НЕОКЛАСЦИЗАМ

Неокласицизмот или новокализацијата е уметничка насока која се потпира на уметноста

на Грција и Рим, а од крајот на 19 век и почетокот на 20 век, делумно се однесува на
стариот класицизам кој го нагласува интелектот и создава ригорозни форми на работа.
Социјалистичкиот неокласицизам во социјалистичките земји, исто така, беше претставен
и проширен од Русија по сталинското владеење, кога се користеше за изградба на
репрезентативни згради и беше познат како "сталинистичка готика".

Употребата на термините неокласицизам во светот не е единствена и така, на пример, во

Чешка, како и во германската литература, се користи за етикетирање, додека во Англија и
Франција овој термин се однесува на класицизам.

Во литературата, авторите се вратија со описи од минатото и историски теми без лични

впечатоци, без психолошка анализа, а нивната цел беше затворен разговор.

Типични карактеристики: одгледување на формата, стилско единство, точност и

прецизност на изразувањето, композициска рамнотежа, без појава на сензација,
поткопување на значењето на интелектот, прекувремениот феномен.

Освен авангардни уметници Пабло Пикасо, Џорџ де Кирик, Карл Кара, Адолф фон
Хилдебранд, неокласични и еклектични влијанија беа многу забележливи во сликарството
и пластика.

Жак Луј Давид

француски сликар којшто бил претставник на неокласицизмот. Бил активен за време

на Француската револуција и бил голем пријател со Максимилијан Робеспјер. Тој имал
главна улога во сликањето на сликите во Франција во тој период. По убиството на
Робеспјер,Жак-Луј Давид се уште бил активен како преијател на Наполеон
Бонапарт.Познато е за него дека за времето на Наполеон и неговото прогласување за
крал,тој ги развил т.н.„Венецијански бои“. Жак-Луј Давид имал големо влијание во
сликарството на Франција и во првата половина на XIX век,се до неговата смрт
во 1825 година.

Жак-Луј Давид е роден во Париз.Неговото семејство било во подем и пред него се

појавила голема перспектива.Кога неговиот татко загинал во двобој, Жак имал само 9
години, а неговата мајка го земала и отишла да живее кај неговите чичковци кои биле
видни архитекти. Го испратиле во престижно училиште, но тој никогаш не бил добар
ученик. Впрочем, уште од мал се заинтересирал за цртање и сите негови тетратки и
бележници секогаш биле чкртани и обоени. Наскоро посакал да стане сликар. На тоа не
биле задоволни неговата мајка и чичковците бидејќи сакале да биде архитект. Сепак, бил
испратен и најпрвин негов учител бил Франсоа Буше којшто во тоа време бил во врвот на
ликовната уметност, а бил и подалечен роднина на семејството Давид. Франсоа Буше го
открил талентот на младото дете и го испратил кај својот пријател Жозеф-Мари Виен.
Уште како млад Жак-Луј Давид конкурирал за ликовната награда во
француската академија во Рим од 1770 до 1774 и по неколку неуспешни обиди ја добил
во 1774 година. По Рим, бил под виенско влијание и заминал во Виена. Веќе
наредната 1775, се вратил во Рим каде што бил повикан од директорот на француската
академија. Во Италија а тој ги видел речиси сите ремек-дела на најпознатите италијански
сликари и бил импресиониран од нив, а особено се воодушевувал од делата на Рафаело.
Во 1779 година тој ги видел урнатините на Помпеја што му дало дополнителни впечатоци.
Во овој период тој големо значење му дал на класицистичкиот стил што подоцна ќе
влијае многу на неговите насликани дела.
Во Италија Жак-Луј Давид останал до 1780 година кога ја наликал сликата „Велизариј“.

Во 1783 година е избран за доживотен член на француската академија. Во периодот на

80-тите години на XVIII век тој активно работел и е творец на првите негови поголеми
дела во духот на новиот правец сличен на класицизмот (неокласицизам).Во овој период
тој ги насликал сликите „Заклетвата на Хорациите“ (1784), „Смртта на Сократ“ (1787) и
„Љубовта на Парис и Елена“ (1788).
За време на Француската револуција Жак-Луј Давид бил мошне активен. Тој бил во
движењето против кралот и се залагал за воспоставување на република. Во 1792 бил
избран за член на Конвентот, а бил и близок пријател со Жан Пол Мара и Максимилијан
Робеспјер. По смртта на Жан Пол Мара, Давид ја насликал сликата „Смртта на Мара“
(1793).
По смртта на Робеспјер во 1794 година тој не се повлекол од државните работи и го
подржал доаѓањето на власт на Наполеон Бонапарт.Во чест на Наполеон и неговото
пренминување на Алпите кај Сен-Бернар,Жак-Луј Давид ја насликал својата најпозната
слика „Наполеон на преминот Сен-Бернар“ (1801).
Кога на 2 декември 1804 Наполеон Бонапарт се крунисал за крал,Жак-Луј Давид
планирал и го насликал крунисувањето .Па,така неговата слика „Крунисувањето на
Наполеон“ била готова во 1806 година.
За Наполеон Бонапарт значајно е и неговото дело „Наполеон во својот кабинет“ од 1812.
1788 „Monsieur Lavoisier and his wife“
Портретите на Жак-Луј Давид
Жак-Луј Давид сликал и портрети.Неговата желба за сликање портрети не исчезнувала и
покрај неговите политички работи и останатите ремек-дела.
Во 1790 тој го насликал портретот на грофицата де Сорси. Во 1794 година тој насликал и
автопортрет. Во 1800 тој го нласликал можеби својот најдобар портрет, портретот на
мадам Рекамер. Пет години подоцна, тој се заинтересирал да црта портрети и на
влијателните личности,па во 1805 го нацртал портретот на папата Пиј VII. По овој портрет
во 1813 година тој нацртал и портрет на Маргарита-Шарлота Давид, а во 1816 и на Етјен-
Морис Жерар.
Денес сликите на Жак-Луј Давид се наоѓаат во најголемите светски музеи и претставуваат
творби на развојот на сликарскиот неокласицизам.
КЛАСИЦИЗАМ
Класицизмот е правец во уметноста, која потекнува од Франција во кралскиот двор
"Кралот на сонцето", Луј XIV, каде што се проширува. Првата фаза се нарекува "барокен
класицизам" поради употребата на барокни елементи во неа. Овој период датира од
барокната ера. По него доаѓа рококо што го одвраќа извесен степен на класицизам.
Новиот изглед на класицизмот го донел Француската револуција.

Факт е дека на 18 век би се очекувало револуционерно време и француската буржоазија

беше во прогресивно движење, можеме да видиме дека има социјални и политички цели
на мислење дека, како и мислењето на античките идеологија, го даде на граѓаните на
слобода. Целата уметност, и римската и грчката, стана идеална за уметноста на
буржоазијата. "Убавината не е во природата, таа е создадена од Грците". Уметниците
требаше да ги задоволи аспирациите на буржоазијата во древниот римски и грчки свет.
Таквите идеи се шират низ цела Европа.

Класицизмот се обидува да се оддели од барок и рококо и да стане поумерен и

поедноставен. Во ерата на Наполеон Бонапарта се нарекува Царство, кое го презеде
елементи од античка Грција и ренесансата даде акцент на корисник-стил во умот и
создавањето. Тој смета дека поединецот мора да биде предмет на општеството.

Класицизмот е во најголем момент во времето на апсолутистичките монархии во Европа.

Поддржани се класичните форми кои биле инспирирани од античките модели.

Карактеризира дискусијата на филозофски идеи и вистини, убавина и љубов, како и

тенденцијата да се приспособат на верниците на различни својства на човекот (херој,
негативец, дупката ...), но без оглед на се.

Класикализмот се нарекува неокласицизам во француската и англиската литература.

Класицизмот се развива во првата половина на 19 век, а во националните заедници и
многу подоцна.

СЛИКАРСТВО

Слично као и у архитектури и сликарство се заснива на пропорцији и

композицијским канонима. Основ сликарске композиције је јасно раздвајање сликарске
површине и упредношЋавање композиционих линија.
Класицизам се у сликарству формирао у првој половини 17. века. Познати сликари
класицизма били су Клод Желе звани Клод Лорен (1600 - 1682), који је сликао велике
композиције по узору на антику и ренесансу, природне амбијенте са бљештавом
светлошћу, као и Никола Пусен (1594—1665) који је био најистакнутији сликар 17. века и
чији је идеал склад облика и строгост композиције. Поред овог класицизма развијао се и
академски класицизам.
У 19. веку се класицизам у потпуности иживео и преко покушаја рестаурације класицизма
и појединих значајних појава (Енгр) постао је реакционарни правац. Жан Доминик
Енгр (1780 - 1867), савременик и противник Ежена Делакрое (1978 - 1863) који је имао
напреднија схватања, и за разлику од њега Доминик Енгр је тежио за историјским
сликарством и историјским мотивима и био је сликар и актова као и портрета, односно у
области коју је ускоро заменила фотографска камера.
Клод Лорен (Клод Лорен Gellée или Лорен) (б 1600, саем, Восгес, Франција -... У 23.
Ноември 1682 бог, Рим, Италија) бил француски сликар кој живее и работи во Италија,
познат како господар на нео-класичниот "Атмосферски пејсажи".

Зајдисонце во пристаништето, Клод Лорен (1639, Лувр)

Клод Лорен 1613, тргна на трговски брод со дестинација во Рим, по што отишол во
Неапол, каде што тој мисли дека тој влезе во работилницата по раѓањето на
фламанскиот сликар Gofreda Valsa. Околу 1619 година се вратил во Рим, каде што
станал асистент на италијанскиот сликар Агостин Таси. Во 1625 година, тој се вратил во
родното саем, каде што тој е сликар кој работел за Војводата од Лорејн понудена работа
да се наслика на сводот на Нанси, кој на крајот не е прифатена и повторно на чело на
Италија, кој поминува низ Лион и Марсеј.

Николас Пусен (француски: Николас Пусин, 15 јуни, 1594 - 19 ноември, 1665) бил
француски барокен сликар. Во неговата работа доминира јасноста, логиката и редот.
Линијата е поважна од бојата. До 20-тиот век, останала инспирација за класиката
ориентирана кон сликарството, како што се Жак Луј Давид и Пол Сезан. Поголемиот дел
од својот живот го поминал во Рим, освен за краток период што го поминал во служба на
кардиналот Ризел како главен кралски сликар.

Пусеновиот стил доста отстапувал од тој на неговите современици. Ако Пол

Рубен создавал слики полни со енергична живост и раздвиженост, ако Караваџо внесувал
нагласена драматичност, ако делата на Веласкез биле инспирација за реалистичното
движење, тогаш Пусен имал техника драстично различна од неговите колеги. Неговите
слики зрачеле со тивок, свечен и интелектуален приказ на појавите. Се трудел прецизно
да го испланира секој поединечен детаљ на новите дела, се со цел да создаде
максимална хармонија и ненаметливост спрема гледачите. Просечниот набљудувач
можеби ќе подвлече дека Пусеновиот стил е тврд и неактрактивен за око, но факт е дека
придонесите на овој сликар многу ќе влијаат на понатамошниот развој на западно-
европската уметност

„Автопортрет“

„Јас во Аркада“

„Christopher Cornford’s analysis of the painting the Shtepherds of Arcadia by Nicolas “

„The death of Horatti“

Жан Августин Доминик Енгр (француски: Жан Огге Доминик Енгрес, 29 август 1780 - 14
јануари 1867) беше француски сликар на неокласицизам. Иако сакал да стане сликар на
историски настани во традицијата на Никола Пусен и Жак Луј Давид, неговите портрети
се признати како најголемо наследство во историјата на уметноста. Особено нагласени се
оние во техниките за цртање, поради виталноста и речиси фотографската прецизност на
линијата.

Работата на Енгре не е почитувана и почитувана долго време. На почетокот тој насликал

во псевдо-класичниот стил на Жак Луј Давид, а подоцна и во целост на работата на
Рафаел Санти. Во последниве години, тој се враќа во древни обрасци и црта од етрурски
сликарство, слики од вода бои што ги врши со голема вештина и прецизност.

Цртеж и модулација Engr посветува поголемо внимание од бојата. Така, постои голема
разлика меѓу неговите дела и делото на Евгени Делакро, кој користи речиси
импресионистичка палета. Енгр одгледувал строг стил на класицизам во кој се потпира на
антички обрасци и се карактеризира со прецизни линии и контури.

Портрет на Мис Ривие (Лувр - 1805)

Портрет на г-ѓа Емон (Лепа Зелија) (Музеј во Романија - 1806)

Голем Оддиск (Лувр - 1814)

Портерет Г-ѓа де Сенон (музеј во Нант - 1816)

Турска бања (Лувр - 1859 - 1863)

Портрет на г-ѓа Leblan (Метрополитен музеј во Њујорк – 1823

МАТЕРИАЛИЗМОТ ?
РОМАНТИЗАМ
Во неокласицизмот (1968) уметничката револуција започна во I750-тите и ја достигна
врвот во почетокот на деведесеттите години. Сегашниот волумен е продолжението,
загрижено со последиците во текот на следните полувековни години на уште позначајна
револуција во ставовите кон уметноста. Станува збор за романтизмот како историски
феномен, а не за состојбата на умот во сите периоди и култури. Поривот да се
категоризираат уметниците како романтични или класични, интровертни или
екстровертни, започнаа со самите pомантичари и нивната ревалоризација на уметноста
од минатото.

Обидите да се изолираат истовремените неокласични и романтични тенденции, дури и

во рамките на ограничениот период од 1750 до 1850 година, беа непривлечни, особено
кога некој е поврзан исклучиво со Античката преродба, а другиот со средновековна или на
пософистицирано ниво, со предност за линија, отколку за боја или за отворена, а не за
затворена форма. Во врска со ова, неокласицизмот и романтизмот не се ништо повеќе од
измислици на нашите логички начини на размислување. Покорисни и интересни се
студиите кои се обиделе да ја пробијат културната реалност под уметничко-историското
пакување и да ги откријат внатрешните тензии. Во нивното светло, периодот се гледа - со
многу оправдување - како еден од континуираниот развој од отфрлањето на рококо во
средината на XVIII век до појавата на Реализмот во средината на деветнаесеттиот. Често
се нарекува "возраст на романтизмот", понекогаш поделено со употребата на термините
"пред-романтизам" и "романтичен класицизам". Сепак, таквиот став има тенденција да го
замагли нарушувачкиот ефект на фундаменталните промени во ставот, не само на
уметноста туку и на животот воопшто, што неизбежно течеше од Француската револуција
и од последователната дифузија на Кантовата филозофија, можеби најважниот
интелектуален настан од протестантската реформација. Меѓу најзначајните претставници
на романтичарското сликарство е Ежен Делакроа ,сликар на големи историски теми, како
и библиски и митолошки мотиви. Тој е познат како илустраторот на делата
на Данте, Шекспир и Гете.

Ежен Делакроа има голем број на негови дела, но меѓу нив најпознати се: „Бартката
на Данте“, „Сцени од масакрите во Хиос“, „ Смртта на Сарданапалус “, „ Грција под
руините на Мисолонги “, „ Автопортрет“, „Смртта на пословиот Пал“, „ Слобода на чело на
луѓето“, „ Жени од Алжир“, „Еврејска свадба“, „Влегувањето на христијаните во
Ерусалем“, „Fantastics of Tangier“, „Hamlet with Horatio“, „The sultan of Marrocco“, „Atila and
his Horders“, „Christ on the sea of Galilee“, „Lion hunt“, „Chaus aux lions“.

„Грција под руините на Мисолонги“ 1826 Насликана е жена во традиционална

грчка облека како жали по загинатите борци во татковинската битка која се одиграла
кај Мисолонги. Мотивите кои провејуваат низ ова дело се поддршка во борбата
против тиранијата и националното угнетување. Една од причините поради која Делакроа
ја одбрал токму оваа битка како главна тема е тоа што на тоа место загинал
поетот Бајрон, кого што Делакроа многу го почитувал.

„Смртта на Сарданапалус“ 1827 Ова огромно сликарство, кое има широка ширина од
16 метри, прикажува уште еден драматичен историски настан, последните самоубиствени
моменти на асирскиот крал Сарданапалус, кој наредил уништување на сите негови имоти
(вклучувајќи го и неговиот харем) за време на опсадата на неговата палата . Наместо да
биде поразен, тој повеќе сакаше да умре, а моментот кога Delacroix избра да го опише е
токму пред неговото самоубиство, чин повеќе екстравагантен од херојски, за да бидете
сигурни.

Кралот е виден облечен во бело потпирање на голем црвено-завиткан кревет, бидејќи го

набљудува хаосот и осакатува околу него. Една женска роба се распаднала на креветот
покрај царот, додека друга чека на нејзината смрт во раката на машки слуга во преден
план. Во меѓувреме, коњите заземаат страв во левиот преден план, едвај содржани од
роб. Комората на кралот е расфрлана со богатство, вклучувајќи парчиња злато, накит и
луксузни ткаенини, кои наскоро ќе изгорат во пламенот на погребната пирамида.

„Сцени од масакрите во Хиос“ 1834 Прикажани се грчки семејства како ја

очекуваат смртта или ропството, како последица на тешкиот пораз
на Грците од турските војски. Во преден план на платното, гледаме група на вознемирени
грчки мажи, жени и деца кои се сместени, некои мртви, некои едвај живи, на теренот. Од
лево, еден човек истекува од стомачна рана, додека неговата жена се потпре на рамото,
од десната страна, мртва мајка се потпира на една постара жена, бидејќи нејзиното дете
се обидува без успех да цица на нејзините изложени гради. Зад нив десно, отоманскиот
турчин обвинет кон групата за влечење голи затвореници како фигура се обидува залудно
да го спречи со подигнати раце. Во позадина, помалку дефинирани фигури се вклучени во
битка во опустошениот пејзаж, бидејќи океанот ја исполнува линијата на хоризонтот на
златното небо. Големината на платно (ширина над 16 метри) ги монументализира
страдањата на грчките фигури и ја зголемува целокупната драма и визуелно влијание на
сликата.

Сликата била инспирирана од настаните од Грчката војна за независност во 1822

година, за време на која турските османлиски војници го нападнале островот Хиос и
заклале илјадници бунтовнички Грци.

Теодор Жерико (француски: Théodore Géricault) (26 септември 1791 – 25 јануари 1824)

бил француски сликар и графичар. Стилски припаѓа на доцниот класицизам. Сликал теми
со историска содржина, современи драматични настани и друго. Со светска слава се
здобил со сликата „Сплавот Медуза“.

„Славот на бродот Медуза“ Францускиот сликар Теодор Жерико ова фасцинантно дело
го насликал на 27 години и се смета за едно од најубавите во контекст на францускиот
романтизам.
Медуза бил називот на францускиот брод кој се упатил кон Сенегал, но поради погрешна
проценка на курсот на пловење, истиот потонал. Сто четириест и девет луѓе останале
средe океан, на инпровизиран сплав, во исчекување на помош.
После недела дена, во живот останале само двадесет и осум луѓе. Од преостанатите,
тринаесет, за кои сметале дека сигурно ќе умрат ги турнале од сплавот. За да на крајот
од третата недела, петнаесет луѓе, дочекале, да го видат спасувачкиот брод. На тој брод
умреле уште петмина, со што на крај останале само десет луѓе кои успеале да се спасат,
благодарејќи на издржливоста, но и на способноста да практикуваат канибализам како би
преживеале.
Оваа вест одекнала ширум Европа и го инспирирала Жерико - сликар на насилство,
мрачни визии, сликар на откинати делови од телото, гранични состојби на свеста, диви
животни и потресни автопортрети, да го визуализира ова потресно момументално дело.
Повеќе од приказ на настанот, е, неговото симболично упатување на тогашната стварност
во Франција. Ова дело го опфаќа и понашањето на човекот во неволја, разликата помеѓу
"дивјак" и "цивилизиран", што е тоа што го прави човек да биде канибал за толку брзо
време.
Оваа слика е една од најзначајните слики од добата на романтизмот. Таа има
иконостасен статус, а се појавува во исто време со други дела на романтизмот кои не
припаѓаат на француската култура.
„Severed Heads“
„Mad woman suffering from obsessive envy“

„Porter of a kleptomaniac“

„Byron“

„Polas sea/ The destroyed Hope“

„Wanderer above the Sea of Fog“1818

„Woman before the rising sun“

„Huttens Grab“1823-4„

“The Watzman„1824-1825

„Sunset/ Brothers“1830-5

ФРАНЦИСКО ГОЈА

Франциско Хосе де Гоја (шпански: Francisco José de Goya y

Luciente; Фуентетодос, Арагонија, 30 март 1746 - Бордо, 16 април1828) —
истакнат шпански сликар и гравер од времето на романтизмот.
Работел ѕидни композиции за цркви, нацрти за таписерии и сцени од секојдневниот
живот. Неговата слика „Стрелањето на бунтовниците“ го одбележа почетокот на новата
ера во европското сликарство. Автор е на неколку циклуси графики и цртежи. Од делата
најпознати му се „Трети мај 1808“, „Борба со бикови“, „Гола Маја“ и „Облечена Маја“.
Кариерата на Гоја на дворот започува 1775 година, каде слика за Кралската фабрика на
таписерии - Света Барбара. Работени на платната со мали димензии, но и на картоните,
мотивите од овие композиции се глетки на тогашниот живот, на аристократските и
народните настани и обичаи. Во оние кои ги работи во наредниот период се забележува
прогресивно оддалечување од уметничките традиции и развој на сопствениот стил, како
последица на делата на сликарот Диего Веласкез, кои тогаш се наоѓаа во кралската
ризница. Гоја го студира Веласкез преку слободните копии на неговите дела користејќи се
со различни техники на графика. Многу подоцна, во своите списи забележува:
"Признавам само три мајстори Веласкез, Рембрант и пред се природата". Во 1780 година
Гоја е избран за член на Кралската академија Сан Фернандо во Мадрид. Како услов за
пристапување кон Академијата, Гоја приложува слика со религиозна тематика "Христос
на крстот". Во 1785 година станува помошник на директорот на Академијата, а веќе
наредната, главен сликар на кралот Карлос Трети. Во деценијата што следува слика
многобројни портрети на дворските чиновници и членови на шпанската аристократија,
претставајќи ги во конвенционални пози, карактеристични за сликарството на 18 век. Под
Карлос Четврти, чие владеење завршува со Наполеонова инвазија на Шпанија Гоја ќе
стане најценетиот и најуспешниот уметник во Шпанија. За време на својот престој на југот
на Шпанија зимата 1792 година, тешко заболува. Бидејќи бил познат по својот
промискуитетен живот се претпоставувало дека е во прашање некоја венерична болест.
Како последица на болеста тој останува потполно глув, но продолжува да слика. Во 1799
на барање на владетелот го завршува ремек делото, портрет познат како "Семејството на
Карлос Четврти". Таа година за првпат е објавена серија на неговите графики под име
"Каприци", во која Гоја директно напаѓа политички, општествени и религиски прилики и
догми, користејќи ја популарната техника на карикатурата, но и збогатувајќи ја со свои
уметнички квалитети и несекојдневна досетливост. Во 1808 година, кога Гоја бил на врвот
на својата кариера, Карлос Четврти и неговиот син Фернандо се принудени да
абдицираат. Наполеонова војска влегува во Шпанија, а Наполеоновиот брат Жозеф е
поставен на шпанскиот престол. Гоја ја задржува својата позиција на сликар на кралскиот
двор и во текот на војната слика портрети на шпански и француски генерали. Преку
серија графики под име "Ужаси на војната (за првпат објавени повеќе од половина век
подоцна, Гоја ги пренесува своите реакции на ужасот и трагичните последици на војната.
По доаѓањето на дворот на Фердинанд Седми во 1814 година и протерувањето на
француската војска, Гоја е помилуван поради службата на францускиот крал и повторно
станува сликар на кралскиот двор. Во серијата портрети на Фернанд Седми, Гоја евоцира
впечатлив карактер на неговата сурова и тиранска личност.

СЛИКИ

Меѓу најпознатите слики на Гоја се Гола маја и Облечена маја. И двете се од периодот од
1800 до 1805 година. Тие денес, како и повеќето негови дела, се наоѓаат во Музејот
Прадо во Мадрид. Оригиналното име на сликите се Циганки бидејќи под тоа име
фигурирале на списокот на Мануел Годој, кој бил нивен прв сопственик. Името "маја" под
кое денес се познати, се должи на инквизицијата, која така ги нарекла поради
очигледната смелост и дрскост која сликите ги поседуваат. Шпанскиот збор "маја" во
време на Гоја се користел во Шпанија за жени од пониска класа кои имале преслободно и
провокативно однесување со мажите. Позната е и енигматичната серија под назив "Црни
слики" со кои ги декорирал ѕидовите од својот дом, (1820-1823, кои исто така се во
Музејот Прадо), како и серија графики под име "Поговорки" и "Бесмислици", кои
претставуваат визии од ноќните кошмари со добра доза на цинизам, песимизам и очај. Од
другите негови дела познати се сликите "Трети мај 1808" во која е насликано
погубувањето на бранителите на Мадрид, "Борба со бикови"..

-La cometa 1777/8

-Witches Sabath (обожување на јарецот)

-St Francis Borja at the Death bed of an Inpenitent

-Charle IV of Spain and his family

-The nude Maja 1800

-The clothed Maya

-The Colossus

-The third of May 1808-4

-Saturn Bevouring his son

-The dog 1819-23

-Exorcism

-Heroic feat with dead men

-Chapmans_Goya_Dino
-Jake and Dinos Chapmans

-Гордот монструм

-Стравоите на војната

РЕАЛИЗАМ
Реализам во ликовната уметност е стилски правец кој тежнее да ја прикаже стварноста, а
трае од половината до крајот на 19-от век (иако дела кои се создаваат според правилата
на реализмот имало и претходно, а ги има и денес). Реализмот се залага за објективност
и уверливост во приказите и опиШување на фактите на стварноста и ја открива
законитоста на општеството.
Во педесеттите години на 19-от век се појавува мислење
дека романтичарското истакнување на чувствата и фантазијата е само бегање од
стварноста на времето на европските граѓански револуции од (1848.). Напредокот на
науката, индустријата и техниката го овозможило правењето на првите фотографии кои
уметниците ги користат како помошно средство.
Густав Курбе (франц. Gustave Courbet; Орнан, 10. јуни 1819 — Тур де Пеј, 31.
декември 1877) бил најголем претставник на реализмот во сликарството и дал печат на
сите. Тој рекол: „Јас не сликам ангели, затоа што не ги гледам“, со што го негира
замислувањето и интуицијата, тој веќе го користи оноа што го гледа, и онака како што
гледа. По него потреба во реализмот е да укаже на социјалните неправди кои трат
сељаци и работници, а не да прикажува историско сликарство кое било на прво место во
хијарархијата на Академијата. Работи на големо монументално платно на кои се
анонимни сељаци и работници, луѓето од дното кои никогаш до тогаш не биле во центар
на внимание. Тој е сликар на својата епоха, само во оноа време каде што живее. до тој
момент уметниците ја сликаат природата, но рееалистите , непротив, сликаат
траумитични и банални ситуации. Го оптужуваат дека воведува грда ететика. Сликите на
Густав Курбе се во потполна спротивност во однос на владаечките стандардни
сликарства. Тогаш прв пат се раздвојуваат ставовите на Академијата и оние
незвацичните. во 1885 година требало Париз да стане центар на светската изложба.
Густав Курбе донел 40 слики на комисијата и тие сите ги одбиле. После тоа покрај
излоќбата направил мал павиљон и внатре ги изложил сите тие дела. На сите негови
мали слики, Курбе е присутен. едно од најпознатите дела на Густав Курбе е каменот на
туцачите, кое е нажалост уништено. идеолошки е напровокативно. старецот и момчето
припремаат камен за на пат, штона нас ни говори на полпожувањето на друштвените
слоевии нивната безизлезна ситуација.

СЛИКИ

-Кршачи на камен (the stone breakers) 1849

-Peasants of Flagey returning from the fair 1855

-Барбизонска школа

ИМПРЕСИОНИЗАМ
Импресионизам е уметнички правец кој се развил во француското сликарство помеѓу 1860.
и 1870 године како реакција на Реализмот. Неговата појава ја најавиле Англичаните Џон
Констебл и Џ. М. В. Тарнер заедно со францускиот сликар Гистав Курбе. Најзначајни
претставници а воедно и основоположници на Импресионизмот се француските сликари, Клод
Моне, Едуар Мане, Камиј Писаро, Алфред Сисли, Едгар Дега и Огист Реноар. Германскиот
импресионизам го претставуваат Трибнер, Либерман, Коринт и Злевогт.

Клод Моне (француски: Claude Monet), исто така познат како Оскар-Клод Моне или Клод

Оскар Моне (14 ноември, 1840 - 5 декември, 1926) бил
познат француски импресионистички сликар. Поимот „импресионизам“ доаѓа од насловот
на неговата слика „Импресија, изгрејсонце“ (1872), односно Клод Моне е еден од
основачите на овој правец во уметноста.
Моне на почетокот сликал фигурални слики (пејзажи со 2-3 фигури), а потоа и вистински
пејсажи. Некои мотиви ги пресликувал повеќепати, као на пример фасадите на
Руенската катедрала.
Импресија, изгрејсонце (француски: Impression, soleil levant) е слика од уметникот Клод
Моне, по која е наречено и самото движење „импресионизам“.
Сликата е потпишана со година 1872, но веројатно е насликана во 1873. На неа е
прикажано пристаништето во Хавр, Франција, по пат на мошне лабави потези кои го
наведуваат наместо да го отцртуваат делото. Моне подоцна го објаснил насловот: „Ми
беше побарано да ставам наслов за во каталогот; Неможев баш да го наречам ова погед
на Хавр. Затоа реков: 'Стави Импресија.'“
Се изложувала до 1874 за време на првата независна изложба на импресионистите (кои
тогаш не се нарекувале така). Критичарот Луј Лерој, под впечаток на името на сликата,
напишал статија во весникот Ле Шаривари со наслов „Изложбата на импресионистите“, и
така ненамерно мѕ дал име на ова уметничко движење. Лерој таму напишал: Импресија
— Сигурен бев. Баш си велев дека, штом бев импресиониран, делото мора да содржи
некаква импресија … и каква слобода, каква леснотија на изработка! Тапет во ембрионска
фаза е попотполн отколку овој морски пејзаж.
Сликата била украдена од музејот Мармотен-Моне во 1985 и повратена назад во 1990.
Од 1991, па наваму таа е пак изложена. Дигитално одзаситена верзија на сликата--
Сонцето и неговиот одблесок во водата тука се практично невидливи
Моне го насликал соннцето со речиси идентична доза на блесок како и небото, околност
која укажува на висока влажност како и атмосферско бледнеење на светлината. Овој
детал се заснова на употребата на комплементарни бои и разна температура на боја, а
не на промената на интензитетот на боите или контраст на вредности, за истакнување и
разликување на сонцето од неговото окружување.
-Импресија-раѓање на сонцето
-Пополи
-Катедрала во Руен

Едуар Мане (француски: Édouard Manet; Париз, 23 јануари 1832 - Париз, 30 април 1883)

— француски сликар, непосреден претходник на импресионистите.
Неговото платно „Појадок на трева“, претставува една од првите слики, со која отстапи од
конвенционалниот академски начин на сликање. Предимно сликаше во масло и тоа
портрети (Зола, Клемансо, Пруст и други), но една од најомилените теми му беше
сликањето во природа.
-Појадок на трева
-La pave de chayly
-Dans le forest
-Olympia
-The excusion of…