“Gusto ko sanang balewalain ka…” Humagikhik ako. “Kaso ayaw kong mawalan ka rin ng kaibigan.

He looked at me, stunned.

“Apology accepted.” I shoot him a smile before he eagerly hugged me tight. Napasinghap ako bago siya
yakapin pabalik.

A smile plastered on my lips. Hindi ko akalaing muli kong mararamdaman ang yakap niya. It feels
magical. Nasaktan niya ako ng sobra pero hindi ko makakaila na miss na miss ko na siya. Marami kaming
pinagsamahan na ang akala ko ay muli ko nalang masisilayan sa mga litrato. He used to be the man of
my life, that turned out to be my heart-destroyer. Nakakatawang isipan, pero ang gusto ko nalang ay
magkaroon siya ng kasama.

“I thought I will just remain looking at you in the hospital, forever keeping the words you deserve.”

He gave a sigh of bliss.

Sumilay ang maliit na ngiti sa labi ko. Siya pala ang lalaking nagmamasid sa ‘min ni Rhea.

“Salamat, sabon.”

Mabilis akong kumalas mula sa pagkakayakap bago siya panlisikan ng mata.

Humagalpak siya ng tawa. “Ang cute mo parin magalit,” he blurted out before pinching my cheek
playfully.

Marahas kong hinampas ang braso niya. “Nakakainis ka parin!”

“Guwapo naman!”

“Assuming parin!” Bulyaw ko.

“Naging crush mo naman!”

“Manloloko ka talaga!”

Kapwa kami natawa. Everything feels nostalgic. Ang sarap sa pakiramdam. Na-miss ko ang kaibigan ko.

Nagulat nalang kami nang biglang bumukas ang pinto. Agad na napadako roon ang tingin ko bago
manlaki ang mata ko nang makita kung sino ‘yun.

“D-Daddy, sinong kausap—Ate Etereala?”

“Vanessa?” Salubong ang kilay akong tumingin kay Ja-el.

“May anak kayong dal’wa?” Matabang kong tanong habang nakapamaywang.

He rubbed his nape and shifted his gaze towards the window. “Yeah,”
Saglit akong natigilan. Hindi yata kayang i-digest ‘yun ng utak ko. Ilang saglit pa, napa-face-palm ako.
Nagpakasal nga pala silang dalawa. Bakit kasi hindi halatang nabuntis pala si Rhea?

“Ate, anong ginagawa mo po rito? Paano mo ho nakilala ang daddy ko?” She asked without losing a
beat. She was rubbing her tiny eyes while her eyebrows wiggle cutely.

“Van, she’s my friend.” Binuhat ni Ja-el ang bata.

“Talaga po? Dito na rin po ba siya titira?” Nanabik bigla ang kaniyang mga mata. Hindi ko maiwasang
bumungisngis.

Biglang tumahimik si Ja-el saglit.

“No, she’s a patient.” Tumarak ang lungkot sa mga mata niya.

I peered down. Alam niya rin pala ang dahilan kung bakit ako nasa ospital.

“May sakit ka, ate?”

Kimi akong tumango bago humarap ako sakaniya. Removing the gits of disappointment on her eyes, she
formed a small sweet smile.

“Kung hindi po kayo titira rito, puwede po bang samahan niyo nalang kaming kumain ng hapunan?
Promise po, masarap mag-luto si daddy!”

Lahat kami natawa.

“How did you guys meet?”

Takip-silim na. Kasalukuyan kaming nakatayo sa balkonahe habang pinagmamasdan ang marahang pag-
bagsak ng ulan. Dumadagsa ang katamtamang lamig na dala ng atmospera while the melodic noise of
the rain filled our ears like a lullaby.

“She’s my target.” Humagikhik siya. “Nagalit ako Sakaniya kaya nagsimula na akong gumawa ng mga
bagay na alam kong pagsisihan ko sa dulo.” Umiiling-iling siya.

“I planned to rob her purse by threatening her, pero siya pa ata ang may nanakaw.”

Sumibol ang matamis na ngiti sa kaniyang labi nago itaas ang tingin at ipikit ng bahagya ang mga mata.

“She was devastated that time. Luhaan. And, if there’s something I would compare to her; it will be the
rain…” he trailed off to open his eyes and place his bare palm to catch the raindrops.

“Her fall brought comfort to me.”

A glimpse of bliss enveloped his captivating eyes. A smile crept onto my lips. Inilahad ko ang aking palad
sa ulanan at hinayaang mabasa iyon ng mga butil ng ulan katulad ng kaniyang ginawa.

“I still couldn’t believe it. But I’m happy to know that even though you failed God, He still gave you
someone that will pull you back on track.”

Mas lalong lumawang ang kaniyang ngiti. “He is so good that He also gave me a little angel,” sambit niya
bago tumingin sa batang nakahiga sa upuan. Ayaw daw kasi nitong matulog ng mag-isa sa bahay.

I giggled. “Yeah, praise Him.”

Namuawi ang saglit na katahimikan bago muling may mag-salita.

“I’m pretty sure they are all worried about you right now,” ungkat niya bago ibalik ang kamay sa bulsa ng
kaniyang short.

My smile fell. Hindi ko akalaing magagawa kong pagalalahanin sila ng ganun. Kailangan ko na rin
bumalik ng mabilis. Tiyak akong nag-ka-ka-gulo na sila sa ospital. I just made a massive mess. Paano
nalang kaya ako haharap sakanila?

“Especially, him.”

Dumako ang tingin ko kay Ja-el.

“Him? God?”

He chuckled before shaking his head. “No, the guy you kissed at the rooftop.”

My cheeks burn. Mabilis