Fundacja Wspieramy

2ar2t ftlcttSlpozieresnwsgcaoa 202Smremrd0 · 
 
Integracja sensoryczna to proces odbierania bodźców, a następnie porządkowania ich oraz
integrowania z wcześniejszymi doświadczeniami. Zakłócenia tego procesu skutkują problemami z
koordynacją ruchową, koncentracją i zachowaniem, a w konsekwencji również problemami
szkolnymi i trudnościami w życiu społecznym.
Wskazania do terapii metodą integracji sensorycznej:
jedzenie w sposób nieuważny, brudzenie ubrania
negatywna reakcja na pewne bodźce wzrokowe, słuchowe, dotykowe – dziecko nie lubi mycia włosów, czesania, obcinania paznokci,
unika określonych materiałów, nie lubi chodzić boso
częste reakcje złością, agresją
trudności w uczeniu się (kłopoty z zapamiętywaniem, czytaniem, pisaniem, ortografią)
niechęć do nauki (rodzice mają wrażenie, że dziecko jest „leniwe”, o wszystkim zapomina, ma niską motywację i samoocenę)
ADHD, zespół Downa, zespół Aspergera, różnorodne dysfunkcje rozwojowezbytnia ruchliwość, nadaktywność
zbytnia powolność, nieśmiałość, wyciszenie
nadwrażliwość na ruch: unikanie zabaw na zjeżdżalniach, huśtawkach, drabinkach, karuzeli, choroba lokomocyjna
niska sprawność ruchowa, trudności w bieganiu, skakaniu, jeździe na rowerze, słaba koordynacja ruchowa, opóźniony rozwój
ruchowy, trudności z utrzymywaniem równowagi
problemy z samoobsługą (ubieranie, zapinanie guzików, wiązanie sznurówek)
przewracanie się częściej niż inne dzieci, częste upuszczanie, psucie zabawek
unikanie zabaw plastycznych z użyciem rąk (plastelina, glina, piasek, farby), trudności z zabawami manualnymi (rysowanie, cięcie
nożyczkami)
opóźnienie rozwoju mowy, wada wymowy
trudności z koncentracją uwagi
brak apetytu,
Koncepcja integracji sensorycznej została stworzona przez Dr A. Jean Ayres- psychologa klinicznego i terapeutkę zajęciową, która
wykorzystała wiedzę z zakresu neuroanatomii i neurofizjologii. Terapia polega na dostarczaniu dziecku różnorodnych bodźców –
początkowo uporządkowanych – połączonych z ruchem czynnym i sytuacją zadaniową. Z czasem wprowadza się bodźce bardziej
zróżnicowane, nieregularne. Terapia metodą integracji sensorycznej ma postać nauki poprzez zabawę, w czasie której mózg i układ
nerwowy uczą się integrować wrażenia zmysłowe. Pomaga temu wyposażenie sali terapeutycznej, zaopatrzonej w liczne
specjalistyczne przyrządy (np. beczki, trapezy, platformy). Wykonując ćwiczenia dziecko nie przyswaja konkretnych umiejętności,
lecz poprawia przebieg procesów nerwowych leżących u ich podstaw, angażując w to całe ciało i wszystkie zmysły: równowagi,
propriocepcji – czucia własnego ciała, dotyku, wzroku, słuchu, węchu, smaku.
Terapię integracji sensorycznej można stosować u osób w każdym wieku, u których zdiagnozowano zaburzenia przetwarzania
sensorycznego. Najczęściej stosowana jest u dzieci doświadczających trudności w codziennym funkcjonowaniu. Szacuje się, że
współcześnie co piąte dziecko ma problemy z prawidłowym przetwarzaniem bodźców sensorycznych. Z zaburzeń związanych z
integracją sensoryczną dziecko nie wyrasta: aktualne trudności rosną wraz dzieckiem. Dlatego tak ważna jest interwencja w tym
obszarze, poprzedzona specjalistyczną diagnozą.