உமார ் கயாம்

பாவலர ் நாரா . நாச ் யப்பன்

 உள் ளடக்கம்
1. த்தகப் த்தனிடம் ங் ெகா ன் உள் ளம்
2. காரி ளில் ேபார ் அைழப்
3. க்காட் ச ் ைறக் ள் ேள ைவத்த கட்டழ !
4. அ யாமல் ெசான்ன ஆபத்தான ேசா டம் !
5. ஆ ர ்த் ேதாழனின் ஆ ரிந்த !
6. பைகவ க்க ம் பண் ள் ள ல் தான்!
7. அ ைமக் ம் கவைலகள் ஆ ரம் உண் !
8. கணிதம் கற் க வந்தவன் ஒற் றனா? டனா?
9. எ ம் ஐயேம; இதயம் ழம் ேத.
10. அ சயத் றைமக் அத்தாட் க் க தம் !
11. காத் ந்தவ க் ஆத் ரம் ெபாங் ய !
12. இ காட் ன் பக்கம் த் க் ங் ய மணம் !
13. பார ்த்த ல் தான் ெகால் லப்பட்டார ்!
14. ஆைசக்கன கள் யா ம் ப த்தன.
15. உதட்ேடாரம் ம ேவாடேவ உளம் நா ம் க பா ேவன்
16. எங் ேபானாேள என் ர ்க் காத !
17. ேத த் ேத க் காணாமல் ம் வந் ேசர ்ந்தாேன!
18. யட் ம் பழம் பஞ் சாங் கம்
19. அவம க்க வந்தவன் சவமா ப் ேபானான்!
20. நள் ளி ளில் ஒ வன் நட் ேவண் ெமன்றான்!
21. ய மதம் பரப்பப் றப்பட்ட ஒ ட்டம்
22. அனாைதகளின் ட்டத் ல் ஆ ரின் மாதர
23. இதயந்தாங் காத இன்ப ேவதைன
24. ேபகம் ெபாற் த் ர ம் னமா ப் ேபான ேவ
25. எ னப தான் எ ம் நடக் ம் !
26. ஆராய் ச ் ல் ேநர ்ந்த அ சயத் தவ
27. பைழய ம ! ய ண்ணம் !
28. மரணக்ெகா பறக் ெதன் மத க்கள் ஒல ட்டார ்!
29. ஏலத் ல் எ த்த இைசக் ல் ஆ ஷா!
30. மாய இர ல் மயக் ம் ேமா னி!
31. பாய் ந்ேதா ம் ைர ம் பறந்ேதா ம் ெசய் ம்
32. வாளா தம் நீ வழங் ய காட் !
33. க் ம் க க்
34. ண் ந் றந் டப்பட்ட கள் !
35. ெசார ்க்கத் ேல ஒ ந்தரி
36. எதற் ம் ணிந்த மதத்தைலவன்
37. க்கைலத் ர ்க் ம் ந்தைன
38. பா ம் றா பறந் ட்ட !
39. "தப் ஓ ய பாைத ல் !"
40. “உனக் ம் எனக் ம் ஒத் வரா !”
41. த் க் கத் ம் ட்ட ெராட் ம்
42. ெசத்தவன் ேப னான்! ேப னவன் ெசத்தான்!
43. தைல ட்டால் ெகாைல நடக் ம் !
44. உலகம் ற் ற ல் ைல; உமார ், உளறாேத!
45. எரி ம் ெந ப்ைபத் தனிப்ப ம ேவ!
46. அ ைமப் ெபண்ணின் ஆைசத் ட்டம் !
47. தரகன் வந் றான்
 1. த்தகப் த்தனிடம்
ங் ெகா ன் உள் ளம்

பைழய நிஜாப் ர ் நகரத் ல் , பைழய த்தகக்

கைடகள் நிைறந்த ஒ பஜார ். த்தக
யாபாரிகள் ங் ந்
ெகாண் ந்தார ்கள் . ல் ெபண்கள் தங் க
வாத் கைளப் ேபால, தண்ணிர ் ஜா க டன்
ேபாய் க் ெகாண் ந்தார ்கள் .

ஒ பைழய த்தகக் கைட ல் ேராஜா

ெமாட்ைடப் ேபால யாஸ் உட்கார ்ந் ந்தாள் .

யாஸ் ஒ ன்னப் ெபண். வய

பனிெரண் க் ம் . தைல ல் ஒ ன்ன
க்காட்ைடப் ேபாட் க் ெகாண் அவ ைடய
தகப்பனா ைடய த்தகக் கைட ல்
உட்கார ்ந் ப்பாள் .

அவ க் ஓர ் ஏக்கம் . ல் ேபா ற ஒ
ைபயன் டத் தன்ைனக் கவனிப்ப ல் ைலேய
என்ப தான் அ . ல சமயம் அவ க் த் தன்
ட் ல் உள் ளவர ்கள் ேமேலேய ேகாபம் ேகாபமாக
வ ம் . ட் ல் ஏதாவ ேவைலயா ந்தால் தான்
அவைளப் பற் நிைனப்பார ்கள் . இல் லா ட்டால்
கவனிப்பேத ல் ைல. தகப்பனா க் ப்
த்தகங் க ம் அவற் ன் ைல ம ப் ம் தான்
ெபரி . ெபண் ெபரிதல் ல.
 எல் ேலா ம் தன்ைன அலட் யப்
ப த் வதற் என்ன காரணம் ? அவள் அழகாக
இல் ைலயா? இல் ைல. அவள் இன் ம் ெபரியவள்
ஆக ல் ைலயாம் .

அவள் மட் ம் ெபரிய க்காடாகப்

ேபாட் க் ெகாண் , ெபண்கள் வ க் ம்
அந்தப் ரப் ப ேலேய ந்தால் அவைள
எட் ப் பார ்க்க எத்தைன ைபயன்கள்
ஆைசப்ப வார ்கள் . இப்ெபா அவள்
தகப்பனா ைடய த்தகக் கைட ல்
இ ந் ெகாண் அவ க் , அைத ைத எ த் க்
ெகா ப்ப ம் , உள் ட் க் ம் கைடக் ம்
ேபாவதற் ம் உத யாக இ ந்தாள் .
ம் மா க் ற ேநரங் களிேல, ஏதாவ ணிைய
எ த் க் ெகாண் ப் ன் வாள் . அவளிடம்
சாம் பல் நிறமான ைனக் ட் இ ந்த .
அத டன் ைளயா வ ம் உண் .

அவர ்க ைடய த்தகக் கைட ல்

எல் லா தமான பைழய த்தகங் க ம் இ க் ம் .
அந்த ேல த்தக யாபாரிகள் அ கம் .
காரணம் , அந்த ன் ேகா ல் தான் பள் ளி
வாச ம் , அைதய த் ஒ பள் ளிக் ட ம்
இ ந்தன. பள் ளிக் டம் ட்ட ம் ைபயன்கள்
கத் க் ெகாண்ேட ஓ வார ்கள் . இ யாஸ் க் ப்
க்கா . ல வர ்கள் த்தகக் கைடக்
வ வார ்கள் . அவ ைடய தகப்பனார ்,
த்தகங் களின் க் யமான ப கைள
அவர ்க க் ப் ப த் க் காட் வார ்.
அப்ேபாெதல் லாம் யாஸ் அவற் ைறக்
கவனிப்பாள் . ஆனால் , ரிந் ெகாள் ள
 யற் ப்ப ல் ைல. கண் க் த் ெதரியாத
எவெரவைரேயா பற் ம் அவர ்கள் ன்ேன
ெதாங் ம் ைரையப் பற் ம் , இர ேநரத் ேல
ஆகாயத் ல் ேதான் ம் , அ சய வாத்ைதப்
பற் ம் ஆராய் ந் ெகாண் க்க ேவண் ய ,
ஆடவர ்களின் ேவைலயாக இ க்கலாம் . ஒ
ெபண் க் அ ல் என்ன அக்கைற
ேவண் க் ற ? ெபண் க் ஆத்மா
இல் ைலெயன் க தப்ப றெபா அவள்
வாழ் ந்த ன், ைன ம் ைர ம் ேபா ற
இடத் ற் ப் ேபாய் ச ் ேசர ேவண் ய தாேன?
ஐந் ேவைள ம் அயராமல் ெதா ைக ரி ம்
ஆடவர ்கள் ேபா ம் இடத் க் ப் ேபாக மா?

அப்ப வ ற ைபயன்களிேல, வய வந்த

இரண் ைபயன்கள் அ க்க அவர ்க ைடய
த்தகக் கைடக் வ வ ம் ஏதாவ த்தகங் கள்
வாங் வ ம் பழக்கம் . அவர ்களிேல உயரமாக
இ ந்தவன் ெபயர ் ர ம் .

ர ம் ேசடா என்ப அவன் ப் ெபயர ்.

அவ ைடய தந்ைத நிஜாப் ரிேல ஒ
நிலச ் வான்தார ். ர ம் அழகாக இ ப்பான்.
அவைன யாஸ் க் ப் த் ந்த . ஒ நாள்
ர ம் அவர ்கள் கைட ல் ஒ த்தகம்
வாங் னான். அந்த த்தகத் ன் அட்ைட ல் , ஒ
ல் தான் படம் ேபாட் ந்த . ல் தான் ைர
இ ந்தப , வாைள ,ஒ மத ேரா யான
ேமைல நாட்டானின் க த்ைதச ் க்
ெகாண் க் றான். அந்தப் படம் ர க்
அ கம் த்ததாக இ க்க ேவண் ம் . அந்தப்
படத் க்காகேவ அவன் அைத வாங் க்க ம்
ம் .

ஆனால் , ல் தான், சண்ைட, மத ேரா

ேபான்றைவெயல் லாம் ஆடவர ் உலகத்ைதச ்
ேசர ்ந்த ஷயங் கள் . யாஸ் க் ப் ரியாதைவ.
ரிந்தா ம் பயனில் லாதைவ.

அவள் ேந க் ேநேர பார ்த்தெதல் லாம் ல

சமயங் களில் அந்த வ யாகப் ேபா ம் ராஜ
அ ர ்தான்! ெவள் ைளக் ைரெயான் ன்
ரவா டன் ெசல் ம் அ ைரத்தான் அவள்
பார ்த் க் றான். அந்த அ ர ், ராஜ உைட ம் ,
ெவல் ெவட் ப் பட்டய ம் அணிந் ப்பான்.
அவைனத் ெதாடர ்ந் , பத் ப் பன்னிெரண்
க் ய ரர ்கள் க் ப் த்த வா டன்
ெசல் வார ்கள் .

யாஸ் , தன் கணவனாக வ பவ ம் அந்த

அ ைரப் ேபால் இ க்கேவண் ெமன் கன
கண் க் றாள் . என்றாவ ஒ நாள் ேல
ெசல் ம் இளவரசனான அவன், தன்ைனப்
பார ்த் த் தன் அழ ல் மயங் த் தன்
தகப்பனாரிடம் வந் ெபண் ேகட்பான். ெவள் ளிக்
கா க ம் ஒளி ம் நவரத் னக் கற் க ம்
அள் ளி அள் ளித் தன் தகப்பனா ைடய ைப ல்
ெகாட் நிரப் ட் த் தன்ைன ம் அந்த
அழகான ெவள் ைளக் ைர ேல க்
ைவத் க் ெகாண் ேபாய் வான்.
ஆற் றங் கைர ன் அ ேல உள் ள
அரண்மைனெயான் ேல தன்ைனக்
ெகாண் ேபாய் ராணி ேபால் ைவத் ப்பான்.
அங் ேக ெதள் ளிய நீ ர ் தடாகங் கள் இ க் ம் .
அவற் ேல ெவள் ைள நிற அன்னப் பறைவகள்
தந் வ ம் . வாச க் வாசல் பலகணிக் ப்
பலகணி பட் த் ைரச ் ைலகள் கட் த்
ெதாங் க டப் பட் க் ம் . ெவள் ளித்
தட் க்களிேல த தமான பழங் கைளக்
ெகாண் வ ம் ேவைலக்காரிகள் அவள்
ஆைணக் க் காத் க் டப்பார ்கள் . ெவள் ைளக்
ைர ரனான அந்த இளவசரன் உள் ளங்
ெகாள் ைள ெகாண்ட தன்ைனேய ற் ச ் ற் ஓ
வ வான். மற் ற மைன கைள ம க்க மாட்டான்.
தனக் ப் றக் ம் ழந்ைதகைளேய அ கமாக
ேந ப்பான். இவ் வள ந் ம் , அவன் ரிப்பேத
ைடயா . இளவரசர ்கள் ரிப்ப ல் ைல
ேபா க் ற ! ல் எப்ேபாதாவ ேபா ம்
அந்த அ ர ் ரிப்பேத ல் ைலேய? ஆனால் இந்த
ர ம் மட் ம் அ கமாகச ் ரிக் றாேன...?

ர ைம அந்த அ ேரா யாஸ் ஒப் ட் ப்

பார ்த்தாள் . ர ம் ர மாகேவ இ ந்தான். அ ர ்
ஆக ல் ைல! இ ந்தா ம் ர ம் நல் லவன்.
நல் லவன் மட் மல் ல, ெசல் வக் ல்
றந்தவன். அவ க்காக ஓ ஒ ேவைல பார ்க்க
எத்தைனேயா அ ைமகள் இ க் றார ்கள் .
அவைன யாஸ் க் ப் த் ந்த . ஆனால் ,
அவன் ட வ றாேன, ஒ நண்பன் அவைனக்
கண்டால் அவ க் ப் க்கேவ ல் ைல. அந்தப்
ைபயன் அவைள ஏ ட் ப் பார ்ப்பேத ைல.
எப்ெபா ம் ஊைம ேபாலேவ இ ப்பான். எ ம்
ேப வேத ல் ைல. அவன் இப்ர ன்
ள் ைளயாம் . அவன் ஒ த்தகப் .
க க ெவன்ற கத்ேதா எப்ெபா
பார ்த்தா ம் த்தகங் கைளேய ப த் க்
ெகாண் ப்பான். அவன் ர ேமா வ வான்.
கைட ல் ர ம் அப்பா ம் ேப க்
ெகாண் க் ம் ேபா அந்த இப்ர ன்
ைபயன் த்தகங் கைளப் ரட் க் ெகாண்
இ ப்பான். இ ட் க் ெகாண் வ வ டத்
ெதரியா . நன்றாக இ ண் த்தகங் கைள
எல் லாம் மாைலத் ெதா ைகக் ப் றப்ப ம்
வைர ல் ப ப்பான். யாஸ் ைய அவன் உற் ப்
பார ்ப்பேத ல் ைல.

ல்நடக் ம் ெபா , ேதாள் ண்

காற் ல் பறந் ெகாண் க் ம் ,
தைலப்பாைகைய ஒ ங் காகக்
கட் க்கமாட்டான். ன் க்ேக நடக் ம்
ேபாதாவ பார ்த் நடந் வ வானா?
க ைதகைள உர க் ெகாண் ம் ஒட்டகத் ன்
க த் க க் க் ேழ ைழந் ெகாண் ம்
அவசர அவசரமாக நடப்பான். அவ ம் அவன்
ஆைட லட்சண ம் எ ம் இப்ரா க் ப்
ப்ப ல் ைல. இங் ேக இப்ரா ன் ள் ைள
ஊைமேபால் ேபசாமல் இ க் றாேன பள் ளிக்
டத் ல் அப்ப ல் ைலயாம் . ஆ ரியர ்கேளா
எப்ெபா ம் தகராறாம் . அவர ்கைளக் ேகள்
ேகட்ப ம் ண்டல் ெசய் வ ம் ....!
‘உ ப்ப றவனாகத் ேதான்ற ல் ைல’ என்
அப்பாேவ ஒ நாள் ெசான்னார ். இந்த ர ம்
ஏன்தான் அந்தப் ைபயேனா ேசர ் றாேனா
ெதரிய ல் ைல!

இப்ப யாக, யாஸ் ன் எண்ணத் ேல

இப்ரா ம் மகன் ெவ ப் க் ரியவனாக ம்
ர ம் ப் க் ரியவனாக ம் இ ந்
வந்தார ்கள் . ஆனால் அவள் இந்த எண்ணத்ைத
மாற் க் ெகாள் ம் ப யான நிகழ் ச ் ெயான்
நடந்த .

ஒ நாள் யாஸ் தன் ைடய ஆைசப்

ைனக் ட் ையத் ேத க் ெகாண் ரிந்தாள் .
அ அவ க் த் ெதரியாமல் எங் ேக ஊர ்வலம்
ேபானேதா? ெவளி ேல வந் பார ்த்தெபா ,
ஐந்தா ைபயன்கள் ஒ மரத் ன்
கல் ெல ந் ெகாண் ந்தார ்கள் . அந்த
மரக் ைளெயான் ல் பயந் ந ங் ப ங் க்
ெகாண் ந்த , அந்த சாம் பல் வண்ணப்
ைனக் ட் . “எரியா ர ்கள் ! எரியா ர ்கள் !”
என் க் கத் க்ெகாண்ேட ஓ வந்தாள் யாஸ் .
ஆனால் அந்தச ் ட் ப் பயல் கள் ைனையக்
ெகால் ம் வைர நி த்தமாட்டார ்கள்
ேபா ந்த . யாஸ் ெவன் மரத் ன்
ேமல் ஏ னாள் . அவள் ைனக் ட் ையப்
த் த், தன் ெநஞ் ேசா அைனத் க்
ெகாண்டாள் . அதன் ற தான் கல் ெல நின்ற .
அந்தப் ேபாக் ரிக ம் ஓ ட்டார ்கள் .
ைனக் ட் ைய அைணத்தப யாஸ்
ெம வாக ஒவ் ெவா ைளயாக மா ஆகக்
ேழ ந்த ைளக் வந் ேசர ்ந்தாள் . ைனக்
ட் ைய ம் , ைவத் க் ெகாண் இறங் வ
யாத காரியம் . க்கலாெமன்றாேலா, அந்தக்
ைள க உயரமாக இ ந்த . என்ன
ெசய் வெதன் ெதரியாமல் யாஸ் ெவன
த்தாள் . ல் ேபா ம் யா ம் அவைளக்
கவனிக்கேவ ல் ைல. ேநரத் ல்
ேழ ந் “ !” என்ற ஒ ரல் ேகட்ட . ஒ
ைபயன் இ ைககைள ம் நீ ட் க் ெகாண்
ேமேல பார ்த் அவைளக் க்கச ் ெசான்னான்.
அவன் யாெரன் பார ்த்தாள் . அவன் ர ம் ட
வ வாேன, இப்ரா ம் மகன் அவேனதான்! அவன்
ைக ல் க்க அவள் ம் ப ல் ைல.
“ யா ” என் ெசால் த் தைலைய ஆட்
ட்டாள் .

இப்ர ன் ைபயன் ெவன்

மரத் ன் ேமல் ஏ னான். அவள் பக்கத் ேல
வந்தான். அவைள ஒ ைக ல் இ க்கமாக
அைணத் ப் த் க் ெகாண் , ம ைகயால்
மரக் ைளையப் த் க் ெகாண் கால் கைளத்
தளர ்த் க் ேழ ெதாங் னான். யாஸ் ன்
ெநஞ் த்த . அவ ைடய ைனக் ட்
கால் கைள நீ ட் ப் பாதத் ல் ைதந் க் ம்
நகங் கைள ெவளிப்ப த் அவன் தைலப்
பாைகையப் பற் க் ெகாண்ட . அப்ப ேய
தைர ல் த்தான். யாஸ் ன் கம்
அவ ைடய தைல ல் இ த்த . கரிய
கண்களிரண் ம் ரிய அந்தக் ம் க்காரன்
அவைளப் பார ்த் ப் ன்னைக ரிந்தான். அவைள
த் ட் , “நீ ம் உன் ைனக் ட் ம் ,
ஆைளக் ெகட் யாகப் த் க் ெகாண்
ட் ர ்கேள!” என் அவன் ரித்தான்.

“ஐேயா, ேக பண்ணாேத!” என் க்

ெகாண்ேட யாஸ் ஒ ஒளிந் ட்டாள் . அன்
மாைல ேநரம் வ ம் , தன்ைனப் பரி டன்
த்த அந்தக் ைகைய ம் ன் ரிப் டன்
தன்ைனப் பார ்த்த அந்தக் கரிய கைள ேம
நிைனத் க் ெகாண் ந்தாள் .
 அன் தல் யாஸ் க் , இப்ரா ம்
மகைனத் த ர ேவ நிைனேவ ல் ைல!
எப்ெபா ம் ேல ங் காவனத்ைத ேநாக் ப்
ேபா ம் ரயாணிகைளப் பார ்த்தப உட்கா ம்
அவள் , அன் தல் பள் ளிக் ட வாசல் தன்
கண் க் த் ெதரி ம் ப யாகப் த்தகக்
கைட ன் ன்பக்கத் ேல வந் உட்கார ்ந்
ெகாண்டான். எப்ெபா பள் ளிக் டம் ட் க்
கத றப்பார ்கள் என் எ ர ்பார ்த் க்
ெகாண்ேட ப்பாள் . ைரந் நடந் வ ம்
ைபயன்களின் மத் ேல, இப்ர ன் மகனின்
அந்த அலங் ேகாலமான உ வம் வந்த டேன
அவள் உள் ளம் ள் ளிக் க் ம் கன்னஞ்
வக் ம் . நாணத் டன் ம் க் ெகாள் வாள் .
ற கைடக்கண்ணால் ம் ப் பார ்ப்பாள் .
நி ர ்ந் நிற் ம் அந்தக் ம் க்கார ைடய
ேதாற் றத்ைத ம் , உ யாகக் கால் ைவத்
நடக் ம் அவ ைடய நைடயழைக ம்
யப் டன் அவள் பார ்த் க் ெகாண்ேட ப்பாள் .
அவ ைடய கரிய உத க ம் கண்க ம்
அவைளக் கண்ட ம் ரி ம் . அவன் அவைளப்
பார ்த் ப் ன் ரிப் க் காட் ம் ேபா ,
அவ ைடய க க ப்பான கத் ம் ஒ த
ெமன்ைம ண்டாவைத யாஸ் கண் உள் ளம்
ரிப்பாள் . அவன் கவனத்ைதத் தன்னிடத் ல்
ப் வதற் காக அவள் என்ெனன்னெவல் லாேமா
ெசய் தாள் . அழகான ஆைடகைள
அணிந் ெகாண்டாள் . கவர ்ச ் கரமாகக்
கண் க் ம் வத் க் ம் ைம ட் க்
ெகாண்டாள் . கைட ல் அவன் வ ம் ேபா
தன் ைக ள் ள ேராஜாப் ைவ ந வ ட் ப்
பார ்த்தாள் . தனக் த் ெதரிந்த ெபண்மணிகள்
இதற் ன்ேன, தங் கள் காதலர ் கவனத்ைதத்
ப்ப என்ெனன்ன ெசய் தார ்கெளன் எண்ணிப்
பார ்த் , அைதெயல் லாம் தா ம் ெசய்
பார ்த்தாள் . ஆனால் அவேனா, அவள் ந வ ட்ட
ைவ எ த் , அவள் ம ேல ேபாட் ட் ப்
ேபாய் வான். அவ க்ேகா ெவட்கம் , பயம் ,
அ கப் ரசங் த்தனமாகச ் ெசய் ட்ேடாேம
என்ற எண்ணம் எல் லாம் உண்டா ம் . யார ்
கண் க் ம் ெதரியாமல் மணிக்கணக் ல் ேபாய்
ஒளிந் ெகாண் வாள் . தன் தாயா ைடய
ெவண்கலக் கண்ணா ேல, அ க்க கம்
பார ்த் க் ெகாண் தான் க அழகாக இ ப்பதாக
ெசய் ெகாள் வாள் . ெபரிய
ெபண்ணாக ம் , கவர ்ச ் ம் , அழ ம்
ெபா ந் யவளாக ம் இ க் ம் தன்ைன ஓர ்
இளவர என்ேற எண்ணிப்.பல மனிதர ்கள் ேத
வ வதாகக் கற் பைன ெசய் ெகாள் வாள் . ட் ப்
ெபண்மணிகள் ைல ல் உள் ள கட் ல்
உறங் றாள் என் நிைனத் க் ெகாண்
தாங் க ம் ங் வார ்கள் . இவேளா தன்
ைனக் ட் டம் தன் அழைகப் பற் ப்
ேப க்ெகாண் ப்பாள் . இப்ரா ம் மகன்
தன்ேனா ேபசமாட்டானா என் ஏக்கமாக
இ ந்த அவ க் .

இப்ரா ன் ள் ைள தங் கள் , த்தகக்

கைடக் வ ம் ெபா அவ ைடய ஒவ் ெவா
ெசய் ைகைய ம் , யாஸ் , உற் க் கவனித்தாள் .

ெவளிச ்சம் ெதரி ம் இடமாகத் ேதர ்ந்

அவன் உட்கார ்ந் ெகாள் வ ம் , எப்ப ப்பட்ட
த்தகங் கைள ப்பத்ேதா எ த் ப்
ப க் றாெனன்ப ம் எப்ப ரல் களால்
வரியாகத் தட ப் ப க் றாெனன்ப ம் அவள்
கவனித்தாள் . அவன் எப்ெபா ம் ம் ப்
ப க் ம் த்தகம் இ ந்த . யாஸ் மட் ேம
கைட ல் தனியாக இ ந்தேபா அந்தப்
த்தகத்ைத எ த் ப் பார ்த்தால் அ ல் பலப் பல
படங் கள் இ ந்தன. ஆனால் அைவ யா ம் ,
வட்டங் களாக ம் ேகா களாக ம் த் ர
கட்டங் களாக ம் ெவட் ப்பட்ட
ேகாணங் களாக ம் இ ந்தன. அ ஒ ேஷத்
(ேசத்) ர கணித த்தகம் . அவள் ப த்த ந்
ெகாள் ள யா ட்டா ம் அதன் அைடயாளம்
அவ க் நன்றாகத்ெதரி ம் . அவள் , அைத ேவ
பல ைகெய த் ப் ர , த்தகங் களின் ஊேட
மைறத் ைவத்தாள் . அன்ைறக் அவள் கக்
கவர ்ச ் யாகத் ேதாற் றமளித்தாள் . ர ம் ,
இப்ரா ம் மக ம் உள் ேள, ைழந்த டன், ர ம்
அவைளப் பார ்த் “யாஸ் அேடயப்பா! உன்
அழ க் நில ஈடா மா? இல் ைல அந்த
இன்ப ரி இளவர தான் இைணயாவாளா?” என்
ேகட்டான். இனிைமயான அந்த வ ணைனையக்
ேகட்ட ம் யாஸ் தன் வத்ைத உயர ்த்
மலர ்ந்த பார ்ைவயால் அவைன ேநாக் னாள் .
“ெவட் ம் அந்தப் பார ்ைவையத் த க் ம் ேகடயம்
என்னிடம் இல் ைல. க ைண காட் ” என் ர ம்
ரித்தான்.

யாஸ் ம் ன் ரிப் க் காட் னாள் .

அவ ைடய பார ்ைவ வ ம் , இப்ரா ன்
மகன் த்தகத்ைதத் ேத வைதேய கவனித் க்
ெகாண் ந்த . ைகெய த் ப் ர கைளக்
கைலத் த் ேத வ ேபால் பாவைன ெசய் ,
யாஸ் அந்த வப் ப் த்தகத்ைத எ த்தாள் .
அப்ப எ க் ம் ேபா அ ல் ஒ பக்கம்
க் வாட் ல் ந் ேபாய் ட்ட . அேத
சமயத் ல் அவ ைடய தந்ைத உள் ேளேய வந்
ெகாண் ந்தார ். நல் ல ேவைளயாக, அ ம்
சமயத் ல் அவர ் பார ்க்க ல் ைல. என்றா ம்
உள் ேள வந்த ம் , த்தகத்ைதப் பார ்த்தவர ், அ ,
ந் ேபா ப்பைதக் கவனித் ட்டார ்.
தன்ைனக் க ந் ெகாள் ளப் ேபா றாேர என்
யாஸ் பயந் ெநஞ் படபடக்கத் த் க்
ெகாண் நின் ந்தாள் .

“நான்தான் தவ தலாகக் த்
ட்ேடன், அைத, நாேன வாங் க கட்
ட்டப்ப யால் நீ ங்கள் வ த்தப்பட
ேவண் ய ல் ைல. ைல என்ன? என் ேகட்டான்
இப்ரா ம் மகன்

“எவ் வள நல் லவன்!” என் யந்த ,

யாஸ் ன் இளம் உள் ளம் . ளக்கப்
படங் க டன் ய இந்தக், ேகாண கணிதப்
த்தகத்ைத இவன் எப்ப வாங் க ம் என்
யப்பைடந்தார ். இப்ரா ம் மகனிடம் அைத
வாங் கப் ேபா மான பண ல் ைல, என்ப
அவ க் மட் மல் ல ர க் ம் ெதரி ம் . அ
க ைல உயர ்ந்த ைகெய த் ப் ர யா ம் .
எல் லா தமான வைர ப் படங் க ம் ய
இ ேபான்றப் த்தகம் , இந்த நிஜாப் ர ்ப் த்தக
நிைலயத் ல் ட, இல் ைலேய என் ேபரம் ேபசத்
ெதாடங் னார ் யாஸ் ன் தந்ைத.

ர ம் , க் ட் , “இந்தப் த்தகத்ைத,
நாேன ைலெகா த் வாங் ேறன்.
இப்ரா ம் மகனான இந்த என் நண்பன்
உமா க் இைத நான் என் அன் ப் பரிசாகக்
ெகா க்கப் ேபா ேறன்” என்றான்.

இப்ரா ம் மகன் ஆவ டன் அந்தச ்

வப் ப் த்தகத்ைதத் தன் வ வான கரங் களால்
எ த் க் ெகாண்டான்.

எ த் க்ெகாண்ேட “பைழய
த்தகம் தாேன ழவேர, இ தான் ல் தான்
கம தன தங் கச ் ங் காதனத் ல்
ைவத் ந்த த்தகம் என் கைதயளக்கத்
ெதாடங் டா ர ். ெந நாட்க க் ன் இறந்
ேபான நம் மத ேரா யான ஒ ேரக்கன்
எ ய இந்த ல் என்ப ம் ப னான்
னார ்கள் (ெபான்கள் ) தான் ெப ம் என்ப ம்
எங் க க் த் ெதரி ம் ” என்றான்.

“வைர ப்படம் இல் லாமல் ெவ ம்

எ த் டன் ய த்தகேம நீ ர ் ெசால் ம்
ைலையப் ேபால் இரண் மடங் இ க் ம் .
இ ல் நிைறய ளக்கப்படங் கள்
வைரயப்பட் ள் ளன. ேம ம் ைதய ம்
கட்டட ம் ..” என் இ த்தார ் யாஸ் ன் தந்ைத.

மார ் ஒ மணிேநரம் ேபரம் நடந்த .

உமா க் அைத எப்ப ம் வாங் ட
ேவண் ெமன்ற ஆவல் இ ந்த . கைட ல் தன்
நண்பன் உமா க்காக பத்ெதான்ப ெபான்க ம்
ல் லைற ம் ெகா த் ர ம் அந்தப் த்தகத்ைத
வாங் னான். ந்த பற் ய ேபச ் க்
ேவைல ல் லாமல் ேபாய் ட்ட .
 கைடைய ட் ெவளிேய ெசன்ற டன்
தன் ைடய ைப ல் இ ந்த ேபனா ைவக் ம்
அழகான ெபட் ைய எ த் ர ன் ைக ல்
ணித் ட் உமார ் ஓ வைதக் கவனித்தாள்
யாஸ் .

நண்பன் எவ் வள யைழத் ம் உமார ்

நிற் க ல் ைல!
 2. காரி ளில் ேபார ்
அைழப்
உமா க் அன் மாைலப் ெபா , மறக்க
யாததா ம் . அவசர அவசரமாக, ஊற் க்
ேகணிக் ச ் ெசன் ைககால் க க் ெகாண் ,
மாைல ணைவ த் க் ெகாண் தலாக
ஒ ளக் வாங் ப் பற் றைவத் க் ெகாண்
தன் அைறக் ச ் ெசன்றான். அவ ைடய அைற,
ஒ ட் உச ் ல் , களிமண்ணால் கட்டப்
ெபற் ந்த . அ , ெவங் காய ம் ல் ம்
காயைவப்பதற் காகப் பயன்ப த்தப்ப ம்
இடமா ம் . அதற் வாடைக ல ெசப் க்
கா கள் தான். அத் டன் நட்சத் ரங் கைள
அங் ந் நன்றாகப் பார ்க்க ம் . இந்த
இரண்ைட ம் எண்ணித்தான் அந்த அைறைய
வாடைகக் ப் த் ந்தான் உமார ். இர ேல
ளிர ்ந்த காற் ம் ெபா ெவங் காயத்
தாள் க ம் , ல் கட் க ம் உ ர ் வந்த ேபால
சலசலக்கத் ெதாடங் ம் . ப க்ைக ல்
ப த்தப ேய, ைரக க் ேமல் உள் ள
வானத்ைத ம் , ல் தா ைடய ேமன்மாடச ்
கரத்ைத ம் உமார ் பார ்க்க ம் .

இன் காற் ல் ைல. அ அவ க் நல் ல

வாய் ப்பாக இ ந்த . இரண் ளக் கைள ம்
ஏற் ச ் வரின் இ பக்கத் ப் ப களி ம் மாட்
ைவத் ட் க் ேகாணகணிதப் த்தகத்ைத
எ த் த் தன் ம ல் வழவழப்பான பலைக ன்
ேமல் ைவத் க் ெகாண் பக்கங் கைளப்
ரட்டலானான். பள் ளிக் டத் ல் ளிப் ள் ைள
ேபால ம் பத் ம் ப ப த்தைதேய ப ப்பைதக்
காட் ம் , இ எவ் வளேவா உயர ்ந்த ப ப்பாக
இ ந்த .

கணிதத்ைதப் ப க்கப் ப க்க உமாரின்

ஆர ்வம் அ கமா ற் . ேபனா ம் , ைம ம் ,
தா ம் அவன் ைககளில் ஏ ன. அள ேகா ம் ,
வட்டமாக் ம் ஒ ேகாணம் வைரந்தான். அைதப்
பல ப களாகப் ரித்தான். எண்க ம்
ேகா க ம் அவன் ைக ரல் களில் நடனமா ன.
அவ ைடய மனம் கணக் ல் ழன்ற . அவன்
ேவைல ெசய் த ைவ ல் , அங் ந்த அவ ைடய
அைற ளக் கள் , த்தகம் அத்தைன ம்
மைறந் ட்டன. ஒ நி டம் உமாரின் அைம
கைலந்த . ஒ பழக்கமான ரல் எ ந்த . இர
ேநரத் ெதா ைகக்காக அைழக் ம் ரல் அ .
அவன் ெதா ைக நடத்த ேவண் ம் . இந்தப்
த்தகம் மத ேரா ெயா வன் எ ய .
இப்ப ெயா எண்ணம் அவன் மனத் ேல
ஊசலா ய . எரி ம் ளக் கைளப் பார ்த்தான்.
எ ம் ரியாமல் ஒ னா இ ந்தான்.
ம ப ம் கணக் ேவைல ல் ஆழ் ந் ட்டான்.

நள் ளிர க் க் ெகாஞ் சம் ேநரம்

இ க்ைக ல் ம ப ம் அவன் அைம
கைலந்த . ல் தடதடெவன் நடமா ம்
ஓைச ேகட்ட . ெவளிச ்சங் கள் அங் ங் மாகத்
ேதான் ன. ட் ன் உச ் ேல ஓரத் ேல
நின்றப ேழ ையக் கவனித்தான்.
 க த்த, தைலப்பாைகயணிந்த ஒ ெபரிய
உ வத்ைதச ் ற் ஒ ட்டேம ரண் ந்த .
ஒ இஸ்லா ய ெசய் ய ப்ேபான்,
அங் ேக நின் ட்டத் னரிடம் க்
ெகாண் ந்தான்.

மத நம் க்ைக உள் ளவர ்கேள! அைம ம் ,

இன்ப ம் அ ப க்க நீ ங்கள் ைர ேல,
எச ்சரிக்ைகக்காரர ் ஒ வரால்
அைழக்கப்ப ர ்கள் . நம் க்ைக ல் லாத,
மத ேரா க க்ெக ராக வாள் க் ம் நாள்
வந்த ம் ர கள் அ ம் ! உடேன, உங் கள்
அைம ையக் கைலத் க்ெகாண்
மத ேரா கைள, ெவட் ழ் த் வதற் கான ர
வாள் க்க நீ ங்கள் ேபார ்க்களத் ேல, க்க
ேவண் ம் . காற் மணைல, அ த் க் ெகாண்
ேபாவ ேபால, உங் கள் ரம் எ ர ்ப்ைப ழ் தத
்
ேவண் ம் . அைழப் வ ம் ! காத் ங் கள் .

ெசய் ய ப்ேபா ைடய ரல்

இ ட்ைடத் ைளத் க் ெகாண் எ ந்த .
அங் ேக ந்தவர ்கள் ஏேதேதா ேப க்
ெகாண் ரிந் ெசன்றார ்கள் . அவ ைடய
ேபச ் த் றைமைய யந் ெகாண் ந்த
உமாரின் எண்ணத் ேல, இன்ெனா ேகள்
உதயமா ய . இந்த ல் தான் எப்ெபா
பார ்த்தா ம் , “ேபார ் ேபார ்! என் ரி றாேன”
என்ப தான் அந்தக் ேகள் .

ெசய் ய ப்ேபா ம் , “மத

நம் க்ைக ள் ளவர ்கேள!” என்ற அைழப் ம்
மைறந்த ற , உமார ் நட்சத் ரக் ட்டங் கைள
ேநாக் த் தன் பார ்ைவையச ் ெச த் னான்.
 ெரன் அவ க் க் ெகாட்டா வந்த .
ளக் கைள அைணத் ட் க் காைல ம்
ைகைய ம் நீ ட் ப் ப த்தான். ம கணம் அவன்
ஆழ் நத
் உறக்கத் ேல இ ந்தான்.
 3. க்காட் ச ்
ைறக் ள் ேள
ைவத்த கட்டழ !
பள் ளி வாச ந் றப்பட்ட ன்
ம ேகா ேல ஒ ங் காவனம் இ ந்த . அ ல்
ராட்ைசக் ெகா கள் அடர ்ந் , படர ்ந் டாரம்
ேபால் காட் யளித் க் ெகாண் ந்தன. நல் ல
நிழல் , ெகாஞ் ச ரத் ல் ம் ம் இடத் ேல
ஒ ெபரிய மர ம் , நீ ற் ஒன் ம் இ ந்தன.
இந்த நீ ர ் ஊற் ேலதான், நிஜாப் ர ் ெபண்கள்
தண்ண ீர ் எ க்க வ வார ்கள் . வ ம் ெபா அந்த
மரத்த நிழ ேல ெவன் ம்
காற் ேல உட்கார ்ந் ஊர ்வம் ேப வ ம்
உண் . உமார ் இங் ேகதான் கால் , கம்
க வதற் ம் , தண்ண ீர ் ப்பதற் ம் வ வ
வழக்கம் .

ஒ நாள் யாஸ் ன் தாயார ் அவைளத்

தண்ண ீர ் எ த் க் ெகாண் வ ம் ப அங் ேக
அ ப் னாள் . ஜா ல் தண்ண ீர ் ெமாண்
ெகாண் அைதத் தைல ேல க்
ைவப்பதற் காக யாஸ் யற் த் க்
ெகாண் க் ம் ேபா உமார ் தண்ண ீர ்
ப்பதற் காக வந் ேசர ்ந்தான். வழக்கத் ற்
மாறாக அவன் ைக ல் எந்த தமான த்தக ம்
இல் ைல. அவன் ட யா ம் நண்பர ்க ம் இல் ைல.
தன்னந்தனியாக வந் ந்தான்.
 தண்ண ீர ் த்த டன் உமார ் ேபாய்
வாேனா என் நிைனத்த யாஸ் அவனிடம்
ேபச ் க்ெகா க்கத் ெதாடங் னான்.

“ தண்டாவாதம் ேப றவன் என்

உன்ைனப்பற் அப்பா ெசான்னார ். நீ ஏன்
இப்ப க் ெகட் ப் ேபா றாய் ?” என் யாஸ்
ேகட்டாள் .

ெரன் ேபசக் கற் க் ெகாண்ட

பச ்ைசக் ளிெயான்ைறப் பார ்ப்ப ேபால் உமார ்
அவைளப் பார ்த்தான். யாஸ் ேம ம் ேபசத்
ெதாடங் னாள் . அவைனத் த் நல் லவ க் க்
ெகாண் வரேவண் ம் என் அவ க் த்
ேதான் ய . ‘எதற் காக தண்டாவாதம் ேப
பள் ளிக் ட ஆ ரியர ்கைளக் ேக ெசய்
ெகட்டெபயர ் எ க்க ேவண் ம் ? றேரா
இனிைமயாகப் ேப நல் லவன் என்
ெபயெர க்கக் டாேதா?’ என் ேகட் ட் ,
“உன் வயெதன்ன? பள் ளிக் டத் ல்
ப க்காதேபா ம் ர டன் ற் றாமல்
இ க் ம் ேபா ம் , நீ என்ன ெசய் வாய் ?” என்
ேகட்டாள் .

“எனக் ப் ப ேன வயதா ற . என்

தந்ைத டாரம ப்பவர ்களின் ட்டத்ைதச ்
ேசர ்ந்தவர ். ல சமயம் நான் அவ ைடய
கைடக் ச ் ெசல் ேவன். இப்ெபா அவர ்
இறந் ட்டார ், ர ம் தான் ைணயாக
இ க் றான்”, என் உமார ் ெசான்னான்.

ஒ பாைற ன் ேபாய் உட்கார ்ந்

ெகாண் யாஸ் அவைன ம் அ ல் வந்
உட்காரச ் ெசான்னாள் .

ேவைலேய ஒன் ம்
பார ்க்கேவண் ய ல் லாத ேநரத் ேல நீ என்ன
ெசய் வாய் ? என்ன ெசய் ய ம் வாய் ?” என்
ேகட்டாள் . அவன் தன்ைனப்பற் நிைனத் க்
ெகாண் க்க ேவண் ம் என் எண்ணித்தான்,
அவள் அவ் வா ேகட்டாள் . அ ேல வந்
உட்கார ்ந் ெகாண் உமார ் ெசான்னான் “ஓர ்
ஆராய் ச ் டம் ஏற் ப த் க் ெகாள் ள
ம் ேறன்” என்றான். அ என்னேவா
யாஸ் க் ப் ரியாத ஷயமாக இ ந்த ,
அப் றம் ...? என்றாள் .

“நட்சத் ர வட்டம் காட் ம் ேகாளம் ,

ேடால என்பவ ைடய நட்சத் ரக் கணிதம்
இெதல் லாம் ேவண் ம் ”: என்றான் உமார ்.
ஆராய் ச ் க் டம் என்றால் இன் ம் என்ெனன்ன
ேவண் ேமா? தன் ைடய இன்பக் கன ேபால,
உமா க் ம் . ஏேதா இலட் யக் கன இ க் ற
என்பைத மட் ம் யாஸ் உணர ்ந் ெகாண்டாள் .
தான் எப்ப அ ரின் அரண்மைன ேல, ெவள் ளிய
அன்னம் தக் ம் ெதள் ளிய நீ ர ்த்தடாகங் கைள
உள் ளத் ேல எண்ணி ந்தாேளா அ ேபால
உமா ம் ஏேதா ஒ இலட் யத் டன்தான்
இ க் றான் என்ப அவ க் ப் ரிந்த .
“ெதரி ம் ெதரி ம் . நட்சத் ரங் கைளக்
கணக் ட் ையய ந் ெசால் ற
அகம ேபால நீ ம் ஒ ேசா டனாக
ம் றாய் . அ தாேன!” என் யாஸ்
ேகட்டாள் .
 அகம என்பவன் ெபரிய ேசா டப்
என் ெபரிய ெபண்கள் ேப க் ெகாள் வைத
யாஸ் ேகள் ப்பட் ந்தாள் . “ஜாதகக்
கட்டத்ைதப் ேபாட் ைவத் க் ெகாண்
அர ்த்த ல் லாமல் த் அைசேபா ம்
க ைத ேபான்ற அந்த டர ்களின் தைலவன்
அகம அவைனப் ேபால் நான் ஏன்
ஆகேவண் ம் ?” என் ஆத் ரமாகப் ேப னான்
உமார ்.

அவ க் அகம ன் ெபய ம்
க்க ல் ைல; ேசா டத் ல் நம் க்ைக ம்
இல் ைல என்பைத யாஸ் ரிந் ெகாண்டாள் .
ஆனால் உமார ் என்ன ெசய் ய எண் றான்
என்ப மட் ம் அவ க் ப் ரிய ல் ைல,
காலத்ைத ம் ேநரத்ைத ம் அளந் கணக் டப்
ேபா றானாம் ; க ரவன் உ த்தால் காைல
ேதான் ற ஐந் ேவைளத் ெதா ைக ம்
ந் ஆகாயத் ல் நட்சத் ரங் கள்
த் ட்டால் , இர வந் ற .
மாதங் கைளக் கணக் ட நில இ க் ற .
வளர ் ைற, ேதய் ைற இரண் ம் ேசர ்ந்தால் ஒ
மாதம் . இ தான் கால அளைவப்பற் யாஸ்
கண் ைவத் ந்த .

ஆனால் , உமா க் மாதங் கைளக்

கணக் ம் ைறக் கணக் ப் க்க ல் ைல.
இதனால் ஓர ் ஆண் ல் பல மணி ேநரங் கள்
பட் ப் ேபா ன்றன. ஏன் அப்ப ப் பல
மணிகைள நாம் இழக்க ேவண் ம் ? நில
ஒ ங் காக மணி காண் க்கா ட்டால் , அைத
ட் ட் ேவ வ ேதடக் டாதா என்ன?
சரியான ஆண் க்கணக்ைக ண்டாக்க
ேவண் ம் என்ப உமாரின் இலட் யமாக
இ ந்த .

யாஸ் அவன் ெசான்ன எல் லாவற் ற் ம்

தைலயாட் னாள் . அவள் உள் ளத் ன் உள் ேள ஓர ்
கற் பைனகன உ வா க் ெகாண் ந்த .
உமார ் ஆராய் ச ் க் டம் அைமத் ட்டால் ,
யாஸ் டம் தன் அன்ைபச ்
ெச த் வாேனயானால் எவ் வள நன்றாக
இ க் ம் . அவ ைடய டம் வ ம்
ட் ப்ெப க் , எல் லாச ் சாமான்கைள ம்
ைடத் ஒ ங் காக ைவத் அவ ைடய
ஆைடகைளத் ைவத் க் காயப்ேபாட்
அவ ைடய கால் ய களின் ேமல் ப ல்
ேவைல ெசய் - ஆகா; அன் தேல அவ க்
அவளால் என்ெனன்ன உத ெசய் ய ேமா
அத்தைன ம் ெசய் ெகாண் , அவன் டேவ
அந்த ஆராய் ச ் க் டத் ல் இ ந் வாள் .
இ வ ம் ஒன்றாக இ ப்பைதப் ேபால் இன்பமான
வாழ் ேவ எ ம் உண்டா? அவ ைடய ெபண்
உள் ளத் ேல ேவ எவ் தமான கன தான்
ேதான்ற ம் ? ெநஞ் ல் நிைறந்த அன்பைன
நீ ங்காமல் ேசர ்ந் ப்ப தாேன எந்தப்
ெபண் ம் , எ ர ்பார ்க் ம் இன்பமாக இ க் ற !
அவ க் ட் க் ப் ேபாக ேவண் ேம என்ற
எண்ணம் ேதான்றேவ ல் ைல. அப்ப ேய
உமாரின் அ ேலேய ந் , அவன் ேப வைதக்
ேகட் க் ெகாண் , அவன் அங் க
அைச கைள ம் , க பாவத் ல் ஏற் ப ன்ற
மா தல் கைள ம் பார ்த் க் ெகாண்ேட ந்
டலாம் ேபா ந்த . அவைனப் ரிந்
அவளால் வாழ மா என்ற ஐயேம யாஸ் ன்
உள் ளத் ல் உ வா ட்ட அந்தப் ஞ்
உள் ளத் ேல அந்த உமார ் இல் லாத உலகம் ெவ ம்
ெவட்ட ெவளியாய் பாைலவனமாய் ேவண்டாத
ெவ லாய் ஒன் ம் இல் லாத தன்ைமயாய் த்
ேதான் ய . உமா டன் இ ப்பைதத் த ர ேவ
எ ம் வாழ் ேவா, இன்பேமா இல் ைலெயன்
ேதான் ய . அவ க் ச ் சற் ெந ங்
உட்கார ்ந் ெகாண்டாள் . தான் வதற் காக
யாஸ் ப த் ைவத் ந்த ஒ ேராஜாப் ைவ
எ த் நீ ட் , “இ உனக் ப் த் க் றதா?”
என் ேகட்டாள் .

உமார ், அைத வாங் கர ்ந்

பார ்த் ட் , “இ உன் ைடயதல் லவா? நீ ேய
ைவத் க் ெகாள் ” என்றான்.

“இல் ைல, அைத உனக் க் ெகா க்க

ம் ேறன். நீ அைத ைவத் க்
ெகாள் றாயா?” என் யாஸ் ேகட்டாள் .
ஒ ைற அவ ைடய அக்காள் தன் ட்
மா ந் ேராஜாப் ைவக் ேழ ேபாட்டாள் .
அவைள காத த்த பாக்தா நகரத் இைளஞன்
ஒ வன் அைத வாங் த்தன் ெநஞ் ல் ெபா த் க்
ெகாண்டாள் . அ ேபால உமா ம் ெசய் வாெனன்
யாஸ் எ ர ்பார ்த்தாள் . ஆனால் உமாரின்
மனேமா, ைறக் கணக் மாதத்ைதப் பற் ம் ,
பற் பல ஷயங் கைளப் பற் ம் எண்ண ட் க்
ெகாண் ந்த . ைக ந்த ேராஜாைவ
ேநாக் க் ெகாண் ந்த கண்களிேல அதன்
உ வம் ெதரிய ல் ைல, ேவ எைவ எைவேயா
ேதான் மைறந் ெகாண் ந்தன. எங் ேகா
ேபாய் க் ெகாண் ந்த உமாரின் உள் ளத்ைத
யாஸ் இந்த உலகத் ற் இ த் வந்தாள் .
அவன் அைமக்கப் ேபா ம் ஆராய் ச ் க் டம்
ஏேதா ெபரிய ேகாட்ைடக் ேகா ரத்ைதப் ேபான்ற
என் அவள் நிைனத் க் ெகாண்டாள் .

“நீ ஆராய் ச ் க் டம் அைமத் ட்டால்

எனக் க ம் ம ழ் ச ் யாக இ க் ம் ” என்றாள்
யாஸ் .

உமார ் ன் ரிப் டன் “யாஸ் உனக்

என்ன வயதா ற ?” என் ேகட்டான்.

“ ட்டத்தட்டப் ப ன் ன்றா ற ” என்

யாஸ் ெமல் ய ர ல் ெசான்னாள் .
ப ன் ன் வயதா ட்டால் ஒ ெபண்
மணம் ெசய் ெகாள் ளத் த ைடயவளா
வாள் என் தன் தா ம் மற் ற ெபண்
மணிக ம் ேப க் ெகாண்ட அவள் நிைன க்
வந்த .

உனக் ப் ப ன் ன் வய நிைற ம்
ெபா உனக் நான் நிைறய ேராஜாப் க்கள்
அ ப் ைவக் ேறன் என் ெசால் ட் ,
உமார ் எ ந் நடந் ட்டான். அப்ப நடந்
ேபா ம் ேபா அந்தச ் டம் எப்ப நான்
இந்த மா ரிச ் ெசால் ட்ேடன் என்
நிைனத் க் ெகாண்டான். வய வந்த
ெபண்ணிடம் ெசால் ல ேவண் ய ெசாற் கைள
அவளிடம் ெசால் ல ேநர ்ந் ட்டேத என்
அபாசப்பட்டான்.

ஆனால் , யாஸ் அைசயாத ைலேபால்

அந்த இடத் ேலேய உட்கார ்ந் ெகாண்
இ ந்தாள் . அவள் கண்களிேல ஆர ்வஒளி
நடமா ய . அவள் உடெலங் ம் ஏேதா ஒ இன்ப
உணர ் பர ய . தன்ைன மறந் இவ் வள
ேநர ம் அைசவற் ந்த அவள் கா களில்
க ைதகளின் மணிேயாைச ந்த . ெத ல்
நடந் ெசல் ம் மனிதர ்களின் உ வங் கள்
ெதரியத் ெதாடங் ன. இ ந் ம் , அவ ைடய
இன்ப எண்ணங் கள் மா தலைடயாமேல
இ ந்தன. “நீ ற் ன் அ ேலேய ேநரத்ைதக்
க க் றாேய?” என் ல ெபண்கள் வந் ட் ப்
ேப ய ம் தான் அவ க் ட் நிைனப்
வந்த .

ேநரம் ெசன்ற ம் , யாஸ்

ஏற் ெகனேவ ேராஜாப் ப் ப த்த இடத் ற் ச ்
ெசன் , மற் ெறா ைவப் ப த் க் ெகாண்
தன் ைடய ைனக் ட் ைய ம் அைழத் க்
ெகாண் தன் ைடய ப க்ைகக் ச ் ெசன்றாள் .
“நீ ற் க் ப் பக்கத் ேல ேநற் வ ம் ைச
ைளக்காத ஒ ைபயேனா ரிந்
ெகாண் ந்தாள் உன் ைடய யாஸ் ! இனி
அவைள ட் ைவக்கக் டா . க்கா ேபாட்
ைல ல் டத்த ேவண் ய தான்!” என் தன்
ட் ப் ெபண்மணிகளில் ஒ த் தன் தா டம்
ெசால் வைதக் கவனித்தாள் யாஸ் .

“இனிேமல் , அவைளக் கைடக் ம் அ ப்பக்

டா !” என் தாயார ் ெசான்னாள் .

யாஸ் ஒன் ம் ேபச ல் ைல. இ

எ ர ்பார ்த்த தான் மணம் ெசய் யத்
த ந்தவள் என்பதற் அைடயாளமாக க்கா
தரப்ேபா றார ்கள் என்ப அவ க் ப்
ெப ைமயாக இ ந்த . இனிேமல் யா ம்
தன்ைன அலட் யப் ப த்த மாட்டார ்கள்
அல் லவா?

ஆனால் , அவள் உமாைரப் பார ்க்க

யாேத! ஏன் பார ்க்க யா ? எப்ப யாவ
பார ்க்கத்தான் ேவண் ம் . நான் வர ்க ம்
பலகணித் ைரக மா அன்ைபத் த த்
நி த் ம் ? எப்ப ம் உமாைரப் பார ்ப்ேபன்,
என் யாஸ் உ ெகாண்டாள் .

ஆனால் , உமார ் ஊைர ட்ேட

ேபாய் ட்டான்!
 4. அ யாமல் ெசான்ன
ஆபத்தான ேசா டம் !
நிஜாப் க் ேமற் ேக, ெகாராசான்
பாைத ல் ஓர ் ஒட்டகச ்சாரி ேபாய் க்
ெகாண் ந்த . ைரப் பைடெயான் அைதத்
ெதாடர ்ந்த , ெந ந் ரப் பயணத் ற் ப் ற ,
அவ் வ ல் மைலப்பாங் கான இடத் ல் உள் ள
சத் ரம் ஒன் ல் அதன் ரயாணிகள்
தங் னார ்கள் . தல் நாள் இர , அங் ேக யா ம்
ங் க ம் ய ல் ைல.

றந்த ெவளி ல் , ட்ெச களின் ப் கள்

எரிந் ெகாண் ந்தன. ஒட்டகங் கள் ஒ றம்
அைசேபாட் க் ெகாண் ந்தன. ைரகள்
ஒ றம் ல் ேமய் ந் ெகாண் ந்தன.
பைடயாட்கள் ேசாற் ப் பாைனகைளச ் ற்
உட்கார ்ந் ெகாண் , கைட ப் ப க்ைகையக்
ட டாமல் வ த் ச ் சாப் ட் க்
ெகாண் ந்தார ்கள் அவர ்கைளச ் ற் ஒேர
ச ்ைசக்காரக் ம் பல் . அத்தைன ேப க் ம்
இல் ைலெயன் ெசால் லாமல் , ெசப் க்
கா கைள ம் , காய் ந்த பழங் கைள ம்
ச ்ைசேயா களிேல ேபாட் க்
ெகாண் ந்தார ்கள் . இப்ெபா அவர ்கள்
ேபா ம் பயணம் சாதாரணமானதல் ல. ஆபத்
நிைறந்த இடம் ேநாக் ப் ேபா றார ்கள் . உ ைரப்
பணயம் ைவத் , ெவற் ேதால் பார ்க்க
ேவண் ய ேபார ்க் களம் ேநாக் ப் ேபாய் க்
ெகாண் க் ம் அவர ்கள் , தங் கள்
நல் ல வாக நடக்க ேவண் ம் என்ற
எண்ணத் ேல த மம் ெகா க்கச ்
சைளக்காதவர ்களாக இ ந்தார ்கள் . ேபார ்
அணி ேல கலந் ெகாள் வதற் காகப் றப்பட்
வ ம் ரர ்கள் , ட்டம் ட்டமாகத் னந்ேதா ம்
வந் ெகாண் ப்பதால் , சத் ரக்கார க் நல் ல
வ ம் ப ! பணத்ைத மைற கமாக எண்ணி எண்
ெபட் க் ள் ேள ேபாட் க் ெகாண் ந்தான்
அவன். ரர ்கள் அ க்க , தண்ணிர ் ேகட்டார ்கள் .
இ ந்த தண்ண ீர ் எல் லாம் ர ்ந் ேபாய் ட்ட ,
நான் என்ன சாந யா நிைனத்த ம் ,
தண்ணிைரக் ெகாண் வர? என் சத் ரக்காரன்
கத் க் ெகாண் ந்தான். ேதாலாைடகைள
ரித் ப் ப க்ைககைளத் தயார ் பண்ணிக்
ெகாண் ந்தனர ் லர ். கணப் கைள எரித்
மைலக்காற் ன் ளிர ்ச ் ையத் த ப்பதற் காக
அைதச ் ற் இ ந்தார ்கள் பலர ்.
ெகாரசானியர ்க ம் அேர யர ்க ம்
பார கர ்க ம் கணப் கைளச ் ற்
இ க் ம் ேபா அந்த ெந ப் ன் ஒளி ேல தா
நிைறந்த கங் கள் ன்னி ஒளி ட் க்
ெகாண் ந்தன. க் யர ்கள் தான் அந்தக்
ளிர ்க்காற் ைறத் தாங் ம் வ ைடயவர ்களாக
இ ந்தார ்கள் . ேபா ம் அைலச ்ச ம்
அவர ்க க் ப் தல் ல.

இப்ப ப்பட்ட ேபார ்மறவர ் ட்டத் ேல,

நிஜாப் ர ் நிலச ் வான்தார ் தல் வன் ர ம்
ேசடா ம் இ ந்தான். அவன் தனக்ெகனத் தனிேய
ஒ கணப் டன் ேதால் அைடப் டன் ய
கதகதப்பான அைறெயான் ல் இ ந்தான்.
 நிஜாப் ரில் ஒ நாள் இர , அவன் தன்
அைறக் கதைவத் தாளிட் க் ெகாண் , ராட்ைச
ம , த் க் ெகாண் ந்தான்.
அப்ெபா தான் அந்த ஆர ்வமான ேபாரைழப்
க் ரல் ேகட்ட . அந்தக் ரல் ேபாரைழப்பாக
மட் ல் ைல; எச ்சரிப்பாக ம் இ ந்த . ர ம்
சாதாரணமாக ேகளிக்ைககளில் ப்பங்
ெகாண்டவன். மற் ற ஷயங் களில் அவன்
ப் க் காட் வேத ைடயா . ஆனால் இந்தப்
ேபாரைழப் ல் கலந் ந்த ஏேதா ஒ சக்
அவைன ம் இந்தப் ேபாரில் கலந் ெகாள் ம் ப
ண் ய . ரேமற் ப் ரேதசத் ேல, ல் தான்
ஆல் ப் அர ்சலான் நடத்தப்ேபா ம் , அந்தப்
ேபாரிேல, மத ேரா கைள எ ர ்த்
ய ப்பதற் காக அவன் ளம் வந் ந்தான்.
அவ டன் அவ ைடய உ ர ்த் ேதாழன், உமார ்
ட வந் ந்தான். ர ம் , இரானிய
பரம் பைர ேல வந்த பார கப் ெப ங் ையச ்
ேசர ்ந்தவன். அவன் மர ேரக்கர ்கள்
மர ம் பழைமயான .

அவனிடம் ற் றமற் ற தன்ைமக ம் ,

நற் ணங் க ம் நிைறந் ந்தன. இ ந்தா ம்
இனிப் க் கலந்த ம ேல ப்ப ைடயவன்.
வய ல் ேபாேலா த ய
ைளயாட் க்களில் ஈ பட் ந்தா ம் ,
ன்னால் அவன் ைளயாட் க்கைள அ கமாக
ம் ப ல் ைல. அவ க் ப் ேபார ் ட ஏேதா
மான்கைள ேவட்ைடயா வ ேபாலத் தான்
ேதான் ய , ட இ ந்த ஒ வன், ளிர ்தாங் க
ய ல் ைலேய என் னான். ர க் ம்
ளிராகத்தான் இ ந்த . ெகாட்டா வந்த .
ஆனால் , அவனால் அைம யாகத்
ங் க ய ல் ைல. ேதால் ப க்ைககளின் ஊேட,
ட்ைட ச ் கள் ேவ ந் ெகாண்
அவ க் த் ெதால் ைல ெகா த்தன.
சத் ரக்காரன் அவன் எ ேர வந் நின்
ெகாண் ேபாகாமல் அங் ேகேய நின்றான்.

ேபச ் க் ெகா த்த ற தான் அவன்

அங் ேகேய நின் ெகாண் ப்பதன் காரணம்
ரிந்த . சத் ரத் க் ப் ன்னாேல ள் ள ட் ல்
ல ெபண் ரயாணிகள் வந்
தங் க் றார ்களாம் . அவர ்களில் ல
ெபண்கள் பாக்தா ந் வந்தவர ்களாம் ,
அழ களாம் . இர ப் ெபா ைதச ் ைவயாக் ம்
ப ற் ெபற் றவர ்களாம் . ர ம் இரைவ
இன்பமாகக் க க்க ம் னால் ஏற் பா ெசய் ய
அவன் ஆயத்தமாக இ க் றானாம் . இ தான்
க்காரன் ய ெசய் . ர ம் இந்த மா ரி
ஷயங் களில் ன்வாங் வ ைடயா .
உடேன எ ந் அங் ள் ள ேவைலக்காரர ்கைள
ேநாக் , உமார ் வந்தால் தான் ல நண்பர ்கைளக்
கண் ேபசச ் ெசன் ப்பதாகச ் ெசால் ம் ப
ட் க் சத் ரக்காரைனத் ெதாடர ்ந்
ெசன்றான். ட இ ந்த ப்பாய் கள் ர ைமப்
ெபாறாைமக் கண்கேளா பார ்த்தார ்கள் .
சாதாரண மனிதர ்களா ய அவர ்கள் இந்த
மா ரியான இன்பத்ைத இந்தச ் சமயத் ல்
அ ப ப்பெதன்ப இயலா . ர ம் ேபான்ற
ெசல் வந்தர ்கள் தான் நிைனத்தைதச ்
ெசய் ய ம் . அல் லா அ ள் ரிந்தால் ,
சண்ைட ேல ெவற் ெபற் த் ம் ம் ேபா ,
மத ேரா களின் ெபண்கைள அ ைமகளாகப்
 த் வ ம் ேநரத் ேல ஒவ் ெவா சாதாரணச ்
ப்பா ம் ட ஆ க் ஒன் ரண்
ெபண்கேளா ம ழலாம் . ர ம் ேபான
ைசையப் பார ்த் ஏங் ட் க் கணப் ேல
கதகதப்ேபற் க் ெகாண் ப்பாய் கள் ங் கத்
ெதாடங் னார ்கள் .

ர ம் , அ த் ச ்ச த் ப் ேபாய்
ெந ேநரத் ற் ப் ற ம் வந்தான்.
என்னேவா அவ க் நா ப்ேபான இடத் ல்
இன்பம் இல் ைல ேபா க் ற .
சத் ரக்காரைனத் ட் க் ெகாண்ேட வந்தான்,
ப க்ைக ல் இ ந்த உமார ் எ ந் நின்
கணப் த் ைய அ கமாக ட் த் தன்
உ ர ்த்ேதாழ க் இடம் ஒ க் க் ெகா த்தான்.
எங் ேக ேபா ந்தாய் என் ேகட்ட உமா க் ப்
ப ல் ெசால் லாமல் சத் ரக்காரைனக் கண்டப
ட் க் ெகாண்ேட அ ல் உட்கார ்ந்த ர ம் , “நீ
எங் ேக ேபா ந்தாய் ?” என் உமாைரத் ப் க்
ேகட்டான்.

உமார ், சண்ைடக் களத் ற் ேக யவன்.

ஆனால் பாைலவனப் ரேதசங் களிேல அைலந்
ரிந் அ பவப்பட்டவன். அ ம் அந்தக்
ெகாரசான் ெந ம் அந்தச ் சமயம்
கலகலப்பாக இ ந்த . ஆங் காங் ேக நடந் வ ம்
பைடக ம் வ ச ் சத் ரங் களில் தங் க் ம்
ரர ்க ம் , ேபாரிேல பங் ெகாள் ளத் ேதசத் ன்
பல ப களி ந் வந் டாரம த் க்
ெகாண் க் ம் இளவரசர ்க ம் இப்ப யாக
அந்தப் பாைத ெந ம் , மக்கள் நடமாட்டம்
அ கரித் ந்த . உமா க் எல் லா
 ஷயங் களி ம் ஆர ்வமா ந்த . பலப்பல
ப ப் பைடகள் தங் க் ம் இடங் க க் ம்
ெசன் ஒவ் ெவா வைர ம் சாரிப்ப ம் , ேப க்
ெகாண் ப்ப ம் , அவர ்கள் ெகாண்
வந் க் ம் சாமான்கைளப்
பார ்ைவ வ மாக அவன் ரிந்தான். ஓர ்
ஆற் ைறக் கடந் ெசல் ம் ேபா உமார ் கண்ட
அ சயங் கள் அ ர ்வமானைவ. இப்ப ேய அவன்
அந்தச ் சாைலவ க் ப் ேபா ம் ேபா ரத் ேல
ஓர ் அ ரி (இளவரசனின்) டாரத் ற் ச ்
ெசல் ம் ப ேநர ்ந்த . அந்தப் ெபரிய
டாரத் ற் ள் ெசன் அந்த இளவரசைனக்
கண் ேப ம் வாய் ப் உமா க் க் ைடத்த .
அந்த இளவரசைனச ் ற் ந்த க்
ரர ்கள் , தங் கத் தைலக்கவசம்
அணிந் ந்தார ்கள் . டாரத் ன் ந ேல
ெந ப் க் கணப் ன் அ ேல ஒ வந்த
ரிப் ன் அந்த இளவரசன் அமர ்ந் ந்தான்.
அவேனா அவ ைடய ஆ ரியர ்களான
சட்ட க்கக்கைல அ ஞர ்கள் ேப க்
ெகாண் ந்தார ்கள் . அவன் ர ைமக் காட் ம்
இரண் வய இைளயவன். அவனிடம் அந்த
அ ஞர ்கள் அவன் கண்ணில் பட்ட அந்த
நட்சத் ரம் வட ன் என்
ெசால் க்ெகாண் ந்தார ்கள் . ஆனால் உமார ்
அ வட ன் அல் லெவன் ம் அந்த இடத் ந்
பார ்த்தால் வட ன் ெதரிவதற்
மார ்க்க ல் ைலெயன் ம் ெதரிந்
ெகாண் ந்தான். அந்த அ ஞர ்கள் ெபயர ்
அள ல் அ ஞர ்கேள த ர எந்த தமான அ ம்
இல் லாத ட்டாள் கள் . உமார ் அந்த இளவரசனிடம்
ேபாய் அந்த வட ன் நட்சத் ரத்ைத இங் ந்
 நத ந த த த இ ந
பார ்க்க யா என் னான். தன்
ஆ ரியர ்களின் ேபச ்ைச ம த் ச ் ெசால் ம்
ஒ வைன ெச ப்பால் அ த் ரட் வைத ட்
ட் இளவரசன் “நட்சத் ரங் கள் லம் , ஏதாவ ,
ேபாைரப்பற் ய ெசய் கள் அ ந் ெசால் ல
மா” என் ேகட்டான்.
வ ங் காலத்ைதப்பற் க் ெசால் ல ந்தால்
ஞானிகைளக் காட் ம் உயர ்ந்த நிைல ல்
இ ந் க்கலாம் . உமா க் இ ல்
நம் க்ைக ல் ைல, இ ந்தா ம் இளவரசன்
ேகட்பதற் காகச ் ெசான்னான். தான் ெசால் றப
நடக் ம் என்ப ல் அவ க் நம் க்ைகேய
ைடயா . ஏேதா ேகட் றான் ெசால் ேவாம்
என்ற ைற ேல ெசால் ைவத்தான்.

இரண் அரசர ்கள் ேபாரிடப் ேபாவதாக ம் ,

அந்தப் ேபாரிேல, ைழநாட்ைடச ் ேசர ்ந்த அரசன்
ேமேலாங் ெவற் ெபறக் ெமன் ம் ,
ேமைலநாட் ப் ேபரரசன் ேதாற் ழப்
ேபாவதாக ம் ெசான்னான், ல் அந்த
இரண் அரசர ்க ேம சா க் ப்
ப யாவார ்கெளன் ம் னான். ஆனால்
இைதக் ேகட்ட அந்த இளவரசன் ேபையேயா
தத்ைதேயா கண் ரண்டவன் ேபால
த்தான். இந்த பரங் கைளெயல் லாம் உமார ்
தன் உ ர ்த் ேதாழனான ர டம் யேபா ,
அவன் அந்த இளவரசன் யார ் என் ேகட்டான்.
உமார ் “அைதத்தாேன நான் ேகட் த் ெதரிந்
ெகாள் ள ல் ைல. அவைன எல் ேலா ம்
இளஞ் ங் கம் , இளஞ் ங் கம் என் ப் ட் ப்
ேப க் ெகாண் ந்தார ்கள் ” என்றான்.
 “உமார ் இளஞ் ங் கம் யார ் என் நீ
ேகள் ப்பட்டேத இல் ைலயா? அ தான் நம்
ேபரரசர ் ல் தான் ஆல் ப் அர ்சலான் அவர ்களின்
த்தமகன். ல் தாைன ர ங் கம் என் ம்
மகைன இளஞ் ங் கம் என் ம் மக்கள்
ப் ட் ப் ேப வ ண் . நீ ேசா டம்
ெசால் ட் வந்தாேய அைத ேகட்டவன் நம்
இளவரசன். அவ ைடய தந்ைத ன்
மரணத்ைதப்பற் அவனிடேம ெசால் ல எவ ேம
ணியமாட்டான். நீ ணிந் ெசால் க் றாய்
உன்ைன அவன் ம் மா ட்டேத ெபரி
இ ந்தா ம் அவன் ஆட் க் வ வ பற் நீ
ப் ட் க் றப யால் அவன் மன க் ள்
ம ழ் ந் க்க ம் ம் . அவன் உன்ைனப்பற்
எ ம் ேகட்க ல் ைலயா” என் ர ம் ேகட்டான்.

“என் ெபயைரக் ேகட்டான், ெசான்ேனன்.

எங் ேக ேவைல ெசய் றாய் என் ேகட்டான்.
நிசாப் ர ் பள் ளிக் டத் ேல ப த் க்
ெகாண் க் ேறன் என் ெசான்ேனன்” என்றான்
உமார ்.

“உமார ், நீ ெசான்ன ேசா டம் ப த்

ெவற் ம் ைடத் த் தந்ைத ம் இறந் தான்
அரசனாக வந்தால் அப்ேபா , நீ அந்த
இளஞ் ங் கத் டம் ெசன் ேகட்டால் , நிச ்சயமாக
உன்ைன அரசாங் கச ் ேசா டனாகப் பத
ெகா த் ப் ெப ைமப் ப த் வான். அப்ப
நடந்தால் , உனக் ச க்காளம் ரிக் ம்
ேவைலக்காரனாகவாவ என்ைன ஏற் க்
ெகாண் நல் லசம் பளம் ெகா ப்பாயா?” என்
ேகட்டான் ர ம் . உமார ் ெவன்
 த் க் ெகாண் ேபசாமல் இ ந்தான். “உமார ்,
நிச ்சயமாக நீ ஒ ேஜா டனாக ளங் வாய் !
உன்ைனக் கண்ட எல் ேலா ம் அைத
நம் வார ்கள் !” என உ னான்.

ற அவன் அங் ங் க் ெகாண் ந்த

ஒ ேவைலக்காரைன எ ப் ேதால் ெபட் ல்
இ க் ம் ஜா ைய ம் , கண்ணா க்
வைளைய ம் எ த் வ ம் ப
கட்டைள ட்டான். அ ம . மைறயால்
தைடெசய் யப்பட்ட ெபா ள் . ஆனால் அந்தப்
னிதமான மகத்தான ேபாரிேல அைடயப்ேபா ம்
ெவற் க் ன்னாேல, ம க் ம் இந்தச ்
ய பாவம் , கட ல் கைரத்த ெப ங் காயம்
ேபால் மைறந் ம் என் ெசால் க் ெகாண்ேட
அைதக் த்தான். உமா ம் உ ர ்த் ேதாழனின்
பாைதையப் ன்பற் அவ ம் த்தான்.

“இ ந்தா ம் நான் ேதாற் ப்ேபாக

ேநரிட்டா ம் ேநரிடலாம் ” என் உமார ்
ெசான்னதற் , “இல் ைல, நாம் ேதாற் கேவ
மாட்ேடாம் . நம் க் ய ல் தான் சாதாரண
ரராக இ க்கலாம் . ஆனால் , அவர ் எந்தச ்
சண்ைட ம் ேதாற் பேத ல் ைல. இ சரியான
ச ்ெசால் லா ம் , நாம் நிச ்சயம்
ெவற் யைடேவாம் !” என் னான் ர ம் .

இனிக் ம் அந்த ம அவ க் ப்
த் ணர ்ச ் அளித்த . ம ப ம் ஒ வைள
ஊற் க் த்தான்.

ல் தா ைடய ெசங் ெகா ன் ேழ தன்

அ ைமயான க ப் க் ைர ன் ேமேல ய
வா டன் தான் பறந் ெசல் வ ேபால ம் ,
பைட ரர ்களின் அணிவரிைசகளின் ஊேட, தன்
ைர ெசல் வ ேபால ம் . எ ரிகளான
ஸ்தவர ்களின் ேசைனகைள ேநாக் ச ் ெசன் ,
அவர ்களில் ஒ தைலவைன ேந க் ேநேர
சந் த் வாைளச ் ழற் ப் ேபா க் இ த் ,
அந்த மாற் மதக்கார ைடய தைலையத்
தன் ைடய வாளால் ண் த் வ
ேபால ம் , இஸ்லா யப் பைடகள் உடேன
ெஜயேபரிைக ழக் த் தன்ைனப் கழ் ந் த்
ள் ளிக் ப்ப ேபால ம் , தான் ெவட்
ழ் த் ய அந்த ரனின் தைல த் ப் பறந்
ெசன் தன் ல் தா ைடய ைர ன்
கால ேல ேபாய் ந் ப வ ேபால ம்
ஒ கற் பைன அவன் உள் ளத் ேல உ வா ய .

அந்தக் கற் பைன ெவ ேல தன்ைன

மறந் ர ம் தன் ெவற் ைய உ ர ்த்ேதாழன்
உமா ம் காணேவண் ம் என் அவைனக்
யைழத்தான்.

ஆனால் , அந்த உ ர ்த்ேதாழன் உமாேரா,

ேபாைர ம் சைல ம் ெவற் ைய ம்
ழாைவ ம் சற் ம் எண்ணாமல் ஒட்டகத்ேதால்
ஆைடகளின் ஊேட ஆழ் ந் அயர ்ந் அைம யாக
உறங் க் ெகாண் ந்தான்!
 5. ஆ ர ்த் ேதாழனின்
ஆ ரிந்த !
ழக்ைக ம் , ேமற் ைக ம் ஒ ங் ேக ஆண்ட
ேபரரசர ், உலகத் ன் இைறவர ் ல் தான் ஆல் ப்
அர ்சலான் அவர ்கள் தம் ைடய பைட
பயணிக டன் ேபார ்க்களத்ைத ேநாக் ச ் ெசன்
ெகாண் ந்தார ்.

அவர ்க ைடய ஒட்டகங் க ம் ,

ைரக ம் , க ைதக ம் அர ் னியன்
மைலப்பள் ளத்தாக் ல் உள் ள அர ்சானா
ஆற் றங் கைரச ் சமெவளிைய ேநாக் நடந்
ெகாண் ந்தன. அரச ைடய கடனான
ஜபாரக் ம் அந்தக் ட்டத்ேதா ட்டமாகச ்
ெசன் ெகாண் ந்தான். ள் ளமான
அவ ைடய கால் கள் இரண்ைட ம் இ
பக்கங் களி ம் ெதாங் க ட் க் ெகாண் ,
க ைத ன் உட்கார ்ந் ந்தான். த்த
இடத் ற் ப் ேபாய் ச ் ேசர ்ந்த ம் அவைனச ்
சாமான்க ம் கங் க ம் இ க் ம்
இடத் ேலேய இ க்கச ் ெசான்னார ்கள் .
இஸ்லா ய மதத்தைலவர ்களான ல் லாக்க ம்
ட அங் ேக ந்தார ்கள் . ஏெனன்றால் அ தான்
ேபார ்க்களத் ன் ஆபத் ல் லாத ப யா ம் .
ஆனால் ேகாமாளி ஜபாரக் ல் தா ைடய
ப் றம் தான் ஆபத் ல் லாத இடம் என்
னான். இஸ்லா யர ்கள் அவர ் ைக
ேநாக் அம் எய் ய மாட்டார ்கள் என் ம்
 ஸ்தவர ்க க் அவர ் ெதரியேவ
ெதரியாெதன் ம் , ஆகேவ ப் றத் ல்
இ ப்பவைன எந்த தமான அம் ம் தாக்க
இட ல் ைல என் ம் அவன் ளக்கம் னான்.
ல் தான் அவர ்க க் ஜபாரக் ன் இந்த அ ர ்வ
ேயாசைனையக் ேகட்ட ம் , ரிப் வந்த . ேபார ்
பற் ய ந்தைன ஏற் பட்ட ந் இன் வைர
ஒ ைற டச ் ரித்த யாத ல் தான் அன்
ரித் ட்டார ். அவ ைடய ஆைணப்ப , ஜபாரக்
அவர ் அ ேலேய இ க் ம் ப ஏற் பா
ெசய் யப்பட்ட . அ ைமகள் பைடக்கலங் கள்
அணிந் , ெசங் ெகா ம் ராஜ ைட ம்
த் வர ல் தான் அவர ்களின் அ ேலேய
ஜபாரக் ம் இ ந் வந்தான்.

பள் ளத்தாக் ப் ரேதசத் ன்

ெதாடக்கத் ேலேய மாலஸ்கர ் பட்டணத் ன்
ேகாட்ைடச ் வர ் அ ேக தம் ைடய ெகா ைய
நாட்டச ் ெசான்னார ். அவ க் எ ரிேல நீ ண்
ளங் ய வளமான அந்தப் பள் ளத்தாக் ன்
ேமற் ப ந் ஸ் வர ்களின் பைட
ன்ேன வந் ெகாண் ந்த . அந்த ேராமன்
பைடகைளத் தைலைமயரசரான
கான்ஸ்டான் ேநா ள் ேபரரசேர
நடத் க்ெகாண் வந்தான்.
கான்ஸ்டான் ேநா ள் ேபரரசரின் ன்ேனார ்கள் ,
பரம் பைரயாகேவ ட்டத்தட்ட நான்
ற் றாண் களாகேவ இஸ்லா ய மதத் ன் ேநர ்
எ ரிகளாக ளங் வந் க் றார ்கள் .

ல் தான் ஆல் ப் அர ்சலான் அவர ்கள் , அந்தப்

ேபரரசரின் ஆ ைகக் ட்பட்ட ேதசங் களிேல
அ க்க தன் பைடகைள அ ப் ப்
பலப கைளத் தாக் க் ெகாண் வந்தார ். இ
ெதாடர ்ந் நைடெபற் வந்த . ஒ ைற ஆ யா
ேதசத் ன் ேராமா ரி என் ெபயர ் ெபற்
ளங் ய ஆ யா ைமனர ் வைர ம்
ெசன் ட அவ ைடய ைரப்பைட
தாக் ட் வந் க் ற . ல் தானின்
பைட னர ் ேராமர ்கைளத் தாக் க்
காயப்ப த் ப் ெப ங் ேகாபம் ெகாள் ம் ப
ெசய் ட் வந்த , கான்ஸ்டாண் ேநா ள்
ேபரரசரின் ெப ஞ் னத்ைதக் ளப் ட்ட .
தன்ைன எ ர ்த் ப் பைட ரட் வந் , தம் ைடய
எல் ைலக் ள் ேளேய நடந் வந் ட்ட
இஸ்லா யப் பைடகைள எ ர ்த்
ய ப்பதற் காக அந்தப் ேபரரசர ் தம் வச ள் ள
எல் லா தமான ஆ தங் கைள ம் ஒன்
ரட் னார ். ற் ப ற் ல் ேதர ்ந்த பல் ேகரியப்
பைடக ம் , வாட்ேபாரில் இைண ல் லாத
ஜார ் ய ேசைனக ம் , இஸ்லா யரின்
ன்ேனற் றத்ைதத் த ப்பதற் காக இைணந்
வந்த ஆர ் னியப் பைடக ம் ; தன் ைடய
றைம ெபற் ற ைரப் பைடக ம் ,
எண்ணிக்ைக ந்த காலாட்பைடக ம்
ஒ ங் ேசர ஒ ெப ஞ் ேசைனையேய
நடத் க்ெகாண் ேராமர ்களின் ேபரரசர ்
கான்ஸ்டாண் ேநா ளின் ஸ்தவ மன்னர ்,
க் ப் பைடகைள ரட் ய த் க் ெகாண்
ன்ேன வந்தார ். க் ப் பைடகளின்
எண்ணிக்ைக ப ைனயா ரம் . எ ர ்த் வந்த
ேராமர ் பைடகளின் எண்ணிக்ைகேயா
எ ப னா ரம் . ஸ்தவர ்களின் ேபரரசர ்
ேபராண்ைம க்க ஒ ரர ். க் யரின்
 ஒ
ைரப் பைட னர ் எத்தைனேயா நாட்களாகத்
தனக் க் ெகா த் வந்த ெதால் ைலகைளக்
கண் ெபா ைம றப் ேபா க் க் ளம்
வந் க் றார ். அவ ைடய ஆேவச ம் அ கம் !
பைடக ம் அைத ட அ கம் ! ல் தான் ஆல் ப்
அர ்சலான், தம் பைடத் தைலவர ்கேள
யப்பைட ம் ப , தைர ல் தம ெகா ைய
ஊன் நட் , தம் பைடகைள அந்தப்
பள் ளத்தாக் ன் க்ேக அணிவ த்
நி த் னார ். வ ம் ஸ்தவப் பைடகைள
எ ர ்ப்பதற் காக அந்தப்பைட காத் ந்த .

ஜபாரக் ற் இ எேதா ட்டாள் தனமான

காரியமாகத் ேதான் ய , ப ைனயா ரம் ேபர ்
எ ப னா ரம் ேபைர, எ ர ்த் ெவற்
ெப வெதன்ப எளிதான ெசயலல் ல,
கடைனத்த ர ேவ யா ம் கவனிக்காதேபா
ல அ ர ்கள் ேப க் ெகாண்டார ்கள் . ேராமர ்கள்
ெபரிய ேவற் பைட னரின் தாக் தைல, நன்
ேதர ்ச ் ெபற் ற க் க் ைரப்பைட டத்
தாக் ப் க்க யாெதன் அவர ்கள்
க னார ்கள் . ேபாரில் ெவற்
ைடக் ெமன்ப ல் அவர ்க க்ேக
நம் க்ைக ல் ைல, ஸ் வப் பைடகள் ேச
நிைறந்த வயல் களின் வ யாகச ் தாக
ன்ேன வந் ெகாண் ந்தன. அஞ் சா
ெநஞ் சம் , உ ம் ஆண்ைம ம் பைடத்த
ல் தான் ஆல் ப் அர ்சலான் அவர ்கள் தம்
ைரப்பைடைய அங் ேக நி த் , அவர ்கள்
ெந ங் வ வதற் காகக் காத் ந்தார ்.
எ ரிகைளத் தாக் த் ரத் வதற் ம் , அேத
சமயம் ேவகமாய் ன்வாங் வதற் ம் நன்
ப ற் ெபற் றவர ்கள் . தாங் கள் அ ண் ழ் ந்
மரணமைடய ேநரி ேமா என் பல தைலவர ்கள்
பயந் ெகாண் ப்ப ஜபாரக் ற் த் ெதரி ம் .

நாம் ன்வாங் க ேவண் யேத ல் ைல.

ேராமர ்களின் காம் , பள் ளத்தாக் ன் ேகா ல்
ெவ ரத் ல் அைமக்கப்பட் க் ற .
அவர ்கேளா, நம் ேமா ெபா வதற் ெவ
ேவகமாக வந் ெகாண் க் றார ்கள் , நாம்
அவர ்கைள எ ர ்த் த் தாக் வதற் காகேவ இங் ேக
காத் க் ேறாம் . இ தான் வானேபச ் ,
இப்ப த்தான் எ தப்பட் க் ற , எ தப்பட்ட
ப க் த்தான் நடக்கப் ேபா ற .
ல் தானின் இந்தப் ேபச ் அவ ைடய
த்தமகனின் கத் ல்
பயத்ைத ண்டாக் யைத ஜபாரக் கவனித்தான்.
ேசா டர ்கள் ெசான்னப ம் , ல் லாக்கள்
அ த்தப ம் நாைளய சண்ைட ன்
ஏற் ெகனேவ ெசய் யப்பட்டப ேய நடக் ம்
ேபா ம் , ஸ்தவப் ேபரரசனின் அவசரத்
தன்ைம ம் , ேச ழம் ய வயல் ெவளி ம் ,
எந்தப் ேபாரி ம் ேதால் ேய கண்ட யாத
க் ப்பைடகள் ஆடாதைசயாமல் நிற் ம்
வன்ைமைய ம் பார ்க் ம் ெபா , கடன்
ஜபாரத் ற் இ ஏற் ெகனேவ யால்
எ தப்பட்டப தான் நடந்தா ம் நடக் ம்
ேபால ம் , ெவற் ேதால் ன்னாேலேய
நிச ்ச க்கப்பட்ட ேபால ம் , ன்
ெசாக்கட்டான் ைளயாட் ல் , நாைளக் இந்தப்
பைடகெளல் லாம் அங் ம் இங் ம் காய் கள்
உ ட்டப்ப வ ேபால் நகர ்த்தப்படப் ேபாவ
ேபால ம் ேதான் ய .
 ல் தான் ஆல் ப் அர ்சலான் அன் இர
வ ம் ங் கேவ ல் ைல.

ளிர ் ந க்கத்ைதத் தாங் க யாம ம் ,

உள் ளத் ேல ஓ க் ெகாண் ந்த உணர ்ச ் ன்
காரணமாக ம் , ெவள் ளி ேதான் வதற்
ன்னாேலேய ர ம் எ ந் ட்டான். யார ்மார ்க்
என்ற ேவைலக்காரனிடம் வாைளக் ெகா த்
அைதத் ட் க் ராக் ைவக் ம் ப அ க்க
ஆைண ட்டான், மற் ற ேவைலக்காரர ்கைள
ட் அவ ைடய க ப் க் ைரையத்
ேதய் த் டச ் ெசான்னான். அவசர அவசரமாக
ஊற ைவத்த பார ் ைய ம் ேபரச ீ ்சம் பழத்ைத ம்
ெகாஞ் சம் ங் னான். ேபாராட ேவண் ய
ேநரம் வந் ட்ட . ஆனால் , மான்
ேவட்ைடயா வ ேபால் அ ேதான்ற ல் ைல.
அல் ல அவன் எ ர ்பார ்த்தப ம் இல் ைல.
காைல ந்த டன் ேபாரைழப் வ ெமன் ம் ,
வந்த டன் ழக்க ட் க் ெகாண் ளம் ப
ேவண் ெமன் ம் காத் ந்த ர ம் ,
அைம ல் லாமல் அவ ைடய
ைரையச ் ற் வந்தான். ைரக் அப்பால்
அவ ைடய ஆட்கள் ெசாக்கட்டான் உ ட் க்
ெகாண் ந்தார ்கள் . அவன் ைர ேமல் ஏ ய
சமயம் அவைனக் கடந் நடந் ெசல் ம்
ஈட் த்த ரர ்களின் எண்ணற் ற தைலகைளக்
கண்டான். ல சமயங் களில் , ரத் ல் உள் ள
காட் ன் ஊேட காற் ைளத் க் ெகாண்
அ ப்ப ேபான்ற ஓைச ேகட்ட . நிஜாப் ர ்
ப ல் மக்கள் ம் ேபா ஏற் ப ம் இைரச ்சல்
ேபாலப் பள் ளத்தாக் ற் அப்பால் இ ந்
ெப ங் ச ்ச ம் சப்த ம் அ க்க
எ ந்தைத ணர ்ந்தான். ன் ன் அ யாத ஒ
மனிதன் ைர ைரந்
ெகாண் ந்தேபா , அவைன நி த் ப்ேபாரின்
வரத்ைதப்பற் ர ம் சாரித்தான். அந்த
மனிதன் ஒ க் யன். ெவ மேன ர ைம
உற் ப்பார ்த் ட் ஒன் ம் ெசால் லாமல்
ேபாய் ட்டான். ெபா ைம ல் லாத ர ம்
அவ ைடய ேசைனக் தளப யான ஓர ் அ ரிடம்
ெசன்றான். அவ ைடய ெகா ையச ் ற் ,
நிஜாப் ர ் ரர ்கள் ந்தார ்கள் .

“நாங் கள் களத் ற் ச ் ெசல் ல

ஆைண ங் கள் , ேபார ் வங் கப்ப வைதப்
பார ்க்க ேவண் ம் தற் ேபாரிேலேய நாம் கலந்
ெகாள் ள ேவண் ம் ” என் ர ம் ஆவேலா
னான்.

பள் ளத்தாக் ல் ேபார ் ெதாடங்

ெவ ேநரம் ஆ ட்டெதன்பைத அ ந் அவன்
யப்பைடந்தான். இன் ம் , அங் ந்தவர ்கள்
ய பல் மா ரியான ைமயான
ெசய் கைள ம் அவன் ேகட் க்
ெகாண் ந்தான். ஸ்தவர ்கள்
இ ம் க் ண் களில் அைடத் ைவத் க் ம்
தங் கைள ஸ் ம் களின் ேமல்
ஏ றார ்களாம் . ஸ் ம் பட்டாளத் ன்
ேசைன ன் ஒ ப வ ம் அப்ப ேய
ஆற் க் ள் ப் ேபாய் ட்டதாம் ,
ஜார ் யர ்க ம் அர ் னியர ்க ம் ெவ ேவகமாக
ன்ேன க் ெகாண் க் றார ்களாம் .
பள் ளத்தாக் வ ம் ெவ ரத் ற் ெவ ம்
ஸ்தவப் பைடகளாகேவ காட் யளிக் றதாம் .
 ல் தா ம் வலப் றத் ல் உள் ள மைலகளின்
ஊேட ஓ ஒளிந் ட்டாராம் . இவ் வா ஒ வன்
ெசால் க் ெகாண் க் ம் ேபா , மற் ெறா வன்
“ெபாய் ! ெபாய் ! அேதா பா ங் கள் நம் ேபரரசர ்
ல் தான் அேதா க் றார ்!” என் னான்.
ர ம் ைரச ் ேசணத் ன் ல் எ ந்
நின்றப உற் ேநாக் னான். அவ க் ச ்
ச பத் ல் இ ந்த மணல் ேமெடான் ன்
ைரப் பைட ரர ்களின் ட்டெமான் , பாய் ந்
ெசல் வைதக் கண்டான். அந்தப் பைட ன்
தைலவன் ஒ ெவள் ைளக் ைர ன் ஒ
ெவள் ளிய தந்தக்ேகா ம் க வாள ம் த்த
ைக டன், ப் றத் ல் , அம் றாத் ணி ம்
ெகாண் ந்தான். அவ ைடய, ெநஞ் அகன்
ேதாள் பட்ைடகள் , ைடத் ச ் ண் கட் யா
ங் ந்தன. க ப் க் ல் லா டன் ப ப்
நிறங் ெகாண் ளங் ய அவன், அரண்மைனக்
காவலாள் ேபால் ேதான் னான்.

“ ல் தான் எங் ேக க் றார ்? என பைடத்

தைலவர ்களின் பக்கம் ம் ேகட்டான் ர ம் .

“அல் லா ! அேதா
பைட ரர ்க க்ெகல் லாம் ன்னாேல ேபா றாேர
அவர ்தான்!”

ல் தான் என்றால் , பட்டாைட காற் ல்

பறக்க பாய் ந் வ ம் ைரேமல் ஏ ப் ப சாக
அலங் காரத் தைலக்கவசம் அணிந் பறக் ம்
ெகா க ம் ழங் ம் ர ம் ழ் ந் வர வ வார ்
என் ர ம் எண்ணிக் ெகாண் ந்தான்.
சாதாரண மனிதைனப் ேபால் ேதான் ய அந்தச ்
ல் தாைனப் பார ்க்க அவ க் ஏமாற் றமாக
இ ந்த . ேபசாமல் அவ ைடய இடத் ற் த்
ம் ச ் ெசன்றான்.

ந ப்பக ேல, அ ப் ம் ப மாக அவன்

இ ந்தேபா உமார ் அவைன அைழத்தான்.

“ர ம் ! ேபார ் நம் ைம ேநாக் ெந ங் க்

ெகாண் க் ற . நான் க் யர ்க டன்,
மணல் ேமட் ந் கவனித்ேதன். இங் ேக வா”
என் அைழத்தான்.

அவர ்கள் இ வ ம் , ல் தான் கடந் ேபான

அந்த மணல் ேமட் ன் உச ் ல் ஏ நின்
பார ்த்தேபா ஆ ரக்கணக்கான ேதன்
களி ந் எ ம் ஒைச கா ல் ழ் நத
் .
ைரக் ளம் ப களின் சத்த ம் , வாட்பைட ம் ,
ற பைடக ம் ேமா ம் ஓைச ம் க
ெமன்ைமயாக இ ந்தன. ரிய ெவளிச ்சம் அந்தப்
பள் ளத்தாக் வ ம் ெதளிவாகப்பட் அங் ேக
நடந்த காட் ைய ளக்கமாக எ த் க்
காட் ய .

நகர ்ந் ெகாண் க் ம்

ைரப்பைடக ம் ெபா க் ெகாண் க் ம்
ரர ்க ம் , உயரத் ந் பார ்ப்பதற்
க கச ் ய உ வங் களாகத் ெதரிந்தன. ல
சமயங் களில் அைவ க ெம வாகேவ நகர ்ந்தன.
ஆ மா கள் ல் ேமய் வைதப் ேபால் ,
சாவதானமாக நகர ்ந் ெகாண் க் ம் பைடகள் ,
ல சமயங் களில் , யல் காற் ற ப்ப ேபால் ெவ
ேவகமாகப் பாய் வைத ம் , ஓ வைத ம் டப்
பார ்க்க ந்த . நான் மணி ேநரம் ,
ஸ்தவப்பைடகள் க் ப்பைடகளின் ேமல்
தங் கள் அம் கைள ஏ ப் ன்வாங் க ைவத்தன.
ெம வாகப் ன்வாங் க் ெகாண் ந்த
க் ப்பைடகள் ம் ப ம் கச ் க
ன்ேனறத் ெதாடங் ன. க்க ல் லாளிகளின்
அம் களின் ஓைச ைறயேவ ல் ைல. இந்தத்
க் ேதசத் ப் ெப ம் பைட ல் ஒ
ப யான அந்தக் ைர ரர ்கள் , அந்தப்
பள் ளத்தாக் வைத ம் ைகப்பற் க் ெகாள் ள
ெசய் ட்ட ேபால் ேதான் ய .

ேநரத் ல் ெகாரசானியப்பைடக ம்
ேபாராட்டத் ல் ப்பதற் ன்ேனறத்
ெதாடங் ட்டன. ேபார ் ர கள் ேபெரா
எ ப் ய அந்தக் காட் ைய உமார ் ட் க்
காண் த்தான். ேவைலக்காரர ்கள் இவர ்கைள
அைழத்தார ்கள் .

“அப்பா! அவர ்க ம் ேபாரில்

இறங் ட்டார ்கள் !” என் ர ம் னான்.
உமா ம் , ர ம் அவர ்கேளா கலந் ெகாள் ளப்
றப்பட்டார ்கள் . அப்ெபா , நீ ண்ட ேவல் ஒன்ைற
இ த் க் ெகாண் வந்த ஒ ைபயன் ர ன்
ைரச ் ேசணத் ைய த் க் ெகாண் ,
அல் லல் லா இல் லல் லா என் கத் க் ெகாண்ேட
ைரேயா ெதாடர ்ந் ஓ வந்தான்.

தான் காத் க் ெகாண் ந்த ேநரம் வந்

ட்டெதன் ர க் ம ழ் ச ் யாக இ ந்த .
அவன் தன் வாைள உ னான். ஆனால் ,
ம கணேம, தன் வாைள உைறக் ள் ேபாட்
ட்டான். ட வந்தவர ்கள் , ேகடயத்ைதத் க் ப்
த் க் ெகாண் ன்ேன னார ்கேள த ர
வாைள வ ல் ைல. “ெகால் ங் கள்
ெகால் ங் கள் !” என் க்ெகாண்ேட, இ த்
வந்த ேவ டன் ஓ ய ைபயன், ைரேயா
ெதாடர ்ந் ஓட யாமல் , ேழ, தைர ல் ழ் ந்
ட்டான். ேச ம் , நீ ம் நிைறந்த நிலத் ன்
க்ேக, அவர ்கள் ைரகள் ேபாய் க்
ெகாண் ந்தன. மார ் ஒ மணி ேநரமாக ஓ க்
ெகாண் ந் ங் ட அவர ்கள் அந்த
பள் ளத்தாக் ேலேய ெசன் ெகாண் ந்தார ்கள் .
ேபார ் ெசய் ம் இடம் அவ் வள ரத் ல்
இ ந்த . ேபா ம் வ களில் , சக களில் ,
பா ைதந்த உடல் க ம் , ெவட் ப்பட்ட
ண்டங் க ம் ஆங் காங் ேக டந்தன. அவற் ைறக்
கண்ட ைரகள் , ரண் ல த் ைசமா த்
ம் ஓ ன. ஆளில் லாத ைரக ம்
அவர ்கைளப் ன்பற் ஓ வரத் ெதாடங் ன.
ஆங் காங் ேக த க் டந்த ெபா ள் கைள
அர யர ் லர ் ெகாள் ைள ட் க்
ெகாண் ந்தார ்கள் .

இப்ெபா நிச ்சயமாக ல் தான்

நம் ைம ம் ேபாரில் க்கச ் ெசால் வார ் என்
ர ம் எ ர ்பார ்த்தான். ஆனால் , ெபா சாய் ந்
இ ண் வ ம் ேநரத் ல் ஒ ேதாட்டத் ல் வந்
இறங் ய க் க் ைரப் பைடகளின் அ ேக,
வந் ேசர ்ந்தார ்கள் . க் ப் பைடகள் எங் ேகா
ைடத்த காய் ந்த ப் கைளக் ெகாண் வந்
எரித் ெந ப் காய் ந் ெகாண் ந்தார ்கள் .

அங் ேகேய, இர தங் ம் ப ,

ஆைண டப்பட்ட ெகாரசானியப் பைடக்
உண ம் ைடக்க ல் ைல; ளிர ்காய ெந ப் ம்
ைடக்க ல் ைல.
 இந்த சங் கடமான ழ் நிைல ல் அன்ைறய
இரைவக் க த் க் ெகாண் ந்த அவர ்கள் ,
காைல ெவளிச ்சம் ேதான் ய சமயத் ல் ரத் ல்
ேபரிைக ழக்கம் ேகட் எ ந்தார ்கள் .

அந்தப் ேபரிைகெயா ஸ்தவர ்களின்

கா ந் ளம் ய . இ ட் ல் நடந்த ஏேதா
ஒ ழ் ச ் னால் , ஸ்தவப் ேபரரச ைடய
ன்னணிப்பைட, ெவ ரத் ற் ப்
ன்ேனாக் ச ் ெசன் ட்ட .
காலாட்பைடகேளா, மைலப் றத் ேல
ண் க்கப்பட் தனியாக ல் தா ைடய
பைடகளால் ழப்பட் ச ் சரண் அைடந் ட்ட .
இந்த இக்கட்டான, ழ் நிைல ல் ஸ்தவச ்
சக்கரவர ்த் க் , தன் ைடய பைடையச ்
ன்வாங் க் ெகாள் ம் ப ேநர ்ந் ட்ட .
இப்ெபா , ெபா ந்த ம் ய
பைடெய ப் க் க் ளம் ம் ப தன் ைடய
ைரப் பைடைய அைழக் ம்
அைடயாளமாகத்தான் ேபரிைகெயா
எ ப்பப்பட்ட . உமா ம் , ர ம் ,
ளிர ்தாங் காமல் , ஒ ங் உறங் க் டந்தார ்கள் .
அவர ்க க் இந்த ஷயங் கேள அ ேயா
ெதரியா . அவர ்க டன் ட வந்தவர ்கள்
அவர ்க ைடய ைரக க் ம் , ேசணம் ட்
ஆயத்தம் ெசய் , அவர ்கைள ம் எ ப் க்
ளம் பச ் ெசய் தார ்கள் . என்ன நடக் ற என்
ரியாமேல அவர ்கள் இ வ ம் , பாய் ந்ேதா ம்
ைரகளின் ேமேல, பக்கெமல் லாம்
பைட ரர ்கள் ழப் ேபாய் க் ெகாண் ந்தார ்கள் .
ஒேர ச ்ச ம் ழப்ப மாக இ ந்த ,
உமா க் ப் பார ்த்த இடெமல் லாம்
 ழப்பமாகேவ ந்த . ஒ ைர ரனின்
தைலப்பாைக சரியாகக் கட்டப்படாமல் காற் ல்
ஆ க் ெகாண் ந்த . ஒ மனிதன் வாையத்
றந்தப ேய, ெவ ங் காலால் ஓ க்
ெகாண் ந்தான். ஒ வண் க ழ் ந்
ெகாண் ந்த . அதன் ேழ, ஒ யானவன்
ந ங் க் டந்தான்.

ெரன் ஒ பக்கத் ேல ஒ மனிதன்,

மண் ட் ஊர ்ந் வ வ ெதரிந்த .
காயமைடந் ந்த அவன் அ ேல ைரைய
நி த் த் தன் ைகேவலால் அவைனக் த் னான்,
ஒ ரன். அந்த ேவல் , கவசத்ைதத் ைளத் க்
ெகாண் அவ ைடய உட ேல, ஆழப் ப ந்த .
அவன் வாய் வ யாக, ெகாட் த்
தைலசாய் ந் , ேழ ந்தான்.
அப்ப ந் ங் ட அவன் உடல் நகர
யற் த் க் ெகாண் ந்த . அப்ப ச ் ெசத்
ழ் நத
் ரைன உமார ் ஆச ்சரியத்ேதா உற்
ேநாக் னான். அவன் ஒ ஸ்தவ ரன் ேபால்
இ ந்த .

ர ம் எங் ேக இ க் றான் என் ெதரிந்

ெகாள் வதற் காகத் ம் ப்பார ்த்தான் உமார ்.
தைலப்பாைக சரியாகக் கட்டாமல் வந்
ெகாண் ந்த ரன், தன் இ ப் ேல பாய் ந்த ஓர ்
அம் ைபக் ெகட் யாகப் த் க் ெகாண்
வ தாங் காமல் ன க் ெகாண் ந்தைதக்
கண்டான்.

ைரகள் ேபாய் க் ெகாண்ேட ந்த

பாைத ல் இங் மங் ம் டாரங் கன் ெதரிந்தன.
இ ம் கள் ேமா ம் சத்த ம் , அல ம் ஒ ம்
எ ந்தன. தன் ைடய ைர ைர தள் ளிக்
ெகாண் ப்பைதக் கண்ட உமார ் தன்
க வாளத்ைதத் தளர ்த் னான்.

இவ் வள ேநர ம் ேபார ்க்களத் ன் உள் ேள

சண்ைட ன் மத் ேல ந் வந் க் ம்
தான் அைத ணராம ம் , உைற ல் இ ந்த
வாைள உ வாம ம் இ ந்த நிைனப் க்
வந்தேபா உமா க் ச ் ரிப்பாய் வந்த . ஒ
ெபரிய டாரத் ன் அ ேல ர ம் நின்
ெகாண் ந்தான். அவைனச ் ற் எங் ம்
நிைறந் ந்த ெகாரசானியர ்கள்
டாரங் க க் ள் ஏ ம் ெபா ள் கள் ைடக் மா
என் ேத ப் பார ்த் க் ெகாண் ந்தார ்கள் .
அவர ்கைள எ ம் ெசய் ம் ப யா ம்
ெசால் ல ல் ைல. அவர ்கள் ழந்ைதகைளப்
ேபாலக் க்ெகாண் ம் அங் ம் இங் ம்
ஓ க்ெகாண் ம் இ ந்தார ்கள் . ர டன்
வந்தவர ்களில் ன் ேபர ் அந்தக் டாரத் ன்
உள் ேள ந் பட் த் ணிகைள ம் ெவள் ளிப்
பாத் ரங் கைள ம் அள் ளிக் ெகாண் வந்தார ்கள் .
அவர ்கள் ஒ ெபண்ைண ம் இ த் க்ெகாண்
வந்தார ்கள் .

அவள் ம ண்டவள் ேபால் தன்ைனச ்

ற் ம் பார ்த்தாள் . அவ ைடய கண்களின்
இ றத் ம் ஒளி ம் தைலம ர ்கள் சாய் ந்
ந் ந்தன. காய் ந்த ேகா ைமத் தாள் கள்
ேபால் அைவ பளபளத்தன. அவள் க்கா
அணிந் க்க ல் ைல. அவ ைடய ெமல் ய
இைட ல் ெபான் ைட ஒன்ைற
அணிந் ந்தாள் .
 அந்தக் ெகாரசானியர ்கள் இதற் ன்ேன
இப்ப ப்பட்ட ஓர ் ஸ் வ இளமங் ைகையப்
பார ்த்தேத ல் ைல. எல் ேலா ம் அவ ைடய
அழ ய உ வத்ைதத் றந்த வா டன் பார ்த் க்
ெகாண் ந்தார ்கள் .

“உமார ்! அல் லா நமக் அ ள்

ரிந் ட்டார ் ெவற் ைடத் ட்ட ” என்
ர ம் ம ழ் ச ் டன் னான்.

ெவற் என் அவன் ய ர ேல

த் ரமான ஓர ் ஒ இைழந் கலந் ந்த .

‘இந்தப் ெ ண் ஸ் வப் ேபரரசரின்

அ ைமகளில் ஒ த் யாக இ க்க ேவண் ம் . என்
பங் க் நான் ஒ மத ேரா யான நாையக்
ெகான் ட்ேடன்! வா ங் கள் ;
டாரத் ற் ள் ேள ேபாய் ப் பார ்க்கலாம் !’ என்
ர ம் அைழத் க் ெகாண் ந்தேபா
அவ ைடய ேவைலக்காரன் யார ்மார ்க்
‘எச ்சரிக்ைகயா ங் கள் ’ என் னான்.
டாரங் க க் ஊேட ல மனிதர ்கள் ைரந்
வந் ெகாண் ந்தார ்கள் . அவர ்கள் ஏ வந்த
ைரகள் யர ்த் த் அதன்
உடெலங் ம் ேச ம் சக மாக ஓ வந்
ெகாண் ந்தன. ேபய் த்தவர ்கள் ேபாலத்
ராத ெவ டன் கத் கைள ம்
ேகாடாரிகைள ம் ஏந் ப் த் ச ் ழற் க்
ெகாண் ஓ வந் ெகாண் ந்தார ்கள் . இ ம் த்
தைலக்கவசங் களின் ேழ ந்த அவர ்களின்
கங் கள் க க த் ச ் ங் ந்தன. அந்தக்
ைர ரர ்கள் ெந ங் வந்த ம் யார ் என்
ெதரிந்த . ஆேவசம் த் ப் பாய் ந்ேதா வந்த
அவர ்கள் , ேதாற் ற ஸ்தவர ்களிேல லர ்!

அவர ்கைளக் கண்ட ம் , உமார ் தன்

ைர ன் க வாளத்ைதப் த் இ த் த்
ப் னான். அந்த ரர ்கள் அவன் ேமல் பாய
ெந ங் ம் ேபா , அந்தக் ைர ெரன்
ம் ப் ன்வாங் உமாைரக் ேழ தள் ளி ட்
ஓ ய .

ேழ ந்த உமாரின் ேதாளில் ஏேதா ஒ

ெபா ள் இ த்த . பாய் ந் ெசல் ம் ஒ
ைர ன் கால் கள் அவன் தைலக் ேமேல
தா ச ்ெசன்றன. வா ம் கண்க ம் சக ய த்
ப் ேபா ந்தன. கண்கைள நன்றாகத்
ைடத் க் ெகாண் பார ்த்தெபா அவன்
ந் டப்ப ெதரிந்த . தள் ளா க் ெகாண்ேட
அவன் எ ந் நின்றான். ேவைலக்காரர ்களில்
ஒ வன் கண் க் த் ெதரியாத ஓர ் எ ரி டன்
ைககலப்ப ேபால் தைர ன் ழன்
ெகாண் ந்தான். அவ க்க ேல ர ம்
தைர ன் டந்தப எ ந் உட்கார
யற் த் க் ெகாண் ந்தான். யார ்மார ்க்
னிந் அவ க் உத ெசய்
ெகாண் ந்தான். உமார ், ஒ ப் ேபாய் ர ன்
ைககைளப் த் க் ெகாண்டான். அவன் ஏேதா
ஒ மா ரியாக உமாைர ேநாக் ெம வாகச ்
ரித்தான்.

“உனக் யார ் இந்தக் ெகா ைம

ெசய் தார ்கள் . எப்ப க் காயம் ஏற் பட்டட ? ெசால் ?”
என் உமார ் த் க் ெகாண்ேட ேகட்டான்.
காயம் பட் க் ெயா ச ் ேசார ்ந் ேபான
ர ம் ஏ ம் ெசால் லாதவனாக அவைனேய ர ்ந்
பார ்த்தான். யார ்மார ்க்ைக ஒ த்தமான ணி
ெகாண் வ ம் ப ச ் ெசால் ட் ர ைம
ெம வாகத் தைர ேல டத் அவ ைடய
சட்ைடையத் க் காயம் ஏற் பட்ட இடத்ைதப்
பார ்த்தான். அவன் ைககளிேல டாகப்
பாய் ந் வ ந்த . அந்தக் ந்
ெமல் ய ஆ எ ந் காற் ேல கலந்த .
யார ்மார ்க் உமார ் அ ேல வந் நின் ெகாண்
ெமல் ய ர ேல “ெதாண்ைடக் ேல
அவ ைடய உ ர் ஊசலா க்
ெகாண் க் றைத நீ ங்கள் பார ்க்க ல் ைலயா?
இனி, என்ன ெசய் யப் ேபா ர ்கள் !” என்
ேகட்டான். எ ந் நின் உமார ் தன்
ேதாய் ந்த ைககைளப் பார ்த்தான். க ரவனின்
ஒளிக்க ர ்கள் அவன் ைககளி ம் ,
த க் ழம் க் டந்த தைர ம் பட் த்
ெதளித்தன. ர ம் கம் ெவ த் ச்
வைத நி த் ட்டான். ெதாண்ைடக்
ேநரம் த் க் ெகாண் ந் ட் ப்
ற நின் ேபாய் ட்ட .

ர ன் ேவைலக்காரன் ஒ கம் ேபால்

உ க் ெகாண்ேட தன் இ ப் ல் இ ந்த ஒ
வைளந்த கத் ைய உ னான். ர ம் ெசத் க்
ெகாண் க் ம் ேபா அ ேலேய நின்
ெகாண் ந்த, பட்ட அந்தக் ஸ்தவப்
ெபண்ணின் பாய் ந்தான் யார ்மார ்க்.

உத க்க, “உ க் உ ர ், ப க் ப்
ப ’ என் க்ெகாண்ேட அவைளத்
தாக் னான். அவள் ன் க்
 ல க்ெகாண்டாள் . அவ ைடய ஆைட
கத் யால் பட்ட . அவள் ஓ வந் உமாரின்
கால ேலேய ழ் ந் , அவன் கால் கைளப்
த் க் ெகாண்டாள் . அவ ைடய உடல்
ந ங் க் ெகாண் ந்த . அவள் எ ம்
ேபச ல் ைல. ஆனால் அவள் கண்கள்
ேவதைனேயா ம் ப்ேபா ம் அவைன உற்
ேநாக் ன.

“ ட்டாேள!” என் க்ெகாண்ேட உமார ்

யார ்மார ்க் ன் ைகையப் த் அப் றம்
தள் ளினான். அவன் எ ம் ல்
வ ல் லாத ேபால் தைர ல் ழ் ந்
“ஆய் லல் லா ஆய் லல் லா” என் ன னான்.

அந்த ேராமானியப் ெபண்ைண,

டாரத் ற் ள் ேபா ம் ப உமார ் ெசான்னான்.
அவன் ேபச ் ளங் காமல் அங் ேகேய நின்றாள் .
அவன் டாரத்ைதச ் ட் க் காண் த்த ம் ,
ம் த் ம் ப் பார ்த் க் ெகாண்ேட
டாரத்ைத ேநாக் நடந்தாள் . மற் ற
ேவைலக்காரர ்களின் உத டன் ர ன்
உடைலக் டாரத் ற் ள் ேள க் வந்
ச க்காளத் ன் ேமேல டத் னான். தன்
ைகக் ையத் ணி ல் ைடத் க் ெகாண்
அவர ்கைள நல் ல தண்ண ீர ் ெகாண் வ ம் ப
ஏ னான். தண்ண ீரில் தன் உ ர ்த் ேதாழன்
கத்ைதக் க த் ைடத்தான். ேநரம்
ெசன்ற ம் அந்தப் ெபண் ம் அவன் அ ேல
வந் உட்கார ்ந் க் ெகாண் , அவனிட ந்
ணிைய வாங் க் ெகாண்டாள் . அவள் ர ம்
தைல ம் , ெதாண்ைட ம் ப ந் ந்த
அ க்ைகத் ைடத் ட் த் ய் ைமப்
ப த் னாள் . அவ் வா ெசய் உமாரின்
உள் ளத் ல் நல் லஎண்ணம் உண்டாக்கலாம் என்
அவள் நம் ய ேபால் இ ந்த . ற அவள் அந்த
உட ன் ஆைடகைள ஒ ங் ப த் னாள் .
நானாக இ ந்தால் ெசத் ப்ேபான ஒ
ஸ் வ ைடய உடைலத் ெதாடேவ மாட்ேடன்
என் உமார ் எண்ணிக் ெகாண்டான்.
ர க்காகச ் ெசய் ய ேவண் ய காரியங் கள்
எத்தைனேயா இ ந்தன. அவற் ல் ஒன் ட
பட் ப் ேபாகாமல் ெசய் க்க
ேவண் ெமன் அவன் ர ்மானித்தான்.

அன் இர ப த்த தா டன் ய

ல் லா அவைனப் பார ்த் அ தாபத்ேதா
னார ். “மகேன! னிதமான ணற் ந்
ெவளிவ ம் தண்ணி ம் , கைட ல்
தைரக் ள் ேள ேபாய் ச ்ேசர ேவண் ய தான்!
அல் லா ட ந் உ ர் ேதான் ற .
ம் ப ம் ர ்ப் நாள் வ ம் ேபா அவரிடம் இந்த
ஆத்மா ேபாய் ச ்ேசர ேவண் ய தான்” என் அந்த
ல் லா னார ்.

அவ ைடய மன ேல, ர ன் கம்

ேதான் ய . ஈரமண்ணிேல சக ன் நிறத் ேல
அ ெதரிந்த . இப்ெபா ேதா, ய் ைமயான
ைத ேல இ ண்ட மண்ணின்
அ ப்பரப் ேல, ெமக்காைவ ேநாக் க் கால் கைள
நீ ட் க் ெகாண் அவ ைடய உடல் டந்த .

ேவைல ந்த ம் ல் லா
ளம் ட்டார ். அவரால் ைதக்கப்பட ேவண் ய
ணங் கள் எத்தைனேயா இ ந்தன. உமாைர
யார ்மார ்க் ஒ நாையப்ேபால் ன் ெதாடர ்ந்
வந் , அவன ேல ேழ உட்கார ்ந்
ெகாண்டான். அவன் உடல் ன் ம் ன் ம்
ஆ க் ெகாண் ந்த . அவ ைடய தைலவன்
ைதக்கப்பட் ட்டான், அவ க் ஒ
வைக ல் , அ நல் லேத! இனி அவன் அ ைமயாக
இ க்க ேவண் ய ல் ைல. ஆனால் , உமா க்
அப்ப ல் ைல, ஒன்றாக வளர ்ந் அண்ணன்
தம் ேபால் பழ ய அவைன இழப்பெதன்றால்
அ ெபா க்க யாத ேவதைனயன்ேறா? அந்த
இடத்ைத ட் அவன் ேபாவெதன்ப
ெப ங் கஷ்டமான காரியம் . இந்த இடத் ேல
மைழயால் அரிக்கப்பட் ப் ல் வளர ்ந்
ேகா ைம ைதத் அ க்கப்பட் ம் ,
எத்தைனேயா ஆண் கள் , பல தமான
ெசயல் க ம் நடத்தப்ப ம் ன் ேழ அவன்
ப த் க் டக்க ேவண் ம் . ர ்ப் நாள் வந்
ஒவ் ேவார ் ஆத்மா ம் அதனதன் உட ேல ேசர ்ந்
ெகாள் ம் வைர ேல, பார ்ைவக்ெகட்டாத
ைரமைற ேல ர ம் காத் க் ெகாண் டக்க
ேவண் ம் . கன்னத் ல் ைகைவத்தப
மட் ம் உட்கார ்ந் ந்தான் உமார ். கடந்த
இரண் நாள் அைலச ்ச ம் இப்ேபா இல் லாமல்
இ ந்த , த ர அவன் மனம் வ ம்
ன்பத் லாழ் ந் ந்த .

“ர ம் ! உன் ைடய உடல் ஒ டாரம்

ேபான்ற . உன் உ ர ் அ ேல வந் ல நாள்
தங் ந்த . டாரம் தாக்கப்பட் ட்ட ,
தன் ைடய ெந ம் பயணத்ைதத்
ெதாடங் ட்ட . அந்தப் பயணத் ேல ைர ல்
நா ம் கலந் ெகாண் உன்ைனக் காண
வ ேவன்” என் உமார ் லம் னான்.

“ஆெமன்! அைம ண்டாகட் ம் !” என்

யார ்மார ்க் உடன் ெமா ந்தான்.

டாரத் ற் ள் ேள ஒ ெம வர ்த்
எரிந் ெகாண் ந்த . அைத த் ப்
பார ்த் க் ெகாண் உமார ் உட்கார ்ந் ந்தான்.
ஒ ைல ேல டந்த ஆைடகளின் மத் ேல
ங் க் ெகாண் ந்த அந்த ேராமானியப் ெபண்
எ ந் ஒ ஜா ந்த ராட்ைச ம ைவ ஒ
கண்ணா க் வைள ேல ஊற் க் ெகாண்
வந் ெகா த்தாள் . உமார ் அைத உத த்
தைர ேல தள் வதற் காகத் தன் ைகைய
ஓங் னான். நிசாப் ர ் ல் உள் ள சத் ரத் ல் ,
அவ ம் ர ம் ஒன்றாகப் ேப க்
ெகாண் ந்தேபா , ர ம் அவ க் ம
ஊற் க் ெகா த்த காட் நிைன க் வந்த .
அவன் அவளிட ந் அந்தக் வைளைய
வாங் அ ல் இ ந்த ம ைவக் த்தான்.
ளிர ்ந் ந்த அவ ைடய உட ேல ஒ தமான
கதகதப் உண்டா ய . உமார ் க்கக் க்க
அந்தப் ெபண் வைளைய நிரப் க்
ெகாண்ேட ந்தாள் . அ ப் யால்
ெப ச் ட் க்ெகாண்ேட உமார ் ணிக்
ய ன் ேமல் ப த் உறங் கத் ெதாடங் னான்.

ெம வர ்த் ைய அைணத் ட் அவன்

அ ேல உட்கார ்ந் ெகாண் வானம் ெவ த்
வ வைதக் கவனித் க் ெகாண் ந்தாள் .
எல் லாம் ெதளிவாகத் ெதரி ம் , அள ெவளிச ்சம்
வந்த ம் ஒ ெவண்கலக் கண்ணா ைய எ த்
ைவத் க் ெகாண் அவள் அ ல் தன்
உ வத்ைதப் பார ்த் க் ெகாண்ேட தைலைய
வாரி ட் க் ெகாண்டாள் . ஒேர இர ேல
தன் ைடய எஜமானர ்கைள மாற் க்
ெகாள் வ அவ க் ப் தல் ல பழக்கமான
ஷயந்தான்.
 6. பைகவ க்க ம்
பண் ள் ள ல் தான்!
அந்த மைலப் பள் ளத்தாக் ன் ம
ேகா ேல ல் தான் ஆல் ப் அர ்சலான்
அவர ்க ைடய டாரம் அ க்கப்பட்ட .

அந்தக் டாரத் ன் வாச ேல க்

அ ர ்கள் ட்டங் ட்டமாக வந் ைழந்தார ்கள் .
மத் ேல ரிக்கப்பட் ந்த நைட பாைதச ்
ச க்காளத் ன் இ பக்கத் ம் பலர ்
ந்தார ்கள் . நைடபாைதச ்
ச க்காளத் ன் ஒ ேகா ேல இ ந்த ன்
ேபைர ம் பார ்ப்பதற் காக அவர ்கள் ஒ வர ்ேமல்
ஒ வர ் இ த் க் ெகாண் ம் ேதா க் ேமல்
எட் ப்பார ்த் க் ெகாண் ம் நின்றார ்கள் . அந்த
ன் ேப ம் யார ் என்றால் , ேராமானஸ்
டய ன்ஸ் என்ற ேராமானியர ்களின் ேபரரசர ்.
அந்தப் ேபரரசர ், ேபார ்க்களத் ல் அ பட்
ர ்ச ்ைச ற் க் டந்தேபா , அவைரக் கண்
த் க் ெகாண் வந் , ல் தான் கால ேல
ஒப்பைடத்த ஒ ஸ் ம் அ ைம, ல் தான் ஆல் ப்
அர ்சலான் ஆ ேயார ்தாம் .

ேராமானஸ் என்ற ஸ்தவப் ேபரரசன்,

ல் தான் அவர ்களின் ன்னாேல மண் ட்
வணங் ம் ப கட்டாயப்ப த்தப் பட்டார ்.
தைல னிந்த தன் ைடய அர யல் ைக ன்
க த் ன்ேமேல தன் கால ையத் க்
ஒ ைற ைவத்ெத த்த ற அவைர
வலப் றத் ேல ந்த ஆசனெமத்ைதெயான் ல்
அமர ைவத்தார ் ல் தான். ழக்ைக ம்
ேமற் ைக ம் ஆ ம் அந்தப் ேபரரசர ்கள் இ வ ம்
தன் தலாக ேந க் ேநராகப்
ேப க்ெகாள் வைதப் பார ்க்க அங்
ந்தவர ்கள் க ஆவலாக இ ந்தார ்கள் .
ல் தான் ஆல் ப் அர ்சலான், அர யல் ைக யான
அந்தக் ஸ் வப் ேபரரசர ் ேராமானைஸப்
பார ்த் க்ேகட்டார ்: “நான் உம் ைடய
ைக யாக்கப்பட் உம் ன்னாேல ெகாண்
வந் நி த்தப்பட்டால் , நீ ர ் என்னிடம் எவ் வா
நடந் ெகாள் ர ்? ெசால் ம் ” . இ தான்
அவ ைடய ேகள் .

ேகள் ெமா ெபயர ்த் ச ்

ெசால் லப்பட்ட ம் ேராமானஸ் சற் த்
தைலநி ர ்ந் ரித் ட் “தங் கைள கக்
ெகா ைமயாக நடத் ேவன்” என்றார ்.

ல் தான் அவர ்களின் இ ண்ட கத் ேல

ஒ ன்னைக ன்னிய . “இப்ெபா நான்
உம் ைம என்ன ெசய் ேவன் என் எ ர ்பார ்க் ர ்?
என் ம ப ம் ேகட்டார ்.

பட்ட அந்தக் ஸ் வச ் சக்கரவர ்த் ,

ர ்ைமயான தன் எ ரிகளின் கங் கைள
ஒ ைற கவனித் ட் ஒ ர ்மானத் ற்
வந் ப ல் னார ்.

“இந்த
இடத் ேலேய தாங் கள் என்ைன
வாளால் க் ெகான் டலாம் , அல் ல
தங் க ைடய நாட் க் என்ைன இ ம் ச ்
சங் களால் ைணத் அைழத் க்ெகாண்
ேபாகலாம் , அல் ல என்னிட ந் தைலப்
பணம் ெபற் க் ெகாண் க்கலாம் .
இம் ன் ல் எைதயாவ ெசய் ர ்கெளன் தான்
எ ர ்பார ்க் ேறன்” என்றார ்.

இந்தக் ஸ்தவச ் சக்கரவர ்த் ன்

வார ்த்ைதகள் ஆல் ப் அர ்சலான் அவர ்களின்
உள் ளத் ேல ஒ ப்பத்ைத உண்டாக் ன.
ஆண்ைம ைறயாத ஒ வைனத் தாம்
அ ைமப்ப த் யைத நிைனக்க அவ க் ப்
ெப தமாக இ ந்த . ேராமா ரி ன் ஸர ்
ஒ வ ைடய க த் ேல தாம் கால ைவக்க
ேநர ்ந்த , அவ க் ப் ெப ைமயாக இ ந்த .

“நான் உம் ைம என்ன ெசய் வெதன்

ெசய் ட்ேடன், என்ன ெதரி மா? என் ல் தான்
அவர ்கள் ேகட்ட டேன, தகப்பனா க் ப்
ன்னாேல ற் ந்த இளஞ் ங் கம் ன்னாேல
நி ர ்ந் பார ்த்தான். அவ ைடய ைககள்
இ ப்ைபத் தட ன. ஸ் ம் கள் ெவற்
ெப வார ்கள் என் ம் இரண் அரசர ்க ேம
இறந் ேபாவார ்கெளன் ம் , ேசா டம்
ெசால் லப்பட்டைத அவன் மறக்க ல் ைல.

ல் தான் தான் ெசால் ல வந்தைதத்

ெதாடர ்ந் “உம் ட ந் நான் தைலப்
பணம் ெபற் க் ெகாண் , ஆண் ேதா ம்
கப்பங் கட்ட ேவண் ெமன்ற கட் ப்பாட் ன்
ேபரில் நான் உம் ைம தைல ெசய் ேறன்.
எல் லா தமான மரியாைதக ட ம்
பைட ரர ்க ட ம் உம் ைடய ேதசத் ற் நான்
உம் ைம அ ப் ைவக் ேறன்” என் த்தார ்.
இளஞ் ங் கம் ெப ச் ட் க்ெகாண்ேட, தன்
இ க்ைக ல் சாய் ந்தான்.

நிசாப் ைரச ் ேசர ்ந்த அந்த இளம்

மாணவன் அவ க் ச ் ெசான்ன ேசா டம் ப க்க
ேவண் மானால் ஸ்தவ அரசன் அந்த
இடத் ேலேய ெகாைலயாளியால்
ெகால் லப்பட் க்க ேவண்டாேமா?

இளஞ் ங் கத் ன் கன - இப்ப ஆ ற் .

 7. அ ைமக் ம்
கவைலகள் ஆ ரம்
உண் !
உமார ் ங் க யாமல் ரண்
ெகாண் ந்தான். உடம் கைளத் ப் ேபாய்
இ ந்தா ம் ட மனம் அைலபாய் ந்
ெகாண்ேட ந்த . தன் நண்பன் ர ம்
சா ம் ேபா மா ரியாகப் ன்னைக ரிந்த
அவ ைடய கம் உமாரின் மனக்கண்ைண
ட் நீ ங்கேவ ல் ைல.

நண்பர ்கள் இ வ ம் ஒ தாய் வ ற் ேல

றந்த இரட்ைடக் ழந்ைதகைளப் ேபால் ஒட் ப்
பழ யவர ்கள் . வ ெந க எல் லாவற் ைற ம் பங்
ேபாட் க்ெகாண் அ ப த்தவர ்கள் . இப்ேபா
தன் உடம் ல் சரிபா ேபா ந்த நண்பன்
ெசத் ப் ேபாய் ட்டான்! இனி என்ன ெசய் வ ?
எைதப்பற் ம் கவைலப்படாதவனாக
இ ந் வந்த உமா க் இப்ெபா ர க் ப்
ப லாக அவ ைடய பணியாட்கைள
நடத் ம் ைற ெதரிய ல் ைல. ஆனால்
பணியாட்கேளா தங் கள் எஜமானன் இறந் ட்ட
ற உமாரிட ந்ேத உத்தர கைள
எ ர ்பார ்த் க் ெகாண் ந்தார ்கள் .

ேபாரில் ெவற் கண்ட அரா யர ்க ம்

மற் றவர ்க ம் ெகாள் ைளப் ெபா ள் கேளா ம் ,
பட்ட அ ைமகேளா ம் தத்தம் ப கைள
ேநாக் ப் பயணப்படத் ெதாடங் னார ்கள் .
உமா ம் நிஜாப் க் ப் றப்பட ேவண் ய
காரியங் களில் ஈ பட ேவண் யவனானான்.

ஆனால் உமார ் ேபார ்க்களத் ந்

ஒ கத் ட எ த் க் ெகாண் ேபாக
ம் ப ல் ைல. தன் உ ர ் நண்பனான ர ைமப்
ப ெகா த்த யரத்ைத நிைன ட்டக் ய
எந்தப் ெபா ைள ேம அவன் எ த் ச ் ெசல் ல
ம் ப ல் ைல.

ர ன் பணியாளான யார ்மார ்க் தன்

எஜமானனின் க ப் க் ைரக் ேசனங் கட் ,
இறந் ேபான தன் தைலவ ைடய
ஆ தங் கைள ம் ெபா ள் கைள ம்
ட்ைடயாகச ் ேசணத் ன் ன் றத் ேல
கட் னான். உமார ் அந்தக் க ப் க் ைரையப்
பார ்த்தான். ெவ ம் ேசணத் டன், அைதத்தன்
பக்கத் ல் நடத் க் ெகாண் வ வ ம்
ெசல் வ இயலாத காரியம் என் ேதான் ய .
ஆனால் அவற் ைற ர ைடய
தகப்பனாரிடத் ல் ஒப்பைடக்க ேவண் ய
கடைம ம் அவ க் இ ந்த .

“இந்த ேராமானியப் ெபண்ைண அந்தக்

ைரையச ் ெச த் க் ெகாண் வரச ்
ெசய் யலாேம! அவைளச ் மந் ெசல் ல ேவ
கங் க ம் இல் ைல” என் யார ்மார ்க்
ெசான்னான்.

அ ைமயாகப் பட்ட அந்தப் ெபண்

ர ன் ெசாத்தாவாள் . அவைள ம் ட
அைழத் ச ் ெசல் ல ேவண் ம் . பட் ப் ேபான்ற
 ந்த ம் , அழ ம் இளைம ம் ெபா ந் ய
அவைள, நிசாப் ர ் அ ைமச ் சந்ைத ல் நல் ல
ைலக் ற் கலாம் . ேராமானியர ்களின்
ேதசத்ைதச ் ேசர ்ந்த அவேளா ேரக்க
ெமா ல் தான் ேபச ம் . பள் ளிக் டத் ல்
உமார ் ப க் ம் ேபா , பல ரக்ீ வார ்த்ைதகைளத்
ெதரிந் ெகாண் ந்தான். அந்த அைர ைறக்
ேரக்கச ் ெசாற் கைள ைவத் க் ெகாண் அந்தப்
ெபண்ேணா ேப , அவைளப் பற் ய ல
வரங் கைளத் ெதரிந் ெகாண்டான்.

அவ ைடய ெபயர ் அழ ேஸா என்ப .

கான்ஸ்டான் ேநா ள் நகரில் அவள் எப்ேபா ம்
அ ைமப் ெபண்ணாகேவ இ ந் வந்ததால்
அவ க் ேவ உற எ ம் ைடயா .
ேராமானியச ் சக்கரவர ்த் ையப் ேபாலேவ,
இஸ்லா யர ்கைள எளிதாக அ த் ரட்
டலாம் என் எண்ணிக் ெகாண் ந்த
ஸ் வ இரா வ அ காரி ஒ வர ் அவைளத்
தன் அ ைமப் ெபண்ணாகப் ேபார ்க்களத் ற் க்
ட் வந் ந்தார ். அந்த அ காரி
ய க்கப்பட் அவரிட ந் அழ ேஸா
ப க்கப்பட் எ ரிகளின் ைக ல் க் க்
ெகாண் ட்டாள் . இவ் வள தான் அவ ைடய
கைத!

‘நான் அந்தக் க ப் ைர ல் ஏ
வ ேறன். அழ ேஸா க் என் ைடய
ைரையக் ெகா ங் கள் !’ என்றான் உமார ். ர
மரணம் அைடந்த, ெசல் வனான தன் நண்பனின்
க ப் ைர ல் ஓர ் அ ைமப்ெபண் ஏ வரக்
டாெதன் நிைனத்தான் ேபா ம் .
 அழ ேஸா க்கா ேபாட் க்
ெகாண் , உமா க் ப் ன்னாேல வந் ங் ட,
வ ல் கண்டவர ் எல் லாம் , அவ ைடய
உைடைய ம் , ப ப்பான ந்தைல ம் பார ்த் ,
அவள் ேபாரிேல பட்ட ஓர ் அ ைமப்ெபண்
என் ம் அவள் அ ல் தனியாக ம்
அைம யாக ம் வ ம் ர ைடய உைடைம
என் ம் எண்ணிக் ெகாண்டார ்கள் .

நீ ண்டவ ப் பயணத் ன்ேபா ,

தன் தலாக இர ேல தங் வதற் காக அவர ்கள்
த்த இடம் க ம் வச க் ைறவாக இ ந்த .
ஒட்டகப்பாைத வ ம் ஒேர ட்டம் !
ஏராளமான பைடகேளா கா ட் ந்த ஒர ்
அ ரின் டாரத் ற் அ ல் , ஒ ைன
நீ ர ்க் ணற் ன் பக்கத் ல் உமார ் தன் ைடய
டாரத்ைத அைமக் ம் ப ேநரிட்ட . அவ டன்
வந்த ேவைலக்காரர ்கேளா, எந்த ஷயத்ைத ம்
ெசால் லாமல் ெசய் வேத ல் ைல என் ந்த .
ைரகைள எங் கட்டேவண் ெமன் ம் ,
அ ைடய ஆட்களிடம் , ேபரம் ேப ெராட் ம்
பார ் ம் வாங் வ வ எப்ப என் ம் அவன்
ஒவ் ெவான் ம் அவர ்க க் ச ் ெசால் ல
ேவண் ந்த . அந்த இர ல் உமார ்
ப த் றங் கப் ேபா ம் சமயத் ல் ர ன்
நிைன அவன் மனத் ேல வந் நிைறந்
ெகாண்ட .

டாரம் நட் ைவத் ந்த கம் ன்

அ ேல ெந ப் எரிந் ெகாண் ந்த . அ
அடங் ச ் சாம் பலா ம் வைர ல் , ப க்ைக ல்
உட்கார ்ந்தப உமார ் த் க்
ெகாண்ேட ந்தான். தல் நாள் காைல ல்
த்த ம லமணி ேநரங் கள் அவைனத்
தன்ைன மறக்கச ் ெசய் ந்த அவ க்
நிைன க் வந்த . ஆனால் இப்ெபா
ம க் வைளதான் இ ந்த ; ம இல் ைல! ம
ஜா ல் ெகாஞ் ச நஞ் சமாவ க்காதா
என்ற ஆவேலா ட்ைடைய அ ழ் த் , அ ல்
இ ந்த ெவள் ளி ஜா ையக் ைக ல் எ த் ப்
பார ்த்தான். ர ன் வாழ் என் ம் ம இ ந்த
ேகாப்ைப அ ைர ல் கா யா ட்ட அவன்
இப்ெபா சாைவத் த க் ெகாண் ைத
ேல டக் றான்.

அந்தத் யர நிைனைவக் கைலப்ப ேபால்

அவன ல் ஓர ் ஒைச உண்டா ற் .
ப க்ைகயைற உைடக டன் அவன ல்
ங் க் ெகாண் ந்த அ ைமப்ெபண் ேஸா
ரண் ப த் ப் ெப ச் ட்டாள் . உமார ்
னிந் அவள் கண்கைள க் ெகாண் ந்த
ந்தைல ஒ க் ட் அவள் கத்ைதப்
பார ்த்தான். அவ ைடய அழ ய கண்கள்
இ ண் நைனந் ேபாய் இ ந்தன. ஏேதா
கவைல ன் யால் அந்தப் ெபண்
தனக் த்தாேன அ ெகாண்
இ ந் க் றாள் .

அவைள எ ப் யப , “என்ன ேஸா ?

என் வாக உமார ் ேகட்டான்.

கண் த்த அழ ேஸா தன் உத கைள

ரித் உமாைர ேநாக் ச ் ய
ன்னைகெயான்ைற ெநளிய ட்டாள் . தான்
கண்ணிர ் ட்டதாக உமார ் அ ந் ெகாள் ளக்
 டாெதன் அவள் எண்ணினாள் . தன் ெசாந்த
ேதசத்ைத ட் ப் றப்ப ம் இந்த நீ ண்ட
பயணத் ல் , இந்தப்ெபண் எைதப்பற்
நிைனத் க் ெகாண் இ ந் ப்பாள் என்
உமார ் யந்தான். இப்ப , அவைளப்பற் அவன்
ந் த்த இ தான் தல் தடைவ. ஓர ் அ ைமப்
ெபண் க் ம் ேபரரசனா ய ல் தா க்
இ ப்ப ேபால் கவைலகள் உண் . ஆனால்
அைத ெவளிேய ெசால் க்
ைறப்ப வதற் த்தான் அ ம க்கப்
ப வ ல் ைல!

உமார ், அழ ேஸா ைய ெந ங்
அவ ைடய ந்தைலப் பரிேவா
ஒ க் ட்டான். அழ யப்ேபா ம்
ஆவேலா ம் உமாைர ஏ ட் ப் பார ்த்தாள் . ற
அவ க் த் தன் பக்கத் ல் இடம்
ெகா ப்பதற் காக ெகாஞ் சம் ன் க் நகர ்ந்
ப த் க் ெகாண்டாள் . இப்ெபா அவள்
அ ைகெயல் லாம் எங் ேகேயா ேபாய் ட்ட .
உமாரின் ைகபட்ட ம் அழ ன் நா த் ப்
அ கமா ய . அவைள உமார ் தன்
ைகக க் ள் ேள வாஞ் ைசேயா அைணத் க்
ெகாண்டான். தான் ேபார ்த் ந்த ணிைய
எ த் இ வ க் ம் ேசர ்த் ப் ேபார ்த் க்
ெகாண்டான். ழம் ய சத ம் , இராக்காற் ம் ,
ர ன் சா ப் ன்னைக ம் தன்
நிைனைவ ட் இப்ெபா தாவ அக ம் என்
எ ர ்பார ்த்தான்.

தன் ேதா க் க் ேழ ரண்

ெகாண் ந்த தைல ம ைர ஒ க் ட் க்
ெகாள் வதற் காக அழ ேஸா அைசந்தாள் .
உமாரின் பக்கமாகப் ரண்டாள் . அப்ெபா
உமாரின் உத கள் அழ ன் க த் ல் ப ந்தன.
ேதகத் ன் கதகதப் ம் ந்த ன் மண ம்
உமா க் இதமாக இ ந்தன. அந்தக் கதகதப்ேப
ஒ ேவட்ைகயாக மா உமாரின்
கைளப்ைபெயல் லாம் மறக்க த்த .

அழ ேஸா ன் ஒவ் ெவா அைச ம்

உமாரிடம் தன்ைன மறந்த ஒ
நிைலைய ண்டாக் ன.

அந்த இர ேல அழ ன்
ைகயைணப் ேல, ேபார ்க்களச ் சக ம் ,
நண்பனின் சா ம் உமா க் மறந்
ேபாய் ட்டன. அைம யாக ச் ட் க்
ெகாண் உலக நிைன எ ல் லாமல் உமார ்
அயர ்ந் உறங் னான்!
 8. கணிதம் கற் க
வந்தவன் ஒற் றனா?
டனா?
உமார ் தன் தந்ைத இறந்த ற தன் நண்பன்
ர ன் ட் ேல உல் லாசமாக வாழ் நத ் வன்.
ஆனால் ேபார ்க்களத் ந் அவன் ம்
வந்த ம் , ர ன் சா ச ் ெசய் ையக்
ெகாண் வந்த அவைன ர ன் ெபற் ேறார ்கள்
ர ்க் ெயன்ேற நிைனத் க் க ைமயாக
நடத் னார ்கள் . அவன் அைழத் வந்த அழ
ேஸா ைய ம் அ ைமச ் சந்ைத ேல
ற் பதற் காகப் ப த் க் ெகாண்
ேபாய் ட்டார ்கள் . உமார ் தங் வதற்
இட ல் லாமல் நிஜாப் ர ் பட்டணத் ன்
ெத க்களில் ல நாட்கள் அைலந்தான். ஒ
காலத் ல் தன் உ ர ் நண்பேனா உல் லாசமாகத்
ரிந்த களில் இப்ேபா நடமா வ ட
அவ க் ப் ெபா க்க யாத யரமாக
இ ந்த . அைத மறப்பதற் காகத் தன் கவனத்ைத
ேவ வ ல் ப்ப ேவண் ெமன்
நிைனத் க் கணிதப் ேபரா ரியர ் அ
அவர ்களிடம் வந் அவ ைடய மாணவனாக
அவ ைடய மாளிைக ேல தங் ந்தான்.

ேபரா ரியர ் அ அவர ்க க் எ பத்

ன் வயதா ட்ட . ப த்த ழவர ்,
“ஞானக்கண்ணா ’ என்ற பட்டப் ெபயரால்
பலரா ம் றப் க்கப்ப பவர ். ல் தான்
அரண்மைன ள் ள அைமச ்சர ்கள் ஆதரவால்
அவர ் வாழ் ந் வந்தார ். னித லா ய
க் ர ்ஆ க் அ த்தப யாக, அவர ்
மனப் ர ்வமாக ம் உ க் ராக ம்
ம் வ கணித ல் ஆ ம் . அவ ைடய ட் ல்
எல் லாச ்ெசயல் க ம் மணிப்ப தான் நடக் ம் .
மணி அ ந் ெகாள் வதற் காக ன் டத் ல் ன்
ெதாட் க் அ ல் ஒ நீ ர ்க்க காரம்
அைமக்கப்பட் ந்த .

அவ ைடய உத யாட்கள் , அவ ைடய

ேவைலகைள ேநரத்ைதப் பார ்த்ேத கணக் ச ்
ெசய் வார ்கள் . இத்தைன மணியா யதால்
ஆ ரியர ் ளித் க் ெகாண் ப்பார ்;
இப்ெபா ப த் க் ெகாண் ப்பார ், இந்ேநரம்
எ க் ெகாண் ப்பார ், இந்தச ்சமயம் சாப்பா
நடந் , ெகாண் க் ம் என் கணக்காகச ்
ெசால் வார ்கள் .

வானெவளி ள் ள ேகாளங் கள்

கணக்காகச ் ழல் வ ேபால் ேபரா ரியர ் அ
அவர ்களின் ட் ல் நீ ர ்க்க காரப்ப , ஜந்
ேவைளத் ெதா ைக ம் , இரண் ேவைளச ்
சாப்பா ம் . பனிெரண் மணிேநர ேவைல ம்
மா மா நடந் ெகாண் க் ம் . அவர ் தம்
மாணவர ்க க் ப் ேபா ம் சாப்பாட் ல் ட
எந்த தமான மாற் ற ம் ைடயா . எப்ப த்
னந் ன ம் ஒேர க ரவன் உ க் றாேனா, அ
ேபாலேவ னந் ன ம் ஒேர தமான சாப்பா ம்
ெதாடர ்ந் வந் ெகாண்ேட க் ம் !
 ேபரா ரியர ் அ ல சமயங் களில்
நிஜாப் ர ் பட்டணத் ற் க்
ளம் ப்ேபாவ ண் . அப்ெபா அவர ்தம்
பத க் த் த ந்த ஆடம் பரமான ப ப் நிற
உைடயணிந் ெகாண் ப்பார ். ஒ மட்டக்
ைர ன்ேமல் சவாரி ெசய் ெகாண்
ேபாவார ். ன்னப் பட் க் ைடெயான்
ெவ ைல மைறப்பதற் காக ம் , கரிய அ ைமப்
ைபயன் ஒ வன், ைரைய அ த்
நடத் வதற் காக ம் அவர ் உடன் ெகாண்
ெசல் வ வழக்கம் . அவ ைடய
நிஜாப் க் த் ெதற் ேக,
ைளநிலங் க க்ெகல் லாம் அப்பால் ,
பாைலவனத் ன் உப் ப் ப ைககளின் அ ேல
தனியாக இ ந்த . இ ெதாந்தர
எ ல் லாமல் நிம் ம யாகக் கணித
ஆராய் ச ் ம் கல் ேபாதைன ம் ெசய் வதற்
வச யாக இ ந்த .

ல் தான் அவர ்களின் அைமச ்சர ், பல

ஆண் க க் ன், ேபரா ரியர ் அ ைய,
கணித ல் ஒன் , ைற ேல ஆக் ம் ப
பணித்தார ். அதற் ணங் க அைடயாள
எ த் க்களின் லமாகேவ எண்களின்
ட்பத்தன்ைமையக் கணிக் ம் (அல் ப்ரா)
ெலான்ைற அ எ த் ந்தார ்.
அவ ைடய மாணவர ்களின் ேவைல
என்னெவன்றால் , அவர ் ம் ஷயங் கைளக்
ப்ெப ப்ப ம் , அவர ் கட்டைள ம் ேபா ,
கணக் கைளப் ேபாட் க் காண் ப்ப ம் , பைழய
ல் களி ந் , அவ ைடய ஆராய் ச ் க் த்
ேதைவயான ஷயங் கைளத் ரட் க்
ெகா ப்ப மா ம் . அதற் ப் ப லாக, அந்தப்
ேபரா ரியர ் அ ற் பக ல் ன் மணிேநரம்
கணித ஞ் ஞானக்கைல ட்பம் பற் ரி ைர
நிகழ் த் வார ். தம் ெசல ல் சாப்பா ம் ேபாட்
அவர ்கைள ஆதரித் ம் வந்தார ்.

அவ ைடய மாளிைக ல் எட்

மாணவர ்கள் தங் ந்தார ்கள் . கணித
ஞ் ஞானக்கைலைய, அவர ்கள் ஒவ் ெவா வ ம்
கசடறக் கற் த் ெதளியேவண் ெமன் அவர ்
அ ம் பா பட் வந்தார ். அவ ைடய
மரணத் ற் ப் ற அல் லாைவ வணங் ம்
உலகப் ப ேல கணித ஞ் ஞானம் அ ந்
ேபாய் டக் டாெதன்பதற் காக ம் , தம் ைடய
ஆராய் ச ் ல் கள் ற் கால உல ற் ப் பயன்பட
ேவண் ெமன்பதற் காக ம் , அவர ் ஆர ்வத் டன்
ேபா த் வந்தார ். அந்த எட் ப்ேபரி ம் உமார ்
தான் அவ க் நம் க்ைக ல் ைல. பத்
மாதங் க க் ன்வந் அவரிடம் அண் ய
உமார ் எ ர ்காலத் ல் எப்ப க்கப் ேபா றான்
என்ப ஆ ரிய க் ப் ரியேவ ல் ைல.
க்கலான கணித ரச ் ைனகைள எளிதாகக்
கண் க் ம் சக் ம் ஆபத்ைதத் தரக் ய
கற் பைனத் றைம ம் உமாரிடம் தமாக
இ ப்பதாக ஆ ரியர ் எண்ணினார ். “கணிதம்
என்ப , அஞ் ஞானத் ந் , அ லகத் ற்
அைழத் ச ் ெசல் ம் பாலம் ேபான்ற ,
அஞ் ஞானத்ைதக் கடப்பதற் க் கணிதத்ைத டச ்
சரியான பாலம் ேவ எ ல் ைல” என்
ேபரா ரியர ் அ அ க்க தம் மாணவர ்க க் ச ்
ெசால் வ வழக்கம் .
 மத நம் க்ைகயற் ற ேரக்கர ்களின்
கணித ஆராய் ச ் ைய அவர ் அ ேயா
ெவ த்தார ். எண்கைளத் தங் கள்
அ ைமகளாக் ய தல் கணித ல்
ஆ ரியர ்களான பழங் காலத் எ ப் யர ்களின்
கணிதக் கைலகைள அவர ் மனதாரப்
பாராட் னார ். எ ப் யரின் கணித ேவைலகள்
பலப்பல ெபரிய கட் டங் கைள எ ப்பப்
பயன்பட் வந்த .

ஒ நாள் மாணவர ்களில் ஒ வன் ஆ ரியர ்

அ ைய ேநாக் , “ வாஜா இமாம் அவர ்கேள!
நமக் மாதங் கைளக் கணக் வதற்
ர ்க்கதரி கம ந யவர ்கள் ஏற் பா ெசய் த
ைறக்கணக் இ க் ற , ஒளி வ வதற் க்
க ரவன் இ க் றான். அப்ப க் ம் ேபா ,
நட்சத் ரங் கைளப்பற் ஆராய் ச ் ெசய்
ெகாண் ப்ப என்ன பயன் த ம் ? என்
ேகட்டான்.

ேபரா ரியர ் அ அவர ்கள் , ெமக்கா க் ப்

ேபாய் வந்தவர ். னிதமான ஹஜ் யாத் ைர ெசய்
வந்ததற் அைடயாளமாக அவர ் ஒ பச ்ைசத்
தைலப்பாைக அணிந் ப்பார ். அவ க்
நட்சத் ரப் பலன்களிேலா ேசா டத் ேலா
ட நம் க்ைக ைடயா . ஆனால்
ல் தா ம் , ெபரிய ெபரிய ர க்க ம்
ேசா டத் ேல நீ ங்காத நம் க்ைக ெகாண் ந்த
காரணத் னால் , ஆந்த நம் க்ைகக் ப்
பாதகமான தம் ைடய க த்ைத அவர ்
ெவளி வ ல் ைல.
 ல் தானின் அைமச ்சர ், தம்
நடவ க்ைககைளக் கண்காணிப்பதற் ,
யாேர ம் உளவாளிகைள அ க்க அ ப்
ைவக்கக் ம் என்ற சந்ேதகம் ேவ இ ந்த .

அப்ப அ ப் ைவக்கப்பட்ட
உளவாளியாக உமார ் இ க்கக் ம் என் ம்
எண்ணினார ். அப்ப எண் வதற் ஆதாரம்
இல் லாம ம் இல் ைல. உமார ் தனக்
உற னர ்கள் யா ம் இல் ைலெயன்
ெசால் க் றான். இ உண்ைமயாக
இ க்கா . நிஜாப் க் ெவளிேய, பல நாட்கள்
ற் யைலந் ட் த் தன்னந்தனியாகத்
தன்னிடம் வந் , கணிதப் ேபரா ரியரிடம் பாடம்
ேகட்க ஆவ டன் வந் ப்பதாகத் ெதரி த்தான்.
பார ்ப்பதற் ஒ ேபார ் ரைனப் ேபால ம் ,
ப ெய த் இைரேத க் ெகாண் க் ம்
ங் கத்ைதப் ேபான்ற உடற் கட் ம்
ெகாண் க் ம் இவன் ப த் ட் ப்
பள் ளியா ரியனாகவா வரப்ேபா றான்? ன்
எதற் காக இவன் என்னிடம் பாடம் கற் க
வரேவண் ம் ? நிச ்சயமாக இவன் உளவாளிதான்!”
என் அவைனப்பற் ஆ ரியர ் அ ர ்மானித்
ைவத் ந்தார ். ஆகேவ ந்த எச ்சரிக்ைக டன்,
ேகட்ட ேகள் க் ப் ப ல் ெசால் லத்
ெதாடங் னார ்.

“கற் ற ந்த ேமைதயான அ ரயான் னி

என்ற லா ரியர ் தம் ைடய ேசா டக்கைல
ன் தல் அ காரத் ேல,
நட்சத் ரங் கைளப்பற் ய அ ஒ ஞ் ஞானம்
என் ம் , அந்த அ ந்தால் , அதன் உத யால் ,
மனிதர ்கள் , அரசர ்கள் , நகரங் கள் , அர யல்
இவற் ேல ஏற் படக் ய மா தல் கைளப்பற்
ன் ட் ேய அ ந் ெசால் ல ெமன் ம்
க் றார ். ேசா ட ல் அ யாமேலேய
ஒ வன் வான ல் ேதர ்ச ் ெபற் ற
அ ைடயவனா க்கலாம் . ஆனால் வான ல்
அ யாதவன் ேசா டம் ெசால் வெதன்ப
யாத காரியம் . ஆகேவ நட்சத் ரங் கைளப்
பற் ய ஆராய் ச ் ேசா டக்கைலக் க் யம் ”
என் ஆ ரியர ் ப ல் யார ்.

ேகள் ேகட்ட மாணவ க் ஒ

நப்பாைச ந்த . தங் கம் ெசய் யக் ய
ைறகள் ஏதாவ ெதன்ப மா என்
ேபரா ரிய ைடய த்தகங் களிேல ரட் ப் ரட்
ஆராய் ச ் ெசய் பார ்த்தான். ஆனால் , அவன்
கண் க் அ அகப்படேவ ல் ைல
அ த்தப யாக அவன் ஒ ேகள் ேகட்டான்.
“பைழய ல் ஒன் ேல ெபான்னின் தன்ைம
ரியனிடம் இ க் றெதன் எ க் ற .
ரிய ைடய சத் ெந ப் . ெந ப் ன் லமாக
நாம் ெபான்ைனப் ெபறலாம் , ெந ப் ன் சத்ைத
நாம் கண் த் ட்டால் தங் கம் ெபறலாம் .
ெந ப் ன் சத்ைத நாம் ெப வதற் ... வ ...
எ ம் இ க் றதா?” என் ஐயம்
ேகட்பவன்ேபால் ேகட்டான். பக்கத் ேல ந்த
மாணவன் ேவ க்ைகயாக “அ ப் ன் லம்
அைடயலாேம!” என்றான்.

ேபரா ரியர ் அ ேபசத் ெதாடங் னார ்!

“எல் லாம் வல் ல அல் லா அவர ்கள் தங் கத்ைத
மண்ணின் ந் தான் ெபற ேவண் ெமன்
 த் க் றார ்கள் . உண்ைமயான
அ ள் ளவர ்கள் , இ ேபான்ற ணான
ஆராய் ச ் களில் இறங் கக் டா ”
- இைதச ் ெசால் வதற் ன் ேபரா ரியர ் தம்
மனத்ைதத் டப்ப த் க்ெகாள் ள
ேவண் ந்த . ல் தான் ேபான்றவர ்கள் ,
தங் கம் ெசய் ம் த்ைத ெதரி ம் என்
ெசால் க்ெகாண் வந்தவர ்கைள நம் ப்
பல ைற ஏமாந் க் றார ்கள் என் அவ க் த்
ெதரி ம் . ஏமாந்ததன் லமாக, யாரா ம் தங் கம்
ெசய் ய யா என்பைத அவர ்கள் ெதரிந்
ெகாண் க்க ேவண் ம் என்பைத மனத் ல்
இ த் க் ெகாண் தான் அவர ், தம் க த்ைதத்
ைதரியமாகச ் ெசான்னார ். இ ந்தா ம் உளவாளி
என் க தப்ப ற உமார ் தம் ைமக்
கவனிக் றானா, என்ன நிைனக் றான் என்
அவன் கத்ைத ேலசாகப் பார ்த் க் ெகாண்டார ்.
உமாேரா ஒ தாளில் இற ேபனா ல் ஏேதா
வைரந் ெகாண் ந்தான்.

ேபரா ரியர ் ரி ைரயாற் ம் ேபா ம்

உமார ் அ க்க இந்த மா ரிப் ேபனா னால்
ஏேதா எ க் ெகாண் ப்பைத அவர ்
கவனித் க் றார ். ஆரம் பத் ல் அவன்
தன் ைடய உைரகைளக் ப்ெப க் றான்
என் அசட்ைடயாக இ ந்தார ். அவன்
அைமச ்ச ைடய ஒற் றனாக இ ப்பாேனா என்ற
எண்ணம் ஏற் பட்ட நாளி ந் இந்தக்
ப் கைள அவன் அைமச ்சரிடம் ெகாண்
ேபாய் க் காண் ப்பதற் அத்தாட் யாகப்
பயன்ப த்தக் ேம என்ற எண்ணம் ஏற் பட்ட .
ேம ம் இப்ப அவன் எ ம் தாள் கைள
அவ ைடய ப க்ைகக் ப் பக்கத் ேல ள் ள
மரப்ெபட் ல் ட் ைவத் க் ெகாள் ம்
வழக்க ம் ைவத் ந்தான். ஆகேவ, ஆ ரியரின்
சந்ேதகம் உ ப்பட்ட .

அன் ேபரா ரியர ் ெரன் எ ந்

உமாரின் அ ேல வந் அவன் எ க்
ெகாண் ந்த தாைள கவனித்தார ். ஒ
கனஅளைவக் காட் ம் படம் வைரந் , பல
ேகா களால் ரிக்கப்பட் ந்தைத ம்
அவற் ன் இைடேய எண்கள்
எ தப்பட் ப்பைத ம் அந்தத் தாளிேல
கண்டார ். யப் டன் “இ என்ன?” என்றார ்.

“கனஅள ன் லங் களின் கணக் ” என்

ப ல் ெசான்னான் உமார ்.

கனஅள லங் கைளப்பற் ய கஷ்டமான

கணக்ெகான்ைற அவ க் க் ெகா த் ந்த
அவ க் நிைன வந்த .

“எவ் வள ரம் ெசய் க் றாய் ?” என்

ேகட்டார ்.

“ ந் ட்ட ” என்றான்.

அவரால் நம் ப ய ல் ைல. அந்தக்

கணக்ைக அவரால் ெசய் ய ய ல் ைல.
ேரக்கர ்கள் அந்த மா ரியான கணக் ற்
ைடகண் த் க் றார ்கள் என்ப
அவ க் த் ெதரி ம் . ஆனால் உமார ் அதற்
ைடகண் த் க் றான் என்ப
அவ க் ச ் சந்ேதகமான ஷயமாக ந்த ,
ஆகேவ, வ ப்ைபக் கைலத் ட் , உமாைரத்
தம் டன் தனிஅைறக் அைழத் ச ்ெசன்
அந்தத்தாளில் உள் ள ஷயங் கைள ஆராய் ந்தார ்.

“இந்த ஷயம் என்னால் ரிந் ெகாள் ள

இயலாததா க் ற . கனஅளைவச ்
ேகாள அள களாகப் ரித் க் றாய் அல் லவா?
ேரக்கர ்களின் ைடைய நீ ம் ெதரிந்
ெகாண் க் றாய் !” என்றார ் அ .

“அவர ்கள் எப்ப இதன் ைடையக்

கணக் ட்டார ்கள் ? என் உமார ் ேகட்டான்.

“இ வைர நான் அைத அ ந்

ெகாள் ள ல் ைல”

உமா க் க் கணக் க் ெகா க் ம் ேபா ,

அதன் ைடையச ் ெசால் ல ல் ைல என்ப
ேபரா ரிய க் நிைன இ ந்த . அவ ைடய
ப் த் தாள் க க் ைடேய, அந்தக்
கணக்ைகப்பற் ய ப் ம் ைட ம்
ைவத் ந்தார ். அவ ைடய ஆசனத் ன்
அ ேல இ ந்த க் ர ்ஆன்
த்தகத் க் ள் ேள அந்தக் ப்ைபத் ணித்
ைவத் ந்தார ். அவ ைடய அைறையத் த ர ்த்
அந்தப் த்தகத்ைத அவர ் ெவளி ல் எ த்
வ வ ைடயா . தம் மாணவர ்கைள ம்
அைறக் ள் தாம் இல் லாதேபா
வரக் டாெதன் கட் ப்ப த் ைவத் ந்தார ்.
ஆகேவ ஒன் உமார ் அைதத் ப்பார ்த்
ைடையத் ெதரிந் ெகாண் கணக்ைகச ்
ெசய் க்க ேவண் ம் அல் ல அவன் இந்தக்
கற் பைனக் ேகா களின் உத யால் தானாகேவ
ெசய் க்க ேவண் ம் .
 “இந்த ச ்ச ரங் களின் அள கைளக்
ெகாண் கனஅள லங் கைளக்காட்
வைரந் க் றாய் , ஆனால் ைடைய எந்த
வ யாகக் கண் த்தாய் ? என் அ ேகட்டார ்.

உமார ் னிந் வைர ப் படத் ல்

ைகைவத் க் காட் யப “இந்தப் ப ையக்
க த் இைத ம் இைத ம் ட் ப் பா ங் கள் .
ைட ைடத் ற !” என் காண் த்தான்.

“என்ைனக் டெனன்றா நிைனத் க்

ெகாண்டாய் ? இ நான் உனக் ச ் ெசால் க்
ெகா த்த அைடயாள ைறக் கணிதம்
(அல் ப்ரா) அல் லேவ. மதநம் க்ைக அற் ற
ேரக்கர ்கள் ைகயா ன்ற இைடெவளிக்
( ேயா ) கணிதம் அல் லவா இ .”
“இ க்கலாம் , ஆனா ம் ைட ைடத்
ட்டதல் லவா? எனக் அைடயாள ைறக்
கணிதத் ன் லம் ெசய் வ எளிைமயாகத்
ேதான்ற ல் ைல.”

“இ ந்தா ம் நான் ெகா த்த அைடயாள

ைறக் கணிதம் தாேன!”

“ஆம் ! இப்ெபா வ கண் த்

ட்டப யால் அந்த ைற ல் மாற் ச ்
ெசய் வ ம் கஷ்டமல் ல, எளி தான்!” என்
ெசால் க் ெகாண்ேட உமார ் அந்தக் கனஅள
பார ்த் க் ெகாண்ேட அைடயாளக் கணித
ைற ன்ப அந்தக் கணக்ைகச ் ெசய்
காண் த்தான். ேபரா ரியர ் அ , உமாரின்
றைமையத் ெதரிந் ெகாண்ட டன், அந்தக்
கணித ைறைய ம் தம் ேல ேசர ்த் க்
ெகாண்டார ்.

இந்தக் கணிதத்ைதச ் ெசய் வதற்

காெரஸ் என்ற கணிதப் ேபரா ரியர ் ட
யாெதன் ெசால் யற் க்காமேல
ேபாய் ட்டார ். பாக்தாத் கல் ரி ல் இ ந்த
ேபரா ரியர ் உஸ்தாத், இம் மா ரிக்
கணக் கைளச ் ெசய் யப் பல் ைலக் க த் க்
ெகாண் யற் ெசய் ம் பலன் ஏற் பட ல் ைல.
“இ மா ரிேய ேவ கணக் கைள ம் ெசய் ய
யற் க் றாயா?” என் ேபரா ரியர ் அ
யப்ேபா ேகட்டார ்.

“எத்தைனேயா தடைவ ெசய் க் ேறன்”

என்றான் உமார ்.

“ ைடகள் ைடத்தனவா?”

“ ைடத்தன, ஆனால் ஒவ் ெவா ைற

ைடக்காம ம் ேபா க் ன்றன!”

“நீ ெசய் க் ம் மற் ற கணிதங் கைள ம்

நான் பார ்ைவ டலாமா” என் ைழந்
ெகாண்ேட ேகட்டார ் அ .

உமார ் சற் நிதானித் ‘ஐயா நான் உங் கள்

உப்ைபத் ன் வ ேறன். உங் கள் கால ல்
இ ந் எத்தைனேயா அ ய யாத
வரங் கைள அ ந் க் ேறன். நீ ங்கள் ெசய் யச ்
ெசான்ன ேவைலகைள நான் ெசய்
வந் க் ேறன். ஆனால் இந்தக் கணித
ைறகெளல் லாம் , நான் ெசாந்தமாகக் கண்
த்தைவ. அவற் ைற உங் க க் க் காண் க்க
இயலாதவனாக இ க் ேறன். மன்னிக்க
ேவண் ம் ” என்றான்.

ேபரா ரியர ் அ ன் கண்களிேல

க க ப் தந்த . “அவற் ைற ைவத் க்
ெகாண் நீ என்ன ெசய் யப் ேபா றாய் ?”

“இன் ம் நான் அைதப்பற் ஒன் ம்

ெசய் ய ல் ைல” என் ெகாஞ் சங் ட அஞ் சாமல்
உமார ் ப ல் னான்.

“நீ ெசய் த கணிதங் கைள ெயல் லாம்

ெபட் க் ள் ேள ட் ைவத் க் றாய்
அல் லவா?” என் ேகட்டார ் அ .

“ஆம் ” என்றான் உமார ்.

 9. எ ம் ஐயேம;
இதயம் ழம் ேத.
ழவர ் அ ம ப ம் தம் மாணவன்
உமாைரப் பற் ஆழ் ந் ந் க்க ேவண் ய
சந்தர ்ப்பம் , ஒ வாரத் ற் ப் ற தற் ெசயலாக
ஏற் பட்ட . அன் மாைல ல் அவ ைடய
வாச ல் ஒ ைர வந் நின்ற . ஒ
ைர டன் ட வந்த பனிெரண் ேபர ்களிேல,
ஓர ் அ ைம ைர நின்ற இடத் ந்
ேபரா ரியரின் ட் வாசல் வைர ல் ஒ
நைட ைய ரித்தான். மற் ெறா வன் உள் ேள
ைழந் “ேபரா ரியர ் அ ையப் பார ்ப்பதற் காக
ன் ஷ் வந் க் றார ்” என் கட் யம்
னான்.

பட்டாைடக க் ள் ேள உ ண் ரண்ட
உட ம் நீ லக்கல் ப த்த ெபரிய தைலப்பாைக ம்
கம் ரமான ர ம் ெகாண்ட ன் ஷ் உள் ேள
ைழந் ேபரா ரியைரக் கட் அைணத் க்
ெகாண்டான்.

“ஆண்டவன் அ ள் ரிவாராக! ஞானக்

கண்ணா ல் வாழ் நலம் றப்பதாக! இன் ம்
பல் லாண் பல ற் றாண் கள் வாழ் ந்
அ யாைம க்க ஏைழக க் அ ெவாளிையக்
ெகா த் வாழ் க! வாழ் க!” என் வாழ் த் க்
னான் ன் ஷ்.
 “என்ைன அள க் ஞ் உயர ்த் ப்
ேப றாய் !” என் ேபரா ரியர ் அ ற,
“நிஜாப் ர ் நகர ் வ ம் உங் கள் கழ் ஓங்
ளங் ற . ேபரா ரியர ் காெரஸ் ம் ,
பாக்தா க் கல் ரி ல் ேபரா ரியராக இ க் ம்
அந்த ட்டாள் உஸ்தாத் ம் உங் க க்
இைணயாவார ்களா? என் மக்கள் ேப க்
ெகாள் றார ்கள் ! அ ஞர ் அ ெசன்னா ட
ஞ் ஞான அ ல் தங் கைளக் காட் ம்
உயர ்ந்தவரல் ல” என் இன் ம் அ கமாகப்
கழ் நத
் ான் ன் ஷ்.

இரத் னக் கம் பளெமான் ல் இ வ ம்

உட்கார ்ந் , பழங் க ம் சர ்பத் ம் அ ந்தத்
ெதாடங் னார ்கள் . ன் ைஷப் பற் அ க்
அ கமாக ஒன் ம் ெதரியா . அைமச ்ச ைடய
ர நி தான் ன் ஷ் என் ம் ,
த் க்கைள ம் , அழ ய ேவைலப்பா ள் ள
ங் கான் சாமான்கைள ம் , பைழய
ைகெய த் ப் ர கைள ம் அவன் ேசகரித்
வ றான் என் ம் அவர ் ேகள் ப் பட் ந்தார ்.
ஆனால் ன் ஷ் என்ன பத ல் இ க் றான்
என்பேதா, எங் க் றான் என்பேதா
அவ க் த் ெதரியா .

அ அவர ்களின் கணித ல் எவ் வள

ரம் ர ்த் யா க் ற என்பைதப் பற் ச ்
மார ் ஒ மணி ேநரம் ேப க் ெகாண் ந்த
ற , உமார ்கயாம் என்ற மாணவன் ஒ வைனப்
பார ்க்க ேவண் ெமன் ன் ஷ் ெசான்னான்.
ேதாட்டத் ந் உமார ் அைழத் வரப்பட்டான்.
உள் ேள ைழந்த உமார ் அந்த அைற ன் ஒ
 ைல ேல, ைகையக் கட் க் ெகாண்
உட்கார ்ந்தான். ேபரா ரியர ் அ கா கைளக்
ர ்ைமயாக் க் ெகாண் , ன் ைஷ ம் ,
உமாைர ம் சந்ேதகத்ேதா ம் கலவரத்ேதா ம்
கவனித் க் ெகாண் ந்தார ்.
ன் ஷ் அ த்தம் த்தமான ர ல் ,
“கடந்த மாதம் ஒ த் ரமான ெசய் வந்த .
ஸ் வர ்களின் ேபரரசனான ேராமானஸ்
யா ன்ஸ், தன் நாட் மக்களாேலேய த் த்
தாக்கப்பட் க் கண் ங் கப்பட் ெகா ரமாகக்
ெகால் லப் பட்டானாம் !” என் னான். உமாரின்
கம் ங் ய . ேபா ம் ேபாரில் இறந்த அவன்
உ ர ்த் ேதாழனின் நிைன ம் மன ல்
ேதான் ய .

“ேபாரில் பட்ட அந்தப் பைகயரசைன

நம ல் தான் அவர ்கள் உ ேரா ட்டேத
அ சயம் , அைதக் காட் ம் அ சயம் , அந்த
அரசன் தன் மக்களாேலேய ெகால் லப்ப வ .
இப்ப ப்பட்ட ஒன்ைற ன்னதாகேவ ெதரிந்
ெசால் ல யாரால் ம் ” என் ன் ஷ்
ேகட் ட் உமாைர ேநாக் னான்.

தன்னிட ந் , ப ைல எ ர ்பார ்க் றான்

என் உணர ்ந்த உமார ் “ஒ வரா ம் யா ”
என் னான்.

ேநரத் ற் ப் ற உமார ் கயாைம

ெவளிேய அ ப் ட்டார ்கள் . அவன் ேபான ன்,
ன் ஷ் ெமல் லப் ேபரா ரியர ் அ ைய ேநாக் ,
“ேசா டக் கைலைய நீ ங்கள் நம் ர ்களா?
ன்னால் நடக்கப் ேபாவைத யாரா ம் ன்னால்
ெசால் ட மா?” என் ேகட்டான். “எல் லாம்
அல் லா னால் தான் ம் என்ப என்
நம் க்ைக, என் ைடய ற் ற , கணித ல்
ஆராய் ச ் ையச ் ெசய் ப்ப ேலதான்
ஈ பட் க் ற ” என் ம ப் னார ் ஆ ரியர ்.

“நடக்கப் ேபா ம் ன் ஷயங் கைளப்

பற் ஒ வன் ன் ட் ேய ேசா டத் ன் லம்
ெசால் றான் என் ைவத் க்
ெகாள் ேவாம் . அந்த ன் ஷயங் க ம்
தற் ெசயலாகேவ நிைறேவ வதற் வாய் ப்
இ க் றதா? உங் கள் அ க் என்ன
ேதான் ற என்பைதேய அ ய ம் ேறன்”
என்றான் ன் ஷ்.

“ ன் ஷயங் களில் இரண்

தற் ெசயலாக நடந் டலாம் . ஆனால் ன்றாவ
நடக்கேவ நடக்கா . எந்தச ் ேசா ட ம் ன்
ஷயங் கைளச ் ேசர ்த் ட்டாள் தனமாகச ்
ெசால் லேவ மாட்டான்” என்றார ் அ .

“அப்ப ப்பட்ட ேசா டன் உங் கள்

மாணவர ்களிேலேய ஒ வன் இ க் றாேன!
சற் ன் நாம் ேப க் ெகாண் ந்ேதாேம;
அவன்தான்” என் ன் ஷ் ய ம் , “உமாரா?
அவன் ெசய் ய ேவண் ய அ ஒன் தான்
பாக் க் ற ” என்றார ் அ .

“அட; கட ேள! ேவ என்ன என்ன

ெசய் றான்? என் ன் ஷ் ேகட்டான்.

“பட் ல் களில் ேகார ்த்த தந்த மணிகைள

உன் ரல் களினால் எவ் வள எளிதாகத்
தள் றாேயா அவ் வள எளிதாக அவன் கன
அள க் கணிதங் கைளச ் ெசய் றான்”.
 “அப்ப யானால் அவனிடம் ஏேதா ஒ
றைம க் ற . ஓய் ேநரத் ல் அவன் என்ன
ெசய் றான்?”

“என் த்தகங் கள் எல் லாவற் ைற ம்

ப க் றான். பாைலவனத் ன் ஓரத் ேலதான்
தன்னந் தனியாகச ் ற் றான். பழங் கள்
சாப் றான்; ெசாக்கட்டான் ஆ றான். தான்
ெசய் ம் கணிதங் கைள ஒ ெபட் க் ள் ேள
ஒளித் ைவத் க் றான்!” என் ேவண்டா
ெவ ப் டன் அ க் க் ெகாண்ேட ேபானார ்
ஆ ரியர ்.

“பாைலவனத் ல் தனியாக ஒ வன் ஏன்

நடந் ெசல் ல ேவண் ம் ? உங் கள் ப ேல
யா ம் அழ ய, ெபண்கள் ேமல் ைமயல் ெகாண்
ற் றானா?”

“ெசா த்த சலைவக்காரிகைளத் த ர

ேவ ெபண்கள் இந்த ப ல் ைடயா ”.
 10. அ சயத் றைமக்
அத்தாட் க் க தம் !
ஒ மாதம் ஆன ற ம் ட உமாைரப்
பற் ய எந்த தமான இரக யத்ைத ம்
ேபரா ரியரால் கண் க்க ய ல் ைல. தம்
மாணவன் அைடயாள ைறக் கணிதத் ற்
மா பாடாக இ ப்பதன் காரண ம் , தமான
கணக் க க் ைட கண் ப்ப ல் ஆர ்வம்
ெகாண் ள் ள காரண ம் என்னெவன்ப
அவ க் ப் ரிய ல் ைல. எந்த தமான றளி
த்ைதைய ம் ைகயாண் , அவன்
கணிதங் கைளச ் ெசய் ய ல் ைல என்ப
உ யாகத் ெதரிந்த . ேபேயா, சாேசா,
கண் க் த் ெதரியாத எந்தப் ெபா ேளா,
அவ க் உத ெசய் ய ல் ைல என்ப ம்
அவ ைடய ெசாந்த ைளையப் பயன்ப த் ேய
கணித ைறகைளக் கண் த் ைட
காண் றான் என்ப ம் அவர ் உ யான
நம் க்ைகக் ெகாண் ந்தார ். எந்த தமான
க் ம் அவரால் வர ய ல் ைல.

ெரன் ஒ நாள் , உமாைர அவர ்

ேசா க்கத் ெதாடங் னார ். “அைமச ்சரிடம் நீ
எப்ெபா ம் ச ்ெசல் லப் ேபா றாய் ?” என்
அவர ் ேகட்டார ்.

“ ம் ச ் ெசல் வதா? அைமச ்சரிடமா? நான்

அவைரப் பார ்த்தேத ல் ைலேய!” என் த் க்
ெகாண் ந்தான் உமார ்.

“அல் லா ன் ஆைணயாகக் ேகட் ேறன்,

எதற் காக என்னிடம் இத்தைன நாட்களாகத்
தங் ந்தாய் ?”

“என் நண்பன் ர ம் ேபார ்க்களத் ல்

மாண் ட்டான், அவ ைடய ரிைவ
மறப்பதற் காக ஒ ேவைல ல் ஈ பட
ேவண் ெமன்ற எண்ணத் டன் நிஜாப் ைர
ட் ப் றப்பட் தங் களிடம் ப க்கவந்ேதன்”
என்றான் உமார ்.

“எந்த ஷயத்ைதப் ப த் எப்ப ப்பட்ட

ேவைல ல் ஈ பட நீ எண்ணி க் றாய் ?” என்ற
ேபரா ரியர ் ஒ நீ ண்ட ரசங் கேம ெசய் யத்
ெதாடங் ட்டார ்.

“ த ல் அ எப்ப உண்டா ற என்

பார ்க்கேவண் ம் . ர ்க்க தரி களின் லமாக
அ இந்தச ் ய உலகத் ற்
இறக் ெகாண் வரப்பட்ட . ர ்க்க தரி களிடம்
இயற் ைகயாகேவ இ ந் ளங் ய
உள் ெளாளி ன் உத யால் தான் காணாத
உலகத் ந் அ ைவக் கல் ம் மண் ம்
நிைறந்த இந்த உலகத் ற் க் ெகாண்
வந்தார ்கள் . இந்த உல ல் அ ைவ
உண்டாக் யவர ்கள் ர ்க்கதரி கள் என்றால்
அைத வளர ்த்தவர ்கள் தத் வஞானிகள் .
தத் வஞானிகள் ர ்க்கதரி களின் ேவத
வாக் கைள ஆராய் ந் , ஞ் ஞானங் களில்
றைமெபற் , சாதாரண மனிதர ்க ம்
ரிந் ெகாள் ம் ப ேபா த்தார ்கள் . அவர ்கள்
இல் லா ட்டால் அ க் கைலகள் அைனத் ம்
மக்க க் த் ெதரியாமல் மைறந் ேபா க் ம் .
க உயர ்ந் ளங் ய அந்த ர ்க்கதரி கைளக்
காலவரிைச ைறப்ப பார ்க் ம் ேபா
தலாவதாக சாந ம் , அ த்ததாக நாசரி
ஈசாந ம் , ன்றாவதாக கம ந அவர ்க ம்
வ றார ்கள் . தத் வ ஞானிகைளப்
பற் ப்ேப ம் ேபா அ ஞர ்க க் ள் ேள
ேவற் ைமயான க த் க்கள் நில ன்றன. நான்
அ ந்த வைர ம் , ேளட்ேடா ம்
அரிஸ்டாட் ம் , நம ேபர ஞர ் அ
ெசன்னா ம் மக்கள் உள் ளத் ேல அ ளக்ைக
ஏற் ைவத்தவர ்கள் ஆவார ்கள் .

தத் வஞானிகைள அ த் க் க ஞர ்கள்

வ றார ்கள் , க ஞர ்களின் றைமேயா
ஆபத்தானதா ம் . அவர ்கள் தங் கள் அ ர ்வமான
கற் பைனையப் பயன்ப த் ப் ெபரியனவற் ைறச ்
யதாக ம் யனவற் ைறப் ெபரியனவாக ம்
மாற் யைமத் வார ்கள் . ேகாபத்ைதேயா,
காதல் உணர ்ச ் ையேயா ண் வதன்
லம் ப்ைப ம் ெவ ப்ைப ம் வளர ்த்
உல ல் ெபரியன ம் யன மான
ெபா ள் கைளப் பைடத் வார ்கள் .

க ஞன் கற் பைனையத் ண்

வாேன த ர, அ ைவப் பா ப த் ளக்க
இயலாதவனாக இ க் றான். அதனால்
தத் வவா ன் றைமையக் காட் ம் அவன்
கைல தாழ் ந் ரா தான். ஆனால் கணித
ஞ் ஞானிகள் உைழப் ன் பலேனா
அ ல் லாத . ஆண்டவன் ஒ வேன
உண்ைமயான நிைலைய அைட றான்.
அ யாைம லகத் ந் , அ லகத் ற் ப்
ேபாகக் ய பாலத்ைதக் கட் பவன்
கணிதேமைதேய! அப்ப ப்பட்ட கணிதக்
கைல ேல அைடயாள ைறக்கணிதேம க ம்
நன்ைம பயப்ப , றந்த , உன் ைடய றைம
வைத ம் நீ அக்கணித ைற ல் ேதர ்ச ்
ெப வதற் காகப் பயன்ப த் வாெயன்
எ ர ்பார ்க் ேறன்.” என் த்தார ்.

அவர ் தன்னிடத் க் காட் ய அக்கைற,

உமாரின் உள் ளத்ைதத் ெதாட்ட . தன் ைடய
எண்ணத்ைத அவரிடம் ெவளிப்ப த்தக் ய
ெசாற் கைளத் தட் த் த மா நிைன க் க்
ெகாண் வந் , “நட்சத் ரங் களின் ேபாக்ைக
அ ந் , ஆராய் ந் ைட காண
ேவண் ெமன்ப என் ஆைச!” என் னான்.
“நட்சத் ரங் கைளப் பற் யா? அ
ேசா டக்கைலையச ் ேசர ்ந்ததல் லவா?
ேசா டெமன்ப , ேகாளங் க க் ம் , மனித
காரியங் க க் ம் உள் ள சம் பந்தத்ைதப்
பற் யதல் லவா? அதற் ம் கணிதத் ற் ம்
சம் பந்தம் இல் ைலேய!” என்றார ் ஆ ரியர ்.

“இ ந்தா ம் ஷயம் ஒன் தாேன!”

“என்ன ெசான்னாய் ! என் த்தகத் ல் உள் ள

ஷய ம் , ராஜ ேசா டனின் ற் ம் ஒன்றா?
அ தவ . இன்ெனா ைற அைத என் கா ல்
ப ம் ப ெசால் லாேத”.

“இ ந்தா ம் , ஒ கைல ன் லம்

ெபறப்ப ம் உண்ைம ம் , ேவெறா கைல ன்
 லம் ெபறப்ப ம் உண்ைம ம் ஒன் தாேன?”

“அப்ப யல் ல மகேன; இந்த மா ரியான

ணான எண்ணங் கைள ெயல் லாம் ெகாண்
அவ ப்படாேத. நீ இைளஞன். காலம் வ ம் ேபா
அ பவத் ன் லம் , ஒ கைல, மற் ெறா
கைல ன் ப யல் ல என்பைத உணர ்ந்
ெகாள் வாய் . கணிதக் கைலெயான் தான்
உண்ைமயான அ ைவ ண்டாக்கக் ய .
உன் ைடய கவனெமல் லாம் அ ேலேய
ெச த்தப்பட ேவண் ெமன்ப தான் என்
ப்பம் . நாைளக் காைல ல் நான் உனக்ெகா
க தம் த ேறன். அைதெய த் க் ெகாண்
நிஜாப் க் ச ் ெசன்றால் , அங் ேக உன்ைன
ஆதரிக்கக் ய ஒ வைரச ் சந் ப்பாய் . உன்
பயணம் ெவற் ெப வதாக!” என்
வாழ் த் னார ். உமார ், ஆ ரியரிடம் எவ் வளேவா
ேபச ேவண் ெமன் எண்ணினான். ஆனால் , தன்
க த்ைத அவரிடம் வ ம் ளக்க
ய ல் ைலேய என் வ ந் னான். அவைர
ட் எ ந் ெசல் ம் ேபா , தன் வாழ் ன்
மற் ெறா கத ம் அைடப்பட் ட்டதாகத்
ேதான் ய . அவன் ெசன்ற ற ேபரா ரியர ்
அ , ேபனா ம் ெவள் ைளத் தாைள ம் எ த்
எ தத் ெதாடங் னார ்.

“என் ைடய மாணவன் உமார ்கயாம்

பாக்தா க் கல் ரிப் ேபரா ரியர ் உஸ்தா
அவர ்க க் ச ் சமமான றைம ள் ளவன் என்
நான் உ யாகக் க ேறன். எந்த தமான
கணித ரச ்சைனக க் ம் ைடகாணக் ய
அ ர ்வ சக் ெயான் அவனிடம் இ க் ற .
ஆனால் அ எ என் எனக் த் ெதரிய ல் ைல.
இந்த அ ர ்வத் றைமையக் ெகாண் அவன்
என்ன ெசய் வாெனன் ற ய ல் ைல.
ஏெனனில் அவன் இன் ம் தன் கற் பைனக்
அ ைமயாகேவ இ க் றான்.

என் ட் ேல வளர ்ந்த அவ ைடய இந்த

அ த் றைன தாங் கள் அ ந்த ஆதரவாளராக
ஏற் க் ெகாள் ம் ப ெசய் மா
ேவண் ேறன். ேமற் ப ஆதரவாளர ்க க் த்
தன்ைன ஆட்ப த் க் ெகாண்டவன் அ யவன்
அ .”

ைம உலர ்ந்த ற , க தத்ைத ம த்

தன் ைடய த் ைரையப் ப த் “ ன் ஷ்
ெப மகனார ், தாக் ன் வாசல் , நிஜாப் ர ்” என்
கவரி எ னார ்.
 11. காத் ந்தவ க்
ஆத் ரம் ெபாங் ய !
அ த்தநாள் ெவள் ளிக் ழைம அன்
காைல ல் , ேபரா ரியர ் அ அவர ்கள் ெகா த்த
க தத்ைத வாங் க் ெகாண் நிஜாப் ைர
ேநாக் ப் பயணம் றப்பட்டான்.
கால் நைடயாகேவ ேபாய் க் ெகாண் ந்த உமார ்
வ ல் உப் ஏற் க் ெகாண் ேபா ம் ஒட்டகச ்
சாரி ஒன்ைறக் கண்டான். ஒட்டகங் கைள
நடத் க்ெகாண் ெசன்ற அந்த மனிதர ்கள்
இரக்கப்பட் , உமாைரத் தங் கள் க ைதகளில்
ஒன் ன்ேமல் ஏ வரச ் ெசான்னார ்கள் .
அவர ்க டன் ேப க்ெகாண் ம் அவர ்கள் பா ய
ல் லானாப் பாடல் கைளக் ேகட் க் ெகாண் ம் ,
ெசன்றப யால் ெகா த் ம் ெவ ன்
ெகா ைமைய ம் ெபா த் க் ெகாண் ேபாக
ந்த .

நிஜாப் க் வந்த டன் அவன், ேநேர

தக் ன் வாசல் என் ற இடத் ற் ப் ேபானான்.
ஒ ம க் ம் தக் ன் வாச க் ம்
இைடேய ள் ள சந் ல் வரிைசயாக உள் ள
இைறச ் க் கைடகளில் ஒன் ல் உட்கார ்ந்
உமார ் வ த்தக்க ம் கவா ம் வாங் ச ்
சாப் ட் க் ெகாண் ந்தான். காைல தல்
ெவ ல் ராயணம் ெசய் , அ த் ப்
ப ேயா ந்த அவ ைடய உடல் தளர ்ச ் ,
சாப் ட்ட டன் ைறந்த . அந்தச ் சந் ல் ெவ ல்
 ைறந் நிழ ம் வரத்ெதாடங் ய , மாைல
ெபா ெந ங் க் ெகாண் ந்த ப யால்
பள் ளிக் த் ெதா வதற் காக மக்கள் வரத்
ெதாடங் னார ்கள் .

ஒல் யான உ வெமான் உமாைரக்

கடந் , ெம வாகப் ேபாய் க் ெகாண் ந்த .
க்காட் க் ம ப் க க் ைடேய ேதான் ய
அந்தப் ெபண்ணின் கரிய கைள உமார ் உற்
ேநாக் னான். க்காட் க் ெவளிேய
நீ ட் க்ெகாண் வைளந் ந்த அவ ைடய
ப ப் நிறக் ந்த ன் ம் அந்தக்
கைடக்கண்பார ்ைவ ம் உமா க் எங் ேகா ன்
பழக்கமான மா ரியாகத் ேதான் ய .

ேபார ்க்ளத் ேல கண்ட அந்த அ ைமப்

ெபண் ேஸா ன் நிைன அவ க் ஏற் பட்ட .
கைட ந்த அவன் ைரவாக எ ந் , தன்
த்தகங் கைள ம் ைக ல் எ த் க் ெகாண் ,
ம் ப் பார ்த்த அந்தப் ெபண்ைணப் ன்
ெதாடர ்ந் ெசன்றான்.

அவள் ம க் ள் ேள ைழந் ட்டாள் .

ன் ெதாடர ்ந் ெசன்ற உமாரின் கா களிேல,
“நம் க்ைக ள் ளவர ்கேள! ெதா ைகக்
வா ங் கள் ! எல் லாம் வல் ல அல் லாைவ ஏற் ப்
பணிவதற் வா ங் கள் !” என்ற அைழப்
ந்த . உள் ேள ைழந் ஓரிடத் ல்
மண் வ ம் , ற எ ந் ந் மற் ேறார ்
இடத் ற் நக வ ம் அந்த இடத் ல்
மண் வ ம் இப்ப யாக உமார ் ன்ேன க்
ெகாண் ந்தான்.
 அவைனச ் ற் எல் ேலா ம் வாய்
த் க் ெகாண்ேட
ெதாழத்ெதாடங் ய ம் அவ ம் , தன் ைடய
ெசயைல ட் ட் மண் ட்டப ேய
ெதா ைக ல் ஈ பட்டான். ெதா ைக
ந்த ம் எல் ேலா ம் எ ந் ெசல் ல ெவளிேய
ளம் னார ்கள் . அவன் ெபண்கள் பக்கம் தன்
கண்கைளச ் ெச த் னான். நீ ல க்காட் க்
காரியான அந்தப் ெபண், மற் ற ெபண்க க் ப்
ன்ேன நிற் ப ம் , ேவைலக்காரி ெயா த் டன்
ெவளிேய றப்ப வைத ம் கண்
ன்ெதாடர ்ந்தான். ெவளி ற் றத் ல் வந் தன்
கால் ய ைய மாட் க் ெகாண்ட அவள் ,
அைதச ் சரியாக மாட் க் ெகாள் ளாததால்
நடந்த டன் ஒ ய த க் கா ந்
ந ச் ரத் ல் ந்த . அைத
எ ப்பதற் காக னிந்த அவள் அ ல் நிற் ம்
உமாைரக் கண்டாள் .

“உமார ்! என் றந்த னத்தன் நீ ேராஜாப்

அ ப் ைவக்க ல் ைலேய? ஏன்?” என்
ேகட் ட் , அவன் ப ல் வதற்
ன்னாேலேய, ந ேபாய் ேவைலக்காரி டன்
ேசர ்ந் நைட கட் ட்டாள் . ன்
ஆண் க க் ன்னாேல யா ந்த
யாஸ் தனக்ெகா ேராஜாப் க் ெகா த்த
நிைன க் வந்த .

ற அவன் இைறச ் க் கைடகைளக்

கடந் தாக் ன் வாச க் வந்தேபா , அந்த
வாசல் கத கள் டப்பட் ந்தன. க் ய ரர ்
ஈட் க டன் அங் ேக காவல் ெசய்
ெகாண் ந்தார ்கள் .

“கயாம் ! ஏன் இவ் வள காலந் தாழ் ந்

வ றாய் ?” என்ற கரகரத்த ரல் ேகட் நி ர ்ந்
பார ்த்தான். ைர வந் நின்
ெகாண் ந்த ன் ைஷ அவன் அைடயாளங்
கண் ெகாண்டான்.

ேபரா ரியர ் ெகா த்த க தத்ைத எ த்

அவனிடம் நீ ட் னான். அவன் அைத உைடத்
அ ல் இ ந்த ளக் ெவளிச ்சத் ல் ப த் ப்
பார ்த்தான்.

ற அைத ம த் இ ப் ேல ெசா க்
ெகாண்டான். ஒ ெவள் ளி நாணயத்ைத எ த்
அவன் உமாரிடம் ெகா த்தான். ேபரா ரியர ்
க தம் அவன் உள் ளத் ல் ப்பம்
உண்டாக் யதா இல் ைலயா என்ப உமா க் ப்
ரிய ல் ைல. ேபரா ரியேரா, அவன் உமாரிடம்
அன்பாக நடந் ெகாள் வான் என் தான்
ந்தார ்.

“நிசாப் ரில் உன் எங் ேக க் ற ?”

என் ன் ஷ் உமாைரக் ேகட்டான்.

“ வாஜா அ அவர ்களின் நட் க் ரிய

ெபரியவேர! தற் சமயம் எனக்ெகன் ஒ ம்
ைடயா ”

“அப்ப யானால் எனக் த் ெதரிந்த

ைரச ் ேசணம் ெசய் பவன் ஒ வன்
இ க் றான். உன்ைன ஆதரித் க்
காப்பாற் ம் ப அவனிடம் ெசால் ேறன். நீ
அதற் ப் ப லாக அவ ைடய எட்
ழந்ைதகட் ம் னிதமான ெகாரான் ப க்கக்
கற் க் ெகா க்க ேவண் ம் ” என் னான்.

அவன் ேப ய ேபாக் ம் அலட் யமான

பார ்ைவ ம் ஏேதா நாய் க் ெராட் த் ண்ைட
ண் த் க் எ வ ேபால் இ ந்த . உமாைர
அவம ப்பதற் காகேவ அவன் ேப ய
ேபா ந்த .
உமா க் ஆத் ரம் ட் க் ெகாண்
வந்த . “இந்த மா ரியான ஆதரைவ எ தப்
ப க்கத் ெதரிந்த யாராவ ஒ காஜாப்
ைபய க் க் ெகா ங் கள் . ஏைழகைளக்
காப்பாற் ம் இதயம் வாய் ந்தவேர! நான் ைடப்
ெபற் க் ெகாள் ேறன்” என் எரிச ்சேலா
னான்.

“தாராளமாக” என் ட் த் தன்

ைரையத் தட் ட்ட ன் ஷ், வ ல்
பழங் கந்ைதக க் ள் ேள ெநளிந் ெகாண்
ச ்ைச ேகட் க் ெகாண் ந்த ச ்ைசக்காரன்
அ ல் நின் , அவன் பாத் ரத் ல் ஒ
நாணயத்ைதப் ேபாட்டான்.

“ப ப் நிற உைடயணிந்த அந்த

இைளஞைனப் ன்பற் ச ் ெசல் . அவன் என்ன
ெசய் றான் என்பைத ம் எங் தங் றான்
என்பைத ம் கண் அ ந் வந் எனக் ச ்
ெசால் ” என் ேவ யா க் ம் ேகட்காமல் ,
ச ்ைசக்காரன் கா ல் மட் ம் ப ம் ப யாக
ெமல் ய ர ல் னான்.
 “உத் ர ” என் வணங் க் ய அந்தப்
ச ்ைசக்காரன், அன் ைடத்த ெப ம்
வ ம் ப ைய எண்ணிச ் சந்ேதாஷப்பட்டான்.

உமாேரா, பல நிழல் க க் ைடேய ஒ

நிழல் ேபால் அங் ந் நடந் ெசல் லத்
ெதாடங் னான். ன் ஷ் தன்ைன அப்ப
ஏளனப்ப த் யைத நிைனக்க அவ க் ப்
ெபா க்க யாமல் வந்த . அவன்
ஆதரிக்கா ட்டால் ைழக்க யாதா என்ன?
தன் ைக ேல உள் ள இரண் நாணயங் கைள ம்
எ த் ப் பார ்த் க் ெகாண்டான். அைவ உள் ள
வைர ேல அவன் தனக் த்தாேன ஒ ராஜாதான்!
ேம ம் , ன் தங் ந்த இடத் க் ச ் ெசன் ,
ல் கா ம் அந்த ெமாட்ைட மா ேல ப த் க்
ெகாள் ளலாம் . ஏதாவ உலகச ் ெசய் கைள
உைரத்தால் அங் ள் ளவர ்கள் தாமாகேவ
அவ க் உண பைடக்கத் ெதாடங் வார ்கள் .
சாப் ட் ட் ேமேல ப த் க் ெகாள் ளலாம் .
ஆனால் ர ம் மட் ம் அங் ேக ந்தால் ...?
எந்த தமான கவைல ம் பட் க்க ேவண்டாேம!

நடந் ெகாண்ேட வந்தவன் த்தகக் கைட

வ யாக வந் அந்த நீ ற் ன் அ ேல
நின்றான். தண்ண ீர ் பாைன டன் அங் வந்
ேசர ்ந்த அந்தப்ெபண், னிந் பாைன ல்
தண்ண ீர ் எ க்க வைளந்தாள் . பாைனைய
அ ழ் த் ப் த் த் தண்ண ீர ் ெமாண்
ெகாண் ந்தாள் . அவன், பக்கத் ேல ந்த
பாைற ல் ேபாய் உட்கார ்ந்தான். அவள் ,
அவைனக் கவனிக்க ல் ைல.
 “யாஸ் ” என் அவன் ெம வாகக்
ப் ட்டான்.

அந்தப் ெபரிய மரத்த ேல இ ட் ன்

ஊேட ம் , க்காட் த் ணிக் ஊேட ந்த
அவ ைடய கண்கள் , அவ ைடய கண்கைளச ்
சந் த்தன.

ெநற் ேல ரண் ெகாண் ந்த

ந்த ன் கற் ைறைய ஒ க் ட்ட
அவ ைடய ெமல் ய ச் ேவகமாக ஓ க்
ெகாண் ப்ப அவன் ெச களில் ெதளிவாகக்
ேகட்ட .

இ ட் ேல நிற் ம் அந்த யாஸ் ,

ைமயானவள் , ன்ேபால் யல் ல,
அழ வந்த ப வமங் ைக. பன்னீர ் மணம் கம ம்
ஆைடக ம் , க்கா ம் அணிந் அைம ேய
உ வமாக நிற் றாள் . அவ ைடய ைக ந்த
பாைன ஒ பக்கமாகச ் சாய் ந் அ ல் இ ந்த
தண்ண ீர ் ேழ வ ந் ெகாண் ந்த . இ ந் ம்
அவள் அைசய ல் ைல.

“யாஸ் யா க்காக காத் க்

ெகாண் க் றாய் ?” என் ெமல் ய ர ேல
உமார ் ஆைச ெபாங் கக் ேகட்டான்.

“ ட்டாேள! ெபரிய அ ட்டாேள! நான்

யா க்காக ம் காத் க்க ல் ைல” என்
ம் ச ் ரிப் டன் ட் க் ைக ந்த
பாைன ந க் ேழ ந்தைத ம் கவனியாமல்
ஓ னாள் . ைபத் யம் த்தவள் ேபால் ஓ னாள் .
ஓ மைறந்ேத ேபாய் ட்டாள் .
 அவன் ம் வ வான் வ வான் என்
ஒவ் ெவா நா ம் அவள் எ ர ்பார ்த் க்
காத் ந்த ன் வ டங் கள் ! காத் க்
காத் ந் , அ த் ச ் ச த் ப்ேபான உள் ளம்
த் ப் த் ப் ேபான் ல் யப் ல் ைல.

உமாேரா ஒன் ம் ரியாமல் உட்கார ்ந்

ெகாண் ந்தான்.

மரத் ன் அ ந் , கந்ைத ைட
ண்ட ஓர ் உ வம் , ெநாண் க் ெகாண்ேட அவன்
அ ல் வந்த அவ ைடய கத்ைதக் ர ்ந்
பார ்த்த .

ற , “ஐயா! ஏைழ, அ ள் ரி ங் கள் !

ஆண்டவனின் ெபயரால் யா க் ேறன், அ ள்
ரி ங் கள் !” என் அந்தப் ச ்ைசக்காரன்
ெகஞ் னான்!
 12. இ காட் ன் பக்கம்
த் க் ங் ய
மணம் !
அன் ெவள் ளிக் ழைம; சாந் த ம் நாள் .
கல் லைறகேள எங் ம் நிைறந்த அந்த இ காட்ைட
ேநாக் ப் ெபண்கள் ட்டங் ட்டமாக வந்
ெகாண் ந்தார ்கள் . இறந் ேபானவர ்கள்
சாந் யைடயப் ரார ்த் ப்பதற் காக அவர ்கள்
வந் ெகாண் ந்தார ்கள் . இ கா வ ம் ,
இ ந் டக் ம் கல் லைறகளின் ங் ட,
என்ெனன்னேவா மா ரியான ஞ் ெச கள்
எப்ப ேயா ைளத் ப் ப் த் அந்த இ கா
வ ம் ஒ ேநாதக் கம் பளம் ரித்
ைவத்த ேபால் காட் யளித்த . ஆண்களின்
கல் லைறகளின் தைலப்பாைக உ வ ம்
ெபண்களின் கல் லைறகள் மலர ்க்
ெகாத் களின் உ வ ம் ெபா க்கப் பட் ந்தன.
அவற் ன் ரிய ஒளி பட் த் தகதகத்த ,
மரங் களின் நிழ ேல, க்கா ட்ட
வனிதாமணிரத் னங் கள் ந்தார ்கள் .
அவர ்கள் கல் லைறகைளச ் ற் வட்ட வட்டமாக
உட்கார ்ந் ந்தார ்கள் . அவர ்களின் ெசம் மலர ்
வா தழ் கள் அைசந் ெகாண் ந்தன. அதாவ
ேப க் ெகாண் ந்தன. ழந்ைதகள்
ற் றைர ேல தவழ் ந் ெகாண் ந்தன.
ரார ்த் ப்பைட டப் ேப க் ெகாண் ப்ப ல்
அவர ்க ைடய உற் சாகம் அ கமா ந்த . ல
ெபரிய ெபண்கள் ஒ வட்டத் ந் ஒ
வட்டத் ற் மா மா ப் ேபாய் க்
ெகாண் ந்தார ்கள் . மற் றவர ்கள் தங் கைளப்
பார ்க்காத ேபா மரங் களி ேட மைறந்
ேபானார ்கள் . ெபண்கள் ரார ்த்தைன ெசய் ம்
ேநரத் ேல ஆண்கள் அங் ேக ைழவ
ைடயா .

அந்தக் ட்டத் ன் கண்க க் த் தப்

வந்த யாஸ் , மரங் களி ேட ந்
ஆற் றங் கைரேயாரமாக ெவ ரம் வந்
ட்டாள் . கைட ல் அ த் ப் ேபாய் ஒ
கற் பாைற ன் ேமேல கால் நீ ட் யப
உட்கார ்ந்தாள் . அவள் தைலக் ேமேல றாக்கள்
வட்ட ட்டன. அந்தப் றாக்கள் பக்கத் ேல
பா ந் டந்த வர ்கைளேய தங் கள்
இ ப் டமாகக் ெகாண் ந்தன. அந்தச ் வ க்
ேமேல ைர ைடயா . ஏெனனில் அ அந்தச ்
வ க் ள் ேள உயர ்ந் ளங் ய பாழைடந்த
ேகா ரத் ன் ற் ச ் வரா ம் . ஆற் ைற ம்
இ காட் க்கப்பால் இ ந்த ெவளிைய ம்
கண்காணித் க் காவல் ெசய் வதற் காகக்
கட்டப்பட்ட ேகா ரம் அ . ஆனால் , இப்ெபா
பல ஆண் களாக நாட் ேல அைம ேய நில
வ வதால் , காவல் ேதைவ ல் ைலெயன் ைக
டப்பட்ட . ேகா ர ம் ஓரள பாழா ட்ட .
இப்ெபா அந்தக் ேகா ரத் ேல றாக்கள்
க் ன்றன. உமாைரப் ேபால் அைலந்
ரிபவர ்க் ம் சமயா சமயங் களில் அ
பயன்பட் வந்த . இர ல் நட்சத் ரங் கைளப்
பற் ஆராய் ச ் ெசய் வதற் , அ உமா க் ப்
ெபரி ம் பயன்பட் வந்த .
 உமா ம் , யாஸ் அ ல் வந் ேசர ்ந்தான்.
க ரவ க்ெக ேர றாக்கள் வட்ட ட வட்ட ட,
றா ன் இதயம் ேபால ெவண்ைமயான
யாஸ் ன் ஆைச எண்ணங் க ம் , ழன்
ழன் எ ந்தன. இந்த மா ரியான ேநரத் ல்
என்ன ெசய் வெதன் ேயா த்தாள் . தன் அக்காள்
ெசய் த ேபால, பக்கத் ல் இ ந்தவன்
பார ்ைவைய , அவன் தன்ைன ைமயாக
மறந் , தன்ேமல் மாறாக்காதல் மயக்கங்
ெகாள் ம் ப ஆைச ெமா கைள அ க் ப்ேபச
எண்ணினாள் . ஆனால் அவ ைடய ைககள்
ந ங் ன. வார ்த்ைதகள் த மா ன. அவேனா
ெந ேநரத் ற் ப் ேபசாமேல உட்கார ்ந் ந்தான்.
அவ ைடய கண்களிேல ஒ ப ந்த .

“ஏதாவ ேப !” என்றாள் அவள்

ஆைசேயா .

“எைதப்பற் ப் ேப வ ? யாஸ் ” என்

கத்ைதக் டத் ப்பாமல் உமார ் ப ல்
ெசான்னான்.

“நீ ேபா க் ப் ேபா ந்தாேய, அங் ேக

ல் தாைனப் பார ்த்தாயா? பல நகரங் களி ம் பல
ெபண்கைளப் பார ்த் ப்பாேய? ேவ என்ன
என்ன பார ்த்தாய் ! அவர ்கள் எப்ப எல் லாம்
இ ந்தார ்கள் ? அவற் ைற ெயல் லாம் ெசால் ”
என்றாள் . அந்த நீ ண்ட ெகாரசான் ம் ,
ஸா ம் அவன் நிைன க் ன்ேன ேதான்றக்
கண்டான்.

“அ வா? ஷயம் ஒன் ல் ைல,

ெசாக்கட்டான் காய் கைளப்ேபால அங் ங் ம்
நாங் கள் உ ட்டப்பட்ேடாம் . கைட ல்
ெபட் க் ள் அள் ளிப் ேபாட் டப்பட்டவர ்களா
ட்ேடாம் . ேபாைரப் பற் யாரால் ளக் ப் ேபச
ம் ?" யாஸ் , தன் ைடய இள வய க்
கனைவ ம் , ெவள் ைளக் ைர ல் ஏ வ ம்
இளவரசைன ம் , அவன் தன்ைன அைழத் ச ்
ெசன் இ க்க ைவக் ம் அன்னத் தடாக ள் ள
அரண்மைனைய ம் நிைனத் க் ெகாண்டாள் .

“நீ நிசாப் ரிேல என்ன ெசய் யப்

ேபா றாய் ?”

“யா க் த் ெதரி ம் ?

“நீ ம் ப ம் ேபாய் டப் ேபா றாயா?”

உமார ் தைலைய “இல் ைல” என்ப ேபால

ஆட் னான். அவ க் நிசாப் ைர ட் ப்
ேபாகேவ மன ல் ைல. யாஸ் ையத் த ர ேவ
எைத ம் நிைனக்கக் ட அவனால் ய ல் ைல.
யாஸ் தான் எவ் வள ரம் மா ட்டாள் ?
ன்னஞ் யாக இ ந்த அவள் , க த்ைதக்
கைலக்கக் ய அழ ய ெவளவன மங் ைகயாக
மா ட்டாள் . இ ந் ம் அவள் மா ட ல் ைல.

கன்னத் ேல ைக ைவத்தப ரத் ேல

இ காட் ந் ெவளிக் ளம் நகரத்ைத
ேநாக் நக ம் ெபண்களின் ய
உ வங் கைளப் பார ்த் க் ெகாண் ந்தான்.

“ஞானக்கண்ணா ப் ேபரா ரியரின்

அன் க் ரிய மாணவன் நீ ெயன் ம் , நீ ேய ஒ
ேபரா ரியராகப் ேபா றாெயன் ம் ேப
ெகாள் றார ்கேள, அ உண்ைமதானா?”
 உமார ் இைதக் ேகட்
ஆச ்சரியப்பட ல் ைல. பள் ளிக் டத் ல் ஏற் பட்ட
இந்த வதந் , அந்தத் ெத ல் உள் ள த்தகக்
கைடக்காரர ்களிடெமல் லாம் பர ட்ட .
அைதேய யாஸ் ம் ேகள் ப்பட் க் றாள் .
ன் ரிப் டன் அவன் ெசான்னான்.
“எனக் ேவைல ெசய் வதற் ஓர ் இட ம்
ைடக்க ல் ைல; என்ைன ஆதரித் க்
காப்பாற் வதற் யா ம் இல் ைல; எனக் ச ்
ெசாந்தமாக எ ேம இல் ைல. ஆ ரிய க் அவர ்
ெதா ல் ைழப்ைபத் த ற . மதவா க்
அவ ைடய ழ் ச ் கள் வாழ் ைவத் த ற .
எனக் என்ன இ க் ற ?" யாஸ்
ம ழ் ச ் டன் ெந ங் வந் நின்
ெகாண்டாள் . உமார ் உண்ைமயாகேவ
ச ்ைசக்காரனாகேவ இ ந்தா ம் நல் ல தான்.
தன்னிட ந் ரிந் ேபாகமாட்டான் அல் லவா?
அந்த அள ற் அ நல் ல தான் “உனக்
த் ேய இல் ைல. ேசா டம் ெசால் ம் அகமைத
ட நீ ெபரிய ட்டாள் தான்! அவன்
நட்சத் ரங் கைளப் பார ்த் க் ெசால் வதற் காக
நிைறயப் பணம் ெப றான். அவ க் ஒ
க ப் அ ைம ம் பட் ச ் சால் ைவ ம் டக்
ைடத்தன. உனக் என்ன ைடத்தன? அேதா
பார ்! ட்டம் வ ம் கைலந் ட்ட .
ெபண்களின் கைட க் ம் பல் டப் றப்படத்
ெதாடங் ட்ட . நான் ேபாக ேவண் ம் ”
என்றாள் யாஸ் .

யாஸ் ன் ப ைம ெபா ந் ய ைகைய

உமார ் த் க் ெகாண்டான். இ ய அந்தப்
ந் அவ க் எ ந் ெசல் ல மனம்
வர ல் ைல. அப்ப ேய உட்கார ்ந் ந்தாள் .
வானத் ேல வட்ட ட் க் ெகாண் ந்த
றாக்கள் அந்தப் பாழைடந்த காவல் ேகா ரத் ல்
அைடந் ட்டன. வானம் ெவ ம் ெவளியாகக்
காட் யளித்த . ேநரம் ெசன்ற ம் இ ண்ட
வானிேல ைற நிலா எ ந் ேதான் ய .

“அேதா ைற ேதான் ட்ட . நான்

ேபா ேறன்” என்றாள் யாஸ் னமாக.

“அந்தப் நில ன் இ ெகாம் க க் ம்

ஊேட ஒ நட்சத் ர ம் ைர ல் ேதான்றப்
ேபா ற யாஸ் ” என்றான் உமார ் ெம வாக
ஆைச ெபாங் ம் ர ல் .

“நான் அைதப் பார ்க்கப் ேபாவ ல் ைல.

உன் ைடய அந்தப் ெபரிய ேகா ரத் ேல
அைடந் ெகாண் , நீ மட் ம் தன்னந்தனியாகப்
பார ்! அந்த ஒ நட்சத் ரத்ைத மட் ம் என்ன.
எல் லா நட்சத் ரங் கைள ேம பார ்த் க்
ெகாண் ! ஆமாம் , இர ல் ைத களி ந்
ெவளிக் ளம் வ ம் சா க க் நீ
பயப்ப வத் ல் ைலயா?”

“அந்தப் ேபய் கள் என் ைடய நண்பர ்கள் ,

ெதரி மா? அள க் க கைள ம் , நட்சத் ர
ளக் கைள ம் , ெகாண் வந் , அைவ எனக்
நட்சத் ரங் கைளப்பற் ய எல் லா ஷயங் கைள ம்
ெசால் த் த ம் !” என் ேவ க்ைகயாக
யாஸ் டம் உமார ் னான். ஆனால்
யாஸ் ன் கண்கள் பயத்தால் ரிந்தன. பல
அ சயமான ஷயங் கைளத் ெதரி க்கக் ய
ேசஷ அ ஒன் உமாரிடம் இ ப்பதாக
ஊரில் ேப க் ெகாண்டார ்கேள, அ நிைன க்
வந்த . இறந் ேபானவர ்களின் ஆ கேளா
அவன் ேப வ உண் ேபா க் ற என்பைத
கலவரத்ேதா நிச ்சயப் ப த் க் ெகாண்டாள் .

“அந்தப் ேபய் கேளா நீ எப்ப ப் ேப வாய் ?

எந்த ெமா ல் ேப வாய் ?” என் ேகட்டாள்
ழந்ைதத் தனமாக.

“கண் க் த் ெதரியாத
வானேதவைதெயான் , இந்தக் ேகா ரச ் வரிேல
இர ல் ன ம் வந் உட்கா வ வழக்கம் .
ஆ கள் ேப ற எல் லா ஷயங் கைள ம் அ
தான் எனக் ச ் ெசால் ம் , அதற் உலகத் ல்
உள் ள எல் லா ெமா க ம் ெதரி ம் !”

“ ம் மா காேத! ேதவைதகைளப் பற் ப்

வ சரியல் ல! உண்ைம ல் ேபய் கள் இங் ேக
வ மா? அைத மட் ம் எனக் ச ் ெசால் .”

ேதவைதையப் பற் அவன் ய

ெகன் நிைனத்த யாஸ் க் ப் ேபய் கைளப்
பற் ச ் ெசான்ன மட் ம் . ஏேதா உண்ைமயாகத்
ேதான் ய . இ ளில் அைர ைரயாகத் ெதரி ம்
கல் லைறகளின் பக்கம் ெசன்ற கண்ைணத்
ப்ப ம் யாமல் , பார ்த் க்
ெகாண் க்க ம் யாமல் , ஓரக் கண்ணாேல
பார ்த் க் ெகாண்ேட, பயந்தப அவைன ஒட்
உர உட்கார ்ந் ெகாண்டாள் . உமார ் தன்
ைககளால் அவைள வைளத் இ க அைனத் க்
ெகாள் ளத் ெதாடங் யேபா , பயந் ந ந ங்
த் க் ெகாள் ள யன்றாள் . உடெலல் லாம்
யர ்த்த . அவ ைடய நிைல தாழ் நத ் . கண்கள்
 க் ெகாண்டன. பயத்தால் அவள் ெநஞ் பட
படெவன் த் க் ெகாண் ந்தைத அவன்
உணர ்ந்தான். அவள் உத கள் ேவகமாகத்
த்தன. “பயமாக இ க் ற , பயமாக
இ க் ற ” என்ற ெமல் ய ஒ அவள்
உத களிேல றந்த . அவ க்ேகா
ரகதாபத்தால் ஏற் பட்ட உள் ளத் ப் ,
அவ க்ேகா கன்னி பயம் , பயத் ப்
க் ம் ர ேல இ வ ம் ேப க்
ெகாண்டார ்கள் . ேநரத் ற் ப் ற
அவ ைடய ைககள் அவள் உடைலத்
த யப ேய ஊர ்ந் வந் அவள்
கன்னங் கைளப் த் க் ெகாண்டன.
அவ ைடய கத்ைதத் ப் யப ேய தன்
கத் ன் எ ேர ைவத்தப “என்ைனப் பார ்!”
என்றான். ஆனால் , அவ ைடய கண்கள் ய
ப ேய இ ந்தன. இன் ம் பயம் ேபாக ல் ைல.

ெவள் ளி நில ன் வைள மங் ய .

அதன் ந ேல, ஒ நட்சத் ரம் ேதான் ஒளி
ட்ட . இ ண்டவானத் ைர ேல எ
ைவத்த ேபால அ ேதான் ய . உமாரின்
உள் ளத் ல் ஒ த் ரமான ஆைச ம்
உடெலங் ம் சான ேவதைன ன் ப் ம்
ேதான் ன. க் ம் அவ ைடய வா தழ் கள்
அவ ைடய உத களிேல ெபா ந் ய அந்தக்
கணத் ேலேய அந்தப் ப அடங் ய . அந்த
ேவதைன ர ்ந்த !

இ க் அவைள அைணத் க்ெகாண்டான்.

“ேபா ம் ! வ க் ற ” என் ய யாஸ்
ெப ச் ட்டாள் . நட்சத் ர ெவளிச ்சத் ேல
அவ ைடய ேதாள் களிேல ஒளிபட் த் ெத த்த .
அவன் க த்ைதக்கட் ப் த் ந்த அவள்
ைககள் அவ க்க ேல அவ ைடய
உத கைளக் ெகாண் வந் நி த் ன. அந்த
அழ ய உத களின் கதகதப் ம் , தன் ெநஞ் ேசா
ஒட் ந்த அவ ைடய ெநஞ் ன் ஓட்ட ம் ,
கண் பார ்ைவ ேல ேதான் ய அவ ைடய காதல்
ெந ப் ன் ேவக ம் , அவ ைடய ப ைய அடக்
ட்டன. உலைக மறந் , ஆழ் நத ் ெப ச்
ட் க் ெகாண் ஒ வர ் அைணப் ேல
மற் ெறா வர ் ைணந் ெந ேநரம் அங் ேகேய
அவர ்கள் டந்தார ்கள் !

இர ெதா ைக ேநரம் க ந்
ெவ ேநரத் ற் ப் ற அவர ்கள் நகரத்ைத
ேநாக் ப் றப்பட்டார ்கள் . ஷந் ேதாய் ந்த வாள்
ேபான்ற ைற ம ளங் க, தங் கள் கால ன்
ேழ தைர ப்ப டத் ெதரியாமல் ,
கன ல ல் தந் ெசல் பவர ்கைளப் ேபால
அவர ்கள் நகர ்ந் ெகாண் ந்தார ்கள் .
த்தகக்கைட ன் அ ேல அந்தப் ெபரிய
மரத்த ன் ேழ ள் ள நீ ற் ன் பக்கத் ேல
வந்த ம் , யாஸ் அவைனக் கட் ப் த் க்
ெகாண் “என் இதயத் ல் ற் க் ம் இதயேம!
உன்ைன எப்ப ப் ரிந் ெசல் ேவன்?” என்
ஆைசப் ெபாங் கத் த ப்ேபா ேகட்டாள் .
அவ ைடய காத ம் ஒன்ேறதான். காதல ம்
அவன் ஒ வேனதான். ரி ன் ேவதைன
அவைளப் ெபரி ம் வ த் ய . ேகா ரச ் வ க்
வான ேதவைத வ வ உண்ைமதான்.
கண் க் த் ெதரியாத அந்த வான ேதவைத
பாழைடந்த ேகா ரத் ற் வந் அவ ைடய
ஆத்மாைவத் ெதாட் த் அவள் உட ல் உள் ள
ரத்தம் வைத ம் உ ஞ் க் ெகாண் ேபான
உண்ைமதான், என் அவ ைடய உத கள்
த்தன!
 13. பார ்த்த ல் தான்
ெகால் லப்பட்டார ்!
உமா க் அச யாக இ ந்த . எனி ம்
அவனால் ங் க ய ல் ைல. எ ம்
சாப் ட ம் அவன் ம் ப ல் ைல. அந்த இர ன்
மாயாஜாலத் ேலேய அவ ைடய த்
ல த் ந்த . தன் இ ப் டத் ன் வாச ேல
ட் க் ெகாண் டந்த அந்தப்
ச ்ைசக்காரைனப் பார ்த் உமார ் ன்னைக
ரிந்தான். அந்தப் ச ்ைசக்காரன் இர ெவ
ேநரத் ற் ப் ன் ம் களிேல ெநாண் க்
ெகாண் ரிவைத உமார ் கவனித் க் றான்.
ம் மா இ க்க யாமல் அவ ைடய கால் கள்
அவைனப் ந்ேதாட்டத் ற் இ த் ச ் ெசன்றன.
காவற் காரர ்கள் தங் கள் ைககளில் ளக் க டன்
அல் லா ன் ெபயரால் ஒவ் ெவா மணி
ேநரத்ைத ம் க் ெகாண் ந்தார ்கள் . ஏேதா
ஒ உள் ணர ் , அந்த இர ன் த் ரக்
காட் கைளப் பற் அவைன எச ்சரிக்ைகயாக
இ க்கச ் ெசய் த . அவ க் ப் ன்னாேல ஒ
நிழல் மரங் களின் ஊேட ைழந் ெசல் வ ம் ,
அந்த உ வம் அனாைதகள் ப த் த் ங் ம் ஒ
ளக்கைரைய ேநாக் ைரவ ம் ேபாலத்
ெதரிந்த . இர ன் மாயா ஜாலங் கைளப் பற்
எ ேம உணராமல் அந்த அனாைதகள் உறங் க்
ெகாண் ந்தார ்கள் .
 ஒ னன் அ ேல ெவள் ைளக்
க ைதெயான் ங் க் ெகாண் ந்த .
அந்தக் ளத் ன் கைரேயாரத் ேல ஒ ணிைய
இ த் ப் ேபார ்த் க் ெகாண் அந்தக் ணன்
டங் ெகாண் உட்கார ்ந் ந்தான். அந்தக்
னைன ம் , க ைதைய ம் எங் ேகா கன ல்
கண்ட ேபால் இ ந்த உமா க் .
இப்ேபா க் ம் நிைல ல் அப்ெபா அந்த
இரண் உ வங் க ம் இ க்க ல் ைல என்ப ம்
ெதரிந்த . ஆனால் , எங் ேக என் தான்
நிைன ல் ைல.

உமார ் அந்தக் னன் அ ேல ேபாய்

உட்கார ்ந்தான். அந்தக் னன் தண்ண ீைரச ் ட் க்
காண் த் , “கண்ணிர ்க் கட ேல
ழ் க் டக் ம் இந்த நிலாைவப் பார ்த்தாயா
அண்ேண!” என் ேகட்டான்.

அந்தக் ளத் ன் பரப் ேல ேதான் ய

ைற நில ன் உ வத்ைத உமார ் னிந்
கவனித்தான். ன்பம் என்ப இந்த இர ேல
அவ க் ப் ெபா ளற் ற ஒ ஷயமாக இ ந்த .
ஆனால் அந்தக் ணன், ன்பப்ப வைத அவன்
உணர ்ந்தான்.

ஆதரவான ர ல் னைன ேநாக் , “நீ

என்ன ெசய் ெகாண் க் றாய் ?” என்
ேகட்டான் உமார ்.

“நான் காவல் காத் க் ெகாண் க் ேறன்.

இேதா பார ்; மற் றவர ்கெளல் லாம் க்கத் ல்
ஆழ் ந் ட்டார ்கள் . ஆனால் , நான் அ ழ் ந்
ேபான அந்த நில க் க் காவலாக இ க் ேறன்.
ஏெனன்றால் , அ தான் உண்ைமயான நில .
ஆகாயத் ேல இ க் ம் அந்த நில
உண்ைமயானதல் ல; ஏெனன்றால் அ
மா வ ல் ைல; அ வ ல் ைல இந்த இரைவப்
ேபாலேவ எல் லா இர கைள ம் நிைனத் க்
ெகாண் , அ மைறவ ம் ேதான் வ மாக
இ க் ம் ” என் அந்தக் னன் த் ர
ளக்கம் ெகா த்தான்.

உமார ், “உண்ைம, உண்ைம” என்

ஒத் னான்.

ங் க் ெகாண் ந்த
ச ்ைசக்காரர ்கைளச ் ட் க் காட் ய அந்தக்
னன், “இேதா, இேதா, இவர ்க க்ெகல் லாம் ய
தைலவன் இ க் றான். ஆனால் , எனக்
யா ல் ைல. என் ைடய தைலவைர நான்
இழந் ட்ேடன். என் தைலவர ் க ைணக்
க ரவன்; அ ர ்ஷ்ட ல் லாத அனாைதகளின்
ஆதரவாளர ்; அ ைம ேல கத் தாழ் நத் வனான,
அங் க னனான இந்த ஜபாரக்ைக, அவர ்
அன்பாக நடத் னார ். க ரவனின் உலகமான
இைத ட் க் க ரவன் ரிந் ட்டான்;
நம் க்ைக ள் ளவர ்கைள ட் ப் பா காப்
ல ட்ட ; ஜபாரக் ட ந் அவ ைடய
உ க் உ ராய் இ ந்தவர ் ேபாய் ட்டார ்.
ஆய் லல் லா அல் லல் லா! ல் தான் ஆல் ப் அர ்சலான்
ெகாைல ெசய் யப்பட் ட்டார ்!” என் க
உ க்கமாகக் கத னான்.

நீ ரில் ஆ அைல ம் நில ன் த ய

ஒளிையக் கவனித் க் ெகாண் ந்த உமார ்
அவன் ெசான்னைத மன க் ள் வாங் காமேல,
“எனக் த் ெதரியாேத!” என் ைரத்தான்.

“நிசாப் ர ் வ ம் ெதரி ம்
இன் தாேன சாமர ்க்கண் ந் அவ ைடய
உடைலத் க் க் ெகாண் ம் வந்ேதாம் .
அவ ைடய அவ் வள தான்! அண்ேண!
அவ ைடய ஆட் ல் அவர ் பல ம் உ ம்
வாய் ந்தவராகத்தான் இ ந்தார ். அவைரச ் ற்
ஒ பா காப் ப் பைடேய இ ந்த . இ ந்தா ம்
ன் ெசய ந் பட ய ல் ைல.
சாமர ்க்கண் ல் ஒ பட்ட நாைய அவர ்
ன்னாேல ெகாண் வந் நி த் னார ்கள் . அவர ்
எ ரிேல அந்தக் ைக ையக் ெகாண்
வ ம் ேபா , வாள் த்த இரண் ரர ்கள்
இவைனப் த் க் ெகாண் ந்தார ்கள் .
அப்ெபா அந்த நாய் நம் ேபரரசைரப் பார ்த்
இகழ் ந் ேப ய . அதனால் ல் தான்
உள் ளத் ேல ேகாபம் ெகா ந் ட்ெடரிந்த .
தன் ைக ேல ல் ைல ம் அம் ைப ம் எ த்
அந்த நா ன் ெநஞ் க் ேநேர ைவத்தார ்.
அந்த நாையப் த் க் ெகாண் ந்த வாள்
ரர ்கைள ல இ க்கச ் ெசால் ட் ,
நாைண இ த் ட்டார ். ஒேர அம் ேல
ெகால் லப்பட் க்க ேவண் ய அந்தக் ைக ன்
ேமல் அந்த அம் பட ல் ைல. என் ம் தவறாத
இயல் ைடய எம் தைலவர ் அன் எப்ப ேயா
தவ ட்ட . உடேன அந்த நாய் தன் இ ப் ேல
மைறத் ைவத் ந்த இ கத் கைள ம்
உ க் ெகாண் , ல் தான் அவர ்கள் ெநஞ் ேல
ெரன் பாய் ந் ன் ைற த் ட்டான்.
நான் நாட்கள் க ந்த ற அவர ் அல் லா ன்
 வ ளில் கலந் ட்டார ்” என் த்த
அந்த கடன் ஜபாரக் ன் கன்னங் கள்
கண்ணிரில் ஊ ப் ேபா ந்தன.

“ஆெமன்! சாந் ண்டாகட் ம் சாந் !

சாந் !” என் உமார ் த்தான். அந்தக்
கரிய இ ளிேல ரத் க்கப்பால் , ர ன்
ைத ம் , அதன் அ ேல ெபா க்
ெகாண் க் ம் அவ ைடய ேவைலக்கார ம்
ேதாற் றமளிப்பைத உமார ் கண்டான்!
 14. ஆைசக்கன கள்
யா ம் ப த்தன.
“அவள் யார ் அ ைமப் ெபண்ணா?
மணமானவளா? எப்ப ப்பாள் ?’ என்
ன் ஷ் ேகட்டான். ன் ஷக் வரம் ெசான்ன
அந்தப் ச ்ைசக்காரன் “இ ட் ேல எைதச ்
சரியாகப் பார ்க்க ற . அவேனா இைளஞன்,
இர ம் பக ம் ெதாடர ்ந் த் க்
ெகாண்ேட ப்பான் ேபா க் ற . எனக் த்
க்கம் கண்ைணச ் ற் க் ெகாண் வந் ங் ட,
ெவள் ளிக் ழைம இர டாமல் ெதாடர ்ந்
ற் ேனன். அந்தப் ெபண்தான் ட்
ேவைலகைளப் பார ்க் ம் ப ஏவப்ப றாள் .
க ைமயான ேவைலகள் எல் லாம் டச ்
ெசய் றாள் . ஆனால் அ ைமப் ெபண் அல் ல.
க யாண ம் இன் ம் ஆக ல் ைல” என்
ெசால் க் ெகாண் வந்தான்.

“அவள் ெபயர ் என்ன?”

“யாஸ் , அப் ல் சா த் என்ற ஷத்

நகரத் த் ணி யாபாரி அந்தக் ழட் ப்
த்தகக் கைடக் காரனிடம் , அவன் மகள்
யாஸ் ையத் தனக் மணம் ெசய் ைவக் ம் ப
ேகட் க் ெகாண் க் றான்!”

“அப் ல் சா த்! ஆம் , அவன் ஒ ெபரிய

டார ம் ஏராளமான ஒட்டகங் க ம்
ைவத் க் றான்” என் ன் ஷ்
தனக் த்தாேன ேப க் ெகாண்டான். அந்தப்
ச ்ைசக்காரன் ைய எ ர ்பார ்த் க்
காத் ப்பைதத் ெதரிந் ெகாண்ட ன் ஷ்
அவைனப் பார ்த் , “அப்ப யானால் , அந்தக்
டாரம் ெசய் பவனின் மகன் த்தகக் கைட
ைய ட் ப் ேபாக மாட்டான். அங் ேகதான்
ற் க் ெகாண் ப்பான். என்னிட ந் ெசய்
ைடக் ம் வைர அவைளத் ெதாடர ்ந் கவனித்
வா. ேபா” என்றான்.

“ெசய் ெகாண் வ பவன் உங் க ைடய

ஆள் தான் என்பைத எப்ப த் ெதரிந் ெகாள் வ
ர ேவ?" "உன்ைன இந்த மா ரி காலால்
உைதத் , “ டாரம் ெசய் பவன்
எங் ேக க் றான்? என் ேகட்பவன்
என் ைடய ஆெளன் ெதரிந் ெகாள் .
அ வைர ேல ங் காமல் அவைளத் ெதாடர ்ந்
ரி ெதரி றதா! நீ ங் னால் அைதப்
பார ்ப்பதற் ம் , உன் றட்ைடையக் ேகட்பதற் ம்
ேவ ஆட்க க் க் கண் ம் கா ம்
இ க் ன்றன என்பைத மறவாேத’ என்
ெசால் க் ைகநிைறய ெசப் க் கா கைள அள் ளித்
தைர ேல ெகாட் னான். ல் ரிந்தவர ்கள்
அைத அள் ளிக் ெகாள் வதற் ள் ச ்ைசக்காரன்
னிந் ேல டந்த அந்தக் கா கைள
அவசர அவரசமாகப் ெபா க் னான். ெபா க் ம்
ெபா ேத வா னால் அவற் ைற எண்ணிக்
ெகாண்ேட வந் “ஒ ெவள் ளி நாணயத் ன் அள
ம ப் க் ட இல் ைலேய, உன்ைமயான
உைழப் க் க் ைடத்த பணம் ! - ர க்களின்
ைகப் தண்ண ீர ்ேபான்ற தாராளத்தன்ைமயாக
இ க் ம் !” - என் ன ைவ
ெகாண் ந்தான். இ ப் ம் ன் ஷக்
அவன் க கப் பயந்தான். அவன் எந்த
மனிதனிடம் ேவைல ெசய் றான் என்ப
அவ க் த் ெதரியாம ந்த . அந்த ெபரிய
மரத்த ல் இ ந்த நீ ற் க் ைரந் ெசன்
அங் ேக உள் ள கல் ல் உட்கார ்ந் ெகாண்டான்.

அங் ந்தவாேற அவன் பள் ளிக் ட வாசல்

றத் ல் நடந்த ெசயல் கைளக் கவனித் க்
ெகாண் ந்தான். நீ ண்ட தா ைடய ெபரிய
மனிதர ்கள் , தங் கள் ேவைலக்காரர ்க டன்,
அங் ங் ம் ேபாய் க் ெகாண் ந்தார ்கள் .
ங் காவனத் ன் ேவ ஓரத் ேல, ன்
வ யாக ைரப் பைடகள் ேபாய் க்
ெகாண் ந்தன. ன் சக்கரம் ழ வதால்
ஏற் பட்ட ந்ைத மாற் றத் ன் காரணமாகச ்
ந்தைன ம் பரபரப் ம் ெகாண்டவர ்களாக
நிசாப் ர ்வா கள் இ ந்தார ்கள் .

ல் தான் இறந்ததால் , நகரமக்கள் ஆழ் நத ்

க்கத் ல் இ க் ம் ெபா ம களில்
ெதா ைக நடத் வார ்கள் . ரார ்த்தைன ன்
மத் ேல ய ல் தானின் ெபயைரச ் ேசர ்த் க்
ெகாண்டார ்கள் .

அழ ம் , இளைம ம் ெபா ந் ய
ல் தானின் ெபயர ் மா ா, மக்கள் அவைர
இளஞ் ங் கம் என் அைழத் வந்தார ்கள் !
த்தகங் கைள ம் ஆ ரியர ்கைள ம் , ேபாேலா
ைளயா ம் ைமதானத்ைத ம் ட் ட்
ைரந் வந்த அந்த மா ா கத் ல்
வ ம் தா வளராத - மத
நம் க்ைக ள் ளவர ்களின் காவலனாக ம் ,
 ழக் க் ம் ேமற் க் ம் ேபரரசராக ம்
உலகத் ன் இைறவனாக ம் , க ரவனின்
உலகமான ெகாரசான் ேதசத் அ ர ்கள்
அைனவ ம் அ பணி ம் தைலவராக ம்
இப்ெபா ளங் றார ்.

இந்த ஷயங் கைளெயல் லாம் அந்தப்

ச ்ைசக்காரன் அைர ைறயாகேவ தன் கா ல்
ேபாட் க் ெகாண்டான். அவன் க் கவன ம்
உமார ் - யாஸ் இவர ்கள் ேமேலேய ப ந் ந்த .
பகல் ேநரத் ேல அவர ்கள் இ வைர ம் பார ்ப்ப
அரிதாகேவ இ ந்த . இ ள் என் ம்
ைர லகத்ைத வைரந்த ற , இ ளில் உல ம்
இ நிழல் கள் ேபால அவர ்கள் நீ ற் அ ேல
சந் த்தார ்கள் . சந் த்த ற , அவர ்கள்
தங் கைளச ் ற் இ க் ம் உலைக மறந்தார ்கள் .
ேல ைரந் ெசல் ம் பலவைகயான
மக்களின் கால ேயாைசைய ம் ட அவர ்கள்
கவனிப்ப ல் ைல.

அந்தப் ெபண் ேபாட் க் ம் அந்த கனத்த

க்கா , அவ ைடய அளைவ மட் மல் ல,
அ ர ்ஷ்டத்ைத ம் மைறத்த .

அந்த க்கா மட் ம் இல் ைலயானால்

அவ ைடய அழைக மட் ம் ெவளி லகம்
அ மானால் , எத்தைன ேபர ் அவைளச ் ற்
வ வார ்கள் ; எத்தைன ேபர ் அவைளப் பற் ப்
ேப வார ், எவ் வள அ ர ்ஷ்டம் வ ம் ! அவைளப்
பற் ப் ச ்ைசக்காரன் ெகாண் ந்த க த் இ .
உமாைரப் பற் ம் அவன் உள் ளத் ேல ஒ
க த் உ வா ந்த .
 ப த்த மனிதனான இவ க் ப்
பார ்ைவ ம் ப , சாப்பாைடப் பற் ய நிைனேவ
இந்தப் ைபத் யக்கார க் க் ைடயா .
எப்ெபா தாவ ம க் அ ேல உள் ள
இைறச ் க் கைட ேல யாத் ரகர
ீ ்க டன்
சாப் ட் ட் வ வான். நீ ற் க் வந்த ம்
தண்ணிைரக் ப்பான். யா ட ம்
ேப வ ல் ைல. ெவ ந் தண்ண ீைரக் த்
ட் ப் ெபரிய காரைனப் ேபால் ரிவான்.
ெபரிய ேதால் ைப ல் அைடத் ைவத் க் ம்
ம வைத ம் த் வ ற் ைற
நிரப் க்ெகாண்ட காரன் ேபால்
காணப்ப வான். இந்தக் காரத் தன்ைமைய
அைடவதற் அந்தப் ைபத் யக்கார க் ஒ
ெசல் லாத ெசப் க் கா டச ் ெசலவான ல் ைல.
இ தான் உமாைரப் பற் அவன்
உ வாக் ந்த ணச ் த் ரம் .

அ த்த நாள் காைல ல் ஒ காவற் காரன்

வந் அந்தப் ச ்ைசக்காரன் இ ப் ல் தன்
ெச ப் க் காலால் ஒ உைதெகா த்தான்.
“அ க் ட்ைட ன் அரேச, தங் களின்
ைபத் யக்காரக் டாரம ப்பவன் எங் ேக
ரி றான்?” என் ேகட்டான்.

எரித் வ ேபால் அவைனப் பார ்த்த

ச ்ைசக்காரன், உயர ்ந்த பத ல் லாத ஒ
சாதாரண ேவைலக்காரன் அவன் என்பைதத்
ெதரிந் ெகாண் “மதம் த்த உள வாயேன!
உன்ைனய ப் யவன் யார ்?” என் ப க் க்
ேகட்டான்.
 “உன் ைடய ணத்ைதக் ேகாட்ைட
வாச ேல ெதாங் க ட் க் காக்ைககள் ெகாத் த்
ன் ம் ப ெசய் யக் யவர ் யாேரா, அவர ்தாம்
என்ைன அ ப் னார ்” என் மற் ம் ஓர ்
உைத ட்டான்.

“என் ?” என் அந்த உைதைய ம்

வாங் க் ெகாண் ச ்ைசக்காரன் ேகட்டான். ஒ
ெவள் ளி நாணயம் அவன் ைகக் மா ய .
நீ ற் ன் பக்கம் ைகையக் காட் ட் அவன்
ெசன்ற டன், “உன் ைடய ைத ேல
நாய் கள் வந் மலங் க க்கட் ம் ! க கள் உன்
எ ம் ைபக் கவ் க் ெகாண் ேபாகட் ம் ! ஏ
நரகத் ெந ப் க ம் உன் உடைல எரித் ச ்
சாம் பலாக்கட் ம் !” என் அந்தக் காவற் காரைனச ்
ச த்தான்!

நீ ற் ன் அ லமர ்ந் ந்த உமாைர

கவனித் ட்ட அந்த காவற் காரன், அவன ல்
ெசன் , “ேகாட்ைட க் ம் அ காரி உன்ைன
அைழக் றார ். உடேன என் ன்னால் வர ம் ”
என் உரத்த ர ல் னான்.

அந்தக் காவற் காரைனத் ெதாடர ்ந் உமார ்

ேகாட்ைட ல் உள் ள தல் ற் றத் ற் வந்தான்.
அங் ேக ேசணம் ட் ய ைரகளின் அ ேல
ஆ தமணிந்த ஆ ர க்கள் காத் க்
ெகாண் ந்தார ்கள் . அங் ேக ன் ஷ்
காவற் காரர ்க க் ஆைண ட்டப , இைரந்
கத் க்ெகாண் உமாரின் ைகையப் த்
ெவ ேவகமாகக் காவல் கைளக் கடந்
அைழத் க் ெகாண் , ஆசனங் கள் எ ம்
இல் லாத ஒ ய அைறக் ள் ேள ேபாய் ச ்
ேசர ்ந்தான்.

“அட கட ேள! ப் ட்ட ேநரம் கடந்

எவ் வள ேநரமா ட்ட . உன்ைன அைழத்
வரச ் ெசான்ன யார ் ெதரி மா?” என் ேகட் க்
ெகாண்ேட, ஒ மா ரியாக உமாைரப்
பார ்த் க்ெகாண் , “அைமச ்சர ் நிசாம் அல் ல் க”்
என் னான் ன் ஷ்.

உமா ைடய நா த் ப் அ கமா ய .

ெப ம் யப்பாக இ ந்த . உலக அைமப்பாளர ்
என்ற றப் ப் பட்டம் ெபற் ற நிசாம் அல் ல் க்
அவர ்கள் இறந் ேபான ல் தான் ஆல் ப் அர ்சலான்
அவர ்களின் அைமச ்சர ். ல் தா ைடய மகன்
மா ா க் ம் அைமச ்சராகத் ெதாடர ்ந்
பணியாற் வ பவர ். ல் தா ைடய
அ காரத் ன் ேழ, சர ்வா காரியாக
ளங் பவர ் என் டச ் ெசால் லலாம் . கற் ற ந்த
ேமைத அ ப்ெப ங் கடல் - அவர ் ஒ
ெபர ் யக்காரர ். பைட த ர மற் ள் ள
அ காரம் அைனத் ம் தன்வசப்ப த் க்
ெகாண்டவர ். மாணவனான தன்ைன அவர ்
அைழக்க ேவண் ய காரணம் அவ க் ப்
ரியாத ராகேவ இ ந்த .

“தாக் ன் ேகாட்ைட வாச ல் நான்

உன்னிடம் ரட் த் தனமாக நடந் ெகாண்ேடன்.
அ ஒ ேசாதைனக்காக நடத் யேத. நிசாம்
அல் ல் க் அவர ்களின் உத் ர ப்ப உன்ைனத்
ெதாடர ்ந் கவனித் பா காவ ம் ெசய்
வந்ேதன். நீ இைளஞனாக ம்
கவைலயற் றவனாக ம் இ க் றாய் . ஆனால்
இந்த ேநரத் ல் உன் ைடய
ஊசலாட்டத் ல் இ க் ற . நிசாம் அவர ்கேள
உன்ைனச ் ேசா க்கப்ேபா றார ்கள் . ஆைகயால் நீ
கவனமாக இ ” என் ன் ஷ் உபேதசம்
ெசய் தான். அவன் இவ் வள ேப ம் உமா க் ப்
ர் ளங் க ல் ைல. தன்ைன அைழத் ப்ப
ேதைவயற் ற ஓர ் ஷயமாகேவ அவ க் ப்
பட்ட .

இப்ெபா ல் தானாக இ க் ம்
இளஞ் ங் கம் தன்ைன, அைழத் ந்தால் அ ல்
ெபா ள் உண் . அவ ைடய எண்ணப்
பாைத ேல இளஞ் ங் கம் எங் ேகா ரத் ல்
இ ந்தார ். யாஸ் ன் அந்த அழ ய
கண்கள் தான் அ ல் இ ந்தன. இப்ப அவன்
எண்ணத்ைத ஓட ட் க் ெகாண் க் ம் ேபா
ெரன் ஓர ் அ ைம எ ேர இ ந்த கனமான
ைரைய அகற் னான். அவர ்கள் நின் ந்த
அைற உண்ைம ல் நீ ண்ட சபா மண்டபம்
ஒன் ன் ந ப் ப ேயயா ம் . ேராஜாப் ன்
நிற ள் ள ஒ கனத்த ைரயால் அ அைறயாகத்
த க்கப்ெபற் ந்த .

சபா மண்டபத் ன், ந ச ் வரின் எ ரில்

ஒ ேமைச ன் ன்ேன அ ப வய
ம க்கத்த ந்த ஒ மனிதர ் ஏேதா, ேவைல ெசய்
ெகாண் ந்தார ். கவனமாகச ் டப்பட்ட
ெமல் ய ப ப் நிறத்தா அவர ் ேம ல்
அணிந் ந்த பட்டாைடையத் ெதாட் க்
ெகாண் ந்த . அங் நின்ற ல மனிதர ்களிடம்
க்கமாக ஏேதா ேப ட் க் ைக ல் இ ந்த
தாள் கைளப் பக்கத் ல் இ ந்த ஒ வரிடம்
நீ ட் னார ். அவ ைடய ெசயலாளர ் ேபால்
ேதான் ய அவர ் அவற் ைற வாங் க் ெகாண்டார ்.

ற எல் ேலா ம் அவ க்
சலா ட் ட் க் னிந்தப ரத் ல் இ ந்த
கதைவ ேநாக் நடந்தனர ்.

ன்
ஷ் உமாைர அைழத் க் ெகாண்
அவர ் அ ல் ேபானான். எ ரில் ெசன்ற ம் ,
இ வ ம் நிசாம் அல் ல் க் அவர ்களின் ன்ேன
இ ந்த கம் பளத் ல் , மண் ட் ச ் சலா ட்
எ ந்தனர ். அடர ்த் யான வங் க க் க்
ேழ ந்த அவ ைடய கண்கள் ல னா கள்
உமாைர ஆராய் ந்தன.

ற எ ரில் இ ந்த ல தாள் கைள

ரல் களால் எ த் ஒ பார ்ைவ பார ்த்தார ்.

டாரம் அ ப்பவனான இப்ரா ம் மக ம்

ேபரா ரியர ் அ ன் மாணவ ம் கணித ல்
ப ல் பவ ம் ஆ ய உமார ்கயாம் என்ப
நீ தாேன! நீ வனாக இ ந்தேபா அ இமாம்
பாரக் என்பவரிடம் தத் வ ல்
ப ன் க் றாயா?” என் அவைனப் பற் ய
வரங் கள் அைனத்ைத ம் ெசால் க் ேகட்டார ்.
அவ ைடய ரல் , ெபா க் ட்டங் களிேல நீ ண்ட
ேநரம் ெசாற் ெபா வாற் றக் ய, ஒ
ெசாற் ெபா வாள ைடயைதப் ேபாலப்
ெப தமானதாக ம் , கவனத்ைதத் தன்பால்
இ க்கக் யதாக ம் இ ந்த .

ன் ஷ் உமாைர ட் ல ந்தான்.
எ ேம ேபச ல் ைல.
 “ேபரா ரியர ் அ , உன்னிடம் ஏேதா
த் ர ஆற் றல் இ ப்பதாக எ க் றார ்.
அல் லா ன் ஆற் றைலத் த ர ேவ எவ் தமான
ஆற் ற ம் இந்த உலகத் ேல ைடயா . ஆனால் ,
நீ எந்த தமான ெதய் க சக் ையக் ெகாண் ,
ன் இளவரசரா ந்த நம் ல் தான்
அவர ்க க் ச ் ேசா டம் ெசான்னாய் என்பைதத்
ெதரிந் ெகாள் ள ம் ேறன். மாலங் கார ் ல்
நடந்த ேபாரின் ைவப் பற் ம் , ஸ்தவப்
ேபரரசரின் சாைவப் பற் ம் , க க் ரிய நம்
ெபரிய அரச ைடய ைவப் பற் ம் நீ
எவ் வா ன் ட் ேய ெசான்னாய் ? ெசால் ”
என்றார ். உமாரின் கம் ேயா ச ் வந்த .
ஏதாவ ெபா த்தமான கற் பைன ெயான்ைறக்
னால் என் ேயா த்தான். ரிய பார ்ைவ ம்
க ய ர ம் ெகாண்ட அவர ் எந்த தமான
ஏமாற் தைல ம் எளி ல் உைடத் வார ்
என்ப ெதரிந்த .

“ேமன்ைம தங் ய அைமச ்சர ் அவர ்கேள,

உண்ைமயாகச ் ெசால் லப் ேபானால் , அ
அர ்த்தமற் ற .”

“எ அர ்த்தமற் ற ? ளக்கமாகக் ெசால் -

அ அர ்த்தமற் றதாக இ க்க யா ” என் தன்
ெபா ைம ழந் நிசாம் ெபாங் னார ்.

உமார ் தன்ைனத் டப்ப த் க்

ெகாண்டான். ற ெம வாக தன் டமான
ர ல் “உள் ளப ேய அ அர ்த்தமற் ற தான்!
அன்ைறய இர ல் , பைட ரர ்களின்
டாரங் கைளப் பார ்ைவ ட் க் ெகாண்ேட
நடந் ெசன்ேறன். அப்ப ச ் ெசல் ம் ேபா ,
 க் ய ரர ்கள் காவல் ரிந்த ஒ
டாரத் ற் ச ் ெசல் ல ேநரிட்ட . அவர ்க ைடய
ேபச ் ம் எனக் ப் ெப ம் பா ம் ரிய ல் ைல;
அங் ந்தவர ் இளவரசர ் என் ம் எனக் த்
ெதரியா . அவ டன் ட இ ந்த அ ஞர ்கள் ,
டத் தனமான ஒ தவ ெசய் தார ்கள் . ஏேதா ஒ
நட்சத் ரத்ைதக் காண் த் இ தான் வட ன்
என்றார ்கள் . அவர ்கள் ய தவ என்ற
ளக்கப் ேபான என்ைனக் ேகட்ட னால்
ெரன் என் உள் ளத் ல் ேதான் ய
கற் பைனைய அவர ்க ைடய ஆடம் பரப்
ேபாக் ற் த் த ந்தப நான் அளந் ட
ேவண் யதா ற் . அ ேவ நான் ய
அர ்த்த ல் லாத ேஜா டம் ! ேவ ஒன் ல் ைல!”.
“அர ்த்த ல் லாத ேசா டம் எப்ப ன்
ஷயங் களி ம் ப க்க ம் ? ேபாரின்
ம் , இரண் ேபரரசர ்களின் சா ம் , கற் பைன
ேஜா டத் ன் லம் எப்ப நிைறேவ ம் . நீ
இதற் என்ன காரணம் ெசால் லப் ேபா றாய் ?”

உமார ் ேநரம் ந் த்தான்.

“ேமன்ைம ள் ள ெபரியவேர; நான் எப்ப இதற் க்
காரணம் ற ம் அல் லா ன் ப்பம்
இல் லாமல் எந்த தமான ெசய ம் நடப்ப ல் ைல.
இ ந் ம் இ நடந் க் ற . நான் என்ன
ெசய் ேவன்?”

உண்ைம. அல் லா ன் ப்பம் இல் லாமல்

எ ம் நடப்ப ல் ைல! ஆனால் உன்ைன அவ் வா
ெசால் லத் ண் ய எ என்பைதேய நான்
அ ந் ெகாள் ள ம் ேறன். ேராமானியப்
ேபரரசர ் றந்த ேத ம் ேநர ம் உனக் த்
ெதரிந் க்க யா என்ப உண்ைமதான்!
அவர ் றந்த ஜாதகத்ைத நீ த் க்கேவா,
ேசா டம் கணித் க்கேவா யா என்பைத
ஒப் க் ெகாள் ேறன். ஆனால் நம் ல் தான் ஆல் ப்
அர ்சலான் அவர ்க ைடய ஜாதகத்ைத நீ எப்ப க்
கணித்தாய் ?”

நிசாம் அவர ்க ைடய ேபச ் உமாைர ஒ

பரிேசாதைனக் ரிய உ ரற் ற ெபா ளாக
ம த் ப் ேப வ ேபா ந்த . ற் வைளத்
தப் த் க் ெகாள் ள யாதப ேப ம்
அவ ைடய ஆற் றைல யந்தப ன் ஷ்
வாையப் ளந் ெகாண் ந்தான்.

“நான் அைதக் கணிக்க ல் ைலேய!” என்

உமார ் அ த்தந் த்தமாகக் னான்.

“ஆனால் அப்ப ப் பட்டவற் ைறக்

கணிக்கக் ய ஆற் றல் உன்னிடம்
இ க் றதல் லவா? "உண்ைம! இேத ஆற் ற டன்
இன் ம் ஐ ேபர ் இ க் றார ்கள் !”

“இ க்கலாம் , ஒேர ேஜா டத் ல்

ன் கள் யவர ்கைளப் பற் நான்
இ வைர ேகள் ப்பட்ட ல் ைல. ேம ம்
ேபரா ரியர ் அ உன்னிடம் ஓர ் அ சய ஆற் றல்
இ ப்பதாக எ க் றார ்”.

ன் ஷ் அைத அேமா ப்பவன் ேபால்

தைலைய ஆட் னான். உமார ் என்ன
ெசய் வெதன் ரியாமல் த்தான்.

“இப்ரா ம் மகேன! உன் ல் தான்

மா ா அவர ்கள் தன் தந்ைத இறந்த ந் ,
உன்ைனக் காணேவண் ெமன் ேகட் க்
ெகாண் க் றாேர! அ உனக் த் ெதரியாதா?”

“ெதரியா !”

அவர ்கள் இ வ ம் உமாைரக்

கவனித்தார ்கள் . நிசாம் , அவைனப் பரிேசாதைன
ெசய் த ல் ப் அைடந்தவர ் ேபால்
காணப்பட்டார ். ஆனால் அைதப்பற் எ ம்
ெவளிக்காட் ப் ேபச ல் ைல.
“உமார ்! அரச சைப ல் இ க்க ேவண் ய
வய இன் ம் உனக் வர ல் ைல, அ ம்
உன் ைடய ேசா டமான அர ்த்தமற் றதாக
இ ப்பதால் சைப ன் ன்னாேல நீ
எச ்சரிக்ைகயாக நடந் ெகாள் ள ேவண் ய
அவ யம் . ல் தான் மா ா அவர ்கள் உன்ைன
அன்ேபா வரேவற் பார ் என்ப ல் ஐய ல் ைல.
அைத நான் உன்னிடம் மைறக்க ம்
ம் ப ல் ைல. ஆனால் என்னிடம் ேப யைதப்
ேபால் , ஒ வார ்த்ைத அவ ைடய சைப ல் நீ
ெசால் ட்டா ம் , நீ அவமானப் ப த்தப்
ப வாய் அல் ல ன்பப்ப த்தப்ப வாய் .
உன் ைடய இந்த த் ர ேசா டத் ற் காக, நீ
ல் தான் அவர ்களிடம் என்ன ெவ ம ேகட்கப்
ேபா றாய் ?”

நிசாம் இந்தக் ேகள் ைய ெரன்

ேகட்ட ம் உமார ் ைகத் ப் ேபானான். வாய் க்
வந்தப ெசால் ைவத்த அந்தச ் ேசா டம்
தைல ன் ேமல் ழக் காத் க் ம் அரைவக்
கல் லாக மா ட்டேத! என் வ ந் னான். “அரச
சைப ல் நான் என்ன ெசய் வதற் க் ற ?
எனக் ெவ ம எ ம் ேவண்டாெமன்
கத னான். “சரி உனக் ெவ ம எ ம்
ேதைவ ல் ைல என்றால் அைதப்பற் க்
கவைல ல் ைல. உன் உட க் ப் பா காப் க்
ெகா க்க ம் , உன் ஆராய் ச ் க் ஆதர
ெகா க்க ம் , என்ைன ஆதரவாளனாக ஏற் க்
ெகாள் றாயா” என் ெதாடர ்ந் ேகட்டார ்
அைமச ்சர ் நிசாம் .

“நன்றாக ஒப் க் ெகாள் ேறன்” என்றான்

உமார ். அவன் கண்களிேல ம ழ் ச ் ன் ஒளி
மலர ்ந்த . அந்தக் ழவ க் அவ ைடய
உள் ளம் நன் ய . ஞானக் கண்ணா ன்
ட் ந் ெவளிேய ய ற , கடந்த ல
னங் களாக அவன் ச ்ைசக்கார வாழ் கை
் க
நடத் ட்டான். அ ேபா ெமன் ேதான் ய
எப்ப யாவ யாஸ் டன் இ ப்பதற் ஒ
ைடத் ட்டால் நல் ல என் டத்
ேதான் ய .

“உனக் என்ெனன்ன ேதைவப்ப றேதா

அவற் ைறெயல் லாம் ெசால் ”

“ஓர ் ஆராய் ச ் க் டம் , வான

ேகாளங் கைள அளக் ம் க ஒன் ம் , அ ஞர ்
ேடால அவர ்களின் நட்சத் ர அட்டவைண ம்
ேவண் ம் .”

“இன் ம் ேவ என்ெனன்ன ேவண் ம் ?”

“ெம ட் ய ெவண்கல ேகாள வட்டம் ;

அைதத்ெதாட் க் ெகாண் க் ம் வைளயம் ;
நட்சத் ரம் பார ்க் ம் ளக் ; இவற் டன் ஒ
நீ ர ்க்க காரம் .”
 “சரி, இந்த ஆராய் ச ் க் டத்ைத எந்த
இடத் ேல ைவத் க் ெகாள் ளப் ேபா றாய் ?”

“அ ம் ேமன்ைம ம் க்கவேர!
பழங் காத் ல் நிசாப் ர ் நகைரச ் ற் ப் பல
காவல் ேகா ரங் கள் அைமக்கப்பட் ந்தன.
அவற் ல் பல ேயாரங் களிேல இன் ம்
கவனிப்பாரற் நிற் ன்றன.
ஆற் றங் கைரேயாரத் ேல, இ காட் ன் ஓரத் ேல
அம் மா ரியான காவல் ேகா ரம் ஒன்
இ க் ற . அைதப் பல இர கள் நான்
பயன்ப த் க் ேறன். அைதச ் ப
பார ்த் அதற் ெகா ட் ஞ் சா ம் ெகா க்க
ேவண் ேறன். லநல் ல ஜ க்காளங் க ம் ,
தைலயைணக ம் , னத் ப் பட் த்
ைரெயான் , ெவள் ளித் தண்ண ீர ் டம் ஒன் ம்
ெகா க் ம் ப ேகட் க் ெகாள் ேறன்” என்
உமார ் னான்.

“வல் லா ! வான ல் ஆராய் ச ் க்

இத்தைன ெபா ள் கள் ேதைவப்ப வ
இல் ைலேய. இைவெயல் லாவற் ைற ம் உனக் க்
ெகா க் ேறன். ஆனால் , அதற் ெகா கட் ப்பா
இ க் ற . அ என்னெவன்றால் , உன் ைடய
மாலஸ்கார ் ேசா டம் அர ்த்தமற் ற என்
யா க் ேம நீ ெசால் லக் டா .

“நான் ெசால் ல ல் ைல?”

“அப்ப யா ம் ேகட் நீ ெசால் ல ேவண்

நடந் ட்டால் , அ கட ளின் அ ள் வாக்
என் ெசால் க் ெகாள் ளலாம் ” என் ன் ஷ்
னான்.
 “அப்ப ேய! நீ ங்கள் ெசால் றப ேய
ெசய் ேறன்” என் உமார ் ம ழ் ச ் ெபாங் கக்
னான்.

“ஆமாம் , பட் த் ைர ம் , ெவள் ளித்

தண்ணிர ்ப் பாைன ம் ேகட்டாய் , உணைவப்
பற் ம் ேவைலயாட்கைளப் பற் ம்
ேகட்க ல் ைலேய. சரி! இந்தா இைத ைவத் க்
ெகாள் ” என் பணம் அடங் ய
ைபெயான்ைறக் ெகா த் , ன் ைஷ
உமா க்காக இரண் ேவைலக்காரர ்கள்
ேசர ்த் க் ெகா க் ம் ப னார ்.

உண்ைம ல் உமார ் தன்ைனப் பற் ச ்

ந் க்க ல் ைல. ப் ேபாட்ட அந்தப்
பணப்ைபைய ஒ ைற ரட் ப் பார ்த்தான்.
இ வைர அவன் இவ் வள பணம் கண்ட ல் ைல.
அவ க் ஒ தமான இன்ப உணர ்
ெப க்ெக த்த .

“அந்தக் ேகா ரம் என்வசம் எப்ெபா

ைடக் ெமன் அ ந் ெகாள் ளலாமா?” என்
உமார ் ேகட்டான்.

நிசாம் ன் ைஷத் ம் ப் பார ்க்க,

“நாைள ந ப்பகல் ேநரத் க் ள் எல் லாம் தயார ்
ெசய் ேறன்” என்றான்.

அ காரத் ல் உள் ளவர ்கள் ெசய் யக் ய

அ சய த்ைத ன் தன்ைமைய உமார ்
உணர ்ந் ெகாண்டான். “அ ளாளனா ய
அல் லா ன் கழ் ஓங் க!” என் த்
தைல னிந் நிசாைம வணங் ச ் சலா ட்
ட் உமார ் ெவளிேய ளம் னான். “பணப்
ைபைய மறந் ட்டாேய!” என் ன் ஷ்
ெவன் ய ம் ம் ப ம் ேபாய்
அைதக் ைக ல் எ த் க் ெகாண் கதவ ேல
ெசன்ற ம் ன் ஷ் ெசால் க் ெகா த்தப ,
ம ப த் ம் சலாம் ெகா த் ட்
ெவளிேய னான்.

ன் ஷம் நிசா ம் மட் ம் தனிேய

ந்தார ்கள் .
“ஐயா, இவன் தங் கள் ைகக்க யாக
உபேயாகப் ப த் வதற் க் சரியான ஆள் . இந்த
நிசாப் ர ் வ ம் ேத னா ம் இவைனேபால
ஒ வன் ைடப்ப அ ர ்வம் . அ சயமான
அவ ைடய ஆற் ற ம் , த் ரமான ைற ல்
உண்ைமைய ஒப் க் ெகாள் ம் களங் கமற் ற
மனப்பான்ைம ம் , வான ல் ஈ பா ள் ள அவன்
ேபாக் ம் நமக் க கப் பயன் படக் யன”
என் ன் ஷ் னான்.

“அவ ைடய இரக யத்ைத அ ந்

ெகாள் ளேவ நான் ம் ேனன். ஆவனிடம் எந்த
தமான இரக யேமா, அைத மைறக்கக் ய
தன்ைமேயா ைடயா ” என் அைமச ்சர ் நிசாம்
தம் ைடய ந்தைன ன் ைவத்
ெதரி த்தார ்.

“இரக யமா? அப்ப எ ம் அவனிடம்

ைடயா . அவன்ேப ம் ஒவ் ெவா ெசால் ம்
உண்ைம அவன் ெசால் ஒவ் ெவான் ம்
உண்ைம ன் ஆதாரங் கள் ! அவைன
உண்ைம ன் அத்தாட் , என்ேற அைழக்கலாம் .
அவ க் ஒ ேபரா ரிய ைடய உ ப் க்கைள
அணி ங் கள் . ெதய் க அ ள் வாய் த்தவர ் ேபால்
நடந் ெகாள் ம் ப அவ க் க் கற் க்
ெகா ங் கள் . அ கம் ேபசாத அைம
உைடயவனாக நடந் ெகாள் ம் ப ங் கள் !
இந்தப் பாடங் கள் அைனத் ம் அவன்
ேதர ்ச ் யைடந்த ற ல் தான் மா ா
அவர ்களிடம் அைழத் ச ் ெசன் “மாலஸ்கார ்
ேபார ்க்களத் ல் ெசால் க் டார ம ப்பவர ்
உமார ் இேதா இ க் றார ். அல் லா ன்
அ ட்ெப ங் க ைண னால் , யான் அ ம் பா ப்
பட் த் ேத க் ெகாண் வந்த ெசல் வம் இேதா
இ க் ற ” என் ங் கள் . ஆ ம் அழ
மங் ைக ன், ம் ெமல் ய
ெபாற் பாதங் க க் ப் ேபாடக் ைடத்த
ெபா த்தமான ய ேபால இவன் நமக் க்
ைடத் க் றான்” என் நிசாம் அவர ்களின்
ஒற் றர ் தைலவனான தந் ரம் வல் ல ன் ஷ்
ெதளி படக் னான்.

“இ ந்தா ம் அந்த இரக யம் ,

கண் க் த் ெதரியாத ஒ ேதவைத ன்
அ ளாக இ க்கலாம் . இ ேபான்ற
மனிதர ்க க் யா ம் ெதரி ம் . ஆனால்
தங் க க் எப்ப அ ெதரியவ ற என்ற
ஷயம் மட் ம் ெதரியாமல் இ க் ம் ” என்றார ்
அைமச ்சர ் நிசாம் .

“உண்ைம! உண்ைம! ேதவைதக ம்

அல் லா ன் ஆைணக் அடங் யைவதாேன?”

“அவ ைடய அற் தச ் ெசயலான

ேசா டத் ற் ேவ எந்தக் காரண ம் என்னால்
கண் க்க ய ல் ைல” என் ண் ம்
நிசாம் அ த்தந் த்தமாகக் னார ்.
 “உண்ைம! உண்ைம ம் உண்ைம”
என் ஒத் ப் பா னான் ன் ஷ். அவ க்
அற் தச ் ெசயல் களில் எந்த தமான
நம் க்ைக ம் ைடயா . நடந்ததாகச ்
ெசால் லப்ப ன்ற அற் தச ் ெசயல் கள்
அைனத் ம் ெவ ம் கட் க் கைதகள் என்ப
அவ ைடய . உமார ் ண் ம் ேசா டம்
றத் ெதாடங் , அந்தச ் ேசா ட ம்
ப க் மானால் என்ன ஆ ம் என் ேநரம்
ந் த்தான். என்ன ஆ ம் ? ஒன் ம் ஆகா ! அவன்
என்ன ெசான்னா ம் இன்ெனா ைற ப க்கப்
ேபாவேத ல் ைல. உமார ் ட அப்ப எ ம்
ப க்கா என் உ யாகக் ட்டான்.
ெகாஞ் ச நஞ் சம் அற் தச ் ெசயல் களில் அைர ைற
நம் க்ைக ைவத் க் ம் நிசாம் டப்
பா யள நம் க்ைக யற் றவராகேவ க் றார ்.
ேச! ேச! இந்த மா ரியான ஷயங் க க் ம்
அ சய நம் க்ைகக க் ம் நம் ேவைலக் ம்
எந்த தமான ெபா த்த ம் இல் ைல; என்
ன் ஷ் தனக் ள் கட் க்ெகாண்டான்.
தனக் உள ய அந்தப்
ச ்ைசக்காரைனய ப் , எச ்சரிப்பாக இ க்கக்
யவர ்களாக ம் , நம் க்ைகயான ஒற் ச ்
ெசால் ம் உளவாளிகளாக ம் , கணவன்
மைன யாக உள் ளவர ்களாக ம் உள் ள இரண்
ேவைலக்காரர ்கைள, உமாரின் ேகா ரத் ல்
ேவைல ெசய் வதற் அமர ்த் வ ம் ப
அ ப் னான்.

நி ற் ேல, தன் தண்ணிர ்ப் பாைனைய

நிரப் க் ெகாண் ந்த யாஸ் ன் கா ேல ஓர ்
இன்ப தம் இைசத்த . ஆம் உமார ் தன்
உள் ளத் ல் எ ந்த ஆர ்வத்ைத அவளிடம் க்
ெகாண் ந்தான்.

“என் இதயப் ல் ற் க் ம்
இன்பமங் ைகேய, உனக் இடமளிக்கக் ய
இடம் ஒன் எனக் க் ைடத் ட்ட .
ம ம் இனிய உன் உத க க் ம ல்
ஊ ய ராட்ைசப் பழங் க ம் , ப ையத்
தணிக்கப் பல தமான உண் க ம் , ைடக் ம் !
அைவ மட் மல் ல, என்ன ேலேய நீ என் ம்
இ ப்பாய் !”

“அ பாழைடந்த ேகா ரம் , ஆ ற் ேற?”

என்றாள் யாஸ் .

“பாழைடந்த மண்டபமானா ம் நீ
பக்கத் ேல ந்தால் , பா ெராட் தான்
ைடக் ெமன்றா ம் ட, அரண்மைனச ்
ல் தாைனக் காட் ம் நான் அ க இன்பம்
அைடேவன்” என்றான் உமார ்.
 15. உதட்ேடாரம்
ம ேவாடேவ உளம்
நா ம் க பா ேவன்
ன் ஷ் தன் வாக் ைய நிைறேவற்
ட்டான். ஆற் றங் கைர ல் , ைத கள்
நிைறந்த அந்த இ காட் ன் அ ேல இ ந்த
அந்தப் பழங் காலத் ப் பாழைடந்த ேகா ரம்
ப பார ்க்கப்பட்ட . உமாரின் ைக ல் சா
ம நாள் மாைல ஒப்பைடக்கப் பட்ட . அதன்
ற ம் , பல நாட்கள் ப பார ்க் ம் ேவைல
ெதாடர ்ந் நைடெபற் ற . தச ்
ேவைலக்காரர ்க ம்
ெகாத் ேவைலக்காரர ்க ம் , ேகா ரத்ைத
அழ றச ் ெசய் தார ்கள் . வர ்க க்ெகல் லாம்
ெவள் ைளய க்கப்பட்ட . ழ் த் தளத் ன்
தைர ேல ஒ ெபரிய ப் ஒன்ைற
ரிக் ம் ப உமார ் ஆைண ட்டான். அந்தக்
ழ் த் தளம் தான் ந் னைர வரேவற் கப்ப ம்
டமாக உபேயா க்கப்பட ேவண் ெமன்
ட்ட ட் ந்தான்! இரண்டாவ தளத் ல் க
அழகான தைர ரிப் ஒன்ைற ரிக்கச ் ெசய் தான்.
னத் வண்ணப் பட் த் ைர ெயான்ைற அந்தக்
டத் ன் இைட ேல ெதாங் க ட்டான். அ ேல
பறக் ம் நாகத் ன் படம் ந ல்
ெகா க்கப்பட் ந்த . ன்னி ெயாளி ம்
தங் கச ் சரிைகக் கைர ைடய அந்தப் பட் த்
ைர ன் ன்னாேல அவ ைடய ப க்ைக ம்
 ற் ப ேவைலப்பாட் டன் ய, சந்தனக்
கட்ைடயால் ெசய் யப்பட்ட அலமாரி ஒன் ம்
ைவக்கப்பட்டன. அந்த அலமாரி ேல அவ ைடய
ஆைடகைள ம் ற ெபா ள் கைள ம் ைவத் க்
ெகாண்டான்.

ன்றாவ தளத் ல் , ல ேமைசக ம் ,

றாக் கள் ேபான்ற அைமப் ள் ள
அலமாரிக ம் , இ ந்தன. இந்தத் தளேம
அவ ைடய ஆராய் ச ் க் டமாக ளங் ம் .
ேமைசகளில் ேவைலகள் நடக் ம் . ள் ள
அலமாரி ல் ைகெய த் ப் ப கள் ைவக்கப்
ெப ம் . அவன் ேகட் ந்த க கள் வ ம்
வந் ேசர ல் ைல. ஏெனனில் அைவ நிசாப் ரில்
ைடக்கக் ய சாதாரணக் க கள் அல் ல.
பாக்தா ேதசத் ந் வரவைழக்க ஏற் பா
ெசய் ப்பதாக ன் ஷ் னான். நிசாம்
அல் ல் க் ன் அன்பளிப்பாக ஏராளமான
த்தகங் கைள ன் ஷ் ெகாண் வந் ந்தான்;
அைவ யா ம் அலமாரிகளில் ைவக்கப்பட்டன.

ஆராய் ச ் ெசய் யேவண் ம் என்ற

எண்ணேம உமா க் அப்ெபா
ஏற் பட ல் ைல, யா ல் லாத ேபா யாஸ் ைய
அைழத் வந் அவைள ஆச ்சரியத்தால்
ணற க்க ேவண் ம் என்ற எண்ணேம எ ந்த .
ெப ம் பா ம் ேகா ரத் வாசல் கதைவப் ட் ச ்
சா ையக் ைக ல் எ த் க் ெகாண்
நிசாப் ர ்க் கைடத் ெத க்கைள ம்
அங் கா கைள ம் ற் வந்தான். ைக ந்த
ெவள் ளிக் கா கைளெயல் லாம் கைடகளிேல
அள் ளியள் ளிக் ெகா த்தான். அதற் ப் ப லாக,
தன்ைன மணம் ரிந்த ற , யாஸ் உ த் க்
ெகாள் வதற் காகப் பல தமான பட்டாைடகைள
வாங் னான். அவ க் க ம் த்தமான
ல் யமான ெவண்பட் த் ல் கைள
ஏராளமாக வாங் னான். னி ல்
பதஞ் ெசய் யப்பட்ட பழங் கள் அடங் ய ங் கான்
சா கைள வாங் னான். மணங் கம ம் ைக
எ ப் ம் பல தப் ெபா கைள ம் , ெதளிந்த
வானம் ேபான்ற நிற ைடய நீ லமணிக் கற் கள்
அடங் ய ெவள் ளிப் ெபட் ெயான் ம்
வாங் னான். கைட யாக யாஸ் ைய அைழத்
வந் இந்த ெவ ம கைளெயல் லாம் காண் த்த
ேபா , “ஆ! எல் லாம் மாய த்ைதயாக
இ க் றேத! இவ் வள ம் எனக்கா?” என் யாஸ்
ரித் ப் ேபானாள் :

“அப்ப யானால் நீ ெபரிய மாயக்காரிதான்.

என் இதயத்ைதக் கவர ்ந் ட்டாேய!”

யாஸ் ன் ெமல் ய கரங் கைளப் த்

அவற் ேல அவ க்காக வாங் ைவத்த
வைளயல் கைள உமார ் மாட் னான். தைர ல்
ரிக்கப் பட் ந்த அந்தப் ெபரிய ரிப்ைப ம் ,
பட் ப்ப தாைவ ம் அ ேல ந்த பறக் ம்
நாகப்பாம் ைப ம் அகன் ரிந்த தன் அழ ய
கண்களால் ஆச ்சரியத் டன் யாஸ் பார ்த் க்
ெகாண் ந்தாள் . அவ ைடய அ ழ் த் ட்ட
ந்தல் மார ் ேல ரண் ெகாண் ந்த . உமார ்
தன் ரட் க் ைககளால் , அந்த ெமல் ய கரிய
ெமன்ைமயான ந்தைல ஒ க் ட்டான்.
அப்ப ஒ க் ம் ேபா அவ ைடய
ைக ரல் கள் அவள் க த்ேதாரத் ேல நகர ்ந் வர,
ெதாண்ைட ேல த் க் ெகாண் க் ம்
நா ேயாட்டத்ைத ணர ்ந்தன. ெமன்
ேதான் ய இந்த இன்பமான காட் களின்
பாரத்ைதத் தாங் க யாமல் அவ ைடய மனம்
ேவதைனயைடவ ேபால் இ ந்த .

டத் ேல ந்த அத்தைன

த்தகங் கைள ம் பார ்த் ட் , “இத்தைன
த்தகங் க ம் நீ ப க் ற த்தகங் களா? நான்
இல் லாத ேபா , இவற் ைறத்தாம் ப த் க்
ெகாண் ப்பாயா?” என் ேகட்டாள் . அவ க்
அவைனப் ரி ம் ேபாெதல் லாம் பயமாக
இ ந்த . அவைனப் ரிந் க் ம் ேபா , நீ ண்
ேதான் ம் கால ம் , ந்தைன ல் ழ்
அைம யான ழ் நிைல ல் இ க் ம் மன ம் ,
எப்ெபா அவேனா என் ம் அ ல்
இ க்கக் ய காலம் வ ேமா என்ற ஏக்க ம்
எல் லாம் ேசர ்ந் அவைள அப்ப ெயா காலம்
ைர ல் வந் மா என் சற் ஐயத்ேதா
நிைனக் ம் ேபா அவ க் ப் பயமாகேவ
ந்த ! தான் அவன ல் இல் லாத ேபா
அவன் என்ெனன்ன ெசய் றான் என்பைதய ய
அவ க் ஆவலா ந்த . "அத்தைன
த்தகங் க ம் ப த் ட மா? க ைதகள்
நிைறந்த ஒ த்தகம் மட் ம் நான் ப த்
த் க் ேறன்” என்றான் உமார ்.

க ைதகள் என்ற ம் யாஸ் க் ப் பைழய

காலத் க் கா யங் க ம் அவற் ேல க ஞ் ர ்கள்
பண்ைடக்கால அரசர ்கைளப் பற் ம் ,
ைரகைளப் பற் ம் ேபார ்கைளப் பற் ம்
பா ைவத் ப்பதாகக் ேகள் ப் பட்ட
நிைன க் வந்த .

“அந்தக் க ைதகளிேல காதைலப் பற்

ஏதாவ இ க் றதா?” என் ேகட்டாள் .

“என் இதயத் ன் ைல ேல இ க் ன்ற

ஒ ண் மணி அள காத க் க் ட
அந்தப் த்தகத் ேல ள் ள காதல் ஈடாகா ” என்
ய உமார ், அவைளத் தன் கத் க் ேநராகத்
ப் அவ ைடய கண்க க் ள் ேள, தன்
கண்கைளச ் ெசா னான், அந்தக் காட்
அவ க் நிைனக் ம் ேபாெதல் லாம்
இன்பேவதைனைய ண்டாக் க்
ெகாண்ேட ந்த .

“ெவட்கமா க் ற ” என் ல க்
ெகாண்டாள் !

“யாஸ் ! ேதா மார ்களால் அழ

ெசய் யப்பட் க் ம் பட்டத் ராணிையக்
காட் ம் நீ அழகாக இ க் றாய் ”

“அ டப் த்தகத் ல் இ க் றதா?”

“இல் ைல! என் இதயப் த்தகத் ேலதான்

அப்ப எ க் ற ”

“சரி! என் இதயத் ேல என்ன இ க் ற ?

ெசால் பார ்க்கலாம் ?”

“உன் இதயத் லா? இந்த உமாரின்

ேவதைனகைளப் பற் ச ் ம் கவைலப்படாத,
அலட் ய மனப்பான்ைம ம்
ெகா ந்தன்ைம ம் தான் இ க் ன்றன”
 யாஸ் க் உமாைரப் பற் நிைனத் ப்
பார ்க் ம் ேபா ெப ைமயாக இ ந்த . தன்
காதல க் உலகத் ல் மற் ற எவ க் ம் இல் லாத
ஒ ேபராற் ற ம் , அ ம் இ ப்பைத எண்ணி
அவள் ெப ைமப் பட்டாள் . பண்ைடக்காலத்
ஞானிகளின் அ ம் அவர ்களின் க ைதகைளப்
ப த் ப் ரிந் ெகாள் ம் சக் ம் அந்தக்
க ைதகைளக் காட் ம் அ க இனிைம ள் ள
இைச டன் அவன்ேப ம் தன்ைம ம் எண்ண
எண்ண அவ க் ப் ெப ைமயாக இ ந்த .
பாழைடந் டந்த ஒ ேகா ரத்ைத அவ க்காக
அவன் ெசார ்க்கமாக மாற் யைமத் ட்டான்.
ஆனால் , ெப ைமக் ரிய இந்த எல் லா
ஷயங் கைளக் காட் ம் அவன் சாதாரண
உமாராக, அவைளக் காத க் ம் உமாராக
இ ப்ப தான் அவ க் அ கமான
ெப ைமையக் ெகா த்த . ைககைள அகலமாக
ரித்தப அ ல் இ ந்த சாய் மான
நாற் கா ல் சாய் ந் உட்கார ்ந்தப ,
அவைனத்தன் கைடக் கண்ணால் பார ்த் க்
ெகாண்ேட, “உண்ைமயாகச ் ெசால் ! நான்
ெகா ைமக்காரியா? உன்ைன அலட் ப்
ப த் ேறனா?” என் ேகட்டாள் .

அவள் பார ்ைவயால் உண்டா ய

மயக்கத் ல் காரைனப் ேபால் , அவைளப்
த் க் ெகாண் அவள் ேமல் சாய் ந்தான் உமார ்.

அந்தக் காதல் ேகா ரத் க் ஏதாவ

ெபயர ் ைவக்க ேவண் ெமன்ப க க் யமாக
யாஸ் க் த் ேதான் ய . ைத களில் உள் ள
ஆ கெளல் லாம் அந்தக் ேகா ரத் ல் வந்
 வதாக நிசாப் ரிேல மக்கள் ேப க்
ெகாண்டார ்கள் . தன் காதலன் அ ல் இ க் ம்
ேபா எந்த தமான ஆ க க் ம் யாஸ்
ண் ரல் ைனயள டக்
கவைலப்பட் ல் ைல பயப்பட ல் ைல. அதற்
ஏதாவ ெபயர ். நல் ல ெபா த்தமான ெபயர ்
ைவக்க ேவண் ெமன்ப அவ ைடய ஆவலாக
இ ந்த . உமார ் ஒவ் ெவா ெபயராகச ் ெசால்
வந்தான், அவ க் ஒன் டப் க்க ல் ைல.

“அ ளின் இ ப் டம் ”

“ெசார ்க்க மகால் ”

“ேதவைத ன் காம் ”

இந்தப் ெபயர ்கள் எ ம் யாஸ் க் ப்

க்க ல் ைல. நல் லேதவைதெயான் அங் ேக
இறங் வந் , அவர ்களிைட ேல காதைல
உண்டாக் அ ள் ரிந்த என் யாஸ்
நம் னா ம் ட அவ க் இந்தப் ெபயர ்கள்
ெபா த்தமாகத் ேதான்ற ல் ைல.

நட்சத் ரங் களின்

“நீ தன்ைமைய
ஆராய் ந் மற் றவர ்களின் ப்ேபாக்ைக
அ வதற் ச ் ேசா டம் பார ்க்கத்தாேன
ேபா றாய் ! ஆைகயால் , இதற் “ ண் ன் ”
என் ெபயர ் ைவக்கலாம் ” என்றாள் யாஸ் .

உமார ் உன்னிப்பாக அவைளக்

கவனித்தப “நான் ேசா டம் ெசால் ேறனா? யார ்
உனக் ச ் ெசான்னார ்கள் ?” என் ேகட்டான்.

“ ல் தான் மா ா அரசாட் க் வ வார ்

என் ேசா டம் ெசான்ன நீ தானாேம?” உனக்
எல் லாம் ெதரி மாேம... நிசாப் ர ் ெத க்கள்
எல் லாம் , இந்த நாெடல் லாம் தான் ேப க்
ெகாள் றார ்கள் !” என் யாஸ் ெசான்னாள் .
ராஜாக்களின் ையக் ட அ ம் ஆற் றல்
உள் ளவன் அவன் என்ப ல் யாஸ் க் ப்
ெப ைமயாக இ ந்த . இந்தக் ேகா ரத் ல்
அவன் இடம் த்த ட, ேசா டத் ன் லம்
மக்களின் தைல ைய அ ந்
ெகாள் வதற் காகத்தான் என் ம் அவள்
எண்ணினாள் . வான ல் ஆராய் ச ் ெசய் பவன்
ேசா டம் வ ல் ேதர ்ச ் ெப வான் என்ப
அவள் ெகாண் ந்த ஆ ம் .

“எனக் த் ெதரி ம் ! அதனாெலன்ன?” என்

ேகட்டான் உமார ்.

“அதனால் என்னவா? அ த்த

மாதத் ற் ள் ேள நட்சத் ரங் கைள ஆராய் ச ்
ெசய் ம் க கள் எல் லாம் உனக் வந் ம் .
நீ ம் ேவைல ெதாடங் வாய் ற , பணம்
நிைறயக் ைடக் ம் ைடத்த டன் என்
தந்ைத டம் வந் எனக் ள் ள ெப ம ப்
பணத்ைதக் ெகா த் ப் ெபண் ேகட்டாய் ,
அதன் ற நாம் மணக்ேகாலத் ல் சாட் களின்
ன்ேன ற் ப்ேபாம் !”

நிசா டம் வாங் ய பணம் வைத ம்

ெபா ள் கள் வாங் வ ல் ெசலவ த் ட்ேடாேம.
இல் லா ட்டால் , இப்ெபா ேத ெபண்
ேகட் க்கலாேம என்ற எண்ணம் எ ந்த
உமா க் . “இந்தப் ெபண்ணின் ெப ம
எவ் வளேவா? அவ் வள பணம் என்னால் ெகா க்க
ேமா யாேதா?”
 “ ட்டாேள! நிசாம் அல் ல் க்
அவர ்க ைடய வான ல் சாஸ் ரி டம் ,
பணத் க்காகவா ேபரம் ேப வார ்கள் , நீ வந்
ேகட்டாேல ேபா ம் . நல் ல சம் பந்தம் என்
ெகா த்தைத வாங் க் ெகாண் மணம்
ெசய் ெகா ப்பார ்கள் . அ நடக்க ேவண் ம் .
என் ைடய இந்த ட் ேல நான் வந்
தங் கேவண் ம் . உன் டேனேய நான்
எப்ெபா ம் இ க்கேவண் ம் . இ
நடக்கா ட்டால் என்னால் உ ர ்வாழ யா ”
என்றாள் யாஸ் .

“அப்ப யானால் , இப்ெபா தேல

இங் ேகேய இ ந் ”

“அ எப்ப ம் ? மணம்
ெசய் யாமல் ஒ ெபண்ைணயைடவ
ட் க் ச ் சமமா ற் ேற! அவ் வா
ெபண்ைணக் கடத் வ வ ெப ம்
பாவமா ற் ேற! மணத் ன் லமாகத்தான் நீ
என்ைன உன் டன் ேசர ்த் க் ெகாள் ளேவண் ம் .

அந்த நிைல ெவ ைர ல்
வரேவண் ெமன் அளவற் ற அ ளாள ம்
அன் ன் இ ப் ட மான அல் லா ன்
க ைணைய நா த் ன ம் ேவண் த்ெதா
வ ேவன். இ ேவ என் இன்பம் . இைதத்த ர ேவ
இன்பம் எ ம் எனக் த் ேதைவ ல் ைல!

ம நாள் யாஸ் வர ல் ைல பச ்ைசப்

ல் ெவளி ம் , கல் லைறகளின் ேமல் த் ந்த
காட் மலர ்ச ் ெச க ம் காைலக் க ரவன்
ஒளி ல் அழ டன் ளங் ன. உள் ளத் ல்
அைம ல் லாமல் , ைக ல் க ைதகள்
அடங் ய த்தகம் ஒன்ைற எ த் ப்ப க்க
யற் த்தான்.

பச ்ைசப் ல் ெவளி ேல த்தமலர ்ச ்

ெச கைளப்ேபால, த்தகத் ேல நான் நான்
வரிகளாகக் காட் தந்த அந்தக் க ைதகள்
ேதான் ன. ஒ ெவள் ைளத் தாளிேல, அவன்
உள் ளத் ேல ந் றப்பட்ட ழ் கக
் ண்ட
வரிகைள அவன் எ னான்.

இளேவனில் ஒளிமாயேம
இன்பப் யல் ெவளி ேல.
ைளயா ம் நாளிேல
ைழேவா ெடன் மனேமா னி.
உளம் நா ம் க பா ேவன்
உதட்ேடாரம் ம ேவாடேவ.
இளந் ெதய் வ அ ள் யா தான்
என்னின்ப உலகா ேம!

அன் க் ரிய யாஸ் ையப் பற் அவன்

இதயத் ன் அ த்தளத் ேல ந் ளம் ய
இந்தப் பாடைல அவள் ப த்தால் எத்தைன
ம ழ் ச ் யைடவாள் ! அவைளப் பற் ேய
அவ க்காகேவ பாடப்பட்ட இந்தக் க ைத
சாதாரணமான தான்.

காதைலப்பற் ய அழ வ ணைன யா ம்
அவன் எ ட ல் ைல. அவ ைடய
எண்ணத் ல் எ ந்த க த்ைதத்தான் நான்
அ களாக எ ைவத் ந்தான். இ ந்தா ம்
யாஸ் க் எவ் வள ெப ைமயாக இ க் ம் ,
அ த்த நாள் வ ம் ேபா அவளிடம் காண் க்க
ேவண் ெமன் இ ந்தான்.

ஆனால் , யாஸ் , அ த்த நா ம்

வர ல் ைல; அதற் க த்த நா ம் வர ல் ைல!
 16. எங் ேபானாேள
என் ர ்க் காத !
ெதாடர ்ந் யாஸ் வராமல் ேபாக ம் த் ப்
த்தவன் ேபாலானான் உமார ். நீ ற் க் ப்
பக்கத் ேல ேபாய் ெந ேநரம் காத் ப்பான்.
அவள் தண்ணிர ் எ க்க வ வேத ல் ைல.
ெதா ைக ேநரத் ேல ம ப்பக்கம் ேபாய் ,
வாச ன் உட் றத் ஓரத் ேல நின் ெகாண் ,
ெபண்கள் ேபா ம் ைச ேல ஆராய் ந்
ெகாண் ப்பான். ஒன் ம் பயன்பட ல் ைல.
ற் பகல் ேநரத் ேல, ஒ ேவைள அவள்
தன்ைனத்ேத ண் ன் ட் க்
வந் க்கக் ம் என் அவசர அவசரமாகக்
ேகா ரத்ைத ேநாக் ஓ வான். அைறகளில்
யா ேம இ க்க மாட்டார ்கள் . அவள் ஏன்
வர ல் ைல? ேநாயாகப் ப த் ட்டாேளா?
ேநாயாக இ ந்தால் தகவல் ெசால் டலாேம!
தகவல் ெசால் லக் ய அள க் ேமல் ேநாய்
வாட் றேதா என்னேவா? ேச ய ந் வரச ்
ெசால் வதற் ம் ஆள் இல் ைல. ேவைலக்
ஆள் ைவத் க் ெகாள் ம் ப ன் ஷ்
ெசான்னேபா ம த் ட்ட எவ் வள ெக தல்
ஆ ட்ட என் ேதான் ய . யாராவ
ெபண்கள் இ ந்தா ம் த்தகக் கைடக்காரர ்
ட் க் ப் ேபாய் சாரித் க் ெகாண் வரச
ெசால் லலாம் . அப்ப யா ம் ைடயா !
 இவ் வா ழம் யப , ம ைய
ேநாக் க் கைடத்ெத வ யாகப் ேபாய் க்
ெகாண் ந்தேபா , அம் ைமத் த ம் டன் ய
பழக்கமான ஒ கத்ைதப் பார ்க்க ேநர ்ந்த .

ேயா த் ப் பார ்த்த ம் ,

த்தகக்கைட ல் தன்ைனத் ெதாடர ்ந்
உளவ ந்த ச ்ைசக்காரன் அவன் என்ப
நிைன க் வந்தத . அவேனா, உமாைரக்
கண்ட டன், ஒளிந் ெகாள் வதற் காக ைரந்
நடக்கத் ெதாடங் ட்டான் கவனிக்காதவன்
ேபால.

உமார ் ைரந் ெசன் , அவ ைடய

ேதாைளய த் ப் த் க் ெகாண்டான்.

“நீ ற் க் ப் பக்கத் ேல என் டன் வந்

ேப க் ெகாண் ப்பாேள; அவைள நீ
பார ்த்தாயா?” என் ஆவேலா ேகட்டான், உமார ்.

உமாைர உற் த் க் ெகாண்ேட,

“அவைள நான் பார ்க்க ல் ைலேய! அவள் இங் ேக
இல் ைலேய ேபாய் ட்டாேள!” என் ட் ட் ச ்
ெசான்னான்.

“ேபாய் ட்டாளா? எங் ேக?” என் உமாரின்

ேகள் ேல ந்த ஆவைல ம் அவசரத்ைத ம்
அந்தப் ச ்ைசக்காரன் கவனித்தான், யா ைடய
கத்ைத ம் பார ்த்த டன் அவர ்க ைடய
மன யல் ைப எளிதாக அ ந் ெகாள் ளக் ய
அந்தப் ச ்ைசக்காரன், உமாரிட ந் நன்றாகப்
பணம் கறக்கலாம் என் ெதரிந் ெகாண்டான்.
 “நான் ேகள் ப்பட்ட ஷய க் றேத.
அைதச ் ெசால் லத்தைட ல் ைல, ஆனால் , ன்
நாளாகப் பட் னி டக் ேறன், ப ெபா க்க
ய ல் ைல” என் இ த்த மா ரியாகப்
ேப னான். இயந் ரம் ேபால உமாரின் ைககள்
தன் ம ையத் ழா ன, தன் ம ல் ஒ ெசப்
நாணயங் ட இல் ைலெயன்பைத உணர ்ந்
ெகாண்டான். ச ்ைசக்காரைனத் தன்ைனத்
ெதாடர ்ந் வ ம் ப ச் ைசைக
காண் த் ட் தான் வய தல் அ ந்
ைவத் ந்த ஒ வட் க் கைடக்காரனிடம்
ெசன்றான். ேரக்க நாணயங் க ம் , பாக்தா
நாணயங் க ம் , வட்ட ம் ச ர மான பல
ேதசத் நாணயங் க ம் அவனிடம் இ ந்தன.

“ஒ மாதத் தவைண ல் எனக் ஒ

ெபான் ேவண் ம் ” என்றான் உமார ்.

“ஒ மாதத் க் ஒ ெவள் ளிவட்

ெகா க்க ேவண் ம் . ெதரி மா?. இ
வட் க்கைடக்காரனின் வா க்ைகப் ேபச ் .

“ேபச ்ைச நி த் , பணத்ைதச ் க் ரம்

ெகா ” என் ஒ ெபான்ைனச ் சட்ெடன்
வாங் ப் ச ்ைசக்காரன் ைக ல் ெகா த் ,
உனக் என்ன ெதரி ம் ? ெசால் ! ெசால் வ
உண்ைமயாக இ க்க ேவண் ம் ! ெதரி றதா?”
என் ச ்ைசக்காரைன ெவளி ல் இ த் க்
ெகாண் வந்ேத ேகட்டான்.

“நான் ெபாய் ெசான்னால் என் தைல ல்

இ ழட் ம் ! ன் நான் நாட்க க்
ன்னாேல அந்தப்ெபண், அந்தப் ரத் ல்
இ க்காமல் ெவளிேய ேபாய் ச ் ற் வைதக்
கண் த் ட் ல் உள் ளவர ்கள் அவைள
அ த் க் றார ்கள் . இப்ப த்தான் தண்ணிர ்
எ க்க வந்த ெபண்கள் ேப க் ெகாண்டார ்கள் .
அவ ைடய ற் றப்பன்தான் அந்த ட் ல்
அ காரத் ல் ெபரியவன். அவ க் க் ேகாபம்
அ கம் ! அவள் அ பட்ட ம நாள் அப் ல் ைசத்
என்ற ணி யாபாரி ட ந் ெபண்ேகட்
ஆள் வந்த . ற , ற் றப்பன் அப் ல் ைச க் ம் ,
சாட் க க் ம் , சா க் ம் ஆள் அ ப்
வரவைழத்தான். எல் ேலா ம் ட் க் ள்
ைழவைத என் கண்களால் பார ்த்ேதன்.
நண்பர ்க ம் ற் றத்தார ்க ம் னார ்கள் .
மண ந் ச ் சாப்பா ம் இனிய சர ்பத் ம்
எல் ேலா க் ம் வழங் னார ்கள் . எனக் ம்
டக்ெகாஞ் சம் ைடத்த ”

உமா க்ேகா, ஆத் ரம் ஆத் ரமாக

வந்த . “சரி, அவள் என்ன ஆனாள் ?” என்
ேகட்டான்.

“ேவைலக்காரர ்கள் ேப க் ெகாண்டார ்கள் .

அந்தப்ெபண் இர வ ம் அ
ெகாண் ந்தாளாம் . எங் ேகேயா ெவளி ந்
அவைள இரண் ேபர ் த் க் ெகாண்
வந்தார ்களாம் . எங் ேக ம் ஓ ப்ேபாக
யற் த் ப்பாள் . பட் ட்டாள் .
எப்ப ேயா, அப் ல் ைசத் என்ற ணி யாபாரி
அவள் அழைகக் ேகள் ப்பட் , நல் ல ைல
ெகா த் க் றான். அவ க்ெகன்ன,
எத்தைனேயா டாரங் க க் ம் ,
ைரக க் ம் அ ப !” என் ேப க்
ெகாண் ந்த ச ்ைசக்காரன் நி த் ட் த்
தன் கண்கைள ஓட ட்டான். ஏெனனில் உமார ்
ஓ னான்.

டைனப் ேபாலக் ட்டத் ேல

இ த் க்ெகாண் தட் த் த மா ஓ க்
ெகாண் ந்தான் உமார ். த் த்தவன் ேபால்
ஓ ய அவைனப் பார ்ப்பைத நி த் ட் த்
தன்ைக ல் இ ந்த தங் க நாணயத்ைதத் தட ப்
பார ்த் க் ெகாண்டான் ச ்ைசக்காரன். பக்கத் ல்
இ ந்த ஒ கல் ல் உர ப்பார ்த் , நல் ல மாற்
என் ப் ப்பட் க் ெகாண்டான்.

ன் நாைளக் ன்னால் , யாஸ்

உமாைரப்ேபாய் ச ் சந் ப்பைதப்பற் அவ ைடய
ற் றப்பனிடம் ேகாள் ெசால் யதற் காகக்
ைடத்த ெவள் ளி நாணயங் க டன்
ெபான்ைன ம் ேசர ்த் ைவத் க் ெகாண்டான்,
அந்த அம் ைமத் த ம் ஞ் ப் ச ்ைசக்காரன்.
உமார ், அப் ல் ைசத் இவர ்கள் இ வரிடம்
கறப்பைதக் காட் ம் அந்தச ் ற் றப்பனிடம் ,
அ கப் பணம் கறப்ப எளி என்
ச ்ைசக்காரன் த ல் எண்ணி ந்தான்.
ஆனால் , உமார ் தங் க நாணயமாகேவ
ெகா த்த ம் அவன் த் ல் ெகாஞ் சம்
சபல ண்டா ய . ேநேர
வட் க்கைடக்காரனிடம் ெசன் , “ெத ேல
ற் த் ரி ம் அந்த அனாைதப் பய க்
நம் ப்பணம் ெகா த்தாேய! என்ன த்
ைவத் க் ெகாண் ெகா த்தாய் , ட்டாள் ”
என்றான்.
 “ ேடய் ட் ப்பயேல, உள் ேளவராேத !
ச ்ைசக்காரப்பயல் நீ அவைன
அனாைதெயன் றாேயா! அவன் யார ் ெதரி மா?
நிசாம் அல் ல் க் அவர ்களின் அ மானத்ைதப்
ெபற் றவன்!” என்றான்.

இைதக்ேகட்ட ச ்ைசக்கார க் , யாேரா

தன் சைதைய ெவட் ெய ப்ப ேபால்
ேவதைனயாக இ ந்த . இந்த ஷயம் மட் ம்
த ேலேய ெதரிந் ந்தால் , இந்த இரக யத்ைத
அந்தப் ெபண் ட் ேல ெசால் லாமேலேய,
ெசால் லப் ேபாவதாகப் பணம் கறந் க்கலாேம!
த ல் ெதரியாமல் ேபாய் ட்டேத!” என்
கவைல ல் ழ் னான்.

உமா க் ஆத் ரம் ஆத் ரமாகவந்த .

எல் லா ஷயங் கைள ம் அைர ைறயாகேவ
பார ்த்தான் அைர ைறயாகேவ ெதரிந்
ெகாண்டான். எப்ப ேயா, ெத க் வந் ,
நீ ற் ன் அ ேல ள் ள யாஸ் ன்
ட் க் ச ்ெசன் , அவ ைடய ற் றப்பைனப்
பார ்க்க ேவண் ெமன் னான். ஒ
மா ரியான ஆள் உள் ேள ந் வந்தான்.
எதற் காக வந்தான் என் ெதரிந் ெகாண்ட ம்
எரிந் ந்தான். இைரந் கத் னான்.
“ ைரக் ப் ன்னால் இ க் ம் ஒ ெபண்ைணப்
பற் க் ேகட் றாேய! உனக் ப் த் ப் த்
ட்டதா? ட்டாேள! ெபயர ் ெசால்
எங் கள் ட் ப் ெபண்ைண நீ எப்ப
அைழக்கலாம் ? அவர ்கள் என்ன ஆ மா களா?”
என் பலப்பல ேகள் கைளக் ேகட் க் ெகாண்ேட
ெப ம் சத்த ட்டான். யாஸ் ன் தகப்ப ம் ,
 த்தகக் ய ன் மத் ந் எ ந்
ெவளிேய வந்தான். கண் ெதரியாமல் கம்
ெவ த் , ைமயைடந் காணப்பட்ட அவன்
எ ம் ேபச ல் ைல.

“அந்த ெவட்கங் ெகட்ட ட் ப்பயைல

எச ்சரித் அ ப் ! ட் ப்பயல் ! இங் ேகேய
ஓ வந் ட்டாேன! அவைனத் ண்களில்
கட் ய ! கால் மணிக்கட்ைட ெபயர ்த்ெத ” என்
உள் ேள ந் ஒ ெபண் ரல் ஆைண ட்ட .
ஆனால் , த் ப் த்தவைனப் ேபால் இ ந்த
உமார ் ைகைவக்கக் ய ெதம் , ைதரியம்
அந்த ட் ேல ந்த ஆண்களில் யா க் ம்
உண்டாக ல் ைல. ெபண்கள் மட் ம் வா னால்
கண்டப ஏ னார ்கள் . கைட யாக உமார ்,
தானாகேவ அந்த ஏச ் க்கைளத் தாங் க
யாமேலா என்னேவா, அந்த ட்
வாசைல ட் ெவளிேய னான்.

எங் ெகங் ேகா ற் ட் ெந

ேநரத் ற் ப் ற , இரத் னக்கைட ஒன் ேல
நீ லக்கற் கைள ஆராய் ந் ைலேப க்
ெகாண் ந்த ண் ஷ் உ வத்ைதக் கண்டான்
உமார ். தன் ஆத் ரத்ைத அடக் க் ெகாண்
ண் ஷ் இ ந்த இடத் ற் வந்தான்.
தன் ைடய கைதைய ம் தன் மன ைடந்த
நிைலைய ம் உைடந்த ெசாற் களால் அவனிடம்
ெதரி த்தான். நீ லக்கல் ைல ஆராய் பவன் ேபாலத்
ேதான் னா ம் , ண் ஷ் ஷயத்ைத ஊன் க்
கவனித்தான். அந்தப்ெபண் சாதாரணப்
பாட யாகேவா, அ ைமயாகேவா
இ ந் ந்தால் , தன் அ காரம் , ழ் ச ்
ெயல் லாவற் ைற ம் பயன்ப த் அவைளத்
க் க் ெகாண் வந் உமாரிடம் ஒப்பைடத்
வான்.

ஆனால் அவேளா இஸ்லா யன் ஒ வன்

ட் ன் அந்தப் ரத் ல் வ ப்பவள் ! அவள் தன்
கணவ ைடய ெசாத் ! ைரக் ப் ன்னாேல
இ க் ம் க்காட் ப் ெபண்கள் ஷயத் ேல
தைல வெதன்ப நிசாம் அவர ்க க்ேக
க்காத ஷயம் ! ெபண்கைளத் ைரக் ப்
ன்னால் ைவத் ப் பா காப்ப இஸ்லா ய
மதச ்சட்டம் . அந்தச ் சட்டத்ைத ெவளிப்பைடயாக
எ ர ்ப்பெதன்ப யா ம் கன ல் டக்காண
யாத ஷயம் ! அ ம் த ர, யாஸ்
உமாைரத் தன் அன் த் தைள ேல க்க
ைவத் க் றாள் . தன் ஆதர ல் வா ம் உமார ்
ஒ ெபண் க் ஆட்பட் நடப்பைத ம்
ண் ஷ் ம் ப ல் ைல! பல ெபண்கேளா ,
அவன் ெதாடர ் ெகாண் ந்தா ம் ட அதனால்
ெக தல் இல் ைல. ேமற் ெகாண் அவர ்கைள
ஒற் றர ்களாக ம் வசப்ப த் க் ெகாண் பலன்
ெபறலாம் . ஆனால் , யாஸ் ேபான்ற ஓர ்
இளம் ெபண், ற் ம் காதல் வசப்பட்ட ஒ
ெபண் எப்ேபா ம் தன் ேநாக்கங் க க்
ஆபத்தானவளாக இ ப்பாள் . ஆகேவ அவ ைடய
ெதாடர ் உமா க் இ ப்ப என்ப தன்ைனப்
ெபா த்தமட் ல் டாத ஒ காரியேம! இத்தைன
ஷயங் கைள ம் எண்ணித் ெதளிந் ெகாண்ட
ண் ஷ், அவள் ஷயத் ல் தான் தைல டக்
டாெதன்ற டன் ஆதரவான, இரக்கத் டன்
ய ெதானி ல் , ஆ தல் றத் ெதாடங் னான்.
 “ஆ! அப்ப யா ேநர ்ந் ட்ட . எனக்
மட் ம் , ெகாஞ் ச நாட்கள் ன்பாகேவ இந்த
ஷயம் ெதரிந் ந்தால் , உனக்ேக மணம்
ெசய் த் ட் ப்ேபன். சாட் கள் எ ரில்
நடந் ந் ட்ட இந்தத் மணத்தால் ,
உன் ைடய காத இ ம் ச ் சங் ல்
கட்டப்பட்டவள் ேபால் ஆ ட்டாள் . இனி யாரால்
என்ன ெசய் ய ம் ஏதாவ ெசய் ய மா?
என் ேயா த் ப் பார ்க்கலாம் !” என்றான்
ண் ஷ்.

“ஆனால் , அவள் எங் ேக க் றாள் என்

ெதரிந் ெகாள் ள ேவண் ம் . அ உங் களால்
யாத காரியமல் ல, அ த்த மாதத் ல் நான்
அவைளப் ெபண் ேகட்பதாக இ ந்ேதன்.”

“உம் அப்ப ! அைத யாரால் மாற் ற

ம் !”

“எங் ேக க் றாள் என் மட் ம் கண்

ெசால் ங் கள் . நான் அவைளப்பார ்க்க ேவண் ம் .”

“அ சரி, உடேன இன் இரேவ அங் கா க்

கட் டங் க க் என்ஆட்கைள அ ப் ேறன்.
நாைளப் ெபா க் ள் அவர ்கள் அவள்
இ ப் டத்ைதக் கண் வந் ெசால்
வார ்கள் . அ வைர ல் நீ என் டேவ இ ”
என்றான் ண் ஷ்.

அ த்த நாட்காைல ல் ண் ஷ்
அ ப் ய ஆட்கள் ம் வந்தார ்கள் . ணி
யாபாரி அப் ல் ைசத் என்பவன் நிசாப் ரில்
தற் ெபா இல் ைல என் ம் , தன் ைடய
மைன ைய ம் ேவைலக்காரர ்கைள ம்
அைழத் க் ெகாண் நகைர ட் ெவளிேய
ட்டாெனன் ம் ஆனால் , எந்த ஊ க்
எந்தத் ைச ல் ேபானாெனன்ப ெதரிந்
ெகாள் ள ய ல் ைலெயன் ம் னார ்கள் .
னந் னம் ஆ ரக்கணக்கான யாபாரிகள்
வ வ ம் ேபாவ மாக இ க் றார ்கள் . நகரில்
இ ந் ெவளி ர ் ெசல் ம் பாைதக ம்
எத்தைனேயா இ க் ன்றன. அதனால் , அந்த ஒ
யாபாரி ெவளிேய ய வரத்ைதக்
கண் க்க ய ல் ைல என் அவர ்கள்
னார ்கள் . இ ப் ம் ஒவ் ெவா
பாைதைய ம் கவனித் த் தகவல் ெதரி ப்பதாக
உ னார ்கள் அவர ்கள் ய
தத் ந் , அந்த யாபாரி ம் ப ம்
எப்ெபா தாவ யாபார நி த்தம் நிசாப் ர ்
வரேநரிடக் ெமன் ம் அப்ெபா
கண் த் டலாெமன் ம் ேதான் ய !

இந்த வரங் களால் உமார ் மனஅைம

ெபற் வாெனன் ன் ஷ்
எண்ணி ந்தான். ஆனால் , அவன் எண்ணிய
தவறா ட்ட . உமார ் தன் ைடய பைழய
ப ப் நிறேமலாைட டன் அங் கா ப் பக்கமாகப்
ேபானான். அங் ேக ள் ள பல கட்டடங் களி ம்
உள் ள யாபாரிக ட ம் ,
ஒட்டகக்காரர ்க ட ம் ேப க் ெகாண் ந்தான்.
ற ஆேள நகரத்ைத ட் மைறந் ட்டான்.
ன் ைடய வல் லைம ம் றைம ம் க்க
ஒற் றர ்களால் உமாைரக் கண் க்க
ய ல் ைல. தல் நாள் அப் ல் ைச த் என்ற
யாபாரிையத் ேத யைதக் காட் ம் அ க
அக்கைறேயா உமாைரத் ேத னார ்கள் .
பயன்தான் ஏற் பட ல் ைல.

உமார ் ஒட்டகக்காரர ்க டன்

ளம் ப்ேபாய் எங் ெகங் ேகா அைலந்
ெகாண் ந்தான். நல் ல க்கம் வந் கண்ைணச ்
ழற் ம் அ காைல ேவைள ேல
எ ந் ப்ப ம் , ஒட்டகக்காரர ்கள் தங் ம்
டாரங் களி ம் , யாபாரிகள் தங் ம்
சத் ரங் களி ம் ைழந் ைழந்
ெவளிவ வ ம் , கண்ெண ரில் ேதான் ய
மனிதர ்கைளெயல் லாம் . ட் நகைரச ்ேசர ்ந்த
அப் ல் ைசத் என்ற ணி யாபாரிையச ்
சந் த்த ண்டா என் சாரிப்ப ம் இப்ப யாக
ஒேர ெவ யாக ஊர ் ஊராகப் பாைலவனம்
பாைலவனமாக எங் ம் ேத க் ெகாண் ந்தான்.
சந்ைத ைரச ்ச ன் ஊேட ம் , ப ந்த
பாைதகளி ம் , தன் ைடய ேகள் கைளத்
ைணயாகக் ெகாண் அைலந்
ெகாண் ந்தான்.

காய் ச ்சலால் உடல் காய் ந்

ெகாண் க் ம் ேநரத் ம் , உள் ளத் ன்
காய் ச ்சல் அ கமாக உந் த்தள் ள த்
நகரத் ன் தங் ம் கைள ம் ,
யாத் ரிகர ்கள் ம் ண்ணியத் தலங் கைள ம்
ேத ச ் ெசன்றான். ெசப் வார ் நகரில் உள் ள
கற் ண் அ ம் , ஸ்தான் நகரத் ஒட்டக
நிைலயத் ம் ெந ேநரம் உட்கார ்ந் ந்தான்.
ஒ ைற அப் ல் ைசத் என்ற ஒ வணிகைனப்
ன்ெதாடர ்ந் வடமைலத் ெதாடர ்வைர ம்
ெசன் , கைட யாக அவன் ேபாகாத சந்ைத ேல
பைழய ணி ற் ன்ற ஒ கந்தல் யாபாரி
என்பைதத் ெதரிந் ெகாண்டான்.

இைட டாத அவ ைடய உடல் ேவதைன

அவைன ஓரிடத் ல் டத் ங் க யாமல்
ெசய் த . ைமக டன் நீ ண்ட ரம் ேபா ம்
ஒட்டகங் க டன் ட ைரந் ஓ ம் ேபா ,
அவ க் உடல் ேவதைன ைறவாகத்
ேதான் ய . “யாஸ் என்ன
ேவதைனப்ப வாேளா? ஓர ் அ ைமையப்ேபால
ற் கப்பட் , ஓர ் அ ைமையப் ேபாலேவ
அைழத் ச ் ெசல் லப்பட் க் ம் அவ ைடய
உள் ளம் எவ் வள ன்பத் ல் உழன்
ெகாண் க் ம் ? அன்ைறக் அ த்த அ ல்
அவள் எவ் வள த் ப் ேபா ப்பாள் .
இப்ெபா எந்த இடத் ேல, எந்தப் பாைத ேல
ெசன் ெகாண் க் றாேளா? உன் டன் ட
இ ப்பைதக் காட் ம் ேவ வாழ் எனக் க்
ைடயா என்றாேள!” என் நிைனக்க நிைனக்க
அவன் உள் ளம் ேவதைனயால் ெவ த் ம்
ேபால் இ ந்த . நாட்கள் வாரங் களா ன
வாரங் கள் மாதங் களா ன.

இளேவனிற் காலத் ன் ப்ைபக்

ேகாைடகாலத் ச ் ரியன் உ ஞ் ட்ட .
ழ ழெவன் இ ந்த ேச ஞ் சக ம் இ ய
இ ம் வார ்ப் ப்ேபால கட் த் தன்ைமயைடந்
ட்ட . பச ்ைசப் ல் தைரகள் ப ப்
நிறமைடந்தன.
 17. ேத த் ேத க்
காணாமல் ம்
வந் ேசர ்ந்தாேன!
பலநாள் க ைத ன் பயணம் ெசய்
கைட யாக ஒ நாள் மாைல ல் நிசாப் க்
வந் ேசர ்ந்தான் உமார ். இ காட் க் ப் ேபா ம்
பாைத ல் இறங் க் ெகாண் அந்தக் க ைதக்
கார க் நன் னான். ட் க்ெகாண்
வந்த தன் ைடய ேகா ரம் எப்ப க் றேதா
என் எண்ணிக்ெகாண்ேட அைத ேநாக்
நடந்தான். எங் யா ம் இ க்க மாட்டார ்கள் ,
என் எண்ணினாேனா அங் அவன் பலப்பல
மா தல் கைள ம் , பலப்பல ய ஆட்கைள ம்
கண் யப்பைடந்தான்.

ேகா ரத்ைதச ் ற் ந்த வ க் ள் ேள

ப் க் கட் டங் கள் காட் யளித்தன. அழகான
பல ஞ் ெச கள் நிைறந் ஒ ேதாட்டம்
உ வா ந்த . இரண் ேதாட்டக்காரர ்கள்
அங் ேக ேவைல ெசய் ெகாண் ந்தார ்கள் .
ேகா ரத் ன் ேமேல ந்த வரந்ைதச ் வர ்
ஓரமாக ெவண்கலக் க கள் பல ஒளி க்
ெகாண் ந்தன. இன் ம் பலப்பல
மா தல் கைள ம் யப் டன் பார ்த் க் ெகாண்
ெவளிேய நின் ெகாண் ந்த உமாரிடம் , தா
ைவத் ந்த ேவைலக்காரன் ஒ வன்
மரியாைதயாக வந் நின் சலாம் ைவத்தான்.
 “தைலவேர! தங் கள் வர நல் வரவா க!
தங் கள் ேவைலையத் ெதாடங் வதற் ரிய எல் லா
வச கைள ம் ெசய் ைவத் க் ேறாம் .
தய ெசய் உள் ேள வ ர ்களா?” என் க
னயத்ேதா வரேவற் றான். ப ந்த
ேமனி ம் , அ க்கைடந்த உைட ம் , த் ப்
த்தவன் ேபான்ற ேதாற் ற ம் உைடய உமாைர
அந்த ேவைலக்காரன் ஏேதா ஒ த் ரமான
ராணிையப் பார ்ப்ப ேபால் பார ்த்தான்.

“சரி” என் ெசால் ட் உமார ் உள் ேள

ெசன்றான். ேநராகத் தன் ைடய ெபா ள் கள்
இ க் ம் டத் ற் ச ் ெசன்றான். அங் ேக ந்த
ெபா ள் கள் அைனத் ம் ைவத்த
ைவத்தப ேய ந்தன. யா ம் எைத ம்
ெதாடேவ ல் ைல. பட் த் ைர ம் அ ல்
ெபா க்கப்பட்ட பறக் ம் பாம் ம் அப்ப ேய
ன்ேபாலேவ ெதாங் க் ெகாண் ந்தன.
அவ ைடய ப க்ைக ன் ஒ றமாகத்
தைலயணிகள் அ க் ைவக்கப்ெபற் ந்தன.

“ஏதாவ ெசய் கள் ைடத்தனவா?

எனக்காக அ ப்பப்பட்ட ஒ ெசய் வந்
ேசர ்ந்ததா?” என் அந்த ேவைலக்காரைன உமார ்
ேகட்டான்.

“தைலவேர! னந் ன ம் ன் ஷ் ர
அவர ்களிட ந் ஒ ெசய் வ ம் .தாங் கள்
வ ைக ரிந் ட் ர ்களா? என்ற
ேகள் யாகத்தான் அந்தச ் ெசய் க் ம் !
இேதா, இப்ெபா டத்தாங் கள்
வந் ட் ர ்கள் என்ற ெசய் ைய, நிசாம் ரில்
ெதரி ப்பதற் காக ஒ ைபயைன
அ ப் ட்ேடன்” என்றான்.

“ேவ எந்த தமான ெசய் ம்

இல் ைலயா? ஏதாவ க தம் ெகா க்கப்
பட ல் ைலயா?”
“இல் ைல, ேவ எந்த தமான ெசய் ம்
ைடயா ! எந்தக் க த ம் இங் க்
ைடக்க ல் ைல.”

பலகணிக்க ேல ேபாய் , ஒ தாழ் நத்

நாற் கா ேல உமார ் உட்கார ்ந்தான்.
ேவைலக்காரன் ஒ ெவள் ளிக் சா ேல ெதளிந்த
தண்ண ீர ் ெகாண் வந் அவ ைடய
பாதங் கைளக் க னான். அப்ெபா
நல் வாழ் த் க் யப ஒ மனிதன் உள் ேள
வந்தான். ெவள் ளிய தா டன் ய அந்த
மனிதன் தன்ைன அ கப் ப த் க்
ெகாண்டான். ேமன்ைமக் ரிய நிசாம் அவர ்களால் ,
பாக்தா நகரத் ேல ஏற் ப த்தப்பட்ட பாக்தா
நிசா யா என்ற ஆராய் ச ் க் கழகத் ேல, கணிதப்
ேபரா ரியராக இ ப்பவன் தான் என் ம் , தன்
ெபயர ் ைமமன் இ ன்ந ப் ஆல் வா ட் என் ம்
னான். உமார ் ஏ ம் ேபசாமல் அைம யாக
இ ந்தான். அவ ைடய அைம ையக் கண்ட
ைமமன் யப் டன் ண் ம் கரகரத்த ர ேல
ேபசத் ெதாடங் னான்.

“ேபர ஞர ் ேடால அவர ்களின் நட்சத் ர

அட்டவைண ம் , அ ஞர ் அ ெசன்னா அவர ்கள்
பயன்ப த் வந்த ெவண்கலப் ேகாள
உ ண்ைட ம் நிசாம் அவர ்கள் ஆைண ட்டப
ெகாண் வந் க் ேறன்” என்றான்.
 “நல் ல ” என் உமார ் எங் ேகா கவனமாகப்
ப ல் ெசான்னான். ெவ ன் ெவப்ப ம் ,
பாைலவனத் மணற் ம் உட ன் காய் ச ்ச ம்
வாட் ய ன் இங் வந்த ம் அைம யாக
இ ந்த . ஆனால் , அந்த அைம ன் இைடேய
ைமமன் கரகரத்த ரல் என்னேவா
மா ரி ந்த .

ஆைம ன் ேகாட் ேல தவ தலாக

ஏ ட்ட நாைரேபால, ெவ ேவகமாகப்
ன்வாங் அந்த இடத்ைத ட் ச ் ெசன்றான்
ைமமன் என்ற அந்தக்கணிதப் ேபரா ரியன்.
ஆனால் , இர ெந ேநரத் ற் ப் ற ,
ேகா ரத் ன் உச ் ேல ந்த தளத் ல் உமார ்
உல க் ெகாண் ந்தெபா , அந்த ய
ேபரா ரியன் ைமமன் தான் ெகாண் வந்த
க கைள ேநாக் ச ் ெசல் லாமல் இ க்க
ய ல் ைல. அங் ேக ெசன் , உமார ்
கவனிக்காமல் இ க் ம் ேபாேத, அந்தப் ேகாள
உ ண்ைட ன் நான் ற ம் இ ந்த
ளக் கைள ஏற் னான். அந்த உ ண்ைட ன்
ேமல் பா ல் ெவளிச ்சம் ப ம் ப க் அந்த
ளக் கைள ஒ ங் ப த் னான்.

அப்ெபா , உலா க் ெகாண் ந்த

உமார ் ம் ப் பார ்த்தான். ெம ேக ய அந்த
ெவண்கல உ ண்ைட ன் அவன் கண்கள்
ப ந்தன. அ ல் வந் அைத நன்றாக உற் க்
கவனித்தான். நட்சத் ரங் கள் இ க் ம்
இடங் களின் எ த் க்காட் க்கள் அ ல் வைல
ன்னிய ேபால் உ வங் களில்
வைரயப்பட் ந்தன.
 எத்தைனேயா ேபர ் அந்த உ ண்ைடையப்
பயன்ப த் ஆராய் ச ் ெசய் க் றார ்கள் .
பைழய ேகா கைள ம் , தாக அ ல்
ேசர ்க்கப்பட் ந்த ேகா கைள ம் உமார ்
கவனித்தான். அ வானத்ைத ேநாக்
வலப் றத்ைத ம் , இடப் றத்ைத ம்
கவனித் ட் உமார ், ேகாள உ ண்ைடைய
ெம வாகச ் ற் க்ெகாண் வந் , தன் தைலக்
ேநேர உள் ள வானத்ேதா ெபா ந் ம்
நிைலைம ல் அைத நி த் னான்.
ெபாத்தாைனத் தட , அ த் அந்த நிைல ல்
அைத நிைலெப ம் ப ெசய் தான். ெப ம்
ேபரா ரியர ்கள் கண் த்த க க ம் ,
பாக்தா நகரத் க் கணிதப் ேபரா ரியன்
ஒ வ ம் , அ ஞர ் அ ெசன்னா ன்
ஆராய் ச ் களின் பல ம் , அைனத் ம் உமாரின்
ைக ேல இப்ெபா ேசர ்ந் க் ன்றன.
இ ப் ம் அவன் அதனால் கர ்வமைடய ல் ைல.

ேவகமாக உள் ேள ைழந்த ன் ஷ்

“அேடயப்பா! க ராஜ் யத் ந் வந்த
னி ங் கவர ் மா ரி க் றாேய! உன்ைன
எங் ெகங் ேக ேத வ ? ெந ப் ப்ேபால பறக் ம்
நிசாம் அவர ்களின் ேகாபத்ைத நீ எப்ப த்
த ர ்க்கப் ேபா றாய் ? என்ன ப ல் ெசால் லப்
ேபா றாய் ? சரி, சரி இப்ெபா இங் வந்
ேசர ்ந்தாேய, அ ேவ ெபரி !” என்றான்.

“நான் ெவளிேய ச ் ெசன் ந்தேபா ,

யாஸ் எதாவ ெசய் அல் ல அைடயாளம்
அ ப் ந்தாளா?” என் உமார ் அவைன
ன னான்.
 ஒற் றர ்களின் தைலவனான அந்த ன் ஷ்
க் ேகாணத்தாேலேய ரித்தப , “ஓ அந்தப்
ெபண்ணா, அவைளப்பற் நான் ஒன் ம்
ேகள் ப்பட ல் ைலேய!” என்றான்.

“உன் ைடய ஆட்க க் ஏதாவ ெசய்

ைடத் க்க ேவண் ேம!”

ன் ஷ் தைலைய அைசத் க் ெகாண்ேட,

‘ஊஹாம் ! ஒ தகவ ம் இல் ைல. என் ைடய
ஆட்கள் எவ் வளேவா யற் ெசய்
ேத ப்பார ்த்தார ்கள் பயனில் ைல. நீ ஏன் இதற் காக
இத்தைன கவைலப்ப ன்றாய் ? அவள்
ேபாய் ட்டால் இந்த உலகத் ேல ெபண்கேள
இல் லாமலா ேபாய் ட்டார ்கள் ? பார கத் ப்
ைபங் ளிக ம் னத் ச ் ங் காரிக ம்
எத்தைனேயா ெபண்கள் அ ைமச ் சந்ைத ேல
இ க் ன்றார ்கள் . எ ப் ம் அழ ம் வாய் ந்த
ஒ த் ைய எளி ல் ேதர ்ந்ெத த்
உன் ைடயவள் ஆக் க் ெகாள் ளலாம் . அதற்
ேவண் ய ஏற் பாட்ைட நான் கவனித் க்
ெகாள் ேறன். ஆனால் , நிசாம் இப்ெபா
ேகாபமாக இ க் றார ். அவைரச ் சமாதானப்
ப த் வதற் ஏதாவ இங் ேவைல நடந்ததாக
நீ காண் த் க் ெகாள் ள ேவண் ம் . அவர ் எ ரிேல
ஏதாவ ஒ ட்டத்ைத ன்ைவக்க ேவண் ம் .
என்ன ெசய் யப் ேபா றாய் ?” என் ன் ஷ்
உமாைரக் ைடந்தான். உமார ் ேபசாம ந்தான்
அவனிடம் எந்த தமான ட்டேமா
அைதப்பற் ய எண்ணேமா ைடயா .

“அவர ் உன் ஆதரவாளர ் என்பைத

மறந் டாேத! அவர ் மனம் சமாதானம் அைடயத்
தக்கெசயல் ஏதாவ நீ ெசய் க்க ேவண் ம் .
உன்னால் ஏதாவ பயன் இ ப்பதாக அவர ் க த
ேவண் ம் . உன் ைடய அ னால் , அ ன்
றைமயால் ெசய் யக் ய ஒ ட்டத்ைதப்
பற் த் ெதரி க்க ேவண் ம் . அப்ெபா தான்
அவர ் உன்ைனப் பயன் உள் ளவெனன்
க வார ்.”

“சரி! ஒ ய பஞ் சாங் கம் அைமக்கப்

ேபாவதாக அவரிடம் அ ப்ேபாம் !” என்றான்
உமார ். “என்ன? என்ன ெசால் றாய் ?” என்
தன்ைனேய நம் ப யாத ர ல் அ ர ்ந்
ேபாய் க் ேகட்டான் ன் ஷ்.

“இப்ெபா ள் ள பஞ் சாங் கத் ன்ப நாம்

பலமணி ேநரங் கைள இழந் வ ேறாம் .
தவ தல் எ ம் இல் லாமல் காலத்ைதக்
கணக் வதற் ரிய ஒ ைறைய நாம்
ஏற் ப த் ேவாம் என் நான் ெசால் ேறன்” என்
ெசான்னான் உமார ் கம் ரமாக.

ன் ஷ் அச ்சங் கலந்த உள் ளத் டன்

உமாைர ேநாக் னான். ஏற் ெகனேவ,
ேவைலக்காரர ்கள் தங் கள் தைலவரின் த் ரப்
ேபாக்ைகப் பற் க் க் றார ்கள் .
இப்ெபா உமாரின் த் ரப் ேபாக்ைகத்
தாேன ேநரில் காண ேநர ்ந்த ம் அவ க் ப்
பயமா ந்த . அவ ைடய ேபச ்
ைபத் யக்காரத்தனம் ◌ாக அவ க் த்
ேதான் ய . இ ந்தா ம் ரித் க் ெகாண்ேட,
“நான் ேப வ ல் ஏ ம் தவ ந்தால் ,
க ைணகாட் மன்னித் . அல் லா னால்
பைடக்கப்பட்ட நில நமக் க் ற . ஒவ் ெவா
 ைற ம் தற் ைற டன் அ ெவளித்
ேதான் ம் ெபா நம் ைடய மாதத் ன் தல்
நாள் ெதாடங் ற . நிலைவக் காட் ம் றந்த
காலத்ைத அளக் ம் க ைய எந்த மனிதனா ம்
ெசய் ய யாதல் லவா? என் ேகட்டான் ன் ஷ்.

“ஏன் ெசய் ய யா ? எ ப் யர ்கள்

ெசய் க் றார ்கள் ! ஸ் வர ்க ம் டச ்
ெசய் க் றார ்கேள! இேதா நீ இங் ேக ஊன்
ைவத் க் றாேய, மரத் ண், அ ஓ ம்
காலத்ைத அளப்பதற் உதவா . ைளயா ம்
வர ்க் ேவண் மானால் பயன்ப ம் ! வந்
பார ்” என் ஆத் ரமாகக் ட் , ன் ைஷ
இ த் க் ெகாண் ேபானான். ெவ ன்
லமாக ேநரத்ைத அ ந் ெகாள் வதற் காகப்
ெம ய தைர ன் ந ேல ன் ஷ்
ந்த யற் ெகாண் ஓர ் அழ ய
மரக்கம் பத்ைத நட் ைவத் ந்தான். ெவ ல்
பட் ம் கம் பத் ன் நிழல் லமாக
ேநரத்ைதய யலாம் என்ப ன் ஷ் நிைனப் .
பழங் காலத் ல் மக்கள் அவ் வாேற ேநரத்ைத
அளந் வந்தார ்கள் . ேகாபத் டன் அவைன
இ த் ச ் ெசன்ற உமார ், தன் ேதாைள அந்தக்
கம் பத் ன் ேமா , இரண் ைககளா ம்
இ க் ப் த் க் ெகாண் ஒேர ச ் ல்
ங் க் ேழ சாய் த்தான். அந்தப்
பாைலவனத் ப் பறைவ ன் உள் ளத் ேல ேகாபத்
ெகா ந் ட்ெடரிந் ெகாண் ந்த .

“இந்தக் கம் பம் காற் ேல வைளந்

ெவ ல் ங் உ மா ப் ேபாய் ேம! நாம்
என்ன ைளயாட் ப் ள் ைளகளா?
கண்டைதெயல் லாம் நம் வதற் ? மத
ேரா களான ஸ் வர ்கள் ைவத் ப்பைதப்
ேபான்ற ண் இ க்க ேவண் ம் . ஐந் ஆள்
உயர ள் ள பளிங் க்கல் ண்ேவண் ம் . அ
ைக நகத்ைதப் ேபால் ற் ம் சம
வைள ள் ளதாக ம் , ேதய் த் ெம ட்டப்
ெபற் றதாக ம் , நீ ர ் மட்டத்ேதா
ெபா ந் யதாக ம் , ெசப் னால் ேநராகப்
ெபா த்தப்பட் ம் இ க்கேவண் ம் . ப வ
மா தல் களால் பா க்கப்படாமல்
இ க்கேவண் ம் அந்தப் பளிங் த் ண்! அதன்
பக்கத் ேல ஒ நீ ர ்க்க கார ம்
இ க்கேவண் ம் . ெகாத்தர ்கைள ம்
தச ்சர ்கைள ம் என்னிடம் அ ப் . எப்ப ச ்
ெசய் யேவண் ெமன் நான் அவர ்களிடம்
ளக் ேறன்” என் கடகடெவன் ேப னான்
உமார ்.

“மதத் ேராகத் ன் ன்னத்ைத

நிைலநாட் வ ேபால் இ எனக் த்
ேதாற் றமளிக் ற . ஆகேவ நிசாம் அவர ்களின்
ஒப் தைல த ல் ெபற் க்
ெகாள் ளேவண் ெமன் நிைனக் ேறன்” என்
த்த ர ல் ன் ஷ் னான்.

“நிழ ன் லமாக ஒ ம ரிைழயள

காலத்ைத ம் கணக் வதற் ரிய ஒேர வ
அ தான்!” “ம ரிைழயள காலத்ைத ம் ”
ன் ன் வாய் த்த . அவனால்
இைத நம் ப ய ல் ைல. அ ல் நின்ற வஜா
ைமமன் பக்கம் ம் ேநாக் னான். அவன்
இைத நம் றானா என்ற ேகள் அவன்
கண்களிேல ேதான் ய . இவன் க த்ைதப்
ரிந் ெகாண்ட அந்தக் கணிதப் ேபரா ரியன்,
ைமமன் “அவர ் ழப்பத் டன்தான் ேப றாேரா
என்னேவா, அ ெதரிய ல் ைல. ஆனால் , அவர ்
கணிதங் கைளச ் ெசய் வ ேல டரல் ல. அவர ்
ளக் றப யான கால அள த் ண்
நிச ்சயமாகச ் சரியானதாகேவ க் ம் . சரியான
ைற ல் அவர ் றப ண்
அைமக்கப்பட்டால் அ ஞர ் அ ெசன்னா ன்
ேகாள உ ண்ைட எவ் வள சரியானேதா,
அவ் வள சரியாக அந்தத் ம் இ க் ம் . இ ல்
ஐய ல் ைல!” என்றான். எந்த க் ம் வரத்
ேதான்றா அவ் டத்ைத ட் அகன்றான்
ன் ஷ்.
ன் ஷ் ய இந்தக் ழப்பமான
கைதைய நிசாம் , ெவ ப் டன் ேகட் க்
ெகாண் ந்தார ். உமாைர ைவத் க்ெகாண்
ெசய் வதற் ந்த அவ ைடய
ட்டங் கெளல் லாம் ட அவன் மைற னால்
த ெபா யா ந்தன. அந்தக் ேகாபத் டன்
வாஜா ைமமன் ேவ , உமாரின் இந்தப் ய
பஞ் சாங் க ைறைய ஒப் க்ெகாள் றான்
என்ப ம் ந் க்கேவண் ய ஷயமாக
இ ந்த .

“ ப் பஞ் சாங் கமா? அ நம் பழக்க

வழக்கத் ற் மா பட்டதா ற் ேற! மதத்
தைலவர ்களின் உேலாமா சைப எ ர ்க் ேம! -
ஸ் வர ்க க் எனத் தனிேய ஒ பஞ் சாங் கம்
இ க் ற ! காத்தாணியர ்க க் வட்டப்
பஞ் சாங் கம் இ க் ற . பார கர ்களா ய நமக் ,
இஸ்லா ய ஆட் க் ன்னி ந்ேத இந்தப்
பஞ் சாங் க ைற ந் வ ற இ ல் மா தல்
ெசய் வெதன்ப ஆபத்தா ற் ேற!”

நிசா ன் இந்த ஆராய் ச ் ையக் ேகட் க்

ெகாண் ந்த ன் ஷ் கண்கைள ப்
ெப ச் ட்டப ேய “உமார ் காலம் ஒன்ேற
ஒன் தான் என் றான். நாட் ன்
காவலரா ய தாங் கேளா, நான் காலங் கைளப்
பற் க் ர ்கள் எனக் ைள ழம் ற .”
"நான் காலங் கள் அல் ல; நான் பஞ் சாங் கங் கள் !
ல் தான் மா ா இவைனக் ெகாண் வரச ்
ெசால் இன் ம் ேகட் க் ெகாண் க் றாேற!”

“மா ா இவைனக் ெகாண் வா

என் றார ். இவன் காலத்ைத அளக்கப் ய
க ையக் ெகாண் வா என் றான். இந்தக்
க ைய ைவத் க் ெகாண் என்னதான்
ெசய் வேதா ெதரிய ல் ைல.
த்ெத ந்த ந் க்கம் வ ம் வைர
ஒவ் ெவா னா ைய ம் அளந்
ெகாண் ப்பான் ேபா க் ற ” என்
ன் ஷ் ச த் க் ெகாண்டான்.

“இல் ைல ல் ைல இளேவனிற் காலத் ம்

ன்பனிக் காலத் ம் இர ம் பக ம் சரி
சமமாக இ க் ம் ஒ நாைள அவன்
கண் க்க ம் . இந்தப் ெப ந் ணின்
ைணயால் க ரவனின் நிழல் க க நீ ண்
ம் . ளிர ் காலத் ன் ஒ நாளில் நிழல் க
கக் ம் . ேகாைடகாலத் ன் ஒ
நாைள ம் அவன் ெசய் ய ம் .
 இந்த ஆராய் ச ் கைள ம் , ண் ன்களின்
இயக்கத்ைதப் பற் அவன் ெசய் க் ம்
ஆராய் ச ் கைள ம் பயன்ப த் அவன்
ைமயான ஒ காலக் கணித ைறைய
ஏற் ப த்த ம் . அவன் என்ன
ெசய் வாெனன்ப எனக் ப் ரி ற ” என்
நிசாம் ஓர ் ஆராய் ச ் ேய நடத் னார ்.

“அல் லல் லா! ஆண்டவன் அ ள்

பா ப்பானாக!” என்றான் ன் ஷ்.

“ஆண்டவன் அ ள் பா த்தால் , மா க் ஷா
அவர ்களின் ஆட் ல் நாம் ஒ ய
பஞ் சாங் கத்ைத ஏற் ப த் க் ெகா க்கலாம் .”

இ ஓர ் அ ைமயான ஏற் பாடாக நிசாம்

அவர ்களின் ைள ல் ேதான் ய . மா க்
ஷா ன் ஆட் ல் அவ க்ேக ெசாந்தமான ஒ
பஞ் சாங் க ைற அ க் வந்தால் , அவ க் ப்
ெப ைமயாக இ க் ம் . ெப ைம ன் ரிப்பால்
அவர ் தன் தலாக அரசாங் க வான ல்
கைலஞராக அமர ்த் க் ெகாள் வார ். இ சரியான
ஏற் பா என் ேதான் ய . “அவன் ேகட்டப ேய
காலம் அளக் ம் க ைய அைமத் க்
ெகா ப்ேபாம் . ஆனால் , அவன் ஏன் அப்ப
அைலந் ற் க் ெகாண் ந்தான்!” என்
நிசாம் ேகட்டார ்.

“அ ஆண்டவ க் த்தான் ெதரி ம் !

தங் கள் அ யவ க் எ ம் ெதரியா !” என்
உள் ளத்ைத மைறக் ம் ஒ ன் ரிப் டன்
ன் ஷ் னான்.
 “அவன் ம ப ம் ற் யைலயாமல்
பார ்த் க் ெகாள் வைத உன் ேவைலயாக ைவத் க்
ெகாள் . அவன் இங் ேக க்க ேவண் ய
இன் யைமயாத ” என் ஆைண ட் ,
அவ க் ைடெகா த்தார ் நிசாம் .

தன் ட் க் ச ் ெசன்ற ன் ஷ்
அங் ந் ஓரிடத் ற் ச ் ெசன்றான். அந்த இடம்
ஒ பைழய ட்டங் . அ கைடத் ெத ைவ
ேநாக் க் ெகாண் ந்த . தான் மைறந்
ெகாள் வதற் காக ம் , தன் வசம் ைடத்த றர ்
பார ்க்கக் டாத ெபா ள் கைள மைறத்
ைவப்பதற் காக ம் அந்தக் ட்டங் ைய அவன்
பயன்ப த் வந்தான். எ ப் ய
ஊைமெயா வன் அைதக் காவல் ரிவதற் காக
ைவக்கப்பட் ந்தான். அவன், தாேன அந்தக்
ட்டங் க் உரிைமயாளன்ேபால ந த்
வந்தான். அங் ேக ெசன்ற ன் ஷ், ஒ
ைல ேல ந்த ெபட்டகத் ன் ன்
ட் க்கைள ம் றந் உள் ேள ந் ஒ
ெபா ைளெய த்தான். நீ லக்கல் ப த்த ஒ ேசா
ெவள் ளி வைளயேல அ . அந்த வைளயைல ஒ
னன் ெகாண் வந் ெகா த்தாள் . அவன்,
இறந் ேபான ல் தானின் அன் க் ரிய
கடனாக இ ந்தவன், ேமற் த் ைச ல்
அலப்ேபா நகைர ேநாக் ச ் ெசல் ம் சாைல
வ ல் , ெகாண் ெசல் லப்பட்ட யாஸ் என்ற
ெபண், அன் ன் அைடயாளமாக உமார ்
என்பவ க் அ ப் ய ெபா ேள இந்த
வைளயல் என் அந்தக் னன் னான். இந்த
வைளயல் மட் ம் உமார ் ைக ல் ைடத்தால் ,
அெலப்ேபா நகர ் ேநாக் ப் பறந் வான். ற
நிசாம் அவர ்கள் ெப ங் ேகாப்த் ற் த் தான்
ஆளாக ேநரி ம் . இைதெயல் லாம் ந் த் ப்
பார ்த்த ன் ஷ், அந்த வைளயல் கைளத் தன்
ம க் ள் ேள எ த் மைறத் ைவத் க் ெகாண்
ஓர ் ஊற் க் ணற் ைற ேநாக் வந்தான்.

யா ம் கவனியாத சமயம் பார ்த் , அந்த

வைளயல் கைள ணற் க் ள் ேள ேபாட்
ட் ப் பட்படெவன் நடந் அந்த இடத்ைத
ட் ச ் ெசன்றான். ஆராய் ச ் க் டத் ல்
ேவைலகள் ப்பாய் நடப்பைதக் கண்
நிசாம் அல் ல் க் க ம ழ் ச ் யைடந்தார ்.
ேகாைடக்காலம் ம் த வா ல்
நீ ர ்க்க கார ம் பளிங் க்கல் ம் அைமக்கப்
ெபற் ட்டன. நீ ர ்க் க காரத் ல் , மணிக்
அ ப ைற ற் ற ஒ சக்கரம்
அைமக்கப் ெபற் ந்த . மணிக் ஒ ைற
அைச ன்ற ஒ ெபரிய சக்கர ம் அ ல்
ெபா த்தப் ெபற் ந்த . ஈட் ைன ேபான்ற
ஒ ெவள் ளி ைன அள ப த்தப்பட்ட ஒ
ேகாட் ன் ஒவ் ெவா மத் யானத் ற் ஒ
ைற நகர ்ந் ெசன்ற . ஒவ் ெவா நா ம்
ம் பத் ம் ப அந்தக் ேகாட் ன் நகர ்ந்
ெகாண் ந்த . இவற் ைறெயல் லாம் பார ்த்த
ன் ஷ் எவ் வள சரியாக எவ் வள
ேபாற் றத்தக்கதாக இ க் ற என்
யப்பைடந்தான். ஆனால் , கணிதப் ேபரா ரியன்
ைமமன், ஓர ் ஆண் ன் ல் தான் உண்ைம
ேநரத் ற் ம் , இதற் ம் உள் ள ேவற் ைம
ெதளி ப ம் என் ளக் னான். ேகாட்ைட ல்
நாைளக் கணக் வதற் , ேவல் த்த ரன்
ஒ வன் இ ப்ப ேபால் , இங் ேக ம் ஒ வன்
இல் லாத தான் ெப ங் ைறெயன் ன் ஷ்
க னான். அவ ைடய அ யாைமக்காகப்
ேபரா ரியன் ைமமன் இரக்கப்ப வைதத் த ர
ேவ வ ல் ைல என் நிைனத்தான்.

எல் லாம் ஆயத்தமான ற ,

ஆராய் ச ் யாளர ் நால் வர ் ேதர ்ந்ெத க்கப்
ெபற் றனர ். தங் கள் ேவைலையத் ெதாடங் வதற்
எல் ேலா ம் ஆயத்தமா னர ். ஏெழட் ஆண் கள்
ஆராய் ச ் க் ப் றேக இதன் ெதரி ம்
என் ைமமன் க னான். நான்ைகந்
ஆண் கள் ேபா ெமன் உமார ் னான்.

“அேடயப்பா! நாைலந் வாரத் ல் ஒ

ெபரிய அரண்மைனேய கட் டலாேம! இந்த
ேவைலக் வ டக் கணக் ல் ஆ மா? என்ன
பயன்?” என்றான் ன் ஷ்.

“உன் ைடய அரண்மைன காலப்ேபாக் ல்

மண்ேணா மண்ணாகப் ேபாய் ம் .
என் ைடய பஞ் சாங் கம் என்ெறன் ம்
பயன்ப ம் . ேபாேபா!” என் உ னான் உமார ்.

ரிய க் ேநராய் இ க்கக் ய

ன்பனிக்காலத் ல் ஒ நாள் தங் கள்
ேவைலையத் ெதாடங் க ஆ வான ல்
ஆராய் ச ் யாளர ்கள் ஆயத்தமாக இ ப்பதாக ஒ
வாரம் ன்பாகேவ உமார ், நிசாம் அவர ்க க் த்
ெதரி த்தான். ேபரரசர ் ல் தான் அவர ்கள்
ஆராய் ச ் க் டத்ைதப் பார ்ைவ வதற்
ேவண் ய ேவைலகைள ம் , அவர ் எ ரில் நடந்
ெகாள் ள ேவண் ய ைறகைள ம் நாடகம் ேபால்
நடத் க் காட்ட நிசாம் ஏற் பா ெசய் தார ்.
 18. யட் ம் பழம்
பஞ் சாங் கம்
ல் தான் மா ா அவர ்கள் ஆராய் ச ் க்
டத்ைதப் பார ்ைவ ட வ வதாக இ ந்த அன் ,
அவர ் காைல ல் த ல் மான்ேவட்ைட
ந்த ற மாைல ல் அங் ேக ேநேர வ வதாக
இ ந்த . மத் யானத் க் ப் ற அந்த
ஆராய் ச ் க் டம் பார ்ப்பதற் ஒ
ேகளிக்ைகக் டாரம் ேபால் காட் யளித்த .
தாக அைமக்கப்பட் ந்த ேதாட்டம் வ ம்
தைர ல் ரத்னக் கம் பளங் கள் ரிக்கப்
பட் ந்தன. மரத்த களிேல, பல தமான
ேகாப்ைபகளிேல த தமான க வைகக ம் ,
சர ்பத் ம் , ற உண ப் ெபா ள் க ம்
ைவத் க்ெகாண் ேவைலயாட்கள் காத் க்
ெகாண் ந்தார ்கள் .

அைடயாள ைறக் கணிதப்

ேபரா ரிய ம் , உமாரின் கணித ஆ ரிய மான
அ அவர ்க ம் , பல் ேவ கைலக் கழகங் களின்
ேபரா ரியர ்க ம் தங் கள் அரசாங் க
உைடகைளயணிந் ெகாண் அங் வந்
னார ்கள் . பள் ளி வாச ந் வந்த மதத்
தைலவர ்களான ல் லாக்க ம் வந்தார ்கள் .
அவர ்கள் அைனவ ம் எ ம் ேபசாம ம் ,
எவ டன் கலவாம ம் தனிேய ஒ றத் ல்
இ ந்தார ்கள் . ல் லாக்கைளெயல் லாம்
அவரவர ்க க் ரிய மரியாைத டன் நிசாம்
அவர ்கேள வரேவற் , ல் தான் அவர ்களின்
ஆஸ்தான ேமைட ன் அ ேல உள் ள
ஆசனங் களில் அமர ைவத்தார ். நாட் ேல
ஆற் ற ம் வாய் ந்த சமயப் ேபரைவ ன்
உ ப் னர ்களான அவர ்க ைடய க ைண
நிைறந்த ஆதர இ ந்தால் தாேன ஞ் ஞானம்
ைழக்க ம் . அதற் காகேவதான் நிசாம்
அவர ்க க் ந்த மரியாைத ெச த் னார ்.
அவர ்கேளா ேப ம் ேபா , ேநர ் எ ராக நின்
ேப வ டாெதன் ம் , அ மரியாைதக் ைற
ஆ ெமன் ம் , அவர ்களின் ன் பக்கமாக
நின் ேபசேவண் ெமன் ம் உமா க் ம்
எச ்ரிக்ைக ெசய் தார ். ஆனால் , அவர ்கள் அங் ேக
க ைண உள் ளத்ேதா வர ல் ைல.

உமார ் எ ம் ேபசக் யவனாக இல் ைல.

யாேரா நடத் ற ந் ல் கலந் ெகாள் ள வந்த
ஒ வனாகேவ அவன் அங் நடமா னான்.
ெவளி ேல ைரகளின் கால ச ் சத்தம்
ேகட்ட ம் எல் ேலா ைடய கண்க ம் தைலவாசல்
றம் ம் ன. ல் தான் வ வைத அ ந்த ம்
உமா க் ம ழ் ச ் ெப க்ெக த்த .

அவர ் ைர ந் இறங் ய ம்
ேவைலக்காரர ்கள் அவசர அவசரமாக அரசர ்
எ ரில் ஒ நைட ரிப்ைப ரித்தார ்கள் .
தன் ைடய ேவட்ைடயா ம ஈட் ைய அ ல்
இ ந்த அ ைம ஒ வனிடம் ெகா த் ட் க்
ேழ இறங் ய ல் தான் மா ா உள் ேள
வந்தார ். அவர ் உடல் வ ம் ப ந் ந்த .
கைளப்பாக இ ந்தா ம் அவர ் களிப்பாக
இ ந்தார ். இ ப் ம் , இந்த நிசாைம ம் வய
 ர ்ந்த ல் லாக்கைள ம் பார ்க்க ேநர ்ந்த ல்
அவர ் உண்ைம ல் ம ழ் ச ் யைடந் க்க
மாட்டார ் என்ேற உமார ் நிைனத்தான். ஒ கம்
நடப்ப ேபால் நடந் வந்த மா ா தாம்
ேப ம் ேபா ைககைள அைசக்க ம் இல் ைல.
ரைல உயர ்த்த ம் இல் ைல.

அவ க் வணக்கம் வதற் காக நிசாம்

உமாைர அைழத் வந்தேபா , ல் தான் அவைன
உற் ேநாக் ட் , ‘ஆம் ! இவேனதான்!” என்
ெமல் ய ர ல் னார ்.

“இந்த உலகத்ைதயா ம் இைறவேர!

தங் களின் ேவைலக்காரன் நான்” என்
உமார ் அ வணங் னான்.

“ெகாராசன் பாைத ேல, நான்

தங் ந்த இடத் ற் நீ வந்தாய் ! என்ைனப்
பற் ய ஒ னாய் . நீ யப அ
நிைறேவ ட்ட . அைத நான் மறக்க ல் ைல;
என் ம் மறக்க ம் யா . இப்ெபா நீ
என்னிட ந் என்ன எ ர ்பார ்க் றாய் !” என்
அவைன ல் தான் மா ா ேகட்டார ்.

“அரேச! தங் கள் பணியாளாக என்ைன

அமர ்த் க் ெகாள் ம் ப ேவண் ேறன்!”
என்றான் உமார ். "அப்ப ேய ஆகட் ம் ! சரி,
இப்ெபா நீ இங் ேக என்ன ெசய்
ைவத் க் றாய் ? காட் !” என்றார ் ல் தான்.

உயர ்ந்த பளிங் த் ண் க ைய ம் ,

அங் ந்த ேவ ஞ் ஞானக் க கைள ம்
அக்கைறேயா கவனித்தார ். வய ர ்ந்த
கணிதப் ேபரா ரியனா ய ைமமன், அரசன்
 ன்னிைல ல் நிற் ேறாேம என்ற பயத் ல் ைக
ந ங் , ெமய் ந ங் , வாய் ள ளக்கம்
ெசான்னைதக் ேகட்கப் ெபா க்காமல் , ல் தான்
உமார ் பக்கம் ம் ‘நீ ேய ளக் க் ’
என்றார ். அந்த இளம் வான ல் ஆ ரியரான
உமாரின் ெதளிவான ெசாற் கைள அவர ் ெபரி ம்
ம் னார ். உமா க் அப்ெபா வய
இ பத் ரண் . ல் தான் மா ா க்ேகா
இ ப தான். அவர ் உமாரின் ஆற் றைலக் கண்
யந்தார ்.

ஞ் ஞானக் க கைள ல் தான்

க த்ேதா கவனிப்பைதக் கண் ெபா க்காத
ெபரிய ல் லா, தம் ைடய த ைய
நிைலநி த் க் ெகாள் வதற் காக ம் மதவாதத்ைத
நிைலநி த் வதற் காக ம் ன்வந்தார ்.

“கவனி ங் கள் , நீ ங்கள் ஆண்டவனின்

ெதாண்டர ்களாய் இ ந்தால் அவன் ஒ வ க்ேக
அ பணி ங் கள் ! அவரால் பைடக்கப்பட்ட
க ரவைன ம் நிலாைவ ம் ேபாற்
வணங் கா ர ்கள் என் னிதத் மைற
கல் ற ” என் னார ் ெபரிய ல் லா.

க் ரானில் உள் ள இந்த

வாக் யங் கைளக் ேகட்ட ம் வழக்கம் ேபால மற் ற
ல் லாக்க ம் , தங் கள் ஒப் தைல ஒத்த ர ேல
ெதரி த்தார ்கள் .

“இர ம் பக ம் க ம் நில ம் எல் லாம்

ஆண்டவனின் பைடப் கேள! அவனால்
பைடக்கப்பட்ட ெபா ள் கள்
ெதளிவாக்கப்படா ட்டால் , அவற் ைற (அவற் ன்
பயைன) நாம் ெபற மா? இப்ப ம்
டத்தான் ைற ற ” என் உமார ்
னான்.

மா க்ஷா எ ம் ற ல் ைல. அவ ம்
மத நம் க்ைக ள் ள நிசாம் ேபாலேவ,
மதப்ெபரிேயார ்க் க ம் மரியாைத
ெச த் பவர ். இந்த ஷயத் ல் அவர ் எ ம்
ேப ன்றாற் ேபால இல் ைல. ெபரிய ல் லா
அவர ்களிடம் ெசன் மரியாைத ெச த்
ைடெபற் க் ெகாண் ைரேயறப் ேபானார ்.
ைர ல் ஏ உட்கார ்ந்த ம் உமாைர அ ல்
அைழத் , “அரசாங் க வான ல் கைலஞராக
உன்ைனேயற் க் ெகாள் ம் ப அைமச ்சர ் நிசாம்
ேவண் க் ெகாண்டார ். அவ் வாேற
ஆைண ட் க் ேறன். நாைளக் ம்
சைப ல் , உனக் அரசாங் க மரியாைத டன்
பத வழங் கப்ப ம் . அ க்க சைபக் வா. என்
அ ல் அ க்க வந் இ . உண்ைமயான
கைள அவ் வப்ெபா உணர ்ந்
ெகாள் வதற் நீ என் அ ல் இ ப்ப
இன் யைமயாத ” என் ட் ,
க வாளத்ைத ஒ ண் ண் க் ைரையத்
தட் ட்டார ். அவ டன் டவந்த, அ வலர ்க ம் ,
ேவைலயாட்க ம் அவைரத் ெதாடர ்ந்
ெசன்றார ்கள் . ைர ன் கால ளப் ய
ேல அவர ்கள் மைறந் ெசன்றார ்கள் .
ஆனால் நிசாம் தான் மனம் வ ந் னார ்!

ம நாள் நிசாம் உமாைரத் தனியாகச ்

சந் த்தேபா , “ேநற் நீ ேமாசமாக நடந்
ெகாண்டாய் . உேலமா ல் லாக்க டன் இவ் வா
எ ர ்த் ப் ேப க்கக் டா . உன் ைடய
பாைத ல் அவர ்கள் அ க்க
தைடெய ப் வதற் வாய் ப்பளித் ட்டாேய!”
என் வ ந் னார ்.

“தந்ைதேய! என் ேவைலக் ம்

உேலமா க் ம் என்ன சம் பந்தம் இ க் ற ?”
என் உமார ் ேகட்டான்.

“அவர ்க ைடய ஆதர ல் லாத எந்தக்

காரிய ம் ெவற் ெபற யா . நீ
ெதரிந் ெகாள் ள ேவண் ய ஷயங் கள் நிைறய
இ க் ன்றன. இப்ெபா , அரச சைப ல் நீ
பத ேயற் கப் ேபா றாய் . வ டத் ற் ப்
பனிெரண்டா ரம் ஸ்கல் நாணயங் கள் -
வரிையக் க க்காமல் உனக் ச ் சம் பளமாகக்
ைடக் ம் . மா ா ரியப்ப ற
ேபாெதல் லாம் உனக் ப் ெபான்னாக வாரிக்
ெகாட் வார ். அந்த வ ம் ப ேவ ைடக் ம் ”
என் நிசாம் ெசால் க்ெகாண் வ ம் ேபாேத
உமார ் அ ச த்தான். இத்தைன ெபரிய
ெதாைகைய அவன் எண்ணிக் டப்
பார ்த்தேத ல் ைல.

“அவ ைடய ஆதர உனக்

இ க் ம் வைர ேல, ெவ ம க ம் பரி க ம்
ம் யேபாெதல் லாம் ெகா ப்பார ். ஆனால்
அவர ் ஒ வரிடம் ைவத் க் ம் நம் க்ைக
ைற மானால் , ெகால் ம் கத் ைனையக்
காட் ம் ெகா ரமாக மா வார ்.
அரசர ்களின் ேபாக்ேக இ தான். அன் ந்தால்
ஒேரய யாகத் க் ைவத் க் ெகாள் வார ்கள் .
ெவ ப் ந்தால் உ க் உைல ைவக் ம்
ஆ தமாக அவர ்கேள மா வார ்கள் .
அவ ைடய க ைண உன் என் ம்
இ க் ெமன்ேற எண் ேறன். அப்ப ேய
அல் லா அ ள் ரிவாராக! ஆ ம் அவ ைடய
அரண்மைன வ ம் அவ ைடய உளவாளிகள்
ேதனைடைய ெமாய் க் ம் ேதனீகக ் ைளப் ேபால -
எங் ம் ற் க் ெகாண்ேட ப்பார ்கள் .
அவர ்க ைடய கண்க க் எந்த ஷய ம்
தப்பா , உன் ெவ ப் ட் வதற் ப் பலர ்
யல் வார ்கள் . அவ ைடய ஆதர இ க் ம்
வைர உன் வாழ் இன்ப வாழ் தான். அ
நீ ங் யேதா, உன் ைடய வாழ் ெப ைம,
ெசல் வம் , உ ர் எல் லாம் அ ந் ேபாக
ேவண் ய தாம் . என் ைடய ஆதர உனக்
எப்ேபா ம் உண் . ஆண்டவன் அ ளால் என்ைன
ேநர யாக எ ர ்ப்பவர ்கள் யா ேம இப்ேபா
இல் ைல. ேம ம் என் ைடய அர யல்
ெசல் வாக் ற் க் காரணம் என் ைடய ெப ம்
உைழப் த்தான். இந்த சாம் ராஜ் யத்ைத
அைமப்ப ல் நான் ெப ம் பங் ெக த் க்
ெகாண் க் ேறன்.”

இவ் வா பல தமான உபேதசங் கைளச ்

ெசய் வந்த நிசாம் , தமக் அந்த சாம் ராஜ் யத்ைத
பைடப்ப ல் ெந நாளாக இ ந் வந்த ெப ம்
பங் ைக ம் , தன் உைழப்ைப ம் , அர க் ம்
தனக் ம் உள் ள ெதாடர ்ைப ம் பற் ரிவாக
எ த் ைரத்தார ். அவ ைடய ளக்கத் ேல
ன் தைல ைறகள் சரித் ரேம அடங்
ந்த . பைழய ல் தான் ஆல் ப் அர ்சலான் யல்
ேபாலப் ந் பல நா கைள ெவன்
பாக்தா ேல ெவற் க்ெகா நாட் யைத ம் ,
அெலப்ேபா நகைர ம் ெமக்காைவ ம் ,
ெம னாைவ ம் ைகப்பற் யைத ம்
சாமர ்கண் ந் , கான்ஸ்டாண் ேநா ல்
வைர பரந் டக் ம் அந்தப் ெபரிய
சாம் ராஜ் யத்ைத ம் அதன் ஏகேபாகச ்
சக்ரவர ்த் யாக இப்ேபா ளங் ம் இளஞ்
ங் கம் ல் தான் மா ா ன் நிைலைமைய ம்
மனக்கண் ன் ெகாண் வந் நி த் னான்.
உமார ், இப்ப ப்பட்ட ஓர ் அரச க் ச ் ேசைவ
ெசய் வ ல் ெப ைம இ ப்பதாகக் க னான்.
“அ க்க ெதாந்தர ெகா த் க்
ெகாண் க் ம் எ ப் ேதசத் ன்
கா ப் ட ந் ன்றாவ
ண்ணியஸ்தலமா ய ெஜ சலத்ைதக்
ைகப்பற் க்ெகாள் ள ல் தான் மா ா
ட்ட ட் க் ன்றார ். வ ன்ற வாைடக்
காலத் ல் அெலப்ேபா வ யாக நம பைடகள்
ெஜ சலத் ன் பைடெய க்கப் ேபா ன்றன.”
என் நிசாம் னார ்.

நிைனத்த டன் ட்ட ட் இப்ப ப்பட்ட

அழ ய நகரங் கைளத் தம் சாம் ராஜ் யத் ல்
ேசர ்த் க் ெகாள் ளக் ய இந்தச ் ெசல் வ
நிைலைய, அந்த நிைல ன் யத்த ஆற் றைல
எண்ணி யந்தான் உமார ். நிசாம் அவர ்கள்
உமாைரத் னந் ன ம் அைழத் அவ க்
அரசாங் க ஷயங் கைளப் பற் ரிவாக
எ த் ைரத்தார ். சட்டங் கைள அ ல் நடத் வ ம் ,
வரி வ ப்ப ம் , பைடயைமப்ப ம் , ஒற்
ஆட ம் பற் ய எல் லா வரங் கைள ம்
எ த்ெத த் க் னார ்.
 ல் தான் மா ா க் ந்த ஆர ்வ ள் ள
ஷயங் கள் பற் ம் நிசாம் ெதளிவாகக்
னார ். “ேவட்ைடயா வ ல் ல் தா க்
ப்பம் அ கம் . ெபண்கைள இதய ல் லாத
அ ைமகளாக எண்ணி நடத் வ அவ ைடய
வழக்கம் . ெதய் கத் ம் , அ ள் வாக் களி ம்
ட நம் க்ைக அ கம் ெகாண்டவர ். அவ ைடய
பாட்டன் அநாகரகமான ீ ையச ் ேசர ்ந்தவன்.
ல் தான் மா ா அவர ்களின் பக்கத் ல்
எவனாவ ேசா டர ்கைளக் ெகாண் வந்
எ ரிகள் ைவத் ட்டால் ேபா ம் , அந்தத்
ெதய் க நம் க்ைகையக் ெகாண்ேட அவைர
அ த் ட ம் . அவ் வள ரம் ெதய் க
ஷயங் களிேல ட நம் க்ைக ெகாண்டவர ்.
இைத நிைன ேல ைவத் க் ெகாள் ! உன் ைடய
ெசயல் க ம் கஷ்டமான . ஜாதகங் களிேலா
ேசா டத் ேலா உனக் க் ெகாஞ் சம் ட
நம் க்ைக ல் ைலெயன்ேற ேதான் ற .
என்ைனப் ெபா த்த வைர ல் நட்சத் ரங் களின்
ஒ ங் கான இயக்கேம, கட ளின் ஆற் ற க்
எ த் க்காட் என் நம் ேறன். ல் தான்
மா ா-ஏதாவ ஒ ஷயத்ைதப் பற் ேயா,
ஏதாவ காரியம் ேமற் ெகாள் வதற் ரிய நல் ல
ேநரத்ைதப்பற் ேயா, அந்தச ் ெசயலால் ஏற் ப ம்
ெவற் ேதால் ையப் பற் ேயா உன் ைடய
ேயாசைனையக் ேகட்டால் , அவ ைடய
ஜாதகத்ைத ைவத் க் ெகாண் உண்ைமயான
கணித ைறயால் பலாபலன்கைள வ த் ச ்
ெசால் . ேவெறா வன், அவைரத் தன்
வசப்ப த் ம் ப ட் டாேத, உன்ைன ம்
உன் ெசயைல ம் ெபாறாைமக் கண்க டன்
கவனித் வ பவர ் ஏராளம் என்பைத
 த த
எப்ெபா ம் மறந் டாேத.” இவ் வா நிசாம்
அவ க் ச ் ெசால் அவன் நிைலைய ம் ,
ேவைலைய ம் அதன் ெபா ப்ைப ம்
உணர ்த் னார ்.

உமார ் அவர ் யவற் ைறெயல் லாம்

ஏற் க் ெகாண்டான். மா ா ஏதாவ
ெதய் கக் களின் ளக்கத்ைதக் ேகட்டால் ,
அதற் ைட ப்ப க எளியேத !
பழங் காலத் ச ் ேசா டக் கைலஞர ்கள் வ த்
ைவத்த ைறகளின்ப கணக் ட் ,
அவற் ற் ப் டப் பற் ள் ள பலன்கைள
அப்ப யப்ப ேய ஒப் க்க ேவண் ய தான்.

அப்ப ப்பட்ட களில் அர ்த்த ல் ைல

என்றால் அதனால் என்ன வந் ட்ட .
நம் றவர ் நம் க் ெகாண் க்கட் ம் .
நமக்ெகன்ன நட்டம் ? என் நிைனத்தான்.

“இன்ெனான் ேறன். அரசாங் க

ஷயமாக ஏதாவ ஆ டம் ேகட்டால் , நீ எனக்
ஆள ப் ! வரத்ைதத் ெதரிந் ெகாண்
அதற் க் றேவண் ய சரியான ப ைல நான்
உனக் த் ெதரி க் ேறன். ஏெனனில் , அர யல்
ேபாக் ப் பற் ஆ டம் வ யாத
காரியம் . அ , அர யல் ழ் நிைலைய ஆராய் ந்
ெசால் ல ேவண் ய . அ என் ஒ வனால் தான்
ம் . ஏெனனில் , அர யல் ைறைய
வ ப்ப ம் நடத் வ ம் என் ைக ேல க் ற .
ஆகேவ அந்த ஷயங் களில் என்ைனக்
கலந் ெகாண் நீ ேசா டம் றலாம் ” என்றார ்
நிசாம் .
 உமார ் அவைர யப் டன் ேநாக் னான்.

“ஆண்டவன் அ ளின் உத யால் , இரண்

ைககள் இந்தப் ேபரரைச ஆ ன்றன.
ைனந்த ேபரர ன் ைகெயான் ;
தைலப்பாைகயணிந்த இந்த அைமச ்சனின்
ைகெயான் , ேபா ம் ெவற் ம் தண்டைன ம்
ெவ ம ம் அரசரின் ைகயால் ஆக்கப்ெப வன.
ஒ ங் ம் , வரி ைற ம் , அர யல் ெகாள் ைக ம்
அைமச ்சரின் ைகயால் பைடக்கப்ப வன. நான்
ல் தான் மா ா அவர ்க க்
உண்ைமயாகேவ உைழக் ேறன். என் உைழப் ன்
பயனாகப் யெதா சாம் ராஜ் யத் ன்
அ த்தளத்ைத அைமக்கப் பா ப ேறன்.
ஆகேவதான், அர யல் ெகாள் ைக சம் பந்தமான
ரச ்ைனகள் ஏற் ப ம் ேபா மட் ம் நீ என்ைனக்
கலந் ெகாள் ள ேவண் ம் என் ேறன்,
ரி றதா?” என் ேகட்டார ் நிசாம் .

“அப்ப ேய!” என் உமார ் ஒப் க்

ெகாண்டான். கண் ப் நிைறந்த இந்த
மனித ைடய நம் க்ைகக் ரியவனாகத்
தான் மா ட்டைத ணர ்ந்தான். தன்ைனக்
காட் ம் , ல் தான் மா ாைவக் காட் ம்
இன் ம் ெசால் லப் ேபானால் மதத்
தைலவர ்களான உேலமா சைப னரில் யாைர ம்
காட் ம் அ வாளியான இவ ைடய
நம் க்ைகக் ரியவனாகத் தான் ஆ யைத
எண்ணி ம ழ் நத் ான். நிசா ம் , தன் ைடய
ெந நாைளய ட்டம் , நிைறேவ யைதெயண்ணி
ம ழ் நத
் ார ்.
 உமாரின் ஒப் தல் ைடத்த ம ழ் ச ் ல் ,
நிசாம் ன் ஷ் பக்கம் ம் , “இவ ைடய
ெசல் வாக்ைகக் ெகாண் நாம் மா ாைவ
வசப்ப த் க் ெகாள் ளலாம் ” என்றான். ஆனால் ,
உமார ் அ த் க் ய ஷயம் அவ ைடய
மனக்ேகாட்ைடையத் தகர ்த்த .

“இப்ெபா ஒ வ ட காலத் ற் நான்

இங் ேக க்கத் ேதைவ ல் ைல. ஏெனனில்
னந்ேதா ம் , கால அளைவக் ப்ெப த் க்
ெகாண் க்க ேவண் ய ேவைலதான். அைதப்
ேபரா ரியர ் ைமம ம் , மற் றவர ்க ம் கவனித் க்
ெகாள் வார ்கள் . இந்த இைடக் காலத் ல் ,
பைடெய த் ச ் ெசல் ம் ல் தான்
மா ா டன், நான் ேமற் த் ைச ேல ஒ
பயணம் ேபாய் வரப்ேபா ேறன். ல் தா ம் ,
தன் டன் வரேவண் ெமன் என்ைனக் ேகட் க்
ெகாண் க் றார ்.” என் வான சாஸ் ரியான
உமார ் ப ல் உைரத்தான்.

உண்ைம ல் உமார ்தான் ல் தான்

மா ா க் ேமற் ைசப் பைடெய ப் ப்
பற் ய எண்ணத்ைத உண்டாக் னான்.
ஏெனனில் , ேமற் ைச ல் பயணம் ெசல் ம்
சாக் ல் தன் அன் க் ரியவளான யாஸ் ையத்
ேத ப் க்கலாமல் லவா? இப்ெபா அவள்
எங் ந்தா ம் , ேத ப் த் வரக் ய நிைல
அவனிடம் இ ந்த . ெபா ம் , ஆட்க ம் ,
அ கார ம் , பல ந்த சக்கரவர ்த் ஒ வரின்
பக்க பல ம் எல் லாம் அவனிடம் இ ந்தன.

ன் ஷ், உமார ் ேமற் ைச ெசல் வதன்

ேநாக்கத்ைத உடேன ரிந் ெகாண்டான். யாஸ்
என்ற அந்தச ் க்காகத்தான் என்ப ஒற் றர ்
தைலவனா ய அவ க் எட்டாத ஷயமல் ல.

“இேத உமார ், தப் ேயா யதற் காக

என்ைனக் கண் த்தாேய, நாய் ேபால்
அைலய ட்டாேய, ழவா! இப்ெபா , நீ ேய
அவைன ந வ டப் ேபா றாய் !” என் தன்
மனத் ற் ள் ேளேய நிைனத் க் ெகாண்ட அவன்,
ெவளி ல் ேகட் ம் ப , பணி டன்
“எ யப தாேன நடக் ம் ” என் ஒ மத
நம் க்ைக ள் ளவ ைடய ர ல் னான்.
 19. அவம க்க வந்தவன்
சவமா ப் ேபானான்!
அைலய த் ைரய த் ப் ெபாங் ச ்
க்ெகாண் ந்த அந்த ஏ ேரட்ஸ் ஆ . அந்த
ஆற் ைறக் கடப்பதற் காக அதன் கைர ேல ந்த
பாழைடந்த பா ேலான் நகரத் ன் ஒ ப ேல
ல் தானின் பைடகள் காத் க் ெகாண் ந்தன.
ல் தாைனத் ெதாடர ்ந் உமா ம் ர க்க ம்
ேபரசீ ்சம் பழக்கா கைளக் கடந் அந்த
ஆற் றங் கைரக் வந் ேசர ்ந்தார ்கள் .
அவர ்க க் ப் ன்னால் கட் டங் கள் இ ந்
ந் டந்த கற் க ம் , மணற் ன் க ம்
காட் யளித்தன. அ ந் ேபான அந்தக் ட் ச ்
வர ்களின் ஊேட ற் க் ெகாண் ந்தான்
உமார ். ேவட்ைடயாடாத ேநரத் ேல, நடனங் க ம்
கண்கட் த்ைதக ம் காண்ப ேல
ல் தா க் ப்பம் அ கம் .

பாழைடந் ேபான ஒ ராஜசபா

மண்டபத் ேல ற் ம் வண்ணத்
ைரச ் ைலகள் ெதாங் க டப்பட்டன. பளிங் ப்
ப கக் கற் களின் ேமேல ரிப் கள் ரிக்கப்
பட்டன. அரச க் ம் அந்தக்
ேகளிக்ைகக்காரர ்க க் ம் , அரங் கம்
அைமக்கப்பட்ட . இ ேல ன ம் நடனங் க ம் ,
த்ைதக ம் நைடெபற் றன. ஒ நாள் மாைல
உமா ம் அங் அைழக்கப்பட்டான்.
“நட்சத் ரங் கைளேய பார ்த் க் ெகாண் க் ம்
வானசாஸ் ரியாேர, என் ைடய இந்த நாய் களின்
ஆட்டத்ைத ம் ெகாஞ் சம் பா ம் ” என் ல் தான்
அவைன அமர ்ந் பார ்க் ம் ப ேகட் க்
ெகாண்டார ்.

இரத் னக் கம் பளத் ேல, உமா க்காக

ஓரிடம் ஒ க் க் ெகா க்கப் ெபற் ற . அவன்
எ ேர, நடனக்காரர ்கள் ழன் ழன்
வந்தார ்கள் , ேவ க்ைகக் காரர ்களின் தைலவன்
தாேன ஓர ் இைச க ேபாலக் காட் யளித்தான்.
அவ ைடய இ ப் ேல ைணத் க் கட்டப்
பட் ந்த ஒ ரசத் ல் அவ ைடய ரல் கள்
ஒ ெய ப் ன. அேத சமயத் ல் அவ ைடய
ேதாள் களில் கட்டப்பட் ந்த மணிகள்
ங் இைசத்தன. அவன் ழன் ஆ ம் ேபா
அவ ைடய தைல ய ழ் ந் ழன்ற .

ஆ க் ெகாண் ந்த அந்தக் ேகளிக்ைகக்

காரர ்களின் தைலவன் சட்ெடன் நின் ,
உமாரின் எ ரிேல மண் ட் த் தன் ைகைய
நீ ட் ெவ ம ேகட்டான். அ ழ் ந் ன்
ெதாங் ய க்கற் ைற ன் ஊடாக அவ ைடய
கள் உமாைரக் ர ்ந் ேநாக் ன. உமா ம்
அவைனக் ர ்ந் பார ்த் க் ெகாண்ேட, தன் ரல்
னி ல் ைவத் க் ெகாண்ேட, ஒ நாணயத்ைத
ெவ றைமயாகச ் ண் ச் ண் ச் ழற்
ட்டான்.

“கண்கட் த்ைத ல் ேதர ்ந்த கைலஞேர!

இ என்ன ரமாதம் ! வானத் ப் பனிக்கட் கைள
(ஆலங் கட் கைள) ேழ வரவைழப்ேபன்.
மணற் யைல ம் எ ப் சச ் ெசய் ேவன்!
இன் ம் உங் கள் எண்ணத் ல் இ ப்பைத ம்
எ த் ைரப்ேபன்!”

அவன் தன்ைன ஆபத் ல் மாட் ட

ய றான் என்பைத ய யாத உமார ்
“அப்ப யானால் , நீ ெபரிய த்ைதக்காரன்தான்!”
என்றான்.

“வான ற் கைலஞேர நான் ஒ ேமாசமான

அேயாக் யன் என் தாங் கள் எண் ர ்கள் .
இ ப் ம் எனக் ப் பயப்ப ர ்கள் !” என்றான்.
அவ ைடய ரிய பார ்ைவ உமாரின் ேமேலேய
ப ந் ந்த . ல் தா க் இ ஒ
ேவ க்ைகயாக இ ந்த . ஆவ டன் அவைனக்
கவனித்தார ். “வான ற் கைலஞேர! என் மனத் ல்
இ ப்பைதத் தாங் கள் ங் கள் ! தங் களால்
ய ல் ைல என்றால் பரவா ல் ைல. யா
என் ெசால் ட்டால் ேபா ம் !” என்றான்.
அவ ைடய பரந்த தைலைய யாட் க் ெகாண்ேட,
“எங் ேக, நான் எந்த வாசல் வ யாகப் ேபாகப்
ேபா ேறன். ெசால் ங் கள் பார ்க்கலாம் ! ழக்கா,
வடக்கா, ேமற் கா அல் ல ெதற் கா? எ வ ேய
நான் ெவளிேயறப் ேபா ேறன். ர ்க்கதரி யாேர!
ெசால் ங் கள் பார ்க்கலாம் ” என்றான் அவன். அ
உமா க் ஒ சவால் ேபாலேவ இ ந்த !

உமா க் ரிப் ச ் ரிப்பாக வந்த .

ஒ வன் ெவளிேய ெசல் வைத ம் ண் ைன ம்
சம் மந்தப்ப த் ன்ற ேபைதைமைய எண்ண
எண்ணச ் ரிப் தான் வந்த . ஆனால் அவன்
ரிக்க ல் ைல. காரணம் மா ா அவைனக்
கவனித் க் ெகாண் ந்தார ். அவேரா, இந்த
மா ரி ஷயங் களிேல நம் க்ைக ள் ளவர ்.
கத் ச ் சண்ைடக் த் தயாராக இ க் ம்
ரர ்கைளப் பார ்க் ம் அேத ஆர ்வத்ேதா , அவர ்
உமாைர ம் , நாடகத் தைலவைன ம் கவனித் க்
ெகாண் ந்தார ்.

“இ கச ் சாதாரண ஷயம் ..” என்

இ த்தான் உமார ். “மக்கள் ேப க்
ெகாள் றார ்கள் . தாங் கள் ெப ந் றைம
வாய் ந்தவர ் என் . அப்ப ப்பட்டவர ் ஏன் ன்
வாங் ர ்கள் . இப்ெபா நான் எந்த வாசல் ,
வ யாகப் ேபாேவன் என் ெசால் ங் கள் ,
பார ்ப்ேபாம் !” என்றான் அவன்.

மற் ற ஆட்டக் காரர ்க ம் அவைனச ்

ற் ம் வந் நின் ெகாண்டார ்கள் .
ல் தா ைடய ஆட்கள் , ெந ங் வந் நின்
ெகாண்டார ்கள் , நன்றாகக் ேகட்பதற் காக.
மா ா உமாரின் ப ைல எ ர ்பார ்த் க்
காத் க் ெகாண் ந்தார ். நட்சத் ரங் கைள
ஆராய் வதற் ம் இந்த மா ரி சம் பந்த ம் இல் ைல
என் ெசால் ல எண்ணினான் உமார ். ஆனால் ,
வாய் றக்க வர ல் ைல. உத கள்
அைசய ல் ைல.

ல் தாேனா, அந்த மனிதன் எண் வைதத்

தன்னால் ெசால் ல ெமன் நம் க்
ெகாண் க் றார ். எந்தக் காரணம் காட்
எவ் வள ளக் னா ம் , மா ா ன் ட
நம் க்ைகையப் ேபாக் வ யாத காரியம்
என்பைத உணர ்ந் ெகாண்டான் உமார ். இந்த
ஆட்டக்காரன் தன்ைனக் க ழ் த் ட ேவைல
ெசய் றாெனன்பைத, ெந ேநரத் ற் ப் ற
அவன் ரிந் ெகாண்டான். இந்தச ் ழ் ச ் ையத்
தகர ்க்கத் தன் ைடய த் சா த் தனத்ைதப்
பயன்ப த் ேய ெவற் காண ம் என்
கட் னான்.

“ேபனா ம் தா ம் ெகாண் வா ங் கள் ”

என் உமார ் கட்டைள ட்டான்.

அரசரின் ெசயலாளர ் ஒ வர ், அவன் ன்

வந் மண் ட் ஒ கா தச ் ம் ,
ற ேபனா ம் ெகா த் ட் ேபானார ்.
ழ் ச ் ையச ் ழ் ச ் யால் தான் பாராட ம்
என்ற எண்ணத் டன் அவற் ைற வாங் க்
ெகாண்டான் உமார ். அரசரின் வானசாஸ் ரி ன்
கடைம இ தான் ேபா ம் என்
எண்ணிக்ெகாண்ேட, ேயா த்தான்.
தான்ெசால் வ தவறா ட்டால் மா ா
ம க்க ம் மாட்டார ், இந்த நிகழ் ச ் ைய
மறக்க ம் மாட்டார ். ெசால் வ மட் ம் சரியாக
இ ந் ட்டால் ...? நான் கத கள் , ழக் ,
வடக் , ேமற் , ெதற் ... ஏேதா க் வந் ,
தாளில் என்னேவா ல ெசாற் கைள எ
த்தான் உமார ். தாைள ம த்தான், எ ந்தான்,
மா ா ன் அ ம டன் ன் நடந் ,
ப க்கட் களின் பக்கத் ேல ந்த பளிங் க்
கல் ன் ேமேல ந்த ப வத் ன் ேழ அைதச ்
ெச ைவத் ட் ண் ம் தானி ந்த
இடத் ல் வந் உட்கார ்ந்தான்.

ஆட்டக்காரைனப் பார ்த் , “இனிேமல் நீ

ேபாகலாம் !” என்றான்.

ஆட்டக்காரனின் கண்கள் ஒளி ன. தன்

ழ் ச ் ப க்கப் ேபா றெதன்ற எண்ணத் ேல
அவன் உள் ளம் ரித்த . ன் க் ச ் ல அ கள்
நடந் வந்தவன், ழ் த் ைச வாசைல ேநாக்
ஓ னான். அவன் ேதாள் மணிகள்
ங் ெயா த்தன. ற , ெவற் க் ரல்
எ ப் க் ெகாண்ேட, பக்கத் ேல ந்த வைர
ேநாக் ப் பாய் ந்தான். ேவைல டன் ெதாங் ய
ைரச ் ைலையத் க் ச ் ற் யப , வரின்
ந ல் இ ந்த கதைவத் றந் ெகாண்ேட
“இந்த வ யாக நான் ெவளிேய பா ேறன்!” என்
ெசால் ட் ப் ேபானான். அவன் ெசன்ற ம் ,
க் ய ைரச ் ைல ேழ ந்த .
பார ்ைவயாளர ்கள் ஆச ்சரியத் டன் பார ்த் க்
ெகாண் ந்தார ்கள் . மா ா, அந்தத் தாைள
எ த் வ ம் ப தன் ைடய ெசயலாளைரப்
பணித்தார ்.

அவர ் ெகாண் வந் ெகா த்த ம் ,

ரித் ப் ப த்தார ். அவ ைடய கண்கள்
யப்பால் ரிந்தன. எ ந்தைத இைரந்
ப த்தார ்.

“ஐந்தாவ கத வ யாக!”

“யா அல் லா ேதவைதகளின் ேபராசாேன!

உண்ைம ல் நீ ஒ வனின் எண்ணங் கைளத்
ெதரிந் ெகாள் றாய் !” என் பாராட் னார ்.

உமார ் ஒன் ம் ேசா டக் கணக் ப்

பார ்க்க ல் ைல. அந்தப் பய ன் ழ் ச ் ையப்
பற் ச ் ேயா த் ப் பார ்த்தான். நான்
ைசக் கத களில் ஏதாவ ஒன் ன் வ யாக
அவன் ேபாவதாக இ ந் , தா ம் ஒ ைசையக்
ப் ட்டால் , தன் அ ர ்ஷ்டவசமாகத் தான்
 ப் ம் ைச ம் அவன் ெவளிேய ம்
ைச ம் ஒன்றாகேவ இ ந் ட ம் ம் .
ஆனால் , தன்ைன நிச ்சயமாக ேமாசம் ெசய் ய
நிைனத்த அந்தப் பயல் , அ ர ்ஷ்டம்
ைளயா வதற் ரிய வாய் ப்ைபக் ட தனக் க்
ெகா க்க மாட்டான். உமார ் நிச ்சயமாகத்
ேதால் யைடவைதேய ம் வான்.

ஆகேவ, உமார ் நான் ல் எைதயாவ

ெசால் வைத எ ர ்பார ்த் , இங் ள் ள யா க் ம்
ெதரியாத ேவெறா தனிக் கத ஒன் ன்
வ யாக, அவன் ேபாவதற் த் ட்ட ட் க்க
ேவண் ம் என் ழ் ச ் ன்
ேபாக்ைகயாராய் ந் ெசய் தாேன த ர
ேவ ல் ைல.

மா ா அவன ல் ெந ங் வந்
உட்கார ்ந் ெகாண் அவன் ேதாளிேல தட் க்
ெகா த்தார ். ‘நீ தான் இரண்டாவ அ ஞர ் அ
ெசன்னா’ என் மனமாரப் பாராட் னார ். தன்
ெசயலாளைரக் ப் ட் , “உமாரின் வாய்
நிைறயத் தங் க நாணயங் கைள அள் ளிக் ெகாட் .
இந்தப் ெபான்னான வாைய ெபான்னாேலேய
நிரப் ” என்றார ் உட்ேன அந்தச ் ெசயலாளன்,
ல் தான் அ ல் இ ந்த ெபட் ையத் றந் ,
உமாரின் வா ேல ெபான் நாணயங் கைளத்
ணிக்கத் ெதாடங் ட்டான். “சரி, எ ந் ேபாய் ,
அந்த ஆட்டக்கார நாையத் ேத ப் த் , வ
நிைற ம் வைர வா ேல மணைலக் ெகாட்
நிரப் . நம் அ லக ேமைதைய அவம த்த
ற் றத் ற் அ தான் தண்டைண” என்றான்.
அரசர ் ஆைணைய நிைறேவற் றச ் ல ஏவலர ்
ெவளி ல் ெசன்றார ்கள் .

உமார ் தப் னான். அவன் வா ேல எல் லா

நாணயத்ைத ம் ணிக்காமல் , ெபட் ேயா
ெகா த்தார ்கள் . ைடெபற் க் ெகாண் உமார ்
ெவளிேய னான். அ ைமெயா வன்,
ெபட் ையத் க் க் ெகாண் அவன் டப்
ேபானான்.

வ ேல ஒேர ட்டமாக இ ந்த .

ப்பாய் கள் இரண் ேபர ் ேல க் த்
த் க் ெகாண் ந்தான் ஆட்டக்காரன்.
ன்றாவ ஆள் வாளால் அவன் வாையக் த் ,
சாக் மணைல அ ல் சாய் த் க்
ெகாண் ந்தான். பாவம் ! அவன் அ ரைலக்
ேகட் க் ெகாண்ேட உமார ் அங் ந் தன்
டாரம் ெசன்றான்.
 20. நள் ளி
ளில் ஒ வன்
நட்
ேவண் ெமன்றான்!
அன் இர உமார ் ெவ ேநரம் வைர தன்
த்தகங் களிேலேய ஆழ் ந் ந்தான். தன் டன்,
பணப்ெபட் க் க்ெகாண் ட வந்த அந்தக்
கரிய அ ைம வழக்கம் ேபாலத் ங் க ல் ைல
என்பைதக் கவனித்தான். அவன்
த் க்ெகாண்ேட டங் க் டந்தான்.
இரண்டாவ நிழ வம் ஒன் அந்த
அ ைம ன் அ ேல வந்த ம் , இரண் ேப ம்
ெமல் ய ர ேல ேப க்ெகாண் ந்தார ்கள் .
உமா க் அதன் ற ேவைல ஒட ல் ைல. தன்
இ க்ைக ந் எ ந்தான். அைதக் கண்ட
அந்த அ ைம.

“யா! லாஜா அவர ்கேள! இன்ைறய இர ,

ெபரிய மாயத்தன்ைம ைடயதாக இ க் ற .
தங் கள் அ ைம நாய் அச ்சங் ெகாள் ற ”
என்றான்.

மற் ெறா வன், “தய ெசய் , தங் கள்

கால ன் அ ேலேய எங் கைளயமர ்ந் க்க
அ ம ங் கள் . இர எங் கைளப்
பய த் ற .” என்றான். எரிந் ெகாண் ந்த
ளக் ன் அ ேல நகர ்ந் வந் , அந்தப் ய
ேவைலக்காரன் ெசால் லத் ெதாடங் னான்.
கைடத் ெதா ைகக் ப் ற அவன் பாழைடந்
 டந்த இடங் களின் வ ேய நடந் வந்
ெகாண் ந்தானாம் . ஒ ேமட் ன் ெப ம்
ெவளிச ்சமா ந்ததாம் . அ நில ன் ெவளிச ்சம்
அல் ல. ஏெனனில் நில அன் ைடயா
அமாவாைச அந்த ெவளிச ்ச வட்டத் ன் மத் ேல
ஒ மனித உ வம் ேதான் ய அ ல்
ெந ங் ப் பார ்த்தெபா ேவ இ உ வங் கள்
ெதரிந்தன.

அைர நிர ்வாணமாக இ ந்த ஒ மனித

உடல் , ெநளி ம் பாம் ைபப் ேபால் தைர ல்
நகர ்ந் ெகாண் ந்த . ப ப் நிற ைடய
ெபரிய க ஒன் அந்த ஒளி வட்டத்ைதச ் ற்
வட்ட ட் க் ெகாண்ேட, வந்ததாம் . இவ் வா
அவன் ெசால் வ ம் ெபா ேத, அைதக்
கண்ணால் பாராத அந்த அ ைம ெதாடர ்ந்
ெசால் லத் ெதாடங் னான். ேநேர அவன்
பார ்க்கா ட்டா ம் , அந்தப் ய ேவைலக்காரன்
ஏற் ெகனேவ யைத அவன் ப் ச ்
ெசான்னான்.

“அந்தப் ெபரிய ேமட் ேல இ ந்த அந்த

ெவள் ைளப் சா , க டன் ேப ய . அ
ேப க்ெகாண் ந்த ேபாேத ேழ டந்த அைர
நிர ்வாணஉ வம் ஒ பாம் பாக மா ட்ட .
அங் ேக ஒ கத் ம் இ ந்த . இ ஓர ் அ சய
மாய த்ைதயல் லவா? நிைனக் ம் ேபாேத
பயமா க் ற ” என்றான் நீ கே ் ரா அ ைம,

ேவைலக்காரன் ெதாடர ்ந்தான்; “நகர ்ந்

வந் ெகாண் ந்தேத உ வம் , அ தான் வ
நிைறய மண் ண்ட ஆட்டக்காரன். அ ன்
ஆசாேன! தங் கள் ெபயர ் அங்
ேபசப்ப வைத ம் ேகட்ேடாம் . எத்தைன ெபரிய
மாய த்ைத அவர ்க ைடய ? என்றான்.

“எங் ேக?
“அேதா அங் ேக, அத்தப் ெபரிய மணல்
ேமட் ேல!”

“ஒ ளக்ெக த் வா. எனக் வ காட் .

அங் ேக ேபாகேவண் ம் ” என்றான் உமார ். யாேரா,
அந்த மணல் ேம களின் ஊேட அந்த ஆட்டக்
காரைனப் ைதத் க் ெகாண் இ ந் க்க
ேவண் ம் . அைதப் பார ்த் ட் ஏேதா
உள றான் ேவைலக்காரன் என் உமார ்
எண்ணினான். ஆனால் பயப்பட் க்
ெகாண் க் ம் இரண் அ ைமகைள ம்
தன்ேனா ஓர ் இர வ ம் ைவத் க்
ெகாண் க்க உமார ் ம் ப ல் ைல.
அவர ்க க் ேவைலக்ெகா க்க ர ்மானித்தான்.
அந்த ேவைலக்காரன், உமார ் யப ஒ
ைக ளக்ைக எ த் க் ெகாண் வந்தான். உமார ்
அவைனப் ன்ெதாடர ்ந்தான். மற் ெறா அ ைம
பயத்தால் உடம் க்க, உமாைரெயாட் ய
ப ேய ெதாடர ்ந் ெசன்றான். ரம் ெசன்ற
ற , ஓரிடத் ல் வைளந் , ட் ச ் வர ்களின்
ஊடாகச ் ெசன் ஏற் ெகனேவ ஒ ெபரிய
ெத வாக இ ந் க்க ேவண் ய ஒ பாைத ல்
வந் நின்றார ்கள் . அங் ேக நின்ற ம் ,
ேவைலக்காரன் தன் ைக ளக்ைக ஆட் னான்.
அப்ப ஆட் னால் அ இன் ம் நன்றாக எரி ம்
என்பதற் காக ஆட் பவன் ேபால் ஆட் னான்.

“இன் ங் ெகாஞ் ச ரம் தான். ரம்

ெசன் வல றமாகத் ம் ப் ேபாக
ேவண் ய தான். நான் இங் ேகேய.... நிற் ேறேன!”
என்றான் ளக் ைவத் ந்த அந்தப் ய
ேவைலக்காரன். அவன் ைக ல் இ ந்த ளக்ைக
வாங் க் ெகாண் உமார ் நடந்தான். அேத
சமயத் ல் ன்னால் , அந்த இரண்
ேவைலக்காரர ்க ம் ந்த த் க் ெகாண்
ஓ ம் ஓைச ேகட்ட . பக்கத் க் ப் பக்கம் ம்
ம் ப் பார ்த் க்ெகாண்ேட அவன்
தன்னந்தனியாகச ் ெசன்றான். அவ் வா
ெசல் ம் ேபா தனக் ேநேர உயரத் ல்
மங் கலாக ெவளிச ்சம் ஒன் ெதரிந்தைதக்
கண்டான்.

அந்த ெவளிச ்சம் ! ஏற் ெகனேவ இ ந்த ஒ

ேகா ன் இ ந்த ய ன் ேமல் ெதரிந்த .
பகல் வ ம் ற் க் ெகாண் ந்த உமார ்
இந்தப் ப ல் ற் ந்தப யால் அதன்
உயரப் ேபாவதற் ரிய வ ையத் ேத வ
எளிதாக இ ந்த . அந்தக் ய ன் உச ் ைய
அவன் அைடந்தெபா ஒ வரின் ெவ ப் ன்
ஊடாக அந்த ெவளிச ்சம் வ வைதக் கண்டான்.
சாதாரண எண்ெணய் ளக் ன் ஒளிையக்
காட் ம் அந்த ெவளிச ்சம் ந்த
ஒளிப்பைடத்ததா ந்த . அந்த ஒளிவட்டத் ன்
இைடேய உட்கார ்ந் ந்த அந்த மனிதன்,
உமாரின் வ ைகக்காகக் காத் ந்தவன் ேபால்
எ ந் நின்றான்.

“ஒ வன் ேபா றான்! மற் ெறா வன்

வ றான்!” என் அந்த மனிதன் னான்.
உமாைரக் காட் ம் ட்ைடயாக ம் , அடர ்ந்த
வ ம் , ண்ட ம த்த தா ம்
உைடயவனாக ம் ளங் ய அந்த மனிதன் அர க்
காரர ்கைளப்ேபால் அவ ைடய அகன்ற
ேதாள் களிேல ஒ சால் ைவ ேபார ்த் ந்தான்.
ஆனால் அவைனப் பார ்த்தால் ஓர ் அரா யைனப்
ேபால் ேதான்ற ல் ைல.

தைரைய ேநாக் க் னிந்த அவன் ேழ

டந்த அந்த ஆட்டக்காரனின் ணத் ன் ேமல்
உமாரின் பார ்ைவ ப ம் ப ெசய் தான். மார ் ன்
ந ேவ பாய் ந் ந்த ஒ கத் ன் மட் ம்
ெவளிேய நீ ட் க் ெகாண் ந்த . “அவ ைடய
ேவதைனையப் ெபா க்க யாமல் நான்தான்
த் த் ர ்த்ேதன்” என்றான் அந்த மனிதன்.

ேமேல ஒ க வட்ட ட் க்
ெகாண் ந்த . உமார ் அைதக் கவனித்தான்.
“அ என் ைடய ட்டாளி உயர ்ந்த இடங் களிேல
அ என்ேனா வந் ேசர ்ந் ெகாள் ம் ”
என்றான் அந்தக் ட்ைட மனிதன்.

“நீ யார ்?’ என் ேகட்டான் உமார ்.

“மைலப் ரேதசத்ைதச ் ேசர ்ந்தவன். ேர

நகரவா ” என் ப ல் னான். அப்ப க்
ம் ெபா அவ ைடய ஒளி ந்த
கண்களிேல ன்னல் ேதான் ய ேபால்
இ ந்த .

ேர என்ப பார கத் ன் பனிமைலச ்

கரங் களின் ஊேட உள் ள மைலப் ரேதசத் ேல
ந்த ஒ நகரம் . இந்த மனிதன் ஒ
பார கத்தவனாக இ க்கலாம் . எனி ம்
அவ ைடய ெமா உச ்சரிப்
எ ப் யர ்க ைடயைதப் ேபால் ேதான் ய . பல
ெமா கைள ம் இயல் பாகப் ேபசக் ய
ப ற் ைடயவெனன்ப ம் அவைனப் பார ்த்த
மாத் ரத் ேலேய ெதரிந் ெகாள் ள ந்த .

“ டார ம ப்பவனா ந் , அரசரின்

வான ற் கைலஞனா இ ப்பவன் நீ , அல் லவா?
இப்ெபா , இஸ்டாரின் ேகா ேல
நின் ெகாண் பல ம் ைபத் யம்
 21. ய மதம் பரப்பப்
றப்பட்ட ஒ ட்டம்
நிசாம் அல் ல் க் அவர ்கள் ெவ ரத் ல்
இ ந் ெகாண்ேட தன்ைனக் கண்காணித்
வ வைத உமார ் ரிந் ெகாண்டான். ம ப ம் ,
நாேடா களான ஆட்டக்காரர ்கள் தன் பாைத ல்
க் ட ல் ைல; க் ம் ப
டப்பட ல் ைல என்பைத ம் உணர ்ந்
ெகாண்டான். எப்ெபா ம் ன் ரிப் டன் ய
இந் மதத் னனான ஒ க தம் எ பவன்,
உமார ் தன் டாரத் ல் தனியாக
இ க் ம் ெபா வந் சாமர ்கண் ம் , பால் க்
நகரி ம் நடக்கக் ய ஷயங் கைளப் பற் ம்
வதந் கைளப் பற் ம் ல் தான் மா ா
அவர ்களின் நடவ க்ைககைளப் பற் ம்
அ க்க ெசால் வான்.

வாரந்ேதா ம் , நிசாம் அவர ்களிட ந்

வ ம் க தங் கள் அவ க் க கப்
பயன்பட்டன. ெப ம் பா ம் , இந்தக் க தங் களில்
நிசாம் அவர ்களின் ேவைலத் ட்டங் கைளப்
பற் ய ெசய் கைளத் ெதரி த்தன. வரக் ய
ஆபத் க்கைள த ர ்த் , ற ெகாள் ளப்பட
ேவண் ய ெகாள் ைககைளப் பற் அைவ ன.
இவ் வாறாக, மா ா ன் பைடகள் னித
ஸ்தலமான ெஜ சலத்ைதக் ைகப்பற் ற
ேவண் ய எவ் வள இன் யைமயாத
என்பைத உமார ் உணர ்ந் ெகாண்டான்.
 ேகா க்கணக்கான மத
நம் க்ைக ள் ளவர ்களால் , இஸ்லாத் ன்
தைலவராக ம் , பாக்தா ேதசத் ன்
கா ப்பாக ம் க தப்ப ம் அள க் மா ா
ம ப் ைடயவரா ட்டார ். ஏற் ெகனேவ ெமக்கா
ெம னா என்ற இ ண்ணிய ஸ்தலங் கைள ம்
க் யர ்கள் ைகப் பற் யா ட்ட . ைற
ெகட்ட அர ெசய் ம் ெகய் ேரா ன் கா ப்
ைக ந் ன்றாவ ண்ணிய ஸ்தலமான
ெஜ சலத்ைத ம் ைகப்பற் மா ா
அவர ்களின் ெபரிய சாம் ராஜ் யத் ல் ேசர ்க்கப்பட
ேவண் ய க க் யமான .

இதன் காரணமாகேவ, மா ா அவர ்கள்

வடக்ேக ள் ள மத ேராத் களான
ைபசாந் யர ்கைள எ ர ்த் ம் தம் பைடகைளச ்
ெச த்த ேவண் ந்த . னிதமான இந்தப்
ேபாராட்டத் ேல இஸ்லாத் ன் மாெப ம்
தைலவரான ல் தான் அவர ்கள் ஈ ப ம்
வைர ல் , அவ ைடய ெகா ன் ழ் பைட
ரண் ெகாண்ேட க் ேம த ரக் ைறயா .
சமெவளிப் ரேதசங் களி ந் , தாகத்
க் ப் ேபார ் ரர ்கள் வந்
ெகாண்ேட ந்தனர ். பைட ல் ேச வதற் காக
ேமற் ேநாக் ண் ம் ண் ம் நிசாம்
ரர ்கைள அ ப் க் ெகாண்ேட ந்தார ்.

உ வ ல் லாத கம் பளி ம ர ்களின்

யல் கைளச ் ேசர ்த் லாக் த் த ன்
ன்ேன ந் ெகாண் ணிகைள நய் ம்
ெநசவாளிையப் ேபால் , நிசாம் அவர ்கள் , இ ந்த
இடத் ல் இ ந் ெகாண்ேட, இந்த
சாம் ராஜ் யத்ைத உ வாக் ம் ெப ம் பணி ல்
ஈ பட் ப்பைத உமார ் க கத் ெதளிவாகப்
ரிந் ெகாண்டான்.

“ெஜ சலத் ல் பைடெய க்கலாமா? நல் ல

காலம் தானா?” என் மா ா அவர ்கள்
ேகட்டெபா , ‘ஆகா! இந்த மாதம் கப்
ெபா த்தமாக இ க் ற . தங் கள் ரகத் ன்
அ ேலேய ெசவ் வா ம் வந்
ெந ங் ப்பதால் , உடேன பைடெய க்க
ேவண் ய தான்” என் ேசா டம் ெசான்னான்
உமார ்.

அவன் ய ேசா டம் உண்ைம என்பைத

மா ா நன்றாக அ வார ். இ ப் ம் உமார ்
பைடெய ப்ைப ம த் ந்தால் தன் ைடய
வான ற் கைலஞரின் ேமல் க க ம ப்
ைவத் ந்த ல் தான், நிச ்சயமாகத் தன் ைடய
ேபார ்த் ட்டத்ைத மாற் க் ெகாண் ப்பார ்.
அவ் வள ரம் அவ க் உமார ் நம் க்ைக
ந்த .

ல் தானின் பைடகள் அப்ெபா

அெலப்ேபா நகரின் ெசம் மண் ெவளிப்
ரேதசத் ல் கா ட் ந்தன. ெஜ ெசலத்ைதக்
ைகப்பற் வதற் காகச ் ெசல் ல ந்த தளப அ ர ்
அ ன் பைடகேளா தா ம் ெசல் வெதனத்
ர ்மானித்தான் உமார ். அவன் ேமற் க் கடைலப்
பார ்க்க ேவண் ெமன் ம் வதாக ம் அதற்
ன் எந்தக் கடற் கைரைய ம் அவன்
பார ்த்தேத ல் ைலெயன் ம் , ேம ம்
ெஜ சலத் ல் உள் ள ம க் யாத் ரிகனாகப்
ேபாகேவண் ெமன் ம் ம் வதாக ம்
 ல் தான் மா ா டம் அவன் ெதரி த்தான்.
உண்ைம ல் அவன் ேநாக்கம் அைவயல் ல.
வ ல் கடந் வந்த நகரங் கள் வ ம் ,
அப்ெபா தங் ந்த அெலப்ேபா நகர ்
வ ம் , சந்ைத டம் எங் ம் அவன்
சாரித் ப் பார ்த் ம் யாஸ் ையப் பற்
எந்தெவா தகவ ம் ைடக்க ல் ைல. த்
நகரி ந் ஓர ் இளம் மைன டன் வந்த ணி
யாபாரிையப் பார ்த்ததாக அைடயாளம்
ெசால் லக் யவர ் யாைர ம் அவன்
காண ல் ைல. ஆகேவ ேம ம் , ெஜ சலம் வைர
ெசன் அவைளத் ேதட ேவண் ெமன்பேத
அவ ைடய ேநாக்கம் .

அெலப்ேபா ந் , ெதன் கமாகச ்

ெசல் ம் பாைத ேல ெசன்றால் , டமாஸ்கஸ்
பட்டணத் ற் ம் , பாைலவனத்ைதக் கடந்தால்
எ ப் க் ம் ேபாகலாம் . இந்தத் ெதன் ைசப்
பாைத ல் ெசன்றால் , யாஸ் ையப் பற் ச ்
ெசய் எ ம் அ யலாம் . இ ேவ அவ ைடய
ட்டம் , ன் ைஷப் ேபால் ெசய் கைளச ்
ேசகரிக் ம் ஆற் றல் தனக் ல் ைலேய என்
வ ந் னான்.

“உன் ைடய னித யாத் ைர

ெதாடங் கட் ம் ! நீ அங் ெசல் ம் ெபா ,
ரத் ல் இ க் ம் அந்த ம ன் ெதா ைக
மண்டபத் ல் , என் சார ்பாக ஒன்ப ைற
ெதா ைக நடத் ஆண்டவன் அ ைளப்
ெபற் வா !” என் அ ம த்தார ் மா ா.

டார ம ப்பவனின் மகனாகப் றந்த

உமார ், கட ளின் அ ளால் அ ம் ெப ம் ஞானம்
ெபற் றவனாக ளங் ம் உமார ், தன்
பைடெய ப் நைடெப ம் ெபா ேத
இப்ப ப்பட்டெதா னித யாத் ைரைய
ப்ப கப் ெபா த்தமானேதெயன் அந்த
இளந் க் யரான ல் தான் மா ா
எண்ணினார ். ஆனால் , உமார ் தன்ைன ட் ப்
ரிந் க்கக் ய அந்த
இைடக்காலத் ேல ள் ள ஒவ் ெவா நாளி ம் ,
அ ர ்ஷ்டந்தரக் ய நல் ல நாட்கைள ம் ,
ேவண்டாத நாட்கைள ம் , பற் ய பட் யல்
ஒன்ைறக் த் வாங் க் ெகாள் ள அவர ்
தவற ல் ைல. ல் தானின் ஜாதகத் ல் ெசவ் வாய்
சனி, க் ரன் ஆ ய ரகங் கள் ேசர ்த் க்
காணப்ப வதால் , ர ் சம் பவங் கள் ஏற் படக்
ெமன்ப ஜாதகப் பலனாகக்
காணப்பட்டதால் ல் தான் இ ேல கக்
கவனமாக இ ந்தார ். ல் தான் தம் வான ல்
கைலஞ க் ராஜாங் கக் ெகா க் ம் ஒ
த்தைலவைன ம் , காத்தாயானி வ ப்ைபச ்
ேசர ்ந்த கரிய நிறம் பைடத்த ைர ரர ்கள்
பன்னி வைர ம் , ரயாணத் ன்
பா காப்பாளராக நிய த் அ ப் னார ். உமார ்
த் ந்தா ம் , ங் னா ம் அவன் ேமல்
கண் ைவத்தப எப்ெபா ம் இரண் ரர ்கள்
இ ந்தப இ க்கேவண் ம் என் அந்தக் த்
தைலவ க் ஆைண ட்டார ். அதன்ப ேய,
உமார ் எங் ெசன்றா ம் , வாய் ேபசா
இ ரர ்கள் எப்ெபா ம் , ெதாடர ்ந்
கண்காணித் வந்தார ்கள் . உமாைரக்
கண்காணிக்காமல் தன்பார ்ைவ ந் தப் ச ்
ெசல் ம் ப எவன் றாேனா அவன் தைல
தைர ல் உ ள் வ உ என்
த
அவ் ரர ்க க் க் த் தைலவன் எச ்சரிக்ைக
ெகா த் ந்தான்.

உமார ் அவர ்கைள, எ ர ்பாராத எந்ெதந்தப்

பாைதகளிேலா இ த் க் ெகாண் ற் னான்.
டமாஸ்கஸ் பட்டணத் ச ் சந்ைத
டங் களி ம் , ைபன் மரக்கா கள் நிைறந்த
ெலபனானி ம் , பனிமைலச ் கரத்ைத ைடய
ெஹர ்மான் மைலப் ரேதசத் ம் கடற் கைர
ெவளிகளி ம் அவர ்கைள அைலக்க த் க்
ெகாண் ரிந்தான். ப் த் ண்கள் நிைறந்த
கடற் கைர ஓரத் ல் , மணல் ெவளி ல் ம்
காற் ன் ஊேட அைலந் ெகாண் ந்தான்.

ேரக்கர ்க ம் , ேராமானியர ்க ம் தங் கள்

மரக்கலங் களிேல வந் றங் த் ைற கங் க ம்
பளிங் க் கட் டங் க ம் அைமந்த ெப ங் கட ன்
கைர தான். இப்ெபா அந்தக்
கட் டங் கெளல் லாம் பாழைடந் டந்தன.
ஆழ் கட ன் ெந ந் ரம் வைர ேல றந்
ளங் ய ைடர ் நகர ம் , கட ன்
அ த்தளத் ேல, தன் அஸ் வார ம் அ ழ் ந்
ேபாய் ளங் ம் டான் நகர ம் இ ந்த இடம்
றந் ளங் ய ரேதசம் இ தான்.
அ ர ்வமான ஸ்தவ ஞானிகள் வாழ் ந்
மைறந்த இடமான கார ்மல் ன் ன்ேமேல ம்
உமார ் ஏ த் ரிந்தான். ற உள் நாட்
ரேதசமான ஆழ் ந் டந்த கா ஏரிப்
ரேதசத் ச ் சரி ேல இறங் னான்.

மாேத ன் அ வ ேபால் ளங் ய

இந்தப் பள் ளத்தாக் ப் ரேதசத் ம் , அதன்
கந்தகக் ழம் ஊற் க்களி ம் , மறக்கப்பட்
மைறந் ேபான அரண்மைனகளின் த் ர
ேவைலப்பா கள் நிைறந்த
கற் ப ப் க்கல் களி ம் அங் வாழ் நத ்
பரிதாபத் ற் ரிய, தா வளர ்ந்த ெபரிய
மனிதர ்களான தர ்களின் வாழ் கை ் க
நிைல ம் தங் கள் கவனத்ைதச ் ெச த் ய
உமாரின் டவந்த காத்தாயனிய ரர ்க க்
இந்தப் ரேதசங் களில் ேபய் கள் ெகாண்ட
ேபாலத் ேதான் ய . அந்தப் ப ேல
அப்ப ப்பட்ட காட் த் தன்ைம நில ய .

ஆனால் , ெஜ சலத்ைத ேநாக் த் தங் கள்

வ ையத் ப் க் ெகாண்ட ற , அவர ்கள்
தங் க க் ப் பழக்கமான ஒ ழ் நிைலையக்
கண்டார ்கள் . ல் தா ைடய பைடகள்
ெஜ சலத்ைதக் ைகப்பற் ய ற நாட் ப்
றத் ேல இ ந்த மத ேரா களான எ ரிகளின்
ெசாத் க்கைளெயல் லாம் ெகாள் ைளய த்தனர ்.
தானியங் கள் நிைறந்த வயல் களின் வ யாக
ைரகைளச ் ெச த் அவ் வயல் களின்
ைள கைள அ த் க்ெகாண் ம் , பா ரி
மடங் கைளச ் ேசாதைன ட் ப் ெபா ள் கைள
அள் ளிக்ெகாண் ம் ெசன்றார ்கள் .
தைலப்பாைகயணியாத மனிதர ்க ம் , இ ப் ல்
ழந்ைதக டன், க்கா டப் ேபாடாத
ெபண்க ம் , ந் டக் ம் ணக்
யல் க க் ச ் சவக் ேதாண் ம்
ேவைல ல் ஈ பட் ப்பைத ம் கண்டார ்கள் .

ெப ஞ் சாைல வ யாக உமா ம்

பா காப் ப் பைட ரர ்களான
காத்தாயனியர ்க ம் ேபா ம் ேபா , எ ரிேல
அ ைமகள் வரிைச வரிைசயாகச ் ெசல் வைதக்
கவனித்தார ்கள் . க் ய ரர ்களிட ந் ,
அ ைம யாபாரிகளால் ைலக் வாங் கப்பட்ட,
இந்த ெஜ சலத் அ ைமகள் டமாஸ்கஸ்
பட்டணத் ல் லாபத் டன் ற் கப்ப வதற் காக
நடத் ச ் ெசல் லப்பட்டார ்கள் . இந்த அ ைமகைளக்
கண்டேபா , உமா க் க் ெகாரசான்
ேபார ்க்கள ம் அங் ேக தான் சந் க்க ேநர ்ந்த
அ ைமகளான யார ்மார ்க் ம் , ேஸா என்ற
ெபண் ம் நிைன க் வந்தார ்கள் .

ெஜ சலத்ைத ேநாக் ச ் ெசன்ற அவன்,

இர ெந ங் வரேவ, நக க் ெவளி ல் ,
மா ா ன் தளப யான அ ர் அ ன்
டாரத் ல் தங் னான். ஏெனனில் ட வந்த
பா காப் க் த் தைலவன் இர ல் நக க் ள்
இ ப்ப பா காப்பானதல் ல என் ட்டான்.
ம நாள் காைல ல் , ெஜ சலம் நக க் ள்
ெசன் , இஸ்லா யப் னிதப் பள் ளிக் ச ்
ெசன்றான். அங் எந்த தமான ேபா ம்
நடக்க ல் ைல. பட்டாளத் டன் டேவ வந்த
ல் லாக்கள் , பளிங் னால் கட்டப்பட்ட இந்தப்
பள் ளி வாச க் ள் ேள ந்தார ்கள் . அ ஸா
ம ைய ம் அவர ்கள் உரிைமப் ப த் க்
ெகாண்டார ்கள் .

ேவதேமா ம் ேமைட ந்தப

ரார ்த்தைனைய நடத் ைவத்த இமாம் அவர ்கள் ,
பாக்தா கா ப் ன் ெபயரா ம் , ல் தான்
மா ா ன் ெபயரா ம் ெதா ைகையத்
ெதாடங் ைவத்தார ். இதற் ன்
ரார ்த்தைனைய நடத் ைவத்த எ ப் யர ்கள்
ஊைர ட்ேட ஓ ட்டார ்கள் . ட்டத் ன்
ெந க்க ந் தப் ப்பதற் காக, உமார ்,
பாைற னாலான வட்டக் ேகா ரத் ன் உள் ேள
ைழந் ெகாண்டான். அைர ட்டாக இ ந்த
அதன் உட்ப ல் அைம நில ய . அங் ேக
அவன் மண் ட் , அங் ந்த னிதமான
சாம் பல் நிறப்பாைறையத் ெதாட் க் ெகாண்ேட
ெதா ைக நடத் னான். ெமக்கா ல் உள் ள
பள் ளி ன் க ங் கல் ன் அள னிதம்
வாய் ந்ததல் ல இந்தச ் சாம் பல் நிறப் பாைற. அதற்
அ த்தப யாகத்தான் ெகாள் ள ேவண் ம் . எந்த
மதத் ம் ேசராத இரண் ம் ெகட்டான்களான
அந்த காத்தயானிய ரர ்க ம் அவன் டேவ
மண் ட்டார ்கள் . ெதா வதற் ப் ப லாக
அழ ய பளிங் த் ண்கைள ம் , தங் கத்
ேதாரணங் கைள ம் கண் யப்பைடந்தார ்கள் .

ெதா ந் உமார ் எ ந் ந்தேபா ,

மரியாைத ெபா ந் ய ெமல் ய ரல் ஒன்
அவ க் வாழ் த் க் ய .

“ேமாட்சத்ைதத் ேத பவேர;
சாந் ண்டாகட் ம் ! என் அந்தக் ரல்
வாழ் த் ய .

“சாந் , உமக் ம் உண்டாகட் ம் என்

ப க் வாழ் த் னான் உமார ். ம் ப்
பார ்த்தால் , அவன் அ ேலேய ஹாஸான் இ ன்
சாபா என்ற அந்தக் ட்ைட மனிதன் நின்றான்.
அவ டன் மற் ெறா வ ம் ட வந் ந்தான்.
ஹாஸான், ஓர ் யாத் ரிக ைடய உைட ல்
இ ந்தான். அர ெமா ேல ேப னான். ன்
சந் த்த ேபா பார க ெமா ேல எவ் வள
இயற் ைகயாகப் ேப னாேனா அவ் வள
இயற் ைகயாகத் தன் ெசாந்தெமா ேபாலேவ,
இப்ெபா அர ெமா ேல ேப னான்.

அவன் ன் ரிப் டன், “அல் லா ன் அ ள்

நிைலெப வதாக! நான் என் நண்பைன ண் ம்
சந் க் ம் ப ட் ைவத்த அல் லா ன் கழ்
நிைலெப வதாக!” என் ட் , “இந்தப்
பாைறக் ேகா ரத் ன் உள் ேள என்ன இ க் ற
ெதரி மா? பாைறையத் த ர ேவ என்ன
இ க் ற ெதரி மா? என் ேகட்டான். உமார ்
ஆச ்சரியத்ேதா ம் ப் பார ்த்தான். ட
இ ந்தவர ்க ம் அயர ்ந் ேபானார ்கள் !

ற் ம் இ ந்தவர ்கள் , ம் ஹாசன்

ேபச ்ைசக் கவனிக்கத் ெதாடங் னார ்கள் .
எவைர ம் , தன் ேபச ் னால் கவர ்ச ் ெசய் ம்
சக் ஹாஸ க் இ ந்த . ற் ம்
இ ந்தவர ்கள் ெந ங் வந்த ம் அவன் ெசால் லத்
ெதாடங் னான். ‘இேதா இந்தச ் சாம் பல்
நிறக்கல் ேல ஓர ் அைடயாளம் காணப்ப றேத;
இ என்ன ெதரி மா? ர ்க்கதரி யான கம
ந யவர ்கள் இந்த இடத் ேல நின்றப தான்
வர ்க்கத் க் எ ம் ப் ேபானார ். அவ ைடய
கால ப ந்த இடந்தான் இந்த . அப்ப அவர ்
எ ம் ப் ேபானேபா , அவர ் டேவ இந்த
பாைற ம் ேபாய் டாமல் த ப்பதற் காக க ரியல்
ேதவைத இந்தப் பாைறைய அ த் ப் த் க்
ெகாண்ட . அதன் ைக ரல் கள் ப ந்த
இடங் கள் தாம் இந்தப் பாைற ன் ளிம் ேல
உள் ள வாரங் கள் !” இந்த மா ரியான அ சயத்
ெதய் கச ் சம் பவங் கைள ஹாசன் எ த் க் றத்
ெதாடங் ய ம் , ஆச ்சரியத் டன், ெந ங்
வந்தார ்கள் அந்தக் காத்தயானியர ்கள் .

“இதன் அ ேல ஒ ைக க் ற .
காத் க் ம் உ ர ் ஆ கெளல் லாம் ர ்ப் நாள்
அன் அந்தக் ைக ேலதான் ஒன் ம் .
என்ைனத் ெதாடர ்ந் வா ங் கள் ” என் ன்
நடந்தான். அந்த இடம் வ ம் நன்றாகத்
ெதரிந் ைவத் ந்தவன் ேபால் அவன் ஒ
ெம வர ்த் ையக் ெகா த் அங் ந்த
ல் லா ஒ வைர ஏ ப் பாைற ன் அ ப் றத் ல்
உள் ள ைக வ யாக அைனவைர ம் அைழத்
வரச ் ெசய் தான். வ ல் ல ல கைளக்
காட் அவற் ன் ெதய் கத் தன்ைமையப் பற்
வரித்தான். அந்த வரங் கைளக் ேகட்க, ெசப் த்
தைலக் கலச ம் , ேதால் உைடக்கவச ம்
அணிந்த ர ்களான காத்தயானியர ்கள் பயந்
ேபானார ்கள் . ஹாஸா டன் ட வந்த அந்தத்
த மனிதன் உமாரின் கா ல் , “உலகத் ன்
ஆ கெளல் லாம் ர ்ப் நாளன் ஒன் ம்
இடமாக இந்தச ் ைக இ க் மானால் ,
அத்தைன ஆ க ம் , அ ம் யதாக
மா னாலன் யா ” என் தன் ெதய் க
அவநம் க்ைகைய எ த் ைரத்தான்.

னிதம் நிைறந்த இடமான வட்ட

அரங் கத் ன் ேமல் ஏ நின் ெகாண் தன்
ைக ல் இ ந்த ெம வர ்த் ைய ஓர ்
உத்தரத் ன் அ ேல க் ப் த்தான்.
“ த் தர ் கம ந யவர ்கள் , ண் லகம்
ஏ ய ற , நீ ண்ட நாட்க க் ன் இ ந்த
இஸ்லா ய கா ப் ஒ வர ் இ ல் உள் ள
வாக் யங் கைளப் ெபான்னால் எ
ைவக் ம் ப உத்தர ட்டார ். இேதா பா ங் கள் ”
என் ஹாஸான் காண் த்தான். உமாரால் அந்த
எ த் க்கைளச ் சரியாகப் ரிந் ெகாள் ள
ய ல் ைல. ஆனால் ஹாஸான் அவற் ைற
எளிதாக வா த்தான்.

“ஆண்டவைனத் த ர ேவ கட ள் எ ம்
ைடயா . அவ க் ப் பங் காளி ம் ைடயா .
ேமரி ன் மகனான இேய நாதர ், கட ளின்
ெசய் கைள நமக் த் ெதரி க் ம்
வேரயாவார ். கட ைள ம் அவ ைடய
வர ்கைள ம் நம் ங் கள் . ன் கட ள்
இ ப்பதாக ெமா யா ர ்கள் . அ ேவ உங் க க்
நல் லதா ம் ”

ஹஸான் உமாரின் ைகையப் த் க்

ெகாண் , “இந்தத் வாக் யங் கள்
எ தப்ெபற் ற ன்னர ் இைதக் கண்டவர ்கள்
லேர! இைதப் ப த்தவர ்கள் க கச ் லேர!
ஆனால் ரிந் ெகாண்டவர ் யார ் இ க் றார ்கள் ?
ஆனால் , நீ நிச ்சயமாகப் ரிந் ெகாள் வாய் என்ேற
எண் ேறன்” என்றான்.

ற் ம் ந்த ட்டத் ன்
ெந க்க ையப் ெபா க்க
யாதவைனப்ேபால, உமாைர அைழத் க்
ெகாண் ெவளிேய வந்த ஹாஸான், அந்த நகரின்
சந் ெபாந்ெதல் லாம் அவைன அைழத் க்
ெகாண் ெசன் , மற் றவர ்கள் கவனிக்கத் தவ ய
பல ஷயங் கைளக் காண் த்தான். டவந்த
அந்த மனிதன் இவற் ைறெயல் லாம் ஊன் க்
கவனிக்க ல் ைல. ஏேதா ெசாந்த
ேயாசைனகளிேல ழ் யவனாக ஒன் ம்
ேபசாமல் இவர ்கைளத் ெதாடர ்ந் நடந்
ெகாண் ந்தான்.

“அேதா அந்த இடத்ைதப் பார ்.

அங் ேக க் றேத வைள அ ேல ஜன்னல் ,
அங் ேக ந் ெகாண் தான் ெபாண் யால்
ைபேலட் என்ற ேராமானிய அரசப் ர நி
தமதக் க்க டன் ேப க் ெகாண் ந்தான்.
அேத ஸ் வரான அரசப் ர நி ைவ ல்
ைவத் க் ெகால் லப்ப வதற் காகப்
பட்டாளத்தாரிடம் ஒப்பைடக்கப்பட்டான்.
இப்ெபா அந்தச ் ைவையத்
தாங் க் ம் பாைற ஸ் வர ்களால்
மறக்கப்பட்ட இடமா ட்ட ”

ெத க்களிேல இ ந் டந்த
யல் களின் ேமல் உட்கார ்ந் , வம் பளந்
ரித் க் ெகாண் ந்த க் யப் ேபார ்
ரர ்கைளக் கடந் உமாைரத் தள் ளிக் ெகாண்
ேபான ஹாஸான் ேம ம் ேப னான்.

“ெஜ சலத் ன் கைத இப்ப ேய நடந்

ெகாண் க் ற . வர ்கள் இ க்கப்ப வ ம் ,
அரசர ்களா ம் , பைட ரர ்களா ம் மக்கள்
ெகால் லப்ப வ ம் , வழக்கமா ட்ட .
த் வர ் கம ந ன் கைட க்
காலத் ேல ேசாஸ்ேரஸ் என்ற பார க நாட்டான்
தர ்களால் ரத்தப்பட்டான். நகர ் பாழா ய .
ற ெஹராகளிட்டஸ் என்ற ேராமானியச ்
சக்ரவர ்த் ன் வாள் வ தர ்களிட ந் இந்த
நகைரப் த் க் ெகாண்ட . தர ்கள்
ஸ்தவர ்களால் ெவட் த் தள் ளப்பட்டார ்கள் .
நம் ைடய கா ப் அவர ்கள் ஓர ் ஒப்பந்தத் ன்
லமாக இந்த நகைரக் ைகப்பற் னார ். இரத்தம்
ந்தப்பட ல் ைல. அங் ேக உள் ள னிதப்
பாைற ல் ப ந் ந்த பாவக் கைறகைள ம் ,
அ க் கைள ம் நீ க் த் ய் ைமப்ப த் னார ்.
ேசாேலாமன் ேட ட் ஆ யவர ்களின் னிதமான
பாைறையப் னிதமாகேவ ைவத் ந்தார ்.
ஆனால் , இப்ெபா இந்தத் க் யர ்கள்
அ யாைமயால் இரத்தம் ந் ம் ப
ெசய் ட்டார ்கள் . அவர ்கள் நீ ண்ட நாட்கள் இங்
வாழ யா . ைர ல் இந்த நகரம் ய
எ ரிகளால் ைகப்பற் க் ெகாள் ளப்ப ம் ”
என்றான் ஹாஸான்.

“யார ் அந்தப் யஎ ரிகள் ?’ என் உமார ்

ேகட்டான்.

“அ யா க் த் ெதரி ம் ? கண் க் த்
ெதரியாத அந்த ெதய் கத் ைரக் அப்பால்
இ க் ம் ஷயத்ைத நான் எப்ப ச ் ெசால் க்
காட்ட ம் ? ஸ் ம் கள் ெஜ சலத்ைத
இழப்பார ்கள் என்ப மட் ேம நான்
ெசால் ேறன். ய பயங் கரமான எ ரிகள்
யாேரா ைகப்பற் க் ெகாள் வார ்கள் .”

“கட ைள ம் அவ ைடய தர ்கைள ம்

நம் ங் கள் . ன் கட ள் இ ப்பதாக
ெமா யா ர ்கள் . அ ேவ உங் க க் நல் லதா ம்
என்ற இந்தத் ெமா ன் உண்ைமைய
அ யாதவர ்கள் எப்ப இங் அைம யாக வாழ
ம் ” என் ஹாசான் ேகட்டான்.
 உமாரின் ந்தைன ேவைல ெசய் த .
சாம் ராஜ் யெமன் ம் ஒ ெபரிய ஆைடைய
ெநய் ெகாண் க் ம் நிசாைம ம் ,
மா ாைவ ம் பற் நிைனத்தான். அவர ்கள்
இ வ ம் எங் ெகங் ேகா இ க் றார ்கள் .
க் ைறயா க் க ய மடங் கைள ம் ,
இறந் ேபான ற் றத்தாைர எ த் ப் ைதத் க்
ெகாண் இ க் ம் ஏைழ மக்கைள கா ம்
வாய் ப் அவர ்க க் இல் ைல. ஹாஸானின்
உணர ்ச ் கரமான ேபச ் உமாரின் உள் ளத்ைதக்
கலக் ய .

“மக்களின் மனத் ேல ன் கட ள் கள்

ப ந் க் ன்றன என்பைதத்தான் நாம்
அ ேவாேம! தர ்களின் யேஹாலா ஒ கட ள் ;
ஸ்தவர ்களின் ஆண்டவர ் ஒ கட ள் ; ர ் ஆன்
ம் அல் லா ஒ கட ள் ; என்றான் ஹாசானின்
ட வந்த அந்த மனிதன்.

“நன்றாகச ் ந் த் ப் பார ். ன்
ைற ம் நீ என்ன னாய் ? ஒ கட ள் என்ற
ெசால் ைலத்தாேன ன் ைற ம் னாய் .
இந்தக் ஸ்தவர ்க ம் , தர ்க ம் ,
இஸ்லா யர ்க ம் எல் ேலா ம் உண்ைமையக்
ெகாஞ் சம் உள் ளத்தால் ஆராய் ந் பார ்த்தால்
என்ன? அல் லா என் ெசால் வைதக் காட் ம்
“ஒ கட ள் ” என்ற ெகாள் ைகைய ஏன் ெபரிதாகக்
ெகாள் ளக் டா ?” ேப க்ெகாண்ேட வந்த
ஹாசான், ெரன் நி த் க் ெகாண்டான்.

அவர ்கள் இ வைர ம் தன்ைனத்

ெதாட ம் ப கண் காட் னான். னிதமான
பள் ளிையேநாக் ட் ச ் ெசன்ற அவன் அதற் ச ்
ெசல் லாமல் ழக் ப் றத் ல் றந் ந்த
ேகாட்ைட வாசல் வ யாக அைழத் ச ் ெசன்றான்.
ஸ் ம் களின் இ காட் ப் ைத களின்
ஊடாகச ் ெசன்றார ்கள் . அந்த இ கா நகரக்
ேகாட்ைடச ் வர ் வைர ேல பரந் டந்த .

அவர ்கள் ெசன்ற பாைத வரண் டந்த ஓர ்

ஓைடப் ப ைக வ யாகச ் ெசன்ற .
களிமண் ம் , ழாங் கற் க ம் நிைறந் டந்த
அந்தக் ய பாைத வ யாக, கரிய நிற ைடய
ெவள் ளா கைள ம் ெசம் ம யா கைள ம்
ஒட் க்ெகாண் ல ேவ வர ்கள் ைர
ெசன்றார ்கள் . உமா க் அந்த ஆட் மந்ைத ன்
இைடேய ந் நடப்பதற் ஆைசயா ந்த .
அவன் ஆ களின் ந ேவ நடக்க யல் வைதக்
கண்ட, காத்தயானிய ரர ்கள் இ வ ம் , ைரந்
அந்த ஆ கைள லக் ந ேல ஒ பாைத
ஏற் ப த் க் ெகாண் ெசன்றார ்கள் . ேபார ்
ரர ்களின் உைடையக் கண்ட ம் அந்த
ேவடர ்க ம் , ைரந் , ஆ கைள லக்
உத னார ்கள் .

ஹாஸானின் ட வந்த அந்த மனிதன்,

க ம் ப மனா ந்தப யால் ெம வாகக்
கால ெய த் ைவத் ஆ அைசந் நடந்
வந்தான். அவ டைய கண்கள் அைல பாய் ந் ,
கைளத் ப்ேபாய் இ ந்தா ம் , ரிய தன்ைம
மாறாமல் இ ந்த . அவன் அ கமாகப்
ேபசா ட்டா ம் , ேப ம் ல ல ெசாற் க ம்
த்தலாக இ ந்தன. அவ ைடய ேபச ்ைசக்
ெகாண் , அவைனப் பற் எ ம் ெதரிந்
ெகாள் ள இயலாமல் இ ந்த . அவன் ெபயர ்
அக்ேராேனாஸ் என் ம் , எல் லா
யாபாரிக க் ம் பாட்டன் ேபான்றவன் என் ம்
அவைனப் பற் ஹாஸான் னான்.

அந்த அக்ேரானாஸ், உமாைர ேநாக் ,

“இந்தப் ேபார ் ரர ்கைளப் பார ்த்தால் உன் ைடய
ேவைலக்காரர ்கள் ேபால் ேதான் றேத!” என்
ேகட்டான்.

“சந்ேதகம் என்ன? ேபார ் ரர ்கள்

ல் தானின் ஆைணக் க் கட் பட்டவர ்கள் .
ல் தானின் ஆைணைய உ வாக் பவர ் ஆ ரியர ்
உமார ் அவர ்கள் தாேன! உமார ், ஆஸ்தானத் ச ்
ேசா டர ் மட் மல் ல. ர ்க்க தரி ம் ட!
இன் ம் ப்பாகச ் ெசான்னால் இளஞ் ல் தான்
அவர ்களின் ர ்க்கதரி !” என் ஹாஸான்
ளங் கக் னான்.

அக்ேராேனாஸ், தன் உணர ்ச ் கள்

எைத ம் ெவளிக் க் காட்டாமல் , உமாைரத் தன்
பார ்ைவயால் அள வ ேபால் ேநாக் னான்.
அப்ெபா அவர ்கள் ஆ வ் மரக்கா கள்
அடர ்ந்த ஒ ப ையக் கடந் ஒ சரி ன் ேமல்
ஏ க் ெகாண் ந்தார ்கள் . அந்த மரங் க க் ப்
ன்னால் ஒ ைவ ல் , இரண் ைககைள ம்
ரித்தப ஒ ணம் ெதாங் க் ெகாண் ந்த .
கரிய ேமலங் யணிந்த அந்த உ வம் ஒ
ற ைடய . வ த் டப்பட் ந்த அந்தப்
ணத் ன் தைல, சாம் பல் நிற ைடய அந்தக்
கற் களின் இைட ேல, ஒ ெவள் ைளக் கல் ேபாலத்
ெதரிந்த . “இ ஸ்தவர ்களின் னித ஸ்தலம் .
நாம் எ க் ெகாண் க் ம் இந்த இடத்ைத ஆ வ்
 ... என் அைழக் றார ்கள் என் ஹாஸான்
னான்.

இறங் க் ெகாண் க் ம் மாைலக்

க ரவனின் ஒளிக்க ர ்கள் அந்தக் ன் ன் ேமல்
சாய் ந் ெகாண் ந்தன. அவர ்கள் வ ம்
அங் ேக அைம யாக உட்கார ்ந் ந்தார ்கள் .
ேழ ள் ள ஆழமான பள் ளத்தாக் ல்
ன்னஞ் ய மனித உ வங் கள் அங் ம் இங் ம்
ேபாய் க் ெகாண் ந்தன. ரத் ேல உள் ள
பாைறக் ேகா ரத் ல் மாைலக் க ரவன் தங் க
லாம் க் ெகாண் ந்தான்.

உமா க் அந்தப் பள் ளத்தாக் ன் ெபயர ்

ெதரி ம் . அதன் ெபயர ் வா ெஜகனம்
என்பதா ம் . அதாவ பா களின் பள் ளத்தாக்
என் ெபா ள் ! எல் லா ஆ கைள ம் அைழத் த்
ர ்ப் வழங் ம் நாளன் எைடேபாட் ப்
பார ்க் ம் ெபா , பாவம் ெசய் தவர ்கள் என்
ர ்மானிக்கப்ப ம் ஆட்களின் ஆ கள் , இந்தப்
பள் ளத்தாக் ன் வ யாகத்தான் ெசல் ம் என்
இஸ்லா ய ல் லாக்கள் க் றார ்கள் .
அவர ்கள் உட்கார ்ந் ந்த இடத் ற் க் ேழ ள் ள
சரி ல் த் ரமான ேதாற் ற ைடய
கல் லைறகள் பல இ ந்தன. க ரவன் ெந ப் ப்
பந் ேபால் மா ெசக்கச ் வந் ளங் ய .
அதன் ெசவ் ெவாளி அந்தப் னித நகரத் ன்
ேகா ரங் களில் எல் லாம் சாய் ந் அழைகப்
ெப க் ய . அவர ்களின் அ ேல, வரிைச
வரிைசயாகக் ழவர ்கள் நடந் ெசல் ம் காட்
ஒன் ேதான் ய . அந்தக் ழவர ்கள் ஒ வர ்
ைக ஒ வர ் த் க் ெகாண்டப , தட் த்
த மா ேம ம் ம் தைலையத் ப் க்
ெகாண் , ேழ ள் ள பள் ளத்தாக்ைக ேநாக்
வரிைசயாகச ் ெசன் ெகாண் ந்தார ்கள் .
அவர ்கள் அைனவ ம் டர ்கள் .

ஹாஸான் ெரன் ேபசத்

ெதாடங் னான். “இேதா கவனி ங் கள் . நாம்
வானத்ைத உற் ேநாக் ேறாம் . ைய
ஆராய் ேறாம் . நம் ட் க் கண்களால்
இவ் வள உண்ைமைய அ ந்
ெகாள் வ ல் ைல”.

“ஏன்? ேபா மான அள , உண்ைமகைள

நாம் ெதரிந் ைவத் க் ேறாேம!”என்றான்
அக்ேராேனாஸ். “இல் ைல. நாம்
டர ்களாகத்தான் இ க் ேறாம் . ைத ண்ட
எ ம் கைள ம் பைழய கற் கைள ம் தான் நாம்
னிதமாகக் க ேறாம் . க் ரானிேல
அல் லாேவ ெபரிய கட ள் என் றப்பட் ள் ள .
அவைரக் காட் ம் ெபரிய ஒ கட ள் இ ந்தால்
என்ன வந் ட்ட ? என் ஹாஸான் ேகட்டான்.
அக்ேராேனாஸ், தன் ரல் களால் தா ையத்
தட க் ெகாண்ேட, ேபசாமல் இ ந்தான்.

உமார ், ெந ப் ப் ழம் பாக மா மைறந்

ெகாண் க் ம் க ர ்ப்பந்ைதக் கவனித் க்
ெகாண் ந்தான். ஹாஸான், மா ரியான ஒ
ேபச ்ைசத் ெதாடக் க் ெகாண் ந்தான்.
இ வைர மனித அ னால் ஆராய் ந்
காணப்படாத ஒ ய கட ைளப் ெபரி ம்
நம் னான். இ வைர உண்டான
மதங் கெளல் லாம் , வான ஒ ைவ எட் ப்
க்கப் பயன்பட்ட ஏணிப்ப கேள என்
 னான். அந்த மதங் கெளல் லாம் , மனிதனின்
அ ைவக் ப் ட்ட அள தாம் ஒளி ெபறச ்
ெசய் தன என் ம் , ஆதம் , ேநாவா, இப்ரா ம் , சா,
இேய , கம என்ற ஆ ர ்க்க தரி க ம்
காட்டாத ஒ ேப ண்ைமைய, வான அசல்
உண்ைமையக் காட்ட ஏழாவ ர ்க்கதரி ஒ வர ்
நிச ்சயமாகப் றந் வ வார ் என் ம் னான்.

“அந்த ஏழாவ ர ்க்க தரி ைய நாம்

அ ந் ெகாள் ம் வ எ ?” என்
அக்ேராேனாஸ் ேகட்டான்.

“அந்தத் ர ்க்கதரி தாம் ேதான்ற

ேவண் ய காலம் வ வதற் ன் ம் நம்
டேவ ந் வந் க் றப யால் , நாம்
அவைரத் ெதரிந் ெகாள் ேவாம் . அ அவர ்களின்
இனத் ல் ஏழாவ இமாமாக ம் அ அவர ்களின்
ஆ ன் வாரி தாரராக ம் அவர ்
ளங் க் றார ். ல க் அவர ் ஏழாவ
இமாமாக ம் ல க் மைறக்கப்
பட்டவராக ம் அவர ் காணப்ப றார ். ெபயைரப்
பற் என்ன? அவேர மா ! அவேர நாம்
அ யாமேல எ ர ்பார ்த் க் ெகாண் க் ம்
ேதவ தர ் மா ! மா என்ற அந்தப் னிதமான
ர ்க்கதரி , சா ந யவர ்களின் ெவள் ளிய ைக
மரக் ைள ந் வளி ல் நீ ட் க் ெகாண்
வந்த காலத் ம் , ற இேய நாதர ் இந்த
உலகத் ேல உ ர ் வாழ் நத ் காலத் ம் ட
இ ந் க் றார ். ஆனால் , அவர ் ம் ப ம்
ேதான் வார ்” என் ஹாஸான் ந்த
உணர ்ச ் டன் ேப னான்.
 அந்தப் னித நகரத் ன் ேகா ரத் ற் ம்
ேகாட்ைடச ் வ க் ம் அப்பால் க ரவன் ெசன்
மைறந்தான். அவர ்களின் ன்ேன யாேரா வந்
நிற் ப ேபால் கால ச ் சத்தம் ேகட்ட ம் , அவ் வள
ேநர ம் , இவர ்கள் ேபச ்ைசக் கவனியாமேல
அைரத் க்கத் ல் உட்கார ்ந் ந்த
காத்தயானியக் காவல் ரர ்களிேல ஒ வன் வந்
நின் , “ேநரமா ட்ட , டாரத் ற் த் ம் ப
ேவண் ம் ” என் உமாைர அைழத்தான்.

தன் டாரத் ேல உண உண்

ஓய் ந் ந்த அந்த ேவைள ம் , உமாரின்
நிைன ேல ஆ வ் ல் உடகார ்ந்
ெகாண் க்ைக ேல கண்ட அந்த
அந் வானத் ன் அழ நின் ெகாண் ந்த .
அந்த அழ க் காட் ைய மனத் ைர ேல கண்
கண் ஆனந்தங் ெகாண் க் ம் அந்த
ேவைள ேல, அக்ேராேனாஸ் என்ற அந்த ஆள்
வந்தான். அவன் ட வந்த ஒ ைபயன் தான்
க் வந்த ஒ ெவள் ைளப் பட் த் ணி
ட்ைடைய உமாரின் கால ல் ைவத்
ட் ப்ேபானான்.

“என்ன இ ?” என் ேகட்ப ேபால் உமார ்

அவைன ேநாக் னான்.

“நம்ைடய சந் ப் ன் அைடயாளமாக

இந்தச ் ய பரிைசத் தாங் கள் ஏற் க்
ெகாள் ளேவண் ம் . தங் க க் இந்த
யாபாரி ன் உத ேதைவப்ப ம்
ேபா ...காத் க் ேறன்!” என் ைழந்தான்.
 “ஹாஸாைனப் பற் நீ என்ன
நிைனக் றாய் ?” என் உமார ் ேகட்டான்.

அக்ேராேனாஸ், நைரத்த தன் தா ையத்

தட க் ெகாண்ேட, “அவன் ைபத் யம் ேபால்
உளறலாம் ; ஆனால் , நான் சந் த்த பல
மனிதர ்களிேல, மற் றவர ்கள் யாைர ம் காட் ம் ,
பல ஷயங் கள் ெதரிந்தவனாக இ க் றான்
ஹாஸான்! அவ ைடய இந்தச ் ெசய் ைய
நம் பவர ்க ம் பலர ் இ க் றார ்கள் . அ
இ க்கட் ம் . ஒட்டக களிேல எனக்ெகா
ெசய் ைடத்த . தாங் கள் எேதா ஒ ெசய் ைய
எ ர ்பார ்ப்பதாகக் ேகள் ப்பட்ேடன்” என்றான்.

“ஆம் ”

“ த் நகரத் த் ணி யாபாரி அப் ல்

ைச த் என்பவன், நிசாப் ரிேல, ேவெறா
மைன ையத் ேத க் ெகாண்டதாகப் பல
மாதங் க க் ன் நான் ேகள் ப் படேநர ்ந்த .”
என் ட் உமாைர ேநாக் னான்.

“அப் றம் ?”

“அெலப்ேபா நகரில் ல நாட்கள்

இ ந் ட் வட ைச ேநாக் ச ்
ெசன் ட்டான். இ பல மாதங் க க்
ன்னால் நடந்த .”

இைதக் ேகட்ட உமார ் ஆழ் நத்

ெப ச ்ெசான் ட்டான். அப்ப யானால் ,
யாஸ் அெலப்ேபா நகரில் இ க்கக் ய
வாய் ப் உண் . அவைளப் பற் ஏதாவ ெதரிந்
ெகாள் ளவாவ ம் !
 “நீ எனக் இரண் பரி கள் _ெகாண்
வந் க் றாய் , என்னிட ந் உனக் என்ன
ைடக்கேவண் ம் . ெசால் ” என் ஆவேலா
உமார ் ேகட்டான்.

ஆனால் ன்னர ் அவன் ெசான்ன ப ல்

உமாைரத் ைகப் ட் ய .

“எனக் ஒன் ம் ேதைவ ல் ைல. ஆனால் ,

ஹாஸாைனப் பற் க் ெகாஞ் சம் நல் ல
எண்ணத்ேதா எண்ணிப் பா ங் கள் . அவன்
தங் கள் நண்பனாக இ க்கக் யவன். அவன்
தங் கள் க ைணக்காகப் ரார ்த் க் ம் காலம்
ஒன் வரக் ம் . அப்ெபா நீ ங்கள் அவனிடம்
அன் காட்டேவண் ம் ” என் னான். ற ,
சலாம் ெசய் ட் ெவளிேய னான்.

ெரன் ஏேதா நிைன வந்தவன்ேபால,

உமார ் தனக் நிசா ட ந் வந்த க தங் கள்
ைவத் க் ம் ெபட் ந் ஒ க தத்ைத
எ த்தான். அைத நன்றாக கவனத் டன்
ப த்தான். கட ள் நம் க்ைகயற் ற
லா த் க்கள் என்ற ஒ ய ட்டத்தாைரப்
பற் எச ்சரித் நிசாம் எ ந்தார ். மா என்ற
ஒ ய ேதவ தர ் றக்கப் ேபாவதாக ம் ,
அவர ், இஸ்லா ய மதக் ேகாட்பா கைள ம்
அர கைள ம் அகற் வாெரன் ம் ,
அவர ்க ைடய அந்தப் ய மதம் உலகத் ன்
ஏழாவ மதமாக ம் , கைட மதமாக ம்
ளங் ெமன் ம் அந்தக் ட்டத் ல் ரசாரம்
ெசய் வ வைதச ் ட் க் காட் ந்தார ்.
ெகாரசானிய ேல மைறந் டக் ம் அந்தப்
ய ர ்க்கதரி என் ெசால் லப்ப ம்
மா ையப் ன்பற் ேவார ் என் தம் ைம
அைழத் க் ெகாள் ம் அந்தக் ட்டத்தார ்
மக்களிைடேய மைற கமாகப் ரச ்சாரம் ெசய்
வ வைத ம் , அவர ்கள் ரார ்த்தைன
நடத் ம் ேபா ம் , ெபாய் யான ஷயங் கைளப்
பற் ப் ேபா க் ம் ேபா ம் , ெவள் ைள அங்
அணிந் ப்பார ்கெளன் ம் , அல் லா இவர ்கைள
ளாத நரகத் ல் ஆழ் தத் ேவண் ெமன் ம்
ப் ட் நிசாம் அந்தக் க தத்ைத எ ,
உமா க் எச ்சரிக்ைக ெசய் ந்தார ்.
 22. அனாைதகளின்
ட்டத் ல் ஆ ரின்
மாதர
அெலப்பா நகரில் உள் ள ஜம் ம ன்
அ ேக இ ந்தக் ளத் ன் அ ேல, மாைலத்
ெதா ைக ேநரத் ேல, ஆ ச ்ைசக்காரச ்
சா யார ்க ம் ஒ ன ம்
உட்கார ்ந் ந்தார ்கள் . அவர ்கள் பைழய
ேபார ்ைவகைளக் ெகாண் தங் கள் உடைலச ்
ற் ந்தார ்கள் . ச ்ைசக்காரர ்க க்ேக உரிய
கந்ைதத் ணிகைள உ த் ந்தார ்கள் .

அந்தக் ணன், ஒ ைகத்த ன்ேமல்

சாய் ந் ெகாண் , தன் ைடய வைளந்த
ைககைள நீ ட் , வ ல் வ ேவார ்
ேபாேவாரிடெமல் லாம் ச ்ைச ேகட் க்
ெகாண் ந்தான். அந்த வ யாகப் பலப்பல
தமான மனிதர ்கள் ெசன்
ெகாண் ந்தார ்கள் . பேடாேடாபமான
உைடயணிந்தவர ்க ம் , க்கா ட்ட
கங் க டன் அ ேக ெந ங்
ஒ வேராெடா வர ் ேப க்ெகாண் ம் , தாங் கள்
வாங் ள் ள சாமான்கைளப் பற் ம் ,
ணிமணிகைளப் பற் ம் வரித் க் ெகாண்
ெசல் ம் ெபண்க ம் , தங் கள் தம் மார ்கைள
ம் இ ப் ம் க் க்ெகாண்
ெவன் ஓ ம் க ம் இப்ப ப் பலப்
பலர ் ெசன்றனர ். க த் ல் மணி கட் ய ஒ
க ைத டன் ெதா ைகக் வந்த ஒ பணக்கார
அரா யன்தன் ைக ல் இ ந்த பணத்ைத
ஒவ் ெவான்றாக எண்ணி மற் ெறா
ைப ல் ேபாட் க் ெகாண் ந்தான்.

இைதப் பார ்த் ட்ட ணன், “ஏைழகள் !

ஏைழகள் க ைணக்காக ஏங் றார ்கள் .
ஆண்டவன் ெபயரால் அ ள் காட் ங் கள் ! அன்
காட் ங் கள் ! ஆதர தா ங் கள் !” என்
னான்.

“இழ த்தவர ்கள் ” என்

த் க் ெகாண்ேட, எண்ணிய பணத்ைத
ஒ ெபரிய ைப ல் ேபாட் அைதத் தன் இ ப் ல்
ெச க் ெகாண்டான் அந்தப் பணக்கார
அரா யன்.

“க ைண காட் ங் கள் ! அல் லா ன்

ெபயரால் ஆதர ல் லாத ஏைழக க் ,
ேநாயாளிக க் அ ள் ரி ங் கள் ! என்
ண் ம் கத் னான் னன்.

தன் ைடய நீ ண்ட அங் தைர ேல உள் ள

ேல ரண் வர நடந் வந்த ஒ ல் லா
“ம க் வா, ஏதாவ உண்ணக்
ெகா க் ேறன்.” என்றார ்.

“எனக்கல் ல, ப ேயா க் ம் இன்ேனார ்

ஆத்மா க் ஏதாவ ேவண் ம் ” என்றான் னன்.
ல் லா ேபாய் ட்டார ். அந்த வ யாக இைதக்
கவனித் ெகாண்ேட வந்த ெபண்மணிெயா த் ,
அங் ேக நின் , அவைனக் ப் ட் , “உலகத் ப்
பாவங் கள் அைனத் ம் ஒ வதற் காக கண்ணிர ்
 ம் அந்தப் னிதமான ஏைழக் இைதக்
ெகா ” என் தான் வாங் க் ெகாண் ெசன்ற
ெபாட்டலத்ைத அ ழ் த் ஒ ெராட் ையக்
ெகா த் ட் ப் ேபானாள் . இந்த உலகத் ன்
பாவங் கைள க வதற் காகேவ ஏைழகள்
கண்ணிர ் றார ்கள் என் அந்தப்
ெபண்மணிக் ெதரிந் ந்த .
அைத வாங் க் ெகாண்ட ணன், “அம் மா,
இ சாதாரண ஆ க்கல் ல, இரத்தக்கண்ணிர ்
ட் க் ெகாண் க் ம் ஓர ் ஏைழக்
உத யா ம் ” என் நன் டன் னான். அந்த
வ யாக, கம் ரமான ஒ ைர ேல, ெவள் ளிச ்
சரிைக ட்ட ெகளரமான ஆைடயணிந் உமார ்
வந்தான். உமாைரக் கண்ட ம் , னன் ஓேடா
வந் , “தைலவேர! நி த் ங் கள் ! நி த் ங் கள் !”
என் ெசால் யப ேய ைர ன் ேசணத்
ைய ந ங் ம் தன் ைககளினால் த் க்
ெகாண்டான். “இரண் வ டம் பத்
மாதங் களாகத் தங் கைள ேத க்
ெகாண் க் ேறன்” என்றான்.

உமார ் அந்தக் ன ைடய ஆவல்

நிைறந்த கத்ைத உற் ப் பார ்த்தான். ன் ஒ
நாள் நள் ளிர ேல, ஒ ளத் ற் ள் ேள நில
க் ெகாண் ப்பைதக் கண் அ
ெகாண் ந்த அந்தக் ணன், பைழய
ல் தா ைடய கடன் என்ற வரங் கள் அவன்
நிைன க் வந்தன. அன் ட இ ந்த
ெவள் ைளக் க ைதைய ட் ப் ரிந் ந்த
கந்தலாைட த் ப் ச ்ைசக்காரனாகத் ரி ம்
அந்தக் னைனக் கண் யந்தப , “ஜபாராக்”
என் னான்.
 “ஜபாரக்! ஏன் இப்ப ஏைழக க் ம்
சா யார ்க க் ம் இைடேய டந்
அவ ப்ப றாய் ? எனக் ச ்
ெசால் ய ப்பக் டாதா?” என் உமார ்
ேகட்டான்.

“ெசால் அ ப் வதா? நான்தான் தங் கள்

ட் க் ெவள் ளி வைளயல் கைளக் ெகாண்
வந்ேதேன! தங் கைளப் பார ்க்க ய ல் ைல.
ற அெலப்பா நக க் வந்ேதன். ஒவ் ெவா
ைறயாகத் தாங் கள் வ ர ்கள் வ ர ்கள் என்
எ ர ்பார ்த்ேதன். த ல் அவ க் த் தங் கைளப்
பார ்க்க ேவண் ெமன் ஆவல் அ கமாக
இ ந்த . தங் கைள நிைனத் அ க்க
ைபத் யம் ேபால் ரிப்பாள் . தங் கள் ட் க்ேக
அவைள அைழத் க்ெகாண் வரலாெமன்
எண்ணிேனன். ஆனால் , ஓர ் அழகான
ெபண்ேணா ட்டாளான நான் வ ப்
பயணம் ெசய் வ ஆபத்ெதன் பட்ட .
எங் களிடம் பண ம் இல் ைல. நீ ங்கள் எப்ப ம்
வந் ர ்கள் என்ேற அவள் ெசால் க்
ெகாண் ப்பாள் . தாங் கள் அவைள மறந்
ட் ர ்களா? யாஸ் ையப் பற் ய நிைனப்ேப
இல் ைலயா? என் னன் ேகட்ட ம் , உமார ்
அவ ைடய ெம ந்த ைககைளப் த் க்
ெகாண் , “இங் ேக க் றாளா? இப்ெபா
இ க் றாளா?” என் படபடப் டன் ேகட்டான்.

ஜபாரக் என்ற அந்தக் னன், தன்

ைக க் ல் ைவத் ந்த அந்த ெராட் ையக்
காட் , “நான் ச ்ைசெய த் அவைளக்
காப்பாற் வ ேறன். ஒவ் ெவா நாள்
மாைல ம் , தங் களிட ந் ஏதாவ ெசய்
ைடத்ததா என் ேகட் க்
ெகாண்ேட றாள் ” என் ப ல் னான்.

“இப்ெபா ேத நான் அவைளப்

பார ்க்கேவண் ம் . அவள் எங் ேக இ க் றாள் ?”
என் உமார ் பறந்தான்.

ன் க வாளத்ைதப் த் க் ைரைய
நடத் க் ெகாண் ஒ சந் வ யாகச ் ெசன்றான்
ஜபாரக் னிக் னித் தவைள ேபால் நடந்த
அவன், தன் ைக ல் இ ந்த ெராட் ைய
ட ல் ைல. அந்தச ் சந் ேல ஓரிடத் ல்
ைரைய நி த் ட் , நி ர ்ந் உமாைர
ேநாக் , - ‘அவ் ைள ேநாய் அரித் த் ன்
ெகாண் க் ற . ப த்த ப க்ைகயாகக்
டக் றாள் . தாங் கள் சற் இங் ேக காத் ங் கள் .
நான் ேபாய் , அவளிடம் அல் லா அ ள் ரிந்
ட்டார ் என்ற ஷயத்ைதக் ட் வந்
ேறன்.” என் ெசால் ட் , எ ரில் இ ந்த
ஒ கதைவத் றந் ெகாண் உள் ேள
ைழந்தான். உமார ், ைரைய ட் க் ேழ
இறங் அதன் ேல தன் தைலையச ்
சாய் த்தப , யாஸ் ன் நிைனப் டன் நின்
ெகாண் ந்தான். ேநரத் ல் ,
ன்னைக ட ம் ரிப் ட ம் ஜபாரக் ெவளி ல்
வந்தான்.

“என்ன ஆர ்வம் ! எத்தைன உணர ்ச ் !

இவ் வள நா ம் , ட் ப் றாப்ேபால் அைடந்
டந்தவள் , இப்ெபா ஆ வ ம் , பறப்ப ம் ,
வண்ணப் ச ்ைசத் ேத வ ம் கண் க் ைம
ேபா வ மாக இ க் றாள் . உ த் க் ெகாள் ளப்
பட்டாைட ல் ைல என் தங் க க் எச ்சரிக்ைக
ெசய் ம் ப னாள் ”.

“அவள் என்ைனப் பார ்க்கத் தயாராக

இ க் றாளா? நான் ேமேல ேபாகலாமா?” என்
உமார ் ேகட்டான். ேகட் க் ெகாண்ேட கதைவ
ேநாக் ச ் ெசன்றான்.

இ ள் நிைறந்த பாைத வ ேய,

கற் ப களின்ேமல் தட் த் த மா ஏ ச ் ெசன் ,
ட் ன் உச ் க் ச ் ெசன்றான். வ ேல ந்த
தளங் களிேல, மங் கலான உ வங் கள் அவைனக்
ர ்ந் ேநாக் ன. ஈரத் ணிக ம் , நார ்த்தங்
காய் க ம் காயைவக்கப் பட் ந்த உச ் த்
தளத் ேல, ஒ ைல ேல ஒ ைர ன்
அ ேல, கைற த்த ஒ ப க்ைக ேல
யாஸ் ப த் க் டந்தாள் . அவன் அவ ைடய
உ வத்ைதக் காண ல் ைல, அவள் இ ந்த
நிைலையப் பார ்க்க ல் ைல. ஆவல் த ம் ம்
அவ ைடய கண்கைள மட் ேம பார ்த்தான்.

அவள் அ ேல ெசன் மண் ட்

அமர ்ந் , “என் உள் ளத் ன் உள் ளேம.” என்
ெமல் ய ர ல் அைழத்தான்.

“ெப ைம ந்த என் ர ேவ! தங் க க்

ஒ கந்ைதத் ணி டக் ெகா க்கக் ய
நிைல ல் இல் லாத ஏைழ நான்” என் யவள்
அவன் க த்ைதக் கட் ப் த் க்ெகாண்டாள் .
ேட ப் ேபா ந்த அவ ைடய கன்னங் களின்
ேமேல, கண்ணிர ் ஓ வைத அவ ைடய ைககள்
ெதரிந் ெகாண்டன. அ ஓய் ந்த ற , அவன்
அ ேல ெந ங் வந்தாள் . அவ ைடய கம்
ெவ த் , ஒளி ழந் ெம ந் காணப்பட்ட .
ஆேள மா ந்தாள் . அவ ைடய காதல்
ெபா ந் ய கரிய க ம் , இ ண்ட மணம்
ெபா ந் ய ந்த ம் மட் ேம ன்ேபால
இ ந்தன.

“நான் இங் ேக ேநாயாகக் டக் ம் ெபா ,

இர ேநரத் ல் உச ் ல் ெதரி ம்
ண் ன்கைளேய பார ்த் க் ெகாண் ப்ேபன்.
ஏெனன்றால் , அைவதாம் , தங் கள் நட்சத் ர
ட் க் ேமேல ம் ெதரி ம் . தாங் க ம்
அவற் ைறேய பார ்த் க் ெகாண் ப் ர ்கள் !
அங் ேக பட் த் ைர ேல பறக் ம் பாம்
இ ந்தேத; அ அப்ப ேய இ க் றதா?
உ க் ரானவேர! என் மனக் கண் ன்ேன,
அந்த நட்சத் ர ம் , தங் கள் அைற ம் , அ ல்
இ ந்த ெபா ள் க ம் அப்ப யப்ப ேய
இ க் ன்றனவா? நான் பார ்த்தெபா
இ ந்தப ேய இப்ெபா ம் இ க் ன்றனவா?”

“அப்ப ேய இ க் ன்றன அன்ேப ! அைவ

உன் வர க்காகக் காத் க் ன்றன!” யாஸ்
நிம் ம யான ஒ ெப ச் ட்டாள் .
“அப்ப த்தான் நிைனத்ேதன்! நட்சத் ரங் களின்
ெபயைரெயல் லாம் என்னால் நிைன
ைவத் க்க ய ல் ைல. இரண்ெடான் ன்
ெபயர ்தான் எனக் த் ெதரி ம் . ஜபாரக் ல
நட்சத் ரங் களின் ெபயர ்கைளச ் ெசால் வான்.
நட்சத் ரங் கைளப் பார ்க் ம் ெபா ெதல் லாம்
தங் கள் உ வம் ேதான் ம் . ல் தான் அவர ்களின்
சைப ேல தாங் கள் கப் ெபரியவராக வந்
ட் ர ்களாேம! இந்த அங் ல் உள் ள ஜரிைக
எவ் வள அழகாக இ க் ற ” என் அன்
ெமா கைள அள் ளி னாள் .

“நான் உனக் காத்தயானியப்

பட்டாைட ம் , ேவைல ெசய் த நைடய ம்
வாங் வ ேறன்” என்றான் உமார ்.

“சர ்க்கைரப் ேபாட்ட க் த் தண்ணி ம்

வாங் வா ங் கள் ” என் ச ் ரித்தாள் . “நாம்
ந் சாப் டேவண் ம் . அந்த ந் ேல
ப்பதற் ச ் சர ்பத் ம் இ க்க ேவண் ம் ”
என்றாள் . “உன் ைடய உதட் ம ம்
இ க் மல் லவா?” என் உமார ் ேகட்டான்.
ெவட்கத் டன் அவள் அவ ைடய அழ ய
கன்னத்ைதத் ெதாட்டாள் . அவ ைடய அழ ய
கால் ேசா கைள ஆவேலா பார ்த்தாள் . “எனக் ப்
பல ல் ைல! இன்பத்தால் இதயம் ேவகமாகத்
க் ம் ேபா ேவதைனயாக இ க் ற .
தங் கள் அ ைமயான நான், அழைக ம் இழந்
ட்ேடன்!” என்றாள் .

“அன்ேப என் கண் க் நீ அ கமான

அழ டன் ேதான் றாய் !” என் அவைள
ம ழ் த்தான் உமார ். அவள் அவன் உத களில்
தன் ெமல் ய ரல் கைள ைவத்தாள் . அவன்
அவற் ற் த்தம் ெகா த் “இேதா என்ைனப்
பா ங் கள் ! உண்ைமயாகச ் ெசால் ங் கள் !
நட்சத் ர ட் ல் என் ைடய அைற ல் ,
தங் களின் ேவெறா மைன க் றாளா?”
என் ேகட்டாள் .

உமார ் இல் ைல என்பதற் கைடயாளமாகத்

தைலைய அைசத்தான். அவள்
அைம யைடந்தாள் .

“எனக் த் மணம் நடந்தெபா , என்

உள் ளத் ேல ெகாள் ளி ைவத்த ேபால் இ ந்த .
ஓ ட யற் த்ேதன். அப் ல் ைச என்ைன
அைணக் ம் ெபா ெதல் லாம் எனக்
ேவதைனயாக இ ந்த . ற இந்தக் காய் ச ்சல்
ேநாய் வந்த . ஒட்டகத் ன் ேமல் ைவக் ம்
ரம் க் ைடகளில் ைவத் என்ைன
எங் ெகங் ேகா அைழத் ச ் ெசன்றார ்கள் . ல
சமயம் எந்த ஊ க் ப் ேபா ேறாம் என்ேற
ெதரியா . மைலப் ரேதசத் ேல இ ந்த ஒ
ேல, இந்தக் னன் ஜபாரக்ைகச ்
சந் த்ேதன். அவன் என் இரக்கம் காட் னான்.
உடேன அவசர அவசரமாக என் ைடய நீ லக்கல்
ப த்த ெவள் ளி வைளயல் கைளக் கழட்
அவனிடம் ெகா த்ேதன். நிசாப் க் ச ்
ெசல் வதாக இ ந்த அவனிடம் அைதக் ெகா த்
தங் களிடம் என்ைனப் பற் க் ம் ப ேகட் க்
ெகாண்ேடன். இங் அெலப்ேபா வந்த ம் , என்
கணவ க் என் ேமல் ேகாபம் ேகாபமாக வந்த .
தனக் இணங் காமல் இ ப்பதால் , நான்
அவைனப் ப ப்பதாக கட் னான்.
ெவளி ல் ெசன் சாட் கைளக் ட் வந் ,
என்ைன மண லக் ச ் ெசய் ட்டதாக
அ த் ட்டான். நான் ெப ேநாய்
த்தவெளன் ம் , ெகா மனம்
பைடத்தவெளன் ம் சாட் களிடம் காரணம்
னான். என்ைன இங் ேக அனாைதயாக ட்
ட் அவன் ேபாய் ட்டான்” என் யாஸ் தன்
கைதையக் னாள் .
 “வைளயைலப் பற் ம் உன் ெசய் ையப்
பற் ம் எனக் ஒன் ேம
ெதரி க்கப்பட ல் ைல” என் வ ந் னான்
உமார ்.

“நான் இப்ெபா மண லக் ச்

ெசய் யப்பட்டவள் !”

“இல் ைல. நீ மணப்ெபண். இன் ம் ஒ

மணிேநரத் ல் நான் உன்ைன என் ைடய
மைன யாக் க் ெகாள் ளப்ேபா ேறன். ப்
ெபண்ேண உனக் இ சம் மதமா?”

“இந்த மணப்ெபண் க் அழ ம் இல் ைல.

வரதட்சயைணயளிக்கப் ெபா ம் இல் ைல”
என் வ த்தத்ேதா பரிகாசமாகப் ேப னா ம் ,
யாஸ் ன் கன்னக் க ப் களில் டான இரத்தம்
பர ச ் வந் ளங் ன. கண்கள் ய ஒளி
ெபற் றன. அந்த ம ழ் ச ் ல் எ ந் உட்கார ்ந்த
யாஸ் தன் ேவதைனைய மறந் உமார ் எ ந்
ெசல் ம் வைர உட்கார ்ந்ேத ந்தாள் . அவன்
ைடெபற் ச ் ெசன்ற ற தான் வ
ேதான் ய ; ப க்ைக ல் சாய் ந்தாள் .

ஜபாரக் ைரையப் பார ்த் க் ெகாண்

ேழ நின் ந்தான். க வாளத்ைத
அவனிட ந் வாங் க் ெகாண் , ைர ன்
ேமல் ஏ ட்கார ்ந் ெகாண் ஜபாரக்ேகா
ேப னான் உமார ். “இன் மாைல நான்
யாஸ் ையத் மணம் ெசய் ெகாள் ளப்
ேபா ேறன். கா ெயா வைர ம் சாட் கைள ம்
அைழத் வரச ் ெசால் ேறன். நீ ெராட் க்
டங் ற் ெசன் , இனிய ேகக் க ம் , அரி க்
 ம் இனிப்பான ெஷல் ப் பழங் க ம் , வந்த
ராட்ைச ம ம் மற் ற ெபா ள் க ம் வாங் வா.
இந்தத் ெத ல் உள் ள மக்கைளெயல் லாம் ,
மண ழா ல் பங் ெக த் க் ெகாள் ம் ப
அைழத் வா! ழல் ஊ பவன் ஒ வைன ம் ,
ெம வர ்த் கைள ம் ெகாண் வர மறந்
டாேத!” என் ட் , ைரையத்
ப் க் ெகாண் ெசன்றான். அ சயத்ேதா
அவைனப் பார ்த் க் ெகாண் , ஏந் ய
ைகக டன் நின்ற ச ்ைசக் காரர ்கைளக்
கவனிக்க அவ க் அப்ேபா ேநர ல் ைல.

சாக் ட்ைட நிைறயச ் சாமான்க டன்

வந்த ஜபாரக் வ ெந ம் ,
“நம் க்ைக ள் ளவர ்கேள! ஓ! மத நம் க்ைக
உள் ளவர ்கேள! ழாக் கத றந் க் ற !
எல் ேலா ம் வா ங் கள் !” என் அைழப்
த் க் ெகாண்ேட வந்தான்.

மணச ் சடங் ெதாடங் ய .

க்கா டன் ஒ ைல ேல இ க் ம்
யாஸ் ையப் பற் ேய உமார ் நிைனத் க்
ெகாண் ந்தான். அவன ேல ரிப் ல்
உட்கார ்ந் ந்த கா ன் கர கரத்த ரல்
ேகட்ட . “ த்தக யாபாரி ஒ வரின் மகள் . சரி,
அவள் வரதட்சைணயாக என்ன த றாள் ?
அதாவ அவள் உனக் என்ன ெசாத் தரப்
ேபா றாள் என் ேகட் ேறன்” என் கா
ம் பத் ம் பக் ேகட்டார ்.

நீ ப ன் ன்னால் , ஒ ப்ெப க் ம்
எ த்தாளர ், மண ஒப்பந்தத் ன் வரங் கைள
எ க் ெகாண் ந்தார ்.
 “ெசாத் த்தாேன! யற் காற் ைறப் ேபான்ற
க த்த ந்த ம் , ங் ெகா ேபான்ற அவ ைடய
ெமல் ய இைட ம் , காதல் ஒன்ைறத் த ர ேவ
எைத ம் அ யாத அவள் இதய ம் , இைவ
ேபா ேம! ேவ ெசாத் எ ம் அவள் தர
ேவண் ய ல் ைல. ைர ல் மணத்ைத
ங் கள் !” என்றான் உமார ்.

“ ைலம ப் ள் ள ெபா ள் எ ம் இல் ைல

என் எ ” என் ப் க்காரனிடம் ட்
உமாைர ேநாக் , “தாங் கள் அவள் ெபயரில் என்ன
ெசாத் க்கைள எ ைவக்கப் ேபா ர ்கள் ?”
என் கா ேகட்டார ். அவன் ெசான்னைதக்
ேகட்ட ம் அவ க் ரிப் தான் வந்த .
“என்னிடம் இ க் ம் எல் லாப் ெபா ள் கைள ேம
எ ைவக் ேறன்” என்றான் உமார ்.

கா தன் ைககைளக் கட் க் ெகாண்டார ்.

சங் கடமான ர ல் ெய ம் ேகாபத்ைத
ெவளிக்காட்டாமல் க மரியாைத டன்
உமாரிடம் னார ். “நாம் இப்ெபா , சட்டப்ப
ஓர ் ஒப்பந்தம் ெசய் ேறாம் . காரணத் ற்
உட்பட்ட வார ்த்ைதகைளக் ெகாண் பத் ரம்
எ தப்படேவண் ம் . எல் லாம் என்ப எைத ம்
ப் டக் ய ெசால் அல் ல. சட்டத் ன் ன்
அ பயனற் றதா ம் , வரத் டன் ஒவ் ெவா
ெபா ளாகக் ப் ட் எ தேவண் ம் .
எத்தைன ஏக்கர ் நிலம் என்ப ம் அ இ க் ம்
இட ம் , எல் ைலக ம் அ ல் இ க் ம் அைச ம்
ெபா ள் , அைசயாப் ெபா ள் கைளப் பற் ய
வரங் க ம் , நீ ர ்க் ளங் க ம் , ளத் ல் ன்
க் ம் உரிைம ம் , நிலத் ன் ெராக்க ம ப் ம்
 ப் டப்பட ேவண் ம் . அ த் க் ெகா க் ம்
ெபா ள் கைளப் பற் ய வரங் கள் , ஆைடகள் ,
ணிகள் கஜக்கணக் , கம் பளிகள் பட்டாைடகள்
பற் ய கணக் , ஒட்டகங் கள் , ஆ மா கள் ,
பறைவகள் எத்தைனெயத்தைன என்ற வரம் ,
தந்தம் , மான்ெகாம் , ன் எ ம் , இரத் னம் ,
ைவரம் , நீ லம் , பச ்ைசக் கற் களின் வரங் கள் ,
எத்தைன அ ைமகள் ெகா க் ர ்கள் .
இைவகளின் தனித்தனி ைலம ப் ...” என்
கா அ க் க் ெகாண் ேபானார ்.

“ ைல ம ப் ள் ள எல் லாப் ெபா ள் க ேம

ெகா க்கப்ப ன்றன என் எ க்ெகாள் ”
என் உமார ், நீ ப ன் ேதா க் ேமேல எட் க்
ப்பாளனிடம் னான். ஏற் ெகனேவ கட் க்
ெகாண்ட தன் ைககைளத் தளர ்த் க் ெகாண்ேட
கா ஆயாசத் டன், “ஆண்டவேன! அல் லா!
மண ஒப்பந்தப் பத் ரத் ல் இப்ப ப்பட்ட
ெசாற் கைள இதற் ன் யாேர ம் ேகட்ட ன்டா?
இப்ப ப்பட்ட அ ப் இ ேவ தன்
ைறயா ம் . ேம ம் இந்த அ ப்ைப ஏற் க்
ெகாண்டால் இதற் ன் மணம் ெசய் ெகாண்ட
அத்தைன மைன யரின் உரிைமகைள ம்
பா க்காதா?” என் அந்த நீ ப வகாரம்
ேப க்ெகாண் ந்தார ். உமார ் எ ந் ெசன்
ைக நிைறயத் தங் கநாணயங் கைள அள் ளிக்
ெகாண் வந்தான். தன் அ ைமகைள ம் அள் ளி
வரச ் ெசய் தான். நீ ப ேப வதற் காக வாையத்
றந்த ேபாெதல் லாம் , அவ ைடய தா ன்
மத் ல் இ ந்த உத கள் ரிந்த ேபாெதல் லாம்
ஒவ் ெவா தங் க நாணயத்ைத வா ள் ேபாட்
அவர ் ேபச ்ைச ஒ வ யாக நி த் னான்.
 ற் ந்த சாட் கள் ம ல் எல் லாம் ைக
நிைறயப் ெபான் நாணயங் கைள அள் ளிக்
ெகாட் னான். ப்பாளனிட ந் கா தச ்
ைளப் ப த் ச ் சாட் கைளக்
ைகெய த் ம் ப ஆைண ட்டான்.
ப்பாளனின் எ ேர ந்த ேகாப்ைப ேல
நல் ல ம ைவக் ெகாண் வந் ஜபாரக்
ஊற் னான். ம ன் ஊேட, தன் ைடய
அ ைமயான ைவர ேமா ரெமான்ைற ந வ
ட்டான் உமார ். கா ையப் பார ்த் “தங் கள்
ெசாற் கெளல் லாம் ெபான் ெமா கள் ” என் உமார ்
னான்.

ட்டத் னர ் யப் ட ம்
ம ழ் ச ் ட ம் இந்த நிகழ் ச ் கைளக் கண்
ெகாண் ந்தார ்கள் . அங் ேக ஓர ் ஆ ம்
ெபாம் ைமேபால அந்தக் கா யா ய நீ ப
ளங் னார ். மணம் ந் “உங் கள்
அைனவரின் சாட் யாக இன் இந்தப்ெபண்ைண
நான் மணம் ெசய் ெகாண் க் ேறன்.
மறந் டா ர ்கள் . ந் காத் க் ற .
ழல் வாத் யம் வா ங் கள் ! ந்
சாப் ங் கள் !” என் உமார ் எல் ேலாைர ம்
ேகட் க் ெகாண்டான்.

எ ந் ெசன் , வராந்தா ஓரமாக நின்

ெத ைவப் பார ்த்தான். அங் ேக எரி ம்
ளக் களின் ரகாசமான ெவளிச ்சத் ேல
இ க் ம் ஏைழ மக்கைள ம் ,
ச ்ைசக்காரர ்கைள ம் ழந்ைதகைள ம்
ட் கைள ம் கண்டான். ழல் வா ப்பவன்
காதல் தம் ஒன்ைற அ ைமயான ராகத் ேல
ஆலாபனம் ெசய் தான். உமார ் அங் ேக ந்த
அைனவைர ம் ேநாக் , “நன்றாக உண் ங் கள் !
உண் வதற் ப் ேபா மான அள ேகக் கள்
இல் லாமல் இ ந்தால் , ேகக் க்
டங் ப்பைவகள் அைனத்ைத ேம உண்
ங் கள் . சர ்பத் ம் , ம ம் , மா ச ம் அரி க்
ம் எல் லாம் வ நிைறய உண் ங் கள் .
ம ழ் ச ் க் ெகாள் ங் கள் . ம ழ் ச ் ல் லாதவர ்
யா ேம இங் இ க்கக் டா . அப்ப யாராவ
இ க் ர ்களா?” என் ேகட்டான். “இல் ைல!
இல் ைல! அல் லா ன் அ ளால் எல் ேலா ம்
இன்பமாகேவ இ க் ேறாம் !” என் ப ல்
ரல் கள் பலப்பல ஒ த்தன.

உமா க் ம ழ் ச ் ெபாங் ய .
“எல் லா ம் மட்டற் ற ம ழ் ச ் யைடய ேவண் ம் .
என் அன் க் ரிய யாஸ் ைய நான் அைட ம்
இந்தத் மண நன்னாளிேல யாவ ம் இன்பமாக
இ க்க ேவண் ம் !” என் ம் னான். அவன்
பார ்ைவ பக்கத் ேல, இ ந்த கணக்கனின்
ைககளிேல இ ந்த பணப் ெபட் ன் ேமல்
ந்த . “அந்தப் பணப்ெபட் ைய ெவளிேய
க் ெய !” என்றான்.

“தைலவேர! இ பணப்ெபட் ” என்றான்

அவன்.

“ெதரி மடா ெதரி ம் ! இந்தப் பணம்

ேபானால் எனக்ெகன்ன பணமா இல் ைல.
என்ைனப்ேபால் பணக்காரன் எவனடா
இ க் றான்? இன்ப ெசார ்க்கத் ன் ம ைவ
த் ட்ட என்ைனக் காட் ம் எவனடா
பணக்காரன் இ க் றான்? என் ெசால் க்
ெகாண்ேட பணப் ெபட் ையப் ப த்
ேமேல ந்தவா றந் ெத ேல
ெகாட் னான். ஏைழக ம் ச ்ைசக்காரர ்க ம் ,
ழந்ைதக ம் , ட் க ம் , ஆடவ ம் ,
ெபண் ம் , இைளஞர ்க ம் யவர ்க ம்
எல் ேலா ம் ந்த ெபான் நாணயங் களின் ேமேல
ந் ந் ெபா க் னார ்கள் . வ றாற
உண்ட யாத அந்த வ ைமயாளர ் ட்டம் அன்
வ றாற உண்ட டன் ன் ம் ெபாற் கா க ம்
ைடத்த க்க ம ழ் ச ் ேல ஆ ப்பா க்
ெகாண் ெசன்ற . இவ் வா ம் றப் ம்
பாட் , த் ம் ேகளிக்ைக ம் ேவ க்ைக மாக
உமார ் கயாம் -யாஸ் மணம் நைடெபற்
ந்த ;
 23. இதயந்தாங் காத
இன்ப ேவதைன

உமார ் யாஸ் ையத் தன் ைடய ைககளிேல

க் க் ெகாண்டான். அவள் ேநா னால் ந ங் க்
ெகாண்ேட அவ ைடய க த்ைதக் கட் ப்
த் க்ெகாண்டாள் . அவைள அப்ப ேய
ெத க் க் ெகாண் வந்தான். அங் ேக
தயாராகக் காத் ந்த பல் லக் ன் உள் ேள,
ரித் ந்த பஞ் ெமத்ைத ேல ெம வாக
அவைள ைவத்தான். அ ர ் அ ஸ் என்ற உமாரின்
நண்பனிட ந் , தற் சமயத் ற் காக
வாங் கப்பட்ட பல் லக் அ . அதற் க் காவ க்
இரண் ரர ்கைள ம் அ ர் அ ஸ்
அ ப் ந்தார ்.

“என் அ ைம மணப் ெபண்ேண! இனி நீ

என்ெறன் ம் என் ைடய ைககளிேலேய
இ ப்பாய் !” என் அவள் கா ல் மட் ம்
ம் ப யாக உமார ் னான்.

பா காப் ரர ்கள் பல் லக் த் ைரகைள

இ த் னார ்கள் . அ வைர ல்
அனாைதயாகக் டந்த யாஸ் ேயா ஒன்றாக
வாழ் நத
் ச ்ைசக் காரர ்கள் எல் லா ம் ல
வ ட்டார ்கள் .

“அல் லா ன் கழ் நிைலப்பதாக! ெபான்

நாணயங் கைள அள் ளி வழங் ம் அ ளாளன்;
அ வாளன் கழ் ஓங் வதாக!” “ டாரம ப்பவன்
கழ் வளர ்வதாக!” என் வாழ் த் னார ்கள் .

“இந்த மணமக்கள் வாழ் ல் இன்பம்

நிைறவதாக!” என் னார ்கள் . ட்டத்ைத
லக் க்ெகாண் ஓ வந்த ஒ தன்
ைக ல் இ ந்த ைட ல் நிைறந் ந்த
ேராஜாப் இதழ் கைள உமாரின் ைர ன்
ெகாட் னாள் .

“தைலவேர! நாங் கள் எங் ெசல் ல

ேவண் ம் ? கட்டைளக் க் காத் க் ேறாம் !”
என் ரன் ஒ வன் ேகட்டான்.

“அங் கா ச ் சந்ைதக் ெசல் ” என்

ஆைண ட்டான் உமார ்.

“அங் கா இந்ேநரம் டப்பட் க் ேம?

ற் பகல் ெதா ைகக் ப் ற அைடத் வ
வழக்கமா ற் ேற!”

“இ க்கட் ம் ! நீ அங் ேக ெசல் ! ைரந்

ெசல் !” என் ண் ம் னான் உமார ்.

கரிய நிற ைடய அ ைமகள் பல் லக்ைகத்

க் னார ்கள் . பல் லக் நகர ்ந்த . அதன்
பக்கத் ேலேய ைரைய ெமல் ல நகர ்த் க்
ெகாண் ெசன்றான் உமார ். பா காப் ரர ்க ம்
உடன் நடந்தார ்கள் . அந்த ரர ்களில் ஒ வன்
ஜபாரக் டம் ெம வாக, “உங் கள் தைலவர ்
மயக்கத் ல் இ க் றாேரா?” என் ேகட்டான்.
“அவர ் த் ப்ப ேபான்ற ம ைவ உன் ஆ ள்
வ ேம க்க யா . ேபசாமல் வா!”
என் அதட் னான் அந்த கடன்.
 அங் கா ச ் சந்ைத ன் ெத வாசல்
அ ேல, இரா ளக் ெகான் எரிந்
ெகாண் ந்த . அந்த இடத் ேல ஈட் தாங் ய
ரர ்கள் அ வ ம் , காவல் தைலவன் ஒ வ ம்
காவல் ெசய் ெகாண் ந்தார ்கள் . காவல்
தைலவன், பல் லக்ைக ம் , பல் லக் டன் வ ம்
அரசாங் க உ ப்பணிந்த பா காப் ரர ்
இ வைர ம் , பக்கத் ேல வ ம் உமாைர ம்
கண்டான். உமாரின் ேதாற் றத்ைதக் கண்ட ம்
ஏற் பட்ட ஒ மரியாைத ணர ்ச ் யால் எ ரில்
சடக்ெகன் நின் சலாம் ைவத்தான்.

“தைலவேர! ேபரரசர ் ல் தான் அவர ்களின்

ஆைணப்ப இந்தக் கத கள் இர ேநரங் களில்
அைடத் ைவக்கப்பட் ள் ளன. இைதத்
றப்பேதா, கடப்பேதா இயலாத ெசயல் ” என்
பணிவாக ம் , சட்டத் ன் ப்ைப ட் க்
ெகா க்காம ம் அந்தக் காவல் தைலவன்
னான்.

“ல் தான் அவர ்களின் அன்ைபப் ெபற் ற

எனக் இன் ர எ ேம அைடக்கப்படக்
டா . நீ இைதத் றப்பதற் அ ம ப்பதன்
அைடயாளமாக இந்த ேமா ரத்ைத ைவத் க்
ெகாள் . க் ரம் கத கைளத் ற!” என்
கட்டைள ட்டான் உமார ்.

“ஆஸ்தான ேசா டைர இவ் வள ேநரமா

காக்க ைவப்ப ? ற ற!” என் உ னான்
ஜபாரக்.

காவல் தைலவன், ேமா ரத்ைதப் ெபற் க்

ெகாண் சந்ேதகம் கலந்த பார ்ைவ டன்
தைலைய அைசத்தான். வாய் க் ள்
த் க் ெகாண்ேட வாச ன் இரட்ைடக்
கத களில் ஒன்ைறத் றந் ட்டான்.
தன் ைடய ரர ்கைள ல ம் ப
னான். உமா ம் , பல் லக் ம் உள் ேள
ைழந்தனர ். பல் லக் க் ப் ன்னா ேய ஒ
தா க்காரக் ழவன் ஒட் க்ெகாண் உள் ேள
ைழந் ட்டான். ரர ்கள் கண் க் ம்
கா க் ம் எட்டாத ெதாைல உள் ேள ைழந்த ம் ,
அந்தத் தா க் காரக் ழவன், உமாரின் ைரச ்
ேசணத்ைதப் த் க் ெகாண் , “ வாஜா
அவர ்கேள, இந்த வ ேய வா ங் கள் . இந்த ஏைழ
எ ராக் ன் கைடக் வா ங் கள் . பட் த்
ணிக ம் பவழக் கற் க ம் த் ைவர ம்
எத்தைனேயா வைககள் என் கைட ல்
இ க் ன்றன. தங் கள் மணப் ெபண்ணின் வந்த
உதட் க் க் ெபா த்தமான த் ப் ப த்த
தங் கப் ல் லாக் ம் இன் ம் வைக வைகயான
நைகக ம் இ க் ன்றன” என்றான்.

அதற் ள் ேள, மற் ெறா தா க்காரன் வந் ,

“ஏைழகளின் பா காவலேர! எங் கள் ல் தானின்
ேதாழேர! இந்தப் றம் வா ங் கள் . ராக் ற்
ைவரக் கல் க் ம் ப காரத் க் ம் உள் ள
ேவ ற் ைம டத் ெதரியா . அவ ைடய
கைடப்ெபா ள் கள் எல் லாம் ேபா . எல் லாம் இந்த
அெலப்ேபா ேலேய ெசய் யப்பட்டைவ. என்
கைடக் வா ங் கள் . தங் க ல் இைழத்
ெநய் யப்பட்டப் பட் த் ணி வைககள்
கட் கட்டாக இ க் ன்றன. பவழம் ப த்த
வண்ணத் ணிகள் , டமாஸ்கஸ்
பட்டணத் ந் வரவைழக்கப் பட்டைவ.
எத்தைனேயா தங் கள் ” என் அவன் க்
ெகாண் க் ம் ெபா ேத இன்ெனா வன் வந்
உமாரின் ேசணத்ைதப் த் க் ெகாண்டான்.
“தைலவேர! மத ேரா களான இந்த
நாய் க டன் ஏன் ேபரம் ெசய் ர ்கள் ! அ க் ப்
ண்டங் கேள, எங் கள் தைலவரின் ேதா யான
மங் ைக ன் ெவள் ளிக் க த் க் ப்
ெபா த்தமான ஒளி ம் மணிக் கற் கள்
ேவண் ம் என்ப் உங் கட் த் ெதரிய ல் ைலயா?
ஒ ங் கள் ! ஒ ங் கள் ! தைலவேர! உண்ைமயான
மத நம் க்ைக ைடயவ ம் , ைசயத் ன்
ேபர மா ய என் கைடக் அ ள் ர ்ந் வ ைக
ரி ங் கள் . அழகான ெபா ள் கள் அைனத் ம்
தங் கள் ப்பப்ப வாங் க் ெகாள் ளலாம் ”
என் , ைரைய இ த்தான்.

“இ ட் ல் வ ம க் ம் டர ்கேள!
உங் களிடம் எல் லாப் ெபா ள் கைள ம் நான்
வாங் க் ெகாள் ேறன். ஆனால் , அவற் ன்
ைலைய ல் தான் அவர ்கேள ெகா ப்பார ்கள் .
ெதரி றதா? இந்த இர ண் ம்
வரப்ேபாவ ல் ைல. உம் கைடகைள எல் லாம்
ற ங் கள் ” என் உமார ் அவசரப் ப த் னான்.

அன் இர , ஒவ் ெவா மணி ேநர ம்

ஒவ் ெவா நி டமாகப் பறந்த . ேகாைடக்
காலமாக ம் , க்கமாக ம் இ ந்ததால் , உமார ்
தன் டார வாச ல் ப க்ைகையப்
ேபாட் ந்தான். யாஸ் அ ல் சாய் ந்
டந்தாள் . அ ேல ப த் ந்த உமார ்
அவ ைடய ந்த ன் கற் ைற ன் ைடேய தன்
ரல் கைள ைழத் ேகா ட்டான். நீ ண்ட
நாைளக் ப் ற இப்ெபா தான் அவ க்
ம ப உ ர ் வந்த ேபா ந்த . அன்ைறய
இர அ த்தம் நிைறந்ததாக இ ந்த . கடந்த
ன் ஆண் களின் ன்பப் ெபா கள்
எல் லாம் ெதாைலந் ேபாய் ட்டன. கட ன் ேமல்
ேதான் ய ய ேதாற் றம் கட க் ள் ேளேய
ண் ம் மைறந்த . ேபால் , அந்த நாட்கள்
மைறந் ேபாய் ட்டன. ண் ன் ெவளிச ்சத் ன்
ஒளிப்ெப க் , அவன ல் இ ந்த யாஸ் ன்
வந்த ைககைளக் ேகா ட் க் காண் த் க்
ெகாண் ந்த .

அவள் ச் ம் ேபாெதல் லாம் அவள்

ேமல் ேபார ்ைவ ஏ இறங் க் ெகாண் ந்த .
ெவளி ேல, மணல் ெவளி ல் ைளத் ந்த
பச ்ைசப் ண் களின் காய் ந்த வாசைன
காற் ேறா காற் றாகக் கலந் வந்
ெகாண் ந்த .

“அன்ேப, இனி ம் ங் காமல்

இ க் றாேய” என் உமார ் யாஸ் ையக்
ேகட்டான்.

“எனக் ம ழ் ச ் ெபா க்க

ய ல் ைல. அ உடைலத் ன் த் ற .
என் இன்பத் ன் அளைவ எண்ணிப் பார ்த் க்
ெகாண் க் ேறன். அ தவறானதா?” என்
யாஸ் ேசாகம் ெபா ந் ய ன் வ டன்
ேகட்டாள் .

“அ தவறாக இ ந்தால் , நான் ெப ம்

பா யாக இ க்க ேவண் ம் !” என்றான் உமார ்.
 யாஸ் தன் ரல் களால் உமார ்
உத கைள னாள் . “உஷ் அப்ப ச ்
ெசால் லா ர ்கள் . எனக் ப் பயமாக இ க் ற .
உங் கள் அன்ைப நிைனத் ஏங் ஏங்
நட்சத் ரங் கள் ேதான் ய ந் மைற ம்
வைர காத் ந் ம் , பார ்த் க் ெகாண்ேட
நடந் மாய் க த்த இர கள் எத்தைனேயா!
இப்ெபா நம் காதல் ேைநிவ ட்ட . இனி.
இனிேமல் , தங் கைளப் ரிந் ப்பெதன்ப
என்றால் நிைனக்கக் ட ய ல் ைல. அப்ப ப்
ரிந் ட்டால் அைதப்ேபால் ெகா ைமயான
ேவ ல் ைல. தங் கைளப் ரிந் ம் ப ண் ம்
எ ம் ேநரி ேமா என் எனக் ப் பயமாக
இ க் ற . கப் கப் பயமாக இ க் ற .”

“பயப்படாேத! நாம் இ வ ேம,

நிசாப் க் ச ் ெசன் ண் ன் ட் ேல ேபாய்
இ ப்ேபாம் . நான், ல் தானிடம் அ ம வாங் க்
ெகாண் வ ேறன்.”

“தங் களால் அ யாதா என்ன?

தங் க க் ள் ள சக் ைய நான் மறந் ட்ேடேன.
ஆமாம் ! எனக்காக அங் கா ேல எத்தைன
எத்தைன ெபா ள் வாங் ட் ர ்கள் !
அப்ப யானால் இனிேமல் நான்
ச ்ைசக்காரி ல் ைல; அல் லவா?”

“நீ என் ைடய உ ர ். ன் வ டங் களாக

என் ஆ ேநாய் ப் பட் ந்த . இப்ெபா தான்
என் ேநாய் ர ்ந்த .

“நிைனத் ப் பார ்த்தாேல நம் வாழ் கை

் க
ெப ம் அ சயமாக இ க் ற ! இல் ைலயா?
எத்தைனேயா தடைவ நான் இைத
எண்ணிெயண்ணி ஆச ்சரியப்பட் க் ேறன்.
த ல் த்தகக் கைட ல் தங் கைளக் கண்ட
ெபா ேத காதல் ெகாண் ட்ேடன்.

ற , தங் கைளத் த ர ேவ எைத ம்

ெபா ட்ப த்தாத மன ெபற் ேறன். தங் கள்
அ ல் இ ப்பேத ேபரின்பம் என் நிைனத்ேதன்.
ஏேதா மாய ல ல் இ ப்ப ேபால் ம ழ் நே
் தன்.
தங் கைளப் ரிந் ந்தெபா என் உட ன்
ஒவ் ேவார ் அங் க ம் ேவதைனப்பட் க்
ெகாண் ந்த .”

“இப்ெபா எல் லாம் ேபாய் ட்ட .

அப்ப த்தாேன?” என் த்தான் உமார ்.

“ஆம் ! ன்பம் எல் லாம் ேபாய் ட்ட .

ஆனால் , உடல் வ ேபாக ல் ைலேய!”

“என்ன,” என் க் ட்டப உமார ்

தைலையத் க் னான். ழக் ல் , இ ட் ன்
நிறம் மா க்ெகாண் ந்த . “கண்ேண நீ என்ன
ெசான்னாய் ! பார ், இர ந் பகல்
ேதான் ற .

இர வ ம் உறங் காமல் இ ந்
ட்ேடாேம, வ ந்தாேத! இ நமக் காலம் .
இன்ைறய ேபால் என்ைறய ம்
இ க்கப் ேபாவ ல் ைல.

“ஆம் ! இ க்கப் ேபாவ ல் ைல!” என்

ெசால் அவள் ரித்தாள் ! அ என்ன ரிப் ?

“இேதா, ல் தான் டாரத் ல் மணிய த்

ட்டார ்கள் . இப்ெபா , நான் ளித் க்
காைலக்கடன்கைள த் க் ெகாண்
ல் தாைனப் ேபாய் பார ்க்க ேவண் ம் . அவரிடம்
நாம் ஊர ் ம் வதற் அ ம வாங் க்
ெகாண் வரேவண் ம் ; யாஸ் !”

“ேபாய் அ ம ெபற் க்ெகாண்

ைர ல் வா ங் கள் ! ஒ ேநரேம
தங் கைளப் ரிவெதன்றா ம் எனக் ப் ெபா க்க
யா . ஆகேவ, ைர ல் ம் வா ங் கள் !”
என் யாஸ் ைட ெகா த்தாள் .

ஆனால் அவள் ெகா த்த ைட

ஜன்மாந் ர ைட ேபாலத் ேதான் ய .
 24. ேபகம்
ெபாற் த் ர ம்
னமா ப் ேபான ேவ

ல் தான் மா ா அவர ்கள் , அவன்

ெசல் வதற் அ ம யளித் ட்டார ்.
அவ ைடய காதல் ெநஞ் ல் களிப்
நிைறந் ந்த . பயணத் ற் ப் பா காப்
ரர ்கைளத் ெதரிந்ெத த் க் ெகாண்டான்.
அ ைமகள் அவ ைடய சாமான்கைள ட்ைடக்
கட் னார ்கள் . இரண் ைரக க் ைடேய
கட் ப் ெபா த்தப்படக் ய ைற ேல
டப்பட்ட ஒ ரம் த் ெதாட் ல் ஒன்ைற
வாங் னான். அ ேல யாஸ் ையப் ப க்க
ைவத் க் ெகாள் ளலாம் . ஜபாரக் ற் காக ஒ ய
க ைத வாங் னான்.

“ஜபராக், ம் ப ம் ச ்ைச ெய க்கேவ

ேவண் ய ல் ைல” என் ெசால் ரித்தான்.

அந்தக் ன கடன் அவைனக்

கலவரத்ேதா பார ்த்தான். “தைலவேர! ஒ
ஷயம் தங் க க் எச ்சரிக்க ம் ேறன்.
தாங் கள் க ம் பல ள் ளவர ். ஆனால் , யாஸ்
கப் பல னமாக இ க் றாள் . ம ழ் ச ் ையத்
தாங் க யாத அள பல னமாக இ க் றாள் ”
என்றான்.
 “நீ ஒ த் ள் ள ட்டாள் !”

“இல் ைல, அங் கஹlனன்! ேவதைனைய

அ ப த் ந்த என்ைனப்
ேபான்றவர ்க க் த்தான் ஒ ெபண்ணின்
உணர ்ச ் கள் ெதரி ம் !” என் ெசான்னான்
ஜபாரக்.

ற் பக ல் , உமாைர வ ய ப் வதற் காக

ெபரிய அ ர ்கள் வந் ேசர ்ந்தார ்கள் .
ளிர ்ச ் யான மாைல ேநரத் ேல ஜபாரக் தன்
க ைத ன்ேமல் ஏ வ காட் க் ெகாண் ன்
ெசல் ல உமாரின் பயணம் ெதாடங் ய .

அன் இர யாஸ் க் க் ளிர ் த் க்

ெகாண்ட . அைதத் ெதாடர ்ந் காய் ச ்சல் வந்த .
அவள் எந்த தமான உணைவ ம் ஏ ட் ப்
பார ்க்க ல் ைல. ஆவேலா உமார ் அ ல்
வந்தெபா அவள் ன் ரிப் டன் இ ந்தாள் .

“நான் க அ கமான ம ழ் ச ் ைய
அைடந் ட்ேடன்! இனி அ நிச ்சயமாகப்
ேபாய் ம் ” என்றாள் .

இரண்டாவ நாள் இர . அவர ்கள்

எ ேரட்ஸ் ஆற் றங் கைர ேல தங் கள் டாரத்ைத
அைமத்தார ்கள் . அ த்த நாள் காைல ல்
ரயாணிக க்காக டப்ப ம் தப் த்
ேதாணிகளிேல ஆற் ைறக் கடந்
ெசல் லேவண் ம் . யாஸ் டாரத் ற் ள் ேள,
ஏெழட் ப் ேபார ்ைவகளால் டப்பட் க்
டந்தாள் . அவ ைடய கன்னங் களில்
ம ழ் ச ் ெயாளி பாய் ந் ளங் ய . உமார ்
டாரத் ற் ள் ேள நைட ட் க்
ெகாண் ந்தாள் . அவள் ெசன்ற ைசெயல் லாம்
அவள் கண்க ம் ெசன்றன. ஆனால் , க த்ைத
மட் ம் அவளால் ப்ப ய ல் ைல.

“நான் பாக் ய ல் லாத மைன , என்

கணவ க் த் ெதாண் ெசய் ய ேவண் ய க்க,
எனக் த் தாங் கள் பணி ைட ெசய் ம் ப யான
நிைல ல் இ க் ேறன். என் மணத் ற் காக
வாங் ய ைல யர ்ந்த ல சாமான்கைளப்
பார ்க்கலாமா?” என் ேகட்டாள் ரைமேயா .

அவைளச ் சந்ேதாஷப்ப த் வதற் கக ் ாக,

ேவைல ெசய் யப் ெபற் ற ெபான்னாைடகைள ம் ,
த் ப் ப த்த ேமலாைடகைள ம் எ த் க்
காட் னான். தன்ைன மறந்தவளாக அவள்
அவற் ைற ரல் களால் தட த் தட ப் பார ்த்தாள் .
ஒற் ைற நீ லமணிக்கல் ப த்த ெவள் ளித்
தைல ெயான்ைற ெய த் க் காண் த்தான்.
“ஆ! இ க அழகாக இ க் ற . நாைளக்
காைல ல் எ ந் தைலவாரிக் ெகாண் இந்த
ைய நான் அணிந் ெகாள் ேவன். ற
ஒ நாள் நாம் ஆற் றங் கைர அரண்மைன ல் இந்த
இடத் ல் அல் ல. நம் ைடய ெசாந்த
அரண்மைன ல் ெவண்ைமயான அன்னங் கள்
நீ ந் ச ் ெசல் ம் அழகான ஆற் றங் கைர ல் உள் ள
நம் ெசாந்த அரண்மைன ல் இ ப்ேபாம் ,
அல் லவா?”

இப்ப ப் ேப க் ெகாண் ந்த யாஸ்

ெரன் ஜன்னி கண்டவள் ேபால் தற் றத்
ெதாடங் னாள் . ேநா ன் க ைம அ கமா ய .
அவ ைடய கண்கள் இ ண்டன. உமார ் பயந்
ஜபாரக்ைக அைழத்தான். அவன் வந்
பார ்த்த டேனேய கத்ைதத் ப் க்
ெகாண்டான்.

“ ேளக் யா (ெகாள் ைளேநாய் ) ேபால்

ேதான் ற ” என்றான் ஜபாரக்.

“இல் ைல. அ ஒ தமான காய் ச ்சல் .

கட ைளப் ரார ்த் ப்ேபாம் ! ெபா
வதற் ன் யா நின் ேபா ம் ப
ேவண் ேவாம் ” என்றான் உமார ்.

“ெதா வைதத் த ர ேவ எ ம்
ெசய் வதற் ல் ைல!” என் த்தான் கடன்.

ளிர ் நீ ங் வதற் காக ஜபாரக் டாரத்ைதச ்

ற் ெந ப் எரிக்கப் ெபற் ற . ணி னால்
ஆன டாரச ் வர ்களில் ெந ப் ன்
ெசவ் ெவாளிப்பட் ளங் க்ெகாண் ந்த .
யாஸ் ேவதைனயால் ன க்ெகாண்
பக்கத் க் ப் பக்கம் ரண் க் ெகாண் ந்தாள் .
பக்கத் ல் உமார ் மண் ட் க்
ெகாண் ப்ப ம் , டாரத் ன் ஒ ைல ேல
ஜபாரக் உட் கார ்ந் ெகாண் கட ளின்
னிதமான ெபயர ்கைளெயல் லாம் உச ்சரித் க்
ெகாண் இ ப்பெதல் லாம் அவள் அ வதற்
அப்பாற் பட்ட ஷயங் களா ட்டன. ெந ப்
அமர ்ந் சாம் பலா ட்ட . டாரத் ச ்
வர ்களில் ஆ ஒளி க்ெகாண் ந்த
ெசந்நிற ம் மைறந் ட்ட .

ெரன் உமார ் ஜபாரக்ைக

அைழத்தான். “ ளக் ைள ஏற் . அவள்
ேப ட்டாள் . இேதா என்ைனத் ெதாட் க்
ெகாண் க் றாள் காய் ச ்சல் ட் ட்ட ”
என்றான். ளக்ைகப் த் க்ெகாண் அவர ்கள்
அ ேல வந் நின்றான் ஜபாரக், யாஸ் ையக்
கவனித்தான். அவள் அைசயாமல் ப த் ந்தாள் .
அவ ைடய கண்கள் ந்தன. அவ ைடய
ஒ ைக உமாரின் க த்ைதத் ெதாட் க்
ெகாண் ந்த . அவள் உத கள் அைசந்
ெகாண் ந்தன.

“என் உ ேர! என் உ ேர!” அைச ம்

உத களி ந் வந்த ெசாற் கள் நின்றன. அவள்
க த்ைதத் ப் க் ெகாண்டாள் . ஜபாரக்
ளக்ைகப் த்தப நின் ெகாண் ந்தான்.
உமார ் அவைளக் கவனித் க் ெகாண் ப்பதாக
அவன் நிைனத்தான். யாஸ் , ச் வைத
நி த் ட்டாள் . ஆனால் உமார ் அவைளேய
கவனித் க் ெகாண் ப்ப அவ க்
என்னேவா மா ரி ந்த . ளக்ைகக் ேழ
ைவத் ட் , உமாரின் ேதாள் கைளத் ெதாட்டான்.

உமாரி ைடய ஆட்கள் எல் ேலா ம்

டாரத் ற் ெவளிேய உட்கார ்ந் ந்தார ்கள் .
ெரன் எ ந்த காற் ையக் ளப்
ைர ட் ெகாண் ந்த . அந்தத் த்
ைர ன் ஊேட ரியன் ஒளி க்
ெகாண் ந்த . ஜபாரக் உள் ம் ற ம்
வ வ ம் ேபாவ மாக இ ந்தான். உமாரின்
நிைலைய ெவளிேய ப்பவர ்க க் எ த் ச ்
ெசால் க் ெகாண் ந்தான். “அவர ் இன் ம்
ேபசமாட்ேடன் என் றார ். அவ ைடய ய
கண்களில் பன்னீர ் ஊற் க் ெகாண் க் றார ்”.

“அவள் என்ன ேளக் ேநா னால் தாேன

இறந் ேபானாள் !” என் ஒ ப்பாய் ேகட்டான்.
 “அவள் இறந் ேபானாள் என்ப
அவ க் த் ெதரிந் ட்ட . இல் லா ட்டால் ,
மண நைககெளல் லாம் எ த் அவ க்
அணி த் க் ெகாண் ப்பாரா?” என் ஜபாரக்
அவர ்க க் க் னான்.

“ஆைடகைளக் த் க் ெகாண் ,
வ த் ய தால் தான் சாகக் ெகா த்தவ க்
நிம் ம ஏற் ப ம் .” என்றான் ஒ வன்.

“அெதல் லாம் அ ட்டார ். இனி அவர ்

அழப் ேபாவ ல் ைல. மைழ ெபய் த ன் த்த
பாைலவனத் ப் ப்ப்ே◌ால் இ ந்த அவள் அ த்த
நாேள அ பட்ட ேபால் ேபாய் ட்டாள் . ெவள் ளிய
ப்ேபால அவள் தைர ல் டக் றாள் . இவ் வள
இளைமயான காலத் ல் இறந் ேபா ம் ப
ேநர ்ந்தேத!” என் ஜபாரக் வ ந் னான்.

அந்த மனிதர ்கள் சங் கடப்பட் க்

ெகாண் ந்தார ்கள் . பக்கத் ேல ந்த
மரத்த ல் ஒ ேமட் ேல ெபரிய ைத
யான்ற் ை◌ ெவட்ட ேநர ்ந்த ம் , சா க்
டாரத் ற் டப்பட்ட அந்தத் ெதாட் ைலத்
க் வரத் ேநர ்ந்த ம் என் ல் லாத வழக்கமாக
அவர ்க க் த் ேதான் ய . ெபண்கள்
ரசவத் ன் ேபா ம் ேநா னா ம்
இறந் ேபாவ எ ர ்பார ்க்கக் யேத! தைல ல்
அப்ப எ தப்பட் ந்தால் அைத யாரால் மாற் ற
ம் ? கைர ேல, ஆய் த்தமாக இ க் ம்
ெதப்பத்ைத அவர ்கள் சங் கடத்ேதா பார ்த் க்
ெகாண் ந்தார ்கள் .
 “அவன் த் ப் த்தவன்ேபால்
இ க் றான்” என் ஒ வன் வ ந் னான்.

“இதற் ப் ேபாய் இவ் வள வ ந் றாேர!

எண்ப ெவள் ளிகள் ெகா த்தால் பாக்தா ேல
எத்தைனேயா ெபண்கள் வாங் கலாம் !” என்றான்
ஒ வன்.

“ நாேய! உனக்ெகன்ன ெதரி ம் ? காத ன்

தன்ைம ம் ஆற் ற ம் உனக் எப்ப த் ெதரி ம் ?”
என் ஜபாரக் னான்.

அவன் உள் ேள ெசன் ெந

ேநரங் க த் த் ம் வந்தான். அ ைமகைள
அைழத் , ன் ன் உச ் ல் ேதாண்டப்பட் ள் ள
ைத க் த் ெதாட் ைல எ த் ச ் ெசல் ம் ப
னான்.

“தைலவர ், அவைளத் ெதாட் ல் ைவத் ,

அவ ைடய ெவ ம ப் ெபா ைள ம் டேவ
ைவத் ட்டார ். அவ ைடய ைகயாேலேய
எல் லாம் ெசய் ட்டார ்.

அவைளப் ரிந் ட ேவண் ய ேநரம்

வந் ட்டெதன் எண் றார ். அவர ் ேழ
ப த் க் றார ். க் ரம் ேபாய் த் ெதாட் ைலத்
க் க்ெகாண் வா ங் கள் , க் ரம் !” என்
அ ைமகைள ஏ னான் ஜபாரக்.

ஒட்டகக் காரர ்கள் , “நாங் கள் ணத்ைதத்

க் ச ் ெசல் ல மாட்ேடாம் , தப் த் ேதாணி ம்
ஏற் றமாட்டார ்கள் ” என் கத் னார ்கள் .

“ ைத க் த்தான் க் ச ்
ெசல் லேவண் ம் . பயணத் ற் கல் ல,
 ைத தான் ஏற் ெகனேவ ேதாண்டப்
ெபற் க் றேத! க் ரம் !” என்றான் ஜபாரக்.

பயந் ெகாண் ந்த அவர ்கைள

ரட் ய த் , ணத் ெதாட் ைலத் க் ம் ப
ெசய் தான். அவர ்கள் பயத் ட ம் அவசரமாக ம் ,
ேமட் ன்ேமல் அந்தக் கனமான ெதாட் ைலத்
க் ச ் ெசன்றார ்கள் . ெம வாகக் ேழ இறங் ப்
ைத க் ள் ேள ைவத் ட் , மண்ைண
வாரிக் ெகாட் னார ்கள் . அதன் ேமல்
ஏற் ெகனேவ ேசர ்த் ைவத் ந்த கற் கைளக்
த் ைவத் ட் ேவகேவகமாகக்
டாரத்ைத ேநாக் ஓ வந்தார ்கள் . ஒட்டகக்
காரர ்கள் தங் க ைடய ட்ைட ச ் கைள ம்
சாமான்கைள ம் ஒட்டகங் களிேல
ஏற் க்ெகாண் ந்தார ்கள் . ப்பாய் கள்
ைரகளிேல ேசணம் ட் த் தயாராக
நின்றார ்கள் .

“தைலவேர! எல் லா ேவைல ம் ந்

ஆயத்தமாக நிற் ேறாம் .
றப்படேவண் ய தான்” என் உமாைர ேநாக்
ஜபாரக் னான்.

வா ல் வ யாக ெவளி ல் வந்த உமாரின்

தைலப்பாைக ன் வால் னி அவ ைடய
வா தழ் களில் ஊேட பறந் வந் க் க்
ெகாண்ட . ெவளி ல் ழன் ெகாண் க் ம்
க் காற் ைற ம் ஓ க்ெகாண் க் ம்
ஆற் ன் கலங் ய நீ ைர ம் ேநரம்
பார ்த் க் ெகாண் நின்றான். றப்ப வதற் த்
தயாராக நின்ற அந்த மனிதர ்கைளப் பார ்த் ,
 “இந்தக் டாரத்ைதக் ெகா த்
ங் கள் . உங் களிடம் உள் ள ெபா ள் கைள
நீ ங்கேள ைவத் க் ெகாள் ங் கள் . எங் காவ
ஓ த் ெதாைல ங் கள் ண் ம் என் கன் ன்ேன
உங் கள் கத்ைதக் காட்டா ர ்கள் . ண் ம்
நீ ங்கள் என் ன்ேன வ ர ்களானால் , உங் கள்
கங் கள் என் நிைன கைளக் ள ம் . அைத
என்னால் ெபா க்க யா . ேபாய் ங் கள் !”
என்றான்.

“தைலவேர!” என் ஜபாரக் ம த் க் ற

ன் வந்தான்.

“உன்ைன ம் தான். நீ ம் ேபாய் . இந்த

இடத் ல் ேளக் யா (ெகாள் ைள ேநாய் )
இ க் றெதன்ப உனக் த் ெதரிய ல் ைலயா?
ேபா! ேபா” என் ரட் னான்.

தப் த் ேதாணி ஆற் ைறக் கடந்

ெசன்ற . உமார ் அ ந் கவனித்தான்.
மனிதர ்க ம் , ஒட்டகங் க ம் , கங் க ம்
கண் க் மைறந் ட்டார ்கள் . அவன்
தங் ந்த டாரம் எரி ம் ைக மட் ம்
கண் க் த் ெதரிந்த . வைளயம் வைளயமாக
எ ந்த அந்தப் ைக, பாைலவனத் த் த்
ைரைய இ ளச ் ெசய் த . க ரவன் உச ் க்
ஏ ய ம் அ ம் மைறந் ட்ட .

க ரவன் ஒ ெபரிய ளக் ேபாலத்

தைலக் ேமேல ெதாங் க் ெகாண் ந்த .
அைதச ் ற் ேமகங் கள் வானத்ைத
அலங் கரிக் ம் ெகா கள் ேபால ளங் ன.
ஆற் ன் இ ற ம் ெதரிந்த சாம் பல் நிறமான
மணல் ெவளி ஒேர ெவட்டெவளியாக,
ஒன் ல் லாத தன்ைம டன் காட் யளித்த .

கண் க்ெகட் ய ரம் வைர ேல

எ ம் இல் ைல. அவ டன் ட வந்த ட்டம்
ெவட்ட ெவளி ேல கலந் மைறந் ட்ட .
டாரத்ைத எரித் ச ் சாம் பலாக் ய ெந ப்
அவன் உள் ளத் ேல, உட ேல எரிந்
ெகாண் ந்த .

ஆற் ன் அக்கைர ேசர ்ந்த ம் , உமார ்

தண்ணிர ் ப்பதற் காக ஆற் ற் ள் ேள இறங் கப்
ேபானான். டேவ வந்த ஜபாரக் அவன்
ேதாள் கைளப் த் நி த் னான். “தைலவேர!
அ ஆ ! இறங் கா ர ்கள் ! சா ேநரிடலாம் !” என்
த த்தான்.

இறங் ய அவன் கால் கைள அ த் த்

தள் ளிக் ெகாண் அந்த ஆ
ெப க்ெக த்ேதா ய . கைரேயாரத் க்
களிமண் ண் களாக ஓ ம் நீ ரில்
ந் கைரந் மைறந் ெகாண் ந்த .
கைரக் இ த் வரப்பட்ட உமார ். தைர ேல
உட்கார ்ந் ெகாண் ஓ ம் ெவள் ளத்ைத உற்
ேநாக் க் ெகாண் ந்தான். அந்தச ் சமயத் ேல
ஒட்டகச ் சாரி ன் மணிேயாைச அவன்
கா களிேல ஒ த்த . கைர ல் இ ந்த தங் ம்
இடத் ல் அந்தப் ய யாபாரிகளின் ட்டம்
வந் கா ட்ட . தப் த் ேதாணி ண் ம்
ஆற் ைறக் கடந் ெசல் லத் ெதாடங் ய . ய
மனிதர ்கள் தங் கள் ைரகைள நீ ர ்
ப்பதற் காக ஆற் க் க் ெகாண் வந்தார ்கள் .
 “இல் ைல, இ ேளக் ேநாய் அல் ல.
இவ க் க் காய் ச ்சேல ல் ைல. ேநாய் இவர ்
உடம் ேல இல் ைல; மன ேலதான் இ க் ற .
இவ் வள ரம் கவைலப் ப வாெரன் நான்
எ ர ்பார ்க்க ல் ைல. ஏதாவ இவ க் ச ்
சாப் டக் ெகா க்க ேவண் ம் . தங் களிடம்
ஏதாவ இ க் றதா?” என் அ ந்த
யா டேனா ேப க் ெகாண் ந்த ஜபாரக்
ேகட்டான்.

அப்ெபா இன்ெனா மனிதன் அ ேல

வந்தான். உமாரின் ைக ல் ஒ கனத்த
வைளையக் ெகா த்தான். அ ேல இரத்தம்
ேபால் வந்த நிற ைடய ராட்ைச ம ைவ
ஊற் னான். “ஆற் நீ ர ் நல் லதல் ல; இ க க
நல் ல . ங் கள் ” என் னான். அந்தக்
ரல் எங் ேகா ன் ேகட்ட ரல் ேபால் இ ந்த .
ஆம் ! அ யாபாரி அக்ேராேனா ன் ரல் தான்.
அக்ேராேனா ன் ைக, வைளையப் த்
உமாரின் உதட்ட ேல நகர ்த் ய . உமார ்
த்தான். இப்ப ேய வைள கா யா ம் வைர
த்தான். அவன் க்கக் க்க அக்ேராேனாஸ்
ஊற் க்ெகாண்ேட ந்தான். அவன் ஊற் ற ஊற் ற
உமார ் த் க் ெகாண்ேட ந்தான்.

ற இன் ம் த்தான். அந்த ம

ெகட் யாக ம் நல் ல மணம் ெபா ந் யதாக ம்
இ ந்த . உமாரின் ைள ல் எரிந்
ெகாண் ந்த ெந ப்ைபத் தணித்த .
 25. எ னப தான்
எ ம் நடக் ம் !

ெகாரசான் பாைத ேல, ர ் ஸ்தான்

மைலப் ரேதசத் ன் வ யாக அந்த ஒட்டச ்சாரி
ெசன் ெகாண் ந்த . ஒட்டகங் களின்
மணிேயாைச இைட டா ஒ த் க்
ெகாண் க்க அந்தப் பயணம் ெதாடர ்ந்
நடந் ெகாண் ந்த . க ரவனின்
ெவப்பத் டன், மண்ணி ந் ளம் ய ம்
ஆட்கைள அயரச ் ெசய் ெகாண் ந்த . ஒ
மட்டக் ைர ல் ெசன் ெகாண் ந்த உமார ்
அைர ைறயாகத் ங் ந் ெகாண்ேட
ெசன்றான்.

இர ேநரத் ல் க்கம் வராத ெபா ,

அவன் அக்ேராேனா ட ந் ம ைவ
வாங் க் ப்பான். காவல் காரர ்க டன் ெசன்
ேப க்ெகாண் ப்பான். இவைனப் ைபத் யம்
என் எண்ணிக்ெகாண் ந்த அவர ்கள் , க
மரியாைதயாகப் ப ல் ெசால் வார ்கள் .
ேப க்ெகாண் க்க வாய் ப் ல் லாத
ேநரங் களிேல, ரத் ேல ஆற் றங் கைர ேமட் ேல
அடக்கமா க் டக் ம் யாஸ் ன் நிைன -
ைத ேல க்காட் த் ணி டன் ப்ேபால்
டக் ம் அந்த அன் ைடயாளின் ேதாற் றம் அவன்
உள் ளத் ேல உ வா ம் . அந்த எண்ணம்
ேதான் ய டேன இதயத் ேல ெந ப் எரியத்
ெதாடங் ம் . அந்த ெந ப்ைப
அைணப்பதற் காக அவன் ம ச ்சா ன் அ ேல
ெசன் ேநரத் ற் ெகா ைறயாக
ட் ட் க் த் ெகாண்ேட ப்பான்.
சமயா சமயங் களில் ஏற் ப ம் மனக்கவைலக்
ம ேவ மாற் ம ந்தாகப் பயன்பட்ட அவ க் .

“அவர ் த் க் த் க ம் ,ெம ந்
ேபாய் ட்டார ்” என் ஜபாரக் அக்ேராேனா டம்
வான். “தாகத்ேதா இ ப்பைத காட் ம்
ப்ப நல் ல ” என் அக்ேராேனாஸ் ப ல்
வான்.

“ஆனால் , நாைளக் என்ன ெசய் வ ?

அைதத் ெதாடர ்ந் வ ம் நாட்க க்ெகல் லாம்
வ என்ன?”

“அைவ வ ம் ெபா , நாம் அவற் ைறப்

பற் ச ் ந் க்கலாம் . இப்ெபா அந்தக் கவைல
ேதைவ ல் ைல”.

இப்ப அவர ்கள்

ேப க்ெகாண் ப்பைதக் ேகட்ட ம் உமார ் தன்
இ க்ைக ந் , எ ந் அவர ்கைளக்
கவனிப்பான். “ேநற் என்ப ம் நாைள என்ப ம்
இல் லா ட்டால் வாழ் என்ப எவ் வள
நன்றாக ம் எளியதாக ம் இ க் ம் . ேநற்
என்ப ேல ேபாடப்பட்ட மற என்ற க்கா
ேபாட்டப ேய இ ந்தால் , வ ங் காலம் என்பதைன
மைறத் க் ெகாண் க் ம் ைர
க்கப்படாமேல ந்தால் , இன்ைறயெபா
என்ப என் ம் மாறாமேல இ க் ம் ” என்
எண் வான்.
 “சாந் ! உனக் சாந் ண்டாக் ம் !”
என் ஜபாரக் த்தான்.

ஒட்டகச ்சாரி, பாைலவனத் மணல்

ெவளிைய ட் க் ர ் ய மைலப் பள் ளத்தாக் ன்
வந்த மண் வ யாகப் ேபாய் க்
ெகாண் ந்த . ஒ நாள் ற் பக ல் , அந்த
யாபாரிகள் ட்டம் , ஓரிடத் ேல நின்ற . அந்த
இடத் ல் , மனிதனின் இைடயள உயர ள் ள
கற் கள் யல் யலாகக் டந்தன. ல
கற் களின் ேதாற் றம் மனிதனின்
கத்ைதப்ேபான்ற அைமப் டன் ளங் ய .
அந்த யாபாரிகள் ேழ இறங் அந்தக் கற் கைள
ேநாக் ச ் ெசன்றார ்கள் . தள் ளி ம் உ ட் ம்
பாைத ேல ரத் ற் அவற் ைறத் தள் ளிக்
ெகாண் ேபானார ்கள் .

“மைலகளி ந் உ ட் க்
ெகாண் வரப்பட்ட இந்தக் கற் க க் ப் பயணக்
கற் கள் என் ெபயர ். அந்தப் பாைத வ யாக
வ ன்ற யாபாரிகள் , ரயாணிகள்
அைனவ ம் , தங் கள் தங் களால் ந்த அள ,
அந்தக் கற் கைள ெமக்காைவ ேநாக் ச ் ெசல் ம்
பாைத ல் தள் ளி வார ்கள் . ஒவ் ெவா
ஸ் ம் அந்தப் பயணக் கற் கள் னித
நகரமான ெமக்காைவ அைடவதற்
உத ெசய் யக் கடைமப்பட் க் றான். நான்
வனாக இ ந்தேபா இந்தக் கற் கள் ரின்
ேகாட்ைட அங் கா த் ெத ல் காணப்பட்டன.
இப்ெபா , ர ் யர ் மைலக்கணவாய் ப்
பாைத ல் டக் ன்றன. இைவ ெமக்கா
ேபாய் ச ்ேசர இன் ம் எத்தைன காலம் ஆ ேமா?”
என் ஜபாரக் அந்தப் பயணக் கற் களின்
கைதையக் னான்.

அைவ, மற் ற கற் கைளப்ேபால்

சாதாரணமாகத் ேதான் ன. இ ப் ம் , அைவ
நீ ண்டெதா பயணத்ைத ேமற் ெகாண் , இப்ப ப்
பாைதகளிேலேய ெசன் ெகாண் ப்ப ம்
நின் ெகாண் ப்ப ம் ந்ைததான்!
யாபாரிகள் அன் மாைல க நீ ண்ட
ேநரத் ற் , தங் கள்
ேவண் ேகாள் கைளெயல் லாம் உரக்கச ் ெசால் த்
ெதா ைக நடத் னார ்கள் . ஏற் ெகனேவ அந்தப்
பாைத ல் ெசன் பழக்கப்பட்ட பைழய
யாபாரிகள் அன் இர எந்த தமான
ன்ப ம் ஏற் படா க்க ரார ்த்தைன ம்
பா காப் ஏற் பா க ம் ேமற் ெகாண்டார ்கள் .
ஏெனனில் , மைல ல் உள் ள ர ் யர ்கள்
ெரன் இறங் வந் ஒட்டகச ் சாரிகைளக்
ெகாள் ைளய ப்ப அந்தப் பாைத ேல
வழக்கமான ஒ நிகழ் ச ் .

இர எந்த தமான ெதாந்தர ம்

இல் லாமல் க ந்த . எல் லா யாபாரிக ம்
அல் லா க் நன் ம ப ம் ஒ ைற
பயணக் கற் கைளச ் ரம்
தள் ளி ட்டார ்கள் .

ற அவர ்கள் பயணத்ைதத் ெதாடங்

ன்னேர, தங் கள் ட்டத் ேல வந்த ம
யாபாரி ஒ வைன அைழத் , தங் க ைடய
ஒட்டகச ்சாரி கண் க் மைற ந் ரம் வைர
கடந் ேபான ற ெதாடர ்ந்
வரச ்ெசான்னார ்கள் . தங் க டன் ட வரக்
 டாெதன் ட்டார ்கள் . க் ரானிேல
பாவம் என் வ க்கப்பட்ட ெபா ள் களிேல ம
ஒன் . அந்த ம ைவக் ெகாண் வ ம் அவன்
தங் கள் ட்டத் ேல இ ந்தால் , அல் லா ன்
ேகாபத் ற் ஆளா ம் ப ேநரி ம் .
ெகாள் ைளக்காரனிடம் மாட் க்ெகாள் ம் ப
ேநரிட்டா ம் ேநரிடலாம் . ஆைகயால் , தாங் கள்
ெந ந் ரம் ேபான றேக, அவன் தன் ைடய
ஒட்டகங் க டன் வரலாெமன்
ெசால் ட்டார ்கள் . மத பக் ைடய அவர ்கள்
அக்ேராேனாைஸ ம் தங் கள் ட வ வதற்
அ ம க்க ல் ைல. “நீ ஒ ேரக்கன். மத
ேரா .நீ ம் ம யாபாரி டன் ேசர ்ந் வா”
என் னார ்கள் . அதற் அக்ேராேனாஸ், “நான்
ேரக்கனல் ல; ஆர ் னியன்” என்றான். “அ ம்
ஒன் தான். பன் க் க ையத் ன் ம் நீ மத
ேரா தான். நீ எங் க டன் இ ந்தால் , உனக்காக
வ ம் ைம எங் கைள ம் பா க் ம் . எங் கேளா
வராேத!” என் ட்டார ்கள் . அவன் ப ல்
ேபசாமல் நின் ட்டான்.

அக்ேராேனாைச ம் , ம யாபாரிைய ம்
ட் ட் , மற் றவர ்கள் அைனவ ம் தங் கள்
ைரகளி ம் , ஒட்டகங் களி ம் சாமான்கைள
ஏற் க்ெகாண் றப்பட்டார ்கள் . உமார ்
அவர ்க டன் றப்படாமல் தன் ைடய
மட்டக் ைரையப் த் க்ெகாண் , பயணக்
கற் களில் ஒன் ன்ேமல் உட்கார ்ந் ந்தான்.
அைதக் கவனித்த யாபாரிகள் அவைன
வ ம் ப அைழத்தார ்கள் . “நான் வர ல் ைல.
ம ல் லாமல் நீ ங்கள் ேபா ர ்கள் ! நான்
ம ல் லாமல் இ க்க யா ! ேபாங் கள் ” என்
 ைட ெகா த் ட்டான். ஜபாரக் ம் அவ டன்
தங் ட்டான்.

அந்த ம யாபாரி, மற் ற யாபாரிகளின்

ேபச ்ைச, ம த் ப் ேபச ல் ைல. அவர ்க ைடய
ஒட்டகச ்சாரி கண் க் மைற ம் வைர
காத் ந் ற றப்ப ம் ப தன்
ஆட்க க் க் கட்டைள ட்டான்.

“இன்ைறயப் ெபா ல் என்ன நடக்க

ேவண் ெமன் ஆண்டவன் ஏற் ெகனேவ எ
ைவத் க் றான். அவன் எப்ப எ
ைவத் க் றாேனா அப்ப த்தான் நடக் ம் .
அைதத் த க்க யா . ஒ ட்டாள் , ஒ
காரன், ஓர ் அர ் னியன் இவர ்கேளா நான்
ரயாணம் ெசய் ய ேவண் ெமன் என் தைல ல்
எ க் ற . அைத நான் எப்ப த்
த ர ்க்க ம் ?” என் ேவதாந்தம் ேபசத்
ெதாடங் னான்.

மற் ற யாபாரிகள் ட்டத் ன்

கைடப்ப , ரத் ேமட் க்கப்பால் மைறந்த
ற ,ம யாபாரி தன் ைடய ஒட்டகங் கைளக்
ளப் னான். அவ ைடய ேவைலயாட்கள்
தங் கள் ைகக் கம் கைள எ த் க்ெகாண்டார ்கள் .
ஜபாரக், தன் க ைத ன்ேமல் ஏ க்ெகாண்டான்.
கண்ைணக் சைவக் ம் க ெராளி ல் அவர ்கள்
கணவாய் ப் பாைத வ யாக ன்ேன னார ்கள் .
ஒ ேமட் ச ் சரி ல் அவர ்கள் ைரவாகச ் ெசன்
ெகாண் க் ம் ெபா , ஒட்டகக்காரர ்கள்
தங் கள் ஒட்டகங் கைளச ் சடக்ெகன்
நி த் னார ்கள் . ைரக் ளம் களின்
படபடப்பான ஓைச ன் எ ெரா
அந்தப்பள் ளத்தாக் வ ம் நிைறந்த .
எங் ேகா, மனிதர ்களின் ப்பா ேகட்ட .
ர ் யர ்கள் வந் ெகால் லப்ேபா றார ்கள் என்
ம யாபாரி பயந் த்தான். சற் ன்
அவன் ேப ய ேவதாந்தெமல் லாம் மறந் ேபாய்
ட்ட .

“நாம் ஒ த் தப் ப்ப க னம் . ஆைகயால்

கங் கைள எங் காவ மைறத் ைவப்ேபாம் ”
என் அக்ேராேனாஸ் ஆேலாசைன னான்.
பக்கத் ல் இ ந்த ஒ ய ஒைடப்ப ைக ன்
வற் க் டந்த இைடெவளி ல் , ஒட்டகங் கைள
அவற் ன் ைம டன் ஒட் ச ்ெசன்
நி த் னார ்கள் . பக்கத் ல் வளர ்ந் ந்த
ெச களின் மைற ேல மனிதர ்கள் ப ங் க்
ெகாண்டார ்கள் .

“அவ ைடய ன் ந்
யா ம் தப் யா !” என் அ ெகாண்ேட
ம யாபாரி ம் ஒளிந் ெகாண்டான். பக்கத் ல்
உயர ்ந் ளங் ய ேமட் ன் உச ் ேல
வான் கட் ேல ஈட் த்த ைரக்காரர ்கள்
பாய் ந் ெசன் ெகாண் ப்பைத அவர ்கள்
கண்டார ்கள் . ைரக்கால் கள் த எ ந்த
கற் கள் உ ண் ம் ஓைசைய ம்
ேகட்டார ்கள் .

“இந்தக் ன் களின் வ ற் ந்
ெரன் மனிதர ்கள் றந் ட்டார ்கள் !
ேவ க்ைகதான்” என் ஜபாரக் ெமல் ய ர ேல
தன் கடத் றைமையக் காட் னான்.
 அந்தக் ைரகளிேல வந்த ர ் யர ்கள்
வைளந் வைளந் ைரந் வந்தைதப்
பார ்த்தால் , ஒளிந் க் ம் இவர ்கைளச ் ற்
வைளத் க்ெகாள் ள வ வ ேபா ந்த .
அக்ேராேனா ன் ேதாள் கள் பயத்தால் ஆ ன.
ச ்ைசப் த் க்ெகாண் இ ந்தான்.
கைட யாக அைம நில ய .
ெந ேநரத் ற் ப் ன்னர ் ஜபாரக்தான் தன்
த ல் ேபசத் ெதாடங் னான்.

“அவர ்கள் நம் ைமக் கவனிக்க ல் ைல”

என் அவன் னான். அவன் ஒ
மணிேநரம் ெசன்ற ற , ெதாடர ்ந் அைம
நில யைத மனமாற அ ந்த ற தான் ம
யாபாரி, மைறந் ந்த இடத் ந்
ெவளி ல் வந்தான்.

ண் ம் அவர ்கள் தங் கள் பயணத்ைதத்

ெதாடங் னார ்கள் . ரம் ெசன்ற டேனேய
அவர ்கள் ஆச ்சரியத்தால் ஸ்தம் த் தங் கள்
கங் கைள நி த் னார ்கள் . அவர ்களின்
எ ரில் , சமதளமான ஓரிடத் ேல, தங் க க் ன்
ேபான யாபாரிகள் ட்டத் ன் ேதைவயற் ற
ெபா ள் கள் பல த க் டந்தன. க க ம் ,
சாக் க ம் , உைடந்த ெபட் க ம் அங் கங் ேக
த க் டந்தன. ஒ ெநாண் க் க ைத ம் ல
நாய் க ம் த ர ேவ கங் கேளா,
ெபா ள் கேளா, அவற் டன் வந்த யாபாரிகேளா
யா ம் தட் ப்பட ல் ைல. த க் டந்த அந்தப்
ெபா ள் க டன் நாைலந் ஒட்டகக்காரர ்கள்
வா ய கத் டன் ந் க்ெகாண் ந்தார ்கள் .
அவ் வள தான்.
 எந்த தமான ஆ த ம்
காணப்பட ல் ைல. ஆ தந்தாங் ய காவல்
ரர ்கள் காற் ேறா காற் றாக
மைறந் ட்டார ்கள் . பலப்பல வ ப்ப க்
ெகாள் ைளகைளப் பார ்த் அ பவப்பட்ட
அக்ேராேனாஸ் வ த்தத் டன் ேப னான்.

“நம் பாக்தாத் சேகாதரர ்கள் ர ் யர ்களால்

தாக்கப்பட் க் றார ்கள் . ன்பதற் ரிய
பறைவையப் த் ச ் ற கைளப்
ய் த்ெதரிந் ட் உடைலக் ெகாண் ேபான
ேபால யாபாரிகைளக் ெகாண்
ேபாய் ட்டார ்கள் . ேவகமாக ஓ ம் ைரகைளப்
ெபற் ந்தவர ்கள் லர ் மட் ம் தப் ப்
ைழத் க் றார ்கள் . மற் றவர ்கள் அைனவ ம்
பட் க் றார ்கள் . இனி அவர ்கைள
ைலெகா த் தான் ம் ப ட்கேவண் ம் .
அவர ்கேளா வந்த ரர ்கள் அவர ்கைளக் காக்கப்
பயன்பட ல் ைல. பாவம் , ர ் யர ்களின்
அ ைமகளா ட்டார ்கள் அ ைம
சேகாதரர ்கள் !” என் வ ந் னான்.

அந்த யாபாரிகள் ட்டத்ேதா தான்

ெசல் வைத அவர ்கள் ம த்தேபா அக்ேராேனாஸ்
தான் மட் ம் ன் தங் ட்டான். ஆனால் ,
தன் ைடய பட் த் ணி ட்ைடகைளச ் மந்
வந்த ஒட்டகங் கைள அந்தக் ட்டத்ேதாேடேய
அ ப் ைவத் ந்தான். அைவெயல் லாம்
ெகாள் ைள ேல ேபாய் ட்டான, ஆனால் , அவன்
தப் ப் ைழத்தாேன, அந்த வைர ேல
சந்ேதாஷந்தான்.
 ம யாபாரி, ெப ச்
ட் க்ெகாண்ேட, “உம் ! எ யப நடந்
ட்ட ” என்றான்.

ஆனால் , உமார ் ரித்தான். ேம ம் உரக்கச ்

ரித்தான். “நம் டம் அ ைமயான ம
இ க் ற . அந்த யாபாரிகள் இழந்த
ெசாத் க்கள் வ ம் ேசர ்த்தால் ட இந்த
ம ன் ம ப் ல் பா க் க் டச ் சமமாகா .
ெதரி மா! !...” என் உரக்கச ் ரித்தான்.

அங் ந் ந்த ஆட்கைள ம்

நாய் கைள ம் தங் க டன் ட் க்ெகாண்
அவர ்கள் தங் கள் பயணத்ைதத் ெதாடர ்ந்
நடத் னார ்கள் . ஓரிடத் ம் தங் காமல் ,
ேவகமாகத் தங் கள் ஒட்டகங் கைள ம் ,
ைரகைள ம் , க ைதகைள ம்
ெச த் க்ெகாண் ெசன்றார ்கள் . ர ் யர ்கள்
ம ப ம் வந் தாக்கக் ம் என்
பயப்பட்டதால் , அன் இர எங் ம் தங் காமல் ,
ெதாடர ்ந் ெசன் ெகாண் ந்தார ்கள் . ஒளி
ஒளி ஓய் ந் காணப்பட்ட பைழய ழ யான
அந்த நில ன் அ ேல மைல க களி ம்
ேம களி ம் ஏ இறங் அவர ்கள் பயணம்
ெதாடர ்ந் நடந் ெகாண் இ ந்த .

இறந் ேபான மனிதர ்கள் தங் கள் ைத

ையத் ேத க்ெகாண் ெசல் வ ேபால்
ரத் ல் லாமல் , உற் சாக ல் லாமல் , இந்தப்
பயணம் இ ப்பதாக ஜபாரக் னான்.

“இ ந்தா ம் , காற் நிைறந்த இந்த

ெவட்டெவளிப் ரயாணம் உமா க் ப்
 த்தமாக இ ப்ப ேபாலத் ேதான் ற ”
என் அக்ேராேனாஸ் னான்.

அக்ேராேனாஸ், ஜபாரக்ைகப் பார ்த் க்

ேகட்டான். “இேதா, இங் ேக பார ், எனக் ஒ
ஷயம் ெதரியேவண் ம் . ன் ஆண் க க்
ன்னாேல, நீ யாஸ் என்ற அந்தப்
ெபண்ணிட ந் ஏேதா ெசய் டன்
இவைரத்ேத , இவர ் ட் க் வந்ததாகச ்
ெசான்னாய் அல் லவா? ஆனால் , அவர ் உன்ைன
அெலப்ேபா நகரில் ச ்ைசக்காரர ் ட்டத் ல்
பார ்க் ம் வைர ேல எ ம் ெதரியாெதன்
ெசான்னாேர அதன் வரம் என்ன? என்றான்.

“ஏனய் யா, நான் ெபாய் ெசால் ேறெனன்றா

நிைனத்தாய் ? அல் லாேவ நீ ர ்தாம் சாட் ெசால் ல
ேவண் ம் . ஆண்டவன் அ ய நான் அவைரத் ேத ,
ண் ன் ட் ற் ச ் ெசன்ேறன். ஆனால் , அவர ்
அப்ெபா ஊரில் இல் ைல. வந்த டன் தகவல்
ெசால் ம் ப , அைடயாளப் ெபா ம்
ெகா த் ட் வந்ேதன்.”

“ஆனால் , அவ க் ச ் ெசய் ேய
ெசால் லப்பட ல் ைலேய! அ எப்ப ? வா!
அவரிடம் வந் ெசால் ’ என் அவைன
வற் த் னான். அக்ேராேனாஸ்.

“ யா . அவர ் அந்தப் ெபண்ணின்

ஏக்கமாகேவ இ க் றார ். அவைளப் பற்
நிைன ப த் னால் ெக தலாக ம் .
பயமாக இ க் ற ” என் ஜபாரக்
ம த் ட்டான்.
 “அெதல் லாம் ஒன் ம் நடக்கா . வா” என்
அந்த ஆர ் னியன், கடனின்
க ைத ைடய க்கணாங் க ற் ைறப் த்
இ த் க்ெகாண்ேட தன் ைரையத் தட் ட் ,
ன்னால் ெசன் ெகாண் ந்த உமா க் ப்
பக்கத் ேல, வந் ைரையச ் ெச த் க்
ெகாண்ேட ேப னான். “ ன் ஆண் க க்
ன்னால் , ஜபாரக் யாஸ் ட ந் ஓர ்
அைடயாளம் ெகாண் வந்தானாேம அைத
மறந் ட் ர ்களா?” என் ேகட்டான்.

உமார ் தன் ைரைய நி த் , அவர ்கைள

ேநாக் னான்.

“தைலவேர! நான்ெசய் ெதரி த் ட்

வந்த ற ட, மாதக் கணக்காக தாங் கள் ேத
வர ல் ைலேய, காரணம் என்னெவன் நான்
ஆச ்சரியப்பட் க் ெகாண் ந்ேதன்” என்றான்
ஜபாரக்.

“என்ன அைடயாளப் ெபா ள் ? என்ன

ெசய் ?”

“நீ லக்கல் ப த்த ெவள் ளி வைளயல் ஒன்

ெகாண் வந்ேதன். யாஸ் ேநா னால்
பா க்கப்பட் க் றாள் . ேமற் த் ைச ல்
உள் ள அெலப்ேபா நக க் க் ெகாண் ெசல் லப்
ப றாள் என்ற ெசய் ையக் ெகாண்
வந்ேதன்.”

யாஸ் ன் ைககளில் , தான் அந்த

வைளயல் கைள அணி த்த உமா க் நன்றாக
நிைன இ ந்த . அந்த நிைன வந்த ம் ,
ைர ன் க வாளத்ைத இ க் ப் த்தான்.
 “எனக் த் ெதரியா . நீ யா டன் ேப னாய் .
ேவைலக்கார டனா அல் ல ேபரா ரியர ்
வாஜா ைமமனிடமா” என் உமார ் ேகட்டான்.

“இல் ைல, அவன் ெபயர ் எனக் த் ெதரியா .

ப மனாக இ ந்தான். மணி ேபான்ற ரல் ,
வானத்ைதெயாத்த நீ ல நிறத் தைலப்பாைக
அணிந் ந்தான். நான் தகவல் ெசால் லத்
ெதாடங் ம் ன்பாகேவ, “யாஸ் க் ேநாயாேம?
என் ேகட்டான்” என் ஜபாரக் ெசால் க்
ெகாண் , வ ம் ேபாேத, “நி த் அவன்தான்
ன் ஷ் என்ைன ஏமாற் ட்டான். என்னிடம்
ெபாய் ெசால் க் றான்” என்
ெவ த்தவன் ேபால் னான். ற எ ேம
ேபசாமல் இ ந்தான். ரயாணம் ெதாடர ்ந்
நடந்த . ஜபாரக் ம் அக்ேராேனா ம் ன் தங் ச ்
ெசல் ம் ேபா , “உனக் இதனால் என்ன இலாபம் ?
இதனால் என்ன பயன், ணாக, அவ க் இரத்தக்
ெகா ப் ஏற் ப ம் ப ெசய் ட்டாேய!”
என்றான்.

“ேநற் க் ெகாள் ைள ெகா த்ேதேன பட் த்

ணி ட்ைடகள் அவற் ன் ைலம ப் க் ச ்
சமமான இந்த ெசயல் ” என்றான் அந்த
அர ் னியன். அவ ைடய ன் ரிப் ம் ,
ேமற் கண்ட ெசாற் க ம் ஜபாரக் ற் எைத ம்
ரிய ைவக்க ல் ைல. நிசாம் அவர ்களின் ஒற் றர ்
தைலவன் ன் ைஷ உமாரின் ேநர எ ரியாக
நி த்தேவ இந்த ேவைலையச ் ெசய் றான் என்
க்க ந்தேத த ர, இவ க் ம்
ன் ஷ க் ம் என்ன பைக என் ெதரிந்
ெகாள் ள ய ல் ைல.
 26. ஆராய் ச ் ல்
ேநர ்ந்த அ சயத் தவ

நிசாப் ர ் ஆற் றங் கைர ல் இ ந்த ண் ன்

ட் ேல ேபரா ரியர ் வாஜா ைமமன் இ ன்
ந ப் ஆலைவஸ் என்ற பாக்தா ேதசத் க்
கணிதப் ேபரா ரியன் ஆராய் ச ் க் டத் ேல
உட்கார ்ந் ந்தான். அந்தக் ழவ க் ப்
பக்கத் ேல உர ்கண் ஆராய் ச ் க் டத்ைதச ்
ேசர ்ந்த சாபர ் அல் இஸ் காரி என்ற
ேபரா ரியன் ஒ வ ம் , கடந்த ஓராண்
காலமாக அவர ்க டன் ட ேவைல ெசய் த மற் ற
அ வ ம் உட்கார ்ந் ந்தார ்கள் .

ஓராண் காலமாக அவர ்கள் ெசய் வந்த

ஆராய் ச ் ன் பலன் எ ரிேல இ ந்த
ேமைசேமல் , எ தப் ெபற் ற கா தங் களாகக்
டந்த . அவற் ேல, ப் டப் பட் ந்த
கணக் வரங் கள் அவர ்க ைடய னசரி
ஆராய் ச ் க் ப் களா ம் . ேபரா ரியர ்
ைமமன், தங் கள் ேவைல ன் பயைனப்பற்
மற் றவர ்க க் ளக் க் ெகாண் ந்தான்.
ேநரத் ற் ன்னேர அங் வந் ேசர ்ந்த
உமார ் அங் டந்த ெமத்ைத ைதத்த
நாற் கா ல் ைகைய ம் காைல ம் நீ ட் ப்
ப த் க்ெகாண் ந்தான். ேமைலத்
ேதயத் ந் ம் ய அவைனப் பார ்த்த
ைமம ம் மற் றவர ்க ம் , அவன் மயக்கத் ல்
இ க் றான் என் எண்ணினார ்கள் . அவன்
க்காத ேபா ம் டக் காரைனப்ேபாலேவ
ேதான் னான். ற் ம் ஆட்கள
் ்
இ க் ம் ெபா ேத, தனக் ள் ேள ெமல் ய
ர ேல ஏேதா பாட்ைட இராகம் இ த் க்
ெகாண் ந்தான்.

ேம ம் அவ க் ப் ன்னாேல
அ வ ப்பான உடலைமப் ைடய கடன்
ஒ வ ம் , நைரத்த தா க்காரன் ஒ வ ம்
இ ந்தார ்கள் . ஞ் ஞான ேமைதகளின் இைட ேல
ஒ டனான கடைனக் ெகாண் வந்
ைவத் ப்பதன் லம் , உமார ், தன் ம ப்ைப
இழக் ன்றான் என் ைமமன் நிைனத்தான்.

அ வ ப்பான ர ல் , ைமமன்
தன் ைடய அ க்ைகைய உமாரின் ன்
ைவத்தான். அந்த அ க்ைக ேல, ஓராண் ன்,
மணிக்கணக் ம் , க ரவன் ேநரத் ன் கணக் ம்
இ ந்தன.

மத் ய ேரைகச ் ரிேயாதயக் கணக் ,

ஏற் ெகனேவ நிைலநி த்தப்ெபற் ற
காலக்கணக் ற் , ன் மணி ஒன்ப நி டம்
ேவற் ைமப்ப ற ” என் ைமமன் தன்
கணக் ன் ைவத் ெதரி த்தான்.

“என்ன, ஒ ைற மத் ய
ேரைக ந் றப்பட் , ம ப ரியன்
அங் வந் ேசர ்வதற் , ன் மணி ஒன்ப
நி டம் தாமதமாக வ றதா?” என் உமார ்
ளக்கமாகக் ேகட்டான்.
 “ஆம் ” என் உ யான ர ல் ைமமன்
னான். உமார ் இல் லாத ேபா
ரிேயாதயக்கணக்ைக தான் க
அக்கைறயாக ம் ஆழ் ந் ம் கவனித் ப்பைதச ்
ெசால் க் ெகாள் வ ல் அவ க் ப் ெப ைமயாக்
இ ந்த . உமார ் இல் லாதேபா தாேன
ெசய் ததால் , ெப ைம தனக்ேக ரிய என்
நிைனத் ப் ரித்தான்.

“இ க்க யா . உன் ைட _நீ ர ்க்

க காரம் தான் தவறான . அைத உைடத்
எ ந் ” என்றான் உமார ்.

அதற் ள் ேள, இஸ் காரி என்ற இன்ெனா

ேபரா ரியன், “தைலவேர! நீ ர ்க்க காரத் ேல
அப்ப ஒன் ம் தவ இல் ைல. அதற் ம்
ரிேயாதயத் ற் ம் ஏறக் ைறயப் ப ேன
நி டங் கள் தான் ேவற் ைம க் ற , அ
அப்ப ஒன் ம் ெபரிய ேவற் ைமயல் ல!”
என்றான்.

“அட கட ேள! அவ் வள சரியாக ேவைல

ெசய் றதா அந்தக் க காரம் ? அப்ப ச ் சரியாக
இ ந் ஆண்ெடான் ல் மணி ப ெனட்
நி டங் கள் கணக் த் யாசப்ப றதா?”
என் ேகட்டான். “அதற் நாங் கள் என்ன
ெசய் ேவாம் நம் ைடய் ” என் இ த்தான்
அவன். “மைடயர ்கேள! என்ன ெசய் வதாம் என்ன
ெசய் வ ! ேபாங் கள் . அங் கா ச ் சந்ைத ேல
அழகான ஆட்டக்காரிகள் நிற் பார ்கள் . ேபாய்
ேவ க்ைக பார ்த் க்ெகாண் ந் ட் த்
ம் வா ங் கள் . ேநீ த் யாசப்ப ன்ற
மணிக்கணக் ஓ மைறந் ம் . ெபரிய
கணிதப் ேபரா ரியர ்கள் ஆராய் ச ் ெசய் ய வந்
ட்டார ்கள் ! எங் ேகயாவ பள் ளிக் டத் ேல
ேபாய் ப் பாடம் நடத் வைத ட் ட் ,
ஆராய் ச ் ெசய் ய வந் ட்டார ்கள் ! ேபாங் கள் ,
ேபாங் கள் ! உபேயாகமற் றவர ்கள் !” என்
ெபாரிந் தள் ளினான் உமார ். இஸ் காரி ம் மற் ற
ஆராய் ச ் யாளர ்க ம் , வாைய க்ெகாண்
ெவளிேய ட்டார ்கள் . ைமமன் மட் ம் ஆடாமல்
அைசயாமல் அச ்ச த்த ப ைமேபால
நின் ெகாண் ந்தான்.

“தைலவேர! ஆ மணி ேநரம் என்ப

அப்ப என்ன ெபரிய ? ஒ ெவள் ளரிப் பழத்ைதத்
ன் ட் க் றட்ைட ட்டால் எ ந் க் ம்
ேபா மணி சரியாக வந் ம் !” என் ஜபாரக்
னான்.

“ஆகா! நீ ம் வானசாஸ் ரிதான்! பேல,

பேல! அவர ்க க் நீ ஒன் ம் ைறச ்ச ல் ைல”
என் ேகாபத் டன் ேவ க்ைகயாகக்
ட் , “அரக் ைவத் க் ம்
அந்தச ் சா ையத் றந் - ம ஊற் க்
ெகாண் வா” என் உமார ் கட்டைள ட்டான்.

அவன் வைள ல் ஊற் ற ஊற் ற உமார ்

த் க் ெகாண் ந்தான். இந்தக் டாரம்
அ ப்பவன் உட க் ள் ேள - ஏேதா ேபய்
ெகாண் ப்பதாகேவ ைமமன் நிைனத்தான்.
தன் ைடய மன ெதளி ம் வைர அந்த இடத்ைத
ட் ப் ேபாகக் டாெதன் அவன் அங் ேகேய
நின் ெகாண் ந்தான். ஏெனனில் அவன்
அ வைர த் ைவத் ந்த கணக் கள்
அைனத் ம் ஒ ங் காக ஒ நாள் டத் தவறாமல் ,
 கக் கவனமாக எ க்கப்பட்ட ப் களா ம் .
ேநரம் ெசன்ற ம் உமார ், ேமைசேமல்
டந்த ப் த் தாள் கைளக் ைககளில் எ த் க்
ெகாண்ேட, “இந்தக் ப்ெபல் லாம் யார ் எ த்த ?
என் ேகட்டான்.
“தைலவேர! நாேன எ த்த ப் கள் !
பல ைற சரிபார ்த் ட்ேடன்! தாங் கள் அ ல்
ஏ ம் தவ காண யா ” என் ைமமன்
உ யளித்தான்.

உமார ், தல் கா தத் ல் இ ந்த அந்தக்

ப் கைள ஒ பார ்ைவ பார ்த்தான். அ த்த
கா தத்ைத எ த்தான். ஆழ் நத ் கவனம் ெச த்
அைதப் பார ்த்தான். ற ைமமைன ேநாக் “நீ
உன் ைடய ப் கள் எல் லாம் சரியானைவ
என் அ த் ப் ேப றாய் . இஸ் காரி,
அவ ைடய க காரத் ல் தவ ைடயாெதன்
உ ெசால் றான். ஆக, உங் களில் எவேனா
ஒ வன் தவ ெசய் க் ர ்கள் ? அ யார ்?
அ தான் ெதரியேவண் ம் !” என் ேகட்டான்.

“நீ ர ்க்க காரம் சரியாகேவ ேவைல

ெசய் ற . அைத நா ம் உ யாகச ்
ெசால் ல ம் . ஏெனனில் அைத ஒ மாதம்
ந்த டேனேய சரிபார ்த் க் ெகாண் தான்
ெதாடர ்ந் ேவைலக் ப் பயன்ப த் ேனாம் .
காயா ன் ஆைணயாக நான் ெசய் ைவத்த
ப் கள் என் ைகயாேலேய தவ இல் லாமல்
க்கப்பட்டைவ என் உ யாக நான் ற
ம் ”.

“அ ஞர ் ேடால அவர ்களின் நட்சத் ர

அட்டவைண ன் உத ையக் ெகாண் தாேன
இைதக் கணக் ச ்ெசய் எ னாய் ?”

“ஆம் !”

“ேடால அவர ்கள் தன் ஆராய் ச ் ைய

அெலக்சாண் ரியா நகரத் ல் இ ந் ெசய் தார ். நீ
இப்ெபா நிசாப் ரி ந் ெசய் றாய் .
இரண் ம் ேவ ேவ ேரைககளில் உள் ள
இடங் கள் . அவற் ன் கால த் யாசத்ைதக்
கணக் ல் ேசர ்த் க்ெகாண்டாயா?

“அப்ப ேயதான் ெசய் ேதன். இேதா

கடந்தமாதத் ன் நட்சத் ர அட்டவைண.
தாங் கேள இரண்ைட ம் ஒப் ட் ப் பா ங் கள் .”

ேபனாைவ எ த் உமார ் ஒ
கணக் ப் ேபாட் ப்பார ்த்தான். நட்சத் ர
அட்டவைண ல் ஒ ப்ைப
எ த் க்ெகாண் , அ ந்த இட
த் யாசத்ைதக் கணக் ச ்ெசய் , ைமமன்
தயாரித் ந்த ப் டன் ஒப் ட் ப் பார ்த்தான்.
கணக் ச ் சரியாகேவ இ ந்த . உமார ் ஒன் ம்
ரியாமல் கத்ைதச ் ளித் க்ெகாண்டான்.
என்னடா இ ! கணக் ல் தவ ல் ைல.
நட்சத் ரங் களின் நிைல ல் ேவற் ைம ல் ைல.
க கார ம் தவறானதல் ல. இ ந் ம் ஆ
மணிேநரம் த் யாசம் என்றால் ஒன் ம்
ரிய ல் ைலேய! உனக் ஏதாவ ப றதா?”
என் ைமமைனக் ேகட்டான்.

“எனக் ம் அ தாேன ளங் க ல் ைல”

“ேடால ன் நட்சத் ர அட்டவைணையக்

ெகாண் வா!” என் ேகட் ப் ெபற் , அைத
ேமைசேமல் ரித் ைவத் க் ெகாண்டான்.
ைமமன் ப் களின் தல் கா தத்ைத ம்
எ த் க் ெகாண்டான். னிந்த தைல டன். தன்
ேவைலையத் ெதாடங் னான். ளக் எரிந்
ெகாண் க்க, ேநரங் கடந் ெகாண் ந்த .
அக்ேராேனாஸ் தன் ப க்ைக ல் ேபாய்
சாய் ந்தான். றட்ைட டத்ெதாடங் ட்டான்.
ஜபாரக் ஒ ைல ேல கந்ைதத் ணிைய
ரித் ப் ப த் க் ெகாண்டான். ைமமன் மட் ம்
ஆந்ைதையப் ேபால் த் க் ெகாண் உமார ்
ேவைல ெசய் வைதக் கவனித் க்
ெகாண்ேட ந்தான். எரி ம் ளக் ல்
எண்ெணய் ைற ம் ேபாெதல் லாம் , ேம ம்
ேம ம் எண்ெணய் ஊற் க் ெகாண் ந்தான்.

“இப்ப க்க யா ” என் ெசால் க்

ெகாண்ேட, ஒவ் ெவா கா தமாக எ த் க்
கணக் ச ் ெசய் ெகாண்ேட இ ந்தான்.
காைலப்ெபா ம் ேநரத் ல் தான்,
ைமமனின் ப் களின் கைட த் தாைளப்
பரிேசாதைன ெசய் த்தான் உமார ்.

“என் ைடய எண்கள் . சரியாக

இ க் ன்றனவா?” என் தயங் க் ெகாண்ேட
ைமமன் ேகட்டான்.

ேநரம் , ேடால ன்
அட்டவைண ன் தல் பக்கத்ைத ம் கைட ப்
பக்கத்ைத ம் ஆழ் ந் கவனித்தான் உமார ்.
“உன் ைடய கணக் க் ப் ல் எந்த தமான
ைழ ம் இல் ைல. ஆ மணி ப ெனட் நி டம்
என்ற தவ நிைலயான தவ . இேதா பார ், தல்
எண் ம் ஒேர மா ரியாக ஆ மணி ப ெனட்
நி டங் கள் ேவற் ைமப் ப ன்றன.
த ந் கைட வைர அந்தத் தவ
நிைலயாக இ க் ற !”

தன் ைடய கணக் வ ேம தவ

என் றாேர என் மனம் வ ந் த் க்
ெகாண் நின்றான் ைமமன். “ ரியாத ஷயமாக
இ க் ற . அைத ஒப் க் ெகாள் வைதத் த ர!
ேவ வ என்ன இ க் ற ? என் வ ந் னான்.
ஆனால் அந்த சமயத் ல் , உமார ் “இேதா பார ்!
தவ இங் ேக இ க் ற !” என்
ேடால ன் ைகெய த் ப் ர ையக்
காட் னான்.

“கடேள என்ன ெசால் ர ்கள் . அ ேலேய

ைழ? இ க்க யா . இத்தைன
ஆண் களாகப் பயன்பட் வந் க் ம் இந்த
அட்டவைண ல் ைழ க்க யா .” என்
ைமமன் ள னான். தன் ைடய கணக் த்
தவ என்பைத ஒப் க் ெகாள் ள அவன் தயாராக
இ ந்தான். ஆனால் அ ஞர ் ேடால ன்
ஆராய் ச ் ைவத் தவ என் ற அவ க்
அச ்சமா ந்த .

“ஆம் ! அந்த நிைலயான தவ இங் ேகதான்

இ க் ற !” என் ம ப ம் உமார ் னான்.

“அ எப்ப இ க்க ம் அப்ப ப்பட்ட

ெபரிய ஆராய் ச ் யாளர ் தவ ெசய் வாரா? இ க்க
யா !” என்றான் ைமமன்.

இர வ ம் த் அயர ்ந்த
கண்களில் ந்தைன ன் அ ையக்
காட் யப ைமமைன ேநாக் உமார ் னான்.”
அந்தத் தவ எப்ப ேநர ்ந்த என்ப ெதரிந்தால்
நாம் அவைரேய த்தலாம் . ஆனால் ,
அெலக்சாண்டரியாைவச ் ேசர ்ந்த அந்த மனிதன்
ைத ல் ேபாய் ெவ நாட்களா
ட்டனேவ!”

அந்தக் ழட் ப் ேபரா ரியன் உமாரின்

இந்தக் ற் ைற நம் ப ல் ைல. இஸ்லா ய
ஞ் ஞானிகளால் ற் க்கணக்கான
ஆண் களாகப் பயன்ப த் வரப்ப ம் ேடால
அட்டவைணையத் தவ என் ெசான்னால் ,
நிசாப் ர ் ம ன் ண்கள் ஆ ந் ம் ,
உலகேம அ ந் ம் என்ப ண்ணம் .

“நாம் இவ் வள நா ம் ெசய் த

ஆராய் ச ் கள் ணானைவ, பயனற் றைவ.
ேபரா ரியர ் காெரஸ் ன் உைழப் ம் ,
மற் றவர ்களின் பணி ம் ணானைவ. நம் ைடய
ப் க்கேள தவறானைவ, ெபாய் யானைவ”
என் ம் பத் ம் பக் னான். அவன் ைள
ழம் ய . தைரேய உயரக் ளம் னா ம்
அவன் ஆச ்சரியப் படமாட்டான். ஆனால்
ேடால ன் அட்டவைண தவ என்பைத
அவனால் ஒப் க் ெகாள் ள ய ல் ைல. ஆனால்
உமாரின் கரிய கண்களிேல உ யான
பார ்ைவ ந்த .

“ைமமன், ெகாஞ் சம் ெபா . தவ

சாதாரணமான தான். ஆனால் நிைலயான .
தல் ப் ம் தவ இ க் ற . கைட க்
ப் ம் தவ இ க் ற . நீ ேயா,
உண்ைமயான ப் கைளேய எ த் க்
கணக் ச ் ெசய் ேபாட் க் றாய் . ஆனால் அ
தவறாக இ க் ற . உண்ைமேய தவறாக இ க்க
யா . ஆனால் அந்த இடத் ேல அப்ப த்
ேதாற் றமளிக் ற . இந்த இரக யத்ைத
க் ம் க்காட்ைடக் த் எ ந்
ட்ேடாமானால் , பயன் ைடக் ம் .” ைமமன்
தைலயாட் வைதத் த ர ேவ எ ம்
ெசய் யக் ய நிைல ல் இல் ைல. “ஆ! அந்தச ்
சா ைய மட் ம் ேத எ த் ட்டால் எவ் வள
நன்றாக இ க் ம் !” என் ய உமார ்,

“என்னிடம் ெசால் . ேடால ன் ழ் ேமல்

ேரைகக ம் , ெதன் வட ேரைகக ம் சரியானைவ
அல் லவா? என் ைமமைனக் ேகட்டான்.

“சரியானைவதான்! இ ல் சந்ேதகெமன்ன?
ப்ப தைல ைறகளாக அைதப் ன்பற்
வ ேறாேம!” என்றான்.

“அப்ப யானால் , இந்த நட்சத் ர

அட்டவைணையப் பயன்ப த் வதற் ரிய வ
அவ க் (ேடால க் )த் ெதரிந் க்கத்தான்
ேவண் ம் . அவரால் , இந்த அட்டவைணகைளச ்
சரியாகப் பயன்ப த்த ம் . ஆனால் , நம் ைமப்
ேபால் வ ெதரியாமல் பயன்ப த் றவர ்கள்
அைனவ ம் தவ ம் ப ேய ேநரி ம் . ஆனால் ,
இப்ெபா நாம் இந்த அட்டவைணையப்
பயன்ப த் க் ெகாள் ள ம் . நாம் மட் ேம
சரியாகப் பயன்ப த் க் ெகாள் ள ம் ” என்
உமார ் அந்த அட்டவைண ன் தன்
ைகைய ைவத் க்காண் த்தான்.

“உண்ைம ந் ெபாய் ைய ஒ
ன்னஞ் ய ம ேர ரித் க் காண் க்க
 மானால் , ெபாய் உண்ைமயா டா
என்பைதத் ெதரிந் ெகாள் ள ேவண் ம் ” என்
ைமமன் ேவதாந்தம் ேப னான்.

உமார ் ைமமைனக் ர ்ந் ேநாக் னான்.

“ைமமன், நீ வய ர ்ந்தவன், என்ைன
மன்னித் . ெபாய் ேய உண்ைமயாக
மாறக் ய வ ைய நீ எனக் க் காட் இ ப்ப
ெதரி ற ; நன்றாகத் ெதரி ற ” என்றான்.

“யா அல் லா அைத யாரா ம் பார ்க்க

யா !”

“அப்ப ச ் ெசால் லாேத! வ க

எளிைமயான தான். நான் ேகட்பதற் ப் ப ல்
ெசால் . இந்த அட்டவைணைய நிசாப் ரின்
ேரைகக் ச ் சரியாக மாற் த் த் னாய்
அல் லவா? ஏன் அைத அப்ப த் த் னாய் ?

இந்தக் ேகள் , ைமம க் ஆச ்சரியமாக

இ ந்த . கச ் சாதாரணமாக இந்தக் ேகள் ைய,
ஏேதா ஒன் ம் ெதரியாதவைனக் ேகட்ப ேபால
உமார ் ேகட்டான். இ ப் ம் ைமமன் ப ல்
னான். “ ண் ன்கள் நிைலயாக
இ க் ன்றன. நிசாப் ரி ந் நாம் அவற் ைறப்
பார ்க் ம் ேகாணத் ற் ம் , ேடால ஆராய் ச ்
ெசய் த இடமான அெலக்சாண்டரியா ந்
பார ்க் ம் ேகாணத் ற் ம் ேவற் ைம ண் .
அந்த ேவற் ைம ன் அள க் , அந்த
அட்டவைணைய நாம் த் க் ெகாள் ள
ேவண் ம் .”

“சரி, அெலக்சாண் ரியா ந் அைவ

பார ்க்கப்பட ல் ைல; ஆராய் ச ் ெசய் யப்
பட ல் ைல என் இ ந்தால் ...!

“அ எப்ப ? அ ஞர ் ேடால ன்
ஆராய் ச ் க் டம் அெலக்சாண் ரியா ல் தாேன
இ ந்த ?”

“ஆம் ! அந்த ஷயத் ல் தான் நாம் தவ

ெசய் க் ேறாம் !”

ெபா ைம ழந்தவனாக ம் , ரிந்

ெகாள் ள யாதவனாக ம் இ ந்த ைமமன்,
உமாைர ேநாக் , “தங் க க் ப் ைபத் யம்
த் க் ற ” என் ெம வாகக் னான்.

“இல் ைல, கவனி. அெலக்சாண் ரியா ல்

ஆராய் ச ் ெசய் த அ ஞர ் ேடால இந்த
அட்டவைணையத் தயாரிக்க ல் ைல. இ
ேவேறார ் இடத் ேல, எப்ெபா ேதா ந்த யாேரா
ஒ வரால் , அவ ைடய, காலத் க்
ன்னாேலேய தயாரிக்கப் பட் க் ற . இைத
இன் நாம் பயன்ப த் வ ேபால - அவ ம்
பயன்ப த் வந் க் றார ். நாம் இ
ேடால ன் அட்டவைண என் எண்ணிக்
ெகாண் க் ேறாம் . ஆனால் , அவ க் இ
யாரால் , எந்த இடத் ல் தயாரிக்கப்பட்டெதன்ப
நன்றாகத் ெதரி ம் . ஆகேவதான் அவ ைடய
ஆராய் ச ் கள் சரியாக இ ந் க் ன்றன.”

ைமம ைடய கண்களிேல ய ஒளி

றந்த . இப்ெபா தான் அவ ைடய ழப்பம்
ெதளிந்த . ெரன் அவன் ரச ் ைன ன்
உண்ைமையப் ரிந் ெகாண்டான். ஒன்ப
ற் றாண் களாக மைறந் டந்த உண்ைமைய
இப்ப ஆராய் ந் கண் ப்பெதன்றால் ,
உமா க் ஏேதா ேசஷ சக் க்க ேவண் ம்
என் அவ க் த் ேதான் ய .

“உமாரிடம் ஓர ் அ ர ்வ ஆற் றல்

இ க் றெதன் நிசாம் ன்ேப
ெசால் க் றாேர!” அப்ப த்தான் இ க்க
ேவண் ம் , இ ப் ம் , யார ் இந்த
அட்டவைணையத் தயாரித்தவர ் என்ப ம் எந்த
ஊரில் என்ப ம் நமக் த் ெதரிய ல் ைலேய!
இைதத் தயாரித்தவன் பா ேலாைனச ் ேசர ்ந்த ஒ
சால யவனாகேவா, இந் ய நாட்ைடச ் ேசர ்ந்த ஒ
ந் வாகேவா, ேமைல நாட்ைடச ் ேசர ்ந்த ஒ
ேரக்கனாகேவா இ க்கலாம் . யா க் த்
ெதரி ம் ?” என் ெப ச் ட்டான் ைமமன்.

எந்த இடத் ந் ஆராய் ச ் ெசய்

இந்த அட்டவைண தயாரிக்கப்பட்ட என்ப
ெதரி ம் வைர அைதப் பயன்ப த் வ யாத
ெசயல் . அைதக் ெகாண் ேமற் ெகாண்
ஆராய் ச ் ெசய் வ க னம் . அ ஞர ் ேடால க்
அதன் மர ்மம் ெதரிந் ந்த .

ஆனால் , த ல் கண் த்த

ஆராய் ச ் யாளனின் ெபயைர ம் ஊைர ம்
மர ்மமாகேவ ட் ட் ச ் ெசத் ட்டார ்
ேடால .

“இன் ம் ல நாட்களில் , ஆராய் ச ் ெசய் த

இடத்ைத இந்த அட்டவைண தயாரிக்கப்பட்ட
இடத்ைத - நான் கண் த் ச ் ெசால் ேறன்.
இப்ெபா நான் ங் க ேவண் ம் ” என்
ெசால் ட் உமார ் தன் அைறக் ச ் ெசன்றான்.
 ஒ ைற அ சயச ் ெசயல் ரிந்தவன்
ம ப ம் ெசய் வாெனன் எ ர ்பார ்க்கலாம் .
ஆனால் , கணித ஷயத் ல் இப்ப ஓர ் ஆ ர ்வக்
கண் ப்ைப ைமமன் இ வைர
பார ்த்த ல் ைல. ேகள் ப் பட்ட ல் ைல.

ைமம டன் ட ேவைல ெசய் த

மற் றவர ்கள் அைனவ ம் , காைலத் ெதா ைகைய
த் ட் , உமா டன் ேப க் ெகாண் க் ம்
ைமம ைடய வ ைகைய எ ர ்பார ்த் க்
காத் ந்தார ்கள் . ெப த உணர ்ச ் ட ம் ,
நி ர ்ந்த தைல ட ம் , ராஜநைட ேபாட் வந்த
ைமமன் அவர ்கள் எ ேர நின் ெகாண்
கம் ரமாகப் ேப னான்.

“ வர ்கேள! ேபரா ரியர ் வாஜா உமார ்

அவர ்க ம் , நா ம் ேசர ்ந் ஒ ைழையக்
கண் த்ேதாம் . சாஸ் ர நி ணரா ய
அ ஞர ் ேடால ன் நட்சத் ர அட்டவைண ல்
ெதாளா ரம் ஆண் களாக இ ந்த ஒ ைழைய
நான் கண் த்ேதன். இன் ம் காலத் ல்
நாங் கள் அதைனத் த் அைமத் ேவாம் .
இப்ெபா க அ ப்பாக இ க் ற . நான்
ங் கச ் ெசல் ேறன்” என் ட் த் தன் ேமல்
ண்ைட எ த் த் ேதாளில் ேபாட் க் ெகாண்
தன் ைடய ப க் ச ் ெசன்றான்.

தன் ைடய ெப ைமைய அவர ்கள்

அ ம் ப ெசால் ட்ட ம ழ் ச ் ேல அவன்
இ ந்தான்.

அவன் அகன்ற ற ேநரம் அந்த

உத யாட்கள் அைம யாக இ ந்தார ்கள் . ற
அவர ்களிேல ஒ வன் “யா அல் லா இல் லல் லா!
இந்தக் ழ ம் அவேரா ேசர ்ந் காரனாக
மா ட்டேத!” என் ெசால் வ த்தப்பட்டான்.
 27. பைழய ம ! ய
ண்ணம் !

ஆராய் ச ் க்காக நி த்தப்பட் ந்த

பளிங் த் ணின் நிழைலக் ெகாண் ,
ர ்ேயாதயத்ைத ம் மைறைவ ம்
நீ ர ்க்க காரத் ன் உத யால் கணக் வ ம் ,
அவற் ைறக் த் ைவப்ப ம் த ர ேவ
ேவைலகள் எ ம் நைடெபற ல் ைல.

உமார ் மட் ம் , ெதாடர ்ந் ேவைல

ெசய் ெகாண் ந்தான். த ல் ல்
நிைலயத் ந் அ ஞர ் ேடால ன் ல்
த்தகம் ஒன்ைற வாங் வரச ் ெசான்னான். ற ,
ற் காலத் ல் இ ந்த ேரக்க ஞ் ஞானிகளின்
பட் யல் ஒன் தயாரித் க்ெகாண் வ ம் ப
னான்.

ெப ம் பா ம் , அைம யாக உட்கார ்ந் ,

அவன் ேவைலையக் கவனித் வந்தான்.
ேமைச ல் நிைறயத் தாள் கைள
ைவத் க்ெகாண் ஒவ் ெவான்றாக எ த் க்
கணக் ப் ேபாட் ப்
பார ்த் க்ெகாண்ேட ந்தான். தான் ேபாட்ட
கணக் கள் சரியா என் ண் ம் பார ்க் ம் ப
அ ல் இ ந்த ைமமனிடம் ெகா த்தான்.
ைமமன் எேதா ெதரியாத ஷயத்ைதப்பற்
ஒன் ம் ரியாமல் ெசய் ம் இந்த ஆராய் ச ் ல்
ஈ பா ெகாள் ள ல் ைல. இ ெப ம் பா ம்
பயனளிக்காெதன்பேத என் ைடய எண்ணம் .
ஆனால் , உமார ் எந்த அ ப்பைட ேல ேவைல
ெசய் றான் என்பைத அவன் ேபாகப் ேபாகப்
ரிந் ெகாண்டான்.

த் யாசப்ப ம் மணிக்கணக்ைக
அ ப்பைடயாகக் ெகாண் , அந்த
த் யாசப்ப ம் மணியள க் , எவ் வள
இைடெவளி இ க் ம் என்பைதக் கண்
த் ட்டால் , அந்த இைடெவளித் ரத் ல்
இ க் ம் ஊர ் ஒன்ைறத் ெதற் அல் ல வடக் த்
ைச ல் கண் க்க ேவண் ம் . இ ந்
அந்த இடத்ைத உத்ேதசமாகத்தான் ெசால் ல
ம் . உ ப்ப த்த யா , அவர ்க ைடய
கணக் ேவைல ந் , அந்த இடம் ழ் ேமல்
ேரைக ன் ஐந்தாவ ரிக் ேகாட் ல் ஓரிடத் ல்
இ க்க ேவண் ெமன்ற அள க் த் ெதரிந்த .

“நாம் அ யாத அந்த ஆராய் ச ் க் டம்

அெலக்சாண் ரியா நகரின் வடக் ல் ஐந்தாவ
ரி ல் இ க்கேவண் ம் ” என் உமார ்
னான்.

“ெதற் ல் ஐந்தாவ ரி ம்
இ க்கலாேம?” என் ைமமன் தன் ஐயப்பாட்ைடக்
னான்.

உண்ைம ல் அந்தக் ப் ட்ட இடத் ன்

ெதன்ப ல் , பாைலவனங் க ம் , யா க் ம்
ெதரியாத மைலப் ரேதசங் க ம்
இ ப்பதாகத்தான் ேகாளப் படம் காட் ய .
உமார ் ேகாளப் படங் கைள நம் க்
ெகாண் ப்பவனல் ல. ஆனால் ெப ம் பாலான
நட்சத் ரங் கள் அெலக்சாண் ரியா ன் ெதன்
ப ந் பார ்த்தால் ெதன்படா ,
ஆகேவதான் வடப ல் இ க் ம் என்ற
க் வந்ததாகக் னான். “அந்த ரிக்
ேகாட் ல் நிசாப் ர ் டத்தான் இ க் ற
இன் ம் அெலப்ேபா, பார ்க் த ய எத்தைனேயா
பட்டணங் கள் இ க் ன்றன?” என் ைமமன்
ளக் னான்.

அவர ்கள் ேத ம் அந்த இடம் , இந் யா ல்

இ க்க யாெதன் ம் நிசாப் க் ம்
ேமற் ேகதான் இ க்க வண் ெமன் ம்
ர ்மானித்தார ்கள் . அலப்ேபா நக க் ம் ேமற் ேக
ட இ க்கலாெமன் உமார ் எண்ணினான்.
ஆனால் , அப்ப ப் பார ்க் ம் ெபா , ஆராய் ந்
காண்ப என்ப எளிதாகத்
ேதான்ற ல் ைல. ஏெனனில் ேமைலத் ைச ல்
உள் ள பட்டணங் களின் ெபயெரல் லாம்
அவர ்க க் த் ெதரியா . அ ம் , அந்த
அட்டவைண தயாரிக்கப்பட்ட காலத் ேல, ப்ப
தைல ைறக க் ம் ன்ேன எப்ெபா ேதா
இ ந்த ஒ பட்டணத்ைதப்பற் ய தகவல் ெதரிந்
ெகாள் வ என்ப அவ் வள எளிதல் ல.
இ ந்தா ம் அவர ்கள் ெதாடர ்ந் ஆராய் வ ம்
ஆேலாசைன ரிவ மாக இ ந்தார ்கள் .

ஒ நாள் மாைல அவர ்கள் இ வ ம்

தங் க ைடய ஆராய் ச ் ேவைல ல் ஆழ் ந்
இ ந்தெபா , வாச ல் இ ந்தவாேற
பழக்கமான ஒ ரல் வணக்கம் ெதரி த்த .
 “ஞானமண்டபத் ன் இரண்
ண்க க் ம் நலம் வ வதாக! உங் கள் உைழப்
பலன் த வதாக!” என் வாழ் த் க்ெகாண்ேட,
நீ லத்தைலப்பாைக ன் ேழ இ ந்த கத் ல்
நில ய ன் ரிப் டன், நிசாம் அவர ்களின் ஒற் றர ்
தைலவன் ன் ஷ் வ வைத ைமமன் கண்டான்.
அவன் ரைலக்ேகட்ட ம் , ஈட் யால்
த் ப்பட்ட ேபான்ற எரிச ்ச டன் உமார ்
ம் ப்பார ்த்தான். அவன் உள் ளத் ேல ேகாபம்
ெகாந்தளித் க்ெகாண் ந்த . த க்க யாத
ஆத் ரம் க்ெகாண் ந்த .

“நட்சத் ர ட் ேல ஒ ெபரிய ஷயம்

கண் க்கப்பட் ப்பதாக அங் கா ல்
ேப க்ெகாள் றார ்கேள! உண்ைமயா? அ
என்ன?” என் ேகட்டான் ன் ஷ்.

உமார ் ைக ந்த ேபனாைவக் ேழ

ேபாட் ட் எ ந் ந்தான். “நான்
வ ன்றெபா , வ ேலதான் அந்த
ஷயத்ைதக் கண் த்ேதன். நீ தான் அதன்
உண்ைமைய எனக் த் ெதரி க்கேவண் ம் ”
என்றான் உமார ்.

“அ ைமயா ய நான் தங் கள்

கட்டைளக் க் காத் க் ேறன். ேம ம்
நீ ண்டநாள் நண்பனாக ம் இ ந்த என்ைன
நீ ங்கள் ேகட்டால் , உடேன எைத ம் ெசய் ய
ஆயத்தமாக இ க் ேறன்” என் ன் ஷ்
வணக்கத் டன் னான்.

“நீ லக்கல் ப த்த வைளயைல எந்த

இடத் ேல ஒளித் ைவத் க் றாய்
என்பைத ம் அந்த வைளய டன் றப்பட்ட
சங் க எ என்பைத ம் நான் இப்ெபா
ெதரிந் ெகாள் ள ேவண் ம் . ெசால் !” என்றான்.

ஒற் றர ் தைலவனான ன் ஷ க் ைள
ேவகமாக ேவைலெசய் ம் சக் வாய் ந்த . இந்த
வார ்த்ைதகைளக் ேகட்ட ம் , அவ க் உடேன,
தான் ஊற் க் ணற் க் ள் ேள க் எ ந்த
வைளயல் நிைன க் வந்த .

எப்ப , அந்த ஷயம் இவ க் த்

ெதரியவந்த என் ஆச ்சரியப்பட் த ல்
த்தான். ஆனால் உடேன தாரித் க்
ெகாண்டான்.

“தங் க க் நீ லக்கல் ப த்த

வைளயல் தாேன ேவண் ம் ? எத்தைன இலட்சம்
ேவண் ம் ெசால் ங் கள் ; இப்ெபா ேத ெகாண்
வ ேறன்” என் ஷயத்ைதப் ரியாதவன்
ேபால் ேப னான்.

“இந்த இடத் ேல, ஒ கடன் வந்

உன்னிடம் ஒ ெசய் அந்த வைளயைலக்
ெகா த்தான். அந்தச ் ெசய் ைய நான்
ெதரிந் ெகாள் ளாதப நீ மைறத்
ைவத் ட்டாய் . இப்ெபா ெசய் ய ப் ய
அந்தப் ெபண் இறந் ேபாய் ட்டாள் . அவ ைடய
சா என் ைடய உ ைர
வாட் க்ெகாண் க் ற . இந்த உலகத் ல்
எத்தைனேயா ெபண்கள் இ க் றார ்கள் . ஆனால் ,
அவைளத்தான்... அந்த ஒ த் ையத்தான் நான்
காத த்ேதன். அ உனக் நன்றாகத் ெதரி ம் .
ெதரிந் ம் , நீ என்னிடம் ெபாய் க் றாய்
என்ைன ஏமாற் க் றாய் - உண்ைமதாேன?
ஏன் க் றாய் ?”

உமாரின் ரல் க க த்த . கம்

ேகாபத்தால் வந்த . ைககைள இ ப் ல்
த்தப ேய, ெகால் லவ ம்
மதயாைனையப்ேபால உமார ் ன் ைஷ ேநாக்
நடந்தான். தன் உ ைரப் ப க்கவ ம்
ெகாள் ளிையப்ேபால் எரி ம் அந்தக் கண்கைள ம்
தன் உள் ளத்ைத ஊ ச ்ெசல் ம் நஞ்
ேதாய் ந்த அந்த அம் ேபான்ற பார ்ைவைய ம்
பார ்த்த ன் ஷ் பயந் ட்டான், அவ ைடய
உள் ளத் ன் நிைன கைள ம் , பயத் ன்
ெபா ைள ம் உமா ம் அ ந் ெகாண்டான்.

“ஆண்டவனின் ெதாண் ற் ெறான்ப

ெபயர ்களின் ஆைணயாக ம் ேறன்.
எனக் இந்த ஷயேம ெதரியா . தங் கள்
சம் பந்தப்பட்ட எந்தப் ெபண்ைண ம் நான்
பார ்த்த டக் ைடயா . ஐேயா! ைமமன்; உத
உத !” என் ன் ஷ் கத் னான்.

உமாரின் ைககள் அவ ைடய க த்ைத

இ க் ப் த்தன. அவைன ஓர ் ஆட்
ஆட் னான். ன் ஷ் வைல ல் க் ய
கம் ேபாலத் ண னான். உமாரின் ைக
ரல் கள் , அவ ைடய சைதக் ள் ேள கத்
பாய் வைதப்ேபால ஆழப் ப த்தன. அவ ைடய
கண்கள் எரி ம் ெந ப் ப்ேபால இ ந்தன.
ைமமன் உத க்காகக் க் ர ட் க்
ெகாண் ப்பைதக் கண்டான் ன் ஷ்.
 ன் ஷ் அைடந்த அ கமான பயத் ன்
காரணமாக, தன் இ ப் ல் ெசா ந்த
கத் ைய எப்ப ேயா உ க்ெகாண் ,
கண் த்தனமாக உமாைரக் த் னான்.
கத் ன் ைனஉமாரின் ணிையக் த் ,
சைதையக் எ ம் ைப ம் தாக் ட்ட .
இரத்தம் ஒ ய . ஆட்கள் வந் அவைன
த் த் தைர ல் தள் ளினார ்கள் . அங் ேக
நீ ட் ப்ப த் ப் ெப ச் வாங் க்ெகாண்
டந்தான். அவ ைடய கலங் ய கண்களிேல
மங் ய ேதாற் றத் ல் ஐந்தா ேபர ், பா ம்
ேவங் ைகையப் ேபால் நின்ற உமாைரச ்
ற் வைளத் ப் த் க்ெகாண் நிற் பைத ம் ,
ந்த ணி ன் ேழ ெவட் ப் பட்ட
ேதாளி ந் வ ம் ெநஞ் ல்
வ வைத ம் ெதரியக் கண்டான்.

“நாேய! நமக் ைட ேல இரத்தப் பைக

ேதான் ட்ட . ெதரிந் ெகாள் . ஆனால் ,
இப்ெபா ந் ேறேன; இந்த இரத்தத் னால்
அந்தப் பைக வர ல் ைல. ெதரிந் ெகாள் ; அந்த
இரத்தம் எனக் ள் ேளேய நா க் நாள்
ந் க்ெகாண் வ ற . அ இப்ப
வ ய டமாட்ேடன். ேபா! என் எ ரில் ண் ம்
ேதான்றாேத! அப்ப வ வாயானால் நீ ெசத் ப்
ேபாவாய் !” என் ெகாஞ் சங் டப்
பதட்ட ல் லாமல் அைம யாக ம்
அ த்தமாக ம் னான் உமார ்.

ேவைலக்காரர ்கள் லமாக நடந்த

ஷயத்ைதக் ேகள் ப்பட்ட ஜபாரக், அன் இர ,
தாக் ன் வாசல் அ ேல யாபாரி
அக்ேராேனாைசச ் சந் க்க ேநர ்ந்தேபா ,
அவனிடம் னான். ற ஜபாரக் ரிந்
ெசன்ற ன், அங் ேக அங் கா ச ் சந்ைத ேல,
க் ச ் ெசய் ெகாண் ேபா ம் ஒ வைனக்
ப் ட் , ஒ தாளிேல, இரண் ெசாற் கைள
எ , அைத ஒட் , த் ைர ைவக்காமல்
அவனிடம் ெகா த் , “இைத ேர நக க்
எ த் ச ்ெசல் . அங் ேக ரயாணிகள் தங் ம்
சத் ரத் ேல ெசன் , மண்டபத் ேல
நின் ெகாள் , ஏ ன் இைறயவ க் ஒ க தம்
ெகாண் வந் ப்பதாகக் ற ம் . அவர ் உன்ைன
ேநாக் வ வார ். அவரிடம் ெகா ” என்றான்.

“ஐயா! அந்த ஆள் தான் ஏ ன் இைறயவர ்

என் நான் எப்ப அ ந் ெகாள் ள ம் ?
ெபய ம் மா ரியாக இ க் றேத?” என்
அந்த அ ைம ஐயங் ளப் னான்.

“அவேர உன்னிடம் வந் வார ்!”

“ஆ! இ என்ன ந்ைதேயா?” என்

ஆச ்சரியப்பட் ட் , அந்தச ் ெசய் ைய
வாங் க் ெகாண் ேபானான். அவ் டத்ைத
ட் அகன்ற ம் - அைதப் ரித் ப் பார ்த்தான்.
ப க்கத் ெதரியா ட்டா ம் அ சாதாரணச ்
ெசாற் கைளப் ேபாலேவ ேதான் ய , அதனால்
தனக் ஏேத ம் ஆபத் வராமல் இ க்க
ேவண் ேம என்பதற் காக, ஒ ல் லா டம் ேபாய்
அைதப் ப த் த் ெதரிந் ெகாள் ள ம் னான்.
அவர ் உரக்கப் ப த்தார ். காலம் வந் ட்ட
என் இ ந்த . இ ேல பயப்ப வதற் என்ன
இ க் ற என் மனம் ெதளிந் அந்த அ ைம
ேர நகர ் ேநாக் ச ் ெசன்றான்.
 ேதாள் காயத் ற் க் கட் ப் ேபாட்ட ற
உமார ் தன் அைறக் ள் ேளேய அைடந்
டந்தான். கத வ யாக அவைனக் கவனித்த
இஸ் காரி, அவன் ஏேதா ண் த்
தாள் களிேல என்னேவா எ க்
ெகாண் ப்பதாக ம் , அந்தத் தாள் களிேல ல
தைர ேல ந் டப்பதாக ம் னான்.
ஆராய் ச ் க் டத் ல் , க்கப்படா ,
கண் க்காமல் பாக் ந்த ஷயங் கைள
ேமற் ெகாண் கணக் ச ் ெசய் கண் க்க
யற் த் க் ெகாண் ந்தான் ைமமன் என்ற
ழப் ேபரா ரியன், உமார ் இல் லாமல் , எைத ம்
ெசய் ய ய ல் ைல அவனால் , ேகாளப் படம்
சரியானதல் ல. ேரக்க வான லா ரியர ்களின்
ெபயர ்கள் அவ க் வாய் க் ள்
ைழயாதைவயாக இ ந்தன.

லச ் ல வ களில் ஆராய் ச ் ெசய் த

ற , பலன் எ ம் ஏற் படாததால் , தன்
ேவைலைய ந் க் ெகாண் , ஆராய் ச ் க்
டத்ைத ட் ெவளிேய னான் ைமமன்.
நகரத் ற் ப்ேபான அவன் ம் ப ம்
இர ல் தான் வந்தான். வந்த ம் இஸ் காரி
அவனிடம் ேமேல ஆராய் ச ் க் டாரத் ல் ளக்
எரிவதாக ம் , உத யாளர ்கள் ஒ வ ம் அங் ேக
இல் ைல என் ம் னான். உமார ்தான் அங் ேக
இ க்க ேவண் ம் என் எண்ணிக் ெகாண்ேட,
அங் ேக ெசன்றான் ைமமன். தாழ் நத
் ஒ
ேமைச ன் ேமல் சாய் ந் ரித் ைவத் ந்த
ேடால ன் ைகெய த் ப் ர ைய உமார ்
ஆழ் ந் கவனித் க் ெகாண் ந்தான்.
 “நாம் ேத ம் அந்த இடம் ஆ யா
ைமன க் ேமற் ேக இ க் ற !” என்றான்.

“ஆ யாைமன க் ேமற் ேக ெவ ங்
கடல் தான் இ க் ற . உம் , இத்தைன நாள்
ஆராய் ச ் ம் பயனில் லாமல் ேபாய் ட்டேத!”
என் ைமமன் வ ந் னான்.

“இல் ைல, பலன் ட்டத்தட்ட

ைடத் ட்ட . ன் காலத் ல் , பாகத் ல்
பலப் பல நகரங் கள் இ ந்தன. கட ன்
இைடேய ம் லச ் ல நகரங் கள்
இ ந் க் ன்றன” என் ெசால் க் ெகாண்ேட
வந்தவன், தன் எ ரில் இ ந்த வான
சாஸ் ரிகளின் பட் ய ல் இ ந்த ெபயைர
ஒவ் ெவான்றாகப் ப த் க் ெகாண்ேட வந்தான்.
ெபயர ்களின் ேழ ஒ க் ெகாண் ந்த
அவ ைடய ேபனா ஓரிடத் ேல நின்ற .

“ேராட்ஸ் தான் நாம் ேத ய இடம் .

ேராட்ஸ் ல் இ ந்த ப்பார ்க்கஸ் என்ற வான
ற் கைலஞன் ஆ ரம் நட்சத் ரங் களின்
இடங் கைளப் பற் க் ப் எ த் க் றான்.
அவன் தயாரித்த அட்டவைணயாகத்தான் இ க்க
ேவண் ம் இ .”

ைமமன் என்ற அந்தக் ழட் வான

சாஸ் ரி ன் உத கள் ஒ ல் லாமல்
அைசந்தன. ெப ம் ப யாளன் அல் ல ேபராைச
த்த க ையப் ேபால் அவ ைடய நா
நரம் களிெலல் லாம் ஒ ேபராைச
ேயாட்டெம த்த . ஒன்ப ற் றாண் களாக
மைறந் டந்த ஒ ஞ் ஞான இரக யத்ைதக்
கண் க்கக் ய ஒ ெப ஞ் ெசய ம்
இதன் பலனாகக் ைடக்கக் ய ெப ம் க ம்
அவர ்கள் எ ரிேல காத் க் ெகாண் க் ற .

“ஆம் ! ஆம் ! ேடால ேய, அவ ைடய

வான ல் ஆராய் ச ் க் கட் ைரகளிேல,
ப்பார ்க்கஸ் கண் த்த ஆ ரத் எண்ப
நட்சத் ரங் கைளப் பற் ம் ப் ட் க் றார ்.
இ மட் ம் உண்ைமயாக இ ந்தால் ...” தன்
ம ப் உய ம் , க ம் உய ம் என்ற இன்பக்
கன ைமமன் உள் ளத் ேல எ ந் அவைன
ெமய் மறக்கச ் ெசய் த .

“அ உண்ைமயாகத்தான் இ க் ம் .
இப்ெபா நாம் என்ன ெசய் ய ேவண் ம்
ெதரி மா? இேய நாதர ் றப்பதற் ற்
ப்பத் நான் ஆண் க க் ன்னால் ,
ேராட்ஸ் ன் ேகாணத் ற் ச ் சரியாக
இ க் றதா என் இந்த அட்டவைணையக்
கணக் ட் ப் பார ்க்க ேவண் ம் ”.

“நாம் இரண் ேப ம் தனித்தனியாகக்

கணக் ச ்ெசய் பார ்ப்ேபாம் , அப்ெபா தான்,
தவ ஏற் படாமல் ெசய் ய ம் !” என்
னான் ைமமன். ம ப ம் தவ வந்
ேவைல பயனற் ப் ேபாய் டக் டா என்
பயப்பட்டான். கண் ப் ெப ைம ம் ,
க ம் தனக் ம் பங் க்க ேவண் ம் என்ற
ேபராைச ம் அவ க் இ ந்த . கழ் என்றால்
உ ைர ம் ெகா க் ம் ேபரார ்வம் அவன்
ேல ஓ க் ெகாண் ந்த .
 ன் நாட்கள் அவர ்கள் ேவைல
ெசய் தார ்கள் . அைர ைறயாகத் ங் னார ்கள் .
இர ல் ெவ ேநரம் க த்ேத ப க்கச ்
ெசன்றார ்கள் . காைல ல் வதற் ெந ேநரம்
ன்ேப எ ந்தார ்கள் . எ ரில் இ க் ம்
தாள் களிேல இரண் கண்க ம் ெமாய் த்த
வண்ணம் , ைமமன் ேவைலைய டாமல்
ெசய் தான்.

அச யாக இ ப்பைதெயல் லாம்

ெபா ட்ப த்தாமல் அந்தக் ழவன் ேவைல ேல
ஈ பட் ந்தான். உமார ் வாய் ண ணெவன்
ெப க் வ ம் ட் வ ம் க ப்ப ம் வ ப்ப ம்
சரிபார ்ப்ப மாக இ ந்தான். கைட யாகச ்
ரித் க் ெகாண்ேட, “ேபா ம் ேபா ம் ! அந்த
இடேமதான், எல் லாம் அதற் ச ் சரியாக
இ க் ன்றன!” என்றான்.

“இ , இ இன் ம் தான்” என்

க்ெகாண்ேட, ைமமன் தன் ைடய
ேவைலையச ் ப்பாகப் பார ்க்கத்
ெதாடங் னான். அவன் கணக் கெளல் லாம்
ெசய் சரிபார ்த் , மனஅைம யைடந்த
ற தான், அைத ஒப் க் ெகாண்டான்.

“சரியாக இ க் ற . சரியாக இ க் ற .
அட்டவைண சரியாகேவ இ க் ற . அ ஞர ்
அ ெசன்னா ம் இைதச ் சரிெயன்ேற ஒப் க்
ெகாள் வார ். ேபரா ரியர ் உமார ் அவர ்கேள, அ ஞர ்
ேடால ையப் ேபாலேவ, நா ம் ேராட்ஸ் ன்
ஞ் ஞானி வான ல் அ ஞன் ப்பார ்க்கஸ்
வ த்த இந்த அட்டவைணைய இனி எளிதாகப்
பயன்ப த்தலாம் ” என்றான், ைமமன்.
 ைமம க் உடேன ஆஸ்தான
மண்டபத் ேலேபாய் உட்கார ேவண் ம் ேபால்
இ ந்த . தன் ைடய மாணவர ்க க்ெகல் லாம்
இந்தப் ய உண்ைமையப் ேபா க்க
ேவண் ம் ேபால் இ ந்த . நிசாப் ர ் கைலக்
கழகத் ேல உள் ள ஆ ரியர ்க க்ெகல் லாம்
இந்தப் ய உண்ைமையப் ேபா க்க
ேவண் ம் ேபால் இ ந்த . நிசாப் ர ் கைலக்
கழகத் ேல உள் ள ஆ ரியர ்க க்ெகல் லாம்
அரிய ஆராய் ச ் ையப்பற் க் றேவண் ம் என்ற
எண்ணம் எ ந்த . ஆனால் , உமார ் அவைனத்
த த் ட்டான்.

“ஏற் ெகனேவ, உேலமாத் தைலவர ்கள்

காலத்ைத அளப்ப னித மைறயால்
த க்கப்பட்ட ெசயல் என் ம் , நமக் இந்த ண்
ன் ட் ல் ய ஆ கள் உத ெசய் ன்றன
என் ம் வ றார ்கள் . மத ேரா யான ஒ
ேரக்க ைடய அட்டவைணைய நாம்
உபேயா க் ேறாம் என் ெதரிந்தால் என்ன
ெசால் வார ்கேளா, என்ன ெசய் வார ்கேளா?
ெபா த் ந் , எல் லா ேவைலக ம் ர ்த் யான
ற , த ல் நம் ஆராய் ச ் ன் பலைன
ல் தான் ன்னிைல ல் சமர ்ப் ப்ேபாம் .
அ வைர எ ம் ேபசக் டா ” என்றான் உமார ்.

“உண்ைமதான்! ஒ ைற மதெவ
த்தவர ்கள் லர ் நம் ைடய ேகா ரத் ன்ேமல்
எரி ற வட் ையத் க் எ ந்தார ்கள் . தாங் கள்
அெலப்ேபா ல் இ ந்த சமயம் , நிழற் காட் ம்
பளிங் க் கம் பத் ன்ேமல் கற் கைள
ெய ந்தார ்கள் . ம ந் ட்டங்
 ட்டமாக வந்த அவர ்கள் ெசய் த
அட்டகாசங் கைளெயல் லாம் ெபா த் க்
ெகாண் ந்ேதாம் . இப்ெபா இந்த
ஷயங் கைளய ந்தால் , மதவா கள் என்ன
ெசய் வார ்கேளா, ெசால் ல யா , நம் ந்தைன
கைளச ் காலத் ற் த் ைர ட்
ைவக்க ேவண் ய தான். உத க க் ம்
ட் ப்ேபாட் ைவக்க ேவண் ய தான்”
என்றான்.

உமார ் ெரன் ப் ேவைலகளில்

ஈ ப வதன் இரக ய ம் ைமம க் ப்
ரிய ல் ைல. ஆராய் ச ் ேவைல ந்
ந்தைன அைத மறந் ேவ எங் ேகா தா வதன்
காரண ம் அவ க் ப் ரிய ல் ைல, ரத் ேல
உள் ள ஊரிேல, ஓர ் அழ ய இளம் ெபண் அ
வா வ ம் , உமாரின் ேதாளிேல
ெதாத் க்ெகாள் வ ம் , ேதாற் றமளிக் ம் ேபா
உமார ் தன் இ ப் டத்ைத ம் ேவைலைய ம்
எல் லாவற் ைற ம் மறந் வான். யாஸ் ன்
நிைன வந்த ம் த் ப் த்தவன் ேபால்
மா வான். இ ைமம க் த் ெதரியாத
ஷயம் !

ெப க்ெக த்ேதா ம் ஆற் ன் அ ேல

எரிக் ம் ெவ ல் ேரன் நரகத்ைதப்ேபால்
ேதான் ய் அந்தக் டாரம் அவன் நிைன க்
வ ம் . ல சமயம் ரகாசமான கண்க டன்
ந்தல் கற் ைற ஆ அைசந் வரப் ன் ரிப் டன்
ள் ளி ஓ வ ம் யாஸ் ன் அழ வம்
ேதான் ம் . இப்ப மா மா இன்பக்காட் க ம்
ன்பத் ேதாற் ற ம் ேதான் மா ம் ,
ெப ம் பா ம் , அவ ைடய ேநாய் வ ம் , மரண
ேவதைன ம் தான் அ க்க ேதாற் றமளிக் ம் .

“இவ ைடய ேபாக்ேக ரிபட ல் ைலேய.

ேவைல ெசய் தால் , ஒேரய யாக அ ேலேய
ஆழ் ந் றார ். “இல் லா ட்டால் ம க்
வைள டன் மனம் ேபத த்தவர ்ேபால் தனிேய
உட்கார ்ந் க் றார ்” என் இஸ் காரி ஒ நாள்
ஆச ்சரியத் டன் னான்.

அவைரப்பற் அ கம் ெதரிந்தவர ் ேபால் ,

ைமமன் “அவரிடம் ஓர ் அ சய சக் க் ற ;
ஆனால் , அவர ் ேபாக் இப்ப க் ற . மனத்
தளர ்ச ் மட் ம் ஏற் படா ட்டால் , ேடால ையக்
காட் ம் உமார ் றந் ளங் க ம் !”
என்றான்.

ஆனால் , கல் ய ல் லாத அங் க

னனான ஜபாரக் மட் ம் , உமாரின்
நிைலைமைய நன் உணர ்ந்தவனாக இ ந்ததால் ,
இர ேநரங் களில் எல் லாம் அவன் டேவ
உட்கார ்ந் ப்பான். தன் நண்பன் அ ேல
டங் ப் ப த் க்ெகாண் , அல் ல உட்கார ்ந்
ெகாண் , ளக் நாக் ஆ ம் ேபாெதல் லாம்
உண்டா ம் நிழல் அைச கைளப்
பார ்த் க்ெகாண்ேட இ ப்பான்.

அந்த மா ரியான ேநரங் களில்

ேவ க்ைகேப வ ைடயா . “என் தைலவர ்
ல் தான் ஆல் ப் அர ்சலான் அவர ்கள் இறந்தேபா ,
கடல் ேபால் கண்ணிர ் ெப க் என் ன்பத்ைதக்
க க்ெகாண் ட்ேடன். ஆனால்
டாரம ப்பவேர! நீ ங்கள் க் ம் அந்தக்
ேகாப்ைப ம , அ உங் கைள அ கண்ணிர ்
டச ் ெசய் ம் ஆற் றல் இல் லாததாக இ க் றேத!
அ ர ்த்தால் அல் லவா ன்பம் ஆ ம் ? என்
ெசால் வார ்கள் .”

அப்ப ச ் ெசான்னெபா , உமார ் அந்தக்

ேகாப்ைபைய உற் ேநாக் னான். “ ங் ம்
ெபா ன்பத்ைத மறக்கலாம் . ங் க யாத
ெபா த் மயங் கலாம் . அதனால் மற
ஏற் ப ம் . நீ யார ் என் ம் , எதற் காக இந்த
உலகத் ேல றந்தாய் என் ம் நீ உன்ைனேய
ேத த் ரிவைதக் காட் ம் ப்ப றந்த
அல் லவா?

“ஆனால் , அ அைம ையத்

த வ ல் ைலேய!”

“மற ையக் ெகாண் வ றதல் லவா?

ஜபாரக், இேதா கவனி. இந்த ேகாப்ைப ேல
இரசாயன சாஸ் ரத் ன் இரக யம் எப்ப
அடங் க் றெதன் பார ். ப் ட்ட ஓர ்
அள த் ட்டாயானால் உலகக்கவைலகள்
ஆ ரத்ைத ம் ஒ ெநா ேல மறக்கலாம் .
ேகாப்ைப ம வைத ம் த் ட்டால் ,
மா அரசரின் தங் கச ் ங் காதனத் ேல இ ந்
இந்தத் தரணிையேய அரசாளலாம் ; தா ன்
இதழ் கள் அைசயப் றக் ம்
இைசையக்காட் ம் ேமலான இனிய
சங் தத்ைதக் ேகட்கலாம் . ெசா இந்தக்
ேகாப்ைபையச ் ெசய் தவன் இைதத் தைர ேல
க் ெய ந் ண் ண்டாய் உைடயச ்
ெசய் வானா?”
 “ெசய் ய மாட்டான்!”

“அப்ப யானால் அழ ய மனித உடைல

உ வாக் ம் அன் ம் இ க் ற ; அைத அ க் ம்
ன ம் இ க் றேத! இ ஏன்?”

தைர ல் டந்த கசங் ய தாள் ஒன்ைற

எ த் உமார ் ஜபாரக் ன் ைக ல் ெகா த்தான்.
அவன் அைத ளக் ன் அ ேல ெகாண் ேபாய்
ரித் ப் ப த்தான். உமாரின் அழ ய
ைகெய த் ல் , பார கெமா ல் நான் அ கள்
ெகாண் க ைத ஒன் எ தப் ெபற் ந்த .

ரான பாைத ேல
ேபா ந்தப் பயணேம
இ ல் இன்பம் இல் ைலேய
என் ந் ன்பம் ன்பேம!
ம க் ண்ணம் ெகாண் நீ
ம ழ ைவப்பாய் இர ேல!
எ ர ் கால எண்ணேம
ஏ ம் ேவண்டாம் அன்னேம!
 28. மரணக்ெகா
பறக் ெதன் மத
க்கள் ஒல ட்டார ்!

ஓராண் காலம் க ந்த . ண் ன் ட் ல்

இ ந்த ஆராய் ச ் யாளர ்கள் , தங் க ைடய ய
கண் ப் டன், னசரி மணிக்கணக்ைக
ஒப் ட் ப் பார ்த் மன நிைற ெபற் றார ்கள் .
ைமம க் ம் இஸ் காரிக் ம் ந்த ம ழ் ச ் ,
நட்சத் ரங் களின் இ ப் டத்ைதக் ெகாண் ,
நீ ர ்க்க காரத்தால் அளக்கப்ப ம்
மணிக்கணக் ம் , ரிய ைடய நிழ ன் லம்
அளக்கப்ப ம் மணிக் கணக் ம் ஒன் க்ெகான்
ஒத் வந்தன. இவ் வா ஆராய் ச ் ெசய் ததன்
பலனாக, ஓர ் ஆண் ல் , 365 நாட்க ம் ஐந்
அல் ல ஆ மணி ேநர ம் அடங் க் ன்றன
என் உ யா ற் . 354 நாட்கேள ெகாண்ட
ைறக்கணக்ைகக் காட் ம் இ நிச ்சயமாகச ்
சரியானெதன்ேற ெதரிந்த . ைறக் கணக் ல்
உள் ள ைழைய உணர ்ந்த எ ப் ேதசத் ப்
பழங் கால வான ல் ஆராய் ச ் யாளர ்கள் ஓர ்
ஆண் க் 30 நாட்கள் ெகாண்ட 12 மாதங் கைள
வ த் க் ெகாண் , ஆண் ன் இ ல் ஐந்
நாட்கைளத் ழாவாகக் ெகாண்டா 365
நாட்கள் ெகாண்ட ஆண் க் கணக்ைக
நைட ைறக் க் ெகாண் வந்தார ்கள் .
 “அந்தக் கணக் ம் , ஓர ் ஆண் ல் கால்
நாள் ெபா பட் ப் ேபா ற . நாம் ஓர ்
ஆண் க் க் கால் நாள் ட்டேவண் ம் . அைத
ஒேரய யாக நான் ஆண் க க் ஒ
நாளாகக் ட் ட்டால் என்ன?” என் இஸ் காரி
ேகட்டான்.

“நான் வ டங் க க்ேகா, அல் ல நாற் ப

வ டங் க க்ேகா மட் ம் பயன்படக் ய
பஞ் சாங் கத்ைத நாம் தயாரிக்க ல் ைல.
வரப்ேபா ன்ற ற் க்கணக்கான
ஆண் க க் ம் , உலகம் உள் ள அள ம்
ஓ ன்ற காலத் ற் ம் ஓர ் அள க யாகப்
பயன்ப ம் ப இ க்க ேவண் ம் நம் ைடய
பஞ் சாங் கம் ! அதற் இ வைர ல் நாம் ெசய் த
ஆராய் ச ் கள் ேபாதா . இன் ம் ல் யமாகக்
கணக் ச ் ெசய் யேவண் ம் . ண் ம் , நாம்
மனநிைற ெப ற வைர ேல னந்ேதா ம் ,
கால அள கைளக் கவனித் க் த் க்ெகாண்
வர ேவண் ம் ” என் உமார ் ற, ைமம ம் அைத
ஆதரித்தான். அதன்ப ேய, அவர ்கள் ண் ம்
ஒ வ டம் , காலங் காட் ம் க கைள ம் , காலம்
அளக் ம் க கைள ம் பயன்ப த்
ஆராய் ச ் க் ப் கள் எ த் , ந் ய
ப் க ட ம் , த்தப்பட்ட நட்சத் ர
அட்டவைண ட ம் ஒப் ட் ப்
பார ்த் க்ெகாண் வந்தார ்கள் .

ண்ணின் ன்கைள ஆராய் ச ் ெசய் ம்

இந்த மனிதர ்கள் , இ காட் ப் ைத ல்
டக் ம் ணங் களின் ஆ ேயா ேப ம் , மத
நம் க்ைகயற் றவர ்களின் ஞ் ஞானக்
க கைளப் பயன்ப த் ம் வ வதாக எ ர ்ப்
ரசாரம் ெசய் வந்த நிசாப் ர ் ல் லாக்க க் ,
இவர ்கள் ஆராய் ச ் ன் ெவற் ச ் ெசய் , வதந்
வ வாகப்ேபாய் ச ் ேசர ்ந்த . இவர ்க ைடய
க் ரைலப்பற் உமா ம் ைமம ம் ம்
கவைலப்பட ல் ைல. ஆனால் , உமார ் ண் ம்
இயற் ைக ன் தன்ைமையப்பற் ஏேதர ்
ஆராய் ச ் ல் ச ்சாக ஈ பட் வ வைத
ைமமன் உணர ்ந்தான். அவன் எந்த
ஷயத்ைதப்பற் ய ஆராய் ச ் ல்
ஈ ப்ட் க் றான் என் ைமமனால் க்க
ய ல் ைல. ஆனால் , ஒ ஷயம் மட் ம்
ரிந் ெகாள் ள ந்த . அ ஞர ் ேடால் ன்
ஆராய் ச ் வ ம் , அவர ் காலத் க் ந் ய
ப்பார ்க்கஸ் என்ற ஞ் ஞான ேமைத ன்
ஞானத்ைத அ ப்பைடயாக ைவத் ச ்
ெசய் யப்பட்டைவேய என்பைத உமார ் உணர ்ந்
ெகாண்டதால் , அவ ம் , அ ஞர ், ேடால ையப்
ேபாலேவ, ேராட்ஸ் ன் ஞ் ஞானப்
ேபரா ரியனின் த்தகங் களிேல தன் க த்ைதச ்
ெச த் வ வ மட் ம் ெதரிந்த . ஏேதா ஒ
ய ஷயத்ைதக் கண் ப்ப ல் ,
ப்பார ்க்கஸ் ல் கைளப் பயன்ப த்த உமார ்
யற் க் றான் என்பைத மட் ம் அவர ்
த் க்ெகாண்டார ். எந்த ஷயம் ? அ தான்
ரிய ல் ைல.

“என்ன ஒேரய யாக ஆராய் ச ் ல்

ழ் ட்டார ்?” என் இஸ் காரி ஒ நாள்
ேகட்டான்.
 “இ தான் ரிய ல் ைல. ரகணத் ல்
ஏற் ப ம் நிழ ன் வ வத்ைதப் பற் யதா
இ க் ேமா என் நிைனக் ேறன்.
எல் ைல ல் லா ெசல் ம் எண்கைளப்
பயன்ப த் த் ர ்க்க ேவண் ய
வைள கைளப்பற் ய ரச ் ைனகைளக்
கண் க்க யற் க் றார ் என் தான்
எண் ேறன்!” என் ைமமன் ெசான்னான்.

“அ ளாளனா ய அல் லா அவைரக்

காப்பாற் வாராக. சாதாரண எண்கள்
சம் பந்தப்பட்ட கணக் கேள என் ைளையச ்
தற ைவக் ன்றன. அவர ் ைள என்ன
வா ேமா” என் இஸ் காரி ரித்தான்.
இஸ் காரி ைமமனி ம் இளைம ம் ைதரிய ம்
உள் ளவன்.

“ைசபர ் வட்டத் க் கணக் கைள அவர ்

ேபாட் க் ெகாண் க் றான்.”

“ைசபர ் என்றால் தான் ஒன் ல் ைலேய.

அப் றம் அ ல் என்ன கணக் இ க் ற ?’ என்
இஸ் காரி ேகட்டான். பைழய இஸ்லா ய
ைறப்ப , ைசப க் க் ேழ ஒன் ல் ைல
என்ற அந்தக் காலத் ல் இ ந்த .

“ைசப க்கப்பால் ஒன் ல் ைல என் நீ

நிைனக் றாய் . ஆனால் , ேரக்கர ்கள் இேத
ைசபைர ேரா என் அைழக் றார ்கள் . அந்த
ேரா க் அப்பால் எத்தைன ெபரிய ெபரிய
எண்கள் எல் லாம் இ க் ன்றன!”
இஸ் காரிக்ேகா, இ ஏேதா ெபரிய நம் ப யாத
 ஷயமாக ம் , மாய த்ைத ேபால ம்
ேதான் ய .

“நீ ெசால் வ , ஏேதா ேரக்கர ்கள் கா ம்

கன ேபால இ க் ற . ேரக்கர ்கள் இந்த
மா ரியான ண் கன காண்ப ல் ெபரிய
ஆட்கள் தான். இப்ப ப்பட்ட கன கைளக் கண்
அவர ்கள் ெவளி ம் ெசால் வார ்கள் . ஆனால் ,
இதனால் , அவர ்க க்காவ , ேவ யா க்காவ
ஏதாவ நன்ைம ண்டா என்றால் ைடயா .
ஏதாவ நிைறேவறக் ய சங் க ண்டா
என்றால் ைடயா . அவர ்களாவ , நல் ல
நிைல ல் இ ந்தார ்களா என்றால் அ ம்
ைடயா . ஒ ேரக்க ஞ் ஞானி, அவன் ெபயர ்
எனக் நிைன வர ல் ைல. இப்ப த்தான் ஒ
அ ர ்வக் கன கண் அைத ெவளி ட்டான்.
இந்தப் க் அப்பால் ஏதாவ ஒ ெபா ைள
நி த் ட்டால் , அைதக் ெகாண்
இந்தப் ைய, இடம் மாற் டலாம் அல் ல
நகர ்த் டலாம் என் கண் த்தான்.
இப்ப ப்பட்ட கற் பைன ல் ஈ பட் ந்த அவன்,
ஒ ேபார ் நடந் ெகாண் ந்த சமயத் ல் ஒ
சாதாரணச ் ப்பாயால் ெகால் லப் பட்டான்.
அவர ்க ைடய ெப ம் ேபரரசர ் இஸ்கந்தர ்
(அெலக்சாண்டர ்) என்பவன் ஒ ெபரிய கன
கண்டான். ஆ யா வைத ம் ெவன்
ட்ேடாம் என்ற அகங் காரத் ல் உலகம்
வ ம் தன் ஆட் ையப் பரப்ப
ேவண் ெமன் மனக் ேகாட்ைட கட் னான்.
ஆனால் நம் ேபரா ரியர ் உமாைர டக் ெகாஞ் சம்
தலான வயதா ம் ெபா , இளைமக்
காலத் ேலேய அ கமான மயக்கத் ல்
ெசத் ப்ேபானான். அவ ைடய அ ர ்கள் ,
தங் க க் ள் ேளேய அந்தத் ேதசங் கைளச ்
ப களாகப் ரித் க் ெகாண் ,
ஒ வேராெடா வர ் ெபா , அந்த
சாம் ராஜ் யத்ைதச ் ன்னா ன்னமாக் க்
ெக த்தார ்கள் . இப்ெபா , அந்தக்
ேரக்கர ்கைளெயல் லாம் சாய் த் ட்
நம் ைடய இஸ்லா யப் ெப ம் ரர ்கள் வந்
ட்டார ்கள் . ேரக்கர ்களின் கற் பைனகளால்
ம் பயனில் ைல” என் இஸ் காரி ஒ
ெபரிய ெசாற் ெபா ேவ நிகழ் த் னான்.

“ஒன் ல் லாத ைசப க்கப்பால் ெபரிய

ெபரிய எண்கள் இ ப்பதாக உமார ்
ெசால் றாேர! அவேர, அந்த எண்கைளப்
பயன்ப த் க் கணக் கள் ெசய் றாேர!” என்
ைமமன் ளக் னான்.

“ெபரிய ல் லாக்களின் கா ேல இந்த

ஷயம் எட் டாமல் அல் லாதான் அ ள் ரிய
ேவண் ம் ” என் ட் ப் ேபான இஸ் காரி,
தன் உத யாளர ் க்ேக வந்த ேம,
“உண்ைம ன் அத்தாட் ம ப ம்
மயக்கத் ல் ஆழ் ந் ட்ட !
நட்சத் ரங் களின் மத் ேல ஒ வைள ேல
ஏ ச ் ெசன் , ெசத் க் டக் ம் எண்களின்
ஆ கைள ஆட் ெச த் றார ் ஆ ரியர ்
உமார ்” என் னான்.

“ஆம் ஒ நாள் இர , ைத களின்

ந ேவ ெசன் அவர ் உட்கார ்ந்தைத நான்
பார ்த்ேதன்” என் அவர ்களிேல ஒ வன்
னான். அந்த ஆண் ம் இ க் கட்டத்ைத
அைடந்த . கைட க் ப் கள் வ ம்
ப யப் ெபற் ற ற , உமா ம் , ைமம ம்
உட்கார ்ந் , வான, ல் யமான, க கச ்
சரியான பஞ் சாங் கம் ஒன்ைறக் கணக் ச ் ெசய்
தயாரித்தார ்கள் ! அவர ்க ைடய
கண் ப் ன்ப , ஓர ் ஆண் க் 365
நாட்க டன் 5 மணி 48 நி டம் 45 ெநா கால அள
காணப் பட்ட . இன் நாம் பயன்ப த் ற
பஞ் சாங் கத்ைதக் காட் ம் இ சரியான,
கணக்ேகயா ம் . இதன்ப , 365 நாட்க டன், 33
ஆண் க க்ெகா ைற 8 நாட்கள் ட் க்
ெகாள் ள ேவண் ம் . அப்ெபா , ரிய வட்டக்
கணக் ம் , க காரக் கணக் ம் கத்
ல் யமான ைற ல் சரியாக இ க்க ம் .

இத் டன், ஆண் களின்

அட்டவைணெயான் ம் , தயாரித் ப்
பஞ் சாங் கத்ைதப் ர ்த் ெசய் , இவர ்க ைடய
க்காக ஆவ டன் காத் க் ெகாண் க் ம்
நிசாம் அல் ல் க் அவர ்களிடம் சமர ்ப் க்கத்
தயாரானார ்கள் . நிசாப் ர ்க் ேகாட்ைட ேல
ந்த உலக அைமப்பாளர ் ஆ ய நிசாம் அல்
ல் க் அவர ்களின் ன் தங் கள் ய
பஞ் சாங் கத்ைதச ் ேசர ்ப்பதற் , பாக்தாத் கணிதப்
ேபரா ரியர ் ைமமன் அவர ்க ம் , உர ்கண்
ஆராய் ச ் க் கழகத் ப் ேபரா ரியர ் சாபர ் அல்
இஸ் காரி அவர ்க ம் , தங் க ைடய
பட்டங் க க் த் த ந்த அர யல்
உைடயலங் காரத் டன் ெசன்றார ்கள் . தங் க
லாம் ய எ த் க்களால் க் ம்
பஞ் சாங் கப் ர ெயான்ைறப் பறக் ம் நாகப்
படம் ன்னப்பட்ட பட் த் ணிப் ைபக் ள் ேள
ைவத் நிசாம் அவர ்களிடம் ெகா த்தார ்கள் .
இைதத் தாேன ேநர யாக ல் தான்
மா ா டம் அளிப்பதற் காக நிசாம் றப்பட் ச ்
ெசன்றார ்.

“ ழ் நா க க் ம் ேமல் நா க க் ம்
தைலவரான எம் ேபரரசேர! தங் க ைடய க்
கட்டைள ன் ப , தங் கள் பணியாளர ்கள் ,
காலத்ைத அளந் ட்டார ்கள் . இ வைர
உலகத் ேல கணிக்கப்பட் வந்த பஞ் சாங் கங் கள்
எல் லாம் ைழ ைடயன என் ம் , தங் க ைடய
ரிய ஆட் ேல நிைலநி த்தப் ப ன்ற இந்தப்
பஞ் சாங் கம் ஒன்ேற சரியானெதன் ம் , நிைல
நி த்தப் ெபற் ற ! அளவற் ற அ ளாளரான
அல் லா, உலகத் ேல மனித இனத்ைத உலவ
ம் , எல் ைல ல் லாத காலம் வைர ேல,
என்ெறன் ம் சரியான அள ைனக் காண் க் ம்
இந்தப் ய பஞ் சாங் கத்ைத - தங் கள்
ளத் ன் ெப ப்பத் ற் ணங் கத்
தயாரிக்கப்பட்ட இந்தச ் சரியான அள ைறைய
- வழக்காற் ல் ெகாண் வரக் ய
உரிைம ைடய தங் கள் ன் பைடக் ேறன்!”
என் நிசாம் அல் ல் க் அவர ்கள் ல் தான்
மா ா அவர ்களின் ைககளிேல அைத
அளித்தார ்.

ல் தான் மா ா, அைத ஆவ டன்

வாங் ப் பார ்த்தார ். பஞ் சாங் கம் , அவ ைடய
ரி ம் தன்ைமக் அப்பாற் பட்ட ஷயமாக
இ ந்தா ம் , அைதச ் ற் க் ெகாண் வந்த
பட் த் ணி ல் ன்னப்பட் ந்த பறக் ம்
பாம் ன் அழ ய உ வம் அவைரப் ெபரி ம்
கவர ்ந்த . பறக் ம் பாம் , அவ ைடய
பரம் பைரச ் ன்னமா ம் . ேம ம் , ண்ணின்
கைள ளக் ம் ஆற் றல் பைடத்த உமார ்
கயாம் தயாரித்த இந்தப் பஞ் சாங் கம் , அவ ைடய
ெதாடர ்ந்த ஆட் ைய அ ர ்ஷ்ட ைடய தாக் ம்
என்ற நம் க்ைக அவ க் ந்த . தன் ஆட் ல்
ஒ ய பஞ் சாங் க ைற ஏற் ப த் வ
அவ க் ப் ெப ைமயாக ம் இ ந்த .

“ண் ண் ட் ேல ஆராய் ச ் ெசய் த

கல் வல் ல ேமைதக க் ச ் றப் ப்
பட்டங் க ம் , ெபாற் க ம் ெகா க்க ஏற் பா
ெசய் ங் கள் . என் ைடய அரசைவ வான ல்
அ ஞ க் க் ன் ன் ேமல் உள் ள காசர ் ச ் க்
என்ற ய அரண்மைனைய ெவ ம யாகக்
ெகா ங் கள் ” என் ல் தான் ஆைண ட்டார ்.

அவ ைடய ெப ங் ெகாைடயளிப் க்
யந் , அைத நிைறேவற் வதற்
அைடயாளமாகத் தைல னிந் நிசாம் , ல் தான்
மா ா கா ல் ம் ப யான ர ல்
பணி டன், “வ ம் இளேவனிற் காலத் ேல,
க ரவன் மத் ய ேரைகக் ேகாட் ேல ெசல் ம்
சரியான நாள் வ ற . அன் மாைல டன்,
பைழய பஞ் சாங் க வழக் நி த்தப் பட் , ய
சகாப்தத் ன் ஆரம் ப ழா நடத்தப் ப வதற் ம் ,
ய சகாப்தத் ற் த் தங் கள் ெபயரால் ,
“ஜல் லா யன் சகாப்தம் ” என்ற ெபயர ்
ைவப்பதற் ம் , தங் கள் ேபராைணக் க்
காத் க் ேறன்” என் நிசாம் னார ்.
ல் தா ம் , அதற் ச ் சரிெயன் னார ்.
 அந்த இளேவனிற் காலத் ல் , ரியன்
மத் யேரைகக் ேகாட் ல் பவனி வ ம் அந்த
நாளில் , இர ம் பக ம் சரிசமமாக இ க் ம் அந்த
நாள் மாைல ல் , தன் ைடய ர க்கள்
ைட ழ, அரண்மைனக் ேகாட்ைடக் ேகா ரத் ன்
உச ் ேல, ல் தான் மா ாஏ நின்றார ்.

ரத் ச ் சமெவளி ன் ஓரத் ேல,

க ரவன் மைறந் ெகாண் ந்தான். ட் ல்
ேமல் ெமாட்ைட மா களிேல ம் ெவளி
வராந்தாக்களிேல ம் , நிசாப் ர ் மக்கள்
இரத் னக் கம் பளங் கள் ரித் த் ளக் கள்
ஏற் ைவத் ந்தார ்கள் . ைண ன் இைச ம் ,
மாதர ்களின் ரிப்ெபா ம் மயங் ய
ெவளிச ்சத் ன் இைட ேல எ ந் ெயங் ம்
இன்பம் நிைறந்தன. ன் வ யாக அரசாங் க
அ ப்பாளர ்கள் , ய சகாப்தத் ன் தல்
நாளின் தல் மணி ெதாடங் ட்ட என்
க் ெகாண் ெசன்றார ்கள் . தங் கச ்
சரிைக ட்ட அங் யணிந் , இைளஞரான
ல் தானின் ேதாேளா ேதாளாக அ ேல
நின்றார ் உமார ். நிலப் ப ன் இ ட் ேகாட் ேல.
பைழய சகாப்தத் ன் க ரவன் ழ் மைறவைத
ல் தான் பார ்த் க் ெகாண் ந்தார ். வானம்
ெதளிவாக இ ந்த . ரியன் மைறந்த அந்த
இடத் ற் ேமேல மட் ம் ய ேமகக் ட்டம்
ஒன் இ ந்த . மைறந்த க ரவனின் ஒளிக்
கரங் கள் அந்த ேமகங் களிேல பட் ச ் ெசம் ைம
படரச ் ெசய் தன.

தா நைரத்த ல் லா ஒ வர ் “அேதா
பா ங் கள் , வானத் ேல அல் லா சா க் ெகா ையப்
பறக்க ட் க் றார ்!” என் க்
ெகாண் ந்தார ். ற் ம் இ ந்தவர ்கள் அவைர
ேநாக் த் ம் னார ்கள் . அவர ்கள் கவனம்
ல் லா டம் ஈ ப ம் ன்னாேல “கா ங் கள் !
கா ங் கள் ! உலகத் ன் தைலவேர! ேபரரேச!
ெவற் ரேர! தங் கள் சகாப்தம் ெதாடங்
ட்ட ” என் னான். மக்கள் கவனம் அவன்
பக்கம் ம் ட்ட .

க ரவனின் கைட ஒளி ம் மைறந்

ட்ட . உலகத் ல் இ ம் , வானில்
ெவ ைம ம் நில ய . களிேல, ேசர ்ந்
பா க் ெகாண் ேபா ம் ட்டத் னரின்
பாட்ெடா ம் , அரண்மைன ன் சபா
மண்டபத் ேல ேபரிைககளின் ஒ ம் எ ந்தன.
எங் ம் ழாக் ேகாலமாக இ ந்த . உமார ்
வராந்தா ஓரத் க் வந் ேழ ேநாக் னான்.
மங் கலான அந்த அைர ைற ெவளிச ்சத் ேல, நீ ர ்க்
க காரம் ஒன் ய சகாப்தத் ன் மணிக்
கணக் கைள எ த் க் ெகாண் ப்பைதக்
கண்டான். “உமார ் காலத்ைத மாற் யைமத்
ட்டதாகச ் ெசால் றார ்கள் . ல் லாக்கள்
எ ர ்க் றார ்கள் . ஆனால் , காலம் மா யா ேபாய்
ட்ட ? இல் ைல, க ரவன்தான் மா ட்டானா?”
என் எண்ணி யப்பைடந்தான்.

“நாைளக் காைல ல் நல் ல ேநரந்தாேனா?

நான் மான் ேவட்ைடக் ப் ேபாக ேவண் ம் ” என்
உமாரின் காத ேல வந் ல் தான் ேகட்டார ்.

உமார ் ன் ரிப் டன், “நான் இங் ந்

ெசல் வதற் அ ம ங் கள் . ரக நிைலகைள
ஆராய் ந் ெசால் ேறன்” என்றான்.
 அரண்மைன ந் தப் வந்த
உமா க் ம ழ் ச ் யாக இ ந்த . கடன்
ஜபாரக், அவைன எங் ம் ேத ட் , இங் ேக வந்த
ெபா , ண் ன் ட் ேல ஆராய் ச ் க்
டத் ேல ளக்ேகற் ைவத் க் ெகாண் ,
ேமைச ேல ேவைல ெசய் ெகாண் ந்தான்.
நிசாப் ரிேல, ஆட்ட ம் பாட் மாக இ ந்த .
இங் ேக உைடகைளக் டக் கழட்டாமல்
ேவைல ல் ஈ பட் ந்தான் உமார ்.

“ேவட்ைடயாடப் ேபாவதன் கைளத்

ெதரிந் வ ம் ப ேவந்தர ் னார ்” என்றான்
ஜபாரக்.

ெபா ைம ழந்த உமார ் அவைன ேநாக் ,

“காற் எப்ப இ க் ற ?” என் ேகட்டான்.

“ெதன் ைச ந் அைம யாக

க்ெகாண் க் ற .”

“சரி, எங் அவ க் ப்பேமா, அங்

ேவட்ைடயாடலாம் . பயப்பட ேவண் ய ல் ைல
என் ெசால் ” என்றார ் உமார ்.

“வானத் ல் சா க்ெகா ெதாங் க டப்

பட் க் ற என் ல் லாக்கள்
ெசால் றார ்கேள?”

“மதக் க்கள் தாேன! அவர ்க க் ப் ய

பஞ் சாங் கம் அ க் வந்ததால் ேகாபம்
உண்டா க் ற . அதனால் ச க் றார ்கள் .
ேநற் எப்ப ந்தாேரா, அப்ப ேய நாைள ம்
மா க் ஷா க் இ க் ம் என் ம் எவ் தத்
ன்ப ம் வரா என் ம் ெசால் .”
 “உ யாகவா?”

“ஆம் ஆம் !” என் அ ப் டன் னான்

உமார ். அப்ப ந் ம் ண் ம் , “சரி. நான்
ேபா ேறன். ரிப் ம் , பாட் ம் நிைறந் க் ம்
அரண்மைனக் நீ ங்க ம் வந்தால் என்ன? அங் ேக
எல் ேலா ம் ம ழ் ச ் யாக இ க் றார ்கள் ”
என்றான் ஜபாரக்.

“என் ைடய நண்பேன, நீ பார ்த் க் ம்

எந்த மனிதைன ம் காட் ம் , அ கமான
இன்பத் டன் நான் இங் ேக இ ப்ேபன். நீ கவைலப்
படாேத!” என் ஜபாரக்ைக அடக் னான், உமார ்.

ஜபாரக் உமார ் எ ரில் சரி சரி என்

னா ம் , அவன் ற் ைற நம் ப ல் ைல.
தனியாக இ க் ம் சமயத் ல் , அைம யான
ழ் நிைல ல் உமார ் ம ழ் ச ் யாக இ ந்தேத
ைடயா என்ப அவ க் த் ெதரி ம் ,
கட க் அரண்மைனக் ச ் ெசல் ல
ேவண் ெமன் இ ந்தா ம் உமாைர
உத்ேத த் அங் ேகேய தங் ட்டான்.
தன் ைடய, இ க் க் ெகாண் க் ம் அரசாங் க
உைடையக் கைளயேவண் ெமன்ற எண்ணேம
இல் லாமல் உமார ் ேமல் ேநாக் ப் ேபா ம் ப க்
கட் களிேல ஏ னான். அவர ்கள் இ வ ம் ,
ழ் ந் க் ம் இ ட் ேல தட் த் தட க்
ெகாண் ஏ உச ் க் ச ் ெசன்றார ்கள் . அங் ேக
அவர ்களின் அ ேல ெபரிய ெவண்கலப் ேகாள
உ ண்ைட இ ந்த .

“ஜபாரக்! அேதா ேமேல பார ். என்ன

ெதரி ற ?”
 “நட்சத் ரங் கள் . ெதளிவான வானத் ல்
நட்சத் ரங் கள் ெதரி ன்றன!”

“அைவகள் நக ன்றனவா?”

அந்த கடன், தைலைய ஒ க்கணித் க்

ர ்ந் கவனித்தான். உண்ைம ல் , அந்த
நட்சத் ரக் ட்டங் கள் நக வைத அவனால்
காண ய ல் ைல. இ ப் ம் , க ம்
நில ம் ேபால அைவக ம் ேதான் வைத ம்
மைறவைத ம் அவன் கவனித் வந் க் றான்.
நட்சத் ர ட் ல் இத்தைன நாட்களாக இ க் ம்
அவன் இவற் ைறக் கவனிக்காமல் இ க்க ல் ைல.
நட்சத் ரங் களின் இடத்ைத ம்
ஒளிைய ம் ெகாண் , இர ேநரத்ைதக் கணித் ச ்
ெசால் லக் ய சக் ம் அவ க் உண் .
“இப்ெபா ற் வ ேபால ெதரிய ல் ைல,
ஆனால் , அைவ க க ெம வாகச ்
ற் ன்றன. ஒவ் ெவா நா ம் அைவ ையச ்
ற் ன்றன. அைதநான் ன்
கவனித் க் ேறன்!” என் னான்.

“சரி, நம் ைடய , என்ன ெசய் ற ?

இைதப்பற் நீ என்ன ெதரிந்
ைவத் க் றாய் ?”

“இேதா இந்தப் ேகாள உ ண்ைடேபால,

இ , ஒ பந் , எல் லாக் ேகாளங் க க் ம்
மத் ல் இ இ க் ற் . அல் லா ன்
ஆைணப்ப , இ ஒன்ேற அைசயாமல்
இ க் ற , ைமமன் எனக் ச ் ெசால்
க் றார ்.”
 உமார ் இைதக் ேகட்டான், ேழ
ஆற் ேறாரத் ல் , இர ப் பறைவகள்
இறக்ைகய த் ப் பறந் ெகாண் ந்தன. ஓர ்
ஆந்ைத, அைம யாக அவர ்கைளக் கடந் ேபாய் க்
ெகாண் ந்த . ளிர ்ந்த காற் அவர ்க ைடய
கத் ல் ப்ைப உண்டாக்
க்ெகாண் ந்த .

“ஜபாரக், இரண் வ டங் களாக

இவற் ைறப்பற் த் ெதரிந் ெகாள் வதற் காக
உைழத்ேதன். அந்த ஆராய் ச ் ன் பலனாக நான்
அ ந் ெகாண்ட ஷயத்ைதச ் ெசால் ேறன்,
ேகள் .

அேதா அங் ேக ள் ளிகளாகத்

ெதரி ன்றனேவ, நட்சத் ரங் கள் ! அைவ இ ந்த
இடத் ேலேயதான் இ க் ன்றன. அைவ
அைசவேத ல் ைல. எத்தைனேயா ஆண் களாக
அைவ அங் ேகேய ரத் ேலேய நிைலயாக
இ க் ன்றன. என் அன் க் ரிய டேன, ேகள் .
இந்தப் தான், நாம் நிற் ேறாேம இந்தப்
தான் ஓர ் இர ம் பக ம் ேசர ்ந்த ஒ நா க்
ஒ ைற ற் வ ற . ேமேல பார ், அந்த
நட்சத் ரங் கள் ற் வேத ல் ைல!”
ெரன் ஜபாரக் உட ேல
ந க்கங் கண்ட . அவ ைடய தைல ஒ
மா ரியாகச ் சாய் ந்த . “தைலவேர! எனக் ப்
பயமாக இ க் ற ” என் னான்!

“எதற் காகப் பயப்படேவண் ம் ! எைதக்

கண் பயப்ப றாய் ?” என் ேகட்டான் உமார ்.
 “தைலவேர! வ க்கச ் ெசாற் கைளக்
ட் ர ்கள் . இேதா, இந்த இர ல் எத்தைன
மாற் றங் கள் . இந்தக் ேகா ரம் அைச றேத!” என்
க்ெகாண்ேட, வரந்ைதக் ைகப் ையக்
ெகட் யாகப் த் க் ெகாண்டான். “தைலவேர!
உடேன தங் கள் சாபத்ைத மாற் ங் கள் .
இல் லா ட்டால் நாம் ந் ேவாம் ! இந்தக்
ேகா ரம் ற் வ ேபால இ க் ற . நாம் ேழ
ழப் ேபா ேறாம் . ஐேயா, ஐேயா!” என்
கத் னான் ஜபாரக்.

“ ட்டாேள, நாம் ழமாட்ேடாம் .

ற் னா ம் , நாம் பத் ரமாகேவ இ க் ேறாம் .
அந்த உலகங் களின் ஊேட, ரியைனப் ேபால்
ெபரியெபரிய நிைலயான அந்தக் ேகாளங் களின்
ஊேட, வானெவளி வ யாக நாம் ேபாய் க்
ெகாண்ேட இ க் ேறாம் . நாம் நக ேறாேம
த ர, அைவ நக வ ல் ைல. இ உனக் த்
ெதரிய ல் ைலயா, ரிய ல் ைலயா? என்
ஒ த ேவகத்ேதா ேகட்டான்.
 29. ஏலத் ல் எ த்த
இைசக் ல் ஆ ஷா!

அப்ெபா ஜல் லா யன் சகாப்தத் ன்

ஏழாவ ஆண் நடந் ெகாண் ந்த . ரியா
ேதசத் ேல பைடெய த் ச ்ெசன்ற ல் தான்
மா ா, ெவற் ன் ெப தத் டன் ம்
வந் ந்தார ். அந்தப் ேபாரிேல ேதாற் ப்ேபாய்
பட்ட அ ைமகைள நிசாப் ர ் அங் கா ச ்
சந்ைத ல் அ ைம ஏலம் ேபா ம் கம் பத் ன்
அ ல் அ ைம யாபாரி ஒ வன் ஏலம்
ேபாட் க் ெகாண் ந்தான். ஏலங் றவன்,
ெவண்கல மணிெயான்ைற அ த் க் ெகாண்ேட
னான்.

“ ஸ் ல் லா அர ்ரஹ்மான் அர ்ர ம் -
அன் ம் அ ம் உைடய ஆண்டவனின் ெபயரால்
ஏலம் ஆரம் க்கப்ப ற . மக்கேள,
ேகாமான்கேள மான்கேள!” என் ெதாண்ைட
யக் னான். அவன் ர ல் ஒ ேவகம்
றக த்த ! மாைன ைல ம் றைம அ !

ர க்க ம் , யாபாரிக ம் ,
கனவான்க ம் தனவான்க ம் உழவர ்க ம்
மக்க ம் தங் க க் த் ேதைவயான எ
ேவைலக க்காக அ ைமகைள ம் ,
ஆைசக் ளிகைளத் ேத ம் ப வமான்கைளப்
க்கக் ேகாமான்க ம் ஏலம் எ க்க அங் ேக
வந் னார ்கள் . ட்டம் ெந க் ய த் க்
ெகாண் ந்ததால் , ஏலம் ேபா ம்
கம் பத் ன் அ ேல, இடம் ஒ க் வ அந்த
அ ைம யாபாரிக் க் கஷ்டமாக இ ந்த .
கம் பத் க் ப் ன்னாேல அவன் ெகாண்
வந் ந்த அ ைம ஆண்க ம் ெபண்க ம்
இ ந்தார ்கள் .

கம் பத்ன்
ன்ேன ந்தேமைட ன்ேமல் தல்
ஏலப்ெபா ளாக ஒ வைனக் ெகாண் வந்
நி த் னான்.

“ ர க்கேள! இேதா இந்தக் ேரக்கப்

ைபய க் ப் ப னான் வயாதா ற .
பலம் ெபா ந் ய உடற் கட் ள் ளவன். எல் லாப்
பற் க ம் இ க் ன்றன. ேநா ம் காய ம்
இல் லாத அழ ய உடல் , ைண வா க்கப்
பழ யவன். இஸ்லாத் ேல
ேசர ்க்கப்பட் க் றான். இவ ைடய ைல
ப்ப ெபான்கள் ! யா க் ேவண் ம் ?” என்
னான்.

யா ம் ப ல் ெசால் ல ல் ைல.

“இ பத்ைதந் ”

எவ ம் ேகட்க ல் ைல.

“இ ப ெபான்கள் !”

“இந்த ைலக் க் ர ் யக் ைர டக்

ைடக்கா ” என் , அைசயாமல் நின்ற
அந்தப் ைபயனின் ஒ ைகையத் க் க்
காண் த்தான். அவ ைடய இ ப் ேல ய
 ணி கட்டப்பட் ந்த . அவைன அப்ப ேய
ப் றம் ப் க் காண் த்தான். உட ேல
எந்த தமான ப ம் இல் ைல என்பைதக்
ட்டத் ன க் த் ெதரியப்ப த் னான்.

ஆனால் , ஏராளமான அ ைமகள் ெகாண்

வந் சந்ைத ேல அ க்க ற் கப்ப வதால்
ைல ைறந் ந்த . இன் ம்
ேபார ்க்களத் ந் வ ல் வந்
ெகாண் க் ம் அ ைமகள் வந் ேசர ்வதற்
ன்னால் , ைக ப்ைப ற் த் ரேவண் ய
நிைலைம ம் இ ந்த . அந்தக் ேரக்க
அ ைம ன் ெவள் ளிய ேதா ன் ஊேட
அவ ைடய எ ம் வரிைச காட் யளித்த .
அைரப் பட் னி யாகக் டந்த அவன் அவ் வள
ரம் ெம ந் ந்தான். யார ் என்ன ைலக்
வாங் னா ம் உடன யாக ஏதாவ ன்னக்
ைடத்தால் ேபா ம் என் ந்த அவ க் .

“ ைரைய இைதக் காட் ம் அ கமான

ைலக் வாங் னா ம் பல ண் . இந்தப்
பல ல் லாத இைளஞன் எதற் ப் பயன் ப வான்?
அவ க் நம் ெமா ம் ெதரியா . எ
ேவைலக் க் ட இந்த வய ல் இவன் பயன்பட
மாட்டாேன? ப ெனா ெபான் த ேறன்” என்
ஒ ப மனான பார கன் ட்டத் ந்
ன்வந்தான்.

“ப ெனான்றா? ஐேயா அல் லா இந்த மத

ேரா இல் ைல ல் ைல - இந்த ஸ் ம்
இைளஞ ைடய உட ல் நல் ல இளம் ரத்தம்
ஓ ற . ஒ மாட் ன் ம ப் க் ட இவ க்
இல் ைலயா? கனவான்கேள, ெவ ம் ப ெனா
பான் க் இவன் ைலயாவ உங் க க் ச்
சம் மதந்தானா?”

“இந்தக் ேரக்கச ் வைனக் காவ க்

ைவத் க் ெகாள் ளலாெமன்றால் ஈட் ையத்
க்கக் ய பலம் ட இ க்கா
ேபா க் றேத! சரி பரவா ல் ைல, பனிெரண்
ெபான்கள் !” என்றான் மற் ெறா யாபாரி.

“பனிெரண் ெபான் - இரண் பணம் ”

என் க் ட்ட இன்ெனா வன்.

தன் ைடய தல் ஏலேம இவ் வள

ேமாசமாகப் ேபாவைத எண்ணி ஏல யாபாரி
எரிச ்சல் பட்டான். “நீ ங்கள் என்ன ஏலம்
எ க் ர ்கள் ? எனக் ப் ச ்ைச ேபா ர ்களா?
என் ஆத் ரத் டன் ேகட்டான்.”

“பாக்தா ேல இ மா ரிச ் வர ்கள்

பத் ப் ெபான் க் ம் ைறவாகேவ
ைடப்பார ்கள் . உனக் த் தானம்
ெகா ப்பதாகேவ நிைனத் க்ெகாள் . பனிெரண்
ெபான் நான் பணம் ” என்றான் த ல் ேகட்ட
பார கத்தான்.

கைட யாக ஒ யாபாரி அந்தச ்

வைனப் ப ன் ன் ெபான் ம் ன்
பண ம் ெகா த் ட் க் ட் க் ெகாண்
ேபானான். அ ைமகள் வரிைச ேல
உட்கார ்ந் ந்த ெகா அணிந் ந்த
அ னியாக்காரி, பக்கத் ல் இ ந்த
ெபண்ணிடம் , தாங் க ம் , கக் ைறந்த
ைலக்ேக ற் கப்படக் ம் என் னாள் .
 “இப்ெபா ைல கக் ைறந்
ேபாய் ட்ட . ஒ தடைவ சய் த் என்பவர ்
என்ைன ந் ெபான் ெகா த் வாங் னார ்”
என்றாள் அவள் !

“அம் மா தாேய! அ நீ என்ைனப் ேபால்

யாக இ ந்த காலத் ல் இ ந் க்கலாம் !”
என் அந்தச ் னாள் .

“இந்த ஊர ்க்காரர ்கைளக் காட் ம்

க் யர ்கள் பரவா ல் ைல. ேபரசீ ்சம் பழ
யாபாரம் ெசய் தா ம் இப்ப க் க களாக
இ க்க மாட்டார ்கள் ” என் அ னியாக்காரி
ட் , “ ெபான் க் க் ட நீ
ைலேபாக மாட்டாய் !” என்றாள் ேக யாக.

அ ஷா என்ற அந்தப் ெபண் தன்

ழங் கால் கைளக் கட் க் ெகாண் ேயா த்தாள் .
அப்ப அவள் கால் கைள ம த் உட்கார ்ந்
இ ந்தேத ஒ கவர ்ச ் யாக இ ந்த . அவ க்
த் ப்பற் க ம் இளைம ன் கட் ம் இ ந்த .
பார கத்தார ் கண்க க் வத்தலாகத் ெதரி ம்
ப யான உடல் தான்! இ ந்தா ம் , அ கம்
ெம வல் ல; மா ள ெமாக் ேபால. அவள்
ஹ ரானி ள் ள பா சாபா நகரத்ைதச ் ேசர ்ந்த
அர யப் ெபண். அவ ைடய நிறம் பார கத் ப்
ெபண்களின் நிறம் ேபான்ற
ெவ ப் ல் லா ட்டா ம் அ னியாக்காரி ன்
உைடயைதப் ேபாலக் க ப் ம் அல் ல. இந்தச ்
சந்ைத ஏலத் க் வராமல் தனி ஏலத் ல்
டப்ப வதாக இ ந்தால் யாராவ ஒ ர
அவைள ம் வாங் கலாம் . ஆனால் ,
 அ னியாக்காரி தன் இளம் வய ந்ேத
அ ைமயாக இ ந்ேத பழக்கப்பட்டவள் . இந்த
த் ளம் அ ஷாேவா அப்ப யல் ல. எவனாவ
ெராட் க் கைடக்காரன் அவைள ஏலத் க்
எ த் அவைளத் னசரி ெராட் அ க்கச ்
ெசால் ம் , க னமான ேவைலகைளக்
ெகா த் ம் கஷ்டப்ப த் , ட் அதன் ற ம்
தன் ஆைசக் ழத் யாக ம் ைவத் க்ெகாள் ள
ேநர ்ந்தால் .... அவ க் வ த்தமாக இ ந்த .

“ஆண்டவேன, என்ைன அப்ப

ட் டாேத” என் ேவண் க் ெகாண்டாள் .

“ெபண்ேண நீ வ த்தப்பட் என்ன

ெசய் வ ? உன் உடல் உைழப்ைப ைவத் த்தான்
உனக் ைலைய ைவப்பார ்கேள த ர உன்
அழைக ைவத் அல் ல. உைழப் க் எந்த ைல
ம ப் உனக் ஏற் ப ேமா அதற்
ற் கப்படப்ேபா றாய் . இ ேல எந்த ைலக் ப்
ேபானால் என்ன? அ ைம அ ைமதான். காய் ந்த
மரத் ந் கனியா ைடக் ம் ? என்
ஆ ஷா ன் ெநற் ல் ஆ க்ெகாண் ந்த
ட்ைட ம ர ்கைள ஒ க் ட்டடாள் . “இேதா
பார ்! அர ்ேமனியர ்கள் இ வ ம் இ ப
ெபான் க் ப் ேபா க் றார ்கள் . இ என்ன
காலேமா?” என் யப்பைடந்தாள் .

அ ஷா, ன்ெனா ைற பாக்தா ேல

ற் கப்பட் க் றாள் . இ ப் ம் பாைலவனப்
ப ேல றந்த அவ ைடய க ைமயான
தந் ர ேவட்ைக அவள் உள் ளத்ைதத்
ன் த் ய . தன் க்காட் த் ணி ன்
ஒரத் ன் வ யாக ற் ம் ள் ள
வாங் ேவார ் ட்டத்ைதப் பார ்த்தாள் . ெத ல்
றந்த ெவ நாய் கள் என் ைவதாள் . ற ,
எ ம் ேபசாமேல உட்கார ்ந் ந்தாள் .

ைர ன்ேமல் வந்த ஒ வன் ட்டத் ன்

கைட ல் வந் நின்றான். அந்தக் ட்டத் ல்
இ ந்தவர ்க க் ம் அவ க் ம்
ேவற் ைம ந்த . அவ ைடய பாைக ன்
மத் ல் பச ்ைசக்கல் ஒன் ஒளி க்
ெகாண் ந்த . அங் ந்த அைனவ க் ம்
அவன் நன்றாகத் ெதரிந்தவேன . ந்த
கழ் வாய் ந்தவேன என்ப அந்தக் ட்டத் னர ்
அைனவ ம் மரியாைத டன் அவைனத் ம் ப்
பார ்த்த ந் ெதரிய வந்த . அரசரின்
வான ல் ஆராய் ச ் யாளரா ய நம் உமார ்தான்!

அ ஷா அவைனக் கண்ட ம் , அவன்

ந்த அ கார ள் ள அரசாங் கத்
உத் ேயாகஸ்தன் என் எண்ணினாள் .
அடத் யான வங் களின் ேழ க ப்
பார ்ைவ ைடய இ கண்க ம் க ைமயான
க ம் உைடய அவ க் வய மார ் ப்ப
இ க்கலாம் . அ ஷா ஒ நீ ண்ட ெப ச்
ட் க்ெகாண்ேட, எ ந் ந்தாள் .

“ஏ, ெபண்ேண! உட்கார ். உன் ைற

இன் ம் வர ல் ைல!” என் காவற் காரன்
க ைமயாக அதட் னான். ஆனால் , அ ஷாேவா
அவன் ைகக் க் ேழ னிந் ெரன்
பாய் ந் வ ல் இ ந்த மனிதர ்கைள
லக் க்ெகாண் ம ண்ேடா ம் மான்ேபால
ைரந்ேதா அந்தக் ைர ரனின் அ ேல
ெசன் அவ ைடய ைரச ் ேசணத்ைதப்
 த் க் ெகாண்டாள் . “ஏைழகளின்
பா காவலேன! என்ைனக் காப்பாற் ங் கள் நான்
பா சாபா நகரத் தைலவ ைடய மகள் .
பா ங் கள் என்ைன இந்தப் ெபா ச ் சந்ைத ேல
ெகாண் வந் சாதாரண அ ைமச ் வர ்
கேளா ஏலம் ேபா றார ்கள் . என்ைனத்
தாங் கள் தான் காத் , அ ள் ரிய ேவண் ம் ”
என் அ பட்ட ளிேபால ம் னாள் .

தான் ேப ய அரா ய ெமா ைய அவன்

ரிந் ெகாண் க்க ேவண் ேம என்ற
ேவட்ைகேயா அவைனப் பார ்த்தாள் . க்கா
ேழ ல ம் ப ந வ ட்டாள் . அவள்
உத கள் அவ ைடய க ைணக்காக ஏங் த்
ப்ேபா அைசந்தன. ேவண் ேகா ம்
உணர ்ச ் ம் கலந்த அவ ைடய கரிய கைள
உமார ் கண்டான். அவ ைடய அழ ய க த் ன்
வைளைவ ம் , ெமல் ய ேதாளின் சைதப்
ப்ைப ம் அள ட்டான்.

உமார ் அவ ைடய ெமா ையப் ரிந்

ெகாண்டான். ஆனால் , அந்தக் கன்னங் கரிய
கைளக் கா ம் ேபா . அவ க்
பத்தாண் க க் ன் இறந்த தன் ஆைசக்
காத யாஸ் ன் நிைன வந்த , அந்தக்
க களில் தன் ைடய யாஸ் ன்
கைளக் கண்டான். அப்ப ேய தன்ைன மறந்
த் ப் த்தவைனப்ேபால் ஆ ட்டான்.

ஏல யாபாரி, ட்டத்ைத லக் க்

ெகாண் அவசரம் அவசரமாக வந்தான்.
அவ ைடய ேதாைள உ க் க் ெகாண்ேட,
“ெபட்ைடச ் க் ேய; ேபா! உன் இடத் க் ”
என் எரிந் ந்தான். ற , உமா க் ச ்
சலாம் இட் , “ வாஜா அவர ்கேள, தவறாக
எ த் க்ெகாள் ளா ர ்கள் இந்தச ் க் ன்
ணம் அப்ப ” என்றான் ஒ தத்
தாழ் ைமேயா .

அ ஷா, இன் ம் ைரச ் ேசணத்ைத

டாமல் த்த யாக நின் , தன் வ வ
கன்னத்ைத உமாரின் ழங் கா ேல, ேதய் த் ச ்
சாய் த் க் ெகாண் ந்தாள் .

“அவ ைடய ைல என்ன? எ வாக

இ ந்தா ம் அவ க்காக நான் ெபான்
த ேறன்!” என்றான் உமார ். ஒ த ஆைசக்
ப்ேபா .

ஏல யாபாரி, வாஜா ன் பல னத்ைதப்

ரிந் ெகாண்டான். இந்த ைலையக் ேகட்ட ம் ,
மனங் ளிர ்ந் ேபாய் ட்ட . இந்த ைலக்
எந்த அழ ப் ெபண்ைண ம் ற் கக் ய சந்ைத
நிலவர ல் ைல என்பைத ம் அவன் அ வான்.
அப்ப க்க இந்தச ் ேசானிைய இந்த
லாபத்ேதா நிைற காண அவன் மனம்
எண்ண ல் ைல. பல னத்ைதப் ரிந்த அவன்
லாபம் அைடய ேவண் ம் என்ற ேபராைச
ெகாண்டான்.

ேமைடையச ் ற் ந்த ம் பல்

உமாைரச ் ற் க் ெகாண்ட . அந்தக் ம் ப ேல
இ ந்த தன் ைடய ைகயாள் க க் , ஏல
யாபாரி கண்சாைட காட் னான். கண்
சாைடையக் காட் அவர ்கைள ைலைய
உயர ்த் ம் ப உணர ்த் ட் க் ம் பைலப்
பார ்த் ப் ேபசத் ெதாடங் னான். “அல் லா ன்
வ ளில் அ யாத நம் க்ைக
ெகாண்டவர ்கேள! அழ ல் ஒப் ம் உயர ் மற் ற
இந்த இளம் ப வப் ெபண் க் ெபான்தான்
ைலயா? ன்னல் ெகா ேபான்ற இைட ம்
ள் ளிமான்ேபால் ம ண் நிற் க இந்தப்
மானின் அள் ம் பார ்ைவைய ம் ல் ேபான்ற
ர ம் , ல் ல் பாட ேபான்ற இைச ட்பம்
ெகாண் , ன்பம் ேநர ்ைக ல் ங் ெகா யான
அவ க் ெபான்தான் ெப ம யா” என்
நீ ப டம் நியாயம் ேகட்பவன் ேபாலப்
ெபா மக்கைள ேநாக் க் ேகட்டான். “இதற் ேமல்
யா ம் ேகட்க ல் ைலயா?” என் த்
தன் ைடய ைகயாைள ெநாக் னான்.

ைலைய உயர ்த் வதற் காகேவ

ட்டத் ன் இைட ல் இ ந்த அந்த மனிதன்,
ற் ப்பத் ப் ெபான்” என் னான்.

ெந ேநரம் அங் ேக நிற் க ம் , ஏலம் ேகட் க்

ெகாண் க்க ம் ம் பாத உமார ் கயாம் , “சரி
இ ெபான் த ேறன்! ற என் ட் ேல
வந் வாங் க் ெகாள் . நான் இவைளக் ட் க்
ெகாண் ேபா ேறன்” என் ஆேவசத்ேதா
னான்.

எ ப ெபான் க் ஏலத் ல் வேத

அரிய காரியம் . அந்தப் ெபண் க் இ
ெபான் ைல ைடக் ற என்ற டன்,
ஏல யாபாரி க் ட் ப் ேபானான். “மத
நம் க்ைக ள் ள மக்கேள நம் ைடய அ ம்
ெப ம் தைலவரான இந்த கனவா க் எவ் வள
தாராள மனப்பான்ைம! எத்தைன ேதர ்ச ்
எவ் வள கைல ஞானம் ந்தவர ் என்
பார ்த் ர ்களா? இப்ெபா , பா ம் லான
அ ஷா என்ற அ ைமப் ெபண்ைண வாஜா
உமார ் அவர ்க க் இ ற் . என்
இ த்தவன் “ ண் ம் ட இ ப ெபான்
ெகா த்தால் ம க் ஐந் ெபான் ம் ப்
ப ைனந் ெபான் எனக் ஏதாவ ல் லைறச ்
ெசல க் ம் பயன்ப ம் . தாராள
மனப்பான்ைம ள் ள ர ேவ, “இந்தப் பா ம்
அழ ையக் ெகாண் ெசல் லப் பல் லக்
ேவண் மா? பா காவ க் ஆப் ரிக்க அ ைமப்
ைபயன் ேவண் மா?’ என் தன் யாபாரத்
த் ையக் காட்டத் ெதாடங் னான்.

உமார ், இவ ைடய ேபச ் க்ெகல் லாம் கா

ெகா க்காமல் தன் ன்னால் ேவெறா
ைர ல் ெதாடர ்ந் வந்த ேவைலக்காரைனக்
ேழ இறங் கச ் ெசான்னான். அவன் இறங் ய ம் ,
அந்தக் ைர ன் ேமல் அ ஷா ஏ க்
ெகாண்டாள் . ேசணத் ல் உட்கார ்ந்த ற தான்
ைழத்ேதாம் என்ற மன அைம ஏற் பட்ட .
கைட ல் ேபரம் ேப ைக ல் ஏதாவ தகரா
வந் ேவ எவ க்காவ ற் கப்பட்
ேவாேமா என் கலவரத்ேதா
பயந் ந்தாள் . அவள் கந்ெதரி ம் ப
றந் ந்த க்காட்ைட உமார ் இ த்
னான்.

அவள் , ந்த மரியாைத டன் தைல

னிந் ெகா த்தாள் . இப்ெபா , அவள்
உமாரின் உைடைமயா ட்டாள் .
ைரகள் நடக்கத் ெதாடங் ய ெபா ,
ெப தத் டன் ம் அந்தக் கால் ெகா
ேபாட்ட அ னியாக் காரிையப் பார ்த் க்
ெகாண்ேட ெசன்றாள் அ ஷா.

“ெபண்ேண! நிஜமாகேவ, நீ பா சாபா

நகரத் தைலவ ைடய மகள் தானா?” என் உமார ்
ம் ப ம் ேகட்டான்.

ைழ டன், தன் பவழ உத களிேல ஒ

நைகையத் தவழ ட்டப அவள்
நன் ள் ள நாெயான் தன் தைலவைனப்
பார ்க் ம் வாஞ் ைச ள் ள பார ்ைவ டன்
ெகாஞ் சலாக உமாைர ேநாக் , “ஐயா, தங் கள்
க ைணையப் ெப வதற் காகப் ெபாய் ேனன்.
மன்னித் ங் கள் . ஆனால் உண்ைமயாக நான்
நன்றாகப் பா ேவன்!” என் ம் ம் ர ல்
னாள் .

உமார ் ஒன் ம் ேபசாமல் தனக் ள்

ெம வாகச ் ரித் க் ெகாண்டான்.

அழ ய இந்தச ் ெபண் ெநஞ் ன்

ஆழத் ந் உண்ைம ேப வைதக் கண்
ஆனந்தங் ெகாள் ம் ம ழ் ச ் ப் ன்னைக
ரிந்தான். அைதக் கண் அழ அ ஷா ன்
மனம் ஆ ரம் ைற நன்
க்ெகாண் ந்த !

நிசாப் ரி ந் இரண் நாள் பயணம்

ெசல் ல ேவண் ய ரத் ேல, ன் ப்
ரேதசத் ேல காசர ் ச ் க் அரண்மைன
ந்த . அந்த அரண்மைன கச ் யதாக
இ ந்த . என்றா ம் அழ ய ேதாற் றத் டன்
ளங் ய . ஒ மைலத் ேதாட்டத் ன் ந ேல
அைமக்கப் பட் ந்த அந்த அரண்மைன ன்
எ ரில் சமெவளி பர க் டந்த . அழ ய நீ ல
ஓ கள் ேவய் ந்த அந்த அரண்மைன ல் ,
அ ஷா க் என் தனியாக ஓர ் அைற
ெகா க்கப்பட்ட . அந்த அைற ல் இ ந்தப
உப்பரிைகக் ப் ேபாவதற் ம் வ ந்த .
அ ஷா அங் வந்ததற் கப் றம் தனிப்
பறைவயான தன்னிடம் தன்ைன ைலக்
வாங் ய நாள் தல் இன் வைர தன் டன்
ஒ நாள் ட இன்பம் அ ப க்க வர ல் ைலேய
என் யப்பா ந்த !

அதன் காரண ம் அவ க் ப்
ரிய ல் ைல ஆனால் , ற , பரம் பைர
வழக்கப்ப ஒ மாதம் கடந்த ற , அவன்
தன்ைன அ கலாெமன் எண்ணி மனத்ைத
சமாதானப்ப த் க் ெகாண்டாள் . அந்தக்
காலத் ல் அந்தப் ப ல் ஒ அ ைமப்
ெபண்ைணக் வதற் ச ் ல மதச ் சடங் கள்
ெசய் ஒ மாதத் ற் ப் றேக வ
வழக்கமா ந்த .

ஆனால் , பைட ரர ்கள் தங் களிடம்

ப ம் ெபண்கைள அவ் வப்ெபா ேத
அ ப த் ப் ேபாரினால் எற் பட்ட இரத்தக்
ெகா ப்ைபத் தணித் க் ெகாள் வ ம் உண் .ஒ
மாதம் வைர ல் அவர ்களால் காதல் ேவகம்
தாங் க யா ! ைவ க
நம் க்ைக ைடயவர ்கள் மட் ம் ஒ மாதம்
ெசன்ற றேக அந்தப் ெபண்கேளா ேச வார ்கள் .
உமா ம் அதற் காகத்தான் தன்னிடம்
ெந ங் க ல் ைல என் அ ஷா எண்ணிக்
ெகாண்டாள் .

தன் த ேல, அரண்மைன ம்

ற் ப்பார ்த்த அ ஷா, அங் தன்ைனப்ேபால்
ேவ ெபண்கள் யா ேம இல் ைல என் ெதரிந்
ெகாண் சந்ேதாஷப்பட்டாள் . ெலய் க்கா என்ற
சைமயல் காரிைய சாரித்தெபா அவள்
“தைலவ க் ேவ மைன கள் யா ேம
ைடயா ” என் ெசான்னாள் .

ேம ம் “அவர ் ஏற் ெகனேவ மணம்

ெசய் ஒ ெபண்ைணக் ட் க்ெகாண்
வ ம் ெபா , அவள் வ ேலேய ெகாள் ைள
ேநாயால் இறந் ேபாய் ட்டாள் ” என் ம் , “ ல
சமயங் களில் ஆட்டக்காரிகளான ெபா மகளிர ்
லைரக் ட் க் ெகாண் வ வார ். ற
க்காமல் ேநரத் ேலேய ஏதாவ
ெபா ள் ெகா த் ெவளி ல் ரட் வார ்!”
என் ம் ல ல வரங் கள் ெகா த்தாள் .

தன்ைனப் ெபா ள் ெகா த்ேதா,

ெகா க்காமேலா ரட் டக் டாெதன்
அ ஷா மன ற் ள் ேளேய ஆண்டவைனப்
ரார ்த் த்தாள் . உண்ைம ல் அவர ் தன்
க ைண ைவத்ேத தன்ைன ைலக்
வாங் னாராைகயால் அந்த ஆடல் மங் ைகயரின்
க தனக் வராெதன் மனத்ைதச ்
சமாதானப்ப த் க் ெகாண்டாள் .
எல் லாவற் க் ம் ேமலாக அந்த அரண்மைனைய
அவ க் க கப் த் ந்த .
 உண்ைம ல் உமார ் தன் பைழய
காத ன் நிைன ன் ஏக்கப் ரைம ேலேய
அன்ேபா வாங் ப்பைத அவள் எப்ப
அ வாள் ?

அ ஷா க் அந்த அரண்மைன க ம்
த் ட்ட . உமாைர ம் அவ க் ப் த்
ட்டதால் , அந்த அரண்மைன ம் அவ க் ப்
த் ட்ட .

அந்த அரண்மைனப் றத் ல் இ ந்த

ேதாட்டத் ல் , ளிர ்ந்த நிழல் மரங் களின் ஊேட
வைளந் வைளந் ஓர ் ஒைட ெசன்
ெகாண் ந்த . அந்த ஓைட, சற் த் ரத் ல்
இ ந்த ட்ைட ல் ேபாய் ந்த . எங் ம்
ெவள் ைள ேராஜாக் ெகா கள் எ ம் ப்
படர ்ந் ந்தன. வர ்களின் ேமல் ட அைவ
ற் ப் படர ்ந் ந்தன.

ேதாட்டத் ன் ஒ ைல ேல,
வனேதவைத ன் வஸந்த ஹாரம் ேபால் ஒ
கட் டம் இ ந்த . ஆ ஷா அங் ேக ெசன் ,
பட் ெமத்ைத ைதத்த நாற் கா களிேல
உட்கார ்ந் ம் , உல் லாசமாக ராணிேபால சாய் ந்
ெகாண் ம் , மன க் ப் த்த இனிப் ப்
பலகாரங் கைளத் ன் ெகாண் ம் ,
ேவ க்ைகயாக நீ ற் ன் நீ ர ்ச ் தறல் கைளக்
கவனித் க் ெகாண் ம் , ஆைசப் ெப ச ்ேசா
தன் நகங் க க் ம ேதான் ச ்சாயம்
க்ெகாண் ம் தன் ைடய ெபா ைதக்
க த் வந்தாள் . தான் என்ெறன் ம் காசர ் ச ் க்
அரண்மைன ேலேய இன்பமாக இ க்கலாம்
என் தான் ஆ ஷா எண்ணிக் ெகாள் வாள் .
 “இந்த அரண்மைன அவ க் ச ்
ெசாந்தமான எத்தைனேயா அரண்மைனகளில்
ஒன் . நம் தைலவ க் , நிசாப் ரிேல ம் , ெமரில்
நகரத் ேல ம் , ல் தானின் அரண்மைனக்
அ ேல ம் அரண்மைனகள் இ க் ன்றன.
இைவ த ர, ஞ் ஞான ஆராய் ச ் க்காக ண்
ன் என்ற ஆராய் ச ் ஒன் ம்
இ க் ற . அங் ேக, தா நைரத்த ெபரிய ெபரிய
ப ப்பாளிகளிெலல் லாம் தன் தைலவ க் க் ேழ
ேவைல ெசய் றார ்கள் . இவ ைடய
ேமற் பார ்ைவ ல் அவர ்கள் ெபரிய ெபரிய
த்தகங் கைள உண்டாக் றார ்கள் ” என்
கெலய் க்கா அ ர ்வமாகச ் ெசான்னாள் .

“ஆ! என்ன, த்தகங் களா!”

“ஆம் ! த்தகம் என்றால் நம் தைலவ க் ப்

ேபரசீ ்சம் பழம் மா ரி கச ் சாதாரணம் ! அவ் வள
இஷ்டம் . ல் தா க்காக அவர ் ெசய் த
த்தகங் களிேல ஒன் அைடயாள ைறக்
கணிதம் .”

“அப்ப ெயன்றால் ...?

“அைடயாள ைறக் கணிதம் என்றால் அ

ஒ மாயக் கணக் . ேம ம் , இ வைர நடந்த
ஷயங் க ம் , இனிேமல் நடக்கப்ேபா ற
ஷயங் க ம் , ஆண்டவன் மனத் ேல இ க் ற
அத்தைன ஷயங் க ம் அ ந் ெசால் லக் ய
அ நம் தைலவ க் இ க் ற . ர ்ந்த
அ பவ ம் வய ம் உைடய உலக
அைமப்பாளரான தல்
அைமச ்ச க் க்கக் ய அத்தைன
அ காரங் க ம் நம் தைலவ க் ம் உண் ! நம்
ல் தான் அவர ்க க் ப் பைட ரர ்கள் என்றால்
கப் ரியம் . அதற் ம் ேமலாக அவர ் ம் வ
ேவட்ைடயா வ . ஆனால் , நம் தைலவரிடம்
க க அ கமான ரியம் ைவத் க் றார ்.
ராஜாங் க ந் களிேல, பைடத்
தைலவர ்க க் ம் , ேமலான இடத் ல் இவ க்
இடங் ெகா த் ச ் றப் ச ் ெசய் றார ்கள் .

ேபார ் பைடெய ப் , ேவட்ைட இவற் ேல

ஈ ப ம் மனிதர ்கள் ந்த ேதகபலம்
வாய் ந்தவர ்களா ப்பார ்கள் . அவர ்கள்
ெபண்கைளத் தங் கள் ெபா ேபாக் க்காக ம் ,
ள் ைள ெப வதற் காக ேம
பயன்ப த் க்ெகாள் வார ்கள் . அ காரம் எவ் வள
ெபரிேதா, அவ் வள அழகான மைன க ம்
அ கமான மைன க ம் அந்த மனிதனிடம்
நிைறந் ப்பார ்கள் !

இப்ப யாக ஆ ஷா எண்ணிக்

ெகாண் க் ம் ெபா ெலய் க்கா ேம ம்
அரசாங் க ந் கைளப்பற் க் றத்
ெதாடங் னாள் . ஆ ஷா, தன் அ ப்ப
வகாரங் களில் தைல வைத ம் பாத
அவள் , வந்த தல் அ ப்ப ல் தைல ட
நிைனக்க ல் ைல என் அ ந்
ெகாண்டப யால் , இப்ெபா க தாராளமாகப்
ேபசத்ெதாடங் னாள் . “இேதா பார ், ன்ன
எ ம் ன் ற் ேல ஒ நீ ர ்த் ளி ந்தா ம் ,
அ ெவள் ளப் ெப க்காகத் ேதாற் றமளிக் ம் .
ஆனால் , அங் ேக அரண்மைன ேல ந்
நடக் ம் ெபா இராட்சதர ்க க்காகப்
ேபாவ ேபால ம டங் டமாகப் ேபா ம் வ த்த
றாக்க ம் , மான்க ம் , ேசா ம் , ம் ,
பழவைகக ம் அ ம் இ ம் எத்தைன
எத்தைனேயா? அரண்மைன ந்ெதன்றால்
ெசால் லவா ம் ? எவ் வள ேபானா ம் , அங் ேக
ளிேபாலத்தான்! நன்றாக ந்
சாப் ட் ட் , இர ேல ேபசத்
ெதாடங் றவர ்கள் ந் நட்சத் ரங் கள்
மைற ற வைர ேல ேப க் ெகாண்ேட
ப்பார ்கள் !”

“ஆமாம் ! ெபண்கைள ந் க்
அைழக்கமாட்டார ்கேள? ெபண்கள்
இல் லா ட்டால் என்னதான் அப்ப ய யப்
ேப வார ்கள் ?”

“அெதன்ன அப்ப க் ேகட் றாய் ?

ேப வதற் கா அவர ்க க் ஷய ல் ைல?
என்ெனன்னேவா ெகாள் ைககள் , ேகாளங் கள் ,
ளங் கள் என் ேப வார ்கள் . அெதல் லாம் கச ்
சக் ள் ள ெசாற் கள் . என் ைளக் எட்டாத
ஷயம் !”

ெலய் க்கா ெசால் ம் இந்த அ சயமான

ஷயங் கெளல் லாம் தனக் ப் ரிய ல் ைல
என் றேபா , அரசாங் க ஷயங் கள் ைளையக்
ழப்பத்தான் ெசய் ம் என் அ ஷா
நிைனத்தாள் !

ெபா வாகத் தன் இனத் க் ம் ; இந்தப்

பார கர ்க க் ம் ந்த ேவற் ைம
இ க் றெதன்பைதத் ெதரிந் ெகாண்டாள் .
பார கர ்கள் எல் ேலா ேம அைரக் டாக
இ க் ம் அரண்மைன வாசல் காவல் காரன் தல்
- அ க்க ெவள் ைளக் க ைத ன்ேமல் ஏ வ ம்
னல் கன் வைர - அைனவ ம் தாங் கள்
ேவைல ெசய் வைதக் காட் ம் அ கமாகத்
ங் றார ்கள் - ங் வைதக் காட் ம்
அ கமாகப் ேப றார ்கள் - அந்த வைக ேல
இந்த ெலய் க்கா ம் ேசர ்ந்தவள் தான் -
இவர ்கைளெயல் லாம் ச க்க ெகா த் ேவைல
வாங் வதற் ஒ கண்காணி இ ந்தால் ேதவைல
என் அ ஷா எண்ணினாள் .
அந்தத் ேதாட்டத் ல் ேவைலெசய் வதற் த்
ேதாட்டக்காரர ்கள் மட் ம் இ ப ேபர ்
இ ந்தார ்கள் ! இ ந் ம் அவர ்கள் ெப ம் பா ம்
ட்டமாக உட்கார ்ந் ேதாட்ட ேவைலகைளப்
பற் ம் தங் கைளப்பற் ம் ேப க்
ெகாண் ப்பார ்கேள த ர, ேவைல பார ்ப்ப
இல் ைல. அைதச ் ெசய் ய ேவண் ம் , இைதச ் ெசய் ய
ேவண் ம் என்பார ்கள் . ஒ வன் அந்த இடத்ைதக்
ெகாத் ப்ேபா என்பான், மற் ெறா வன் அ என்
ேவைலயல் ல. அகம ன் ேவைல என்பான்.
அகம எங் ேக என்றால் , உடம் க்
ய ல் ைல, ேவைலக் வர ல் ைல என்பான்.
ெகாத் ப் ேபாடா ட்டால் , தைலவர ்
ேகாபப்ப வாேர என்றால் , நாேன ெகாத் ேறன்,
இன் என்ைனத் ெதாந்தர ெசய் யாேத
நாைளக் ச ் ெசய் ேறன் என்பான்.
ஆனால் , நாைள அவன் வந் ேவெறா வைன
ஏ வான்.

இப்ப யாகப் ேப ப் ேப க் க த் ட் க்
கைட யாகச ் ேநரம் ஏதாவ
ேவைலெசய் வார ்கள் . உடேன கைளப் வந்
 ம் . ஒைடக்கைர ல் உள் ள ளிர ்ந்த
மரநிழ ல் ண்ைட ரித் ப் ேபாட் த்
தைலக் க் ைகைய ைவத் க்ெகாண்
ங் வார ்கள் . இவற் ைறெயல் லாம் இந்தச ்
த்ைதக் ட் உப்பரிைக ேமேல ந்
பார ்த் க்ெகாண்ேட ப்பாள் . அ ஷாைவ
அ ைமச ் சந்ைத ந் , அரண்மைனக் க்
ட் வந்த ேவைலக்காரன் அவ க் ச ்
த்ைதக் ட் என் ெபயர ் ைவத்தான்! ஆகேவ
ேவைலக்காரர ்கள் அவைளக் ப் ம் ேபா
த்ைதக் ட் என்ேற வார ்கள் .

கவனிக்காமல் டந்தா ம் ேதாட்டத் ேல

ேராஜாச ்ெச நன்றாக அடர ்ந் படர ்ந் டந்த .
அந்தப் ப ைக ன் நிழ ேல ப த்
அைற ைறயாகத் ங் வ ேல அவ க் ஓர ்
ஆனந்தம் . உமார ் இல் லாத ெபா ஆ ஷா க்
இ ேவ ெபா ேபாக் :

ஒ நாள் , உமாரின் ைர ரத் ல் வ ம்

ெபா ேத, காவல் காரன் தன் ைடய உத் ேயாக
உைடையயணிந் ெகாண் , தன் ேவைல ல்
அ க அக்கைற டன் நி ர ்ந் நிற் பைத ம் ,
ேதாட்டக்காரர ்கள் அைனவ ம் ஏேதா ேவைல ல்
ஈ பட் இ ப்ப ேபால் பாசாங் ெசய் வைத ம் ,
ேநாய் வாய் ப் பட் ந்ததாகச ் ெசால் லப்பட்ட
அகம என்பவன் ட, ேவைலெசய்
ெகாண் ப்பைத ம் , உப்பரிைகேமல்
இ ந்தப ேய அ ஷா கவனித்தாள் .

கெலய் க்கா ம் , அ க்கைள

அைறக் ள் ேள, ழப்பத் டன் ஒ யா
ேவைலகைளக் கவனித்தாள் . உமார ்
இல் லாதெபா ேசாம் க் டக் ம் அந்த
ேவைலக்காரர ்களின் ட்டம் , அவன்
இ க் ம் ெபா , இயந் ரங் கள் ேபால்
ஆ வைத ம் ஓ வைத ம் எண்ணி உல ன்
ெவளிப்பகட்டான தன்ைமையப் பற்
ந்தைனெசய் ெகாண் ந்தாள் அ ஷா உமார ்
வந்த ற அ ஷா னால் ேதாட்டத் ற் ள் ேள
ேபாக ய ல் ைல. தன் அைற ேல ம் ,
உப்பரிைக ம் தான் அவளால் நடமாட
ந்த . அப்ப உப்பரிைகக் ப் ேபா ம்
ெபா ம் , தன் க்காட் த் ணிைய க்க
க்க இ த் கத்ைத க்ெகாள் ள
ேவண் யதா ந்த .

ஏெனனில் , உமார ் தனியாக வர ல் ைல.

அவ டன் ஆ ஏ ந்தாளிக ம்
வந் ந்தார ்கள் . லர ் ைட ெபற் க் ெகாண்
ேபான ம் ய ல ந்தாளிகள் வந்தார ்கள் .
இப்ப யாகப் பல வாரங் க க் வ ம்
ந்தாளிகைள உபசரிக்க ம்
ேப க்ெகாண் க்க ேம சரியாக இ ந்த
உமா க் நாட்கள் பலப்பல கடந் ெசன்
ெகாண் ந்தன. உமார ் தன்ைனப்பற் ேய
அ ேயா மறந் ேபாய் ட்டாேனா என் ட
அ ஷா ஐயப்பட்டாள் . தன் ைடய அந்தப்
ரத் ற் அப்பால் ப் மனிதர ்க டன்
அவன் இ க் ம் ெபா அவள் அவ டன் வந்
ேப வ என்ப இயலாத காரியம் ! இஸ்லா ய
பண்பாட் ன்ப அந்தப் ரத் ல் இ க்க
ேவண் ய ெபண்கள் ேவற் ஆடவர ் மத் ல்
வரக் டா . அப்ப ேய அவ யம்
வரேவண் யதா ந்தா ம்
ெசாந்தக்காரியாகேவா உரிைம ம் மண
உற ம் உள் ள ெபண்ணாகேவா இ ந்தால்
தவ ல் ைல. அ ஷா பாவம் , ைலக்
வாங் கப்பட்ட அ ைமதாேன!

கெலய் க்கா லம் ெசய் ய ப் த்

தன்ைனப்பற் த் ெதரி த் க் ெகாள் ள ம்
ைதரியம் உண்டாக ல் ைல. அவர ்
ைர ன் வ ம் ெபா உப்பரிைக ேமேல
நின் ெகாண் ந்த தன்ைனப்
பார ்த் க்கத்தான் ேவண் ம் . அப்ப ப்
பார ்த் ந்தா ம் இவ் வள நாட்கள்
தன்ைனப்பற் ஏன் ஒன் ம் சாரித்ததாகத்
ெதரிய ல் ைல. ஒ ேவைள, ஏன் வாங் ேனாம்
என் இவைள எண்ணி ட்டாேரா? ம ப ம்
ப் யாரிடமாவ ற் ட ெசய்
ட்டாேரா? இப்ப நிைனத் ப் பார ்க் றெபா
ஆ ஷா ன் ெநஞ் ெசல் லாம் ய ! தன்
தைல எப்ப ெயப்ப மா ேமா? யாராரிடம்
எல் லாம் மா மா அ ைமயாகச ்ெசல் ல
ேநரி ேமா என் எண் வாள் . அப்ெபா , ஏன்
றந்ேதன் என் ட நிைனப்பாள் . ண் க்
ளிேபான்ற அந்தப்ெபண்ணழ ,
ளிக் ம் ெபா ம் ந்த க் எண்ெணய்
ேதய் த் க் ெகாள் ம் ேபா ம் , நகத் க் சாயம்
ம் ெபா ம் , தனக் ள் ேள ஆ ரமா ரம்
எண்ணிப் ங் வாள் .

உமாைரப் பார ்க் ம் ெபா அவ க்

ஏேனா ஒ த பயம் உண்டா ய . அவ ைடய
உயர ்ந்த நிைல ம் , அ காரத் ன் ெப ைம ம் ,
அலட் யப் ேபாக் ம் இெதல் லாம் ேசர ்ந்
அவைளப் பய த் யேதா என்னேவா?
என்னதான் ந க்கம் ஏற் பட்டா ம் , ண் ம்
ற் கப்ப வைத அவள் ம் ப ல் ைல. தான்
க்கா ல் லாமல் இ க் ம் ெபா , உமார ்
மட் ம் அவ க் ேந க் ேநர ் எ ேர வரக் ய
நிைலைம ஏற் பட்டால் . ஒ நி டேநரம்
ைடத்தா ம் ேபா ம் , அவன் தன்ைனக்
க த் க்கட்ட நிைனக்க யாதப ெசய் ட
ம் என் மனத்ைத ேதற் க்ெகாள் வாள் .
தன் ைடய அழ ேல அவ் வள நம் க்ைக
அவ க் இ ந்த .

ேதாட்டத் ல் உட்கார ்ந் , ந்தாளிக ம்

மற் றவர ்க ம் ேப க்ெகாள் வைத ம் இர
ளக்ேகற் ய ற டத் ேல உட்கார ்ந்
ந் ண் ம் ெபா ேப ற எல் லா
ஷயங் கைள ம் , கா கைளக் ர ்ைமயாக் க்
ெகாண் அ ஷா ேகட்டாள் . தன் ைடய
அந்தப் ரச ் ைறக் ள் ளி ந்தப ேய, த்ைதப்
ன் கா கைளப் பான்ற ர ்ைமயான தன்
கா களில் ப ம் ஷயங் கைளெயல் லாம்
மறவாமல் நிைன ைவத் க்ெகாள் வாள் . ந
ந ேவ வந் க் ற ஆட்களின் ேதாற் றத்ைத ம்
கவனித் க் ெகாண் , அவர ்க ைடய
இயல் கைளப்பற் ஆராய் வாள் .

உமாரிடம் வந்தவர ்களிேல, தைலநைரத்த

அர ் னிய, யாபாரி ஒ வன். அவன் ெபயர ்
அக்ேரேனாஸ். அவைன, அ ஷா நல் லவெனன்
ம த்தாள் . அவன் உமாரிடம் தனித் ந்
ேப ம் ேபாெதல் லாம் , ரங் கங் களி ந்
ைடக் ம் நீ லக்கற் கைளப் பற் ம் , ைவரம்
ைவ ரியம் ஆ யவற் ைறப்பற் ம் , ஒட்டகச ்
சாரிகளிேல ஏற் வ ம் யாைனத் தந்தங் கைளப்
பற் ம் , ஆ ரக்கணக்கான ெபான் இலாபம்
ைடக் ம் றா ரம் யாபாரங் கைளப்
பற் ம் வான். உமாரின் யாபார நண்பன்
அக்ேராேனாஸ் என் ம் , ற் பைனெசய் ய
ேவண் ய ெப ஞ் ெசாத் க்கள் பல உமாரிடம்
இ க் ன்றன என் ம் அவர ்கள் ேபச ் ந்
அ ஷா ெதரிந் ெகாண்டாள் . அவ க்காக அவன்
ெகா த்த ைல, ச ்ைசக்கார க் க் ெகா த்த
ெசப் க் கா க் ச ் சமம் என் ம் , அவன்
ெசல் வநிைல அவ் வள உயர ்ந்த என் ம்
அ ந் ெகாண்டாள் .

உமா ைடய நண்பர ்களிேல

இன்ெனா வன் ஒ க ஞன். இஸ் என்ற அவன்
ேந க் ேநர ் ஒ வைரப் கழ் ந் ேப வ ேல
நி ணன். அவன் உமாைர எல் ைல ல் லாமல்
கழ் வான். அரசரின் வான ல் ஆராய் ச ் யாளர ்,
கணிதம் , ண் ன் ஆராய் ச ் , இைசக்கைல
ஆ ய த் ைற ம் ற் றக் கற் றவர ் என் ம்
பள் ளிக் டங் களிேல ப ம் இஸ்லா யக்
ழந்ைதகெளல் லாம் உமாரின் த்தகங் கைளப்
ப த் க் ெகாண் க் ன்றனெவன் ம்
வான். அவ ைடய வாய் ப் ேபச ்ெசல் லாம்
உள் ளத் ந் வராதைவ என்ேற அ ஷா
எண்ணினாள் .

ஒ ைற இஸ்ள , தாேன எ ய
ெசய் ள் ஒன்ைறப் பா க் ெகாண் ந்தான்!

அழேகா யம் நீ என்

அ ேல வந்தாேல
 அைற ல் இன்பம் ேச ேத - இந்த
அைற ம் ெசார ்க்கம் ஆ ேத -
நல் ல
அழ க் காஷ் ர ் ேபாலேவ!
எ ல் ம கத் ன்
எ ரில் வராமல் -
இ க் ம் கரிய ந்தேல - அ
என்ன பாவம் ெசய் தேத - அ
ஏேனா ெவட்கம் ெகாண்டேத!
பா கள் எல் லாம்
பாழ் நர கைடதல்
பாரில் இயற் ைகயல் லேவா? -
இன்பப்
பால் ம கத் ன் பக்கேம .
அந்தப்
பாவக் ந்தல் இ ப்பேதன்?
அழேகா யம் நீ என்...

இந்தப் பாட் அழகாக இ ப்பதாகேவ

ஆ ஷா க னாள் . இஸ்ள ஆவ டன்
உமாரிடம் தன் பாடைலப் பற் க் க த்ைதக்
ேகட்டெபா , காசர ் ச ் க் அரண்மைன ன்
தைலவனான அவன் “ ல் தானின் ஆஸ்தான
க யாக இ க்க நீ த ள் ளவன்தான் என்பைத
இப்பாட் எ த் க் ற ” என் ப ல்
னாள் .

க ஞன் இஸ்ள அன் இர அ கம்

த் ட் , அ ல் இ ந்த ேவதாந்
ஒ வனிடம் கரிய ந்தல் என்பதற் ப் ப ல்
ண்ட ந்தல் என் ேபாட் க்கலாமா என்
தன் க ையப் பற் ய ஆராய் ச ் ல்
இறங் னான். அந்த ேவதாந் இ ப்ப
இல் லாத உலக அன் என் என்ெனன்னேவா
ய ய ெசாற் கைளெயல் லாம் பயன்ப த் ப்
ேப க்ெகாண் ந்தப யால் அவன் ேபச ்
ளங் க ல் ைல. த் ந்த க ஞன்
இஸ்ள , ஏேதா ேவ க்ைகயாகப் ேப வதாக
எண்ணிக் ெகாண் ஆபாசமான கைதகைள
ெயல் லாம் னான். ஆ ஷா க் இ
த்தமாகப் க்க ல் ைல. உமார ் பக்கம்
ம் க் கவனித்தாள் . அவன் இந்த
ேவ க்ைகக க்காகச ் ரிக்க ம் இல் ைல; அைத
ம் க் ேகட்டதாக ம் ெதரிய ல் ைல.
ெவ த்ததாக ம் ெதரிய ல் ைல. இஸ்ள ைய
அவள் மனதார ெவ த் ச ் ச த்தாள் .

அங் அ க்க வ ம் மற் ெறா வன் இந்

மதத்ைதச ் ேசர ்ந்தவன். அவன் வ வ ம் ெதரியா
ேபாவ ம் ெதரியா . நிழைலப் ேபான்ற
அைம யான ேபாக் ைடயவன். உமா க் உ ர்
ேபான்ற நட் ைடயவன் அந்த இந் யன் என்
ஆ ஷா அ ந் ெகாண்டாள் . அஞ் சாத
பார ்ைவ ைடய அந்த இைளஞன், தன் ேதாளிேல
ஒட்டக ம ர ்க்கம் பளித் ண் ஒன்ைறப்
ேபாட் க் ெகாண் , எப்ெபா ம் கால் நைடயாக
அரண்மைனக் வ வான். அவைன
அங் ள் ளவர ்கள் ேவதாந் காசா என்
வார ்கள் . காசா என்ற ெபய ைடய அவன்
ஒ நாள் அ ல் இ ந்தவனிடம் , உமா க்
இ ந்த அந்தரங் க ஞானமான , அவ ைடய
பழம் றப் ன் காரணமாகத் ெதாடர ்ந்
வந்தெதன் ம் . தன்ைன அ யாமேல உமார ் அந்த
ஞானத்ைதப் ெபற் க் றாெனன் ம் னான்.
காசா ம் உமா ம் ேப ம் ேபா , இ வ ம்
ேதாட்டத் ல் உல க்ெகாண்ேட ேப வார ்கள் .

ஆைகயால் , அவர ்கள் ேபச ் வ ம்

ஆ ஷா க் க் ேகட்கா ! அைர ைறயாக ஒ
நாள் அவர ்கள் ேபச ் கா ல் ந்த இ தான்.
உமார ் ெசார ்க்கத்ைத நாம் அப்ப ேய பார ்க்க
ந்தால் யேதார ் உலகத்ைத அங் ேக
காணலாம் . இல் ைலயா? நம பைழய உலகத்ைத
உத த் தள் ளி ட் , இதயம் ம் ம் அந்தப்
ய உலகத்ைதக் காணலாம் .

காசா :- ஆண்டவ ைடய பக் ல் நாம்

க்க க்க ஈ ப ன்ேப ெசார ்க்கத்ைத
மைறத் க் ெகாண் க் ம் மாயத் ைர
லகா ! நாம் ெசார ்க்கத்ைதக்
காணேவண் மானால் , பக் ல் ழ் க
ேவண் ம் .

இப்ப அவன் க்
ெகாண் க் ம் ேபாேத உமார ் ஒ
ம க் வைளைய எ த் க் ப்பதற் காக வாய்
அ ேல ெகாண் ேபானான்.

“ஆண்டவனால் ப க்கப்பட்ட இந்தக்

காரியத்ைதச ் ெசய் யா ர ்கள் ” என் அந்த இந்
த த்தான்.

உமார ் அந்த ஒ வைள ம ைவ ம்

த் ட் த்தான் ேழ ைவத்தான். உமார ்
ரித் க்ெகாண்ேட, “நண்பா, ம ைவப்
ப க்காேத! அ ஒன் தான் எனக் உ ர ்;
அ ேவ எனக் நலங் ெகா ப்ப ” என்றான்
உத்ேவகத்ேதா .
 ஏற் ெகனேவ, உமார ், இந்தக் காசா என்ற
இந் டன் இப்ப உ ராய் ப் பழ றாேன.
நம் ைமக் கவனிக்காமல் என் அ ஷா அந்த
இந் யன் ெபாறாைம ெகாண் ந்தாள் .
இப்ேபா உமார ், “ம ேவ என் உ ர ்” என் றான்.
இனி அ த் என்ன வ ேமா? தனக் ப்
ேபாட் யாக என் யப்பைடந்தாள் .

காசா அைதப் ெபா ட்ப த்தாமல் ,

ெதாடர ்ந் மதங் கைளப் பற் ப் ேபசத்
ெதாடங் னான். ஏராளமானைவ அவற் ல்
இ ந்தா ம் , கட ள் ஒ வேர! உலகைனத்ைத ம்
உண்டாக் க் காத் அ த் நடத் வ ம்
இைறவன் ஒ வேன, என்ற க த்ைத
வ த் ேய காசா ேப னான்.

“இஸ்லாத்ைதேய எ த் க்ெகாள் ங் கள் .

எத்தைன தமான ரி கள் . மத
நம் க்ைக ைடய ைவ க ஸ் ம் கள் ஒ றம்
ைவ கத்ைத எ ர ்த் ப் ேபாரா ன்ற அ
என் ெசால் லப் ப ன்ற ேவதாந் கள் ஒ றம் ;
அல் என்பவ ைடய மதவாதத்ைதப்
ன்பற் ன்ற அ யாக்கள் ஒ றம் ;
இவர ்கெளல் லாம் ேபாக ஏழாவ மா என்ற ஒ
ேதவ தர ் வ வார ் என் எ ர ்பார ்க் ன்றவர ்கள்
ேவ இ க் றார ்கள் . எல் ேலா க் ம் கட ள்
நம் க்ைக இ க் ற . ஆனால் , ேவ ேவ
பாைத ேல ெசல் றார ்கள் . இந் க்களிேல ஒ
கைத ண் . ஓரிடத் ேல இ ட்டைற ேல
யாைனையக் கட் ைவத் ந்தார ்கள் . அந்த ஊர ்
மக்கெளல் லாம் இ ட்டைற ல் கட் ைவக்கப்
பட் ந்த அந்த யாைனையப் பார ்க்க வந்தார ்கள் .
அைதத் தட த் தட த்தான் பார ்க்க ந்த .
க்ைகையத் ெதாட் ப் பார ்த் ட் ஒ வன்,
இ தண்ணிர ்க் ழாய் என்றான். இனெனா வன்
கா ஒன்ைறத் தட ப் பார ்த் ட் யாைன
என்றால் தான் என்றான். ன்றாவ ஆள்
காைலத் தட ட் த் க் த்தான்
யாைனெயன் ெபயர ் என் னான்.
யாராவ ஒ வன் ஒ ளக்ைகக் ெகாண்
வந் ந்தால் உண்ைமயான யாைனைய
எல் ேலா ம் நன்றாகப் பார ்த் த் ெதரிந்
ெகாண் க்கலாம் ” என் காசா க்
ெகாண் ந்தான்.

“இந்த உலகத்ைதச ் ழ் ந் ள் ள அ யாைம

இ ைளப் ேபாக் ஞான ஒளி பரவச ் ெசய் ம்
ளக்க எங் ேக க் ற ?” என் உமார ்
ேகட்டான்.

“ேவதாந் கள் ைக ல் தான் இ க் ற .

இ ளின் ன் டப்ப என்ன என்பைத
அவர ்களால் தான் காண ம் !”

“அந்த ேவதாந் கள் யார ்? அவர ்கள் எங் ேக

இ க் றார ்கள் ? நான் அவர ்கைளத் ேத ப் பார ்த்
ட்ேடன். அவர ்கள் உலகத் ன் இ ைளப்
ேபாக் வதற் த் தங் கள் ப க்ைகைய ட்
ெவளி ல் எ ந் வ வதாகேவ ெதரிய ல் ைல.
அப்ப ேய ெவளி ல் வந்தா ம் ஒ பைழய
கைதையச ் ெசால் ட் ம ப ம் ங் கப்
ேபாய் றார ்கள் . “அவர ்களால் உல க்
என்ன பயன்” என் உமார ் ெதாடர ்ந் ேகள்
ேகட்டான். காசா ப ல் ெசால் ல யாமல்
ண க் ெகாண் ந்தான்!
 30. மாய இர ல்
மயக் ம் ேமா னி!

ஒ ஷயத் ல் ஆ ஷா காசா க் நன்

பாராட்டக் கடைமப் பட் ந்தாள் . ஏெனனில் ,
அவன் இ ந்தவைர தான், மற் றவர ்க ம் அங்
இ க்க ந்த . அந்த இந் ேவதாந் ன்
ேபச ் க்களிேல ஆழ் நத ் கவனிப் ச ் ெச த் ய
உமார ், மற் றவர ்கைளப் பற் இலட் யம்
ெசய் ய ல் ைல. ஆனால் , அவன் ைடெபற் க்
ெகாண் ெசன்ற ற , மற் ற ட்டாளிகளின்
ேபச ் அவ க் அ ப் த் தட் ம் ப ெசய் த .
ஒ நாள் மாைல, ஏேதா ேவண்டாத ஷயத்ைதப்
பற் ப் ரமாதமாக வா த் க்
ெகாண் ந்தார ்கள் . உமா க் த் தைலவ
தாங் க ய ல் ைல. ஜபாரக் ைடய
ெவள் ைளக் க ைதைய ந க் டத் க் ள் ேள
ஓட் க் ெகாண் வந் , தன் நண்பர ்கள்
மத் ேல நிற் க ைவத்தான். அவர ்கெளல் லாம்
அவ ைடய ைபத் யக்காரச ் ெசயைலப் பார ்த்
யந் ேபச ்ைச நி த் ட் அவன் கவனம்
ெச த் னார ்கள் . “அன்பர ்கேள! இந்தக் க ைத
உங் க க் எச ்சரிக்ைகயாக ளங் ற .
ஏெனன்றால் , ந் ய றப் ேல, ஒ பல் கைலக்
கழகத் ப் ேபரா ரியராக இ ந் , உங் கைளப்
ேபால பல ஷயங் கைள வா த்ததன் பயனாக
இ இந்தப் றப் ேல க ைதயாகப் றந்
 ட்ட .” என் அவர ்கைள அவமானப்
ப த் ட்டான். அதனால் அவர ்கள் எல் ேலா ம்
அங் ந் ளம் ப் ேபாய் ட்டார ்கள் .
ேதாட்டத் ேல, ண் னின் ஒளி ம் இர
ேநரத் ேல, உமார ் உல க் ெகாண் ந்தான்.
தன்னந்தனியாக இ ந்த அவைன ேநாக்
அன்னநைட ேபாட் வந்தாள் ஆ ஷா!

அவன் எ ரிேல அவள் மண் ேபாட் ,

அவன் ைகையப் த் த்தன் ெநற் ேல
ஒற் க் காண் , “தைலவேர! தங் க க் ச ்
சாந் ண்டாவதாக!” என் வாழ் த்
வணங் னாள் .

“சாந் ! சாந் ! உனக் ம் சாந்

உண்டாகட் ம் !” என் உமார ் ப க்
வாழ் த் னான்.

“தைலவேர! சற் ன் தைரேயா

தைரயாக நகர ்ந் வந் ஒ வன் தங் கள்
நடவ க்ைககைள உள பார ்த்தான். அேதா அந்த
ேராஜாச ்ெச க க் ப் ன்னால் அவன்
ஒளிந் ந்தான். இப்ெபா அவன் ம் ப ம்
மைறந் ெசன் ட்டான். அவன் கத்ைத ம்
நான் கவனித்ேதன்” என் அ ஷா னாள் .

“அ யார ்? ேதாட்டக்காரன் அகம தாேன?”

“ஆம் அகம தான்; அவ க் த் த ந்த

தண்டைன ெகா க்க ேவண் ம் !” என்றாள் .
பாைலவனக் மக்களிைடேய றந்
வளர ்ந்த அந்தப் ெபண் அ ஷா க் , உள
பார ்ப்பவர ்கள் என்றாேல க்கா . அவர ்கைளப்
ேபால் பைகவர ் உல ல் ேவ யா ம் இல் ைல
என்ப ம் , அவர ்கைளக் கண்டால் நச ் ப்பாம் ைபக்
ெகால் வ ேபால் , தண் த் அ ப்ப ேவண் ம்
என்ப ம் அவ ைடய எண்ணம் !

ஆனால் , உமார ், “அவன் ைழத் ப்

ேபாகட் ம் . அவைன யார ் அ ப் னார ்கேளா,
அவர ்களிடம் ெசன் க ைத ஷயத்ைதச ்
ெசால் லட் ம் . நான் இன் அவைன அ த் த்
ரத் ட்டால் அவர ்கள் ம ப ம் அகமைத
ட ஆபத்தான மற் ெறா வைன அ ப்பக் ம் ”
என் ெசான்னான்.

அ ஷா க் ஆச ்சரியமா ந்த . தான்

ெசால் வதற் ன்னாேலேய, அவன் அகம
உள பார ்ப்பைதப் பற் த் ெதரிந்
ைவத் க் றான். தான் அவனிடம் பா சாபாத்
தைலவன் மகள் என் யைதக் டப்
ெபாய் ெயன் , ெதரிந் ெகாண் ட்டாேன?
அவ ைடய மாய த்ைத ெபரிய தான். தான்
அவன ல் மண் ட் , அவன் தன் தைல ல்
ைகைவத்த ெபா ட, அவன் தன்
எண்ணத்ைதத் ெதரிந் ெகாண் தான்
இ க்கேவண் ம் என் அ ஷா எண்ணினாள் .
ஆனால் , உமார ் தன் ேபாக் ேலேய ந் த் க்
ெகாண் ந்தான். “அவர ்கள் ெசார ்க்கத்ைதப்
பற் ப் ேப றார ்கள் . ஆனால் ெநா ேநர
இன்பத்ைதத் த ர ேவ ெசார ்க்கம் என் என்ன
இ க் ற ?” அவ ைடய ெமளனத் ன் காரணம்
ெதரியாமல் ஆ ஷா தா ம் ேபசாமல் நின்றாள் .

“இந்தத் ேதாட்டம்
அைம யாகேவ க் ற . ஆனால் இங் ம்
ேத க்ெகாண் வ பவர ்க ம் , ேபச
வ பவர ்க ம் , ேவ பார ்ப்பவர ்க ம் வந்
அைம ையக் ைலத் றார ்கள் ஆ ஷா!
உன்னிடம் என் ேவைலக்காரர ்கள் அன்பாக நடந்
ெகாள் றார ்களா?”

“ஆம் ! தைலவேர. ைணைய எ த் க்

ெகாண் வந் நான் பாடவா? தாங் கள் என்
பாட்ைடக் ேகட் ர ்களா?”

“ க ேநரமா ட்ட . இன் ம் ஒ மணி

ேநரத் ல் ெபா யத் ெதாடங் ம் ! நீ
ேபாய் த் ங் .”

பணி டன் ஆ ஷா தன் அைறக் ச ்

ெசன்றாள் . இத்தைன நடவ க்ைகக க் ைட ல்
அவர ் தன்ைன எங் ேக கவனிக்கப் ேபா றார ்
என் ேதான் ய .

ஒ ெபண்ணிடம் பழ ற மா ரியாகவா
இ க் ற அவர ் ேபாக் ? ஏேதா ைரையத்
தட் க் ெகா ப்ப ேபால் தைல ேல
ைகைவத்தார ். இப்ெபா , ழந்ைதக் ச ்
ெசால் வ ேபால் ங் கப் ேபாகச ் ெசால் றார ்
என் எண்ணி ஏங் னாள் .

உமார ், தனியாக அந்தக் ட்ைட ன்

அ ேல உட்கார ்ந் ெகாண் , தன் ந்தைனைய
ஓட ட்டான். அவன் நிைனப் ேல த ல் வந்
நின்றவன், காசா தான். காசா , ேவதாந் -
ஆனால் இைளஞன். உமார ், ர டன் ேபார ்க்
களத் ற் ச ் ெசன்ற ேபா ம் , யாஸ் டம்
ேராஜாப் வாங் ய ேபா ம் எத்தைன
வய ைடயவனாக் இ ந்தாேனா அத்தைன
வய தான் இப்ெபா காசா க் இ க் ம் !
காசா ன் வய க் அவனிடம் இளைம
ெபாங் ப் ரித் நிற் ற . ஆனால் , அந்த
இளைம ஏன் ண க்கப்பட ேவண் ம் ? உமா க்
இப்ெபா வய ப்பத் னான் தான்
இ க் ம் . ஆனால் , அவனிட ந் இளைம
ப ேபாய் ட்டதாகத் ேதான் ய . இளைம ன்
இன்ப வாழ் என்ற அந்தப் த்தகம் அவைனப்
ெபா த்த வைர ல் டப்பட்டதா ட்ட .
இப்ெபா ேவ ய த்தகம்
றக்கப்பட் க் ற . காசா க் வாழ் கை் க
உ பயப்பதா க் ற ; ஆனால் உமா க்ேகா
நிைல ைலந் ேபா க் ற . லனடக்கம்
உள் ள அந்த ேவதாந் க் வாழ் கை
் க ரித்
ைவக்கப்பட்ட ேதசப்படம் ேபால் ரிந்
காணப்ப ற . ஆனால் , தன்ைனப் ேபான்ற
வான ற் கைலஞ க் , வாழ் ல் தைடக் ேமல்
தைட ஏற் பட் க் ெகாண்ேட க் ற .

காசா , ெபரிய ஆ ரியராகத் கழ

ம் , என்னால் அப்ப க்க யா .

இப்ப ஏேதேதா எண்ணிக்

ெகாண் ந்தவன் ெரன் , ைகதட் ஓர ்
ஆைளக் ப் ட்டான். ேவைலக்காரன் ஒ வன்
ேவகமாக ஓ வந் ரத் ல்
மரியாைத டன் நின்றான். “என் ைடய
அைறக் ள் ேள பட் த் ணிகள் அ க்
ைவத் க் ம் இடத் ற் ப் பக்கத் ேல
என் ைடய ரத் னப் ெபட் க் ற . அைத
எ த் வா” என்றான். அந்த ஆள் ேபா ன்
அவைன நி ர ்ந் பார ்த்த உமார ் க் ட்டான்.
அவன் அகம !
 அவன் ெபட் ையக் ெகாண் வந்தான்.
அதன் ட்ைடத் றந் அ ல் உள் ள
ெபா ள் கைளப் பார ்ைவ ட்டான். “ேவ எ ம்
ேவண் மா?’ என் அகம ேகட்டான். “இல் ைல நீ
ேபாகலாம் ” என் ெசால் ட் , அ ேல இ ந்த
பைழய நாணயங் கைளப் பார ்த்தான், உமார ்.
அவ் வப்ேபா தனக் க் ைடத்த பைழய
நாணயங் கைள அ ல் ேசர ்த் ைவத் ந்தான்.
அைவதாம் எத்தைனெயத்தைன சரித் ர
நிகழ் ச ் கைள நிைன ப த் ன்றன. அந்த
நாணயங் களிேல காணப்பட்ட
உ வங் கைள ைடய அரசர ்கெளல் லாம் ,
இப்ெபா ெசத் ம ந் மண்ேணா
மண்ணா ட் ப்பார ்கள் . லச ் ல ைடய
அரசாட் ஆட்டங் கண் ட்ட . ல ேதசங் கள் ,
ெப ைமக் ரிய நம் ேபரரசரான மா ா ன்
ஆட் ல் வந் ேசர ்ந் க் ன்றன. ெவற்
ழக்க ட் வ ம் இஸ்லா யப் ேபரர ன்
ஆட் ேல தைடபட் க் டக் ம் ேமல் நா கள்
எத்தைன?

அவ ைடய ஆட் ேல, நிசாம் அல் ல் க்

அவர ்களின் ஆைணப்ப , இ வைர அவன் ஒேர
சமயத் ல் ன் ேபர ் ெசய் யக் ய
ேவைலகைள த் க் ெகா த் க் றான்.
இன் ம் , ன்ைனக் காட் ம் அ கமான
உைழப்ைப அவர ் எ ர ்பார ்க் றார ். நிசாம்
நிைன வந்த ம் , அவ க் இந்தப் ெபட் ைய
அகம க் வர ேநர ்ந்த பற் வ த்தம்
ேதான் ய . அகம ன் ேதாற் றம் , அவன்
தன்ைன ேவ பார ்க் றான் என்ற எண்ணத்ைத
உண்டாக் ய . இந்த ேவ பார ்ப்ப ந்
 தைல ெபற யாதா? ஒ பக்கம் நிசா ன்
ஒற் றர ்கள் மற் ெறா பக்கம் அவ ைடய
எ ரிகளின் உளவாளிகள் . இப்ப த் தன்ைனச ்
ற் எப்ெபா ம் உளவாளிகேள உலா க்
ெகாண் ந்தால் , தான் எப்ப ச ் தந் ரமாக
இ க்க ம் ? என்ெறல் லாம் உமாரின்
ந்தைன ஓ க் ெகாண் க் ம் ேபா ,

மற் ெறா ேவைலக்காரன் வந் ஏேதா

ேகட்டான்.

“இப்ெபா , எந்தக் க த ம் பார ்க்க

யா , எனக் எந்த தமான உண ம்
இப்ேபா ேதைவ ல் ைல. இஷாக், இந்தப்
ெபட் ையக் ெகாண் ேபாய் உள் ேளைவ.
ேதாட்டத் க் ள் ேள யா ம் வராமல்
பா காத் க்ெகாள் !”

“ஆனால...”

“ஒ நாய் ட உள் ேள வரக் டா .

வந்தேதா, உன் கால் க க் ச ் ச க்க
ைடக் ம் . ேபா. நிற் காேத!”

“ஆனா ம் , தைலவேர ஒ வர ்.”

“அட கட ேள! நீ ேபா றாயா, இல் ைலயா?

என் உமார ் உ னான். அவன் ஓ ட்டான்.
இ ளின் இைடேய வானில் ன் ம்
நட்சத் ரங் களின் ய ஒளி, தைர ல்
மரங் களின் ஊேட பர க் டந்த . ெமல் ல எ ந்த
காற் , ளத் ன் ஒ அைசைவ
உண்டாக் ய . உமாரின் ந்தைன ண் ம்
ேவைல ெசய் த . நகைர ேநாக் ச ் ெசல் ம்
மைலப் பைத ேல நடந் ெசல் ம் காசா ,
தன்னந்தனியாக இ க் ம் நிைல ம் ம ழ் ச ்
கண்டான். பலேப க் மத் ேல ேவைல
ெசய் தா ம் , உமா க் எந்த ேவதாந் ையக்
காட் ம் அ கமான தனிைமநிைல
இ ப்பதாகத் ேதான் ய . காசா , தன் ைடய
க த் க்கைளச ் டர ்களிடம் ம ழ ம் .
ஆனால் , உமா க் த் தன் எண்ணங் களில் பங்
ெகாள் ளக் ய ஆள் யா ம் இல் ைல.

இ ளின் ஊேட இனிய ைண ன் நாதம்

எ ந்த . அத் டன் ஒ ெபண்ணின் ர ம்
இைழந் வந்த . பாைலவனத் ப் பாைத ேல
ேபார ்க்களத் ந் ம் வ ம் பைட ரர ்கள்
பா வ ேபான்ற க த் ைடய பாடல் அ .
அர ெமா ேல அந்தப் பாடைலப் பா க்
ெகாண் ந்த அந்த ஆள் , தனக் க
அ காைம ேலேய ைணைய ட் க்
ெகாண் ப்பைத உமார ் உணர ்ந் ெகாண்டான்.

“என்ன இ ? என் உமார ் ேகாபத் டன்

ேகட்டான். இ ள் நிைறந்த இடத்ைத ட்
ஆ ஷா ெவளிேய வந்தாள் . மாைனப்ேபான்
நடந் வந் அவன ேல உட்கார ்ந் ெகாண் ,
அவள் தன் ம ல் இ ந்த ைணைய ட்டத்
ெதாடங் னாள் . ன்ேனற் பாடாக, கத்ைத
மைறத் ந்த க்காட்ைட க்க க்க
லக் ட் ந்தாள் . “பா சாபா நகரத் ன்
தத்ைத நீ ங்கள் ேகட்ட ல் ைலேய? இேதா
ெதாடர ்ந் பா ேறன் தைலவேர ேக ங் கள் ”
என் இனிய ர ல் நரம் கைள அ ர ைவத் த்
தன் ர க் ெம ேசர ்த்தாள் .
 “ சற் ன், யா ம் ேதாட்டத் ற் ள் ேள
வரக் டாெதன் கட்டைள ட்ேடன். நீ எப்ப
உள் ேள வந்தாய் ? யார ் உன்ைன அ ம த்த ?
என் க ைமயான ர ல் உமார ் ேகட்டான்.
தன் ைடய தனிைமயக் ைலப்பதற் ஏதாவ
ஒ சனியன் வந் ெகாண்ேட க் றேத என்ற
ேகாபம் உமா க் .

“தாங் கள் கட்டைள ம் ேநரத் ல் நான்

ேதாட்டத் ற் ள் ேளேயதான் இ ந்ேதன்.
ஆைகயால் , நான் தங் கள் உத்தரைவ
வர ல் ைல” என் ஆ ஷா னாள் .

“சரி, சரி. ேபசாமல் இ ” என் எரிந்

ந்தான் உமார ். பணி டன், ைணையத்
க் அப் றம் ைவத் ட் க் கால் கைள
மடக் க் ெகாண் அங் ேகேய உட்கார ்ந்தாள் .
ட ஓைசெய ப்பாமல் அப்ப ேய
ஆடாமல் அைசயாமல் அவள் உட்கார ்ந் ந்தாள் .
ற , ேபசாம ம் , ஒைசப் படாம ம் தன் ைடய
ந்தைல அ ழ் த் ட்டாள் . ேதாளி ம் ,
ம் ரிந் டந்த அந்தக் ந்த ன்
ெமல் யமணம் எங் ம் பறந்த .

ற ேநரம் தன் தைலைய நி ர ்த்

அண்ணாந் ண்ணின் ன்கைள ேநாக் னாள் .
அதன் ற , தன் ைடய கா ல் அணிந் ந்த
ெவள் ளித் தண்ைடகைள ஒவ் ெவான்றாகக் கழட்
எ த்தாள் . அப்ப ஒவ் ெவான்ைற ம்
கழட் ம் ேபாெதல் லாம் ெவ க் ெவ க்ெகன்
ப் உமாரின் கத்ைதப் பார ்த் க்
ெகாண்டாள் . தன் ைடய ஏகாந்த
ந்ைதைனையத் ெதாடர ்ந் நடத்த யாத
உமார ், அவ ைடய ெசய் ைககைளக் கவனித் க்
ெகாண்ேட இ ந்தான். அ ஷா ைடய அந்த
அழகான ைககள் , கழட் ய வைளயல் கைள,
ம ல் ேகா ரம் ேபால் அ க் க்
ெகாண் ந்தன. உயர ்ந் ெகாண்ேட வந்த
ேகா ரம் ெமன் சரிந் ந் ஓைச
எ ம் ய . ஷ்டத் தன ள் ள ம் க்காரச ்
பத வ ேபால, அவள் ச ்ைச க் ப்
த் க் ெகாண்டாள் . ெமல் ல அவ ைடய ேதாள்
உமாரின் உதட் ேல உராய் ந்த . பட் த்
ணிக் க் ேழ ந்த அந்தத் ேதாளின்
கதகதப் அவ ைடய உத க க்
உணர ் ட் ய . எந்தப் ெபா ைள ம் பார ்க்க
யாத அள இ ள் ழ் ந் ந்த அந்தச ்
சமயத் ேல.

உட்கார ்ந் ந்த அவள் தன் ைககைளத்

க் க் ந்தைலக் ேகா ட் க் ெகாண்டாள் .
அவ ைடய உட ந் ளம் ய ெமல் ய
மணம் உமார ் உணர ் ல் கலக்கத் ெதாடங் ய .
அவள் எ ேம ேபசா ட்டா ம் , அன் இர ல்
அந்த ேநரத் ல் உமா க் அவேள எல் லாமாக
இ ந்தாள் . உலகத் ன் நிைன கள்
அைனத்ைத ம் மறந் அவள் ஒ த் ையேய
க ம் நிைல ல் அவன் இ ந்தான்.
ேநரத் ற் ன் அவ ைடய ந்தைன, ேபச ்
அைனத் ம் க் யம் வாய் ந்த ெபரிய
ஷயங் களில் ஈ பட் ந்தன. இப்ெபா ேதா
அந்தப் ெபண்ணின் அங் க அைச கேள
ெபரிய ஷயமாகத் ேதான் ன. அவ ைடய
ைககள் அவ ைடய இைடையத் ெதாட்ட ேபா ,
அைவ ந ங் க் ெகாண் ந்தன. தைலையக்
ேகா க் ெகாண் ந்த தன் ைககைள
இறக்காமேல, அவள் தைலைய அவன் பக்கம்
ப் னாள் . அவைனப் பார ்த் க் நைக
காட் னாள் . அவைள த்த வதற் காக அவன்
னிந்தான். அவள் ெவ க்ெகன் ந க்
ெகாண் எ ந்ேதா னாள் .

“அ ஷா !” என் ெமல் ய ர ேல அவன்

அைழத் க்ெகாண்ேட அவைளத் ெதாடர ்ந்தான்.
அவள் ண் ன் ெவளிச ்சங் டத் ெதரியாத
மரநிழ க் ள் ேள ஓ னாள் . ப ல் ேபசாத அந்தப்
ெபண், அற் தமாக மா ட்டாள் . அவள்
இப்ெபா ைலக் வாங் கப்பட்ட அ ைமயாக
இல் ைல. உமாரின் க க த்த கத்ைதக் கண்
கலங் ம் நிைல ல் இல் ைல. அவைனேய ஆட் ப்
பைடக் ம் அன்பர ஆ ட்டாள் . ஒ க்
ெகாண் ந்த உமாரின் ைகப் ல் ஒ தடைவ
எ ர ்பாராமல் அவள் க் க்ெகாண்டாள் .
அவ ைடய ைககள் அவ ைடய ெநஞ்
ேமட் ன் பஞ் ேபான்ற இடத் ேல பட்டேபா
ட் க் ேபால பறந் ேபாய் ட்டாள் .
தன்ைன த் க் ெகாண் ஓ ய அவள் ,
கா ல் எ ம் அணியாமல் ேபானதால் எந்தப்
பக்கம் ேபானாெளன்ேற ெதரிய ல் ைல. த்த ட
யன்ற உமா க் த்த ட ேவண் ெமன்ற
எண்ணம் மறந் ேபாய் ட்ட . இப்ெபா
அவைளப் க்கேவண் ம் என்ற மனநிைலேய
இ ந்த . அவைளத் ேத இ ட் ேல ரட் க்
ெகாண் அவன் ஓட ஓட அவன் நரம் களிேல
ஓ ம் இரத்த ம் ேவகமாக ஓடத் ெதாடங் ய .
 அ ஷா ேபான ைச ெதரியாமல் ,
ேநரம் நின்றான். சற் ரத் ல் ெமல் ய
ரிப்ெபா ேகட்ட . ஆவ டன் அந்த ைச ல்
பாய் ந்தவன் ஒ மரத் ன் ட் க்
ெகாண்டான். ம ப ேக யான அவ ைடய
ரிப்ெபா ையக் ேகட் , அவன் ஓைசப்படாமல்
அவைள ேநாக் ரித்த ைகக டன் ெசன்றான்.
அவள் பாய் ந் தப் வதற் காக யன்றெபா
அவ ைடய ரித்த இ ைகக க் ைடேய ம் ,
வைகயாகச ் க் க்ெகாண்டாள் . அவனிட ந்
த் க் ெகாள் வதற் காகத் னாள் .
ஆனால் வ ைம ந்த அவனிடம் அவள்
அடங் ப்ேபாக ேநர ்ந்த . அவைள
இ க் யைணத்தப ேய உதட் டன் உதட்ைடப்
ெபா த் னாள் . கதகதப்பான அவ ைடய
உத கள் அவ ைடய உத களில் அ ந் க்
ெகாண்டன. அவ ைடய ரிந்த ந்தல் அவன்
ேதாளி ம் மார ் ம் ரண்ட . அவைள
அப்ப ேய க் ெம வாகத் தைர ல் ப க்க
ைவத்தான். அவள் அைசய ல் ைல. எ ந்
தப் த் ஓட ல் ைல. ேபச ் ச ் ல் லாமல்
அவைனக் கட் ப் த் க்ெகாண் டந்தாள் .
அவள் உள் ளத் க் ள் ேள எ ந்
எரிந் ெகாண் ந்த ஆைசத் , அவைள க்
ெகா ந் ட்ெடரிய ஆரம் த் ட்ட .
அவ ைடய இதயம் ேவகேவகமாக அ த் க்
ெகாண்ட . அப்ப ேய ஒ வ டன் ஒ வர ்
ஒன் க் டந்த அைம யான நிைல ல்
அைரமணி ேநரம் க ந்த . அதன் ற ,
மனநிைற ெபற் ற உமார ், அவ ைடய இதயம்
இன் ம் படபடத் க் ெகாண் ப்பைத
உணர ்ந்தான்.
 இப்ப ேய, அைர ைறயான
தன்வச ழந்த நிைல ல் டக் ம் இந்தப்
ெபண்ைணப்ேபால் ேவ ஒ ெபண்
இ ந்த ல் ைல; உமார ் எத்தைனேயா,
ஆட்டக்காரப் ெபண்கைளப் பார ்த் க் றான்.
ஆனால் இந்த அர யப் ெபண்ைணப்ேபால்
அவைன ேந த்தவர ்கள் யா ல் ைல!

அ ஷாைவப் ெபா த்த வைர ல் இந்த

மாய இர , அவ ைடய ண த் ரத்ைதேய
மாற் யைமத் ட்ட . உறவற் ற நிைல ல்
ேபசாமல் அைம யாக இ ந் வந்த நிைல
அ ேயா மா ட்ட . இந்தத் ர ் மா தலால் ,
அவள் ஒ ழந்ைதேபாலத் தன் ைககளால்
தாளம் ேபாட் க்ெகாண் , இனிைமயாகப் பாடத்
ெதாடங் னாள் . ரித் க்ெகாண்ேட, அவ ைடய
ைகையப் த் இ த் க் ளத் ல் ளிக்க
வ ம் ப ேகட் க் ெகாண்டாள் . அவள்
தன் ைடய ந்தைல அள் ளி ந்
ெகாண் க் ம் ேபா நட்சத் ர ெவளிச ்சத் ல்
அவ ைடய ெமன்ைமயான உ வ
அைமப்ைப ம் அதன் அழைக ம் அவன்
ெதளிவாகக் காண ந்த . கதகதப்பாக இ ந்த
அந்த நீ க் ள் ேள அவ டன் இறங் ய அவள் ,
ம ழ் ச ் டன் அவன்ேமல் தண்ண ீைர
வாரி ைறத்தாள் . அவள் அந்தக் ளத் ற் ள் ேள
இறங் ய ம் அந்தக் ளேம உ ர ்ெபற் ற ேபால்
இ ந்த . அந்த இர ம் - ளத் நீ ம் -
ேராஜாப் க்களின் மண ம் எல் லாம்
அவ ைடயதா ட்டன. எல் லாம் அவளால்
உ ர ்ெபற் றன.
 “எத்தைன இன்பம் ஒ அல் லாேவ! என்
தைலவ டன் இ ப்ப ல் எத்தைன இன்பம் !”
என் ெம வாகக் னாள் .

ஆனால் கைர ல் ஏ , ஈரத்ைதத்

ைடத் க் ெகாண் , உைடயணிந்
ெகாண்ட ம் , அ ஷா ஏேதா ஒ மா ரியாக
மா ட்டாள் . ஏேதா ஒன்ைறக் கவனித் ப் பயந்
ெகாண் எச ்சரிக்ைகயாக இ க் ம் ப க்
ெகாண் ந்தாள் .

வந் ட்டாயா? என் க்ெகாண்ேட,

பக்கத் ல் இ ந்தவ் ் ன் ைக ல் இ ந்த வாைள
த் ப் ப் த் க்ெகாண் அவன்
ேல, இரத்தக்காயம் ஏற் ப ம் வைர அ
அ ெயன் அ த் ட்டான். க்
ன க்ெகாண்ேட, இஷாக் ெபா ைம டன்
அவ் வள அ ைய ம் வாங் க் ெகாண்டான். ஒ
ெபண் டன் தனித் க் ம் ேநரத் ல் அவன்
க் ட்ட தவ என்பைத அவன் உணர ்ந்தான்.
அவன் ெபா ைமக் இ ஒ காரணம் . மற் ெறா
காரணம் , இப்ெபா , அ க் ற தைலவர ்,
ஒேரய யாக அ த் ட்டால் ன்னால் தன்ைன
மன்னித் த் தன் காைல வாங் ம் ப உத்தர ட
மாட்டார ் அல் லவா? தங் க ைடய ஆ தங் கைள
ஒளித் மைறத் க் ெகாண்ட மற் ற
காவல் காரர ்கள் , இஷாக் நன்றாக அ படட் ம்
என் ம ழ் ச ் யைடந்தார ்கள் . இஷாக்ைக
அ க் ற நிைனப் ல் , தங் கைள அ ப்பைத
மறந் வார ் என்ப அவர ்கள் எண்ணம் . அவர ்
அ த்தா ம் டத் தாங் கள் வந் பார ்த்த
தங் கள் கடைம என் ம் சரியானேத ெயன் ம்
நிைனத்தார ்கள் . ஆனால் , ெசால் ல ல் ைல.

ேநரத் ல் , தன் கத் ையக் ேழ

இறக் ட் ச ் ரித்தப ேய, “ ைள ல் லாத
மைடயர ்கேள, இனிேமல் இந்தத் ேதாட்ட ம்
அந்தப் ரமா ட்ட . ஆண்கள் யா ம்
ைழயக் டா . நிைன ைவத் க்
ெகாள் ங் கள் ” என்றான்.

இஷாக் தன் உதட் ல் வ ந்த இரத்தத்ைதத்

ைடத் க் ெகாண்ேட, “தைலவேர,
அப்ப யானால் , ேசன், அ , அகம த ய
ேதாட்டக்காரர ்கள் என்ன ெசய் வ ? ேதாட்டேவைல
பார ்க்க ேவண் ேம!” என் ந ங் யப
ேகட்டான்.

“அவர ்கள் இல் லாமேல, ேதாட்டம் நன்றாக

இ க் ம் . அவர ்கைள ைர லாயத் ல்
ஈய க்கச ் ெசால் ” என்றான் உமார ்.

அவர ்கள் ெசன் மைறந்த டன், தான்

மைறந் ந்த இடத்ைத ட் அ ஷா ெவளிேய
வந்தாள் . “உங் கள் ேவைலக்காரர ்கள்
ேசாம் ேப களா ந்த நல் லதாய் ப் ேபா ற் .
ப்பானவர ்களா ந் , ெகாஞ் சம்
ன்னதாகேவ வந் ந்தார ்களானால் ... என்
ச ் ரித்தாள் அ ஷா.
 31. பாய் ந்ேதா ம்
ைர ம்
பறந்ேதா ம் ெசய் ம்

க தங் கள் பல
எ தேவண் ப்பைதப்பற் உமார ் மறந் பல
வாரங் களா ட்டன. உண்ைம ல் அவன்
அ ஷாைவத் த ர ேவ எைத ேம
நிைனக்க ல் ைல. அவள் இப்ெபா க்கா
இல் லாமேல ேதாட்டம் வ ம்
ற் த் ரியலாம் . ஒவ் ெவா நாள் மாைல ம்
அவள் எந்த தமாகேவா ைமயாகத்
ெதன்ப வாள் .

உமா ைடய ந்தைனகைளப்பற் அவள்

ஒன் ந் ெதரியாதவளாக இ ந்தாள் . அ ேவ
அவர ்கள் இரண் ேபைர ம் ைணக் ம்
வாய் ப்பா ந்த . உமார ், தன்
ந்தைனகளி ந் ப வைதேய ெபரி ம்
ம் னான். இைத ஆ ஷா ரிந் ெகாண்டாள் .
ல ஷயங் களில் அவள் அவைனக் காட் ம்
த் சா யாக இ ந்தாள் . அவள் அைம யாக
இ க் ம் ேபா எல் ேலா க் ம் ெபரிய
த் சா யாக இ ந்தாள் .

அவ ைடய அன் கட் ப்பா ல் லாத

க ம் ேவகம் உைடயதாக இ ந்த . அந்த
அன் ேல, தாய் ைம ணர ்ச ் ம் கலந் ந்த .
அ ஷா, உமா க் ேவண் ய உண கைளத்
தாேன தன் ைகயால் தயாரிக்கத் ெதாடங் னாள் .
தன் ைறயாக அ க்கைள ல் ைழந்த
அவைள ெலய் க்கா த த் , அங் ேக
தனக் த்தான் உரிைம உண்ெடன்ப ேபால்
ேப னாள் .

“உன் மாமன் - ைமத் னர ்கள் வந்

சட்ைடப் ைபக் ள் ேள கசாப்ைப மைறத் க்
ெகாண் ேபாவ ம் , ள் ைள ட் க க்
அள் ளிக் ெகா ப்ப ம் எனக் த் ெதரி ம் .

எல் லாம் நான் பார ்த் க்ெகாண் தான்

இ க் ேறன். தைலவ க் , உண சைமத்தாவ ,
உன் ைடய இந்த அற் பச ் ெசயைல
மறந் டலாெமன் தான் பார ்க் ேறன்” என்
ெசால் அவைள அடக் ட்டாள் .

அதன் ற , கெலய் க்கா, மணல் காட் ேல

றந்த இந்தப் ெபண் க் இவ் வள ஏற் றமா
என் த் க் ெகாண்ேட
அடங் ப்ேபானாள் . அரண்மைன ல் உள் ள
அைனவ க் ம் இல் லத்தைலவ ைடய
இதயத்தர யா ட்டாள் அ ஷா என்ற ஷயம்
உணர ்த்தப்பட்ட . எல் ேலா ம் அவளிடம்
மரியாைதயாக நடக்கத் ெதாடங் னார ்கள் .

மற் றவர ்க ைடய ஷயத் ல்

ேதைவ ல் லாமல் தைல டாமல்
ஒ ங் ப்ேபா ம் அவ ைடய தன்ைம உமா க்
கப் த் ந்த . அவன் அங் ேக இ ந்தால்
தான், அவ க் இன்ப ம் ம ழ் ச ் ம்
அைட றாள் என்பைதத் ெதரிந் ெகாண்ட உமார ்,
அவள் தன்னிடம் ெகாண் க் ம் அளவற் ற
அன்ைப எண்ணி எண்ணி ம ழ் நத ் ான்.
அவ ைடய ெமல் ய க த் ன் ஒவ் ெவா
வைளைவ ம் , அவ ைடய உட ன் ஒவ் ெவா
ெநளி ளி கைள ம் ெதரிந் ைவத் ந்த
உமா க் , அவள் உள் ளத் ன் உள் ேள என்ன
இ க் றெதன் மட் ம் ெதரிந் ெகாள் ள
ய ல் ைல. அவ ைடய பக்கத் ேல
ப த் க்ெகாண் கண்கைள
அைரப்பார ்ைவயாக க்ெகாண் , அவன்
ச ் டன் தன் ச ்ைசக் கலந் ட் க் ெகாண்
இ க் ம் அவள் , எங் ேகா ரத் ேல, அவன்
கா க க் எட்டாத எைதேயா கவனித் க்
ெகாண் ப்ப ேபால் இ க் ம் .

அவன் அவைளப்பார ்த் அ சயப்

ப ம் ப யாகேவ எப்ெபா ம் அவள்
நடந் ெகாள் வாள் , அவைன ஒ நாள் ,
அைம யாக, “என் ைடய அந்தப் ரத் க் க்
காவலாள் ைவக்க ேவண் ெமன் தாங் கள்
எண் ர ்களா?” என் ேகட்டாள் .

“இல் ைல” என் ம த்தான்.

“இேதா அங் ேக நைடபாைத ல் ஒ வன்

உட்கார ்ந் க் றாேன!” என்றாள் . இஸ்லா யக்
கனவான்கள் களிேல, அந்தப் ரத் ற் க்
காவலாள் ைவப்ப வழக்கெமன் ம் அ
ஒ வைக ல் நல் ல தாெனன் ம் அவள்
அ வாள் . இ ந்தா ம் நாள் வ ம் தன்ைன
ஒ ராணி கவனித் க்ெகாண்ேட
இ ப்பெதன்ப அவ க் ப் க்காத
ெசயலாக ம் , அ வ ப்பான ெசயலாக ம்
இ ந்த . ெவளி ல் , நைடபாைத ல் வந்
பார ்த்த உமார ் யாேரா ஒ ய ஆசா , கத ன்
ஓரத் ல் வர ் அ ேல உட்கார ்ந் ப்பைதப்
பார ்த்தான். அவன் கரிய உ வ ம் வப்
ஆைட ம் அணிந் ந்தான். உமாைரக் கண்ட ம்
எ ந் மரியாைத டன் சலாம் ெசய் தான்.

“நீ யார ்?”

“ஏைழகளின் பா காவலேர! என் ெபயர ்

சாம் பல் ஆகா. இங் பணி ெசய் வதற் காக இஷாக்
என்ைன அ ப் னார ்.”

த த்த ர ம் அ வ க்கத்தக்க
பார ்ைவ ம் உைடய அவைனக் கண்ட ம் ,
அ ஷா ன் ெவ ப் க் க் காரணத்ைதப்
ரிந் ெகாண்டான் உமார ்.

“என்ேனா வா” என் அவைன

அைழத் க் ெகாண் , ெவளிவாச க் வந்தான்.
அங் ேக நின்ற இஷாக்ைக அ ல் அைழத்தான்.
அவன் அன் வாங் ய அ காயத் க் ப் ேபாட்ட
கட்ட கட் அப்ப ேய இ ந்த .

“அந்தப் ரத் ற் க் காவலாள் ைவக்க

ேவண் ெமன் நான் உனக் எப்ெபா
கட்டைள ட்ேடன்?”

“தைலவர ் அவர ்க ைடய கவனம் ேவ

எங் ேகா இ ப்பைத அ ந் ெகாண்ட நான்,
அவசரத் ேதைவைய ன்னிட் , இவைனக்
ெகாண் வந் ேவைல ல் ேசர ்த்ேதன்!”

“சரி, இவைனத் ப் ய ப் ”.
 “தைலவேர! மன்னிக்க ேவண் ம் . ேதாட்டம்
ெபரிய . ேதாட்டம் வைத ம்
அரண்மைன ல் இ ந்த ப ேய பார ்த் க்
ெகாள் ள யா .”

“நீ அவைன ெவளிேயற் !”

சாம் பல் ஆகா என்ற அந்த மனிதன் தன்

ேதாட்டத் ல் காவல் இ ப்ப என்பைத
நிைனக்கேவ உமா க் அ வ ப்பாக இ ந்த .
ேம ம் ஆ ஷா காவல் ைவத் க் ெகாள் ளக் ய
உயர ்ந்த வ ப் ேல றந் வளர ்ந்தவ
் ் ஸ் அல் ல.
தந் ரப் பறைவயாக இ க்க ேவண் ய அவைள
உள பார ்த் க் ெகாண் க்கக் ய ஓர ் ஆள்
ைவத் க் ெகாள் ள அவன் ம் ப ல் ைல.

சாம் பல் ஆகா க் ன்னால் அவமானப்

ப த்தப் பட்ேடாேம என் நிைனத்த இஷாக்,
தன் ைடய த ைய நிைலநி த் க்
ெகாள் வதற் காக “நிசாம் அல் ல் க் அவர ்க ைடய
க தம் வந் இ ப நாட்கள் ஆ ன்றன. அ
க ம் அவசரமானெதன் நான் தங் க க் ப்
பல ைற நிைன ப த் ம் இன் ம் தாங் கள்
ப ல் எ த ல் ைல. நிசாம் அல் க் அவர ்கள் ,
அரசாங் கம் சம் பந்தமான க் ய ஷயம்
இ ந்தால் தான் எ வார ். ஒ தபால் ைர
ரன் அைதக் ெகாண் வந்தான், நான் அைதக்
ெகாண் வரவா?” என் ேபச ்ைச மாற் னான்.

உமார ் க தம் வந்த ஷயத்ைதேய மறந்

ட்டான். உைறையக் த் ப் ப த் ப் பார ்த்
ட் , அவன் தன் உதட்ைடக் க த் க்
ெகாண்டான்.
 “ ஸ் ல் லா அர ்ரஹ்மான் அர ்ர ம் .
அளவற் ற அ ளாள ம் , நிகரற் ற க ைண ம்
உைடய அல் லா ன் ெபயரால் ல் தான் மா ா
அவர ்க க் , தற் ெபா ரகநிைல சரி ல் லாத
காரணத்தால் நிசாப் க் த் ம் வ வ
நல் லதல் ல என் ஒ மணிேநரம் டச ்
ணங் காமல் உடேன எ ய ப் .
சாமர ்க்ண் க் ம் வடக்ேக ெதாடர ்ந் ேபார ்
நடத் ப் ெபற ேவண் வ
இன் யைமயாதெதன் நான் க ேறன். அவர ்
ெகாராச க் த் ம் வர ம் , ளிர ்காலத்ைதக்
க த் தம் பைட ல் பா ையக் கைலத் ட ம்
எண்ணி ப்பதாக அவ ைடய கா ந்
எனக் ச ் ெசய் ைடத் க் ற . உடேன
எ த ம் .”

ம ப ம் உமார ் க தம் வைத ம்

ப த் ப் பார ்த்தான். ப த் ட் உடேன அைதச ்
க் க்காகக் த்தான். இ ேபான்ற ஒ
ெசய் ைய, எ த் லமாக அ ப் வ
எத்தைன ைம ைள ப்ப என்ப்
நிசா க் த் ெதரிந் க்க ேவண் ம் . நிசா ன்
ஆைணப்ப ெபாய் யான ஒ ெசால் வைத
அவன் ம் ப ல் ைல. நிசாம் அரசாங் கத் க்காக
உண்ைமயாக உைழக் றார ் என்றா ம் ட,
மா ா அவசரமாக இ க் ம் ேபா , அவைர
ஏமாற் வ ராஜத் ேராகம் , ல் தான் அவர ்கள்
கடந்த பல ஆண் கைளப் பைடெய ப் ேலேய
ெசலவ த் க் றார ். ளிர ்காலத் ல் சற்
அைம யாக ம் ஓய் வாக ம் இ க்க அவர ்
ம் னால் , அைத ஏன் த க்க ேவண் ம் ?
 நிசாப் ரில் இ ந்தால் உமார ், இந்தப்
ரச ் ைன ல் ேவ தமான கட் ம் ப
ேநர ்ந் க் ம் . ஆனால் அவன் காசா டன்,
ேவதாந்த ஷயங் கைளப் பற் ப்
ேப க் றான். அ ஷா டன் இன்பம்
அ ப த் க் றான். இந்தச ் ழ் நிைல ல்
அவன் நிசாம் அவர ்களின் ட்டத்ைத ஒப் க்
ெகாள் வதாக இல் ைல. தா ம் , அரக் ம்
ெகாண் வரச ் ெசால் , உமார ் அ ல் ஒேர
ெசால் ல் “ யா ” என் ப ல் எ அதன்
ேழ “கயாம் ” என் ைகெய த் ட் , ம த் ,
அரக் த் ைர ட் , அைத இஷாக் டம்
ெகா த் “ஒ ைர ல் உடேன நிசாப் ரில்
இ க் ம் நிசா க் இைதய ப் ” என்றான்.

“ தல் அைமச ்சர ், ஒ மதக் கலகத்ைத

அடக் வதற் காக ேர நக க் ப் ேபா க் றார ்”
என் சாம் பல் ஆகா னான்.

“அவர ் எங் ேக க் றாெரன் கண்

த் அங் ேக அ ப் ” என் ெசால் ட் த்
ம் யவன், ம ப ம் நிைன வந் ,
“அகமைத அ ப்பாேத, ேவ யாைர ம் அ ப் ”
என் ட் ச ் ெசன்றான். ட்ைட ேநாக்
நடந்தவன், அங் ேக வாசல் றத் ேல எரிந்
ெகாண் ந்த ெந ப் ன் பக்கமாகப்ேபானான்.
ஹேசன், அ , அகம ஆ ய வ ம்
அைதச ் ற் ட்கார ்ந் ந்தார ்கள் . உமார ்
வ வைதப் பார ்த்த ம் எ ந் நின் சலாம்
ெசய் தார ்கள் . உமார ் தன் ைக ல் இ ந்த க தத்
ண் கைள ெந ப் ல் ேபாட் ட் , அைவ
யா ம் எரிந் ம் வைர பார ்த் க்
ெகாண் ந் ட் ற ட் க் ள் ேள
ெசன்றான். ன் ேதாட்டக்காரர ்க ம் இைத
ஆர ்வத்ேதா கவனித் க் ெகாண் ந் ட் க்
ேழ உட்கார ்ந் அந்தப் ய ஷயத்ைதப்
பற் ப் ேபசத் ெதாடங் னார ்கள் .

“சந்ேதக ல் லாமல் இ க க
க் யமான ெசய் யாகத்தான் இ க்க
ேவண் ம் . என்ன அழகான ைகெய த் !” என்
ஹேசன் னான்.

“அந்த த் ைர என்ன வப்பாக இ ந்த !

நிசாம் அல் க் அவர ்கள் இ ேபான்ற
த் ைரையத்தான் உபேயா ப்ப வழக்கம் .
அ இரத்தத் ளிேபால்
உ ேயா க்ெகாண் ப்பைதப் பார ்” என்றான்
அ .

சாம் பல் க க் ைடேய அந்தச ் வந்த

அரக் த் ளிகள் உ மைறவைதப் பார ்த் க்
ெகாண் உட்கார ்ந் ந்தார ்கள் .
ேநரத் ற் ப் ற அகம அங் ந் ,
ட்ைட கட் க் ெகாண் ந்த சாம் பல் ஆகா டம்
ேபாய் ச ் ேசர ்ந்தான்.

ஆ ஷா க் எந்த தமான ைற ம்
இல் ைல. அவ க் ஏதாவ ேவண் மா என்
உமார ் ேகட்டெபா . ேநரம் ந் த்
ட் , உைட ைதப்பதற் காகப் யபட் த் ணி
ெகாஞ் ச ம் , அ ேல ன் வதற் காக ெவள் ளிச ்
சரிைக ெகாஞ் ச ம் ம் , அம் ப ம் ந்தல்
எண்ைண ம் . ேவண் ெமன்றாள் . அதற் ேமல்
எ ம் ேகட்க ல் ைல. ெம ட் ய தங் கத்
தைலச ் சரம் ஒன்ைற அவன் அவ க் க்
ெகா த்த ம் , ஆனந்தத்தால் த்தாள் . ற
அைதத் தைல ேல அணிந் ெகாண் ம் ,
ந்தைல அதற் த் த ந்தப ந் ெகாண்ைட
ேபாட் க் ெகாண் ம் . ெந ேநரம் ெவள் ளிக்
கண்ணா ல் அழ பார ்த் க் ெகாண் ந்தாள் .
ல சமயங் களில் அவ டன் உட்கார ்ந்
ெகாண் க் ம் ெபா ேத, அப்ப ேய
அவன ல் ச க்காளத் ல் காைல நீ ட் ப்
ப த் க் ெகாண் ங் கத் ெதாடங் வாள் .
ட் ேல ந்த ேவைலக்காரர ்களான
பார கர ்கைளப் பற் அவள் தாழ் நத ்
க த்ேத ெகாண் ந்தாள் .

“எைதச ் ெசான்னா ம் நாைளக்

நாைளக் என் தான் ெசால் றார ்கள் . ேநற்
நடந்தைதப் பற் ப் ேப வார ்கள் . ேவைலகைள
நாைளக் ஒத் ப் ேபா வார ்கள் ” என்
உமாரிடம் னாள் .

“இ ந்தா ம் அவர ்கள் ம ழ் ச ் யாக

இ க் றார ்கள் அல் லவா?”

அ ஷா அைத நிைனத் ப் பார ்க்க ல் ைல.

அ உண்ைமதான்! அவர ்கள் எளி ல் அ
றார ்கள் . அ ேபாலேவ ைர ல் ரித் ம்
றார ்கள் . அ ஒ நல் ல தன்ைமதான்.

“அ ஷா! நீ ேநற் ைறப் பற் ம்

எண் வ ல் ைல; இன்ைறயப் ெபா ேலேய
எப்ெபா ம் வா றாய் !”

“நீ ங்கள் இ க் ம் ேபா நான் ேவ

எைத ம் நிைனப்ப ல் ைல” என்
அவ ைடய கண்கைளக் ர ்ந் ேநாக் னான்.

இந்த மா ரி, அவள் ர ்ந் பார ்க் ம்

ேபாெதல் லாம் , யாஸ் ையப் பற் ய எண்ணம்
உமார ் மனத்ைதக் கலங் கச ் ெசய் ம் ,
அ ஷா ன் கண்க ம் , அவள் தைலைய
ேவகமாகத் ப் ன்ற பாவ ம்
யாஸ் ைடயைதப் ேபாலேவ ந்தன.
இத்தைனயாண் க ம் தான் காரண ல் லாமல்
யாஸ் ையப் பற் எண்ணிக்ெகாண் ப்பைத
உமார ் ரிந் ெகாண்டான். அவள் ெரன்
இறந் ட்டாள் . அவ ைடய மரண ேவதைன.
அைதப் பற் அவன் ஜபாரக் டன் டப்
ேபச ல் ைல. இந்த ேவதைனக் காட் தான்
அவைன ெந ப் ப் ேபால் எரித் க்
ெகாண் ந்த . அெதல் லாம் த் க்
ெகாண் க் ம் உண்ைமயான நிைலயான
இந்தச ் ழ் நிைல ல் ஒ பழங் கன ேபால
ல ப் ேபாய் ட்ட .

யாஸ் ன் கரங் களிேல அவன்

அ ப த்த இன்பம் ேவதைன கலந்ததாக
இ ந்த . ஆனால் , அ ஷா டன் இ ப்ப
அைம ையக் ெகா த்த . ற் ம் வர ்
எ க்கப்பட்ட ேதாட்டத் ல் மலர ்ந் க் ம்
ேராஜாப் க்களின் இதழ் கள் , எங் ம் பரந்
டப்ப ேபான்ற இன்பம் நிைறந்த அ ஷா ன்
அன் . இந்த இன்பத் ற் மணிக்கணக் ம்
இல் ைல, மனிதர ்களின் க் ம் இல் ைல.
இ ப் ம் , இந்த இன்பத் ேதாட்டத் க் ள் ேள
இைட ைடேய யாஸ் ன் எண்ண ம் படர ்ந்
வந்த . ல சமயங் களில் , அவள் கைளத் ப்
ேபாய் க் டக் ம் ேபா , தைலையச ்
க் னால் , ண் ன் ட்ைட ேநாக்
க்காட் த் ணி காற் ல் பறக்க யாஸ் நடந்
வ வைதப் பார ்க்கலாம் ேபால் ேதான் ம் .

இரண் வாரங் க க் ப் ற , கைளத் ப்

ேபான ஒ ைர ேல வந்த அவசரச ்
ெசய் யாள் ஒ வன், நிசாம் அவர ்களிட ந்
அைழப் க் ெகாண் வந்தான். உடேன றப்பட்
எவ் வள க் ரமாக வர ேமா அவ் வள
க் ரமாகேவ நக க் வ ம் ப நிசாம்
அ த் ந்தார ்.

ம நாள் காைல உமார ் அ ஷா டம்

ைட ெபற் க் ெகாண்டேபா அவள் கண்களில்
நீ ர ் நிைறந் காணப்பட்டாள் . தன்ைன ம் உடன்
அைழத் ச ் ெசல் ம் ப மணிக்கணக்காக
மன்றா னாள் . “தங் கைள அல் லா
பா காப்பாராக” என் அவன் கா க் ள் ேள,
“அயலா டன் ெசல் ல ேந ம் ேபா ஆ தம்
இல் லாமல் ேபாகா ர ்கள் ” என் எச ்சரித்தாள் .

வாச ல் , இஷாக், உமா க் ச ் சலாம்

ெசய் வதற் காக வந்தான். ெந நாைளக் ன்
லக்கப்பட்ட சாம் பல் ஆகா என்பவன்
ைல ேல ஒளிவ ேபால உமா க் த்
ேதான் ய . ைரைய நி த் க் ெகாண் ,
“என்ன இஷாக், அந்தக் கைட கட்ட க ப்பன்
இன் ம் இங் ேகயா ற் க் ெகாண் ரி றான்?”
என் ேகட்டான்.

இஷாக் பணி டன் வணங் , “தைலவேர!

ேநற் இர ெதா ைகக் ப் ற தாங் கள் ேர
நக க் ப் பயணப்படப் ேபாவதாகத் ெதரிந்
ெகாண்ேடன். தாங் கள் எப்ெபா ம் ர ்கள்
என்ப இைறவைனத் த ர ேவ யா க் த்
ெதரி ம் ? இந்த அரண்மைன என் ைடய
ெபா ப் ல் டப்பட் க் ற காரணத்தால் ...”

“அதற் காக...?”

“எல் லாப் ெபண்கைள ேம கண்காணிக்க

ேவண் ய இன் யைமயாத . இத்தைன ெபரிய
ேதாட்டத் ல் ஓர ் இளம் ெபண் தனியாகத் ரிவ
அவ் வள நல் லதல் ல. சாம் பல் ஆகா ம் அ ல்
உள் ள ஊரிேலேய இ ந்தான். ஆகேவ, நான்தான்...”

உமார ், தன் ன்னால் இ ந்த

பைட ரர ்களின் பக்கம் ம் , “உங் களிேல
ஒ வன், அந்தக் க ப்பைனப் த் க்
ைர ேல ஏற் ைவத் க் ெகாண் ,
நிசாப் ரிேல ெகாண் ேபாய் அங் ள் ள
சந்ைத ேல அ ழ் த் ங் கள் . அவன்
ம ப ம் இந்த வாசல் ப ஏறக் டா . இ என்
கட்டைள” என்றான்.

தன் அன் க் ரிய அ ஷாைவத் தன்

ேதாட்டத் ேல, இன்ெனா வன்
கண்காணிக் ம் ப ைறைவத் ட் ப் ேபாக
உமார ் ம் ப ல் ைல. ன் நாட்கள்
ெதாடர ்ந் உமார ் ேர நகரம் ேநாக் ப் பயணம்
ெசய் ெகாண் ந்தான். இைட ைடேய
ங் வதற் காக களிேல தங் ச ் ெசன்றான்.
நிசாப் ர ் ஊ க் ள் ேள ெசன்றால் மக்கள்
வரேவற் ப ம் வாழ் த் ைரப்ப மாக ேநரம்
ணா ெமன் அவன் ஊைர ட்
 ல ேய ெசன்றான். இ ப் ம் ெகாரசான்
மக்கள் , ட்டங் ட்டமாக அவைனப் பார ்க்க
வந் னார ்கள் .

ன்றாவ நாள் இர தங் வதற் காக

வ ல் ஒ ல் பயணத்ைத
நி த் யேபா , ைக ல் ப ந் டன் வந்த ஒ
ைர ரன் உமாைரய சலாம் ெசய் தான்.

“ வாஜா அவர ்கேள, தங் கள் பயணம்

ெவற் யைடவதாக! இேதா ஒ ன்ன ப் க்
ப் இ க் ற ” என் ெசால் க் ெகாண்ேட,
தன் ைடய இ ப் ல் ெசா ந்த ஒ
ெவள் ளிக் ழாைய எ த்தான். அந்தக் ழாய் ஒ
ேபனா அளேவ இ ந்த . ஒ மணிேநரத் ற்
ன்னால் நான் என் ைடய ப ந்ைதப்
பறக்க ட்ேடன். ஆற் ைற ேநாக் ப் பறந்
ெகாண் ந்த ஒ நாைரையப் ப்பதற் காக
நான் அைதப் பறக்க ட்ேடன். ஆனால் அ
ேமற் ைச ேநாக் ப் பறந் ெகாண் ந்த ஒ
றாைவப் த் க்ெகாண் வந்த . எனக் ம்
இதற் ம் சம் பந்த ல் ைல. நான் தங் க க் த்
ன்பந் தர ேவண் ெமன் ெசய்
ெகாண் ேபான அந்தப் றாைவப்
க்க ல் ைல. இந்தப் ப ந்ைதக் ெகாண்
ேவட்ைடயா வ என் ெதா ல் . தங் கள் ெசய்
தைடப்ப த்தப் ெபற் றதற் என்ைன
மன்னிக்கேவண் ம் . அதன் கா ேல கட் ந்த
ழா ம் , அந்தக் ழா ல் ைவத் ந்த
ெசய் ம் இேதா இ க் ன்றன” என் ெசால்
அந்தக் ழாய் க் ள் இ ந்த இரண்
ரற் ைடயள ள் ள தாள் ஒன்ைற எ த்
உமாரிடம் ெகா த்தான். அ ல் ஒேர ஒ வரி
எ ந்த . அ இ தான்.

“ டார ம ப்பவன் உமார ் ேர நகர ் ேநாக் ச்

ெசன் ெகாண் க் றான்.”

அதன் ேழ ைகெய த் ப் ப லாக ஓர ்

எண் ப் டப் பட் ந்த .

“இதனால் ஒன் ம் ெக த ல் ைல. நீ

ேபாகலாம் ” என் , என்ன ெசால் வாேனா என்
நின் ெகாண் ந்த ப ந் க்காரனிடம்
னான். “ஆம் ! அந்தப் றா ேமற் த் ைச
ேநாக் யா ெசன் ெகாண் ந்த ?” என்
ேகட்டான்.

“மைறந் ெகாண் க் ம் க ரவைன

ேநாக் அம் ேபால் பறந் ெகாண் ந்த .
அந்தச ் ெசய் ையப் பார ்த்த டன், தாங் க ம்
இங் வந் ப்பதாகக் ேகள் ப்பட்ேடன்.
அல் லா ன் ள் ளப் ப ேய எல் லாம்
நடக் ெமன் எண்ணிக்ெகாண் தங் களிடம்
வந்ேதன்” என் அவன் ப ல் னான்.

அந்தச ் ய ெவள் ளிக் ழாையத் தன்

ரல் களினால் ப் ப் பார ்த் க்ெகாண்ேட யார ்
இந்தச ் ெசய் ைய அ ப் க்கலாம் என்
உமார ் ேயா த்தான். யா க்காக அ ப்பப்பட்ட
ெசய் யாக இ க் ம் என் ம் ெதரிய ல் ைல.
அந்தப் றா ற் த் தான் றப்பட்ட இட ம் ,
ேபாய் ச ் ேசரேவண் ய இட ம் நன்றாகத்
ெதரி ம் . ஆனால் , அ ேபச யா ! அந்தக்
ழா ந் க ெமல் ய ெந ய .
அவன் ேர நக க் ப் ேபாவ , காசர ் ச ் க்
அரண்மைன வா க க் மட் ேம ெதரி ம் .
நிசாப் ரில் அவன் ைழயாத ப யால் , அங்
யா க் ம் ெதரியா . நிசாம் அவர ்க ைடய
உளவாளிகள் ன் ட் ேய அவ க் அ க்கப்
றா ன் லம் ெசய் ய ப் க்கலாம் .
எ யவன் க் ய எ த்ைதக் ெகாண்ேட யார ்
எ ய என்ேறா அதன் அ ல் உள் ள
எண்ைணக்ெகாண்ேடா, ெப பவன் அவைன
இன்னார ் என்ற அைடயாளங் கண் ெகாள் வான்.
எந்த வ ல் ேயா த்தா ம் , அதன் உண்ைமைய,
அந்தச ் ெசய் ன் ெபா ைள உமார ் ெதரிந்
ெகாள் ள ய ல் ைல.
 32. வாளா தம் நீ
வழங் ய காட் !

நிசாம் அல் ல் க் அவர ்க க் ேநர ் எ ராக

ரத் னக்கம் பளத் ல் உமார ் உட்கார ்ந் ந்தான்.
அரச ைடய வான ற் கைலஞன், உலக
அைமப்பாளரான நிசா டம் எ ர ்த் ப் ேப ய
இ தான் தல் தடைவ. அந்த யப் ந்
அவர ் இன் ம் மா தல் அைடய ல் ைல.

“நம் ைடய ன்ேனற் றப் பாைத ேல நீ

ஏன் ம ப் என் ற கல் ைலத் க் ெய ந்தாய் ?”
என் நிசாம் ம் பத் ம் பக் ேகட்டார ்.

ஷயத்ைத அ ந் ெகாள் வ ல்
அவசரப்பட்டா ம் நிசாம் அைம யாகேவ
ளங் னார ். ேசல் ஜக் சாம் ராஜ் யத்ைதக்
ட்டத்தட்ட இரண் தைல ைறகளாக அவர ்
ெபா ப் டன் நிர ்வ த் வளர ்த் வ றார ்.
பாைலவனப் ரேதசத் ந் ெதாடங் ச ்
னத் ப் ெப ஞ் வர ் வைர ம் ,
கான்ஸ்டான் ேநா ள் ேகாட்ைட கண் க்
ெகட் ந் ரம் வைர ல் ஆ யாைவ ம்
ஐேராப்பாைவ ம் ரிக் ம் கால் வா ன்
க்காக அவ ைடய உைழப் ன் பயனாக
உ வான சாம் ராஜ் யம் பரந் டந்த . வடக் ப்
பனிப் ரேதசத் ந் ெதற் ப் பாைலவனப்
ரேதசமான அேர ய நா வைர ந்த .
 ெம ந்த தன் ர ல் இ ந்த த் ைர
ேமா ரத்ைதச ் ற் த் ப் க்ெகாண்ேட நிசாம்
ேப னார ். அரசர ் உலகெமன் ம் ம் பத் ன்
தந்ைத ேபான்ற நிைல ல் இ ப்பவர ். அவ ைடய
ெசயல் கள் அவ ைடய பத க் த் த ந்தப
இ க்க ேவண் ம் . அவ ைடய ேபாரா ந் றைம
ேவற் மதத்ைதச ் ேசர ்ந்த மக்களினங் கைள ம்
அவர ்க ைடய நா கைள ம்
இஸ்லா யக்ெகா ன் ழ் க் ெகாண் வந்
ேசர ்த் க் ற .

அவரைடந்த ெவற் கள் தாய் நாட் ல் ,

அவ ைடய நிைலைய உயர ்த் க் ன்றன.
இவ் வள இ ப் ம் , ல் தான் மா ா நாகரிக
ல் லாத க் யன் ஒ வனின் ேபரேன.
அவ ைடய நாற் ப லட்சம் பைட ரர ்கள்
பைடகள் , அைம தவ ம் இந்தக் ெகாரசான்
நாட் நகரங் களிேல தங் மானால் , மக்கள்
அவர ்களால் ன் ம் ப ேநரி ம் . ேம ம் ,
ேபார ்க்களத் ேல பயன்பட்ட ரட் ரம் ,
நாட் ப் றத் மக்கைளத் ன் த்தத்
ெதாடங் ம் .

இந்தப் பட்டாளம் என்ப என்ன? வடக் ல்

உள் ள க் யர ்க ம் , ேபா க்காகேவ
அ ைமகளாக வளர ்க்கப்பட்ட க் ய க் ப்
றந்த ெகளலா யர ்க ம் ஜார ் யர ்க ம் ,
க்ேகா ய ம் , காட் ராண் அர ய ம்
ஆ ேயார ் அடங் ய ட்டேம நம் ைடய
ேசைனப்பட்டாளம் . இ ேல ெகாரசானியர ் ல ம் ,
கக் ைறந்த அள பார கர ்க அல் ல பாக்தா
அரா யர ்கள் கலந் க் றார ்கள் . ேபார ்
நி த்தம் ஏற் பட் , இந்தச ் ேசைனகெளல் லாம்
வந் ேவைல ல் லாமல் நம் ைடேய
தங் கேநரிட்டால் ெவ த்த அவர ்களால்
ம் மா க்க யா . உள் நாட் க் ழப்பம்
உண்டா , நா பாழைடந் ம் . ஆகேவதான்
அவர ்கைள எப்ெபா ம் ேபாரிேலேய ஈ ப த்
ைவக்க ேவண் ம் . ழ் த் ைச ல் ேபார ்
ெபற் மானால் , ேமற் ைச ல்
ெதாடங் கேவண் ம் . அல் லா அ ள் ரிந்தால்
ேமற் ேக ள் ள இரண் அ ைமயான பரி கள்
ந க் க் ைடக் ம் . அந்தக் கான்ஸ்டாண்
ேநா ம் , எ ப் ம் ஆ ய இ ேதசங் க ம் நம்
வசமா ட்டால் எவ் வள ெப ைமயாக
இ க் ம் ?

நிசா ன் ர ்ைமயான அ னால்

ட்டப்ெபற் ற இந்தத் ட்டம் உமாைரத் க் ட
ைவத்த . இஸ்லாத் ன் ஒ ரிைவச ் ேசர ்ந்த
கா ப் ன் நாட்ைட ம் , சர ்களின் கைட ப்
பா காப் க் ேகாட்ைடயாக ளங் ம்
ஓரிடத்ைத ம் வைளத் க் ெகாள் ள ஒ
னிதப்ேபார ். இேத னிதப் ேபாரினால் , தன் கண்
ன்ேன ெஜ சலம் ழ் தத் ப் பட்டைத உமார ்
பார ்த் க் றான். காய் ந் ேபான ேதா டன்
ய உ வம் ேபாலத் தளர ்ந் காணப்பட்ட
நிசாம் , ெவல் லப்பட யாத அ காரத் ன்
ரசவா யாக மனிதர ்களின் கைளெயல் லாம்
அடக் யா ம் மாய த்ைதக்காரராகத்
ேதாற் றமளித்தார ். இந்தத் ேதாற் றம் சற் ேநரேம
இ ந்த . ற மா ட்ட . ஒவ் ெவா
பைடெய ப் ம் ஏற் படக் ய
உ ரிழப்ைப ம் , ெபா ள் இழப்ைப ம்
ஈ கட் வதற் ம ப ம் ஒ பைடெய ப்
நடத் த் ரேவண் ம் . ெவற் ையத் ேத த்த ம்
அைமப்பான ெசல் ஜ க் ேசைனக் நிசாம்
அவர ்க ைடய ய சாம் ராஜ் யத் ேல
இட ல் ைல. அப்ப யானால் , ேபாரிட் க்
ெகாள் ைளய த்ேத வாழ் கை ் க நடத் ம் ஆ ரக்
கணக்கான க் யப் பைடத்தைலவர ்க க் ம்
இந் யா ந் ெகாண் வரப்பட்ட ேபார ்
யாைனக க் ம் வ என்ன?

“ஒ ெபரிய சாம் ராஜ் யத்ைதத் தாங் கள்

ேசனாபலத் ன் உத யால் உண்டாக்
ட் ர ்கள் . ஆனால் , அந்த சாம் ராஜ் யத்ைத
நிைலக்கைவத் க் காப்பாற் வ் தற் , இன் ம்
ெபரிய ேசைன ேதைவப்ப ற . அந்தப் ய
ேசைனக் த் னிேபாடப் ய ய நா கைளப்
க்கேவண் க் ற . இப்ப ேய
ேபாய் க்ெகாண் ந்தால் இதன் தான்
என்ன?”

உமார ் இந்தக் ேகள் ையக் ேகட்ட ம்

நிசாம் அவைனத் ெமன் நி ர ்ந் பார ்த்தார ்.
தன் ைடய வான்நிைல ஆராய் ச ் ைய ம் ,
எப்ெபா தாவ , எவளாவ ஒ ெபண்ைண ம்
ராட்ைச ம ைவ ம் த ர ேவ எைத ம் பற்
உமார ் ந் ப்ப ல் ைல என் நிசாம் இ வைர
நிைனத் க் ெகாண் ந்தார ். உமா ம் , மா க்
ஷா ம் ஒத் வ றவைர ேல நிசா ன்
ட்டங் கள் எந்த தமான இைட ன்
நடக்க ம் . ஆனால் மா க் ஷா,
ேபார ்க்களத் ந் ெகாரசா க் த் ம்
வந்தால் அவர ் ஆட் ப் ெபா ப்ைபத் தாேன
நடத்தத் ெதாடங் வார ். அப்ப ேநர ்ந்தால்
நிசா ன் அ காரம் ைறய ேநர ்ந் ம் .
ஆகேவதான், அவர ் அந்த சாம் ராஜ் யத் ன்
நிர ்வாகப் ெபா ப் என்ெறன் ம்
தன்ைக ேலேய இ க்க ேவண் ெமன் ம் ,
ல் தான் மா ா ெதாடர ்ந் பைடெய ப்
நடத் க் ெகாண் க்க ேவண் ெமன் ம் அவர ்
ம் னார ். அவ் வாேற தன் ப்பப்ப ேய
நடக்கேவண் ம் என் ம் , அவ் வா
நடக் ெமன்ேற ஆண்டவன் த் ப்பதாக ம்
அவர ் உ யாக நம் னார ்.

ல் தான்
“ அவர ்கள் இந்தப்
பைடெய ப் கைள நடத்த ேவண் ெமன்ப ம்
நாம் இந்த நா கைள ஆளேவண் ெமன்ப ம்
ஆண்டவ ைடய ள் ளப்ப நிச ்ச க்கப்
பட்ட கட்டைளயா ம் ” என் நிசாம் னார ்.

தன் ேழ ந்த இரத் னக் கம் பளத் ன்

ெநசவைமப்ைபப் பார ்த் க் ெகாண்ேட
“ ரகங் களின் பலைனப் பற் நான் ல் தா க் ப்
ெபாய் றேவண் ெமன்ப ம் ள் ளக்
கட்டைளதாேனா?” என் உமார ் ேகட்டான்.
அவ ைடய மன ல் ஒ ழப்பம் இ ந்த .
ஆனால் அேதா தனக் என் ஒ ட ம்
டேவ வந்தைத உமார ் அ ந் ெகாண்டான்!

உமா ைடய ேகள் க் ப க் த் தாேன

ஒ ேகள் ேகட்டார ் அவர ்.

“நட்சத் ரங் கைளக் ெகாண் ஒ

மனிதனின் ையய ந் ெகாள் ளலாம்
என்பைத நீ நம் றாயா?” என்றார ் நிஜாம் .
 “இல் ைல.” என்றான் உமார ்.

“நா ம் தான் நம் ப ல் ைல” என்

ன் ரிப் டன் ய நிசாம் இனிேமலாவ
உமார ் தன் ஏற் பாட் க் ஒத் வ வானா என்
எண்ணினார ். “நட்சத் ரங் களால் காணப்ப ம்
பலன் ெபாய் யாக இ க் மானால் ல் தான்
மா ா அவர ்கைள ெவற் ப் பாைத ல்
வ நடத்தக் ய ஒ நல் ல பலைன நீ ஏன்
றக் டா ? அவ க் எ த நீ ஏன்
ம க்கேவண் ம் ?” இப்ப க் ேகட்ட நிசா க் ,
ல நாட்களாக அவைரக் ழப் வந்த
ஒ ஷயம் நிைன க் வந்த . உடேன
அைத ம் ேகட்டார ்.

“காசார ் ச ் க் ந் நீ அ ப் ய
க தம் என் ைகக் க் ைடப்பதற் நான்
நாட்கள் ன்னதாக, ஹைசன் இ ன் சாபா என்ற
ஒ மனிதன் என்னிடம் வந்தான்.
வ ங் காலத்ைதய ந் ெசால் லக் ய
றைம ள் ளவன் என் , இன் ம்
லநாட்களில் தங் க க் , அரச ைடய வான ற்
கைலஞரிட ந் “ யா ” என்ற ஒேர
ெசால் டன் ஒ க தம் வ ம் என் னான்.
இந்த ஹாஸான் என்பவன் யார ்? அவனிடம் நீ
இரக யங் கைளக் றேவண் ய காரணம் என்ன?

“அவன் ஒ ய மதேபாதகன்!
ெஜ சலத் ல் அவன் என் டன் ேப னான்.
ஆனால் அந்தச ் ெசய் அ ப்பப்ப வதற்
ன்னால் , நான் யாரிட ம் அைதப்பற் க்
ற ல் ைல” என் உமார ் னான்.
 “இ க்க யா காசர ் ச ் க் ந்
இங் க தம் ெகாண் வந்த ைர ரன்
இங் வந் ேசர எட் நாள் ஆ ற் . ஆனால்
அவன் வ வதற் நான் நாட்கள் ன்னாேலேய
ஹாசா க் ஷயம் ெதரிந் க் ற ”.

யாேர ம் , ஒவ் ேவார ் இடத் ம்

ேவ ேவ ைரகைளப் தாக
மாற் க்ெகாண் ெவ ேவகமாக வந்தால் ட
நான் நாட்களில் அவ் வள ரம் வ வ ெதன்ப
யாத காரியம் . தான் ெசய் ய ப் ய ஆள் ேர
நகரம் வந் ேச வதற் ன்னாேல
அந்நகரிேல ள் ள யா க் ம் தன் ைடய
ெசய் ையப்பற் த் ெதரிந் ம் என்
நிைனக்கேவ யா . தன் ைடய ெசய்
காற் ேல பறந் வந் ந்தால் ஒ ய, அ
அவ் வள க் ரம் இங் ேக ெதரி ம் என்ப ல்
ெபா ள் இல் ைல. உமார ் தன் இ ப் ல் இ ந்த
ெவள் ளிக் ழாைய நிைனத் க் ெகாண்டான்.
இந்தக் ழாைய ஒ றா ெகாண்
வந் க் ற . அ ேபாலேவ, தான் நிசா க்
அ ப் ய ெசய் ைய ஒ றாதான், நான்ேக
நாட்களில் காசர ்கச ் க் ந் ேர நக க் க்
ெகாண் வந் க்க ம் .

அப்ப யானால் யாேரா தன் ைடய

ட் ேல தன்ைன உள பார ்த் க் றார ்கள் .
உளவ ந் இரண் ைற ம் ேர நக க் ச ்
ெசய் ய ப் க் றார ்கள் . அ ஷா வாக
இ க் மா? அல் ல இஷாக்கா? அவர ்கள் இரண்
ேப ேம எ தப் ப க்கத் ெதரியாதவர ்கள் என்
ெசால் க் றார ்கேள!
 “இவ் வள ரத்ைத ன்ேற நாட்களில் ஒ
றா கடந் வர ம் !” என் உமார ் னான்.

உமார ் எைதப்பற் க் றான்

என்பைதக் கவனித் ணராத நிசாம் , தன்
ட்டத் ேலேய யாக, “அப்ப யானால் , உமார ்!
இப்ெபா ேத ல் தா க் எ . ேபாைர
நி த் ட் வந்தால் ஆபத் ேநரி ம் என்
உடேன எ க்ெகா . சாமர ்கண் ற் , ஒ
றா ன் லம் இந்தச ் ெசய் ைய அ ப் ேவாம் .”

“ஆபத் ஒன் ல் ைலேய! ேபார ்

ெதாடர ்ந் நைடெபற ேவண் ெமன் நிசாம்
ம் றார ் என் எ ேறேன!” என்றான்
உமார ் ன் ரிப் டன்!

“அட, ஆண்டவேன! உமார ் நீ என்ன

ழந்ைத மா ரி ைளயா றாய் ?”

“அப்ப யானால் , நான் உண்ைமயாகச ்

ெசால் ேறன். அப்ப ம் எ த மாட்ேடன்.
இப்ப ம் எ த மாட்ேடன். உண்ைமைய ம்
எ த மாட்ேடன்; ெபாய் ைய ம் எ த மாட்ேடன்;
எைத ேம நான் எ தப் ேபாவ ல் ைல”.

அந்தக் கைட வாக் யம் நிசா ன் கா ல்

அைறவ ேபால ந்த . வைலேபால் ன்னிக்
டந்த அவ ைடய கச ் க்கங் க க்
மத் ன் இ ந்த கண்களால் அவைன உற்
நாக் னார ். தன் ைககளால் ழங் கால் கைள
இ க் ப் த் க் ெகாண்ேட, “என்னிடமா
இப்ப ச ் ெசால் ன்றாய் ?” என் னார ்.
 “ெசான்ன ெசான்ன தான்; ெசால் லாமல்
இ க்கப் ேபாவ ல் ைல” என் அைம யாக
உமார ் ப ல் அளித்தான்.

ேநரம் நிசாம் ேபசாமல் இ ந்தார ்.

“சாதாரண கந்ைதத் ணி டன் ரிந்த
மாணவனான உன்ைன இந்த சாம் ராஜ் யத் ன்
றப் க் ரிய ன்றாவ த க் நான்
உயர ்த் ட்ேடன். ய பஞ் சாங் கம்
அைமத்தேபா , ல் லாக்கள் உன்ைனக் கல் லால்
அ த் க் ெகால் லாமல் காத்தவன் நான்!
உன் ைடய ஆராய் ச ் ேல உத ெசய் வதற் ப்
ெப ம் ெப ம் ேபரா ரியர ்கைளெயல் லாம்
ெகா த்ேதன். இப்ெபா உனக் ச ் ெசாந்தமாக
எத்தைன அரண்மைனகள் , எவ் வள
ெசாத் க்கள் ! எவ் வள ெபான் நாணயங் கள்
இ க் ன்றன. அத்தைன ம் யாரால் வந்தன?
இப்ெபா நீ உண்ைமேய ேப ேவன்
என் றாேய, இதற் ன் ல் தான் மா ா டம்
எத்தைன ெபாய் கள் ெசால் க் றாய் என்ப
எனக் த் ெதரியாதா? அெதல் லாம் ேபாகட் ம் ,
நான் ேகட் ம் இந்தக் ேகள் க் உண்ைமயாகப்
ப ல் ெசால் . என் ைடய ட்டங் கைளச ் ைதக்க
ேவண் ம் என் நீ எண் வதற் க் காரணம்
என்ன?”

“மா ா அவர ்கைளப் ய ய பைட

ெய ப் களில் ஈ ப த் , அவைர ஒ பைடத்
தளப ன் நிைல ல் ெவ ரத் ேலேய
நி த் ைவத் ட்டால் தாங் கேள இந்த
சாம் ராஜ் யத்ைத அரசாளலாம் என் தப் க்
கணக் ப் ேபா ர ்கள் என் தான் நான்
நிைனக் ேறன். இ தான் உண்ைம!”

நிசாம் ஒ ணிைய ெய த் த் தன்

உத கைளத் ைடத் க் ெகாண்டார ். அவ ைடய
ைக ரல் கள் ந ந ெவன் ந ங் ன.

“உன்ைனப்ேபால் இரண் மடங்

வய ைடய நான், என் ைடய ஆ ள் காலத் ேல
எனக்காக உைழக்க ல் ைல ெயன்பைத ம்
இஸ்லாத் ற் கக
் ாகேவ பணிெசய் வ ேறன்
என்பைத ம் நீ ம க் றாயா?”

“அ எனக் த் ெதரி ம் ” என் உமார ்

னான்.

“உன் ைடய ேநாக்கம் எனக் ப் ரி ற .

அரசாங் க நி ந் உனக் ப் ப னா ரம்
ெபான்ெகா க்கச ் ெசால் ேறன். அ ேபா மா!”
என் நிசாம் ேகட்டார ்.

“அ ேபாதா ! ல் தான் கம ன்
தங் கச ் ங் காதனத்ைதக் ெகா த்தா ம் எனக் ப்
ேபாதா ”

“ப ைனயா ரம் ெபான் தரச ்

ெசால் ேறன்.”

எ ேர ந்த வய ர ்ந்த அந்த

மனிதைன உமார ் நி ர ்ந் பார ்த்தான். இவ் வள
ெபரிய ெதாைகையக் ெகா த் த் தன்ைன
வசப்ப த்த எண் ம் ம ைய ம்
நிைனத் ப் பார ்த்தான். “நிசாம் அவர ்கேள! இ
நாள் வைர ம் தாங் கள் எனக் உத ெசய்
வந் க் ர ்கள் என்பைத நான் ம க்க ல் ைல;
மறக்க ம் இல் ைல. ஆனால் , தாங் கள் என்ைன
ைலக் வாங் ட ல் ைல என்பைத ம்
நிைன ப்ப த் க் ெகாள் ங் கள் . என்ைன நாேன
ற் ட ம் நான் எண்ண ல் ைல.”

“அப்ப யானால் அக்ேராேனா டம் ேபா!

மத ேரா களிடம் ேபா! எங் ேகயாவ நீ
ம் ற இடத் க் ப் ேபா! என் ைடய
ஆதரைவ இனிேமல் எ ர ்பார ்க்காேத! என் ைடய
உப்ைபத் ன்பவர ்கள் என்ைனப் ேபாலேவ
இஸ்லாத் ற் ப் பணி ெசய் பவர ்களாக இ க்க
ேவண் ம் . இஸ்லாத் ன் ேரா கள் என்
கத் ேல க்கக் டா ” என் ெசால் க்
கதைவ ேநாக் ைகையக்காட் னார ். உமார ்
எ ந் , ம் ச ் ெசன்றான். அவன் கத ன்
அ ல் ெசல் ம் ேபா , நிசாம் . ஏேதா ெசால் வ
ேபா ந்த . ஆனால் அவர ் அவைனத் ம் ப
வ ம் ப ப் ட ல் ைல. ெதா ைக
ரிப் ன்ேமல் மண் ட் ெமக்காைவ
ேநாக் த் ம் , அல் லா ன் ெபயர ்கள்
அத்தைனைய ம் த் ெதா
ெகாண் ந்தார ்.

“சாந் உண்டாகட் ம் ” என் க்

ெகாண்ேட உமார ் ெவளிேய னான்.

தன் வாழ் ப் பாைதக் வ யா ந்த

மற் ெறா கத ம் க்ெகாண்டைத உமார ்
உணர ்ந்தான். ண் ம் றக்க யாதப அந்தக்
கத க் ெகாண் ட்ட .

தன்ைனச ் ற் என்ன நடக் ற

என்பைதேய கவனிக்காமல் நாற் சந் வ யாக
நடந் ெகாண் ந்தான் உமார ். அவ க்க ேல
ஒ மனிதன் ப்பா ேபாட்டான். ெமன்
ஏற் பட்ட அந்தக் ழப்பத் ல் உடல் கள் உ ண்டன.
வைளந்த வாள் களின் ஒளி ெவ ல் தகதகத்த .
“ லா த் க்கள் ! மத ம ப் க்காரர ்கள் !அ ,
ெகால் !” ரல் கள் க் ர ட்டன.
ெவள் ைளயங் ம் , வப் க் கால் சட்ைட ம்
அணிந் ந்த ஓர ் உ வம் தன் எ ரிேல
ரர ்களின் மத் ேல க் க்
ெகாண் ப்பைத ம் , அந்த மனிதனின்
க த் ேல ந் ரத்தம் ெபாங் வ வைத ம் ,
வைல ல் பட்ட கம் ேபால அவன் வாய்
றந் ச ் த் ண க் ெகாண் ப்பைத ம்
கண்டான்.

ஒ ைக அவன் கத்ைத ேநாக் வந்த .

ரல் கள் க்ைகப் த் ஆட் ப் ன் க் த்
தள் ளின. வைளந்த கத் ெயான் ம ப ம்
அவன் க த் ல் பாய் ந் தைலைய
ேவ ப த் ய . ண் பட்ட அந்தத் தைல
எல் ேலா க் ம் ெதரி ம் ப உயரத் ல் க் க்
காண் க்கப்ேபட்ட .

இன்ெனா ெவள் ைள உ வம் சந் ன்

க்ேக ஓ ய . த மா ய அந்த உ வத்ைத
ரட் ச ் ெசன்றவர ்கள் ழ் ந் , ெகாண்டார ்கள் .
வாட்கள் அந்த உ வத் ன் ேமல் பாய் ந்தன. அதன்
ெவள் ைள யாைடகள் ெசந்நிறமாக மா ன.

ெகால் வதற் காகேவ ெமன் ய

அந்தக் ட்டத் ன் மத் ேல தா டன் நின்ற
ல் லா ஒ வர ் தன் ைககைள யர ்த்
“மதம ப் க் காரர ்கள் ஒ க!” என் னார ்.
அவர ் வைதக் ேகட் ட் ஒ பத் வய ச ்
வன் அழத் ெதாடங் னான். அந்த இஸ்லா ய
மத அந்தச ் வன் இ ந்த பக்கம் ம் ,
“மதநம் க்ைக ள் ளவர ்கேள, ஏழாவ
ெகாள் ைகக் காரர ்களின் வாரி ஒன் இேதா
இ க் ற ” என்றார ்.

பயந் கத் க் ெகாண்ேட, அந்தப் ைபயன்

ஓ னான். உமாைரக் கண்ட டன், அங் ேக பாய் ந்
வந் , அவ ைடய அங் ையப் த் க்
ெகாண் , “ வாஜா அவர ்கேள! இளவரேச!
அவர ்கள் என்ைனத் ன் த்தாமல்
காப்பாற் ங் கள் !” என்றான்.

ைக ல் கத் டன் பாய் ந் வந்த

அைரத்தா வளர ்ந்த இைளஞன் ஒ வன் அ
ெகாண் க் ம் அந்தப் ைபயைனப் த்தான்.
உமார ் அவைன அப் றத் ேல தள் ளி ட் , “என்ன
இ ? ேர நகரத் ல் ன்னஞ் ழந்ைதகைளயா
ேவட்ைடயா ர ்கள் ! எட் நில் !” என் உமார ்
அதட் னான்.

கத் டன் நின்ற அந்த இைளஞனின்

பக்கத் ேல ேகாபத்தால் கத் ல் வப்ேப ய
அந்த ல் லா ேதான் னார ். “ வாஜா உமார ்
இ ன் இப்ரா ம் அவர ்கேள! அைமச ்சர ் நிசாம்
அல் ல் க் அவர ்களின் ஆைணப்ப தான், மத
ேரா களான இந்த ஏழாவ ெகாள் ைகக்
காரர ்கள் மரண மைட றார ்கள் . வாளா தம்
என் ம் நீ , மதம ப் என் ம் ைலத்
ண் க் ற . இ ேல நீ ங்கள் தைல டா ர ்கள் !”
இவ் வா அவர ் ெசால் க் ெகாண் க் ம் ேபாேத
அந்த இைளஞன் தன் கத் யால் பயந்
ெகாண் ந்த அந்தப் ைபயைனத் தாக் னான்.

அேத சமயத் ல் , உமாரின் ன்னா ந்

அவன் இ ப்ைபச ் ற் க் ெகாண்ட இரண்
வ யைககள் அவைனப் ன் க் இ த்தன.
“வந் அல் ல உன் ைடய உ ம்
ப க்கப்பட் ம் , ைர ல் வா” என்
அக்ேராேனாஸ் அவன் கா க் ள் ேள
ெசால் க்ெகாண் ந்தான். இதற் ள் அந்தப்
ைபயன் வ ற் ேல பல ைற த்தப்பட் ,
அவ ைடய அ ரல் ப ப்ப யாகக்
ைறந் ேபா ந்த . அக்ேராேனாஸ் அவைன
இ த் க் ெகாண்ேட, ெம வாக நடந் ெகாண்ேட
“என்னிடம் யாபார ஷயமாகப் ேப வதாக
ந த் க் ெகாண் வா” என்றான்.

உமா க் , நாற் சந் ேல நடக் ம்

ழப்பத்ைதத் ம் ப் பார ்க்காமல் இ க்க
ய ல் ைல. அங் ங் ம் ஓ க்
ெகாண் க் ம் மனிதர ்க க் இைடேய
ைர ன்ேமல் அைசயாமல் உட்கார ்ந் ந்த
ஒ ப த்த மனிதைனக் கவனித்தான்.

அவ் வள ரத் ல் இ ந் ம் ட, நீ லத்

தைலப்பாைக டன் இ ந்த நிசா ன் ஒற் றர ்
தைலவன் ன் ஷ் அவன் என்பைத உமார ்
அ ந் ெகாண்டான். இரண் நி டங் க க் ப்
ற , ஒ சந் ேல தான் நிற் பைத உமார ்
கண்டான். அவ க் எ ேர சற் ரத் ல் , ஒ
யவன் சக்கரத் ல் பாைனகள் ெசய்
ெகாண் ந்தான். ண் ம் , ண் ம் , தன்
ைகக க் ைடேய இ ந்த களிமண் க்
அந்தக் யவன் உ ர ் ெகா த் ப் பாண்டமாக
உ வாக் க் ெகாண் ந்தான்.

ஆனால் , அந்த நாற் சந் ேல மனிதப்

பாண்டங் கைள ஒளி ம் உ க் க் கத் கள்
உைடத் க் ெகாண் ப்பைத ம்
மண்ணிேல ந் கலப்பைத ம் உமார ்
கண்டான்.

“என்ேனா , ெம வாக நடந் வா ங் கள்

ஒற் றர ் தைலவன் நம் ைமத் ெதாடர ்ந் வ றான்”
என் அக்ேராேனாஸ் னான்.

அவர ்க க் ப் ன்னாேல ஒ ைர,

ேமேல ேபாகாமல் , சண் த்தனம் ெசய் ெகாண்
நின்ற . அதன் க வாளச ் சங் களின் ஓைச
ேகட்ட . கைடகளில் இ ந்த மனிதர ்கள் , ட்டங்
ட்டமாக நாற் சந் ைய ேநாக் ஓ னார ்கள் .
“அந்த நாய் !” என் உமார ் கத் னான்.

“ெம வாகப் ேப ங் கள் ! அந்த நாய்

நிசா ன் நாய் தாங் கள் நிசா ன் ஆதரைவ
இழந் ட் ர ்கள் ” என் அக்ேராேனாஸ்
எச ்சரித்தான்.

“நாங் கள் சச ்சர ட் க் ெகாண்டால் என்ன?

நான் அவ ைடய பைகவன் அல் ல. நான் இந்த
நாய் க் ப் பயப்பட ேவண் ய ல் ைல.”

“ஆனால் , நான் இந்தக் ம் ப க் ப்

பயப்பட ேவண் ய க் றேத! இப்ப ெயா
ம் பல் ல் லாக்களால் ண் டப்பட் , இரத்த
ெவ த் த் ரிவைத நீ ங்கள் இதற் ன்
பார ்த் க் ர ்களா?”
 ட்டமாக நின் ெகாண் ந்தவர ்களின்
ப் றமாகக் னிந்தப , உமாைர இ த் க்
ெகாண் ெசன்ற அக்ேராேனாஸ் ஒ கம் பளி
யாபாரி ன் கைடக் ள் ேள ைழந்தான்.

அந்த யாபாரி, ெவளி ல் நடக் ம்

ழப்பத்ைதப் பார ்த் க் ெகாண் ந்தான்.

அங் ந்த ஒ ட்ைடையச ் ட் க்

காட் ய அக்ேராேனாஸ், “ஹ , எங் க க் ஏ
ேவண் ம் ” என்றான்.

எவ் தமான ப ம் ேபசாமல்

கைடக்காரன் அவர ்கைளப் ன் றத் ற்
அைழத் ச ் ெசன்றான்.

ஒ ய கதைவ மைறத் க்
ெகாண் ந்த ஒ ைரைய இ த் , “ஏ
ெபா க் ரியவர ்கள் இந்த ேநரத் ல் ம வ ந்
ம ழ் ந் ப்பார ்கள் ” என் ெசான்னான். அவர ்கள்
உள் ேள ைழந்த ம் ம ப அந்தத்
ைரைய த் மைறத் ட்டான்.

“என் இ ப்ைபப் த் க் ெகாண்

இறங் ங் கள் . வைளந் ெசல் லக் ய ப கள்
ட்டத்தட்ட இ ப இ க் ன்றன” என்
க்ெகாண் அக்ேராேனாஸ் ேழ
இறங் னான். இ ளிேல, உமா ம் அவன் ன்ேன
இறங் ச ் ெசன்றான். ரம் இறங் ய ன்,
அந்த ப கள் வைள ம் ஓரிடத் ேல, ெவளிச ்சம்
ெதரிந்த . வர ் மாடக் ஒன் ேல ஒ
ெம வர ்த் எரிந் ெகாண் ந்த .
அக்ேராேனாஸ் அைத எ த் க் ெகாண் அந்த
இடத் ற் ப் பல ைற வந் ேபான
பழக்க ைடயவன் ேபால ன்ேன நடந்தான்.

த் ைவத் ந்த
ெபா ள் க க் ைடேய ம் , ப்ைபக் ளங் க க்
ைடேய ம் , உமாைர அைழத் ச ்ெசன்ற அவன்,
ஒ ெபரிய கம் பளி ட்ைடய ேல வந்த டன்,
“ெகாஞ் சம் இைத நகர ்த் வதற் உத
ெசய் ங் கள் . ரம் நகர ்த் னால் ேபா ம்
நாம் என்ன ஒற் றர ் தைலவன் ேபால் ப மனாகவா
இ க் ேறாம் ?” என்றான்.

“நீ தான் என்ேனா இ ந்தால் எவ் தமான

ஆபத் ம் இல் ைலேய! ஏன் இந்த எ
வைளக் ள் ேள ேபாய் ஒளிய ேவண் ம் ?” என்
உமார ் ேகட்டான்.

அக்ேராேனாஸ் ெபா ைம ல் லாமல்

நிலவைறப் ப கைள ேநாக் னான். தான் மட் ேம
அந்த ட்ைடைய நகர ்த்த ேவண் ந்த .

அந்தக் கனத்ைதத் தன்னால் தள் ள

யா என்ற ம் அக்ேராேனாஸ் ெதாடர ்ந் ,
“ வாஜா உமார ் அவர ்கேள, ஒ ேவைள உங் கள்
ட் ேல ந்தால் , நான் பத் ரமாக இ க்கலாம் !
ஆனால் சற் ன்ேன உங் கள் கால ேல
சரணமைடந்தாேன அந்தச ் வன் தப் னானா?”
மதக் கலகத் ந் தப் ேயா வ என்
வாழ் ல் இ தன் ைறயல் ல. ேம ம் ,
ன் ஷ் என்ைன எப்ப யாவ த் ட ம்
என் ஏதாவ ற் றம் மத் உடன யாகக்
ெகான் ட ம் காத் க் ெகாண் க் றான்.
இைத நான் உ யாகச ் ெசால் ல ம் .
என்ைனக் ெகான் ட் என் ைடய கைட ல்
உள் ள ெபா ள் கைளெயல் லாம் ெகாள் ைளய த்
வான். தங் கள் ெபா ள் க ம் அங் ேகதான்
இ க் ன்றன. தாங் கள் தய ெசய் என் ன்ேன
வா ங் கள் ! இப்ெபா இந்த ட்ைடைய, இந்தக்
க ற் ைறக் ெகாண் வர ் அ ல் இ த்
மைறக்க உத ெசய் ங் கள் ” என்றான்.

கம் பளி ட்ைட மைறத் க் ெகாண் ந்த

இடத் ந் ெசன்ற ஒ ய வ ல்
அவர ்கள் இ வ ம் ெசன் ெகாண் ந்தார ்கள் .
ேநரம் நின் கவனித்த ற
அக்ேராேனாஸ் உமாைர அைழத் க் ெகாண்
க க உயர ்ந் ெகாண்ேட ெசன்ற அந்தப்
பாைத வ யாக டப்பட் ந்த கத க் வந்
ேசர ்ந்தான். உடேன, ெகாஞ் சம் டத் தயங் காமல்
அந்தக் கதைவத் றந் அதன் அ ல் இ ந்த
ஒ பரணில் ெம வர ்த் ைய ைவத்தான்.

இதமான ளிர ்ச ் ம் , ம ன் மண ம்
ெபா ந் ய ஒ நிலவைறக் ள் ேள தாங் கள்
ெசல் வைத உமார ் உணர ்ந்தான். வர ்
ஒரெமல் லாம் ய ப்பாய் க ம் , ெபரிய
ப்பாய் க மாக அ க் ைவக்கப்பட் ந்தன.
ந ல் இ ந்த இடத் ல் ஒ ரிப் ன் ேமல் ஆ
மனிதர ்கள் உட்கார ்ந் ேப க்
ெகாண் ந்தார ்கள் . அ ர ்கள் அ ேல
ளக்ெகான் எரிந் ெகாண் ந்த .
அக்ேராேனா ன் பக்கம்
சாதாரணப்பார ்ைவ டன் ம் ய அவர ்களின்
கண்கள் , உமாைரக் க த் டன் ஆராய் ந்
பார ்க்கத் ெதாடங் ன.
 நீ ண்ட சலாம் ஒன் ெசய் ட்
பணி டன், அக்ேராேனாஸ் ல க் ெகாண்டான்,
கல் ரிப் ேபரா ரியர ் ேபாலத் ேதான் ய ஒ வர ்
உமாைர வரேவற் க ன்வந்தார ்.

“வ க! வ க! நட்சத் ரங் களின் தைலவேர!

அ த் ஒ க்கப் ெபற் ற இந்த ஆத்மாக்களின்
ட்டத் ற் வ க!

“இன் எங் கள் ஒவ் ெவா வ ைடய

தைலக் ம் ைல றப்பட் க் ற ” என்
இன்ெனா வன் ளக்கங் னான்.

உமார ் அவர ்கைள யப் டன் ஆழ் ந்

கவனித்தான். ஒ வன், எ ப் ய ெமா ன் கக்
கனமான உச ்சரிப் டன் ேப னான்; ஒ வன்
ந்த ேமலங் யணிந் ைக ல் ஒ த ம்
சா யார ்கள் ைவத் க் ம் ச ்ைசப் பாத் ர ம்
ைவத் ந்தான். மற் றவர ்கள் , நல் ல பணம்
பைடத்த வணிகர ்கள் ேபால் ேதான் னார ்கள் .
ஆனால் , அவர ்கள் அைனவ ம் ஒ ஷயத் ல்
ஒேர மா ரியாகக் காணப்பட்டார ்கள் . அவர ்கள்
கண்கள் , அவர ்க ைடய அ ன் றத்ைத ம்
நல் ல மனப்பான்ைமைய ம்
காட் வனவா ந்தன. எைத ம் ெசய்
க்கக் ய காரியவா களாக ம் அவர ்கள்
ேதான் னார ்கள் .

வாஜா
“ உமார ் அவர ்கேள,
வாளா தத் ற் ப் பயந் தற் கா கமாக
மைறந் க் ம் இந்த நல் ல ட்டாளிகைளப்
பற் தங் க க் அ கப் ப த்த
ம் ேறன். நான் ஒ ேபரா ரியன். அேதா
அங் ேக இ க் றாேர, அவர ் உலகச ் ற் ப்
ரயாணம் ெசய் வ பவர ். அவ ைடய
கைதகளிேல மைலகைள ம் ெபயர ்த்
டக் யவர ். அந்த அ த்த ஆள் சா யார ் என்
நான் ெசால் ல ேவண் ய ல் ைல. நான்காவதாக
இ ப்பவர ் ப மனாக இ க் றாேர அவர ்தான்
எள் யாபாரி - அ க்கப்பட்ட ஆனால்
இனிைமயான சரக் கைள ம் அவர ் யாபாரம்
ெசய் றார ். அப் றத் ல் இ க் ம்
இரட்ைடயர ்கள் இஸ்கானி ந் ஓய் க்காக
வந் க் ம் கனவான்கள் . தாட்டத் ல் மட் ம்
அவர ்கைள நம் பக் டா . அன்பர ்கேள!
இப்ெபா , உமார ் அவர ்கைளச ் ேசர ்த் நாம் ஏ
ேபரா ட்ேடாம் . நட்சத் ரப் ேபரா ரியர ்
அவர ்கள் நம் டன் ேசர ்ந் , ெப ைமப்
ப த் வார ்களானால் நாம் இப்ெபா ேத
றப்படலாம் .”

“தங் க ைடய பண் னால் நான்

ெப ைமப் ப த்தப் ப ேறன்” என் உமார ்
ன் ரிப் டன் னான்.

ெகாரசான் நாட் ேல, ஒ ய மதத்ைதப்

ேபா க்கக் ளம் க் ம் ஏழாவ
ெகாள் ைகக்காரர ்கைளப் பற் அவன்
ேகள் ப்பட் க் றான். ஆனால் அவன்
ேகள் ப்பட்ட கைதகள் ஒன் க்ெகான்
ரணா ந்தன. ஏழாவ ந ஒ வர ் வ வார ்
என் எ ர ்பார ்க் ம் நம் க்ைக ைடயவர ்கள்
என் அவர ்கைளப் பற் ச ் லர ் னார ்கள் .
ய மதத்ைதப் ேபா த் , இஸ்லா ய மதத்ைத
ம ப்பவர ்கள் என் லர ் க னார ்கள் . மற் ம்
 லேரா, அவர ்கள் , ேதவைதகளின் அ ளாேலா,
அல் ல ர ் ஆ கள் , ட் ச ்சாத்தான் இவற் ன்
உத யாேலா மாய த்ைதகள் ெசய் பவர ்கள்
என் னார ்கள் . அ ேல உள் ள
நாற் சந் ேல தங் கைளச ் ேசர ்ந்தவர ்கள் இரத்தம்
ந் க் ெகாண் க் ம் ெபா , இங் ேக
உட்கார ்ந் ேவ க்ைக ேப க்
ெகாண் க்கக் ய இவர ்களின் மனிதத்
தன்ைமையப் பற் உமார ் ேவ தமாக
நிைனத்தான். இ ப் ம் , இந்தச ் சமயத் ல்
அவர ்க ைடய ேபார ்ைவையக் த்ெத ய
யற் ப்ப ட்டாள் தனமா ம் என்
ேபசாமல் , இ ந்தான்.

“ஹாசான் இ ன் சாபா உங் க டன்

இ க் றானா? நான் அவைனப் பார ்க்க ேவண் ம் ”
என் உமார ் ேகட்டான். அந்த ஆ ேப ம் ஒேர
மா ரியாக, அவன் பக்கம் ம் னார ்கள் . அந்தப்
ேபரா ரியர ் டப்ேபசாமல் இ ந்தார ். ற ,
அக்ேராேனாஸ்தான் த ல் ேப னான்.

“ வாஜா உமார ்! தங் கைளப்

பார ்ப்பதற் காக ஹாசான் மாதக் கணக்காக
காத் க் ெகாண் க் றான்” என்றான்
அக்ேராேனாஸ்.

அவர ்க ைடய பயம் தளர ்ந்த .

ேபரா ரியர ் ேபசத் ெதாடங் னார ். “ஹாசான்
இங் இல் ைல. ல நாைளக் ன் அவன்
நிசாைமப் பார ்க்கச ் ெசன்றான். ஆனால்
இப்ெபா மைலக் ப் ேபாய் ட்டான்!”
 நீ ண்ட நாைளக் ன் ேகள் ப்பட்ட ஒ
ஷயம் , சட்ெடன் உமாரின் உள் ளத் ல்
பளிச ் ட்ட . தன் த ல் பா ேலான் மணல்
ேமட் ேல ஹாசாைனச ் சந் க்க ேநர ்ந்தேபா ,
அவன் தான் என் ம் உயரமான இடங் களிேலேய
உல பவன் என் க் றான். ேர
நக க் ப் ன்னால் உள் ள மைலப்
ரேதசத் ல் தான் ஹாசான் றந் வளர ்ந்தவன்.
ஏழாவ ெகாள் ைகக் காரர ்களின் தைலவன்
ெபயர ் ேஷக் அல் ெஜபலா என் ம் ,
மைலத்தைலவன் என் ம் மக்கள் ேப க்
ெகாள் வைத ம் ேகட் க் றான். அப்ப யானால்
ஹாஸா ம் , மைலத் தைலவ ம் ...? உமா க்
ஷயம் ஒ வா ரிவ ேபாலத் ேதான் ய .

ஹாஸாைன எப்ப ம் சந் க்க ேவண் ம்

என் உமார ் ம் னான். சந் த் , தன்ைனப்
பற் ய ெசய் கைள, காசா ச ் க் ல் ேவ
பார ்த்த ஒ வனிட ந் , தபால் றா ன் லம்
அவன் ெதரிந் ெகாண்ட ஏன் என் ேகட்க
ேவண் ம் . தன்ைன அவன் உள பார ்க்க
ேவண் ய காரணத்ைத ம் ெதரிந் ெகாள் ள
ேவண் ம் . ேம ம் , ன் ஷ் உைடய கண்களின்
எ ரில் ேர நகரில் இ ந் வ வ அவ க் ப்
ரிய ல் ைல. ண் ம் தன்ைன நிசாம்
அைழக் ம் ப ஏற் பட் வைத ம் உமார ்
ம் ப ல் ைல.

அக்ேராேனாஸ், உமார ் அ ேல ெந ங்
வந் சாய் ந் ெகாண் , ெமல் ய ர ேல,
ஹாஸான் தங் கைள எ ர ்பார ்த் க்
ெகாண் க் றான். தங் க ைடய கண்ைணக்
கவர ்ந்த அழ ஒ த் அவனிடம் இ க் றாள் ”
என்றான்.

அற் ப ேநரத் க் த் தன் கண்க க்

அழகாகத் ேதான் ய ெபண்கள் எத்தைனேயாேபர ்
இ க் றார ்கள் . அவர ்களில் இவள் யாேரா? என்
நிைனத்த உமா க் , அ ஷா ன் நிைன வந்
இதயத் ல் இடம் த் க் ெகாண்ட .

“சரி நீ என்ைன ஹாஸானிடம் அைழத் ச்

ெசல் றாயா?” என் ேகட்டான்.

அைம யாகக் கவனித் க்ெகாண் ந்த

ேபரா ரியரின் பக்கம் ம் னான்
அக்ேராேனாஸ் “நாங் கள் அங் ேகதான் றப்பட் க்
ெகாண் க் ன்ேறாம் ” என் ய அவர ்கள்
ேபச ் ல் ன்பம் ெதானித்த . “இ ப் ம் ,
ற் ம் யவரான தங் க க் அ எளிதான
வ யல் ல; பா காப்பான மல் ல. அரசரின்
வான ற் கைலஞர ், நிசாப் ர ் நகரத் வாஜா
உமார ் என்ற உயர ்ந்த நிைல ல் இ ந்தா ம் ட
அ தங் கைள அைழத் ச ் ெசல் ல உகந்த
வ யல் ல.”

“நாங் கள் ஒ ய மதத்ைதச ்

ேசர ்ந்தவர ்கள் என்ற அள க் த் தங் க க்
எங் கைளப்பற் நன்றாகத் ெதரி ம் . அைதத்
ெதரிந் ெகாண் , நாங் கள் இங் ேக
இ ப்பைத ம் பார ்த் ட் , தாங் கள் ெவளி ேல
ெசன் ேல ரி ம் ஓர ் ஒற் றனிடேமா,
அல் ல ஒ ல் லா டேமா இ ன் ஷாக் ன்
நிலவைற ல் , ஏழாவ ெகாள் ைகக்காரர ்களின்
தைலவர ்கள் லர ் இ க் றார ்கள் என்
ெசான்னாேல ேபா ம் , எங் கள் உடல் களி ந்
எங் கள் தைலகள் உடேன ண் த் டப்ப ம் .
அத்தைன ஆபத்தான இந்த ஷயம் !”

“உண்ைமதான்” என் ரக் டன் உமார ்

ஒப் க்ெகாண்டான்.

“ க க உண்ைம! எங் கைளப்

ெபா த்தவைர ல் தாங் கள் இஸ்லாத்ைத
டநம் க்ைக டன் ன்பற் றவர ் அல் ல
என்ப நன்றாகத் ெதரி ம் . இன் ம் தாங் கள்
ஏதாவ ஒ ஷயத் ல் உ ெசான்னால் அந்த
உ ைலயாமல் காப்பாற் ர ்கள்
என்பைத ம் அ ேவாம் . ஆகேவ, தாங் கள் இங் ேக
கண்டைதேயா, ஹாஸைனப் பார ்க்கப்ேபா ம்
வ களில் காணப் ேபாவைதேயா, தாங் கள்
யாரிட ம் றமாட் ர ்கள் என் உ ற
ேவண் ெமன் தான் நாங் கள்
எ ர ்பார ்க் ேறாம் .”

உமார ் ேநரம் ேயா த் ட் , “சரி

நான் உ ேறன்” என்றான்.

“நன் ! நன் !” என் ஆேமா த்த அந்த

சா யார ், “ க் ரான் ஆைண ட் நாம்
சத் ம் ெசய் ய ல் ைல என்பைத ம் ெதரிந்
ெகாள் ங் கள் . இந்தக் ட்டத்ைதச ்
ேசர ்ந்தவர ்கள் , உண்ைமவா கள் ! இந்த உலக
இயந் ரத் ல் கட ைள எ ர ்பார ்ப்பைத நாங் கள்
நி த் ெவ நாட்களா ன்றன. இந்தக்
ட்டத்ைதச ் ேசர ்ந்த நாங் க ம் தங் கைள ேமாசம்
ெசய் ய மாட்ேடாம் என்பைத ம் அ ந்
ெகாள் ங் கள் . எங் களிேல யா ம் இ வைர
வாக் மா ய ல் ைல. எங் களிேல லர ்,
இரக யத்ைத ெவளி டச ் ெசய் வதற் காக
உ டன் ேதா ரிக்கப் பட் க் றார ்கள் .
உ ர ்ேபா க் றேத த ர, இரக யம்
ேபான ல் ைல!”

அ கம் ேபசாத அர ் னியனான

அக்ேராேனாஸ், கண்ணா க் வைளகைள
எ த் , ஒ ய ப்பா ந் ெவள் ைள
ம ைவ ற் ஏ ேப க் ம் ெகாண் வந்
ெகா ப்பைத உமார ் யப் டன் கவனித்தான்.

“காவல் காரர ்கைள ஏமாற் வதற் காக நாம் ,

மைறயால் ப க்கப்பட்ட ம ைவ மைறவாகக்
த் ட் ப் தற் ற
காரக் ம் பைலப்ேபால் ந க்க ேவண் ம் .
நகர ்க்காவலர ்கள் , இ ேபான்ற ய
பாவங் கைள ம் அதற் காகக் ைடக் ம் ய
ைகக் ைய ம் நம் த்தான் வாழ் றார ்கள் !
இப்ெபா உங் கள் வைளகைளத்
க் க்ெகாள் ங் கள் . எங் ேக ேபா ேறாம்
என்ேறா எதற் ப் ேபா ேறாம் என்ேறா நமக் த்
ெதரியா ” என் க் ெகாண்ேட ேபரா ரியர ்
உமாைர உற் ேநாக் னார ்! தத்தம்
வைளகைள உயரத் க் அைனவ ம் ம ைவக்
த்தார ்கள் .

இரண் நாள் பயணத் ெதாைல ல்

மைலப் ரேதசத் ல் உள் ள ஓரிடத் ல்
அைனவ ம் சந் க்க ேவண் ெமன் ப் ட்
ட் ஒவ் ெவா வராக நிலவைறைய ட்
ெவளிக் ளம் னார ்கள் . உமா டன் டேவ
ெசல் ல ேவண் ய அக்ேராேனாஸ், உமாைர யா ம்
எளி ல் ெதரிந் ெகாள் வார ்கள் . ஆைகயால் ,
அவன் மா ேவடம் ேபாட் க் ெகாள் ளேவண் ம்
என்றான். அதன்ப உமாைர ம யாபாரி
ஒ வ ைடய கைட ன் ேமல் அைறெயான் க்
ட் ச ் ெசன்றான். அங் ேக ந்த ஒ ெபண்,
உமாரி ைடய தா ையச ் ெவட் ெய த்
அதற் ச ் சாயம் மாற் னாள் . ற , அவன்
கத்ைத ம் க த்ைத ம் தா ையக் காட் ம்
க ப்பாக வ ம் ப ஆளி ைதச ் சாற் ைறத்
தட னாள் .

“ேதசாந் ரம் பயணம் ெசல் ம் எல் லா

மனிதர ்கைள ம் ெசல் மா க் த் ெதரி ம் .
இந் ப்பக் ரி ெயா வைர ஆப் ரிக்கா ேதசத் க்
ெகாக்காக மாற் டக் ய றைம அவ க்
இ க் ற ” என் அவைளப் பாராட் ப்
ேப னான் அக்ேராேனாஸ்.

ெசல் மா அச ேபால் ரித்தாள் . அவள்

உமார ் ேபான்ற அழ ய கனவான் யா ட ம்
இ வைர பழ ய ல் ைல. அவ ைடய கணவ ம்
பாராட் த்தைலக் ேகட் ம ழ் ச ் டன்
ரித்தான்.
 33. க் ம்
க க்

அக்ேராேனாஸ ம் , உமா ம் தங் கள்

ைரகளிேல ெசன் ெகாண் ந்தார ்கள் .
ன்றாவ நாள் க ரவன் மைறந்த ற ,
அக்ேராேனாஸ், உமாைர நி த்
“மன்னிக்கேவண் ம் . இனிேமல் ெசல் லக் ய
பாைதைய ெவளி ஆட்கள் ெதரிந் ெகாள் வ
த க்கப் ெபற் க் ற ” என் ெசால் க்
ெகாண்ேட, உமா ைடய கண்கைளத் ணியால்
கட் னான். அவர ்க ைடய ைரகள் காஸ் ன்
ரேதசத் ற் ேமேல ள் ள ன் ப்
ரேதசத் ேல ைழந் ேபாய் க்
ெகாண் ந்தன. உமார ் கைட யாகப் பார ்த்த ,
பாைறகள் நிைறந்த பள் ளத்தாக் ப் ரேதச ம்
அதற் கப்பால் இ ந்த மரங் கள் அடர ்ந்த
ன் க ம் தாம் !

“நீ ம் ஏழாவ ெகாள் ைகக்காரர ்கைளச ்

ேசர ்ந்தவன் தானா?” என் உமார ் ேகட்டான்.

அதற் அக்ேராேனாஸ், அந்தப் பாைத ேல

யா ேம இல் லா ட்டா ம் ட, உமாரின்
அ ேல ெந ங் வந் ெமல் ய ர ேல, “நான்
மைலத்தைலவ க் த் ெதாண் ெசய் ேறன்.
இந்தக் ன் களிேல, ஹாசான் இ ன் சாபா என்ற
ெபயரில் அவர ் அைழக்கப்ப வ ல் ைல.
தங் க க் த் ெதரிந்த ஹாஸான், பா ேலான்,
ெகய் ேரா, ெஜ சலம் ஆ ய ஊர ்கைளச ்
ேசர ்ந்தவன். அவைன இனிேமல் மறந் ங் கள் .
இப்ெபா நாம் காணப்ேபா றவர ்
மைலத்தைலவர ். ெகாரசான் ேதசத் ேல மட் ம்
அவ க் க் ழ் ப்ப ந் நடக்கக் யவர ்கள்
ப னா ரம் ேபர ் இ க் றார ்கள் . அவ ைடய
ஆற் றல் ைய ஆ ன்ற அரசர ்க க் ம்
ேமற் பட்ட .

பா ேலானிய, மண்ணில் டந்த

ணத் ன் அ ல் நடந் ெசன்ற க ைக ம் ,
வானத் ல் பறந் ெசன்ற தபால் றாைவ ம்
நிைனத் ப் பார ்த் க் ெகாண் உமார ் ேபசாமல்
இ ந்தான்.

“கடந்தவாரம் ேர நகரத் ல் , நிசாம்

அல் ல் க் அவர ்கைளப் பார ்த் ட் வந்த
மைலத்தைலவர ் ஒ க் ள் ேள ைழந்தார ்.
அைத ரர ்களால் வைளத் க் ெகாண் , உள் ேள
ைழந் , ஒவ் ெவா அலமாரிைய ம்
ட்ைடைய ம் அ ழ் த் ப் பார ்த் ைல
க் கைளெயல் லாம் ஆராய் ந் பார ்த் ம் ட,
அவ் ைரக் கண் க்க ய ல் ைல.
மைலத்தைலவர ் க க் ட் க் ப் றப்பட்
வந்தைத ா ேம பார ்க்க ல் ைல. இ ப் ம் ,
நம் ைம எ ர ்பார ்த் க் ெகாண் அவர ் அங் ேகேய
இ க் றார ்.”

“எங் ேக!”

“க க் . அங் ேகதான்! எல் ேலா க் ம்

இந்தப் ெபயர ் ெதரி ம் . ஆனால் வ தான்
ெதரியா !”

“உனக் நன்றாகத் ெதரி மா”

“ஆம் ! ஒ ைறதான் க க் ட் ன்
வாசைலப் பார ்த் க் ேறன்” என்
அக்ேராேனாஸ் ஒப் க்ெகாண்டான்.

“என்ைன அைழத் வரச ் ெசால் , இந்த

மைலத்தைலவன் உனக் ஆைண ட்
ஒ வாரம் ஆ றதா?”

“இல் ைல. இரண் வ டங் கள் ஆ ன்றன.

உமார ் கயா க் ம் , நிசாம் அல் ல் க்
அவர ்க க் ம் இைடேய சச ்சர ப்
ைகெய ம் ம் ேநரம் ெந ங் வ ற . அ
ஏற் பட்ட ம் , அவைரத்ேத என்னிடம்
அைழத் வா. இங் ேக அவ க் ப் பா காப் க்
ைடக் ம் ” என்றார ்.

“ஆ! அப்ப யானால் , இந்த மைலத்

தைலவ க் மாய த்ைத ெதரி ம் என் ெசால் ”
என் ஆச ்சரியத்ேதா ெசான்னான் உமார ்.

“எனக் த் ெதரிந்த எந்த மனிதைனக்

காட் ம் , அவர ் அ க அ ள் ளவர ். ஆற் ற ன்
இரக யம் அவரிடம் அடங் க் டக் ற .
அவ க் ப் பணியாமல் இ ப்பைத டக்
ழ் ப்ப ந் நடப்ப நல் ல . நிசாம் அவர ்கள்
அவ ைடய த்தகத் ல் இவைரப் பற்
எச ்சரித் ச ் ல அத் யாயங் கள்
எ க் றார ். தான் சா ம் வைர ல்
ெவளிப்படாமல் இ க் ம் ப அந்த
அத் யாயங் கைள த் ைர ட்
ைவத் க் ேறாம் . அ யா க் த்ெதரி ம் ?
ஆனா ம் , அவர ் இவ க் ப் பயப்ப றார ்
என்ப உண்ைம.”

“நீ ?’ என் உமார ் ேகட்ட ம் அக்ேராேனாஸ்

ப ல் ெசால் லாமல் ேநரம் அைம யாக
இ ந்தான். “அேதா ேழ ள் ள சமெவளிப்
ரேதசத் ேல நடமா ம் , வரி ப் என் ம்
வா க் ம் , மத க்கள் என் ம் ெகா ைமக் ம்
தப் வந் ட்ேடாம் . அரசரின் ஆதர ெபற் ற
வாஜா உமார ் அவர ்க க் அைவ அற் ப
ஷயங் களாக இ க்கலாம் . ஆனால் என்ைனப்
ேபான்ற ஸ் ம் அல் லாத யாபரிக க்
அைவ லங் ேபான்றைவதாம் .
அர ் னியர ்களா ய நாங் கள் அ ைமகைளப்
ேபாலேவ நடத்தப்ப ேறாம் . ஆனால் இங் ேக,
இந்த இடத் ேல தந் ரம் இ க் ற !”

அவ ைடய ர ேல ஒ ைம ஆர ்வம்
ெதானித்த . அந்த மைலப் ரேதசத் ேல
சந் க்கேவண் ய இடம் ெந ங் வரவர
அவ க் ம ழ் ச ் ெப ய . அ க்க
தன் ைடய ைரைய அ த் க்ெகாண் ம்
உமா ைடய ைரைய நிற் ம் ேபாெதல் லாம்
இ த் க்ெகாண் ம் ேபானான். அந்தப் பாைத
வ யாக ேவ ைரக ம் மனிதர ்க ம் ேபாய்
வந் ெகாண் ந்தார ்கள் . ெம வான ர ல்
வரேவற் க ம் , அடங் ய ரிப்ெபா ம்
உமாரின் கா ல் ந்தன. ஆனால் , யா ம் ஒ
ளக் க் ட எ த் ச ் ெசல் வதாகத்
ெதரிய ல் ைல.
 கண் க் த் ெதரியாத காவல் ரர ்களால்
அவர ்கள் ேநரம் நி த்
ைவக்கப்பட்டெபா , ேழ ஓர ் ஆற் ன்
ஓைசையக் கவனித்தான். ளிர ்ந்த காற்
அவர ்கைள உ க் க்ெகாண் ய .
ைபன்மரங் களின் வாசத்ைத உமார ் கவனித் க்
ெகாண்டான். உைடந்த கற் களின்ேமல் , மட்டக்
ைரகள் ஏ க்ெகாண் ந்தன.

கைட ல் ஒ ரல் அவர ்கைள

நி த் ய .

“நில் ங் கள் ! இ ட் ல் ற் ன்ற நீ ங்கள்

யார ்!”

“ஏ ட்டாளிகள் ” என் அக்ேராேனாஸ்

னான்.

“என்ன ேத ர ்கள் ?”

“இன் ம் வராத அந்தநாைள!” அதற் ப்

ன் ெதாடர ்ந் , ேகள் ம் இல் ைல, ப ம்
இல் ைல! ம ப ம் ைரகள் ன்ேனாக் ச ்
ெசன்றன. அவற் ன் காற் ழம் கள் , டமான
கற் களின்ேமல் ஒ ெய ப் க்ெகாண்
ெசன்றன. அவர ்க ைடய பாைத ெமன்
ம் ய , ெசங் த்தான ஒ பாைற ன்
க்காக ஏ ச ்ெசல் வ ேபால் ேதான் ய . ேழ
ெவ ரத் ேல, பாைறகளின்ேமல் அந்த ஆ
பாய் ந் ெசல் ம் ேபேராைச ேபட்ட . கனமான
காற் ச ் ழல் கள் , உமாரின் தளர ்ந்த கால்
சாராய் க் ள் ேள ந் ன.
 உமார ் தன் ழங் கால் கைள ெந க் க்
ெகாண் ைரைய இ க் ப் த் க்
ெகாண்டான். ஒன் ல் லாத ெவட்ட ெவளி ல்
ன் ம் ன் ம் ஆ க்ெகாண் ப்ப ேபால்
இ ந்த . அவைனச ் ற் ளக் கள்
பளிச ் ட்டன. அவ ைடய ைர த மா
நின்ற . ஒ ெபரிய கத ன் இ ப் ட் க்கள்
ரச
ீ ் ட்டன. அவ ைடய ன் றத் ேல, இ ம்
அ க் ற சத்தம் ேகட்ட . அவ ைடய கண்கட்ைட
ஒ ைக அ ழ் த் ட்ட .

ேநரம் , ளக் ன் ெவளிச ்சம் அவன்

கண்ைணக் சச ் ெசய் த . ற தன்
தைலக் ேமேல நட்சத் ரங் கள் இ ப்பைத ம் ,
தன்ைனச ் ற் க் ேகாட்ைடச ் வர ் இ ப்பைத ம்
கண்டான். அக்ேராேனாகம் , வ ல் அவ டன்
வந்தவர ்க ம் மைறந் ேபாய் ட்டார ்கள் . ரித்த
கத் டன் ஒ கரிய வன், ைரக்
க வாளத்ைதப் த் ந்தான். வந்த
பட் ச ்சட்ைட அணிந் ந்த ஒ ய மனிதன்
அவ க் சலாம் ெசய் தான்.

“தைலவேர! தங் கள் வ ைக அ ர ்ஷ்டம்

உைடயதா க! நான் ெகய் ேரா ஆராய் ச ் க்
கழகத்ைதச ் ேசர ்ந்தவன். ரக் ன உட் ன் என்ப
என்ெபயர ். அ யாைம க்க நான், தங் கள்
அ ல் கைளக்கற் ம ழ் ந் க் ேறன்.
தய ெசய் ேழ இறங் த் தங் கள் அைறக்
வந் ஓய் எ த் க்ெகாள் ங் கள் !” என்
அந்தச ் ய மனிதன் வரேவற் றான்.

கைளத் ச ் ேசார ்ந் ேபாய் இ ந்த உமார ்,

தனக் வ காட் ச ்ெசன்ற அவன் ன்னால் , ஒ
 கத வ யாக, கல் ப த்த நைடபாைத
வ யாகச ் ெசல் லேவண் ந்த . இர ேநரம்
ஆைகயால் ஆள் நடமாட்டமற் அந்தப் பாைத
ளங் ய . கைட ல் ஒ ப க்ைகயைறைய
அைடந்தார ்கள் . அங் ப க்ைக ன் அ ேல
ளிர ் ேபாக் வதற் காகக் கணப் ஒன் எரிந்
ெகாண் ந்த . அ ல் இ ந்த தட் களிேல,
பழங் க ம் , ேகக் க ம் , ஒ கண்ணா க்
ஜா ேல ராட்ைச ம ம் இ ந்தன.

ரக் ன் உட் ன் டவந்த கரிய ைபயைனக்

காட் , “இேதா இவன் தங் கைள அ ைம.
ஆபத் ந் தாங் கள் தப் வந் ட்டப யால் ,
அைம யாக நீ ங்கள் ங் கலாம் . தங் கள்
கன கள் இன்பமாக இ ப்பதாக!” என்
ைடப்ெபற் ச ் ெசன் ட்டான்.

ற , உமார ் தள சாப் ட் ட்
தட்ைட அந்த அ ைமப்ைபயனிடம் ெகா த்தான்.
அந்த ம ல் ஒ வைள த்தான். அ
காரமாக ம் மணமாக ம் இ ந்த .
ப்பாக் யால் ெவளிேநாக் ச ் வதற் காக
அைமக்கப்பட் ந்த வர ்த் வாரத் ன் வ யாக
ெவளி ல் ேநாக் னான் உமார ்.

மைலக்காற் கக் ைமயாக ய .

எனேவ ேபார ்ைவகைள எ த் த் தன் உடைலச ்
ற் க்ெகாண் எரிந் ெகாண் க் ம்
கணப் ல் இ ந்த வந்த தணைலப்
பார ்த் க்ெகாண் ந்தான். க்கம் கண்ைணச ்
ற் க்ெகாண் வந்த . ெந ப் ன் வப் நிறம்
நீ லநிறமாக மா ய . கத க்க ேக ண்
ப த் த் ங் க் ெகாண் ந்த அ ைமச ்
வைனக் கவனித்தான்.

அவ ைடய கரியநிறம் இேலசான

ெவள் ைள நிறமாக மா ந்த . அந்த அைற ம்
ன்னி ந்தைதக் காட் ம் ெபரிதா ந்த .
உயரம் ட அ கரித் ந்த .

ஆனால் , உமார ் தன் ைடய உடல் நல

நிைல ம் , அ நிைல ம் மாற ல் ைல என்பைத
உ யாகத் ெதரிந் காண்டான். கண்கைள
க்ெகாண்ேட, “இந்த மைலப் ரேதசத் க் த்
க்கேம ைமயான ” என் எண்ணினான்.

க க் என்ற அந்தக் ேகாட்ைட

ெசங் த்தான இரண் பள் ளத்தாக் க க்
ஊேட இ ந்த ஒ மைல ன் உச ் ல் இ ந்த
என்பைத ம நாள் காைல ல் தான் உமார ்
ெதரிந் ெகாண்டான்! தான் இ ந்த
இடத் ந் ன்னிர அவர ்கள் வந்த பாைத
எ ெவன் பார ்த் க் கண் ெகாள் ள
ய ல் ைல.

ஏெனனில் , ேழ ள் ள ெவள் ளிமயமான

ஆற் ன் ப ைக வைர ேல அந்தப் பாைத ஒேர
ெசங் த்தாக இ ந்த . அதற் கப்பால் , பாைறகள்
ஏ ஏ இறங் வரிைசப க் உள் ள ைரக்
ேகா ரங் கள் ேபாலக் காட் யளித்தன.

அந்தக் க க் ட் ல் அவர ்கள் ,

இயற் ைகயான மைலப் பாைறகைள அ க் க்
கட்டப்பட் ந்த ப யால் , மற் ெறா
பள் ளத்தாக் ன் பக்கத் ந் அைதப்
பார ்த்தால் , ஏேதா மைல ன் உச ் என்
ேதான் ேம த ர, அங் ேக ஒ ேகாட்ைட
இ க் றெதன் ெதரியா . அதற் ேமேல
வட்ட ட் ப் பறக் ம் க கைளத் த ர, ேவ
யா க் ம் , அங் ஒ ேகாட்ைட இ க் ற என்ற
ஷயம் ெதரியப் ேபாவ ல் ைல. அந்தக்
ேகாட்ைட ம் அதன் ற் ப் றச ் வர ்க ம் ,
மைல ல் உள் ள இடம் வ ம் பரந்
இ க்க ல் ைல என்பைத ம் அவன் ெதரிந்
ெகாண்டான்.

ேகாட்ைட ன் க்காக ந மத் ல் ஒ

வர ் இ ந்த . அதற் கப்பால் , மரங் களின் உச ் ப்
ப கள் தைலநீ ட் க் ெகாண் ந்தன. “அேதா
அங் ேக ஒ ேதாட்டம் இ க் ற . தாங் கள் அைதப்
பார ்க்கத்தான் ேபா ர ்கள் ” என் ரக் ன்
உட் ன் னான்.

ல சமயம் வர ்களின் ேமல் காவல்

ரர ்கள் இ ப்பைத ம் உமார ் கவனித்தான். ேர
நகரத் நாற் சந் ல் ெகால் லப்பட்ட ஏழாவ
ெகாள் ைகக்காரர ்கைளப் ேபாலேவ அவர ்க ம் ,
ெவள் ைள ேமல் சட்ைட ம் வப் க் கால் சரா ம்
வப் ய க ம் அணிந் ந்தார ்கள் .

அங் ஏராளமாக ேவைலக்காரர ்கள்

இ ந்தார ்கள் . அவர ்களிற் ெப ம் பாேலார ்,
எ ப் யர ்க ம் , க ப்பர ்க ேம! ன உைட ல்
இ ந்த ரக் ன் உட் ன் ேபான்ற லைரத் த ர
அங் அ கார அந்தஸ் ள் ள மனிதர ்கைளேயா,
ெபண்கைளேயா ஒ வைரக் டக் காேணாம் .
அவர ்கள் ஒ வேராெடா வர ் ேப ம் ெபா ,
வாய் க் வந்த எதாவ ஒ ெமா ல்
ேப னார ்கேளா, என் ேதான் ய .
 “நாங் கள் ெவ ம் ரசாரகர ்கள் என் தான்
தாங் கள் க ர ்கள் !” என் ரித் க் ெகாண்ேட,
ய ரக் ன் உட் ன் “நாங் கள் ெவ ரத் ல்
உள் ள ெவவ் ேவ இடங் களி ந்
வந்தவர ்களாக ம் , அ க்க பலப்பல
இடங் க க் ச ் ெசல் ல ேவண் ப்பதா ம் பல
ெமா கைள ம் ெதரிந் ைவத் க்க
ேவண் ய அவ யமா க் ற . நான்
ெகய் ேராைவச ் ேசர ்ந்தவன்.

ஆனால் , பார க ெமா ம் நன்றாகப்

ேப ேறன்! இைத நீ ங்கள் கவனித் க்கலாம்
ல் நிைலயத் ற் ச ் ெசல் வ உங் க க்
ப்பமா க் ேமா? வந் எங் கள் ல்
நிைலயத்ைதப் பா ங் கேளன்” என்
அைழத்தான்.

ந ல் இ ந்த ப க்கட் ப் பாைத ன்

வ யாக அவன் உமாைர யைழத் க் ெகாண்
ெசன்றான். தல் தளத் ல் இறங் ய ேம
அவர ்கள் ஒ ெபரிய டத் ன் உள் ேள ைழந்
ெசன்றார ்கள் . அந்தக் டம் பலப்பல
அைறகளாகப் ரிக்கப்பட் ந்த . அந்த
அைறக க் ள் ேள எண்ெணய் ளக் கள்
எரிந் ெகாண் ந்தன. ஆங் காங் ேக ப க் ம்
ேமைசக க்ெக ேர பல த மனிதர ்கள் ,
த்தகங் களிேல ஆழ் ந் ஈ பட் ந்தார ்கள் .
ேரக்க ெமா க்ைகெய த் ப் ர ல் கள்
இ ந்த அலமாரிகைள, அ சயத் டன் உமார ்
நின் கவனித்தான்.

வைர ப் படங் கைளக் ெகாண் அவற் ல்

ஒ த்தகம் , அ ஞர ் அரிஸ்டார ்ச ்சஸ் எ ய
“நில வ ம் ரகணங் க ம் ” என்ற ஆராய் ச ்
ெலான் ெதரிந் ெகாள் ள ந்த .
மற் ெறான் அ ஞர ் ேளட் ன்ஸ் அவர ்களின்
ெப ம் ல் .

“நான் இந்த ல் கைள இதற் ன்

பார ்த்த ல் ைல” என் உமார ் னான்.

“ஆம் ! அெலக்சாண் ரியா நகரத் ல்

நிைலயத் ேல ெந ப் ைவத்தேபா ,
ெந ப் ந் காப்பாற் றப்பட்ட த்தகங் கள்
இைவ. இவற் ைற எ ப் ந் இங் ெகாண்
வந்ேதாம் . தப் ப் ைழத்த ல த்தகங் கைள ம் ,
அவர ்கள் அ ப்ெப க்கப் பயன்ப த் க்
ெகாண்டார ்கள் என் கைத வழங் ற .
இ ப் ம் பல ல் கள் ஸ் ம் கள் ைக ல்
அகப்படாமல் காப்பாற் றப்பட்டன. எங் கள்
தைலவர ் அவற் ைறக் கண் த்தார ். எங் களிடம்
ேகாளப்படங் க ம் இ க் ன்றன. அ ச்
ெசல் வங் கள் பல எங் களிடம் இ க் ன்றன.
ைபசாண் ன் நகைரச ்ேசர ்ந்த இ ரசாரகர ்கள்
எங் களிடம் இ க் றார ்கள் . தாங் கள் ம் னால்
ேரக்க ல் கைள அவர ்கள் தங் க க் ப்
பார கெமா ல் ெமா ெபயர ்த் க்
ெகா ப்பார ்கள் ” என் ரக் ன் உட் ன்
னான்.

ேளாட் னஸ் எ ய ைலக் கண்ட

ஆச ்சரியநிைல ல் இ ந்த ேபா ம் ட ரக் ன்
உட் ன் ேப ம் ெபா ஸ் ம் கைள, அவர ்கள்
ேவ ஏேதா மதத்ைதச ்ேசர ்ந்த அந்நியர ்கள்
என்ப ேபால் ரித் ப் ேப வைதக் கவனித்தான்
உமார ்.
 அவன் ரித் க்ெகாண்ேட, “இ ஒ
பல் கைலக் கழகமா? அல் ல பா காப் க்
ேகாட்ைடயா” என் ேகட்டான்.

“இரண் ம் தான்! இன் ம்

ெசால் லப்ேபானால் அதற் ேம ம் ட
என்னலாம் ! மனித சக் க் அப்பாற் பட்டதாகக்
க தப்ப ம் எந்த தமான எண்ணங் க ம்
இைட ெசய் யாத ைற ேல இங் நாங் கள்
அ ைவத் ேத ேறாம் . இேதா பா ங் கள் ” என்
ெசால் க் ெகாண்ேட அந்தச ் ய ரசாரகன்
அங் ந்த ல் கள் ஒவ் ெவான்ைற ம் ட் க்
காண் த்தான்.

“இேதா, இ தான் அைடயாள ைறக்

கணித ல் அ த்த , ன்றாவ ரி ன்
சரியள க் கணித ல் , அ த் ப்ப ரகண
ஆராய் ச ் களின் ெதா ப் ல் , அதற் ம்
அ த்த , உமார ்கயாம் அவர ்களின் வான
ஆராய் ச ் . எல் லாம் ைடத்தற் கரிய த்தகங் கள் .
நான் தங் க ைடய கணித ல் கைளப்
ப த் க் ேறன். மற் ற ல் கள் எல் லாம்
என் ைடய ரி ந்தன்ைமக் அப்பாற் பட்டைவ
என்பைதத் ெதரி த் க் ெகாள் ேறன். ஆனால் ,
எங் கள் தைலவர ் இந் ல் கள் அைனத்ைத ம்
கற் க் றார ்.”

“உங் கள் தைலவர ் ேஷக் அல் ெஜபலா,

அைனத் ம் ப த் க் றாரா?”

“ேவ யார ்? அவேரதான்! அ ப்பைட

ஞ் ஞானங் களான த க்க ல் , கணிதம் , இைச,
இைடெவளிக் கணிதம் , வானியல் , ெபா ளியல் ,
மேனா யல் ஆ ய ஏ ம் எனக் ஓரள
ப ற் ம் றைம ம் உண் . ஆனால் , எங் கள்
தைலவர ் இவற் ேறா , எல் லா தமான
மதங் களி ம் , தர ்களின் வ வ வாய் ெமா க்
ெகாள் ைக ம் , கண்கட் த்ைத ம் ட
நல் ல ேதர ்ச ் ெபற் றவர ். அவர ்
நிைறய ைடயவராக இ ப்பதால் , நாங் கள்
ம ழ் ச ் டன் அவ க் க் ழ் ப்ப ந்
நடக் ேறாம் .”

ேளட் னஸ் ன் பக்கங் கைளப்

ரட் க் ெகாண் ந்த உமாரின் கா ல்
கைட ல் அவன் ெசான்ன ஷயம் பட ல் ைல.
ஒ க்ேகாணப் ெப க்க ன் அ ப்பைடபற் ய
ரச ் ைன ல் அவன் மனம் ஈ பட் ந்த .

க க் ட் ேல, காலம்
அல டப்படாமேல க ந் ெகாண் ந்த . அந்த
நிைலயத் ல் உள் ள அ ம் ெப ஞ்
ெசல் வங் களானைவகளில் ஆழ் ந்
ஈ பட் ப்ப ம் , மற் ற ேநரங் களில் ,
ெவளி ல ல் பல இடங் களி ம் ற் த்
ரிந் ட் நிைறந்த அ பவத் டன் ம்
வந் ள் ள ரசாரகர ்க டன் ேப க்
ெகாண் ப்ப ம் வழக்கமாகக் ெகாண்டான்
உமார ். அவர ்கள் , னேதசத் ஞ் ஞானத் ன்
ெப ைமையப்பற் ம் ைபசான் ன நகரத்
இைசக்கைல ன் அ ைமையப் பற் ம்
வா த் ப் ேப க் ெகாண் ப்பார ்கள் .

ரக் ன் உட் ன், அ சயக் கணக் களிேல

தன் அ ைவச ் ெச த் வந்தான். எப்ப
ெயப்ப ேயா எண்கைளப்ேபாட் க் ட் வதால்
வ ம் ஒேர ைடையப்பற் ம் இன் ம் பல
மா ரியாக ம் யப்பதற் ரிய வைக ல்
ைடவ ம் கணக் கைளப் பற் ம் ேப னான்,
அவன். ல சமயம் ெசய் ம் காண் த்தான்.
இைதெயல் லாம் கண்ட உமார ், “உன் கணக் கள்
அ சயமானைவதாம் ! ஆனால்
அ த்த ல் லாதைவ” என் ட்டான்.

“சாதாரண மக்க க் , அைவ

அ த்த ல் லாதைவயாகத் ேதான் வ ல் ைல;
ெதய் கமாகத் ேதான் ம் !” என் னான்
ரக் ன். ஒவ் ெவா நாள் இர ம் உமார ்
ங் ம் ேபா , அைற ைறயான த் ரக்
கன கள் , ந் ய மாைல ல் நடந்த
நிகழ் ச ் கைளக் ெகாண்ட கன கள் ேதான் ன.
அவ ைடய அைற ன் வர ் த் ரமான ய
ய நிறங் களில் ேதான் ன. இ ப் ம் தான்
நல் ல உடல் நலம் மனநலத் டன் இ ப்பதாகேவ
ெதரிந் ெகாண்டான். ஒ ேவைள
மைலக்காற் ன் தன்ைமயா ம் , தான் க் ம்
காரமான ம ன் தன்ைமயா ம் இவ் வா
ஏற் பட் க்கலாெமன எண்ணினான்.

இ ப் ம் வானில் உள் ள
நட்சத் ரங் கைள ஆராய் ச ் ெசய் வதற் காக
தலாக அந்தக் கன கள் வர ல் ைல,
நிசாப் ரிேல ேதான்றாத லಶ வடக் த் ைச ன்
அ வானத் ன் ஓரத் ேல ேதான் ப்பைத
அவன், அந்த இடத் ந் பார ்க்க ந்த .
ஒ நாள் ன் மாைலப் ெபா ேல ஒ
ேகா ரத் ன் ேமேல நின் வாைன ேநாக் க்
ெகாண் ந்த உமாரிடம் ரக் ன் உட் ன்
வந்தான். ஆர ்வ ம் உணர ்ச ் ம் கலந்த ர ல் ,
“எங் கள் தைலவர ், தங் கைளச ் சந் க்க
ம் றார ். நாம் ைரந் ெசல் ல ேவண் ம் ”
எனறான்.

உமார ் தான் எ க் ெகாண் ந்த வைர

படத்ைத அங் ேகேய ைவத் ட் , ரக் ன்
உட் ைனப் ன் ெதாடர ்ந் ேபானான். ேபா ம்
வ ேலேய “இந்தக் ேகாட்ைடச ் வ க்
ெவளிேய ள் ள எந்த மனித ம் பாராத
ஷயங் கைளத் தாங் கள் பார ்க்கப் ேபா ர ்கள் .
என்ைனத் ெதாடர ்ந் வா ங் கள் . கா ம்
ஷயங் கைளப் பற் எ ம் ெசால் ல
நிைனத்தால் என்னிடம் ெசால் ங் கள் ேவ
யாரிட ம் ெசால் லா ர ்கள் ” என் அவன்
ப்பாகச ் ெசான்னான்.

ஓ வ ேபான்ற ேவகத் டன், அவன்

உமாைர அைழத் க் ெகாண் ேகா ரத் ந்
இறங் வந் , ந க் டத்ைதக் கடந் , த்தக
நிைலயத் ற் ச ் ெசன்றான். அங் ந்த ேவெறா
கதைவத் றந் ெகாண் , பாைத ல் ெச க் ய
ப க்கட் ன் வ யாக இறங் ச ் ெசன்றார ்கள் .
ப க்கட் ன் பக்கங் களிேல ம் எைத ம்
பார ்க்க ய ல் ைல. ளிர ்ந்த காற்
ல் ெலன் ேமல் ேநாக் ய . ப கள் ேழ
ேபாய் க் ெகாண்ேட இ ந்தன. உமார ் ஒ ய
மைலக் ைக பாைத வ யாகப் ேபாவதாக
அ ந்தான்.

ப கள் ல இடங் களில் ைதந் ந்தன.

அந்தமா ரிச ் சந்தர ்ப்பங் களில் , த மா ம் ப
ேநரிட்டால் பக்கத் ச ் வைரப் த் க்
ெகாண்டான். ரக் ன் உட் க்ேகா, அந்தப் பாைத
சர ்வசாதாரணமாக இ ந்த . ைக ல் உள் ள
ளக்ைகப் த்தப ேய தா த் தா ச ் ெசன்ற
ேவ க்ைகயாக இ ந்த .
 34. ண் ந்
றந் டப்பட்ட
கள் !

கைட யாக அந்தக் ய பாைத ன்

அ த்தளத் ேல நின்ற ேபா , இந்தப்
ப க்கட் கள் எந்தக் காலத் ல் ெச க்கப்
ெபற் றனேவா? இ என்ன ரங் கமா? என் உமார ்
ேகட்டான் ஆச ்சரியத்ேதா .

“தாங் கள் தான் தன் த ல் இந்த

இடத் ற் வந் இ மா ரியான ேகள் ையக்
ேகட் ர ்கள் . க ரவைன ம் , ெந ப்ைப ம்
மனிதர ்கள் கட ளாக வணங் க் ெகாண் ந்த
காலத் ேல கட்டப்பட்டைவதான்
இந்தப்ப க்கட் கள் . இங் அவர ்கள் தங் கத்ைதத்
ேதட ல் ைல. அைதக் காட் ம் ெப ம ப் ள் ள
அ ப் ெபா ைளத் ேத னார ்கள் , சரி.
இப்ெபா கவனி ங் கள் , ண் ம் ேபசா ர ்கள் ”
என் எச ்சரித்தான் அந்தக் ள் ள அ ஞன்.

ஒ நைடபாைத வ யாகத் ம் அ ஒர ்
இயற் ைகயான ைக என்ற நிைனப் ல் கைட
வைர உமார ் ஓ னான். கைட ேல, ஒ தாழ் நத
்
மரக்கத ன் அ ேல ஒ ேவ ன் ேமல்
சாய் ந்தப இ ந்த ஒ காவல் ர ைடய உ வம்
அந்த இ ளின் இைட ம் ெதரிந்த ரக் ன்
உட் ன் கதைவத் றந்தான்.
 அந்தக் காவல் ரன் இவர ்கைளக்
கவனித்ததாகேவ ெதரிய ல் ைல. அந்தக்
ள் ளைனத் ெதாடர ்ந் , அந்தத் தாழ் நத ் கத ன்
ேழ னிந் ெசன்ற உமார ் உள் றம் வந்
நி ர ்ந் பார ்த்த ெபா , ஒ பரந்த ெவளி ேல,
பல நபர ்களின் இைடேய தா ம் இ ப்பைத
அ ந்தான். உட்கார ்ந் ந்த மனிதர ்க க்
ன்னால் , ரக் ன் உட் ன் உமாரின் ைகையப்
த் இ த் க் ெகாண் ேபானான். க் ல்
இவர ்கள் ேபாவைதக் கண் மற் றவர ்கள்
த்தார ்கள் . ஓர ் இடத் ேல அவன்
உமாைர உட்காரைவத்தான்.

எங் ம் இ ள் நிைறந் ந்த . உமா க்

ன் ம் ன் ம் பலர ் உட்கார ்ந் ந்தார ்கள் .
எ ரில் ெதரிந்த தைலக க் ம் அப்பால் ஓர ்
இடத் ேல ெந ப் எரிந் ெகாண் ந்த .
ெந ப் அல் ல. உற் ேநாக் ய ல் . ேழ உள் ள
பாைற ெவ ப் களின் இைட ந் ெந ப்
நாக் கள் மட் ம் ெவளி ேல ேதான் ய . அந்த
நாக் கள் அசல் ெந ப் ப் ேபால வப்பாக
இல் ைல, ஒ த நீ ல நிறத் டன் ளங் ன. அந்த
ெந ப் நாக் களின் ஆட்டத் ற் த்
த ந்தாற் ேபால் ஓர ் இைச ெய ந்த . அந்த இைச,
த ல் ழ ைச ேபாலத் ேதான் ய . ற
அதற் ைட ைடேய தாளத் ன் சத்த ம் ,
ைக ன் ேமல் ப களிேல ஆ க்ெகாண் ந்த
மணிகளின் எ ெரா ம் ட அந்த இைச டன்
கலந் வ வ ெதரிந்த .

ன் றத் ல் இ ந்தவர ்கள் ,

ரத் ந் வந்த இைசேயாைசக் த்
த ந்தாற் ேபால் தம் தைலகைள அப்ப ம்
இப்ப ம் ஆட் க் ெகாண் ந்தா ம் , எரி ம்
நாக் க க் அப்பால் இ ந்த இைடெவளிைய
ேநாக் யப ேய இ ந்தன. ேநரம் உமார ்
அங் ந்தவர ்கைள ேநாக் னான். அங்
இ ந்த அவர ்கள் அைனவ ம் இளம்
வய னராக ம் ெவள் ைள ேமலாைட ம் -
வப் க் கால் சரா ம் அணிந்த க க்
ேகாட்ைடக் காவலர ்கைளப் ேபால
உைடயணிந்தவர ்களாக ம் காணப்பட்டார ்கள் !
அர யர ்கைளப் ேபால் ெம ந்த உட ம்
க ந்தைல ம் உைடய ல உ வங் க ம் ,
இந் க்கள் அல் ல னர ்கள் ேபான்ற ற பல
வைகக ம் ெதன்பட்டன.

“இவர ்கெளல் லாம் ய ெகாள் ைகக்காகத்

தங் கள் வாழ் ைவ அர ்ப்பணித்தவர ்கள் . இன்
இர இவர ்க க் ம ழ் ச ் த ம் தைலத்
நாள் . றப் இறப் த் தைலவரின்
கத்ைத இவர ்கள் ைர ல் காணப்
ேபா றார ்கள் ” என் ரக் ன் உட் ன் உமாரின்
கா க் ள் ேள ரக யமாகச ் ெசான்னான்.
நாக் க க்கப்பால் நடக்கப் ேபா ம் அற் தம்
எைதேயா அவர ்கள் எ ர ்பார ்த் க்
ெகாண் ந்தார ்கள் .

அங் ேக ஒ நாட் யம் நடந்

ெகாண் க் ற . நாட் யெமன்றால் ெபண்கள்
நடனமல் ல, நட்ட ந ேல இ ப் ல் மட் ம் உைட
தரித்த ஒ வன் தன் ைககைள உயேர க் க்
ப் யப நின் ெகாண் ந்தான். அவைனச ்
ற் ப் பலர ் கத் கைளச ் ழற் க் ெகாண்ேட
ஆ க்ெகாண் ந்தார ்கள் . அவன் தன் காைல
உயர ்த் யப ேய ெம வாகத் ம் யப ,

“அல் லா இல் லா அல் லல் லா

இல் லா ...”
என் ஓ க் ெகாண் ந்தான்.

இைச ம் , மணிேயாைச ம் , ற் ச ்
ழன் ெகாண் க் ம் கத்
நடனக்காரர ்களின் இல் லா இல் லா என்ற
ஒ ம் எங் ம் நிைறந் ந்த , கத் கள்
ன்ெவட் ப் ேபால் ழன்றனேவ த ர ஒன் டன்
ஒன் ேமாத ல் ைல. ஒவ் ெவா வ ம் இ
கரங் களி ம் இரண் ரண் கத் ைவத் க்
ெகாண் ழற் ஆ ய ேவகத் ல் அ த்தவனின்
உடல் ண் த் ந் ேமா என்
பயப்ப ம் ப யாக ேவகமாகச ் ழன்
ெகாண் ந்தார ்கள் . அவர ்கள் உடல் களி ந்
யர ்ைவ த் த்தாக அ ம் வ ந்
ெகாண் ந்த . இல் லா இல் லா என்ற
ெதா ைக ஓைச இைட டா கலந் ஒ த் க்
ெகாண் ந்த .

எவ் வள ேநரம் இப்ப ேய கத் நடனம்

நடந் ெகாண் ந்தேதா ெதரியா . ஆனால் ,
யப்ேபா ற மா ரி இ ந்த . ரக் ன் உட் ன்
உமாரின் ைகையப் த் க் ெகாண்ேட
க் ரமத்ேதா , ச் ட் க் ெகாண் ந்தான்.
அவ க் ம பக்கத் ல் ஒ ைபயன்
அ ெகாண் ந்தான்.

ெரன் , ஒ ரல் ரச
ீ ் ட்ட . “ேநரம்
வந் ட்ட . அவைனச ் ெசார ்க்கத் க் அ ப்ப
ேவண் ய ேநரம் வந் ட்ட . ெசார ்க்கம்
ெசார ்க்கம் ” என் ய அந்தக் ரல் .

இன் ம் ைககைள ேமேல க் க்

ெகாண் ந்த அந்த அைர ஆைட மனிதன்
ன் க் த் ெதாங் ய தன் தைலையத் ப் ச ்
ழ ம் கத் கைளப் பார ்த்தான்.
நடனக்காரர ்களின் ன் றத் ல் ஏேதா
ஒன்ைற உமார ் கண்டான். ஆம் ,
ெகா ந் ட்ெடரி ம் ெந ப் க் ஊேட, ஓர ்
உ வம் ேதாற் ற ெம த்த . நகப் பாதங் க ம் ,
ங் கக்கால் க ம் , காைள மாட் ன் உட ம்
ண் டக் ம் டன் ய மனிதத்
தைல ம் ெகாண்ட பயங் கரமான ஒ
ராணி ன் உ வம் ேதான் ய . அதன்
தைல ன் இ ற ம் இறக்ைககள் ேதான் ன.
அ கல் லால் ஆ ய உ வமாக இ ந் ங் ட,
மங் கலாகத் ேதான் ய ெவளிச ்சம் அதற் உ ர்
இ ப்ப ேபால் ேதான்றச ் ெசய் த . “இேதா,
இப்ெபா அவன் ெசார ்க்கத் ற் ப் ேபா றான்”
என் ரக் ன் உட் ன் னான்.

கத் கள் ழன்ற பக்கெமல் லாம்

க த்ைதத் ப் க் காலால்
ழன் ெகாண் ந்த அந்த அைர ஆைட
மனிதன், அைசயாமல் நின்றான். கத் ைனகள்
அவன் உடைலத் ண் ன. சைதையக் த்தன.
வந்த அவன் அைர ல் கட் ந்த
ெவள் ைள ஆைட ன் பாய் ந் ஓ ய .
ெப த்த ேவதைன டன் அவன் கத க்
ெகாண் க்க இரத்தக் கைற எங் ம் ப ந்த .
அவ ைடய க் ந்த ைககள் பக்கவாட் ல்
ெதாங் ந்தன.

அவ ைடய ேதா க் ேமேல பாய் ந்

ெசன்ற ஒ வாள் அவ ைடய தைலையத்
ண் த்த . ேநரம் உடல் த்த ;
ைககள் ஆ ன; ற தைர ேல ந் பட்ட .

அந்த உடல் த் ந்த உடேன அங்

ஒ த் க் ெகாண் ந்த இைச ம் இல் லா
என்ற ஓைச ம் நின்றன. உமா ம் ரக் ன்
உட் ம் த ர மற் றவர ்கள் அைனவ ம்
எ ர ்ப் றம் ேநாக் ப்பாய் ந் ெசன்றார ்கள் .

அந்த அைம ையக் த் க் ெகாண்

ஒ ரல் “ றப் றப் ப் ெப ந்தைலவர ்” என்
ய .

தா க்காரன் காைள உ வத் ன் கால்

நகங் க க் இைடேய ள் ள இடத் ந்
ன் ம் ெவள் ளாைடயணிந்த ஒ நீ ண்ட உ வம்
அ ெய த் ைவத் ெவளி ல் வந்த .
ைகமணிக் கட் ந் க த் வைரக் ம் ,
சவத் க் ச ் ற் ய ேபால அந்த உடல்
ற் றப்பட் ந்த . ஆனால் , அந்த உட ன்ேமல்
ேதான் ய தைல ஹாஸான் இ ன்
சாபா ைடயதாக இ ந்த . கால ல் டந்த
ெசத்த மனிதனின் உடைல அவன் னிந் ேமேல
க் னான்.

“அர ்ப்பணம் ெசய் தவர ்கேள! இேதா

பா ங் கள் , இந்த மனிதன் ெசார ்க்கத் க் ப்
ேபாய் ட்டான்” என் அவன் னான்.
 உமாைரச ் ற் ம் இ ந்தவர ்கள்
எ ந் ந்தார ்கள் . கல் கத் ன் கால்
நகத் ற் ைட ேல நின்ற ஹாஸாைன அவர ்கள்
பார ்த்தார ்கள் . ண்டமான அந்த உடைல அவன்
தன் ைககளிேல த் ந்தான். ஆனால் , அந்தக்
காட் ையப் பார ்த் க்ெகாண் ந்த அந்தக்
ட்டத் னரிைடேய யப் ப் ெப ச் ஒன்
எ ம் ய .

அந்த ண்டத் ன் உட ேல கத் க்காயம்

எ ம் காணப்பட ல் ைல. அதன் ஆைட ல்
இரத்தக் கைற எ ம் ெதன்பட ல் ைல.
அ க் அ , வரிக் வரி, ம ரிைழக்
ம ரிைழ அ கத் க க் ைடேய சற் ன்
ழன் ெகாண் நின் சவமான அேத
மனித ைடய உடல் தான்!

அந்த உடைலத் க் க்ெகாண்ேட, அந்தக்

கல் கத் ன் கால் க க் ைட ேல ெசன்
நிழ ேல மைறந் ன் ெசன் ட்டான்
ஹாஸாள் !

“ைவபவம் நிைறேவ ட்ட ” என்

ட்டத் னர ் த் க் ெகாண்டார ்கள் . கத்
நடனக்காரர ்க ம் ட்டத் ன டன் கலந்
ெகாள் வதற் காக ெந ப்ைபச ் ற் க் ெகாண்
வந்தார ்கள் . ெவள் ளாைடயணிந்த அந்தக்
ட்டத் ன் ஊேட வர ்கள் , ம ஊற் நிைறந்த
சட கைள ஒவ் ெவா வ க்காக ெகா த் க்
ெகாண் வந்தார ்கள் . ஆவல் அ க ள் ள லர ்,
றைர ந் க்ெகாண் , ைகநீ ட் க் ேகட்டார ்கள் .
 “எல் லாக் கட ள் களின் சாட் யாக ம்
ேறன், இப்ப ப்பட்ட ஒ காட் ையக் கண்ட
ற ம ப்ப நல் ல . எைத ம் இைறந்
ேபசா ர ்கள் . இப்ெபா அந்தக் கத் ரர ்கள்
அந்தக் கல் எ ைதக் ட ெவட்
ழ் த் டக் ய ெவ ல் இ க் றார ்கள் ,
தாங் கள் றப் க் ரியவர ் என்ப அவர ்க க் த்
ெதரியா ” என் ஹாஸான் ெம வாகக்
னான்.

அந்தக் ள் ள மனிதன் ந ங் ம்
கரங் க டன், ஒ ம ச ் சட் ைய வாங் , இ ந்த
ம வ ம் த் ட்டான், அந்தச ்
சமயத் ல் அவர ்கள் அ ேல இ ந்த ஒ கத்
நடனக்காரன். ஒ ணிைய எ த் , அந்தக்
கத் ல் ப ந் ந்த இரத்தக் கைறையத்
ைடத்தான்.

‘அ உண்ைமயான இரத்தந்தாேன?” என்

உமார ் ேகட்ட ம் , அந்த ரன் உ க் ெகாண்ேட,
அந்தக் ெகா வாைள உமார ் கண் க்
ன்னாேல நீ ட் , ெதாட் ப் பார ்; கர ்ந் பார ்!
அதற் ம் ேமலாக நீ சந்ேதகப்பட்டால் உன் ைடய
ெசாந்த இரத்தத்ைதேய, உண்ைமயானதா?
ெபாய் யானதா? என் பரிேசா த் ப்
பார ்ப்பதற் த் த ேவன்.” என் யப
நின்றான்.

மற் றவர ்க ம் இைதக் ேகட் ட் த்

தங் கள் ெகா ைமயான பார ்ைவகைள உமாரின்
பக்கம் ப் னார ்கள் ! அந்த நடன ம் ,
அவர ்க ைடய உணர ்ச ் ம் , அப்ெபா
ஏதாவ ெகா ஞ் ெசயல் ரியக் ய யான
ஒ மேனா நிைலைய அவர ்க க்
உண்டாக் ந்தன.

“யா, அல் லா! அவன் யார ்? எப்ப

நம் ைடேய வந்தான்? யார ் அவைன அைழத்
வந்த ? என்ற ேகள் எ ந்த !

ரக் ன் உட் ன் அவசர அவசரமாக அ ல்

இ ந்த ஒ சட் ம ைவ வாங் உமாரிடம்
ெகா த் ’ “இைதக் ங் கள் ! ண் ந்
றந் டப்பட்ட கைளக் காட் ம்
ெகா ைமயானவர ்கள் இவர ்கள் ” என் உமாரிடம்
ட் , ட்டத்ைத ேநாக் , “இவர ் நம் ைடய
ந்தாளி. நம் தைலவரின் கத்ைதக் காண
இவன் வரேவண் ெமன்ப அவ ைடய உத்தர ”
என்றான்.

“அவ க்காகப் ப ல் ேப வ யார ்?” என்

ம ப ம் ஒ வன் ேகட்டான்.

உமாைரச ் ற் க் ந்த ட்டத்ைத

லக் க் ெகாண் , ஒ இைளஞன் ன் க்
வந்தான். உமாரின் எ ேர வந் நின் ெகாண்
இ ப் ல் ெசா ந்த த் க் கத்
ெயான்ைறக் ைக ல் த் க் ெகாண் ,
“இப்ெபா ெசால் ங் கள் யார ் இவ க்காகப்
ேப வ ?” என் னான், அவ ைடய வாய்
அகன் கண்கள் தன்ைனச ்
ற் ந்தவர ்களின் ஊேட பார ்த் க்
ெகாண் ந்த .

“நான்தான்!” என் க் ெகாண்ேட, அந்த

இைளஞைன அப்பால் தள் ள யற் த்தான்
ரக் ன் உட் ன். ஆனால் அவனால் ய ல் ைல.
“அவன் நம் மைலையச ் ேசர ்ந்தவன் அல் ல. இேதா
பா ங் கள் ; அவன் தா ேல சாயம் , ைககளிேல
ெவள் ைளத் ேதால் . நம் தைலவரின்
ெதாண்டர ்கேள, நம் ைட ேல, இந்த மனிதன்
ேவஷம் ேபாட் க் ெகாண் வந் க் றான்”
என் அந்த இைளஞன் ண் ம் னான்,
பயங் கரமாக.

உ ம் கங் கள் உமாைர ேநாக்

ெந ங் ன. ம் இதயங் கள் , ெகா க் ம்
கண்கள் அவைன ேநாக் ப் பாய் ந் வந்தன.
அவர ்க ைடய கத் ன் இரத்த நாற் ற ம் ,
யர ்ைவ நாற் ற ம் அவன் க்ைகத் ைளத்தன.
உமாரின் ைள ேல ெரன் ஒ கதகதப்
உணர ்ச ் ெப ய . அந்தக் ைக ன்
பக்கங் கள் அகன் ெகாண் ெசன்றன,
இைடெவளி அ கமா ய ன்
அ த்தளமான இந்த இடத் ேல ெதாடக்க
கால தல் ரார ்த்தைன ேமைட ல் பணி ரிந்
வ ம் மத க்கள் பல ேபர ் இ ப்பைதக்
கண்டான். அந்தக் கல் கம் க கப்
ெபரியதாக வளர ்ந் ந்த . அந்தக்கல்
இறக்ைககள் ஆ அைசந்தன. அந்த கத் ன்
கால் நகங் க க் ைடேய அந்த ேமைட ந்த .
அந்தப் பழங் காலத் த் ெதய் வத் ன் ேமைட ேல
என் ம் அ யாத ெந ப் ன் இ ப் டத் ேல
தான் எல் லா உடல் க ம் வந் ேசரேவண் ம் .
அந்தப் ெபரிய கத் ன் ேபராற் றைல எ ர ்த் ,
அவன் தன் ைடய எளிய உடைலக்
காப்பாற் வெதன் நிைனப்ப ட்டாள்
தனமான .
 “வ ங் கள் , வ !” கனமான கால
ஓைசகள் ேகட்டன. அ ல் வந்
ெகாண் ந்தன. அணியணியாகப் பல கரிய
நிற ள் ள அ ைமகள் ட்டத்ைத லக் க்
ெகாண் , உமாைர ேநாக் வந்தார ்கள் ! உமாரின்
அ ல் ெந ங் க யன்ற கத் ரர ்கள்
அ ைமகளால் அ த் த் தள் ளப்பட்டார ்கள் .
பலமான ைககளால் அவன் க்கப்பட் , அந்த
ெந ப் க் ம் இடத்ைத ட் அகற் க்
ெகாண் ேபாகப்பட்டான். க் ம்
ரல் களின் ஓைச ைறந் , கரிய அ ைமகளின்
கால ஓைச பலத்த , அவர ்கள் அவைனத்
க் க்ெகாண் இ ண்ட நைடபாைத வ யாகச ்
ெசன்றார ்கள் . தாங் க யாத ேசார ் உமாைரத்
த க்ெகாண் வந்த .
சந்த கள் எல் லாம் நின்ற ற , ஏேதா
கனமான ைகநாற் றம் ஏற் பட்ட . உமார ் ந்த
யற் டன் தன் கண்கைளத் றந்தான்.

தன் தைலையத் ப் ப் பார ்த்த ேபா ,

கணப் ேல வந்த கரித்தணல் எரிந்
ெகாண் ப்பைதக் கண்டான். அந்தக்
கணப் ந் எ ந்த ைக தன் தத் ேல
வந் ப வைத ம் அ ந்தான். அந்தப் ைக ேல
நல் ல வாசம் கலந் ந்த . அவ ைடய
ெநற் ன் க்காக ஒ ைக வந் தன்ைனத்
ெதா வைதக் கண் ம் ய உமார ், ஹாஸான்
தன்ைனக் னிந் பார ்த் க் ெகாண் ப்பைதக்
கண்டான். ஹாஸ ைடய வாய் “ெசார ்க்கத் ற் ,
ெசார ்க்கத் ற் ” என் ம் பத் ம் பச ்
ெசால் க் ெகாண் ந்தன!
 35. ெசார ்க்கத் ேல ஒ
ந்தரி

ரத் ேல நட்சத் ரங் கள் ஒேர ட்டமாக

இ ந்தன. அவற் ற் ைட ேல ஒளி மயமான
இரட்ைடத் தைலகள் ேதான் ன. த ல் ஒ
நண் தன் கால் கைள ரிப்ப ேபா ந்த அந்த
இரட்ைட ஒளிக்ேகா கள் ற நிலவாக
உ ெவ த்தன. உமார ் தன் ைடய தைலையத்
ப் ப் பார ்த்தான். வானிேல
அைவயைவ க்க ேவண் ய இடத் ேல
இ ந்தன.

ஆனால் , அ வானத் ன் ேமேல தங் க

மயமாகத் ேதான் ய அந்த நில மட் ம் இங் ேக
இ க்க ேவண்டாததாகத் ேதான் ய . ேம ம் தன்
ைகைய நீ ட் னால் எட் ப் த் டக் ய
அவ் வள அ ேலேய அந்த நில ஒளி க்
ெகாண் ந்த . இ நம் ப யாததாக
இ ந்த .

ப த் ந்த அவன் எ ந்
உட்கார ்ந்தெபா , தன் உடல் டக்
கன ல் லாமல் நிைனத்த ேபா
யற் ல் லாமேல அைசவ ேபாலத் ெதரிந்த .
எ ந் நின்றான்.

ஒ பழமரம் அவைனக் கவர ்ந்த . அந்த

மரம் வ ம் த் க் ங் க்
ெகாண் ந்த . அந்தப் க்களிேல நிலெவாளி
பல தமான வண்ணங் கைளப் பரப் ந்த ,
ம் ப்பார ்த்தால் அந்த நிலைவக்
காண ல் ைல. உமார ் அைத நன்றாக அ ந்
ெகாண்டான். தன் ைடய கால ேல ப ம்
ல் தைர ப்பைத உணர ்ந்தான். அவன் தன்
ைககைள நீ ட் னான். அந்தக் ைககளிேல பட் ச ்
சட்ைட ன் வான ணி பளபளத்த .
தன் ைடய உட ல் ேதான் ய இந்த எ ர ்பாராத
அழ க் காட் அவைன ம ழ் ச ் ல் ஆழ் த் ய .

அ த் , ஒ க் ெகாண் க் ம் தண்ணிர ்
அவன் உணர ்ச ் ற் கலந்த . அவ ைடய
கால் கள் அவன் நிைனக் ம் ைச ல் ெசல் ல
ம த்தன ந்த கஷ்டத் டன், தண்ண ீர ்
ெதாடங் ம் இடத் ற் வந்தான். அ ஒர ் ஊற்
அ ஒ பாைற ன் இைட ந் ஓ ய .
அவன் அ ேல இறங் நீ ைரக் க்கச ்ெசன்றான்.
அதன் ைவையய ந்த ற நீ ண்ட ேநரத் ற்
ஏராளமாக அள் ளியள் ளிக் த்தான்.
வரண் டந்த தன் நாைவ நைனத்த அந்த நீ ர ்
ெவ ம் தண்ணிர ் அல் ல. அ ைமயான ராட்ைச
ம என்பைத அ ந்தான்.

நல் ல ம என் க்ெகாண்ேட

நி ர ்ந்தவன் எ ரில் நி ர ்ந் நிற் ம் ங் கம்
ஒன்ைறக் கண்டான். அந்தச ் ங் கத்ைத ேநாக்
ேநராக நடந்தான். அதன் தைலையத் ெதாட்டான்.
அ க னமாக இ ந்த . னத் ப் ங் கானில்
ெசய் த அ , ேவ எப்ப க் ம் ? எப்ப ம் அ
அைசய ல் ைல. உமார ் அத ைடய ேல
ஏ உட்கார ்ந் ெகாண்ட ற ட அ
நகர ல் ைல. ெகாஞ் சங் ட ஐயத் ற்
ட ல் லாமல் இந்த ஷயத்ைதத்
ெதரிந் ெகாள் ள ேவண் ெமன் அவன்
நிைனத்தான். இந்தத் ேதாட்டத்ைதப் பற் ம்
சந் ரைனப்பற் ம் ன் ஷயங் கைளக்
கண் த்தான்.

தலாவ , அந்த நில உண்ைமயான

நிலவல் ல, இரண்டாவ , அந்தத் தண்ண ீர ் தண்ண ீர ்
அல் ல; ராட்ைச ம , ன்றாவ அந்த
கங் களின் அரசனா ய ங் கம் னத் ப்
ங் கானால் ெசய் யப்பட்ட .

இவ் வள ரம் வந் தான் ஆராய் ச ்

ெசய் கண் த்த தன் த் சா த்தனத்ைதப்
பற் த் தாேன ெப ைமப்பட் க் ெகாண்டான்.
ஆனால் , அவ ைடய மனம் இந்தத் தர ்க்கவாத
நிைல ந் ெரன் அ த் க் ெகாள் ளத்
ெதாடங் ய . அவன் தன் ப்பம் இல் லாமேல,
ங் கத் ன் அ ல் நிற் பைத ட் க் ளம் , ஒ
நீ ர ்க் ளத்ைத ேநாக் ச ் ெசன்ற . ெவள் ளிய
தாமைரப் க்கள் அதன் ேமற் பரப்ைப மைறத் க்
ெகாண் ந்தன. ஒ ெவள் ைள நிறம் ெகாண்ட
அன்னம் ரத் ேல நீ ந் க் ெகாண் ந்த . அ ,
தன் தைலைய இறக்ைகக் ள் ேள ைவத் த்
ங் க்ெகாண் ந்த .

ற , ேதாட்டத் ற் ள் ேள ஏேதா சத்தம்

ேகட்பைத உணர ்ந்தான். நில த் ேதாட்டத் ேல
வானம் பா ந் பா வ ேபால் இ ந்த .
ஆனால் அ வானம் பா யல் ல ஓர ்
இளம் ெபண்தான் பா க்ெகாண் ந்தாள் . அவள்
பாட்ேடா ைண ன் ஒ ம் இைழந் வந்த .
 அவைன உண்ைம ல் வரேவற் ற
நீ ரின்ேமல் இ ந்த தான். ஒ ேவைள அ
தக் றேதா அல் ல நீ ர ்க் ளம் ஏற் ப ம் ேபாேத
கட்டப்பட் ளங் றேதா ெதரிய ல் ைல.
எப்ப ந்தால் என்ன? அேதா அழகாக
இ க் ற . அதற் ப் ேபா ம் வ மட் ம்
ெதரி மானால் ...!

ெகா கள் அவன் காைலப் ன்னிக்

ெகாண் த மாறச ்ெசய் தன. அவன் ேழ
ந்தான். அேதா மரங் க க்ெகல் லாம் ேழ ஒ
ந்ைதயான ஒளி ல் லாத நில ஒன்
இ க் ற . ெகா கள் அவன் காைலப்
ன்னிக்ெகாண்டன. அவன் ேநரம் ஒன் ம்
ரியாமல் அங் ேகேய டந்தான்.

அவன் தன்ைனச ் ற் ள் ள ெகா கைள

அகற் க்ெகாண் நீ ர ்க்கைரேயாரமாக வந்தான்.
ஒ ய க் ப் பாலம் இ க்கக் கண்டான்.
அந்தப் பாலத் ன் ம ைன ல் , அந்த
அல் ல பட இ ந்த . நீ ர ் ந ல்
கவர ்ச ் கரமாக ளங் ய அந்த ட் க் ச ்
ெசல் ல அவன் ம் னான். ஞ் ஞான
ஆராய் ச ் க்காகப் ேபாகா ட்டா ம் , தன் மன
எ ச ் க்காக அவன் அங் ேக ேபாவைத
க் யமாகக் ெகாண்டான்.

பாலத் ன் ெசல் ம் ேபா

பா வ ல் அவன் ேழ னிந் பார ்த்தான். தன்
நிழல் தண்ணின் ேமல் நடந் வ வ ேபால்
இ ந்த நின் கவனித்தான். அந்த நிழ ம்
நின்ற , நல் ல ேவ க்ைக என் அவன் ரித்தான்.
 அவன் ஆந்த ட் க் ள் ேள ைழந்த ம் ,
அ ெம வாக ஆ ய . எ ரில் இ ந்த ைரைய
இ த் ட் உள் ேள பார ்த்தான், இரத் னக்
கம் பள ரிப் ன் இன்ெனா ெவள் ளி
நிலாைவக் கண்டான், அவன் அைதத் ெதாட் ப்
பார ்த்தான். அ கதகதப்பான ஒளிப்பந் ேபான்ற
வட்ட ளக்காக இ ந்த . ஆனால் அவனால் அைத
எ க்க ய ல் ைல, அதன் ன்னால் ஏேதா
அைசந்த . ஒ ரல் மல் ய ர ேல அவைன
அைழத்த .

“இ ரா ம் மகேன!” அந்தக் ரைலக் ேகட்ட

உமார ் ேழ உட்கார ்ந் , ந் க்கத்
ெதாடங் னான்.

“இல் ைல இப்ரா ம் மகன் இல் ைல,

இப்ெபா நான் யார ் ெதரி மா? நட்சத் ரப்
ேபரா ரிய ம் , அரசசைப வான ற் கைலஞ ம்
ஆ ய ேமன்ைம ெபா ந் ய வாஜா இமாம்
உமார ் அவர ்கள் , ெதரி றதா? இ ட் ல் இ க் ம்
ராணிேய; சலாம் ெசய் !” என்றான்.

“இேதா நான் சலாம் ெசய் ேறன். தங் கள்

அ ைம டம் க ைண காட் ங் கள் .”

அந்த ெசார ்க்கத் ன் அழ ேதவைத ன்

ரல் தாழ் நத
் தாக ம் த் ரமாக ம் இ ந்த .
கன ேல ேதான் ம் ராணிகள் , அர ேலா,
பார கத் ேலா ேப வ ல் ைல. ஆனால் , இந்த
அழ ேப றாள் . ேப வ ம் ரி ற . அவன்
கா ேல ந் வணங் ய அவ ைடய
தங் கமயமான நீ ண்ட ந்தைல அவ ைடய
 ரல் கள் தட ன. அ பட் ப் ேபால் வாக
இ ந்த .

“இந்தப் பட எல் ைல ல் லாத இர ன்

வ யாக தந் ெசல் மா!”

“ஓர ் இர மற் ேறார ் இர ேபாலேவதான்

இ க் ம் .”

“ஆனால் , இந்த நில மாறா ேபா க் ற . அ

ேதான் வ ல் ைல மைறவ ல் ைல;
வளர ்வ ல் ைல, ேதய் வ ல் ைல; ேவதாளங் கள்
அதன் அ ேல இ ந் பா ம் ேபா ம் .” ற ,
அவன் அவள் கத்ைதத் ப் ப் பார ்த்தான். அ
ெவ த் ப் ேபாய் இ ந்த . அந்தக் கண்கள்
அர ்த்த ல் லாமல் அவைன ேநாக் ன. உத கள்
உணர ்ச ் யற் இ ந்தன.

அ , உமாரின் நிைனைவக் ழப் ய .

கைட யாக நிைன வந் ட்ட .

“ேஸா , நீ ேஸா தாேன! அன் ெகாரசான்
பாைத ேல, என் நண்ப க்காக நான் அ ேதேன.
அப்ெபா , நான் சாதாரண உமாராக, இ ரா ம்
மகனாக இ ந்ேதன் உன்ைன என்னிட ந்
அைழத் ச ் ெசன் ட்டார ்கள் .” என்
னான்.

ெவள் ளி மயமான அந்த ஒளி ேல

அைசயாமல் டக் ம் ேஸா ைடய உடல்
ல் ட் இ ந்த . அவன் கட் யைணத்
த்த ட்ட ேபா அவ ைடய உத க ம்
ளிர ்ச ் யாக இ ந்தன. அவ ைடய ைக ேல
தைலைய ைவத் ப் ப த் ந்த அவன்,
அவைனப் பய த் ய ம் ஆைடகைள
அகற் ய ம் எ ெவன் ெதரியாமல்
அ சயப்பட்டான். ஆனால் எல் ைல ல் லாத இந்த
இர ேல, தந் ெசல் ம் பட ேல, ெசத்தவள்
ேபால் டந்தா ம் , ேஸா அழகாகேவ இ ந்தாள் .

“நான் உன்ைன என் டேனேய

ைவத் க்ெகாள் ள ேவண் ம் என் இ ந்ேதன்”
என் அவன் தன் எண்ணத்ைத ெவளி ட்
ட் ச ் ரித் க் ெகாண்ேட “நான் பைழய
உமார ்தான். இ ரா ம் மகன்தான்! ேவ
யா மல் ல!” என் னான்.

அவள் கண்களில் க ந் ந்த பயம்

அகன்ற . உத கள் ந்தன. அவ ைடய
கத்ைதத் தன் கத்ேதா அ த் க் ெகாண்
ஒ ெப ச் ட்டான். பட தந் ெகாண்ேட
ந்த . ங் க உ வத்ைதக் கடந் ெசன்
ெகாண் ந்த .
 36. எதற் ம் ணிந்த
மதத்தைலவன்

இரண்டாவ நாள் காைல ல் உமார ் த்

எ ந் க் ம் ேபா , அவைனச ்
சந் ப்பதற் ெகன் ஹாஸான் ெசன்றான்.
ன்னாேலேய அ க்காமல் , அவன் ெமன்
அந்த அைறக் ள் ேள ைழந்த ம் அந்தக் கரிய
அ ைமப் ைபயன் பயந் ஓ ப் ேபானான்.
கவனமாகக் கதைவ க் ெகாண் , ங் க்
ெகாண் ந்த உமாரின் பக்கத் ேல ரிப் ல்
உட்கார ்ந் ெகாண்டான். ெமல் ய ர ேல
அவ டன் ேபச ் க் ெகா த்தான். உமார ் ரண்
ப த்தான்.

“நீ எங் ேக ேபா ந்தாய் ? ெசால் !”

ேநரம் உமார ் அைற ன்

ேமற் ப ையப் பார ்த்தான். அவ ைடய
கண் க் க் ேழ இ ண்ட நிழல் உ வங் கள்
இ ந்தன. ‘ ங் க் கன கண்
ெகாண் ந்ேதன்!”

“அ ஒ கனவா?”

“இல் ைல, ஓரள கன தான்.ஆனால்

எல் லாம் கனெவன் ெசால் ல யா .”

“அப்ப யானால் நீ எங் ேக ேபா ந்தாய் ?” -

இ ேபான்ற மாயமான க்கத் ந் எ ம்
மனிதர ்களிடம் ஹாஸான் இ வைர ற் க்
கணக்கான தடைவகள் இேத ேகள் ையக்
ேகட் க் றான். அந்த ற் க்
கணக்கானவர ்க ம் ய அேத ப ல் தான்
ைடக் ெமன் நம் க்ைக டன் அவன் உமார ்
ப ைல எ ர ்பார ்த் க் ெகாண் ந்தான்.

“அ வா? அ ஒ ப் டத் த ந்த

ெசயற் ைக ெசார ்க்கம் ” என் உமார ் ந் த் ப்
ப ல் னான். தன் ைடய பார ்ைவ ேலா,
ர ேலா யப் ச ் சற் ம் ெவளிப்படாதப ,
“ெசயற் ைகயா? என் ஹாஸான் ேகட்டான்.

“ஆம் ! நில வானிேல க கத் தாழ் ந்

இ ந்த .”

“அப் றம் ?”

உமார ் ண் ம் நிைனத் ப் பார ்த் க்

ெகாண்டான். இப்ெபா அவ ைடய
அைர ைறத் க்க ம் ேபாய் ப்
ஏற் பட் ட்ட . ‘உன் ைடய ெசார ்க்கத் ேல
இ ந்த அந்த அழ ேதவைத ஏற் ெகனேவ
எனக் த் ெதரிந்த ெபண்.’,

“இ க்க யாேத! அந்தப் ெபண் யார ்?”

“ஏரி ேல தந்த பட ேல இ ந்தவள் ,

ைபஸாஸ் ன் நகரத் ேஸா என்பவள் .”
சாதாரணமாக எந்த மனிதரிட ம் இல் லாத
ஒ றைம ஹாஸானிடம் இ ந்த . அவன்
தன் ைடய ட்டத்ைத உட க் டன் மாற் க்
ெகாள் வான். தன் ைடய ேநாக்கம் ெவளித்
ேதாற் றத் ல் ெதரியாதப ேய நடந் ெகாள் வ ல்
சமர ்த்தன். அவ ைடய ஒற் றர ்கள் கத்
றைம ம் ன்ேயாசைன ம் வாய் ந்தவர ்கள் .
அவர ்கள் , ம ம் மங் ைகய ம் இ ந்தால் , உமார ்
மனத்ைத அ ைமப் ப த் வ க எளிெதன்
உ யாகக் ந்தார ்கள் .

இனி, அவற் ைற நம் ப் பயனில் ைல என்

ஹாஸான் ெதரிந் ெகாண்டான். அவன்
ன் ரிப் டன்

“என் ைடய வர ்க்கத் ல் ம

எப்ப ந்த ? உனக் ப் த் க் ேம?”

“ஆகா! க நன்றாக இ ந்த !”

“வான ல் சாஸ் ரியான உனக் நில

மன க் ப் த்தமா ல் ைல என்பைதக் காண
வ ந் ேறன். ர ர ்ஷ்டவசமாகப் பகல்
ெவளிச ்சம் தன் ஒளிைய அதற் க் கடன் ெகா க்க
யா ேபாய் ட்ட . ஆனால் என் ைடய
“அர ்ப்பணம் ெசய் ேதார ்” யா ம் அைதப்பற்
ஐயப்பட்ட ல் ைல. ஒ ைற ெசார ்க்கம்
ெசன்றவர ்கள் , ம ப ம் ெசல் ம் சந்தர ்ப்பம்
வ மா என்ேற எ ர ்பார ்த் நிற் பார ்கள் . அவர ்கள்
அைனவ ம் இைளஞர ்கள் , அைத ம் வ ம்
இயற் ைகேயதான். என்ைனப் ன்பற் ேவா ம்
அதற் காக ஏங் றார ்கள் . ேர நகரிேல
சந் த்தாேய, ட்டாளிகள் லர ், அவர ்கள் வான
அைமப்ைபப்பற் ஐயப்பட்டா ம் ட, அந்த
ெசார ்க்க ேபாகத்ைத அ ப ப்ப ல் மற் றவர ்கள்
யா க் ம் சைளத்தவர ்கள் அல் ல.”

“ரக் ன் உட் ம் அவைனச ் ேசர ்ந்த

ரசாரகர ்க ம் எப்ப ? அவர ்கள் உன்
ெசார ்க்கத் ற் ப் ேபாவ ண்டா?”

“இல் ைல, என் ேம ெசல் வ ல் ைல.

அவர ்கள் அைனவ ம் அ ேவைலக்காரர ்கள் ,
ல் நிைலய ம் , ஆராய் ச ் க் ட ேம
அவர ்க ைடய ேகந் ரங் கள் . அவர ்கள் தங் கள்
ேநாக்கத் ற் த் த ந்த இன்பங் கைளக்
கா றார ்கள் . என் ைடய ேவைலக்காரர ்கள்
பல ரி களாய் ப் ரிக்கப்பட் ப்பைத நீ ரிந்
ெகாண் க்கலாேம!”

‘ஆம் ! அர ்ப்பணம் ெசய் தவர ்கள் என்ற

காவற் பைடக ம் , ன்பற் ேவார ் என்ற
ெதாண்டர ் ட்ட ம் , ட்டாளிகள் என்ற
தைலவர ்க ம் , அ ஞர ்க ம் ஆக நான்
வைகயான ரி கைளக் னாய் !”

“ஐந்தாவ ரி ேல ெவளிப் றத்தார ்.

அதாவ அக்ேராேனாஸ் ேபான்ற யாபாரிகள்
அடங் வார ்கள் . அவர ்கள் ெவளி லகத் ந்
ெபா ள் கள் ெகாண் வந் ேசர ்க் ம் ெபா ப் ல்
ஈ பட் க் றார ்கள் . அவர ்கள் என்னிட ந்
நிைறய சம் பா க் றார ்கள் . ஆனால் , அவர ்கள்
அ க் ேகாட்ைட ன் வாச க் அப்பால்
ைழய டப்ப வ ல் ைல.”

அக்ேராேனாஸ், ஒ ைற க க் ட் ன்
வாசல் வைர வந் ப்பதாகக் ய உமா க்
நிைன வந்த .

“ஹாஸான், உனக் ஏராளமான ெபயர ்கள்

இ க் ன்றனேவ!”
 “ஏன் இ க்கா ? ெவளிப் றத்தா க் ம்
அர ்ப்பணம் ெசய் ேதா க் ம் உண்ைம ல்
றப் றப் ப் ெப ந்தைலவன் நாேன! நீ அ ேல
ஐயங் ெகாண்டால் , ைர ல் அதற்
ஆதாரங் காணலாம் . அவர ்கள் என்ைன
மைலத்தைலவன் என் அைழப்பதன் காரணம்
என்னெவன்றால் , எங் க ைடய பலம் ெபா ந் ய
ேகாட்ைடகெளல் லாம் , இந்தக் க க்
ட்ைடப்ேபால மைல ச ் களிேலேய கட்டப்
ெப ன்றன. இ ேபான்ற இடங் களி ந்
லேர பல பைகவர ்கைள எளி ல் ெகால் ல
ம் ” என் உஷாராகச ் ெசான்னான் அவன்.

“ ட்டாளிகள் என்ற அவர ்கள் உன்ைன

எப்ப அைழக் றார ்கள் ?”

“அவர ்கள் , இந்தப் ய மதத்ைத

கண் த்தனமாக நம் றார ்கள் . அவர ்கேள என்
மதவா கள் , அவர ்கேள தைலவர ்கள் . அவர ்கள்
என்ைன மா ன் தன் என்
எண் றார ்கள் , மா ையப்பற் ய
ெசய் ய ப்பவன் என் . ெஜ சலத் ல் நான்
உனக் க் ற ல் ைலயா, அ ேபால. அவர ்கள்
என்ைனக் க றார ்கள் .

“ஆனால் , இப்ெபா ம் நான் உன்ைன

அப்ப (மா ன் தர ் என் ) நிைனக்க ல் ைல.
சரி, ேவ இரண் ரி ன ம் உன்ைன எப்ப
நம் றார ்கள் ?”

“ேவ இரண் ரிவா? ஐந் ம் தான்

ட்ேடேன!”
 “ஐந் டன் எப்ப ம் ? ெமாத்தம் ஏ
ரி கள் அல் லவா?”

ஹாஸா ைடய கரிய கண்களிேல

யப் ப் படர ்ந்த . “நீ கணிதப் ேபரா ரியன்
என்பைத நான் மறந் ட்ேடன். ெகாஞ் சம்
எனக் ப் ரி ம் ப ேகள் . நீ ஏன் ஏ ரி கள்
என் ெசால் றாய் ?”

“ஏழாவ ெகாள் ைகக்காரர ் என்

உங் கைளப்பற் க் றார ்கள் . ேம ம் உங் கள்
ரசாரர ்கள் , பாமர மக்களிடம் , வாரத் ல் ஏ
நாட்கள் இ ப்ப ேபால ம் வானத் ல் ஏ
ரகங் கள் இ ப்ப ேபால ம் உலகத் ல் ஏ
ெகாள் ைககள் இ க் ன்றன என் ரசாரம்
ெசய் றார ்கள் . அ ேபாலேவ உங் களிேல ம் ஏ
ரி கள் இ க் ெமன் நான் எ ர ்பார ்த்ேதன்.”

“நன் நன் !” என் ரித் க் ெகாண்ேட

பாராட் ப் ேப ய ஹாஸான், “நீ இ ம் ைபப்
ளக் ம் ரிய பத ள் ள உ க் க் கத்
ேபான்றவன். நீ கப் கழ் அைடவாய் என்
அக்ேராேனாஸ் வான். ஆனால் நீ க க் ம்
ேமலான ம ப் க் ரியவன் என்ேற நான்
ேவன். க க் ட் ல் ேவ என்ன
இரக யங் கைள நீ கண் த்தாய் ? என்
ெம வாகப் பதம் பார ்க்கத் ெதாடங் னான்.
ஹாஸாைன ேநர யாக எ ர ்த் க்
ெகாள் வதா அல் ல , அவைன நயந் ேப வதா
என் சற் ேநரேம உமார ் ேயா த்தான்.
தன் ைடய பலக் ைறைவக் காண் த் க்
ெகாள் வதற் அந்தக் க க் ஏற் றதல் ல
என் க் வந்தான்.
 “ ைரத் தபா ல் ெசய் வந்
ேச வதற் ன்பாகேவ, அந்தச ் ெசய் கைளத்
ெதரிந் ெகாள் ம் உன் இரக யத்ைத நான்
ெதரிந் ெகாண்ேடன்” என்றான் உமார ்.

“நான் தந் ரங் கைளக் ைகயா ேறன்

என் எந்த நாய் ெசான்ன ? இ என்ன ெபாய் ?”
என் ேகட்டான். அவ ைடய கண்கள்
நம் க்ைக ல் லாமல் உமாைர ேநாக் ன.

“எந்த நா ம் இல் ைல! ஒ ப ந் இைத

என்னிடம் ெகாண் வந் ெகா த்த .
அபெபா நான் ேர நக க் ச ் ெசன்
ெகாண் ந்ேதன்” என் த் தன் இ ப் ல்
இ ந்த ழாைய எ த் அவன் ைக ல்
ெகா த்தான்.

ஹாஸான் அைத வாங் ைரவாகப்

ப த்தான். உமார ் ேர நக க் ச ் ெசல் வதாக அதன்
உள் இ ந்த க தத் ல் எ ந்த .
அவ ைடய ேகாபத்ைத யப் பறக்க த்த .

“அல் லா அல் லா! ஆனால் நீ

அ ர ்ஷ்டக்காரன்தான். நிைனக்க யாத
அ ர ்ஷ்டம் உன்ைனச ் ேசர ்ந் க் ற . தபால்
றாைவப் த் வ வதற் ப் ப ந்ைதத் த ர
ேவ எதனா ம் யா ” என்
க்ெகாண்ேட, தனக் ள் ேள ேவேறா ட்டம்
ேபாட் க் ெகாண் , “உலகத் ச ் ெசய் கைள
அ ந் ெகாள் வதற் காக நான் ல சமயங் களில்
தபால் றாக்கைளப் பயன்ப த் வ ண் .
என் ைடய ரசாரகர ்க க் க் ட இந்த
ஷயம் ெதரியா . ஏெனனில் அந்தப் றாக்கள்
ேகாட்ைடக் வ வ ல் ைல. பக்கத் க்
ராமத் க்ேக வ ம் சரி. நம பைகைம
உணர ்ச ் என்ற கத் ப் ந் நம்
ைககைள அகற் ேவாம் ; நமக் ைடேய ள் ள
க த் ேவற் ைம என்ற ைரையக் த்
ேவாம் ” என்றான், ஹாஸான் த் ர
ெதானி ல் .

ற , உமாரின் அ ேல ெந ங் வந்
உட்கார ்ந் ெகாண் அவ ைடய ேதாைளக்
கட் ப் த் க் ெகாண் , “ஹாஸான் என்றால்
யார ்?” என் நீ ேய உன்ைனக் ேகட் க்
ெகாண் ப்பாய் . அப்ப யானால் ேகள் . நான்
யார ் என்பைதக் ேறன். ஒ காலத் ேல,
மாணவனாக இ ந்த ேநரத் ேல ழ் தத ் ரமான ஓர ்
உ ர ்ப் ராணியாக அனாைதயாக
இ ந்தவன்தான் இந்த ஹாஸான். அரசர ்க ம்
அைமச ்சர ்க ம் இ ந் நம் உடல் கைள ம்
ஆத்மாக்கைள ம் ஆ ன்ற இடத் ேல
அ ைவத் ேத ன்றவ க் என்ன
நன்ைம க் ற ? ெகய் ேரா நகரத் ல்
ஆ தந்தாங் ய காவற் பைட ரர ்களால் ெத
நாையப் ேபால் அ க்கப் ெபற் ேறன்! அந்த இளம்
ப வத் ேல அவமானப் ப த்தப்பட் -
ஏழ் ைம ன் காரணமாக ஏளனஞ் ெசய் யப்பட்
வாழ் ேல ெநாந் ேபா க் ேறன்.
ெகய் ேரா ேல உள் ள ேபரா ரியர ்
லரிட ம் , கடல் கடந் ெசன் ேபரியர ்களின்
ரவர ்களான கபா யரிட ம் நான் பற் பல
ல் கைளக் கற் ேறன். பலப்பல வார ்த்ைதகைளச ்
ெசால் நான் உன்ைனக் ழப்ப ம் ப ல் ைல.
கற் பைனயான ெசாப்பன உல ல் நட்சத் ரங் கள்
மங் ய மாயாஜாலத்ைத நீ ேய கண் க் றாய் .
அ என் ற பழத் ன் கசப்பான ப ப்ைப நான்
ைவ பார ்த் க் ேறன். என் இ தான்
கட ள் என்பதாக ஒன் இல் ைல.

உல ல் உள் ள மதங் கள் அைனத் ம் வய

ர ்ந் வ ம் ெபண்கைளப் ேபான்றைவேய.
அவற் ன் அழ ம் பய ம் மைறந் ட்டன.
அைவ, மனித சக் க் அப்பாற் பட்ட ெதய் க
நம் க்ைக என் ம் காய் ந் ேபான எ ம் க்
ட் ேலேய ஒட் க் ெகாண் க் ன்றன.
ைர ல் அைவ அ ந் , ஒன் ம் ஞ் சாமல்
ேபாய் ம் ! ேகா ல் களி ம் மட்ங்களி ம்
பா காத் ைவக்கப்பட் க் ற மகான்களின்
எ ம் கள் , ம ர ்கள் , பற் கள் ேபால் , மதங் களின்
ற் ல ப கேள ஞ் ம் .

ல் இ க் ம் மதவா கள்
அைனவ க் ம் நான் ஒ ெசய் ற
மானால் , நான் என்ன ெசால் ேவன்
ெதரி மா! ேகா ல் கைள ம் , ெதா ைக
மடங் கைள ம் , ங் காதனங் கைள ம் க்
எ ங் கள் . ங் காதனங் களின் ேமல்
இ ப்பவர ்க ம் , மதங் களின் வணங்
நிைலயங் கைளக் காத் க் ெகாண்
டப்பவர ்க ம் சாதாரண மனிதர ்கேள!
ெபாய் ைரகளின் ன்னாேல மைறந் ெகாண்
சக் வாய் ந்தவர ்களாகக் காட் யளிக் றார ்கள்
ெதாடக்க காலத் ல் ரிய ேதவ க் ப்
பைடய ட்ட காட் ராண் கைளக் காட் ம்
இைறையத் ெதா ம் மக்க ம் உயர ்ந்தவர ்கள்
அல் ல என்ேற நான் ேவன். இ
உண்ைமயல் லவா?”

“ல் தான் மா ா சாதாரண மனிதர ்தான்

என்ப எனக் த் ெதரி ம் . ஆனால் , அவைரச ்
ங் காதனத் ந் அப் றப் ப த் ட்டால் ,
அவ ைடய இடத் ல் நீ எைத உட்காரைவப்பாய் ?
அந்தக் கடைமையச ் ெசய் ய ஏதாவ ஒன்
ேவண் ேம!” என் அ ஞன் உமார ் ேகட்டான்.

“ தல் ேவைல, ங் காதனத்ைத ம்

அதைனச ் ேசர ்ந்த ஆட் க் க்கைள ம்
ஒ ப்பதா ம் . உனக் நான் மா ா
காட் ம் அ கமான அ இ க் ற . நாம் ஏன்
அரச வணக்கத் ற் நம் ைம ஆட்ப த் க்
ெகாள் ள ேவண் ம் ? அ யாைம ழ் ந் ந்த
அந்தக் காலத் ந் மனிதர ்கள் காரண
ஆராய் ச ் ல் ஈ பட் வந் க் றார ்கள் .
ல் மனிதர ்கள் ரணமான காரண அ ைவப்
ெப வார ்கள் , அைவ இ க்கட் ம் , இப்ெபா
நான் என்ன ெசய் க் ேறன். பலைர மதமாற் றம்
ெசய் க் ேறன். பலைரக்
ட்டாளிகளாக் க் ேறன். அவர ்கள் பைழய
மதத் ல் அ ப் அைடந்தவர ்கள் . இரக யமாக
நாங் கள் ய ரசாரத்ைத ேபா த்
வ ேறாம் .”

ஹாசான், இந்த இடத் ல் , ேநரம்

ேபசாம ந் , ம ப ம் ெதாடர ்ந் ேப னான்.
“நீ ல் நிைலயத்ைதப் பார ்த்தாய் ,
ரசாரகர ்க டன் ேப னாய் . நாங் கள் எல் லா
ஷயங் கைளப் பற் ம் எங் கள் அ ைவ
ைமயைடய யல் ேறாம் என்பைத நீ
அ ந் க்கக் ம் . ஆனால் , பார கர ்கள் ,
மைற ல் உள் ள த ர ேவ எைத ம் கண்
ெகா த் ப் பார ்க்கேவா. கா ெகா த் க்
ேகட்கேவா மாட்டார ்கள் என்பைத நீ அ வாய் .
அைத ம க்க யா , ஒன் ேம அ யாத
பாமரர ் பலர ் எங் களிைடேய ேதைவப் ப ற .
ட்டத்ைதப் ெப க் வதற் ம் உ ர ் ெகா த் ப்
ேபாரா வதற் ம் எந்த தமான அ ம் இல் லாத
அந்தக் ட்டத் ன் உத ேதைவப்ப ற
காரணத்தால் , அ ல் லாத மக்களிைடேய,
ஏழாவ மா ஒ வர ் வ வார ் என் ரசாரம்
ெசய் ேறாம் . இ வழக்கத் ேல இ ந் வ ற
ஒ இைற நம் க்ைகைய அ ப்பைடயாகக்
ெகாண்ட ரசாரேம. அ ள் ளவர ்க க் ,
நாங் கள் ஞ் ஞானப் ப்ேபெராளிைய
அைட மா ேபா க் ேறாம் ” உ யான
த ர ்க்க யாத ஒ ஷயத்ைதப் பற்
ளக் க் பவன் ேபால் ேதாைளக் க் க்
ெகாண்டான் ஹாஸான்.

“உ ர ்ப் றப் ன் அ ப்பைடேய இந்த

ைற ல் தாேன அைமக்கப்பட் க் ற ?
உன்னிடம் தன் தனியைற ல் ேப ற
ஷயங் கைள நிசாம் ல் லாக்களிடம்
ேப றாரா?” என் ேகட்டான்.

“அந்த மா ரி நடந் டாமல் அவர ்

கவனமாக இ க் றார ்” என்றான் உமார ்.

“அ ேபாலத்தான் நாங் கள் பாமர க்ெகா

பழங் ெகாள் ைக ம் , ப த்த வாளர ்க்ெகா
ஞ் ஞான ைற ம் ைவத் க் ேறாம் .
ளாட்ேடா ன் அ ளக்க ேல
 றப்ப ற ஷயம் உனக் த் ெதரிந் க் ம் .
அ தான் உலகங் களின் அைமப் . ெவளிச ்சம்
இ ந்தால் இ ட் ம் இ க் ம் . மனிதன் இ ந்தால்
அவ க் த் ைணயாகப் ெபண் ம் இ க்க
ேவண் ம் . இரண் ம் ஒன் ேச ம் ேபா தான்
க்ேகாள் நிைறேவற ம் . அ ேபாலேவ,
எங் க ைடய அைமப் இந்த மாற் றத் ன் லம்
ஒன் ப ற . எல் லா தமான
இனத்தாரிட ந் ம் மதமா ய
உண்ைமயானவர ்கள் எங் களிடம் இ க் றார ்கள் .”
“நீ ஏன் மாய த்ைதையப் பயன்ப த் றாய் ?”

“ஏன் டா ? அ தான் க உயர ்ந்த

ஞானம் !”

“சாதாரண மனிதைனப் ெபா த்தவைர

அ உயர ்ந்த ஞானமாக இ க்கலாம் . உன் ைடய
தபால் றாக்க ம் , பழக்கப்பட்ட க ம் பாமர
மனித க் த்ைதயாகத் ேதான்றலாம் .”

“ த் சா க க் ம் , அைதக் காட் ம்
உயர ்ந்த கண்கட் த்ைத என்னிடம் இ க் ற .
எ ப் ேதசத் ேல நான் ப ன்ற ல மாய
த்ைதகள் இ க் ன்றன” என் சடக்ெகன் தன்
ேபச ்ைச நி த் ய ஹாஸான், உமாைர ேநாக் ,
“ப ைனந் ஆண் க க் ன்னாேல
ேராமானியப் ேபரரச ம் , ல் தான் ஆல் ப்
அர ்சலா ம் இறந் ேபாவார ்கள் என்
மா ா க் ச ் ேசா டம் னாேய, அ
எந்த தமான கைல?” என் ேகட்டான்.

ப ல் றப்ேபா ம் சமயத் ல்
எச ்சரிக்ைகயாக இ க்க ேவண் ம் என்ற ஓர ் உள்
உணர ் உண்டாகேவ, உமார ், கவனத் டன்
அைம யாக, “அ ஓர ் அற் த சக் , அ
என் ைடய இரக யம் ” என் னான்.

“நான் உன்னிடம் என் ைடய

இரக யங் கள் அைனத்ைத ம் உைடத் ப் ேப
ட்ேடன். ஆனால் ... நீ ...?” என் ஹாசான்
ேகட்டான்.

“எல் லாம் ெசான்னாய் . ஆனால் , ஒன்

ெசால் ல ல் ைல.”

அவைனக் ப்பாகப் பார ்த்த ஹாஸான்

“அ என்ன?” என் ேகட்டான்.

“உன் ைடய மதத் ேல உள் ள அந்த

உயர ்ந்த இ ரி ன ம் எைத நம் றார ்கள் ?
உன் ைடய ரசாரங் க க் ம் உயர ்ந்த
த ைடய அவர ்கள் . எ ப் ேல உள் ளவர ்கள்
எைத நம் றார ்கள் என் நீ ற ல் ைலேய.”

“ ஸ் ல் லா!... நான் அவர ்கள் எ ப் ேல

இ க் றார ்கள் என் ெசால் ல ல் ைலேய!”

“நீ ெசால் ல ல் ைல. ஆனால் நான் அங் ேக

அவர ்கள் இ க்கலாெமன் எண்ணிேனன்.” “நீ
நிைனத்தாயா? அ ஒ ண் நிைனப்பாக
இ க் மானால் , அந்த நிைனப் க் நீ என்ன
காரணம் றப் ேபா றாய் ?” என் ேகட்ட
ஹாஸான், எ ந் அந்த அைற ல் அங் ங் ம்
நடந் ெகாண்ேட, “ வாஜா, உமார ்! பா ேலானில்
உன்ைனப் பார ்த்த ெபா நான் கழ் நே
் தன்.
ெஜ சலத் ேல சந் த்தேபா உன்ைனக்
ட்டாளியாகப் ெபற ேவண் ெமன்
 ம் ேனன். ஆண் கள் கடந் ெகாண்
ேபா ம் ேபா , காலப்ேபாக் ல் நான்
எத்தைனேயா ஷயங் கைளக் கற் ேறன். ஆனால் ,
உமார ், நீ அப்ப ேய இ க் றாய் . உன் அ
சாலமைடய ல் ைல. உன் ைடய
ட்டாள் தனமான ேஜா டங் கள் இனிப்
ப க்கப்ேபாவ ல் ைல.”

“உலக அைமப்பாள டன் ெதாடர ்ந்

இ ப்பதற் , இனிேமல் உனக் ச ் சரிப்பட்
வரா . ேம ம் நிசா ன் ஆதரைவ நீ இழந்
ட்டாய் என் எண் ேறன், ய மத
அைமப்பாளரா ய நாங் கள் உனக்காகச ்
ெசய் ப்பைத நீ நிைனத் ப்பார ். நான்
அக்ேராேனா டம் உன் ைடய எ ர ்காலத் ற் ப்
ெபா ள் ெப க் உத ம் ப ேனன். அவன்
அவ் வாேற உனக் ப் பல த உத கள்
உள் ளத் ன் உண்ைமயாகச ் ெசய் க் றான்.
பாைலவனப் ரேதசத் ேல எ ேரட்ஸ் ஆற் ேல
ந் இறக்கப் ேபான உன்ைன, ன்பத்தால்
ெசத் ப்ேபாகக் ய உன்ைன அக்ேராேனாஸ்
காப்பாற் இ க் றான். அவன் உன் ைடய
அரண்மைனகளில் , நாகரிகப் ெபா ள் கள்
பலவற் ைறக் ெகாண் வந் நிரப் உன்ைன
உல் லாச வாழ் கை ் க வாழச ் ெசய் க் றான். நீ
எங் களிடம் ம் ப ேவண் ெமன் அவ ம்
நா ம் காத் ந்ேதாம் .”

“நான் உன் நடவ க்ைககைளக் கவனித்

வந் க் ேறன் என் நீ ெசால் லக் ம் .
அப்ப ேய நான் எ ர ்பார ்த் உனக் நன்ைம
ெசய் வதாக ஒப் க் ெகாண்டா ம் ட, நண்பன்
ஒ வன் உன் நட்ைப எ ர ்பார ்க் ம்
ைற ேலதான் இவற் ைறச ் ெசய் ேதன்.
உன் ைடய ய பஞ் சாங் கம் , உன் ைடய
த்தகங் கள் , நிசாப் ரிேல ள் ள உன் ைடய
ஆராய் ச ் க் டம் இைவ ஒவ் ெவான்ைற ம் நான்
பாராட் ேறன், ேபாற் ேறன்.

இ ேபால, இஸ்லாத் ன் தைலவர ்கள்

உனக் த் தங் கள் ஆதரைவக் காட் றார ்களா?
உன்ைன ேந க் ம் மா ா ட நான் உன்ைன
உணர ்ந் க் ம் அள ெதரிந்
ைவத் க் றாரா? ஒ னா ல் ஏற் ப ம்
ேகாபத்தாேலா மன மாற் றத்தாேலா, ல் தான்
உன்ைன ராஜ சைப ந் ெவளிேயற் ட
ம் .

இைத நிைன ேல ைவத் க் ெகாள் .

என்ைனப் ெபா த்தவைர, நான் உன்ைன
ெவளிேயற் றேவ யாத ஆளா ட்டாய் !
இைத ம் எண்ணிப் பார ். நீ என்னிடேம வந் .
இந்தக் க க் ட் ன் பலத்ைத எண்ணிப்பார ்.
இ வைர ேல இங் ள் ள ஷயங் கைள
என்ைனப் ன்ெதாட ேவாரின்
மனப்ேபாக் ன்ப அவர ்க ைடய பார ்ைவ ல்
கவனித்தாய் . இப்ெபா என் கண்களின்
லமாகேவ கவனித் ப் பார ்” என் ஹாஸான்
ேபச ் ந்த .

உமா க் உடேன ஓய் எ த் க் ெகாள் ள

ேவண் ம் என் ேதான் ய . அவ க் த்
தைலவ யாக இ ந்த . வர ்த் வாரத் ந்
வந்த ரிய ெவளிச ்சம் ேவ அவன் கண் க்
ன்னால் ஆ க் ெகாண் ந்த .
 ஹாஸ டன் ேபாட் யாகப் ேப வ
என்ப சாதாரணமானதல் ல; பயங் கரமான
ேபாட் யா ம் . அவன் ேயா த் ப்
பார ்ப்பதற் ேநரம் ெகா ப்பவனாக ம்
ேதான்ற ல் ைல. உமார ் அைம யா டேவ,
ஹாஸான் அவைன அைழத் க்ெகாண் மைலப்
ரேதசத் ன் அ ப்பாகத் ற் ச ் ெசன்றான்.

ண்ணாம் க் கல் ேல இைழத்த

நைடபாைத வ யாக அவன் ஒ ைகப் றமாக
அைழத் ச ் ெசன்றான். அந்தக் ைகக் ள் ேள
மனிதர ்கள் பட்டைறகளிேல ேவைல ெசய்
ெகாண் ந்தார ்கள் . ஒ றத் ேல, ெபரிய
ெபரிய ெந ப் அ ப் க ம் , அவற் ன் ேமேல
உ க் ழம் பாக இ ந்த கண்ணா , ெகா த் க்
ட் க்ெகாண் ந்தைத ம் , அங் பலர ்
ேவைல ெசய் ெகாண் ந்தைத ம் உமார ்
கண்டான்.

“இந்தக் கண்ணா த் ெதா ற் சாைல ன்

இரக யங் கைள எ ப் ேதசத் ந்
ெதரிந் ெகாண் வந்தார ்கள் . இ வைர ேல,
கண்ணா ச ் சாமான்கள் ல் தானின்
அரண்மைன ேல மட் ம் தான் காணப்பட்டன.
அவ ைடய அரண்மைனச ் வர ்களிேல
மட் ம் தான் ப க்கப் ெபற் ந்தன. ந ன
வச கைள ல் தான் மட் ந்தான் அ ப க்க
ேவண் மா?
இப்ேபா , என் ைடய யாபாரிகள் , ஊர ்
ஊராக அங் கா ச ் சந்ைதேதா ம் இந்தக்
கண்ணா ப் ெபா ள் கைள ற் வ றார ்கள் .
எல் லா தமான கண்ணா ப் ெபா ள் க ம்
எல் லா தமான மக்க க் ம் எளிய ைல ல்
ஏராளமாகக் ைடக்க ற ” என் த்
ெதா ற் சாைலப் ப ந் , சரக்கைறக் க்
ட் ச ் ெசன்றான்.

அங் ேக ம ச ்சா க ம் , ேகாப்ைபக ம் ,

ேதன் ைவக் ம் ேபாத்தல் க ம் , தட் க ம் ,
வைளக ம் மற் ம் பலப்பல தமான
கண்ணா ச ் சாமான்கைள ம் உமார ் கண்டான்.
ஓர ் அ ைமைய ளக் க் ெகாண் வ ம் ப
, அ வந்த ம் , ேவேறார ் அகன்ற
அைறக் ள் ேள ட் ச ் ெசன்ற ஹாசான்,
ளக் ன் ஒளி ேல அங் அ க்
ைவக்கப்பட் ந்த அரி ட்ைடகைளக்
காண் த்தான். “இந்தக் ைககளிேல என்ைனச ்
ேசர ்ந்தவர ்க க் ேவண் ய உண ப் ெபா ள் கள்
இரண் வ டங் க க் ப் ேபா மான அள
ேச த் ைவக்கப்பட் க் ன்றன. ஒ ேவைள
பைகவர ்களால் ற் ைக ேநரி மா ன்
அப்ெபா நாங் கள் உண க் க் கவைலப்பட
ேவண் ய ல் ைல” என் னான்.

அந்த நிலவைறகளின் ேழ ள் ள தாழ் நத

்
பாகத் ற் வந்தார ்கள் . அங் ேக ல
மரப் ப்பாய் கள் அ க் ைவக்கப்பட் ந்தன.
அந்த இடத் ேல ஒ பாைற ன் இைட ேல, கரிய
வாரம் ஒன் இ ந்த . அந்தத்
வாரத் ந் , ெவ ேவகமாகப் க்
ெகாண் வந்த தண்ணி, ரத் ேல இ ந்த
ட்ைட ேல ந்த .

“ெவ காலத் க் ன்னாேல, இந்த ஓைட

ஓர ் ஆறாக இ ந் க்க ேவண் ம் . அ ெகாஞ் சம்
உயர ்ந்த இடத் ல் இ ந் க்க ேவண் ம் . அ ,
இந்தச ் ண்ணாம் க் கற் களின் வ யாகத் தன்
வ ைய அ த் க் ெகாண் வந் , இந்த
மைல ன் ஊேட ெபரிய ெபரிய பாைதகைள
ஏற் ப த் க் ற . நீ இ வைர பார ்த்த
நிலவைறக ம் , ைகக ம் அந்த ஆ அ த் க்
ெகாண் ேபான பாைதேயயா ம் . ற் காலத் ேல
ல் ஏற் பட்ட ஏேதா மா பட்டால் , ஆற் ன்
உற் பத் டமான இந்த ஊற் த் தாழ் நத ்
இடத் ற் மா க் ற . ஆற் ன் ப ைக
காய் ந் , ைகயாக மா ப் ேபா க் ற .
ற் க் கணக்கான ஆண் க க் ன்னாேல,
ல மனிதர ்கள் மைல ன் ேமற் றத் ேல ள் ள
ைககைளயைடந் , ப க்கட் க ம்
நைடபாைதக ம் அைமந் க் றார ்கள் .
மைல ன் அ த்தளத் ேல, ந ைமயத் ேல
அவர ்கள் ஒ ேகா ல் ஏற் ப த் க் றார ்கள் .
அவர ்கள் ெதா ைக ெசய் த இடத் ற் ப்
ேபாேவாம் , வா” என் உமாைர அைழத் ச ்
ெசன்றான்.

மைல ன்ேமல் உள் ள இந்தக் க க்

என்ற ேகாட்ைட, மற் ற எந்தக் ேகாட்ைடகைளக்
காட் ம் ெபரிதாக இ க்க யாெதன்ேற
எண்ணி ந்தான். ஆனால் , பாைறகளின்
ஆழத் ேல, பலப்பல வ கைள ைடய ஒ
ெப ங் ைகயாக இ ப்பைதக் கண்டான். அந்த
மைல ன் உட் றத் ேல இ க் ம் எந்த
இரக யத்ைத ம் ெவளி ல் ெசல் ேவார ் எத்தைன
தைல ைறயானா ம் அ ய யாதப
அைமந் ந்த , அந்தக் ைகக்ேகாட்ைட.
ெவளி லகம் அ யாமல் ஆ ரக்கணக்கான
மனிதர ்கள் அங் ேக வாழ் ந் வர ம் .

அவர ்கள் ெசன்ற வ ல் ஒ

கரியகாவற் காரன் நின் ெகாண் ந்தான்.
இவர ்கள் கடந் ெசன்ற ெபா , ஹாஸாைனப்
பார ்த் ட் அவன் தைர ல் ந்
வணங் னான். அந்தக் ய வ ன்
ைல ல் உள் ள ஒ கதைவ ஹாஸான் இ த் த்
றந்த ம் , உமார ், அந்தக்கல் கம் இ க் ம்
ைகக் டத் ேல ண் ம் தான் வந்
ேசர ்ந் ப்பைதய ந்தான்.

ஆனால் , அந்தக் டம் இப்ெபா சங் தம்

நடனம் ேபான்ற எவ் தஒ ன் அைம யாக
இ ந்த . அங் அர ்ப்பணம் ெசய் தவர ்கள் யா ம்
இல் ைல. ஆனால் , நடனக்காரர ்கள் ஆ க்
ெகாண் ந்த இடத் ேல மட் ம் ,
கற் பாைறகளின் ெவ ப் ந் ெவளிவந்த
ெந ப் நாக் கள் இன் ம் எரிந் ெகாண்ேட
ந்தன. ெந ப் நாக் கள் ஓங்
எரி ன்றெபா , கல் கம் ளக்கமாகத்
ெதரிந்த . அைவ சற் மைறந் காணப்ப ம்
ேபா அந்தக் டம் வ ம் இ ள் ழ் நத
் .
இரண் நாட்க க் ன்னால் தான் அங்
வந் ந்தேபா கவனிக்காத இரண்
ஷயங் கைள உமார ் அப்ெபா கவனித்தான்.
அந்தக் டத் ன் காற் கதகதப்பாக இ ந்த
ஒன் ஒ தமான எண்ெணய் நாற் றம்
மற் ெறான் .

உள் ேள ைழந்த ஹாஸான் என் ம்

அைணயாமல் எரிந் ெகாண் க் ம் அந்த
ெந ப்ைபப் பார ்த்தப ேய சற் ேநரம் ேபசாமல்
இ ந்தான்.

“இதன் இரக யம் யா க் த் ெதரி ேமா?”

என் ஆரம் த்த ஹாஸான், “இேதா, இந்தப்
பாைற ெவ ப் க்க க் க் ேழ எங் ேகா
ஒ தமான எண்ெணய் ஊற் இ க்கேவண் ம் .
ஆனால் , த ல் ெந ப் எப்ப இங் வந்த
என்ப ம் , அ எவ் வா இைட டாமல் எரி ற
என்ப ம் தான் ரியாத ஷயமாக இ க் ற .
இ கப் பழைமயான காலத் ந்
ெதய் வமாக வ படப்பட் வ ற என்ப
மட் ம் உ . எ ப் யர ்கள் ராேதவைன
வ ப ம் வழக்கம் ெதாடங் வதற் ம் ன்னால் ,
சார ஸ் ரியர ்க க் ம் ன்னால் ,
ரியேதவைன வ பா நடத் ம் வழக்கம்
ெதாடங் கப் ெப வதற் ம் ன்னால் இந்த
ெந ப் வணக்கம் ஏற் பட் க்க ேவண் ம் .
ஏெனனில் , இ பழங் காலத் மக்க க் ப் ெபரிய
மாயமாக இ ந் க்கேவண் ம் . அ
உண்ைம ல் மாயமான நிகழ் ச ் தான்.”

“இந்த இறக்ைக பைடத்த எ ைத அந்தப்

பழங் காலத் மக்கள் ெசய் க்க மாட்டார ்கள் ,
இல் ைலயா?” என் உமார ் ேகட்டான்.

“இல் ைல, இ பைழய பார கத்தாரால்

ஏற் ப த்தப் ெபற் ற . பார கத்தா ம்
ற் காலத் ல் ெந ப் வணக்கம்
ெசய் க் றார ்கள் . பார கர ்கள் , இந்த
இடத்ைதப் னிதமான இடெமன் நிைனத்
வந்ததற் க் காரணம் என்னெவன்றால் , தங் கள்
தாைதயர ்களின் ேகா லாக இ
இ ந் ப்ப ம் , இைட டா ெதா ைக நடந்
வந் ப்ப ேம ஆ ம் . னிதமான ெந ப் க்
கட க் த் தங் கள் மரியாைதையக்
காட் வதற் காக, அவர ்கள் இந்த கத்ைதச ்
ெசய் இங் ேக நி த் இ க் றார ்கள் . இ
ேபான்ற பைழய உ வங் கைள,
இஸ்பாஹாளிேல ள் ள பாழைடந்த
அரண்மைனகளிேல நான் கண் க் ேறன்.
இப்ெபா என் ைடய “அர ்ப்பணம்
ெசய் தவர ்கள் ” ட்டத் ன் பக் ைய
வளர ்ப்பதற் காக, இந்த இடத் ேல இஸ்லா யத்
ெதா ைக ைறையச ் ல ய
மா தல் க டன் வ த் நடத் ேறன்.”

இந்த இடத் ேல ஹாஸான் ர ேல ஒ

மாற் றம் ஏற் பட்ட !

“ஏன் டா ? ெஜ சலத் ல் த அரசன்

ேட ட் ஒ பாைறய ேல ப த் க் கன
கண்டான் என்பதற் காக அந்த இடத் ல் இ ந்
ேராமானிய மத க்கள் பக் ெசய் வந்தார ்கள் .
அேத ெஜ சலத் ப் பாைற உள் ள இடத்ைத
கம னித ஸ்தலமாக ஆக்க ல் ைலயா? த
அரசன் கன காண்பதற் ன்னாேல
அந்தப்பாைற எ வாக இ ந் க் ம் ? ஒ
சாதாரணக் கல் லாக அல் ல பழங் காலத்
அநாகரிக மக்கள் வ பட் வந்த
உ வமாகேவாதான் இ ந் க்க ேவண் ம் .”

இந்த இரண் நி ட ேநர ம்

மனிதனாக மா க் ேகள் கைள அள் ளிப்
ெபா ந்த ஹாஸான் ஓர ் இ ண்ட பாைத வ யாக
உமாைர அைழத் க் ெகாண் ெசன்றான்.
கதகதப்பான காற் அவர ்கைளத் தள் ளிக்
ெகாண் ேபான . இந்த ெவளிக்காற் ைக ன்
ப களில் எல் லாம் ந் யதால் தான்,
மனிதர ்கள் ச் ட ற ெதன்பைத ம் ,
ெந ப் எரிய றெதன்பைத ம் உமார ்
உணர ்ந் ெகாண்டான். இ ண்ட வ யாகப் பல
ப்பங் களி ம் ம் த் ம் க் கைட யாக
அவர ்கள் , ெவளிப் றத் ற் வந்தார ்கள் ,
நீ லவா ம் நிைறந்த ெவளிச ்ச ம் மைல ன்
ெவளிப் றத் ேல வந்த ம் , த க் டந்த
பாைறத் ண் களின்ேமல் ஏ ச ்ெசன் ஒ
ெசங் த்தான பாைற ச ் க் வந் நின்றார ்கள் .
அங் ேக நின் ெகாண் ந்த ஹாஸான், தன் இ
ைககைள ம் ரித் க்ெகாண் , “ஓ! என்
அர ்ப்பணம் ெசய் தவர ்கேள! ெசார ்க்கேபாகம்
உங் கைள வந் ேசர ்வதா க! அல் லா ன் ஆற் றல்
உங் கள் கரங் கைள ஆற் ற ைடயதாக் க?” என்
னான்.

அவர ்கள் நின் ெகாண் ந்த

பாைற ச ் , இயற் ைகயாக அைமந்த ஒ
ேமைடேபால் இ ந்த . அதன் எ ரில் இ ந்த
சமதளத் ேல, அன் கத் நடனத் ன்ேபா
ந்த ட்டத்தார ் அைனவ ம்
ந்தார ்கள் . அவர ்கள் அைனவ ம் ஒேர
ர ேல “எங் கள் தைலவேர! தங் க க்
சாந் ண்டாவதாக!” என் னார ்கள் .

உயர ்த் ய ர ேல, அந்தப்பாைற

ேமட் ன் உச ் ேல, ேழ நின் ெகாண் க் ம்
மக்கள் ட்டத் ற் ேநேர நின்ற ஹாஸ்◌ான்
பார ்ப்பதற் ஒ ேதவ தன் ேபால
காட் யளித்தான். ேழ க் ம் அ வற் ற
மக்க க் , அவன் தங் கைள எந்த
ெசார ்க்கத் ற் அைழத் ச ் ெசல் லக் யவன்
என்ற நம் க்ைகைய அந்தத் ேதாற் றம் அளித்த .
அங் ேக ெதாடர ்ந் நின் ெகாண் ந் தன்
மகத் வத்ைத ண் ஆக்காமல் , சட்ெடன்
ம் ப் பாைறைய ட் க் ேழ உமாைர ம்
இ த் க் ெகாண் இறங் னான்.

ற அவர ்கள் ேகாட்ைடச ் வற் ன்

காவ க்காக உள் ள அகன்ற இடத் ற்
வந்தார ்கள் . அப்ெபா க ரவன் மைறந்
ெகாண் ந்த . அர ்ப்பணம் ெசய் தவர ்கள்
ட்டத்ைதச ் ேசர ்ந்த ன் இைளஞர ்கள் அங் ேக
காவல் காத் க்ெகாண் நின்றவர ்கள் , தங் கள்
ஆ தங் கைளக் ேழ ைவத் ட் மாைலத்
ெதா ைக நடத் வதற் காக ஆயத்தமானார ்கள் .

“நீ இதற் ன்னால் , அ சய சம் பவங் கள்

நடந்தைதக்கண் க்க மாட்டாேய! இேதா பார ்!”
என் உமாரிடம் ய ஹாஸான்
மண் ட் ந்த அந்த இைளஞர ்களின்
ன் றமாகச ் ெசன் , வணங் க் னிந்த
அவர ்களின் ேதாள் களிேல தன் ைககைள
ைவத்தான். அவர ்கள் நி ர ்ந் பார ்த் ,
அவர ்க ைடய தைலவனின் கத்ைத ரட் டன்
பார ்த்தார ்கள் . அவர ்க ைடய கண்கள்
ஹாஸா ைடய கண்களில் ணிப் ண்
டந்தன.

“ஊய் ! உங் க ைடய காலம்

ெந ங் ட்ட . ெசார ்க்கம் உங் கைள
வரேவற் கக் காத் க் ற . நான் உங் கைள
 க் ேறன்! பாய் ந் ெசல் ங் கள் !” என்றான்.
கைட ச ் ெசாற் கள் ச க் ச ் ப்ேபால
ெவளிப்பட்ட ம் , ன் ெமல் ய உ வங் கள்
ந ங் த் த் க் ெகாண்ேட ேகாட்ைடச ் வர ்
வரந்ைதைய ட் த்தன.

ஒ கத் ேல, ெசார ்க்கத்ைதக்

காணேவண் ம் என் ற ஆவல் உணர ்ச ் ம் ,
மற் ெறா கத் ேல பயத் ன் க ம்
ேதான் ப்பைதக் கண்டான். எந்த
உணர ்ச ் கள் இ ப் ம் அந்த இரண்
உ வங் க ம் த்த ேல, வர ்
வரந்ைதையத் தாண் அப்பால் மைறந்
ேபா ன. ன்றாவ உ வம் வரந்ைத ஓரத் ேல
நின் த மா க் ெகாண் ந்த .
“உன்ைன ம் தான் ெசார ்க்கம் அைழக் ற ”
என் அைம யாக ஆனால் அவசரமாகக்
னான் ஹாஸான்.

வரந்ைத ேயாரத் ேல த மா நின்

ெகாண் ந்த அந்த ன்றாவ ஆ ம் ,
ெவளிப் றத் ேல சாய் ந் ேழ ந்தான்.
உமார ் வர ் ஓரத்ைதக் ெகட் யாகப் த்தப ேய
ெவளிப் றத் ேல ழ் ேநாக் எட் ப்பார ்த்தான்.
ன்னால் த்த இ வ க் ம் ன்னால்
ன்றாவ ஆ ம் ேழ ந்
ெகாண் ந்தான். ஆைடகள் காற் ல் பறக்க
ஆ க்ெகாண்ேட ெசல் ம் ன் பந் கள் ேபால் ,
அந்த மைல ச ் ந் ேழ ள் ள
ெசங் த்தான, ஆழமான பள் ளத்தாக் ேல ற் க்
கணக்கான அ க க் க் ேழ உள் ள
மரக் ட்டத் ன் இைட ேல அந்த உ வங் கள்
 ந் ெகாண் ந்தன. அ வாரத் ேல உள் ள
பாைறகளிேல ந் எ ம் ெநா ங்
மண்ைட ைடந் , சைத ந் , ெயா ச்
ெசத் த் ெதாைலவதற் காகச ்
ெசன் ெகாண் ந்த அந்த உ வங் கைளப்
பார ்த்த உமார ் ஹாஸாைனத் ம் ப் பார ்த்தான்.

ஹாஸான், தன் கண்களிேல

ரகாசத் டன், “பார ்த்தாயா? அவர ்கள் எனக்
எவ் வள ழ் ப்ப ந் நடக் றார ்கள் ? யாராவ
மா ா ற் இவ் வள உண்ைமயாகக்
ழ் ப்ப ந் நடந்த ண்டா?” என் உமாைர
ேநாக் க் ேகட்டான்.

அவன் அ ேல வந்த உமார ்,

“எந்த தமான பய ல் லாமல் , ன் உ ர ்கள்
ணாகச ் சாக க்கப்பட்டைததான் நான்
கண்ேடன்” என்றான்.

“இல் ைல, உனக் என் ைடய சக் ையக்

காட் வதற் ஆதாரமாக அைவ
சாக க்கப்பட்டன. இந்த ன் உ ர ்கள்
ேபாய் ட்டதனால் என்ன நஷ்டம் வந் ட்ட ?
அைவ ந் என்ன சா க்கப்ேபா ன்ற ?
இேதா மைறந் ெகாண் க் ம் க ரவன்,
ண் ம் ழ் த் ைச ேல ேதான் வதற்
ன்னால் உள் ள இைட ேநரத் ேல எத்தைனேயா
ஆ ரம் மனிதப் ச ் கள் இறந் மைறந் , இந்த
உலக ெமன் ம் சாணிேமட் ேல இன் ம்
ஆ ரக்கணக்கான ச ் கள் உற் பத்
ெசய் யப்ப ன்றன. இத்தைன ெவள் ளத் ேல
இந்த ன் உ ர ்க ம் ன் ளிகேள!
இைதப்பற் க் கவைலப்பட ேவண் ய ல் ைல.
இப்ெபா நீ என் ைடய சக் ன் ஒ
பாகத்ைத ஓரள ெதரிந்
ெகாண் க் றாய் . இ ந் என் ைடய
சக் எவ் வள ெபரியெதன் நீ ெதரிந்
ெகாள் ளலாம் . நீ என் ைடய ட்டாளியாக
என் ைடய அ ஞர ்களின் ட்டத் ேல
இ க்கலாமல் லவா? உன் ைடய ேவைல
இப்ெபா உள் ள ேபாலேவ வான ல் ,
கணித ல் ஆராய் ச ் யாகேவ இ க் ம் .”

“இங் ேகயா? இந்தக் க க் ட் லா?”

“இல் ைல, இந்த உலகத் ேலேய. நீ ன்

இ ந்த ேபாலேவ உரிைம டன்
இ க்கலாம் . உனக் என்ன ேவண் ேமா ேகள் .
ேஸா என்ற அந்த அழ ய ெபண் ேவண் மா?
அெலக்ஸாண் ரியா ேதசத் ஆராய் ச ் ல் கள்
ேவண் மா? எ ேவண் மானா ம் ெகாண்
வந் ெகா ப்பதாக உ யளிக் ேறன். என்
ெசால் எப்ெபா ம் மா ய ல் ைல.
இப்ெபா உனக் க் ம் ெசல் வ ம்
ெசல் வாக் ம் என்னிட ந் நீ
ெபறப்ேபா ன்றவற் டன் ஒப் ட் ப் பார ்த்தால்
கச ் சாதாரணமா ம் .”

இ ள் ழ் ந் ெகாண் க் ம் அந்த
ஆழமான பள் ளத்தாக்ைக உமார ் உற்
ேநாக் னான். ஹாஸாைன ேநாக் , “நான் ஒப் க்
ெகாள் ளா ட்டால் ?” என் ேகட்டான்.

“இப்ெபா ேத உன்ைன நிசாப் க் த்

ப் ய ப் ட மாட்ேடன். ல காரியங் கள்
நடந் ம் வைர ேல, நீ இப்ெபா ப்ப
ேபாலேவ இங் ேகேய தங் க்க
ேவண் ய தான் அதன் ற , நீ ம் னால்
ரிந் ெசல் லலாம் .”

ேநரம் உமார ் அைம யாக நின்றான்.

ற “நான் ேயா த் ெசய் வதற் ஒ
வாரம் தவைணெகா ” என் ேகட்டான்.

“நிச ்சயமாக இந்தவார ல் நீ ம்

ப க்காகக் காத் ப்ேபன். அ வைர ேல
இந்தக் ேகாட்ைடக் ள் ேள உள் ள என் ைடய
அ ைமகள் அைனவ ம் என் ஆைணக் க்
காத் ப்பார ்கள் ” என் ஹாஸான் னான்.
 37. க்கைலத் ர ்க் ம்
ந்தைன

தன் ைடய அைறக் ள் வந் உட்கார ்ந்த

உமார ் நிம் ம யாக ஒ ெப ச் ட்டான்.
இவ் வள ந்ைதயான ஷயங் கைளத் ெதரிந்
ெகாண்ட ற , அவன் தனியாக இ ப்ப
நல் லெதன் ேதான் ய . அந்தக் க க்
ட் க் வந்த ற அவன் தனியாக இ ப்ப
இ ேவ தல் தடைவ. ஹாஸா ைடய
அ ச க்கத்தக்க அ வாற் றைலக் கண் அவன்
யப்பைடந்தான். இந்தப் ய மதத்ைதத்
ேதாற் த்த தைலவ க் த் தன்ைனப்
ன்பற் ேவாைரெயல் லாம் காப்பாற்
ஆதரிக்கக் ய அள ெசல் வம் எங் ந்
வந்தெதன் ெதரிய ல் ைல. அ பற் ய
ரக யத்ைத அவன் ெவளி ட ல் ைல.

ஹாஸா ைடய ேபச ் க்கைள ம் , அவன்

தன் சக் ன் ெப ைமையப்பற் க்
யைத ம் நிைனக் றெபா , அவ க்
ேவதாந் காசா யஒ ஷயம் நிைன க்
வந்த . “தன்ைனத்தாேன ேபாற் ப்
ெப ைமயாகப் த் க் ெகாள் வைத ட ேவ
எைதயாவ ஒ ெபா ைளத் ெதா வ
உயர ்ந்த ” என்ற ெபான்ெமா தான் அ .
ஹாஸா ைடய ட்டப்ப பார ்த்தால் , பலப்பல
பள் ளி ஆ ரியர ்களின் ம ழ் ச ் ையப்பற் ய
 வாதங் க ம் , அ ஞர ் ளாட்ேடா ன்
யாட் த் ட்ட ம் ட்டாள் தனமா
ன்றன.

உண்ைம ல் , த் ள் ள கங் கள் என்ற

நிைலையக் காட் ம் மனிதப் ராணிகள்
உயர ்ந்தைவயல் ல என்ற நிைல க் மானால் ,
ஹாஸ்◌ா ைடய மதத்ைத க
உயர ்ந்தெதன் றலாம் . ஆனால் மனிதர ்கள்
த் னால் மட் ம் கங் களி ந்
ேவ பட ல் ைலேய, அவர ்க க்ெகன்
தந் ரமான எண்ணங் க ம் , ெகாள் ைகக ம்
இ க் ன்றன. தன் ஒ க்ேகா க்காகப்
பலதரப்பட்ட ஞ் ஞானிகளின் மனத்ைத ம்
அடக் யா ம் ஒேர தைலவனாக ஹாஸான்
இ க் றான். அவ ைடய இந்தக் க்ேகாள்
நிைறேவ வதற் காக மற் றவர ்கள் மனசாட் ைய
இழந் ேவைலெசய் ய ேவண் க் றேத?

உலகத் ன் ஆராய் ச ் க் டங் கள் எல் லாம்

ஒன் ேசர ்ந்த ேபால் இ க் ம் இந்த இடத் ல் ,
ேஸா ேபான்ற ஓர ் அழ ந ெபண்ணின்
ைண டன் இ ப்ப அப்ப ஒன் ம் ெக தல்
அல் ல. ேம ம் , நிசாம் உடேனா, காசா டேனா,
தன் ைடய மனசாட் டேனா வா த் க்
ெகாண் சங் கடப்பட ேவண் ய ம் இல் ைல.
நிம் ம யாகேவ இ க்கலாம் . ஆனால் , எத்தைன
ெசல் வம் ைடத்தா ம் , இன்பம் ைடத்தா ம் ,
ஹாஸாைனப் ேபான்ற ஒ வனிடம் ேவைல
ெசய் வ டேவ டாெதன் உமார ்
எண்ணினான். ஹாஸானிடம் ேவைல ெசய் தால் ,
அவ ைடய அ ைமயா ட ேவண் ய தான்.
 தந் ரமான எண்ணங் க க் ம் , அன் க் ம்
அ க் ம் அங் ேக இட ல் ைல.

அவனிடம் ேவைல பார ்த்தால் , தான் ெசய் ய

ேவண் ெமன் நிைனக் ற ஆராய் ச ் கைளச ்
ெசய் ய யா . வா லகத் ன் ைமயத் ேல,
அைசயாமல் நிற் க ல் ைல என் ம் ,
தன்ைனத்தாேன ற் க் ெகாண் வான்
ெவளி ன் ஊடாகச ் ற் வந் ெகாண் க் ற
ெதன் ம் தான் ெகாண்ட க த்ைத நிைல
நாட் வதற் காக உமார ், ஆராய் ச ் நடத்த
ேவண் ெமன் அப்ெபா தான் எண்ணத்
ெதாடங் ந்தான்.

“எந்த தத் ம் ஹாஸான் என்ைன

க்கப் ேபாவ ல் ைல. இத்தைன
இரக யங் கைள ம் ெதரிந் ெகாண் ட்ட
நான் இங் க்க யாெதன் ட்டால்
என்ைன இங் ேகேய ைறைவத் வான். இ
உ . இந்த வாரம் வதற் ள் ேள நான்
எப்ப யாவ தப் ச ்ெசல் ல வ பார ்க்க
ேவண் ம் ” என் உமார ் ெசய் தான்.
 38. பா ம் றா
பறந் ட்ட !

தன் அ ேல ஒ தமான மயக்க

நிைலைய ஏற் ப த் ய ம ந் எ
என்பைதப்பற் த் ெதரிந் ெகாள் ள ேவண் யேத
தல் ேவைல என் உமார ் ர ்மானித் க்
ெகாண்டான். அ ைவக் ழப் த் ெதாடர ்ந் பல
காட் கைளத் ேதாற் த் த் தன்ைன
ஏமாற் வதற் ஹாஸான் உபேயா த்த ெபா ள்
ம ேல மட் ம் கலக்கப்பட் க்க ல் ைல
என்பைத நன்றாக உணர ்ந்தான். ம ன்
தன்ைமைய உணர ்ந்த அவன், அைத நன்
ெதரிந் ெகாண்டான். ம ேல
கலக்கப்பட் ந்தைத ட அ கமான
காட்ட ள் ள ெபா ள் ஒன் தான் தன்
ைளையக் ழப் க்க ேவண் ம் . அ
கணப் ந் வந்த ைக ேல கலந் க்க
ேவண் ம் . தான் க் ம் ம க்ேகாப்ைபகளி ம்
கலந் க்க ேவண் ம் . அைதயகற் னால் தான்
தான் தன் உணர ்ேவா இ க்க ம் என்பைதத்
ெதரிந் ெகாண்டான்.

கணப்ைப அகற் வ க எளி . தன்

ேவைலகைளச ் ெசய் யவ ம் அ ைம டம் ,
ேகாபமா ப்ப ேபால் நடந் , இனிேமல் இந்த
அைறக் ள் ேள கணப்ைப ைவக்காேத என்
ச ்ச ட் க் க ந் ெகாண்டால் ேபா ம் . ஆனால்
ம ேவண்டாம் என் னால் அந்த மயக்க
ம ந்ைத ேவ ைற ேல உபேயா க்க யற்
நடக் ம் . ேம ம் நம் ைமப்பற் க
எச ்சரிக்ைகயாக இ க்கத் ெதாடங் வார ்கள் ,
தான் அ யாமேல தன்ைன உள
பார ்க் றார ்கேள அவர ்கள் , தன்ைன
நம் பேவண் ம் . னந்ேதா ம் தான் ம
ப்பதாக அவர ்கள் எண்ணிக்
ெகாள் ளேவண் ம் . ஆனால் , தான் ம ைவக்
க்கக் டா . இதற் என்னவ ?
ேவைலக்காரன் ன ம் ேகாப்ைப ேல ம
ெகாண் வ றான். அைதக் க்காமல்
இ க்க யா , என்ன ெசய் வ ? அவர ்கள்
ன ம் ந ப்பக ம் , இர ம் ெகாண் வ ம்
ம தனக் ப் ேபாத ல் ைல என் ம் ஒ
சா நிைறயக் ெகாண் வந் ைவக் ம் ப ம்
உமார ் ேகட் க் ெகாண்டான். அதன்ப ஒ
ெபரிய ஜா நிைறய ம ந் கலந்த ம ைவக்
ெகாண் வந் ைவத்தார ்கள் . ஹாஸான் இந்த ஒ
வார ம் உமார ் ம க் த் மயங் க் டந்தால்
நல் ல என் எண்ணி க்க ேவண் ம் . அந்த
ம ச ்சா ையப் பார ்த் “இனி ஒவ் ெவா நாள்
இர ம் உன்னிட ள் ள ம ைவ இந்தப்
பள் ளத்தாக் தவறாமல் க் ம் ” என்
தனக் ள் ேளேய க் ெகாண்டான்.

இ ள் ழ் ந் ெகாண் வந்த ம் , அந்த

அ ைமப் ைபயன் ெவளி ல் ெசல் ம் த ணம்
பார ்த் . ஒ வைள நிைறய ம ைவ ஊற்
வர ்த் வாரத் ன் வ யாக ெவளிேய ஊற்
ட்டான். ஆனால் , அவன் ப த் க் கண்ைண
ம் ேபா , தான் ஒ ேகாப்ைப ம க் த்தால்
ேதவலாம் ேபால் இ ந்த . ஏற் ெகனேவ, த்
அ பவப்பட்ட உள் ளம் ம க்காக மயக்க ம ந்
கலந்த அந்த மேனாகரமான ம க்காக
ஏங் ய . உமார ் மனைத அடக் க் ெகாண்டான்.
பக்கத் ேல ஜா நிைறய ம ைவ ைவத் க்
ெகாண் , தாகத்ேதா டப்ப சங் கடமாக
இ ந்த . அந்த ம ன் ைவ ம் மண ம்
உமாைர அைழத் க் ெகாண் ந்தன. உமார ்
எ ந் ெசன்றான். ம க் வைளையக் ைக ல்
எ க் ம் ேபாேத மனசாட் எச ்சரிக்ைக ெசய் த .
ேபசாமல் ம் வந் ப க்ைக ல் ந்
சாய் ந் ெகாண்டான்.
 39. “தப் ஓ ய
பாைத ல் !"

இர ேநரத் ேல, உமார ் தன் அைறைய ட்

ெவளிேய ய ேபாெதல் லாம் , நைடபாைத ேல
உள் ள காவல் காரர ்கள் அவைனப்
ன்ெதாடர ்வைதப் பார ்த் க் றான். ஆகேவ
இர ல் தப் ப்பறப்பெதன்ப இயலாத காரியம் .
கத இர ேலதான் றக்கப்ப ம் . பக ல்
ட்டப்ெபற் க் ம் . ஆகேவ, பக ல் ெபரிய
ைழவாசல் கத ன் வ யாகத்தான் ெவளிேயற
ேவண் ம் என் உமார ் ெசய்
ெகாண்டான்.

அதன் ற ேகாட்ைட ன் உச ் ல்
இ ந்த ஓரிடத் ந் பகல் வ ம்
தைலவாசைலக் கவனித் க்
ெகாண்ேட ந்தான். அவ க் ஊக்கம்
ெகா க்கக் ய நிகழ் ச ் கள் எ ேம
அகப்பட ல் ைல. சாதாரணமாகக் ராமத்
மக்கள் அல் ல யாபாரிகள் , அந்த வாச ேல
ெகாண் வந் ெபா ள் கைள ைவத் வ ம் ,
ேகாட்ைடக் ள் ேள இ ப்பவர ்கள்
அவற் ைற ள் ேள க் வ வ ம் வழக்கமாக
இ ந்த .

அர ்ப்பணம் ெசய் தவர ்கள் என்ற

ட்டத்தாரில் லர ் எப்ேபாதாவ
 க்களாக ெவளிேய ெசல் வ ம் , உள் ேள
வ வ மாக இ ந்தார ்கள் . எப்ேபாதாவ
ஒ ைற ரசாரகர ் ஒ வர ் அல் ல இ வர ்
ெவளிேய ெசல் வ ம் அல் ல உள் ேள வ வ ம்
உண் . அவர ்கள் ரசாரத் ற் காக ம் ,
ெவளி லக நடப் கைளத் ெதரிந்
வ வதற் காக ம் அ ப்பப்ப வ ண் . ஆனால் ,
ஹாஸாைன உமார ் அதன் ற
பார ்க்கேவ ல் ைல.

ன் நாட்கள் ெதாடர ்ந் கவனித்த ல்

ஓர ் உண்ைம உமா க் ப் லப்பட்ட . ஒ நாள்
இர கத வ யாக அைடயாளச ் ட் க்
காண் த் ெவளிேய ய அந்த ெநட்ைடயான
ரசாரகன். ற் பக ல் ஒ ப் ட்ட ேநரத் ல்
ன ம் ெவளிேய ெசல் வ ம் , அைரமணி ேநரம்
க த் உள் ேள வ வ மாக இ ந்தான்.
ப் ட்ட ேநரத் ல் நடக் ம் இந்தச ் ெசயல்
உமாரின் த் க் ேவைல ெகா த்த . அந்தப்
ரசாரகனின் நைடையக் கவனித்தேபா அவன்
ஹாஸான் என்ப பளிச ்ெசன் ெதரிந்த .

ைசனாக்காரைனப்ேபால் ேவஷம்
ேபாட் க்ெகாண் , ரசாரக ைடய உைட ல்
ஹாஸான் ன ம் மாற் ல் ஏன் ெவளிேய
ெசன் வ றான் என்பைத ம் ேர நகரி ந்
யா க் ம் ெதரியாமல் க க் ட் க்
வந் ட்டான் என்பைத ம் ெபா த் ப்
பார ்க் றேபா , தன் மாய த்ைதயால் தன்
ட்டத்தாரின் கண் க் ப் ெபரிய
ேதவ தன்ேபால் காட் யளிக் ம் ஹாஸான்,
தான் ெவளிேய ேபாவ ம் வ வ ம்
மற் றவர ்க க் த் ெதரியாமல் இ க்க ம் தன்
ெதய் கத் தன்ைமைய நிைல நி த்த ம் இந்த
மா ேவடம் ேபா றான் என்ப ெதளிவாகத்
ெதரிந்த .

தைலவாச ல் காவல் இ ப்பவர ்களான

அர ்ப்பணம் ெசய் தவர ்க க் ம்
ரசாரகர ்க க் ம் ெதாடர ் ல் லாதப இ
ரி களாக அவர ்கள் இ ப்பதால் , காவல்
ரர ்க க் எல் லாப் ரசாரகர ்கைள ம்
அைடயாளம் ெதரியா அவர ்கள் உைடேய
சரியான அைடயாளமாக எ த் க்
ெகாள் ளப்ப ற . ரசாரகர ்கேள
ஹாஸ்◌ாைனப் பார ்க்க ேநர ்ந்தால் யாேரா தாக
மதத் ேல ேசர ்ந்தவர ் என்ேற
எண்ணிக்ெகாள் வார ்கள் . அவ் வள றைமயாகத்
தன் ேவஷத்ைத மாற் க் ெகாண் ந்தான்
ஹாஸான். ஆனால் , அவ ைடய நைட, உமா க்
அவைனக் காட் க் ெகா த் ட்ட .

ஹாஸான், தனக் ப் றாக்கள் லம்

ெசய் வ ம் ஷயம் ேகாட்ைட ல்
இ ப்பவர ்க க்ேக ெதரியாெதன் ஏற் ெகனேவ
ய உமா க் நிைன வந்த .

அப்ப யானால் , பக்கத் ேல ள் ள

ராமத் க் ெசய் ய ப்ப ம் ேசகரிக்க ம்
அவன் ன ம் ெவளி ல் ெசன் வ றான்
என்பைத எண்ணி கட்ட ந்த .

“தைலவாசல் வ யாக, ஒ
ரசாரகைனப்ேபால ஹாஸா ைடய நைட
நடந் ெவளிேயறேவண் ம் ” என் உமார ்
தனக் ள் ர ்மானித்தான்.

அ த் , ரசாரக ைடய உைடைய

எப்ப சம் பா ப்ப ? ரக் ன் உட் ன் என்ற அந்த
அ ஞன் பல ைற ெசார ்க்கத்ைதப் பற் ம்
ெசார ்க்கத் ம ைவப் பற் ம் அவனிடம்
ேகட் க் றான். அத்ேதா தல் நாள் கத்
நடனத் ன்ேபா , ந ங் ம் ைகக டன் ஆவலாக
ம ைவ அவன் ஒேர வா ல் த்தைத ம் உமார ்
பார ்த் ந்தான் எனேவ அவைனத் தன் அைறக்
அைழத் வந்தான்.

அவைனப் ப க்ைக ேல உட்கார

ைவத் ட் ஜா ல் இ ந்த ம ைவக்
ண்ணத் ல் ஊற் த் தன் உதட்ட ேக
ெகாண் ேபாய் ைவத் க்ெகாண் ,
“ெசார ்க்கத் ன் ம !” என் னான்.

ஹாஸான், ஞ் ஞான ஆராய் ச ் ெசய் ம்

அ ஞர ்க க் ம ெகா த் மயக் வ ல் ைல.
ெசார ்க்கேபாகம் அவர ்க க் த் த க்கப்பட்ட
என் க் றான். ரக் ன் உட் ன் என்ற
இந்த அ ஞேனா, ஒ ைறயாவ ெசார ்க்க
ேபாகத் ன் இன்பத்ைத அ ப த் ப் பார ்க்கத்
த்தான்.

“உண்ைமயாகவா? அேத ம தானா?” என்

ஆவல் ெபாங் கக் ேகட்டான் ரக் ன்.

“சந்ேதகமா ந்தால் த் ப்பார ்” என்

உமார ் ம க் ண்ணத்ைதக் ெகா த்தான். கத
அைடத் க் றதா என் கவனித் ட் ,
ரக் ன் உட் ன் அந்தக் ேகாப்ைபையக் கா
ெசய் தான், ேகாப்ைபையக் ேழ ைவத்தான்.

“இன் ம் ேவண் மா?” என் ேகட்ட உமார ்

அவன் ப க் க் டக் காத் ராமல் மற் ெறா
ேகாப்ைப ஊற் க் ெகா த்தான். அவேனா ஊற் ற
ஊற் றக் த் க் ெகாண்ேட ந்தான். ம ந்
ேவைல ெசய் யத் ெதாடங் ய தற் றத்
ெதாடங் னான். ற ேம ம் ேம ம் க்கப்
ேபச ் ம் நின் மயங் ய நிைல ல்
ங் கத்ெதாடங் ட்டான் இனி அவன் என்ன
கன கா வாேனா? உமார ் ேவைலையத்
ெதாடங் னான். அவ ைடய உைடகைள எ த்
அணிந் ெகாண்டான் ரக் ன் உட் க் த் தன்
உைடகைளப் ேபாட் ட்டான். ெம வாகக்
கதைவத் றந் ெவளிேய வந் ண் ம் தன்
அைறக்கதைவச ் சாத் ட் நைடபாைத ல்
நடந்தான். ரத் ல் ேபச ் க் ரல் எங் ேகா
ேகட்ட . நைடபாைத ல் யா ம் இல் ைல.
ேகாட்ைடப் றத் க் கதைவத் றந் ெகாண்
ெவளிேய வந்தான். தைலவாசைல ேநாக்
நடந்தான். ேழ ந்த ண்ணாம் க்கல்
தைர ல் பட் ப் ர ப த் ரிய ெவளிச ்சம்
கண்கைளக் ச ைவத்த .

இரண் அ ைமகள் சா ேல எைதேயா

க் க்ெகாண் க்ேக ெசன்றார ்கள் .
தைலவாச ேல இ ந்த காவல் தைலவன்
உமாரின் பக்கம் ம் ப் பார ்த்தான். ஆனால்
யா ம் அைசய ல் ைல. வாசல் இன் ம்
நால ரத் ல் இ ந்த ஒன் . இரண் . மன் .
என்ற எண்ணிக் ெகாண்ேட படபடக் ம்
இதயத்ேதா ெந ங் வந்த உமாைர காவல்
தைலவன், “அ ஞேர! இன்ைறய அைடயாளச ்
ெசால் என்ன?” என் ேகட்டான்.

பைட ரர ்க ம் , இரக யக் ட்டத் ன ம் ,

தங் கள் ஆட்கைளத் ெதரிந் ெகாள் வதற்
அைடயாளச ்ெசால் ஒன் ைவத் க் ெகாள் வ
வழக்கம் . அைதத் னந்ேதா ம் ெவவ் ேவ
ெசால் லாக மாற் வார ்கள் . ெவளிேய
ெசல் ேவா க் ம் காவலர ்க க் ம் ,
தைலவர ்க க் ம் மட் ேம அந்தச ் ெசால்
ெதரி ம் . உமார ் இந்த ஷயத்ைத
ேயா த் ப்பார ்க்க மறந் ட்டான். ச ்ைசப்
த் க்ெகாண் ந்த அைம யான ர ல் ,
“நான் அவசரத் ல் அைத மறந் ட்ேடன்.
நிைன க் ம் வர ல் ைல. நம் தைலவேர என்ைன
அ ப் னார ். ராமத் ற் ப் ேபாய் ப்
றாக்களின் லம் ெசய் அ ப்பேவண் ம் ”
என் யவன் தன் இ ப் ேல ந்த, அந்தப்
பைழய ெசய் க் ழாைய ெவளி ல் எ த்தான்.
காவல் இ ப்பவர ்க க் இெதல் லாம் ரியாத
ஷயம் . அவர ்க ைடய தைலவன் இந்த
மா ரியான ஷயங் கைள அவர ்களிடம்
ெதரி ப்பேத ல் ைல, ழம் க்
ெகாண் ந்தார ்கள் . காவல் தைலவன்,
ஆ தங் களிேல ப ற் ெபற் றவேன த ர,
அ ைவ உபேயா க்கத் ெதரிந்தவன் அல் ல.
எனேவ, உமார ் அவனிடம் அந்தக் ழாையக்
ெகா த் , “இேதா இைத நீ ைவத் க்ெகாள் . நான்
றாக்கள் இ க் ம் ட் ற் ச ் ெசன் தபால்
ைரகைளக் ெகாண் வ ேறன். ெசய் க்
ழாையத் ெதாைலத் டாேத. தைலவர ்
அ ந்தால் . அவ ைடய ேகாபம் உன்
தைலேமல் ம் ” என் ட் ேவகமாக
நடந்தான்.

அவன் அந்தக் ழாையக்

ெகட் யாகப் த் க் ெகாண்ேட, “சரி, க் ரம்
ம் வா!” என் னான்.

அக்ேராேனாஸ் ேபான்ற கம் ெதரிந்த

ேபர ்வ கள் எ ரில் வராமல் அ ள் ெசய் ய
ேவண் ெமன் அல் லாைவ ேவண் க் ெகாண்
ைவக்ேகால் ேபார ்க க் ம் , ப்ைப
ேம க க் ம் ந ேவ ந் அந்தக்
ராமத் ேல றாக்கள் இ க் ம் ட்ைடத்
ேத னான். ஒ ட் ன் அ ேல, வானிேல
றாக்கள் பறந் வட்ட ட் க் ெகாண் ந்தன,
றாக் க ம் இ ந்தன. அங் ேக ன்னால்
இ ந்த மனிதனிடம் “ஒ ண் ேல இரண்
றாக்கள் ேபாட் க் ெகா , க் ரம் ” என் உமார ்
ேகட்டான்.

“ஐயா, க க் ட் த் தைலவரின்
றாக்கைளயா ேகட் ர ்கள் ?”

“ேவ என்ன? மைலத்தைலவர ் ேஷக் அல்

ெஜபல் அவர ்கேள கட்ைள ட்டார ்” என்றான்
உமார ் த மாற் ற ல் லாமல் . ஹாஸான்
றாக்கைள வாங் வரச ் ெசால் ம் பழக்கம்
இல் ைலேயா, அல் ல அவன் ெபயர ் அவைனப்
பய த் யேதா ெதரிய ல் ைல. அந்த மனிதன்
ழம் ப் ேபாய் நின்றான்.

ற அவன் றாக் ட்ைட ேநாக் ச ்

ெசல் ம் ேபா , “ேசணம் ட் ய நல் ல ைர
ஒன் ேவண் ம் . க் ரம் , ேவெறா வைன
அ ப் ” என்றான் உமார ்.

ைர வ ம் வைர ேல உமார ் க் ம்
ெந க் மாக நடந் ெகாண் ந்தான். அவன்
உள் ளம் பரபரத் க் ெகாண் ந்த . ைர
வந்த ம் , றாக் ண்ைடத் க் க்ெகாண்
வந்த அந்த மனிதன், “இேதா பா ங் கள் இந்தப்
றாக்கைள அைடயாளம் ெதரிந்
ெகாள் வதற் காக உள் இறக்ைக ஒன் ம த்
ைவக்கப் பட் க் ற அதன் வால் றத் ேல
இேதா வப் ைம ேபாடப் பட் க் ற .
இைவதான் மற் ற றாக்க க் ம் நம
றாக்க க் ம் உள் ள ேவற் ைம தாங் கள் ...”

இப்ப அவள் க்
ெகாண் க் ம் ேபாேத ன்னால் ஒ ைர
வ ம் கால ச ் சத்தம் ேகட்ட . ஏற் ெகனேவ பயந்
ெகாண் ந்த உமார ், க ம் பயந் தன்
ைரையத் தட் ட்டான்.

றாக் ண்ைட அந்த மனிதன்

ைக ந் ப த் க் ெகாண்டான், ைர
பறந்த . ராமத் ன் ந வ யாகச ் ெசன்
ெகாண் ந்த அவன், ஆற் ப் பக்கம் ெசல் லாமல் ,
வல பக்கம் ெசல் ம் பாைத ல் தன்
ைரையத் ப் ட்டான்.

ஆற் ப் பக்கத் ப்பாைத வ யாகத்தான்

அக்ேராேனாஸ் அவைன அைழத் வந்தான்.
அங் ேக பா வ ேல காவல் ரர ்கள்
இ ப்பார ்கள் . ஆனால் , மற் றபாைத எங் ேக
ெசல் றெதன் அவ க் த் ெதரியா . எங்
ெசன்றா ம் , ஹாஸா க் ம் தனக் ம் இைடேய
உள் ள ரம் அ கமாக ேவண் ம் என்ற ஒேர
ேநாக்கத்ேதா ேவகமாகச ் ெசன்
ெகாண் ந்தான். ஒட்டகப்பாைத ேபால்
ேதான் ய ஒ பாைத வ யாகச ் ெசன்
ெகாண் ந்த அவன் ய பள் ளத்தாக்
ஒன் ன் வ யாகப் ேபா ம் ேபா , கற் க க் ப்
ன்னா ந் இ ற ம் ஈட் க டன் ய
பைட ரர ்கள் ேபான்ற மனிதர ்கள் ெரன்
ேதான் னார ்கள் உமா க் ப் பயமாக இ ந்த .
ஆனா ம் ெதாடர ்ந் ேமல் ெசன்றான்.
அவ ைடய உைடையப் பார ்த்த அவர ்கள் ,
ஈட் கைளத் க் க் ெகாண் , “கட ள்
காப்பாராக!” என் னார ்கள் .

“கட ள் உங் கைள ம் காப்பாராக!” என்

யப பறந்தான் உமார ். அவர ்கள்
பார ்ைவக் த் தப் ச ் ெசல் ம் வைர ேல,
ைரைய இரத்தம் வ ம் ப அ த் ப் பாய் ந்
பாய் ந் ெசல் ம் ப ெசய் தான். ைபன்
மரக்கா க க் அப்பால் வந்த ம் தான்
அவ க் ச ் வந்த .

ெரன் அவ க் ச ் ரிப் வந்த .

க க் ட் க் காவலன் ைக ேல ள் ள ழாய் ச ்
ெசய் ல் “உமார ் ேர நகர ் ேநாக் ச ் ெசன்
ெகாண் க் றான்” என் எ ந்தைத
நிைனத்தால் ரிப் வராமல் என்ன ெசய் ம் ?
 40. “உனக் ம் எனக் ம்
ஒத் வரா !”

இ ள் ழ் ந் வ ம் ேநரத் ேல சமெவளிப்
ரேதசத் ன் வ யாக வந் ெகாண் ந்த
உமார ், ரத் ேல வயேலாரத் ல் ல
ைசகைளப் பார ்த்தான். அவன் ைசகளின்
அ ல் வந்தேபா , நன்றாக இ ட் க்ெகாண்ட .

ைசகளில் ளக் கள்

ஏற் றப்ெபற் ந்தன. தல் வாசல் அ ேல
வந்த ம் , ைரைய ட் இறங் ய ம் அந்தப்
பண்ைண ன் தைலவன் யார ் என் ேகட்ட ம்
பண்ைணத் தைலவனிடம் உமார ் அைழத் ச ்
ெசல் லப்பட்டான்.

இந்தப்பண்ைண, க க் ட் ன்
பக்கமாக இ ப்பதால் இவர ்கள் ஹாஸா ைடய
உத யாளர ்களாக இ க்கக் ம் என்
சந்ேத த் தைலவைன ேநாக் , ‘ேஷக் அல்
ெஜபல் அவர ்க ைடய ஆைண ன்ப நான்
ெசல் ேறன். எனக் ஒ ய
ைரேவண் ம் என்றான்.

‘யார ்! ேமேல க் றாேர அவரா!’

‘ஆம் ! க க் ட் ன் தைலவர ்.’

அந்தக் யானவர ்கள் தங் க க் ள் ேள

ஏேதா, ெம வாகப் ேப க் ெகாண்டார ்கள் . ற
உமார ் ஏ வந்த ைரையப் த் க் ெகாண்
ெசன்றார ்கள் . யா ம் கவனிக்காதேபா
நிழேலா நிழலாக மைறந் வந்த ஒ
அந்தப் றாக் ண் ன் பக்கத் ேல வந்
உட்கார ்ந் ெகாண் , அந்தப் ய மனிதனான
உமார ் கவனிக்காத ேநரம் பார ்த்
ண் க் ள் ேள ைகைய ட் அந்தப்
பறைவகளின் இறக்ைககைளத் ெதாட் ப்
பார ்த்தாள் .

ஆகார ல் லாமல் கைளத் ப்ேபா ந்த

உமார ், தன் ைககளின்ேமல் தைலைய ைவத் க்
ந் யப உட்கார ்ந் ந்தான். அவன் க க்
ட் ந் தப் வந் ட்டான்.

ஆனால் , ஹாஸா ைடய ஆட்களின்

ைக ேல க் க்ெகாள் ளாமல் தப்ப ம் என்ற
நம் க்ைக வர ல் ைல.

‘இந்தப் ரம் ட் க் ள் ேள நீ எப்ப

இவற் ைறக் ெகாண் வந்தாய் !’ என் அந்தச ்
ேகட்டாள் . ம் ப் பார ்த்த உமார ், அந்தப்
ெபண் பயந் ஓ வைதக் கண்டான், பயந்
ஒ னா ம் அந்தப் றாக்கைள ட் ப்ேபாக
மன ல் லாமல் “நான் அவற் ைறப்
பார ்த் க் ேறன். அைவ ேமேல வானத் ல் உயர
உயரப் பறக் ன்றன. ல சமயம் மரங் களின்ேமல்
உட்கா ன்றன நான் அ ல் ேபானால் பறந்
ன்றன’ என்றாள் .

ற வ த்தத் டன், ‘வய ல்

தானியங் கைளத் ன்னமட் ம் வ ன்றன.
என்ேனா ைளயாடக் ப் ட் க்ெகாண்ேட
ேபானால் பறந் ேபாய் ன்றன. என்ேமல்
அவற் ற் ஏன் ேகாபேமா ெதரிய ல் ைல’
என்றாள் ெமல் ல.

‘அைவ, உன்ன ல் வந் , உன்

கால் கைளச ் ற் க்ெகாண் ரிய ேவண் மா?”
என் ேக யாக உமார ் ேகட்டான்.

‘ஆமா ஆமா! நீ வரச ் ெசால் வாயா?’ என்

ஆவ டன் ேகட்டாள் .

பக்கத் ல் இ ந்த ளக்கைர ேல ேபாய்

உமார ் களிமண் எ த் வந்தான். இரண்
ைகநிைறய இ ந்த களி மண்ைண ம் உ ட் ப்
றா ன் உ வம் ேபால, உட ம் தைல ம்
ெசய் தான். ற , இரண் கம் க் ச ் கைள
ஒ த் க் காலாகச ் ெசா னான், ெசய் த்த
ற ஒ றத் ேல ைவத்தான்.

‘இேதா பார ் நாைளக் ெவ ேல இைதக்

காயைவக்க ேவண் ம் . நன்றாகக் காய் ந்த ற
அ த்த நாள் நீ இைதத் தண்ணி க் ப்
பக்கத் ேல ைவ, காற் ேல பறக் ற றாக்கள்
எல் லாம் இதன் அ ேல வந் இதேனா ேப க்
ெகாண் க் ம் . நீ கைர ேல இ ந்தப
பார ்த் க் ெகாண் . ஆனால் , நீ அைசயாமல்
இ ந்தால் அ க ேநரத் ற் அைவ இங் ேகேய
இ க் ம் . அவற் ைறப் ப்பதற் காக ஓ னால்
அைவ பறந் ேபாய் ம் , ெதரி றதா?

‘இ அவற் ைறப் ேபாலேவ இ க் றேத!’

என் ம ழ் ச ் டன் னாள் அந்தச ் .
 அந்தக் யானவர ்கள் ஒ ைர
ெகாண் வந்தார ்கள் . அைதப் பார ்த்தால்
பண்ைண ேவைல ெசய் ம் ைரேபால்
ேதான்ற ல் ைல. தான் மைலத் தைலவ ைடய
ஆள் என்பதற் காக நல் ல சவாரிக் ைரயாகக்
ெகாண் வந் க் றார ்கள் என் ேதான் ய .

றாக் ண்ைடத் க் க்ெகாண்

ைர ன்ேமல் ஏ க் ெகாண்டான்.

ேசணத் க்கால் ையப்

த் க்ெகாண்ேட, பண்ைணத் தைலவன்.
‘இன் ம் வராத அந்த நாள் ைர ல் வ மா?’
என் ெம வாகக் ேகட்டாள் .

‘எனக் த் ெதரியா , அ ஆண்டவ க் த்

ெதரி ம் ’. இந்தப் ப ைலக் ேகட்ட ம் , அவன்
உமாைரப் ேபாக அ ம த்தான்.

உமார ் ெதாடர ்ந் ரயாணம் ெசய்

ெகாண் ந்தான். அ க ரம் ெசல் லச ் ெசல் ல
ஆபத் க் ைற ம் என்ப அவன் நம் க்ைக.
இர ன் பயணம் நீ ண் ெகாண்ேட இ ந்த .
கைட ல் ஒ நகரத் ன் ேகாட்ைடச ் வர ்
அ ேல வந்தான். அதன் ற் ப் றங் கைள
ேநாக் ய ேபா அ காஸ் ன் நகரம் என்ப
ெதரிந்த .

நக க் ள் ேள ெசன்றால் , அங் ள் ள
ஏழாவ ெகாள் ைகக்காரர ்க க் த் தன்ைனப்
பற் ய ெசய் ைடத் க்கலாம் என்ற பயம்
இ ந்த . அத் டன், காஸ் ன் நகரம் தான் க க்
ட் ற் க அ ல் உள் ள நகரம் . எனேவ
ேகாட்ைடையச ் ற் க் ெகாண் ம றத் ேல
வந் ெகாரசான் பாைத ல் தன் ைரையத்
தட் ட்டான்.

ரத் மைலகளின் வ யாக வானத்ைத

ேநாக் க் ளம் ய க ரவ் னின் க ர ்கள்
உலகத்ைதச ் ழ் ந் ந்த இ ட்ைட ஓடச ் பதன.
இரெவல் லாம் நடந்த கைளப்பால் , ைர
தளிர ்நைட ேபாட்ட . உமா க் ம் கைளப்பாக ம்
ேசார ்வாக ம் இ ந்த . உட்கார ்ந்தப ேய
ங் க் ெகாண் ந்தான். அவ ைடய
ெசாப்பன்த் ேல ஒ மாய உலகம் ேதான் ய .
களிமண்ணாக இ ந்த றாக்கள் வானெவளி ேல
பறந்தன. தபால் ெசய் கைளச ் மந் ேபா ன.
தட் தட் என் அவற் ன் இறக்ைககள் அ த் க்
ெகாண்டன.

தட் தட் என்ற சத்தம் வரவரப் ெபரிதா ய .

உமார ் கண்ைண த் ப் பார ்த்தான்.
ைரகள் பல அவைனக் கடந் ெசன்றன.
அப்ப க் கடந் ெசன் ெகாண் ந்த ஒ
ைர அவன் அ ேல நின்ற . அ ந்
ேழ இறங் உமாரின் அ ேல வந்த அந்தக்
ணன், ‘தைலவேர! என்ைனத் ெதரிய ல் ைலயா?
தங் கள் ஜபாரக்’ என்றான். அேத சம் யத் ேல,
ஒட்டகத் ன் ேமல் இ ந்த ய ரம் த்
ெதாட் ந் , ஒ ெபண் இறங் ஓ வந்தாள் .

‘தைலவேர! நல் ல ேவைள, உங் கைள

அல் லாதான் காப்பாற் னார ். கண் க் த்
ெதரியாத ேவதாளங் கள் தங் கைளத் க்
ேபானதாகக் னார ்கேள! இெதன்ன உங் கள்
தா க் என்ன வந்த ? என் வரிைசயாகக்
ேகட்டாள் . க்காட்ைட லக் ட் ப் ேப க்
ெகாண் ந்த ஆ ஷாைவப் பார ்த்
ெவ ப் டன் கத்ைதத் ப் க்ெகாண் ேபாய்
ட்டார ்கள் ட வ் ந்த மற் ற ரயாணிகள் .

‘ெபண்ேண, அேதா அந்த ரத்

மைலகளிேல, மாய த்ைதக்காரர ்க டன்தான்
இ ந்ேதன்’ என்றான் உமார ். அந்த
மாயக்காரர ்க டன் யா ம் ெபண்கள்
இ ந்தார ்களா?’ என் அ ஷா, ெபண் க்ேக
உள் ள இயற் ைகயான சந்ேதகத் டன் ேகட்டாள் .

‘அந்தச ் ெசார ்க்கத் ேல ஒ ெபண் அ

ெகாண் ந்தாள் .’

‘ெசார ்க்கமா?’

‘உண்ைமயான ெசார ்க்கமல் ல; மாயா

ெசார ்க்கம் !’

இவர ்கள் இப்ப ப் ேப க்

ெகாண் க் ம் ேபாேத, அரசாங் க ரர ்கள் லர ்
வந்தார ்கள் . அவர ்களிேல தைலவனாக உள் ளவன்
உமாைர உற் ேநாக் ட் , தாங் கள் அரசாங் க
வான ற் கைலஞரா? என் ேகட் த் ெதரிந்
ெகாண்டான்.

ற ல் தான் இஸ்பாகா க் ச ் ெசன்

ெகாண் க் றார ். தங் கைளத் ேத உடேன
அைழத் க் ெகாண் வரச ் ெசால்
ஆைண ட் க் றார ் என்றான்.
ேபா ம் வ ல் அ ஷா, உமாரிடம் ,
நிசாம் அல் ல் க் அவர ்கள் அரசாங் க
ேவைல ந் லக்கப்பட் ட்டார ் என்
னாள் .
 என்ன காரணம் என் உமார ் ேகட்டான்.

‘ ல் தா க் ஒ க தம் ைடத்ததாம் .
அ ேல யாேரா, “நிசாம் தங் க ைடய மந் ரியா,
அல் ல தங் க ைடய ல் தானா? என்
எ க்ேகட் ந்தார ்களாம் .

ேபார ்க்களத் ந் ேகாபத் டன்

ம் வந்த ல் தான், அவைர உடேன லக்
ட்டாராம் என் அ ஷா னாள் . பாவம் ,
அன்ேற நிசாம் ெசான்னப ல் தா க் க் க தம்
எ ந்தால் அவ ைடய பத ேபா க்கா
என் உமார ் வ த்தத் டன் நிைனத் க்
ெகாண்டான்.

‘அந்தக் க தம் எப்ப வந்த ெதரி மா?

வானத் ேல பறந் வந்த ஒ றா ெகாண் வந்
ெகா த்ததாம் ’ என்றாள் ஆ ஷா.

உமார ் ேநரம் அைம யாக

இ ந்தான். இஸ்பாகான் நகர ் அ ேல வந்த ம்
ேழ இறங் , ஒ தா ம் ேபனா ம் ைம ம்
ெகாண் வரச ் ெசான்னான்.

‘உன் ைடய ேவண் ேகா க் நான்

கட் ட்ேடன். உன் ைடய பாைத ேவ
என் ைடய பாைத ேவ ! ஆனால் , நான்
உன் ைடய இடத் ல் கண்ட ஷயங் கைளப்
ெபா த்த வைர ல் ஒன் ற ம் ேறன்.
எனக் ம் என்ைனச ் ேசர ்ந்தவர ்க க் ம் உன்னால்
எந்தெவா ங் ம் ஏற் படாதவைர ல் அைவ
இரக யமாகேவ க் ம் !”
 இந்தக் க தத் ன் ேழ ைகெய த்ேதா
அைடயாளேமா எ ம் ேபாடாமல் , ட் ஒ
ழாய் க் ள் ேள ேபாட்டான். றாக்களில்
ஒன்ைறக் ண் ந் எ த் , அதன் ஒ
கா ேல அந்தக் ழாையக் கட் னான். அந்தப்
றாைவக் காற் ேல க் எ ந்தான். அ தன்
இறக்ைககைள ரித் ப் படபடெவன் அ த் க்
ெகாண் அந்த நகரத்ைத ஒ ைற ற் வந்த .
ற ரத் மைலைய ேநாக் அம் ேபாலப்
பாய் ந் பறந்த .

அ ஷா வாையப் ளந் ெகாண்

அ சயத் டன் ஆகாயத்ைதப் பார ்த் க்
ெகாண் ந்தாள் .

‘மாயக்காரர ்கள் இ க் ம் இடத் ற் அ

ேபா ற ’ என் உமார ் னான்.

அ ஷா க் ஆச ்சரியத்தால் தைல
ற் ய .
 41. த் க் கத் ம்
ட்ட ெராட் ம்

ல் தான் மா ா அவர ்கள் தன்

சைபைய ட் உமார ் பட் ப் ேபா ம் ப
வதாக இல் ைல. தன் ைடய சாம் ராஜ் யத் ன்
வளர ்ச ் ேய, உமார ் ய ேசா டக் களின்
பயனாக வந்தெதன் மன டன்
எண்ணினார ். தன் ைடய ெவற் க க் ம்
அ ேவ காரணெமன் ம் எண்ணினார ்.
உமாரின்ேமல் அவ க் அள கடந்த
நம் க்ைக ந்த .

ஒ நாள் ேப க் ெகாண் க் ம் ேபா

உமாைரப்பற் அவர ் ெவ வாகப் கழ் ந்
ெகாண் ந்தார ். அப்ெபா ேபச ்ேசா
ேபச ்சாக உமார ், ‘நிசாம் அவர ்கள் எந்த தத் ம்
தங் க க் த் ேராகம் ெசய் ய ல் ைல’ என்றான்.

‘நிசாம் , அள க் ய வைக ல்
என் ைடய அ காரங் கைளக் ைகயாண்டார ்’
என் ப ல் ட் தன் ைடய க் ரான்
த்தகத் ந்த ஒ தாைளெய த் க்
ெகா த்தார ். அ ேல, ‘ டார ம ப்பவன், ேதவ
தன்ேபால் ேவஷம் ேபாட் க்
ெகாண் க் றான். ங் கத் ன் ேதாைலப்
ேபார ்த் க்ெகாண்ட நாய் இ ெவன் ெதரிந்
ெகாள் ள ம் ’ என் ெதளிவான ைகெய த் ல்
எ ந்த .

‘உமார ், அைதப்பற் நான்

கவைலப்பட ல் ைல. மாலஸ்கார ்ட்
ேபார ்க்களத் ந் நம் ைடய அ ர ்ஷ்டம்
நம் ைம ஒன் ேசர ்த் க் ற . நம் ைம யாரா ம்
ரித் ட யா என் ல் தான் உ
னார ். அவர ் தன் ேபச ்ைசத் ெதாடர ்ந் , இந்தக்
க தம் அ ப் யெதல் லாம் உளவாளிகள்
இ ப்பதால் தான். நிசாம் உள பார ்க் ம்
ைறைய வளர ்த் ட்டார ். ஒவ் ெவா அரசாங் க
உத் ேயாகஸ்தைன ம் ற் இந்த உளவாளிகள்
ரி றார ்கள் . எனக் எ ரியாக உள் ளவர ்க ம்
இந்த உளவாளிகைளக் ைகக் ெகா த் ப்
பயன்ப த் க் ெகாள் றார ்கள் . நம்
அரசாங் கத் ல் உள பார ்க் ம் ைறையேய
ஒ த் ட ேவண் ம் ’ என்றார ்.

‘நான் இங் ேக ஒன் க் ம் பயனில் லாமல்

உட்கார ்ந் ெகாண் க்க ேவண் க் ற .
நான் என் ண் ன் ட் ற் ச ் ெசல் ேறன்’ என்
உமார ் ேகட்டான்.

‘அங் ேக ேபாய் என்ன ெசய் வாய் ?’

‘ஒ ய ஷயத்ைதக் கண் க்கப்

ேபா ேறன். அ வான ையப் பற் ய .’

‘ஆ! வான ல் உள் ள ஒ ய

நட்சத் ரத்ைதக் கண் த் ப்பாய் ! அதனால்
என்ன நன்ைமகள் வ ம் ? க் ரம் ெசால் !’
 ‘நட்சத் ரமல் ல, வான ேல
நா க் ம் இந்த உலகம் தன்ைனத்தாேன
ற் க்ெகாண் நகர ்ந் ேபா ற என்ற
ஷயம் தான்’

ல் தான் அவைன உற் ேநாக் னார ்.

அவன் ெதாடர ்ந் ய ளக்கங் கள் அவ ைடய
ரி ம் தன்ைமக் அப்பாற் பட்டைவகளாக
இ ந்தன. எைதேயா நிைனத் க் ெகாண்ட அவர ்.
‘உமார ், அன்ெறா நாள் நான் இ வைர
ேவட்ை யா க் ெகான்ற கங் கைள
எண்ணிப்பார ்த்ேதன். ெமாத்தம் ஒன்பதா ரம்
உ ர ்கைள ஆண்டவன் பைடத்த உ ர ்கைள,
ணாகக் ெகான் க் ேறன். அதற் ப்
ராயச ் த்தமாக ஒன்பதா ரம் ெவள் ளிகைள
ஏைழக க் த் தானமாகக் ெகா க்கப்
ேபா ேறன். என்ன ெசால் றாய் ?’

‘ஆண்டவன் ெபயரால் அப்ப ேய

ெசய் ங் கள் !’

ேநரத் ற் ப் ற , ல் தானிடம்
ைடெபற் ற . அவ ைடய அந்தப் ரக்
டத் ற் ச ் ெசன்றான். அங் ேக, ஓர ்
ஆட்டக்காரிேபால சலா ட் வணங் அ ஷா
அவைன வரேவற் றாள் . அந்தக் டத் ேல, அவள்
இஸ்பாகான் சந்ைத ேல வாங் வந்த ய ய
ெபா ள் கைள ஆங் காங் ேக அ க்
ைவத் ந்தான்.

அவ க்காகப் பலவைகயான பழங் க ம்

உண ப் ெபா ள் க ம் வாங்
ைவத் க்ெகாண் அவள் காத் ந்தாள் .
அவேனா, அவற் ைற ஏ ட் க் டப் பார ்க்காமல் ,
உட்கார ்ந் க ைத எ தத் ெதாடங் னான்.

அவள் ேகாபத் டன் கண்ைண

க்ெகாண் அவன் அ ேலேய நீ ட் ப்
ப த் ட்டாள் . நான் வரிகள் எ த்த
அவன் அவைள ேநாக் னான். ய
உைடயணிந் கத் ற் ப் ச ் ப் ,
ெசார ்க்கத் ப் பறைவேபாலத் ேதான் னாள் .
அவ ைடய அ சய அழ அவன் உள் ளத்ைத
என்னேவா ெசய் த , எ ய தாைள
ைவத் ட் க் னிந் அவ ைடய
உத களிேல தன் உத கைளப் ப த்தான். அவன்
எ ப் ய இச ் என்ற ஒேர ஓர ் ஒ . ஆனால்
எ ந்தேதா பலப்பல ஒ கள் . ஆம் ! ப க்
த்த ட் அவள் , அவன் க த்ைதக் கட் ப்
த் க் ெகாண்டாள் .

அவ ம் தன்ைன மறந்தான்.
அ ஷா ைடய கண்கள் ரத் ேல காற் ேல
பறந் படபடத் ச ் ெசன் ெகாண் ந்த
க ைதத் தாைள ெவற் டன் உற் ேநாக் ன.

உமாரின் அ ேல ப த் ந்த அ ஷா
ரண் ப த்தாள் . ஏேதா அரவம் ேகட்ப ேபால்
இ ந்த . அவ க் க அ காைம ேல, யாேரா
ன்றாவ ஆசா ஒ வன் ச் வ ேபால்
இ ந்த அவ ைடய க் ல் ஏேதா ஒ
மா ரியான வாசம் ப வ ேபால் இ ந்த .
அவ ைடய உடல் பயத்தால் ெவடெவடத்த .
த க் ள் ேள ங் க்ெகாண் ந்த ள் ளிமான்
ள் ளிப் பாய் வ ேபால, அல த் த் க்
ெகாண் எ ந்தாள் . வானத் ன் க்ேக ஒ
கரிய உ வம் கடந் ேபாவ ேபால் ெதரிந்த .

அவ ைடய ச ்சைலக் ேகட் எ ந்த

உமார ், ப க்கட் வ யாக ஓர ் உ வம்
ந ச ்ெசல் வைதப் பார ்த்தான். சத்தம் ேபாடாமல்
ெதாடர ்ந் ெசன் ேழ ள் ள டத் ல்
ளக் கைளக் ெகா த் னான்.
ேவைலக்காரர ்க ம் அதற் ள் எ ந்
வந் ட்டார ்கள் . ஆனால் அந்த ஆள் எப்ப ேயா
தப் ட்டான், வாசல் அ ேல ப த் ந்த
இஷாக் யா ேம உள் ேள ைழய ல் ைல என்
ஆ ரம் சத் யம் ெசய் தான். ேமேல ந்
அ ஷா கத் னாள் : ‘தைலவேர! இங் வா ங் கள்
இைதப் பா ங் கள் !’

ேமேல ளக் க டன் ேபாய் ப் பார ்த்தால் ,

உமாரின் தைலமாட் ேல, ஒ த் க் கத் ம் ,
தாகச ் டப்பட்ட ஒ ெராட் ம் இ ந்தன.

உமா க் இ அ சயமாக இ ந்த .

இதன் ெபா ள் அவ க் ப் ரிய ல் ைல யாேரா,
உ க் த் ணிந் , இவற் ைறக் ெகாண் வந்
ைவத் ட் ப் ேபா க் றான் என்ப மட் ம்
ெதரிந்த . ‘ஒன் ம் ரிய ல் ைல கத் சா க்
அைடயாளம் ; ெராட் வாழ் க் அைடயாளம்
என் ைவத் க் ெகாண்டா ம் ஷயம்
ளங் க ல் ைலேய’ என் இஷாக் ேயா த்தான்.

‘பகல் பார ்க்க வ ேவாரிடம் இலஞ் சம்

வாங் க த் க்ெகாண் ப்பாய் , இர ல்
டர ்கள் வ ம் ேபா றட்ைட வாய் நீ
என்ன காவல் காக் றாய் ?’ என் அ ஷா,
இஷாக்ேமல் எரிந் ந்தாள் . அதற் ள் ேள
இஷாக் அங் ேக டந்த தாள் ஒன்ைறெய த்
உமாரிடம் ெகா த்தான் அ ேல,

‘உன் நாக் ப் பற் க க் இைடேய

இ க்கேவண் ம் ’ என் எ ந்த .

‘அ ஷா அ கம் ேப றாள் .
அவ க் த்தான் இந்த எச ்சரிக்ைக என் இஷாக்
னான்.

ஆனால் இ தனக் அ ப்பப்பட்ட

எச ்சரிக்ைக என் உமார ் உணர ்ந்தான். தான்
இ வைர, க க் ட்ைடப்பற் யாரிட ம்
றாதேபா . இந்த ஹாஸான் தனக் ஏன்
எச ்சரிக்ைக ெசய் யேவண் ம் என் அவ க் ப்
ரிய ல் ைல. ஆனால் , இந்த எச ்சரிக்ைக ன்
வர ம் ெபா ந்த ற உமா க் த்
ெதரியவந்த .

ெபா ந் ேநரம் ஆன ம்
ன் ைடய ஒற் றன் ஒ வன், உமாரிடம்
வந் சலாம் ெசய் தான். ‘ ல் தானின் நிழல்
ேபான்றவேர! அ காைல ல் நகைரச ் ற்
வ ம் ேபா தங் க ைடய ஆள் ஒ வன்
ஓரிடத் ேல ணமா க் டப்பைதக் கண்ேடாம் .
இங் ேக க் வந் க் ேறாம் ’ என்றான்.

உமார ் ேழ இறங் வந் ணத்ைத

ைவத் ந்த ணிைய அகற் னான். அவனால்
தன் கண்கைள நம் ப ய ல் ைல. அவ ைடய
ஆ ர ்த்ேதாழன் இன்பத் ம் ன்பத் ம்
பங் ெகாண் உற் ற ைணவனாக இ ந்த
ணன், கடன் ஜபாரக் க த் ல்
ெவட் ப்பட் ப் ணமா க் டந்தான்.
அவ ைடய நாக் ேவேரா ெவளி ல்
அகற் றப்பட் ந்த .

‘உன் ைடய தைலவைன உடேன இங்

வரச ்ெசால் ’ என்றான் உமார ், ேநரத் ல்
ன் ஷ் அங் வந் ேசர ்ந்தான்.

‘பள் ளி வாச க் ெவ ரத் ல்

ஆற் றங் கைர ன் அ ல் உள் ள பாைத ல்
ணம் டந்த . ஆனால் அந்த இடத் ேல
ெகால் லப்பட்டதாகத் ெதரிய ல் ைல, ேவ
எங் ேகா ெகாைலெசய் அங் ேக ெகாண் வந்
ேபாட் க் றார ்கள் . ஏெனன்றால் , அவன்
ெசத் க் டந்த இடத் ேல தைர ல்
இரத்தக்கைறேய ல் ைல!’

உமா க் இ ஹாஸா ைடய ஆட்களின்

ேவைலதான் என் ெதரிந்த . ஏெனனில் தல்
நாள் தன்ைனச ் சந் த்தேபா , ஜபாரக் டம் ,
யாேரா ஒ வன் சா யார ் ேவடத் ல் இ ந்தவன்
வந் ேப க் ெகாண் ந்ததாக ம் , அவன், ஜம்
ம க் ப் ன்னால் உள் ள அக் னி த் ரன்
ட் ேல, ெசத் ச ் ெசார ்க்கம் ேபான ஒ மனிதன்
ைழத் எ ந் வந் , ெசார ்க்கத் ன்
அ பவத்ைதக் யதாக ம் . அ தான்
க க் ட் ேல கண்ட காட் யாகேவ
இ ந்தைத ம் உமார ் ந் த் ப் பார ்த்தான்.

சந்ேதக ல் லாமல் . ஜபாரக் அந்த

ட் ேலதான் ெகால் லப்பட் க் றான்
என்பைதத் ெதரிந் ெகாண்டான்.
 ‘அக் னி த் ரன் எங் ேக இ க் ற
ெதரி மா?’ என் ன் டம் ேகட்டான்.

‘நான் ேகள் ப்பட்டேத ல் ைல’ என்றான்

ன் ஷ்.

உமார ் ன் டம் ன்னிர

தனக் க் ைடத்த எச ்சரிக்ைகக்
க தத்ைதப்பற் க் னான். அ ஷா ன்னால்
ைரமைற ல் இ ந்தப ேய ‘ெராட் ைய ம்
கத் ைய ம் பற் க் ங் கள் ’ என்
ஞாபகப்ப த் னாள் .

இைதக்ேகட்ட ன் ஷ், ‘இ ேபாலேவ,

தைலமாட் ேல ெராட் ம் கத் ம் கண்ட ல
மனிதர ்கள் இப்ேபா ஆேள காணப்படாமல்
ேபாய் ட்டார ்கள் ’ என்றான்.

‘இ அர ்ப்பணம் ெசய் தவர ்களின்

ேவைலயாகத்தான் இ க்கேவண் ம் ’ என்றான்
உமார ்.

‘யார ்? என்ன ெசால் ர ்கள் ?’ என்

ளக்கங் ேகட்டான் ன் ஷ்.

‘அர ்ப்பணம் ெசய் தவர ்கள் ஏழாவ

ெகாள் ைகக்காரர ்களின் தைலவ ம் க க்
ட் ன் தைலவ ம் றப் றப் ப்
ெப ந்தைலவ மான ஹாஸான் இ ன் சாபா
என்பவ ைடய ஆட்கள் , த் க்கத் த்த
ெகாைலக்கஞ் சாப் பாதகர ்கள் , மயக்க ம ந்
ன் ம் ம ெகட்டவர ்கள் !’ என் உமார ்
அ க் க் ெகாண்ேட ேபானான்.
 ‘தைலவேர! ம ப ம் அந்தப் ெபயைரச ்
ெசால் லா ர ்கள் , பயமாக இ க் ற !’ என்
ன் ஷ் ேவண் னான்.

‘அப்ப யானால் , உனக் ம்

அவர ்கைளப்பற் த் ெதரி ம் என் ெசால் ’ என்ற
உமார ். ‘உனக் த் ெதரிந்தைத என்னிடம்
அஞ் சாமல் ெசால் ’ என்றான்.

ஆனால் , ன் ஷ் பயந் ெகாண்ேட க

ெம வான ர ல் ேபசத் ெதாடங் னான். அப்ப ப்
ேப ம் ேபா எ ரில் றந் ந்த
சன்ன க்கப்பால் வ ம் பாம் கள்
இ ந்தால் எப்ப ப் பயப்ப வாேனா, அப்ப ப்பட்ட
பயத் டன் அந்தச ் சன்னைலப் பார ்த் க்
ெகாண்ேட ேப னான்.

‘எ ப் ேதசத் ந்
பார கத் ற் ள் ேள இந்த இயக்கம் வந்
ேசர ்ந் க் ற . இவர ்கைளப்பற் நிசாம்
எச ்சரிக்ைக ெசய் தன் ப் ப் த்தகத் ேல
எ க் றார ். இவர ்க ைடய தைலவன்,
நம் க்ைக ள் ள ஸ் ம் கைளப் பய த் த்
தன் ஏற் பாட் ேல ேசர ்த் வ றான்.
யாபாரிகைள அதட் ரட் ப்பணம்
ப க் றான். ஒ வ ைடய தைலமாட் ேல
த் க்கத் ம் ெராட் ம் இ ந்தால் , அதற் நீ
சா றாயா? வாழ் றாயா? என் ேகட்பதாகப்
ெபா ள் . வாழ் வதாக இ ந்தால் , ம நாள் வந்
அவன் ட் வாச ேல நின் ெராட் ப் ச ்ைச
ேகட் ம் ச ்ைசக்கார க் ஒ ட்ைட தங் கம்
ெகா க்க ேவண் ம் .
 அப்ப க் ெகா க்காதவன் ஆேள
காணாமல் ேபாய் வான். இ வைர ெகா த் த்
தப் யவர ்க ம் இ க் றார ்கள் , ெகா க்காமல்
காணாமல் ேபானவர ்கள் ஐந் யாபாரிகள் .
அ ேபால் இன் உங் கள் ட் க் எவனாவ்
ச ்ைசக்காரன் வந்தால் , ஏதாவ ஒ ெதாைக
ெகா த் அ ப் ங் கள் . அ தான்
த் சா த்தனமான ’ என்றான் ன் ஷ்.

‘இல் ைல, அவர ்கள் என்னிடம் ெபான்

எ ர ்பார ்க்க மாட்டார ்கள் ’ என்றான் உமார ்.

‘ஓ! நான் மறந் ட்ேடன் உங் கள்

ெபா ள் கைளத்தான். அவர ்க ைடய ஆள்
அக்ேராேனாஸ் கடத் க் ெகாண்
ேபாய் ட்டாேன! இ ந்தா ம் , அவர ்கள் இன் ம்
எ ர ் பார ்க்கலாம் !”

‘இல் ைல, ஜபாரக் ைடய சா ற்

அவர ்கள் தான் ஈ ெகா க்க ேவண் ம் !
அப்ப த்தான் நடக்கப்ேபா ற !’

‘தைலவேர, நீ ங்கள் என்ன அவர ்கைள

எ ர ்க்கப் ேபா ர ்களா? ேநரிேல பா ம்
ேவங் ைகப் ைய எ ர ்க்கலாம் . மைறந் வ ம்
பாம் ைப நாம் எப்ப க்கண் த் க்
ெகால் ல ம் ? இந்த ம ந் ன் ம்
ட்டத்தார ்.

ஒட்டகக்காரர ்களாக ம் ,
ைரக்காரர ்களாக ம் , யர ்பாரிகளாக ம் ,
சா யார ்களாக ம் பல தமான உ வங் களிேல
நாட் ேல உல றார ்கள் .
 உங் கள் ட் ேல ட, அவர ்கைளச ்
ேசர ்ந்தவன் ஒ வன் ேவைலக்காரனாக
இ க்கக் ம் ! இந்த காணர ்ம் ற்ேபான் ஐந்
மனிதர ்கள் , மக்க க் நன்றாகத் ெதரிந்த ரபல்
யாபாரிகள் , எப்ப மைறந்தார ்கள் என்
தடங் டத் ெதரிய ல் ைல. நகரத்ைத ட்
ெவளிேயற ல் ைல என் நான் நிச ்சயமாக
ற ம் . ஜபாரக்ைகப்ேபால் அவர ்கள்
ெகால் லப்பட்டதர ்க ம் இ வைர ெதரிய ல் ைல.
அவர ்கள் என்ன ஆனார ்கெளன்பேத
மர ்மமா க் ற . ேமன்ைம தாங் ய
தைலவேர, இந்த மனிதர ்க டன் ேமா க்
ெகாள் ளா ர ்கள் ’ என்ற ன் ன்
எச ்சரிக்ைகக் ப் ற , உமார ் னான்.

‘அவர ்கள் தந் ரத்ைத ம் மாயக்கண்கட்

த்ைதைய ம் உபேயா க் றார ்கள்
அவர ்க ைடய ஆ தமான இரக யத்ைத
அ ப்பதற் அ த் உைடப்பதற் ஒ
வ க் ற .’

‘நீ ங்கள் அவர ்கைளத் ேதடப்ேபா ர ்களா?’

‘இல் ைல, அவர ்கள் தாங் களாகேவ

ெவளிவரப் ேபா றார ்கள் .’

உமாரிடம் ஏேதா இரக யமான

சக் க் ற என்பைத ன் ஷ் நம் னான்.
உமார ் மாயத்ைத எ ர ்க் ம் மாயாவா என்
எண்ணினான்.

‘தைலவேர! இ வைர நான் ெசான்ன

ஷயங் க க்ேக என் உ ர் அடமானத் ல்
ைவக்கப்பட் க் ற . மைறந் க் ம்
சக் கேளா நான் ேமா க்ெகாள் ள
ம் ப ல் ைல எனக் ைட ெகா ங் கள் ’ என்
ட் ெவளிேய னான்.
 42. ெசத்தவன்
ேப னான்! ேப னவன்
ெசத்தான்!

ஜம் ம ேல கைட த் ெதா ைக நடந்

ெகாண் ந்த , ற் க்கணக்கான மத
நம் க்ைகயாளர ்கள் எல் லாம் வல் ல இைறவனான
அல் லாைவ ேநாக் த் தங் கள்
ரார ்த்தைனகைளத் ெதரி த் க்
ெகாண் ந்தார ்கள் .

அந்தக் ட்டத்ேதா ட்டமாக

ஆண்டவைனத் ெதா ெகாண் ந்தான் ஓர ்
அரா யன். ட்டம் ெவளிேய யேபா , அவ ம்
ெவளிேய னான். ம க் ப் ன் ற ள் ள
ல் ம் ன்றாவ ட் ேலேபாய் க்
கதைவத் தட் னான்.

கதேவாரத் ேல இ ந்த ஒ டன்,

‘நீ யார ்’ என் ேகட்டான்.

‘அக் னி த் ர ைடய இ தாேன?’

‘ஆம் ! அக் னி த் ர க் ம் உனக் ம்

என்ன ெதாடர ் ?’

‘ெசார ்க்கத்ைதக் கண் வந்த ஒ மனிதன்

இங் ேக இ ப்பதாகக் னார ்கள் .’
 ‘ெசார ்க்கமா, ெசார ்க்கமா?’ என் ேகட்ட
டன் ேபசாமல் இ ந்தான். அவன் எ ம்
ேபசாமல் ேபாகேவ, அரா யன் கதைவத்
றந்தான். இ ட் ேல வ ெதரியாமல்
ைகையநீ ட் க் ெகாண்ேடேபான அந்த அரா யன்
ஒ ைர தட் ப்படேவ அைத இ த்
அகற் னான். உடேன அவன் கத் க் ேநேர ஒ
ெம வர ்த் நீ டட
் ப்பட்ட . அந்த
ெம வர ்த் ைய ைவத் ந்த சா யார ்
ஒ வன், அந்த அரா யைன நன்றாக உற்
ேநாக் ட் த் ப் யைடந்தவனாக உள் ேள
ெசல் ல அ ம த் ட் ம ப ம் ைரைய
இ த் ட் அங் ேகேய நின் ெகாண்டான்.
அரா யன் உள் ேள ெசன்றான்.

அங் ேக இ ந்தவர ்கெளல் லாம் ஒ

ைரைய ஆவ டன் பார ்த் க்
ெகாண் ந்தார ்கள் . அந்த இடத் ேல ஒ
சா யார ் நின் தன்மாரிேல அ த் க்ெகாண்
ற் ச ் ற் வந்தான். அரா யன்
ேவடத் ேல ந் உமார ் ட்டத்ைத ஒ
பார ்ைவ பார ்த்தான். அங் ேக யா ம் ‘அர ்ப்பணம்
ெசய் தவர ்கள் ’ இல் ைல.

எல் ேலா ம் நகரத் மக்கேள. அவர ்களிேல

ஒ லர ் அரசாங் கப் பைட ரர ்கள் இ ந்தார ்கள் .
நாைலந் ல் லாக்கள் ட இ ந்தார ்கள் .
ைமயான க த் க்கைள ெவளி ட்டால்
ம க் ம் ல் லாக்கள் இப்ப ப்பட்ட மாயமான
ஷயங் கைள ஆலேலா காண
வந் க் றார ்கேள என் எண்ணிய உமா க்
வ த்தமாக இ ந்த .
 அந்தத் ைரேயாரத் ேல ஒ சா யார ்
இ ந் , மைறந் ேபான மா ரன் ஹ ேச க்காக
மார த் க் ெகாண் ந்தான்.

‘ஹ ேசன் எவ் வா இறந்தான்? வாளால்

ெவட்டப்பட்டான். அவன் ையத்தைர
த் ட்ட . ஹ ேச க்காக
‘அ தாபப்ப ங் கள் ! இேதா நான் அவ க்காக
மார த் க் ெகாள் ேறன்.’

இப்ப மந் ரம் க்ெகாண்ேட

மார த் க் ெகாண்டான். ட்டத் ல்
இ ந்தவர ்க ம் அவேனா ஒத் மார த் க்
ெகாண்டார ்கள் . அவர ்க ம் அந்த மந் ரத்ைத
உச ்சரித்தார ்கள் . ஒ கணப் ந்
ளம் ய ைக அைற ேல ஒ தமான
வாைடைய ண்டாக் ய .

மார த் ச ் ற் க்ெகாண் ந்த சா யார ்,

ெரன் ற் வைத நி த் ட் , ‘ஒ!
ெசத்தவன் ரல் ேப ற !’ என்
க்ெகாண்ேட தன் ன்னால் இ ந்த ைரைய
இ த் ட்டான். ைர மைறந் ந்த இடத் ல்
ஒ அைற அவர ்க க் த் ெதன்பட்ட . அதன்
ந ேல ளக் கள் எரிந்தன. அந்த
ளக் க க் அப்பால் தைர ேல ஒ ெபரிய
ெவண்கலப் பாத் ரம் இ ந்த . அ ேல பா வைர
இரத்தம் நிைறந் ந்த . அந்த இரத்தத் க்
ேமேல ஒ மனித ைடய தைல ெதரிந்த .

அந்த தைலேயா நன்றாகச ்

ைரக்கப்பட் ந்த . அந்த மண்ைட ன்
கண்கள் ந்தன, இரத்தத் க் ேமேல
ெவ ம் தைலைய மட் ம் கண்ட மக்கள்
ஆச ்சரியத்தால் ச ்ச ட்டார ்கள் .

‘அைம ! அைம !’ என் சா யார ்

ட்டத்ைத அடக் னான்.

அந்தத் தைல ன் கண்கள் றந்

ெகாண்டன. இட ந் வலம் அ
ம் ப்பார ்த்த . இந்த பயங் கரக்காட் ையக்
கண்ட ட்டம் ேபச ் ச ்சற் ப் ர த் ப்ேபாய்
இ ந்த .

அந்தத் தைல ன் வா த கள் அைசந்தன.

ேபசத் தாடங் ன:

‘உண்ைம ள் ளவர ்கேள! கண் க் த்

ெதரியாத ெசார ்க்கத் ன் கைதையக் ேக ங் கள் ’
என் ெசால் த் தான் ெசார ்க்கத் க் ப்ேபான
கைதைய எ த் ச ் ெசால் ய .

ட்டத் ல் இ ந்த மற் றவர ்கள்

அ சயத் ல் ழ் ந்தார ்கள் . ஆனால் , உமார ்
ஆராய் ச ் ெசய் காண் ந்தான். ரல் , அந்தத்
தைல ன் ெதாண்ைட ந் தான் வந்த .

ஆனால் , அந்தத்தைல நிச ்சயமாக

உ ள் ள மனித ைடய தைலேய என்ப
அவ க் உ யாகத் ெதரிந்த . தந் ரமாக
அந்த மனித ைடய உடைல
மைறத் க் றார ்கள் என்ப ம் ெதரிந்த .

ந்த ம் அந்த சா யார ் ைரைய

இ த் மைறத் ட்டான்.
 அ சயம் ! அ சயம் ! என் ஒ ல் லா
னார ். அந்த சா யார ் ன்னைக டன்
ட்டத்ைத ேநாக் னான்.

‘அத்தாட் காட் ! இ உண்ைம ல்

அ சயமாக இ ந்தால் அத்தாட் காட் ’ என்
ஒ ப்பாய் னான்.

‘கம் மா , அத்தாட் இேதா

காட் ேறன்!’

எல் லா ைடய கண்க ம் தன்ைனேய

ேநாக் ம் ப ேநரம் நின்றான். ற
ைரைய இ த்தான். ேநராக அந்த ெவண்கலச ்
சட் ன் அ ேகெசன் , தன் இ ைககளா ம்
அந்தத் தைல ன் இ கா கைள ம் த்
ேமேல க் னான். ன் க் வந்
எல் ேலா க் ம் ெதரி ம் ப அைதத்
ப் க்காட் ட் ம ப சட் ேல
ைவத்தான். அந்தத் தைலையத் தனிேய
பார ்த்தமக்கள்

‘நம் ேறாம் நம் ேறாம் !’ என்றார ்கள் .

உமார ் எ ந் அந்தத் ைர ன் அ ேல
ேபாய் நின் , தன் ைககைளத் க் ட்டத்ைத
அைம ப்ப த் ப் ேபசத் ெதாடங் னான்.

நண்பர ்கேள! இ அ சயமல் ல! ெவ ம்

கண்கட் த்ைதக்காரனின் தந் ரக் காட் கள் !
இறந் ேபான மனிதன் ேப வ ல் ைல! ஆனால் ,
சற் ன் உ டனி ந் ேப ய மனிதன்,
நமக் அத்தாட் காட் வதற் காகக்
ெகால் லப்பட் ட்டான். பா ங் கள் என்
 க்ெகாண்ேட, அந்தச ் சட் ைய
அப் றப்ப த் னான். அந்தச ் சட் க் ப்
பக்கத் ேல தைர ேல ஓர ் அகன்ற வாரம்
இ ந்த . அந்த சா யார ் ேகாபத் டன்
த்தான், ட்டம் தள் ளிக் ெகாண்
ன்னால் வந்த .

உமார ் ஒ ளக்ைக எ த் க் ெகாண்

ஒ றம் வர ் ஒரத் ேல கட் ந்த ைரைய
அகற் னான். அந்தச ் வர ் வ யாக ஒ பாைத
ெதன்பட்ட . ளக் ப் த் க்ெகாண்ேட,
அந்தப்பாைத வ யாகக் ேழ இறங் ச ் ஒ
இடத் ேல கால் வ க் ய . ேழ னிந்
பார ்த்தால் இரத்தம் .

‘உண்ைமையத்தான் கண் த்
ட் ர ். ஒய் அரா யேர! இங் ெகாைல
நடந் க் ற !’ என் ட வந்த அந்தச ் ப்பாய்
னான். இன் ம் பலர ் அந்தப்பாைத வ யாக
வந்தார ்கள் . ‘இரத்தம் இ க் ற ; தைல
இப்ெபா தான் ெவட்டப்பட் க் ற ; ஆனால் ,
உடைல எங் ம் காண ல் ைலேய’ என் ப்பாய்
ேத னான். ைக ந்த ளக் ன் ெவளிச ்சம்
‘அர ்ப்பணம் ெசய் தவர ்கள் ’ உைட ல் இ ந்த ஒ
ண்டத் ன் ேமல் பட்ட . அந்த ண்டம்
ப க்கட் ன் ேழ டந்த . உள் ேள ள் ள
நிலவைறகளிேல ந் பார ்த்தேபா , ஓர ்
அைற ேல ஐந் ண்டங் கள் டந்தன.
தைலகைளக் காண ல் ைல. ஒ ல் லா அந்த
ண்டங் களின் ஆைடையப் பார ்த் ,
‘காணாமற் ேபான ஐந் , வணிகர ்களின் இைவ
ெயன் அைடயாளம் னார ். ‘அந்தக்
ெகாைலகார நாய் கைளப் ங் கள் ’ என்
னார ். ட்டம் அவர ்கைளத் ேத ய .

ஆனால் , அந்த மாயவா கள் இந்ேநரம்

எங் ேக ஓ ஒளிந்தார ்கேளா அந்தக் டன் மட் ம்
‘ ட்டாளிகேள! என்ைன ட் ட் ப்
ேபாகா ர ்கள் !’ என் கத் க் ெகாண்
வாசற் ப ேல இ ந்தான்.

உமா க் அன் இர வ ம் க்கம்

வர ல் ைல. உ ர ்த் ைணயாக இ ந் இன்ப
ன்பங் களில் பங் ெக த் க் ெகாண்ட அந்த
ஜபாரக் ன் சா அவன் மனத்ைத ட் ப்
ேபாக ல் ைல.
 43. தைல ட்டால்
ெகாைல நடக் ம் !

அ த்த நாள் காைல ல் ஊர ் வ ம் இர

நிகழ் ச ் ையப் பற் ய ேபச ்சாகேவ ந்த .
உண்ைமயான மதப்பற் ம் , அரச பக் ம்
அரசாங் க நலன் க ம் எண்ண ள் ள
ஊ யரான நிசாம் அல் ல் க் அவர ்கள் , தான்
ேவைல ந் நீ கக
் ப்பட்டைத ம்
ெபா ட்ப த்தாமல் , ல் தான் மா ா
அவர ்களின் இ ப் டத் ற் வந்தார ்.

‘என் ல் தான் அவர ்கேள!

கட்டைள ங் கள் ! அந்தக் ெகாைலகாரர ்களான
ஏழாவ ெகாள் ைகக்காரர ்கைள ேவட்ைடயா ,
நம் சாம் ராஜ் யத் ேலேய இல் லாமல் ெதாைலத்
ேறன். தங் கள் நிழ ல் வாழ் ேவாரிடேம
கப்பம் வ த் க் ெகாண் , தங் க க்
அைற ம் அவர ்கள் தைலவன் என்ன
ஆ றாெனன் பார ்க்கலாம் !’ என்
இைறஞ் னார ்.

‘நான் ெதாந்தர ெகா க் ம் ஒவ் ெவா

நாைய ம் ரட் க் ெகாண் க்க யா ’
என் ட நிைலைமைய உணராமல்
ல் தான் ப ல் அளித்தார ்.

நிசாம் , அவர ்க ைடய க க் ட்ைடப்

பற் ம் , வளர ்ச ் ையப் பற் ம் , பயங் கரச ்
ெசயல் கைளப் பற் ம் எ த் ைரத்தார ்.

ல் தா ைடய ஆட் ழ் ந் யஅர

எழப்ேபாவதாக ஹாஸான் ர ்க்கதரிசனம்
ப்பைத ம் னார ். அதற் , ல் தான்
‘ஒவ் ெவா ய ர ்க்கதரி ைய ம் ர ்த் க்
ெகாண் ப்பதாக இ ந்தால் நான்
ேவட்ைடயா வ எப்ேபா ? மற் ற காரியங் கைளச ்
ெசய் வ எப்ேபா ’ என் ேகட்டார ்.

நிசாம் என்ன ெசால் ம் ல் தான்

ேகட்க ல் ைல. ஒ ைற ல் தான் தன்
அவநம் க்ைக ெகாண்டேபாேத, தன் ைடய
ெசல் வாக் ப் ேபாய் ட்ட என்பைதத் ெதரிந்
ெகாண்ட நிசாம் , சலாம் ெசய் ைடெபற் த்
ம் ட்டார ்.

ன் சக்கரம் ெம வாகச ் ழன்

ெகாண் ந்த . காற் ற த் அைணந் ேபா ம்
ளக் கள் ேபால எத்தைனேயா உ ர ்கள் இந்த
உலகத்ைத ட் ப் ேபா ன. ய உ ர ்கள்
ேதான் ன. இஸ்பகானி ந்த ல் தான், நிசாப் ர ்
ேநாக் ப் றப்பட்டார ். நிசாம் , பத ைய ட்
ல ட்டா ம் தன் ப் ப் த்தகங் களிேல
பல ய ஏ கைள எ க் ெகாண் ந்தார ்.

நிசாப் க் ச ் ெசல் ம் வ ேல
ல் தான் டாரம் அ த் ந்தார ். ஒ நாள் அந்தக்
டாரத் ற் ேநேர வானத் ல் ஒ வால்
நட்சத் ரம் ேதான் ய . உமாைர அைழத் வரச ்
சான்னார ். இதன் அ என்ன என் ேகட்டார ்.
ஏேதா அபாயத் ன் அ என் உமார ்
ெசான்னான்.
 ல் தா க் அபாயமாகத் ேதான் ய
ஹாஸான் ஒ வேன! ேவ எந்த அபாய ம்
அந்தச ்சமயத் ல் இல் ைல. எனேவ, ஒ தளப ைய
அைழத் , பட்டாளத் ன் ஒ ப டன் ெசன்
காஸ் ன் நக க் வடக்ேக ள் ள மைலகளில்
அைமந் ள் ள க க் என்ற ேகாட்ைடைய
நிர ் லமாக் ட் வ ம் ப ஆைண ட்டார ்.

நிசாப் க் ச ் ெசல் ல அவ க் ப் பயமாக

இ ந்த . எனேவ ேவட்ைடயா ம் சாக் ல்
டாரத் ேலேய தங் னார ். உமாைர ம்
தன்ைன ட் ப் ரியலாகாெதன்
ஆைண ட்டார ்.

நள் ளிர ேல அ நடந்த . ர க்கள்

வா ம் ப ேல ஓர ் இைளஞன் வந்தான். நிசாம்
அல் ல் க் அவர ்க ைடய ட்ைடத்ேத ச ் ெசன் ,
ஏேதா ேவண் ேகாள் ண்ணப் க்க
வந் ப்பதாகக் னான். நிசாம் அவர ்கள்
எ ரில் வந்த ம் , மற் றவர ்கள் கவனித் த்
த க் ம் ன்பாகக் கத் யால் த் ட்டான்.
அந்த யவர ், வாழ் நாெளல் லால் அக்கைற
ெகாண்ட அந்தப்ெபரிய மனிதர ் வாழ் ன் கைத
இவ் வாறாக ந்த .

பட்ட அந்த இைளஞன் உடல் ,

காவல் காரர ்களால் ய் த்ெத யப்பட்ட .
ெசார ்க்கத்ைதப்பற் ஏேதா ெசால் க் ெகாண்
அவன் உ ர ் ட்டான்.

இைதக் ேகள் ப்பட்ட ல் தான்,

ர ்க் ன ெசயல் இவ் வா நிைறேவ ட்ட
என் வ த்தத் டன் னார ்.
 நிசாைம நிைனக் ம் ேபா அவ க் த்
தாங் க யாத க்கம் ஏற் பட்ட . நிசா ன்
ப்ேப கைளப் ப த் ப் பார ்த்த அவர ்
ஏற் ெகனேவ அ ப் ய பைடக டன்,
ேமற் ெகாண் ல பைடகைள ம் க க்
ேநாக் ய ப் னார ்.

ெகாைலகாரர ்களின் இ ப் டத்ைதக்

ைலத்ெத ம் ப உத்தர ட்டார ் நிசா ன்
ப் கள் அந்தப் ய மதத் ன் பயங் கரத்
தன்ைமைய அவ க் நன்றாக உணர ்த் ன.

உமாைர ேநாக் ,‘ நிசாம் அல் ல் க்

உண்ைமயான ஊ யர ். நான் இங் ேகேய ந்
அவ க்காக ஒ மாதம் க்கம் ெகாண்டாடப்
ேபா ேறன். நீ ேவண் மானால் நிசாப் க் ப்
ேபாகலாம் ’ என் ட்டார ்.

ஹாஸா ைடய ேகாட்ைட ெதாடர ்ந்

தாக்கப்பட்ட . ஏேதா ஒர ் இரக ய வ யாக
உள் க் ம் ெவளிேய ம் மா மா த் ரிந்தான்
ஹாஸான். தான் எப்ேபா ம் ேகாட்ைடக் ள் ேளேய
இ ப்பதாக மற் றவர ்கைள நம் பைவத்தான்.
அவ ைடய ஆட்கள் , நாெடங் ம் , ய தர ்
மா வ ம் நாள் ங் ட்டெதன் தங் கள்
ெபாய் ப் ரசாரங் கைள நடத் னார ்கள் .

மா ாதான் நிசாைம ஆள் ைவத் க்

ெகான் ட்டார ் என் லர ் ேப னார ்கள் . ஏேதா
ெதய் க சக் தான் தன் தைனய ப் க்
ெகான் ட்டெதன் லர ் னார ்கள் .

நாெடங் ம் பலப்பல வதந் கள் உலவத்

ெதாடங் ன.
 44. உலகம்
ற் ற ல் ைல; உமார ்,
உளறாேத!

ண் ன் ட் ற் உமார ் ம் யைதக்
கண் , அங் ந்த ேபரா ரியர ்கள் தங் கள்
தைலவன் ம் வந்ததற் காக ம ழ் நத
் ார ்கள் .

உமார ் தான் ெசய் யப்ேபா ம் ய

ஆராய் ச ் ையப்பற் ளக் க் யேபா
அவர ்கள் , ‘இ என்ன சாதாரண ஷயம் ! இ ேல
ஒன் ம் அ சய ல் ைல. ைளயா ம்
ழந்ைதக க் ேவண் மானால் இ
அ சயமாகத் ெதன்படலாம் ’ என் னார ்கள் .

தன்ைனத்தாேன ற் க்ெகாண்
வானெவளி ல் ற் வ ற என்ற உண்ைம
அவர ்க க் ப் ரிவதற் ெவ ேநரமாக ல் ைல,
அவர ்கள் இந்த ஷயத்ைதச ் ழந்ைதகள்
டப் ரிந் ெகாள் ம் என்றார ்கள் .

ஆனால் அைத நி க்க உமார ் ந்த

உைழப்ைபக் ைகக்ெகாண்டான். தன் ைடய
ஆராய் ச ் க் டத் ன் வட்டச ் வரிேல, வானத் ல்
உள் ள இரா களின் அைடயாளங் கைள
வரிைசயாக எ தச ் ெசய் தான். அந்தக் டத் ன்
தளத்ைதத் ேதாண் ெய த் நட்டந ேல ஒ
ெபரிய மரத் ம் , அந்தத் ேணா ேசர ்ந்த ஒ
வட்டேமைட ம் அைமக்கச ் ெசய் தான்.

அந்த ேமைடக் க் ேழ ஆட்கள் நின்

ணிேல ெபா த்தப்பட் க் ம்
ைகப் கைளப் த் க் ெகாண் ற் னால்
அந்த வட்டேமைட ம் ற் ம் ப யாக ஓர ்
இயந் ரம் ேபால அைமத்தான்.

ஆனால் வட்டேமைட தாகப்

பார ்ப்பவர ்க க் , அ ஒ ேமைட என்
ெதரியாதப , தைரேயா தைரயாக
அைமக்கப்பட்ட .

உமா ைடய நண்பன், இந் வாக இ ந்த

ேவதாத் காசா இப்ேபா நிசாப் ர ் கல் ரி
தைலைமப் ேபரா ரியனாக இ ந்தான்.
இஸ்லாத் ேல ேசர ்ந் ெப ம் ெபய ம் க ம்
அைடந் , ‘இஸ்லாத் ன் சான் ’ என் ெப ம்
றப் ப்ெபயர ் எ த் ட்டான். அவன் ஒ
க த் ச ் ெசான்னால் இஸ்லா ய உலகம் அைத
அப்ப ேய ஏற் க் ெகாள் ளக் ய அத்தைன
ெபரிய ெசல் வாக் அைடந் ந்தான்.

எனேவ உமார ் அவ ைடய ஆதரைவத்

ேத க் ெகாண்டால் தன் ைடய கண் ப் க்
நாெடங் ம் ெசல் வாக் ஏற் பட் ல் லாக்களின்
ஆதர ம் ைடக் ம் என் எண்ணினான்.
அேதா அந்த ேவதாந்த உண்ைமகைள ஆய் ந்
ஒப் க்ெகாள் ம் மனப்பான்ைம வாய் ந்தவன்
என் உமார ் ஏற் ெகனேவ பழ த் ெதரிந்
ெகாண் ந்தான். ஆனால் காலப்ேபாக்
அவ க் ப் கழளித்தேதா மனமாற் றத்ைத ம்
ஏற் ப த் ந்த என்பைத உமார ் அ ந்
ெகாள் ள ல் ைல!

காசா ன் ஆதரைவப் ெப வதற் காக

அவ க் ஷயத்ைத ளங் க ைவப்பதற் காக
உமார ் காசா ைய தன் ஆராய் ச ் க் டத் ற்
அைழத்தான். ஆராய் ச ் க் டத் ல் இ ந்த
ேபரா ரியர ்கள் காசா ைய சகல
மரியாைதகேளா ம் வரேவற் றார ்கள் .

உமா ம் தன் ைகயாேலேய அந்த

ேவதாந் க் சர ்பத் ம் பழங் க ம் ெகா த்
ம ழ் ச ் டன் வரேவற் உபசரித்தான்.

ேவ க்ைக பார ்த் ந்த ட்டம் டத் ேல

ஒ றத் ேல உட்கார ்ந் ந்த . உமார ்,
ேவதாந் ைய அைழத் ச ்ெசன் டத் ன்
ந ேல நி த் வர ்ப் றத்ைதக்
காண் த்தான். வரில் இ ந்த த் ரங் கைளப்
பார ்த் க்ெகாண்ேட, அந்த ேமைட ல் ற் வந்த
காசா ‘இெதன்ன வான ன் அைமப் இங் ேக
ேமஷம் , ரிஷபம் தல் னம் ஈறாக உள் ள
பனிெரன் இரா கைள வைரந் க் றாய் .
இவற் ைறக் காட்டத்தானா என்ைன அைழத்
வந்தாய் ?’ என் ேகட்டான்.

‘இல் ைல, இேதா தல் இரா ையப்

பார ்த் க்ெகாண் நில் ங் கள் , அந்த
ேமஷத்ைதேய பார ்த் க் ெகாண் அைசயாமல்
நில் ங் கள் . ஓர ் அ ட நகரா ர ்கள் ,
பயப்படாமல் நில் ங் கள் , எந்த தமான
ன்ப ம் ஏற் படா . ஆனால் இந்த இரா க ம்
ஏன் இந்தக் ேகாட்ைட வ ேம தங் கைளச ்
 ற் வரப்ேபா ற ’ என் ட் உமார ் தன்
இ க்ைகக் ச ் ெசன்றான்.

ேகா ரமாவ , ற் வதாவ உமார ்

ைளயாட் க் ச ் ெசால் றான் என் காசா
நிைனத்தான். ஆனால் உமார ் தன் இ க்ைக ல்
இ ந்தப ேய ைககைளத் தட் னான். காசா ன்
கா க் க் ேழ, ஏேதா ரச ீ ் ட்ட . அவன் உடல்
ஒ ங் க் ங் ய . என்ன ஆச ்சரியம் ,
ேகா ரம் அப்ப ேய தைரேயா ேசர ்ந் ழலத்
ெதாடங் ய . ேநரம் ஆகஆக ேவகமாகச ்
ழன்ற , ேகா ரத்ேதா ேசர ்ந் ேமஷம் , ரிஷபம் ,
னம் , கடகம் ஆ ய பன்னிெரண் ரா க ம்
ழன்றன. காசா பயந் ேபாய் க் ச ்ச ட்டான்.
ஒ ய அ ர ்ச ் ஏற் பட்ட . காசா ேழ
ந்தான், ற் வ ம் நின்ற .

‘ஆய் வல் லா! ஆண்டவேன!

உண்ைமயாகேவ இந்தக் ேகா ரம் ழன்றேத!’
என் யந்தான்.

அவ ைடய மாணவன் ஒ வன்

‘ஆ ரியேர! ேகா ரம் ழல ல் ைல. நீ ங்கள் தான்
ழன் ர ்கள் . நாங் கள் பார ்த்ேதாம் !’ என்
னான்.

‘இல் ைல, நான் நகரேவ ல் ைல.’

நீ ங்கள் நகரேவ ல் ைல, நீ ங்கள் நின்ற

இடம் ழன்ற . இத்தைன ெபரிய கட் டம்
சக்கரம் ேபால் ழ மா? ழ ம் ப ெசய் யத்தான்
மா? என் உமார ் னான்.

‘நான் நின்ற இடம் எப்ப ச் ழ ம் ?’

 ‘இேதா இந்த மரத் ைணக் ேழ இ ந்தப
ற் னால் நீ ங்கள் இ ந்த இடம் சக்கரம் ேபால்
ழ ம் . நான் ைகையத் தட் ய ம் , ேழ இ ந்த
என் ேவைலக்காரர ்கள் இைத ழற் னார ்கள் !’

காசா , அவமான உணர ்ச ் டன், ‘நீ ஏன்,

என்ைனக் ட் வந் இப்ப ப் ள் ைள
ைளயாட் க் காண் த்தாய் ?’ என் ேகட்டான்.

‘ஏெனன்றால் , இந்த நாட் ேலேய

நீ ங்கள் தான் ெபரிய அ வாளி. தாங் கள்
கண்ணால் கண்டைத உலகத் க் எ த் ச ்
ெசான்னால் , தங் கள் ேபச ்ைச உலகம் கா
ெகா த் க் ேகட் ம் . த ல் நீ ங்கள் நடந்
ற் ப் பார ்த் ர ்கள் . இரண்டாவ தடைவ
ேகா ரம் ழல் வ ேபால் காட் யளித்த ,
எதனால் ?’

‘நான் நகர ல் ைல. ஆனால் , தந் ரமாக

எனக் த் ெதரியாமேல நான் ழற் றப்பட்ேடன்.
இந்தத் தந் ரம் தான் நீ மதத் ேரா களிடம்
ப த் வந்த பாடமா?’ என் ேகாபத் டன் காசா
ேகட்டான்.

‘ஒவ் ெவா நாள் இர ம் , நட்சத் ரக்

ட்டங் கள் உங் கைளச ் ற் வ வதாகத்
ேதான் ய . நீ ங்கள் என்ன ெசால் ர ்கள் . நான்
அைசயேவ ல் ைல. ஆைகயால் , நட்சத் ரங் கள்
என்ைனச ் ற் வ ன்றன என் ெசால் ர ்கள் .
ஆனால் , உண்ைம அ வல் ல, நட்சத் ரங் கள்
அைசய ல் ைல. அைவ இ ந்த இடத் ேலேய
இ க் ன்றன. நாம் இ க் ம் தான்
வான ல் ழன் வ ற . ஆனால் , அ
நமக் த் ெதரியாமல் ழ வதால் நாம்
நட்சத் ரங் கள் ற் ன்றன என்
எண் ேறாம் . உண்ைம ல் தான் ழன்
வ ற என் உமார ் ளக் னான்.

‘இல் ைல, வானெவளி ல் ந மத் ேல,

என் ம் அைசயாமல் இ க் ம் ப தான் அல் லா
இந்தப் ைய ஏற் ப த் க் றார ்!’ என்
காசா உ யாகக் னான்.

‘இஸ்லாத் ன் சான் - எங் கள்

ேபரா ரியர ். அவைர உம் ன் மண் டச ்
ெசய் வதற் காக நீ ர ் தந் ரம் ெசய் க் ர ்.
வானசாஸ் ரியாேர! ேவண்டாம் இந்த பரத
ீ
த் !’ என் காசா ன் மாணவன் ஒ வன்
கத் னான்.

‘அல் லா ன் அ ளின்ப தான் எல் லாம்

நடக் ம் . அல் லா, ையச ் ற் வ ம் ப தான்
நட்சத் ரங் கைள ஏற் ப த் க் றார ்’ என்
மற் ெறா வன் னான்.
 45. எரி ம் ெந ப்ைபத்
தனிப்ப ம ேவ!

சாம் ராஜ் யெமங் ம் இந்தச ் ெசய் பர ய .

இஸ்லாத் ன் சான்ைற அரச ைடய
வானசாஸ் ரி ேபாட் க் அைழத்ததாக ம் ,
யாரிடம் சக் அ கம் என் பந்தயம்
ேபாட்டதாக ம் , மாய தந் ரத் னால் . உமார ்
காசா ைய மடக்க யற் த்ததாக ம் , ஆனால் ,
காசா , க் ரான் வாக் யங் கைள ஓ ,
உமாைர அவமானமைடயச ் ெசய் தன் சக் ைய
நிைலநாட் ட்டதாக ம் , அங் கா ச ்
சந்ைதகளிேல மக்கள் ேப க் ெகாண்டார ்கள் .

ஆனால் , உமார ் இைதெயல் லாம் பற் க்

கவைலப்படாமல் தன் ஆராய் ச ் ையத் ெதாடர ்ந்
நடத் க் ெகாண் ந்தான். இந்தச ் ெசய் கள்
அைனத் ம் தலாக ம் ைறத் ம் இஷாக்
லமாக அ ஷா ெதரிந் ெகாண்டாள் .

ஒ நாள் நிசாப் ரி ந்
நாலா ைசகளி ம் உள் ள பல நகரங் க க் ம்
தபால் ைரகள் கனேவகமாகப் பறந்தன.
ளப் க் ெகாண் பாய் ந் ெசல் ம்
ெசய் யாளர ்கைள அங் கங் ேள ள் ள மக்கள்
என்ன ெசய் ெயன் ேகட்டார ்கள் .

‘ ல் தான் மா ா இறந் ட்டார ்’ என்ற

ெசய் சாம் ராஜ் யெமங் ம் காட் த் ேபாலப்
பர ய . ேவட்ைடக் ச ் ெசன்ற மன்னர ்,
ேநாய் வாய் ப்பட்டார ். ம த் வர ்கள்
யற் ெயல் லாம் ப க்காமல் உ ர்
நீ த் ட்டார ். பால் க் ந் பாக்தா
வைர ேல எல் லா நகரங் களி ம்
பரபரப்பா ந்த .

கைடகள் அைடக்கப் ெபற் றன.

அ கார ம் சக் ம் உள் ள அ ர ்கள் ரா வ
ரர ்கைளத் தங் கள் ைகவசப் ப த் க்
ெகாண்டார ்கள் . தத்தம் காம் களிேல தங் களால்
ந்தவைர ேசைனகைளத் ரட் க்
ெகாண்டார ்கள் .

க க் ட்ைட ற் ைக ட் ந்த
பைடகள் மா ா ன் ஒ மகனான
பார ்க் ய க் என்பவ ைடய ேசைன ல் வந்
ேசர ்ந் ெகாண்டன. நிசாம் அல் ல் க் ன் மக்கள்
பார ்க் ய க்ைக ஆதரித்தார ்கள் . அவைனேய
அரசனாக்க யற் த்தார ்கள் .

அேத சமயத் ல் , மா ா ன் மற் ெறா

மகனான கம ைவ பாக்தா ேதசத் கா ப்,
ல் தானாகப் ரகடனம் ெசய் தார ். இதனால் ,
இரண் இளவரசர ்க க் ம் ஊேட, கலகம்
ஏற் பட் உள் நாட் க் ழப்பம் உண்டா ய .
அேத சமயம் , க க் ட் ற் ைகக்
ற் ப் ள் ளி ைவக்கப்பட்ட .

ஹாஸான், உள் நாட் க் ழப்பம் நடக் ம்

இந்தச ் சந்தர ்ப்பத்ைதப் பயன்ப த் த் தன்
ெசல் வாக்ைக நிைலநி த் க் ெகாள் வதற் கான
வ ைறகைள ஆராய் வதற் யா க் ம்
ெதரியாமல் ெவளிேய ெகய் ேரா ல் உள் ள தன்
எ ப் யத் தைலவர ்க டன் கலந்தாேலா க்கப்
ேபாய் ட்டான்.

ஆ ஷா, காசர ் ச ் க் மாளிைகைய ட்

ெவளிேய , இஷாக்ைக ம் , ஆ தம் தாங் ய பல
ரர ்கைள ம் ைணக் அைழத் க் ெகாண் ,
உமார ் இ க் ம் நிசாப் ர ் அரண்மைனக்ேக
வந் ட்டாள் .

நிசாப் ர ் அரண்மைன யதாக

இ ந்தா ம் , உமா டன் டஇ க்க
ேவண் ெமன் அவள் வந் ட்டாள் .
உள் நாட் க் கலகம் ெதாடங் ய ற ,
அரசாங் கத் ப் ெபா ளாளன் உமா க் க்
ெகா த் வந்த சம் பளத்ைத நி த் ட்டான்.

அந்தச ் சமயத் ல் இளவரசன் பார ்க் ய க்,

பாக்தா ச ் ேசைனைய ஒ ேபாரிேல ேதாற் க த்
ட்டான். க ஞன் இஸ் பார ்க் ய க் ன்
ெவற் ையப் கழ் ந் பரணிபா , இளவரசனிடம்
நிைறயப் ெபா ள் ெபற் றான். அேத சமயம் தன்
வ த்தத்ைதத் ெதரி த் இரங் கற் பா ஒன்
மகம க் அ ப் னான்.

ஒ ேவைள, நாைளயப் ேபாரிேல, அவன்

ெவற் யைடந் ட்டால் , அவ ைடய ஆதர
ேவண் ேம என் !

அ ஷா, இைதச ் ட் க்காட் , உமாைர

பார ்க் ய க் கா ற் ச ் ெசல் ம் ப
ண் னாள் . அங் ேக ெசன் ேசா டம் னால் ,
வ ம் ப ைடக்கலாேம என் அவள் ேயாசைன
னாள் . இந்த மா ரிச ் சமயத் ல் தான்
ேசா டர ்க க் க் ராக் ண்ேட என் அவள்
எண்ணினாள் .

ஆனால் , உமார ் ம த் ட்டான்.

மா ா இறந்த தல் அவன் ந்த

க்கத் ல் ஆழ் ந் ந்தான். ர ம் -யாஸ் -
ஜபாரக் இவர ்கெளல் லாம் ேபான ேபால்
மா ா ம் ேபாய் ட்டார ்.

இப்ப க்கம் ெகாண் ந்த அவ க் ப்

ெபா ள் ேத ம் எண்ணம் ேதான்ற ல் ைல.

ஒ நாள் , இஸ்லாத் ன் நீ ப களான

கா கள் உமாைரத் தங் கள் சைபக் வ ம் ப
அைழத் ந்தார ்கள் . அவன் றப்ப ம் ேபா ,
அவ ைடய ைணயாராய் ச ் யாளர ்கள்
‘சா க க் க் ேகாபம் வ ம் ப ேபசா ர ்கள் ’
என் எச ்சரிக்ைக ெசய் அ ப் னார ்கள் .

நீ ப சைப ன், வர ்ப் றத்

ஆசனங் களிேல வரிைச வரிைசயாகக் கல் ரிப்
ேபரா ரியர ்கள் அைனவ ம் அமர ்ந் ந்தார ்கள் .

உமா க் ேநர ் எ ேர, ெவள் ைளத்

தைலப்பாைகக டன் நீ ப களான சா கள்
அமர ்ந் ந்தார ்கள் . நீ ப க டன் ேவதாந்
காசா ம் உேலமா சைப ன் தைலவ ம்
அமர ்ந் ந்தார ்கள் . அைவ வ ம் மக்கள்
ட்டம் ரண் ந்த .

சைப ந ல் தனக்காக ஒ க்கப் ெபற் ற

ய இடத் ேல, உமார ் நீ ப களின் ன்னாேல
மண் ட் அமர ்ந் ந்தான்.
 உமாைர அைழத்தேபா அவர ்கள்
காரணம் எ ம் ெசால் ட ல் ைல. ஆனால் ,
சைபக் ள் ேள ைழந்த ேம அவன் தன்ைன
சாரிக்கப் ேபா றார ்கள் என்பைதத் ெதரிந்
ெகாண்டான். அங் ந்தவர ்க ைடய
ேதாற் றேம அைத எ த் க் ய ,
ற் ந்தவர ்க ைடய கத் ேல அத்தைன
நா ம் உள் ளத் க் ள் ேள மைறத்
ைவக்கப்பட் ந்த அத்தைன ெவ ப் ம்
ெவளிப்பட் க் காட் யளித்த .

‘ ஸ் ல் லா அர ்ரஹ்மான் அர ்ர ம்
க ைண ம் இரக்க ம் ெகாண்ட அல் லா ன்
ெபயரால் ’ என் வய ர ்ந்த ஒ நீ ப
எ ந் னார ்.

அ த் ஒ ல் லா, எ ந் உமாரின்ேமல்
உள் ள ற் றச ்சாட் கைளப் ப த்தார ்.
ேகள் ேகட்பாரற் ற ைற ேல மத
ேரா களான ேரக்கர ்களின்
ேபாதைன ன்ப , மத நம் க்ைக ல் லாத இந்த
ஆ ரியரால் இயற் றப்பட்ட த்தகங் க க் தல்
நீ வழங் கேவண் ம் . ஏெனனில் அைவ
தற் ெபா , இஸ்லா ய ேதசம் வ ம் ,
பள் ளிகளிேல ப லப்பட் வ ன்றன.

பலப்பல ஷயங் களிேல இ ந் ம் இவன்

மத ம ப் வா என்ப ெதளிவாகத் ெதரி ற .
தலாவதாக, இஸ்லாத் ன் சரியான
பஞ் சாங் கத்ைத ஒ க் ட் , மத ேரா களின்
மனப்ேபாக் ன்ப காலத்ைதப் தாக அளந் ,
ய பஞ் சாங் கத்ைத நாட் ல் ஏற் ப த் ம் ப
ல் தாைனக் கட்டாயப்ப த் ய ஒ ற் றம் .
 அ த் த் தன் ைடய
ஆராய் ச ் க் டத்ைத இ காட் ன் அ ேல
ைவத் க்ெகாண் , ைத க க் ைடேய
அ க்க ெசன் இறந்தவர ்களின் ஆ கேளா
ெதாடர ் ெகாண்ட ஒ ற் றம் .

அ த் , ஆண்டவ ைடய அ ள் வாக்ைக

ம த் வான ன் மத் ல்
அைமந் க்க ல் ைல என் ம் , கம
ெப மான், ேதான் மைறவதாகக் ய
நட்சத் ரங் கள் அைசயேவ ல் ைல என்
க்கட ள் நிந்தைன ெசய் த ஒ ற் றம் .

இந்தக் ற் றங் கைள வா க்க

ேவண் ெமன்ற ேதைவ ல் ைலெயன் ம் , இந்த
மதத் ேரா , இந்தக் ற் றங் கைளச ் ெசய் தான்
என்ப நாட் ேல ள் ள நம் க்ைக ள் ளவர ்
அைனவ க் ம் ெதரிந்த ஷயெமன் ம் ,
இப்ெபா வா க்க ேவண் யெதல் லாம் , இந்த
மதத் ேரா ைடய த்தகங் க க் ம் , இந்தப்
த்தங் கைள எ ய ஆ ரியரான
உமார ்கயா க் ம் என்ன தண்டைன
ெகா க்கேவண் ம் என்பேததான். நீ ப கள்
ஆராய் ந் சரியான ர ்ப் வழங் ம் ப
ேகட் க்ெகாள் ேறன்’ என் ெசால்
நி த் னார ் அந்த ல் லா.

ல் லா உட்கார ்ந்த ம் , பல் கைலக்

கழகத் ேல டாக்டர ் பட்டம் ெபற் ற ஒ
ேபரா ரியர ் எ ந் , ல் லா ய
ற் றச ்சாட் கைள யா ம்
ம ப்பதற் ல் ைலெயன் ம் ,
 ஆனால் , பல ம் அ யாத ஒ
ெப ங் ற் றம் மற் ெறான் இ க் றெதன் ம்
னார ். எல் ேலா ம் ஆவ டன் அவர ்
றப்ேபாவைத எ ர ்பார ்த்தார ்கள் .

‘உமார ் கயாம் அவ் வப்ேபா நால ப்

பாடல் கள் பல எ ககறான. அைவ ஒ
த்தகமாகத் ெதா க்கப் பட ல் ைல. ஆனால் ,
ைல க் களிேல ள் ள பலர ் இவற் ைற
மனப்பாடம் ெசய் ைவத் க் றார ்கள் .
க் ரா க் ச ் சவால் ம் பாடல் களாக
இைதக் ைகயா ம் ல ம் இ க் றார ்கள் ,

இந்தப் பாடல் கள் லவற் ைற நான்

ெதா த் ைவத் க் ேறன். நம் ைடய மதம் ,
கலாசாரம் , பழக்கவழக்கம் இவற் ற் ெகல் லாம்
ேராதமான ைற ேல இந்தப் பாடல் கள்
எ தப்ெபற் ள் ளன. சைப னர ் அ ம த்தால்
மத ேராதமான இந்தப் பாடல் கைளப் பா க்
காண் க் ேறன். அேத சமயம் , மைற
ேகட்டவர ்கள் ெச களிேல ப ம் ப என் வாயால்
இந்தத் யயாடல் கைளப் பா ம் ப
ேநரிட்டதற் காக நான் மன்னிப் க் ேகட் க்
ெகாள் ேறன்’ என்றார ்.

‘பா , பயப்பட ேவண்டாம் ’ என் அந்த ய

நீ ப னார ்.

அந்த டாக்டர ், உமார ் கயா ன் பாயத்

பாடல் கைளப் பா வந்தார ்.

யாஸ்ையப் பற் ம் , ம ைவப்

பற் ம் , ையப் பற் ம் , வாழ் ன்
க க்கங் கைள ம் தான் எ ய பாடல் கைளக்
ேகட் க் ெகாண் , உமார ் ன் ரிப் டன்
இ ந்தான்.

‘இைவெயல் லாம் ப க்கப்பட்ட

பாவங் கைளப் பற் யைவ; ஆனால் , இேதா இ ,
இந்தப்பாட் ெதய் வ நிந்தைனயான , பா ங் கள் .

‘அ ள் க மன்னிப்ப ள் ெகன்ேற யா ம்
த் ெதா ன்ேறாம் ! அ ம் உன்றன்
மன்னிப்ேப யாண் ச ் ெசன் ேசர ்ந் ேமா?’

உமார ் யப் டன் நி ர ்ந் , ‘இந்தப் பாடல்

நான் எ யதல் ல’ என்றான்.

ஒ வ ம் ப ல் ேபச ல் ைல. காசா ,

ெவ ப் டன் உமாைரத் ம் ப்பாராமேல
எ ந் , கத ேநாக் ச ் ெசன்
ெவளிேய ட்டான். அவர ்க ைடய ர ்ப்
எப்ப க் ம் என்பைத உமார ் ெதளிவாகத்
ெதரிந் ெகாள் ள ந்த .

உமார ் எ ந் ந்தான். அவைன ேநாக்

உேலமாத்தைலவர ், ‘உமார ்’ நீ எ ம்
ேபசேவண் மா?’ என் ேகட்டார ்.

‘ஆம் , சற் ன் பா ய என் ைடய

பாட்டல் ல. ஆனால் , ப க்கப்படாத என் ைடய
பாட்ெடான் இேதா இ க் ற . இைதக்
ேக ங் கள் :

இ த் ர ்ப் நாளன்ேற
எ மக் காைலப் ெபா னிேல
அ ல் உள் ள ெபா ேளா
யா ம் எ ேவாம் என் ந்தால்
 ந யம ம் அழ ைடய
நங் ைக நல் லாள் ஒ த் ம் என்
அ ல் ைவத் ப் ைதத் ர்
அ ேவ ப்பம் ஐயன் ர ்!

இ நான் ன்ேப பா ய பாட்டல் ல. ஆனால் ,

இந்தச ் சமயத் ல் என் ள் ளத் ல் எ ந்த
க ைத . இ ேவ நான் உங் கைள
ேவண் வ ம் !’

ேகாபம் தான் அவ க் ப் ப லாகக்

ைடத்த . உேலமாத் தைலவர ் அவ ைடய
ைகைய உயர ்த் , நீ ெவளிேய ெசன் . ர ்ப்ைபப்
ற ெதரி க் ேறாம் என்றார ். காவலர ்கள்
உமாைர ம க் அைழத் ச ் ெசன்றார ்கள் ,
ேபா ம் வ ேல, ஒ சா யார ்,
‘க க் ட் ேல பா காப் இ க் ற ’ என்
ெம வாகக் னான்.

உமார ் அைதக் கா ேல ேபாட் க்

ெகாள் ள ல் ைல. ம ன் உள் ேள ள் ள ஒ
கல் ன்ேமல் ேபாய் உட்கார ்ந்தான். ைக யான
அவைனச ் ற் க் காவலர ்கள் நின்றார ்கள் . ஒ
நாள் அவைனப் பா காப்பதற் காக நின்ற
காவலர ்கள் , இன் அவன் பறந்ேதா டாமல்
பார ்த் க் ெகாள் ளச ் ற் நின்றார ்கள் .

ர ்ப் ன் ைவத் ெதரி ப்பதற்

உேலமாத்தைலவேர வந்தார ்.

‘மத நம் க்ைக ல் லாத ஒ வனால்

இயற் றப்ெபற் றைவயாகக் க தப்ெபற்
உன் ைடய த்தகங் கெளல் லாம்
சட்ட ேராதமானைவ என் அ க்கப் ெபற் றன.
பள் ளிக் டங் களிேல அைவ த ர ்க்கப்ப ம் .
ள் ளைவ எரிக்கப்ப ம் .

‘ ண் ன் ப தல் ெசய் யப்ெபற்

நிசாப் ர ் சட்டமன்றத் க்
உரிைமயாக்கப்பட்ட . அக்கட் டச ்
வைரத்தாண் அ ெய த் ைவக்கேவா,
நிசாப் ர ் அரசாங் க எல் ைலக் ள் ேள உள் ள
மக்களிடம் ேப வதற் ேகா உனக்
உரிைம ைடயா த க்கப் ெபற் க் ற .

‘சரி! எனக் என்ன ர ்ப் ?’

தன் ைடய தா ையத் தட க்ெகாண்ேட

ேநரம் ேயா த் ட் , அந்த
உேலமாத்தைலவர ், ‘ஆண்டவ ைடய
ேசாதைனயால் ன்ப ற் ப் ைபத் யம்
த் த் ரிகறாய் என் ல நீ ப கள்
க றார ்கள் . அைதப்பற் எனக்ெகான் ம்
ெதரியா . நீ தந் ரமாக எங் ம் இ க்கலாம் .
ஆனால் , நீ நிசாப் ைர ம் இஸ்லா யக்
கல் ரிகைள ம் ட் ல ச் ெசன்
டேவண் ம் .’

‘எத்தைன நாைளக் ?’

‘என்ெறன் ம் !’

காவலர ்கள் அவைன ட் ப்

ேபாய் ட்டார ்கள் . உமார ் அங் ந் எ ந்
நடந்தான்.

‘மதத் ேரா நம் க்ைக ல் லாதவன்!’

என் யாராேரா ஏேதேதா ைவதார ்கள் .
ஒன்ைற ம் கவனிக்காமல் , த்தக யாபாரிகள்
இ க் ம் வ ேய ெசன்றான்.

ஊற் க்ேகணி ன் அ ேல வந்தான்.

இ பத்ைதந் ஆண் க க் ன்னாேல, அந்த
இடத் ேல அவன் யாஸ் க்காகக் காத் ந்தான்.

அப்ெபா , யாராேரா அந்த வ ேல

ேபானவர ்கள் எல் ேலா ம் ளக்ெகாளி ல் வந்
நகர ்ந் மைற ம் ெவ ம் நிழல் கள் ேபால்
ேதான் னார ்கள் . இன் ம் பலர ் அந்தப் பாைத ல்
நடமா னார ்கள் . இப்ெபா அவர ்கள்
உண்ைமயாக ம் தான் எவ் தக் க்ேகா ம்
இல் லாமல் அைச ம் ஒ நிழல் ேபால ம்
ேதான் ய . ெந ேநரம் அங் ந் ட் ,
அ ஷாைவத் ேத வந்தான்.

அ ஷா அ ெகாண் ந்தாள் .
அவ க்காக அழக் யவள் அவள்
ஒ த் தாேன! அவ க் ப் பயமாக ம் இ ந்த .
இங் ைல க்ெகல் லாம் மக்கள்
உமாைரப்பற் ப் ேப க்ெகாள் வைதப் பார ்த்தால்
எந்த ேநரத் ல் என்ன ேநரி ெமன்
ற யா .

எனேவ அவள் , இ க் ன்ற ல

ெபா ள் கைள ம் ெபான்ைன ம் எ த் க்
ெகாண் , தன்ேனா காசர ் ச ் க்
அரண்மைனக் வந் ம் ப ேகட் க்
ெகாண்டாள் .

ஆனால் , உமா க் நிசாப் ைர ட் ப்ேபாக

மன ல் ைல. அவன் ெதாடங் ைவத் ந்த
ஆராய் ச ் க ம் , ெசய் க்கப்பட ேவண் ய
ேவைலக ம் எராளமாக இ ந்தன. எல் லாம்
ண் ன் ட் ேல அைற ைறயாகக் டந்தன.

இ ட் வ ம் ேநரம் , இஷாக் ஒ வந்தான்.

‘தைலவேர! ஏராளமான மக்கள் ண் ன்
ட்ைடேநாக் த் ரண் ெசல் றார ்கள் .
அவர ்களிேல, ப்பாய் க ம் , ல் லாக்க ம் ,
இன் ம் ஒன் ல் லாதவர ்க ம் பலப்பலர ்.

அவர ்கள் உம் ெபயைரக் ப்ப த் க்

க்ெகாண்ேட ேபா றார ்கள் . நகரத் க்
ேகாட்ைடக் கத கைள உைடப்பதற் ன்னால் ,
ந்தவைர ெபா ள் கைள எ த் க் ெகாண்
காசர ் ச ் க் ஓ ேவாம் , றப்ப ங் கள் ’
என்றான்.
‘ஒ ைரக் ச ் ேசணம் ட் ,
ஆயத்தமாக் ’ என்றான் உமார ்.

ைர ன் ேமல் ஏ ண் ன் ட்ைட
ேநாக் ப் பறந்தான். மரங் களைமந்த
ப ைய ட் ெவளிேய வந் ெந ங் ம் ேபா ,
எ ரிேல ஒேர ப் ழம் பாகக் காட் யளித்த .
அவ ைடய த்தகங் கள் , ப்ேப கள் ,
ஆராய் ச ் க் க கள் எல் லாம் ெந ப் ேல
எரிபட் க் ெகாண் ந்தன.

அங் ங் மாக, அங் ேக ந்த

ெபா ள் கைளக் ெகாள் ைள ட் ச ் ெசல் ம்
ட்டம் ேவ .

உமார ் பார ்த் க் ெகாண்ேட இ ந்தான்.

ஏ ேரட்ஸ் ஆற் றங் கைர ேல யாஸ் இறந்த
 ற , டாரம் எரிந் ெகாண் ந்த காட்
நிைன க் வந்த .

யாஸ் , இந்த ட் க் ண் ன்
என் ெபயர ் ைவத்தாள் . இங் ேக தன்ேனா
இ க்க ேவண் ெமன் எவ் வளேவா
ஆைசப்பட்டாள் . இ க்க ட்டதா?
இப்ெபா அவ ம் இல் ைல. ண் ன் ம்
இல் ைல.

ெந ப் அடங் ய , மக்க ம் கைலந்

ேபாய் ட்டார ்கள் . உமார ் உள் ேள ெசன்
பார ்த்தான், ஒன் ல் ைல. இனி அவன்
அங் ந் என்ன பயன்? ம் ச ்
ெசல் வதற் காகக் ைரையத் ேத னான். யாேரா
அைத ம் ச ்ெசன் ட்டார ்கள் . அவன்
நடந் ேகாட்ைடக் கத ன் அ ல் வந்தான்.
கத டப்பட் ந்த . காவலர ்கள் அவைன
ரட் னார ்கள் . இனித் றக்கப் பட் ந்தா ம் .
அவன் உள் ேள ைழய யா . ெவளி ேல
கால் ேபான ேபாக் ேல நடந் ஒ ராமத் ற்
வந்தான். அங் ேக ஒ ைச ேல ரிப் ச ் சத்தம்
ேகட்ட .

உமார ் ெசன் கதைவத் தள் ளினான்,

அங் ேக ஒ ளக் எரிந் ெகாண் ந்த .
அந்த ளக் ன் ெவளிச ்சத் ேல வர ் ஓரத் ேல
அ க் ந்த சா கள் ெதரிந்தன். டத் ன்
மத் ேல ஓர ் இைளஞன் ைண வா த் க்
ெகாண் ந்தான். க்கா ேபாடாத ஒ
யானவப் ெபண் அவைனப் பார ்த் ச ்
ரித் க்ெகாண் இ ந்தாள் . ஒ ழவன்,
சா ல் இ ந்த ம ைவ ஒ பாத் ரத் ல்
ஊற் க் ெகாண் ந்தான்.

“கவனம் , ந் டாேத?” என்

க்ெகாண்ேட உமார ் அ ல் ெசன்றான். அந்த
ம ப்பாத் ரத்ைத வாங் ச ் ைவத் க்
த்தான் உமார ். ன் ேப ம் அவைனேய
பார ்த் க் ெகாண் ந்தார ்கள் .

‘ஐயா! வ தவ ட் ரா!?’ என் ழவன்

ேகட்டான்.

உமார ், ம ச ்சா ன் அ ேல நகர ்ந்

உட்கார ்ந் ெகாண்டான்.

“இேதா பா ங் கள் ! என்ேனா ப த் ந்த

மதம் என்ற மைன ைய ம் , கல் என்ற
கண்ணாட் ைய ம் மண லக் ச ்
ெசய் ட்ேடன். ராட்ைசக் ெகா யாளின் மகள்
ம க் ட் ைய ம மணம் ெசய்
ெகாண் ட்ேடன்” என்றான்.

‘ த் ரமான ெபய ள் ள ெபண்கள் !’

என் அந்தக் பானவப் ெபண் ரித்தாள் .

‘ ரிக் ம் ெபண்ேண வாய் றந் பா !

இ ேபான்ற மண லக் என் ேம நடக்கா !’
என் ெசால் ட் ண் ம் ம ைவ ற் க்
த்தான்.

த் க் ெகாண் ந்தப ேய உமார ்

ங் ட்டான். ளக்ைகயைணத் ட் ப்
பா க் ெகாண் ந்த ெபண் ம் மற் றவர ்க ம்
ட் ன் ம ப க் ச ் ெசன் ப த் த்
ங் ட்டார ்கள் .
 இ ட் ல் ஒ ைற த்ெத ந்த உமார ்.
ம ச ்சா ையக் க ழ் த் ப் பார ்த்தான். ஒ
ெசாட் ம க் ட இல் ைல. ம ப ம் ேழ
ந் ப த் த் ங் ப் ேபானான்.
 46. அ ைமப்
ெபண்ணின் ஆைசத்
ட்டம் !

‘ெதா ைகக் வா ங் கள் ! ெதா ைகக்

வா ங் கள் ’ என் பள் ளிவாசல் ேகா ரத் ந்
ம் ஒ ேகட்ட .

அந்தக் ழவன், உமாைர எ ப் னான்.

‘ஐயா! ந் ட்ட , ெதா ைகக் ச்

ெசல் லேவண் ம் , எ ந் ங் கள் ’ என்றான்.

‘அவைனக் கவனிக்காேத! அவன்

மைற டத் ந் உன்ைனக் ப் றான்.
ேகா ரத் ன் மைற ந் உன்ைன
அைழக் றான். மைறந் க் ம் ஆபத் க்
எச ்சரிக்ைகயாக இ க்க ேவண் ம் ’ என்
ட் த் ம் பப் ப த் க் ெகாண்டான்.

ப்ப
ம் , தன் உள் ளத் ேல எரி ம் ைய
ம வால் அைணப்ப ம் , ேப வ ம் ,
ங் வ மாக அந்தக் ைச ேல பல
நாட்கைளக் க த்தான். நாட்கள் ஓ வைதப்பற்
அவன் கவைலப்பட ல் ைல.

கவைல ல் லாமல் த் க் த்
நாட்கைளப் ேபாக் க் ெகாண் ந்த உமா க்
ஒ நாள் கவைலப்ப ம் ப யான நிகழ் ச ்
ஏற் பட்ட . அ ஷா ம் இஷாக் ம் அவைனத்
ேத க்ெகாண் வந் ந்தார ்கள் . அ ஷா
ேகாபத்ேதா ேப னாள் .

‘இ என்ன ைபத் யக்காரத்தனம் ,

எத்தைன வாரங் களாக உங் கைளத் ேத ேறாம் ?
உங் க ைடய ண் ன் ட்ைட ெந ப்
ைவத் க் ெகா த் ட்டார ்கள் . நிசாப் ர ்
அரண்மைனையக் கடன்காரர ்கள்
ைகவசப்ப த் க் ெகாண் ட்டார ்கள் !’
என்றாள் .

‘எல் லாம் ேநற் நடந்தெசய் , ெந ப்

எரிந் தணிந் , சாம் ப ம் ளிர ்ந்
ேபாய் ட்டேத!’ என் உமார ் கவைல ல் லாமல்
ேப னான்.

காசர ் ச ் க் அரண்மைனைய ம்
எ த் க்ெகாண் ட்டார ்கள் . ய
ல் தா ைடய சைப ேல உங் கள் ெபயர ்
ஏளனத் க் உரியதா ட்ட . உங் க ைடய
பஞ் சாங் கத்ைதத் க் எ ந் ட் ப் பைழய
கணக்ைக அ ல் நடத் றார ்கள் .’

‘என்ன, என் ைடய பஞ் சாங் கத்ைதயா?’

‘ஆம் ! அைத உத த் தள் ளி ட்டார ்கள் .

ெபண்கள் எங் கண்டா ம் , என்ைனப் பார ்த் ,
‘அேதா’ பார ்! ‘உமார ்கயா ன் அ ைம’
என் றார ்கள் . க ஞன் இஸ் ைடய
ைவப்பாட் கள் பல் லக் ேல பவனி வ றார ்கள் .
அவர ்க க் ேவைல ெசய் ய எத்தைன
அ ைமகள் .
 எனக் , இந்த ஒேர ைர ம் ,
இஷாக் ம் தான் இ க் றார ்கள் . நீ ங்கள் , இங் ேக
ஒ யானவப் ெபண்ேணா ேல
ர ர ்கள் !’ என் தன் ைறகைளக்
னாள் .

‘ேபா ம் , அ ஷா என் ெபய டன் ேசர ்த் ,

இனிேமல் எந்தப் ெபண் ம் உன்ைன ஏளனம்
ெசய் ய ேவண்டாம் . இனிேமல் ,
இஸ் ைடய ம ல் களின் ேதாைககள்
உன் ைடய ந்தைலக் காட் ம் அழகாக
இ க்கம் ேபாவ ல் ைல என் ட் ,

‘இஷாக், உன்னிடம் ஒ ெபட் நிைறய

ெவள் ளி நாணயங் கள் இ க் ன்றன அல் லவா?’

‘அதன் ம ப் அல் லா ஒ வ க் த்தான்

ெதரி ம் ’ என் அ ஷா த்தாள் .

ஷா டம் ,
‘அ ஒ இ ம் ப்ெபட்
நிைறயப் ெபான் ம் , மற் ற ெபா ள் க ம்
இ க் ன்றன அல் லவா?’ என் ேகட்டான்.

இஷாக் ம் , அ ஷா ம் ஒ வைரெயா வர ்
பார ்த் க் ெகாண்டார ்கள் .

தங் கள் எண்ணத்ைத உமார ்

அ ந் ெகாண் வான் என்ப அவர ்கள்
எ ர ்பார ்த்தேத! ஆனா ம் , அவன் ேகட்டேபா
அவர ்க க் ஆச ்சரியமாக இ ந்த .

‘ஆம் ! ெபட் நிைறயப் ெபான் ம் ,

நைகக ம் அவளிடம் இ க் ன்றன.’
 ‘சரி! ஐயா ழவேர! நீ ங்கள் சாட் ,
நிசாப் ர ் உேலமாத் தைலவரிடம் ேபாய் நீ ங்கள்
சாட் ெசால் ங் கள் . என் ைடய எல் லாச ்
ெசாத் க்கைள ம் , என் ைடய அ ைமப்
ெபண்ணான அ ஷா க் ம் என் ேவைலக்காரன்
இஷாக் க் ம் உைடைமயாக் ேறன்,
அைழத் ச ் ெசல் ங் கள் ’ என்றான் உமார ்.

இைதக் ேகட்ட ம் , அவர ்கள் க் ட் ப்

ேபானார ்கள் . இஷாக் பரபரப் டன், ‘தைலவேர!
தங் க க் ?’ என் ேகட்டான்.

அவ க் என் என்ன இ க் ற ?
அவ ைடய த்தகங் கள்
தைடப்ப த்தப்பட் ட்டன. அவ ைடய
ஆராய் ச ் க் ப் கள் க் ைரயா ட்டன.
அவ ைடய பஞ் சாங் கம் அகற் றப்பட் ட்ட .

அவ ம் இஸ்லா யக் கல் ரிகளி ந்

நா கடத்தப்பட்டான். அவ க் என் என்ன
இ க் ற ?

‘அந்த உேலமாத் தைலவரிடம் , நான் என்

ஒட்டகச ்சாரி டன் அெலப்ேபா நக க் ப்
ேபாவதாகச ் ெசால் ங் கள் . நீ ங்கள் நிசாப் க் ப்
ேபாங் கள் . எல் ேலா ம் ேபாங் கள் .’

அவர ்கள் ைரகளிேல ஏ க்

ெகாண்டார ்கள் . அ ஷா அ தாள் .
‘உனக் என்ன வந் ட்ட ?’ என்
இஷாக் ேகட்டான்.

‘ெதரிய ல் ைல! ஆனால் , அந்தப்

ெபான்ெனல் லாம் உண்ைம ல் எனக் த்தானா?’
 ‘உ யாக! தைலவர ்தான் ட்டாேர!’

ற , ெம வாகத் தன் கண்கைளத்

ைடத் க் ெகாண்டர ்ள் . உேலமாத் தைலவரின்
ட் க் ப் ேபா ம் வ ல் , அங் கா ச ்
சந்ைத ல் , பட் த் ண்க்கைட ல் நின்ற
க்கா ட்ட ெபண்கைள எட் ப் பார ்க்காமல்
இ க்க அவளால் ய ல் ைல.
 47. தரகன் வந்
றான்

ஒட்டக ம ரினால் ஆன ஒ ந்த

ேமலங் ையப் ேபாட் க்ெகாண்
ெவ ங் காலால் நடந் ெசன் ெகாண் ந்த
உமார ், இ ட் ேல, ெகாரசான் பாைத ேல தட் த்
தட் ப் ேபாய் க் ெகாண் ந்தான். வ ப்ேபாக்கர ்
தங் ம் ஒன் ன் எ ரிேல, யாேரா
ெந ப் க்காய எரித்த ெந ப் க் டந்த .

அந்த அ ங் க் டந்த ெந ப் க் ேநேர

தன் பாதங் கைள நீ ட் க் ளிர ் ேபாக் க்
ெகாண் ந்தான்.

சற் ேட ய ம் ற் ம் டந்த
காய் ந்த இைலகைளப் ெபா க் வந் ேபர ்ட் ,
ேமற் ெகாண் எரித் க் ளிர ் காய் ந்
ெகாண் ந்தான்.

காைல ேநரம் ெந ங் க் ெகாண் ந்த .

ஒ ைர ஓ வ ம் சத்தம் ேகட்ட .
ன் அ ல் சத்தம
் ் ேகட்ட .
ன் அ ல் வந்த ம் ைரைய ட்
இறங் ,ஒ ரன் அவன் அ ேல வந்தான்.

‘ஏ! காவல் காரா! இ அெலப்ேபா நக க் ப்

ேபா ம் பாைததானா?’

‘ஆம் !’
 ‘ஒ! அல் லா! நிசாப் ரி ந் எவ் வள
ரம் வ ற .’ வாஜா உமார ் கயாம் அவர ்கள்
இந்தப் பாைதயாகத் தன் ஒட்டகங் க டன்
பயணம் ெசய் ெகாண் இ க் றாரா? நீ
பார ்த்தாயா?’

உமார ் ப ல் ெசால் வதற் ேயா த்தான்.

அற் ள் ேள ெவளி ல் வந்த் க்காரன் ‘இங் ேக
ஒ யாபாரிதான் தங் க் றார ், அவர ்
வாஜா ம் அல் ல; கயா ம் அல் ல!’ என்றான்.

‘நான்தான்’ என்றான் உமார ், ேநரம்

க த் அவர ்கள் இ வ ம் அவைனப் பார ்த் ச ்
ரித்தார ்கள் .

‘ஒ, அல் லா! ஒ கா ப் அவர ்க ைடய

க தத்ைதத் தா டெவட் க் ெகாள் ள யலாத
ஓர ் ஏைழக் காவற் காரனிடம் ெகா க்க
ேவண் மா? இ என்ன ெதரி மா? ெகய் ேரா
நகரத் க் கா ப் அவர ்கள் , தன் ைடய
சாதாத்ைதக் கணிப்பதற் காக அ ஞர ் உமார ்
கயாைம வரச ்ெசால் எ ய க தம் . நான்
அவைர, ெகய் ேரா ராஜசைபக் ச ் சகல
மரியாைதக டன் அைழத் ச ் ெசல் ல வந்த
வன்.’ என்றான்.

‘உண்ைமயாகவா?’ என் க்காரன்

யப் டன் ேகட்டான்.

தன் இ ப் ந் , த் ைர ட்ட ஓர ்
உைறைய எ த் க்காட் , ‘பார ், சந்ேதகந் ரப்
பார ்’ என்றான் அந்த ஆள் .
 ‘உண்ைமதான்! க க் ட் த் தைலவன்
ஹாஸான் உங் கள் கா ப் டன் இ க் றான்
என்ப ம் உண்ைமதாேன!’ என் உமார ்
ேகட்டான்.

அைதத் ெதரிந் ெதாள் ள நீ யார ்? நீ

ெசான்ன உண்ைமதான், ஆனால் ...நீ ...’

ேபனா ம் ைம ம் ெகாண் வா!’ என்

க்கார க் க் கட்டடைள ட்டான் உமார ்.

‘ேபனாைவ எ த் க் ெகாண் வந்

ெகா த்த க்காரன், அவ க் எ தத்
ெதரிந்தால் அவன் சாதாரண காவற் காரனாக
இ க்க மாட்டான்’ என் னான்.

உமார ் க த உைரைய வாங் னான். அ

நீ ளமாக ம் , கனமாக ம் இ ந்த . அைதத்
ப் அதன்ேமல் எ னான்.

‘ஆழ் நத் ன் ஆராய் ச ் அதைன

வாழ் வாய் க் ெகாண் ந்ேதன் வாழ் நத
் வாழ் கை
் க
லதைன வாளால் அ த் க் ெக த்தாேர! பா ம்
ன் ெசய் ைகயடா பா ம் மனிதப்
ெபாம் ைமயடா தாழ் நத ் என்ைன ற் பதற் ேக
தரகன் வந் றான்!’

இைதெய அவனிடம் ெகா த்தான்.

க தத்ைதத் ம் ப வாங் காமல் , அந்த

மனிதன், தாங் கள் க தத்ைதப் ரித் ப்
ப க்க ல் ைலேய!’ என் ேகட்டான்.

‘அ ல் என்ன எ க் ற என்ப
எனக் த் ெதரி ம் !’ அைத அவன் வாங் க்
ெகாண் ம் னான். அவன் மன க் ள் ேள
நிைனத் க் ெகாண்டான், ‘இவன்தான் உமாராக
இ க்க ேவண் ம் .

மாய த்ைத ம் , ையய வ ம்

றைழ ள் ளவன் என் ெசான்னர ்ர ்கேள!
க தத்ைதப் ப க்காமேல ப ல் எ க் ெகா த்
ட்டாேன!’ ஆச ்சரியப்பட் க் ெகாண்ேட அவன்
ேபாய் ட்டான்.

காைல மலர ்ந் ெகாண் ந்த . ெமல் ல

ெமல் ல நட்சத் ரங் கள் மைறந் ெகாண் ந்தன.
இந்த மா ரி ேநரத்ைதப்பற் யாஸ் என்ன
ெசான்னாள் .

‘நட்சத் ரங் கள் மைற ம் ேநரத் ேல

உள் ளத் ேல காத டன் தனியாக இ ப்ப கக்
ெகா ைமயான ன்பம் ’ என்றாள் .

யாஸ் இப்ெபா எப்ப இ ப்பாள் .

கண் க் த் ெதரியாத ைச ேல ஒ நிழலாக
ஒட் க் ெகாண் இ ப்பாளா? ர ம் ! ர ைடய்
ரத்தம் மண் க் ள் ேள பாய் ந் மைறந் ட்ட .
ம ப ம் அ ஓ வரவா ேபா ற . ஜபாரக்!
மா ா! நிசாம் !

இவர ்கைளப் பற் ெயல் லாம் நிைனக்கக்

டா . இவர ்கெளல் லாம் ம் வரவா
ேபா றார ்கள் ? சற் ன்னாேல,வந்தாேன
வன், அவைனப்ேபால அவர ்கள்
ைரகளிேல ஏ இந்தக் ெகாரசான் பாைத ேல
வர மா?
 ந்தைனைய நி த் ட் , உமார ் எ ந்
ரைசத் தட் னான். ல் இ ந்த
யாபாரி ம் ஆட்க ம் எ ந்தார ்கள் .

தங் கள் கங் களின்ேமல் ட்ைட ஏற்

ஆயத்தமானார ்கள் . அவர ்க ைடய
ஒட்டகச ்சாரி ன் ன்ேன உமார ் நடக்கத்
ெதாடங் னான்.

“ஓய் , காவற் காரா! ஒட்டகச ் சாரி எங் ேக

ேபா ற ? என் ேகட்டான் அந்த யாபாரி.

“இர ேபான இடத் ற் ப்ேபா ற .”

“அந்த இடம் எங் ேக இ க் ற .”

“எங் ம் இல் ைல.”

உமார ் நடந் ெகாண் ந்தான்.

- ற் ம் –