Anna Karatzika

AΑ… κι α που λέτι, ήταν μια φουρά κι έναν κιρό, ένα όμουρφου κουρ-
τσούλι που έμισκνι μι τ’ μαμάκα τ’ κι τουν μπαμπάκα τ’ σιαπέρα στα
μαντριά. Ιπέρσι που γιόρταζι, τ’ν έκανι δώρου μια κατσιούλα κόκκιν(η)
η μανιά τ’ . Κι αυτήν τ’ν έβαζι όλ’ τ’ν ώρα ….κι τ’ άλλα τα πιδιά, τ’ν
έβγαλαν «Κουκκινουκατσιούλου».

Μια μέρα τ’ λέει η μάνα τ’ς:

– «Ωω Κουκκινουκατσιούλου μα, κλούριασα μια τραχανόπτα, πάρτην

μι του ταψί κι να τ’ πααίντς στ’ μανιά σ’, στ’ν αλλη τ’ μιριά απ’ του
πουτάμ’, να τ’ δεις τι φκιαν’ κιόλας».

– «Σώσι αμα είνι μαμάκα», είπι η Κουκκινουκατσιούλου, δα μι νυ-

χτώσ’.
Έβαλι η μάνα τ’ς ένα πιστιμάλι απάν στου ταψί κι του κουρίτσ’ κίντσι
μαναχό τ’ για τ’ μανιά τ’.

Στου δρόμου έβρισκνι ένα σουρό ζούζουλα κι αρνίθια κι τ’ χιριτούσαν.

Τι λαγοί…. τι γκουστιραίοι….. τι γκαχιλώνις….. τι μπουμπουνάρια……
τι καραμούζις….. τι τσιόνια…… όλα τ’ν χαίρουνταν κι δεν τ’ν φουβούνταν
ντιπ.

Ικεί που πιρπατούσι, έκατσι σι μια πατλιά να χέσ(ι) κι μάζιψι κι ξι-

νίθρις. Άκουσι τότι φουρλατό στζίγρις κι τα πλια κι τα ζούζουλα σκα-
πέτσαν.

– «Τι γίνγκι τώρα»; είπι η Κουκκινουκατσιούλου.

Ύστιρα γυρνάει… κι να τους !!! η «λύκαρους». Λαχτάρ’σι του κουρίτσι.

Λέλε !!! έσκουξι. «Ντου ρα λύκους», «ντου ρα λύκους», μα αυτός, ικεί.

Αϊπάν τα αυτιά κι τ’ λέει:

– «Που πααίντς μα…. μαναχιά σ’ στα αρμάνια» ;

– «Πααίνου τραχανόπτα στ’ μανιά μ’, ισένα τι σι νοιάζ’»;

– «Αααα, να τ’ν πεις τα χιριτήματα. Άιντι φέγου τώρα».

Έκουψι τουν ανήφουρου η λύκαρους, κι η Κουκκινουκατσιούλου έβγαλι

του παγούρι κι ήπχι νιρό, απ’ τ’ λαχτάρα τ’ς. Κίντσι πάλι του δρόμου
κι δεν σταμάτσι ντιπ. Ύστιρα απού ώρα, έφτασι στου σπίτ’ τ’ς μανιάς
τ’ς.

Αρχίτιρα όμους, είχι πααίνει η λύκους κι γέλασι τ’ μάκου…. τάχα ήταν

η Κουκκινουκατσιούλου κι ικείν’ η σαλιά…. τουν άνοιξι. Χλαπ κι κάτ’…
τ’ν έχαψι η λύκαρους. Παραλίγου να γκουρλουθεί κι γριντώθκι στουν
ύπνου.

Φταν’ κι απού λέτι η Κοκκινουκατσιούλου κι βαράει τ’ν πόρτα:

– «Ωωωω μανιά, μανιάααααα»!!!!!

[-2-]
Σκώνιτι η λύκους…..(κι σκέφτιτι) «τι να φκιάσου; να τ’ν φάου κι αυ-
τήν; Α α δα βάλου τα στρά ια τ’ς μ ους ι δα ντ΄γιλάσου».

Βαζ’ τα φουστάνια, τ’ν μαντήλα κι τα γυαλιά τζγκαβουμάκους κι είπι

μι λιανή φουνή όσου μπόρ’σι:

– « Έμπα μέσα μα… ανοιχτά είνι»

Μπήκι η Κουκκινουκατσιούλου, γλέπει καταΐ στου κριβάτι, κλούρα στ’

φλουκάτ’ η μάκου.

– «ω γιαγιάκα μα.. τι κλουργιάσκις καταΐ ; σήκου μα, σ’ έφιρα πίτα».

– «δεν μπουρώ μωρ’ μάνα μ’, μ’ έπιασι θιρμασιά».

– «ωωω μανιά… τι μύτ’ έφκιασις ; σαν πατλιτζιάνα γίγκι».

– «Για να φεγν’ ι μύξις απ΄τ’ν αστόχια κουρίτσι μ’»

– «ωωω μανιά .. τι τα γκούρλουσις ετσ’ τα μάτια μα, γκαβάθκις κι

άλλου»;

– «Για να γλέπου του τσιγκιλάκι κουρίτσι μ’»

– «ωωω μα μανιά κι συ, τι μασέλα έφκιασις, έβαλις άλλη τρανύτιρ’» ;

– «Για να σι ντριρλικώσου»………κι χλάπ … τ’ν έκανι κι αυτήν μια

χαψιά

«Μπο μπο μπο μπο» …….έκανι η λύκους: «Δα τουν πάρου λίγου, έ-
σκασα στου φαΐ ».

Έπισι στου κριβάτ’ κι τουν πήρι «ένα κι ένα».

Πέρασι η ώρα κι φάγκι στου σπίτ’ τ’ς μάκους ένας κυνηγός καψια-
λιάρ’ς, που γύρζι στου χουριό «ουδι έτσι», «ναι τσιόνια… ναι λαγοί».

– «Ααα δα πααίνου να ιδώ τ’ Θεια, να πιω έναν καφέ κι ύστιρα πα-

αίνου στου χουριό».

– «Θειά… ωωω θειά», …… «Δα μισ’μιριάζ’» (σκέφκι).

[-3-]
Κοιτάει απ’ του παραθύρι, ταράθκι…. Η λύκους τ’ν κ’λιά ντούρλα κι
κοιμούνταν. Πθινά η μάκου. Μπαίν’ μέσα η κυνηγός, τουν τφικάει μια
στουν κώλου, άνοιξι αυτός…. τ’ς έχισι κι τ’ς δυο, γιαγιά κι αγγουνή.

– «Λιλι πιδούλι μ’ τι μας έφκιασι η λύκαρους !!!

«να φάει του κιφάλι τ’ να φάει»

Χάρ’καν όλ(οι) μαζί…. Έκατσαν, έφαγαν τ’ν πίτα κι πέταξαν του λύκου
ζγκουπριά.

Κι έζησαν αυτοί καλά κι ιμείς καλύτιρα !!!

[-4-]