พันธะสัญญามังกร

พันธสัญญามังกร โดย อำพล ยะโกะ
พันธะสัญญามังกร
เขียนโดย
อำพล ยะโกะ
FADE IN:
ACT 1
EXT. หมู่บ้านชายขอบแห่งอาณาจักรซาโกนันห์ – กลางวันที่
อากาศสดใส
ภาพปรากฎขึ้นบนท้องฟ้ าที่สว่างสดใสก่อนที่กล้องจะค่อย ๆ
แพนลงจากฟ้ าเห็นเป็ นหมู่บ้านแห่งหนึ่งที่ลักษณะอยู่ในยุคกลางที่
ล้อมรอบไปด้วยป่ าทึบที่ใหญ่สุดลูกหูลูกตา มีถนนหนึ่งเส้นที่ต่อ
จากตัวหมูบ้านไปที่ไหนซักที่ จากนั้นก็ซูมเข้าไปในตัวของหมู่บ้าน
ผ่านตัวของชาวบ้านอยู่นับหลายคนแล้วกล้องก็พุ่งเข้าไปยัง
โรงเตี๊ยมในตัวหมู่บ้านแห่งหนึ่งผ่านตัวกระจกที่เปิ ดเอาไว้ เห็น
เป็ นเด็กหนุ่มวัยรุ่นคนหนึ่งที่หัวสีน้ำตาล ตาสีแดง สวมเสื้อผ้า
ธรรมดากำลังทำอาหารด้วยกระทะเก่า ๆ อยู่
เสียงพ่อจากอีกห้อง ( OS )
“เนื้อวัวสาหร่ายเสร็จยังลูก ลูกค้าเขาทนไม่ไหวแล้วนะ”
ล็อป
“ถ้าอยากกินแบบอร่อยก็บอกให้เขารอก่อนนะพ่อ”
เสียงพ่อจากอีกห้อง ( OS )
“เออ รีบ ๆ ด้วยล่ะไม่งั้นเงินค่าขนมเจ้าก็อดนะ”
ล็อป
“อย่าขู่ผมด้วยเรื่องนั้นสิพ่อ ชิ”
“ไอ้ตาแก่ที่งกเอ้ย”
กล้องโฟกัสไปที่หน้าของล๊อปที่หน้ามุ่ยเมื่อโดยขู่แบบนั้น ก่อนจะ
ซูมออกเล็กน้อยเป็ นภาพที่ล็อปจัดอาหารลงจานแล้วเดินออกจาก
ห้องครัวไป
INT. ภายในโรงเตี๊ยม
ล๊อปที่เดินออกมาจากครัวพร้อมจานอาหารกวาดตามองไป
รอบ ๆ โรงเตี๊ยมที่สภาพไม่ได้ดูดีมากนักแต่ก็ไม่ได้แย่เช่นกัน
แสงแดดที่สาดจากข้างนอกทำให้บรรยากาศดูเป็ นธรรมชาติ มี
บันไดที่ติดกำแพงไว้ขึ้นชั้น 2 ในพื้นที่กว้างของโรงเตี๊ยมมีโต๊ะอยู่
ทั่วไว้สำหรับ 4-5 คนนั่ง ภายในโรงเตี๊ยมมีคนบ้างอยู่เป็ น
ประปรายแล้วเกือบทั้งหมดกำลังนั่งสนทนาหรือไม่ก็กำลังรับ
ประทานอาหารอยู่
ล็อป
เนื้อวัวสาหร่ายย่าง พร้อมด้วยซอสสุดพิเศษเสร็จแล้ว ของโต๊ะ
ไหนน่ะพ่อ
ล็อปหันไปทางเคาน์เตอร์ด้านซ้ายของเขาที่มีพ่ออยู่ ลักษณะดู
เป็ นลุงแก่ที่ใจดีและสภาพร่างกายดูซูบผอมไปบ้าง
พ่อ
บอกให้พ่อเอาไปเสิร์ฟก็ได้นะลูกเอ้ย แกทำซะเหมือนแกเป็ น
เจ้าของโรงเตี๊ยมนี้แล้วนะ
พ่อหัวเราะออกมา ส่ายหน้าก่อนจะพูดกับล็อป
ล็อป
เอาเถอะพ่อ แค่นี้มันไม่เท่าไหร่หรอกน่ะ
อีกอย่างหมู่บ้านเรามันก็เล็กแถมอยยู่ตั้งขอบชายแดนประเทศ
น้อยคนแหละที่จะมาเป็ นพนักงานได้
ให้ผมมาช่วยพ่อนั่นก็ดีเหลือหลายแล้วนา
พ่อ
“ ก็แล้วแต่เอ็งเถอะ แต่ใจจริงข้าอยากให้เจ้าไปทำสิ่งที่อยาก
ซะมากกว่า มาอยู่ในหมู่บ้านแบบนี้มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก ส่วน
ไอเนื้อนี้มันของโต๊ะนู่นน่ะ เอาไปให้คนนั้นได้เลย”
พ่อได้ชี้นิ้วไปทางโต๊ะหนึ่งที่มีคนคนหนึ่งนั่งอยู่
ล็อป
“จ้างให้ไปผมก็ไม่หรอก ถ้าไปแล้วใครจะดูแลพ่อเล่า”
ให้ตายเถอะ แม่ก็ไม่อยู่ช่วยพ่อแล้วถ้าหากผมไม่อยู่อีกก็ลำบาก
แน่นอน
จากนั้นล๊อปก็เลยเดินเอาจานอาหารไปวางให้
ล็อป
“นี่ครับเนื้อที่คุณสั่งไว้ คุณลูกค้า”
ลูกค้า
“โอ้ขอบคุณมากพ่อหนุ่ม ขอให้เจริญ ๆ เน้อ”
ล็อป
“ครับ ๆ ทานให้อร่อยล่ะ”
หลังจากล็อปเสิร์ฟอาหารเสร็จพร้อมโบกมือหยอย ๆ ก็เดินไปนั่ง
ที่เคาน์เตอร์พร้อมสนทนากับคนเป็ นพ่อ
พ่อ
“เห้อ ไอที่แกอยากช่วยพ่อก็เข้าใจนะ แต่แกไม่มีความฝั นเลยเรอ
ะ หรือเรื่องที่อยากททำเนี่ย อย่างไออาชีพที่มันดังในหลายปี มานี้
ชื่ออะไรกันนะ”
ล็อป
“หมายถึงนักผจญภัยไหมพ่อ?”
พ่อ
“ใช่ ๆ นักผจญภัยนั่นแหละ แกไม่คิดจะเป็ นเลยเรอะ เห็นเด็กวัย
รุ่นคนอื่น ๆ พวกนั้นอยากเป็ นแล้วก็ย้ายไปที่เมืองหลวงกันต้อง
เยอะ”
ล็อป
“ความฝั นอะไรนั่นน่ะ ผมไม่มีมันหรอก ทุกวันนี้น่ะแค่ช่วยพ่อก็
พอแหละ”
“โตไปค่อยมาเป็ นลูกจ้างพ่อที่โรงเตี๊ยมนี่แหละ”
อีกอย่างไออาชีพนักผจญภัยนั่นมันก็ไม่ค่อยปลอดภัยด้วยนะพ่อ
จำไม่ได้เหรอ มีแต่เรื่องให้เจ็บ
“แล้วใช่ว่าอาชีพนั่นจะมั่นคงด้วย”
พ่อ
“ทุกอาชีพมันก็ไม่มั่นคงหมดล่ะนะเจ้าลูกจอมดื้อเอ้ย”
หลังจากที่พ่อพูดอย่างนั้นก็ล็อปก็หันหน้าไปทางอื่นแล้วผิวปาก
ราวกับไม่สนใจคำพูดพวกนั้น
พ่อ (CONT'D)
“(เงียบไปซักพัก) เอานี่เงินค่าขนมแก เอาไปซื้อของกินไป”
พ่อที่เห็นว่าพูดไปเจ้าล็อปก็น่าจะตอบกลับมาแบบเดิมก็ได้ยื่นเงิน
ค่าแรงก่อนจะไล่ล็อปออกไป
ล็อป
“ได้เลยพ่อ งั้นไว้เจอกันตอนเย็น ๆ นะ”

ก่อนที่ล็อปยิ้มกวน ๆ แล้วเดินออกจากร้านไปแล้วกล้องที่โฟกัส
ไปที่หน้าของพ่อที่เหนื่อย ๆ
EXT. จัตุรัสกลางของหมู่บ้านชายขอบแห่งอาณาจักรซาโกนั
นห์ – กลางวันที่อากาศสดใส
ภาพตัดมาที่ใจกลางสุดของหมู่บ้านที่มีชาวบ้านบางคนเดินคุยอยู่
กับเพื่อนของพวกเขาเอย บ้างก็มีร้านค้าตามข้าทาง แต่ที่โดดเด่น
สุดมันก็คงจะเป็ นนักกวีรายหนึ่งที่เหมือนจะเป็ นนักเดินทาง ตัว
ของเขานั้นถือลูตตัวหนึ่งเอาไว้ สวมผ้าคลุมเอาไว้ก่อนที่จะมองไป
รอบ ๆ แล้วพบว่ามีน้อยคนนักที่ยืนรอฟั งเขา
นักกวี
“แหม แหม สงสัยคงต้องโหมโรงกันซักหน่อยนะขอรับ”
นักกวีได้พึมพำเล็กน้อยแล้วกล้องก็ซูมเข้าไปที่มือของเขาที่เริ่มดี
ลูตของตัวเองแล้วกล้องก็เริ่มหมุนไปรอบตัวเขา
นักกวี (CONT'D)
“โอ้ผู้คนแห่งเมืองชายขอบ
ข้าจักขอเล่าตำนานให้ฟั ง
เรื่องนี่นั้นคือตำนานที่เก่าแก่
ตำนานที่มีก่อนที่อาณาจักรนี้จะเกิดขึ้น
และตำนานนี้เป็ นตำนานของมังกรโบราณ”
ชาวบ้าน ( OS )
“นี่เธอคิดว่าสนใจรึเปล่า ไปฟั งกันเถอะ”
“พ่อฮะ ผมอยากตำนานเรื่องมังกรนั่นอะ”
หลังจากที่นักกวีได้ดีดลูตแล้วพูดบทโหมโรงไปแล้ว ก็ได้มีชาวบ้าน
บางคนที่ได้ฟั งไปก่อนจะเดินเข้ามายืนหยุดรอที่จะฟั งนักกวีนั้น

ร้องต่อ มีชาวบ้านหลายคนที่ได้เข้ามาฟั งนั่นรวมถึงตัวของล็อป
เองด้วยที่เหมือนจะสะกิดใจอะไรบางอย่างก่อนที่ตัวของเขาจะ
เดินเข้าไปร่วมกับฝูงชนที่ใจกลางจัตุรัสแล้วก็รอฟั งเหมือนกัน
เพียงแต่เขาอยู่ด้านหลังเพราะมีคนยืนอยู่หลายคนแล้วตัวของเขา
นั้นไม่ค่อยชอบที่จะเบียดใครด้วย
นักกวี
“แหม แหม มาฟั งกันเยอะจังเลยนะขอรับ”
“งั้นเพื่อไม่พวกท่านผิดหวังข้าก็เริ่มบรรเลงมา ณ ที่นี้”
ชาวบ้าน
เอาเลย ๆ พวกเรารอฟั งอยู่
มีเสียงปรบมือจากชาวบ้านที่อยู่รอบ ๆ ขึ้น
EXT. ภาพจากอดีต ณ อาณาจักรแห่งหนึ่ง
ภาพได้ฉายขึ้นตามท่อนต่าง ๆ ของบทประพันธ์
นักกวี ( VO )
กาลครั้งหนึ่งก่อนอาณาจักรนี้จะสร้างขึ้น
ได้มีมังกรตนหนึ่งอาศัยอยู่
มันนั้นเป็ นมังกรที่ไร้นาม
ว่ากันว่ามันอยู่มาตั้งแต่โลกได้ถูกสร้างขึ้น
ตัวของมันทั้งสูงใหญ่และน่าเกรงขาม
เกล็ดที่ดำทมิฬยังส่งเสริมให้มันดูน่าขนลุก
พลังทำลายของมันสามารถบดขยี้ได้ทั้งทวีป
เหล่าผู้คนในอดีตได้หวากลัวในตัวตนของมัน
เพียงแต่ได้มีคนบางกลุ่มใช้เวทมนตร์ของพวกเขา
และกำลังที่มีเข้าต่อกร
และในที่สุดพวกเขาเหล่านั้นก็ขับไล่และปิ ดผนึกมังกรจนนั้นได้
สำเร็จ
ว่ากันว่า ที่หุบเหวทางใต้ของหมูบ้านแห่งนี้
เป็ นสถานที่ปิ ดผนึกมังกรตนนั้น
จะมีอยู่จริงมั้ยนะ
และผู้พยากรณ์ได้ทำนายไว้
จะมีมนุษย์ผู้หนึ่งได้ทำพันธสัญญากับเจ้ามังกร
แล้วสร้างความเปลี่ยนแปลงให้กับโลกทั้งใบ
EXT. จัตุรัสกลางของหมู่บ้านชายขอบแห่งอาณาจักรซาโกนั
นห์ – กลางวันที่อากาศสดใส
กล้องได้กลับมาฉายภาพตามปกติ นักกวีได้ประพันธ์ถึงตำนาน
ของมังกรตนนี้จนจบลงและทุกคนก็ได้ปรบมือให้กับนักกวี
“ที่หมู่บ้านเรามีอะไรแบบนี้ด้วยเหรอ”
“นั่นสิฉันพึ่งได้ยินอะไรแบบนี้ด้วย แต่มันคงเป็ นแค่เรื่องแต่งหรอ
กมั้งนะ”
“แต่นักกวีคนนี้ประพันธ์ได้เพราะจังนะ รู้สึกเหมือนเข้าไปอยู่ใน
เรื่องราวเลยเนอะ”
ชาวบ้านแต่ละคนนั้นได้พูดคุยกันหลังเรื่องราวบทประพันธ์ของ
นักกวีได้จบลง ล็อปเองก็ได้พยักหน้าเชิงเห็นด้วยกับที่หลายคนพู
ว่านี่เป็ นบทประพันธ์ที่ดี แต่ในระหว่างนั้นเองกล้องก็ได้เคลื่อนไป
ยังจุด ๆ หนึ่งตรงจัตุรัส ใกล้ที่นักกวีอยู่ มันเกิดเป็ นเสียงบางอย่าง
ที่ดูน่าขนลุก
นักกวี ( OS )
“นั่นเสียงอะไรน่ะ!!”
ล็อป
“เสียงมาจากตรงกลางจัตุรัสนั่น!!”
และตรงจุดที่กล้องจับอยู่ก็ได้มีรอยปริจากอากาศเกิดขึ้น แล้วโผล่
ออกมาเป็ นสิ่งที่มีลักษณะเหมือนประตูมิติโผล่ขึ้นมากลางจัตุรัส
หมู่บ้าน
ล็อป
“ใครก็ได้เรียกนักผจญภัยมาที ตรงนี้เกิดอะไรขึ้นไม่รู้!!”
แล้วในขณะที่ทุกคนนั้นกำลังกำลังตื่นตระหนกและวุ่นวายกับ
สถานการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าตอนนี้ ประตูมิตินั้นก็ได้สั่นไหวแล้ว
มีสิ่งมีชีวิตบางอย่างก้าวเดินออกมาจากประตูนั้น
ล็อป
“นั่นมัน...ตัวบ้าอะไรวะนั่น”
เมื่อสิ่งนั้นโผล่ออกมา ทุก ๆ คนก็หยุดนิ่งราวกับถูกดึงดูดให้จดจ่อ
กับภาพนั้น มันเป็ นสิ่งมีชีวิตขนาด 2 เมตรสีกายดำทมิฬ มีสอง
เขา สวมชุดคลุม เมื่อมันได้ก้าวออกมาแล้วก็ได้มองไปรอบ ๆ เห็น

ผู้คนมากมาย เหลือบมองไปเห็นตัวของล็อปก่อนที่มันจะสะแหยะ
ยิ้มออกมา
เมเลซัส
“สวัสดี..มนุษย์ทุกท่าน ตัวข้านั้นมีนามว่า เมเลซัส
และไม่ต้องทำหน้าตาหวาดกลัวก็ได้ ข้าไม่ได้จะมากินพวกเจ้าเสีย
หน่อย”
ชาวบ้าน
“แกเป็ นใครกันน่ะ!”
หลังจากที่ชาวบ้านพูดจบหัวของเขาก็ระเบิดทันที กล้องได้หันไป
ทางเมเลซัสที่ชี้นิ้วอยู่
เมเลซัส (CONT'D)
“อย่าตะโกนใส่ผมสิครับ ถ้าผมอกแตกตายขึ้นจะทำอย่างไร ผม
ยิ่งจิตใจบอบบางอยู่นะ”
“แต่ในเมื่อมีคนสงสัย งั้นตัวของผมจะบอกให้ฟั งละกันว่าผมคือ
ใคร”
เมเลซัสได้กางแขนออกมาแล้วก็พูด ในขณะที่ชาวบ้านทุกคนรวม
ถึงล็อปนั้นหวาดกลัวและอยากที่จะหนีแต่ไม่สามารถแม้จะก้าวขา
ออกไปได้
“ข้าขอแนะนำตัวอีกครั้งละกัน ตัวข้ามีนามว่า เมเลซัส เค. สกา
ยันท์”
“ตัวข้านั้นเป็ นแม่ทัพของจักรวรรดิฟิ ลาห์ อันอยู่หลังเบื้องหลัง
ประตูบานนี้”
เมื่อพูดเสร็จก็เบี่ยงตัวให้เห็นประตูมิติอย่างเต็ม ๆ
“และพวกเจ้าก็คงสงสัยสินะว่าข้ามาทำอะไร”
“มายึดครองโลกของพวกเจ้ายังไงล่ะ”
เมื่อพูดจบเมเลซัสก็ได้ยกมือขึ้นมาแล้วตรงพื้นก็มีวงเวทจำนวน
มากปรากฏขึ้น หลังจากนั้นก็มีสิ่งที่คล้ายหนวดปลาหมึกสีดำเข้า
มาจับชาวบ้านที่อยู่ในบริเวณนั้น ทุกคนเริ่มระส่ายแล้ววิ่งหนี
ราวกับผึ้งแตกรัง
ล็อป
“บ้าเอ้ย อย่ามาจับฉันนะ”
ล็อปสามารถหลบการคว้าของหนวดนั่นได้ก่อนจะวิ่งหนีไปในเส้น
ทางที่เป็ นบ้านของเขา
ล็อป
“แฮ่ก ต้องรีบไปหาพ่อ ที่นี่ไม่ปลอดภัยแล้ว”
EXT.หน้าโรงเตี๊ยม – กลวงวันที่ไฟลุกโชดไม่ทั่วหมู่บ้าน
เมื่อล็อปได้วิ่งอย่างเต็มกำลังมาจนถึงโรงเตี๊ยมของตัวเขาแล้วสิ่งที่
เขาได้เห็นทำให้ดวงตาของเขาเบิกกว้าง และน้ำตาที่ไหลออกมา
มันเป็ นภาพโรงเตี๊ยมที่พังทลายไปจนแทบจะไม่เหลือสิ้นดี ตัวเขา
ได้วิ่งไปค้นเศษซากเหล่านั้น
ล็อป
“พ่อ! พ่อ! ได้ยินแล้วตอบผมด้วย”
พ่อ
“โอย....”
ล็อป
“พ่อ!!!”
หลังจากที่ขุดเศษซากแล้วได้ยินเสียงของพ่อเขาก็ได้เห็นร่างของ
พ่อเขาถูกซากของโรงเตี๊ยมทับอยู่จึงรีบเข้าไปจะพยุงพ่อของเขา
ออกมา
ล็อป
“พ่อ ทำใจดี ๆ ไว้นะผมจะช่วยเดี๋ยวนี้แหละ”

พ่อ
“แค่ก ๆ พอเถอะล็อป ตอนนี้ครึ่งร่างพ่อมันไม่รู้สึกแล้ว ลูกหนีไป
เถอะ”
ล็อป
“ไม่ ผมจะไม่ไปไหนจนกว่าจะเอาพ่อออกมาได้”
พ่อ
“พอแล้วล็อป! พ่อน่ะอยากให้เอ็งมีชีวิตต่อ”
“ไม่ว่ายังไง ตอนนี้ก็หนีไปซะ ถือว่านี่เป็ นคำขอร้องสุดท้ายของ
พ่อ”
กล้องได้ซูมออกให้เห็นทั้งสองอยู่ด้วยกัน
ล็อป
“ฮึก โธ่เว้ย!”
ล็อปได้ร้องไห้ออกมาแล้วก็วิ่งไปโดยที่ไม่ได้หันหลังกลับมา
พ่อ
“นั่นล่ะล็อป จงมีชีวิตอยู่ต่อไปนะ”
พ่อ (CONT'D)
“พ่อน่ะ ไม่ว่าจะยังไงก็รักลูกที่สุดนะ”
สุดท้ายพ่อของล็อปก็ยิ้มพร้อมกับภาพในอดีตตอนที่ล็อปยังเป็ น
เด็กก็ผุดออกมา จากนั้นก็มองขึ้นไปบนฟ้ า
พ่อ (CONT'D)
“รอก่อนนะที่รัก พี่กำลังไปหาเดี๋ยวนี้แหละ”
ภาพสุดท้ายคือพ่อที่หลับตาลงพร้อมกับร่างที่ไร้ลมหายใจ
EXT. ป่ าทางตอนใต้ของหมู่บ้านใกล้หุบเหวปิ ดผนึก – พลบ
คล่ำ
หลังจากที่ล็อปได้วิ่งมาเรื่อย ๆ สิ่งที่เขาไม่คิดคือมีสิ่งมีชีวิต
คล้ายสุนัขทมิฬไล่ตามเขาตั้งแต่ออกจากหมู่บ้านมา มันทำให้
สภาพร่างกายของเขาที่วิ่งหนีมานั้นอ่อนแรงมากถึงมาที่สุด
ล็อป
“บ้าชะมัด จะตามตื้อไปถึงไหนเนี่ยไอเจ้าหมาบ้า ฉันไม่ใช่กระดูก
ของแกนะเฟ้ ย”
เขาได้วิ่งมาเรื่อย ๆ จนสุดท้ายก็มาถึงหน้าผาสุดขอบป่ า
ล็อป
“ทางตันแล้ว จะเอายังไงไงเนี่ย”
ล็อปนั้นตื่นตระหนก แต่ในระหว่างนั้นเองเจ้าสุนัขตัวนั้นก็ไล่ตาม
มาได้ทัน
สุนัขทมิฬ
“กรรรร…”
ล็อป
“อ้าก เอาก็เอาวะ ฉันไม่ยอมเป็ นอาหารหมาแน่นอน”
ล็อปคว้ามีดขนาดเล็กที่เขาพกติดตัวตลอดเวลาออกมา
ล็อป
“เข้ามาสิวะเจ้ามาโง่”
สุนัขทมิฬ
“กรรร...!!!”
สุนัขตัวนั้นเมื่อได้ยินคำยุของล็อปก็เหมือนจะเข้าใจและโกรธ มัน
ถึงพุ่งกระโจนเข้าไปหาล็อปเพื่อหวังจะขย้ำ แต่ล็อปได้คิดว่าถ้า
หลบคงไม่พ้นแน่ จึงตัดสินใจที่จะเอาแขนขวามากันได้ก่อนที่จะ
เอามือซ้ายที่กำมีดแทงใส่หัวของเจ้าสุนัขมันแล้วทุ่มลงพื้นอย่าง
แรงที่สุด
ล็อป (CONT'D)
“ตาย แล้วสินะ กัดซะแขนเกือบขาดแน่ะให้ตายสิ”
ล็อปมองไปยังแขนตัวเองที่มีเนื้อโผล่จนมีกระดูกโผล่ออกมา ก่อน
ที่จะล้มตัวลงนอนบนพื้น
“งั้น ขอพักซักหน่อยละกันนะ ขาจะตายอยู่แล้ว”
แต่ในขณะที่เขากำลังจะหลับ พี้นดินที่ขอบหน้าผามันก็เกิดเสียง
แล้วเกิดรอยแยกทำให้ตัวของล็อปตกลงไปยังหุบเหวไปจนจมไป
ในความมืด
“อะไรอีกแล้ววะเนี่ย อ้ากก”
EXT. ที่แห่งหนึ่งในความมืดมิด
ได้มีสายตาสีแดงชาดคู่หนึ่งลืมตาขึ้นก่อนที่มันจะส่งเสียงเล็ก
น้อยแล้วกล้องก็มืดลง
ACT 2
EXT.ณ พื้นที่ล่างสุดของหุบเหวแห่งการปิ ดผนึก - กลางคืน
กล้องได้อยู่ที่สายตาของล็อปที่ค่อยค่อยลืมขึ้นจะตัดไปเป็ น
มุมมองข้าง ๆ เขา เขาไปมองไปรอบ ๆ ก่อนจะเห็นว่าตัวของเขา
นั้นนอนอยู่บนฟูที่ทำมาจากพุ่มไม่รวมกัน สภาพร่างกายที่ไม่ค่อย
หลงเหลือบาดแผล มีเพียงแต่ชุดเสื้อผ้าที่ขาดรุ่ย
ล็อป
“เอ๊ะ ฉันอยู่ที่ไหนแล้วนื่อย่าบอกนะว่าตายแล้ว”
ล็อปเหมือนจะพูดกับตัวเอง
ไร้นาม
“เจ้าอยู่หุบเหวต่างหาก เจ้ามนุษย์”
มีเสียงดังขึ้นจากทางด้านหลังของเขา ทำให้ล็อปค่อย ๆ หันกลับ
ไปดู
ล็อป
“นี่ มันเรื่องจริงเหรอเนี่ย...”
ภาพตรงหน้าของเขามันคือมังกรดำ นัยน์ตาสีแดงที่มีรูปร่างสูง
ใหญ่กำลังจ้องมองเขาอยู่
“อย่ากินผมเลยนะครับ”
ล็อปได้ทำกาก้มกราบทันทีทันใด
ไร้นาม
“นั่นเป็ นคำพูดแรกที่พูดกับคนที่ช่วยชีวิตเจ้างั้นรึ อีกอย่างจะให้
ข้ากินเนื้อมนุษย์น่ะ ฝั นไปเถอะ”
เมื่อมังกรบอกอย่างนั้นล็อปก็โล่งใจแต่ก็เหมือนจะเอะบางอย่าง
ล็อป
“เดี๋ยวนะ คุณเป็ นคนช่วยชีวิตผมงั้นเหรอ..”
ล็อปก้มหัวลง
“ขอบคุณมากนะครับ แต่..ทำไมถึงช่วยผมล่ะ”
พูดพร้อมมองไปยังมังกรดำสีตนนั้น
ไร้นาม
“เหอะ ข้าแค่เห็นเจ้าตกลงมาแล้วรู้สึกสมเพชก็เลยช่วยซักหน่อย
ก็เท่านั้นแหละ”
ถึงไร้นามจะพูดแบบนั้นแต่หางของมันก็แกว่งไปมาอยู่
ไร้นาม (CONT'D)
“อีกอย่างข้าก็ถูกผนึกมานานแล้ว การที่จะอยากรู้เรื่องราวของ
โลกภายนอกมันก็ใช่จะไม่มี”
ล็อป
“เอ๊ะ ท่านบอกว่าถูกผนึก อย่าบอกนะว่าท่านคือมังกรไร้นามตน
นั้นน่ะ”
หลังจากที่ล็อปพูดไปแบบนั้นไร้นามก็จ้องเขาเขม็ง
ไร้นาม
“เจ้ารู้อย่างงั้นเหรอว่าข้าคือใคร แล้วถ้าอย่างนั้นเจ้าจะทำอะไรข้า
ล่ะ”
ไร้นามจะแสยะยิ้มออกมาเล็กน้อย
ล็อป
“ผมรู้มาจากบทประพันธ์ของกวีที่ผ่านทางมาน่ะ”
ล็อปพูดด้วยเสียงที่ตะกุกตกักเกรงกลัวในไร้นาม แต่ก็กลืนน้ำลาย
พยายามข่มความกลัวนั้นไว้
“แต่ถึงกระนั้นแล้วท่านก็เป็ นคนช่วยชีวิตผม จะให้ผมทำอะไรผู้มี
พระคุณน่ะ ผมทำไม่ได้หรอก”
ล็อปตอบออกมาด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจ และเมื่อไร้นามได้ยินอย่าง
นั้นก็ยิ้มออกมา
ไร้นาม
“หึ เจ้าไม่เหมือนมนุษย์คนอื่นที่จ้องจะฆ่าข้าเลยนะ ชักถูกใจเจ้า
แล้วสิ”
จากนั้นมันจึงยื่นคอลงมาใกล้กับล็อป
“งั้นเจ้าจงบอกมาว่าทำไมข้าสัมผัสได้ถึงพลังงานประหลาดใกล้ ๆ
กับที่นี่ แล้วทำไมเจ้าจึงได้ตกลงมายังที่นี่ด้วย”
ล็อปกลืนน้ำลายก่อนจะที่เริ่มเล่าตั้งแต่แรก
ล็อป
“เรื่องมันเกิดขึ้นอย่างนี้น่ะครับท่าน”
ในจังหวะที่ล็อปกำลังจะเล่ากล้องก็ได้ตัดไป
EXT.ณ พื้นที่ล่างสุดของหุบเหวแห่งการปิ ดผนึก - กลางคืน
หลังจากที่เวลาผ่านไปซักพัก ล็อปก็สามารถเล่าเรื่องที่เกิด
ขึ้นให้ไร้นามได้ฟั งทำหมด แต่แล้วไร้นามก็ได้ทำหน้าเครียดออก
มา
ล็อป
“ท่านไร้นาม ท่านเป็ นอะไรนะ”
ไร้นาม
“เรื่องที่เจ้าเล่ามาน่ะ มันตรงกับในคำทำนายที่ข้าเคยได้ยินมาเมื่อ
ก่อนถูกผนึกนี้น่ะ”
ล็อป
“เอ๊ะ คำทำนายหรอครับ”
ไร้นามพยักหน้า
ไร้นาม
“ในวันที่บทกวีของมังกรโบราณนั้นถูกขับขาน
ในวันนั้นจะเป็ นวันแห่งสงคราม
จากจักรวรรดิต่างมิติ”
เมื่อล็อปได้ฟั งก็ทำหน้าช็อคกับคำทำนายที่ได้ยิน เพราะ
เหตุการณ์นั้นมันช่างคุ้นเหมือนเกิดขึ้นไม่นานนี้เอง
ล็อค
“ซึ่งมันก็คือ...วันนี้”
ไร้นามได้ถอนหายใจออกมา
ไร้นาม
“สงสัยข้าคงต้องทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับสหายข้าแล้วสินะ ให้
ตายสิ”
ล็อป
“อะไรนะ? สัญญา? ท่านพูดอะไรของท่านกันน่ะ”
มีเส้นเลือดปูดที่หน้าผากของไร้นาม
ไร้นาม
“เจ้านี้ชักจะถามมากจนน่ารำคาญเลยนะ”
ล็อป
“ขอโทษครับ ไม่ถามแล้วครับ”
ล็อปชูแขนทำท่ายอมแพ้ แต่ไร้นามได้ถอนหายใจออกมา
ไร้นาม
“แต่ช่างเถอะ ข้าเห็นแก่เจ้าฉะนั้นจะเล่าให้ฟั งซักนิดก็ได้”
“ที่จริงแล้วตัวข้านั้นไม่ได้ถูกผนึกอย่างไร้เหตุผลหรอก มันเป็ นอผ
นของสหายข้าที่บอกเล่าถึงคำทำนายนี้ต่างหาก”
“เพื่อป้ องกันให้ตัวตนของข้ารอดพ้นจากการรับรู้ของพวกต่างมิติ
จึงต้องผนึกข้าเอาไว้แล้วบอกอีกว่า เมื่อเวลามาถึงข้าจะสามารถ
ปลดผนึกนี่ได้พร้อมกับมนุษย์คนนึง”
“แต่สิ่งที่ข้าไม่รู้คือ มันไม่ได้บอกซักนิดว่าจะผนึกข้าอยู่หลายพันปี
แบบนี้”
ไร้นามได้โมโหฟั ดเหวี่ยงหางจนเกิดคลื่นลมที่รุนแรง
“ฉะนั้นเจ้ามนุษย์ เจ้าชื่ออะไรนะ”
ล็อปที่ถูกเรียกชื่อกะทันหันก็สะดุ้งโหยง
ล็อป
“ผมมีนามว่า ล็อปครับท่าน”
ไร้นาม
“งั้นก็ดี ล็อป ข้ามีข้อเสนอมาให้กับเจ้า ถ้าเจ้ายอมช่วยข้าทำลาย
ผนึกนี้ ข้าจะให้เจ้าทำพันธะสัญญาแล้วให้พลังเพื่อไปจัดการกับ
สิ่งที่ทำลายหมู่บ้านของเจ้า”
ล็อป
“พลัง อย่างั้นเหรอ...”
เขาหลับตาลงก่อนจะเห็นภาพต่าง ๆ ทั้งภาพของหมู่บ้านที่ลุก
ไหม้ ภาพของชาวบ้านที่เขารักถูกหนวดฆ่าตายและภาพของพ่อที่
ยิ้มให้ในวาระสุดท้าย ก่อนที่จะลืมตาขึ้นแล้วมองปะทะสายตากับ
ไร้นาม
“ผมน่ะไม่เคยมีความมุ่งมั่นอะไรซักอย่าง แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วล่ะ”
คำพูดของเขานั้นเต็มไปด้วยความหนักแน่น
“ผมน่ะต้องการพลัง ไม่ใช่เพื่อแก้แค้น แต่เพื่อปกป้ องไม่ให้คนอื่น
ต้องเจอเรื่องแบบนี้เหมือนผม”
“เพราะฉะนั้นท่านไร้นาม ผมยินดีที่จะรับข้อเสนอของท่าน”
หลังจากที่ฟั งจบ ไร้นามก็ยิ้มชอบใจออกมา
ไร้นาม
“ต้องแบบนี้สิ ถึงจะคู่ควรให้กับการที่ข้าถูกใจ”
แล้วจากนั้นไร้นามก็ลุกขึ้นยืนแล้ววาดวงเวทด้วยรอบ ๆ ตัวมัน
“เจ้าเข้ามาอยู่ในวงเวทนี้ซะล็อป แล้วเจ้าจะรู้ได้ด้วยสัญชาตญาณ
เองว่าต้องทำอย่างไรต่อ”
ล็อปก็เดินเข้าไปในวงเวทอย่างไม่ขัดข้องก่อนที่ภายในหัวเขาจะมี
ประโยคบางอย่างปรากฎแล้วเขาสามารถพูดมันออกมาได้
ล็อป
“อันตัวข้า ล็อป ผู้เป็ นสายเลือดแห่งมนุษย์”
“เผ่าพันธุ์ที่เคยผนึก”
“บัดนี้ข้าขอบัญชา ขอทำลายผนึกนี้ให้สิ้นซากลง”
หลังจากที่พูดจบก็มีไอพลังเวทก่อตัวขึ้นอย่างมหาศาลแล้วรอบ ๆ
ตัวของไร้นามก็มีเสียงบางอย่างปริแตก ไร้นามเบิกตากว้างก่อน
จะยิ้มออกมา
ไร้นาม
“ทำลายแล้ว ผนึกถูกทำลายแล้ว ไม่คิดไม่ฝั นจริง ๆ ว่าวันนี้มันจะ
มาถึง”
“ขอบใจเจ้ามานะล็อปที่ช่วยปลดผนึกนี้ให้”
ไร้นามทำตัวดี๊ด๊าเหมือนเด็กที่ได้รับของขวัญ เมื่อรู้ตัวว่าทำอะไร
ลงไปไรนามจึงสงบเสงี่ยมลง
“อะแฮ่ม ในเมื่อเจ้าทำลายผนึกให้ข้าแล้วแน่นอนว่าข้านั้นเป็ น
มังกรที่ไม่เคยผิดพูด งั้นมาเข้าเรื่องถึงการทำพันธะสัญญากัน”
“ล็อป เจ้าจงยื่นมือของเจ้าออกมาซะ”
ล็อปก็ยื่นมือขวาของเขาออกมาให้
ล็อป
“นี่ครับท่านไร้นาม”
จากนั้นไร้นามก็ได้เอาฝ่ าเท้าวางเหนือมือขวาของล็อป
ไร้นาม
“อันตัวข้า มังกรผู้ไร้นาม ขอสั่นสะเทือนถึงฟ้ าดิน ทำลายกฎ
เกณฑ์ทุกสรรพสิ่ง”
“จักขอสร้างพันธะสัญญาแก่คนผู้นี้”
ในระหว่างที่ไร้นามกล่าวคำเหล่านี้ ก็ได้มำลังเวทก่อกำเนิดแล้ว
สร้างสายใยระหว่างตัวของล็อปและไร้นามเข้าด้วยกัน
“โปรดจงกล่าวนามให้แก่ข้าเพื่อเติมเต็มพันธะสัญญา”
ล็อปที่ได้ยินแบบนั้นด็จ้องมองรูปร่างสีดำของไร้นามก่อนจะมีหนึ่ง
ชื่อเข้ามาในหัว
ล็อป
“โอนิกส์ ต่อจากนี้เจ้ามังกรไร้นามจะมีนามว่า โอนิกส์และเป็ นผู้
อยู่ในพันธะสัญญาของข้า”
โอนิกส์
“พันธะสัญญาได้ถูกเติมเต็มเรียบร้อย ต่อจากนี้ข้าคือโอนิกส์
มังกรทมิฬ”
หลังจากที่ได้ทำพันธะสัญญาไปร่างกายของโอนิกส์ก็ส่องสว่าง
แล้วจากนั้นร่างกายที่เป็ นมังกรของมันก็ค่อยแปรสภาพเป็ นรูป
ร่างของมนุษย์เพศหญิงเรือนผมสีดำ นัยน์ตาสีแดง ล็อปที่จ้องมอง
การเปลี่ยนแปลงนี้ก็รู้สึกตกใจเป็ นอย่างมากก่อนที่ร่างกายเขาจะ
ทนไม่ไหวจากพลังเวทที่เกิดขึ้นในร่างเขา ทำให้ตัวเขานั้นล้มตัวลง
ไปนอนบนพื้น
โอนิกส์ (CONT'D)
“พลังเวทในร่างมากเกินสินะ พักซักหน่อยเดี๋ยวก็กลับมาปกติแล้ว
ล่ะ”
หลังจากประโยคนั้นล็อปก็ได้สลบไป
EXT. จัตุรัสกลางของหมู่บ้านชายขอบที่พังทลาย -กลางวัน
เมื่อเหตุการณ์ได้ครบหนึ่งวันแล้ว กล้องได้หมุนให้เห็นถึง
สภาพหมู่บ้านที่บัดนี้ไร้เสียงของชีวิต ทุกอย่างถูกทำลายไปจน
หมดสิ้นแล้วสิ่งที่เหลืออยู่ก็มีแค่เพียงเมเลซัสที่ยืนอยู่ต่อหน้าประตู
มิติและกำลังพูดคุยกับใครบางคนอยู่
“ขอสรรเสริญ ท่านองค์ราชาแห่งจักรวรร-”
ราชา ( OS )
“ไม่ต้องมากความเมเลซัส รายงานสถานการณ์มาว่าตอนนี้เจ้าทำ
อะไรไปบ้างแล้ว”
ราชาที่เมเลซัสรับใช้ได้ขัดจังหวะแล้วเร่งให้เมเลซัสรายงานมา
“ขอรับองค์ราชา ตอนนี้ข้าพเจ้าทำลายหมู่บ้านที่ข้าได้ปรากฎขึ้น
มาจนสิ้นซากเป็ นที่เรียบร้อย ชีวิตของสิ่งมีชีวิตที่อาศัยในที่นี้ข้า
ก็ได้สังหารไปหมดเช่นกัน”
ราชา ( OS )
“ดีมาก ตอนนี้ให้เจ้าค่อย ๆ ทำลายไปทีละหมู่บ้านอย่างนี้เรื่อย ๆ
ซะแล้วในอีกไม่นานข้าจะส่งแม่ทัพคนอื่นไปร่วมการยึดครองที่
แห่งนั้นเอง”
“ข้าเข้าใจแจ่มแจ้งแล้วท่านองค์ราชา เพียงแต่ข้าได้ยินบางอย่าง
ที่น่าสนใจอยู่ขอรับ”
ราชา ( OS )
“แล้วมันคือสิ่งใด เจ้าจงพูดออกมา”
“ข้าได้ยินมาว่าที่โลกแห่งนี้มัวตนที่ททรงพลังที่ชื่อว่า มังกรอยู่
แล้วจากที่ข้าทราบมันถูกผนึกไว้ไม่ไกลจากที่นี่ด้วย”
ราชา ( OS )
“แล้วเจ้าคิดจะทำอะไรกับมันล่ะ”
“ข้าแค่คิดว่าหากพวกเราใช้ความแค้นที่มังกรตนนั้นถูกผนึกมา
ช่วยกันล่ะมันจะเป็ นอย่างไร”
ราชา ( OS )
“ความคิดเจ้าช่างน่าสนใจ งั้นข้าให้ภารกิจกับเจ้า จงไปตามหา
มังกรตนนั้นแล้วทำให้มันยอมสยบต่อพวกเราซะ”
“น้อมรับคำบัญชา ราชาของข้า”
หลังจากพูดคุยกันเสร็จเมเลซัสก็แสยะยิ้มออกมา
“อ่า ตัวตนที่แข็งแกร่งขนาดนั้นอยากรู้จังเลยว่าจะฆ่าข้าได้รึเปล่า
ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
แล้วกล้องก็ได้ตัดลงไปยังอีกสถานที่หนึ่ง
ACT 3
EXT. ณ พื้นที่ล่างสุดของหุบเหวแห่งการปิ ดผนึก – กลางวัน
ล็อปที่สลบเหมือดไปอีกครั้งแล้วตื่นมาในตอนที่มีแสงมาแยง
ตา สิ่งแรกที่เขาเห็นผู้หญิงวัยรุ่นคนหนึ่งกำลังนั่งมองเขาอยู่ข้าง ๆ
จึงถอยออกห่างเล็กน้อยก่อนจะพูด
ล็อป
“ไม่ทราบว่า คุณผู้หญิงเป็ นใครน่ะ แล้วคุณพอจะเห็นมังกรแถวนี้
บ้างรึเปล่า”
ผู้หญิงคนนั้นเมื่อได้ยินสิ่งที่ล็อปพูดก็แก้มป่ องขึ้นมา
“หลับไปแค่ไม่นาน เจ้าก็ลืมไปซะแล้วเรอะว่าใครเป็ นผู้ทำพันธะ
สัญญาด้วยน่ะ ล็อป”
ล็อปได้ยินแบบนั้นก็อุทานขึ้นมา
ล็อป
“เดี๋ยวนะ คำพูดแบบนั้น หรือว่าท่านไร้นาม”
“เจ้าตั้งนามให้ข้าว่า โอนิกส์ แล้ว ฉะนั้นเรียกข้าด้วยชื่อใหม่ซะไม่
งั้นข้าจะทำลายพันธะสัญญานี่ทิ่งซะเลย”
โอนิกส์พูดขู่ราวกับจะทำจริง
ล็อป
“ขอประทานอภัยอย่างสุดซึ้งครับท่านโอนิกส์”
แล้วล็อปก็นึกเรื่องที่จะถามออก
“ผมมีคำถามน่ะโอนิกส์ ทำไมท่านถึงได้กลายร่างเป็ นมนุษย์แถม
พึ่งรู้อีกนะว่าเป็ นผู้หญิงเนี่ย”
“กะแล้วว่าตื่นมาเจ้าต้องถามข้าเรื่องนี้แน่ ๆ ซึ่งข้าพร้อมตอบ
แน่นอน”
โอนิกส์ยืดอดภูมิใจ
“ในตอนทำพันธะสัญญา เจ้าจำได้รึเปล่าล่ะที่พลังเวทมากมายนั่น
นะ มันเป็ นพลังเวทของทข้าที่ใช้ในการแทรกแซงกฎของโลกแล้ว
สร้างพันธะสัญญาขึ้น”
หายใจแล้วพูดต่อ
“และการทำพันธะสัญญานี้นั้นมันจะเปลี่ยนแปลงร่างกายให้เข้า
กับคนที่ทำพันธะนี่ด้วย อย่างเช่นที่เจ้ามีเขาบนหัวนั่นไง”
ล็อปที่นั่งฟั งเหตุผลเพลิน ๆ ก็ได้สะดุดกับคำพูดสุดท้ายของโอนิ
กส์
ล็อป
“เอ๊ะ เขา ฉันมีเขาบนหัวด้วยเหรอ”
ก่อนที่เขาจะเอามือไปจับหัวตัวเองแล้วเบิกตากว้าง
“ก็ตามที่ข้าว่าไป อีกอย่างการทำพันธะสัญญานี้มันใช้พลังเวท
เกือบทั้งหมดของข้าด้วย เพราะฉะนั้นตอนนี้ข้าเลยอ่อนแอสุดๆ
ไปเลยล่ะ เจ้าในตอนนี้ที่ได้รับพลังบางส่วนของข้ายังแข็งแกร่ง
กว่าซะอีก”
แล้วโอนิกส์ก็จ้องมาที่ล็อปก่อนจะยิ้มให้
“ปกป้ องข้าจนกว่าพลังเวทของข้าจะฟื้ นขึ้นมาเต็มที่ให้ทีล่ะล็อป
ฮิๆ”
ล็อปก็ได้เกาหัวแกรก ๆ กับสิ่งที่โอนิกส์พูด
ล็อป
“พอมาคิดว่าต้องปกป้ องมังกรที่ครั้งหนึ่งถูดหวาดกลัวที่สุดแล้ว
มันแปลก ๆ แฮะ แต่ในเมื่อขอแบบนั้นก็ย่อมได้”
“ฝากตัวด้วยล่ะ ข้าเชื่อ-”
ไม่ทันที่โอนิกจะได้พูดจบ มันก็ได้มีหนวดสีดำแทงทะลุหน้าอก
ของเธอต่อหน้าของล็อป จนตัวของโอนิกส์ล้มลงไป ล็อปที่เห็นก็
สติแตกเข้าไปรองร่างของโอนิกส์ที่ไร้สติขึ้นมา
ล็อป
“โอนิกส์ โอนิกส์ อย่าพึ่งเป็ นไรไปนะ สัญญาแล้วนี่จะจะมาตายไม่
ได้นะ”
และในตอนที่ล็อปร้องโวยวายก็ได้มีคน ๆ หนึ่งเดินเข้ามา
เมเลซิส
“แหม แหม ดูสิว่าข้าเจอมนุษย์อยู่ข้างล่างนี่ด้วย แถมยังตายไป
แล้วตั้งหนึ่ง ช่างน่าเศร้าเสียนี่กระไร”
เมื่อล็อปได้เห็นเมเลซิสปรากฎตัวขึ้นในใจก็เต็มไปด้วยความแค้น
ล็อป
“แก เมเลซิส”
“อุ้ย รู้จักข้าด้วยแสดงว่าเป็ นคนจากหมู่บ้านนั้นสินะ แถมหน้าตา
คุ้น เจ้าเมื่อตอนนั้นนี่เอง นึกว่าจะโดนหมาขย้ำตายไปแล้วน่าเนี่ย
เสียดายจัง”
ตอนนี้ล็อปที่ไร้สติและกำลังจะคลุ้มคลั่งไม่สนอะไรแล้ว
ล็อป
“แกทำลายหมู่บ้านฉัน ฆ่าคนที่ฉันรัก แกต้องตายยย”
พูดจบตัวของล็อปก็ระเบดพลังเป็ นออร่าสีดำออกมา จากนั้นก็พุ่ง
เข้าไปหาเมเลซิสก่อนจะปล่อยหมัดตรงเข้ากลางตัวของเมเลซิส
แต่ตัวของมันนั้นก็มีสัญชาตญานที่ไวพอจะสามารถเอามือมากัน
ได้
“ไม่คาดคิดเลยนะเนี่ยว่ามนุษย์จะมีพลังขนาดนี้ได้ คืนที่ผ่านมา
เจ้าไปทำอะไรมาเนี่ยถึงได้พลังนี้มา น่าสนใจ ๆ ”
ล็อป
“หุบปากแล้วตาย ๆ ไปซะ”
ไม่รอให้เมเลซิสพูดจบล็อปก็พุ่งเข้าไปต่อยอีกครั้งแต่ครั้งนี้เมเลซิส
ได้อัญเชิญหนวดสีดำหลายเส้นออกมาป้ องกันการจู่โจมของล็อป
ได้อย่างง่ายดาย
“แหม เจ้ามนุษย์ตัวน้อย คิดว่าจะใช้พลังเพียว ๆ มาสู้กับข้าได้งั้น
เรอะ”
แล้วน้ำเสียงที่ดูขี้เล่นของมันก็ได้เยือกเย็นลง
เมเลซิส (CONT'D)
“มันจะดูถูกตัวข้ามากเกินไปรึเปล่า ไอเจ้าเศษสวะ”
เมเลซิสได้อัญเชิญหนวดมาจับแขนขวาของล็อปไว้ก่อนจะพุ่ง
เข้าไปแล้วเตะหน้าท้องอย่างจัง
“จะสู้กับข้าได้มันต้องใช้กลยุทธ์ต่างหาก คิดว่าแกจะสู้อะไรข้าได้
อย่างงั้นเรอะ”
ก่อนจะเตะซ้ำไปอีกที
“อ่อนหัด!!”
ล็อป
“อั่ก!! ไม่ยอมหรอกกก”
ล็อปได้ทำการระเบิดออร่าสีดำของเขาจนเผาหนวดที่รัดเขา
ทั้งหมดได้ก่อนจะถอยออกตั้งหลักตามสัญชาตญาน
“แฮ่ก แฮ่ก”
ล็อปที่ตอนนี้เหมือนจะเริ่มมีสติมาบ้างแล้วก็หันไปเห็นร่างของโอ
นิกส์ที่นอนนิ่งอยู่ ก่อนที่จะเห็นภาพซ้อนกับพ่อของเขาที่นอนอยู่
ท่ามกลางซากโรงเตี๊ยม
“ขนาดแค่ปกป้ องคน คนเดียว ฉันยังทำไม่ได้เลย ทั้งที่สัญญาแล้ว
แท้”
ล็อปได้สะอื้นออกมา
“ร้องไห้อย่างงั้นเหรอขอรับ ช่างน่าสมเพชจริง ๆ จนรำคาญตา
ของผมมากเลยล่ะ”
แล้วทั้งคู่ก็ได้เข้าต่อสู้ แต่ดูล้วฝ่ ายที่กำลังปราชัยจะเป็ นฝ่ ายของเม
เลซิส แต่ในขณะที่กำลังสู้นั้นเอง
โอนิกส์ ( OS )
“ล็อป”
ล็อป
“เสียงนี้มัน โอนิกส์งั้นเหรอ!!”
“มีช่องว่าง โดนนี่ซะ”
เสียงของโอนิกส์ที่โผล่เข้ามาทำให้ล็อปเสียสมาธิไปแวบนึงจนโดน
ต่อยจนกระเด็น
โอนิกส์ ( OS )
“ล็อป ฟั งฉันดีๆแล้วสู้ต่อไปซะ พลังที่อยู่พันธะสัญญานี้มันจะ
ตอบสนองต่อจิตใจในตอนที่นายคิดว่าทำไมถึงต้องการพลังนี้
คิดถึงความรู้สึกในตอนนั้นซะ”
ล็อป
“ความรู้สึกในตอนนั้น...”
ภาพในตอนที่ล็อปตอบรับข้อเสนอของโอนิกส์โผล่มาในหัว
“นั่นสินะ ตอนนั้นฉันบอกว่าต้องการพลังเพื่อปกป้ องคนอื่นนี่นะ”
ก่อนจะมองมือตัวเองที่แปรสภาพเป็ นกรงเล็บที่น่ากลัว
“แต่สภาพฉันตอนนี้เหมือนผู้ทำลายกว่าอีก”
ก่อนที่ตัวเขาจะหลับตาในชั่ววินาทีเดียวแล้วนึกถึงความรู้สึกใน
ตอนนั้น จากนั้นจึงระเบิดพลังออร่าสีดำที่มีประกายระยิบระยับ
ร่างกายของล็อปได้กลายสภาพจนมีปี กสีดำทมิฬอยู่ด้านหลัง
พร้อมกับดาบและโล่ที่อยู่ในแต่ละมือของเขา
“แกไอเจ้ามนุษย์ พลังของแกมันเพิ่มขนาดนั้นได้ยังไงกัน”
เมเลซิสที่สัมผัสที่พลุ่งพล่านของล็อปได้ก็เข้าจู่โจมทันที แต่ถึง
อย่างนั้นสีหน้าของล็อปก็นิ่งสงบแล้วนำโล่มากันเอาไว้ หนวดของ
เมเลซิสที่ไว้โจมตีไม่สามารถพุ่งทะลวงผ่านโล่ของเขาได้ จา
กนั้นล็อปจึงใช้ดาบที่อยู่อีกมือตวัดผ่านอากาศจนสามารตัดแขน
ข้างหนึ่งของเมเลซิสได้
“อ้าก แขนฉัน แสบจริง ๆ นะแก”
“ในเมื่อแกบังคับเอง งั้นก็คงต้องใช้ไพ่ตายแล้วสินะ”
เมเลซิสได้เอามือทะลวงอกของตัวเองแล้วควักเอาหัวใจออกมา
ก่อนที่จะบีบมันจนเละ หลังจากนั้นก็เกิดการสั่นไหวอีกทั้งเพว มี
ประตูมิติบานใหญ่เปิ ดขึ้นแล้วสิ่งที่ก้าวขาออกมานั่นคือปี ศาจที่มี
หนวดมากมาย สิ่งมีชีวิตในตำนานที่นามว่า คราเคน ปรากฏตัว
“นี่ล่ะคือพลังขั้นสูงสุของฆ่า การอัญเชิญที่สมบูรณ์ที่สุด คราเคน
น”
ถึงแม้จะพูดมากมายแต่สายตาที่ล็อปที่แปรสภาพก็ยังคงนิ่งอยู่
ก่อนที่ตัวของเขาจสลายโล่แล้วจับดาบสองมือ ชูดาบขึ้นแล้ว
รวบรวมพลังจนมันมีขนาดใหญ่มหึมา
“คราเคน อย่าให้มันทำตอ จัดการมันซะ”
ถึงกระนั้นมันก็ไม่ทันเท่าการเหวี่ยงดาบหนึ่งครั้งที่รุนแรงที่สุดของ
ล็อป ภาพที่ปรากฎคือพื้นที่เหวที่เละอย่างมาก พร้อมกับสภาพ
ของคราเคนที่ไม่เหลือแม้แต่ชิ้นเดียว ล็อปได้เดินทีละนิดไปยังจุด
ที่มีร่างของเมเลซิสอยู่
“แค่ก แกคิดว่ามันจะจบแล้วรึ จะบอกให้เอาบุญ ข้าน่ะเป็ นเพียง
แค่แม่ทัพที่อ่อนแอที่สุด อีกไม่นานจักรวรรดิของพวกข้าจจะส่ง
แม่ทัพคนอื่น ๆ มาอีก แกน่ะ...ไม่รอดแน่”
เมื่อพูดจบร่างของเมเลซิสก็ได้หยุดนิ่งไป
ล็อป
“ไม่ว่าพวกแกจะแข็งแกร่งขนาดไหน แต่ฉันขอสาบานว่าจะ
ปกป้ องโลกใบนี้แล้วจัดการพวกแกให้หมดสิ้นแน่นอน”
หลังจากนั้นเขาก็เดินไปยังจุดที่มีร่างของโอนิกส์นอนอยู่ก่อนจะ
ร้องไห้ออกมา
“โอนิกส์ ฟื้ นขึ้นมาวิ ไหนเธอบอกจะให้ฉันอยู่ปกป้ องให้เล่า รักษา
สัญญาสิ”
ไม่มีเสียงตอบรับใด ๆ จากร่างนั้นจนเขาเริ่มที่จะถอดใจ แต่ทันใด
นั้นเปลวไฟสีดำได้ลุกโชติช่วงบนร่างของโอนิกส์ พลังเวทที่อยู่
ภายในตัวของล็อปได้ถูกดูดเข้าสู้ร่างของโอนิกส์เรื่อย ๆ
“อืมม...”
ได้มีเสียงออกมาจากปากของโอนิกส์ก่อนที่ตัวของเธอจะลืมตาขึ้น
แล้วลุกขึ้นมายิ้มให้ล็อป
“ว่างพ่อคนขี้แย ฉันกลับมาแล้วนะ”
ไม่พูดพร่ำทำเพลง ล็อปได้เข้าไปสวมกอดโอนิกส์ทันที แม้ความ
สัมพันธ์ของทั้งคู่จะมีได้เพียงวันเดียว แจ่ตมันก็มากเกินพอที่จะส่ง
ความรู้สึกให้แล้ว จากนั้นตัวของเขาก็ปล่อยกอด
ล็อป
“แล้วเธอฟื้ นมาได้ไงกัน ฉันนึกว่าเธอจะตายไปแล้วเสียอีก”

“หึ ฉันลืมบอกข้อนึกของสัญญาที่ดึงพลังเวทฉันไปมากที่สุดให้
นายฟั งน่ะสิ คือถ้าฝ่ ายใดฝ่ ายหนึ่งไม่ตาย อีกฝ่ ายก็จะไม่มีวัน
ตาย”
“เพราะกายที่นายยังอยู่เลยทำให้ฉันยังรอดไงล่ะ ขอบใจนะ”
ล็อป
“ยัยบ้าเอ้ย ทำไมไม่รีบบอกให้เร็วกว่านี้แต่แรกเล่า”
ล็อปได้เข้าไปขยำหัวของโอนิกส์ด้วยความหมั่นไส้ก่อนที่จะเริ่ม
เล่าสิ่งที่ได้ยินจากเมเลซิสให้โอนิกฟั ง ภาพค่อย ๆ มือลงก่อนที่จะ
ไปโผล่ฉากต่อไป
EXT. จัตุรัสกลางของหมู่บ้านชายขอบที่พังทลาย -พลบค่ำ

หลังจากที่เขาได้เล่าแล้วว่าในอีกไม่นานพวกแม่ทัพคนอื่น ๆ
ก็ต้องโผล่มาอีก ทั้งคู่รีบไปทำลายประตูมิติที่อยู่ในหมู่บ้าน จาก
นั้นจึงทำหลุมศพให้ชาวบ้าน ถึงแม้มันจะไม่ครบทุกคนก็เถอะ
“แล้วจะทำยังไงต่อล่ะ”
ล็อป
“เดินทางฝึ กฝนและทำให้แต่ละอาณาจักรพร้อมที่จะรับมือพวก
มันน่ะ”
“แต่เส้นทางนั้นมันยากมากเลยนะ จะไหวแน่เหรอ”
ล็อป
“ไม่รู้สิ แต่เธอจะมากับฉันรึเปล่าล่ะ ในเส้นทางนี้น่ะ”
“ในฐานะผู้พันธะสัญญาด้วยแล้ว ข้าต้องไปด้วยแน่นอนสิ จะตาม
ไปถึงสุดขอบนรกเลยคอยดู”
ล็อปก็ได้ยิ้มออกมา แล้วทั้งคู่ก็ได้ออกเดินทางโดยทิ้งเศษซากของ
หมู่บ้านไว้เบื้องหลัง ท่ามกลางแสดงอาทิตย์ที่ค่อย ๆ ลับขอบฟ้ า
ไป
FADE OUT
รายละเอียด
ชื่อเรื่อง : พันธะสัญญามังกร
ประเภทของภาพยนตร์ : Fantasy action
แก่นเรื่อง : ความดีย่อมชนะความชั่ว
เรื่องราว : เมื่อมีศัตรูต้องการยึดครองโลกแลเล็อป ชาย

หนุ่มธรรมดาที่ต้องทำสัญญากับ
มังกรเพื่อปกป้ องโลกที่เขาอาศัยเอาไว้
ฉาก : มีทั้งหมด 7 ฉากด้วยกัน
หมู่บ้านชายขอบแห่งอาณาจักรซาโกนันห์
ภายในโรงเตี๊ยม
จัตุรัสกลางของหมู่บ้านชายขอบแห่งอาณาจักรซาโกนั
นห์
หน้าโรงเตี๊ยม
ป่ าทางตอนใต้ของหมู่บ้านใกล้หุบเหวปิ ดผนึก
ที่แห่งหนึ่งในความมืดมิด
จัตุรัสกลางของหมู่บ้านชายขอบที่พังทลาย -พลบค่ำ
ตัวละครหลัก
ล็อป ชายหนุ่มธรรมดาผู้ที่ไม่เคยมีความฝั นและมุ่งมั่น

จริง ๆ อาศัยอยู่กับพ่อที่โรงเตี๊ยมที่พ่อเขาของเป็ น
เจ้าของ
โอนิกส์ อดีตมังกรดำไร้นามที่ถูกปิ ดผนึกภายใต้หุบเหว

มานานแสนนานด้วยเหตุผลบางอย่าง
เมเลซิส แม่ทัพปี ซาจจากจักรวรรดิต่างมิติ ผู้ที่ต้องกา

รมายึกครองโลก
โครงเรื่องแบบคลาสสิก
องค์ที่ 1
•เริ่มต้นเรื่อง Beginning
นี่เป็ นเรื่องราวของหนุ่มน้อยผู้เป็ นชาวบ้านธรรมดาและมี
ฝี มือในการทำอาหารอยู่บ้าง เขานั้นทำงานอยู่ที่ครัวของโรงเตี๊ยม
ของครอบครัวเขาเองในหมู่บ้านชนบทแห่งหนึ่ง ตัวของเขานั้นไม่
ได้มีความฝั นอะไรที่มากนักเ
•จุดเร้าความสนใจ Inciting incident

วันหนึ่งได้มีนักกวีได้บรรเลงบทประพันธ์ถึงตำนานมังกรที่
เคยถูกผิดผนึกอยู่ในหุบเหวใกล้กับหมู่บ้านที่เขาอาศัยอยู่
•จุดหักเห 1 Plot point 1

มีประตูมิติได้เปิ ดออกแล้วมีปี ศาจปรากฎตัวหนึ่งออกมา
ทำลายหมู่บ้านจนสิ้น ทำให้เขาต้องหนีตายไปแล้วตกลงไปใน
หุบเหวในตำนานนั่น
•จุดกระตุ้นเหตุการณ์1 Pint1
เมื่อหนุ่มน้อยได้ตื่นมาอีกทีเขาก็อยู่บนเตียงและสภาพ
ร่างกายที่ถูกรักษาไปมากแล้ว แล้วพบว่าได้มีมังกรตัวหนึ่งช่วย
รักษาให้พร้อมกับเล่าว่าตัวมันนั้นคือใคร
•Mid point
เขาได้เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้มังกรตนนั้นฟั งจนมังกรได้
พึมพำเรื่องคำทำนาย
•จุดกระตุ้นเหตุการณ์2 Pint2
มังกรได้เล่าเหตุผลที่แท้จริงที่ถูกผนึกพร้อมเสนอให้เขาท
พันธะสัญญาเพื่อได้รับพลังในการปกป้ องโลกใบนี้
•จุดหักเห 2 Plot point 2

เมื่อทำพันธะสัญญาเสร็จ มังกรที่อยู่ในสภาพออ่อนแอก็ถูก
จัดการลงด้วยฝี มือของปี ซาจที่ได้ตามลงมาถึงใต้หุบเหวนี้
•Climax
ชายหนุ่มได้โกรธจนคลุ้มคลั้งแล้วสู้กับปี ศาจจนเกือบเสียท่า
แต่ยังได้ยินเสียงของมังกรที่ทำพันธพสัญญาด้วยและให้คำแนะนำ
จนสามารถชนะมาได้
•จุดคลี่คลาย Resolution
เมื่อแม่ทัพปี ศาจได้ถูกตัดหัวไปมันก็ได้หัวเราะออกมาว่าถึง
มันจะตายไปแต่ก็จะมีแม่ทัพคนอื่นเข้ามาอีกรวมถึงราชาของมัน
ด้วย ไม่ว่าจะอย่างไรโลกแห่งนี้ก็จะต้องโดนพวกมัน ก่อนจะเดิน
ไปหาร่างของมังกรหญิงแล้วก็จ้องมอง แต่ร่างของมังกรหญิงที่แน่
นิ่งอยู่นั้นก็ได้เกิดการสั่นก่อนที่เหมือนพลังของชายหนุ่มจะถูกดูด
เข้าไปในร่างนั้น มังกรหญิงได้ลืมตาก่อนจะยิ้มบอกว่าเพราะพวก
เราทำพันธะสัญญากัน หากใครคนหนึ่งยังมีชีวิตอยู่ อีกคนหนึ่งก็
จะยังคงมีชีวิตอยู่ ชายหนุ่มดีใจมากก่อนที่จะเข้าสวมกอดเธอคน
นั้นแล้วร้องไห้ออกมา
•จุดจบ Ending
เมื่อเขาได้เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้หญิงสาวฟั งเธอก็หน้า
เครียดขึ้นมาพร้อมบอกว่าพวกเรานั้นต้องเดินทางไปทั่วโลกเพื่อ
สร้างกองกำลังในการต่อต้านสิ่งมีชิตพวกนั้น ชายหนุ่มก็สงสัยว่า
มังกรสาวนั้นไม่สามารถออกจากป่ าได้ไม่ใช่เหรอแต่เธอก็ได้อมยิ้ม
ว่าเพราะเจ้าแม่ทัพนั้นฆ่าเธอครั้งหนึ่งแล้วมันทำให้ตัวเธอที่ได้ผูก
ติดกับป่ านี้หายไป เหลือเพียงแค่เธอที่ทำพันธะสัญญากับชาย
หนุ่ม ชายหนุ่มที่ได้ยินงั้นก็ยิ้มออกมาก่อนทั้งคู่จะเดินจับมือแล้ว
ออกจากป่ าไป

พันธะสัญญามังกร

Uploaded by

Document Information

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

พันธะสัญญามังกร

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

พันธสัญญามังกร โดย อำพล ยะโกะ

EXT. หมู่บ้านชายขอบแห่งอาณาจักรซาโกนันห์ – กลางวันที่

แพนลงจากฟ้ าเห็นเป็ นหมู่บ้านแห่งหนึ่งที่ลักษณะอยู่ในยุคกลางที่

ล้อมรอบไปด้วยป่ าทึบที่ใหญ่สุดลูกหูลูกตา มีถนนหนึ่งเส้นที่ต่อ

โรงเตี๊ยมในตัวหมู่บ้านแห่งหนึ่งผ่านตัวกระจกที่เปิ ดเอาไว้ เห็น

เป็ นเด็กหนุ่มวัยรุ่นคนหนึ่งที่หัวสีน้ำตาล ตาสีแดง สวมเสื้อผ้า

“เออ รีบ ๆ ด้วยล่ะไม่งั้นเงินค่าขนมเจ้าก็อดนะ”

ทั่วไว้สำหรับ 4-5 คนนั่ง ภายในโรงเตี๊ยมมีคนบ้างอยู่เป็ น

เนื้อวัวสาหร่ายย่าง พร้อมด้วยซอสสุดพิเศษเสร็จแล้ว ของโต๊ะ

ซะมากกว่า มาอยู่ในหมู่บ้านแบบนี้มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก ส่วน

“โอ้ขอบคุณมากพ่อหนุ่ม ขอให้เจริญ ๆ เน้อ”

“เห้อ ไอที่แกอยากช่วยพ่อก็เข้าใจนะ แต่แกไม่มีความฝั นเลยเรอ

ะ หรือเรื่องที่อยากททำเนี่ย อย่างไออาชีพที่มันดังในหลายปี มานี้

“ใช่ ๆ นักผจญภัยนั่นแหละ แกไม่คิดจะเป็ นเลยเรอะ เห็นเด็กวัย

รุ่นคนอื่น ๆ พวกนั้นอยากเป็ นแล้วก็ย้ายไปที่เมืองหลวงกันต้อง

“ความฝั นอะไรนั่นน่ะ ผมไม่มีมันหรอก ทุกวันนี้น่ะแค่ช่วยพ่อก็

“(เงียบไปซักพัก) เอานี่เงินค่าขนมแก เอาไปซื้อของกินไป”

“ได้เลยพ่อ งั้นไว้เจอกันตอนเย็น ๆ นะ”

กับเพื่อนของพวกเขาเอย บ้างก็มีร้านค้าตามข้าทาง แต่ที่โดดเด่น

สุดมันก็คงจะเป็ นนักกวีรายหนึ่งที่เหมือนจะเป็ นนักเดินทาง ตัว

รอบ ๆ แล้วพบว่ามีน้อยคนนักที่ยืนรอฟั งเขา

“แหม แหม สงสัยคงต้องโหมโรงกันซักหน่อยนะขอรับ”

“นี่เธอคิดว่าสนใจรึเปล่า ไปฟั งกันเถอะ”

บางคนที่ได้ฟั งไปก่อนจะเดินเข้ามายืนหยุดรอที่จะฟั งนักกวีนั้น

ร้องต่อ มีชาวบ้านหลายคนที่ได้เข้ามาฟั งนั่นรวมถึงตัวของล็อป

“แหม แหม มาฟั งกันเยอะจังเลยนะขอรับ”

เอาเลย ๆ พวกเรารอฟั งอยู่

EXT. ภาพจากอดีต ณ อาณาจักรแห่งหนึ่ง

เป็ นสถานที่ปิ ดผนึกมังกรตนนั้น

“นั่นสิฉันพึ่งได้ยินอะไรแบบนี้ด้วย แต่มันคงเป็ นแค่เรื่องแต่งหรอ

ว่านี่เป็ นบทประพันธ์ที่ดี แต่ในระหว่างนั้นเองกล้องก็ได้เคลื่อนไป

ยังจุด ๆ หนึ่งตรงจัตุรัส ใกล้ที่นักกวีอยู่ มันเกิดเป็ นเสียงบางอย่าง

เมื่อสิ่งนั้นโผล่ออกมา ทุก ๆ คนก็หยุดนิ่งราวกับถูกดึงดูดให้จดจ่อ

กับภาพนั้น มันเป็ นสิ่งมีชีวิตขนาด 2 เมตรสีกายดำทมิฬ มีสอง

เขา สวมชุดคลุม เมื่อมันได้ก้าวออกมาแล้วก็ได้มองไปรอบ ๆ เห็น

“สวัสดี..มนุษย์ทุกท่าน ตัวข้านั้นมีนามว่า เมเลซัส

“แต่ในเมื่อมีคนสงสัย งั้นตัวของผมจะบอกให้ฟั งละกันว่าผมคือ

“ข้าขอแนะนำตัวอีกครั้งละกัน ตัวข้ามีนามว่า เมเลซัส เค. สกา

“ตัวข้านั้นเป็ นแม่ทัพของจักรวรรดิฟิ ลาห์ อันอยู่หลังเบื้องหลัง

“แฮ่ก ต้องรีบไปหาพ่อ ที่นี่ไม่ปลอดภัยแล้ว”

มันเป็ นภาพโรงเตี๊ยมที่พังทลายไปจนแทบจะไม่เหลือสิ้นดี ตัวเขา

“พ่อ! พ่อ! ได้ยินแล้วตอบผมด้วย”

“พ่อ ทำใจดี ๆ ไว้นะผมจะช่วยเดี๋ยวนี้แหละ”

“แค่ก ๆ พอเถอะล็อป ตอนนี้ครึ่งร่างพ่อมันไม่รู้สึกแล้ว ลูกหนีไป

“ไม่ว่ายังไง ตอนนี้ก็หนีไปซะ ถือว่านี่เป็ นคำขอร้องสุดท้ายของ

EXT. ป่ าทางตอนใต้ของหมู่บ้านใกล้หุบเหวปิ ดผนึก – พลบ

“บ้าชะมัด จะตามตื้อไปถึงไหนเนี่ยไอเจ้าหมาบ้า ฉันไม่ใช่กระดูก

“อ้าก เอาก็เอาวะ ฉันไม่ยอมเป็ นอาหารหมาแน่นอน”

“ตาย แล้วสินะ กัดซะแขนเกือบขาดแน่ะให้ตายสิ”

“งั้น ขอพักซักหน่อยละกันนะ ขาจะตายอยู่แล้ว”

EXT.ณ พื้นที่ล่างสุดของหุบเหวแห่งการปิ ดผนึก - กลางคืน

มุมมองข้าง ๆ เขา เขาไปมองไปรอบ ๆ ก่อนจะเห็นว่าตัวของเขา

มีเสียงดังขึ้นจากทางด้านหลังของเขา ทำให้ล็อปค่อย ๆ หันกลับ

“นั่นเป็ นคำพูดแรกที่พูดกับคนที่ช่วยชีวิตเจ้างั้นรึ อีกอย่างจะให้

“เดี๋ยวนะ คุณเป็ นคนช่วยชีวิตผมงั้นเหรอ..”

“เอ๊ะ ท่านบอกว่าถูกผนึก อย่าบอกนะว่าท่านคือมังกรไร้นามตน

“แต่ถึงกระนั้นแล้วท่านก็เป็ นคนช่วยชีวิตผม จะให้ผมทำอะไรผู้มี

“หึ เจ้าไม่เหมือนมนุษย์คนอื่นที่จ้องจะฆ่าข้าเลยนะ ชักถูกใจเจ้า

EXT.ณ พื้นที่ล่างสุดของหุบเหวแห่งการปิ ดผนึก - กลางคืน

ขึ้นให้ไร้นามได้ฟั งทำหมด แต่แล้วไร้นามก็ได้ทำหน้าเครียดออก

“ท่านไร้นาม ท่านเป็ นอะไรนะ”

เมื่อล็อปได้ฟั งก็ทำหน้าช็อคกับคำทำนายที่ได้ยิน เพราะ

“อะไรนะ? สัญญา? ท่านพูดอะไรของท่านกันน่ะ”

“แต่ช่างเถอะ ข้าเห็นแก่เจ้าฉะนั้นจะเล่าให้ฟั งซักนิดก็ได้”