เรื่อง : สวัสดีคืนนี้ขอฆ่า

จัดทำ ebook : สิงหำคม 2565

จำนวน: 132 หน้ำ
รำคำ: 89 บำท
ผู้เขียน | หนุ่มบำงบำหรุ
ภำพปก | หนุ่มบำงบำหรุ
พิสูจน์อักษร | หนุ่มบำงบำหรุ
กรำฟิค/เลย์เอำท์ | หนุ่มบำงบำหรุ

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537

ห้ ามทาการคัดลอก เลียนแบบ หรือดัดแปลงเนือ้ หาส่วนใดส่วนหนึ่ง
ของงานเขียนนี ้ รวมทัง้ การจัดเก็บ ถ่ายทอด สแกน บันทึก ถ่ายภาพ
ไม่ว่าในรู ปแบบหรือวิธีการใด ๆ ในกระบวนการอิเล็กทรอนิกส์ เว้ น
แต่ได้ รับอนุญาตจากเจ้ าของลิขสิทธิ์เท่านั้น

2
 คำนำนักเขียน
ผมยังใหม่กบั วงการเขียนหนังสืออย่างมาก อาศัยที่ชอบอ่านอ่านได้ทกุ แนว
จนเมื่อความนิยมในการเขียนนิยายออนไลน์เป็ นที่นิยม ผมก็แค่ “จะลอง
เขียนหน่อยเป็ นอะไร”

เรื่องนีเ้ ขียนได้อย่างไหลลื่น คงเพราะอัน้ มาจากความที่เราอ่านมาเยอะ

บวกกับ “อยากลอง”
ยินดีท่ีทา่ นหยิบ โหลด หรืออ่านออนไลน์เป็ นตอน ๆ ก็ตามกับหนังสือเล่มนี ้
ถ้าดีน่าติดตาม สนุก ลุน้ แค่นีผ้ มก็ถือว่าหนังสือนิยายเล่มหน้าได้ทาหน้าที่
ของมันอย่างสมบูรณ์แบบ

ผิดพลาดประการใดขออภัยมา ณ ที่นีด้ ว้ ย ขอบพระคุณอย่างสูงจากใจจริง

หนุม่ บางบาหรุ

สิงหาคม 2565

3
1

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึน้ มาสักระยะหนึ่ง ท่ามกลางความเงียบในบ้าน

แสงจากมือถือพร้อมความสั่นจากสายเรียกเข้า ดึงดูดสายตาให้มองหา
ต้นตอของเสียง พร้อมความฉงนว่าใครโทรมา ตอนนีก้ ็ดกึ พอสมควรแล้ว

“ฮัลโหลค่ะ” แสนดีรบั เอาโทรศัพท์มาไว้กบั ตัวสไลด์เปิ ดรับสายพร้อม

รอยยิม้ เธอรูว้ า่ เป็ นใครที่ปลายสาย

ห้องรับแขกไม่เล็กไม่ใหญ่ สาหรับครอบครัวเล็ก ๆ พ่อ แม่ และลูกสาว

พ่อวัยกลางคน นั่งทางานเงียบ ๆ อยู่บนโซฟา มีแต่เสียงพัดลมจาก

คอมพิวเตอร์ระบายความร้อนเป็ นระยะ ๆ เงี่ยหูฟังความเปลี่ยนแปลง
ภายในห้อง

สาหรับแม่ การได้งีบสักพักหลังเสร็จสิน้ งานบ้านต่าง ๆ และล่าสุดล้างจาน

เสร็จแล้ว ขอแค่นีก้ ็ชว่ ยผ่อนคลายความเหนื่อยล้าได้เป็ นอย่างดี

“หรอคะ หนูไม่แน่ใจ ตอนนีค้ อ่ นข้างดึกแล้ว” ถึงแม้พอ่ จะดูเหมือนทางาน

อยู่ แต่ก็เปิ ดหูคอยรับรูร้ บั ฟั งเรื่องต่าง ๆ ของคนในครอบครัวอยูเ่ สมอ ยิ่ง
อะไรที่เกี่ยวกับแสนดีย่งิ สนใจ

เกิดอะไรขึน้ นะพ่อคิดในใจ ความอยากรูผ้ สมเป็ นห่วงดูจะไม่กลืนกันเป็ น

เนือ้ เดียวเท่าไร การออกตัวว่าเป็ นห่วงมากไปอาจดูตีความเป็ นอยากรูอ้ ยาก
เห็น จนบุกรุกความเป็ นส่วนตัวของลูกได้ ลูกก็โตจนเป็ นวัยรุน่ แล้ว คง
ต้องการความเป็ นส่วนตัวมากที่สดุ

เดี๋ยวมีอะไรคงเดินมาบอกเองพ่อคิดในใจพลางทางานต่อไปเรื่อย ๆ

“พ่อคะ มีเรื่องนิดหน่อย หนูจาเป็ นต้องออกไปข้างนอก” แสนดีเดินมาหา

อย่างมั่นใจในระดับนึงว่าพ่อคงให้ออกไป ถึงแม้รูว้ า่ เวลานีม้ นั ดึกแล้ว

“มีเรื่องอะไรหรอลูก นี่ดกึ แล้วนะ”

แม่ขยับตัวนิดหน่อย แต่สงั เกตได้วา่ หลับสนิทเลย

“พี่โอ ให้ไปหาแกไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ”

โธ่ไอ้เด็กเวรมุกเก่า ๆ แบบนีอ้ ีกแล้ว นึกถึงไอ้เด็กนี่ทีไร ทาไมมันไม่ถกู ชะตา

5
เลยนะ แม้จะรูจ้ กั กันมานานกับครอบครัวนี ้ แต่สาหรับเจ้าเด็กโอนี่ท่ีดวู นั ๆ
ไม่ทาอะไร ใส่เกงเดฟ ๆ เล่นแต่เกมส์แต่ฟตุ บอลไม่ดู แมนยูไม่รูจ้ กั พ่อสบถ
เรื่อย ๆ ในใจแบบต่อเนื่อง

“ที่บา้ นเค้าตอนนีไ้ ม่มีใครอยู่ พ่อแม่พ่ีเค้าไปธุระด่วนไม่รูจ้ ะกลับเมื่อไร แต่

พ่อไม่ตอ้ งห่วงนะ แค่เอายาไปแขวนไว้ท่ีประตูแล้วก็กลับ”
แสนดีอธิบายให้พอ่ ไม่ตอ้ งห่วง

“งัน้ ให้พอ่ ไปส่งนะ รีบไปรีบมา ดึกแล้วด้วย” อย่างน้อยก็มีเราไปด้วย คงทา

อะไรไม่เหมาะสมไม่ได้ พ่อคิดในใจ

“ได้คะ่ ”

เสียงโทรศัพท์แสนดี ดังขึน้ อีกครัง้ ปลายสายเหมือนอยู่ท่ามกลางอะไรซัก

อย่าง นอกจากเสียงพูดแล้ว มีเสียงดัง ๆ อยูใ่ นสายดังออกมาด้วย

“ฮัลโหลค่ะ” แสนดีรบั สาย

“39 หรอ ไปหาหมอดีมยั้ ”

พ่อรูส้ กึ ว่า ไอ้เด็กโอนี่มนั ยังไง โทรมาอยูไ่ ด้ แถมดูอาการจะหนักขึน้ เรื่อย ๆ

6
ลูกเราก็ดเู ป็ นห่วงเหลือเกิน

แสนดีวางสาย

“พ่อคะ พี่เค้าเป็ นหนัก เดี๋ยวไปดูอาการก่อน ถ้าพี่เค้าไม่ไหวจริง ๆ หนูขอให้

พ่อไปส่งพี่เค้าหาหมอหน่อยนะ”

นั่นไง อะไรของมันนักหนา ลูกเราก็ใจดีจริง

“ได้ ๆ ลองไปดูก่อน” พ่อตอบอย่างไม่เต็มใจ แต่แสนดีก็ไม่รูส้ กึ อะไร ตอน

นัน้ สนใจแต่พ่ีโอ

ทัง้ พ่อและลูกสาวเปลี่ยนชุดพร้อมออกเดินทาง ดีอย่างที่บา้ นของทัง้ คูไ่ ม่

ไกลกันมาก หลังออกเดินทางไปไม่นาน โทรศัพท์ของพ่อก็ดงั ขึน้ พ่อค่อย ๆ
ชะลอความเร็ว แล้วดึงโทรศัพท์จากกระเป๋ ากางเกง

“ไปไหนกันจ้ะ พ่อลูก”
“ออ ที่รกั เพื่อนลูกไม่สบาย แสนดีเลยจะเอายาไปให้เค้าที่บา้ นน่ะ”
“หรอ ๆ โอเค ๆ รีบไปรีบมา ขับรถดี ๆ จ้ะ”
“โอเคจ้ะ บาย”

7
ซอยข้างหน้าเลีย้ วซ้าย แล้วเข้าไปอีกหน่อยไม่เกิน 50 เมตร ก็จะถึงบ้านพี่
โอแล้ว แสนดีรูส้ กึ กระวนกระวายใจอย่างมาก พ่อก็ดอู อก เพราะนั่งเงียบมา
ตลอดและดูมีสีหน้าเป็ นห่วง

“จะถึงแล้วลูก ไม่เป็ นไร” พ่อพยายามชิว ๆ พลางก็นกึ ถึงนายพี่โอคนนี ้ ไม่

เกรงใจลูกเราซะเลย

ถึงบ้านแล้ว ดูจากภายนอกดูเงียบ มืด พูดกันตามตรงก็คือ วังเวงชอบกล

ไฟหน้าบ้านก็ไม่เปิ ด ยิ่งทาให้มืดเข้าไปใหญ่ หรือนายคนนีไ้ ม่สบายจริง ๆ
จนไม่สามารถขยับไปไหนได้เลย ถ้าอย่างนัน้ ก็นา่ เห็นใจ พ่อพยายาม
ตีความจากสิ่งที่เห็น

“เดี๋ยวหนูลงไปหาพี่เค้า ดูอาการเค้าสักหน่อยนะคะ”
“พ่อว่าลองโทรไปก่อนดีมยั้ ว่าถึงแล้ว”
“ได้คะ่ เดี๋ยวลองดู” แสนดีหยิบโทรศัพท์ขนึ ้ มา

ลองโทรอยูส่ กั พัก ระหว่างนัน้ พ่อก็ลองดูรอบ ๆ บ้าน และบรรยากาศ

โดยรอบ ดูเงียบ ๆ และมืด มีเพียงแสงไฟจากถนนเท่านัน้ ดูลกั ษณะคนแถว
นีจ้ ะหลับกันเร็ว และไม่มีอะไรขายเลย พูดง่าย ๆ ว่าอันตราย หากมาเดิน
คนเดียว เรียกว่าเปลี่ยวถึงจะถูก
8
“ไม่มีคนรับสายเลย พี่เค้าไปไหนนะ” แสนดีบน่ ดัง ๆ ออกมา
นายพี่โอ มันไปไหนนะ เพิ่งคุยกันไม่นาน หรือหลับไปแล้ว พ่อคิดตาม
“เอางีม้ ยั้ เข้าไปในบ้านเค้าด้วยกัน เพราะมันดูมืดและเปลี่ยวนะ พ่อไม่
อยากให้หนูไปคนเดียว”

“ได้คะ่ งัน้ ไปกันเลย”

จอดรถหน้าบ้าน คิดว่าคงไม่มีคนเข้าออก และที่จอดรถก็ไม่มีรถเลย คาดว่า

พ่อกับแม่ก็คงไม่อยู่ ประตูหน้าดูหนาใหญ่แต่เปิ ดเข้าไปได้เลย คงเป็ นการ
หลอกหัวขโมยอีกชัน้ นึง ให้ดเู หมือนล็อกแต่จริง ๆ ไม่ได้ล็อก ก้าวเท้าเข้าไป
ในบ้านดูเงียบ ๆ ไม่มีสตั ว์เลีย้ งอะไรส่งเสียง แสนดีเดินอยูข่ า้ งหลังพ่อ
เหมือนไม่เคยมาเหมือนกัน ถือเป็ นสัญญาณดีสาหรับผูเ้ ป็ นพ่อ ยิ่งไม่
คุน้ เคยแสดงว่าไม่เคยมาแสดงว่าความสัมพันธ์ยงั ไม่ไปไหนไกล อาจเป็ น
ห่วงเป็ นใยตามประสาพี่นอ้ งก็ได้

บ้านมีสนามหญ้าด้านซ้ายเล็ก ๆ บนหญ้ามีลกู บอลหนังอยูเ่ จ้าเด็กนี่ เล่น

บอลด้วยหรอพ่อนึก

รอบบ้านมืดไม่เห็นรายละเอียดมากนัก พอเดินมาถึงตัวบ้าน บ้านมี

ลักษณะเก่า ๆ สองชัน้ มีลกั ษณะเป็ นแท่งสูง ไม่ได้เป็ นหน้าจั่วแบบที่เห็น
9
ทั่วไป ออกแบบมาอย่างนี ้ สมัยก่อนคงดูทนั สมัย แต่ตอนนีเ้ ห็นได้ท่วั ไป
และตอนนีส้ ภาพก็ดโู ทรม ๆ แล้ว ประตูเข้าบ้านจะล็อกมัย้ นะ เกิดล็อก
ขึน้ มาก็กลับดีกว่า ดูนา่ กลัวชอบกลพ่อสงสัย

“ฟรืบบบ” ประตูเลื่อนกระจก ถูกเลื่อนออกอย่างง่ายดาย ไม่ได้ล็อกอีกแล้ว

ในบ้านก็เงียบ มืด มีกลิ่นอับ ๆ ชืน้ ๆ คล้ายไม่เปิ ดให้อากาศถ่ายเทเลย

ท่ามกลางความมืดที่ดเู หมือนจะไม่มีใครอยูท่ ่ีชนั้ 1 เลย ทันใดนัน้ พ่อและ

แสนดีก็องึ ้ ปนตกใจ

“คุณเป็ นใคร”

…..

10
2

เมื่อปรากฏเสียงพูดเสียงหนึ่งขึน้ มา อย่างดังและดูลมุ่ ลึก แต่ไม่เป็ นมิตรเลย

ในฐานะพ่อ พ่อเอาตัวบังแสนดีไว้ตามสัญชาตญาณเตรียมรับอะไรก็ตาม
หากเกิดขึน้

“ผมเป็ นพ่อแสนดี โอโทรมาว่าไม่สบาย เราก็เลยจะเอายามาให้” พ่อตอบ

อย่าไม่สบอารมณ์เช่นกัน นี่มนั เรื่องอะไรกันวะ

“ไม่มีใครอยู่บา้ น” ผูพ้ ดู ยังคงเปล่งวาจาโต้ตอบจากที่มืดเช่นเคย ซึ่งไม่

ปรากฏว่าคือใครกันแน่

อ้าว แล้วมึงเป็ นใครวะ พ่อคิด

“แต่พ่ีโอโทรหาหนูนะคะ บอกว่าขอยากินหน่อย ถ้าเอามาแล้วก็ให้แขวนไว้

แล้วก็โทรมาอีกครัง้ บอกไข้สงู เลยอยากแวะมาหาค่ะ” แสนดีอธิบายให้ครบ
และกระจ่างที่สดุ เพื่อสื่อสารกับใครก็ไม่รู ้

“ขอบคุณ แต่ตอนนีเ้ ค้าไม่อยู่บา้ น”

พ่อและแสนดีไม่อยากถลาลึกไปมากกว่านี ้ หากจะเดินเข้าไปในที่มืดแบบนี ้
และหาต้นตอของเสียง อย่าดีกว่า เอายาวางไว้แล้วไป ทัง้ สองคิดแบบนัน้

เงียบไปสักพัก ไม่มีบทสนทนาใด พ่อและแสนดีได้แต่มองหน้ากันท่ามกลาง

ความมืด พ่อขอถุงยาคล้ายกับว่าอยากจะจัดการให้จบ ๆ วางไว้แล้วรีบ
กลับดีกว่า คือสิ่งที่ควรทาในตอนนี ้

“แกร๊ก” เสียงที่เคยแต่ได้ยินในหนัง จะใช่เสียงนัน้ รึเปล่า ทัง้ คูแ่ ละคนทั่วไป

คงไม่เคยได้ยินเสียงนีแ้ บบสด ๆ ชัด ๆ แต่พ่อสามารถเดาได้ดว้ ย
สัญชาตญาณ ว่ามันน่าจะใช่ท่ีสดุ หลังจากเสียงนัน้ มันก็ตอ้ งตามมาด้วย
เสียงดัง ๆ

“อะไรวะเนี่ย นี่มนั ” พ่อหันมาพูดกับแสนดีเบา ๆ แต่ยงั ไม่ได้พดู จนจบ

ประโยค แสนดีจบั มือพ่อดึงไปด้วยกันเท่าที่จะมีแรง แล้ววิ่งอย่างไม่ลืมหูลืม
ตากลับออกไปจากตัวบ้านทัง้ พ่อและลูก

“ขึน้ รถเร็วพ่อ”
“ไปเร็ว” พ่อตอบ
“นี่มนั เรื่องบ้าอะไรวะเนี่ย” คาพูดประโยคเดิม ที่โผล่มาหลายรอบในค่าคืนนี ้
“หนูก็ไม่รู”้
12
“เสียงปื นชัด ๆ นะพ่อว่า” แสนดีพยักหน้า
“แล้วลูกเห็นอะไร ถึงดึงพ่อออกมา” พ่อถามพรัอมสตาร์รถโดยด่วน

แสนดีดอู งึ ้ ๆ และพยายามคิดอะไร เชื่อมโยงอยูใ่ นใจบางอย่าง

“ไปก่อนพ่อ ออกรถเถอะ”

ทัง้ คูย่ งั ไม่พดู อะไรกันมาก รูแ้ ต่เพียงต้องออกไปจากแถวนีใ้ ห้เร็วที่สดุ

………..

เสียงคนสองคนคุยกันในที่มืด
“มันจาเป็ นขอให้เข้าใจ”

“แต่วา่ ........................”
ฟั งไม่ทนั จบ ผูอ้ ามหิตคนนีผ้ สู้ ามารถตัดสินชีวิตคนได้อย่างใจปรารถนา
ด้วยอาวุธในมือ
“ปัง…..!!!”
ร่างไร้วิญญาณถลาลงพืน้ ในทันที พร้อมเสียงที่ยงั ไม่ทนั ได้พดู อะไรจบ

……….

13
ที่สถานีตารวจภูธรเมืองนนไทร ผูห้ มวดไกรนั่งหาว ช่างเป็ นค่าคืนอีก
ยาวนานเหลือเกิน หลายวันมาแล้วหลังจากหมดเทศกาลสงกรานต์ ก็ไม่มี
เหตุอะไรร้ายแรง เมืองนีด้ สู งบ สงบจนความกระตือรือร้นหมดไป จนเป็ น
ความขีเ้ กียจ บางครัง้ เค้ายังคิดว่าอยากออกไปตระเวนตรวจตราภายนอก
บ้างยังจะดีกว่า แต่ผกู้ ากับบอกว่าให้คนอื่นไปทาแทนก็ได้ ให้ตวั เค้าไว้คอย
รับเรื่องที่สถานีดีกว่า

เสียงข้อความแจ้งเตือนเข้ามาจากสายตรวจ โดยปกติแล้วเป็ นอันรูก้ นั ว่าถ้า

ไม่มีอะไร ทุกอย่างปกติดี สายตรวจจะไม่สง่ ข้อความใด ๆ เพื่อไม่ให้เป็ น
การรบกวนเจ้าหน้าที่ท่ีตอ้ งรับงานอยูท่ ่ี สน. แต่ครัง้ นีไ้ ม่ใช่อย่างนัน้

หมวดไกรดึงโทรศัพท์ขนึ ้ มา เปิ ดแอปดู ใครกันนะ หรือมีอะไรเกิดขึน้

ปรากฏเป็ นข้อความเรียบ ๆ สัน้ ๆ แต่ส่นั สะท้าน

“หมวดครับ พบคนตายในบ้านซอย 9 ครับ”

………..

ผูห้ มวดไกรถึงที่เกิดเหตุ กวาดตาไปรอบ ๆ ดูมืดทัง้ ในตัวบ้าน และภายนอก

รวมไปถึงถนนด้วยประสบการณ์และความเป็ นมืออาชีพ หมวดพยายามหา

14
ตัวช่วยต่าง ๆ เช่น กล้องวงจรปิ ดเพื่อให้คดีได้คลี่คลาย

สายตรวจทศพลเดินเข้ามาหา พร้อมรายงานความเป็ นมา

“ผูต้ ายเป็ นนักศึกษาเพิ่งจบมหาวิทยาลัย ถูกยิงที่ขมับด้านซ้าย เสียชีวิตมา
ประมาณหนึ่งชั่วโมง ทัง้ บ้านไม่มีใครอยู่ครับ

“แล้วใครคือผูพ้ บศพเป็ นคนแรก”

“พวกเรา” เอ่ยขึน้ แทบจะพร้อมกันแบบไม่ได้นดั หมาย

สายตรวจทศพล มองมาที่ผกู้ องพยายามบอกด้วยสายตาให้ถามทัง้ คูต่ อ่

“พวกคุณคือ”
“เราคือพ่อแม่ เราพบลูกนอนจมกองเลือด เราตกใจมาก ทาอะไรไม่ถกู
พยายามจะโทรหาตารวจ แต่เผอิญสายตรวจขับรถเข้ามาตรวจในซอย
พอดี” พ่อเล่าด้วยอาการเสียใจและตกใจจนมีนา้ ตาคลอ ๆ

“ลูกเราไม่เคยก่อเรื่อง หรือมีศตั รูท่ีไหน” แม่พดู เสริมและมีอาการไม่ตา่ งจาก

พ่อ

15
“มีทรัพย์สินสูญหายบ้างรึเปล่าครับ อาจเป็ นการปล้นทรัพย์”

“มีเงินหายไปจากลิน้ ชัก เป็ นเงินฉุกเฉินที่เราเก็บไว้ ซึ่งไม่มีใครรูแ้ น่ ๆ “

“คุณสงสัยใครรึเปล่าครับ” หมวดสักถามเพื่อหาตัวช่วย

ไม่ทนั ได้ตอบอะไร สายตรวจทศพลรายงานหมวดไกรอย่างภูมิใจ

“ผมลองไปถามคนแถวนีม้ าครับ มีผเู้ ห็นเหตุการณ์ท่านนึงรายงานว่า ก่อนนี ้

สักหนึ่งชั่วโมง มีรถยนต์มาจอดหน้าบ้าน และมีคนลงจากรถเข้าไปในบ้าน
ไม่นานนักมีเสียงรถออกไป คาดว่าออกไปด้วยความเร็ว เหมือนวิ่งหนีอะไร
ออกมา”

“ขอบใจมากทศพล ไม่เสียแรงนะที่ปลุกปั้นมา” การจะมายิม้ หรือชมใน

ช่วงเวลานีอ้ าจไม่เหมาะสมนัก หมวดไกรเริ่มกลับมาสนใจรถคันนัน้ อีกครัง้

“รถคันนัน้ ของใคร ทะเบียนอะไร แถวนีม้ ีกล้องวงจรปิ ดมัย้ ”

“น่าเสียดายไม่มีเลยครับหมวด”

16
ใช่นา่ เสียดาย บ้านเมืองเราน่าจะมีกฎให้ตดิ กล้องกันทั่วประเทศไปเลย งาน
จะได้ง่ายขึน้ หมวดนึกในใจแบบเซ็ง ๆ

“แต่เรารูว้ ่าเป็ นใคร”

…………….

สองพ่อลูกในตอนนีด้ เู หนื่อยหอบ และตื่นเต้น พอได้ออกมาจากซอยไกล

พอแล้ว อยูใ่ นเส้นทางที่จะตรงกลับบ้าน พ่อเอ่ยขึน้ ว่า

“เมื่อกีล้ กู เห็นอะไรหรอ ถึงรีบดึงมือพ่อแล้ววิ่งหนีออกมา”

“พ่อคงได้ยินเสียงนัน้ นะคะ หนูวา่ คือเสียงปื นที่กาลังตัง้ ลาพร้อมยิง ”

“พ่อก็คิดอย่างนัน้ และก็พยายามหาที่มาของเสียง แต่มนั มืดมองไม่เห็น

อะไร”

“หนูก็ไม่แน่ใจ แต่ส่งิ ที่เห็น คือ พี่โอ”

“โอ ? หนูเห็นโอหรอ”

“หนูยอมรับว่าเคยมาที่น่ีเหมือนกัน แต่เป็ นตอนกลางวัน และมีพอ่ แม่เค้า

17
อยูด่ ว้ ย หนูพอจะนึกออกว่าอะไรอยู่ตรงไหน สิ่งที่หนูเห็นคือ ภาพในกระจก
พี่โออยูใ่ ต้กระได สะบัดมือให้หนูหนีไป ผ่านมาทางกระจกที่อยู่อีกด้านของ
กระได”

คืนนีโ้ อนำพำให้เค้ำและลูกก็หนีจำกเหตุกำรณ์บำ้ ๆ มำได้ เพรำะอำจถูกยิง

ตำยไปแล้ว พ่อนึกขอบคุณอยูใ่ นใจ

ทันใดนัน้ เสียงโทรศัพท์พอ่ ดังขึน้ กระตุกต่อมตกใจให้แก่ทงั้ คู่

“ฮัลโหลที่รกั ” พ่อฟั งเสียงปลายสายพูดสักพัก

“ห่ะอะไรนะ !!?”

จากนัน้ ทัง้ พ่อลูกเหมือนตกอยูใ่ นพวัง

………

18
3

“ตารวจกาลังไล่ลา่ คุณอยูน่ ะที่รกั ”

“ไล่ลา่ ” คานีท้ าเอาพ่องงไปหมด นี่มนั บ้าอะไรกัน ดูเหมือนเราเป็ นฆาตกร
หรือ
“ที่รกั คุณช่วยพูดอีกทีได้มยั้ ตารวจ ไล่ลา่ อะไรกันเนี่ย ”

“คุณและลูกตกเป็ นผูต้ อ้ งสงสัย”

ไม่ทนั พูดจบ พ่อถามตามติด
“สงสัยว่า..................”
เสียงปลายทางกลืนนา้ ลาย และดูเหมือนต้องการสื่อสารอย่างจริงจัง

“คุณฆ่าคนตาย”

“โอ เพื่อนรุน่ พี่แสนดี โดนยิงเสียชีวิตเมื่อไม่นานนีเ้ อง”

“เดี๋ยวค่อยเล่าให้ฟัง ตอนนีค้ ณ
ุ ยังไม่ตอ้ งกลับมาบ้าน ขอให้มีสมาธิกบั การ
ขับรถ ขับไปไหนก็ได้ ออกไปตัง้ หลักก่อน”

“เฮ้ย!!! ผมไม่ได้ทาอะไรผิด ทาไมต้องหนี หนีสิคือเรายอมรับว่าผิ ด”

“จะ 30 วิแล้ว ค่อยคุยนะ ทาตามนี”้ พ่อเข้าใจในเรื่องการคุยโทรศัพท์นาน
หากนานไปตารวจแกะรอยได้วา่ อยูท่ ่ีไหน เค้าและลูกคงโดนติดตามอย่าง
ง่ายดาย

“ที่รกั ฉันเชื่อว่าคุณไม่ได้ทา ไปหาหลักฐานมา”

พ่อเล่าให้แสนดีฟังถึงสถานการณ์ตอนนี ้ แต่แม่คือที่พ่งึ เดียวและไว้ใจได้

ที่สดุ ไม่มีเหตุผลใดที่จะไม่เชื่อแม่

แสนดีองึ ้ ไป ในใจไม่คาดคิดเลย การได้คยุ กับพี่โอเมื่อกี ้ คือ ครัง้ สุดท้าย

ความรักใช่หรือเปล่าไม่รู ้ แต่ทงั้ คูก่ าลังค่อย ๆ ปลูก ความเข้าใจ เรียนรู ้ ไป
ด้วยกันอย่างคนที่ปรารถนาดีตอ่ กัน การมีพ่ีโอดีกว่าไม่มี และไม่ควรจบลง
ด้วยการลาจากกันแบบนี ้

พ่อหันหัวรถกลับอย่างเร็ว แต่ไม่ถึงกับเป็ นที่สงั เกตนัก

พ่อสังเกตหน้าตาท่าทางแสนดี แววเศร้าปรากฏชัดเจน มองทางมีแสงจาก

ถนนสะท้อนนา้ ใส ๆ อาบแก้ม น่าสงสารจับใจ ต่อให้ใครไม่ดียงั ไงในสายตา
เรา แต่ถา้ ลูกโอเค เราก็ควรเอาความสุขลูกเป็ นที่ตงั้ เห็นแสนดีเสียใจแบบนี ้

20
พ่อก็จะแย่เอา

“นัน้ ไปที่ ๆ นึงค่ะพ่อ” แสนดีปาดนา้ ตา พูดช้า ๆ แต่ยงั มีสติแม้ใน

สถานการณ์แบบนี ้

“ที่ไหนลูก”
“ตรงไปทางนีป้ ระมาณ 10 กิโล และเราต้องไม่ใช้รถค่ะ”

…………

สนามเด็กเล่นในยามค่าคืนดูโล่งกว้าง แต่มืดและเปลี่ยวเหลือเกิน พ่อไม่

ได้มานานแล้วแถวนี ้ ตัง้ แต่ท่ีดนิ แถวนีถ้ กู ปรับเปลี่ยนไปเป็ น แลนด์ฟิวด์ (ที่
เก็บขยะ) เพื่อฝัง และเก็บขยะ พ่อมองว่าเป็ นถังขยะขนาดใหญ่
เครื่องใช้ไฟฟ้า ขยะ อาหาร รถเก่า ทุกอย่างที่พอจะนึกได้ ถูกมากองไว้ตรง
นีเ้ พื่อรอการฝังหรือเผา

พ่ออดสงสัยไม่ได้วา่ แสนดีให้พอ่ มาที่ตรงนีท้ าไม

“หนูวา่ เราควรจอดรถไว้ท่ีน่ีนะคะ อย่างน้อยรถเราก็ไม่ถกู ตาม จอดเป็ นขยะ
ไว้แบบนีก้ ่อน”

21
เป็ นความคิดที่ดี พ่อนึก ด้วยเทคโนโลยีตอนนีจ้ ากดาวเทียม สัญญาณมือ
ถือ หรือกล้องวงจรปิ ดก็ตาม เราถูกติดตามกันได้อย่างง่ายดาย ไม่แน่ตอนนี ้
โทรศัพท์เราอาจถูกติดตามแล้วก็ได้

“พ่อรีบไปเถอะ เดินเข้าไปทางนีจ้ ะทะลุไปออกถนนเล็ก ๆ เลียบคลอง เดิน

เลียบคลองน่าจะไม่ผิดสังเกตมากนัก”

“พ่อมีความคิดที่ดีกว่านัน้ ” พ่อยังลังเลไม่แน่ใจในความคิด แต่ก็พดู ออกไป

“ยังไงดีอะ่ พ่อ”

พ่อเดินไปก้ม ๆ เงย ๆ รถเน่า ๆ บริเวณรอบ ๆ ตามหนังฮอลลิว๊ดู พระเอก

ชอบได้รถเก่า ๆ แถมมีกญ
ุ แจติดไว้ท่ีสตาร์ทรถ หรือไม่ก็ท่ีบงั แดด

แสนดีมองพ่อก็พอนึกออกว่าจะทาอะไร หาอะไร จึงช่วยหาคันอื่น ๆ รอบ ๆ

“เจอแล้วลูก มันมีกญ
ุ แจด้วย พ่อจะลองสตาร์ทดูนะ”

แล้วเสียงสวรรค์ก็มา รถสตาร์ทติด เสียงไม่ดีเท่าไร ไม่รูว้ ่าจะวิ่งไปได้ไกลแค่

ไหน แต่ก็ดีกว่าใช้รถตัวเองให้เป็ นที่สงั เกตได้

22
“เยี่ยมค่ะพ่อ ไปกันเลย”

ทันใดนัน้ แสงไฟจากกระบอกไฟฉายสาดส่องเข้ามาที่คนทัง้ คู่

“เฮ้ย ! ขโมย”

………….

ที่ สน. ตอนนีม้ ีเจ้าหน้าที่ฝ่ายสืบสวน พร้อมปฏิบตั งิ าน ผูก้ ากับยังไม่มาแต่

ทราบเรื่องแล้ว คงจะตามมาอีกไม่นาน

ฝ่ ายสืบสวน นาโดยผูก้ องโจ้ หน้าที่การสอบ สืบ ค้น แคะ คงต้องเป็ นเค้า

และด้วยประสบการณ์ท่ีเคยอยูม่ าหลายจังหวัด รูพ้ ืน้ ที่เกือบทุกแห่งใน
ประเทศไทย

ข้างหน้าผูก้ องโจ้ คือ ญาติผตู้ อ้ งสงสัยอันดับหนึ่งในตอนนี ้ เรียกให้ถกู ก็คือ

ภรรยาของผูต้ อ้ งสงสัยในคดีฆาตกรรม เธอยังดูน่งิ ๆ เหมือนไม่ได้ต่นื
ตระหนกและพร้อมตอบคาถาม

“ผมขอรบกวนเวลาคุณสักหน่อย ขออภัยที่ตอ้ งเชิญคุณมาให้ปากคาสัก

23
หน่อย”

“ไม่เป็ นไรค่ะ แต่ถา้ จะทาให้อะไรให้มนั เร็วขึน้ ยังไงเข้าเรื่องเลยดีกว่าค่ะ ”

“ลูกน้องผมรายงานว่า คุณบอกว่าสามีออกไปข้างนอกกับลูกสาว เอายาไป

ให้เพื่อนที่ไม่สบาย แต่คณ
ุ ไม่รูว้ า่ คือใคร”

“ฉันตื่นมาก็ไม่เจอใครแล้ว ก็เลยโทรถาม คาตอบที่ได้ก็อย่างที่บอกไป ฉัน

ไม่ได้สงสัยใคร่รูว้ า่ เพื่อนคนไหนหรอก เราพ่อแม่ลกู ไม่เคยโกหกกันหรือทา
เรื่องไม่ดี ที่จะต้องคาดคัน้ เอารายละเอียด”

“ขอโทษผมแค่สงสัย” ผูก้ องโจ้รา่ ยยาวต่อ

“พ่อแม่ผเู้ สียชีวิต บอกว่าสามีและลูกสาวคุณขับรถมาที่บา้ น แถมยังมี
พยานให้การว่าทัง้ คูเ่ ข้าไปในบ้าน และรีบขับรถกลับออกไป”

“คุณเชื่อหรอคะ” เธอตัง้ ข้อสังเกตกลับไปบ้าง

“พวกเค้ารูไ้ ด้อย่างไรคะ ว่าเป็ นสามีและลูกของดิฉนั ที่เข้าไปในบ้าน” เธอ

ขยับแว่นเล็กน้อยแล้วกล่าวต่อ

24
“ฉันอยากเห็นด้วยตาตัวเอง หลักฐานต้องมีสิคะ ไม่งนั้ จะระบุตวั ตนได้
ยังไง”

“เป็ นตามคาบอกเล่าเฉย ๆ”
“แต่ทางตารวจอยากตามตัวพวกเค้ามาพบตอนนี”้ ผูก้ องพูดกึ่งบังคับ

แม่รูว้ า่ ถ้าตามพวกเค้ามาคงจะโดนข้อหาบุกรุก และถ้าผูต้ อ้ งสงสัยตกอยูใ่ น

มือตารวจแล้วมีความเป็ นไปได้ท่ีจะถูกอีกข้อหานึง ใหญ่กว่านัน้ แม้ไม่ได้ทา
ก็ตาม

“ฉันจะพยายามให้ความร่วมมือนะคะ แต่อะไรที่มนั ไม่เมกเซนส์ ฉันไม่เห็น

ด้วยฉันก็จะไม่ทา หลักฐานตามคาบอกเล่าเพียงเท่านี ้ พวกคุณยังจะมาเอา
อะไรกับครอบครัวเรา”

การสนทนาดูไม่คืบ ไม่ใช่วา่ ตารวจจะมีอานาจบังคับใครก็ได้

………

หลังจากออกมาจากรถ พ่อรีบอธิบาย
“พวกเราจะขอยืมรถหน่อยครับ แค่ลองสตาร์ทรถดู นึกว่าไม่มีใครอยูแ่ ถวนี”้

ชายหนุม่ ร่างใหญ่ ใส่ชดุ ยาวสีดา เหมือนช่างทารถยนต์ มองดูพอ่ ลูกด้วย

25
ความสงสัย

“จะเอาไปไหน ที่น่ีไม่ใช่ใครจะเอาของไปของมาตามใจชอบ” ผูด้ แู ลพูดต่อ

“ผมเป็ นคนดูแล คอยดูแลไม่ให้พวกขโมยมาค้น รือ้ ของออกไป ขยะพวกนี ้

มีทงั้ มีคา่ และไม่มีคา่ ”

สถานการณ์ดทู ่าจะยืดยาว ยังไงคงต้องรีบตัดจบไป น่าจะดีกว่า

“คืออย่างนีค้ ะ่ เราจะเอารถของเราจอดไว้ท่ีน่ี นั่นไงคะรถของเรา” แสนดี

อธิบายและชีม้ ือไปทางรถยนต์ท่ีจอดไว้

“พ่อแค่อยากพาหนูไปเที่ยว แต่รถเราดูสิ เทียบกับคันนี ้ เปิ ดประทุนแบบนี ้

พ่อกับหนูแค่อยากลอง เดี๋ยวมาคืนค่ะ”

“รถสวยดีครับ เราไม่ขโมยหรอกครับ รถเราก็จอดไว้ท่ีน่ี” พ่อช่วยพูดเสริม

สถานการณ์ย่งิ นานไปจะไม่ดี รีบ ๆ หนีไปจากแถวนีน้ ่าจะดีท่ีสดุ

“ก็ได้”
“รีบไปรีบมา เราทาบัญชีรายชื่อรถยนต์ ถ้าเกิดคันไหนหายไป ผมจะ

26
เดือดร้อน”

“ถ้าเราไม่มา ก็ยดึ รถเราไปแทนได้ครับ” พ่อพูดปนหัวเราะ ฮึ ๆ …..

“……??!?!?……” (ไม่มีใครขา)

……………

27
4

“ผูก้ องครับ ผมว่ามันทะแม่ง ๆ นะครับ”

หลังจากคิดไปคิดมาอยูร่ ะยะหนึ่ง

“สองพ่อลูกเข้ามาขโมยเงิน ฆ่าผูต้ าย รีบหนีออกไป เหตุจงู ใจแค่เรื่องเงิน

หรอ”

“อีกอย่างถ้าโจรจะเข้าบ้านใครได้ คน ๆ นัน้ ต้องหาทางหนีทีไล่ การเข้าออก

ประตูปรกติดโู จ่งแจ้งเหลือเกิน”

“อย่างที่หมวดว่า อะไรคือแรงจูงใจ หรือทุกอย่างเกิดขึน้ อย่างกระทันหัน” ผู้

กองโจ้สงสัย

“ฝ่ ายพิสจู น์หลักบอกว่า ไม่พบรอยนิว้ มือใด ๆ หรือว่าพ่อลูกใส่ถงุ มือไว้

ตลอดเวลา” หมวดไกรรายงานต่อ

“รอยเท้าก็ไม่มี กล้องวงจรปิ ดในบ้านก็ไม่มี”

“แล้วเรื่องติดตามผูต้ อ้ งหา”
“ตอนนีไ้ ด้ทะเบียนรถยนต์แล้ว จะขออานาจผูก้ ากับเพื่อขอตรวจสอบกล้อง
วงจรปิ ดตามถนนและบ้านคนแถวนัน้ ”

“ไม่ทนั การณ์ บอกให้เจ้าหน้าที่เราตัง้ ด่านสกัดรถผูต้ อ้ งสงสัย คงยังไปไม่ได้

ไกลมาก”

“แล้วก็ใช้จีพีเอสค้นหาตาแหน่งมือถือของสองพ่อลูกด้วย”

“แต่ผกู้ องครับ เรายังไม่มีเบอร์มือถือคนพวกนัน้ เลยนะครับ”

เสียงโทรศัพท์มือถือผูก้ องโจ้ดงั ขึน้ คั่นบทสนทนาระหว่างผูก้ องกับผูห้ มวด

“ฮัลโหลครับ …… “ ผูก้ องรับสาย

“อ่อครับ ๆ ………………..ยังไงขอบคุณมากนะครับ”

ผูก้ องโจ้ยมิ ้ ทุกอย่างเป็ นไปตามคาด วางสาย หันมาบอกหมวดไกร

“ตอนนีม้ ีแล้ว”

……….

29
หมวดไกร หมวดยุคเก่า การใช้เทคโนโลยีใหม่ ๆ ให้เหมาะสมกับงานนี ้ ดู
เป็ นเรื่องยาก กาลังยืนเกาะติดที่โต๊ะลูกน้องฝ่ ายพิสจู น์หลักฐาน

“รอแป๊ ปครับหมวด”

หลังจากระบบเชื่อมต่อกับผูใ้ ห้บริการสัญญาณโทรศัพท์ เจ้าหน้าที่กด

หมายเลขที่ได้รบั จากมือถือผูก้ องโจ้

หน้าจอปรากฏตาแหน่งของโทรศัพท์ เป็ นที่อยูข่ องบ้านพ่อแม่ลกู ครอบครัว

นีถ้ กู ต้อง เธอโทรมาจากบ้านไม่ได้ไปไหน

เจ้าหน้าที่กดปุ่ มค้นหารายละเอียดการโทรเข้าออกล่าสุด

“4 เบอร์ อยูบ่ ริเวณนีค้ รับไม่ไกลมาก มีเบอร์หนึ่งกาลังมุง่ หน้าลงใต้”

เจ้าหน้าที่รายงาน

“ดี ! อย่าช้า แยกกันตามหา…… ไปได้ !!”

ทัง้ หมดแยกย้าย รุดหน้าไปตามหาจุดหมายต้องสงสัยโดยทันที

…………….
30
พ่อลูกขับรถลงใต้ ด้วยความเร็วปกติ เพื่อไม่ให้เป็ นที่สงั เกต เที่ยงคืนกว่า
แล้ว ค่าคืนที่พิสดาร เมื่อหัวค่ายังอยูท่ ่ีบา้ น กินข้าว ทางาน คนเราจะรูไ้ ด้วา่
ความสุขมีได้ง่าย ๆ แค่มีชีวิตที่ปกติก็พอ ไม่หวือหวา โลดโผน เสี่ยงคุก
ตารางแบบนี ้

“พ่อคะ ถ้าเราหาพยานได้ว่าไม่ได้ก่อเหตุฆ่าใคร ทุกอย่างก็จบใช่มยั้ ”

“พ่อคิดว่าเรื่องมันก็เท่านีแ้ หละ”
“เราต้องพิสจู น์ตวั เองว่าเราไม่ได้ทา ส่วนคนร้ายตัวจริงเป็ นเรื่องของตารวจ
จะหาต่อไป”

“แต่เราอาจโดนเรื่องเข้าไปบ้านคนอื่นรึเปล่าคะ”

ที่แสนดีพดู ถ้าจะให้ถกู ต้องก็คือ คดีบกุ รุกในยามวิกาล

“ก็เป็ นไปได้”

“หนูคิดว่ามันมีอะไรแปลก ๆ ที่บา้ นพี่โอตอนที่เราเข้าไป” แสนดีพยายาม

ย้อนคิดทบทวน
“เช่น ไฟไม่เปิ ดสักดวง ทัง้ ในบ้านและนอกบ้าน”

31
แสนดีทบทวนมาเรื่อย ๆ ขมวดมาจนถึงประเด็นหนึ่ง

“หมาหรอ” พ่อให้ความเห็น

“ค่ะ โบโบ้หายไปไหน ปกติมนั จะนอนเฝ้าอยูน่ อกบ้าน และไม่วา่ ใครจะมา

จะไปมันต้องรีบวิ่งออกมาแน่นอน”

สุนขั ฉลาดพอที่จะรูว้ า่ ใครเป็ นมิตรหรือเป็ นศัตรู หากมีคนแปลกหน้า หรือ

ประสงค์รา้ ยเข้ามาในบริเวณบ้าน เจ้าโบโบ้ตอ้ งรูโ้ ดยเสียงหรือ
สัญชาตญาณ และนั่นคือวัตถุประสงค์ของการให้หมาอาศัยบริเวณ
ภายนอกบ้าน แต่คืนนีไ้ ม่มีส่ิงนัน้

“ทุกอย่างอาจเกิดก่อน หรือหลังเราออกจากบ้านมาแล้วก็ได้ทงั้ นัน้ หน้าที่

ของเราคือพิสจู น์ความบริสทุ ธิ์ของตัวเอง”

แสงวับวับสีแดง สาดส่องเป็ นช่วง ๆ เส้นทางนีป้ กติไม่เคยมีตารวจตัง้ ด่าน

พ่อไม่อยากคิดเลย ความผิดปรกติอนั นี ้ จะมีสาเหตุมาจากการหลบหนีของ
เค้าและลูกหรือไม่

อาจถูกจับตรงนี ้ แล้วจะทาอย่างไรดี ถ้าหากตารวจบอกให้หยุด ตรวจค้น

32
ภายใน ขอรายละเอียดรถ หรือขอใบขับขี่ เราทัง้ คูค่ งไม่รอด

รถขยับเข้าไปเรื่อย ๆ ตามคิวที่คอ่ นข้างยาว ยังพอมีเวลาให้คดิ หาทางออก

อีกสักนิด รถแต่ละคันถูกโบกให้จอดบ้าง ปล่อยผ่านไปเลยบ้าง ทาไมนะ
บางคันตัง้ ใจหาอะไรในรถ บางคันโบกมือให้ผา่ นง่าย ๆ

รถขยับเดินหน้าไปเรื่อย ๆ

อีกแค่คนั เดียว เป็ นไงก็เป็ นกัน ใจดีสเู้ สือพร้อมอธิษฐานหวังว่าจะไม่โดน

เรียกให้หยุด

ปรากฏว่ารถคันหน้าไม่ถกู เรียก พ่อเหยียบคันเร่งตามติดรถข้างหน้าไป หวัง

อาศัยไปด้วย

ผ่านสิ พ่อนึกในใจ

สบตากับเจ้าหน้าที่นิดนึง

กระบอกไฟฉาย สะบัดถี่ระรัว

33
อ่านปากเจ้าหน้าที่ได้วา่ “หยุด ๆ ๆ ๆ “

……….

การตามหาผูต้ อ้ งสงสัยยังคงดาเนินต่อไป สายตรวจ ผูก้ อง จ่า แยกเส้นทาง

ตามหาจากข้อมูลสัญญาณโทรศัพท์ท่ีพบ เจ้าหน้าที่ฝ่ายไอทีคอยบอก
ตาแหน่งที่หอ้ งสั่งการ วิทยุบอกเส้นทางของผูท้ ่ีนา่ สงสัย

หมวดไกรเลือกเส้นทางตามสัญญาณผูต้ อ้ งสงสัยที่กาลังมุง่ หน้าลงใต้

ผูก้ องโจ้รบั สายจากลูกน้อง

“ผูก้ องครับ พบรถยนต์ผตู้ อ้ งสงสัยแล้วครับ ภาพจากกล้องวงจรปิ ด หลาย
ๆ ตัว เห็นรถมุง่ หน้าไปที่แลนด์ฟิวด์แล้วหายไป ตอนนีก้ าลังเข้าไปตรวจ
สถานที่อยูค่ รับ”

“อืม ดีมาก” ถือว่าเป็ นความก้าวหน้าในระดับนึง แม้จะยังไม่พบใครก็ตาม

เจ้าหน้าที่สายตรวจ 2 นาย จอดและก้าวลงจากมอเตอร์ไซด์ พยายามเดิน

หารถสีนา้ เงิน เลขทะเบียนของผูต้ อ้ งสงสัย จากกล้องวงจรปิ ดรถหายเข้ามา
ในนีแ้ ล้วหายไป

34
หนุม่ ร่างใหญ่ ผูเ้ ฝ้าสถานที่คนเดิมเดินออกมารับแขกอีกครัง้ ค่าคืนอะไรกัน
มีผมู้ าเยี่ยมเยียนอีกแล้ว

“มีอะไรให้ชว่ ยครับ” คราวนีเ้ ป็ นตารวจแฮะ หนุม่ ร่างใหญ่คดิ ในใจ

“ผมเจ้าหน้าที่อดุ ม และนี่เรืองฤทธิ์ ขอสอบถามหน่อยครับ”

พร้อมยื่นหมายเลขทะเบียนให้ดู

“เคยเห็นเลขทะเบียนนีม้ ยั้ ครับ เป็ นรถเก๋งสีนา้ เงิน ตรวจพบจากกล้องวงจร

ปิ ดแล้ว รถคันนีไ้ ด้ขบั เข้ามาในสถานที่นี”้

หนุม่ ผูด้ แู ล เห็นหมายเลขทะเบียน

“ผมจาไม่ได้หรอก รถที่น่ีมีเยอะมาก ถ้าจะหาโดยใช้หมายเลข ผมต้องเข้า

ไปค้นในออฟฟิ ศ แต่ถา้ เพิ่งขับเข้ามา คุณลองดูแถวนัน้ มีคนมากมายเห็น
ที่น่ีเป็ นถังขยะขนาดใหญ่ ขับมาจอดทิง้ ไว้บา้ ง จอดมาโยนขยะบ้าง” พลาง
ชีม้ ือไปที่ตกึ เก่า ๆ ทางขวามือ”

“หลังตึกนั่น คุณลองไปดู”

35
ตารวจทัง้ สองนาย รีบเดินไปดูตามนัน้ ทางมืด ๆ และอบอวลไปด้วยกลิ่น
ขยะและของเก่า ๆ ณ บริเวณนัน้ มีรถจอดอยูค่ นั หนึ่ง

“เจอแล้ว” เจ้าหน้าที่อดุ มพูดกับเพื่อนเจ้าหน้าที่ดว้ ยกัน

“น่าจะใช่นะ เรืองฤทธิ์มองดู เห็นด้วยเป็ นอย่างยิ่ง

อุดมหยิบมือถือเช็คหมายเลขทะเบียนอีกครัง้ เพื่อความแน่ใจ

“ใช่เลย”

ทัง้ สองเตรียมรายงานกลับไปหาผูก้ อง

…………..

36
5

“จะไปไหนครับ”
“กลับบ้านครับ” พ่อตอบอย่างมั่นใจ

“คืออย่างนีค้ รับ” เจ้าหน้าที่ถอดหน้ากากอธิบาย

“รถรุน่ นีค้ ลาสสิค”

พ่อและแสนดีทาหน้างง ๆ

“ช่วงนีม้ ีรายงานว่ารถเก่าเป็ นที่นิยม หายบ่อยมาก”

“ดูทา่ ทางคุณคงไม่ใช่ขโมย”

“อยากเตือนภัยครับ ขอให้ระวัง จอดที่ไหนล็อกให้ดี และอย่าวางของมีคา่ ไว้

มันล่อตาล่อใจครับ”

“ออครับ ขอบคุณมากครับ เดี๋ยวจะระวังให้มากครับ”

37
ทัง้ พ่อและแสนดีโล่งใจอย่างบอกไม่ถกู และขับรถต่ออกไปอย่างไม่รีรอ

สักพักไม่นาน เจ้าหน้าที่หนุม่ ได้รบั ข้อความ แสดงรายละเอียดหน้าตา

รูปพรรณสัณฐาน และหมายเลขทะเบียน ของผูต้ อ้ งหา เฮ้องานเพิ่มอีกแล้ว
เจ้าหน้าที่หนุม่ นึก

………….

หมวดไกรขับรถไล่หลังคันผูต้ อ้ งสงสัย ตรวจเช็คกลับไป เจ้าหน้าที่ไอที

รายงานกลับมา ใช่รถคันหน้าที่เค้ากาลังตามติด

“ติดสัญญาณ” หมวดไกรออกคาสั่ง

เจ้าหน้าที่เอาไซเรนติดหลังคารถ

“กดเลย”

รถธรรมดาตอนนีเ้ ปลี่ยนเป็ นรถตารวจ กาลังขับไล่ลา่ รถคันข้างหน้า

ผูข้ บั รถคันข้างหน้า ตอนนีไ้ ด้แต่ตกใจ ทาไฟเลีย้ วเพื่อชิดซ้ายแล้วจอด

38
รถของหมวดไกรจอดด้านหลัง หมวดไกรและเจ้าหน้าที่อีกคนเดินลงจากรถ
พอถึงรถดังกล่าว คนขับเลื่อนกระจกรถลงมาช้า ๆ

“มีอะไรครับ” คนขับดูหงุดหงิด ที่ถกู ให้หยุดรถกะทันหัน

หมวดไกรมองหน้าคนขับก็รูท้ นั ที และรถคันนีม้ ีคนขับนั่งอยูค่ นเดียว

“ขอโทษที่ทาให้เสียเวลาครับ เรากาลังตามหาผูต้ อ้ งสงสัยคนหนึ่ง”

คนขับไม่สบสายตา ดูไม่สบอารมณ์มากกว่า ฟั งแล้วขับรถออกไปทันที

เจ้าหน้าที่รายงานหมวดไกรให้ทราบ
“ตอนนีร้ ถคันอื่นที่เราตามสัญญาณมือถือ ถูกพบหมดแล้วครับ แต่ไม่
ปรากฏว่าเจอผูต้ อ้ งสงสัย”

“อืม” หมวดไกรทาหน้าครุน่ คิด

“ขับต่อไปด่านเลย”

หมวดไกรเดินทางมาถึงด่านสุดท้ายที่รถทุกคันจะต้องผ่านเมื่อขับลงใต้ สืบ

39
หาความคืบหน้า
“เลขทะเบียนที่ให้มา ผมยังไม่พบครับผูห้ มวด”

“มีใครน่าสงสัยมัย้ ” หมวดไกรนึกคาพูดเพื่อจากัดการค้นหา
“มีพอ่ กับลูกมัย้ ลูกสาวนะ”

“มีอยูค่ นั หนึ่งครับ ผูช้ ายมากับเด็กสาววัยรุน่ น่าจะเป็ นพ่อลูกอยูเ่ หมือนกัน

ครับ”

“ขับรถอะไรมา”

“รถเปิ ดประทุน คลาสสิคครับ”

ปะติดปะต่อกับสายที่รายงานล่าสุด พบรถหมายเลขทะเบียนผูต้ อ้ งสงสัย

จอดอยู่ เป็ นไปได้วา่ เปลี่ยนรถเพื่อการหลบหนี

หมวดไกรหันไปบอกเจ้าหน้าที่ “เรารีบไปกันต่อ”

ทัง้ คูว่ ่งิ กลับขึน้ รถรีบขับออกไปโดยด่วน

…………
40
เกือบ 4 ชั่วโมงแล้ว ยังไม่มีอะไรเกิดขึน้

การที่ผกู้ องโจ้ให้โทรกลับรายงานว่าพวกเค้าสองพ่อลูกกลับมารึยงั แสดงให้

เห็นว่าเบอร์โทรศัพท์นนั้ สาคัญ คงจะเอาไปหาเบอร์ท่ีโทรออกล่าสุด และ
ติดตามสัญญาณโทรศัพท์ของพ่อ การได้ยืดเวลาไปสักหน่อยให้พอ่ ลูกได้ตงั้
หลักคงพอช่วยได้บา้ ง

ซิมเบอร์นีค้ งช่วยให้ตารวจสับสนและยืดเวลาให้เค้าทัง้ คูไ่ ด้ เบอร์ไว้ใช้ส่งั

อาหาร ซือ้ ของ และจิปาถะ พ่อชอบพูดเสมอว่าทาไมต้องมีโทรศัพท์สอง
เครื่อง ฉะนัน้ เอาไว้เสร็จเรื่องบ้า ๆ นีก้ ่อนพ่อคงเห็นดีเรื่องนีส้ กั ที

ใครฆ่าโอนะ แม่คิดในใจ ตารวจมุง่ เป้ามาที่เราเหมือนจะเป็ นผูต้ อ้ งสงสัย

รายเดียวเลย ตารวจบอกว่ามีการลักทรัพย์เงินหายไป โจรไม่มีเวลาค้นทัง้
บ้าน เพื่อไม่ให้เป็ นการเสียเวลา แน่นอนต้องเป็ นโจรที่รูจ้ กั ของในบ้านเป็ น
อย่างดี อีกอย่างรีบขโมยแล้วรีบออกไปยังดีกว่าต้องทาร้ายคนในบ้าน ซึ่ง
ตอนนัน้ มีแต่โอเท่านัน้ แล้วทาไมต้องทาร้ายโอด้วย

จ่อยิงหัวได้ แสดงว่าต้องอยูใ่ กล้ ๆ เคยได้ยินแสนดีบอกว่า เวลาโอป่ วยแล้ว

พ่อแม่ไม่อยู่ จะมีคนคอยเอายามาให้บา้ งเป็ นครัง้ คราว คนนัน้ ก็นา่ สงสัย
เหมือนกัน
41
จะหาเบาะแสอะไรได้มยั้ นะ แสนดีจะมีขอ้ มูลอะไรบ้างมัย้

แสนดีคงไม่วา่ อะไร ถ้าจะถือวิสาสะค้นหาอะไรบางอย่างในห้องของลูก เผื่อ

เป็ นประโยชน์อะไร

แม่เดินขึน้ ไปข้างบน เปิ ดประตูหอ้ งแสนดีออก เข้าไปค้นหาอะไรที่พอจะมี

ประโยชน์ การบ้าน ชีท โปรเจค โมเดลต่าง ๆ ที่แสนดีกาลังทาอยูม่ นั ดูสวยดี
ลูกเราเก่งดีนะ แม่ช่ืนชมแสนดีอยู่ในใจ

ดูไม่มีอะไรพอเป็ นเบาะแสได้เลย แม่เดินไปมาหาของอยูร่ ะยะนึง แล้วนั่งลง

บนเตียงหยุดพัก

จากที่น่งั อยูม่ องไปที่รูปถ่ายต่าง ๆ ที่แปะไว้เรียงรายบนกระดาน to do

list ข้าง ๆ ปฏิทิน

แม่ลกุ ขึน้ เดินไปเพื่อดูรูปต่าง ๆ บนนัน้ แสนดีกบั เพื่อน ๆ เพื่อนเยอะจริง ๆ

ทัง้ น่ารักใจดีสมแล้วที่ช่ือแสนดี

มองมาเรื่อย ๆ จนมาถึงปฏิทินที่อยูข่ า้ ง ๆ บนปฏิทินมีบนั ทึกนัดหมายและ

วันส่งงานของแสนดีมากมาย ไล่เรียงจนมาสะดุดตาวันจันทร์สปั ดาห์ตน้

42
เดือน มีขอ้ ความหนึ่งระบุไว้ว่า

“พี่โอไม่คืนเงินคืนตามนัด”

ลูกมีรายได้จากการวาดภาพขายมาตัง้ แต่เด็ก ๆ การที่ลกู มีเงินเก็บเป็ นของ

ตัวเอง บริหารจัดการตัวเองได้ แม่ก็ภมู ิใจ แม้กระทั่งจะให้ใครหยิบยืมก็เป็ น
สิทธิ์ของลูกและไม่ใช่ประเด็น

สิ่งที่แม่กาลังมองและคิดตามก็คือ เงินก้อนนีโ้ อเอาไปทาอะไรมากกว่า

……………

ขับออกมานอกเมืองแล้ว ด้วยความเร็วคงที่ รถเปิ ดประทุนคลาสสิค ตอนนี ้

เอาหลังคาขึน้ เป็ นรถปกติ

“เราต้องหาหลักฐาน” แสนดีพยายามคิดให้ออก

“เสียงที่ถามเราในตอนนัน้ ลูกคุน้ บ้างมัย้ ” พ่อพยายามหาตัวช่วยที่พอจะนึก

ออก

“เสียงไม่คนุ้ เลยค่ะ”
43
“บ้านโออยูก่ นั กี่คน”

“พ่อ แม่ ลูก และหมา 1 ตัว”

“มีใครไปมาหาสู่บอ่ ย ๆ มัย้ ที่โอเคยเปรย ๆ ให้ฟัง”

“มีคนพาเจ้าโบโบ้ไปเดินเล่นค่ะ จะมาประจา หนูเคยเห็นบ้าง”

“เค้ามาทุกวันรึเปล่า” พ่อกาลังสงสัยบางอย่าง

“หนูคิดว่ามาทุกวันนะ” แสนดีทบทวนคาถามสรุปว่า

“พ่อคิดว่าเค้าเป็ นคนทาหรอ”

“ทัง้ ใช่และไม่ใช่ พ่อยังไม่อยากตัดตัวเลือก แต่ยงั ไงก็นา่ จะมีประโยชน์กบั

เรา”

“ลูกรูม้ ยั้ เค้าอยู่ท่ีไหน”

“คลินิกหมาแถวหน้าปากซอยบ้านพี่โอ ลูกจ้างที่น่นั หลังเลิกงานจะมาที่

บ้านพี่โอ พาเจ้าโบโบ้ไปเดินเล่น”
44
นั่นคงเป็ นเรื่องที่แม่ตอ้ งช่วยจัดการหาข้อมูลต่อให้ที เบาะแสเพียงเล็กน้อย
อาจช่วยพลิกเกมได้

“เราต้องติดต่อแม่ให้ได้ บอกเรื่องนีใ้ ห้ชว่ ยตามต่อ”

“แล้วจะติดต่อยังไงอ่ะ” การใช้โทรศัพท์มือถือเป็ นเรื่องยาก และคงถูกตาม

ได้ง่าย แสนดีทาหน้าเซ็ง ๆ หันออกไปดูวิวข้างนอก จากนัน้ หันกลับมาบอก
พ่อด้วยความดีใจ

“ที่น่นั ไง” แสนดีชีไ้ ปที่ปา้ ยแสงไฟนีออนสีขาวเขียนว่า

“รอยัลเวฟ โฮเทล”

……….

45
6

หลังจากเข้าพักโรงแรม อาบนา้ อาบท่า หาอะไรกินรองท้องสักหน่อย ช่วย

ทาให้สองพ่อลูกรูส้ กึ ปลอดโปร่งขึน้ บ้าง แต่ก็ยงั มีภาระที่หนักอึง้ อยูบ่ นบ่าทัง้
สองที่ยงั ไม่คลี่คลาย

การติดต่อด้วยสื่อโซเชี่ยลหลักแบบปรกติ น่าจะไม่ใช่วิธีท่ีดีนกั อาจถูกแฮค

ดักฟั ง และรูต้ าแหน่งได้ แต่อย่างไรพ่อก็ยงั คิดไม่ออกว่าจะติดต่อทางไหน

เสียงโทรศัพท์แม่ดงั ขึน้ แม่ตกใจ หลังจากนั่งนิ่ง ๆ คิดอะไรอยู่

โทรมาทาไมดึกดื่นอย่างนี ้ ตารวจอีกแน่เลย

ดูจากหน้าจอโทรศัพท์ ปู่ โทรมาทาไมนะ แม่คิด หรือจะรูเ้ รื่องที่เกิดขึน้ ที่น่ี

แล้ว

การที่พอ่ เป็ นคนจัดการเรื่องบัญชีในโลกโซเชี่ยลให้ปกู่ บั ย่า นับเป็ นข้อดี

โดยเฉพาะกับสถานการณ์แบบนี ้ ถือเป็ นการสวมรอยโดยสมบูรณ์

“ฮัลโหลที่รกั ”
ปลายสายคือเสียงพ่อ และข้าง ๆ คือลูกสุดที่รกั ของเธอ

“หม่ามี”้

แม่ดีใจปนงงเล็กน้อย เธอไม่คดิ ว่าจากปู่ จะกลายเป็ นคนสองคนที่เธอรัก

ที่สดุ

“เป็ นยังไงกันบ้างงงงงง”

“พวกเรายังสบายดีพกั โรงแรมหาทางติดต่อแม่ เจ้าเรื่องเลยนะ อยากให้แม่

ไปคลินิกหน้าปากซอยบ้านโอ อยากให้หาคนที่รบั จ้างพาหมาบ้านโอไปเดิน
เล่นทุกวัน”

“ได้เลย” แม่ไม่มีเวลาสงสัย

“อยากรูว้ า่ วันนีเ้ ค้ามาที่บา้ นโอมัย้ หรือหยุดงานหายไปแล้ว ก็จะได้รูแ้ ละ

น่าจะเป็ นผุต้ อ้ งสงสัยเช่นกัน”

“ถ้าเจอตัว แล้วตัวเค้าได้ไปทางานที่บา้ นโอวันนี ”้

พ่อเริ่มเจาะคาถามให้แคบลง

47
“ฝากถามหน่อยว่า เจอพ่อแม่โอรึเปล่า”

แม่รบั คาทุกอย่าง จะไม่พลาดถามและตามติดทุกประเด็น จากนัน้ แม่ยิง

คาถามไปที่แสนดีบา้ ง

“ลูกให้พ่ีโอยืมเงินหรอ แม่เข้าใจ แต่แค่อยากรูว้ า่ เค้าเอาไปทาอะไร บ้านเค้า

ก็ดมู ีกะตังค์นะ ทาไมต้องหยิบยืม”

แสนดีทาหน้าตกใจ แต่ไม่ได้คดิ ปิ ดเรื่องนี ้ ไม่อย่างนัน้ คงไม่เขียนไว้บน

ปฏิทิน

“พี่โอ อยากเอาเงินไปช่วยที่บา้ นค่ะ เค้าบอกแค่นี”้

พ่อฟั งแล้วสงสัยเช่นกัน “แล้วเค้าคืนรึยงั แล้วให้ยืมไปเท่าไร”

แสนดีกลับรูส้ กึ ผิดที่ไม่บอกพ่อกับแม่ ตอบแบบอา้ อึง้ เล็กน้อย

“ยังค่ะ พี่เค้าผิดนัด ให้ยืมหลักแสนเหมือนกัน”

พ่ออึง้ ไป “นั่นเงินเก็บลูกเลยนะ………พ่อเข้าใจว่าลูกหาเงินได้ตงั้ แต่เด็ก

48
แต่มนั ก็คอ่ นข้างเยอะ”

“พี่เค้าจ่ายดอกเบีย้ ให้ทกุ เดือน แต่วนั ที่นดั คืนเงินทัง้ หมด เค้าผิดนัดน่ะค่ะ ”

แม่รูด้ ีตามรายละเอียดในปฏิทิน แต่ยงั สงสัยต่อถึงแม้ฟังดูเป็ นเด็กดี แต่พอ่

แม่ท่ีดขู บั รถดี ๆ แต่งตัวดี ๆ ไม่นา่ ขัดสนเรื่องเงินเลย ดูแล้วยังไม่เข้าใจ

“เค้าไว้ใจได้นะลูก”

แสนดีทาหน้าคิดต่อในคาพูดนัน้

“ฝากด้วยนะแม่” พ่อเข้าใจรับทราบข้อมูลเพิ่มจากแม่ แล้วพูดคล้ายจะจบ

บทสนทนาแล้ว

“พ่อไม่อยากคุยนาน”

“ได้ ๆ แล้วจะติดต่อกันอีกเมื่อไร” แม่เป็ นห่วงและอยากช่วยให้คลี่คลาย

โดยเร็วที่สดุ

“เราจะอยูท่ ่ีน่ีคืนนี ้ จนถึงพรุง่ นีเ้ ที่ยงคงเดินทางต่อ แล้วพ่อจะโทรหาอีก”

49
แม่รบั ทราบ พ่อแม่ลกู บอกลากัน นี่คงเป็ นการบอกลาชั่วคราว เราบริสทุ ธิ์
ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงความจริงอันนีไ้ ด้ แม่ยา้ อยูใ่ นใจ

…………..

วิวข้างหลังคือโรงแรมรอยัลเวฟ

รถตารวจขับผ่านไปอย่างรวดเร็ว เพราะคิดว่ารถเปิ ดประทุนคันนัน้ คงไม่

หยุดพักและยังไปไม่ได้ไกล

…………..

ในห้องโถงใหญ่สีขาวบริสทุ ธิ์ ชายร่างสูงผอม ดูดีมีสง่าราศีในชุดสุทสีขาว

กาลังมองดูนาฬกิ าข้อมือ จวนจะได้เวลาแล้ว เค้านึกในใจ

“ท่านครับ ตอนนีค้ นเต็มแล้ว พอดีกบั เวลาเลยครับ” บ่าวนายหนึ่งรายงาน

ความคืบหน้า

ชายคนนัน้ ยิม้ มุมปากเล็กน้อย “ไปเลย”

ชายคนนัน้ และบ่าวคนสนิทเดินตามหลัง 3 คน กาลังมุง่ หน้าไปที่

50
หอประชุมชัน้ 1 เดินลงบันไดยาวเชื่อมจากชัน้ 2 ลงไป

พอเปิ ดประตูออก เหมือนเป็ นการเรียกเสียงจากผูเ้ ข้าร่วม ทุกสายตามองมา

ที่ชายคนนี ้ ความปิ ติ ตืน้ ตัน เกิดขึน้ ในสายตาผูเ้ ข้าร่วม เหมือนได้เจอคน
สนิท เพื่อนที่รูใ้ จ มวลหมูเ่ ทพธิดารวมอยูใ่ นชายผูน้ ี ้ ประหนึ่งได้พบผูท้ ่ีจะ
ช่วยแก้ความทุกข์ให้หมดสิน้ ไป เสียงกรีดร้องยินดีดงั กระหึ่มต้อนรับบางคน
ร้องไห้ บางคนเหมือนเสียสติ

ไม่มีใครเห็นใบหน้าที่แท้จริงนัน้ ภายใต้หน้ากากสีขาว ชายหนุม่ เมื่อเดิน

มาถึงบนเวที กล่าวสัน้ ๆ

“สวัสดีครับ” เสียงนุม่ ชวนฟั ง ไม่มีใครเหมือน แม้จะไม่เปิ ดหน้ากาก ไม่เคย

เห็นหน้า แต่เหล่าสมาชิกจาได้อย่างดี

“ยินดีเหลือเกินที่เราได้มาพบกัน” เรียกเสียงเงียบจากหอประชุม เพื่อสดับ

รับฟั งท่านผูน้ า

“การเตรียมพร้อมสาหรับพวกเราในตอนนี ้ ไม่ใช่เรื่องของจิตใจ เพราะพวก

เราเข้าใจในหลักการหมดแล้ว” สมาชิกหรือจะเรียกว่าสาวกกว่า 10,000
คน เงียบกริบ
51
“โลกใหม่สาหรับพวกเราไม่ได้อยู่ท่ีน่ี ผมอยากขอยา้ กับเราทุกคน”

“หากโลกนีก้ ่อเกิดหรือมีอายุ 12 เดือน ป่ าไม้เพิ่งเกิดขึน้ เดือน 6 เท่านัน้

ยิ่งไปกว่านัน้ ปลายปี เดือนธันวามนุษย์คนแรกเพิ่งถือกาเนิดขึน้ ”

“เราใช้เวลาเพียงไม่นาน ครอบครองโลกนี ้ ฆ่า ใช้ ทาลาย ทรัพยากร จนโลก

ใบนีเ้ น่าเฟะ”

“ผมพูดครัง้ ที่รอ้ ย และขอยา้ อีกครัง้ พวกเราทัง้ หมดในนีจ้ ะออกเดินทางไป

ในที่ท่ีดีกว่า มีอาหารพอเพียงสาหรับพวกเรา และลูกหลานของเรา”

เว้นวรรคเล็กน้อย “………….และไม่มีโควิด”

เรียกเสียงยินดีกระหึ่มอีกครัง้

ผูน้ ายกมือส่งสัญญาณ เป็ นการสื่อสารว่าพร้อมแล้ว

ฉากข้างหลังของผูน้ า มีจอขนาดใหญ่ บนนัน้ ปรากฏภาพความเหนื่อยล้า

ทุกข์ระทมของผูค้ นทั่วโลก จากสถานการณ์โรคระบาด ความตายจากการ
ไม่มีอาหาร ความผอม อิดโรย ของผูค้ น

52
ภาพชวนสะอิดสะเอียนของความตายอย่างทรมานจากอุบตั เิ หตุ ความไม่
ปลอดภัยบนท้องถนน การวิ่งราว การข่มขืนทรมาน ชวนให้ผเู้ ข้าร่วมบาง
คนหันหน้าหนี

ไม่อาจปฏิเสธได้วา่ สังคมทุกวันนีไ้ ด้เปลี่ยนไปอย่างสิน้ เชิง โรคระบาด

เศรษฐกิจที่ตกต่าดาดิ่ง ได้สร้างรอยบาดแผลลึกร้าย คล้ายแผลเป็ นทัง้ กาย
และใจ

“สิ่งที่ผมกาลังจะสื่อ เชื่อว่าพวกเรารูก้ นั อยู่ดีแล้ว พวกเราไม่เหมาะกับที่น่ี ”

“ยังมีท่ีท่ีดีกว่านี”้

ภาพบนจอตัดกลับมาเป็ นสีฟ้าอ่อนเบาตา พร้อมเสียงประกอบที่ผ่อนคลาย

เปลี่ยนอารมณ์พาให้ผเู้ ข้าชมสงบลง

……….

53
7

ก่อนเช้าตรู ่ พ่อลูกเดินทางออกมาจากที่พกั เป็ นการเปลี่ยนที่อยู่ การอยู่

นานไม่ชว่ ยอะไร จะยิ่งถูกจับผิด หากตารวจมีการปูพรมค้นหาบริเวณนี ้

ทัง้ คูห่ าอะไรกินไปพลางในร้านที่มีไวไฟ เพื่อรอโทรศัพท์ความคืบหน้าจาก

แม่

โชคดีท่ีชว่ งนีแ้ สนดีไม่มีนดั ส่งงานอะไร แม้การเรียนปี 3 คณะสถาปัตย์จะ

เน้นงานที่เป็ นรูปธรรมและมีโปรเจคให้สง่ อยู่ตลอด

สาหรับพ่อคนขยันผูแ้ ทบไม่เคยหยุด การทางานราชการจะยุง่ เป็ นช่วง ๆ

หากจะหยุดช่วงนีก้ ็ถือเป็ นช่วงเวลาที่ดีแล้ว

“พ่อคะ เงินก้อนที่พ่ีโอยืม หนูอยากรูว้ า่ เค้าเอาไปทาอะไร” แสนดีทบทวนสิ่ง

ที่แม่ถาม เห็นได้วา่ ครุน่ คิดมาตลอดทัง้ คืน

“ทาไมละลูก เกี่ยวกับเรื่องนีย้ งั ไง ลูกบอกเค้าเอาเงินไปช่วยที่บา้ น”

“มันมีอะไรแปลก ๆ อยูเ่ หมือนกันค่ะ”

แสนดีสไลด์หาข้อมูลในมือถือตัวเอง ซึ่งตอนนีเ้ ปลี่ยนเป็ นระบบเครื่องบิน
แล้ว เพื่อความแน่ใจว่าจะไม่ถกู ติดตาม

รูปภาพในมือถือคือปลายทางที่แสนดีโอนเงินไป
จากนัน้ โชว์หน้าจอให้พอ่ ดู

“นี่คงเป็ นชื่อโอสินะ อืม…..พ่อเห็นแล้ว แล้วไงลูก”

“ค่ะจานวนเงินถูก………แต่น่ีไม่ใช่ช่ือพี่โอค่ะ”

……….

ผูก้ องรีบมาที่โรงพักแต่เช้า เช้ากว่าปกติ เพราะอีเมล์ผลการชันสูตรที่สง่ มา

ตอนดึกเมื่อคืนจากโรงพยาบาลตารวจ ไม่อาจทาให้ผกู้ องนอนหลับสนิทได้
เลย

บ้าบออะไรวะเนี่ย ผูก้ องนึกสงสัยแบบชนิดที่เรียกได้ว่า เรื่องเดิมยังไม่

คลี่คลายจับอะไรเป็ นชิน้ เป็ นอันไม่ได้ กลับมีของใหม่มาให้ตามพิสจู น์อีก
แล้ว

55
เปิ ดอีเมล์ กดที่เอกสารแนบ ปรากฏรายละเอียดทางวิชาการ ลายมือ
ขยุกขยุย รายละเอียดทางร่องรอยที่พบ บรรทัดสุดท้ายนี่ล่ะที่เป็ นปัญหา

ไม่สงสัยสาเหตุของการเสียชีวิตเลย แต่ท่ีผกู้ องสงสัยคือ จากรายงานเขียน

ด้วยลายมือหวัด ๆ ว่า “พบ Arsenic”

Arsenic ทุกวันนีย้ งั มีคนใช้อยูอ่ ีกหรอ Arsenic หรือสารหนูมีปริมาณ

นึงถูกพบอยูใ่ นร่างกายผูต้ าย สารหนูคือการสะสมไปเรื่อย ๆ ไม่มีทางจะ
ได้รบั รวดเดียวเข้าสูร่ า่ งกาย ไม่มีทางเลยจริง ๆ ผูก้ องคิดเรื่อย ๆ จนมาถึง
จุดแยกทางความคิด

สารหนู ปริมาณสะสม สารหนู สะสมในร่างกาย การลอบวางยา วางยา

เรื่อย ๆ

“คนสนิทเท่านัน้ ที่จะทาแบบนี”้ ผูก้ องพูดกับตัวเอง และยกหูรายงาน

ผูบ้ งั คับบัญชา

………….

เช้าพอที่ทกุ ร้านรวงจะเปิ ดทาการ แม่ต่นื เช้ากว่านัน้ มาก แค่รอเวลานี ้

56
เท่านัน้ เวลาที่จะทาตามที่พ่อบอก ความเป็ นแม่บน่ บ่าทัง้ สองข้างต้อง
ปกป้องคนในครอบครัวให้ถึงที่สดุ และความจริงก็คือเธอและครอบครัวคือ
ผูบ้ ริสทุ ธิ์ หาหลักฐานให้เจอทุกอย่างจะง่ายเอง

แม่ไม่มีรถ การเดินทางในวันนีจ้ ะใช้แท๊กซี่หรือมอเตอร์ไซด์รบั จ้างเป็ นหลัก

แม่เดินออกมาที่หน้าปากซอย กวักมือเรียกมอเตอร์ไซด์รบั จ้างฝั่งตรงข้าม

เมื่อบอกจุดหมายปลายทางเสร็จ ก็พร้อมออกเดินทาง

ที่รา้ นหมา ๆ แมว ๆ แบบนี ้ การเดินเข้าไปโดยไม่มีสตั ว์สกั ตัว คงเป็ นเรื่อง

แปลกดี แม่จะเข้าไปถามตรง ๆ หรือจะอ้อม ๆ ถ้าคน ๆ นัน้ เป็ นผูก้ ระทา
ความผิดหรือต้องสงสัย เจ้าของคลินิกก็ควรจะรู ้ แม่ตดั สินใจถามตรง ๆ ไป
เลย

แม่ประตูรา้ นเข้าไป เสียงกระดิ่งส่งสัญญาณ

“สวัสดีคะ่ วันนีม้ ีอะไรให้ชว่ ยคะ”

แม่ยมิ ้ อย่างเป็ นมิตร “อยากสอบถามพนักงานที่น่ีหน่อยค่ะ”

57
“ค่ะ เรื่องอะไรคะ” พนักงานต้อนรับยินดีชว่ ยและก็สงสัยในคราวเดียวกัน

“มีพนักงานที่น่ีทางานตอนเย็นหลังเลิกงานมัย้ คะ”

“แบบว่าทางานพาหมาไปเดิน ที่บา้ นในซอยนีน้ ะ่ ค่ะ” แม่ถามตรง ๆ ไม่ออ้ ม

ค้อม

พนักงานต้อนรับนึกได้ถึงน้องผูห้ ญิงคนหนึ่ง

“ออค่ะ ชื่อจอย มีอะไรรึเปล่าคะ”

“วันนีน้ อ้ งเค้ามาทางานรึเปล่าคะ”

“อยากสอบถามเรื่องเกี่ยวกับบ้านในซอยน่ะค่ะ”

พนักงานเรียกน้องที่ช่ือจอย ซึ่งกาลังจัดเตรียมของอยูห่ ลังร้านให้ออกมาพบ

จอยเดินออกมาหน้าร้านทาหน้าตื่นตระหนก คงเพราะทราบข่าวเรื่องที่
เกิดขึน้ ที่บา้ น

“ทราบข่าวคนในบ้านรึเปล่าคะ”
58
“ค่ะ” สีหน้ายังคงตกใจ

“วันนัน้ คืนนัน้ น้องได้ไปทางานตอนเย็นที่บา้ นหลังนัน้ รึเปล่าคะ”

“พี่เป็ นคนรูจ้ กั ของบ้านนัน้ ไม่ได้เป็ นตารวจค่ะ แค่สอบถามเพราะลูกสาวพี่

เป็ นเพื่อนกับผูเ้ สียชีวิต” แม่พยายามพูดให้นอ้ งหายตื่นเต้น

“วันนัน้ ตอนเย็นหนูไปค่ะ ไปตามปรกติ แต่บา้ นเงียบมาก ไม่มีใครเลย”

“ปกติเป็ นยังไงหรอ”

“พอจะได้เวลาที่นดั ไว้ ปกตินอ้ งโอจะพาโบโบ้ออกมาเล่นกันอยูส่ นามหญ้า

อยูก่ ่อนแล้ว”

“หรอคะ แล้วพ่อกับแม่ละคะ”

“เจอบ้างไม่เจอบ้างค่ะ”

“มีอะไรแปลก ๆ อีกมัย้ คะ”

แต่วนั นัน้ ไม่เจอ แต่ก็แปลกนะคะ” จอยเผยอะไรออกมาที่ดมู ีประโยชน์

59
จอยไม่พดู อะไร ทาหน้าคิดแบบไม่แน่ใจ

แม่เกตรุกต่อ “คืออะไรหรอคะน้อง”

จอยหยิบโทรศัพท์มือถือขึน้ มา โชว์หน้าจอการสนทนาระหว่างเธอกับแม่
ของโอ ที่ตอ้ งมีการคุยกันเพื่อนัดหมายการทางานทุกสัปดาห์ หรือทุกวันที่มี
การเปลี่ยนแปลง

แม่เกตสไลด์ดบู ทสนทนาดูไม่มีอะไรผิดสังเกต จนมาถึงช่วงสุดท้าย

“พรุง่ นีม้ าเวลาเดิมนะคะ เดี๋ยวน้าจ่ายเงินให้พรุง่ นีด้ ว้ ย”

แม่เกตพยายามคิดตาม

“ไม่ได้เงินใช่มยั้ ”

“ค่ะ ไม่เจอใครเลย”

“แล้วหนูไปไหนต่อ”

“หนูก็เลยกลับค่ะ เข้าใจว่าไม่มีใครอยู่บา้ น”
60
แม่เกตพอจะเข้าใจเรื่องราว ที่เหลือเธอคงต้องไปคิดทบทวนหาเหตุและผล
และปรึกษาพ่อด้วย

“แล้วหนูได้โทรหาพวกเค้ารึเปล่า เพราะพอไปถึงแล้วไม่เจอใคร”

“ค่ะ นี่ไง” เธอเปิ ดหน้าจอเบอร์โทรออกวันนัน้ ในช่วงเวลานัน้ ขึน้ ชื่อว่าคุณ

อร ชื่อแม่ของโอ

“แต่ไม่มีคนรับค่ะ”

……………

61
8

หลังจากที่พอ่ ได้เห็นรูปที่ปรากฏบนหน้าจอมือถือแสนดี แม้จะไม่รูว้ า่

เกี่ยวข้องหรือจะช่วยอะไรได้มยั้ แต่ ณ ตอนนีอ้ ะไรที่เป็ นเหตุให้สงสัยได้ ก็
ควรเก็บไว้คิดต่อ ไม่ควรตัดออกไป

ชื่อโอไม่ใช่ช่ือนี ้ ชื่อนีค้ ือใคร เกี่ยวข้องกับโอมัย้ อย่างไร

“และไม่ใช่ช่ือพ่อแม่โอด้วยใช่มยั้ ”

“ไม่ใช่คะ่ ”

“แต่โอบอกว่าจะเอาเงินไปช่วยที่บา้ น คนนีอ้ าจเป็ นญาติ เจ้าหนี ้ หรือคนอื่น

ๆ ที่พอ่ แม่เค้าเป็ นหนีก้ ็ได้นะ”

แสนดีไม่ตอบอะไร ยังคงก้มมองโทรศัพท์ตวั เอง เหมือนหาอะไรบางอย่าง

เสียงไซเรนแว่วมาแต่ไกล จนใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ
พ่อและแสนดีมองหน้ากันต่างนึกในใจ นึกเรื่องเดียวกันอย่างแน่นอน ขอให้
มันผ่านไป ถ้าตารวจแวะมาที่น่ีตอนนี ้ ต้องเป็ นเพราะเรา กาลังตามจับเรา
แน่นอน

เสียงไซเรนใกล้เข้ามาจนถึงร้าน แล้วผ่านไป พ่อมองตามรถคันนีจ้ นสุด

สายตา

“รถพยาบาลอีกแล้ว” พนักงานพูดพร้อมเช็ดโต๊ะไปด้วย

“ต้องอีกกี่รายนะ โควิดบ้า” พนักงานพูดทีเล่นทีจริง แล้วมองมาสบตากับ

พ่อทีนงึ เหมือนต้องการหาคนที่คิดเหมือนกัน พ่อสบตาพยักหน้า เป็ นนัยว่า
เห็นด้วย

เมื่อดูคลี่คลาย พ่อและแสนดีมองหน้ากัน ยิม้ ให้กนั อย่างโล่งใจ ดูเหมือนว่า

เค้าทัง้ คูย่ งั มีเวลาได้คดิ เตรียมตัวต่อ แต่ก็ยา่ มใจอะไรมากไม่ได้

เสียงแฟกซ์แทรกเข้ามาไม่ดงั มาก แต่คอ่ นข้างจะได้ยินชัด เพราะโต๊ะของ

พ่อกับแสนดีไม่ไกลจากเคาท์เตอร์มากนัก

เจ้าของยังคงนิ่งเฉย เหลือบไปมองหาต้นเสียง ไม่คอ่ ยจะมีใครใช้แฟกซ์อีก

แล้ว นาน ๆ ทีจะมีเข้ามา ส่วนใหญ่จะเป็ นการแจ้งบอกเหตุการณ์เรื่องราวที่
จะเกิดขึน้ หรือประชาสัมพันธ์ตา่ ง ๆ

63
แสนดีหนั หน้าจอมือถือให้พอ่ ดู
“วิฑรู ย์ วิกรม นักวิทยาศาสตร์”

พ่อดูหน้าจอที่แสนดีโชว์ให้ดู นี่มนั คือชื่อที่โอโอนเงินให้ไป กูเกิลมีทกุ อย่าง

จนน่าเหลือเชื่อจริง ๆ พ่อนึก

“โอให้เงินคนนีท้ าไมกัน”

สักพักเสียงประตูตอ้ นรับแขกใหม่เข้ามา ชายหนุม่ สองคนสวมเครื่องแบบ

ตารวจครึง่ ท่อน คาดว่าจะออกเวรมาหาอะไรกิน

แสนดีอยูด่ า้ นหน้าเผชิญหน้ากับผูเ้ ข้ามาใหม่ จึงเห็นทุกอย่าง

“พ่อคะ เราไปกันเถอะ”

พ่อเห็นท่าทางก็รูว้ า่ มีอะไรเกิดขึน้ จึงจ่ายเงินแล้วค่อยเดินออกไปแบบปกติ

ที่สดุ

พนักงานต้อนรับจัดการโต๊ะเรียบร้อย พร้อมนาเมนูให้กบั สองลูกค้าใหม่

ระหว่างรอรับออเดอร์พนักงานคนเดิมเดินกลับไปที่เคาท์เตอร์ได้จงั หวะจึง

64
ดึงกระดาษจากแฟกซ์มาให้เจ้าของร้าน

ไม่ทนั ถึงมือเจ้าของร้าน พนักงานดูผา่ น ๆ สักเล็กน้อย แต่ก็พบอะไรสะดุด

ตา

“………พ่อและลูกสาว………”

อ่านเต็ม ๆ ได้วา่

“ขอความร่วมมือทุกท่าน ขณะนีม้ ีผตู้ อ้ งสงสัยในคดีฆาตกรรมกาลังหลบหนี

หากพบผูต้ อ้ งสงสัยพ่อและลูกสาว (ชายวัยกลางคนเดินทางพร้อมเด็กสาว
วัยรุน่ ) ขอให้ชว่ ยแจ้งเบาะแสให้เจ้าหน้าที่ตารวจด้วย”

พนักงานและเจ้าของร้านมองหน้ากัน

“อะไรของเอ็ง……… ทาหน้าแปลก ๆ” เจ้าของร้านดูทา่ ราคาญ ดึงกระดาษ

แฟกซ์มาดู
“อ่าวเฮ้ย!!?!” เจ้าของร้านนึกออกทันที

…………….

65
“ผูก้ องครับ เหนือ ใต้ ออก ตก ทุกทิศทางยังไม่เจอ”

“ไม่เป็ นไร ผมอยากให้หมวดลองหาต่อไปอีกสักพัก” ผูก้ องกลืนนา้ ลาย

ก่อนเอ่ย

“ตอนนีผ้ มได้ขอ้ มูลใหม่ ศพมีเรื่องของสารผิดอยูใ่ นร่างกาย”

“สาเหตุการตายคือถูกยิงเหมือนเดิม แต่สารพิษอาจมีอะไรทะแม่ง ๆ นะ”

“สงสัยว่า…..” ผูก้ องชั่งใจอยู่สกั พัก เพราะความไม่แน่ใจ แต่ก็คดิ ว่าควรเอ่ย

ออกไป

“คนสนิทน่าจะมีสว่ นเกี่ยวข้องกับสารพิษ และอีกอย่างถูกยิงจ่อขนาดนัน้ ก็

อาจจะเป็ นอาจคนสนิทก็เป็ นได้”

………….

เสียงกระหึ่มขึน้ อีก หน้าจอแสดงอะไรบางอย่างที่ผเู้ ข้าร่วมงานคาดหวัง

“พวกเราจะเป็ นตานาน” ผูน้ ากล่าวเรียกนา้ ย่อย สร้างแรงเสียงให้

สั่นสะเทือนไปได้อีกระยะ
66
“เรามารวมตัวกันในวันนี ้ นับเป็ นครัง้ ที่ 4 ในรอบ 2 ปี ”

“ผมก่อตัง้ สมาคมนีม้ า หวังเป็ นอย่างยิ่งที่จะทาให้ชีวิตของพวกเราดีขนึ ้ ”

“อย่างที่ยา้ เสมอ ที่น่ีไม่เหมาะกับพวกเราอีกแล้ว โลกจะเข้าสูย่ คุ กลียคุ ยุค

ซึ่งไร้พรมแดน ไร้วฒั นธรรม การก้าวข้ามประเทศเป็ นเรื่องชอบธรรม
ปราศจากการตรวจสอบ แน่นอนเชือ้ ร้ายก็จะเข้ามาในประเทศของเรา
ตรงที่ ๆ เราอยู่ ทรัพยากรก็จะถูกใช้จนหมด ไม่พอให้ลกู หลาน”

เสียงเพลงจากเบา ๆ สบาย ๆ เริ่มเปลี่ยนจังหวะให้เร่าร้อนมากขึน้

“ไวรัสโควิดคือหนึ่งในเครื่องมือที่ชนชัน้ ปกครองใช้เพื่อทาลายพวกเรา”

“นักวิทยาศาสตร์ มหาเศรษฐี ดา้ นซอฟต์แวร์ท่ีพวกเรารูจ้ กั กันดี ผมจะไม่เอ่ย

ชื่อนะ”

ผูเ้ ข้าร่วมส่วนใหญ่ทาหน้าเข้าใจกันดี

“ใช้โควิดทาลายมนุษย์ให้พวกเราตาย ยิ่งตายมากยิ่งเป็ นประโยชน์กบั โลก

ใบนี ้ ก็เท่ากับไม่มีใครทาลายโลก พวกคนรวยพวกนัน้ ก็จะใช้ชีวิตอย่าง

67
สะดวกสบาย”

“จากนัน้ ก็ขายวัคซีน และฝังไมโครชิปในวัคซีน ฉีดให้พวกเราตกเป็ นทาส

ตามติดชีวิตพวกเรา ควบคุมพวกเรา ให้พวกเราตกเป็ นทาสไปจนตาย”

“แต่พวกเราจะไม่ทน เราจะไม่เป็ นผูถ้ กู เลือก” เสียงตอบรับดังกระหึ่ม

ไฟดับลง เหลือเพียงแสงจากหน้าจอด้านหลัง เร้าให้ผเู้ ข้าร่วมมีสมาธิมองไป

ข้างหน้า

หน้าจอตอนนีป้ รากฏเป็ นสถานที่หนึ่ง ไม่คนุ้ ตา ไม่รูว้ า่ อยู่ท่ีไหน แต่เป็ น

ภาพเมืองที่ดเู จริญ ร่มรื่น และไฮเทคโนโลยี

ผูน้ าชีน้ วิ ้ ขึน้ ไปตรง ๆ

“เราจะไปที่น่ี”

…………..

วางหูจากผูก้ อง หมวดไกรคิดไว้วา่ จะออกตามหาอีกสักระยะ คงไม่ไป

ข้างหน้าต่อแล้ว แม้ไม่ได้ถามผูก้ องโดยตรง แต่คิดว่าป่ านนีท้ อ้ งที่ละแวกนี ้
68
คงได้รบั แจ้งจากหน่วยเราให้ชว่ ยหาผูต้ อ้ งสงสัยเรียบร้อยแล้ว จึงหันหัวรถ
เดินทางกลับ

ถ้าผูต้ อ้ งสงสัย สองพ่อลูกนีไ้ ม่ใช่คนกระทาผิดละก็ เราก็เสียเวลาโดยเปล่า

ประโยชน์

ตารวจทัง้ สองนายเหนื่อยล้าหลังจากตระเวรหาพ่อลูกโดยรอบ แวะ

ปั๊มนา้ มันข้างทาง ล้างหน้าล้างตา ดื่มกาแฟให้หายง่วงสักพัก

…………..

ผูก้ ากับนั่งหน้านิ่ง ๆ ยากจะตีความ แต่หากสังเกตจากภาษากายแล้ว นั่ง

กระสับกระส่ายแบบนี ้ ดูทา่ แล้วมีความหงุดหงิดมาก ๆ มือทัง้ สองสวมถุง
มือ และฉีดสเปรย์แอลกอฮอล์ ก่อนวางมือลงบนโต๊ะ

ขณะที่ผกู้ องกาลังจะรายงานเรื่องราวคดีตอนนี ้

“ภาครูไ้ ด้ยงั ไง”

ไม่ทนั ตัง้ ตัว ผูก้ องยังไม่ทนั ได้รายงาน ต้องตอบคาถามผูก้ ากับก่อน

69
“อาจเพราะสื่อนะครับ เดี๋ยวนีเ้ ร็วมาก เข้าหูผใู้ หญ่เร็วไม่ใช่เรื่องยากเลย
ครับ”

“โทรมาเร่ง ๆ ที่จริงผมลาพักผ่อนนะวันนี”้ หน้านิ่ง ๆ แต่แฝงความไม่พอใจ

“ภาครู ้ ส่วนกลางก็ตอ้ งรู ้ สื่อก็ตอ้ งมา เตรียมรับมือได้เลย”

“ผมรายงานให้ท่านทราบความคืบหน้าก่อนดีมยั้ ครับตอนนี”้

“ว่ามา”

ผูก้ องรายงานทุกอย่างที่รูต้ อ่ ผูบ้ งั คับบัญชาของเค้า เพื่อหานโยบายและ

แนวทางในการทางานต่อ

ผูก้ ากับทาหน้านิ่ง เรียบเฉย

“พ่อแม่น่นั แหละน่าสงสัยที่สดุ ผมอยากให้คณ

ุ ให้นา้ หนักตรงนัน้ ให้มาก”

“และผมอยากให้คณ ุ สืบประวัตพิ วกเค้าเรื่องเกี่ยวกับอาชีพ รายได้ เงินทอง

และที่สาคัญเงินประกันจากการเสียชีวิตของลูกชายเค้า ถ้ามี”

70
“ได้ครับท่าน”

เป็ นแนวทางที่ดี และครอบคลุมเพียงพอ ผูก้ องโจ้เห็นด้วยและค่อนข้าง

เลื่อมใสกับผูบ้ งั คับบัญชาของตนเอง

………..

71
9

พ่อต่อสายวีดีโอคอลเช่นเดิม ตอนนีเ้ ค้าทัง้ คูอ่ ยูท่ ่ีรา้ นกาแฟแห่งหนึ่ง

“พ่ออออออ” แม่ดีใจที่ได้คยุ กันอีกครัง้ คราวนีร้ ูส้ กึ ตืน้ ตันขึน้ กว่าเดิม ดู

เหมือนมีอะไรคืบหน้าในใจแม่ท่ีอยากคุยกับพ่อลูก ความหวังที่จะได้
กลับมาเจอกันดูเป็ นจริงขึน้ มาก

“เบา ๆ แม่” พ่อปรามเสียง

แม่เล่าเรื่องจอยคนที่พาหมาบ้านโอไปเดินเล่นเป็ นประจา และตัง้ ข้อสังเกต

กับพ่อและแสนดี ในเรื่องการนัดหมาย

“แสดงว่ามีการนัดหมาย”

“ใช่แต่ไม่มาตามนัด”

พ่อหันไปหาแสนดี “พี่โอบอกลูกว่ายังไง พ่อแม่เค้าไปไหน”

“แค่บอกว่าไม่อยู่ หนูไม่ได้ถามอะไรต่อ”
“แม่คดิ ว่า” แม่เกตพยายามรวบรวมความคิดและคาพูดให้ตรงประเด็นมาก
ที่สดุ

“ถ้าจะให้ทกุ อย่างเกิดขึน้ อย่างรวดเร็ว มิได้มีการเตรียมการอะไร”

“เพื่อแยกตัวเองออกจากเหตุการณ์หรอคะ” แสนดีแทรกตามติดสิ่งที่แม่
กาลังจะพูด

“เก่งมากลูก”

“วิธีท่ีดีท่ีสดุ คือให้คนอื่นเป็ นพยานในเหตุการณ์”

“ให้บา้ นว่าง ๆ เพราะตารวจอีกไม่นานก็ตอ้ งมาสอบปากคาคนที่ช่ือจอย

เช่นกัน” พ่อเสริม

ตอนนีท้ งั้ สามคนมีความเข้าใจตรงกันแล้ว

“แล้วทาไมไม่ยดั เยียดให้คนที่ช่ือจอยเป็ นคนทา ทาไมต้องเป็ นพวกเราคะ”

แสนดีทวงถามหาเหตุในเรื่องนีท้ ่ีสร้างความเดือดร้อนให้เธอจนถึงตอนนี ้

73
“เดี๋ยวก่อนนะ” พ่อเบรกก่อนจะคิดไปไกล

“เรารูแ้ ค่ว่า พ่อแม่โอไม่อยูบ่ า้ น เราก็ไม่มีหลักฐานไม่แน่ใจว่าพวกเค้ากาลัง

ทาอะไร หรือมีสว่ นรูเ้ ห็นในการตายของโอรึเปล่า”

พ่อพูดต่อ “ทุกอย่างถูกเจาะจงว่าให้เป็ นเรา ทัง้ เวลาการตาย สถานที่ และที่

สาคัญ……”

แม่นกึ ออกทันที “เงินที่ยงั ไม่ได้คืน”

ใช่แล้ว เงินก้อนใหญ่ท่ียงั ไม่ได้คืนกับพ่อขีโ้ มโหที่หวงลูกสาว ชายหนุม่ ที่ดไู ม่

มีอนาคตมาหลอกลวงหรือตามจีบ หรืออาจล่วงเกิน สามารถเป็ นเหตุจงู ใจ
ได้เป็ นอย่างดี ไม่มีใครจะเหมาะสมเป็ นฆาตกรได้เท่านีอ้ ีกแล้ว

“ก็แค่แปลก ๆ กับพฤติกรรม ไม่แน่พวกเค้าอาจเป็ นผูเ้ สียหายที่นา่ สงสารที่

ต้องเสียลูกไปก็ได้” แม่สรุปตรงหน้าแบบชั่วคราว

แสนดีเล่าเรื่องให้แม่ฟังต่อ เรื่องเงินที่เธอโอนไปให้บคุ คลหนึ่ง

แม่วิเคราะห์ตอ่ “โออาจเอาพ่อแม่มาอ้างเพื่อขอยืมหนูก็ได้นะ”

74
“ไม่จริงหรอกค่ะ” แสนดีหนักแน่นกับเรื่องนีอ้ ย่างมาก

“เพราะพ่อแม่พ่ีโอขอบคุณหนูเรื่องเงินนัน้ แสดงว่าพ่อแม่ก็ได้รบั รูค้ วาม

ช่วยเหลือของหนูคะ่ ”

ทัง้ สามตกอยูใ่ นห้วงความคิด เงียบกันไปสักพัก จนพ่อพูดอะไรออกมา

บางอย่าง

“พ่อเล่นเนต เข้าเนตไม่สะดวก อยากฝากแม่วา่ …….”

พ่อกล่าวถึงชื่อนักวิทยาศาสตร์คนนัน้ ให้แม่ชว่ ยหาข้อมูลต่อไป ช่วยต่อจิ๊

กซอทีละนิด ๆ ก็ยงั ดีเผื่อเป็ นประโยชน์

………….

หมวดไกรขับรถเอง ปล่อยเพื่อนคูห่ รู ุน่ น้องนอนพักข้าง ๆ ได้มีโอกาสขับดู

ถนนหนทาง แต่ก็ไม่วายมองหารถผูต้ อ้ งสงสัยไปด้วย

กลับไปจะเจออะไรอีกนะ อาจต้องเปลี่ยนไปหาข้อมูลด้านพ่อแม่บา้ ง
สารพิษที่พบมาได้ยงั ไงก็ไม่รู ้ คิดแล้วก็เหนื่อย นาน ๆ ทีบา้ นนีเ้ มืองนีจ้ ะมี

75
คดีแบบนี ้ เฉื่อยชาซะจนเคย หมวดไกรคิดไปเรื่อยเปื่ อย ขณะนั่งขับคนเดียว

ขณะขับผ่านชุมชน ร้านสองข้างทางมีเยอะขึน้ เรื่อย ๆ หมวดไกรแม้อายุมาก

แล้ว แต่สายตายังคมพอที่จะเห็นสแกนเป้าหมายได้

หมวดไกรทาไฟเลีย้ ว กลับรถ มือซ้ายปลุกรุน่ น้อง

“ตื่น ๆ”

หมวดไกรชีม้ ือไปทางซ้ายขณะกลับรถ

“ในนัน้ ” หมวดไกรพูดสัน้ ๆ

“พร้อมครับหมวด”
…………..

พ่อนั่งหันออกไปข้างหน้า ตัง้ ใจเลือกมุมที่เห็นรถตัวเอง และผูท้ ่ีจะเข้ามาใน

ร้าน อันเป็ นการได้เห็นสิ่งที่เกิดขึน้ โดยรอบได้ก่อนอะไร ๆ จะมาถึงตัวเค้า
และลูกสาว

“พ่อคงต้องวางแล้วแม่” พ่อตัดสินจะวางสาย ข้อมูลทุกอย่างได้แลกเปลี่ยน

76
กันแล้ว วางใจให้แม่ชว่ ยหาข้อมูลต่อ

แม่ไม่ได้ตอบอะไร แค่พยักหน้ารับรู ้ ขณะเดียวกันเชิดคางขึน้ เหมือนจะบอก

อะไรบางอย่าง

ไอร้อนส่งผ่านมาจากด้านหลังพ่อและแสนดี

“สวัสดีครับ คุณคงเป็ นคุณวิทย์ และนี่คงเป็ นน้องแสนดี”

ตารวจผูม้ ีประสบการณ์เข้าหลังร้านตามหลักสูตรการเข้าจับกุม

…………..

“คิดว่าพวกเราขอความร่วมมือละกันครับ”

การถูกจับไม่ได้สร้างความผิดหวัง กลับกันพ่อกับแสนดีรูส้ กึ ผ่อนคลาย การ

หนีไม่ใช่อาชีพ

“เราไม่มีปัญหาหรอก เว้นเสียแต่พวกคุณจะจับเราข้อหาบุกรุกบ้านคนอื่น
แถมยังจะยัดเยียดให้พวกเราเป็ นฆาตกร เพราะนั่นเป็ นวิธีท่ีง่ายที่สดุ ที่จะ
ปิ ดคดี”
77
“ตารวจที่ดีทาตามหลักฐาน ไม่ทกึ ทักยัดข้อหา ผมกล้ายืนยัน อย่างน้อย
ตลอดอายุราชการ ผมไม่เคยทา แล้วถ้าเห็นใครทา ผมก็จะไม่อยูน่ ่งิ ไม่วา่
คน ๆ นัน้ จะเป็ นใครก็ตาม แม้แต่ผบู้ งั คับบัญชา”

ทัง้ พ่อและหมวดไกรอายุอานามน่าจะพอกัน ส่งสายตาจริงจังให้กนั อย่างไม่

ลดละ แสดงถึงความเชื่อของแต่ละฝ่ าย แต่อย่างน้อยฝ่ ายพ่อได้ยินการ
ยืนยันหนักแน่นเช่นนัน้ ย่อมอุ่นใจกว่า

“ทางเรามีขอ้ มูลบางอย่างเชื่อว่าจะเป็ นประโยชน์ นอกจากคาให้การแล้ว”

“นั่นจะช่วยพวกเราคลี่คลายคดีได้เป็ นอย่างมากครับ”

ทัง้ สี่คนเดินไปที่รถ หมวดไกรขอให้พอ่ กับแสนดีน่งั ไปด้วยเพื่อสนทนากันต่อ

ส่วนเจ้าหน้าที่อีกคนรับอาสาขับรถกลับไปคืนให้ท่ีแลนด์ฟิวด์

เสียงติดเครื่องยนต์ดงั ขึน้ พร้อมกับการแยกย้าย

………….

“สวยงามใช่มยั้ ”

78
ภายใต้หน้ากากสีขาว ไม่อาจรับรูส้ ีหน้าและอารมณ์ได้ชดั เจน แต่ฟังจาก
นา้ เสียงก็เพียงพอจะรับทราบได้วา่ กาลังพอใจและฮึกเหิมสุด ๆ ส่งความ
ภูมิใจไปสูผ่ เู้ ข้าร่วมฟั ง

หน้าจอปรากฏชื่อหนึ่งเหมือนเป็ นบทสรุปเส้นทางเรื่องราวที่ผา่ นมาทัง้ หมด

หรือจุดเริ่มต้นไม่อาจทราบได้

“เดอะไมล์”
……………

79
10

เสียงโทรศัพท์ดงั ขึน้ สามสี่ครัง้ ปลายสายรับ

“ครับผูก้ อง”

“คุณเอนกครับ ทางตารวจได้หลักฐานใหม่เกี่ยวข้องกับศพลูกชายของคุณ ”

“หลักฐานใหม่หรอครับ ผมไม่สงสัยหรืออยากทราบอะไร ผมไม่ตดิ ใจกับ

การเสียชีวิตนะครับ”

“มันไม่ใช่เรื่องสาเหตุของการเสียชีวิตหรอกครับ”

ตอนนีพ้ อ่ ของโอนิ่งเงียบไปรอฟั งทางผูก้ องโจ้จะว่าอะไรต่ออย่างใจจดใจจ่อ

“เราไม่สามารถบอกทางโทรศัพท์ได้ เป็ นไปได้มยั้ หากทางเราอยากขอเชิญ

คุณทัง้ สองคนมาพูดคุยที่สถานีตารวจ”

การบอกออกไปตรง ๆ ถึงความจริงที่เจอ เป็ นเรื่องต้องห้ามอย่างที่สดุ

เพราะคนที่พดู ด้วยคือผูต้ อ้ งสงสัยเช่นกัน หากได้ฟังเรื่องสารพิษที่พบ อาจ
หลบหนี และการเชิญเข้ามาพูดคุยก็ถือเป็ นการบอกที่นมุ่ นวลที่สดุ ดีกว่า
เป็ นการให้เข้ามาขอสอบปากคาเป็ นไหน ๆ

“ช่วงนีผ้ มไม่สะดวกเลย”

“งัน้ ผมไปพบที่บา้ นได้มยั้ ครับ”

“ขอเป็ นวันมะรืนช่วงเย็น”

“ได้ครับ วันมะรืน กี่โมงดีครับ”

“ห้าหกโมงละกัน”

“ขอบคุณมากครับ”

จบการสนทนา อย่างน้อยก็มีเป้าหมาย ผูก้ องโจ้วางสายแล้ว หันไปบอก

ลูกน้อง

“ขับรถไปเฝ้าไว้ ป้องกันการหลบหนี”

……………
81
แม้ยงั ไม่ปรากฏสถานที่ชดั เจนบนจอภาพ แต่แค่นีก้ ็ทาให้ทกุ คนที่อยูใ่ นห้อง
นีพ้ อจะนึกภาพออก สิ่งที่เล่ามาอย่างยาวนานหลายเดือน บัดนีอ้ อกมาให้
เห็นเป็ นรูปเป็ นร่าง เรียกเสียงความพึงพอใจให้ทกุ คน

“ผมคิดว่าครัง้ นีเ้ ป็ นความก้าวหน้าอย่างมาก”

“เมื่อเห็นภาพตรงกัน” ผูน้ าชีน้ วิ ้ ขึน้ เหนือหัว

“พร้อมนะ”

ผูเ้ ข้าร่วมประชุมออกเสียงเดียวกัน

“พร้อม!!!!!!!!”

จบการกล่าวแบบเดิม คาเดิม เป็ นอันรูก้ นั ว่าคือการลาจบการประชุมในครัง้

นี ้ ผูน้ าเดินจากเวทีเข้าทางเชื่อมเดินขึน้ ไปบนชัน้ สองอย่างช้า ๆ แต่ม่นั คง
โบกมือเล็กน้อย

ผูเ้ ข้าร่วมปรบมือ โบกมือลา บ้างตะโกน “ไอเลิฟยู” ตะโกน “ไปด้วย”

ตะโกนเป็ นจังหวะรัว ๆ “เดอะไมล์ ๆ ๆ ๆ ๆ”

82
ผูช้ ว่ ยคนหนึ่งเดินมาแทนที่ผนู้ า ปรับระดับไมค์เล็กน้อย กล่าวต่อ

“รายละเอียดทัง้ หมดยังคงเหมือนเดิม”

“เราไม่สามารถรับทุกคนได้”

“แน่นอนเดอะไมล์จากัดคน แต่การันตีได้วา่ ผูผ้ า่ นการคัดเลือกจะมีชีวิตที่สขุ

สบาย ปราศจากโรคภัย และความปลอดภัยทุกด้าน”

“เราต้องการคนพร้อม”

หน้าจอแสดงเลข “3,737 of 4,000”

“บุคคลชัน้ สูงต่างเข้าร่วมกับเดอะไมล์ นี่คือจานวนผูเ้ ข้าร่วมในปัจจุบนั ขาด

อีกไม่ก่ีท่ีจะครบสี่พนั เรารับได้เท่านี”้

หน้าจอแสดงรายชื่อผูเ้ ข้าร่วมโครงการ ผูห้ ลักผูใ้ หญ่ในบ้านเมือง

นักการเมือง คนชัน้ สูง ต่าง ๆ เข้าร่วมในโครงการนี ้

ไม่นา่ เชื่อว่าที่ผา่ นมามีผเู้ ข้าร่วมไปแล้วมากมายถึงเพียงนี ้ ทัง้ ที่ไม่เห็นอะไร

83
ครัง้ นีค้ งไม่ตอ้ งพูดถึงภาพที่แสดงบอกให้เห็นถึงความเป็ นรูปธรรมของเดอะ
ไมล์ ยิ่งทาให้มีคนอยากเข้าร่วม อาจเรียกได้ว่าแย่งกันเข้าร่วมน่าจะถูก

หน้าจอตัดกลับมาที่ภาพคนอดอยาก เป็ นโรค ผอมแห้งนอนเกลื่อนบนถนน

รอความตาย อากาศเป็ นพิษ ควันพิษ โลกที่กาลังแย่ลง เรียกความน่า
รังเกียจให้แก่ผเู้ ข้าร่วมงาน

“เราขอคนพร้อมสนับสนุน” หน้าจอขึน้ คิวอาร์โค๊ดพร้อมจานวนเงินหกหลัก

…………….

7 เดือนก่อน

“ปิ ดแบบไม่มีกาหนด” แม่อรทาหน้าท้อแท้แบบสุด ๆ ภาระต่าง ๆ ดู

ประดังปรประตะเด

“รายรับก็ไม่มี รายจ่ายก็มีไม่เคยหยุด”

พ่อเอนกไม่ตอบสนองใด ๆ ดูจากใบหน้ามีความเครียดและครุน่ คิดอะไรอยู่

มือถือกระดาษทางบัญชี ตัวเลขบรรทัดสุดท้ายเป็ นเลขตัวแดงติดลบจานวน

84
หลายล้าน ค่าเช่าโกดัง ค่าเช่าเครื่องจักร เงินเดือนลูกน้อง

สินค้าที่เหลืออยูก่ ็ขายไม่ได้ ประเทศปิ ดแบบนี ้ ไม่มีออเดอร์ทงั้ ในและนอก

ประเทศ รายได้ไม่มี แล้วจะเอาที่ไหนจ่ายเลขตัวแดงอันนี ้

“โควิดไม่หยุดแบบนี ้ เราแย่แน่” แม่ยงั บ่นดัง ๆ ออกมา

“เพราะโควิด และก็พวกรัฐบาล จัดการห่าอะไรก็ไม่ได้เรื่อง”

“ปิ ดประเทศแบบนี ้ ธุรกิจเรารอวันเจ๊งง”

เสียงลูกชายกาลังเดินลงมาจากห้องนอนข้างบน

ลูกชายเรียนจบมาหลายเดือนยังหางานทาไม่ได้ ด้วยภาวะโรคระบาด และ

เศรษฐกิจเช่นนี ้ คงหางานได้ลาบาก โอพอจะหาอะไรทาเป็ นรายได้เล็ก ๆ
น้อย ๆ พอเลีย้ งตัวเอง เช่น วาดรูปขาย หาเงินในเกมส์ แต่คงแบกภาระพ่อ
แม่ไม่ไหว วัน ๆ หมดไปกับการเล่นเกมส์ เติมเงินในเกมส์ หรือไปกินกับ
เพื่อน ซึ่งดูจะสวนทางกับสิ่งที่พอ่ แม่คาดหวัง

“มีอะไรกินมัย้ อ่ะแม่”

85
โอลงมาสายเป็ นปกติ หลังจากค่าคืนอันยาวนานในการเล่นเกมส์เกือบทุก
คืน

“ลงมาก็หิวเลยนะ”

“พ่อกับแม่ก็หิว ยังไม่ได้กินอะไรเหมือนกัน” แม่ตอบแบบเบื่อหน่าย ไม่ใช่

เพราะความหิวหรือไม่หิว แต่เพราะไม่อยากกินอะไรเลย

พ่อยังคงง่วนอยูก่ บั เอกสาร ส่วนมากในกองและที่ถือในมือคือใบแจ้งหนี ้

ต่าง ๆ ในรอบหลาย ๆ เดือน วันนีพ้ อ่ ต้องการรวบรวมรายจ่ายที่คา้ งพร้อม
ดอกเบีย้ เพื่อติดต่อขอเจรจาต่อรอง

ใบหนึ่งสีฟ้า พ่อมองแล้วก็รูว้ ่าคืออะไร ใบแจ้งเบีย้ ประกันชีวิต ปี นีก้ ็คงไม่มี

ปัญญาจ่ายแน่ ๆ

ความคิดแว๊บนึงเข้ามา ถ้ามีคนตายสักคน คงใช้หนีไ้ ด้………..

…

พ่อเอนกมีธุระนิดหน่อยเรื่องเอกสารต้องเดินทางไปที่ทางาน วันนี ้
บรรยากาศที่โรงงานไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป และอาจจะไม่กลับมาคึกคัก

86
เหมือนเดิมอีกแล้ว อย่างน้อยก็ในช่วงนี ้

“สวัสดีครับท่าน”

ยามยังคงทาความเคารพเจ้าของบริษัทเช่นเคย พ่อยังคงจ้างยามรักษา
ความปลอดภัยอยู่อย่างน้อยของมีคา่ บางอย่างก็ยงั ต้องรักษาไว้

พ่อพยักหน้าตอบรับ คิดว่าอีกไม่นานก็คงจะได้เวลาเลิกจ้างยามเช่นกัน

เปิ ดประตูท่ีทางานเข้าไป บนโต๊ะเลขาที่ตงั้ อยูห่ น้าประตูพนักเจ้าของ

โรงงาน นอกจากเอกสารทัง้ หลายทัง้ ปวง พบว่ามีซองจดหมายปึ กเล็ก ๆ
วางอยู่ พอนึกในใจทวงหนีอ้ ีกแล้ว

ซองขาวล้วนสะดุดตา ทาจาวัตถุดบิ ขัน้ ดี ลักษณะซองแพงสีขาวงาช้าง โดด

เด่นขึน้ มาทาให้พอ่ เลือกหยิบดูทนั ที

ใครจะแต่งงานอีกเนี่ย สถานการณ์แบบนี ้ พ่อนึกและวางลง แต่ก็ยงั อยาก

รูอ้ ยู่ดีจงึ หยิบขึน้ มาอีกครัง้ ไม่ปรากฏชื่อผูร้ บั คือผูใ้ ดตรงตาแหน่งชื่อผูร้ บั
หรือพูดอีกอย่างคือไม่มีเขียนสิ่งใดเลยบนซองจดหมาย

87
เปิ ดออกมาเป็ นกระดาษสีขาว

..........

88
11

ถึงผูท้ ่ีสนใจ

โลกที่เปลี่ยนแปลงไป คนทาร้ายโลก โลกทาร้ายเรา เราสร้างโรค โรคทาร้าย

เรา เราสู้ มันสู้ เราแย่ มันแข็งแกร่ง เราแย่ มันเจริญเติบโต

โลกที่เปลี่ยนแปลงไป คนเยอะขึน้ ของน้อยลง สภาพแย่ลง

เราจะอยู่ตอ่ ไปได้อย่างไร???

ทุกอย่างดูเหมือนถูกให้หยุด ไม่มีใครรูว้ า่ ชั่วคราวหรือตลอดกาล ขาดเงิน

เหมือนขาดใจ ถึงมีเงินก็ไม่รูว้ า่ จะอยู่บนโลกนีใ้ ห้แคล้วคลาดปลอดภัยได้
อย่างไร

เป็ นไปได้มยั้ ที่จะมีท่ีใหม่ โลกใหม่ เงินตราไร้ความหมาย ไม่เป็ นหนี ้ หมด

ทุกข์ ไร้โรคภัย สิ่งแวดล้อมที่สมบูรณ์

ร่วมกันหาคาตอบกับเราได้ท่ี
newhope_for_all@gxmail.th
ทิง้ ชื่อและเบอร์ติดต่อไว้กบั เรา คุณอาจได้เข้าร่วมในโครงการอันน่าตื่นเต้น
นี ้

พ่อสะดุดกึก !!! คาว่า

“ไม่เป็ นหนี ้ หมดทุกข์ ไร้โรคภัย”
ช่างสร้างความน่าสนใจได้ดีเหลือเกิน
…
พ่อเดินทางกลับบ้านพร้อมเอกสารจากที่ทางาน และแน่นอนจดหมายใน
ซองสีขาวฉบับนัน้

ถึงบ้านด้วยความเหนื่อยล้า ไม่ใช่ทางกายแต่เป็ นทางใจ พ่อกาลังเข้าถึง

ความรูส้ กึ ของคนที่อยากหนีไปจากโลกนีไ้ ด้ใกล้เคียงที่สดุ

วางทุกอย่างลงบนโต๊ะ เนือ้ หาในจดหมายฉบับนัน้ ยังติดอยูใ่ นสมอง

“เป็ นไงบ้างพ่อ”

พ่อไม่ได้ตอบอะไร ยิม้ แห้ง ๆ กลับไป

“ถ้าเรากูส้ ินเชื่อที่ให้ธุรกิจเดินได้ น่าสนใจมัย้ พ่อ”

90
“เริ่มด้วยเงินก้อนเล็ก ๆ ไปก่อน”

“เอามาหมุน หรือทาธุรกิจเล็ก ๆ แบบขายของ ขายข้าวไรเงี่ย แม่วา่ ก็ดี”

พ่อคงเงียบ ๆ ข้อความในจดหมายนัน้ ยังคงจาได้และวนเวียนอยู่

“แม่” พ่อพูดคาแรกหลังจากเงียบมาตลอด

“ลองนี่กนั ไหม” พ่อยื่นจดหมายฉบับนัน้ ให้อา่ น

แม่รบั จดหมาย สักพักก็อ่านจบ แม่ไม่เพียงสะดุดกับคาเหล่านัน้ แบบ

เดียวกับพ่อ แต่ชอบจดหมายฉบับนีท้ งั้ ฉบับ

“ไปหาคาตอบกันเถอะ”
“หนีส้ ว่ นหนี ้ แต่ตอนนีเ้ ราต้องมองไปข้างหน้าด้วย”
…

วันเดียวกันนัน้ ตอนบ่ายหลังแม่อรส่งอีเมล์รายละเอียดไป เบอร์โทรศัพท์

แปลก ๆ ก็มีโทรเข้ามา

ปกติเธอและพ่อเอนกจะไม่รบั โทรศัพท์เบอร์แปลก ๆ เลย เพราะทุกเบอร์ท่ี

91
โทรเข้ามา ส่วนใหญ่ก็คือเบอร์จากบริษัทที่รบั จ้างทวงหนี ้ หรือไม่ก็เบอร์จาก
ลูกน้องที่ยงั โวยวายขอเงินที่ยงั ตกเบิกอยู่

ครัง้ นี ้ คราวนี ้ มันไม่ใช่เบอร์แปลกด้วยซา้ ไม่สิ อาจเรียกว่า ไม่มีเบอร์ดว้ ย

ซา้ บนหน้าจอโทรศัพท์ขนึ ้ ว่า “ไม่ระบุ” เธอรูไ้ ด้คราวนีน้ า่ จะไม่เหมือนทุก
ครัง้ ที่ผา่ นมา จึงตัดสินใจรับสายนีด้ ู

“ฮัลโหล”

ปลายสายพูดอย่างสุภาพและเป็ นมิตร

“สวัสดีครับคุณอรณี”
“ทางเรารูส้ กึ เป็ นเกียรติอย่างสูงครับ ที่คณ
ุ อรณีสนใจด้วยการอีเมล์ช่ือและ
เบอร์ตดิ ต่อกลับไว้กบั เรา”

แม่อรพออุน่ ใจได้ อย่างน้อยไม่ใช่ใครมาทวงหนีเ้ ธอ

“ค่ะ”

“ทางเรามีโครงการดี ๆ อยากนาเสนอครับ โครงการดีท่ียากจะเชื่อ เราไม่ได้

92
ขอให้คณ
ุ อรณีเชื่อ แต่……” ผูพ้ ดู เว้นระยะ

“……แต่อยากคุณอรณีมารับฟั ง และถ้ามีขอ้ สงสัยเราพร้อมจะตอบ”

“อยากให้คณ
ุ อรณีได้มีโอกาสดี ๆ ในชีวิต ชีวิตที่ดี ในโลกใหม่ ที่ใหม่ ที่ ๆ
คุณอรณีและครอบครัวไม่ตอ้ งเดือดร้อนเรื่องโรค สิ่งแวดล้อม หรือเงิน”

กับคนที่อ่อนแอด้านความรูส้ ึกทางใจ และทางกายก็แย่ลง การได้รบั ฟั ง

อะไรแบบนีท้ าให้ใจชืน้ และดูมีความหวังกับอะไรใหม่ ๆ จะเป็ นอะไรถ้าเธอ
จะตัดสินใจเข้าร่วม ลองดูสกั ตัง้ ไม่เห็นเสียหาย มีแต่ได้กบั เท่าทุน ทุกอย่าง
อยูท่ ่ีตวั เอง และก็แน่นอนถ้าสามีไปด้วย ช่วยกันฟั งช่วยกันลงความเห็น
อะไร ๆ อาจง่ายและดีขนึ ้ ตอนนีไ้ ม่มีอะไรจะเสียแล้วด้วยซา้

“สนใจต้องทายังไงบ้างคะ”

ผูพ้ ดู ลงรายละเอียดในเรื่อง วัน เวลา สถานที่ ของการเข้าร่วม

…

เป็ นครัง้ แรกของการจะได้พบท่านผูน้ าแบบเป็ น ๆ ตัวจริงเสียงจริง แม้ไม่

เห็นใบหน้าจริงก็ตาม แต่มนั ก็ไม่สาคัญเพราะที่สาคัญคือเป็ นการพบแบบ

93
ส่วนตัว

หลังจากพ่อเอนกแม่อรเข้าร่วมฟั งบรรยาย เรื่องโลกใหม่ ความมุง่ มั่นที่จะ

เข้าร่วมนัน้ มากมายซะจนท่วมท้น ปัจจุบนั ใช้หนีไ้ ป แต่อนาคตคือสิ่งที่พวก
เค้าเลือกได้ ที่จะไม่เป็ นอย่างนีอ้ ีก การได้เป็ นส่วนหนึ่งในโครงการนีค้ ือ
จุดประสงค์ของผูเ้ ข้าร่วมทุกคน

ผูช้ ว่ ยท่านผูน้ ายังคงเป็ นคนเดิมที่พวกเค้าคุยด้วยเสมอมา เป็ นผูใ้ ห้โอกาส

ได้มาพบท่านผูน้ าแบบนี ้

“คุยกันวันนัน้ ไม่นกึ เลยว่าทางคุณจะนัดให้พวกเราจริง ๆ ขอบคุณมาก”

พ่อชื่นชมกับนา้ ใจที่ได้รบั ในครัง้ นี ้

“ผมก็ยินดีเช่นกันครับ เห็นคุณเอนกกับคุณอรสนใจตัง้ แต่ท่ีได้คยุ โทรศัพท์

กับคุณอร จนเข้าร่วมฟั งมาตลอดทุกครัง้ ผมก็ยินดีดว้ ยครับ ที่เราเห็นอะไร
ตรงกัน”

ชายร่างสูง ผิวพรรณดี ปิ ดบังใบหน้าด้วยหน้ากากสีขาว นา้ เสียงที่ทมุ้

นุม่ นวลและเป็ นมิตรกล่าว

94
“ผมยินดีท่ีได้พบพวกคุณมากครับ”

“ผูช้ ว่ ยผมเล่าว่าพวกคุณเข้าร่วมฟั งทุกครัง้ ทางเราก็รูส้ กึ เป็ นเกียรติมาก”

“การสร้างโลกใหม่กฎระเบียบใหม่บนโลกเดิม แต่อดุ มไปด้วยทรัพยากรที่

เพียงพอสาหรับพวกเราเอง และลูกหลานของเรา เป็ นสิ่งที่ทา้ ทายจริง ๆ”

พ่อแม่ยมิ ้ อย่างเคารพและพยักหน้าเห็นด้วย

“จะสร้างที่ไหนครับ” พ่อตัง้ คาถามตรง ๆ

คาถามนีต้ รงประเด็นและทาให้ผนู้ าและผูช้ ว่ ยมองหน้ากัน

“เรามองไว้เป็ นแถบตะวันออกกลาง” ท่านผูน้ าเปิ ดเผยสถานที่แบบเป็ น

รูปธรรมเป็ นครัง้ แรกก็วา่ ได้ แม้แต่ผชู้ ว่ ยเองก็ยงั ไม่รูม้ าก่อนอย่างแน่ชดั

“แต่………” ผูน้ าเว้นวรรคนิดเพื่อจะเอ่ยบางสิ่งบางอย่าง

“ทุกอย่างต้องใช้ปัจจัย”

…
95
ในห้องโถงตอนนีเ้ หลือแค่ท่านผูน้ า ผูช้ ว่ ย และทีมงานที่เกี่ยวข้องบางส่วน
สองสามคนยืนอยูด่ า้ นหลัง

“ขอบคุณมากท่านผูช้ ว่ ย”

“ครับผม”

“การจะไปให้ถึงฝันมันไม่ง่ายเลย แต่มนั ก็ไม่ได้ยากจนเกินไป”

ผูช้ ว่ ยอีกคน ทาฝ่ ายออกแบบมอบพิมพ์เขียวที่เกือบเป็ นร่างสุดท้ายให้ผนู้ า

ดู

“นี่คือสิ่งที่พวกเราช่วยกันมาตลอด” ผูน้ าพูดออกมาดัง ๆ และยิม้ มุมปาก

เล็ก ๆ

“ส่วนออกแบบยังต้องปรับแก้ดา้ นคมนาคมนิดหน่อย เครือข่ายทัง้ หมดจะ

เชื่อมกันลงไปคล้ายเส้นเลือดฝอย เป็ นการประหยัดรถส่วนตัว”

“ดีมาก ดีมากจริง ๆ “ อารมณ์ทา่ นผูน้ าตอนนีร้ ูส้ กึ ตืน้ ตันเมื่อได้เห็นสิ่ง

เหล่านีอ้ ย่างเป็ นรูปธรรมมากขึน้

96
“อย่าลืมทาสื่อในการนาเสนอ”

“ครับ”

“ทาออกมาให้เป็ นความเศร้าหดหู่ แล้วตบด้วยความหวังผ่านทางโครงการ

นี”้

“ครับผม จะรีบดาเนินการ”

“อย่าลืมสารวจผูผ้ ิดหวัง ล้มเหลว ท้อแท้ จากรายชื่อผูล้ ม้ ละลาย เรา

ต้องการคนเพิ่ม”

ปัจจัยหรือเงินคือเลือดที่จะหล่อเลีย้ งสิ่งนีไ้ ด้ ไม่มีขอ้ ยกเว้น ผูน้ านึกในใจ

ใครจะเข้าร่วมโครงการนีเ้ งินเท่านัน้ คือค่าผ่านประตู

“ผมอยากจะบอกทุกคนในนี”้

“ความทุกข์ระทมเป็ นข้อยกเว้นได้ หากมีเงิน”

ในความหมายนี ้ บางคนเข้าใจ บางคนยังงง ๆ

97
“ผมพอจะมีเงินสนับสนุน” เจ้าหน้าที่บางคนให้สญ
ั ญาณที่ดีเรื่องเงิน

“ดีครับ…………ผมต้องขออภัย” ผูน้ าเข้าใจถึงเรื่องนี ้

เสียงผูน้ าเริ่มเปลี่ยนเป็ นความเข้มข้น จริงจัง เหมือนการบังคับที่หนักหน่วง

ขึน้ เป็ นลาดับ

“มันไม่มีขอ้ ยกเว้นเรื่องเงิน ตัวผมเองก็ตอ้ งลงขัน ใครจะร่วมโครงการนีก้ ็

ต้องการสนับสนุนตรงนี”้

“คิดถึงโลกที่สดใสกว่านี ้ เงินแค่นีถ้ ือว่าคุม้ ”

ผูช้ ว่ ยรูส้ กึ กดดัน เค้าอาจเป็ นคนเดียวรึเปล่าไม่อาจทราบได้ แต่เงินหกหลัก

หรือเจ็ดหลักไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะหามาเข้าร่วม

“คือผม….” ผูช้ ว่ ยอยากจะเอ่ยบางอย่าง

“ผมรูค้ ณ
ุ ทาได้ คุณทาได้ คุณไปหามา คุณทาได้คณ
ุ ทาได้ โลกดีโลกสดใส
รอคุณอยู”่
…

98
12

กลับมาถึงบ้านแล้ว พ่อเอนกแม่อรนั่งเงียบ ๆ มาตัง้ แต่ในรถ ความรูส้ กึ อิ่ม

เอมปลืม้ ใจหมดไปแล้ว ความรูส้ กึ เหมือนตกขบวนมาแทนที่

ทาไมนะทาไม เงินแค่นีเ้ ราสามารถหาได้ไม่ยากเมื่อสมัยก่อน แค่ไม่ก่ีเดือน

ชีวิตกลับพลิกผันเป็ นแบบนี ้ แค่กินอยู่ไปวันวันยังจะไม่พออยู่แล้ว

โอเดินเข้าบ้านมาพอดี เห็นพ่อกับแม่น่งั อยูก่ ่อนแล้ว นั่งอยู่เงียบ ๆ ไม่เปิ ดไฟ

รูส้ กึ แปลก ๆ

“พ่อแม่น่งั ทาอะไรเนี่ยมืด ๆ”

“อืม” พ่อตอบส่ง ๆ ไป

“ไปไหนกันมา……….สมาคมโลกสวยนัน้ หรอ” โอพูดทีเล่นทีจริง แม้ไม่ได้ดู

ถูกอะไร แต่ก็ไม่ได้เห็นด้วยร้อยเปอร์เซ็นต์ อย่าว่าอย่างงัน้ เลย โอเองก็เคย
ไปร่วม แต่ตวั เองก็ยงั เป็ นตัวของตัวเองมากพอ และด้วยความเป็ นคนรุน่
ใหม่จิตใจมีอะไรให้ยึดเกาะมากมาย จะว่าดีก็ดีสาหรับกรณีนี ้ ทาให้โอไม่
สนใจเข้าร่วมอีก
“พ่อแม่คงไม่ได้ไปต่อ” พ่อพูดพลางสบตาแม่เป็ นการส่งความเข้าใจซึ่งกัน
และกัน

“เกิดอะไรขึน้ อ่ะครับ”

“จะไปต่อให้สดุ ทางมันยากกว่าที่ขนึ ้ เงินคือพาหนะที่จะพาเราไป”

เงินอีกแล้วหรอ โอคิดแค่ตวั เองมีเงินใช้ไปวัน ๆ ทาอะไรก๊อก ๆ แก๊ก ๆ ขาย

โดยไม่ขอพ่อแม่ กิน เที่ยว ใข้ชีวิตไป กลับมานึกว่าเค้าต้องช่วยพ่อแม่มยั้ นะ

พ่อเงยหน้าขึน้ มาอีกทีเห็นโอเดินขึน้ ไปข้างบน

“โอ……………พอจะหาเงินให้พอ่ กับแม่ได้มยั้ ”

โอเดินกลับลงมา นั่งที่โซฟาร่วมกันพ่อแม่ลกู เพื่อหารือเรื่องการหาเงินสัก

ก้อน
…

“ผมยินดีท่ีมีวนั นีเ้ ป็ นอย่างยิ่งครับท่าน”

“เราก็เหมือนเป็ นครอบครัวเดียวกันนะท่านผูช้ ่วย”

100
“เชื่อผมว่ามันคุม้ ค่า”

ผูช้ ว่ ยยิม้ อย่างพึงพอใจ ในที่สดุ เค้าก็ได้เป็ นส่วนหนึ่งของงานนี ้

…
การเข้าร่วมงานในครัง้ นี ้ พ่อกับแม่รูส้ กึ ถึงความเป็ นส่วนหนึ่งในโครงการ
อย่างแท้จริง เดินอย่างภาคภูมิใจ มองไปรอบ ๆ ผูเ้ ข้าร่วมคนอื่ นมีคนุ้ หน้า
บ้าง ไม่คนุ้ หน้าบ้างเช่นเคย แต่ลองสังเกตดูกลุม่ ก้อนที่คนุ้ ๆ หน้าดูหาย ๆ
ไป มีคนเดินสวนออกมาทาหน้าผิดหวัง เค้าเดินกลับทาไมนะ พ่อแม่มอง
ตามอย่างสงสัย หรือนี่คือการแบ่งแยกระหว่างผูท้ ่ีไปต่อและไม่ได้ไปต่อ

ใครจะสนกัน ตอนนีพ้ วกเค้าได้กลับมาอีกครัง้ และกาลังจะเข้างานอย่างผูม้ ี

คุณสมบัติ ขอบใจเงินก้อนนัน้ โอหรอ หรือแสนดี หรือไม่ก็ทงั้ คู่ บัน้ ปลาย
ชีวิตที่ดี โลกใหม่กาลังจะเริ่มขึน้

“ขอชื่อนามสกุลด้วยครับ”

มีการตรวจหน้างานก่อนเข้าร่วมเช่นเคย แต่ครัง้ นีไ้ ม่เหมือนทุกครัง้

“คุณสมบัตไิ ม่ผา่ นนะครับ ต้องขออภัย”

101
“เกิดอะไรขึน้ เรื่องเงินหรอ ทางเราโอนเงินเพื่อเข้าร่วมโครงการ”

พ่อเอนกหยิบมือถือขึน้ มาอย่างรีบเร่ง

“นี่ไงเราโอนเงินมาแล้ว”

พนักงานสีหน้าเรียบเฉย “เราไม่เคยรับโอนนะครับ”

พ่อแม่ “!!!??!?”
…
บนจอโทรศัพท์ปรากฏสายที่ไม่ได้รบั หลายครัง้ เมื่อกดไล่ดเู ป็ นเบอร์
โทรศัพท์เดียวกันตลอดใน 2 ชั่วโมงที่ผา่ นมา

ถึงคราวที่เค้าต้องโทรกลับบ้าง

“ฮัลโหล” ผูร้ บั รีบรับสายแทบจะทันที

“นี่คณ
ุ คุณไปอยูไ่ หนมาแล้ว คุณเอาเงินเราไปไหน คุณรูม้ ยั้ พวกเราเข้างาน
ไม่ได้”

102
ผูช้ ว่ ยคนเดิมยังไม่มีทา่ ทีอะไรชัดเจน แต่เหมือนแผนที่คดิ ไว้จะไม่เป็ นดังใจ
และยังไม่ตอบอะไรทัง้ สิน้

“ตอบสิ”

“แล้วเงินพวกเราอยูไ่ หน”

“ผมอยูใ่ นงานเมื่อตอนที่คณ
ุ โทรมาเลยไม่สามารถรับสายได้” ผูช้ ว่ ยตอบที
ละประเด็น

“ส่วนเรื่องเงิน สถานะของคุณยังไม่อปั เดต เป็ นเรื่องทางเทคนิค ผมต้องขอ

อภัย”

“ทาไมเกิดอะไรขึน้ ผมไม่รู ้ แต่ผมไม่เอาด้วยแล้ว” ความโมโห ไม่ไว้ใจ ถา

โถมเข้ามาเรื่อย ๆ

“ผมจะจ่ายด้วยมือตัวเองให้ทา่ นผูน้ า ผมขอเงินคืน”

“เงินอยูใ่ นระบบ คุณต้องรอ มีสองทางเลือกตอนนี ้ หนึ่งรอระบบอัปเดต

สถานะ หรือสองรอถอนเงินคืน”

103
“ถอนสิวะ !!! ผมไม่เอากับคุณแล้ว ผมจะเอาเงินของผมคืนเร็วที่สดุ ”

“ผมเกรงว่าจะใช้เวลาอยูเ่ หมือนกัน”

“ถอน ๆ ๆ !!! เอาคืนมาคุณเข้าใจมัย้ ให้เร็วที่สดุ ”

“ถ้าคุณทาไม่สาเร็จ ผมไม่ได้รบั เงินคืนภายในวันสองวันนี ้ ผมรับรองเรื่องนี ้

ใหญ่แน่”

“ผมจะให้ถึงหูทา่ นผูน้ าไปเลย” พ่อคิดว่าผูช้ ว่ ยจะต้องมีความเกรงใจผูน้ าอยู่

อย่างมาก การกล่าวแบบนีน้ ่าจะช่วยเพิ่มความกระตือรือร้นได้

ไม่มีใครรูว้ า่ พ่อคิดถูกมัย้ หรือผูช้ ว่ ยจะเอาเงินมาคืนได้หรือไม่ มีเพียง

สัญญาณทางเสียงตอบกลับมาหาพ่อ แค่นีเ้ ท่านัน้

“ครับ”
…

ผูก้ องโจ้ ได้รบั นัดกับพ่อเอนกและแม่อรเรียบร้อย การคุยครัง้ นี ้ ผูก้ องโจ้นดั

นอกสถานที่ และแต่งตัวนอกเครื่องแบบ ไม่อยากให้ดเู ป็ นการไต่สวน

104
สอบปากคา แต่อยากให้ออกมาเป็ นการคุยสบาย ๆ ไม่เป็ นทางการ

ในร้านกาแฟแห่งหนึ่ง

“ขอบคุณที่มานะครับ”

“ผมมีเรื่องจะสอบถาม และอยากรู ้ ไม่อยากกล่าวหาอะไรคุณทัง้ สองใน

สถานการณ์แบบนีท้ ่ีคณ
ุ เพิ่งสูญเสียลูกชายไป แค่อยากทราบบางเรื่อง”

“ค่ะ” แม่ตอบสัน้ ๆ พ่อพยักหน้ารับรู ้

“เท่าที่ทางเรามีขอ้ มูล โรงงานของคุณต้องถูกปิ ดลงด้วยสถานการณ์โควิด

รายรับไม่มี จนทาให้ตอ้ งมีการปลดคนงาน”

“ใช่…..พวกเรากาลังแย่ แต่ผมยังไม่เห็นความเกี่ยวเนื่องกับเรื่องที่ลกู ชาย

ผมถูกยิงตาย”

ผูก้ องเลือกร้านแบบนี ้ บรรยากาศในร้านพอช่วยได้ ยังไงพ่อแม่หากไม่พอใจ

ก็คงยังไม่เอะอะโวยวายอะไรหนักในที่แบบนี ้

105
“ใจเย็น ๆ นะครับ ยังไงผมก็คงต้องขอถามและกาลังเชื่อมโยงอะไร
บางอย่าง”

พ่อกับแม่มองหน้ากัน ทัง้ คูช่ กั อึดอัดราคาญ

“ต่อเถอะค่ะ” แม่รีบเร่งให้ถาม เผื่อจะได้จบไปไว ๆ

“ผมทราบมาว่าฐานะทางการเงินของพวกคุณไม่คอ่ ยดี เรียกว่าแย่เลย

ดีกว่า”

ผูก้ องโจ้มองหน้าทัง้ คูแ่ ละพูดต่อ “พวกคุณทาประกันชีวิตรึเปล่า”

พ่อกับแม่มองหน้ากันอีกครัง้ แต่พอ่ ดูคิดได้เร็วกว่าแม่ จึงพูดว่า

“คุณคิดว่าเราฆ่าลูกตัวเองหวังเงินประกันอย่างงัน้ เหรอ”

ผูก้ องไม่อาจปฏิเสธด้วยคาพูดหรือใบหน้า เพราะพ่อพูดออกมาได้อย่าง

ถูกต้องตรงกับที่ผกู้ องคิด

“เรายังไม่สามารถตัดช้อยส์อะไรได้ทงั้ นัน้ ครับ มีผตู้ อ้ งสงสัยอีกคนกาลังถูก

106
พวกเราตามหาอยูเ่ ช่นกัน”

“ช่วยตอบคาถามด้วยครับ”

“มี………พวกเราพ่อแม่ลกู มีประกันชีวิตทุกคน” พ่อตอบ

“คาดว่าเป็ นหลักล้าน” ผูก้ องเรียบ ๆ เคียง ๆ ถาม เป็ นหลักการไต่สวน

ผูต้ อ้ งหาด้วยการหยั่งคาตอบแทนที่จะถามตรง ๆ ลดความตึงเครียด

“ใช่……..แต่ละคนก็หลักล้านทุกคน”

“ขอบคุณครับ”

มีอีกสองเรื่องสาคัญไม่แพ้กนั อยูใ่ นใจผูก้ องโจ้ ผูก้ องหยิบเอกสารบางอย่าง

ออกมาจากกระเป๋ า

“นี่เป็ นผลชันสูตรพลิกศพ แน่นอนลูกชายคุณถูกยิงที่ขมับขวา เสียชีวิต

ทันที” ผูก้ องยื่นเอกสารให้พ่อแม่ดู

“อืม” พ่อแม่รบั ทราบข้อเท็จจริงนีพ้ ร้อม ๆ กันอย่างไม่มีอะไรแปลกใจ

107
ผูก้ องที่ตอนนีน้ ่งั ตรงข้ามพ่อและแม่ เลื่อนนิว้ ลงไปเรื่อย ๆ จนถึงบรรทัดล่าง
ของเอกสารแผ่นนีใ้ ห้พ่อและแม่ได้มองตาม

“พบ Arsenic ในร่างกายผูต้ าย” ผูก้ องกล่าวพร้อมชีข้ อ้ ความนัน้ บน

เอกสาร

“คืออะไรคะ” แม่ถามด้วยความสงสัย
“แล้วเกี่ยวอะไรกับคดี”

ผูก้ องเล่าให้ฟังถึงคุณสมบัติของสารชนิดนี ้ และการนามาใช้ได้ในคดี

ฆาตกรรมต่าง ๆ โดยการกล่าวลอย ๆ ไม่เจาะจงใครเป็ นพิเศษ หรือให้
เข้าใจว่าตารวจกาลังสงสัยพวกเค้าอยู่

“มันก็นา่ แปลกใจครับ”
“ลูกชายของพวกคุณ อาจรับประทานเข้าไปโดยไม่รูต้ วั จากเพื่อนก็ได้ เค้า
สนิทกับใครเป็ นพิเศษ”
ผูก้ องเปลี่ยนการเชื่อมโยงไปที่อ่ืนก่อนเพื่อลองดูปฏิกิรยิ าของทัง้ คู่

“ก็พอมี แต่ถึงขนาดฆ่ากันตาย คิดว่ายาก โอก็ไม่เคยมีศตั รูท่ีไหน หรือท้าตี

ท้าต่อยเป็ นนักเลงหัวไม้” แม่ยืนยันและพยายามตอบให้ชดั เจน เพื่อช่วย
108
ตารวจคิด

การคิดเชื่อมโยงสิ่งที่ตารวจสอบถามกับหลักฐานที่อยู่ตรงหน้า พ่ออ่าน
เกมส์ได้ไม่ยากเย็นนัก การคุยในครัง้ นีเ้ ท่ากับว่าพวกเค้ากาลังถูก
สอบปากคาคดีฆา่ ลูกชายตัวเองหวังเงินประกัน ทาให้ท่ีตรงนีไ้ ม่นา่ อยูซ่ ะ
แล้ว พ่อรูส้ กึ อึดอัดขึน้ มาทันที

มือซ้ายพ่ออ้อมไปข้างหลัง สะกิดแม่เชิงหยิกนิด ๆ เป็ นการส่งสัญญาณ

เตือนอะไรบางอย่าง

“อีกข้อนึงครับสุดท้ายแล้ว……คืนวันเกิดเหตุพวกคุณไปไหนครับ” ผูก้ อง
หยิบบันทึกขึน้ มาอ่าน

“ในนีบ้ อกว่าไปธุระ จะเป็ นอะไรมัย้ ถ้าผมอยากทราบว่าไปที่ไหนมาครับ”

“มีโทรศัพท์เข้ามาถึงผม ผมกับภรรยาก็ออกไปพบ เป็ นเพื่อนที่รูจ้ กั กัน ก็แค่

นัน้ ” พ่อเริ่มชักราคาญอึดอัดอย่างเห็นได้ชดั

“ข้อสุดท้ายแล้ว พอแล้วนะ ทางเราก็มีอะไรต้องไปทาต่อ” พ่อตัดจบ

109
“ออครับ ผมเข้าใจ แค่นีก้ ็รบกวนอย่างมากแล้ว”

ผูก้ องยิม้ ให้พร้อมเอ่ย “สวัสดีครับ ถ้ามีอะไรคืบหน้าทางเราจะรีบแจ้งให้

ทราบ และขออนุญาตสอบถามเพิ่มอีกถ้ามีอะไรสงสัยนะครับ”

“ค่ะ” แม่ตอบอยู่คนเดียว ในขณะที่พอ่ ก้มหัวให้เป็ นการพยักหน้าพร้อมลา

ไปในตัว

…………..

110
13

ที่สถานีตารวจ รถผูห้ มวดไกรกลับมาแล้ว ในห้องส่วนตัวผูห้ มวดตอนนีม้ ีพ่อ

กับแสนดีน่งั อยู่

“ขอโทษที่ให้รอครับ” ผูห้ มวดกลับเข้ามาอีกครัง้

“ประเด็นที่คยุ ในรถ ทาให้ผมอยากจะคุยต่ออีกนิด”

พ่อกับแสนดีเปิ ดเผยเรื่องเงินที่แสนดีให้ยืมไปและเรื่องของสาวผูต้ อ้ งพา

หมาของบ้านนัน้ ไปเดินเป็ นประจา

“ได้ครับ” พ่อยินดีกบั การให้ความร่วมมือ

สักพักเสียงเปิ ดประตู ใครบางคนเดินเข้ามาหลังจากพวกเค้ามาถึงไม่นาน

“แม่” แสนดีเรียกแม่ดงั ลั่น ความเหนื่อยล้า ความกดดัน ในหนึ่งคืนกว่า ๆ ที่

ผ่านมาเหมือนผ่านอะไรกันมามากมายจริง ๆ พ่อแม่ลกู ตอนนีก้ อดกัน

หมวดไกรให้เวลาพวกเค้าทัง้ สามสักพักหนึ่ง
“ขออนุญาตต่อนะครับ งัน้ ผมขอสรุปว่าพ่อแม่ของผูต้ ายมีนดั กับสาวที่
รับผิดชอบพาหมาเดินในวันนัน้ ”

“ใช่คะ่ ” แม่ตอบในฐานะเจ้าของข้อมูลนี ้

“แต่ปรากฏว่าไม่ได้พบกัน เพราะในเวลานัน้ พ่อแม่กลับไม่อยูท่ ่ีบา้ น”

ทุกคนพยักหน้าพร้อม ๆ กัน

“ก็คงต้องมีเหตุอะไรให้ออกจากบ้าน ผมยังไม่อยากปั กใจเท่าไรนัก อาจถูก

กันให้ออกไป เพื่อให้ใครสักคนจัดการผูต้ ายได้ง่ายขึน้ ”

“หรือไม่ก็สมรูร้ ว่ มคิดกับฆาตกร” แม่เสริม

“ก็อาจใช่ครับ”

“แต่จากความเป็ นไปได้ทางไหนก็ตาม ไม่วา่ จะเป็ นพ่อแม่ฆา่ ลูกตัวเอง โจร

บุกเข้ามาฆ่า หรือพ่อแม่สมรูร้ ว่ มคิดกับโจร มีจดุ ร่วมที่เหมือนกันอย่างหนึ่ง
คือ……….” หมวดไกรเว้นวรรคโน้มตัวไปใกล้ ๆ คนทัง้ สาม

112
“ไม่มีใครรูว้ า่ คืนนัน้ พวกคุณจะมา”

………….

ข้อมูลเป็ นประโยชน์การไล่ล่าจบลง บ้านกลับสู่ความสงบ ไม่มีใครต้องหนี

ใครอีกต่อไป พ่อแม่และแสนดีตอนนีไ้ ด้พกั ผ่อนกันแบบครอบครัว

ความเหน็ดเหนื่อยทางกายหายไปหมดสิน้ ต่างคนต่างทาธุระยังค้างคา พ่อ

เคลียร์งานต่อ ติดต่อสั่งงานทางโทรศัพท์ แม่ทาความสะอาดบ้าน และ
เตรียมทากับข้าวสาหรับทุกคน

แสนดีน่งั อยูใ่ นห้องตัวเอง เธอหลับไปตื่นนึงแบบกึ่งสนิทกึ่งไม่สนิท มี

บางอย่างค้างคาใจอยู่ เหมือนสมองของเธอยังไม่ยอมหยุดคิดเลยสักนิด
แม้แต่ตอนนอน

คนรูจ้ กั จะว่ารูใ้ จก็ไม่เชิงหนึ่งคนได้จากไป ใจหายและเสียใจกับความผูกพัน

ที่ได้รูจ้ กั กันมายาวนาน

ลุกจากเตียงมานั่งลงบนเก้าอีข้ า้ งโต๊ะเขียนหนังสือ ปฏิทินถูกเปิ ดไปหน้า

เดือนก่อน แสนดีรูว้ า่ แม่เข้ามาที่น่ี และคงเปิ ดปฏิทินของเธอดู แสนดีเปิ ด

113
กลับมาเดือนปัจจุบนั แต่เธอก็พลิกกลับไปหน้าเดิม

วันนัน้ พี่โอบอกจะคืนเงินแต่ก็ไม่ได้คืน แสนดีคดิ ไปถึงเรื่องเงิน เงินคงไม่ได้

คืนแล้ว แล้วถ้าไม่ได้คืน เงินอาจจะเป็ นกุญแจสาคัญได้มยั้ นะ

เหมือนนึกอะไรได้ แสนดีหยิบโทรศัพท์มือถือขึน้ มาดูช่ือนัน้ อีกครัง้

เสียงคอมพิวเตอร์เปิ ดขึน้ มาต้อนรับ พร้อมใข้งาน แสนดีจาชื่อบุคคลจากมือ

ถือ ค้นหาชื่อบุคคลนัน้ อีกครัง้ ในคอมพิวเตอร์ คราวนีเ้ ธอลองกดค้นหา
รูปภาพบุคคลนัน้

ภาพที่ได้มีแต่รูปขาว ๆ ไม่ปรากฏใบหน้าใคร คน ๆ นีเ้ ป็ นใคร ทาไมถึงเป็ น

อย่างนี ้ หรือเราสามารถทาให้คนอื่นหาเราไม่เจอก็ได้ แสนดีชกั สงสัย

อย่างไรก็ตาม แสนดีเลื่อนลงมาเรื่อย ๆ หลายหน้าผ่านไปก็ไม่เจออะไร มี

หลุดมาบ้างเป็ นรูปผูช้ ายใส่ชดุ สูทสีขาว แต่ก็ไม่เห็นหน้าอยูด่ ี

“นี่หรอนักวิทยาศาสตร์” แสนดีราพึงราพันเบา ๆ ที่รมิ ฝี ปาก

ลงมาที่รูปนึง รูปนีแ้ ปลกจากรูปอื่น ภาพที่ได้เป็ นมุมกว้าง เหมือนกล้องยก

114
สูงขึน้ เหนือหัว แต่มีส่ นั ไหว อาจเพราะรีบยกรีบถ่ายก็เป็ นได้ ที่แสนดีสนใจ
คือได้เห็นภาพคนใส่สทู สีขาวสวมหน้ากากยืนอยู่บนเวที และมีคนยืนถอย
มาด้านหลังหน่อยห้าคน โดยมีใบหน้าพวกเค้าเหล่านัน้ ปรากฏชัดเจน

แสนดีกดลิงก์จากรูปไปเพื่อหาภาพขยาย สิ่งที่พบสร้างความตกใจและ
ประหลาดใจสุดขีด ภาพที่เธอกดถูกเชื่อมต่อไปที่แห่งหนึ่ง

“นี่มนั เพจพี่โอ”
……….

“พ่อแม่น่นั แหละคือผูต้ อ้ งสงสัยอันดับหนึ่ง” ผูก้ ากับกาลังฟั งรายงานความ

คืบหน้าตามที่มอบหมายไปจากผูก้ องโจ้

“ผมก็ยงั คิดเช่นนัน้ จนเมื่อกีไ้ ด้มีโอกาสคุยกับหมวดไกร”

“ทาไม”

“มันก็เป็ นไปได้เช่นกันที่จะมีบคุ คลที่สามเป็ นผูก้ ระทา หากเราไม่นบั เอาคุณ

วิทย์กบั แสนดีเข้ามาเกี่ยว พอแยกพวกเค้าออกไป ก็จะเหลือแค่ พ่อแม่เป็ น
คนทา พ่อแม่ให้ความร่วมมือกับใครบางคน บุคคลที่สามเป็ นคนทา

115
ทัง้ หมด”

เสียงเคาะประตูดงั ขึน้ หมวดไกรทาความเคารพ เเล้วเข้ามารายงานความ

คืบหน้าเช่นกัน

“เป็ นข้อมูลที่ดี ยังไงคุณก็ตอ้ งไปสอบถามเด็กสาวคนนัน้ ด้วยตัวเองด้วย”

“ครับผม”

“แต่ตอนนีย้ งั ไง เราก็พร้อมตัง้ ข้อหาฆ่าคนตายเพื่อเอาเงินประกัน และ

รวบรวมหลักฐาน”

“ประกอบกับเรื่องฐานะทางการเงินที่ไม่ดีก็เป็ นแรงจูงใจ”

ผูก้ องโจ้มีอีกเรื่อง “เรื่องของสารพิษที่พบในศพ ดูปฏิกิรยิ าพ่อแม่ ค่อนข้าง

แปลกใจกับผลนี”้

“ทาเป็ นไม่รูเ้ รื่องมาก่อน คงเป็ นเคสพ่อแม่วางยาลูก”

“คาสั่งของผมคือขอให้มงุ่ เป้าไปที่การฆาตกรรมโดยพ่อแม่ ขอให้พวกคุณ

116
เข้าใจตามนี ้ ตามล่าหาหลักฐานต่อ” ผูก้ ากับค่อนข้างให้ความสนใจกับ
ประเด็นนีท้ ่ีสดุ

หมวดกับผูก้ องรับทราบในทิศทางตอนนี ้

……………

ผูก้ ากับไม่อยู่ แต่ก็ยงั ตามติดกับคดีนี ้ ยังคงส่งข้อความให้กาลังใจแกม

บังคับกับผูก้ องตลอดเวลา จะว่าดีก็ดีไม่ดีก็คือถ้าเห็นต่างจะลาบาก

“พูดก็พดู นะผูก้ อง พ่อแม่ไม่อยูใ่ นเวลาเกิดเหตุ ถ้าไม่อยูจ่ ริง ๆ จะลงมือได้

ยังไง”

“ถ้าพวกเค้าพิสจู น์ได้วา่ เวลานัน้ ไม่อยูบ่ า้ นจริง ๆ คนลงมือคือคนอื่น” ผูก้ อง

ให้ความเห็น

“ก็ตอ้ งหาอีกว่าใครลงมือ และที่สาคัญพ่อแม่มีสว่ นรูเ้ ห็นมัย้ ” หมวด

สนับสนุนความคิดพร้อมทาหน้าเบื่อ ๆ กับความไม่จบง่าย ๆ แบบนี ้

ผูก้ องนึกได้อีกเรื่อง “อีกเรื่องคือเงินที่หายไป ไม่เยอะไม่นอ้ ย ผูล้ งมือฆ่าอาจ

117
จงใจหรือไม่เจตนาให้มองเป็ นการปล้นชิงทรัพย์”

“พ่อแม่เอาเงินไปเองมัง้ เพื่อเปลี่ยนประเด็น” หมวดไกรสรุปไปเบือ้ งต้น

ผูห้ มวดกับผูก้ องเงียบไป หลังจากทัง้ คูแ่ ลกเปลี่ยนความคิดกันไปมา

ทัง้ หลายทัง้ ปวงก็เพื่อทบทวนความเข้าใจในรูปคดีวา่ ยังสามารถไปใน
ทิศทางอื่นได้หรือไม่

“แค่หาหลักฐานเพิ่มจริงหรอ????” ผูก้ องยังสงสัย

“ผูก้ ากับให้โฟกัสทางนีก้ ่อนนะผูก้ อง”

“ยังไงผมขอไปทาหน้าที่ก่อนนะ………….จะลองไปสอบถามสาวน้อยร้าน
หมอหมาสักหน่อยเผื่อได้อะไร”

“ก็ดีหมวด ถ้าได้ขอ้ มูลอะไรมาไม่ตรงจะได้แย้งผูก้ ากับ”

“ฮาฮ่า อย่าใช้คาว่าแย้ง เรามันชัน้ ผูน้ อ้ ย เรียกว่าทาคูข่ นานดีกว่า”

ทัง้ คูก่ าลังจะแยกกัน เสียงข้อความเตือนเข้ามาในโทรศัพท์มือถือของทัง้ คู่

118
แทบจะพร้อมกัน

ผูก้ องนึกในใจ จะอะไรอีกนะผูก้ ากับ กูยงั ไม่ได้ทาอะไรเลยไม่มีอะไรคืบหน้า

หรอก แต่จะไม่เปิ ดดูเลยก็คงไม่ได้ จึงหยิบมือถือ

ข้อความสองสามประโยคจากปรากฏบนจอมือถือ เนือ้ หาในนัน้ ก็เรื่องนึง

แต่ท่ีแปลกกว่านัน้ ปรากฏเป็ นสิ่งที่นา่ สงสัย สิ่งที่นา่ เคลือบแคลง

“งัน้ ผมขอตัวนะผูก้ อง”

ไม่ทนั จะหันหลังไปหมวดไกรถูกดึงที่หวั ไหล่

ผูก้ องโชว์ภาพบนมือถือให้ผหู้ มวดดู

“ไม่ตอ้ งไปแล้วหมวด”

…………..

119
14

“จะเอาแบบนีห้ รอ” พ่อพูดขึน้ เสียงดังไม่พอใจแบบสุด ๆ

“พวกเรามีธุระ กลับมาก็เจอลูกตาย คุณยังมา……….”

ห้องกระจกใส มองจากภายนอกประกอบด้วยผูก้ อง ผูห้ มวด พ่อเอนก แม่

อร และร้อยเวร

“เรายังไม่พบหลักฐานใดว่าคุณไม่ได้อยูบ่ า้ น หากจะซ่อนในบ้านเพื่อทา
อะไรบางอย่าง…..หรือคุณจะไปไหนก็…….”

ไม่ทนั พูดจบพ่อสวนขึน้ มา “ง่ายนิดเดียว ผมออกไปปั๊มนา้ มันเพื่อเจอคน

รูจ้ กั คุณลองไปขอดูกล้องวงจรปิ ดที่น่นั ได้” พ่อเอนกเผยรายละเอียดขึน้ มา
ดูเหมือนเพื่อการปกป้องตัวเองมากขึน้

ผูก้ องและผูห้ มวดแยกกันสืบสวน หมวดไกรทาหน้าที่เดินเกมส์ไปในทิศทาง

ที่จะหาทางจับกุมพ่อกับแม่ จนพ่อเริ่มเผยข้อมูลออกมา

ภายในห้องอุณหภูมิรอ้ นแรงมากขึน้
“อีกอย่างพวกผมมีนดั กับผูห้ ญิงที่จะมาพาหมาเราไปเดินเล่น เราคงไม่
อยากผิดนัด แต่มนั มีเรื่องที่สาคัญเราถึงต้องออกไปข้างนอก”

“มันไม่มีนา้ หนักเท่ากับที่อยู่ของพวกคุณในช่วงเวลาที่เกิดเหตุวา่ พวกคุณ

อยูไ่ หนหรอก เข้าใจมะ” หมวดไกรให้นา้ หนักเรื่องนีม้ ากกว่า

“และหากคุณพิสจู น์ได้วา่ พวกคุณอยูข่ า้ งนอกในเวลาเกิดเหตุ ผมจะได้ตดั

พวกคุณออกจากการเป็ นผูต้ อ้ งสงสัย จากนัน้ คดีนีก้ ็จะไปในทิศทางฆ่าเพื่อ
ขโมยชิงทรัพย์” หมวดไกรพูดไปทาหน้านิ่ง ๆ ไม่สะทกสะท้าน ยิ่งสร้าง
ความไม่พอใจให้พอ่ แม่

ก่อนที่จะร้อนไปกว่านีอ้ ีก

ผูก้ องโจ้หยิบโทรศัพท์ขนึ ้ มา มองมาที่หมวดไกรอันเป็ นการส่งสัญญาณ

ความพร้อมในขัน้ ต่อไป

ผูก้ องยกมือขึน้ เล็กน้อย เหมือนขอพูดอะไรบางอย่างระหว่างการสนทนา

ของทัง้ สองฝ่ าย

“คุณรูจ้ กั คนชื่อนีร้ เึ ปล่า วิฑรู ย์ วิกรม” พ่อกับแม่มองหน้ากัน

121
“รูจ้ กั ค่ะ” แม่ตอบ แต่ก็ยงั หาจุดเชื่อมกับเรื่องคดีไม่ได้ โครงการเป็ น
ความลับสุดยอด ห้ามถ่ายภาพ ห้ามเปิ ดเผยเรื่องราวทัง้ หมด จะมีอะไรหลุด
ออกไปไม่ได้เลย อย่างไรก็ตามใช่วา่ สมาคมนีจ้ ะถูกเก็บเป็ นความลับเสมอ
ไป

จากฐานข้อมูลของตารวจสามารถเข้าถึงรายละเอียดของสมาคมและ
ประวัตขิ องชายคนนี ้ ซึ่งดีกว่าการค้นหาผ่านอินเทอร์เน็ต แน่นอนว่า
เบือ้ งต้นตารวจได้รบั ทราบว่าบุคคลนีม้ ีอยูจ่ ริง ประวัติอาชญากรรมเป็ นผูน้ า
เรื่องความเชื่อแนวทางใหม่ ต่อต้านพวกอนุรกั ษนิยม เคยพบโดนจับกุมเหตุ
เพราะก่อความวุน่ วาย และการมีอยูจ่ ริงของสมาคม

“พวกคุณรูจ้ กั คนนีท้ ่ีไหน ในฐานอะไรครับ”

พ่อแม่อา้ อึง้ หน้าถอดสีตกใจ ยังไงเสียเรื่องสมาคมจะหลุดออกจากปาก

พวกเค้าไม่ได้เด็ดขาด และพยายามตบกลับเข้าสูร่ ูปคดี

“ผมขอไม่ตอบ ไม่เห็นว่าจะเกี่ยวกับเรื่องนีเ้ ลย”

“ค่ะ ฉันแน่ใจว่าเค้าไม่ได้ฆา่ ลูกชายฉัน”

122
ผูก้ องโจ้คดิ ในใจว่ารูปการณ์นา่ จะออกมาเป็ นพ่อแม่เป็ นคนฆ่าลูกเพื่อเอา
เงินประกันมาใช้หนี ้ การสรุปเช่นนีจ้ ะเป็ นผลเสียต่อตัวพวกเค้าเอง จึงลอง
ถามดูว่า

“ผมอยากจะขอข้อมูลสักหน่อย ผมเชื่อว่าพวกคุณไม่ได้ฆ่าลูกตัวเอง” ผูก้ อง

ค่อย ๆ บรรยายความรูส้ กึ ออกมา

ทันใดนัน้ ผูก้ องโจ้หยิบโทรศัพท์ขนึ ้ มาอีกครัง้ ค้นหาภาพอะไรบางอย่าง ใช้

สองนิว้ ขยายเต็ม ๆ ให้ชดั ๆ พยักหน้ากับหมวดไกรไปด้วย

“คุณรูจ้ กั คน ๆ นีม้ ยั้ ”

พ่อแม่ทาหน้าตกใจหนักมาก สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างสิน้ เชิง ไม่รูว้ า่ ตารวจ

สืบไปถึงไหน แต่ย่งิ งงกว่านัน้ เข้าไปใหญ่ดว้ ยประโยคที่ตามมา

“คนนีค้ ือผูก้ ากับของเรา”

“?!?!!…?!…!”
………….

123
คืนวันเกิดเหตุ

“ฮัลโหล”
“สวัสดีครับคุณเอนก”
“ผมรอคุณอยูท่ งั้ วัน แล้วจะว่ายังไงครับเรื่องที่วา่ ”
“ผมจะเอามาคืน คุณทัง้ คูอ่ อกมาเจอกับผมข้างนอกได้มยั้ ”
“ได้…………..ตอนนีเ้ ลยรึเปล่า”
“ครับ ที่ป๊ ัมนา้ มันใกล้ซอยบ้านคุณ”
“โอเคแล้วเจอกัน”

ผูช้ ว่ ยกดวางสาย แค่รอเวลารถของพ่อแม่ออกไปจากบ้าน

เสียงปลิดชีพจากปากกระบอกปื นดังขึน้ เล็กน้อย บัดนีร้ า่ งที่ไร้ลมหายใจ

ค่อย ๆ เอนล้มลง

เก็บเจ้าเด็กนี่กบั แจ้งเท็จเรื่องสารพิษอีกนิดหน่อย แค่นีก้ ็จะทาให้เค้าหลุด

จากหนีไ้ ด้อย่างสมบูรณ์แบบ แล้วโยนเรื่องทุกอย่างไปที่พอ่ แม่ฆา่ ลูกเพื่อ
เอาเงินประกัน โชคร้ายหน่อยที่เค้ารูร้ ายละเอียดเรื่องประกัน ประเด็นนีช้ า่ ง

124
สมเหตุสมผล กับภาระหนีท้ ่ีทว่ มท้นของพวกมัน

ชีวิตหลังจากนีบ้ นโลกใบใหม่ ใบสมัครและคุณสมบัติครบถ้วนแล้ว

หนึ่งศพคนกับหนึ่งศพหมาคืนนี ้ ผูช้ ว่ ยหรือผูก้ ากับตอนนีก้ าลังยิม้ มุมปาก

อย่างเลือดเย็น

………….

ผูห้ มวดไกรกาลังรออะไรบางอย่าง ค่อนข้างลุน้

เสียงคลิก๊ เม้าส์ดงั สองสามทีตดิ ๆ กัน

“หมวดครับ” ฝ่ ายไอทีคน้ หาอะไรมาให้หมวดดู

“เบอร์ท่ีหมวดให้มา อยูใ่ นที่เกิดเหตุในวันนัน้ ครับ”

…
ในพิธีเปิ ดงานปฐมนิเทศข้าราชการตารวจใหม่ ผูก้ ากับขึน้ กล่าวถึงวินยั
ข้าราชการที่ดี บรรยากาศเป็ นไปอย่างเป็ นกันเอง เรียกรอยยิม้ และเสียง
หัวเราะเป็ นระยะ ๆ จากผูเ้ ข้าร่วม

125
ด้านหลังสุดของห้องประชุม มีแขกตารวจสองคนที่ไม่ได้มีสว่ นร่วมในงานนี ้
ยืนอยู่ พยายามทาตัวไม่เด่นและไม่ขโมยความสนใจจากผูพ้ ดู

หลังจากยืนมาระยะหนึ่ง ดูเหมือนการพูดกาลังจะจบลงแล้ว ผูก้ องโจ้พยัก

หน้าให้กบั หมวดไกร ถึงเวลาแล้วที่พวกเค้าจะทาตัวเด่นขึน้ สักเล็กน้อยให้ผู้
กากับได้เห็นตัวตน

ว่าแล้วก็เดินขยับเข้าไปใกล้ดา้ นหน้าอีกนิด

และอีกนิดนึง จนถึงจุดซึ่งคิดว่าเพียงพอ

ผูก้ ากับเงยหน้าขึน้ มาพอดีได้สบตากับเค้าทัง้ สอง จึงยกนิว้ ให้เพื่อเป็ นการ

ทักทาย
ตารวจนา้ ดีทงั้ สองคน ท่านนึงหยิบกระดาษขนาดเอสี่ขนึ ้ มา คนในวงการ
ตารวจรูจ้ กั กันดี และแน่นอนผูก้ ากับก็คนุ้ เคยกับสิ่งนี ้

และทันทีหลังจากนัน้ คือสิ่งที่ผเู้ ข้าร่วมปฐมนิเทศได้เห็น คือ ชายบนเวทีท่ี

หน้าถอดสีกบั หมายจับกุมที่ทกุ คนได้รบั ทราบพร้อมกัน

…………..

126
2 เดือนต่อมา

ทุกอย่างคลี่คลายไปหมดแล้ว ทุกคนที่เกี่ยวข้องกับคดีกลับมาใช้ชีวิต
ตามปกติ แสนดีกาลังจะขึน้ ปี ส่ีแล้ว เข้มข้นกับโปรเจคและการหาที่ฝึกงาน
พ่อวิทย์ก็ยงุ่ และนางานกลับมาทาที่บา้ นเช่นเคย แม่เกตกาลังจะขายอาหาร
ออนไลน์เป็ นรายได้เสริม

พ่อเอนกกับแม่อรไม่ได้ไปไหนทาอะไร แต่ก็มีขา่ วดีท่ีกาลังจะเปิ ดประเทศ

เพราะสถานการณ์โควิดดีขนึ ้ มากแล้ว คาดว่ากิจการคงดีขนึ ้ เป็ นลาดับ

“ผูก้ องครับ ผมไปตามที่อยูส่ มาคมโลกใหม่อะไรนั่น ไปตรวจมาไม่พบอะไร

เลย”

“ไม่เจออะไรเลยหรอ”

“ครับ”

“ที่อยู่ตามที่คณ
ุ เอนกกับคุณอรให้มาใช่มยั้ ”

“แน่นอนครับผูก้ อง”

127
“งัน้ คงย้ายไปแล้วมัง้ ……….ไหวตัวเร็วจริง” ผูก้ องไม่รูจ้ ะสรุปอย่างไรดี

“หนีเก่ง หลอกลวงรึเปล่าไม่รู ้ แต่อยากคุยกับไอ้คนหน้ากากขาว”

“สักวัน ๆ” ผูก้ องยิม้ ๆ เบา ๆ ที่มมุ ปาก

…………..

128
…………………………………
แถมท้าย 1 “เงินที่หายไป”
…………………………………

เด็กสาวผูพ้ าหมาบ้านโอไปเดินเป็ นประจากาลังเดินขึน้ บันไดเลื่อนใน

ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง

พอถึงชัน้ ที่ตอ้ งการ เธอเดินเยืย้ งย่างเชิดหน้าเป็ นคุณนายก็ไม่ปาน

“รุน่ ไหนดีคะ” คนขายต้อนรับด้วยคาถามยอดฮิต

“เอากล้องชัด ๆ ราคาไม่เกี่ยงค่ะ”

“นี่เลยค่ะ”

เธอหยิบมาดู ลูบ คลา ทึ่งกับความลา้ สมัย หรูหรา ดูแพง

“สวยดีนะ ตกลงเอารุน่ นีเ้ ลยค่ะ”

“จ่ายสดหรือผ่อนคะคุณลูกค้า”
เด็กสาวหยิบเงินขึน้ มาเป็ นฟ่ อน ๆ จากซองสีนา้ ตาลที่ดเู หมือนถูกเก็บซ่อน
มาอย่างดี หลายหมื่นอยู่

“สดสิคะ”

130
…………………………………
แถมท้าย 2 “ลอยนวล”
…………………………………

“ไปแล้วหนึ่ง” ชายชุดขาวพูดออกมาด้วยนา้ เสียงเรียบเฉย ไม่มีใครรูว้ า่

ภายใต้หน้ากากนัน้ ยินดีหรือไม่ยินดีอย่างไร
“ครับท่าน” คนสนิทรอบ ๆ พยักหน้า

“เสียใจกับท่านผูช้ ว่ ย”

“เดินหน้ากันต่อไป นี่ถือเป็ นเรื่องเล็กน้อยที่ตอ้ งก้าวผ่าน”

“เร่งหาสมาชิกเพิ่ม โควิดจะหมดแล้วเราจะแย่ จิตใจที่กลับมาได้จากความ

ทุกข์ระทมจะแข็งแกร่งขึน้ อีก งานของเราจะยากขึน้ ”

“ได้ครับท่าน” ผูช้ ่วยคนหนึ่งผูม้ ีหน้าที่รบั ผิดชอบเรื่องสมาชิกกล่าวหนักแน่น

“อีกเรื่อง”

“ครับท่าน”
“อย่าลืมหาคนหน่วยก้านดี ๆ มีความรู ้ ความสามารถ…………..” ผูน้ าเว้น
วรรคกลืนนา้ ลายเล็กน้อย

“ฉันกาลังหาผูช้ ว่ ยคนใหม่” ด้วยนา้ เสียงเรียบเฉยเช่นเคย

……………………………………..

132