"Estudyante"

Kaya estudyante ang pamagat ng pelikula, ito ay tungkol sa mga nakapag aral na gusto pang mag
aral para madagdagan ang kanilang kaalam at mga batang hindi kayang pag aralin ng kanilang
mga magulang.

E. Tema ng Pelikula
Ang tema ng pelikula ay tungkol sa pagpapahalaga sa Edukasyon. Kahit ano ang kanilang
katayuan sa buhay ay pursigido silang mag aral.
F. Buod ng Pelikula
Sa unang kwento ng pelikula pinamagatang "tosino", may isang lalaki na si Ramon na hindi
nakapag aral dahil sa pagkawala ng kanilang magulang. Dahil doon siya ay naging tambay. May
kaibigan na si Leo. lLAgi silang magkasama pag may libreng oras si leo. Lagi din
ipinagtatanggol ni leo si Roamn sa kanyang ina dahil sa pagiging tambay nito. Ang kinabubuhay
lamang nila ay ang pag gawa ng ate niya ng tosino. Hindi na tulong si Ramon sa kanyang ate sa
pag gawa nito. Sinabi ni leo na kung wala siyang gagawin ay tambay lamang ang kahahantungan
niya. Naisip na niys na tumulong na lang sa kanyang ate. Kinahiya ni Ramon ang pagtitinda niya
ng tosino kaya nagalit si Leo sa kanya. Sa bandang huli ay ipinagmalaki niya ito nag iba na rin
ang tingin sa kanya ng ibang tao.
Sa ikalawang kwento pinamagatang "titser", may isang guro na may asawa at anak. Siya isang
guro sa isang mababang paaralan. Kahit siya ay guro ay nag-aaral pa din para madagdagan ang
kanyang kaalaman. Dumating ang oras na wala na siyang oras na turuan ang kanyang anak at
oras para sa kanyang asawa. May estudyante siya ang pangalan ay Elmo. Mahirap lamang siya at
gusto niyang magapag aral. kahit hindi siya kayang pag aralin ng kanyang magulang ay
gumagawa siya ng paraan para makapag aral muli. Isang araw na natanggal ang kanyang asawa
sa trabaho at pinagtitinda si James sa kanyang estudyante. Hinanap niya si Elmo atr nakita niya
itong naglalaba ng mga damit ng kanyang kapit-bahay paraan mag karoon ng pera. Napagtanto
niya na nagkukulang na siya ng panahon para sa kanyang pamilya. Kaya simula noon ay
binabalanse na niya ang kanyang oras para sa pamilya at sa eskwlahan,
Sa ikatlong kwento pinamagatan "Basura", may dalawang bata na namumulot ng basura na sina
Leny at Mon-mon. Leny ang gustong magkapag-aral.Nanglilimot siya ng mga libro para basahin
ito. Ayaw na pag aralin siya ng kanyang ina at lola sapagkat lalaki ang ulo ni Leny. Si Leny ay
nasali sa aral aralan sa kanila. at si Mon-mon na gustong mag paturo kay leny na makapagbasa at
mag sulat. Pero ayaw ng kanyang ama. Dahil sa pag kakamatay ng kanyang ina ay lagi siyang
pinapalo dahil sa hindi pagsunod sa kanyang ama. Sa bandang huli ay naisip nang kanyang ama
na mali ang kanyang ginagawa. Kaya naging mabait siya sa kanyang anak.
II. Mga Aspektong Teknikal
A. Musika
Ang tunog o musika na ginamit sa pelikula ay bagay na bagay. Lalo nitong binibigyan kahulugan
ang mga kwento. Bagay din ito sa paska o tema ng pelikula.
B. Sinematograpiya
Ang sinematograpiya ng pelikula ay maganda. Tama llang ang liwanag at dilim. Madali mo
malalaman ang mga nangyayari.
C. Pgkasunodsunod ng mga Pangyayari
Ang pagkakasunod ng mga pangyayari ay maayos. Hindi ito nakakalito. Madali itong intindihin.
D. Pagganap ng mga artista
Maganda ang pag ganap g mga artista. Parang natural ng ang mga karakter ng mga ito. At ang
pag ganap nila may makakatotohan at emosyon na ipinakita nila sa pelikula kaya lalo itong
gumanda.
E. Tagpuan
Ang tagpuan ng bawat kwento ay maganda kaya nakakatulong ito sa kabuuan ng palikula.At
angkop sa tema ng pelikula. Halimbawa lamang sa eskwelahan na natural na nakikita natin mga
ginagawa ng mga estudyante.
III. Kahalagahan Pangtao
A. Paglalapat ng Realismo
Para sa akin ay makatotohanan ang pelikula dahil hindi natin maiitanggi na ganito din ang
nangyayari sa atin lipunan. May mga kabataan na gustong gustong makapag aral pero sa kawalan
ng pera ay hindi sila nakakapag aral. At sa mga guro naman ay minsan ay na wawalan ng oras sa
pamilya dahil a pag gagawang mga lesson plan para sa klase.
B. Mga aral
Habang may oras tayong makapag aral o pag kakataon ay wag nating sayangin iyon, Sa lahat ng
pag hihirap naating nararanasan o mararanasan pa ay huwag tayong susuko dahil darating din
ang oras ng makakaahon tayo sa kahirapan ng buhay.
C.Kabuuang Pananaw
Para sa akin ay kakaiba ang pelikulang ito dahil sa tatlong kwento na nagpapakita ng nga
pagpapahalaga sa pag aaral. Dapat itong mapanood ng mga estudyante para maparating sa kanila
kung gaano kaimportante ang pag aaral para sa kinabukasan.
Rebyu sa pelikulang “The Gifted”

Ang pelikulang “The Gifted” ay isang Pilipinong dark comedy-drama ng 2014. Ito ay sa
direksiyon ni Chris Martinez, isa sa mga pinakatanyag na direktor ng panahong ito, at ito ay
ipinamahagi ng Viva Films at MVP Entertainment. Ang mga bida sa pelikulang ito ay sina Anne
Curtis, Cristine Reyes at Sam Milby. Ito ay ipinalabas noong Setyembre 23, 2014, at ito ay
kumita ng mahigit ₱79 milyon.

Ang pelikulang ito ay tungkol sa magkaibigang si Zoe at Aica. Parehas silang mataas ang IQ o sa
madaling salita, napaka talino nila at parehas din silang pangit. Si Zoe ay mataba habang si Aica
naman ay malaki ang ilong, makapal ang kilay at nakasuot ng napaka kapal na salamin. Buong
buhay ni Zoe, lagi lamang siyang pangalawa kay Aica. Si Aica kasi ang laging valedictorian ng
klase o batch nila. Noong nasa huling taon na sila ng hayskul, sinabi ng mga magulang ni Zoe
sakanya na dapat gawin niya ang lahat para siya ang maging valedictorian kahit na gamitin pa
niya ang kahinaan ni Aica para matalo niya ito. Kaagad namang naka-isip nang paraan si Zoe
noong nakita niya na in love si Aica kay Mark Ferrer, isang varsity player na hindi marunong
magbasa at hindi matalino. Nakipagkasundo si Zoe kay Mark, gagawin niya ang mga takdang
aralin at mga proyekto nito at bilang kapalit dapat magpanggap si Mark na mahal niya si Aica.
Naging epektibo naman ang plano ni Zoe, siya ang naging valedictorian pero nasira naman ang
pagkakaibigan nila ni Aica.

Ilang taon na ang lumipas, naging matagumpay at maganda na si Aica at Zoe ngunit magkagalit
pa rin sila. Noong malaman ni Zoe na matagumpay at maganda na rin si Aica, nainis siya at
gumawa nanaman ng paraan upang masira nanaman ang buhay at mawarak ang puso ni Aica. Sa
huli, dapat papatayin na ni Zoe si Aica pero niligtas ni Mark si Aica. Nabuhay naman si Mark
matapos ang nangyari ngunit pumangit siya. Noong tapos na ang pelikula biglang pinakita na
hindi naman pala totoo yung mga nangyari. Ang kwento ni Zoe at Aica ay binase lamang kay
Joey at Mica na kaklase nang nagsulat ng libro, si Marco Yuzon.
Ang mga karakter ay nabigyan ng hustisya sapagkat nagampanan nang mahusay nina Anne
Curtis, Cristine Reyes at Sam Milby ang kanilang mga papel. Wala akong maipipintas sa pag-
arte na ginawa nila. Ang mga emosyon na ipinakita nila ay talagang nakakadala, mararamdaman
mo na parte ka ng palabas.

Samantala, ang iskrip na ginamit naman ng mga artista ay maganda ngunit sa aking tingin maaari
pa itong mapahusay sa pamamagitan nang pagpapalawak nito upang mas makuha ng mga
manonood ang pinupunto ng mga aktor. Sa kabilang banda, may ilang mga linya mula sa
pelikula ang talagang tumatak sa isip ng mga manonood kagaya nalang ng sinabi ni Zoe (Anne
Curtis), “Anong akala mo, mamahalin ka niya maging sino ka man?!” at ang isa pang linya ni
Zoe (Anne Curtis), “He doesn’t love you for who you are, he loves you for what you’ve become.
A FAKE!”

Ang sinematograpiya naman ay nakatulong para mas mapaganda ang mga eksena. Mahusay ang
pagkaka-anggulo ng kamera dahil malinaw ang bawat eksenang naganap. Ang paggalaw ng
kamera ay nakatulong upang mapaganda ang eksena kung saan hinahanap ni Zoe si Aica para
barilin. Nakatulong din ang pagpokus ng kamera sa mukha ng aktor, sa pamamagitan nito ay mas
nakita ang emosyong ipinapakita ng aktor.

 Ang background music ay nakatulong naman para umangat ang bigat at gaan ng mga eksena sa
pelikula. Ang mga manonood ay mas naramdaman ang emosyon ng mga tauhan o aktor kagaya
ng kalungkutan at kasiyahan dahil sa paglapat ng akmang musika sa pelikula. Maayos naman
ang pagkaka-edit sa pelikula, ang pagkakasunod-sunod ng eksena ay tama, maayos at maganda.

Ang takbo ng istorya ay maganda, talagang maiintindihan mo bawat eksena. Naipakita ng

direktor ang mensahe ng pelikula. Mahusay ang direktor sa paraan ng kanyang pagbuo ng
kwento, hindi ko inaasahan ang nangyari sa dulo. Sa kabuuan, ang direktor ay epektib at
mahusay.

Ang props, kasuotan, gamit at background ng pelikula ay nakatugma sa daloy ng istorya, mas
lalong napaganda ng mga ito ang pelikula. Isang halimbawa nito ay ang mga suot ng tauhan o
aktor, ito ay hindi sobrang magarbo. Ito ay tugma o akma lamang para sa mga eksena. Ang suot
na fat suit ni Anne Curtis ay mukhang namang makatotohanan, kaya lang mukhang puwede pa
itong mas mapaganda at mas magmukha pang makatotohanan.

Napakaraming aral na makukuha sa pelikulang ito, ipinakita dito na walang maidudulot na

maganda ang inggit sa buhay ng tao. Dapat hangga’t maaga pa lang ay mawala na ang inggit ng
isang tao upang hindi na ito mas lumalim pa, dahil kapag lumalim pa ang nararamdamang inggit
baka magaya pa kayo kay Zoe Ang inggit kasi ay isang masamang pag-uugali na nakakalason ng
isip ng mga tao. Natutunan ko din sa pelikulang ito na dapat pahalagahan ang pagkakaibigan, ito
ay napakaimportante at hindi dapat ipagpalit sa kahit anumang bagay.

Ang pelikulang ito ay may kakaibang istorya na hindi pa gasgas. Hindi ito kagaya ng ibang
pelikula na madali mong masasabi kung anong mangyayari sa mga susunod na eksena, kaya
kapana-panabik itong panoorin. Higit sa lahat, madami kang mapupulot na aral dito.

Kung anong nakikita, siyang ipinapakita. Kung anong naririnig, siyang ipinaparinig. Kung anong
nadadama, siyang ipinapadama. Tumingin ka sa salamin at ang aktwal ang iyong masasaksihan.

Walang halong pasikot-sikot ang pelikula ni Eduardo Roy, Jr. na Pamilya Ordinaryo. Hango
mula sa mata, galing mula sa bibig, patungo sa isang kwentong napanindigan ang biswal at mga
letra na nagbigay buhay sa kabuuan ng pelikula.

Nagamit ng maayos ni direk Eduardo ang kanyang mata sa pagpapakita ng totoong buhay, ng
totoong kwento na tahing tahi mula sa umpisa hanggang matapos ang pelikula. Isang istilo ng
pagdidirehe na kakapitan ng mga manonood. Dahil kapag nabigyang hustisya, lalo na sa biswal,
iyan ang isang dahilan kung bakit tututok ang manonood.

Dinala tayo ng direktor ng pelikula sa isang makatotohanang pangyayari sa ordinaryong Pilipino

na nabibilang sa isang-kahig-isang-tukang sitwasyon sa bansa na walang magagawa sa hamon ng
buhay kundi gumawa ng isang bagay na sa tingin ng lipunan ay masama.

Samakatuwid, hindi ginamit ng direktor ang kanyang pagiging artsy sa pelikula. Ginamit nya ang
kanyang mata na kung anong makita nito sa totoong buhay ay siya ring ipapakita sa pelikula.

Photo Credits: www.ohohleo.ph

Maganda ang mga shot ng pelikula. Napakamakatotohanan nito. May mga intensyunal na
“shaky” shots na nakapagbigay hustisya sa pelikula. Sa perspektibo ng mga manonood, nadama
ang kahirapan, ang kasalatan, ang pagiging iskwater, ang paninirahan sa tabi ng kalye.

Nagbigay ng karagdagang aystetik sa pelikula ang aktwal na kuha mula sa CCTV.

Ang iskrip ng Pamilya Ordinaryo ay bunga ng isang pananaliksik. Ito ay nagpakita ng lenggwahe
at kaluluwa kung sino ba talaga ang mga karakter sa pelikula. Ang mga linya ay angkop sa
katayuan sa buhay ng mga karakter.

Tahing tahi ang istorya. Isang istorya na noon pa man ay laganap na sa bansa. Isang istorya na
magsasabing “ito ang pinanggagalingan nila”, “ito sila bilang tao”.

Syempre, maglalaro sa utak ng manonood ang kabalintunaan ng buhay. Paano kung ang mga
nagnanakaw sa kalye ay siyang mananakawan ng anak? Paano kung manhid ka na sa gawaing
iligal katulad ng pagnanakaw at ngayon ikaw naman ang ninakawan? Paano mo haharapin ang
kabalintunaan ng buhay? Anong magiging reaksyon mo? Saan manggagaling ang paniniwala
mo? Saan ka dadalhin ng paniniwala mo?

Gumamit ang pelikula ng makatotohanang tunog. Hindi gumamit ng anumang soundtrack o

tunog mula sa piano, o anuman. Ang totoong tunog mula sa kalsada, mula sa bangketa, mula sa
mga ordinaryong tao, mula sa paligid ang siyang ginamit ng direktor upang mas lalong magbigay
ng haplos-ng-katotohanan.

Hindi rin kailangang kwestyunin ang wardrobe. Saktong sakto ang mga kasuotan. Magaling ang
pagkakasaliksik sa kwento ng karakter at sa kung anong pinanggagalingan nila.

Si Ronwaldo Martin, na gumanap na rin sa ibang indie films, ay lumikha ng isang marka sa
pelikulang Pamilya Ordinaryo. Walang humarang na poste sa pagganap at pagbigay ng emosyon
ng aktor sa pelikula. Iskwater, totoo, sakto.

Habang si Hasmine Kilip ay naipakita ang kanyang husay sa pag-arte, sa pagbigay ng emosyon
na hinihingi ng pelikula.

Sa umpisa kinapitan na ng manonood ang Pamilya Ordinaryo dahil sa makahulugang shot nito.
At hanggang sa magwakas ang pelikula, nag-iwan ito ng katanungan, nag-iwan ito ng kahulugan,
nag-iwan ito ng hindi-paghinga, nag-iwan ito ng ideyang “saan dadalhin si Jane at Aries ng
kabalintunaan ng buhay” habang naglalakbay sakay ng isang pampasaherong bus.

At nakita, narinig, nadama ng manonood ang kabuuan ng isang likhang biswal mula sa mata,
tenga at kaluluwa ng isang Eduardo Roy, Jr.
PAMAGAT:  ANAK (Direksiyon ni Rory B. Quintos)