1.

,,ვეფხისტყაოსანი“არის საერო მწერლობოს ნიმუში

2.სასულიერო მწერლობა არსად და არასდროს არ აღწერს ადამიანის ხორციელი

ცხოვრებისთვის დამახასიათებელ ყოფას.

საერო მწერლობა,ინტერესდება ადამიანის ხორციელი ცხოვრებით თუმცა არც მისი

სულიერო მხარე რჩება უყურადღებოდ.

3.საერო მწერლობა მოგვიანებით ჩნდება

4.საერო მწერლობა მე-11 საუკუნეში წარმოიქმნა სადაც უკვე შვიდ საუკუნოვანო ისტორია
გააჩნდა სასულიერო მწერლობას.

5.ეს პროცესი დასავლეთ ევროპაში მე-14 საუკუნეში წარმოიშვა

6.თავიდან ითვლებოდა, რომ ქართული საერო მწერლობა სპარსული ლიტერატურის

გავლენით წარმოიშვა,მეორე თვალსაზრისით კი წინაქრისტიანული წარმართული
ლიტერატურების ზეგავლენით.

8.ახალი თვალსაზრისი მოგვიანებით გამოიკვეთა

11. ,,არეოპაგიტული მოძღვრების“შემდეგ

12. ეს მოძღვრება ქართულად მე19 საუკუნეში თარგმნა ეფრემ მცირემ.არეოპაგიტული

კორპუსი დაიწერა V საუკუნის II ნახევარში მისმა ავტორმა ჩრდილში დარჩენა ამჯობინა და
თავისი მაშრომი პავლე მოციქულის მოწაფეს დიონისე არეოპაგელს მიაწერა სავარაუდოდ
წიგნის ავტორად მიაჩნიათ პეტრე იბერი.

13.ძველი ქართული საერო მწერლობა ვითარდება Xსაუკუნის 80 იან წლებში ხოლო

XIIსაუკუნე ითვლება კლასიკურ პერიოდად

14.ჩვენამდე მოღწეულია ,ამირანდარეჯნიანი“, იოანე შავთელის,, აბდულმესია“და

ჩახრუხაძის ,,თამარიანი