Unang Prusisyon- Araw ng Pagbigti (Isinulat ni Wole Soyinka)

Araw ng pagbigti.
Ang lupang hungkag
Ay nagtutunog ng alingawngaw ng yapak ng prusisiyon.
Mga pader sa pekas ng araw
Sumasandal upang maglilom ng umiikling umaga.

Sa likuran ng bughaw na panakip-mata.

Ang pader ng panalangin ay kumanlong
Sa piraso ng pagkabulag, ay sarado.
Ang kanyang kulay-abong kailaliman.
Nakaliligalig na mga paa’t kamay.

Mga sulyap na paminsan-minsa’y

Nagkukunwari, tila tulay na
Nakataas, ngunit kailanma’y hindi binaba sa pagitan ng
Kanilang pagtitipon at aking ugoy.

Umatras, habang ang mundong buhay ay

Nagpasinungaling ng kanilang kawalan sa dama ng mga mata
Hinahadlangan at lihim sa bakanteng tahanan
Ng saradong mga bintana, aking nalalaman na ang puso
Ay naglakbay malayo mula sa kasalukuyan.

Tumapak. Nahulog. Alinlangang Nahulog. Namatay.

Anong ang maaaring sabihin? Anong ipamamalas?

Ako na sa harap nila’y nagmasid nang patago
Ang tumayong nakadantay sa walang-daanang
Bingit - sakaling ako’y hindi bumalik.

Na akin silang tinanggap? Na ako’y gumulong sa ibabaw at lumipad sa ilalim nila.

And dinala siya sa kanyang tatahaking daan.
At dumating sa akin, kahit sa bingit
Ng di-mabanggit na pagpapalibot?
Ano ang maaari kong sabihin tungkol sa limang
Kampanerong nasa lubid ng mga karilyon
Ng katahimikan?
Anong sinasabi sa iyo ng kahigpitan ng batas?
Mula sa mga bantayang nasa mga pader,
Itinaas upang mapanatili ang pagkubkob ng kadiliman
Anong bulong sa kanilang kulog ng futbol.
Naglalaho sa mga saplot ng sikat ng araw?

Huwag hayaang ang tao’y mangusap ng katarungan, pagkakasala

Sa malayo, Nabahiran ng dugo sa kanilang
Sampu-sampu ng mga libo-libo, mga kamay na nagsumpa.
Mga aba na ito na sa hukay nagtagumpay
Ngunit dito, bugtong ang nag-iisang gawa
Procession I- Hanging Day by Wole Soyinka

Hanging day.
A hollow earth
Echoes footsteps of the grave procession.
Walls in sunspots
Lean to shadow of the shortening morn.

Behind an eyepatch lushly blue.

The wall of prayer has taken refuge
In a piece of blindness, closed.
Its grey recessive deeps.
Fretful limbs.

And glances that would sometimes

Conjure up a drawbridge
Raised but never lowered between
Their gathering and my sway.

Withdraw, as all the living world

Belie their absence in a feel of eyes
Barred and secret in the empty home.
Of shuttered windows, I know the heart.
Has journeyed far from present.

Tread. Drop. Dread Drop. Dead.

What may I tell you? What reveal?

I who before them peered unseen
Who stood one-legged on the untrodden
Verge- lest I should not return.

That I received them? That I wheeled above and flew beneath them.
And brought him on his way.
And came to mine, even to the edge
Of the unspeakable encirclement?
What may I tell you of the five
Bell-ringers on the ropes to chimes.
Of silence?
What tell you of rigors of the law?
From watchtowers on stunned walls.
Raised to stay a siege of darkness
What whisper to their football thunders.
Vanishing to shrouds of sunlight?

Let not man speak of justice, guilt

Far away, blood-stained in their
Tens of thousands, hands that damned.
These wretches to the pit triumph
But here, alone the solitary deed.