ავთანდილი ტირილით განაგრძნობდა ტარიეელის ძებნას ,თითქმის

ძალგამოცლილი მიადგა ერთ გორას და ტარიელის შავი მერანი შენიშნა და მის

სიხარულს საზღვარი აღარ ჰქონდა ,,ვარდმან ფერი განანათლა,ბრძოლიბრძოლდა
,სათი სათდა“.ავთნდილი ძმობილს მიუახლოვდადა ძირს უგონოდ დაგდებული
დაინახა ,,მას აღარა შეესმოდა სოფლით გაღმა გაებიჯა“ მის გვერდით კი
მოკლულილომი და ვეფხვი ეგდო .დაბნეულიავთნდილი ძმობილის მოსულიერებას
ცდილობდა , რამდენიმე ხნისშემდეგ კი ტარიელი გონს მოვიდა ,,მაშინღა
იცნა,აკოცა,მოეჭდო მოძმობილა“.ტარიელმა ავტანდილს მიცემული პირობა შეახსენა ,
რომ დახვდა ცოცხალი ,თუმცაახლა დრო იყო იმ ქვეყნად გაეშვა ,ოღონდ არ
დაეტოვებინა მხეცების საჯიჯგნად , ავთანდილმა ამაზე მას უსაყვედურა , რომ ვინ
არყოფილა მიჯნურობის ცეცხლით დამწვარი , მაგრამ ტარიელის მსაგვსად არვინ არ
მოქცეულა.არწმუნებდა მას , რომ არ აჰყოლოდა ესშმაკისეულ სურვილებს
,ვინაიდან ,,ჭირსა შიგან გამარჯვება ასე უნდა ვით ქვითკირსა“ და თუ ის სიცოცხლეს
მოიძულებდა მაშინ ნესტან-დარეჯანსაც ვეღარასდროს იხილავდა ,,თავსა მრთელსა
რად შეიკრავ წკლულსა ახლად რად იწყლულებ“.ავთანდილმა მაგალითდ ვარდის
იგავი მოუყვანა , რომ ძლიერები იმარჯვებს და უსუსური არასდროს არ უნდა
გავხდეთ, რადგან ,,ოდეს ტურფა გაიფდეს ,არღრა ღირს არცა ჩირად “.თხოვდა
ტარიელს შეესმინა მისი დარიგება და გონებას არ აჰყოლოდა ,,რაც არაგწადდეს
იგიქმენ ნუ სდევ წადილსა ნებასა“.უღონო ტარიელი ენასვერც კი იბრუნებდა და
შესჩივლა , რომ მოსმენის თვი არ ჰქოდა, მას მხოლოდ სიკვდილი თუ გაახარებდა ,
რადგან სიცოცხლე აღარაფრად აღარ უღირდა ,,ბრძენი რა ბრძენი ვინ ბრძენი ხელი
ვითა იქმს ბრძნობას„.

ძმობილი კი რის ძმობილი იყო თუ გვერდით გაჭირვების დროსარ

დაუდგებოდა ,,ოდეს კაცსადაეჭიროს მაშინ უნდა ძმა და თვისი“ამიტომ ტარიელი
ყველანაირად ცდილობდა ის გამოეფხიზლებინა ,მისთვის სიცოცხლის სურვილი
დაებრუნებინა დათხოვა ერთხელ შემჯდარიყო ცხენზე ,რადგან ,,იცოდარომე
შჯდომა კაეშნს მოაქარვებდა“.ტარიელმა დაუჯერა და ცხენზე შჯდომის შმდეგ
თითქოსდასიცოცხლის წყურვილი დაუბრუნდაო , ეს ავთანდილმაც
შენიშნა,,განათპირი ვარდი სიხარულმა დაუსახმან“. საუბრის დროს ავთანდილმა
გაბედა ეკითხა თუ რამდენად უყვარდა მას ნესტან-დარეჯანი ,,რაგვარ გიყვარ,
რაგვარ გიღრს თქვი დავლიო მერმე სული“ . ტარიელისთვის , როგორც თითონვე
ამბობდა ნესტან-დარეჯანი ყველაზე ძვირფასი იყო ,,ესააჩემი სიცოცხლე ჩემი
მომცემი ახისა“.

ავთანდილმა ტარიელს მისი დობილი ასმათი გაახსენა, რომ ის მისი დარდის

გამზიარებელი იყო და ასედაუფიიქრებლად არ უნდა მოქცეოდა , ტარიელმაც
გაანალიზა, რომ საბრალოა ასმათ მისად მგონებლად და ჩემად მჭვრეტად“.და
გაემართნენ ასმათისაკენ .

ავთანდილი ტარიელს უხსნიდა, რომ უგანგებოდ არავინ კვდებოდა ყველას მისი

ბედი თან სდევდა , ადამიანმა მის საწადელს ყოველთვის უნდა მიაღწიოს და
შეებრძოლოს ბედს ,, ბედი ცდაა გამარჯვება , ღმერთსა უნდა
მოცახვდების“,ტარიელმა იცოდა, რომ ავთანდილი მას კარგს ურჩევდა, მაგრამ ის
ავთანდილივით გულმოკლული მიჯნური იყო და მისი გაგება რთული არ უნდა
ყოფილიყო , მაგრამ ავთანდილმა შეძლო გამარჯვება და მან ტარიელს მისი ტკბილი
საუბარით გონება გაუნათლა ვინაიდანაც, გველსა ხვრელით ამოიყვანს ენა ტკბილად
მოუბარი“,