Professional Documents
Culture Documents
Μαντώ Αραβαντινού
Μαντώ Αραβαντινού
σύμβολα, τις αλληγορίες, τις αφαιρέσεις, είναι το μόνο όπλο του ποιητή. Όλα τα μέσα για
να φτάσουμε στην καρδιά των πραγμάτων και των ανθρώπων. Δύσκολος δρόμος, μόλις
χαρτογραφημένος, γεμάτος τρύπες και παγίδες, τέτοια είναι η περιπέτεια του πνεύματος
και της ποίησης. [ ]
»Αυτό το κριτικό πνεύμα κάνει την ποίηση , στα μάτια της Εξουσίας και του Κράτους, κόρη
εξεγερμένη, αδιάλλακτη, επαναστάτρια: ελεύθερη. Αλλά η επαναστατική διαδικασία της
αναπτύσσεται μέσα στις πιο σιωπηλές και τις πιο κρυφές κατοικίες του ατόμου-
δημιουργού, όπως και στους τόπους τους κρυμμένους και άγνωστους του ατόμου-
αναγνώστη, αφού κατά τον McNeice, ο ποιητής "is not the loudspeaker of society, but
something much more its conscience and its critical faculty". (O ποιητής δεν είναι το
μεγάφωνο της κοινωνίας, αλλά κάτι πολύ περισσότερο, η συνείδηση και η κριτική της
ικανότητα). Στα μάτια της εξουσίας, που έξω από την ίδια δεν γνωρίζει καμιά άλλη αρχή, η
ποίηση είναι αναρχική: η Εξουσία θέλει αλλά δεν μπορεί να τη βάλει σε τάξη. [ ] Η ποίηση
ξεσκεπάζει και κάνει κριτική. Γι’ αυτό οφείλει να μείνει ελεύθερη: αν όχι γίνεται το
ανώνυμο πλήθος του μύθου του Άντερσεν, που θαυμάζει και χειροκροτεί το όμορφο
ένδυμα του αυτοκράτορα, ενώ ο ρόλος της είναι αυτός του παιδιού που φωνάζει "Ο
αυτοκράτορας είναι γυμνός!" Για να φωνάξει ότι ο αυτοκράτορας είναι γυμνός, καμιά
στράτευση δεν είναι απαραίτητη, παρά μονάχα αυτή της ποίησης, αν ποίηση είναι η
ελευθερία να τα λες όλα: "Ένας μονάχα στίχος αρκεί για να ανατρέψει την άναρθρη βοή
των χειροκροτημάτων" (Η.Μ. Enzensberger)».
Μαντώ Αραβαντινού
Εγκαταλείπω τον άλλον στην πλήρη παραδοχή του. Η παραδοχή του καθορίζει την αίσθηση,
η εκ των προτέρων ανεπιφύλακτη παραδοχή του. Στην υποψία καθώς στην άρνηση στην
προσφορά και κατάφαση. Παραδοχή, είπα, και είμαι σαφής, όχι ταύτιση αγαπημένου,
ιδιαιτέρως αγαπημένου προσώπου.
Συγκεκριμένου προσώπου και υπαρκτού. [ ]
Είπα μόνου ανθρώπου.
Η υποψία τομής που δεν θα διχάσει τον κύκλο και την ανάμνηση, αποπέμπεται αδίστακτα,
δεν υπάρχει ακόμα κανένας ιδιαίτερος λόγος. [ ]
Ήταν λοιπόν ένα κίτρινο μπεζ θαμπό, ανύπαρκτο χρώμα. Δεν ήτανε χρώμα . ήταν χώρος.
ατέρμων επαναλαμβάνω. Πουθενά δεν έβλεπα τέλος. [ ]
[ ] Οι λάμπες υπήρχαν παντού στο ορισμένο ύψος των τοίχων και απάνω στα έπιπλα.
Οι λάμπες σχημάτιζαν λουλουδένια μπουκέτα.
Οι λάμπες έχουν χάνδρινα ισοβαρή κρόσσια.
Οι λάμπες έχουν μουσικά κρόσσια.
Οι λάμπες έχουν μια ηχητική απαγορευτική κίνηση.
Οι λάμπες καταγράφουν κάθε μου κίνηση.
Δεν μου επιτρέπεται να εγγίζω τις λάμπες.
Η γυναίκα απαγορεύει την κίνηση που διαφεύγει των πλαισίων του κύκλου.
Η γυναίκα είναι πλήρης αισθήσεων. Έχει αυτοτελείς τις δικές της και πήρε δανεικές τις δικές
μου. Πονάει γαι μένα. Κρυώνει για μένα. Βλέπει για μένα. Και δεν φοβάται. Εγώ στερούμαι
αισθήσεων. Με τρέφει με άσπορους χυλούς και χρωματιστές καραμέλες.