Медицинско-техничка обработка на болен

Физичкиот преглед на срцето се врши во седечка, во лежечка

и во стоечка положба. Во дијагностички намени се зема крв за крвна
слика и комплетна лабораторија, диурезата задолжително се мери.
Кај асцит се мери и обемот на стомак. За потврдување на
дијагнозата и добивање на точна слика на состојбата на срцето и за
неговата големина, болниот се упатува на рендгенолошки преглед
на кој добро се гледа големината на срцето.
Функционалното испитување се доплонува со
електрокардиографско снимање(ЕКГ). Тоа е метода на испитување
на срцевата работа со помош на која се добива точна престава за
работата на срцето. Овие испитувања се вршат со апарат кој се
вика електрокардиограф. Тоа е всушност галванометер што
спроведува и бележи електрична струја. Во тој апарат на
специјална хартија се забележува електрокардиограмот во вид на
крива линија која ги покажува електичните промени во срцето за
време на различните периоди од неговата работа. Секоја сестра
треба да знае да работи со електрокардиографот и да направи
електрокардиограм на болен. Постои меѓународен договор за
начинот на поврзување на ЕКГ одводите. Во клиничката практика
постојат два одводи: одводи од екстремитетите и градни одводи.
Од екстремитетите се регистрираат три стандардни одводи
означени како I, II и III одвод. Овие одводи се поврзуваат на
следниов начин: I одвод-десна рака со лева рака, II одвод-десна
рака со лева нога, III одвод-лева рака со лева нога. Се користат и
три униполарни одводи aVR-униполарен одвод од десна рака, aVL-
униполарен одвод од лева рака, aVF-униполарен одвод од лева
нога. Шесте градни одводи даваат податоци за електричните
промени на срцето во фронтална рамнина. Обично се нанесуваат
униполарни електроди на определени места на градниот кош кои се
држат со вакум. Ознаките на одводите се: V1, V2, V3, V4, V5, V6.
Лицето на кое треба да му се направи електрокардиограм се
соблекува до половина и лежи мирно на креветот. Потребно е да се
отстранат сите метални предмети што ги носи( накит, саат, клучеви,
метални пари и сл.). На кожата од двете раце во близина на
рачниот зглоб, од внатрешната страна, со гумани прицврстувачи се
прицврстуваат електродите (кои се претходно натопени во
електролитен раствор). На нозете над скочниот зглоб на тибиите се
прицврстуваат две електроди. Жицата за одведување на
биоструите на десната рака е со црвена боја (R), на левата рака (L)
со жолта боја, на левата нога (F) со зелена боја и на десната нога
(N) со црна боја. Белата жица служи за граднита одводи. Жиците се
приклучуваат на соодветните места на рацете и нозете без да
бидат преплетени. Се вклучува апаратот на старт и лентата се
движи, снимањето го прекинуваме на стоп кога ги имаме сите
одводи на електрокардиографската лента (I, II,III, aVR, aVL, aVF, V1,
V2, V3, V4, V5, V6).
Функционалната способност на кардиоваскуларниот апарат па
и на пулмоналниот се одредува со ергометрија. Тоа е тест со
физичко оптеретување кој се применува и кај здрави луѓе
(спортисти, пилоти). Најчестата употреба на тестовите со физичко
оптеретување е за испитување на коронарните резерви на болен кај
кој постои сомневање за коронарна болест. Оптеретувањето се
врши со движење на подвижна трака или вртење на велосипед
еромететар кој претходно се оптеретува во зависност од возраста,
полот, трнираноста и сл. За целото време на оптеретувањето се
снима работата на срцето и врз основа на анализа се донесуваат
заклучоци за состојбата на срцето.
Ехокардиографијата е неинвазивна дијагностичка метода
која користи ултразвук (звук чија фреквенција е над прагот на
човечкото уво) за прикажување на срцевите структури. Дел од
енергијата на ултразвукот се одбива од секоја акустична препрека,
давајќи ехо кое може да се прикаже. Сондата се поставува на
третиот и четвртиот меѓуребрен простор покрај градната коска на
испитаникот кој лежи на левата страна. Ехокардиографијата ја
спроведува лекар, и со неа се добиваат битни податоци за градбата
и функцијата на срцето.

Нега на декомпензиран болен. Нега кај заболени од инфаркт

Декомпензација илиинсуфициенција на срцето означува

состојба во која срцето не е способно да одржува адекватен
минутен волумен према метаболичките потреби на организмот, па
користи резервни и компензаторни механизми. Ваквото срце во мир
работи со намален минутен волумен, а при напор не е во состојба
да го зголеми овој волумен према потребите на организмот. Затоа
во организмот постои недостаток од кислород и други метаболити
важни за нормалните биолошки процеси.
Декомпензираниот болен не може да лежи, но на болниот му
се мести високо подзглавје така да зазема полуседечка положба.
На овие болни сестрата не смее да им дозволи да се движат, туку
треба да им ги обезбеди сите потреби во кревет. Сестрата треба
креветот да му го затопли , удобно да го намести и да овозможи во
него удобно да се храни болниот. Ваквиот болен мора да се чува од
инфекции и настинки. На декомпензираните болни најтешка им е
ноќта, затоа дежурната сестра треба постојано да го надгледува, да
разговара со него, да го теши и смирува. Ако не може да го смири
сестрата е должна да го повика лекарот за да го прегледа болниот
и да му даде нешто за смирување.
Сестрата мора непрекинато да ги следи виталните знаци кај
овие болни. Ако дишењето е многу отежнато треба одвреме,
навреме да му дава кислород. Сестрата мора да води сметка за
столицата, мокрењето и појавата на отоци. Во случај на запек мора
да го праша лекарот како да постапи. Од голема важност е
собирање на целокупната количина на урина во текот на денот.
Отоците мора да ги мери редовно, за да уочи дали се намалиле, а
кај асцит мора да го мери обемот на стомакот.
Лековите препишани од лекарот, сестрата мора да ги дава
навреме.
Негата на болни од инфаркт на миокардот се сместуваат во
посебни болнички единици на кардиолошкото одделение и
потпаѓаат под режим на интензивна нега. Негата ја спроведуваат
дипломирани медицински сестри и тесно специјализирани сестри за
оваа врста на нега.
Акутен инфаркт на миокардот означува некроза на
миокардот предизвикана од престанок или нагло намалување на
циркулацијата на крвта до степен кој не е доволен да обезбеди
прилив на кислород во количина доволна на потребите на
микардот, а која трае толку долго да може да предизвика
иреверзибилни промени во миокардните клетки и нивна смрт.
Причина за прекинување на крвотокот е стеснување или
зачепување на некоја од коронарните артерии кои го исхрануваат
срцето. Големината на некротичното ткиво зависи од големината на
крвниот сад, што ја условува и тежината на болеста. Најчести
тегоби кои се јавуваат при инфаркт на миокардот се:
ретростернална болка, малаксаност, потење, повраќање.
Дијагнозата се поставува врз основа на клиничката слика, ЕКГ и
лабораториски анализи.
При инфаркт на миокардот болниот треба инто да се
транспортира до првата здравствена установа, поставен во висока
фаулерова положба, чист воздух, психотерапија и добро е да му се
наложи на болниот да кашла, така се зголемува прилот на крв во
срцето. Болниот се сместува на интензивна нега каде треба да му
се обезбеди мир, 24 часовна контрола на болниот, ракување со
медицински апарати, спроведување на терапија и други работни
задачи.
Во првата недела болниот мора да биде комплетно пасивен,
бидејќи секоја активност му го оптеретува срцето. Сестрата овде ги
спроведува сите активности, така да активноста на болниот е
сведена на минимум. Сестрата мора постојано да го набљудува
болниот, да ги прати основните функции на срцето на монитор,
контрола на крвниот притисок, пратење на изгледот на болниот.
Појава на Cheyne-Stokesovo дишење, суво кашлање или
вознемиреност на болниот може да доведе до комликација-едем на
белите дробови и тоа за сестрата е знак дека треба веднаш да го
повика лекарот. Оваа компликација се јавува при оштетување на
левото срце, и во тешки случаеви е пропратено со искашлување на
пенлив, серозно-крвав исплувок. Болниот е возбуден, исплашен,
има чувство како да ќе се загуши во секој момент.
Често во вакви ситуации се јавува потреба да се примени
вештачко дишење, дефибрилатор и други апарати, за чија
исправност одговара сестрата и му помага во работата на лекарот.
Денес се користат лесни транспортабилни дефибрилатори. Во
нив се вградени батерии кои се напојуваат со струја од
електричната мрежа. Дефибрилаторите имаат монитор и две
шпатули, кои во допир со прекордиумот на болниот го покажуваат
неговиот електрокардиограм. Со шпатулите се изведува
дефибрилација. Методот на дефибрилација се состои во удар на
електрична струја со висока волтажа која кај нормално срце
предизвикува силна контракција. Апаратот се подготвува на тој
начин што шпатулите се мачкаат со електрокондуктивна паста и се
напојуваат со потребната енергија. Пред изведување на
дефибрилацијата се опоменуваат сите присутни од собата да не го
допираат болниот. Апаратот се напојува со јачина од 200-300Ј и
откако е полн, се поставуваат шпатулите на прекордиумот.
Дефибрилацијата ја врши лекарот а му помага медицинската
сестра.
Многу е важен моментот на укажување на помош на болниот,
колку порано толку е преживувањето кај овие болно поголемо. По
завршување на акутната фаза се применува посебна нега. Утринска
и вечерна тоалета (пребришување на целото тело, менување на
постелината, нега на усната празнина, обезбедување доволно чист
воздух во собата и др.), масажа, диуреза, уредна столица. Од
втората недела се започнува со физички тренинг за превенција од
атрофија на мускулите, тромбоза и др. Тренингот се постигнува со
постепено активирање на болниот: поместување на
екстремитетите, менување на положба, активна исхрана и др. Во
третата недела се засилуваат активностите: станување на болниот
од постела, кратко шетање по собата, користење на купатило и сл.
За време на овие активности болниот треба да биде контролиран
од сестра. Дури потоа лекарот размислува за отпуштање на
болниот од болница. Болниот се испишува како реконвалесцент, а
може и да се прати во установа за рехабилитација каде под
контрола на стручни лица преку физички тренинг се припрема
болниот да им се врати на секојдневните активности. Овие болни и
понатаму мора да живеат под одреден режим кој опфаќа:
секојдневни прошетки на чист воздух, диетална исхрана, психички
мир, совесно земање на препишаната терапија, чести лекарски
контроли, одржување на идеална тежина, избегнување на физички
напор или психички возбудувања, преквалификација на работно
место, престанок со пушење или земање на алкохол. Сестрата
треба да ги запознае фамилијата и болниот, со понатамошниот
режим на живот по испуштање од болница.
Денес благодарејќи на коронарната хирургија кај вакви
состојби по хирушки пат се спроведува реваскуларизација на
сревиот мускул (bay-pass).