UNIVERZITET U TRAVNIKU

EDUKACIJSKI FAKLUTET

SPECIJALNE NAMJENE

HISTORIJSKI RAZVOJ JUDO–A U BOSNI I HERCEGOVI

SEMINARSKI RAD

Kandidat: Mentor:

Mufida Lisak doc.dr.Branislav Crnogorac

Travnik,novembar,2018
SADRŽAJ

UVOD

1. Historija sporta
1.1. Korijeni JUDO-a
1.2. Moderni dzudo
1.3. JUDO u svijetu
1.4. JUDO u EX-Jugoslaviji
2. Historija dzudoa u Bosni i Hercegovini
2.1. Prvi treninzi
2.2. Nastanak novih džudo klubova
2.3. Prvi zapaženi rezultati
2.4. Treneri koji su uspješno radili sa reprezetativcima RbiH
2.4.1. 60-ih i do sredine 70-ih godina su :
2.5. Takmičari koji su postizali znacajne rezultate 70-ih godina:
2.6. Naredni rezultati
3. Džudo savez
3.1. Postignuca i uspjesi JUDO SAVEZA Bosne i Hercegovine:
3.2. Sistem judo takmičenja u Boani I Hercegovini
4. EU prvenstva koja su održana u Sarajevu
5. Medalje
6. Zakljucak
7. Literatura

2
 UVOD

Džudo (jap. 柔道) borilačka je vještina i olimpijski sport nastao kao skup probranih tehnika
iz džiju-džicua. Džiju-džicu je u to vrijeme u Japanubilo zajedničko ime za sve borilačke vještine
(udaračke i hrvačke). Tada je osnivač džuda – Jigoro Kano, koji je savladao nekoliko stilova
džiju-džicua, odlučio uzeti ono najbolje od svakog stila i odbaciti nepotrebno.
Profesor Jigoro Kano (1860. – 1938.) navršivši 18 godina počeo se baviti borilačkim vještinama.
No brzo je shvatio da mu je napredak otežan činjenicom da je fizički bio jako slab i krhko
građen. Naime, većina džiju-džicu stilova je uz tehniku zahtijevala i mnogo snage. Godine 1882.
nakon što je stekao majstorsku titulu u nekoliko vrsti džiju-džicua, odlučio je razviti borlačku
vještinu koja bi omogućavala slabijim osobama da pobijede mnogo veće protivnike.
Sa svojih 9 učenika osnovao je institut Kodokan i razvijao ono iz čega će nastati džudo
(na japanskom jeziku Nježni put). Džudo je postao iznimno popularan već 1886. kada je policija
grada Tokija organizirala turnir "Judo Vs JuJutsu". Ukupno se održalo 15 mečeva, a džudaška
ekipa uvjerljivo je pobijedila. Džudo je ubrzo postao dio japanskog školskog obrazovanja, a
počeo se širiti i po cijelom svijetu.
Džudo je ušao u program Olimpijskih igara na OI u Tokiju 1964. godine, i to samo za muškarce.
Za žene je uveden tek na OI u Barceloni 1992.
Od siječnja 2017. na snazi su nova pravila, koje je IJF odredio za primjenu u novom olimpijskom
ciklusu, radi pojednostavljenje istih, da budu što lakša za razumjeti, te da borbe budu što
atraktivnije.

3
Na početku puta nježnosti treba znati da učenik u Japanu treba da ima tri stvari:

 dobro vaspitanje,

 ljubav prema džudou i

 veliko poštovanje prema učitelju.

Slušaj, gledaj, oponašaj, uči i nikada ne žuri.

Kao sistem fizičkog obrazovanja, džudo ima osnovni cilj da svojim metodama i vežbama dovede
čovjeka u stanje potpune emocionalne, psihičke i tjelesne zrelosti i stabilnosti.

Riječi Džigora Kana, osnivača džudoa:

„Džudo predstavlja način pomoću kojeg možemo najefikasnije upotrebiti fizičku i psihičku
snagu. Vježbajući napad i odbranu, džudo ojačava vaše tjelo i duh, pomaže vam da džudo
principe prihvatite kao svoje. Na taj način se usavršavate i postajete vrijedan član zajednice, a
to je i konačan cilj džudoa“.

Jigoro Kano

4
 Tehnike džudoa baziraju se na određenom broju principa, koje određuju biomehanički
zakoni. Zavisno od grupe kojoj tehnika pripada, dolazi do izražaja jedan, a u drugim situacijama
drugi princip.
Džudo se zasniva na pet osnovnih principa:
(1) Princip koncentracije energije,
(2) Princip popusti da bi pobjedio,
(3) Princip pravog trenutka,
(4) Princip neravnoteže i
(5) Princip maksimuma efikasnosti.

U džudou ili nekoj drugoj sportskoj borbi važno je pobjediti. Naravno uz poštovanje etičkih
principa, da ne bi povrjedili protivnika u postizanju krajnjeg cilja pobjede. Važno obilježje džudo
sporta u odnosu na druge sportove su strogi i posebni etički principi kojih se mora pridržavati
svaki džudista. Džudo je opasno oružje i svaka zloupotreba može izazvati neželjene posljedice,
zbog toga bi istinski džudista trebalo da se pridržava ovih etičkih principa:

 Džudista nikada ne napada prvi, uvijek se brani, osim u slučajevima kada je nečiji život
ugrožen, a tada je dužan da ga zaštiti.
 Ukoliko dođe do sukoba, džudo se upotrebljava kao krajnje sredstvo, ako se na drugi
način ne može zaštititi sopstveni ili tuđi život.
 Ako ipak dođe do toga da se mora primjeniti džudo kao sredstvo odbrane, treba što je
moguće više štedjeti život i zdravlje protivnika.
 Ukoliko dođe do povrede tokom vježbanja, pa čak i teže, nije dopušteno nikoga okriviti,
pa čak ni sebe.
 Cjelokupno ponašanje džudiste u džudo sredini i van nje mora biti u skladu sa sportskim,
moralnim i etičkim principima društva.

Simbol Kadokana

5
 1. Historija sporta

1.1. Korjeni JUDO – a

Kada se govori o historiji judoa, nemoguće je ne spomenuti tradicionalnu japansku borilačku
vještinu džudžicu ili džudžucu iz koje je nastao moderni džudo. Džudžicu je bio sistem napada
koji je uključivao bacanja, udarce rukama i nogama, gušenja, savijanja i izvrtanja protivnikovih
zglobova ruku i nogu i odbranu od njegovih napada. Razne škole džudžicua, tj. razni stilovi su
njegovali i različite tehnike, no generalno džudžicu se ipak može definisati kao sistem tehnika
odbrane ili napada u kojima se ne koristi oružje ili je oružje koje se koristi kratko, tj. malo. O
porjeklu džudžicu (nježna umjetnost, vještina) postoji nekoliko različitih teorija. Po prvoj, koja se
bazira na dokumentu kokušoi, nju je u Japan iz Kine, gdje je nosila ime džiudžicu, prenio Kinez
Čen Džuan – Ping između 1644. i 1648. godine. Po drugoj teoriji, doktor Akijma Širobei iz
Nagasakija na svom putovanju u Kinu usvaja vještinu hakuda i iz nje po dolasku u Japan razvija
džudžicu. Treća se zasniva na dokumentu nihon šoki, na osnovu kojeg se pretpostavlja da su
džudžicu i japansko sumo hrvanje proistekli iz borbene vještine bez oružja, čikara kurabe
(„odmeravanje snage“) koja se vježbala još 230. godine p.n.e. i u kojoj su se održavala
takmičenja. Poreklo ove vještine zadire daleko u prošlost, pa ju je teško rekonstruisati, posebno
zato što je nosila i druga imena kao taidžucu, javara, kogusoku, torite, kenpo, hakuda, šubaku,
vadžucu i dr. Međutim, stoji konstatacija da se džudžicu razvijao od davnina kao ratnička vještina
u sklopu ostalih, a da su mu prethodile vještine borenja u oklopima (eroigumi i katdžugumi).

Od 12. do 14. stoljeca, u doba ranog feudalizma, politička vlast feudalaca održavala se uz pomoć
vojnika, samuraja, koji su morali da vladaju vještinama gađanja lukom, borbi dugim i kratkim
kopljem, dugim i kratim mačem i štapom, zatim vještinama plivanja i ronjenja uz pomoć trske,
jahanja, sumo hrvanja i borbe bez oružja (kumiči), koja se primjenjivala u slučajevima kada se iz
nekog razloga ostalo bez oružja. U tom periodu svaka od navedenih borbenih vještina počela se
samostalno uvježbavati kao specijalnost, pa tako i borba bez oružja.

6
Od kraja 14. stoljeca do kraja 16. stoljeca, u Japanu su se vodili stalni feudalni ratovi. Da bi
feudalci imali što više ljudi osposobljenih za ratovanje, osim samuraja u borilačkim vještinama
uvježbavali su se i obični podanici, naročito u borbi bez oružja koje se u to vrjeme nazivalo
kogusoku ili kosino mavari. Pošto osim feudalaca i njihovih samuraja drugi ljudi (podanici) nisu
smjeli da nose mačeve, morali su u to doba pljački i osvajačkih ratova, radi vlastite odbrane,
odbrane vlasništva i odbrane gospodarevih posjeda, da savladaju vještinu borbe bez oružja. Sve
je to uticalo na razvoj džudžice. Isto tako velik uticaj na njegov razvoj imao je i kempo (kineski
boks), koji je u to vreme (14–16. st.) prenesen iz Kine. Džudžicu je tako obogaćen specijalnim
udarcima ruku i nogu koji su, u kombinaciji s bacanjima, polugama i gušenjima, činili izuzetno
efikasnu metodu borbe bez oružja. Godine 1650. Sekiguti Jasugokoro iz Kisju prefekture
Vakajama osnovao je školu za borbu yavara u kojoj je poučavao samoodbranu. Pretpostavlja se
da su se od tog vremena i u treningu džudžicu počeli koristiti randori i kumite. Osim ove škole,
razvijaju se i druge poznate škole: hisageta karajama, miuraesin, seigo i druge. Džudžicu tako
prerasta iz ratničke vještine u sredstvo fizičkog i duhovnog usavršavanja. Naime, u
privilegovanim školama nije se samo vježbao džudžicu, već su se izučavali i moral, filozofija i
teologija. Svaka od tih škola propagirala je svoje ideje, svoj način vježbanja i svoj ceremonijal
takmičenja, ali im je svima zajednički japanski tradicionalni način ophođenja unutar klasnih
hijerarhijskih struktura, a po kodeksu samuraja. Nakon propasti društvenog feudalnog sistema i
feudalnog sistema obrazovanja, sljedi nagli pad interesovanja za sve ratničke vještine, pa i za
džudžicu. Zbog proglašene ravnopravnosti vojne, seljačke i trgovačke klase i zakona o zabrani
nošenja mačeva 1871. godine, ugled vojnika i samuraja znatno opada, a mnoge škole džudžicu se
zatvaraju, tako da ih je prije same pojave džudoa postojalo tek desetak. Dvije od njih, kito rju i
tenšin šinjo rju proučavao je kao student Tokijskog carskog univerziteta osnivač džudoa Džigoro
Kano.

7
 1.1. Moderni džudo
Džigoro Kano je rođen 1860. godine u prefekturi Hjogo u djelu koji danas pripada gradu Kobe.
Kao djete iz dobrostojeće porodice, Kano je imao priliku da pohađa najkvalitetnije škole i stekne,
za ono vjreme, respektabilno obrazovanje. Na fakultetu je studirao književnost, politiku i
političku ekonomiju. Iako sitne građe, pokazivao je veliko interesovanje za već tada pomalo
zaboravljenu tradicionalnu borilačku veštinu džudžicu. Vežbao je i proučavao dva „stila“
džudžicua: kito rju i tenšin šinjo rju. Uskoro je ovladao „najdubljim“ tajnama te borilačke veštine
i sve više u trening uključivao druge borbene forme. Prihvatanjem najboljih tehnika, kao i
integracijom svojih ideja postepeno menja tradicionalni princip vežbanju džudžicua. Rezultat je
bio novi teoretski i tehnički sistem vežbanja i borbe za koji je Kano smatrao da više odgovara
potrebama modernih sportista.

Taj novi sistem vežbanja i borbe Kano naziva Džudo (blagi način/put) i službeno ga predstavlja
1882. godine u okviru svoje škole koju je nazvao Kodokan. Džigoro Kano je promenio termin
džicu (veština) terminom do (način, put, princip) namerno, da bi se njegov Kodokan džudo
razlikovao od dotadašnjih škola džudžicu, ne samo po ciljevima i specifičnoj tehnici, već i po
načinu vežbanja. U dotadašnjim školama vežbale su se vrlo opasne tehnike bacanja i poluga, i to
na vrlo grub način – u borbi. Bez adekvatnog nadzora, dolazilo je do teških povreda, jer su stariji
i snažniji često namerno udarali slabije i početnike, izazivali tuče, isprobavali vlastite tehnike, pa
se opravdano smatralo da džudžicu od mladih ljudi stvara razbijače i da je štetan.

Jigoro Kano i Kyuzo Mifune

Jigoro Kano i Kyuzo Mifune

8
Džigoro Kano je svojim sistemom vežbi pokazao da se džudo može vežbati bez opasnosti od
povređivanja, a da su zahvati koje on propagira barem jednako efikasni kao i oni iz džudžicu.
Termin džicu menja terminom do da bi naglasio da njegov cilj nije samo učenje veštine, vežbe
(jer jedna vežba može imati različite forme, a biti izvedena po istom pricipu), već način ili
princip na koji se ona izvodi. Tek nakon što se shvate i savladaju principi džudoa, može se preći
na savladavanje različitih vežbi koje se izvode u duhu tih principa. Shvatanje principa
omogućuje neprekidnu nadogradnju znanja i razvoj tehnike džudoa. Sam Kano je izjavio da on
uči džicu (većinu tehnika džudoa naučio je od svojih učitelja u džudžicu školama), ali na temelju
do, i to je uvek naročito naglašavao. Shodno toj filozofiji, Kano je naglašavao da postoje tri
nivoa vežbanja džudoa.

Prvi nivo vežbanja džudoa obuhvata vežbanje s ciljem učenja što efikasnije odbrane od napada.
Vežbanje džudoa na drugom nivou ima za cilj skladan razvoj celokupnog antropološkog statusa,
tj. celokupne ličnosti. Treći nivo džudoa obuhvata najefikasnije korišćenje psihičke i fizičke
energije, koje se stiče na prva dva nivoa, radi doprinosa razvoju društva. Filozofija Džigora Kana
bila je pristupačna svim ljudima, bez obzira na uzrast ili pol i nije diskriminisala nikoga. Kano je
smatrao da su hodanje, trčanje, plivanje i džudo – aktivnosti koje može svako da upražnjava.
Takođe je verovao da više vrednosti stečenih preko džudoa i ostalih formi fizičke edukacije
može biti preneseno i u svakodnevni život svakog vežbača. Princip „maksimalno efikasno
korišćenje fizičke i mentalne energije“ (seirjoku zen'jo) postaje „kamen temeljac“ džudoa, ali i
koristan princip u mnogim aspektima života. Kano je smatrao da praktična aplikacija tog
principa može mnogo doprineti ljudskom napretku, a zajedno s principom „prosperiteta svog i
drugih“ (džita kjoei) predstavlja glavni cilj treninga. Četiri godine nakon osnivanja Kodokana
trebalo je u borbama odlučiti ko će postati učitelji samoodbrane u policiji. Petnaest najboljih
majstora iz Jošin rju škole džudžicua suprotstavilo se petnaestorici pripadnika Kodokana.
Trinaest borbi dobili su džudisti, a preostale dve bile su nerešene. Bio je to potpuni trijumf
džudoa nad džudžicom. Ovime je Kodokan džudo dokazao svoju nadmoć nad ostalim školama i
postao prvi borilački sistem u Japanu za razvoj tela i duha s mogućnošću takmičenja.

9
Kano 1895. godine popisuje tehnike bacanja koje su se proučavale na Kodokanu i naziva ih Go
kjo no vaza. Taj sistem je sadržavao 42 bacanja do 1920. godine kada je broj bacanja smanjen na
40. Do danas je sistem bacanja doživeo još nekoliko dopuna, a danas postoji 67 službenih
tehnika bacanja koje su propisane u školi Kodokan. Susret Džigoro Kanoa s majstorom fusen rju
stila džudžicu Mataemonom Tanabeom doprineo je razvoju parternih tehnika džudoa. Borci koji
su praktikovali fusen rju stil dominirali su u borbi u parteru, pa su u zakazanoj borbi u kojoj je
bila dopuštena borba u parteru vrlo lako pobedili džudiste, koji su tokom vežbanja džudoa
uvežbavali samo tehnike u stojećem stavu. Tada Džigoro Kano shvata vrednost i važnost tehnika
u parteru i poziva Tanabea u Kodokan da poduči njegove džudiste tim tehnikama da bi postali
kompletniji borci. Ipak i nakon toga je zastupao stav da prvo treba naučiti borbu u stojećem
stavu, a tek onda učiti borbu u parternoj poziciji, tj. da učenje stojećih tehnika prethodi učenju
parternih tehnika. Danas Kodokan propisuje 29 službenih tehnika u parteru (zahvati držanja,
poluge i gušenja).

Džudo se vrlo brzo proširio i van granica Japana. Tom širenju je doprinela i Kanova politička
pozicija u Japanu, a sam Kano je trinaest puta putovao van granica Japana održavajući
demonstracije džudoa i šireći univerzalnu filozofiju ovoga sporta. Osim njega i majstori džudoa s
Kodokana često su putovali sa zadatkom osnivanja i širenja džudo škola po celom svetu. U
Evropi su veliki trag ostavili Gunji Koizumi, Jukio Tani i Minosuke Kavaiši, a 1906. godine je
osnovan prvi klub u Engleskoj, a dostupni podaci govore da je to bio i prvi klub u Europi. Počeci
džudoa u SAD vezani su za Kanovog učenika Jošiakia Jamašitu koji je na poziv američkog
predsednika Teodora Ruzvelta 1902. godine došao u SAD i poučavao džudou američke vojne
kadete na Vest Pointu. Prema dostupnim podacima, prvi džudo klub u SAD otvorio je
Tsunedžiro Tomita 1905. godine u Njujorku.

Kadokan

10
 1.2. JUDO u svijetu

Judo se brzo proširio po svijetu, u početku u svojoj primitivnoj formi ju jutsu(ju jitsu ili jiu jitsu
su najčešće korišteni termini), često vezan za vojsku i policiju, a kasnije i kao vještina i sport.
Već početkom stoljeća u čitavoj Europi i SAD-u njeguje se veliki broj ju jutsu škola. Mnoge od
njih kasnije su se transformirale u judo. Poslije drugog svjetskog rata, Judo postaje expanzivno
popularan širom svijeta, pa se tako poćinje širiti čitava mreža, sportskih Judo klubova, a tako
dolazi i do organizacije saveza na nivou regija i država. Počinju se formirati Judo lige, Judo
kupovi, kao i Prvenstva na nivou: država, regija, kontinenata, svijeta, meditranskih igara, a 1964
godine Judo se uvrštava u Olimpijske sportove, što ga izdiže od ostalih borilačkih sportova
zajedno sa Amaterskim Boxom i Hrvanjem.
Nakon prijema u Olimpijske sportove dolazi do još boljeg organizovanja u ovom sportu, Judo
kao sport postaje jedan od redovnih predmeta u Osnovnim i Srednjim školama širom svijeta, a na
mnogim Univerzitetima i Kineziološkim fakultetima širom svijeta je predmet izučavnja. Danas je
judo jedan od najmasovnijih borilačkih sportova, Svjetska judo federacija ima preko 200 članica,
a danas je judo postao i pokret koji njeguje sve brojne segmente koje sadrži.

1.1. JUDO u Ex – Jugoslaviji

Judo na ovim prostorima tj. u bivšu Jugoslaviju prvi put se susreo prije prvog svjetskog rata
preko policijskih i vojnih obavještajnih službi tzv.,”sokolskih organizacija”. Poslije drugog
svjetskog rata u Zagrebu 1951 godine osniva se Judo klub ”Mladost” prvi u bivšoj Jugoslaviji, a
već 1953 godine u Ljubljani i Beogradu. Skupština džudista Jugoslavije osnovana je 1955.
godine u Zagrebu, a nakon toga osnovan je i Džudo savez Jugoslavije, koji je prvih godinu dana
također bio u Zagrebu.
Sjedište Saveza poslije je prebačeno u Beograd. Kada je osnovan džudo saveza Jugoslavije prvi
precednici su bili iz Bosne i Hercegovine:
 Muhidin Nikšić i Mufid Memija

Precednik selektorske komisije judo saveza Jugoslavije:

 Branislav Crnogorac

11
 1.3. JUDO kao ekipni sport u Ex – Yugoslaviji i Bosni i Hercegovini

Nakon omasovljenja Judo klubova širom Republika i Pokraina bivše ex -Yugoslavije, formiraju
se Judo Republičke i Pokrainske lige i prva Yugoslavenska savezna Judo liga. Period od 1960 u
BiH formira se odbor za Judo, koji aktivira i afirmiše Republičku Judo ligu BiH, iz koje je
prvoplasirani klub radio kvlaifikacione borbe u ekipnoj konkurenciji za ulazak u Prvu saveznu
ligu ex Yug. do 1974 godine, a kasnije sama titula Republičkig ili Pokrainskog prvaka ih je
uvodila u Prvu saveznu ligu ex -Yugoslavije. Sistemi takmičenja Republičkih i Pokrajinskih
Judo liga ex - Yugoslavije od 1960-1974 god. organizovale su se na kraju takmičarskih sezona i
bile su bazirane na nivou jednodnevnog turnira, a ekipni klupski prvaci Republičkih liga išli su
na kvalifikacione mećeve sa zadnjeplasiranim klubom iz Prve savezne lige ex Yug., u kojoj je
pobjednik iz tih mečeva išao u Prvu Saveznu Judo ligu, a izgubljeni u Republičku ligu, a u
sezonama iza 1974g. Rep. i Pok. Lige, su imale isti sistem takmičenja kao Prva savezna Judo
liga. Tek iza 1974 nije bilo kvalifikacionih mećeva između prvoplasiranog u republičkoj i
zadnjeplasiranog u saveznoj ligi, nego su automatski upadala dva ekipno najbolja kluba iz
Republičkih liga tj., iz kvalifikacionih mečeva između prvaka Republičkih liga dobijali su se dva
ekipno najbolja kluba, koji su u Prvu saveznu Judo ligu ulazili umjesto dva zadnjeplasirana iz te
lige.Godinu dana kasnije Slavko Obadov je postao prvak Starog kontinenta, a 1973. godine
osvojio i srebro na Svjetskom prvenstvu. Ipak, prva medalja na Olimpijskim igrama osvojena
je 1976. godine u Montrealu. To je ujedno bila i prva olimpijska medalja za naš džudo.

SLAVKO OBADOV
(jedan od najboljih jugoslovenskih džudista svih vremena)

12
 2. Historija džudoa u Bosni i Hercegovini
3.
3.1. Prvi treninzi
Judo se prvi put upražnjavalo u Lukavcu 1958.godine.

Zatim se iste godine osniva JK Željezničar, a JK Bosna dvije godine kasnije.

Džudo savez Bosne i Hercegovine osnovan je 1960.godine, osnivac je bio Husein Delić.

3.2. Nastanak novih džudo klubova

Prolaskom vremena osnivaju se i sljedeći judo klubovi:

 JK Leutar – Trebinje

 JK Hercegovac – Mostar

 JK Borac – Travnik

 JK Nova Bila – Nova Bila

 JK Kozarac – Prijedor

 JK Rade Ličina – Banja Luka

 JK Una – Bihać

Pored JK Bosna u glavnom gradu BiH uspješan je bio i JK Željezničar koga je tada vodio
inžinjer Dragutin Šikić, a kao takmičari tada su se istjecali Sead Mahmutagić, Dragosavljević
Slobodan i dr.

1.1. Prvi zapaženi rezultati

Sportisti koji su postizali prve zapažene rezultate u BiH, pioniri vrhunskog sportskog stvaralaštva
bili su:
Želimir Vučković, Jure Markičević, Muhidin Nikšić, Branislav Balorda, Krunislav Šimić, Vasilije
Razdarov.
U drugoj generaciji vrhunskih judo takmičara istakli su se:

Anto i Željko Filipović, Zoran Mijatović, Zlatko Pašić, Srečko Subić, Izet Zakić, Rajko Bašović.

3.3. Treneri koji su uspješno radili sa reprezetativcima RbiH

60-ih i do sredine 70-ih godina su :

13
  Jure Markičević,
 Ante Filipović,
 Izet Zekić,
 Rajko Blažević

3.4.Takmičari koji su postizali znacajne rezultate 70-ih godina:

 Sulejman Hadžibegović,
 Đemal Hadžić,
 Radoslav Rundić,
 Branislav Crnogorac,
 Mijodrag Vučurević,
 Nenad Mirković,
 Milanko Mičković

1.1. Naredni rezultati

1977. godine nakon završetka fakulteta za sport u Sarajevu, kormilo tada najtrofejnijeg judo
kluba (JK Bosna) preuzima profesor tjelesnog odgoja Branislav Crnogorac.
Prve velike međunarodne uspjehe BiH reprezentativci počinju postizati 1980. godine.
1980. godine Željezničar pobjeđuje na kupu klubova, i osvaja prvo mjesto 1981. godine u
saveznoj judo lizi. Kada je Rajko Kušić triumfovao na Svjetskom Univerzitetskom prvenstvu (
Bratislava – Poljska ), osvojivši zlatnu medalju.

Na istom prvenstvu Dragan Kusmut osvojio je bronzanu medalju. 1983. godine Rajko Kušić
osvaja prvu prvu zlatnu balkansku medalju. 1985. godine JK Bosna postaje ekipni prvak
Jugoslavije. 1985.godine RBiH osvaja bronzanu medalju na Evropskom Prvenstvu u kategoriji
do 80kg - Dragan Kusmus. Isti klub osvaja 1990. godine kuriozitet je u tome da je ovo
posljednje ekipno državno prvenstvo cjelovite bivše države Jugoslavije.JK Bosna iste godine
osvaja i kup klubova. 1.Mart 1993.godine BiH postaje neovisnadržava, a 1996. godine održava
se prva skupština u neovisnoj državi, na kojoj se za predsjednika bira Jusuf Pušina, a za selektora
i trenera izabran je prof. tjelesnog odgoja Branislav Crnogorac. Branislav Crnogorac je ovim
izborom nastavio kontinuitet , bio je selektor i trener reprezentacije od 1977. godine.

3.Džudo savez

14
 Judo savez Bosne i Hercegovine u Hamiltonu – Kanada 1993. godine primljen je u Svjetsku
Judo Federaciju i Evropsku Judo Uniju. Za vrlo kratko vrijeme naš savez postaje jedan od
najaktivnijih saveza u Evropskoj Judo Uniji. Tokom rata u Bosni i Hercegovini u periodu 1992.
– 1995. naši klubovi i takmičari ne prestaju sa aktivnostima, te održavaju sva zvanična domaća
takmičenja. U poslijeratnom periodu nastavlja da aktivno učestvuje u programima EJU i IJF i
učestvuje na svim Svjetskim i Evropskim takmičenjima, Kongresima i drugo.
Kao jedan od organzovanijih saveza u Evropi 2003. godine dobija organizaciju Evropskog
Judo Prvenstva za juniore i juniorke, te dobija pohvale Kongresa EJU za vrlo uspješnu
organizaciju, takodjer je povjerena i organizacija Evropskog prvenstva za kadete i kadetkinje
2008. godine, te Evropskog prvenstva za seniore i seniorke U23 2010. godine. 2006. godine
zvanično ulazi u kalendar EJU organizacija Evropskog judo kupa „Evropa kup – Sarajevo open“
koji se uspješno održava sedam godina za redom (2006. – 2012.).
Judo savez BIH je inicijator i prvi organizator Balkanskih prvenstava koji se nakon 1991.
nastavljaju održavati tek 2000. godine gdje je Sarajevo bio domaćim Balkanskog prvenstva za
juniore-ke. Već iduće godine 2001. Sarajevo odlučno organizuje Balkansko prvenstvo za
seniore-ke, koje se i danas organizuje. Nakon Sarajeva, odlične organizacije Balkanskih
prvenstava nastavljene su u Trebinju i to 2004. za juniore-ke, 2006., 2010. i 2012. za seniore-ke.
Naši klubovi širom Bosne i Hergcegovine svoj doprinos razvoju judo sporta u BIH dali su i kroz
organizacije Međunarodnih judo turnira kao što su „BIH and Nippon“, „Sarajevo open – sportom
protiv droge“, „Trebinje open – memorijal Miloš Mrdić“, „Laktaši open“, „Borsa open“, „Mostar
open“, „Memorijal Alija Miladin“, „Memorijal Rajko Kušić“, „Vitez open“, „Memorijal Vinko
Šamarlić“, „Kovač – Andrić“ i drugi.
Bez sumnje se možemo pohvaliti da smo jedni od najorganizovanijih sportskih udruženja, koji
se uspješno dokazuje na takmičarkom i organizacionom planu, te u narednim godinama
očekujemo još veći napredak kako bi i mi doprinjeli razvoju Bosne i Hercegovine i ulasku naše
države u Evropsku Uniju.

15
Precednici judo saveza Republike Bosne i Hercegovine:

 Želimir Vučković, Muhidin Nikšić, Sead Šehić,

 Safet Huskić, Mujo Šunje, Mijodrag Mrdić, Milanko Mučibović
 Slavko Sikirić, Branislav Crnogorac

Precednici judo saveza (OK) Bosne i Hercegovine:

 Milanko Mučibović – OK BiH

 Izet Rađo - precednik OK BiH
 Branislav Crnogorac – precednik komisije za vrhunski sport i VD direktor OK BiH

Članovi OK – BiH iz JS Bosne i Hercegovine:

 Milanko Mučibović,

 Izet Rađo, Slavko Sikirić,

 Branislav Crnogorac i Arijana Jaha

2000. godine nastao je jedinstveni Judo Savez Bosne i Hercegovine. Kojeg sacinjavaju Judo
Savez RS, Judo Savez FbiH i Judo Savez HBosne.

3.5. Postignuca i uspjesi JUDO SAVEZA Bosne i Hercegovine:

 S ponosom isticemo da je judo sport najtrofejniji sport u BiH u konkurenciji svih
olimpiskih sportova.

 Savez koji je od prijema u IJF organizirao najveci broj EU prvenstava.

 Savez koji ima jedini medalju sa univerzijade.

 Savez koji jedini ima medalje sa svjetskih kupova.

 Savez koji je osvojio najvise zlatnih medalja na Evropa kupovima.

 Savez koji je osvojio prvu evropsku seniorsku medalju za BiH

(Davor Vlaškovac - Birmingem)

 Savez koji je osvojio zlatnu juniorsku medalju za BiH (Larisa Cerić - Pariz)

 Savez koji ima najmlađu osvajacicu na Evropa kupovima za seniorke

(Aleksandra Samardžić – Beograd 2013.)

16
  Savez koji ima 6 petih mjesta sa svjetskih prvenstava

(Amel Mekić 3x – 2001. Minhen, 2003. Osaka, 2013. Rio i Larisa Cerić – 2013.Rio,
Aleksandra Samardžić – 2014 Miami )

 Savez koji je najvise puta pobjedio na izborima za najbolje sportase godine po izboru OK
BiH.

 Savez koji trenira Branislav Crnogorac koji je proglašen po izboru sportskog saveza BiH,
proglašen je najboljim trenerom u posljednje dvije decenije u konkurenciji svih
olimpiskih sportova u Bosni i Hercegovini.

3.6. Sistem judo takmicenja u Bosni i Hercegovini:

 Državno prvenstvo za mađe pionire i pionirke

 DP za starije pionire i pionirke

 DP za kadete i kadetkinje

 DP za juniore i juniorke

 DP u 23

 DP za seniore i seniorke

 Ekipno prvenstvo BiH za seniore i seniorke

4. EU prvenstva koja su održana u Sarajevu

 2000. godine BALKANSKO PRVENSTVO ZA JUNIORE I JUNIORKE

 2001. godine BALKANSKO PRVENSTVO ZA SENIORE I SENIORKE

 2003. godine PRVENSTVO EVROPE ZA JUNIORE I JUNIORKE

 2008. godine PRVENSTVO EVROPE ZA KADETE I KADETKINJE

 2010. godine PRVENSTVO EVROPE ZA MLAĐE SENIORE I SENIORKE U 23

 2011.godine EVROPSKO UNIVERZITETSKO PRVENSTVO STRANICA EUSA ,na

stranici EUSE mozes naci slike ovog evropskog . Ono je prvi put odrzano u sarajevo.A
nakon su se celnici EUSE dogovorili da se nakon sarajeva ono odrzava svake druge
godine.Nakon sarajeva i 2011.godine,evropsko univerz prve se 2013.godine odrzalo u
Coimbra –Portugal ,a naredno 2015.godine ce biti odrzano u Francuskoj .

17
 5. Medalje
Pobjednici svjetskih kupova:

 2005.god. Bukurešt – Amel Mekić

 2011.god. Venecuela – Amel Mekić

Viceprvaci svjetskih kupova:

 Majami – Amel Mekić

 San Salvador – Amel Mekić

Osvajači seniorskih bronzanih medalja sa svjetskih kupova:

 Ibro Miladin

 Amel Mekić

 Larisa Cerić

Osvajači zlatnih seniorskih medalja sa evropa kupova:

 Amel Mekić

 Larisa Cerić (3)

 Ibro Miladin (2)

 Mitar Mrdić (1)

 Dražen Subotić (1)

 Aleksandra Samardžić (2)

 Eldin Lukać (1)

Prvaci evrope iz Bosne i Hercegovine su:

 Amel Mekić (- 100kg ) 2011.godine Istambul – Turska

 Larisa Cerić – evropska prvakinja u 23 – Prag – Češka

Univerzitetski prvaci evrope:

 Ibro Miladin

18
  Mitar Mrdić

 Larisa Cerić

Osvajači evropskih medalja:

 Larisa Cerić – bronza

 Larisa Cerić – srebro u 23 (Antalija i Sarajevo)

 Amel Mekić – Nikozija – Kipar 2000.

 Aleksandra Samardžić – 2 mjesto – 2012. Godine Budva – Crna Gora za kadete i 2013. 2
mjeto Estonija – kategorija 70kg, 3 mjesto – 2014. EU - prvenstvo za kadete i kadetkinje
– Grčka, 2 mjesto – 2014. EU – prvenstvo za juniore i juniorke

 Petar Zadro 2 mjseto Budva- Crna Gora 66kg za kadete i kadetkinje 2012.,

 Harun Sadiković 2014 bronzana medalja na evropskom U23 prvenstvu – Poljska

Mediteranske igre:

 Amel Mekić (100kg) 3 mjesto Atalanta – Španija

 Amel Mekić (100kg) 2 mjesto Mersin – Turska

 Larisa Cerić (+78kg) 3 mjesto Turska

Osvajači medalja sa svjetskih prvenstava:

 Larisa Cerić – 1 mjesto za juniore 2009. godine – Pariz – Francuska

 Harun Sadiković – 2 mjesto za kadete 2013. godine – Majami - SAD

Univerzijada:

 Amel Mekić – 3 mjesto do 100kg Degu – Južna Koreja 2003. godine.

 Amel Mekić – 5 mjesto do 100kg Bankok – Tajland

Svjetsko univerzitetsko prvenstvo:

 Amel Mekić – 3 mjesto 2003. godine Novi Sad – Srbija

19
Olipijske igre za mlade:

 Eldin Omerović (– 73kg) 3 mjesto 2010.god. Singapur (mix tim)

 Aleksandra Samardžić (2 mjesto – OI za mlade 2014.god. Kina) u pojedinacnoj

konkurenciji, to je ujedno njen najveci rezultat.

Učesnici olimpijskih igara iz Bosne i Hercegovine:

 1980. godine Kušić Rajko (-95kg) Moskva

 1988. godine Kusmus Dragan (+95kg) Seul

 1992. godine Vlado Parađik (-60 kg) Barselona

 1996. godine Davor Vlaškovac (-71kg) Atalanta

 2000. godine Arijana Jaha (-52kg) Sidnej

 2004. godine Amel Mekić (100kg) Atina

 2008. godine Amel mekić (100kg) Peking

 2012. godine Amel Mekić (100kg) London

Evropski olimpijski festival mladih:

 Džorđe Kisin (-90kg) bronza Beograd-Srbija 2007.godine

 Aleksandra Samarđić (-70kg) bronza Roterdam – Holandija – 2013.god.

 Petar Zadro (-66kg) srebro Roterdam – Holandija – 2013.god.

20
 ZAKLJUČAK

Važno je napomenuti da je Judo naporan ali je osmišljen kao potpuno bezbedan sport. U
početcima se neretko znalo dogoditi da jedan od takmičara izgubi život na tatamiju. Sakujiro
Yokoyama (jedan od prvih Kanovih učenika) je znao reći da je svaki put, pre nego bi krenuo na
turnir, obavio sve poslove koje je trebao i pozdravio se s roditeljima. U međuvremenu, Judo je
usvojio metode treninga koje su ga učinile daleko bezbednijim i sigurnim za treniranje. Danas
jako mnogo ljudi započinje treniranje u tzv. poznom sportskom dobu, sa preko 35 ili preko 40
godina starosti i u velikom broju uspevaju da dođu do majstorskih zvanja.

Judo je uspostavio sisetm koji je donio izuzetne rezultate, pa tako temeljom rezultata i ovdje u
zaključku možemo ustvrditi da je judo najtrofejniji olimpijki sport u Bosni i Hercegovini. Također
je po pitanju organizacije velikih međunarodnih takmičenja, najuspješniji sportski savez koji je
organizirao 5 EU prvenstava, između ostalog i prvo univerzitetsko judo prvenstvo. A u tekucoj
godini organizira i SP za kadete i kadetkinje, gdje se ocekuje ucesce 90 zemalja iz cijelog svijeta,
sto ce zasigurno biti sportska priredba koja je za zasigurno okupila najvise zemalja ikada u Bosni
i Hercegovini.

Judo je odlično organiziran u brojnim natjecanjima od džavnih, regionalnih, kontinentalnih, te

svjetskih prvenstava. Zatim svjetskih kupova, grand slamova, grand prixa i master turnira. To ga
čini izuzetno popularnim i gledljivim. Uz natjecanje, vezana su i natjecanja za veterane, kata
natjecanja, natjecanja za osobe sa posebnim potrebama itd. Judo je i edukacija, te ima
prilagođen sistem za rad sa djecom, rekreativcima, policijom, vojskom itd.

21
LITERATURA

 Crnogorac, B., Mekić, A. (2012). Judo: način života. Travnik: Edukacijski fakultet.
 Malacko, J., Doder, D. (2008). Tehnologija sportskog treninga i oporavka. Novi Sad:
Pokrajinski zavod za sport.
 Obadov, S. (2005). Džudo: udžbenik. Novi Sad: Fakultet fizičke kulture.
 Wikipedia https://hr.wikipedia.org/wiki/D%C5%BEudo

22