Skąd pochodzi nazwa renesans?

Francuski wyraz „renesans” znaczy „odrodzenie”, a więc ponowne narodziny W szerszym

znaczeniu „renesans” oznacza odrodzenie się grecko-rzymskiej kultury antycznej.
Termin ten został wprowadzony w XVI wieku przez włoskiego artystę – Giorgia
Vasariego.

Ramy czasowe renesansu

Początek renesansu, jako kolejnej epoki po średniowieczu, datuje się na wiek
XIV/XV, za daty rozpoczynające epokę uważa się rok 1453 – zdobycie Konstantynopola
przez Turków, 1492 – odkrycie Ameryki przez Krzysztofa Kolumba oraz rok 1450 –
wynalezienie druku przez Jana Gutenberga. Nie ma jednej daty, która wyznaczałaby
początek renesansu, gdyż jak mówi Jerzy Ziomek, wybitny badacz tego okresu: „Nie
uda nam się odnaleźć daty, którą można by uznać za początek renesansu”. Koniec tej
epoki przypada na schyłek XVI wieku.

Filozofia renesansu
Epikureizm – wyznawcy tej filozofii głosili, że celem życia jest dążenie do
przyjemności i szczęścia, lecz wszystko z rozwagą i umiarem. Według zasad
epikureizmu człowiek powinien korzystać z życia, cieszyć się każdym dniem, ale żyć
rozumnie i cnotliwe.

Stoicyzm – według tej filozofii człowiek powinien żyć zgodnie z naturą i prawami
wszechświata; nie powinien ulegać namiętnościom, zawsze wybierać cnotę – nigdy
rozkosz. Stoicy apelowali do ludzi o nauczenie się przyjmowania zmienności losu z
pokorą w sercu.

Światopogląd epoki

Humanizm – łac. homo – „człowiek”, humanus – „ludzki”, humanitas –

„człowieczeństwo”. To prąd myślowy stawiający w centrum zainteresowań człowieka.
Podstawą humanizmu stały się słowa Terencjusza: „Człowiekiem jestem i nic co
ludzkie, nie jest mi obce”. W myśl humanizmu człowiek jest ważny, posiada wartość.
Humaniści epoki renesansu sformułowali zupełnie inne niż w średniowieczu poglądy na
człowieka, które dały mu możliwość wszechstronnego rozwoju, poczucie swobody i
radości życia, ograniczanego przez średniowieczne konwencje i ideały. Z humanizmem
łączy się bezpośrednio antropocentryzm, który sytuuje człowieka w centrum
wszechświata – inaczej niż popularny w średniowieczu teocentryzm.