Section: 10 Lanite

POSISYON PAPER SA ESP

I. PAGPAPATIWAKAL
II. PANIMULA
Ang pag-iwas sa pagpapakamatay o pagpapatiwakal ay binibigyan ng
mababang priyoridad sa maraming bansa sa Kanlurang Pasipiko dahil sa
nakikipagkumpitensyang mga problema sa kalusugan, stigma at hindi
magandang pag-unawa sa insidente at etiology nito. Kaunti ang nalalaman
tungkol sa epidemiology ng pagpapatiwakal at pag-uugali ng pagpapakamatay
sa Pilipinas at bagama't ang insidente nito ay iniulat na mababa, malamang na
mababa ang pag-uulat dahil sa hindi pagtanggap nito ng Simbahang Katoliko at
ang nauugnay na stigma sa pamilya.
Ayon sa istatistika, ang pagpapakamatay o pagpapatiwakal ay isang
pambihirang kaganapan. Ngunit sa sikolohikal, ang pagpapakamatay ay hindi
isang bihirang pangyayari. Ito ay isang kapansin-pansing abala at 'isyu' para sa
maraming kultura, para sa mga kontemporaryong kanluraning lipunan at
medya, para sa maraming indibidwal at pamilya na ang buhay ay naantig ng
pagpapakamatay ng iba. Ang paksa ng pagpapakamatay ay sumasaklaw sa
parehong mga isyung panlipunan at propesyonal na kasanayan. Ang mga
psychologist na ang trabaho ay nagsasangkot ng pagsasaalang-alang ng
pagpapakamatay ay maaaring nakikibahagi sa isa sa isang hanay ng mga antas:
isang malawak na antas ng macro na nakatuon sa sosyo-kultural na pagsusuri o
pagbuo ng mga konseptong balangkas sa larangan ng pag-iwas, isang
intermediate na antas na kinasasangkutan ng partikular na pagpapatupad at
pagsusuri ng programa, o sa antas ng matinding klinikal na pakikipag-ugnayan
sa mga indibidwal at pamilya. Ang isa sa mga paniniwala sa likod ng papel na
ito ay ang teorya at kasanayan sa bawat antas na ito ay maaari at dapat na
ipaalam sa bawat isa sa iba pang mga antas.
III. MGA ARGUMENTO NG ISYU
Ang mababang rate ng pagpapatiwakal sa Pilipinas noong unang bahagi
ng dekada 1980 ay maaaring magpakita ng pagkakaisa ng lipunan sa panahon
ng magulong panahon ng Martial Law at ang mga resulta nito. Ang mga
pagbawas sa mga rate ng pagpapakamatay sa panahon ng digmaan at
kaguluhang sibil ay lubos na kinikilala. Ang mga kamakailang pagtaas ng
pagpapatiwakal ay maaaring ipaliwanag sa pamamagitan ng pinahusay na pag-
uulat at pagbabago ng mga panlipunang saloobin. Hanggang 1983 ang mga
pagpapatiwakal ay pinagbawalan sa pagtanggap ng mga relihiyosong
seremonya sa paglilibing sa Pilipinas. Inalis ng rebisyon ng 1983 ng Canon Law
ang pagbabawal na ito at ang pagbabagong ito ay kasabay ng pagtaas ng
naiulat na dami ng namamatay. Ang mga katulad na uso at pagbabago ng ugali
ay naobserbahan sa Ireland na karamihan ay Katoliko. Ang tumataas na uso sa
pagpapatiwakal sa Pilipinas ay naaayon sa mga pagtaas na nakikita sa ilang mga
bansa sa Asya - higit sa lahat ang Thailand, South Korea, Japan at Hong Kong, sa
kaibahan ng maraming bansa sa Kanluran ay nakaranas ng mga pagbawas sa
mga rate mula noong 1980s.
Ang Pilipinas ay isang bansang nakararami sa mga Romano Katoliko at
posibleng ang pag-aatubili na mag-ulat ng mga pagkamatay bilang
pagpapakamatay ay nakakatulong sa mababang opisyal na mga rate.
Gayunpaman, ang malakas na kulturang Romano Katoliko ay maaari ding mag-
ambag sa pagpigil sa ilang mga pagpapakamatay, dahil sa mga paniniwala at
pamantayang panlipunan na nauugnay sa Katolisismo. Ang mga katulad na
proteksiyon na epekto ng Katolisismo ay naiulat sa isang kamakailang pagsusuri
ng data mula sa Switzerland. Gayundin, ang karamihan sa mga bansang
Katoliko sa Europa tulad ng Portugal, Spain at Italy ay may pinakamababang
rate ng pagpapakamatay sa rehiyong iyon.
Mas maraming babae kaysa lalaki ang nagtangkang magpakamatay sa
Pilipinas, ngunit tulad ng nakikita sa karamihan ng ibang mga bansa, mas
mataas ang kaso ng pagkamatay sa mga lalaki, sa bahagi dahil sa kagustuhan ng
mga lalaki sa mas marahas/nakamamatay na paraan ng pagpapakamatay. Ang
ratio ng lalaki-sa-babae para sa pagpapakamatay (3.3:1) sa Pilipinas ay mas
mataas kaysa sa China o India ngunit maihahambing sa nakitang Thailand,
Japan at New Zealand. Ang ratio ng lalaki: babae ay tumaas ng halos dalawang
beses sa pagitan ng kalagitnaan ng dekada 1980 hanggang 2005. Walang
malinaw na paliwanag para sa pagbabagong ito, bagaman ito ay maaaring
bahagyang dahil sa patuloy na kahirapan at hindi pagkakapantay-pantay ng
kita, na sinamahan ng pagtaas ng pagiging mapagkumpitensya sa merkado ng
paggawa sa panahong ito, sa kabila ng iniulat na paglago ng ekonomiya.
Ipinakita ng iba pang mga pag-aaral na ang mga lalaki sa edad na nagtatrabaho
ay maaaring mas madaling magpatiwakal sa panahon ng kahirapan sa
ekonomiya kaysa sa mga kababaihan, posibleng dahil sa mas mataas na
panggigipit sa lipunan upang magtagumpay .
Ang mga pagtatangka sa pagpapakamatay at pagkamatay ay karaniwang
mas mataas sa mga kabataan kaysa sa mga matatandang pangkat ng edad, ito
ay kaibahan sa mga pattern na nakikita sa karamihan ng mga bansa kung saan
ang mga rate ay may posibilidad na tumaas sa edad. Gayunpaman, ang mga
katulad na mataas na rate sa mga kabataan ay naiulat sa Pakistan at Thailand.
Ito ay maaaring dahil sa tumaas na kahinaan ng mga kabataan sa mga social
stressors. Ang pagdadalaga ay isang panahon ng mga pagbabago sa buhay at
karamihan sa mga tinedyer ay nakikipagpunyagi sa mga isyu tulad ng pagsasarili
at pagbuo ng isang pakiramdam ng pagkakakilanlan at isang sistema ng mga
halaga at responsibilidad. Ang mga pakikibaka na ito ay makikita sa mataas na
saklaw ng hindi nakamamatay na pananakit sa sarili sa pangkat ng edad na ito
sa buong mundo, ngunit sa karamihan ng mga bansa ang gayong mga
pagtatangka ay karaniwang mas mababa ang kamatayan kaysa sa mga
pagtatangka na ginawa sa mas matatandang mga pangkat ng edad, at sa gayon
ay hindi makikita sa mga istatistika para sa nakumpletong pagpapakamatay.
Ang mga dahilan ng labis na ito sa mga kabataan sa Pilipinas ay
nangangailangan ng karagdagang pagsisiyasat.

IV. ANG SARILING POSISYON SA ISYU

 Ang pagbabawas ng pagpapakamatay ay sakop ng lahat. Dahil dito,
kinakailangan ang malawak na pagtugon sa bawat antas ng komunidad
mula sa panlipunan at mga patakaran sa kalusugan hanggang sa sistema
ng edukasyon halimbawa ng mga programa sa pag-iwas sa paaralan,
suporta para sa mga paaralang apektado ng pagpapakamatay o
pagpapatiwakal.

 Ang mga kabataan na nakakaranas ng sakit sa pag-iisip, partikular na ang

mga mood disorder at pag-abuso sa sangkap, ay nasa mataas na
panganib na subukan o kumpletuhin ang pagpapakamatay. Mahalaga na
 ang mga kabataan na nakakaranas ng sakit sa pag-iisip ay mas mahusay
na suportado upang ma-access ang napapanahong suporta mula sa mga
serbisyong naaangkop sa kabataan.

 May malaking pangangailangan na tugunan ang mataas na rate ng

pagpapatiwakal sa mga kabataan, lalo na, ang mga kabataang Katutubo,
mga kabataan na naaakit sa parehong kasarian, o naninirahan sa mga
kanayunan.

 Ang mataas na rate ng pagpapatiwakal sa mga Katutubo ay

nangangailangan ng agarang atensyon.

 Kailangang may patuloy na pagsisikap na bawasan ang stigma na

nauugnay sa sakit sa isip at pagpapakamatay upang hikayatin ang
maagang paghahanap ng tulong.

 Pinahusay na edukasyon at pagsasanay para sa mga madalas makipag-

ugnayan sa mga kabataan kabilang ang mga guro, kabataan mga
manggagawa, at propesyonal sa kalusugan, pati na rin ang mga magulang
at kaibigan upang mapabuti ang pagkakakilanlan ng at pagtugon sa mga
kabataang nagpapakamatay o nag papatiwakal.

 Nadagdagang kamalayan sa magagamit na suporta, mapagkukunan at

serbisyo upang mabisang matugunan ang isyu ng kabataan
pagpapakamatay. Kabilang dito ang mga serbisyo ng suportang
nakabatay sa komunidad, mga serbisyo ng interbensyon sa krisis, at
kalusugan ng isip mga serbisyo. Ang pagkakaroon ng serbisyo, kamalayan
at pagtugon ay partikular na mahalaga kung ang kaalaman sa komunidad
ay itinaas tungkol sa panganib ng pagpapakamatay.

 Pagbuo ng mga opsyon sa online at e-health upang mapalawak ang abot

at pagiging maagap ng mga serbisyo sa kalusugan ng isip mga kabataan,
partikular ang mga mas nahihirapang ma-access ang mga serbisyong
harapan, gaya ng kabataan mga tao sa kanayunan.
V. KONKLUSYON
a. Ang mga natuklasang ito ay malinaw na nagpapakita ng pangangailangan
para sa mas maaasahang datos upang maunawaan ang pag-uugali ng
pagpapatiwakal at magtatag ng mga estratehiya sa pag-iwas sa Pilipinas. Dapat
ding bigyang-diin ang pagpapabuti ng sanhi ng pag-uulat ng kamatayan. Ang
pagbabago sa mga saloobin ng mga biktima ng pagpapakamatay ay dapat
hikayatin upang mapabuti ang pag-uulat. Ang pagbibigay ng pagsasanay para sa
mga medikal na estudyante, practitioner at mga lokal na rehistro ng sibil na
nangangailangan ng tumpak na sertipikasyon sa kamatayan ay dapat ding
ipagpatuloy at palawakin.
b. Bagama't mababa ang mga rate ng pagpapakamatay sa Pilipinas, ang
pagtaas ng insidente sa mga kabataan ay tumutukoy sa kahalagahan ng mga
nakatutok na programa sa pagpigil sa pagpapakamatay. Ang pagpapabuti ng
kalidad ng data at mas mahusay na pag-uulat ng mga pagkamatay ng
pagpapatiwakal ay kinakailangan ding ipaalam at suriin ang mga estratehiya sa
pag-iwas.
c. Ang nakababahala na mga natuklasang ito ay nagpapahiwatig na ang mga
kabataan ngayon ay may mas mahinang mental na kagalingan kaysa sa
nakalipas na ilang dekada. Ang mga dahilan para dito ay marami at masalimuot,
ngunit tulad nito, maraming mga hamon, kabilang ang matinding kakulangan
ng tauhan, ang gastos ng konsultasyon at paggamot, at ang stigmatization ng
mga problema sa kalusugan ng isip ay kinakaharap ng mental healthcare sa
bansa.
VI. SANGGUNIAN

1. De Leo D, Milner A, Xiangdong W: Suicidal behavior in the Western

Pacific region: characteristics and trends. Suicide Life Threat Behav.
2009, 39: 72-81. 10.1521/suli.2009.39.1.72.
2. Hendin H, Philipps M, Vijayakumar L, Pirkis J, Wang H, Wasserman
D, Bertolote J, Fleischmann A: Suicide and suicide prevention in Asia.
2008, Geneva: World Health Organization.
3. World Health Organization: Meeting on suicide prevention in the
Western Pacific Region. 2005, Geneva: World Health Organization.
4. World Health Organization-Western Pacific Regional Office: Country
profile: Philippines. 2007, Manila: World Health Organization-Western
Pacific Regional Office.
5. Philippine Commission on Population: The Youth: Our Responsibility
and Our Hope. State of the Philippine Population Report (2nd issue).
2003, Mandaluyong City, Philippines: Philippine Commission on
Population.