"Edukasyong Bilinggwal"

Introduksyon

Ang edukasyong bilinggwal ay nangangahulugang magkahiwalay na paggamit ng Filipino at Ingles

bilang midyum ng pagtuturo ng mga tiyak na asignatura. Dapat masunod ang magkahiwalay na gamit o
paggamit ng Filipino at English sa pagtuturo. Ang Filipino at English ay ituturo bilang mga asignaturang
wika sa lahat ng antas upang matamo ang mga tunguhin ng kahusayang bilingwal.
Ang bilinggwalismo ay isang fenomenong pangwika na tahasan at puspusang tinatalakay sa larangan ng
sosyolinggwistiks. Ipinapakita rito ang malaking ugnayan ng wika at lipunan at kung papaano ang lipunan
ay nakapag-aambag sa development ng wika. Higit pa, tinatanaw rin dito kung paano na ang wika ay
malayang tinatanggap ng mga taong gumagamit nito. Ang bilinggwalismo rin ay tinataya na kakayahan
ng isang lipunan sa paggamit ng dalawang wika. Palagian nang balot ng isyu at mga kontrobersiya ang
konsepto ng bilinggwalismo, isantabi na ang pananaw ng purista sa wika. Gayumpaman, nabibigyan pa
rin ito ng malaking puwang partikular na ng mga aral sa wika dahil na rin sa benepisyong dulot nito hindi
lamang sa larangan ng komunikasyon bagkus sa demografikal, politikal, ekonomikal at pedagojikal na
tulong na naibibigay nito. Kung kaya naman, patuloy na lumalago ang mga pananaliksik kaugnay sa
konspeto ng bilinggwalismo.
Sa papel na ito, bibigyang puwang ang pagtalakay sa bilinggwalismo sa larangang pedagojikal. Ayon nga
kay Sibayan (1988), Ang idyomang pedagojikal ay ang kabuuan ng mga ginradong teksto, mga
sanggunian, patnubay at iba pang mga kagamitang panturo na magagamit mula sa unang baytang sa
elementarya hanggang antas tersyarya isinulat ng mga ekspertong manunulat ng mga teksbuk at
kagamitang pangkurikulum at mga iskolar at mga eksperto sa pamamaraan ng pagtuturo.
Nangangahulugan lamang na mahalagang madevelop muna ito bago tingnan sa makrong perspektibo ang
iba’t ibang gawaing pangwika, nang sa gayon, ang mga mag-aaral ay magkaroon na ng sapat na kaalaman
kaugnay sa mga gamit ng wika.
Ang pamanahong papel na ito ay naglalayong malaman ang pananaw ng mga guro at estudyante ukol sa 
edukasyong bilinggwal. Malaki ang papel nila ukol sa usaping ito at mas dapat na maibigay at
maipahayag ang kanilang mga saloobin sa nasabing programa. Sa pagaaral na ito, malalaman,
masasagutan, at matutugunan ang mga katanungang hindi pa malalaman ng karamihan.
Dito malalaman ang mga epekto ng edukasyon bilinggwal sa sisitema ng edukasyon ngayon at sa
hinaharap.

Kahalagahan ng Pag-aaral

Ang pag-aaral ay makatutulong sa mga sumusunod:

1.Guro-Makakatulong ang pag-aaral na ito sa mga guro na madagdagan ang abilidad nila sa pagtuturo
gamit ang Edukasyong Bilinggwal. Mapapataas ang kalidad ng edukasyon at mahahasa sila sa paraan ng
kanilang pagtuturo sa pamamagitan ng paggamit ng Edukasyong Bilinggwal
2.  Mag-aaral-Malaki ang maiaambag ng pag-aaral na ito sa mga mag-aaral dahil madaragdagan ang
kanilang kaalaman, mapagsisikapan pa nila ang kanilang pag-aaral. Mapagtitibay din ang relasyon ng
guro at estudyante. Mahahasa din ang kasanayan nila sa paggamit ng dalawang salita; ang Ingles at ang
Filipino.
3. Pamahalaan- Malaki ang maiaambag ng resulta ng pag-aaral na ito sa pamahalaan dahil malalaman nila
kung ano ang magiging resulta o bunga ng paksa. Bukod dito, mapag-aaralan din nila ang pamamalakad 
ng Edukasyon  Bilinggwal at dapat isaalang-alang sa bawat desisyon na kanilang gagawin. At lalong
mapapaunlad din nila ang kalidad ng edukasyon.
Ano ang Kasaysayan ng Edukasyong Bilinggwal?
Binigyan ni Bloomfield ng simpleng definisyon ang bilinggwalismo, aniya, ito ay ang pagkakaroon ng
magkasintulad na gamit at kontrol ng dalawang magkaibang wika na ginagamit ng isang individwal.
Samantala, ayon naman kay Diebold, inilarawan niya ang bilinggwalismo bilang pangunahing mga yugto
ng pagkakaroon ng kontak ng dalawang wika. Kung susuriin ang dalawang konsepto, makikita ang
kanilang common denominator, ito ay ang pagkakaroon ng kontak ng dalawang wika na may tiyak na
layunin kung bakit ito nangyayari.
Nangyayari ang bilinggwalismo dahil na rin sa kakayahan ng tao na makipag-interak partikular na ang
makipag-usap. Maaari ring maging dahilan nito ay ang tiyak na pangangailangan ng isang individwal na
gamitin ang pangalawang wika para makaadap sa panibagong lipunang kanyang ginagalawan. Ito ngayon
ang tinatawag na instrumental na pangangailangan ng tao sa paggamit ng wika. Sa pangyayaring ito, hindi
malay o konsyus ang isang tao na unti-unti niyang nadedevelop ang pangalawang wika niya tungo sa
tinatawag na bilinggwalismo. Batay pa sa mga naisagawang pag-aaral, ang paulit-ulit na gamit ng isang
wika at minimum na eksposyur ay nagsisilbing malaking tulong para madevelop ang kakayahan ng isang
tao para matuto ng isang wika.
Gayumpaman, bentaha para sa isang individwal na matatag ang kanyang unang wika para mas mabilis
niyang matutunan ang pangalawang wika.

Sa puntong ito, malaki naman ang maitutulong ng larangan ng saykolinggwistiks – ipinapakita rito ang
pagpoproseso ng pagkatuto ng isang tao sa wika at kung papaano niya ito tinatanggap sa kanyang sarili.
Sakaling pareho nang develop ang dalawang wika sa isang tao, maaari na ngayon siyang matawag na
equilingual o ambilingual. Ito ay nangangahulugan na sapat ang kakayahan at kaalaman ng isang tao sa
dalawang magkaibang wika.
Marami na ang nagbigay ng kuru-kuro at paliwanag kung bakit nagkakaroon ng bilinggwal. Ilan dito ay
ang mga sumusunod:
 
1.      Geographical Proximity – ang pagkakaroon ng dalawang magkalapit na komunidad na may
magkaibang wika ay maaaring magdulot ng isang bilinggwal na lipunan. Ito ay dahil sa palipat-lipat ng
mga taong naninirahan dito, kung magkagayon, bitbit din nila ang kani-kanilang wikang sinasalita.
2.      Historical Factors – ito naman ay tumutukoy sa mga pangangailangan ng tao partikular na sa gamit
ng informasyon o mga gawaing pampananaliksik. Ito ay dahil sa kagustuhan ng tao na makakuha ng mga
informasyon, napipilitan silang pag-aralan ang ibang wika.
3.      Migration – ang palipat-lipat na tirahan ay nagbubunsod din ng pagkatuto ng ibang wika. Nagsisilbi
itong survival para sa kanila.
4.      Relihiyon – ang relihiyon ay nagtataglay rin ng malaking faktor tungo sa pagkatuto ng ibang wika.
May mga relihiyon kasi gaya ng Islam na mahigpit na pinananatili ang gamit ng wikang kung saan
nasusulat ang kanilang iskriptyur.
5.      Public/International Relations – ito naman ay tumutukoy sa mga ugnayang-panlabas ng isang bansa
tungo sa ekonomikong pag-unlad nito. Dahil dito, nagkakaroon ng tiyak na pangangailangan ang isang
bansa na malaman ang iba’t ibang konsepto ng ibang bansa na nasusulat sa wikang banyaga.
 
Kaugnay nito, hindi na bago sa Pilipinas ang konsepto ng bilinggwalismo. Sa katunayan, kung babalikan
ang kasaysayan, panahon pa lamang ng Kastila ay marami ng Pilipinong bilinggwal. Hindi pa nga lamang
ito ganap na formalisado. Mula sa mga pahayagan hanggang sa mga maliliit na lathalain na naipalabas
noon gamit ang mga wikang vernakular at wikang Kastila, masasabing mayroon nang oryentasyon ang
lipunang Pilipino noon pa man kaugnay sa konsepto ng bilinggwalismo.
Naging formal lamang ang lahat nang ipatupad ng National Board of Education taong 1973, DO. No. 25,
1974 na may pamagat na “Implementing Guidelines for the Policy on Bilingual education.”
 
Layunin ng order na ito na makadevelop ng isang lipunang may sapat na kakayahan sa gamit ng dalawang
wikang malawakang nagagamit sa Pilipinas: Ingles at Filipino (na noon ay Pilipino). Binigyan ang
dalawang banggit na wika ng kani-kanilang papel sa larangan ng edukasyon sa Pilipinas mula
elementarya, hayskul hanggang sa level tersyarya. Batay sa order, anumang aralin na tahasang tatalakay
sa kultura ay nararapat na ituro sa Filipino. Samantala, ang matematika at mga aralin sa natural sciences
ay sa Ingles naman ituturo. Subalit, maaari pa rin namang gamitin ang Filipino lalo na sa pagpapaliwanag
ng mga aralin tungo sa lubos na pag-unawa. Hindi na tatalakayin nang malalim sa papel na ito kung anu-
anong mga sabjek pa ang nararapat na ituro sa Filipino at Ingles sa tatlong nabanggit na antas. Bagkus,
ipakikita rito ang konsepto ng patakarang bilinggwal na ipinapatupad sa sistema ng edukasyon sa
Pilipinas.

Suliranin ng Pag-aaral

Upang lubusang maunawaan ang pag-aaral kailangan sagutin ang mga sumusunod na katanungan.

Pangunahing Suliranin

Ano ang dulot ng Edukasyong Bilinggwal sa sistema ng edukasyon sa  Pilipinas?

1.Ano ang Edukasyong Bilinggwal?
2.Sino-sino ang mga apektado nito?
3.Ano ang mabuti at masamang maidudulot ng Edukasyong Bilinggwal sa mga mag-aaral?

Pagbibigay kahulugan sa mga Salita

Ang mga salita sa ibaba ay may kaugnay sa pag-aaral na maaaring hindi gaanong maunawaan kayat
kailangang bigyan ng malinaw na pakahulugan.
Bilinggwalismo -- ay isang fenomenong pangwika na tahasan at puspusang tinatalakay sa larangan ng
sosyolinggwistiks.
Saykolinggwistiks -- ugnayan ng wika at lipunan at kung papaano ang lipunan ay nakapag-aambag sa
development ng wika.
Geographical Proximity – ang pagkakaroon ng dalawang magkalapit na komunidad na may magkaibang
wika ay maaaring magdulot ng isang bilinggwal na lipunan. Ito ay dahil sa palipat-lipat ng mga taong
naninirahan dito, kung magkagayon, bitbit din nila ang kani-kanilang wikang sinasalita.
Historical Factors – ito naman ay tumutukoy sa mga pangangailangan ng tao partikular na sa gamit ng
informasyon o mga gawaing pampananaliksik. Ito ay dahil sa kagustuhan ng tao na makakuha ng mga
informasyon, napipilitan silang pag-aralan ang ibang wika.
Migration – ang palipat-lipat na tirahan ay nagbubunsod din ng pagkatuto ng ibang wika. Nagsisilbi itong
survival para sa kanila.
Public/International Relations – ito naman ay tumutukoy sa mga ugnayang-panlabas ng isang bansa tungo
sa ekonomikong pag-unlad nito. Dahil dito, nagkakaroon ng tiyak na pangangailangan ang isang bansa na
malaman ang iba’t ibang konsepto ng ibang bansa na nasusulat sa wikang banyaga
Pedagohikal -- ang kabuuan ng mga ginradong teksto, mga sanggunian, patnubay at iba pang mga
kagamitang panturo na magagamit mula sa unang baytang sa elementarya hanggang antas tersyarya
isinulat ng mga ekspertong manunulat ng mga teksbuk at kagamitang pangkurikulum at mga iskolar at
mga eksperto sa pamamaraan ng pagtuturo.
Relihiyon – ang relihiyon ay nagtataglay rin ng malaking faktor tungo sa pagkatuto ng ibang wika. May
mga relihiyon kasi gaya ng Islam na mahigpit na pinananatili ang gamit ng wikang kung saan nasusulat
ang kanilang iskriptyur.

Katawan

I. Upang lalong maunawaan ang pagaaral inilahad sa ibaba ang kahulugan at kasaysayan ng Edukasyong
Bilinggwal.
Ang edukasyong bilinggwal ay nangangahulugang magkahiwalay na paggamit ng Filipino at Ingles
bilang midyum ng pagtuturo ng mga tiyak na asignatura. Dapat masunod ang magkahiwalay na gamit o
paggamit ng Filipino at English sa pagtuturo. Ang Filipino at English ay ituturo bilang mga asignaturang
wika sa lahat ng antas upang matamo ang mga tunguhin ng kahusayang bilingwal.

Ang pormula ng wikang Filipino.

T/I + EB = F (pagpapalit-koda, paghahalo-koda at pag-aasimila): Wika ng kasalukuyang henerasyon.
T=TAGALOG
I=INGGLES
EB=Edukasyong Bilinggwal
F=Filipino
Isa-isang ipaliliwanag ang mga termino sa itaas: Una ang Tagalog, wika ng ilang lalawigan sa Pilipinas –
Laguna, Quezon, Batangas, Bulacan, Rizal, Mindoro, ilang bahagi ng Nueva Ecija at Cavite. Sa
katawagan noon, ito rin ang diyalektong pinagbatayan ng Wikang Pambansa noong Nob. 9, 1937 sa bisa
ng Kautusang Tagapagpaganap Blg. 134. Samantala, Ang Ingles ay isa sa mga opisyal na wika ng
Pilipinas at ginagamit nating mga Pilipino sa pakikipag-komunikasyon sa mga dayuhan, dahil iginiit itong
midyum ng instruksyon ng edukasyong Pilipino noong panahon ng mga Amerikano at ng pumalit na mga
elitistang edukador. Naging dominanteng wika ito sa larangan ng edukasyon bago ipatupad ang
Kautusang Pangkagawaran Blg. 25, s. 1974 Patakarang Edukasyong Bilinggwal noong 1972.
Pangalawa, ang Edukasyong Bilinggwal, ito ay naglalayong makalikha ng mamamayang
nakapagpapahayag ng saloobin, kaalaman, karanasan, atbp. sa dalawang wika (Filipino at Ingles) sa
magkahiwalay na gawain.
Ito rin ay ang paggamit ng Ingles sa mga tiyak na asignatura gaya ng Matematika, Siyensya at Ingles.
Samantala, ang mga asignaturang di nabanggit gaya ng Agham Panlipunan, Edukasyon sa Pagpapahalaga,
atbp. na may kinalaman sa kulturang Pilipino ay sa Filipino ituturo. Bunga ng patakarang bilinggwal,
nakalikha ang mga paaralan at media ng mga kabataang gumagamit ng pagpapalit-koda (Taglish at
Inggalog), paghahalo-koda (Filipino at Ingles), at pag-aasimila na tinatawag nating mga barayti ng
wikang Filipino s akasalukuyan. Ang paghahalo-koda (code mixing) ay maaaring Taglish (paggamit ng
mas maraming Tagalog kaysa Ingles) at maaari din namang Inggalog(mas marami ang Ingles). Ang
paghahalo-koda ay ang paggamit ng Tagalog at Ingles nang sabay sa loob ng isang pangungusap.
Hal. 1. (Taglish) Maraming function ang wikang pambansa. Isa na rito ang development ng iba’t ibang
kultura sa ating bansa.

2. (Inggalog) Ma’am, are you giving us hand-outs para dito? Ang pagpapalit-koda (code switching) ay
ipinapalagay ring isang uri ng paghahalo-koda, ang pagkakaiba nga lamang ay nagaganap ito sa isang
talata na kung saan palitan ang paglalahad sa Ingles at Filipino.
Hal. Proclamation by President Quezon of Tagalog as the basis of the national language. Ipinag-utos din
ang pagpapalimbag ng diksyunaryo at Balarila ng Wikang Pambansa, two years after the date of
proclamation.Ang pag-aasimila naman ay ang panghihiram ng salita mula sa ibang wika (Ingles) na
binabaybay sa pamamagitan ng mga tuntunin sa Kautusang Tagapagpaganap Blg. 81 s. 1987, Ang
Alpabeto at Patnubay sa Ispeling, na isa sa mga proseso ay ang pagkakabit ng mga panlapi.
Hal. 1. Ang talento ng bata sa pagkanta ay nadebelop sa tulong ng kanyang mga kapatid (binaybay sa
Filipino).
2. Isa siya sa mga nag-develop sa talento ko (pagkakabit ng panlapi).Ang mga ipinaliwanag ko sa itaas ay
mga wikang ginagamit ng bagong henerasyon. Wala na tayong magagawa rito sapagkat sabi nga ni Lope
K. Santos, “Ang wika ay walang panginoon kundi ang panahon.” Ito na ang sinasalita ng panahon.
Idagdag pa ang sinabi ni Hornedo, isang sikat na iskolar sa wika at panitikan ng Ateneo University: “Ang
wika ay namamatay sa daigdig ng sinauna (gaya ng Latin at Griyego); sumusulong at yumayabong sa
daigdig ng kabataan (Filipino). Kaya ang ibig magpayaman ng wika ay dapat makinig nang mabuti sa
winiwika ng mga bagong tao.
Sa kasalukuyan, ang wikang Filipino ay patuloy na yumayabong di lamang sa lansangan kundi maging sa
paaralan, riserts, mass media, atbp. Samakatwid, ang Filipino ay intelektwalisadong wika na at darating
ang Panahon, magiging istandardisado rin ito. Intelektwalisado ang wika, ayon kay Dr. Sibayan, isang
 lingwista ng PNU, (1999) kung “language which can be used for educating a person in any field of
knowledge from kindergarten to the university and beyond.” Ito ang nangyayari na sa kasalukuyan sa
iba’t ibang pamantasan gaya ng UP at PNU.
Ayon naman kay Fortunato, isang linggwista ng DLSU-Manila (1996), “ang istandardisasyon ang proseso
ng pagiging magkakaanyo, magkakahawig o uniporme ng isang wika para sa higit na malawakang
pagtanggap at paggamit nito. Ang Filipino ay patuloy pa lamang sa pagiging istandardisadong wika.”
II. Sa pag-aaral nailahad kung sino-sino ang mga apektado at kung ano ang mabuti at masamang dulot ng
Edukasyong Bilinggwal sa sistema ng eduksayon sa Pilipinas.
Ang patuloy na pagkilos tungo sa tinatawag na globalisasyon at habang umuunlad ang isang global
language ay lalong pinahahalagahan ng bawat bansa ang kani-kanilang ethnicity o sariling
pagkakakilanlan partikular na ang  language and cultural identity.  Lalo din namang pinahahalagahan at
kinikilala ng mga ahensyang pang-internasyonal tulad ng UNESCO, ang tinatawag na  cultural and
linguistic diversity, kasunod ang pagkilala sa karapatan sa wika at kultura  ng bawat pangkat o bansa.  
Ang Pilipinas ay isa sa mga bansang mayroong napakaraming wika.  Sa listahan ni Grimes at Grimes
(2000) mayroong nakatalang 168 na buhay na wika sa bansa, samantalang sa sensus ng NSO noong 2000
mayroon tayong 144 buhay na wika.  Gayunpaman, ayon kay Sibayan (1974) humigit-kumulang 90% ng
populasyon sa bansa ay nagsasalita ng isa sa walong pangunahing wika. Sa kabila ng pagiging 
linguistically diverse na bansa natin, mula pa 1974 ang ating edukasyon ay nakatutok sa patakarang
bilinggwal, paggamit ng Filipino at English bilang midyum ng pagtuturo sa mga tiyak na asignatura.  
Sa sektor ng pamahalaan, noon pang 1969 sa panahon ng Pangulong Marcos, hinikayat na ang paggamit
ng wikang pambansa sa mga opisyal na komunikasyon at korespondensya, sa katunayan noon pa man ay
nagkaroon na ng mga pagsasanay para dito sa pamumuno ng dating Surian sa Wikang Pambansa na
ngayon ay Komisyon sa Wikang Filipino.  Sinundan ito ng E.O 335 noong 1988, na nag-aatas sa lahat ng
ahensya ng pamahalaan na magsagawa ng mga hakbang upang magamit ang Filipino sa mga opisyal na
komunikasyon at korespondensya.   Subalit noong 2003, ang Pangulong Gloria Macapagal Arroyo ay
nag-atas na ibalik ang English bilang pangunahing wikang panturo.  Kaugnay pa sa pakikilahok ng bansa
sa pandaigdigang pamilihan na sa ngayon ay English ang dominanteng wika ng pandaigdigang
ekonomiya at komersyo.  Ayon pa sa Pangulo: “OurEnglish literacy,our aptitude and skills give us a
competitive edge in ICT.  We must continue our English literacy which we are losing fast.” Kasunod ng
pahayag ng pangulo na ibalik ang English bilang pangunahing wikang panturo, nagpalabas ang
Malacañang ng Executive Order No. 210 noong Mayo, 2003 na may pamagat na “Establishing the Policy
to Strengthen the Use of the English language as a Medium of Instruction in the Educational System”. 
Bilang patakaran, ayon sa kautusan, ituturo ang English simula sa unang baitang at gagamitin itong
wikang panturo sa English, Matematika, at Agham.  English ang magiging pangunahing wika ng
pagtuturo sa lahat ng mga paaralang publiko at pribado sa mataas na paaralan at hindi bababa sa 70% ng
kabuuang panahong inilaan sa pagtuturo ng lahat ng asignatura ang time allotment para sa paggamit ng
naturang wika.  Sa mga institusyong pantersyarya man ay English ang gagamiting pangunahing wikang
panturo, ayon sa kautusan.  Bunga parin, nalimitahan ang gamit ng Filipino at itinakda na lamang bilang
wikang panturo ng mga asignaturang Filipino at Araling Panlipunan.  At sa mga nakaraang panahon,
pinagtibay ng Kongreso ang House Bill 4701 na may pamagat na “An Act Prescribing English as the
Medium of Instruction in Philippine Schools.” Kaugnay parin, ilalahad ang ilang mga pag-aaral kaugnay
ng patakarang pangwika ng bansa Noong 1974, nagsimulang ipatupad ang patakaran sa  edukasyong
bilinggwal bilang pagsuporta sa paglinang ng isang bilinggwal na bansa.  Nang mapagtibay ang 1987
Konstitusyon, nirebisa ng Kagawaran ng Edukasyon ang patakarang ito at ipinalabas ang 1987 Patakaran
sa Edukasyong Bilinggwal na halos katulad lamang ng nakaraang patakaran maliban sa ilang dagdag na
probisyon tulad ng pagbibigay sa antas tersyarya ng gampaning pangunahan ang intelektwalisasyon ng
Filipino.  Nakasaad din na kailangan ang regular na pag-evaluate sa naturangpatakaran.  Kung kaya’t
noong 1986, isinagawa  ng isang pangkat ng LSP ang unang summative evaluation sa pagpapatupad ng
patakaran ng edukasyong bilinggwal  sa antas tersyarya na pinangunahan nina Sibayan at Gonzalez
(1987). 
Ayon sa resulta ng pag-aaral nina Sibayan, hindi seryosong  ipinatupad ng mga paaralan ang programang
 edukasyong bilinggwal.  Negatibo ang mga paaralan sa paggamit o paraan ng paggamit ng Pilipino sa
mga paaralan ngunit hindi  sa Pilipino bilang pambansang wika. Inilahad din ng resulta ng pag-aaral na
ang mga mag-aaral sa buong bansa ay napakahina ang performance, sa mga paaralang pampubliko o
pampribado, magagaling o mahihina mang paaralan.  Ang dahilan ng malungkot na sitwasyong ito ay 
ang mga guro mismo na walang sapat na kaalaman sa asignaturang kanilang itinuturo.   
Ipinakita sa kinalabasan ng ebalwasyon na ang Edukasyong Bilinggwal ay hindi prayoridad sa antas
tersyarya. Sa karamihan ng mga  institusyong pantersyarya, ang pagpapatupad ng Edukasyong bilinggwal
ay walang masusing disenyo, Bilang pagbubuod, ang pag-aaral  ay nagkaroon ng kongklusyon na ang
pagbaba ng achievement scores ng mga mag-aaral sa elementarya at sekondarya ay hindi dapat isisi sa
Patakaran ng Edukasyong Bilinggwal  kundi sa kakulangan ng kakayahan ng mga guro, mahinang
pamamahala ng mga paaralan at kakulangan ng mga aklat at iba pang mga kagamitan sa pagkatuto – mga
salik na iniuugnay sa mababang sosyo-ekonomikong antas at kakulangan ng suportang pinansyal. Ang
pag-aaral  din ay sinundan ng pag-aaral ni Fuentes (2000) sa istatus ng pagpapatupad ng 1987 patakarang
edukasyong bilinggwal, ngunit naging limitado lamang sa mga institusyong pantersyarya sa Cebuano at
Hiligaynon. Ayon sa pag-aaral, bigo ang implementasyon ng Patakarang Edukasyong Bilinggwal  sa mga
institusyong pantersyarya ng Cebuano at Hiligaynon.  Ang pagpapaunlad ng kakayahan sa wikang
English ang pangunahing layunin ng mga institusyong pantersyarya sa mga nabanggit na lugar at ang
Edukasyong Bilinggwal ay itinuturing na hadlang sa di pagtamo ng layuning ito Ang pag-aaral din ay
nagpapatunay na ang wikang Filipino ay tanggap na bilang wika ng pagkakaisa at simbolo ng
pambansang pagkakakilanlan maging sa mga Cebuano noon pa ay nagpakita na ng matinding pagtutol. 
Gayunpaman, naniniwala ang karamihan na ang pagiging angkop bilang wikang pambansa ay hindi
nangangahulugang angkop dingwikang panturo sa mga asignaturang science at math.  Ipinaliwanag ni
Fuentes na “Filipino is percieived to have more of symbolic than functional purpose in the lives of
Filipinos.”   Idinagdag pa na naniniwala ang karamihan na sila ay makabansa sa kabila ng kanilang
kakulangan ng kakayahan sa wikang pambansa.  Ayon pa rin kay Fuentes, nangangahulugan na sa isang
multilinggwal na pamayanang tulad ng Pilipinas, ang damdaming makabansa ay nakakabit sa kanilang
unang wika (mother tongue) kung kaya’t ang kahinaan sa pambansang wika ay hindi nangangahulugang
nababawasaan ang kanilang pagiging makabansa.   Sa kabilang banda, ang kakayahan sa wikang English
ay pangunahing kailangan sa pagtatamo ng ekonomikong tagumpay dahil nananatili itong wika ng
mahahalagang larangan partikular ng pamahalaan, negosyo at mataas na edukasyon.
  Mahalagang banggitin na ang pinakamadalas sabihing dahilan ng di pagpatupad ng patakaran ay ang
kakulangan ng suporta ng pamahalaan. Sa kabilang dako, mahalagang banggitin dito ang naging resulta
ng Trends in International Mathematics and Science Study (TIMMS) na ginawa noong 1999, ang
Pilipinas ay pang-38 sa Math at pang-40 sa Science sa kabuuang 41 na lumahok na bansa.  Dahil sa kabila
ng pagtuturo ng science at math sa wikang English sa loob ng mahigit na isang daang taon. 
Nangangahulugan  na maaaring walang kinalaman sa wika o hindi lamang tungkol sa wika ang dahilan
kung bakit mahina ang mga Pilipino sa Math at Science?
  Kung wika man ang dahilan, hindi kaya dahil  sa wikang English na ginagamit na midyum ng pagtuturo
sa mga asignaturang Science at Math?  Ang karanasan ng Tsina, Hapon at Rusya ay sapat na patunay na
maaaring maging mahusay sa science at math kahit ito’y itinuturo hindi sa Ingles.   Sa anong midyum nga
ba mas madaling matuto ang ating mga estudyante?
  Sa pagsagot ng mga katanungan, mahalagang talakayin ang  papel na  “Language and Culture in the
Pacific Region:  Issues, Practices, and Alternatives” ni Dr. Ana Taufeulungaki, Direktor ng Institute of
Education ng Unibersidad ng South Pacific (2004) na naglarawan sa konteksto ng wika sa Rehiyon
Pasipiko. Tinalakay din ang mga karaniwang dahilan ng pagpili ng wika at nagbigay nagmungkahi  ng
mga hakbang na  maaaring isaalang–alang ng mga tagapanghanda ng patakaran at sistema ng edukasyon.
Ayon sa naturang papel , ang Pasipiko ay sinasabing “most linguistically complex region”  sa mundo na
mayroong mahigit sa isang libong natatanging wikang bernakular na sinasalita ng kulang sa 10 milyong
naninirahan.  Maliban pa ito sa mga wikang dayuhan na dala ng mga misyonaryo, negosyante at mga
mananakop na nanirahan sa Rehiyon Pasipiko tulad ng English, French, Spanish, Japanese, Chinese,
Hidustani, Filipino , Korean at German.
Sa layuning matulungan ang mga bansa sa Pasipiko na makabuo ng angkop na mga patakarang panwika
na magtataguyod ng pantay na edukasyon at mapabuti ang kalidad ng pagtuturo at pagkatuto, ang World
Bank ay nagkomisyon ng isang papel noong 1994 upang suriin ang pandaigdigang karanasan sa 
“Paggamit ng Una at Pangalawang Wika sa Edukasyon”. 
Natuklasan sa naturang pag-aaral ang mga sumusunod: 
a.  Ang mga bata ay nangangailangan ng pinakamababa nang 12 taon upang matutunan ang kanilang
unang wika.  Ibig sabihin na ang unang 12 taon ng bata ay dapat nakalaan o bigyang diin ang pagkatuto
ng unang wika ng bata. 
b.  Ang mga bata ay hindi natututo ng pangalawang wika  nang mas mabilis at madali kaysa mga
matatanda. 
c.  Ang may edad na bata ay may higit na kasanayan sa pagkatuto ng pangalawang wika .
d.  Ang development ng unang wika ng bata na may kaugnayan sa kognitibong development ay higit na
mahalaga kaysa paghantad sa pangalawang wika.  Kung gayon, pinabubulaanan ng nturang  pahayag  na
hangga’t maaga ay turuan na ng pangalawang wika o bigyan ng mahabang oras ang pagkatuto ng L2 ang
mga bata. Halimbawa:  Sa mga sitwasyon sa paaralan, ang mga bata ay dapat matuto ng akademikong
kasanayan sa wika gayundin ng mga kasanayan sa sosyal na komunikasyon.  Matatamo lamang ito sa
pamamagitan ng paggamit ng wika ng bata. 
f.  Ang mga bata ay natututo  ng pangalawang wika sa iba’t ibang paraan, batay sa kanilang kultura, sa
kanilang pangkat at sa kanilang indibidwal na katauhan.  
Sa rebyu ng literatura, sa nabanggit na papel ay nagkaroon ng konklusyon na: 
a.  Ang development ng unang wika ay kritikal sa kognitibong development at bilang batayan sa
pagkatuto ng pangalawang wika.
b.  Ang mga guro ay dapat nakauunawa, nakapagsasalita at nakagagamit ng wika ng pagtuturo, maging
una man o pangalawang wika. 
c.  Ang suporta at pakikisangkot ng mga magulang at pamayanan ay mahalaga sa lahat ng matagumpay
na mga programa.  
Bagamat kinikilala ng mga bansang Pasipiko ang kahalagahan ng unang wika bilang midyum ng
pagtuturo, sa katotohanan, iba-ibang mga patakaran at kaugalian ang matatagpuan.  Sa halos lahat ng
bansa dito, ang unang wika ay ginagamit bilang midyum ng pagtuturo sa unang anim na taon sa
edukasyong primarya.
  Kung gayon, kailangang matutunan ng mga mag-aaral sa Pasipiko na ang pangalawang wika bilang
midyum ng pagtuturo sa paaralan.  Bunga ng ganitong sitwasyon, nagkakaroon ng ilang suliranin: If the
mother is not strong, students will have difficulty in acquiring the second language, which will have
negative impacts on their learning and educational achievement.  A language also is not learned in
isolation.  It comes with the cultural values, beliefs, rules and conventions of its home culture.  
Ipinaliwanag pa sa papel na ito na ang mga mag-aaral ay dapat matuto hindi lamang sa kanilang wika
kundi maging sa kultura ng wikang iyon. Idinagdag pa na kadalasan ang mga paaralan  ay ginagaya  sa
anyong kanlurang edukasyon, na nagmumula sa ibang mga sistema ng pagpapahalaga at mayroong ibang
sistema ng komunikasyon at nagtataguyod ng ibang istratehiya sa pagtuturo at pagkatuto na naiiba sa
kontekstong sosyo-kultural ng karamihan ng mga mag-aaral sa Pasipiko.  Ang resulta nito ay ang
mahinang mga wika at mga pamayanan sa pasipiko na maaaring dumanas ng pagkalipol at pagbagsak ng
edukasyon para sa mga mag-aaral sa Pasipiko.   
Bilang konklusyon, ayon kay Taufeulungaki, ang pagpili at mga desisyon ng mga bansang Pasipiko na
magtatakda ng mga patakarang pangwika at mga kaugaliang pangedukasyon ay ayon sa kanilang sariling
mga bisyon at mga developmental na mithiin, ang internal na pagkakaisa at eksternal na partisipasyon sa
modernong global na pamayanan. Nagiging malinaw na ang dalawang ito ay hindi diametrikal na
magkasalungat. Sinabi ni Taufeulungaki:  Language can be both the tool to strengthen individual and
group identity leading to high self-esteem and self-confidence, the prerequisites to effective learning, and
the acquisition of additive education.  By promoting and developing mother tongue education, cognitive
development will be enhanced and a sound basis will be provided for the acquisition of a second
language, the vehicle of modern development and participation in the world community. 
 Kaugnay ng isyu tungkol sa edukasyong multilinggwal  sa Pilipinas,  noon pang 1948 nagsagawa na ng
mga eksperimentong pagtuturo sa wikang bernakular. Simula noon nagkaroon na ng mga pagtatangka at
pagsisikap na isama ang wikang bernakular sa kurikulum ng edukasyong elementarya.  Noong Abril
2000, ang rekomendasyon ng Presidential Commission on Educational Reform (PCER) ay nagsasaad ng
paggamit ng ng lingua franca at mga bernakular.  Sa paunang salita ng mga tiyak na mungkahing
pagbabago ay mababasa ang:  
“While reaffirming the Bilingual Education Policy and the improvement in the teaching of English and
Filipino, this proposal aims to introduce the use of the regionallingua franca or vernacular as the medium
of instruction in Grade One.

Studies have shown that this change will make students stay in rather than drop out of school, learn better,
quicker and more permanently and will, in fact, be able to use the first language as a bridge to more
effective learning in English and Filipino as well as facilitate the development of their cognitive
maturity.”(PCER, 2000).     
Noong 1999 sa panahon ng panunungkulan ni dating kalihim ng Kagawaran ng Edukasyon Bro. Andrew
Gonzalez, nagkaroon ng proyektong Lingua Franca Education.  Sa 16 na rehiyon sa bansa , nagkaroon ng
experimental class sa grade one na gumamit ng lingua franca bilang midyum ng pagtuturo sa lahat ng
asignatura, at ang control class ay ang bilingual education. 
Kaugnay pa rin ng isyu sa edukasyong multilinggwal, mababanggit na ang resulta ng 2006 NAT Grade 3
reading test sa dibisyon ng Kalinga. Sa sampung distrito, tanging ang Lubuagan lamang ang may  First
Language Component, ibig sabihin, ang unang wika ang ginamit na midyum ng pagtuturo sa lahat ng
asignatura maging sa science at math. Ang natitirang siyam na distrito ay sumailalim sa regular ng
edukasyong bilinggwal.
  Ipinakita sa resulta ng reading test na ang distrito ng Lubuagan ang  nakapagtala ng pinakamataas na
marka sa English (76.5%) at Filipino (76.44%).   Ang pumangalawa na distrito ay ang Tinglayan na
nakaiskor ng  64.5% sa English at 61.4% sa Filipino. Ang pumangatlo naman ay ang Pasil,  na nakaiskor
ng 51.9% sa English at  47.7% sa Filipino.   
Ang mga programang katulad ng Lubuagan First Langauge Component ay nagpapahiwatig na ang mga
pagbabagong ibinatay sa pamayanan gamit ang unang wika ng mga mag-aaral ay matagumpay na
maisasakatuparan. Mahalaga sa ganitong programa ay ang pagkakaroon ng konsultasyon sa pamayanan
na maaaring pasimulan ng pakikiisa ng mga miyembro ng pamayanan sa pagpaplano, pagbuo,
pagpapatupad at pagtaya ng programa.
Sa Pilipinas, ang isyu sa pagbuo at pagpapatupad ng mga patakarang pangwika sa bansa ay patuloy na
nababahiran ng pulitika.  Kayang-kayang dalhin ng nakapangyayaring uri ang wika sa direksyong
naaayon sa kanilang preperensya at paniniwalang pangwika.  Naaayon din ito sa kanilang adyendang nais
isulong para sa bansa.  Sa sitwasyong waring higit na pinapaboran ang English dahil sa tinatawag na
globalisasyon, higit  din namang lumalakas ang tawag sa lokalisasyon para sa lokal na panlasa at
kapakinabangan.  Batay sa inilahad na mga pag-aaral, ang globalisasyon at lokalisasyon ay maaaring
magkatuwang na maisakatuparan sa pamamagitan ng maaayos, tama at angkop na patakarang pangwika
sa bansa.

Buod

Ang pag-aaral ay may layuning malaman kung ano ba ang epekto ng Edukasyong Bilinggwal sa sistema
ng edukasyon ng Pilinas. Sa pag-aaral, nalaman din ang mga masama at mabuting dulot ng Edukasyong
Bilinggwal sa sistema ng edukasyon ng bansang Pilipinas maging kung sino sino ang mga apektado ng
naturang programa.
Ang edukasyong bilinggwal ay nangangahulugang magkahiwalay na paggamit ng Filipino at Ingles
bilang midyum ng pagtuturo ng mga tiyak na asignatura. Dapat masunod ang magkahiwalay na gamit o
paggamit ng Filipino at English sa pagtuturo. Ang Filipino at English ay ituturo bilang mga asignaturang
 wika sa lahat ng antas upang matamo ang mga tunguhin ng kahusayang bilinggwal.
Sa kasalukuyan,ayon sa mga pagsasaliksik ta pag-aaral wala pa ring follow – up ang ebalwasyon na
isinagawa noong taong 1974 hanggang 1985. Subalit, may mga paaralan na hindi ito sinusunod bagkus
patuloy pa rin na nababalewala ang kautusang ito. Pangalawa, malaki ang pondong kakailanganin tungo
sa panibagong pambansang ebalwasyong isasagawa. Nakalilikha pa ng kalituhan at kaguluhan hindi
lamang sa mga paaralan isama pa rito ang pagbagsak ng pagkatuto ng mga mag-aaral.
Kadalasan, hindi nabibigyang pansin ng mga nasa akademiya ang halaga ng gamit ng unang wika sa
pagkatuto. Ang papel ng programa ay masasabing krusyal dahil na rin ang wikang Filipino ang wika na
kanilang nauunawaan. Dalawang bagay tuloy ang nasasakripisyo, hindi na natuto sa wika, hindi pa rin
natutunan ang isang partikular na aralin na nagreresulta sa pagbaba ng literasi reyt ng mga kabataang
mag-aaral. Ito ang isa sa mga problemang hindi nakikita ng pamahalaan na patuloy pa ring sinususugan
ang pagpapalakas ng gamit ng Ingles bilang midyum ng instruksyon kahit na mahina pa sa unang wika
ang mga mag-aaral.
Bilang pangwakas, hindi pinagsasabong sa papel o pag-aaral ang Filipino at Ingles. Bagkus, bawat isa sa
kanila ay may kani-kaniyang papel at kontribusyon sa pagkatuto ng mga mag-aaral. Nais lamang na
ipakita sa pag-aaral na bawat isa sa kanila ay may oportunidad na hatid sa atin sa larangan ng pagkatuto.
Ang tunay na mithiin lang naman ng mga akademisyan ay matuto ang mag-aaral gamit ang wikang alam
salitain at unawain ng mga gumagamit nito. Mula dito, makikita ang unti-unting pag-angat hindi lamang
sa buhay akademiko bagkus pag-angat sa kamalayan ng bawat mag-aaral na Pilipino.