5083_34

http://digital.lib.auth.gr/record/140261

The physical item is part of Aristotle University of Thessaloniki Libary Collection.

This digital representation of the original is made available to the public, under the
Creative Commons Attribution-ShareAlike 4.0 International License.
 ^Περίοδος δεγτερα ^Αθηναις τηι 2 ,Σ^.πτεμβριοτ 1889 ,Έτος "Αριθ. 35·

ΣΓΝΔΡΟΜΗ

ΕΒΔΟΜΑΣ
ΓΡΑΦΕΙΟΝ

ΒΙΟΙ ΙΤΑΝΕΠ ΙΣΤ HWI iOY 59· Ε Τ Η ϊ 1Α ΚΑΙ 1ΤΡΟΠΑΗΡ0ΤΕΑ

"Εκαστον ?ν).λον τ’.ματα·. Έν '|·]> Aciot.................... Δρ. 10
/ Ξτττών :>0 Έν τr( ΔλυνΛττ; ■ . «1·ρ- /ρ. I

ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΕΚΔΙΔΟΤΑΙ
ΙΩΑΝΝΗΣ Μ. ΔΑΒΙΒΕΡΓΗΣ ΕΠΙΒΕΟΡΗΣΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΗΤΑ ΣΑΒΒΑΤΟΝ

IIΕ ΡI Ε \ Ο Μ Ε \ A
Οί Σύντροφος, Κρτ,τ'.κυν οιήγ/,μι (συνέ·/2:a), υπο
Ίωάννου Μ. Αϊμβέργτ,.
Ή ναυπήγησις της «‘Ελλάδος» iv 'Αμερική,
•I*ιAcΛΛτ,νίκτ, ΙΙιναν.οΟήκτ,. (ΣυμττΛτ,ρωμα ττ,ς Ί:ογρα - σαν
•ρίας του Ουέβστερ), 0τ:6 Γ. A. Κ.
Τέσσαρες ώραι έν χασίς, (άλτ,θτ,ς εντύττωσις),
va τοϋ γαλλικού, υζ6 Αάζ.
Οί Αύο Σύζυγοι, ιϊίχών), :/ τοΰ αγγ/,;·/.οΰ, ύπο
τής οεσ'ΤΐΟ’.νίδο; Ζ. Ζ.
*0 Εξόριστος Κρής, i-oa-aiOetua: asXCosr,ποίη­
μα Λ/;λ. Παρχσ/ου.
Αι*τί ή Τουρκική Αυτοκρατορία καλείται
Ί’ψηλή Πύλη, υπό Τρύ». Σ. Εΰαγγελίδου.
Ας δοκιμασίας τής ΡαΙ’σ&ς, μυθιστορία Honry
Καί έπανακλείει τούς οφθαλμούς ϊνα κά^”
λιον τήν ίδη αυτός δια τής ψυχής του, Εν
τή ψυχή του,έν ή τόσον ώραία, τόσον καλήι
όπωςτότε, όπως άλλοτε εΐνε ε’ζωγραφημένη.-
Εν αργή τήν έφαντάζετο έμμανή,τύπτου-
τό στήθος, τίλλουσαν τάς τριγας, θρη­
νούσαν, όλοφυρομένην . Γην έβλεπε δεικνύ-
ουσαν διά τής χειρός προς αόρατον δι αύ-
τάν σημεϊον καί κραυγάζουσαν έπειτα όμως
μόλις έποόφερε τό όνομά της, γλυκά γλυκά,
όπως έκαμνεν άλλοτε, τήν είδε πλησιάζου-
σαν καί παρατηρούσαν αυτόν εις τούς οφθαλ­
μούς. Τότε ήγειρε τάς χεϊρας, έσπόγγισε τά
δάκρυά της, έθώπευσεν, έτακτοποίησεν, έγώ-
ρισεν εις δύο τήν λυτήν της κόμην καί δι ’
Έκτοτε τά ταζείδια του έγίνοντο συχνό-
:ερα,γωρίς πάντοτε νά ύπάργωσι καί έπεί-
Όυσαι ευ.ποοικαι αιτιαι. Π; ενός έτους α­
κριβώς, μή εύοων τόν φίλον του εν Ηρά­
κλειο), μετέβη εςω εί; τό γωρίον εν ώ είχεν
ούτος τό κτήμα του, οπερ κατά τύγην συν-
ώρευε πρός τά τοϋ πατρο; τής Κατερίνας.
Έκεϊ ώμίλησεν, έγέλασεν. ετραγώδησε μα­
ζί της. Έκεϊ ίνόησε καθαρά πλέον ότι
τήν ηγάπα. Καί πώς τό ενόησεν ; Οτε ή
Κατερίνα ήτο παρούσα, ησθα.νετο ότι έζη
δύο φοράς. 'Οτε ήτο άποϋσα ήσθ άνετο ότι
τώ έλλειπεν ή ψυγή. Λέν έτολμα πλέον
να στρέψη πρός αυτήν τούς οοθαλαούς, καί
τό παράδοξον,ότε καταβάλλων όλον τό θάο-

.
ενός φιλήματος— τοϋ πρώτου, όπερ τή έδιδεν ρος του τήν ητένιζεν" έβλεπεν αυτήν ταρασ-
I S eville, εκ τού Γαλλικού (συνε/εια).
άλλά τόσον συνταράξαντος ολόκληρον τό σομένην, στρεφομένην αντιθέτω;, έν συγ-
Περί της Φιλελληνικής Πινακοθήκης, έζιστολή
Γουλ. Γ. Γούδουϊν. ’Ετιστολή Π. ΧιώτΥ,.
ΊΙ Σκούπα, ρωσική φιλολογία, μύθο; Κριλώφ, ύτο
II. Α. Αςιώτη.
Είδήσεις τής 'Εβδομάδας. ’Εγχώρια — Εξωτε­
.Θ
σώμα του, ώστε νά αίσθανθή άλγος δριμύ
έν τή αίμασσούση πληγή του — δι ’ ενός φι­
λήματος έπανέφερεν όλην τήν εΰδίαν επί τοϋ
προσώπου της, όλην τήν yάρον καί τήν καλ­
γύσει πολλή, ώς νά συνελαυ.βάνετο πράτ-
τουσα άτοπόν τι.
Έμεινεν ούτω οκτίυ ήμέοας έν τώ / ω-
ρίω φιλοζενούμενος ύπό τοϋ φίλου του. Εν­
ρικά—Φιλολογία— Αρχαιολογία — Καλλιτεχνία. λονήν της. νοεί μάλιστα ότι υπέρ τό δέον παρέτεινε
'Ιδιαίτερα γράμματα. — Κατερίνα μου, ψιθυρίζει πάλιν, Κα­ τήν διαμονήν του, καίτοι 6 φίλο; του έν-
Νέα Βιβλία.
τερίνα μου. εθουσιαζετο έκ τούτου. Τήν τελευταίαν ημέ­
Καί τήν βλέπει ήδη, όπως τήν είδε κατά ραν θά έγίνετο καί μικρός τις χορός πρός
Π
πρώτον. Είγε μεταβή γάριν ΰποθέσεών του τιμήν τοϋ αναχωροϋντος.IΙροσεκάλεσαν τόν
ΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ λυράρην καί όλου; τούς νέους καί τάς νέας
εις 'Ηράκλειον καί επειδή έ'τυχε Κυριακή
Κρητικόν Διήγημα περιεπάτει καί αυτός, αδιάφορος όμως καί τοΰ χωρίου. Οτε ήλθεν ή σειρά του νά χο-
ξένος, παρά τό πρός τήν θάλασσαν τείχος ρεύση έδειλίασε πολύ, καίτοι δέν ήτο άν­
μεθ’ ενός φίλου του. Αίφνης συναντώνται θρωπος νά φοβηθή διά χορόν" ότε προσέφερε
Α.

Θ'. πρός οικογένειαν Ιργομένην άντιθέτως. Πλη- τήν άκραν τοϋ μανδηλίου του εις τήν Κατε­
Άπό αίας ώρας ήτο άϋπνος ό Ιναπετάν σιάζουσιν 6 φίλος του ανταλλάσσει όλίγας ρίναν, έτρεμ.ε" δύο τρεις φοράς τά βήματά
Γιώργης" ό δε νοϋς του, άπό θλιβερά; εις λέξεις πρός τόν πατέρα. Αυτός παρατηρεί του δέν ήσαν έν αρμονία πρός τού: ήγου;
θλιβεοωτέραν άναπόλησιν ίπτάμ.ενος, έκουρά- άδιαφόρως τήν μητέρα, άλλά ποό τών γα- τής λύρας. Ή Κατερίνα, μόνη ίσως εννοούσα
σθη πλέον ώςπτηνόν κα.ταδιωκόμενον. Άλλ' ρίτων τής θυγατρός καταλαμβάνεται υπό τήν αιτίαν, τώ άπηύθυνε δίς ή τρις ήδέα
έπεφύλαξεν ό Θεός πυκνά καί ευώδη φυλ­ θαυμασμού. έπιτιμητικά βλέμματα, άλλά πού νά τά
λώματα ώς άσυλα διά τά πτηνά καί γλυ­ Έρωτα έπειτα τόν φίλον του- ίδη εκείνος, οστις ΰποθέτων, ότι πάντες
κείας άναμνήσεις διά τάς υπό των ηθικών — Εΐνε συγγενείς μου' τώ λέγει ούτος. αύτόν μόνον παρατηροϋσι καί έπί τοϋ φλέ­
καταιγίδων ταλαιπωρούμενα; ψυγάς. υ.έ έκάλεσαν άλλά τους είπα πώς έχω μου- γοντος προσώπου αναγινώσκουσι τό μυστι­
Αΐ ακτίνες τής σελήνης, αδυνατούσα.'. επί σαοίοη. Έργεσαι νά πάμε τό βράδυ ; κόν του, ένευε χαμαί βλέπων τήν γήν ή
πολλήν ώραν νά διαπεράσωσι τά φύλλα τής Αέν είχε κανένα λόγον νά άρνηθή. Λιήλθε μάλλον ούδέν βλέπων, έν μέθη, έν έκστάσει..
βάτου, δέν παρέστησαν μάρτυρες τής επί τοϋ δύο ώρας λίαν εύαοέστους. Τή άπέτεινε δίς Έπειτα, οτε άλλο; τις διηύθυν; τόν γο-
καταπεπονημένου προσώπου του έπελθούσης ή τρις τόν λόγον εκείνη αίδημόνως, δειλώς ρόν αυτός δέ άπετέλει μέρος τοϋ κύκλου, τί
μεταβολής· ήδη όμως εΰρον κενόν τι καί δι- άπεκοίθη, άλλ’ αυτός εύρισκε καί τούς μάλ­ ευδαιμονία ανέλπιστος ήτο έκείνη ! Πού νά
εισδύσασαι φωτίζουσι ούγί πλέον συννεφώδες λον άδιαφόρους έκ τών λόγων της πλήρεις τύγη πλησίον του ή Κατερίνα καί αυτός νά.
μέτωπον καί τρικυμιώδη οψιν, άλλα γαλή­ γάριτος καί γλυκύτητος. Λιατί ; διότι χω­ κοατή νά θλίβη ε’λαορά ελαφρά, τήν άριστε-
νην καί ηρεμίαν. ρίς νά τό γνωρίζη ήτο ήδη έρωτευμ.ένος. οάν της ! "U! διατί να τελειώση έκεϊνος ό
Οί οφθαλμοί του εΐνε ημίκλειστοι- τό — Θά τήν αγάπησα φαίνεται άπό.εκείνη χορός ! Εις τήν αρχήν ήτο ψυγρά άκαμπτος
στόμ,α του υπομειδιά" δέν κοιμάται έν τού- τή βραδειά, έψιθύρισε πολλάκις βραδύτερον. σιωπηλή, ούτως είπεΐν, ή γείρ της" έπειτα,
τοις ουδέ όνειρον πλανά αυτόν εις χώρας Τήν δευτέοαν φοράν, καθ’ήν έπεσκέφθητό όμως έν τή μέθη τοϋ γοροϋ, οστις έγει τήν
ανυπάρκτους. Ευτυχία παρελθοϋσα, ο’ίμοι ! Ηράκλειον, ουδέ τήν συνήντησε κάν. Εΐνε δύναι/.ιν νά μεθύσκη τήν νεότητα διά τοΰ
αντικατοπτρίζεται επί τής μορφής του καί αληθές ότι ουδέ τήν έζήτησεν ότε όμως έ- ίδιου της αίματος, ή γείο τής Κατερίνας
μεταβάλλει πρός στιγμήν εις άνθη τάς ά- πεβιβάζετο εις τό άτμόπλοιον ϊνα άναγω- έγένετο τρυφερωτέρα, άπαλωτέοα. έλαστι-
κάνθας, αιτινες επώδυνοι περιέσφιγγον τό ρήση,οχι αυτός άλλά τό στόμα του ήρώτησε κωτέρα. Λέν ήτο γείρ πλέον άλλά στόμα
μέτωπόν του. τόν φίλον : ομιλούν, ψάλλον στόμα εύγλωττο·., έκπέμ-
— Κατερίναμου, ψιθυρίζει,Κατερίνα μου! — Καί οί συγγενείς σου εΐνε καλά : πον λόγους περιπαθούς αγάπης" στόμα έρω-
'Έπειτα άνυψοΐ ήρέμα τά βεβαρυμένα Καίτοι δέ τό ταξείδιον εκείνο, ύπό εμ- τών καί άποκρινόμενον, στόμα, δίδον φιλή­
βλέφαρα, ατενίζει πρός την σελήνην καί την ποοικήν έποψιν, ύπήρξεν επικερδές, εν τού- ματα ! Λιά του: άλλους ο χορός έκεϊνος δι-
έρωτα. τοις τώ άφήκε κρυφήν τινα δυσαρέσκειαν : ήρκεσεν ϊσω: έπί πολύ. Λι’ αύτόν ήτο στιγ­
— Ποιος ’ξέρει άν δέν τήν βλέπεις τώρα — "Ηθελα νά τήν ’δώ, έψιθύριζε καθ μιαίος. Απο τήςένάοΟεω: εοοβήθη τό τέΐ,ος'
καί τήν Κατερίνα μου.... εαυτόν ι/.ετά. ποθου. τό έβλεπε πλησιάζον καί αύτός ό ΐιόβος αντί
 E B Δ 0 M A Σ

vx σμικρύνει ηύξανε μάλιστα τήν εΰδαι-
(Λονίαν του . Όρασιν, άκοήν δεν είχε πλέον-
όλαι του αί αισθήσεις συνεκεντρώθησαν έπί
της παλάι/.ης, έπί τών άκρων των δακτύλων
της δεξιάς του, υπό τό δέρμα της όποιας
ήσθάνετο παλμούς τις οίδεν, ίσως της καρ­
διάς του, σπευσάσης καί αυτής εκεΐ,ίνα συν­
άντηση τήν άλλην καρδίαν, ην ή Κατερίνα
θα έκρυπτεν επίσης έν τη αριστερά της ...,
— Κατερίνα μου. σ’ αγαπώ, Κατε­
ρίνα μου!
Αϋτάς τάς λέξεις ψιθυρίζει διά βραχνής
φωνής ό τετραυμ.ατισμένος αρχηγός καί κρα­
τεί κλειστά τά όμματα, μή τύχη καί ανοί­
ξουν αίφνης καί ίδη την βατόν καί ένθυ-
μηθή την θλιβεοάν πραγματικότητα, καί
άπωλέση διαφευγουσαν τήν γλυκυτάτην των
αναμνήσεων.
'Έπειτα : Ποϋ έμεινε : σκέπτεται ώς νά
διηγείτο εις τρίτους παλαιάν τινα ιστορίαν.
Εις τον χορόν,.. Μέ ποιον πόνον εγκάρδιον
άφήκε τέλος τήν χεΐρά της. Ί’ί νόημα είχεν
άφοϋ έπαυσεν ό χορός νά έςακολουθή κρα­
τα αυτούς όμματα, δέν θά δακούσωσι πλέον
’Εάν πρό ήμερων πολλών συνηντώμεν οΰδ’ έξ ευτυχίας ούδ ’ έκ θλίψεως. Έκλεί-
τήν Κατερίναν, ότε κύπτουσα εις τό έζ ά" σθησαν, άφοΰ διά τελευταίαν φοράν είδον
πλού ξύλου γχεργχέγι της· έκέντα έπί τού πάλιν τήν φρικτήν σκηνήν τού μαρτυρίου
ΰφάσαχτος τής παντούφλαις τού αρραβω­ τών γονέων της- αφού μ.άτην έπόθησαν
νιαστικού της, θ’ άνεγινώσκομ,εν έπί τώ^ ίσως νά περιβάλωσιν άπαξ έτι τήν μ.ορ-
συνεχώς πρός τόν ουρανόν άνατεινομένω^ φήν πεφιλημ.ένου μ,νηστήρος- Καί ή κόαη
όνειοοπολων οφθαλμών της τήν συνέχειαν εκείνη ή θαυμασία, ήν βλέπει ήδη ό Καπε­
τής τρυφεράς ταύτης ιστορίας: θά έμαν- τάν Γιώργης κυμ.ατίζουσαν άνωθεν τών ο­
θάνομεν, ότι αμέσως μετά τόν χορόν τήν νείρων του καί περιβάλλ,ουσαν τό καταπε-
έζήτησεν ό σιόρ Γιωργάκης καί ότι έκτοτε πονημένον σώμά του, ή κόμη έκείνη κείται
αύτή ήτο ή προσφιλής του μνηστή. χαμαί συνεστραμμένη, άτακτος, άναμ.εμ,ιγ-
Διότι μόνον απ’ έκείνης τής στιγμής άρ-μ.ένη μ.ετά τού χώμ,ατος, πρός τό όποιον
χεται ή ιστορία τής σεμνής κόρης. 'Αν δέ αύριον, εις κόνιν καταπίπτουσα, θ ’άναμ.ιχθή.
πρό ταυτης ήσθάνθη καί αύτη έπίσης γλυ­ Τάν θάνατον τοΰ νοός έπηκολούθησεν ό
κείς παλ,μούς, άν οι οφθαλμοί της έγένοντο θάνατος τού σώματός της.
ποοδόται ταραχής, ήν θά άπέθνησκε μάλ- Καί πώς νά άνθέξη! Πού τής μητρός ή
λον ή νά έκδηλώση, όλα ταύτα είνε έκτος θερμ.ή άγκάλη, ήν έσυνήθισε νά εύρίσκη
τής ίστοοίας, διότι πριν ή άκουσθή τοΰ ίε- πάντοτε άνοικτήν καί μακράν τής όποιας
:έως ή φωνή αί κόραι δέν έχουσιν ιστορίαν. ούδ’ άπαξ είχε στερυγίση. Πού τού πατρόί
Έάν τήν συνηντώμεν τότε, έν βλέμμα τό γλυκύ βλέμ.μα καί ή θωπεία ή πραύνου-
της καί μόνον θά ήρκει ν’ άποκαλύψη ήμϊν σα πάντα πόνον- πού τών άδελφών αί φι­
όλα τά ονειροπολήματα τής έναρέτου καρ­ λόστοργοι μέριμναι- πού τής εστίας ή ευω­
διάς της : ’Αγάπην άπέραντον διά τόν σύ­ δία, τών φίλων καί συγγενών ή συμ.πάθεια.

τών αυτήν ·. Αλλά πόσον έπόθει τούτο !
Τήν έθλιψεν όμως ισχυρότερου τήν τελευ -
ταίαν στιγμήν, ώς νά ήθελε νά τή εϊπη όλα
όμοΰ όσα δεν έπρόφθασε νά τή έκδηλώση.
ΤΙ Κατερίνα εις τό σφίγίςιμον εκείνο έστρε­
ψε πρός αυτόν τούς ώραίους μελανούς ο­
φθαλμούς της, ώς νά τάν ήρώτα απορούσα
πρός τι τούτο- άλλ’ έν τω βλ,έμματί της
όπόση γλυκύτης καί συγκίνησις καί έπικύ-
ρωσις τών διά τής χειρός λεχθέντων, καί
•πόση όμολογία αγάπης καί είδος τι ευγνω­
μοσύνης μάλιστα !
Καθείς μετά τόν χορόν διευθύνεται όπου
θέλει. Οί μεν σχηματίζουσιν ομίλους ένα
συσκεφθώσι περί τού επομένου, οί δε κάθην-
Α.
.
ζυγόν της, πίστιν, μεγαλητέραν έτι τής α­
γάπης. Αύτή νά τόν άτενίζη έλευθέρως καί
.Θ
νά κρέμαται άπό τών χειλέων του. ’Εκεί­
νος νά τή υ.ειδιά καί νά θωπεΰη τήν κόμην
της. ’Έξω ας είνε χειμών, άς βρέχη, άς συ-
οίζουν οί άνεμοι- τί νά φοβηθή : Μήπως
δέν θά εΰρίσκετο πλησίον της ; ’Αλλά νά
παΰη ή θύελλα μόλις έκείνος θά έξήρχετο
μ.εταβαίνων εις τήν έργασίαν του- νά δια­
Π
κόπτεται ή βροχή, νά αΐθριάζη ό ούρανός.
Θά έτρεχε τότε εις τό παράθυρον καί διά
τού βλέμματος θά τόν συνώδευε μέχρι τής
κααπής τής όδου. Τό εσπέρας δέ, ότε ένωρίς θεν καί νά τόν ρίψορ, εις άνήλιον φυλακήν.
ένωρίς θά έπανήρχετο, θά 'μάντευε τήν ώ­
Ό τρυφερός καί ευαίσθητος βλαστός άπε-
σπάσθη έξαίφνης τοΰ δένδρου καί έρρίφθη
μ.ακράν έπί τής αύχμ.ηράς γής. Άπτιλος
νεοσσός κατέπεσε τής φωλεάς. Η κόρη εΰ-
ρέθη έν τω νοσοκομείω ξένη έν μέσω ςένων,
πάσχουσα έν μέσω πασχόντων. Παράφρων
τέλος, έγκαταλειφθεϊσα εις τάς σκληρυνθεί-
σας έκ τής συνήθειας χείρας δύο υπηρετών,
οΐτινες ήσαν οί μόνοι κύριοι έκεΐ μ.έσα άφ ’
ότου μία λέξις τού μόνου συγγενούς της τοΰ
πτωχού ιατρού, έν στιγμ.ή άγανακτήσεως έκ-
στομισθεΐσα, ήρκεσε νά έκδιώξη αυτόν έκεΐ-
Ή Κατερίνα άπέθανε.

ται νά άναπαυθώσιν επί μικρόν. Αυτός κοα-
τεί τήν δεξιάν κρεμ.αμένην εις άπόστασιν
άπό τά ένδύματά του μή τήν έγγίση ούδα-
μοΰ καί φοβείται μή τόν ίδωσιν ούτω, ώς νά
έκοάτει κλοπιμαΐόν τι- έπειτα σιγά σιγά
άποσυρεται, κρύπτεται όπισθεν δενδρυλλίου
τίνος καί φέρει τήν χεϊρα εις το στόμα καί
τήν καταφιλεΐ, προσπαθών διά τών φιλη-
μ.άτων του νά εΐσπνευση ολον εκείνο τό ά-
ρωαα,όπερ ή χειρ της άφήκεν επί τής ΐδικής
του-Καί έρωτά εαυτόν αν έγε'νετοπάλιν παι-
δίον καί παίζει- αλλά δακρύει εις τήν έοώ-
τησιν ταύτην ό άνήρ καί πείθεται έν υ.ιά
στιγμή, ότι όλα εκείνα όσα κατά καιρούς
ύπογελ,ών καί σκώπτων ηκουσε περί αγάπης,
όλα είνε αληθή. Καί πείθεται, ότι παιδίον
γίνεται ο αγαπών, άφοϋ αυτός καταφιλεΐ τήν
ίδιαν χείρα. καί σκέπτεται μάλιστα άν ήτο
τρόπος νά τήν τυλίςη εις το μ.ανδήλί του
καί.... μά τήν Παναγίαν αυτή ή σκέψις τω
έπήλθε ..καί νά μή τήν μ.εταχειρισθή πλέον,
αλλά μονον νά τήν καταφιλή καί νά είσ-
πνέη αιωνίως τό έπ’ αυτής άρωμ.α τής Κα­
τερίνας του......
Καί εις εύλαβές μνημόσυνον τής ποθητής
εκείνης στιγμής ό Καπετάν Γιώργης εγείρει
τόν βραχίονα μετά κόπου καί φέρει τήν
χεΐρα πρό τού στόματός του. Καί εις στε­
ναγμός αντηχεί έν τή βάτω γλυκύς άμα καί
αλγεινός, διότι τόν άπέσπασεν ό πόνος τού
τραύματος καί τή: άναμνήσεω: ή ή δότη;.
ραν καί θά τόν παρεμόνευε πάλιν ή θά τόν Καί ώς νά μή ήτο άξια λατρείας, ώς νά
ήννόει έκ τών βημάτων του. Καί άν... αι­ μ.ή τήν ήγάπησε κανείς έν κόσμω τυφλώ
σθάνεται συγκίνησιν άνέκφραστον- άν__ τί καί σκοτεινω, εις άνθρωπος δέν εΰρέθη νά
καλά, σπεύδουσα πρός συνάντησίν του νά παρακολουθήση τό κοινόν τού νοσοκομ.είου
κρατή εις τήν αγκάλην της καί έν μι­ φέρετρου, εντός τοΰ όποιου τόσοι άλλοι καθώς
κρόν μικρόν παιδάκι, ή νά σύρη διά τής καί άνδρες —ώ πώς καί νεκρά δέν έγένετο
χειρός έν ά.λλο μόλις βηματίζον...... καταπόρφυρος έξ έντροπής — ώς καί άνδρες,
Δέν ώνειοοπόλει άλλο τι ή καλή κόρη. Ειςναι, κατεκλ,ίθησαν.
τό βάθος τού όρίζοντος, όν διέγραφε διά τής Έν Ήρακλείω έπεκράτει φόβος καί τρό-
Φαντασίας, δέν έζήτει άδάμαντας σπινθη- μ.ος. Κατά τήν έυραν τής λειτουργίας οί ναοί
ροβολούντας ώς άστρα, μουσικάς εύθύμους, ήνοίγοντο υπό περιδεούς ίερέως, άλλ’ ού-
έορτάς, κτήματα απέραντα. Οί πόθοι της δείς ήναπτε κηρίον πρό τής εικόνας τής Θεο­
ήσαν μικροί, πολύ μικροί- πόσαι τών ομοφύ­ τόκου ουδέ ευλαβή χείλη ήσπάζοντο αύτήν.
λων της δέν θά έλάκτιζον αυτούς διά τών Ό νεκρώσιμος κώδων μάτην ήχησε πενθί-
λεπτών πέδιλων των! Καί όμως οί ταπει­ υ.ως καί ό σπ,εύδων νά έκπληρώση θλιβερόν
νοί ούτοι πόθοι δέν έπέπρωτο νά έκπληρω- καθήκον ίερεύς μ.άτην έψαλλε τό : Δεύτε
θώσιν... δότε τόν τελευταΐον άσπασμόν. Μόνη ή ή-
Ή φθονερά Μοίρα ειδεν εις τό βάθος τού χώ τού όλοκένου ναού έπανέλαβεν άντί συμ­
στενού έκείνου όρίζοντος τήν άληθή εύδαι- παθών χειλέων τάς εΰχάς τού τρισάγιου.
μ,ονίαν, ήν μάτην έπόθησαν οί έκλεκτοί της Χριστιανοί δέν ΰπήρχον πλέον έν τή πό-
καί ζηλοτυπήσασα έβάσκανε τήν κόρην. λει- ή καί άν ΰπήρχον δέν έτόλμων νά
*** παοακολουθήσωσι κηδείαν, φοβούμενοι μή
αύτη άποβή ίδική των κηδεία.
Μή ζητήσωμεν νά συναντήσωμεν αύτήν- Οί δέΤοΰρκοι ; αυτοί έσφαςαν τόν πατέρα,
είνε άδύνατον πλέον. τήν μητέρα, τούς άδελφούς της- αυτοί έφό-
’Από τής χθές πολύ χώμα καλύπτει τό νευσαν τόν νοΰν, αυτοί έθανάτωσαν τό σώμά
λευκόν ώς μάρμαρον σώμά της- τά ψυχρόν τής άρραβωνιαστικής τοΰ Καπετάν Γιώργη.
ώς αυτό.
["Κ’Πΐτ*'- συνέπεια;.
Ή Κατερίνα άπέθανεν.
Οί οφθαλμοί έκεϊνοι, οΐτινες καθίστων ΙίίΑΝΝΙΙΣ Μ. ΔλΜΙΙΕΡΓΗΣ.
υγρά έξ άρρήτου συνκινήσεως τά άτενίζον- |
 35
ΦΙΛΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ
Η ΝΑΥΤΙΗΓΗΣΙΙ ΤΗΣ «ΕΛΛΑΛΟΣ» ΕΝ ΜΕΡΙΚΗ
ΙΣυμ-λήοιομ» τής [Ιιογραφώς τού Οϋϊβστερ * )
Φίλε /.. Δαμβέργη.
'Οφείλω κατά καθήκον νά ομολογήσω,
οτι εν τή βιογραφία του Δανιι)./. Ονέβοτερ,
τή δημοσιευθείση ε’ν τή Έΰδοιιάδι, παοέ-
λειψα αίαν των σπουδαιοτέρων ττρος την Ελ­
λάδα υπηρεσιών αυτού. Έπείδη δέ δεν έπι-
Ουμώ, εκ τοΰ στεφάνου τοΰ περιστέφοντος
τό ένδοξον μέτωπον τοϋ μεγάλου Άμερικα­
νού φιλέλληνας, ούτε εν φύλλου νά άφαιρέ-
σω, σπεύδω όπως άναπληρώσω τήν έλλειψιν
ταύτνιν.
Καί είνε μέν λυπηρόν, δτι πρόκειται νά
άρω τό παραπέτασμα, όπερ επί πολλά έ’τη
έκρυπτε πράξιν ’Αμερικανών τινων εμπόρων,
ενώπιον της όποιας καί αυτός 6 Σατανάς
ήθελεν έρυθριάση, άλλά ιιφί.Ιος μέν ό ΠΛά-
το>ν, φι.ίτάζη δέ ή Λ.Ιήθειαπ.
Τω 1824 ή Ελληνική κυβέρνησις διέ­
ταξε τούς έν Λονδίνω αντιπροσώπους αυτής
όπως έκ τοΰ Αγγλικού δανείου προμ.ηθευ-
θώσιν όσον τάχιστα 8 μικρά δίκροτα, ώπλι-
σμένα διά τριάκοντα τηλεβόλων έκαστον.
Οί αντιπρόσωποι άδυνατοΰντες νά κατοοθώ
σωσι τοΰτο έν.Ευρώπη, ένεκα τής αΰστηράς
οϋδετερότητος, ήν αί κυβερνήσεις άπεφάσι-
σαν νά τηρήσωσιν απέναντι τοΰ Ελληνο­
τουρκικού πολέμου, έστρεψαν τους οφθαλ­
μούς πρός τά Ήνωμ,ένα Κράτη τής ’Αμε­
ρικής.
Έν Νέα 'Υόρκη υπήρχε φιλελληνική επι­
Α.
τροπεία, προεδρευομένη υπό τοΰ κ. Γουλλι-
έλμου Βέϋαρδ’ πρός τούς κυρίους λοιπόν
Λε-Ροά, Βέϋαρδ καί Συντροφιάν άπετάνθη-
σαν ζητοΰντες πληροφορίας περί κατασκευής
ενός ή πλειοτέρων πολεμικών πλοίων οΰτοι
άπήντησαν ότι, προχειμένου περί Ε.Ι.Ιάδος
ούδεμία δυσχο.Μα υπήρρεν έκ μέρους της χυ-
βερνέ\οεως των 'Ηνωμένων Πο.ϊιτειών, οτι
άπητοΰντο 250 χιλιάδες δολλάρια πρός κα­
τασκευήν ενός δικρότου μέ 50 τηλεβόλα,
καί τέλος έξέφραζον τήν ποοθυμίαν όπως ά-
ναλάβωσιν αύτοί τό έργον, υποσχόμενοι νά
έκτελέσωσεν αυτό τψίως καί εϋσυνειδότως.
Οί αντιπρόσωποι βασιζόμενοι επί των υπο­
σχέσεων καί τοΰ άκρου αυτών φιλελληνι-
σμ.οΰ παοεδόθησαν αύτοϊς τυφλοΐς όμ.μασιν,
άνευ Ιξετάσεως ώς πρός τόν χαρακτήρα καί
τήν τιμιότητα τών ατόμων.
Άναλαβόντων τών κυρίων Λέ-Ροά, Βέν­
αρδ και Συντροφιάς καί τών κυρίων Γ. Γ.
χαί Σ. Χάου.ίανδ τήν κατασκευήν τών δύο
δικρότων, οι έν Λονδίνω "Ελληνες αντιπρό­
σωποι έπεμψαν τόν στρατηγόν Λαλλεμάνδ
όπως έποπτεύση έπί τών έργασιών καί σύν-
αμ.α έγχειρίση αύτοϊς τήν πρώτην δόσιν έξ
120 χιλιάδων δολλαοίων. Μετ ’ όλίγας ήμέ-
ρας οί κατασκευασταί έπληροφόρησαν τους
αντιπροσώπους ότι άπεφάσισαν, τή συναι-
νέσει τοΰ στρατηγού Λελλεμάνδ, νά παρεκ-
(*) "15; φύλλα 16, 17, 18, 19, 20 καί 21 ί. έ'.
Ε Β Δ Ο Μ Α Σ
κλίνωσι τής παραδεδεγμένης συνήθειας /-α-
νά κατασκευάσωσι τά πλοία δι ’ ήμερο!-'-'·'
σθίων καί οΰχί διά συμβολαίων, διαβεβα'·-
οΰντες δε οτι διά τοΰ μ.έσου τούτου τά
πλοία άνευ μεγαλητέρα; δαπάνης θά είνε
πολύ καλλίτερα καί έτοιμα νά άποπλεύσωσι
πριν τής προσδιοοισθείσης ποοθεσυ.ίας τών
έξ μηνών, έξέφραζον σύναμα τήν συμ-
πάθειάν των υπέρ τοΰ άγώνος τών δυστυ­
χών Ελλήνων καί εύχάς ύπέρ τής ευημε­
ρίας αυτών.
Τών προτάσεων παραδεκτών γενομένων
τό έργον ήρχισεν υπό τήν έποπτείαν ικανού
καί πεπειραμένου ’Αμερικανού αξιωματικού
τών Ναυτικών, μετά μεγίστης ταχύτητας
καί ακρίβειας. Έν τω μεταξύ τούτω οί έρ-
γολάβοι έξέδωκαν συναλλάγματα αξίας
120 χιλιάδ ων δολλαοίων, άτινα καί έπλη-
ρώθησαν. Έν τούτοις οί άντιποόσωποι έπα-
νειλημμένως έζήτησαν ακριβείς πληοοτοοίας
περί τής δαπάνης τών δύο δικρότων μέχρι
τής άποπερατώσεως αύτών-, άλλ' οί έργο-
λάβοι άπέφυγον νά άπαντήσωσιν, άρκούμε-
.
νοι μόνον εις τό νά διαβεβαιώσι τούς αντι­
προσώπους, ότι τά πάντα έβαινον καλώς.
.Θ
Καί ό στρατηγός Λαλλεμάνδ, όστις ήτο
τίμιος μέν, άλλά λίαν άκατάλληλος διά τό
έργον, τά αύτά έξεφράζετο.
Έν τούτοις οί έργολάβοι έξηκολούθουν νά
εκδίδωσι συναλλάγματα μεγάλων ποσοτή­
των, οί δέ άντιποόσωποι λίαν άργά ένόη-
σαν ότι ή ΰπόθεσις έφθασεν εις τοιοΰτον ση-
μεΐον ώστε έπρεπε ή νά έξακολουθήσωσιν ή
Π
νά θυσιάσωσιν ό.τι είχον προκαταβάλη.
Τήν lTiv Νοεμβρίου οί εργολάβοι έξέδω­
καν συναλλάγματα 75 χιλιάδων δολλαοίων,
άλλά τό ποσόν τοΰτο ήτο πολύ ανώτερον
έκείνου,όπερ οι άντιπρόσωποι εφρόνουν επαρ­
κές όπως καθελκύσωσι τά πλοία. Κατά την
έσράτην έυραν άνήγγειλαν τοΐς αντιπροσώ-
ποις, ότι έκαστον τών δικρότων θά στοι­
χίση μέν 500 χιλιάδας δολλάρια, άλλά γά-
ριν φρονήσεως συνεβούλευον αύτους νά ύπο-
λογίσωσι τήν δαπάνην ενός έκάστου άντί
550 γι.Ιιάδων· Τήν δέ 23'Γ>ν τοΰ ίδιου μη-
νός άμφότεροι οί οίκοι διεκοίνωσαν τοΐς άν-
τιπροσώποις, ότι έξέδωκαν συναλλάγματα
15 χιλιάδων λιρών στερλινών, προσθέντες,
ό μέν οίκος τοΰ Λε-Ροά, Βέϋαρδ χαί Συν­
τροφιά, ότι έν τών διχρότων βά χαθε.Ιχυσθη
μεθ' ό.Ιΐγας ημέρας, ό δέ τών Χάον.Ιανδ
δτι άμφότερα έρρίγθησαν εις την βΰ.Ιασσαν.
Αί άντιφατικαί καί ψευδείς αύται πλη-
οοφορίαι έδωκαν αφορμήν τοΐς άντιπροσώ-
ποις νά πιστεύσωσιν, ότι τά πράγματα δέν
έβαινον καλώς, ώς έκ τούτου ήρνήθησαν
νά άποδεχθώσι τά συναλλάγματα καί ένε-
τείλαντο τω κ. Α. Κοντοσταύλω όπως με-
ταβή αμέσως εις Νέαν Ύόρκην, έξετάση
τούς λογαριασμούς, συνομολογήση έν ανάγ­
κη υ.ικοόν δάνειον, πρός άποπεράτωσιν τών
δικοότων, καί επίσπευση τήν άναχώρησιν
ενός ή άμφοτέρων.
Ό κ. Κοντόσταυλος άμα τή άφίφει του
έζήτησε τούς λογαριασμούς, άλλ’ οί έργο—
λάβοι άνέβαλλον έπί τινα χρόνον άντιτάσ-
σοντες προφάσεις έν άμαρτίαις.... Τέλος
παρουσίασαν αυτούς, έςών άπεδεικνύετο ότι
750 χιλιάδες δολλάρια έδαπανήθησαν δι’
3
άμφότερα τά πλοία, ότι 180 χιλιάδες άπη­
τοΰντο ε τι πρός άποπεράτωσιν καί 170
χιλιάδες πρός έξοπλισμόν ώστε διά τά δυο
δίκροτα ώφειλε νά πληρώση ή πτωχή Ελ­
λάς έν εκατομμύριου καί 200 χιλιάδες δολ­
λάρια ! Ό κ. Κοντοσταυλος άκούσας τοΰτο
έφρικίασεν... Ί1 θέσις του ύπήριε δεινή !..
Δάνειον δέν ηδύνατο νά συνομολογήση, ο!
δέ εργολάβοι ήπείλησαν αυτόν οτι θά έκθε-
σωσιν εις δημοπρασία; άμφότερα τά πλοία,
τοΰθ ’ όπερ θά ήτο μέγα διά τήν Ελλάδα
δυστύχημα !... Ό κ. Κοντόσταυλος δέν
άπεθαορύνθη' άπεφάσισε νά θυσιάση τό ίν
πλοΐον όπως κεοδήση τό ετερον. Μοός τόν
σκοπόν τούτον επορευθη εις Ουασιγκτώνα
καί διά τών ενεργειών τινων τών βουλευ­
τών, προεςάρχοντος τοΰΟυέδτερ, έγενετο
πρύτασις έν τώ Κοινοόου./ίω εξουσιοδοτούσα
τι'ιν Πρόεδρον τών Ηνωμένων //οΛιτειων
ένα όιγοράση ί'ν δίχροτον. Ιίαραδεκτής γε-
νομένης τής προτάσεως ό Ουεβστερ έζεθη-
κεν εις τε τόν Ιΐρόεδρον καί τους Υπουρ­
γούς τόν μυστηριώδη σκοπόν τής προτάσεως
καί τήν μεταξύ τής 'Ελληνικής κυβερνή-
σεως καί τών ’Αμερικανών εργολάβων οί-1
κτράν ΰπόθεσιν, ήν άπεκάλεσεν ανοσιοι-ρ-
ρηιια, Ληστείαν, φοβερών στίγαα, καί επει-
σεν ούτω τόν Ιΐρόεδρον όπως άγοράση τό
έτερον τών δύο δικρότων.
Έν τούτοις ό κ. Κοντόσναυλός καί οί
εργολάβοι συνεφώνησαν όπως άναθέσωσι τήν
ΰπόθεσιν εις διαιτητής, έξελέόαντο δέ τούς
κυρίους I. Ιΐλάττ, X. Κ. Δέ-Ι’άλα καί
Α. Όγδεν, εις ών τάς χεΐρας παρεδόθησαν
τά πλοία, όπως τά διαθέσωσι συμφώνως τή
άποφάσει αυτών. Οί διαιτηταί μετά τριά­
κοντα ήμέρας έξέδωκαν άπόφασιν, δι'ής χα-
τεδέχαζον τ'ην έ././ηνιχι)ν χνβέρνησιν νά π.ί.η-
ρώση εις τους έργο.Ιάβους 150 ρι.Ιιάδαςδν.ί-
Λάρια ! . .
Ή άδ ικωτάτη αϋτη απόφασις ένεποίησε
μεγίστην έκπληξιν καί άγανάκτησιν άπό τοΰ
ενός μέχρι τοΰ άλλου άκρου τών Ηνωμέ­
νων ΙΙολιτειών. Φαίνεται ότι παν ίχνος τι­
μής, πίστεως καί οίκτου απώλετο έκ τών
κυρίων τούτων. Οί θρήνοι καί αί οιμωγαΐ
τής πασχ_ούσης, αίματοφύρτου καίθνησκού-
σης Ελλάδος δέν ήδυνήθησαν νά συγκινή-
σωσι τάς καρδίας τών κερδοσκόπων έκείνων
τών προσπαθούντων νά έκμυζήσωσιν έκ τών
φλεβών αυτής καί τήν τελευταίαν ρανίδα
τοΰ αίματός της ....
Άλλ’ είνε ΰ.ίαν οχληρόν τά νά έξιστορή-
σωμεν ολόκληρον τήν άτιριον, άδιχον καί
άντιχριστιανικήν πορείαν τών τε εργολάβων
καί διαιτητών. Τοΰτο έπραξεν ό Ούέβστερ.
Ό μέγας ούτος ρήτωο, έκ ταύτης λαβιων
άφορμήν καί έπί τοΰ δικαίου βασιζόμενος,
σφοδρώς έπήλθε κατά τών έργολάβων καί
διαιτητών, άποκαλέσας αυτούς .ίηστάς, άρ-
πανας καί τά παρόμοια. Τό δέ έν Αμερική
δημόσιον πνεΰμ.α τόσον βαθέως συνησθάνθη
τό άδικον τής πράξεως ταύτης, ιώστε τό
σπουδαιότατου καί κυριώτατον αποτέλεσμα
τών λόγων τοΰ Ούέβστεο, ήτο νέα τοΰ φι-
λελληνικοΰ αισθήματος ένίσχυσις. Πρός δέ
τούτοις καί οί σεβαστοί Δοΰερ καί Σέρδουίχ
ύπεοήσπισαν διά τοΰ νευρο'ιδους αύτών κα­
λάμου τάς δικαίας άπαιτήσεις τής Έλλα-
 4 ΕΒΔΟΜΑΣ
δος καί είσίν άξιοι τής αιώνιας αύτής εύ-
γνωρ.οσύνης.
’Αλλά τό σπουδαιότερον πάντων είνε, ότι
οί έντιμοι ούτοι κύριοι, ούς περιέβαλον διά
τοΰ ύψν,λοΰ καί ίεροϋ άξιώματος τοϋ διαι-
τητοΰ, άπεφάσισαν ΐνα έκαστος αύτών λάβη
1500 δο.Ι.Ιάρια ώς ανταμοιβήν τώνini τριά­
κοντα ημέρας εργασιών του !---- Ή αισχρά
αύτών διαγωγή έζνιρεθισε τούς φίλους τής
Ελλάδος, ό δε κ. X. Δ. Σέδγουϊκ έγραψε
σπουδαίαν ποαγματείαν εναντίον των ανά­
ριων αύτών απαιτήσεων.
Έν τούτοις οί διαιτηταί ανήγγειλαν την
διά δημοπρασίας πώή,ησιν των πή.οίων, άλλ ’
ό αντιπρόσωπος τής Έλλ. κυβερνήσεως ά-
νέστειλε τήν πράξιν ταύτην. Τέλος εν δευ-
τε'ρα διαιτησία οί εργολάβοι προέτεινον νά
δωρήσωσιν 24 χιλιάδας δολλάοια έκ τοϋ
έπιδικασθέντος ποσοϋ, όπερ παραδέχθη ό κ.
Κοντόσταυλος καί ούτως έληξεν ή πολυθούλ-
λητος αύτη ύπόθεσις.
Ό Έ.Ιευθερωτής άκολούθως έπωλήθη εις
τήν κυβέρνησιν των Ήν. Πολιτειών αντί
233 χιλιάδων δολλαρίων, έξ ών έπλνρώθη-
σαν εργολάβοι, διαιτηταί καί πάσα ή φυλή
των άρπυιών τό δέ δίκροτονή ΕΛπΐς, τό
ακολούθως κληθέν Έ.Ι.έάς, έλευθερωθέν έκ
τών λτ,στ ρικών χειρών των διαιτητών άπέ-
πλευσε διά τά Ελληνικά ύδατα.
’Ενταύθα πρε'πει νά όμολογήσωμεν, ότι ό
κύριος σκοπός τής αγοράς τοϋ ΈΛευθερω-
τοϋ παρά τής κυβερνήσεως τών ‘Ηνωμένων
Πολιτειών ήτο αία τών εύγενεστίρων αύτής
πράξεων. Ή αμερικανική κυβέρνησις δεν
είχεν ανάγκην δικρότων καί μάλιστα έκ λευ­
κής δρυός, καί έν περιπτώσει δέ καθ’ήν εί­
χεν, ήδύνατο νά περιμένη δύο ή τρεις ήμέ-
ρας καί θά ήγόοαζεν αύτό έκ τής δημοπρα­
Α.
σίας εις τό ήμισυ τής τιμής. Τοϋτο έπραξεν
όπως σώσν; τήν δυστυχή Ελλάδα έκ τοϋ
ολέθρου.
Ή έξοχος αύτη πράξις δεν έγένετο έπι-
σήμως,διότι ή ’Αμερικανική κυβέρνησις είχε
κηρυχθή ούδετέρα. ΤΗτο όμως ράπισμα πλά­
γιον κατά τής Τουρκίας καί τής άσπλάγχνου
εύρωπαϊκής πολιτικής.
Επειδή δέ είνε λυπηρόν νά μεν-/) τοιαύτη
εύγενής πράξις άγνωστος τοΐς πολλοϊς καθή­
κον ήμών ήγούμεθα νά παραδώσωμεν αύτήν
εις τήν δημοσιότητα χ_άριν τής ιστορίας καί
τής δικαιοσύνης.
Γ. Δ. Κ.
ΤΕΣΣΑΡΕΣ ΩΡΑΙ ΕΝ ΧΑΣΙΣ
(Αληθής έντύπωσις).
ΙΙάντοτε πρέπει νά έπωφελώμεθα τών
περιστάσεων, νά βλέπωμεν η μανθάνωμεν
νέον τι... Προχθές έλαβον χασίς. Εις φίλος
μου, Ιπανελθών έξ Αλγερίας, μετέφερε γλύ-
κισμά τι έξ έκείνων, άτινα οί ’’Αραβες κα­
λού σι μαντζονν. Όχι γλύκισμα- βούτυρον,
εν είδος βουτύρου ταγγοϋ καί πρασινωπού,
ή μάλλον φύραμά τι, πομάδαν δυσαρέστως
όζουσαν. ’Ολίγα γραμμάρια χασίς, καί αί­
φνης, λέγουσι, τά άπειρον ανοίγεται, τό ά­
γνωστον αποκαλύπτεται, ό φανταστικός κό­
σμος καθίσταται πραγματικός, τά μυθικά
ανάκτορα (*) πολλαπλασιάζονται διά θαυμά­
σιων οπτασιών. Πάντα ταΰτα άποτελοϋσι
τάς μαγείας καί τά θέλγητρα τών παραδεί­
σιων αρμονιών. Όπόσα όνειρα, άγνωστα αι­
σθήματα, όπόσας έκπλήξεις, χαράς, συγκι­
νήσεις δέν περιέχει τό τεμάχιον αύτό τοϋ
μαντζούν !
’Εν τούτοις πρός στιγμήν έδίστασα. Έάν
ό δαίμων τής παραφοράς μέ κατελάμβανε
διά παντός: Έάν διά τής πρώτης αύτής
απόπειρας μέ κατέκτα τό χασίς ; Οί τεχνη­
τοί αύτοί Έλδοράδοι έχουσι τόσα τερπνό­
τατα γόητρα ! Άδιάφορον, θά δοκιμάσω,
θά ϊδω ! V,
Τέσσαρες φίλοι συνεφωνήσαμεν νά λάβω-
μεν χασίς. Κατά τό δείπνον είμεθα έπτά, οί
τρεις ώφειλον νά έπαγρυπνώσι τούς τέσσαρας
χασισοπότας· μεταξύ τών θεατών εις ιατρός
διά μελέτας καί εις γραμματεύς διά νά
γράφνι τάς λέξεις, τάς πράξεις καί τάς κι­
νήσεις μας. *Ητο έβδομη καί ήμίσεεα. Ό
Έρνέστος — έκεΐνος όστις είχεν έπανέλθη έξ
.
’Αλγερίας — μάς έδίδαξε τόν τρόπον καθ’όν
λαμβάνεται τό χασίς- μικρά τεμάχια έπί
.Θ
κοχλιαρίου γλυκοΰ.
Ή οσμή είνε άνοστος, ή γεΰσις ταγγή.
Έπίναμεν καφέ, όστις είνε αναπόφευκτος
διά τό χασίς. Εντός είκοσι λεπτών τής
ώρας τά αποτελέσματα τοϋ χασίς θά ήρ-
χοντο- ’Εντός είκοσι λεπτών οί αιθέριοι κό­
σμοι τών ούρί δέν θά ήσαν μυστήριον Si
ημάς. Όποια μέθη ! Ό ούοανός θά ήνοί-
Π
γετο !
Συνομιλοϋμεν.
Τί θά συμβή ; Όποια είνε τά πρώτα α­
ποτελέσματα τοϋ πρασίνου φυράματος ; Τί
βλέπει τις ; Τί λέγει; Τί αισθάνεται; Ό
Έρνέστος μάς εξηγεί. Δέν μάς υπόσχεται
ούτε βουνά ούτε θαύματα. Τό χασίς, λέ­
γει, ούδέν έτερον κάμνει ή ν’ άποκαλύπτν;
καί τρόπον τινά μετεωρίζη τόν χαρακτήρα
τοϋ λαμβάνοντος αύτό, εγείρει τό φυσικόν
εις τό τετράγωνον ή τόν κύβον, αλλά τό
έγείοει, τό μεγεθύνει ύπέρ πάσαν αναλογίαν.
Ούδέν τό κοπιώδες, ούδέν τό φοβερόν,ούδέν
τό κινδυνώδες παρουσιάζει: εις τά αραβικά
πανδοχεία τό μεταχειρίζονται μετά τό γεύ­
μα, διά τούς καταπεπονημένους ταξειδιώ-
τας, ΐνα τοΐς παράσχωσιν όλίγας ώρας άνα-
παύσεως.
Τέταρτον ώρας παρήλθεν. Ούδέν ! Έάν
δέν αίσθανθώμέν τι ; Ό γραμματεύς μας
ετοιμάζει τόν χάρτην του. Πάντες καθή-
μεθα παρατηρούμενοι διά βλέμματος πλή­
ρους άνησύχου αμφιβολίας. Μόνος ό Άλ-
γερϊνος Έρνέστος—είνε ανάγκη νά τόν ο­
νομάσω; είνε ό Έρνέστος d’Hervilly —,
έξηπλωμένος έπί τοϋ τάπητος κατά τόν
τουρκικόν τρόπον, αναμένει μετά πεποιθή-
σεως καί μειδιά.
*Ωρα όγδοη.— ’Αόριστός τις ταραχή.
Οί κρόταφοι βομβοΰσιν, ή παρεγκεφαλίς
φαίνεται συνθλιβομέ;η, συμπιεζομένη σφο·
δρώς- ό σφυγμός επιταχύνεται καί ό πυρε­
τός άρχεται. Αί εις τούς καρπούς τών ολί­
γον βεβαρυμένων χειρών φλέβες έξογκούμε-
ιΐ) Alhambi-as.
ναι, άνατινάσσονται βιαίως. Αί κνήμαι
χονται έκλείπουσαι. Έρωτώσιν: <ι Αίσθάνεά,
τίποτε; Τί; Τί έχετε;...» Σιγή. Αίφνης
αγνοώ διατί—καγχασμόςήκούσθη. ΓΙροή;.
χετο αγνοώ πόθεν- έφαίνετο ιπτάμενο;
τοϋ δωματίου. Πανταχοΰ ένθα ϊστατο έγί
νέτο πρόξενος νέου γέλωτος. (Είνε άκό«(
τής αύτομάτου γεννήσεως). Καί αύτός,έκεΐ·
νος, ό άλλος, εγώ, όλοι, γελώμεν, γελώμ;»
άνευ αιτίας, καί έξακολουθοϋμεν γελώντι;
Ό δέ τριγμώδης, νευρικός, θλιβερός χ»,
τερπνός ούτος έν ταύτώ γέλως, ώς ύστερι.
κός, γέλως παραφρόνων, ατελεύτητος γέλω;,
διασταυροΰται, διπλασιάζεται, σταματά διΐ
νά έκραγή πάλιν, έξακοντίζεται, έπιταχΊ-
νεται, έπαναπίπτει, αναπηδά:—πυροτέ­
χνημα, βροχή, καταρράκτης. Είτα. . . ,
αύτό μόνον. Ή άτονία. ’Απότομος βαθεϊι
σιωπή.
Οί θεαταί, οΐτινες ούδέν είχον λάβη,
μάς παρατηροϋσιν- άμφιβάλλουσιν. Ή Π-
λειψις αύτη πίστεως πρός τήν είλικρίνειάν
μου μέ έρεθίζει παραδόξως. Μοί φαίνεται,
κατ’ εκείνην τήν στιγμήν, ότι είνε βάναυσο;
αδικία. Έπεθύμουν νά δείξω εις τούς άπι­
στους έκείνους, ότι ό γέλως μου είνε άκου-
σιος. Άλλ’ αδύνατον. Αί λέξεις μοί δια·
φεύγουσι. Τό πάν καθίσταται αόριστον έν
τω έγκεφάλω μου, δύσκολον έν τοΐς χείλεσί
μου. Αγωνιώ διά τήν έλαχίστην συλλαβήν.
Φρικώδης πυρετός μέ καταλαμβάνει, ν.ί
άναγκάζει νά πηδώ, νά πηγαίνω, νά έρχω·
μαι. νά κινώ τούς βραχίονας, τάς κνήμας,
τήν κεφαλήν, διά τίποτε, απλώς πρός ευ­
χάριστη σιν.
Ό Έρνέστος, ένοκλάζων έπί τοϋ τά­
πητος, κινεί βραδέως καί κανονικώς τήν
κεφαλήν, ώς Κινέζος μάγος,καί άρκεΐται νά
έπαναλαμβάνη παρατηρών τόν γείτονά του,
όστις συστρέφεται ώς δηλητηριασμένος :
— Αύτός ό Γεώργιος είνε αστείος.
Αστείος /... Ή λόξες αύτη μοί έμποιεϊ
άλλόκοτον έντύπωσιν.Λαμβάνει έννοιάν τινα,
ήν δέν έγνώρεζον, παράδοξον, άνέκφραστον,
κωμικήν. Νομίζω ότι τήν βλέπω νά κινή-
ταε, νά έμψυχοΰται, νά χ_ορεύη. Μά τόν
Θεόν, ναι, χορεύει. Τό α προσκρούει επί τοΰ
στ, τό ει μειδιά, τό ο πηδά, τό ς κυλιέται,
κυλιέται ώς περιφλεγής ήλιος. Καί επανα­
λαμβάνω τήν άπλουστάτην άλλως τε αύ­
τήν λέξιν δίς, είκοσάκις, άναποδογυρίζων
έπί τής έδρας μου, κινών τάς κνήμας μου
ώς δαιμονισμένος.
— Είνε αστείος ! είνε αστείος !
Όγδοη καί ήμίσεια. — Είς ανέκραξε:
Μουσική ! Θε,Ιω μουσική /... Δεν τήν έσυλ-
λογίσθην. Διατί δέν τήν έσυλλογίσθην ; ’Ε­
λέγχω έμαυτόν διότι έλησμόνησα νά ζητή­
σω μουσικήν, ώς έάν είχον διαπράξη έγ­
κλημα. Καταθλίβομαι. Ή μουσική ανα­
κρούει τούς Κώδωνας τοΰ Μαγευμένου αν-
.Ιοϋ. Πάντες άκούομεν, άλλ’ ό μέν κλαίει,
ό δέ γελά. Καί ή μουσική έξακολουθεϊ,
γλυκεία, θελκτική, συγκινητική. Τήν ευρί­
σκω έξαισίαν. Κλείω τούς οφθαλμούς, τ,
αρμονία μέ συναρπάζει. Είμαι τρισευδαί-
μων. Δέν σκέπτομαι ή μόνον τό χασίς, να
λαμβάνω χασίς, νά λαμβάνω πολύ, καθ
έκάστην, πάραυτα ! Αλλά νά έγερθώ 1 ά-

δυνατόν. ’Ακούω τό κλειδοκύμβαλον. Ό
Παύλος,δστις άνέκοουεν αυτό—δεν είχε λά-
βγ) χασίς— μοί φαίνεται παραδόξως φαν­
ταστικός. Τόν βλέπω φε'οοντα πλατύτατον
Επενδυτήν, φενάκην πουδοαρισμ.ένην, τρα­
χηλιάν, καί περιχειοίδας. Προς στιγμήν
φαντάζομαι αληθώς οτι εϊνε αυτός ό Μό-
ζαοτ, ό Μόζαρτ ζών, τά θαυμάσιον παε-
δίον τού Σαλτσβούργου έπανελΟόν ώς τά­
χιστα ίνα μάς καταθέλξϊ).
—. Είνε αστείος! είνε αστείος! έπανε-
λάμβανεν ό Έρνέστος,όστις έγέλα πάντοτε.
Άλλ’ ήδη ή κραυγή αύτη μοί φαίνεται άλ-
λοκοτωτέρα, όλιγώτερον ανθρώπινη ή πριν.
Ή μορφή του Έρνέστου μ.ου κινεί τήν προ­
σοχήν. Μοϋ φαίνεται (Μεταμορφωμένος, κα-
τακόκκινος, μέ τήν κόμ.ην προς τό μέτωπον,
τό στόμ.α διασχιζόμενον ΰπό ήλιθίου γέλω­
τος. Φοβούμαι. Φαντάζομ,αι έμαυτόν: Εί­
μαι οΰτω λοιπόν καί εγώ ; Τρέχω πρός τό
κάτοπτρου. Είμαι ωχρός’ οι όφθαλμ.οί μου
είσίν αίμ.ατώδεις. Αίφνης με καταλαμ.βάνει
ή ιδέα, ότι δεν έλάβομεν χασίς, άλλα δη-
λητήριον. Έ ! λοιπόν ! θ’ άποθάνωμεν όλοι
εδώ !
— Καταλαβαίνεις; (Ήρπασα τόν Παύ­
λον έκ τού βραχίονος). Μικρά εύχαρίστησις
ή όποια τελειόνει όπως τό τραπέζι τής Λον-
χρητίας Βοργίας ;
— Είνε αστείος! είνε αστείος !
Στρέφομαι πρός τόν Γεώργιον ;
— Λοιπόν, εσύ, είσαι γιατρός: ΙΙολύ
καλά ; Πολΰ καλά ! Μήπως τρέχουμ.ε κανέ­
να κίνδυνο: Έ! μίλησε! Έπί τέλους ό,τι
έγινε έγινε, καί μοϋ είνε εντελώς άδιάφοοον
άν θ’ άποθάνω !
’Εκείνος μ.έ παρατηρεί μέ έξηγοιωμένους
οφθαλμούς.
Α.
— Ναι... ναι... κίνδυνο... υπάρχει κίν­
δυνος γιά μ.ένα !...
— Τότε θά κάμουμ.ε καλά νά φωνάξου-
μαι κανένα γιατρό. Άποκρίσου μ.ου, εμπρός!
— Ναι, ναι, θά φέρουμε κανένα γιατρό.
Ώ ! δέ φοβούμαι!
Σημ.ειώσατε καλώς ότι παρεφρόνουν, καί
καθ’ όλην τήν νύκτα ίσως θά διήρκεσεν ή
αλλοφροσύνη αΰτη. Ένόμ-ιζον ότι θ’ άπο­
θάνω έξ άποπληξίας ή έκ δηλητηριάσεως, ό
δέ Γεώργιος ήτο πεπεισμ-ένος ότι, επειδή μέ
εξύβρισε — δέν έγνώριζε καλά καλά πώς —
ώοκίσθην νάτόν δολοφονήσω αυτήν τήν νύ­
κτα. Τά βλέμματά μου τώ έφαίνοντο άγρια,
αί μικραί κινήσεις μ.ου θηριωδώς άπείλητι-
καί, αί λέξεις μου φονικαί. Ήτο πελιδνός, μέ
οφθαλμούς άγριους, έτρεμεν.
Από τής δεχάτης μέχρι· Της ένδεχάτης.—
Ή θλιβ ερά αύτη κατάστασις διήρκεσεν ά-
κριβώς μ,ίαν ώραν, μίαν ώραν πλήρη βα­
σάνου, καθ’ ήν ήσθανόμ.ην τήν ζωήν μου
νά εκλείπν;, τούς κροτάφους μου νά κτυ-
πώσι, κύμ,ατα αίματος ν ’ άναπηδώσι μυ-
κώμενα έν τώ έγκεφάλιρ μου’ μίαν ώραν
παράφρονος φόβου, καθ’ήν έβλεπον έμαυτόν
έξηπλωμένον έπί τού δωματίου εκείνου, καθ’
ην ηκουον προσευχάς νεκρών, καθ’ ήν τά
κηρία διεσταυροΰντο, προεξετείνοντο, καθί­
σταντο άτελεύτητοι κίτριναι λαμπάδες.
Τυχαίως ελαβον μ,ίαν τών έπί τής τρα-
*έζης έφημ,ερίδων καί εΰκρινώς άνέγνωσα
Ε Β Δ Ο Μ Α Σ
εν τοϊς δια<ρόροις τόν θάνατόν μας’ έβλεπον
την θλϊφιν τών γονέων μας καί τών φίλων
μας, ηκουον τούς λυγμούς των, καί εκοαύ-
γαζον__
Αίφνης, ήσθάνθην ότι μ.οί <$ιέΐ>ευγε καί ή
αντίληψις. Οί τοίχοι έφευγον., τό δάπεδον
έβυθίζετο, ή οροφή άφίπτατο. Οΰδέν έτε-
ρον. Τό κενόν, τό σκότος, τό άγνωστον, ό
θάνατος.
— Χμ. ! τί λές :
Συνήλθαν αίφνης. Ήτο εις τών τριών
φυλάκων μ.ας,όστις ήρχετο νά μέ ραπίση, ά-
ποτόμ.ως δΓ υγρού χειρομάκτρου. Ή βάναυ­
σος αύτη άντίδρασις μ.' έξήγαγε διά μ.ιάς
εκ τής λιποθυμ,ίας, ήτις μέ κατείχε. Τό μει­
δίαμα άλλως τε τού σωτήοός μου μ.οί έφάνη
πλήρες άστεϊσμ.οϋ. Ή ρώτησα εάν μέ εξύ­
βρισε, ήμ.ην έ’τοιμ.ος νά τόν άρπάσω έκ τού
λαιμού, καί όμ,ως τόν ίκέτευσα νά έπαναρ-
χίστ), νά κτυπα πάντοτε, διότι ή συρροή τού
υγρού έγένετο έπώδυνος. Μετά τέταρτον,
ότε τό αίμ.α συνέροευσεν εις τό πρόσωπον,
τό βεβρεγμένον χειρόμακτρον μ’ έρράπισεν
έκ νέου... είτα σφοδρόν κτύπημα μ.έ άνεκά-
.
λεσε καί μέ άφύπνισεν... ’Αλλά πόσον ίσχυ-
ρώς έπαλλεν ό σφυγμός μ.ου!........ τί πυρε­
Ήτο άπαίσιον.
.Θ
τός!...... συνέσφιγγον τούς όδόντας ώσεί μ.έ
κατέλαβε τέτανος. Ύπέφερον φρικωδώς.
Είτα, άποτόμως μ.έ κατέλαβεν άκοάτη-
τος επιθυμία ν’ άναχωρήσω. Έζήτουν μ,ίαν
άμ,αξαν ώς Ριχάρδος όΓ’ έζήτει ένα ίππον:
— Δίνω όλα, όλα όσα έχω γιά μ.ιά ά­
Π
μαξα !
Μεσοςΰχτιο)·.— Άνεχώρησα πεζός μ.ετά
τού Γεωργίου, όστις μέ ήκολούθησε σκυθρω­
πός. Αί οδοί μ.οί έφαίνοντο εύρεΐαι, άχανεϊς,
σκοτειναί. Οί διαβάται μοί προύξένουν τήν
έντύπωσιν σκιών, φαντασμ.άτων. Μετά δέκα
λεπτά εΰρισκόμ.ην εις τό σπήτί μ.ου. Ή άλ-
λοφροσύνη έξηφανίζετο ολίγον κατ’ ολίγον.
Ένθυμ,οΰμαι όμως ότι, πορευθεις νά ζητήσω
φιάλην ΰδατος δροσερού όπως πιω έν ποτή-
ριον, έξέλαβον τό άρκετά μικρόν έστιατό-
ριον άπέραντον. Έρημ.ος, Σαχάρα, ήν θά
διηρχόμην μ.έ ξηρόν τόν λαιμόν καί βαρείς
τούς πόδας κολλώντας έπί τού έδάφους.
’Έπειτα, καταβεβλημ.μένος, δέν έβλεπον
πλέον τήν ξηράν καί άπεκοιμήθην. Άπε-
κοιμ.ήθην ύπνον βαθύν, συνεχή, κυματώδη.
Τήν έπαύριον έβασανίσθην νά συναθροίσω
τάς ιδέας μου, ίνα έκφράσω ό,τι ήσθάνθην·
αί λέξεις μοί διέφευγον, καί πράγμ.α παρά­
δοξον, έτραύλιζον. Ό Γεώργιος σκοτοδι-.
νιών ήρώτα πάντοτε μ.ή ό φρικώδης έφιάλ-
της του δέν ήτο φοβερά πραγμ.ατικότης.
Μοί ώμίλει ολίγον’ έφαινετο δυσηρεστημέ-
νος έναντίον μ.ου ή ότι με έφοβειτο έτι ύ-
περμέτρως. Έν έμοί οΰδέν τής παρελθούσης
άλλοφροσύνης άπέμ,εινεν, οΰδέν έκτος καύ-
σεώς τίνος εις τόν λάρυγγα, νυγμ.ών τινων
εις τόν στόμ.αχον : άνέκφραστόν τι άόοιστον
εις τόν έγκέφαλον, υπέρμετρος τις άδυναμία,
οδυνηρός τις κτύπος εις τον δεξιόν κρόταφον,
καί δέν γνωρίζω όποιον αίσθημα έντροπής
καί πόθου........
Ή άλλη ημέρα, ώοαία θερινή ήμέρα,
πλήρης ήλιου, μοί έφάνη φρικωδώς μ.ακρά,
σκιερά, πληκτική, μ.ελαγχολική— ΤΙσθα-
>
νόμην έν έμ.οί τρόπον τινά τό πικοόν αίσθη­
μα άπωλεσθέντος ονειροπολήματος.
’Ιδού λοιπόν τί άπεκόμισα έκ τού τχξει-
δίου αυτού έν τώ άπείρω ! Πού είνε αί πε­
ρίφημοι έκστάσεις, αί ΰποσχεΟεϊσχι όπτα-
σίαι, αί ονειροποληθεΐσα.ι μαγειαι, ή έλπι-
σθεϊσα θέρμη. Είπον ό,τι είδον, ό,τι ήσθάν-
θην απλώς, άκοιβώς, καθαρώς, υ,ετά τής
άκριβείας επιστημονικών πρακτικών. “Ε!
λοιπόν ! μ.άλιστα, δέν είνε παραδοξότερον
τούτου. Ισως ύπο τον ευλογημ.ένον ούοα-
νόν τής Ανατολής, τό χασίς φέρει διεγέρ­
σεις εύτυχεϊς εις τούς άταράχους καί όνει-
οοπόλους καταναλωτάς του. ’Αλλά μέ τήν
πυρετικήν νευρικήν, περιωρισμένην, κολοβήν
ζωήν μ.ας, νά λαμβάνωμεν χασίς, είνε ταύ-
τόν ώς νά έκατοντκπλασιάζωμεν τάς φρον­
τίδας, τούς περισπασμούς, τάς θλίψεις, τάς
καθημερινάς βασάνους, αίτινες μας πολιορ-
κούσι. Μέ διεβεβαίωσαν έτι έλάβου.εν με-
γίστην δόσιν χασίς. Έκ τούτου άνχμ.φιβό-
λως ή στενοχώρια καί ό τρόμ.ος μ.ας, έκ
τούτου ό νοσηρός έφιάλτης: ιΐΊ/ri ε'amnia.
Είνε δυνατόν. Καί όμ,ως είμ.αι πεπεισμ.ένος
ότι έπί τέλους, ή έκλυσις καί ή άπατη έ-
κείνη, ή αηδία καί ό άπομ.αρασαός έκεΐνος
είσί συχνά καί άναπόφευκτα.
Έ ! έάν έν κοχλιάριον έκ τού φυράματος
αυτού μ.ας άπέσπα αίφνηδίως τών καθημε­
ρινών πλήξεών μας, τών συνήθων εύτελιών
μ.ας, τών είθισμ.ένων άνοησιών μας. άπειοε
Θεέ ! τις δέν θά έδημιούργει πάραυτα, παρά
τή ενεργώ ζωή, μ.υστικήν τινα ζωήν, τήν
ζωήν τών ονείρων, καί δέν θά άφινεν άπο-
τόμως τήν γήν καί τόν βόρβορον διά τόν
ουρανόν καί τάς νεφέλας;
Προσέξατε- τό όνειρον αυτό φοιτάται
ΰπό φαντασμάτων, ή νεφέλη εκείνη δέν είνε
κενή, οί δέ κάτοικοί της άνακαλοΰσι τάς
Καχάς Οπτασίας.
Καί άξίζει μ.άλιστα πλειότερον τής άη-
δοϋς μακαριότητας, τού άντικατοπτρισμού,
ή υγιεινή αύτη πικρία τής πραγματικότη­
τας, ήν κρύπτει εις τήν άλατώδη ευωδίαν
ό θαλάσσιος άνεμος...
Jules Claretie Λαπ.
—------------♦-------------------
ΟΙ ΔΥΟ ΣΥΖΥΓΟΙ
(Είχών)
Ή κυρία Μάοκχαμ παοετήρησε διά πεν­
τηκοστήν φοράν τό ώρολόγιόν της, είτα δέ
στενάξασα έπλησίασε πρός τά πκράθυρον.
— Ύπεσχέθη ότι θά έίνε έδώ εις τάς εξ,
καί τώρα είνε έπτά και μισή. Λοιπόν κατ’
αυτόν τόν τρόπον θά ματαιόνωνται αί ελ­
πίδες μου άπό μιας εσπέρας εις άλλην;
“Πρέπει καί πάλιν νά καθήσω εις εν έ’ρημ.ον
γεύμα, οΰδέν άλλο βλέπουσα ή τούς ύπηρέ-
τας χασμ.ωμένους καί άποοούντας διά τά
κόκκινα μ.ου 'μ.άτια! Μόνον εξ μήνας ύπαν-
δρευμένη ! Επεθύμ.ουν μέ όλην μου τήν
καρδιά νά εΰρισκόμ.ην άκόμ.η έλευθέρα εις
τήν πατρικήν μ.ου οικίαν !
Τό γεύμα είχε πεοατωθή, καθ' όλην δέ
τήν διάρκειαν τής μακράς καί άγωνιώδους
εκείνης εσπέρας καί μ.έχρι βαθείας νυκτός ή
 6 Ε Β Δ Ο Μ Α Σ

ταλαίπωρος γονή rrspiίανη τήν άφιΕιν τού
συζύγου της.
Έπί τέλους 6 γνωστός κρότος των βηυ.ά-
των του ήκούσθη, ή δέ Μίννα, ώχοά καί
άσΟμαίνουσα ώραησεν, εις τήν θυραν πρός
συνάντησίν του.
— Εις τόν Θ-0* σου, Μίννα, διατί δέν
είσαι εις τήν κλίνην σου; ήτο ό πρώτος του
χαιρετισμός.
— ΤΑ ! Φραγκίσκε! πώς ήυ.πόρεσες νά
[χέ άνησυχήσης τόσον ; Έπήγα νά άποθάνω
άπό τόν φόβον [χου ιχή τυχόν καί έ'παθές τι!
Μή δυναιχένη δέ νά κρατηθή άνελύθη εις
δάκρυα.
—·Σπόγγισον τά ’ιχάτια σου γρήγορα,
Μίννα ! Έχω κάτι νά σοϋ είπω, κάτι, τό
όποιον έπιθυιχώ νά έννοήσγις, καί άφοϋ τό
έννοήσγ,ς νά υπάκουσες!
Ή φωνή του ήτο τόσον ψυχρά καί ζηρά,
ώστε -ή τρέυ.ουσα γυνή έρρίγησεν,ώς άν έζε-
τέθη αίφνης εις τόν παγερώτερον τών άνέρ,ων.
— Σέ ένυιχφεύθην, έζηκολούθησε, διότι
σέ ήγάπων καί ένόυ.ιζον ότι καί συ υ.εήγά-
πας. Εις τό τελευταϊον ευρίσκω ότι είιχαι
ΤΙ διαγωγή αΰτη ήτο παν άλλο ή ευχά­
ριστος διά τόν κ. Μάρκχαυ., ρολονότι τώ
έφαίνετο, δικαιοτάτη. ’Έγινε λοιπόν αί­
φνης άκριβής εις τάς οίκιακάς του υποχρεώ­
σεις, σπανίως ήρχετο ρ.ίαν στιγρήν αργότε­
ρου εις τό γεϋρα καί έφαίνετο έπιθυρ.ών ρέ
πάντα τρόπον νά έπιφέβγ, διόρθωσιν εις τό
παρελθόν.
ΤΙ κ. Μάοκχαιχ άκριβεστάτη διά πάσαν
τήν οικιακήν εύταζίαν, άφοϋ έξετέλει τά
χρέη ταΰτα, χωρίς νά προφέρη ούτε λέζιν
ή νά δώση νύξιν τινά, άπεσύρετο είτε εις
τήν ιδίαν αυτής αίθουσαν, είτε άπετέλει αλ­
λαχού ρέλος εΰθύρου τίνος συναναστροφής.
Εις ρίαν ή δύο περιστάσεις, ό Φραγκίσκος,
έπεχείρησε νά χογ έκ τοϋ ρέσου τόν παγε­
τώδη τούτον φραγρόν, άλλά καί λέςεις καί
διαραρτυρίαι άπέβησαν άνωφελεϊς. 'Η στε­
ρεότυπος άπάντησις ήτο:
((Εύρήκες ότι ό έρως δεν κατοικεί εδώ.
Είνε περιττά τά παράπονά σου».
4· ·*
Τρεις μήνες παρήλθον έν τοιαύτη λυπηρά
— Δέν θά ροΰ γράφης, Μίννα ; καί τά
χείλη του έτρερον.
— Βεβαίως, άφοϋ τό έπιθυρ.εΐς, ρέ πολ-
λήν εΰχαρίστησιν.
Έστη πρός στιγρήν θλίβων τήν χειρά
της" άλλά ρ.ή βλέπων ούδ’ ίχνος εΰσπλαγ-
χνίας άνεχώρησε ρετά σπουδής έκ τοϋ δω­
ρ.ατίου.
— ”Ω ! Θεέ ρου, βοήθησόν ρε ! έφώνησεν
ή Μίννα, άρ.α έκλείσθη ή θύρα. Καί γονυ-
πετούσα παρά τήν κλίνην, άφήκε νά ρεύση;
διά δακρύων πληρών πάθους καί όλολυγρών
όλος ό ψυχικός της πόνος. Ώ! Θεέ ρ.ου, φέρε
ρ.ου τον όπίσω ! Ή καρδία ρ.ου θά έκπη-
δήσγι τοϋ στήθους ρ.ου! Διατί νά τόν άφήσω
νά φύγη, ! ”Ω ! τόν άγαπώ υπέρ παν άλλο
έν τώ κόσρω !
— Μίννα ρου, ακριβή ρ.ου σύζυγος !
Καί αύτοστιγρεί εΰρίσκετο εις τάς άγκά-
λας τού συζύγου της.
— Είχα έπιστρέψη, άγάπη ρ.ου, διά τόν

.
ράρσιππόν ρου καί κατά τύχην ήκουσα τήν
ήπατηιχένος, διότι καρ.υ.ία σύζυγος, έκτι- καταστάσει- ό Φραγκίσκος έγένετο κατηφής άπηλπισρένην σου παράκλησιν. Ό Θεός σοί
(κώσα ειλικρινώς τόν σύζυγόν της. δεν ενο­ καί σύννους. Ούτε έργασία, ούτε διασκέδα­
χλεί αυτόν ιχέ παρατηρήσεις. Κατέστης φι-

πορεϊ νά έζηγήστι τοιαύτην διαγωγήν, καί

αυτή είνε : έλλειψις άφοσιώσεως. ’Εννοώ νά
.Θ
σες πλέον παρεϊχον εις αυτόν θέλγητρου τι.
λόνεικος τελευταίως καί ιχόνον [χία αίτια ή[λ-
Ή Μίννα έτήρει τόν αυτόν κανόνα τοϋ φέ-
ρεσθαι ύποκρινορένη, ότι οϋδέν παρετήρει
έκ τής ρεταβολής τοϋ συζύγου της.
είσήκουσε ταχύτεοον άπό ότι έπερίρ.ενες.’Άς
ειρ.εθα καί οί δύο εόγνώρ.ονες !
Καί δύο κεφαλαί έκλιναν εύλαβώς, ίνα ρ.ή
έγερθώσι ποτέ πλέον ένώπιον ύπερηφανίας
καί δυσπιστίας.
ρ.εταβαίνω τακτικά εις τήν λέσχην καί εις — Θά αναχωρήσω διά τήν ’Αφρικήν τήν
(’Εκ τού ’Αγγλικού)
τήν εργασίαν jjlo’j, θά εζέρχωραε όταν θέλω ερχορ.ένην έβδοράδα. Μίννα" είπεν εσπέραν Δεσποινίς Ζ. Ζ.
καί θά επιστρέφω όταν [χοϋ έρχεται. 'Η τινά κατόπιν διαφόρων ραταιων προσπα­
Π
ρ,έλλουσα διαγωγή σου θά (ΧοίδείΕγι πώς καίθειών, όπως τήν υποχρεώσει εις συνδιάλεζιν.
πόσον tx’ άγαπας. Έν τούτοις θά φανώ ρ.εγα- ΑΙ χειρές της έκλείσθησαν σπασρωδικώς
λόψυχος τώρα τουλάχιστον, καί θά συγχω­ έπί τώ άκούσρατι τούτω, άλλ ή υπερήφα­ Λ1ΙΟΣΙΙΛΣΘΕΙΣΛΙ ΣΕΛΙΔΕΣ

ρήσω αυτήν σου τήν διαγωγήν καθώς καί νος γυνή συνεκράτησε τόν εαυτόν της καί
τήν παρελθοΰσαν. Τώρα πήγαινε νά κοι- ουδέ εις (χυέον τοϋ προσώπου της διεστάλη,
Ο ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ ΚΡΗΣ
Α.

ρ-ηθής! ότε άπεκρίθη :

— Μεγαλόψυχος (χά τήν αλήθειαν ! είπεν — Πολύ καλά. ΤΙρπορώ νά κάρω τίποτε ΠΟΙΗΜΑ
ή σύζυγος, συνελθοϋσα ήδη εις έαυτήν καί διά νά ευκολύνω τήν προετοιρασίαν τοϋ τα-
έχουσα τό πρόσωπον σπινθηροβολούν έζ ορ­ ξειδίου σου ; λ\IΑ λ Ε & Σ ΠΑΡΑΣΧΟΥ
γής. Λάβετε τήν καλωσύνην, κύριε, νά πε- — Ναι, άγάπη ρ.ου, άπεκρίθη έρχόρενος
ριυ.είνητε εως ότου σάς ζητήσω νά ρέ συγ- πλησίον της. Εΐπέ ρ.ε ότι ρ’ άγαπας ολί­ Α’
χωρήσητε, όταν γίνω ένοχος πράςεως, αξίας γον — ρόνον ολίγον Μίννα ρου ! Νειός Κρητικό; εκύτταζε μέ ’μάτι Ούλωμενο
συγγνώρης. Σάς ύπόσχορ.αι όρ.ως ότι ποτέ ’Εντροπή σας, κύριε Μάρκχαρ! Μόνον Άπό τής Θήρα; τό νησί τήν έρημη τή Κρήτη
πλέον δεν θά ένοχληθήτε άπό τά δάκρυα ή τά παιδία θορυβούν διά τόν έρωτα. Οί "Ωσάν εκεΓνον 'πού θωρεί μέ χείλος διψασμένο
τάς παρατηρήσεις ρου. Ό έρως είνε ρ.ΰθος! γνωστικοί άνθρωποι ποτέ. Άπό μακρυά νερού γλυκεία κρυσταλλωμένη κοίτη*
γελοία άπάτη ! Άπό τοϋδε θά άκολουθήσω — Άλλά Μίννα---- έζηκολούθησεν εκεί­ Μαύριζαν σαν τού κόρακα τά γένεια, τά μαλλιά του,
καί εγώ τό παράδειγρά σας, θά γίνω γυνή νος. Τά δυο σμιγμένα φρύδια του κ’ ή μαύρη φορεσιά του.
τοϋ κόσιχου, όπως ύρ.εϊς εισθε άνήο του κό­ Δεν είχεν όρως τελειώση τόν λόγον του,
σμου— καί τώρα χαίρετε! καί ή Μίννα ρέ κίνηρα άνυπορονησίας εγερ- Γειά σου τού είπα, Κρητικέ, κ' εκάΟησ’ άντικρύ του.
Πάλι τής Κρήτης σου θρηνείς τήν άδικη τή μοίρα*. . ··
θεΐσα βιαίως έζήλθε τοϋ δωρ.ατίου.
Κστράφη καί μέ ’κύτταςε* ήμέρωσ’ ή μορφή του,
— Θεέ ρου! άνεφώνησεν έκείνος, κρύπτων
Κ’ είπε* καλώς τον ποιητή, καλώς τηνε τή λύρα,
Ή Μίννα Μάρκχαυ. έτήρησε τόν λόγον τό πρόσωπον εντός τών χειρών του. Άπέ-
’Όπου τής Κρήτη; ’στόλισε τό σάβανο μέ κρίνα,
της, ή τρυφερά έκφρασες τοϋ προσώπου της σπασα καί το τελευταϊον φύλλον τού ρόδου. Μαζί μέ τά άοελφάκια του πού είνε στην Αθήνα.
ρετεβλήθη εις επιβλητικήν, αυθάδη σχεδόν. Τό άοωρα όπως καί ή ύπαρζίς του παρήλ­
Ούσα δέ εΰθυρος καί ζωηρά, ευφυής έν θον. Δέν ρένει άλλο ή νά έγκαταλίπω τόν νΗτανε 'μέραις τών παθών νυγτιαΐς επιταφίου,
ταϊς συνοριλίαις, καλή άοιδός καί κυρβα- οίκόν ρου. Δέν ήρπορώ νά ρείνω έδώ υπό Κι’ αγαπημένη ’πέθανε τού έθνους θυγατέρα
λίστρια, ταχέως ίγένετο τό κέντρον συνανα­ τωρύτους όρους, — ποτέ ! Μά θάλθη είπα, Κρητικέ, κ’ ή νύγτα τού Νυμφίου,
στροφής,ήν πάντες έπεζήτουν. Οπουδήποτε ’Εντός ολίγου τά πάντα ήσαν έτοιρα θά ψάλλωμε κι’ άνάστασι εκεί καμμιά ημέρα*
καί άν υ.ετέβαινε πεοιεστοιχίζετο υπό θαυ- πρός άναχώρησιν, έρευε ρ.όνον ό άποχαιρετι- Δέν γέννησεν ή θάλασσα γιά τήν σκλαβιά τήν Κρήτη
Μήτε γιά πόδι ’Αγαρηνό τό γέρο Μηλορείτη.
ραστών. σρός ιχεταζό πών άποςενωθέντων συζύγων :
Έπερελεΐτο τών τοϋ οίκου της ρετά χάρι- — Τώρα, Μίννα, άναχωρώ" δέν θά ρ.οί
Χώνεις τήν πίκρα στην καρδιά γιά τόν απελπισμένο,
τος καί δεζιότητος, άλλ’ ή διαγωγή της εΐπγς ρίαν καλήν λέζιν ;
Καί κελαΐδεΐ παρηγοριά τό σπλαγνικό σου στόμα,
πρός τόν σύζυγόν της ΰπήρςεν άκαρπτος, — Βέβαια, άπεκρίθη έκείνη, καί πολλάς
Μά ξέρω, είπε, πώς εκεί ’ψηλά είνε γραμμένο
ρολονότι λίαν επρόσεχεν, όπως ουτος ουδε- ράλιστα, άν θέλγς. Σοϋ εύχοραι καλόν τα- Νά μήν ίδή ελευθερίά τής Κρήτης μας τό */ώμα·
ριάς τών άναπαύσεων του στερηθή, καί έφέ- ζείδιον, καί καλήν έπάνοδον εις τήν πα­ ΚμεΤς οέν ε*/ομε θεό 'στον ουρανό κανένα*
ρετο πρός αυτόν ρετά πάσης εύγενείας. τρίδα σου. Κι αυτός άλλαξοπίστησε, τόν έγουν τουρκεμένα.

Γνωρίζω, ξέρω τί Οά πής' μα σώπασε’ τα ιοιχ
Μούλεγε /Οές κ5 ένας παπάς. Μχχω στόνοΰ μου ζάλη
Σκοτάδι μπρός’στά μάτι* μου και στή καρδιά μου φίδια,
βεός δέν είνε και για ’μά;* ;*νχλέγω πάλι !
"Οποιο; πιστεύει ’ς τό σταυρό σταυρός τον περιμένει
Καί όποιος "ς την ελευθερίά ’στα σίδερα πεθαίνει.
’Ελευθερία ! φάντασμα, ψεύτρα θεά, αγέρα,
"Οπου οί σκλάβ’ οί δύστυχοι με δάκρυ αναζητούν:
'Οχιά μέ αηδονιού φωνή, τού γάρου θυγατέρα,
Πήγαινε, γέλα τού; τρελού; όπου σέ προσκυνούνε,
Σύρε, μωροί δέν είμαστε, να μας γελασης πάλι.
Καί ναχτ,;, τό άναθεμα τού κόσμου προσκεφάλι.
"Αχ I ναί· τού δούλου τήν καρδιά ζητεί νά την άνάψη
Μονάχα όταν ή παληά χλαμύδα της ξεβάψη
Καί θέλει αίμα, κόκκινο ή Πύα νά τή βάψη.
Χιλιάδες αν ανοίξουν* δέν τήν πειράζει τάφοι,
Τή φθάνει νάνε μ’ ώμορφη χλαμύδα στολισμένη
Καί για τό βάψιμο αυτό ό κόσμο; ας πεθαίνη.
Για πέ; μου,πές μου,ποιητή, ποιος τόπος καί ποιά '/ώρα
ΙΙερισσότερο τής Κρήτης μου τήν έχει λατοευμένη ;
ΙΙοιό χρόνο "φάνηκε σ’ έμας ποιά ’μέρα κα· “0·* ώρα,
Καί δεν τήν προσκυνήσαμε με ‘μάτια δακρυσμενα :
"Η μιά γενεια τόν πόλεμο στην άλληνε άφίνει,
ΙΙέφτομε σηκονόμαστε, μά ή φωτιά δε σβύνει.
"Ay ! αν τά κόκκαλα βαλθούν τό εν άπάνοι στ* άλλο,
Των Κρητικών, πού λευτεριά; έφούχτωσαν μαχαίρια,
Τί πυραμίδα, τί βουνό θά κάνανε μεγάλο !
Τό Τηλορείτη θαφΟχναν θά πέρναγαν τ’ αστέρια,
Κι" απάνω τής "Ελευθερία; θά στήνανε τό θρόνο..
Τέτοιο θρονί τής άσπλαχνης θεάς τής πρέπει μόνο !
Σ’ έμας οέ βρίσκεται δενοοί, μιά πήχη γης, χορτάρι.
Πού μ" αίμα δέν τό ράναμε· δπου υλ άν σκύψης το>ρα,
Τής Κρήτης ένα θενά βρής θαμμένο παλληκάρι·
'Ay κοιμητήρι γένηκε άτέλειωτ" ολ" ή χώρα...
’Απ’ τού Ρωμανού τό καιρό, ώς τή στιγμή ετούτη,
Στήν Κρήτη παίζει τό σπαθί κι’ άνάφτει τό μπαρούτι.
Α.
Κανείς άπ’ τά λουλούδια της ποτέ του μή μυρίση *
Μήτ’ άπ* τά δένδρα της καρπό γευθή κανένα στόμα'
Στο χώμα, στο χορτάρι της, ποδάρι μή πατήση...
Ρκεί χορτάρια'καί καρποί, καί λούλουδα καί χώμα,
Είν" από σάρκα Κρητικιά.... κι’ όσοι καρδιά γροικούνε
Μ’ αίμα καί σάρκ" ανθρώπινη δεν πρέπει νά δειπνούνε.
ΓΓ
11ες μου, νά ζήση ή λύρα σου στο μνήμα σου επάνω,
Ποιά γή ή Ρώμη έσχατη επήρ’ "ΕλληνοπούΧα ;
ΙΙοιάσέ κατάρτι "Αρμοστή έκρεμασε Ρωμάνο ;
Κ’ αιώνες ποιά έπάλευε ξαρμάτωτη καί δούλα
Μέ τ' άγρ ο καί φτερωτό τής Βενετίας λιοντάρι
Καί μέ τού Τούρκου ύστερα τό σκοτεινό φεγγάρι :
’Εμείς· αιώνια εμείς* άπόστανε τό χέρι
Κ επολεμούσε ή ψυχή* άπόστανε κ’ εκείνη
Καί εις τά δόντια πέοναμε τό μαύρο μας μαχαίρι !
Μ'ωμί ποτέ δέ φάγαμε κ’ έμείς μέ τήν ειρήνη,
Δέ γύραμε σέ ήσυχο μιά νύκτα προσκεφάλι
Κι άνάστασι δέν είδαμε σέ έκκλησιά σάν άλλοι....
Πόλεμός, πάντα πόλεμος* οέ χάΐοεψε μητέρα
Γην όοφανή μας κεφαλή. ΙΙαιδί ’στά γόνατά μα;
Δέν έκαθήσαμ* ποτέ κ* ήμείς καμμιάν ήμερα,
Καί σάν θεριά γυρίζαμε ’στά έρημα βουνά μα;.
Νύκτα και ’μέρα τρέχαμε γυμνοί και πεινασμένοι,
Νωρίς φωτιά, χωρίς ψωμί, μ’ αλήΟει" αρματωμένοι.
Και όλ’ αυτά γιά τόνομα τής λευτεριάς’ γιά σένα
Μητρυιά τής Κρήτης I Κι’ αμοιβή,αχάριστη, μά; δίνεις
Σίδερα, πάντα σίδερα, καί χρόνια σκλαβωμένα....
Ε Β Δ Ο Μ Α Σ
Τ αδύνατό σου τό σπαθί πώς κάτω δέν τ" αφίνεις ;
Πώς τό κρατείς; δέν είν’ αυτό γιά τ* απαλό σου χέρι·
Άχ I μοναχά ό τύραννο; νά τό κράτηση ξέρει.
Εις τό Βαφέ 'πού χάθηκαν οί σύντροφοί μου όλοι,
Δέν άφησα στην κρύα γή τό μαύρό μου κουφάρι.
Γιά μένα ελυπήθηκε ό χάρος ένα βόλι . . .
Κ' εγώ, τού Κόρακα παιδί... κι' άδελνΐ τού Κριάρη,
Σέ στρώμα τό θλιμμένο μου Οενά σ^αλήσω μάτι·
Καί δμως, 'λίγοι Κρητικοί πεθαίνουν στό κρεβάτι.
Νά είμαι μέσ 'στά νειάτχ μου* είκοσιπέντε χρόνοι
Νά μού αναφτούν την καρδιά, τό αίμά μου νά καίνε,
Σπαθί καλού παλληκαριού τή μέση μου νά ζώνη,
Καί νά σαπίζω άπραχο; καί σκλάβο νά μέ λένε !
Νά μή "μπορώ τά 'μάτια μου εις άλλο νά στυλώσω...
Τ’ όνομ’ αυτό 'στά σπλάχνα μου Οενά τό μαχαιρώσω!
Σκλάβος! κατάρα θεϊκή, ζευγάρωμα θλιμμένο
Ζώου κΓ ανθρώπου, τής "ντροπής αιώνιο σημάδι !
Σκλάβος! φορείο νεκρικό μέ σίδερα κλεισμένο,
Πού ή αθάνατη ψυχή σαπίζει ’στό σκοτάδι . . .
Καταραμένο βάπτισμα πού ή σκλαβιά αλλάζει
Τ’ ανθρώπου τά'γιο όνομα καί δούλο τόνε κράζει.»
Χλο)ΐχο; σαν νεκρολούλουδο, βουβός ωσάν λιθάρι,
.
Στή Κρήτη του θολή ‘ματιά έκάρφωσεν.,.. εσταθη,
Καί ’ξάπλοισε στό πέλαγος τα χ^έριχ νά τήν πάρη...
.Θ
"Αχ ! ουρανέ μου πώς ’μπορείς νά βλέπης τέτοια πάθη,
Πώς τούς τυράννουςλησμον είς,καί πώς τού; παρατρέχεις!
Γι’ αθώα δέντρα μοναχά αστροπελέκια έχει; ',
’Απελπισμένο; ‘κάθησε σέ μία βράχου άκρη.
Καί πότε κάτω έβλεπε καί πότε τό νησί του’
Το χαΐδευε μέ τή "ματιά θολή άπό τό δάκρυ
Καί είς της Κρήτης τα βουνά ταξείδευεή ψυχή του.
Π
Πότε τού χαμογέλχε καί πότε τού 'μιλούσε,
Καί μέ τόνού του "ςτά χλωρά κλαριά του "περπατούσε,
Κύτταξε, είπεν έξαφνα καί μέ φωνή κομμένη
Κάτι» εκεί ή Κρήτη μου τί ευμορφιά την έχει!
Τού Ί'ηλορείτη τήν κορφή γιά δέ; τή χιονισμένη
Κι’ εκείνο ’κεί τό σύννεφο επάνω της πώς τρέχει,...
ΓΔες τόν άφρό τής θάλασσας, τό γαλανό αιθέρα*
θαρρείς πώς ή σημαία μα; ’ξαπλόνεται ’κεί πέρα.
Γιά κύττα πόσο πέλαγος, τί θάλασσα πού πιάνει,
Τό ’μάτι δλο δέν ’μπορεί τό μάκρος της νά φθάση.
"Ενα βασίλειο "μπορεί μονάχη της νά κάνη.
"Ολα τά έχει* ποταμούς, βουνά, λουλούδια, δάση,
Μέ τή δροσιά τ’ ό ουρανός χαρούμενος τή βρέχει
Καί μοναχά ελευθερίά, ελευθερίά δέν έχει.
Κατά‘.τήν Κρήτη σάν~τρελός τά ’μάτια του ε'πλάνα
Καί εις τήν άμμο έξαφνα "γονάτισε επάνω.
Μάνα μου, είπε μέ λυγμούς, δυστυχισμένη μάνα!
ΤΙ!λθα "ς της Θήρας τό νησί κοντά σου ν' αποθάνω*
Άν τή πνοή μου δέν ’μπορώ "ς τον κόλτίο σου ν’άφήσω
Καν ας σέ βλέπω τή στιγμή, οπού θά ξεψυχήσω. *
’Ενύχτωσε κ’ έστέναξε 'ς τήν αμμουδιά τ' άγέρι
Καί μες ’ς τής νύκτας τά^φτερά ή Κρήτη ολη χάθη*
Τον "σήκωσα καί σάν παιδί τόν ’πήρ’ άπό τό χέρι.
Δέν μ’ αντιστάθη* μιά στιγμή μονάχα κοντοστάθη
Κι' έρριξε υστερνή ματιά ‘ς τή γή τή ποθητή του....
'Εγώ επήρα τό κορμάκι" ή Κρήτη τήν ψυχή του.
ΜΑΤΙ Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΚΑΛΕΙΤΑΙ
ΥΨΗΛΗ ΠΥΛΗ
’Ήίλην νέος, νεώτατος, μόλις δεκατετραέ-
της άρτι άποφοιτήσας της ελληνικής σχο­
λής της πα-τρίδος μου, ότε ημέραν τινά κα-
7
θήμενος ΰπό τήν έν τή αυλή τής πατεικής
οικίας άμφιλαφή καί παχύσκιον πλάτανον
ήτις—έν παρόδω εΐρήσΟω—ήν τρις γε-
ραιτέρα τοϋ Αβραάμ, ελαβον είς χεϊράς μου
τά ύπ αριΟ 2,7.. φύλλον τής έν Κωνσταν-
τινουπυλει έκδιδομένης έλ.ληνικής έφημερίδος
ό Ν(ο.Ιόγο(;,ΪΊ ή χναγινώσκων τά κύριον αυ­
τού άρθρον ΰπό τάν τίτλον ή Κητάσηισιη,
άπήντησα δωδεκάκις τήν λέξιν Υψηλή Πύλη:
ή 'Tif-η.Ιη Πν.Ιη ft if ή 'Γνη.Ιη Πν.Ιη
χπεφάσισε__ ή Ί'ι'-η.ίη 11 At η εύρίσκεται
είς τήν— τής Ίγ-η.Ιίμ; Πν./ηη---- κτλ. Τό
κατ’ άρχάς— καί τοΰτο—λίαν φυσικόν, έν
τή νεανική καί άλως άφελεΐ άδαηίλοσυνγ)
μου, υπέθεσα ότι πράγματι υπάρχει τις τοι-
αύτη υψηλή Πύλη —ιρί τής όποιας τά έν
τοϊς Έλληνικοΐς Υχολείοις διδασκόμενα μα­
θήματα δέν έποιοΰντο λόγον, ίσως χάριν
συντομίας, καί ότι είς ήμας τους δυστυχείς
θνητούς, τούς ' Ελληνας τής Μικρας Ασίας,
δέν ητο έπιτετραμμένον ποσώς νά αάθωαέν
τι,ώς όντας τόσον yajni.loix, καθ ό δούλους,
απέναντι των ΐ’ψυ/7όυ·, των εϋδαιμόνων, των
5, τι δήποτε καί άν είπη τις, των κυριάρ­
χων ήμών ’Οθωμανών. 'Υπό τής απορίας
δέ ταύτης κατατρυχόμενος καί έπιθυμών
όσον τάχοζ νά μάθω τί είνε '}\'·η.1η Πν.Ιη,
συμ.πτύξας τήν εφημερίδα έξήλθον τής οι­
κίας μου καί κατελθών είς τόν αίγιαλόν εύ-
ρον τόν τέως διδάσκαλόν μου, άνδοα σεβά­
σμιον μέν καί εκ πρώτης όψεως σοφόν, άλλα
δυστυχώς ολίγων πραγμάτων γνώστην,ιδια­
ζόντως πολιτειολογικών καί αρχαιολογικών
διότι, κύριοί μου, οί διδάσκαλοι έν Τουρκί^
εάν μέν άμοιρώσι πολλών γνώσεων, άς εν­
ταύθα δέν είνε σπάνιον νά άπαντήση τις,
δέν έχουσιν όμως καί τό ελάττωμα νά είνε
πολιτειολόγοι καί αρχαιολόγοι, ώς πολλοί
τών ενταύθα κεκτημένοι τήν μ.έν πολιτειο­
λογίαν έκ τού δικαιώυ.ατος τού ελευθέρου
πολίτου, civcs GniClls, τήν δ’ αρχαιολο­
γίαν έκ..............
Άνέπτυςα τήν έν τή χειρί συνεπτυγμ,έ-
νην εφημερίδα καί δεικνΰς αυτήν πρός τόν
ποώην διδάσκαλόν μου είπον:
— Διδάσκαλε, δέν μοί εξηγείτε, σας πα­
ρακαλώ, τί είνε Ί’φη.Ιι) Πν.Ιη : δέν γνω­
ρίζω, μ.ά τήν πίστιν μου, τί θέλει νά είπη,
ή έφημερίς........
— Τέκνον μου, ύπέλαβεν ό διδάσκαλος'
ή 'Ύ'ιίτη.ΐη Πν.Ιη είνε όρος τεχνητός διά τού
όποιου οί Τούρκοι τόσον, όσον καί οί Ευρω­
παίοι καλούσι τήν Τουρκικήν Αυτοκρατο­
ρίαν τώρα τό διατί, δέν είνε ίδική μου ΰπό-
θεσις..........
Είπε καί έρρόφα τόν rapyt.ter του υ,ακα-
ρΐως ώς αληθής ’Ανατολίτης,
. . . παρά Οίν’ άλός πολυφλοίσύοιο
'Εγώ δέ εύχαριστήσας αΰτώ άπηρχόμ,ην,
φέρων μεθ ’εαυτού τήν κτηθεΐσαν νέαν γνώ-
σ·.ν και ετι ί,ωηροτερον το γορρρ........ του
πυροκεφάλα rrtpytM (*) του διδασκχλου
υ.ου......
* ·
'Έκτοτε παρήλθον ικανά έτη' μετέβην είς
(1) Ωνόμχσχ ούτο> τόν ν άργιλέ ν διότι περσιστί
το προ>τον συνθετικόν τή; λέξεω; σημαίνει πύο, τό οέ
όεύτερον κεφαλήν, έπομένω; ν λ ρ γ ι λέ ; = πυροκέφαλο;
ή πυοοκεφάλα; κατά τό Βουκεφάλ*;,
 8 Ε Β Λ Ο Μ Α Σ
Κωνσταντινούπολή ώς μαθητής τής Μεγά­
λης τοϋ Γένους Σχολάς καί ή πρώτιστη μου
φροντίς ήν νά μάθω την αιτίαν της τοιαύ-
της ονομασίας : Ύψ-η.Ιη Πύ.Ιη !
Παρασκευήν λοιπόν τινα, — έξέλεζα την
Παρασκευήν διότι αϋτη εϊνε ή Κυριακή των
Μουσουλμάνων — λαβών ένα των φίλων μου
(.ετέβημεν εις Σιρχετζή - Ίσχε,Ιεση, ένθα ό
ταθμός τοϋ διεθνούς σιδηροδρόμου τοϋ ένοϋν-
ος την πόλιν τοϋ Κωνσταντίνου ποός την
υύρώπην πάσαν, καί έκεϊθεν έπισκεφΟέντες
:άς πλησιόχωρους Βυζαντινάς αρχαιότητας
.ήν Άκρόπολιν, την Πύλην της άγιας Βαρ­
βάρας, τό μέγα των Βυζαντινών αύτοκρα-
τόρων Παλάτιον, επί των έοειπίων τοϋ οποίου
ό Μεχμέτ ό Β’, μετά δεκαπενταετη διαμο­
νήν έν τώ ' Εσχί-ΣεριΙγίω (ΙΊαλαιώ Ανα-
κτόρω)—διότι θρησκευτικοί λόγοι καί Μου-
σουλμκνικαί προλήψεις δέ/ έπέτρεπον αύτώ
ιά. κατοίκηση, έν τω Παλατίω των χριστια­
νών αϋτοκρατόρων, ένθα κατά τόν Πέρσην
τοιητήν Σααόηυ «μόνον αί άράχναι έπλε-
ον τόν ιστόν αυτών» —διέταζε νά ίδρΰσωσι
ό Γενί-Σεράϊ έπικληθέν ήτοι Νέα ’Ανά­
κτορα, μετέβημεν εις τό Κεπριχοΐ Αύτο-
χρατοριχον Μουσεΐον, όπου κεΐνται αί τρωϊ-
καί επίσημοι αρχαιότητες, ας προήγαγεν εις
φως ή άρχαιοδϊφις τοϋ κ. Schliemann
σκαπάνη. Μετά ώριαίαν εν τω Μουσείω
διαμονήν έξελθόντες έλάβομεν την πρός την
άγ. Σοφίαν άγουσαν καί υπό τροχιοδρόμου
διατεμνομένην μέχφις Έπταπυργίου (Γεδί-
Κουλέ) λεωφόρον, έφθάσαμεν εις την πλα­
τείαν τοϋ Βυζαντινοΰ ίπποδρόμου (Άτ-Μεϊ-
δάν), όπου τοσάκις καθημάχθησαν οί αεί­
ποτε αντίζηλοι δήυ.οι τοϋ Βυζαντίου καί
όπου σώζονται μέχρι σήμερον ό Όδε.ίίσχος
(Δικηλή-Τάς), ό Χα.Ιχονς τριέ.Ιιχτος χίωκ
Α.
(Γιλανλή-Τάς=’Οφιοειδής Πέτρα) καί ή
Κτίστη Στή.Ιη.
Έκεϊθεν φθάσαντες πρό τοϋ κατά μίμη-
σιν τοϋ έν Γαλατά Πύργου τών Βενετών
άνεγερθέντος έπίσης ύψηλοΰ πύργου τοϋ Σε-
ρασχεράτ (Υπουργείου τών Στρατιωτικών)
τοϋ χρησιμεύοντος πρός κατόπτευσιν τών
ovjpra πυχυά έκρηγνυμένων πυοκαϊών καί
έπανακάμψαντες πρός τήν 'Αγίαν Σοφίαν,
τόν Παρθενώνα τούτον τοϋ Χριστιανού
Έλληνος, διηυθύνθημεν καί αύθις εις τήν
αυτήν ύπό τοϋ τροχιοδρόμου διατεμνομένην
μεγάλην οδόν, ήτις ώδήγησεν ήμάς πρός
τό Μέγαρον τής 'Γψηλής Πύλης, ήτις δε­
σπόζει έπί τής μεγαλοπρεπούς θέας τοϋ Βο-
σπόοου καί τής άείποτε γαληνιώσης σχεδόν
Προποντίδας τών Πριγγιπονήσων καί έπί
τοϋ αρχαιοπρεπούς Βυζαντίου.
ΤΙ 'Γψηλή Πύλη είνε οίονεί σκιάς τις
αψιδωτή. Είνε αρκούντως υψηλή, λέγω αρ­
κούντως υψηλή καί δεν προσδιορίζω αυτήν
διά λόγους εΰνοήτους,—άπλή, πεοατουμένη
εις καμπύλην ήμικυκλοειδή. ’Ακριβώς άνω­
θεν τής θύρας φέρει μεγάλην τινά θυρίδα
καί εκατέρωθεν ταύτης άνά τέσσαρας μικρο-
τίρας. Τά διαζώματα αυτής φέοουσιν εξαί­
σια αραβουργήματα. Κάτωθι καί εκατέρω­
θεν τής θύρας έχει δύο θυρώματα (niches)
έπί τού τοίχου έγγεγλυμμένα άπό τών πρώ­
των τής ίδρύσεως τής Πύλης χρόνων, ήτοι
άπό Μεχμέτ Β’ τοϋ κατακτητοϋ. ’Αλλά
μεθ ’ όλα ταΰτα μακρόθεν ομοιάζει μάλλον
πρός σταθμόν χωροφυλακής ή στρατώνα η
πρός είσοδον Μεγάρου.
"Αλλοτε ή Ύψ-ηΛη αϋτη Πύ.Ιη ένεθουσία
τούς ξένους, τήν σήμερον όμως ή θέα αυτής
είνε θλιβερά καί κακόζηλος" έπί τής εύρείας
αυτής στέγης φύονται πυκνώς τά παράσιτα
χόρτα" ή αιχμηρά αύτής κορυφή κινδυνεύει
νά καταπέση, τά δέ ρητά τοϋ Κορανίου τά
περικοσίλοΰντα, ποικίλως καί θαυμασίως
συμπλεκόμενα, τήν πρόσοψιν αυτής μονο-
νούκ άπηλείφθησαν καί έν γένει ούδέν τών
στοιχείων εκείνων φέρει πλέον, άπερ κατά
τούς παρελθόντας αιώνας έκλέΐσαν αυτήν
καί κατέστησαν πάγκοίνον τήν ονομασίαν
Ί'ψη.Ιη ΠύΛη, ώς τήν «έπί θύραις βασι-
λέως» παρά τοϊς άρχαίοις Πέρσαις, ών τήν
έν τοϊς άνακτόροις έθιμοτυπίαν περιέγραψε
μετ’ άπαραμίλλου φυσικότητος καί γλαφυ-
ρότητος, ήν θά έφθόνουν καί οί έπί περιγρα-
φικότητι έναβουνόμενοι τήν σήμερον Άγγλοι
tourristes, έν τω έργω αυτού Κόρου Παι­
.
δεία : «έπί θύραις βασιλέως» λέγει που ό
.Θ
Ξενοφών προκειμένου περί εισόδου πρεσβευ­
τών παρά τω βασιλεΐ. Τήν τοιαύτην τών
ΙΙερσών,τών Τουρκομάνων καί άλλων ασια­
τικών φυλών αΰλικήν έθιμοταζίαν μιμηθέν-
τες καί οί ’Οθωμανοί έκάλεσαν τό έπί θύ·
ραις βασι,Ιέως «Μπάπ’ύ» ή «Μπάπ-ύ-άαλή»
ή «Μπάπ-ΰ-χουμαγιούν», τοΰτέστι: Πύλη ή
'Γψηλή Πύλη" διότι πρό τοϋ ουδού ταύτης
Π
έδέχοντο τό κατ’ άρχάς οί πρώτοι τοϋ κα-
τακτητοΰ Μεχμέτ διάδοχοι τούς βασιλείς,
τούς πρεσβευτάς καί τούς στρατηγούς τών
ξένων Δυνάμεων, όσοι τήν μεγαλειότητα
τών Σουλτάνων τής πόλεως τοϋ Κωνσταν­
τίνου θαυμάζοντες ήοχοντο εις έπίσκεψιν
αυτού" τούτο άπήτουν τά ’Ανατολικά ήθη,
τούτο άπήτει ή αρτισύστατος καί πανίσχυ­
ρος Αυτοκρατορία αυτών.
Τήν σήμερον όμως τά πράγματα μετε-
βλήθησαν τό πρώην άχώρητον καί ώς ιερός
σηκός φυλαττόμενον τοΰτο μέγαρον, ή 'Γ­
ψηλή Πύλη, κατέστη τοϊς πάσι προσιτόν
καί άποβαλόν τήν αρχικήν αύτοΰ μεγαλο­
πρέπειαν, κατήντησεν άπλοΰν Ι’ραφεΐον τοϋ
Μεγάλου Βεζύρου καί τοϋ ‘Γπουργοΰ τών
’Εξωτερικών. Σύντή τοιαύτν) δέ μεταβολή,
ή φράσις 'Γψηλή Πύλη περιωρίσθη απλώς
ώς διπλωματική έκφρασις έπί τοσοΰτον,ώστε
τήν σήμερον δηλοΐ ό,τε καί παρ’ ήμΐν ή λέ-
ξις ’Αναχτοβού.Ιιου ή παρ’ εϋρωπαίοις τό
Cabinet, άλλ’ ενέχει καί πάλιν μεγάλην έν
Τουρκία σημασίαν διότι τά πάντα έκεϊθεν
καί εκ τοϋ Γι.Ιδίζ Κιόσχ άπορρέουσιν. 'Γ­
ψηλή ΙΙύλη καί Γιλδίζ, ιδού οί δύο ισχυροί
μοχλοί έπί τών όποιων εδράζεται παν τό
Κυβερνητικόν έν Τουρκία οικοδόμημα. Ούαί
δέ οσάκις τά δύο ταϋτα περιέλθωσιν εις σύγ-
κρουιιν : Τά πάντα βαίνουσι τηνάλλως, τά
πάντα έκτροχιάζονται, Βεζύραι καί Πασσά-
δες πανίσχυροι έξορίζονται. χαρέμια παρα­
δείσιους έγκλείοντα καλλονάς διασκεδάζον­
ται καί τό χείριστον πάντων καί ό Σουλτά­
νος αυτός διατρέχει τόν κίνδυνον τής έκθρο—
νίσεως καί τής έγκαθείρξεως! Ταλαίπωρε
Μουράτ ! έπί δεκαετίαν όλην διατελεΐς έγ-
κάθειρκτος έν τώ περιπτέρω τοϋ Τσαραγάν!'
Χρυσοΰν μέν τό μέγαρον, άλλάχρυσοΰς κλω­
βός διά σέ ! Ήγάπησας τούς Χριστιανούς:
καί ό περί σέ τών Σοφτάδων φανατικός κό­
σμος σέ κατέρριψε διά παντός!
ΤΙν ποτέ χρόνος ότε ή Υψηλή ΙΙύλη ή
μάλλον le grand Seigneur, όπως έκάλουν
οί σύγχρονοι τής μάχης τής Πουλτάβας καί
τής εισβολής τών Τούρκων εις Βιέννην τήν
Τουρκικήν Αυτοκρατορίαν, πανίσχυρον τότε,
παρωδοϋντες τό ό βασι.Ιεύς, ό μέγαο βασι­
λεύς τών αρχαίων Ελλήνων, άλλ’ ήδη ή
υψηλή εκείνη ποοσηγορία κατέπεσεν άπό τοϋ
ύψους τής Υψηλότητας αύτής καί ούδέν έχει,
πλέον τό υψηλόν ή τό όνομα απλώς. Είνε ά-
ληθές ότι μακρόθεν εισέτι ήχεΐ σφοδρόν ή 'Γ.
ψηλή Πύλη, άλλά διά πάντα είδότα τάτής
Τουρκικής Αύτοκρατορίας ό ήχος ούτος είνε
«φωνή βοώντος έν τή έρήμω», είνε ήχος
άνθρώπου έκπνέοντος, άνθρώπου αίσθανομέ-
νου τήν ανάγκην τής συγγραφής τής Δια­
θήκης αύτοϋ.
Τό μέγαρον έκεϊνο, έν ω διά νά είσέλθνι,
τΐς — ούδ ’ αυτών τών πρεσβευτών έξαιρου-
μένων — άπητεΐτο όλως τριμηνία διατυπώ­
σεων έθιμοταξίας καί αύστηρότητος, τό μέ­
γαρον τοΰτο, όπερ έδωκε τήν προσωνυμίαν
εις τήν όλην Τουρκικήν Αυτοκρατορίαν κα-
τήντησε σχεδόν ιδιωτικός οίκος, ούτινας τό
μεγαλεϊον ένδείκνυται μέν εισέτι, άλλά πα­
ρήλθε. Τό χόρτον πρασίνιζαν εϊρωνικώς φύε­
ται μεταξύ τών άνοιγμάτων τών διαρρα-
γέντων τοίχων, πολλά παράθυρα στερούνται
ύάλων καί φυλλωμάτων, ένίων δέ μόνον οί
γύγγλιμοι δεικνύουσι τήν άλλοτέ ποτευπαο-
ξιντοιούτων. Τό χαρακτηριστικόν τών τουρ­
κικών κτιρίων χρώμα, τό κιτρινωπόν έκ τών
καιρικών έπηρειών, μετέβαλε μορφήν καί
χροιάν, τό δ’όλον κτίριον έπαπειλεΐ άπό και­
ρού είς καιρόν πτώσιν, έάν μή έπέλθη τα­
χεία ή έπιδιόρθωσις αύτοϋ. Τό μή διορθοϋν
τάς παλαιάς δημοσίας οικοδομάς είνε σύμ-
φυτον τώ Άνατολικώ χαοακτήρι, τή τουρ­
κική ιδιοσυγκρασία. Έν Κωνσταντινουπό-
λει, έν άπασι τοϊς προαστείοις, άπό Βοσπό-
οου μέχρι τοϋ Κερατίου Κόλπου, άπό Βυ­
ζαντίου μέχρι τοϋ Πέραν οίκοδομοΰσι νέας
οικοδομάς, άλλά δέν φροντίζουσι νά συγκρα-
τώσιν έπιδιορθοϋντες τάς παλαιάς" εντεύθεν·
δέ έξ άσυγγνώστου άμελείας συχνάκις άνα-
γινώσκει τις έν ταϊς έγχωρίαις έφημερίσι δυ­
στυχήματα προερχόμενα έκ καταπτώσεως
ετοιμόρροπων οικοδομών" διότι ό Τούρκος,
όστις μόνος ήδυνήθη μεταξύ τών μυριάδων
κατοίκων τής ήμετέρας σφαίρας νά έπινοήσνν
τό χέϊψ, ήτοι τό συνηθέστερον χέψι καί παρ’
ήμΐν λεγόμενον, ό άνθρωπος, λέγω, ούτος,
τήν γλυκεΐαν ταύτην λέξιν τοϋ όποιου, ού-
δει/.ία, ούδενός, ούδαμοΰ τής γής έθνους λέ*
ξις δύναται ν' άντικαταστήση— εί καίπως
φαίνεται τής αύτής ραστωνοειδοΰς προελεύ-
σεως τό τών άδελφών ’Ιταλών far niente —
δέν δύναται νά ϊδη τήν ιδιοκτησίαν αύτοϋ,
ήν θεωρεί τρόπον τινά συνεχομένην πρός τό
εαυτού σώμα, βεβηλουμένην, ποΰ καί που
παραλλάσσουσαν καί προϊόντος τοϋ χρόνου
μεταβαλλομένην" καί έντεΰθεν, δέν είνε κα­
θόλου παράδοξον νά ϊδτ) τις πολυτελές καί
μεγαλοπρεπές Σουλτανικόν ή άλλου τινός

Τούρκου μεγιστάνος μέγαρον, άρτι των χει-
ρών των κτιστών ΰπερηφάνως ύψωθέν, τήν
πρωίαν διά μ.ικράς τίνος διαταγής, δι’ ενός
νυσταλέου νεύματος παντοδυνάμου Μαύοου
ευνούχου, καταπίπτον ύπό την δίκελλαν καί
το σκέοπανον τοϋ κτίστου — κατά τοΰτο νο­
μίζω, ότι πολλά των δημ.οτικών ήμ.ών έργων
συντελοϋνται, καί άν έοωτήση τις την αι­
τίαν ή άπάντησις ευνόητος: εΐρεθα γείτονες.
— Εις το χέψι των Τούρκων, ήτοι εις την
νυσταλέαν ονειροπόλησιν, τήν νάρκωσιν,τήν
έκμηδένισιν της ιδέας, τήν άτέρμονα ευδαι­
μονίαν, παραλλήλως των όποιων βαδίζει καί
ή σύζυγος (;) αυτών καλυπτομένη ύπό τον
γερεόζεν τής άμαθείας τάς τε σάρκας καίτό
πνεϋμ-α, ύποχωροϋσι πάντα τάλλα συναι­
σθήματα καί αισθήματα- καί τις οίδε ποτέ
Τοϋοκον ίδεϊστήν ή ίδεολόγον ; ό ποιητής
όστις παρ’ άπασι τοΐς έθνεσιν είνε κατ’έξο-
χήν τό ιδεώδες, τό έζοχον, τό ιδανικόν, καί
■ό ποιητής αυτός παρά τοΐς Τούρκοις είνε,
— έκτος έςαιρε'σεών τινων—χειριστής, χα-
-μαιπετής καί χαμαίζηλος, πάσας αϋτοΰτάς
παρομοιώσεις καί τάς άλληγορικάς εκφρά­
σεις έκ του κοινού όνομ.ατολογίου τών όψων
καί τίόν τοϋ χαρεμιού λέξεων δανειζόμενος,
μηδέποτε, μ.ηδαμώς ύψούμενος υπέρ τόν
αΐπύν περίβολον τοϋ ιδεοκτόνου αΰτοϋ χα-
ρεμ.ίου !
*
Ή δέ εργασία παρά τοΐς Τούρκοις είνε
τι δυσνόητον, είνέ τι, τό όποιον πράττει ό
ευσεβής Μουσουλμάνος, διότι δέν έχει πλέον
τί νά πράξη καθήμενο; έν τω οϊκω" διά
τοΰτο τόσον εν τη 'Υψηλή Πύλη, όσον καί
έν τοΐς λοιποΐς Ύπουργείοις ή έργασία πε­
ριορίζεται τό .το.ίν πο.Ιν εις δύο ή τρεις ώ-
Α.
■ρας. Ή εταιρία τοϋ ’Αεριόφωτος έν Κων-
σταντενουπόλει είνε πάντοτε δυσηρεστημένη
πρός τήν Κυβέρνησιν, διότι ουδέποτε νυκτε­
ρινή έργασία γίνεται έν τοΐς δημοσίοις κα-
ταστήμασιν. Έργασία δέ ύπό τό φώς λαμ.-
πάδος γινομένη έν Τουρκία είνέ τι έκτα­
κτον, άσύνηθες- καί ώς τοιοΰτον καταγρά­
φεται εν τοΐς χροηχοΐς της Αντοχρατορίας.
Άλλ’ ας μή νομίσωσιν οί ήμέτεροι άνα-
γνώστat, ότι ή τοιαύτη τών Τούρκων δια­
γωγή προέρχεται πρωτίστως έξ άμ.ελείας,
οΰχί' είνε τοπικαί συνήθειαι, είνε άνατο-
λικαί εΰμάρειαι, πρός τάς όποιας οΰδενός
Κράτους ή υπηρεσία δύναται νά παραβλη-
θή. Τό «χρόνου φείδου» τών άρχαίων Ελ­
λήνων καί τό «Times is monney» τών
Άμ-ερικανών καί τών ’’Αγγλων οΰδεμίαν
έχεε άξίαν διά τούς Όθωμ.ανούς, πρός ούς
κάλλιστα δύναται νά έφαρμ.οσθή τό τοϋ
Γερμανού γλωσσολόγου Ploelz, όστις έν τινι
τών ανεκδότων αΰτοϋ, προκειμένου περί τοϋ
χαρακτήρος τών Τούρκων, λέγει: «Τί κά-
μ,εις Μεχμ.έτ ; — έρωτα ό Αλής. — Κά-
θημ.αι, άπήντησεν ό Μεχμ.έτ. — Καί σΰ Άα-
ρίφ; — Βοηθώ τόν Μεχμ,έτ, λέγει μακα­
ρίως· καί μένουσι καί οί τρεις ευχαριστη­
μένοι.
ΤρνψΐιΝ Ε. Εγαγγεαιδης
Ε Β Δ Ο Μ Α Σ
HENRY GREVILEE
ΑΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ!
ΤΗΣ Ρ ΑΙ Σ ΑΣ
(Μυθιστορία)
ΚΘ\
— Είσαι πλέον ευτυχής άπό έμ.έ, είπεν ή
Μαύρα- ό Θεός σοί έδωκεν έν παιδίον, καί
έγώ, έγώ δέν έχω.
— Ή κυρία Μαρσώφ έξέβαλε στεναγ­
μόν παρακολουθούσα διά τών οφθαλμών τόν
υιόν της, όστις άπεμακρύνετο παίζων. Πράγ­
ματι τό μικρόν εκείνο παιδίον ήτο ή μ.όνη,
ή αληθής εΰδαιμ,ονία της.
- Έχεις μέγα κέρδος έκ τής ύπάρξεώς
του, έξηκολούθησεν ή Μαύρα" διότι άν ά-
πέθνησκε καί αυτό, θά είχες δικαίωμ.α μόλις
επί τοϋ ενός έβδομου ώς χήρα.
— Νά άποθάνη ! Όποια ιδέα ! Ό Θεός
.
νά φυλάξη ήμάς άπό παρομοίου δυστυχή­
ματος ! έψιθύρισεν ή μήτηρ ποιούσα τό ση-
.Θ
μεΐον τοϋ σταυρού ϊναάποδιώξητόν κίνδυνον.
Ή πανούργος χωρική, έκαμ.εν έπίσης τό
σημεΐον τού σταυρού διά μεγάλης κινήσεως
τού βοαχίονος καί συνώδευσεν αυτό διά τα­
πεινής ύποκλίσεως άπευθυνομ.ένης πρός τόν
ουρανόν" είτα ύπέλαβεν"
— ’Ιδού σΰ πύ.ουσία τώρα, πολύ πλού­
Π
σια, μέχρις ότου ό υιό; σου ένηλικιωθή.
— ΤΪμην πλούσια καί πριν ύπανδοευθώ,
άπεκρίθη ψυχρώς ή κυρία Μαρσώφ. Τί θέ­
λεις νά εϊπης μέ αυτό ;
— Εκείνοι, οϊτινες έχουσιν αγαθά έχουσι
καί φθονερούς, άπεκρίθη ή Μαύρα. Πολλοί
σέ φθονοϋσι καί λέγουσι κακόν διά σέ.
— Μπά ! είπεν ή χήραέξετάζουσα προσ-
εκτικώς τό άπαθέ; πρόσωπον τής ές άριστε-
ράς χειρός νύμφης της. Καί πώς τό γνω-
ρίζίΐί ;
— Αυτά διαδίδονται, άπεκρίθη αυτή δι’
ύφους άδιαφόρου. Έσκέφθην ότι καλόν θά
ήτο νά είσαι έν γνώσει,διότι πρέπει νά έχης
μέσον τι νά διάψευσης εκείνους,οϊτινεςπλάτ-
τουσι συκοφαντίας
— Έν μέσον ; διά νά υπερασπίσω έμαυ-
τήν ; καί διατί Θεέ μου ; Τί ήμποροϋν νά
εϊπουν κατ’ έμοϋ ; Γνωρίζεις καλώς καί σΰ
καί όλος ό κόσμος,ότι οΰδέν παρέλειψά ποτέ
έκ τών καθηκόντων μου.
ΤΙ Μαύρα δέν άπεκρίθη" έμελέτα τό σχέ-
διόν της.
— Τί λέγουν λοιπόν : είπέ μου ! ηρώτη-
σεν ή χήρα άνυπομονοϋσα. ’Αφού ήρχισες
πρέπει νά τελειώσης.
Ή χωρική παρετήρησε τήν .κυρίαν της
κατά πρόσωπον καί συνοδεύουσα τοΰς λό­
γους της διά τού ώοαιοτέρου τών μειδιαμά­
των της.
— Λέγουσιν, άπεκρίθη, ότι ή αίτια τού
I θανάτου τοϋ αΰθέντου δέν εξηγείται καί ότι
i σέ μ.όνον ωφέλησε.
; ■—■ Ό θάνατος τοϋ αΰθέντου ! έμέ ! ά-
! νέκραξεν ή Ελένη άνορθουμένη διά μιας
| ταχείας κινήσεως. Άθλια !..·
9
Καί διά τής δεξιάς χειρός κατήνεγκε ρά­
πισμα έπί τής παρειάς τής Μαύρας. Άλλ’
αύτη δέν έκινήθη ποσώς. ΊΙρκε’σθη νά σπογ­
γίση διά τής περιχειρίδος της τήν προσβλη-
Οεΐσαν παρειάν. ΊΙ κυρία τρέμουσα εξ ά-
γανακτήσεως, ίστατο όρθια πρό αΰτής κε­
ραυνοβολούσα αΰτήν διά τών σπινθηροβο-
λούντων οφθαλμών της.
— Έγώ ! έγώ, ήτις τόν ήγάπησα πάν­
τοτε μεθ’όσα καί άν συνέβησαν, ήτις τά
πάντα συνεχώοησα, ήτις τόν θρηνώ καθ’ έ-
έκάστην : Έγώ, ήτις θά φέρω ενόσω ζώ τό
πένθος άνδρός, όστις δέν μέ ήγάπα καί τόν
όποιον έλάτρευον :
— Δέν γνωρίζω διατί καταδέχεσαι νά
Ουμόνης, κυρία,παρετήρησεν ήδέωςήΜαύρα.
Σοί προείπον ότι ήρχόμην νά σοί ομιλήσω
διά τό καλόν σου καί μέ μεταχειρίζεσαι ώς
νά σοϋ έκαμνον κακόν.
ΤΙ Ελένη άφέθη νά καταπέση έπί τού
θρανίου. ΊΙ οργή της κατεστάλη παοευθύς.
— Αΰτά λέγουν : έψιθύίΐσε. Καί ποιος
τά λέγει :
— Τύλοι οί ίδικοί μας άνθρωποι, καθώς
ήκουσα.
— Καί δέν δύνασαι νά μέ ύπερασπισθής;
Σΰ καί ό σύζυγός σου είσθε οί ανώτεροι τών
ανθρώπων τούτων, είσθε περισσότερον κύ­
ριοι ενταύθα καί άπό έμέ τήν ίδιαν, καί δέν
ήμπορεΐτε νά τοΰς κάμητε νά σιωπήσωσι,
νά έντραπώσι διά τοιαύτην υποψίαν ; Άλλα
σείς μέ μισείτε καί οί δύο, είνε αληθές, τό
έλησμ.όνησα" σείς εΰχαριστεϊσθε νά άκούητε
ύβρεις εναντίον μου !
— Συγχώρησαν μας, κυρία, είπε ταπει-
νώς ή Μαύρα. Βλέπεις ότι μόνον τό καλόν
σου θέλομεν" εϊμεθα οί ταπεινότεροι τών δού­
λων σου. Ό μακαρίτης ό αΰθέντης άπηλευ-
θέοωσε τόν Μορόζαν, άλλ’όμως γνωρίζομ.εν
καλώς, ότι έγεννήθημεν διά νά ΰπηρετώμεν.
Άπό σκοπού ή δόλια χωρική ύπεμίμνη-
σκεν εις τήν κυρίαν Μαρσώφ τήν άνεξάρτη-
τονθέσιν τού έπιμελητοΰτης. Ούτος ήδύνατο
ν’ άναχωρήση έξαργυρών τήν περιουσίαν
του καί άφίνων τήν χήραν έν μέσω υποθέ­
σεων, έφ’όσον ήτο δυνατόν περιπεπλεγμένων
χάρις εις τάς ενδελεχείς φροντίδας καί τήν
προοοατικότητά του. ΊΙ Ελένη ήσθάνθη
ότι ήτο ανίσχυρος νά φέρη τό βάρος τούτο,
όπερ τή έφαίνετο βαρύτερον έτι ένεκα τής
εΰθύνης,ήν είχεν απέναντι τού ετέρου κηδε­
μένος τού τέκνου της. Ύπεχώρησεν έννοΰσα
ότι τό παν έσαλεύετο ΰπ ’ αΰτήν.
— Γνωρίζω ότι δέν είσθε κακοί, είπε
μετά κόπου. Αλλά διατί μ.οί τά είπες όλα
ταύτα: Δέν ήμην άρκούντως δυστυχής καί
άνευ αυτών ;
— Σοίτά άνέφερον, διότι άν είχες μικράν
τινα άπόδειξιν, κανέν έγγραφον εξηγούν τόν
θάνατον τού αΰθέντου, θά τό Ινεπιστεύεσο
εις ήμάς ίνα τό έπιδείξωμεν εις τοΰς υπό­
πτους.
ΤΙ Ελένη έσκέφθη τό τεμάχιον έκεΐνο
τού χάρτου, όπερ είχε καταστρέψη αΰτήν
εκείνην τήν πρωίαν καί ή άβυσσος τή ί-
φάνη βαθυτέρα έτι πρό τών ποδών της.
— Δέν έχω τίποτε, άπεκρίθη.
— Ήξεύρεις έν τούτοις καλλίτερον άπό
ήμάς, άντέταξεν ή Μαύρα, ότι ό αΰθέν-
 10
της δεν άχέθανεν εχ. φυσικοϋ θανάτου.
— Αυτό είνε πιθανόν, άχεκρίθη ή χήρα'
δεν ηξεύρω τίχοτε-
— ’Αλλά τότε, είχεν ή Μαύρα, ής οί
όφθαλυ.οι έζήστρχχτον χϋρ έκδικήσεως ενώ
ή κυρία Μαρσώφ κλίνουσα την κεφαλήν ε-
βλεπε χ:ός την γην, άλλα τότε διατί δεν
χροσέτοεζας εί; την δικαιοσύνην ; 'Έτρεχε
νά γίνη καταγγελία.
'Π Ελένη χαρετήοησε την Μαύραν άλλα
τό βλέρ.[ΛΧ της δεν σονήντησεν είριή οφθαλ­
μούς χλήρης συυ.χαθειας καί άγάχης.
— ΕΙνε άληθές, είχεν έχρεχε να γίνη
καταγγελία. Θά έμάνθανον οτι ό σύζυγός
μου ηΰτοκτόνησε χάριν αίας ΓΙολωνίδος.
— "Α ! άνέκραςεν άκράτητος ή Μαύρα,
φρονείς ότι ηΰτοκτόνησε διά την ΓΙολωνίδα;
Ό δε τόνος τής φωνής της χροέδιδε την
χαράν, ήν τή χοοΰξένει ή εξήγησες αΰτη.
— Καί σύ, ήρώτησεν ή κυρία Μαρσώφ
χαρατηροϋσα αυτήν ατενώς, τί φρονείς σύ ;
— Έγώ, ένόαιζον, ότι έθεσαν κάτι εις τό
φαγητόν του διά νά τον καταχραΰνωσι.
Ρωσιστί διά τής αυτής λέξεως δηλοϋται
τό καταχραΰνειν καί τό κοιμχσθαι τόν αι­
ώνιον ΰχνον.
— Αυτό συμβαίνει, έξηκολούθησεν ή
Μαύρα. ‘Υχάρχουσι γυναίκες ζηλότυχοι. αί
όχοΐαι μεταχειρίζονται φίλτρα ϊνα έχαναφέ-
ρωσι χλησίον των τούς συζύγους των κά-
χοτε δε τοϋτο γίνεται αίτια κακοΰ.
—Είνε λογικόν τοϋτο δι’έκείνας, αΐτινες
χνστεύουσιν εις τά φίλτρα, άπήντησε χερι-
φρονητικώς ή κυρία Μαρσώφ, λοιχόν ριέ κα­
τηγορείς;... __
— Έγώ ; Ο Θεός νά μας φυλάττη. Ή
Πολωνίς ήδύνατο έχίσης νά τώ δώση τό
φίλτρον.
Α.
— Δεν είχεν άνάγκην αΰτοϋ ϊνα τόν συγ­
κράτηση, έψιθύρισεν ή χήρα μετά χικρίας.
— Βλέχεις καλώς, κυρία, ότι είνε δυστύ­
χημα ότι δεν κατήγγειλες τό χράγμα εις
τήν δικαιοσύνην.
— Λυτά μοί τά λέγεις εξ μήνας μετά τό
συμβάν, όταν δεν είνε χλέον καιρός. Διατί
δεν μοϋ τά έλεγες εγκαίρως :
— Δεν ελεγον τίχοτε εναντίον σου κατ’
Ικείνην τήν έχοχήν, άχεκρίθη ψυχοώς ή
Μαύρα. Πηγαίνω, κυρία' Εχεις νά χαραγ-
γείλης τι εις τόν Μορόζαν;
— Τίχοτε Μαύρα. Συγχώρησιν τήν ζωη­
ρότητα ήν έδειξα χρό ολίγου. Είχον άδικον.
Άλλ’ήτο χολΰ σκληρόν τό κτύχημα, όχερ
ελαβον χάλιν.
— Δεν ήτο τίχοτε, κυρία. Δεν αξίζει
ουδέ τόν κόχον νά τό ένθυμήσθε.
‘Η χωρική ήσχάσθη τήν χμΐρα τής κυρίας
Μαρσώφ μετά φιλοστόογου ΰχοταγής, καί
έξήλθε βραδέως τοΰ κήχου.
Ή Ελένη τήν χαρηκολούθησε διά τοΰ
βλέμματος μέχρι; ότου έξηφανίσθη' εΐτα δέ.
— Ίδοΰ ό κακός μου δαίμων, είχεν' ή
γυνή αΰτη Οά μέ καταστρέψη.
Έκτοτε ψιθυρισμός άκράτητος άγνωστον
εχων τήν χηγήν — όχως χάσα συκοφαντία--
διεδόθη καθ’όλην τήν έχαρχίαν : Ή κυρία
Μαρσώφ μή δυναμένη νά ύχοφέρη χλέον
τάς άχιστίας τοϋ συζύγου της, όστις κατε-
δαχάνα τήν χεριουσίαν των. δι ’ άλλας γυ-
Ε Β Δ Ο Μ Α Σ
ναΐκας, έδηλητηρίασεν αυτόν,ΐνα μόνη άχο-
λαμβάνη τής κληρονομιάς τοϋ υίοϋ της μέ­
χρι τής ένηλ'.κιώσεώς του, ήτις Οά έβράδυνε
χολύ.
Ό ψίθυρος ούτος ήτο χτερωτος όχως τόσα
κακά καί ενοχλητικά χλάσματα. Έφθασεν
εις Πετρούχολιν καί είσέδυσε χανταχοϋ. Η
κόμησσα Γκρέτσκυ ήτο έκ τών χρώτων λα-
βόντων γνώσιν. Ήρκέσθη εί; τό νά ύψωση
τούς ώμους μετ’ άδιαφορίας, διότι ίκανώς
έγνώρίζε τήν άνεψιάν της, ώστε νά μή την
άδικήση δίδουσα χίστιν εις χαρομοίας ατί-
μ,ους συκοφαντίας. 'Γή έγραψε μάλιστα ϊνα
τήν χροσκαλέση εις Πετρούχολιν, σκεχτο-
μένη ότι ήμεοών τινων διαμονή έν τή οικία
της ήρκει νά κατασιγάση τούς θορυβωδεστέ-
ρους. Άλλ’ έ’τυχεν άκριβώς τότε νά χροσ-
βληθή έκ νοσήματος τίνος ό υιός τής Ελέ­
νης καί τό ταξείδιον άνεβλήθη. Είταέχηκο-
λούθησαν άλλα σχέδια καί δέν έγένετο χλέον
λόγος ύχό τής κομ-ήσσης, έλχιζούσης ότι μέ
τήν χάροδον τοϋ χρόνου θά διελύοντο όλα
ταΰτα.
Ό Βαλέριος Γκρέτσκυ, έξέλαβεν άλλως
.
τό χράγμα. Μή γνωρίζων αρκούντως τήν α­
δελφήν του, ήτις ήτο μ.εγαλητέρα αΰτοϋ κατά
.Θ
τήν ήλικίαν καί έν άλλοις κύκλοι; άνατε-
θοαικμένη, έθεώρει αΰτήν άγέρωχον, ένώ ητο
ΰχερήφανος άχλώς.Τήν ένόμιζε μνησίκακον,
ένώ άχλώς ήτο ύχεροχτική ένεκα τών ύ­
βρεων, αΐτινες τόσον χαμ.ηλόθεν τή έςετο-
ξεύοντο. Τέλος δέν έδίστασε νά θεωρήση ώς
χιθανόν ότι, — έν στιγμή χαραφόρου ζηλο-
Π
τυχίας χοοετίμησε τόν θάνατον συζύγου ά-
χαρίστου ή νά τόν βλέχη χλησίον τής άντι-
ζήλου της.
Άδικον θά ήτο νά εϊχωμεν ότι έθεώρει
τήν Ελένην ένοχον δέν ήτο όμως καί τό­
σον χεχεισμένος χερί τής άθωότητός της,
ώστε νά τολμήση νά άναλάβη τήν χλήρη
ύχεράσχισίν της. Τώ έ'γραψεν έχιστολάς έχί
έχιστολών — έκείνας άκριβώς ας άνέγνω ή
Ραΐσά — ϊνα τόν χροσκαλέση χλησίον της
καί τύχη τοΰλάχιστον τής έκ τής χαοουσίας
του χροστασίας' άλλ’ οΰτος έν άρχή μέν
άχήντα άορίστως, είτα δέ άφινε τόν καιρόν
νά χαρέρχηται, μέχρι; ότου ή άδελφή του
έμάντευσε τόν λόγον τών άναβολών του.
Τοϋτο ύχήρξε δι ’ αΰτήν τραϋμ,α φοβερώ-
τερον έτΐ' τό έδέχθη έν τούτοι; μετά θάρ­
ρους- έκτοτε δέ οΰδέν τήν ένδιέοερε χλέον.
Έγκαλειφθεΐσκ ύχό τών φίλων, δακτυλο-
δεικτουμένη ύχό ολοκλήρου τής έχαρχίας,
συνήντα συχνάκις κατά τοΰ; χεριχάτους
της, έν αύταις ταΐς γαίαις της, χωρικούς ορ­
γίλους ή μετ’ άγανακτήσεως άτενίζοντας
χρός αΰτήν. Έχειδή δέ έγνώρίζε τί τοϋτο
έσήμαινεν, άντέτασσε ψυχρότητα καθ’όλων,
οΰδέν ήκουεν, οΰδέν έβλεχε. Τινές τότε ήο-
ξαντο νά τήν φοβώνται.
Οί Μορόζαι χαρηκολούθουν τά άχοτελέ-
σματα τής ολέθριας αΰτών έχιχειρήσεως. ΊΊ
έσοδεία κατά τήν έχοχήν έκείνην έδωκεν εισ­
όδημα άνώτερον κατά χολΰ τών χροηγου-
μένων έτών αί γαΐαι όμως τών χοιοικών ή-
σαν φαίνεται τυχηρότερχι, ύχό τήν έχοψιν
τής άφθονίας τής χαραγωγής, διότι τό μερί-
διον τής κοινότητος ήτο άσυγκρίτως άνώτε­
ρον: μερίδιον λέοντος. Ό Ίβάν Μορόζας διέ-
δωκεν έν τώ χωρίω, ότι ή κυρία δέν ήτο ευα­
ρεστημένη έκ τής θέσεώς της, ότι τήν έ-
βλεχε συνεχώς καί ότι θ’ άνεχώρει εύχα;ί-
στως, άν εύοισκεν άλλαχοϋ καλητέραν οί
δέ χωρικοί γοητευμένοι διά τόν χροΰχοντ*
αΰτών, χάρις εις τόν όχοΐον ή κοινότης είχεν
αΰξήση κατά τό διχλάσιον τά κοινά εισοδή­
ματα, οί χωρικοί έψιθύρισαν χολλά καί είτχ
έχεδείκνυον άληθή έχθρχν χρός τήν κυρίαν
Μαρσώφ.
Τήν έχαιρέτων άκόμη' άλλα καθ ’ον τρό-
χον άκριβώς θά έροιχτον λίθου: έναντίον της.
Άχεφάσισε τότε νά μή έζέρχηται χλέον έκ
τοϋ κήχου της, έκεΤ δέ έζη κεκλεισμ.ένη μετά
τοϋ τέκνου της, έρωτώσα έαυτήν μετ’ άγω-
νιώσης καρδίας, άν τό τοιοϋτον Οά έξηκο-
λούθει έχί χολΰ καί χοϊον θά έλάμβανε τέλος.
("Επεται συνέχεια)
-------- ^---------
HEPI ΤΗΣ ΦΙΛΕΑΑΗΝΙΚΗΙ ΤΤΙΝΑΚΟΟΗΚΗΣ
’Ασμένως άναγοάοομεν, οτι ή sv τη «Έ£δο-
[λάδι» δημοσιευόμενη Φ ι λ ε λ λ η ν ι ν. ή II ι ν χ -
y. ο 0 η κ η έτυχεν εύιΛενεστάτης ύποδοχής, ου
μόνον έν Έλλάδ», αλλά καί έν ’Αγγλία καί Α­
μερική. Διάφοροι επιστολαί τ:αοά σπουδαίων άν-
δρών έστάλησαν προς τον συγγραφέα κ. Γ. Δ. Κ.
επαινούσαι καί ενΟαρρύνουσαι αυτόν ττρος εξακο­
λούθησήν του έργου, όπερ μετά τοσούτου ζήλου
άνέλαβεν. Έκ τών επιστολών τούτων δημοσιεύο-
μεν δύο υ,όνον, τήν του ποώτου διευΟυντού τή:
έν ’ΛΟήναις ’Αμερικανικής Έ/ολής καί καθηγη-
του τής Ελληνικής φιλολογίας εν τω ΙΊανεπι-
στημίω τής Κανταβοιγίας κ. Γουλιελμου Γ. Γου-
δου'ίν καί τήν του καΟηγητου κ. Παναγιολτου
Χιώτη, συγγραφεως τών Ί σ τ ο ρ ι κ ώ ν ’Α πο-
μνημονευμάτων.
’Εν Κατχβριγία τή 17 ’Απριλίου 18SG.
Αγαπητέ μοι Κύριε:
Κυγαριστώ ύπερβαλύντω; διά τούς τρεις αριθμού;
τού σπουδαιότατου περιοδικού ή μ'Εβοονάς·», οϋς εύη-
ρεστήΟητε νά μοι πέμψητε, εμπεριέχοντας τήν λίαν
ένοια^έρουσαν καί πολύτιμον βιογραφίαν σα: τού με­
γάλου ρήτορος καί πολιτευτού ’Εδουάροου νΙύβερεττ,
Είνε πάντοτε εύγάριστόν νά ^λέπωμεν, οτι οί Έλληνες
άναμιμνήσκονται φιλ.οστδργο>ς των συμπολιτών ημών,
καί βεβαίως ουοεί; ες αυτών είνε άξιος μείζονος σεβα­
σμού τού κ. ’Έβεοεττ, οστις μετεγειρίσΟη τήν ευγλωτ­
τίαν αυτού τόσον άποτελεσματικ ύς ύπέρ τού Ελληνι­
κού λαού, δταν ούτος τοσούτον έοεΐτο συμπάθειας καί
βοήθειας.
Επεμπα τήν βιογραφίαν υμών εις τον φίλον μου
Δρ. Γουλιέλμον "Εβερεττ, υίον τού ’Εδουάροου Ιίβε-
ρεττ, οστις είνε άριστος Ελληνιστής.
Εύγνωμονών καί πάλιν διά τήν καλωσύνην σας, δια-
τελώ κ.τ.λ.
Γο\>λ. Γ. ΓούδουΙ’ν
Ήν ΖακύνΟω τή 15 Μαίου 1889.
\Δ γ a “ η τ έ μοι φίλες
’’Αριστα ευρίσκω έντιθεμένην τήν βιογραφίαν τού
φιλέλληνος ’Αμερικανού Ούέβστερ. ’Αείμνηστο; ό άνήρ
καί προς ’Αμερικανού: καί "Ελληνας, αλλά καί πρό;
άπαντας τούς φιλελευθέρους τού κόσμου διά τά πατριω­
τικά κα\ φιλελεύθερα αισθήματα. Ίί πρόσκλησίς του
ποος τήν ’Αμερικανικήν κυοέρνησιν, όπως διαμαρτυ-
ρηθή κατά τών τότε οιαπραττομενων ύπο τής Ιερά;
 Ε Β Δ Ο Μ Α Σ 11
καν 6 εν τή Πουλί, λόγο; καν αν δια τή; ΕΞΩΤΕΡΙΚΑ ήνοίχθησαν έρανοι πρός ίδρυσιν καλλιτεχνικού
ζ-r ιιοσιογραφία; διαμαρτυρήσεις διακηρΰττουσιν αυτόν
Λέγεται ότι ό Σουλτάνος διέταζε τήν έξέτασιν μνημνειου εις τόν μουσικοδιδάσκαλον Μποτεζί-
λΧτοτ, αίσΟημάτων Χριστιανική; φιλανθρωπία; καί
τής εν ’Αρμενία καταστάσεως καί τήν ίκα/ο- νην, τό δέ ύπουργεΓον τής παιδείας διέταξεν,οπως
παράδειγμα αξιομίμητον τον; μεταγενεστέρου, δπω;
ποιησιν τών δικαίων αξιώσεων τών κατοίκων, -■ά'/τα ,ά έργα του συλ,ΛεχΟ/οσιν εν μιi των αι­
^τλώσωσιν άγώνας καν περιθάλψεις υπέρ των παραβια-
ανευ τής παροχής ειδικών προνομίων εις μίαν θουσών τής Μουσικής Βιβλιοθήκης,ήτις καί κλη-
ζομένων δικαίων τής άνθρωπότητο;. Καλώ; os επραξες,
άναπητέ μοι, δια του περιοδικού ή « Εβδομα;» να έκ- τάξιν.— ’Εν Κωνσταντινουπόλει έν τώ γαλ.λικώ Οήσεται διά τού ονόματος του. — Πεοί τά μέσα
Οέαης τον ζήλον αύτου εν; τόν υπέρ τή; ανεξαρτησία; νοσοκομείο), άπεβίωσεν αχθοφόρος τις έκ χολέ­ τού αρξαμένου μηνός δοθήσεται έν τώ Έ 0 ν ι κ ώ
-ή; 'Ελλάδος δίκαιον αγώνα,δπω; ένσταλάξης σεβασμόν ρας· σύντονα έλήφΟησαν μέτρα προς πρόληψιν θεά τρω τής Γιομης νεον διπρακτυν μελόδραμα
καν ευγνωμοσύνην εν ταν; καρδίαι; τή; παροΰση; 'Ελ­ τής επεκτάσεως τής νόσου, ήτις έν Μεσοποταμία τού κ. (uislalilon πο/.υν προκα/.ούν παρά τοΐς αύ-
ληνική; νεολαία;, προ; του; προμάχου; αλλοεθνείς καί Περσία μεγάλως επιτείνεται.—Α! έκ Κοή- •οθι μουσικοις κυκλοις Ojp-juov και φεεον τον
jr.-o των άθλησάντοίν πατέρων. ’Εξακολουθεί, αγαπητέ της ειδήσεις παριστώσιν όμαλωτέοαν τήν έκεΤ τίτλον Cavalli-rie Bustii-ana. Κατά τάς αύτάς δέ
uov. τα; δημοσιεύσεις σου περί φιλελλήνων.
κατάστασιν. Ό τουοκικος στοατός κατίλαβεν ημέρας ακριβώς διδαχθήσεται έτερον νεον μελό-
‘Όλο; ύμέτερο; ήδη ά'νευ άντιστάσεως τής πλείστας τών έπαο- οραμα Οι Π ε ιρατα ι επι μουσικής τού κ.
II. Χιώτης
χιών τής νήσου καί ήοξατο ή συγκοινωνία τών Γκουαρδιόνε. _ Έν Μονάχοι προετοιμάζεται ή
πόλεων μετά τών πέρις χωρίων, εις ά έπα- εκτελεσις νέου έργου τού Άλσατού συνθέτου
ΡίίΣΙΚΙΙ ΦΙΛΟΛΟΓΙΑ νήλθον ήδη πολλοί τών κάτοικοί-/ των. Άλλ’ αί ΧΤεσλερ φεροντος τον τίτλον: Τό ρόόον τού
ουνάμει τού στρατιωτικού νόμου συλλήψεις, εξο- Στρασ βούρ γ ου. — Μεγάλη μουσική συναυλία
ΣΚΟΥΠΑ ριαι καί καταδιώξεις τών Χριστιανών παρέχουσι πρόκειτα,ι νά τελεσθή κατά τάς ήμέρας ταύτας
(μύθος Κρελώφ) νέους περί ταοαχών οόβους.—’Έκρηξις έν εργο­ έν Φράντσεσβαδ, εις ήν Οά λάβωσι μέρος έννε-
στάσιο) φυσιγγίων δυναμίτιδος έγίνετο εν Άμ- νήκοντα! μουσικοί καί ώδικοί θίασοι. — Εϊς
Μια σκούπ’ ακάθαρτη, σ’ άσχημο χάλι βέρση· κατ’ αυτήν έφονεύθησαν 150 καί έπλη- τόν συνθέτην Brahms άπενεμήθη τό παράσημον
ευρήκεν έξαφνα τιμή μεγάλη» γοιθησαν 80.—Έτέρα έκρηξις έγένετο έν τώ αν­ .ου τάγματος τού Λεοπό/δου* τούτο δε μεγάλην
Κνς τδ εξής το μαγειριό θα παύση να σκουπίζη. θρακωρυχείο) τού Πένουίκ, καθ’ ήν ειοονεύθησαν παρήνχγεν ΐντυπωτιν. διότι υ,όνον στρατάεχ^αι

.
τ’ αφέντη τα φορέυατα είπαν να ν.αΟαρίζη. 02 έργάται.—Ή πριγκίπισσα Σοφία μετά τής ήςιουντυ υ-£^ρι τουόε τής τιαής ταύτης,
'οί δοϋλ.οι, οπω; φαίνεται, Οά ήσαν μεθυσμένο.'. μητρός αυτής Λύτοκρατείρας Φρειδερίκου άπήλ-
Μ* πόθο άρχισε λοιπόν ή σκούπα ή καυμένη, A ΡΧ ΑΙΟΛΟ Π Α
μ’ άβαοεσιά ξεχωριστή καί ζήλο καθαρίζει
τόσο πολύ, ποΰ σίκαλη θαρρείς πώ; αλωνίζει.
KV αληθινά, τό Ιργο τη; εινε πολύ (Βαρύ.
.ΙΙλήν δυστυχώ; ειν’ άπαστρη ή ίδια, βρωμερή,
.Θ
Οον εις Κοπεγχ άγην ποός έπίσκεψιν τών Βασιλέων
τής Δανίας καί τών λοιπών έν τή Δανική πρω-
τευούση συνηγμενων συγγενών τής βασιλικής οι­
κογένειας τής Ελλάδος.— Έν Σάμω το χωρίον
Βουρλιώταις εγενετο παοανάλωαα τού πυς’ος άπο-
ΆποφασισΟείσης τής χατ;δαφ.ίσεως του έν τώ
Κεραμεικώ ναίσκου τής Άγ. Τριάδος, προς άπο-
ζηαίωσιν του οπο.ου ή Αρχαιολογική εταιρία
προσεοερεν εις τον Δήμον πενταχισχιλίας δραχ_-
και δσο καθαρίζει,
τεφρωΟεισούν ·ί00 οικιών.—’Αγγέλλονται στρα- μας, πρόκειται νά ενεργηΟή ή άνασκαφή καί ή
τόσο (Βρωμίζει.
τιωτικαί παρασκευαί τής Σεοβίας και τής Βουλ- ^ξερευνησις του υπ αυτόν χ^ιορου.—Έν Sxia-
Όμοια κι' απαράλλακτη ζηαί" άκολουθεΐ γαρίας· ή βουλγαρική κυβερνησις προσεκάλεσεν θ(ο άνορυσσομενου φρεατος εύρεΟη άνάγλυφον πα-
Π
‘Όταν δ αμαθή; σκεφθή εις τά όπλα τούς έφεδρους, χάριντών επικειμέ­ ριστιόν λέοντα, καί διάφορα νομίτματα ρωμαϊκής
Εις ξένα έργα καί δουλειάν; τή μΰτη του να χώση. Κατά τάς εν Auxoaoupyt, 6απάνη του
νων φθινοπωρινοί-/ γυμνασίων, ώς τηλεγραφεΐται
"'Όταν τά έργα του σοφού ζητεί να διόρθωση. υπουργείου τής Παιδείας ενεργουμενας άναακα-
εκεΤΟεν.—Άπεβίωσεν ό ήγεμών τού Μονακό πρίγ-
ΓΙ. Α. Αϊΐί'Τΐΐί: κηψ Κάρολος Γ’. — Κατά στατιστικήν τών έν φας, απεκαλΰφΟη το ιερόν τής Δεσποίνης, ού ή

Ρωσία έπαιτών έν 54 κυ6ερνείοις καί 8 πόλεσιν Οεσις ετυγχ_ανε τέως άγνωστος- εύρέΟησαν δέ με­
Α.

εϋρέθησαν τοιούτοι 203,445, έξ ών 3,235 εύγε- ταξύ άλ^ων και τρεις υπερφυσικού μεγέθους κε-
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ νεΐς τήν καταγωγήν, 3,291 έκτου κλήρου, 20 φαλαι άγαλυ,άτων, υπερμεγέθης χοεμός καί πολ-

έμποροι,43,435 μικροπολΐται, 181,032 χωρικοί, λα τεμάχια των αγαλμάτων τούτων, καλλίστης

ΕΓΧΩΡΙΑ
καί 1 1,345 έφεδροι ή τέκνα οικογενειών στρα­ τέχνης, £*τι οέ τεμάχμον μαρμάρου μεγα έκ πτυ­
'Ο έν Πε'.ιαιεΐ- κατά τήν παρελθοΰσαν εβδο­ χής ενδύματος, φερον άναγλύπτους γυναΓκας,
τιωτών. Έκ τών πόλεων ή Μόσχα έχει τούς
μάδα άποθανών Δημήτριος Σαλιπούλας κατέλιπε θαλάσσια ζωα, πτηνά, έντομα καί παντοΓα κο­
πλείστους τών επαιτών, ήτοι 26,000. ή δε Σε­
το μέγιστον ιχέρος της πεοιουαίας αυτού, ανερ- σμήματα, ειδώλια πήλινα κειών καί οοεων, καί
βαστούπολης ούδένα.
χομένης εις 240,000 περίπου δραχ_μάς, υπέρ των επιγραφαί του ιερού τής Δεσποίνης.
έν τη πάλει ταύτη Τζανείων Νοσοκομείου καί ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΑ

Ορφανοτροφείου, διαθέαας 70,000 δρ. ττρός άνέ- Ή διεύΟυνσις τού εν Λονδίνο/ εκδιδομίνου πε­
γερσιν ναού έν Πάρω καί ύπερ του εν τη ττόλ= ί ριοδικού Κήρυκος τών εκθέσεων ανελαβε
ταύτη εργαστηρίου των απόρων γυναικών. —· τήν εκδοσιν πολ,υτίμου Καλλιτεχνικού λ ε υ-
ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ
Πυρκαίαί άπετέφοωσαν κατά τήν παρελθουίταν κ ο') μ α τ ο ς, περιλαμίάνοντος περιγραφής, εικό­ Φ ί λ οι Μ. «Ζωή σέ λόγου σα;>». rti συμβή όμως ήόη

νας και άπόψεις τού έλ,ληνικού τμήματος τής τό ε;ή; παράδοξον* b λογιΐι'ιτερο; των βασιλέων να είνε
εβδομάδα τά έν τώ δήμοι Φενεώ ώραΤα δάση καί
του λοιπού ό υιό; τοΰ μακαρίτου, ό νέος βασιλεύς του
μέγιατον αέοος του μεγάλου της Είδυλίας δά­ Παγκοσμίου Έκθεσεο)ς τών Παρισίων- α! εικόνες
Μονακό ’Αλβέρτο;, εί; τών επισημότερων συγχρόνων πι-
σους.—’Εντός της ποοσεχούς έβδομάδος αποπε- και απόψεις αύται είνε αί έξής : Εικιόν τού 3α-
οιηγητών καί συνεργάτη; τή; ’Κ π ι 0 · ω ρ ή σ ε ω ; τ ώ ν
ρατοΰται ο έκβραχιαμος της εν τώ λιμενι Πει­ σιλέως Γεωογίου. Γενική άποψις τής διεθνούς
Δυο κόσμων. Ακόμη θαυμάζονται εν τή παρισινή
ραιώς υφάλου.—Κατά τούς γάμους τού διαδό­ έκθέσεο)ς. Πίνας τής 'Ελλάδος περιλαμβάνων καί
εκθέσει αί συλλογσί τών υποβρυχίων φυτών, 5; διά μό­
χου Κωνσταντίνου Οελουσι κατελθη εις ’Αθήνας, τάς εσχάτως περατωθείσας οδούς. ’Εξωτερική χθων και κ·Λθυνων ου μικρών συνέλεξε καί κατέταξε
ώς βεβαιούται, έκτος τού Λύτοκράτορος καί τής άποψις τού τμήματος. Πλαγία πρόσοψις. Γενική ποό; οφελο; καί δόξαν τής επιστήμη;/Π ρ. Π άτρας.
Λύτοκρατείρας τής Γερμανίας ό βασιλεύς και ό άποψις τού τμήματος. Έκθεσις οίνοιν. Μέταλλα. I. Κ. X τ. ’Λ γ ρ ί ν ιο ν. Μ. Ν. Ν ε άπ ολ ι ν. Κ. I. Κ.
διάδοχος τής Δανίας, ό πρίγκιψ καί ή πριγκί- Μάεμαοα. Μεταξωτά. Βιομηχανικά προϊόντα. Κέρασο ϋν τα. Η. Λ σ τ., Κ. Μ., Λ η μ. Τ.Κ)π ο X ιν.

πισαα τής Ουαλίας, ό διάδοχος τής Ρωσίας, ό Καλλιτεχνικά. Ό αρχαίος ελληνικός οίκος. 0ά Α θ. Λ- ’Οδησσόν, U. ’Αρτ. Μ ε λ ι τ ό π ο λ ι ν#
Έλή’-ίθησαν. Ευχαριστοΰμεν, Μαθήτρια. Τότε ....
διάδοχος τής ’Ιταλίας καί ο στρίγκιψ τού Μάϊ- περιλαμβάνη δε καί περιγραφήν τών εκθεμάτων,
να άγοράσητε τετράδια πολύ ανώτερα τών ευρωπαϊκών
νιγγεν. — Αί προπαρασκευαί διά τούς γάυ,ους τού κατάλο*")-/ τόίν εκθετών καί στατιστικής πληοο-
μέ τό όνομα τοΰ σχολείου σα; εκ τών τή; νέα; (Βιομη­
διαδόχου χωροΰσι μετά δραστηριότητες. Αί οδοί φορίας περί Έλλάοο:.—Έκομίσθη εις Πειραιά ό
χανία; του νεωτεριστοΰ χαρτοπώλου κ. Κοκκότα προ;
τπιστρώννυνται, τά πεζοδρόμια πλακοατρώνυν- νεκοός τού έν Παρισίοις αποθανόντος "Ελληνος
λεπ. 15 έκαστον. Δ υ σ η ρ’ε σ τ η μ έ ν ω ά ν α γ ν ώ στη.
'αι, ή πλατεία τού Θησείου ’.σοττεδόύται καί ο! καλλιτέχνου Άρ. Δαμαλά- ό νεκρός μετακομι- Ηά είσΟε ϊσω; συγγενή; τοΰ κ. d’Krtilly........ Κ. Σ. Τ.
κοιποί περί τάς αρχαιότητας χώροι καλλύνονται, σθήσεται ίνα ταφή εις Σύοον τή γενεθλίω αυ­ 'Αργείοι. Ignorant, 'Αναγνώστη, Τακτικώ
ατυλοι δέ στήνονται εις τάς κεντοικάς οδού: διά τού γή. — Άποτεφρώθη ύπο πυοκακίας τό έν Αναγνώστη, Ρ α ί σ ά, Μ ε τ ο ί κ ω, A λ. tn π ε κ ι Β*
τον ήλεκτοικον φωτισμόν τής πόλ.ειυ:. Μεδιολά'/οι; θέατρο-/ Montlialior.—Έν Ιταλία Μ. Ίϊ άπάντησι; έν τώπροσεχεΐ. Λ. Λ. ΐΰρον. Hi
 12 Ε Β Λ Ο Μ Α Σ
εισθε συνδρομητή; κατά διάνοιαν. Μ. Σ. Κ)πολν. Το λχμβάνομεν to; συνεργάτην. ΤΛ λκαιω, II ιοική σα; Δ η μ. Γ ρ. Κ α μ r ο ό ρ ο γ λ ο u, τομ. Λ', Τ··,.
Η ·. δ λ ι ο π ωλ ·. χ ο ν Γραφεί ον συνόδευε·. δια δελτα­ δεν τ,το καλή πρόθεσις αλλά κακή έπίθεσι:. Ακατάλ­ ‘/ο; Ζ'.
ρίων μόνον τά; αποστολάς οσαιεχουσιν ανάγκην συνο­ ληλον αλλ’ επωφελές, διότι ωφέλησε ττ,ν πατρίδα τά Λόγος εκφωνηθείς κατά τάς γενικάς έςετάτ;·.:
δείας. Bp*/·;*· Αλλά καθόλου; καθόλου; Λ. Π. Μ ε- 20 λεπτά του γραμματοσήμου ! τοό έν Κεοκύρα Παρθεναγωγείου τής εν ΆΟή.
σολ ό γγ ιον. Ευχάριστου μεν ένεγρ άφησαν σώματα ----------------φ.---------------- να’.ς Φιλεκπαιδευτικής Εταιρία;, ϋπο Π. \.
έστάλησαν.Επιστολήν προσεχώς. Λ. ί. Λυτό σε. Έ­
Οικονόμου. Έν Κεςκΰρα.
λη φθη ευχαριστούμε·;. Φύλλα στέλλοντχι. Κ. Κ. Λιι- ΝΕΑ ΒΙΒΑΙ Α
Χρςστιανιχή ‘Αρχαιολογία τής Μονής το,
νο Γ>. \\πεστάλησαν. ΙΙόμ. Ιΐροσέξχτε το Βον δεκαή­ Έξεδόθησαν Δαφνιού αετά πολλών σχημάτων καί εικόνω,.
μερον τού Σεπτεμβρίου. *0 Αγαθάγγελο; προλέγει.......
αιματοχυσίας. Δεσποινίόι Α. Δυστυχώ; ούδείς των
‘Ιστορία των ‘Αθηναίων, ύτό Δηα. Γρ. ύπό Γ. Λαμπάκη, τψ.. ορ. 5:
συνεργατών μα; έζη κατά τήν εποχήν του Μωυσέω;. Ιναα-ουΕογλου, top.. Α', τεύχος Ζ'. Ναυτικόν Νοσοχομεΐον Πειραιώς, εκθεσις τι,ι
“Αν γνωρίζετε σείς άλλον τινά, ευχαρίστως τον προσ- Μνημεία της 'ιστορίας των ‘Αθηναίων, ύτο πεποαγμένων κατά το I 8S8.

ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΛΓΚΕΙΟΝ X. Α10ΣΚ0ΓΓΙΔ0Τ

Γίγνετχι γνωστόν τοΐ; ενδιαφερόμενοι:, οτι αί έγγραφα! ήρξχντο καί έξακολου-
θοΰσι καθ' έχάστΓ,ν από της 8 = 11 π. μ. καί από της 3 — 6 μ· μ·
Κατά τό έτος τούτο απαρτίζεται τό Λύκ-ιον εκ του Νηπιαγωγείου, του Δημοτικού
καί 'Ελληνικού σκολείου καί των τεσσχρο>ν τάξεων τοΰ Γυμνασίου.
Διά δέ του; [ϊουλομένους νά είσέλθωσιν είς την Στρατιωτικήν ή την Ναυτικήν
σχολήν κατηρτίσθη ιδιαίτερον τμήμα περιλαμβάνον τα μαθήματα τά εν τώ πρα-
κτιχω Λυκείο) διδασκόμενα.
'II ΛεεύΟυνσες τοΰ Αυκείου
Ευγνωμονούσα τοίς αξιοτίμοις γονευσιν, οί οποίοι τή ένεπιστεύθτ,σαν τά ίδια τέ­
Β. Ν. ΒΟΓΛΓΑΡΕΩΣ
Γνωρίζει τοί; ενδιαφερόμενοι; ότι καί κατά τό αρςχμενον σχολικόν ετο; 1889-90
την διεύΟυνσιν των τμημάτων τοΰ Νηπιαγωγείου θά άναλάβη ή σύζυγο; τοΰ Διεν-
Ουντοΰ κ. 'Ελένη Βουλγάοεως, συνεργαζομένη μετά τΑν δεσποινίδων διδχσκαλ»ισσΰ·/
Μαρίκας Γεωργίου επί των Ψροβελιχνών καί των 'Ελληνικών, ’Δοέλλης Β^σσελ ίτ.\
τή; μουσική; καί Leonic MajdlX έπί τής Γαλλική; γλώσση;· έν δε τώ ανωτέρω
τμήμχτι τοΰ Νηπιαγωγείου γίνονται δεκτά καί κοράσια μέχρι δέκα ετών ηλικία;.
"Οσοι οέ γονείς σκοποΰσι νά έγγράψωσιν εί; το Νηπιαγωγείου τά εαυτών τέκνα, πι-
οακαλοΰνται νά πράξωσι τοΰτο εντός τοΰ μηνό; Σεπτεμβρίου, πέραν δ’ αΰτοΰ οΰδϊ-
μία έγγραφή γίνεται εν τώ τμήμχτι τούτω. ’Επίσης γνωστόν ποιεί τοΐ; ένδιαφεοοοέ-
νοις, οτ; χάριν τών μαθητών τής Β' Γυμνασιακής τάξεως τοΰ Παιδαγωγείου συνί-
στησι καί Γ' τάξιν. Ίϊ δ’ έγγραφή μαθητών εις τε τό 'Ελληνικόν σχολείου καί αό IV

.
κνα, ευρίσκεται εί; την ευάρεστου Οέσιν νά άναγγείλη αΰτοίς καί πχσι τοίς ενδιαφε­
μνάσιον ήρξχτο από 21η; Λΰγοΰστου καθ’ εκχστηυ κατά τά; ώρα; 9 —11 π. μ. ν.τ.
ρόμενοι;, δτι κατά τό έτος τούτο τό Λυκείου θέλει περιλαμβάνει πάντα τά τμήματα
3 — 5 μ μ.
της κατωτάτης καί τής μέση; έχπαιδευσεως, ήτοι από τοΰ Νηπιαγωγείου μέ*/οι καί .Θ (*Κ% του γραφείου της Αιευθύνβεως)
τής τέταρτης τάξεως του Γυμνασίου, εί; ήν παρεκλήθησαν νά οιοάξωσιν χνορες εκ
των τιμώντων τά 'Ελληνικά γράμματα, ών οί πλείστοι κχΟηγηταί τοΰ ήμετέοου
Πανεπιστημίου. Θά λογίζηται δέ ευτυχής, αν δυνηθη καί κατά τό ετο; τοΰτο νά ΧΟ ΠΑΡΟΕίνΑΓΛΓΕΙΟΛί ΧΙΛΛ
ανταποκριθη είς τάς προσδοκία; των γονέων καί τή; κοινωνίας, ή οποία μετά Οερμοΰ Ειδοποιεί, ότι αί έγγραφα· τών εξωτερικών μαθητριών ήρςαντο τή 25η Αύγουστο·,
ενδιαφέροντος παρακολουθεί πάσαν κοινωνικήν πρόοδον. άπό τής 9 π. μ. εω; 12 π. μ., ή οέ έ'ναρςι; τών μαθημάτων τή όη Σεπτεμβρίου.

5H5E5HSHSHSHSH5H5H5H5HSHSHSE5H ΤΤΤΤ* ^ ^ f 4 ^ ΤΤΤΤΤΤΤ» *4 τ

REVUE ΧΔΡΤΟΠΩΑΕΙΟΝ Γ. ΠΕΣΗ \ΖΟΓ\ΟΥ και ν-; ΧΑΡΤΟΤΤΩΛΕΙΟΝ ΤΤΑΛΛΗ και ΚΟΤΖΙΑ
έν Μλεξανδρείρρ καί Καΐρω
ΚΛΙ
Π
Ί'ίκΐλλο: άνε":ό:7.το*. συναγο>ν:σμοϋ.
POLITIQUE ΕΤ LITTERAIRE ’Αναδέγεται την έ/τέλεσιν πάσης /ρη-
ΤΤΠΟΓΡΑΦΕΙΟ N ματιστιχή; καί έμποροτοαπεζιτική; έπι-

REVUE BLEUE B. KOKKOTA

γειρήσεω; ύπό συμφερωτάτου; ορού;.—
Προεξοφλεί καί εισπράττει έπιταγά; καί
τοκομερίδια έπιτοπίω;, έν τώ έσωτερικώ
Χαρτοπωλεΐον Πάλλη χαΐ Κβτζιϊ

Κμπορ-./ί ΐ'.βλία. — Τϊτρίο'.σ.

/\n\iissant Ir ΟΔΟΣ; ΕΤΑΔΙ otr •/αί τή αλλοδαπή. — ’Εκδίδει έπιταγάς καί
συναλλάγματα μικρών καί μεγάλων
Α.

ποσών δια τό εσωτερικό^ τής Αίγυπτου, Χαρτοπωλεΐον Π άλλη xai Κοτζιΐ

ΠΡΩΤΟΦΑΝΗΣ XEQTKPISMOS διά την Ευρώπην, Τουρκίαν καί Ελλάδα.
Six mols 20 fr. Un an 35 Γραφ'.ν.αί όλα:.— Κου.ψΰτ:χντ,ματα.
— ’Εκτελεΐ πάσαν παραγγελίαν έπί ελλη­
ΤΕΤΙΆΑΙΛ
νικών γρεωγράφων, κάμνει προκαταβο-
διά μαθητχς xai μαθήτριας λά; επ’ αυτών, καί πωλεί λαγειοφόρου;
Χβρτοπωλεΐον Πάλλη xai Κοτζιχ
ομολογίας τής ’Εθνικής Τραπέζηςτή: Ελ­
ΦΕΡΟΝΤΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ
λάδος με μηνιαία; δόσεις καί έπ έτησίορ Σίτων Whitaker el Giopsrnit.
Paris όλων των λυχείων xai τόκω 6 — 8 ο)ο —Κάμνει ποοκαταβολά;
111. IUl. S' (iermain 111. έπί βαμοακίων καί άλλων εμπορευμάτων,
Παρθεναγωγείων τής πρωτευοϋσης Xapτonωλε'ϊov Πάλλη xai Κοτζια
καί άναδέ/εται την αγοραπωλησίαν αυ­
5ΗΞΗ5ΒΞΕΞΗ5ΒΞΗ5Η5Η5ΗΏ5ΗΞΗ5ΗΞΗ τών έπιτοπίο); καί έν ’Αγγλία.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ
ΔΡ0Μ0Λ0ΓΙ0Ν ΙΙΛΗΡΟΔΡΟΜΟΪ ΠΕΙΡΜΑΣ-ΑΒΗΝΑΝ-ΙίΕΑΟΠΟΝΝΗίΟϊ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ ΕΚΔΙΔΟΜΕΝΟΝ ΕΙΣ ΚΟΜΨΑ ΤΕΤΧΗ
Γpaμμή Πειρχιώς-ΚορίνΟου- Πβτρών ΙΙΙΨΙΙΙΟν 96 ΣΚΑΙΛΩΧ
1 3 33 2 4 32 ΕΞΕΔΟΘΗΣΑΝ
Πειραιεΰ αν. 7 τ. α. 11.15 ΐο.ιο ΙΙάτραι αν. 7.20π 11.40
Τεΰ/ο; 1—3 Θάνος Βλέχας, 'Ελληνική μυθιστορία υπό II. Καλλιγά.
’Αθήνα: 7.30 11.50 10.40 Αίν.ον ’> 9.05 15.27 Ποιήματα Λ. Σ. Βυζαντίου (έν τώ 3ω τεΰγει).
Κόρινθο; αφ. 7 AV 2.42 2.05 Κόρινθο; · 1.10 4.- 9.03τ *> 4—5 Ό Εξηνταβελόνης, κωμωδία Μολιέρου. κατά την έξελλήνισιν τού
Αίγιο ν η 2.52 5.41 ’ΛΟήναι άφ 4.25 7.- 12-30 Οικονόμου τού έξ Οικονόμων.
Πάτραι )) 4 35 7— Ηειραιεύ; » 455 7.30 1.— ΙΙοιήματα Ψ. Κοππε έν τώ 5ω τεύ/ει).
Γραμμή ΚορίνΟου Ναυπλίου - Μύλων " () Περίληψις ιστορίας τή; νεοελληνική; φιλολογία; ύπό Λ.Ρ. Γαγκαβή.
» 7 κ.9 Λουίζα Μίλλερ, τραγωδία Φ. Σ*/ιλλέρου.
Κόρινθο; αν 3.— μ. μ. ^Ιΰλ.οι αν. 9.50 :
» 8 Υγιεινή τής ψυχής Φεουχτερςλέβεν.
"Αργος ά'φ 5.12 „ Ναΰπλιον » 10.—
η 10 Διηγήματα σύγχρονα 'Ελληνικά, υπό Δ. Βικελα, Ε Χαριλάου, Δ.
Ναΰπλιον >· 5.35 .. “Αργος αφ- 10.35
Καμπούρογλου, Γ. Δροσίνη, Α. Κουρτίδου, 1. Μ. Δαμβέργη καί Α.
Μύλοι '· Κόρινθο; » 12.45
Καρκαβίτσα.
Γραμμή ΙΙατρών - Πύργου )» 11-13 Στράτης Καλοπίχείρος, ηθογραφία 'Ελληνική υπό Σ. Κουμανούδη.
»> 14-15 *Λμλέτος, τραγωδία Σαικσπήρου, μετάφρασι; Σ. Λ, ΙΙικέλα.
Πάτρα; αν. 7.— π.μ! 5. ΐΟμ.μ Λεγαινα αν. 6 π. ι 4 —α
'Α/αία αφ. 8.— | 0.10 Μανωλά; » 7· — 5.10“
»> 10-17 ?Λσμα τών Χριστουγέννων, διήγημα ύπό Κ. Δίκενς.
» 18 Κορακίστικά ή διόρΟωσι; τή; Ρωμαϊκή; γλώσσης, κωμωδία.
Μανωλάς >ι 9.20 1 7.35 ’Λγαϊα » S.20 6.40
Κούρκας αρπαγή, ποίημα, υπό Κ. ’ΐχκ. Ρίζου.
Λε/αινά » 10.20 | 8.30 ΙΙάτραι αφ. 9·20 7.-10
.* 19-20 Αλκιβιάδης, Ελλ. Σκηναί (δράμα) Ψ. Καβαλλότη.
Ίϊ άμαςοστοι/ία εκάστην Τρίτην, Πέμπτην,Σάββατον, φθίνουσα μέγρ 'Έκαστον τεΰ/ο; τιμάται λεπτά GO. II συνδρομή διά 25 (α' σειρά) δρ. 12.
’Αεράτα;, ή δέ 32 έ; ’.\/ράτα; Κυριακήν, Τετάρτην, Παρασκευήν.ΚαΟ'εκάστϊ Εί; τό εξωτερικόν έννοοΰνται αύται αί τιμαί εί; χρυσόν.
τοπκαί άμαςοστ. μεταξύ ’Λχοάτχς, Πατρών, Ναυπλίου, "Αργους, Μύλων. ΕΚΔΟΤΛΙ ΚX ΑΘΙΙΝΛΙΣ

1£\sv\ \·\ ΜΠΑΡΤ και ΧΙΡΪΤ

Τυπογραφείου 1ΙΛΡΑΣΚΚΓΛ ΛΕΩΝΙΙ — 'Οδός Λέχα (Στοά Σιμοπούλου)