Alamat ng Perlas sa Mindanao

Isang binatang mangingisda ang nagkaroon ng kasintahang dalagang Muslim sa isang

pook sa Mindanao noong unang panahon. Ang magkasintaha’y nagsumpaang
pakakasal pagsapit nila sa ika-dalawampu’t isang taon. Limang taon pa silang
maghihintay.

Tuwing sila’y mag-uusap, ipinaaalala ng isa’t isa na huwag makalimot sa sumpaan.

Laging nangangako ang binata na ang dalaga lamang ang tanging pakaiibigin.

“Pinakamamahal kita Leoniza,” ang magiliw na sabi ng binata. “Ikaw lamang ang
babaing iibigin ko habang buhay. Gugustuhin ko pa ang kamatayan kung hindi rin
lamang ikaw ang aking magiging kapalaran.”

“Salamat, mahal ko,” natutuwang tugon ni Leoniza. “Napaka-dakila ng iyong pag-ibig.

Sana’y palarin ka sa iyong paghahanap-buhay upang makapag-impok tayo para sa
ating pag-iisang-dibdib. Huwag ka sanang magpapabaya sa iyong kalusugan. Mag-
ingat ka sa iyong paglalayag,” dugtong pa.

“Maraming salamat, mahal ko, sa iyong mga paalaala,” tugon ng binata, sabay paalam.

Laging nagsusunuran at waiang pagkukulang ang magkasintahan sa isa’t-isa. Kapuwa

sila tapat sa sumpa. Walang madilim na panginorin sa kanilang pag-ibig. Laging
bukang-liwayway. Walang pagmamaliw ang kanilang pagtitinginan. Subali’t mapagbiro
ang tadhana. Biglang nawala ang binata at hindi na napakita sa kanyang kasintahan.

Parang mababaliw si Leoniza. Araw at gabi’y nasa daungan upang magba-sakaling

magkita sila ng kanyang minamahal. Umulan at umaraw ay nananatili siyang nag-
aabang sa daungan, hanggang sa iluwal sa maliwanag ang bunga ng kanilang
pagkakasala.

Naging tulala ang dalaga. Sa tuwina’y nakatayong walang kibo na animo’y isang
rebulto. Walang katinag-tinag na napako ang paningin sa laot ng dagat. Minsa’y
maluha, minsa’y humahalakhak. Dumating ang saglit na hindi sukat asahan. Siya’y
naging isang taong-bato.
Diumano, isang araw ay nakita ng mga nagmamasid na lumuluha ng perlas ang taong-
bato. Biglang lumaganap ang balita. Ang taong-bato ay dinumog ng mga tao upang
sila’y manlimot ng perlas.

Isang inang dukha ang nagtiyagang naghintay ng iluluhang perlas. Kasama niya ang
anak na pipituhing taong gulang. Yumakap sa rebulto ang ina’t nagmakaawa, “Bigyan
mo kami ng iyong perlas.” Nang ang ina ay bumitaw sa pagkakayakap sa rebulto ay
hindi niya makita ang kanyang anak. Hanap dini, hanap doon. Inabot ng dilim ang ina
sa paghahanap subali’t nawalan ng saysay.

Nang magsawa ang bata sa paglalaro sa may dalampasigan, saka pa niya naalaala
ang kanyang ina. Kanyang pinagbalikan at tinalunton ang kinaroroonan ng taong-bato.
Hindi niya naratnan doon ang kanyang ina.

“Inay, inay, narito ako…! Saan ka naroon?” Ang sigaw ng bata, tuloy yakap sa paanan
ng rebulto.

Naantig ang damdamin ng taong-bato. Kanyang naalaala ang kanyang yumaong anak.
Ang kanyang mga mata’y dinaluyan ng masaganang luha.

Kinabukasan, ang ina ay nagbalik sa lunan ng taong-bato. Natuklasan niyang nagkalat

ang mga perlas sa paligid ng rebulto. Siya’y nanlimot ng perlas. Kinamaya-maya’y
dumating ang nawalay na anak.

“Saan ka nanggaling? Kahapon pa kita hinahanap! Hanggang ngayon ikaw ay aking

hihintay!”

“Akopo’y nanlimot ng kabibi. Nagbalik po ako sa rebulto, ngunit kayo’y wala na roon!”

“Bakit hindi ka umuwi sa atin?”

“Hindi ko alam ang daan sa pag-uwi. Sa bahay po ng kaibigan ko ako natulog. Ako’y
kanyang ipinagsama nang makitang iyak kayo nang iyak!”

“Tulungan mo akong manlimot ng perlas. Pagkatapos ay uuwi na tayo.”

Nang malaunan ang kinatatayuan ng taong-bato ay nakarating ng talpukan ng alon.

Ang rebulto ay tinangay ng alon. Ito’y napalaot sa pusod ng dagat hanggang sa nawala.
Ang luha ng dalagang nabigo sa pag-ibig ang pinagmulan ng maraming perlas sa dagat
ng Mindanao.

Buod ng Alamat ng Perlas sa Mindanao

Si Leoniza at ang kanyang mangingisdang kasintahan ay tunay na nag-iibigan.

Isinumpa nila ang kanilang pagpapakasal sa pagtungtong nila ng edad na dalawampu’t
isa. Tapat sila sa isa’t isa at hindi kailanman nag-aaway, kung kaya’t mas lumalim
lamang ang pagmamahal at pananabik sa isa’t isa. Walang humpay ang pagsasabi ng
“mahal kita” ng mangingisda at walang humpay ang pagsasabi ni Leoniza ng “ingat sa
iyong trabaho”.

Nagpatuloy ang kanilang buhay hanggang sa hindi na nakita pang muli ang kasintahan.
Nawala ang lahat ng gana ni Leoniza. Palagi itong nakatingin sa dagat habang walang
tigil na lumuluha. Minsan ay tumatawa, minsan ay nakatingin lang. Dahil dito’y nangyari
ang hindi inaasahan: naging taong-bato si Leoniza.

Minsay may mag-ina na nadapit sa taong-bato. Napaiyak nito si Leoniza at ang mga
luha nito’y naging isang perlas. Naanod ng alon ang taong-bato kung kaya’t ang
kanyang mga perlas na lupa ay nakalat sa buong Mindanao.

Aral ng Alamat ng Perlas sa Mindanao

Ang tunay na pagmamahal ay walang hinihiling na kapalit at nakapagpapaiba ng isang

tao. Ang pagmamahal ng magulang sa anak ay walang katapusan at hindi kailanman
humihingi ng kapalit.