ตัว

อย
่าง
 “แอนโทนี เรย์โนลด์ส ได้สานเรื่องราวแห่งความรัก
ความสูญเสีย สงคราม และหน้าที่ซึ่งชวนให้นึกถึงสุภาษิตที่ว่า
‘สิ่งเดียวที่จำ�เป็นสำ�หรับชัยชนะของฝ่ายชั่ว คือการที่ฝ่ายดีไม่ทำ�อะไรเลย’
ตามธรรมเนียมของโศกนาฏกรรมกรีกที่น่าจดจำ�ที่สุด
ผู้ที่คุ้นเคยกับเกม ลีกออฟเลเจนด์ส ย่อมรู้ดีว่าเรื่องราวนี้จะพาเราไปที่ใด
แต่พลังของ รูนเนชัน ก็เป็นเช่นนี้ – เหมือนกับตำ�นานดี ๆ เรื่องอื่น –
่าง
ตอนจบของมันเป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น”
– อีวาน วินเทอร์
ผู้เขียนเรื่อง The Rage of Dragons
อย
“รูนเนชัน คือเรื่องราวที่ทั้งตื่นเต้น แยบยล และมีการต่อสู้สุดเข้มข้น
ตัว

รับรองว่าจะต้องถูกใจแฟน ๆ นิยายแนวแฟนตาซีอย่างแน่นอน”
– แอนโทนี ไรอัน
ผู้เขียนเรื่อง The Pariah
 “นี่คือมหากาพย์แฟนตาซีที่ดำ�เนินไปอย่างรวดเร็ว
และชวนให้เพลิดเพลินใจ นิยายเล่มนี้สนุกอย่างยิ่ง

่าง
และเป็นส่วนเสริมที่คู่ควรกับโลกของ ลีกออฟเลเจนด์ส
ซึ่งเริ่มต้นขึ้นด้วย อาร์เคน : ตำ�นานลีกออฟเลเจนด์ส
แนะนำ�ให้อ่านทั้งแฟน ๆ และผู้มาใหม่”
อย
– เจมส์ อิสลิงตัน
ผู้เขียนเรื่อง The Shadow of What Was Lost
ตัว
 รูนเนชัน
Ruination
่าง
แอนโทนี เรย์โนลด์ส
อย
เขียน

ธนพร ภู่ทอง
ตัว

แปล

ก า ร อ่ า น คื อ ร า ก ฐ า น ที่ สํ า คั ญ

“เออร์ล็อก เกรล ตั้งหน้าตั้งตาอ่านคัมภีร์ที่เปิดกางอยู่อย่างใกล้ชิด

นัยน์ตาลุกไหม้ด้วยเปลวไฟอันร้อนรุ่ม มันเป็นหนังสือโบราณ
หน้ากระดาษส่งเสียงกรอบแกรบและซีดจาง ทว่าส่วนใหญ่ก็ยังพออ่านเอาความได้”
— แอนโทนี เรย์โนลด์ส
รูนเนชัน
Ruination

ในเครือบริษัทอมรินทร์ คอร์เปอเรชั่นส์ จำ�กัด (มหาชน)

378 ถนนชัยพฤกษ์ (บรมราชชนนี) เขตตลิ่งชัน กรุงเทพฯ 10170
โทรศัพท์ 0-2422-9999 ต่อ 4964, 4969 E-mail: info@amarin.co.th
www.amarinbooks.com amarinbooks Words Publishing
This edition published by arrangement with Orbit, an imprint of Hachette Book Group, Inc.,
New York, New York, USA. All rights reserved.
Copyright © 2022 Riot Games
่าง
สื่อดิจิทัลนี้ให้บริการดาวน์โหลดสำ�หรับผู้รับบริการตามเงื่อนไขที่กำ�หนดเท่านั้น
การทำ�ซํ้า ดัดแปลง เผยแพร่ ไม่มีวิธีใดๆนอกเหนือจากเงื่อนไขที่กำ�หนด
ถือเป็นความผิดอาญาตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ และ พรบ.ว่าด้วยการกระทำ�ความผิดเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์
อย
เลขมาตรฐานสากลประจำ�หนังสืออิเล็กทรอนิกส์ 978-616-18-6017-2

เจ้าของ ผู้พิมพ์ผู้โฆษณา บริษัทอมรินทร์ คอร์เปอเรชั่นส์ จำ�กัด (มหาชน)

กรรมการผู้อำ�นวยการใหญ่ ระริน อุทกะพันธุ์ ปัญจรุ่งโรจน์ • กรรมการผู้จัดการ อุษณีย์ วิรัตกพันธ์
ตัว

ที่ปรึกษาสายงานสำ�นักพิมพ์ในเครือ องอาจ จิระอร • บรรณาธิการอำ�นวยการ สิริกานต์ ผลงาม

บรรณาธิการบริหาร รัฐวรรณ พัฒนรัชตอดุล • บรรณาธิการ สุทัตตา อรุณวงศ์สานุกูล
ผู้จัดการฝ่ายการผลิต อมราลักษณ์ เชยกลิ่น • ศิลปกรรม ชินวัชร ยศศิริพันธุ์ • คอมพิวเตอร์ นงนุช ศรีสุขโข
พิสูจน์อักษร รุ้งกาญจน์ • ฝ่ายการตลาด กุลพัฒนี บัวละออ
 คํานําสํานักพิมพ์

หากเปรี ย บนิ ย ายเรื่ อ งนี้ เ ป็ น เกม นี่ ก็ ค งเป็ น เกมการต่ อ สู้ ผ จญภั ย
หลายเส้นเรื่องที่แสนจะสนุกตื่นเต้นและมีสีสัน
คาลิ ส ตาต้ อ งรั บ เควสต์ อั น เร่ ง ด่ ว นและออกเดิ น ทางไปยั ง หมู่ เ กาะ
ศั ก ดิ์ สิ ท ธิ์ ใ นตำ � นาน เพื่ อ ตามหาวั ต ถุ ชิ้ น สำ � คั ญ ซึ่ ง อาจช่ ว ยชี วิ ต อิ โ ซลด์
่าง
ราชินีแห่งราชอาณาจักรเอาไว้ได้ นางต้องต่อสู้กับมโนธรรมในจิตใจ ขณะที่
พยายามอย่างสุดกำ�ลังเพื่อช่วยเหลือบ้านเมืองและวิเอโก ท่านอาของนาง
อีกฟากฝั่งหนึ่งบนหมู่เกาะศักดิ์สิทธิ์ เราก็จะได้ร่วมผจญภัยไปกับ
อย
เรื่องราวของเออร์ล็อก เกรล เธรชเชอร์ผู้ดูแลตรวจตราห้องเก็บของใต้เมือง
ทีเ่ ฝ้ารอโอกาสในการแก้แค้นโลกอันแสนอยุตธิ รรม เขาฟาร์มของดี ๆ มากมาย
พร้อมทัง้ วางแผนการอันแยบยลเพือ่ ให้เหล่าผูท้ เี่ คยปรามาสเขาต้องทุกข์ทรมาน
นอกจากนี้ ยั ง มี เ รื่ อ งราวของไรซ์ ศิ ษ ย์ ฝึ ก หั ด วั ย เยาว์ ผู้ มี พ ลั ง รู น
ตัว

อันแก่กล้า เป็นตัวละคร OP ที่เก็บซ่อนฝีมือและความไม่พอใจไว้ในอก

รอวันระเบิดออกมา
ทุกเส้นเรือ่ งทีด่ ไู ม่คอ่ ยจะเกีย่ วกันกลับเชือ่ มโยงกันได้อย่างน่าอัศจรรย์
บนโลกรูนเทอร์ราอันลึกลับแห่งจักรวาล ลีกออฟเลเจนด์ส นี้ แน่นอนว่า
แฟนเกมหลาย ๆ คนอาจรู้เรื่องราวของบรรดาแชมเปียนที่ออกมาโลดแล่น
ในนิยายดีอยู่แล้ว แต่ขอบอกเลยว่าเรื่องที่ทุกคนรู้เป็นเพียงส่วนเล็ก ๆ ของ
มหากาพย์การต่อสู้ครั้งยิ่งใหญ่เท่านั้น ความสนุกที่แท้จริงกำ�ลังรอให้คุณ
เปิดอ่านอยู่
และไม่ว่าคุณจะเป็นเมนของตัวละครไหน หรือต่อให้คุณเป็นนิวบี
ที่ไม่เคยรู้เรื่องเกี่ยวกับจักรวาลแห่งนี้มาก่อน เราก็ขอรับรองเลยว่าคุณจะได้
เพลิดเพลินใจไปกับเหตุการณ์ครัง้ สำ�คัญในตำ�นานจนคุณไม่กล้า AFK แน่นอน
ถ้าพร้อมแล้วก็มาร่วมเดินทางไปด้วยกันได้เลย
GLHF ครับ

่าง
อย
ตัว
 คำ�นำ�ผู้แปล

จักรวาล ลีกออฟเลเจนด์ส นั้นเป็นจักรวาลที่กว้างใหญ่มาก เพราะ

นอกจากเราจะสนุกไปกับเรื่องราวต่าง ๆ ที่บอกเล่าผ่านประวัติตัวละครภายใน
เกมได้ แ ล้ ว พั ก หลั ง มานี้ เรายั ง ได้ เ ห็ น เรื่ อ งราวของตั ว ละครต่ า ง ๆ ที่ นำ �
มาพัฒนาเป็นสื่อบันเทิงมากมาย ไม่ว่าจะเป็นซีรีส์ อาร์เคน ที่มีฉายอยู่บน

อีกด้วยค่ะ
่าง
Netflix รวมถึงนิยายเรื่อง รูนเนชัน ที่กำ�ลังอยู่ในมือท่านผู้อ่านในตอนนี้

เรื่องราวของ รูนเนชัน นั้น ถ้าจะบอกว่าเป็นประวัติความเป็นมาของ

อย
ตัวละครหลาย ๆ ตัวทีผ่ ูเ้ ล่นหลงรักกันก็คงไม่ผดิ นัก ตัวอย่างก็เช่น คาลิสตา
วิเอโก และเฮคาริม ทีเ่ ป็นหนึง่ ในตัวละครให้ผเู้ ล่นได้เลือกเล่นกัน ซึง่ รับรอง
เลยว่าหลังจากได้อา่ นนิยายเล่มนีแ้ ล้ว คุณจะได้รูจ้ กั พวกเขาดีขึน้ ไปอีก และ
เชื่อว่าสำ�หรับแฟน ๆ ของเกม ลีกออฟเลเจนด์ส จะต้องไม่พลาดหนังสือเล่มนี้
ตัว

อย่างแน่นอน
ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะคะ

ธนพร ภู่ทอง
 ไอโอเนีย

วาโลราน

โอชราวา’ซอน

เบล’ซุน
่าง ลี่ยม
หมู่เกาะ
อสรพิษ
บูห์รู
อย
น ส ามเห น์
อ ท
ดินด ซอร์เพนไ
เ
ตัว

ชูริมา
อะม ชาย
าแร ฝั่ง
นท
ีน ม ห า ส มุ ท ร

อิคาเธีย
 คามาวอร์
่าง
อโลเวดรา
อย
ตัว

ดินแดนอิสระ
นิ รั น ด ร์
 ่าง คามาวอร์
ปราการ
อย
อโลเวดรา เหล็กกล้า
า
หุบเข หม้
มอด ไ
ซาวาลา
ซานโตราส
ตัว

พานธาส
ทาสคารอส
โพเลเมีย
อัลชาลานา
พอร์ตคาทาน
่าง
อย
ตัว
 เ เ ผ น ผั ง ร า ช ว ง ศ์

อัลวาโร นิโวรา
ราชสีห์แห่งคามาวอร์ ผู้ประเสริฐ
สิ้นพระชนม์แล้ว ชายาคนแรก สิ้นพระชนม์แล้ว
่าง
อย
ตัว

เอลิอานเต นิวอร์ คาสทิลเลีย

ผู้เปี่ยมศรัทธา สิ้นพระชนม์ สิ้นพระชนม์
สิ้นพระชนม์แล้ว ในครรภ์

คาลิสตา
โ ว ล ค า ล า ห์ เ ฮ ก า รี

คามาวิลลา ลิอานอร์
แห่งพานธาส แห่งซาวาลา
ชายาคนที่สอง สิ้นพระชนม์แล้ว ชายาคนที่สาม สิ้นพระชนม์แล้ว
่าง
อย
ตัว

บาสทิลลอน วิเอโก อิโซลด์

สิ้นพระชนม์
ในครรภ์
ทุกผืนแผ่นดินจักต้องพังทลาย ล่มสลาย และถูกลืมเลือนไป
อย่างไม่มขี อ้ ยกเว้น และในห้วงความเจ็บปวดสุดท้ายก่อนตาย
่าง
มันจะพาให้ดินแดนอื่น ๆ ล่มสลายตามไปด้วยเสมอ
อย
— ประวัติศาสตร์แห่งจักรวรรดิ เล่มที่ 6
โดย ไทรัสแห่งเฮเลีย
ตัว
 บทนำ�

เฮเลีย หมู่เกาะศักดิ์สิทธิ์
่าง
เออร์ ล็ อ ก เกรล ยืนแยกออกมาจากกลุ่มสหายของเขาขณะ
อย
รอเข้าพิธีคัดเลือก
พวกเขารอคอยอยู่ ภ ายในอั ฒ จั น ทร์ เ ปิ ด โล่ ง ขนาดเล็ ก อั น เป็ น
สถาปัตยกรรมที่เปล่งแสงแวววาวด้วยหินอ่อนสีขาวและก้อนหินเคลือบทอง
ตัว

เฮเลียสวมใส่เครื่องประดับตระการตาเหล่านี้อย่างภาคภูมิใจ ผิดกับชีวิต
อันโหดร้ายเบื้องหลังชายฝั่งหมู่เกาะศักดิ์สิทธิ์
ผู้ร่วมพิธีคนอื่น ๆ ต่างหยอกล้อและหัวเราะไปด้วยกัน ความประหม่า
ทีม่ รี ว่ มกันดึงให้พวกเขาใกล้ชดิ สนิทสนมมากขึน้ ทว่าเกรลกลับยังยืนปิดปาก
เงียบอยู่เพียงลำ�พัง นัยน์ตาดูเคร่งขรึม ไม่มีใครพูดอะไรกับเขาหรือกระซิบ
เล่ามุกตลกให้เขาฟังแม้แต่คนเดียว กระทั่งผู้ที่รับรู้ถึงการมีตัวตนของเขา
ยังมีอยู่เพียงน้อยนิด ด้วยสายตาของคนเหล่านั้นมักจะเคลื่อนผ่านไปหรือ
อ้อมรอบตัวเขา ราวกับว่าเขาไม่มีตัวตนอยู่จริง และสำ�หรับผู้คนส่วนใหญ่
เขาก็ไม่มีตัวตนอยู่จริง ๆ นั่นแหละ
แต่เกรลไม่สนใจ เขาไม่ได้อยากจะพูดคุยหยอกล้อไร้สาระกับคน
เหล่านัน้ อยูแ่ ล้ว และเขาก็ไม่รสู้ กึ อิจฉาในความสัมพันธ์อนั ดีราวกับเด็กแรกรุน่
ของคนพวกนั้นเลยสักนิด วันนี้จะเป็นวันแห่งชัยชนะของเขา วันนี้เขาจะ
1
 รูนเนชัน

ได้รับการเชื้อเชิญเข้าไปในแวดวงภายใน ได้กลายเป็นศิษย์ฝึกหัดภายใน
องค์กรลับชั้นสูงประจำ�กลุ่มพันธมิตรแห่งแสง เขาควรจะได้ไปอยู่ตรงนั้น
ยิ่ ง กว่ า ใคร นั ก เรี ย นคนอื่ น ไม่ มี ท างเที ย บเขาติ ด แม้ ว่ า พวกเขาเหล่ า นั้ น
จะกำ�เนิดมาจากตระกูลชนชั้นสูงอันมั่งคั่ง ในขณะที่เขาเกิดมาจากตระกูล
คนเลี้ยงหมูไร้การศึกษาก็ตาม ไม่มีใครควรค่าหรือมีพรสวรรค์เทียบเทียม
เขาแม้แต่เพียงผู้เดียว
และแล้วบรรดามาสเตอร์ก็เดินทางมาถึง พวกเขาต่างก้าวลงมาตาม
บันไดตรงส่วนกลางทีละคน พาให้เสียงเอะอะของเหล่านักเรียนเปี่ยมฝัน
ดับเงียบไป เกรลเฝ้ามองพวกเขา เปลวแสงแห่งความกระหายลุกโชนอยู่
ในดวงตา เขาเลียริมฝีปาก พลางดื่มดํ่าไปกับชื่อเสียงและความรุ่งโรจน์
่าง
ที่กำ�ลังจะถาโถมใส่เขาในอีกไม่ช้า ในใจอดคาดหวังถึงความลับทั้งหมดที่เขา
กำ�ลังจะได้ล่วงรู้ไม่ได้
อย
เหล่ า มาสเตอร์ เ ดิ น แยกไปยั ง ที่ นั่ ง ของตนบริ เ วณอั ฒ จั น ทร์ ชั้ น ล่ า ง
พวกเขามีสีหน้าเอาจริงเอาจังขณะจ้องมองลงมายังกลุ่มผู้ชำ�นาญการบนพื้น
เบื้องล่าง กระทั่งในที่สุด หลังจากที่เว้นช่วงไปนานเสียยิ่งกว่านานเพื่อสร้าง
บรรยากาศระทึกขวัญ มาสเตอร์จอมวางก้ามหน้าตาคล้ายคางคก ผู้มีผิว
ตัว

สีซีดและดูมันเลื่อม — นามผู้อาวุโสบาร์เท็ก — ก็กระแอมไอและกล่าวต้อนรับ

เหล่านักเรียนผู้สำ�เร็จการศึกษา วาจาอันแสนฟุ่มเฟือยของเขาเต็มไปด้วย
ความขึ ง ขั ง และการยกยอตนเอง และเกรลก็ รู้ สึ ก เบื่ อ หน่ า ยจนต้ อ งทำ � หู
ทวนลมไป
ในที่ สุ ด ก็ ถึ ง เวลาที่ เ หล่ า มาสเตอร์ ทั้ ง หลายจะตั ด สิ น ใจว่ า นั ก เรี ย น
คนไหนทีพ่ วกเขาจะเลือกไปดูแลในฐานะศิษย์ฝกึ หัด ผูน้ �ำ จากทุก ๆ สาขาและ
นิกายหลัก ๆ ในกลุ่มพันธมิตรล้วนมารวมตัวกันอยู่ที่นี่ พวกเขาคือตัวแทน
จากสาขาวิทยาศาสตร์ลี้ลับ จากสถาบันทางด้านตรรกวิทยาและอภิปรัชญา
จากหอสมุดศักดิ์สิทธิ์ จากสาขาดาราพยากรณ์ จากสาขาศาสตร์วาทศิลป์
แห่ ง คาถาอาคม จากสาขาเรขาคณิ ต ลึ ก ลั บ จากกลุ่ ม ซี ก เกอร์ และจาก
คณะสาขาวิชาอื่น ๆ พวกเขาเหล่านี้ล้วนอุทิศตนให้กับเป้าประสงค์อันยิ่งใหญ่
ของกลุ่มพันธมิตรไม่ว่าทางใดก็ทางหนึ่ง — ซึ่งก็ได้แก่การรวบรวม ศึกษา
2
 แอนโทนี เรย์โนลด์ส

จัดหมวดหมู่ และเก็บรักษาวัตถุลี้ลับที่ทรงพลังที่สุดเท่าที่เคยมีมาไว้
แม้นี่จะเป็นการรวมตัวอย่างยิ่งใหญ่ของกลุ่มคนที่ปราดเปรื่องที่สุด
ในโลก แต่เออร์ล็อก เกรล กลับจดจ้องไปที่บุคคลเพียงคนเดียวในกลุ่มนี้
บุคคลผู้นั้นก็คือผู้นำ�สูงสุดมัลกูร์ซา มาสเตอร์แห่งกุญแจ ผิวสีคลํ้าของนาง
มี เ ส้ น สายพาดผ่ า นอยู่ เ ต็ ม ไปหมด ส่ ว นเส้ น ผมที่ เ คยเป็ น สี นํ้ า ตาลดำ � ดั่ ง
ไม้มะเกลือของนาง บัดนี้กลับเป็นสีเทาเสียเป็นส่วนใหญ่ มัลกูร์ซาถือเป็น
ตำ � นานในหมู่ ผู้ ชำ � นาญการแห่ ง เฮเลี ย และนางก็ ไ ม่ ไ ด้ ม าเข้ า ร่ ว มงานพิ ธี
คัดเลือกในทุก ๆ ปี แต่เมื่อใดที่นางมาที่นี่ นางก็จะคัดเลือกลูกศิษย์คนใหม่
เข้าไปร่วมในแวดวงภายในเสมอ
ไม้คทาแห่งการคัดสรรถูกนำ�ออกมา มันถูกส่งมอบให้กับผู้นำ�สูงสุด
่าง
มัลกูร์ซา หรือมาสเตอร์ซึ่งมีเกียรติที่สุด ณ ที่แห่งนี้เป็นคนแรก นางยื่นมือ
ตะปุ่มตะปํ่าข้างหนึ่งมารับมันไว้ ก่อให้เกิดคลื่นเสียงพึมพำ�ขึ้นท่ามกลาง
อย
กลุ่มนักเรียน เป็นที่แน่ชัดแล้วว่ามัลกูร์ซาจะคัดเลือกลูกศิษย์ในวันนี้ และ
ริมฝีปากบางของเกรลก็โค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มจาง หญิงสูงอายุกวาดสายตา
อันเฉียบคมดังนกเหยีย่ วของนางไปตามกลุม่ นักศึกษาอนาคตไกลซึง่ พร้อมใจ
กันสะกดกลั้นลมหายใจไว้
ตัว

ผู้ที่ถูก ขานชื่อออกมาย่อมจะได้รับชื่อเสียงอันยิ่งใหญ่ ได้เข้าร่วม

ในกลุ่มแกนนำ�ที่แสนน่านับถือ และจะมีอนาคตที่มั่นคงสดใส นิ้วมือของ
เออร์ล็อก เกรล กระตุกเกร็งอย่างมุ่งหมาย นี่แหละคือโอกาสของเขา และ
เขาก็ เ กื อ บจะยกเท้ า ก้ า วออกไปข้ า งหน้ า อยู่ แ ล้ ว ตอนที่ ผู้ นำ � สู ง สุ ด เริ่ ม เอ่ ย
นํ้าเสียงของนางฟังดูแหบตํ่าราวกับวิญญาณเฒ่าที่อายุยืนดุจต้นโอ๊ก
“ไทรัสแห่งเฮลเลสมอร์”
เกรลกะพริบตา ชั่วขณะหนึ่ง เขาคิดว่าจะต้องมีอะไรผิดพลาดแน่
แต่แล้วความเป็นจริงอันเย็นยะเยือกที่ว่าเขาถูกปฏิเสธก็ถาโถมเข้าใส่ ราวกับ
นํ้าเย็นจัดในถังไม้ที่ซัดสาดเข้าใส่หน้า
แว่วเสียงโห่ร้องด้วยความยินดีดังมาจากนักเรียนผู้ถูกเลือก ทั้งยัง
มีเสียงกระซิบกระซาบและเสียงสูดหายใจดังปะทุขึ้น ศิษย์ฝึกหัดคนใหม่
ที่เพิ่งได้รับการขานชื่อก้าวเท้าออกมาข้างหน้าท่ามกลางฝ่ามือที่เหวี่ยงเข้าใส่
3
 รูนเนชัน

แผ่นหลังระรัว ก่อนที่เขาจะวิ่งขึ้นไปตามขั้นบันไดอัฒจันทร์เพื่อไปยืนประจำ�
ที่อยู่เบื้องหลังผู้นำ�สูงสุดมัลกูร์ซา บนใบหน้าอันอิ่มอกอิ่มใจนั้นมีรอยยิ้ม
กว้างประทับอยู่
เกรลไม่ได้แสดงปฏิกิริยาใด ๆ ออกมาอย่างเห็นได้ชัด ทว่าร่างของเขา
ก็นิ่งงันไปอย่างน่ากลัว
พิธีการส่วนที่เหลือดำ�เนินไปอย่างเฉื่อยชาและพร่ามัวราวกับภาพฝัน
ไม้คทาแห่งการคัดสรรถูกส่งผ่านมือมาสเตอร์คนแล้วคนเล่า และแต่ละคน
ก็ ท ยอยเลื อ กลู ก ศิ ษ ย์ ข องตนเอง มี ชื่ อ ถู ก ขานชื่ อ แล้ ว ชื่ อ เล่ า และกลุ่ ม
นักเรียนเปี่ยมฝันรอบตัวเกรลก็ค่อย ๆ ลดจำ�นวนลงไปทีละน้อยจนกระทั่ง
เหลื อ เขายื น อยู่ เ พี ย งลำ � พั ง บรรดามาสเตอร์ แ ละอดี ต สหายจำ � นวนมาก
่าง
ต่างจ้องมองลงมายังเขา ราวกับคณะลูกขุนที่พร้อมจะประกาศโทษประหาร
ให้เขาฟัง
อย
นิว้ มือของเขาไม่กระตุกเกร็งอีกต่อไป ความอับอายและความเกลียดชัง
บิดงออยู่ในกายเขา ราวกับอสรพิษสองตัวที่กำ�ลังดิ้นรนต่อสู้กันอย่างเอาเป็น
เอาตาย และแล้วไม้คทาแห่งการคัดสรรก็ถูกเก็บกลับเข้าไปในกรอบพิธีการ
อีกครั้งพร้อมด้วยเสียงกริ๊กดั่งคำ�ขาด ก่อนที่ข้ารับใช้ในชุดคลุมสีทองจะนำ�
ตัว

มันกลับออกไป
“เออร์ ล็ อ ก เกรล” บาร์ เ ท็ ก ประกาศด้ ว ยแววตาเปื้ อ นยิ้ ม “ไม่ มี
มาสเตอร์คนใดเป็นปากเสียงให้กับเจ้า ทว่าหากไร้ซึ่งความเมตตา กลุ่ม
พันธมิตรก็คงไม่มีค่าใดให้เชิดชู เราได้จัดสรรสถานที่ไว้ให้เจ้าแล้ว และเรา
ก็หวังว่ามันจะช่วยสอนให้เจ้าได้รูจ้ ักกับความอ่อนน้อมถ่อมตนอันแสนจำ�เป็น
บ้าง หรืออย่างน้อย ๆ ก็ช่วยสอนให้เจ้ารู้จักเห็นอกเห็นใจผู้อื่นบ้างก็ยังดี
ไม่แน่ว่าวันใดวันหนึ่ง อาจมีมาสเตอร์สักคนยอมลดตัวลงมารับเจ้า —”
“ทีไ่ หนกัน” เกรลเอ่ยขัด เรียกให้เสียงพึมพำ�และอุทานอย่างไม่พอใจ
ดังแว่วมาอีกครั้ง แต่เขาไม่สนใจ
บาร์เท็กหลุบตาผ่านจมูกทรงกระเปาะมายังเขา สีหน้าของอีกฝ่าย
ดูราวกับคนที่เผลอเหยียบเท้าลงบนบางสิ่งบางอย่างที่น่าขยะแขยงโดยไม่ได้
ตั้งใจ “เจ้าจะต้องไปคอยรับใช้พัศดีแห่งเธรชโฮลด์ในฐานะผู้ช่วยรอง” เขา
4
 แอนโทนี เรย์โนลด์ส

ประกาศ แววมุ่งร้ายเปล่งประกายอยู่ในดวงตา
รอยยิ้มเย้ยหยันและเสียงกลั้นหัวเราะดังแว่วมาจากท่ามกลางกลุ่ม
อดีตเพื่อน ๆ ของเขา เธรชเชอร์ หรือคำ�ที่เหล่านักเรียนมักจะใช้เรียกในเชิง
ดูถูกนั้น ถือเป็นกลุ่มคนที่มีศักดิ์ตํ่าที่สุดในหมู่ชนชั้นตํ่า ทั้งในเชิงตรงตัว
และเปรียบเทียบ พวกเขาคือกลุม่ คนทีค่ อยปกป้องและลาดตระเวนตรวจตรา
ห้องเก็บของใต้ดินส่วนที่ลึกที่สุดภายใต้เมืองเฮเลีย สมาชิกในกลุ่มนี้มีทั้งคน
ที่ถูกบรรดามาสเตอร์รังเกียจเดียดฉันท์ ไม่ว่าจะเป็นเพราะความผิดพลาด
ทางการเมื อ งอั น ตํ่ า ช้ า หรื อ เพราะความผิ ด ทางอาญา รวมถึ ง ผู้ ค นที่ ก ลุ่ ม
พั น ธมิ ต รต้ อ งการกำ � จั ด ไปให้ พ้ น ๆ ทาง และเมื่ อ ต้ อ งลงไปอาศั ย อยู่ ใ น
ความมืด พวกเขาจึงอาจถูกลืมเลือนไป คนเหล่านี้เป็นเหมือนกับตัวตลก
เป็นกลุ่มคนที่น่าอับอายยิ่ง ่าง
นํา้ เสียงพึมพำ�เย้ยหยันของบาร์เท็กยังคงลากยาวต่อไป ทว่าคำ�พูดของ
อย
อีกฝ่ายแทบไม่เข้าหูเกรลเลยสักนิด
ชั่วขณะนั้น เขาสาบานว่ามันจะไม่จบอยู่เพียงแค่นี้แน่ เขาจะคอย
รับใช้เหล่าพัศดีให้ดี และจะทำ�ให้ผู้อื่นได้รู้เห็นถึงคุณประโยชน์ของตัวเขา
จะไม่มีมาสเตอร์จอมโอ้อวดและปลิ้นปล้อนหรือสหายจอมวางมาดของเขา
ตัว

คนไหนกล้าปฏิเสธเขาอีก เขาจะทำ�หน้าที่นี้สักปีสองปี จากนั้นเขาจะกลับไป

ครองตำ�แหน่งอันเหมาะสมในแวดวงภายในให้ได้
คนพวกนั้นไม่มีทางทำ�ให้เขาแหลกสลายได้
และเขาจะจดจำ�การดูหมิ่นในครั้งนี้ไว้อย่างแน่นอน

5
 รูนเนชัน

อโลเวดรา คามาวอร์

ภายในวิ ห ารศั ก ดิ์ สิ ท ธิ์ แ ห่ ง การพิ พ ากษานั้ น ทั้ ง มื ด และเย็ น สบาย และ
คาลิสตาก็นึกยินดีที่ได้หลบเลี่ยงจากฤดูร้อนแห่งคามาวอร์อันแสนร้อนระอุ
ข้างนอกนั่น เนื้อตัวของนางประดับประดาด้วยชุดเกราะเข้ารูปและหมวก
เกราะติดพู่ขนนกทรงสูง และนางก็กำ�ลังยืนตัวตรงอย่างตั้งใจ รอคอยให้
มีการถ่ายทอดคำ�ตัดสินออกมา ่าง
แต่ถึงแม้จะไม่ได้ยืนอยู่ใต้แสงอาทิตย์ รัชทายาทวัยเยาว์แห่งบัลลังก์
อาร์เจนต์ เจ้าของเรือนร่างผอมเพรียวที่กำ�ลังคุกเข่าอยู่ข้างกายนางกลับเหงื่อ
อย
โซมไปทั้งกาย ลมหายใจของเขาทั้งสั้นและกระชั้นชิด
นามของเขาคือวิเอโก ซานเทียรูล โมลาค โวล คาลาห์ เฮย์การี
และเขาก็กำ�ลังรอดูอยู่ว่าตนจะได้ขึ้นครองราชย์เป็นกษัตริย์ หรือนี่จะเป็น
ตัว

วันสุดท้ายที่เขาได้ใช้ชีวิต
หากไม่ใช่อำ�นาจในการปกครองอย่างเด็ดขาดก็ต้องเป็นความตาย
ไม่มีจุดกึ่งกลางใด ๆ ทั้งสิ้น
เขาคืออาของคาลิสตา แต่นางกลับเป็นเหมือนพี่สาวของเขามากกว่า
ทัง้ สองถูกเลีย้ งดูมาด้วยกัน และเขาก็เคารพนับถือนางเสมอ เขาไม่ควรจะได้
ขึ้นเป็นกษัตริย์องค์ต่อไป ผู้ที่ครองตำ�แหน่งนั้นควรเป็นบิดาของคาลิสตา
หรือลูกชายคนโตต่างหาก แต่เพราะอีกฝ่ายด่วนจากไปอย่างปุบปับ ทำ�ให้
ผู้ที่ต้องเข้ารับตำ�แหน่งเป็นคนถัดไปกลายเป็นน้องชายอย่างวิเอโกแทน
เสียงของฝูงชนจำ�นวนมหาศาลทางด้านนอกล้วนเงียบหายไปภายใน
กำ�แพงวิหารอันเย็นเยียบ คณะนักบวชสวมผ้าคลุมศีรษะยืนชิดกันล้อมเป็น
วงกลมอยู่ในแสงสลัว ใบหน้าถูกบดบังอยู่ภายใต้เงาและหน้ากากลายคราม
ไร้อารมณ์ กลิน่ กำ�ยานจากกระถางของพวกเขาชวนให้รูส้ กึ เอียนและแสบจมูก
6
 แอนโทนี เรย์โนลด์ส

ส่วนเสียงกระซิบบทสวดของพวกเขาก็ช่างน่าเบื่อหน่ายและเสียดหูนัก
“คาล” วิเอโกเปล่งเสียง
“ข้าอยู่นี่” คาลิสตาเอ่ยตอบเสียงเบาขณะยังยืนอยู่ข้างเขา
เขาเหลือบตาขึ้นมองนาง ใบหน้าสูงศักดิ์ของเขาทั้งเรียวและหล่อเหลา
แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็ดูอ่อนเยาว์กว่าอายุยี่สิบเอ็ดปีของตน นัยน์ตา
ของเขามีแววตื่นกลัวราวกับสัตว์ที่ไม่รู้ว่าจะเผ่นหนีหรือสู้กลับดี บริเวณ
หน้าผากของเขามีเลือดปาดอยูส่ ามสาย ลากยาวมาบรรจบกันตรงจุดกึง่ กลาง
ระหว่างคิ้ว โดยหลักแล้วตรีศูลโลหิตนี้จะถูกทาทับไว้บนร่างของผู้ตาย เพื่อ
ช่วยให้พวกเขาเดินทางไปยังโลกหลังความตายได้เร็วขึ้น และเพื่อเป็นเครื่อง
รับรองว่าเหล่าบรรพชนผู้น่าเลื่อมใสจะจดจำ�พวกเขาได้ ตราสัญลักษณ์นี้เอง
่าง
คือตัวบ่งชี้ให้เห็นถึงความร้ายแรงของสิ่งที่กำ�ลังจะเกิดขึ้น
“ช่วยบอกคำ�พูดสุดท้ายของท่านพ่อให้ข้าฟังอีกทีซิ” วิเอโกกระซิบ
อย
ร่ า งของคาลิ ส ตาแข็ ง ทื่ อ ไป ราชาองค์ ก่ อ นเคยเป็ น ถึ ง ราชสี ห์ แ ห่ ง
คามาวอร์ ผูม้ กี ติ ติศพั ท์ดา้ นการสูร้ บอันน่าหวาดกลัวยิง่ — เช่นเดียวกับกิตติศพั ท์
บนเวทีการเมือง แต่ในขณะที่เขานอนสิ้นใจอยู่บนเตียง เขากลับดูไม่เหมือน
ราชานักรบผู้แข็งแรงกำ�ยำ�ที่เคยทำ�ให้ฝ่ายปรปักษ์ต้องหวาดกลัวหัวหดเลย
ตัว

สักนิด ในช่วงเวลาสุดท้าย ร่างกายของเขาทั้งดูโรยราและผอมแห้ง พลัง

อำ�นาจและกำ�ลังกายอันยิ่งใหญ่ชวนผยองล้วนถูกสูบหายไปจนหมด แววตา
ของเขายั ง คงเปล่ ง แสงเศษเสี้ ย วรั ศ มี แ ห่ ง อำ � นาจเหมื อ นอย่ า งที่ เ ขาเคยมี
เมื่อครั้งหนุ่มแน่น แต่มันกลับดูเหมือนประกายแสงจากถ่านไฟกองสุดท้าย
เป็นแสงริบหรี่ครั้งสุดท้ายก่อนที่ความมืดจะกลืนกินเขาไป
เขาฉวยจับตัวนางไว้ดว้ ยเรีย่ วแรงเฮือกสุดท้าย ด้วยสองมือทีด่ เู หมือน
กรงเล็บของนกแร้งมากกว่าจะเป็นอวัยวะของชายคนหนึ่ง “สัญญากับข้าสิ”
เขาเอ่ยเสียงตํ่าทว่าเร่าร้อนด้วยเปลวไฟแห่งความสิ้นหวัง “ลักษณะนิสัยของ
เจ้าหนูนั่นไม่เหมาะแก่การเป็นผู้นำ� เรื่องนี้เป็นความผิดข้าเอง แต่คนที่ต้อง
แบกรับภาระนี้ไว้ก็คือเจ้า หลานสาวข้า สัญญากับข้าสิว่าเจ้าจะช่วยชี้นำ�เขา
ช่ ว ยเป็ น ที่ ป รึ ก ษาให้ กั บ เขา และช่ ว ยควบคุ ม เขาหากจำ�เป็ น จงปกป้ อ ง
คามาวอร์ไว้ นี่แหละคือหน้าที่ของเจ้าในตอนนี้”
7
 รูนเนชัน

“ข้าสัญญา ท่านปู่” คาลิสตากล่าว “ข้าสัญญา”

วิเอโกแหงนหน้าขึน้ มองนางขณะเฝ้ารออย่างคาดหวัง เสียงร้องคำ�ราม
อันเลือนรางของฝูงชนด้านนอกดังและแผ่วจางราวกับเสียงซัดสาดของคลื่น
ในระยะไกล
“เขาบอกว่าท่านจะได้เป็นราชาผู้ยิ่งใหญ่” คาลิสตาโกหก “ท่านจะมี
อำ�นาจใหญ่โตจนกลบความยิ่งใหญ่ของเขาเสียมิด”
วิเอโกพยักหน้าขณะพยายามใช้คำ�พูดของนางปลอบประโลมใจตนเอง
“การหวาดกลัวไม่ใช่เรือ่ งผิด” นางปลอบเขาพลางผ่อนท่าทีเข้มงวดลง
“ท่านคงโง่มากแน่ ๆ หากไม่กลัวเลย” นางขยิบตาให้กับเขา “ข้าหมายถึง
โง่ ยิ่งกว่า โง่เสียอีก”
่าง
วิเอโกหัวเราะ แต่หางเสียงฟังดูขวัญผวาอยูบ่ า้ ง ซํา้ ยังดังลัน่ จนเกินไป
ยามอยู่ในโถงอาคารแห่งนี้ เหล่านักบวชจึงถลึงตาใส่เขา องค์รัชทายาท
อย
รวบรวมสมาธิกลับมาอีกครั้ง เขาปัดปอยผมหยักลอนอันดื้อรั้นของตนไป
ทัดไว้หลังใบหูแล้วนิ่งขึงไปอีกหน นัยน์ตาจ้องมองเข้าไปสู่ความมืดมิด
“อย่าปล่อยให้ความกลัวมีอำ�นาจเหนือตัวท่าน” คาลิสตาเอ่ย
“หากข้าถูกคมดาบช่วงชิงชีวิตไป คนที่จะต้องมานั่งคุกเข่าอยู่ตรงนี้
ตัว

เป็นคนถัดไปก็คอื เจ้า นัน่ แหละ คาล” วิเอโกกระซิบ เขาครุน่ คิดถึงคำ�พูดนัน้

อยู่ครู่หนึ่ง “เจ้า คงจะ เป็นกษัตริย์ที่ดีกว่าข้ามากทีเดียว”
“อย่าพูดแบบนัน้ สิ” คาลิสตาแหว “ท่านเป็นคนทีน่ า่ เลือ่ มใสแม้ในหมู่
บรรพชน และในสายเลือดของท่านก็มพี ลังอำ�นาจทีพ่ อ่ ของท่านไม่มไี หลเวียน
อยู่ ท่ า นคู่ ค วรกั บ มั น แล้ ว หากยามราตรี ม าถึ ง เมื่ อ ไร ท่ า นจะได้ รั บ การ
แต่งตั้งเป็นกษัตริย์ และเรื่องทั้งหมดนี้ก็จะกลายเป็นเพียงแค่ความทรงจำ�
เท่านั้น ไม่มีคมดาบใดช่วงชิงชีวิตท่านไปได้”
“แต่ถ้าหาก —”
“ไม่มีคมดาบใดช่วงชิงชีวิตท่านไปได้”
วิเอโกพยักหน้าช้า ๆ “ไม่มคี มดาบใดช่วงชิงชีวติ ข้าไปได้” เขากล่าวยํา้
บรรยากาศรอบด้ า นพลั น เปลี่ ย นแปลงไป และเสี ย งสวดมนต์ อั น
ต่อเนื่องของเหล่านักบวชก็ทวีความว่องไวขึ้น กระถางกำ�ยานของพวกเขา
8
 แอนโทนี เรย์โนลด์ส

แกว่งไกวไปมา แสงสว่างฉายผ่านเลนส์คริสตัลตรงใจกลางโดมด้านบน
ลงมายังวิหาร ด้วยในทีส่ ดุ ดวงอาทิตย์กเ็ คลือ่ นตัวเข้าสูต่ �ำ แหน่งเหนือศีรษะ
โดยตรงเสียที ฝุ่นผงและกลุ่มควันกลิ่นฉุนลอยละล่องมาจากลำ�แสงนั้นเป็น
สาย ๆ เผยให้เห็น...ความว่างเปล่า
แต่แล้วดาบแห่งราชันก็ปรากฏขึ้น
มันมีชื่อว่าแซงก์ทิตี และเมื่อได้มองดูมัน ลมหายใจของคาลิสตา
ก็ติดคาอยู่ในลำ�คอ ดาบเล่มใหญ่ที่ลอยค้างอยู่กลางอากาศนั้นมักจะดำ�รง
อยู่แค่ในห้องโถงศักดิ์สิทธิ์แห่งผองบรรพชน เว้นแต่จะถูกเรียกขานโดย
ผู้ปกครองโดยชอบธรรมแห่งคามาวอร์ หรือถูกอัญเชิญมาโดยคณะนักบวช
เพื่อคัดเลือกกษัตริย์องค์ใหม่
่าง
กษั ต ริ ย์ แ ห่ ง คามาวอร์ ทุ ก ๆ พระองค์ จ ะได้ ส วมใส่ ม งกุ ฎ เงิ น หรื อ
รัดเกล้าสามแฉกหน้าตามุ่งร้าย เหมาะสมกับเหล่าราชาทั้งหลายที่แสนจะ
อย
มุ่งร้ายและกระหายสงคราม ทว่าสัญลักษณ์แทนบัลลังก์ที่แท้จริงกลับเป็น
ดาบแซงก์ทิตีเล่มนี้ต่างหาก ผู้ใดที่ได้ถือครองดาบแซงก์ทิตีจะกลายเป็น
บุคคลผู้มีความสำ�คัญที่สุดอย่างไม่อาจโต้แย้งได้ และการจะครอบครองดาบ
แห่งราชันได้ก็จำ�ต้องผูกวิญญาณไว้กับมัน — แม้ว่ารัชทายาทชาวคามาวอร์
ตัว

จะไม่ได้รอดชีวิตมาจากพิธีผูกวิญญาณทุกคนก็ตาม
คาลิ ส ตารู้ ดี ว่ า นั่ น ไม่ ใ ช่ แ ค่ เ รื่ อ งแต่ ง หรื อ คำ � ขู่ อั น คลุ ม เครื อ เพราะ
ในหน้าประวัติศาสตร์ที่ผ่าน ๆ มาก็เคยมีองค์รัชทายาทสวรรคตอยู่ในวิหาร
แห่งการพิพากษาแห่งนี้มาก่อนแล้วนับสิบองค์ การที่หลาย ๆ คนเรียกดาบ
เล่มนี้ว่าดาบโซลเรนเดอร์ย่อมต้องมีเหตุผล และด้วยเหตุนี้เอง มันจึงเป็น
ที่หวาดกลัวของเหล่ารัชทายาทแห่งคามาวอร์และผองศัตรู
เสียงฝูงชนด้านนอกเงียบหายไปแล้ว พวกเขาต่างเฝ้ารอกันอย่าง
เงียบงันทว่าคาดหวัง พร้อมจะต้อนรับราชาองค์ใหม่ หรือไม่ก็ไว้อาลัยให้กับ
การจากไปของเขา หากบานประตูไม่เปิดผางออก หากวิเอโกไม่ก้าวเดิน
ออกมาอย่างผึ่งผายพร้อมดาบในมือ ระฆังเหนือวิหารก็คงจะลั่นฆ้องเป็น
โทนเสียงชวนโศกเศร้าหนึ่งครั้ง เป็นสัญญาณบ่งบอกถึงการจากไปของเขา
“วิเอโก” คาลิสตากล่าว “ถึงเวลาแล้ว”
9
 รูนเนชัน

องค์รัชทายาทผงกศีรษะแล้วดันร่างลุกขึ้นยืน ดาบแซงก์ทิตีลอยตัว
อยู่เบื้องหน้าเขา รอคอยให้เขาคว้าเอาไว้ แต่ถึงกระนั้น เขาก็ยังคงลังเลใจ
เขาจ้องมองมันด้วยความหวาดกลัวและตะลึงงัน เหล่านักบวชก็จ้องเขม็งมา
ที่เขาเช่นกัน นัยน์ตาเบื้องหลังหน้ากากไร้อารมณ์นั้นเบิกกว้าง ราวกับกำ�ลัง
เร่งเร้าให้เขาทำ�ตามคำ�สั่งของพวกตนเงียบ ๆ
“วิเอโก...” คาลิสตาเอ่ยเสียงเข้ม
“เจ้าจะอยู่ข้างข้าใช่หรือไม่” เขากระซิบอย่างร้อนรน “ข้าไม่คิดว่าข้า
จะทำ�มันเพียงลำ�พังได้ ข้าหมายถึงการปกครองดินแดนน่ะ”
“ข้าจะอยู่กับท่าน” คาลิสตาเอ่ย “ข้าจะยืนเคียงข้างท่านเหมือนอย่าง
ที่ข้าทำ�เสมอมา ข้าสัญญา”
่าง
วิเอโกพยักหน้าให้นาง แล้วหันหน้ากลับไปหาดาบแซงก์ทิตีที่ลอยนิ่ง
อยู่ท่ามกลางแสงสว่าง ในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า ช่วงเวลาเหล่านี้จะสูญสลาย
อย
ไป เวลาแห่งการตัดสินมาถึงแล้ว
เสียงสวดมนต์ของเหล่านักบวชแหลมสูงขึ้นจนฟังดูกระสับกระส่าย
หมอกควันม้วนตัวไปมารอบ ๆ ดาบศักดิ์สิทธิ์ ราวกับฝูงงูจำ�นวนมหาศาล
ที่กำ�ลังดีดดิ้นและบิดงอร่างไปมา วิเอโกไม่รั้งรอแล้ว เขาก้าวเท้าตรงไป
ตัว

ข้างหน้าและฉวยจับดาบไว้ มือทั้งสองกำ�รอบด้ามดาบ
นัยน์ตาของเขาเบิกกว้าง ม่านตาดำ�หดเล็กลงโดยพลัน
จากนั้นเขาก็อ้าปากและเริ่มกรีดร้อง

10
 พาร์ตหนึ่ง

่าง
โลกใบนี้จะต่างออกไปอย่างไรหากคมดาบนั้นเฉือนเข้าเป้า...
อย
— เจนดา’คาญา ผู้ชำ�นาญการแห่งกองพลเซนทิเนล
ตัว
 รูนเนชัน

ถึง อิโซลด์ที่รัก พี่สาวยอดดวงใจของข้า

ในยามที่ท่านได้รับจดหมายนี้ ท่านคงจากอโลเวดรามาแล้ว
และอีกไม่กี่วันก็คงจะถึงซานโตราส
ข้ า รู้ สึ ก ผิ ด หวั ง นั ก ที่ เ ราไม่ อ าจหาแนวทางแก้ ปั ญ หา
ทางการทูตที่ลงตัวได้ แต่อย่าได้ท้อแท้ไป — เพราะการเจรจา
ต่อรองโดยไม่หลั่งเลือดเช่นนี้ไม่มีทางเกิดขึ้นได้เลยในสมัย
ที่ท่านปู่ของข้ายังครองราชย์อยู่ นี่จึงถือเป็นความก้าวหน้า
และการที่ท่านเฝ้าเรียกร้องให้คามาวอร์หลีกเลี่ยงไม่สร้างศัตรู
่าง
เพิ่ม รวมถึงประคองเศรษฐกิจของพันธมิตรเราไว้ก็เป็นเรื่อง
ที่ มี อิ ท ธิ พ ลมากนั ก หากวิ เ อโกไม่ ก ระตื อ รื อ ร้ น อยากคว้ า
อย
ชัยชนะในการสงครามเพื่อให้ผู้คนยอมรับการปกครองของเขา
เขาก็ ค งไม่ ยิ น ยอมรั บ ฟั ง ข้ อ โต้ แ ย้ ง ของเหล่ า นั ก บวชและ
ภาคีอัศวินตั้งแต่แรก
ท่านคือคนที่วิเอโกยินดีรับฟังคำ�ปรึกษามากที่สุด และ
ตัว

อิทธิพลในแง่ดีที่ท่านมีต่อเขาก็ช่วยคุมไม่ให้ภาคีอัศวินทำ�อะไร
เกินเลยไป เขามาไกลทีเดียว ทัง้ ๆ ทีพ่ วกท่านเพิง่ แต่งงานกัน
ได้ ไ ม่ ทั น ไร! ทว่ า เขาก็ ส ร้ า งความเปลี่ ย นแปลงอย่ า งที่ ข้ า
ไม่อาจจินตนาการได้ การเปิดห้องครัวประจำ�ค่ายทหารทาง
ทิ ศ ตะวั น ออกในยามดึ ก เพื่ อ ช่ ว ยแจกจ่ า ยอาหารให้ แ ก่ ค น
ยากจนและขัดสน — ซึ่งข้ารู้ดีว่าเป็นผลจากการคะยั้นคะยอ
ของท่าน — ทำ�ให้เขาได้ใจกลุ่มชาวอโลเวดราผู้ยากไร้ไปไม่น้อย
มิ ห นำ�ซํ้ า ข้ า ยั ง ไม่ ห ายตะลึ ง เลยที่ เ จ้ า เกลี้ ย กล่ อ มให้ วิ เ อโก
ยกตำ�แหน่ ง ที่ ป รึ ก ษาให้ แ ก่ ตั ว แทนซึ่ ง ได้ รั บ เลื อ กจาก
ชนชั้นล่างได้
ข้ายังคงรู้สึกพะวงกับการที่ท่านต้องเดินทางจากที่นี่
ไปยังซานโตราสและอยู่ใกล้กับเหตุการณ์ความขัดแย้งที่กำ�ลัง
14
 แอนโทนี เรย์โนลด์ส

เดือดพล่าน ทว่าข้าก็เข้าใจเหตุผลของท่านดี พูดตามตรงนะ

หากคนอื่น ๆ ในราชสำ�นักของวิเอโกฉลาด เอาใจใส่ และ
เห็นอกเห็นใจผู้อื่นได้สักเสี้ยวหนึ่งของท่าน โลกคงจะน่าอยู่
กว่านี้มาก ซานโตราสจะล่มสลายอย่างไม่ต้องสงสัย ไม่ต่าง
อะไรกับนครรัฐและชาติอื่น ๆ แต่ข้าเชื่อว่าท่านคิดถูก การ
ปรากฏตั ว ของเจ้ า จะต้ อ งช่ ว ยให้ ซ านโตราสไม่ ล่ ม สลายไป
หลังจากจบสงครามได้แน่
เหล่าแกรนด์มาสเตอร์จะต้องคัดค้านคำ�สั่งไม่ให้โจมตี
เมือง — เพราะพวกเขารํา่ รวยขึน้ จากการริบเอาทรัพย์สนิ เงินทอง
ของศัตรูผู้ถูกพิชิตมาเป็นของตนเอง — ทว่าพวกเขาย่อมไม่กล้า
่าง
ต่ อ ต้ า นวิ เ อโก แน่ น อนว่ า เหตุ รุ น แรงและปล้ น ชิ ง ทรั พ ย์ ค ง
จะยั ง มี เ กิ ด ขึ้ น บ้ า ง มิ ฉ ะนั้ น มั น ก็ ค งจะดู เ หมื อ นเป็ น เรื่ อ ง
อย
เหนือจินตนาการเกินไป แต่ข้าเชื่อว่านี่จะต้องเป็นจุดเริ่มต้น
ของยุคสมัยใหม่แห่งคามาวอร์ ยุคสมัยทีผ่ ูค้ นจะหันไปมุง่ เน้น
ทำ�การค้าขายกับเหล่าพันธมิตรและพัฒนาคุณภาพชีวิตของ
ชาวคามาวอร์ทั่วไป มิใช่เอาแต่จดจ่ออยู่กับการทำ�สงคราม
ตัว

อันโหดร้ายและนองเลือดซึ่งถูกเคลือบทับด้วยคำ�ว่า “ภาระ
หน้าที่ของชนชั้นสูง”
การจะเปลี่ ย นความเชื่ อ ในเรื่ อ งธรรมเนี ย มปฏิ บั ติ
อันแสนป่าเถื่อนและล้าสมัยของภาคีอัศวินนั้นคงต้องใช้เวลา
สักหน่อย แต่หากมีท่านคอยช่วย ข้ามั่นใจว่าเราจะช่วยชี้นำ�
วิเอโกให้ขจัดความเชื่อนี้ไปได้อย่างแน่นอน สิ่งที่ถือกำ�เนิด
ในฐานะภาระหน้าที่ของชนชั้นสูง บัดนี้กลับแปดเปื้อนด้วย
ความละโมบ และเรือ่ งชัว่ ช้าเช่นนีก้ ค็ วรจะหมดสิน้ ไปนานแล้ว
คนของเจ้าคือคนกลุ่มแรกที่ได้พบเห็นความเลวร้ายนี้ ทั้ง ๆ ที่
ไม่ควรมีใครต้องเห็นบ้านเกิดของตนถูกทำ�ลายหรือเห็นผู้คน
อั น เป็ น ที่ รั ก ถู ก ฆ่ า ตายอย่ า งโหดเหี้ ย ม แม้ เ ราจะไม่ อ าจหา
สิ่งใดมาชดใช้ให้แก่เรื่องในคราวนั้นได้ แต่เราก็รับรองได้ว่า
15
 รูนเนชัน

เหตุการณ์เช่นนี้จะไม่มีทางเกิดขึ้นซํ้าอีก
ข้ามั่นใจว่าอิทธิพลของท่านที่มีต่ออนาคตอันยิ่งใหญ่
ของคามาวอร์ จ ะต้ อ งถู ก บั น ทึ ก ไว้ ใ นหน้ า ประวั ติ ศ าสตร์ แ น่
ท่ า นดึ ง ด้ า นที่ ดี ที่ สุ ด ของวิ เ อโกออกมา และมั น ก็ ทำ�ให้ ข้ า
อดวาดฝันถึงอนาคตไม่ได้

สหายและพันธมิตรที่รักของท่าน
คาลิสตา

่าง
อย
ตัว

16
 บทที่หนึ่ง

ทุ่งร้าง ซานโตราส
่าง
สิบแปดเดือนหลังจากพิธีราชาภิเษกของวิเอโก

คาลิสตา โวล คาลาห์ เฮการี นายพลแห่งกองทัพเดอะโฮสต์

อย
คมหอกแห่งบัลลังก์อาร์เจนต์ และหลานสาวขององค์ราชา กระชากหมวก
เกราะออกจากศีรษะ นางสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วสางมือผ่านเส้นผมยาว
ชื้นเหงื่อของตน
ตัว

ดวงตะวันสาดแสงจ้ามายังนางอย่างไม่ยอ่ ท้อและไม่ปรานี อากาศร้อน

จนแทบไหม้ มันเผาปอดนาง ทว่าหัวใจของนางก็ค่อย ๆ เริ่มเต้นเป็นจังหวะ
สมํ่าเสมอ ในยามที่ความบ้าคลั่งของศึกการต่อสู้ค่อย ๆ มลายหายไป นาง
ถึงเพิ่งรู้สึกเจ็บและปวดแผลที่นางจำ�ไม่ได้ว่าได้มันมาตอนไหน นางรู้สึกหนัก
ศีรษะ และในหูกม็ เี สียงดังวิง้ ๆ นางถูกฟาดศีรษะมาหรือไร ก็เป็นไปได้ แต่
เพราะการต่อสู้วุ่นวายโกลาหลนัก นางจึงไม่แน่ใจ
สองแขนของนางหนักอึ้งดั่งตะกั่ว แผ่นหลังปวดร้าว นางอยากจะ
ทิ้งตัวลงไปนอนบนพื้นและหลับตาลงยิ่งนัก แต่นางก็ไม่ได้ทำ�เช่นนั้น ไม่มี
ทหารคนไหนอยากเห็นผู้บังคับบัญชาของตนพ่ายแพ้ให้กับความเหนื่อยล้า
ฉะนั้นนางจึงยืนตั้งมั่นไว้พลางภาวนาต่อเหล่าบรรพชนไม่ให้ท่อนขาทรุดฮวบ
ลงไปใต้ร่าง
ซากศพนับพันกระจัดกระจายอยู่ทั่วที่ราบคลุ้งฝุ่น จุดที่เกิดการต่อสู้
17
 รูนเนชัน

อันดุเดือดขึ้นมีซากศพกองสูง เรียงรายกันเป็นแถวอยู่ตรงจุดที่เหล่าทหาร
เข้าฟาดฟันและสังหารกัน ส่วนใหญ่แน่นิง่ ไร้การเคลือ่ นไหว แต่ไม่ใช่ทัง้ หมด
ผู้รอดชีวิตจากทั้งสองฝั่งกระตุกไหวและร้องครวญคราง แต่เนื่องจากชาว
คามาวอร์เป็นฝ่ายชนะ ฉะนั้นในตอนที่เหล่าผู้บาดเจ็บทั้งหลายกำ�ลังตื่นเต้น
ดีใจ บาดแผลได้รับการรักษา ชาวซานโตราสก็กำ�ลังถูกไล่ฆ่าอยู่
ข้ามโพ้นสมรภูมริ บไป เหล่าภรรยา สามี บุตรชาย และบุตรสาวของ
ทหารเหล่านี้ต่างก็เฝ้ามองอยู่บนกำ�แพงเมืองลาดชันที่สร้างขึ้นจากหินทราย
คาลิสตาคล้ายจะได้ยินเสียงรํ่าไห้ของพวกเขา และภายในกำ�แพงเมืองนั้น
ก็คงจะเกิดเหตุชลุ มุนขึน้ แม้ราชาของตัวเมืองจะยอมทุม่ หมดหน้าตักด้วยการ
ต่อต้านคามาวอร์ แต่ในเมื่อเขาตายแล้ว เมืองของเขาก็ต้องถูกยึด
่าง
ไกลออกไปเบือ้ งหลังคาลิสตา บนเนินเขาทีม่ องเห็นสนามรบได้ชดั เจน
มีกระโจมพลับพลาสำ�หรับให้องค์ราชาพร้อมราชินีข้างกายใช้ทอดพระเนตร
อย
วิ เ อโกอยากจะลงมาต่ อ สู้ อ ยู่ ที่ นี่ นั ก อยากจะมานำ � ทั พ อยู่ ด้ า นหน้ า พร้ อ ม
ดาบศักดิ์สิทธิ์แซงก์ทิตีในมือ อย่างไรเสีย เขาก็มีเชื้อสายของราชานักรบ
และบิดาของเขาก็เป็นถึงราชสีห์แห่งคามาวอร์ในตำ�นาน วิเอโกเป็นราชามาได้
หนึ่งปีครึ่งแล้ว และเขาก็ต้องการพิสูจน์ให้พันธมิตรกับผู้กล่าวร้ายทั้งหลาย
ตัว

เห็นถึงอำ�นาจความแข็งแกร่งของตน
ยังไม่ทันที่การต่อสู้จะเริ่มขึ้น เขาก็ปฏิเสธไม่ยอมรับฟังคำ�แนะนำ�
ของเหล่าที่ปรึกษาและนายพลที่ต่างก็คะยั้นคะยอให้เขาเฝ้ามองอยู่ไกล ๆ
อย่างปลอดภัย ด้วยเหตุนี้ ตอนที่คนทั้งหมดจากไปแล้ว คาลิสตาจึงตรงไป
เผชิญหน้ากับเขา
“ท่านเป็นราชานะ แล้วท่านก็ยังไม่มีทายาทด้วย” คาลิสตาเอ่ยลอด
ไรฟัน ความอดทนเริ่มหมดสิ้นลง
“ข้าเบื่อจะใช้ชีวิตอยู่ใต้เงาท่านพ่อข้าเต็มที” วิเอโกแหว เขาอยู่ในชุด
พร้อมรบ บนตัวสวมชุดเกราะสีด�ำ ขอบทองเปล่งประกาย “ข้าเองก็เป็นนักรบ
เหมือนกับเขา ข้าจึงอยากคว้าชัยชนะในครั้งนี้มาด้วยตัวเอง”
“ไม่วา่ ท่านจะไปร่วมรบด้วยหรือไม่ มันก็เป็นของท่านอยูด่ ”ี คาลิสตา
สวนกลับ “ประวัติศาสตร์จะบันทึกเหตุการณ์นี้ไว้ในฐานะชัยชนะของราชา
18
 แอนโทนี เรย์โนลด์ส

วิเอโก ไม่สำ�คัญหรอกว่าท่านจะไปสู้ด้วยหรือไม่”
“แต่มันสำ�คัญสำ�หรับข้า” เขาตอบกลับอย่างเผ็ดร้อนไม่แพ้กัน
ไม่เคยมีใครกล้าพูดกับเขาด้วยโทนเสียงแบบทีน่ างใช้ ทว่าตอนยังเด็ก
เขาอยากได้รับความเห็นชอบจากนางเสมอ และในตอนนี้ก็ยังคงเป็นเช่นนั้น
อยู่ในหลาย ๆ แง่มุม
แต่ถงึ กระนัน้ วิเอโกก็ไม่คดิ เปลีย่ นใจ เขายังคงเปิดปากโต้เถียงต่อไป
จนกระทั่งราชินีอิโซลด์วางมือข้างหนึ่งลงบนแขนของเขา “คาลิสตาพูดถูก
ยอดรักของข้า” นางกล่าว “อยู่ข้าง ๆ ข้าเถอะนะ ได้โปรด ท่านไม่มีอะไร
ต้องพิสูจน์ทั้งนั้น”
แม้นางจะพูดด้วยนํ้าเสียงอ่อนโยน ทว่าในตัวอิโซลด์กลับมีความ
่าง
แข็งแกร่งน่าเกรงขามแฝงอยู่ วิเอโกถอนหายใจและมีท่าทีอ่อนลงในที่สุด
“คงเป็นเพราะศักดิ์ศรีกระมัง ข้าถึงได้อยากสู้แบบนี้” เขากล่าวขณะวางมือ
อย
ลงบนมือของราชินีตน “ข้าจะทำ�ตามที่เจ้าขอแล้วกัน ยอดรักของข้า”
บนสนามรบอั น ร้ อ นระอุ ซึ่ ง เต็ ม ไปด้ ว ยฝุ่ น รายล้ อ มด้ ว ยซากศพ
และผู้บาดเจ็บมากมาย คาลิสตาชูหอกของนางขึ้นเพื่อเป็นการคำ�นับคู่ราชา
และราชินีจากระยะไกล
ตัว

“ไปจัดการเจ้านั่นเถอะ ท่านนายพล” นํ้าเสียงทุ้มตํ่าและลึกลํ้าดั่ง

ชายชาตรีแว่วดังขึ้น คาลิสตาหันไปเห็นเลดรอส นายกองที่นางไว้ใจและ
มากความสามารถที่สุด เขาเป็นชายร่างใหญ่ ใหญ่กว่าทหารในทัพคามาวอร์
ที่สูงรองลงมาราว ๆ หนึ่งช่วงศีรษะถึงหัวไหล่ได้ และบนใบหน้าสีนํ้าตาลคลํ้า
ของเขาก็มีรอยแผลเป็นสีซีดจางพาดทับไว้เป็นรูปกากบาท ชุดเกราะของเขา
ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าเกราะอกหุ้มหนัง หมวกเกราะทองแดงรูปร่างธรรมดา
และเกราะหนังสำ�หรับหุ้มขา ไม่ต่างอะไรกับทหารชนชั้นล่างในทัพเดอะโฮสต์
คนอื่น ๆ โล่ไม้ใบใหญ่ของเขาเป็นเพียงแผ่นไม้ร้าว ๆ และมันก็แตกออก
จากกันเป็นชิ้น ๆ ยามที่เขาปลดมันออกจากแขนข้างหนึ่ง เป็นแขนที่ใหญ่โต
มโหฬาร ใหญ่ จ นเที ย บเท่ า กั บ ต้ น ขาของบุ รุ ษ คนอื่ น ๆ ได้ ทั่ ว ทั้ ง ตั ว เขา
เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด แต่ส่วนน้อยเท่านั้นที่เป็นเลือดของเขาเอง
คาลิสตาจ้องมองเขา พยายามทำ�ความเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร เขา
19
 รูนเนชัน

จึงพยักพเยิดไปทีข่ า้ งศีรษะนาง นางยืน่ มือขึน้ ไปแตะขมับ แล้วก็ตอ้ งขมวดคิว้

เมื่อเห็นปลายนิ้วที่เปื้อนคราบเลือด คาลิสตาชำ�เลืองมองหมวกเกราะที่มือ
อันแข็งทื่อของนางกุมไว้หลวม ๆ จึงได้เห็นรอยผ่าบริเวณด้านข้างอันเกิดจาก
การจูโ่ จมของขวาน มันคงแค่เฉียดนางไป ไม่อย่างนัน้ นางคงได้นอนคลุกฝุน่
อยู่กับซากศพอื่น ๆ แล้ว นางยังมีโชค และเลดรอสก็รู้เรื่องนั้นดี
“ไม่เป็นไรหรอก นายกอง” นางกล่าว
ในมือของเลดรอสจิกยึดเส้นผมของศีรษะที่ถูกบั่นเอาไว้ราวกับว่ามัน
เป็นถ้วยรางวัลน่าเขย่าขวัญ นั่นคือศีรษะของกษัตริย์แห่งซานโตราส การ
สิ้ น พระชนม์ ข องกษั ต ริ ย์ ช าติ นั ก รบผู้ นี้ ทำ � ให้ พ วกศั ต รู ข วั ญ หนี ดี ฝ่ อ และ
ก็เหมือนดั่งเช่นทุกครั้ง เมื่อความโกลาหลเริ่มอุบัติขึ้น จุดจบย่อมเป็นสิ่งที่
่าง
มิอาจหลีกเลี่ยงได้อีกต่อไป ความหวาดกลัวจะแพร่กระจายไปทั่วสนามรบ
และความแน่วแน่ของพวกทหารก็ช่างเปราะบางนัก การตายของคนคนเดียว
อย
อาจทำ�ให้ทั้งแนวทัพแตกพ่ายได้ เช่นเดียวกับที่ก้อนกรวดเพียงก้อนเดียว
อาจทำ�ให้เกิดหิมะถล่มได้
“เป็นการสังหารที่เฉียบคมนัก” คาลิสตากล่าว
ราชาของฝ่ายศัตรูมีชื่อเสียงโด่งดังในฐานะนักดาบผู้เก่งฉกาจ และ
ตัว

จากที่คาลิสตาเคยเห็นเขาต่อสู้ กิตติศัพท์ที่ว่าก็ไม่ใช่เรื่องคุยโวเลย เขานำ�

กองทหารชัน้ ยอดของตนบุกฝ่าเข้ามาในทัพปีกขวาของพวกนางได้ ทัง้ ยังต่อสู้
ราวกับเทพเจ้า และไล่ฆ่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางทางเขาไว้ แนวทัพคามาวอร์
จำ�ต้องถอยร่นมาและเกือบจะแตกพ่าย จนกระทัง่ เลดรอสบุกฝ่าความวุน่ วาย
ไปประจันหน้ากับเขา
ราชาแห่งซานโตราสย่อมเป็นนักรบฝีมือฉกาจอย่างไม่ต้องสงสัย...เขา
แค่ไม่เคยประมือกับคนอย่างเลดรอสมาก่อนเท่านั้น
“เจ้าบ้านี่สู้ได้ดีทีเดียว” เลดรอสคำ�ราม
“แต่ยังไม่ดีพอ” คาลิสตาออกความเห็น “ภาคีอัศวินจะต้องโกรธเจ้า
มากแน่ ๆ ที่ถูกชิงตัดโอกาสในการคว้าเกียรติครั้งนี้ไป”
เลดรอสเหยียดยิ้ม แม้รูปหน้าของชายผู้นี้จะกว้างและหนาเกินกว่า
จะเรียกว่าหล่อเหลา แต่เขาก็มีใบหน้าที่ดูซื่อตรง ไร้กลโกงเล่ห์เหลี่ยมใด ๆ
20
 แอนโทนี เรย์โนลด์ส

ซึ่ ง ถื อ ว่ า เป็ น ลั ก ษณะที่ ห าพบได้ ย ากยิ่ ง “นั่ น ยิ่ ง ทำ � ให้ ชั ย ชนะในครั้ ง นี้
หอมหวานกว่าเดิมอีก” เขาว่า นัยน์ตาสีเข้มฉายประกายชั่วร้าย
คาลิ ส ตาพ่ น ลมพรื ด เป็ น เสี ย งที่ ฟั ง ดู ไ ม่ ส ง่ า งามเอาเสี ย เลย แต่
นอกจากเลดรอสกับทหารผูซ้ ือ่ สัตย์แห่งทัพเดอะโฮสต์คนอืน่ ๆ แล้ว ใกล้ ๆ นี้
ก็ไม่มีใครอยู่ฟังมันอีก แม้นางจะถือกำ�เนิดมาในชนชั้นสูง แต่นางมักจะรู้สึก
สบายใจยามที่ได้อยู่กับพลทหารธรรมดาทั่วไปมากกว่าเวลาที่ต้องอยู่กับพวก
ขุนนางซึ่งมีแต่จะเยินยอ โป้ปด และหักหลังกัน การเมืองในราชสำ�นักแห่ง
คามาวอร์นั้นอันตรายดุจสนามรบที่เต็มไปด้วยการเสแสร้ง การลอบโจมตี
อย่ า งกะทั น หั น และการต่ อ สู้ จ นตั ว ตาย ทว่ า ถึ ง อย่ า งไรคาลิ ส ตาก็ ช อบ
เผชิญหน้ากับศัตรูในสนามรบมากกว่า เพราะอย่างน้อยนางก็มองเห็นว่าใคร
เป็นคนกุมดาบอยู่ ่าง
ฝุ่นควันที่ลอยฟุ้งอยู่ในระยะไกลบ่งชี้ให้เห็นว่าทัพศัตรูที่เหลือหนีไป
อย
ทางไหน แต่พวกนัน้ คงรอดไปได้ไม่นาน เพราะนอกจากกองกำ�ลังเดอะโฮสต์
แล้ ว สามภาคี อั ศ วิ น หลั ก ก็ ไ ด้ ม าร่ ว มผนึ ก กำ � ลั ง เอาชนะซานโตราสด้ ว ย
ทั้งเหล่าอัศวินแห่งภาคีเปลวไฟสีคราม ภาคีเขาสัตว์แห่งเอบอน และภาคี
เหล็กกล้า รวมทั้งกลุ่มภาคีเล็ก ๆ อีกหยิบมือหนึ่ง ในเมื่อพวกเขาไม่ได้รับ
ตัว

เกียรติให้เป็นผู้บุกตะลุยไปคว้าชัยชนะมา เนื่องจากทัพศัตรูดันแตกพ่ายไป
ก่อนที่พวกเขาจะทันได้ต่อสู้สุดกำ�ลัง อัศวินเหล่านั้นจึงหันมาสนองความ
ต้องการของตนด้วยการไล่ฆ่าผู้รอดชีวิตแทน
คาลิสตาสลัดอาการเหน็ดเหนื่อยทิ้ง ก่อนจะก้าวเดินไปท่ามกลาง
กองทัพเดอะโฮสต์โดยมีเลดรอสเดินอยู่ข้างกาย นางอยากให้พวกเขาได้เห็น
ผู้บังคับบัญชาของตน นางหยุดยืนบ่อยครั้งเพื่อกล่าวคำ�ชมแก่เหล่าทหาร
บางคราวก็หยอกล้อและปลอบโยนพวกเขา นางจะคุกเข่าลงข้างกายทหาร
ทีไ่ ด้รบั บาดเจ็บ กุมมือผูท้ ีก่ �ำ ลังจะหมดลมหายใจไว้ และลงมือวาดรูปตรีศลู
เลื อ ดลงบนหน้ า ผากของผู้ ที่ จ ากไป ริ ม ฝี ป ากเอ่ ย ขอบคุ ณ สำ � หรั บ ความ
กล้ า หาญของพวกเขา — ซึ่ ง ถึ ง แม้ มั น จะเป็ น คำ � ที่ ฟั ง ดู ว่ า งเปล่ า สำ � หรั บ นาง
แต่มนั เหมือนจะช่วยปลอบขวัญผูท้ ีย่ งั มีชวี ติ อยูไ่ ด้บา้ ง นอกจากนีน้ างยังบอก
เหล่าทหารที่ยังเยาว์วัยด้วยว่าตอนนี้พวกเขาเป็นทหารผ่านศึกแล้ว ก่อน
21
 รูนเนชัน

จะหันไปพยักหน้าให้กบั ทหารทีเ่ คยผ่านศึกมาจริง ๆ ทีต่ า่ งก็มนี ยั น์ตาหวาดผวา

บรรดานักบวชสวมหน้ากากลายครามต่างเที่ยวตระเวนไปทั่วสนามรบ พลาง
เคาะนิ้ ว ลงบนผิ ว หน้ า ตึ ง เรี ย บของกลองขนาดจิ๋ ว เพื่ อ ช่ ว ยนำ � ทางเหล่ า
ดวงวิญญาณคนตายไปหาเหล่าบรรพชนผู้น่าเลื่อมใส
ไม่ว่าพวกนางจะเคลื่อนกายไปที่ใด เหล่าทหารก็จะเหวี่ยงมือตีไหล่
เลดรอส กระทั่งผู้ที่ไม่ได้เห็นเขาสังหารกษัตริย์ของศัตรูกับตาก็ยังรู้เรื่องนี้ดี
ทหารทุกคนในกองทัพเดอะโฮสต์จึงมองเขาเป็นผู้ที่น่าเกรงขามและเคารพ
เลือ่ มใส เขาเปรียบเสมือนเครือ่ งรางของพวกเขา และคาลิสตาก็ไม่กล้าคิดว่า
จะเกิดอะไรขึ้นหากเขาเกิดตายไปในศึกสงคราม เพราะชายผู้นี้ถือเป็นหัวใจ
และจิตวิญญาณของกองทัพเดอะโฮสต์อย่างแท้จริง
่าง
ดวงอาทิตย์คล้อยตัวลงตํ่าขณะที่คาลิสตาและเลดรอสก้าวเดินผ่าน
กลุ่มทหารที่รวมตัวกันอยู่เป็นหย่อม ๆ ลำ�คอของนางแห้งผากและเต็มไป
อย
ด้วยฝุ่นผง นางจึงยื่นมือไปรับถุงหนังบรรจุนํ้ามาจากทหารนายหนึ่งด้วย
ความเต็มใจ
เมื่ออาการสะเทือนใจจากศึกสงครามเริ่มพร่าเลือนไป คลื่นความปีติ
จึงเริ่มก่อตัวขึ้นในหมู่ทหารแห่งทัพเดอะโฮสต์ พวกเขาเอาชีวิตรอดมาได้และ
ตัว

เป็ น ฝ่ า ยมี ชั ย พวกเขาจะได้ ก ลั บ ไปเจอหน้ า ภรรยา สามี และลู ก หลาน

ของตนอีกครั้ง และมันก็ทำ�ให้ยามเช้าของวันถัดไปดูสวยงามน่าดูชมยิ่งขึ้น
ไปอีก
แว่วเสียงโห่ร้องชื่นชมเลดรอสดังสนั่น ชายร่างยักษ์จึงชูถ้วยรางวัล
เปื้อนเลือดในมือขึ้นสูงให้ได้เห็นโดยทั่วกัน คาลิสตายิ้มเมื่อเห็นพวงแก้ม
กว้างของเขาขึ้นสีแดงเรื่อ แม้เขาจะเป็นคนตัวใหญ่ ทรหด และสามารถ
ต่อกรกับทหารม้าเกราะหนักได้โดยไม่หวัน่ เกรง ทว่าการสรรเสริญในลักษณะนี้
ก็ยังทำ�ให้เขารู้สึกประหม่าอยู่ดี และนางก็มองว่ามันเป็นอะไรที่น่าเอ็นดูนัก
เลดรอสสังเกตเห็นสายตาของนาง ช่วยข้าด้วย เขาใช้สายตาอ้อนวอน
แต่มันกลับยิ่งทำ�ให้นางได้ใจ นางวางมือข้างหนึ่งลงบนลาดไหล่กว้างที่สูง
เหนือศีรษะนางขึ้นไป แล้วชูหอกในมือ
“เลดรอส!” นางคำ�ราม “มือสังหารเหล่าราชัน!”
22
 แอนโทนี เรย์โนลด์ส

เขาจ้องมองนางด้วยสายตาตื่นตะลึง คาลิสตาหัวเราะให้กับท่าทาง
เขินอายของอีกฝ่าย
กองทัพเดอะโฮสต์ตะโกนรับคำ�ดังลั่นและกู่ร้องชื่อเขาซํ้า ๆ ทหาร
ทุกนายต่างยันร่างลุกขึ้นพร้อมชูอาวุธสึกกร่อนและเปื้อนเลือดขึ้นกลางอากาศ
จนเมื่อเสียงโห่ร้องเริ่มแผ่วเบาลง คาลิสตาจึงสังเกตเห็นทหารม้าเกราะหนัก
ที่กำ�ลังเฝ้ามองอยู่ใกล้ ๆ อย่างเงียบงัน อัศวินผู้นั้นนั่งคร่อมอยู่บนม้าศึก
หุ้มเกราะเหล็กตัวใหญ่ บนร่างเปล่งประกายด้วยชุดเสื้อเกราะหรูหรา มี
ผ้าคลุมกำ�มะหยี่เนื้อดีสีม่วงเข้มพาดอยู่บนบ่า
เฮคาริม แกรนด์มาสเตอร์แห่งภาคีเหล็กกล้า คู่หมั้นของข้า
นางรีบดึงมือออกจากไหล่ของเลดรอส เสียงแซ่ซ้องแห่งความปีติ
่าง
เมื่อครู่พลันหายวับไป หลงเหลือเพียงความเงียบงัน นายกองร่างใหญ่หัน
ไปหาเฮคาริมและหลุบตาลงด้วยความเคารพเชื่อฟัง เช่นเดียวกับทหารใน
อย
ทัพเดอะโฮสต์นายอื่น ๆ มีเพียงคาลิสตาที่ไม่ได้ทำ�ตาม นางมีสายเลือด
เชื้อพระวงศ์ จึงไม่ต้องหลุบตาให้ใครนอกจากองค์ราชาแต่เพียงผู้เดียว
รูปโฉมของเฮคาริมนั้นดูภาคภูมิและสูงศักดิ์ ทั้งยังมีความงดงาม
สมฐานะชนชั้นสูง เขากวาดสายตายโสโอหังผ่านเหล่าทหาร มันค้างนิ่งอยู่
ตัว

บนร่างของเลดรอสเล็กน้อย ก่อนจะเคลื่อนมาหยุดอยู่ที่คาลิสตา เส้นผม

หยักศกยาวประบ่าของเขามีสีดำ� ผิวสีมะกอกของเขาก็ไร้ซึ่งร่องรอยตำ�หนิ
ใด ๆ นัยน์ตาเป็นสีเขียวเข้มดั่งท้องสมุทร และมันก็แฝงไว้ด้วยประกาย
แรงกล้าที่ดูอันตรายและน่าหลงใหลในเวลาเดียวกัน
เฮคาริมลงจากม้าด้วยการไถลตัวลงมาบนพื้นอย่างลื่นไหลพร้อมด้วย
เสียงชุดเกราะดังระรัว เขาเป็นชายร่างสูงและไหล่กว้าง สูงไม่เท่าเลดรอส
หรอก แต่จะมีใครสูงเท่าเขาได้ เด็กรับใช้คนหนึ่ง — ซึ่งน่าจะเป็นบุตรสาวของ
ตระกูลชนชั้นสูงที่มีเงินมากพอจะซื้อตำ�แหน่งข้ารับใช้ข้างกายเฮคาริมให้นาง
ได้ — รีบพุ่งกายมาข้างหน้าแล้วคว้าสายบังเหียนม้าศึกไป เจ้าอสูรร่างใหญ่
พ่นลมพรืดแล้วกระทืบกีบเท้าหุ้มเหล็ก นัยน์ตาเปล่งประกาย มันทำ�ท่า
ราวกั บ จะกั ด เด็ ก สาวเข้ า ให้ แต่ ก็ ถู ก ปรามเอาไว้ โ ดยคำ � สั่ ง เฉี ย บขาดของ
ผู้เป็นนาย
23
 รูนเนชัน

“ท่านหญิงคาลิสตา” เฮคาริมกล่าวพลางค้อมศีรษะลง ทว่าไม่ได้

ละสายตาจากนางเลย
“ลอร์ดเฮคาริม” คาลิสตาตอบรับพลางเชิดคางขึ้นเล็กน้อย
ความเงียบงันขยายยืดยาวออกไปขณะที่นางเฝ้าคอยให้เขาเอ่ยปาก
เหงื่อเม็ดหนึ่งไหลย้อยลงมาตามแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อตึงแน่น
ใต้ชุดเกราะนาง แม้ทั้งคู่จะถูกกำ�หนดให้ต้องแต่งงานกันก่อนสิ้นปี ทว่า
นี่ ก็ เ ป็ น เพี ย งครั้ ง ที่ ส ามที่ ทั้ ง สองได้ พู ด คุ ย กั น ความสั ม พั น ธ์ ข องทั้ ง คู่ นั้ น
ค่อนข้างจะกระอักกระอ่วนอยู่บ้าง ทว่าก็พอเข้าใจได้ เพราะพวกเขาแทบ
จะเป็นแค่คนแปลกหน้าต่อกัน รอบกายทั้งสองมีผู้คนเฝ้ามองและรับฟังอยู่
มากมาย แต่หากให้นางพูดจากใจ คนที่นางพอจะตระหนักถึงตัวตนได้กลับ
่าง
มีเพียงแค่เลดรอสที่ยืนนิ่งประหนึ่งรูปปั้นอยู่ข้างกายเท่านั้น
เฮคาริมชำ�เลืองมองเลดรอสอีกครั้งราวกับรับรู้ได้ถึงความคิดนาง
อย
สายตาของเขานิ่งค้างอยู่บนศีรษะขาดสะบั้นที่นายกองยังถือค้างไว้ คาลิสตา
นึกว่าเขาจะพูดอะไรออกมาเสียอีกที่ดันถูกนายทหารชั้นตํ่าแย่งชิงเกียรติ
ในการสังหารไป ทว่าอีกฝ่ายกลับแย้มรอยยิ้ม เป็นรอยยิ้มอันอบอุ่นและ
ทำ�ให้ใบหน้าเขาดูสดใสขึ้น
ตัว

“ช่วยไปกับข้าสักประเดี๋ยวได้หรือไม่ ท่านหญิง” เฮคาริมกล่าว

“ได้สิ” นางตอบ
เขาหันหน้ามาและยื่นแขนมาให้ คาลิสตาส่งหอกในมือให้คนรับใช้
ก่อนจะก้าวไปยืนข้างกายเขาพลางวางมือลงบนเกราะแขนหรูหรานั้นเบา ๆ
คงจะเป็นภาพที่แปลกน่าดู ทั้ง ๆ ที่กิจกรรมที่เหมาะสมกับคู่หมั้น-
คู่หมายควรจะเป็นการออกไปเดินเล่นกันในสวนยามบ่าย ทว่าพวกเขากลับ
ต้องมาเดินทอดน่องอยูท่ า่ มกลางซากศพและผูท้ ีก่ �ำ ลังจะตายแทน นอกจากนี้
รูปกายของเฮคาริมยังดูสะอาดหมดจด ในขณะที่คาลิสตารู้ดีว่าบนตัวของ
นางนั้นมีแต่เลือด ฝุ่นผง และเหงื่อไคลเปรอะอยู่เต็มไปหมด
“จะหาว่าข้าไม่เคยพาท่านไปเยือนยังที่ดี ๆ ไม่ได้นะ” เฮคาริมพึมพำ�
ในนํ้าเสียงคล้ายจะมีรอยยิ้มแฝงอยู่ “หากโชคเข้าข้าง ไว้ครั้งหน้าข้าจะพา
ท่านไปที่สุสานไม่ก็หนองบึงบ้าง และแน่นอนว่าข้าเองก็จะไปกับท่านด้วย”
24
 แอนโทนี เรย์โนลด์ส

คาลิสตานึกดีใจที่อีกฝ่ายพอจะมีไหวพริบอยู่บ้าง นางสัมผัสได้ว่า
ความตึงเครียดระหว่างพวกนางคลายตัวลงเล็กน้อย นางช้อนสายตาขึ้นมอง
เขา ทำ�ไมฟันของเขาถึงขาวได้ขนาดนั้นนะ นางนึกอย่างใจลอย
“ข้าดีใจที่ได้เห็นรอยยิ้มท่านนะ ท่านหญิง” อีกฝ่ายเอ่ยเสียงเบา
นางหันมองไปรอบ ๆ “ข้าเองก็ตกใจเหมือนกันที่ข้ายังยิ้มได้” นาง
ยอมรับ “ยิ่งในสถานการณ์แบบนี้ด้วย”
“วันนี้ท่านคว้าชัยชนะมาได้อย่างไร้ที่ติ เป็นชัยชนะที่น่าจะถูกพูดถึง
ไปอีกหลายชั่วอายุคนทีเดียว”
“เป็นชัยชนะในนามขององค์เหนือหัวน่ะ ขอพระองค์จงทรงพระเจริญ”
“นั่นสินะ”
่าง
นายทหารประจำ�กองทัพเดอะโฮสต์ต่างหยัดร่างขึ้นตรงและโค้งคำ�นับ
อย่างฉับไวยามที่ทั้งสองเดินผ่านไป
อย
“ทหารเหล่านี้ดูจะรักท่านมากทีเดียว” เฮคาริมเอ่ยทัก
“พวกเขาก็แค่ชอบนายพลที่ไม่ทำ�เหมือนพวกเขาเป็นเศษเดนไร้ค่า”
เฮคาริมส่งเสียงในคอ คาลิสตาไม่มั่นใจว่าเขากำ�ลังขำ�หรือไม่ได้คิด
จริ ง จั ง กั บ มั น อั น ที่ จ ริ ง ชนชั้ น สู ง ที่ จ ะคิ ด จริ ง จั ง กั บ เรื่ อ งแบบนี้ มี อ ยู่ แ ค่
ตัว

ไม่กี่คนเท่านั้น
“คนบางกลุ่มเริ่มกังวลว่าท่านมีอำ�นาจในหมู่มวลชนมากเกินไปแล้ว”
เขารำ�พึง
“เพราะข้าไม่พาพวกเขาไปตายเหมือนวัวควายน่ะหรือ”
“เพราะคนพวกนั้นมีจำ�นวน มากเกินไป ต่างหาก” เฮคาริมตอบพร้อม
เกาคาง “ในอดีตก็เคยมีกษัตริย์ประชานิยมที่ขึ้นครองราชย์ผ่านการจลาจล
โดยกลุ่มชนชั้นล่างมาแล้ว”
คาลิสตาหัวเราะ “มีแต่คนโง่เขลาน่าสังเวชเท่านั้นแหละที่คิดว่าข้า
วางแผนจะยึดบัลลังก์อาร์เจนต์มาเป็นของตัวเอง” นางกล่าว “ข้าไม่เคยคิด
อยากเป็นกษัตริย์ และข้าก็เกลียดการเมืองในราชสำ�นัก ข้าขออยูใ่ นสนามรบ
แบบนี้ต่อไปยังจะดีเสียกว่า”
เฮคาริมยิ้ม บรรพชนช่วย ช่าง เป็น ชายที่หล่อเหลาดีจริง ๆ
25
 รูนเนชัน

“ท่านอาจจะนำ�ทัพทหารได้ด”ี เขาว่า “แต่กลับไม่คอ่ ยมีขา่ วลือในด้าน

ดี ๆ สักเท่าไร แถมยังมีคนมากมายชอบกุเรื่องมาว่าร้ายท่านด้วย ต่อให้ท่าน
จะประกาศยกย่องให้นายทหารคนสนิทของท่านเป็น มือสังหารเหล่าราชัน
แต่มันก็คงจะกลบข่าวลือเหล่านั้นไม่ได้อยู่ดี”
คาลิสตาขมวดคิว้ “ข้าไม่สนใจหรอกว่าพวกนัน้ จะพูดอะไรลับหลังข้า”
นางลั่นวาจา “ราชสำ�นักน่ะมันรังงูพิษชัด ๆ”
สีหน้าเฮคาริมดูดำ�คลํ้าลงราวกับดวงตะวันที่ลับหายไปหลังก้อนเมฆ
เขาหยุดยืน ก่อนจะหันหน้ามาหาคาลิสตาและดึงมือนางมากุมไว้ นี่เป็น
ครั้งแรกที่คนทั้งสองได้สัมผัสตัวกันจริง ๆ
“ขออภัยด้วย ท่านหญิงผู้สูงศักดิ์” เขาเอ่ยด้วยนํ้าเสียงจริงจัง “ข้า
่าง
ไม่ได้ตั้งใจทำ�ให้ท่านอารมณ์เสีย ข้าเพียงแค่อยากจะมาดูว่าท่านปลอดภัยดี
เท่านั้น และมาแสดงความยินดีให้กับชัยชนะในการวางยุทธศาสตร์ของท่าน
อย
ในวันนี้”
คาลิสตารู้สึกได้ถึงพวงแก้มอันร้อนผ่าว “ขอบคุณ” นางพึมพำ�
เฮคาริมปล่อยมือนาง จากนัน้ คนทัง้ สองก็เดินต่อไปเงียบ ๆ จนกระทัง่
วนกลั บ มายั ง จุ ด เริ่ ม ต้ น ข้ า รั บ ใช้ ข องอั ศ วิ น ยั ง คงกุ ม สายบั ง เหี ย นเจ้ า ม้ า
ตัว

สีไม้มะเกลือสุดโมโหร้ายไว้ และนางก็ดูโล่งใจเมื่อได้ส่งมันคืนให้เจ้าของ
“ข้ า ต้ อ งไปแล้ ว ท่ า นหญิ ง ที่ รั ก องค์ เ หนื อ หั ว มี รั บ สั่ ง ไม่ ใ ห้ มี ก าร
ปล้นสะดมเมือง และข้าก็อยากจะไปตรวจดูสักหน่อยว่าไม่มีใครคิดฝ่าฝืน
คำ�สั่งนั้น” เฮคาริมว่า “จะมีการจัดงานฉลองชัยขึ้นในเมือง ท่านจะช่วย
ให้เกียรติไปนั่งร่วมงานข้าง ๆ ข้าได้หรือไม่”
“ด้วยความยินดี ท่านลอร์ด”
ลอร์ดเฮคาริมส่งยิ้มมาให้เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะกลับขึ้นไปนั่งอยู่
บนม้าพันธุ์ดีตัวเขื่องของเขา อัศวินกระตุกสายบังเหียนทีหนึ่งแล้วควบขี่
ออกไปโดยมีเหล่าข้ารับใช้ตามติดไปเบื้องหลังราวกับใบไม้ในสายลม เขา
ควบม้าราวกับคนที่เกิดมาบนอาน ราวกับว่าเขาและเจ้าม้าโฉดตัวนั้นคือ
หนึ่งเดียวกัน
เหล่าอัศวินในหน่วยต่างส่งเสียงโห่รอ้ งเมือ่ เห็นแกรนด์มาสเตอร์ของตน
26
 แอนโทนี เรย์โนลด์ส

หวนกลับมาอีกครั้ง และแล้วผู้ที่ได้รับขนานนามว่าผู้ประกาศเหล็กกล้าก็เป่า
เขาสัตว์หนึ่งครั้งเป็นสัญญาณเดินหน้า จากนั้นทั้งภาคีก็ควบม้าตรงไปยัง
เมืองซึ่งถูกพิชิต
ฝุ่ น ควั น ลอยตลบอยู่ เ บื้ อ งหลั ง คนเหล่ า นั้ น สี ห น้ า ของคาลิ ส ตา
ดูเคร่งขรึมขึ้น แม้เมืองซานโตราสจะไม่ถูกปล้นสะดม แต่ก็คงจะยังมีการ
ชิงทรัพย์และขโมยของผิดจากทีเ่ ฮคาริมเพิง่ พูดไปอยูบ่ า้ ง เพราะไม่วา่ อย่างไร
สิ่งเหล่านี้ก็ถือเป็นผลพวงที่เกิดขึ้นจากสงครามทุกครั้ง และนางก็รู้ดีว่าใคร
ที่คิดขัดขืนจะต้องถูกฆ่าตาย
เลดรอสถ่มนํ้าลายลงบนพื้น
“ข้ายอมรับก็ได้” เขากล่าว “ว่าเขาขี่ม้าได้เก่งทีเดียว”
่าง
อย
ตัว

27
 บทที่สอง

ซานโตราส
่าง
การ หมั้นหมายของนางจะดำ�เนินไปอย่างไร คาลิสตาก็ไม่มีความเห็นใด
อย
ทั้งสิ้น
นางรู้ดีมาตั้งแต่แรกว่านางไม่มีสิทธิ์เลือกสามีเป็นของตนเอง ด้วย
ความที่นางเป็นถึงหลานของกษัตริย์องค์เก่า ทั้งยังเป็นหลานสาวของวิเอโก
ตัว

หรือกษัตริย์องค์ใหม่ด้วย อย่างไรเสียการสมรสของนางก็จะต้องเป็นการ
สมรสเพือ่ ผลประโยชน์ทางการเมือง นางจึงไม่เคยรูส้ กึ ขมขืน่ หรือทุกข์ใจใด ๆ
สิ่งต่าง ๆ ย่อมดำ�เนินไปตามครรลองของมัน และนางก็ทำ�ใจได้นานแล้วว่า
นางคงต้องสมรสกับขุนนางชราอวบอ้วนสักคน ฉะนั้นเมื่อวิเอโกบอกนางว่า
เขาอยากให้นางแต่งงานกับเฮคาริม นางจึงรู้สึกตกใจระคนยินดี
แน่นอนว่านางไม่ได้เข้าใจผิดไปแต่อย่างใด การหมั้นหมายของนาง
ยังคงเป็นการหมัน้ เพือ่ รวมอำ�นาจ...ทว่าในยามทีน่ างได้นัง่ อยูเ่ คียงข้างเฮคาริม
ในงานฉลองชัยซึง่ ถูกจัดขึน้ ในจัตรุ สั กลางเมืองของฝ่ายปราชัยอย่างซานโตราส
นางกลับรู้สึกว่าเหล่าบรรพชนอาจไม่ได้ใจร้ายกับนางนัก
เฮคาริมอายุมากกว่านางเพียงไม่กี่ปี และเขาก็ไต่เต้าขึ้นมามีอำ�นาจ
ในภาคีเหล็กกล้าได้อย่างรวดเร็ว ชายคนนี้เป็นแกรนด์มาสเตอร์ที่อายุน้อย
ที่สุดเท่าที่เคยมีมา และจนบัดนี้ก็คว้าชัยชนะและเกียรติยศมาได้นักต่อนัก
28
 แอนโทนี เรย์โนลด์ส

ภาคีเหล็กกล้าถือเป็นภาคีอัศวินที่ทรงอำ�นาจมากที่สุดในราชอาณาจักร ทั้ง
ในด้านการเมืองและความแข็งแกร่งทางการทหาร...แถมยังมีฐานะอันรํ่ารวย
อีกต่างหาก ชัยชนะนับหลายร้อยปีทพี่ วกเขาได้มาย่อมทำ�ให้หบี สมบัตทิ ีต่ ัง้ อยู่
ในป้อมปราการอันแข็งแกร่งยากจะพิชิตของภาคีเหล็กกล้าเต็มไปด้วยทอง
อัญมณีลํ้าค่า และวัตถุเวทมนตร์มากมาย
หลังล่วงเข้ายามราตรีไปเพียงไม่กชี่ วั่ โมง บนโต๊ะทัง้ หลายก็มจี านอาหาร
วางเต็มไปหมด เช่นเดียวกับเอลและไวน์ที่หลั่งไหลมาอย่างไม่ขาดสาย เห็น
ได้ชัดว่างานเลี้ยงฉลองเริ่มมีการจัดเตรียมกันตั้งแต่ตอนที่กองทัพทั้งสอง
ยังปะทะกันอยู่ในทุ่งราบหน้าเมือง และไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันจะต้องเป็น
งานเลี้ยงที่จัดตั้งขึ้นเพื่อฉลองชัยชนะให้แก่ราชาแห่งซานโตราส คาลิสตา
่าง
สังเกตเห็นท่าทางหวาดกลัวของเหล่าข้ารับใช้แม้พวกเขาจะพยายามซ่อนมันไว้
ถึงอย่างไรนายเหนือหัวของพวกเขาก็ถูกฆ่าตายโดยคนที่พวกเขากำ�ลังรับใช้
อย
อยู่ในตอนนี้
“ขอบใจ” นางกล่าวกับข้ารับใช้วยั เยาว์ทนี่ �ำ จานอาหารมาวางไว้ตรงหน้า
แต่เขากลับสะดุ้งเฮือกเมื่อถูกเรียกขาน และเผ่นพรวดไปทันที
ยังไม่ทันไร งานเลี้ยงฉลองก็กลายเป็นงานที่เอะอะมะเทิ่งไปเสียแล้ว
ตัว

เหล่าผู้ร่วมงานชาวคามาวอร์ต่างร้องตะโกนข้ามโต๊ะไปมา ขณะเดียวกัน
ก็หัวเราะเสียงดังลั่นพร้อมชูแก้วฉลองชัยไปด้วย นักดนตรีทั้งหลายเริ่ม
บรรเลงเพลง และกลุ่มนักเต้นซึ่งเป็นมนุษย์แมวชาววาสตาญาก็เริ่มร่ายรำ�
โดยมีเส้นแสงสีเหลือบรุ้งลอยวนตามไปทุก ๆ ครั้งที่พวกเขาหมุนร่าง ตีลังกา
และกระโดดกลับหลังด้วยท่วงท่าที่สง่างามผิดมนุษย์
วิเอโกและราชินีวัยเยาว์ของเขายังไม่ได้มาร่วมงานฉลอง ทว่าทั้งสอง
ก็ ลั่ น วาจามาว่ า ให้ เ ริ่ ม งานเลี้ ย งไปก่ อ นได้ เ ลย และเหล่ า ขุ น นางทั้ ง หลาย
ก็พร้อมใจกันตอบรับคำ�สัง่ ทีว่ า่ อย่างแข็งขัน คาลิสตารูส้ กึ ว่าการดืม่ กินอาหาร
ในขณะทีป่ ระชากรของเมืองต้องหมอบคุดคูด้ ว้ ยความหวาดกลัวอยูแ่ ต่ในบ้าน
นัน้ ช่างเป็นการกระทำ�ทีน่ า่ รังเกียจสิน้ ดี นางจึงแสร้งทำ�เป็นกินอาหารเล็กน้อย
เท่านั้น นางจะอยู่ที่นี่ให้นานเท่าที่จำ�เป็น แต่จะไม่มากไปกว่านั้น แน่นอนว่า
เมืองแห่งนี้คงจะมีสภาพยํ่าแย่ลงมากหากวิเอโกไม่สั่งให้ยั้งมือไว้ แต่สำ�หรับ
29
 รูนเนชัน

ผู้ที่สูญเสียคนที่รักไปในวันนี้ พวกเขาก็คงจะหาความสะดวกสบายไม่ได้
มากนักอยู่ดี
คาลิสตายังคงแต่งกายด้วยชุดเกราะ แต่อย่างน้อยมันก็ผ่านการเช็ด
ทำ�ความสะอาดมาก่อนแล้ว นางไม่มีเวลาอาบนํ้าชำ�ระร่างกาย แต่ได้ล้างมือ
กับล้างหน้ามาบ้าง ทัง้ ยังให้ขา้ รับใช้หวีและลงนํา้ มันบนเส้นผมยาวสีไม้มะเกลือ
ของนาง นางมักจะปล่อยผมให้ปลิวไสวอย่างอิสระ และคงจะทำ�เช่นนี้ต่อไป
จนกระทัง่ วันแต่งงาน หลังจากนัน้ มันจึงจะถูกถักเป็นเปีย อันเป็นสัญลักษณ์
ที่แสดงให้เห็นชีวิตที่ถูกผูกมัดไว้กับเฮคาริม หอกของนางยังคงวางพิงอยู่ที่
โต๊ะข้างกาย ไม่เคยห่างไปไหนแม้แต่เพียงชั่วครู่เดียว
ผู้คนที่มาเข้าร่วมงานนั้นมีอยู่ราวร้อยคนได้ ซึ่งก็ล้วนแล้วแต่เป็น
่าง
ชนชั้นสูงด้วยกันทั้งสิ้น ส่วนใหญ่แล้วเป็นอัศวิน ในขณะที่ส่วนน้อยเป็น
ขุนนางที่ทำ�หน้าที่เป็นนายทหารอยู่ในกองทัพเดอะโฮสต์ของนาง แน่นอนว่า
อย
ทหารเหล่านี้ล้วนถูกจัดให้นั่งอยู่ที่ปลายขอบโต๊ะอย่างไม่เต็มใจ การรับใช้
กองทัพเดอะโฮสต์นั้นถือเป็นสิ่งที่แทบไม่มีเกียรติใด ๆ กระทั่งเงินรายได้
ก็น้อยเสียยิ่งกว่า ในทางกลับกัน การเข้าไปทำ�หน้าที่ในภาคีอัศวินจะนำ�มา
ซึ่งรายได้และเกียรติคุณมากมาย คาลิสตารู้ดีว่าการมีสายเลือดขัตติยะทำ�ให้
ตัว

นายได้รับสิทธิพิเศษมากมาย แต่นางคิดเสมอว่าไม่ว่าอย่างไรนางก็จะเข้าไป
รั บ ใช้ ใ นกองทั พ เดอะโฮสต์ อ ยู่ ดี นางจะเลื อ กไปฉลองชั ย กั บ เหล่ า ทหาร
นอกกำ�แพงมากกว่าที่จะต้องมานั่งอยู่ท่ามกลางนักรบชั้นสูงแห่งคามาวอร์
เหล่านี้อย่างไม่ต้องสงสัย แต่ในเมื่อนี่คือสิ่งที่วิเอโกต้องการ นางจึงต้อง
มาอยู่ที่นี่
เฮคาริมนั่งอยู่ทางด้านซ้ายของนาง เขาเป็นคู่หมั้นที่ทั้งมีเสน่ห์และ
เอาใจใส่ ส่ ว นบทสนทนาของเขาก็ เ ป็ น กั น เองและชวนให้ รู้ สึ ก สบายใจ
นอกเหนือไปจากนัน้ รอบกายพวกนางยังมีผูน้ �ำ แห่งภาคีอศั วินนายอืน่ ๆ ทีม่ า
เยือนยังซานโตราสพร้อมกับวิเอโกและกองทัพเดอะโฮสต์ด้วย ตัวอย่างเช่น
ลอร์ดออร์โดโนแห่งภาคีเปลวไฟสีคราม — เจ้าของร่างกายสูงชะลูดดูเคร่งขรึม —
และท่านหญิงออโรราผู้สง่างาม แกรนด์มาสเตอร์แห่งภาคีเขาสัตว์แห่งเอบอน
ส่ ว นคนสุ ด ท้ า ยนั้ น เป็ น สตรี ที่ ทั้ ง เสี ย งดั ง และโผงผาง เจ้ า ของสมญานาม
30
 แอนโทนี เรย์โนลด์ส

อันแสนน่าหวาดกลัว คาลิสตารู้สึกเป็นมิตรกับนางขึ้นมาในทันใด
ผู้ที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะฝั่งตรงข้ามคือแกรนด์มาสเตอร์แห่งภาคีโล่ทองคำ�
หนึ่งในภาคีอัศวินขนาดย่อม เขาเป็นชายวัยกลางคนรูปร่างอ้วนเตี้ย เจ้าของ
ดวงตาหรี่ เ ล็ ก คล้ า ยหมู ผู้ มี แ ผลเป็ น อั ป ลั ก ษณ์ พ าดอยู่ บ นใบหน้ า ซี ด เซี ย ว
ชายคนนี้ก็กำ�ลังดื่มดํ่าอยู่กับแก้วสุราของตนเช่นกัน
“ดู เ หมื อ นว่ า ท่ า นจะทำ � ในสิ่ ง ที่ เ ป็ น ไปไม่ ไ ด้ ใ ห้ สำ � เร็ จ ลุ ล่ ว งไปได้ น ะ
ท่านหญิงคาลิสตา” เขาพูดเสียงเนิบ
คาลิสตานึกทอดถอนใจ ด้วยไม่อยากไปร่วมพูดคุยสัพเพเหระกับ
อีกฝ่าย แต่กย็ งั ตอบรับเขาด้วยการส่งยิม้ ให้ แม้ยิม้ นัน้ จะไม่ไปถึงดวงตานาง
ก็ตาม “อย่างไรหรือ แกรนด์มาสเตอร์ซิโอโดนา”
่าง
“ท่านหลอมเจ้าพวกชั้นตํ่านั่นให้กลายเป็นทัพทหารซึ่งพอจะใช้การได้
น่ะสิ” เขาว่า ก่อนจะยกแก้วในมือขึ้นอย่างเก้ ๆ กัง ๆ จนของเหลวด้านใน
อย
กระฉอกออกมา “ขอข้าดื่มให้สักหน่อยเถิด เพราะข้าไม่เคยคิดมาก่อนเลย
ว่ามันจะเป็นไปได้หรือจะมีใครคิดสนใจ โดยเฉพาะคนที่มีสายเลือดราชวงศ์”
“ข้ารู้สึกยินดียิ่งนักที่ฝืนทำ�ลายความคาดหวังนั่นได้”
คนในราชสำ�นักส่วนใหญ่ต่างรู้สึกตะลึงที่นางเลือกจะไปนำ�ทัพเดอะ
ตัว

โฮสต์ คาลิสตารูด้ วี า่ นางมีทกั ษะในด้านการวางยุทธศาสตร์ทางการทหาร และ

นางก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันเป็นความยโสโอหังที่คิดเช่นนั้นเลยสักนิด นอกจากนี้
นางยังเชือ่ อีกด้วยว่า การก้าวขึน้ มารับตำ�แหน่งเป็นผูบ้ งั คับบัญชาของกองทัพ
ประจำ�การแห่งคามาวอร์อันใหญ่โตมโหฬารนั้นเป็นวิธีรับใช้ชาติที่ดีที่สุดแล้ว
แม้เหล่าชนชั้นสูงจะมองว่าการนำ�ทัพทหารที่มีแต่ชนชั้นตํ่านั้นเป็นงานที่แทบ
ไม่มเี กียรติใด ๆ แต่ท�ำ ไมนางถึงต้องสนใจด้วยว่าพวกผูด้ ไี ม่เอาถ่านคิดกับนาง
อย่างไร
“แต่ทำ�ไมถึงต้องเป็นกองทัพเดอะโฮสต์เล่า” ซิโอโดนาพูดต่อ “ไม่ว่า
จะภาคีไหนก็คงรู้สึกเป็นเกียรติมากหากได้ท่านมาเป็นพวก เหตุใดท่านถึง
เลือกไปเป็นผู้นำ�ของเจ้าพวกชั้นตํ่านั่นกัน”
“แต่ เ จ้ า พวกชั้ น ตํ่ า นั่ น ก็ ค ว้ า ชั ย ชนะมาได้ ใ นวั น นี้ น ะ” คาลิ ส ตาทั ก
“อีกอย่าง ตอนนี้ข้าก็อยู่ในจุดที่รับใช้คามาวอร์ ทั้งหมด ได้ดีที่สุด ในอดีต
31
 รูนเนชัน

ที่ ผ่ า นมา กองทั พ เดอะโฮสต์ มั ก จะถู ก ใช้ เ ป็ น เป้ า รั บ ลู ก ธนู ไ ม่ ก็ ใ ช้ เ ป็ น ทั พ

สำ�หรับสกัดกั้นแนวรบของศัตรูอยู่บ่อย ๆ”
“ก็พวกมัน เป็น ชนชั้นตํ่านี่นา” ซิโอโดนากล่าวขณะเช็ดปาก
“พวกเขาเป็นชาวคามาวอร์ และสมควรจะได้รับการปฏิบัติที่ดีกว่า
การทำ�เหมือนพวกเขาเป็นขยะไร้ค่า ข้าเชื่อว่าทัพเดอะโฮสต์มีความสำ�คัญ
มากกว่านั้นเยอะ และหากทหารในกองทัพมีความแข็งแกร่ง คามาวอร์ก็จะ
แข็งแกร่งขึ้นมาได้เช่นกัน”
แกรนด์มาสเตอร์ซิโอโดนาส่งเสียงฮึดฮัดขณะที่แก้วเหล้าในมือได้รับ
การเติมเต็ม “ภาคีอัศวิน ต่างหากที่จะทำ�ให้คามาวอร์แข็งแกร่งขึ้นมาได้”
เขาว่า “พวกเขา คือฝ่ายที่มีพลังอำ�นาจอย่างแท้จริง และมันก็เป็นแบบนั้น
มาโดยตลอด” ่าง
คาลิสตาแทบจะไม่ปิดบังความเกลียดชังที่นางมีต่อซิโอโดนาไว้ “แต่
อย
ภาคีอัศวิน มิใช่ คามาวอร์” นางกล่าว “ในหลาย ๆ ครั้ง อัศวินเหล่านี้มัก
จะกลับคำ�ปฏิญาณหรือไม่ก็ปฏิเสธไม่ยอมถวายสัตย์ให้แก่กษัตริย์ที่เพิ่งขึ้น
ครองราชย์ ใ หม่ ๆ รู้ สึ ก ว่ า อั ศ วิ น ในภาคี โ ล่ ท องคำ � ก็ เ คยต่ อ สู้ กั บ ราชวงศ์
ในรัชสมัยของราชาซอโร บรรพบุรุษของข้าด้วยนี่”
ตัว

“โดนนางย้อนเข้าให้แล้วไง” ท่านหญิงออโรรากล่าวพลางยิ้มยิงฟัน
ซิโอโดนาถลึงตา “แต่นั่นมันสามร้อยปีมาแล้วนะ” เขาคำ�ราม “ภาคี
ของข้าเคยหลั่งเลือดเพื่อบัลลังก์อาร์เจนต์มามากกว่าใคร และเราก็ได้กล่าว
คำ � ถวายสั ต ย์ ใ ห้ กั บ องค์ เ หนื อ หั ว ในวั น ที่ พ ระองค์ ขึ้ น ครองราชย์ แ ล้ ว ด้ ว ย
แค่นี้ก็น่าจะมากกว่าคนอื่น ๆ แล้วกระมัง” เขาส่งสายตาเชือดเฉือนมองตรง
ไปยังเฮคาริม
ภาคีเหล็กกล้าไม่ได้ถวายสัตย์ให้แก่วเิ อโกในทันใด แม้มนั จะไม่ใช่เรือ่ ง
ผิดปกติ แต่มนั ก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาไว้วางใจราชาองค์ใหม่ โดยเฉพาะ
เมือ่ ภาคีนที้ �ำ หน้าทีเ่ ป็นผูป้ กป้องบัลลังก์ทซี่ อื่ สัตย์ทสี่ ดุ มาโดยตลอด ด้วยเหตุนี้
เอง กว่าภาคีเหล็กกล้าจะยอมกล่าวคำ�ถวายสัตย์ตอ่ องค์ราชัน เวลาก็ลว่ งเลย
มากว่าหนึ่งสัปดาห์แล้ว — ซํ้าคาลิสตายังต้องหมั้นหมายกับเฮคาริมอีก
ชนชั้ น สู ง คนอื่ น ที่ นั่ ง อยู่ ใ กล้ ๆ ต่ า งพากั น ยื่ น คอออกมาเพื่ อ รอดู ว่ า
32
 แอนโทนี เรย์โนลด์ส

เฮคาริมจะฮุบเหยื่อหรือไม่ แต่เขากลับเพียงแค่หัวเราะเบา ๆ พลางยกผ้า

เช็ดปากเนื้อไหมขึ้นแตะริมฝีปากตน
คาลิสตายกมือข้างหนึ่งขึ้นเป็นเชิงปราม การยุแหย่ซิโอโดนาต่อไป
ย่อมไม่ส่งผลดีต่อใคร แม้ว่ามันจะน่าขันมากก็ตาม “ไม่มีใครคิดทำ�ลาย
ชื่อเสียงและเกียรติยศของภาคีโล่ทองคำ�ทั้งนั้น” นางเอ่ย “ประเด็นที่ข้า
ต้องการจะสือ่ ก็คอื คามาวอร์ควรจะมีกองทัพทหารทีจ่ งรักภักดีและแข็งแกร่ง
เป็นของตนเอง และทัพที่ว่าก็ควรจะมีความเป็นเอกเทศและเป็น ทัพเสริม
ที่ไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของภาคีอัศวินผู้ทรงเกียรติด้วย ขอพวกเขาจงอยู่รับใช้
ไปอีกนานแสนนาน”
ซิโอโดนาส่งเสียงคำ�รามไปยังเฮคาริม “ท่านเองก็เห็นด้วยกับเรื่องนี้รึ”
่าง
เฮคาริ ม ยั ก ไหล่ “หากความแข็ ง แกร่ ง ของทั พ เดอะโฮสต์ ช่ ว ยให้
ทหารของข้าตายน้อยลงได้ เช่นนั้นข้าจะคัดค้านไปทำ�ไมเล่า”
อย
ซิโอโดนาโบกมือไปมาเป็นเชิงบอกปัด “หากท่านไม่ได้จะแต่งงานกับ
นาง ท่านก็คงไม่พูดเช่นนี้ แถมองค์เหนือหัวยังมีรับสั่งไม่ให้ปล้นสะดมเมือง
อีก เหอะ! ยิ่งทำ�ให้สงครามครั้งนี้เป็นสงครามที่ได้ไม่คุ้มเสียเข้าไปใหญ่!”
รอยยิ้มของเฮคาริมแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเย็นเยียบ แม้ว่านํ้าเสียง
ตัว

ของเขาจะยังฟังดูอ่อนโยนอยู่ก็ตาม “ดื่มนํ้าเสียหน่อยเถิด แกรนด์มาสเตอร์

ซิโอโดนา” เขากล่าวเสียงดัง “ไม่งั้นพรุ่งนี้ท่านได้ตื่นมาพร้อมอาการปวดหัว
แล้ ว ก็ ค งได้ รั บ คำ � ท้ า ประลองจากทุ ก ๆ คนที่ ท่ า นเผลอดู ห มิ่ น ไปในคื น นี้
อีกเพียบแน่”
แว่วเสียงหัวเราะแผ่วเบาจากทุก ๆ คนทีอ่ ยูใ่ นระยะใกล้ พวกเขาคือคน
ทีม่ ารวมตัวกันจนกลายเป็นกลุม่ ผูฟ้ งั ด้วยเหล่าชนชัน้ สูงมักจะกระหายอยาก
รับชมเหตุการณ์สุดเร้าใจในราชสำ�นักเสมอ และการได้เห็นแกรนด์มาสเตอร์
สองรายประชันฝีปากกันก็เป็นภาพละครทีน่ อ้ ยคนนักจะต้านทานได้ ซิโอโดนา
พ่นลมและยกแก้วขึ้นดื่มอีกครั้งโดยไม่คิดสนใจคำ�แนะนำ�ของเฮคาริมที่บอก
ให้เขาเปลี่ยนไปดื่มนํ้าแทน
คาลิสตารู้สึกยินดีนักที่เฮคาริมดึงความสนใจไปจากนางได้ นางแอบ
เห็นเขาขยิบตาให้ เขาเล่นการเมืองเก่งกว่าข้ามาก เห็นได้ชัดว่าชายผู้นี้ย่อม
33
 รูนเนชัน

ต้องใช้อย่างอื่นนอกจากกำ�ลังแขนในการไต่เต้าขึ้นมานำ�ทัพทหารได้อย่าง
รวดเร็ ว เช่ น นี้ ในขณะที่ แ กรนด์ ม าสเตอร์ ค นก่ อ น ๆ พากั น ล้ ม ตายไปใน
สนามรบ
การผู ก มั ด ภาคี เ หล็ ก กล้ า เข้ า กั บ บั ล ลั ง ก์ ผ่ า นการสมรสนั้ น ถื อ เป็ น
การกระทำ�ที่ฉลาดลํ้านัก ในทีแรกนางยังแอบสงสัยอยู่ว่าความคิดนี้อาจจะ
เป็นสิ่งที่หัวหน้าที่ปรึกษาขององค์ราชาเป็นผู้เสนอมา แต่ในยามนี้นางกลับ
เริ่มสงสัยแล้วว่าเฮคาริมอาจเป็นผู้เสนอความคิดนี้เอง เห็นได้ชัดว่าชายคนนี้
กล้าหาญพอที่จะก้าวเข้าไปหาองค์ราชันและหยิบยื่นข้อเสนอให้กับพระองค์
ตรง ๆ และถ้าหาก เขา คือผู้ที่เสนอให้มีการแต่งงานขึ้นมาเองจริง ๆ นางก็ชัก
จะไม่แน่ใจแล้วว่านางควรจะประทับใจในความทะเยอทะยานของเขาหรือ
่าง
ควรจะเฝ้าระวังมันไว้ดี คงต้องทั้งคู่นั่นแหละ นางตัดสินใจ
ก่อนที่นางจะมีโอกาสครุ่นคิดถึงเรื่องนั้นเพิ่ม ผู้ประกาศก็ตะเบ็งเสียง
อย
ลัน่ กลบเสียงเอะอะของงานฉลอง “ราชาวิเอโกแห่งคามาวอร์และราชินอี โิ ซลด์
เสด็จ! ขอทั้งสองพระองค์จงทรงพระเจริญ!”
เหล่าชนชั้นสูงทั้งหลายต่างพร้อมใจกันลุกขึ้นยืนเพื่อถวายการต้อนรับ
วิเอโกและอิโซลด์เดินเข้ามาในลานกว้างอย่างรวดเร็วท่ามกลางเสียง
ตัว

แตรดังกังวาน ขนาบข้างด้วยทหารรักษาพระองค์ และราชองครักษ์นาม

วาสก์ที่มักจะปรากฏกายตามหลังมาใกล้ ๆ เสมอ ราชาวัยเยาว์ก้าวไปข้างหน้า
ด้ ว ยที ท่ า กระตื อ รื อ ร้ น รอยยิ้ ม กว้ า งที่ แ สดงให้ เ ห็ น ถึ ง ความยิ น ดี ป รากฏ
อยู่บนใบหน้า โดยมีผู้เป็นชายาเดินควงแขนมาข้างกายด้วยท่วงท่างามสง่า
ทั้งคู่ดูรักใคร่กลมเกลียวกันมาก และคาลิสตาก็รู้สึกยินดีกับทั้งสองเป็น
อย่างยิ่ง เพราะในช่วงชีวิตของวิเอโกนั้น เขาไม่ใช่คนที่จะได้รับความรักมาก
เท่าไร
สมัยที่ยังเด็ก เขามักจะได้ในทุกสิ่งที่ต้องการ...เว้นแต่ความรักจาก
ผู้เป็นพ่อแม่ มารดาของวิเอโกเสียชีวิตไปตั้งแต่ตอนที่เขาเกิด ส่วนบิดา
ของเขา — ที่ชราภาพมากแล้วตอนที่วิเอโกถือกำ�เนิดขึ้นมา — ก็ไม่เคยสนใจไยดี
เขาเลยจนกระทั่งรัชทายาทคนโตสิ้นพระชนม์ไป และถึงจะเป็นเช่นนั้น เขา
ก็ยังปฏิบัติกับวิเอโกอย่างเย็นชา ร้ายกาจ และเผด็จการ เพียงไม่กี่เดือน
34
 แอนโทนี เรย์โนลด์ส

หลั ง จากนั้ น กษั ต ริ ย์ ช ราก็ ส วรรคต วิ เ อโกจึ ง มี เ วลาเตรี ย มตั ว เตรี ย มใจ
ขึ้นครองราชย์เพียงน้อยนิดเท่านั้น
คาลิสตารักวิเอโกเหมือนน้องแท้ ๆ และนางก็พร้อมจะทุ่มเททุกอย่าง
เพื่อปกป้องเขา แต่นางรู้ดีว่าเขาเป็นเด็กที่โดนตามใจจนเสียคน ซํ้ายังเติบโต
มาเป็นราชาหนุม่ ผูม้ อี �ำ นาจล้นฟ้าและไม่คนุ้ ชินกับการถูกปฏิเสธนัก ถึงกระนัน้
นางก็รู้จักเขาดีกว่าใคร เขามีจิตใจดี และไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาก็มักจะ
ใส่ใจในสิ่งต่าง ๆ อย่างลึกซึ้งเสมอ หากเขาโตขึ้นอีกหน่อยและได้รับการชี้นำ�
อย่างถูกต้อง นางเชื่อว่าเขาจะต้องกลายเป็นราชาที่ดีได้แน่ ๆ
ในทีแรก คาลิสตารู้สึกตกใจเป็นอย่างมากที่วิเอโกตัดสินใจแต่งงาน
อย่ า งกะทั น หั น เช่ น เดี ย วกั บ ชนชั้ น สู ง คนอื่ น ๆ แถมยั ง รู้ สึ ก กั ง วลไม่ น้ อ ย
่าง
อิโซลด์ไม่ใช่สตรีที่ถือกำ�เนิดมาในวงศ์ตระกูลที่เก่าแก่หรือน่าภาคภูมิใจ และ
การสมรสของทั้งสองก็ไม่ได้ทำ�ให้คามาวอร์มีอำ�นาจทางการเมืองหรือรํ่ารวย
อย
ขึ้นแต่อย่างใด — นางไม่ใช่คนคามาวอร์ด้วยซํ้า เป็นแค่เพียงหญิงเย็บผ้า
ผู้ ต้ อ ยตํ่ า จากดิ น แดนซึ่ ง ถู ก พิ ชิ ต มา ทว่ า เมื่ อ ได้ เ ห็ น ทั้ ง สองอยู่ ด้ ว ยกั น
คาลิสตาก็ต้องเปลี่ยนความคิดอย่างฉับไว
วิเอโกรักอิโซลด์มากจนดูราวกับว่าเขาไม่เคยรักใครหรืออะไรมาก่อน
ตัว

ในชี วิ ต นี่ เ ป็ น ครั้ ง แรกที่ เ ขาให้ ค่ า ใครสั ก คนมากกว่ า ความต้ อ งการและ

ความปรารถนาของตนเอง เขายอมรั บ ฟั ง นาง ทั้ ง ยั ง ให้ ค่ า ความคิ ด เห็ น
ของนางมากกว่าความคิดเห็นของที่ปรึกษาคนไหน ๆ หรือแม้กระทั่งคาลิสตา
และถึงแม้ราชินีองค์ใหม่จะไม่เคยเข้ารับการศึกษาอย่างเป็นกิจจะลักษณะ
นางก็เฉลียวฉลาดอย่างน่ากลัว แถมยังทำ�ความเข้าใจผู้คนและการเมือง
ในราชสำ�นักได้ราวกับว่ามันเป็นสัญชาตญาณโดยกำ�เนิดของนาง ที่สำ�คัญ
ยิ่ ง ไปกว่ า นั้ น คื อ นางเป็ น คนอ่ อ นโยนและเอาใจใส่ นางเคยขั ด ขวางการ
ตัดสินใจอันหุนหันพลันแล่นและใช้อัตตาเป็นเครื่องชี้นำ�ของวิเอโกมาแล้ว
หลายครั้ง ในที่สุดคาลิสตาก็มีพันธมิตรเป็นของตนเองเสียที — มีใครสักคน
มาคอยปรามวิเอโกไว้และช่วยรักษาเสถียรภาพให้แก่คามาวอร์ทั้งปวง
ท้ า ยที่ สุ ด วิ เ อโกก็ เ ติ บ โตขึ้ น มาเป็ น กษั ต ริ ย์ แ ห่ ง คามาวอร์ ไ ด้ อ ย่ า ง
สมเกียรติ และการแสดงในคํ่าคืนนี้ — ที่ต้องเรียกว่าการแสดง เพราะมัน
35
 รูนเนชัน

คือบทละครที่มีการกำ�หนดเค้าโครงล่วงหน้าไว้เป็นอย่างดี — จะช่วยแสดง
ให้เห็นว่าเขาเป็นผู้นำ�ที่ทรงพลังและเป็นที่รักใคร่ของชาวประชาได้มากแค่ไหน
ทั่วกายเขาล้วนเต็มไปด้วยมนตร์เสน่ห์และกลิ่นอายความมั่นใจ และเขา
ก็กำ�หนดช่วงเวลาที่ทั้งสองจะปรากฏตัวได้อย่างแม่นยำ� ผู้คนทั้งหลายล้วน
ได้รับการขุนมาจนเต็มอิ่ม ทั้งด้วยไวน์และชัยชนะในการรบ ทว่านอกจาก
ซิโอโดนาผูม้ ใี บหน้าแดงกํา่ แล้วก็ไม่มใี ครอยูใ่ นอาการเมามายจนทำ�ตัวเลินเล่อ
หรือก้าวร้าวไปทั่วอีก
วิเอโกสวมอาภรณ์หรูหราทว่าดูไม่โอ้อวดจนเกินไปนัก และถึงแม้
มันจะเป็นชุดทีด่ เู หมาะกับราชสำ�นักแห่งอโลเวดรา ทว่ากลับไม่ใช่ทีน่ ี่ ในยาม
ที่ศึกสงครามเพิ่งจะจบลงเช่นนี้ เขาสวมเสื้อเกราะสีดำ�เปล่งประกายทับอยู่
่าง
บนอก หมายจะยํ้าเตือนผู้พบเห็นว่าเขาเองก็เป็นนักรบ แม้ว่าเขาจะไม่ได้
เข้าร่วมในสงครามด้วยก็ตาม มงกุฎรูปทรงหยักยังวางล้อมอยู่เหนือหน้าผาก
อย
ทว่าดาบประจำ�กาย หรือดาบเล่มใหญ่ — นามแซงก์ทติ ี — ทีถ่ อื เป็นเครือ่ งหมาย
ของกษัตริย์ที่แท้จริงกลับไม่ปรากฏให้เห็นบนตัวเขาด้วย
ในส่วนของอิโซลด์ ราชินีของวิเอโกนั้นดูราวกับเป็นภาพแห่งความ
งดงามอันแสนลงตัว นางมีใบหน้ารูปไข่ได้รปู และมีนยั น์ตาสีฟา้ คูโ่ ตมีชวี ติ ชีวา
ตัว

ชุดกระโปรงที่นางเย็บขึ้นมาเองประดับประดาด้วยผ้าไหมและผ้ากำ�มะหยี่
หลากหลายชั้นจนแทบนับไม่ไหว และมันก็กำ�ลังพลิ้วไสวไปมารอบกายนาง
ราวกับกลีบดอกไม้บาน มิหนำ�ซํา้ แทนทีน่ างจะพยายามเก็บซ่อนท่าทีไม่คุน้ ชิน
ที่ตนมีต่อเครื่องแต่งกายตามงานพิธีของชาวคามาวอร์ไว้ อิโซลด์กลับเลือก
จะเย็บชุดที่ยิ่ง ขับเน้น ให้เห็นถึงความแปลกแยกนั่นแทน ซึ่งมันดูโดดเด่น
มากยิ่งขึ้นไปอีกด้วยเม็ดมณีที่องค์ราชินีเลือกหยิบมาใช้อย่างชาญฉลาด มัน
คือโซ่เงินเส้นละเอียดทีเ่ กีย่ วโยงกันไว้ดงั ใยแมงมุม ประดับประดาด้วยไพลิน
มากมาย การแต่งกายเช่นนีช้ า่ งดูแตกต่างจากชุดทีเ่ หล่าท่านหญิงในราชสำ�นัก
นิยมสวมใส่ แต่คาลิสตาก็อดนึกสงสัยไม่ได้ว่า ในไม่ช้าจะต้องมีท่านหญิง
หลายคนคิดแต่งกายเลียนแบบนางบ้างอย่างแน่นอน
รูปโฉมของอิโซลด์ดูงดงามน่าจับตาสมฐานะราชินีจากต่างแดนทุก
กระเบี ย ดนิ้ ว ยิ่ ง เมื่ อ อยู่ ท่ า มกลางกลุ่ ม อั ศ วิ น และชนชั้ น สู ง ท่ า ทางเสเพล
36
 แอนโทนี เรย์โนลด์ส

ซึ่งแต่งกายด้วยชุดโลหะหรือเกราะโซ่ นางก็ยิ่งดูบอบบางดั่งดอกไม้และ
เลอค่าดั่งอัญมณีเข้าไปใหญ่ แต่ถึงกระนั้นคาลิสตาก็ยังเห็นความคิดดูหมิ่น
และไม่ยอมรับที่ซุกซ่อนอยู่เบื้องหลังรอยยิ้มของผู้คนรอบกายนาง พวกเขา
เกลียดชังอิโซลด์เพราะถือว่านางมีชาติกำ�เนิดตํ่าต้อย ทั้งยังชิงชังนางที่เป็น
คนต่างแดนด้วย
แต่วิเอโกกับอิโซลด์กลับไม่นึกสนใจ ทั้งสองยังคงย่างกรายตรงมายัง
โต๊ะที่ถูกจัดแยกไว้ให้ทั้งคู่ตรงบริเวณส่วนบนของลานกว้างโดยเฉพาะ วิเอโก
ช่วยประคององค์ราชินีให้นั่งลง เขาดึงมือนางขึ้นจูบ ก่อนจะหันไปหาบรรดา
แขกที่มารวมตัวกัน
“พีน่ อ้ งชาวคามาวอร์ของข้า” เขาประกาศด้วยนาํ้ เสียงทีน่ มุ่ ลืน่ ดัง่ ผ้าไหม
่าง
และใช้เสียงที่ดังพอให้ได้ยินกันทุกคน “วันนี้พวกท่านได้ทำ�ให้ราชอาณาจักร
ต้ อ งภู มิ ใ จ! ทำ � ให้ เ หล่ า บรรพชนผู้ น่ า เลื่ อ มใสภาคภู มิ ใ จ! และทำ � ให้ ข้ า
อย
ภาคภูมิใจไม่ต่างกัน!” ในมือวิเอโกถือแก้วเหล้าใบหนึ่ง ก่อนที่เขาจะชูมัน
ขึน้ สูง “คืนนี้ ข้าขอดืม่ ให้ พวกท่าน!” แว่วเสียงโห่รอ้ งด้วยความเต็มใจดังสนัน่
มาจากฝูงชนที่มารวมตัวกัน จากนั้นแก้วมากมายก็ถูกชูสูงขึ้นกลางอากาศ
จนไวน์หกเรี่ยราดไปทั่ว วิเอโกดื่มไวน์ในแก้วจนหมดก่อนเหวี่ยงมันทิ้งไป
ตัว

ท่ามกลางความเปรมปรีดิข์ องฝูงชน “เอามาอีก!” เขาร้องคำ�รามพลางหัวเราะ

วิ เ อโกทำ � ท่ า จะหย่ อ นตั ว นั่ ง ทว่ า อิ โ ซลด์ ก ลั บ โน้ ม ตั ว มาพู ด อะไร
บางอย่างและวางมือลงบนอกเขา “จริงสิ ขอบใจนะ ยอดรักของข้า เกือบลืม
ไปเลย!” เขากล่าว แม้คาลิสตาจะรู้ดีว่าเขาไม่ได้ลืมเลยก็ตาม “ข้าเกือบลืม
เหตุผลที่เรามาที่ซานโตราสแห่งนี้ไปแล้วเชียว!”
กษัตริย์หนุ่มปรบมือ ความเงียบงันน่าเกรงขามพลันแผ่ปกคลุมไปทั่ว
ลานกว้างขณะทีค่ ณะนักบวชกลุม่ เล็ก ๆ ก้าวออกมา พวกเขาต่างก้มศีรษะลงตาํ่
ใบหน้าซ่อนเร้นอยู่เบื้องหลังหน้ากากสีขาวลายครามไร้อารมณ์ เบื้องหลัง
คณะนักบวชยังมีทาสอีกสี่คนซึ่งแบกกล่องทองคำ�ไว้บนไหล่ ร่างกายเครียด
เขม็งด้วยนํ้าหนักของมัน พวกเขาวางกล่องใบนั้นลงบนพื้นหินแล้วดึงไม้คํ้า
ทีใ่ ช้ส�ำ หรับแบกหามออก จากนัน้ จึงโค้งตัวให้แล้วล่าถอยไป วิเอโกแย้มรอยยิม้
พลางก้าวตรงมาข้างหน้า ก่อนจะใช้ฝ่ามือเพรียวบางลูบบนพื้นผิวอันแสน
37
 รูนเนชัน

ประณีต เขาเว้นช่วงไปครูห่ นึง่ เพือ่ ดึงอารมณ์ทกุ ฝ่าย ถอดสลักออกจนได้ยนิ

เสียงกริ๊กทึบ ๆ แล้วเปิดฝากล่องออกช้า ๆ ผู้ชมทั้งหมดโน้มตัวมาข้างหน้า
พยายามยื่นคอมองเข้าไปข้างใน
คาลิสตาลอบชืน่ ชมอีกฝ่ายเงียบ ๆ วิเอโกย่อมรูว้ ธิ คี วบคุมฝูงชน และ
นางก็ ไ ม่ คิ ด ว่ า มั น เป็ น เรื่ อ งไม่ ดี ไม่ เ ลยแม้ แ ต่ น้ อ ย ถึ ง อย่ า งไรมั น ก็ เ ป็ น
คุณสมบัติที่กษัตริย์จำ�ต้องมีหากคิดจะปกครองให้สำ�เร็จ
นัยน์ตาของวิเอโกเบิกกว้างขึ้นขณะที่ยังเว้นช่วงต่อไป จากนั้นเขาก็
ส่งเสียงผิวปากลอดไรฟันออกมา “ดูทา่ เราจะต้องใช้แสงสว่างอีกสักหน่อยนะ”
เขาประกาศ นํ้าเสียงลื่นไหลแผ่วตํ่า ทว่าทุกคนกลับได้ยินเสียงเขาชัดเจน
เพราะกำ�ลังตั้งใจฟังอยู่
่าง
ราชินีอิโซลด์ยื่นลูกแก้วทรงกลมมาให้ มันมีขนาดเล็กพอจะวางไว้
บนฝ่ามือได้สบาย ๆ วิเอโกรับมันไปจากนางด้วยท่วงท่างามสง่า เขายกมันขึน้
อย
แนบปาก เอ่ยคำ�กับมัน แล้วโยนขึ้นไปกลางอากาศเบา ๆ ลูกแก้วลอยคว้าง
อยู่เหนือศีรษะเขาราวสิบช่วงแขน ก่อนที่มันจะเริ่มเปล่งแสงออกมาจาก
ภายใน แสงสีซีดนั้นส่องสว่างลงมาสู่องค์ราชาและกล่องทองคำ�
วิเอโกหรี่ตามองมันพลางขมวดคิ้ว “เห็นได้ชัดว่ายังสว่างไม่พอนะ”
ตัว

เขากวาดสายตาไล่ ม องใบหน้ า ท่ า มกลางฝู ง ชน “ที่ ป รึ ก ษาที่ ข้ า ไว้ ใ จที่ สุ ด

อยู่ที่ไหนกัน นันโย เนคริต หากเจ้ายังไม่ดื่มเหล้าจนเมาหัวรานํ้าก็ก้าวมา
ข้างหน้าเสีย! องค์ราชากำ�ลังต้องการทักษะของเจ้า!”
เสียงหัวเราะแว่วดังตามหลังที่ปรึกษาขณะที่เขาแหวกฝ่าฝูงชนเข้ามา
ใกล้ ใบหน้ า เขาเต็ ม ไปด้ ว ยรอยขี ด ดั่ ง แผ่ น หนั ง เก่ า ส่ ว นดวงตาของเขา
ก็กลวงลึกเข้าไปในเบ้าตาดำ�มืด แม้ลักษณะของเขาจะเหมือนชายชรา ทว่า
เปลวไฟแห่งความเฉลียวฉลาดก็ยังคงลุกโชติช่วงอยู่ในจิตใจ และถึงแม้เขา
ไม่แย้มยิ้มและมักจะมีสีหน้าเคร่งเครียดเป็นส่วนใหญ่ ทว่าขณะที่เขาเคลื่อน
กายไปหาองค์ราชา หัวคิ้วที่ดูคล้ายจะขมวดเข้าหากันตลอดเวลากลับยิ่ง
ขมวดมุ่นลึกยิ่งไปอีก เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้เห็นด้วยกับการใช้ทักษะของตน
สร้างความบันเทิงให้แก่ชนชั้นสูงผู้เมามายเลยแม้แต่น้อย แต่ถึงกระนั้น
เขาก็ยังคงเดินงุ่มง่ามตรงมาข้างหน้าอย่างรู้หน้าที่
38
 แอนโทนี เรย์โนลด์ส

วิเอโกโน้มร่างลงไปและเอ่ยวาจาใส่หูที่ปรึกษา นันโยนิ่วหน้าและเอ่ย
ตอบรับด้วยนํ้าเสียงเฉียบขาด จากนั้นเขาก็ชำ�เลืองมองไปยังลูกแก้วที่กำ�ลัง
ส่องสว่างอยู่ด้านบน ริมฝีปากของเขาขยับส่งเสียงกระซิบ ก่อเกิดเป็นวาจา
อันแผ่วเบาไม่ทราบความ ในดวงตาปรากฏแสงไฟแปลกประหลาด เขายืน่ มือ
ข้างหนึ่งออกไป ส่งผลให้ลูกแก้วทรงกลมลอยละลิ่วสูงขึ้นท่ามกลางท้องฟ้า
ยามราตรี ดู ร าวกั บ ดาวตกที่ กำ � ลั ง พุ่ ง ย้ อ นกลั บ ไปยั ง สรวงสวรรค์ และ
ในระหว่างนั้น แสงประกายของมันก็เข้มขึ้นจนทุกคนในลานกว้างจำ�ต้อง
เบนหน้าหนีด้วยกลัวว่าตาจะบอดเอาได้
ผ่านไปชั่วอึดใจ บนฟากฟ้าก็คล้ายจะมีดวงตะวันดวงใหม่ถือกำ�เนิด
ขึ้ น มั น ลุ ก ไหม้ อ ย่ า งเย็ น เยี ย บอยู่ เ หนื อ เมื อ งซานโตราส สาดแสงสี ซี ด
่าง
ทว่าสุกสว่างไปทั่วทุกสรรพสิ่งในอาณาบริเวณ
“ยอดเยี่ยม! ยอดเยี่ยม!” วิเอโกร้อง ขณะที่ราชินีของเขาปรบมือ
อย
อย่างยินดี “ขอบใจเจ้ามาก นันโยผู้น่าเลื่อมใส แบบนี้สิดีกว่า เยอะ! ดีกว่า
เดิมเยอะทีเดียว”
ที่ปรึกษาชราเดินหลีกออกไปทั้ง ๆ ที่ยังทำ�หน้านิ่วคิ้วขมวด
“สหายเอ๋ย วันนี้แหละคือวันที่เราจะทำ�ให้เหล่าผู้สร้างชาติอันยิ่งใหญ่
ตัว

ของพวกเราภาคภูมิใจ!” วิเอโกกล่าวต่อ เขาก้าวไปยืนอยู่ตรงหน้าชนชั้นสูง

ทั้งหลาย นัยน์ตาลุกโชนด้วยอารมณ์และความเชื่ออันรุนแรง “ขอบรรพชน
ผู้ก่อตั้งดินแดนแห่งเรา อันได้แก่ฝาแฝดคามอร์และอโวราผู้สูงส่งจงแย้มยิ้ม
ให้เรา! ขอพวกท่านจงแย้มยิ้มให้พวกเราชาวคามาวอร์ทั้งปวง!” เขาก้าว
เข้าไปยืนเบือ้ งหน้ากล่องทองคำ�อีกครัง้ “และบัดนี้ เพือ่ ไม่ให้เป็นการเสียเวลา”
เขาเอ่ยพร้อมยื่นมือเข้าไปข้างใน “สหายทั้งหลาย ข้าขอนำ�เสนอสิ่งนี้ให้
พวกท่าน จอกแห่งมิคาเอล!”
สิ้นคำ�พูดนั้น เขาก็ชูวัตถุศักดิ์สิทธิ์ในมือขึ้นสูง จอกดังกล่าวมีฝา
ปิ ด ไว้ สลั ก ล้ อ มด้ ว ยอั ก ขระรู น และสั ญ ลั ก ษณ์ โ บราณ อากาศรอบด้ า น
คล้ายจะเปล่งแสงระยิบระยับออกมาจาง ๆ ราวกับรายล้อมด้วยคลืน่ ความร้อน
เสียงพึมพำ�ชื่นชมและตื่นตะลึงพลันดังกระหึ่มมาจากกลุ่มอัศวินที่รวมตัวกัน
อยู่รอบ ๆ
39
 รูนเนชัน

“เราช่วงชิงวัตถุศักดิ์สิทธิ์นี้มาเป็นของเราได้ตามพันธกิจแล้ว ในตอน
ที่ท่านคามอร์ผู้น่าเลื่อมใสกำ�ลังจะสิ้นลมด้วยถูกลูกธนูดำ�แห่งแอสตอร์เสียบ
ทะลุหัวใจ อโวรา น้องสาวของเขาได้ช่วยเขาไว้ เราทุกคนล้วนทราบเรื่องนี้ดี
แต่ที่ข้าไม่เคยรู้จนกระทั่งบัดนี้ก็คือ นี่คือสิ่งที่นางใช้ช่วยชีวิตเขา! เพียงแค่
นางยกจอกใบนี้ขึ้นแตะริมฝีปาก บาดแผลของเขาก็ได้รับการรักษา! และ
บัดนี้ หลังจากผ่านไปหลายศตวรรษ ในที่สุดมันก็หวนคืนมาสู่มือเรา!”
วาจานัน้ ได้รบั การตอบรับด้วยเสียงโห่รอ้ งอีกชุดใหญ่ เป็นเสียงโห่รอ้ ง
ดังกว่าเดิมเสียอีก คาลิสตากวาดตามองไปรอบ ๆ ใบหน้าอันหลากหลาย
แล้วก็ว้าวุ่นใจเมื่อเห็นแววหิวกระหายในดวงตาของเหล่าขุนนางที่รวมกันอยู่
พันธกิจอันสูงส่งของพวกเราถูกทำ�ให้แปดเปื้อนไปนานแค่ไหนแล้วนะ
่าง
นานแค่ไหนแล้วที่มันถูกใช้เป็นวิธีการและข้ออ้างสำ�หรับใช้ปล้นสะดมและ
จู่โจมผู้อื่น ใช้ในการฆ่า ยึดที่ดินอันอุดมสมบูรณ์มา และลักขโมยมาจาก
อย
ดินแดนเพือ่ นบ้าน นานแค่ไหนแล้วทีพ่ นั ธกิจพวกนัน้ ถูกใช้เป็นเหตุผลในการ
รุกรานนครรัฐและราชอาณาจักรต่าง ๆ ที่อาจช่วยเพิ่มสินทรัพย์และความ
ยิ่งใหญ่ให้แก่ราชอาณาจักรคามาวอร์ได้
หากลองคิดแบบเปิดใจ คาลิสตาก็ขอเดาว่าธรรมเนียมอันสูงส่งแห่ง
ตัว

คามอร์นี้น่าจะเริ่มแปดเปื้อนไปอย่างไม่มีวันจางเมื่อเปลี่ยนผ่านมือไปหลาย
ยุคสมัย แต่หากคิดแบบถากถาง นางก็อดสงสัยไม่ได้วา่ มันอาจจะเริม่ ต้นขึน้
ตั้งแต่ยุคสมัยของคามอร์เองก็ได้ ถึงอย่างไรเขาก็ เป็น ขุนศึกคนหนึ่ง ซํ้ายัง
เป็นขุนศึกทีใ่ ช้ดาบแซงก์ทติ ใี นมือสร้างราชอาณาจักรอันเป็นทีร่ กั ของพวกนาง
ขึ้นมาบนกองซากศพของศัตรูด้วย
การรบในวันนี้ก็ไม่ได้ต่างกันนัก ซานโตราสเป็นนครรัฐอิสระที่มีอายุ
ยาวนาน และมันก็ตั้งอยู่ทางด้านตะวันออกเฉียงใต้ของอโลเวดรา ห่างจาก
เขตชายแดนอันกว้างใหญ่ของคามาวอร์เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ทั้งสองดินแดน
เคยต่อสู้ร่วมกันในฐานะพันธมิตรมาหลายต่อหลายครั้งในช่วงอดีตที่ผ่านมา
ทว่าสายสัมพันธ์ทั้งหมดก็เป็นอันต้องขาดสะบั้นลงเมื่อนักบวชคนหนึ่งออกมา
ประกาศว่าเหล่าบรรพชนต้องการให้พวกเขาไปช่วงชิง — หรือที่คนเหล่านั้น
บอกว่า คุ้มครอง — มรดกโบราณที่มีพลังลี้ลับชิ้นหนึ่ง ซึ่งตั้งอยู่ในกำ�แพง
40
 แอนโทนี เรย์โนลด์ส

เมืองซานโตราส
ความพึงพอใจที่นางได้จากชัยชนะในวันนั้นเป็นอันต้องกร่อยลงไป
จนหมด และนางก็ไม่ได้อยากร่วมโห่ร้องด้วยความกระหายไปพร้อม ๆ กับ
คนอื่ น เลย เรื่ อ งแบบนี้ ค วรจะหมดไปได้ เ สี ย ที แน่ น อนว่ า มั น ย่ อ มไม่ ใ ช่
เรื่องง่าย แต่ไม่ว่าเขาเคยทำ�พลาดอะไรไปในวัยหนุ่ม นางก็รู้ดีว่าวิเอโกเป็น
คนจิตใจดี นางเชื่อมั่นว่าเขาจะทำ�ในสิ่งที่ถูก...หากมีผู้ชี้นำ�ที่คู่ควร
ขณะที่คนอื่น ๆ กำ�ลังส่งเสียงเชียร์อยู่นั้น คาลิสตาก็เหลือบมองไปยัง
อิโซลด์ องค์ราชินีกำ�ลังแย้มยิ้มและหัวเราะ ทว่าคาลิสตากลับสังเกตเห็น
ถึงท่าทีฝืนใจ นางลอบขอบคุณเหล่าบรรพชนเงียบ ๆ อิทธิพลของอิโซลด์
อาจก่อให้เกิดความเปลี่ยนแปลงขึ้นได้ก็จริง แต่ถึงแม้ในตอนนี้นางจะเป็น
่าง
ราชินแี ห่งคามาวอร์ ราชอาณาจักรของนางก็ถกู คามาวอร์บดขยีเ้ สียย่อยยับไป
ตั้งแต่ก่อนที่นางจะเกิด แถมเหล่านักบวชยังประกาศว่าการรุกรานในครั้งนั้น
อย
เป็นพันธกิจอันศักดิ์สิทธิ์เหมือนอย่างในคราวนี้อีกต่างหาก ถ้าคาลิสตาคิดจะ
ชีน้ �ำ ให้คามาวอร์กา้ วข้ามวัฒนธรรมทีว่ า่ เพียงลำ�พัง นางก็คดิ ว่าตนคงทำ�อะไร
ไม่ได้มาก แต่หากมีอิโซลด์ช่วย นางมั่นใจว่าวิเอโกจะต้องเปลี่ยนใจแน่
แต่ถึงกระนั้น คาลิสตาก็ยังคงเป็นคนที่ชอบยึดหลักความเป็นจริง
ตัว

เข้าไว้ นางรูด้ วี า่ เรือ่ งในวันนีไ้ ม่มคี วามเกีย่ วข้องใด ๆ กับจอกแห่งมิคาเอลเลย

เพราะนอกจากพวกนักบวชแล้ว จะมีใครเคยได้ยนิ เรือ่ งวัตถุโบราณนีม้ าก่อน
จะมีการประกาศรุกรานดินแดนบ้าง กระทั่งการยึดซานโตราสก็แทบจะไม่มี
ส่วนเกี่ยวข้องใด ๆ กับเรื่องนี้ แม้ว่าทรัพย์สินของที่นี่จะช่วยทำ�ให้คลังสมบัติ
ของคามาวอร์มีมูลค่าเพิ่มสูงขึ้น แต่การจับมือเป็นพันธมิตรทางการค้ากัน
อย่างสันติก็น่าจะทำ�กำ�ไรในระยะยาวได้มากกว่าอยู่ดี
ไม่ใช่เลย เรือ่ งในวันนีเ้ กิดขึน้ เพราะวิเอโกต้องการคว้าชัยในสมรภูมริ บ
มาให้ได้ เขาต้องการจะส่งสารไปบอกราชอาณาจักรอืน่ ๆ ทีต่ งั้ อยูโ่ พ้นชายแดน
ออกไปว่า แม้ราชสีห์ ราชานักรบแห่งคามาวอร์ในตำ�นานจะสิ้นใจไปแล้ว
โอรสของเขาก็ยังคงมีสายเลือดของเขาอยู่ ทั้งยังเป็นการประกาศอีกด้วยว่า
อย่าได้ประมาทวิเอโก และยํ้าเตือนว่าคามาวอร์ยังคงเป็นทัพศึกที่ทรงพลัง
การปฏิเสธมันอาจนำ�ไปสู่การฆ่าล้างบางได้
41
 รูนเนชัน

อีกเหตุผลหนึ่งก็คือภาคีอัศวินชักจะอยู่ไม่สุขเต็มที การมอบชัยชนะ
ให้คนพวกนี้คงทำ�ให้พวกเขานึกพอใจได้บ้าง อย่างน้อย ๆ ก็สักระยะหนึ่ง
คาลิสตาฝืนยิม้ และปรบมือ เหตุการณ์ในวันนีถ้ อื เป็นเรือ่ งจำ�เป็นจริง ๆ
ทว่าในขณะที่นางกวาดตามองไปรอบ ๆ นางกลับพบว่าอัศวินและ
ชนชั้ น สู ง ทั้ ง หลายกลั บ มี เ ค้ า หน้ า ไม่ เ หมื อ นมนุ ษ ย์ เ ลยสั ก นิ ด แววตา
ผิดธรรมชาติที่จ้องมองลงมาจากเบื้องบนทำ�ให้พวกเขาหน้าถอดสีจนดูเหมือน
ภูตผีและกูลชั่วร้าย
ความหวาดกลัวชวนหนาวสะท้านแล่นพล่านไปทั่วกายนาง

่าง
อย
ตัว

42