ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Βασισμένο στο μυθιστόρημα του Gaston Leroux, "Le Fantôme de

L'Opéra" (1910), ο παγκοσμίας φήμης μουσικός μας πηγαίνει πίσω
στο Paris Opera House στη δεκαετία 1880.

ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ

Ο Firmin και ο André είναι οι νέοι διευθυντές της Opera House

Carlotta, η σοπράνο τραγουδά μια άρια από την όπερα
"Hannibal" όταν ένα σκηνικό βάρος πέφτει ανεξήγητα δίπλα της
και παραλίγο να τη σκοτώσει.  Αγανακτισμένη αναφέρει ότι
ανάλογα γεγονότα γίνονται εδώ και λίγη καιρό και φεύγει
θυμωμένη από τη σκηνή.  Οι νέοι διευθυντές δεν δίνουν σημασία
στους ψιθύρους που μιλάνε για το «Φάντασμα της Όπερας». 
Ωστόσο, το Φάντασμα κάνει αισθητή την παρουσία του και τις
απαιτήσεις του να ακούγονται, χρησιμοποιώντας τη Madame
Giry, τη χορογράφο του μπαλέτου της όπερας, ως ενδιάμεση.  Εν
τω μεταξύ, οι μάνατζερ περνούν από οντισιόν την Christine Daaé,
μια κοπέλα της χορωδίας, για τον ρόλο της Carlotta και
εντυπωσιάζονται από το ταλέντο της.  Καθώς η Κριστίν τραγουδά
μια άρια στο βραδινό σόου, ο Ραούλ, ένας γάλλος ευγενής από το
Chagny, ένας νέος θαμώνας της Όπερας, δεν μπορεί να κρύψει
τον ενθουσιασμό του.  Μετά το θριαμβευτικό ντεμπούτο της, η
Κριστίν εκμυστηρεύεται στην κόρη της Μαντάμ Γκιρί, τη Μεγκ,
ότι έχει έναν μυστηριώδη δάσκαλο που δεν έχει δει ποτέ.  Όταν ο
Ραούλ έρχεται στο καμαρίνι της Κριστίν συνειδητοποιεί ότι
έπαιζαν μαζί ως παιδιά.  Μόλις φεύγει, εμφανίζεται το Φάντασμα
και την παρασύρει στην υπόγεια φωλιά του, όπου εξηγεί ότι την
επέλεξε για να τραγουδήσει τη μουσική του.  Η Κριστίν
αποκοιμιέται και όταν ξυπνάει καταφέρνει να πάρει μια γεύση
από το παραμορφωμένο πρόσωπό του, με αποτέλεσμα να τον
κάνει να θυμώσει.  Καθώς επιστρέφουν στη σκηνή, ο Joseph
Buquet, καθώς πετάει πάνω από την σκηνή τρομάζει μια ομάδα
χορευτών μπαλέτου λέγοντάς τους για τα παραμορφωμένα
χαρακτηριστικά του Φαντάσματος.  Η Madame Giry τον
προειδοποιεί να κρατήσει το στόμα του κλειστό αλλιώς το
Φάντασμα θα τον τιμωρήσει.  Εν τω μεταξύ, η Carlotta είναι
έτοιμη να πρωταγωνιστήσει στην όπερα, "Il Muto".  Το Φάντασμα
απειλεί να καταστρέψει την παράσταση και στην πρεμιέρα κάνει
την Carlotta να κράζει σαν βάτραχος μόλις αρχίζει να τραγουδά. 
Ο Αντρέ αναγκάζεται να την αντικαταστήσει με την Κριστίν.  Κατά
τη διάρκεια του μπαλέτου, το νεκρό σώμα του Joseph Buquet
ανακαλύπτεται στη σκηνή.  Ξεσπάει χάος και ο Ραούλ βρίσκει
την Κριστίν στην ταράτσα της Όπερας και την παρηγορεί και
δηλώνουν την αγάπη τους ο ένας για τον άλλον.  Το Φάντασμα
τους παρακολουθεί, ζηλεύει και ορκίζεται να πάρει εκδίκηση.
ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ
Έξι μήνες αργότερα, σε μια χοροεσπερίδα στην Όπερα, όλοι
γιορτάζουν την Πρωτοχρονιά και την εξαφάνιση του Φατνάσματος.
Η Κριστίν και ο Ραούλ κράτησαν μυστικό τον αρραβώνα τους.
Ξαφνικά, εμφανίζεται το Φάντασμα και απαιτεί από τους
Διευθυντές να ανεβάσουν τη νέα του όπερα, «Δον Ζουάν ο
Θριαμβευτής». Ο Ραούλ ζητά από τη Μαντάμ Γκιρί να του πει
όλα όσα ξέρει για το Φάντασμα και εκείνη αποκαλύπτει ότι είναι
μια ιδιοφυΐα με ένα τερατώδες πρόσωπο που έχει ξεφύγει από το
τσίρκο και τώρα κρύβεται στο υπόγειο της Όπερας. Ο Ραούλ
αποφασίζει να χρησιμοποιήσει την πρεμιέρα του «Δον Ζουάν ο
Θριαμβευτής» ως παγίδα για να πιάσει το Φάντασμα. Η Κριστίν,
που τραγουδά τον πρωταγωνιστικό ρόλο, δέχεται με μισή καρδιά.
Παγιδευμένη ανάμεσα στην αγάπη της για τον Ραούλ και τον
θαυμασμό της για το Φάντασμα, καλεί το πνεύμα του νεκρού
πατέρα της για συμβουλές. Ο Ραούλ προσπαθεί να την
παρηγορήσει όταν το Φάντασμα τους βλέπει μαζί και ορκίζεται να
τους καταστρέψει. Στη βραδιά των εγκαινίων η αστυνομία
παρακολουθεί την παράσταση. Τη στιγμή που η Christine
πρέπει να τραγουδήσει το ντουέτο της με τον Piangi, ο οποίος
τραγουδάει το μέρος του Don Juan, συνειδητοποιεί ότι
αντικαθίσταται μυστηριωδώς από το Φάντασμα. Η Christine και
το Φάντασμα ελκύονται απερίσκεπτα μεταξύ τους. Ξαφνικά ο
φόνος του Piangi αποκαλύπτεται και το Φάντασμα απαγάγει την
Christine και τη σέρνει πίσω στο λημέρι του. Η Madame Giry
βοηθά τον Raoul να βρει το κρησφύγετο του Φαντάσματος. Όταν
ο Ραούλ φτάνει, το Φάντασμα τον παγιδεύει και απειλεί να
σκοτώσει τον Ραούλ, εκτός αν η Κριστίν υποσχεθεί να μείνει μαζί
του. Η Κριστίν δείχνει συμπόνια για τα βάσανά του και
ξαφνιασμένο το Φάντασμα αφήνει τους δύο εραστές να φύγουν.
Το Φάντασμα εξαφανίζεται.
ΟΠΕΡΑ GARNIER

Εδώ δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν την ομορφιά της,

καθώς κάθε προσπάθεια να περιγραφεί το μέγεθος της
αποτυγχάνει όταν πρόκειται για το κτίριο, το θαυμαστό εσωτερικό
και φυσικά την ένδοξη ιστορία της Όπερας του Παρισιού.
Δεδομένου του γεγονότος ότι οποιαδήποτε Όπερα σε όλο τον
κόσμο είναι ένα αρχιτεκτονικό θαύμα, η Όπερα του Παρισιού τις
ξεπερνάει όλες. Χτίστηκε τα έτη 1861-1875 επί Ναπολέοντα του
3ου και είναι επίσης γνωστή σήμερα ως Palais Garnier, ονομασία
που πήρε από τον αρχιτέκτονα Charles Garnier που ήταν
υπεύθυνος για το σχεδιασμό της.
Αυτό το πιο διάσημο Παλάτι Όπερας σε όλο τον κόσμο έγινε
αμέσως και εξακολουθεί να είναι σύμβολο της πόλης μαζί με τον
καθεδρικό ναό της Παναγίας των Παρισίων και τη Βασιλική
Sacré-Coeur. Ένα μεγάλο μέρος της διεθνούς φήμης του
οφείλεται στο γεγονός ότι είναι το σκηνικό του μυθιστορήματος
του Gaston Leroux, "Le Fantôme de l’ Opéra", που δημοσιεύτηκε
το 1910, στο οποίο βασίστηκαν πολλές ταινίες και το παγκόσμιο
αγαπημένο μιούζικαλ "The Phantom of the Opera" (1986) του
Andrew Lloyd Weber. Ιδανικό σκηνικό για μια παθιασμένη
ιστορία αγάπης που τροφοδοτείται από μουσική, ένα μαγευτικό
παραμύθι αγάπης και τρόμου, η Όπερα του Παρισιού είναι
φτιαγμένη από μάρμαρα διαφορετικών χρωμάτων, όπως την
ονειρεύεται τόσο η μουσική όσο και η λογοτεχνία σαν εραστές,
ικανοποιώντας όλες τις προσδοκίες τους με την υπέροχη
πρόσοψή της, τις συναρπαστικές κύριες σκάλες, την εντυπωσιακή
σκηνή, τον επιβλητικό χώρο των παρασκηνίων, τους δαιδαλώδεις
υπόγειους ορόφους. Χρόνια πριν γίνει ένα θρυλικό σκηνικό για το
μυθιστόρημα του Leroux, η Όπερα του Παρισιού ήταν ένας
ζωντανός οργανισμός όπου ευδοκιμούσαν οι ίντριγκες και τα
κουτσομπολιά με πρωταγωνιστές όλους όσους εργάζονται εκεί
από την πριμαντόνα μέχρι τον τελευταίο βοηθό σκηνής. Όλοι,
από τη χορωδία της όπερας μέχρι το μπαλέτο, τους σχεδιαστές
κοστουμιών ή τους φροντιστές των φώτων και φυσικά τους
σκηνοθέτες και τους θαμώνες της όπερας, είχαν ένα ρόλο να
παίξουν στο χρονοδιάγραμμα της Όπερας, απαιτώντας τον χώρο
τους και αφήνοντας το στίγμα τους, είτε μεγάλο είτε μικρό. Την
εποχή που διαδραματίζεται η ιστορία του "Φάντασμα της
Όπερας", η Όπερα του Παρισιού απασχολεί 1.500 άτομα και
περιλαμβάνει ένα στάβλο γεμάτο με λευκά άλογα. Ακόμη και
σήμερα, οι εργαζόμενοι στην Όπερα αγγίζουν τους 1.000,
συμπεριλαμβανομένων των δύο Σχολών Μπαλέτου που
στεγάζονται εκεί.
Την εποχή που ο Leroux θέτει την ιστορία του, ο
αδιαμφισβήτητος σταρ της Όπερας, διαδεχόμενος τον Glouck,
είναι ο Salieri, ένας πολύ διάσημος συνθέτης με τεράστιο
ρεπερτόριο. Μεταξύ των θριάμβων του είναι οι «Les Danaïdes»
(1787) και «Tarare» (1784). Αλλά ο συνθέτης που συνέδεσε τη
μοίρα του με την Όπερα του Παρισιού περισσότερο από όλους
ήταν ο Mayerbeer. Εστιάζοντας στη δημιουργία εκπληκτικών
θεαμάτων στη σκηνή, παρέδωσε πολύ δημοφιλή μουσική και
αξέχαστες παραστάσεις. Στο «Le prophète» (1849) χρησιμοποίησε
πατίνια στη σκηνή και για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκε το
ηλεκτρικό φως ως ειδικό εφέ, θέτοντας το σημείο εκκίνησης για
τη μακρά παράδοση της Όπερας του Παρισιού σε πρωτοποριακές
και σύγχρονες παραγωγές.
Κατά τα έτη 1810-1847, ο πραγματικός βασιλιάς της Όπερας του
Παρισιού ήταν χωρίς αμφιβολία ο σκηνογράφος Ciceri,
υπεύθυνος για τα σκηνικά για περισσότερα από 300 έργα κατά τη
διάρκεια της καριέρας του. Το υπερθέαμα ήταν το νούμερο ένα
μέλημά του. Στον πρόλογο του «Cromwell» (1827) ο Hugo
σημειώνει ότι «η σκηνή πρέπει να κάνει όσο το δυνατόν πιο
ολοκληρωμένη την ψευδαίσθηση της πραγματικότητας». Η
έκρηξη του Βεζούβιου στην Όπερα του Παρισιού ήταν θρυλική,
χρησιμοποιώντας πραγματικές πέτρες και μόνο οι τίτλοι της
όπερας μεταφέρουν τα πάντα: Le Siege de Corinth (Rossini),
Robert Le Diable (Meyerbeer) και, φυσικά, ο Faust του Gounod,
η όπερα που είναι το σκηνικό στο μυθιστόρημα του Leroux.
Η σημερινή Όπερα του Παρισιού δεν είναι τόσο διαφορετική από
αυτή που περιγράφεται στο μυθιστόρημα. Παραμένει ένα
τεράστιο κτίριο με εσωτερικό που μοιάζει με λαβύρινθο, με την
αίθουσα συναυλιών να καταλαμβάνει κάτι λιγότερο από το ένα
πέμπτο του συνολικού κτιρίου. Υπάρχουν περισσότεροι από 17
όροφοι, οι 7 από τους οποίους είναι υπόγειοι, ενώ οι στάβλοι για
τα άλογα της Όπερας εξακολουθούν να υπάρχουν. Υπάρχει
επίσης ένα μνημείο αφιερωμένο στην Carlotta! Το πιο σημαντικό
από όλα, υπάρχει πραγματικά μια υπόγεια λίμνη που αποτελεί
μέρος του σχεδιασμού του κτιρίου, με την στάθμη του νερού να
λειτουργεί ως έρμα, ανυψωμένη ή χαμηλωμένη ανάλογα με το
βάρος της σκηνής που βρίσκεται επτά ορόφους πάνω από αυτήν.
ΧΡΟΝΟΔΙΑΓΡΑΜΜΑ

1910: Εκδίδεται το μυθιστόρημα του Γκαστόν Λερού, «Le

Fantôme de L'Opéra». Είναι η ιστορία μιας μασκοφόρου
φιγούρας που παραμονεύει στις υπόγειες αίθουσες της Όπερας
του Παρισιού, τρομοκρατώντας τους ανθρώπους που εργάζονται
εκεί. Το Φάντασμα ερωτεύεται μια νεαρή σοπράνο, την
Christine, και επικεντρώνεται στο να την κάνει πριμαντόνα
επιτρέποντας στο ταλέντο της να ανθίσει, αλλά και
χρησιμοποιώντας τις σκοτεινές του μεθόδους για να το πετύχει.

1916: Η πρώτη κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος

είναι η γερμανική βουβή ταινία «Das Gespenst im Opernhaus»
σε σκηνοθεσία Ernest Matray. Η ταινία θεωρείται χαμένη
σήμερα, καθώς δεν έχουν απομείνει αντίγραφα, φωτογραφίες ή
αφίσες.

1925: Ο Λον Τσάνεϊ πρωταγωνιστεί στη δεύτερη

κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος σε σκηνοθεσία
Ρούπερτ Τζούλιαν.

1986: Στις 9 Οκτωβρίου το μιούζικαλ του Andrew Lloyd Webber

κάνει πρεμιέρα στο Her Majesty's Theatre στο West End του
Λονδίνου σε σκηνοθεσία Hal Prince με πρωταγωνιστή τον Michael
Crawford ως Φάντασμ, τη Sarah Brightman ως Christine και τον
Steve Barton ως Raoul. Την ίδια χρονιά το έργο κερδίζει 2
βραβεία Olivier: Εξαιρετική ερμηνεία σε μιούζικαλ για τον
Michael Crawford και Μιούζικαλ της χρονιάς.
1988: Στις 26 Ιανουαρίου είναι η ώρα για την αμερικανική
πρεμιέρα του έργου στο Majestic Theatre στο Μπρόντγουεϊ της
Νέας Υόρκης, με το αρχικό καστ του Λονδίνου. Η παραγωγή
κέρδισε 7 βραβεία Tony και 7 Drama Desk.

2004: Ο Joel Schumacher σκηνοθετεί τον Gerard Butler ως

Φάντασμα, την Emmy Rossum ως Christine και τον Patrick
Wilson ως Raoul στην κινηματογραφική μεταφορά του έργου που
προτάθηκε για 3 Όσκαρ.

2006: Στις 9 Ιανουαρίου το «Φάντασμα της Όπερας» γίνεται η

μακροβιότερη παράσταση στην ιστορία του Μπρόντγουεϊ
ξεπερνώντας το «Γάτες».

2010: Η παράσταση που δεν σταμάτησε να προβάλλεται στο Her

Majesty's Theatre του Λονδίνου γιορτάζει 10.000 παραστάσεις
στις 23 Οκτωβρίου ενώ παρακολουθούν την παράσταση ο Andrew
Lloyd Webber και το πρώτο του Φάντασμα ο Michael Crawford.
Είναι το δεύτερο μακροβιότερο μιούζικαλ στην ιστορία του West
End (αλλά και παγκοσμίως), μετά το "Les Misérables".

2011: Με αφορμή την 25η επέτειο από τη δημιουργία του

μιούζικαλ, πραγματοποιήθηκε μια πολύ ιδιαίτερη εκπομπή στο
Royal Albert Hall που μεταδόθηκε ζωντανά στους
κινηματογράφους σε όλο τον κόσμο με τίτλο "The Phantom of the
Opera at the Royal Albert Hall" με πρωταγωνιστή τον Ramin
Karimloo ως το Φάντασμα, τη Sierra Boggess ως Christine και
τον Hadley Fraser ως Raoul.

2013: Στο γκαλά της 25ης επετείου για το "Phantom of the

Opera" στο Broadway το τραγούδι "Music of the Night"
ερμηνεύτηκε από τέσσερις ηθοποιούς που έπαιξαν τον ρόλο του
Φαντάσματος: τον Hugh Panaro (το Φάντασμα της συγκεκριμένης
παράστασης) και τους προηγούμενους ηθοποιούς Ramin
Karimloo, John Owen-Jones και Peter Jöback. Η Sierra
Boggess ήταν στη σκηνή μαζί τους τραγουδώντας το μέρος της
Christine.

2016: Η 30η επέτειος του μιούζικαλ στο West End γιορτάζεται με

ένα καστ με τον εκπληκτικό Ben Forster ως το Φάντασμα, τη
μοναδική Celinde Schoenmaker ως Christine και τον Nadim
Naaman ως έναν αξέχαστο Raoul. Σε ένα πολύ ιδιαίτερο Gala
που πραγματοποιήθηκε στις 10 Οκτωβρίου, ανέβηκαν μαζί τους
στη σκηνή πολλοί τραγουδιστές και μέλη του αρχικού καστ και
άλλοι καλεσμένοι έκπληξη, δίνοντας στη βραδιά ένα πραγματικά
αξέχαστο φινάλε.

2018: Το «Φάντασμα της Όπερας» γιορτάζει 30 χρόνια στο

Μπρόντγουεϊ με μια σειρά από ειδικές εκδηλώσεις διάρκειας μιας
εβδομάδας.

2020: 34 χρόνια μετά την πρεμιέρα του στο West End, το

«Φάντασμα της Όπερας» έχει κερδίσει περισσότερα από 70
διάσημα θεατρικά βραβεία παγκοσμίως, ενώ περισσότεροι από
140 εκατομμύρια θεατές το έχουν παρακολουθήσει ζωντανά σε
όλο τον κόσμο. Είναι το δεύτερο μιούζικαλ με τις περισσότερες
πωλήσεις όλων των εποχών με κέρδη να κλείνουν στα 6
δισεκατομμύρια ευρώ.

2023: Έχουν περάσει 35 χρόνια από τότε που άνοιξε η

παράσταση «Το Φάντασμα της Όπερας» στο Majestic Theatre στο
Broadway στις 26 Ιανουαρίου 1988. Η κοινή παραγωγή του
Andrew Lloyd Webber και του Cameron Mackintosh έγινε η
μακροβιότερη παράσταση στην ιστορία του Broadway τον
Ιανουάριο του 2006, όταν ξεπέρασε το Cats. Στο ντεμπούτο του
Broadway πρωταγωνίστησε ο Michael Crawford ως το Φάντασμα
και η Sarah Brightman ως Christine Daaé. Ο Crawford κέρδισε
ένα Tony για την ερμηνεία του, όπως και ο σκηνοθέτης Harold
Prince και η σχεδιάστρια κοστουμιών και σκηνικών, Maria
Bjornson. Η παράσταση ονομάστηκε το καλύτερο μιούζικαλ του
1988.
CHARLES HART
ΣΤΙΧΟΥΡΓΟΣ
Ο Τσαρλς Χαρτ γεννήθηκε στο Λονδίνο και σπούδασε στο
Μέιντενχεντ και στο Κέμπριτζ. Έχει γράψει τους στίχους για
μιούζικαλ (The Phantom of the Opera, Aspects of Love, The
Kissing-Dance, The Dreaming), για όπερα (The Vampyr, BBC
TV) και διάφορα τραγούδια, καθώς και στίχους και μουσική για
την τηλεόραση (Watching, Split Ends, Granada TV) και το
ραδιόφωνο (Love Songs, BBC Radio). Οι δύο Σπουδές για
τέσσερα έγχορδα εκτελέστηκαν από το κουαρτέτο Sacconi το
2005 στο Purcell Room του Λονδίνου. Οι φωτογραφίες του
Charles Hart έχουν εμφανιστεί σε αφίσες καθώς και σε εκδόσεις
από το Attitude μέχρι την Daily Telegraph, και το 2003 ήταν
ένας από τους τρεις φωτογράφους που συμμετείχαν σε έκθεση
που διοργάνωσε η UNICEF για τον εορτασμό της Σύμβασης των
Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού. Ζει και
εργάζεται στο Λονδίνο.

RICHARD STILGOE
ΣΤΙΧΟΥΡΓΟΣ
Ο Richard Stilgoe ζει στο Surrey (όπου γεννήθηκε) και έχει πέντε
παιδιά και δύο εγγόνια. Γράφει τραγούδια, διευθύνει το Orpheus
Trust και ασχολείται με τη μουσική εκπαίδευση - πιο πρόσφατα
το Stilgoe Family Concerts (Royal Festival Hall) και το Εθνικό
Ίδρυμα για τη Μουσική Νέων. Μεγάλωσε στο Λίβερπουλ και
προχώρησε μέσω της χορωδίας της εκκλησίας St Agnes και του
Cavern Club στους Cambridge Footlights.
Ξεκίνησε τραγουδώντας τα τραγούδια του σε παμπ και κλαμπ και
προχώρησε σε εμφανίσεις στο πρόγραμμα Today τη δεκαετία του
1960, και από εκεί στο Nationwide and That's Life, καθώς και σε
πολλές δικές του σειρές. Στη δεκαετία του 1980 έλαβε μέρος στη
συγγραφή των Cats, Starlight Express και στο The Phantom of
the Opera, που συνεχίζουν να παίζονται σε όλο τον κόσμο. Οι
Cats και Starlight Express ήταν οι μακροβιότερες και δεύτερες
σε διάρκεια παραστάσεις στην ιστορία του βρετανικού θεάτρου.
Τα σχολεία παίζουν τα μιούζικαλ Bodywork και Brilliant the
Dinosaur και ένα νέο έργο, Exit Allan, που παρουσιάστηκε στο
Διεθνές Φεστιβάλ Μιούζικαλ στο Κάρντιφ το 2002. Έχει
παρουσιάσει το Schools Proms από το 1988 και πέρασε την 200ή
του εμφάνιση στο Countdown. Το 1982, ο Richard και ο Peter
Skellern εμφανίστηκαν στο Royal Variety Performance.
Στεκόμενοι με αστέρι στα φτερά παρακολουθώντας την Έθελ
Μέρμαν, είπαν, «Πρέπει πραγματικά να κάνουμε κάτι μαζί».
Τίποτα δεν συνέβη μέχρι το 1984, όταν οι Lord's Taverners τους
ένωσαν για αυτό που έχει γίνει μια διαρκής διπλή πράξη μερικής
απασχόλησης. Έχουν περιοδεύσει στο Ηνωμένο Βασίλειο, την
Αυστραλία, το Χονγκ Κονγκ, το Γιβραλτάρ, τη Ρώμη και τη
Στοκχόλμη. Το 2000 έγινε η πρώτη από πολλές
αποχαιρετιστήριες περιοδείες και μια κοινή εμφάνιση στο Royal
Variety Performance. Το 1998, ο Richard ίδρυσε το Orpheus
Centre, το οποίο παρέχει ευκαιρίες σε άτομα με αναπηρία να
λάβουν μέρος στις παραστατικές τέχνες. Οι μαθητές του
εμφανίζονται τώρα σε όλη τη χώρα, συμπεριλαμβανομένης της
Βασιλικής Όπερας, του Καρναβαλιού του Νότινγκ Χιλ και του
Φεστιβάλ Γκλάστονμπερι. Έχει δύο υποψηφιότητες για Tony,
τρία βραβεία Monte Carlo, ένα Prix Italia, ένα Επίτιμο
Διδακτορικό και ένα O.B.E. Πρόσφατα ήταν Πρόεδρος των Lord's
Taverners. Αγαπά την οικογένειά του, αλλά κανένας τους δεν του
είπε ότι θα γίνει το θέμα του This is Your Life το 2001.
ANDREW LLOYD WEBBER
ΣΥΝΘΕΤΗΣ
Όταν το Sunset Boulevard ενώθηκε με το School Of Rock, Cats
και The Phantom Of The Opera στο Broadway τον Φεβρουάριο
του 2017, ο Andrew Lloyd Webber έγινε ο μόνος άνθρωπος που
ισοφάρισε το ρεκόρ που έγινε το 1953 από τους Rodgers και
Hammerstein με τέσσερις παραστάσεις στο Broadway που
τρέχουν ταυτόχρονα. Άλλα μιούζικαλ που έχει συνθέσει είναι τα
Aspects Of Love, Joseph και το καταπληκτικό Technicolor
Dreamcoat, Jesus Christ Superstar, Evita και Love Never Dies.
Η παραγωγή του στο School Of Rock είναι το πρώτο βρετανικό
μιούζικαλ που έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο Broadway. Έχει
κάνει την συμπαραγωγή σε δικές του εκπομπές,
συμπεριλαμβανομένων των Cats και The Phantom Of The Opera
και ως σόλο παραγωγός παρουσίασε το πρωτοποριακό Bombay
Dreams που παρουσίασε τον βραβευμένο με διπλό Όσκαρ
συνθέτη του Bollywood AR Rahman στη δυτική σκηνή. Άλλες
παραγωγές περιλαμβάνουν τα βραβευμένα με βραβεία Olivier,
Daisy Pulls It Off και La Bete, το ρεκόρ παραγωγής του London
Palladium των The Sound Of Music και The Wizard of Oz. Είναι
ιδιοκτήτης επτά θεάτρων στο West End, συμπεριλαμβανομένων
των Theatre Royal Drury Lane, του London Palladium και του
The Other Palace, τα οποία παρέχουν το μοναδικό σπίτι του
Λονδίνου για νέα μιούζικαλ υπό ανάπτυξη. Κάθε δεκάρα κέρδους
από τα θέατρα του επανεπενδύεται στα κτίρια. Το Theatre Royal
Drury Lane είναι επί του παρόντος αντικείμενο ανακαίνισης 60
εκατομμυρίων λιρών.
Είναι παθιασμένος με τη σημασία της μουσικής στην εκπαίδευση
και το Ίδρυμα Andrew Lloyd Webber έχει γίνει μια από τις
κορυφαίες φιλανθρωπικές οργανώσεις της Βρετανίας που
υποστηρίζουν τις τέχνες και τη μουσική. Ως συνθέτης και
παραγωγός, ο Lloyd Webber είναι ένας από την ελίτ ομάδα
καλλιτεχνών που έχει επιτύχει το καθεστώς EGOT λαμβάνοντας
Emmy, τέσσερα Grammy, συμπεριλαμβανομένης της Καλύτερης
Σύγχρονης Κλασικής Σύνθεσης για το Ρέκβιεμ, το σκηνικό του
για το Latin Requiem, ένα Όσκαρ και οκτώ Tony Awards
συμπεριλαμβανομένων των Special Tony 2018 για την συνδρομή
του στο Θέατρο. Επιπλέον, έχει τιμηθεί με επτά βραβείαOliviers,
μια Χρυσή Σφαίρα, το Praemium Imperiale, το Βραβείο Ρίτσαρντ
Ρότζερς για την Αριστεία στο Μουσικό Θέατρο, μια υποτροφία
BASCA και το Κέντρο Κένεντι. Τον έχρησαν ως Ιππότη το 1992
και δημιούργησε το alife peer το 1997. Για να τιμήσει τα 70α
γενέθλιά του, η αυτοβιογραφία του με τις μεγαλύτερες πωλήσεις
Unmasked εκδόθηκε από την Harper Collins τον Μάρτιο του
2018.
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ

0Καλώς ήλθατε στην επανερχόμενη σεζόν της ελληνικής

πρεμιέρας της παραγωγής του The Phantom of the Opera, του
μακροβιότερου και πιο επιτυχημένου θεατρικού μιούζικαλ στον
κόσμο, με την αυθεντική παραγωγή του Λονδίνου - την πρόσφατη
παραγωγή στο Σύδνεϋ της Αυστραλίας και ένα βοηθητικό καστ
από τα καλύτερα ελληνικά μουσικά ταλέντα.
Είδα για πρώτη φορά το The Phantom of the Opera του Andrew
Lloyd Webber, βασισμένο στο κλασικό μυθιστόρημα του Gaston
Leroux, τρεις εβδομάδες αφού άνοιξε στο Λονδίνο το 1986 και
όπως εκατομμύρια άλλοι ερωτεύτηκα την παράσταση αμέσως και
ολοκληρωτικά. Η εμβληματική παραγωγή του Hal Prince, Ma-
Björnson, Gillian Lynne (που παίζει ακόμη στο West End και
στο Broadway) είναι ένα πραγματικό αριστούργημα σκηνοθεσίας
και σχεδιασμού που θαυμάζω κάθε φορά που το βλέπω. Είμαι
ενθουσιασμένος που μου δόθηκε η σπάνια ευκαιρία να
ακολουθήσω ένα νέο μονοπάτι, τόσο οπτικά όσο και ψυχολογικά
μέσα από το κομμάτι, ενώ παραμένω με πλήρη σεβασμό στην
αρχική παραγωγή.
Όπως και ο Hal Prince και πολλά χρόνια πριν από αυτόν ο
Gaston Leroux, η δουλειά μου στο The Phantom of the Opera
ξεκίνησε με μια ιδιωτική ξενάγηση στη διάσημη Όπερα του
Παρισιού, σχεδιασμένη από τον Charles Garnier. Με συνάντησε
στην πόρτα της σκηνής ένας φύλακας με ένα μεγάλο μάτσο
κλειδιά και μια απλή ερώτηση - τι ήθελα να δω. Σαν ένα παιδί
που αφήνεται ελεύθερο σε ένα ζαχαροπλαστείο, πέρασα ώρες
εξερευνώντας πλήρως όλες τις τοποθεσίες που εμφανίζονται στην
ιστορία, όπως τη στέγη, το αμφιθέατρο και τα θεωρεία, τα
φουαγιέ, τα καμαρίνια και τα παρασκήνια, τις σκάλες και φυσικά
τη λίμνη η οποία όντως υπάρχει με τη μορφή της μεγάλη
δεξαμενής νερού στο υπόγειο. Το μνημειώδες Palais Garnier,
όπως ονομάζεται τώρα, καταλαμβάνει το δικό του «νησί» στο
κέντρο του Παρισιού και 150 χρόνια αργότερα παραμένει η πιο
εκπληκτική όπερα στον κόσμο. Μετά την επίσκεψή μου, ήμουν
αποφασισμένος να κάνω το σχέδιο της νέας μας παραγωγής ως
φόρο τιμής στην ιδιοφυΐα του Garnier και όσοι γνωρίζετε το
κτήριο θα αναγνωρίσετε τα αρχιτεκτονικά μας αφιερώματα σε
αυτό σε όλη την παράσταση.
Ήμουν επίσης πρόθυμος να επισκεφτώ την προσωπικότητα του
ίδιου του Φάντασμα, ενός χαρακτήρα που δημιουργήθηκε το
1910, την εποχή που οι θεωρίες του Sigmund Freud και η
ψυχανάλυση καθιερωνόταν στον ευρωπαϊκό λόγο. Πιθανότατα
δεν υπάρχει κανένας χαρακτήρας σε όλο το μουσικό θέατρο που
χρειάζεται περισσότερο μια επίσκεψη στον διάσημο καναπέ του
Φρόιντ από το ίδιο το Φάντασμα. Ταιριάζει στο κλασικό προφίλ
κάποιου Ναρκισσιστική με Διαταραχή Προσωπικότητας, που
χαρακτηρίζεται από μια απελπισμένη ανάγκη να τον θαυμάζουν,
ενώ δεν έχει ενσυναίσθηση για τους άλλους. Επιπλέον, υπάρχει
η προφανής διπολικότητα του προς διερεύνηση - η αντιφατική
φύση ενός τζέντλεμαν, μιας παραμορφωμένης ιδιοφυΐας, ενός
έξυπνου «θηρίου», που είναι ταυτόχρονα ένας λαμπρός συνθέτης
αλλά και ένας ψυχοπαθής κατά συρροή δολοφόνος.
Εάν και το κομμάτι ονομάζεται «The Phantom of the Opera το
πραγματικό ταξίδι του έργου ανήκει στην Christine που σπάνια
είναι εκτός σκηνής, ενώ το Φάντασμα εμφανίζεται σπάνια. Η
Christine ξεκινά ως το τυπικά θύμα της γοτθικής μυθοπλασίας
που χρειάζεται τη διάσωση από έναν ήρωα, αλλά σταδιακά
ανακαλύπτει τη φωνή της, κυριολεκτικά και μεταφορικά, σε όλη
την ιστορία. Τελικά η Christine θριαμβεύει σε ένα
ανδροκρατούμενο περιβάλλον επιβεβαιώνοντας την ανεξαρτησία
της από τους τρεις άντρες τους οποίους αγαπά τον καθένας με
διαφορετικό τρόπο και τους οποίους αφήνει να την
χειραγωγήσουν από τον μέντορά της το Φάντασμα, τον εραστή της
Ραούλ και τον αποθανόντα στον οποίο παραμένει αφοσιωμένη,
πατέρα της. Η εξαιρετική χειρονομία της άνευ όρων αγάπης στην
τελική σκηνή, η συναισθηματική κορύφωση της παράστασης και
μια από τις μεγάλες στιγμές σε όλο το μουσικό θέατρο,
εξουδετερώνει τον καταστροφικό ναρκισσισμό του Φαντάσματος
και είναι αυτή η υπέροχη λυτρωτική αγάπη και η λαχτάρα για
αυτήν στο επίκεντρο τόσο της ιστορίας του Leroux όσο και ειδικά
της μουσικής του Lloyd Webber.
Εάν δεν το έχετε κάνει ήδη, ελπίζω ότι κι εσείς θα ερωτευτείτε το
Φάντασμα της Όπερας και θα απολαύσετε την αισθησιακή
Μουσική της Νύχτας!