Biskup Rzymu Grzegorz Wielki (540 - 604) kontra bezgrzeszność Maryi:

„Chociaż stajemy się świętymi, nie rodzimy się jednak święci, bo jesteśmy skrępowanymi samym
stanem ulegającej skażeniu natury, i z prorokiem możemy powiedzieć: ‘Oto poczęty ostałem w
nieprawościach i w grzechu zrodziła mnie matka moja’ (Ps 51/50,7). On zaś jako jedyny urodził się
prawdziwie święty, bo aby mógł przezwyciężyć ulegającą skażeniu naturę, nie został poczęty
wskutek obcowania cielesnego”.

Nos quippe etsi sancti efficimur, non tamen sancti nascimur, quia ipsa naturae corruptibilis conditione
constringimur, ut cum Propheta dicamus: Ecce enim in iniquitatibus conceptus sum, et in delictis
peperit me mater mea. Ille autem solus veraciter sanctus natus est, qui ut ipsam conditionem naturae
corruptibilis vinceret, ex commistione carnalis copulae conceptus non est.
Moralia 18.52.84, CCSL 143A: 948, w: Św. Grzegorz Wielki, Moralia, t. 4, Tyniec Wydawnictwo
Benedyktynów, Kraków 2013, s. 151-152.

„Na tym świecie jest wielu, którzy nie popełnili zbrodni, ale nie ma nikogo, kto by żył bez
grzechów. Dlatego święty nauczyciel, opisując człowieka godnego łaski kapłaństwa, nie powiedział:
‘Jeśli ktoś jest bez grzechu’, ale: ‘Jeśli ktoś jest bez zbrodni’ (Tt 1,6). Kto zaś mógłby być bez
grzechu, skoro Jan mówi: ‘Jeśli mówimy, że nie mamy grzechu, to sami siebie oszukujemy i nie ma w
nas prawdy’ (1 J 1,8)”.
Et in hac vita multi sine crimine, nullus vero esse sine peccatis valet. Unde et praedicator sanctus,
cum virum dignum gratia sacerdotali describeret, nequaquam dixit: Si quis sine peccato; sed, Si quis
sine crimine est. Quis vero esse sine peccato valeat, cum Ioannes dicat: Si dixerimus quia peccatum
non habemus, nosmetipsos seducimus, et veritas in nobis non est.
Moralia 21.12.19, CCSL 143A: 1079, w: Św. Grzegorz Wielki, Moralia, t. 4, Tyniec Wydawnictwo
Benedyktynów, Kraków 2013, s. 349.

„W tym zaś miejscu można przyjąć, że błogosławiony Hiob przewidując wcielenie Odkupiciela ujrzał
Jedynego na świecie Człowieka, który nie był poczęty z nieczystego nasienia, i który w ten
sposób przyszedł na świat z Dziewicy, że nie miał niczego z nieczystego poczęcia. Nie pochodził
bowiem od mężczyzny i kobiety, lecz od Ducha Świętego i Dziewicy Maryi. Tylko Ten jeden był
więc prawdziwie czysty w swoim Ciele, którego nie mogła poruszyć rozkosz cielesna, bo nie
przyszedł tutaj poprzez rozkosz cielesną”.
Potest vero hoc in loco intelligi, quia beatus Iob incarnationem Redemptoris intuitus, solum vidit in
mundo hominem de immundo semine non esse conceptum, qui sic in mundum venit ex Virgine, ut
nihil haberet de immunda conceptione. Neque enim ex viro et femina, sed ex sancto Spiritu et Maria
virgine processit. Solus ergo in carne sua vere mundus exstitit, qui delectatione carnis tangi non
potuit, quia nec per carnalem huc delectationem venit.
Moralia 11.52.70, CCSL 143A: 626-627, w: Św. Grzegorz Wielki, Moralia, t. 3, Tyniec
Wydawnictwo Benedyktynów, Kraków 2007, s. 62-63.

„Jeśli jednak zapytamy, kto spośród nich może być bez grzechu, to musimy powiedzieć – nikt.
Kim więc jest człowiek bez grzechu, jeśli nie Tym, który nie począł się w grzechu? Dlatego więc
arka kończy się jednym łokciem, ponieważ jedynie Stwórca i Zbawiciel świętego Kościoła jest bez
grzechu; Ten, do którego i dzięki któremu czynią postępy wszyscy, którzy mają świadomość tego, że
są grzesznikami”.
Quaeratur tamen si quis in eis esse valeat sine peccato, et nullus invenitur. Quis itaque homo
sine peccato est, nisi ille qui in peccatis conceptus non est? In uno ergo cubito consummatur arca,
quia unus est auctor et Redemptor sanctae Ecclesiae sine peccato, ad quem et per quem omnes
proficiunt, qui se esse peccatores noverunt.
Homilie do Ezachiela 2.4.17, CCSL 142: 271, w: Św. Grzegorz Wielki, Homilie na Księgę
Ezechiela, t. 2, Tyniec Wydawnictwo Benedyktynów, Kraków 2019, s. 168.

„Ponieważ zaś nikt z ludzi na tym świecie nie jest bez grzechu – a cóż innego oznacza grzech jak
nie ucieczkę od Boga? – twierdzę na pewno, że także i ta moja córka ma jakieś grzechy”.
Quia autem nemo hominum in hoc mundo sine peccato est - et quid est aliud peccare nisi a Deo
fugere? fiducialiter dico etiam eamdem filiam meam peccata aliqua habere.
List 7.27, CCSL 140: 485, w: Św. Grzegorz Wielki, Listy, t. 2, tł. Jan Czuj, Wydawnictwo PAX,
Warszawa 1954, s. 284.

„Według słów Jana Apostoła nikt nie jest bez grzechu; dlatego przywołujemy na pamięć lubieżne
myśli, niepowściągliwość języka, grzeszne uczynki i dopóki można, z wielkim kołataniem gładzimy
skazy naszych nieprawości, by sprawiedliwy i miłościwy Odkupiciel nasz nie wymierzał kary według
naszych uczynków, lecz według swego miłosierdzia skłaniał się ku przebaczeniu”.
Et ideo quia iuxta Ioannis apostoli vocem nullus sine peccato est, cogitationum illecebras, linguae
incontinentiam, delictorum opera ad memoriam revocemus; et dum licet, magno pulsatu, iniquitatum
nostrarum maculas deleamus, ut iustus et pius Redemptor noster, non iuxta merita nostra vindictam
exerceat, sed secundum misericordiam suam flectatur ad veniam.
List 12.1, CSEL 140A: 968, w: Św. Grzegorz Wielki, Listy, t. 4, tł. Jan Czuj, Wydawnictwo PAX,
Warszawa 1955, s. 139-140.

Maryja jako obraz nieuznanej przez Chrystusa Synagogi:

„Co ma oznaczać to, że Chrystus nie uznaje matki? Odczytana lekcja Świętej Ewangelii jest, bracia
najdrożsi, krótka, lecz bardziej może od innych brzemienna ciężarem tajemnic. Oto bowiem Jezus,
Stwórca i Odkupiciel Nasz, kryje się z tym, że zna matkę; i określa, że Jego matką i krewnymi jest się
nie przez więzy ciała, lecz przez połączenie duchowe, mówiąc: Kto jest matką Moją i którzy są bracia
Moi? Albowiem ktobykolwiek uczynił wolę Ojca mego, który jest w niebiesiech, ten bratem Moim i
siostrą, i matką jest. Cóż innego daje On nam tymi słowy do zrozumienia, jeśli nie to, że gromadzi
spośród pogaństwa wielu posłusznych Jego rozkazom i że nie uznaje Judei, z której zrodzony jest
wedle ciała? Stąd też i Jego matka - będąc jakby nie uznana - przedstawiona jest jako stojąca na
zewnątrz - bo, jak widać, Synagoga nie jest już przez swego Twórcę uznawana dlatego właśnie,
że trzymając się zewnętrznego przestrzegania Prawa, utraciła duchowe rozumienie, a dla
zachowania litery na trwałe postawiła się na zewnątrz.”
Sancti Evangelii, fratres charissimi, brevis est lectio recitata, sed magnis mysteriorum ponderibus
gravida. Iesus etenim conditor et redemptor noster matrem se nosse dissimulat, et quae ei mater sit, et
qui propinqui, non per cognationem carnis, sed per coniunctionem spiritus designat, dicens: Quae est
mater mea, et qui sunt fratres mei? Quicunque enim fecerit voluntatem Patris mei qui in coelis est,
ipse meus frater, et soror, et mater est. Quibus nobis verbis quid aliud innuit, nisi quod obsequentes
iussionibus suis multos ex gentilitate colligit, et Iudaeam, ex cuius carne est genitus, non agnoscit?
Unde et mater eius cum quasi non agnoscitur, foris stare perhibetur, quia videlicet Synagoga idcirco
ab auctore suo non recognoscitur, quia, legis observationem tenens, spiritalem intellectum perdidit, et
sese ad custodiam litterae foris fixit.
Homilia 3.1 na Ewangelię Mateusza, CCSL 141: 20-21, w: Św. Grzegorz Wielki, Homilie na
Ewangelie, Oficyna Wydawnicza Viator, Warszawa 1998, s. 46.
W podobny sposób fragment ten interpretowali Tertulian z Kartaginy [], Hilary z Piotiers [], Hieronim
[] oraz sam Augsutyn [].

[] O ciele Chrystusa 7, Migne PL2: 767-769

https://www.facebook.com/mlodyireformowany/photos/a.617872041947993/810679126000616
[] Komentarz do Ewangelii św. Mateusza 12.24, Migne PL 9: 993, w: Święty Hilary Z Poitiers,
Komentarz do Ewangelii św. Mateusza, Traktat o Tajemnicach, Wydawnictwo Uniwersytetu
Kardynała Stefana Wyszyńskiego, Warszawa 2002, s. 113.
https://www.facebook.com/mlodyireformowany/photos/a.617682458633618/627476207654243
[] Komentarz do Ewangelii według św. Mateusza 2.12.49, Migne PL26: 84-85, w: Hieronim ze
Strydonu, Komentarz do Ewangelii według św. Mateusza, Wydawnictwo WAM, Kraków 2008, s. 81.
https://www.facebook.com/mlodyireformowany/photos/a.679941525741044/878597109208817
[] Przeciw Faustusowi 12.8, Migne PL 42, 257-258; w: Św. Augustyn, Przeciw Faustusowi, Księgi I-
XXI, Akademia Teologii Katolickiej, Warszawa 1991, s. 70.