Si Malakas At Si Maganda

Bago nagsimula ang panahon, ang tahanan ng Diyos ay di-masukat na kalawakan.

Naging malungkutin ang Diyos sapagkat wala Siyang makita at marinig.

Ang araw ay sumisikat, maliwanag na parang ginto at ang langit ay napapalamutian ng

mapuputing ulap. Sa malayo ay nakasilip ang buwang kabilugan samantalang kukuti-kutitap ang
libong mga bituin.

Iniangat ng Diyos ang Kanyang kamay at ito’y itinurong pababa. Sa isang iglap ay nalalang ang
mundo. Ang mga lunting kakahuyan ay sumibol, pati mga damo. Namukadkad at
humahalimuyak ang mga bulaklak.

Ang mga dagat ay umalon at ang mga ilog ay umagos. Nagliparan ang mga ibon sa himpapawid
at nag-awitan.

Nayari ng Diyos ang sanlibutan. Ito ay isang ginintuan at mahiwagang paraiso.

Isang araw ang hari ng mga ibon ay lumipad at ginalugad ang papawirin. Pagkatapos ikinampay
ang matipunong mga pakpak at paimbulog na pababa sa kakahuyan.

Mula sa malayo kanyang natanaw ang mataas na kawayang yumuyukod sa mahinhing paspas ng
hangin.
Kanyang binilisan ang paglipad pababa. Siya’y dumapo sa naturang kawayan upang
magpahinga.

Tok! Tok! Tok!

Nadama niya ang maririing katok na nagmumula sa loob ng kawayan. May tinig siyang narinig!

“Palayain mo ako, oh, makapangyarihang hari ng mga ibon!” ang hinaing. “Tuktukin ng iyong
tuka ang kawayang kinapapalooban ko. Hindi ako makahinga. Para itong karsel!”

“Baka ito’y patibong!” ang isip ng ibon. Kinamaya-maya’y may butiking gumapang na paitaas
sa kawayan. Ang ibon palibhasa’y gutom, ito’y tinuka ngunit hindi nahuli.

Buong lakas na tinuktok uli ng ibon ang kawayan.

Nabiyak ang kawayan. Isang makisig na lalaki ang lumabas.

“Salamat sa iyo,dakilang hari ng mga ibon! Ako’y si Malakas. Tuktukin mong muli ang
kawayan. Iyong palabasin ang aking kasama!”

Tinuktok ng hari ng mga ibon ang isa pang kawayan.

Isang mahinhin at magandang babae ang lumabas. “Ito’y si Maganda, ang aking asawa. Pinalaya
mo kami, dakilang ibon. Ikaw ay magiging kasama namin habang buhay!”

“Hindi maaari. Maraming salamat,” sagot ng ibon. “Akoay ibon at ang tahanan ko ay malawak
na papawirin. Ako’y naglalayag sa hangin. Ang aking bagwis ay sinadya sa paglipad. Subalit
umasa kayong lagi ko kayong aawitan. Pag ako’y wala na, ang maliliit kong supling ang aawit sa
inyo. Aawitin din nila ang mga awit na inawit ko!”

“Hali kayo! Sumakay kayo sa aking bagwis. Kayo’y dadalhin ko at ipakikita sa inyo ang Lupang
Hinirang. Doon kayo maninirahan!”

Sina Malakas at Maganda ay dinala sa mga pulong luntian at kumikinang sa sikat ng araw. Ang
mga ito’y tulad ng tinuhog na kuwintas na isang mahalagang hiyas!

Dito sa mga pulong ito, Perlas ng Dagat Silangan, nagsimulang namuhay ang mag-asawang
Malakas at Maganda-ama’t inang pinagmulan ng lahing kayumanggi.

Bago nagsimula ang panahon, ang tahanan ng Diyos ay di-masukat na kalawakan.

Naging malungkutin ang Diyos sapagkat wala Siyang makita at marinig.

Ang araw ay sumisikat, maliwanag na parang ginto at ang langit ay

napapalamutian ng mapuputing ulap. Sa malayo ay nakasilip ang buwang

kabilugan samantalang kukuti-kutitap ang libong mga bituin.

Iniangat ng Diyos ang Kanyang kamay at ito'y itinurong pababa. Sa isang

iglap ay nalalang ang mundo. Ang mga lunting kakahuyan ay sumibol, pati

mga damo. Namukadkad at humahalimuyak ang mga bulaklak.

Ang mga dagat ay umalon at ang mga ilog ay umagos. Nagliparan ang mga

ibon sa himpapawid at nag-awitan.

Nayari ng Diyos ang sanlibutan. Ito ay isang ginintuan at mahiwagang

paraiso.

Isang araw ang hari ng mga ibon ay lumipad at ginalugad ang papawirin.

Pagkatapos ikinampay ang matipunong mga pakpak at paimbulog na pababa sa

kakahuyan.

Mula sa malayo kanyang natanaw ang mataas na kawayang yumuyukod sa

mahinhing paspas ng hangin.

Kanyang binilisan ang paglipad pababa. Siya'y dumapo sa naturang kawayan

upang magpahinga.

Tok! Tok! Tok!

Nadama niya ang maririing katok na nagmumula sa loob ng kawayan. May

tinig siyang narinig!

"Palayain mo ako, oh, makapangyarihang hari ng mga ibon!" ang hinaing.

"Tuktukin ng iyong tuka ang kawayang kinapapalooban ko. Hindi ako

makahinga. Para itong karsel!"

"Baka ito'y patibong!" ang isip ng ibon. Kinamaya-maya'y may butiking

gumapang na paitaas sa kawayan. Ang ibon palibhasa'y gutom, ito'y tinuka

ngunit hindi nahuli.

Buong lakas na tinuktok uli ng ibon ang kawayan.

Nabiyak ang kawayan. Isang makisig na lalaki ang lumabas.

"Salamat sa iyo,dakilang hari ng mga ibon! Ako'y si Malakas. Tuktukin

mong muli ang kawayan. Iyong palabasin ang aking kasama!"

Tinuktok ng hari ng mga ibon ang isa pang kawayan.

Isang mahinhin at magandang babae ang lumabas. "Ito'y si Maganda, ang

aking asawa. Pinalaya mo kami, dakilang ibon. Ikaw ay magiging kasama

namin habang buhay!"

"Hindi maaari. Maraming salamat," sagot ng ibon. "Akoay ibon at ang

tahanan ko ay malawak na papawirin. Ako'y naglalayag sa hangin. Ang

aking bagwis ay sinadya sa paglipad. Subalit umasa kayong lagi ko kayong

aawitan. Pag ako'y wala na, ang maliliit kong supling ang aawit sa inyo.

Aawitin din nila ang mga awit na inawit ko!"

"Hali kayo! Sumakay kayo sa aking bagwis. Kayo'y dadalhin ko at

ipakikita sa inyo ang Lupang Hinirang. Doon kayo maninirahan!"

Sina Malakas at Maganda ay dinala sa mga pulong luntian at kumikinang sa

sikat ng araw. Ang mga ito'y tulad ng tinuhog na kuwintas na isang

mahalagang hiyas!

Dito sa mga pulong ito, Perlas ng Dagat Silangan, nagsimulang namuhay

ang mag-asawang Malakas at Maganda-ama't inang pinagmulan ng lahing

kayumanggi.