P.

D
 1

คำนำ

เรื่องสั้นเรื่อง เพราะรัก เป็นเรื่องเกี่ยวกับผู้ชายคนหนึ่งที่มีชีวิตรอดเพียงคนเดียวในหมู่บ้าน

พร้อมกับรอยแผลที่คอที่หาสาเหตุไม่ได้ และเขาได้มาเจอกับผู้ชายร่างสูงที่พบกันโดย บังเอิญ
แต่เขาทั้งสองกลับรู้สึกผูกพันกันมาเนิ่นนาน เรื่องสั้นเรื่องนี้มรกลิ่นอายของแฟนตาซี ผสมกับ
ความโรแมนติก ซึ่งเกิดจากจินตนาการของผู้เเต่ง เเละหวังว่าผู้อ่านจะคล้อยตามไป กับผู้เเต่
งด้วย เรื่องนี้ช่วยส่งเสริมให้ผู้อ่านได้มีทักษะในการอ่านเพิ่มขึ้นและช่วยให้ความบันเทิงแด่ผู้อ่าน

P.D
 2

มีหมู่บ้านแห่งหนึ่งอยู่ๆได้เกิดภัยพิบัติขึ้น พืชผลได้ล้มตายอย่างไม่ทราบสาเหตุเหลือ
เพียงแต่เด็กผู้ชายที่ต้องเอาชีวิตรอดเพียงคนเดียว แต่หารู้มั้ยว่าเขาได้โดนคำสาป
ติดตัวมาอย่างไม่รู้ตัว
 3

เพราะรัก
P.D.

"คุณ คุณ" เสียงของชายผมแดงพูดขึ้น."..............."ไม่มีเสียงตอบรับ

จากชายอีกคน ชายผมแดงจึงพยุงชายผู้นั้นขึ้นและพาไปที่บ้านเพื่อ พัก
ดูอาการ เวลาล่วงผ่านไปไม่นานชายผู้นั้นได้ตื่นขึ้นและเขาพบว่า เขาได้
ตื่นมาในที่ที่ไม่คุ้นเคยและเจอคนแปลกหน้าทั้ง4ที่ยืนจ้องมอง ใบหน้าเขา
อยู่" เฮ้ยยยยยย!" เมื่อชายผมแดงเห็นใบหน้ามึนงงของ ชายผู้นั้นจึง
กล่าวขึ้นว่า "ตอนนี้คุณอยู่ที่บ้านของฉันผมเห็นคุณหมด สติจึงพามาที่นี้
แล้วบ้านคุณอยู่ที่ไหนล่ะ" "เอ่ออคือผมมมาจากที่ๆ ห่างไกลจากนี่มากๆ
เลยล่ะ" ชายทั้ง4จึงทำใบหน้าที่มึนงงพร้อมกัน บ้านทั้งหลังจึงปกคลุมไป
ด้วยความเงียบ ก่อนที่ชายผมแดงจะเอ่ย บางอย่างขึ้น " ผมชื่อปุณเป็น
พี่คนโตและอีก3คนนี้คือน้องของผม คุณ อาศัยอยู่ที่นี้กับพวกเราก่อน
ก็ได้นะครับ" ชายผู้นั้นจึงยิ้มตอบด้วย ความเขินอายและพูดขึ้นว่า" ผม
ชื่อดาวเหนือแต่เรียกผมว่าเหนือดี กว่าครับ" กลางดึกคืนนั้นดาวเหนือ
จึงทำอาหารให้ทั้ง4คนรับ ประทานเพื่อตอบแทนที่ปุณได้ช่วยชีวิตเขาเอา
ไว้ " ฮูยยยยย อาหาร เยอะจังเลยครับบ"เสียงชายคนหนึ่งดังมาจาก
ห้องครัว เมื่อทั้ง4มาถึง ห้องครัวก็ได้รับประทานอาหารพร้อมกัน เวลา
ผ่านไปได้ไม่นานดาว เหนือจึงพูดขึ้นว่า" แล้วนี่สามคนนี้ชื่อไรกันบ้างล่ะะ"
เด็กชายคนหนึ่ง ตอบว่า"ผมชื่อปราณครับบ" "ผมชื่อเปรม ส่วนอีกคน
ชื่อเปาครับ" เด็กชายคนที่สองตอบ เมื่อรับประทานอาหารกันเสร็จแล้ว
ทั้งหมดได้ เข้านอนกันโดยปุณได้ให้ดาวเหนือนอนห้องข้างๆของตนเอง
ที่ยังว่าง อยู่ สักประมาณเที่ยงคืนเหนือได้ตื่นขึ้นมาเพื่อที่จะไปห้องน้ำ
ด้วยตาที่ พึ่งตื่นทำให้ลืมตาไม่เต็มที่ เดินชนประตูบ้างผนังบ้างจนมาถึง
ห้องน้ำ ขณะที่เขาได้ทำธุระส่วนตัวอยู่ๆก็ได้ยินเสียงคนมาทุบประตูดัง
ขึ้น"ปัง!!" เขาสะดุ้ง จากนั้นไฟที่ส่องแสงสว่างก็ได้ดับลง พรึบ! อยู่ๆ
หางตาของเขาก็ได้เจอกับอะไรบางอย่างที่อยู่บนกระจกทางด้านซ้าย
ด้วยความสงสัยเขาจึงค่อยๆไปมองในกระจกนั้น
 4

ดันมีหน้าของเขาแต่สีหน้าในกระจกกลับยิ้มให้เขาอยู่และหน้านั้นได้

เปลี่ยนกลับมาเป็นเงาสีดำไร้รูปร่างและส่งเสียงหัวเราะน่ากลัวทำให้

เหนือตกใจและส่งเสียงกรี๊ดร้องทำให้ทำให้ชายทั้ง4ที่กำลังนอนอยู่

สะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกัน ปุณได้รีบวิ่งตามไปยังเสียงกรี๊ดร้องจนไปถึง

ห้องน้ำ สิ่งที่เขาเห็นคือเหนือกำลังเขามือปิดตาท่าทางดูกลัวอะไรสัก

อย่าง ปุณจึงรีบไปโอบกอดเขาพร้อมกับถามว่า "คุณเป็นอะไรมีอะไร

หรือป่าว" เหนือจึงชี้ไปทางกระจกแต่ปุณกลับไม่เห็นอะไรเลย เหนือจึง

ค่อยๆเปิดตาออกแต่ก็ไม่เจอสิ่งนั้นแล้ว "เอ่อ...ไม่มีอะไรแล้วครับแค่

ตกใจแมลงนิดหน่อย"เหนือตอบพร้อมกับใบหน้าที่มึนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น

แต่ปุณก็รู้สึกได้ว่ามันไม่มีอะไรแค่นี้แน่ แต่ก็ไม่อยากถามต่อเพราะรู้ว่า

ยังไงเหนือก็ไม่ยอมบอก คืนนั้นปุณเลยชวนเหนือไปนอนด้วยกันเพราะดู

ท่าทางเหนือจะกลัวเอาสะมากๆ คืนนั้นทำเอาเหนือนอนไม่หลับ เหนือได้

กลิ้งไปกลิ้งมาพร้อมกับนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นแต่พอเหนือนึกถึงตอนที่ปุณ

เข้าไปโอบกอดตัวเขานั้นทำให้เหนือรู้สึกอบอุ่น " ตื่นกันได้แล้ว" เหนือ

ตื่นมาด้วยเสียงปลุกของใครคนหนึ่ง เหนือจึงลืมตาตามเสียงปลุก เสียง

ปลุกนั้นคือเสียงของปุณที่ปลุกน้องๆทั้งสามคนไปโรงเรียน เหนือรู้สึก

ประทับใจในความเป็นผู้ใหญ่ของปุณ เหนือขออาสาทำอาหารเช้าให้

กับทุกคนในบ้านเช่นเคย ปุณที่ปลุกน้องๆเรียบร้อยแล้วจึงเดินไปยังห้อง

เพื่อที่จะช่วยเหนือทำอาหารเช้าผ่านไปสักระยะปุณสังเกตเห็นรอยแผลที่

คอของเหนือที่มีขนาดใหญ่มาก " ที่คอไปโดนอะไรมาหรอครับ" ปุณ

ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง เหนือนิ่งเงียบไปสักพักก่อนที่จะพูดขึ้น " เอ่อ

อ... แผลนี้ผมได้มาตั้งแต่เด็กละครับแต่ก็ไม่รู้นะว่าผมได้มาอย่างไรแต่

มันแปลกมากเมื่อผมรู้ชอบหรือรักอะไรสักอย่างแผลนี้กลับมีเลือดไหล

มาสะงั้น" ปุณอึ้งไปสักพักกับคำพูดของเหนือและเรื่มสงสัยกับแผลบน

คอของเหนือแต่ปุณก็ไม่ได้ถามเหนือต่อ
 5

"อาหารเสร็จแล้วว" เหนือพูดพร้อมกับอาหารที่ถือมาวางไว้บนโต๊ะเมื่อ

รับประทานอาหารกันเสร็จแล้วปุณก็ได้ไปส่งน้องที่โรงเรียนพร้อมกับไป

ทำงาน ทำให้ในบ้านเหลือเหนืออยู่เพียงคนเดียว เมื่อเหนือทำงานบ้าน

เสร็จแล้วจึงออกไปเดินเล่นนอกบ้าน เขากำลังนั่งอยู่ที่ชิงช้าบรรยากาศ

พาเขาให้ปล่อยใจไปกับมัน จู่ๆเขาพบว่าภาพข้างหน้าตนเองเป็นหมู่บ้าน

ของตนที่ได้หนีมาทุกคนในหมู่บ้านล้มตายไปพร้อมๆกัน เหนือตกใจมาก

จึงรีบกลับเข้าบ้าน สิ่งนั้นทำให้เหนือรู้สึกแปลกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัว

เอง เมื่อตกกลางคืนเหนือก็ได้ลุกขึ้นมาเข้าห้องน้ำเมื่อเหนือกำลังจะล้าง

มือตาของเขาก็ได้เหลือบไปมองกระจกและเห็นเงาดำแบบเดิมที่กำลังยิ้ม

ทำเอาเหนือตกใจมาก เหนือล้มลงกับพื้นจึงทำให้ผู้ชายทั้ง4ที่กำลังนอน

หลับสะดุ้งตื่นและรีบวิ่งมาดูเหนือ
ปุณจึงพยุงเหนือขึ้นมาและพาไปยังห้องของตัวเองเพื่อทำแผลให้เหนือ

เรื่องนี้จึงทำให้ปุณเกิดความสงสัยมากเพราะนี้เป็นครั้งที่ 2 แล้วที่เกิด

เหตุการณ์นี้ จึงขอให้เหนือเล่าเหตุการณ์ให้ฟัง เหนือจึงยอมเล่า

เหตุการณ์ที่ตัวเองเจอให้ฟัง "คืออ.. ผมเห็นเงาดำๆโผล่มาทางกระจก"

แต่ปุณกลับไม่ได้คิดอะไรมากเพราะปุณคิดว่าทุกๆที่ก็ต้องมีผีหรือเจ้าที่

อยู่อาศัยอยู่แล้วจึงเข้าไปปลอบเหนือ เมื่อทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิม

ทุกคนต่างก็กลับไปนอน "พี่ปุณ พี่ปุณ ปราณไม่สบายครับ" ปุณที่

กำลังนอนหลับอยู่จึงรีบลุกขึ้นจากเตียงและรีบวิ่งไปยังห้องของน้องแต่

ภาพที่เห็นคือ อาการของปราณเหมือนคนกำลังจะตาย หายใจหืบหอบ

ปุณจึงรีบพาปราณไปโรงพยาบาล
 6

เวลาผ่านไปได้สักระยะพยาบาลสาวคนหนึ่งได้เดินออกมาจาก

ห้องผ่าพัด พยาบาลสาวคนนั้นถอดหายใจเฮือกหนึ่งก่อนจะพูด

ขึ้นว่า " พวกเราทุกคนทำเต็มที่แล้วนะคะ น้องของคุณเสียแล้ว"

พยาบาลสาวยังไม่ทันพูดจบปุณก็ได้พุบลงไปกับพื้นด้วยความ

เสียใจ นี่ก็เป็นวันที่ 2 แล้วที่ปุณไม่ได้ออกไปทำงาน ปุณเอาแต่

โทษตนเองที่ดูแลน้องได้ไม่ดีพอ เหนือได้แต่คอยปลอบปุณอยู่

ข้างๆจนทำให้ปุณรู้สึกดีขึ้นมากบ้าง ทุกคนต่างให้กำลังใจกัน "

ตื่นได้แล้วน้าาา "เสียงปลุกที่ทุกเช้าน้องๆจะได้ยินแต่วันนี้กลับ

ไม่ใช่เสียงที่คุ้นเคยน้องๆทั้งสองค่อยๆลืมตาขึ้นมองตามเสียง

เสียงที่ปลุกนั้นคือเสียงของเหนือ ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาปุณ

เสียใจกับการจากไปของปราณ เหนือจึงทำหน้าที่แทนปุณ เมื่อ

ปุณเห็นเหนือทำกำลังจะไปส่งน้องๆที่โรงเรียนปุณจึงตระหนักได้

ว่าตนเองนั้นต้องรู้จักเดินหน้าต่อไป วันนี้ปุณจึงออกไปทำงานวัน

แรก " ดูเหมือนทุกอย่างจะผ่านไปได้ดีแล้วนะ" เหนือพูดด้วย

ความโล่งอก " กริ๋ง กริ๋ง กริ๋ง " เสียงกระดิ่งของโรงเรียนดังขึ้น

เด็กๆต่างก็พากันกลับบ้าน เปรมที่นั่งรอเปาอยู่ตามปกติแต่เมื่อ

เวลาผ่านไปเนิ่นนานจนรถรับส่งมาจอดอยู่ตรงหน้าของเปรมแต่

เปาก็ยังไม่มาสักทีเปรมจึงรีบตามหาเปาจนทั่วแต่ก็ไม่เจอเปรมจึง

รีบขึ้นรถรับส่งกลับบ้านไปบอกปุณ เมื่อปุณและเหนือเห็นเปรม

เดินเข้าบ้านมาคนเดียวจึงเอ่ยปากถามพร้อมกัน " อ้าวแล้วน้อง

เปาไปไหนล่ะ"
 7

เปรมรีบตอบ " คือ... เมื่อตอนเย็นผมหาน้องเปาจนทั่วโรงเรียนแล้ว

แต่ก็ไม่เจอเลยครับบ" ปุณจึงรีบโทรถามครูทันที " สวัสดีครับ นี่เป็น

พี่ของเปาเองนะครับพอดีน้องผมหายไป ไม่ทราบว่าน้องผมได้ไป

โรงเรียนไหมครับ " เสียงจากปลายสายตอบ " น้องเข้าเรียนทุก

คาบนะคะ แต่คาบท้ายก่อนหมดคาบไปกี่นาทีน้องขอตัวไปเข้า

ห้องน้ำครูเห็นว่าจะหมดคาบแล้วก็นึกว่าน้องไปรอรถแล้วค่ะ" ปุณ

เริ่มกระวนกระวาย" ขอบคุณครับครู" ปุณและเหนือจึงรีบออกไป

ตามหาน้องและสอบถามคนที่อาศัยอยู่ใกล้โรงเรียนแต่ก็ไม่มีใคร

พบเห็นเปาเลยสักคน จนตอนนี้แสงอาทิตย์เริ่มอ่อนลงและดวง

อาทิตย์ได้เคลื่อนที่ไปยังขอบฟ้าแล้ว เหนือกับปุณจึงตัดสินใจกลับ

บ้านก่อน" พรุ่งนี้เราค่อยไปหากันใหม่นะครับ" เหนือพูดขึ้น ปุณพยัก

หน้าตอบเบาๆและทุกคนก็ต่างเข้าตอน ปุณนอนไม่หลับได้แต่คิด

เรื่องน้อง ปุณเครียดมากจึงไปขอนอนกับเหนือเพราะอย่างน้อยก็มี

คนคอยปลอบคอยพูดคุยด้วย เหนือและปุณนอนคุยกันอยู่นานพอ

สมควรจนทำให้ปุณเผลอหลับไปด้วยความที่ปุณเป็นคนติด

หมอนข้างจึงหันไปกอดเหนือที่นอนอยู่ข้างๆ แสงแสดรอดผ่าน

หน้าต่างห้องกระทบไปที่ใบหน้าของทั้งสองจนทำให้เหนือและปุณตื่น

ขึ้น ทั้งคู่ที่นอนกอดกันอยู่นั้นจึงตื่นมาสบตากันและทำให้เหนือรู้สึกได้

ว่าตนเองกำลังหน้าแดง เหนือจึงรีบลุกขึ้นแล้วไปปลุกเปรมที่กำลัง

นอนอยู่อีกห้อง เมื่อปุณไปส่งเปรมที่โรงเรียนแล้วก็ได้ออกตามหา
น้องของตนเองอีกครั้ง
 8

แต่หาจนทั่วแล้วก็ไม่พบน้องของตนเลย ตอนนี้ปุณรู้สึกทำอะไรไม่ถูก

กับสิ่งที่เกิดขึ้น " ตอนนี้เราควรไปแจ้งความให้ตำรวจช่วยตามหาดี

กว่านะครับ" เหนือหันไปพูดกับปุณที่ตอนนี้สายตาดูกังวลเอาสะมากๆ

ทั้งคู่จึงรีบไปยังสถานีตำรวจโดยไว แต่เมื่อเวลาผ่านไปหลายวันแล้ว

ทั้งคู่ก็ยังไม่ได้ข่าวของเปาแม้แต่น้อย จนทำให้เขาทั้งคู่เริ่มถอดใจกัน

ด้วยตอนนี้ในบ้านมีแต่เหตุการณ์ที่ทำให้ทุกคนรู้สึกเศร้าและหดหู่ใจ

ในระหว่างที่รับประทานอาหารพร้อมกันนั้นเหนือจึงเอ๋ยถามขึ้น " วันนี้

ต่างเป็นวันหยุดของทุกคน เราออกไปเที่ยวกันไหม" เปรมซึ่งเป็นเด็ก

ที่ชอบเที่ยวอยู่แล้วจึงรีบตอบรับอย่างไว ส่วนปุณก็ได้พยักหน้าตอบ

เบาๆ เมื่อทุกคนต่างรับประทานอาหารกันเสร็จแล้ว จึงรีบไปเตรียม

ตัวและทั้งสามคนก็ได้ออกเดินทางไปเที่ยวกัน ตอนนี้ดูเหมือนเปรมจะ

มีความสุขมากๆเพราะตั้งแต่แม่กับพ่อของตัวเองเสียชีวิตก็ไม่ได้ออก

มาเที่ยวอีกเลย ส่วนปุณที่ก่อนหน้านี้เจอแต่เหตุการณ์ที่ทำให้ตนเอง

ต้องสูญเสียคนรอบข้างมากมายแต่ตอนนี้ใบหน้าของเขาเริ่มเผยรอย

ยิ้มออกมาให้เห็น " ถ้าไม่มีเธอคนนี้คอยอยู่ข้างๆ ตนเองจะรับเรื่อง

ราวที่เกิดขึ้นไหวไหม" ปุณได้พูดกับตนเองและมองไปยังเหนือที่กำลัง

วิ่งเล่นอยู่บนหาดทรายกับน้องของตนเอง
 9

ตอนนี้น้ำทะเลสะท้อนแสงสีส้มจากดวงอาทิตย์ที่กระทบลงมา ทำให้ ทั้งสามคน

รีบมานั่งมองดูดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้าไป และ ปลอบใจตนเองที่
สามารถผ่านเรื่องทุกอย่างมาได้ ทั้งสามได้เดินทาง กลับบ้านกัน ต่างคนต่าง
เข้านอน
" ปุณ ปุณตื่นเร็วเปรมหายไปไหนไม่รู้ " ปุณรีบลืมตาขึ้นและเห็น สีหน้าของ
เหนือที่กำลังรีบร้อน ปุณจึงรีบลุกจากที่นอนและออกไปตาม หาเปรมแต่เมื่อ
หาจนทั่วแล้วก็ยังไม่เจอ ปุณจึงเริ่มสงสัยว่าน้องๆ ทั้ง3หายไปไหน ตอนนี้
สภาพของปุณไม่ต่างอะไรกับคนไม่มีสติและ ร่างกายของปุณสูบผอมลงไป
มากแต่ก็มีเหนือคอยดูแลปุณอยู่ข้างๆ ขณะที่ปุณนอนพักผ่อนอยู่อยู่ๆไข้ก็ขึ้น
สูง ทำให้หนือต้องรีบออกไปซื้อ ยากระทันหัน ปุณที่นอนอยู่บนเตียงนั้นจู่ๆก็
นึกถึงแผลที่อยู่บนคอของ เหนือ จึงรีบเดินไปยังห้องของพ่อแม่ตัวเองที่เสีย
ไปแล้วและได้เจอ หนังสือตำราเล่มหนึ่งเมื่อปุณเปิดอ่านก็ต้องตกใจเพราะใน
ห้องสือปรา กฏรอยแผลแบบเดียวกับที่อยู่บนต้นคอของเหนือเลยโดยใน
ข้อความ กล่าวไว้ว่า " รอยนี้ไม่ใช่รอยแผลแต่เป็นสัญญลักษณ์ ของคำสาบ
โดยเมื่อก่อนมีหมู่บ้านหนึ่งเป็นหมู่บ้านเล็กจะมีการบูชา ภูตผีทุกๆเดือนและ
เมื่อเดือนยี่ซึ่งตรงกับวันที่ผู้ทำพิธีเสียชีวิตลงจึง ทำให้ไม่มีการจัดทำพิธีบูชา
ทำใหัภูติผีเกิดการออกล่ามนุษย์แทนซึ่ง มีคนรอดมาได้จึงทิ้งคำสาบไว้ให้
สืบทอดกันต่อมา"
 10

ปุณจึงเปิดไปอีกหน้าซึ่งปรากฏวิธีแก้เอาไว้นั้นคือ " จะต้องมีผู้บูชาตัวเอง

เพื่อล้างคำสาบให้กับคนนั้น" เมื่อปุณอ่านจบก็เข้าใจทุกอย่างที่เกิดขึ้น

ปุณซึ่งอยากให้เหนือได้เป็นอิสระจึงได้เขียนจดหมายทิ้งไว้ให้เหนือและ

เริ่มทำพิธี เมื่อที่กำลังเดินกลับบ้านได้รู้สึกแปลกและส่องกระจกได้เหลือบ

ไปเห็นคอตัวเองที่เป็นรอบแผลได้หายไปแล้วจึงตกใจและรีบไปหาปุณ

ทันที แต่พอเหนือถึงบ้านกลับไม่เห็นปุณแล้วว ในบ้านมีแต่ความมืดและ

แสงเทียนหลายเล่มจุดอยู่ เหนือจึงเดินไปเปิดไฟและพบกับซองจดหมายสี

ขาววางอยู่บนเตียงเหนือจึงหยิบมาอ่าน " ผมปุณเองนะ ตอนนี้ผมเข้าใจ

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นแล้วนะ ตอนนี้คุณเป็นอิสระแล้วนะ ผมดีใจมากๆเลยละ

ที่อย่างน้อยพวกเราได้มากเจอกันมันคงเป็นพรมลิขิตละมั้ง" ทันใดนั้น

เหนือก็ได้เหลือบไปเห็นหนังสือตำราที่ปุณเปิดอ่านไว้ทำให้เหนือเข้าใจทุก

อย่างแล้วเหมือนกัน เหนือได้นั่งร้องไห้เหมือนคนใกล้หมดลมหายใจอยู่

คนเดียวในห้องและสายลมได้พัดผ่านช่องหน้าต่างมา หลังจากคืนนั้น

บ้านนั้นก็ไม่มีใครอาศัยอยู่อีกเลย
 11

P.D.
P คือ (ปอ) นางสาวหทัยวรรณ์ เขียวหวาน
D คือ(ดรีม) นางสาวเหมือนฝั น คงสมุทร