Nagsimula ang panahon ng epiko at mga bayani sa mga taong 1300 AD at nagtapos sa

panahon ng pananakop ni Miguel Lopez de Lagazpi noong 1565. Sa panahong ito

lumaganap ang karunungang bayan, salawikain, palaisipan, mga awiting panrelihiyon at
ang pananampalatayang pagano na dinala ng mga Malay.Nagsimula ang panahon ng
epiko at mga bayani sa mga taong 1300 AD at nagtapos sa panahon ng pananakop ni
Miguel Lopez de Lagazpi noong 1565. Sa panahong ito lumaganap ang karunungang
bayan, salawikain, palaisipan, mga awiting panrelihiyon at ang pananampalatayang
pagano na dinala ng mga Malay.
Nagsimula ang panahon ng epiko at mga bayani sa mga taong 1300 AD at nagtapos sa
panahon ng pananakop ni Miguel Lopez de Lagazpi noong 1565. Sa panahong ito
lumaganap ang karunungang bayan, salawikain, palaisipan, mga awiting panrelihiyon at
ang pananampalatayang pagano na dinala ng mga Malay.Nagsimula ang panahon ng
epiko at mga bayani sa mga taong 1300 AD at nagtapos sa panahon ng pananakop ni
Miguel Lopez de Lagazpi noong 1565. Sa panahong ito lumaganap ang karunungang
bayan, salawikain, palaisipan, mga awiting panrelihiyon at ang pananampalatayang
pagano na dinala ng mga Malay.
Katulad ng maraming mga banyagang kabihasnan, mayroon nang panitikan sa Pilipinas
noong unang mga kapanahunan. Nagbuhat ang panitikan ng Pilipinas mula sa sari-
saring mga lipon at pangkat ng mga taong dumating sa mga kapuluan nito. May
pagkaka-agwat-agwat na dumating sa sinaunang Pilipinas ang mga Negrito, mga
Indones, at mga Malay. Ang baybayin, ang isa sa mga pagpapatibay na mayroon
nang sistema ng pagsulat at pasalita sa sinaunang Pilipinas bago pa man dumating ang
mga pangkat ng mga dayuhan nagmula sa Kanlurang bahagi ng mundo. Subalit
karamihan sa mga naisulat na panitikang katha ng sinaunang mga tao sa Pilipinas ang
sinunog ng mga Kastila. Nangabulok at natunaw naman ang ibang naisatitik sa ibabaw
lamang ng mga balat ng punong kahoy at mga dahon ng mga halaman. May sarili nang
panitikan ang ating mga ninuno sa panahong ito. Alibata ang kadalasang ginagamit
Gumagamit din sila ng mga biyas ng kawayan , talukap ng bunga o niyog at dahon at
balat ng punungkahoy bilang sulatan at matutulis na bagay naman bilang panulat.
Ang mga uri ng panitikang sumibol at sumikat sa Pilipinas noong sinaunang panahon
ay ang alamat, kuwentong bayan, epiko, mga awiting bayan, salawikain, karunungang
bayan, sawikain, at bugtong.

 Alamat – kuwento tungkol sa pinagmulan ng isang bagay; halimbawa na ang Ang

Alamat ng Pinya
 Kuwentong bayan - mga salaysay hinggil sa mga likhang-isip na mga tauhan na
kumakatawan sa mga uri ng mamamayan, katulad ng matandang hari, isang
marunong na lalaki, o kaya sa isang hangal na babae. Karaniwang kaugnay ang
kuwentong-bayan ng isang tiyak na pook o rehiyon ng isang bansa o lupain.
Kaugnay nito ang alamat at mga mito
 Epiko - tumatalakay sa mga kabayanihan at pakikipagtunggali ng isang tao o mga
tao laban sa mga kaaway na halos hindi mapaniwalaan dahil may mga tagpuang
makababalaghan at di-kapani-paniwala.
Ang mga halimbawa ng mga ito:
a. Bidasari - Moro
b. Biag ni Lam- ang Iloko
c. Maragtas - Bisaya
d. Haraya - Bisaya
e. Lagda - Bisaya
f. Kumintang - Tagalog

Awiting bayan -ay mga awit ng mga Pilipinong ninuno at hanggang ngayon ay
kinakanta o inaawit pa rin.
hal. Leron, Leron Sinta, Dalagang Pilipina, Bahay Kubo, Atin Cu Pung Singsing, at
Paruparong Bukid.

Salawikain - nagsisilbing batas at tuntunin ng kagandahang-asal ng ating mga ninuno.

Halimbawa: Aanhin pa ang damo kung wala na ang kabayo.

Sawikain – mga kasabihang walang natatagong kahulugan. Halimbawa: Nasa Diyos ang
awa, nasa tao ang gawa.

Bugtong – maikling tulang karaniwang naglalarawan ng isang bagay na siyang

pahuhulaan. Halimbawa: Isang tabo, laman ay pako. Ang sagot ay "langka".