Ang Ibong Nakahawla At ang langit ay itinuturing na

Ni Maya Angelou kanyang sarili

Isang ibon ang umigpaw
Sa likod ng hangin
At nagpalutang pababa sa may ilog
Hanggang sa magwakas ang agos
At nagtawtaw ng kanyang mga
pakpak
Sa kahel na silahis ng araw
At nangahas angkinin ang langit
Ngunit ang isang ibong nakahawla’y
nakatayo sa puntod ng mga
pangarap
Anino niya’y sumisigaw sa tili ng
isang bangungot
Mga pakpak at paa niya’y tinalian,
pinutulan, tinalian, pinutulan
Kaya’t siya’y nagbuka ng tuka
upang makaawit

Ngunit ang isang ibong nanlilisik Ang ibong nakahawla’y umaawit

Sa kanyang makitid na hawla
Ay bihirang makasilip
Sa mga rehas ng kanyang
pagngingitngit
Mga pakpak niya’y pinutulan at
Mga paa’y tinalian
Kaya’t siya’y nagbuka ng tuka
upang makaawit
Nang may kasindak-sindak na tinig
Ng tungkol sa di-batid na mga
bagay
Ngunit minimithi ang kapayapaan
At ang kanyang himig ay naririnig
Sa malayong burol
Sapagkat ang ibong nakahawla’y
Umaawit ng kalayaan

Ang ibong nakahawla’y umaawit

Nang may kasindak-sindak na tinig
Ng tungkol sa di-batid na mga
bagay
Ngunit minimithi ang kapayapaan
At ang kanyang himig ay naririnig
Sa malayong burol
Sapagkat ang ibong nakahawla’y
Umaawit ng kalayaan

Ang malayang ibon nama’y nag-iisip

ng ibang simoy
Ng hangin malamyos sa mga
punong nagbubuntong-hininga
Ng matatabang uod na naghihintay
sa damuhang sinisinagan ng umaga