การแสดงทรรศนะต่อการอ่านวรรณกรรม

วรรณกรรมเป็ นสงิ่ ทีถ ่ ก ู สร ้างขึน ้ มาโดยฝี มือของมนุษย์เพือ ่ บอกเล่า

สงั่ สอน หรือสง่ ต่อเรือ ่ งราวของตนให ้ผู ้อืน ่ ได ้รับรู ้ ซงึ่ วรรณกรรมนัน ้ มี
มากมายหลายรูปแบบ หลายเรือ ่ งราว ผู ้อ่านจึงต ้องทำการตีความและ
วิเคราะห์เรือ ่ งราวด ้วยตนเองโดยผ่านการใชวิ้ จารณญาณ การทำความ
เข ้าใจนัน ้ ก็มาจากประสบการณ์ของผู ้อ่านทีไ่ ด ้เคยพบเจอมา แต่ผู ้อ่านนัน ้ ก็
ไม่จำเป็ นทีจ ่ ะต ้องนำเรือ ่ งทีอ ่ า่ นมาเป็ นแบบอย่างหรือทำในชวี ต ิ จริงเสมอ
ไป
วรรณกรรมนัน ้ มีหลากหลายมากมายประเภททีผ ่ ู ้แต่งได ้แต่งขึน ้ โดย
ใชจิ้ นตนาการหรือประสบการณ์ของผู ้แต่งเอง ซงึ่ ทำให ้มีการจัดหมวดหมู่
หรือการแยกประเภทขึน ้ ผู ้อ่านทีพ ่ งึ่ เริม ่ ต ้นหรือคิดทีจ ่ ะริเริม ่ ในการอ่านจึง
จำเป็ นทีจ ่ ะต ้องใชการวิ ้ เคราะห์เนือ ้ เรือ ่ งรายละเอียดต่างๆภายในเรือ ่ งและ
ตีความออกมาให ้ตนเองได ้รู ้เพือ ่ นำไปสูก ่ ระบานการถัดไปหรือการตัดสน ิ ใจ
ว่าตนเองนัน ้ ชอบเรือ ่ งราว หรือประเภทวรรณกรรมทีต ่ นได ้อ่านไปหรือไม่
การวิเคราะห์เรือ ่ งราวนัน ้ เป็ นสงิ่ ทีต ่ ้องอาศย ั ความคิด ความรู ้ สมาธิและ
ประสบการณ์ทเี่ กิดขึน ้ กับตัวเอง ความคิดเป็ นพืน ้ ฐานของมนุษย์ทก ุ คน ซงึ่
ความคิดของแต่ละบุคคลนัน ้ ย่อมไม่เหมือนกันซงึ่ จากมีรากฐานมาจากสงิ่ ที่
เกิดขึน ้ กับตัวเองหรือการถูกสงั่ สอนจากสงั คมและครอบครัว ความคิด
สำหรับการนำมาใชวิ้ เคราะห์เรือ ่ งราวหรือรายละเอียดต่างๆ จะต ้องอยูภ ่ าย
ใต ้การคิดแบบมีวจิ ารณญาณ นอกจากนีย ้ งั ต ้องรู ้จักการคิดแบบหาเหตุผล
เชอ ื่ มโยงด ้วย การคิดภายใต ้วิจารณาณหรือการทีผ ่ ู ้อ่านนัน ้ ต ้องรู ้จัก
แยกแยะข ้อเท็จจริงกับสงิ่ ทีผ ่ ู ้แต่งนัน ้ ได ้ใสเ่ ข ้ามาเพือ ่ เพิม ่ อรรถรสในการ
อ่าน การหาเหตุผลเชอ ื่ มโยงคือการทีผ ่ ู ้อ่านจะต ้องรู ้จักทีจ ่ ะหาจุดเชอ ื่ มโยง
ในประโยคหรือข ้อความทีอ ่ า่ นกับประโยคก่อนหน ้าเพือ ่ ให ้ผู ้อ่านนัน ้ ได ้รับรู ้
และเข ้าใจเรือ ่ งราวความสม ั พันธ์ทเี่ กิดขึน ้ สง่ ผลให ้ผู ้อ่านสามารถเข ้าถึง
อรรถรสทีผ ่ ู ้เขียนต ้องการจะสอ ื่ ได ้ ความรู ้เป็ นสงิ่ ทีเ่ กิดจากการศก ึ ษาเรียนรู ้
สงิ่ ต่างๆไม่วา่ จะมีผู ้อืน ่ สอนให ้หรือเรียนรู ้ด ้วยตนเอง ความรู ้สามารถนำใช ้
ร่วมกับการวิเคราะห์และการตีความได ้ ในบางข ้อความของวรรณกรรมผู ้
แต่งอาจมีการใชคำศ ้ ั ท์เฉพาะหรือประโยคทีม
พ ่ คี วามซบ ั ซอนทำให
้ ้ผู ้อ่าน
นัน ้ ต ้องใชความรู้ ้ทีม ่ ใี นการแปลและตีความศพ ั ท์นัน ้ ออกมาให ้ตนได ้รับรู ้
สำหรับความเกีย ่ วข ้องระหว่างประสบการณ์กบ ั การตีความของผู ้อ่านนัน ้
ประสบการณ์จะเป็ นสงิ่ ทีท ่ ำให ้ผู ้อ่านนัน ้ สามารถจินตนาการถึงเรือ ่ งราว
วรรณกรรมถึงแม ้จะไม่ได ้อยูใ่ นสถานการณ์นัน ้ ก็ตาม นอกจากนีก ้ ารอ่าน
วรรณกรรมยังทำให ้ผู ้อ่านได ้รับประสบการณ์ใหม่ทต ี่ นไม่เคยได ้พบเจออีก
ด ้วย
มีวรรณกรรมมากมายทีผ ่ ู ้เขียนต ้องการทีจ ่ ะบอกเล่าถึงเรือ ่ งราวทีต ่ น
เคยได ้พบเจอและต ้องการทีจ ่ ะสงั่ สอนผู ้คนทีไ่ ด ้อ่านผ่านข ้อความต่างๆใน
เรือ
่ ง ในขณะทีผ ่ ู ้อ่านกำลังวิเคราะห์และตีความเรือ ่ งราวออกมาให ้ตนเองได ้
รับรู ้ ผู ้อ่านจำเป็ นจะต ้องใชความรู ้ ้และประสบการณ์เพือ ่ แยกแยะระหว่างส
ถาณการณ์ทไี่ ด ้เกิดขึน ้ ในวรรณกรรมกับในชวี ต ิ จริง ด ้วยความทีว่ า่ เรือ ่ งราว
ในวรรณกรรมนัน ้ ผู ้แต่งได ้เพิม ่ เนือ ้ หาบางสว่ นทีเ่ กินจริงเพือ ่ เพิม ่ อรรถรสใน
การอ่านให ้ผู ้อ่านรู ้สก ึ สนุกและเพลิดเพลินไปกับวรรณกรรมเรือ ่ งนัน ้ ซงึ่ ใน
ชวี ติ ความเป็ นจริงนัน ้ ไม่สามารถทำได ้ ด ้วยสาเหตุทไี่ ด ้ว่ามานีก ้ ารทีจะนำ
วรรณกรรมมาเพือ ่ เลือกใชเป็ ้ นแบบอย่างหรือนำมาประยุกต์ใชในช ้ วี ต
ิ นัน ้ ผู ้
อ่านควรคิดตริตรองให ้ถีถ ่ ้วนและประเมิณถึงผลกระทบทีอ ่ าจจะสง่ ผลต่อ
ตัวผู ้อ่านเอง
สุดท ้ายนีจ ้ ากทีไ่ ด ้กล่าวมาข ้างต ้นการอ่านวรรณกรรมนัน ้ มีทงั ้ สว่ นทีด ่ ี
และสว่ นทีก ่ อ
่ ให ้เกิดผลเสย ี วรรณกรรมเป็ นสงิ่ ทีส ่ ามารถพัฒนามนุษย์ให ้มี
การคิดเชงิ วิพากษ์ หรือความสามารถทางความคิดแยกแยะและทบทวนสงิ่
ต่างๆเป็ นผลมากจากการทีผ ่ ู ้อ่านนัน ้
้ ต ้องใชความความรู ้ ความคิดและ
ประสบการณ์ทต ี่ นมี เพือ ่ ตีความสงิ่ ทีผ ่ ู ้เขียนนัน ้ ต ้องการจะสอ ื่ ผ่านข ้อความ
มากมายในเรือ ่ ง แต่ในทางกลับกันวรรณกรรมมากมายต่างก็มต ี วั อย่าง
การกระทำทีผ ่ ู ้อ่านนัน ้ มิควรทีจ ่ ะนำไปปฏิบต ั ต ิ ามในชวี ต ิ จริงเพราะอาจจะสง่
ผลกระทบบางอย่างทีเ่ ป็ นข ้อเสย ี แก่ตนเองได ้ ดังนัน ้ ท ้ายทีส ่ ด ุ แล ้ว
วรรณกรรมจะก่อให ้เกิดผลดีหรือผลเสย ี นัน้ ขึน ้ อยูก ่ บ
ั การใชเหตุ ้ ผลและการ
ประเมิณวรรรกรรมของตัวผู ้อ่านเอง

นายกฤษฏิ์ โอชาพันธุ์ ม. 609 เลขที่ 18