Ako ay Isang Ibon

isinulat ni Kathrina Haji Mohd Daud

Maikling kwento mula sa Brunei

Gusto kong maging ibon. Naiinggit ako pero natulala pa rin ako sa kanila.
Napakabait nila habang pumailanlang sila sa langit, napakaamo at napakapayapa
nila, malaya sila…

Gusto kong malaman kung ano ang pakiramdam ng dumausdos sa mga

lungsod, bayan at kagubatan. Gusto kong marinig ang sipol ng hangin sa tenga ko.
Gusto kong makita ang mundo mula sa ibang pananaw; mas mataas na pananaw.

Kapag nakikita ko ang aking sarili na lumilipad sa itaas ng lahat, pinapanood

ang mundo na nabubuhay sa ilalim ko, naririnig ang ugong ng mga sasakyan at ng
mga tao, ang mga ilaw na kumikinang, nagpapailaw sa lungsod, ito ay nagpapalaya
sa akin.

Pangarap ko–bago ako humiwalay sa mundong ito na lumipad na parang

ibon. Doon sa langit, walang kalungkutan, walang takot, walang pag-iisa. At ang
pag-iisa ay maaaring walang humpay, maaari itong maging barbaric. Ngunit doon,
lahat ng iyon ay nawawala.

Kahit na yun ang naiisip ko.

Ito ay nabighani sa akin; paano lumipad ang mga ibon. Ang anatomy ng mga
ibon ay sobrang sira sa akin. Ang mga balahibo sa isang ibon ay may tumpak na
pagkakaayos, ang kanilang hugis ay nagpapahintulot sa kanila na baguhin ang mga
daloy ng hangin. Kaya, ang presyon ng hangin na tumutulak pababa sa pakpak ay
mas mababa kaysa sa hangin na tumutulak pataas sa ilalim ng pakpak. Ang
pagkakaiba sa presyon ay nagbibigay ng pag-angat; pagkatapos ay lumipad ang
ibon, at ginagamit ang matipuno nitong kalamnan sa dibdib upang itulak ang mga
pakpak nito. Ang mga tulak na ito ay nagpapahintulot sa hangin na itulak ang ibon sa
hangin.
 Nakapagtataka, kung paano nila nilalabanan ang grabidad gamit ang kanilang
masiglang kalamnan. Naiinggit ako na bibigyan sila ng Diyos ng ganoong
kapangyarihan upang labanan ang grabidad, ngunit hindi tayong mga tao. Gagawin
ko ang lahat para lumipad na parang ibon…

liwanag sa lungsod. Nakatayo ako sa gilid ng aking mundo, nakatingin sa

lahat, parang walang pumapansin sa akin pero nagustuhan ko iyon. Ako ay nasa
kapayapaan, ako ay isang nakaligpit, kung paano ako naging sa buong buhay ko.
Itinaas ko ang isang paa at pinasadahan ito sa gilid ng gusali, mabagal at panay ang
tibok ng puso ko. At isang beses, ang aking isip ay ganap na tumahimik. Pagtayo sa
itaas ng gusaling iyon ay napatahimik ang lahat ng boses sa aking isipan. Sa kauna-
unahang pagkakataon sa aking buhay. naramdaman kong nasa isang ganap na
mapayapang kalagayan ang aking isipan.

Nang makaalis ako sa gusaling iyon, ibinuka ko ang aking mga pakpak at
hinayaan akong dalhin ako ng hangin. Ang hangin ay nag-apoy ng isang bagay sa
kaloob-looban ng aking mga buto, ang aking katawan ay nasusunog at pumipintig sa
isang sensasyong hindi masabi. Nakakabinging sumipol ang hangin sa aking tenga,
iyon ang pinakamagandang tunog na narinig ko. tumama ako sa simento…

Sa ilang panandaliang sandali bago ang kamatayan, alam ko. Alam kong ako
ay sa wakas ay isang ibon; Alam ko, nakalaya na ako sa wakas.