Dito o Doon, Hindi Ilusyon

Sa malayo ay natanaw ko ang mga bata . . . maraming-maraming bata. Tuwang-tuwa sila

kay Jingle. Siyap ng siyap, tatakbo rito, tatakbo roon. Malikot si Jingle kaya hinabol siya ng mga
batang di naman kilala. Hinayaan ko na sila roon sa kabilang dako ng palaruan.

Maingay roon. Sigaw at halakhak ng mga bata ang iyong maririnig. Mabuti na rito,
tahimik, nag-iisa lamang ako rito sa isang sulok. Nararamdaman ko ang malamig na haplos ng
hangin sa aking mukha. Ang amoy ng mga dahong nalalagas sa puno. Kay sarap, dahan-dahan
nitong pinagagaan ang buo kong katawan.

Ako’y tumingin sa alapaap, maliwanag pa rin kahit maulap. Mistulang bulak na

nagpuprusisyon, iisang prusisyon lamang ang tinutunguhan ng mga ulap. “Halika, sumama ka
sa amin, sumabay sa aming paglalakbay, masarap lumipad, halika na. . .” Patuloy akong
nahalina ng mga ulap, ako’y isinama nila sa paligid sa hangin. Ilang sandal pa at tuluyan na
akong humiga, nakatingin pa rin sa magkakabarkadang ulap.

Gumanaan ang pakiramdam ko, para bang ako’y binubuhat ng tubig at dinuduyuhan ng
hangin. Ako’y unti-unting lumutang, hindi ko alam kung saan ako dadalhin pero siguradong
may dulo. Ipinikit ko ang aking mga mata, lalo kong nadama ang hangin, bumubulong at para
bang sinasabing dadalhin ako sa ulap.

Kung kalian nakapinid ang aking mga mata at saka ko naisip na nasa baba pa rin ako at
hindi lumilipad. “Twit-twit! Twit-twit!” sabi ni Jingle ko. Dahan-dahang lumubog ang aking
katawan mula sa pagkakalutang.

Naramdaman ng aking mga paa ang mga malamig na sahig. Nagmulat ako at nakatayo
sa gitna ng malawak na parang ng naipong tubig-ulan sa dagat, dumaloy sa tubo.

Heto, bumalik na ako sa katotohanan at ang paglipad ay ilusyon lang. Naririnig ko pa rin
ang twit-twit ng Jinle, parang sinasabing, “tulungan mo ako, pagod na ako sa kalilipad.”

Hinahabol pa rin siya ng mga bata, gusto ko mang kunin siya, hindi pwede rito. Pitong
araw na ang nakalipas nang bilhin ko si Jingle, isang ibong kulay rias, natuwa ako sa kulay niya
kayak o siya binili. Masayang kasama si Jingle nakaaalis ng lungkot kaya nama halos kahit saan
ako pumunta ay dinadala ko siya.
 Tumingala ako, tumingin muli sa alapaap, at itinulak ang aking sarili pababa. Pagkatapos
ay hinawi ko ang dadaanan patungong ilalim. Agad kong narating ang kailaliman, para bang
palakang sabik na sabik tumalon. At nang marating ko ang sahig ay gumapang ako na parang
pagong. Nahihirapan na akong huminga, kinakapos na ang naipon kong hangin sa katawan
kaya’t itinulak ko ang aking sarili palayo sa malamig na sahig . Paitaas nang paitaas, isang
libong lumipad paitaas para makasagap ng hangin.Huminga ako nang malalim at
nagmamadaling ikinampay ang aking kamay na parang pusang nangangalmot, isinipa ang paa
na parang dalawang buntot ng asong iwinawagayway. Ang katawan ko naman ay parang
dahong lumulutang matapos mapigtal ng hangin sa puno.

Tuloy ang pagwagayway ng buntot, pagkalmot ng pusa habang humihingal na sa pagod

ang dahon. Lumubog akong muli matapos maglaro sa ibabaw. Sa ilalim ako ay nangalmot at
nagwagayway. Lumitaw muli ako upang sumilip, tumingin sa kanan at sa harap, mukhang
buwayang naghahanap ng biktima. Nakita ko na malapit na ako sa dulo. Mabilis na umusad
papunta roon subalit gustuhin ko man na bumilis ay maaari. Para bang itinutulak na naman
ako pabalik ng isang puwersang hindi ko mahawakan. Ang puwersang ito ang dahilan kung
bakit ako madaling napagod. Wala kayang ibong dadagit sa akin upang dalhin na ako sa dulo?
Sa wakas ay narating ko rin, humihingal akong humawak sa hagdan at umahon. “Mabuti pa
ang isda, hindi napapagod lumangoy!”

Pagkatapos umahon sa swimming pool ay naupo ako sa isang tabi, nakatingin sa tubig.
Napag-isip-isip ko na para pala akong si Jingle, maaaring lumangoy subalit hindi maaaring
manirahan sa tubig. Pareho kaming nakatatakbo sa lupa at nakalalangoy sa tubig pero hindi
maaaring lumipad, babalik at babalik pa rin sa lupa. Ang mga ulap ay patuloy na
nagpuprusisyon, nasa itaas, ang tubig ay dumadaloy, ang hangin ay patuloy sa paglipad, at ako
naman ay dagat nang magpatuloy na mabuhay sa katotohanan at hindi solusyon.