MARIANG KALABASA

Maagang pumunta sa bukid si Mang Kanor. Aani siya ng gulay roon.

Pipitas siya ng mga talong, ampalaya, upo, okra, labanos, patola at
kalabasa.
Ngunit laking gulat niya. Isang pagkalaki-laking kalabasa ang
kaniyang nakita.
“Napakalaking kalabasa naman nito! Ngayon lamang nagkaroon ng
ganitong kalabasa sa bukid ko,” bulong ni Mang Kanor sa kaniyang sarili.
“Ang mabuti pa’y ipakita ko ito kay Tikang.”
Dinala ni Mang Kanor ang kalabasa sa bahay.
“Pagkalaki-laking kalabasa naman niyan, Kanor. Ngayon lang ako
nakakita ng ganyan kalaking kalabasa,” ang sabi ni Aling Tikang. “Biyakin
mo nang ating mailuto.”
Kumuha ng kutsilyo si Mang Kanor. Bibiyakin na lamang niya ang
kalabasa nang….
“Ingatan po ninyo ang pagbiyak. Baka po ako masaktan,” anang tinig.
Lumingon sa paligid ang mag-asawa. “Wala namang tao, a. sino
kaya iyong nagsalita? May kasama ka bang umuwi, Kanor?” tanong ni
Aling Tikang.
“Aba’y wala,” sagot ni Mang Kanor. “Sino kaya iyong nagsalita?”
“Narito po ako sa loob ng kalabasa. Huwag kayong matakot. Biyakin
na ninyo ang kalabasa. Mag-ingat lang kayo at baka ako masaktan.”
Natakot si Aling Tikang.
“Impakto! May impakto sa loob ng kalabasa, Kanor,” sabi ni Aling
Tikang.
Buong ingat na biniyak ni Mang Kano rang kalabasa. Bigla silang
napasigaw nang lumabas ang isang maliit na babae sa loob ng kalabasa.
“Ako po si Maria. Pinarusahan po ako ng hari ng lupa. Lagi ko raw
pong sinisira ang mga tanim sa bukid. Kapag nagsisi raw po ako ay saka
lamang niya ako ibabalik sa dati kong anyo,” sabi ni Maria. “Maaari po
bang ditto muna ako tumira sa inyo? Dito ko po ibig pagsisihan ang aking
mga nagawang kasalanan.”
“Aba, oo, maaari,” sagot ni Mang Kanor.
“Tutulungan kop o kayo sa pagtatanim. Ituring po ninyo akong anak.
Ulila na po ako,” sabi ni Maria.
 “Bakit hindi? Wala kaming anak. Ituturing ka na naming anak mula
ngayon,” sagot ni Aling Tikang.
Itinuring na anak ng mag-asawa si Maria. Si Maria naman ay naging
masipag. Katulong siya sa pagtatanim sa bukid.
Isang araw, nagulat na lamang si Mang Kanor nang Makita niyang
unti-unting lumalaki sa Maria.
“Pinatawad na po ako ng hari ng lupa. Unti-unti nang nagbabalik ang
dati kong anyo,” sabi ni Maria. “Salamat po. Marami pong salamat.”
Ibinalita ni Mang Kanor sa asawa ang nangyari. Tuwang-tuwa si Aling
Tikang.
“Hindi ko na po kayo iiwan. Kayo na po ang tunay kong mga
magulang mula ngayon. Higit ko po kayong mapaglilingkuran ngayon,” sabi
ni Maria.
Mula noon, si Maria ay naging maligaya sa piling ng kaniyang mga
bagong magulang.