga sitwasyong pangkomunikatibo. (Bagarić, et.
al. 2007) Sa pagtatamo ng kakayahang pangkomunikatibo, kailangang pantay na
isaalang-alang ang pagtalakay sa mensaheng nakapaloob sa teksto at sa porma o
kayarian (gramatika) ng wikang ginamit sa teksto (Higgs at Clifford 1992).

Naniniwala naman si Dr. Fe Otanes (2002), na ang paglinang sa wika ay

nakapokus sa kapakinabang idudulot nito sa mag-aaral, na matutuhan ang wika upang
silá ay makapaghanapbuhay, makipamuhay sa kanilang kapwa, at mapahalagahan
nang lubusan ang kagandahan ng búhay na kanilang ginagalawan. Sa kabuoan,
pangunahing mithiin sa pagtuturo ng wika na makabuo ng isang pamayanang
marunong, mapanuri, kritikal, at kapaki-pakinabang.

Ang kakayahang pangkomunikatibo ay sumasakop sa mas malawak na

konteksto ng lipunan at kultura—Ito’y ang wika kung paanong ginagamit at hindi lang
basta ang wika at mga tuntunin nito (Shuy 2009). Bilang isang lingguwista, binigyang-diin
ni Dr. Hymes sa kanyang mga katrabaho ang pag-uugnay ng kultura sa wika. Ito’y isang
kakaibang pananaw sa panahong siya’y nagsisimula pa lang sa kanyang karera noong
mga hulíng taon ng 1950’s subalit hindi siya nagpatinag sa paniniwalang sa
pagpapahayag ng mga tao’y gumagamit sila nang higit pa sa salita. Sa kasalukuyan,
ang pananaw na ito ay tanggap at ginagamit na sa pag-aaral ng wika sa iba’t ibang
panig ng mundo kasama na ang ating bansa. Isang pagpupugay para sa dakilang
lingguwistang sumalungat sa nakasanayan at nagbigay nang higit na kahulugan sa
paraan natin ng pagkatuto ng wika.