Professional Documents
Culture Documents
Γρηγόρης Ιωαννίδης
Επικ. Καθ. ΤΘΣ, ΕΚΠΑ
Αρχές του 20ού αιώνα. Προβάλλει ένα νέο αίτημα στο χώρο
της θεατρικής τέχνης, το οποίο αφορά την ίδια τη θεατρική πράξη και
τους όρους δημιουργίας της.
• Μεγάλο μέρος της φήμης πήγαζε από τις comedies rosses, έργα
στα οποία οι συνήθεις ηθικοί κανόνες αναστρέφονταν, πολλές από
τις οποίες ήταν τόσο ακραίες ώστε να προκαλούν αντιδράσεις
ακόμα και στο ανεκτικό κοινό του Αντουάν.
• Ο νατουραλισμός αποκτά τη φήμη έκφυλου θεάματος. Αλλά η
αντίδραση φέρνει επιτυχία.
ΜΙΑ ΝΕΑ «TEXNIKH»
Διαφέρει από τα άλλα ανεξάρτητα θέατρα, στο ότι αποτελεί εξαρχής έναν
επαγγελματικό οργανισμό και ότι δεν επικεντρώνεται στα παραμελημένα έργα
αλλά στη θεατρική παραγωγή.
Θέατρο συνόλου, ακρίβεια στην εξωτερική λεπτομέρεια αλλά και στην εσωτερική
ζωή των προσώπων.
Προσαρμοσμένες στις απαιτήσεις των τσεχωφικών έργων. Ο Στανισλάβσκι
μελετούσε κάθε έργο για αρκετό καιρό πριν αρχίσουν οι πρόβες. Κάθε ηθοποιός
έπρεπε να δίνει προσοχή στις λεπτομέρειες, έπρεπε να αναδημιουργήσει ένα
περιβάλλον, αφού επισκεπτόταν την τοποθεσία όπου διαδραματιζόταν το έργο ή
μετά από εξαντλητική έρευνα.
Μετά το 1902 το Θέατρο Τέχνης αποκτά δικό του θέατρο, εργαστήρια, σκηνικό
εξοπλισμό, περιστρεφόμενη σκηνή. Η φήμη του αυξάνει και το 1906 ο θίασος είναι
αρκετά γνωστός ώστε να επιχειρήσει μια περιοδεία στο εξωτερικό.
Μέθοδος Στανισλάβσκι
Σύστημα Στανισλάβσκι:
1. Το σώμα και η φωνή του ηθοποιού πρέπει να είναι τόσο εξασκημένα ώστε να
μπορούν να ανταποκριθούν αποτελεσματικά στις απαιτήσεις οποιουδήποτε
ρόλου
2. Ο ηθοποιός πρέπει να μαθητεύσει στις σκηνικές τεχνικές ώστε να είναι σε θέση
να προβάλλει ένα χαρακτήρα στο κοινό, με τρόπο που να μη δίνει την αίσθηση
του βεβιασμένου και του τεχνάσματος
3. Ο ηθοποιός πρέπει να ξέρει να παρατηρεί την πραγματικότητα, από την οποία
πλάθει τους ρόλους του
4. Ο ηθοποιός πρέπει να αναζητά μια εσωτερική αξιολόγηση για ο, τιδήποτε
συμβαίνει επί σκηνής. Αυτό επιτυγχάνεται εν μέρει μέσω του «μαγικού αν» (=
«αν ήμουν αυτό το πρόσωπο και αντιμετώπιζα τη συγκεκριμένη αυτή
κατάσταση, τότε θα…» και εν μέρει μέσω της «βιωματικής/συναισθηματικής
μνήμης» (πρόκειται για μια διαδικασία μέσω της οποίας ο ηθοποιός συσχετίζει
μια ανοίκεια δραματική κατάσταση με μια ανάλογη οικεία συναισθηματική
κατάσταση, από τη δική του ζωή) – αν και ο Στανισλάβσκι μείωσε τελικά τη
σημασία αυτού του δεύτερου βοηθητικού παράγοντα.
5. Αν ο ηθοποιός δεν πρόκειται απλώς να υποδυθεί τον εαυτό του,
πρέπει να προχωρήσει σε μια βαθειά ανάλυση του κειμένου και να
λειτουργήσει μέσα στις «δεδομένες συνθήκες» που θα βρει εκεί. Ο
ηθοποιός πρέπει να καθορίσει τα κίνητρα συμπεριφοράς του
χαρακτήρα που θα ενσαρκώσει σε κάθε σκηνή, στο σύνολο του
έργου και σε σχέση με κάθε άλλο ρόλο. Ο βασικός «στόχος» των
επιθυμιών του χαρακτήρα πρέπει να αποτελέσει «το νήμα που
διατρέχει» το ρόλο, τον άξονα γύρω από τον οποίο περιστρέφονται
όλα τα υπόλοιπα.
6. Επί σκηνής, ο ηθοποιός πρέπει να επικεντρώνει την προσοχή του στη
δράση, όπως εξελίσσεται από στιγμή σε στιγμή. Η συγκέντρωση αυτή
θα δώσει στον ηθοποιό την «ψευδαίσθηση της πρώτης φοράς» και
θα τον καθοδηγήσει να υποτάξει το Εγώ του στις καλλιτεχνικές
απαιτήσεις της παραγωγής
7. Ο ηθοποιός πρέπει να συνεχίσει να επιδιώκει σε όλη τη ζωή του την
τελειοποίηση των δυνατοτήτων του, να κατανοεί τους ρόλους και να
κατέχει άριστα την τεχνική.