5077_10

http://digital.lib.auth.gr/record/139976

The physical item is part of Aristotle University of Thessaloniki Libary Collection.

This digital representation of the original is made available to the public, under the
Creative Commons Attribution-ShareAlike 4.0 International License.
 ΔΑ
ΕΤΟΣ A ·— ΑΡΙΘΜΟΣ 10 ΕΗ Α0ΗΝΑΙΣ.-_8 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1909
ΝΗ TO ΦΥΑΛΟΝ 10 ΛΕΠΤΑ η!
1 I mLlwimilt
ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ - IUI
ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ
Vl\ I Π I Πί I (
jig ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ KATA ΠΕΜΠΤΗΝ I ΕΠΥΡΟΣ K. ΤΡΙΚΟΥΠΗΣ I ΓΡΑΦΕΙΑ OAQZ ΑΛΡΟΎ 6 (πλατεία ομονοιας) ^j

ΟΙ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΝΤΕΣ ADO ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟΝ ΒΑΣΙλΟΠΑΙΑΕΣ

.
.Θ
Π
Α.

Ψ-,Ι

is 'f«

Η A. Β. Υ. Ο ΠΡΙΓΚΗΨ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ ΤΟΥ ΠΥΡΟΒΟΛΙΚΟΥ
 2 ΔΑΦΝΗ
..δτκφΝΗ”
ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΙΣ
ΕΚΑΙΑΟΜΕΝΗ ΚΑΤΑ ΠΕΜΠΤΗΝ
ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ
ΟΥΔΕΜΙΑ αΐτηαις πρός έγγροφήν συνδρομη­
τών λαμβάνεται ύπ’ ΰψιν, έάν δέν συνοδεύεται
ύπό τοΰ Αντιτίμου.
'Λν καί όλίγον άργά, έκφροζομεν ναι διά
των όλίγων αύτοϋ γραμμών τάς Οερμάς μας μέια άπό πάσταν Μαρτιάτικου κρίνου.
ευχαριστίας προς τόν ήμεριίσιον τύπον των
Ά(τν\ών, των έπαρχιών καί, τοΰ έξωτερι-
κοΰ, καθώς καί είς τά ΙΙεριοδικά τά ότιοϊα
έχαιρέτιόαν μέ μερικά καλά λόγια τά η^ ώτα θυμοίτται ακόμη τάς επισκέψεις ποΰ έκα­
φίλλα τιϊς «Δάφνης».
’Ιδιαιτέρας δέ ιΐ’χαριάτίας έκφράζομεν δεσποινίδες. Ή υπάλληλος νεαρωτάτη, δρο-
πρές τάς έίιϊς έιΐι μερίδος :
<·Χρ οι σγφ άφοι » τοΰ « Γειραιώς, <Νιολό- υποδέχεται όπίσω οπό τήν θύραν καί δέν
γαν» I ατιών. -■« Άτι £ άριπτσν Μισολογ- σάς αφήνει νά φύγετε άν δέν αφ ήσετε του­
γίου». «Θάρρος» Τρικκόλων, «Ενςώταν* λάχιστον τό τριπλάσιον ποσόν από δ,τι εί­
Χτιόρτιις ,<'Μοίόος» ΖοκίτΓου, «ΆΪΛΟπατ»
Κύπρον, ι αι «Σόλπ’.γγ α» τιϊς Μυτιλτητις
διά τά έέαιρετιιώς κολακευτικά των άιΐ'ρα μαγαζί' τό·πολύ-πολύ είς τό ταμεϊον περι­ ελληνική... στατιστική : ποια έργα δηλαδή
δι* Λμδς.
Η ΔΙΕΎΘΥΝΣΙΣ
ΕΝΑ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ
Μ ΙΕΙϋΟΙΝΙΑΕΠίΙΝ ΙΡΓίΖΙΟΝ
Μία έφημερίς έγραψε προχθές δτι είς
ένα από τά καταστήματα εις τά όποια υπη­
ρετούν δεσποινίδες ώς πα'λήτριαι μία απ’
αυτός, έσήκωσε το χεράκι της καί τό κατέ­
φερε μέ δλην της την δύναμιν εις τό πρό-
σωπον ενός πελάτου. Τό κατάστημα έπω-
λοϋσεν είδη πολυτελείας. Καί αυτό είναι
Π
περισσότερον επιβαρυντικόν. Πρώτον διότι
από μίαν πωλήτριαν αρωμάτων ή λαιμοδε­
τών άξιοι κανείς όλιγώτερα νεύρα, καί δεύ­
τερον διότι ό άνθρωπος ό όποιος θά εί-
σέλθη ν’ άγοράοη αυτά τά πράγματα υπο­
τίθεται ότι εϊνε περιποιημένος καί συνεπώς
Α.
ότι μία βιαιοπραγία κατά τής βιτρίνος του
φέρει μεγαλειτέρας ζημίας από ά'λλας βιτρί-
νας.
’Αλλά ή έφημερίς μάς δίδει καί την αι­
τίαν τής τοιαυτης συμπεριφοράς τής δε-
σποινίδος.
— ’Έχω νεύρα σήμερα, εΐπεν εις τόν
προστρέξαντα χωροφύλακα. Μού είπε νά
μού δώση λιγώτερα, καί τού έσκασα ένα
μπάτσο. Αυτό είναι όλο ! . . .
κ .
‘Η δικαιοσύιη τού άστυφύλακος εΰρήκε
άρκετά ελαφρυντικήν περίπτωσιν τά νεύρα
τής δεσποινίδας, ό κύριος πού έφαγε τό
χαστούκι δεν έπέμεινε, καί ή δεσποινίς ή
οποία εν τώ μεταξύ είχε ξεθυμώνει καί
έτακτοποίησε τά νεύρα της, έκάθησε πάλιν
είς τό κάθισμά της περιμένουσα νέα νεύρα
καί νέον θύμα. Οί άνδρες οί όποιοι δίδουν
είς τάς γυναίκας θέσιν είς τό τράμ, θέσιν
είς τάς υπηρεσίας καί θά τούς δώσουν
άκόμη και ψήφον, δεν δίδουν μόνον τά
χαστούκια, αλλά καί δέχονται εύαγγελικώ-
τατα. Αυτό άλλως τε είναι καί τό λογικόν
διότι θά ήτο κάπως τερατώδες μία γυναίκα
ή οποία έτυχε νά έχη ολίγον έλαφρόν τό
χέρι, νά υποχρεώνεται έπειτα νά κυλιέται
εις τό πεζοδρόμων γρονθοκοπουμέτη μέ
ένα άορενα.
Άλλ’ άν αυτό είναι επί τέλους ύπαγό-
ρευσις τής λογικής καί τής φυσικής διαφο­
ράς τών δύο φύλων, υπάρχει όμως καί'μία
άλλη λογική—ή λογική τού εμπορίου—ή
οποία τό χαστούκι τού υπαλλήλου πρύς τόν
πελάτην τό θεωρεί'άνοσιούργημα, καί άν
άκόμη τό χέρι πού δίδει τό χαστούκι είναι
1 ΣΥΝΔΡΟΜΗ ΠΡΟΠΛΗΡΩΤΕΑ
^ Μ
ΈτησΙα
ψ ' Εσωτερικόν........ ......................Δρ. 5
ψ ’Εξωτερικού .... ...................... <Ιρ. 8
W ‘Αμερικής............
■1- Ρωαοίας..............
¥ At οννδροιια'ι ααχίζουν xat λύνουν οίανδήποτε
^ εποχην χοϋ έτουςς
ύβρόν χέρι δεσποινίδος μέ δάκτυλα καμω- λεία τού Κράτους ή τελετή τής παραδόοεως
τής σημαίας. Συμφώνως προς τό πρό­
γραμμα άπηγγέλθη προσευχή, είτα δέ άνε-
Κ
Όσοι έταξείδευοαν εις την Ευρώπην έν- γνώοθη ή γνωστή προσλαλιά.
μαν εις τά μαγαζιά είς τά όποια ύπηρέτουν
σερωτάιη, κομψή, αιωνίως μειδιώσα, σάς
Είχαμε ΰποοχιΰή είς τό τελευταΐον ψύλ­
λον νά παρονσιάοωμε σήμερα στούς αγα­
χατε διατεθειμέιον όταν είσήρχεσθε εις τό
πητούς άναγνώστας μας τήν περιεργοτέρα
μένει μία σεβαστή κυρία μέ άσπρα μαλλιά
εμαξιλορώθηοαν επί τής Ελληνικής Σκηνής.
καί μέ γυαλιά, ή οποία καμνει σργά-άργά
Όμολογούμεν δτι τό πράγμα δέν ήτο
τάς υποθέσεις καί εισπράττει όσα έξεκόλλη-
σαν αί πιλάτριαι.
Ό αγοραστής πληρώνει περισσότερον
.
τήν φαιδρότητα, τήν χάριν, τήν κομι|ιήν
περιποίησιν, παρά τό εμπόρευμα τό όποιον
.Θ
θά πάρουν. Αλλά διά νά πληρωθούν μει­
διάματα καί περιποίησή, καί προθυμία ση-
μαίιει ότι δέν μεσολαβούν νεύρα. Ό πελά­
της είναι κάποτε οχληρός καί είς’τήν Ευ­
ρώπην όπως καί είς τήν Έ/λάδα, διότι φυ­
σικά είναι δύσπιστος καί φοβείται ότι τόν
γελούν. ’Αλλά είρωπαϊκον γυναικεΐον χέρι
δέν καταφέρεται μέ ορμήν νά τόν πείση,
καί όταν άκόμη φαίνεται αυθάδης ή επι­
θετικός.
Αυτή είναι ή διαφορά. ’Αλλά ή στοι­
χειώδης διαφορά καθώς βλέπετε, ή οποία
όμως φέρνει αυτή τά τεράστια άποτελέ-
σματα. Είς τήν Έ/λ,άδα τα. νεύρα κάμνουν
τεράστιον κακόν. ”Ας τά κόψουν πρώτα
αί δεσποινίδες τών καταστημάτων.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΣΟΚΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΠΟ ΠΕΜΠΤΗ ΣΕ ΠΕΜΠΤΗ
ΤΑ ΚΓΡΙΩΤΕΡΑ ΣΪΜΒΑΚΤΑ
ΕΞΩΤΕΡΙΚΑ. Εις ολόκληρον τήν Ευ­
ρώπην έγειναν θορυβώδεις διαδηλώσεις
διά τήν είς θάνατον καταδίκην τού Φερρέρ.
Τά καθ’ ά'πασαν τήν Ευρώπην καί ’Αμερι­
κήν συλλαλητήρια υπέρ αυτού ανέρχονται
5000.
* Εις τάς Άγγλικάς Ιφημερίδας ανα­
γράφεται έπιμόνως ή εΐδησις ότι ό Βασι­
λεύς πιθανόν νά άναγκασθή νά παραιτηθή.
Περιττόν φυσικά νά διαψευσθή ή εΐδησις.
* Έν Θεσσαλονίκη έγένετο τελευταίως
ύπό τών ’Αλβανών αντιδραστικών κίνημα
Αί τουρκικοί άρχαί όμως τό κατέπνιξαν
συλλαβόντες πλείστους προεξέχοντας ’Αλ­
βανούς.
ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ. Αί έργασίαι τής Βου­
λής προχωρούσιν όμαλώς καί τακτικώς ψη·
φίζονται νομοσχέδια. Μεταξύ τών πρώτων
είναι τά περί Γενικής Διοικήσεως, τά ταχυ­
δρομικά κ.λ.π.
* Τήν παρελ,θ. Κυριακήν είς τήν Εται­
ρείαν τών Φίλων τοΰ Λαού συνεκεντρώθη
πολύς κόσμος διά νά διαμαρτυρηθή διά τήν
θανάτωσιν τού Φερρέρ. Κατά τήν συνά-
θροισιν ώμίλησεν ό παρ’ήμίν έγκριτος δι­
κηγόρος κ. Κώστας Σοκόλης.
* Τήν π. εβδομάδα έγεινεν εις τά σχο­
ψ
\Ι K-A.TA.XriP>ISEIS
»·
\( *Αγγε?.ίαι καί Διαφημίσεις Λεπτ, 30 6 στίχος
V Καταχωρ. Τραπεζών καί
Φ βΕταιριών.................. Δρ, 1.— »
/V
«* Τα φιλολογικά δημοσιεύματα καταχωρίζονται
«» δωρεάν, μέ την σειράν των, άν έγκριϋ-ώσιν, και
έφ1 δσον έπαρκεΐ 6 χώρος τοΰ φύλλου.
η -ψ- efl προπληρωμή εϊνε ορος απαραίτητος.
*,
Λ. Τά χειρόγραφα δεν ίπιστρεφονιαι.
Τ.
tTSpTa
ΕΙΣ ΤΟ ΕΛΑΗΝΙΚΟΝ ΘΕΑΤΡΟΝ
πολ,ύ ευκολον. Έν τούτοις κατωρΰώθη χά­
ρις είς τήν πολύτιμον συνδρομήν φίλ.ου
κακογλοόσσου θεατρικού. Σάς παραθέτομεν
κατωτέρω τόν κατάλογον αυτόν δπως τόν
κατηρτίσαμεν καί άνευ σχολίων, τά όποια
παρακαλεΐται νά... διαπράξη ό αναγνώστης.
’Ιδού αυτός:
Λ. Κόκκος. Τό (’Ατατολικόν Ζήτημά·» του
έγένετο δεκτόν μέ μαξιλάρια άπό τό νοήμον
κοινόν εις τό θέατρον τής «Όμονοίας».
Δ. Καλαποϋάκης. 'Η «Δειλά» του εις
τό θέατρον «Παράδεισος».
I. Δεληκατερίνης καί I. Κουντουριώ-
της. Έμαξιλαρώθησαν διάτό «Λευκόν δρά­
μα» είς τό θέατρον «Παράδεισος».
Ν. Σπανδωνης καί Κ. Γιολδάοης. Διά
τούς «’Έρωτας του’ Λλκιβιάδον» είς τό 'Ιπ­
ποδρόμων.
Α. Κυριάκός καί I. Δεληκατερίνης. Διά
τό «’Έξω Φρένων» είς τήν Νεάπολιν.
Μιχ. Λάμπρος. Διά τό «’Άνω Κάτω»
καί τό «Πρώτον Πυρ* είςτό θέατρον Τσόχα.
I. Όρψανίδης. Διά τά «Οικογενειακά
γελοία» του είς τό θέατρον Όρφανίδου.
I. Στρατηγόπονλος. Διά τό «Κάτω οί
άνδρες» είς τό «Βαριετέ».
’Αχ. Νέης. Διά τήν «Χίμαιραν» του είς
τό Άθήναιον.
Άρ. Κυριάκός. Διά τόν «Σύλλογον των
’Αγάμων» είς τό Πανελλήνιον.
Καί τελευταίος ό κ. Κ. Χρηστομ&νος διά
τόν «Κοντορεβι ϋονλ η ν » του είς τήν «Νέαν
Σκηνήν» δικαίως ή άδικους θά ΐδήτε δταν
δημοσιευθή τό έργον.
'Όπως βλέπετε τό...ρεκόρ είς τά μαξηλά-
ρια τό έχει ό κ. I. Δελ.ηκατερίνης, ό συμπα­
θής συγγραφεύς τών «Χαμινιών», ό όποιος
δσες φορές συνειργάσΰη μέ άλλον πάντοτε
άντημείφθη μέ μαξιλάρια, (καθώς καί ό κ.
Α. Κυριάκός), ενώ οσάκις έγραψε μόνος του
έθριάμβευσε.
'Όλοι οί.άλλοι, μόνον άπό μιά φορά έμα­
ξιλαρώθησαν, διότι φαίνεται δτι μετά.,.έβα-
λαν.,.γνώσι.
Διά τήν ακρίβειαν τής ανωτέρω στατι­
στικής έγγυώμεθα, όχι δμως καί διά τήν...
τελειότητά της, ..διότι άν δέν άπατώμεθα,
παρελείφθησαν μερικά άλλα έργα, κατά
τόν αυτόν τρόπον γινόμενα δεκτά ύπό τού
ενθουσιώδους πλήθους.
Θά προσπαθήσωμεν έν τούτοις νά τήν
συμπληρώσωμεν καί νάτήν παρουσιάσωμεν
μέ δλην τήν επισημότητα πού τής αξίζει,
διότι είνε άρκετά περίεργος ύποθέτομεν.
rp *
 ΔΑΦΝΗ

ΟΥΓΓΡΙΚΕΣ ΡΑΨΩ,ΔΙΕΣ 7S Γ Γ Ε Λ 7* Κ I Ο HAPAOEISOS

ι
ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΑΓΝΟ ΚΑΙ ΛΑΓΝΟ... Στή σάλα μπήκε αστραφτερά τριανταφυλλένιο φώς, (Φαντασμαγορία ονείρου)
Τά χέρια σου άσπρο., τά χέρια σου άσπρα καί πον σκόοπιοεν ολόχαρη κι' άνάερί) δροσιά ΙΙαραλήρημα τής νύχταν του χυλαοιονου.
λευκή σου ή ψυχή.,. κι ελαμφε λαμπευόχρωμα Κάποιος τυεμονλιαοιός
Ώ ! τών κρίνων έσϋ άσπρο κρίνο, καί ώ ! τρι­ πόθος σά νά γεννήθηκε οτυ είναι μου βαθιά. . . . ΣταΟήτε !. .
αντάφυλλο των άσπρων τριαντάφυλλων ! ΣταΟήτε να διαόώ οχιχτοτυλ-.γμένος τή μαύρη τοΰ
Και μέσα μον σιγάναχμε μία γλυκεία φωτιά Πόνου φορεσιά αύτό τό ροδοσπαρμένο κάμπο, πού
Τά χιόνια τών βουνών τ’ απάτητα, νά ή ψυχή κείνο ζ όνειοοθνμητο το τοιανταφνλλάκι.
σου. φώς άπλετο γλυκολούζει καί χρυσόφτερε; πεταλού­
Α εστας' α.κ> τά μάτια μον μέσα εις τήν καρδιά δες άπαλοπετάνΕ στά λουλουδένια πλατεία του...
Ή γαλανές σιωπές τών νερών τών θαλασσέ-
κατακλυσμός τριανιάφνλ/.α. — ~-4χ, άστρινο άγγελάκι. Ποΰ είμαι
νιων, νά τά μάτια σου....
Σέ είδα, καί ή χαρά μου απελπισμένη κυμά­ ο Πέστε μου, σείς λευκοφόροι κάτοικοι με τής α­
τισε πρός τό ανέσπερο λευκό σου φώς.. νάερες περπατησιές σας, πού μ* ήλιοφώτιστα χα­
Χείλη τά χείλη σου <5έν αγγίξανε, καί άπ’ τό . . . Καί τοάβηςα.— '"■Αχ, πάει πιά κάθε ομορφιά μόγελα πλανιέστε ανάμεσα ατούς όλάνΟιστους κή­
ιριλί πιό ωραία είνε τά χείλη σου... /στήν πλάσι ! πους καί χαρούμενοι κόβετε τόσα άνθη..» τόσα άνθη.,.
Τών ματιών σου οί μενεξέδες — τών ματιών Γώ τώσβυσα, γο πέθανα τό φώς.— νΑχ. . .— Ετσι Γιατί, γιατί μέ βλέπετε μ’ αυτές τής παράξενες
σου οί ωραίοι οί μενεξέδες—’στό γάλα του κορ- 'πρέπει ! ματιές σας καί κυττάτε τή μαύρη μου. τήν δλό-
ιιΐοϋ σου κολυμπάνε... Καί τράβηςα.—Και τήν πληγή πήγα νά μου σκεπάση μαυρή μου φορεσιά ;... Δύστε μου. δύστε μου καί
Καί ή φωνή σου....ώ ! ή φωνή σου ! η ληομονιά. Τής βρύσης της έγύρειμα τή σκέπη. μένα μιά δέσμη άπό τάνθη σας αύτά. ώ λευκοφόροι
Λουλουδένιο πλάσμα έσύ, ποΰ ανάμεσα άπ’ Καί τράβηξα σερνάμενος στή βρύση, πον μου τάζει κάτοικοι μέ τής ανάερες περπατησιές σας...
τή χαρά καί μένα στάθηκες, τή νύχτα τής κουρ­ τη γιατριά, καί ρονφηςα. . . Καί ή καρδιά ιιου άνά- Ποιοί είν’ αυτοί οί φτερωτοί, πού αγκαλιασμένες
τίνες τοϋ κρεβατιού μου κλείνω, νά μή σέ ονει­ [σανε. κρατάνε παρθένες ΰπέρκαλλες καί λούζουνε τά γα-
ρεύομαι : Καί, καθώς ήπια τό νερό π' αδιάκοπα σταλάζει, λακτένια τους μέτωπα μέ φιλιά ;... γιατί μέ άπο-
Κι’ ολο εσένα ονειρεύομαι, ώ ! τών άσπρων βάτοι φύτρωσαν μέσα μου καί όλα τά σκεπάσανε. . . φεύγανε, γιατί μέ διώχνουνε χαμογελώντας ειρω­
τριανταφύλλων έσύ κρίνο, καί ώ ! τών κρίνων νικά ; Που βρίσκομαι ;...
άσπρο τριαντάφυλλο... a Βρύσες !... Βρύσες μέ κρουσταλλύδροσα νερά τρέ-
Πάλε μπροστά μου άστραψε ή πλανερή θωριά τον χουνε τριγύρω μου... ώ σείς, φτερωτοί ςανΟόκομοι,
ΜΑΛΛΙΑ, ΗΡΑΙΑ ΜΑΛΛΙΑ ! . .. καί ή ψυχή μου άντίκυνσε κάτι νά τής μιλή. ποΰ τής φυλάττε γιατί δέ μ" αφήνετε νά ραντίσω
Ή ώμμορφη μποΰκλα τών μαλλιών σου σα νΟοο κι άν με περίζωσε ή ληομονιά, ή ματιά τον τά όλόκαυτα στήΟεια μου μέ λίγες σταγόνες ;... Τί
φεΐδι κρέμεται ποΰ, τής ψυχής μου τ’ άνθια, δλα αστραφτερά μου χάρισε μια γλυκοχαρανγή. μοϋ δείχνετε τά χρυσά γράμματα ποϋχουνε σκαλι­
φαρμάκωσε . . . σμένα σμίλες ϋπέρκοσμες πάνου άπ’ τής πηγές ;...
'Ώ/ Νά. ξημέρωσε ξανά! Τριανταφυλλένιο ρχος «’Αθανασία !..··> Τί Οά 'πή αύτό ;. . Ποΰ είμαι;...
Σά μεταξένιο κλωνάρι από κισσό, πού τήν γύρω τριγύρω έσκόρπισε τό μαγικό άγγελάκι.
καρδιά μου δλη βαλσάμωσε, κρέμεται ή μποΰκλα Καί τώρα πιά κακοκαιρίες κι αέρας <5uraros Ποια ευχή μ’ έρριξε μέσα ’ο αύτό τόν ουράνιο τόπο;..
τών ώμμορφων μαλλιών σου .. . Κανένας, κανένας δέν είνε ’δώ μέσα μέ μαύρη φο­
<5έ>' τό ταράζουνε ποτέ τ’ ώραΐο μας καϊκάκι. . . ρεσιά, δπως έγώ... "Ολοι, όλοι είνε τυλιγμένοι σέ
Τήν τρυφεράδα στεφανώνει τών ματιών σου,
σαν πινελιά συρμένη σέ χλωμό λευκό βελούδο, 1909 Φώτος Γιοφνλλης αραχνοΰφαντες κατάλευκες φορεσιές· δλονών τά

άπό άρρωστα καί πικραμένα δάχτυλα . . .
Μέσα ’στην καρδιά μου τυλίχτηκε, ’στά έρημα
κοραλλένια κλωνιά τής καρδιάς μου, καί απλώ­
θηκε μέσα ’στής ψυχής μου τά βύθη τ’ άξύ-
πνητα, ή ώμμορφη μποΰκλα τών μαλλιών σου . . .
Πίσω άπό τό παράθυρο ποΰ χάσκει πρός τό
άγιο σεληνόφωτο, τά δάκρυά μου αργά σταλάνε
καί ποτίζουνε τά χέρια μου' πίνω τό πικρό πο­
τήρι καί διψάω τήν αχνή μορφή σου . . .
’Στά μαλλιά σου παραμιλάω λόγια έρωτικά !
«Τά δάχτυλά μου μέσα τους αν τάσερνα, τά
δάχτυλά μου άν τάσερνα μέσα ’στά μαλλιά σου !
ΤΩ ! τά τρισευτυχισμένα τότε δάχτυλά μου ...»
ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΦΕΓΓΑΡ»,. .
"Αρρωστο καί θαμπό, σαν παραπεταμμένη
παπαρούνα, τό κόκκινο φεγγάρι ξεφυλλιζότανε λόγος σοβαρός πού ήθελα νά τό έχω.
πρός τή βαθειά θάλασσα ...
Ξεφυλλιζότανε πρός τή βαθειά καί άλαλη θά­ εισόδημα, νά φορολογείται αύτό, διά νά αύξήσουν
λασσα ...
Α.
.
ΑΙ ΚΙΝΗΤΜ ΑΞΙΑΙ
.Θ
"Ισως μέ φωτίσετε καί δι’ αύτό θά σάς τό έκ-
μυστηρευθώ. Μέ απασχολεί κάτι. Είνε μερικά
δι’ έμέ σημεία σκοτεινά τού νέου φορολογικού
προγράμματος τής Ιίυβερνήσεως. Τά φώτα σας
ποΰ ζητώ δέν τά θέλω διά νά πεισθώ δτι δέν μέ
αφορούν οί νέοι φόροι. Αύτό τό ξεύρω, άφοΰ
ούιε κτήματα, ούτε σπήτια, ούτε εισόδημα έπι-
δεκτικόν φορολογίας έχω. Πιστεύσατέ με μάλι­
Π
στα δτι μέ πολλήν πικρίαν κάνω τός δηλώσεις
αΰτάς καί ιδίως διότι δέν έχω εισόδημα. Καί
τό λέγω αύτό διότι, διά νά είμαι ειλικρινής, έκτος
ποΰ μ’ αρέσει τό εισόδημα είνε καί ένας άλλος
Λόγος πατριωτικός. "Ηθελα καί έγώ νά έχω
, θόλουστοι πλένε μέσα σέ ζαφειρένιες λιμνοΰλες καί
κορμιά φαίνονται σά χιονογέννητα... όλοι έχουν άν-
Οοστεφάνια ξωτικά γύρω στά κεφάλια τους κΤ ά-
πάνου σέ κρινοπάχνες περπατάνε...
Ώ !... Ποιος είσαι Σύ. ποΰ άργοδιαβαίνεις. οΰρα-
νόκαλλε Νηέ, μέ τό ξανθό χρυαοβόλο φωτοστέ­
φανο γύρω στό λαμπερό Σου κεφάλι ;... Στάσου !...
στάσου, θέλω νά θαμπωθώ άπό τά φωτοβολήματα
τής μορφής Σου... Γύρω στά μαρμαρόλευκο μέτωπό
σου σταλάνε λεπτές ρανίδες άπό άλικο αίμα, ατά-
σου νά τής ξεπλύνω μέ τά θολά δάκρυά μου νά
μήν έρυθραίνουνε τό χιονάτο Σου μέτωπο.
Έλα, άλλαξέ μου τή μαύρη μου φορεσιά μέ μιά
λευκή, ώ γλυκέ Νηέ, θέλω νά μείνω έδώ μέσα, θέλω
νά αέρνουμαι ταπεινός πίσω Σου, νά μέ πατάνε τά
αιθέρια πόδια σου καί νάγλυκαναστενάζω άπό χαρά.
ΑΙά φεύγεις, φεύγεις καί Σύ, ώ ΰπέρκοσμε Νηέ !...
Φεύγεις καί πίσω Σου στρατιές αμέτρητες άπό
φτερωτούς σκυφτές Σ’ άκολουθάνε... Ιίοιός είσαι ;...
ποιός ;
Κύκνοι, κύκνοι τραγουδάνε γύρω μου, κύκνοι άν-

αί πρόσοδοι τού Δημοσίου Ταμείου διά τήν άνόρ-

'Ωσάν νεκροκεφαλή, μέ πεσμένα τά ματόφυλ­ θωσιν τής χώρας. σκορπάνε τά μεθυστικά του τραγούδια στής ακοές
λα. ανάσκελα πεσμένη μέσα ’στά χάη κσίτεται. Καί ό πατριωτισμός μου είνε τόσον μεγάλος μου... τά λευκά κορμάκια τους μοιάζουνε σάν α­
Σά φέτα κίτρινου πορτοκαλλιοΰ καί σά σιδε­ λαβάστρινα αγάλματα... Κύκνοι, κύκνοι τραγου­
ώστε ήθελα νά έχω διά τό καλόν τής πατρίδας
ρένιο πύραυνο, μέσα ’στή φωτιά κοκκινισμένο, πολύ μεγάλο εισόδημα. "Αν έκφράζετε δισταγ­ δάνε γύρυ) μου. Ά !... Ποια αίΟερόπλαατη κόρη,
λυώνει απόψε τό άρρωστο φεγγάρι. . . ποια άγγελοκάμωτη κόρη είνε κείνη ποΰ σά βασί­
μούς διά τήν ειλικρίνεια τών δηλώσεών μου
"Ενας τρόμος δένει τά μάτια που τό πολυκυτ- υπάρχει μέσον νά σάς πείσω. Κάνετέ με είσοδη- λισσα κάθεται σ’ αυτόν εκεί τό νεφελένιο θρόνο ;...
τάζουνε... ματίαν καί νά ίδήτε πόσον εΰχαρίστως θά πλη­ Γιατί κυττάει τόν ΰπέρκαλλο Νηό ποΰ Τή σιμώνει ;
Είνε σαν τά κέρινα κεφάλια τών πεθαμμένων Ποια είνε ; ποια ; Ποιός είν’ αυτός δ φτερωτός ποΰ
ρώσω τόν φόρον μου.
ποΰ δέ βρίσκουνε ησυχία καί ξαπόσταμα, ποΰ δλο κάθεται στά πόδια Της κρατώντας ένα κρίνο ;...
σαπίζουνε μέσα ’στά μαδημένα τριαντάφυλλα... U νΩ !... ουράνια εικόνα !...
'Ένα πικρό φώς ώς τά βουνά κυλάει, ένα πι­ ’Ελάτε δμως τώρα έπί τού σκοτεινού δι’ έμέ Γονατίζουνε μυριάδες λευκοφόροι γύρω στό νε­
κρό φώς ... σημείου. φελένιο θρόνο Της, μυριάδες μυριάδων !...
Κ’ έγώ μέσα ’στήν αγκαλιά μου πιό πολύ σέ Ποιοι είνε αί κινηταί άξίαι, εις τάς οποίας ... Σταθήτεί... Σταθήτε νά διαβώ σφικτοτυλιγ-
σφίγγω, γιατί άρρωστο καί θαμπό σαν παραπε­ έπιβάλλει πρώτην φοράν φόρον ή Κυβέρνησις ; μένος τή μαύρη τοΰ ΙΙόνου φορεσιά αυτό τό ροδο­
ταμμένη παπαρούνα, τό κόκκινο φεγγάρι ξεφυλ­ ’Εμπρός λοιπόν τά φώτά σας, φωτεΐστε με. σπαρμένο κάμπο, ποΰ φώς άπλετο γλυκολούζει καί
λιζότανε πρός τή βαθειά θάλασσα ... Τί είνε ; Μήπως είνε τ’ αΰτοκΐνητα, τά τράμ, χρυσόφτερες πεταλούδες άπαλοπετάνε στά λουλου­
Ξεφυλλιζότανε πρός τή βαθειά καί άλαλη τ’ αμάξια, τά σύροντα αύτά ; δένια απέραντα πλάτεια του !·..
Θάλασσα. .. "Ολα αύτά κινούνται καί έχουν καί αξίαν. . Ποΰ είμαι ;...
Ναπολέων Λ. Λαπα&ιώτης Δέν είνε δμως αύτά. Αύτά δλα φορολογούνται Μήτσος Αονράκης
πρό πολλοΰ, ένώ αί κινηταί άξίαι πρώτην φορών. --------- c>O0§§0C»c---------
Μά ποια είνε λοιπόν ;
ΟΛΎΜΠΙΑ. Α.ΡΠΑ Κάποια φαεινή ιδέα διαλάμπει ’στάς σκέ­ ΖΩΓΡΑΦΙΕΣ
,Γ ,,ΓII,.,,Ι-,Γ,ΜΙΙΙ-V-Ί. ι.Ι-·- . ιι^·^
ψεις μου.
Μήπως είνε αί γυναίκες ; ΕΠΡΟΒΑΛΛ’ Η ΑΥΓΗ...
Τί σημαίνει κινηταί άξίαι;
Νά κινούνται καί νά έχουν καί άξίαν. Στον κ. Σπνρο Κ. Τρικονπη
* Ω Ρυθμοκρούοτη πένθιμε, τώρα πον οβύνει ή λ,άμψι Μήπως αί γυναίκες δέν κινούνται ;
τοϋ φεγγαριού or* όλόπυχτον τής ουγνεφιας σκοτάδι "Οχι μόνον κινούνται άλλά είνε καί άεικίνητα. 3Πο πέρα ή αυγή έγλυκοπρόβαλλε
γΤάνάστηαε άπ3 τά έγκατα πονχες μια μέρα θάψει Μήπως δέν έχουν άξίαν ; ξνπνοννε τά τριαντάφυλλα κι3 οι κρίνοι
τής κοιμωμένης γαλήνιας τον ύμνο or* άποβράδν... "Εχουν καί παραέχουν ... άμα έχουν προίκα. τό κάθε τί πουλάκι τώρα ξύπνησε
"Αρα μπορεί ή σκέψις μου νά είνε σωστή. Τά καί άρχισε γλυκούς οκοπονς νά χ,ννη.
Τών θλιβερών παραμυθιών χλωμές, βουβές ή κόρες φορολογηθησόμενα είδη εΐν& γένους θηλυκού. H _ ’
τα μάγια θε νά κλώθουνε που σταματούν τά πάθη Ή φορολογία είνε δικαιοτάτη. Ξυπνούνε ή νεράιδες μέσ3 τό πέλαγο
κ3 ένας πατέρας άλαλος άπ3 τά παληά ελεγεία ΔΗΜ· ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ κι* αρχίζουν να χτενίζουν τά μαλλιά τους
κάτι θά μέλπη κλαίγοντας το ονετρον που έχάθη / Υ. I. Τήν τελενιαίαν στιγμήν πληροφορούμαι νά ντύνωνται, νά γίνωντ ενμοοφόιεοες
Πειραιεύς. *Αγγελος Σούλης οιι κινηταί άξίαι είνε αί μετοχαί, αί όμολογίαι χ.τ.λ. —κάποια ψυχή ζητούν ναρθή κοντά τους.
Αυτό είνε δνατνχημα διότι έπρεπε νά φορολογήσουν *.
αί γυναίκες ! Καί ή φλογέρα ή εύμορφη πάλι άρχισε
ΟΣΟΙ τών κ. κ. συνδρομητών δεν με πόνο τούς σκοπούς νά οκορπ-ϋη
λαμβάνουν τακτικά τδ ψύλλον, παρα- Παρακαλοϋνται οί κατά τόπους άγο- καί κάθε μιά φνχή λευκή κι άπάρθενη
καλούνται νά είδοποιήσωσι τήν Διεύ- ρασταί τής «Δάφνης» νά τήν ζητούν τα­ με τό παράπονό της νά ραγίζη . . .
ΰ'υνοιν πρός άμεοον διόρϋ'ωαιν τοϋ κτικά άπό τά ‘Υποπρακτορεία τών εφη­ Άργος. Σεπτέμβρης 1909.
άτοπου. μερίδων. Σπνρος Α. Παναγιωτόττονλος
 4 ΔΑΦΝΗ
Παρελτίύαιιεν εις τό τελευταΐον όύλ« ΑΠΟ ΟΣΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ
ΚΑ©Ε BQOAifla* 2.ον {ίας νΰ ϊτοοόΟεόωηεν ότ» εις τό Δη-
ηοι!·ήόιόιια (Γά ληόΟοϋν uiv νττ’ οι’/ει

ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΖΩΗ ολ.οι οι yivoi τονόε ι!;ηοίόαντες, άλλα Η ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

ΠΕΤΡΟΓ ΖΗΤΟΥΝΙΑΤΗΓ
Μέσα στο άνδος της ηλικίας τον, α£α<ρνα την
περασμένη Παρασκευή (2 Όκτ.), άπέϋ'ανεν ό
Πέτρος Ζητοννιάτης και τ9 άπόγεμα τής ϊδιας
ημέρας εγινεν ή κηδεία τον,
*0 Ζητοννιάτης ήτο γνωστότατος στους' φι­
λολογικούς μας κύκλουε, γιατί, άγκαλά κέχρη-
μάτισε και δημοσιογράφος και χρονογράφος
στής εφημερίδες, εχει νά δείξη καί άξια λόγον
φιλολογικήν εργασία. Στην αρχήν έφάνηκε ώς
λυρικός ποιητής κ εβγαλε κ ’ ενα τόμο ποιή-
ματά τον. νΕπειτα άρχισε νά σκορπίζη πολλά
πεζά τον και ποιήματα στ9 Ά&ηναϊκά περιο­
δικά και στής εφημερίδες 'Η συνεργασία τον
μάλιστα στο περιοδικό *Πανα&ήναια» αξίζει
ν' άναφερ&ή. Κάτι ξεχωριστά δικό του περισ­
σότερο προσπά&ησεν ό Ζητοννιάτης νά μάς
δώση οτά τελευταία ποιήματα του : *Άπό την
λήκυθον». Κατά δυστυχίαν αί περιπέτειαΐ τής
ζωής τον και ό τόσο πρώιμος Ό'άνατός του δεν
τον άφισαν νά μάς παρονσιάση κάπως συστη-
ματικώτερη φιλολογικήν εργασία, *Ως τόσο
καί μ* αυτά που εχονμε βλέπουμε οτι ό Ζητου-
νιάτης άγγιζε κάποιες λυρικές χορδές.
άνΰ’ρωπος 6 άμοιρος ποιητής, ήτο άγα-
Ό'ώτατος καί εϊχεν έντιμώτατο χαρακτήρα καί
γι* αυτό ολος 6 φιλολογικός μας κόσμος συμμε­
ρίστηκε τη λύπη τής οικογένειας του.
— Μέ χαρά μας άναγγέλουμε ήμείς πρώτοι στο
εις τό ύνλ*λον Οά ο ny ο ό ι ε ν θ ft τό
η ό ο ΓΪ έ λ τ ι ο ν ό λ ό ι: λήρο ν, uovov
όο'ων ι'-ηόίο'ονν όι/ιεόώνως ui τΐιν ττοο-
ιιήρυξιν τοΐί Που όϋλλον.
απαλά καί χαϊδευτικά κύματα τοΰ Βοσπόρου . . .
Χαιρετήστε την, χαιρετήστε όλοι τή σημαία μας,
τήν ένδοξη σημαία πού τήν ύφαινε σ’ ένα χρυσό,
ίλόχρυσο αργαλειό δόξης ή λευθερίά καί τήν κέν-
τισε σέ τελλάρο. σέ ώμορφο τελλάρο μιά Νεράιδα
μ’ αιθέρια, μέ μελιστάλαχτα τραγούδια . . .
Χαιρετήστε την, γιατί είναι κομμάτι άπ’ τόν
ουρανό μας πού τό πέταξε ό "Ατλας σάν είδε ποΰ
κατελύθηκε τό Βασίλειο τού Διάς στή γέννησι τοΰ
Χριστού. Έλύσσαςε ό Άτλας τότε καί άπ’ τό
θυμό του πέταξε τό κομμάτι αυτό' μά εκείνο σάν
νάξερε, έπεσε απάνω στήν Άκρόπολι, στά ένδοξο
δύρυ τής Άθηνάς' δ ουρανός είν’ ή σημαία μας καί
τό δόρυ ό κοντός.
Γιά αΰτό καμμϊά άλλη σημαία δέν έχει τή χάρι
τής δικής μας δέν σκορπίζει όνειρα καί ουράνιους
παλμούς.
Μα πότε θά άπλωθή περήφανη στή μεγάλη πόλι,
πότε θά ποτισθή άπ" τές γαλανές ψιχάλες τοΰ
Βοσπόρου, πότε θά κυματίση απάνω στήν Άγιά
Σόφιά ;
Άχ ; Πότε ;
Άθήναι Βαοιλ. Ε. Παππαενθ-ομίον
ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ΦΑΛΗΡΟΝ
Αΰτάς τάς ημέρας έπανελήφθη ή σιωπηρά μυ­
σταγωγία στον καλλιμάρμαρον ναόν τής λεωφό­
ρου Πανεπιστημίου.
Αί αϊθουσαι τής Βιβλιοθήκης μας—γιατί αύτός
είνε ό ναός—ήρχισαν νά λαμβάνουν τήν προτε-
ραν οψιν των καί οί παλαιοί καί νέοι γνώριμοι
καί φίλοι της, έπανέλαβον τό σιωπηρόν προσκύ­
νημά των.
Τά αναγνωστήριά της έγέμισαν πάλιν άπ’
αυτούς.
Καί τώρα σ’ αύτά βλέπει κανείς ένα σύνολον
σκυμμένων κεφαλιών πρό άνοιγμένιυν βιβλίων,
καί δέν ακούει παρά τόν ήχον τών φύλλων ποΰ
ανοίγονται καί τών βιβλίων τοΰ κλείουν.
Άπό τόν ναόν αυτόν τής σιωπής, άναδίδεται
θυμίαμα πρός τήν Σοφίαν καί τήν ’Επιστήμην.
Έκεΐ ό φοιτητής άπό τήν μικράν καί μεγάλην
Ελλάδα συνεχίζει τήν μελέτην του, έκεΐ ό καθη­
γητής ή ό διδάσκαλος τής αΰριον πέρνει σημειώ­
σεις άπό βιβλία ποΰ δέν ήμπορεΐ ν’ άποκτήση.
Έκεΐ ό μαθητής είσάγεται τό πρώτον εις εύρύτε-
ρον κάπως κύκλον μελέτης, έκεΐ ό φιλανογνώ-
στης χασομέρης περνά τήν ώραν του ευχάριστα
διά τό μ,ή έχειν ποΰ νά τήν περάση καλλίτερα.
Έκεΐ —στήν άλλην αίθουσαν —εκκολάπτονται
οί νεοσσοί τών ?.ογίων καί έκεΐ γίνονται αί πρώ-
ται λογοκλοπαί άπό παλαιά τομίδια καί συγ­
γράμματα. Έκεΐ αντιγράφονται αί ίδέαι καί οί
στίχοι γιά τούς αρχαρίους. Καί έκεΐ οί σοφοί έ-
πιστήμονες καί οί ξηροί μελετηταί θάπτονται
κυριολεκτικώς σέ όγκους λεξικών, χαρτών, βιβλί­
ων πινάκων.
Αί νεαραί έλληνίδες έκεΐ βρίσκουν τά βοηθή-

φιλολογικόν κοινόν μία νέαν ειόησιν,
— 'Ο κ. Γ. Ξενόπουλος θά μάς παρουσίασή σέ
τόμο τό ωραίο του οιήγημα : «Κόκκινος βράχος».
— ’Από τό όποιον εβγαλε το δράμά του «Φω­
τεινή Σάντρη».
— Κ' έτσι όσοι καί όσες έσυγκινηθήκανε κ’ έν-
θουσιασθήκανε μέ τή Φωτεινή, την τόσο τελεία εν­
σαρκωμένη στην αθάνατη Κυβέλη, θά λάβουνε την
ευκαιρία νά την ίδοΰν άλλη μιά φορά μέσα από τό
ώραίο ρομάντσο του κ. Ξενόπουλου.
—θορυβώδης, ένδιαφέρουσα, καί περίεργη είναι ή
συζήτησις ποΰ έγινε στες έφημερίδες εξ αιτίας του
νέου έργου τοΰ κ. 2. Μελά : «Χαλασμένο σπίτι».
— Πρώτος έγραφε γι’ αυτό χρονογράφημα 6 κ.
Στ. Σταματίου όπου υποστήριξε ότι τό έργο δεν εί­
ναι Ελληνικό.
— Πρώτος λοιπόν 6 Σταματίου. Άπήντησεν ό
Μελάς. 'Ανταπήντησε ό Σταματίου. Έδευτερολό-
γησεν δ Μελάς. Τον υπεράσπισε καί ό Ξενόπουλος.
Έτριτολόγησεν δ Σταματίου. Έμίλησε κατόπιν δ
Α.
.
Ή θάλασσα ήσυχη σάν ένας μεγάλος καΟρέ-
πτης μέ χρώματα αόριστα απλωμένος από τήν
.Θ
Καστέλλα έως τό Παλαιόν Φάληρο καί χανόμε-
νος πέραν εις τόν ανοικτόν ορίζοντα. Τρία αγ­
γλικά όιορηκτά βαρέα καί ογκώδη εκπέμπουν
πυκνόν καπνόν άπό τάς καπνοδόχους των. Ή
εξέδρα μέ ολίγους περιπατητάς καί πολλά παι­
δάκια ποΰ παίζουν τριγύρω εις τούς πάγκους με­
ρικοί, όλίγιστοι ρομαντικοί καί περισοότεραι
κυρίαι απολαμβάνουν τής θέας τής ωραίας τής
γλυκυτέρας ώρας αυτής τοΰ φθινοπώρου' ή ώρα
τής δύσεως είνε ή καλλίτερα τής έποχής αυτής
Π
καί τήν συμβόλιζε πολύ. Μικρά χρυσορρόδινα
νέφη εξαφανίζονται καί αύτά σάν άκολουθοΰντα
τόν μέγα Βασιλέα τής Γης βαίνοντα ήρέμα όπι­
σθεν τοΰ λόφου τής Κασιέλλας. Ό ουρανός γί­
νεται όλονέν βαθύτερος' είνε βαθυκύανος καί ή
θάλασσα λαμβάνει καί εκείνη σκοτεινόν χρώμα.
‘Υπεράνω τοΰ Ύμηττοΰ δστις άπέβαλε τόν α­
ματά των, καί έκεΐ ό μαθητής τοΰ γυμνασίου
σκυμμένος πρό όγκου βιβλίων δεικνύει ατόν έπι-
σκέπτην καθηγητήν του ότι μελετά έμβριθώς !
2?
Μελετά όμως οΰτος πάντοτε τόν Θουκυδίδην
του, καί περιορίζεται εις τήν ξηράν άνάγνωσιν
τοΰ συντακτικού του, αί δέ νεαραί έλληνίδες
φροντίζουν άρα γε ν’ αποστηθίσουν μόνον τήν
Γραμματολογίαν των καί τόν “Όμηρον ;
“Όχι.
Αΰτό άπεδείχΰη προχθές. 'Ένας καθηγητής
τοΰ διδασκαλείου άπό περιέργεια έσκυψε στά
βιβλία ενός μαθητοΰ του, καί τόν έπιασε νά δια-
βάζη τούς άθλους τοΰ .... Ροκαμβόλ !
’Αλλά καί αί δεσποινίδες άναγνώστριαι;
Άπ’ αύτές μοΰ είχαν κάνη έντύπωσι δύο ποΰ
φορούσαν ποδιά άρσακείου.
“Ήρχοντο κακτικά, κάθε απόγευμα καί έχώ-
νοντο κυριολεκτικώς σ’ ένα σωρόν βιβλίων πρό
τής τραπέζης των.

δ Νιρβάνας. Έμίλησε κ’ έβγαλε συμπεράσματα δ
Γρανίτσας. Έξαναμίλησεν 6 Νιρβάνας. Καί πάλιν
έμίλησεν 6 Σταματίου.
— 10 χρονογραφήματα γιά ΐήν ώρα. Καί δ θεός
έχει !..·
— Στο τελευταίο του χρονογράφημα δ κ. Στα-
ματίου ζητάει τόν Καμπάνην, αλλά δεν τόνε βρί­
σκει πουθενά, έπειδή... κοιμάται.
— Έβγήκαν τα τελευταία φυλλάδια των περιο­
δικών : «Σεράπιον», «Παναθήναια», «Πινακοθήκη»
καί «Νουμάς». Φωτός
ΕΠΙ ΤΗ. ΠΡΟΧΘΕΣΙΝΗ. ΕΟΡΤΗ. ΤΗΣ ΣΗΜΑΙΑΣ
(9 ΓΑΛΑΖΙΑ ΟΝΕΙΡΑ6)
Η ΚΥΑΝΟΛΕΥΚΟΙ
Ιίον mi ιtj οΐηανΰ καί κύματα γεμάτη,
αιοχει ατίμητο οτανρό χαι χιονισμένο iirt.
ΤΙ καρτερείτε; Μή στέκεαθε! Τρέξατε, φέρτε
μου τή μάγο λύρα τοΰ Όρφέως νά τραγουδήσω
τή γαλανή έρωμένη μας. Κομίσατέ μου τές μελι ­
στάλαχτες άρπες, τές άηδονόλαλες γλυκές φλογέ ■
ρες τών —ειρήνων νά τονίσω θείο τραγούδι, άρμο-
νική ψαλμφδία στήν ώμορφη αγάπη μας πού 'ναι
άσπρη, κάτασπρη σάν τό χιόνι καί γαλανή σαν
τή θάλασσα . . .
Ελάτε ! Ελάτε μαζύ μου νά τήν χαιρετίσωμε,
έλάτε νά φιλήαωμε τήν κρινόλευκο, νά βρέξωμε μέ
δάκρυα χαράς τή γαλανομάτα’ είναι ώμορφη ή
άγάπη μας, είναι ή ώμορφώτερη από όλες τές
άλλες γιατί κρύβει μέσα της ιδανικά όνειρα καί
γλυκούς πόθους ...
Κυττάτε την δέν έχει κάτι μέσα της άπ’ τή
γλύκα τού ούρανοϋ μας καί δέν είναι άγνή σάν
τόν κρίνο, σάν τόν ώμορφο λευκό κρίνο ; Μή τήν yfl-,ει.
κυττάτε πώχει τό πρόσωπό της αίματα, μή σάς
τρομάζουν αί κηλίδες, αί κόκκινες αύτές βούλες'
δέν είναι τίποτε' είναι πού δέν νύφθηκε, δέν έπλυνε λιαϊνει και τονς τραχυτέρους χάλικα;.
άκόμη τό πρόσωπό της ατά καθάρια νερά, στά
ραχνοΰφαντοι· ίόχρουν πέπλον τόν όποιον είχε Κατόπιν έπερνον τό μολ/υβάκι των καί εση-
ρέψει έπί τών ώμων του ή δύσις, λαμπρός ακτι­ μείωνον, έσημείωνον.
νοβολεί ό "Άρης. Ό Θεός τοΰ Πολέμου έρυ,θρο- Τάς έθειόρουν σοφάς, πράγμα ποΰ δέν έταίρια-
πάς εξακοντίζει τάς ακτίνας του, ενώ ακριβώς ζε στά δροσερά πρόσωπά των, στό αιώνιο χαμό­
απέναντι, υπεράνω τής Καστέλλας λευκή καί μι- γελο πού άνθοΰσε στά χείλια των.
κροτέρα ώς ωραία γυνή ή Αφροδίτη τφ αντα­
Προχθές όλως τυχαίως έρριψα, όταν περνούσα
ποδίδει τόν χαιρετισμόν μέ ιό λαμπρόν αλλά καί
ένα βλέμμα στά βιβλία των.
απαλόν της φώς.
Άντέγραφον τούς έξης στίχους όχι τοΰ 'Ομή­
Ή νυκτερινή ώρα γίνεται αρκετά αισθητή καί
ρου, άλλα μιας ανθολογίας ποιητικής.
οί ολίγοι έναπομείναντες Φαληριώται συμμα­ Ή άγάπη είναι ένα κλαρί
ζεύονται πρό τοΰ μεγάλου ξενοδοχείου τό όποιον καί ή καρδιαΐς λουλούδια
τούς προφυλάττει άπό τόν δροσερόν άπόγειον.
ποΰ....
Δυό μεγάλα ηλεκτρικά εί ·ε αναμμένα καί μα- Δέν έπρόφθασα νά ΐδω άλλα.
κρύτερα ολόκληρος ή πλατεία βυθισμένη εις τό Τό βιβλίον έκλεια0η απότομα καί νευρικά άπό
σκότος. Ή μουσική δέν ταράττει πλέον διά t ν τά μικροσκοπικά χέρια μιάς τών αρσακειάδων
ήχων της, τήν τριγύρω γαλήνην, καί τώρα α­
ταί πρό αύτοΰ ήνοίχθη μία....γραμματολογία, ή
κούονται μόνον αί σιγαναί φωναί τών συνομι-
κοία άνέμενε έπάνω σέ μερικά λεξικά ,τήν σειράν
λούντων, τών οποίων οί όμιλοι προσέλαβον οικο­
της ! _______ Κρούπ
γενειακόν χαρακτήρα. Μεγάλλα καπέλλα κατά­
φορτα άπό τριαντάφυλλα γελοΰν άκόμη κάτω άπό
ΑΝΤΙΦΑΡΜΑΚΟΝ
τήν ηλεκτρικήν φωιεινήν γυρλάνταν. Καθήμενος
μέ τήν καρέκλαν άκουμβισμένος εις τόν τοίχον ό
γνωστότερος καί αγαπητότερος τών ποιητών μας
ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΖΗΤΟΥΝΤΑΝ ΣΤΙΧΟΥΣ ΑΙΑ ΛΕΥΚΩΜΑΤΑ
αποχαιρέτα τό άγαπητόν του Φάληρον μένων
όσον δύναται αργότερο εις τήν πλατείαν κατά Γνωατή είνε ή μανία μεθ’ ής έπιπίπτουαι πολλοί
κατά διακρινομένου τινός έν τή φιλολογίφ προσώ­
τάς τελευταίας έοπέρας τής Φσληρικής μαγείας.
που ζητοΰντες στίχους, φράσεις, λέξεις, ΰπογρα-
Καί είνε στωμύλος καί φιλομειδής απόψε, σκορ-
φάς.
πίζων εις εύρΰν φίλων κύκλον τό σπινθηροβό­
λημα τοΰ πνεύματός του. ‘Ο ασκητικός τήν όψιν Ό Γάλλος ποιητής Ed. Pailleron δ ευφυής
μέ τήν ύατεώδη μορφήν καί τήν μακράν κόμην συγγραφεύ; τοΰ «Monde ou Γ on s’ ennnuie»
έφεΰρεν αλεξικέραυνών τι, ώς τό έλεγε, κατά τών
ποιητής τοΰ όποιου ή ποίησις είνε ένας ωραίος
προσβολών τούτων. Συνέθεσε δύο τετράστιχα, έν
κλαυσίγελως, είνε εύθυμος απόψε. Καί μοΰ φαίνε­
διά τούς άνδρας καί έν διά τάς γυναίκας, άτινα—
ται καλός οιωνός ή γελαστή αυτή νότα μέσα εις
τά αύτά πάντοτε—έδιδε'ε!ς τούς ζητοΰντας.
τήν μελαγχολίαν τήν οποίαν έχουν πάντοτε όλα
τά ωραία πράγματα όταν τελειώνουν. Καί το μέν διά τους άνδρας είνε τό έξης :
Δάφνη Λώρα « Θέλετε ένα τετράστιχο σ’ ένα χαρτί γραμμένο ;
Κα/.α, άλ).' άν ρωτήαετε καί τη δική μου γνώμη
σαν ήταν άσπρο τό χαρτί άξιζε κάτι άκόμη.....
Η οννείδηοις όμιλ.εϊ, αλλά τό ονμφέρον κραν- μα τώρα τί άξΐζει τό κανμένο ! ; ν.
’Ιπποκράτη; Φ. Κοντσίνας. Τό διά τάς γυναίκας όμως δέν είνε τόσον κολα­
κευτικόν, διότι τάς παραβάλει πρός δργανον «ποΰ
Η αβρότης είναι όπως τό ρέον νδτορι τό οποίον τραγουδεϊ καί ξεφωνίζει» καί δ δ μέν σύζυγος παί­
ζει ’στά στραβά, δ δέ έραστής;... ώς Παγανίνης.
Ιπποκράτης Φ. Κοντσίνας. Καρπενήαιον - Τάκης Γιολδάοης
 7S©7*N7*2:iOY MIX7*

N Τ I N A
(Συνέχεια έκ τοΰ προηγουμένου) II ριχναν ψοφίμια, πετώντας ύστερα άπό πάνω μέγά-
Τά μελοδραματικά αύτά λόγια έφεραν κάποιο —‘Ο γνιός τοΰ σταπά-Στέργιον αναγγέλλει κάτι, λες πέτρες. Λοιπόν αύτό τά πηγάδι άπό πολλά
αποτέλεσμα, φαίνεται, γιατί δ Μιμήκος έμεινε σιω­ ποϋ ό ανογνώοτης δεν ϋ·ά τό περίμενε. Τΐ χρόνια είχε γίνη δ τάφος πολλών ζψων — οκύλ-
πηλός. ‘Η στιγμή ήταν κατάλληλη για τήν έπίθεσι. είδε ό Μιμήκος άπό zyv κλειδαρότρνπα. λων, μουλαριών — κ’ είχε περίπου γεμίση, ή άσιυ-
— Λοιπόν, παιδί μου, εξακολούθησε ό κ. βουλευ­ νομία όμως άπό τόν καιρό τής μεγάλη; έπιδημία;
τής, δίχως νά σ’ έρωτήσω έτελείωσα μόνος μου τό Ό Μιμήκοο, στήν άοχή νευρικά, κΓ έπειτα μέ τής βλογιά; τό έκλεισε, χτίζοντας τό στόμιό του,
πράγμα... ήρεμώτερον βήμα, έπροχωροΰαε στους έρημους δρό­ κι’ άπό πάνω έβαλε μ.ά μεγάλη καί βαρειά μυλό ■
— Τ£ ;!..., έξεφώνισε πηδώντας άπ’ τήν καρέκλα μου; τού χωρίου, π-,ΰτανε παραδομένο στήν γαλήνη πέτρα.
ό Μιμήκος, ωσάν στό άκουσμα κάποιας συμφοράς. τοΰ ΰπνου. Τελείως βυθισμένος στή; σκέψεις του Σ’ αυτή τήν πέτρα άπό μακρυά δ Μιμήκος διέ-
Ό πατέρας σιό κρίσιμον αυτό σημεΐον είχε τήν έπροχωροΰαε άσυνειδήτως' τοΰ έφαίνετο πώς έ­ κρινε καθισμίνον ένα άνθρωπο, ξισκούφω :ο, μέ ά­
δύναμι νά σιαθή ατάραχος. βλεπε ακόμα μπροστά του τόν πατέρα του, ψηλό, φθονα μαλλιά, κΓ έτσι άκίνητος κάτω άπό τό όρ-
— Ναι, παιδί μου, έξακολούθησε σάν νά μήν έν- ξεραγκιανό, μέ τά μάτια φλεγερά, νά τοΰ φωνάζη : γιαστικόν φώς έμοιαζε σάν μαρμαρωμένος στήν
νόησε τήν έκρηξι τής δυσαρέσκειας τοΰ Μιμήκου. «’Αχάριστο παιδί!. .». Στήν άρχή αίσθανότανε μιά γλυκειά καί'δυνατή γοητεία τοΰ φεγγαριοΰ. Δέν
Δέν θά έχης κανένα παράπονο γιά τήν έκλογή μου... μεγάλη τύψι, έπειτα όμως άρχισε νά καταφίρεται μπόρεσε νά ϊδή ποιος είνε, γιατί τά πρόσωπό του
"Ενα ανεκτίμητο κορίτσι, ένας άγγελος θά μπή έναντίον τοΰ έαυτοό του διά τήν άδυναμία του : ήτανε στραμμένο πρός τό άλλο μέρος. Μιαοξαπλω-
μέα’ στό σπίτι μας. Ή 'Βλενίταα τοΰ κ. Δημάρχου... — Καλά έκανα, διαλογιζότανε' Ίσως μάλιστα μένος δ άνθρωπος έκεΐνος άπάνω αιή μυλόπετρα
δέν έδείχτηκα όσο έπρεπε ά/τρας. είχε στηοίξη τό κεφάλι μέ τό χέρι, κΓ έφαινότανε
Ό Μιμήκος στό άκουσμα έκοκκίνισε γιά μιά
"Επειτα έθυμήθηκε τό κλάμμα, τό παραπονετικό παραδομένος σέ βαθεί; ρεμβασμού;, κυττάζοντας
στιγμή, κι’ έπειτα έγεινε κατάχλωμος. Ή ωραία

.
κλάμμα τή; Ντίνα; στά βάθος τοΰ διαδρόμου, κι’ τά φεγγάρι.
‘Ελένη τοΰ κ. Δημάρχου, ένα μινιόν πλασματάκι
αύτά τοΰ έκαρφώθηκε τόσο πολό στό νοΰ, ώστε έ- — ΙΙολύ άσχημο μέρος γιά ρομάντζα αύτή ή
δεκαπέντε έως δέκα έξη χρόνων, μέ όλο γάλανα παρ-
λησμόνησε όλα τά άλλα, τών σκηνή μέ. τόν πατέρα πέτρα ποϋ σκεπάζει τά λάκκο τόσων ψοφημιών, έ-
Οενικά μάτια, ήταν μιά από τής πολλές κατακτή­
.Θ
του καί τής τύψεις του. συλλογίσθηκε δ Μιμήκος.
σεις του. ΊΙταν ξετρελλαμένη γι’ αυτόν, καί τό ή­
Χωρίς νά τά καταλάβη περπατώντας είχε φθάση — Ποιάς νά«ε όμως ;... ΚΓ έσταμάτησε διατα­
ξερε όλο τό χωριό. Βίχε άκουσθή πώς δυά φορές
στά τελευταία σπήτια τοΰ χωρίου. Μπροστά του ά- κτικός.
πήγε νά φχρμακωθή, έξ αίτιας τής σκληρότητος του
πλωνότανε δ έλαιών, τόν όποιον έχώριζε σέ δύο δ Μόλις δμως, νικώντας τόν φόβο του, έπροχώ-
νεαρού Λόν Ζουάν, αλλά τήν έκράτη σαν. Καί ό Μι­
χείμαρρος. Ή σκιές τιΐν έληών καί τών άγριοβά- ρησε κάπως, τόιε κατάλαβε. Καί ποιά; άλλος στά
μήκος μάλιστα ήλθε ήμέρα ποϋ ένόμιαε πώς κι’ αυ­
των, κατάμαυρες καί σκοτεινές, μέσ’ στήν πλημ­ χωριό μπορούσε νάνε τέτοιαν ώρα έξω γιά νά κυτ-
τός τήν αγαπούσε αληθινά, αργότερα όμως έπείαθη
μύρα τοΰ φεγγαρίσιου φωτός, έκαναν μιάν έντύπω- τάζη τό φεγγάρι ; "Ολοι οί χωριανοί κοιμόντουσαν
ότι είχε άπατηΟή.
σιν άλλόκοτη, πού θά γεννούσε καί στάν πειό γεν­ χειμώνα καλοκαίρι μέ τή; κόττες. Μ ινάχα δ γυιός
Π
2τήν έξακολουθητική σιωπή τοΰ γυιοΰ του ό γέ· ναίο άθελα συναισθήματα φόβου. Ό Μιμήκος έστα- τού παπά Στέργιου μπορούσε ν’ άποτελή έξαίρε-
ρω-Πετρονάος πήρε περισσότερο θάρρος καί ή φωνή μάτησε καί γιά μιά στιγμή έσκέφθηκε νά γυρίση σιν, «ό ποιητής τον «άρροιι», ό.τω; τόν έλεγαν,
του έπαψε νά είνε παρακλητική, έπήρε μάλιστα πίσω, άλλά πάλι μετενόησε κι’ έκανε μερικά βή­ γιατί κάπου-κάπου έδημοσίευε νερόβραοςα ποιη-
έναν τραχύ τόνο : ματα, άργά-άργά καί αβέβαια. Σέ λίγο όμως ακού­ ματάκια στήν τετάρτη σελίδα τή; «’Αστραπής»,
— Δέν θά μοΰ πής όχι__ Άκουαέ με έμένα, τόν στηκαν άπό μακρυά τά κουδούνια κάποιων ζώων έξυμνώντας τά κάλλη τή; κόρη; τού άστυνόμου,
πατέρα σου. θά ζήσης ευτυχισμένος μαζί της.... καί τό τραγούδι τοΰ αγωγιάτη, ένας παθητικός α­ μέ τήν ύποίαν τάχε ψήση γιά τά καλά. Κατά τά
Α.

Είνε ένας άγγελος... Δέν θά μοΰ πής όχι... Οί γάμοι μανές, που ή άντήχησίς του μακρυνή, σβυσμένη, άλλα όμως δ γυιός τού παπά-Στέργιου ήτανε λαμ­
σας θά γείνουν προτού φύγωμε γιά τήν ’Αθήνα.... εγέμισεν δλον τόν κάμπον. Έπήρε θάρρος κι’ έ- πρός νέος καί τόν έσυμπαθοΰσε όλο τό χωριό, έ-
Ό Μιμήκος δέν έκρατήθηκε. Τρέμοντας νευρικά προχωροΰσε μέ σταθερώτερο βήμα. πειδή δ μακαρίτη; δ πατέρας του, πού έκανε εί­
έσηκώθηκε άπ’ τήν καρέκλα. Κανείς ποτέ στήν ζωή Συλλογίστηκε πάλι τό κλάμμα τή; Ντίνας καί κοσι δύο χρόνια έφημέριος τή; Αγίας Αικατερίνης,
του, δέν του είχε μιλήση μέ τέτοιο τόνο. Καί δ πα­ τότε ή μορφή τοΰ μελαχροινοΰ κοριτσιού μέ τά ήταν ένας άγιος άνθρωπος.
τέρας του τή στιγμή εκείνη άποφασίζωντας δλό- μαΟρα φλογερά καί ήδυπαθή μάτια, μάτια κρεολής, Μόλις άκουσε πίσω του τά βήματα τού Μιμήκου
κληρη τή ζωή του, έμ-.λοΰσε σάν προστακτικά, σάν τού ήλθε είς τό νοΰ έπίμονα, ζωηρά, μέ μιά λάμψι έγύρισε τό κεφάλι καί άναγνωρίζοντάς τον, άναση-
ν’ απειλούσε... μεγαλείτερη άπ’ τήν πραγματική. Ένας πόθος ά- κώθηκε άπ’ τήν θέσ.ν του καί κάπως ντροπιασμέ­
— Πατέρα, είπε μέ φωνή κάπως τρεμουλιαστή’ πέραντος τόν έκυρίευσε κι’ έφαντάσθηκε τήν Ντίνα νος πού τόν έπιασε σ' αυτήν τήν στάσι τής ρέμβη;
αυτό δέν θά γείνη. Δέν μέ πήραν τά χρόνια.... Κα μαζί του, στήν άγκαλιά του, έκεΐ κάπου, κάτω του, τόν έχαιρέτισε μέ εύγένεια.
, στό κάτω-κάτω τής γραφής μάθε πώς δέν έχω καμ στους βαθεΐς ίσκιους τών έληών, μέσ’ στήν άπέ- — Καλησπέρα, Μιμήκο.
μιά συμπάθεια γι’ αυτό τό κορίτσι... Μή μοΰ τό ξα- ραντη, τήν μυστηριώδη έκείνη νυχτερινή γαλήνη... — Καλησπέρα, Σταύρο, άντεχαιρέτισε δ Μιμήκος
ναπής... πλησιάζοντάς τον.
ft
Στά λόγια αυτά, σάν νά τόν ήλέκτρισαν, (ορθώ­ Ό γυιός τού παπά-Στέργιου, στά μικρά του χρό­
θηκε απειλητικός, σχεδόν φοβερός δ γέρω-Πέτρο- Ό άγωγιάτη; μέ δυό μουλάρια φορτωμένα, προσ- νια έκανε όλο τό δημοτικό κΓ έλλην.κό ^Σχολείο
νάος, καί σφουγγίζοντας τό καταΐδρωμένο κίτρινο . περνώντας έχαιρέτισε τόν Μιμήκο : συμμαθητής μέ τόν Μιμήκο, κΓ είχαν συνδεθή μά­
μέτωπό του έφώναξε έπίσημα καί τραγικά. —"2ρα καλή, άφεντικό. λιστα τότε μέ φιλία, ή δποία όμως δέν διατηρήθη­
— ’Αχάριστο παιδί !... Καί μή μπορώντας νά κρατήση τήν περιέργειά κε, όταν δ κ. βουλευτή; έφυγε οίκογενειακώς γιά
Κι’ έχτύπησε χάμω νευρικά τήν καρέκλα του. του, έρώτησε : τήν ’Αθήνα.
— Γιά ποΰ μέ τό καλό ;... Έ κάθισαν κ’ οί δύο άπάνω στήν πέτρα. Ό Μι­
ft —Έτσι, έβγήκα λίγο περίπατο μέ τό φεγγάρι, μήκος σέ λίγο έβγαλε τό ρολόγι του :
Ό Μιμήκος συγχυσμένος έσηκώθηκε άπ’ τό άπάντησε δύσθυμος δ ΜιμήκοΟ, κι’ έξακολούθησε — Δώδεκα παρά δέκα, είπε σιγαλά-
τραπέζι. νά προχωρή ανάμεσα στής σκοτεινές σκιές τών — Πρώτη φορά σέ βλέπω έξω βράδυ τέτοιαν ώ­
Στήν άκρη τοΰ διαδρόμου, πέρνοντας τό καπέλλο έληών. ρα, είπε δ Σταύρος άνοίγοντας αυζήτησι" έγώ
του, άκουσε ένα πνιγμένο παραπονετικά κλάμμα. Ό ήχος τών κοσδουνιών τών ζώων άπομακρυνό- βγαίνω τακτικά, σήμερα μέ τήν πανσέληνο μάλι­
— 'Η Ντίνα ! . . . Αυτή κλαίει; Παράξενο ! έσυλ- τανε καί σέ λίγο έσβνσε, έκεΐνος δλοένα προχω­ στα ή νύχτα είνε μαγεία.
λογίστηκε. ρούσε μ’ έναν άόριστο φόβο μέσα του, άλλά έπρο- — Νά αοΰ πώ ... άπάντησε δ Μιμήκος, δέν αξί­
Πολλήν έιτιθυμία αίσθάνθηκε νά τήν πλησιάση χωροΰσε — πότε άργά. πότε γρήγορα καί νευρικά ζει νά βγαίνη κανείς στή; έρημ ές γιά νά Ιδη τό
έκεινη τήν στιγμή, νά μάθη τί συμβαίνει, άλλα — γιατί ήθελε νά πείση τόν έαυτό του πδς δέν έ- φεγγάρι, τά βλέπει κι’ άπ’ τό λιακωτό του... Σήμερα
έφάνηκε νάρχεται άπό τό λιακωτό δ πατέρας του φ οβότανε... έβγήκα έξαιρετικώς, γ.ατί ήμουν στενοχωρημένος...
κουτσαίνοντας, ψηλός, άδύνατος, όμοιος μέ φάντα­ Είχε πειά ά,τομακουνθή ά.τό τά τελευταία σπή­ Σ' αύτά τά μέρη δμως είνε φόβος...
σμα Γ·.’ αυτό β.αστικός δ Μιμήκος διέτρεξε τόν διά­ τια τοΰ χωριού, κι’ Ιφτασι σ’ in. μέρος δ.το) δέν — Δηλαδή φοβάσαι;... έρώτησε μ' έναν τόνον ύ-
δρομο, κατέβηκε στήν αυλή καί κλείοντας τή με­ ήσχν έληές. Ή:αν ένα μεγάλο χωράφι, στή μίση περηφανείας καί ύπεροχή; δ Σταύρος.
γάλη καί βαρεία έξώπορτα βρέθηκε ατόν δρόμο, τόν τού δ.τοίοο βρισκότανε ένα πηγάίι βαθ), δίχως νερά
ΐϊλατΰ φεγγαροφώτιστο δρόμο. .. άπό πολΰν καιρό. ’Εκεί μέσα οί περιβολάρηδες έρ - (Ακολουθεί)
 JH at

0 0 0 ^ΠΟ π^Ντου

b| ..................................................
c$> ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΤΟΝ ΕΠΑΡΧΙΩΝ
"
6) ΑΡΣΑΚΕΙΟΝ ΛΑΡΙΣΣΗΣ
I
’Εάν τά Sve-.pov τής Άτθίδος είνε — ώς άνέγνωσα 1
κάπου—δ Εύελπις ή δ Δόκιμος, τό ϊνειρον του γυ­ i*-y·>
μνάσιό παιδος είνε ή άρσακειάς . . . Ά ! σάς παρα­
καλώ : Μή μου τό άμφιαβητήσητε. ’Οπισθοχωρή­
■: '*s
σατε έάν δέν σας κάμη κόπον ολίγον εις τό πα­
ρελθόν, καί θά ίδήτε ότι κάποτε εις τό θρανίον σας ί- '^·
έβλέπετε τοιουτον τι ό,ειρον. ΙΙώς ; Βλέπετε λοι­ /·'■!·"'·*
πόν ότι αυτά είναι γενικόν ; Ι’υμνασιόπαις-Άρσα-
κειάς.
Θετικός-Άρνητικός ηλεκτρισμός. ’Ιδού τό παν, Π
ώς θά ελεγέ τις φιλόσοφος. Δέν θά ανατρέξω εις τά
αίτια, διότι ανταλλαγή δύο ή τριών βλεμμάτων,
μερικαί Ίϊλληνικαί έξηγήσεις, σημείωαίς τις αρω­ -% Μ , *-
ματισμένη ένίοτε μεταξύ τών φύλλων, ιδού αρκετή Λ'*.
«casus.belli-) διά δύο καρδίας-αυμμαθητρίας.
II
’Ίίνιιξεν ήδη τάς Ούρας καί τό Άρσάκειον Λαρίσ-
σης μετά τών άπηλπισμένων καρδιών τών πασχόν-
των μαθητών. Ιδού. Ό ουρανός μρλυόοϋται, αί ή-
μέραι γίνονται μελαγχολικαί καί ή χελιδών άπήλ- t,··^·
Οεν. ΊΙ άρσακειάς—βρέχει !—εξαφανισμένη εις τήν /-** "
ποδήρη μπέρταν της τρέχει γιά νά κύψη καί πάλιν

Q ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ
.
εις τό ενοχλητικόν θρανίον της. Βρέχει ραρδαίως/Ο
αίώνιοςμαθητής ούδαμοϋ είναι ή τουλάχιστονδένφαί-
νεται. Μά,.οταν ή βροχή παύση, καί δ Σεπτεμβρια­
.Θ νός ήλιος προβάλη ευεργετικός εις τούς ανθηρούς
αγρούς, βγαίνονν ιά οαλιγγόρια. Ιδού δύο-τρεΐς τοι-
οΰτοι, καθ’ ήν στιγμήν λαμβάνω τήν παρούσαν φω­
τογραφίαν διά τήν αγαπητήν «Δάφνην».
Λάρισσα
Π
2ΠΗ £

* ΙΙοτέ δέν μ’ αρέσανε ή γυναίκες ποΰ ύ.τερη- ίδιον τόν εαυτόν μας, δικαιολογοΰντες αυτά εις
φανεύονται γιά τήν ώμορφιά τους. Τίποτα χει­ τήν συνείδησίν μας.
Α.

ρότερο δέν υπάρχει άπό τό νά ύ.τερηφανεύεσαι * Ποτέ δέν μπορεί κανείς νά γείνη μεγάλος
γιά ένα πράγμα τοϋ όποιου έού δέν είσαι ό δη­ στό είδος του όταν ώς πρώτον όρον θέτει τήν
μιουργός... Ζητώ συγγνώμην ατό εκείνες ποΰ Ιδέαν ποΰ θά σχηματίση ό κόσμος γι’ αυτόν.
κατορθώνουν μόνες τους καί γίνονται... (όμορ­ * Ό έίνθρωπος ποϋ προσπαθεί νά μανθάνη
φες.... τί ιδέαν έχει γι’ αυτόν ό κόσμος δείχνει ότι δέν
* Άπόδειξις ότι ό άνθρωπος ζή μέσα σ' ένα έχει αυτός καμμίανγιά τόν εαυτόν του Ιδέαν. "Αν
περιβάλλον παρά τήν φύσιν του, είνε ότι είνε δυ- είχε δέν θά έρωτοΰσε.
στυχής. * "Αν έλειπε ή ψευτιά άπό τόν Έρωτα τότε...
* Πειραζόμεθα όταν βλέπουμε ένα ειλικρινή ό έρως θά έξεγράφετο από τά Λεξικά όλων τών
άνθρωπον νά λέγη τά έλαττώματά μας, επειδή γλωσσών. Ονράνης
εσυνειθίσαμεν νά τά κρύπτωμεν και άπό τόν

ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ Φ- ΖΗΝΩΝΟΣ
Θυγάτηρ τοϋ έν Νοβιοροσίακη προξένου τής
Ελλάδος. 'Η Δίς Ζήνωνος — αληθινή μουσική
ίδιοφυΐα - προικισμένη μέ μοναδικόν καλλιτεχνι­
κόν τάλαντον, έπεράτωσε εσχάτως τάς σπουδάς
της εις τήν Βασ. Μουσικήν ακαδημίαν τοϋ Μο­
νάχου, τυχοϋσα μόνη αυτή μεταξύ όλων τών ευ­
ρωπαϊκών συναδέλφων της τοϋ βαθμού άριστα,
όστις σημειωτέοι-, πολύ ολίγα πτυχία τοϋ μεγά­
λου Μουσικού ιδρύματος τής Γερμανίας έχει μέ-
^χρι τοΰδε κοσμίμσει.
 ■Hi ΑΠΟ ΤΑΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ MAI |Κ
(0 ΙΙΑΜΜίυΐ 111WMJ1 HA1 lllMAAllMl AlIM tN AAniliH \U

.
.Θ
Π

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΠΑΛΟΥΛΗΣ
Α.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΧΑΤΖΗΚΟΥΤΟΥΛΑΣ
Νικητής τών Ποδηλατικών Αγώνων τής Λαρίσσης.
Δΰτρεξε τα 35 χιλιόμετρα εις 1 ώραν καί 6'.
(Άποστ. κ. Θ. Θεοχ )
Έπιβαίνων της φορβάδος του I. Περιη’Λνη.
Νικητής Εις τήν Ιπποδρομίαν 'ίππων άγωνισϋέντων καί κατά ιά προηγού­
μενα Ετη EV Λαρίσση. ’Λποσι. Θ. Θεοχ.

v £2: ]£r i—· jfc— M~-

ΑΠ’ TO ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑΡΙΟ ΜΟΥ

-.W- ' '\""N ^ Η ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΣΤΑ ΧΩΡΙΑ
ΣΚΕΨΕΙΣ

* Ό χαρακτήρας τοϋ ανθρώπου γίνεται από

συνήθειες. Νυν ή ϋ τι α είνε νά είσαι καλός ή κα­
κός. Τίποτε δέν εΐνε έμφυτο.
*'0 εγωισμός είνε μιά μεγάλη κινητήριος δΰ-
ναμις. Μπορώ νά πώ πώς είνε οάν τόν ηλεκτρι­
σμό. "Οσοι ξέρουνε νά τόν μειαχειριστοϋνε κά­
νουνε μεγάλα πράγμαια. "Οσοι δέν ξέρουνε πε­
θαίνουν άπ’ αΰιόν.
* Ό άντρας κατ’ αυτό μόνον είνε ανώτερος
από τή γυναίκα Γ διότι τήν θεωρεί καιωτέραν του
* Στή γυναίκα μή προσπαθής νά δείχνεσαι
ούτε άιώτερος πνενματικώς οΰ;ε κατώτερος, αν
θέλης νά τήν κάνης νά σ’ άγαπήση Δείχνου ίσος.
‘II γυναίκα έχει αυτή τήν αδυναμία.
* ΓΙοτές δέν είμαστε ευχαριστημένοι άπό τήν
ηλικία μας. Πάντοτε λέμε πώς είμαστε ή πολύ
μικροί ή πολύ μεγάλοι γιά δ,τι ζητάμε, νά κά­
μουμε. Το τώρα κανείς άνθρωπος δέν τό εκατά-
λαβε δσο τοΰ άξιζει.
* Μή ζητάς άπ’ τή γυναίκα ποΰ αγαπάς πε-
ρισοόιερα άπ’ δσα μπορείς νά τής δώσης έσύ.
* Καί ατά πλέον ιδανικά πράγματα προβάλ­
λει τήν άσχημη μορφή του τό πεζόν. Αυτό δεν
πρέπει νά μάς άπαγοηιεΰρ. ’Ενάντια, μάλιστα.
Πρέπει νά μάς δυναμώνη στήν ιδέα μας on
σιγά-σιγά, μιά μέρα θά μπορέσουμε νά ιό πεια
ξωμε τέλεια. Θέλησις χρειάζεται.
* Τότε μονάχα θά έννοήσωμε τόν προορισμόν
μας όταν αισθανθούμε ότι ό κόσμος δέν έγεινε
■γώ μάς αλλά έμεΐς γιά τόν κόσμον.
Ονράνης Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΙΣ
 8 ΔΑΦΝΗ

M^RCEla PROVOST

ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ
IV

ΤΑ ΜΑΤΙΑ
‘Η Δεαηοινις 5Αντωνία Λεγκράν οτόν κύριο ύποκόμητα 'Ερβε δε Ααβεριέρ.

Δέν αμφιβάλλω, κύριε Έρβέ, τώρα ποΰ σάς Εμείς, δέν εΐνε έτσι; ξεύρομε καλά πώς δέν σπίτι μας, ποΰ ποτέ δέν εΐνε πολύ διασκεδα-
γράφω, ότι τό όνομά μου σιό τέλος αύτοΰ τοϋ μπορούμε νά εϊμεθα φρόνιμες σ’ όλη μας τή στικό' όσες φορές πάμε στό θέατρο τό βράδυ, εί­
γράμματος δέν θά αάς θυμίση τίποτε.., Θά οάς ζωή' καί εΐνε μεγάλη τύχη άν καταφέρωμε νά ναι σπουδαίο πράγμα.... Λοιπόν τήν ημέρα, τήν
συμβαίνουν τόααι περιπέτειαι! Μάλιστα, έχω ά- παντρευτούμε μ’ έκείνον ποΰ μάς έκανε νά πα· ώρα ποΰ δοκιμάζουμε σεμιζέττες καί έπανωφό-
άδικον νά ονομάζω περιπέτειαν ότι έγινε μεταξύ ραστρατήσωμε. Καταλαβαίνετε κύριε Έρβέ, ori ρια, ή τή νύχτα στό κρεββάτι μας, όταν δέν κοι-
μας...Γιά σάτ δέν είσαι εντελώς τίποτα' αλησμο­ δέν έσκεπτόμην πώς θά μ’ ένυμφεύεσθε ΰ ιτε- μούμεθα, έχουμε καιρό νά λυπούμεθα σκεπτόμε-
νήσατε τήν άλλην στιγμή, τή μικρή έκείνη μέ τά ρα : ήξευρα πώς θά μέ έβαρύνεθε καί δ τι θά μέ νες έναν άι-δρα.—Τόσο πολύ σά; εσυλλογιζόμουν
μαύρα ποΰ παρακολουθούσατε ενα βράδυ... στάς άφίνατε, όχι ύστερα άπό πολύ ν καιρόν, γιά νά έγίο ώστε τίποτε δέν μ’ ευχαριστούσε πιά. Πριν
18 Μαίου, άιτό τήν γωνία τής όδοΰ Μποασσΰ δ’ παντρευτήιε μέ μιά πλούσια δεσποινίδα' αυτό ήμουν εύθυμη, άπελάμβανα τήν ζωήν μου, είχα
Άγκλάς έως τήν πλατείαν των Πυραμίδων.... Δέν δέν μ’ έπείραζε διόλ.ου, ήαουν μάλιστα άρκετά πεποίθησιν στό μέλλον χωρίς νά ξεύρω καλά
τύ θιιμάσθε; Έκεΐ μοΰ ομιλήσατε, κι’ έπεριπα- ευχαριστημένη όταν έσκεπτόμουν ότι θά μ’ άγα- καλά γιαιί. Τώρα δέν έπιθυμοΰσα πιά τίποτε,
τήσαμε μαζΰ έ’ως τήν ύσύν Μοντοργκέλ, πολύ πούσατε λίγο καιρό καί ότι θά έγινόμην δική σας δέν έκοιμούμην. Θά πιστεύσετε ότι τής τελευ­
κοντά σιό σπίτι μου. Έφορούσατε φράκο καί ά­ χωρίς νά ήμουν ποτέ κανενός, οαν νά εΐσθε σύ­ ταίες δεκαπέντε ημέρες τοΰ ’Ιουλίου, σάς έπερί­
σπρη γραβάτα, μέ λουστρινένια παπούτσια καί ζυγός μου. Μοΰ άρέσατε τόσο ! Δέν έφαντάζεσθε μενα κάθε βράδυ στό πεζοδρόμιο, άπέναντι από
μαύρο μαχφερλάν φοδραρισμένο μέ σατέν.—Ώ ! τήν έντύπωσι ποΰ μοΰ έκάνατε. Κι’ έν τούτοις τή λέσχη σας; Σά; είδα οκτώ φορές, κύριε'Ερβέ,
όλα τά θυμάμαι έγώ καί μοΰ φαίνονταν άστεϊο, έβλέπαμε στό κατάστημα ενα σωρό κομψούς κυ­ άλλά ποτέ δέν μπόρεσα νά σάς μιλήσω' δέν έ-
τόσο ωραίο να είμαι μαζύ σας στό δρόμο, καί νά ρίους ποΰ ήοχοντο νά συνοδεύσουν τήν κυρίαν βγαίνατε ποτέ μόνος ή άν έτύχαινε καμμιά φορά,
μιλούμε σάν \ά έγνωριζύμεθα! Έντρεπόμουν κι’ των ή τήν φίλην των στό προβάρισμα ! έμπαίνατε γρήγορα στό αμάξι σας... “Επειτα, έ­
όμως ήμουν ευχαριστημένη. Έσκεπτόμουν : «Α­ Άλλά κανένας δέν είχε τά μουστάκια σας, τά τρεμα τόσον πολύ ιοστε δέν θά μποροΰσα, νο­

.
φού περπατάει κοντά μου, εμπρός σέ όλον τόν δόντια σας καί τά μάτια σας... ιδίως τά μά­ μίζω, ούτε νά περπατήσω, ούτε νά σάς μιλήσω
κόσμο, όταν φέγγει ακόμα, θά πή ότι άληΟινά τια σας. Ένφ έπερίμενα στή γωνιά τής όδοΰ Τε­
δέν μέ βρίσκει άσχημη οΰιε κακά ντυμένη...» ράς, έσκεπτόμουν τά μάτια σας, ναι, κι’ έλεγα
.Θ
Καί όταν μ’ άφήσατε άφοϋ μ’ έφιλήσατε πολύ πώς σέ λίγο, όταν θά εϊμεθα μόνοι στήν κάμαρα, Στά τέλη τοΰ Ιουνίου έφύγατε γιά τήν έξοχήν.
πολύ κάτω άιτό τήν μεγάλη έκείνη πόρτα (εϊμεθα I ά< έτολμοΰσα θά τά έφιλοΰσσ πολύ δυνατά, τά Είδα στόν «Γαλάτην», τόν όποιον διαβάζουν σιό
τρελλοί αληθινά !), έκατάλαβα πώς μέ όλα όσα μάτια σας! μαγαζί, «ό κ. υποκόμης Έρβέ δε Λαβεριέρ, πα­
είπα, θά ερχόμουν έν τούτοις στό ραντεβού ποΰ ραθερίζει στύν πύργον δ’ Έστουζάν. (Βανδέα)».
μοΰ έδίνατε, διά τό μεθαυριανό βράδυ, στό σπίτι Στήν άπουσία σας ήμουν ήσυχη, φαντασθεΐτε !
τής όδοΰ Τεράς. Ώ ! δέν φαντάζεσθε όλα όσα Έπερίμενα μιά ώρα, δυύ ώρες... έπερίμενα ώ; “Ηξευρα πώς δέν εΐσθε στό Παρίσι, ότι δέν υ­
ανακάτεψα στό κεφάλι μου καί στήν κα ρδιά μου μετά τά μεσάνυχτα, κυττάζοντσς τήν γωνιά τής πήρχε τρόπος νά σάς ίδώ. Έλεγα στόν έαυτόν
τόν καιρό ποΰ πέρασε ύστερα... όταν σάς έλεγα λεωφόρου Β.λλιέ τόσο πολύ, ώστε ό κόσμος μέ μου : «Θά ξαναγυρίση τό φθινόπωρο' δέν εϊμεθα
τήν ώρα τού μακροΰ μας περιπάτου, ότι δέν είχα έτερνε ώρισμένως γιά ο,τι δέν ήμουν. Βρέθηκαν γέροι ούτε ό ένας ούτε ό άλλος· θά ήτο πράγ­
γνωριμίες, ο τι ποτέ δέν παραστράτησα ούτε είχα κύριοι ποΰ μ’ έτλησίαζαν καί μοΰ έλεγαν άσχη­ ματι παράξενο άν δέν ξανασυναντώμεθα πιά
όρεξι γι’ αυτό, καί έγελούσατε χαριτωμένα κι’ μα πράγματα, καί δέν ήξερα τί νά κάνω γιά νά ποτέ». Καί είχα δίκηο, διότι σάς συνήντησα τήν
Π
έστέκεσθε γιά νά μέ κυττάζετε κατάματα, καί τούς άποφύγω, διότι δέν έτολμοΰσα ν’ άπομα- επομένη τής έπιστροφή; σας στό Παρίσι. Θά
μού έλέγατε : «Φρόνιμη; έντελώς ; Μιά μι κρυνθώ άπό φόβο μή σάς χάσω. Τέλος πάντων, σάς διηγηθώ πώς' δέν πρέπει νά θυμώσετε, κύ­
κρή Παρισινή σάν καί σάς ; Μέ τά μάτια αυτό όταν έκτύ τησε δωδεκάιιιση μετά τά μεσάνυχτα, ριε Έρβέ, γιατί λυπήθηκα πολύ τότε.
καί μέ τέτοιο στόμα ; Φρόνιμη σέ ηλικία δεκαεν όταν έκλεισε τό γραφείο των λεωμορείων, άπε- ‘Ορίστε. ‘Η έφημερίδα μοΰ άνήγγειλε πάλι
νέα χρόνων ;...—Καί έβλεπα ότι μ’ έπιστεύατε φάσισα νά γυρίσω γιά νά μήν άνη συχήση ή άδελ- ότι έγυρίσατε στό' Παρίσι, μέ πλήθος άλλων
μόνον κατά τόήιιισυ. Έ! λοιπόν ή τον άλήθεια : φή μου. προσώπων ποΰ έχουν πύργους. Έγώ ξανάρχισα
Είχα τήν καρδιά λυπημένη, κύριε Έρβέ, καί νά φυλάγω άπ’ έξω άπό τή λέσχη σας στάς 9 1)2
Α.

σάς τό ορκίζομαι άκόμα, καί θά τό πιστεύατε ο

ρισμένως uv είσΟε κοντά μου τή στιγμή αυτή : σάς βεβαιώνω ότι στό κρεββάτι μου δέν έκοιμή- άκριβώς. Ώρισμένως υπήρχαν κάποια μάγια
μιά στιγμή ποΰ κανείς δέν έχει όρεξι ν’ άστει- θηκα διόλου καί ότι έκλαψα πολύ. Καίτοι έσκε­ στούς δυό μας' μόλις ήμουν έκεΐ τρία λεπτά, όταν
ευθή ή νάψευσθή! ΤΛ! κύριε Έρβέ, είμαι πολύ πτόμουν κι’ έλεγα στύν εαυτό μου: ’Εμποδί­ ένα ιδιωτικό αμάξι έσταμάτησεν έμπρός στήν λέ­
άσχημα. Έγώ ποΰ ήμουν τόσο καλά όλη τήν ά σθηκε άπό τήν οίκογένειά του ή άπό δουλειές... σχη. Μέσα στ’ αμάξι είδα μιά κυρία.‘Ένας μικρός
νοιξι καί όλο τό καλοκαίρι! Ένόμιζα πώς έγια- καί δέν μπόρεσε νά μέ προειδοποιήση, άφοϋ δέν υπηρέτης τής ώμίληαε στήν πορτιέρα καί αμέσως
τρεύτηκά'πιά έντελώς. Νά ποΰ μόλις ήλθαν τά ήξευρε τήν διεύθυνσί μου...» — Έντρεπόμην μο­ μπήκε μέσα τρέχοντας. Δέν θά σάς πειράξη κύ­
πρώτα κρύα μ’ έξανάρχισε πάλιν ή βρογχίτις.... λαταύτα διότι έπήγα μόνη μου σ’αυτό τό Ren ριε Έρβέ, άν σάς πώ ότι δέν βρίσκοι τήν κυρία
Πρέπει νά σάς πώ ότι ποτέ δέν ήμουν πολύ dc/.-vous. αυτή ούτε ώμμορφη, ούτε νέα, καί ότι καί ή
γερή...’Έπειτα, ή δουλειά μας είναι φοβερή γιά Έσκεπτόμουν: «Έάν μ’ έπιθυμοΰσε πολύ, θά τουαλέττα της έπίσης δέν εΐνε άπό έκεΐνες ποΰ
όσες έχουν άδύνατον τύ στήθος... Δοκιμάζει κα­ εΰρισκεν οπωσδήποτε τό μέσον νά ξεφύγη καί νά κάνομε γίά τής κυρίες καθιος πρέπει; Τέλος
νείς τό ένα ύστερα άπό τό άλλο, ένα γουναρικό μέ συναντήση». 'Όσο κι’ άν εΐνε κανείς φρόνι­ ράντων ήλθατε γρήγορα νά τήν συναντήσετε·
καί ενα φόρεμα ντεκολτέ, μέ φοβερές θερμοκρα­ μος, ξέρει πώς εΐνε οί άνδρες, «μα έχουν μιά γυ­ πριν άναβήτε στόν κουπέ της έφωνάξατε στόν
σίες καλοριφέρ καί άπό πόρτες ποΰ σοΰ άνοί- ναίκα σιό κεφάλι τους. αμαξά : «Στήν όδάν Τεράς!» Έκείνη τήν στιγμή
γουν έξαφνα στής πλάτες....Καί όλη τήν ώρα όρ ... Τέλος πάντων ήμουν λυπημένη, ιδίως διότι αίσθάνθηκα νά κτυπάη ή καρδιά. Θεέ μου ! μοΰ
ϋια, νά γυρίζης καί νά ξαναγυρίζης σάν αληθινή δέν ήξευρα ποΰ θά ξανασυναντώμεθα. Δέν σά; είχατε πή: «’Έχω έκεΐ ένα σπίτι ποΰ χρησι­
κούκλα-όπως μάς λένε άλλως τε !...—’Αλλά δέν είχα πή τήν διεύθυνσί μου- έγώ ήξευρα τό ό­ μεύει μόνον γι’ αυτό !.... » Λοιπόν ήξευρα τί έ-
θέλω νά σάς γράφω λυπητερά πράγματα. Δέν νομά σας καί τήν λέσχην σας, μά δέν θά έτολμοΰ­ πρόκειτο νά γίνη ...
είμαι θυμωμένη μαζύ σας, διόλου μά διόλου ... σα ποτέ νά σά,γράψω."Υστερα άπό συλλογισμού;, Εΐνε άνοησία μου; έ'ω; τό βράδυ έκεΐνο, δέν
Έχω μόνον κάτι τά οάς ζητήσω πού θά μοΰ έ έβγαλα τό συμπέρασμα, ότι άν μ’ άγαπούσατε είχα ζηλέψη διόλου. Νά σάς πώ, δέν ήξευρα διό­
κάνε μεγάλη εϋγαρίστησι- δέν θά μοΰ τύ άρνη λίγο, θά καταφέρνατε νά μέ συναντήσετε, άφοΰ λου διατί. Έπρεπε νά φαντασθώ πώς δέν έζού-
θήτε βεβαίως όταν θά διαβάσετε ολόκληρο τό ήξεύραιε πού είιε ή δουλειά μου καί τί ώρα τε­ σατε σάν ένας άγιος.... Άλλά όταν είδα τύ πρό-
γράμμα μου. λειώνω.. . σωτον, όταν ήξευρα τό μέρος.... ώ! αυτό μοΰ
Καί εβδομάδες ολόκληρε; κύριε Έρβέ, άργοΰ- έκανε τόσο κακό, τόσο κακό ! Δέν ξεύρω πιά πώς
σα τό βράδυ τακτικά έξω άπό τήν πόρτα τοΰ έγύρισα στό σπίτι. .. έπλάγιασα στό κρεββάτι,
Λοιπόν τύ βράδυ ποΰ είχαμε συμφωνήσει (είχα καταστήματα;, κυττάζοντας μήπως σά; ίδώ νά αμέσως. Είχα κρυώσει άρά γε ή μήτως ήτον ή
πή : "Οχι ! όχι !.. άλλά έκαιαλάβαιε καλά πώς έργειθε, καί ύστερα σιγά σιγά ανέβαινα τή·/ οδόν συγκίνησις ποΰ αίσθάνθηκα; Είχα πυρετό όλη
αΰιό έν τούτοις έσήμαιτε ναι), άφησα τύ άτελιέ Γιβολί, καί έπερνα τόν δρόμο πού έκάναμε τήν νύχτα, αίσθάνθηκα τό στήθος μου φραγ­
μιά ώρα έιωρίτερα άπό τή συνειθισμένη, κι’ έ- μαζύ. . Ποτέ δέν σά; συνήνιησα. . “Ητον φανε­ μένο, κι’ άρχισα νά βήχω.... τόσο, μά τόσο
τρεξα γρήγορα στό σπίτι \ά κάνω τήν τουαλέττα ρόν : δέν μ’ έσκέπτεσθε ποτέ,—έπρεπε νά σά; λη­ πολύ, ώστε νά ποΰ έπέρασα ένα ολόκληρο μήνα
μου. Είπα στή μεγαλείτερή μου αδελφή ότι θά σμονήσω, δέν εΐνε έτσι; Λύιό έλεγα στόν εαυτόν’ στό κρεββάτι, καί δέν έσηκώθηκα διόλου, καί
έπήγαινα στό θέατρο μέ κάτι φίλες μου. Ξεύρει μου, — μά δέν μποροΰσα ! φοβοΰμαι πώς δέν θά σηκωθώ πιά ποτέ.
πώς είμαι πολύ σοβαρή, ιίιστε δέν τής έπέρασε Όσο περισσότερο περνοΰσε ό καιρός, τόσο πε­ Εννοείτε, κύριε Έρβέ, πώς δέν σάς κατηγορώ
καμμία ιδέα. Σάς βεβαιώ' ότι ήμουν άρκετά νό­ ρισσότερο σά; έσκεπτόμουν, καί τόσο περισσότερο γιά τήν άσθένειά μου... Ποτέ δέν είχα γερό στή­
στιμη, όταν έφθασα στήν γνωνιά τής όδοΰ Τεράς, έλυπούμην. Τό πρώτο βράδυ σάς είχα βρή νόστι­ θος· κάθε χειμώνα βήχω, καί ότι μοΰ συμβαίνει
όπου έπρεπε νά σάς περιμένω κατά τάς έννέα. μο, καί αίσθάνθηκα μεγάλη εΰχαρίστησι όταν μ’ σήμερα, θά μοΰ συνέβαινε πιθανώτατα τήν μιά
Δέν έφοροΰσα πιά τή μαύρη φουστίτσα μου' είχα έψιλήσατε κάτω ά τό τήν μεγάλη πόρτα. Τώρα, ημέρα ή τήν άλλην. Τέλος πάντων μπορεί τό
ένα ώμορφο φόρεμα ταγιερ άπό μπλε cUaaya, άπό τόν πόθο νά σά; ίδώ χωρίς νά τό κατορ­ πράγμα νά έπήγε λίγο γρηγορότερα έξ αιτίας
αντιγραμμένό άπό ένα σχέδιο ποΰ έκανε τό κα θώσω, σάς έπιθυμοΰαα τόσο πολύ, ι'όστε έννόησα σα;, χωρίς νά δτάρχη κακή θέλησις έξ μέρους σας.
τάστημα γιά μιά άγγλίδα πριγκήπισσα, παρα­ ότι σάς άγαποΰσα. Θά ήτον άσχημο νά γελάσετε Λοιπόν, επειδή δέν εΐνε ευχάριστο, δέν εΐνε
καλώ ! Καί έφθανα τόσον ευχαριστημένη ποΰ θά μ’ αυτά ποΰ σάς λέω, κύριε Έρβέ. Στόν δικό σας έτσι; νά φεύγη κανείς στά εΐτοσί του χρόνια, χω­
οάς έξανάβλεπα, ώστε σχεδόν δέν ήσθανόμην κόσμο, άφαιρεΐται κανείς άπό τόσε; διασκεδά­ ρίς νά έχη ποτέ αίσθανθή τήν ευτυχία, ήθελα νά
διόλου τύψεις.... Σάς βεβαιώνω... (τό έσκέφθηκα σεις ϊόστε δέν έχει καιρό, ίσως ν’ άκούση καί τήν σάς ζητήσω κάτι ποΰ θά μοΰ έκαμε μεγάλη, με­
ύστερα καί μέ ψυχραιμία) ότι θά μέ έκάνατε ότι καρδιά του. γάλη εΰρτρίστησι καί τόότοΐον δέν θάσάςκοστί-
θέλατε. ’Εμείς δέν έχουμε παρά τό άτελιέ μας καί τύ oq παρά ένα μικρό κό.το: νά έλθετε νά μοΰ πήτε
 Δ λ. φ JN ri
«χαΐρε» στό σπίτι μου, άφοϋ δέν μπορώ νά έλϋω
εγώ στό δικό σας.τΩ ! δέν ϋά ένοχληϋήτε διόλου:
δέν ϋά μιλήσετε παρά μόνο σ’ έμενα. Τρία πα­
Η Α Γ α π η
τώματα ϋ’ άνεβήτε στο Ιό τής όδοϋ Μοντοργκέλ' ^Ημουνα τόσο ψηλά, ο3 ένα τόσο (ΐννο όνειρο οέ
Οά κτυπήσετε καί Οά ζητήσετε τήν Δίδα ’Αντω­ μια τόοο αγνή θ/.ίψι ! . . . Καί τώρα βλ,έπω πώς δεν
νία Λεγκράν στην αδελφή μου ποΰ Οά σάς άνοι­ μειοοεϊ κανείς να είναι ιδανικό;, πώς ή πραγιιαιι-
ξη. Θά μάς άφήσουν μόνους... "Εγινα πολύ αδύ­ χότης μά; τραβα. οαω; ή γη καί μάς Λερώνει χω­
νατη στό σώμα... αλλά δέν Οά ίδήτε παρά μόνο ρίς νά το ϋέλω/ιε! Άνεβαιτει κανείς νιγηλότερα
τύ πρόσωπό μου, τό όποιον εινε νόστιμο ακόμα, μόνο για νά πέοι; πειό βαοειά .' . . . Αγαπώ μόνον
σχεδόν όπως άλλοτε μοϋ φαίνεται. Θά μέ φιλή­ ο,τι είναι άτιηγορενμενον.
σετε' Οά σάς κυττάζω, θ' ακούσω τή φωνή σας... (JioSnibach εις την * ΪΙλάνηνι>)
Καί νομίζω πώς Οά φύγω πιό εύχαριστημένη αν "Ανοιξις !
μοϋ επιτρέψετε νά φιλήσω τά μάτια σας.,. Ή φύσις όλη γελά! Μερικές κόκκινες πα­
παρούνες ανάμεσα άπ’ τά δροσοπράσινα χόρτα
. τ.
ς τοϋ κάμπου σηκώνουν υπερήφανα τό κεφάλι
τους, σάν νά μή ξέρουν τάχα πώς μιά πνοή
άνεμου μπορεί νά τής ξεφυλλίση. Τί μάταιες ποϋ
ΠΛΗΓΠΜΕΝΕΣ ΣΤΡΟΦΕΣ είναι! Γ0 ουρανός όλος γελά τό γαλάζιο του μει­
δίαμα . . . Κάπου-κάπου βλέπεις κάτι άσπρα συν­
νεφάκια απαλά, σάν τύ μπαμπάκι, λές κι’ είναι
flD COELUAU... βαλμένα, γιά νά ξεκουράζουν τό βλέμμα ποϋ χά­
νεται μέα’στό άπειρο ... Ό ήλιος λάμπει καί
ζωογονεί όλη τή φύσι. . .
Jilr'ai quesla mortal vita “ό παν μαραίνεται Δύο είδωλόμορφα αγγελούδια τρέχουν μέσ’τόν
a mn non piaque.., έ6α> το παν διαβαίνει. - κάμπο μαζεύοντας μυρωμένα λουλούδια' τά τρελ-
11ετηύοχΐ}ζ\, ,Avt, Καλααο·/δύοττ}έ\.
λα γέλοια τους ακούονται σάν ηχώ τοϋ γέλοιου
(’2 τή γλυκύτατη μνήμη τής πολυκλαύστου αδελ­ τής φύαεωσ. Είναι δύο κοριτσάκια δροσερά-όρο-
φής μου Ευγενίας) σερά σάν εΰϋραατα άνΟάκια. Τό μεγαλήτερο έ­
χει κάτι καστανά μαλλάκια τόσο ώμορφα, έχουν
τό χρώμα τών ματιών του, ποΰ σάν ϋέλει τά κά­
I νει νά σοϋ ποϋν τόσα όσα δέν ϋά μποροϋσε νά
Τή λύρα μου νοοταλγικά την χιάνω, καί αρχίζω, σοϋ πή μέ τύ αγγελικό στοματάκι του άν σοϋ μι-
Ίον πόνου μου γλυκαίνοντας την άμετρη πικράδα, λοϋσε όλη του τή ζωή! Ή κρυστάλλινη φωνή
°Ενα οκοπό ραϊοτικό, θλιμμένο νά. τονίζω, του μοιάζει μέ μιά υπερκόσμια μουσική καί τό
Κάτω από θλίψεων, κανμών και οδυνών Ισκιάδα. γέλοιο του είναι ποιό αγνό άπ’ τό αγνότερο γέ-
λοιο ποϋ άκούσΟηκε ποτέ. Λές καί τάπλασε ό
II Θεός γιά νά μάς δείξη δλη τή μεγάλη, τήν ά-
φϋαστη, τήν υπερούσια τέχνη του. Τό μικρότερο,
"Ολα τσ πάντα κόλαοι ατελείωτη νομίζω' ποΰ φαίνεται σάν μεγαλείτερο άπ’ τό πρώτο, καί
Διαβολοκαζανόβραομα τό κάθε. π ον κινιέταί’
3Αστροπελέκι φονικό ο.τι κι αν άτενίζο>'
------- Λ^ηματιχ)] Είκων
— Καί, χρυσή μου, πάντοτε!
Τρελλά λόγια ! "Ονειρα ψεύτικα καί χαμένα,
τί γρήγορα ποΰ ϋά διαλυϋήτε ! Άγαϋές ελπίδες,
πώς ϋά σβνσϋήτε καί σείς ! Θά ξεφυλλιοϋήτε
μαζί μέ τά τριαντάφυλλα, ίσως πειό γρήγορα,
πειύ γρήγορα άκόμα!
Φϋινόπωρο !
Ινίτρινα-κίτρινα σκόρπια φύλλα....Κύτταξε τί
απονα ποϋ τά σέρνει ό άνεμος κάτω στό χώμα!
Δέν έζοΰσαν τάχα κι’ αύτιι μιit φορά ! Τα κλα­
διά μένουν γυμνά, γιά νά μάς θυμίζουν τιί καϋ-
μένα τά πεϋαμένα φύλλα Ι,.,Μέοα στο ερημωμένο
δάσος τρέχει ό νέος σαν τρελλος' κάτι ϋέλει,
κάτι γυρεύει' τί έχασε :
— Τήν άγάπη του !
Κατακομένος πέφτει άπάνω σ’ ένα βράχο νά
ξαποστάση λίγο. Ό νούς του πετά μακρυά' πού
τρέχειη _
— Στήν άγάπη του !
"Ενα σύνεφο περνώντας έοκοτείνιασε τόν ήλιο
καί τόν ήλιο τής εύτυχίας του...
’Από μακρυά ακούει ξεκαρδισμένα γέλοια. Γιά
μιά στιγμή κρύβεται νιιμή τόν δοϋν. ’Λχ! ποιος
γελά ;
— Ή άγάπη του !!... στήν αγκαλιά ενός άλ­
λου!!... Συντρίμια !!...
Τήν εύρήκε χαμένη. Τά φύλλα πέφτουν τώρα
πολλά-πολλά μαζύ, γιά νά τήν θάψουν!!
ν *.
Χειμώνας !
Χιόνια στή γη καί στήν καρδιά του ...Σκέπτε­
ται τήν περασμένη του ευτυχία, ποϋ πέταξε πολύ
μακρυά, γιά νά μή ξαναγυρίση ποτέ πειά καί
κρύβει πάντα μεσ’ στό νού του τό άνάλαφρο
φτερούγιασμά της...."Ολο άναμνήσεις ! /.ή μέσα

. ποΰ τοϋ μοιάζει σάν άδελφάκι, είναι πειύ ξανϋό

καί ποιό πεταχτό άκόμα. “Ενα μαϋρο στεφάνι
Φλόγες, πλημμύρες, πνρκαϊες τό κάϋεποϋ 3μιλιέται... τριγυρίζει τά μάτια του καί δίνει μιά μελαγχο­
.Θ λική όψι στό πρόσωπό του ποΰ όλο γελά. Τρέ­
Λόγος, και έργο, καί ματιά, και οτοχαομός άκόμα, χουν, παίζουν, πηδοϋν καί μαζεύουν λουλούδια...
JOoo τον ανήξερου μικρόν, τόοο καί τον μεγάλου, "Ενας νέος άπό μακρυά έχει τά μάτια του καρ­
Καρφιά Χριστού μοϋ γίνονται για τ άθλιό μου φωμένα άπάνω τους. Άρά γε ή τύχη νά τόν
[οώμα..., έφερεν έκεϊ ;!! Μέ δύο πηδήματα τά έφϋασε κ’
Που 3ρίγτικε — αλλοίμονο !— 3ς τη μέση τέτοιον εκείνα μόλις τόν κατάλαβαν άρχισαν νά τρέχουν,
[οάλου... νά τρέχουν, γιά νά τοϋ ξεφύγουν...
Σέ λίγο φιλιωμένα καί τά τρία έπλεκαν στε­
III φάνια.
— «"Οποιος κάνη τό πειό ώμορφο στεφάνι ϋά
Π
Τό κάθε τι, ποΰ ήλθ3 εδώ, εις δλη του τη ζήυΐ,
3 Α:το αυτήν την γεννηοι δ>ς τό στερνό τον μνήμα, φιλήση τούς άλλους δύο.»
Τά στεφάνια έγιναν όλα τά ίδια κι’ έτσι . . .
Τό περνούν και τό σέρνουνε τά ΓΙάθ?] καί τά Μίση,
Και ιοϋ περνούν άπ* το λαιμό τον 'Ένστικτου τό μοιράσϋηκαν τά φιλιά, χωρίς παράπονο ! !
[νήμα. Καλοκαίρι !
Ό ήλιος σκάει τήν πέτρα ! Κάτω άπό ένα
κλωνόγυρτο πεϋκο, στον δροσερό τόν ίσκιο, «ε­
3Εκείνο, που γεννήθηκε καί λες που ϋά ανξαίνη, κείνος» καί «εκείνη» λένε γλυκά τραγούδια τής
Α.
στό παρελϋόν, παρόν γι’ αύαιν δέν υπάρχει καί
τό μέλλον είναι τόσο σκοτεινό ποϋ δέν τό δια­
κρίνει. Φαντάζεται άκόμα πώς άκούει τήν φωνή
εκείνης ποϋ τόν έξέχασε, σαν Ενα περασμένο τρα­
γούδι πλασμένο γιά νά φϋάνη ώς τέι πειόβαϋειά
κατάβαϋα, ώς τήν καρδιά τής καρδιάς του ! Φαν­
τάζεται ακόμα πώς αισθάνεται τό ιίπαλό, οι’ίν τύ
πούπουλο χέρι της νά τόν σφίγγη στήν αγκαλιά
της ! Φαντάζεται άκόμα πώς τό βλέμμα της τοϋ
δίνει ζωή χωρίς νά τύ συναντά, πειά ! Φαντάζε­
ται πώς τόν άγαπά άκόμα....
'Όλα άσπρα. Τά σπίτια, οι δρόμοι, τά δένδρα,
βουτηγμένα μεσ’ τύ χιόνι ποϋ πέφτει σάν μπα­
μπάκι. "Ολο χιονίζει ! χιόνι, χιόνι, χιόνι!!...
'Λνοιξις!
Τό πράσινο ξαναβασιλεύει, τά λουλούδια ξανα-
νοίγουν, τό μύρο τους ζανασκορπιέται. ή φύσις
,
ξαναγεννιέται καί μόνο ή καρδιά του μένει πεϋα-
μένη. άναίσΰητη ! ’Αναίσθητη σέ κάϋε αίσθημα,
σέ κάϋε ιδανικό....

Ύπείκοντας σε κάτι 3Αρχές, ο* απερίγραπτους Νό- άγάπης...
[μονς,
3 Σ ένα βαρύ περίβλημα..., μαραίνεται, πεθαίνει.,., κΓ έπαψαν τό τραγοϋδι γιά ν’ άκούσοσν τό φλί-
Τής Βίας φέρνουν το Σταυρό επάνω εις τους ώμους. σβισμά του.
Αυτόν εδώ τον Γολγοθά αν Κόσμο τόνε λένε,
Τον λεν5 γιατe εινε στόλισμα εις τό φρικτό σκοτάδι, δένδρο, τό τραγούδι μας, τά φιλιά μας, τήν α­
Εις έναν τάφο που καρδιές τόσες λιβάνι καίνε'
Για τ' εινε μαύρο κάτοπρο καί πλαίσιο του "£δη....
IV
νΩ/ νά3μπορούσα, σύσσωμος, τή σφαίρα νά δια-
[σχίσου ■
Νά κόψω σίδερα, φραγμούς, συμβόλαια «καί νόμους
Κ' εις εναν Κόσμο 3Ιδανικό νά *λθώ νά μετοίκησα),
Μακρύ3 άπό τόπους βέβηλους ανίερους κι3 ανόμους /
νΩ / νά 3μπορούσαν, Ουρανέ, τά μάγα σου παλάτια
Πού έχουν βροχή τ3 άοώμάτα, τον έοο>ζα πλημμύρα,
Νά είχαν αιώνιο θαυμαστή τ άπόξερά μου μάτια
Καί υμνητή τά χείλη^μου, με τήν καρδιά μου ?.ύρα,
νΩ / ού, Κόσμε Ουράνιε κάμε με, σάν πετάξω
3Σ τά οτήθια σου τ αγνά, Φωτός κι3άγάπης συνοδίτη'
Αός μου αστραπή γιά νά φανώ καί σθένος νά φωνάζω
*3Εδώ ό νΕρως, ή * Ελπίς κι3 ή Πίατις έχουν κοίτη /»
V
* Ολημερίς τή λύρα μου τήν πιάνω, καί άργμζω,
Τον πόνον μου γλυκαίνοντας τήν άμετρη πικράδα,
Τέτοιο σκοπό ραΐστικό, θλιμμένο, τον τονίζω,
Κάτω άπό θλίψεων, κανμών καί οδυνών ισκιάδα.
Άθήναι Γεώργιος Σ. Γροπέτης
Φ. Κ.
ΟΥΔΕΜΙΑ άπόδειξις συνδρομής ή άλλη
εισπραξις πληρωμής εινε ισχυρά, εάν δέν
■φέρη τήν υπογραφήν τοϋ Διευθυντοϋ καί
τήν σφραγίδα τοΰ φύλλου.
Στό πλάι τους τρέχει δροσερό δροσερό τό ρυά
— Θά μ’ άγαπάς πάντοτε" δέν ϋά μέ ξεχάσης
πειά ;! Θά ϋυμάσαι σ’ όλη σου τή ζωή αΰτύ τό
γάπη μας ;!..
ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΕΡΩΤΟΣ
30 ’Οκτωβρίου βράδυ
Μιά ολόκληρη ιόρα ήταν μαζί μου τ από­
γευμα καί μου κουβέντιαζε. Κάτι κομπλι-
μέντα κάτι τρυφερότητες ποΰ μουλεγε καί
κάτι λιγωμένες ματιές ποΰ μονριχναν τά κα­
στανά του μάτια κάτι ματιές ποΰ λίγες μέρες
προτήτερα μποροΰσαν νά μέ ξετρελλάνουν.
Σά νά κατάλαβε πως τοΰ φεύγω κι αγωνί­
ζεται νά μέ κράτηση ιιπλώνοντας γύρω μου
άλα τά ίρωτοπλεγμένα δίχτυα του. Τοΰ κά-
κον όμως δλο τοΰ φεύγω, ναι τό νοιώθω
καλά πώς, ολο καί σπρώχνομαι μακρυά του’
έτσι χωρίς κ εγώ νά τό θέλ.ω. Ναι μάρτυς
μου ό Θεός πώς δέν τό ϋέλω, ήμουνα τόσο
ευτυχισμένη όταν τόν άγαποΰσα ! Τόσο ευ­
τυχισμένη ! Τά πειό ασήμαντα λόγια νά μον-
λεγε τά θυμόμουνα, ώρες ολόκληρες κι άν
περνούσαν μέ τήν ίδια σειρά ποΰ βγήκαν
άπ τό στόμά του' καί σήμερα ποΰ μιά ύλό-
κλ,ηρη ώρα μοΰ γλυκοαφύριζε σιγά σταύτί
τήν τρυφερότερη ερωτική σοννάτα δέ θυμά­
μαι οϋτε μιά νότα άπό τή μουσική της ! Τί
αίνιγμα ποΰ είναι αυτή ή μικρή αίματωμένη
μηχανή ποΰ τή λένε καρδιά ! "Ενα του χαμό­
γελο μονφτασε νά τόν αγαπήσω κ ενα τον
ερύϋημα σήμερα μέ κάνει νά τόν ξεχάσω.
Βλέπει πώς όλα εΤνε μάταια όνειρα στύν κό­
σμο. ’Απογοητευμένος ζητεί τήν χαρά, τήν λήϋη
ίσως, στό πρώτο παράλογο πάϋος ποϋ συντυ­
χαίνει !
Ξαναζή, άγνιίιριστός πειά, άλλος άνϋρωπος,
μέ άλλη ψυχή, μέ άλλα α’ισϋήματα, μέ άλλους
πόϋους ...
Σεπτέμβριος 1909 Μανώλης Κ. Μαγκάκης.
Καί τώρα πώς θά ζήσω, χωρίς έρωτα;
πώς; Στήν καρδιά, ποΰ μακρυά της έφτε-
ρονγισ ή άγάπη τί ί)έ ν άπομείνη τώρα ; Τό
χέρι μου σέρνεται βαρν κι ανόρεχτο άπάνο)σ τό
λευκό χαρτί καί στήν άκρη τής πέννας μου
κατασταλάζουν κάποιοι λησμονημένοι στίχοι
ποΰ τους έλεγα άνόητοΐ'ς όταν τους πρωτο-
διάβασα γιατί δέν ήμουνα τότε σέ ϋέαι νά
τους καταλάβω :
Κ3 ϊ/τανε κ.απον ένα παλάτι.
Κ* Jtr τώρα κάπον ένα ρημάδι
Αχ ! τή φνχή πον κλείνει μέσα
σιά σπ/.άχνα της τόν μαΰρον !
3Εγώ τό)' έσβνοα τόν ‘Ήλιο
Έγώ τό σώ.τασα τ* αηδόνι
Αία ή συννεφιά με πνίγει τώρα
' Αχ ! πέστε μου ποϋ ξημερώνει !
’Εδώ τελειώνει τό ήμερο/άγιον τής μελα-
χροινής μου φίλης. ”Οταν χάριν τών αναγνω­
στών τής «Δάφνης» τό παρέ,δωσα εις τήν
δ>ιμοσιότητα, χωρίς καν. νά τήν ραπήσω ν-
πεαχέ&ηκα νιί τύ παραθέσω, όπως έχει, χω­
ρίς κανένα σχόλ.ιο καί έχω απόφασιν να τη­
ρήσω τήν νπόσχεσί μου.
Τώρα άν κανένας άπό σας τή λυπάται καί
θέλει νά τής υπόδειξη ποΰ ξημερώνει εινε ε­
λεύθερος νά τό κάμη. Μολ.ονότι καί αυτό τό
θεωρώ περιττόν, διότι είμαι βέβαιος, άτι δέν
θάργήση διόλου νά τό εύρη μόνη της.
’Αθήνα Βίκτωρ Ν. Ζήνων
 10 ΔΑΦΝΗ

Στην αγκαλιά οου πάρε με !... νΕνας μεγάλος λύκος /

ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ Q, ANDRE RIVQIRE ζ)
Κρνόνω... Καί. πώς ετρέμα μην πέθαινα έτσι... α-
[δίκως,
Και μόνη μου Γιά πάντοτε . "Αχ ! Σφυκταγ-
λ*εγαλα_ονειρα [κά?.2.ασέ μου
Το στήθος!.. Τί, δε σφίγγεις !
(Συνέχεια έχ τον προηγουμένου) 'Ο Βοσκός.
Πολλές ώρες μή καταλαβαίνοντας την («II etait une bergere») Νά...
καψα τον ήλιον εμείνε χαννωμένος ’μπρο­ 'Η Βοσκόπουλα.
στά ’στης λίρες οαν ν’ ά~τοβλακιί>ί)η>.ε. Καί ΚΑΤΑ ΜΕΤΑΦΡΑ1ΙΝ ΛΕΟΝΤΟΙ L ΜΑΚΚΑ Τί, δεν μιλάς, χρυσέ μου ;
Αξαφνα—κόντευε νά βασιλίψη—εβα?.ε βια­ Τό βλέμμα σου, θαρρώ, ζητεί νά μ’ ά-χοφεύγει !
‘Π Πριγκηττέσσα. Ό Βοσκός (μάλλον δειλά).
στικά το λιθάρι ’ητη θέπι τον, ανέβηκε οιγά-
Βέβαια ! νΟχι ! ”Οχι !
σιγά επάνω καί ’έπειτα τρελλός άπ’ τη χαρά eΟ Βοσκός. Ή Βοσκοποϋλα.
τον, πηδώντας, ε’φθαοε ’οτί]ν πάλι, καί Και κάποια Κυριακή, πρέπει εμείς χωρίς άλλο, Τό πρόσωπό οου ειν’ σφαλιστό, πένθιμο, λες και
’κλείστηκε ’στην κάμαρά τον. ’Στην νπερ- Άπ3 τό χωριό να κάνωμε κανένα γϋρο πάλι [τωχει
τάτη εκείνη στιγμή φοβήθηκε μήπως τρελ- Νά μάθουνε τόν πλοΰτό μου, τήν τύχη μου, δλ3 οί Σφραγίσει ή άσχημη σιωπή, κι’ άπαρνηθή τό γέλοιο !
λαθεϊ ’ατά. σωστά ! Iάλλοι, Κνττα με... πές μου γλήγορα... Τό μέτωπο τό τέλειο
"Η Πριγκηττέσσα. Ποια αρρώστεια στό ρητίδωσε, ποιά... πάγωσε τό
II ”Αν θέλης. , ' , , /z«e‘···.
Ό πάμπτωχος εργάτης έγεινε δ πειδ πλού­ *0 Βοσκός· Φεύγουμε... πάμε κι υ καθείς ας λέη, δτι κό θν
Βλέπεις πάντοτε οοΰ λέω κάθε μου ακέψι... [ξέρη...
σιος άνθρωπος τον κόσμον. Κι’ αυτός δεν
Δεν είμαι οϋτ3 υπερήφανος,... μά ό κόσμος έλα ζη· Γιά τάλλα,—εκτός έσένανε,—ί'χω καρδιά κλεισμένη !
εί'ξερε πόσα έχει. Καί όλοι ’φθονούσαν τον [λεφη, “Ελα !
νεόπλουτο, καί τον ’νόμιζαν τρισευτνγμ- ιατί ό καθείς πριγκήπισοας <5έν γίνεται προστάτης ! "Ο Βοσκός.
σμένο. Ή Πριγκηττέσσα. Δεν θέλω.
"Ολοι έμαθαν την πηγή του πλούτον ε­ Εγώ θά κάνω πάντοτε δλ3 δσα σύ προοτάττεις... "Η Βοσκοττονλα.
κείνου τοΰ αμύθητου. Πές ; Μ* αγαπάς ; Μπά ; Γιατί ;
Μά όπως ’σ αυτόν ήταν εύκολο νά γέ­ cO Βσσκός. "Ο Βοσκός.
μιση σέ λίγη ώρα τσουβάλια ολάκερα από Βέβαια / Κάποιος με περιμένει...
λίρες, τόσο σ’ αυτούς ήταν δύσκολο νά πά­ *Η Πριγκηττέσσα. 3Αδύνατον !
ρουν καί μία λίρα ακόμα. Τό λες... μά μόνο με τά χείλια, "Η Βοσκοττονλα.
Αφηρημένος, γλήγορα, χωρίς ορμή καί ζήλεια. Τί ,
Γιατί μόλις άπλωναν τό άπληστο χέρι
Οταν 3ρωτώ μόν3 απαντάς καί με φωνή σβυομένη. cO Βοσκός.
τοί’ς καί αυτοί, αμέσως τό χρυσά όραμα α­ —3Σαν αγαπά κανείς 3οτόπώς καί 3στό γιατί επιμένει,
Δεν μπορώ !...

.
φανίζονταν σαν μαγεία αληθινή. Λόγια τρνφερογέννητα οκορπά γεμάτα γλύκα
"Η Βοσκοττονλα.
Καί είχαν παραιτηθή επισήμως ολοι από Σαν 3κεϊνα πονλεγες σιγά όταν 3στό δάσος μπήκα’.
Οταν εσύ άέν ήξενρες καν πώς εγώ σάς είδα,... Τί έχεις ; Τί εϊνε τοΰ το ! ;
τον ν’ άπολάψουν κΐ αυτοί κάτι από τό θη­
.Θ
Οταν σάς κύτταζα κρυφά, καί ατής καρδιάς τή "Ο Βοσκός.
σαυρό... "Ολοι φθονούσαν τον ευτυχισμένο [λαύρα
κάτοχό τον, όπως είπαμε. Τον νόμιζαν—με Εννοιωθα μιά άνακονφισΐ άπ3 έκπληςι κ3 ελπίδα, Με περιμένει «α.τοίο^.·.
τό δίκηο τους—ευτυχισμένο. Κ3 έτρεμα,.. φύλλο ταπεινό στον έρωτος τήν αύρα,— <Η Βοσκοττονλα.
Γιά χάϊδει/>ε με λόγια οου ξεχεΟ.ιστά άπό πόθο’ Ποχός:
Μά αυτός κάθε άλλο ήταν παρά τέτοιο !
Γιά κύτταξε, προσπάθησε, πές μου... "Ο Βοσκός.
Μιά κρυφή λύπη τον έδερνε από τήν άρχή
‘Ο Βοσκός. . . . ποϋχει τιμάΐς καί πλούτο.
που έγινε πλούσιος, καί τύν σιγότρωε.
9 Μιλώ, όπως νοιώθω .. "Η Βοσκοττονλα.
τΗταν αγράμματος ! ία,- αγαπώ... Εϊν ωραία ! Νά / Σάς λαχταρά ή καρ·
Τί σαν είχε τόσα παλάτια χρυσοστόλιστα. ' [διά μου : Ποχός ;
Π
Εν3 άλλο είχα πριν αίσθημα.... κ3 έλειψε τό-αισθη- "Ο Βοσκός.
Τι σαν οί υπηρέτες του έκολυμποΰσαν ’στο
[μά μου, "Η Πριγκήπιοοα.
χρνοάη ι. Τί σαν ήταν ’στο χ,έρι του ν’άπο-
Κ3 ενώ δεν σάς αγάπαγα.... σάς αγαπώ... Νά ! — 1Η Βοσκοττονλα
λάψη κάθε επίγειο άγαθό. ["Ωραία ! Τί ?.ές\ 3 Εσένα περιμένει ;
Αύτός ήταν αγράμματος. Οί άπειροι δά­ "Η Πριγκηττέσσα "Ο Βοσκός.
σκαλοι δεν ’μπορούσαν ούτε γρϋ νά τον Ωοαΐα ! Καί βέβαια... άφοΰναι οτά σωστά μαζν μου έρω-
Α.

μάθουν. "Ο Βοσκός. [τευμένη !

Λε μαθαίνει κανένας πρώην εργάτης, σω­ "Ωραία/... υλοχαρά νοιώθω καί σάς συγχαίρω. Δεν είμαι πειά βοσκός, εγώ.
στό ξΰλ.ο άπελέκητο, γράμματα όταν μεγα- "Ωραΐα ! "Η Βοσκοττονλα (συμβιβαστική).
λώαη λίγο, όσο πλούσιος κι’ άν εϊνε ! (Μένουν σιωπηλοί).
Ναι! Βλέπω, βλέπω, φως μου...
Κάθε ’μέρα τό ολόλαμπρο παλάτι Ιβι'ινζε "Ο Βοσκός.
ΣΚΗΝΗ ΣΤ'.
άπό τά βογγητά τοΰ νοικοκύρη τον. Κ’ έ- 3Έγινα πριγχηπόπουλο.
λεγε άνά,μεσα ’ςτονς στεναγμούς του: "Ο Βοσκός, ή Πριγκηττέσσα, ή Βοσκοττονλα.
"Η Βοσκοττονλα.
— Αχ, τί δυστυχισμένος πού είμαι! . . . *Η Βοσκοττονλα (άπό μακρηά, αόρατη). Ποιο φάσμα μαύρου κόσμου,
Είμαι αγράμματος ! Τί μ’ωφελούν τά πλού- Φαϋνε ! Ποιο ονειρον, ή ποιά μάγισσα τονφερε αυτήν τήν
τη ; Νοιώθω πώς κι’οί ίδιοι οί ’πηρέτες μου "Η Πριγκηττέσσα. [τρέ?.λα !
με κοροϊδεύουν αλύπητα στα κρυη>ά γι’αύτύ * Ηλθεν αυτή. Τί κρίμα !
cO Βοσκός. 'Ο Βοσκός.
μου τό ελάττωμα ! . . .
Να ί. Τά νέα σάρεσαν ;
Καί Αναστέναζε πάλι.
*Ή ΙΙριγκηττέσσα. "Η Βοσκοττονλα.
Καί ξανάρχιζε :
Μήν τής πής.,.. Θά σε γιατρέψω... νΕ?.α... έλα !
— "Αλλα δέκα χρόνια, έδινα γιά νά γίνω "Ελα στό σπήτι, αγάπη μου/, — "II μαύρη μοίρα
κ’ έγά) γραμματισμένος απ’ τι) ζωή μου! *0 Βοσκός.
[φταίει,—
Δεν είχε τελειώσει καλά καλά τά λόγια του Ίό ξέρω... Κρίμα τά νειάτα τά χρυσά !—Βοσκέ μου. .·
Τοΰ κάκου θε νά πήγαιναν όλ3 αί προσπάθειαί μου.
αυτά, όταν έξαφνα ή ίδια φωνή πού τύν Άς ψύγωμεν ! "Η Πριγκηττέσσα (εμφανίζεται),
τρόμαξε προ πέντε χρόνων ακούστηκε. Καλά Xiet.
"Η Πριγκηττέσσα.
■— ilf:*a χρόνια είπες ; Καλά ! Θά σε "Η Βοσκοττονλα.
*Ας φύγωμε... Ναι! Γλήγορα!
κάμω τον πιο γραμματισμένο άνθρωπο τού "Η Πριγκηπέσσα !
"Η Βοσκοττονλα (πληοιέοιερα, πάνε3 αόρατη).
κόσμου. Πρόσεξε ϋμως άνθρωπε .... Πρό­ "Ο Βοσκός.
Χρυσέ μου !
σεξε μή μετανοκυσης . . . Καί θά εϊνε τότε Βλέπεις, νά/...
9 » f "Ο Βοσκός.
αργα ! "Η Βοσκοττονλα.
* Εμπρός !
Σάστισε, μά λίγο ό πλούσιος. "Η Πριγκηπέσσα!
"Η Πριγκηπέσσα.
"Ομως ’στή στιγμή είπε στο πνεύμα. eΠ ΙΙριγκηττέσσα
Δεν μπαίνει τό κλειδί... Εϊνε πολύ σκοτάδι !
— “Οχι ! “Οχι ! /Ιέν θά "ιιετανοιώσω. Νάμαι /
"Η Βοσκοττονλα (φαίνεται άπό το βάθος).
Καμμία άπάντησις δεν τού έδόθη. *Η Βοσκοττονλα.
Φαννε ! Φοβάμαι, Φαΰνέ μου / Κοντά ’κεΐ. 3στό πη-
III Λοιπόν; 3Αλήθεια!... Μ3 άφησε!... Εϊν9 όνειρο ί ;
ίχόδι,
Είδα ί'ι’α ?.νχο !—rrovnai ; σύ ; [Κοιμάμαι ! ;
Ό εργάτη:
εργάτης, μέγας καί πολύς έγεινε φΐ Λοιπόν πειά εμέ δεν μ3 αγαπά μά... τώρα εσάς λα-
λόλογος. Ό Βοσκός (οτήν ίΐριγκηπέοοα).
[τρεύει ;
Ό μεγαλείτερος ά.τ? δλονς. Κρνφθήτε. Δεν μάς λνπάσθε τούς φτωχούς ;/.. Κανείς... νά τό
(οτήν βοοχοποϋλα) Νάμαι ! Ναματ ! [πιοτενη ;
Τον πολιορκούν οί έκδοτα* εφημερίδάν
Ή Βοοχοπονλα (τρέχει έ.τάνω του, χαΐ καταφεύ­ "Οχι! Δεν εϊνε δυνατόν ) Μ3 αγάπαγε... οάς λέω,...
καί περιοδικών. Γονατίζουν οί ίλιαοάρχαι γει οτήν αγκαλιά του). νΑλλως τε δεν οάς αγαπά πειά τώρα,άφοΰ εγώ κλαίω.
*μπροοιά τον γιά νά τονζ προτίμηση. Άχ ! Έώ τέλους... Σύ’οαι; Σύ! ; .-ιώί ετρεχα ! "Ετσι είναι ! Δεν τήν άγαπάς;
("Επεται το τέλος) Αημ. Κρεβονρης [φοβάμαι / (Έπεται συνέχενα)

fthhHrko ν γραφιαι
hmMmd
Κον ΤΑ. Πολιτην, Κόρινθον,—Σάς εΰχαριστοϋμεν,
άλλά δυστυχώς δέν έχωμεν πουθενά άνταποκριτάς.
Δημ. Φαρμάκην, Ζάκυνθον.—Εΰχαριστοϋμεν έγ-
καρδίως.
Δνίδα Φρ. Ταικλητήρα, Πόλον, Κους ’Δϋ·. Λα­
γόν, Πόλον, X. Στοννόηονλον, Χρ. Καμπιώτην,
Π. Σπυρόπουλον, Πόλον. — Σάς εΰχαριστοϋμεν.
Φύλλα καί αποδείξεις σάς άπεστάλησαν.
Κ. Φωτάχην, Καλάμας, - Φωτογραφία έλήφθη,
άλλ’ είνε σκοτεινή καί δέν θά έπιτύχη εις τήν τσιγ­
κογραφίαν.
Δνίδα X, Καμπιώτον, Πόρον.—Ή μετάφρασίς
σας θά δημοσιευθή εις τό μεθεπόμενον φόλλον.
ΤΑ. Ν. Τράκαν, Καλάμας.—Ιίίς τό προσεχές.
Κους Π, ΤΑπούτην, Νικολάτον, Στανρόπου-
λον, Πυλαρινάν, ΤΑακρήν, Βερνΐκον, Δριβολιά-
ρην, Πολυκαλάν καί Ν. Λοβέρδον, Άργοατόλιον.
— Σάς εΰχαριστοϋμεν έγκαρδίως. Φύλλα άπεστάλη­
σαν έξ αρχής.
Θ. Πολίτην, ’Ενταύθα. — Ή «Δάφνη» έχει ίδικούς
της διακεκριμμένους συνεργάτας, περί τούς δέκα,
τά έργα τών διτοίων βλέπετε είς τό φόλλον τα­
κτικά. "Ολοι οί λοιποί εινε απλώς άναγνώπται της,
καί έχουν τό δικαίωμα νά σιέλλουν έργα των,
τά όποια μόνον !'ιν έγκριϋονν δημοοιενοινται. Μάς
έννοεΐτε ; Διά τούτο καί ποτέ δέν υπάρχει φόβος νά
καταντήση τά φόλλον όπως φαντάζεσθε.
Κους: Άλ. Λεβαντήν Γαλαξείδιον, Γ. Δ. Δαβ·,
Σ. Βάλωσην ένταϋθα, Άλ. Μαρ., S. ένταϋθα,
Τάκην Γιολδάσην Καρπενήαιον, Ε. Κ. Ροϋβαν
Κάϊρον, X. Θεοτοκάτον ένταϋθα.—Έλήφθησαν.
Νίκον Δαονλην Πάτρας. Π. Σεκακον ένταϋθα,
Γάταν ένταϋθα, Γιάννην Διάκον Ναύπακτον, Δεω-
νίδαν Βέκκον Καλάμας, Διονύσιον ‘Ερημίτην
Πειραιά, Νίκον ΤΑαρκόπουλον Κυπαρισσίαν. Θ.
ΤΑπαρταακούλον, Νεκρολούλουδο Ζάκυνθον, Στ.
Παπασταύρου Θήβας,—Έλήφθησαν,
A. Stelhadi, Κάϊρον.—"Ολα δσα έστείλατε έλή­
φθησαν. Φύλλα καί αποδείξεις σάς άπεστάλησαν.
Εΰχαριστοϋμεν διά τήν καλήν άναγγελίαν.«Τά Άνα-
κατεμμένα» λίαν προσεχώς. Άλέκον Λεβαντήν
Α.
Γαλαξείδι, Κωνατ. Φωτάχην ’Αθήνας, Δειλήν
Γραφίδα Πατήσια, έλήφθησαν. Νίκον Γκουν-
τούναν Κυπαρισσίαν.—Τά σταλέντα έλήφθησαν
άλλ’ άτυχώς δέν ένεκρίθησαν- μερικαί φωτογραφίαι
ίσως δημοσιευϋοϋν μεθαόριον. Φρρρ Δάρισσαν.—
Έλήφθησαν όλα- εΰχαριστοϋμεν. Ν. Άνδρεόπου-
λον ένταϋθα.—Έλήφθη.
Π. Ταίχλ. Καλάμας, Ε. Ροδολάκην, Σέλινον
Κρήτης. "Οσα έστείλατε έλήφθησαν' άναμένωμεν
Χααομέρην ένταϋθα. Καί ή λόσις του ποϋ είναι ■
ΓεώρΥ. Κατωπόδην Λευκάδα. Β. Παπαεν&υ-
μιου, ένταϋθα. ”Λλυτον Λϊνοιγμα, Ναόπλιον. Α.
Ν. Σ. ένταϋθα' έλήφθησαν. Λουχίαν Τάχη Λχά-
λχου, Πάτρας. Σάς εόχαριστοϋμεν πολύ καί’περι-
μένωμεν χωρίς άλλο.
Δ. Ερεβούρην, Τρίκκαλα. Ό Σολωμός αυμπε-
ριλαμβάνεται. Μόνον τά τελευταίον.
Demoiselle de Loudres donne des
Lefjons d’Anglais.
.S' ’adrcsscr M iss OEME
Poste Restante En Ville
& ΜΕΓΑ ΚΕΡΔΟΣ 100,000 ΔΡΑΧΜΩΝ
16
16 ΑΝΤΙ ΕΝΟΣ Μ0Ν0ΔΡΑΧΗ10Υ ΓΡΑΜΜΑΤΙΟΥ
16
16 ΤΟΥ ΛΑΧΕΙΟΥ
ss
16 ΤΟΥ ΕΒΜΙΚΟΥ ΣΤΟΛΟΥ KM TON APXAIOTHTQH ΤΗΣ ΕΛΛΛΛΟΪ
16 ΤΗΣ ΚλΗΡΩΣΕΠΣ]ΤΗΣ 25“;ΟΚΤΩΒΡΙΟΤ 1909
16
16 = ΕΝ ΟΛΩι ΧΙΛΙΑ ΚΕΡΔΗ ΕΚ 225,000 ΔΡΑΧΜΩΝ =
Α Φ Ν Η 11
ΣΤΗΑΗ ΕΓΚΡΙΣΕΩΝ
Έπειδίι εις τά γραφεία μας όυνεκεν-
τρώΟιισαν άηκετά λογοτεχνήματα, πολ­
λοί οί τών άναγνωιίτών μας ΐιιτοΐίν
νά μάθουν ποια έκ τών ύποοτελλοιιίνων
έργων των είνε έγκεκριμμένα, ίδρύάαμεν
τΐιν κάτωθι ίτι'ιλην, είς ίίν τακτικώς Οά
άναγράφωντιιι τά έκάΟτοτε έγκρινόμενα.
Μέχρι της 23ης Σεπτεμβρίου ένεκρίΟιι-
<ίαν καί Οά διιμοόιευΟοΰν τά εξής :
Κόκκινης Κορδέλλας.— Τί τρώγουσι καί τί πί-
νουσι.
Περ. Γ. Δανδίνου.—"Ερως (Έλευθέρα μετά-
φρασις).
Βααιλ. Άσλ.—Ή έκδίκησις.
Παναγ. Γ. Γαρέξου.--Τά βασανιστήρια τής
Ίεράς Έξετάαεως.
Νιχολ. Κρανιωτάχη. ’Αντίλαλοι.—Μαΰρα ξυ­
πνήματα.
Γεωργ· ΆύΤ. Γεωργιάδου. Εικόνα.—Τά κάστρο.
ΤΑ. Ν. Τράκα.— Τ’ ορφανό ναυτόπουλο.
Ιππότου δε Ίφλάντ.—ΊτΙά.
Ίω. Πααιόκα.—Αί προτιμήσεις τών γυναικών.
Άντ. Ν. ΤΑανίκη.—Τραγουδάκι.
("Επεται συνέχεια)
OVAKMIA ΠΓΟ Ι ΙΜΙΙΣΙΣ ΙΪΧΥΚΙ,διότι
ή «Δάφνη», καΟαρώς φιλολογικόν χαρα­
κτήρα εχονόα, δέχεται καί διιμοόιεύει
ά ν ε ξ α ι ρ έ τ ω ς μέ τΐιν όειράν των, είς
ώριόμένας όελίδας τον ψύλλοι:, δλα τά
έγκρινόμενα φιλολογικά προϊόντα τών
άναγνωότών τιις ΔΩΙ*ΚΑΙ\.
.Θ
Προηγούμενα φύλλα τής 'Δάφνης*
εύρίοκονται εις τά γραφεία, καϋώς και
είς δλα τά κιόσκια, όπου πωλοϋνται
εφημερίδες.
Π
L0mm εργαπηριοκ
\ ^φωτοτσιγκογραφίας ’
Kill ΞΥΠΟΓΡΑΦΙΑΤ
flPflflIQYi
_ OflOI ΚΟΛΟΚΟΤΡίΐΓΐΗ
αρ
ΑΟΗΝΑΙ
PlYlBEYOtK IN III. Mil HIV Hdl’flSl 11)07
TO ΤΕΛΕΙΟΤΕΡΩΝ ΕΡΓΑΠΗΡΙ0Ν EN ANATOAHi
i ME ΤΑ ΤΕΛΕΙΟΤΕΡΑ ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΑ
u] ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΧΕΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑ
ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΕΙΣ Eli ΤΟΤΙ ΛΙίΓΟΝΜΟΥΣ U1
Ι0Σ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ
ϊμμ mmi miniyjm mi νι
Ή διεύΟυνσις τής «Δάφνης» επιθυμούσα ν’α­
νάθεση είς τούς άναγνώσιας της τήν σύνΟεαιν τών
εν αυτή δημοσιευόμενων Διαγωνισμών (Λίνιγμά-
των, Γρίφων, Λογοπαιγνίων κ.λ.π.) προκηρύσσει
σήμερον τον διαγωνισμόν αυτόν ΰπό τούς ε'ίής
ορούς :
I) Τον ΔιαγωνκΙμοί? τούτοι· 0ά άυμμε-
τάάχωιΐι γενικώς όλοι οί άνιιγνώόται τον
περιοδικόν, άποιίτέλλοντες όνλλογίιν
Αινιγμάτων, Ηαιγνίων κ.λ.π., μίι περιέ-
jjovdav περιόόότερα τών τών Ιο, <νέοον-
dav κάτωθι έκάάτον «ιίνίγματος τΐιν λύ-
div τον. Ί',κΰΟτιι «ΐνλλογίι δέον νά dv-
νοδεύιιται ύπό είκοόαλέπτον γραηματο-
ιίΐιιιοΐΓ μόνον.
ϋ) ’() διαγωνιόμός οντος Οά είναι τρί­
μηνος, έζαιρέόει τού παρόντος όιίτις ώς
έκ τον τέλονς τον ετοι·ς, λΐιγ·ει τΐιν '.Μ
Δεκέμβριον.
0) Ί·',κ τών λαμόανομένων όνλλογών
Οά δΐιμοοΤεύονται τινές έκ τών καλλίτε­
ρων.
ά) Ίΰν τώ διαγωνιιίμώ τούτφ Οά βρα-
Οεύωνται :
1 πρώτος λαμβάνιον χρηματικόν βραβεϊον
δραχ. 5, μίαν ετησίαν συνδρομήν τής Δάφνης,
καί χαίρει τό δικαίωμα τής δημοσιεύσεως τριών
δμοΰ έκ τών καλλίτερων άσκήσεων τής συλ­
.
λογής του.
2 δεύτεροι λαμβάνοντες τρίδραχμον χρηματ.
βραβεϊον έκαστος και ιίνά μίαν έξάμηνον συν­
δρομήν τής Δάφνης, καί
3 τρίτοι άνά μίαν τρίμηνον συνδρομήν.
Καί τέλος &ά δημοσιευτούν τά ονόματα όλων
τών αυμμετασχύντων τοϋ Διαγωνισμού είς τήν
Δάφνην.
Προθεσμία αημμετοχής είς τον παρόντα Δια­
γωνισμόν ορίζεται ή 3L ’Οκτωβρίου.
1® ΜΗΝΙΑΙΟΣ 4Ι4ΓΜ1Ϊ ΑΓΣΕίΙΝ
Ό διαγωνισμός τών λύσεων τών έν τή «Δάφνη»
δημοσιευομένων ΔίΑΓϋΝΙΣΜίίΝ (Αινιγμάτων, Γρί­
φων, κ λ.) γίνεται εις τά έξης μηνιαίος : ΟΙ λόται
όφείλουσι ν’ άποστέλλωαιν έπί ιδιαιτέρων φύλλων
χάρτου τάς λύσεις τών έν έκάατψ φυλλαδίφ τής
«Δάφνης» δημοσιευομένων 3 άσκήσεων, συναποατέλ-
λοντες καί έν δεκάλεπτον γραμματόοημον διά τάς
λύσεις έκάστου φυλλαδίου.
55 - Είς τό τέλος έκάστου μηνός, έκ τών έχόντων τάς
περισσοτέρας λύσεις θά βραβεύωνται :
1 πρώτος, λαμβάνων χρηματικόν βραβεϊον
δραχ. 5 καί μίαν έτησίαν συνδρομήν τής «Δά­
φνης» .
2 δεύτεροι λαμβάνοντες άνά 3 δραχ. έκα­
στος καί μίαν έξάμηνον συνδρομήν.
Καί τέλος 3 τρίτοι άνά μίαν τρίμηνον συν­
δρομήν.
’Επίσης θά δημοαιεύωνται τά όνόματα δλων τών
λυτών μέ τάν άριθμόν τών ορθών λύσεων άς έσχε
έκαστος καθ’ δλον τάν μήνα.
ΣΗΜ. Είς ιόν Διαγωνισμόν τονιον 0α νπαχΟώοι
καί ό εν τώ προηγονμένφ φνλλισ δημοοιευδείς
Διαγωνισμός.
ΑΜΙΑΝΤΑ ΗΛΙΟΥ
Άνεγνωρισμένης αντοχής καί
έντάσεως 6ι9 ολα τά συστή­
ματα τών φωτισμών εις μεγά-
λην παρακαταθήκην με τιμάς
εν&ηνάς
ΕΙΣ ΤΑ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ
91
a.:;.::.:: a, mmm
91
ΆΟΐιναι, οδός Καλαμιώτον !ί(>
ΙΙειραιεΐ·ς. Λεωφόρ. ΆΟιινάς !έ
91
91 ΟΛΟΝΤΟΙΑΤΡΕΙΟΝ
91 Γ. I. ΖΑίΜΟΥΖΑΚΗ
91
91
91
’Οδός ΆΟιινίίς 03 Είσοδος Παλλάδος 1α
Είδικύτης τεχνητών όδόντων. ’Εφαρμογή τε­
91 λεία καί ταχεία καί ήγγυημένη. 'Υλικά ‘Αμερικα­
νικά άριστα. ’Εμφράξεις όδόντων διά νεωτάτης
91 γερμανικής μεθόδου, θεραπεία έν γένει τών παθή­
σεων τοϋ στόματος. Τιμαί λίαν συγκαταβατικοί.
A ( ΣΕΛΙΣ ΔΙΑ ΤΑΣ ΚΥΡΙΑΣ ~)
ο flpO ΤΗΝ TEAEYTfllflJV JWOflfljV

.
.Θ
Π
Α.

σμένην άπό τό κρινολΐνον ή από τά παραφουσκωμένα ως μπαλόνια μανίκια! '

Ίο νέον κτένισμα επαναφέρει την κεφαλήν εις φυσικός διαστάσεις και ή
κορδέλλα ήτις μέ τόσην χάριν στεφανόνει τό μαλλιά, ενθυμίζει τός καλλιτε­
χνικός κομμώσεις των αρχαίων έλληνίδων. .
Εξ άλλου τίποτε δεν είναι πρακτικώτερον από τός κοντός φούστας διά τύν
χορόν αί δποϊαι μόλις εγγίζουν τό πάτωμα. At μέ μακράν ουράν όό μείνουν
μόνον διά τάς ύποδοχάς οπότε δίνουν τόσην μεγαλοπρέπειαν έίς τό βράδυ βά­
δισμα, Wi άρμόζουν τόσον ϋαυμασίως και εις τάς νέας, Ιδίως δμως εις τάς
οπωσδήποτε ωρίμους οίκοδεσποίνας. . Ν,

ΤΥΠΟΙΧ Π· Α. ΠΕΤΡΑΚΟΥ